LYKOS 054

1

12 Ιανουαρίου 2014 # 54

2

Ο Λύκος είναι διαδικτυακό περιοδικό Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού.Διανέμεται δωρεάν, κάθε δεύτερη Κυριακήσε ηλεκτρονική μορφή.

www.lykosmagazine.comΕνημερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.

Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα μας στο facebook. www.facebook.com/lykosmagazine

Eάν θέλετε να συμμετέχετε στα επόμενα τεύχη με εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κομικ, στείλετε δείγματα εργασιών σας στο email [email protected]

ΕΚΔΟΣΗ / ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ / ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑΣταυρούλα Παπαδάκη [email protected]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣΚατερίνα Ρεβύθη[email protected]

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΙ - ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙSugahtank Γιάννης Ρουμπάνης, Παύλος Ρέγκλης, Κατερίνα Ανδρέου//Samiamidi Spectrum,Δάφνη Αλεξιάδου, Αντώνης Τσακίρης, Σοφία Στραντζάκη, Κωστής Τζωρτζακάκης

ΕΞΩΦΥΛΛΟΔάφνη Αλεξιάδου [email protected] ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΧρύσα Βαϊνανίδη

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑΣταυρούλα Παπαδάκη, Jim Ver, Νίκος Μπελάνε,Ζωή Ν.Νικολοπούλου, Μυρσίνη Παπακουνάδη,Gil Galad, Εύη Αβδελίδου, Κωνσταντίνος Κοττάς, Θόδωρος Εξηντάρης,Άγγελος Κλειτσικας, Ελένη Αγγελοπούλου, Ελληνική Λέσχη Βιβλίου

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του περιεχομένου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόμοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ. 3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.

3

Εditorial ........................ 4 Aσφυξία Αντιθέσεις ..................... 6 Αέρας# Άπνοια Sideshow ....................... 8 That Passion Be Kept Κλείστρο ....................... 10 Χρύσα Βαϊνανίδη Beat Bazaar ................... 12 Όσο εσύ περίμενες Μάθε Τέχνη / Πρόσωπα ... 14 Gadjo Dilo Κόκκινη Κλωστή ............ 18 Ποιήματα που φυσούν και μας ταράζουν. Επιλογές Kίτρινο Βελούδο από το Γιώργο Αμπατζίδη Ο Άνεμος με Μυκηθμό Βροχής Τόσο Christina Georgina Rosetti Μετάφραση: Ζωή Νικολοπούλου Ιnk ................................ 26 Το Βιβλίο της Κατερίνας/ Αύγουστος Κορτώ Σκόρπια Πουλιά Αέρας # Άπνοια της Ελληνικής Λέσχης Βιβλίου

4Π

εριε

χόμε

να 5

Άνιμα ............................ 30 Escaflowne - ένα διαφορετικό anime JUMPCAT ....................... 32 La Viaccia του Mauro Bolognini ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ ................ 34 Μόνο οι Εραστές του Jim Jarmusch Jive ............................... 40 Explosions In The Sky & David Wingo Prince Avalanche All you need to get scared is an opportunity Play ............................... 42 Lykos Vinyls # 54 Αέρας # Άπνοια Ενηχόρια ....................... 46 Πιάσαμε Δεκατριάρι - τα καλύτερα μουσικά της χρονιάς που πέρασε SHOWCASE .................... 48 Rien Ne Va Plus/ Δεν Πάει άλλο Ο πολιτισμός του έρωτα Δημήτρης Δημητριάδης Να Πας .......................... 52 Au Revoir again Φωνόραση ..................... 56 Radio/ Tv ON Comic ........................... 60 The Balloon / Κωστής Τζωρτζακάκης

4

editorial

Σταυρούλα Παπαδάκη Αρχισυντάκτρια

Έντρομο ΈντομοΠρέπει σε κάποια ζωή να ήταν έντομο. Όχι από αυτά που σκοτώνονται εύκολα πέφτοντας με ορμή σε κάποιο τζάμι, ούτε από αυτά που δεν πρόσεξαν και συνθλίφτηκαν μέρα μεσημέρι.Είμαι βέβαιη πως σε κάποια ζωή θα ήταν έντομο. Αρχικά, έχει μια καρδιά που πιάνει χώρο σε όλο το σώμα. Ζει με αυτή, μέσα σε τομές και έτσι πετά ως έντρομο και έντομο. Δεν αναπνέει. Η εκπνοή και εισπνοή γίνεται αυτόματα από τις τομές στα πλευρά που πότε είναι ανοιχτές και πότε κλειστές. Είμαι βέβαιη πως σε κάποια ζωή θα ήταν έντομο. Έντιμο έντομο, αφού όσο το ‘ξερα μου φαινόταν ίδιο και απαράλλαχτο. Ύστερα έμαθα πως δεν άλλαζε εύκολα όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Έπρεπε να σπάσει το σκληρό του κέλυφος για να μπορέσει αυτό να αλλάξει σχήμα, να μεγαλώσει.Έπρεπε να σπάσει το σκληρό του κέλυφος και όσο αναδιαμορφώνεται χωρίς αυτό, να παραμένει σχεδόν εκτεθειμένο στο χτύπημα του αέρα και του χεριού, του χεριού και του αέρα, του αέρα που προκαλεί το χέρι που με φόρα χτυπά. Πρέπει σε κάποια ζωή να ήταν έντομο. Δεν το χαρακτηρίζω βέβαια ‘’έντομο’’ υποτιμητικά, αλλά και πάλι μέλισσα δεν ήταν εργατική ή μερμήγκι ταπεινό. Πρέπει να ήταν έντομο, μα σίγουρα δε φώτιζε στα βράδια σα λιβελούλα, ούτε σε τρόμαζε σαν μπάμπουρας. Πρέπει να ήταν έντομο με φτερά μικρά. Από αυτά τα φτερά που σε ταξιδεύουν πιο πέρα. Κανένας θαυμασμός για χρώματα και μάτια ανοιχτά σε φτερά μετάξια. Πρέπει να ήταν μύγα. Αυτό είναι! Πρέπει να ήταν ένα έντιμο, έντρομο, έντομο που με τη μεγάλη του καρδιά και τις τομές στο σώμα

να μπαινοβγαίνει αέρας, με τα φτερά του τα μικρά και το δικό του σχήμα, απλώς πέρασε. Δεν έχτισε και δούλεψε εδώ, δεν κουβάλησε, δε φώτισε, δεν τρόμαξε, δεν εντυπωσίασε, μα πέρασε και τότε θυμάμαι πως ήταν ζεστό το καλοκαίρι.

Το ΠαράθυροΤο παράθυρο είναι ανοιχτό. Ο αέρας πηγαίνει και έρχεται. Εγώ πηγαίνω και έρχομαι. Η σύγκρουση μετωπική. Σκληρός και τραχύς, δεν ήταν άυλος και από μέσα μου δεν περνούσε. Το παράθυρο συνέχιζε να είναι ανοιχτό και η ανάσα άγνωστο πότε θα επανέλθει. Μου φαίνεται πως πάει καιρός που πάω και έρχομαι. Θέλω πια να πάψω και να μείνω. Να μείνω σε μια θέση που ο αέρας θα μου είναι αρκετός. Μήπως δίπλα στο παράθυρο, μήπως έξω στο μπαλκόνι; Χωρίς αναπνοή δική σου, δανείζεσαι. Ύστερα, τα δανεικά είναι αγύριστα, επειδή ποτέ δε γυρίζεις. Έτσι, τόσο καιρό, πάω και έρχομαι. Πάω εκεί και έρχομαι από αλλού, μα τώρα πια θέλω να μείνω. Να μείνω σε μια θέση που ο αέρας θα μου είναι αρκετός. Να μπορώ να αναπνέω ξανά μόνος. Ποια θέση να διαλέξω τώρα, πού να σταθώ πια, ο αέρας ανάμεσα από τα πόδια της ήταν ο πιο φρέσκος. Ποια θέση είναι η κατάλληλη πια; Ο αέρας της ενώ βημάτιζε, έφτανε για την ανάσα. Πού να ‘ξερα πως όλοι οι αέρηδες δεν πάνε και έρχονται; Εκείνος ο αέρας της μόνο πάει και εγώ όσο απομακρύνεται, ίσα που προφταίνω και εκπνέω. Το παράθυρο είναι ανοιχτό. Ο αέρας πηγαίνει και έρχεται και εγώ στέκομαι στο πλαίσιο. Είναι αυτός ο αέρας ασφαλής και εγώ μόνος.

Ιστορίες Ασφυξίας

5

Εικονογράφηση: Flyαπό τον Sugahtank Γιάννη Ρουμπάνη[email protected]

6

Αντιθέσεις

Ο άνεμος, λένε, είναι σιωπηλός και μόνο όταν βρίσκει στο δρόμο του εμπόδια αποκτά αίσθηση ενσάρκωσης. Ο άνθρωπος, λένε, είναι σιωπηλός και μόνο όταν ο άνεμος περάσει από μέσα του αποκτά φωνή. Όπως εκείνο το βιβλικό: και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν. Αμνιακό υγρό, ζωή ψαριού, αμφίβιου, θηλαστικού. Το πρώτο κλάμα. Ο πόνος του αέρα μέσα σου. Διάταση πνευμόνων, αίσθημα πνιγμού κι αργότερα η μια αναπνοή διαδέχεται την άλλη. Όλη σου η ζωή μια αντανακλαστική λειτουργία. Εισπνοές και εκπνοές σε επανάληψη. Η βρεφική αναπνοή διαδέχεται το ασθενικό καλούπι του ενήλικα. Άλλη ποιότητα αέρα. Άλλος ρυθμός. Με τον καιρό, κάθε συναίσθημα βρίσκει την δική του αναπνευστική

ταυτότητα. Η μέσα πνοή που μας θερμαίνει, μας δροσίζει, μας ταράσσει ή μας ηρεμεί. Ο ίδιος άνεμος από την πρώτη ημέρα του κόσμου περνά από στόμα σε στόμα, αγγίζει βουνά, πόλεις και θάλασσες. Μοιρασμένες αναπνοές, μοιρασμένα μυστικά, μοιρασμένες αλήθειες. Εκείνο που με θρέφει, την ίδια στιγμή με καταστρέφει. Οξυγόνο σημαίνει οξειδώνω. Η πρώτη και η τελευταία αναπνοή, το πέρασμά μας απ’ αυτόν τον κόσμο. Αναπνέω σημαίνει υπάρχω. Σημαίνει σκέφτομαι και εκφέρω λόγο. Σημαίνει τραγουδώ και ελπίζω. Αναπνέω σημαίνει τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει και όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Σημαίνει ενθουσιάζομαι, μοχθώ, πονάω, θλίβομαι, νικώ. Μόνο ο έρωτας, λένε, μπορεί να σου κόψει για λίγο την ανάσα κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή…

Του Γιώργου Σαράτση[email protected] apotypoma.blogspot.com

Αέρας

Αέρας - Άπνοια

7

Εικονογράφηση: Παύλος Ρέγκλης paulreg.tumblr.com

Εκείνη την ημέρα είχε άπνοια. Ο αέρας είχε εγκαταλείψει τον τόπο. Κανένα δέντρο δε φαινόταν να σείεται, καμιά θάλασσα να συγκινείται. Εκείνη την ημέρα-τη θυμάμαι καλά-κανένας άνθρωπος δε φαινόταν να πηγαίνει κόντρα. Τα μαλλιά στη θέση τους, η ανάσα το ρυθμό της, το βήμα ακούραστο. Ο αέρας είχε εγκαταλείψει την πόλη. Ο θόρυβος ήταν στατικός, το αίμα παγωμένο.Κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει εποχή. Εκείνη την ημέρα είχε άπνοια και καμιά πόρτα δεν έκλεινε πίσω μας με βρόντο, καμιά δεν άνοιγε διάπλατα πριν φτάσουμε. Ο αέρας δεν παρέσερνε τα φύλλα που είχαν πέσει για κάπου. Εκείνη την ημέρα είχε άπνοια και από εκείνη την ημέρα ο αέρας δε φαίνεται να

έχει επιστρέψει. Ο αέρας εγκατέλειψε τον τόπο. Το αεράκι έγινε αέρας και ο αέρας άνεμος και φύσηξε και ξαναφύσηξε μα κανένας δε φάνηκε να ταρακουνιέται, κανείς δε φάνηκε πρόθυμος να αλλάξει θέση, κανείς δε βρήκε αφορμή να παρασυρθεί για να ταξιδέψει κάπου μακριά από το χώμα που είχε πέσει. Ο αέρας φαίνεται να έχει εγκαταλείψει την πόλη και τώρα πια το βλέπεις και εσύ. Ας σείονται τα δέντρα και ας συγκινούνται οι θάλασσες,τώρα ο αέρας έπαψε, τώρα μόνο άπνοια. Γιατί γύρω στην πόλη συναντάς ανθρώπους με ανάκατα μαλλιά, κομμένες ανάσες και κουρασμένα βήματα και ο αέρας περιμένει να τον καλέσουν πίσω εισπνέοντας και εκπνέοντας ξανά.

Αναμονή

Της Σταυρούλας Παπαδάκη[email protected]://www.facebook.com/stav.papadaki

8

Sideshow

That Passion be Kept

Just as the wind needs the dirt and sand to peer no one is formed by things that are of themselves alone. When you realise this, death smells like

cherries and harmony swirls around your table. They say that you shouldn't worry about things you can or cannot change. You see, all you need to get scared is an opportunity, time on your own. But maybe you differ. Maybe you're free. And there 's love in that, there is death and there are cherries.

That passion be kept.

Just as the wind needs the dirt and sand to peer no one is formed by things that are of themselves alone. When you realise this, death smells like

cherries and harmony swirls around your table. They say that you shouldn't worry about things you can or cannot change. You see, all you need to get scared is an opportunity, time on your own. But maybe you differ. Maybe you're free. And there 's love in that, there is death and there are cherries.

