ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΚΟΣΜΙΚΕΣ

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣΜΠΑΛΑΝΟΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ«ΚΑΡΕΛ»

ΑΠΟ ΤΗΝ WORLD SCIENCE FICTIONASSOCIATION

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΡΟΡΑ

Σειρά Επιστημονική Φαντασία

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος......................................................................

Φρέντρικ Μπράουν: ΗΑρένα.................................. 11

Λη Μπράκετ: Οι τελευταίες μέρες

της Σαντακόρ.................................... 59

Φίλιπ Ντικ:Αποικία................................................111

Κλίφφορντ Σάιμακ: Το μεγάλοπροαύλιο............ 145

Πόουλ Άντερσον: Ζωτικόςχώρος........................ 229

Περιπέτεια!

Να μια μαγική λέξη, ένα πρώτηςτάξεως υλικό για όνειρα που μπορείκάποτε να γίνουν πραγματικότητα.

Σαν μαγική λέξη μπορεί να χωρέσει τοκαθετί μέσα της, και ο καθένας να βρεισ’ αυτή το περιεχόμενο που αναζητά.Δράση, κινδύνους, πάθος, κέφι,μεγαλείο, κατανόηση... Και —πάντοτε— την υπόσχεση για κάτι πιοσυναρπαστικό πίσω από εκείνο τολόφο, μετά από εκείνο το ποτάμι, πέρααπό εκείνο το άστρο...

Και αν η Γη έχει ακόμη ανεξάντλητεςπηγές περιπέτειας, σκεφτείτε τι μαςπεριμένει κάποτε στους δρόμους τωνμακρινών κόσμων! Η ΕπιστημονικήΦαντασία είναι —ανάμεσα στ’ άλλα—το θερμοκήπιο για τους Μαγγελάνουςκαι τους Κολόμβους του μέλλοντος.

Τι μας σπρώχνει σε καινούριους κιαπάτητους δρόμους; Τι μας κεντρίζεινα προχωρήσουμε στο Άγνωστο; Τικρατάει άσβεστη τη φλόγα τηςΑναζήτησης; Ποια είναι η απάντηση;

Αλλά τι σημασία έχει η απάντηση; Δεμας αρκεί -για την ώρα— το ίδιο τοθεϊκό μεθύσι της προσπάθειας; Τοκυνήγι της περιπέτειας είναι από μόνοτου μια πορεία απελευθέρωσηςαπελευθέρωσης από τ’ α-σφυχτικάδεσμά του κόσμου μας. Πώς μπλέξαμεέτσι στην παγίδα μιας κοινωνίαςπροβάτων; Πώς καταντήσαμεστατιστικά στοιχεία κάποιων αρχείων;Σε ποιο σημείο του δρόμου χάσαμε το

όνομά μας και εκφυλιστήκαμε σεπλήθος και οπαδούς; Δεν ξέρω, αλλάξέρω ότι η Επιστημονική Φαντασίαείναι ένα από τα κλειδιά για ναξεφύγουμε από αυτή τη γελοιότητα.

Υπάρχει μια θαυμαστή λέξη, πουδυστυχώς δε μεταφράζεται: Adventurer.Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχεικαμία σχέση με το «τυχοδιώκτης», όπωςτη θέλουν τα λεξικά. Σημαίνει τονάνθρωπο που του αρέσει και επιδιώκειμια ζωή περιπέτειας, δηλαδή μια ζωήαναζήτησης. Δεν αλλάζει αν η περιπέτειαείναι εσωτερική ή εξωτερική. Και οadventurer είναι πάντα άνθρωπος έξω απότο πλήθος που σκέφτεται για τον εαυτότου. Υπάρχει κάτι από έναν adventurer σε

κάθε συγγραφέα και κάθε αναγνώστη τηςΕπιστημονικής Φαντασίας, και είναιχαρακτηριστική η μεταξύ τους σχέση,που δεν απαντιέται σε κανένα άλλο είδοςλογοτεχνίας. Η Επιστημονική Φαντασίασιχαίνεται τους «δάσκαλους», και τους«σωτήρες», γι’ αυτό δε σκέφτεται για σαςαλλά σας κεντρίζει να σκεφτείτε γιαλογαριασμό σας.

Όπως γράφει στο «Χρυσαφένιο Ταξίδιγια τη Σα-μαρκάνδη», ο ποιητής ΤζέημςΕλρόυ Φλέκερ:

«Τραγουδάμε να βρούμε τις καρδιές σας,δίχως να ξέρουμε το γιατί- Τι θα σαςπούμε; Ιστορίες, θαυμαστές ιστορίες- Για

πλοία κι άστρα και νησιά όπου μπορείκανείς να ξαποστάσει...

Τούτο το βιβλίο είναι ακριβώς ένα τέτοιοχρυσαφένιο ταξίδι με ιστορίες για «πλοία,άστρα και νησιά» στις κοσμικέςθάλασσες των γαλαξιών.

Γιώργος Μπαλάνος

Η ΑΡΕΝΑ

του Φρέντρικ Μπράουν

Η ιδέα της Μονομαχίας πάντοτε γοήτευετην ανθρωπότητα. Από το σιδερόφραχτοκαβαλάρη του μεσαιωνικού κόσμου ώςτο μοναχικό καβαλάρη της αμερικάνικηςΔύσης, και από τον πιλότο ενός μικρούδι-πλάνου του Πρώτου ΠαγκόσμιουΠολέμου ώς τον πιλότο ενός ανιχνευτικούαστρόπλοιου του μέλλοντος... ο ίδιοςήρωας συναντιέται ξανά και ξανά, σεόλες τις εποχές, κάτω από διάφορεςμορφές.

Ο Μονομάχος είναι ένα αρχέτυπο καισαν τέτοιο δε χάνει ποτέ τη δύναμη ναμας συγκινεί.

Η «Αρένα» του Φρέντρικ Μπράουν

(1906-1972) είναι το πιο κλασικόδιήγημα του είδους του στο χώρο τηςΕπιστημονικής Φαντασίας. Γράφτηκε το1944 —στο αποκορύφωμα μιας άλληςτιτάνιας Μονομαχίας— και παρά ταχρόνια που πέρασαν δεν έχει χάσειτίποτα από τη φρεσκάδα της. Νομίζω ότιαξίζει τον κόπο να τη διαβάσετε.

Γ. Μ.

To πρώτο που αντίκρισε ο Κάρσον ότανάνοιξε τα μάτια του ήταν μια κυματιστήσκουρογάλαζη θολούρα. , Έκανεφοβερή ζέστη. Ήταν ξαπλωμένος σεάμμο και μια μυτερή πέτρα του εδάφουςτον πονούσε στη ράχη. Γύρισε στο

πλευρό του για ν’ απαλλαγεί από τηνενόχληση και μετά ανακάθισε.

«Είμαι τρελός», σκέφτηκε. «Τρελός... ήπεθαμένος... ή κάτι τέτοιοτελοσπάντων». Η άμμος είχε χρώμαμπλε, ζωηρό μπλε. Αλλά πουθενά στηΓη ή σε άλλον πλανήτη του συστήματοςδεν υπήρχε τέτοια ζωηρή μπλε άμμος.

Μπλε άμμος!

Μπλε άμμος κάτω από ένα θόλο πουδεν ήταν ουρανός ούτε και οροφήαίθουσας, αλλά που οριοθετούσε μιακλειστή περιοχή. Κατά κάποιο τρόποήξερε ότι βρισκόταν σε περιορισμένο και

συγκεκριμένο χώρο, έστω και αν δενμπορούσε να δει τα όριά του.

Μάζεψε λίγη άμμο στη χούφτα του καιτην άφησε να τρέξει μεσ’ από ταδάχτυλά του. Την ένιωσε να κυλά πάνωστο γυμνό πόδι του. Γυμνό;

Γυμνός! Ήταν ολόγυμνος και ήδη τοκορμί του ήταν λουσμένο στον ιδρώταεξαιτίας της φοβερής ζέστης. Η άμμοςκολλούσε πάνω του δίνοντας την ίδιαμπλε απόχρωση στο δέρμα του.

Μονάχα στα σημεία που δεν ήτανπασπαλισμένος με άμμο το σώμα τουήταν κανονικά λευκό.

Το γεγονός αυτό μαρτυρούσε ότι ηάμμος είχε στ’ αλήθεια μπλε χρώμα. Ανφαινόταν έτσι από κάποιο μπλε φως, τότεκαι το κορμί του θα είχε το ίδιο χρώμα.Αλλά εγώ είμαι άσπρος και η άμμοςείναι μπλε, σκέφτηκε. Μπλε άμμος;Πουθενά δεν υπάρχει μπλε άμμος.Πουθενά δεν υπάρχει τόπος σαν αυτόνπου βρίσκομαι.

Ο ιδρώτας έτρεχε στα μάτια του.

•Έκανε φοβερή ζέστη, χειρότερη κι απόκείνη του Άδη. Μονάχα που ο Άδης —ηκόλαση των αρχαίων— υποτίθεται πωςήταν κόκκινος κι όχι μπλε.

Αλλά αν εδώ δεν ήταν ο Άδης, τότε τιήταν; Μονάχα ο Ερμής από τουςπλανήτες ήταν τόσο καυτός, καιοπωσδήποτε δε βρισκόταν στον Ερμή.Εξάλλου ο Ερμής απείχε πάνω από έξιδισεκατομμύρια χιλιόμετρα από—

- Και τότε, ξαφνικά, θυμήθηκε πούβρισκόταν προηγουμένως. Ήταν σ’ έναμικρό μονοθέσιο ανιχνευτικό, πέρα απότην τροχιά του Πλούτωνα. Περιπολούσεσε αναγνωριστική αποστολή μόλιςενάμισι εκατομμύριο χιλιόμετρα μακριάαπό το ένα πλευρό της Γήινης Αρμάδαςπου είχε συγκεντρωθεί εκεί σε παράταξημάχης για ν’ αποκρούσει τουςΠαρείσακτους.

Το ξαφνικό, εκνευριστικά διαπεραστικόκουδούνι του συναγερμού είχε χτυπήσειόταν ένα αντίπαλο ανιχνευτικό —ένασκάφος των Παρείσακτων— είχε μπειστην εμβέλεια των ανιχνευτικών οργάνωντου—

Κανένας δεν ήξερε ποιοι ήταν οιΠαρείσακτοι, τι εμφάνιση είχαν ή απόποιο μακρινό γαλαξία είχαν έρθει. Τομόνο γνωστό ήταν ότι η πατρίδα τουςέπεφτε κάπου προς την κατεύθυνση τωνΠλειάδων.

Είχαν αρχίσει με σποραδικές επιθέσειςσε αποικίες της Γης και σε μεθοριακάφυλάκια. Ύστερα σημειώθηκαν

αψιμαχίες ανάμεσα σε γήινες περιπόλουςκαι σε μικρά σμήνη διαστημοπλοίωντους. Οι φορές κερδίζονταν και μερικέςχάνονταν, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δενείχαν καταφέρει να αιχμαλωτίσουνκάποιο εχθρικό σκάφος. Ούτε καικανένας άνθρωπος από τις αποικίες πουδέχονταν επίθεση είχε επιζήσει για ναπεριγράψει τους Παρείσακτους έξω απότα σκάφη τους, αν δηλαδή είχαν βγειποτέ απ’ αυτά

Δεν είχαν αποτελέσει ιδιαίτερα σοβαρήαπειλή στην αρχή, γιατί οι επιδρομέςτους δεν ήταν ούτε πολύ συχνές ούτετόσο καταστροφικές. Σε σχετικήσύγκριση, τα σκάφη τους είχαναποδειχτεί λίγο κατώτερα σ’ εξοπλισμό

από τα καλύτερα μαχητικά της Γης, ανκαι τα ξεπερνούσαν κάπως σε ταχύτητακαι ευελιξία.

Η αλήθεια είναι ότι, εκτός κι ανπερικυκλώνονταν, αυτό το μικρόαβαντάζ ταχύτητας έδινε στουςΠαρείσακτους τη δυνατότητα εκλογήςμεταξύ μάχης ή φυγής.

Όπως και να 'χε, η Γη είχεπροετοιμαστεί για σοβαρότερεςεξελίξεις, για μια αποφασιστικήαναμέτρηση, συγκεντρώνοντας τημεγαλύτερη αρμάδα όλων των εποχών.Και τώρα η στιγμή αυτής τηςαναμέτρησης πλησίαζε.

Ανιχνευτικά που περιπολούσανάγρυπνα τριάντα δισεκατομμύριαχιλιόμετρα μακριά είχαν εντοπίσει τηνπροσέγγιση ενός τεράστιου στόλου —στόλου τελικής αναμέτρησης— τωνΠαρείσακτων. Αυτά τ’ ανιχνευτικά δενείχαν επιστρέψει ποτέ, αλλά τα ραδιο-τρονικά μηνύματά τους είχαν. Και τώραη αρμάδα της Γης, δέκα χιλιάδεςπολεμικά σκάφη και μισό εκατομμύριοάντρες για πλήρωμα, βρίσκονταν εκεί,έξω από το ηλιακό σύστημα. Είχανπαραταχτεί πέρα από την τροχιά τουΠλούτωνα, περιμένοντας ν’αναχαιτίσουν τους εισβολείς και ναπολεμήσουν μέχρι θανάτου.

Και θα ήταν μια ισόρροπη μάχη,

κρίνοντας από τις πρώτες αναφορές τωναντρών των προκεχωρημένων

περιπόλων που —πριν πεθάνουν— είχανστείλει αναφορά σχετικά με το μέγεθοςκαι τη δύναμη του εχθρικού στόλου.

Νικητής του αγώνα, από την έκβαση τουοποίου εξαρτιόταν η τύχη του ηλιακούσυστήματος, μπορεί να έβγαινε ο καθέναςοι πιθανότητες ήταν περίπου ίδιες και γιατους δυο. Ήταν η τελευταία και μοναδικήελπίδα επιβίωσης, γιατί η Γη και όλες οιαποικίες της θα βρίσκονταν στο απόλυτοέλεος των Παρείσακτων αν ο εχθρόςκατάφερνε να διασπάσει τον κλοιό....

Ναι, ο Κάρσον τα θυμόταν όλα τώρα.Αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν εξηγούσε τηνμπλε άμμο και την κυματιστή μπλεθολούρα ολόγυρα. Αλλά θυμόταν εκείνοτο διαπεραστικό κουδούνισμα τουσυναγερμού και το σάλτο του προς τοταμπλό ελέγχου... Τις πυρετικές κινήσειςτου να δεθεί με τη ζώνη του στοκάθισμα... Την κηλίδα που μεγάλωνεσταθερά στην οθόνη του...

Το κατάξερο από την αγωνία στόματου... Τη φοβερή συνειδητοποίηση ότιείχε φτάσει η στιγμή. Γι’ αυτόντουλάχιστον, γιατί ο κύριος όγκος τωνδύο στόλων δεν είχε φτάσει ακόμη σεαπόσταση σύγκρουσης.

Τούτη θα ήταν η πρώτη του γεύση απόμάχη. Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα ή καιλιγότερο θα ήταν ή νικητής ή έναμαυρισμένο αποκαΐδι... Νεκρός.

Τρία δευτερόλεπτα —τόσο κρατούσεμια μάχη στο διάστημα. Αρκετά για ναμετρήσεις αργά ώς το τρία, και μετάήσουν ή νικητής ή μακαρίτης. Μιαπετυχημένη βολή αρκούσε με τοπαραπάνω να καταστρέψει ένα ελαφράοπλισμένο και ελαφρά θωρακισμένομονοθέσιο ανιχνευτικό.

Ξέφρενα —ενώ ασυναίσθητα τα χείλητου σχημάτιζαν σιωπηλά τη λέξη «Ένα»—τα χέρια του δούλευαν στο ταμπλό για

να κρατήσουν εκείνη την κουκκίδαακριβώς στο σταυρόνημα της οθόνης.Όσο τα

χέρια του έκαναν αυτή τη δουλειά, τοδεξί πόδι του αιωρείτο πάνω από τοπεντάλ που πυροδοτούσε τον κεραυνότου: ένα μοναδικό αστροπελέκισυμπυκνωμένης κόλασης που ή έβρισκετο στόχο του ή... χαιρέτα μου τονπλάτανο. Δε θα υπήρχε χρόνος γιαδεύτερη βολή. «Δύο». Δεν κατάλαβε ότιείχε προφέρει τη λέξη. μ κηλίδα στηνοθόνη δεν ήταν πια κηλίδα. Μονάχαλίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά,φαινόταν με τη μεγέθυνση σαν ναβρισκόταν μόλις λίγες εκατοντάδεςμέτρα πιο πέρα. Ήταν ένα στιλπνό, ταχύ

ανιχνευτικό, περίπου στο ίδιο μέγεθος μετο δικό του.

Ήταν ξένο σκάφος, καμία αμφιβολία γι'αυτό.

«Τρ—» Το πόδι του άγγιξε το πεντάλπυροδότησης.

Και τη στιγμή εκείνη ο Παρείσακτοςπιλότος είχε στρίψει απότομα βγαίνονταςαπό το κέντρο του σταυρονήματος. ΟΚάρσον άρχισε να πατά κουμπιά σαντρελός, στην προσπάθεια να τονακολουθήσει.

Για ένα δέκατο του δευτερολέπτου το

εχθρικό σκάφος χάθηκε εντελώς από τηνοθόνη του. Μετά, καθώς το ρύγχος τουανιχνευτικού γύριζε προς το μέρος του,το έπιασε πάλι, τη στιγμή ακριβώς πουβουτούσε προς το έδαφος.

Το έδαφος;

Πρέπει να τον γελούσαν τα μάτια του.Πρέπει να ήταν κάποια οφθαλμαπάτηαυτός ο πλανήτης —ή ό, τι άλλο ήταν—που φαινόταν τώρα στην οθόνη του. Ό,τι κι αν ήταν, αποκλείεται να ήταναληθινός. Ηταν αδύνατο. Οπλησιέστερος πλανήτης, ο Ποσειδώνας,βρισκόταν πέντε δισεκατομμύριαχιλιόμετρα μακριά. Οσο για τον

Πλούτωνα, αυτός ήταν από την άλλημεριά του απόμακρου ήλιου.

Τ ανιχνευτικά του όργανα; Δεν είχανδείξει κανένα σώμα με πλανητικέςδιαστάσεις, ούτε καν μεγέθους μικρούαστεροειδούς. Και εξακολουθούσαν ναμη δείχνουν.

Έτσι, αποκλείεται να υπήρχε αυτό το...ό, τι κι αν ήταν, προς το οποίο βουτούσετώρα γοργά, και που τον περίμενε λίγεςμόλις εκατοντάδες χιλιόμετρα κάτω απότο σκάφος του.

Στην αγωνία του ν’ αποφύγει τησυντριβή, ξέχασε ακόμη και το σκάφος

των Παρείσακτων. Πυροδότησε τουςανασχετικούς πυραύλους, και ενώ ηξαφνική επιβράδυνση τον πίεζε βίαια στοκάθισμα και στα λουριά της εξάρτυσης,έδωσε στο σκάφος του μια απότομηστροφή δεξιά. Κρατώντας τα χειριστήριαμε όλη του τη δύναμη, ήξερε ότιχρειαζόταν όλη την ισχύ των κινητήρωνγια ν’ αποφύγει την πρόσκρουση και πωςεκείνη η απότομη στροφή θα τουπροκαλούσε προσωρινή απώλεια τωναισθήσεων.

Και, πραγματικά, όλα σκοτείνιασαναπότομα.

Από κει και πέρα δε θυμόταν τίποτα.

Τώρα βρισκόταν καθισμένος σε μπλεάμμο, ολόγυμνος, αλλά κατά τ’ άλλαεντελώς σώος. Δεν υπήρχε ίχνος από τοδιαστημόπλοιό του και —εδώ που ταλέμε— ούτε από το ίδιο το διάστημα.Εκείνος ο θόλος ψηλά, ό, τι κι αν ήταν,σίγουρα δεν ήταν ουρανός.

Σηκώθηκε στα πόδια του.

Η βαρύτητα φαινόταν κάπωςμεγαλύτερη από τη γήινη. Πάντως ηδιαφορά δεν ήταν μεγάλη.

Η επίπεδη αμμουδιά εκτεινόταν γύρωτου, με λίγες συστάδες καχεκτικώνθάμνων εδώ κι εκεί. Οι θάμνοι ήταν

επίσης μπλε, αλλά σε διάφορεςαποχρώσεις, μερικοί πιο ανοιχτοί καιάλλοι πιο σκούροι από την άμμο.

Κάτω από τον κοντινότερο θάμνοέτρεξε ένα μικροσκοπικά πλάσμα πουέμοιαζε με σαύρα, μονάχα που είχεπερισσότερο από τέσσερα πόδια και ήτανεπίσης μπλε, ζωηρό μπλε. Το πλάσμα τονείδε, κι έτρεξε να χωθεί ξανά κάτω απότο θάμνο του.

Ο Κάρσον κοίταξε πάλι ψηλά,προσπαθώντας να προσδιορίσει τι ήταναπό πάνω του. Δεν ήταν ακριβώς οροφή,αλλά πάντως ήταν κάποιο είδος θόλου.Τρεμό-παιζε και ήταν κουραστικό στο

μάτι να τον κοιτάζει. Όπως και να ’χε, τοβέβαιο ήταν ότι καμπύλωνε προς τοέδαφος, προς την μπλε άμμο ολόγυρα.

Το σημείο που στεκόταν δεν απείχεπολύ από το κέντρο του θόλου. Μεπρόχειρο υπολογισμό, η βάση τουβρισκόταν καμιά εκατοστή μέτρα μακριά.Έμοιαζε σαν ένα μπλε ημισφαιρικό μπολαπό ακαθόριστο υλικό, με περίμετρογύρω στα διακόσια πενήντα μέτρα, πουκάποιος είχε αναποδογυρίσει πάνω απόμια επίπεδη έκταση με άμμο.

Και τα πάντα είχαν μπλε χρώμα, με μιαμοναδική εξαίρεση. Κοντά στηναντικρινή βάση του θόλου υπήρχε ένα

κόκκινο αντικείμενο. Περίπου σφαιρικό,είχε γύρω στο ένα μέτρο διάμετρο. Ηαπόσταση και το τρεμοπαίξιμο της μπλεθολούρας τον εμπόδιζε να το διακρίνεικαθαρά. Εντελώς ανεξήγητα, η θέα τουτον έκανε ν’ ανατριχιάσει.

Με το πίσω μέρος του χεριού τουσφούγγισε -ή μάλλον αυτό προσπάθησενα κάνει- τον ιδρώτα από το μέτωπό του.

'Ηταν τελικά κάποιο όνειρο; Κανέναςεφιάλτης Τούτη η κάψα, η άμμος, τοαόριστο συναίσθημα φρίκης που ένιωθεόταν κοίταζε προς το κόκκινο αντικεί-

Ονειρο; Όχι, κανέναν δεν τον έπαιρνε ο

ύπνος στη μέση μιας διαστημικής μάχης.

θάνατος; Όχι, αποκλείεται. Αν υπήρχεαθανασία

θα ήταν κάτι ανούσιο σαν αυτό, έναςκόσμος μέ μπλε ζέστη, μπλε άμμο καιμια κόκκινη φρικαλεότητα στο βάθος.

Και τότε άκουσε τη φωνή.

Την άκουσε όχι με τ’ αφτιά του, αλλάνα μιλά κατευθείαν στο μυαλό του.Ερχόταν από παντού κι από πουθενά.

« Υστερα από περιπλανήσεις στα

σύμπαντα και τις διαστάσεις»,ακούστηκε ηχηρή η φωνή στο μυαλότου, «ανακαλύπτω σε τούτο το χώρο καιχρόνο δύο ράτσες έτοιμες να ξεκινήσουνέναν πόλεμο που θα εξαφανίσει τη μιακαι θα εξασθενήσει τόσο ανεπανόρθωτατην άλλη ώστε να πισωδρομήσει και ναμην μπορέσει ποτέ να εκπληρώσει τοπεπρωμένο της. Έτσι θα εκφυλιστεί καιθα χαθεί βουλιάζοντας πίσω στην άλογηλάσπη από την οποία γεννήθηκε. Καιδηλώνω ότι αυτό δεν πρέπει να συμβεί».

«Ποιος... τι είσαι; » Ο Κάρσον δεμίλησε μεγαλόφωνα, αλλά η ερώτησησχηματίστηκε στο μυαλό του.

«Δε θα καταλάβαινες απόλυτα. Είμαι...» Η φωνή δίστασε σαν ν’ αναζητούσεστο μυαλό του Κάρσον μια λέξη που δενήταν καταχωρημένη εκεί, μια λέξηάγνωστη γι’ αυτόν. «Είμαι τοαποκορύφωμα της εξέλιξης μιας ράτσαςτόσο αρχαίας που ο χρόνος δεν μπορείνα εκφραστεί με λόγια κατανοητά για τομυαλό σου. Μιας φυλής πουσυγχωνεύτηκε σε μία και μοναδικήοντότητα, αιώνια... »

Πάλι σημειώθηκε ο ίδιος δισταγμός γιατις σωστές λέξεις.

«Είμαι μια οντότητα σαν κι αυτή πουμπορεί να εξελιχτεί στο μακρινό μέλλον η

πρωτόγονη φυλή σου. Το ίδιο μπορεί καιη φυλή που αποκαλείς, στο μυαλό σου,Παρείσακτους. Έτσι επεμβαίνω τώρα στημάχη που πλησιάζει, στη σύγκρουσηανάμεσα σε δύο στόλους τόσοισοδύναμους που θα έχει σαν αποτέλεσματον,

αφανισμό και των δύο φυλών σας.Μονάχα η μια πρέπει να επιζήσει.Μονάχα η μια πρέπει να προοδεύσει καινα εξελιχτεί».

«Η μια; » ρώτησε σιωπηλά ο Κάρσον.«Η δική μου

ή... »

«Είναι στις δυνατότητές μου νασταματήσω αυτό τον πόλεμο, να στείλωτους Παρείσακτους πίσω στο Γαλαξίατους. Αλλά θα ξαναγύριζαν ή, αργά ήγρήγορα, θα τους ακολουθούσε η φυλήσας εκεί. Μονάχα αν παρέμενα μόνιμα σετούτο το χώρο και το χρόνο για ναεπεμβαίνω συνεχώς θα μπορούσα ναεμποδίσω την αλληλοκαταστροφή σας.Αλλά δεν μπορώ να παραμείνω. Έτσι θαεπέμβω τώρα. Θα καταστρέψω τον έναστόλο ολοκληρωτικά δίχως καμίααπώλεια στον άλλο. Έτσι θα επιζήσειμονάχα ο ένας πολιτισμός».

Ηταν εφιάλτης, δεν υπήρχε άλληεξήγηση, συλλογίστηκε ο Κάρσον.Αλλά ήξερε καλά ότι δεν ήταν

εφιάλτης.

'Ηταν πολύ τρελό, πολύ απίθανο γιανα ’ναι αληθινό.

Δεν τολμούσε να κάνει την ερώτηση—ποιος; Αλλά οι σκέψεις του ρώτησανγια λογαριασμό του.

"Θα επιζήσει ο πιο δυνατός», είπε ηφωνή. «Αυτό δεν μπορώ —και δεθέλω— να το αλλάξω. Απλώςεπεμβαίνω για να κάνω τη νίκηολοκληρωτική και όχι» —πάλι η ίδιαπροσπάθεια να βρει τη λέξη— «μιαπύρ-ρεια νίκη για μια τσακισμένη φυλή.

»Από τις παρυφές της μάχης, που δενάρχισε ακόμη, απόσπασα δύο άτομα,εσένα και έναν Παρείσακτο. Βλέπω στομυαλό σου ότι στην αρχαία περίοδο τωνεθνών σας δε σας ήταν κάτι άγνωστο ημονομαχία μεταξύ δύο κορυφαίωνεκπροσώπων πολεμιστών που θα έκρινετην έκβαση της διαφοράς.

»Εσύ και ο αντίπαλός σου βρίσκεστεεδώ για ν’ αν-

τιμετωπίσετε ο ένας τον άλλο, γυμνοί καιάοπλοι, υπό συνθήκες εξίσουασυνήθιστες και για τους δύο, εξίσουδυσάρεστες και για τους δύο. Δενυπάρχουν χρονικά περιθώρια, γιατί εδώ

δεν υπάρχει χρόνος. Εκείνος που θαεπικρατήσει θα είναι ο σωτήρας τηςφυλής του και μονάχα η δική του φυλή θαεπιζήσει».

«Μα... » Η διαμαρτυρία του Κάρσονήταν πολύ άναρθρη για να εκφραστεί,αλλά η φωνή απάντησε κανονικά.

«Είναι δίκαιο. Οι συνθήκες είναιτέτοιες που η τυχόν διαφορά σωματικήςδύναμης δεν είναι εκείνη που θαεπηρεάσει καθοριστικά το αποτέλεσμα.Υπάρχει ένα φράγμα. Θα καταλάβεις. Ηνοημοσύνη και το κουράγιο θα παίξουνπολύ πιο σημαντικό ρόλο από τη δύναμη.Ιδίως το κουράγιο, που εκφράζει τη

θέληση για επιβίωση».

«Μα όσο θα διαρκεί αυτό, οι στόλοι θα—»

«Όχι. Είστε σε άλλο χώρο και άλλοχρόνο τώρα. Για όσο θα βρίσκεστε εδώ,ο χρόνος θα είναι στάσιμος για τοσύμπαν που ξέρετε. Βλέπω ότιαναρωτιέσαι κατά πόσο τούτος ο τόποςείναι αληθινός. Και είναι και δεν είναι.Όπως κι εγώ —για την περιορισμένη σουνοημοσύνη— και είμαι και δεν είμαιαληθινός. Η ύπαρξή μου είναι νοητικήκαι όχι υλική. Με είδες σαν ένανπλανήτη- θα μπορούσες να με δεις σανκόκκο σκόνης ή σαν έναν ήλιο.

»Αλλά για σένα τούτος ο τόπος είναιαπόλυτα πραγματικός. Ό, τι τυχόν πάθειςθα είναι πραγματικό. Και αν πεθάνειςεδώ, ο θάνατός σου θα είναιπραγματικός Αν πεθάνεις, η ήττα σου θασημάνει και το τέλος της φυλής σου. Δεσου χρειάζεται να ξέρεις περισσότερα».

Και η φωνή χάθηκε.

Ήταν και πάλι μόνος, αλλά όχι ακριβώςμόνος. Καθώς ο Κάρσον σήκωνε τοβλέμμα του είδε ότι το κόκκινοαντικείμενο, η κόκκινη φρικαλέα σφαίραπου τώρα ήξερε ότι ήταν ο Παρείσακτος,κυλούσε ήδη προς το μέρος του.

Κυλούσε!

Απ’ όσο μπορούσε να δει, δε φαινόταννα έχει πόδια, χέρια ή άλλαχαρακτηριστικά. Κυλούσε στην μπλεάμμο με τη ρευστή γρηγοράδα μιαςσταγόνας υδραργύρου. Και μπροστάπροπορευόταν -δεν μπορούσε νακαταλάβει πώς- ένα παραλυτικό κύμααπο-κρουστικού, εμετικού, φρικαλέουμίσους.

Ο Κάρσον κοίταξε ξέφρενα ολόγυρα.Μια πέτρα στην άμμο, ένα δυο μέτραπιο πέρα, ήταν το μόνο που μπορούσενα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο. Δεν ήτανμεγάλη, αλλά είχε κοφτερές γωνιές σαν

πυρόλιθος. Θα μπορούσε κανείς να πειότι ήταν ένας μπλε πυρόλιθος.

Την άρπαξε και πήρε σκυφτή στάσηέτοιμος ν’ αποκρούσει την επίθεση. Οαντίπαλός του ζύγωνε γοργά, πιογρήγορα απ’ όσο μπορούσε να τρέξει οίδιος.

Δεν υπήρχε χρόνος να σκεφτεί πώς θατον πολεμούσε. Εξάλλου, πώς νασχεδιάσει έναν αγώνα μ’ έναν αντίπαλοτου οποίου δεν ήξερε ούτε τη δύναμη,ούτε τις ικανότητες, ούτε τον τρόπο πουπολεμούσε; Έτσι γοργά που κυλούσεέμοιαζε με τέλεια σφαίρα.

Δέκα μέτρα... πέντε... Κι εκεί ο εχθρόςσταμάτησε.

Ή μάλλον κάτι τον σταμάτησε.Απότομα, η μπροστινή όψη τηςσφαίρας έγινε πλακουτσωτή, σαν ναείχε τρακάρει σε κάποιον αόρατο τοίχο.Με τη φόρα της μάλιστα, έκανε γκελπίσω.

Ύστερα κύλησε πάλι μπροστά, αλλάπιο αργά τώρα, πιο προσεκτικά.Σταμάτησε πάλι στο ίδιο σημείο.Δοκίμασε πάλι, λίγα μέτρα στο πλάι.

Υπήρχε κάποιο είδος φράγματος. Έναφωτάκι έλαμψε στο μυαλό του Κάρσον

καθώς θυμήθηκε τα λό-για τηςΟντότητας που τους είχε φέρει εδώ: «Ητυχόν διαφορά σωματικής δύναμης δενείναι εκείνη που θα επηρεάσεικαθοριστικά το αποτέλεσμα. Υπάρχει έναφράγμα».

Επρόκειτο σίγουρα για κάποιο δυναμικόπεδίο. Οχι το Πεδίο του Νετς πουγνώριζαν οι επιστήμονες της Γης, γιατίεκείνο φεγγοβολούσε κι έβγαζε έναν ήχοσαν τριζοβόλημα. Τούτο δω ήτανσιωπηλό και αόρατο.

Σαν ένας τοίχος, το'φράγμα χώριζε απόάκρη σ’ άκρη το αναστραμμένοημισφαίριο. Ο Κάρσον δε χρειαζόταν να

το επαληθεύσει c ίδιος. Το Ρόλερ —όπωςείχε ονομάσει τον Παρείσακτο— τοέκανε για λογαριασμό του: κυλούσε κατάμήκος του φράγματος αναζητώνταςκάποια δίοδο που δεν υπήρχε.

Ο Κάρσον έκανε πέντε έξι βήματαμπροστά, με το αριστερό χέρι τεντωμένοτα δάχτυλά του άγγιξαν το φράγμα. Ήτανλείο στην αφή, μαλακό, περισσότερο σανλάστιχο παρά σαν γυαλί. Ήταν ζεστό σταδάχτυλά του αλλά όχι πιο ζεστό από τηνάμμο που πατούσε. Και ήταν εντελώςαόρατο, ακόμη κι από τόσο κοντά.

Άφησε την πέτρα να πέσει, ακούμπησετις παλάμες του πάνω στο φράγμα και

έσπρωξε. Η αόρατη επιφάνειά τουφάνηκε να υποχωρεί μια ιδέα. Αλλάτίποτα περισσότερο από μια ιδέα, ακόμηκι όταν έριξε όλο του το βάρος πάνω του.Έμοιαζε με φύλλο χάλυβα επενδυμένουμε στρώμα ελαστικού. Είχε μιαπεριορισμένη πλαστικότητα και μετάέμενε ακλόνητο.

Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών τουκαι τέντωσε το χέρι του όσο ψηλότεραμπορούσε το φράγμα έφτανετουλάχιστον ώς εκεί.

Είδε το Ρόλερ να επιστρέφει έχονταςφτάσει στη μια άκρη της αρένας. Εκείνηη αίσθηση αναγούλας τον χτύπησε ξανά,

και έκανε πίσω από το φράγμα καθώς οαντίπαλός του περνούσε από την άλλημεριά. Το Ρόλερ δε σταμάτησε τηνπορεία του.

Άραγε το φράγμα σταματούσε στοεπίπεδο του εδάφους; Ο Κάρσονγονάτισε κι άρχισε να σκάβει στην άμμο.Ηταν μαλακιά κι εύκολη στο σκάψιμο.Έφτασε σε μισό μέτρο βάθος και τοφράγμα συνεχιζόταν.

Το Ρόλερ επέστρεφε πάλι. Προφανώςδεν είχε μπορέσει να βρει πέρασμα ούτεστην άλλη άκρη.

Όμως έπρεπε να υπάρχει πέρασμα,

συλλογίστηκε ο Κάρσον. Κάποιοςτρόπος θα υπήρχε για να συναντηθούν οιδυο τους, διαφορετικά η όλη ιστορία δενείχε νόημα.

Αλλά δεν υπήρχε ιδιαίτερη βιάση να τοβρει. Υπήρχε κάτι άλλο που έπρεπε ναδοκιμάσει πρώτα. Το Ρόλερ είχε γυρίσεικαι σταματήσει από την άλλη μεριά τουφράγματος, ούτε δυο μέτρα πιο πέρα.Φαινόταν να τον περιεργάζεται. ΟΚάρσον, όσο και αν πάσκιζε, δενμπορούσε να διακρίνει εξωτερικάαισθητήρια όργανα στο πλάσμα. Τίποταπου να μοιάζει με μάτια, με αφτιά ή έστωμε στόμα. Όμως μπορούσε τώρα να δειότι υπήρχε μια σειρά αυλακιές στηνεπιφάνειά του, καμιά ντουζίνα συνολικά.

Ενώ κοιτούσε, δυο πλοκάμια πετάχτηκαναπό ισάριθμες αυλακιές και χάθηκανστην άμμο σαν να δοκίμαζαν τηνπυκνότητά της. Ήταν γύρω στους τρειςπόντους σε διάμετρο και περίπου μισόμέτρο σε μήκος.

Φαίνεται ότι τα πλοκάμια φυλάγοντανσε θήκες κάτω από τις αυλακιές καιέβγαιναν μονάχα όταν ήταν ναχρησιμοποιηθούν. Όταν το πλάσμακυλούσε μα-ζευονταν μέσα και δεφαίνονταν να παίζουν κανένα ρόλο στοντρόπο κίνησής του. Απ’ ό, τι μπορούσενα συμπεράνει ο Κάρσον, το Ρόλερκυλούσε με συνεχή μετατόπιση τουκέντρου της βαρύτητας. Το πώς τοκατάφερνε αυτό, ένας Θεός ήξερε.

Η θέα του πλάσματος τον έκανε ν’ανατριχιάσει. Ήταν ξένο, ανείπωτααπόκοσμο, φρικαλέα διαφορετικό απόκάθε πλάσμα που υπήρχε στη Γη ή στουςάλλους πλανήτες του συστήματος. Καικατά κάποιο τρόπο, από ένστικτο, ήτανσίγουρος πως και η νοημοσύνη του ήταντο ίδιο ξένη όσο και το σώμα του.

Όμως ο Κάρσον έπρεπε να κάνει μιαπροσπάθεια. Αν το Ρόλερ δε διέθετεκαθόλου τηλεπαθητικές ικανότητες, ηπροσπάθεια ήταν καταδικασμένη ν’αποτύχει. Όμως κάτι του ’λεγε ότι τοπλάσμα είχε τέτοιες δυνάμεις. Όταν πρινλίγα λεπτά το Ρόλερ είχε ξεκινήσει προςτο μέρος του, είχε εκπέμψει κάτι πουσίγουρα δεν ήταν υλικό: ένα σχεδόν απτό

κύμα μίσους.

Αν μπορούσε να εκπέμψει κάτι τέτοιο,τότε ίσως μπορούσε να πιάσει και τιςσκέψεις του, τουλάχιστον όσο χρειαζότανγια το πείραμά του.

Ο Κάρσον σήκωσε αργά την πέτρα, πουήταν το μοναδικό όπλο του, και μετά τηνπέταξε κάτω με μια σαφή χειρονομίααφοπλισμού και σήκωσε τα άδεια χέριατου με τις παλάμες προς τα εμπρός.

Ύστερα άρχισε να μιλά μεγαλόφωνα.Ήξερε ότι τα λόγια του θα ήτανακατανόητα από τον αντίπαλό του, αλλάη ομιλία θα τον βοηθούσε να εστιάσει

καλύτερα τις σκέψεις του στοπεριεχόμενο του μηνύματος.

«Δεν μπορούμε να κάνουμε ειρήνη εμείςοι δυο; » ρώτησε, και η φωνή τουαντήχησε παράξενα στην απόλυτη σιγή.«Η Οντότητα που μας έφερε εδώ εξήγησετι θα συμβεί αν οι ράτσες μαςπολεμήσουν η μια την άλλη. Η μια θαεξοντωθεί ολοκληρωτικά και η άλλη θαπαρακμάσει και θα εκφυλιστεί. Η έκβασητης μάχης των δύο πολιτισμών, είπε ηΟντότητα, θα εξαρ-τηθεί από το τι θακάνουμε εμείς εδώ. Γιατί να μη συμ

φωνήσουμε σε μια γενικότερη ειρήνη;Εσείς να κρατήσετε το γαλαξία σας κι

εμείς τον δικό μας».

Ο Κάρσον άδειασε το μυαλό του για ναείναι πιο δεκτικό στην απάντηση.

Η απάντηση ήρθε, και τον έκανε νατρικλίσει πίσω, συγκλονίζοντάς τονακόμη και σωματικά. Μπροστά στησφοδρότητα και την ένταση του μίσουςκαι της φονικής μανίας των εικόνων πουέφτασαν στο μυαλό του, το σοκ τηςφρίκης τον έκανε κυριολεκτικά να πι-σωπατήσει μερικά βήματα. Η απάντησηδε δόθηκε με συγκεκριμένες λέξεις —όπως τα λόγια της Οντότητας— αλλάήρθε σαν αλλεπάλληλα κύματαξέφρενης λύσσας.

Για μια στιγμή που του φάνηκεαιωνιότητα ο Κάρσον χρειάστηκε ναπαλέψει ενάντια στην ψυχική επίθεσηαυτού του μίσους, να καθαρίσει τομυαλό του και ν’ αποδιώξει τις ξένεςσκέψεις που είχαν εισχωρήσει εκεί όταντο άδειασε από τις δικές του. Ένιωσε μιατάση να ξεράσει.

Το μυαλό του καθάρισε αργά, σανκάποιου που ξυπνούσε από εφιάλτη καιπροσπαθούσε ν’ αποτινάξει τα δεσμάτου ονειρικού τρόμου. Ανάσαινελαχανια-στά και ένιωθε κάπωςαδύναμος, αλλά ήταν σε θέση νασκεφτεί.

Στάθηκε εκεί μελετώντας το Ρόλερ. Σεόλη τη διάρκεια της ψυχικήςμονομαχίας, που σχεδόν την είχεκερδίσει, το πλάσμα στεκόταν ακίνητο.Τώρα κύλησε λίγα μέτρα στο πλάι, ώςτον κοντινότερο από τους μπλε θάμνους.Τρία πλοκάμια του πρόβαλαν από τιςαυλακιές τους και άρχισαν να εξετάζουντο θάμνο.

«Εντάξει, λοιπόν», γρύλισε ο Κά'ρσον.«Αφού θέλεις πόλεμο, θα τον έχεις».Χαμογέλασε βλοσυρά. «Αν κατάλαβασωστά την απάντησή σου, δεν κάνειςκέφι την ειρήνη». Και επειδή κατά βάσηήταν φιλήσυ-

χος χαρακτήρας, δεν μπόρεσε ν’αντισταθεί στον πειρασμό κάποιουμελοδραματισμού, και πρόσθεσε, «Θαπολεμήσουμε ώς το θάνατο! »

Αλλά στην απόλυτη σιγαλιά η φωνήτου ακούστηκε εντελώς γελοία, ακόμηκαι στ’ αφτιά του. Συνειδητοποίησε ότι,τελικά, θα ήταν πραγματικά μάχη μέχριθανάτου. Όχι μονάχα του δικού τουθανάτου ή εκείνου του σφαιρικούπλάσματος που είχε βαφτίσει Ρόλερ,αλλά και μιας ολόκληρης ράτσας αν όχικαι των δύο. Σίγουρα, θα σήμαινε τοθάνατο της ανθρώπινης φυλής αννικιόταν.

Ένιωσε ξαφνικά πολύ μικρός καιταπεινός- η σκέψη και μόνο τονπλημμύριζε δέος. Δεν ήταν απλώς ότιφανταζόταν τις συνέπειες τις ήξερεΚατά κάποιο τρόπο, με μια βεβαιότηταπου ξεπερνούσε την απλή πίστη, ήξερεότι η Οντότητα που είχε κανονίσει αυτήτη μονομαχία είχε πει την αλήθεια τόσογια τους σκοπούς όσο και για τιςδυνατότητές της. Δεν αστειευόταν.

Το μέλλον της ανθρωπότηταςεξαρτιόταν απ’ αυτόν. Ήταν κάτιφοβερό να το συλλογίζεται κανείς, καιζόρισε τον εαυτό του να σκεφτεί κάτιάλλο. Εξάλλου, έπρεπε νασυγκεντρωθεί στο άμεσο πρόβλημα.

Κάποιος τρόπος θα υπήρχε για ναπεράσει το φράγμα ή για να σκοτώσειμες απ’ αυτό.

Με τη σκέψη του; Έλπιζε να μην ήταναυτή η μόνη μέθοδος, γιατί ήτανφανερό ότι το Ρόλερ διέθετεισχυρότερες τηλεπαθητικές δυνάμειςαπό τις πρωτόγονες, υπανάπτυκτεςδυνάμεις της ανθρώπινης φυλής. Ήμήπως δεν ήταν έτσι;

Είχε καταφέρει να διώξει τις σκέψειςτου Ρόλερ από το μυαλό του άραγεμπορούσε κι εκείνο να πετύχει το ίδιομε τις δικές του; Αν η ικανότητά του ναεκπέμπει ήταν ισχυρότερη, μήπως ο

δεκτικός του μηχανισμός ήταν πιοτρωτός;

Κοίταξε έντονα το πλάσμα καιπροσπάθησε να συγκεντρωθεί και ναεστιάσει όλες τις σκέψεις του πάνω του.

«Πέθανε», το πρόσταξε σιωπηλά. «Θαπεθάνεις. Πεθαίνεις. Πέθανες... »

Δοκίμασε διάφορες παραλλαγές τηςτεχνικής, στέλνοντάς του αντίστοιχεςνοητικές εικόνες. Σταγόνες ιδρώτακυλούσαν από το μέτωπό του και είχεαρχίσει να τρέμει από την προσπάθεια.Αλλά το Ρόλερ συνέχιζε να εξετάζει τοθάμνο του, εντελώς ασυγκίνητο, λες και

σ’ όλο αυτό το διάστημα ο Κάρσονέλυνε σταυρόλεξα.

Όπως φαίνεται, δε γινόταν τίποτα μ’αυτή τη μέθοδο.

Ο Κάρσον ένιωθε ήδη λίγο αδύναμοςκαι ζαλισμένος από τη ζέστη και τηνεξαντλητική προσπάθεια τηςαυτοσυγκέντρωσης. Κάθισε κάτω στηνμπλε άμμο και άρχισε να παρατηρείπροσεκτικά τη συμπεριφορά του Ρόλερ.'Ισως έτσι θα μπορούσε να βγάλει κάποιοσυμπέρασμα για τις δυνατότητές του καινα εντοπίσει τις αδυναμίες του. Μπορείνα μάθαινε κάτι που θ’ αποδει-κνυότανπολύτιμο όταν συγκρούονταν τελικά.

Το Ρόλερ έσπαζε κλαδάκια. Ο Κάρσοντο κοιτούσε προσεκτικά, προσπαθώνταςνα μαντέψει πόση δύναμη έβαζε για νακάνει αυτή τη δουλειά. Αργότερα,σκέφτηκε, θα έσπαζε κλαδιά αντίστοιχουπάχους. Έτσι θα μπορούσε να συγκρίνειτη σωματική δύναμη των χεριών του μ’εκείνη των πλοκαμιών του άλλου.

Τα κλαδάκια δεν έσπαζαν εύκολα οΚάρσον μπορούσε να δει ότι το Ρόλερέβαζε ζόρι για να κόψει το καθένα τους.Το κάθε πλοκάμι χωριζόταν στην άκρηγια να σχηματίσει δύο δάχτυλα, με τοκαθένα τους οπλισμένο με κάτι σανγαμψόνυχο. Τα νύχια αυτά δε φαίνοντανιδιαίτερα μακριά ή επικίνδυνα. Θα ήτανπερίπου σαν τα δικά του αν τ’ άφηνε να

μακρύνουν κάπως.

Οχι, από κάθε άποψη, το πλάσμα δεφαινόταν να διαθέτει αξιόλογη σωματικήδύναμη. Εκτός βέβαια κι αν ο θάμνοςήταν φτιαγμένος από πολύ γερό υλικό. ΟΚάρσον κοίταξε ολόγυρα και είδε πιοπέρα έναν άλλο θάμνο του ίδιου είδους.

Άπλωσε το χέρι του κι έκοψε ένακλαδάκι. 'Ηταν εύθραυστο και εύκολοστο κόψιμο. Μπορεί, βέβαια, το Ρόλερ ναζοριζόταν προσποιητά, υπέθεσε οΚάρσον, αν και κάτι τέτοιο αυτός τοέβρισκε μάλλον απίθανο. Από την άλλημεριά, σε ποιο σημείο ακριβώς ήτανάραγε τρωτό; Με ποιο τρόπο θα έπρεπε

να επιχειρήσει να το σκοτώσει, αν τουδινόταν η ευκαιρία; Άρχισε πάλι ναμελετά τον αντίπαλό του. Το εξωτερικόδέρμα του φαινόταν πολύ ανθεκτικό. Θαχρειαζόταν κάποιο μυτερό όπλο για τηδουλειά. Σήκωσε πάλι το κομμάτι τηςπέτρας. Ήταν καμιά εικοσιπενταριάπόντους μακρύ, στενό, και αρκετάμυτερό στη μια άκρη. Αν πελεκιζότανσαν πυρόλιθος θα μπορούσε να φτιάξειένα αποτελεσματικό μαχαίρι.

Το Ρόλερ συνέχιζε την έρευνά τουστους θάμνους. Τσούλησε ώς τονεπόμενο θάμνο ενός άλλου είδους. Μιαμικρή πολύποδη μπλε σαύρα, σαν εκείνηπου είχε δει ο Κάρσον προηγουμένως,ξεπετάχτηκε από κάτω.

'Ενα πλοκάμι του Ρόλερ τινάχτηκε καιτην άρπαξε. Ένα άλλο πλοκάμι άρχισε νατης ξεριζώνει τα πόδια, ψυχρά κιαδιάφορα όπως και όταν έκοβε τακλαδάκια από το θάμνο. Το ερπετόπάλευε απεγνωσμένα να ξεφύγει,βγάζοντας ένα διαπεραστικό τσίριγμα.Ήταν ο πρώτος ήχος που είχε ακούσει οΚάρσον εδώ εκτός από την ίδια του τηφωνή.

Ο Κάρσον ανατρίχιασε και θα ήθελε ναγυρίσει αλλού τα μάτια του. Όμωςανάγκασε τον εαυτό του να συνεχίσει νακοιτάζει* το καθετί που μπορεί ναμάθαινε για τον αντίπαλό του ίσωςαποδεικνυόταν πολύτιμο. Ακόμη καιαυτή η πληροφορία της περιττής

σκληρότητας μπορεί να του ήτανχρήσιμη. Ναι, ιδίως η επίγνωση αυτήςτης σαδιστικής τάσης του αντιπάλου τουθα του ήταν πάρα πολύ χρήσιμη,σκέφτηκε μ’ ένα ξαφνικό φούντωμαοργής. Γιατί θα το ευχαριστιόταν τώρανα ξεκάνει αυτό το πλάσμα, αν και όταντου δινόταν η ευκαιρία.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ατσάλωσετο κουράγιο του ώστε ναπαρακολουθήσει το διαμελισμό τηςσαύρας ώς το τέλος.

Όμως ένιωσε ανακούφιση όταν, τελικά,με τα μισά της πόδια κομμένα, η σαύραέπαψε να τσιρίζει και να σφαδάζει στα

πλοκάμια του Ρόλερ.

Ο αντίπαλός του δε συνέχισε με ταυπόλοιπα πόδια του ζώου. Με μιαπεριφρονητική κίνηση πέταξε τη νεκρήσαύρα προς την κατεύθυνση τουΚάρσον. Το σώμα της διέγραψε μιατροχιά στον αέρα κι έπεσε στα πόδια του.

Είχε περάσει μες από το φράγμα! Τοφράγμα δεν υπήρχε πια!

Ο Κάρσον τινάχτηκε πάνω σαναστραπή, με το πέτρινο μαχαίρι σφιγμένοστο χέρι, και χίμηξε μπροστά. Θα έδινετέρμα σε τούτη την ιστορία, κι αμέσωςμάλιστα. Δίχως το φράγμα να τους

χωρίζει—

Αλλά το φράγμα ήταν ακόμη εκεί.

Το ανακάλυψε με τον πιο δυσάρεστοτρόπο, πέφτοντας πάνω με το κεφάλιτου. Του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι.Έκανε γκελ πίσω και σωριάστηκε στηνάμμο.

Ενώ ανακάθιζε κουνώντας το κεφάλιτου να ξεζαλι-

στει, είδε κάτι να διασχίζει τον αέρα προςτο μέρος του. Για να το αποφύγειτινάχτηκε γοργά στο πλάι. Κατάφερε ναβγάλει το κορμί του από την τροχιά του

βλήματος, αλλά ένιωσε ένανδιαπεραστικό πόνο στην αριστερή τουγάμπα.

Αδιαφορώντας για τον πόνο, κύλησεσαν βαρελάκι πίσω και σηκώθηκε γοργάστα πόδια του. Μπόρεσε να δει τώρα ότιήταν μια πέτρα αυτό που τον είχεχτυπήσει. Το Ρόλερ ήδη μάζευε από κάτωμια άλλη και τη σήκωνε με τα δύοπλοκάμια του έτοιμο για νέα ριξιά. Ηπέτρα έσκισε τον αέρα προς το μέροςτου, αλλά τούτη τη φορά ήταν εύκολο γιατον Κάρσον να παραμερίσει από τοδρόμο της.

Κατά τα φαινόμενα, το Ρόλερ μπορούσε

να πετάξει μ’ ευστοχία, αλλά όχι πολύμακριά ούτε και με μεγάλη δύναμη. Ηπρώτη πέτρα τον είχε πετύχει μόνο καιμόνο επειδή ήταν καθιστός και δεν τηνείχε δει παρά μονάχα την τελευταίαστιγμή.

Ενώ έκανε στο πλάι ν’ αποφύγει τοδεύτερο αδύναμο βλήμα, το χέρι τουΚάρσον τινάχτηκε πίσω και μπροστά,εκσφενδονίζοντας τη δική του πέτρα, πουτην κρατούσε ακόμη. Και είχε το γερόδεξί μπράτσο ενός Γήινου...

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πετύχειμια σφαίρα του ενός μέτρου απόαπόσταση τεσσάρων μέτρων... και δεν

αστόχησε. Η πέτρα τινάχτηκε μπροστά μεταχύτητα κάμποσες φορές μεγαλύτερηαπό εκείνη με την οποίο είχε ρίξει οΡόλερ. Το πέτυχε ακριβώς στο κέντροαλλά, δυστυχώς, με το πλάι και όχι με τημύτη

μπροστά.

Όμως χτύπησε με γερό γδούπο και ήτανφανερό ότι πόνεσε. Τη στιγμή εκείνη τοΡόλερ έσκυβε για να σηκώσει άλληπέτρα, αλλά με το χτύπημα άλλαξεγνώμη και προτίμησε να πάρει δρόμο.Ωσπου ο Κάρ-

σον να βρει και να πετάξει νέα πέτρα, το

Ρόλερ βρισκόταν κιόλας σαράντα μέτραμακριά από το φράγμα συνεχίζοντας τοφευγιό.

Η δεύτερη ριξιά έπεσε κανά δυο μέτραπιο πέρα, ενώ η τρίτη δεν το έφτασε καν.Το Ρόλερ ήταν κιόλας έξω από τοβεληνεκές του Κάρσον, τουλάχιστοναρκετά για μια κάπως βαριά πέτρα που ναμπορεί να του κάνει ζημιά.

Ο Κάρσον χαμογέλασε ευχαριστημένα.Τούτος ο γύρος είχε τελειώσει με δικήτου νίκη. Μονάχα που...

Έπαψε να χαμογελά μόλις έσκυψε ναεξετάσει τη γάμπα του. Μια κοφτερή

άκρη της πέτρας του είχε κάνει μιααρκετά βαθιά πληγή, αρκετά εκατοστάμεγάλη. Το αίμα έτρεχε κανονικά, αλλάτο τραύμα δε θα πρέπει να ήταν αρκετάβαθύ για να έχει πειραχτεί αρτηρία. Αν ηαιμορραγία σταματούσε από μόνη της, δεθα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αν δεσταματούσε, τότε θα ήταν σκούρα ταπράγματα.

Υπήρχε όμως κάτι που έπρεπε ναεξακριβώσει, κάτι πιο σημαντικό κι απότη λαβωματιά: η φύση του φράγματος.

Προχώρησε πάλι προς τα κει, τούτη τηφορά με τα χέρια απλωμένα μπροστά. Τοβρήκε και, με ακουμπισμένη τη μια

παλάμη πάνω του, πέταξε με το άλλοχέρι μια χούφτα άμμο προς τον αόρατοτοίχο. Η άμμος πέρασε, όχι όμως και τοχέρι του.

Μήπως το πεδίο έκανε διαχωρισμόανάμεσα σε οργανικά κι ανόργανα υλικά;Αποκλείεται, γιατί η σκοτωμένη σαύραείχε περάσει από μέσα. Ζωντανή ή ψόφια,δεν έπαυε να είναι οργανική ύλη. Αραγεπώς αντιδρούσε στα φυτά; Ο Κάρσονέκοψε ένα κλαδάκι και το έσπρωξε προςτο φράγμα. Το κλαδάκι πέρασε δίχωςκαμία δυσκολία, αλλά όταν τα δάχτυλάτου που το κρατούσαν έφτασαν στοφράγμα, σταμάτησαν.

Ο Κάρσον δεν μπορούσε να περάσει, τοίδιο και το Ρόλερ. Όμως οι πέτρες, ηάμμος, η ψόφια σαύρα και-

Αραγε τι θα γινόταν αν δοκίμαζε με μιαζωντανή σαύρα; Άρχισε να ψάχνει κάτωαπό τους θάμνους μέχρι που ξετρύπωσεμια και την έπιασε. Την πέταξε μαλακάπρος το φράγμα, και το ζώο έκανε γκελπρος τα πίσω, για να πέσει στην μπλεάμμο και να το βάλει στα πόδια.

Αυτό του έδινε μια απάντηση,τουλάχιστον ώς ένα σημείο. Το φράγμαεμπόδιζε μονάχα ό, τι ήταν ζωντανό. Κάτινεκρό ή από ανόργανη ύλη μπορούσε ναπεράσει.

Έχοντας λύσει κι αυτό το πρόβλημα, οΚάρσον έστρεψε πάλι την προσοχή τουπρος το λαβωμένο πόδι του. Ηαιμορραγία είχε λιγοστέψει, πράγμα πουσήμαινε ότι δε θα χρειαζόταν ν’ασχοληθεί με το πώς θα τη σταματήσει.Όμως θα έπρεπε να βρει λίγο νερό, ανυπήρχε καθόλου, για να πλύνει τηνπληγή.

Νερό! Η σκέψη του και μόνο τον έκανενα συνειδητοποιήσει ότι πέθαινε τηςδίψας. Έπρεπε οπωσδήποτε να βρει νερό,γιατί τούτη η ιστορία μπορεί να κρατούσεγια πολύ ακόμη.

Κουτσαίνοντας λίγο, ξεκίνησε να

επιθεωρήσει το δικό του μισό χώρο τηςαρένας. Με οδηγό του το ένα χέρι πάνωστο φράγμα, προχώρησε προς τα δεξιά,ώσπου έφτασε στον τοίχο του θόλου.Αυτός ήταν ορατός από κοντά, κάτιμουντό και γκριζογάλαζο, και στην αφήήταν όπως και το κεντρικό φράγμα.

Πειραματίστηκε πετώντας λίγη άμμοπάνω του, και την είδε να εξαφανίζεταιπερνώντας από μέσα. Προφανώς και οημισφαιρικός θόλος ήταν κάποιο είδοςδυναμικού, πεδίου, αλλά αδιαφανές καιόχι αόρατο

σαν το φράγμα.

Ακολούθησε τον τοίχο ώσπου έφτασεπάλι στο

φράγμα και προχώρησε παράλληλα σ’αυτό μέχρι που βρέθηκε πάλι στο αρχικόσημείο της εκκίνησης.

Πουθενά δεν είχε βρει ίχνος νερού.

Πιο ανήσυχος τώρα, άρχισε να ψάχνεικάνοντας ζιγκ-ζαγκ πάνω κάτω, ανάμεσαστο φράγμα και τον τοίχο του θόλου,ερευνώντας εξονυχιστικό Την ενδιάμεσηπεριοχή.

Πουθενά νερό. Μονάχα μπλε άμμος,

μπλε θάμνοι και ανυπόφορη ζέστη.Τίποτα άλλο.

θα πρέπει να ’ταν της φαντασίας του,διαβεβαίωσε οργισμένα τον εαυτό του,το ότι υπέφερε τόσο από δίψα. Πόση ώραβρισκόταν εδώ! Σίγουρα καθόλου ώρα,σύμφωνα με το δικό του χωροχρονικόπλαίσιο αναφοράς. Η οντότητα του είχεπει ότι ο χρόνος δεν κυλούσε για όσοδιάστημα θα βρισκόταν εδώ. Όμως,όπως και να ’χε, οι οργανικές τουδιαδικασίες συνεχίζονταν κανονικά.Έτσι, πόση ώρα βρισκόταν εδώ,σύμφωνα με το βιολογικό του ρολόι; Τοπιο πιθανό ήταν γύρω στις τρεις μετέσσερις ώρες. Ασφαλώς δεν ήταν τόσοπολλές για να υποφέρει τόσο από τη

δίψα.

Όμως ήταν γεγονός ότι η δίψα τονβασάνιζε. Ο λαιμός του ήταν κολλημένοςκαι κατάξερος. Μπορεί να έφταιγε ηέντονη ζέστη. Έκανε φοβερή ζέστη!Πρέπει να έφτανε τους πενήντα πέντεΚελσίου. Μια στεγνή, ακίνητηθερμότητα, δίχως την παραμικρή ανάσααέρα.

Κούτσαινε μάλλον άσκημα τώρα, καιήταν εντελώς εξαντλημένος όταντέλειωσε την άκαρπη εξερεύνηση τουχώρου του.

Κοίταξε πέρα στο ακίνητο Ρόλερ και

ευχήθηκε να ένιωθε κι εκείνο το ίδιοαπαίσια όσο κι αυτός. Κατά πάσαπιθανότητα, ούτε κι εκείνο απολάμβανετην κατάσταση. Η οντότητα είχε πει ότιτο περιβάλλον ήταν εξίσου ασυνήθιστοκαι άβολο και για τους δύο. Μπο-

ρει το Ρόλερ να προερχόταν από πλανήτηόπου η ενενήντα βαθμοί ήταν τοφυσιολογικό. Ίσως τελικά εκείνο νατουρτούριζε, ενώ ο ίδιος ψηνόταν.

Μπορεί ο αέρας να ήταν πολύ πυκνόςγι’ αυτό, όπως ήταν πολύ αραιός για τονίδιο. Η προσπάθεια της εξερεύνησης τονείχε κάνει να λαχανιάσει ασυνήθιστα.Τώρα που το συλλογιζόταν, η

ατμόσφαιρα εδώ δε θα πρέπει να ήτανπολύ πιο πυκνή από εκείνη του Άρη.

Και δεν υπήρχε νερό.

Αυτό έθετε ένα συγκεκριμένο όριο, γιακείνον τουλάχιστον. Εκτός κι αν έβρισκεέγκαιρα τρόπο να περάσει το φράγμα ήνα ξεκάνει τον εχθρό του από τούτη τηνπλευρά, θα τον σκότωνε η δίψα.

Στη σκέψη τον πλημμύρισε ένα έντονοάγχος να κάνει κάτι. Έπρεπε να βιαστεί.

Αλλά ζόρισε τον εαυτό του να καθίσειπρώτα κάτω για να ηρεμήσει και νασκεφτεί.

Τι θα μπορούσε να κάνει; Τίποτα, αλλάκαι ταυτόχρονα πολλά. Υπήρχαν, λόγουχάρη, οι διάφορες ποικιλίες των θάμνων.Δε φαίνονταν να υπόσχονται πολλά,αλλά θα μπορούσε να τους εξετάσειμήπως κι ανακάλυπτε κάτι. Και το πόδιτου... Κάτι θα ’πρεπε να κάνει γι’ αυτό,έστω και δίχως νερό να το πλύνει. Μετάθα μπορούσε να μαζέψει πέτρες γιαπυρομαχικά. Και να διαλέξει κάποια πουθα μπορούσε να γίνει ένα καλό μαχαίρι.

Το πόδι του είχε αρχίσει να τον πονάαρκετά, και αποφάσισε ότι αυτό είχεπροτεραιότητα. Ένα είδος θάμνουδιέθετε φύλλα... ή κάτι που έμοιαζε μεφύλλα. Έκοψε μερικά από δαύτα καιαποφάσισε, ύστερα από σύντομη

εξέταση, να τα δοκιμάσει. Ταχρησιμοποίησε για να καθαρίσει τηνάμμο και τα ξεραμένα αίματα μετάσκέπασε με μερικά φρέσκα φύλλα τηνπληγή και

την έδεσε με τα στενόμακρα βλαστάριατου ίδιου θάμνου.

Τούτα τα βλαστάρια αποδείχθηκαν γεράκαι δυνατά. Ηταν λεπτά, μαλακά καιευλύγιστα, αλλά δεν είχε μπορέσει να τακόψει με το χέρι. Αναγκάστηκε να τοπριονίσει με μια κοφτερή άκρη του μπλεπυρόλιθου. Μερικά από τα πιο χοντράείχαν σχεδόν μισό μέτρο μήκος, καικαταχώρησε αυτή την πληροφορία στη

μνήμη του για μελλοντική χρήση. Θαμπορούσε να πλέξει μ’ αυτά ένα αρκετάκαλό σκοινί. Ίσως να κατάφερνε νασκαρφιστεί κάτι χρήσιμο με ένα σκοινί.

Στη συνέχεια έφτιαξε ένα μαχαίρι. Ομπλε πυρόλιθος αποδείχτηκε κατάλληλοςγια πελέκημα. Από ένα κομμάτι γύρωστους τριάντα πόντους μακρύ κατάφερενα φτιάξει ένα χοντροκομμένο αλλ’αποτελεσματικό όπλο. Και με ταβλαστάρια του θάμνου έπλεξε μια ζώνηγια να στηρίξει το μαχαίρι γύρω από τημέση του- έτσι μπορούσε να ’χειελεύθερα τα χέρια του την κάθε στιγμή.

Συνέχισε να μελετά τους θάμνους.

Υπήρχαν άλλα τρία είδη τους. Το έναήταν δίχως φύλλα, ξερό, εύθραυστο,κάπως σαν ξεραμένη αφάνα. Το άλλο είχεμαλακό ξύλο που τριβόταν εύκολα,σχεδόν σαν ίσκα. Στην αφή και τηνεμφάνιση φαινόταν ιδανικό προσάναμμα.Το τρίτο είδος ήταν το πιο ξυλώδες απ’όλα. Είχε ευαίσθητα φύλλα που έπεφτανμε το άγγιγμα, αλλά τα κοτσάνια τους, ανκαι κοντά, ήταν ίσια και σκληρά.

Και έκανε φριχτή, αβάσταχτη ζέστη.

Πλησίασε κουτσαίνοντας στο φράγμα κιεξέτασε αν ήταν ακόμη στη θέση του.'Ηταν.

Στάθηκε για λίγο εκεί να δει τι έκανε τοΡόλερ. Το πλάσμα παρέμενε σε ασφαλήαπόσταση από το φράγμα, έξω από τοβεληνεκές της πέτρας του. Τριγύριζε

εκεί κάτω, κάτι κάνοντας. Ο Κάρσον δενμπορούσε να διακρίνει τι.

Κάποια στιγμή σταμάτησε να κινείται,ζύγωσε πιο κοντά και φάνηκε να τονπαρατηρεί. Για μια ακόμη φορά οΚάρσον χρειάστηκε να καταπολεμήσει τοκύμα ναυτίας που τον τύλιξε. Του πέταξεμια πέτρα και το Ρόλερ υποχώρησε γιανα συνεχίσει την όποια δουλειά έκανε.

Τουλάχιστον μπορούσε έτσι να το

κρατήσει σε απόσταση.

Όχι δηλαδή ότι έβγαινε τίποτα μ’ αυτότον τρόπο, συλλογίστηκε πικρόχολα.Όπως και να ’χε, ξόδεψε κάνα δυο ώρεςμαζεύοντας πέτρες κατάλληλες για ρίξιμοκαι έφτιαξε κάμποσους μικρούς σωρούςαπό τη δική του μεριά του φράγματος.

Ο λαιμός του έκαιγε βασανιστικά τώρα.Του ήταν δύσκολο να σκεφτεί οτιδήποτεάλλο πέρα από τη δίψα του.

Αλλά έπρεπε να σκεφτεί και άλλαπράγματα. Όπως, για παράδειγμα, το πώςνα περάσει κάτω ή πάνω από το φράγμαγια να φτάσει σ’ εκείνη την

αναθεματισμένη σφαίρα. Έπρεπε να τηνξεκάνει πριν τον ξεκάνει αυτόν η ζέστηκαι η δίψα.

Το φράγμα έφτανε ώς τον τοίχο δεξιά κιαριστερά, αλλά πόσο ψηλά και πόσοβαθιά κάτω από την άμμο;

Για μια στιγμή, το μυαλό του Κάρσονήταν πολύ θολό για να σκαρφιστεί έναντρόπο να ελέγξει αυτά τα δυο πράγματα.Αφηρημένα, εκεί που καθόταν στηζεματιστή άμμο —και δε θυμόταν πότεκάθισε— κοίταξε μια μπλε σαύρα πουξετρύπωσε από ένα θάμνο για να τρέξεικάτω από έναν άλλο.

Εκεί, κάτω από το δεύτερο θάμνο,στάθηκε και τον

Ο Κάρσον της χαμογέλασεμελαγχολικά. Μπορεί

να είχε αρχίσει να τα χάνει από τη δίψα,γιατί θυμήθηκε ξαφνικά μια παλιάιστορία από τον αποικισμό των ερήμωντου Άρη: «Και σύντομα σε πνίγει τόσο ημοναξιά που αρχίζεις να κουβεντιάζεις μετις σαύρες- και δεν περνάει πολύς καιρόςπριν κι εκείνες αρχίσουν να σουαπαντούν».

Θα έπρεπε, βέβαια, να μη σκέφτεταιτίποτα άλλο παρά μονάχα πώς να

σκοτώσει εκείνο το Ρόλερ, αλλά να πουαντί γι’ αυτό χαμογέλασε στη σαύρα καιτης είπε, «Γεια σου, φίλε».

Η σαύρα έκανε μερικά βήματα προς τομέρος του. «Γεια σου», του είπε κιεκείνη.

Ο Κάρσον έμεινε σαν αποσβολωμένοςγια μια στιγμή και μετά έγειρε πίσω τοκεφάλι του και ξέσπασε σε βροντεράγέλια. Δεν τον πόνεσε ο λαιμός του όσοπερίμενε- φαίνεται ότι δεν ήταν και τόσοδιψασμένος.

Αλλά τι το παράξενο; Δε θα μπορούσετάχα η Οντότητα που σκαρφίστηκε τούτο

τον εφιαλτικό τόπο να διέθετε καιχιούμορ μαζί με τις άλλες δυνάμεις της;Σαύρες που μιλούσαν και μάλιστα στηγλώσσα του! Ηταν νόστιμο συμπλήρωματης όλης ιδέας.

Χαμογέλασε στη σαύρα. «Έλα δω», τηςείπε. Αλλά η σαύρα έκανε μεταβολή κιαπομακρύνθηκε, τρέχοντας από θάμνο σεθάμνο μέχρι που χάθηκε από τα μάτιατου.

Ένιωσε τη δίψα του να ξαναγυρίζειδριμυτερη.

Κάτι έπρεπε να κάνει. Δεν μπορούσε νανικήσει σε τούτη τη μονομαχία απλώς με

το να κάθεται και να ιδροκοπά,οικτίροντας τον εαυτό του. Σίγουρα κάτιέπρεπε να κάνει. Ναι, αλλά τι;

Να περάσει το φράγμα. Σύμφωνοι, δενυπήρχε τρόπος να περάσει από μέσα ήαπό πάνω- ήταν όμως σίγουρο ότι δενμπορούσε και από κάτω; Κι εδώ που τα

λέμε, σκάβοντας μπορεί να έβρισκε καινερό. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. *.

Ο Κάρσον σηκώθηκε με κόπο,πλησίασε στο φράγμα και άρχισε νασκάβει στην άμμο με τις χούφτες του.

Ηταν αργή και δύσκολη δουλειά, γιατί η

άμμος ξανακυλούσε πίσω και, όσο πιοβαθιά έσκαβε, τόσο πιο μεγάλη έπρεπε ναείναι η διάμετρος της τρύπας. Ούτε κι οίδιος ήξερε πόσες ώρες χρειάστηκε, αλλάτελικά χτύπησε βράχο στο ένα μέτρο καικάτι. Σε ξερό βράχο, δίχως να βρεισταγόνα νερού.

Και το δυναμικό πεδίο έφτανε ώς τοβράχο. Τζίφος! Ούτε πέρασμα, ούτενερό, ούτε τίποτα.

Σύρθηκε έξω από την τρύπα καιξάπλωσε βαριανα-σαίνοντας στην άμμο.Ύστερα από λίγο σήκωσε το κεφάλι τουκαι κοίταξε πέρα, θέλοντας ναεξακριβώσει τι έκανε το Ρόλερ. Κάτι

έπρεπε να μαγειρεύει εκεί κάτω.

Δεν έπεσε έξω. Το πλάσμα έφτιαχνεκάτι από το ξύλο των θάμνων, δένοντάςτο με τα βλαστάρια. Ήταν ένα παράξενοκατασκεύασμα γύρω στο ενάμισι μέτροψηλό και λίγο πολύ τετράγωνο.Προκειμένου να το διακρίνει καλύτερα, οΚάρσον σκαρφάλωσε στο βουναλάκι τηςάμμου που είχε βγάλει σκάβοντας.Στάθηκε εκεί κοιτάζοντας προσεκτικά.

Φαινόταν να υπάρχουν δυοστενόμακροι μοχλοί στο πίσω μέρος, κι οένας ήταν στην άκρη σαν κουτάλα.Μάλλον είναι κάποιο είδος καταπέλτη,συμπέρανε ο Κάρσον.

Είχε μαντέψει σωστά. Το Ρόλερ σήκωνεκιόλας ένα μεγαλούτσικο βράχο και τοντοποθετούσε στην κου-ταλοειδήυποδοχή. Ένα από τα πλοκάμια τουανεβοκατέβασε κάμποσες φορές τονάλλο μοχλό και μετά έστρεψε τομηχάνημα ελαφρά, σαν να σημάδευε.Την

άλλη στιγμή η βαριά πέτρα τινάχτηκε μεορμή ψηλά και προς το μέρος του.

Το βλήμα διέγραψε μια τροχιάκάμποσα μέτρα πάνω από το κεφάλι τουΚάρσον, σε τόση απόσταση που δεχρειάστηκε καν να σκύψει. Όταν όμωςυπολόγισε την απόσταση της βολής,

σφύριξε σιγανά μέσα από τα δόντια του.Ο ίδιος δε θα μπορούσε να πετάξει ούτεστη μισή απόσταση μια τόσο βαριάπέτρα. Εξάλλου, ακόμη και ανυποχωρούσε στην άλλη άκρη του χώρουτου, και πάλι θα βρισκόταν μέσα στοβεληνεκές του καταπέλτη, έτσι και τοΡόλερ πλησίαζε κοντά στο φράγμα.

Μια άλλη πέτρα πέρασε σφυρίζονταςαπό πάνω του, όχι τόσο μακριά τούτη τηφορά.

Αυτός ο καταπέλτης μπορεί να ήτανεπικίνδυνος, συμπέρανε, και μάλλον κάτιέπρεπε να κάνει για να τονεξουδετερώσει.

Αλλάζοντας συνέχεια θέση για να μηνμπορεί να τον σημαδέψει ο καταπέλτης,εκσφενδόνισε με το χέρι κάμποσεςπέτρες προς το μέρος του. Όμως ήτανφανερό ότι δε θα κατάφερνε τίποτα έτσι.Έπρεπε να χρησιμοποιεί ελαφριέςπέτρες, αλλιώς δε θα μπορούσε να τιςπετάξει τόσο μακριά. Έτσι, ακόμη καιόταν χτυπούσαν το ξύλινοκατασκεύασμα, δεν του έκαναν ζημιά.Αλλά και από αυτή την απόσταση, τοΡόλερ δεν είχε δυσκολία να παραμερίζειόταν καμιά ερχόταν προς το μέρος του.

Χώρια απ’ αυτά, το χέρι του είχεαρχίσει να κουράζεται. Ήδη ολόκληρο τοκορμί του πονούσε από την εξάντληση.Τι καλά αν μπορούσε να ξαποστάσει για

λίγο δίχως να χρειάζεται ν’ αποφεύγει ταβλήματα κάθε τόσο. Ήδη έφταναν σεκανονικά διαστήματα, με διαφορά μισούλεπτού περίπου το ένα από το άλλο...

Πλησίασε κουτσαίνοντας στο πίσωμέρος της αρέ-

νας. Δυστυχώς και πάλι δε γινόταντίποτα, γιατί οι πέτρες έφταναν και ώςεκεί. Απλώς τώρα έφταναν σε πιο αραιάδιαστήματα, ίσως γιατί χρειαζότανπερισσότερος χρόνος να ετοιμαστεί τοόποιο σύστημα εκτόξευσηςχρησιμοποιούσε ο καταπέλτης.

Σέρνοντας τα κουρασμένα πόδια του

γύρισε πάλι κοντά στο φράγμα. Μερικέςφορές έπεσε, και με δυσκολία μπορούσεμετά να σηκωθεί και να συνεχίσει.Κατάλαβε ότι πλησίαζε στα όρια τηςαντοχής του. Ωστόσο δεν τολμούσε νασταματήσει στιγμή- έπρεπε πρώτα ν’αχρηστέψει τον καταπέλτη. Έτσι καικοιμόταν τώρα, δε θα ξυπνούσε ποτέ.

Μια από τις πέτρες που τον απειλούσανέγινε η αιτία να γεννηθεί στο μυαλό τουμια ιδέα. Η πέτρα χτύπησε στο σωρό μετα λιθάρια που είχε μαζέψει κοντά στοφράγμα για να το χρησιμοποιήσει σανπυρομαχικά, και από την πρόσκρουσηπετάχτηκαν σπίθες.

Σπίθες! Θαυμάσια! Ο πρωτόγονοςάνθρωπος άναβε φωτιές χτυπώνταςπέτρες, και με κείνους τους ξερούς, σανίσκα θάμνους...

Ευτυχώς, υπήρχε ένας τέτοιος θάμνοςεκεί κοντά του. Τον ξερίζωσε καιπλησίασε σ’ ένα σωρό με πέτρες. Ύστεραάρχισε να χτυπά υπομονετικά δυο απ’αυτές, μέχρι που μια σπίθα άγγιξε τοιακοειδές ξύλο του θάμνου. Το ξύλοφούντωσε τόσο απότομα πουκαψαλίστηκαν τα φρύδια του, κι έγινεστάχτη μέσα σε δευτερόλεπτα.

Αλλά είχε εξακριβώσει αυτό που ήθελε,και μέσα σε λίγα λεπτά είχε ανάψει μια

καλή φωτιά στο σωρό της άμμου πουείχε βγει από το σκάψιμο της τρύπας πρινμια δυο ώρες. Η αρχή είχε γίνει με τουςευφλε-κτους θάμνους, και οι άλλοι πουέκαιγαν πιο αργά συντηρούσαν τιςφλόγες.

Τα σκληρά, νηματοειδή βλαστάρια δενκαίγονταν

τόσο εύκολα κι έτσι ήταν εύκολο ναφτιάξει εμπρηστικά βλήματα. Έδενε ένασωρό από τα εύφλεκτα κλαδιά με μιαπέτρα για βάρος, και άφηνε να κρέμεταιένα βλαστάρι για να μπορεί ναστριφογυρίζει το σύνολο σαν σφύρα.

Ετοίμασε καμιά ντουζίνα από αυτά ταβλήματα πριν ανάψει και πετάξει τοπρώτο. Έπεσε πολύ μακριά από τοστόχο, και το Ρόλερ άρχισε να υποχωρείβιαστικά, τραβώντας και τον καταπέλτηπίσω του. Όμως ο Κάρσον είχε ήδηέτοιμα τα βλήματα και άρχισε να ταστέλνει γοργά το ένα μετά το άλλο. Τοτέταρτο έπεσε στο πλαίσιο τουκαταπέλτη και ήταν αρκετό για να κάνειτη δουλειά. Το Ρόλερ προσπάθησεαπεγνωσμένα να σβήσει τις φλόγεςρίχνοντας άμμο, αλλά τα πλοκάμια τουδεν ήταν φτιαγμένα για να σηκώνουνποσότητες και οι προσπάθειές τουαποδείχθηκαν άκαρπες. Ο καταπέλτηςέγινε στάχτη.

Τ ο Ρόλερ απομακρύνθηκε σεαπόσταση ασφαλείας από τη φωτιά καιφάνηκε να συγκεντρώνει την προσοχήτου στον Κάρσον, που ένιωσε πάλιεκείνο το κύμα μίσους και ναυτίας. Αλλάήταν πιο αδύναμο τώρα είτε το ίδιο τοΡόλερ εξασθένιζε, είτε ο Κάρσον είχεμάθει πώς ν’ αποκρούει αυτή τη νοητικήεπίθεση.

Του έκανε μια κοροϊδευτική χειρονομίαμε τον αντίχειρα στη μύτη, και τοανάγκασε να τσουλήσει βιαστικά ακόμηπιο πίσω πετώντας του μια πέτρα. ΤοΡόλερ αποσύρθηκε στην άλλη άκρη τηςπεριοχής του και άρχισε πάλι να κόβειθάμνους. Ίσως να είχε κατά νου ναφτιάξει έναν καινούριο καταπέλτη.

Ο Κάρσον εξακρίβωσε —για εκατοστήφορά— ότι το φράγμα εξακολουθούσενα βρίσκεται στη θέση του. Ύστερακάθισε βαριά στην άμμο δίπλα του,ανήμπορος ξαφνικά να σταθεί άλλο σταπόδια του.

Το λαβωμένο πόδι του πονούσε μόνιματώρα και

το μαρτύριο της δίψας ήταν σχεδόναβάσταχτο. Αλλ’ αυτά τα δυοπροβλήματα ήταν ασήμαντα μπροστάστην εξάντληση που παρέλυε ολάκερο τοκορμί του

Κι εκείνη η αφόρητη ζέστη!

Κάπως έτσι έπρεπε να ’ναι η κόλαση,συλλογίστηκε- η κόλαση που πίστευαν οιαρχαίοι. Πάσχιζε να μείνει ξύπνιος, ανκαι ο αγώνας του φαινόταν μάταιος μιακαι δεν υπήρχε τίποτα που να μπορεί νακάνει. Τίποτα, για όσο το φράγμαπαρέμενε ακλόνητο, και το Ρόλερκρατούσε απόσταση ασφαλείας.

Αλλά κάτι έπρεπε να υπάρχει.Προσπάθησε να θυμηθεί πράγματα πουείχε διαβάσει σε βιβλία αρχαιολογίας γιατις μεθόδους πολέμου πουχρησιμοποιούσαν παλιά πρινανακαλυφθούν το μέταλλο και τοπλαστικό. Το πέτρινο βλήμα ήταν τοπρώτο, σκέφτηκε, αλλ’ αυτό το είχεδοκιμάσει ήδη.

Η μόνη βελτίωση θα ήταν έναςκαταπέλτης σαν εκείνον που είχε φτιάξειτο Ρόλερ. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωσηνα φτιάξει κανέναν με τα μικροσκοπικάκλαδιά των θάμνων που είχε στη διάθεσήτου. Κανένα τους δεν ξεπερνούσε τουςτριάντα πόντους σε μήκος. Σίγουρα θαμπορούσε να επινοήσει κάποιο σχετικόμηχανισμό, αλλά δεν είχε πια την αντοχήγια μια δουλειά που θ’ απαιτούσε μέρες.

Μέρες; Μα το Ρόλερ είχε ήδη φτιάξειέναν. Λες να είχαν περάσει κιόλας μέρεςεδώ; Ύστερα θυμήθηκε ότι το Ρόλερδιέθετε πολλά πλοκάμια και αναμφίβολαθα μπορούσε να δουλέψει πιο γρήγορααπό κείνον.

Χώρια απ’ όλα αυτά, ένας καταπέλτηςδε θα έλυνε οριστικά το πρόβλημα.Έπρεπε να σκαρφιστεί κάτι

καλύτερο. , .

Τόξο και βέλη; Όχι, είχε κάποτεδοκιμάσει την τέχνη του στην τοξοβολίακαι ήξερε πόσο άσχετος ήταν. Ητανανίκανος να το δουλέψει σωστά, ακόμηκι αν εί

χε ένα σύγχρονο κυνηγετικό τόξομελετημένο και ζυγιασμένο για ευστοχία.Με το πρωτόγονο, στεγνό κατασκεύασμαπου θα μπορούσε να φτιάξει εδώ,αμφέβαλλε αν θα κατάφερνε να στείλει

το βέλος του τόσο μακριά όσο πετούσετην πέτρα, και σίγουρα με ακόμηλιγότερη ευστοχία.

Ένα δόρυ; Ναι, θα μπορούσε να φτιάξεικάτι τέτοιο. Θα ήταν άχρηστο ναχρησιμοποιηθεί σαν ακόντιο από κάποιααπόσταση, αλλά από κοντά μπορεί ναήταν αποτελεσματικό, αν κατάφερνε ναπλησιάσει ποτέ τον αντίπαλό του.

Εξάλλου, η κατασκευή του θα ήταν καιμια απασχόληση. Θα τον βοηθούσε νασυγκεντρώσει τις σκέψεις του, που ήδηείχαν αρχίσει να περιπλανιώνται εδώ κιεκεί. Έρχονταν στιγμές που έπρεπε νακάνει προσπάθεια για να θυμηθεί γιατί

βρισκόταν εδώ και για ποιο λόγο έπρεπενα εξοντώσει το Ρόλερ.

Ευτυχώς βρισκόταν ακόμη δίπλα σ’ ένασωρό από πέτρες. Έψαξε ανάμεσά τουςκαι βρήκε μια που βόλευε για την αιχμήτου δόρατος. Με μια μικρότερη πέτραάρχισε να της δίνει το κατάλληλο σχήμα,κάνοντας αγκαθωτό το πίσω μέρος της,έτσι ώστε αν καρφωνόταν να μηνμπορούσε να ξαναβγεί.

Κάτι σαν καμάκι; Ναι, ήταν μάλλονκαλή ιδέα, συμπέρανε. Ένα καμάκι ήτανίσως καλύτερο από ένα δόρυ σε τούτητην παλαβή μονομαχία. Αν κατάφερνε νατο καρφώσει στο κορμί του Ρόλερ και

είχε δεμένη την άλλη άκρη του με σκοινί,θα μπορούσε μετά να τραβήξει τοναντίπαλό του ώς το φράγμα. Εκεί θα τοναποτέ-λειωνε με το μαχαίρι του. Ηπέτρινη λεπίδα μπορούσε να διαπεράσειτο δυναμικό πεδίο, έστω και αν δενμπορούσε το χέρι του.

Το κοντάρι ήταν πιο δύσκολο στηνκατασκευή από την αιχμή. Αλλάσκίζοντας και ενώνοντας τους κεντρί-

κούς κορμούς από τέσσερις θάμνους καιδένοντάς τους με λεπτά αλλά γεράβλαστάρια, κατάφερε να φτιάξει ένακοντάρι γύρω στο ένα είκοσι μακρύ.Τελικά έδεσε και την πέτρινη αιχμή σε

μια εγκοπή που χάραξε στην άκρη του.

'Ηταν χοντροκομμένο, αλλά γερό.

Έμενε να φτιάξει το σκοινί. Με ταλεπτά, ανθεκτικά βλαστάρια έπλεξεπερίπου έξι μέτρα τριχιάς. 'Ηταν ελαφριάκαι δε φαινόταν δυνατή, αλλά ήξερε ότιμπορούσε να κρατήσει το βάρος του καικάμποσο ακόμη. Τη μια άκρη της τηνέδεσε στο πίσω μέρος του κονταριού καιτην άλλη στον καρπό του. Έτσιτουλάχιστον, αν πετούσε το καμάκι πέρααπό το φράγμα και δεν έβρισκε το στόχοτου, θα μπορούσε να το ξανατραβή-ξειπίσω.

'Οταν τέλειωσε και με τον τελευταίοκόμπο και δεν του έμενε άλλη δουλειά,ένιωσε την κάψα, την κούραση, τον πόνοστο πόδι του και τη φοβερή δίψα ναεπιστρέφουν ξαφνικά στο χιλιαπλάσιο.

Προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του,να δει τι έκανε το Ρόλερ, αλλ’ ανακάλυψεπως αυτό ήταν αδύνατο. Με την τρίτηπροσπάθεια κατάφερε να σταθεί σταγόνατα, αλλά μετά σωριάστηκε πάλιμπρούμυτα.

«Έχω ανάγκη από ύπνο», σκέφτηκε.«Έτσι κι έφτανε τώρα η στιγμή τηςτελικής αναμέτρησης, θα ήμουν χαμένος.Αν το Ρόλερ ήξερε την κατάστασή μου,

θα ζύγωνε τώρα εδώ και θα με σκότωνεμε την ησυχία του. Πρέπει ν’ ανακτήσωκάπως τις δυνάμεις μου».

Αργά και μαρτυρικά, άρχισε να σέρνεταιμακριά από το φράγμα. Δέκα μέτρα...είκοσι...

Κάτι χτύπησε με γδούπο στην άμμοδίπλα του ξυπνώντας τον από ένα χαώδεςκαι φριχτό όνειρο σε μια ακόμη πιο χαώδηκαι φριχτή πραγματικότητα. Ανοιξε

τα μάτια του και αντίκρισε πάλι το μπλεφως που έλουζε την μπλε άμμο.

Πόσο είχε κοιμηθεί; Μια ώρα; Μια

μέρα;

Άλλη μια πέτρα βρόντησε πιο κοντά τουτώρα, ραντίζοντάς τον με άμμο.Στηρίχτηκε στα χέρια του και ανακάθισε.Γυρίζοντας το κεφάλι είδε το Ρόλερκαμιά εικοσαριά μέτρα μακριά, κοντάστο φράγμα.

Το πλάσμα τσούλησε αμέσως πίσωόταν τον είδε ν’ ανακάθεται και δεσταμάτησε παρά μονάχα όταν έφτασεόσο πιο μακριά μπορούσε.

Ο Κάρσον κατάλαβε ότι τον είχε πάρει ούπνος πολύ κοντά, ενώ βρισκόταν ακόμημέσα στο βεληνεκές από τις πέτρες του

Ρόλερ. Βλέποντάς τον ξαπλωμένο καιασάλευτο, το πλάσμα είχε αποτολμήσεινα ζυγώσει στο φράγμα για να τουπετάξει μερικές πέτρες. Ήταν ευτύχημαπου το Ρόλερ δεν είχε αντιληφθεί πόσοαδύναμος ήταν, αλλιώς θα έμενε στηθέση του συνεχίζοντας να τονπετροβολεί.

Άραγε είχε κοιμηθεί αρκετά; Μάλλονόχι, αν έκρινε από το γεγονός ότι ένιωθετο ίδιο εξαντλημένος όσο και πριν. Δενήταν ούτε πιο φρέσκος ούτε πιο δι-ψασμένος· καμία διαφορά σε τίποτα.Κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε κοιμηθείπάνω από λίγα λεπτά.

Άρχισε να σέρνεται πάλι, τούτη τη φοράζορίζοντας τον εαυτό του να συνεχίσει,μέχρι που έφτασε σε απόσταση ενόςμέτρου από τον άχρωμο και αδιαφανήθολωτό τοίχο στην πίσω μεριά τηςαρένας.

Εκεί τα πράγματα άρχισαν πάλι νασκοτεινιάζουν...

Όταν ξύπνησε τίποτα γύρω του δεν είχεαλλάξει, αλλά τούτη τη φορά ήξερε ότιείχε κοιμηθεί αρκετά.

Το πρώτο που ένιωσε ήταν το ξερό καικολλημένο στόμα του. Η γλώσσα τουήταν πρησμένη.

Κάτι δεν πήγαινε καλά, αυτό τοσυνειδητοποίησε την ίδια στιγμή που τομυαλό του άρχισε να ξυπνά.

Πάντως ένιωθε λιγότερο κουρασμένος,έχοντας απαλλαγεί από κείνη τηνανείπωτη εξάντληση. Ο ύπνος είχεφροντίσει γι’ αυτό.

