ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΒΙΒΛΙΟ 12ο

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ:

ΒΙΒΛΙΟ 1ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟΥΣΚΟΣΜΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ 2ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ 3ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΒΙΒΛΙΟ 4ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣΒΙΒΛΙΟ 5ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟΜΕΤΑΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟ 6ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ 7ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ8ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΒΙΒΛΙΟ 9ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣΑΠΟ ΟΝΕΙΡΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ 10ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ

ΒΙΒΛΙΟ 11ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΕΓΕΛΙΟ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΗΡΩΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - ΠΡΟΛΟΓΟΣΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ «ΚΑΡΕΛ»

ΑΠΟ ΤΗΝ WORLD SCIENCE FICTIONASSOCIATION

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΡΟΡΑ

Σειρά ΕπιστημονικήΦαντασία

Co pyr ight (y για την ελληνικήγλώσσα σε όλο τον κόσμο: 1989,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΡΟΡΑ, Ν. Ράπτης - Θ.Ιγνατίου Ο. Ε., Μαυρομιχάλη 11,Αθήνα, Τ. Κ. 106 79, Τηλ. 36. 01.395, 36. 35. 025

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος.....................................................................1

Κάθριν Λ. Μουρ:

Χέλσγκαρντ.................................. 11

Χένρυ Κάτνερ: Το Κάστρο τουΣκότους................ 77

Αντρέ Νόρτον: Οι Φρύνοι τουΓκρίμμερντέηλ......129

Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ: Ο Λαός τουΣκοταδιού.....219

Γκάλαντ Έλφλκντσον: ΠράξηΠίστης....................255

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η υποκρισία του πολιτισμού μας,ανθρωπάκο!

Κάποτε μου ήρθε μια ειδοποίηση απότην εφορία: «Αν εντός της τακτήςπροθεσμίας (δέκα μέρες) δεν εξοφλήσετετο χρέος σας θα προβώμεν εις κα-τάσχεσιν της περιουσίας σας». Το χρέοςμου ήταν 13, 50 (δεκατρείς και πενήντα).Το πλήρωσα και εξακολουθώ να έχω τηνπεριουσία μου (μείον 13, 50).

Όλα σύμφωνα με το νόμο, ανθρωπάκο.

Τούτες τις μέρες κάποιοικαταχράστηκαν κάμποσες δεκάδεςδισεκατομμύρια από μια τράπεζα. Τιέγινε; Ορίστηκε εξεταστική επιτροπή της

Βουλής. Τούτες τις μέρες δραπέτευσεμυστηριωδώς ένας μεγαλολαθρέμποροςναρκωτικών. Τι έγινε; Διατάχτηκε ένορκηδιοικητική εξέταση. Vive la — όπως θα’λεγε και ένας ξενόγλωσσος λάτρης τηςλογοκρισίας.

Όλα σύμφωνα με το νόμο, ανθρωπάκο.

Και εκείνη η ρημάδα η δικαιοσύνη,ανθρωπάκο;

Μα — η δικαιοσύνη είναι μονάχα γιατο άτομο, ενώ ο νόμος είναι για τηνκοινωνία.

Κόψε τα δέντρα για χάρη του δάσους,ανθρωπάκο.

Ποια κοινωνία, ανθρωπάκο; Δεν τηνέχω συναντήσει πουθενά. Έχωσυναντήσει μονάχα άντρες, γυναίκες καιπαιδιά, αλλά όλοι είχαν κάποιο όνομα.Κανένας δε λεγόταν κοινωνία. 'Οταν σεχτυπούν, ανθρωπάκο, ποιος πονάει;Χώρια που οι λαβωμένοι ήρωες δενπεριμένουν ουρά στο ΕΣΥ. Οι ήρωεςμπορεί να μη διαθέτουν αντιβιοτικά αλλάδιαθέτουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Θύμωσες;

Α, όχι βία, ανθρωπάκο! Όχι βία!Είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Τη βίαθα τη βρεις μονάχα στην ΗρωικήΦαντασία, μαζί με τη δικαιοσύνη,μουσειακά είδη και τα δύο.

Σε ποιο μουσείο σκουριάζει τογιαταγάνι σου, ανθρωπάκο; Πόσοπληρώνεις είσοδο για να σου επιτρέψουννα το δεις;

Αλλά ας μην προβληματιζόμαστε,ανθρωπάκο. Η Ηρωική Φαντασία, μεελάχιστες εξαιρέσεις, δεν αποβλέπει στονπροβληματισμό αλλά στην καθαρήψυχαγωγία ή —αν θέλετε— στηνεκτόνωση. Ιδίως στην τελευταία. Αυτόκάνω κι εγώ τώρα.

Βλέπετε, ζούμε σε μια πολιτισμένηεποχή. Και αν όλα γύρω μας μας πνίγουν— ε, ας πούμε ότι είναι από το νέφος.

Αλλά — ντρέπομαι, ανθρωπάκο.

Βαυκαλίζομαι με την ιδέα ότι η πένα είναιτο σπαθί μου. Ίσως να τηχρησιμοποιούσα καλύτερα για ναυπογράφω πλαστά τσεκ. Αλλά ποιος θαδεχόταν τα δικά μου τσεκ; Δεν έχω κανούτε μια δική μου τράπεζα. Μένω με τηνπένα, αλλ’ αναρωτιέμαι αν πρέπει ν’αρχίσω να μαθαίνω ξιφασκία. Καλή ηπένα, δε λέω, αλλά στο κάτω κάτω ηιστορία γράφτηκε με το σπαθί, όχι με τηνπένα. Χάρη σ’ αυτό μπορώ και γράφωτώρα ελληνικά αντί για τούρκικα.

Όμως τι τα θες; Ζούμε σε πολιτισμένεςεποχές, ανθρωπάκο. Εμείς τις φτιάξαμεκαι εμείς θα τις φάμε. Θυμίζουν σανό, ε;

Εδώ σου δίνω τη μουστάρδα για να

σκεπάσεις τη γεύση τους.

Ας ξεχαστούμε για λίγο, φίλεανθρωπάκο, με θρύλους για ήρωες καιαμαζόνες, για μάγους και τέρατα — καιγια μεγάλα σπαθιά που αστράφτουν στονήλιο. Ας ακούσουμε τους τροβαδούρουςτου ονείρου να μας μιλάνε για κόσμουςμαγικούς και για εξωτικέςαυτοκρατορίες, για ρωμαλέους τιμω-ρούς, για μεγάλα κατορθώματα και γιαπράξεις αντρείας.