That passion be [email protected]

Tου Jim Ver

10

Κλείστρο

11

Abandoned PlaceΧρύσα Βαϊνανίδη[email protected]

12

Όσο εσύ περίμενεςΤου Νίκου Μπελάνε

[email protected]://nikbelane.blogspot.com

Στο φαγητό πρόσθεσα λίγη αδιαφορία και κάτι κλεμμένες ματιές που περίσσεψαν από την προηγούμενη χρονιά. Δεν νοστίμισε καθόλου. Το έφαγα ανόρεχτα μασώντας 39 φορές την κάθε μπουκιά. Τουλάχιστον βγήκα από την υποχρέωση της σίτισης. Χθες το απόγευμα το κινητό κουδούνιζε συνεχώς. Αποπειράθηκα να το πετάξω απ’ το παράθυρο και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάσω το τζάμι. Σήμερα το σπίτι είναι παγωμένο με τους εσωτερικούς ανέμους να χτυπούν αλύπητα χορεύοντας επάνω στους μετρητές των μποφόρ. Έβαλα μια κουβέρτα στη θέση του τζαμιού που λειτουργεί και ως κουρτίνα. Έπειτα κοιτάχτηκα στον γερασμένο καθρέφτη. Μια ρυτίδα νυχτερινής υπερκόπωσης σκαρφάλωσε στο μέτωπο, δίπλα στις ρίζες των μαλλιών. Εγκαταστάθηκε εκεί και δεν λέει να φύγει. Κατέβασα την κουβέρτα απ’ το παράθυρο και σκέπασα την πλάτη μου. Κάπνισα ένα άνοστο τσιγάρο γιατί δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω. Το κινητό άρχισε πάλι να κουδουνίζει. Στην οθόνη αναβόσβησαν άγνωστοι αριθμοί και ονόματα φίλων. Απάντησα σε όλες τις κλήσεις. Ευχήθηκα καλή χρονιά στον υπάλληλο κάποιας εισπρακτικής εταιρίας. Ο εργοδότης είπε ότι δεν έχουμε δουλειά το σαββατοκύριακο. Ο σπιτονοικοκύρης μου ζήτησε ευγενικά το ενοίκιο. Απενεργοποίησα τη συσκευή χωρίς να την πετάξω πουθενά. Ντύθηκα με προσποιητή βιασύνη ενώ δεν υπήρξε κανένα σχέδιο εξόδου. Κατέβηκα τις σκάλες της πολυκατοικίας και η πόλη με υποδέχτηκε με λιγότερο κρύο από αυτό που με έδιωξε το σπίτι. Στους δρόμους δεν συνάντησα κανέναν γνωστό. Μπήκα στο πρώτο μπαρ που βρήκα μπροστά μου. Οι πελάτες γύρισαν και με κοίταξαν. Κάποιος με ακολούθησε με το βλέμμα του ώσπου να καθίσω στην μπάρα. Έπειτα με ξέχασε. Πήρα μια ζεστή σοκολάτα κι ένα ποτήρι ουίσκι. Η σοκολάτα μου ανακάτεψε το στομάχι. Την

μπέρδεψα με το σκοτσέζικο απόσταγμα. Ήπια δυο γουλιές ακόμη και την παράτησα. Πήρα και δεύτερο ουίσκι. Ο μπάρμαν σημείωνε την κάθε παραγγελία σ’ ένα σπιράλ τετράδιο. Ο μπάρμαν σημείωνε και την κάθε μου κίνηση. Στο τρίτο ποτήρι η ανάσα μου πήρε φωτιά. «Απαγορεύεται το κάπνισμα». Η πλαστική ταμπέλα έχασκε πάνω απ’ το κεφάλι μου. Άναψα τσιγάρο. Ο μπάρμαν μού έφερε ένα πλαστικό ποτηράκι με νερό μέχρι τη μέση. Η στάχτη διαλυόταν με απεγνωσμένη χαρά ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Το τέταρτο ουίσκι ήταν κερασμένο από τον μπάρμαν. Το πέμπτο μού το κέρασε ο άγνωστος που πριν με ακολούθησε με το βλέμμα του. Του φάνηκα γνωστός από κάπου. Τον ευχαρίστησα για το κέρασμα και του είπα κάπως απότομα ότι δεν τον γνωρίζω. Δεν έδειξε να με παρεξηγεί. Το έκτο ποτήρι ήρθε ως φυσική συνέχεια όλων των άλλων. Το έβδομο κατέβηκε σαν νερό. Άναψα κι άλλο τσιγάρο. Το έσβησα μέσα στο όγδοο ποτό και ήπια το νερό του σταχτοδοχείου. Ο μπάρμαν μού είπε ότι είναι ώρα να πηγαίνω. Δεν είχα άλλη επιλογή. Βγήκα απ’ το μπαρ με το κεφάλι μου να βρίσκεται σε κάποιον άγνωστο κόσμο. Άνοιξα το βήμα μου προσπαθώντας ταυτόχρονα να ισορροπήσω πάνω στους αρμούς του πεζοδρομίου. Κάποιοι λογομαχούσαν έντονα. Τους άκουγα κι ας μην υπήρχαν. Ο ένας επέμενε να κρεμάσει την κουβέρτα στο σπασμένο τζάμι και ο άλλος διαφωνούσε υποστηρίζοντας ότι πρέπει να σπάσουν και τα υπόλοιπα τζάμια του σπιτιού και όλης της πολυκατοικίας, ίσως και ολόκληρης της πόλης. Έφτασα στο σπίτι και ανέβηκα τις ανηφορικές σκάλες ως τον όροφο του διαμερίσματος. Μπαίνοντας μέσα δεν έδωσα καμία σημασία στο σπασμένο τζάμι. Έπεσα στο κρεβάτι με τα ρούχα και σκεπάστηκα ως τον λαιμό. Λίγο πριν με πάρει ο ύπνος θυμήθηκα ότι στο μπαρ δεν ακουγόταν καθόλου μουσική.

12

BEAT BAZZARBEAT BAZZAR

13

Κατερίνα ΑνδρέουSamiamidi [email protected] http://samiamidi.blogspot.comhttp://www.myspace.com/samiamidi

Εικονογράφηση:

13

14

Φωτογραφία: Θωμάς ΑρσένηςΓιώργος ΣακελλαρίουΣτέφανος ΛευτάκηςGadjo DiloΕπιμέλεια: Λύκοs

Αναζητώντας τις μνήμες και τα αρώματα του τόπου μας

ΠρόσωπαΜάθε τέχνη

1515

Τι υπήρξε έμπνευση για τον ορισμό του ονόματός σας;Το όνομα είναι παρμένο από το ομότιτλο κινηματογραφικό έργο του Tony Gatlif και στη γλώσσα των Ρομά σημαίνει “τρελός μη-τσιγγάνος”. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας αναζητά μέσα στον καταυλισμό των τσιγγάνων τις μνήμες του παρελθόντος του. Έτσι λοιπόν κι εμείς, οι τρελοί μπαλαμοί, ανακαλύπτουμε μέσα στο πολύχρωμο σύμπαν της gypsy jazz τις μνήμες και τα αρώματα του τόπου μας.

Πότε συναντηθήκατε και ποια ανάγκη εξυπηρετεί για εσάς αυτή η μουσική παρέα;Σαν ολοκληρωμένη εξάδα υπάρχουμε εδώ και περίπου δύο χρόνια, όμως ο πυρήνας της παρέας - μουσικής και φιλικής- έχει δημιουργηθεί από πολύ παλιότερα. Είναι πολύ σημαντικό να συνυπάρχεις στη σκηνή και στο στούντιο και στις περιοδείες με ανθρώπους που αγαπάς και εμπιστεύεσαι και έχουν την ίδια “πείνα” με σένα για δουλειά πάνω στο ίδιο αντικέιμενο. Και οι έξι αγαπάμε να βρισκόμαστε και να παίζουμε αυτό το στυλ μουσικής, όπως αγαπάμε και την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού,

το “μαγείρεμα” της διασκευής, τη χαρά και τη λύτρωση που μια μουσική συνάντηση προσφέρει. Την αγάπη αυτή αποτυπώσαμε μέσα στο πρώτο μας άλμπουμ και τη μεταδίδουμε κάθε φορά στις μουσικές μας παραστάσεις.

Υπάρχει μια στροφή στις πιο ρετρό μουσικές. Ο κόσμος φαίνεται να ανακαλύπτει το παρελθόν με ενθουσιασμό. Γιατί πιστεύετε συμβαίνει αυτό; Ο κόσμος νοσταλγεί;Όντως παρατηρούμε μια τέτοια στροφή, αναρωτιόμαστε όμως μήπως η αναφορά στο παρελθόν δεν είναι σημερινό φαινόμενο αλλά υπήρχε ανέκαθεν. Σκεφτείτε τη μόδα, την αρχιτεκτονική, το σινεμά. Η αισθητική μας δεν έιναι γραμμική ούτε κάνει κύκλο, αλλά ακολουθεί μια σπειδοειδή κίνηση, κατά την οποία στρέφεται μεν προς το παρελθόν και δανείζεται αναφορές, αλλά επιστρέφει και κάνει και ένα βήμα μπροστά. Ίσως η μεγάλη αγάπη προς τη swing μουσική και κουλτούρα που παρατηρείται αυτό τον καιρό να οφείλεται στο οτι εκείνη περιέχει στοιχεία που έλειψαν κατά κάποιο τρόπο από τη μουσική των τελευταίων δεκαετιών και τον τρόπο με τον οποίο

16

την προσλαμβάνουμε και τη σωματοποιούμε: πρώτο και κύριο ο χορός. Εν μέσω μιας εποχής κατά την οποία ο καθένας έχει πρόσβαση στη μουσική με τα ακουστικά του απ΄ το κινητό, είναι όμορφο να βλέπεις ανθρώπους να συγκεντρώνονται για να ακούσουν μια μπάντα να παίζει ζωντανά και να πιαστούν χέρι με χέρι σε ζευγάρια για να συμμετάσχουν σε αυτό που γίνεται.

Ποια χαρακτηριστικά θα ήταν καλό να έχει μια ωραία διασκευή; Είστε υπέρ της μερικής αλλαγής του κομματιού ή της ολοκληρωτικής;Η διασκευή γίνεται πάντα με σεβασμό στο αυθεντικό κομμάτι και τις προθέσεις των δημιουργών του. Δε μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για σαφή διαχωρισμό “μερικής” και “ολικής” αλλαγής, παρά μόνο για διατήρηση της λεπτής αυτής ισορροπίας που αν χαλάσει θα φέρει ένα άκομψο αποτέλεσμα. Το πόσο θα “πειραχτεί” η κάθε σύνθεση εξαρτάται από το τι θα ανακαλύψουμε μέσα σε αυτήν, ποια από τα στοιχεία της θα επιλέξουμε να αναδείξουμε και με ποιο τρόπο. Πολλές φορές μας οδηγεί η αρμονία του κομματιού ώστε να διασκευάσουμε τη φόρμα του, άλλες φορές προσλαμβάνουμε διαφορετικά το στίχο και τον φωτίζουμε μέσα από

μια νέα μελωδία, πάντα μέσα από το πρίσμα των χαρακτηριστικών του ιδιώματος της gypsy jazz. Σκοπός της διασκευής δεν ήταν ποτέ η μίμηση, αλλά ούτε και το “εγώ θα το κάνω καλύτερα”, παρά μόνο το παιχνίδι, ο πειραματισμός πάνω σε προϋπάρχον υλικό με σκοπό μια διαφορετική αφήγησή του.

Η γυναικεία παρουσία σε ένα μουσικό σχήμα προκαλεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον κόσμο; Η έχει αρχίσει να αποβάλλεται αυτό το στερεότυπο;(γέλια) Μα το να λέτε “έχει αρχίσει να αποβάλλεται” δηλώνει την πίστη σας οτι αυτό το στερεότυπο όντως υπάρχει! Κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει, αλλά όχι στο δικό μας το χώρο. Εδώ πρώτο ρόλο έχει η μουσική και η ανάταση ψυχής την οποία αυτή φέρνει. Σίγουρα ένα γυναικείο μυαλό και ψυχή έχει να προσφέρει μιαν άλλη ευαισθησία στους τρόπους έκφρασης και μια διαφορετική θέαση των πραγμάτων, η οποία εντός και εκτός σκηνής ίσως εξισορροπεί την “ανδρική” ενέργεια των υπολοίπων πέντε!

Ασχολείστε αποκλειστικά με το σχήμα ή έχετε και άλλες απασχολήσεις επαγγελματικές; Θα θέλατε

ΠρόσωπαΜάθε τέχνη

1717

να ασχολείστε μόνο με τις live εμφανίσεις και τις μουσικές δημιουργίες;Ο καθένας από μας ζει από τη μουσική, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο (συμμετέχοντας σε διαφορετικά σχήματα, διδάσκοντας, γράφοντας, ενορχηστρώνοντας κτλ). Φυσικά ζητούμενο για κάθε μουσικό είναι να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς τη ζωή του κάνοντας αυτό που αγαπά, όμως -όπως και να έρχονται τα πράγματα επαγγελματικά- πάντα η ανάγκη για μελέτη, για δημιουργία, για ενασχόληση με τη μουσική θα είναι η ίδια.

Θα σας ακούσουμε live μέσα στις γιορτές και αν ναι πού και πότε; *το παρόν γράφεται στις 7/1, οπότε θα σας μιλησω για τα ερχόμενα*

Περιμένουμε να σας παρουσιάσουμε τη δουλειά μας και να σας μεταδώσουμε το κέφι μας σε δυο πολύ όμορφες παραστάσεις αυτό το μήνα: μια στη Θεσσαλονίκη, στο Μύλο, την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου, και άλλη μια στο όμορφο Gazarte στις 30 του μήνα.