Μετά κατάλαβε ότι αυτό το κάτι ήτανπόνος, αφόρητος πόνος. Μονάχα ότανπροσπάθησε να κουνηθεί κατάλαβε ότιπροερχόταν από το πόδι του.

Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τηγάμπα του. Ήταν φοβερά πρησμένη κάτωαπό το γόνατο, και ήδη το πρήξιμο

έφτανε ώς τα μισά του μηρού του. Ταφυτικά βλαστάρια που είχεχρησιμοποιήσει για να δέσει τοκατάπλασμα των φύλλων ήταν τώραβαθιά χωμένα στη φουσκωμένη σάρκα.

Θα ήταν αδύνατο να περάσει το πέτρινομαχαίρι κάτω από κείνα τα σφιχτάβλαστάρια. Ευτυχώς, ο τελευταίοςκόμπος τους βρισκόταν πάνω από τοκόκαλο και μπροστά, σε σημείο όπου τοπρήξιμο ήταν λιγότερο έντονο. Έτσι,ύστερα από οδυνηρές προσπάθειες,κατάφερε να λύσει τον κόμπο.

Μια ματιά κάτω από τα φύλλα τονπληροφόρησε ότι είχε συμβεί το

χειρότερο. Η μόλυνση και η σηψαιμίαείχαν αρχίσει για τα καλά και φαίνονταννα χειροτερεύουν.

Δίχως φάρμακα, δίχως επιδέσμους,δίχως καν νερό, δεν μπορούσε να κάνειτίποτα για να βελτιώσει την κατάσταση.

Τίποτα, εκτός μονάχα να πεθάνει, ότανη μόλυνση εξαπλωνόταν στον οργανισμότου.

Κατάλαβε ότι δεν υπήρχε πια καμιάελπίδα και ότι είχε χάσει τον αγώνα.

Και μαζί του τον είχε χάσει και ηανθρωπότητα. Οταν θ’ άφηνε την

τελευταία του πνοή εδώ, πέρα στοσύμπαν που ήξερε, όλοι οι φίλοι καιγνωστοί, όλοι οι άνθρωποι, θα πέθαινανμαζί του. Η Γη και οι αποικι-σμένοιπλανήτες θα γίνονταν το σπίτι τωνκόκκινων,

σφαιρικών Παρείσακτων. Πλασμάτωνπου είχαν βγει από κάποιον εφιάλτη,όντων δίχως κανένα ανθρώπινοχαρακτηριστικό, που έπιαναν μια σαύρακαι τη διαμέλιζαν από ευχαρίστηση.

'Ηταν αυτή η σκέψη που του έδωσε τοκουράγιο ν’ αρχίσει να σέρνεται, σχεδόντυφλωμένος από τον πόνο, πίσω προς τοφράγμα. Δε σερνόταν πια στις παλάμες

και τα γόνατα, αλλά μονάχα με τα χέριακαι τους βραχίονες.

Υπήρχε μια πιθανότητα στοεκατομμύριο να του απέμενε ίσως μιαστάλα δύναμης όταν θα ’φτάνε εκεί γιανα πετάξει το καμάκι του. Να το πετάξειμόνο μία φορά και με θανάσιμηευστοχία, αν —άλλη μια πιθανότητα στοεκατομμύριο— το Ρόλερ πλησίαζε κοντάστο φράγμα. Ή αν το φράγμα δεν υπήρχεπια.

Του φάνηκε σαν να χρειάστηκε χρόνιαγια να φτάσει ώς εκεί.

Το φράγμα ήταν ακόμη στη θέση του,

ακλόνητο όπως πάντα.

Και το Ρόλερ δε βρισκόταν κοντά στοφράγμα. Ανασηκώνοντας το κορμί τουστους αγκώνες, ο Κάρσον μπόρεσε να τοδιακρίνει στο πίσω μέρος της αρένας.Δούλευε σ’ ένα ξύλινο πλαίσιο που δενήταν παρά το μισοτελειωμένο αντίγραφοτου πρώτου καταπέλτη που είχεκαταστρέψει.

Οι κινήσεις του Ρόλερ ήταν αργές τώρα.Προφανώς είχε εξασθενήσει κι αυτό.

Ο Κάρσον αμφέβαλλε αν είχε λόγους ν’ανησυχεί για το δεύτερο εκείνοκαταπέλτη. Θα είχε πεθάνει πολύ πριν το

Ρόλερ προλάβει να τον χρησιμοποιήσειεναντίον του.

Αν κατάφερνε να το παρασύρει κοντάστο φράγμα, τώρα, ενώ ήταν ακόμηζωντανός... Κούνησε το χέρι

του και προσπάθησε να φωνάξει, αλλάκανένας ήχος δε βγήκε από το κατάξερολαρύγγι του.

Η αν κατάφερνε να περάσει το φράγμα...

Πρέπει να έχασε τα λογικά του για λίγο,γιατί βρήκε τον εαυτό του να χτυπά μετις γροθιές του το φράγμα με μάταιηοργή, και ανάγκασε τον εαυτό του να

σταματήσει.

Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε ναηρεμήσει.

«Γεια σου», άκουσε μια φωνή.

Άνοιξε τα μάτια του και γύρισε τοκεφάλι. Ναι, ήταν μια σαύρα.

«Πάρε δρόμο», ήθελε να πει ο Κάρσον.«Φύγε από δω. Δεν υπάρχεις ή, ανυπάρχεις, δε μιλάς στ’ αλήθεια. Απλώςέχω πάλι παραισθήσεις».

Όμως δεν ήταν σε θέση ν’ αρθρώσει

λέξη. Ο λαιμός και η γλώσσα του ήταντόσο ξερά που έκαναν αδύνατη κάθεκουβέντα. Έκλεισε πάλι τα μάτια του.

«Πονά», του είπε η σαύρα. «Σκότωσε.Έλα».

Ο Κάρσον άνοιξε πάλι τα μάτια του. Ημπλε δεκάπο-δη σαύρα εξακολουθούσενα στέκεται εκεί. Έτρεξε για λίγο προς τημεριά του φράγματος και μετάξαναγύρισε πίσω.

«Πονά», επανέλαβε. «Σκότωσε. Έλα».

Για μια ακόμη φορά απομακρύνθηκεκαι γύρισε πάλι πίσω. Ήταν φανερό ότι

ζητούσε από τον Κάρσον να τηνακολουθήσει προς το φράγμα.

Έκλεισε πάλι τα μάτια του. Η φωνήσυνέχισε ν’ ακούγεται. Επαναλάμβανετις ίδιες τρεις, ασυνάρτητες λέξεις. Κάθεφορά που άνοιγε τα μάτια του, η σαύρααπομακρυνόταν και ξαναγύριζε.

«Πονά. Σκότωσε. Έλα».

Ο Κάρσον βόγκηξε με απόγνωση. Δε θαέβρισκε ησυχία αν δεν ακολουθούσε τοαναθεματισμένο ζωντανό. Του έδειξε ότιήθελε να το ακολουθήσει.

Αρχισε να σέρνεται πίσω από τη σαύρα.

Ένας άλλος ήχος, κάτι σαν διαπεραστικότσίριγμα, έφτασε στ αυτιά του, ολοένακαι πιο δυνατό.

Κάτι που σφάδαζε και τσίριξε ήτανπεσμένο στην άμμο. Κάτι μικρό και μπλε,που έμοιαζε με σαύρα αλλά δεν είχε—

Και τότε κατάλαβε τι ήταν: η σαύρα πουτο Ρόλερ είχε ξεριζώσει τα πόδια της πρινώρες κι ώρες! Αλλά δεν ήταν ψόφιο- είχεζωντανέψει πάλι και τσίριζε σφαδάζονταςαπό τους πόνους.

«Πονά», είπε η άλλη σαύρα. «Πονά.Σκότωσε. Σκότωσε».

Ο Κάρσον κατάλαβε επιτέλους. Έβγαλετο πέτρινο μαχαίρι από τη ζώνη του καισκότωσε το βασανισμένο πλάσμα. Ηάλλη σαύρα απομακρύνθηκε γοργά.

Ο Κάρσον γύρισε πίσω στο φράγμα.Ακουμπώντας τα χέρια και το κεφάλι τουπάνω του στάθηκε να παρακολουθήσει τοΡόλερ, πέρα μακριά, που συνέχιζε ναφτιάχνει τον καινούριο καταπέλτη του.

«Θα μπορούσα να φτάσω ώς εκεί»,σκέφτηκε, «αν μπορούσα να περάσω. Αντο κατάφερνα αυτό, μπορεί και νακέρδιζα τελικά. Φαίνεται και εκείνοεξασθενη-μένο. Ίσως αν—»

Και τότε, όταν ο πόνος τσάκισε τηθέλησή του, τον έπνιξε ένα κύμα μαύρηςαπόγνωσης κι ευχήθηκε να ήταν νεκρός.Ζήλεψε τη σαύρα που μόλις είχεαπαλλάξει από το μαρτύριό της. Δεν ήταναναγκασμένη πια να ζει και να υποφέρει.Ο ίδιος δεν ήταν τόσο τυχερός. Μπορείνα ζούσε ώρες και μέρες πριν η σηψαιμίατον σκοτώσει.

Τουλάχιστον να μπορούσε ναχρησιμοποιήσει το μαχαίρι για τον εαυτότου...

Ομως ήξερε ότι δε θα το 'κάνε. Όσοζούσε όσο υπήρχε και η παραμικρήελπίδα...

Πάλευε ασυναίσθητα, σπρώχνονταςξέφρενα το Φράγμα με τις παλάμες του.Πρόσεξε πόσο αδύνατα και κοκαλιάρικοείχαν γίνει τα μπράτσα του. Πρέπει στ’αλήθεια να βρισκόταν πολύ καιρό εδώ,μέρες και μέρες, για να ’χει αδυνατίσειέτσι.

Πόσες μέρες θα κρατούσε ακόμη πρινπεθάνει; Πόση ακόμη θερμότητα, δίψακαι πόνο μπορούσε ν’ αντέξει τοανθρώπινο κορμί;

Για λίγες στιγμές τον κυρίεψε πάλι κάτισαν υστερία, αλλά μετά τον πλημμύρισεμια βαθιά ηρεμία και μια απρόσμενησκέψη.

Εκείνη η σαύρα που μόλις είχε σκοτώσειείχε περάσει το φράγμα ενώ ήταν ακόμηζωντανή! Είχε έρθει από τη μεριά τουΡόλερ. Ο αντίπαλός του της είχεξεριζώσει τα πόδια και μετά την πέταξεπεριφρονητικά προς το μέρος του, μέσααπό το φράγμα. Τότε είχε πιστέψει πως ησαύρα πέρασε επειδή ήταν νεκρή.

Αλλά δεν ήταν νεκρή ήταν απλώςαναίσθητη.

Μια ζωντανή σαύρα δεν μπορούσε ναπεράσει από το φράγμα, αλλά μιααναίσθητη μπορούσε. Συνεπώς τοφράγμα δεν αφορούσε γενικά τη ζωντανήσάρκα αλλά μονάχα τη σάρκα με

συνείδηση. Ήταν μια νοητι-κή προβολή,ένα νοητικό εμπόδιο.

Με αυτό κατά νου, ο Κάρσον άρχισε ναέρπει κατά μήκος του φράγματος για τηντελευταία απεγνωσμένη του προσπάθεια.'Ηταν μια ελπίδα τόσο ανείπωτα μικρήπου μονάχα ένας ετοιμοθάνατος θ’αποτολμού-σε να ποντάρει σ’ αυτή.

Δεν υπήρχε λόγος να υπολογίσει τιςπιθανότητες επιτυχίας. Έτσι κι αλλιώς, ανδεν το αποτολμούσε, αυτές οιπιθανότητες ήταν απειροελάχιστες ήμηδε-

Σύρθηκε στην άμμο ώς το μικρό

αμμόλοφο που είχε σχηματιστεί ότανέσκαβε -πόσες μέρες είχαν περά-τότε; -

για να βγει από την άλλη μεριά του

του φράγματος, μισή έξω από το

φράγματος ή για να βρει νερό.

Το λοφάκι ήταν ακριβώς στη βάση με τημια πλευρά του μισή μέσα και

φράγμα. .

Παίρνοντας μαζί του μια πέτρα από τογειτονικό σωρό, ανέβηκε στην κορφή τουαμμοσωρού και στάθηκε με το βάρος τουστηριγμένο στο φράγμα. Ετσι, αν τοφράγμα έπαυε να υπάρχει, θακατρακυλούσε προς την εχθρική περιοχή.

Σιγουρεύτηκε ότι το μαχαίρι ήτανασφαλισμένο στη χορτάρινη ζώνη τουκαι το καμάκι στην αριστερή μασχάλητου, με τη μια άκρη του σκοινιού δεμένηστο κοντάρι και την άλλη στον καρπότου.

Ύστερα σήκωσε με το δεξί του χέρι τηνπέτρα με την οποία θα χτυπούσε τοκεφάλι του. Θα χρειαζόταν λίγη τύχη για

το χτύπημα αυτό- έπρεπε να ’ναι αρκετάδυνατό για να πέσει αναίσθητος, αλλά όχιτόσο δυνατό που ν’ αργήσει πολύ νασυνέλθει.

Μάντευε ότι το Ρόλερ τονπαρακολουθούσε, και μόλις τον έβλεπενα κατρακυλά από την άλλη μεριά τουφράγματος θα πλησίαζε να δει τι γινόταν.Θα νόμιζε ότι ήταν νεκρός κατά πάσαπιθανότητα είχε βγάλει τα ίδιασυμπεράσματα με τα δικά του για τηφύση του φράγματος. Αλλά σίγουρα θαζύγωνε επιφυλακτικά. Αυτό θα έδινεστον Κάρσον λίγο πολύτιμο χρόνο...

Χτύπησε το κεφάλι του με την πέτρα.

Ο πόνος τον ξανάφερε στηνπραγματικότητα. Ήταν μια ξαφνικήσουβλιά στο μηρό του, διαφορετική απότον πιο αμβλύ πόνο του κεφαλιού και τηςγάμπας

Αλλά είχε σκεφτεί την πιθανή εξέλιξηπριν βάλει σ ενέργεια το σχέδιό του, είχεπροβλέψει τον πόνο αυτό και, μάλιστα,έλπιζε να τον νιώσει. Επιπρόσθετα είχεατσαλώσει τον εαυτό του ώστε να μησαλέψει ούτε δάχτυλο μόλις συνερχόταν.

Έμεινε σωριασμένος και ασάλευτος,ανοίγοντας μονάχα τα μάτια του μιαχαραματιά, και είδε πως είχε μαντέψεισωστά. Το Ρόλερ ζύγωνε επιφυλακτικά.

Απείχε έξι μέτρα τώρα, και ο πόνος πουτον είχε συνεφέρει ήταν η πέτρα που είχεπετάξει ο αντίπαλός του για ναεξακριβώσει αν ήταν ζωντανός ή νεκρός.

Ο Κάρσον συνέχισε να μένει ακίνητος.Το Ρόλερ έφτασε στα πέντε μέτρα καικοντοστάθηκε πάλι. Ο Κάρσον κρατούσεακόμη και την ανάσα του.

Όσο αυτό ήταν δυνατό, φρόντιζε τομυαλό του να είναι άδειο από σκέψεις,για το ενδεχόμενο οι τηλεπαθητικέςικανότητες του άλλου να εντόπιζαν ότιήταν ζωντανός και ξύπνιος. Και ακριβώςεπειδή κρατούσε έτσι άδειο το μυαλότου, η επίδραση των σκέψεων του Ρόλερ

στο νου του ήταν κάτι το τρομαχτικό.

Τον πλημμύρισε μια ανείπωτη φρίκηστην απόλυτη ξενικότητα και τηνασύλληπτη διαφορά αυτών των σκέψεωναπό τις ανθρώπινες. Υπήρχαν πράγματαπου τα ένιωθε αλλά δε θα μπορούσε ποτένα τα εκφράσει, γιατί καμία ανθρώπινηγλώσσα δεν είχε τις λέξεις και κανέναανθρώπινο μυαλό δε διέθετε τις εικόνεςνα το περιγράψει. Το μυαλό μιαςαράχνης, ενός σκορ-πιού ή κι ενόςαρειανού αμμόφιδου, αν διέθεταννοημοσύνη και τηλεπαθητική επαφή μετον άνθρωπο, θα ήταν αδέρφια του σεσύγκριση με τούτο δω.

Καταλάβαινε τώρα ότι η Οντότητα είχεδίκιο. Επρεπε να μείνει ή ο Άνθρωπος ήτο Ρόλερ· το σύμπαν δεν είχε χώρο καιγια τους δύο. Απείχαν περισσότερο απ’όσο ο Θεός από το Διάβολο, και ποτέ δεθα μπορούσε να υπάρξει κοινό σημείοεπαφής.

Το Ρόλερ ζύγωσε κι άλλο. Ο Κάρσονπερίμενε να φτάσει σχεδόν δίπλα του, ν’αρχίσει ν’ απλώνει τα νυχοφόραπλοκάμια του—

Αδιαφορώντας τώρα για κάθε πόνο,ανακάθισε απότομα και τίναξε το καμάκιμε όλη τη δύναμη που του απόμενε. Έτσιτουλάχιστον νόμιζε γιατί ένα απρόσμενο,

τελευταίο απόθεμα δύναμης τονπλημμύρισε, κόβοντας σαν μαχαίρι τονπόνο με την αποτελεσματικότητανευροαναισθητικού.

Ενώ το Ρόλερ, με το καμάκι μπηγμένοστο κορμί του, άρχισε να κυλά πίσω, οΚάρσον προσπάθησε να σταθεί σταπόδια του για να ριχτεί στο κατόπι του.Δεν το κατάφερε έπεσε πάλι, αλλάσυνέχισε να σέρνεται προς τον αντίπαλότου.

Το Ρόλερ έφτασε στην άκρη τουσκοινιού, και ο Κάρσον ένιωσε νατινάζεται μπροστά από το τράβηγμα στονκαρπό του. Το πλάσμα τον έσυρε λίγα

μέτρα ακόμη και μετά σταμάτησε. ΟΚάρσον συνέχισε να πλησιάζει,τραβώντας το κορμί του από το ίδιο τοσκοινί.

Το Ρόλερ είχε σταματήσει και ταπλοκάμια του πάλευαν ξέφρενα αλλάμάταια να ξεκαρφώσουν το καμάκι. Τοκορμί του φάνηκε να φρικιάζει και νατρεμου-λιάζει. Πρέπει να είχε καταλάβειότι ήταν αδύνατο ν’ απομακρυνθεί, γιατίτώρα άρχισε να τσουλά πίσω μεαπλωμένα απειλητικά τα πλοκάμια του.

Σφίγγοντας το πέτρινο μαχαίρι του, οΚάρσον ήταν έτοιμος να το υποδεχτεί. Τοκάρφωσε ξανά και ξανά, ενώ εκείνα τα

φρικαλέα πλοκάμια έσκιζαν καιξεκολλούσαν δέρμα και σάρκες από τοκορμί του.

Ο Κάρσον συνέχισε να του κατεβάζειμαχαιριές πάλι και πάλι, μέχρι που τοπλάσμα έπαψε να σαλεύει!

Ένα καμπανάκι χτυπούσε, και ο Κάρσονχρειάστηκε κάμποσες στιγμές αφούάνοιξε τα μάτια του για να καταλάβει πούβρισκόταν και τι σήμαινε ο θόρυβος.Ηταν δεμένος με τους ιμάντες στοκάθισμα του ανιχνευτικού του και ηοθόνη μπροστά έδειχνε μονάχα κενόδιάστημα. Κανένα σκάφος τωνΠαρείσακτων και κανένας φανταστικός

πλανήτης δε φαίνονταν πουθενά.

Το καμπανάκι ήταν σινιάλο κλίσης γιαεπικοινωνία. Κάποιος τον ειδοποιούσε ν’ανοίξει το δέκτη του. Με καθαράαντανακλαστικές κινήσεις, άπλωσε τοχέρι και γύρισε το διακόπτη.

Το πρόσωπο του Μπράντερ, κυβερνήτητου Μαγ-γελάνου, του μητρικού σκάφουςτου σμήνους ανιχνευτικών, φάνηκε στηνοθόνη. Το πρόσωπο ήταν χλωμό και ταμαύρα μάτια έλαμπαν από ενθουσιασμό.

«Μαγγελάνος προς Κάρσον», είπε οκυβερνήτης. «Γύρισε πίσω. Η μάχητέλειωσε. Νικήσαμε! »

Η οθόνη έσβησε- ο Μπράντερ πρέπει ναενημέρωνε και τα άλλα ανιχνευτικά τηςμονάδας του.

Με αργές κινήσεις ο Κάρσον, ρύθμισετα όργανα για το δρόμο της επιστροφής.Με αργές κινήσεις, μην μπορώνταςακόμη να πιστέψει την αλήθεια, έλυσε τηζώνη του καθίσματος και τράβηξε προςτο πίσω μέρος για ένα κρύο ποτήρι νερό.Για κάποιο λόγο διψούσε φοβερά. Ήπιεέξι ποτήρια.

Ύστερα έγειρε το κορμί του πάνω στοντοίχο και προσπάθησε να βάλει σε τάξητις σκέψεις του.

Είχαν συμβεί στ’ αλήθεια όλα εκείνα;Ένιωθε εντελώς καλά στην υγεία του,ήταν σώος και δεν πονούσε πουθενά. Ηδίψα του ήταν περισσότερο ψυχολογικήπαρά σωματική- ο λαιμός του δεν ήτανδιόλου στεγνός. Το πόδι του—

Ανασήκωσε το μπατζάκι της φόρμαςτου κι εξέτασε τη γάμπα του. Υπήρχε μιαμακριά άσπρη ουλή εκεί, από μια εντελώςθεραπευμένη λαβωματιά. Δεν την εί-

γεμάτα από μικροσκοπικές, σχεδόναδιόρατες, ουλές.

Τελικά ήταν αλήθεια!

Το ανιχνευτικό, υπό αυτόματο έλεγχοτώρα, έμπαινε κιόλας στο εσωτερικότου μητρικού σκάφους. Οι μηχανικοίβραχίονες το σήκωσαν και τοτοποθέτησαν στη συγκεκριμένη τουυποδοχή, και μια στιγμή αργότερα έναςβομβητής τον ειδοποίησε ότι ο χώροςείχε γεμίσει με αέρα. Ο Κάρσον άνοιξετη θυρίδα του, βγήκε έξω και πέρασεαπό τις διπλές πόρτες του αερο-φράχτη.

Τράβηξε κατευθείαν για το γραφείοτου Μπράν-τερ, μπήκε μέσα καιχαιρέτησε κανονικά.

Ο Μπράντελ είχε εκείνο το ζαλισμένο

ύφος ανθρώπου που δεν έχει ακόμησυνέλθει από κάποιο πρόσφατο σοκ.«Γεια σου, Κάρσον», τον χαιρέτησε.«Δεν ξέρεις τι έχασες! Ένα θέαμαφανταστικό! »

«Τι συνέβη, κύριε κυβερνήτα; »

«Κι εγώ δεν ξέρω ακριβώς. Τουςρίξαμε μια ομοβροντία, και ολόκληροςο στόλος τους έγινε σκόνη! Ό, τι κι ανήταν, πηδούσε από σκάφος σε σκάφοςσαν αστραπή, ακόμη και σ’ εκείνα πουδεν είχαμε χτυπήσει ή που βρίσκοντανέξω από το βεληνεκές μας! Ολόκληροςο στόλος τους διαλύθηκε μπροστά σταμάτια μας, δίχως καν να γρατζουνιστεί

η μπογιά έστω ενός από τα σκάφη μας!»

Ο κυβερνήτης πήρε μια ανάσα καισυνέχισε.

«Δεν μπορούμε καν να διεκδικήσουμετη δόξα της νίκης. Θα πρέπει ναέφταιγε κάποιο ασταθές κράμα τωνμετάλλων που χρησιμοποιούσαν, και ηβολή μας ξεκίνησε μια αλυσιδωτήαντίδραση. Αλλά τι θέαμα ή-

ταν κι αυτό, φίλε μου! Κρίμα πουέχασες όλο το γλέντι! »

Ο Κάρσον κατάφερε να κάνει μια

κάποια γκριμάτσα. 'Ηταν τοαρρωστημένο φάντασμα ενός χαμόγελου,γιατί θα περνούσαν μέρες πριν συνέλθειαπό το σοκ της εμπειρίας του. Αλλά οκυβερνήτης κοιτούσε κάπου αλλού καιδεν το Πρόσεξε.

«Μάλιστα, κύριε κυβερνήτα»,αναστέναξε. Ήταν η κοινή λογική μάλλονπαρά η μετριοφροσύνη που τον έπεισανότι θα μαρκαριζόταν για πάντα σαν ομεγαλύτερος ψεύτης του διαστήματοςέτσι κι έλεγε περισσότερα. «Καλά τοείπατε. Κρίμα που έχασα όλο το γλέντι».

01 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣΤΗΣ ΣΑΝΤΑΚΟΡ

της Λη Μπράκετ

Τούτη η ιστορία έχει όλη τη γοητεία ενόςπαραμυθιού ειπωμένου από κάποιαΣεχραζάτ της διαστημικής εποχής.Εξωτικές πόλεις του Άρη όπουκυκλοφορούν όλων των λογιών οι ράτσεςκαι όπου σε κάθε σκοτεινή γωνιά μπορείνα παραμονεύει ο κίνδυνος ή η υπόσχεσητης περιπέτειας. Ατμόσφαιρα παρακμής,με ακατονόμαστα πάθη και ήρωεςδέσμιους της μοίρας τους. Χαμένοιπολιτισμοί στις ξερές ερήμους ενόςετοιμοθάνατου κόσμου και βαρβαρικέςφυλές που περιφρονούν τα καλά τουπολιτισμού. Τόποι μαγικής ομορφιάς,

απαγορευμένοι για τους ανθρώπους τηςΓης και επιστήμονες-τυχοδιώκτες πουαναζητούν κάποιο δικό τους όραμα...

Δεν είναι μια ιστορία προβληματισμούκαι δε χρειάζεται να ψάχνετε για κάποιοβαθύτερο νόημα ή μήνυμα. Όμως, αν καισυνειδητά είναι γραμμένη αποκλειστικάγια να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη,καταφέρνει να φτάσει σε επίπεδα πάθουςκαι δύναμης ασυνήθιστα για ιστορίες τηςκατηγορίας της. Μια περιπέτεια στον Άρητύπου «Ιντιάνα Τζόουνς» αλλά με τονΜπόγκυ της ·Καζαμπλάνκα» στο ρόλοτου Χάρρι-σον Φορντ. Η Λη Μπράκετέγραψε κάμποσες περιπέτειες με φόντοτον Άρη, που ίσως τον επισκεφθούμε πάλισε άλλη ανθολογία.

Η Λη Μπράκετ (1915-1978) υπήρξε απότις κορυφαίες εκπροσώπους αυτού τουείδους γραφής. Σύζυγος του επίσηςγνωστού συγγραφέα ΕπιστημονικήςΦαντασίας ΈντμοντΧάμιλτον, έχει γράψεικαι πολλά σενάρια για ταινίες όπως «ΟΜεγάλος Ύπνος», «Ρίο Μπράβο» καιάλλες.

Γ. Μ.

Έφτασε μόνος στο κρασοπουλιό,τυλιγμένος μ’ ένα σκουροκόκκινομανδύα και την κουκούλα να σκεπάζει τοκεφάλι του. Στάθηκε για μια στιγμή στοκατώφλι, και μια από τις λεπτόκορμες,αρπαχτικές γυναίκες που φωλιάζουν σε

τέτοια μέρη τον ζύγωσε. Πήγε κοντά του,αφήνοντας στο διάβα της μιακρυστάλλινη μουσική από τα μικράκαμπανάκια που αποτελούσαν σχεδόνκαι το μόνο της ρούχο.

Την είδε να του χαμογελά. Και μετά,ξαφνικά, το χαμόγελο πάγωσε και κάτιάλλαξε στα μάτια της. Ήταν σαν να μηνκοιτούσε πια τον άντρα με το μανδύααλλά μέσα απ’ αυτόν. Κατά τον πιοπαράξενο τρόπο... θα ’λεγε κανείς ότιείχε γίνει αόρατος.

Η γυναίκα πέρασε από δίπλα του. Δενξέρω αν σφύριξε τίποτα στους άλλους,αλλά ένας άδειος κύκλος φάνηκε να

σχηματίζεται ολόγυρά του. Κανένας δενκοίταζε προς το μέρος του. Δεν ήταν ότιαπόφευγαν να τον κοιτάξουν- απλώςαρνούνταν να τον δουν.

Ο ξένος άρχισε να διασχίζει αργά τηγεμάτη αίθουσα. Ήταν πολύ ψηλός καιπερπατούσε με μια ρευστή, ρωμαλέαχάρη που ήταν αληθινή ευχαρίστηση τωνματιών. Οι θαμώνες παραμέριζαν από τοδρόμο του, δίχως να φαίνεται ότι το’καναν σκόπιμα, αλλά πάντωςπαραμέριζαν. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτημε άγνωστες μυρωδιές κι από παντούαντηχούσαν στριγκά τα γέλια τωνγυναικών.

Δυο ψηλοί βάρβαροι, ποτισμένοι για τακαλά με κρασί, είχαν θυμηθεί κάποιαενδοφυλετική βεντέτα τους, και τοσαματατζίδικο πλήθος τους είχε κάνειχώρο για να χτυπηθούν. Μια ασημένιαφλογέρα, ένα τύμπανο και μια διπλήάρπα έπαιζαν παλιά άγρια μουσική.Λυγερά μελαψά κορμιά πηδούσαν καιστροβιλίζονταν μέσα στα γέλια, τιςκραυγές και τους καπνούς.

Ο ξένος περνούσε ανάμεσα απ’ όλααυτά μόνος, α-νέγγιχτος, αθέατος.Πέρασε δίπλα από το σημείο πουκαθόμουν. Ήμουν ο μόνος μέσα σ’εκείνο το μαγαζί που όχι μόνο τον έβλεπεαλλά και τον κοιτούσε με περιέργεια.Ίσως γι’ αυτό μου έριξε μια φευγαλέα

ματιά με κείνα τα μαύρα μάτια του κάτωαπό τη σκιά της κουκούλας. Ήτανλαμπερά σαν φυσημένα κάρβουνα,πλημμυρισμένα πόνο και οργή.

Μόλις και πρόλαβα να διακρίνω τομισοκρυμμένο πρόσωπό του. Μονάχαμια ματιά... αλλά ήταν αρκετή. Γιατί ναμου δείξει το πρόσωπό του σ’ εκείνο τοκρα-σοπουλιό της Μπαρρακές;

Με προσπέρασε. Δεν υπήρχε χώρος στησκιερή γωνιά που διάλεξε να καθίσειαλλ’ αμέσως έγινε χώρος, ένας κύκλοςολόγυρα, σαν βαθιά τάφρος ανάμεσα σ’αυτόν και το πλήθος. Κάθισε. Τον είδα ν’αφήνει ένα νόμισμα στην έξω άκρη της

τάβλας του τραπεζιού. Σε λίγο μιακοπελιά του μαγαζιού πλησίασε, πήρε τονόμισμα και άφησέ στο τραπέζι μιακούπα κρασί. Αλλά θα νόμιζε κανείς ότισερβίριζε σε άδειο τραπέζι.

Στράφηκα προς τον Καρντάκ, τον αρχι-οδηγό μου, έναν Σούνι με πελώριεςπλάτες και μακριά μαλλιά πλεγμένα στονπολύπλοκο χαρακτηριστικό κότσο τηςφυλής του. «Τι σημαίνουν όλα αυτά; »τον ρώτησα.

Ο Καρντάκ έκανε μια κίνηση με τουςώμους του. «Ποιος ξέρει; » Ύστεραέκανε να σηκωθεί. «Έλα, Τζον-

ρός», μου είπε χρησιμοποιώντας την ντόπιααπόδοση

του Τζων Ρος· «Ώρα να γυρίσουμε στοχάνι».

«Έχουμε ώρες ακόμη ώς τηναναχώρηση. Και μη

μου λες ψέματα είμαι αρκετά χρόνια στονΆρη για να ξέρω. Ποιος ήταν αυτός οάνθρωπος; Από πού κρατάει η σκούφιατου; »

Η Μπαρρακές είναι η πύλη ανάμεσα στοβορρά και το νότο. Στο μακρινόπαρελθόν, όταν υπήρχαν ακόμη ωκεανοί

στον ισημερινό και νότιο Άρη. τότε που ηΒαλκίς και η Τζεκκάρα ήταν περήφανεςπρωτεύουσες αυτοκρατοριών κι όχι άντραληστών και κακοποιών, εδώ στηνΜπαρρακές, στις παρυφές των βόρειωνΞε-ρότοπων. επί χίλια ολόκληρα χρόνιαέφταναν κι έφευγαν τα μεγάλακαραβάνια. Είναι μια πόλη περαστικώνξένων.

Στα χρονοφαγωμένα καλντερίμια τηςκυκλοφορούν όλων των λογιών οιράτσες. Μπορείς να δεις ψηλούςβουνίσιους Κεσί. νομάδες από ταυψίπεδα του Άνω Σουν, λιπόσαρκουςμαυριδερούς άντρες από το νότο πουέρχονται ν’ ανταλλάξουν τη λεία τουςαπό ξεχασμένους τάφους και ναούς, και

εκλεπτυσμένους κοσμοπολίτες από τηνΚαχόρα και τις Εμπορικές Πόλεις, όπουυπάρχουν διαστημοδρόμια και όλα όσαχαρακτηρίζουν ένα σύγχρονο πολιτισμό

Ο ξένος με το σκουροκόκκινο μανδύαδεν ανήκε σε κανέναν απ’ αυτούς τουςεπισκέπτες.

Μια φευγαλέα ματιά ενός προσώπου...

Είμαι πλανητικός ανθρωπολόγος πουυποτίθεται ότι κατέγραφε τα αρειανόεθνολογικά δεδομένα. Ήμουν εδώ μεεπιχορήγηση που είχα αποσπάσει από έναπανεπιστήμιο της Γης, αρκετά άσχετο γιανα μην ξέρει ότι η απεραντοσύνη της

Αρειανής Ιστορίας κάνει μάταιη κάθετέτοια προσπάθεια.

Βρισκόμουν στη Μπαρρακές,οργανώνοντας μια αποστολή που επί έναχρόνο θα μελετούσε τις φυλές του ΑνωΣουν. Και να που ξαφνικά είχε περάσειαπό δίπλα μου ένας άντρας μεχρυσαφένιο δέρμα, με πρω-

τόγνωρα για τον Άρη μαύρα μάτια καιχαρακτηριστικό προσώπου που δενανήκαν σε καμία από τις φυλές πουήξερα. Έχω δει ρωμαϊκά γλυπτά φαύνωνπου είχαν κάτι από το πρόσωπο αυτό.

«Ώρα να πηγαίνουμε, Τζονρός! » είπε

πάλι ο Καρ-ντάκ.

Κοίταξα τον ξένο, που έπινε το κρασίτου σιωπηλός και μόνος. «Πολύ καλά, θαρωτήσω τον ίδιο».

Ο Καρντάκ αναστέναξε. «Οι Γήινοι δεδιακρίνονται για τη σωφροσύνη τους»,παρατήρησε. Ύστερα έκανε μεταβολή κιέφυγε.

Διέσχισα την αίθουσα και στάθηκαμπροστά στον ξένο. Με την ευγενικήΚλασική Αρειανή διάλεκτο που μιλούνστα Χαμηλά Κανάλια, του ζήτησα τηνάδεια να καθίσω στο τραπέζι του.

Εκείνα τα γεμάτα οργή και πόνο μάτιακαρφώθηκαν στα δικά μου. Υπήρχεμίσος μέσα τους, καθώς και περιφρόνησηκαι ντροπή. «Σε ποια ανθρώπινη ράτσαανήκεις; » με ρώτησε.

«Είμαι Γήινος».

Επανέλαβε το όνομα σαν κάπου να τοείχε ξανακούσει και προσπαθούσε ναθυμηθεί. «Γήινος... Τότε είναι αλήθειαόσα ψιθυρίζουν οι άνεμοι που φυσούνστην έρημο, ότι ο Άρης είναι πια νεκρόςκαι πως άνθρωποι από άλλους κόσμουςμολύνουν τους άμμους του». Σήκωσε τοβλέμμα προς την αίθουσα και προς όλοεκείνο το πλήθος που αρνιόταν να

παραδεχτεί την παρουσία του. «Αλλαγή»,ψιθύρισε. «Θάνατος, αλλαγή... καιπράγματα που σβήνουν και χάνονται».

Οι μύες του προσώπου του σφίχτηκαν.Ήπιε μια γουλιά κρασί και κατάλαβα ότιπρέπει να έπινε ασταμάτητα από καιρό,για μέρες αν όχι και βδομάδες. Υπήρχεμια ήρεμη τρέλα μέσα του.

«Γιατί σε αποφεύγει ο κόσμος, » τονρώτησα.

«Μόνο ένας άνθρωπος της Γης θα έκανεμια τέτοια ερώτηση», αποκρίθηκε, κιέβγαλε έναν ήχο σαν γέλιο, πολύ ξερόκαι πικρό.

Μια νέα ράτσα, σκεφτόμουν, μιαάγνωστη ράτσα. Αναλογίστηκα τη φήμηπου κερδίζουν κάποτε όσοιανακαλύπτουν καινούρια πράγματα, καιίσως μια έδρα που θα με περίμενε στοπανεπιστήμιο αν πρόσθετα μια καινούριαλαμπρή σελίδα στο σκοτεινό μωσαϊκότης αρειανής Ιστορίας. Είχα κατεβάσει κιεγώ τα ποτηράκια μου, και κάτιπαραπάνω. Εκείνη η έδρα φάνταζε κιόλαςχιλιόμετρα ψηλή και φτιαγμένη απόατόφιο χρυσάφι.

«Περιπλανιέμαι από κατώγι σε κατώγισε τούτο το βούρκο της Μπαρρακές»,είπε ο ξένος σιγανά, «και παντού είναι τοίδιο. Έχω πάψει να υπάρχω». Τα άσπραδόντια του έλαμψαν για μια στιγμή στη

σκιά της κουκούλας του. «Ήταν πιοσοφοί από μένα οι συμπατριώτες μου.Όταν η Σαντακόρ πέθανε, πεθάναμε κιεμείς μαζί της, άσχετα αν τα κορμιά μαςσυνεχίζουν ή όχι να ζουν».

«Σαντακόρ; » είπα. Το όνομα είχε ένανήχο σαν από μακρινό κάλεσμα.

«Πώς θα μπορούσε να ξέρει έναςΓήινος; Ναι, Σαντακόρ! Ρώτα τουςανθρώπους του Κες και τους ανθρώπουςτου Σουν! Ρώτα τους βασιλιάδες του Μεκπου βρίσκονται στην άλλη άκρη τουκόσμου! Ρώτα όλους τους Αρειανούς...Δεν έχουν ξεχάσει τη Σαντακόρ! Αλλά δεθα σου πουν. Είναι γι’ αυτούς μια

αβάσταχτη ντροπή η θύμηση και τοόνομα».

Το βλέμμα του πέταξε πέρα προς τοθορυβώδικο πλήθος που γέμιζε τηναίθουσα και τον πολύβουο δρόμο απέξω.«Και να που βρίσκομαι εδώ ανάμεσάτους... χαμένος».

«Η Σαντακόρ είναι νεκρή; »

«Ετοιμοθάνατη. 'Ηταν τρεις από μαςπου δε θέλαμε να πεθάνουμε.Ξεκινήσαμε να έρθουμε στο νότοδιασχίζοντας την έρημο. Αργότερα οένας γύρισε πίσω, ο άλλος πέθανε στουςάμμους κι εγώ έφτασα εδώ στην

Μπαρρακές! » Το μέταλλο της κούπαςτου κρασιού είχε τσαλακωθεί σταδάχτυλά του.

«Και τώρα μετανιώνεις που ήρθες; » τονρώτησα.

«Θα ’πρεπε να είχα μείνει να πεθάνω μετη Σαντα-κόρ. Τώρα το ξέρω. Αλλά δενμπορώ να γυρίσω πίσω».

«Γιατί όχι; » Σκεφτόμουν το όνομαΤζων Ρος, γραμμένο με χρυσά γράμματαστη λίστα των μεγάλων εξερευνητών.

«Η έρημος είναι μεγάλη, Γήινε. Πολύμεγάλη για ένα μοναχικό ταξιδιώτη».

«Έχω ένα καραβάνι», του είπα. «Φεύγωγια το βορρά απόψε».

Ένα φως έλαμψε οτα μάτια του, τόσοπαράξενο και γεμάτο θάνατο πουφοβήθηκα. «Όχι», ψιθύρισε. «Όχι! »

Έμεινα σιωπηλός κοιτάζοντας πέρα σταπλήθη που τώρα είχαν ξεχάσει κι εμένα,επειδή καθόμουν με τούτο τον ξένο. Μιανέα φυλή, μια άγνωστη πόλη! Ενιωσα ναμεθώ στη σκέψη.

'Υστερα από κάμποσες στιγμές ο ξένοςμε ρώτησε. «Τι θα γύρευε ένας Γήινοςστη Σαντακόρ; »

Του εξήγησα. Γέλασε. «Ώστε μελετάςτους ανθρώπους! » είπε και γέλασε πάλι,κάνοντας τον κόκκινο μανδύα του νατρεμουλιάσει.

«Αν θέλεις να γυρίσεις πίσω, μπορώ νασε πάρω μαζί μας. Αν δε θέλεις, πες μουτουλάχιστον πού βρίσκεται η Πόλη καιθα τη βρω. Η ράτσα και η πόλη σου θαπρέπει ν’ αποκτήσουν τη θέση τους στηνΙστορία».

Δεν αποκρίθηκε, αλλά το κρασί με είχεκάνει πονηρό και μπορούσα να μαντέψω τιγινόταν μέσα στο μυαλό του. Σηκώθηκααπό την καρέκλα μου.

«Σκέψου το», του είπα. «Μπορείς να μεβρεις στο χάνι δίπλα στη βόρεια πύλημέχρι να σηκωθεί το μικρότερο φεγγάρι.Μετά αναχωρώ».

«Περίμενε». Τα δάχτυλά του σφίχτηκανστον καρπό μου. Με πόνεσαν. Κοίταξαστο πρόσωπό του και δε μου άρεσαν ταόσα είδα εκεί. Αλλά, όπως είχε πει οΚαρντάκ, δε διακρινόμουν ιδιαίτερα γιατη σωφροσύνη μου.

«Οι άνθρωποί σου θ’ αρνηθούν ναπροχωρήσουν πέρα από τα Πηγάδια τουΚαρθεντόν», παρατήρησε ο ξένος.

«Τότε θα συνεχίσουμε και δίχως

αυτούς».

Επακολούθησε μακριά σιγή. Μετάμίλησε πάλι. «Ας γίνει κι έτσι».

Ήξερα τι σκεφτόταν, τόσο καλά όσο κιαν είχε πει τις σκέψεις του φωναχτά.Σκεφτόταν ότι δεν ήμουν παρά μονάχαένας Γήινος και ότι θα με σκότωνε ότανθ’ αντικρίζαμε μπροστά μας τηΣαντακόρ.

2

Τα μονοπάτια των καραβανιών

διακλαδίζονται στα Πηγάδια τουΚαρθεντόν. Ένα τραβάει δυτικά προς τοΣουν και ένα άλλο πηγαίνει προς τοβορρά μέσα από τα περάσματα του Κες.Αλλά υπάρχει κι ένα τρίτο, πιο αρχαίοαπό τ’ άλλα. Πηγαίνει προς τ’ ανατολικάκαι δε χρησιμοποιείται ποτέ. Τα βαθιάπηγάδια στους βράχους είναι ξερά, και τασκαμμένα στην πέτρα καταφύγια έχουνπια σκεπαστεί από τα κύματα των άμμων.Από κει που το μονοπάτι αρχίζει νασκαρφαλώνει στα βουνά δεν υπάρχουνούτε αναμνήσεις Ο Καρντάκ αρνήθηκεευγενικά να προχωρήσει πέρα από ταΠηγάδια. Θα με περίμενε, είπε, για έναορισμένο διάστημα και αν γύριζα πίσωθα συνεχίζαμε το δρόμο για το Σουν. Ανδε γύριζα... ε, είχα αφήσει την πλήρη

αμοιβή του στον τοπικό αρχηγό. Θα τηνεισέπραττε και θα γύριζε σπίτι του. Δεντου άρεσε που είχαμε τον ξένο μαζί μαςκαι είχε απαιτήσει διπλάσια αμοιβή.

Σ’ εκείνη τη μακριά πορεία από τηνΜπαρρακές δεν είχα καταφέρει να βγάλωούτε λέξη από τον Καρντάκ ή τουςάντρες του σχετικά με τη Σαντακόρ. Οξένος ήταν το ίδιο αμίλητος. Μου είχε πειτο όνομά του — Κορίν— και τίποτεάλλο. Κουκουλωμένος με το μανδύα τουβάδιζε μόνος και απόμακρος, βυθισμένοςσκυθρωπά στις σκέψεις του. Οι δαίμονεςπου βασάνιζαν την ψυχή τουλυσσομανούσαν ακόμη μέσα του, καιτώρα είχε αποκτήσει κι έναν καινούριο:την ανυπομονησία. Θα μας πέθαινε

όλους στην εξάντληση αν του άφηνα τοελεύθερο.

Έτσι μονάχα ο Κορίν κι εγώ τραβήξαμεανατολικά από το Καρθεντόν, σέρνονταςπίσω μας δυο μεταφορικά ζώα καιφορτωμένοι με όλο το νερό που ήτανδυνατό να πάρουμε. Και τώρα δενμπορούσα πια να τον συγκροτήσω μετίποτα.

«Δεν έχουμε καιρό να σταματήσουμε»,έλεγε. «Οι μέρες τελειώνουν. Δε μαςπερισσεύει χρόνος! »

'Οταν φτάσαμε στα βουνά, μας είχανμείνει μονάχα τρία ζώα και όταν

διασχίσαμε την πρώτη κορυφο-γραμμήήμαστε πια πεζοί, τραβώντας πίσω μας τομοναδικό μεταφορικό ζώο με τα ασκιάτου λιγοστού νερού που μας είχεαπομείνει.

Ακολουθούσαμε ένα δρόμο τώρα. Ενμέρει πελεκη-μένος στο βράχο και ενμέρει φαγωμένος από αμέτρητα πόδια, οδρόμος οδηγούσε πάνω από τα βουνά,εκείνους τους γυμνούς όγκους, τουςπλημμυρισμένους σιωπή και με μόνουςκάτοικους τις παράξενες μορφές που είχεδώσει ο άνεμος στους κόκκινουςβράχους.

«Στρατοί έχουν περάσει από δω», είπε ο

Κοριν. «Βασιλιάδες και καραβάνια,ζητιάνοι και σκλάβοι, τραγουδιστάδεςκαι χορεύτριες και πρεσβείες πριγκίπων.Τούτος εδώ ήταν ο δρόμος για τηΣαντακόρ».

Το ζώο μας γλίστρησε σε μια βραχώδηπλαγιά και τσάκισε το σβέρκο του,αναγκάζοντάς μας να φορτωθούμε οι δυομας το τελευταίο ασκί του νερού. Δενήταν και βαρύ φορτίο. Και αλάφραινεσυνέχεια, μέχρι που σχεδόν έμεινε άδειο.

Ένα απομεσήμερο, αρκετά πριν τοηλιοβασίλεμα, ο Κορίν είπε ξαφνικά,«Θα σταματήσουμε εδώ».

Ο δρόμος ανηφόριζε απότομα μπροστάμας. Δε φαινόταν ούτε ακουγόταν τοπαραμικρό. Ο Κορίν κάθισε κάτω στημαλακιά σκόνη. Κάθισα κι εγώ, λίγο πιοπέρα. Τον παρακολουθούσα σιωπηλά. Τοπρόσωπό του ήταν κρυμμένο και δενέβγαζε λέξη.

Η ώρα κυλούσε και οι σκιές πύκνωνανσ’ εκείνο το βαθύ και στενό πέρασμα.Πάνω από τα κεφάλια μας η στενήλουρίδα του ουρανού έλαμπε με κροκίχρώμα, μετά κόκκινο... και τέλοςφάνηκαν τα πρώτα λαμπρά, παγεράάστρα. Ο άνεμος συνέχιζε να τρίβει καινα γυαλίζει τα βράχια, μουρμουρίζονταςστον εαυτό του, ένας γέρος καιξεμωραμένος άνεμος όλο γκρίνια και

παράπονα. Ακουγόταν μονάχα το αχνόξερό κροτάλισμα από χαλίκια πουκατρακυλούσαν στις πλαγιές.

Το όπλο μου ήταν κρύο στο χέρι,κρυμμένο κάτω από το μανδύα μου. Δενήθελα να το χρησιμοποιήσω. Αλλά καιδεν ήθελα να πεθάνω εδώ σε τούτο τοσιωπηλό δρόμο των χαμένων στρατιών,των καραβανιών και των βασιλιάδων.

Μια αχτίδα από πρασινωπόφεγγαρόφωτο γλί στρησε κάτω ανάμεσααπό τα τοιχώματα των βράχων Ο Κορίνσηκώθηκε στα πόδια του.

«Δυο φορές ώς τώρα ακολούθησα ένα

ψέμα. Τώρα τουλάχιστον συνάντησα εδώτην αλήθεια».

«Δε σε καταλαβαίνω», είπα.

«Πίστευα ότι μπορούσα να γλιτώσω απότην καταστροφή. Αυτό ήταν ψέμα.Ύστερα πίστεψα ότι θα μπορούσα ναεπιστρέψω και να μοιραστώ τη μοίρα τηςΣαντακόρ. Κι αυτό ήταν ψέμα. ΗΣαντακόρ πεθαίνει. Θέλησα ναδραπετεύσω απ’ αυτό το ψυχορράγημαπου είναι το τέλος της πόλης και τηςφυλής μου. Η ντροπή της φυγής μεβαραίνει τώρα και ποτέ δε θα μπορέσωνα ξαναγυρίσω πίσω».

«Τι σκοπεύεις να κάνεις; »

«Θα πεθάνω εδώ».

«Κι εγώ; »

«Πίστεψες», έκανε ο Κορίν σιγανά, «ότιθα έφερνα εδώ έναν ξένο για ναπαρακολουθήσει το τέλος της Σαντακόρ;»

Κινήθηκα πρώτος. Δεν ήξερα τι όπλαμπορεί να έκρυβε κάτω από εκείνο τοσκουροκόκκινο μανδύα. Βούτηξα προςτο μέρος του πάνω από το σκονισμένοβράχο. Κάτι πέρασε σφυρίζοντας καικροταλίζοντας δίπλα από το κεφάλι μου

και είδα μια λάμψη. Αλλά την άλληστιγμή του είχα αγκαλιάσει τα πόδια καιτον γκρέμιζα κάτω, με μένα, πολύσβέλτα, καθισμένο πάνω του.

Έκρυβε πολλή δύναμη μέσα του.Χρειάστηκε να του κοπανήσω δυο φορέςτο κεφάλι στο βράχο πριν μπορέσω νατου αποσπάσω από τα δάχτυλα ένα μικρόπαράξενο κατασκεύασμα απόμεταλλικούς σωλήνες. Το πέταξα πέρα.Δε βρήκα άλλο όπλο πάνω του εκτός απόένα μαχαίρι, και το πήρα κι αυτό. Ύστερασηκώθηκα.

«Θα σε συνοδέψω ώς τη Σαντακόρ», τουείπα. Έμεινε ασάλευτος, τυλιγμένος με

τις αναστατωμένες δίπλες του μανδύατου. Η ανάσα του έβγαινε τραχιά από το

λαρύγγι του. «Ας γίνει κι έτσι»,μουρμούρισε. Μετά ζήτησε λίγο νερό.

Πήγα εκεί που ήταν αφημένο το ασκίκαι το σήκωσα, πιστεύοντας ότι θα είχεμείνει καμιά κούπα νερό. Δεν τονάκουσα να κινείται. Ό, τι έκανε τοέκανε πολύ αθόρυβα με κάποιοκοφτερό στολίδι των ρούχων του. Όταντου πήγα το νερό όλα είχαν τελειώσει.Προσπάθησα να τον ανασηκώσω. Ταμάτια του με κοίταξαν μ’ ένα παράξεναφωτεινό βλέμμα. Ύστερα ψιθύρισετρεις λέξεις σε κάποια άγνωστηγλώσσα και ξεψύχησε. Τον άφησα ναπέσει στο χώμα.

Το αίμα του είχε τρέξει στη σκόνη τουδρόμου. Ακόμη και στο φεγγαρόφωτο,μπορούσα να δω ότι δεν είχε το χρώματου ανθρώπινου αίματος.

Έμεινα σκυμμένος εκεί για πολλήώρα, πλημμυρισμένος από μιαπαράξενη μελαγχολία. Ύστερα άπλωσατο χέρι μου και τράβηξα την κουκούλααπό το κεφάλι του. Ηταν ένα όμορφοκεφάλι που πρώτη φορά έβλεπα. Αν τοείχα δει εξαρχής δε θα είχα φύγει μόνοςμαζί του για τα βουνά. Αν το είχα δει,θα είχα καταλάβει πολλά πράγματα, καιούτε το χρήμα ούτε η δόξα θα ’ταναρκετά για να με κάνουν να πάρω τοδρόμο για τη Σαντακόρ.

Το κρανίο του ήταν στενό και κυρτόμε ντελικάτη κατασκευή.

Ηταν σκεπασμένο με σγουρές ίνες πουστο φεγγαρόφωτο είχαν μια σχεδόνμεταλλική λάμψη, ασημένια κιαστραφτερή. Σάλεψαν κάτω από ταδάχτυλά μου, σαν λεπτά μεταξένιασυρματάκια με δική τους ζωή πουαντιδρούσαν στο ξένο άγγιγμα. Τηνίδια στιγμή

που τραβούσα το χέρι μου είδα τη λάμψητους να σβήνει, και η υφή τους άλλαξε.

Όταν τ’ άγγιξα πάλι, δε σάλεψαν ξανά.Τα αφτιά του Κορίν ήταν μυτερά με

αργυρόχρωμες τουφίτσες στην άκρη.Πάνω τους, καθώς και στα μπράτσα καιτο στήθος του, διακρίνονταν αχνάαπομεινάρι από λέπια, σχεδόν σανδιαμαντόσκονη πασπαλισμένη στοχρυσαφένιο δέρμα. Κοίταξα τα δόντιατου, αλλά κι αυτά δεν ήταν ανθρώπινα.

Ήξερα τώρα γιατί ο Κορίν είχε γελάσειόταν του είπα ότι δουλειά μου ήταν ναμελετώ τους ανθρώπους.

Επικρατούσε πολλή σιγαλιά. Μπορούσαν’ ακούσω τα χαλίκια και τα πετραδάκιαπου κατρακυλούσαν από μόνα τους στιςαπόκρημνες πλαγιές, και τους ψίθυρουςτης άμμου που έρρεε στις χαραματιές των

βράχων. Τα Πηγάδια του Καρθεντόνήταν πολύ μακριά. Απείχαν κάμποσεςζωές για έναν άνθρωπο πεζό και μεμονάχα μια κούπα νερό για το δρόμο.

Κοίταξα το δρόμο που ανηφόριζεστενός κι απότομος μπροστά. Ύστερακοίταξα τον Κορίν. Ο άνεμος ήτανπαγερός και η αχτίδα του φεγγαρόφωτουείχε αρχίσει να ξεθωριάζει. Δεν ήθελα ναμείνω εκεί στο σκοτάδι μόνος με τονΚορίν.

Σηκώθηκα και πήρα το δρόμο πουοδηγούσε στη Σαντακόρ.

Ήταν μεγάλη ανηφοριά αλλά όχι πολύς

ο δρόμος. Πέρασα ανάμεσα από δυομυτερές πέτρινες κορφές. Πέρα απ’ αυτήτη φυσική πύλη, χαμηλά, στο φως τωνδυο μικρών φεγγαριών που τόσο γοργάδιασχίζουν τους ουρανούς του Άρη,απλωνόταν μια ορεινή κοιλάδα.

Κάποτε γύρω από τούτη την κοιλάδαυπήρχαν τρανές βουνοκορφέςστεφανωμένες με χιόνι και απόκρη-

μνα βράχια, άλικα και μαύρα, πουπάνω τους κούρνιαζαν ιπτάμεναερπετά, οι γερακοσαύρες με τα κόκκιναμάτια. Πιο χαμηλά απλώνονταν δάση,πορφυρά, πράσινα και χρυσαφένια, καιμια βαθιά λιμνούλα στον πάτο της

κοιλάδας. Αλλά τώρα που τηναντίκριζα εγώ, ήταν νεκρή γη. Οιβουνοκορφές είχαν φαγωθεί από τοχρόνο, τα δάση είχαν χαθεί και ηλιμνούλα ήταν μια βαθιά λακκούβαστον ξερό βράχο.

Και στο κέντρο αυτού του ερημικούτοπίου ορθωνόταν μια οχυρή πόλη.

Υπήρχαν φώτα στα κτήριά της, απαλάφώτα με πολλά χρώματα. Ταεξωτερικά τείχη υψώνονταν μαύρα καιβαριά, ένα φράγμα ενάντια στουςαπειλητικούς άμμους, προστατεύονταςμια εσωτερική νησίδα ζωής.

Οι ψηλοί πύργοι δεν ήτανγκρεμισμένοι. Τα φώτα έλαμπαν και σ’αυτούς, και στους δρόμους υπήρχεκίνηση.

Μια ζωντανή πόλη! Και ο Κορίν είχεπει ότι η Σαν-τκόρ ήταν σχεδόν νεκρή.

Μια πλούσια και ζωντανή πόλη. Δενκαταλάβαινα. Αλλά ένα πράγμα ήξερασίγουρα: εκείνοι που κυκλοφορούσανστους μακρινούς δρόμους της δεν ήτανάνθρωποι.

Στάθηκα αναρριγώντας σ’ εκείνο τοανεμόδαρτο πέρασμα. Οι λαμπεροίπύργοι της πόλης με καλούσαν και

υπήρχε κάτι αφύσικο σε όλα εκείνα ταφώτα και τη ζωή στο κέντρο της νεκρήςκοιλάδας. Μετά σκέφτηκα ότι,άνθρωποι ή όχι, οι κάτοικοι τηςΣαντακόρ μπορεί να μου πουλούσαννερό και ένα ζώο να το μεταφέρω.Ύστερα θα μπορούσα να εγκαταλείψωεκείνα τα βουνά και να γυρίσω πίσω σταΠηγάδια.

Ο δρόμος πλάταινε κατηφορίζονταςφιδογυριστά στην πλαγιά.Προχωρούσα καταμεσής, δίχως ναπεριμένω τίποτα το ιδιαίτερο. Και,αναπάντεχα, δυο άν-

τρες ξεφύτρωσαν απότομα μπροστά μου

και μου έκοψαν το διάβα. Μου ξέφυγεμια κραυγή και πήδησα πίσωαλαφιασμένος, με την καρδιά μου ναχτυπά τρελά και τον ιδρώτα να με λούζει.Είχα δει τις σπάθες τους που λαμπύριζανστο φεγγαρόφωτο. Εκείνοι γέλασαν.

Ήταν άνθρωποι. Ο πρώτος ήταν έναςψηλός κόκκινος βάρβαρος από το Μεκ,που βρισκόταν ανατολικά, σχεδόν στοάλλο μισό του πλανήτη. Ο δεύτερος ήτανένας πιο λιγνός και μελαψός άντρας απότο Τααράκ, που έπεφτε ακόμη πιοανατολικά. Ήμουν τόσο τρομαγμένος,θυμωμένος και έκπληκτος που έκανα μιαανόητη ερώτηση.

«Τι γυρεύετε εδώ; »

«Περιμένουμε», είπε ο άντρας από τοΤααράκ. Έκανε έναν κύκλο με το χέριτου που συμπεριλάμβανε όλες τιςσκοτεινές πλαγιές γύρω από την κοιλάδα.«Από το Κες και το Σουν, απ’ όλες τιςκοντινές και μακρινές περιοχές,μαζεύτηκαν εδώ άντρες να περιμένουν.Κι εσύ; Εσύ τι γυρεύεις εδώ; »

«Χάθηκα», τους εξήγησα. «Είμαι Γήινοςκαι δεν έχω διαφορές με κανέναν».Έτρεμα ακόμη, αλλά τώρα απόανακούφιση. Δε θα χρειαζόταν να πάωστη Σαντακόρ. Αν μια στρατιά βαρβάρωνείχε συγκεντρωθεί εδώ θα πρέπει να είχαν

αρκετά εφόδια, και θα μπορούσα να έρθωσε κάποια συνεννόηση μαζί τους.

Τους είπα τις ανάγκες μου. «Μπορώ νασας πληρώσω, και καλά μάλιστα».

Κοίταξαν ο ένας τον άλλο.

«Σύμφωνοι. Ελα μαζί μας και παζάρεψετο πράγμα

με τον αρχηγό».

-εκινήσαμε, με τους δυο άντρες δεξιά κιαριστερά μου. Δεν πρόλαβα να κάνω τρίαβήματα και βρέθηκα με τα μούτρα στο

χώμα, με τους συνοδούς μου να μουέχουν ριχτεί σαν αγριόγατοι. Όταντέλειωσαν, μου εί-

χαν πάρει ό, τι είχα και δεν είχα, εκτόςαπό κάτι ρούχα που τους ήτανάχρηστα. Στάθηκα πάλι στα πόδια μου,σκουπίζοντας με την παλάμη το αίμααπό τα χείλη μου.

«Για ξένος», παρατήρησε ο άντραςαπό το Μεκ, «πολεμάς καλά». Ζύγιασετο πουγκί μου στην παλάμη τουυπολογίζοντας το βάρος του, και μετάμου πέταξε το πέτσινο φλασκί πουκρεμόταν στο πλευρό του. «Πιες», μουείπε. «Τόσο τουλάχιστον σ’ το

χρωστάω. Αλλά το νερό μας πρέπει ναμεταφερθεί πάνω από τούτα τα βουνάκαι δε μας περισσεύει για κανένανΓήινο».

Δεν ήμουν ακατάδεχτος και δενπεριφρόνησα την προσφορά. Ήπια όλοτο περιεχόμενο από το φλασκί.Ύστερα, ο άντρας από το Τααράκ είπεχαμογελώντας, «Προχώρα και πήγαινεστη Σαντακόρ. Μπορεί οι κάτοικοί τηςνα σου δώσουν νερό».

«Μα μου πήρατε όλα μου τα λεφτά! »

«Είναι πλούσιοι στη Σαντακόρ. Δενέχουν ανάγκη από λεφτά. Πήγαινε και

ζήτα τους νερό».

Στέκονταν εκεί γελώντας με κάποιοαστείο που μονάχα αυτοί ήξεραν, καιδε μου άρεσε καθόλου ο τρόπος τους.Ευχαρίστως θα τους σκότωνα και τουςδυο και μετά θα χόρευα πάνω από τακουφάρια τους, αλλά δε μου είχαναφήσει άλλο όπλο εκτός από τα χέριαμου. Έτσι, έκανα την ανάγκη φιλοτιμίακαι συνέχισα το δρόμο μου αφήνοντάςτους να χαχανίζουν στο σκοτάδι πίσωμου.

Ο δρόμος κατηφόριζε διασχίζονταςτην κοιλάδα. Μπορούσα να νιώσωβλέμματα καρφωμένα πάνω μου, τα

μάτια των σκοπών στιςστρογγυλεμένες πλαγιές κάτω από τοαμυδρό φεγγαρόφωτο. Τα τείχη τηςπόλης ορθώνονταν ολοένα και πιοψηλά μπροστά μου. Εκρυβαν τα πάνταπίσω τους, εκτός από την άκρη ε-

νός ψηλού πύργου που είχε έναπερίεργο φουσκωτό εξόγκωμα στηνκορφή. Κρυστάλλινες ράβδοιπροεξείχαν απ’ αυτό. Περιστρεφόταναργά, και οι ράβδοι σπινθήριζαν με μιαλευκή φωτιά που ήταν σχεδόν στα όριατου οπτικού φάσματος.

Ένας υπερυψωμένος δρόμος ανηφόριζεπρος τη Δυτική Πύλη. Τον ανέβηκα πολύ

αργά, απρόθυμος να πλησιάσωπερισσότερο. Τώρα μπορούσα να δω ότιη πύλη έχασκε ανοιχτή. Ανοιχτή! Σε μιαπολιορκημένη πόλη!

Ζύγωσα περισσότερο... Δε συνέβητίποτα. Οι σκοποί δε με σταμάτησαν,ούτε και μου φώναξε κανείς.

Θα ξέρετε πως η ανάγκη κάνει κάποιοννα ενεργήσει ενάντια στη θέλησή του...

Έτσι μπήκα στη Σαντακόρ.

3

Υπήρχε ένας ακάλυπτος χώρος μετά τηνπύλη, μια πλατεία αρκετά απέραντη γιανα χωρέσει ένας ολάκερος στρατός.Ολόγυρά της υπήρχαν οι πάγκοι και ταπαραπήγματα των εμπόρων. Οι τέντεςτους ήταν από πλούσια υφαντά και ταεμπορεύματά τους ήταν τέτοια που οΆρης είχε να δει εδώ κι αμέτρητουςαιώνες.

Υπήρχαν φρούτα και σπάνια γουναρικά,αιώνια ανεξίτηλες βαφές που η συνταγήτους είχε χαθεί στο παρελθόν καισκαλιστά έπιπλα από δάση που είχανεξαφανιστεί πριν χιλιάδες χρόνια.Υπήρχαν αρωματικά μπαχαρικά καικρασιά και υπέροχες φορεσιές. Σε ένα

σημείο ένας έμπορος από το μακρινόνότο πρόσφερε στους πελάτες του ένατελετουργικό χαλί φτιαγμένο από μακριάμεταξένια μαλλιά παρθένων. Και ητανολοκαίνουργιο!

Αυτοί οι έμποροι ήταν όλοι τουςάνθρωποι. Μπο

ρούσα να καταλάβω την εθνικότηταμερικών. Άλλων τη μάντευα απόπαραδοσιακές περιγραφές και φήμες.Και μερικοί μου ήταν ολότελαάγνωστης καταγωγής.

Από τα πλήθη που περιδιάβαινανανάμεσα στους πάγκους και τα μαγαζιά

κάμποσοι ήταν επίσης άνθρωποι.Υπήρχαν μεγαλέμποροι που έρχοντανν’ ανταλλάξουν τα προϊόντα τους καιομάδες σκλάβων που τους πήγαιναν νατους βγάλουν στο σφυρί. Αλλά οιυπόλοιποι...

Έμεινα ασάλευτος στη θέση μου,κρυμμένος σε μια σκιερή γωνιά δίπλαστην πύλη, και για τα ρίγη πουδιαπερνούσαν τη ραχοκοκαλιά μου δενέφταιγε μονάχα το νυχτερινό αγιάζι.

Τους χρυσόκορμους κιασημόμαλλους άρχοντες του Σαντακόρτους ήξερα από τον Κορίν. Και λέω«άρχοντες» γιατί αυτό μαρτυρούσε το

παράστημά τους, έτσι πουπερπατούσαν περήφανα στο δικό τουςχώρο, ακολουθούμενοι απόανθρώπινους σκλάβους. Αλλά καιεκείνοι που δεν ήταν σκλάβοιπαραμέριζαν στο διάβα τους δείχνονταςμεγάλο σεβασμό, σαν να ήξεραν ότιτους γινόταν μεγάλη χάρη που τουςεπέτρεπαν να μπουν στην πόλη. Οιγυναίκες της Σαντακόρ ήτανπανέμορφες, σαν λεπτόκορμα καιχρυσαφένια ξωτικά με τα λαμπεράμάτια και τα μυτερά τους αφτιά.

Αλλά υπήρχαν και άλλοι.Λεπτοκαμωμένα όντα με μεγάλεςφτερούγες και λυγερό χνουδάτο κορμί.Μερικά άλλα ήταν άτριχα και άσκημα

και κινούνταν με φιδίσιο κυματιστόβήμα. Μερικά, τέλος, είχαν τόσοπαράξενα σχήματα και χρώματα πουδεν μπορούσα καν να φανταστώ τηφύση και την προέλευσή τους.

Οι χαμένες φυλές του Άρη! Οι χαμένεςράτσες, από το μεγαλείο και τη δύναμη

των οποίων δεν επι-ζούσαν παράμονάχα μισοξεχασμένοι θρύλοι πουδιηγούνταν οι γέροι στις απόμακρες

γωνιές του πλανή-

τη. Ακόμη κι εγώ, που ειδικευόμουναστην άνθρωπο-λογική ιστορία του Αρη,δεν τις ήξερα παρά σαν θολές μορφέςμύθων, κάτι σαν τις νεράιδες και τους

γίγαντες των παραμυθιών της Γης.

Και να που τώρα έβλεπα αυτά ταπλάσματα μπροστά μου, ντυμένα με τιςμεγαλόπρεπες φορεσιές τους, ναυπηρετούνται από γυμνούς σκλάβουςπου οι αλυσίδες τους ήταν από πολύτιμαμέταλλα. Και μπροστά τους ακόμη και οιέμποροι παραμέριζαν κι έκαναντεμενάδες.

Τα φώτα έλαμπαν πολύχρωμα- όχι οιπυρσοί και οι δάδες του Άρη που ήξερα,αλλά κρυστάλλινες σφαίρες με ψυχρόφως. Οι τοίχοι των κτηρίων πουυψώνονταν γύρω από την πλατεία τηςαγοράς ήταν επενδυμένοι με σπάνια

μάρμαρα με νερά, και οι αυλακωτοίπύργοι που τα στεφάνωναν ήτανστολισμένοι με ένθετα τουρκουάζ καικινάβαρι, με κεχριμπάρι και νεφρίτη καιτα θαυμαστά κοράλλια των νότιωνωκεανών.

Οι πολυτελείς μανδύες και τα γυμνάκορμιά κινούνταν σε αδιάκοπα κύματαστην πλατεία. Αγόραζαν και πουλούσαν,και μπορούσα να δω τα στόματα ν’ανοιγοκλείνουν. Μερικά χείλη γυναικώνήταν ανοιγμένα σε γέλιο. Αλλά σε όλοαυτό το περιδινούμενο πλήθος δενακουγόταν ο παραμικρός ήχος. Ούτεφωνή, ούτε σούρσιμο από σαντάλι, ούτεκροτάλισμα από μέταλλο. Επικρατούσεμονάχα σιωπή, η απόλυτη σιγή των

ερημότοπων.

Άρχισα να καταλαβαίνω γιατί δενυπήρχε λόγος να κλείσουν τις πύλες.Κανένας δεισιδαίμονας βάρβαρος δε θ’αποτολμούσε να μπει σε μια πόλη πουτην κατοικούσαν ζωντανά φαντάσματα.

Όσο για μένα... εγώ ήμουνπολιτισμένος. Ήμουν επιστήμονας, έστωκαι σε μη θετικό κλάδο. Αλλά, αν δενήμουν δέσμιος της ανάγκης να βρω νερόκαι εφό

δια, θα το έβαζα αμέσως στα πόδιαπαρατώντας πίσω μου την πόλη. Αλλάδεν είχα πού να τρέξω, κι έτσι έμεινα

εκεί, μουσκεμένος στον ιδρώτα καινιώθοντας να με καίει στο λαρύγγι ητσουχτερή γεύση του φόβου.

Τι ήταν όλα αυτά τα πλάσματα που δενέκαναν τον παραμικρό θόρυβο;Φαντάσματα... είδωλα... όνειρα; Οιάνθρωποι και οι μη άνθρωποι, οιαρχαίοι, οι περήφανοι, οι χαμένοι καιξεχασμένοι που ήταν τόσο δαιμονικάπαρόντες... Είχαν άραγε κάποιο άλλοείδος άγνωστης για μένα ζωής;Μπορούσαν να με δουν όπως τουςέβλεπα κι εγώ; Είχαν δική τους σκέψηκαι βούληση;

Ηταν κι εκείνη η σαφήνεια της μορφής

τους, η ζωηρή και εντελώς πεζήαπασχόλησή τους στις δοσοληψίες τηςαγοράς! Τα φαντάσματα δενπαζαρεύουν. Δε στολίζουν με πολύτιμαδιαδήματα τις γυναίκες τους ούτεδιαπληκτίζονται για την τιμή μιαςκαλοδουλεμέ-νης σέλας.

Αυτή η σαφήνεια της μορφής τους καιη σιωπή... ήταν το χειρότερο απ’ όλα! Ανακουγόταν έστω κι ένας ασήμαντος ήχοςζωής...

Μια ετοιμοθάνατη πόλη, είχε πει οΚορίν. Οι μέρες τελειώνουν. Μήπωςείχαν ήδη τελειώσει; Μήπως ήμουνμόνος εδώ σε τούτη την επιβλητική

πέτρινη πόλη, με όλα τα αμέτρηταδωμάτια, τους δρόμους και τις στοές καιτις κρυψώνες της... μόνος με τα φώτακαι τα βουβά φαντάσματα;

Ο απόλυτος τρόμος είναι κάτι τοανείπωτο. Και τον ένιωθα τότε.

Άρχισα να κινούμαι πολύ επιφυλακτικάκατά μήκος του τείχους. Ήθελα ν’απομακρυνθώ από κείνη την αγορά. Ενααπό τα άτριχα πλάσματα που κινούντανσαν φίδια παζάρευε για μια σκλάβα. Ηκοπέλα φαι-

νόταν να στριγκλίζει τρομαγμένα.Μπορούσα να διακρίνω τον κάθε

τεντωμένο μυ του προσώπου της, τασπασμωδικά ανεβοκατεβάσματα τουλαιμού της. Αλλά από μέσα της δενέβγαινε κανένας ήχος.

Βρήκα ένα δρόμο παράλληλο με τοτείχος. Συνέχισα βαδίζοντας σ’ αυτόν,βλέποντας ενοίκους — ανθρώπους καιμη — μέσα στα φωτισμένα κτήρια.Παντού επικρατούσε η ίδια νεκρική σιγή.Περπατούσα στις μύτες των ποδιών.Κατά κάποιο τρόπο είχα την εντύπωσηότι αν έκανα κανένα θόρυβο κάτι τοτρομερό θα συνέβαινε.

Μια παρέα εμπόρων φάνηκε να έρχεταιπρος το μέρος μου. Κρύφτηκα κάτω από

μια καμάρα, όταν ξαφνικά από πίσω μουξεπρόβαλαν τρεις πλουμιστές γυναίκεςαπό κάποια ταβέρνα. Δεν μπορούσα νακάνω ούτε μπροστά ούτε πίσω.

Δεν ήθελα να με αγγίξουν αυτές οι τρειςσιωπηλές, γελαστές γυναίκες. Έκανα ένασάλτο πίσω προς το δρόμο, και οιέμποροι Κοντοστάθηκαν γυρίζοντας τακεφάλια τους. Νόμισα ότι με είχαν δει.Κοντοστάθηκα διστάζοντας, ενώ οιγυναίκες συνέχισαν να βαδίζουν προς τομέρος μου. Τα βαμμένα μάτια τουςέλαμπαν και τα κόκκινα χείλη τουςγυάλιζαν στη νύχτα. Τα στολίδια στοκορμί τους αστραποβολούσαν.Προχώρησαν καταπάνω μου.

Έβγαλα μια φωνή τότε, με όσο αέραείχα στα πνευμόνια μου. Και οι γυναίκεςπέρασαν από μέσα μου! Είπαν κάτι στουςεμπόρους κι εκείνοι γέλασαν. Ύστερααπομακρύνθηκαν όλοι μαζί παρέα. Δε μεείχαν δει. Δε με είχαν ακούσει. Και ότανβρέθηκα μπροστά τους δεν ήμουν τίποταπερισσότερο από μια σκιά. Είχαν περάσειαπό μέσα μου.

Κάθισα κάτω στο καλντερίμι τουδρόμου και προσπάθησα να σκεφτώ.Έμεινα εκεί για πολλή ώρα. Αν

τρες και γυναίκες περνούσαν μέσα απότο κορμί μου σαν να 'ταν άδειος αέρας.Προσπάθησα να θυμηθώ αν είχα νιώσει

κανέναν ξαφνικό πόνο ίσως κάποιοβέλος με είχε βρει στη ράχησκοτώνοντάς με ακαριαία πριν προλάβωνα το πάρω είδηση. Μου φαινόταν πιοπιθανό να είμαι εγώ το φάντασμα παράόλοι οι άλλοι γύρω μου.

Δεν μπόρεσα να θυμηθώ τίποτα.Ένιωθα το σώμα μου υλικό στο άγγιγμάμου, όπως και τις πέτρες που καθόμουν.Ηταν κρύες και τελικά η παγωνιά τουςμε υποχρέωσε ν’ αρχίσω πάλι τοπερπάτημα. Δεν υπήρχε λόγος νακρύβομαι πια. Βάδιζα καταμεσής τουδρόμου και σε λίγο συνήθισα να μηνπαραμερίζω.

Έφτασα σε έναν άλλο τοίχο πουσχημάτιζε ορθή γωνία με τονπροηγούμενο, και συνεχιζόταν προς τηνπόλη. Τον ακολούθησα όπωςκαμπύλωνε διαδοχικά και κάποιαστιγμή βρέθηκα πίσω πάλι στην πλατείατης αγοράς, αλλά από την εσωτερικήμεριά. Υπήρχε μια πύλη εκεί, που πίσωτης απλωνόταν η κυρίως πόλη, ενώ οτοίχος συνεχιζόταν. Οι μη άνθρωποιμπαινό-βγαιναν από κει, αλλά κανέναςάνθρωπος δεν τους ακολουθούσε, μεμόνη εξαίρεση τους σκλάβους.Κατάλαβα τότε ότι τούτο το κομμάτιτης πλατείας ήταν ένα είδος γκέτο γιατους ανθρώπους που έφταναν στηΣαντακόρ με τα καραβάνια.

Θυμήθηκα τον τρόπο που μεαντιμετώπιζε ο Κορίν. Αναρωτήθηκα —φτάνει να ήμουν ακόμη ζωντανός καιστο ίδιο επίπεδο ύπαρξης με τουςκατοίκους της Σαντακόρ— πώς θ’αντιδρούσαν αν έμπαινα απρόσκλητοςστην πόλη τους.

Υπήρχε ένας διακοσμητικός πίδακαςστην αγορά. Το νερό τιναζόταν ψηλά

αστραποβολώντας κάτω από ταπολύχρωμα φώτα και μετά έπεφτεγεμίζοντας μια πλατιά λεκάνη από

σκαλιστή πέτρα. Άντρες και γυ-

ναίκες έπιναν από κει. Πλησίασα, αλλάόταν έβαλα τα χέρια μου στο νερό

ένιωσα ν’ αγγίζω μια ξερή λεκάνηγεμάτη σκόνη. Σήκωσα τις παλάμες μουαφήνοντας τη σκόνη να κυλήσει. Τώραμπορούσα να τη διακρίνω καθαρά. Αλλάέβλεπα και το νερό. Ένα παιδί έσκυψεαπό πάνω και πλατσούρισε τα νεράκαταβρέχοντας μερικούς περαστικούς.Εκείνοι το χτύπησαν, και ο μικρόςξέσπασε σε σιωπηλά κλάματα.

Προχώρησα και πέρασα από τηναπαγορευμένη για τους ανθρώπους πύλη.

Υπήρχαν πλατιές λεωφόροι από μέσα.Υπήρχαν δέντρα και λουλούδια, μεγάλαπάρκα και σπίτια με κήπους, και κτήριαπελώρια όσο και χαριτωμένα. Ήταν μια

ζωντανή, περήφανη πόλη, με αρχαίο αλλάόχι παρακμασμένο πολιτισμό, όμορφησαν την κλασική Αθήνα, πλούσια καιπαράξενη, με κάτι ξένο κι απόκοσμο στηνκάθε γραμμή της. Φαντάζεστε πώς ήταννα περπατά κανείς σ’ εκείνη την πόλη,ανάμεσα στα σιωπηλά πλήθη που δενήταν ανθρώπινα... να βλέπεις το μεγαλείοτης, που κι αυτό δεν ήταν ανθρώπινο.

Α, εκείνοι οι πύργοι από νεφρίτη καικινάβαρι, οι χρυσαφένιοι μιναρέδες, ταφώτα και τα πολύχρωμα μετάξια, η χαράκαι η δύναμη! Και οι κάτοικοι τηςΣαντακόρ! Όσο μακριά κι αν βρίσκονταιοι ψυχές τους, ποτέ δε θα μεσυγχωρήσουν.

Δεν ξέρω πόση ώρα περιπλανιόμουνέτσι. Είχα σχεδόν ξεχάσει το φόβο μουχαμένος στο θαύμα των όσων έβλεπα.Και κάποια στιγμή, εντελώς απρόσμενασ’ εκείνη τη νεκρική σιγή, άκουσα ένανήχο: τις γοργές, μαλακές πατημασιές απόσανταλοφορεμένα πόδια.

Κοκάλωσα εκεί που βρισκόμουν, στημέση μιας πλατείας. Οι ψηλοί,αργυρόμαλλοι ντόπιοι έπιναν κρασίκάτω από τη σκιά σκουρόχρωμωνλουλουδιών, ενώ στο κέντρο τηςπλατείας καμιά εικοσαριά φτερωτέςκοπέλες, χαριτωμένες σαν κύκνοι,χόρευαν έναν αργό, παράξενο χορό.Κοίταξα γύρω μου. Υπήρχε πολύςκόσμος. Πώς να ξεχωρίσω ποιος είχε

κάνει το θόρυβο;

Σιωπή.

Γύρισα και άρχισα να τρέχω στομαρμάρινο οδόστρωμα. Έτρεχα γοργά,και μετά σταμάτησα απότομαστήνοντας αφτί. Φρρτ... φρρτ... Τίποταπερισσότερο από έναν ψίθυρο,ανάλαφρο και φευγαλέο. Στριφογύρισααμέσως, αλλά είχε κιόλας σταματήσει.Οι σιωπηλοί κάτοικοι βάδιζαν ολόγυρακαι οι χορεύτριες λικνίζοντανανοίγοντας τις λευκές φτερούγες τους.

Συνέχισα το δρόμο μου. Φαρδιέςλεωφόροι ξανοίγονταν από την πλατεία

και πήρα μια απ’ αυτές. Δοκίμασα τοκόλπο με την απότομη αλλαγή στοβηματισμό μου, και δυο ή τρεις φορέςέπιασα το θόρυβο από πόδια που δενήταν δικά μου. Αμέσως κατάλαβα ότι οάγνωστος το έκανε σκόπιμα. Όποιος κιαν με παρακολουθούσε, γλιστρούσεαθόρυβα ανάμεσα στο σιωπηλόπλήθος, κρυμμένος μέσα σ’ αυτό,αθέατος ανάμεσά τους, αφήνοντας πότεπότε ν’ ακουστούν τα βήματά του σαννα ’θελε να παίξει μαζί μου.

Μίλησα στην παρουσία που μεπεριέπαιξε έτσι. Της φώναξα και

άκουσα τη φωνή μου ν’ αντιλαλείκούφια από τους γύρω τοίχους. Οι

παρέες του πλήθους πηγαινοέρχονταν

ολόγυρα, αλλά δεν πήρα απάντηση.

Δοκίμασα κάτι άλλο: πηδούσαξαφνικά ανάμεσα στους περαστικούςστριφογυρίζοντας με τα χέρια α-

πλωμενα Το μόνο που συναντούσαήταν άδειος αέρας. Ηθελα κάπου νακρυφτώ, αλλά δεν έβρισκα πού.

Ο δρόμος ήταν μακρύς και συνέχισα, μεκάποιον πάντα να με ακολουθεί.Υπήρχαν πολλά κτήρια, όλα φωτισμένακαι γεμάτα ενοίκους αλλά φοβεράσιωπηλά Σκέφτηκα να κρυφτώ σε κάποιοαπ’ αυτά, αλλά μου ήταν ανυπόφορη ηιδέα να βρεθώ ανάμεσα σε τοίχους μ’

αυτούς τους ανθρώπους που δεν ήτανάνθρωποι.

Έφτασα σε μια μεγάλη κυκλική πλατείαόπου συ-ναντιώνταν κάμποσες λεωφόροιμε άξονα τον πολύ ψηλό πύργο με τηνπεριστρεφόμενη σφαίρα στην κορφή.Κοντοστάθηκα διστακτικά, μην ξέρονταςποιο δρόμο ν’ ακολουθήσω. Άκουσα μιαλαχανιαστή ανάσα και κατάλαβα ότι ήτανη δική μου, στην προσπάθειά μου ν'ανακουφίσω τα πνευμόνια μου. Οιδρώτας έσταζε στα χείλη μου, κρύος καιπικρός.

Ένα χαλίκι χτύπησε στα πόδια μου μεξερό κρότο.

Αμέσως άρχισα να τρέχω στην πλατεία.Τέσσερις ή πέντε φορές, δίχως λόγο. σανλαγός κυνηγημένος σ’ ανοιχτό χώρο,άλλαζα απότομα κατεύθυνση μέχρι πουσταμάτησα με τη ράχη σε μιαδιακοσμητική κολόνα. Από κάπουακούστηκε ο ήχος γέλιου.

Δεν άντεξα και άρχισα να ξεφωνίζω.Δεν ξέρω τι έλεγα. Τελικά σταμάτησα κιέμεινα πάλι μόνος με τη σιωπή και ταπλήθη που περιδιάβαιναν δίχως να μεβλέπουν ή να με ακούνε. Και τώρα μουφαινόταν πως η σιωπή ήταν γεμάτηψίθυρους, λίγο πιο κάτω από τα

όρια της ακοής.

Ένα δεύτερο χαλίκι κροτάλισε στηνκολόνα πάνω από το κεφάλι μου. Άλλοένα με χτύπησε στο κορμί. Τινάχτηκααλαφιασμένος μακριά από την κολόνα.Το γέλιο ακούστηκε πάλι και το έβαλαστα πόδια.

Υπήρχαν αμέτρητοι δρόμοι, όλοικατάφωτοι και για

μάτοι χρώμα. Υπήρχαν πολλάπρόσωπα, πρόσωπα παράξενα, καιμανδύες που ανέμιζαν στο νυχτερινόαγέρι, σκεπαστά φορεία με άλικεςκουρτίνες και όμορφες άμαξες σανάρματα που τις τραβούσαν ζώα.Περνούσαν γύρω μου σαν οπτασίες,

δίχως κανένα ήχο, άυλα, κι εγώ έτρεχαμε το γέλιο να με καταδιώκει.

Τέσσερις άντρες της Σαντακόρέρχονταν προς το μέρος μου. Έκανα ναπεράσω από μέσα τους, αλλά τακορμιά τους εμπόδισαν το δικό μου! Ταχέρια τους με άρπαξαν και μπορούσανα δω ότι τα μάτια τους, εκείνα ταλαμπερά μαύρα μάτια, με κοιτούσαν...

Αντιστάθηκα για μερικές στιγμές καιμετά όλα σκοτείνιασαν ξαφνικά.

Στο σκοτάδι που με τύλιγε ένιωσα ναμε μεταφέρουν κάπου. Φωνές έφταναναπόμακρες στ’ αφτιά μου. Μια απ’

αυτές ήταν μια ανάλαφρη, νεανική καιδροσερή φωνή. Ταίριαζε με το γέλιοπου με κυνηγούσε στους δρόμους. Τημίσησα αυτή τη φωνή.

Το μίσος μου ήταν τόσο που άρχισανα παλεύω για 1 να λευτερωθώ από τομαύρο ποτάμι που με παρέσυρε.Επακολούθησε ένα ιλιγγιώδεςστροβίλισμα από φώτα, ήχους καισκιές και μετά ο κόσμοςσταθεροποιήθηκε κι ένιωσα ντροπήπου είχα λιποθυμήσει.

Βρισκόμουν σ’ ένα δωμάτιο. 'Ηταναρκετά μεγάλο, πολύ όμορφο και πολύπαλιό. Ήταν το πρώτο που είχα δει στη

Σαντακόρ και που έδειχνε αληθινάαρχαίο με την αρειανή έννοια τηςλέξης, μια αρχαιότητα που φτάνει πολύπίσω, πριν αρχίσει η Ιστορία στη Γη.Το δάπεδο, από κάποια μεγαλόπρεπησκούρα πέτρα στο χρώμα της ασέληνηςνύχτας, και οι λεπτές ανοιχτό-χρωμεςκολόνες που στήριζαν τη θολωτήοροφή, όλα έφεραν τα σημάδια από τοπέρασμα των αιώνων. Οι ζωγραφιέςτων τοίχων ήταν ξεθωριασμένες και α-χνές, και οι τάπητες που ξεχείλιζαν απόχρώματα στο

σκούρο πάτωμα ήταν ξεφτισμένοι καιλεπτοί σαν μετάξι από τη φθορά.

Υπήρχαν άντρες και γυναίκες σ’ εκείνοτο δωμάτιο, οι μη ανθρώπινοι κάτοικοιτης Σαντακόρ. Αλλά τούτοι εδώανάσαιναν, μιλούσαν και ήταν ζωντανοί.Ένας απ’ αυτούς, μια κοπέλα σχεδόνπαιδί, με λεπτούς μηρούς και μικρά,στητά στήθη, έγερνε ακουμπισμένη σεμια κολόνα λίγο πιο πέρα. Τα μαύραμάτια της με παρατηρούσαν, γεμάτα απόαεικίνητες λάμψεις. Όταν είδε ότι είχασυνέλθει, χαμογέλασε και πέταξε έναχαλίκι στα πόδια μου.

Σηκώθηκα στα πόδια μου. Ήθελα ν’αρπάξω εκείνο το χρυσαφένιο κορμί σταχέρια μου και να το κάνω να ουρλιάξειαπό πόνο. «Είσαι άνθρωπος; » με ρώτησεστην Κλασική Αρειανή διάλεκτο.

«Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο από τόσοκοντά».

«Σώπα, Ντουάνι», είπε ένας άντρας μεμαύρο μανδύα, που πλησίασε καιστάθηκε μπροστά μου. Δε φαινότανοπλισμένος, αλλά μερικοί άλλοι ήταν, καιθυμήθηκα το μικρό όπλο του Κορίν.Συγκρατήθηκα και δεν έκανα τίποτα απ’όσα ήθελα να κάνω.

«Τι γυρεύεις εδώ; » ρώτησε ο άντρας μετο σκούρο μανδύα.

Του είπα για τον εαυτό μου και για τονΚορίν, παρα-λείποντας για τη σύγκρουσήμας πριν πεθάνει, και μετά εξήγησα πώς

με είχαν ληστέψει οι βουνίσιοι.

«Μ’ έστειλαν εδώ», συμπλήρωσα, «γιανα ζητήσω νερό».

Κάποιος γέλασε μ’ έναν τραχύ, άκεφοήχο. «Είχαν διάθεση γι αστεία», είπε οάντρας μπροστά μου.

«Φαντάζομαι θα σας περισσεύει λίγονερό κι ένα

ζώο! τα ζώα μας σφάχτηκαν προ πολλού.Κι όσο για νε

ρό... » Κοντοστάθηκε και μετά είπε

πικρόχολα, «Δεν το καταλαβαίνεις;Πεθαίνουμε από δίψα στην πόλη».

Τον κοίταξα καλά και μετά κοίταξα τηνξωτική Ντουάνι και τους άλλους. «Δεν

το δείχνετε», είπα.

«Είδες πώς οι ανθρώπινες φυλέςμαζεύτηκαν σαν αγέλες λύκων στουςλόφους. Τι φαντάζεσαι ότι περιμένουν;Πριν από ένα χρόνο ανακάλυψαν καιέκοψαν τον υπόγειο υδραγωγό πουέφερνε νερό από τους πολικούς πάγουςστη Σαντακόρ. Το μόνο πουχρειάζονταν μετά ήταν να περιμένουν.Και η στιγμή που προσδοκούνβρίσκεται πολύ κοντά. Το απόθεμα που

είχαμε στις δεξαμενές έχει σχεδόνεξαντληθεί».

Ένας κάποιος θυμός για την παθητικήμοιρολατρία του μ’ έκανε να πω, «Καιγιατί μένετε εδώ να πε-θάνετε σαν ταποντίκια στη φάκα; Θα μπορούσατε νασπάσετε τον κλοιό πολεμώντας. Έχωδει τα όπλα σας».

«Τα όπλα μας είναι παλιά καιελάχιστα. Κι ας υπο-θέσουμε ότιμερικοί από μας περνάνε ζωντανοί... γιαπες μου ξανά, Γήινε, πώς έγινε δεκτός οΚορίν από τον κόσμο των ανθρώπων;» Κούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του.«Κάποτε ήμαστε μεγάλοι, και η

Σαντακόρ δυνατή. Οι ανθρώπινεςφυλές του μισού πλανήτη μαςπλήρωναν φόρο υποτέλειας. Τώρα δενείμαστε παρά η τελευταία αχνή σκιά τηςράτσας μας, αλλά ποτέ δε θαζητιανέψουμε από τους ανθρώπους! »

«Εξάλλου», είπε η Ντουάνι σιγανά,«πού αλλού θα μπορούσαμε να

ζήοουμε εκτός από τη Σαντακόρ; »

«Και οι άλλοι κάτοικοι; » ρώτησα. «Οισιωπηλοί; »

«Αυτοί είναι το παρελθόν», εξήγησε ομαυροντυμένος άντρας, και η φωνή τουαντήχησε σαν μακρινό σάλπισμα από

τρομπέτες.

Εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω.Δεν καταλάβαινα τίποτα. Αλλά πριν

προλάβω να κάνω άλλη ερώ-

τηση, ένας άντρας πλησίασε και είπε,«Ρουλ θα πρέ-πει να πεθάνει».

Οι τουφίτσες στις μύτες των αφτιών τηςΝτουάνι Τρεμούλιασαν και τ’αργυρόχρωμα σγουρά μαλλιά της σχεδόνορθώθηκαν.

« Οχι, Ρουλ! » φώναξε. «Τουλάχιστονόχι αμέσως».

Ακούστηκαν φωνές και από τουςάλλους, κυρίως σε μια γρήγορη, κοφτήγλώσσα που θα πρέπει να προϋπήρχεκάθε ανθρώπινης. Και εκείνος που είχεμιλήσει προηγουμένως στον Ρουλεπανέλαβε, «Πρέπει να πεθάνει! Δεν έχειθέση εδώ. Και δε μας περισσεύει νερό».

«Θα μοιραστώ μαζί του το δικό μου»,είπε η Ντουάνι. «Για λίγο».

Δεν ήθελα καμία χάρη απ’ αυτή και τοείπα. «Ήρθα εδώ για να βρω εφόδια. Δενέχετε, κι έτσι μπορώ να φύγω πάλι.Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι απλό». Δεθα μπορούσα ν’ αγοράσω από τουςβαρβάρους έξω, αλλά ίσως κατάφερνα

κάτι να κλέψω.

Ο Ρουλ κούνησε το κεφάλι του.«Φοβάμαι πως δεν είναι τόσο απλό.Έχουμε απομείνει μια χούφτα μονάχα.Για χρόνια η μοναδική μας άμυνα είναιτα ζωντανά φαντάσματα τουπαρελθόντος μας που περπατούν στουςδρόμους, οι σκιές που επανδρώνουν τατείχη μας. Οι βάρβαροι πιστεύουν σταμάγια. Έτσι κι έμπαινες στη Σαντακόρκαι ξανάβγαινες ζωντανός, οι βάρβαροιθα καταλάβαιναν ότι τα μάγια μας δενμπορούν να σκοτώσουν. Ύστερα δε θαπερίμεναν άλλο».

Θυμωμένα, κυρίως εξαιτίας του φόβου

μου, φώναξα, «Και τι αλλάζει τελικά; Σελίγο θα πεθάνετε έτσι κι αλλιώς».

«Ναι, αλλά με τον τρόπο μας, Γήινε, καιστην ώρα μας. Ίσως, σαν άνθρωπος πουείσαι, δεν το καταλαβαίνεις αυτό. Είναιθέμα υπερηφάνειας. Η πιο αρχαία

ράτσα του Αρη θα πεθάνει μεαξιοπρέπεια, όπως άρχισε».

Έκανε μεταβολή μ* ένα ελαφρόγνέψιμο του κεφαλιού του που σήμαινεΣκοτώστε τον... έτσι απλά! Και είδα τ’άσχημα μικρά όπλα τους νασηκώνονται.

5

Πέρασε ένα κλάσμα δευτερολέπτουπου μου φάνηκε χρόνος. Ένα σωρόσκέψεις στροβιλίζονταν στο μυαλό μου,αλλά καμία τους δεν άξιζε τίποτα. Δε θαμπορούσα να ’χω διαλέξει χειρότερομέρος για να πεθάνω, δίχως καν έναανθρώπινο χέρι να μου κλείσει τα μάτια.Την άλλη στιγμή η Ντουάνι τύλιξε ταμπράτσα της γύρω μου.

«Είστε όλοι σας τόσο γεμάτοι θάνατοκαι μεγάλα λόγια! »· τους φώναξεοργισμένα. «Και είστε όλοι σαςζευγαρωμένοι ή τόσο γέροι που μονάχα

οι σκέψεις σας απομένουν! Αλλά εγώ;Εγώ δεν έχω κανέναν να κουβεντιάζωκαι βαρέθηκα να περιπλανιέμαι άσκοπα,με μόνη συντροφιά τη σκέψη ότισύντομα θα πεθάνω! Γιατί δε μου τονδίνετε, έστω για λίγο; Σας είπα, θαμοιραστώ το νερό μου μαζί του».

Στη Γη ένα παιδί μπορεί να μιλούσεέτσι για ένα αδέσποτο σκυλάκι. Αλλά,όπως λέει και η Αγία Γραφή, καλύτερανα είσαι ζωντανό σκυλί παρά ψόφιολιοντάρι. Από μέσα μου παρακαλούσανα της επιτρέψουν να με κρατήσει.

Το επέτρεψαν. Ο Ρουλ κοίταξε τηνΝτουάνι μ* ένα βλέμμα κουρασμένης

συμπόνιας και σήκωσε το χέρι του.«Σταθείτε! » είπε στους άντρες με τα

όπλα. «Σκέφτηκα έναν τρόπο πουμπορεί να μας φανεί χρήσιμος τούτος ο

Γήινος. Μας απομένει τόσο λίγοςχρόνος τώρα που είναι κρίμα νασπαταλιέται, κι ωστόσο ένα με-

τον Ρουλ απλώς χαμογέλασεμελαγχολική «Οι γνώσεις είναι

πράγματα που ανακαλύπτονται για ναχαθούν πάλι», αποκρίθηκε. «Ακόμη κι

εμείς της Σαντακόρ ξεχνούμε»».

Το κάθε εξάρτημα εκείνης της πελώριαςκατασκευής ήταν φτιαγμένο, γυαλισμένοκαι μονταρισμένο με το χέρι. Σχεδόν

όλες οι αρειανές φυλές ήξεραν ναδουλεύουν το μέταλλο. Φαίνεται ναέχουν κάποιο έμφυτο ταλέντο γι' αυτό.Αν και δεν έχουν ούτε φαίνεται να είχανποτέ μηχανικό πολιτισμό, όπως μερικέςράτσες της Γης, έχουν ανακαλύψειχρήσεις των μετάλλων που εμείς ούτεφανταστήκαμε ποτέ.

Αλλά τούτο δω μπροστά μου ήτανσίγουρα το αποκορύφωμα της τέχνηςτους με τα μέταλλα. Όταν είδα τι υπήρχεαπό κάτω, τον εντυπωσιακά απλόκινητήρα και το σύστημα περιστροφής μελιγότερο κινητά μέρη απ’ όσο μπορούσανα φανταστώ, η εκτίμησή μου μεγάλωσεακόμη περισσότερο. «Πόσο παλιό είναι;» ρώτησα, αλλά ξανά ο Ρουλ κούνησε το

κεφάλι του.

«Υπάρχουν χρονικά χιλιάδων ετών πουαναφέρουν για την ετήσια Σύναξη τωνΣκιών και ήδη δεν ήταν τότε κάτικαινούριο». Μου έκανε νόημα να τονακολουθήσω στην κρεμαστή σκάλα,λέγοντας αυστηρά στην Ντουάνι ναμείνει εκεί που ήταν. Μας ακολούθησεέτσι κι αλλιώς.

Υπήρχε μια ταράτσα με προστατευτικόκιγκλίδωμα ανοιχτή προς τον ουρανό καιαπό πάνω περιστρεφόταν η πελώριασφαίρα με τα κρυστάλλινα ραβδιά πουέλαμπαν τόσο παράξενα. Η Σαντακόραπλωνόταν χαμηλά σαν ένας

πολύχρωμος αστραφτερός τάπητας,κατάφωτη κι ασάλευτη, ενώ πέρα στιςσκοτεινές βουνοπλαγιές οι βάρβαροιπερίμεναν τα φώτα της να

«Όταν δε μείνει πια κανείς να φροντίζειτη μηχανή,

αυτή θα σταματήσει μετά από λίγο καιτότε εκείνοι που νιώθουν άσβεστο μίσοςγια μας θα πάρουν ό, τι θέλουν από τηΣαντακόρ. Μονάχα ο φόβος τουςκρατάει ακόμη μακριά. Τα πλούτη τουμισού κόσμου πέρασαν απ’ αυτούς τουςδρόμους και πολλά παραμένουν ακόμηεδώ».

Σήκωσε το βλέμμα του στη σφαίρα.«Ναι», είπε, «Διαθέταμε γνώσεις.Περισσότερες, πιστεύω, από κάθε άλληράτσα του Αρη».

«Αλλά δε θέλατε να τις μοιραστείτε μετους ανθρώπους».

Ο Ρουλ χαμογέλασε, «Θα δίνατε σεμικρά παιδιά τα όπλα να σαςκαταστρέψουν; Δώσαμε στουςανθρώπους καλύτερα αλέτρια και πιολαμπερά στολίδια, και ότανανακάλυπταν κάποια μηχανή δεν τουςτην παίρναμε. Αλλά δεν τους βάζαμε σεπειρασμό ούτε τους φορτώναμε μεγνώσεις που δεν ήταν δικές τους. Αρ-

κούνταν να πολεμούν με σπαθιά καιδόρατα. Έτσι διασκέδαζαν περισσότερο,σκότωναν λιγότερο και δεν κατέστρεψαντον κόσμο».

«Κι εσείς... εσείς πώς κάνατε πόλεμο; »

«Προστατεύαμε την πόλη μας. Οιανθρώπινες φυλές δεν είχαν τίποτα πουνα επιθυμούμε, έτσι δεν είχαμε λόγουςνα τους πολεμάμε παρά μονάχα γιααυτοάμυνα. Και όταν συνέβαινε αυτό,νικούσαμε». Κοντοστάθηκε να πάρει μιαανάσα. «Οι άλλες μη ανθρώπινες ράτσεςήταν πιο ηλίθιες ή λιγότερο τυχερές.Χάθηκαν πριν πολλά χρόνια».

Γύρισε πάλι στην εξήγηση τηςμηχανής. «Αντλεί δύναμη κατευθείαναπό τον ήλιο. Ένα μέρος της ηλιακήςενέργειας μετατρέπεται καισυσσωρεύεται μέσα στη σφαίρα για ναχρησιμοποιηθεί για το φωτισμό. Έναάλλο μέρος της καταναλώνεται για τηνπεριστροφή του άξονα».

«Τι θα γίνει αν σταματήσει όσο θαείμαστε ακόμη ζωντανοί; » ρώτησε ηΝτουάνι. Κοίταξε πέρα στους όμορφουςδρόμους και αναρρίγησε.

«Δε θα σταματήσει. Τουλάχιστον όχι ανο Γήινος θέλει να ζήσει».

«Και τι θα κέρδιζα σταματώντας τη; »ρώτησα.

«Τίποτα», αποκρίθηκε ο Ρουλ. «Και γι*αυτό σε εμπιστεύομαι. Για όσο θαπεριστρέφεται η σφαίρα θα είσαιασφαλής από τους βαρβάρους. Ότανπεθάνουμε εμείς μπορείς να διαλέξεις ό,τι λάφυρα θέλεις από τη Σαντακόρ».

Το πώς θα έφευγα με δαύτα μετά ήτανκάτι που δε μου το εξήγησε.

Μου έκανε νόημα να κατέβω πάλι τησκάλα, αλλά τον ρώτησα, «Τι ακριβώςείναι η σφαίρα, Ρουλ; Πώς φτιάχνει τις...τις Σκιές; »

Έσμιξε τα φρύδια του. «Δεν μπορώ νασου πω τίποτα περισσότερο απόπαραδοσιακές γνώσεις. Οι σοφοί μαςείχαν εμβαθύνει πολύ στη φύση και τιςιδιότητες του φωτός. Έμαθαν ότι το φωςασκεί μια συγκεκριμένη επίδραση στηνύλη και ότι, εξαιτίας αυτής τηςεπίδρασης, οι πέτρες, τα μέταλλα και τακρυσταλλικά υλικά διατηρούν μια‘μνήμη’ των όσων έχουν δει. Γιατίσυμβαίνει αυτό, δεν ξέρω».

Δεν επιχείρησα να του εξηγήσω τηνκβαντική θεωρία, το φωτοηλεκτρικόφαινόμενο ή τα διάφορα πειράματα τουΑϊνστάιν, του Μίλλικαν και τωνανθρώπων που τους ακολούθησαν. Ούτεκι εγώ τα ήξερα αρκετά καλά, και η

Κλασική Αρειανή διάλεκτος είναι φτωχήσε τέτοιους όρους.

Είπα μονάχα: «Και οι σοφοί τουκόσμου μου ξέρουν ότι το φως αποσπάμικροσκοπικά σωματίδια όταν πέφτει σ’ένα υλικό».

Άρχιζα ν’ αποκτώ μια ιδέα της αλήθειας.Οι φωτει

νές κυματομορφές ήταν«αποτυπωμένες» στα ηλε· κτρόνια τουμετάλλου και της πέτρας, όπως και οιαντίστοιχες ηχητικές ήταν αποτυπωμένεςστο πλαστικό του δίσκου. Ύστερα δεχρειαζόταν παρά η κατάλληλη «βελόνα»

για ν’ αναπαράγουν τη γραμμένημελωδία ή τη γραμμένη εικόνα.

«Κατασκεύασαν αυτή τη σφαίρα»,συνέχισε ο Ρουλ. «Δεν ξέρω πόσεςγενιές χρειάστηκαν ούτε πόσεςαποτυχημένες προσπάθειεςπροηγήθηκαν. Αλλά ανακάλυψαν τελικάτο αόρατο φως που κάνει τις πέτρες ναμας αποκαλύπτουν τις αναμνήσειςτους».

Κοντολογίς, είχαν ανακαλύψει τηνκατάλληλη «βελόνα». Σε ποια μήκηκύματος του ηλεκτρομαγνητικούφάσματος εξέπεμπαν εκείνα τακρυστάλλινα ραβδιά ήταν αδύνατο να

μάθω. Αλλά όπου άγγιζαν τους τοίχουςκαι τα λιθόστρωτα της Σαντακόρενεργοποιούσαν τις εικόνες που ήταναποτυπωμένες στα βάθη τους και τιςέκαναν ορατές με μορφή και χρώμα...όπως η βελόνα του πικ-απ κάνειακουστές ολόκληρες συμφωνίεςδιαβάζοντας τους μικρούς μαύρουςδίσκους.

Το πώς είχαν πετύχει την αλληλουχίακαι την επιλογή στις εικόνες ήταν άλληιστορία. Ο Ρουλ είπε κάτι για«αναμνήσεις» με διαφορετικά μήκη,εννοώντας ίσως τα διάφορα επίπεδααποτύπωσης. Οι πέτρες της Σαντακόρείχαν ηλικία χιλιάδων χρόνων και οιεξωτερικές επιφάνειες θα είχαν φαγωθεί.

Οι παλιότερες εγγραφές θα είχανσβηστεί εντελώς ή τουλάχιστον θα ήτανπολύ αποσπασματικές κι εξαιρετικάαβέβαιες.

’Ισως οι αναγνωστικές ακτίνεςμπορούσαν να διαχωρίσουν στρώματαεγγραφής με διαφορά κλάσματος ενόςμικρού σε βάθος. Τα φωτόνια μπορούννα φτάσουν μέχρι ένα συγκεκριμένοβάθος σε κάποιο υλικό, αλλά αν αυτό τουλικό λιγοστεύει συνέχεια σε

πάχος τα φωτόνια θα φτάνουν ολοένα καιπιο βαθιά Φαντάζομαι ότι η σφαίρα είχεακρίβεια αιώνων, όχι χρόνων. Λ

Οπως και να ’χε, οι Σκιές ενός χρυσούπαρελθόντος βάδιζαν στους δρόμους τηςΣαντακόρ, και οι τελευταίοι εκπρόσωποιτης ράτσας περίμεναν γαλήνια το θάνατο,αναπολώντας παλιές μέρες δόξας.

Ο Ρουλ με οδήγησε πάλι κάτω και μουέδειξε ποια θα ήταν τα καθήκοντά μου.Κυρίως αφορούσαν τη χρήση ενόςπερίεργου λιπαντικού και την προσεκτικήεπιτήρηση των απολήξεων των αγωγών.Θα χρειαζόταν να ξοδεύω τονπερισσότερο χρόνο μου εκεί, αλλά όχικαι όλο. Στις ελεύθερες ώρες μου ηΝτουάνι μπορούσε να με απασχολήσειόπως ήθελε.

Ο γέρος έφυγε τελικά. Η Ντουάνι έγειρεπίσω σ’ ένα δοκάρι και με περιεργάστηκεμε ζωηρό ενδιαφέρον. «Πώς σε λένε; » μερώτησε.

«Τζων Ρος».

«Τζονρός», επανέλαβε και χαμογέλασε.Άρχισε να περπατάει γύρω μου,αγγίζοντας τα μαλλιά μου, εξετάζονταςτα χέρια και το στήθος μου,διασκεδάζοντας σαν παιδί πουανακάλυπτε τις διαφορές ανάμεσα στηνίδια και σε κάποιον από την ανθρώπινηράτσα. Κι αυτή ήταν η αρχή τηςαιχμαλωσίας μου.

6

Οι μέρες και οι νύχτες κυλούσαν, μεελάχιστη τρο φή κι ακόμη πιο ελάχιστονερό. Κι ολόγυρά μου υπήρ χε ηΣαντακόρ. Δεν άργησα ν’ αποβάλλωκάθε φόβο Άσχετα με το κατά πόσο θαζούσα ή όχι για να κερδί σω εκείνη τηνπανεπιστημιακή έδρα, ήταν μια εμπει-ρίαπου άξιζε να γνωρίσει κανείς.

Η Ντουάνι ήταν ξεναγός μου.Εκτελουσα ευσυνει-

δητα τα καθήκοντά μου, γιατί η ζωή μουεξαρτιόταν απ’ αυτό, αλλά υπήρχε και

χρόνος να περιπλανιέμαι στους δρόμους,να παρακολουθώ εκείνη την άυληφαντασμαγορία και να νιώθω τη σιωπήκαι την ερημιά που ήταν τόσο ανελέητααληθινές.

Άρχισα ν’ αποκτώ μια ιδέα από τοπαλιό μεγαλείο αυτού του μηανθρώπινου πολιτισμού και του πώςεξούσιαζε κάποτε το μισό κόσμο δίχωςνα χρειάζεται κατακτητικούς πολέμους.

Στην Αίθουσα του Κυβερνείου,φτιαγμένη από άσπρο μάρμαρο καιδιακοσμημένη με πλούσια ανάγλυφααυστηρής μεγαλοπρέπειας,παρακολούθησα την προσεκτική εκλογή

και στέψη ενός βασιλιά. Είδα τους ναούςμάθησης και τους νεαρούς ναεκπαιδεύονται στις τέχνες του πολέμουόσο και της ειρήνης. Είδα τους κήπουςδιασκεδάσεων, τα θέατρα, τις αγορές καιτα γυμναστήρια., και είδα και τουςτόπους εργασίας, όπου οι άντρες και οιγυναίκες της Σαντακόρ έπλαθαν μεμεράκι την ομορφιά στους αργαλειούςκαι τα εργαστήρια για να ανταλλάξουντα προϊόντα τους με ό, τι χρειάζονταναπό τον κόσμο των ανθρώπων.

Τους ανθρώπινους σκλάβους τουςέφερναν για πούλημα οι δικοί τους, καιέβρισκαν αρκετά καλή μεταχείριση,όπως φροντίζει κανείς ένα χρήσιμο ζώοστο οποίο επένδυσε λεφτά. Είχαν

δουλειά να κάνουν, αλλ’ αυτή ήταν έναμικρό μονάχα μέρος των όσων γίνοντανστην πόλη.

Τα πράγματα που δεν υπήρχαν πουθενάαλλού στον Άρη —τα εργαλεία, ταυφάσματα, τα λεπτοδουλεμένα μέταλλακαι πολύτιμα πετράδια, τα κρύσταλλα κιοι πορσελάνες— όλ’ αυτάκατασκευάζονταν από τους κατοίκουςτης Σαντακόρ, που ήταν περήφανοι γιατην τέχνη τους. Τις επιστημονικέςγνώσεις τις κρατούσαν αποκλειστικά γιατον εαυτό τους, εκτός σε

ΛΗΜΠΡΑΚΕΤ

ό, τι αφορούσε τη γεωργία, την ιατρική ήτην κατασκευή σπιτιών.

Υπήρχαν ακόμη οι νομοθέτες και οιδάσκαλοι. Και οι άνθρωποι έπαιρναν ό, τιμπορούσαν να πάρουν, αλλά δεν έπαυαννα τους μισούν. Πόσα χρόνια άραγε είχεχρειαστεί αυτή η ράτσα για να φτάσει σετέτοιο επίπεδο πολιτισμού; Η Ντουάνιδεν ήξερε να μου πει. Το ίδιο και ο γερο-Ρουλ.

«Είναι σίγουρο ότι ζούσαμε σεκοινότητες, είχαμε κάποιο είδοςδιακυβέρνησης, αριθμητικό σύστημα καιγραπτή γλώσσα πριν από τις ανθρώπινεςφυλές. Υπάρχουν παραδόσεις μιας πιο

αρχαίας ράτσας από τη δική μας, από τηνοποία διδαχτήκαμε αυτά τα πράγματα.Κατά πόσο αυτό είναι αλήθεια, δενξέρω».

Στον κολοφώνα της δόξας της ηΣαντακόρ ήταν μια απέραντη καιακμάζουσα πόλη με αμέτρητες χιλιάδεςκατοίκων. Ωστόσο δεν έβλεπα πουθενάσημάδια φτώχειας ή εγκλήματος.Πουθενά δε βρήκα καν μια φυλακή.

«Ο φόνος ετιμωρείτο με θάνατο»,εξήγησε ο Ρουλ, «αλλά ήταν κάτι σπάνιο.Η κλοπή ήταν για τους σκλάβους δενκαταδεχόμαστε να πέσουμε τόσοχαμηλά». Είδε την έκφρασή μου και

χαμογέλασε αχνά με στυφό χαμόγελο.«Σε ξαφνιάζει, βλέπω, μια μεγαλούποληδίχως φτώχεια, δίχως εγκλήματα καιδίχως τόπους τιμωρίας».

Παραδέχτηκα ότι έτσι ήταν. «Αρχαίαράτσα ή όχι, πώς Καταφέρατε κάτιτέτοιο; Είμαι μελετητής των πολιτισμών,εδώ και στον κόσμο μου. Ξέρω όλες τιςσυνηθισμένες μορφές κοινωνικήςεξέλιξης και έχω διαβάσει όλες τιςσχετικές θεωρίες- η Σαντακόρ δε φαινεται να ταιριάζει με καμία τους».

Το χαμόγελο του Ρουλ έγινε πιο έντονο.«Είσαι άν-

θρωπος», αποκρίθηκε. «Θες πραγματικάνα μάθεις την αλήθεια; »

«Ασφαλώς».

«Τότε θα σ’ την πω. Αποκτήσαμε τοχάρισμα της λογικής».

Για μια στιγμή νόμισα ότι αστειευόταν.«Έλα τώρα», του είπα δύσπιστα. «Και οάνθρωπος είναι λογικό ον, το μόνολογικό πλάσμα της Γης».

«Δεν ξέρω για τη Γη», μου απάντησεευγενικά, «αλλά στον Άρη ο άνθρωποςέλεγε πάντοτε, Είμαι λογικός, καιανώτερος από τα ζώα γιατί είμαι

λογικός. Και καμαρώνει πολύ γι αυτό.Είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου.Όντας σίγουρος ότι η λογική τουλειτουργεί αυτόματα δίχως προσπάθειααπό μέρους του, αφήνει να εξουσιάζουντη ζωή και την κοινωνία του τοσυναίσθημα και οι δεισιδαιμονίες».

Ο Ρουλ κοντοστάθηκε για λίγο καισυνέχισε.

«Ο άνθρωπος μισεί, φοβάται καιπιστεύει όχι κατόπιν λογικής επιλογής,αλλά γιατί έτσι του λένε ή απόπαράδοση. Λέει το ένα και κάνει τοάλλο, και η λογική του δεν τον βοηθά ναδιακρίνει το σωστό από το λάθος. Οι πιο

αιματηροί του πόλεμοι γίνονται για τονπιο ασήμαντο λόγο... και γι αυτό δεν τουδώσαμε όπλα. Τις μεγαλύτερες ανοησίεςτου τις βλέπει σαν μεγάλες σοφίες, καιτις πιο ταπεινές προδοσίες του σανευγενικές πράξεις... και γι’ αυτό δενμπορέσαμε να του διδάξουμε τηδικαιοσύνη. Εμείς μάθαμε να είμαστελογικοί. Ο άνθρωπος έμαθε μονάχα ναλέει λόγια».

Καταλάβαινα τώρα γιατί οι ανθρώπινεςφυλές μισούσαν τόσο τους κατοίκουςτης Σαντακόρ. «Μπορεί αυτά ναισχύουν στον Άρη», παρατήρησαθυμωμένα. «Αλλά μονάχα πλάσματαμε λογική μπορούν ν’ αναπτύξουνυψηλές τεχνολογίες, και εμείς οι Γήινοι

σας έχουμε ξεπεράσει χιλιάδες φορές.Εντάξει, μπορεί να

ξέρετε μερικά πράγματα στην οπτική, σεμερικούς κλάδους της ηλεκτρονικής καιίσως της μεταλλουργίας που δεν ταέχουμε μάθει ακόμη, αλλά... »

Συνέχισα απαριθμώντας του πράγματαπου τα είχαμε εμείς και δεν τα είχε ηΣαντακόρ. «Ποτέ δεν προχωρήσατε πιοπέρα από τα μεταφορικά ζώα και τοναπλό τροχό. Εμείς καταφέραμε ναπετάξουμε στον ουρανό πριν χρόνια καιχρόνια. Κατακτήσαμε το διάστημα καιτους πλανήτες. Κάποτε θα κατακτήσουμεκαι τ’ άστρα! »

Ο Ρουλ έγνεψε καταφατικά. «Ίσωςκάναμε λάθος. Εμείς απλώς μείναμε εδώκαι κατακτήσαμε τον εαυτό μας».Αγνάντεψε πέρα προς τις πλαγιές όπουκαραδοκούσαν οι ορδές των βαρβάρωνκαι αναστέναξε. «Τελικά δεν αλλάζειτίποτα έτσι κι αλλιώς».

Οι μέρες κι οι νύχτες κυλούσαν και ηΝτουάνι μου έφερνε φαγητό, μοιραζότανμαζί μου το νερό της, έκανε ερωτήσειςκαι με ξεναγούσε στην πόλη. Το μόνοσημείο που αρνιόταν να μου δείξει ήτανκάτι που το αποκαλούσαν ο Τόπος τουΎπνου. «Θα βρεθώ σύντομα εκεί», μουείπε και ανατρίχιασε.

«Πόσος καιρός σας μένει; » ρώτησα.Ήταν μια πολύ χοντρή ερώτηση.

«Δε μας λένε. Ο Ρουλ παρακολουθεί τοεπίπεδο του νερού στις στέρνες και ότανέρθει η ώρα... » Έκανε μια αόριστηχειρονομία. «Ας ανεβούμε στο τείχος».

Ανεβήκαμε εκεί, ανάμεσα στους άυλουςστρατιώτες και τα φασματικά τουςλάβαρα. Πέρα έξω υπήρχε σκοτάδι,θάνατος και η απειλή του θανάτου. Μέσαυπήρχαν φώτα και ομορφιά, η τελευταίαλάμψη του με-γαλείου της Σαντακόρκάτω από τη σκιά της μοίρας της Υπήρχεμια παράξενα άγρια μαγεία στην εικόναπου είχε αρχίσει να μ' επηρεάζει. Κοίταξα

την Ντουά·

νι. Ηταν ακουμπισμένη στο παραπέτοαγναντεύοντας έξω. Ο άνεμος ανακάτευετην ασημένια χαίτη της κι έκανε το ρούχονα κολλά στο κορμί της. Τα μάτια τηςήταν γεμάτα φεγγαρόφωτο αλλά δενμπορούσα να τα διαβάσω. Το μόνο πουέβλεπα σ’ αυτά ήταν δάκρυα.

Πέρασα το χέρι μου γύρω στους ώμουςτης. Δεν ήταν παρά ένα παιδί, ένααπόκοσμο, εξωτικό παιδί, που δεν ανήκεστη φυλή ή τη ράτσα μου...

«Τζονρός».

«Ναι; »

«Υπάρχουν τόσα πράγματα που δε θαμάθω ποτέ».

'Ηταν η πρώτη φορά που την άγγιζα.Εκείνα τα περίεργα σγουρά μαλλιάσάλεψαν στο άγγιγμα των δαχτύλωνμου, ζεστά και ζωντανά. Οι άκρες τωνμυτερών αφτιών της ήταν απαλές σανγάτας.

«Ντουάνι».

«Τι; »

«Δεν ξέρω... »

Τη φίλησα. Τραβήχτηκε πίσω και μεκοίταξε έκπληκτη μ’ εκείνα τα μαύραλαμπερά μάτια της. Ξαφνικά έπαψα να τηβλέπω σαν παιδί και ξέχασα ότι δενανήκε στην ανθρώπινη ράτσα... ούτε καιμ’ ένοιαζε.

«Ντουάνι, άκουσέ με. Δεν είσαιυποχρεωμένη να πας στον Τόπο τουΎπνου».

Με κοίταξε, με το μανδύα της ν’ανεμίζει στο νυχτερινό αέρα και τα χέριατης ακουμπισμένα στο στήθος μου.

«Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκείέξω για να ζήσεις. Και αν ακόμη δενιώθεις ευτυχισμένη εκεί, θα σε πάρωστο δικό μου κόσμο, τη Γη. Δεν υπάρχεικανένας λόγος να πεθάνεις! »

Εξακολούθησε να με κοιτάζει δίχως ναμιλά. Στους δρόμους χαμηλά τα σιωπηλάπλήθη πηγαινοέρχον-

ταν και οι πύργοι φεγγοβολούσαν μεμύρια χρώματα Το βλέμμα της Ντουάνιπεριπλανήθηκε αργά στο σκοτάδι πέρααπό τα τείχη, στη γυμνή κοιλάδα και τουςεχθρικούς βράχους.

«Όχι».

«Γιατί όχι; Εξαιτίας του Ρουλ, για κείναπου είπε περί υπερηφάνειας της φυλής; »

«Εξαιτίας της αλήθειας. Ο Κορίν τηνέμαθε».

Δεν ήθελα να θυμάμαι τον Κορίν.«Εκείνος ήταν μόνος. Εσύ δεν είσαι.Ποτέ δε θα ’σαι μόνη».

Σήκωσε τα χέρια της και τ’ ακούμπησεπολύ απαλά στα μάγουλά μου. «Εκείνοτο πράσινο άστρο είναι ο κόσμος σου.Φαντάσου να εξαφανιζόταν και να ήσουνο τελευταίος από τους ανθρώπους τηςΓης. Φαντάσου να ζούσες μαζί μου στηΣαντακόρ για πάντα... Δε θα ένιωθες

μοναξιά; »

«Δε θα είχε σημασία αφού θα ήσουνμαζί μου».

Κούνησε το κεφάλι της. «Θα είχεσημασία. Οι δυο ράτσες μας απέχουνμεταξύ τους όσο και τ’ άστρα. Δε θαείχαμε τίποτα να μοιραστούμε οι δυομας».

Φέρνοντας στο νου τα λόγια του Ρουλ,φούντωσα και πέταξα μερικέςοργισμένες κουβέντες. Η Ντουάνι μεάφησε να τελειώσω και μετάχαμογέλασε. «Δεν είναι αλήθεια όλααυτά, Τζονρός». Γύρισε ν’ αγναντέψει

πέρα στην πόλη. «Αυτός είναι ο τόποςμου και κανένας άλλος. 'Οταν θα χαθείπρέπει κι εγώ να χαθώ μαζί του».

Εντελώς ξαφνικά ένιωσα ένα μίσος γιατη Σαντακόρ.

Δεν είχα και πολύ ύπνο ύστερα απ’αυτά. Κάθε φορά που η Ντουάνι μεάφηνε φοβόμουν μήπως δεν ξαναγύριζεποτέ. Ο Ρουλ δε μου έλεγε τίποτα καιδεν τολμούσα να τον ρωτήσω και πολλά.Οι ώρες κυλούσαν γοργά σανδευτερόλεπτα και η Ντουάνι ήταν ευ

τυχισμένη αλλά όχι κι εγώ. Οι αλυσίδεςμου είχαν μα-γνητικές κλειδαριές. Δεν

μπορούσα ούτε να τις διαρ-ρήξω ούτε νασπάσω του κρίκους.

Ένα βράδυ η Ντουάνι ήρθε να με βρειμε μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπότης και από το ύφος της μάντεψα τηναλήθεια πολύ πριν μου την πει με λόγια.Κρεμάστηκε πάνω μου, μη θέλοντας ναμιλήσει, αλλά είπε τελικά, «Σήμερατραβήξαμε κλήρο και οι πρώτοι εκατόέφυγαν για τον Τόπο του Ύπνου».

«Ώστε άρχισε λοιπόν». Έγνεψεκαταφατικά. «Κάθε μέρα θα πηγαίνουνκι από εκατό, μέχρι να φύγουμε όλοι».

Δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο. Την

έσπρωξα πέρα και τινάχτηκα πάνω.«Ξέρεις πού είναι τα ‘κλειδιά’. Βγάλεαυτές τις αλυσίδες από τα πόδια μου! »

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Αςμη μαλώνουμε τώρα, Τζονρός. Έλα.Θέλω να κάνουμε έναν περίπατο στηνπόλη».

Είχαμε καβγαδίσει κάμποσες Φορές,και άγρια μάλιστα. Αρνιόταν ναεγκαταλείψει τη Σαντακόρ και δενμπορούσα να την πάρω μαζί μου με τοζόρι όσο παρέμενα αλυσοδεμένος. Καιδεν είχαν σκοπό να με λευτερώσουνπριν φύγουν όλοι εκτός του Ρουλ γιατον Τόπο του Ύπνου και συμπληρωθεί

έτσι η τελευταία σελίδα της μακραίωνηςιστορίας τους.

Περπάτησα μαζί της ανάμεσα στιςχορεύτριες και τους σκλάβους και τουςμεγαλόπρεπα ντυμένους πρίγκιπες. Δενυπήρχαν ναοί στη Σαντακόρ. Ανλάτρευαν κάτι, αυτό ήταν η ομορφιά καισ’ αυτή ήταν αφιερωμένη όλη η πόλητους. Τα μάτια της Ντουάνι ήτανεκστατικά και υπήρχε κάτι απόμακροτώρα στη στάση της.

Κρατούσα το χέρι της και κοιτάζαμετους πύργους από τουρκουάζ καικινάβαρι, τους δρόμους από ρόδι-

νο χαλαζία και μάρμαρο, τους τοίχουςαπό τα ροζ λευκά και βαθυκόκκινακοράλλια. Στα μάτια μου όλα φάνταζαντώρα αποτρόπαια. Τα φρικαλέα πλήθηήταν σαρκασμός προς τη ζωή, και ταφασματικά μεγαλεία του παρελθόντοςήταν πρόστυχα, ένα ναρκωτικό μιαπαγίδα.

Το χάρισμα της λογικής! συλλογίστηκα,αλλά δεν έβλεπα καμία λογική σε τίποτααπ’ όσα συνέβαιναν.

Κοίταξα ψηλά προς τη μεγάλη σφαίραπου γύριζε αδιάκοπα στον ουρανό,διατηρώντας ζωντανές όλες αυτές τιςαπάτες. «Έχεις δει ποτέ την πόλη στην

πραγματική της μορφή... δίχως τις Σκιές;»

«Όχι. Νομίζω ότι μονάχα ο Ρουλ, πουείναι ο γερον-τότερος, τη θυμάται έτσι.Νομίζω ότι θα πρέπει να ήταν πολύ άδειακαι μοναχική. Ακόμη και τότε είχανμείνει λιγότεροι από τρεις χιλιάδες απόμας».

Πρέπει πραγματικά να ήταν πολύμοναχική. Θα πρέπει να ήθελαν τις Σκιέςτόσο για να κρατήσουν μακριά τουςεχθρούς που πίστευαν στη μαγεία όσοκαι για να γεμίσουν τους άδειουςδρόμους της.

Συνέχισα να κοιτάξω τη σφαίρα.Περπατήσαμε για κάμποση ώρα ακόμη.Και μετά είπα, «Πρέπει να γυρίσω στονπύργο».

Μου χαμογέλασε πολύ τρυφερά.«Σύντομα θ’ απαλλαγείς από τονπύργο... κι από τούτες εδώ», και άγγιξετις αλυσίδες. «Όχι, μη λυπάσαι, Τζονρός.Θα θυμάσαι εμένα και τη Σαντακόρ όπωςθυμάται κανείς ένα όνειρο». Σήκωσε τοπρόσωπό της, τόσο όμορφο καιδιαφορετικό από τα χοντροκομμέναπρόσωπα των ανθρώπινων γυναικών, καιτα μάτια της ήταν πλημμυρισμέναζοφερό φως. Τη φίλησα και μετά τησήκωσα στην αγκαλιά μου και τημετέφερα πίσω στον πύργο.

Σ’ εκείνο το δωμάτιο όπου γύριζεαδιάκοπα ο μεγάλος άξονας, της είπα,«Πρέπει να φροντίσω μερικά

πράγματα κάτω. Ανέβα στην ταράτσα,Ντουάνι, για να μπορείς να βλέπειςολόκληρη τη Σαντακόρ. Θα έρθω να σεβρω σε λίγο».

Δεν ξέρω αν είχε υποψιαστεί τι είχακατά νου ή αν ήταν μονάχα οεπικείμενος χωρισμός μας που την έκανενα με κοιτάξει μ’ εκείνο το βλέμμα.Νόμισα ότι κάτι θα μου έλεγε, αλλάτελικά δεν είπε λέξη και σκαρφάλωσε τησκάλα υπάκουα. Κοίταζα μέχρι που είδατο λυγερό χρυσαφένιο κορμί της να

χάνεται στο άνοιγμα της καταπακτής.Ύστερα κατέβηκα στο θάλαμο απόκάτω.

Υπήρχε εκεί μια βαριά μετάλλινημπάρα η οποία αποτελούσε μέρος τουχειροκίνητου μηχανισμού ελέγχου πουρύθμιζε την ταχύτητα περιστροφής. Τηνέβγαλα από τον πείρο που τη στήριζε καιέκλεισα τους απλούς διακόπτες παροχήςενεργείας. Ξεκόλλησα όλες τις επαφέςκαι έσπασα τις συνδέσεις με την μπάρα.Έκανα όσο μεγαλύτερη ζημιά μπορούσαστα γρανάζια και το στρόφαλο. Δούλεψαπολύ σβέλτα. Στη συνέχεια ανέβηκαπάλι στον κυρίως θάλαμο. Ο μεγάλοςάξονας εξακολουθούσε να γυρίζει, αλλάολοένα και πιο αργά.

Άκουσα μια κραυγή από ψηλά και είδατην Ντουάνι. Σκαρφάλωσα γοργά τησκάλα και βγήκα στην ταράτσα. Ησφαίρα κινιόταν αργά, μονάχα απόκεκτημέ-νη ταχύτητα. Σε λίγο θασταματούσε, αλλά οι άσπρες φωτιέςτρεμόπαιζαν ακόμη στις κρυστάλλινεςράβδους. Σκαρφάλωσα στο κιγκλίδωμα.Οι αλυσίδες στους αστράγαλους καιτους καρπούς μου με δυσκόλευαν, αλλάμπορούσα να φτάσω το στόχο μου. ΗΝτουάνι πάσχιζε να με τραβήξει κάτωκαι νομίζω ότι ξεφώνιζε. Αντιστάθηκα,και έσπασα με την μπάρα όσοπερισσότερες κρυστάλλινες ράβδουςμπορούσα.

Κάθε κίνηση σταμάτησε και τα φώτα

έσβησαν. Κα-

τέβηκα πάλι στο δάπεδο της ταράτσας καιάφησα την μπάρα να πέσει. Η Ντουάνι μεείχε ξεχάσει. Κοιτούσε πέρα στην πόλη.

Τα πολύχρωμα φώτα που έφεγγαν εκείφώτιζαν ακόμη αλλά ήταν μουντά καιθαμπά, σαν κρύα αποκαΐδια δίχως ζωή.Οι πύργοι από νεφρίτη και τουρκουάζπου ορθώνονταν στο φεγγαρόφωτο ήτανρημαγμένοι και ραγισμένοι από το χρόνο,δίχως κανένα μεγαλείο. Ήταν έρημοι καιπολύ θλιβεροί. Η νύχτα τύλιγε πυκνή τιςβάσεις τους. Οι δρόμοι, οι πλατείες και οιαγορές ήταν άδειες, με τις μαρμαρένιεςπλάκες τους κρύες και γυμνές. Οι

στρατιώτες είχαν χαθεί από τα τείχη τηςΣαντακόρ, μαζί με τα λάβαρα και τιςαστραφτερές πανοπλίες, και πουθενάμέσα από τις πύλες δε σάλευε τοπαραμικρό.

Η Ντουάνι άφησε μια αχνή, ξέπνοηκραυγή. Σαν σε απάντηση, από τασκοτάδια της κοιλάδας και τις γύρωβουνοπλαγιές, ξέσπασαν ξαφνικάαπόμακροι άγριοι αλαλαγμοί σανουρλιαχτά λύκων.

«Γιατί; » ψιθύρισε. «Γιατί; » Γύρισεπρος το μέρος μου. Το πρόσωπό της είχεμια σπαραχτική έκφραση. Την έσφιξαπάνω μου.

«Δεν μπορούσα να σ’ αφήσω ναπεθάνεις! Όχι για όνειρα ή οράματα ήοτιδήποτε. Κοίτα, Ντουάνι. Κοίτα τηΣαντακόρ! » Ήθελα να την εξαναγκάσωνα καταλάβει. «Η Σαντακόρ κείτεται σεχαλάσματα, άσχημη κι ελεεινή. Είναι μιαπεθαμένη πόλη... αλλά εσύ είσαιζωντανή. Υπάρχουν πολλές πόλεις, αλλάμονάχα μία ζωή για σένα». ___

Εξακολούθησε να με κοιτάζει και μουήταν δύσκολο να συναντήσω τα μάτιατης. «Τα γνωρίζαμε όλα αυτά Τζονρός»,αποκρίθηκε.

'. Ντουάνι, είσαι ένα παιδί και σκέπτεσαιμονάχα όπως αυτά. Ξέχασε το παρελθόν

και σκέψου το αύριο.

Μπορούμε να περάσουμε μέσα από τουςβαρβάρους.

Ο Κορίν το κατάφερε. Και μετά... »

«Και μετά εσύ θα εξακολουθείς ναείσαι άνθρωπος... κι εγώ όχι».

Από κάτω χαμηλά, από τουςσκοτεινούς και άδειους δρόμουςακούγονταν φωνές απόγνωσης.Προσπάθησα να την κρατήσω στηναγκαλιά μου, αλλά ξεγλίστρησε μέσ'απ’ τα χέρια μου. -Και χαίρομαι πουτελικά είσαι άνθρωπος», ψιθύρισε.

«Γιατί έτσι ποτέ δε θα καταλάβεις τιέκανες».

Χάθηκε πριν προλάβω να τησταματήσω, κατεβαίνοντας γοργά τησκάλα του πύργου.

Έτρεξα πίσω της. Κατέβηκα τιςατέλειωτες φιδο-γυριστές σκάλες με τιςαλυσίδες να κροταλίζουν στα πόδιαμου. και βγήκα στους σκοτεινούς,ρημαγμένους κι έρημους δρόμους τηςΣαντακόρ. Φώναξα τ’ όνομά της αλλάτο χρυσαφένιο κορμί της συνέχισε νατρέχει μπροστά μου. λεπτό καιγοργόφτερο. ολοένα και πιο μακρινόΟι αλυσίδες δυσκόλευαν τα πόδια μου

και τελικά η νύχτα την πήρε μακριάμου.

Σταμάτησα. Η καταθλιπτική σιωπή μετύλιξε αμέσως κι ένιωσα ένα μεγάλοφόβο για τούτη την πρωτό-γνωρασκοτεινή και νεκρή Σαντακόρ. Φώναξαπάλι το όνομα της Ντουάνι και μετάάρχισα να την αναζητώ στουςκατεστραμμένους, σκιερούς δρόμους.Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε πριν τηνξαναβρώ.

Όταν τη βρήκα ήταν μαζί με τουςάλλους. Οι τελευταίοι κάτοικοι τηςΣαντακόρ. άντρες και γυναίκες, αλλάμε τις γυναίκες μπροστά, βάδιζαν

σιωπηλά σε μακριά γραμμή προς έναχαμηλό κτήριο μ’ επίπεδη στέγη.Κατάλαβα, δίχως να χρειάζεται να μουτο πουν. ότι ήταν ο Τόπος της Σιωπής.

Πήγαιναν εκεί να πεθάνουν και δενυπήρχε τώρα υπερηφάνεια σταπρόσωπά τους. Υπήρχε μονάχα μια

απόγνωση, μια απόγνωση κι ένας πόνοςστα μάτια τους καθώς προχωρούσανσκυθρωπά, δίχως να κοιτάζουν πλάι,δίχως να θέλουν να δουν τους άθλιουςαρχαίους δρόμους που τους είχααπογυμνώσει από κάθε μεγαλείο κιομορφιά.

*Ντουάνι! » φώναξα κι έτρεξα κοντά.Αλλά δε γύρισε να με κοιτάξει από τηθέση της στη γραμμή, και είδα ότιέκλαιγε.

Ο Ρουλ γύρισε προς το μέρος μου, καιστο βλέμμα του υπήρχε μια γαλήνιαπεριφρόνηση που ήταν πιο οδυνηρή απ’οποιαδήποτε κατάρα. «Τι νόημα θα είχεαν σε σκότωνα τώρα; »

«Μα εγώ σας έκανα αυτό το κακό! Εγώσας το ’κανα! »

«Δεν είσαι παρά μονάχα άνθρωπος».

Η μακριά γραμμή συνέχισε αργά το

δρόμο της και τα μικρά πόδια τηςΝτουάνι βρέθηκαν πιο κοντά σ’ εκείνοτο τελικό κατώφλι. Ο Ρουλ σήκωσε τοβλέμμα του προς τον ουρανό. «Υπάρχειακόμη χρόνος πριν την ανατολή. Οιγυναίκες τουλάχιστον θα γλιτώσουν τηνταπείνωση των σπαθιών».

«Άσε με να πάω μαζί της! »

Προσπάθησα να την ακολουθήσω, ναπάρω τη θέση μου στη γραμμή. Τότε τοόπλο στο χέρι του Ρουλ άστραψε.Ένιωσα τον πόνο και σωριάστηκα όπωςείχε σωριαστεί κι ο Κορίν, ενώ οι άλλοισυνέχιζαν το σιωπηλό δρόμο τους προςτον Τόπο του Ύπνου.

Οι βάρβαροι με βρήκαν όταν με τονερχομό της αυγής μπήκαν, δισταχτικοίακόμη, στην πόλη. Νομίζω ότι τουςπροξένησα φόβο. Με φοβήθηκαν όπωςένα μάγο που με κάποιο τρόπο είχεκαταφέρει να καταστρέψει όλους τουςκατοίκους της Σαντακόρ.

Μου έσπασαν τις αλυσίδες και φρόντισαντη λαβωματιά μου, και αργότερα μουπρόσφεραν ακόμη και

μερτικό από τη λεηλασία της Σαντακόρ.Αλλά το μόνο που ήθελα και κράτησαήταν ένα κομμάτι πορσελάνης με τοσχήμα ενός κοριτσίστικου χεριού.

Τώρα έχω στο πανεπιστήμιο την έδραπου τόσο λαχταρούσα και το όνομά μουείναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα στονπίνακα των εξερευνητών. Είμαι διαπρεπήςκαι ευυπόληπτος... εγώ, που κατέστρεψατο μεγαλείο μιας ράτσας.

Γιατί να μην έχω ακολουθήσει τηνΝτουάνι στον Τόπο του Ύπνου; Θαμπορούσα να συνεχίσω έρποντας! Ναζορίσω το κορμί μου να συρθεί πάνω σ’εκείνες τις πέτρες. Και, ω θεέ μου, μακάρινα είχα πεθάνει μαζί με τη Σαντακόρ!

ΑΠΟΙΚΙΑ

του Φίλιπ Ντικ

Ένας καινούριος κόσμος μοιάζει σανένα ανώνυμα σταλμένο ωραίο κουτίδώρου που κάνει τικ-τακ, τικ-τακ...Μπορεί να είναι εκείνο το ακριβό ρολόιαντίκα που τόσο θα θέλατε ν' αποκτήσετεή μερικά μασούρια δυναμίτιδας μεωρολογιακό μηχανισμό. Δυστυχώς, λίγοιστέλνουν ανώνυμα δώρα με ακριβάρολόγια αν-τίκες...

Είναι φυσικό, λοιπόν, πολλέςδυσάρεστες εκπλήξεις να περιμένουντους πρώτους τολμηρούς που πατούντο πόδι τους σ’ έναν πλανήτη, έστω και

αν ο πλανήτης αυτός έχει συσκευασίαδώρου και μοιάζει με παράδεισο. Και οαπρόσμενος αντίπαλος, ίσως κάπωςκωμικός στην αρχή, γρήγοραεξελίσσεται σε αληθινό παρανοϊκόεφιάλτη.

Αλλά ο Φίλιπ Ντικ (1928-1982) ποτέ δενανήκε στους ιδιαίτερα αισιόδοξουςσυγγραφείς... Από την άλλη μεριά, τογεγονός ότι παντρεύτηκε πέντε φορέςδείχνει ότι υπήρχε κάποιος βαθύτεροςπυρήνας αθεράπευτης αισιοδοξίας στοχαρακτήρα του.

Γ. Μ.

Ο ταγματάρχης Λώρενς Χωλ έσκυψεπάνω από το διοπτρικό μικροσκόπιο,εστιάζοντας με μεγαλύτερη ακρίβεια.

«Ενδιαφέρον», μουρμούρισε.

«Πραγματικά, πολύ ενδιαφέρον.Είμαστε τρεις βδομάδες τώρα σε τούτοτον πλανήτη και ακόμη δε βρήκαμεκαμία βλαβερή μορφή ζωής». Ουπολοχαγός Φρέντλυ κάθισε στην άκρητου εργαστηριακού πάγκου,αποφεύγοντας τα τρυβλία με τιςμικροκαλλιέρ-γειες. «Τι σόι κόσμοςείναι αυτός; Ούτε μικρόβια, ούτε ψείρες,ούτε μύγες, ούτε ποντίκια, ούτε—»

«Ούτε ουίσκι, ούτε οίκοι ανοχής, ούτετίποτα», συμπλήρωσε ο Χωλορθώνοντας το κορμί του. «Είναι το κάτιάλλο. Και ήμουν σίγουρος ότι τούτη ηκαλλιέργεια θα μου έβγαζε κάτι ανάλογομε τα γήινα εμπερ-θέλα τύφι ή έστω κάτισαν τα σπειροσώματα της αρειανήςαμμομυκητίασης».

«Ολόκληρος ο πλανήτης είναιακίνδυνος. Ξέρεις... αναρωτιέμαι αντούτος εδώ είναι τελικά ο Κήπος τηςΕδέμ που έχασαν οι πρόγονοί μας».

«Δεν τον έχασαν απλώς· τους πέταξανέξω».

Ο Χωλ πλησίασε στο παράθυρο τουεργαστηρίου και στάθηκε να κοιτάξεισκεφτικά το τοπίο απέξω. Όφειλε ναπαραδεχτεί ότι ήταν όμορφο θέαμα.Κυματιστά δάση και λόφοι, πράσινεςπλαγιές γεμάτες λουλούδια καιατέλειωτα κλήματα, καταρράχτες καικρεμαστά βρύα, καρποφόρα δέντρα,λουλουδιασμένοι κάμποι και λίμνες.Είχε ληφθεί κάθε μέριμνα για να

διατηρηθεί ανέπαφη η επιφάνεια τουΜπλε Πλανήτη, όπως τον είχε βαφτίσειτο πλήρωμα του πρώτου ανιχνευτικούσκάφους έξι μήνες νωρίτερα.

«Απίθανο μέρος! » αναστέναξε ο Χωλ.

«Πολύ θα το ’θελα να ξαναρχόμουν εδώκάποτε».

«Κάνει τη Γη να φαίνεται χερσότοπος».Ο Φρέντλυ έβγαλε τα τσιγάρα του αλλάμετά τα ξανάβαλε στην τσέπη του.«Ξέρεις, αυτός ο πλανήτης μ’ επηρεάζεικατά περίεργο τρόπο. Έχω κόψει τοκάπνισμα. Θα φταίει, φαντάζομαι, το ίδιοτο περιβάλλον. Είναι τόσο... τόσοαπόλυτα καθαρό. Παρθενικό, θα ’λεγα.Δεν μπορώ να καπνίσω ή να πετάξωπαλιόχαρτα κάτω. Δε μου κάνει καρδιάνα φερθώ σαν εκδρομέας στη Γη».

«Μην ανησυχείς, δε θ* αργήσουν νακαταφθάσουν και δαύτοι», αποκρίθηκε ο

Χωλ. Έσκυψε πάλι στο μικροσκόπιο.«Θα δοκιμάσω με μερικές ακόμηκαλλιέργειες. Πού ξέρεις; Μπορεί τελικάν’ ανακαλύψω και κανένα θανατηφόρομικρόβιο».

«Μην το βάζεις κάτω», τον ενθάρρυνετο Φρέντλυ πηδώντας από το τραπέζι.«Θα σε δω αργότερα να μου πεις αν είχεκαθόλου τύχη. Έχουμε μια μεγάλησυνδιάσκεψη στην Αίθουσα Ένα. Είναισχεδόν έτοιμοι να δώσουν το πράσινοφως για να σταλεί το πρώτο κύμα τωναποίκων».

«Οι εκδρομείς που λέγαμε; »

Ο Φρέντλυ έκανε μια γκριμάτσα.«Δυστυχώς».

Η πόρτα έκλεισε πίσω του. Τα βήματάτου ακούστηκαν ν’ απομακρύνονται στοδιάδρομο. Ο Χωλ έμεινε μόνος στοεργαστήριο.

Στάθηκε για μια στιγμή σκεφτικός.Τελικά έσκυψε και τράβηξε τη γυάλινηπλακέτα από το μικροσκόπιο, διάλεξε μιακαινούρια και την κράτησε στο φως γιανα διαβάσει τα στοιχεία της. Οιηλιαχτίδες χύνονταν από τα παράθυραλούζοντας το πάτωμα. Τα δέντρα

ΑΠΟΙΚΙΑ

έξω θρόιζαν σιγανά στον άνεμο. Άρχισενα νιώθει νύστα.

«Ναι, οι εκδρομείς», μουρμούρισεμέσ* απ’ τα δόντια του. Προσάρμοσε τηνέα αντικειμενοφόρο πλάκα στη θέσητης. «Και όλοι τους έτοιμοι να ξεχυθούνκαι να πελεκίσουν τα δέντρα, ναξεριζώσουν τα λουλούδια, να φτύσουνστις λίμνες, να κάψουν το χορτάρι. Έτσιπου δεν υπάρχει ούτε ένας ιόςσυνηθισμένου συναχιού για να τουςσταματήσει—»

Η φωνή πνίγηκε απότομα στο λαρύγγι

του.

Πνίγηκε, γιατί τα δυο προσοφθάλμιατου μικροσκοπίου είχαν τυλιχτείξαφνικά γύρω από το λαιμό του καιαπειλούσαν να τον στραγγαλίσουν. ΟΧωλ τα άρπαξε πασχίζοντας να ταξεκολλήσει από πάνω του, αλλά εκείνασυνέχιζαν να σφίγγονται στο λαιμό του,με τους δυο σωλήνες να κλείνουν σανσαγόνια δόκανου.

Τελικά κατάφερε να πετάξει τομικροσκόπιο στο πάτωμα και να τιναχτείόρθιος. Το μικροσκόπιο χίμηξε αμέσωςπρος το μέρος του και τυλίχτηκε γύρωαπό το πόδι του. Ο Χωλ το πέταξε πέρα

με μια κλοτσιά και τράβηξε γοργά τοενεργειακό πιστόλι του.

Το μικροσκόπιο έκανε να πάρει δρόμο,τσουλών-τας πάνω στους κοχλίεςρύθμισης. Ο Χωλ του έριξε, και το είδενα διαλύεται σ’ ένα σύννεφο απόμεταλλικά μόρια.

«Θεέ και Κύριε! » ψέλλισε ο Χωλ. Ταπόδια του έτρεμαν και κάθισε αδύναμασφουγγίζοντας τον ιδρώτα από τοπρόσωπό του. «Μα τι... » Έτριψε τονπονεμένο λαιμό του! «Τι ήταν πάλι αυτό;»

Η αίθουσα διασκέψεων ήταν

κυριολεκτικά ασφυ-χτικά γεμάτη απόκόσμο. Ο κάθε αξιωματικός τηςαποστολής στον Πλανήτη Μπλεβρισκόταν εκεί. Η διοικη-

τής Στέλα Μόρρισον χτύπησε στομεγάλο επιτελικό χάρτη με την άκρη τουλεπτού πλαστικού δείκτη της.

«Τούτη η μεγάλη πεδινή έκταση είναιιδανική για να χτιστεί η πόλη. Βρίσκεταικοντά σε νερό και οι καιρικές συνθήκεςποικίλλουν αρκετά για να έχουν οι ά-ποικοι και κάποιο θέμα για συζήτηση.Υπάρχουν μεγάλα αποθέματα απόδιάφορα ορυκτά και δε θα χρειάζεται νακάνουν καθόλου εισαγωγές. Πιο κει

απλώνεται το μεγαλύτερο δάσος τουπλανήτη. Αν έχουν μια στάλα μυαλό, θατο αφήσουν όπως έχει. Αλλά και ανθέλουν να το κάνουν χαρτοπολτό γιαεφημερίδες, δική τους υπόθεση».

Κοίταξε στα πρόσωπα των σιωπηλώναντρών ολόγυρα.

«Ας είμαστε ρεαλιστές. Μερικοί απόσας σκέφτονται ότι δε θα πρέπει ναδώσουμε το οκέυ στην ΥπηρεσίαΜετανάστευσης, αλλά να κρατήσουμετον πλανήτη για λογαριασμό μας, για ναξαναγυρίσουμε κάποτε. Η ιδέα μεσυναρπάζει όσο και τον καθένα σας,αλλά έτσι θα είχαμε σίγουρα άσκημα

μπλεξίματα. Δεν είναι δικός μας οπλανήτης. Ήρθαμε εδώ για να κάνουμεκάποια δουλειά. Όταν ολοκληρωθεί αυτήη δουλειά, θα φύγουμε για κάπου αλλού.Και η δουλειά σχεδόν τέλειωσε. Έτσι, αςτο ξεχάσουμε. Το μόνο που μένει τώραείναι να στείλουμε το σήμα που θα δίνειτο πράσινο φως και μετά ν’ αρχίσουμε ναμαζεύουμε τα μπαγκάζια μας».

«Έφτασε η εργαστηριακή αναφορά γιατα βακτήρια; » ρώτησε ο υποδιοικητήςΓουντ.

«Οπωσδήποτε φροντίζουμε ναεντοπίσουμε οτιδήποτε στο θέμα αυτό,αλλά, απ’ όσο ξέρω, δε βρέθηκε το

παραμικρό ώς τώρα. Νομίζω ότιμπορούμε να προ-χωρήσουμε και νάενημερώσουμε την Υ. Μ. Θα τους

ζητήσουμε να στείλουν ένα σκάφος ναμας παραλάβει

και να φέρει την πρώτη φουρνιά τωναποίκων. Δε βλέπω γιατί να—»Σταμάτησε απότομα.

Ψίθυροι και μουρμουρητά ακούστηκανστην αίθουσα. Κεφάλια γύρισαν προς τηνπόρτα.

Η διοικητής Μόρρισον έσμιξε ταφρύδια της. «Ταγ-μαχάρχα Χωλ,

επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι όταν τοσυμβούλιο συνεδριάζει κανένας δενεπιτρέπεται να διακόπτει! »

Ο Χωλ στεκόταν παραπαίοντας στοκατώφλι, κρατώντας για να στηριχτεί τοχερούλι της πόρτας. Με άδειο βλέμμακοίταξε ολόγυρα στην αίθουσαδιασκέψεων. Τελικά τα θολά μάτια τουστάθηκαν στον υπο-λοχαγό Φρέντλυ,που καθόταν κάπου στη μέση τηςαίθουσας.

«Έλα δω», τον πρόσταξε βραχνά.

«Ποιος; Εγώ; » Ο Φρέντλυ βούλιαξεακόμη πιο βαθιά στην καρέκλα του.

«Ταγματάρχα, τι σημαίνουν όλα αυτά; »ρώτησε θυμωμένα ο υποδιοικητής Γουντ.«Είσαι μεθυσμένος ή... » Είδε το πιστόλιστο χέρι του Χωλ. «Συνέβη τίποτα; »

Ανήσυχος, ο υπολοχαγός Φρέντλυσηκώθηκε, πλησίασε και άρπαξε τονΧωλ από τον ώμο. «Μα τι γίνεται; Τιτρέχει; »

«Έλα στο εργαστήριο».

«Ανακάλυψες τίποτα; » Ο υπολοχαγόςπεριεργάστηκε το πετρωμένο πρόσωποτου φίλου του «Τι βρήκες; »

«Έλα, σου λέω». Ο Χωλ άρχισε να

βαδίζει στο διάδρομο, με τον Φρέντλυστο κατόπι του. Άνοιξε την πόρτα τουεργαστηρίου και μπήκε με αργά βήματα.

«Τι τρέχει; » επανέλαβε ο Φρέντλυ.

«Το μικροσκόπιό μου».

«Το μικροσκόπιό σου; Ε, τι έκανε; » ΟΦρέντλυ τον

προσπέρασε και κοίταξε ολόγυρα. «Δεντο βλέπω πουθενά»

«Πάει».

«Πάει: Πού πάει: »

«Του έριξα και το διέλυσα».

«Του έριξες; » Ο Φρέντλυ κοίταξε τονάλλο. «Δεν καταλαβαίνω. Γιατί τουέριξες; »

Το στόμα του Χωλ ανοιγόκλεισε, αλλάκανένας ήχος δε βγήκε από μέσα.

«Είσαι καλά; » ρώτησε ο Φρέντλυανήσυχα. Ύστερα έσκυψε και σήκωσεένα μαύρο πλαστικό κουτί από ένα ράφικάτω από τον πάγκο. «Δε μου λες,πλάκα μου κάνεις; »

Ο υπολοχαγός έβγαλε το μικροσκόπιοτου Χωλ από το κουτί. «Τι εννοείς τοδιέλυσες; Εδώ είναι, στην κανονική τουθέση. Δε μου εξηγείς τώρα τι τρέχει,τελοσπάντων; Είδες τίποτα στομικροσκόπιο; Κανένα βακτηρίδιο; Κάτιθανατηφόρο; »

Ο Χωλ ζύγωσε το μικροσκόπιο αργά.'Ηταν το δικό του, γι’ αυτό δεν υπήρχεκαμία αμφιβολία. Πρόσεξε και τηγνώριμη γρατζουνιά πάνω από τονκοχλία για λεπτές ρυθμίσεις. Και ένααπό τα ελάσματα στήριξης της πλάκαςήταν ελαφρά λυγισμένο. όπως τοθυμόταν. Το άγγιξε διστακτικά με τοδάχτυλο.

Πριν πέντε λεπτά τούτο τομικροσκόπιο είχε δοκιμάσει να τονστραγγαλίσει. Και ήταν σίγουρος ότι τοείχε διαλύσει με το όπλο του.

«Είσαι σίγουρος ότι δε χρειάζεσαικανένα ψυχο-τέστ; » ρώτησε ανήσυχα οΦρέντλυ. «Μου φαίνεται σαν ναυποφέρεις από μετατραυματικό σοκ ήκάτι σοβαρότερο».

«Μπορεί και να χεις δίκιο»,μουρμούρισε ο Χωλ.

Το ψυχο-ρομπότ βούιζε,αφομοιώνοντας και ανα-

ΑΠΟΙΚΙΑ

λύοντας τα στοιχεία. Τελικά ταχρωματιστά κωδικά φωτάκια τουάλλαξαν από κόκκινα σε πράσινα.«Λοιπόν; » ρώτησε με αγωνία ο Χωλ.

«Σοβαρή ψυχική διαταραχή. Βαθμόςαστάθειας πάνω από το δέκα».

«Είναι πάνω από το σημείο κινδύνου; »

«Ναι, το όριο κινδύνου είναι στουςοχτώ βαθμούς. Το δέκα είναιασυνήθιστο, ιδίως για ένα πρόσωπο μετο δείκτη σου. Εσύ συνήθως δεν

ξεπερνάς το τέσσερα».

Ο Χωλ έγνεψε κουρασμένα. «Το ξέρω».

«Αν μπορούσες να μου δώσεις κι άλλαστοιχεία... »

Ο Χωλ έσφιξε τα δόντια του. «Δενμπορώ να σου πω τίποτα παραπάνω».

«Είναι παράνομο να κρύβειςπληροφορίες στη διάρκεια ενόςψυχοτέστ», δήλωσε αυστηρά τομηχάνημα. «Αν το κάνεις, αλλοιώνειςεσκεμμένα τη διάγνωσή μου».

Ο Χωλ σηκώθηκε. «Δεν μπορώ να σουπω περισσότερα. Πάντως παρατήρησεςυψηλό βαθμό διαταραχής, έτσι; »

«Εξακρίβωσα υψηλό βαθμό ψυχικήςαποδιοργάνωσης. Αλλά δεν είμαι σεθέση να πω τι σημαίνει ή γιατίσυμβαίνει».

«Ευχαριστώ». Ο Χωλ έκλεισε τομηχάνημα και γύρισε πίσω στο δωμάτιότου. Το κεφάλι του στριφογύριζε.Μήπως είχε αρχίσει να του στρίβει;Αλλά σε κάτι είχε ρίξει με το πιστόλιτου. Αργότερα, είχε ελέγξει τηνατμόσφαιρα του εργαστηρίου καιυπήρχαν αιωρούμενα μόρια μετάλλων,

ιδίως κοντά στο σημείο όπου είχεδιαλύσει με την ακτίνα του όπλου του τομικροσκόπιο.

Αλλά πώς μπορούσε να έχει συμβεί κάτιτέτοιο; Να ζωντανέψει ένα μικροσκόπιοκαι να του ριχτεί να τον σκοτώσει!

Όπως και να ’χε, ο Φρέντλυ το είχεβγάλει από το κουτί του, σώο καιανέπαφο. Αλλά, πάλι, πώς είχε γυρίσειπίσω στο κουτί του;

Έβγαλε τη στολή του και μπήκε στοντους. Άφησέ το ζεστό νερό να τρέχειστο κορμί του και άρχισε να σκέφτεται.Το ψυχο-ρομπότ του είχε πει ότι το

μυαλό του ήταν έντονα αναστατωμένο,αλλ’ αυτό μπορεί να ήταν το αποτέλεσμαμάλλον της εμπειρίας του παρά η αιτίατης. Είχε αρχίσει να λέει κάτι σχετικάστον Φρέντλυ, αλλά μετά σταμάτησε.Ποιος θα πίστευε μια τέτοια ιστορία;

Έκλεισε το ρουμπινέ και άπλωσε τοχέρι του να πάρει μια πετσέτα από τοκρεμαστάρι.

Η πετσέτα τυλίχτηκε γύρω από τονκαρπό του τραβώντας τον προς τον τοίχο.Το χνουδάτο ύφασμα τον πίεζε στοστόμα και τη μύτη. Ο Χωλ άρχισε ναπαλεύει ξέφρενα, προσπαθώντας ναλευτερωθεί. Ξαφνικά η πετσέτα τον

άφησε. Ο Χωλ έπεσε γλιστρώντας στοδάπεδο και χτύπησε το κεφάλι του στοντοίχο. Αστράκια έλαμψαν ολόγυρα καιμετά ένιωσε έναν έντονο πόνο.

Ανακαθίζοντας σε μια λιμνούλα ζεστούνερού, ο Χωλ κοίταξε στο κρεμαστάρι. Ηπετσέτα ήταν εντελώς ασάλευτη τώρα,όπως και οι άλλες δίπλα της. Τρειςπετσέτες στη σειρά, εντελώςπανομοιότυπες και όλες ακίνητες. Μήπωςτο είχε ονειρευτεί τελικά;

Στάθηκε όρθιος με πόδια που έτρεμαν,τρίβοντας το κεφάλι του. Αποφεύγονταςπροσεκτικά το κρεμαστάρι, βγήκε τοίχοτοίχο από το ντους και βρέθηκε πάλι στο

δωμάτιό του. Με επιφυλακτικές κινήσειςτράβηξε μια καινούρια πετσέτα από τομηχανικό διανομέα. Αυτή φαινόταν να’ναι φυσιολογική. Σκουπίστηκε καιξαναφόρεσε τη στολή του.

Η ζώνη του σφίχτηκε γύρω από τη μέσητου σαν να ’θελε να τον κόψει στα δυο.'Ηταν γερή κατασκευή, ενισχυμένη μεμεταλλικούς κρίκους για να στηρίζει τοόπλο και διάφορα άλλα αντικείμενα.Ζώνη και άνθρωπος άρχισαν νακυλιούνται στο πάτωμα, σε μια βουβήπάλη, με τον Χωλ να πασχίζει να τηνκάνει καλά. Η ζώνη αντιδρούσε σανμανιασμένο μετάλλινο φίδι, πουστριφογύριζε και χτύπαγε με λύσσα.Τελικά κατάφερε να τυλίξει τα δάχτυλά

του γύρω από τη λαβή του όπλου του.

Αμέσως η ζώνη εγκατέλειψε τον αγώνα.Ο Χωλ της έριξε γοργά και την έκανεσκόνη ύστερα σωριάστηκε σε μιακαρέκλα ανασαίνοντας σπασμωδικά.

Τα μπράτσα της καρέκλας τυλίχτηκανγύρω του. Αλλά τούτη τη φορά το όπλοήταν έτοιμο στο χέρι του. Χρειάστηκε ναρίξει έξι φορές πριν η καρέκλαπαραλύσει και τον αφήσει να σηκωθεί.

Στάθηκε μισόγυμνος στη μέση τουδωματίου, με το στήθος του ν’ανεβοκατεβαίνει λαχανιαστά.

«Δεν είναι δυνατό! » ψιθύρισε. «Πρέπεινα τρελάθηκα».

Με προσπάθεια κατάφερε να φορέσειτο παντελόνι και τις μπότες του. Βγήκεέξω στον έρημο διάδρομο. Μπαίνονταςστο ασανσέρ ανέβηκε στο τελευταίοπάτωμα.

Η διοικητής Μόρρισον σήκωσε ταμάτια από το γραφείο της, ακούγοντας τοχαρακτηριστό σφύριγμα, καθώς ο Χωλπερνούσε από το ρομποτικό έλεγχο τηςεισόδου.

«Είσαι οπλισμένος», του είπε ηδιοικητής αποδοκι-μαστικά.

Ο Χωλ κοίταξε το ενεργειακό πιστόλιστο χέρι του.

Ύστερα το άφησε πάνω στο γραφείο της.«Συγνώμη».

«Τι θέλεις; Τι σου συμβαίνει,τελοσπάντων; Πήρα την αναφορά από τοψυχο-ρομπότ. Λέει ότι έφτασες τουςδέκα βαθμούς μέσα στο τελευταίοεικοσιτετράωρο». Τον κοίταξεδιαπεραστικά. «Γνωριζόμαστε πολύκαιρό, Λώρενς. Τι σου συμβαίνει; »

Ο Χωλ πήρε μια βαθιά ανάσα. «Στέλα,νωρίτερα σήμερα... το μικροσκόπιό μουεπιχείρησε να με στραγγαλίσει».

Τα γαλανά μάτια της άνοιξαν διάπλατα.«Τι έκανε λέει! »

«Και μετά. καθώς έβγαινα από το ντους,μια πετσέτα προσπάθησε να με πνίξει.Της ξέφυγα, αλλά ενώ ντυνόμουνα, ηζώνη—» Σταμάτησε απότομα, βλέπονταςτην προϊσταμένη του να έχει τιναχτείπάνω.

«Φρουροί! » φώναξε η διοικητής.

«Στέλα, περίμενε! » Ο Χωλ κινήθηκεπρος το μέρος της. «Άκουσέ με. Τοπράγμα είναι σοβαρό. Κάτι δεν πάειδιόλου καλά. Τέσσερις φορές διάφορααντικείμενα επιχείρησαν να με

σκοτώσουν. Συνηθισμένα αντικείμεναπου ξαφνικά έγιναν θανάσιμα. Μπορεί ναείναι κάτι που παραβλέψαμε. 'Ισως ναείναι αυτό που γυρεύαμε. Ίσως—»

«Το μικροσκόπιο προσπάθησε να σεσκοτώσει, είπες; »

«Ζωντάνεψε ξαφνικά. Οι σωλήνες τουτυλίχτηκαν στο λαιμό μου».

Επακολούθησε παρατεταμένη σιωπή.«Το είδε αυτό κανένας άλλος εκτός απόσένα; »

«Όχι».

«Και συ πώς αντέδρασες; »

«Το διέλυσα με το όπλο μου».

«Έμειναν καθόλου υπολείμματα; »

«Όχι», παραδέχτηκε απρόθυμα ο Χωλ.«Για να πούμε την αλήθεια, τομικροσκόπιο βρέθηκε μετά ανέπαφο.Όπως ήταν και πριν. Πίσω στο κουτίτου».

«Μάλιστα... » Η διοικητής έγνεψεστους δυο φρουρούς που είχαν έρθειστο κάλεσμά της. «Οδηγήστε τονταγματάρχη Χωλ στο λοχαγό Τέυλορκαι μετά θέστε τον υπό περιορισμό

μέχρι να σταλεί πίσω στη Γη γιαεξετάσεις».

Η γυναίκα παρακολουθούσε ήρεμα,καθώς οι δυο φρουροί ασφάλιζαν ταμπράτσα του Χωλ με μαγνητι-κέςαρπαγές.

«Λυπάμαι, ταγματάρχα», είπε. «Εκτόςκι αν μπορέσεις ν’ αποδείξεις τηνιστορία σου, είμαι υποχρεωμένη να τηδεχτώ σαν ψυχωτική παραίσθηση. Καιτούτος ο πλανήτης δεν αστυνομεύεταιαρκετά για να μπορούμε να έχουμεψυχωτικά άτομα ελεύθερα. Θαμπορούσες να μας δημιουργήσειςπολλά προβλήματα».

Οι φρουροί άρχισαν να τον οδηγούνπρος την πόρτα και ο Χωλ τουςακολούθησε δίχως αντίσταση. Τοκεφάλι του στριφογύριζε, κουδούνιζεκαι βούιζε. Τελικά μπορεί πράγματι ναείχε χάσει τα λογικά του.

Έφτασαν στο γραφείο του λοχαγούΤέυλορ και ένας από τους φρουρούςπάτησε το κουδούνι.

«Ποιος είναι; » ρώτησε με στριγκήφωνή η ρομπο-πόρτα.

«Διαταγή της διοικητού Μόρρισον ναπαραδώσουμε αυτό τον κρατούμενοστο λοχαγό Τέυλορ».

Η ρομπο-πόρτα φάνηκε να διστάζει γιαμια στιγμή. «Ο λοχαγός είναιαπασχολημένος».

«Πρόκειται για έκτακτη υπηρεσιακήανάγκη».

Ακούστηκε ένας βόμβος από τουςμηχανισμούς, καθώς το ρομπότπροσπαθούσε να πάρει μια απόφαση.«Σας έστειλε η διοικητής; »

«Ναι. Άνοιξε αμέσως! »

«Μπορείτε να μπείτε*, υποχώρησετελικά το ρομπότ. Τράβηξε τις ασφάλειεςαπελευθερώνοντας την πόρτα.

Ο φρουρός έσπρωξε το πόμολο καιάνοιξε, για να κοκαλώσει στο κατώφλι.

Ο λοχαγός Τέυλορ ήταν πεσμένος στοπάτωμα, με το πρόσωπο μελιτζανί και ταμάτια πεταγμένο έξω. Μονάχα το κεφάλικαι τα πόδια του ξεχώριζαν. Ένα κόκκινοκαι άσπρο χαλί ήταν τυλιγμένο γύρω απότο κορμί του, σφίγγοντάς τοναδυσώπητα, ολοένα και πιο δυνατά.

Ο Χωλ βούτηξε στο πάτωμα κι άρχισενα τραβά το χαλί. «Γρήγορα! »βρυχήθηκε. «Αρπάξτε το! »

Οι τρεις τους άρχισαν να το τραβούνμαζί. Το χαλί αντιστεκόταν.

«Βοήθεια! » φώναξε αδύναμα ο Τέυλορ.

«Προσπαθούμε! » Συνέχισαν νατραβούν με όλη τους τη δύναμη. Τελικά,κάποια στιγμή, το χαλί χαλάρωσε καιτους έμεινε στο χέρι. Ύστερα άρχισε νασέρνεται γοργά προς την ανοιχτή πόρταΈνας από τους φρουρούς του έριξε και τοδιέλυσε.

Ο Χωλ έτρεξε στη βιντεοθόνη και μεχέρι που έτρεμε κάλεσε τον αριθμόεπείγουσας ανάγκης της διοι-κητού.

Το πρόσωπό της φάνηκε στην οθόνη.

«Βλέπεις! » της φώναξε βραχνά.

Το βλέμμα της πέταξε πίσω του στονΤέυλορ που ήταν πεσμένος στο πάτωμα,με τους δυο φρουρούς γονατισμένουςδίπλα του και με τα όπλα τους ακόμη στοχέρι.

«Τι... τι συνέβη; »

«Του επιτέθηκε ένα χαλί». Ο Χωλχαμογέλασε σκυθρωπά. «Ποιος είναι οτρελός τώρα; »

«Θα στείλω κάτω μια ομάδαασφαλείας». Ανοιγόκλεισε τα μάτια της.«Αμέσως τώρα Αλλά πώς—»

«Διάταξέ τους να έχουν τα όπλα τους

έτοιμα. Και καλύτερα να χτυπήσειγενικός συναγερμός ώστε ναπροετοιμαστούν όλοι».

Ο Χωλ ακούμπησε τέσσερα αντικείμεναστο γραφείο της διοικητού Μόρρισον:ένα μικροσκόπιο, μια πετσέτα, μιαμετάλλινη ζώνη και ένα μικρόασπροκόκ-κινο χαλί.

Στη θέα του η γυναίκα έκανε πίσωανήσυχη. «Είσαι σίγουρος; » ρώτησε τονΧωλ.

«Είναι ακίνδυνα, τώρα. Αυτό είναι τοπιο παράξενο. Πριν λίγες ώρες τούτη ηπετσέτα προσπάθησε να με πνίξει. Της

ξέφυγα διαλύοντάς την κυριολεκτικά.Και να τη πάλι ανέπαφη! Όπως ήτανπάντοτε. Ακίνδυνη και αβλαβής».

Ο λοχαγός Τέυλορ άγγιξε επιφυλακτικάτο ασπρο-κόκκινο χαλί. «Τούτο είναι τοχαλί μου. Το έφερα από τη Γη. Ητανδώρο της γυναίκας μου. Του... του είχααπόλυτη εμπιστοσύνη».

Κοίταξαν ο ένας τον άλλον.

«Κάναμε σκόνη και το χαλί»,υπογράμμισε ο Χωλ. Ακολούθησεσιωπή.

«Αν δεν ήταν αυτό το χαλί», ρώτησε

τελικά ο Τέυλορ, «τότε τι μου επιτέθηκε;»

«Ίσως κάτι που έμοιαζε μ’ αυτό τοχαλί», αποκρίθηκε ο Χωλ αργά. «Καιεκείνο που επιτέθηκε σε μένα έμοιαζε μετούτη εδώ την πετσέτα».

Η διοικητής Μόρρισον σήκωσε το χαλίκαι το κράτησε στο φως. «Δεν είναι παράένα συνηθισμένο χαλί! θα ήταν αδύνατονα σου επιτεθεί! »

«Αυτό είναι σίγουρο», συμφώνησε οΧωλ. «Περάσαμε αυτά τα αντικείμενααπό κάθε τεστ που μπορούσαμε ναφανταστούμε. Είναι αυτό ακριβώς που

δείχνουν, με όλα τα φυσιολογικά τουςσυστατικά εντελώς αδρανή, άψυχααντικείμενα. Είναι εντελώς αδύνατοκάποιο από αυτά να ζωντάνεψε και ναμας ρίχτηκε».

« Ομως κάτι μας ρίχτηκε», του θύμισε οΤέυλορ. «Κάτι προσπάθησε να μεσκοτώσει. Και αν δεν ήταν τούτο το χαλί.τι άλλο μπορεί να ήταν; »

Ο υπολοχαγός Ντοντς έχωσε το χέριστο συρτάρι ψάχνοντας για τα γάντιατου. Βιαζόταν. Ολόκληρη η ομάδα τουείχε κληθεί να συγκεντρωθεί γιαεπείγουσα υπηρεσία.

«Μα πού τα;... » μουρμούρισε. «Τι στοδιάβολο! »

Πάνω στο κρεβάτι του υπήρχαν δυοπανομοιότυπα ζευγάρια γάντια, το έναδίπλα στο άλλο.

Ο Ντοντς έσμιξε απορημένα τα φρύδιατου, ξύνον-τας το κεφάλι του. Πώςγινόταν αυτό; Είχε μονάχα ένα ζευγάρι.Το δεύτερο πρέπει ν’ ανήκε σε κάποιονάλλο. Ο Μπομπ Ουέσλυ είχε έρθει γιαχαρτιά το προηγούμενο βράδυ ίσως να τα’χε ξεχάσει αυτός.

Η βιντεοθόνη άναψε πάλι. «Όλα ταμέλη του προσωπικού να παρουσιαστούν

αμέσως. Επαναλαμβάνω: Όλα τα μέλητου προσωπικού να παρουσιαστούναμέσως. Γενική συγκέντρωση έκτακτηςανάγκης».

«Εντάξει, το ακούσαμε! » γρύλισε οΝτοντς ανυπόμονα. Άρπαξε ένα ζευγάριγάντια κι άρχισε να το περνά στα χέριατου.

Μόλις φορέθηκαν τα γάντια, τα χέριατου κατέβηκαν από μόνα τους στη μέσητου. Τα δάχτυλά τους σφίχτηκαν στηλαβή του όπλου, τραβώντας το από τηθήκη του.

«Τι στο δαίμονα! » ψέλλισε ο Ντοντς

εμβρόντητος. Τα γάντια σήκωσαν τοπιστόλι, με την κάννη στραμμένη στοστήθος του.

Το δάχτυλό του σφίχτηκε στησκανδάλη. Ακούστηκε κάτι σαν βροντή.Το μισό στήθος του Ντοντς διαλύθηκε.Ό, τι απόμεινε από το κορμί τουσωριάστηκε αργά στο πάτωμα, με τοστόμα ακόμη ανοιχτό σε μια έκφρασηέκπληξης.

Ο δεκανέας Τέννερ διέσχιζε βιαστικάτον περίβολο πηγαίνοντας προς τοκεντρικό οίκημα μόλις ακούστηκε ηκλήση του γενικού συναγερμού.

Στην είσοδο του κτηρίου κοντοστάθηκεγια να βγάλει τις μπότες του με τακαρφιά. Ύστερο κοίταξεσυνοφρυωμένος. Στο κατώφλι υπήρχανδυο χαλάκια ασφαλείας αντί για ένα.

Τέλος πάντων, δεν είχε σημασία. Και ταδυο ήταν ίδια. Πάτησε στο ένα από ταχαλάκια και περίμενε. Η επιφάνεια τουχαλιού έστειλε ένα υψίσυχνο ρεύμα σταπόδια του, σκοτώνοντας τα τυχόν σπόριαή τους μικροοργανισμούς που είχανκολλήσει εκεί όσο ήταν έξω.

Ύστερα προχώρησε και μπήκε στοκτήριο.

Μια στιγμή αργότερα ο υπολοχαγόςΦούλτον έφτανε τρεχάτος στην πόρτα.Έβγαλε βιαστικά τις μπότες πορείας καιπάτησε στο πρώτο χαλάκι που βρέθηκεμπροστά του.

Το χαλάκι τυλίχτηκε στα πόδια του.

«Ει! » φώναξε έκπληκτος ο Φούλτον.«Ασ’ τα πόδια μου! »

Προσπάθησε ν’ απελευθερωθεί, αλλάτο χαλάκι δεν εννοούσε να τον αφήσει. ΟΦούλτον άρχισε να φοβάται. Τράβηξε τοόπλο του, αλλά δεν τολμούσε να ρίξειστα πόδια του.

«Βοήθεια! » ξεφώνισε.

Δυο στρατιώτες πλησίασαν τρέχοντας.«Τι συμβαίνει, κύριε υπολοχαγέ; »

«Ξεκολλήστε αυτό το πράγμα από πάνωμου! »

Οι στρατιώτες άρχισαν να γελάνε.

«Δεν είναι αστείο! » φώναξε οΦούλτον, με το πρόσωπό του να γίνεταιξαφνικά άσπρο σαν πανί. «Μου τσακίζειτα πόδια! Μου—»

Άρχισε να ουρλιάζει. Οι στρατιώτες

άρχισαν να τραβούν το χαλί με μανία. ΟΦούλτον έπεσε, σφαδάζοντας καισπαρταρώντας, δίχως να σταματήσει ναουρλιάζει. Τελικά οι στρατιώτεςκατάφεραν να ξεκολλήσουν μια άκρητου χαλιού.

Η σάρκα στα πόδια του Φούλτον είχεεξαφανιστεί εντελώς, και δε φαινόταναπό κάτω παρά μονάχα γυμνό τοκόκαλο, ήδη μισολιωμένο κι αυτό.

«Τώρα ξέρουμε», δήλωσε ο Χωλσκυθρωπά. «Πρόκειται για κάποιο είδοςοργανικής ζωής».

Η διοικητής Μόρρισον στράφηκε προς

το δεκανέα Τέννερ. «Είπες πως είδες δύοχαλάκια μπαίνοντας στο κτήριο; »

«Μάλιστα, κυρία. Δύο. Πάτησα στο...στο ένα απ’ αυτά. Μετά προχώρησαμέσα».

«Στάθηκες τυχερός. Πάτησες στοσωστό χαλάκι».

«Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί»,υπογράμμισε ο Χωλ. «Όλοι πρέπει ναέχουν τα μάτια τέσσερα για τυχόν διπλάαντικείμενα. Κατά τα φαινόμενα, ό, τι κιαν είναι, απομιμείται αντικείμενα πουβρίσκει. Κάτι σαν χαμαιλέοντας. Τεχνικήκαμουφλάζ».

«Δύο», μουρμούρισε η ΣτέλαΜόρρισον κοιτάζοντας τα δύοανθοδοχεία, ένα σε κάθε άκρη τουγραφείου της. «θα είναι δύσκολο ναξεχωρίσουμε τι είναι τι. Δύο πετσέτες,δύο βάζα, δύο καρέκλες... Μπορεί ναυπάρχουν ένα σωρό πράγματα που είναιεντάξει. Όλα τα όμοια να είναιφυσιολογικά εκτός από ένα».

«Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν πρόσεξατίποτα το ασυνήθιστο στο εργαστήριο.Δεν υπάρχει τίποτα αφύσικο σ’ έναδεύτερο μικροσκόπιο. Ταίριαζε απόλυταστο περιβάλλον».

Η διοικητής αποτραβήχτηκε από τα δύο

όμοια ανθοδοχεία. «Τι λες γι’ αυτά;Μπορεί το ένα τους να είναι... ό, τι είναι,τελοσπάντων; »

«Υπάρχουν πολλά διπλά πράγματα.Ζευγάρια από τη φύση τους. Παπούτσια,ρούχα, έπιπλα... Δεν είχα προσέξειεκείνη την επιπλέον καρέκλα στοδωμάτιό μου. Μετά υπάρχουν ένα σωρόεφόδια. Είναι αδύνατο να ’ναι σίγουροςκανείς. Και μερικές φορές—»

Τον διέκοψε το άναμμα τηςβιντεοθόνης. Στο κρύσταλλο φάνηκε τοπρόσωπο του υποδιοικητή Γουντς.«Στέλα, άλλο ένα θύμα», ανακοίνωσε.

«Ποιος είναι τούτη τη φορά; »

«Ένας αξιωματικός, ο υπολοχαγόςΝτοντς, διαλυμένος κυριολεκτικά.Μονάχα κάτι κουμπιά και το πιστόλι τουέμειναν.

«Έτσι μας κάνουν τρεις», ψιθύρισε ηδιοικητής. «Αν είναι οργανικό πλάσμα,κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει να τοκαταστρέψουμε», μουρμούρισε ο Χωλ.«Έχουμε ήδη κάψει μερικά, και μάλλοντα εξοντώσαμε. Δηλαδή, είναι τρωτά!Αλλά δεν ξέρουμε πόσα μπορεί ναυπάρχουν. Καταστρέψαμε πέντε ή έξι.Μπορεί να διαθέτουν απείρως διαιρετάσώματα. Κάποιο είδος πρωτοπλαστικής

αμοιβάδας».

«Και στο μεταξύ... »

"Στο μεταξύ, είμαστε στο έλεός του. Ήστο έλεός τους. Είναι η θανατηφόραμορφή ζωής που γυρεύαμε, καμιάαμφιβολία γι’ αυτό. Έτσι εξηγείται πώςκάθε άλλη ζωή που βρήκαμε ήτανακίνδυνη. Τίποτα δε θα μπορούσε ν’ανταγωνιστεί με κάτι τέτοιο. Δε λέω,έχουμε και δικά μας μιμητικά πλάσματα,έντομα και φυτά. Με-τά υπάρχει κιεκείνος ο στριφτός γυμνοσάλιαγκας της

Αφροδίτης. Αλλά κανένα τους δε φτάνειστο σημείο αυτό».

«Μπορεί να σκοτωθεί, όμως. Εσύ οίδιος το είπες. Αυτό σημαίνει πως έχουμεμια ελπίδα».

«Αν μπορέσουμε να το εντοπίσουμε», οΧωλ κοίταξε ολόγυρα στο δωμάτιο. Δυοκάπες ήταν κρεμασμένες δίπλα στηνπόρτα. 'Ηταν άραγε δύο και μια στιγμήπριν;

Έτριψε το μέτωπό του κουρασμένα.«Πρέπει να βρούμε κάποιο δηλητήριο ήκαυστικό, κάτι που να τα καταστρέψειομαδικά. Δεν μπορούμε να καθόμαστε μεσταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας πότεθα μας επιτεθούν. Χρειαζόμαστε κάτι πουνα ραντίζεται. Με αυτή τη μέθοδο,

άλλωστε, ξεφορτωθήκαμε κι εκείνουςτους γυμνοσάλιαγκες».

Η διοικητής κοιτούσε πίσω του, σανμαρμαρωμένη.

Ο Χωλ γύρισε για ν’ ακολουθήσει τοβλέμμα της. «Τι τρέχει; »

«Τώρα προσέχω ότι υπάρχουν δυοχαρτοφύλακες σ’ εκείνη τη γωνιά.Προηγουμένως υπήρχε μονάχα ένας...νομίζω». Κούνησε το κεφάλι τηςαπελπισμένα. «Πώς θα τα ξεχωρίζουμε;Αυτή η ιστορία άρχισε να μ’ εξαντλεί».

«Σου χρειάζεται ένα γερό ποτό».

Το πρόσωπό της φωτίστηκε κάπως.«Καλή ιδέα! Όμως—»

«Τι όμως; »

«Δε θέλω ν’ αγγίξω τίποτα. Δεν υπάρχειτρόπος να ξεχωρίσω τι είναι τι».Πασπάτεψε το ενεργειακό όπλο στη ζώνητης. «Με τρώει συνέχεια το χέρι μου νατο τραβήξω και ν’ αρχίσω να ρίχνω στοκαθετί».

«Είναι αντίδραση πανικού. Αλλά, απότην άλλη μεριά, είναι γεγονός ότι μαςκαταβροχθίζουν έναν έναν».

Ο λοχαγός Άνγκερ άκουσε την κλήση

συναγερμού στα ακουστικά του κράνουςτου. Σταμάτησε αμέσως τη δουλειά,μάζεψε στα χέρια του τα δείγματα πουείχε συγκεντρώσει και προχώρησεβιαστικά προς το όχημα-

'Ηταν παρκαρισμένο πιο κοντά απ’ όσοτο θυμόταν. Κοντοστάθηκε απορημένος.Κι όμως, ήταν εκεί: ένα γυαλιστερόμικρό κωνικό όχημα, με τις ερπύ-στριέςτου γερά στηριγμένες στο μαλακό χώμακαι με την πόρτα του ανοιχτή.