Ας ξεχαστούμε με ήρωες πουπεθαίνουν για τις ηρωίδες, φίλε, όχι γιατην ηρωίνη. Το σπαθί σκοτώνει πιοκαθαρά από τη σύριγγα. Ας μεθύσουμεμε τους θρύλους. Σε καυτές ζούγκλες και

παγωμένους κάμπους σε τροπικέςερήμους κι αδάμαστα βουνά. Προσέχειςπόσο ωραία λέξη είναι το «αδάμαστος»;Αλλά σε ποιον από μας ταιριάζει πια; Σεποιο αδάμαστο άτι να καβαλήσει ο ήρωαςσήμερα, όταν υπάρχουν μονάχαυποζύγια; Σου κάνει εντύπωση η γεύσησανού στο καθετί; Ε, σαμάρι φοράμε,σανό τρώμε. Τι το αφύσικο;

Θα μου πείτε, μα μπορεί όλοι αυτοί οιήρωες και οι παρθένες, οι μάγοι και τατέρατα να είναι πιο αληθινά από μιαεξεταστική επιτροπή της Βουλής;

Ξέρετε να έχουν επιζήσει τίποταθρύλοι για εξεταστικές επιτροπές τηςΒουλής; Πόσοι τροβαδούροι λέτε να

τραγούδησαν για νόμους-πλαίσια καιεπερωτήσεις;

Όμως — υπήρξαν ποτέ τέτοιαπρόσωπα και καταστάσεις;

Ασφαλώς! Πώς θα μπορούσαν να μηνυπάρχουν; Οι θρύλοι είναι πιοπραγματικοί από όλους εμάς, τα«υπαρκτά» ανθρωπάκια. Οι θρύλοι θαεξακολουθήσουν να ζουν όταν τα δικάμας ονόματα δε θα υπάρχουν ούτε στααρχεία του δήμου. Αλλά ποιους θρύλουςθ’ αφήσουν πίσω τους η κοινωνία και οπολιτισμός μας; Θρύλους που αντί γιαονόματα έχουν ΕΚΑΜ;

Σαν γλυκό κρασί, απόσταγμα των

ονείρων μας, οι θρύλοι είναι το μόνοζωντανό πράγμα που αφήνουμε πίσω μας.Ναι, οι θρύλοι είναι πραγματικοί.

Εμείς είμαστε;

Γιώργος Μπαλάνος

ΧΕΛΣΓΚΑΡΝΤ

της Κάθριν Λ. Μουρ

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ βρίσκωγοητευτική αυτή την εικόνα — καιπροσπαθήστε να τη φανταστείτε, όχι σανλέξεις αλλά σαν εικόνα: Μια όμορφηαμαζόνα πάνω σ’ ένα άτι στην κορφήενός λόφου στο δειλινό... σε αναζήτησηενός μυστηριώδους θησαυρού... σ’ έναστοιχειωμένο κάστρο στο οποίο μπορείνα φτάσει κανείς μονάχα την ώρα πουβασιλεύει ο ήλιος...

Θα μου πείτε, μα μια τέτοια εικόνα δενέχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.Μην το λέτε. Είναι τα σύμβολα πίσω απότην εικόνα που με γοητεύουν και τασύμβολα μπορεί να υπάρχουν και με

άλλες, πιο σύγχρονες μορφές.

Η Τζάιρελ του Τζόιρυ είναι ένα τέτοιοσύμβολο, μια από τις δυο θρυλικέςμορφές της Ηρωικής Φαντασίας (η άλληείναι ο Νόρθγουεστ Σμιθ) που βγήκαναπό την πένα της Κάθριν Λουσίλ Μουρ.Και Τζάιρελ του Τζόιρυ υπάρχουν —σπάνια, ίσως— αλλά υπάρχουν καισήμερα. Θυμάστε εκείνη την κοπέλα πουπρόσφατα μαχαίρωσε τον επίδοξο βιαστήτης; Εγώ βέβαια, σαν νομοταγής καιφιλήσυχος πολίτης, φρίττω στην ιδέα τηςαυτοδικίας — αλλά είμαι σίγουρος ότι ηΤζάιρελ θα συμφωνούσε απόλυτα μαζίτης.

Τι κρίμα που ένα τυχαίο

κουζινομάχαιρο δεν είναι τόσο ρομαντικόόσο ένα σπαθί!

Γ. Μ.

Η Τζάιρελ του Τζόιρυ τραβώντας ταχαλινάρια του αλόγου της σταμάτησε στοφρύδι του λόφου και στάθηκε για λίγοστη σιγαλιά, αγναντεύοντας πέρα καιχαμηλά. Ώστε αυτό λοιπόν ήταν το Χέλ-σγκαρντ! Το είχε δει πολλές φορές με ταμάτια της φαντασίας της όπως τοαντίκριζε τώρα από τον ψηλό λόφο,λουσμένο στο κιτρινωπό φως τουδειλινού που μεταμόρφωνε την κάθελίμνη στο βαλτοτόπι σε αστραφτερόκαθρέφτη. Ο μακρύς υπερυψωμένοςδρόμος προς το κάστρο φιδογύριζε

στριμωγμένος ανάμεσα σε έλη καικαλαμιές ως την πύλη εκείνου τουσκυθρωπού και τρομακτικού οχυρού πουόρθωνε το μοναχικό όγκο του ανάμεσαστους επικίνδυνους βούρκους. Αυτό τοσυγκεκριμένο κάστρο στα βαλτοτόπια,που τώρα αντίκριζε από την κορφή τουλόφου στο δειλινό, στοίχειωνε τα όνειράτης εδώ και πολλές νύχτες.

«Μπορείς να το βρεις μονάχα σεηλιοβασίλεμα, μυλαίδη», της είχε πει οΓκυ του Γκάρλοτ, μ’ ένα μοχθηρόχαμόγελο ν’ ασχημαίνει το όμορφομελαχρινό πρόσωπό του.«Περιστοιχίζεται από καταχνιές κιερημιές και κάποια μαγεία πλανιέται

στους βάλτους γύρω από το Χέλσγκαρντ.Ναι, μαγεία — και χειρότερα πράγματα,αν οι θρύλοι λένε την αλήθεια. Η μόνηστιγμή που μπορείς να το βρεις είναι τοσούρουπο».