Κάντε μια ευχή από την καρδιά σας για το νέο έτος, που να είναι κόντρα στις ευχές που λέμε απλώς από συνήθεια.Ακούγεται κοινότυπο το να σας ευχηθούμε να έχετε Χρόνια Πολλά στη Ζωή σας, τι θα λέγατε όμως αν εμείς σας ευχόμασταν - κι εσείς το πραγματοποιούσατε- να βάλετε Πολλή Ζωή στα Χρόνια σας;

1818

Ο Αέρας και ο ΉλιοςΟ Αέρας θύμωσε, με τον Ήλιο μάλωσε. Ο Αέρας έλεγε: – Είμαι δυνατότερος! Και ο Ήλιος έλεγε: – Σε περνώ στη δύναμη! Ένας γέρος γεωργός με τη μαύρη κάπα του στο χωράφι πήγαινε. Ο Αέρας λάλησε: – Όποιος έχει δύναμη παίρνει από τον γέροντα τη χονδρή την κάπα του! Φύσησε, ξεφύσησεν, έσκασε στο φύσημα? άδικος ο κόπος του. Κρύωσεν ο γέροντας και διπλά τυλίχθηκε στη χονδρή την κάπα του. Mα κι ο Ήλιος λάλησε: – Όποιος έχει δύναμη παίρνει από το γέροντα τη χονδρή την κάπα του! Έφεξεν ολόλαμπρος? καλοσύνη σκόρπισε, κι έβγαλεν ο γέροντας τη χονδρή την κάπα του. Πάλι ξαναλάλησε: – Άκουσε και μάθε το? σε περνώ στη δύναμη, γιατί πας με το κακό κι εγώ πάω με το καλό!

Γ. Δροσίνης

Γράψε ΛάθοςΔεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων ενόχλησες και την ορθογραφία μου.Κατ’ επανάληψη λες, μ’ έπιασες να γράφω συνδιαζω αντί για συνδυάζω που σημαίνει συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο τα δυό μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε απ’ έξω για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.Δεν είναι λάθος φίλε μου. Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας. Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει. Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.Απ’ τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία. Πάρε παράδειγμα τι κινητά που γράφεται το ψέμα. Οταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα. Ομως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα τότε το γράφεις ψαίμα. Ρωτάς από πού και ως πού γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν και η αοιδός επιθυμία απ’ την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνοια πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

Κ. Δημουλά

Ποιήματα που φυσούν,

ας μας ταράξουν

Κόκκινη Κλωστή

Εικονογράφηση:Σοφία Στραντζάκη[email protected]

Επιμέλεια: ΛΥΚΟS

2020


Τρεις φορές η Αλήθεια

Οδυσσέας Ελύτης

Μετατόπιζε το αγριοπούλι πιτ-πιτ πάνω στους βράχους την αλήθειαμες στις γούβες τ’ αρμυρό νερό τλιπ-τλιπ όλο τσιμπολογούσε

κάτι κάτι κάτι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχειμα την πίστη μου άγιασα να περιμένω πέταξα γένι καλογερικό

που όλο χάιδευα κι έξυνα κάτι κάτι κάτι άλλο να βρεθείΚάποια φορά το πήρ’ απόφαση τράβηξα έτσι όπως τραβάς μια

βάρκα στη στεριά τον άνθρωπο από μέρος που να βλέπεις μέσα του-Ε ποιος είναι αυτός;

- Ο φονιάς που πέρασε- Κι ο τόσος σαματάς γιατί;

-Το γεράκι το γεράκι φτάνει έφτασε- Καλά και ποιος ορίζει εδώ;

- Ούτις Ούτις- Δεν άκουσα ποιος λέει;

Αλλά κιόλας λιγόστευαν τα λόγιαΤι να πεις πια

Τέτοια η αλήθειαII

Τέτοια η αλήθειαόταν αποτραβήχτηκαν τα λόγια τι να πεις πια

φάνηκε περιτριγυρισμένο κυπαρίσσια σαν παλιό υποστατικό το πέλαγοςκαθισμένη στα ρηχά μια γυναίκα πέτρινη κει που χτενίζονταν

απόμεινε με το χέρι της ψηλά στον αέραδυο βαπόρια πέρα ταξιδεύανε

όλο καπνούς δίχως να προχωράνε και παντού στις βρύσεςκαι στα δεντρολίβανα εκμυστηρευμένο ένα πάτερ ημών που ανέβαινε

πριχού σπάσει σε δρόσοΠάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς

εγώ που αγάπησα εγώ που τήρησα το κορίτσι μου σαν όρκοπου ‘φτασα να πιάνω τον ήλιο απ’ τα φτερά σαν πεταλούδα

Πάτερ ημώνΜ’ ένα τίποτα έζησα.

IIIΜ’ ένα τίποτα έζησα

μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανεσ’ ενός περάσματος αέρα ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ’ αυτιά μου

φχιά φχιού φχιού εσκαρφίστηκα τα μύρια όσατι γυαλόπετρες φούχτες

τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτάόπου άκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέραςκάτι κάτι κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ

στο σχήμα του Αρχαγγέλουπαραλαλούσα κι έτρεχα

έφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ’ τη γλώσσα-Ε καβάκια μαύρα φώναζα

κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε από μένα;-Θόη θόη θμος

- Ε; Τι;- Αρίηω ηθύμως θμος

- Δεν άκουσα τι πράγμα;- Θμος θμος άδυσος

Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας πα να μ’ έλεγαν τρελόπως από ‘να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος

21

ΑιώρησηΣτον ουρανό οι δυνατότητες είναι μόνο συναρπαστικές. Καθώς κρεμόμουνα στον αέρα κρατημένος από ένα κάτασπρο σύννεφο σε μυθική οθόνη της φαντασίας παρατηρούσα τις τιμές των στοιχείων του αίματος μου κι άκουγα μιαν εκθαμβωτική μουσική πράξη σχεδόν εξωανθρώπινη προς τ’ αριστερά στο γεωγραφικό χάρτη στο σημείο που βρίσκεται το βουνό Τρόμος τυλιγμένο πάντοτε μ’ αστραπές και έκπαγλες καταιγίδες. Εκεί ανέβηκα μια φορά. Εκεί πρωτάκουσα το τραγούδι που έλεγε: ανήκουμε στα νερά. Κι απ’ την άλλη έλαμπε ο Εκκλησιαστής. Από καιρό γνώριζα πως το αίμα περιέχει όλο το μυστήριο που δίνεται με σημάδια στον ανθρώπινο νου και πλήρη ασυνέχεια. Μήπως η κυκλοφορία; - διερωτήθηκε ο λαμπρός παθολόγος. Και αιφνιδίως ήρθε στο μυαλό μου ο Λεονάρντο που ήξερε θεσπέσιες ειδήσεις απ’ το σώμα. Τα ξυπνητούρια του ήλιου σε αλληλούια Του ποταμού το μάταιο στην απαλάμη Χαράματα γαλαζώνει ζωή στον ουρανό.

Θάνος Κωνσταντινίδης

ΑνεμογλέντιΤον ήλιο σπρώχνοντας απάνω στ’ αδιέξοδα της γεωμετρίας με τους ανθρώπους πάντα να με ξεζυγιάζουν εγώ ο τελευταίος χαρταετός του λεκανοπεδίου μας ευχάριστος, αλήθεια, σαν το θάνατο μέσα στ’ ανθοπωλεία δε μηχανεύτηκα το κύμα της ψυχής αυτή την ποίηση που θέλει τ’ όνομά μου.

Ν.Καρούζος

21

22

Κίτρινο Βελούδο


Η βουή του αεροδρομίου κάλυψε το θόρυβο της θραύσης, αλλά η πίεση στο χέρι που κρατούσε το χερούλι έδειξε χωρίς αμφιβολία πως η ισορροπία της βαλίτσας είχε διαταραχθεί. Συνέχισε από συνήθεια για μερικά βήματα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει και να σταματήσει για να ελέγξει τη ζημιά. Γυρίζοντας τη βαλίτσα στο πλάι, παρατήρησε πως η αριστερή ρόδα είχε σπάσει στη μέση. Με λίγες, γρήγορες ματιές εντόπισε το άλλο μισό δίπλα σε έναν ψύκτη, σε απόσταση περίπου τεσσάρων μέτρων από εκεί που στεκόταν. Πλησίασε και σήκωσε από κάτω το σπασμένο κομμάτι, παρατηρώντας με θαυμασμό τη συμμετρία του σπασίματος. «Χειρουργική τομή», σχολίασε και μουρμούρισε κάτι για την εταιρία που δούλευε και την ποιότητα της βαλίτσας που του είχαν χορηγήσει. «Και φυσικά, έπρεπε να γίνει σήμερα αυτό», διαμαρτυρήθηκε σηκώνοντας τη βαλίτσα από το πάτωμα. Του φάνηκε πιο βαριά από ότι περίμενε.Άβολα, αλλάζοντας τη βαλίτσα κάθε τόσο στο ξεκούραστο χέρι (το «κάθε τόσο», χωρίς να το επιδιώκει, ήταν ακριβώς 45 δευτερόλεπτα, κάθε φορά) προχώρησε προς την έξοδο. Όταν έφτασε μπροστά της, σταμάτησε έξω από την πόρτα της μικρής καφετέριας για την οποία πριν δυο μήνες είχε γράψει ένα άρθρο το free-press περιοδικό του αεροδρομίου με τίτλο «το αταίριαστο του αεροδρομίου ή το αεροδρόμιο του αταίριαστου;» Αν και ο αρθογράφος έκανε φιλότιμες προσπάθειες να

προωθήσει την καφετέρια με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα ως σήμα-κατατεθέν και να δημιουργήσει έτσι την ιδέα ενός «αεροδρομίου του αταίριαστου», ο τίτλος «το αταίριαστο του αεροδρομίου» ήταν μάλλον πιο ρεαλιστικός για το άρθρο, το αεροδρόμιο και την ίδια την καφετέρια.Ήταν εύκολο να δεις πως της έλειπε η απρόσωπη, ψυχρή ομοιομορφία των υπόλοιπων μαγαζιών του χώρου του αεροδρομίου. Πριν ακόμα μπεις μέσα, σου έκανε εντύπωση πως, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μαγαζιά του αεροδρομίου, ήταν κλεισμένη με κανονικούς τοίχους και δεν είχε καθόλου παράθυρα. Μπαίνοντας μέσα ή κοιτώντας από τη γυάλινη πόρτα, έβλεπες πως οι τοίχοι είχαν ένα απαλό, κίτρινο χρώμα και πάνω τους κρέμονταν δίσκοι βινυλίου και αντίγραφα μοντέρνας ζωγραφικής. Από τραπεζοκαθίσματα, υπήρχαν πέντε ψηλά σκαμπό στην μπάρα και τρία τραπέζια με τρεις καρέκλες το καθένα. Οι οκτώ από τις εννιά καρέκλες και τα σκαμπό ήταν κατασκευασμένα από αλουμίνιο και μαύρο δέρμα. Η ένατη καρέκλα, που βρισκόταν πάντα στο τραπέζι ακριβώς μπροστά με την πλάτη προς την πόρτα, ήταν κατασκευασμένη από ξύλο και ένα εντυπωσιακό κίτρινο ύφασμα.Κάθε φορά που γυρνούσε από ταξίδι την επισκεπτόταν οπωσδήποτε. Η συνήθεια αυτή είχε ξεκινήσει πολύ πριν τη δημοσίευση του άρθρου και θύμωνε όταν έβλεπε

Εικονογράφηση: Δάφνη Αλεξιάδου[email protected]

Επιμέλεια: Γιώργος Αμπατζίδης[email protected]