Ο Άνγκερ το πλησίασε γοργά,κρατώντας προσεκτικά τα δείγματά του.Άνοιξε το χώρο αποθήκευσης στο πίσωμέρος και απίθωσε μέσα αυτά που

κρατούσε. Ύστερα πέρασε μπροστά καικάθισε στο τιμόνι.

Γύρισε το διακόπτη. Το μοτέρ δενάναψε. Αυτό ήταν παράξενο. Ενώπροσπαθούσε να καταλάβει τι γινόταν,πρόσεξε κάτι που τον ξάφνιασε.

Καμιά εκατοστή μέτρα μακριά,ανάμεσα στα δέντρα, υπήρχε ένα άλλοόχημα πανομοιότυπο με το δικό του.Βρισκόταν στο σημείο που θυμόταν ναείχε παρκάρει προηγουμένως. Αλλά,βέβαια, αυτός βρισκόταν κιόλας μέσαστο δικό του. Το δεύτερο όχημα πρέπειν’ ανήκε σε κάποιον άλλο που επίσης θαείχε βγει για να μαζέψει δείγματα.

Ο Άνγκερ έκανε πάλι να βγει.

Η πόρτα έκλεισε ολόγυρά του. Τοκάθισμα διπλώθηκε πάνω από το κεφάλιτου. Το ταμπλό οργάνων έγινε μαλακόκαι άρχισε να λιώνει σαν κερί. Τουξέφυγε μια βραχνή κραυγή... Πνιγόταν.Άρχισε να παλεύει να βγει έξω,σπρώχνοντας με χέρια και με πόδια.Υπήρχε κάποια υγρασία ολόγυρα, κάποιουγρό που έρρεε ζεστό και αφριστό στησάρκα του.

Κάτι σαν γουργουρητό βγήκε από τολαρύγγι του.

Το κορμί του ήταν κιόλας σκεπασμένο

ολόκληρο. Το όχημα είχε μεταμορφωθείσε κάτι ρευστό. Προσπάθησε ναλευτερώσει τα χέρια του αλλά ήταναδύνατο.

Και μετά άρχισε ο πόνος. Ένιωσε ναδιαλύεται. Μόλις που πρόλαβε νασυνειδητοποιήσει τι ήταν το υγρό.

'Ηταν οξύ, πεπτικό οξύ. Βρισκότανμέσα σ’ ένα στομάχι.

«Μην κοιτάζεις! » φώναξε η ΓκέιλΤόμας.

«Γιατί όχι; » Ο δεκανέας-Χέντριξ τη

ζύγωσε κολυμπώντας, χαμογελώνταςπονηρά. «Γιατί να μην κοιτάζω; »

«Γιατί θα βγω έξω».

Ο ήλιος έλαμπε πάνω από τη λίμνη. Οιαχτίδες του στραφτάλιζαν και χόρευανπάνω στο νερό. Ολόγυρα υψώνοντανπανύψηλα δέντρα ντυμένα με βρύα,σιωπηλοί γίγαντες ανάμεσα στ’ανθισμένα κλήματα και θάμνα.

Η Γκέιλ βγήκε στην ακτή, τινάζοντας τανερά από πάνω της και παραμερίζονταςτα μαλλιά από τα μάτια της. Στο δάσοςεπικρατούσε σιγαλιά. Δεν ακουγότανκανένας ήχος εκτός από το πάφλασμα

των μικρών κυμάτων. Απείχαν πολύ απότις εγκαταστάσεις του καταυλισμού.

«Πότε μπορώ να κοιτάξω; » ρώτησε οΧέντριξ, κολυμπώντας σε κύκλους με ταμάτια κλειστά.

«Σε λίγο». Η Γ κέιλ προχώρησεανάμεσα στα δέντρα φτάνοντας στοσημείο όπου είχε αφήσει τη στολή της.Ένιωθε τις ζεστές ηλιαχτίδες ναχαϊδεύουν τους γυμνούς ώμους και ταμπράτσα της. Κάθισε στο γρασίδι καισήκωσε από κάτω το χιτώνιο και τοπαντελόνι της.

Τίνάξε τα φύλλα και τις ξερές φλούδες

από το χιτώνιο και άρχισε να το περνάπάνω από το κεφάλι της.

Πίσω στο νερό ο δεκανέας Χέντριξπερίμενε υπομονετικά, συνεχίζοντας τουςκύκλους του. Η ώρα περνούσε. Δενακουγόταν το παραμικρό. Ανοιξε ταμάτια του. Η Γκέιλ δε φαινόταν πουθενά.

«Γκέιλ; » φώναξε.

Απόλυτη σιωπή.

«Γκέιλ! »

Καμία απάντηση.

Ο δεκανέας Χέντριξ κολύμπησε γοργάπρος την όχθη και βγήκε από το νερό.Μ’ ένα σάλτο βρέθηκε δίπλα στη στολήτου, κανονικά διπλωμένη στην άκρη τηςλίμνης. Σκύβοντας τράβηξε το πιστόλιτου. «Γκέιλ! »

Το δάσος παρέμεινε σιωπηλό. Δενακουγόταν ούτε ψίθυρος. Στάθηκεκοιτάζοντας ολόγυρα με σμιγμένα ταφρύδια. Σιγά σιγά, παρά το ζεστό ήλιο,ένας παγερός φόβος άρχισε να τονκυριεύει.

«Γκέιλ! ΓΚΕΪΛ! »

Αλλά και πάλι είχε σαν απάντηση τη

σιωπή.

Η διοικητής Μόρρισον ήταν πολύανήσυχη. «Κάτι πρέπει να κάνουμε! »είπε. «Δεν μπορούμε να μένουμεαδρανείς. Ήδη σε τριάντα επιθέσειςχάσαμε δέκα άτομα. Απώλειες ενόςτρίτου είναι πολύ υψηλό ποσοστό».

Ο Χωλ σήκωσε τα μάτια από τηδουλειά του. «Τουλάχιστον ξέρουμε μετι έχουμε να κάνουμε. Είναι κάποιοείδος πρωτοπλάσματος, με απεριόριστηπροσαρμοστικότητα». Σήκωσε τονκύλινδρο του σπρέι. «Νομίζω ότι αυτόθα μας δώσει μια ιδέα πόσα από δαύ-ταυπάρχουν».

«Τι περιέχει; »

«Μια ένωση αρσενικού και υδρογόνουσε αέρια μορφή. Λέγεται αρσίνη».

«Και τι θα κάνεις μ’ αυτή; »

Ο Χωλ ασφάλισε το κράνος του. Ηφωνή του ερχόταν τώρα από τ’ακουστικά της διοικητού. «Θα σκορπίσωαέριο σε όλο το εργαστήριο. Νομίζω ότιυπάρχουν πολλά από αυτά τα πλάσματαεδώ μέσα, περισσότερα απ’ οπουδήποτεαλλού».

«Γιατί ειδικά εδώ μέσα; »

«Γιατί εδώ υπάρχουν όλα τα δείγματαπου συγκεντρώσαμε από την αρχή, κιεδώ συναντήσαμε το πρώτο από ταπλάσματα. Νομίζω ότι ήρθαν μαζί με ταδείγματα ή καμουφλαρισμένα σανδείγματα, και μετά εξαπλώθηκαν και σταυπόλοιπα κτήρια».

Η διοικητής ασφάλισε και το δικό τηςκράνος το ίδιο έκαναν και οι τέσσεριςφρουροί που τη συνόδευαν. «Η αρσίνηείναι θανατηφόρα και για τουςανθρώπους, έτσι; »

Ο Χωλ έγνεψε καταφατικά. «Θα πρέπεινα προσέχουμε. Μπορούμε να τηχρησιμοποιήσουμε εδώ για ένα

περιορισμένο πείραμα και τίποταπερισσότερο».

Ρύθμισε την παροχή οξυγόνου στοκράνος του.

«Αν φέρει κανένα αποτέλεσμα, θαπάρουμε μια ιδέα για την έκταση τηςμόλυνσης. Θα ξέρουμε καλύτερα τιέχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε. Μπορεί τοπράγμα να είναι πιο σοβαρό απ’ ό, τιφανταζόμαστε».

«Τι θες να πεις; » τον ρώτησε καθώςρύθμιζε το δικό της οξυγόνο.

«Υπάρχουν εκατό άνθρωποι σε τούτη

τη μονάδα στον Πλανήτη Μπλε. Όπωςέχει η κατάσταση τώρα, το χειρότερο πουμπορεί να συμβεί είναι να μας φάνε ένανέναν. Αλλ’ αυτό δεν είναι τίποτα.Μονάδες εκατό ανθρώπων χάνονταικαθημερινά στ’ άστρα. Είναι ένα ρίσκοπου πρέπει να λάβουν υπόψη όλοι όσοικατεβαίνουν πρώτοι σ’ έναν πλανήτη. Σετελική ανάλυση, είναι κάτι σχετικάασήμαντο».

«Σχετικά με τι; »

«Αν είναι πλάσματα που διαιρούνταιεπ’ άπειρον, τότε καλύτερα να τοξανασκεφτούμε πριν αποφασίσουμε ναεγκαταλείψουμε τον πλανήτη. Θα ήταν

καλύτερα να μείνουμε και ναφαγωθούμε όλοι, παρά να ρισκάρουμενα μεταφέρουμε την απειλή πίσω στοηλιακό σύστημα».

Τον κοίταξε έντονα. «Αυτό είναι πουθέλεις να εξακριβώσεις; Κατά πόσοέχουν τη δυνατότητα της απει-ρικήςδιαίρεσης; »

«Προσπαθώ να εξακριβώσω με τιέχουμε να κάνουμε. Μπορεί ναυπάρχουν μονάχα λίγα από δαύτα. Ήμπορεί να είναι εξαπλωμένα παντού».Έκανε μια αόριστη γενική κίνηση με τοχέρι του. «Ίσως τα μισά αντικείμενα σετούτο το δωμάτιο να μην είναι αυτό που

δείχνουν να είναι... Είναι φοβερό ότανμας επιτίθενται, αλλά θα ήταν ακόμηφοβερότερο αν δεν το έκαναν».

«Φοβερότερο; » επανέλαβε η διοικητήςμε απορία.

«Η μιμητική τους ικανότητα αγγίζει τοτέλειο. Σε ό, τι αφορά τα ανόργανααντικείμενα, τουλάχιστον. Κοίταξα μέσααπό ένα τέτοιο πλάσμα, Στέλα, όταν είχεπάρει τη μορφή του μικροσκοπίου μου.Μεγέθυνε, εστίαζε, αντανακλούσε,ακριβώς όπως ένα κανονικόμικροσκόπιο. Είναι ένας μιμητισμός πουξεπερνά το καθετί που φανταστήκαμεποτέ. Δεν περιορίζεται μονάχα στην

επιφάνειά, αλλά φτάνει ώς τα εσωτερικάστοιχεία που αποτελούν το αντικείμενο».

«θέλεις να πεις ότι ένα από δαύτα θαμπορούσε να έρθει στη Γ η μαζί μας; Μετη μορφή ρούχου ή οποιουδήποτεαντικειμένου; » Ανατρίχιασε στη σκέψη.

«Υποθέτουμε ότι πρόκειται για κάποιοείδος πρωτοπλάσματος. Μια τέτοιαπλαστικότητα υποδηλώνει απλή βασικήδομή... κι αυτό με τη σειρά τουυποδηλώνει αναπαραγωγή με διαίρεση.Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μπορεί ναμην υπάρχουν όρια στη δυνατότηταπολλαπλασιασμού του. Οι διαλυτικέςτου ικανότητες μου θυμίζουν τα απλά,

μονοκύτταρα πρωτόζωα».

«Λες να έχουν νοημοσύνη; »

«Δεν ξέρω. Ελπίζω όχι». Ο Χωλσήκωσε το σπρέι. «Όπως και να ’χει,αυτό θα μας βοηθήσει να εξακριβώσουμετην έκταση του κακού. Και, ώς ένασημείο, να επαληθεύσω την υποψία μουότι είναι αρκετά απλοί οργανισμοί για ν’αναπαράγονται με διαίρεση... τοχειρότερο που θα μπορούσε να συμβείαπό τη δική μας άποψη. Ας αρχίσουμε».

Κράτησε το σπρέι σφιχτά και πάτησε τησκανδάλη, στρέφοντας αργά το στόμιογύρω στο εργαστήριο. Η διοικητής και οι

τέσσερις φρουροί στέκονταν σιωπηλοίπίσω του. Τίποτα δε φάνηκε να σαλεύει.Ο ήλιος έλαμπε από το παράθυρο,αστράφτοντας στα τρυβλία με τιςκαλλιέργειες και τ’ άλλα όργανα.

Ύστερα από λίγες στιγμές ο Χωλ έπαψενα πιέζει τη σκανδάλη.

«Δεν είδα τίποτα», είπε η διοικητήςΜόρρισον. «Είσαι σίγουρος ότι έκανεςκάτι; »

«Η αρσίνη είναι άχρωμη. Αλλά μηνανοίξεις το κράνος σου. Είναιθανατηφόρο αέριο. Και μην κινείσαι».

Στάθηκαν εκεί, περιμένοντας.

Για κάμποσες στιγμές δε συνέβαινετίποτα. Μετά...

«Ω Θεέ μου! » ψιθύρισε η διοικητήςΜόρρισον.

Στην άλλη άκρη του εργαστηρίου μουθήκη με αντι-κειμενοφόρες πλάκεςτρεμούλιασε ξαφνικά. Κυμάτιζε καιβούλιαζε αρχίζοντας να ρέει. Ύστεραέχασε εντελώς κάθε σχήμα... και στηνάκρη του πάγκου έμεινε τώρα μιαόμορφη μάζα σαν ζελές. Απότομα άρχισενα τρέχει προς το πάτωμα,τρεμουλιάζοντας καθώς κυλούσε.

«Εκεί κάτω! »

Μια λυχνία Μπούνσεν έλιωνε και έρρεεπαραδίπλα. Ολόγυρα στο δωμάτιοδιάφορα αντικείμενα άρχισαν ν’αποκτούν ζωή. Ένα μεγάλο γυάλινοαποστα-κτικό κέρας βούλιαξε προς ταμέσα για να μεταμορφωθεί σε μιαπλαστική μάζα. Ύστερα μια βάσηδοκιμαστικών σωλήνων... ένα ράφι μεχημικά...

«Προσέξτε! » φώναξε ο Χωλσαλτάροντας πίσω.

Μια τεράστια γυάλινη προστατευτικήκαμπάνα έσκασε με κούφιο θόρυβο

μπροστά του. Ναι, ήταν ένα μοναδικόπελώριο κύτταρο, καμία αμφιβολία γι’αυτό. Μπορούσε να διακρίνει αμυδράτον πυρήνα, το κυτταρικό τοίχωμα και τασκληρά κενοτόπια που έπλεαν στοκυτόπλασμα.

Σιφώνια, λαβίδες, ένα γουδί... όλαέρρεαν και κυλούσαν τώρα. Τα μισάαντικείμενα στο δωμάτιο παρουσίαζανκίνηση. Είχαν μιμηθεί σχεδόν τα πάνταεκεί μέσα. Για κάθε μικροσκόπιο, γιακάθε σωλήνα, βα-ζάκι και μπουκάλιυπήρχε κι ένα αντίγραφο...

Ένας από τους φρουρούς είχε τραβήξειτο πιστόλι του. Ο Χωλ του το πέταξε από

το χέρι. «Μην πυροβολείτε! Η αρσίνηείναι εύφλεκτη. Καλύτερα να φύγουμεαπό δω μέσα. Μάθαμε ό, τι θέλαμε ναμάθουμε».

Άνοιξαν γοργά την πόρτα τουεργαστηρίου και βγήκαν στο διάδρομο.Ο Χωλ έκλεισε αμέσως την πόρτα του,και την κλείδωσε.

«Την έχουμε άσχημα, ε; » ρώτησε ηδιοικητής Μόρ-ρισον.

«Δεν τη γλιτώνουμε με τίποτα. Ηαρσίνη τα ενόχλησε αρκετά περισσότερημπορεί και να τα σκότωνε Αλλά δεδιαθέτουμε τόση αρσίνη. Εξάλλου,

ακόμη και αν πλημμυρίζαμε με δαύτητον πλανήτη, δε θα μπορούσαμε ναχρησιμοποιήσουμε τα όπλα μας».

«Γιατί να μην εγκαταλείψουμε τονπλανήτη; »

«Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε ναμολύνουμε όλο το δικό μας σύστημα».

«Αν μείνουμε εδώ θα διαλυθούμε καιθα φαγωθούμε ένας ένας», παρατήρησεη διοικητής.

«Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε να μαςστείλουν κι άλλη αρσίνη. Αλλά έτσι θακαταστρέφαμε και κάθε άλλη μορφή

ζωής στον πλανήτη. Δε θα ’μενε σχεδόντίποτα».

«Τότε ας καταστρέψουμε κάθε ζωήαπό τον πλανήτη! Αν δεν υπάρχει άλλοςτρόπος ας αποστειρώσουμε τον πλανήτημε τη φωτιά. Έστω κι αν έτσι χαθεί κάθεμορφή ζωής πάνω του».

Κοίταξαν ο ένας τον άλλο.

«Θα καλέσω το Κέντρο Επιτήρησηςτου συστήματος», δήλωσε η Μόρρισον.«Θα ζητήσω να πάρουν από δω τουςανθρώπους μας, μακριά από κάθεκίνδυνο... όσους θα έχουν μείνειζωντανοί τουλάχιστον. Εκείνη η

δύστυχη κοπέλα στη λίμνη... »Ανατρίχιασε. «Όταν αναχωρήσουν όλοι,θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γιαν’ απολυμάνουμε τον πλανήτη».

«Και θα ρισκάρεις να μεταφέρεις ένατέτοιο πλάσμα πίσω στη Γ η; »

«Λες να μπορούν να μιμηθούν κι εμάς;Να μπορούν να μιμηθούν ζωντανάπλάσματα υψηλού οργανικού επιπέδου;»

Ο Χωλ το συλλογίστηκε για λίγο.«Μάλλον όχι. Φαίνεται να περιορίζονταισε άψυχα, ανόργανα αντικείμενα».

Η διοικητής χαμογέλασε σκυθρωπά.«Τότε θ’ αναχωρήσουμε δίχως ναπάρουμε κανένα ανόργανο υλικό».

«Μα σκέψου τα ρούχα μας! Μπορούννα μιμηθούν ζώνες, γάντια, μπότες... »

«Δε θα πάρουμε μαζί μας ρούχα. Θαφύγουμε δίχως το παραμικρό πάνω μας.Το παραμικρό».

Τα χείλη του Χωλ έκαναν μια μικρήσύσπαση. «Καταλαβαίνω». Τοσυλλογίστηκε για μια στιγμή. «Μπορείνα πετύχει. Θα καταφέρεις όμως ναπείσεις τα μέλη του προσωπικού να... ν’αφήσουν όλα τους τα πράγματα πίσω; Ό,

τι έχουν και δεν έχουν; »

«Αν απ’ αυτό εξαρτάται η ζωή τους...Εξάλλου θα τους διατάξω ναυπακούσουν».

«Τότε ίσως αυτή είναι η μόνη μαςελπίδα να ξεφύγουμε ζωντανοί».

Το κοντινότερο καταδρομικό που θαμπορούσε να τους χωρέσει όλουςβρισκόταν δύο ώρες μακριά, μεπροορισμό τη Γη.

Η διοικητής Μόρρισον τράβηξε τοβλέμμα της από τη βιντεοθόνη. «Ρωτούννα μάθουν ποιο είναι το πρόβλημα εδώ».

«Άσε να τους μιλήσω εγώ». Ο Χωλκάθισε μπροστά στην οθόνη. Αντίκρυτου είχε τα βαριά χαρακτηριστικά και ταχρυσά σιρίτια ενός κυβερνήτηκαταδρομικού. «Ταγματάρχης Χωλ, τουΤμήματος Ερευνών της αποστολής».

«Πλοίαρχος Ντάνιελ Ντέηβις». ΟΝτέηβις κοίταξε ανέκφραστα τον Χωλ.«Έχετε προβλήματα, κύριε Ταγματάρχα;»

Ο Χωλ έγλειψε τα χείλη του. «Αν δε σαςπειράζει θα προτιμούσα να μη σαςεξηγήσω το πρόβλημα παρά μόνον ότανεπιβιβαστούμε στο σκάφος σας».Δίστασε για μια στιγμή και συνέχισε.

«Ξέρετε, θα επιβιβαστούμε όλοι γυμνοί».

Ο κυβερνήτης ανασήκωσε ένα φρύδιτου «Γυμνοί; »

«Μάλιστα».

«Καταλαβαίνω». Κι ήταν φανερό ότιδεν καταλάβαινε τίποτα.

«Πότε μπορείτε να είστε εδώ τονωρίτερο; »

«Περίπου σε δύο ώρες».

«Με το ρολόι μας είναι 13: 00. Θα

είστε εδώ τις 15: 00; »

«Εκείνη την ώρα πάνω κάτω»,συμφώνησε ο κυβερνήτης.

«Θα σας περιμένουμε. Μην επιτρέψετεσε κανέναν από τους άντρες σας να βγειέξω. Ανοίξτε μονάχα μια πόρτα για μας.Θα επιβιβαστούμε δίχως το παραμικρόεφόδιο. Όπως μας γέννησε η μάνα μας,και τίποτε άλλο. Μόλις επιβιβαστούμε,ξεκινήστε αμέσως το σκάφος σας».

Η Στέλα Μόρρισον έσκυψε προς τηνοθόνη. «Κύριε πλοίαρχε, θαμπορούσατε... οι άντρες σας... δηλαδή,

να... »

«Θα προσεδαφιστούμε με αυτόματοέλεγχο», την καθησύχασε εκείνος.«Κανένας από τους άντρες μου δε θαβρίσκεται στην είσοδο και τους γύρωχώρους. Δεν πρόκειται να σας δεικανείς».

«Ευχαριστώ», μουρμούρισε η διοικητής.

«Παρακαλώ», αποκρίθηκε ο Ντέηβιςκαι τη χαιρέτησε. «Θα σαςσυναντηθούμε σε δύο ώρες».

«Να βγουν όλοι στο χώρο

προσγείωσης», πρόσταξε η Μόρρισον.«Νομίζω ότι καλύτερα να βγάλουν ταρούχα τους εδώ, για να μην υπάρχουνύποπτα αντικείμενα στο χώροπροσεδάφισης που μπορεί να έρθουν σ’επαφή με το σκάφος».

Ο Χωλ την κοίταξε κατάματα. «Δεναξίζει τον κόπο για να σώσουμε τη ζωήμας; »

Ο υπολοχαγός Φρέντλυ δάγκωσε ταχείλη του.

«Εγώ αποκλείεται να ξεγυμνωθώ. Θαμείνω εδώ».

«Δεν μπορείς να μην έρθεις».

«Μα, ταγματάρχα μου... »

Ο Χωλ κοίταξε το ρολόι του. «Είναι 14:50. Το σκάφος θα φτάσει όπου να ’ναι.Γδύσου και βγες στο χώροπροσγείωσης».

«Δεν μπορώ να πάρω τίποτα μαζί μου;»

«Τίποτα απολύτως. Ούτε καν το πιστόλισου... Θα μας δώσουν ρούχα στοσκάφος. Έλα. Απ’ αυτό εξαρτάται η ζωήσου. Όλοι οι άλλοι συμμορφώθηκαν».

Ο Φρέντλυ άρχισε να ξεκουμπώνειαπρόθυμα το πουκάμισό του. «Τέλοςπάντων, ίσως αντέδρασα σανκοριτσόπουλο».

Η βιντεοθόνη άναψε και η φωνή ενόςρομπότ ανακοίνωσε με στριγκή φωνή:«Όλοι να βγουν αμέσως από τα κτήρια!Όλοι να εγκαταλείψουν τα κτήρια και νασυγκεντρωθούν στο χώρο προσεδάφισηςδίχως άλλη καθυστέρηση! Όλοι να βγουναμέσως από τα κτήρια! Όλοι... »

«Έφτασαν κιόλας; » Ο Χωλ έτρεξε καισήκωσε το μεταλλικό παντζούρι. «Δεντους άκουσα να κατεβαίνουν».

Σταματημένο στο κέντρο του χώρουπροσεδάφισης υπήρχε ένα μακρύ γκρίζοκαταδρομικό, με την άτρακτό τουβουλιαγμένη και χαραγμένη απόμικρομε-τεωρίτες. Στεκόταν ακίνητο,δίχως να φαίνεται κανένας από τοπλήρωμά του.

Ένα πλήθος από γυμνούς άντρες καιγυναίκες διέσχιζαν ήδη αμήχανα καιδιστακτικά το χώρο προς το πολεμικό,ανοιγοκλείνοντας τα μάτια τους στηδυνατή αντηλιά.

«Έφτασε! » Ο Χωλ άρχισε να βγάζειβιαστικά το πουκάμισό του. «Φεύγουμε!»

«Περίμενε κι εμένα! » «Άντε, βιάσου».Ο Χωλ τέλειωσε με το γδύσιμο. Οι δύοάντρες βγήκαν στο διάδρομο. Γυμνοίστρατιώτες έτρεχαν δίπλα τους.Διέσχισαν το μακρύ κτήριο και έφτασανστην πόρτα. Κατέβηκαν τρεχάτοι τασκαλιά και πάτησαν στο χώμα. Οι ζεστέςηλιαχτίδες τους χτυπούσαν από ψηλά.Απ’ όλα τα κτήρια της μονάδας ξε-χύνταν γυμνοί άντρες και γυναίκες, πουέτρεχαν σιωπηλά προς το σκάφος.

«Γίναμε ρεζίλι! » γρύλισε έναςαξιωματικός. «Θα το σχολιάζουν όλοιόσο καιρό κι αν ζήοουμε».

«Τουλάχιστον θα ζήοουμε», του πέταξε

ένας άλλος.

«Λώρενς! » 'Ηταν η φωνή τηςΜόρρισον.

Ο Χωλ μισογύρισε.

«Μην κοιτάζεις, σε παρακαλώ. Συνέχισεκανονικά. Θα έρχομαι πίσω σου».

«Πώς αισθάνεσαι, Στέλα; » ρώτησε οΧωλ.

«Περίεργα».

«Βρίσκεις ότι αξίζει τον κόπο; »

«Μάλλον».

Ο Χωλ κοίταξε προς τη ράμπα πουχαμήλωνε από την πόρτα του σκάφουςμπροστά τους. Οι πρώτοι είχαν αρχίσεικιόλας ν’ ανεβαίνουν τη μεταλλική ανη-φοριά, μπαίνοντας στο σκάφος από τοκυκλικό άνοιγμα.

«Λώρενς... » Υπήρχε ένα περίεργοτρέμουλο στη φωνή της γυναίκας.«Λώρενς... »

«Τι έχεις; »

«Φοβάμαι».

«Φοβάσαι; » Ο Χωλ σταμάτησε. «Γιατί;»

«Δεν ξέρω», του αποκρίθηκε αχνά.

Το πλήθος τους έσπρωχνε τώρα απ’ όλεςτις μεριές. «Μη σε απασχολεί. Είναιαπομεινάρι φόβων της παιδικής ηλικίας».Το πόδι του πάτησε στη βάση τηςράμπας. «Έλα και φτάσαμε».

«Θέλω να γυρίσω πίσω! » Υπήρχεπανικός στη φωνή της. «Να... »

Ο Χωλ γέλασε. «Είναι πολύ αργά ν’αλλάξεις γνώμη, Στέλα». Ανέβηκε τηράμπα στηριγμένος στο κιγκλίδωμα.

Ολόγυρα, απ’ όλες τις πλευρές, άντρεςκαι γυναίκες έσπρωχναν καιστριμώχνονταν να περάσουν. Πλησίασανστο άνοιγμα. «Φτάσαμε».

Ο άντρας μπροστά του χάθηκε μέσα.

Ο Χωλ τον ακολούθησε στο σκοτεινόεσωτερικό του σκάφους, στο σιωπηλόσκοτάδι μπροστά του. Η Στέλα μπήκεπίσω του.

Ακριβώς στις 15: 00 ο κυβερνήτηςΝτάνιελ Ντέηβις προσγείωσε το σκάφοςτου στο κέντρο του χώρου.Τηλεχειριζόμενοι ρελέδες άνοιξαν μεκρότο την πόρτα. Ο Ντέηβις και οι άλλοι

αξιωματικοί του σκάφους περίμεναν στηναίθουσα ελέγχου, γύρω από τη μεγάληκονσόλα των οργάνων.

«Μα τι γίνεται; » ρώτησε ύστερα απόκάμποση ώρα ο κυβερνήτης. «Πού είναιεπιτέλους; »

Οι αξιωματικοί ανασάλεψαν ανήσυχα.«Μπορεί κάτι να τους συνέβη».

«Μπορεί η όλη ιστορία να είναι κανέναχοντρό καλαμπούρι».

Περίμεναν και περίμεναν καιπερίμεναν...

Αλλά δεν ήρθε κανένας.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ

του Κλίφφορντ Σάψακ

Με συναρπάζουν οι συγγραφείς πουκαταφέρνουν να θίξουν κάποια χορδήμέσα μου, άσχετα ποια είναι η χορδήαυτή. Ακόμη και αν αφορά τα πιοσκοτεινά ένστικτα; Ναι, δεν παύει ναυπάρχει η γοητεία της καταιγίδας...και ο ενδιαφέρων αγώνας του ελέγχουτης.

Αλλά αυτή είναι η μια όψη τουπράγματος.

Υπάρχει και η άλλη όψη: η γοητείατης μεγάλης, φωτεινής περιπέτειας.Το κάλεσμα όχι της Αβύσσου, αλλάτου Ανοιχτού Ορίζοντα. Ελάχιστοιγράφουν με τόσο φωτεινή πένα όσο οΚλίφφορντ Σάιμακ και ίσως κανέναςμε τόση ζεστασιά. Όσοι διάβασαν σεπροηγούμενη ανθολογία τη«Λιποταξία» του μπορούν νακαταλάβουν. (Και, κατά παράξενοτρόπο, υπήρχε και σ’ εκείνη έναςσκύλος που τον έλεγαν Τάουζερ).

Το «Μεγάλο Προαύλιο» είναι μια

ιστορία που υπόσχεται ότι η ΚοσμικήΠεριπέτεια μπορεί να γίνειπραγματικότητα ακόμη και στο πιοπεζό περιβάλλον, και ο ήρωας μπορείνα είναι ο καθένας από μας.

Μα είναι απλό μυθιστόρημα, θα πείτε.

Ναι, όπως ήταν κάποτε και το ταξίδιστη Σελήνη.

Το «Μεγάλο Προαύλιο» είναι κάτιπαραπάνω από μια απλή περιπέτειακατά τη γνώμη μου, περιέχει το πιοσαγηνευτικό μήνυμα αυτής τηςσυλλογής. Κέρδισε επάξια έναβραβείο Χιούγκο, ένα από τα δυο

μεγαλύτερα ετήσια βραβεία τηςΕπιστημονικής Φαντασίας, σανκαλύτερη νουβέλα του 1959. Ελπίζωνα συμφωνήσετε με τους κριτές.

Γ. Μ.

Ο Χάιραμ Τέιν ξύπνησε με απότομοσκίρτημα και ανακάθισε στο κρεβάτιτου.

Ο Τάουζερ γάβγιζε κι έξυνε τοπάτωμα. «Σκασμός! » φώναξε οΤέιν στο σκύλο.

Ο Τάουζερ τον κοίταξε απορημένα

τεντώνοντας τ’ αυτιά του και μετάσυνέχισε τα γαβγίσματα και το ξύσιμοτου πατώματος.

Ο Τέιν έτριψε τα μάτια του και χτένισεμε τα δάχτυλα τα κολλημένα σανποντικοουρές μαλλιά του.Αναρωτήθηκε κατά πόσο θα μπορούσενα ξαπλώσει πάλι και να κουκουλωθείμε τις κουβέρτες του.

Αλλά θα ήταν μάταιο με τον Τάουζερνα γαβγίζει έτσι.

«Τι στην ευχή σ’ έπιασε τώρα; »ρώτησε το σκύλο αρκετάεκνευρισμένος.

«Γουφ» αποκρίθηκε ο Τάουζερ,συνεχίζοντας να ξύνει με μανία τοπάτωμα.

«Αν θες να βγεις έξω», του είπε ο Τέιν,«δεν έχεις παρά να σπρώξεις τοσκρίνιο της πόρτας. Ξέρεις πώς γίνεται.Το έχεις κάνει πολλές φορές».

Ο Τάουζερ σταμάτησε τα γαβγίσματακαι ξάπλωσε νωχελικά στο πάτωμα,κοιτάζοντας το αφεντικό του πουσηκωνόταν από το κρεβάτι.

Ο Τέιν φόρεσε πουκάμισο καιπαντελόνι, αλλά δεν μπήκε στον κόπονα βάλει και τα παπούτσια του.

Ο Τάουζερ πλησίασε αργά σε μιαγωνιά, ακούμπησε την υγρή μύτη τουστα σανίδια και άρχισε να οσμίζεταιπροσεκτικά.

«Ξετρύπωσες κάνα ποντίκι; » τονρώτησε ο Τέιν.

«Γουφ», αποκρίθηκε ο Τάουζερ μεέμφαση.

«Δε σε θυμάμαι να ξανάκανες τόσηφασαρία για ένα ποντίκι», έκανε ο Τέινκάπως απορημένα. «Θα σου ’στρίψε,φαίνεται, καμιά βίδα».

'Ηταν ένα όμορφο καλοκαιριάτικο

πρωινό. Οι ηλιαχτίδες πλημμύριζαν τοδωμάτιο περνώντας από το ανοιχτόπαράθυρο.

Ωραία μέρα για ψάρεμα, συλλογίστηκεο Τέιν, αλλά μετά θυμήθηκε ότι δενυπήρχε τέτοια περίπτωση. Σήμερα είχε ναπάει και να κοιτάξει εκείνο το παλιότετράστυλο κρεβάτι που είχε εντοπίσειπρος το δρόμο του Γούντμαν. Το πιοπιθανό, σκέφτηκε, θα ήταν να τουζητήσουν τα διπλά λεφτά απ’ όσο άξιζε.Έτσι που πήγαινε η κατάσταση γινότανολοένα και πιο δύσκολο να βγάλει κανείςτίμια μια πεντάρα. Όλοι είχαν ξυπνήσειπια με τις αντίκες.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι καιπροχώρησε προς το σαλόνι.

«Έλα», είπε στον Τάουζερ.

Ο Τάουζερ τον ακολούθησε,κοντοστέκοντας πότε πότε για να μυρίσειτις σανίδες ή να σιγογρυλίσει προς τοπάτωμα.

«Σ’ την έδωσε για τα καλά»; του είπε οΤέιν.

Μπορεί να μυρίστηκε κανέναναρουραίο, σκέφτηκε. Το σπίτι είχεαρχίσει να παλιώνει.

Άνοιξε το σκρίνιο της πόρτας και οΤάουζερ βγήκε έξω.

«Άσε εκείνη τη μαρμότα στην ησυχίατης σήμερα», τον συμβούλεψε ο Τέιν. «Ημάχη είναι χαμένη εξαρχής. Αποκλείεταινα την ξεπετάξεις από την τρύπα της».

Ο Τάουζερ έστριψε τη γωνιά τουσπιτιού.

Ο Τέιν πρόσεξε ότι κάτι είχε πάθει ηπινακίδα που κρεμόταν από το στύλοδίπλα στο δρομάκι του γκαράζ. Μια απότις αλυσίδες είχε ξεκρεμαστεί και ηπινακίδα κρεμόταν λοξά.

Προχώρησε στο δρομάκι και στογρασίδι, ακόμη νοτισμένο με τη δροσιά,για να φτιάξει την πινακίδα. Μπορεί ναέφταιγε ο άνεμος, σκέφτηκε, ή κανέναςπεραστικός μπόμπιρας. Αν και μάλλονδεν ήταν από παιδί τα πήγαινε καλά μετους πιτσιρικάδες. Ποτέ δεν τονενοχλούσαν, όπως μερικούς άλλους στοχωριό. Τον τραπεζίτη Στήβενς, γιαπαράδειγμα, που δεν τον άφηναν σεχλωρό κλαρί.

Πήγε και στάθηκε λίγο πιο πίσω για νασιγουρευτεί ότι η πινακίδα κρεμόταντώρα ίσια.

Η πινακίδα έγραφε με μεγάλα

γράμματα:

ΓΕΝΙΚΟΣ ΤΕΧΝΙΤΗΣ Καιαπό κάτω με μικρότερα γράμματα:

Επιδιορθώνω τα πάντα Καιακόμη πιο κάτω.

ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΑΝΤΙΚΕΣ Τιθέλετε ν' ανταλλάξετε;

'Ισως, σκέφτηκε από μέσα του, θα’πρεπε να κρεμάσω δύο πινακίδες μιαγια το εργαστήρι επισκευών και μια γιατις αντίκες και τις ανταλλαγές. Κάποιαμέρα, αποφάσισε, όταν θα είχε καιρό, θα

καθόταν να φτιάξει δυο καινούριες. Θακρεμούσε τη μία δεξιά και την άλληαριστερά του δρόμου, θα φαίνονταν πιοωραία και συμμετρικά έτσι.

Γύρισε και κοίταξε απέναντι, προς τοδάσος του Τέρνερ. Ηταν ένα όμορφοθέαμα, συλλογίστηκε. Ένα αρκετάμεγάλο δάσος και μάλιστα μόλις στιςπαρυφές της πόλης. 'Ηταν ένας τόπος γιαπουλιά, λαγούς, μαρμότες καισκίουρους, αλλά και για κάστραφτιαγμένα από γενιές και γενιές παιδιώντου Γουίλοου Μπεντ.

Θα ερχόταν βέβαια μια μέρα πουκάποιος ξύπνιος επιχειρηματίας θα το

αγόραζε και θα το έκανε οικοδομήσιμαοικόπεδα ή κάτι εξίσου αποκρουστικό,και όταν γινόταν αυτό ένα μεγάλο μέροςτης παιδικής του ηλικίας θα χανόταν απότη ζωή του.

Ο Τάουζερ ξεπρόβαλε από τη γωνιά τουσπιτιού. Ερχόταν λοξοπατώντας καιμυρίζοντας χαμηλά τα θεμέλια, με τααυτιά του σηκωμένα με ενδιαφέρον.

«Πάει αυτός ο σκύλος, παλάβωσε»,μουρμούρισε ο Τέιν και γύρισε μέσα.

Προχώρησε στην κουζίνα με τις γυμνέςπατούσες του να πλαταγίζουν στοπάτωμα.

Γέμισε το κατσαρολάκι, το έβαλε στομάτι και γύρισε το διακόπτη.

Ύστερα άνοιξε το ραδιόφωνο,ξεχνώντας ότι ήταν χαλασμένο.

Βλέποντας ότι δεν έπαιζε, θυμήθηκε τηβλάβη του και το ’κλείσε εκνευρισμένος.Αυτό γινόταν συνέχεια, συλλογίστηκε.Επιδιόρθωνε τα πράγματα των άλλων,αλλά ποτέ δεν αποφάσιζε να φτιάξει καιτα δικά του.

Γύρισε στην κρεβατοκάμαρα καιφόρεσε τα παπούτσια του. Μετάσυμμάζεψε το κρεβάτι.

Πίσω στην κουζίνα το μάτι της κουζίναςπάλι δεν είχε ανάψει. Η πλάκα κάτω απότο κατσαρολάκι ήταν κρύα.

Ο Τέιν πήρε φόρα και έριξε μια κλοτσιάστην κουζίνα. Ύστερα σήκωσε τοκατσαρολάκι και κράτησε την παλάμητου πάνω από την πλάκα. Σε λίγαδευτερόλεπτα ένιωσε την κάψα της.

«Επιτέλους άναψε», μουρμούρισε.

Ήξερε ότι κάποια μέρα η μέθοδος τηςκλοτσιάς θα έπαυε να έχει αποτέλεσμα.Όταν θα γινόταν αυτό, θ’ αναγκαζόταν νακοιτάξει για τη βλάβη. Και καταπώςφαινόταν, κάποια ένωση είχε ξεκολλήσει.

Ακούμπησε πάλι το κατσαρολάκι στομάτι.

Σαματάς από σιδερικά ακούστηκεαπέξω και ο Τέιν βγήκε να δει τι έτρεχε.

Ο Μπήσλυ, ο οδηγός-κηπουρός-εργάτης κ. τλ. του Χόρτον, έκανε πίσωπαρκάροντας ένα παμπάλαιοσαραβαλιασμένο φορτηγό. Δίπλα τουκαθόταν η Άμπι Χόρτον, η γυναίκα τουΧένρυ Χόρτον, του πιο σημαντικούπολίτη του χωριού. Στην καρότσα τουφορτηγού, δεμένη με σκοινιά καιπροχειροσκεπασμένη με μια φανταχτερήκοκκινοπόρφυρη κουρελού, υπήρχε μιαπελώρια τηλεόραση. Ο Τέιν την ήξερε

από παλιά. Ήταν μοντέλο τουλάχιστονδέκα ετών αλλά, από κάθε άποψη,εξακολουθούσε να είναι η πιο ακριβήσυσκευή που στόλισε ποτέ οποιοδήποτεσπίτι του Γουίλοου Μπεντ.

Η Άμπι πήδησε έξω από το φορτηγό.Ήταν μια δυναμική, δραστήρια καιαυταρχική γυναίκα.

«Καλημέρα, Χάιραμ», τον χαιρέτησε.«Μπορείς να μας επιδιορθώσεις πάλιαυτή τη συσκευή; »

«Δε φτιάχτηκε ακόμη πράγμα που ναμην μπορώ να το επιδιορθώσω», δήλωσεο Τέιν, αλλά οπωσδήποτε κοίταξε τη

συσκευή με κάτι σαν απόγνωση στοβλέμμα. Δεν ήταν η πρώτη φορά πουέμπλεκε με δαύτη και ήξερε τι τονπερίμενε.

«Μπορεί να σου κοστίσει περισσότεροαπ’ ό, τι αξίζει», προειδοποίησε τηγυναίκα. «Αυτό που σου χρειάζεται είναιμια καινούρια. Τούτη δω έχει φάει ταψωμιά της και... »

«Αυτό ακριβώς είπε κι ο Χένρυ», τονέκοψε ξερά η Αμπι. «Ο Χένρυ θέλει ν’

αγοράσουμε μια έγχρωμη. Αλλά εγώ δεθέλω ν’ αποχωριστώ τούτη εδώ. Δεν

είναι μια συνηθισμένη τηλεόραση, ξέρεις.Είναι συνδυασμός ραδιοφώνου, πικ-απ

και τηλεόρασης, και το στυλ της ταιριάζειιδανικά με τα έπιπλά μου. Εξάλλου... »

«Ναι, ξέρω», την έκοψε με τη σειρά τουο Τέιν, που τα είχε ξανακούσει όλ’ αυτά.

Ο φουκαράς ο Χένρυ, σκέφτηκε απόμέσα του. Τι ζωή θα πρέπει να κάνει οδύστυχος! Να ιδρώνει όλη μέρα στοεργοστάσιο ηλεκτρονικών υπολογιστών,γκαρίζοντας όσο του κάνει κέφι καικουμαντάροντας τους πάντες, και μετά ναεπιστρέφει σπίτι του για να τον έχεισούζα αυτή η μέγαιρα.

«Μπήσλυ! » πρόσταξε η Άμπι, με φωνήπου θα τη ζήλευε κι ο πιο έμπειρος

εκπαιδευτής λοχίας. «Έλα αμέσως εδώκαι λύσε τούτο το μηχάνημα».

«Μάλιστα, κυρία», αποκρίθηκε οΜπήσλυ. Ηταν ένας ασουλούπωτοςκρεμανταλάς που δε φαινόταν ιδιαίτεραξύπνιος.

«Και πρόσεχε, έτσι; Δε θέλω να μου τηνκαταγδά-ρεις».

«Μά’στα, κυρία», αποκρίθηκε οΜπήσλυ.

«Να βάλω κι εγώ ένα χεράκι»,προσφέρθηκε ο Τέιν.

Οι δυο τους ανέβηκαν στο φορτηγό καιάρχισαν να λύνουν το αρχαίο τέρας.

«Είναι βαριά», τους προειδοποίησε ηΆμπι. «Προσέχετε, παιδιά».

«Μά’στα, κυρία», αποκρίθηκε οΜπήσλυ.

Η συσκευή όχι μόνο ήταν βαριά, αλλάκαι άβολη στο πιάσιμο. Πάντως οΜπήσλυ με τον Τέιν κατάφεραν να τηνκουβαλήσουν στο πίσω μέρος τουσπιτιού, να την ανεβάσουν στη βεράντα,να την περάσουν από την πίσω πόρτα καινα την κατεβάσουν από τη σκάλα στουπόγειο. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, η

Άμπι τους

ακολουθούσε με γερακίσιο μάτι, έτοιμηνα τους βάλει τις φωνές στην παραμικρήγρατζουνιά.

Το υπόγειο του Τέιν ήταν ταυτόχροναεργαστήρι και έκθεση για τις αντίκεςτου. Η μια άκρη ήταν γεμάτη πάγκουςμε εργαλεία και μηχανήματα, ενώκιβώτια με σκόρπια εξαρτήματα ή καιαπλώς άχρηστες παλιατζούρες υπήρχανπαντού. Στην άλλη άκρη υπήρχαναραδιασμένα κάμποσεςξεχαρβαλωμένες καρέκλες, βουλιαγμένατετράστυλα κρεβάτια, παμπάλαιεςσιφονιέρες, εξίσου παμπάλαια

κομοδίνα, παλιά πατιναρισμένα δοχείαγια κάρβουνα, βαριά σιδερένιαπλέγματα για τζάκι κι ένα σωρό άλλεςπαλιατζούρες που είχε μαζέψει από δωκι από κει αγοράζοντάς τες όσο πιοκοψοχρονιά γινόταν.

Ο Τέιν μαζί με τον Μπήσλυακούμπησαν προσεκτικά την τηλεόρασηστο πάτωμα. Η Άμπι τουςπαρακολουθούσε άγρυπνα από τιςσκάλες.

«Α, Χάιραμ! » είπε η γυναίκα μεξαφνικό ενδιαφέρον. «Έβαλες βλέπωοροφή στο εργαστήριό σου. Δείχνειπολύ καλύτερα έτσι».

«Ε; » έκανε απορημένα ο Τέιν.

«Για την οροφή, λέω. Ομόρφυνεαρκετά ο χώρος με την οροφή πουέβαλες».

Ο Τέιν σήκωσε το κεφάλι του και είδεότι η παρατήρησή της ήταν σωστή.Υπήρχε μια νέα οροφή, αλλά δεν τηνείχε βάλει αυτός.

Ξεροκατάπιε και χαμήλωσε το κεφάλιτου... αλλά το ξανασήκωσε απότομα γιανα την περιεργαστεί καλύτερα. Η οροφήεξακολουθούσε να βρίσκεται στη θέσητης.

«Δεν είναι από κείνες τιςφτηνοκατασκευές», συνέχισε η Άμπι μεανυπόκριτο θαυμασμό. «Ούτε πουφαίνονται καν οι ενώσεις. Πώς ταΚατάφερες; »

Ο Τέιν ξεροκατάπιε πάλι και μπόρεσε ναβρει τη φωνή του. «Α... κάτι πουσκέφτηκα», της αποκρίθηκε αδύναμα.

«Θα πρέπει να ’ρθεις να φτιάξεις έτσικαι το δικό μας υπόγειο. Έχει τα χάλιατου, ξέρεις. Ο Μπήσλυ έφτιαξε μιαοροφή στο δωμάτιο για χόμπυ, αλλά τουΜπήσλυ δεν πιάνουν διόλου τα χέριατου».

«Μά’στα, κυρία», συμφώνησε οΜπήσλυ με συντριβή.

«Μόλις μου περισσέψει λίγος χρόνος θαέρθω», υποσχέθηκε ο Τέιν, διατεθειμένοςνα υποσχεθεί οτιδήποτε φτάνει να τουάδειαζαν τη γωνιά όσο πιο γρήγοραγινόταν.

«Θα σου περίσσευε πολύ περισσότεροςχρόνος», του πέταξε η Άμπι φαρμακερά,«αν δεν έχανες τον καιρό σουτριγυρίζοντας σ’ όλη την επαρχία για ν’αγοράζεις εκείνα τα παλιοέπιπλα που ταλες αντίκες. Μπορεί να κοροϊδεύεις τουςπρωτευουσιάνους όταν σουκουβαλιούνται εδώ, αλλά δε με ξεγελάς

εμένα».

«Μπορώ να βγάλω κάμποσα λεφτά απόμερικά κομμάτια», τη διαβεβαίωσε ήρεμαο Τέιν.

«Και να χάσεις και το πουκάμισό σουμε τα υπόλοιπα», του αντιγύρισε εκείνη.

«Μια που το ’φερε η κουβέντα, έχω κάτιπαλιές πορσελάνες ακριβώς σαν κι αυτέςπου γυρεύεις», την πληροφόρησε ο Τέιν.«Τις πήρα πριν από κάνα δυο μέρες.Έκανα καλή αγορά και μπορώ να σ’ τιςαφήσω φτηνά».

«Δε μ’ ενδιαφέρουν», του πέταξε

εκείνη, κι έκλεισε αποφασιστικά τα χείληδίνοντας τέρμα στη συζήτηση. Ύστεραέκανε μεταβολή κι ανέβηκε τις σκάλεςπρος την έξοδο.

«Είναι στις κακές της σήμερα», εξήγησεο Μπήσλυ

στον Τέιν. «Με περιμένει άσχημη μέρα.Έτσι γίνεται πάντοτε όταν αρχίζει τηγκρίνια από τα χαράματα». «Μη τησυμμερίζεσαι», τον συμβούλεψε οΤέιν. «Προσπαθώ, αλλά δεν είναιεύκολο. Είσαι σίγουρος ότι δεχρειάζεσαι κανένα βοηθό; Θα σουδούλευα για φτηνό μεροκάματο».

«Λυπάμαι, Μπήσλυ. Όμως κοίτα ναδεις... πέρασε κάνα βραδάκι μια απ’αυτές τις μέρες να παίξουμε ντάμα».

«Έγινε, Χάιραμ. Είσαι ο μόνος, ξέρεις,που με καλεί για παρέα. Όλοι οι άλλοι ήγελάνε μαζί μου ή μου βάζουν τιςφωνές».

«Μπήσλυ, θ’ ανέβεις καμιά φορά; »βρυχήθηκε η Άμπι από το πάνωπάτωμα. «Εκεί θα φας όλη τη μέρασου; Έχω και κάτι χαλιά για τίναγμα».

«Μά’στα, κυρία», αποκρίθηκε οΜπήσλυ πηγαίνοντας προς τις σκάλες.

Στο φορτηγό η Άμπι γύρισε καικοίταξε τον Τέιν αυστηρά. «Δεφαντάζομαι να μου αργήσεις εκείνη τηντηλεόραση. Είμαι σαν χαμένη δίχωςαυτή».

«Θα τη φτιάξω το ταχύτερο δυνατό»,τη διαβεβαίωσε ο Τέιν.

Στάθηκε κοιτάζοντάς τους ν’απομακρύνονται και μετά έριξε μιαματιά γύρω μήπως εντοπίσει τονΤάουζερ, αλλά ο σκύλος του είχεεξαφανιστεί. Το πιο πιθανό ήταν να είχεχωθεί πάλι σ’ εκείνο το λαγούμι τηςμαρμότας, στο αντικρινό δασάκι. Πήρεδρόμο δίχως καν να φάει το πρωινό

του, σκέφτηκε ο Τέιν.

Το κατσαρολάκι κόχλαζε για τα καλάόταν ο Τέιν γύρισε στην κουζίνα.

Έβαλε καφέ στο φίλτρο κι έριξε απόπάνω το νερό. Ύστερα κατέβηκε πάλι

κάτω.

Η οροφή εξακολουθούσε να βρίσκεταιστη θέση της.

Άναψε όλα τα φώτα και άρχισε να κόβειβόλτες στο υπόγειο κοιτάζοντας επάνω.

Η οροφή ήταν από ένα αστραφτερόάσπρο υλικό που φαινόταν ημιδιάφανο...ώς ένα σημείο δηλαδή. Μπορούσε να δει

κανείς μέσα του, αλλά όχι και πίσω του.Και πουθενά δε φαίνονταν σημείαένωσης. Ηταν καλουπωμένο σφιχτά καιτέλεια γύρω από τους υδροσωλήνες καιτα φώτα της οροφής.

Ο Τέιν ανέβηκε σε μια καρέκλα καιχτύπησε με το χέρι του το υλικό.Ακούστηκε ένας καμπανιστός ήχος,όπως αν χτυπούσε με το νύχι ένα λεπτόκρυστάλλινο ποτήρι.

Κατέβηκε από την καρέκλα και στάθηκεεκεί, κουνώντας απορημένα το κεφάλιτου. Το όλο πράγμα ήταν ακατανόητο.Ήταν εδώ σχεδόν όλο το προηγούμενοβράδυ επιδιορθώνοντας τη χορτοκοπτική

μηχανή του τραπεζίτη Στήβενς και τέτοιαοροφή δεν υπήρχε.

Έψαξε σ’ ένα κουτί και βρήκε έναηλεκτρικό δρά-πανο. Πήρε ένα από ταπιο μικρά τρυπάνια του, το τοποθέτησεστο τσοκ και το έσφιξε. Ύστερα έβαλετο δράπανο στην πρίζα και ανέβηκε πάλιστην καρέκλα για να δοκιμάσει με τοτρυπάνι το υλικό. Το περιστρεφόμενομυτερό ατσάλι γλιστρούσε ολόγυρα σαντρελό. Δεν έκανε ούτε καν μιαγρατζουνιά. Έσβησε το δράπανο καιπεριεργάστηκε προσεκτικά το ταβάνι.Δεν υπήρχε το παραμικρό σημάδι.Προσπάθησε πάλι, σπρώχνοντας τοτρυπάνι με όλη του τη δύναμη.Ακούστηκε ένα μεταλλικό πινγκ και το

τρυπάνι έσπασε, για να τιναχτεί η μύτητου στον αντικρινό τοίχο.

Ο Τέιν κατέβηκε από την καρέκλα.Βρήκε ένα καινούριο τρυπάνι, τοτοποθέτησε στη θέση του πρώτου καιανέβηκε αργά τις σκάλες προσπαθώνταςνα σκεφτεί. Αλλά οι σκέψειςστροβιλίζονταν στο μυαλό του

δίχως κανέναν ειρμό. Εκτός πια κι αντου είχε στρίψει ολότελα, και είχε πάθεικαι αμνησία συν τοις άλλοις, του λόγουτου δεν είχε τοποθετήσει καμία οροφή.

Στο σαλόνι του ανασήκωσε μια γωνιάτου τριμμένου και ξεθωριασμένου

χαλιού και έβαλε στην πρίζα τοδράπανο. Μετά γονάτισε και άρχισε νατρυπά το πάτωμα. Το τρυπάνι πέρασεάνετα το παλιό δρύινο δάπεδο και μετάσταμάτησε. Το έσπρωξε με περισσότερηδύναμη, αλλά εκείνο συνέχισε ναγυρίζει, δίχως να καταφέρνει τίποτα.

Και υποτίθεται ότι δεν υπήρχε τίποτακάτω από το παρκέ! Τίποτα που ναμπορεί να σταματήσει ένα τρυπάνι.Αφού τρυπούσε το παρκέ, έπρεπεκανονικά να πέσει στο διάκενο ανάμεσαστα πατόξυλα.

Ο Τέιν διέκοψε τη λειτουργία τουδράπανου και το ακούμπησε στο πλάι.

Προχώρησε στην κουζίνα, όπου οκαφές ήταν έτοιμος. Πριν όμως γεμίσειτο φλιτζάνι του, έψαξε σ' ένα συρτάρικαι βρήκε ένα μικρό κλεφτοφάναρο.Γυρίζον-τας πάλι στο σαλόνι, έριξε τοφως του στην τρύπα που μόλις είχεανοίξει.

Υπήρχε κάτι γυαλιστερό στο βάθος τηςτρύπας Γύρισε ξανά στην κουζίνα,έβγαλε κάτι λουκουμάδες από τηνπροηγούμενη μέρα και γέμισε έναφλιτζάνι καφέ. Ύστερα κάθισε στοτραπέζι της κουζίνας, κι άρχισε να τρώειλουκουμάδες, ενώ σκεφτόταν τι νακάνει.

Δε φαινόταν να μπορεί να κάνει καιπολλά, για την ώρα τουλάχιστον. Θαμπορούσε να φάει όλη τη μέρα τουπροσπαθώντας να φανταστεί τι είχε γίνειστο υπόγειό του και εξακολουθώντας ναπαραμένει στο ίδιο σκοτάδι πουβρισκόταν και τώρα

Ο επιχειρηματίας γιάνκης μέσα του.πιστός του δόγματος «ο χρόνος είναιχρήμα», επαναστατούσε

στην ιδέα μιας τέτοιας απαράδεχτηςσπατάλης χρόνου.

Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι υπήρχεεκείνο το τετράστυλο κρεβάτι από

σφεντάμι που έπρεπε ν’ αγοράσει πριν τομυριστεί κανένας ασυνείδητος αντικέραπό την πόλη. Υπολόγιζε ότι ένα τέτοιοκομμάτι, με λίγη καλή τύχη, έπρεπε ναπιάσει γερή τιμή. 'Ηταν πολύ πιθανό ναέβγαζε κάποιο καλό κέρδος από τηδουλειά, φτάνει να το χειριζόταν σωστά.

'Ισως, σκέφτηκε, θα μπορούσε να κάνεικάποια ανταλλαγή. Υπήρχε, λόγου χάρη,εκείνη η τηλεόραση · τραπεζάκι που τηνείχε πάρει πέρυσι το χειμώνα δίνονταςένα ζευγάρι πέδιλα για πατινάζ. Εκείνοι οιάνθρωποι κατά τη μεριά του Γούντμανμπορεί να δέχονταν να δώσουν τοκρεβάτι τους για μια επιδιορθωμένητηλεόραση, σχεδόν του κουτιού. Στοκάτω κάτω, μάλλον δε χρησιμοποιούσαν

το κρεβάτι και μπορεί — προσευχήθηκεμε θέρμη — να μην ήξεραν την αξία του.

Τέλειωσε τους λουκουμάδες καιρούφηξε στα γρήγορα άλλο ένα φλιτζάνικαφέ. Ετοίμασε ένα πιάτο με αποφάγιαγια τον Τάουζερ και το άφησε έξω απότην πόρτα. Ύστερα κατέβηκε πάλι στουπόγειο, σήκωσε την τηλεόραση και τηνανέβασε στο φορτηγό του. Την τελευταίαστιγμή αποφάσισε να προσθέσει κι έναεπιδιορθωμένο δίκαννο — που δούλευετέλεια, φτάνει να μη χρησιμοποιούσεκανείς εκείνα τα ενισχυμένα φυσίγγιαμεγάλων αποστάσεων — καθώς καιδιάφορα άλλα ψιλοπράγματα που μπορείνα του χρειάζονταν στις ανταλλαγές.

Γύρισε σπίτι αργά, ύστερα από μιαγεμάτη και πολύ αποδοτική μέρα. Όχιμονάχα είχε το τετράστυλο κρεβάτι πίσωστην καρότσα του, αλλά και μια κουνι

στή πολυθρόνα, ένα πλέγμα τζακιού,μια στίβα παμπάλαια περιοδικά, έναπαλιό δουρβάνι για βούτυρο, μιακαρυδένια σιφονιέρα και μια αποικιακήσυρταριέ-ρα που κάποιος ερασιτέχνηςμπογιατζής την είχε πασαλείφει μεπράσινη λαδομπογιά. Σ’ αντάλλαγμαείχε δώσει την τηλεόραση, το δίκαννοκαι πέντε δολάρια. Εκείνη η φαμίλιαστο Γούντμαν ίσως και να χτυπιόταντώρα από τα γέλια με τη σκέψη τουπόσο εύκολα τον είχαν ρίξει.

Έπιασε τον εαυτό του να ντρέπεταιπου τους εκμεταλλεύτηκε έτσι- ήτανπολύ συμπαθητικοί άνθρωποι. Τουείχαν συμπεριφερθεί με ευγένεια, τονείχαν κρατήσει για φαγητό και μετάκάθισαν και κουβέντιασαν μαζί του πριντον περιηγήσουν στη φάρμα τους. Τονείχαν καλέσει μάλιστα να περάσει νατους επισκεφθεί αν τον ξανάφερνε οδρόμος από τα μέρη τους.

Έτσι είχε σπαταλήσει ολόκληρη τημέρα του, συλλογίστηκε. Από μιαάποψη, αυτό δεν του άρεσε και τόσο,αλλά ίσως τελικά ν’ άξιζε τον κόπο.Ηταν κι αυτός ένας τρόπος ν’ αποκτήσειφήμη ανθρώπου αφελή, που δεν ήξερε

την αξία του δολαρίου.

Άκουσε την τηλεόραση να παίζειδυνατά και καθαρά τη στιγμή πουάνοιξε την πίσω πόρτα του σπιτιού του.Όρμησε προς το υπόγειο κατεβαίνονταςδυο δυο τα σκαλοπάτια, σχεδόνπανικόβλητος. Γιατί, τώρα που είχεδώσει την άλλη τηλεόραση, εκείνη τηςΆμπι ήταν η μοναδική συσκευή κάτω,και η τηλεόραση της Άμπι ήτανχαλασμένη.

’Ηταν η τηλεόραση της Άμπι, καμίααμφιβολία γι’ αυτό. 'Ητανακουμπισμένη εκεί που την είχε αφήσειο Μπήσλυ εκείνο το πρωί και δεν

παρουσίαζε κανένα πρόβλημα...απολύτως κανένα. Είχε κανονικήέγχρωμη λήψη.

Έγχρωμη λήψη!

Ο Τέιν μαρμάρωσε στο κεφαλόσκαλοκαι μετά ακούμπησε στο κάγκελο ναστηριχτεί.

Η συσκευή συνέχιζε να παίζει κανονικάμε έγχρωμη εικόνα.

Ο Τέιν πλησίασε φοβισμένα τη συσκευήκαι έκανε το γύρο της.

Το πίσω μέρος του κουτιού ήτανβγαλμένο και ακουμπισμένο σ’ ένανπάγκο πίσω από τη συσκευή. Φωτάκιαέλαμπαν ζωηρά στο εσωτερικό της.

Ο Τέιν κοντοκάθισε στο πάτωμα καιπεριεργάστηκε τα φωτεινά εξαρτήματα.Φαίνονταν πολύ διαφορετικά από κείναπου ήξερε. Είχε επισκευάσει τη συσκευήκάμποσες φορές στο παρελθόν και ήξερεκαλά το εσωτερικό της. Τώρα όλαφαίνονταν διαφορετικά, μόλο που δενμπορούσε να προσδιορίσει γιατί.

Βαριά βήματα ακούστηκαν στις σκάλεςκαι μια εγκάρδια φωνή ακούστηκε απόψηλά.

«Λοιπόν, Χάιραμ, βλέπω ότι τηνέφτιαξες κιόλας».

Ο Τέιν τινάχτηκε πάνω σαν ελατήριο κιέμεινε εκεί σαν άγαλμα, μη μπορώντας ν’αρθρώσει λέξη.

Ο Χένρυ Χόρτον στεκόταν στη σκάλατου, φιλικός και κεφάτος, με μιαευχαριστημένη έκφραση στο πρόσωπότου.

«Είπα στην Άμπι ότι δεν θα την είχεςτελειώσει ακόμη, αλλά μου ζήτησε ναπεράσω μήπως και την είχες... Τι βλέπω,Χάιραμ, την έκανες κι έγχρωμη! Πώς ταΚατάφερες, βρε θηρίο; »

Ο Τέιν έκανε μια αρρωστημένηγκριμάτσα με την ιδέα ότι ήτανχαμόγελο. «Να... τη σκάλισα λίγο»,τραύλισε αμήχανα.

Ο Χόρτον κούνησε αργά το κεφάλι του.«Λοιπόν, πάντοτε πίστευα ότι αυτό ήτανκάτι αδύνατο».

«Η Άμπι είπε ότι θα ήθελες μιαέγχρωμη τηλεόραση».

«Ναι, ασφαλώς κι ήθελα. Αλλά ποτέδε φανταζόμουνα ότι θα μπορούσε ναγίνει έγχρωμη τούτη η μπαγκατέλα. Μαπώς τα Κατάφερες, Χάιραμ; »

«Μακάρι να ’ξερα», αποκρίθηκετελικά ο Τέιν, ομολογώντας τη γυμνήαλήθεια.

Ο Χένρυ βρήκε ένα μικρό βαρελάκι μεκαρφιά μπροστά σ’ έναν από τουςπάγκους και το τσούλησε μπροστάστην παλιά τηλεόραση. Κάθισε εκείκουρασμένα και βολεύτηκε όσομπορούσε.

«Έτσι είναι», μουρμούρισε.«Υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα,αλλά όχι πολλοί. Άνθρωποι πουμαστορεύουν τα πάντα και πιάνουν ταχέρια τους. Σκαλίζουν κάτι από δω καικάτι από κει, δοκιμάζουν το ένα ή το

άλλο και πριν καταλάβεις πώς έγινεέχουν κάνει το θαύμα τους».

Συνέχισε να κάθεται εκεί στοβαρελάκι, κοιτάζοντας τη συσκευή.

«Πάντως είναι ωραίο πράγμα»,παραδέχτηκε. «Καλύτερη από τιςέγχρωμες που έχουν στη Μινεάπολη.Πέρασα από κάνα δυο μαγαζιά τηντελευταία φορά που ήμουν εκεί κι έριξαμια ματιά στις τηλεοράσεις. Καιειλικρινά σου λέω, Χάιραμ, καμιά τουςδεν ήταν τόσο καλή όσο τούτη».

Ο Τέιν σκούπισε το μέτωπό του με τομανίκι του. Για τον έναν ή τον άλλο

λόγο, το υπόγειο του φαινόταν πολύζεστό. Ήταν λουσμένος στον ιδρώτα.

Ο Χένρυ έβγαλε ένα μεγάλο πούροαπό την τσέπη του και το πρόσφερεστον Τέιν.

«Ευχαριστώ. Δεν καπνίζω».

«Και πολύ καλά κάνεις», του είπε οΧένρυ. «Είναι απαίσια συνήθεια».

Έχωσε το πούρο στο στόμα του και τοστριφογύρισε με τα χείλη του.

«Ο καθένας με την τέχνη του», δήλωσε

διαχυτικά. «Σε κάτι τέτοια πράγματα,είσαι ο καλύτερος. Φαίνεται να ’χεις τιςμηχανές και τα ηλεκτρονικά μαραφέτιαστο αίμα σου. Εγώ, πάλι, δεν ξέρω πούπάν’ τα τέσσερα απ’ αυτά. Ακόμη καιστα κομπιούτερ είμαι σκράπας. Γ Γ αυτόπαίρνω στη δούλεψή μου ανθρώπουςπου τα καταφέρνουν. Δεν μπορώ ναπριονίσω μια σανίδα ή να καρφώσω ένακαρφί. Αλλά ξέρω να οργανώνω.Θυμάσαι, Χάιραμ, πώς με κοροΐδευανόλοι όταν έβαλα μπροστά τοεργοστάσιο; »

«Ναι, μερικοί δε δίστασαν να σεειρωνευτούν κιόλας».

«Να με ειρωνευτούν δε θα πει τίποτα.Για βδομάδες κυκλοφορούσαν στοδρόμο με το χέρι μπροστά στο στόμα γιανα κρύψουν τα χάχανα. Τι ξέρει ο Χένρυαπό τέτοια πράγματα; έλεγαν. Πού βρήκενα χτίσει το εργοστάσιο εδώ στηνερημιά; Μπας και φαντάζεται ότι μπορείν’ ανταγωνιστεί τις μεγάλες εταιρείεςτων ανατολικών πολιτειών; Και δεσταμάτησαν να καγχάζουν μέχρι πουπούλησα δυο ντουζίνες συστήματα καιπήρα παραγγελίες για τα επόμενα έναδυο χρόνια».

Ψάρεψε έναν αναπτήρα από την τσέπητου και άναψε το πούρο του αργά, δίχωςνα ξεκολλά στιγμή τα μάτια του από τηντηλεόραση.

«Κάτι Κατάφερες εδώ», μουρμούρισεσκεφτικά, «που μπορεί ν’ αξίζει πολλάλεφτά. Κάποια απλή προσαρμογή που θαμπορούσε να γίνει σε οποιαδήποτετηλεόραση. Αφού μπόρεσες να βάλειςχρώμα σε τούτη την παλιά καραβάνα, θαμπορείς να κάνεις το ίδιο και μεοποιαδήποτε τηλεόραση».

Σιγογέλασε πετώντας σταγονίδια σάλιουγύρω

από το πούρο του. «Αν τα μεγάλακεφάλια της R. C. A. ήξεραν τιΚατάφερες εδώ. θα πήγαιναν γραμμή νακόψουν το λαιμό τους».

«Μα δεν ξέρω καν τι έκανα»,διαμαρτυρήθηκε ο Τέιν.

«Αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο», είπε οΧένρυ κεφάτα. «Θα πάρω τούτη τησυσκευή στο εργοστάσιο αύριο και θ’αμολήσω πάνω της μερικά από τα σαΐνιαμου εκεί. Θα βρουν τι της έκανες πρινπρολάβεις να πεις κύμινο».

Έβγαλε το πούρο από το στόμα του καιτο περιεργάστηκε με σκεφτικό ύφος,πριν το ξαναχώσει πάλι ανάμεσα σταδόντια του.

«Όπως έλεγα, Χάιραμ, αυτή είναι ηδιαφορά ανάμεσα σε μας τους δυο. Εσύ

μπορείς και κάνεις πράγματα, αλλά σουδιαφεύγουν οι δυνατότητες. Εγώ δενξεχωρίζω το καρφί από το πέταλο, αλλάμπορώ να οργανώσω τέλεια οτιδήποτε.Πριν τελειώσουμε με τούτη την ιστορία,να ξέρεις ότι θα κολυμπάς στο χρήμα».«Μα εγώ δεν... »

«Μην ανησυχείς καθόλου. Άσ’ το σεμένα. Έχω το εργοστάσιο και ό, τικεφάλαιο μπορεί να χρειαστεί. Όσο γιατα ποσοστά, ε, δε θα τα χαλάσουμε! »

«Πολύ ευγενικό από μέρους σου»,απάντησε ο Τέιν μηχανικά.

«Καθόλου», τον διαβεβαίωσε

μεγαλόπρεπα ο Χένρυ. «Απλώς έχωμεγάλο ταλέντο να μυρίζομαι πούυπάρχει χρήμα. Αλλά θα ντρεπόμουνατον εαυτό μου να σε ρίξω στη δουλειά».

Συνέχισε να κάθεται στο βαρελάκιπαρακολουθώντας την υπέροχη έγχρωμηεικόνα της συσκευής.

«Ξέρεις, Χάιραμ», συνέχισε, «είναικάτι που το σκεφτόμουνα συχνά αλλάπάντοτε το ανέβαλλα Έχω ένα παλιόκομπιούτερ στο εργοστάσιο που πρέπεινα πάει για παλιοσίδερα γιατί μας πιάνειχώρο που χρειαζόμαστε. Είναι από ταπρώτα μας μοντέλα, κάτι πειραματικόπου απέτυχε. Είναι σίγουρα σπαστικό

μηχάνημα Κανένας ποτέ δεν μπόρεσε νακαταφέρει τίποτα με δαύτο. Κάναμεδιάφορες προσπάθειες, αλλά δεν ξέραμεαρκετά για να το φτιάξουμε. Στέκεταιχρόνια τώρα σε μια γωνιά και κανονικάέπρεπε να ’χει πεταχτεί από καιρό. Παρ’όλα αυτά, δε μου πήγαινε και να τοξαποστείλω. Αναρωτιέμαι αν θα τοήθελες... έτσι για να το σκαλίσεις λίγο».

«Μπορεί, δεν ξέρω», αποκρίθηκεδιστακτικά ο Τέιν.

Ο Χένρυ πήρε ακόμη πιο διαχυτικόύφος. «Δίχως υποχρέωση, ε, για να’μαστέ εξηγημένοι. Μπορεί να μηνκαταφέρεις και πολλά πράγματα — για

να πω την αλήθεια, θα ξαφνιαζόμουνα ανπετύχαινες κάτι — αλλά δε χάνουμε καιτίποτα αν κάνεις μια προσπάθεια. Μπορείν’ αποφασίσεις να το διαλύσεις γιατίποτα χρήσιμα ανταλλακτικά. Έχειεξαρτήματα αξίας χιλιάδων δολαρίων.'Ισως καταφέρεις να βρεις κάπου να τ’αξιοποιήσεις».

«Μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον»,μουρμούρισε ο Τέιν δίχως ιδιαίτεροενθουσιασμό.

«Ωραία! », φώναξε ο Χένρυ,αναπληρώνοντας με το δικό τουενθουσιασμό εκείνον που έλειπε από τονΤέιν. «Θα πω λοιπόν στα παιδιά να το

φέρουν έξω αύριο. Είναι βαρύ πράγμα.Θα σου στείλω αρκετούς να σεβοηθήσουν στο ξεφόρτωμα, όπως και γιανα το εγκαταστήσει κάπου εδώ στουπόγειο».

Ο Χένρυ σηκώθηκε και τίναξεπροσεκτικά τις στάχτες του πούρου απότο παντελόνι του.

«Θα συνεννοηθώ με τα παιδιά ναπαραλάβουν και την τηλεόρασηφεύγοντας», πρόσθεσε. «Μάλλον θ’αναγκαστώ να πω στην Άμπι ότι δεν τηνέφτιαξες ακόμη. Αν της την παρουσιάσωτώρα έτσι τέλεια που εί

ναι, δεν της την παίρνεις ύστερα ούτε μετο βίντσι». Ο Χένρυ ανέβηκε βαριά τασκαλοπάτια, και ο Τέιν τον συνόδεψεμέχρι έξω, στην καλοκαιριάτικη νύχτα.

Ο Τέιν στάθηκε στο παράθυροπαρακολουθώντας τη σκοτεινή σιλουέτατου Χένρυ να διασχίζει την αυλή τηςχήρας Τέυλορ για να βγει στον επόμενοδρόμο πίσω από το σπίτι του. Ρούφηξεμια βαθιά ανάσα από τον καθαρόνυχτερινό αέρα και κούνησε το κεφάλιτου για να ξελαμπικάρει το θολωμένομυαλό του, αλλά δίχως να τα καταφέρει.

Είχαν συμβεί τόσα πολλά,συλλογίστηκε. Σκέφτηκε ότι ύστερα από

έναν καλό νυχτερινό ύπνο μπορεί ναξυπνούσε πιο φρέσκος κι έτοιμος ν’αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Ο Τάουζερ ξεπρόβαλε από τη γωνιά τουσπιτιού κι ανέβηκε κουρασμένα τασκαλοπάτια για να σταθεί δίπλα στοαφεντικό του. 'Ηταν βουτηγμένος ώς τ’αυτιά στις λάσπες και τα χώματα.

«Βλέπω το γλέντησες σήμερα»,παρατήρησε ο Τέιν. «Και, όπως σου είπα,δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσεις εκείνητη μαρμότα».

«Γουφ» έκανε μελαγχολικά ο Ταουζερ.

«Είσαι κι ελόγου σου σαν κι εμάς»»,του είπε ο Τέιν αυστηρά. «Σαν εμένα,σαν τον Χένρυ και σαν όλους μας.Κυνηγάς κάτι και νομίζεις ότι ξέρεις τικυνηγάς αλλά στην πραγματικότητα δενέχεις ιδέα. Κι ακόμη χειρότερα, δενξέρεις καν γιατί το κυνηγάς».

Ο Τάουζερ χτύπησε κουρασμένα τηνουρά του στη βεράντα. 1

Ο Τέιν άνοιξε την πόρτα και στάθηκεστο πλάι για να περάσει ο Τάουζερ καιμετά τον ακολούθησε μέσα

Έψαξε στο ψυγείο απομεινάρι

από ψητό, δυο φέτες από ζαμπονάκι, λίγοξεραμένο

τυρί και μισό πιάτο μακαρόνια. Ύστεραέφτιαξε κάμποσο καφέ και μοιράστηκετο φαγητό του με τον Τάουζερ.

'Οταν απόφαγαν, ο Τέιν κατέβηκε στουπόγειο κι έκλεισε την τηλεόραση.Ύστερα πήρε μια λάμπα με μπαλαντέζακαι άρχισε να εξετάζει το εσωτερικό τηςσυσκευής.

Σκυμμένος από πάνω της με το φανάρι,προσπαθούσε να βρει τι αλλαγές είχανγίνει στη συσκευή. 'Ηταν διαφορετικήαπό κείνη που θυμόταν, αλλά ήταν λίγο

δύσκολο να εντοπίσει τις διαφορές.Κάποιος είχε μαστορέψει τις λυχνίες καιτα τρανζίστορ, έχοντας αλλάξει κάπως τοσχήμα τους, και υπήρχαν μικροί άσπροικύβοι εδώ κι εκεί, δίχως καμιά φανεράλογική συνδεσμολογία. Όμως κάποιαλογική πρέπει να υπήρχε, συμπέρανε οΤέιν. Και τα κυκλώματα, πρόσεξε, είχαναλλαγμένη καλωδίωση, με μπόλικαπρόσθετα σύρματα που δεν υπήρχανπριν.

Αλλά το πιο αινιγματικό ήταν ότι η όληδουλειά φαινόταν να ’χει γίνει πρόχειρα.Έμοιαζε σαν κάποιος να είχε κάνει μιαβιαστική επισκευή με ό, τι διαθέσιμουπήρχε, μόνο και μόνο για να μπορεί ναλειτουργήσει προσωρινά η συσκευή

μέχρι να γίνει η κανονική δουλειά.

Κάποιος, σκέφτηκε!

Αλλά ποιος μπορεί να ήταν αυτός οκάποιος;

Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι και κοίταξεολόγυρα, ερευνώντας καχύποπτα με τοβλέμμα τις σκοτεινές γωνιές τουυπογείου και νιώθοντας μυριάδεςπολύποδα μαμούνια να κόβουν βόλτεςστη ραχοκοκαλιά του.

Κάποιος είχε αφαιρέσει το πίσω καπάκιτης τηλεόρασης και το είχε ακουμπήσειστον πάγκο, αφήνοντας τις βίδες που το

στήριζαν αραδιασμένες σε κανονικήσειρά στο πάτωμα. Ύστερα είχεεπισκευάσει πρόχειρα τη συσκευή, αλλάη πρόχειρη αυτή δουλειά ήταν καλύτερηαπό την αρχική σύνδεση.

Αν τούτη δω ήταν η πρόχειρη δουλειά,αναρωτήθηκε, πόσο πιο τέλεια θα ήταν ηοριστική έτσι και υπήρχε χρόνος!

Αλλά εκείνος ή εκείνοι που την είχανκάνει, δεν είχαν βέβαια το χρόνο για κάτιτέτοιο. Μπορεί να είχαν φοβηθεί καιλακίσει μόλις τον άκουσαν να γυρίζεισπίτι... να είχαν φύγει τόσο βιαστικάώστε να μη σκε-φτούν καν να κλείσουντη συσκευή φεύγοντας. Στάθηκε όρθιος

κι έκανε πίσω μουδιασμένος. Πρώταεκείνη η οροφή το πρωί... και τώρα,απόψε, τούτη η τηλεόραση της Άμπι.

Και η οροφή, τώρα που το σκεφτόταν,δεν ήταν μονάχα οροφή. Άλλη μιατέτοια επένδυση — αν αυτός ήταν οσωστός όρος — από το ίδιο υλικόυπήρχε κάτω από το δάπεδό του,σχηματίζοντας έτσι ένα σφραγισμένοχώρο ανάμεσα στα πατόξυλα. Είχε βρειαυτή την επένδυση όταν είχε δοκιμάσεινα τρυπήσει το πάτωμα.

Λες και το υπόλοιπο σπίτι να ήταν έτσι;αναρωτήθηκε.

Το αναπόφευκτο συμπέρασμα ήτανένα: Υπήρχε κάτι μέσα στο σπίτι μαζίτου!

Ο Τάουζερ είχε ακούσει ή μυριστείαυτό το κάτι ή, κάπως τελοσπάντων, τοείχε νιώσει. Γι’ αυτό σκάλιζε με τόσημανία το πάτωμα θέλοντας να τοξεπετάξει σαν να ήταν καμιά μαρμότα.

Μονάχα που αυτό το κάτι, ό, τι κι ανήταν, σίγουρα δεν ήταν μαρμότα.

Εσβησε τη'λάμπα του και ανέβηκε στοπάνω πάτωμα.

Ο Τάουζερ ήταν κουλουριασμένος σ’

ένα χαλάκι του σαλονιού δίπλα στηνπολυθρόνα και, βλέποντάς τον,ανεβοκατέβασε την ουρά του σε φιλικόχαιρετισμό.

Ο Τέιν στάθηκε και κοίταξε στοχαστικάτο σκύλο. Ο Τάουζερ του ανταπόδωσετο κοίταγμα με ευχαριστημένα καινυσταλέα μάτια ύστερα έβγαλε ένασκυλίσιο στεναγμό και βολεύτηκε γιαύπνο.

Ό, τι κι αν ο Τάουζερ είχε ακούσει,μυριστεί ή νιώσει σήμερα το πρωί, ήτανφανερό ότι δεν τον απασχολούσε τώρα.

Ύστερα ο Τέιν θυμήθηκε κάτι άλλο.

Είχε γεμίσει το κατσαρολάκι με νερόγια τον καφέ και την είχε βάλει στο μάτι.Όταν γύρισε το διακόπτη, το μάτι άναψεμε το πρώτο.

Δεν είχε χρειαστεί να κλοτσήσει τηνκουζίνα για ν’ ανάψει το μάτι!

Όταν ξύπνησε το άλλο πρωί, κάποιοςτου πίεζε τα πόδια κι ανακάθισεαλαφιασμένος να δει τι ήταν.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας.Δεν ήταν παρά ο Τάουζερ που είχεσκαρφαλώσει στο κρεβάτι και ήταν τώραξαπλωμένος πάνω στα πόδια του.

Ο Τάουζερ γρύλισε σιγανά και τα πίσωπόδια του έκαναν μια σπασμωδικήκίνηση καθώς κυνηγούσε τουςονειρικούς του λαγούς.

Ο Τέιν τράβηξε μαλακά τα πόδια τουκάτω από το σκύλο και άπλωσε τα χέριαγια τα ρούχα του. Ηταν νωρίς, αλλάθυμήθηκε ξαφνικά ότι είχε αφήσει όλατα έπιπλα που είχε μαζέψει χτες στοφορτηγό του απέξω. Έπρεπε να τακατεβάσει στο υπόγειο, για ν’ αρχίσει νατα σουλουπώνει.

Ο Τάουζερ συνέχιζε τον ύπνο του.

Ο Τέιν μπήκε νυσταλέα στην κουζίνα

και κοίταξε από το παράθυρο. Εκεί έξω,στο σκαλοπάτι της πίσω βεράντας,καθόταν ο Μπήσλυ, ο άνθρωπος γιαόλες τις δουλειές του Χόρτον.

Ο Τέιν άνοιξε την πίσω πόρτα να δει τιέτρεχε πάλι. «Τους παράτησα, Χάιραμ»,

του εξήγησε ο Μπήσλυ. «Εκείνη ηγυναίκα δε μ’ άφηνε σε χλωρό κλαρί

από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Ό, τι κι ανέκανα δεν την ευχαριστούσε- έτσι μου

την έδωσε και παραιτήθηκα».

«Καλά, πέρασε μέσα», τονΠροσκάλεσε ο Τέιν. «Φαντάζομαι δε θα’λεγες όχι για ένα φλιτζάνι καφέ και λίγοπρωινό».

«Ξέρεις, σκεφτόμουνα αν θα μπορούσανα μείνω εδώ, Χάιραμ. Έτσι, για να ’χωκάπου να κοιμάμαι μέχρι να βρω κάποιαδουλειά».

«Ας τσιμπήσουμε πρώτα κάτι», τουείπε ο Τέιν, «και μετά τοκουβεντιάζουμε».

Δεν του άρεσε καθόλου αυτό,σκέφτηκε από μέσα του. Πραγματικάκαθόλου. Σε καμιά ώρα η Άμπι θα τουκουβαλιόταν εκεί και θ’ άρχιζε να τονκατηγορεί ότι αυτός είχε παρασύρει τονΜπήσλυ να φύγει. Γ ιατί, άσχετα πόσοχαζός ήταν ο Μπήσλυ, έβγαζε πολλήδουλειά και σήκωνε αδιαμαρτύρητα

κάμποση γκρίνια. Εξάλλου, δεν υπήρχεκανένας άλλος στην πόλη που θαδεχόταν να δουλέψει για την ΆμπιΧόρτον.

«Η μητέρα σου πάντοτε με φίλευεκουλουράκια», είπε ο Μπήσλυ. «Πολύσυμπαθητική γυναίκα η μητέρα σου,Χάιραμ».

«Ναι, πράγματι», συμφώνησε ο Τέιν.

«Η δική μου έλεγε ότι ήσαστεάνθρωποι από τζάκι, όχι σαν τουςάλλους στην πόλη που κάνουν τον καμ-πόσο. Έλεγε ότι η φαμίλια σας ήταν απότις πρώτες που ήρθαν και

εγκαταστάθηκαν σε τούτο τον τόπο. Είν’αλήθεια αυτό, Χάιραμ; »

«Να σου πω, όχι ακριβώς από τουςπρώτους, αλλά πάντως τούτο το σπίτι

στέκει εδώ για κάπου έναν αιώνα. Οπατέρας μου συνήθιζε να λέει ότι δεν

πέρασε νύχτα όλ’ αυτά τα χρόνια που ναμην υπήρχε τουλάχι-

στον ένας Τέιν κάτω από τη στέγη του.Κάτι τέτοια, φαίνεται, μετρούσαν πολύγια τον πατέρα μου».

«Θα πρέπει να ’ναι όμορφα να νιώθεικανείς έτσι», είπε ο Μπήσλυ στοχαστικά.«Πρέπει να ’σαι περήφανος για τούτο το

σπίτι, Χάιραμ».

«Όχι ακριβώς περήφανος. Απλώς νιώθων’ ανήκω εδώ. Δεν μπορώ να φανταστώτον εαυτό μου να μένει κάπου αλλού».

Ο Τέιν άναψε το μάτι και γέμισε νερότην κατσαρόλα. Τοποθετώντας το νερό,έριξε μια κλοτσιά στην κουζίνα. Αλλάδεν υπήρχε λόγος να το κάνει το μάτιείχε αρχίσει κιόλας να ροδίζει από τηθερμότητα.

Δεύτερη φορά στη σειρά, συλλογίστηκεο Τέιν. Σαν να βελτιώθηκε τούτη ησυσκευή!

«Λοιπόν, Χάιραμ», άκουσε τον Μπήσλυνα λέει, «πολύ καλό φαίνεται τούτο τοραδιόφωνο».

«Δεν είναι καλό», απάντησε ο Τέιν.«Είναι χαλασμένο. Δε βρήκα ακόμηκαιρό να το φτιάξω».

«Δε νομίζω, Χάιραμ. Μόλις το άναψακαι δείχνει να δουλεύει».

«Δείχνει να δουλεύει — Έι, για κάτσε ναδω! », φώναξε ο Τέιν.

Ο Μπήσλυ έλεγε την αλήθεια. Έναςσιγανός βόμβος έβγαινε από τη συσκευή.

Μια φωνή βγήκε από μέσα, πουδυνάμωνε καθώς ζεσταίνονταν οιλυχνίες.

Μια φωνή που μιλούσε κορακίστικα.

«Τι σόι γλώσσα είν’ αυτή; » ρώτησε οΜπήσλυ.

«Μακάρι να ’ξερα», απάντησε ο Τέιν,ήδη στα πρόθυρα του πανικού.

Πρώτα η τηλεόραση, μετά η κουζίνα καιτώρα το ραδιόφωνο!

Γύρισε το κουμπί και η βελόνα άρχισε να

κινείται αργά στο καντράν, αντί να παίζειτρελά όπως πριν.

Οι σταθμοί, ο ένας μετά τον άλλο,ακούγονταν να δουλεύουν καθώς τουςπερνούσε η βελόνα.

Στον επόμενο σταθμό σταμάτησε, αλλάκαι σ’ αυτόν μιλούσαν κάποια ξένηγλώσσα... και τότε κατάλαβε τι ακριβώςγινόταν.

Αντί για ένα ραδιοφωνάκι των σαράνταδολαρίων, εκεί στο τραπέζι της κουζίναςτου είχε ένα δέκτη παγκοσμίου λήψεωςσαν εκείνους που διαφήμιζαν στ’ ακριβάπεριοδικά.

Σήκωσε το κεφάλι του και είπε στονΜπήσλυ: «Δες αν μπορείς να πιάσειςκανένα σταθμό που να μιλούν στ’αγγλικά. Στο μεταξύ εγώ θα ετοιμάσω τααβγά».

Άναψε το δεύτερο μάτι και βρήκε τοτηγάνι. Το ακούμπησε στην πλάκα κιέβγαλε αβγά και μπέικον από το ψυγείο.

Ο Μπήσλυ έπιασε κάποιο σταθμό μεμουσική.

«Αυτός πώς σου φαίνεται; » ρώτησε.

«Καλός είναι», απάντησε ο Τέιν.

Ο Τάουζερ ξεπρόβαλε από τηνκρεβατοκάμαρα, με χασμουρητά καιτεντώματα. Πήγε στην πόρτα κι έδειξεότι ήθελε να βγει.

Ο Τέιν του έκανε το χατίρι, ανοίγοντάςτου την.

«Αν ήμουν στη θέση σου», είπε στοσκύλο, «θ’ άφηνα στην ησυχία τηςεκείνη τη μαρμότα. Κοντεύεις ναοργώσεις όλο το δάσος».

«Δεν κυνηγάει καμία μαρμότα, Χάιραμ».

«Ε, μπορεί κανένα λαγό, τότε».

«Ούτε λαγό. Χτες λουφάρισα λίγο ότανυποτίθεται ότι χτυπούσα τα χαλιά. Γι'αυτό, εξάλλου, τσαντίστηκε και η Άμπι».

Ο Τέιν γρύλισε κάτι ακαθόριστο, ενώέσπαζε τ* αβγά στο τηγάνι.

« Αφησα τα χαλιά, που λες, και πήγαεκεί που ήταν ο Τάουζερ. Μιλήσαμε οιδυο μας και μου είπε ότι δεν κυνηγούσεούτε μαρμότα ούτε λαγό. Είπε ότι ήτανκάτι άλλο. Έβαλα κι εγώ ένα χεράκι καιτον βοήθησα στο σκάψιμο. Νομίζω ότιβρήκε κάτι σαν παλιό ντεπόζιτο θαμμένοεκεί στα δέντρα».

«Ο Τάουζερ δεν θα έσκαβε ποτέ για ένα

ντεπόζιτο», παρατήρησε ο Τέιν. «Μονάχαοι λαγοί και οι μαρ-μότες τονενδιαφέρουν».

«Δεν μπορείς να φανταστείς πώςέσκαβε», επέμεινε ο Μπήσλυ. «Φαινότανπολύ ξαναμμένος».

«Μπορεί η μαρμότα να είχε σκάψει τολαγούμι της κάτω από το παλιό ντεπόζιτοπου λες».

«Μπορεί», συμφώνησε ο Μπήσλυ.Έπαιξε λίγο ακόμη με το κουμπί τουραδιοφώνου κι έπιασε έναν ντισκ-τζόκυτης φωτιάς.

Ο Τέιν σερβίρισε τ’ αβγά και το μπέικονστα πιάτα και τα έφερε στο τραπέζι.Ύστερα γέμισε καφέ τα φλιτζάνια καιάρχισε ν’ απλώνει βούτυρο στοφρυγανισμένο ψωμί.

«Όρμα τους», ενθάρρυνε τον Μπήσλυ.

«Είσαι πολύ εντάξει, Χάιραμ, πουδέχτηκες να με κρατήσεις. Θα μείνωμονάχα μέχρι που να βρω δουλειά».

«Ξέρεις, δεν είπα ακριβώς... »

«Υπάρχουν φορές», συνέχισε οΜπήσλυ, «που σκέφτομαι ότι δεν έχωκανένα φίλο στον κόσμο, και μετά

θυμάμαι τη μητέρα σου και το πόσο καλάμου φερνόταν και... »

«Καλά, εντάξει», τον έκοψε ο Τέιν.Ήξερε πότε να σηκώνει τα χέρια ψηλάκαι να ομολογεί την ήττα του. Έφερε τιςβουτυρωμένες φρυγανιές κι ένα βάζομαρμελάδα στο τραπέζι και κάθισαν ναφάνε.

«Ίσως να υπάρχει κάτι που να μπορώ νασε βοηθήσω», παρατήρησε ο Μπήσλυ,σκουπίζοντας με το χέρι λίγο αβγό απότο σαγόνι του.