Καθισμένη τώρα στη σέλα του αλόγουτης εκεί στην κορφή του λόφου, θυμόταντο χαμόγελο που έπαιζε στα μαύρα μάτιατου και μια σιγανή βλαστήμια ξέφυγεαπό τα δόντια της. Επικρατούσε τόσησιγαλιά σ’ ολόκληρο το νυχτερινό κόσμοολόγυρα που από ένστικτο δεν τόλμησενα υψώσει τη φωνή της. Δεν τόλμησε;Τούτη δεν ήταν μια φυσιολογική σιγαλιά.Δεν την έσπαζε ούτε το τραγούδι τωνπουλιών ούτε το θρόισμα από ταφυλλώματα των δέντρων. Η Τζάιρελ

ανασήκωσε στώικά τους ώμους της κάτωαπό τον αλυσιδωτό της θώρακα καισπιρούνισε το άλογό της για ν’ αρχίσεινα κατηφορίζει το λόφο.

Γκυ του Γκάρλοτ... Γκυ του Γκάρλοτ...Γκυ του Γκάρλοτ! Οι οπλές του αλόγουχτυπούσαν αυτό το ρεφρέν σε όλη τηνκατηφοριά. Ο Μαύρος Γκυ με τα λεπτάχαμογελαστά χείλη και την αφύσικηομορφιά — αφύσικη, γιατί ο Γκυ είχεψυχή πιο άσχημη κι από την αμαρτία. Δεφαινόταν να ήταν στις προθέσεις τουκαλού Θεού να ντύσει μια τέτοιααμαρτωλή ψυχή με τη σκοτεινή ομορφιάτου Γκυ.

Το άλογο δίστασε στην αρχή να

πατήσει στον υπερυψωμένο δρόμο πούφιδογύριζε μέσα από τα βαλτοτόπια προςτο Χέλσγκαρντ. Η Τζάιρελ τράβηξεανυπόμονα τα γκέμια του, χαμογελώνταςπικρόχολα προς τ’ ανήσυχα αυτιά τουζώου.

«Πάω τόσο απρόθυμα όσο κι εσύ», τουψιθύρισε. «Κι εγώ στενάζω κάτω απόκάποια σπιρούνια, αγόρι μου. Αλλά είμαιαναγκασμένη να το κάνω, το ίδιο όπωςείσαι κι εσύ». Και βλαστήμησε πάλι τονΓ κυ μέσα απ’ τα δόντια της καθώς οιαργές πατημασιές του αλόγου τηςάρχισαν να κροταλίζουν σηκώνονταςαντίλαλους στις πέτρινες καμάρες τουυπερυψωμένου δρόμου.

Πέρα στο βάθος ορθωνόταν τοΧέλσγκαρντ, πανύψηλο και ζοφερό στοφόντο του ηλιοβασιλέματος. Ολόγυρα οτόπος ήταν λουσμένος στο κίτρινο φωςτου δειλινού, τόσο ο ουρανός ψηλά όσοκαι τ’ απόνερα των βάλτων χαμηλά όπουτρεμούλια-ζαν οι βούρκοι. Αναρωτήθηκεποιος να ήταν εκείνος που είχε διαβεί γιατελευταία φορά τούτο τον έρημο δρόμοστην κίτρινη ανταύγεια τουηλιοβασιλέματος, σπρωγμένος ποιοςξέρει από ποια τρομερή καταναγκαστικήπαρόρμηση.

Γιατί κανένας δεν αναζητούσε τοΧέλσγκαρντ για το κέφι του. Ήταν εκείνοτο μοχθηρό χαμόγελο του Γκυ τουΓκάρλοτ που είχε σπρώξει την Τζάιρελ

να έρθει σε τούτα τα βαλτοτόπια απόψε— ο Γκυ, και η επίγνωση ότι είκοσι απότους πολεμιστές της τουρτούριζαν απόψεστα νοτερά μπουντρούμια του κάστρουτου δίχως ελπίδα σωτηρίας εκτός κι αν ηίδια εξαγόραζε την ελευθερία τους. Καιτα πλούτη δεν μπορούσαν να δελεάσουντον Γ κυ, ούτε καν η απαλή τορνευτήομορφιά της και οι υποσχέσεις τουχαμόγελου στα σαρκώδη χείλη της. Καιτο Κάστρο του Γ κάρλοτ, κουρνιασμένοψηλά στη βραχώδη αετοφωλιά του, ήταναπόρθητο ακόμη και για τιςαριστοτεχνικά σχεδιασμένες εφόδους τηςΤζάιρελ. Μονάχα ένα πράγμα μπορούσενα δελεάσει το σκοτεινό αφέντη του Γκάρλοτ και αυτό ήταν κάτι δίχως όνομα.

«Αυτό που θέλω βρίσκεται στοκάστρο, μιλαί-δη», της είχε πει μ’ εκείνητη μισητή μελιστάλαχτη ευγένεια πουτόσο ερχόταν σε αντίθεση με το γλοιώδεςτου χαμόγελο. «Και είναι κάτι πουπραγματικά το φυλάει η ίδια η Κόλαση.Ο Άντρεντ του

Χέλσγκαρντ πέθανε υπερασπίζονταςαυτό το ‘κάτι’ πριν διακόσια χρόνια, καιμια ζωή τώρα λαχταρώ να το κάνω δικόμου. Αλλ’ αγαπώ τη ζωή μου, μιλαί-δη!Δε θα τολμούσα να πατήσω το πόδι μουστο Χέλσγκαρντ ούτε για όλα τα πλούτητης οικουμένης. Αν θέλεις να γυρίσουν οιάντρες σου ζωντανοί, φέρε μου τοθησαυρό που ο Άντρεντ πέθανευπερασπίζοντάς τον».

«Και ποιος είναι αυτός ο θησαυρός,θρασύδειλε; »

Ο Γκυ είχε κάνει μια αόριστη κίνησημε τους ώμους. «Ποιος ξέρει; Κανέναςζωντανός δε γνωρίζει πια ούτε τη φύσηούτε την προέλευσή του. Ξέρεις τηνιστορία το ίδιο καλά όσο κι εγώ,μυλαίδη. Ο Άντρεντ φύλαγε το θησαυρότου σε μια μικρή δερμάτινη κασετίνακλειδωμένη με σιδερένιο κλειδί. Θαπρέπει να ήταν κάτι μικρό — αλλά καιεξαιρετικά πολύτιμο. Σίγουρα, αρκετάπολύτιμο για να πεθάνει για χάρη του στοτέλος. Αλλά εγώ τη θέλω τη ζωή μου,μυλαίδη! Πήγαινε να μου φέρεις αυτό τοθησαυρό, και θα εξαγοράσεις έτσι τιςείκοσι ζωές των ανθρώπων σου».