22

23

ανθρώπους που πίστευε πως είχαν μάθει για αυτήν από το περιοδικό να σπρώχνουν τη γυάλινη πόρτα. Με υπολογισμούς που είχε κάνει, οι φορές αυτές ήταν 84 («43 εβδομάδες από τότε που πήρα προαγωγή και μετακόμισα επί 2 ταξίδια την εβδομάδα μείον 1 εβδομάδα που ήμουν άρρωστος και δεν ταξίδεψα»).Πριν από 43 ακριβώς εβδομάδες, έχοντας μόλις γυρίσει από το πρώτο ταξίδι στα κεντρικά της εταιρίας, έψαχνε καφέ πριν πάρει ταξί για το σπίτι. Η μικρή αυτή καφετέρια ήταν η μία από τις δύο ανοικτές στις αφίξεις στις 4 το πρωί που έφτασε η πτήση του. Κοιτώντας στο εσωτερικό μέσα από τη γυάλινη πόρτα πριν μπει, τα μάτια του έπεσαν στον καθρέφτη που υπήρχε πίσω από την μπάρα και ανάμεσα στα ράφια με τα ποτά, και μέσα από εκείνον είδε την κοπέλα που σέρβιρε. Για μερικές στιγμές στάθηκε πίσω από την πόρτα και την παρατηρούσε, μέχρι η ματιά της μέσα στον καθρέφτη να διασταυρωθεί με τη δική του. Σαν να ηλεκτρίστηκε, έστρεψε το βλέμμα του προς την καρέκλα με το κίτρινο ύφασμα που στεκόταν άδεια απέναντί του, ανάμεσα σε εκείνον, τη γυάλινη πόρτα και την μπάρα του μαγαζιού. Μετά από λίγο έφυγε χωρίς να μπει μέσα και πήγε στο χώρο των ταξί χωρίς να πάρει καφέ.Η ίδια περιγραφή θα ταίριαζε σε καθεμία από τις επόμενες 83 φορές που είχε γυρίσει από το δις-εβδομαδιαίο ταξίδι στα κεντρικά της εταιρίας. Το γεγονός πως τα ταξίδια του ήταν με απόλυτη ακρίβεια καθορισμένα σε ημέρα και ώρα (Τρίτη και Πέμπτη: αναχώρηση 01:45, άφιξη 03:45) βοήθησε και κάθε φορά που γυρνούσε να δούλευε στην καφετέρια η ίδια σερβιτόρα. Η πόρτα βρισκόταν σε τέτοιο σημείο ώστε κοιτώντας στο εσωτερικό την έβλεπε πάντα μέσα από τον καθρέφτη. Κοιτάζοντας από εκείνη τη θέση και απόσταση σκεφτόταν πως θα μπει, θα παραγγείλει έναν καφέ, θα της μιλήσει, θα μάθει το όνομά της. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της πτήσης σχεδίαζε στο μυαλό του ολόκληρο το διάλογο που θα έκαναν. Το αποτέλεσμα των σχεδίων του αέρα και εκείνων έξω από την πόρτα ήταν, σε αυξανόμενη κλίμακα αισιοδοξίας, να πάρει καφέ, να μάθει το όνομά της, να του δώσει το τηλέφωνό της. Στην πραγματικότητα δεν είχε καταφέρει ακόμα να περάσει την πόρτα.Περιμένοντας στο χώρο των αποσκευών, προσπαθούσε να τη φέρει στο μυαλό του, ζωγραφίζοντάς τις λεπτομέρειες του προσώπου της. Σγουρά, μελαχρινά μαλλιά, μια μικρή ελιά στο δεξί μάγουλο, καστανά μάτια που είχαν πάνω τους κάτι που δεν μπορούσε να κοιτάξει για πολλή ώρα, μια αλήθεια που είχε χαθεί από τη δική του ζωή και είχε ξεχάσει να αντιμετωπίζει. Το πιο δύσκολο κομμάτι του νοερού πίνακα ήταν το χαμόγελό της, που πλημμύριζε το πρόσωπό της και έκανε τα μάτια της να εξαφανίζονται στις κόχες τους. Έχοντας χάσει από καιρό το δικό του χαμόγελο, που είχε ξεθυμάνει κάπου πάνω από τα είκοσι χιλιάδες πόδια, το δικό της τον φόβιζε. Κάθε φορά που την έβλεπε μέσα από τον καθρέφτη να χαμογελάει ή οι ματιές τους διασταυρώνονταν, γύριζε πάντα το πρόσωπό του προς την καρέκλα με το κίτρινο ύφασμα, που ήταν πολύ βολικά τοποθετημένη ακριβώς μπροστά

από την πόρτα. 84 φορές που είχαν την ίδια κατάληξη.Η σπασμένη ρόδα της βαλίτσας δεν βοήθησε ιδιαίτερα την αυτοπεποίθησή του. Αν και σαν ορθολογιστής σύμβουλος μάνατζμεντ ήξερε πως η σπασμένη ρόδα ήταν καθαρά αποτέλεσμα της φτηνής κατασκευής της βαλίτσας του, μέσα του θεωρούσε την κακοτυχία αυτή πολύ κακό σημάδι. Σε κάθε περίπτωση, ένιωθε πιο αποφασισμένος από ποτέ. Από τη στιγμή που έλυσε τη ζώνη του μετά την προσγείωση είχε αποφασίσει πως δεν θα έμπαινε ακόμα μία φορά στο ταξί χωρίς να δει την κατάληξη των σεναρίων που έφτιαχνε με το μυαλό του την ώρα που η αεροσυνοδός έδειχνε τη λειτουργία της μάσκας οξυγόνου. Σαν η εικόνα της αεροσυνοδού με τη μάσκα οξυγόνου στο χέρι να του θύμισε πως τη χρειαζόταν, πήρε μια βαθιά ανάσα και, με τη βαλίτσα στο χέρι, έσπρωξε για πρώτη φορά τη γυάλινη πόρτα.Προχώρησε προς τη μπάρα προσπερνώντας την καρέκλα με το κίτρινο ύφασμα. Η σερβιτόρα τον αντιλήφθηκε και γύρισε προς το μέρος του. «Τι θα θέλατε;» ρώτησε και χαμογέλασε.Έκανε μεγάλη προσπάθεια για να μην στρέψει αλλού το βλέμμα του. Παρατήρησε πως η μικρή ελιά στο πρόσωπό της ήταν στο αριστερό και όχι το δεξί μάγουλο όπως νόμιζε. «Ήταν που την έβλεπα μέσα από τον καθρέφτη» σκέφτηκε.«Θα ήθελα…», πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή του, εκείνη τον διέκοψε.«Σας ξέρω εσάς! Ταξιδεύετε συχνά, έτσι δεν είναι; Νομίζω σας έχω δει αρκετές φορές να στέκεστε έξω από την πόρτα».«Ε, ναι, ταξιδεύω…» ψέλλισε μην ξέροντας τι έπρεπε να απαντήσει. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα σιγής και αμηχανίας που για να τα καλύψει είπε βιαστικά «θα ήθελα έναν καφέ, σκέτο».«Θα τον πάρετε μαζί σας ή θα καθίσετε; Είναι ελεύθερη η θέση μπροστά στην πόρτα. Έχω παρατηρήσει πως συνήθως κοιτάτε προς τα εκεί όταν στέκεστε έξω. Καθίστε αν θέλετε και θα σας φέρω τον καφέ σας».Κοίταξε το τραπέζι που του πρότεινε. Πρώτη φορά έβλεπε την καρέκλα από μπροστά. Παρατήρησε πως στην πλάτη το ύφασμά της είχε ένα μικρό μπάλωμα, που δεν είχε το ίδιο χρώμα και φαινόταν αταίριαστο. Πλησίασε το τραπέζι και κάθισε ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά πιο πολύ από αμηχανία παρά από περιέργεια στο χώρο γύρω του. Ακούμπησε το χέρι στο ύφασμα της καρέκλας και το έσυρε απαλά. Σηκώθηκε απότομα και με γρήγορα βήματα πλησίασε ξανά την μπάρα.«Θα τον πάρω μαζί μου τον καφέ, ευχαριστώ».Η σερβιτόρα χαμογέλασε και έβαλε έναν καφέ σε πλαστικό ποτήρι. Τον πήρε βιαστικά και βγήκε έξω σπρώχνοντας τη γυάλινη πόρτα. Με τον καφέ στο ένα χέρι και την τραυματισμένη βαλίτσα στο άλλο, προσπέρασε τα κλειστά καταστήματα του αεροδρομίου και προχώρησε προς την έξοδο. Μπαίνοντας στο ταξί, είπε στον οδηγό:«Στο κέντρο, παρακαλώ. Πήρα καφέ και το ύφασμα της καρέκλας είναι βελούδο».

23

2424

Ο Άνεμος Με Μυκηθμό Βροχής, Τόσο

Christina Georgina Rossetti (5 Δεκεμβρίου 1830- 29 Δεκεμβρίου 1893)Γεννήθηκε στο Λονδίνο. Αδελφή του ποιητή και ζωγράφου Dante Gabriel Rossetti. Δεκατεσσάρων ετών υπέστη νευρικό κλονισμό. Η θρησκευτική αφοσίωση στο Αγγλο-Καθολικό κίνημα επηρέασε την ποίηση και τη ζωή της.

Ο άνεμος με μυκηθμό βροχής, τόσο Στενάζει μες στην πολιτεία,Η θάλασσα με μυκηθμό ανέμου, τόσο,--Θα βυθιστούν τα πλοία;

Στο περιβόλι τα μήλαΠέφτουνε από το δεντρί.--Ω θα βυθιστούν, θα βυθιστούν τα πλοία, Στη θαλασσοταραχή;

Christina Georgina Rossetti

[email protected]

Μετάφραση: Ζωή Ν. Νικολοπούλου

Εικονογράφηση: Αντώνης Τσακίρης[email protected]


26

To βιβλίο της Κατερίνας

‘’To βιβλίο της Κατερίνας’’ κατέχει δικαίως αυτόν τον τίτλο. Στην αρχή σε υποδέχεται ένα γενεαλογικό διάγραμμα των οικογενειών που θα συναντήσουμε. Όλα ξεκινούν από την οικογένεια Κωνσταντινίδη, ξεριζωμένη από τη Μικρασία και αυτοδημιούργητη από την αρχή στη Θεσσαλονίκη (‘’από τον οντά στη φουφού’’) που θα σμίξει με τους Χωριανούς, και ο καρπός του γάμου θα είναι έξι παιδιά, έξι συμφορές. ‘’Όταν τέσσερα αδέρφια καταλήγουν στα σαράντα τους να ζουν και τα τέσσερα με ψυχοφάρμακα, κάτι πολύ κακό έχει συμβεί στα παιδικά τους χρόνια’’. Με τα πολλά της εξιστόρησης φτάνουμε στο τελευταίο, την Κατερίνα, με το δικό της υφάδι: οι πρώτες κρίσεις της ψυχικής ασθένειας της, μια θλιβερή έλλειψη αγάπης μεταξύ των αδερφών, μια μητέρα αδιάφορη και ένας πατέρας αυταρχικός, ο κλοιός του ανθυγιεινού να τους ζώνει από παντού και να τους στιγματίζει. Το υγιές του βιβλίου είναι ότι η μανιοκαταθλιπτική Κατερίνα δεν παρουσιάζεται ως θύμα είτε της κοινωνίας είτε της ασθένειας της. Παραχωρείται ευθαρσώς ένα λησμονημένο

από τους ειδικούς, δικαίωμα. αυτό της ευθύνης και της συμμετοχής του ατόμου - μακριά από λογικές ακαταλόγιστου της ευθύνης ή εντολοδόχων γονιδίων. Η πεποίθηση αυτή εκφράζεται βαθιά στη σχέση της Κατερίνας με το γιο της: μια μοναδική σχέση άφατης αγάπης, προσκόλλησης, θαυμασμού, ‘’μια συμβιωτική σχέση’’. Η Κατερίνα αγνοεί τις κακιασμένες και αφοριστικές γλώσσες (‘’ η τρελή’, ‘’η άρρωστη’’, ‘’η ακατάλληλη’’) και μεγαλώνει όπως η ίδια θέλει το παιδί της. Νιώθει, πονάει, απολαμβάνει όπως όλες οι μανάδες του κόσμου, μόνο που τα συναισθήματα της είναι πιο άγρια εκφρασμένα, σαν καυστικό οξύ που χύνεται όταν υπερχειλίζουν. Κατεβάζει ηρεμιστικά με αλκοόλ επειδή δεν αντέχει τον πρωινό αποχωρισμό του σχολείου ή γίνεται επιθετική όταν άλλοι μειώνουν τα μεγαλεία- υπό το μητρικό βλέμμα- του παιδιού της. Υπάρχει, όμως, μια ειλιρινής κατανόηση και ενσυναίσθηση των λαθών και των υπερβολών της ως μητέρα, καθώς και μια μεταμέλεια που συνοδεύεται από ενοχές, αλλά και ανημπόρια να πράξει αλλιώς.

‘’Αυτό το βιβλίο με διαλύει’’ το νέο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ

INK

26

27

I N K

Στο βιβλίο βρίσκουμε μια σπαρακτική και σπάνια καταβύθιση στις αμαρτίες του γονεικού ρόλου- καθώς και πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Ποια είναι τα όρια της αγάπης, και που γίνεται τοξική; Αφού δεν είναι τα ‘’ζαβά γονίδια’’, γιατί κληρονομείται η δυστυχία από γενιά σε γενιά; Και ποια είναι η τελική λύση, όταν ο δεσμός του παιδιού με τον γονιό σφίγγει επικίνδυνα; Εδώ πρέπει να επισημάνουμε κάτι που αποσιωπήθηκε από την αρχή. Ο Κορτώ (Πέτρος Χατζόπουλος) σε αυτό το βιβλίο, πλέον, μιλάει αυτοβιογραφικά, χωρίς μάσκες και επιμερισμούς, μέσα από τη μάνα του. Και κάτι ακόμα: η μάνα του από την πρώτη σελίδα είναι νεκρή, αφού η ιδία έβαλε τέλος στη ζωή της, ένα μακάβριο δώρο για να ελευθερώσει τον γιο της από τα λουριά της. Αυτό το μαγικό ξαναζωντάνεμα στο χαρτί είναι ένα πειστικότατο εύρημα, που ανανεώνει πολύ τις συνθήκες γραφής ενός βιβλίου, που σε στραβοτιμονιές χειρισμού ενός τέτοιου δύσκολου θέματος, μπορεί να μετατραπεί σε λογοτεχνία- κλειδαρότρυπα ή επιτηδευμένη μνήμη. Είναι πραγματικά συγκινητικό το πώς ο συγγραφέας αναμετράται με τα θηρία της μνήμης, της ερμηνείας των καταστάσεων (σε αυτό θα τον βοήθησε πολύ η ιατρική και ψυχαναλυτική του εκπαίδευση), της ανοιχτής πληγής της παθολογικής σχέσης του με τη μητέρα του. Και ο αγνός τρόπος με τον οποίον προσπαθεί να αποδώσει πολλές από αυτές τις παραμέτρους μιας γραφής που φτάνει στα τρίσβαθα της ψυχής, με κάνει να πιστεύω ως αναγνώστρια, ότι κρύβονται μόνο αγνά συναισθήματα και κίνητρα. Ποια είναι η επιθυμητή και ποια η αντικειμενική σχέση με το ‘’Τρίτο στεφάνι’’ του Ταχτσή; (Κάποιοι από τους τίτλους των κεφαλαίων είναι το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο στεφάνι.) Υπάρχει, άλλωστε, μια φανερή διάθεση, με τον τρόπο που γράφηκε τo βιβλίο να μνημονευτεί το έργο αναφοράς του Ταχτσή. σε καμία περίπτωση ,όμως, δεν το ντουμπλάρει. ‘’To βιβλίο της Κατερίνας’’ , χρονικά, είναι μετατοπισμένο προς τα πιο σύγχρονα προβλήματα σε σχέση με την ‘’κωμικοτραγική’’ ιστορία της Ελλάδας του Ταχτσή, χωρικά, παραμένει μόνο στο φυσικό χώρο του Κορτώ, τη

Θεσσαλονίκη, ενώ σαν κείμενο ασχολείται κυρίως με την εσωτερική ζωή των οικογενειών αυτών, παρά με το δημόσιο βίο που σκαλίζει ο Ταχτσής, κάτι που ίσως λείπει από το πλέξιμο του ‘’βιβλίου της Κατερίνας’’, εσκεμμένα βέβαια. Η επιστήμη του κωμικού έχει μια χρυσή αρχή: εάν μπορείς να μιλήσεις για την Κόλαση με υλικό ό,τι ευφραίνει τη ψυχή, έχεις γίνει από συγγραφέας, λειτουργός. Και εδώ, ο Κορτώ, με τις γνωστές μεθόδους του χιούμορ, με τον προφορικό, κουβεντιαστό του λόγο και με τη διασκεδαστική ροή, καταφέρνει να λειτουργεί τα γρανάζια του, που εκθέτει, όχι μόνο προς λογοτεχνική κατεύθυνση, και ούτε μόνο προς ιδίον οφελος. Τον τελευταίο και ειλικρινή λόγο τον εχει η Κατερίνα/ Κορτώ , λίγο πριν’’ πετάξει’’:‘’Αυτό το βιβλίο με διαλύει. Μέσα στα κομμάτια μου είμαι.’’

Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Πατάκης, α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2013, 252 σελ.

Επιμέλεια:Κατερίνα Μυρσίνη Παπακουνάδη[email protected]

28

Ο Γλάδστων είπε στο Νίττι για την ελευθερία ότι είναι όπως ο αέρας. Δεν νοιώθουμε την ανάγκη της παρά όταν αρχίζε να μας λείπει. σ.13 ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗΣ * Για να επιζήσει η Δημοκρατία - ΣΖΤ

Φτάσαμε μέχρι εκεί που αρχίζει η έρημος με τις μεγάλες της μεταμορφώσεις Σαν τη φωτιά, το νερό και το σύννεφο στη μοναξιά μας μεταμορφωθήκαμε Διαβαίναμε μέσα από καταιγίδες Οι κεραυνοί τις φλόγες τους ξερνούσαν - σε βράχους χάλκινους, δράκοντα γλώσσες - Το μέτωπό μας έσκιζε τα σύννεφα βγαίναμε σώοι απ’τις καταστροφές απ’ των δακρύων τις λίμνες αναδυόμαστε σαν κύκνος που δεν βρέχει το φτερό Περάσαμε από στοιχειωμένα δάση κι ακούσαμε στο διάβα μας που μάκραινε το ύπουλο σούσουρο των ερπετών Σε βράχους απόκρημνους σταθήκαμε σκύψαμε πάνω από βάραθρα απύθμενα ενώ η άβυσσος μας προσκαλούσε με χίλια βλέμματα μαγνητικά Αλλά εμείς, θαρραλέα την διαβήκαμε με κλειστά βλέφαρα και τραγουδώντας Δεν έσβησε ο αέρας τη λυχνία μας. σ.163 ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ * Οδοιπορικό - ΚΣΤ Όταν γνώρισα την Αγάπη, τα λόγια σβήσανε και γίνανε μια αδύναμη ανάσα, και το τραγούδι στην καρδιά μου έγινε μια βαθιά άπνοια. σ.56 ΓΚΙΜΠΡΑΝ - Σκέψεις και διαλογισμοί - ΜΠΚ

Είμαι μόνο μια αντένα. Όλα έρχονται από τον αέρα. σ.284 ΜΠΟΥΖΙΑΝΗΣ - Γράμματα προς τον Χ. Μπάρχφελντ - ΜΙΕΤ

Δεν πιστεύω σε τίποτε απ’ όσα έχουν εκφραστεί, αλλά πιστεύω στη δύναμη του Λόγου του Θεού. Οι λέξεις είναι αέρας, μα ο αέρας γίνεται άνεμος και σπρώχνει τα πλοία. σ.68 ΚΑΙΣΤΛΕΡ - Σπάρτακος - ΑΓΚ

Η σιωπή του σκύλου κι εκείνη η περίφημη άπνοια του σύμπαντος, κι ας μοιάζει η σύγκριση αδύνατη λόγω του ότι είναι αταίριαστες οι υλικές και αντικειμενικές διαστάσεις του ενός και του άλλου, είναι τελικά ολόιδια σε πυκνότητα και σε ειδικό βάρος με δυο δάκρυα, η διαφορά είναι μόνο στον πόνο που τα κάνει να ξεπηδούν, να γλιστρούν και να πέφτουν. σ.142 ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ * Η σπηλιά - ΚΣΤ

Σκόρ

πια

Που

λιά

INK

29

I N K

Από την Ελληνική Λέσχη Βιβλίου[email protected]

Για τον άνθρωπο το πεπρωμένο είναι ό,τι είναι ο άνεμος για το ιστιοφόρο. Δεν είναι στο χέρι του τιμονιέρη να διαλέξει από πού θα φυσήξει ο άνεμος και πόσο δυνατά, μπορεί όμως να κουμαντάρει το δικό του πανί. Και αυτό έχει καμιά φορά κρίσιμη σημασία. Ο ίδιος άνεμος που θα πνίξει τον άπειρο ναυτικό, τον άφρονα ή αυτόν που δεν είχε καλή έμπνευση, θα οδηγήσει κάποιον άλλο σε ασφαλές λιμάνι. σ.132 ΜΑΑΛΟΥΦ - Οι φονικές ταυτότητες - ΩΚΝ

Οι απαντήσεις που ζητάς, η καθοδήγηση που χρειάζεσαι, η βοήθεια που έχεις ανάγκη, θα εμφανίζονται καθώς εσύ θα συνεχίζεις να τιμάς τον αληθινό σου εαυτό με στιγμές εσωτερικής άπνοιας σ. 28 ΝΤΥΕΡ - Ταξίδι στην ελευθερία - Α. Καλογήρου

Η αληθινή σοφία, ο πραγματικός έρωτας είναι η έρημος... Το μεγάλο ταξίδι είναι να ξεκινήσεις για την έρημο με συνταξιδιώτη σου τον άνεμο. σ.430 ΖΑΚ Κ.* Σαμπολιόν, ο άνθρωπος που διάβασε τα ιερογλυφικά - ΚΡΤ

Έτσι είναι η Χάρη του Θεού! Τον ένα επισκέπτεται σαν ανεμοστρόβιλος, τον άλλο σαν απαλή πνοή ζεφύρου, τον τρίτο μ’ ένα γερό ξυλοκόπημα. σ.265 ΧΟΛΤΣΝΕΡ * Παύλος - ΔΜΣ Ο ποιητής είν’ άνεμος στις θάλασσες, στα δάση, γυρεύοντας την ίδια του φωνή. σ.19 ΑΓΚΟΡ - Παραστρατημένα πουλιά - ΗΡΔ

Το χορτάρι πρέπει να λυγίζει όταν ο άνεμος φυσάει. σ.37 ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ: ΠΕΛΩΝΗ-ΠΙΝΗΡΟΥ Π. - Οι αλλαγές στο ταξίδι της ζωής - ΦΤΡ

ΕΚΔΟΤΕΣ - ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ --------------------- "ΑΓιον ΟΡος, ΑΓΚυρα, ΔαΜαΣκος, ΗΡιΔανος, Καλογηρου. Α,ΚΡιΤικη, ΚαΣΤανιωτης, Μορφ.Ιδρ.Εθν.Τραπέζης, ΜΠουΚουμανης, ΣυΖηΤησις, ΦυΤΡακης, ΩΚεαΝίδα

Οι λογισμοί είναι σαν τα αεροπλάνα, που πετούν στον αέρα. Αν δεν τους δώσεις σημασία, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εμείς πρέπει να προσέχουμε να μην δημιουργούμε μέσα μας αεροδρόμιο και προσγειώνονται!” σ.95 Ιερομ. Χριστόδουλος Αγιορείτης * Ο Γέρων Παϊσιος - ΑΓ.ΟΡ

30

Του Gil [email protected]

Anima

Η έφηβη Hitomi Kanzaki, ένα συνηθισμένο κορίτσι, συναντιέται και σώζει τη ζωή του Van, ενός αγοριού που όπως αποκαλύπτεται,

πρόκειται για ένα νεαρό πρίγκιπα στον πλανήτη Gaea στον οποίο και μεταφέρονται προκειμένου να σκοτώσουν ένα δράκο.Η Hitomi είναι πολύ ερωτευμένη με τον Amano, ένα αγόρι από την ομάδα με την οποία τρέχει συστηματικά, όμως σύντομα διαπιστώνει πως η μοίρα της είναι συνυφασμένη με αυτή του Van. Παγιδευμένη στην Gaea, απ’ όπου μπορεί να βλέπει τη Γη – το Μυστικό Φεγγάρι για τους κατοίκους - και τη Σελήνη στον ουρανό, διαπιστώνει πως το χόμπυ της, να ρίχνει τις κάρτες Ταρώ αρχίζει και γίνεται τρομακτικό μιας και καταφέρνει να διαβάζει πολλά γεγονότα. Επιπρόσθετα, αρχίζει να βλέπει πολλά οράματα για το παρελθόν και το μέλλον του κόσμου εκείνου.Στον πλανήτη Gaea, η αυτοκρατορία Zaibach επιχειρεί να αναβιώσει τη θρυλική δύναμη της αρχαίας πόλης της Ατλαντίδας και γι’ αυτό δε διστάζουν να καταστρέφουν άλλες χώρες προκειμένου να αποκτήσουν ό,τι θεωρούν απαραίτητο. Έτσι φέρνουν τον όλεθρο σε όλο τον κόσμο διαλύοντας τις ζωές των ανθρώπων. Κάπως έτσι διέλυσαν και την Fane-lia, το βασίλειο του νεαρού Van, στο αίμα του οποίου κυλά το αίμα δράκων. Ο νεαρός πρίγκιπας αποφασίζει να εκδικηθεί και εναντιώνεται στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Dornkirk των Zaibach.Το Escaflowne ή αλλιώς The Vision of Escaflowne είναι μια σειρά 26 επεισοδίων που προβλήθηκε στην Ιαπωνική τηλεόραση από τον Απρίλιο του 1996 μέχρι το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Αργότερα, το Es-

caflowne άρχισε να εκδίδεται και σε δυο διαφορετικές εκδοχές manga, μια shounen με τον τίτλο The Vision of Escaflowne και μια shoujo με τον τίτλο Hitomi. Τέλος το 2000 η ιστορία συμπτύχθηκε σε μια ταινία η οποία έπεσε στα χέρια μου και, ειλικρινά, μπορώ να παραδεχτώ ότι είναι από τα πιο ωραία anime που έχω παρακολουθήσει. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Shoji Kawamori εμπνεύστηκε τη σειρά, ύστερα από ένα ταξίδι του στο Νεπάλ, όπου παρατηρώντας

Χώρια θα ζούμε, φίλοι μου, σαν τις αγριόχηνες που χάθηκαν στα σύννεφα

Escaflowne

30

31

μια ομιχλώδη περιοχή, φαντάστηκε ένα κρυμμένο κόσμο όπου η μοίρα και η προόραση, ή αν θέλετε η επιφοίτηση από κάποια θεότητα, θα έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο. Κάπως έτσι συνεργάστηκε με την Bandai Entertainment και ύστερα από πολλούς μήνες δουλειάς και με τελικό σκηνοθέτη τον Kazuki Akane έχουμε το Tenku no Esukafurone όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος.Είναι αλήθεια πως συγκριτικά με άλλα manga ή anime που έχουν παρουσιαστεί σε αυτήν εδώ

τη στήλη δεν κατάφερα να παρουσιάσω πλήρως ούτε την αισθητική του, ούτε και τα όμορφα συναισθήματα που μου προκάλεσε βλέποντάς το. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα από τα anime που συγκαταλέγεται πολύ συχνά στα top-10 ή και top-5 των σχετιζόμενων με την Ιαπωνική αυτή τέχνη και μάλιστα, όταν διάβαζα κάποτε τέτοιες σχετικές λίστες διαπίστωνα ότι υπήρχε πάντα εκεί, χωρίς τυμπανοκρουσίες που είχαν τα καυτά ονόματα της εκάστοτε εποχής, αλλά και χωρίς να δω ποτέ ούτε έναν να το υποβιβάζει.

31

3232

«Όλα εγίναν κοντινά κι όλα τα κοντινά έχουν πέτρες γίνει»

La Viaccia JUMPCAT

Της Εύης Αβδελίδου www.thinkingonfilms.blogspot.gr

«Raccontami una storia. Allegra o mesta? Allegra pi? che puoi. C'era una volta un cimitero...» William Shakespeare

Με αυτό το sonetto που περιδιαβαίνει στα νεκροταφεία, σηματοδοτείται η

αρχή της ιστορίας που μας διηγείται το La Viaccia του Mauro Bolognini, σκηνοθέτη με φήμη περιφερειακού εκπροσώπου του ιταλικού σινεμά σε σχέση με άλλους πιο διάσημους όπως ο Rosselini ή ο Visconti Ένα νεκροταφείο της “αθώας” αντρικής φύσης, που μαθαίνει, με σκονισμένα πόδια από τους “κακούς δρόμους”, να ενηλικιώνεται, διεκδικώντας τη Γυναίκα. Η πέτρα του σκανδάλου είναι για τον Amerigo ή Ghigo (ένας αξιαγάπητα αμήχανος Jean-Paul Belmondo ) η όχι και τόσο λευκή Bianca, που ενσαρκώνεται από την υπέροχη Claudia Cardinale. Η Γυναίκα όμως είναι μόνο μία πέτρα μπροστά στο άπειρο της Γης και το τι μπορεί εκείνη να συμβολίζει για τον καθένα.. Σε αυτό το φιλμ, η Γη, ως μία ακόμα πλευρά της θηλυκότητας, είναι η γυναίκα που δεν προδίδει ποτέ κανένα από τους άντρες και η μόνη που όλοι τους διεκδικούν, ζωντανοί ή νεκροί. Η Viaccia είναι η φάρμα που απομυζά ο Amerigo για να σχετιστεί, με τον τρόπου που θεωρεί ιδανικό, με την πόρνη Βianca. Aλλά είναι, επιπλέον, και ένας “κακός δρόμος” χωρίς Όνομα, ένα παιδί χωρίς πατέρα. Και η άνδρες παίζουν στα χαρτιά την πατρότητά της.