«Έχω κάτι έπιπλα απέξω και θα ήθελαένα χεράκι να τα κατεβάσουμε στο

υπόγειο».

«Μετά χαράς», απάντησε ο Μπήσλυ.«Είμαι γερός και δυνατός. Δε με σκιάζειη δουλειά. Αλλά, να, δε μ’ αρέσει να μεαποπαίρνουν συνέχεια».

Τέλειωσαν το φαγητό τους και μετάκατέβασαν τα έπιπλα στο υπόγειο.Μόνο με τη συρταριέραδυσκολεύτηκαν κάπως, γιατί ήτανάβολη στο πιάσιμο.

Όταν τελικά την κουβάλησαν, ο Τέινστάθηκε να την κοιτάξει. Θα ’πρεπε νακρεμάσουν τον ηλίθιο που πασάλειψεαυτό το όμορφο κερασόξυλο με

μπογιά, σκέφτηκε.

«Πρέπει να βγάλουμε τούτη τημπογιά», είπε στον Μπήσλυ. «Καιπρέπει να το κάνουμε προσεκτικά. Μετο ειδικό διαβρωτικό κι ένα κουρέλιτυλιγμένο στη σπάτουλα για μαλακόξύσιμο. Τι λες, θα ’θελες να τοδοκιμάσεις; »

«Και το ρωτάς; Αλήθεια, Χάιραμ, τιτρώμε το μεσημέρι; »

«Δεν ξέρω», απάντησε ο Τέιν. «Κάτιθα βρεθεί. Μη μου πεις ότι πείνασεςκιόλας».

«Το κουβάλημα είναι βαριά δουλειάκαι χωνεύεις γρήγορα».

«Υπάρχουν κάτι κουλουράκια στοβάζο της κουζίνας», είπε ο Τέιν. «Άντεκαι τσίμπα κανένα».

'Οταν ο Μπήσλυ ανέβηκε πάνω, ο Τέινέκανε αργά ένα γύρο του υπογείου. Είδεπως η οροφή ήταν ακόμη στη θέση της.Τίποτε άλλο δε φαινόταν αλλαγμένο.

Ίσως η τηλεόραση, η κουζίνα και τοραδιόφωνο, συλλογίστηκε ήταν απλώς

κάτι σαν πληρωμή ενοικίου. Και αν έτσιείχε το πράγμα, σκέφτηκε, όποιοι κι αν

ήταν οι «ενοικιαστές» του, ήταν

καλοδεχούμενοι να μείνουν όσοήθελαν.

Κοίταξε πάλι ολόγυρα, αλλά δενπρόσεξε τίποτα το ασυνήθιστο.

Ανέβηκε πάνω και φώναξε στονΜπήσλυ στην κουζίνα.

«Έλα έξω στο γκαράζ όπου έχω τιςμπογιές. Θα βρούμε το διαβρωτικό καιθα σου δείξω πώς θα τοχρησιμοποιήσεις».

Ο Μπήσλυ, με κάμποσα κουλουράκιαστο χέρι, τον ακολούθησε πρόθυμα.

Φτάνοντας στη γωνιά του σπιτιού,άκουσαν το πνιχτό γάβγισμα τουΤάουζερ. Προσέχοντάς το, ο Τέινπαρατήρησε ότι φαινόταν κάπως βραχνόκαι κουρασμένο.

Τρεις μέρες τώρα, σκέφτηκε. Ή...μήπως τέσσερις;

«Αν δεν κάνουμε κάτι», δήλωσε, «αυτότο χαζόσκυ-λο θα πεθάνει απόεξάντληση».

Μπήκε στο γκαράζ και ξαναβγήκε σελίγο με δυο φτυάρια και μια αξίνα.

«Έλα», είπε στον Μπήσλυ. «Πρέπει να

βάλουμε τέρμα σ’ αυτήν την ιστορία,αλλιώς δε θα μας αφήσει ναησυχάσουμε».

Ο Τάουζερ είχε κάνει γερή δουλειά στοσκάψιμο. Σχεδόν δε φαινόταν πάνω απότο έδαφος. Μονάχα η άκρη τηςκαταλασπωμένης ουράς του εξείχε απότην τρύπα που είχε ανοίξει στο χώμα.

Ο Μπήσλυ είχε δίκιο σχετικά με τοαντικείμενο που έμοιαζε με ντεπόζιτο. Ημια άκρη του εξείχε από τη μια μεριά τηςτρύπας.

Ο Τάουζερ σύρθηκε πισωπατώντας έξωαπό την τρύπα και κάθισε κάτω

κουρασμένα. Σβόλοι χώματος έπεφταναπό το μουσούδι του και η γλώσσα τουκρεμόταν στο πλάι.

«Λέει ότι καιρός είναι να βάλουμε κιεμείς ένα χεράκι», εξήγησε ο Μπήσλυ.

Ο Τέιν έκανε το γύρο της τρύπας καιγονάτισε μπροστά της. Απλώνοντας τοχέρι του τίναξε τα χώματα από την άκρητου θαμμένου ντεπόζιτου. Η λάσπηκολλούσε και ήταν δύσκολο να φύγει,αλλ’ από την αφή κατάλαβε ότι ήταν κάτιαπό βαρύ μέταλλο. Ύστερα πήρε έναφτυάρι και χτύπησε το ντεπόζιτο.Ακούστηκε ένα καμπανιστό κλανγκ.

Ρίχτηκαν στη δουλειά φτυαρίζονταςτους είκοσι τριάντα πόντους χώματοςπου σκέπαζαν το ντεπόζιτο. Ήτανκοπιαστική δουλειά, γιατί το αντικείμενοήταν μεγαλύτερο απ’ όσο περίμεναν, καιχρειάστηκαν κάμποση ώρα για να τοξεσκεπάσουν αρκετά.

«Πεινάω», παραπονέθηκε ο Μπήσλυ.

Ο Τέιν κοίταξε το ρολόι του. Ητανσχεδόν μία η ώρα.

«Πετάξου στο σπίτι», είπε στονΜπήσλυ. «Κάτι θα βρεις στο ψυγείο καιυπάρχει και γάλα να πιεις».

«Εσύ δε θα τσιμπήσεις τίποτα, Χάιραμ;Μα ποτέ σου δεν πεινάς; »

«Μπορείς να μου φέρεις κανένασάντουιτς. Και ψάξε μπας και βρειςκανένα μυστρί».

«Τι το θες το μυστρί; »

«θέλω να καθαρίσω τα χώματα απότούτο το πράγμα να δω τι είναι».

Υστερα κάθισε κάτω δίπλα στοαντικείμενο που είχαν ξεθάψεικοιτάζοντας τον Μπήσλυ ν’απομακρύνεται μέσ’ από τα δέντρα.

«Τάουζερ», είπε στο σκύλο του, «τούτοείναι το πιο παράξενο ζώο πουξετρύπωσες ποτέ».

Ηταν καλό ν’ αστειεύεται κανείς με τηνυπόθεση,

σκέφτηκε, αν όχι για τίποτε άλλο...τουλάχιστον για να ξεχάσει το φόβοτου.

Ο Μπήσλυ δε φοβόταν, βέβαια. Αλλάο Μπήσλυ δεν είχε αρκετό μυαλό γιανα τον φοβίζουν κάτι τέτοια.

Το αντικείμενο ήταν τριάμισι μέτρα

επί έξι, και είχε οβάλ σχήμα. Είχε τιςδιαστάσεις ενός άνετου σαλονιού,σκέφτηκε ο Τέιν. Και σίγουρα ποτέ δενυπήρξε στο Γουίλοου Μπεντ κανέναντεπόζιτο μ’ αυτές τις διαστάσεις και τοσχήμα.

Έβγαλε το σουγιά από την τσέπη τουκαι άρχισε να ξύνει το χώμα σ’ ένασημείο της επιφάνειας τουαντικειμένου. Καθάρισε μια μικρήπεριοχή, και το μέταλλο από κάτω ήτανκάτι που δεν το ’χε ξαναδεί. Έμοιαζε μεγυαλί περισσότερο από οτιδήποτεάλλο.

Συνέχισε να ξύνει τα χώματα, ώσπου

καθάρισε ένα κομμάτι ίσαμε τηνανοιχτή παλάμη του.

Δε μπορεί να ήταν μέταλλο. Σχεδόνθα έπαιρνε όρκο γι’ αυτό. Έμοιαζε μεγαλακτερό γυαλί... σαν τις παλιέςοπαλίνες που πάντοτε κυνηγούσε ναβρει. Υπήρχαν πολλοί πουτρελαίνονταν για δαύτες και πλήρωνανγερά λεφτά να τις αποκτήσουν.

Έκλεισε το σουγιά και τον έχωσε πάλιστην τσέπη του. Ύστερα έμεινε εκείκαθιστάς κοιτάζοντας το οβάλαντικείμενο που είχε ανακαλύψει οΤάουζερ.

Η υποψία του άρχισε να γίνεταιβεβαιότητα: όποιος ή όποιοι είχαν έρθεινα μείνουν μαζί του πρέπει να είχανφτάσει μ’ αυτό το αντικείμενο. Από τοδιάστημα ή το χρόνο, συλλογίστηκε,και τον ξάφνιασε η ίδια του η σκέψη,γιατί πρώτη φορά σκεφτόταν τέτοιαπράγματα.

Σήκωσε το φτυάρι του και άρχισε πάλινα σκάβει, προς τα κάτω τούτη τηφορά, ακολουθώντας το καμ-πυλωτότοίχωμα του μυστηριώδουςαντικειμένου που ήταν χωμένο στη γη.

Και ενώ έσκαβε, αναρωτιόταν. Τι θα’πρεπε να πει για τούτο το εύρημα; Ή

μήπως δε θα ’πρεπε καν να κάνεικουβέντα; 'Ισως η πιο φρόνιμη πράξη θαήταν να το σκεπάσει πάλι και να μηβγάλει τσιμουδιά σε κανέναν.

Ο Μπήσλυ, φυσικά, δεν επρόκειτο νακρατήσει το στόμα του κλειστό. Αλλάκανένας στο χωριό δε θα έδινε σημασίαστα λόγια του. Όλοι στο ΓουίλοουΜπεντ ήξεραν ότι ο Μπήσλυ ήταν λίγοβλαμμένος.

Κάποια στιγμή γύρισε και ο Μπήσλυ.Είχε μαζί του τρία κακοφτιαγμένασάντουιτς τυλιγμένα σε μια παλιάεφημερίδα κι ένα μπουκάλι σχεδόνγεμάτο με γάλα.

«Ήρθες με το πάσο σου, βλέπω», τουείπε ο Τέιν, κάπως εκνευρισμένα.

«Κάτι έτυχε», εξήγησε ο Μπήσλυ.

«Σαν τι έτυχε, δηλαδή; »

«Να, ήρθαν τρία μεγάλα φορτηγά καικατέβασαν κάτι βαριά πράγματα στουπόγειο. Δυο τρεις μεγάλες κονσόλες καικάμποσα άλλα συμπράγκαλα. Και ξέρεις,εκείνη την τηλεόραση της Άμπι; Λοιπόν,την πήραν μαζί τους. Τους είπα ότι δενέπρεπε, αλλά δεν μου έδωσαν σημασίακαι την πήραν».

«Ξέχασα», μουρμούρισε ο Τέιν. «Ο

Χένρυ είχε πει ότι θα έστελνε τοκομπιούτερ, αλλά μου διέφυγε εντελώς».

° Τέιν έφαγε τα σάντουιτς, μαζί με τονΤάουζερ που έδειξε την ευγνωμοσύνητου με λασπερά χαϊδολογήματα.

Οταν απόφαγαν, ο Τέιν σηκώθηκε καιπήρε το φτυάρι του.

«Ας συνεχίσουμε τη δουλειά», είπε.

«Μα έχεις όλα εκείνα τα πράγματα στουπόγειό σου».

«Μπορούν να περιμένουν», είπε ο

Τέιν. «Πρέπει να τελειώσουμε τούτη τηδουλειά».

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταντέλειωσαν.

Ο Τέιν ακούμπησε κουρασμένα τοφτυάρι του.

Το αντικείμενο ήταν τριάμισι μέτραπλατύ, έξι μακρύ και κάπου τρία μέτραψηλό... και όλος αυτός ο όγκος ήταναπό το ίδιο υλικό σαν γαλακτερό γυαλί,που ηχούσε σαν καμπάνα όταν τοχτυπούσες με το φτυάρι.

Θα πρέπει να είναι μικροκαμωμένοι,

συμπέρανε ο Τέιν, αν ήταν πολλοί μέσασ’ αυτό το χώρο, ιδίως αν το ταξίδιτους είχε μεγάλη διάρκεια. Κι αυτόταίριαζε και με τα υπόλοιπα, γιατί ανδεν ήταν μικροκαμωμένα, δε θαμπορούσαν τώρα να μένουν στο χώροανάμεσα στα πατόξυλα του υπογείου.

Αν δηλαδή πραγματικά έμεναν κάποιοιεκεί, συλλογίστηκε ο Τέιν, και δεν ήτανόλα απλές εικασίες.

Μπορεί τελικά, υπέθεσε, ακόμη και ανείχαν μείνει για λίγο στο σπίτι του, ναμη βρίσκονταν πια εκεί. Ο Τάουζερτους είχε μυριστεί ή τους είχε πάρειείδηση κατά κάποιο τρόπο εκείνο το

πρωί, αλλά το βράδυ φαινόταν να τουςέχει ξεχάσει.

Ο Τέιν έριξε το φτυάρι στον ώμο τουκαι σήκωσε την αξίνα.

«Άντε να πηγαίνουμε», είπε. «Αρκετάδουλέψαμε για σήμερα».

Προχώρησαν μέσ’ από τα χαμόκλαδακαι βγήκαν στο δρόμο. Πυγολαμπίδεςτρεμόφεγγαν εδώ κι εκεί στο σκοτάδιτου δάσους και οι λάμπες του δρόμουλικνίζονταν στη βραδινή αύρα. Τ’άστρα έλαμπαν ζωηρά κι αστραφτερά.

Μπορεί να βρίσκονταν ακόμη στο

σπίτι, σκεφτόταν ο Τέιν. Μπορεί, ότανείδαν ότι ο Τάουζερ αντιδρούσε

στην παρουσία τους, να είχαν κάνει κάτιώστε να μην τους αντιλαμβάνεται πια.

Κατά πάσα πιθανότητα ήταν εξαιρετικάπροσαρμοστικοί. Ήταν φυσικό καιεπόμενο, άλλωστε. Δεν είχανδυσκολευτεί καθόλου, θύμισε στονεαυτό του βλοσυρά, να προσαρμοστούνσ’ ένα ανθρώπινο σπίτι.

Αυτός και ο Μπήσλυ ανηφόρισαν στασκοτεινά το χαλικόστρωτο δρομάκι γιαν’ αφήσουν τα εργαλεία στο γκαράζ.Αλλά κάτι περίεργο συνέβαινε εκεί, γιατί

το γκαράζ είχε εξαφανιστεί.

Δεν υπήρχε ούτε γκαράζ οΰτε πρόσοψησπιτιού, και το δρομάκι κοβόταναπότομα σ’ έναν καμπυλωτό τοίχο πουαποτελούσε τώρα το πίσω μέρος τουγκαράζ.

Έφτασαν στον καμπυλωτό τοίχο καισταμάτησαν, κοιτάζοντας στοκαλοκαιριάτικο σκοτάδι δίχως ναπιστεύουν στα μάτια τους.

Δεν υπήρχε οΰτε γκαράζ, ούτε βεράντα,ούτε μπροστινό μέρος.

Ηταν σαν κάποιος να είχε πιάσει τις δυο

αντικρινές γωνίες της πρόσοψης τουσπιτιού και να τις είχε λυγίσει έτσι πουν’ αγγίξουν η μια την άλλη, διπλώνονταςολόκληρη την πρόσοψη του κτηρίουμέσα στην καμπύλη των ενωμένωνγωνιών.

Ο Τέιν είχε τώρα ένα σπίτι μεδηλωμένη πρόσοψη. Στηνπραγματικότητα το πράγμα δεν ήταντόσο απλό, γιατί η καμπύλωση δεν ήτανεκείνη που θα περίμενε κανείς από τησυνένωση των δύο γωνιών. Η καμπύληήταν μακριά, ομαλή και, κατά κάποιοτρόπο, όχι ιδιαίτερα εμφανής. Ηταν σαννα είχε εξαφανιστεί η πρόσοψη τουσπιτιού και είχε χρησιμοποιηθεί έναείδωλο του υπόλοιπου σπιτιού για να

καμουφλαριστεί η έλλειψη.

Ο Τέιν άφησέ το φτυάρι και την αξίνανα πέσουν.

και τα εργαλεία κροτάλισαν στο χαλίκικοντά στα πόδια του. Σήκωσε το χέριτου κι έτριψε τα μάτια του, σαν να ’θελενα τα καθαρίσει από κάτι που ήταναδύνατο να υπάρχει.

Αλλά όταν τράβηξε το χέρι του, ταπάντα ήταν όπως και πριν.

Δεν υπήρχε πρόσοψη στο σπίτι!

Ύστερα άρχισε να τρέχει προς την πίσωμεριά, δίχως καν να ξέρει γιατί έτρεχε,πλημμυρισμένος από πανικό γι’ αυτόπου είχε συμβεί στο σπίτι του.

Αλλά το πίσω μέρος του κτηρίου ήτανεντάξει. Ήταν όπως ακριβώς ήτανπάντοτε.

Ανέβηκε σκοντάφτοντας τα πίσωσκαλιά με τον Τάουζερ πίσω του. Άνοιξετην πόρτα, μπήκε στο διάδρομο καιανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά προς τηνκουζίνα. Τη διέσχισε με τρειςδρασκελιές αγωνιώντας να δει τι είχεσυμβεί στο μπροστινό μέρος..

Στην πόρτα μεταξύ κουζίνας καισαλονιού κοκάλωσε, και τα χέριααρπάχτηκαν από το πόμολο, καθώςκοίταζε με γουρλωμένα μάτια προς ταπαράθυρα του σαλονιού.

Έξω είχε νυχτώσει. Δεν υπήρχε καμίααμφιβολία γι’ αυτό. Είχε δει τιςπυγολαμπίδες να τρεμοφέγγουν οταχαμόκλαδα και τα χορτάρια, οι λάμπεςτου δρόμου είχαν ανάψει και τ’ άστραέλαμπαν στον ουρανό.

Αλλά τώρα το φως του ήλιου χυνότανμέσα από τα παράθυρα του σαλονιού καιπέρα έξω απλωνόταν μια γη που δενανήκε στο Γουίλοου Μπεντ.

«Μπήσλυ», έκανε βραχνά, «κοίτα έξω!»

Ο Μπήσλυ κοίταξε.

«Τι σόι τόπος είναι αυτός; » ρώτησε.

«Αυτό θα ήθελα να μάθω κι εγώ».

Ο Τάουζερ είχε βρει το πιάτο του και τοέσπρωχνε με το μουσούδι προς τηνπόρτα της κουζίνας, θέλοντας να δώσειστον Τέιν να καταλάβει ότι ήταν η ώρατου φαγητού του.

Ο Τέιν διέσχισε το σαλόνι και άνοιξε

την μπροστινή πόρτα. Είδε ότι τώρα τογκαράζ του ήταν κανονικά στη θέσητου. Το φορτηγό του στεκόταν απέξωμε τη μηχανή προς την πόρτα, ενώ τοαμάξι του ήταν κανονικά παρκαρισμένομέσα.

Δεν υπήρχε τίποτα το αφύσικο στηνπρόσοψη του σπιτιού.

Αλλά αν η πρόσοψη ήταν τώραφυσιολογική, δε συνέβαινε το ίδιο καιμε τα υπόλοιπα.

Γ ιατί το δρομάκι του γκαράζ κοβότανλίγα μέτρα πέρα από το φορτηγό καιδεν υπήρχαν πιο πέρα ούτε αυλή, ούτε

δέντρα, ούτε δρόμος. Υπήρχε μονάχαμια έρημος — μια ομαλή απέραντηέρημος, επίπεδη σαν πάτωμα, μεσποραδικούς σωρούς βράχων καισκόρπιες συστάδες βλάστησης. Όλο τουπόλοιπο έδαφος ήταν στρωμένο μεάμμο και χαλίκια. Ένας πελώριοςεκτυφλωτικός ήλιος έλαμπε πάνω απόέναν ορίζοντα πάρα πολύ μακρινό. Καιτο περίεργο ήταν ότι ο ήλιος έλαμπεστο βορρά, εκεί που δεν μπορεί ναυπήρχε κανένας φυσιολογικός ήλιος.Αλλά και η λάμψη του είχε μιαπερίεργη λευκότητα.

Ο Μπήσλυ βγήκε έξω στη βεράντα καιο Τέιν πρόσεξε ότι ο άλλος έτρεμε σαντρομαγμένο σκυλί.

Ο Τέιν τον λυπήθηκε. «Θα ’λεγακαλύτερα να μπεις μέσα και ναετοιμάσεις κάτι να τσιμπήσουμε», τουείπε μαλακά.

«Μα, Χάιραμ... »

«Δεν τρέχει τίποτα», τον διαβεβαίωσεο Τέιν. «Όλα θα πάνε καλά».

«Αφού το λες εσύ, Χάιραμ... ».

Ο Μπήσλυ γύρισε μέσα και το σκρίνιοτης πόρτας έκλεισε πίσω του. Σε λίγο οΤέιν τον άκουσε να φτιάχνει κάτι στηνκουζίνα.

Δεν κατηγορούσε τον Μπήσλυ για τηντρεμούλα του, παραδέχτηκε μέσα του.Δεν ήταν δα και μικρά το σοκ ναβγαίνεις από το σπίτι σου και ν’αντικρίζεις μια άγνωστη γη. Μπορεί έναςάνθρωπος να συνήθιζε κάποτε στην ιδέα,αλλά σίγουρα θα χρειαζόταν καιρός γι’αυτό.

Κατέβηκε από τη βεράντα, έκανε τογύρο του φορτηγού κι έστριψε τη γωνιάτου γκαράζ, μισοπροετοι-μασμένος ναδει πιο πέρα το γνώριμο ΓουίλοουΜπεντ. Τουλάχιστον, όταν είχε μπει απότην πίσω πόρτα, το χωριό ήταν στη θέσητου.

Δεν υπήρχε κανένα Γουίλοου Μπεντ.Υπήρχε μονάχα περισσότερη έρημοςεκεί, πολύ περισσότερη.

Έκανε το γύρο του σπιτιού και δενυπήρχε πίσω μέρος. Το πίσω μέρος ήταντώρα όπως ήταν πριν η πρόσοψη — ηίδια ομαλή καμπύλωση που ένωνε τιςγωνιές του κτηρίου.

Συμπλήρωσε το γύρο του βγαίνονταςπάλι μπροστά και η έρημος εκτεινότανολόγυρα. Και η πρόσοψη φαινόταν πάλιεντάξει δεν είχε αλλάξει καθόλου. Τοφορτηγό ήταν στη θέση του στο δρομάκιπου κοβόταν απότομα, και το γκαράζανοιχτό με το αμάξι του μέσα.

Ο Τέιν προχώρησε μερικά βήματα στοέδαφος της ερήμου κι έσκυψε νασηκώσει μια χούφτα χαλίκια. Φαίνοντανσυνηθισμένα χαλίκια και τίποταπερισσότερο.

Κάθισε εκεί στις φτέρνες του και άφησέτα χαλίκια να κυλήσουν ανάμεσα από ταδάχτυλά του.

Στο Γ ουίλοου Μπεντ το σπίτι του είχεπίσω πόρτα αλλά δεν είχε πρόσοψη.Εδώ πάλι, όπου κι αν ήταν το εδώ,υπήρχε η πρόσοψη με την μπροστινήπόρτα, αλλά δεν υπήρχε το πίσω μέροςτου σπιτιού.

Στάθηκε όρθιος, πέταξε πέρα ταυπόλοιπα χαλίκια και ξεσκόνισε τα χέριαμε το παντελόνι του.

Με την άκρη του ματιού του έπιασεκάποια κίνηση στη βεράντα, και τότε είδετους μυστηριώδεις συγκα-τοίκους του.

Μια γραμμή από μικροσκοπικά ζώα —αν δηλαδή ήταν ζώα — κατέβαιναν τασκαλοπάτια του, το ένα πίσω από τοάλλο. Είχαν γύρω στους δέκα πόντουςύψος και βάδιζαν με τα τέσσερα, αν καιήταν ολοφάνερο ότι τα μπροστινά μέλητους ήταν χέρια και όχι πόδια. Είχανποντικίσια μουσούδα αόρισταανθρώπινη, με μακρύ και μυτερό ρύγχος.

Φαίνονταν να ’χουν λέπια αντί γιατρίχωμα, γιατί το κορμί τους γυάλιζεκυματιστά καθώς προχωρούσαν. Και όλατους είχαν ουρές σαν το συρμάτινοσπιράλ που έχουν μερικά παιχνίδια.'Ηταν ορθωμένες και στητές, καιτρεμούλια-ζαν καθώς περπατούσαν.

Κατέβαιναν τα σκαλοπάτια σε μονήγραμμή, με τέλεια στρατιωτική τάξη,δεκαπέντε με είκοσι πόντους το ένα απότο άλλο.

Κατέβηκαν και συνέχισαν προς τηνέρημο, σε απαρέγκλιτη ευθεία γραμμή,σαν να ήξεραν ακριβώς πού πήγαιναν.Υπήρχε κάτι το αμείλικτα αποφασιστικό

στην κίνησή τους, αλλά ωστόσο δεβιάζονταν.

Ο Τέιν μέτρησε δεκάξι τέτοια πλάσματακαι τα παρακολουθούσε καθώςαπομακρύνονταν στην έρημο μέχρι πουχάθηκαν από τα μάτια του.

Να ’τοι, σκέφτηκε, εκείνοι που ήρθαννα ζήσουν μαζί μου. Είναι εκείνοι πουτοποθέτησαν την οροφή, πουεπισκεύασαν την τηλεόραση της Άμπι,την κουζίνα και το ραδιόφωνο. Και κατάπάσα πιθανότητα είχαν έρθει στη Γη μ’εκείνο το αντικείμενο από γαλακτερόγυαλί που είχαν βρει στο δάσος.

Αλλά αν είχαν έρθει στη Γη μ’ εκείνο τοαντικείμενο που είχαν ξεθάψει στοδάσος, τότε τι είδους τόπος ήταν τούτοςδω;

Ανέβηκε πάλι τα σκαλοπάτια τηςβεράντας του, άνοιξε την πόρτα και είδετην κυκλική τρύπα των δεκαπέντεπόντων που είχαν ανοίξει στο σκρίνιογια να βγουν από το σπίτι. Σημείωσε στομυαλό του να την κλείσει κάποτε,κάποια μέρα που θα του περίσσευεχρόνος.

Μπήκε μέσα βροντώντας την πόρταπίσω του.

«Μπήσλυ! », φώναξε.

Δεν πήρε καμία απάντηση.

Ο Τάουζερ ξεπρόβαλε από το κάτωμέρος του καναπέ όπου είχε κρυφτεί καιπροσπάθησε να δικαιολογηθεί με τοντρόπο του.

«Δεν τρέχει τίποτα, φιλαράκο», τονκαθησύχασε ο Τέιν. «Κι εγώ φοβήθηκαβλέποντάς τα».

Προχώρησε και μπήκε στην κουζίνα.Το μουντό φως της οροφής έλαμπε στηναναποδογυρισμένη καφετιέρα, στοσπασμένο φλιτζάνι στο πάτωμα και στο

αναποδογυρισμένο μπολ με τ’ αβγά.Ένα σπασμένο αβγό σχημάτιζε μιαασπροκίτρινη λιμνούλα στο πάτωμα.

Από κει κατέβηκε στο κεφαλόσκαλοκαι είδε ότι το σκρίνιο της πίσω πόρταςήταν ανεπανόρθωτα στραπατσαρισμένο.Το σκουριασμένο διχτυωτό του ήτανσκισμένο, σαν από έκρηξη, και έναμέρος του πλαισίου ήτανκομματιασμένο.

Ο Τέιν κοίταξε το θέαμα με έκπληξη καιαπορία.

«Α, το δύστυχο, το χαζο-Μπήσλυ! »,μουρμούρισε. «Πέρασε ακάθεκτος από

μέσα δίχως καν να σταθεί ν’ ανοίξει!

'Αναψε το φως και κατέβηκε τις σκάλεςγια το υπόγειο. Στα μισά κοντοστάθηκεκατάπληκτος.

Στ’ αριστερά του υπήρχε ένας τοίχος...ένας τοίχος από το ίδιο υλικό που ήτανφτιαγμένη κι η οροφή.

Έσκυψε και είδε ότι ο τοίχος διέσχιζεόλο το υπόγειο, από το πάτωμα ώς τοταβάνι, αποκλείοντας το χώρο τουεργαστηρίου.

Και μέσα στο εργαστήρι; Ένας Θεόςήξερε τι υπήρχε εκεί!

Αν όχι τίποτε άλλο, εκεί μέσα ήταν τοκομπιούτερ που είχε στείλει ο Χένρυεκείνο το πρωί. Τρία φορτηγά, είχε πει οΜπήσλυ, τρία φορτηγά με συσκευές πουτώρα βρίσκονταν στα χέρια εκείνων τωνπλασμάτων!

Ο Τέιν κάθισε αδύναμα σ’ ένα σκαλί.

Πρέπει να νόμιζαν, συμπέρανε, ότιέδειχνε συνεργατικό πνεύμα! Μπορεί ναείχαν φανταστεί ότι ήξερε τις προθέσειςτους και ότι δεν είχε καμία αντίρρηση. Ήίσως να νόμιζαν ότι μ’ αυτό τον τρόποτους πλήρωνε για την επισκευή τηςτηλεόρασης, της κουζίνας και τουραδιοφώνου.

Αλλά καλύτερα να έπιανε τα πράγματαμε τη σειρά.

Γιατί είχαν επιδιορθώσει την τηλεόραση,την κουζίνα και το ραδιόφωνο; Ήταν,μήπως, ένα είδος ενοικίου από μέρουςτους; Μια φιλική χειρονομία; Ή ένα τεστγια να δουν τι μπορούσαν να κάνουν μετην τεχνολογία τούτου του κόσμου; Ήμήπως για ν’ ανακαλύψουν πώς η δικήτους τεχνολογία θα μπορούσε ναπροσαρμοστεί στα υλικά και τιςσυνθήκες του πλανήτη που είχαν βρει;

Ο Τέιν σήκωσε το χέρι του και χτύπησεδοκιμαστικά τον τοίχο δίπλα στιςσκάλες, και η λεία γαλακτερή επιφάνεια

έβγαλε ένα μικρό καμπανιστό ήχο.

Ακούμπησε το αφτί του στον τοίχο καιαφουγκρά-στηκε προσεκτικά. Τουφάνηκε σαν ν’ άκουγε ένα πολύ σιγανόβόμβο, αλλά ήταν κάτι τόσο αχνό πουδεν μπορούσε να πάρει όρκο γι’ αυτό.

Εκεί μέσα, πίσω από τον τοίχο, υπήρχετώρα η χορτοκοπτική μηχανή τουδικαστή Στήβενς, καθώς και διάφοραάλλη μηχανήματα που περίμενανεπισκευή. Θα τον έγδερναν ζωντανό οιιδιοκτήτες τους, σκέφτηκες, ιδίως οδικαστής. Ο Στήβενς ήταν πολύστρυφνός τύπος.

Ο Μπήσλυ πρέπει να είχε μισοτρελαθείαπό το φόβο του, συμπέρανε ο Τέιν.Όταν θα είδε εκείνα τα πλάσματα ναβγαίνουν από το υπόγειο, θα είχεπαλαβώσει στην κυριολεξία. Είχεπεράσει με το κεφάλι από την πόρτα,δίχως καν να μπει στον κόπο να τηνανοίξει, και τώρα θα ήταν κάτω στοχωριό παίρνοντας τ’ αφτιά σε όσουςείχαν διάθεση να τον ακούσουν.

Υπό κανονικές συνθήκες, κανένας δεθα έδινε σημασία στον Μπήσλυ, αλλά ανεπέμενε και συνέχιζε να τσαμπουνάει ταίδια τρελά πράγματα, μπορεί κάποιος ναερχόταν να ελέγξει. Ύστερα θακουβαλιόνταν εδώ κατά κοπάδια, θαέχωναν τη μύτη τους παντού, θα χάζευαν

με γουρλωμένα μάτια τη γη πουαπλωνόταν μπροστά στο σπίτι του καισύντομα μερικοί θα έβρισκαν τρόπο νακάνουν κουμάντο.

Ήταν κάτι που δεν τους αφορούσεκαθόλου, είπε πεισματάρικα ο Τέιν στονεαυτό του, νιώθοντας να ξυπνά μέσα τουτο επιχειρηματικό του πνεύμα. Υπήρχεπολύ διαθέσιμη γη εκεί έξω και ο μόνοςτρόπος για να τη φτάσει κανείς ήτανπερνώντας μέσα από το σπίτι του. Στηνπερίπτωση αυτή ήταν λογικό όλη εκείνηη γη να ήταν δική του. Μπορεί να μηνάξιζε τίποτα. Μπορεί να μην υπήρχετίποτα εκεί έξω. Αλλά πριν αρχίσουν νατης βάζουν χέρι οι άλλοι, καλύτερα ναέριχνε μια ματιά να δει τι υπήρχε.

Ανέβηκε τις σκάλες και πήγε στογκαράζ.

Ο ήλιος έλαμπε ακόμη πάνω από τοβορινό ορίζοντα και τίποτα δε σάλευε.

Στο γκαράζ βρήκε ένα σφυρί, μερικάκαρφιά και κάμποσες σανίδες και τακουβάλησε στο σπίτι.

Εκεί πρόσεξε ότι ο Τάουζερ είχεεκμεταλλευτεί την ευκαιρία καικοιμόταν στη χρυσαφένια καπιτονέπολυθρόνα. Ο Τέιν δεν τον ενόχλησε.

Κλείδωσε την πίσω πόρτα του καικάρφωσε μερικές σανίδες πάνω της.

Ύστερα επανέλαβε το ίδιο με την πόρτατης κουζίνας και τα παράθυρα τηςκρεβατοκάμαρας.

Αυτό θα κρατούσε τους συντοπίτες τουγια λίγο, μονολόγησε, όταν θα έρχοντανεδώ να δουν τι συμβαίνει.

Από ένα ντουλάπι έβγαλε ένα βαρύντουφέκι για ελάφια, ένα κουτί φυσίγγιακαι το παλιό παγούρι του.

Γέμισε το παγούρι με νερό από τηβρύση της κουζίνας κι έβαλε σ’ ένασάκο φαγητό για τον ίδιο και τον Τάου-ζερ. Θα έτρωγαν στο δρόμο, γιατί δενείχε χρόνο να χάσει τώρα για φαγητό.

Ύστερα γύρισε στο σαλόνι κι έδιωξετον Τάουζερ από την πολυθρόνα.

«Έλα, Τάουζερ», του είπε. «Πάμε ναρίξουμε μια ματιά να δούμε τι υπάρχειεκεί έξω».

Έριξε μια ματιά στο δείκτη βενζίνηςτου φορτηγού και είδε ότι τορεζερβουάρ ήταν σχεδόν γεμάτο.

Μπήκε, με το σκύλο πίσω του, καιακούμπησε το ντουφέκι σε σημείο πουνα μπορεί να το αρπάξει εύκολα.Ύστερα έκανε μανούβρα και ξεκίνησεπρος το βορρά, μπαίνοντας στην έρημο.

Ηταν εύκολη πορεία. Η έρημος ήτανεπίπεδη σαν πίστα. Πότε πότε το έδαφοςγινόταν λιγάκι ανώμαλο, αλλά όχιπερισσότερο από πολλούςχωματόδρομους που περνούσεταξιδεύοντας όταν κυνηγούσε αντίκες.

Το τοπίο δεν άλλαζε. Εδώ κι εκείυψώνονταν χαμηλοί λόφοι, αλλά η ίδιαη έρημος παρέμενε επίπεδη, συ-

νεχίζοντας έτσι ώς το μακρινό ορίζοντα.Ο Τέιν συνέχισε να πηγαίνει προς τοβορρά, με τον ήλιο ίσια μπροστά. Έπεσεκαι σε κάτι αμμώδεις εκτάσεις, αλλά ηάμμος ήταν σφιχτή και σταθερή και δεντου δημιούργησε κανένα πρόβλημα.

Μισή ώρα αργότερα πρόλαβε ταπλάσματα —και τα δεκάξι τους— πουσυνέχιζαν να βαδίζουν σταθερά σε μονήγραμμή.

Κόβοντας ταχύτητα, ο Τέιν κράτησεγια λίγο παράλληλη πορεία μαζί τους,μέχρι που σκέφτηκε ότι δεν έκανετίποτα έτσι. Τα πλάσματα συνέχιζανσταθερά το δρόμο τους δίχως νακοιτάζουν δεξιά ή αριστερά.

Αναπτύσσοντας πάλι ταχύτητα ο Τέιντ’ άφησε πίσω του.

Ο ήλιος παρέμενε ασάλευτος στοβορρά, κι αυτό ήταν οπωσδήποτε πολύ

περίεργο. 'Ισως, σκέφτηκε από μέσα τουο Τέιν, τούτος ο κόσμος γύριζε στον ά-ξονά του πολύ πιο αργά από τη Γη και ημέρα του ήταν μεγαλύτερη. Κρίνονταςαπό την ακινησία του, ίσως ήταν πάραπολύ μεγαλύτερη.

Σκυμμένος πάνω από το τιμόνι,αγνάντευε πέρα στην ατέλειωτη έρημο,και για πρώτη φορά συνειδητοποίησεαληθινά το παράξενο της εμπειρίας.

Τούτος εδώ ήταν ένας άλλος κόσμος —δεν υπήρχε αμφιβολία γι’ αυτό— έναςάλλος πλανήτης γύρω από ένα άλλοάστρο. Κανένας στη Γη δε θα μπορούσενα πει σε πιο σημείο του συνηθισμένου

διαστήματος βρισκόταν. Κι ωστόσο,χάρη σε κάποια μέθοδο εκείνων τωνδεκάξι πλασμάτων που βάδιζαν σ’ευθεία γραμμή, ο κόσμος αυτόςβρισκόταν ταυτόχρονα μόλις λίγαβήματα έξω από την πόρτα του σπιτιούτου.

Ένας κάπως μεγαλύτερος λόφοςορθωνόταν τώρα μπροστά του στηνεπίπεδη έρημο. Πλησιάζοντας μπό·

ρεσε να διακρίνει μια σειρά από λαμπεράαντικείμενα αραδιασμένα στο φρύδι του.Ύστερα από λίγο σταμάτησε και βγήκεέξω με τα κιάλια του.

Με τα κιάλια διέκρινε ότι τα λαμπεράαντικείμενα ήταν σαν εκείνο απόγαλακτερό γυαλί που είχαν βρει στοδάσος. Μέτρησε οχτώ τέτοια, ν’αστραφτοκοπούν στον ήλιο,κουρνιασμένα σε κάτι γκρίζες υποδοχές.Υπήρχαν και άλλες υποδοχές που ήτανάδειες.

Κατέβασε τα κιάλια από τα μάτια τουκαι στάθηκε εκεί για μια στιγμή,ζυγιάζοντας κατά πόσο ήταν φρόνιμο ν’ανέβει το λόφο να εξετάσει τ’αντικείμενα από πιο κοντά. Ύστερακούνησε το κεφάλι του. Θα είχε χρόνογι’ αυτό αργότερα. Τώρα καλύτερα νασυνέχιζε. Τούτη δεν ήταν κανονικήεξερευνητική αποστολή, αλλά μια

γρήγορη πρώτη αναγνώριση.

Ανέβηκε πάλι στο φορτηγό καισυνέχισε το δρόμο του, ελέγχοντας κάθετόσο το δείκτη βενζίνης. Όταν η βελόναθα έφτανε στη μέση, θα έπρεπε να κάνειμεταβολή και να πάρει το δρόμο τουγυρισμού.

Μπροστά είδε μια αχνή ασπράδα πάνωαπό τη μακρινή γραμμή του ορίζοντα καιάρχισε να την παρατηρεί προσεκτικά.Μερικές στιγμές χανόταν για ναξαναφανεί αργότερα, αλλά ό, τι κι ανήταν βρισκόταν πολύ μακριά για ναβγάλει συμπέρασμα.

Κοίταξε στο μετρητή της βενζίνης καιείδε ότι ο δείκτης βρισκόταν κοντά στημέση. Σταμάτησε το φορτηγό και βγήκεέξω με τα κιάλια του.

Καθώς προχωρούσε για να σταθείμπροστά από το όχημα, παραξενεύτηκενιώθοντας πόσο βαριά και κουρασμέναήταν τα πόδια του. Ύστερα θυμήθηκε —έπρεπε να έχει πέσει για ύπνο εδώ καιώρες. Κοίταξε το ρολόι του και είδε ότιήταν δύο η ώρα, κι αυτό σήμαινε δύο τοπρωί πίσω στη Γη. Ήταν στα πόδια τουγια πάνω από είκοσι ώρες, και κόμπασεςαπ’ αυτές τις

είχε ξοδέψει σκάβοντας για κείνο το

παράξενο αντικείμενο στο δάσος.

Σήκωσε τα κιάλια στα μάτια του καιείδε ότι η φευγαλέα λευκή γραμμή στονορίζοντα ήταν μια οροσειρά. Ηπελώρια, τραχιά γαλαζωπή μάζαορθωνόταν πάνω από την έρημο, με τηλάμψη του χιονιού στις ράχες και τιςκορφές της. Βρισκόταν πολύ μακριά,γιατί ακόμη και με τα ισχυρά κιάλιαφαινόταν σαν μια γαλάζια θολούρα.

Μετακίνησε τα κιάλια δεξιά κιαριστερά και είδε ότι τα βουνάεκτείνονταν σε αρκετή έκταση πάνωαπό τη γραμμή του ορίζοντα.

Χαμήλωσε τα κιάλια από τα βουνά καιπεριεργάστηκε την έρημο μπροστά του.'Ηταν όμοια μ’ εκείνη που είχεδιασχίσει, ομαλή σαν πίστα, μεσποραδικά υψωματάκια και αραιήβλάστηση.

Και τότε είδε το σπίτι!

Τα χέρια του Τρεμούλιασαν καιχαμήλωσε τα κιάλια, αλλά για να τ’ανεβάσει αμέσως πάλι στα μάτια του.'Ηταν σπίτι, καμία αμφιβολία γι’ αυτό.Ένα παράξενο σπίτι στα ριζά ενόςλοφίσκου, στη σκιά του υψώματοςπίσω του έτσι που δε διακρινόταν μεγυμνό μάτι.

Φαινόταν να ’ναι μικρό σε μέγεθος. Ηστέγη του έμοιαζε με στρογγυλεμένακώνο και ήταν κολλητά στη γη ή στηνπλαγιά πίσω του. Υπήρχε ένα οβάλάνοιγμα που μάλλον θα ήταν πόρτα,αλλά πουθενά δε φαίνονταν παράθυρα.

Χαμήλωσε πάλι τα κιάλια του καικοίταξε το λοφίσκο. Υπολόγισε ότιήταν εφτά ή οχτώ χιλιόμετρα μακριά. Ηβενζίνη θα του έφτανε για να πάει ώςεκεί, αλλά και στη χειρότερη περίπτωσηθα μπορούσε να κάνει πεζός τατελευταία λίγα χιλιόμετρα ώς τοΓουίλοου Μπεντ.

Ηταν παράξενο, σκέφτηκε, να υπάρχει

ένα σπίτι ολομόναχο εκεί στην ερημιά.Στα τόσα χιλιόμετρα που είχε διανύσειστην έρημο δεν είχε συναντήσει ίχνοςζωής εκτός από τα δεκάξι ποντικόμορφαπλάσματα που βάδιζαν στη γραμμή,ούτε κανένα τεχνητά κτίσμα εκτός απότα οχτώ αντικείμενα από γαλακτερόγυαλί πάνω στο λόφο.

Ανέβηκε πάλι στο φορτηγό του, έβαλεπρώτη και ξεκίνησε. Δέκα λεπτάαργότερα σταματούσε μπροστά από τοσπίτι, που εξακολουθούσε να βρίσκεταιστη σκιά του λοφίσκου.

Κατέβηκε από το φορτηγό παίρνονταςμαζί και το ντουφέκι του. Ο Τάουζερ

πήδησε κι αυτός κάτω και στάθηκε εκεί,με το τρίχωμά του ορθωμένο,γρυλίζοντας σιγανά.

«Τι τρέχει, αγόρι μου; » τον ρώτησε οΤέιν.

Ο Τάουζερ γρύλισε ξανά.

Το σπίτι παρέμενε σιωπηλό. Φαινότανέρημο.

Ο Τέιν πρόσεξε ότι οι τοίχοι ήταν απότραχιά, ακατέργαστη πέτρα δεμένη μεκάποια εύθρυπτη λάσπη αντί γιακονίαμα. Η στέγη ήταν αρχικάφτιαγμένη από χορτόπλινθους, κι αυτό

ήταν παράξενο, γιατί πουθενά στηνέρημο δεν υπήρχε τέτοιο υλικό. Όμωςτώρα, αν και μπορούσε κανείς ναδιακρίνει τις ενώσεις των χορτόπλινθων,δεν έμενε παρά σκέτη λάσπη ψημένηαπό τον ήλιο της ερήμου.

Το ίδιο το σπίτι δεν είχε ιδιαίτεραχαρακτηριστικά. Ηταν εντελώς γυμνόαπό διακοσμητικό στοιχεία, δίχως τηνπαραμικρή προσπάθεια ν’ απαλυνθεί ητραχιά πρακτικότητα ενός απλούκαταλύματος. 'Ηταν από κείνα πουμπορεί να έφτιαχναν κάποιοι βοσκοί.Φαινόταν παμπάλαιο, και οι πέτρεςείχαν αρχίσει να ξεφλουδίζουν και ναθρυμματίζονται από τον καιρό.

Με το ντουφέκι στη μασχάλη, ο Τέινπροχώρησε

προς το σπίτι. Έφτασε στην πόρτα καικοίταξε μέσα, αντικρίζοντας σκοτάδι καισιωπή.

Κοίταξε πίσω του τον Τάουζερ και είδεότι ο σκύλος είχε συρθεί κάτω από τοφορτηγό, κοιτάζοντας από κει καιγρυλίζοντας.

«Μείνε εδώ, Τάουζερ», τον πρόσταξε οΤέιν. «Μην πάρεις δρόμο».

Με το ντουφέκι προτεταμένο, ο Τέινπέρασε από το κατώφλι προς το

σκοτεινό εσωτερικό. Εκεί κοντοστάθηκεγια μια στιγμή να συνηθίσουν τα μάτιατου στο μισοσκόταδο.

Τελικά άρχισε να διακρίνει το δωμάτιοστο οποίο στεκόταν. Ήταν λιτό καιπρωτόγονο, με ένα χοντροκομμένοπέτρινο πάγκο στον έναν τοίχο καιπαράξενες, άγνωστης χρησιμότηταςκόχες σκαμμένες στον άλλο. Ένασαραβαλιασμένο ξύλινο έπιπλοστεκόταν σε μια γωνιά, αλλά ο Τέιν δενμπόρεσε να μαντέψει τη χρήση του.

Ένα παλιό κι ερημωμένο σπίτι,συμπέρανε, εγκαταλειμμένο προπολλού. 'Ισως κάποιοι βοσκοί να ζούσαν

εδώ στο μακρινό παρελθόν, όταν ηέρημος ήταν μια εύφορη, χορταριασμένηπεδιάδα.

Υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε σεάλλο δωμάτιο και καθώς ο Τέιν διάβαινετο κατώφλι της άκουσε ένα αχνό,απόμακρο μπουμπουνητό καθώς καικάτι άλλο... τον ήχο δυνατής βροχής!Από την ανοιχτή πόρτα που έβγαζεκάπου πίσω, μια θαλασσινή αρμύραχτύπησε τα ρουθούνια του, και στάθηκεεκεί σαν μαρμαρωμένος στο κέντρο τουδεύτερου δωματίου.

Άλλο ένα!

Άλλο ένα σπίτι που οδηγούσε σ’ ένανάλλο κόσμο!

Προχώρησε αργά σαν μαγνητισμένοςπρος την ε-ξωτερική πίσω πόρτα καιβγήκε σε μια συννεφιασμένη, μουντήμέρα με τη βροχή να πέφτει σανκαταρράχτης I

από τα βαριά σύννεφα. Λιγότερο απόένα χιλιόμετρο μακριά, πέρα από ένακομμάτι γης με σκόρπια, τραχιά καιγκριζωπά βράχια, απλωνόταν μιατρικυμισμένη θάλασσα. Τα κύματαβροντούσαν μανιασμένα στην ακτήτινάζοντας ψηλά αφρούς καισταγονίδια.

Προχώρησε έξω από την πόρτα καισήκωσε τα μάτια προς τον ουρανό. Οιχοντρές σταγόνες της βροχής τουμαστίγωναν το πρόσωπο με μανία.Υπήρχε μια παγωνιά και μια υγρασίαστην ατμόσφαιρα και ο τόπος είχε κάτιτο άγρια απόκοσμο. Ήταν ένας κόσμοςπου λες και είχε βγει από κάποιο παλιό,υπερφυσικό θρύλο του βορρά, μεστοιχειά και ξωτικά.

Κοίταξε ολόγυρα αλλά δεν μπόρεσενα ξεχωρίσει τίποτα, γιατί η βροχήέκρυβε τον κόσμο πέρα από κείνο τοκομμάτι της ακτής. Όμως, πίσω από τηβροχή, μπορούσε να νιώσει μιαπαρουσία που έκανε ανατριχίλες ναδιατρέξουν τη ραχοκοκαλιά του.

Ξεροκαταπίνοντας τον κόμπο τουτρόμου στο λαιμό του, ο Τέιν γύρισεκαι όρμησε τυφλά πίσω στην πόρτα καιτο σπίτι.

Ένας κόσμος πιο πέρα ήτανυπεραρκετός, σκέφτηκε. Δύο κόσμοιπιο πέρα ήταν πάρα πολύ για ένανάνθρωπο. Αναρρίγησε στην αίσθησητης απόλυτης μοναξιάς πουπλημμύρισε απότομα την ψυχή του.Ξαφνικά, τούτο το παλιό, ξεχασμένοσπίτι έγινε ανυπόφορο. Όρμησε έξω.

Απέξω ο ήλιος ήταν λαμπρός καιυπήρχε μια καλοδεχούμενη ζεστασιά.Τα ρούχα του ήταν μουσκεμένα από τη

βροχή και μικρά σταγονίδια νερούγυάλιζαν στην κάννη του όπλου του.

Κοίταξε ολόγυρα για τον Τάουζερ,αλλά ο σκύλος του δε φαινότανπουθενά. Δεν ήταν κάτω από τοφορτηγό ούτε πουθενά εκεί.

Ο Τέιν φώναξε τ’ όνομά του, αλλά δενπήρε απάντηση. Η φωνή του αντήχησεμοναχική και κούφια στην ερημιά και τησιωπή.

Έκανε το γύρο του σπιτιού ψάχνονταςγια το σκύλο, και είδε ότι το οίκημα δενείχε πίσω πόρτα. Οι χον-τροφτιαγμένοιλιθόκτιστοι πλαϊνοί τοίχοι καμπύλωναν

μ’ εκείνο τον αλλόκοτο τρόπο και δενυπήρχε καμία πίσω πόρτα στο σπίτι.

Αλλά ο Τέιν δεν παραξενεύτηκε- τοπερίμενε κάτι τέτοιο. Το μόνο που τονενδιέφερε τώρα ήταν να βρει το σκύλοτου και ένιωθε τον πανικό να φουντώνειμέσα του. Κατά κάποιο τρόποαισθανόταν έντονα ότι βρισκόταν πολύμακριά από το σπίτι του.

Έφαγε τρεις ώρες ψάχνοντας. Γύρισεμέσα στο οίκημα, αλλά ο Τάουζερ δενήταν εκεί. Βγήκε πάλι σ’ εκείνο τονάλλο κόσμο κι έψαξε ανάμεσα στασκόρπια βράχια. Όμως ο Τάουζερ δενήταν ούτε εκεί.

Επέστρεψε στην έρημο, έκανε το γύροτου λοφίσκου και σκαρφάλωσε στηνκορφή για να κοιτάξει ολόγυρα με τακιάλια του. Το μόνο που αντίκρισε ήτανη νεκρή έρημος που απλωνότανατέλειωτη προς όλες τις κατευθύνσεις.

Εξαντλημένος από την κούραση,τρικλίζοντας και σχεδόν έτοιμος νασωριαστεί στα πόδια του, γύρισε πίσωστο φορτηγό.

Στηρίχτηκε πάνω του και προσπάθησενα βάλει τις σκέψεις του σε κάποια τάξη.

Θα ήταν μάταιο να συνεχίσει στηνκατάσταση που, ήταν. Χρειαζόταν

οπωσδήποτε λίγο ύπνο. Εξάλλου,έπρεπε να γυρίσει στο Γουίλοου Μπεντ,να γεμίσει το ρεζερβουάρ και ναεφοδιαστεί με πρόσθετη βενζίνη ώστε ναμπορεί να ψάξει σε μεγαλύτερη ακτίναγια να βρει τον Τάουζερ.

Δεν μπορούσε ν’ αφήσει το σκύλο τουεδώ πέρα—

ούτε καν μπορούσε να το διανοηθεί.Αλλά έπρεπε να το σχεδιάσει σωστά καινα ενεργήσει ψύχραιμα. Δε θα ήταν σεθέση να βοηθήσει τον Τάουζερ ανσυνέχιζε να τρικλίζει εδώ κι εκεί, πτώμααπό την εξάντληση.

Ανέβηκε στο φορτηγό και πήρε τοδρόμο της επιστροφής για το ΓουίλοουΜπεντ, ακολουθώντας τα αχνά σημάδιαπου είχαν αφήσει οι ρόδες του στοέδαφος, και πασχίζοντας νακαταπολεμήσει τη φοβερή νύστα και νακρατήσει τα μάτια του ανοιχτά.

Περνώντας από τον ψηλότερο λόφοόπου υπήρχαν τα γαλακτεράαντικείμενα, σταμάτησε και περπάτησεένα γύρω για να μην κοιμηθεί πάνω στοτιμόνι. Τότε πρόσεξε ότι υπήρχαν επτάτέτοια αντικείμενα στις βάσεις τους.

Αλλ’ αυτό δεν είχε καμιά σημασίατώρα. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν

να μην υποκύψει στην κούραση πουέκανε το κορμί του βαρύ σαν μολύβικαι να κρατήσει σταθερό το τιμόνιμέχρι να φτάσει πίσω στο ΓουίλοουΜπεντ. Εκεί θα μπορούσε να κοιμηθείκαι μετά θα γύριζε πάλι να ψάξει γιατον Τάουζερ.

Περίπου στα μισά του δρόμου τηςεπιστροφής είδε το άλλο αμάξι και τοκοίταξε με ζαβλακωμένη έκπληξη, γιατίτο φορτηγό που οδηγούσε και το αμάξιτου πίσω στο γκαράζ του ήταν τα μόναοχήματα απ’ αυτή την πλευρά τουσπιτιού.

Σταμάτησε το φορτηγό και κατέβηκε

τρικλίζοντας.

Το άλλο αμάξι πλησίασε και από μέσαπήδησαν γοργά ο Χένρυ Χόρτον, οΜπήσλυ κι ένας άντρας με άστρο στοστήθος.

«Δόξα τω θεό που σε βρήκαμε! »φώναξε ο Χένρυ, πλησιάζοντάς τον μεμεγάλες δρασκελιές.

«Μα δεν είχα χαθεί», διαμαρτυρήθηκεο Τέιν. «Γύ-ριζα πίσω».

«Είναι ξεθεωμένος», παρατήρησε οάντρας με το άστρο.

«Από δω ο σερίφης Χάνσον», είπε οΧένρυ. «Ακολουθούσαμε τα χνάριασου».

«Έχασα τον Τάουζερ», μουρμούρισεο Τέιν. «Αναγκάστηκα να φύγω και νατον αφήσω. Μην ασχολείστε μαζί μουκαι πηγαίνετε να ψάξετε για τονΤάουζερ. Μπορώ να γυρίσω καιμόνος».

Άπλωσε το χέρι για να στηριχτεί απότην πόρτα του φορτηγού.

«Σπάσατε την πόρτα μου»,παρατήρησε στον Χένρυ. «Μπήκατε μετη βία στο σπίτι μου και πήρατε το

αμάξι μου... »

«Δε γινόταν αλλιώς, Χάιραμ.Φοβηθήκαμε ότι κάτι σου είχε συμβεί.Έτσι που τα ’λεγε ο Μπήσλυ σουσηκωνόταν η τρίχα να τον ακούς».

«Καλύτερα να τον πάρετε στο αμάξι»,είπε ο σερίφης. «θα οδηγήσω εγώ τοφορτηγό πίσω»

«Μα πρέπει να ψάξω για τον Τάουζερ!»

«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στηνκατάσταση που είσαι. Πρέπει πρώτα ναξεκουραστείς».

Ο Χένρυ τον έπιασε από το μπράτσοκαι τον οδήγησε προς το αμάξι, ενώ οΜπήσλυ κρατούσε την πίσω πόρταανοιχτή.

«Έχεις καμιά ιδέα τι τόπος είναιαυτός; » ψιθύρισε ο Χένρυσυνωμοτικά.

«Δεν ξέρω σίγουρα», μουρμούρισε οΤέιν. «Μάλλον κάποιος άλλος—»

Ο Χένρυ τον διέκοψε μ’ ένα μικρόγέλιο. «Τέλος πάντων, μάλλον δεν έχεισημασία. Ό, τι και να ’ναι, μας έβαλεστο χάρτη. Είμαστε σε όλα τα δελτίαειδήσεων, οι εφημερίδες μας

αφιερώνουν μεγάλους τίτλους και ηπόλη βρίθει από δημοσιογράφους καιτηλεοπτικά συνεργεία. Περιμένουμε ναέρθουν και κάτι

μεγάλοι επίσημοι. Σ’ το λέω, Χάιραμ,θα κάνουμε την τύχη μας... »

Ο Τέιν δεν άκουσε τίποτα περισσότερο.Ήδη κοιμόταν βαθιά πριν καλά καλάβολευτεί στο κάθισμα. Όταν ξύπνησεέμεινε για λίγο σιωπηλός στο κρεβάτιτου. Οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένεςκαι το δωμάτιο ήταν δροσερό καιγαλήνιο.

Είναι ωραίο, συλλογίστηκε, να ξυπνάς

σ’ ένα γνώριμο δωμάτιο... ένα δωμάτιοπου το ξέρεις μια ολάκερη ζωή, σ’ ένασπίτι που ανήκε στη φαμίλια σουσχεδόν για έναν αιώνα.

Ύστερα η θύμηση των τελευταίωνγεγονότων τον χτύπησε σαναστροπελέκι, και ανακάθισε σαν να τοντσίμπησε σφήκα.

Τώρα το άκουγε... κάτι σαν επίμονομουρμουρητό πέρα από το παράθυρο.

Τινάχτηκε από το κρεβάτι και τράβηξετην κουρτίνα στο πλάι. Κοιτάζονταςέξω, είδε τον κλοιό των στρατιωτώνπου κρατούσαν πίσω τα πλήθη που

πλημμύριζαν την πίσω αυλή του καιόλους τους γύρω χώρους.

Άφησε την κουρτίνα να πέσει καιάρχισε να ψάχνει για τα παπούτσια του-κατά τ’ άλλα ήταν ντυμένος κανονικά.Φαίνεται ότι ο Χένρυ με τον Μπήσλυτον είχαν μεταφέρει στο κρεβάτιβγάζοντάς του απλώς τα παπούτσια καιμετά τον άφησαν εκεί. Δε θυμόταντίποτε απ’ όλ’ αυτά. θα πρέπει να είχεπέσει ξερός στον ύπνο από τη στιγμήπου τον φόρτωσαν στο πίσω κάθισματου αυτοκινήτου.

Βρήκε τα παπούτσια του στο πάτωμακοντά στην άκρη του κρεβατιού και

κάθισε στο στρώμα να τα φορέσει.

Όλο αυτό το διάστημα το μυαλό τουδούλευε πυρετικά αναλύοντας τιςεπόμενες κινήσεις του.

Με κάποιο τρόπο έπρεπε να βρειβενζίνη για να γεμίσει το ρεζερβουάρ καινα φορτώσει μερικά έξτρα μπιτόνια στηνκαρότσα. Ύστερα θα χρειαζόταντρόφιμα, νερό και ίσως κανένασλήπινγκ-μπαγκ. 'Ηταν αποφασισμένοςνα μην ξαναγυρίσει πριν βρει το σκύλοτου.

Τέλειωσε με τα παπούτσια δένοντας τακορδόνια τους και προχώρησε προς το

σαλόνι του. Δεν υπήρχε κανένας εκεί,αλλά ομιλίες ακούγονταν από τηνκουζίνα.

Έριξε μια ματιά από το παράθυρο καιείδε την έρημο ν’ απλώνεται απέραντηόπως και πριν. Πρόσεξε ότι ο ήλιος είχεγείρει πιο πολύ στον ουρανό, αλλά εκείστο προαύλιό του ήταν ακόμη πρωί.

Κοίταξε το ρολόι του και είδε ότιέδειχνε έξι. Από την κλίση των σκιώνπου είχε δει όταν κοίταξε από τοπαράθυρο της κρεβατοκάμαραςσυμπέρανε ότι ήταν έξι το απόγευμα.Κατάλαβε με κάποιο σκίρτημα ενοχήςότι είχε κοιμηθεί σχεδόν μια ολόκληρη

μέρα. Δε σκόπευε να κοιμηθεί τόσοπολύ. Δεν ήθελε ν' αφήσει τον Τάουζερτόσες ώρες εκεί έξω.

Τράβηξε για την κουζίνα και βρήκετρεις ανθρώπους εκεί: την Άμπι και τονΧένρυ Χόρτον και έναν άντρα μεστρατιωτική στολή.

«Α, σηκώθηκες βλέπω! » φώναξε ηΆμπι κεφάτα. «Αναρωτιόμαστε πότε θαξυπνούσες».

«Υπάρχει κανένας καφές, Άμπι; »

«Ναι, μια γεμάτη καφετιέρα. Θα σουετοιμάσω και κάτι να φας».

«Απλώς καμιά φρυγανιά», είπε ο Τέιν.«Δεν έχω πολύ χρόνο. Πρέπει να βγω ναψάξω για τον Τάουζερ».

«Χάιραμ», είπε ο Χένρυ, «να σουσυστήσω το συνταγματάρχη Ράιαν τηςΕθνοφρουράς. Έχει τους άντρες τουαπέξω».

«Ναι, τους είδα από το παράθυρο».

«'Ηταν αναγκαίο», εξήγησε ο Χένρυ.«Εντελώς αναγκαίο. Ο σερίφης δεναρκούσε να τα βγάλει πέρα.

Τα πλήθη άρχισαν να φτάνουνσωρηδόν και θα σήκωναν ακόμη και το

σπίτι. Έτσι τηλεφώνησα στονκυβερνήτη».

«Κάθισε, Τέιν», είπε οσυνταγματάρχης. «Θέλω να σουμιλήσω».

«Ασφαλώς», είπε ο Τέιν τραβώνταςμια καρέκλα. «Συγνώμη που βιάζομαιτόσο, αλλά είναι ο σκύλος μου εκείέξω».

«Τούτη η υπόθεση», είπε οσυνταγματάρχης με αγέρωχο ύφος,«είναι ασύγκριτα πιο σημαντική απ’οποιονδήποτε σκύλο».

«Αυτό, συνταγματάρχα μου, το λεςγιατί δεν ξέρεις τον Τάουζερ. Είναι τοκαλύτερο σκυλί που είχα ποτέ, καιπέρασαν κάμποσα από τα χέρια μου.Τον μεγάλωσα από τόσο δα κουταβάκικαι ήταν φίλος μου όλ’ αυτά ταχρόνια».

«Εντάξει», είπε ο συνταγματάρχης,«είναι φίλος, το δέχομαι. Αλλά πάντωςπρέπει να μιλήσουμε οι δυο μας».

«Κάτσε να μιλήσετε», είπε η Άμπιστον Τέιν. «Εγώ θα ετοιμάσω κάτιπίτες και το σπιτικό λουκάνικο πουέφερε ο Χένρυ από τη φάρμα μας».

Η πίσω πόρτα άνοιξε και μπήκε οΜπήσλυ, με τη συνοδεία φοβερούορυμαγδού από μεταλλικούς κρότους.Κουβαλούσε τρία άδεια μπιτόνια τωνπέντε γα-λονιών στο ένα χέρι και δύοστο άλλο. Με την κάθε του κίνησηχτυπούσαν μεταξύ τους.

«Για σταθείτε! » φώναξε ο Τέιν. «Τιτρέχει εδω-πέρα; »

«Μην κάνεις έτσι, ηρέμησε», του είπεο Χένρυ. ««Δεν έχεις ιδέα τιπροβλήματα αντιμετωπίζουμε. Θέλαμε

να περάσουμε μέσα από δω ένα μεγάλοβυτίο βενζίνης αλλά στάθηκε αδύνατο.

Προσπαθήσαμε να γκρεμίσουμε το πίσωμέρος της κουζίνας για να περάσει, αλλάδεν μπορέσαμε να—»

«Τι κάνατε, λέει! »

«Προσπαθήσαμε να γκρεμίσουμε τοπίσω μέρος της κουζίνας», επανέλαβεατάραχα ο Χένρυ. «Δεν μπορείς ναπεράσεις ένα απ’ αυτά τα μεγάλαντεπόζιτα καυσίμων από τη συνηθισμένηπόρτα. Όμως, όταν κάναμε τηναπόπειρα, ανακαλύψαμε ότι ολόκληροτο σπίτι είναι ντυμένο εσωτερικά με τοίδιο υλικό που χρησιμοποίησες και στουπόγειο. Το χτυπάς με τσεκούρι καιστομώνει το ατσάλι».

«Μα, Χένρυ, τούτο δω είναι το σπίτιμου, και κανένας δεν έχει δικαίωμα ν’αρχίσει να το κατεδαφίζει».

«Όχι ότι θα μπορούσαμε, δηλαδή»,παρενέβη ο συνταγματάρχης. «Εκείνοπου θα ’θελα να μάθω, Τέιν, είναι τι σόιυλικό είναι αυτό που δεν μπορέσαμε νατρυπήσουμε».

«Και μην αρπάζεσαι έτσι, Χάιραμ», τονσυμβούλεψε ο Χένρυ. «Ένας ολόκληροςκαινούριος κόσμος μας περιμένει εκείέξω—»

«Δεν περιμένει ούτε σένα ούτεκανέναν», τον διέκοψε άγρια ο Τέιν.

«Πρέπει να τον εξερευνήσουμε, και γιανα το κάνουμε αυτό χρειαζόμαστε ένααπόθεμα βενζίνης. Εφόσον δεν έχουμεκανένα μεγάλο ντεπόζιτο,συγκεντρώνουμε όσα μπιτόνιαμπορούμε. Ύστερα θα περάσουμε μιασωλήνα από δω—»

«Μα, Χένρυ—»

«Σταμάτα να με διακόπτεις κάθε τόσο»,του είπε ο Χένρυ αυστηρά, «και άσε μενα τελειώσω. Δεν μπορείς να φανταστείςτι οργανωτικά προβλήματααντιμετωπίζουμε. Είμαστε στριμωγμένοισ’ ένα λαιμό μπουκά-

λας πλατύ όσο και μια κανονική πόρτα.Πρέπει να περάσουμε εφόδια εκεί έξω,καθώς και μεταφορικά μέσα. Με τ’αυτοκίνητα και τα φορτηγά το πρόβλημαδε θα ’ναι τόσο σοβαρό, θα μπορέσουμενα τα διαλύσουμε και να τα περάσουμεκομμάτι κομμάτι, αλλά ένα αεροπλάνοθα είναι πρόβλημα».

«Τώρα άκου εσύ εμένα, Χένρυ.Κανένας δε θα περάσει αεροπλάνα μέσ’από δω. Τούτο το σπίτι ανήκει στηφαμίλια μου κοντά έναν αιώνα, είναιιδιοκτησία μου και μου ανήκει κανονικά.Δεν μπορείτε να μου πλακώνετε εδώ σαναφεντικά και ν’ αρχίσετε να μουκουβαλάτε κι εγώ δεν ξέρω τι απόμέσα».

«Μα», έκανε ο Χένρυ παρακλητικά,«ένα αεροπλάνο θα μας είναι πολύτιμο.Μπορείς να καλύψεις πολύ μεγαλύτερεςαποστάσεις αν διαθέτεις αεροπλάνο».

Ο Μπήσλυ διέσχισε την κουζίναβροντώντας και κουδουνίζοντας καιβγήκε στο σαλόνι.

Ο συνταγματάρχης αναστέναξε.«Έλπιζα, κύριε Τέιν, ότι θακαταλαβαίνατε καλύτερα πώς έχει τοζήτημα. Για μένα είναι απλό: Η πολιτεία,βέβαια, θα μπορούσε να ασκήσει τοδικαίωμα της απαλλοτρίωσηςκηρύσσοντας την περιοχή εθνικήςσημασίας, αλλά καλύτερα να μην έφτανε

το πράγμα ώς εκεί. Μιλώ εντελώςανεπίσημα, βέβαια, αλλά είμαι σίγουροςότι η κυβέρνηση θα προτιμούσε κάποιοφιλικό διακανονισμό».

«Αμφιβάλλω», είπε ο Τέινμπλοφάροντας, μην έχοντας ιδέα για τησχετική νομοθεσία, «κατά πόσο θαμπορούσε ν’ απαλλοτριωθεί το κτήμαμου. Απ’ όσο ξέρω, ο νόμος μπορεί ναεφαρμοστεί σε κτήρια και δρόμους που—»

«Αυτό είναι δρόμος», τον έκοψε ξερά οσυνταγματάρχης. «Ένας δρόμος πουδιασχίζει το σπίτι σας προς έναν άλλοκόσμο».

«Κατά πρώτο», τόνισε ο Τέιν, «ηπολιτεία θα πρέπει ν’ αποδείξει ότι τοαπαιτεί το δημόσιο συμφέρον και πως ηάρνηση του ιδιοκτήτη να παραιτηθεί τωνδικαιωμάτων του ισοδυναμεί μεπαρεμπόδιση κρατικού έργου και—»

«Νομίζω», είπε ο συνταγματάρχης, «ότιη πολιτεία θα μπορούσε ν’ αποδείξει τηνύπαρξη δημοσίου συμφέροντος».

Κι εγώ νομίζω», γρύλισε ο Τέινοργισμένα, «ότι καλά θα κάνω να βρωένα δικηγόρο».

«Αν το λες σοβαρά», προσφέρθηκε οΧένρυ εξυπηρετικά, «και —όπως

φαντάζομαι— θέλεις κάποιον καλό, θασου συνιστούσα μια φίρμα που σίγουραθα εκπροσωπούσε αποτελεσματικά τασυμφέροντα σου και, μάλιστα, με λογικήαμοιβή».

Ο συνταγματάρχης σηκώθηκεβράζοντας από μέσα του. «Θα έχεις ναλογοδοτήσεις για όλ’ αυτά, Τέιν.Υπάρχουν πολλά που το κράτος θαήθελε να πληροφορηθεί. Και το πρώτοπου θα θελήσουν να μάθουν είναι πώς ταΚατάφερες όλα αυτά. Είσαι έτοιμος ναδώσεις εξηγήσεις; »

«Όχι», αποκρίθηκε ο Τέιν. «Δε νομίζωπως είμαι».

Νομίζουν ότι εγώ έκανα τούτη τηδουλειά και θα μου χιμήξουν σαν αγέληλύκων για να μάθουν πώς την έκανα,συλλογίστηκε με κάποια ανησυχία. Στομυαλό του ήρθαν εικόνες απόβλοσυρούς πράκτορες του Εφ-Μπι-Αι,του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τουΠενταγώνου και, αν και καθιστάς,ένιωσε τα γόνατά του να τρέμουν.

Ο συνταγματάρχης έκανε μεταβολή καιβγήκε με ψυχρό ύφος από την κουζίνα.Βγαίνοντας βρόντησε την πόρτα πίσωτου.

Ο Χένρυ κοίταξε τον Τέινσυλλογισμένα.

«Μιλούσες σοβαρά; » τον ρώτησε.«Σκοπεύεις να τους σηκώσεις κεφάλι; »

«Άρχισε να μου τη δίνει», απάντησε οΤέιν. «Δεν μπορούν να μουκουβαλιώνται εδώ και να κάνουνκουμάντο δίχως καν να με ρωτήσουν.Δεν δίνω πεντάρα τι μπορεί να σκεφτείοποιοσδήποτε, αλλά τούτο δω είναι τοσπίτι μου. Εδώ γεννήθηκα, εδώ έζησαόλη μου τη ζωή, είναι ένα μέρος πουαγαπώ και—»

«Ναι», έκανε ο Χένρυ. «Καταλαβαίνωπώς νιώθεις». «Μπορεί να φέρνομαι λίγοσαν παιδί, αλλά δε θα με πείραζε τόσοαν έδειχναν προθυμία να καθίσουμε να

κουβεντιάσουμε τα σχέδια τους όταν θ’αναλάμβαναν την ευθύνη της υπόθεσης.Και σ’ το λέω, Χένρυ, τούτο δω δενείναι κάτι τόσο απλό. Ό, τι κι ανφαντάζεται η Ουάσιγκτον, τούτος δενείναι ένας τόπος που μπορούμε ναορμήσουμε και να τον κάνουμε δικόμας. Υπάρχει κάτι εκεί έξω που καλά θακάνουμε να προσέχουμε τα βήματά μας—»

«Σκεφτόμουν», τον διέκοψε ο Χένρυ,«όπως καθόμουν εδώ και σ’ άκουγα, ότιη στάση σου είναι πολύ αξιέπαινη καιτης αξίζει κάθε υποστήριξη. Σκέφτηκαότι δε θα ήμουν καλός γείτονας ανκαθόμουνα αμέτοχος και σε άφηνα ναπολεμάς μόνος. Προτείνω να

προσλάβουμε μια ομάδα από τουςκαλύτερους δικηγόρους για να δώσουντη μάχη μας και στο μεταξύ ναιδρύσουμε μια κτηματική εταιρίαανάπτυξης. Έτσι θα διασφαλιστούμε ότιτούτος ο νέος κόσμος σου θαχρησιμοποιηθεί όπως πρέπει».

Κοντοστάθηκε λίγο και συνέχισε.

«Εδώ που τα λέμε, είναι λογικό,Χάιραμ, να είμαι εγώ εκείνος που θασταθεί στο πλευρό σου, ν’ αγωνιστούμεμαζί τούτη τη μάχη, εφόσον είμαστε ήδησυνεταίροι σ’ εκείνη την υπόθεση τηςτηλεόρασης».

«Τι ακούω περί τηλεόρασης; » ρώτησεεπιθετική η

Άμπι, βροντώντας μπροστά στον Τέινένα δίσκο με πίτες.

«Έλα τώρα, Άμπι», την αποπήρε οΧένρυ υπομονετικά. «Σου εξήγησακιόλας ότι η τηλεόρασή σου βρίσκεταιπίσω από κείνο το χώρισμα στο υπόγειοκαι ένας Θεός ξέρει πότε θακαταφέρουμε να τη βγάλουμε από κει».

«Ναι, ξέρω», είπε η Άμπι, σερβίρονταςμια πιατέλα με λουκάνικα και γεμίζονταςένα φλιτζάνι με καφέ.

Ο Μπήσλυ επέστρεψε από το σαλόνικαι βγήκε πάλι από την πίσω πόρτα.

«Στο κάτω κάτω», είπε ο Χένρυ,θέλοντας να εκμεταλλευτεί κάθεαβαντάζ, «έπαιξα κι εγώ κάποιο ρόλοστην υπόθεση. Αμφιβάλλω αν θακατάφερνες πολλά πράγματα δίχως τοκομπιούτερ που σου έστειλα».

Να το πάλι, συλλογίστηκε ο Τέιν.Ακόμη και ο Χένρυ φανταζόταν ότιαυτός είχε κάνει τη δουλειά.

«Μα δε σου εξήγησε ο Μπήσλυ; »

«Ο Μπήσλυ είπε πολλά, αλλά ξέρεις

τώρα τον Μπήσλυ».

Και, ασφαλώς, εκεί ήταν το πρόβλημα.Οι χωρικοί θα το θεωρούσαν απλώς σανένα ακόμη παραμύθι του Μπήσλυ —σαν μια ακόμη φαντασιοπληξία του.Κανένας τους δε θα πίστευε λέξη από ταλόγια του Μπήσλυ.

Ο Τέιν σήκωσε το φλιτζάνι και άρχισενα ρουφά τον καφέ, κερδίζοντας έτσιχρόνο για να σκεφτεί κάποια απάντηση.Αλλά δεν υπήρχε απάντηση. Αν έλεγετην αλήθεια, θ’ ακουγόταν λιγότεροπιστευτή από κάθε ψέμα του.

«Μπορείς να μου μιλήσεις ανοιχτά,

Χάιραμ. Στο κάτω κάτω, είμαστεσυνεταίροι».

Με θεωρεί ηλίθιο, σκέφτηκε ο Τέιν. ΟΧένρυ νομίζει ότι μπορεί να δουλέψειτον καθένα και ότι οι πάντες είναικορόιδα.

«Δε θα με πίστευες αν σου το ’λεγα,Χένρυ». «Τότε», έκανε ο Χένρυστέκοντας όρθιος κι αναστενάζοντας,«ας το αφήσουμε αυτό γι' αργότερα».

Ο Μπήσλυ φάνηκε πάλι και διέσχισετην κουζίνα τραμπαλίζοντας καικαμπανίζοντας, φορτωμένος μεκάμποσα ακόμη μπιτόνια.

«Θα χρειαστώ βενζίνη», είπε ο Τέιν.«Πρέπει να βγω να ψάξω για τονΤάουζερ».

«Θα το φροντίσω αμέσως»,υποσχέθηκε μελιστάλαχτα ο Χένρυ. «Θαστείλω τον Ένρι με το βυτιοφόρο τουκαι μετά θα περάσουμε σωλήνα ναγεμίσουμε τα μπιτόνια. Και θα δω ανμπορέσω να βρω κάποιον να έρθει μαζίσου».

«Δε χρειάζεται. Μπορώ να πάω καιμόνος».

«Αν είχαμε ραδιοτηλέφωνο... Τότε θαμπορούσαμε να κρατάμε επαφή».

«Ναι, αλλά δεν έχουμε. Και, κοίτα ναδεις, Χένρυ... δεν μπορώ να περιμένωάλλο. Ο Τάουζερ είναι ακόμη κάπου εκείέξω».

«Σωστά, ξέρω πόσο τον αγαπάς. Άντελοιπόν και ψάξε να τον βρεις, αφού αυτόκρίνεις σωστό, κι εγώ θα φροντίσωεκείνη την άλλη δουλειά. Θα μαζέψωκάμποσους δικηγόρους και θαφτιάξουμε κάποιο καταστατικό εταιρίαςκτηματικής ανάπτυξης—»

«Και, Χάιραμ», διέκοψε η Άμπι, «θαμπορέσεις να μου κάνεις μια χάρη; »

«Αν μου περνά από το χέρι»,

αποκρίθηκε ο Τέιν. «Θα ήθελα ναμιλήσεις στον Μπήσλυ. Είναι ανόητη

αυτή η στάση του. Δεν υπήρχε λόγος νασηκωθεί και να μας παρατήσει. Μπορείνα του ’λεγα δυο κουβέντες παραπάνω,

αλλά είναι τόσο χαζός που σε βγάζει απ’τα ρούχα σου. Πήγε κι έφαγε μισή μέρα

για να βοη

θήσει τον Τάουζερ να ξετρυπώσειεκείνη τη μαρμότα και—»

«Θα του μιλήσω», υποσχέθηκε ο Τέιν.

«Σ’ ευχαριστώ, Χάιραμ. Θα σεακούσει εσένα. Είσαι ο μόνος πουακούει. Και κρίμα που δεν έφτιαξες

εκείνη την τηλεόραση πριν αρχίσειτούτη η ιστορία. Αισθάνομαι χαμένηδίχως αυτή. Εξάλλου αφήνει έναακαλαίσθητο κενό στο σαλόνι μου.Ταίριαζε με την όλη επίπλωση, ξέρεις».

«Ναι, ξέρω», μουρμούρισε ο Τέιν.

«Θα έρθεις καμιά φορά, Άμπι; »φώναξε ο Χένρυ από την πόρτα.Ύστερα κούνησε το χέρι του προς τονΤέιν. «Θα σε δω αργότερα, Χάιραμ. Θατα κανονίσω όλα».

Δεν αμφιβάλλω, σκέφτηκα από μέσατου ο Τέιν.

'Οταν το ζευγάρι αναχώρησε, γύρισεπάλι στο τραπέζι και σωριάστηκε βαριάσε μια καρέκλα.

Η μπροστινή πόρτα άνοιξε με βρόντοκαι όρμησε μέσα ο Μπήσλυ,λαχανιασμένος και ξαναμμένος.

«Ο Τάουζερ γύρισε! » φώναξεμ’ενθουσιασμό. «Έρχεται κατά δω καιφέρνει μαζί του τη μεγαλύτερημαρμότα που είδες ποτέ σου».

Ο Τέιν τινάχτηκε πάνω σαν ελατήριο.«Μαρμότα! Μα εκεί έξω είναι έναςάλλος πλανήτης. Δεν μπορεί να ’χειμαρμότες».

«Έλα να δεις από μόνος σου», τουφώναξε ο Μπήσλυ.

Έμοιαζε σίγουρα με μαρμότα ήσκίουρο... μονάχα που είχε το μέγεθοςανθρώπου. 'Ηταν σαν μια μαρμόταβγαλμένη από παιδικό βιβλίο, γιατίβάδιζε στα πίσω πόδια τηςπροσπαθώντας να φανεί αξιοπρεπής,ενώ ταυτόχρονα έριχνε κιεπιφυλακτικές ματιές στον Τάουζερ.

Ο Τάουζερ ερχόταν καμιά τριανταριάμέτρα πιο πί-σω, διατηρώντας απόστασηασφαλείας από το γιγάντιο τρωκτικό.Είχε την πόζα και το ύφος ενός καλούτσοπανόσκυλου, βαδίζοντας με

χαμηλωμένο το κεφάλι, έτοιμος ναορμήσει και να ματαιώσει κάθεενδεχόμενη απόπειρα φυγής τηςμαρμότας.

Η μαρμότα πλησίασε σε μικρήαπόσταση από το σπίτι και σταμάτησε.Ύστερα έκανε μεταβολή ώστε να βλέπειπίσω προς την έρημο και κάθισε σταπισινά της.

Το κεφάλι της γύρισε για να κοιτάξειτον Μπήσλυ και τον Τέιν, και στακαθάρια, καστανά μάτια της ο Τέινδιέκρινε κάτι περισσότερο από τηνοημοσύνη ενός ζώου.

Ο Τέιν πλησίασε γοργά, άρπαξε τοσκύλο στην αγκαλιά του και τον έσφιξεπάνω του. Ο Τάουζερ γύρισε τομουσούδι του και η μεγάλη γλώσσα τουέγλειψε χαρούμενα το πρόσωπο τουαφεντικού του.

Με το σκύλο αγκαλιά, ο Τέιν γύρισενα κοιτάξει τη γιγάντια μαρμότα,νιώθοντας μεγάλη ανακούφιση καιαπέραντη ευγνωμοσύνη.

Όλα ήταν εντάξει τώρα, σκέφτηκε. ΟΤάουζερ είχε γυρίσει.

Προχώρησε προς το σπίτι και μπήκεστην κουζίνα.

Άφησέ τον Τάουζερ κάτω και γέμισεένα πιάτο με νερό της βρύσης. Το έβαλεμπροστά στον Τάουζερ και

ο σκύλος άρχισε να πίνει διψασμένα,πιτσιλώντας νερά ολόγυρα.

«Μη βιάζεσαι τόσο», τον συμβούλεψεο Τέιν «Μην πνιγείς κιόλας».

Ανοίγοντας το ψυγείο βρήκε κάτιαποφάγια και τα έβαλε στο δοχείο τουΤάουζερ.

Ο Τάουζερ του κούνησε την ουρά μεσκυλίσια ευτυχία.

«Το λογικό θα ήταν», του είπε ο Τέιν,«να σε δέσω με αλυσίδα έτσι που τοσκας κι εξαφανίζεσαι».

Ο Μπήσλυ φάνηκε να έρχεται προςτο μέρος τους. «Εκείνη η μαρμόταείναι πολύ φιλικό πλασματάκι»,ανακοίνωσε σοβαρά. «Περιμένεικάποιον».

«Ωραία», απάντησε ο Τέιναφηρημένα, δίχως να δώσει σημασία.

Κοίταξε στο ρολόι του.

«Εφτάμισι», είπε. «Προλαβαίνουμετις ειδήσεις. Θέλεις να τις ακούσουμε,

Μπήσλυ; »

«Βέβαια, ξέρω το σταθμό. Είναιεκείνος ο τύπος από τη Νέα Υόρκη».

«Ακριβώς», τον διαβεβαίωσε ο Τέιν.Προχώρησε στο σαλόνι και κοίταξεαπό το παράθυρο. Η μεγάλη μαρμόταδεν είχε σαλέψει από τη θέση της.Καθόταν με τη ράχη προς το σπίτι,αγναντεύοντας πέρα προς τηνκατεύθυνση που είχε έρθει.

Κάποιον περιμένει, είχε πει οΜπήσλυ, και έτσι έδειχνε πράγματι,αλλά μάλλον απλώς το είχε φανταστείο Μπήσλυ.

Αλλά, αν τελικά περίμενε κάποιον,αναλογίστηκε ο Τέιν, ποιος μπορεί ναήταν αυτός ο κάποιος; Σίγουρα έξω θαείχαν διαδοθεί τα νέα ότι εδώ υπήρχεμια πόρτα προς έναν άλλο κόσμο. Καιπόσες άλλες πόρτες, αναρωτήθηκε, θαείχαν ανοιχτεί στο πέρασμα τωναιώνων;

Ο Χένρυ είχε πει ότι υπήρχε έναςμεγάλος καινούριος κόσμος εκεί έξω,περιμένοντας τους Γήινους να τοναποικήσουν. Αλλά το πράγμα μπορείνα μην ήταν διόλου έτσι, μπορεί ναήταν ακριβώς το αντίθετο.

Η φωνή του ραδιοσχολιαστή

ακούστηκε ξαφνικά στη μέση μιαςπρότασης:

«... τελικά μπήκαν στο παιχνίδι. ΤοΡάδιο Μόσχα ανακοίνωσε απόψε ότι οσοβιετικός εκπρόσωπος θα κά-

νει διάβημα αύριο στα Ηνωμένα Έθνηζητώντας τη διεθνοποίηση αυτού τουάλλου κόσμου και της πύλης πουοδηγεί σ’ αυτόν.

»Από την ίδια την πύλη, το σπίτικάποιου Χάιραμ Τέιν, δεν υπάρχεικανένα νέο. Έχει επιβληθεί ασφυκτικόςκλοιός ασφαλείας και ο στρατός έχειαποκλείσει τη γύρω περιοχή,

κρατώντας σε απόσταση τα πλήθη.Προσπάθειες τηλεφωνικήςεπικοινωνίας απέτυχαν και μονάχα μιααυστηρή φωνή δηλώνει ότι δε γίνονταιδεκτά τηλεφωνήματα στη γραμμή αυτή.Όσο για τον ίδιο τον Τέιν, δεν έκανεβήμα μέχρι στιγμής έξω από το σπίτιτου».

Ο Τέιν τράβηξε για την κουζίνα καικάθισε σε μια καρέκλα.

«Μιλάνε για σένα», τον πληροφόρησεο Μπήσλυ με σπουδαίο ύφος.

«Σύμφωνα με φήμες πουκυκλοφόρησαν σήμερα το πρωί, ο Τέιν,

ένας ήσυχος επισκευαστής οικιακώνσυσκευών και έμπορος αντικών, καιμέχρι χθες σχετικά άγνωστος,επέστρεψε τελικά από μια έξοδό του σ’αυτό τον καινούριο άγνωστο κόσμο.Αλλά τι βρήκε εκεί, αν βρήκε τίποτα,κανείς ακόμη δεν είναι σε θέση να πει.Ούτε υπάρχουν νεότερες πληροφορίεςσχετικά με αυτό τον άλλο κόσμο πέρααπό το γεγονός ότι είναι μια έρημος καιότι, μέχρι στιγμής, δεν παρουσιάζεισημεία ζωής.

«Μόλις χθες σημειώθηκε κάποιααναταραχή ύστερα από την ανακάλυψηκάποιου περίεργου αντικειμένου στοδάσος αντίκρυ από την κατοικία τουΤέιν. Και αυτή η περιοχή αποκλείστηκε

αμέσως από το στρατό και, προς τοπαρόν, ο συνταγματάρχης Ράιαν πουηγείται των δυνάμεων στην περιοχή,αρνείται να δηλώσει τι ακριβώςβρέθηκε.

"Ο άνθρωπος μυστήριο της όληςυπόθεσης είναι κάποιος Χένρυ Χόρτον, οοποίος φαίνεται να είναι ο μόνος δίχωςεπίσημη ιδιότητα που έχει άδεια ελευθέ-ρας εισόδου στο σπίτι του Τέιν. ΟΧόρτον, που ρωτή-θηκε σχετικά χθες,αρνήθηκε ν’ αποκαλύψει πολλά, αλλάυπαινίχθηκε την ύπαρξη κάποιουμεγάλου μυστικού. Άφησέ να εννοηθείότι αυτός και ο Τέιν ήταν συνεταίροι σεκάποια μυστηριώδη επιχείρηση καιάφησε μετέωρη την εντύπωση ότι μαζί με

τον Τέιν συνεργάστηκαν στη διάνοιξηαυτού του νέου κόσμου.

«Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χόρτον είναιιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίουκατασκευής κομπιούτερ, και έγκυρεςπηγές αναφέρουν ότι παρέδωσεπρόσφατα στον Τέιν ένα κομπιούτερ ήτουλάχιστον κάποια σχετική συσκευή. Ηόλη υπόθεση παραμένει τυλιγμένη στομυστήριο. Σύμφωνα με μια φήμη, ησυγκεκριμένη συσκευή βρισκόταν στοστάδιο της ανάπτυξης τα τελευταία έξι ήεπτά χρόνια.

»Η απάντηση στο ερώτημά του πώς καιτι ακριβώς συνέβη πρέπει να αναμένει τα

πορίσματα της ομάδας των επιστημόνωνοι οποίοι αναχώρησαν απόψε από τηνΟυάσιγκτον ύστερα από ολοήμερησυνδιάσκεψη στο Λευκό Οίκο. Στησυνάντηση έλαβαν μέρος εκπρόσωποιτου Πενταγώνου, του υπουργείουεξωτερικών, των υπηρεσιών ασφαλείαςκαι του τμήματος ειδικών όπλων.

»Σε ολόκληρο τον κόσμο, τοενδιαφέρον σχετικά με τα όσασυνέβησαν χθες στο Γουίλοου Μπεντμπορεί να συγκριθεί μονάχα με τηνπρώτη ρίψη της ατομικής βόμβας.Υπάρχει αυξανόμενη πεποίθηση ανάμεσασε πολλούς παρατηρητές ότι τα γεγονότατου Γουίλοου Μπεντ θ’ αποδειχθούνακόμη πιο συγκλονιστικά από τη βόμβα

της Χιροσίμα.

»Η Ουάσιγκτον επιμένει, όπως είναιφυσικό, ότι το θέμα είναι καθαράεσωτερικό και ότι θα το χειριστεί όπωςκρίνει ότι εξυπηρετεί καλύτερα τα εθνικάσυμφέροντα.

«Ωστόσο, στο εξωτερικό, εκδηλώνεταιμια καταιγίδα ισχυρισμών ότι τούτο δενείναι θέμα εσωτερικής πολιτικής πουαφορά μονάχα μία χώρα, αλλά εξανάγκης αφορά το σύνολο τηςπαγκόσμιας κοινότητας.

«Υπάρχει μια ανεπιβεβαίωτη είδηση ότιαπό στιγμή σε στιγμή φτάνει στο Γ

ουίλοου Μπεντ εκπρόσωπος τωνΗνωμένων Εθνών. Η Γαλλία, ηΒρετανία, η Βολιβία, το Μεξικό και ηΙνδία έχουν ήδη ζητήσει την άδεια τηςΟυάσιγκτον για να στείλουν επιτόπιουςπαρατηρητές και σίγουρα και άλλα έθνηθ’ ακολουθήσουν σύντομα τοπαράδειγμά τους

«Ο κόσμος αγωνιά απόψε,περιμένοντας τα νέα από το ΓουίλοουΜπεντ και—»

Ο Τέιν άπλωσε το χέρι του και έκλεισετο κουμπί του ραδιοφώνου.