Η Τζάιρελ τον είχε αποκαλέσειθρασύδειλο αλλά τελικά είχε δεχτεί τηνπρότασή του. Στο κάτω κάτω, ήταν μιαΤζόιρυ. Οι πολεμιστές της ήταν δικοί τηςνα τους βρίσει, να τους απειλήσει, νατους προστάξει — αλλά ήταν και αρκετάδικοί της για να πεθάνει για χάρη τους, ανχρειαζόταν. Φοβόταν, αλλά μετάσκέφτηκε τους ανθρώπους της σταμπουντρούμια του Γκάρλοτ όπου τουςπερίμενε ο τροχός, το στρεβλωτήριο καιη σιδερένια μπότα, και συνέχισεαποφασιστικά το δρόμο της.

Και αυτός ο δρόμος ήταν τόσο μακρύς!

Το λυκόφωτο είχε αρχίσει ναξεθωριάζει κάπως στ’ αστραφτερά

βαλτόνερα και μπορούσε τώρα ν’αγναντέψει πέρα στο κάστρο δίχως ναθαμπώνεται από την εκτυφλωτικήαντηλιά πίσω του. Μια καταχνιά είχεαρχίσει να σηκώνεται κατά κύματα απότα νερά και έφερνε μαζί της μια μπόχαδιόλου ευχάριστη για τα ρουθούνια της.

Το Χέλσγκαρντ — το Χέλσγκαρντ καιο Άν-τρεντ! Η Τζάιρελ δεν ήθελε ναθυμάται εκείνη την αποτρόπαιη παλιάιστορία, αλλά και δεν μπορούσε να τηβγάλει από το μυαλό της τούτη τηβραδιά. Ο Άντρεντ ήταν έναςγιγαντόσωμος, βίαιος άντρας,παράφορος, πεισματάρης και πολύσκληρός. Ο κόσμος τον μισούσε, αλλάόταν μαθεύτηκε η ιστορία του θανάτου

του ακόμη και οι εχθροί του ένιωσανοίκτο για τον Άντρεντ του Χέλσγκαρντ.

Γιατί η φήμη του θησαυρού του είχετραβήξει τελικά εχθρούς που ο Άντρεντδεν μπόρεσε ν’ αντιμετωπίσει. Η πύλητου Χέλσγκαρντ είχε πέσει, αλλά οιαριστοκράτες ληστές που είχαν πάρει τοκάστρο μάταια έψαξαν για την πολύτιμηκασετίνα. Τα βασανιστήρια δενκατάφεραν ν’ ανοίξουν το στόμα τουπυργοδεσπότη, αν και δοκίμασαν πολλάκαι φοβερά μαρτύρια για να τοναναγκάσουν να μιλήσει. Αλλά ο Άντρεντήταν δυνατός άντρας, πεισματάρης καιπαλικάρι. Έζησε πολύ κάτω από ταβασανιστήρια, αλλά αρνήθηκε ως τοτέλος να προδώσει την κρυψώνα του

θησαυρού του.

Τελικά τον κομμάτιασαν ζωντανό,πέταξαν το διαμελισμένο κουφάρι τουστο βάλτο και αναχώρησαν με άδειαχέρια. Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να βρειτο θησαυρό του Άντρεντ.

Από τότε και για διακόσια χρόνια τοκάστρο του Χέλσγκαρντ είχε παραμείνειάδειο κι έρημο. Ήταν ένας καταθλιπτικόςτόπος, γεμάτος ομίχλες και πυρετούς απότα έλη, και φαίνεται ότι ο Άντρεντ δεναναπαυόταν γαλήνια στους βούρκουςπου τον είχαν πετάξει οι φονιάδες του.Αν και διαμελισμένος και σκορπισμένοςσ’ όλο το βάλτο, δεν εννοούσε να μείνειήσυχος. Εξακολουθούσε να φυλά το

μυστηριώδη θησαυρό του μ’ ένα πάθοςπιο δυνατό κι από το θάνατο, και οθρύλος έλεγε ότι περπατούσε ακόμη στοΧέλσγκαρντ, προστατεύοντάς τον νεκρόςτο ίδιο ζηλόφθονα όσο και ζωντανός.

Στα διακόσια αυτά χρόνια κάμποσοιθησαυροκυνηγοί είχαν επισκεφτείφοβισμένα το κάστρο για να ερευνήσουνπροσεκτικά τις έρημες αίθουσες τουΧέλσγκαρντ και να βρουν εκείνη τηνκασετίνα — που ήταν σαν ν’ άνοιξε η γηκαι την κατάπιε. Αλλά κάτι το μαγικόπλανιόταν στα βαλτοτόπια, γιατί στοκάστρο μπορούσε κανείς να φτάσειμονάχα κατά το ηλιοβασίλεμα. Και μετάτο ηλιοβασίλεμα το βίαιο φάντασμα τουΆντρεντ σηκωνόταν από τα βουρκόνερα

για να προστατέψει το αντικείμενο πουγια χάρη του είχε χάσει τη ζωή του. Εδώκαι κάμποσες γενιές κανένας δεν είχεφανεί τόσο αλόγιστα ριψοκίνδυνος γιαν’ αποτολμήσει να πάρει το δρόμο πουακολουθούσε απόψε η Τζάιρελ.

Πλησίαζε κιόλας στη μεγάλη πύλη.Μπροστά της απλωνόταν μια πλατιάεπίπεδη αλάνα, ακριβώς στο σημείοόπου η κρεμαστή γέφυρα του Άντρεντέφραζε κάποτε την είσοδο τουΧέλσγκαρντ. Πριν πολλά χρόνια τοχαντάκι της μεγάλης τάφρου μπροστάστην πύλη είχε γεμιστεί με μπάζα απότους ερευνητές που ήθελαν να μπαίνουνστο κάστρο με τ’ άλογά τους. Η Τζάιρελσκόπευε να περάσει τη νύχτα της σ’

αυτή την αλάνα κάτω από τη μεγάληκαμάρα της πύλης, έτσι ώστε η αυγή νατη βρει έτοιμη ν’ αρχίσει την έρευνά της.