3333

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=8_U6XMeV1MA

Μία ιστορία ερωτική, αλλά παράλληλα και ταξική, πολιτική με το δίπολο κακού/καλού αφεντικού ένα ίχνος που πάλλει η έλλειψη του πατέρα για το νεαρό Amerigo. Ένας έρωτας εξ’ αρχής νεκρός, παράνομος και κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι του ασθενούς θείου, που συντηρεί την όποια σχέση των δύο εραστών, με τον επικείμενο θάνατό του. Η κινηματογράφηση, με πολλά πλάνα σοφά μοιρασμένα σε τρία επίπεδα, περιγράφει σχολαστικά την πορεία του νεαρού άντρα από το παρελθόν του στο μέλλον του (σε πολλές σκηνές βλέπουμε κίνηση του ήρωα από τα αριστερά προς τα δεξιά και όσο προχωρά η υπόθεση οι κατευθύνσεις αναπροσαρμόζονται). Μία άλλη Δίκη στο δικαστήριο της Γης, εδώ η μεγάλη πόρτα που προσπαθεί να ανοίξει ο νεαρός άντρας είναι η πύλη προς τον ποταμό Arno. Και όσο τα παιδιά ντύνονται το περίβλημα του άντρα, η φωτογραφία ψιθυρίζει πως στη Φλωρεντία δε σταματά να βρέχει. Η σχέση του ζευγαριού α-ληθινή-αξέχαστη, αυθεντική, τραχιά, ζωώδης, μεταμορφωτική. Ο ένας παίρνει τη θέση του άλλου για να πετάξουν τελικά τις μάσκες τους. Αυτό το ζευγάρι, μπαίνει μαζί στο δωμάτιο του Freud, αλλά δεν κάθεται στο ντιβάνι του. Η ανισορροπία μεταξύ τους

συνίσταται στο ότι εκείνος την έχει ανάγκη, αλλά εκείνη τον επι-θυμεί. Επιβάλλεται στο θυμικό της, στο συναίσθημά της. Μία γυναίκα που διψά για όρια και τα διαλύει σε υγρά φιλιά. “Una putana que raggiona”, μία πόρνη που σκέφτεται. ίσως η ιδανική γυναίκα, και γι αυτό υπαρκτή μόνο σε ζωογόνες στιγμές. Με την επιθυμία της στο εδώ και τώρα. Μία γάτα που εξημερώνει, όποτε επιθυμεί, τον εαυτό της. Και περιεργάζεται εκείνον, που βρίσκεται απλώς στην αρχή του να κοιτά την ανάγκη του στα μάτια. Ένας έρωτας από εκείνους όπου ο ένας τρέφει το θηρίο της έλλειψης στον κόρφο του άλλου.Όμως δεν είναι όλοι οι έρωτες ίδιοι. Υπάρχουν κι εκείνοι όπου ο ένας “προστατεύει τη μοναξιά του άλλου”. Γι αυτούς τους έρωτες ήταν η μοίρα του Amerigo να περπατήσει στον “κακό δρόμο¨. Για να αποκτήσει μία διαθέσιμη μοναξιά. Τα διαμαντάκια συχνά βρίσκονται μόνα, σκονισμένα στους “κακούς δρόμους” και περιμένουν κάποιον να τα ανακαλύψει και να τα φέρει στον κόσμο. Και το φιλμ αυτό είναι δυνατό και φρέσκο, ακόμα και σήμερα, σαν έναν άντρα που μόλις κοίταξε τον εαυτό του στα μάτια, για πρώτη φορά. *R.M. Rilke Το βιβλίο του προσκυνήματοςΜετάφραση: Άρης Δικταίος

34

Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

Μεγάλο Πανί

«Αγάπη μου τα έχουμε ξαναπεράσει αυτά,στο Μεσαίωνα, στην Ιερά Εξέταση, στις πανδημίες…»

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κοττάς[email protected]

35

Δύο υπεραιωνόβια ερωτευμένα βαμπίρ που ζουν το δικό τους «παραμύθι» περιπλανώμενα στις χιλιετίες και τις εποχές, πέρασαν και από τα

κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης, άφησαν το στίγμα τους στις Κάννες, προκάλεσαν σούσουρο προσδοκιών στη Θεσσαλονίκη και δημιούργησαν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς που πέρασε (κι ας έγινε η ελληνική πρεμιέρα ανήμερα του νέου έτους).Η Tilda Swintonκαι ο Tom Hiddleston είναι η Εύα και ο Αδάμ, που παρόλο που δεν είναι οι αυθεντικοί πρωτόπλαστοι, φαίνεται πως κατοικούν αυτό τον κόσμο εδώ και αιώνες, ζώντας τον ερωτά τους και κάνοντας τέχνη. Ο Άνταμ κατοικεί στο βιομηχανοποιημένο Ντιτρόιτ, απομονωμένος σε ένα παλιό σπίτι-αχούρι, γράφοντας μουσική σε τόνους dark rock που αντανακλά την κατάθλιψη και απογοήτευση που βιώνει λόγω του παρηκμασμένου, θνητού κόσμου που τον περιβάλλει, ενώ η Εύα κινείται νωχελικά και γαλήνια στα στενάκια της μυστηριακής, αποκρυφιστικής Ταγγέρης. Η δεύτερη, προσπαθώντας να αναπτερώσει τον σύντροφό της θα ταξιδέψει να τον βρει. Ο Jim Jarmusch, το αιώνιο «παιδί» του αμερικάνου ανεξάρτητου κινηματογράφου φορά το κλασσικό (και

σήμα κατατεθέν του) τύπου wayfarer γυαλί ηλίου, ανακατώνει το επιμελώς ατημέλητο άσπρο μαλλί του και ντύνοντας την πρωταγωνίστριά του, Tilda Swinton, σαν τον ίδιο, κινηματογραφεί, κι αφιερώνει στην επί χρόνια σύντροφό του, επίσης καλλιτέχνη Sara Driver, ένα νέο σημείο αναφοράς στο hype των (non-horror) vampire ταινιών. Οι δύο βρικόλακες της ταινίας είναι –κλασσικά μεν – αθάνατοι, αγαπούν, δε, εκτός από το αίμα (0 αρνητικό κατά προτίμηση) τη μουσική, το χορό, τη λογοτεχνία, τους φίλους τους, τη γνώση, την επιστήμη, τη φύση. Ζουν αρμονικά με το περιβάλλον τους, προμηθεύονται την ιδιαίτερη τροφή τους από μεσάζοντες, αποφεύγοντας αιματοχυσίες και λοιπές banal διαδικασίες που παραπέμπουν στον μύθο του Δράκουλα, έχουν ένα ιδιαίτερο ενδυματολογικό στυλ (αποτελούν το αντιφατικό ζεύγος μαύρο/άσπρο) και κοιμούνται γυμνοί κατά τη διάρκεια της ημέρας, σαν («αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;») λευκά μαρμάρινα γλυπτά ή σαν καλοδιατηρημένα πτώματα. Με περισσή έμπνευση και χιούμορ, ο Jarmusch σκηνοθετεί μια ταινία χωρίς ιδιαίτερη πλοκή που σκοπό έχει να δημιουργήσει μια ονειρική, μεθυστική ατμόσφαιρα και να παρασύρει τον θεατή σε περίεργη, σχεδόν καταραμένη κατάσταση αιώνιας ύπαρξης,

37

Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=BesNEyGjols

νωθρότητας και γαλήνης όπου έννοιες όπως αυτή του χρόνου, του άγχους και των υποχρεώσεων εκλείπουν. Η ψιλόλιγνη Tilda, εναλλάσσοντας τις πολυποίκιλτες και κεντητές robe-de-chambre τις με λευκά δερμάτινα γάντια και τζάκετ και με τα ξασμένα/τζίβα άσπρα μαλλιά της να φυτρώνουν στο κεφάλι της σαν τα φίδια μιας άλλης Μέδουσας αποπνέει τον πλέον κατάλληλο απόκοσμο, eerie και spooky αέρα μιας βαμπίραινας, που χορεύει αιθέρια, κλείνει αεροπορικά εισιτήρια στα ονόματα λογοτεχνικών ηρώων και αποκαλεί τα πλάσματα της φύσης με τα επιστημονικά τους ονόματα. Η υποβλητική φωτογραφία, οι προσεγμένοι φωτισμοί,

με τους ψυχρούς να διαδέχονται τους θερμούς, τα νυχτερινά πλάνα της μυσταγωγικής Ταγγέρης, το βιομηχανικό Ντιτρόιτ, η industrial/urban ατμόσφαιρα του οποίου απεικονίζεται εξαίσια μέσα από τα μισοσκότεινα πλάνα που δημιούργησε ο Yorick le Saux, σε συνδυασμό με το εκπληκτικό soundtrack υπό τους ήχους μιας σκοτεινής ροκ συνθέτουν μια κινηματογραφική παγίδα από την οποία δύσκολα δραπετεύεις και στην οποία, εν τέλει, εθίζεσαι, ενώ η καλλιτεχνική υπογραφή του Jarmusch είναι οφθαλμοφανής καθώς όλα του τα χαρακτηριστικά στοιχεία είναι παρόντα: μουσική, λογοτεχνία και cool-ness.

40

Explosions In The Sky & David Wingo Prince Avalanche“All you need to get scared is an opportunity.”

JIVE

Η σύνθεση μουσικής για τον κινηματογράφο είναι μια ξεχωριστή υπόθεση. Είναι μια διαδικασία που προσπαθεί να κρατήσει τη

λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ακοή και την όραση, να δώσει στο θεατή την ευκαιρία να απορροφήσει περισσότερα από την εικόνα, χωρίς όμως να κάνει άμεσα αισθητή την παρουσία της. Με αυτή την έννοια ίσως είναι η πιο αδικημένη κατηγορία, καθώς δύσκολα θα εκτιμήσει κάποιος αυτή την προσπάθεια όταν εξ’ αρχής δεν γνωρίζει ότι γίνεται μάρτυράς της. Η περσινή, πλέον, ταινία “Prince Avalanche”, του David Gordon Green, κρύβει πίσω από τα σκηνικά και κοστούμια της μια μελωδία που θα μπορούσες να πεις ότι σε κάνει να φαντάζεσαι το πράσινο χρώμα που λείπει από το καμένο δάσος όπου λαμβάνουν μέρος τα γυρίσματα.

Οι Explosions In The Sky είναι ένα post-rock σχήμα από το Texas των ΗΠΑ. Η συνέχεια όμως για τις κιθάρες από τον Αμερικάνικο νότο έφερε την παγκόσμια καταξίωση και το κοινό τους έσπασε τα στενά σύνορα του Austin, που πλέον δεν φημίζεται για τις post-rock μπάντες του. Ο αφηγηματικός τρόπος σύνθεσης μουσικής και τα σχεδόν ρομαντικά live shows ήταν ο καταλύτης στη διαδρομή προς την κορυφή. Τα έξι στουντιακά album που ήρθαν στην πορεία θα έλεγες ότι ήταν το soundtrack του ταξιδιού. Η δουλειά που έχουν επιδείξει αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από ορχηστρικές συνθέσεις, με τις κιθάρες και τα κρουστά να έχουν τον πρώτο λόγο. Η συνεργασία τους με τον συνθέτη Da-vid Wingo (Mud, All The Real Girls etc.) τους άνοιξε ένα καινούριο ορίζοντα, αυτόν του “Prince avalanche”, που αν και δεν είναι το πρώτο soundtrack που έχουν υπογράψει, φαίνεται ότι είναι κάτι καινούριο.

Για αρχή είναι δύσκολο να πιστέψεις πως οι Explosions In The Sky έχουν ασχοληθεί ελάχιστα με την κατηγορία σύνθεσης μουσικής για τον κινηματογράφο. Άλλωστε κάθε album

τους μοιάζει να ενώθηκε με έναν τέτοιο σκοπό. Ίσως η post-rock δομή των κομματιών τους, η οποία επίταση την χρησιμοποίηση έντονων εφέ στις κιθάρες με στόχο μια λυτρωτική κορύφωση, απειλούσε την όποια ομαλή κίνηση της εικόνας. Ίσως αυτό να βοηθούσε σε κάποιες περιπτώσεις όμως για το έργο του David Gordon Green, η συνύπαρξη με τον David Wingo, ο οποίος είχε ξαναδουλέψει με τον Green, θεωρείθηκε αναγκαία και πετυχημένη. Ο Wingo, ιδρυτής και αρχηγός του indie σχήματος Ola Podrida, ήταν αυτός που δάμασε τις δυναμικές των Τεξανών και της σμίλεψε στο καλούπι της ταινίας.