«Απ’ ό, τι κατάλαβα», παρατήρησε ο

Μπήσλυ, «θα μας πνίξουν λεφούσια απόξένους».

Ναι, συλλογίστηκε ο Τέιν, μπορεί ναΚατέφθαναν λεφούσια από ξένους, αλλάόχι ακριβώς με τον τρόπο που τοεννοούσε ο Μπήσλυ. Η χρήση αυτής τηςλέξης, είπε στον εαυτό του, τουλάχιστονσε ό, τι αφορούσε τον άνθρωπο, ήτανπια ξεπερασμένη. Κανένας κάτοικος τηςΓης δε θα ονομαζόταν ξένος ότανεξωγήινα πλάσματα κυκλοφορούσανδυο βήματα από την πόρτα τους... Ναι,κυριολεκτικά έξω από την πόρτα τους!Πώς να ’ταν άραγε οι ένοικοι εκείνουτου πέτρινου σπιτιού;

Και ίσως θα έφταναν ξένοι επισκέπτεςόχι μονάχα από έναν πλανήτη, αλλά

ξένοι επισκέπτες από πολλούς πλανήτες.Γιατί αυτός ο ίδιος είχε βρει μια άλληπόρτα προς έναν ακόμη πλανήτη, και

μπορεί να υπήρχαν πολλές τέτοιεςπόρτες. Πώς θα ήταν άραγε όλοι

εκείνοι οι κόσμοι και ποιο σκοπόεξυπηρετούσαν οι πόρτες αυτές;

Κάποιος ή κάτι είχε βρει τον τρόπο ναπηγαίνει σε άλλους πλανήτες δίχωςπεριπλανήσεις στο μοναχικό διάστημα μετην ταχύτητα του φωτός —έναν πιοσύντομο δρόμο που έκανε περιττό το ναδιασχίζει το διαστρικό χάος. Και από τη

στιγμή που θ’ άνοιγε η πόρτα, καιπαρέμενε ανοιχτή, ήταν τόσο εύκολο όσονα περπατάς από το ένα δωμάτιο τουσπιτιού σου στο άλλο.

Αλλά κάτι —ένα ασήμαντο κάτι—συνέχιζε να τον προβληματίζει, κι αυτόήταν οι κινήσεις και οι περιστροφές τωνσυνδεμένων πλανητών, όλων τωνκόσμων που έπρεπε να είναιγεφυρωμένοι έτσι. Δεν μπορείς,συλλογίστηκε, να ενώσεις και ναγεφυρώσεις σταθερά δύο κόσμους πουκινούνται ανεξάρτητα ο ένας από τονάλλο.

Κι ωστόσο, μόλις δυο μέρες πριν, θα

επέμενε με την ίδια σιγουριά ότι η όληιδέα ήταν παλαβή και αδύνατη. Καιόμως, να που είχε πραγματοποιηθεί. Καιαπό τη στιγμή που το ένα αδύνατογίνεται πραγματικότητα, ποιος λογικόςάνθρωπος μπορεί να επιμείνει μεειλικρίνεια ότι δεν μπορεί να γίνει και τοδεύτερο;

Ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας τουκαι ο Τέιν σηκώθηκε ν’ ανοίξει.

Ηταν ο Έρνι, ο βενζινάς.

«Ο Χένρυ είπε ότι χρειάζεσαι λίγηβενζίνη και ήρθα να σου πω ότι δε θαμπορέσω να τη φέρω πριν ξημερώσει».

«Δεν πειράζει», απάντησε ο Τέιν. «Δεντη χρειάζομαι πια».

Κι έκλεισε βιαστικά την πόρτα.

Ύστερα έγειρε πάνω στο φύλλο της καισυλλογίστηκε: Πρέπει να τουςαντιμετωπίσω κάποτε. Δεν μπορώ νακρατώ συνέχεια την πόρτα μουκλεισμένη στον κόσμο. Κάποια στιγμή,αργά ή γρήγορα, η Γη κι εγώ πρέπει να ταβρούμε μεταξύ μας.

Ηταν ανόητο, σκέφτηκε, να βλέπει έτσιτα πράγματα, αλλ’ αυτή ήταν η αλήθεια.

Είχε εδώ κάτι που η Γη απαιτούσε κάτι

που η Γη ήθελε ή νόμιζε πως ήθελε. Κιωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, ήτανδική του υπόθεση. Είχε συμβεί στη γητου και στο σπίτι του- ίσως άθελά του,αλλά πάντως είχε βοηθήσει καιενθαρρύνει αυτή την εξέλιξη.

Τούτη η γη και τούτο σπίτι είναι δικόμου, είπε με φλογερό πάθος μέσα του, κιεκείνος ο κόσμος εκεί έξω δεν ήταν παράμια προέκταση της αυλής του.

Ο Μπήσλυ είχε βγει από την κουζίνακαι ο Τέιν προχώρησε στο σαλόνι του. ΟΤάουζερ ήταν κουλουρια-σμένος στηχρυσαφένια καπιτονέ πολυθρόναροχαλίζοντας σιγανά.

Ο Τέιν αποφάσισε να τον αφήσει εκεί.Στο κάτω κάτω, σκέφτηκε, ο Τάουζερείχε κερδίσει επάξια το προνόμιο νακοιμάται όπου του έκανε κέφι.

Πέρασε δίπλα από την καρέκλαπηγαίνοντας προς το παράθυρο. Ηέρημος απλωνόταν πέρα ώς το μακρινόορίζοντα, και εκεί έξω από το περβάζιτου καθόταν η πελώρια μαρμότα με τονΜπήσλυ στο πλάι της. Οι Ράχες και τωνδύο ήταν γυρισμένες προς τό παράθυρο,καθώς αγνάντευαν πέρα στην έρημο.

Κατά κάποιο τρόπο φαινόταν εντελώςφυσικό να κάθονται εκεί πλάι πλάι, ημαρμότα και ο Μπήσλυ. Οι δυο τους,

φάνηκε στον Τέιν, ίσως είχαν πολλάκοινά.

Και ήταν μια καλή αρχή —ο άνθρωποςκαι το ξένο πλάσμα ενός άλλου κόσμου,να κάθονται έτσι σαν παλιοί καλοί φίλοι.

Προσπάθησε να φανταστεί την αλυσίδααυτών των συνδεμένων κόσμων, έναςκρίκος της οποίας ήταν τώρα και η Γη.Οι δυνατότητες που ξανοίγονταν απ’αυτό το δεσμό και μόνο συγκλόνιζαν τομυαλό του.

Η Γη κι εκείνοι οι άλλοι κόσμοι θαέρχονταν σ’ επαφή! Ποιο μπορεί να ήτανάραγε το αποτέλεσμα;

Και, εδώ που τα λέμε, η επαφή είχεπραγματοποιηθεί ήδη, αλλά τόσο φυσικάκαι απλά που το μεγαλείο αυτής τηςσυνάντησης είχε περάσει απαρατήρητο.Γιατί ο Μπήσλυ και η μαρμότα εκεί έξωείχαν κάνει κιόλας την πρώτη επαφή, καιαν όλα συνεχίζονταν έτσι δε θα υπήρχεαπολύτως κανένας λόγος ανησυχίας.

Τούτο δεν ήταν κάποιο τυχαίο συμβάν,υπενθύμισε στον εαυτό του. Ηταν κάτισχεδιασμένο και πραγματοποιημένο μετην άνεση της μακράς πείρας. Η Γη δενήταν ο πρώτος κόσμος που είχε ανοιχτείέτσι, ούτε θα ήταν και ο τελευταίος.

Τα μικρά ποντικόμορφα πλάσματα

είχαν διανύσει το διάστημα —ποιοςξέρει πόσα χρόνια φωτός! — μ’ εκείνοτο όχημα που αυτοί είχαν ξεθάψει στοδάσος. Φτάνοντας το είχαν θάψει, ίσωςόπως ένα παιδί θα έκρυβε ένα πιάτοχώνοντάς το στην άμμο. Μετά είχανέρθει σε τούτο δω το σπίτι και είχανεγκαταστήσει ό, τι χρειαζόταν για να τομετατρέψουν σε τούνελ που ένωνε τονένα κόσμο με τον άλλο. Και όταντέλειωσαν αυτή τη δουλειά, ηαναγκαιότητα του διαστημικού ταξιδιούείχε ξεπεραστεί για πάντα. Δεχρειάστηκαν παρά να διασχίσουν τοδιάστημα μονάχα μία φορά, και μετά ηΓη θα ήταν ενωμένη με τους άλλουςκόσμους.

Και όταν τέλειωσαν τη δουλειά, ταμικρά ποντικόμορφα πλάσματα είχαναναχωρήσει. Αλλά πριν φύγουν είχανλάβει τα μέτρα τους ώστε η πύλη προςτον κόσμο τους να μείνει ανοιχτή όποιαεπίθεση κι αν δεχόταν. Είχαν επενδύσειτο εσωτερικό των τοίχων μ’ εκείνο τοθαυμαστό υλικό που άντεχε σταχτυπήματα του τσεκουριού και, σίγουρα,θ’ άντεχε και σε πράγματα πολύισχυρότερα από ένα τσεκούρι.

Μετά είχαν ξεκινήσει στη γραμμή, τοένα πίσω από το άλλο,. βαδίζοντας προςτο λόφο όπου οχτώ ακόμη διαστημικάσκάφη περίμεναν στις βάσεις τους. Καιτώρα είχαν μείνει μονάχα εφτά εκεί πάνωστο λόφο. Τα ποντικόμορφα πλάσματα

είχαν φύγει ξανά. Ίσως, κάποτε στομέλλον, να έφταναν σ’ έναν άλλονπλανήτη για ν’ ανοίξουν μια άλλη πόρτα,έναν νέο κρίκο στην αλυσίδα τωνκόσμων.

Αλλά υπήρχε κάτι πιο σημαντικό,στοχάστηκε ο Τέιν, από το δεσμό τωνκόσμων. Υπήρχε ο δεσμός των κατοίκωναυτών των κόσμων.

Εκείνα τα μικρά ποντικόμορφαπλάσματα ήταν οι εξερευνητές και οιπιονιέροι που αναζητούσαν άλλουςκόσμους σαν τη Γ η. Και το άλλοπλάσμα που καθόταν με τον Μπήσλυαπέξω από το παράθυρό του πρέπει να

εξυπηρετούσε κι αυτό κάποιο σκοπό.Ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον που θα’ρχόταν να υπήρχε κι ένας σκοπός για ναυπηρετήσει ο άνθρωπος.

Γύρισε το πρόσωπο από το παράθυροκαι κοίταξε ολόγυρα στο δωμάτιο πουήταν το ίδιο, όπως ακριβώς το θυμόταναπό παιδί. Παρ’ όλες τις αλλαγές απέξω,παρ’ όλα όσα συνέβαιναν εκεί, τοδωμάτιο παρέμενε αμετάβλητο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα,συλλογίστηκε ο Τέιν, η μόνη αληθινήπραγματικότητα. Ό, τι κι αν μέλλει νασυμβεί, εδώ ανήκω εγώ —σε τούτο τοδωμάτιο, με το τζάκι του μαυρισμένο

από πολλές φωτιές περασμένωνχειμώνων, τις βιβλιοθήκες του με ταπαλιά πο-λυδιαβασμένα βιβλία, τηνπολυθρόνα του και το παμπάλαιοτριμμένο χαλί... φθαρμένο απόαγαπημένα κι αξέχαστα πόδια στα πολλάχρόνια που πέρασαν.

Και ήξερε ακόμη ότι τούτη ήταν ηκάλμα πριν από την καταιγίδα.

Δε θ’ αργούσε πολύ πριν αρχίσουν νακαταφθάνουν τα μεγάλα κεφάλια —οιεπιστήμονες και οι κρατικοί λειτουργοί,οι γαλονάδες, οι ξένοι παρατηρητές καιοι απεσταλμένοι του CHE.

Κι ενάντια σε όλους, αυτός —τοκαταλάβαινε— στεκόταν άοπλος καιαδύναμος. Ό, τι κι αν έκανε ή ανσκαρφιζόταν ένας άνθρωπος, θα ήταναδύνατο να τα βάλει με όλο τον κόσμο.

Τούτη ήταν η τελευταία μέρα για τοσπίτι των Τέιν. Ύστερα από ένα σχεδόναιώνα, το περίμενε ένα διαφορετικόπεπρωμένο.

Και για πρώτη φορά ύστερα απ’ όλααυτά τα χρόνια κανένας Τέιν δε θακοιμόταν κάτω από τη στέγη του.

Στάθηκε κοιτάζοντας στο τζάκι και ταράφια με τα βιβλία, νιώθοντας τα παλιά,

αχνά φαντάσματα να πε-ριδιαβαίνουνστο δωμάτιο. Και σήκωσε το χέρι του δι-σταχτικά σαν για να τους γνέψει αντίο,όχι μονάχα στα φαντάσματα αλλά καιστο ίδιο το δωμάτιο. Αλλά πριναποτελειώσει την κίνηση, άφησε το χέρινα πέσει στο πλευρό του.

Τι νόημα θα είχε πια; αναρωτήθηκε.

Βγήκε έξω στη βεράντα και κάθισε στασκαλοπάτια.

Ο Μπήσλυ τον άκουσε και γύρισε προςτο μέρος του.

«Είναι συμπαθητικός», είπε στον Τέιν,

χτυπώντας φιλικά τη μαρμότα στη ράχη.«Ίδιος με μεγάλο παιδικό αρκουδάκι».

«Ναι, το βλέπω», απάντησε ο Τέιν.

«Και το καλύτερο απ’ όλα είναι ότιμπορώ να του μιλήσω».

«Ναι, το ξέρω», αποκρίθηκε ο Τέιν,φέρνοντας στο νου το γεγονός ότι οΜπήσλυ μιλούσε και με τον Τάουζερ.

Αναρωτήθηκε πώς θα ήταν να ζει κανείςστον απλοϊκό κόσμο του Μπήσλυ. Ητανφορές που σκεφτόταν ότι θα ’ταν πολύευχάριστο.

Τα ποντικόμορφα πλάσματα είχαν έρθειμε το διαστημόπλοιο, αλλά γιατί στο Γουίλοου Μπεντ; Γ ιατί είχαν διαλέξειαυτό το σπίτι, το μόνο σπίτι σ’ όλο τοχωριό που θα μπορούσαν να βρουν ταεργαλεία που χρειάζονταν για ναφτιάξουν την εγκατάστασή τους τόσοεύκολα και γρήγορα; Σ’ αυτό,τουλάχιστον, ο Χένρυ είχε δίκιο. Τώραπου το ξανασκεφτόταν... ναι, ο Χένρυείχε παίξει τελικά κι αυτός ένα σημαντικόρόλο.

Δε θα μπορούσαν άραγε να έχουνπροβλέψει ότι αυτή τη συγκεκριμένηβδομάδα σ’ αυτό το συγκεκριμένο σπίτιείχαν πολύ αυξημένες πιθανότητες για νακάνουν γοργά και άνετα αυτό που είχαν

έρθει να κάνουν;

Μήπως, πέρα από τα άλλα τους ταλέντακαι τις τεχνολογίες, διέθεταν και μαντικέςικανότητες;

«Κάποιοι έρχονται», είπε ο Μπήσλυ.

«Δε βλέπω κανέναν».

«Ούτε εγώ», παραδέχτηκε ο Μπήσλυ,«αλλά ο Μαρ-μότας από δω μου είπε ότιτους είδε».

«Άκου του το ’πε! »

«Σου εξήγησα, μιλάμε. Να, τώρα τουςβλέπω κι εγώ».

Ηταν πολύ μακριά, αλλά πλησίαζανγοργά, τρεις κηλίδες που ξεπρόβαλανπέρα από την έρημο

Ο Τέιν καθόταν εκεί παρακολουθώνταςτους να ζυγώνουν και σκέφτηκε να πάεινα πάρει το ντουφέκι του, αλλά τελικάδεν το κούνησε από το σκαλοπάτι του.Το ντουφέκι δε θα ωφελούσε σε τίποτα,είπε στον εαυτό του. Θα ήταν ένα άσκοποαντικείμενο στα χέρια του, μια άσκοπησυμπεριφορά. Το λιγότερο που θαμπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος,σκέφτηκε, θα ήταν να προϋπαντήσει αυτά

τα πλάσματα από άλλον κόσμο μεκαθαρά και άδεια χέρια.

Είχαν πλησιάσει πιο κοντά τώρα καιφαίνονταν σαν να κάθονταν σε αόρατακαθίσματα που ταξίδευαν γοργά.

Είδε ότι ήταν ανθρωποειδή, ώς ένασημείο τουλάχιστον, και ότι ήταν τρία.

Πλησίαζαν γοργά και μετά σταμάτησανεντελώς απότομα καμιά τριανταριάμέτρα από κει που καθόταν στασκαλοπάτια.

Ο Τέιν δε σάλεψε, ούτε είπε λέξη. Δενείχε τι να πει. 'Ηταν πολύ γελοίο.

Οι νεοφερμένοι ήταν μάλλον πιομικρόσωμοι από τον ίδιο, και μαύροι σαντον άσο μπαστούνι. Φορούσανεφαρμοστά σορτς και μάλλον πολύφαρδιά γιλέκα, όλα στο σκουρογάλαζοχρώμα του απριλιάτικου ουρανού.

Αλλ’ αυτό δεν ήταν το πιο τρελό.

Κάθονταν σε κοινές σέλες, με «κέρατο»μπροστά, αναβολείς στο πλάι και μιακουβέρτα τυλιγμένη πίσω... αλλά δενείχαν άλογα.

Οι σέλες αιωρούνταν στον αέρα, μετους αναβολείς κάπου ένα μέτρο από τοέδαφος. Οι εξωγήινοι κάθονταν άνετα

στις σέλες, τον κοιτούσαν, και τουςκοιτούσε κι αυτός.

Τελικά ο Τέιν σηκώθηκε κι έκανε έναδυο βήματα μπροστά. Την άλλη στιγμήοι τρεις τους πηδούσαν από τις σέλες καιπλησίαζαν, ενώ οι σέλες συνέχισαν νααιωρούνται στον αέρα όπως και πριν.

Ο Τέιν προχώρησε, και οι άλλοι τρειςέκαναν το ίδιο ώσπου δεν τους χώριζανπαρά μονάχα δυο μέτρα.

«Σου λένε γεια σου», εξήγησε οΜπήσλυ. «Σε καλωσορίζουν».

«Α, ωραία! Τότε πες τους κι εσύ— Για

στάσου! Πως ξέρεις τι λένε; »

«Ο Μαρμότας μου λέει τι λένε και σ’ τολέω. Εγώ του λέω τι λες και τους το λέει.Έτσι δουλεύει το πράγμα. Γι’ αυτό ήρθεεδώ».

«Ε, αυτό είναι... » ψέλλισε ο Τέιν.«Ώστε στ’ αλήθεια μπορείς και τουμιλάς! »

«Μα σ’ το είπα», φώναξεαγανακτισμένος ο Μπήσλυ. «Σου είχαπει ότι μπορώ να μιλήσω και με τονΤάου-ζερ, αλλά ελόγου σου μεθεωρούσες τρελό».

«Τηλεπάθεια! » είπε ο Τέιν. Αυτό τοεξηγούσε όλα.

Τα ποντικόμορφα πλάσματα όχι μονάχαήξεραν το καθετί, αλλά ήξεραν και γιατον Μπήσλυ.

«Είπες τίποτα, Χάιραμ; »

«Ξέχασέ το», αποκρίθηκε ο Τέιν. «Πεςσ’ εκείνο το φιλαράκο σου ότι χαίρομαιγια τη γνωριμία τους και ρώτησέ τον σετι μπορώ να τους φανώ χρήσιμος; »

Στεκόταν αμήχανος κοιτάζοντας τουςτρεις νεοφερμένους και είδε ότι ταγιλέκα τους διέθεταν πολλές τσέπες και

όλες τους ήταν γεμάτες. Μάλλον θαείχαν τα αντίστοιχα από πίπες,καπνοσακούλες, μαντίλια, σουγιαδάκιακαι τα παρόμοια.

«Λένε ότι θέλουν να παζαρέψουν»,εξήγησε ο Μπήσλυ.

«Να παζαρέψουν; »

«Ναι, Χάιραμ, ξέρεις. Τους δίνεις κάτιγια να σου δώσουν κάτι... » Ο Μπήσλυσιγογέλασε πονηρά. «Φαν-τάσου ναέρχονται μόνοι τους να πέσουν στανύχια ενός γιάνκη εμπόρου! Αυτό λέει οΧένρυ πως είσαι. Λέει ότι μπορείς ναγδάρεις άνθρωπο με την παραμικρή—»

«Μην ανακατεύεις τον Χένρυ στηνυπόθεση», γρύλισε ο Τέιν. «Ας μείνει καιμια φορά έξω από κάποια δουλειά, έτσιγια δείγμα».

Κάθισε στο χώμα και οι τρεις κάθισαναντικριστά του.

«Ρώτα τους τι θέλουν ν’ ανταλλάξουν».

«Ιδέες», εξήγησε ο Μπήσλυ.

«Ιδέες! Έχω ακούσει πολλά τρελά, αλλ’αυτό—»

Και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι δεν

ήταν διόλου τρελό.

Απ’ όλα τ’ αγαθά που θα μπορούσανν’ ανταλλάξουν δυο διαφορετικέςράτσες, οι ιδέες θα ήταν το πιοπολύτιμο και το πιο εύκολο στηδιακίνηση. Οι ιδέες δεν έπιαναν χώροκαι δεν κλόνιζαν οικονομίες —στηναρχή, δηλαδή— και θα πρόσφερανπερισσότερα στα γενικά καλά των δύολαών απ’ οποιοδήποτε αληθινόεμπόρευμα.

«Ρώτα τους», είπε ο Τέιν, «τι θαζητούσαν για την ιδέα που έφτιαξεαυτές τις σέλες που χρησιμοποιούν».

«Ρωτάνε, εσύ τι δίνεις; »

Κι εδώ ήταν το δύσκολο. Τι θαμπορούσε να προσφέρει σεαντάλλαγμα;

Αυτοκίνητα και φορτηγά και μηχανέςεσωτερικής καύσης... μμμ, μάλλον όχι.Γιατί ήδη διέθεταν τις σέλες. Η Γη ήτανξεπερασμένη σε μέσα μεταφοράς απότην άποψη αυτών των πλασμάτων.

Οικιστική αρχιτεκτονική... μπα, αυτόδεν ήταν καν ιδέα. Εξάλλου, υπήρχεεκείνο το άλλο σπίτι, έτσι ήξεραν τιείναι ένα σπίτι.

Υφάσματα; 'Οχι, είχαν υφάσματα.

Μπογιές; αναρωτήθηκε. Ίσως οιμπογιές να έκαναν.

«Ρώτα τους αν ενδιαφέρονται γιαμπογιές», είπε ο Τέιν στον Μπήσλυ.

«Ρωτάνε, τι είναι οι μπογιές. Γίνε πιοσαφής»».

«Εντάξει. Λοιπόν... είναι μιαπροστατευτική ουσία που απλώνεταισχεδόν σε κάθε επιφάνεια. Συσκευάζεταικαι χρησιμοποιείται εύκολα. Προστατεύειαπό τις καιρικές συνθήκες και τηδιάβρωση. Είναι επίσης διακοσμητική και

υπάρχει σε όλα τα χρώματα. Έχει καιμικρό κόστος κατασκευής».

«Βλέπω να κάνουν μια αδιάφορηκίνηση στο μυαλό τους», εξήγησε οΜπήσλυ. «Πολύ λίγο τους ενδιαφέρει.Αλλά θέλουν ν’ ακούσουν και τίποτεάλλο. Άντε, συνέχισε να προτείνεις».

Τώρα ήταν περισσότερο στο στοιχείοτου, συλλογίστηκε ο Τέιν. Είχαν αρχίσεινα μιλούν τη γλώσσα που καταλάβαινε.

Βολεύτηκε καλύτερα στο χώμα κι έγειρελίγο προς τα εμπρός. Τα μάτια τουκοίταξαν τα τρία ανέκφραστα εβένιναπρόσωπα απέναντι του, προσπαθώντας

να καταλάβει τι σκέφτονταν.

Μάταιος κόπος. Δεν είχε ξαναδεί πιοανέκφραστους πελάτες από δαύτους.

Του ήταν τόσο γνώριμα όλα αυτά. Τονέκαναν να νιώθει σε οικείο περιβάλλον.Ηταν στ’ αλήθεια στο στοιχείο του.

Κάτι στο υποσυνείδητό του τονπροειδοποιούσε ότι απέναντι του είχε ταμεγαλύτερα ταλέντα στο παζάρι που είχεσυναντήσει ποτέ. Αλλά κι αυτό τον έκανενα νιώθει θαυμάσια.

«Πες τους»», είπε στον Μπήσλυ, «ότιδεν είμαι και τόσο σίγουρος για την

προσφορά μου. 'Ισως βιάστηκα ναμιλήσω. Στο κάτω κάτω η μπογιά είναιεξαιρετικά πολύτιμο εμπόρευμα».

«Λένε ότι, έτσι για να μη φανούναγενείς αν και δεν ενδιαφέρονταικαθόλου, θα δέχονταν ν’ ακούσουνπερισσότερα σχετικά»

Πιάστηκαν στ’ αγκίστρι, σκέφτηκε οΤέιν. Τώρα, αν μπορούσε μόνο ναπαίξει τα χαρτιά του σωστά...

Πήρε μια βαθιά ανάσα κι ετοιμάστηκεγια άγριο πα-ζαρλίκι.

Ο Χένρυ Χόρτον εμφανίστηκεμερικές ώρες αργότερα. Συνοδευόταναπό έναν πολύ αξιοπρεπή κύριο, άψογαντυμένο, που κρατούσε κάτω από τημασχάλη του έναν εντυπωσιακόχαρτοφύλακα.

Ο Χένρυ και ο άγνωστος σταμάτησαναπότομα στα σκαλοπάτια,μαρμαρωμένοι από κατάπληξη.

Ο Τέιν ήταν καθισμένος οκλαδόν στοχώμα με μια σανίδα μπροστά του καιτην πασάλειβε με μπογιά, ενώ οιεξωγήινοι παρακολουθούσαν μ’ενδιαφέρον. Από τις πιτσιλιές και τουςλεκέδες που είχαν οι ξένοι εδώ κι εκεί

πάνω τους, ήταν φανερό ότι είχανδοκιμάσει κι εκείνοι την τέχνη τους στοπινέλο. Ολόγυρα στο χώμα υπήρχανκάποιες ακόμη μισοβαμμένες σανίδεςκαι πέντε έξι παλιά κουτιάλαδομπογιάς.

Ο Τέιν σήκωσε το πρόσωπο και είδετον Χένρυ και τον άλλο.

«Έλπιζα», είπε, «να φαινόταν κάποιοςτελικά». «Χάιραμ», είπε ο Χένρυ, με

ύφος πιο στομφώδες από τοσυνηθισμένο, «επίτρεψέ μου να σου

συστήσω τον κύριο Λάνκαστερ. Είναιειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων

Εθνών».

«Χαίρω πολύ, κύριε, Λάνκαστερ», είπεο Τέιν. «Αναρωτιέμαι αν θαμπορούσατε—»

«Ο κύριος Λάνκαστερ», εξήγησε οΧένρυ μεγαλόπρεπα, «είχε κάποιαδυσκολία να περάσει από τον κλοιό,έτσι του πρόσφερα τις υπηρεσίες μου.Του εξήγησα ήδη για τη συνεργασίαμας στο θέμα».

«Ήταν πολύ ευγενικό από μέρους τουκυρίου Χόρ-

τον», είπε ο Λάνκαστερ. «Ηταν έναςηλίθιος λοχί-ας-»

«Όλα γίνονται όταν ξέρει κανείς πώς ναχειρίζεται τους ανθρώπους», έκανε οΧένρυ, διακόπτοντάς τον.

0 Τέιν πρόσεξε ότι η παρατήρηση δενάρεσε και τόσο στον άνθρωπο από ταΗνωμένα Έθνη.

«Μπορώ να ρωτήσω, κύριε Τέιν», είπε οΛάνκαστερ, «τι ακριβώς κάνετε τώρα;, »

«Παζαρλίκι», εξήγησε ο Τέιν.

«Παζαρλίκι; Τι περίεργη λέξη.!. »

«Λέξη της πιάτσας μας», βιάστηκε να

εξηγήσει ο Τέιν, «με ιδιαίτεροπεριεχόμενο. Όταν παζαρεύεις μεκάποιον απλώς ανταλλάσσεις αγαθά,ενώ στο παζαρλίκι ξεκινάς με σκοπό νατον γδάρεις κανονικά».

«Ενδιαφέρον», έκανε ο Λάνκαστερ.«Και υποθέτω ότι σκοπός σας είναι ναγδάρετε αυτούς τους γαλα-ζοντυμένουςκυρίους... »

«Ο Χάιραμ», είπε ο Χένρυ με καμάρι,«είναι ο καλύτερος στο παζαρλίκι σταμέρη μας. Πουλάει κι αγοράζει αντίκες,και καταλαβαίνετε ότι... »

«Και αν επιτρέπετε να ρωτήσω και κάτι

άλλο», συνέχισε ο Λάνκαστεραγνοώντας εντελώς τον Χένρυ, «τικάνετε μ’ αυτά τα κουτιά της μπογιάς;Είναι οι κύριοι αυτοί πιθανοί πελάτεςχρωμάτων ή—»

Ο Τέιν πέταξε πέρα τη σανίδα του καισηκώθηκε οργισμένος.

«Δε το βουλώνετε κι οι δυο, λέω γω! »φώναξε. «Προσπαθώ να σας πω κάτιαπό τη στιγμή που ήρθατε και δε μαφήσατε ν’ αρθρώσω λέξη. Και είναιπολύ σημαντικό, που να πάρει... »

«Χάιραμ! » έκανε ο Χένρυ με φρίκη.

«Δεν πειράζει», παρενέβη οαπεσταλμένος του ΟΗΕ. «Έχει δίκιο ότιφλυαρούσαμε. Λοιπόν, κύριε Τέιν: »

«Έχω στριμωχτεί στη γωνία», τουεξήγησε ο Τέιν, «και χρειάζομαι βοήθεια.Πούλησα σ’ αυτούς τους τύπους τηνιδέα της μπογιάς, αλλά έχω σκοτάδι απ’αυτά —τη βασική της αρχή ή από τισυστατικά αποτελείται ή... »

«Μα, κύριε Τέιν, αν τους πουλήσατετην μπογιά, τι σημασία έχει; »

«Δεν τους πούλησα την μπογιά»,φώναξε αγανακτισμένο ο Τέιν. «Δεν τοκαταλαβαίνετε; Δε θέλουν την μπογιά.

Θέλουν την ιδέα της μπογιάς, ταδεδομένα της. Είναι κάτι που δεν τοείχαν σκεφτεί ποτέ και ενδιαφέρονται.Τους πρόσφερα την ιδέα της μπογιάς σεαντάλλαγμα της ιδέας για τις σέλες τους,και σχεδόν το είχα—»

«Σέλες; » τον έκοψε ο Λάνκαστερ.«Εννοείτε εκείνα τα πράγματα πουκρέμονται στον αέρα; »

«Ακριβώς... Μπήσλυ, ζητάς κάποιος απ’τους φίλους μας να μας κάνει μιαεπίδειξη της σέλας του; »

«Μετά χαράς», προθυμοποιήθηκε οΜπήσλυ.

«Τι σχέση έχει ο Μπήσλυ με όλα αυτά;» ρώτησε απότομα ο Χένρυ.

«Ο Μπήσλυ είναι ο διερμηνέας μας.Είναι αυτό που θα λέγαμετηλεπαθητικός. Θυμάσαι που πάντοτεέλεγε ότι μιλούσε με τον Τάουζερ».

«Ο Μπήσλυ πάντοτε έλεγε ό, τι τουκατέβαινε».

«Τούτη τη φορά έλεγε την αλήθεια.Λέει στον Μαρμότα, εκείνο το αστείοτερατάκι, τι θέλω να πω και ο Μαρμόταςτο μεταφέρει στους τρεις εξωγήινους.Μετά οι εξωγήινοι απαντούν στονΜαρμότα, εκείνος το λέει στον Μπήσλυ

κι ο Μπήσλυ σε μένα».

«Αυτό είναι γελοίο! »ρουθούνισεειρωνικά ο Χένρυ. «Ο Μπήσλυ δεν έχεικαν μυαλό για... τι είπες ότι είναι; »

«Τηλεπαθητικός», απάντησε ο Χένρυ.

Ένας από τους εξωγήινους είχε σηκωθείκαι ανέ-

βει στη σέλα του. Έκανε μερικές βόλτεςολόγυρα. Ύστερα ξεπέζεψε και κάθισεπάλι.

«Εντυπωσιακό! » παραδέχτηκε ο

απεσταλμένος του ΟΗΕ. «Πρέπει ναείναι κάποιο είδος αντιβαρυτι-κήςσυσκευής με πλήρη έλεγχο. Πραγματικά,θα μας ήταν πολύ χρήσιμο κάτι τέτοιο».Χάιδεψε σκεφτικά το σαγόνι του. «Καιθ’ ανταλλάξετε την ιδέα της μπογιάς μετην ιδέα της σέλας; »

«Ακριβώς», απάντησε ο Τέιν, «αλλάχρειάζομαι βοήθεια. Χρειάζομαι έναχημικό ή κατασκευαστή χρωμάτων καικάποιον που να εξηγήσει πώς γίνεται ηανάμειξη. Και χρειάζομαι έναν καθηγητήή κάτι τέτοιο που να μπορεί νακαταλάβει τι λένε όταν εξηγούν την ιδέατης σέλας».

««Κατάλαβα», είπε ο Λάνκαστερ. «Ναι,έχετε κάποιο πρόβλημα πράγματι. ΚύριεΤέιν, νομίζω ότι είστε άνθρωπος μεκάποια οξυδέρκεια—»

«Είναι δε θα πει τίποτα! »τον διέκοψεπάλι ο Χένρυ. «Ο Χάιραμ έχει μυαλόξυράφι».

««Τότε υποθέτω να καταλαβαίνετε»,είπε ο άνθρωπος του ΟΗΕ, «ότι η όληαυτή διαδικασία είναι εντελώς παράτυπηκαι—»

«Κάθε άλλο! » ξέσπασε ο Τέιν. «Έτσιακριβώς δουλεύουν αυτοί. Ανοίγουνέναν πλανήτη και μετά ανταλλάσσουν

ιδέες. Εφαρμόζουν αυτή τη μέθοδο εδώκαι πάρα πολλά χρόνια, γιατί έτσιπροχωρεί η τεχνολογία και ο πολιτισμός.Και έχουν πολλές ιδέες, αγαπητέ μου,που θα ήταν πολύτιμες για τη δική μαςανθρωπότητα».

«Εκεί ακριβώς είναι το ζήτημα», είπε οΛάνκαστερ. «Τούτο δω είναι ίσως το πιοσημαντικό γεγονός στην ιστορία τουανθρώπου. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνιαμπορούμε ν’ αποκτήσουμε γνώσεις καιιδέες που θα μας στείλουν μπροστά —θεωρητικά τουλάχιστον—

χίλια χρόνια. Και σε κάτι τόσο σπουδαίο,θα ’πρεπε να έχουμε ειδικούς για τη

δουλειά».

«Μα... », διαμαρτυρήθηκε ο Χένρυ,«δεν υπάρχει καλύτερος από τον Τέινστο παζαρλίκι. Έτσι και παζαρεύεις μαζίτου, κινδυνεύεις να χάσεις και τα πίσωδόντια σου. Γιατί να μην τον αφήσετε νασυνεχίσει; Θα κάνει τη δουλειά πουθέλετε. Μπορείτε να μαζέψετε τουςειδικούς και τους συμβούλους σας και ν’αφήσετε τον Χάιραμ στην πρώτηγραμμή. Αυτοί οι τύποι τον έχουν δεχτείκαι αποδείχτηκε ότι θέλουν να κάνουνδουλειά μαζί του. Τι παραπάνω θέλετε;Το μόνο που του λείπει είναι λίγηβοήθεια».

Ο Μπήσλυ πλησίασε και κοίταξε καλάτον απεσταλμένο του ΟΗΕ.

«Δε γίνεται τίποτα με άλλους», δήλωσε.«Έτσι και διώξετε τον Χάιραμ από δω,θα πάω μαζί του. Ο Χάι-ραμ είναι ομόνος που με μεταχειρίστηκε ποτέ σανάνθρωπο».

«Βλέπετε! » φώναξε ο Χένρυθριαμβευτικά.

«Για στάσου μια στιγμή, Μπήσλυ», είπεο Λάνκαστερ. «Θα μπορούσαμε να σεανταμείψουμε καλά για τον κόπο σου.Πιστεύω ότι ένας διερμηνέας σε μιατέτοια δουλειά θα μπορούσε ν’ απαιτήσει

πολύ γερό μισθό».

«Τα λεφτά δεν έχουν νόημα για μένα»,αποκρίθηκε ο Μπήσλυ. «Δεν μπορούν ναμου αγοράσουν φίλους. Οι άνθρωποι θαεξακολουθούν να γελάνε μαζί μου».

«Μιλάει σοβαρά, φίλτατε»,προειδοποίησε ο Χένρυ. «Κόβω τοκεφάλι μου ότι δεν υπάρχει κανένας πιοπεισματάρης από τον Μπήσλυ. Κάποτεδούλευε για μένα, και ξέρω».

Ο άνθρωπος του ΟΗΕ φάνηκε νασαστίζει και να τον καταλαμβάνει κάποιααπόγνωση.

«Θα χρειαστείτε πολύ καιρό»,υπογράμμισε ο Χέν· ρυ, «για να βρείτεάλλον με τηλεπαθητικές ικανότητές,πόσο μάλλον κάποιον που να μπορεί ναμιλά με τούτα τα πλάσματα από δω.

Ο άνθρωπος του ΟΗΕ είχε ένα ύφοςσαν να πνιγόταν. «Αμφιβάλλω»,μουρμούρισε, «αν υπάρχει δεύτεροςτέτοιος στη Γη».

«Ωραία, λοιπόν», δήλωσε ανελέητα οΜπήσλυ, «ας αποφασίσουμε. Δεν μπορώνα χασομεράω εδώ όλη μέρα».

«Σύμφωνοι», φώναξε ο άνθρωπος τουΟΗΕ. «Οι δυο σας είστε λεύτεροι να

συνεχίσετε. Συνεχίστε, σας ικετεύω!Τούτη είναι μια ευκαιρία που για κανέναλόγο δεν πρέπει να χάσουμε. Χρειάζεστετίποτα; Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;»

«Ναι, μπορείτε», απάντησε ο Τέιν.«Είναι εκείνα τα παλικάρια από τηνΟυάσιγκτον και τ’ άλλα μεγάλα κεφάλιααπό τις ξένες χώρες. Φροντίστε να μηντους έχω στο σβέρκο μου».

«Θα το εξηγήσω πολύ προσεκτικά σεόλους. Δε θα σας ενοχλήσει κανένας».

«Και χρειάζομαι τον χημικό που λέγαμεκαι κάποιον που να μπορεί να καταλάβει

την ιδέα για τις σέλες. Και τους θέλωεδώ πολύ σβέλτα. Μπορώ νακαθυστερήσω τούτα τα παιδιά για λίγοακόμη, αλλά όχι για πολύ».

«Θα έχετε όλους όσους χρειάζεστε»,τον διαβεβαίωσε ο απεσταλμένος τουΟΗΕ. «Τους καλύτερους που υπάρχουν.Θα τους έχω εδώ σε λίγες ώρες. Και σεμια δυο μέρες θα υπάρχει ολόκληροεπιτελείο ειδικών για οποτεδήποτεχρειαστείτε κάποιον... διαθέσιμο ανάπάσα στιγμή».

«Κύριέ μου», είπε ο Χένρυ μεμελιστάλαχτο ύφος, «εγώ κι ο Χάιραμεκτιμούμε ιδιαίτερα το συνεργατικό

πνεύμα σας. Και τώρα που κανονίστηκεκι αυτό, νομίζω ότι περιμένουν οιδημοσιογράφοι... Θα τους ενδιέφερεπολύ ν’ ακούσουν τις δηλώσεις σας».

Φαίνεται ότι ο άνθρωπος του ΟΗΕ δενήταν από κείνους που έβρισκαν εύκολατο κουράγιο να διαμαρ-τυρηθούν. Αυτόςκαι ο Χένρυ άρχισαν ν’ ανεβαίνουν πάλιτα σκαλιά.

Ο Τέιν γύρισε το κεφάλι κι αγνάντεψεπέρα προς την έρημο.

«Είναι το μεγάλο μας προαύλιο»,ψιθύρισε.

ΖΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

του Πόουλ Άντερσον

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουνότι αρκεί να υπάρχει λογική για ναυπάρχει και συνεννόηση, και ότι αρκείνα υπάρχει συνεννόηση για να υπάρχεικαι κατανόηση. Αλλά, βέβαια, ηαντίληψη αυτή δεν είναι παρά μια ακόμηαπό τις πολλές αυταπάτες μας.

Ο Νίκολας Βαν Ράιν, ο γραφικόςήρωας του Πάουλ Αντερσον, δεν έχει

τέτοιες αυταπάτες. Δεν έχει καν την πιοκοινή και μεγαλύτερη αυταπάτη απ’όλες: το να πιστεύει ότι μπορεί ν’απαλλάξει τον κόσμο από τις αυταπάτεςτου. Τον Βαν Ράιν τον έχουμε συναντήσεικαι σε προηγούμενη ανθολογία καινομίζω ότι αξίζει τον κόπο να τονξαναδούμε σε μια ακόμη περιπέτεια.

Ο δημιουργός του, ο Πάουλ Άντερσον,γεννήθηκε το 1926 στην Πενσυλβάνιατων ΗΠΑ και έχει σπουδάσει φυσική. Το«Πόουλ» είναι η πλησιέστερη προσέγγισηενός ονόματος που όλοι το προφέρουν μελάθος τρόπο. Ο Ισαάκ Ασίμωφ, μάλιστα,ισχυρίζεται ότι πρέπει να στραμπουλίξειςτη γλώσσα σου... αλλά και πάλι δε θα τοπροφέρεις σωστά.

Γ. Μ.

Η Τζόις Ντέηβισον ξύπνησε απότομασαν να είχε φάει μαχαιριά.

Το ουρλιαχτό ακούστηκε πάλι, αρκετάδυνατό για να διαπεράσει σοβάδες,μέταλλο και μόνωση και να φτάσει ώςτ’ αφτιά της. Ανακάθισε αλαφιασμένηστο σκοτάδι, συνειδητοποιώνταςαπότομα περί τίνος επρόκειτο. Τηντελευταία φορά που είχε ακούσει αυτότο άγριο ουρλιαχτό αγριόγαταςβρισκόταν στην Τσαμπάντα, καισήμαινε ότι δύο φυλές ιθαγενώνκυνηγούσαν η μια την άλλη. Αλλά τότεήταν ασφαλής, πετώντας ψηλά με μια

αεροσαΐτα, έχοντας οπλισμένους άντρεςδεξιά κι αριστερά της, καθώς κι ένανσοβαρό Αρχαίο για ξεναγό. Τα όσα είχεδει κι ακούσει τότε ήταν μέσω τωνανιχνευτικών συσκευών που σάρωναντην παγωμένη έρημο κάτω από τοσκάφος. Εκείνοι οι πολεμιστές με τιςτιγρίσιες ραβδώσεις, που σκότωναν καιπέθαιναν, ήταν μονάχα εικόνες στηνοθόνη. Είχε νιώσει λύπη με το θέαμααλλά, κατά κάποιο τρόπο, δεν της είχανφανεί αληθινά πλάσματα ήταν σκέτεςμορφές που ποτέ δεν είχε γνωρίσειπροσωπικά, μόρια ζωής που πέθαινανγιατί πέθαινε και ο κόσμος τους. Εκείνητην απασχολούσε το σύνολο.

Και να που το ίδιο ουρλιαχτό

ακουγόταν τώρα εναντίον του θόλουπου φιλοξενούσε τη βάση της.

Δεν ήταν δυνατό!

Το υπόκωφο μπρουούμ μιας έκρηξηςσυγκλόνισε το θόλο. Η Τζόις άκουσεδιάφορα μικροαντικείμενα νακροταλίζουν στο γραφείο της κι ένιωσετο κρεβάτι

της να τραντάζεται. Ξαφνικά οι θόρυβοιδυνάμωσαν στ αφτιά της και τούτη τηφορά τους συνόδευαν απειλητικοί ήχοιτυμπάνων. Ύστερα αντήχησε έναςμεταλλικός βρόντος και ένας πάταγοςαπό αντικείμενα που γκρεμίζονταν από

ράφια. Οι επιτιθέμενοι πρέπει να είχανανατινάξει την πόρτα τουμηχανολογικού τμήματος και να είχανχυθεί μέσα. Αλλά πού μπορεί να είχανβρει το μπαρούτι;

Πουθενά, εκτός από την Πόλη τουΚουσουλόνγκο.

Αυτό σήμαινε πως οι Αρχαίοι είχαναποφασίσει ότι οι άνθρωποι έπρεπε ναεξοντωθούν. Ο φόβος του θανάτουτύλιξε την Τζόις σαν κύμα. Ύστεραπέρασε, αφήνοντας πίσω του έκπληξηκαι πόνο, κάνοντάς τη να νιώθει σανπαιδάκι που το είχαν δείρει χωρίς κανέναλόγο. Γ ιατί της το ’καναν αυτό; Μα

εκείνη είχε έρθει να τους βοηθήσει!

Ποδοβολητά ακούστηκαν στοδιάδρομο έξω από το τμήμα του θόλουπου ήταν προσαρμοσμένο στο γήινοπεριβάλλον. Τα μέλη του ντόπιουπροσωπικού είχαν ξυπνήσει και έβγαιναναπό τα δωμάτιά τους με τα όπλα στοχέρι. Η Τζόις άκουσε θηριώδειςαλαλαγμούς. Σπαθιά διασταυρώνονταν,τόμαχωκ τσάκιζαν κρανία και κάποιαστιγμή άκουσε το άγριο γάβγισμα τουπιστολιού που είχε δώσει στονΓιουλόμπου. Αλλά οι δικοί της δε θαμπορούσαν να κρατήσουν για πολύ. Οιεπιδρομείς έπρεπε να είναι Σάνγκα, απότον καταυλισμό στην όαση στα ριζά τουβουνού Κουσουλόνγκο. Καμία άλλη

φυλή δε βρισκόταν εκεί κοντά, ενώ οιίδιοι οι Αρχαίοι ποτέ δεχρησιμοποιούσαν επιθετική βία. Αλλάυπήρχαν εκατοντάδες αρσενικοί Σάνγκαστην όαση, ενώ η αποστολή δε διέθετεπάνω από δυο ντουζίνες πιστούς τ’Κελανούς.

Εξαιτίας του αφιλόξενουπεριβάλλοντος του πλανήτη, το τμήματου θόλου που έμεναν οι άνθρωποι ήτανβαριά θωρακισμένο. Δε θα μπορούσεκανείς να μπει τόσο εύκολα σ’ αυτό όσοστο μηχανολογικό τμήμα, την πόρτα τουοποίου μόλις είχαν ανατινάξει. Αλλάέτσι και γινόταν το παραμικρό ρήγμαστους τοίχους...

Η σκέψη έκανε την Τζόις να τιναχτείστα πόδια της. Καθώς ορμούσε προς τηνπροστατευτική εξάρτυσή της, με το έναχέρι γύρισε τον κεντρικό διακόπτη καιάναψε τα φώτα. Ο μικρός, στριμωγμένοςχώρος, κρεβατοκάμαρα όσο και γραφείο,της φάνηκε παράξενα αλλαγμένος στοδυνατό άσπρο φως. Είναι γιατί είμαιτρομαγμένη, σκέφτηκε. Είμαι στα νύχιαενός ζωντανού εφιάλτη. Τα νεύρα και ταμέλη της συνέχιζαν να δουλεύουνκανονικά δίχως να χρειάζονται τοσυνειδητό της μυαλό. Φόρεσε γοργά τοεφαρμοστό ολόσωμο εσώρουχο καιαμέσως μετά τη βαριά στολή απόφάμπρικορντ. Γλιστρώντας τα χέρια τηςστα λεπτά ειδικά γάντια, συνέδεσε ταβύσματά τους με το ηλεκτρικό πλέγμα

της κυρίως στολής. Μετά ήταν η σειράγια τις μπότες με τις σόλες από κεροφόμ,τη συσκευή ανακύκλωσης αέρα και τοσυσσωρευτή στην πλάτη. Στη συνέχεια,πιστόλι και φυσιγγιοθήκες, ζώνη μεθήκες ξηρός τροφής, μίνικομ στην τσέπητου στήθους και, τελευταίο, το κράνοςαπό βιτρύλιο που έκλεινε αερο-στεγώςγύρω από τους ώμους. Προς το παρόνάφησε ανοιχτή την καλύπτρα του.

Έλεγξε γοργά τη στεγανότητα, τασυστήματα αέρα και θέρμανσης, τοκαθετί. Το φυσικό περιβάλλον τουπλανήτη τ’ Κέλα ήταν θανάσιμο για τονάνθρωπο, Η θερμοκρασία τούτης τηςκαλοκαιριάτικης νύχτας στην εύκρατηζώνη ήταν γύρω στους 60 βαθμούς

Κελσίου υπό το μηδέν. Η διαφοράπίεσης του αζώτου προκαλούσενάρκωση, ενώ η αμμωνία σου έκαιγε ταπνευμόνια. Δεν υπήρχε ίχνος υγρασίαςστην ατμόσφαιρα και ο αέρας σε ξέραινεσαν σταφίδα. Οι διαφορές αυτές από τογήινο περιβάλλον δεν ήταν τόσο μεγάλεςγια να σε σκοτώσουν ακαριαία. Α, όχι!Χάρη στο λιγοστό οξυγόνο, που ίσα ίσαέφτανε να σε κρατήσει ζωντανό,μπορούσες ν’ απολαύσεις το μαρτύριογια κάμποσα λεπτά πριν χάσεις καν τιςαισθήσεις σου.

Και οι Σάνγκα βρίσκονταν τώρα εκείέξω, ξεπαστρεύοντας τους ντόπιουςβοηθούς της και χρησιμοποιώνταςμπαρούτι για να γκρεμίσουν αυτούς τους

τοίχους.

Η Τζόις στριφογύρισε ξέφρενη. Οιάλλοι! Τι γίνονταν οι άλλοι; Δεν υπήρχεσύστημα ενδοσυνεννόησης στο θόλο-

είχε κριθεί περιττό για δυο ντουζίνεςανθρώπους. Το χέρι της άρπαξε καιγύρισε το χερούλι της μεσόπορτας με τοδιπλανό δωμάτιο. Η πόρτα ούτε πουσάλεψε. «Άνοιξε, ηλίθιε! » φώναξε για ν’ακουστεί πάνω από το σαματά πουακουγόταν απ’ έξω. «Πάρε τα πόδια σου!Πρέπει να φύγουμε... »

Μια βραχνή μπάσα φωνή ακούστηκεαπό την άλλη μεριά της πόρτας. «Τιεννοείς, άνοιξε; Εσύ κλειδώθηκες μέσα,

πανάθεμά σε! »

Ναι, σωστά, σκέφτηκε το σαστισμένομυαλό της Τζόις. Τα βροντοκοττήματατης καρδιάς της και ο ορυμαγδός τηςμάχης που φούντωνε απέξω δεν τηνάφηναν να σκεφτεί καθαρά. Η ίδια είχεασφαλίσει την πόρτα από τη μεριά της.Όσο καιρό υπηρετούσε στην αποστολήούτε μια φορά δεν είχε λόγους νακλειδώσει. Αλλά μετά έφτασε στονπλανήτη ο Νίκολας Βαν Ράιν κιεγκαταστάθηκε στο διπλανό δωμάτιο. ΗΤζόις ήδη δυσκολευόταν ν’ αποκρούσειτο αρκουδίσιο του φλερτάρισμα στηδιάρκεια της μέρας, πόσο μάλλον τηνύχτα... Τώρα, άπλωσε το χέρι της καιπάτησε το διακόπτη της ηλεκτρικής

κλειδαριάς.

Ο έμπορος πετάχτηκε από μέσα σανβούβαλος. Η

Τζόις, όπως όλοι από την Εσπεράντσα,ήταν ψηλή αλλά δεν έφτανε καν ώς τουςώμους του. Οι πλάτες του γέμιζαν τοάνοιγμα, και η προστατευτική στολή πουτου είχαν δώσει στέναζε κάτω από τοζόρισμα της βαρελίσιας κοιλιάς του.Φορτωμένος με τον εξοπλισμόεπιβίωσης φαινόταν ακόμη πιοτερατώδης από τότε που τον είχε δει νατριγυρίζει ρουθουνίζοντας στο θόλο,ντυμένος με λεκιασμένες από καπνόδαντέλες και σούρες. Η μεγάλη γαμψή

μύτη του πεταγόταν από την ανοιχτήκαλύπτρα του κράνους, σαν μουσούδιλαγωνικού που οσμιζόταν αίμα.

-'Χα! » βρυχήθηκε ο Βαν Ράιν. Ταπομαρισμένα μαύρα μαλλιά του, πουέπεφταν σε φροντισμένες μπού· κλες ώςτους ώμους του, στριφογύρισαν καθώςκοίταζε δεξιά κι αριστερά. Το στριφτόμουστάκι και το μυτερό γενάκι τουαπειλούσαν τους πάντες σαν κέρατα.«Στο όνομα των δέκα φορές δέκαυψωμένο στον κύβο αμαρτωλών πουκατρακυλάνε σε λογαριθμική έλικα προςτην κόλαση, τι συμβαίνει εδώ; Είχα τηνεντύπωση πως είχατε κερδίσει τηνεμπιστοσύνη των ιθαγενών! »

«Οι άλλοι... » ψέλλισε η Τζόις. «Έλα,πάμε να τους βρούμε».

Ο Βαν Ράιν κούνησε το κεφάλικαταφατικά, κάνοντας να τρεμουλιάσουντα πολυάριθμα διπλοσάγονό του, και τηνάφησέ να πάρει την πρωτοβουλία. Ταατομικά δωμάτια στο γήινο τομέα είχανπόρτες που άνοιγαν προς τον ίδιοδιάδρομο, καθώς και μεσόπορτα με ταδωμάτια δεξιά κι αριστερά τους. Τοδωμάτιο της Τζόις ήταν στο τέλος τηςσειράς, με το μηχανοστάσιο από τηνάλλη μεριά. Ελεύθερη και θέλονταςαπομόνωση, είχε διαλέξει τοσυγκεκριμένο δωμάτιο από την πρώτηστιγμή. Το κεντρικό σαλόνι βρισκότανπέρα από την άλλη άκρη του διαδρόμου,

μετά την καμπύλη του θόλου.Βγαίνοντας από το δωμάτιό της, η Τζόιςείδε τις άλλες πόρτες ν’ ανοίγουν η μιαμετά την άλλη. Εκείνες που έμεινανκλειστές ανήκαν σε άδεια δωμάτια πουυπήρχαν για τυχόν επισκέπτες σαν τονΒαν Ράιν και την ομάδα του. Η Τζόιςάρχισε να τρέχει. Το βαρύ ποδοβολητότου Βαν Ράιν πίσω της ήταν μια σειράαπό μικροσεισμικές δονήσεις. Ηβαρύτητα στον τ’Κέλα ήταν περίπου ηίδια μ’ εκείνη της Γης ή της Ε-σπεράντσα.

Ήταν και το μόνο κοινό σημείο πουείχε με τους δυο άλλους κόσμους,σκέφτηκε η Τζόις πανικόβλητη. Για μιαστιγμή σχεδόν έπαψε να βλέπει, χαμένη

στη θύμηση της πατρίδας της στονπράσινο πλανήτη γύρω από τον ήλιοΠαξ: πράσινοι αγροί με κυματιστάστάχια, η σημαία ενός ανεξάρτητουκόσμου που κυμάτιζε κόκκινη καιχρυσαφένια με φόντο τ’ άσπρα ξέφτιααπό συννεφάκια στον ουρανό, κι εκείνοτο γενναίο όνειρο που ήταν το θεμέλιοτης Κοινοπολιτείας τους.

Μια βροντή ακούστηκε πίσω της. Τοπάτωμα κλονίστηκε κάτω από τα πόδιατης. Καθώς έπεφτε, η βροντή ακούστηκεπάλι και πάλι. Στην τρίτη έκρηξη οτοίχος κατέρρευσε. Το ωστικό κύμα τηχτύπησε σαν σφυριά.

Έπεσε στο πάτωμα κουτρουβαλώντας.Το κεφάλι της χτυπούσε πέρα δώθε στοκράνος της, σαν γλωσσίδι καμπάνας.Στο στόμα της ένιωσε τη γεύση τουαίματος ανάμεικτη μ’ εκείνη του καπνού.Κοίταξε πέρα στο διάδρομο, μέσ’ από τασκοτάδια και τις λάμψεις που περνούσανμπροστά από τα μάτια της. Ο τοίχος τηςάκρης του διαδρόμου, δίπλα στοδωμάτιό της, είχε ανοίξει και γκρεμιστείσε συντρίμμια. Άγριες μορφές κινούντανστη θολούρα πίσω από τα σίδερα και ταχαλάσματα.

«Τον γκρέμισαν», ψέλλισε ηλίθια.

«Κλείσε το κράνος σου. » βρυχήθηκε ο

Βαν Ράιν. Είχε ήδη ασφαλίσει το δικότου. Τα ακουστικά μετέδιδαν τηναυστηρή φωνή του, αλλά το μυαλό τηςήταν πολύ ζαλισμένο για να πιάσει τονόημα.

«Τον γκρέμισαν», επανέλαβε άτονα. Τογεγονός φαινόταν πολύ απίθανο για να’ναι αληθινό.

Ένας ιθαγενής σάλταρε μέσα από τοάνοιγμα. Μπορούσε ν’ αντέξει για λίγοστη γήινη ατμόσφαιρα και θερμοκρασίααν κρατούσε την ανάσα του. Και ήδη ητ’Κελανή ατμόσφαιρα, σπρωγμένη απότις υψηλότερες πιέσεις, χυνότανουρλιάζοντας μέσα. Η κοντοδε-μένη

ραβδωτή μορφή σταμάτησε τεντώνονταςτο κορμί, όπως και τη χορδή του τόξουπου κρατούσε. Πελώρια μάτια μεσχιστές γατήσιες κόρες γυάλισαν άγριαστο φως των λαμπτήρων φθορισμού.

Ένας τεχνικός από την Εσπεράντσαξεπρόβαλε από την καμπύλη τουδιαδρόμου. «Τζόις! »φώναξε. «ΕλεύθερεΠολίτη Βαν Ράιν! Πού—» Ντόιννν έκανετο τόξο, και ένα αγκαθωτό βέλος έσκισεξώφαλτσα τη στολή του. Την άλληστιγμή ο αέρας φάνηκε να γεμίζει βέλη,ακόντια και δόρατα που σφύριζαν στηθολούρα και τον κουρνιαχτό. Ο ΒανΡάιν έκανε μια βουτιά πάνω στην Τζόις,ενώ ο τεχνικός γύριζε και το έβαζε σταπόδια.

Τ ο πολυδουλεμένο προσωπικόενεργειακό πιστόλι του Βαν Ράινβρέθηκε αστραπιαία στη χούφτα του.Έριξε την πρώτη βολή μπρούμυτα όπωςήταν. Η μαλλιαρή μορφή στο άνοιγμαγκρεμίστηκε πίσω. Οι άλλες σκιές πίσωτου εξαφανίστηκαν. Αλλά οι αλαλαγμοίκι ο σαματάς συνεχίζονταν εκεί έξω.

Μια πρώτη μπόχα αμμωνίας έτσουξε ταρουθούνια της Τζόις. «Χολέρα καιπανούκλα! » γρύλισε ο Βαν Ράιν.«Μπας και τη βρίσκεις ανασαίνονταςαυτές τις

δρακοκλανιές; » Σηκώθηκε στα γόνατακαι της έκλεισε ο ίδιος την καλύπτρα του

κράνους. Τα μικρά μαύρα μάτια του τηνκοιτούσαν διαπεραστικά. «Μμμ, έχειςκοκαλώσει από το σοκ, ε; Καλά, εντάξει.Είσαι ωραία κοπελιά με φίνο κορμί καιόλα τα σχετικά αξεσουάρ του, έστω καιαν δεν έπρεπε να κόβεις τα μαλλιά σουτόσο κοντά. Κι επειδή τα ωραία δενπρέπει να σπατα-λιώνται, λέω να σεσώσω, σύμφωνοι; »

Κρατώντας την από τον ώμο σηκώθηκεστα πόδια του και άρχισε να πισωπατάξεφυσώντας σαν φάλαινα, με το όπλοτου να καλύπτει το άνοιγμα στον τοίχο.«Γιαχ, γιαχ», έκανε με αηδία. «Τούτηδεν είναι δουλειά για ένα κακομοίρη,χοντρούλη γεράκο που κανονικά θα’πρεπε να ’ναι σπιτάκι του στη Γη, μ’

ένα πούρο κι ένα ποτηράκι Ζενεβέρ.Πόσο μάλλον όταν εκείνοι οιστραβογεννημένοι αλεπουδομούρηδεςπου έχω εκεί για βοηθούς προσπαθούννα μου κλέψουν μέχρι και το σώβρακο.Για. δεν είναι να κοιτάξω αλλού, και θαμου κλέψουν και τα μάτια. Αλλά,βλέπεις, απαξάπαν-τες οι αντιπρόσωποισε όλους τους εμπορικούς σταθμούςείναι τόσο ζωντόβολα του κέρατά που οφουκαράς ο Νίκολας Βαν Ράιν πρέπει νατους επιβλέπει αυτοπροσώπως. Μεαναγκάζουν το δύστυχο να ταξιδέψωεκατό χρόνια φωτός προς τηνκατεύθυνση του αφαλού του Ορίωνα ναδω μπας και υπάρχουν περιθώρια γιακανένα νέο εμπορικό σταθμό. Αν δεν τοκάνω, οι λυσσασμένοι λύκοι που έχω γι'

ανταγωνιστές θα μου κατασπαράξουντην εταιρία μου Ποτών και Μπαχαρικώνκαι θα με αφήσουν στους πέντε δρόμουςστα γεράματά μου... Α, φτάσαμε!Νόστιμα κι ωραία».

Η Τζόις κούνησε το κεφάλι της νασυνέλθει. Το μυαλό της είχε αρχίσει ναξεθολώνει και τα γόνατά της δεν έτρεμαντόσο πολύ. Η πόρτο του σαλονιού ήτανμπροστά της. Πάτησε το διακόπτη, αλλάτο διάφραγμά δεν άνοιξε.«Κλειδωμένη», μουρμούρισε.

Ο Βαν Ράιν άρχισε να χτυπάει τηνπόρτα με τις γροθιές του, κάνοντάς τη νατραντάζεται ολόκληρη. «Ανοίξτε! »

βρυχήθηκε. «Κόκαλα κι αστροπελέκια!Τι χαζομάρα είναι πάλι αυτή! »

Ένας ιθαγενής φάνηκε στη στροφή τουδιαδρόμου. Ο Βαν Ράιν γύρισε με τοόπλο προτεταμένο, αλλά η Τζόις τοέσπρωξε πέρα. «Όχι, αυτός είναι οΓιουλόμ-που». Ο τ’Κελανός πρέπει ναείχε αδειάσει και πετάξει το πιστόλι του,γιατί στο χέρι του έσφιγγε τώρα έναματωμένο τόμαχωκ. Τρεις άλλοιαυτόχθονες τον κυνηγούσαν από πίσω,με σπαθιά και πέτρινα τσεκούριασηκωμένα. Οι κοντές φούστες τους, σαντα σκωτσέζι-κα κιλτ, ήτανδιακοσμημένες με τα τετράγωνα καιτους κύκλους που αποτελούσαν τογνώρισμα της φυλής των Σάνγκα. «Τους

άλλους σκότωσε! » φώναξε η Τζόις.

Το ακτινοβόλο του Βαν Ράιν ξέρασεφωτιά. Ένας από τους επιτιθέμενουςτινάχτηκε πίσω. Οι άλλοι γύρισαν να τοβάλουν στα πόδια. Ο Γιουλόμπου άφησεέναν άγριο αλαλαγμό και τίναξε τοτομαχώκ του. Η κοφτερή κεφαλή απόαψιδιανό λίθο πέτυχε τον ένα Σάνγκακαι τον σώριασε κάτω μέσα στα αίματα.Ο Γιουλόμπου τράβηξε το κορδόνι πουένωνε το όπλο με τον καρπό του.παίρνοντας πίσω το πέτρινο τσεκούρι καιτινάζοντάς το πάλι, ν' αποτελειώσει τηδουλειά.

Ο Βαν Ράιν ξαναπλησίασε στην πόρτα.

«Ανοίξτε μας. σαρακοφαγωμένοικιοτήδες! » βρυχήθηκε. Καθώς ηγλώσσα του γινόταν ολοένα και πιοφαρμακερή. η Τζόις κατάλαβε τι πρέπεινα είχε γίνει. Με τις γροθιές της άρχισενα τον χτυπά στην πλάτη, σχεδόν

το ίδιο δυνατά όσο εκείνος χτυπούσε τηνπόρτα. Ο Βαν Ράιν σταμάτησε και γύρισε

προς το μέρος της.

«Δε θα μας εγκατέλειπαν ποτέ»,εξήγησε η Τζόις, «αλλά θα πίστεψαν ότισκοτωθήκαμε. Όταν ο Κάρλος μας είδεεκεί πίσω στο διάδρομο, ήμαστε και οιδυο σωριασμένοι στο πάτωμα, ενώέπεφταν βροχή τα βέλη... Θα έχουν φύγει

από το σαλόνι, κλειδώνοντας την πόρταγια να καθυστερήσουν τον εχθρό. Πρέπεινα ακολούθησαν άλλη διαδρομή για ταδιαστημόπλοια».

«Α, για, για, έτσι πρέπει να ’γινε. Τικάνουμε τώρα; Γκρεμίζουμε την πόρτα

και τους ακολουθούμε; »

Ο Γιουλόμπου μίλησε τότε με τηλαρυγγόφωνη γλώσσα τουΚουσουλόνγκο. «Όλοι από μαςσκοτώθηκαν ή έφυγαν, θηλυκιά τουουρανού. Τέρμα η μάχη. Η φασαρία πουακούς τώρα είναι από το πλιάτσικο τωνΣάνγκα. Αν μας βρουν, θα μας κάνουνκόσκινο με τα βέλη. Δυο όπλα δεν

αρκούν να τους σταματήσουν. Αλλάνομίζω ότι αν πάμε μέσα, πίσω μέσα απότα σίδερα που κουνιούνται, θαμπορέσουμε να ξεφύγουμε από κει καινα κάνουμε το γύρο του θόλου».

«Τι τσαμπουνάει αυτός; » ρώτησε ο ΒανΡάιν.

Ο Τζόις μετέφρασε την πρόταση.«Νομίζω πως έχει δίκιο», πρόσθεσε. «Θαέχουμε περισσότερες πιθανότητες ανφύγουμε από το μηχανολογικό τμήμα.Δε φαίνεται να υπάρχει ψυχή εκεί για τηνώρα. Αλλά καλύτερα να βιαστούμε».

«Εντάξει. Ας πηγαίνει μπροστά αυτός ο

κεραμιδό-γατος. Εσύ θα μείνεις κοντάμου να μου καλύπτεις τα νώτα, νιε; »

Διέσχισαν με γοργό βήμα τον ίδιοδρόμο απ’ όπου είχαν έρθει. Πάχνηάσπριζε στους τοίχους κι έκανε τοπάτωμα γλιστερό, καθώς οι υδρατμοίσυμπυκνώνονταν στην τ’Κελανήπαγωνιά. Απόμακρα μέσ’ από τουςτοίχους, η Τζόις άκουγε αντικείμενα νακομμά-χιάζονται και να σπάζουν, καθώςκαι θριαμβευτικές κραυγές. Δουλειάετών γινόταν συντρίμμια γύρω της.Γιατί; αναρωτήθηκε με πόνο, αλλά δενπήρε καμιά απάντηση.

Τα μάτια του Γιουλόμπου, πιο

ευπροσάρμοστα στο σκοτάδι από τ’ανθρώπινα, ερευνούσαν τις ογκώδειςσκιές καθώς έβγαιναν στο χώρο τηςαποθήκης. Υπήρχαν οχήματαπαρκαρισμένο εκεί: τέσσερα εδάφουςκαι άλλες τόσες αεροσαΐτες.Επιπρόσθετα, ο μεγάλος θάλαμοςπεριείχε τις ειδικευμένες μηχανές και ταόργανα που χρησιμοποιούσαν οιΕσπεραντσανοί στις μελέτες τους, στηνπροσπάθειά τους να σώσουν τούτο τονπλανήτη. Τα περισσότερα ήταν τώρασκόρπια συντρίμμια στο πάτωμα.

Ένα αχνό φωτεινό παραλληλόγραμμομπροστά έδειχνε την έξοδο. Η Τζόιςπροχώρησε στα τυφλά προς τα κει. Τοπόδι της σκόνταψε σε κάποιο πεσμένο

όργανο κι εκείνο κροτάλισε πάνω σ’ έναάλλο.

Στριγκές κραυγές ακούστηκαν τότε καιη είσοδος γέμισε με καμιά ντουζίναμαλλιαρές μορφές. Χύθηκαν σαν γάτεςμέσα και εξαφανίστηκαν ανάμεσα στιςσκιές και τα μηχανήματα πριν ο ΒανΡάιν προλάβει να ρίξει. Ο Γ ιουλόμπουέσφιξε το τόμαχωκ στο ένα χέρι, και μετο άλλο τράβηξε το μαχαίρι του. «Τώραπρέπει να πολεμήσουμε για ναπεράσουμε», ανακοίνωσε σαν να τονενθουσίαζε η ιδέα.

«Επίθεση1. » γκάριξε ο Βαν ΡάινΟρμώντας πρώτος μπροστά σαν

βουβάλι. Κάμποσοι τ’Κελανοί χίμηξανπρος το μέρος του. Λεπίδες καιλειασμένες πέτρες γυάλισαν στοσκοτάδι. Το ακτινοβόλο του Γήινουξέρασε φωτιά. Ένας ιθαγενής ούρλιαξεχτυπημένος. Ένας άλλος άρπαξε τοοπλισμένο μπράτσο τραβώντας το προςτα κάτω. Ο Βαν Ράιν προσπάθησε να τοντινάξει από πάνω του. Το πλάσμα έμεινεγαντζωμένο πεισματικά, αν και οάνθρωπος τον χτύπαγε δεξιά αριστεράπάνω στους συντρόφους του.

Ο Γιουλόμπου ρίχτηκε μέσα στο σωρό,καρφώνοντας και σκίζοντας με τονενθουσιασμό σαρκοβόρου. Η Τζόις δενμπορούσε να μην τον μιμηθεί. Είχετραβήξει το πιστόλι της, ένα

βληματοβόλο. Κάτι έπεσε πάνω στηνκάννη του. Γατίσια δόντια και μάτιαγυάλισαν στο λιγοστό φως. Το δόρυ τουπλάσματος ήταν σηκωμένο και απόλυταικανό να διαπεράσει τη στολή της. Παρ’όλα αυτά, ποτέ της δεν είχε κάνει τίποταπιο δύσκολο από το να τραβήξει εκείνητη σκανδάλη. Η βροντή τηςεκπυρσοκρότησης αντιλάλησεανυπόφορα μέσα στο κεφάλι της.

Η συνέχεια ήταν μερικά ξέφρενα λεπτάμε χτυπήματα, νυχιές, πυροβολισμούς,μαχαιριές και κουτρου-βαλήματα. Κατάκαιρούς η Τζόις αναγνώριζε τοουρλιαχτό του Γ ιουλόμπου στηνπολεμική ιαχή της φυλής Αβόνγκο όπουανήκε. Τα γκαρίσματα του Βαν Ράιν

αντηχούσαν σαν σάλπιγγες πάνω από τοσαματά, «Βόη-θα μας Άγιε Ντισμάς!Θάνατος στα κοπρόσκυλα! » Ξαφνικάόλα τέλειωσαν. Τα όπλα τους είχαναποδειχτεί υπερβολικά θανάσιμα γιατους ντόπιους. Η Τζόις ήταν πεσμένηστο πάτωμα, πασχίζοντας να πάρειανάσα και ακούγοντας τους τελευταίουςλίγους Σάνγκα να φεύγουν τρέχοντας.Από κάπου ακουγόταν το βογκητό ενόςλαβωμένου πολεμιστή μέχρι που ο Γιου-λόμπου του έκοψε το λαιμό.

«Σήκω, κορίτσι μου! » πρόσταξε ο ΒανΡάιν ανάμεσα στα λαχανιασμένααγκομαχητά του. «Δεν έχουμε καιρό γιαξάπλες».

Ο Γ ιουλόμπου βοήθησε την Τζόις νασηκωθεί. Ήταν πολύ κοντός για ναστηριχτεί άνετα πάνω του, αλλά ο ΒανΡάιν της πρόσφερε το μπράτσο του.Τρικλίζοντας βγήκαν από την πόρτα, έξωστη νύχτα.

Δεν υπήρχε κανένας περίβολος εδώ,μονάχα ο θόλος και ο ίδιος ο πλανήτηςτ’Κέλα. Ψηλά πάνω από τα κεφάλια τουςέλαμπαν άγνωστοι αστερισμοί. Τομεγαλύτερο φεγγάρι αρμένιζε ψηλά,σχεδόν ολόγιομο, λούζοντας τον κόσμομε το μουντό χαλκόχρωμο φως του.Δυτικά και νότια απλωνόταν μιακυματιστή πεδιάδα με αραιή βλάστησηαπό θάμνους που έμοιαζαν αρκετά μετους γήινους: χαμηλοί, νευρώδεις, με

ασπρόχρωμα φύλλα. Πέρα στο βορράδέσποζε ο απόκρημνος μαύρος όγκοςτου βουνού Κουσουλόνγκο, πελώριος μεφόντο το Γαλαξία. Στην κορφή του οιπύργοι της πόλης, σμιλεμένοι από ταβράχια του βουνού, φάνταζαν αχνά σαντεράστια δόντια. Κάμποσα χιλιόμετραανατολικά, στα ριζοβούνια, κυλούσε τοιερό ποτάμι Μανγκοβόλο. Η Τζόιςμπορούσε να διακρίνει μια κοκκινωπήαντανάκλαση φεγγαρόφωτου στην υγρήαμμωνία του. Τα δέντρα της όασης όπουείχαν τον καταυλισμό τους οι Σάνγκαφαίνονταν σαν μια μαύρη θολούρα. Οιλόφοι που προχωρούσαν βορινά από ταριζά του Κουσουλόνγκο λαμπύριζαναπόκοσμα, σκεπασμένοι με πάγο.

«Βιαστείτε», γρύλισε με σφιγμέναδόντια ο Βαν Ράιν. «Αν οι άλλοινομίζουν ότι είμαστε μακαρίτες, θαφύγουν με τα σκάφη δίχως τηνπαραμικρή καθυστέρηση».

Η ομάδα τους έκανε το γύρο του θόλουτρικλίζοντας από εξάντληση. Δυοστενόμακρα ατρακτοειδή αντικείμεναγυάλιζαν στο φεγγαρόφωτο: το μεγάλοφορτηγό σκάφος και το πολυτελές γιώτπου είχε φέρει από τη Γη τον Βαν Ράινκαι τους βοηθούς του. Δυο νεκροίΣάνγκα ήταν πεσμένοι πιο κει. Τονυχτερινό αεράκι ανέμιζε τη γούνα τους.Είχε δοθεί μάχη για να φτάσουν οιάνθρωποι στην ασφάλεια των σκαφώνΤωρα οι ράμπες τους είχαν μαζευτεί στην

άτρακτο και οι θυρίδες τους ήτανκλειστές. Καθώς ο Βαν Ράιν πλησίαζε,ακούστηκε το διαπεραστικό σφύριγματων κινητήρων που έμπαιναν σελειτουργία.

«Ειί» βρυχήθηκε. «Περιμένετέ μας, βρεόρνια! »

Το γιώτ απογειώθηκε πρώτο, σκίζονταςτον ουρανό σαν αστροπελέκι. Ο αέραςπου όρμησε να καταλάβει το κενόπαρέσυρε τον Βαν Ράιν και τον έριξε στοχώμα. Ύστερα σηκώθηκε το φορτηγό. Ηάκρη του προωθητικού πεδίου τουάρπαξε τον Βαν Ράιν και τον πέταξεμερικά μέτρα πέρα. Ο έμπορος βρόντησε

κάτω με δυνατό γδούπο κι έμεινεασάλευτος.

Η Τζόις έτρεξε στο πλευρό του.«Έπαθες τίποτα; » τον ρώτησε μεαγωνία. Μπορεί να ήταν έναςαντιπαθέστατος γερο-μπερμπάντης, αλλάτην είχε κλονίσει η φρίκη της ιδέας ναμείνει μονάχη σε τούτο τον πλανήτη.

«Ωοοοχ», βόγκηξε εκείνος. «ΆγιεΝτισμάς μου, ό, τι που σκόπευα να σουφτιάξω καινούριο βιτρό στην εκκλησιάσου στην πατρίδα. Τώρα σκέφτομαι ότιμάλλον πρέπει να σου κάνω θρύψαλα καιτα υπόλοιπα».

Η Τζόις κοίταξε προς τον ουρανό. Ταδυο διαστημόπλοια ανέβαιναναστραποβολώντας σαν μετέωρα, μέχριπου χάθηκαν. «Δε μας είδαν», ψιθύρισεξεψυχι-σμένα.

«Πες μου και κάνα νέο», ρουθούνισεσαρκαστικά ο Βαν Ράιν.

Ο Γιουλόμπου πλησίασε προς το μέροςτους. «Οι Σάνγκα θα άκουσαν»,παρατήρησε. «Θα έρθουν νασιγουρευτούν, και τότε θα μας βρουν.Πρέπει να φεύγουμε».

Ο Βαν Ράιν δεν είχε ανάγκη να του τομεταφράσουν. Με προσεκτικές κινήσεις

σαν να φοβόταν μπας και του πέσεικανένα κομμάτι, στάθηκε στα πόδια τουκαι ξεκίνησε προς την κατεύθυνση τουθόλου. «Λέω να πάρουμε μια αεροσαϊτα,νιε; »

«Τα οχήματα εδάφους είναιεφοδιασμένα για πολύ μεγαλύτερεςπεριόδους», αποκρίθηκε η Τζόις. «Καικάπως θα πρέπει να επιζήσουμε μέχριπου να ξαναγυρίσει κάποιος».

«Και με τους σκοροφαγωμένουςντόπιους να μας κυνηγάνε ώς τη μεγάληεκείνη μέρα», μουρμούρισε ο Βαν Ράιν.«Τι χαρά και ευτυχία! »

«Ας πάμε δυτικά να βρούμε τουςδικούς μου», πρότεινε ο Γιουλόμπου.«Δεν ξέρω πού είναι τώρα οι Α-βόνγκο,αλλά οι άλλες φυλές της ΟρδήςΡοκουλέλα πρέπει σίγουρα ναβρίσκονται ανάμεσα στη Στενή Γ η καιτα Γ υμνοτόπια».

Μπήκαν στο χώρο με τα μηχανήματα.Η Τζόις σκόνταψε σ’ ένα πτώμα καιανατρίχιασε. Άραγε ήταν κάποιος πουείχε σκοτώσει η ίδια;

Τα οχήματα εδάφους ήταν στενόμακρακαι με τετράγωνη κοψιά. Οι πίσωτέσσερις από τους οχτώ τροχούς είχανερπύστριες. Οι συσσωρευτές τους ήταν

φορτισμένοι, και η ενέργεια αρκετή γιανα διανύσουν κάμποσες χιλιάδεςχιλιόμετρα ανώμαλου εδάφους και ναδιατηρήσουν γήινες συνθήκες στοεσωτερικό τους για ένα χρόνο.

Το οξυγόνο και η τροφή για δύοανθρώπους αρκούσαν για τουλάχιστον

τέσσερις μήνες. Τα οχήματα διέθεταν έξικουκέτες, εγκαταστάσεις κουζίνας και

υγιεινής, χάρτες, όργανα πλοήγησης,ασύρματο, ανταλλακτικά για την

εξάρτυση επιβίωσης —τα πάντα όσαχρειάζονταν. Δε γινόταν και διαφορετικάόταν είχε κανείς να κινείται σε πλανήτεςσαν κι αυτόν, Η αεροστεγής πόρτα τουοχήματος δεν ήταν κλει-δωμένη, και ο

Βαν Ράιν μπήκε και κάθισε στη θέση του

οδηγού. Η Τζόις σωριάστηκε στοδιπλανό κάθισμα. Ο

Γιουλόμπου μπήκε με φοβισμένα μάτιακαι με τα γατίσια μουστάκια του νατρεμουλιάζουν. Μονάχα οι Αρχαίοι απότους τ’Κελανούς έκαναν κέφι ναταξιδεύουν μέσα σε όχημα. Αλλά δενυπήρχε πρόβλημα, συλλογίστηκε η Τζόιςμε μια γωνιά του μυαλού της. Σε τέτοιεςδιαδρομές, μόλις το εσωτερικόρυθμιζόταν στο ανθρώπινο περιβάλλον,οι ντόπιοι οδηγοί και φρουροί ταξίδευανκαθισμένοι στη στέγη και κρατούσανεπαφή με την ενδοσυνεννόηση. Έτσιείχαν διανυθεί πολλά χιλιόμετρα, είχαναποκτηθεί πολλές γνώσεις και είχαν γίνειτα σχέδια για τη σωτηρία αυτού του

κόσμου. Και τώρα...

Τα πελώρια χέρια του Βαν Ράιν άρχισαννα παίζουν έμπειρα στο χειριστήριο.«Στην εταιρία μου χρησιμοποιούμεΛαντμάστερ», μουρμούρισε. «Δεν ταπολυσυμπαθώ τούτα τα Γκλομπτρότερ.Αλλά κατά καιρούς τα παιδιά μουαναγκάζονται... μμμ... να δανειστούνκάποιο από δαύτα από τουςανταγωνιστές, έτσι ξέρουμε πώς... Α χα!» Ο κινητήρας πήρε μπροστά μ’ ένασιγανό γουργουρητό. Ο Βαν Ράινξεκίνησε το όχημα και πέρασε από τηνπόρτα της αποθήκης, πετώντας με τηνπεδιακή ώθηση στο ύψος του ενόςμέτρου αντί να χρησιμοποιήσει τους πιοθορυβώδεις τροχούς.

Αλλά ήταν μια μάταιη προφύλαξη. Απόδιάφορες πόρτες του θόλου άρχισαν ναξεχύνονται πολεμιστές Σάνγκα. Θα ήταντουλάχιστον καμιά εκατοστή, υπολόγισεη Τζόις. Τα χείλη του Βαν Ράιντραβήχτηκαν πίσω γυμνώνοντας ταδόντια του σε άγριο χαμόγελο. «Θέλετενα παίξετε ωραία παιχνιδάκια, ε; »γρύλισε, και άναψε τους προβολείς.

Ενας πολεμιστής βρέθηκε στηνεκτυφλωτική ακτίνα τους και ζαλίστηκετόσο που έμεινε σαν μαρμαρωμένος μεφόντο το σκοτάδι. Τα μάτια της Τζόιςτον περιεργάστηκαν προσεκτικά, σαν ναέψαχνε να βρει στο παρουσιαστικό τουκάτι που να εξηγούσε τι τον έκανε ναστραφεί εναντίον της. 'Ηταν ένας τυπικός

τ’Κελα-νός της περιοχής οι φυλές τουςποίκιλλαν από τόπο σε τόπο, όπωςσυνέβαινε και στους περισσότερουςπλανήτες, αλλά όχι περισσότερο απ’ όσοδιέφεραν μεταξύ τους οι φυλές της Γης.

Το κοντοδεμένο κορμί του είχε ύψοςγύρω στο ενάμισι μέτρο, με έντονηστεατοπυγία, γιατί αποθήκευαν στουςγοφούς τους όσο περισσότερο υγρό ήτανδυνατό να τους προσφέρει αυτός οκόσμος που στέγνωνε. Τα χέρια και ταπόδια του έμοιαζαν πολύ με τ’ανθρώπινα, με μόνη διαφορά ότι είχαντέσσερα δάχτυλα και χοντρά μπλε νύχια.Το τρίχωμα, που κάλυπτε ολόκληρο τοκορμί, ήταν ένα ζωηρό πορτοκαλί μεμαύρες ραβδώσεις και ένα λευκό

τρίγωνο στο στήθος. Το κεφάλι ήτανστρογγυλό, με μυτερά αφτιά και πελώριακίτρινα γατίσια μάτια. Υπήρχαν δυοσαρκώδη νημάτια σαν κεραίες στομέτωπο, ένα μοναδικό ρουθούνι, καιστόμα δίχως χείλη γεμάτο άσπρα μυτεράδόντια, πλαισιωμένο με αεικίνηταμουστάκια. Τούτος ο συγκεκριμένοςπολεμιστής κρατούσε σπαθί —τολεπιδόσχημο κέρατο ενός γκοντυάνγκατοποθετημένο σε ξύλινη λαβή

— και μια στρογγυλή ασπίδα βαμμένημε τα χρώματα της Ορδής Γιαγκόλα,στην οποία ανήκε η φυλή των Σάνγκα.

«Μπιπ, μπιπ! » έκανε ο Βαν Ράιν σαν να

κορνάριζε. Ύστερα πάτησε το γκάζι.

Ο πολεμιστής μόλις που πρόλαβε ναπαραμερίσει την τελευταία στιγμή.Μερικοί άλλοι δοκίμασαν να επιτεθούν.Η Τζόις διέκρινε έναν με κοκάλινησφυρίχτρα ρυθμιζόμενου ήχου. Η ΟρδήΓιαγκόλα ποτέ δεν έκανε χρήσηεπίσημων πολεμικών ιαχών, αλλάριχνόταν στη μάχη με τη συνοδείαμουσικής. Κάνα δυο κοντάριακροτάλισαν στα πλαϊνά του οχήματος.Μια στιγμή αργότερα ο Βαν Ράιν είχεπεράσει μέσα από τις γραμμές τους,πηγαίνοντας μ’ εκατό χιλιόμετρα τηνώρα κι αφήνοντας πίσω του μια γραμμήκουρνιαχτού σαν ουρά κομήτη.

«Για πού το βάζουμε τώρα; » ρώτησε.«Για κείνη την πόλη στο βουνό; Κάτιείπες ότι εκεί είναι τα μεγάλα κεφάλια».

«Στους Αρχαίους; Όχι! » Η Τζόιςσκίρτησε ανήσυχα. «Εκείνοι πρέπει ναευθύνονται γι’ αυτό το κακό».

«Ναι; Και γιατί αυτό; »

«Δεν ξέρω, δεν ξέρω! Ηταν τόσοπρόθυμοι να βοηθήσουν στο παρελθόν...Αλλά δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αυτοίθα υποκίνησαν... Κανένας άλλος δε θαμπορούσε. Ποτέ δεν είχαμε κάνειεχθρούς ανάμεσα στις φυλές. Από τηστιγμή που ανακαλύψαμε τη βιοχημεία

τους, αρχίσαμε να κατασκευάζουμεφάρμακα και... και τους βοηθούσαμε... »Η Τζόις ανακάλυψε ξαφνικά ότιμπορούσε να κλάψει. Έγειρε το κεφάλιστα χέρια της και άφησε τον εαυτό τηςλεύτερο να ξεσπάσει.

«Έλα, έλα, όλα θα πάνε καλά», τηνπαρηγόρησε ο Βαν Ράιν χτυπώντας τηνενθαρρυντικά στον ώμο. «Έδειξες ότιείσαι κοπελιά όχι μονάχα με ομορφιάαλλά και με κουράγιο. Έλα, ηρέμησε καιπροσπάθησε να το διασκεδάσεις».

Ο τ’Κέλα έκανε μια περιστροφή κάθετριάντα ώρες, έχοντας οχτώ μοίρεςκλίση στον άξονα. Έμεναν ακόμη

αρκετές ώρες νύχτας όταν το όχημασταμάτησε εκατό χιλιόμετρα μακριά απότο Κουσουλόνγκο, και οι φυγάδεςετοιμάστηκαν για ύπνο. Ο Γιουλόμπουπήρε ένα σλίπινγκ μπαγκ και βολεύτηκεέξω. Οι άλλοι ρύθμισαν το εσωτερικότου οχήματος σε γήινες συνθήκες,έβγαλαν τις προστατευτικές στολές τουςκαι ξά· πλωσαν στις κουκέτες. Ακόμηκαι τα ροχαλητά του Βαν Ράιν δενκατάφεραν να κρατήσουν την Τζόιςξύπνια.

Την ξύπνησε το φως της αυγής. Οκόκκινος ήλιος σκαρφάλωνε στηνανατολή με μια λάμψη σαν μισο-σβησμένη ανθρακιά. Αν και η φαινομένητου διάμετρος ήταν μιάμιση φορά εκείνη

του Ήλιου της Γης ή του Παξ τηςΕσπεράντσα, το φως του ήταν μουντόγια τ’ ανθρώπινα μάτια. Οι σκιές ήτανπυκνές στο κάθε βαθούλωμα και το κάθεχαντάκι, και ο ορίζοντας ήταν σχεδόνχαμένος στο σκοτάδι. Ο ουρανός ήτανσκου-ροπόρφυρος και ξάστερος, αλλάστο νότο γέμιζε με την κίτρινη θολούραμιας αμμοθύελλας. Πιο κοντά, η πεδιάδααπλωνόταν γυμνή με κάνα γκρίζο θάμνοπού και πού, σκόρπιους ογκόλιθους καιμια έκταση πάγου που λαμπύριζε ψυχρήσε μικρή απόσταση στα βορινά. Έναορνεοειδές έκοβε βόλτες ψηλά με τιςδερματόμορφες φτερούγες του.

Η Τζόις ανακάθισε στην κουκέτα της.Ολόκληρο το κορμί της πονούσε. Η

ανάμνηση των όσων είχαν συμβεί τηνέκανε να νιώσει ένα τέτοιο κενό μέσατης που ο πόνος πέρασε σχεδόναπαρατήρητος. Ήθελε να χωθεί κάτωαπό τις κουβέρτες, να σκεπάσει τοκεφάλι της και να κοιμηθεί πάλι. Νακοιμηθεί μέχρι να έρχονταν κάποιοι νατους σώσουν, αν έρχονταν ποτέ.

Ζόρισε τον εαυτό της να σηκωθεί καιμπήκε στο κουβούκλιο του ντους ναπλυθεί και να φορέσει παντελόνι καιμπλούζα. Αναζωογονημένη κάπως,μπόρεσε να συνειδητοποιήσει την πείνατης. Γυρίζοντας στον κυρίως θάλαμο,άρχισε να ετοιμάζει κάτι στην κουζίνα.

Η μυρωδιά του καφέ ξύπνησε τον ΒανΡάιν.

: «Ααααχ! »έκανε με απόλαυση. Σανφάλαινα με το ολόσωμο εσώρουχο πουδεν είχε μπει στον κόπο να βγά

λει, σηκώθηκε από την κουκέτα καιάρπαξε ένα φλιτζάνι. «Τι καλό κορίτσι! »Ύστερα μύρισε καχύποπτα τον καφέτου. «Τι. δεν έχει και μπράντυ μέσα;Ύστερα από τόσες περιπέτειεςχρειαζόμαστε και μια στάλα μπράντυ».

«Δεν υπάρχουν οινοπνευματώδη εδώ»,εξήγησε ξερά η Τζόις.

«Τι έκανε λέει!» Για κάμποσες στιγμέςο έμπορος φαινόταν ανίκανος γιαοτιδήποτε άλλο εκτός από το να τηνκοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. «Δενέχουμε κανένα ποτό; » έκανε τελικάπνιχτά. «Μα... μα... μα αυτό είναι άνωποταμών! Ποιος είναι ο ένοχος,πανάθεμά τον; Θα φροντίσω να τονγράψουν στη μαύρη λίστα από δω ώςτον Πολικό Αστέρα! »

«Έχουμε καφέ, τσάι, γάλα σκόνη καιχυμούς φρούτων», εξήγησε η Τζόις.«Νερό βρίσκουμε απέξω και η χημικήμονάδα το καθαρίζει από την αμμωνίακαι τις άλλες προσμείξεις. Σε τέτοιεςσυνθήκες δε σπαταλά-ει κανείς πολύτιμοχώρο με οινοπνευματώδη, Ελεύθερε

Πολίτη Βαν Ράιν».

«Το κάνει, αν είναι πολιτισμένος. Γιανα δούμε τι προμήθειες σε τρόφιμαέχουμε». Άρχισε να ψάχνει σταντουλάπια. «Ξερό κρέας, ξερά λαχανικά,ξερά — Συμφορά και θάνατος! »έσκουξε απελπισμένα. «Ούτε ένα βαζάκιχαβιάρι; Θες να με δεις να λιώνω σανπα-γάκι; »

«Θα ’πρεπε να θεωρείς τον εαυτό σουτυχερό που ζεις».