Οι καταχνιές ανάμεσα σ’ αυτή και τοκάστρο είχαν πυκνώσει και μπορεί ταμάτια της να έκαναν πουλάκια, αλλά...δεν ήταν μορφές ανθρώπων εκείνες πουέστεκαν σε διπλή σειρά μπροστά στιςπύλες του Χέλσγκαρντ; Του Χέλσγκαρντ,που ορθωνόταν έρημο και στοιχειωμένοδιακόσια χρόνια τώρα! Η Τζάιρελανοιγόκλεισε τα μάτια της για ναδιακρίνει καλύτερα μέσα από τις αντηλιέςστα νερά και τις ομίχλες που πύκνωνανκαι συνέχισε να προχωρεί προς την πύλη.Κάτω από τα σκέλια της μπορούσε νααισθανθεί το τρεμούλιασμα του αλόγου,

καθώς με το κάθε βήμα γινόταν ολοένακαι πιο απρόθυμο να προχωρήσει. ΗΤζάιρελ έσφιξε τα δόντια αποφασιστικάκαι κέντρισε το ζώο να ταχύνει το βήματου, παραμερίζοντας το δικό της τρόμο.

Ήταν πράγματι ανθρώπινες μορφές,δυο σειρές από δαύτες, που περίμενανασάλευτες εκεί μπροστά στην πύλη.Αλλά, παρ’ όλες τις εκτυφλωτικέςαντηλιές και τις καταχνιές, πρόσεξε ότιείχαν κάτι το αφύσικο στη στάση τους.Ήταν όλες τόσο ακίνητες, τόσοαπόκοσμα ασάλευτες έτσι που έστεκαναπέναντί της. Και το άλογό της τραβιότανπίσω και έτρεμε τόσο που χρειαζότανμεγάλο ζόρι για να το κάνει ναπροχωρήσει.

Είχε φτάσει αρκετά κοντά ότανκατάλαβε τι δεν πήγαινε καλά, αν και ήδημε το κάθε βήμα της ο ακαθόριστοςτρόμος της γι’ αυτούς τους φρουρούςγινόταν μεγαλύτερος. Τους είχε φτάσεισχεδόν όταν κατάλαβε το γιατί. Ήτανόλοι τους νεκροί.

Ο αξιωματικός μπροστά στεκότανγερμένος πάνω στο μεγάλο κοντάρι πουτον στήριζε ορθό και του είχε τρυπήσειτο λαιμό έτσι που η άκρη του εξείχε απότο σβέρκο. Στεκόταν στηριγμένος πάνωτου, με το μάγουλο ακουμπισμένο στοκοντάρι που του είχε διαπεράσει τοκορμί.

Με ανάλογο τρόπο ήταν στημένοι και

οι άλλοι πίσω του, σε διπλή αράδα,γερμένοι άτσαλα πάνω στις λόγχες πουήταν καρφωμένες σε λαιμούς, στήθη ήώμους και τους στήριζαν στα πόδια τουςσε μια μακάβρια απομίμηση ζωής.

Ετσι ο λόχος των νεκρών φρουρούσετην πύλη του Χέλσγκαρντ. Δεν ήταναταίριαστο — νεκροί να φρουρούν ένανεκρό κάστρο στη γυμνή νέκρα τωνβάλτων.

Η Τζάιρελ στάθηκε μπροστά τουςσιωπηλή και για κάμποση ώρα,νιώθοντας τον ιδρώτα να μουσκεύει τομέτωπό της ενώ τα χέρια της έσφιγγαννευρικά το μπροστάρη της σέλας. Απ’όσο ήξερε, κανένας ζωντανός δεν είχε

πατήσει το μακρύ δρόμο τουΧέλσγκαρντ εδώ και δεκαετίες καισίγουρα κανένας ζωντανός δεν είχεκατοικήσει σε τούτο το στοιχειωμένοοικοδόμημα εδώ και γενιές. Και όμως —να που έβρισκε κάμποσους νεκρούςστηριγμένους στις λόγχες που τους είχανσκοτώσει αλλά δεν τους άφηναν ναπέσουν. Γιατί;... Πώς;... Πότε;...

Ο θάνατος δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρογια την Τζάιρελ. Είχε σκοτώσει αρκετούςκαι η ίδια ώστε να μην τον φοβάται.Αλλά τώρα τούτη η αποτρόπαιααπρόσμενη θέα της νεκρής φρουράς!...Είναι άλλο ν’ ατσαλώνεις τα νεύρα σουγια να μπεις σ’ ένα άδειο ερείπιο κιεντελώς άλλο ν’ αντικρίζεις ξαφνικά

μπροστά σου μια διπλή σειρά από όρθιακουφάρια. Και το αίμα κυλούσε σεσκοτεινά ρυάκια, νωπό ακόμη στις πέτρεςστα πόδια τους. Ήταν ακόμη φρέσκο —είχαν πεθάνει την ίδια μέρα. Σήμερα, ενώεκείνη περιπλανιόταν βρίζοντας στιςερημιές, κάτι είχε σκοτώσει αυτούς εδώ.Κάτι είχε αστειευτεί με το χάρο όταν τουςέστηνε στα νεκρά πόδια τους, με ταπεθαμένα πρόσωπά τους γυρισμένα προςτο δρόμο απ’ όπου θα ερχόταν εκείνη.Μήπως αυτό το κάτι την περίμενε εκεί;Μήπως ο πεθαμένος Άντρεντ ήξερε;

Με μια μικρή ανατριχίλα η Τζάιρελσυγκράτησε τις σκέψεις της καιανασήκωσε πάλι στωικά τους ώμους της.Το χέρι της σφίχτηκε στο μπροστάρη της

σέλας και ξεροκατάπιε. Θυμήσου τουςανθρώπους σου — Θυμήσου τον Γκυ τουΓκάρλοτ — Θυμήσου ότι είσαι μιαΤζόιρυ! επανέλαβε σιωπηλά στον εαυτότης. Η ανάμνηση του όμορφουπροσώπου του Γ κυ, με το κοροϊδευτικόγέλιο του, της χα-λύβδωσε το κουράγιοκαι την έκανε να τινάξει το σαγόνι τηςψηλά γρυλίζοντας σιγανά μια κατάρα.Τούτοι εδώ ήταν πεθαμένοι — δενμπορούσαν να τη σταματήσουν...

Κάτι την έκανε να σκιρτήσειαλαφιασμένα.

Σαν να είχε δει κάποια κίνηση ανάμεσασε τούτη την αποτρόπαιη φρουρά.Ξαφνικά η καρδιά της πήδησε στο στόμα

της ενώ τα πόδια της σφίχτηκαν στησέλα σε μια ενστικτώδη κίνηση πουέκανε το άλογό της να τρεμουλιάσει.Ένα από τα κουφάρια στη μπροστινήσειρά γλιστρούσε σιωπηλά προς τολιθόστρωτο. Μήπως το στήριγμα τηςλόγχης είχε γλιστρήσει στις ματωμένεςπέτρες; Μήπως κανένα αεράκι είχεχαλάσει την ασταθή του ισορροπία;Αλλά δεν κουνιόταν φύλλο. Μ’ ένανπερίεργο σιγανό στεναγμό απόπνευμόνια που βούλιαζαν προς τα μέσα,ο νεκρός διπλώθηκε μαλακά, έπεσε σταγόνατα, μετά έγειρε στο πλάι και τέλοςσωριάστηκε μπρούμυτα στις πέτρες. Ένασκοτεινό ρυάκι αίματος κύλησε από ταχείλη του για τρέξει σαν φίδι στολιθόστρωτο όπου ήταν πεσμένος.