Παρά τα 15 μουσικά κομμάτια, η διάρκεια του album είναι μικρή και αυτό φαίνεται να έγινε συνειδητά, καθώς η συνεργασία των δυο ονομάτων στη διαδικασία της σύνθεσης, μαλάκωσε τις κορυφές των Explosions In The Sky, έφερε την μελωδικότητα του David Wingo, κράτησε το μινιμαλισμό και των δύο και έδωσε το αποτέλεσμα ακριβώς που χρειαζόταν: Μια ευχάριστη παρουσία πίσω από την εικόνα που λειτουργεί σαν φινίρισμα σε μια επιφάνεια που πλέον είναι έτοιμη ν’ αγγίξεις. Η ατμόσφαιρα που δίνεται μέσα από τα “Fires” και “Wading”, η απλή μελωδική γραμμή στο θέμα της ταινίας, το waltz “Dear Madison” και η περιγραφικότητα του “Alone Time” είναι αυτά που θέτουν το κέντρο γύρω από το οποίο κινείται ο ήχος της ταινίας.

Το τελευταίο στοίχημα που κερδίζει το soundtrack για το “Prince Avalanche” είναι ότι μετά από την ταινία μπορεί να μείνει και ως ένα αυτόνομο δημιούργημα και μπορείς να το αναφέρεις σαν την επόμενη δουλειά των Explosions In The Sky και του David Win-go, οι οποίοι με το “Prince Avalanche”, το soundtrack για το Lone Survivor (Explosions In The Sky) και το “Ghosts Go Blind” των Ola Podrida (David Wingo), ολοκλήρωσαν μια εξαιρετικά δημιουργική χρονιά.

41

Tου Jim [email protected]

42

ΛΥΚΟS 54

Side 1

[Αέρας # Άπνοια]

Play

7. Thin Air - Pearl Jam8. Coming Up For Air - Kaiser Chiefs9. Airbag - Radiohead10. The Air Near My Fingers - The White Stripese11. Winter Winds - Mumford & Sons12. Le Vent Nous Portera - Noir Desir

1. Ride The Wild Wind - Queen2. Wind Cries Mary - Jimmi Hendrix3. Cries on The Wind - Anathema4. Night Wind Set - Blondie5. Wild Is The Wind - David Bowie6. Wild Is The Wind - Nina Simone

42

43

ΛΥΚΟS 54

Side 2

1. Hunt Up Wind - Hiroshi Fukumura & Sadao Watanabe2. I Talk to The Wind - King Crimson3. Gone With The Wind - Ella Fitzgerald4. Winter Wind - Chopin5. Path of The Wind - My Neighbor Totoro6. Πεχλιβάνης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

[Αέρας # Άπνοια]

7. Μέσα μου ο αέρας που φυσά - Γιάννης Αγγελάκας & οι Επισκέπτες 8. Αγύριστο Κεφάλι - Μίλτος Πασχαλίδης 9. Αεράκι - Νατάσσα Μποφίλιου10. Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας - Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης11. Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά - Μάρκος Βαμβακάρης12. Συρτό Ρομά - Χαϊνηδες

43

46

46

Ενηχόρια

Βλέποντας και πάλι να κυκλοφορούν λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς μπήκα στον πειρασμό να φτιάξω μια δική μου και εντέλει υπέκυψα. Οι λόγοι πολλοί: Αρχικά το γεγονός πως σε περίοπτες θέσεις ήταν δίσκοι μετριότατοι αλλά με καλό promotion… Από την άλλη η δεδομένη πλέον κατάσταση πως οι εκτιμήσεις για τα καλύτερα του έτους χωρίζονται συνήθως σε δύο «στρατόπεδα», στα λεγόμενα έντεχνα και στα αγγλόφωνα/ανεξάρτητα, πράγμα που απλά σημαίνει πως αυτός που ενδιαφέρθηκε να ακούσει τον τελευταίο δίσκο των Tango with Lions πιθανόν να μην ενδιαφέρθηκε ή να μην έμαθε κάτι τόσο έντεχνο όσο ο καινούργιος δίσκος του Σταύρου Σιόλα. Έλα όμως που η καλή μουσική μπορεί να βρεθεί παντού!Το πρόβλημα με αυτές τις λίστες είναι από την άλλη με ποιο κριτήριο επιλέγεις τους δίσκους. Εγώ τους επέλεξα με βάση ποιούς άκουσα και έπαιξα πολύ στο ραδιόφωνο. Σίγουρα θα έχω ξεχάσει κάποιον ή κάποιους αλλά ο βασικός

κορμός είναι εδώ, εκτός από τα 45άρια τα οποία έβγαλα εντέλει από την λίστα καθώς τις συλλογές, καινούργιες ή παλιές σε νέες εκδόσεις όπως π.χ. η «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας».Κάθε δίσκος του Γιάννη Αγγελάκα είναι γεγονός και η «Γελαστή Ανηφόρα» δεν αποτελεί εξαίρεση. Κυκλοφόρησε, υπενθυμίζω, και σε ψηφιακή και σε αναλογική μορφή. Και αφού αναφέρθηκε βινύλιο, λόγω αγάπης και σεβασμού στο μέσο είναι καλή ιδέα να ιεραρχήσω την καταγραφή με αυτό το κριτήριο. Για μια ακόμα χρονιά, παρεπιπτόντως, παρατηρήθηκε αύξηση των πωλήσεων σε βινύλια αλλά και το λογικό επακόλουθο, αύξηση των εκδόσεων σε βινύλια. Διπλό λοιπόν βινύλιο για τον Γιάννη Αγγελάκα, διπλό και για τους Κόρε Ύδρο και τους No Clear Mind και μάλιστα σε δεκάιντσα. ΟΙ Κόρε Ύδρο συνεχίζουν την δική τους μοναδικότητα με τον καλύτερο τρόπο στις «Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό» (και με ένα πολύ όμορφο art-work) ενώ οι No Clear Mind στο «Mets» έκαναν

Του Θοδωρή Εξηντάρη[email protected]

(Τα καλύτερα της χρονιάς που έφυγε)

Πιάσαμε Δεκατριάρι!

47

έναν εξαιρετικό δίσκο, από τους καλύτερους της χρονιάς (και της εταιρείας τους). Δεκάιντσο και για τους Dirty Fuse οι οποίοι σέρφαραν όμορφα στα «Surfbetika!», αν και θα έπρεπε να σερφάρουν – λογικά - στο Νέο Κύμα. Ο δίσκος του Sotiris Debonos (Σωτήρης Δεμπόνος) «Blue Nevus» κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες του έτους και ίσως απουσιάζει, μάλλον άδικα, από τις περισσότερες λίστες: μια κυκλοφορία μόνο σε βινύλιο. Τελευταίο βινύλιο αναφέρω το «Θνητάριο» του Δημήτρη Καρρά που κυκλοφόρησε το 2013 αλλά το cd είχε κυκλοφορήσει το 2012. Είναι ένας δίσκος που έπαιξε αμέτρητες φορές και με τις δύο μορφές.Περνώντας στα cd, οι Gadjo Dilo κάνουν θραύση δικαίως με το «Manouche De Grec» και τα διασκευασμένα ρεμπέτικα και ελαφρολαικά σε swing. Διασκευές επιτυχημένες και για τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στο «Heart Of The Sun-The Music Of Pink Floyd» ενώ η Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή μειώνουν τις διασκευές και βασίζονται σε δικές τους συνθέσεις στο «To Be Safe». Διασκευές αλλά κυρίως δικές της συνθέσεις και στην ευχάριστη έκπληξη που ακούει στο όνομα Μαρίζα Ρίζου και στο δίσκο της «Γλυκό Πρωί». Η Μay Roosevelt μπλέκει τις μουσικές της με την απαγγελία και το λόγο του Ντίνου Χριστιανόπουλου και η Τάνια Γιαννούλη με τα πνευστά του Paulo Chagas στο

«Forest Stories». Ο Σταύρος Σιόλας πέρασε τα «Διόδια» επανερχόμενος δισκογραφικά στον γνώριμο ήχο του και ο Χρυσόστομος Σταμούλης μας χάρισε πολύ όμορφα τραγούδια στο «Αγάπη Σ’ Αγαπάω». Οι The Next Step Quintet συνεχίζουν τις μεγάλες μας προσδοκίες από την νεότερη γενιά jazz μουσικών. Η Melentini μας έδωσε έναν δίσκο (Explosion Around, The Desert Inside) από αυτούς που δεν σταμάτησα να παίζω την χρονιά που πέρασε σε αντίθεση με τον επόμενο. Αυτό γιατί ο δίσκος του Χρήστου Γαλανόπουλου και των φίλων του (Christos Galanopoulos And Friends – The City Man) κυκλοφόρησε, τουλάχιστον στη θεσσαλονίκη, τις τελευταίες μέρες του χρόνου. Αποτελεί όμως συνέχεια των ωραίων δισκογραφικών του καταθέσεων ως τώρα.Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής υπάρχουν δίσκοι που περιμένουν προς ακρόαση και πιθανόν να βρισκόταν μέσα σε αυτή τη λίστα. Υπάρχει ο δίσκος του Γιώργου Χριστιανάκη, του Ζαχαρία Καρούνη, της Βικτωρίας Ταγκούλη, του Δημήτρη Υφαντή, του Κωστή Δρυγιανάκη, που κυκλοφόρησαν στο τέλος του έτους. Ωστόσο οι δίσκοι που αναφέρθηκαν, με εξαίρεση του Γαλανόπουλου, βρέθηκαν πολλές φορές στο airplay των εκπομπών μου αλλά και των ηχείων μου.Ας ελπίσουμε το 2014 να είναι μια ακόμα χρονιά πλούσια σε καλή μουσική στη χώρα μας.

47

48

Ποιο είναι το τέλος και ποια η αρχή σε μια ιστορία;

Δεν Πάει ΆλλοRien Ne Va Plus

Επιμέλεια: Λύκοs

SHOWCASE

Μια γυναίκα - δύο εκδοχές της ίδιας ιστορίας. Γιατί; Ούτε η ίδια γνωρίζει. Αυτό που σίγουρα και η ίδια ξέρει: μια είναι η πραγματική εκδοχή.

Μια μοναχική φιγούρα ακροβατεί ρισκάροντας, στο σκοινί που χωρίζει την αλήθεια και το ψέμα. Το άσπρο και το μαύρο. ’χρονο πλάσμα μιλάει για περιστατικά, αναβιώνει τις στιγμές του απόλυτου, αποκαλύπτοντας πτυχές της γυναικείας της φύσης, αναζητώντας, ίσως, τον έρωτα ή την ελευθερία της.

«Για μένα ο έρωτας είναι λευκή μαγεία»

«ελευθερία σημαίνει μοναξιά, μια μοναξιά γεμάτη περιπάτους στην εξοχή, βόλτες μόνη μου μέσα σε άγνωστες πόλεις, βιβλία πεταμένα γύρω από το κρεβάτι μου τη νύχτα και ανοιγμένα τυχαία σε κάποια σελίδα.»

Στο συγκλονιστικό αυτό έργο, η Φένια Σχοινά καταργεί χωρίς δεύτερη σκέψη τη διάκριση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίωσης, περιφρονεί κάθε είδους ορισμό και αποδεκτή σύμβαση, αναγνωρίζοντας ως μοναδική αλήθεια την επείγουσα συναισθηματική ανάγκη και αναδεικνύοντας τη σύγκρουση ως τη μόνη επιτελική λύση. Απόδοση - Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Ι. ΚωνσταντίνουΠρωτότυπη Μουσική: Χρίστος ΘεοδώρουΣκηνογραφία: Μάριος ΡάμμοςΒίντεο: Giannis GizmoΗθοποιός Βίντεο: Λεωνίδας ΑργυρόπουλοςΦωτισμοί: Σάκης ΜπιρμπίληςΒοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος ΠατσαλήςΦωτογραφίες: Γιώργος ΣανταμούρηςΚοστούμια: Μάρκελλος ΠολυδώρουΕρμηνεύει η Φένια Σχοινά

INFO:: Τιμή εισιτηρίου: γενική είσοδος 10 ευρώ / 5 ευρώ μειωμένο - φοιτητικόΔιάρκεια παράστασης: 70΄ χωρίς διάλειμμαΠαραστάσεις: Σάββατο & Κυριακή στις 21.15

Παράταση μέχρι και 26 Ιανουαρίου

104 - Black Box / Ευμολπιδών 41 - Γκάζιτηλ. κρατήσεων 210345502069.40.290.312 / www.104.gr

48

50

To σύμπαν καταρρέει, ο πολιτισμός αποσύρεται. Τίποτε πια δε μένει όρθιο. Ο «Πολιτισμός» του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ένα κείμενο πρόσχημα. Ένα έσχατο έργο κατάρρευσης και απογύμνωσης. Ένα εγκώμιο στο πένθος για τον νεκρό εαυτό μας.

Η Μήδεια του Ευριπίδη υπάρχει μόνο ως ανάμνηση, ως θεατρική σύμβαση, ως ποιητική επέμβαση - έτοιμη να ξεσκεπάσει το πρόσχημα. Τα πρόσωπα του «Πολιτισμού» βρίσκονται στο σημείο εκείνο της ανθρώπινης ιστορίας, όπου τίποτε δεν είναι ικανό να τα προστατεύσει από την έκθεση και την ωμότητα ενός προδιαγεγραμμένου και μεγάλους τέλους. Αφοπλισμένοι και μόνοι, σε ένα απογυμνωμένο και μοναχικό σύμπαν. Σ΄αυτόν τον «Πολιτισμό», όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τις λέξεις και τα σώματα να έχουν γίνει ένα. Κι αυτό το ένα είναι όλα.

Ο ανυπέρβλητος, ο αναγκαίος, ο αδυσώπητος έρωτας

δοκιμάζεται και δοκιμάζει. Πλήττεται και πλήττει. Θεριεύει και αδημονεί. Αυτός είναι το μόνο αντίδοτο στην οριστική συντριβή. Αυτός είναι η μόνη μας πιθανότητα.