«Όχι αν είναι να ζω έτσι... Τέλοςπάντων, βλέπω ότι σε κάποιον είχεαπομείνει ένα εγκεφαλικό κύτταρο της

προκοπής και φρόντισε να υπάρχουνλίγα τσιγάρα». Ο Βαν Ράιν άρπαξεμερικά και άδειασε τον καπνό τους σεμια πίπα από ρείκι που είχε χωμένη στονκόρφο του. Την άναψε. Η Τζόις πήρε μιαμυρωδιά, της

ήρθε να ξεράσει και γύρισε βιαστικά στημαγειρική της, κάνοντας περιττό σαματάμε τα κουζινικά σκεύη.

Καθισμένος στο πτυσσόμενο τραπέζιδίπλα στα μεγάλα παράθυρα, ο Βαν Ράινκατέβαζε φτυαριές από πόριτζ στολαρύγγι του ατενίζοντας πέρα απόμισοσκότεινο τοπίο. «Τι τόπος κι αυτός!Σαν την κόλαση, με τον κλιματισμό

ρυθμισμένο στην κατάψυξη. Πόσοκαιρό έχεις εδώ, αλήθεια; »

«Εγώ η ίδια, περίπου ένα χρόνο, σανβιοτεχνικός». Σκέφτηκε ότι καλύτερα ναπήγαινε με τα νερά του, και συνέχισε.«Βέβαια, η αποστολή της Εσπεράντσαβρίσκεται κάμποσα χρόνια εδώ».

«Γία. αυτό το ξέρω. Αν και δεν είμαισίγουρος πού το άκουσα. Δεν είχακλείσει καλά καλά δυο μέρες εδώ, όπωςθα θυμάσαι, όταν ξέσπασε ο σαματάς.Και ο κάθε πλανήτης είναι κάτι πολύμεγάλο και πολύπλοκο, και χρειάζεταιπολύς καιρός για να καταλάβεις έστω κιένα ελάχιστο μέρος του. Εξάλλου, είχα

κι άλλες δουλειές να τελειώσω πριναρχίσω να εξετάζω την κατάσταση εδώ».

«Ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει καλάτι ακριβώς σ’ έφερε εδώ», είπε η Τζόις.«Εμπορεύεσαι μπαχαρικά και τέτοια,έτσι; Αλλά εδώ δεν υπάρχει τίποτα πουθα ήθελε ένας άνθρωπος. Θαμπορούσαμε ν* αφομοιώσουμε μερικέςαπό τις πρωτεΐνες και άλλες βιολογικέςουσίες του πλανήτη — δε μας είναι όλεςδηλητηριώδεις — αλλά τους λείπουνμερικά βασικά αμινοξέα και η γεύσητους θα μας ήταν απαίσια».

«Η εταιρία μου κάνει εμπόριο και με μηανθρώπινα πλάσματα», εξήγησε ο Βαν

Ράιν. «Πριν όχι πολύ καιρό, τοερευνητικό προσωπικό μου στη Γηξετρύπωσε τις αρχικές επιστημονικέςαναφορές της αποστολής πουανακάλυψε τούτο τον πλανήτη πρινδεκαπέντε χρόνια. Ο Γαλαξίας είναιτόσο απέραντος που κανένας δενμπορεί να παρακολουθήσει όλα όσασυμβαίνουν. Πάντοτε είμαστε πίσω απόάποψη ενημέρωσης. Όπως και να ’χει,μάθαμε έτσι για κάποιο κρασί πουφτιάχνουν οι ιθαγενείς».

«Ξέρω, θα λες το κούνγκου. Τοφτιάχνουν από μούρα οι περισσότερεςφυλές σε τούτο το ημισφαίριο.Καλλιεργούν τα μούρα μαζί με μερικάάλλα φυτά που τους προμηθεύουν με

φυτικές ίνες. Όχι ότι είναι αγρότες. Είναιράτσα σαρκοβόρων, καθαρά νομαδική,μ’ εξαίρεση τους Αρχαίους. Αλλάσπέρνουν κάνα κομμάτι γης καιξαναγυρίζουν όταν είναι να μαζέψουν τησυγκομιδή».

«Ναι, έτσι είναι. Λοιπόν, όπως θαξέρεις, οι πρώτοι εξερευνητές εδώ ήταναπό τον Θρόρα, έναν πλανήτη πολύπαρόμοιο με τούτον δω αν και όχι τόσομπλιεχ. Οι Θρορανοί βρήκαν τοκούνγκου γευστικότατο. Θέλησαν ναπάρουν σπόρους για την πατρίδα τους,αλλά, για λόγους διαφορετικούοικοσυστήματος και τα παρόμοια,ανακάλυψαν ότι το φυτό ευδοκιμούσεμονάχα εδώ. Α χα, σκέφτηκε τότε ο

Νίκολας Βαν Ράιν, η αφεντιά μου,ευκαιρία ν’ αρχίσουμε μερικές ωραίεςεμπορικές συναλλαγές με τον Θρόρα.Έτσι, επειδή δεν είχα κανένα πρόσωποεμπιστοσύνης στη Γ η, ήρθα εγώ ο ίδιοςνα ελέγξω τα πράγματα. Α, πόσο πικρόείναι να ’ναι κανείς μόνος! » Τα χείλητου Βαν Ράιν έπεσαν στις άκρες σε μιαπροσπάθεια να δώσει τραγικό τόνο σταλόγια του. Ύστερα η τριχωτή χερούκλατου σύρθηκε ύπουλα στο τραπέζισκεπάζοντας το χέρι της Τζόις.

«Α, έρχεται ο Γιουλόμπου! » φώναξε ηΤζόις, τραβώντας το χέρι της καιπηδώντας πάνω. Και ακριβώς στο τσακ,συλλογίστηκε. Ευλογημένες να ’ναι καιοι δυο του καρδιές.

Ο τ’ Κελανός ερχόταν από την πεδιάδαμε γοργούς,

διασκελισμούς. Στον ώμο του ήτανριγμένο ένα μικρό θήραμα που είχεσκοτώσει. 'Ηταν ντυμένος διαφορετικάαπό τους Σάνγκα: το περιδέραιο απόαπολιθωμέ-να κοχύλια και τοαραιοϋφασμένο μπλε κιλτ του ήτανχαρακτηριστικά της φυλής Αβόνγκο καιτης Ορδής Ροκουλέλα. Ένα πέτσινοφλασκί στη μέση του ήταν γεμάτο μεκάποιο υγρό.

«Βλέπω ότι βρήκε κάποια πηγήαμμωνίας», άρχισε να φλυαρεί βιαστικάκαι με κάποια αγωνία η Τζόις, γιατί ο

Βαν Ράιν τη ζύγωνε ύπουλα από τηνάλλη μεριά του τραπεζιού. «Γι’ αυτόέχουν εκείνες τις κεραίες, ξέρεις. Είναιευαίσθητες και στο παραμικρό ίχνοςατμών αμμωνίας. Υπάρχει τόση ξεραΐλαστον κόσμο τους! Υπάρχει βέβαιαάφθονο παγωμένο νερό και μπορείς ναβρεις πάγους οπουδήποτε στον πλανήτη.Συχνά καλύπτουν εκτάσεις εκατοντάδωντετραγωνικών χιλιομέτρων. Είναιφυσικό, αφού η μεγαλύτερηθερμοκρασία εδώ είναι στους μείονσαράντα βαθμούς Κελσίου. Αλλά οπάγος του νερού είναι άχρηστος στιςντόπιες μορφές ζωής. Εδώ που τα λέμε,είναι ένα από τα πράγματα πουσκοτώνουν τούτο τον κόσμο».

Ο Βαν Ράιν γρύλισε κάτι κατσούφικακαι πλησίασε στο παράθυρο. ΟΓιουλόμπου πλησίασε στο όχημα καιείπε στο μικρόφωνό του: «Θηλυκιά τουουρανού, βρήκα χνάρια κυνηγών πουπήγαιναν δυτικά προς τοΛουμπαμπάρου. Πρέπει να πρόκειται γιαΡοκουλέλα. Νομίζω ότι μπορώ να τουςβρω δίχως καμία δυσκολία. Εξάλλουέσβησα τη δίψα μου και βρήκα κρέας γιατην πείνα μου. Τώρα πρέπει ναπροσφέρω στους Αληθινούς το μερίδιότους».

«Ναι, καν’ το για λογαριασμό όλωνμας», αποκρίθη-κε η Τζόις.

Ο Γιουλόμπου άρχισε να μαζεύει ξύλαγια φωτιά. «Τι είπε; » ρώτησε ο ΒανΡάιν, και η Τζόις του το μετέ-

φρασε. «Α, μάλιστα. Και τι βγαίνει μετο να κάνουμε συμμαχίες με τουςιθαγενείς εδώ: Δεν έχουμε παρά ναπεριμένουμε να μας σταλεί βοήθεια».

«Αν φτάσει έγκαιρα», απάντησε ηΤζόις, και ανατρίχιασε. «Ότανπληροφορηθούν τα καθέκαστα στην Ε-σπεράντσα, θα στείλουν μια αποστολήγια να εξακριβώσει τι δεν πήγε καλά.Αλλά μην ξέροντας ότι είμαστεζωντανοί, μπορεί και να μη βιαστούντόσο να τη στείλουν».

« Οι δικοί μου θα βιαστούν», τηδιαβεβαίωσε ο Βαν Ράιν. «ΗΠολεσοτεχνική Ένωση φροντίζειπάντοτε για τους δικούς της, αυτό είναισίγουρο. Μόλις τα μαντάτα φτάσουνστη Γ η, θα ξεκινήσει αμέσως έναπολεμικό για πλήρη έρευνα. Μέσα σ’ένα μήνα το πολύ».

«Ω, θαυμάσια», έκανε αχνά η Τζόις.Ξαφνικά ένιωσε το κορμί της πολύβαρύ και κάθισε πάλι.

«Φυσικά», συνέχισε ο Βαν Ράινσμίγοντας σκεφτι κά τα φρύδια του,«δεν μπορούν να ψάξουν έναν ολόκλήρο πλανήτη. Ξέροντας ότι ήμουν σ’

εκείνο το απαί σιο Κουσουλόνγκο θαπροσεδαφιστούν εκεί. Υποθέ τω ότιεκείνα τα Γερόντια ή Ραμολιμέντο, ήόπως αλ λιώς τους είπες, θα είναιαρκετά ξύπνια για να εξαπα τήσουν τοπλήρωμα με κάποιο πιστευτόπαραμύθι, αν δεν είμαστε κι εμείςμπροστά. Γι’ αυτό... πρέπει να παραμείνουμε στην περιοχή, μέσα στηνεμβέλεια επα φής του πομποδέκτη μας.Και αυτό σημαίνει πολύ κον τά, γιατίείμαστε σε πλανήτη με κόκκινο νάνογια ήλιο όπου η ιονόσφαιρα δε λέει καιπολλά πράγματα. Αλλά μένοντας τόσοκοντά στους εχθρούς μας, δε θα τηβγάλουμε καθαρή αν είναι να μαςρίχνονται συνέχεια. Μπορούν νασκάψουν παγίδες ή να μας ρίχνουν

πρωτόγονες μπόμπες ή οτιδήποτε.... μετον ένα ή τον άλλο τρόπο, μπορούν ναμας εξοντώσουν ακόμη και μέσα σετούτο το όχημα. Συνεπώς πρέπει ναεγκαταστα-

θούμε κάπου στην περιοχή τουΚουσουλόνγκο σε θέση πολύ ισχυρήώστε ν’ αποθαρρύνει κάθε επίθεση.Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότιπρέπει να βρούμε συμμάχους. Τοσυμπέρασμα είναι ότι έχεις δίκιο- πρέπεινα τα βρούμε με τη φυλή του φίλουσου».

«Μα δεν μπορείς να τους κάνεις ναπολεμήσουν ενάντια στη ράτσα τους! »

διαμαρτυρήθηκε η Τζόις.

Ο Βαν Ράιν έστριψε το μουστάκι του.«Δεν μπορώ, λες; » ρώτησε με πονηρόχαμόγελο.

«Θέλω να πω... δεν ξέρω πώς θαμπορούσε να γίνει στην πράξη... αλλάακόμη και αν μπορούσες, δε θα ’τανσωστό».

«Αμμμ». Ο Βαν Ράιν τηνπεριεργάστηκε για λίγο. «Απ’ όσο έχωακουστά, εσείς οι Εσπεραντσανοί είστειδεολόγοι. Οι πρόγονοί σαςεγκαταστάθηκαν στον πλανήτη σας μεσκοπό να ιδρύσουν μια ουτοπιστική

κοινωνία, και μέχρι και σήμεραεξακολουθείτε να θέλετε να κάνετε τοκαλό στους πάντες, νιε; Η αποστολή σαςεδώ ήταν να βοηθήσετε τον πλανήτη όχιμε σκοπό το κέρδος, αλλά για λόγουςαρχής... ».

«Και για λόγους εξωτερικήςπολιτικής», παραδέχτηκε η Τζόις,έχοντας το φετίχ της ειλικρίνειας τηςκοινωνίας της. «Βοηθώντας άλλεςράτσες κερδίζουμε τη φιλία τους καιτους πείθουμε, λιγάκι, να δουν ταπράγματα με το δικό μας τρόπο. Αν ηΕσπεράντσα αποκτήσει αρκετούςτέτοιους φίλους, θα διαθέτουμε δύναμηκι επιρροή δίχως να χρειάζεται ναδιατηρούμε ένοπλες δυνάμεις».

«Απ’ ό, τι βλέπω, πολύ αμφιβάλλω ανμπορέσετε να κάνετε θεοφοβούμεναπαπαδοπαίδια τούτους τους τ’Κελανούς».

«Μμμ, ναι... είναι αλήθεια ότι είναιεκατό τοις εκατό σαρκοβόρα πλάσματα.Αλλά, από την άλλη μεριά, μήπως και οάνθρωπος δεν ξεκίνησε σανσαρκοβόρος

πίθηκος; Και οι τ’Κελανοί σε τούτη τηνπεριοχή είχαν φτιάξει έναν αγροτικάπολιτισμό κάποτε, πριν χιλιάδες χρόνια.Δηλαδή, καλλιεργούσαν δημητριακά γιανα ταΐζουν τα ζώα τους. Η Πόλη τουΚουσουλόνγκο είναι το τελευταίο

απομεινάρι αυτής της περιόδου. Η εποχήτων παγετώνων κατέστρεφε αυτό τονπολιτισμό, ρίχνοντάς τους πάλι στονπρωτογονισμό ή τη βαρβαρότητα. Αλλάείμαι σίγουρη ότι οι αυτόχθονες θαμπορούσαν να τον ξαναφτιάξουν. Ποτέδε θ’ αποκτήσουν ενοποιημένα έθνη ήοτιδήποτε τέτοιο, με την έννοια πουδίνουμε εμείς στη λέξη. Δεν έχουναρκετά αγελαίο, κοινωνικό χαρακτήρα.Αλλά θα μπορούσαν ν’ αναπτύξουνκάποιο σύστημα οργάνωσης και ναυιοθετήσουν τη μηχανική τεχνολογία».

«Αν δεν ήταν, απ’ ό, τι μου λες, εκείνατα κολοβά φίδια που απλώνουν τιςαρίδες τους στην κορφή του βουνού καιπου δε θέλουν να γίνει κάτι τέτοιο».

Η Τζόις αναρωτήθηκε φευγαλέα πώςμπορούσε ένα φίδι ν’ απλώνει τις αρίδεςτου, και μετά έγνεψε καταφατικά. «Κάτιτέτοιο. Αν και δεν καταλαβαίνω το γιατί.Οι Αρχαίοι είχαν φανεί τόσο πρόθυμοινα μας βοηθήσουν αρχικά».

«Αυτό σημαίνει ότι κάποιος πρέπει ναπάρει ένα ματσούκι να τους δείξει τοφως το αληθινό. Εντάξει, για χάρη τουμακροπρόθεσμου καλού του πλανήτητ’Κέ-λα, θ’ αναλάβουμε εμείς αυτή τηδουλειά, εσύ κι εγώ».

«Δε λέω... μπορεί... αλλά πάλι... ».

Ο Βαν Ράιν της χάιδεψε ενθαρρυντικά το

κεφάλι. «Άσε το φιλοσοφικόπροβληματισμό σε μένα, κοπελιά», τηςείπε αυτάρεσκα. «Εσύ φρόντιζε μόνο ναμαγειρεύεις και να είσαι όμορφη».

Ο Γιουλόμπου είχε ανάψει τη φωτιά τουκαι είχε ρίξει μέσα τα μάτια τουθηράματος. Η ψαλμωδία προς τουςθεούς του ακουγόταν θρηνητική καιαλλόκοτη

πίσω από τα τοιχώματα του οχήματος. ΟΒαν Ράιν έκανε ένα πλατάγισμα με τηγλώσσα του. «Όχι και πολύενθαρρυντικό το υλικό που πρέπει ναδουλέψει κανείς», σχολίασε. «Εσύεκπολίτισέ τους αν μπορείς. Εγώ το μόνο

που θέλω είναι να γυρίσω πίσω δίχως ναέχω γίνει σαν μαξιλαράκι για καρφίτσεςαπό κείνα τα αντιπαθέστατα βέλη τους».Άναψε πάλι την πίπα του και κάθισεδίπλα της. «Για να το καταφέρω αυτό,πρέπει να καταλάβω πώς έχει ηκατάσταση. Μερικά μπορεί να τα ξέρωήδη, αλλά δε βλάπτει να ταεπαναλάβεις». Της χάιδεψε το γόνατο.«Είναι απολαυστικό να παρακολουθώ ταχείλη και τ’ άλλα ωραία σου όταν μιλάς».

Η Τζόις σηκώθηκε να γεμίσει έναφλιτζάνι καφέ και ξανακάθισε σεασφαλέστερη απόσταση. Ζόρισε στοπρόσωπό της ένα ουδέτερο χαμόγελο.

«Λοιπόν, για ν’ αρχίσουμε, τούτος δωείναι ένας πολύ ασυνήθιστος πλανήτης.Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα το παράξενογια ένα άστρο νάνο τύπου Μ να διαθέτειπλανήτη σε απόσταση μισήςαστρονομικής μονάδας, με μάζα κατάσαράντα τοις εκατό μεγαλύτερη τηςΓης».

«Τόσο πολλή; Πρέπει να έχει μικρήπυκνότητα τότε- φτωχός σε μέταλλα».

«Ναι. Ο ήλιος είναι εξαιρετικά γέρικος.Λιγότερο βαριά άτομα ήταν διαθέσιματην εποχή που σχηματίστηκε με τουςπλανήτες του. Το μέσο ειδικό βάρος τουτ’Κέλα είναι 4, 4. Διαθέτει κάμποσο

σίδερο και χαλκό.. Όπως θα ξέρειςσίγουρα, η ζωή αργεί ν’ αναπτυχθεί σετέτοιους κόσμους. Ο ήλιος τους εκπέμπειελάχιστες υπεριώδεις, ακόμη και στιςπεριόδους των εκλάμψεων, μεαποτέλεσμα οι αρχέγονες οργανικέςενώσεις να μην έχουν αρκετό ερέθισμαγια γοργές αλληλεπιδράσεις. Παρ’ όλααυτά, η ζωή γεννιέται κάποτε σεωκεανούς υγρής αμμωνίας».

«Για. Και συνήθως αναπτύσσειμεθόδους φωτοσύνθεσηςχρησιμοποιώντας αμμωνία και διοξείδιοτου άνθρακα για να παράγειυδατάνθρακες και το άζωτο πουαναπνέουν τα ζώα». Ο Βαν Ράιν χτύπησεσκεφτικά το γερτό μέτωπό του. «Αυτά

τουλάχιστον υπάρχουν γραμμένα σετούτη την παλιά καραβάνα που έχω γιακεφάλι. Το ερώτημα είναι γιατί κατάκαιρούς, σε κόσμους σαν τούτον εδώ καιτον Θρόρα, η εξέλιξη ακολουθείδιαφορετικούς δρόμους; »

«Κανένας δεν ξέρει σίγουρα. Ίσωςφταίει κάποιος καταλύτης. Όπως και να’χει, ακόμη και σε χαμηλέςθερμοκρασίες σαν αυτές, δεν παγώνειόλο το διαθέσιμο νερό. Ένα κάποιοποσοστό παραμένει στους ωκεανούς,δεσμευμένο στο μόριο του υδροξείδιουτης αμμωνίας. Τα φυτικά κύτταρα στοντ’Κέλα και τον Θρόρα διαθέτουν κάτιανάλογο με τη χλωροφύλλη που κάνειτην ίδια δουλειά: χρησιμοποιεί αέριο

διοξείδιο του άνθρακα και 'διαλυμένο’νερό για να παράγει υδατάνθρακες κιελεύθερο οξυγόνο. Τα ζώα αντιστρέφουναυτή τη διαδικασία, όπως γίνεται και στηΓη. Αλλά δεν εκπνέουν το νερό πουαπελευθερώνουν. Παραμένει στουςιστούς τους χαλαρά δεσμευμένο από έναειδικό μόριο. Όταν ένας οργανισμόςπεθαίνει και σαπίζει, αυτό το νερόαπορροφάται πάλι από τα φυτά. Με άλλαλόγια, το καλό μας Η2Ο παίζει εδώ ρόλοπαρόμοιο μ’ εκείνο των αζωτούχωνοργανικών ενώσεων σε πλανήτες τηςδικής μας κατηγορίας».

«Όμως το οξυγόνο που βγάζουν ταφυτά πρέπει να προσβάλλει τηναμμωνία».

«Ναι, αλλά η διαδικασία είναι αργή,ιδίως εφόσον η στερεή αμμωνία είναι πιοβαριά από την υγρή. Βουλιάζει στο βυθότων λιμνών και των ωκεανών κι αυτό

την προστατεύει από τον αέρα. Παρά τογεγονός αυτό, υπάρχει μια βαθμιαίαμετατροπή. Σταδιακά, η αμμωνία και τοοξυγόνο αποδίδουν ελεύθερο άζωτο καινερό. Το νερό παγώνει, οι θάλασσεςσυρρικνώνονται και ο αέρας γίνεται πιοφτωχός σε οξυγόνο. Το αποτέλεσμαείναι οι έρημοι να εξαπλώνονταιολοένα».

«Αυτά τα ξέρω κι από τον Θρόρα.Αλλά εκεί επιτεύ-χτηκε κάποια

ισορροπία. Αναπτύχθηκαν βακτηρίδιαδέσμευσης του αζώτου και η πορείαπρος το γενικό στέγνωμα του πλανήτησταμάτησε πριν ένα δισεκατομμύριοχρόνια. Τουλάχιστον, αυτό μου είπανκάποτε».

«Ο Θρόρα υπήρξε τυχερός. Είναικάπως μεγαλύτερος κόσμος από τοντ’Κέλα, σωστά; Διαθέτει πιο πυκνήατμόσφαιρα και συνεπώς διατηρείκαλύτερα τη θερμότητά του. Τοθερμοκηπιακό φαινόμενο σε τέτοιουςκόσμους εξαρτάται από το διοξείδιο τουάνθρακα και τους ατμούς της αμμωνίας.Λοιπόν, πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, οτ’Κέλα πέρασε ένα κρίσιμο οριακόσημείο. Είχε χαθεί αρκετή αμμωνία για

να ελαττωθεί σημαντικά τοθερμοκηπιακό φαινόμενο. Καθώς ηθερμοκρασία έπεφτε, ολοένα καιπερισσότερο υγρή αμμωνία γινότανστερεή και βούλιαζε στον πάτο, όπουεπίσης προστατευόταν από το λιώσιμο.Αυτό έκανε την κλιματική αλλαγήκαταστροφικά απότομη. Οιθερμοκρασίες έπεσαν τόσο που τώραακόμη και το διοξείδιο του άνθρακααρχίζει να υγροποιείται, ή ακόμη και ναστερεοποιείται ορισμένες εποχές τουχρόνου. Υπάρχουν ακόμη μερικοί ατμοίστην ατμόσφαιρα, σε ισορροπία, αλλάπολύ λίγοι. Το θερμοκηπιακό φαινόμενοσχεδόν εξουδετερώθηκε εντελώς. »

Η Τζόις κοντοστάθηκε να πάρει μια

ανάσα και συνέχισε.

« Οπως θα φαντάζεσαι, η χλωρίδαεπηρεάστηκε

σοβαρά. Τα φυτά δεν μπορούν ν'αναπτυχθούν δίχως διοξείδιο τουάνθρακα και αμμωνία για να συνθέσουντους ιστούς τους. Τα ζώα άρχισαν ναπεθαίνουν κι αυτά. Εκτάσεις ηπειρωτικώνδιαστάσεων μεταβλήθηκαν σε νεκρέςερήμους σχεδόν σε μια νύχτα. Σου έχωπει πώς καταστράφηκε ο ιθαγενήςαγροτικός πολιτισμός. Ακόμη χειρότερα,οι γεωλογικές έρευνες μας έδειξαν ότικαταστράφηκαν τα βακτηρίδια πουδέσμευαν το άζωτο. Εντελώς! Δεν

μπόρεσαν να επιζήσουν στις χαμηλέςχειμερινές θερμοκρασίες. Έτσι δενυπάρχει πια καμία δύναμη ναεξισορροπήσει την οξείδωση τηςαμμωνίας. Οι έρημοι κερδίζουν έδαφοςπαντού, χρόνο με το χρόνο... και οχρόνος του τ’Κέλα είναι μονάχα τα έξιδέκατα του Καθιερωμένου Έτους. Ηεξέλιξη αγωνίστηκε σκληρά,προσαρμόζοντας τη ζωή στην αλλαγή,αλλά ο ρυθμός παγώματος έγινε πια πολύταχύς για να τα βγάλει πέρα.Υπολογίζουμε ότι όλα τα ανώτερα είδηζωής, μαζί και οι ιθαγενείς, θα έχουνεξαφανιστεί μέσα σε χίλια χρόνια. Σεδέκα χιλιάδες χρόνια δε θα ’χει απομείνειίχνος ζωής*».

Αν και η Τζόις ζούσε μήνες τώρα με τογεγονός αυτό, ήταν κάτι πουεξακολουθούσε να τη συγκλονίζει κάθεφορά που το σκεφτόταν. Τα δάχτυλά τηςσφύ-χτηκαν στο φλιτζάνι του καφέ,μέχρι που την πόνεσαν. Κοίταξε έξω απότα παράθυρα, στην ξεραΐλα και τονκουρνιαχτό και προσπάθησε να μηνκλάψει.

Για κάμποσες στιγμές ο Βαν Ράινξεφυσούσε σιωπηλός σύννεφα βρομερούκαπνού. Τελικά η μπάσα φωνή τουακούστηκε σχεδόν τρυφερή. «Αλλάέχετε βρει ένα πρόγραμμα θεραπείας,για; »

«Α... βέβαια, ναι. Έχουμε βρει. Η έρευναολοκληρώθηκε και είμαστε έτοιμοι νακαλέσουμε τους μηχανικούς να τοθέσουν σ’ εφαρμογή». Η κουβέντα τηνανακούφιζε. «Η ιδανική λύση είναι,βέβαια, να εισάγουμε πάλιαζωτοδεσμευτικά βακτηρίδια στοσύστημα. Τα εργαστήριά μας έφτιαξανμια εξαιρετικά παραγωγική παραλλαγήτους. Θα χρειαστεί όμως η κατάλληληοικολογία για να επιζήσουν, πράγμα πουσημαίνει πολλή δουλειά με εδαφοχημεία,ένα πρόγραμμα μικροκαλλιέργειας.Μπορούμε να επιταχύνουμε όλες τιςδιαδικασίες — πετυχαίνοντας σε μιαδεκαετία — αν χρησιμοποιήσουμε πιοεπιθετικές μεθόδους. Εδώ που τα λέμε,κάτι τέτοιο θ’ αναγκαστούμε να

κάνουμε, γιατί αλλιώς κανένα βακτηρίδιόμας δε θα μπορέσει ν’ αναχαιτίσει τηνπορεία του θανάτου».

Κοίταξε μελαγχολικά τον Βαν Ράιν καισυνέχισε.

«Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναινα λιώσου-με πάγους και ναηλεκτρολύσουμε το νερό. Το οξυγόνομπορεί να διοχετευθεί κατευθείαν στηνατμόσφαιρα, αναζωογονώντας την. Αλλάένα μέρος του θα χρησιμοποιηθεί για τηνκαύση ντόπιων υδρογονανθράκων. Οτ’Κέλα είναι πλούσιος σε πετρέλαιο. Ηκαύση του θα παράγει διοξείδιο τουάνθρακα, ενισχύοντας έτσι το

θερμοκηπιακό φαινόμενο. Η χημικήενέργεια από την καύση μπορεί επίσηςνα ενισχύσει τους σταθμούς πυρηνικήςενέργειας που θα εγκαταστήσουμε.Χρειαζόμαστε την ενέργεια για τηνηλεκτρόλυση και για να πετύχουμε τηνένωση του υδρογόνου από το νερό με τοάζωτο της ατμόσφαιρας για τηναναπαραγωγή αμμωνίας».

«θα ’ναι μεγάλη και πολυέξοδηδουλειά», παρατήρησε ο Βαν Ράιν.

■Τεράστια. Η μεγαλύτερη που ανέλαβεποτέ η Ε-, σπεράντσα να φέρει σε πέρας.Αλλά τα σχέδια και οι υπολογισμοί τουκόστους έχουν γίνει. Ξέρουμε ότι

μπορούμε να την πραγματοποιήσουμε».

| «Αν οι ιθαγενείς δε χρησιμοποιούν τουςμηχανικούς για άσκηση τοξοβολίας, έτσισαν χωνευτικό για μετά το φαγητό».

«Ακριβώς», παραδέχτηκε η Τζόιςχαμηλώνοντας το ξανθόμαλλο κεφάλιτης. «Κάτι τέτοιο θα έκανε τη δουλειάαδύνατη. Χρειαζόμαστε την καλήδιάθεση όλων τους, παντού. Θα πρέπεινα συνεργαστούμε όλοι σε μιαπανπλανητική προσπάθεια. Και ηΠόλη* του Κουσουλόνγκο επηρεάζει τοένα τέταρτο ολόκληρου αυτού τουκόσμου! Αναρωτιέμαι τι τους κάναμε.Νόμιζα ότι ήταν φίλοι μας... »

«Μπορούμε να μαζέψουμε κάμποσουςπολεμιστές και ν’ αρχίσουμε να τουςπετάμε μυτερά και βαριά πράγματαμέχρι να μας συμπαθήσουν όσοχρειάζεται», πρότεινε ο Βαν Ράιν.

Το όχημα ταξίδευε γοργά ακόμη καισε ανώμαλο έδαφος. Μια ώρα περίπουμετά το ξεκίνημα, ο Γιου-λόμπουφώναξε κάτι από τη θέση του στηστέγη. Από το παράθυρο της οροφής οιγήινοι τον είδαν να σκύβει πάνω από τοπαρ-μπρίζ και να δείχνει. Κοιτώνταςπρος το σημείο εκείνο, είδαν ένασύννεφο σκόνης στο βορινό ορίζοντα,πιο εκτεταμένο και χαμηλό από το άλλοστο νότο. «Κοπάδιασμα ζώων»,

εξήγησε ο Γιου-λόμπου. «Τραβήξτεπρος τα κει, άνθρωποι του ουρανού».

Η Τζόις μετέφρασε και ο Βαν Ράινέστρεψε το όχημα προς τονκουρνιαχτό. «Αν δεν κάνω λάθος, είπεςότι είναι κυνηγοί», παρατήρησε. «Τώραέγιναν και βοσκοί; »

«Οι φυλές των Ορδών έχουν μιαοικονομία κάπου μεταξύ των παλιώνΜογγόλων αγελαδοτρόφων και τωνΑμερινδών κυνηγών βουβάλων», τουεξήγησε. «Δεν μετατρέπουν στ’αλήθεια σε κατοικίδια τα ιζίρου! ή ταμπαμπάλο. Το έκαναν κάποτε, πριν απότην εποχή I

των παγετώνων, αλλά τώρα η γη δενμπορεί ν’ αντέξει σε τέτοια συγκέντρωσηζώων βοσκής. Απλώς οι Ορδές ασκούνακόμη κάποιο έλεγχο στις μετακινήσειςτων κοπαδιών, επιβλέπουν τηναναπαραγωγή και τα προστατεύουν απότα σαρκοφάγο αρπαχτικό».

«Μμμμ. Τι είναι, τελικά, αυτές οιΟρδές; »

«Δύσκολο να το περιγράψω. Κανέναςάνθρωπος δεν καταλαβαίνει αληθινά τοσύστημα. Όχι ότι η ψυχολογία τωντ’Κελανών μας είναι ακατανόητη. Αλλάδεν είναι ανθρώπινη, και η αποστολή μαςείχε τόση δουλειά συγκεντρώνοντας

πλανητογραφικά στοιχεία που ποτέ δεμας περίσσεψε χρόνος για ψυχολογικέςμελέτες σε βάθος. Οι λέξεις 'πατριά’,'φυλή’ και Όρ δή’ είναι πρόχειρεςμεταφράσεις των ντόπιων όρων

— διόλου ακριβείς σίγουρα — όπως καιονομάσαμε αυθαίρετα τ’Κέλα ολόκληροτον πλανήτη τους. Η λέξη σημαίνει'τούτη η γη στη γλώσσα του Κουσου-λόνγκο».

«Εντάξει, δε χρειάζεται να ταλαιπωρείςτο γέρικο κεφάλι μου με αυτονόηταπράγματα. Μπήκα στο νόημα. Αλήθεια,Ελεύθερη Πολίτισσα Ντέηβισον...Μπορώ να σε φωνάζω Τζόις; » Ο Βαν

Ράιν είχε προσθέσει μπόλικη ζάχαρη στηφωνή του. «Στο ίδιο καζάνι βράζουμε,και μαζί θα πετύχουμε ή θα γίνουμεσούπα. Γι’ αυτό, ας γίνουμε φίλοι- τι λες;» Έγειρε με νόημα πάνω της. «Κι εσύμπορείς να με φωνάζεις Νίκυ».

Η Τζόις τραβήχτηκε πέρα. «Δεν μπορώνα σ’ εμποδίσω να με αποκαλείς όπωςθέλεις, Ελεύθερε Πολίτη Βαν Ράιν», τουαποκρίθηκε με την πιο παγερή φωνή πουδιέθετε.

«Χάι χο, και τι δε θα ’δινα να ’μουναπάλι νιος και όχι τόσο σφαιρικός! Αλλά,τι να γίνει; Ένας μοναχικός γεράκος είναιυποχρεωμένος να πίνει το πικρό ποτήρι

του ώς τον πάτο». Ο Βαν Ράιναναστέναξε σαν

δυστυχισμένος τυφώνας. «Μια καιμιλήσαμε για ποτήρια, αλήθεια, γιατίδεν υπάρχει ούτε μια τόση δα κάσα μεμπίρες εδώ; Ετσι, μια κασούλα γιαδείγμα, να κατεβάσω μερικές γουλιέςκαι να κοπάσει για κάνα δυο ώρες ηαμμοθύελλα που έχει μουμιοποιήσει τολαρύγγι μου. Είναι υπερβολικό αυτόπου ζητάω; Όχι να μου πεις».

«Πάντως, δεν υπάρχει», αποκρίθηκεξερά η Τζόις σουφρώνοντας τα χείλητης. Συνέχισαν το δρόμο τουςσιωπηλοί.

Τελικά έφτασαν στο κοπάδι. Ητανιζίρου, καμπουρωτά ζώα με αγκαθωτήουρά, μεγάλα σαν τα γελάδια της Γης.Από την πείρα της η Τζόις υπολόγισεότι θα ήταν λίγες χιλιάδες. Με τοχορτάρι τόσο λιγοστό, χρειάζονταν ν’απλωθούν σε κάμποσα τετραγωνικάχιλιόμετρα.

Δύο ιθαγενείς είχαν δει το όχημα απόμακριά και ζύγωσαν καλπάζοντας.Ήταν καβάλα σε μπασάι, ζώα πουέμοιαζαν με ογκώδεις αντιλόπες, μεμουσούδι τά-πιρου κι ένα μοναδικόμακρύ κέρατο. Οι τ’Κελανοί φορούσανκιλτ παρόμοια με του Γιουλόμπου,αλλά δερμάτινα μενταγιόν αντί γιαπεριδέραιο από κοχύλια. Οι! ιθαγενείς

σταμάτησαν σε μικρή απόσταση.Κρατού-σαν τα όπλα τους έτοιμα, ένατεντωμένο τόξο κι ένα κοντό δόρυ.

Ο Γ ιουλόμπου πήδησε κάτω από τοόχημα και τους πλησίασε με τα χέριαανοιχτά. «Τύχη στο κυνήγι, τη δύναμη,την υγειά και τα παιδιά σας! » τουςχαιρέτησε με τον επίσημο τρόπο.«Είμαι ο Γ ιουλόμπου, παιδί του Τόλα,των Αβόνγκο της Ροκουλέλα, πουτώρα ακολουθεί τους ανθρώπους τουουρανού».

«Το βλέπω», απάντησε ψυχρά ο πιοηλικιωμένος, ψαρός πολεμιστής. Ονεαρότερος έκανε μια γκριμάτσα και

κατέβασε το τόξο του με μιαπερίπλοκη, φι-

γουράτη κίνηση. Το χέρι τουΓιουλόμπου χτύπησε οργισμένα στοτομαχώκ του, αλλά ο γεροντότεροςέκανε μια κάπως κατευναστικήχειρονομία και ο Γ ιουλόμπου χαλάρωσελίγο.

Ο Βαν Ράιν παρακολουθούσε μεμεγάλη προσήλωση. «Μετάφραζέ μου τιλένε», πρόσταξε την Τζόις. «Τα πάντα.Και πες μου τι σημαίνουν αυτές οιχαζομάρες με τα όπλα».

«Η χειρονομία του τοξότη ήταν

προσβολή προς τον Γ ιουλόμπου»,εξήγησε σκυθρωπά η Τζόις.«Αφοπλίστηκε πριν τελειώσουν τατελετουργικά της ειρήνης. Άφησε έτσινα εννοηθεί ότι ο Γ ιουλόμπου δεν είναικαν αξιόλογος αντίπαλος».

«Α, έτσι! Είναι σκληρά καρύδια ταπαλικάρια μας. Ακόμη και μέσα στηδική τους Ορδή, η ειρήνη δε θεωρείταιδεδομένη, ε; Αλλά γιατί σνομπάρουν τονΓιου-λόμπου; Έχασε γόητρουπηρετώντας σας; »

«Φοβάμαι πως έτσι είναι. Τον ρώτησασχετικά κάποτε. Είναι ο μόνοςτ’Κελανός που μπορώ να του κάνω

τέτοιες ερωτήσεις».

«Για; Και γιατί αυτό; »

«Είναι ό, τι πλησιέστερο υπάρχει σειθαγενή φίλο που έκανε ποτέ κάποιοςτης αποστολής μας. Τον σώσαμε κάποτεαπό έναν πολύ φριχτό θάνατο, βλέπεις.Μόλις είχαμε ανακαλύψει θεραπεία γιατον ντόπιο τέτανο, όταν τον χτύπησε ηαρρώστια. Έτσι αισθάνεταιευγνωμοσύνη για μας, χώρια από τακάποια οικονομικά κίνητρα. Όλοι οιάλλοι ιθαγενείς στη δούλεψή μας δενέχουν... δεν είχαν στον ήλιο μοίρα γιατον ένα ή τον άλλο λόγο. Κάποιαξηρασία εξόντωσε τα περισσότερα

θηράματα της περιοχής τους ή είχανδιωχτεί από τη φυλή τους ή κάτι τέτοιο».Η Τζόις δάγκωσε τα χείλη της. «Αμμ...όλοι τους ορκίστηκαν πίστη σε μας... μετον παραδοσιακό τρόπο... και ξέρεις μεπόση

παλικαριά πολέμησαν για χάρη μας.Αλλά το έκαναν και για χάρη της δικήςτους τιμής. Ο Γιουλόμπου είναι ο μόνοςτ’Κελανός που έχει δείξει κάτι σαναληθινή συμπάθεια για τουςανθρώπους».

«Παράξενο, αν σκεφτεί κανείς ότιήρθατε να τους βοηθήσετε. Αλλά, ναπάρει η οργή, φερθήκατε σαν χάνοι όλοι

σας! Θα έπρεπε ν’ αρχίσετε με τηνψυχολογία βάθους πρώτα απ’ όλα.Εκείνη η χαζοπλανητο-γραφία σας θαμπορούσε να περιμένει... Σάπιοι,βρομεροί χάνοι που φωσφορίζουνγαλαζωποί στο σκοτάδι... » τα λόγια τουΒαν Ράιν έσβησαν σ’ ένα ακαθόριστογρύλισμα. Μετά κούνησε νευριασμένατο κεφάλι του και ζήτησε να συνεχιστείη μετάφραση.

«Ο πιο γέρος λέγεται Νυαρόνγκα καιείναι ο επικεφαλής τούτης της πάτριάς»,εξήγησε η Τζόις. «Ο άλλος είναι, βέβαια,ένας από τους γιους του. Ανήκουν στηνφυλή Γκάνγκου της ίδιας Ορδής με τηφυλή Α-βόνγκο του Γ ιουλόμπου. Τατυπικά τέλειωσαν και μας καλούν να

μοιραστούμε τον καταυλισμό τους. Είναιφιλόξενα πλάσματα, με τον τρόπο τους...αφού πρώτα γίνει κανείς αποδεκτός».

Οι καβαλάρηδες απομακρύνθηκανκαλπάζοντας και ο Γ ιουλόμπουεπέστρεψε. «Πρέπει να βιαστούν»,εξήγησε στην ενδοσυνεννόηση. «Οήλιος θα πετάξει λάμψεις σήμερα και τοκαταφύγιο απέχει πολύ ακόμη.Καλύτερα ν’ ακολουθήσουμε απόκάποια απόσταση, θηλυκιά του ουρανού,για να μην τρομάξουν τα ζώα».Σκαρφάλωσε με λυγεράδα στον ουρανότου οχήματος. Η Τζόις μετέφρασε ταλόγια του, καθώς ο Βαν Ράιν έβαζεμπροστά τη μηχανή.

«Ένα ένα με τη σειρά, όπως είπε και οτύπος που άρχισε τις χειραψίες με τοχταπόδι», παρατήρησε ο έμπορος.«Πρέπει να μου πεις πολλά, αλλά αςγυρίσουμε στο γιατί οι ιθαγενείς δενείναι ευγενικοί με όσους δουλεύουν γιατην αποστολή σας».

«Να σου πω... απ’ ό, τι μπόρεσε να μουδώσει να καταλάβω ο Γιουλόμπου,εκείνοι που κατέφυγαν σε μας ήτανακτήμονες. Δηλαδή, εκείνοι που είχανσταματήσει να κατέχουν τα πατρογονικάκυνηγετικά εδάφη. Αυτό σημαίνειτεράστια απώλεια κύρους. Εξάλλου,όπως μου εξομολογήθηκε — πολύδισταχτικά — οι βοηθοί μας είχανμειωμένη αξιοπρέπεια επειδή ποτέ δεν

τους αφήναμε ν’ αναμειχθούν σε μάχες.Απ’ αυτό έβγαλαν το συμπέρασμα ότιεπρόκειτο για δειλούς».

«Φιλοπόλεμη κουλτούρα, ε; »

«Ο... όχι ακριβώς. Αυτό είναι τοπαράδοξο. Δεν έχουν πολέμους, ούτεκαν βεντέτες όπως τα εννοούμε εμείς. Οιμάχες είναι συμπλοκές μικρής κλίμακας,αν και λαβαίνουν χώρα συνέχεια.Φαντάζομαι ότι αυτό είναι αποτέλεσματης κοινωνικής τους οργάνωσης. Αλλάμπορεί και όχι. Παρατηρήσαμε το ίδιοφαινόμενο και σε απόμακρες περιοχέςτου τ’Κέλα σε εντελώς διαφορετικέςμορφές οργάνωσης από τις Ορδές».

«Αν έχεις την καλοσύνη, καν’ το μουλιανά αυτό ενώ θα μου φτιάχνεις ένατετράπατο σάντουιτς καθώς θα μιλάς».

Η Τζόις συγκράτησε τα νεύρα της καιπήγε στο τραπεζάκι της κουζίνας. «Όπωςεξήγησα, δεν κάναμε εκτεταμένεςξενολογικές έρευνες ούτε καν στη γύρωπεριοχή», του είπε. «Αλλά ξέρουμε ότι ηβασική κοινωνική μονάδα, εκείνη πουονομάζουμε πατριό, είναι η ίδια σ’ όλοτον πλανήτη. Αυτό προκύπτει από τογεγονός ότι αναλογούν έξι θηλυκές γιακάθε αρσενικό. Η πάτριάσυμπεριλαμβάνει το γεροντότεροαρσενικό, τις συζύγους του και ταανήλικα παιδιά τους. Όλοι οι αρσενικοίκαι οι θηλυκές δίχως παιδιά

συμμετέχουν στο κυνήγι, αν και μόνο οιαρσενικοί πολεμούν με άλ·

λους τ’Κελανούς. Τα μικρά... παιδιάβοηθούν στις δουλειές τουκαταυλισμού- το ίδιο και οι τυχόνχήρες από τον πατέρα του αρχηγού.Μια τέτοια πάτριά περιλαμβάνει γύρωστα είκοσι άτομα. Σε τούτο τονπλανήτη των ερήμων, τόσοι περίπουείναι εκείνοι που μπορούν ναεπιβιώσουν σε αρκετά μικρή περιοχήγια να μπορούν να τη διασχίζουνπεζοί».

«Καταλαβαίνω. Η πάτριά τωντ’Κελανών αντιστοιχεί περίπου με τη

γήινη φαμίλια. Είναι και γενικόφαινόμενο, σωστά; Φαντάζομαι ότι θαυπάρχουν και μεγαλύτερες κοινωνικέςομάδες ανάλογα με το επίπεδο τουπολιτισμού τους».

«Ναι. Οι πιο πρωτόγονοι άγριοι δενέχουν οργάνωση πάνω από το επίπεδοτης πάτριάς. Αλλά η κοινωνία τουΚουσουλόνγκο, όπως τη λέμε εμείς —ο λαός της Ορδής — είναι ημεγαλύτερη και πιο προοδευμένηομάδα, και εκτείνεται στο μισό βόρειοημισφαίριο. Αυτή διαθέτει σημαντικάπιο πολύπλοκη δομή. Δέκα ή είκοσιπατριές σχηματίζουν αυτό πουονομάσαμε φυλή. Πρόκειται για μιασυνεργαζόμενη ομάδα που διεκδι-κεί

καταγωγή από κάποιον κοινό αρσενικόπρόγονο.

Η φυλή ελέγχει μια μεγάλη περιοχήστην οποία περι-πλανιώνταιακολουθώντας τ’ άγρια κοπάδια. Οιπατριές με τη σειρά τους συγκροτούντις Ορδές, ένα είδος χαλαρήςομοσπονδίας, και συναντιούνται σεετήσια συνάθροιση σε κάποιαπαραδοσιακή όαση. Τότε είναι πουκάνουν τις εμπορικές συναλλαγές τους,αναπτύσσουν κοινωνικές σχέσεις,κανονίζουν γάμους

— οι νεαροί ενήλικες αρσενικοίβρίσκουν συζύγους και αρχίζουν μια

νέα πάτριά — και, ναι, ρυθμίζουν τιςδιαφορές τους με διαιτησία ή μάχη.Υπάρχουν πολλές μικροδιαφορέςανάμεσα στις φυλές, βλέπεις, τόσο γιαθέματα τιμής όσο και για πρακτικάόπως είναι ένα πηγάδι αμμωνίας.Παντρεύονται σχεδόν πάντοτε με

μέλη της Ορδής τους, που έχει το δικότης ντύσιμο, τα έθιμα, τους θεούς και. ταλοιπά».

«Δε γίνονται πόλεμοι μεταξύ τωνΟρδών; » ρώτησε ο Βαν Ράιν.

«Όχι, εκτός κι αν θες να δεχτείς σανπόλεμο τα όσα τρομερά συμβαίνουν στη

διάρκεια των περιπλανήσε-ών τους.Κανονικά, αν και μπορεί νασυγκρούονται άτομα ή μικρές ομάδεςαπό διαφορετικές Ορδές, δε γίνονταιοργανωμένες εκστρατείες. Υποθέτω ότιαυτό συμβαίνει γιατί δε διαθέτουν τηνοικονομική δυνατότητα για στρατούς καιπολέμους».

«Μμμμ.... Υποψιάζομαι ότι οι λόγοιπάνε πολύ πιο βαθιά. Όταν οι άνθρωποιθέλουν πόλεμο, διάολε, δε χολοσκάνεμε το κατά πόσο διαθέτουν το χρήμα γιανα τον κάνουν. Αμφιβάλλω αν οιτ’Κελανοί θα ήταν διαφορετικοί σ’ αυτό.Μμμμ... » Το ελεύθερο χέρι του ΒανΡάιν έστριβε σκεφτικά το μουσάκι του.«'Ισως εδώ έχουμε ένα κλειδί που λύνει

το πρόβλημά μας, φτάνει να ξέραμε πώςμπαίνει στην κλειδαριά».

«Όπως και να ’χει», παρατήρησε ηΤζόις, «είναι και οι Αρχαίοι πουενεργούν σαν κατασταλτικό τωνπολέμων. Μεταξύ άλλων, διευθετούνκαι τις περισσότερες διαφορές ανάμεσαστις Ορδές»..

«Α, ναι, εκείνοι οι τύποι στο βουνό. Πεςμου γι' αυτούς».

Η Τζόις τέλειωσε το σάντουιτς και τοέδωσε στον Βαν Ράιν, που άρχισε να τοκαταβροχθίζει θορυβώδι-κα. Ύστερακάθισε και αγνάντεψε έξω στο τοπίο:

θαμνόφυτα, βράχια και στρόβιλοισκόνης στο σκυθρωπό κόκκινοηλιόφωτο, η σκοτεινή μάζα τουκινούμενου κοπαδιού κι ένας καβαλάρηςπου κάλπαζε πίσω για να εμποδίσει κάτιζώα να ξεκόψουν. Πέρα μπροστάδέσποζαν τα Λουμπαμπάρου, μιαοροσειρά πάγων, με τις μυτερέςβουνοκορφές τους να λαμπυρίζουν στο

λυκόφωτο. Πάνω από το σιγανό ψίθυροτου κινητήρα, στ’ αφτιά της έφταναναχνά τα μουγκανητά των ζώων τουκοπαδιού. Το όχημα τραμπαλιζόταν καισκαμπανέβαζε, κάνοντάς τη να νιώθειστα κόκαλά της την κάθε ανωμαλία τηςγης.

«Οι Αρχαίοι είναι τ’ απομεινάρι τουχαμένου πολιτισμού», εξήγησε.«Έμειναν γαντζωμένοι στην πόλη τουςκαι διατήρησαν ζωντανές τέχνες πουπαντού αλλού είχαν ξεχαστεί. Το είδοςαυτό της ζωής τους δεν ταιριάζει στουςπερισσότερους τ’Κελανούς. Υποθέτωότι στο πέρασμα των χιλιάδων χρόνων,όσοι δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούνέφυγαν για να ενωθούν με τους νομάδες.Από την άλλη μεριά, μπορεί κατάκαιρούς κάποιος νομάδας να έβρισκε πιοευχάριστη τη ζωή στην πόλη και ν’ανηφόριζε για κει. Αυτό θα πρόσφερεκαι κάποια περιθώρια γενετικήςεπιλογής. Οι Αρχαίοι έχουν έναν εντελώςξεχωριστό ψυχολογικό τύπο. Είναι πιοσυγκροτημένοι και... διανοούμενοι, είναι

μάλλον η λέξη... περισσότερο από κάθεάλλον».

«Και πώς ζουν; » ρώτησε μπουκωμέναο Βαν Ράιν.

«Προσφέρουν υπηρεσίες και προϊόνταγια τα οποία πληρώνονται σε είδος. Είναιγραφιάδες που κρα-τάνε αρχεία καιλογαριασμούς, γιατροί, ικανοίμεταλλουργοί και θαυμάσιοι υφαντές.Αυτοί κατασκευάζουν και το μπαρούτι,αλλά πουλάνε μονάχα πυροτεχνήματα·τα λίγα κανόνια που υπάρχουν τακρατούν για τον εαυτό τους. Και,ασφαλώς, τους αποδίδουν μαγικέςδυνάμεις κυρίως επειδή μπορούν να

προβλέψουν τις ηλιακές εκλάμψεις».

«Και ήταν φιλικοί μέχρι χτες; »

«Με το δικό τους ακατάδεχτο,κρυψίνοο τρόπο. Πρέπει να σχεδίαζαναπό καιρό αυτή την επίθεση εναντίονμας, διαθέτοντας το απαραίτητομπαρούτι για την ανατίναξη του θόλουμας. Αλλά εξακολουθώ

να μην μπορώ να φανταστώ το γιατί.Είμαι σίγουρη ότι μας πίστεψαν ότανεξηγήσαμε ότι είχαμε έρθει να σώσουμετη ράτσα τους από το θάνατο».

«Για, δεν αμφιβάλλω. Μονάχα που

ίσως στην αρχή δεν είχαν προβλέψειόλες τις πιθανές συνέπειες». Ο Βαν Ράιντέλειωσε το φαγητό του, ρεύτηκε,σκάλισε ένα δόντι με το νύχι του καιβυθίστηκε ξανά στη σιωπή τηςαυτοσυγκέντρωσης. Η Τζόιςπροσπάθησε να μην υποκύψει στο κύματης αβάσταχτης νοσταλγίας.

Ύστερα από κάμποση ώρα ο Βαν Ράινέριξε μια γροθιά στο ταμπλό οργάνωνπου το έκανε να κουδουνίσει. «Ναι,διάολε! » βρυχήθηκε. «Ταιριάζει! »

«Τι πράγμα; » ρώτησε η Τζόις μ’ ένατίναγμα.

«Αλλά εξακολουθώ να μην μπορώ ναφανταστώ με τι τρόπο να τοχρησιμοποιήσω», συνέχισε ο Βαν Ράιν.«Τι θέλεις να πεις; »

«Σκασμός, Ελεύθερη Κυρία», γρύλισεο έμπορος, και βυθίστηκε πάλι στιςσκέψεις του. Οι ώρες κύλησαν φοβεράαργά.

Αργά το απόγευμα ένα δάσος φάνηκεμπροστά τους. Σκέπαζε τα ριζοβούνιατου Λουμπαμπάρου, όπου ένα ρηχόποτάμι αμμωνίας πότιζε μίζερα τοέδαφος. Τα δέντρα ήταν χαμηλά καιστραβοχυμένα, με αγκαθωτούς μπλεκορμούς και πυκνά κλαδιά με μικρά

γκριζοπράσινο φύλλα. Ανάμεσά τουςφύτρωναν συστάδες με ψηλούςθάμνους. Οι καβαλάρηδες οδήγησαν ταιζίρου τους στα δέντρα, όρισανμερικούς σκοπούς να τα προσέχουν καιμετά ξεκίνησαν προς το βορρά, καμιάδεκαπενταριά μαζί, με μεταφορικά ζώακαι δύο χνουδάτα μωρά στα χέρια τους.Οι θηλυκές ήταν πιο κοντές και πιοπαχουλές από τους αρσενικούς και τοπρόσωπό τους έκανε πιο πολύμουσούδι. Αν και τριχωτοί καιομοιοθερμικοί, οι τ’Κελανοί δεν

ήταν θηλαστικά. Οι μητέρες έβγαζαναπό το στομάχι τους μισοχωνεμένητροφή για τα μικρά που δε διέθετανακόμη δόντια.

Την ομάδα οδηγούσε ο γερο-Νυαρόνγκα, με το σπαθί να κροταλίζειστο πλευρό του, το δόρυ στο χέρι καιτην ασπίδα στο μπράτσο, και τα μεγάλακίτρινα μάτια του να σαρώνουν ολόγυρατην περιοχή. Οι σχεδόν ενήλικες γιοι τουκάλυπταν τα πλευρά, με τα βέλητοποθετημένα στη χορδή των τόξωντους.

«Περιμένουν φασαρίες; » ρώτησε οΒαν Ράιν, που τους ακολουθούσε με τοόχημα.

Η Τζόις αναπήδησε κάπως απότομααπό τις σκυθρωπές σκέψεις της.«Πάντοτε περιμένουν φασαρίες»,

απάντησε. «Σου είπα, δε σου είπα, πόσοφιλόμα-χη ράτσα είναι; Δεν έχουνπολέμους, αλλά πλήθος από αιματηρέςμικροσυγκρούσεις. Πάντως αυτέςσήμερα είναι προφυλάξεις ρουτίνας.Προφανώς σκοπεύουν να στήσουνκαταυλισμό με τις άλλες πατριές τηςφυλής τους. Χρειάζεται η συμμετοχήόλων των Γκάνγκου για νακουμαντάρουν ένα τόσο μεγάλοκοπάδι».

«Είπες ότι είναι κυνηγοί και όχιβοσκοί».

«Ναι, τον περισσότερο χρόνο. Αλλά,βλέπεις, τα Ι· ζίρου και τα μπαμπάλο

πανικοβάλλονται και αφηνιάζουν όταν οήλιος έχει εκλάμψεις, και πολλάπαθαίνουν από τις ακτινοβολίες τόσοσοβαρά εγκαύματα που ψοφάνε. Αυτόοφείλεται στο ότι δεν έχουν προλάβει ν*αναπτύξουν προστασία για τιςυπεριώδεις από τότε που η ατμόσφαιραάρχισε ν' αλλάζει. Τα μεγάλα ζώα μεπολλές γενιές πίσω τους εξελίσσονταιγενικά πιο αργά από τα μικρά. Οιτ’Κελανοί δεν έχουν περιθώρια γιατέτοιες απώλειες. Σε περιόδουςεκλάμψεων σαν κι αυτή, προσέχουνπολύ τα κοπάδια τους. Φροντίζουν καιτα συγκεντρώνουν σε σημεία που υ-

πάρχει κάποια σκιά και που η πυκνήβλάστηση εμποδίζει τον πανικό και το

σκόρπισμα».

Ο Βαν Ράιν έκανε μια περιφρονητικήκίνηση με τον αντίχειρα δείχνοντας προςτο χαμηλό κόκκινο δίσκο. «Θες να πειςαυτό αυτό το αποκαΐδι βγάζει αρκετέςυπεριώδεις για να βλάψει έστω και μιαάρρωστη πεταλούδα; »

«Όχι, αν η πεταλούδα ήταν της Γης.Αλλά ξέρεις πώς είναι οι αστρικοί νάνοιτου τύπου Μ. Παρουσιάζουν έντονεςεκλάμψεις, και τότε η φωτεινότητά τουςμπορεί ν’ αυξηθεί κατά εκατοντάδεςφορές. Στις μέρες μας ο τ’Κέλα έχειχάσει τόσο οξυγόνο από τον αέρα τουπου το στρώμα του όζοντος δε φιλτράρει

όσο θα ’πρεπε τις υπεριώδεις. Χώρια απ’αυτό, ένας πλανήτης με πυρήνα φτωχόσε μέταλλα, έχει και αδύνατο μαγνητικόπεδίο. Μερικά από τα φορτισμένασωματίδια του ήλιου μπορούν ναπεράσουν... προσθέτοντας κάτι ακόμηστο ήδη βεβαρημένο φορτίο κοσμικήςακτινοβολίας. Δε θα μετρούσε για σέναή για μένα, αλλά ο άνθρωπος εξελίχτηκεγια ν’ αντέχει σε πολύ υψηλότερεςακτινοβολίες από εκείνες που υπάρχουνεδώ«.

«Για, κατάλαβα. Ίσως έπαιξε κάποιορόλο και το γεγονός ότι δεν υπάρχουνπολλά ραδιενεργά ορυκτά. Στον Θρόραδεν τους ενοχλούν οι εκλάμψεις.Γιορτάζουν φεστιβάλ τότε. Αλλά όπως

είπες, ο τ’Κέλα δεν ήταν τόσο τυχερόςκόσμος όσο ο Θρόρα».

Η Τζόις ανατρίχιασε. «Ζούμε σ’ ένααπάνθρωπο σύμπαν. Αυτό πιστεύουμεεμείς στην Εσπεράντσα — σ’ έναν κοινόαγώνα όλων των πλασμάτων ενάντια στοσύμπαν*.

«Πολύ ωραία φιλοσοφία, μονάχα πουόλα τα πλάσματα δεν είναι φτιαγμένα γι*αυτή. Είσαι μια πολύ γλυκιά παιδούλα,σ’ το είπε ποτέ κανένας αυτό; » Ο

Βαν Ράιν ακούμπησε ελαφρά το χέρι τουγύρω από τους ώμους της. Η Τζόιςανακάλυψε ότι δεν ήταν και τόσο

δυσάρεστο, με όλη εκείνη τη σκοτεινιάαπ’ έξω και την αστροθύελλα που θαχτυπούσε τον πλανήτη.

Μια ώρα αργότερα είχαν φτάσει στηντοποθεσία του καταυλισμού. Θολωτέςδερμάτινες σκηνές είχαν στηθεί στονανοιχτό χώρο γύρω από μια πηγήαμμωνίας. Φωτιές που τις φρόντιζαννεαροί ήταν αναμμένες μπροστά από τιςεισόδους. Οι θηλυκές ήταν σκυμμένεςπάνω από τσουκάλια, ενώ οι αρσενικοίπεριφέρονταν αγέρωχα με τα χέρια στιςλαβές των όπλων τους. Η άφιξη τουοχήματος έκανε όλους να πλησιάσουνγια να δουν, όχι τρέχοντας, αλλά μεαργή αξιοπρέπεια και προσποιητήαδιαφορία.

Ή μήπως δεν ήταν προσποιητή;αναρωτήθηκε η Τζόις. Κοίταξε έξω στοπλήθος. Είδε καμιά διακοσαριά μηανθρώπινα πρόσωπα, με λαμπερά μάτιακαι αστραφτερές αιχμές κονταριών, μετη γούνα τους ν’ αναδεύεται στονελαφρό άνεμο, αλλά δίχως κανένας τουςνα βγάζει τον παραμικρό ήχο. Ήτανπάντοτε η ίδια συμπεριφορά, σκέφτηκε,με την κάθε φυλή και Ορδή οπουδήποτεκι αν τη συναντήσαμε. Στην αρχήέδειχναν ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τηνπρωτόγνωρη εμφάνιση και τις μηχανέςμας και μετά τούτη την ψυχρή ευγένεια,σαν η παρουσία μας να μην τους έκανεούτε κρύο ούτε ζέστη. Μαςευχαριστούσαν, όχι ιδιαίτερα θερμά, γιαό, τι τυχόν τους προσφέραμε, και συχνά

επέμεναν να μας πληρώσουν. Όμως ποτέδε μας προσκάλεσαν στα γλέντια ή τιςτελετές τους, και μερικές φορές ταπαιδιά τους μας πετούσαν πέτρες.

Ο Νυαρόνγκα γάβγισε κάποια διαταγή,και η πάτριά του άρχισε να στήνει τηδική της σκηνή. Σιγά σιγά οι υπόλοιποιαπομακρύνθηκαν. Ο Βαν Ράιν έριξε μιαματιά στον ήλιο. «Είναι σίγουρο ότι θαέχει εκλάμψεις σήμερα; »

«Ναι, βέβαια. Αν το είπαν οι Αρχαίοι,έτσι θα ’ναι», τον διαβεβαίωσε η Τζόις.«Δεν είναι δύσκολο να τις προβλέψεις,αρκεί να διαθέτεις ένα καπνισμένο γυαλίκι ένα πρωτόγονο τηλεσκόπιο για να

παρακολουθείς την επιφάνεια του ήλιου.Το φως του είναι τόσο μουντό που είναιεύκολο να παρατηρήσεις κηλίδες καιεκλάμψεις — αντίθετα από τον τύπου Gδικό μας — και η εξέλιξή τους είναιπολύ χαρακτηριστική. Ακόμη κι ο πιοάσχετος κι ερασιτέχνης αστρονόμοςμπορεί να προβλέψει μέρεςπροηγουμένως τις εκλάμψεις ενός νάνουτύπου Μ. Ύστερα, με σήματαηλιογράφου, η Πόλη του Κουσουλόνγκοενημερώνει τις Ορδές».

«Φαντάζομαι ότι τα Γερόντιακληρονόμησαν εμπειρικές γνώσεις απότο παρελθόν, όπως οι Βαβυλώνιοι πουήξεραν για τις κινήσεις των πλανητών,για.. Ω, χο! Αρχίζει το πανηγύρι! »

Ο ήλιος τώρα δεν απείχε πολύ από τιςδυτικές βουνοκορφές, που φάνταζανκατάμαυρες στο φόντο του πελώριουδίσκου. Ένας λεπτός πίδακας από πιοζωηρό κόκκινο φάνηκε να ξεπηδά αργάαπό τη μια άκρη του. Τα μπασάισηκώθηκαν πανικόβλητα στα πίσω πόδιατους, ξεφωνίζοντας. Κραυγέςακούστηκαν από τους τ’Κελανούς. Οιαρσενικοί άρπαζαν τα χαλινάρια τωνζώων τους και τ’ ανάγκαζαν βίαια ναμείνουν στη θέση τους. Οι θηλυκέςμάζευαν βιαστικά τα τσουκάλια και ταμικρά τους μέσα στις σκηνές.

Η φλόγα μεγάλωσε και έγινε πιολαμπερή. Φως άρχισε ν’ απλώνεταιστους σκιερούς λόφους και τους

κάμπους πιο πέρα. Ο ουρανός έγινε πιοφωτερός. Ο άνεμος δυνάμωσεμαστιγώνοντας τα δέντρα στην άκρη τουκαταυλισμού.

Οι τ’Κελανοί έσπρωχαν βίαια τατρομοκρατημένα

ζωντανά τους κάτω από ένα μακρύυπόστεγο φτιαγμένο από τομάριααπλωμένα σε πασσάλους. Ένα ζώοέκανε να το σκάσει. Ένας πολεμιστήςστριφογύρισε το λάσο του, το τίναξε,και το ζώο γκρεμίστηκε βαριά στοχώμα. Δυο άλλοι βοήθησαν να τοσύρουν κάτω από το υπόστεγο. Λεπτόμε το λεπτό, η φλόγα από τον ηλιακό

δίσκο εξακολουθούσε να θεριεύει καιν’ αυξάνει σε φωτεινότητα. Δεν ήτανακόμη τόσο εκτυφλωτική που να μηνμπορεί να την κοιτάξει γυμνό τοανθρώπινο μάτι. Η Τζόις μπορούσε ναδιακρίνει το δι-χτυωτό των δυνάμεωνπου έρρεαν και στροβιλίζονταν εκείσαν φλογερά πλοκάμια. Αν και τοθέαμα δεν ήταν πρωτόγνωρο, σφίχτηκεάθελά της στο μπράτσο του Βαν Ράιν.Ο έμπορος ρουφούσε το τσιμπούκι τουεκτοξεύοντας πυκνά σύννεφα καπνού.

Ο Γ ιουλόμπου πήδησε κάτω από τοόχημα. Η Τζόις τον άκουσε να ρωτάτον Νυαρόνγκα, «Μπορώ να σαςβοηθήσω ν’ αντιμετωπίσετε τονοργισμένο Αληθινό; »

«Όχι», αποκρίθηκε ο γέρος. «Μπες σ’ένα αντίσκηνο με τις γυναίκες».

Τα δόντια του Γιουλόμπου άστραψανοργισμένα και το τρίχωμαανασηκώθηκε στη ράχη του. Το χέριτου τράβηξε απότομα το τόμαχωκ απότη μέση του.

«Όχι! » του φώναξε η Τζόις από τομεγάφωνο. «Είμαστε φιλοξενούμενοι!»

Για μια στιγμή οι δύο τ’Κελανοίέμειναν ασάλευτοι αγριοκοιτάζοντας οένας τον άλλο. Το κοντάρι τουΝυαρόγκα ήταν στραμμένο προς το

λαιμό του Γιουλόμπου. Ύστερα οτελευταίος χαλάρωσε λίγο. «Είμαστεφιλοξενούμενοι», μουρμούρισε μεπνιχτή φωνή. «Κάποια άλλη φορά,Νυαρόνγκα, θα το κουβεντιάσουμε οιδυο μας».

«Εσύ — δίχως δική σου γη; » Οαρχηγός συγκράτη-σε τα λόγια του.«Εντάξει, έχει γίνει ειρήνη ανάμεσά

μας και δεν είναι τούτη η στιγμή να τηχαλάσουμε. Αλλά εμείς οι Γκάνγκουμπορούμε να προστατέψουμε ταζωντανά και τα βοσκοτόπια μας. Δεχρειαζόμαστε βοήθεια».

Ο Γ ιουλόμπου στράφηκε καιπροχώρησε με αλύγιστο κορμί προς τηνκοντινότερη σκηνή. Σε λίγο και τοτελευταίο μπασάι ήταν κάτω από τουπόστεγο, και τα τομάρια στερεώθηκαναφήνοντας τα ζώα στο ηρεμιστικάσκοτάδι.

Η ηλιακή έκλαμψη συνέχισε ναφουσκώνει. Έγινε ένας ανώμαλοςκαταρράχτης φωτιάς δίπλα στον ηλιακόδίσκο. Είχε σχεδόν το ίδιο μέγεθος μετον ήλιο, χύνοντας άλλο τόσο φως, αλλάμε πορτοκαλιά απόχρωση. Κι ακόμησυνέχιζε να μεγαλώνει, να θεριεύει καινα γίνεται κιτρινωπή. Ο άνεμοςδυνάμωσε.

Οι αρχηγοί των πατριών πλησίαζαναργά στο κέντρο του καταυλισμού. Εκείσχημάτισαν έναν κύκλο, με τουςάγαμους νεαρούς σε δεύτερο μεγαλύτεροκύκλο ολόγυρα. Ο ίδιος ο Νυαρόνγκασήκωσε ένα μπρούντζινο κόρνο καισάλπισε. Δόρατα σηκώθηκαν ψηλά καιτόμαχωκ άρχισαν να κραδαίνουν.Ύστερα οι τ’Κε-λανοί ρίχτηκαν σ’ έναχορό, ολοένα και πιο ξέφρενο καθώςδυνάμωνε η λάμψη. Ξαφνικά οΝυαρόγκο φύσηξε πάλι με το κόρνο του.Ένα σύννεφο από βέλη τινάχτηκε προςτον ήλιο.

«Τι κάνουν; » ρώτησε ο Βαν Ράιν.«Εξορκίζουν το δαίμονα; »

«Οχι», αποκρίθηκε η Τζόις. «Δενπιστεύουν ότι αυτό είναι δυνατό, θέλουννα δείξουν ότι τον αψηφούν και δεν τονσκιάζονται. Εξάλλου, δεν τον βλέπουνσαν διάβολο, αλλά σαν θεό».

Ο Βαν Ράιν έγνεψε καταφατικά.«Ταιριάζει με το όλο πρότυπο»,μουρμούρισε, σχεδόν μονολογώντας.«Όταν ένας θεός ξεστρατίζει από τανόμιμα καθήκον-

τά του, δεν τον μεταπείθεις με ικεσίες,αλλά με απειλές. Για, ταιριάζει».

Οι αρσενικοί τέλειωσαν το χορό τους,και με αργό, αγέρωχο βήμα γύρισαν

στις σκηνές τους. Μπήκαν κι έκλεισαντ’ ανοίγματα πίσω τους. Οκαταυλισμός ήταν τώρα έρημος κάτωαπό τον ήλιο.

«Χα! » Ο Βαν Ράιν τινάχτηκε όρθιος.«Την εξάρτυσή μου! »

«Τι πράγμα; » Η Τζόις τον κοίταξεδιαπεραστικά. Είχε τόσο συνηθίσει στοαχνό κόκκινο μισόφωτο ώστε η λάμψηπου χυνόταν τώρα από τα παράθυραφάνταζε φρικαλέα στο πρόσωπό του.

«Θέλω να βγω έξω», της εξήγησε οΒαν Ράιν. «Μη στέκεσαι έτσι και μεκοιτάζεις σαν χάνος. Φέρε μου τη

στολή».

Η Τζόις υπάκουσε μηχανικά. Μέχρινα ντυθεί το πελώριο κορμί του, οήλιος ήταν πάνω από τους λόφους καιείχε τριπλασιάσει τη λάμψη του. Ηέκλαμψη ήταν σαν δεύτερος ήλιος, όχιστρογγυλός αλλά σε σχήμα σχεδόνλευκής φλόγας. Μακριές σκιέςτρεμόπαιζαν ι στην επιφάνεια τουπλανήτη, που τώρα ήταν λουσμένος σ’ένα αλλόκοτο μπρούντζινο φως. Οάνεμος παρέσυρε σκόνη και ξεράφύλλα πάνω από το έδαφος, έσβησε τιςφωτιές και έκανε τις σκηνές ναπλαταγίζουν σχεδόν εκκωφαντικό.

«Λοιπόν», είπε ο Βαν Ράιν, «μόλιςσου κουνήσω το χέρι, ανέβασε την ισχύτου μεγάφωνου στο φουλ ώστε να σεακούσουν όλοι. Ύστερα προκάλεσεεκείνους τους δήθεν αρσενικούς νακοιτάξουν και να με δουν αν έχουν τακότσια». Την κάρφωσε μ’ ένα άγριοβλέμμα. «Και φρόντισε να το πεις μεόσο περισσότερη αγένεια γίνεται,ξηγηθήκαμε; »

Πριν η Τζόις προλάβει να πει λέξη, οΒαν Ράιν ήταν κιόλας στη διπλή πόρτατου οχήματος. Ένα λεπτό αργότεραβρισκόταν έξω και βάδιζε στον κάμπο,ώσπου έφτασε και στάθηκε στο κέντροτου καταυλισμού. Το χέρι του έκανεένα κοφτό σινιάλο.

Η Τζόις σάλιωσε τα χείλη της. Τι νόμιζεότι έκανε αυτός ο ηλίθιος; Μόλις έναμήνα πριν ούτε που είχε ακουστά αυτότον πλανήτη. Δεν ήταν ούτε μιαβδομάδα εδώ. Ό, τι ουσιαστικά ήξερεγια τον τ’Κέλα το είχε μάθει από την ίδιαστη διάρκεια των τελευταίων δέκαδεκαπέντε ωρών. Και τώρα φανταζότανότι ήξερε το σωστό τρόποσυμπεριφοράς; Μα... αν δεν του έκαναντην κοιλιά σαν συρματόβουρτσα με ταβέλη τους, αυτό θα το χρωστούσε στογεγονός ότι δεν υπήρχε δικαιοσύνη στοσύμπαν. Και φανταζόταν ότι θ’ άφηνε νατη φάει κι αυτή το μαύρο χώμα μαζί του;

Με τη σιλουέτα του πελώρια καισκοτεινή στο φόντο του φλεγόμενου

ουρανού, ο Βαν Ράιν κούνησε πάλι τοχέρι του.

Η Τζόις γύρισε προς τη συσκευή καιείπε στο μικρόφωνο, «Κοιτάξτε εσείς οιΓκάνγκου, όλοι όσοι είστε αρκετάγενναίοι! Κοιτάξτε τον αρσενικό απότους μακρινούς τόπους που στέκεταιμόνος κάτω από τον οργισμένο ήλιο! »

Η φωνή της αντιλάλησε κούφια στονάνεμο. Ο Βαν Ράιν ίσως να έγνεψε με τοκεφάλι του. Η Τζόις έπρεπε τώρα ναμισοκλείσει τα μάτια για να διακρίνει τιέκανε ο έμπορος. Γ ι’ αυτό δεν έφταιγετόσο η αντηλιά όσο το έντονο κοντράστ.Το φως εξακολουθούσε να είναι ένα

μικρό κλάσμα εκείνου που δεχόταν ηΓη. Αλλά η έκλαμψη, με θερμοκρασίεςπου έφταναν κάμποσα εκατομμύριαβαθμούς, εξέπεμπε ακτινοβολίες σεσυχνότητες που έπιαναν τα μάτια της.Αλλά και υπεριώδεις, συλλογίστηκε μεμια γωνιά του μυαλού της. Μπορεί αυτέςνα μην έφταναν οΰτε για να ροδίσουν τοδέρμα ενός ανθρώπινου μωρού, αλλάήταν αρκετές για να φέρουν τον πόνο καιτο θάνατο σε τούτους τους δύστυχουςκατοίκους της παγωμένης κόλασης.

Ο Βαν Ράιν τράβηξε το ενεργειακόπιστόλι του. Με αργές επιδεικτικέςκινήσεις έριξε μερικές βολές προς τονήλιο. Οι λάμψεις και οι ήχοι τουφαίνονταν ασήμαντοι μπροστά στη

φλόγα που λυσσομανούσε εκεί πάνω.Ποια θα ’ταν τώρα η συνέχεια;

«Όχι! » στρίγκλισε ξαφνικά η Τζόις.

Ο Βαν Ράιν σήκωσε την καλύπτρα τουκράνους του. Το έκανε θεατρικά,εκθέτοντας το απροστάτευτο πρόσωπότου ίσα προς το φως. Μετά άρχισε ναχορεύει σαν παλιάτσος κάνονταςκοροϊδευτικές κινήσεις και γκριμάτσεςπρος τον ουρανό.

Μα...

Ο έμπορος τέλειωσε την παράσταση μεμια ιδιαίτερα πρόστυχη χειρονομία,

έκλεισε πάλι το κράνος του κι έριξε δύοακόμη βολές προς τον ήλιο. Ύστεραστάθηκε ακίνητος, με τα μπράτσαδιπλωμένα στο στήθος, κοιτάζοντας τονήλιο που χανόταν κάτω από τονορίζοντα.

Η έκλαμψη συνέχισε να λάμπει για λίγοακόμη, σαν μια φασματική ανταύγειαπάνω από τις κορφές των δέντρων. Στολυκόφωτο, ο Βαν Ράιν γύρισε πίσω στοόχημα. Η Τζόις του άνοιξε να μπει. Οέμπορος έβγαλε το κράνος τουξεφυσώντας και ασθμαίνοντας, με ταμάτια γεμάτα δάκρυα και βλαστημώνταςσε μια ντουζίνα γλώσσες. Πάχνη άρχισενα σκεπάζει τη στολή του.

«Χου-ι! » αναστέναξε θλιβερά. «Καιδεν υπάρχει Ούτε μια φαρμακευτικήδόση ουίσκι για ν’ ανακουφίσω τουςδύστυχους γεροβλεννογόνους μου! »

«θα μπορούσες να ’χεις πεθάνει»,ψιθύρισε η Τζόις.

«Όχι δα! Αποκλείεται. Δεν πεθαίνει έτσιο Νίκολας

Βαν Ράιν. Όταν περάσω τα εκατόνπενήντα σκοπεύω να πάω από σφαίρααπατημένου συζύγου. Το κρύο δεν ήτανκαι τόσο φοβερό, και για λίγα λεπτάμπορούσα να κρατήσω την ανάσα μου.Αλλά εκείνη η αμμωνία που άφησα να

μπει μέσα... κατάρες και φόροι! »Πλησίασε στο θαλαμίσκο του λουτρούκι έριξε νερό στο πρόσωπό τουξεφυσώντας σαν φάλαινα.

Το τελευταίο φως της έκλαμψηςχάθηκε. Ο ουρανός παρέμεινε θολός απότο σέλας και μόνο τα πιο φωτεινά άστραφαίνονταν εκεί. Τα πιο διεισδυτικάφορτισμένα σωματίδια της έκλαμψης θαέφταναν μετά από ώρες και ήτανασφαλές να βγει κανείς έξω. Ένας ένας,οι τ’Κελανοί άρχισαν να ξεπροβάλλουν.Οι φωτιές άναψαν πάλι, τριζοβολώνταςκαι φέγγοντας στο σκοτάδι.

Ο Βαν Ράιν επέστρεψε στον κυρίως

θάλαμο. «Εντάξει, είμαι έτοιμος»,δήλωσε. «Τώρα φόρεσε κι εσύ τη στολήσου κι έλα έξω μαζί μου. Έχουμε κάτι ναπούμε στους φιλαράκους».

Μπαίνοντας στον κύκλο πουσχημάτιζαν οι σκοτεινοί όγκοι τωνσκηνών, η Τζόις ήταν αναγκασμένη ν’ανοίξει δρόμο μέσα από θηλυκές καιμικρά. Ύστερα ο κλοιός τους έκλεισεπάλι πίσω της. Έβλεπε τη λάμψη τηςφωτιάς να λαμπυρίζει στα μάτια τους καιήξερε ότι ήταν κλεισμένη από παντού.'Ηταν μεγάλη ανακούφιση να νιώθειδίπλα της τον πελώριο όγκο του ΒανΡάιν και ν’ ακούει τα ελαφριά βήματατου Γιου-λόμπου πίσω της.

Η ανακούφιση λιγόστεψε αισθητά ότανείδε τους αρσενικούς που περίμενανδίπλα στην πηγή της αμμωνίας. Είχανμαζευτεί εκεί αμέσως μόλις είδαν τουςανθρώπους να πλησιάζουν. Στα μάτιατης φαίνονταν σαν σκιές στο φόντο τηςνύχτας πίσω. Οι φωτιές δεξιά

κι αριστερά, που φώτιζαν σαν μέρα γιατους τ’Κελα-νούς, για τα μάτια τηςμόλις κι αρκούσαν για να φωτίσουν τηνπρώτη σειρά των ιθαγενών. Πότε πότεκάποια φλόγα θέριευε φευγαλέα απότον άνεμο ή ένας πίδακας από σπίθεςτιναζόταν ψηλά ή οι ανταύγιες τουκαπνού φέγγιζαν προς την άλλη μεριά.Και στις περιπτώσεις αυτές διέκρινετην αγκαθωτή αιχμή ενός κονταριού,

ένα κεράτινο σπαθί, ένα τσεκούρι ή έναπέτρινο μαχαίρι, όλα έτοιμα για χρήση.Το δάσος θρόιζε πέρα από τονκαταυλισμό και μπορούσε ν’ ακούσειτα τρομαγμένα μουγκανητά των ιζίρουπου περιφέρονταν στο σκοτάδι. Τοστόμα της άρχισε να γίνεται στεγνό.

Οι αρχηγοί των πατριών στέκοντανμπροστά από τους άλλους. Οιπερισσότεροι ήταν αρκετά νέοι- στηνέρημο δύσκολα έφτανε κανείς ώς ταγεράματα. Ο Νυαρόγκα ήταν ογεροντότερος απ’ όλους. Στεκόταν εκείμε το κοντάρι στο χέρι, και τα μυτεράδόντια του να γυαλίζουν στομισάνοιχτο στόμα του. Η φουστίτσατου ανέμιζε στο αεράκι. Ο Βαν Ράιν

ήρθε και στάθηκε μπροστά του. ΗΤζόις ζόρισε τον εαυτό της να σταθείδίπλα του και ν’ αντιμετωπίσει τοβλέμμα του Νυαρόν-γκα. Ο Γιουλόμπου κάθισε στις φτέρνες τουδίπλα της. Ένας ψίθυρος σανστεναγμός διαπέρασε τις τά-ξεις τωνπολεμιστών.

Αλλά ο Βαν Ράιν περίμενε ατάραχος,ώσπου τελικά ο Νυαρόνγκααναγκάστηκε να σπάσει τη σιωπή.«Για-τί προκάλεσες τον ήλιο; Κανέναςάνθρωπος του ουρανού δεν το ’χειξανακάνει αυτό».

Η Τζόις τα μετέφρασε με βιαστικό

ψίθυρο. Ο Βαν Ράιν φάνηκε ναφουσκώνει σαν διάνος, παρά τη στολήπου φορούσε. «Πες του», είπε, «ότιήρθα μόλις πρό-σφατα. Πες του ότιόλοι εσείς το θεωρήσατε ανάξιο!

κόπου ν’ απευθύνετε μια τέτοιαπρόκληση, αλλά εγώ είχα άλλη γνώμη».

«Μα τι θες να κάνεις; » τον ρώτησε ηΤζόις ικετευτικά. «Ένα λάθος βήμα καιμας σκότωσαν».

«Σωστά. Αλλά αν δεν κάνουμε κανέναβήμα, τότε μας σκότωσαν στα σίγουρα.Ή το πολύ, θα μας αφήσουν ναπεθάνουμε από πείνα γιατί δεν τολμάμε

να πλησιάσουμε στη ραδιο-εμβέλεια τουσκάφους σωτηρίας. Έτσι δεν είναι; ».Άγγιξε τα χέρια του. «Πανάθεμά τατούτα τα γάντια! θα ήταν πιοδιασκεδαστικό δίχως αυτά. Αλλά σεκάθε περίπτωση, πρέπει να μου δείξειςεμπιστοσύνη, Τζόις. Ο Νίκολας Βαν Ράινγνώρισε εκατό επικίνδυνους κόσμους*δε θα ’ταν τώρα γεράκος αν δεν ήταναρκετά ξύπνιος να τα βγάλει πέρα. Δενομίζεις; Έτσι είναι. Λοιπόν, μετάφραζεό, τι σου λέω, και με αγέρωχο τόνο.Απόφυγε τις θανάσιμες προσβολές, αλλάμίλα τους περιφρονητικά, εντάξει; »

Η Τζόις ξεροκατάπιε. «Εντάξει. Δενξέρω γιατί, αλλά θα... θα σε αφήσω ν’αναλάβεις την πρωτοβουλία. Αν —*

Έπνιξε τους φόβους της και στράφηκεπάλι προς τους τ’ Κελανούς. «Τούτος οαρσενικός του ουρανού δεν ανήκει στηνομάδα μου», τους πληροφόρησε.«Ανήκει στη ράτσα μου, αλλά σε πιοισχυρή φυλή από τη δική μου. θέλει νασας πω ότι αν και εμείς οι από τονουρανό δεν καταδεχτήκαμε ναπροκαλέσουμε τον ήλιο, ο ίδιος δεν τοθεώρησε υποτιμητικό να το κάνει».

«Δεν καταδεχτήκατε; » γρύλισεκάποιος. «Τι εννοείς μ’ αυτό; »

Η Τζόις αυτοσχεδίασε. «Η λάμψη τουήλιου σας δεν μπορεί να πειράξει το λαόμας. Αυτό το έχουμε πει πολλές φορές.

Δεν το ’χε ακούσει κανένας από σας; »

Γ ια μια στιγμή επακολούθησε σιωπή,και μετά ένας σημαδεμένος καιμονόφθαλμος αρχηγός είπε βλοσυ

ρά. «Το άκουσα πέρυσι, όταν ελόγουσου — ή κάποια σαν και σένα — είχεέρθει στην περιοχή μου να κάνει καλάτ’ αρρωστημένο μικρά».

«Τώρα είδες ότι είναι αλήθεια»,απάντησε η Τζόις.

Ο Βαν Ράιν τράβηξε το μανίκι της.«Χόι, χόι, τι γίνεται εδώ; Άσε ναμιλήσω εγώ, πριν χάσουμε και την

τελευταία μας ελπίδα».

Η Τζόις δεν τόλμησε να επιτρέψειστον εαυτό της να θυμώσει, καιμετέφρασε τα όσα είχαν ειπωθεί.Ξαφνιάστηκε όταν άκουσε τον ΒανΡάιν να της λέει, «Με συγχωρείς,κοπελιά. Τα έλεγες πολύ καλά. Τώρα,όμως, έχω να βγάλω ένα λογύδριο.Μετάφραζε την κάθε πρόταση μόλιςτελειώνω, σύμφωνοι; »

Ο έμπορος έγειρε μπροστά και άρχισενα κάνει καρφωτές κινήσεις με τοδάχτυλο σχεδόν κάτω από τη μύτη τουΝυαρόνγκα, ενώ έλεγε τραχιά, «θες ναμάθεις γιατί στάθηκα κάτω από τον

οργισμένο ήλιο; Ε, λοιπόν, ήταν για νασας δείξω ότι δε με σκιάζουν οι φωτιέςτου. Φτύνω στον ήλιο σας κι εκείνοςτσιτσιρίζει. Έτσι και τον ξαναφτύσω,θα σβήσει. Ο ήλιος μας τρώει τον δικόσας έτσι σαν ορεκτικό και ζητάει κιάλλο. Η κουτσουλιά που έχετε για ήλιοδε ρίχνει φως ούτε για να δει κανείς τημύτη του και δε φτάνει ούτε για ναφτιάξει μπαμπούλες για τα μωρά τηςφυλής μου».

Οι τ’ Κελανοί γύμνωσαν άγρια ταδόντια τους κι έκαναν πιο μπροστά,σφίγγοντας τα όπλα τους. «Ναι, έχουμεδει πόσο εσείς οι άνθρωποι τουουρανού είστε σχεδόν τυφλοί»,απάντησε οργισμένα ο Νυαρόνγκα.

«Ελόγου σας σταθήκατε ποτέ στο φωςτων αμα-ξιών μας; Σας στραβώνουν,γιε; Ούτε στιγμή δε θ’ αν-τέχατε στηΓη μας. θα κάνατε πουφ και θασκάγατε σ' ένα συννεφάκι λιγδιάρικουκαπνού».

Αυτό τους σάστισε κάπως. Ο Νυαρόνγκαέφτυσε

και είπε: «Εσείς δεν τολμάτε ούτε να σαςαγγίξει ο αέρας μας».

«Με είδες να ξεσκεπάζω το πρόσωπόμου, έτσι; Εσείς θα τολμούσατε ναπάρετε μια ρουφηξιά από το δικό μαςαέρα; Σας προκαλώ.

Μουρμουρητά οργής ανάκατης μεανησυχία ακούστηκαν από τουςπολεμιστές. Ο Βαν Ράιν έκανε μιαπεριφρονητική κίνηση με το χέρι του.«Βλέπεις; Είστε πιο φοβητσιάρηδες κιαδύναμοι από μας».

Ένας μεγαλόσωμος νεαρός αρχηγόςέκανε μπροστά. Τα γατίσια μουστάκιατου ήταν ορθωμένα. «Δέχομαι τηνπρόκληση».

«Ωραία, θα σου δώσω να πάρεις μιαμυρωδιά». Ο Βαν Ράιν στράφηκε προςτην Τζόις. «Βοήθαμε με τούτη τηναναθεματισμένη συσκευή οξυγόνου. Δεθέλω να μπει στο κράνος μου αυτή η

βοθρομπόχα που τη λένε αέρα».

«Μα... μα... ». Η Τζόις υπάκουσεθέλοντας και μη, χαλαρώνοντας τηβαλβίδα της μονάδας ανακύκλωσης στηνπλάτη του.

«Φύσα τώρα λίγο στη φάτσα του», τηνπρόσταξε ο Βαν Ράιν.

Ο πολεμιστής στεκόταν τεντωμένος σανχορδή τόξου. Η Τζόις συλλογίστηκε τομαρτύριο που τον περίμενε. Δενμπορούσε να γυρίσει τον αεροσωλήναπάνω του. «Κουνήσου! » γαύγισε ο ΒανΡάιν, και η Τζόις υπάκουσε αυτόματα. Ογήινος αέρας ξεχύθηκε στο πρόσωπο του

τ’Κελανού.

Ο πολεμιστής άφησε ένα ουρλιαχτό καίτινάχτηκε πίσω παραπατώντας. Το χέριτου πήγε στη μύτη του ενω τα μάτια τουπλημμύρισαν δάκρυα. Για μια στιγμήέμεινε παραπαίοντας εκεί και μετάσωριάστηκε στα χέρια ενός δικού του.

Η Τζόις έσφιξε πάλι τη βαλβίδα στηθέση της, ενώ ο Βαν Ράιν γελούσεσιγανά. «Το ’ξερα. Πολύ καυτός, με πολύοξυγόνο και, ακόμη χειρότερα, μευδρατμούς. Ο αέρας μας αρρωσταίνειτους Θρορανούς, και σκέφτηκα ότι θαέκανε το ίδιο και με τούτους τουςφιλαράκους. Πες τους ότι θα του έχει

περάσει σε λίγο».

Η Τζόις μετέφρασε την καθησυχαστικήδιαβεβαίωση. Ο Νυαρόνγκα κούνησε τοκεφάλι του και είπε: «Έχω ακούσειιστορίες γΓ αυτό. Ποιος ο λόγος ναδείξετε σ’ αυτό τον ηλίθιο κάτι ήδηγνωστό, ότι ανασαίνετε δηλητήριο».

«Για να σας αποδείξουμε ότι είμαστετο ίδιο σκληροτράχηλοι όσο κι εσείς, καιακόμη περισσότερο, αλλά κατάδιαφορετικό τρόπο», απάντησε ο ΒανΡάιν μέσω της Τζόις. «Μπορούμε να σαςνικήσουμε στην ίδια σας τη φωλιάακόμη και με το ένα χέρι, αν μας κάνεικέφι».