Η Τζάιρελ έμεινε ασάλευτη σανμαρμαρωμένη. Αυτό που ζούσε τώραήταν αληθινός εφιάλτης. Μονάχα σ’εφιάλτη θα μπορούσαν να συμβαίνουντέτοια πράγματα. Και αυτή η ανυπόφορησιγαλιά στο ηλιοβασίλεμα που έσβηνε —δίχως μια πνοή αέρα, δίχως καμιά κίνηση,δίχως κανέναν ήχο. Ούτε μια ρυτίδακυματισμού δεν έσπαζε τους απέραντουςκαθρέφτες των νερών ολόγυρά της,χαμηλότερα από τον υπερυψωμένοδρόμο, καθώς και το τελευταίο ηλιόφωτοαποστραγγιζόταν αργά από την επιφάνειάτους. Ουρανός και νερά ξεθώριαζαν λεςκαι κάθε ζωή χανόταν από γύρω της,αφήνοντάς τη μόνη πάνω στο έντρομοάλογό της ν’ ατενίζει τους νεκρούςπολεμιστές μπροστά στο νεκρό κάστρο.

Η Τζάιρελ δεν τολμούσε σχεδόν ούτε νασαλέψει από φόβο μήπως και οικραδασμοί από τα πόδια του ζώουχαλούσαν την ισορροπία κάποιου άλλουπεθαμένου. Σκεφτόταν ότι δε θ’ άντεχενα ξαναδεί άλλη κίνηση ανάμεσα σ’εκείνες τις ασάλευτες σειρές. Δε θα τοάντεχε — και ωστόσο, αν δε βρισκότανσύντομα κάτι να σπάσει τούτη τη γητειά,τα ουρλιαχτά που μαζεύονταν στολαρύγγι της θα ξεχύνονταν ακράτητα απότα χείλη της. Και έτσι και άρχιζε ναουρλιάζει, ήξερε ότι μετά δε θασταματούσε ποτέ.

Ένα τραχύ τρίξιμο ακούστηκε πίσωαπό τους νεκρούς φρουρούς. Η καρδιάτης Τζάιρελ μόνο που δε σταμάτησε.

Μετά, ενώ το αίμα άρχισε να βροντά στιςφλέβες της, η καρδιά της έκανε ένασάλτο, έπεσε πάλι πίσω κι έκανε πάλισάλτο, χτυπώντας ξέφρενα στα πλευράτης σαν να ήθελε να ξεφύγει κάτω απότον αλυσιδωτό της θώρακα.

Πίσω από τους νεκρούς η μεγάλη πύλητου Χέλ-σγκαρντ άνοιγε αργά. Τα γόνατατης Τζάιρελ σφίχτηκαν σπασμωδικά στησέλα μέχρι που πόνεσαν τα πόδια της,ενώ τα δάχτυλά της έγιναν κάτασπραγαντζωμένα στο μπροστάρη της σέλας.Δεν επιχείρησε να τραβήξει το μεγάλοσπαθί από το πλευρό της. Τι θα μπορούσενα κάνει ένα σπαθί ενάντια σεπεθαμένους;

Αλλά δεν ήταν πεθαμένος εκείνος πουκοίταξε έξω, κάτω από τη μεγάλη καμάρατης πύλης. Στεκόταν σκυφτός κάτω απότον πορφυρένιο μανδύα του, ενώ ηχαρωπή λάμψη μιας φωτιάς πίσω τουέριχνε κόκκινες ανταύγειες στους γερτούςώμους του. Υπήρχε κάτι το παράξενο στοχλωμό, ρουφηγ-μένο πρόσωπο που τηνκοίταζε πάνω από τη διπλή σειρά τωννεκρών υπερασπιστών ανάμεσά τους.Μια στιγμή αργότερα η Τζάιρελ κατάλαβετι το παράξενο είχε — ο άλλος είχε τοπρόσωπο ενός καμπούρη, αλλά η ράχητου δεν ήταν παραμορφωμένη. Ήταν λίγοσκυφτός σαν από κούραση, αλλά δεν είχεκαμπούρα. Και όμως είχε το πρόσωποσακάτη όσο κανένας. Η ράχη του ήτανίσια —αλλά ήταν άραγε το ίδιο ίσια και η

ψυχή του; Θα σφράγιζε ποτέ ο καλόςΘεός δίχως αιτία ένα ανθρώπινο πλάσμαμε το γνώρισμα της αναπηρίας; Όμωςήταν άνθρωπος — ήταν αληθινός. ΗΤζάιρελ αναστέναξε με ανακούφιση απότα βάθη της καρδιάς

της

«Καλη σου εσπέρα, μυλαίδη», είπε οκαμπούρης (αλλά δεν είχε καμπούρα! )με την άτονη, δουλο-πρεπή φωνή ενόςσακάτη.

«Τούτοι εδώ — δεν τη βρήκαν καιτόσο καλή», παρατήρησε η Τζάιρελ ξερά,δείχνοντας. Ο άλλος χαμογέλασε.

«Χωρατό του αφέντη μου», εξήγησε.

Η Τζάιρελ κοίταξε πάλι προς τις σειρέςτων όρθιων νεκρών, με την καρδιά τηςκάπως ησυχασμέ-νη. Ναι, ένας άντραςμπορεί να έβρισκε κάποιο μακάβριοχιούμορ στην ιδέα να στήσει μια τέτοιαφρουρά μπροστά στην πόρτα του. Και αντο είχε κάνει κάποιος ζωντανός γιακατανοητούς λόγους, τότε ο τρόμος τουαγνώστου έσβηνε. Αλλά τούτος οάνθρωπος—

«Ο αφέντης σου; » επανέλαβε ηΤζάιρελ σαν ηχώ.

«Ο άρχοντας Άλαρικ του Χέλσγκαρντ— δεν το ξέρατε; »

«Να ξέρω τι; » ρώτησε ξερά η Τζάιρελ.Είχε αρχίσει να της κάθεται στο στομάχιη γλοιώδης δουλο-πρέπεια του τύπου.