Κείμενο: Δημήτρης ΔημητριάδηςΣκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης Μουσική: Κώστας Δαλακούρας Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος Σκηνικό περιβάλλον: Γιάννης Σκουρλέτης, Δήμητρα Λιάκουρα, Περικλής Πραβήτας, Κωνσταντίνος Σκουρλέτης Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ηλέκτρα ΕλληνικιώτηΦωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ Promo Video: Γιώργος Αποστολόπουλος

Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λένα Δροσάκη, Τάσος Καραχάλιος, Γιώργος Παπαπαύλου, Κρις Ραντάνοφ.

SHOWCASE

Επιμέλεια: Λύκοs

O ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑΘέατρο

50

Οι ανθρώπινες ζωές, σε ατομική και συλλογική κλίμακα, πλήττονται καίρια, στην σωματική τους ολότητα, ως φορείς νοητικών και ερωτικών δυνάμεων, όταν εκείνο που τις συγκρατεί σε στοιχειώδη λειτουργία, ένα σύστημα αξιών, καταρρέει απογυμνώνοντας το Σύμπαν. Το θέατρο, υπό το πρόσχημα ενός δραματικού κειμένου με τον τίτλο «Πολιτισμός» και της σκηνικής μεταφοράς του, αποπειράται την αναπαράσταση παρόμοιας κατάρρευσης και απογύμνωσης. Εδώ, η εντελώς αφοπλισμένη ανθρωπότητα, άντρες γυναίκες παιδιά, μέσα από την έγκαιρη ανάγνωση τού μύθου τής Μήδειας όπως τον διαχειρίστηκε ο Ευριπίδης και όπως μετασχηματίστηκε από μία σημερινή δραματουργική ανάπλαση, εκτίθεται με έναν τρόπο που μόνον η θεατρική σύμβαση, δηλαδή η ποιητική επέμβαση, είναι ικανή να τον βρει για να αποκαλύψει αυτόν τον αφοπλισμό. Τα πρόσωπα τού «Πολιτισμού» βρίσκονται, συνεπώς, στο σημείο εκείνο τής ανθρώπινης ιστορίας όπου τίποτε δεν έχει πλέον την ισχύ να τα προστατεύσει από την απροκάλυπτη έκθεση και από την τερματική ωμότητα – τις οποίες υφίστανται μέχρις εσχάτων. Σ’ αυτόν τον «Πολιτισμό», όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τις λέξεις και τα σώματα να έχουν γίνει ένα. Κι αυτό το ένα είναι όλα. Και πρώτο, το τώρα. Η χρονική στιγμή που διανύουμε. Αυτή όπου ένα ανάλογο τέλος έχει επέλθει και μάς βρίσκει όλους, άνδρες γυναίκες παιδιά, εκτεθειμένους σε έναν ανάλογο αφοπλισμό, παραδομένους, ως φορείς νοητικών και ερωτικών δυνάμεων, στην απογύμνωση την δική μας και τού Σύμπαντος. Ο έρωτας, ανυπέρβλητος, αναγκαίος και αδυσώπητος όπως όλα τα θεμελιώδη στοιχεία, είναι αυτός που δοκιμάζεται, εδώ, σκληρότερα από τις άλλες δυνάμεις και που εξωθείται στο να δείξει το ωμότερο πρόσωπό του με ανεπανόρθωτες συνέπειες για όσους πλήττει, δηλαδή για όλους. Αλλά είναι κι αυτός που εμπεριέχει, ως ενεργειακό κέντρο αέναης ανακύκλωσης, την μόνη αντίσταση στην επέλαση τού οριστικού τέλους: τη δυνατότητα για νέα αρχή από όπου ξεκινά εκ νέου κάθε νέος πολιτισμός. Δημήτρης Δημητριάδης 11.11.2013

51

ΠρεμιέραΚυριακή 15 Δεκεμβρίου στις 21.15

Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, ΚυριακήΗ bijoux de kant παρουσιάζει το ανέκδοτο έργο «Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία» στον Ειδικά Διαμορφωμένο Υπόγειο Χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

Τετάρτη στις 20.30 / γενική είσοδος 10€Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 20.30 / είσοδος 14€, προπώληση 12€, μειωμένο 10€Κυριακή στις 19.00 / είσοδος 12€, προπώληση 10€, μειωμένο 10€Διάρκεια: 100 λεπτά

INFO:

Δημήτρης ΔημητριάδηςΠολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία

51

52

Να Πας

Αλήθεια, πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι οι άκρες μίας ίδιας γραμμής; Περπατώντας την Αιόλου ένα βράδυ

Σαββάτου από την αρχή της και θέτοντας ως τέλος του προορισμού το Au Revoir, το ιστορικό αυτό μπαρ για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα, στη Πατησίων, φυσική συνέχεια της Αιόλου άλλωστε, σκέφτομαι πως μπορεί και να

μην έχουν και απολύτως καμία σχέση. Από τη πλατεία της Αγίας Ειρήνης, όπου η διασκέδαση έχει αποκτήσει καιρό τώρα μαζικό χαρακτήρα και έχει χάσει την κάποια αρχική της αίγλη, μέχρι το Au Revoir, μία κρυψώνα βαθιά χωμένη στην ιστορία της νυχτερινής ζωής της Αθήνας, η απόσταση χιλιομετρικά είναι μικρή αλλά σε όρους ποιότητας της διασκέδασης και του

Au Revoir: Αυθεντικότητα σε μία κενή εποχή

Επιμέλεια:Άγγελος Κλειτσίκας[email protected]

5353

τρόπου που ο καθένας την αντιλαμβάνεται, είναι μάλλον χαοτική. Στο νούμερο 136 λοιπόν του ιστορικού δρόμου της Πατησίων, ο μοναδικός στην Αθήνα που κοιτάει με τόση τόλμη τη Πάρνηθα και ενώνει τόσο συμμετρικά Βορρά με Νότο, ανάμεσα σε πολυκατοικίες παλαιότερων δεκαετιών, αναπαλαιωμένα νεοκλασικά και μοντέρνα κτήρια, βρίσκεται το Au Revoir.Όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Au Re-voir, ομολογώ πως είχα πάει διαβασμένος. Γνώριζα πως είναι το πιο παλιό μπαρ της Αθήνας μετρώντας 55 χρόνια ζωής. Είχα διαβάσει για το μεράκι και την αγάπη των ιδιοκτητών του μαγαζιού, των αδερφών Παπαθεοδώρου καθώς και για τον αρχιτέκτονα του, τον Αριστομένη Προβελέγγιο. Ακόμη ήξερα και για την θρυλική ιστορία που έχει τον Frank Sinatra να επισκέπτεται το Au Revoir και να κάθεται στο γωνιακό τραπεζάκι που κοιτάει, τη

γεμάτη κόσμο και βουή, Πατησίων, με ένα δικό του μπουκάλι Jack Daniels στο χέρι. Δεν μου είχαν ξεφύγει βέβαια και οι περιγραφές για τη διακόσμηση και τον ιδιαίτερο εσωτερικό χώρο του μπαρ με τις ψάθινες λάμπες και τείχους, τον ανάγλυφο πάγκο με τα γεωμετρικά σχέδια και την ξεχωριστή του οροφή. Μέχρι και βιβλίο έχει γραφτεί για μία ερωτική ιστορία με αφορμή το Au Revoir και κυκλοφόρησε το μακρινό 1999 με τίτλο «σημειώσεις στη σκιά μίας συνάντησης». Είχα δημιουργήσει λοιπόν μία προσμονή γι αυτή τη πρώτη μου επίσκεψη, η οποία έπαιρνε συνεχώς παράταση μέχρι και πρόσφατα οπότε και βούτηξα σε αυτή τη χρονική δίνη που προσφέρει απλόχερα το Au Revoir με το που κλείσεις τη πόρτα πίσω σου και αφήσεις το σώμα και το μυαλό σου να αφουγκραστεί και να απορροφήσει τη μοναδικότητα του χώρου. Με τη πρώτη ματιά γύρω σου ξετυλίγεται

54

και δημιουργείται τελικά ένα, απροσδιόριστης προέλευσης, κινηματογραφικό σκηνικό. Παρέες μεσήλικων διανοούμενων μιλούν σιωπηλά λες και είναι συνεννοημένες μεταξύ τους και καπνίζουν ατελείωτα δημιουργώντας μία στρώση καπνού πάνω από τα κεφάλια τους, στο ύψος που βρίσκονται οι πίνακες που διακοσμούν τους τείχους με την υπογραφή του Γιώργου Σιούντα, προκαλώντας μία περίεργη και επιθυμητή μελαγχολία. Μπροστά από τη πόρτα, βρίσκεται η μπάρα που προσκαλεί παρέες και μοναχικούς πότες να πιάσουν συζήτηση με τον μπαρμαν, ενώ παράλληλα χαζεύεις τα διάφορα ρολόγια, πόστερ και σουβενίρ απ’ όλο τον κόσμο που βρίσκονται δίπλα σου. Στο βάθος οι σκάλες σε οδηγούν

στο πατάρι, που είναι και το αγαπημένο μου σημείο στο μπαρ, ιδανικό για ένα μοναχικό ποτό, ενώ παρατηρείς τα ζευγαράκια συνήθως, να ανταλλάσσουν κουβέντες και φιλιά. Μέσα σε όλα αυτά, το σάουντρακ, για το οποίο δεν είχα διαβάσει τίποτα πριν έρθω, με εκπλήσσει ευχάριστα. Ενώ θα περίμενε κανείς, στηριζόμενος στο σκηνικό και την αισθητική του χώρου, να πρωταγωνιστούν τζαζ μελωδίες από τον αμερικάνικο νότο, στην πραγματικότητα η γαλλική μουσική είναι αυτή που χαρακτηρίζει μουσικά τη ταυτότητα του μπαρ και του ταιριάζει απόλυτα. Άκουσα και αναγνώρισα τη γλυκιά ποπ της Francoise Hardy, τη λυρικότητα των Tindersticks, καθώς και τις πιο σύγχρονες τζαζ τάσεις της γαλλικής σκηνής

55

εκφρασμένες από την Nicoletta και την Patri-cia Kaas. Όλα αυτά έσταζαν από μία αίσθηση αδικαιολόγητης οικειότητας και ζεστασιάς που δεν είχα νοιώσει ούτε στα αγαπημένα μου βραδινά στέκια.Τελικά όμως τι κάνει αυτό το μπαρ τόσο ξεχωριστό και αληθινό, εκτός από τη δεδομένη του ιστορική σημασία; Πριν φύγω, εκείνη τη πρώτη φορά από το Au Revoir και ενώ πλήρωνα στο πάγκο, έπιασα συζήτηση με δύο κυρίους, θαμώνες του μαγαζιού, για τα πάντα: τέχνη, κοινωνία, πολιτική, για την ίδια τη ζωή. Στο τέλος μου διηγήθηκαν και κάποιες πολύ ξεχωριστές ιστορίες από τη ζωή τους, που είχαν λάβει χώρα σε αυτό ακριβώς το μπαρ.

Πριν με αποχαιρετήσουν, με ενθάρρυναν να ξανάρθω γιατί όπως μου είπε χαρακτηριστικά ο ένας από τους δύο ‘‘εδώ οι τείχη ακούνε τα πάντα’’ και σε εκείνο το σημείο αντιλήφθηκα τη σπουδαιότητα και την μοναδικότητα αυτού του μαγαζιού: Είναι όλες εκείνες οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες που είναι ποτισμένες στους τοίχους, για τον έρωτα, τη φιλία, τα ταξίδια και τη νοσταλγία των στιγμών που αν τις αθροίσεις όλες μαζί διηγούνται την ιστορία της ανθρώπινης ζωής, και όσο το Au Revoir παραμένει ανοιχτό θα τις ψιθυρίζει με το ίδιο πάθος στους επισκέπτες του.

56

ΦωνόρασηΔΕΥΤΕΡΑ

13/1

11:55 // ΒΗΜΑ 99.5 Μαγειρική Εκπομπή: Βήμα Gourmet

20:00 // amagiradio.com)Σατυρική-Μουσική Εκπομπή: Η (χ)ώρα Της Μεταρρύθμισης

ΤΡΙΤΗ14/1


ΤΕΤΑΡΤΗ15/1

21:45 // ALPHA Κωμωδία:Μια ΙταλίδαΑπ’ Την Κυψέλη


ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

Επιμέλεια: Ελένη Αγγελοπούλου [email protected]

Φωνόραση

57

ΠΕΜΠΤΗ 16/1

22:00 // STAR Δραματική: Contagion


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ17/1

01:00 // MEGA Δραματικό Θρίλερ: PU-239


ΣΑΒΒΑΤΟ18/1

22:00 // Galaxy 92 Ξένη Ποικίλη Μουσική: Βασίλης Ιωάννου

ΚΥΡΙΑΚΗ 19/1

22:00 // Galaxy 92 Ξένη Ποικίλη Μουσική: Βασίλης Ιωάννου

58

Φωνόραση

ΔΕΥΤΕΡΑ 20/1

10:00 // Kiss 92,9 Ξένη Ποικίλη Μουσική: Ηλίας Ξυνόπουλος

20:00 // octavaradio.gr Έντεχνη-Ροκ Μουσική: Μουσικές Απολαύσεις

ΤΡΙΤΗ21/1

01:15 // STAR Ξένη Σειρά Φαντασίας: Supernatural


ΤΕΤΑΡΤΗ22/1

22:30 // MEGA Περιπέτεια Εποχής: Centurion



ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

59

ΠΕΜΠΤΗ23/1



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ24/1


ΣΑΒΒΑΤΟ25/1

ΚΥΡΙΑΚΗ26/1

KURO Στέργιος Ρουμελιώτης[email protected]

Εικονογράφηση:

60

Comic

61

Του Kωστή Τζωρτζακάκη[email protected]

62

www.lykosmagazine.com

LYKOS 054

Documents

Transcript of LYKOS 054