Τα λόγια αυτά προκάλεσαν άγριεςκραυγές οργής και πέτρινα όπλαυψώθηκαν απειλητικά. Ο Νυαρόν-γκασήκωσε τα χέρια του να γίνει σιωπή.Έγινε, αν και σε φόντο μουρμουρητών,ενώ κάτι σαν βαθύς αναστεναγμός ήρθεαπό τη μεριά των θηλυκών πουπαρακολουθούσαν από το σκοτάδι. Ογερο-αρχηγός μίλησε με ψυχρήυπερηφάνεια. «Ξέρουμε ότι έχετε όπλαπου δεν έχουμε εμείς. Αυτό σημαίνει ότιέχετε τέχνες που μας λείπουν είναι κάτιποτέ δεν το αρνήθηκε κανείς. Όμως δεσημαίνει ότι είστε και πιο δυνατοί. Έναςτ’ Κελανός δε γίνεται πιο δυνατός απότο μπαμπά-λο μόνο και μόνο επειδή έχειτόξο που μπορεί να σκοτώσει απόμακριά. Είμαστε κυνηγοί- εσείς δεν

είστε, όποια κι αν είναι τα όπλα σας».

«Πες του», είπε ο Βαν Ράιν, «ότι θ’αντιμετωπίσω τον πιο δυνατό αρσενικότους με γυμνά χέρια. Επειδή θα είμαιαναγκασμένος να φορώ αυτή τη στολήπου θα με προστατεύει από τα δόντιατου είναι ελεύθερος

να χρησιμοποιήσει όπλα. Μπορούν νατρυπήσουν τη στολή μου κι έτσι ο

αγώνας θα είναι δίκαιος, γιε;» «Θα σεσκοτώσει», διαμαρτυρήθηκε η Τζόις.

Ο Βαν Ράιν τη λοξοκοίταξε πονηρά.«Αν έτσι το θέλει η μοίρα θα πεθάνω γιατην πιο όμορφη γυναίκα σ’ ολάκερο

τούτο τον πλανήτη». Η φωνή του έγινεπιο ψιθυριστή. «'Ισως τότε ναμετανιώσεις που δε στάθηκε όσο καλήθα μπορούσες σ’ έναν καλοκάγαθογεράκο».

«Δε λέω τίποτα! »

«Θα πεις και θα παραπείς! » Της έσφιξετον καρπό με τόση δύναμη, που η Τζόιςέκανε μια γκριμάτσα πόνου. «Ξέρω τικάνω, κατάλαβες; »

Μουδιασμένα, η Τζόις μετέφρασε τηνπρόκληση. Ο Βαν Ράιν τράβηξε τοπιστόλι του και το πέταξε στα πόδια τουΝυαρόνγκα. «Αν χάσω, ο νικητής μπορεί

να το κρατήσει», δήλωσε.

Αυτό τους έπεισε. Μια ντουζίναενθουσιώδεις νεαροί σάλταραν μεκραυγές μπροστά, στο φως της φωτιάς.Ο Νυαρόνγκα βρυχήθηκε κάτι και μεχτυπήματα τους επανέφερε στην τάξη.Το βλέμμα του άρχισε να περιφέρεταιάγριο από τον ένα στον άλλο καιξαφνικά έδειξε με το κοντάρι έναν απόαυτούς. «Τούτος είναι

■ ο γιος μου, ο Κουσάλου. Αςυπερασπιστεί αυτός την : τιμή τηςπατριός και της φυλής».

Ο τ’ Κελανός δεν είχε το μπόι του Βαν

Ράιν αλλά είχε σχεδόν το ίδιο πλάτος. Οιμυώνες πάλλονταν σαν φίδια κάτω από

την γούνα του. Τα μυτερά δόντια τουγυάλιζαν καθώς έκανε μπροστά, μ’ ένατόμαχωκ στο δεξί χέρι κι ένα σιδερένιο

μαχαίρι στο αριστερό. Οι άλλοιαρσενικοί έκαναν πίσω, σχηματίζοντας

ολόγυρα έναν φαρδύ κύκλο όπουάστραφταν μάτια και έτοι-μα όπλα. Ο Γ

ιουλόμπου τράβηξε την Τζόις παράμερα.Τα δάχτυλά του στο μπράτσο της

έτρεμαν από υπε-

ρένταση. «Και τι δε θα ’δινα να τονπολεμούσα εγώ! » ψιθύρισε.

'Οταν ο Κουσάλου άρχισε να τον

τριγυρίζει σκυφτά, ο Βαν Ράιν γύρισεμεγαλόπρεπα σαν πλανήτης στον άξονάτου. Τα μπράτσα του κρέμοντανγοριλοειδή από τους συσπειρωμένουςώμους του. Οι φλόγες έριχνανπορτοκαλιές πινελιές στα τραχιάχαρακτηριστικά του κάτω από τοκράνος. «Νυ-α-αα! » γρύλισεπροκλητικά.

Ο Κουσάλου άφησε μια βρισιά καιτίναξε το τόμα-χωκ με φοβερή δύναμη.Στη στιγμή το αριστερό χέρι του ΒανΡάιν κινήθηκε με απίστευτη σβελτάδα.Τα δάχτυλά του άρπαξαν το όπλο στοναέρα και το κορμί του τραβήχτηκε πίσω.Το λουρί του τόμαχωκ τεντώθηκε και οΚουσάλου έπεσε με τα μούτρα καταγής.

Την άλλη στιγμή ο Βαν Ράιν ριχνότανστην αντεπίθεση.

Ο Κουσάλου έκανε τούμπα καιπρόλαβε να σηκωθεί στα πόδια του. Ηλεπίδα του άστραψε στον αέρα.

Ο Βαν Ράιν μπλοκάρισε το χτύπημα μετο δεξί καρπό. Ύστερα το αριστερό χέριτου Γήινου σφίχτηκε σ’ έναν κόμπο τουλουριού του τόμαχωκ και τράβηξε πάλι.Ο Κουσάλου έπεσε στο ένα γόνατο. ΟΒαν Ράιν έστριψε αστραπιαία το χέριτου πίσω στη ράχη. Μια κραυγή ξέφυγεαπό τα χείλη του κάθε τ’Κελανού.

Με μια μαχαιριά ο Κουσάλου έκοψε το

λουρί. Γρυ-λίζοντας τινάχτηκε πάλι σταπόδια του και χίμηξε μπροστά. Ο ΒανΡάιν του έχωσε μια καλοζυγισμένηκλοτσιά στην κοιλιά, τραβώντας το πόδιτου πριν ο άλλος προλάβει να τοαρπάξει. Ο Κουσάλου τραντάχτηκε, καιο Βαν Ράιν του κατέβασε μια κοφτή τουκαράτε στο πλάι του λαιμού.

Ο Κουσάλου κλονίστηκε αλλά δενέπεσε. Ο Βαν Ράιν μόλις και πρόλαβε νασκύψει κάτω από τη λεπίδα τουμαχαιριού και τραβήχτηκε πίσω. ΟΚουσάλου στά-

θηκε εκεί για μια στιγμή να ξαναβρεί τηνανάσα του. Ύστερα χύθηκε μπροστά

σαν αγριόγατος.

Η εξέλιξη ήταν τώρα γοργή. Ο ΒανΡάιν άρπαξε τον Κουσάλου στον αέρακαι τον εκσφενδόνισε σωρό κουβάριπάνω από τον ώμο του. Το κορμί τουέσκασε στο χώμα με γδούπο. Ο ΒανΡάιν περίμενε. Ο Κουσάλουεξακολουθούσε να κρατά το μαχαίρι.Σηκώθηκε πάλι και άρχισε να ζυγώνεισκυφτά. Αίμα έτρεχε από το ρουθούνιτου.

Λα σι νταρέμ λα μάγο... »,τραγουδούσε ο Βαν Ράιν. Καθώς οΚουσάλου έκανε να τον καρφώσει, οΓήινος του άρπαξε το δεξί μπράτσο, τον

γύρισε τα μπρος πίσω και τον καθήλωσεμπρούμυτα στο χώμα.

Ο Κουσάλου έσκουξε από πόνο. Ο ΒανΡάιν πάτησε με δύναμη το γόνατό τουστη ράχη του άλλου. «Πες δεν τοξανακάνω», του είπε λαχανιασμένα.

«θα προτιμήσει να πεθάνει αντί ναπαραδοθεί», ξεφώνισε η Τζόις.

«Εντάξει, θα τον πείσουμε με τοδύσκολο τρόπο». Ο Βαν Ράιν απέσπασετο μαχαίρι από τα δάχτυλα του άλλουκαι το κλότσησε πέρα. Ύστερα τράβηξετο βάρος του από τον Κουσάλου. Αλλάο τ’ Κελανός δεν είχε προλάβει καλά

καλά να σηκωθεί, όταν μιαγαντοφορεμένη γροθιά καρφώθηκε στοστομάχι του, κάνοντάς τον να τρικλίσειπίσω. Ο Βαν Ράιν συνέχισε να τουκατεβάζει αδυσώπητα τη μια γροθιάμετά την άλλη, μέχρι που ο πολεμιστήςβούλιαξε στο χώμα.

Ο έμπορος στάθηκε λίγο πιο πίσω. ΗΤζόις τον κοίταξε με μάτια γουρλωμένααπό φρίκη. «Μην ανησυχείς, δεν τρέχειτίποτα», την καθησύχασε. «Δεν τουέκανα καμιά μόνιμη αβαρία».

Ο Νυαρόνγκα βοήθησε το γιο του νασταθεί στα πόδια του και δυο άλλοι τον

πήραν από κει. Ένας σιγανός θρηνητικός

ήχος ακουγόταν από το πλήθος

των συγκεντρωμένων τ’Κελανών. Ήτανκάτι που η Τζόις άκουγε για πρώτηφορά.

Ο Βαν Ράιν κι ο Νυαρόνγκα στάθηκαναντίκρυ ο ένας στον άλλο. «Απέδειξεςτην αξία σου, αρσενικέ του ουρανού»,είπε αργά ο τ’ Κελανός. «Για κάποιονπου δεν έχει γη, πολεμάς γερά και ήτανκαλό που δεν τον σκότωσες».

Η Τζόις μετέφρασε ανάμεσα στουςλυγμούς της. «Πες του», αποκρίθηκε οΒαν Ραίν, «πως δε σκότωσα το νεαρόπολεμιστή γιατί δεν υπήρχε λόγος να το

κάνω. Ύστερα πες του ότι διαθέτω όσηγη θέλω». Έδειξε ψηλά, προς τ’ άστραπου τρεμόφεγγαν στο θολό,ανεμοδαρμένο ουρανό. «Πες του ότιεκεί είναι τα εδάφη του κυνηγιού μου,πανάθεμά με».

'Οταν τ’ άκουσε αυτά ο Νυαρόνγκαρώτησε σχεδόν παρακλητικά. «Αλλάτότε τι γυρεύεις στη γη μας; Τί θακερδίσεις; »

«Ήρθαμε να βοηθήσουμε —» Η Τζόιςδάγκωσε απότομα τη γλώσσα της καιμετέφρασε την ερώτηση στον Βαν Ράιν.

«Χα! » έκανε ευχαριστημένα ο Γήινος.

«Φτάσαμε επιτέλους στο ψαχνό».Κοντοκάθισε πλάι σε μια φωτιά.

Οι αρχηγοί των πατριών τον μιμήθηκαν,και οι γιοι τους ζύγωσαν κι αυτοί ν’ακούνε. Ο Γ ιουλόμπου ψιθύρισεχαρούμενα. «Μας αποδέχονται σανφίλους».

«Δεν ήρθα να σας αρπάξω τη γη ή ταθηράματά σας», είπε ο Βαν Ράιν μεγλυκερή φωνή. «Ήρθα μονάχα νακλείσουμε συμφωνίες με καλά κέρδηκαι για τις δυο πλευρές». Και πρόσθεσεπρος την Τζόις. «Σίγουρα αυτοί οι τύποιέχουν εμπορικές συναλλαγές μεταξύτους, αλλιώς δε θα είχαν τόσα

πράγματα».

«Ναι, βέβαια», αποκρίθηκε εκείνηβουλιάζοντας α· δύναμα στο πλευρότου. «Και οι σχέσεις τους με την

πόλη στηρίζονται καθαρά στο πάρεδώσε, όπως σου είπα και πριν».

«Τότε θα καταλαβαίνουν απόπαζαρέματα. Πες τους λοιπόν ότιεκείνα τα ραμολιμέντο στο βουνό μαςζήλεψαν. Πες τους ότι έβαλαν τουςΣάνγκα να ριχτούν στον καταυλισμόμας. Όλη την αλήθεια, δίχωςπερισσότερη σάλτσα απ’ όσηχρειάζεται».

«Είσαι σίγουρος; Εγώ νόμιζα ότι ήθελεςνα τους δώσεις την εντύπωση πωςείμαστε πολύ δυνατοί. Θες τώρα ναπαραδεχτούμε ότι είμαστε φυγάδες; »

«Τότε, πες ότι... πώς το λένε σταστρατιωτικά ανα-κοινωθέντα όταν ο

εχθρός σε πάρει φαλάγγι και τρέχεις μετα σώβρακα; Α, ναι! Πες τους ότι

κάναμε τακτική αναδίπλωση σεπροκαθορισμένες θέσεις για

στρατηγικούς λόγους».

Η Τζόις τα μετέφρασε. Κεραίεςανορθώθηκαν στα κεφάλια τωνιθαγενών, μάτια στένεψαν και όπλα ση-κώθηκαν πάλι ψηλά. «Ζητάτε

καταφύγιο σε μας; » ρώτησε δύσπισταο Νυαρόνγκα.

«Όχι», αποκρίθηκε ο Βαν Ράιν «Πεςτου ότι ήρθαμε να τουςπροειδοποιήσουμε, γιατί αν τουςεξοντώσουν όλους δε θα μπορέσουμενα κάνουμε εκείνες τις ωραίεςσυμφωνίες με τα πολλά κέρδη. Πεςτους ότι οι Σάνγκα έχουν τώρα ταόπλα μας από το θόλο και σκοπεύουννα κινηθούν με τις σύμμαχες φυλέςτους στην περιοχή της ΟρδήςΡοκουλέλα».

Η Τζόις αναρωτήθηκε αν είχεακούσει σωστά. «Μα εμείς δεν...

δηλαδή... δεν είχαμε όπλα μαζί μαςεκτός από μερικά προσωπικάπιστόλια. Και όλοι θα τα πήραν μαζίτους φεύγοντας».

I «Τούτοι δω το ξέρουν; »

I «Μα... δηλαδή... θα σε πιστέψουν; »

«Ωραίο μου ξανθούλι με τις καμπύλεςσου στις σωστές θέσεις, σου δίνω τηδιαβεβαίωση του Νίκολας Βαν Ράιν ότιτίποτα δε θα πίστευαν πιο εύκολα».

Διστακτικά, η Τζόις μετέφρασε τοπαραμύθι. Η αντίδραση ήταν φοβερή.Άρχισαν όλοι να τρέχουν πάνω κάτω

στον καταυλισμό, χοροπηδώντας καικραδαί-νοντας τα όπλα τους, μεαλαλαγμούς και ουρλιαχτά σαν αγέληλύκων. Μονάχα ο Νυαρόνγκα έμεινεασάλευτος, αν και το τρίχωμα τηςγούνας του ήταν ανορθωμένο.

«Ώστ’ έτσι, ε; » γρύλισε τραχιά. Ηφωνή του ήταν σαν ψίθυρος στο γενικόσαματά.

«Για ποιον άλλο λόγο θα μαςρίχνονταν οι Σάνγκα, και μάλιστα με τηβοήθεια των Αρχαίων; » αντιρώτησε οΒαν Ράιν.

«Ξέρεις πολύ καλά για ποιο λόγο»,

απάντησε η Τζόις. «Οι Αρχαίοι τουςδωροδόκησαν, εκμεταλλεύτηκαν τιςδεισιδαιμονίες τους και πιθανώς να τουςπρόσφεραν και τα μέταλλά μας για ναφτιάξουν μαχαίρια».

«Για, σίγουρα, αλλά μετάφρασε στογερο-διάβολο τα λόγια μου όπως ταείπα. Ρώτα τον, δεν είναι λογικό ότι οιΣάνγκα θα δέχονταν να το κάνουν ανήταν να κερδίσουν τέτοια φοβερά όπλαέτσι και τα Γερόντια τους έδιναν τομπαρούτι; Μετά πες του ότι οιΞεκούτηδες φαίνεται να υποστηρίζουντην Ορδή των Σάν* γκα... πώς είπαμε ότιτη λένε; »

«Γιαγκόλα».

«Μάλιστα... Πες του πως, ύστερα απ’όσα έφτασαν ώς τ’ αφτιά σου, έχειςσοβαρούς λόγους να πιστεύεις ότι οιΣάνγκα θα μπουν επικεφαλής της ΟρδήςΓιαγ· κόλα και θα στραφούν δυτικά γιανα διώξουν την Ορ-, δή Ροκουλέλα απότούτη τη θαυμάσια χώρα τους». ΟΝμαρόνγκα και οι άλλοι υποδέχτηκαν μεδυσοίω-νη σιωπή τα λόγια της Τζόις καιδε δυσκολεύτηκαν κα-θόλου να χάψουντην ιδέα. Όπως η κοπέλα είχε πει στονΒαν Ράιν, ο πόλεμος ήταν κάτι τοάγνωστο στους τ’ Κελανούς. Αυτό πουτους έλεγε δεν περιέγραφε πόλεμο, αλλάμάλλον μια νομαδική μετακίνηση λαώνσε νέα κυνηγετικά εδάφη. Κάτι τέτοια

ήταν πολύ συχνά στον ετοιμοθάνατοπλανήτη τους. Όταν μια περιοχή γινότανεντελώς χέρσα κι έρημη, οι κάτοικοί τηςήταν αναγκασμένοι ή να διώξουνκάποιους άλλους από τη δική τους ή ναπεθάνουν στην προσπάθεια.

Η διαφορά τώρα ήταν ότι οι Γιαγκόλαδεν έρχονταν σπρωγμένοι από την πείνα.Υποτίθεται ότι απλώς πρόβλεπαν αυτότο ενδεχόμενο και συνωμοτούσαν ν’αρπάξουν κι άλλη γη με τα κλεμμέναόπλα, κυριαρχώντας έτσι πάνω απ’όλους.

«Δεν τους φανταζόμουνα τόσο τέρατα»είπε ο Νυα-ρόνγκα.

«Και δεν είναι», διαμαρτυρήθηκε ηΤζόις στον Βαν Ράιν. «Τουςκατασυκοφαντείς με τόσο απαίσιο τρόποπου... που... »

«Πώς κάνεις έτσι; Τα πάνταεπιτρέπονται στον έρωτα και τηνπροπαγάνδα. Πρότεινε τώρα στον Νυα-ρόνγκα να στραφούμε όλοι προς τοΚουσουλόνγκο, συγκεντρώνονταςενισχύσεις στο δρόμο μας. Αυτό για ναεξακριβώσουμε αν όλα αυτά είναιαλήθεια και να εκμεταλλευτούμε όσουπάρχει καιρός το αβαντάζ τωναριθμών».

«Θες να τους βάλεις να φαγωθούν

μεταξύ τους! Αρνούμαι να γίνωσυνένοχος σε μια τέτοια πράξη.Καλύτερα να πεθάνω πρώτα».

■Κοίτα, κουκλίτσα μου, κανένας δεσκοτώθηκε ακόμη. Μπορεί να μηχρειαστεί καν. Θα σου εξηγήσωαργότερα. Αλλά τώρα πρέπει να τοεκμεταλλευτούμε, γιατί στη βράσηκολλάει το σίδερο. Δες τους πώςβράζουν τώρα! Μην τους δώσεις καιρόνα κρυώσουν πριν πάρουν την απόφασητης εκστρατείας. Ακούμπησε το χέρι τουστην καρδιά του. «Νομίζεις ότι οχουζού-ρης, καλοπερασάκιας καιφοβητσιάρης γερο-Νίκολας Βαν Ράινκάνει κέφι να μπλέξει με πολέμους; Όχιδα! Μια αναπαυτική πολυθρόνα, ένα

παγωμένο ποτό, ένα αφροδισιακό πούρο,μια κασέτα που να παίζει το Άινε ΚλάινεΝαχτμουζίκ ενώ το κότερό του θ’αρμενίζει μ' ένα τσούρμο ωραία κορίτσιακατά τη μεριά της Πολυνησίας... αυτάμόνο θέλει και τίποτα άλλο. Πολλά είναι;Άντε τώρα, γίνε πάλι το παλιό καλόκορίτσι που ήσουν πάντοτε και βόηθα νατους ανάψω τα αίματα για μάχη».

Παγιδευμένη από την ίδια της τησαστιμάρα, η Τζόις ακολούθησε τιςοδηγίες του. Την ίδια νύχτακαβαλάρηδες ξεκίνησαν να μεταφέρουνμηνύματα στις άλλες πατριές της ΟρδήςΡοκουλέλα που βρίσκονταν στηνπεριοχή.

Το ξεκίνημα προς τ’ ανατολικά έγινενύχτα, για ν’ αποφύγουν τον ακόμηοργισμένο ήλιο. Όλοι σχεδόν οιαρσενικοί, ενήλικοι και έφηβοι, ήτανστην πορεία, ενώ οι θηλυκές και ταμικρά παρέμειναν στον καταυλισμό.Φορούσαν ριχτούς μανδύες καικελεμπίες, με τα μπασάι τουςσκεπασμένα με κουβέρτες για προστασίααπό τη φοβερή φαγούρα που επηρέαζετο εκτεθειμένο δέρμα των τ’ Κελανώνπλασμάτων σε τέτοιες περιόδους. Ταπερισσότερα φορτισμένα σωματίδια απότον ήλιο χτυπούσαν τον πλανήτη στηδιάρκεια της μέρας, αλλά το μαγνητικόπεδίο ήταν αρκετό για να μεταφέρει έναμέρος τους στο αντίθετο ημισφαίριο.Παρ’ όλα αυτά, η ομάδα κάλυπτε τις

απο-στάσεις με αρκετή ταχύτητα.Κοιτάζοντας από τα πα-ράθυρα τουοχήματος, η Τζόις τους έβλεπε σαν ακα-θόριστες σιλουέτες κάτω από τα δυοφεγγάρια. Γλι-στρούσαν στο ανώμαλοέδαφος, με τις αιχμές από τα δόρατότους να γυαλίζουν πότε πότε στοσκοτάδι. Πάνω από το σιγανό βουητότης μηχανής μπορούσε ν’ ακούσει τιςφωνές τους, καθώς και το υπόκωφοποδοβολητό από τις γυμνές οπλές τωνζώων τους.

«Βλέπεις», φλυαρούσε ο Βαν Ράιν,«μπορεί να μην είμαι πολύ καιρό εδώ,αλλά έχω περάσει από πολλούς πλανήτεςκι έχω διαβάσει αναφορές για πολύπερισσότερους. Είναι κάτι που

χρειάζεται στη δουλειά μου. Υπάρχουνπάντοτε παραλληλισμοί. Πρόσεξααρκετά σ’ αυτούς τους τ’ Κελανούς γιανα μαντέψω από ανάλογες περιπτώσειςτους βασικούς μηχανισμούς της σκέψηςτους. Εσείς της Εσπεράντσα, αντίθετα,δεν έχετε τόση πείρα. Όπως οιπερισσότερες αποικίες, είστε πολύαποκομμένοι από την κυρίως γαλαξιακήκοινωνία κι έχετε χάσει επαφή με τιςεξελίξεις, όπως για παράδειγμα τιςσύγχρονες τεχνικές εξερεύνησης. Αυτόφάνηκε αμέσως από το γεγονός ότι δενκάνατε μελέτες ψυχολογίας βάθους απότην πρώτη κιόλας στιγμή, αλλ’ αντίθεταδεχτήκατε τα πάντα όπως έδειχναν στηνεπιφάνεια. Ποτέ μην το κάνεις αυτό,Τζόις. Πάντοτε να δαγκώνεις το νόμισμα

που σε πληρώνουν, γιατί ζούμε σ’ έναανελέητο και μοχθηρό σύμπαν».

«Φαίνεται να ξέρεις τι κάνεις, Νικ»,παραδέχτηκε εκείνη. Ο Βαν Ράιν τηςχαμογέλασε πλατιά και σήκωσε το χέριτης στα χείλη του. Η Τζόις τραύλισε κάτιάναρθρα περί ζεστάματος καφέ καιλάκισε. Δεν ήθελε να τον πονέσει τελικάήταν ένας αξιαγάπητος γεράκος κατάβάθος.

'Οταν ξαναγύρισε στο μπροστινόκάθισμα και κάθι-σε σε απόστασηασφαλείας από τα χέρια του, τονρώτησε- «Λοιπόν, για λέγε, τισυμπεράσματα έβγαλες για την

ψυχολογία τους; Πώς νομίζεις ότιδουλεύει το μυαλό τους; »

«Δεχτήκαμε σαν δεδομένο ότι είναισαν τους πολεμοχαρείς/πρωτόγονουςιθαγενείς της παλιάς Γης», της εξήγησε.«Φαινομενικά η ιδέα έστεκε. Διαθέτουννοημοσύνη και γλώσσα, έχουν λογικήκαι μιλάνε μαζί σας· αυτά σας έκανε νατους φαντάζεστε εύκολα κατανοητούς.Εκείνο που ξεχάσατε, νομίζω, είναι ότι ησυνειδητή νοημοσύνη δεν είναι παρά έναμικρό μέρος του εαυτού. Το μόνο πουκάνει είναι να μας βοηθά ν’ αποκτάμεαυτό που θέλουμε. Αλλά το ίδιο τοθέλουμε

— η τροφή, η στέγη, το σεξ και τοκαθετί — πηγάζει από πολύ πιο βαθιά.Δεν υπάρχει καμία λογική αιτία γιατίπρέπει κανείς να μείνει ζωντανός. Αλλάείναι κάτι που το απαιτεί το ένστικτο,έτσι το θέλουμε και συνειδητά. Τοένστικτο πάλι είναι κάτι που μας έρχεταιαπό πολύ παλιά στην εξέλιξη. Ήμαστεζώα πολύ πριν μάθουμε να σκεφτόμαστεκαι... » —Τα μάτια του Βαν Ράινστράφηκαν μ’ ευλάβεια προς τονουρανό — «αποκτήσουμε ψυχή. Πρέπεινα καθίσεις και να σκεφτείς πώςεξελίχθηκε μια ράτσα πριν μπορέσεις νατην καταμαδήσεις... συγνώμη, να τηνκατανοήσεις».

Ξεροκατάπιε και συνέχισε.

«Ο άνθρωπος τώρα, όπως λένε οιειδικοί, ξεκίνησε σαν πίθηκος που έγινεσαρκοφάγος όταν λιγόστεψαν τα δάσητης Αφρικής πριν από εκατομμύριαχρόνια Τότε ήταν που άρχισε ναπερπατάει κανονικά όρθιος και ανέπτυξεχέρια για να φτιάχνει όπλα μια και δεδιέθετε νύχια και δόντια σαν ταλιοντάρια Αυτοί λοιπόν είμαστε, οιΧόμο Σάπιενς, πολεμοχαρείς και μεένστικτα κυνηγού φονιά. Αλλά δενείμαστε αποκλειστικά τέτοιοι.Εξακολουθούμε να είμαστε παμφάγοικαι μπορούμε να ζήοουμε ακόμη και μελάχανα αν χρειαστεί. Σκέτη αηδία γιαφαγητό, αλλά βολευόμαστε και μεδαύτα. Οι πρόγονοί μας ήταν ειρηνικοίσυλλέκτες; καρπών και ζούσαν

τρώγοντας ο ένας τις ψείρες του

άλλου για πολύ περισσότερα χρόνιααπ’ ό, τι σαν κυνηγοί. Αυτό φαίνεται.

•Οι τ’ Κελανοί, από την άλλη μεριά,ήταν σαρκοβόρα από την εποχή πουπερπατούσαν στα τέσσερα. Αν και όχιπολύ ικανά σαρκοβόρα. Δεν ήτανειδικευμένα, δε διέθεταν ισχυρά νύχιακαι τα σαγόνια τους δεν ήταν πολύδυνατά έστω και αν είναι δυνατότερααπό τ’ ανθρώπινα. Αυτός είναι και ολόγος που ανέπτυξαν χέρια κιεργαλεία και απέκτησαν μεγάλοεγκέφαλο. Όμως δεν έχουν ίχνοςφυτοφάγου στην καταγωγή τους, όπως

εμείς. Και διαθέτουν πολύ ισχυρότεραφονικά ένστικτα. Επιπρόσθετα, δενείναι τόσο αγελαίοι και κοινωνικοί. Τασαρκοβόρα δεν μπορούν να είναι. Έτσικαι μαζευτούν πολλοί κυνηγοί σε μιαπεριοχή, τα θηράματα παίρνουνδρόμο... Αλήθεια, έγινε ο καφές; »

«Νομίζω». Η Τζόις γέμισε το φλιτζάνιτου. Ο Βαν Ράιν τον ρούφηξε,αδιαφορώντας για τη θερμοκρασίατου. 'Ηταν αρκετά ζεματιστός για ναξεφλουδίσει τον ουρανίσκο της Τζόιςέτσι και αποτολμούσε να τον μι-μηθεί.Ταυτόχρονα, συνέχισε να οδηγείκανονικά, χρησιμοποιώντας ταδάχτυλα του γυμνού ποδιού του.

■Αρχίζω να καταλαβαίνω», του είπεμε αυξανόμενο ενθουσιασμό. «Γι’αυτό δεν ανέπτυξαν ποτέ κανονικάέθνη ούτε έκαναν αληθινούς πολέμους.Οι μεγάλες οργανώσεις τους είναιπράγματα εντελώς τεχνητά, που δεναπαιτούν καμία πίστη ή πατριωτισμό.Δεν πολεμούν ούτε πεθαίνουν για τηνΟρδή τους, όπως κι ένας άνθρωπος δεθα πολεμούσε ούτε θα πέθαινε για... τηλέσχη του μπριτζ του, ας πούμε».

■Μμμ, πάντως έχω δει κάτι φονικέςματιές στο τραπεζάκι του μπριτζ...Αλλά, για, έχεις πιάσει την ιδέα. Η

πάτριά είναι η φυσική μονάδα εδώ,σαν την οικογένεια των ανθρώπων. Η

φυλή, με τους δεσμούς αίματος

που χαρακτηρίζει τα μέλη της, είναιαπλώς ένα σκαλοπάτι πιο πέρα. Θασυγκινεί τους τ' Κελανούς σχεδόν όσοκι έναν άνθρωπο η ιδέα της πατρίδας.Αλλά η Ορδή; Νιε. Αυτή δεν είναι παράμια συμβατική ρύθμιση για καθαράπρακτικούς λόγους.

•Όχι ότι στην πάτριά ή τη φυλή όλαείναι μέλι γάλα. Υπάρχουν συγκρούσειςόπως στις ανθρώπινες οικογένειες καιεμφύλιοι πόλεμοι. Και θυμήσου ότι οι τ’Κελανοί διαθέτουν πολύ ισχυρότεραμαχητικά ένστικτα από τα δικά μας.Έτσι έχουν πολλές συμπλοκές κιαιματοχυσίες, αλλά μονάχα σε μικρήκλίμακα, που δεν τις παίρνουν και πολύστα σοβαρά. Μου είπες ότι δεν έχουν

βεντέτες. Αυτό σημαίνει ότι δε θεωρούνκακό το να σκοτώνει κάποιος κάποιονάλλο. Αντίθετα, το να μην είναι κάποιοςμαχητής — αν είναι αρσενικόςτουλάχιστον — τους φαίνεται αφύσικο,σχεδόν ανώμαλο».

«Ώστε... γι' αυτό ήταν τόσο ψυχροίαπέναντί μας; Εννοώ προς την αποστολήτης Εσπεράντσα».

«Αυτός ήταν ένας από τους λόγους.Όχι ότι περίμεναν να πολεμάτε σεσυγκεκριμένες στιγμές. Κανένας δενπήγαινε γυρεύοντας να πολεμήσει μαζίσας, ιδίως όταν δε δίνατε αφορμή αλλ’απεναντίας ήσαστε και χρήσιμοι. Όμως

η συμπεριφορά σας σαν σύνολο τουςφαινόταν ακατανόητη. Πίστεψαν ότιείχατε κάποιο κουσούρι κι ένιωθαν μιακαλοπροαίρετη περιφρόνηση. Ηταναναγκαίο ν’ αποδείξω ότι ήμουν το ίδιοσκληρός με αυτούς αν όχι καισκληρότερος. Αυτό ικανοποίησε ταένστικτά τους, που έπαψαν ν’αντιδρούν, και μπόρεσαν να μεακούσουν με σεβασμό».

Ο Βαν Ράιν άφησε κάτω το άδειοφλιτζάνι του καφέ και σήκωσε τοτσιμπούκι του. «Κάτι ακόμη που σαςέλειπε ήταν ο εδαφικός χώρος. Τα ζώακαι στη Γη έχουν το ένστικτο νακαθορίζουν και να προστατεύουν μιαπεριοχή που είναι γι’ αυτά ζωτικός

χώρος. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Αλλάγια τα σαρκοφάγο αυτό το ένστικτο είναικυριολεκτικά πανίσχυρο γιατί, αν διω-χθοϋν από κει που υπάρχει η λεία τους,δεν μπορούν να ζήσουν με ρίζες καιφρούτα. Πεθαίνουν.

«Είδες από μόνη σου πώςαντιμετωπίζονταν περιφρονητικά οιιθαγενείς που δεν μπορούσαν νακρατήσουν μια θέση στα προγονικάκυνηγετικά εδάφη και κατέφευγαν σεσας. Εσείς οι Εσπεραντσανοί δεδιαθέτατε παρά μονάχα ένα θόλο σ’ έναάχρηστο κομμάτι γης. Ύστερα αρχίσατετα κηρύγματα ότι δεν είχατε σκοπό ν’αρπάξετε τη γη κανενός και τα παρόμοια.Χα! Έτσι πίστεψαν ότι είτε λέγατε

ψέματα —ίσως αυτός είναι ένας απότους λόγους που σας ρίχτηκαν οι Σάνγκα— είτε ήσαστε αφύσικα αδύναμαπλάσματα».

«Μα δεν μπορούσαν να καταλάβουν: »ρώτησε η Τζόις. «Περίμεναν ότι κι εμείς,που στο κάτω κάτω δεν τους μοιάζουμεκαν, θα σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο;»

«Οι πιο εξελιγμένοι και πολιτισμένοιτ’Κελανοί θα μπορούσαν να Πιάσουντην ιδέα», αποκρίθηκε ο Βαν Ράιν.«Αλλά εσείς είχατε να κάνετε μεαπλοϊκούς βαρβάρους».

«Με εξαίρεση τους Αρχαίους. Είμαισίγουρη ότι αυτοί κατάλαβαν... »

«Μπορεί. Είναι πιθανό. Αλλάαποτελούσατε θανάσιμη απειλή γι'αυτούς. Δεν το καταλαβαίνατε; Γιααιώνες εκείνοι ήταν οι γραφιάδες, οιγιατροί, οι τεχνίτες, οι γνώστες τουήλιου. Ύστερα ήρθατε εσείς κι αρχίσατενα κάνετε την ίδια δουλειά με τη δικήτους, μονάχα πολύ καλύτερα. Τιπεριμένατε να κάνουν; Να σας φιλήσουντα πόδια; Ή να φιλήσουν κανένα άλλομέρος του κορμιού σας; Όχι δα! Μηνξεχνάς ότι είναι κι εκείνοι σαρκοβόρα,μαθημένοι να πολεμάνε».

«Μα ποτέ δεν είχαμε σκοπό να τουςαντικαταστήσουμε! »

«θυμήσου», της τόνισε ο Βαν Ράινκουνώντας προς το μέρος της την πίπατου, «η λογική είναι μονάχα ο υπηρέτηςτου ενστίκτου. Στα Γερόντια κόβει πολύτο μυαλό τους. Μπορούν να καθίσουνσ’ έναν τόπο, ανάμεσα σε τοίχους. Δενκυνηγούν. Αλλά φαντάζεσαι ότι αυτόσημαίνει πως δεν έχουν το ένστικτο τουζωτικού χώρου; Χα! Ούτε γι' αστείο!Απλώς το έχουν εξιδανι-κεύσει. Ηδουλειά που κάνουν, αυτό είναι οζωτικός τους χώρος... κι εσείς πήγατε νατον καταπατήσετε! »

Η Τζόις καθόταν κοιτάζοντας σανχαμένη έξω στη νύχτα. Πέρασε κάμποσηώρα πριν βρει τη δύναμη ναδιαμαρτυρηθεί. «Μα τους εξηγήσαμε,και είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβαν.Τους εξηγήσαμε ότι ο πλανήτης τους θαπεθάνει δίχως βοήθεια».

«Για, για. Αλλά ένας από τη φύση τουγεννημένος μαχητής φοβάται το θάνατολιγότερο από άλλα πλάσματα. Εξάλλου,αυτός ο θάνατος ήτανπρογραμματισμένος για χίλια χρόνιαμετά, έτσι δεν είπες; Αυτός είναι πολύςχρόνος για να τον πιάσει κανείς με τοσυναίσθημα. Η δική σας απειλή ήταν πιοάμεση και αληθινή».

Ο Βαν Ράιν άναψε το τσιμπούκι του.«Χώρια απ’ αυτά», συνέχισε με τοτσιμπούκι στα δόντια. «Οι φλυαρίες σαςπερί γενικής συνεργασίας και ταπαρόμοια τους κάθισαν κάπως βαριά στοστομάχι. Αμφιβάλλω αν μπορούσαν στ’αλήθεια να καταλάβουν τι τους λέγατε.Τα σαρκοβόρα δε συνεργάζονται παράμόνο σε πολύ αμελητέα κλίμακα. Δενείναι πρακτικό γι' αυτά.

Δε διαθέτουν τέτοια ένστικτα. Κόβω τοκεφάλι μου ότι οι Ορδές —που,θυμήσου, δεν είναι έθνη όπως ταεννοούμε εμείς— δε θα μπορούσαν ποτένα καταλάβουν τι τους λέγατε. Μπορείοι Αρχαίοι να είχαν κάποια αόριστη ιδέαγια τα κίνητρά σας, αλλά δεν τα

συμμερίζονταν ούτε στο ελάχιστο. Δεγίνεται να οργανώσεις αυτά ταπλάσματα. Πιο εύκολα θα κάνατε πίστααγώνων τα δαχτυλίδια του Κρόνου.Είναι κάτι διαμετρικά αντίθετο με τηφύση τους».

«Μα εσύ τους οργάνωσες για πόλεμο! »φώναξε η Τζόις με πόνο στη φωνή.

«Κάθε άλλο. Απλώς τους έδωσα ένανκοινό σκοπό για την ώρα. Πίστεψαν ταόσα είπα για τα όπλα που έμειναν στοθόλο. Με μυαλά σαν τα δικά τους, ήταντο ευκολότερο πράγμα να το πιστέψουν.Γ ια τον τρόπο σκέψης τους, ασφαλώςκαι είχατε οπλοστάσιο — είναι φυσικό

να έχουν όλοι. Ασφαλώς και θα τοχρησιμοποιούσατε αν σας δινόταν ηευκαιρία —και ποιος δε θα το ’κανε;Προφανώς, δε σας δόθηκε η ευκαιρία οιΣάνγκα σας αιφνιδίασαν. Το υπόλοιποπαραμύθι, το δήθεν σχέδιο της Γιαγκόλαν’ αρπάξει τα εδάφη της Ροκουλέλα,τους φαίνεται αρκετά λογικό για ν’ αξίζειτον κόπο να το ερευνήσουν άμεσα».

«Αλλά τι σκοπεύεις να τους βάλεις νακάνουν; » Η Τζόις δεν μπορούσε νασυγκρατήσει άλλο τα δάκρυά της. «Ναεπιτεθούν στην ορεινή πόλη; Δενμπορούν να επιβιώσουν δίχως τουςΑρχαίους».

«Μπορούν, αν τους υποκαταστήσουν οιάνθρωποι».

«Μα... μα... δε γίνεται... δεν πρέπει... »

«'Ισως δε θα χρειαστεί καν»,αποκρίθηκε ο Βαν Ράιν. «Πρέπει να τοπαίξω βλέποντας και κάνοντας ότανφτάσουμε. Θα δούμε». Άφησέ κάτω τοτσιμπούκι του. «Έλα τώρα, μη μου είσαιτόσο μελαγχολική. Αλλά κλάψε αν αυτόσ’ ανακουφίζει. Ο μπαμπάς Νίκυ θα σουσκουπίσει τα ματάκια και τη μυτούλασου» Της πρόσφερε το μπράτσο του. ΗΤζόις το άρπαξε, έχωσε το πρόσωπό τηςστο στήθος της και ξέσπασε σε αναφιλητά μέχρι που την πήρε ο ύπνος.

Το όρος Κουσουλόνγκο ορθωνότανσαν τέρας στην πεδιάδα, ο ένας γκρεμόςπάνω απ’ τον άλλο, με πετρώδειςπλαγιές και παγετώνες στα ενδιάμεσα,ώσπου οι μυτερές κορφές του φάνταζαντραχιές στο φόντο του ηλιακού δίσκου.Η Τζόις ποτέ δεν είχε ξανανιώσει τηνπαγωνιά και το καταθλιπτικό σκοτάδιτούτου του κόσμου όπως τώρα πουσκαρφάλωναν το ανηφορικό μονοπάτι.Ένα στρώμα από κουβέρτες προστάτευεαπό την ανθρώπινη θερμοκρασία τηςστολής της το κερασφόρο ζώο πουκαβαλούσε. Ο άνεμος ούρλιαζε στονάδειο, ζοφερό ουρανό κι ανάμεσα από τακατσάβραχα, μαστιγώνοντας την καικάνοντας να πλαταγίζει το μπαϊράκι στηνάκρη της λόγχης του Γ ιουλόμπου που

πήγαινε μπροστά. Κοιτάζοντας πίσω της,σε μια ιλιγγιώδη κατηφοριά από πέτρα,είδε τον Νυαρόνγκα και τους πέντε έξιάλλους αρχηγούς που τους είχεεπιτραπεί να έρθουν με την ομάδα. Οιμανδύες τους ανέμιζαν ολόγυρα και ταδόρατά τους λικνίζονταν πάνω κάτωσύμφωνα με το βηματισμό των ζώωντους. Στο λιγοστό φως δεν μπορούσε ναξεχωρίσει το χρώμα της γούνας τους,αλλά της φάνηκε σαν να διέκρινε κάτιαπό τη βλοσυρή έκφραση στα πρόσωπάτους. Κάτω, πολύ χαμηλό, σταριζοβούνια, περίμεναν οι δικοί τους,πεντακόσιοι οπλισμένοι και οργισμένοιπολεμιστές Ροκουλέλα. Αλλ' αυτοί ήταναθέατοι στα σκοτάδια του σούρουπου,και αν πέθαινε εκεί στα ψηλώματα δε θα

μπορούσαν να της προσφέρουν άλλοαπό μια εκδίκηση που δεν επιζητούσε.

Η Τζόις ανατρίχιασε και πλησίασε τομπασάι της πιο κοντά στο άλλο πουξεφύσαγε κι αγκομαχούσε κάτω από τοβάρος του Βαν Ράιν. Τα γόνατά τουςάγγι-

ξαν. «Τουλάχιστον έχουμε κάποιαπαρέα», του είπε. Ήξερε ότι ηπαρατήρηση ήταν χαζή, αλλά ένιωθε τηνανάγκη να πει κάτι για να σπάσει τημονοτονία του ουρλιαχτού του ανέμου.«Δόξα το θεό που η ηλιακή έκλαμψηέσβησε τόσο γρήγορα».

«Για, δε χάσαμε διόλου χρόνο»,αποκρίθηκε ο έμπορος. «Κάναμε μονάχατρεις μέρες από το Λουμπαμ-πάρου ώςεδώ, πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενα.Χώρια που μαζέψαμε και αρκετούςσυμμάχους στο δρόμο».

Η Τζόις αναλογίστηκε ρεμβαστικά τηνπορεία τους. Ο Βαν Ράιν είχε ξοδέψει τοχρόνο του προσπαθώντας να τηδιασκεδάσει και, απρόσμενα, τα είχεκαταφέρει αρκετά καλά. Αλλά μετάείχαν φτάσει, και οι Σάνγκα είχανσκαρφαλώσει γοργά το βουνό, πριν τουςπρολάβουν οι Ροκουλέλα. Οιεπιτιθέμενοι αναγκάστηκαν νασταματήσουν, μη θέλοντας ν’αντιμετωπίσουν τα κανόνια. Έτσι

συμφώνησαν ν’ αρχίσουνδιαπραγματεύσεις, αλλά η Τζόις δενμπορούσε να φανταστεί άλλο απόαιματηρή κατάληξη. Οι Αρχαίοι μπορείνα επέτρεπαν στην ομάδα τους ναξανακατέ-βει σώα το βουνό, αλλάμπορεί και όχι. Όμως, όποια κι αν ήταν ηεξέλιξη στο σημείο αυτό, πολλοίπολεμιστές θα ήταν τροφή για τα όρνιαπριν από την αυγή. Ω, ναι, παραδέχτηκεαπό μέσα της, φοβάμαι και για το τι μεπεριμένει έτσι και γυρίσω ζωντανή στηνΕσπε-ράντσα. Θα έχω υποκινήσει μιαμάχη! Δέκα χρόνια σωφρονιστικήφυλάκιση, αν είμαι τυχερή... εκτός κι αντο σκάσω με τον Νικ και ποτέ, μα ποτέδεν ξαναγυρί-σω πίσω. Αλλά και το νασπρώξω εκείνους τους θερμόαιμους

νεαρούς κυνηγούς στο θάνατο!

Η Τζόις τράβηξε απότομα τα χαλινάριατης, σχεδόν έτοιμη να λακίσει πίσω προς

την έρημο. Το ζώο σκίρτησε κάτω απότα σκέλια της. Ο Βαν Ράιν την άρπαξε

από τον ώμο. «Ηρέμησε, σε παρακαλώ»,γρύλι-

σε. «Πρέπει να πετύχει η μπλόφα μας μετους τύπους του ρετιρέ. Θα είναι φοβεράπιο δύσκολο να τους δουλέψουμε απ’ ό,τι τους νομάδες».

«Θα τα καταφέρουμε; » τον ρώτησεικετευτικά. «Μπορούν να υπερασπίσουντο κάθε πέρασμα. Είμαι σίγουρη ότι

διαθέτουν εφόδια ν’ αντέξουν σεπολιορκία για περισσότερο καιρό απ’όσο... θ’ αντέχαμε εμείς».

«Αν μπορέσουμε να τους κρατήσουμεεκεί για ένα μήνα, μας φτάνει. Γιατί μετάθα έρθει το σκάφος της Ένωσης».

«Αλλά μπορεί κι αυτοί να ζητήσουνενισχύσεις. Χρησιμοποιώντας τονηλιογράφο», παρατήρησε εκείνη,δείχνοντας προς έναν από τουςσκελετικούς πύργους ψηλά. Οκαθρέφτης του γυάλιζε μουντά μεκόκκινες ανταύγειες. Μονάχα τα μάτιαενός τ’Κελανού θα μπορούσαν ναδιακρίνουν τους άλλους,

τοποθετημένους σε διάφορεςαποστάσεις στους λόφους και τηνπεδιάδα. «Ή μπορεί αγγελιοφόροι τουςνα ξεγλιστρήσουν μέσα από τις γραμμέςμας —έτσι αραιά που είμαστε— και ναξεσηκώσουν εναντίον μας ολόκληρη τηνΟρδή Γιαγκόλα».

«Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Θαδούμε. Τώρα κλείσε το στοματάκι σουκαι άσε με να σκεφτώ».

Συνέχισαν σιωπηλά το δρόμο τους, μεμόνο ήχο το ουρλιαχτό του ανέμου. Μιαώρα αργότερα έφτασαν σ’ έναν τοίχοπου έφραζε το μονοπάτι. Αδιάβατεςπλαγιές από χαλαρά χαλίκια και πέτρες

υψώνονταν δεξιά κι αριστερά. Στηνκαμάρα μπροστά τους ήταν στημένα δυοπρωτόγονα κανόνια. Πίσω τουςστέκονταν τέσσερα μέλη της φρουράςτης πόλης, με αναμμένους πυρσούςέτοιμους πάνω από τα φιτίλια. Πάνωστον τοίχο ήταν στημένοι φρουροί μεπέτσινα κράνη και θώρακες, οπλισμένοιμε τόξα και δόρατα. Οι σιδερένιες αιχμέςτους γυάλιζαν στις σκιές.

Ο Γιουλόμπου έκανε μπροστά,αγέρωχος με το νέο σεβασμό που είχεκερδίσει στις πατριές. «Ανοίξτε ναπεράσουν οι πανίσχυροι άνθρωποι τουουρανού που καταδέχτηκαν νασυνομιλήσουν με τους πατριάρχες σας»,φώναξε προστακτικά.

«Χα! » αποκρίθηκε περιφρονητικά οεπικεφαλής των φρουρών. «Από πότε οιάνθρωποι του ουρανού απόκτησαν τοκουράγιο έστω κι ενός ξεκοιλιασμένουγιανγκούλου; »

«Πάντοτε διέθεταν το κουράγιο ενόςεξαγριωμέ- νου μακαβόλο»,ανταπάντησε ο Γ ιουλόμπου. Τοδάχτυλό του χάιδεψε την κόψη τουμαχαιριού του. «Αν γυρεύεις απόδειξη,σκέψου μονάχα ποιος τόλμησε νακλείσει τους Αρχαίους στο κλουβί τουβουνού τούς».

Ο πολεμιστής γρύλισε κάτινευριασμένα, συγκέντρωσε την

ψυχραιμία του και δήλωσε δυνατά.«Μπορείτε να περάσετε, τότε, και θαείστε ασφαλής όσο θα ισχύει η ειρήνηανάμεσά μας».

«Τέρμα τα χαζολογήματα», γάβγισε οΒαν Ράιν. «Ή περνάμε ή αρπάζουμε ταπαλούκια που ’χέτε για όπλα και σας ταχώνουμε εκεί που σπάνια χώνονταιτυχαία». Η Τζόις απέφυγε να τομεταφράσει. Ο Νίκυ είχε τόσαπροτερήματα, φτάνει μόνο να μην έλεγετέτοιες προστυχιές! Αλλά είχε περάσειδύσκολα χρόνια, ο δύστυχος. Δεν είχεβρεθεί κανένας να τον πάρει από το χέρικαι... Δίχως τον παραμικρό δισταγμό, οΒαν Ράιν ξεκίνησε και συνέχισε τοδρόμο του, περνώντας ανάμεσα από τα

κανόνια.

Το μονοπάτι κατέληγε σε ένα φαρδύπλάτωμα μπροστά από τα τείχη της

πόλης. Και άλλες μπούκες κανονιώντους σημάδευαν από τα περάσματα.

Καμιά εικοσαριά πολεμιστές έκαναν τιςβόλτες τους πάνω

κάτω με περισσότερη πειθαρχία απ’ ό, τισυναντούσε κανείς στις Ορδές. Τα μάτιατης Τζόις έπεσαν στις τρεις μορφές πουπερίμεναν στην πύλη. Φορούσαν λιτούςλευκούς μανδύες και το τρίχωμά τουςήταν γκρι-ζαρισμένο από τα χρόνια.Αλλά τα μάτια τους κοιτούσαν αγέρωχατους νεοφερμένους.

Η Τζόις δίστασε. «Ξέρεις... αυτός είναιο αρχιγραφέας—»> άρχισε να λέει.

«Δε θέλω συστάσεις με τουςγραμματείς και το κατώτεροπροσωπικό», την έκοψε ο Βαν Ράιν. «Θαπάμε κατευθείαν στο μεγάλο αφεντικό».

Η Τζόις σάλιωσε τα χείλη της καιμετέφρασε. «Ο αρχηγός των ανθρώπωντου ουρανού απαιτεί άμεσεςδιαπραγματεύσεις».

«Ας γίνει κι έτσι», αποκρίθηκε οΑρχαίος με άχρωμη φωνή. «Αλλάπρέπει ν’ αφήσετε τα όπλα σας εδώ».

Ο Νυαρόνγκα γύμνωσε απειλητικά ταδόντια του. «Δε γίνεται διαφορετικά»,του θύμισε η Τζόις. «Ξέρεις το ίδιο καλάόπως κι εγώ ότι, με το νόμο τωνπατέρων, κανένας εκτός από τουςΑρχαίους και τους πολεμιστές πουγεννήθηκαν στην πόλη δεν μπορεί ναπεράσει την πύλη με τα όπλα του». Ήδηη θήκη του πιστολιού της, όπως και τουΒαν Ράιν, ήταν άδεια.

Η Τζόις μπορούσε σχεδόν να νιώσειτην απόγνωση να πλακώνει τις καρδιέςτων Ρακουλέλα, και θυμήθηκε τα όσαείχε πει ο Βαν Ράιν για τα ένστικτα. Οαφοπλισμός ενός τ’Κελανού ήταν κάτισαν συμβολικός ευνουχισμός. Οιπολεμιστές έδειξαν κουράγιο για τα

προσχήματα, πετώντας κάτω τα όπλατους και αφιππεύοντας για ν’ακολουθήσουν με αλύγιστο βήμα τονΒαν Ράιν. Αλλά η Τζόις πρόσεξε πως ταμάτια τους έπαιζαν ολόγυρα, σανπαγιδευμένων ζώων, μόλις πέρασαν τηνπύλη.

Η Πόλη του Κουσουλόνγκο ορθωνότανσε τετράγωνους κλιμακωτούς όγκους,μαύρη και πελώρια κάτω από τουςπυργίσκους της. Οι δρόμοι ήταν σανστενά φαράγγια που φιδογύριζανανάμεσα στα κτίσματα, γεμάτα ανέμουςκαι σφυροκοπήματα από τα εργαστήριατων σιδεράδων. Οι γνήσιοι κάτοικοί τηςπαραμέριζαν στο πέρασμα τωνβαρβάρων, μαζεύοντας τους μανδύες

τους με μια κίνηση σαν να ήθελαν ν’αποφύγουν την επαφή μαζί τους. Οι τρειςσύμβουλοι δεν έλεγαν λέξη- σιωπήέπεφτε παντού, καθώς βάδιζαν προς τηνκαρδιά τούτης της ακρόπολης, τόσο πουη Τζόις ένιωσε τη διάθεση ναστριγκλίσει.

Στο κέντρο της πόλης υψωνόταν ένατετράγωνο κτίσμα είκοσι μέτρα ψηλό,δίχως παράθυρα, με μοναδικά ανοίγματατην πόρτα και τις τρύπες εξαερισμού. Οιφρουροί σήκωσαν τα σπαθιά τους σεχαιρετισμό καθώς οι ιεράρχες τουςπερνούσαν από την είσοδο. Η Τζόιςάκουσε ένα σιγανό βογκητό φόβου πίσωτης. Οι Ροκουλέλα ακολούθησαν τουςανθρώπους στο εσωτερικό, αλλά μάλλον

ήταν πια άχρηστοι για οτιδήποτε. Τοφωτισμένο από πυρσούς σπηλαιώδεςεσωτερικό ήταν έξυπνα μελετημένο ναπροκαλεί τρόμο και δέος σ’ ένανκυνηγό.

Έξι λευκοντυμένοι γέροντες ήτανκαθισμένοι σε η-μικυκλικό βάθρο. Οτοίχος πίσω τους ήταν καλυμμένος μ’ένα μωσαϊκό, ζωηρό ακόμη και σε τούτοτο τρεμουλιαστό μισοσκόταδο, πουέδειχνε τον ήλιο σε στιγμή έκλαμψης. ΟΝυαρόνγκα ρούφηξε σφυριχτά τηνανάσα μέσα από τα δόντια του. Τομωσαϊκό ήταν μια υπενθύμιση τηςδύναμης των Αρχαίων. Είναι γεγονός,συλλογίστηκε η Τζόις, ότι οι άνθρωποιθα μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν

στο ρόλο τους, αλλά ήταν δύσκολο ναξεπεραστούν οι πανάρχαιες συνήθειες.

Οι οδηγοί τους κάθισαν και αυτοί. Οινεοφερμένοι παρέμειναν όρθιοι. Ησιωπή έγινε ακόμη πιο βαριά.

Η Τζόις ξεροκατάπιε κάμποσες φορέςκαι άρχισε. «Μιλώ για λογαριασμό τουΝίκολας Βαν Ράιν, πατριάρχη τωνανθρώπων του ουρανού και σύμμαχοτων φυλών της Ρακουλέλα. Ηρθαμε γιαν’ απαιτήσουμε δικαιοσύνη».

«Εδώ υπάρχει δικαιοσύνη»,αποκρίθηκε ο κοκαλιά-ρης γέρος στοκέντρο του βάθρου. «Εγώ ο Ολούμπα,

γιος του Ακούλο, Αρχαιογεννημένος,αρχηγός του συμβουλίου, μιλώ για τηνπόλη Κουσουλόνγκο. Γιατί σηκώσατεδόρυ εναντίον μας; »

«Χα! » έκανε σαρκαστικά ο Βαν Ράινμόλις του μετέφρασαν τα λόγια. «Ρώτακαλύτερα το γερο-ιπποπότα-μο γιατίεκείνοι άρχισαν πρώτοι τη φασαρία».

«Εννοείς το γερο-υποκριτή», διόρθωσεαυτόματα η Τζόις.

«Εννοώ αυτό που είπα. Έλα τώρα.Ξέρω πολύ καλά γιατί σκάρωσαν τηβρομοδουλειά, αλλά θέλω ν’ ακούσωπώς θα το δικαιολογήσει».

Η Τζόις μετέφρασε την ερώτηση. ΟΑκούλο μάζεψε τις κεραίες του, μιακίνηση που μαρτυρούσε σκεπτικισμό,και μουρμούρισε. «Αυτό είναι παράξενο.Ποτέ οι Αρχαίοι δεν έλαβαν μέρος σεδιαμάχες κάτω από τα βουνά. 'Οτανεπιτεθήκατε στους Σάνγκα, τουςπροσφέραμε καταφύγιο, αλλά αυτό είναιπαλιό έθιμο. Ευχαρίστως θαδιευθετήσουμε τη μεταξύ σας διένεξηκαι θα ρυθμίσουμε ένα δίκαιοδιακανονισμό, αλλά η διαφορά σας δεμας αφορά».

Η Τζόις πρόλαβε τον Βαν Ράινξεσπώντας με αγανάκτηση. «Ανατίναξαντους τοίχους μας. Ποιοι άλλοι εκτός απόσας θα μπορούσαν να τους διαθέσουν τα

μέσα; »

«Α, μάλιστα», έκανε ο Ακούλοχαϊδεύοντας τα μουστάκια του.«Καταλαβαίνω τον τρόπο της σκέψηςσου, θηλυκιά του ουρανού. Είναι πολύφυσικό. Λοιπόν, όπως σκοπεύει ναεξηγήσει τούτο το συμβούλιο, σεπερίπτωση που φτάσουν εδώ κι άλλοισυμπατριώτες σας και μαςκατηγορήσουν, είναι γεγονός ότιπουλάμε πυροτεχνήματα. Οι Σάνγκααγόρασαν μια μεγάλη ποσότητα απόμας. Δεν τους ρωτήσαμε γιατί. Κανέναςνόμος δεν καθορίζει πόσο πρέπει ν’αγοράζουν την κάθε φορά. Φαίνεται ότιοι ίδιοι άδειασαν από μέσα το μπαρούτιτους και το χρησιμοποίησαν εναντίον

σας».

«Τι είπε; » ρώτησε ο Βαν Ράιν.

Η Τζόις έκανε τη μετάφραση. ΟΝυαρόνγκα, με αρκετό κουράγιο μια καιοι Αρχαίοι τον άκουγαν, μουρμούρισε.«Σίγουρα οι πατριές των Σάνγκα θαυποστηρίξουν αυτό το παραμύθι. Έναψέμα είναι φτηνό αντίτιμο αν είναι ν’αποκτήσουν όπλα σαν τα δικά σας».«Για τι όπλα μιλάς; » παρενέβη έναςσύμβουλος.

«Για κείνα που είχαν στις αποθήκεςτους οι άνθρωποι του ουρανού και πουάρπαξαν οι Σάνγκα για να τα

χρησιμοποιήσουν ενάντια στην Ορδήμου», απάντησε τραχιά ο Νυαρόνγκα.Το στόμα του πήρε μια περιφρονητικήέκφραση. «Και ύστερα σου λένε για τηνουδετερότητα των Αρχαίων! »

«Μα... Όχι! » Ο Ακούλο έγειρεμπροστά και η φωνή του δεν ήταν πιατόσο ατάραχη. «Είναι αλήθεια ότι ηΠόλη του Κουσουλόνγκο δεν έκανετίποτα για ν’ αποθαρρύνει την επίθεσηστον καταυλισμό των ανθρώπων τουουρανού. Είναι αδύναμοι και δειλοί,νόμιμη λεία για τον καθέναν. Εξάλλου,προκαλούσαν αναταραχή ανάμεσα στιςφυλές, υπονομεύοντας τους τρόπουςτων προγόνων μας—»

«Χάρη στους οποίους πλούτισε η Πόλητου Κου-σουλόνγκο», τον διέκοψε ηΤζόις.

Ο Ακούλο την αγριοκοίταξε για μιαστιγμή αλλά συνέχισε απευθυνόμενοςστον Νυαρόνγκα: «Από την επιδρομήτους οι Σάνγκα απόκτησαν πλούσιαλάφυρα σε μέταλλα, θα φτιάξουν πολλάκαλά μαχαίρια. Αλλ’ αυτά δε θ’αυξήσουν τόσο τη δύναμή τους για ναεπιτεθούν ποτέ σε ξένα εδάφη δίχως νατους σπρώχνει η απόγνωση. Μας είχεαπασχολήσει κι εμάς αυτό τοενδεχόμενο και δε θέλαμε να συμβείποτέ κάτι τέτοιο. Εκείνο που απασχολείτους Αρχαίους είναι να διατηρηθεί ησωστή ισορροπία των πραγμάτων. Αν

φύγουν οι άνθρωποι του ουρανού πουτην έθεσαν σε κίνδυνο, η ισορροπία θαεπανέλθει. Λίγο μέταλλο παραπάνω σταχέρια της Ορδής Γιαγκόλα δε θ’ αλλάξειτα πράγματα. Οι άνθρωποι του ουρανούδε φαίνονταν να έχουν πολλά όπλα.εκτός από λίγα μικρά φορητά. Αυτά ταπήραν μαζί τους φεύγοντας Δεν υπήρχεκανένα οπλοστάσιο στο θόλο για να τοκάνουν δικό τους οι Σάνγκα. Οι φόβοισας είναι αβάσιμοι».

Η Τζόις τα μετέφραζε ψιθυριστά όλααυτά στο Βαν Ράιν. Εκείνος κούνησε τοκεφάλι του. «Εντάξει. Πες τους τώραεκείνα που σου είπα να πεις».

«Προχώρησα πολύ για να κάνω πίσω»,παραδέχτηκε η Τζόις μελαγχολική.«Όμως είχαμε όπλα! » φώναξε στουςΑρχαίους. «Και πολλά μάλιστα.Εκατοντάδες, κιβώτια ολόκληρα, πουδεν προλάβαμε να χρησιμοποιήσουμεπριν η επίθεση μας αναγκάσει ναφύγουμε».

Η σιωπή έπεσε βαριά στην αίθουσα. Οισύμβουλοι κοιτάχτηκαν με φρίκη. Οιφλόγες των πυρσών τρεμόπαιξαν, και οισκιές κυνηγούσαν η μια την άλλη στουςτοίχους ολόγυρα. Οι αρχηγοί Ροκουλέλαπαρακολουθούσαν τη σκηνή μεβλοσυρή ικανοποίηση, έχονταςαποκτήσει πάλι ένα μέρος από τοκουράγιο τους.

«Μα... μα... μα», τραύλισε τελικά οΑκούλο, «εσύ είπες —σε ρώτησα ο ίδιοςκάποτε— ότι δεν είχατε παρά μονάχαελάχιστα... »

«Φυσικά», αποκρίθηκε η Τζόις. «Δεθέλαμε να δείξουμε την αληθινή μαςδύναμη».

«Οι Σάνγκα δεν ανέφεραν τίποτατέτοιο».

«Και περιμένατε να σας το πούνε; » ΗΤζόις άφησε λίγο να το χωνέψουν καισυνέχισε. «Ούτε και θα βρείτε τα όπλααν ψάξετε στην όαση. Δεν αντιστάθηκανστην επίθεσή μας με πυροβόλα,

συνεπώς τα όπλα δε θα βρίσκονται εδώκοντά. Το πιο πιθανό είναι να ταμετέφεραν αμέσως στην περιοχή της Γιαγκόλα για να μοιραστούν αργότερα».

«Θα το δούμε αμέσως αυτό», γρύλισεκοφτά ένας άλλος Αρχαίος. «Φρουρός!» Ένας πολεμιστής μπήκε από τηνκαμάρα της εισόδου. «Φέρε τονεκπρόσωπο των φιλοξενούμενών μαςφυλών».

Ενώ περίμεναν, η Τζόις ενημέρωσε τονΒαν Ράιν για τα νεότερα που είχανειπωθεί. «Καλά πάμε ώς εδώ», σχολίασεο έμπορος. «Αλλά μετά έρχεται τοδύσκολο μέρος της υπόθεσης, αν και όχι

τόσο δύσκολο όσο να σου πάρει κανείςένα φιλάκι».

«Άκου λόγια! » έκανε η Τζόιςκοκκινίζοντας. «Είσαι εντελώςανυπόφορος».

«Αρκετά ανυπόφορος, ναι, όχιαπόλυτα... Α, η παράστασησυνεχίζεται».

Ένας λιπόσαρκος τ’Κελανός με τηφορεσιά των Σάνγκα μπήκε στηναίθουσα. Εκεί στάθηκε και δίπλωσε ταχέρια του στο στήθος, αγριοκοιτάζονταςτους Ροκουλέλα. «Αυτός είναι οΜασότου, γιος του Μπα-τούζι», τον

συνέστησε ο Ακούλο. Ύστερα έγειρεμπροστά με διαπεραστικό βλέμμα. «Οιάνθρωποι του ουρανού λένε ότι πήρατεπολλά τρομερά όπλα από τονκαταυλισμό τους. Είναι αλήθεια αυτό; »

Ο Μασότου σκίρτησε ξαφνιασμένος.«Ασφαλώς όχι! Δεν υπήρχε τίποτε άλλοεκτός από κείνο το άδειο πιστόλι πουσας έδειξα όταν κατεβήκατε την αυγή».

«Ώστε οι Αρχαίοι ήταν πραγματικάσυνεννοημένοι με τους Σάνγκα»,γρύλισε ένας τ’ Κελανός από την ομάδατου Βαν Ράιν.

Ύστερα από ένα σύντομο σάστισμα, ο

Ακούλο ξαναβρήκε την ψυχραιμία τουκαι δήλωσε με παγερή φωνή. «Πολύκαλά. Γιατί να το αρνιόμαστε τελικά; ΗΠόλη του Κουσουλόνγκο επιδιώκει τοκαλό όλου του κόσμου, που είναι και τοδικό της καλό. Και τούτοι οι πονηροίξένοι έφερναν καινούριες συνήθειες πουανέτρεπαν τις παλιές. Μήπως δε σαςέκαναν σκόπιμα πιο μαλακούςπροετοιμάζοντας την εισβολή των δικώντους; Για ποιον άλλο λόγο περιφέροντανεδώ κι εκεί στα εδάφη σας; Τι άλλομπορεί να είχαν κατά νου;

Ναι, τούτο το συμβούλιο παρότρυνετους Σάνγκα να τους εξοντώσουν όπωςτους αξίζει».

Αν κάι οι χτύποι της καρδιάς τηςσχεδόν σκέπαζαν τα λόγια της, η Τζόιςκατάφερε να μεταφράσει αυτά τα λόγιαστον Βαν Ράιν. Τα χείλη του εμπόρουσφίχτηκαν. «Ώστε τώρα το ομολογούνκαι μπροστά μας», μουρμούρισε.«Ωστόσο πρέπει να έχουν έτοιμο κάποιοπαραμύθι για να το σερβίρουν στουςΓήινους που μπορεί να έρθουν και νατους πείσουν να μην ξα-ναπατήσουν τοπόδι τους εδώ. Είναι φως φανάρι ότι δεσκοπεύουν να μας αφήσουν νακατέβουμε ζωντανοί από τούτο τοβουνό, βγάζοντάς τους ψεύτεςαργότερα». Αλλά δεν της είπε τίποτα γιανα το μεταφράσει εκείνη στουςιθαγενείς.

Ο Ακούλο έστρεψε το δάχτυλό τουπρος τον Μασό-του. «Ισχυρίζεσαι,λοιπόν, ότι οι άνθρωποι του ουρανούείναι ψεύτες και ότι δε βρήκατεοπλοστάσιο; »

«Ναι». Ο Σάνγκα κοίταξε κατάματα τονΝυαρόν-γκα. «Α, οι δικοί σαςανησυχούσαν μήπως χρησιμοποιήσουμεόλη αυτή τη δύναμη για να πάρουμε ταεδάφη σας», συμπέρανε σωστά.«Λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε.Μπορείτε ν’ αναχωρήσετε ειρηνικά καινα μας αφήσετε να τελειώσουμε τοξεκαθάρισμα των ξένων».

« Δε φοβηθήκαμε ποτέ», τον διόρθωσε

ο Νυαρόν-γκα. Παρ’ όλα αυτά, η ματιάπου έριξε προς τους Γήι-νουςμαρτυρούσε αμφιβολία.

Ένας από τους Αρχαίους στο βάθροανασάλεψε ανυπόμονα. «Αρκετά μ’αυτή την ιστορία», είπε. «Ήδη είδαμεμια ακόμη απόδειξη των προβλημάτωνπου μας δημιουργούν οι άνθρωποι τουουρανού, φωνάξτε τους φρουρούς νατους σκοτώσουν. Ας γίνει ειρήνη μεταξύτων Σάνγκα και όλων των Ροκουλέλα.Στείλτε τους όλους σπίτια τους κι αςτελειώνουμε».

Η Τζόις τέλειωσε τη βιαστική τηςμετάφραση τη στιγμή που ο Ακούλο

άνοιγε το στόμα του. «Κολοβακτηρίδιακαι γραφειοκράτες! » ξέσπασε ο ΒανΡάιν.

«Μη βιάζεσαι τόσο, φιλαράκο».Απλώνοντας το χέρι του κάτω από τηνεξάρτυση για την ανακύκλωση του αέρατράβηξε το κρυμμένο ενεργειακό τουπιστόλι. «Παρακαλώ, ακίνητοι όλοι».

Κανένας τ’Κελανός δε σάλεψε, ούτεέβγαλε τσιμουδιά. Ο Βαν Ράινπισωπάτησε προς τον τοίχο απ’ όπουμπορούσε να καλύπτει και την πόρτα.«Και τώρα, ας κουβεντιάσουμε πιοφιλικά», χαμογέλασε.

«Ο νόμος παραβιάστηκε», τραύλισε οΑκούλο.

«Όπως και η μεταξύ μας συμφωνίαασυλίας που μας υποσχέθηκες», τουπέταξε η Τζόις, αν και κανένας σ’ αυτότον πλανήτη δε θεωρούσε τηνκαταπάτηση των όρκων σαν κάτισοβαρότερο από απλό παράπτωμα. Απόμέσα της κόντευε να λιποθυμήσει απόανακούφιση. Όχι ότι το όπλο έλυνεπολλά προβλήματα. Δε θα ’ταν αρκετόγια να τους βγάλει από μια πόλη γεμάτητοξότες και λογχοφόρους, αλλά...

«Ησυχία! » βρυχήθηκε ο Βαν Ράιν, καιη φωνή του αντιλάλησε από τον ένα

πέτρινο τοίχο στον άλλο. Δυο φρουροίχίμηξαν μέσα, αλλά κοκάλωσαν απότομααντικρίζοντας το όπλο.

«Ελάτε κι εσείς στο πάρτι μας», τουςέγνεψε ο Βαν Ράιν. «Έχουμε άνεσηχώρου και μπόλικες ενεργειακέςφορτίσεις για τον καθένα». Γυρίζονταςπρος την Τζόις είπε πιο σιγά. «Ωραία,τώρα θα δούμε κατά πόσο έχουμεαρκετό νιονιό για να μην καταλήξουμεήρωες. Πες τους ότι ο Νίκολας Βαν Ράινέχει κάτι να τους πει, και μετάφραζεκαθώς θα μιλάω».

Με την ψυχή στο στόμα, η Τζόιςμετέφρασε το μήνυμα. Τα τιγρίσια

κορμιά μπροστά της δε χαλάρωσαν παράελάχιστα. Οι Ακούλο, Νυαρόνγκα καιΜασότου έγνεψαν καταφατικά. «Αςακούσουμε τι έχει να μας πει», είπε οΑρχαίος. «Πάντοτε υπάρχει καιρός γιαμάχη μετά».

«Λαμπρά». Ο γιγάντιος όγκος του ΒανΡάιν έκανε ένα βήμα μπροστά. Η κάνητου όπλου του έκανε μια ρητορικήκίνηση ολόγυρα. «Πρώτα, θα ’πρεπε ναξέρετε ότι εγώ προκάλεσα όλον αυτό τοσαματά κυρίως για να μπορέσουμε ναμιλήσουμε. Έτσι κι ερχόμουνα εδώμόνος, θα μου ρίχνατε ό, τι μυτερέςπέτρες διαθέτετε κι αυτό δε θα ωφελούσεκανέναν μας. Συμπέρασμα: έπρεπε ναέρθω με παρέα. Ο Νυαρόνγκα μπορεί να

σας πει ότι ξέρω να πολεμάω σαναπλήρωτος πιστωτής αν χρειαστεί. Αλλάίσως δε θα χρειαστεί τούτη τη φορά, ε; »

Η Τζόις μετέφρασε πρόταση μεπρόταση ύστερα περίμενε ενώ οι αρχηγοίτων Γκάνγκου επιβεβαίωναν ότι οιάνθρωποι ήταν σκληρά καρύδια. Ο ΒανΡάιν εκμεταλλεύτηκε τη γενικήκατάπληξη για να ξεκινήσει με γοργήλεκτική επίθεση.

«Η κατάσταση έχει τώρα ως εξής.Υποθέστε ότι οι Σάνγκα λένε ψέματα κιότι έχουν πραγματικά βάλει στο χέρι έναμοντέρνο οπλοστάσιο. Μπορεί ν’αποκτήσουν τόση δύναμη που ακόμη κι

αυτή η πόλη να γίνει πελάτης τους αντίγια πρώτη μεταξύ ίσων όπως πρώτα.Νιε; Για να μη συμβεί κάτι τέτοιο,χρειάζεται μια κοινή συμφωνία μεταξύτων Αρχαίων, των Ροκου-λέλα κι εμάςτων ανθρώπων που μπορούμε ναφέρουμε ισχυρότερα όπλα νασταματήσουν τους Γιαγκόλα ότανφτάσει το σκάφος σωτηρίας».

«Μα δεν έχουμε καθόλου τέτοια όπλα»,επέμεινε ο Μασότου.

«Αυτό το λες εσύ», αποκρίθηκε ηΤζόις. Είχε αρχίσει να μπαίνει κάπως στονόημα του παιχνιδιού του Βαν Ράιν.«Εσείς, Αρχαίοι, κι εσείς, Ροκουλέλα,

τολμάτε να δεχτείτε το λόγο του σ’ ένατόσο σοβαρό θέμα; »

Ενώ η αναποφασιστικότητα ήτανφανερή στο βάθρο, ο Βαν Ράιν συνέχισε.«Τώρα, ας πάρουμε την άλλη εκδοχή κιας υποθέσουμε ότι είμαι ψεύτης και ότιποτέ δεν υπήρχαν τέτοια όπλα. Στηνπερίπτωση αυτή οι Σάνγκα και οιΑρχαίοι πρέπει να συνεχίσουν τησυνεργασία τους. Αυτό γιατί κάποιοπαραμύθι για την καταστροφή τουθόλου πρέπει να σερβιριστεί στουςανθρώπους που θα έρθουν με το σκάφοςαπό τη δική μου γη. Όλοι, εκτός απόμένα και τούτη την ωραία κουκλίτσα απόδω, μπόρεσαν να ξεφύγουν. Έτσι θαγίνει γνωστό ότι οι Σάνγκα έκαναν τη

δουλειά. Οι δικοί μας θα θυμώσουνφοβερά που έχασαν μια τέτοια ευκαιρίακέρδους που την προετοίμαζαν τόσοκαιρό, θα κατηγορήσουν τους Αρχαίουςότι χρησιμοποίησαν τους Σάνγκα γιαπιόνια τους. Έτσι μπορεί να κάνουν όλοτούτο το βουνό μπάζα κατεδάφισης,εκτός αν έχει μαγειρευτεί εκ τωνπροτέρων ένα καλό παραμύθι που οιΣάνγκα να επιβεβαιώνουν απόλυτα καιπου ν’ απαλλάσσει τους Αρχαίους.Σωστά; Για. Λοιπόν, για χρόνια μετά, οιΣάνγκα —και μαζί τους όλοι οιΓιαγκόλα— πρέπει να διατηρούν στενέςσχέσεις με την Πόλη τουΚουσουλόνγκο. Δε θα δεχτούν βέβαιατην όλη ευθύνη δίχως κάποια ανταμοιβή,δε νομίζετε; Και ελόγου σας,

Ροκουλέλα, πόσο αμερόληπτοι νομίζετεότι θα είναι τότε οι Αρχαίοι απέναντισας; Πόσο ακριβοδίκαιοι μπορεί να είναιόταν οι Σάνγκα θα τους εκβιάζουν;Χρειάζεστε τους ανθρώπους για να πετύ-χετε την ισορροπία».

«Αυτό είναι αλήθεια! » φώναξε άγρια οΓιουλόμπου. Αλλά η Τζόιςπαρακολουθούσε τον Νυαρόνγκα.

Ο αρχηγός το συλλογίστηκε γιακάμποσες στιγμές, ανταλλάσσονταςματιές με τους συντρόφους του. Ύστεραείπε. «Ναι, μπορεί να ’ναι κι έτσι.Οπωσδήποτε, κανένας δε θέλει ν’αδικηθεί όταν θα φέρει εδώ τις διαφορές

του για διαιτησία. Εξάλλου, μπορεί ναέρθουν κακές χρονιές στη γη της ΟρδήςΓιαγκόλα, οπότε θα πρέπει ναμεταναστέψει σε άλλες περιοχές... καιτότε μια αποτυχία στην πρόβλεψη μιαςαναλαμπής του ήλιου θ’ αδυνάτιζεολάκερη τη γη μας απέναντι σε ξένηεισβολή».

Η σιγή που έπεσε δεν έλεγε νατελειώσει. Το μικρόφωνο του κράνουςτης Τζόις έπιανε μονάχα το τριζο-βόληματων πυρσών και τα βογκητά του ανέμουέξω από την πόρτα. Ο Ακούλο κοίταξε τοστόμιο του όπλου του Βαν Ράιν δίχως νασαλεύει οΰτε τρίχα. Τελικά είπε:«Σπέρνεις με μεγάλη τέχνη τη διχόνοιαμεταξύ μας, ξένε. Νομίζεις ότι μπορούμε

να επιτρέψουμε σ’ εσένα, ένα τόσοεπικίνδυνο άτομο, ή σε τούτους τουςαρχηγούς των πατριών που Κατάφερεςτώρα να κάνεις συμμάχους σου, ναφύγετε από δω ζωντανοί; »

«Για», αποκρίθηκε ατάραχα ο Βαν Ράινμέσω της Τζόις. «Γιατί δεν το έκανα μεσκοπό να δημιουργήσω προβλήματα,αλλά για ν’ αποδείξω προς μεγάλο σαςόφελος ότι δεν μπορείτε να εμπιστεύεστεο ένας τον άλλο και ότι χρειάζεστε τουςανθρώπους για να διατηρείται η τάξη.Βλέπεις, με τους ανθρώπους και τα όπλατους κοντά —έτσι που ενδιαφέρονται γιανα διατηρηθεί η ειρήνη ανάμεσα στιςφυλές και τις ορδές— μερικοί Γ ιαγκόλαμε λίγα όπλα δεν μπορούν να

καταφέρουν τίποτα. Ακόμη κι αν δενυπάρχουν τα όπλα, η πόλη δε θα έχειλόγους αναγκαστικής συνεργασίας μετους Γ ιαγκόλα αν οι άνθρωποιεπιστρέψουν ειρηνικά και δε ζητήσουνεκδίκηση για το θόλο τους. Έτσι, όπωςκαι να ’χει, θ’ αποκατασταθεί ηισορροπία ανάμεσα στους κυνηγούς καιτην πόλη».

«Όμως γιατί οι άνθρωποι του ουρανούθέλουν να εγκατασταθούν εδώ; »παρατήρησε καχύποπτα ο Ακούλο.«Μήπως σκοπός σας είναι ναυποκαταστήσετε την Πόλη τουΚουσουλόνγκο στο δικαιωματικό ρόλοτης; Αλλά τότε θα πρέπει να σκοτώσετεπρώτα μέχρι και τον τελευταίο από μας

εδώ στο βουνό! »

«Δε χρειάζεται», τον διαβεβαίωσε ο ΒανΡάιν. «Τα κέρδη μας θα βγουν με άλλοτρόπο. Γ ια τα σχετικά στοιχεία ρώτησατην κοπελιά από δω καθώς ερχόμαστεκαι, πιστέψτε με, δεν ξέρετε πόσο ωραίατα λέει. Α... Τζόις... ανάλαβε εσύ από δωκαι πέρα. Δεν είμαι σίγουρος πώς να τουςμεταδώσω την ιδέα ότι είναι μάλλονάσχετοι στα θέματα χημείας».

Το στόμα της Τζόις κρέμασε μιασπιθαμή. «Νικ... θες να πεις ότι βρήκεςλύση; »

«Για, για, για». Έτριψε τα χέρια του

λάμποντας από ικανοποίηση. «Τασκέφτηκα φίνα. Κάπως έτσι: Η εταιρίαμου θ’ αναλάβει δράση στον τ’Κέλα.Φυσικά, εσείς της Εσπεράντσα θα μαςβοηθήσετε να το ξεκινήσουμε, αλλά μετάμπορείτε να πάτε να ξοδέψετε τα λεφτάσας σε κάποιον άλλο πλανήτη που πάεικατά διαβόλου... ενώ ο Νίκολας Βαν Ράινθ’ αρμέγει λεφτά από τούτον εδώ».

«Τι... τι σκέφτεσαι; »

«Κοίτα, θέλω το κρασί κούνγκοϋ, αλλάδε θα ’λεγα όχι και για το εμπόριο τωνγουναρικών. Θα μ’ εφοδιάζουν σχετικάοι απανταχού φυλές. Σε αντάλλαγμα, θατους πουλάω αμμωνία και νιτρικά άλατα

από τις εγκαταστάσεις αζωτοδέσμευσηςπου θα φτιάξουμε. Θα τα χρειαστούν γιανα εμπλουτίσουν τα εδάφη τους, και ν’αυξήσουν την παραγωγή τους ώστε ναμπορούν ν’ αγοράσουν ακόμηπερισσότερη αμμωνία και νιτρικά.Εξάλλου θα τα χρειαστούν για νακαλλιεργήσουν τα βακτηρίδιααζωτοδέσμευσης με τον τρόπο που θατους διδάξετε εσείς. Βέβαια, όλα αυτά θατα κάνουν ουσιαστικά για να τουςπερισσέψουν λεφτά ώστε ν’ αγοράσουνμαραφέτια της σύγχρονης τεχνολογίας.Ιδίως όπλα. Κανένας με κυνηγετικάένστικτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στονπειρασμό της αγοράς όπλων θα δεχτείακόμη να γίνει και λίγο αγρότηςπροκειμένου να τ’ αγοράσει. Και βέβαια

οι αντιπρόσωποί μου θα τους πουλάνεεργαλεία και μηχανές που θα τουςκάνουν σιγά σιγά πιο πολιτισμένους,όπως ακριβώς τους θέλετε. Απ’ όλααυτά, η εταιρία μου Μπαχαρικών καιΠοτών θα βγάλει ένα αρκετά καλόκέρδος».

«Μα δεν ήρθαμε να τουςεκμεταλλευτούμε! »

Ο Βαν Ράιν γέλασε σιγανά και σήκωσετο χέρι να στρίψει το μουστάκι του,αλλά χτύπησε στο κράνος. Έκανε μιαγκριμάτσα και αποκρίθηκε. «Μπορείαυτό να ισχύει για σας τουςΕσπεραντσανούς, αλλά σίγουρα δεν

ισχύει για μένα. Και, δεν το βλέπεις ότιαυτό είναι κάτι που οι φυλές μπορούν νατο καταλάβουν; Η φιλανθρωπία είναιξένη στα ένστικτά τους, αλλά όχι και τοκέρδος. Δεν ξέρεις πόσο θα χαρούν ότανμας γδάρουν στην τιμή του κρασιού.Τέρμα πια το σνομπάρισμα και οικαχυποψίες προς τους ανθρώπους...όταν καταλάβουν ότι οι άνθρωποι ήρθανεδώ κυνηγώντας το χρήμα; Τοκατάλαβες τώρα; »

Η Τζόις έγνεψε καταφατικά,μισοζαβλακωμένη. Δε θα τους άρεσεαυτή η εξέλιξη στην Εσπεράντσα. Απότο υψηλό ηθικό βάθρο της ηΚοινοπολιτεία της έβλεπε μεπεριφρόνηση την Πολεσοτεχνική

Ένωση. Αλλά δεν ήταν και πολύφανατικοί στο όλο θέμα, και αν αυτόςήταν ο μόνος τρόπος για να γίνει ηδουλειά... «Για στάσου! » του φώναξεξαφνικά. «Είναι και οι Αρχαίοι στη μέση.Πώς θα τους εξευμενίσεις αυτούς; Ηεισαγωγή τόσων καινούριων στοιχείωνστο σύστημα θα καταστρέψει τη βάσητης όλης οικονομίας τους».

«Α, το είχα ήδη σκεφτεί αυτό. θαχρειαστούμε πολλούς ντόπιουςαντιπροσώπους και υπαλλήλους, έξυπναπαιδιά που να ξέρουν να κρατάνεστοιχεία, να μπορούν να επεκτείνουν τιςαγορές μας και τα σχετικά. Αυτό θαδώσει διέξοδο σε πολλούς νεαρούςΑρχαίους... τι γελοία έκφραση κι αυτή!

Όσο για τους υπόλοιπους... η διατήρησητης δύναμης και της αξιοπρέπειας τηςπόλης σαν κάτι το ξεχωριστό είναι κιαυτό μέσα στις δυνατότητές μας. Μηνξεχνάς ότι πρέπει ν’ ανοιχτούνπετρελαιοπηγές και να κατασκευαστούνεργοστάσια ηλεκτρόλυσης. Τα τελευταίαθα πουλάνε υδρογόνο στα εργοστάσιααμμωνίας, και οι εγκαταστάσεις καύσηςπετρελαίου θα μπορούν να πουλάνεηλεκτρική ενέργεια. Λοιπόν, εγώ θαφτιάξω όλα αυτά τα εργοστάσια και μετάθα τ’ αναθέσω στους Αρχαίους να ταδιευθύνουν. Αργότερα θα μπορέσουν καινα τ’ αγοράσουν με μακροπρόθεσμηυποθήκευση. Έτσι μια επικερδής καιζωτική δουλειά θα τους βολέψειθαυμάσια, νιε; » Κοντοστάθηκα

κοιτάζοντας σκεφτικά σε μια σκοτεινήγωνιά. «Λες να μπορέσω να τους πάρωένα είκοσι τοις εκατό ανατοκιζόμενοεπιτόκιο ή θ’ αναγκαστώ να συμβιβαστώσ’ένα δεκαπέντε; »

Η Τζόις λίγο έλειψε να πνιγεί, καιχρειάστηκε κάμ-πόση ώρα πριν μπορέσειν’ αρχίσει την προσπάθεια τηςμετάφρασης όλων αυτών στη γλώσσατου Κου-σουλόνγκα.

Κατά το ηλιοβασίλεμα πήραν τονκατηφορικό δρόμο του γυρισμού από τοβουνό, μ’ επευφημίες να τουςκατευοδώνουν και φωτιές νατρεμοφέγγουν χαμηλά περιμένοντας να

τους καλοσωρίσουν. Κατά κάποιοπερίεργο τρόπο, το τοπίο φαινόταν τώραστην Τζόις φωτεινότερο από πριν. Καιυπήρχε ομορφιά στην απέραντη πεδιάδατης δύσης, όπου ένας ελεύθερος λαόςπεριπλανιόταν εκεί όσο το λαχταρούσε ηκαρδιά του. Οι επόμενες λίγες βδομάδεςαναμονής για το αστρόπλοιο δε θα ήτανκαι τόσο δυσάρεστες, συμπέρανε. Εδώπου τα λέμε, θα ήταν ιδιαίτεραευχάριστες.

«Ένα άλλο πλεονέκτημα», της έλεγε οΒαν Ράιν αυτάρεσκα, «είναι ότι ηδημιουργία μιας εμπορικής επιχείρησηςμε κέρδη για όλους είναι και ηασφαλέστερη εγγύηση ότι η δουλειά θασυνεχιστεί γι’ αρκετό χρόνο ώστε να

εξασφαλιστεί η σωτηρία του πλανήτη.Νόμιζες ότι η κυβέρνησή σου θαμπορούσε να τα καταφέρει; Χα! Οικυβερνήσεις είναι εφήμερες σανχιονονιφάδες. Μια αλλαγή στηνιδεολογία ή την πολιτική, και... πουφ!...πάει η δουλειά σας. Αλλά στην ιδιωτικήδράση, όπου ο κάθε ενδιαφερόμενοςείναι χρήσιμος για το εισόδημα τουάλλου, υπάρχει σταθερότητα. Οιπολιτικές πάνε κι έρχονται, αλλά ηπλεονεξία παραμένει αιώνια».

«Α, όχι, δεν μπορεί να ’ναι έτσι»,διαμαρτυρήθηκε εκείνη.

«Λοιπόν, θα έχουμε όλο το χρόνο στο

όχημα να το κουβεντιάσουμε αυτό καιπολλά άλλα», αποκρίθηκε ο Βαν Ράιν.«Νομίζω ότι μπορώ ν’ αυτοσχεδιάσωέναν αποστακτήρα για να βγάλουμε λίγοοινόπνευμα από το κούνγκου. Μετά θατου προσθέσουμε φρουτοχυμό και θαφτιάξουμε κάποιο κρασί για νασυνοδεύουμε το φαγητό μας σανάνθρωποι, πανάθεμά με».

«Εγώ... δεν πρέπει, Νίκυ... δηλαδή, οιδυο μας μόνοι... »

«Μονάχα μια φορά είν’ τα νιάτα, θες ναπεις ότι χρειάζεσαι ένα φτωχό γεράκο σανελόγου μου για να σε μάθει τι σημαίνει ναείσαι νέα; » Ο Βαν Ράιν μόλις και μετά

βίας μπόρεσε να κρύψει ένα πονηρόχαμόγελο. «Εντάξει, εγώ δεν έχω καμίααντίρρηση».

Η Τζόις χαμήλωσε τα μάτια της,κοκκινίζοντας. Έπρεπε να έχει τα μάτιατης τέσσερα μαζί του μέχρι που να έφτανετο αστρόπλοιο, σκέφτηκε. Αλλά, τώραπου το συλλογιζόταν, καλά θα έκανε ναπροσέχει και τον εαυτό της.

Βέβαια, αν τύχαινε κάποια στιγμή ναχαλαρώσει λίγο την προσοχή της... Στοκάτω κάτω, ο Νικ ήταν ένα πολύενδιαφέρον άτομο...

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΚΟΡ ΗΑΠΟΙΚΙΑ

Λη Μπράκετ

Φίλιπ Ντικ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ

ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣΦρέντρικ Μπράουν ΗΑΡΕΝΑ

Κλίφφορντ Σάιμακ ΤΟΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟΠόουλ ΆντερσονΖΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο δρόμος για τ* άστρα είναι

ο δρόμος της ΜεγάληςΠεριπέτειας. Κάπου στοσύμπαν, την κάθε στιγμή πουπερνάει, πολιτισμοί καικόσμοι γεννιούνται, ζουνμέρες δόξας ή πεθαίνουν.Κάπου, την κάθε στιγμή,συμβαίνει κάτι τοσυγκλονιστικό, τοσυναρπαστικό, τοαπίστευτο...

Μια κοσμική φαντασμαγορία!

Αγωνιστείτε στην αρένα όπουκρίνεται η ίδια η ύπαρξη δύοπολιτισμών και βαδίστε γιαλίγο στο μοιραίο δρόμο προςμια χαμένη πόλη του Αρη.Νιώστε τον πολύμορφοτρόμο που αγκαλιάζει ένανκόσμο και ζήστε τη βίαιηεπαφή με την ξένη λογικήτων πλασμάτων ενός άλλου.Και αν σας απογοητεύει ησκέψη ότι όλ’ αυτά θαπαραμείνουν ένα άπιαστο,φανταστικό όνειρο...

Θα βρείτε κάπου την ελπίδαότι ίσως η ίδια η πόρτα τουσπιτιού σας γίνει κάποτε ηπύλη προς τ’ άστρα και τηΜεγάλη Περιπέτεια!