«Μα ότι η φαμίλια του αφέντη μουήρθε να κατοικήσει εδώ, ύστερα απόπολλές γενιές στα ξένα».

«Ο άρχοντας Άλαρικ είναι απόγονοςτου Άντρεντ; »

«Μάλιστα, είναι».

Η Τζάιρελ έκανε πάλι μια κίνηση μετους ώμους της. Ήταν σαν θεϊκό δώροαυτό το ξαλάφρωμα του τρόμου από τηνψυχή της, αλλά έτσι περιπλεκόταν κάπωςη υπόθεση. Δεν ήξερε ότι ο Άντρεντ είχε

αφήσει κληρονόμους, αλλά θα μπορούσενα ’ναι κι έτσι. Και αν ζούσαν εδώ, τότεσίγουρα θα είχαν ψάξει το κάστρο από τοψηλότερο ακρόπυργο ως το βαθύτερομπουντρούμι για τον άγνωστο θησαυρόπου ο Άντρεντ είχε πεθάνει για να σώσεικαι που προστάτευε ακόμη, αν οι θρύλοιλέγαν την αλήθεια. Μήπως τον είχανκιόλας βρει; Μονάχα ένας τρόπος υπήρχενα το διαπιστώσει.

«Η νύχτα με βρήκε στα βαλτοτόπια»,εξήγησε

I ΧΕΛΣΓΚΑΡΝΤ 25

I-

I με όσο πιο ευγενική φωνή μπορούσε.«Θα είχε την καλοσύνη ο αφέντης σουνα με φιλοξενήσει ως το

πρωί; »

Τα μάτια του καμπούρη (Μα δεν ήτανκαμπούρης και έπρεπε να πάψει να τονβλέπει έτσι! ) κινήθηκαν γοργά αλλά μετρόπο που τα έπιαναν όλα, από τοηλιοκαμένο πρόσωπο και τα κόκκιναχείλη της, ως τις πλούσιες καμπύλες τουεφαρμοστού θώρακα, τα γυμνά γόνατακαι τις χυτές γάμπες με τις ατσάλινεςπερικνημίδες. Υπήρχε μια έντονηδουλοπρέπεια στη φωνή του καθώςαποκρινόταν:

«Ο αφέντης μου θα χαρεί πολύ να σαςφιλοξενήσει, μυλαίδη. Κοπιάστε μέσα».

Η Τζάιρελ σπιρούνισε το άλογό τηςκαι το οδήγησε, ενώ εκείνο ξεφυσούσεκι έτρεμε, μέσα από το κενό που είχεαφήσει στις γραμμές των νεκρών τοπέσιμο του στρατιώτη. Ήταν πολεμικόάτι, συνηθισμένο στη θέα του θανάτου,αλλά τώρα έτρεμε καθώς διέσχιζεσκυφτό αυτές τις γραμμές.

Το εσωτερικό προαύλιο φάνταζεζεστό και φιλόξενο στο φως τηςμεγάλης φωτιάς που έκαιγε στο κέντροτου. Ολόγυρα ένα τσούρμο άντρες μεεμφάνιση καθαρμάτων, ντυμένοι μεπέτσινα γιλέκα, σήκωσαν τα μάτια τους

να τη χαζέψουν καθώς περνούσε.

«Ουώτ, Πηρς — σηκωθείτε πάνω! »γαύγισε ο άντρας με το πρόσωποκαμπούρη. «Πάρτε το άλογο τηςκυράς».

Η Τζάιρελ δίστασε για μια στιγμή πρινπηδήσει από τη σέλα της, κοιτάζονταςκαχύποπτα τα πρόσωπα γύρω της. Ποτέτης δεν είχε ξαναδεί τόσο κτηνώδειςτύπους και αναρωτήθηκε για τοχαρακτήρα του άρχοντα που τους είχεστη δούλεψή του. Εντάξει, και οι δικοίτης ακόλουθοι ήταν αρκετά αγροίκοι,παράτολμοι και σκληροί, δίχως φόβουςκαι ενδοιασμούς, αλλά τουλάχιστονήταν άνθρωποι. Τούτα τα ρεμάλια γύρω

από τη φωτιά μόλις και ξεχώριζαν απόκτήνη. Έτσι και τους κυρίευε θυμός ήαπληστία, σίγουρα δεν υπήρχεάνθρωπος που θα μπορούσε νακουμαντάρει την αγριότητά τους.Αναρωτήθηκε με τι απειλές τιμωρίας οάρχοντας Άλαρικ κατάφερνε ναεπιβάλλει την πειθαρχία και τι σόιάνθρωπος πρέπει να ήταν για να διαλέξειτη φρουρά του ανάμεσα από ταχειρότερα ανθρώπινα κατακάθια.

Οι δυο που είχαν πάρει τα χαλινάριατου αλόγου της την περιεργάζοντανξεδιάντροπα κάτω από μαύρα, φουντωτάφρύδια. Η Τζάιρελ τους κάρφωσε με μιαφαρμακερή ματιά και γύρισε ν’ακολουθήσει τον πορφυρό μανδύα του

οδηγού της. Τα μάτια της κατέγραφαν ταπάντα. Το Χέλσγκαρντ ήταν ένα ισχυρόκάστρο την εποχή του Άντρεντ- καιτώρα με τον Άλαρικ ήταν καλάεπανδρωμένο. Αλλά η Τζάιρελ ένιωθεαόριστα κάτι παράξενα σκυθρωπό ναπλανιέται στην ατμόσφαιρα καθώςακολουθούσε τον οδηγό της. Οι δυοτους διέσχισαν την αυλή, ύστερα έναδιάδρομο ώσπου, τέλος, πέρασαν κάτωαπό μια καμάρα και μπήκαν σε μιαμεγάλη αίθουσα.

Οι σκιές από διακόσια στοιχειωμένοχρόνια φώλιαζαν κάτω από τα δοκάριατης ψηλής οροφής. Έκανε κρύο εδώ, μιανοτερή παγωνιά γεμάτη από τη υγρήανάσα των βάλτων απέξω και τα

σκοτάδια δυο αιώνων αποτρόπαιωνθρύλων και παραδόσεων ενός φοβερούεγκλήματος. Ο Άλαρικ όμως, όπωςστεκόταν μπροστά στο τζάκι ντυμένοςμε τον άλικο μανδύα του, φαινόταν ναέχει βολευτεί σαν στο σπίτι του. Οιμεγάλες φλόγες, που τριζοβολού-

σαν προς την καμινάδα ξεπηδώντας απόπελώρια κούτσουρα δυο μέτρων,έδιωχναν λίγη από τη νο-τερή παγωνιάκαι το σκοτάδι σ’ ένα ημικύκλιομπροστά από το τζάκι. Και στοημικύκλιό αυτό κα-θόταν σιωπηλή μιαμικρή συντροφιά από φανταχτερόντυμένους ανθρώπους, που κοίταζαν τηνΤζάιρελ και τον οδηγό καθώς διέσχιζανμε μύριους αντίλαλους το πλακόστρωτο

της μεγάλης αίθουσας πλησιάζονταςπρος το μέρος τους.

Ήταν μια ευχάριστη εικόνα, ζεστή,φωτισμένη από το τζάκι και όλο χρώμα.Αλλά ακόμη και από μακριά φαινότανότι κάτι δεν πήγαινε καλά — υπήρχε κάτιστη στάση των ανθρώπων που ήτανσυγκεντρωμένοι γύρω από τη φωτιά,κάτι στα πρόσωπά τους. Για μια στιγμή ηΤζάιρελ αναρωτήθηκε παράλογα αν όλατούτα ήταν πραγματικά. Άραγεπερπατούσε στ’ αλήθεια σ’ έναστοιχειωμένο ερείπιο, έρημο εδώ καιδιακόσια χρόνια; Ήταν αυτοί άνθρωποιαπό σάρκα και οστά ή μονάχα φωτεινέςσκιές της φαντασίας της, που τόσοαπεγνωσμένα λαχταρούσε να βρει

κάποια ανθρώπινη συντροφιά σταστοιχειωμένο βαλτοτόπια;

Αλλά όχι, δεν υπήρχε τίποτα το άυλοστον Άλα-ρικ που καθόταν στην ψηλήπολυθρόνα, με το χλωμό οβάλ τουπροσώπου του να παρακολουθεί τοπλησίασμά της. Ένας καμπούρης νάνοςέσκυβε πάνω από τον ώμο του, με ταδάχτυλα μετέωρα πάνω από τις χορδέςενός λαγούτου καθώς την κοίταζεασάλευτος. Σε μαξιλάρες και χαμηλούςσοφάδες πλάι στη φωτιά τη συντροφιάσυμπλήρωναν μερικές γυναίκες καικορίτσια, δυο νεαρά αγόρια με λουσάτημπλε φορεσιά και δυο λαγωνικά με μάτιαπου λαμπύριζαν κόκκινα από τις φλόγες.

Τα στενεμένα κιτρινωπά μάτια τηςΤζάιρελ τους ζύγιασαν όλους καθώςδιέσχιζε την αίθουσα. Όπως βάδιζε μεχάρη μέσα στον αλυσιδωτό θώρακα πουέφτανε ως τους μηρούς της, ήξερε ότιέφτιαχνε μια εικόνα που αποκλείεται ναμην τραβούσε τα βλέμματα των αντρών.Η λυγερή ψηλή κορμοστασιά της, οιελκυστικά χυτές καμπύλες της κάτω απότο θώρακα, οι τορνευτές γάμπες κάτωαπό το ριχτό σιδερόπλεχτο χιτώνα, τολίκνισμα του μεγάλου σπαθιού, που τοτράβηγμα του βάρους του στη ζώνηχάριζε στη μέση της μια τιγρίσιαλεπτότητα

— τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ξέφυγε απότα μάτια του Άλαρικ.

Με μια μελετημένη κίνηση, η Τζάιρελτίναξε το σκουρόχρωμο μανδύα πίσω καιπάνω από τους ώμους της, αφήνοντας τιςανταύγειες της φωτιάς να παίξουν μ’ ένααστραποβόλημα στις χυτές θωρακισμένεςκαμπύλες της και να λάμψουν στιςστιλπνές περικνημίδες που αγκάλιαζαντις γάμπες της.

Δε συνήθιζε να καθυστερεί τοαναπόφευκτο. Ας μάθαινε με την πρώτηχορταστική του ματιά τούτος ο Άλαρικπόσο υπέροχο πλάσμα ήταν η λαίδη τουΤζόιρυ. Και όσο για εκείνες τις γυναίκεςστα πόδια του — ε, ας το μάθαιναν κιελόγου τους.

Η Τζάιρελ σταμάτησε αγέρωχαμπροστά στον Άλαρικ, ακουμπώντας τοχέρι της στη λαβή. του σπαθιού της καιτινάζοντας πάλι πίσω το μανδύα που είχεστροβιλιστεί μπροστά με το απότομοστα-μάτημά της. Το λιπόσαρκο πρόσωπότου, μισοκρυμμένο στη σκιά της ψηλήςράχης της πολυθρόνας, σηκώθηκε προςτο δικό της. Δεν ήταν κανέναςγεροδεμένος γίγαντας, όπωςμισοπερίμενε η Τζάιρελ, κρίνοντας απότους πολεμιστές του. Ήταν έναςμεσόκοπος άντρας, με το πρόσωπο βαθιάσημαδεμένο από τη ζωή, με γερακίσιαμύτη, και στόμα σαν κοψιά σπαθιού.

Υπήρχε κάτι το περίεργα αφύσικο σταχαρακτηριστικά του, μια αλλόκοτη

έκφραση που τον έκανε να μοιάζει τόσομε τον πορφυροντυμένο λακέ πουστεκόταν πλάι της, όσο και με τογελωτοποιό που μόρφαζεκρυφοκοιτάζοντάς τη πίσω από τη ράχητης πολυθρόνας. Μ’ ένα μικρό πάγωματης καρδιάς, η κοπέλα συνειδητοποίησεποιο ήταν το παράξενο. Δεν υπήρχεκαμιά σωματική ομοιότητα ανάμεσαστον αφέντη και τους ανθρώπους του,αλλά η ίδια σκιά από κάποιο σακατιλίκιβάραινε και τους τρεις. Ωστόσο, μονάχαο καμπούρης το έδειχνε απροκάλυπτα.Κοιτάζοντας κανείς τους τρεις αυτούςανθρώπους θα έπαιρνε όρκο ότι όλοιτους ακολουθούσαν το δρόμο της ζωήςχωλαίνοντας κάτω από το φορτίο μιαςστραβής ραχοκοκαλιάς.

'Ισως, σκέφτηκε άθελά της η Τζάιρελμε μια μικρή ανατριχίλα, και ο αφέντηςκαι ο λακές και ο γελωτοποιός σήκωνανπράγματι κάποιο βαρύ φορτίο. Αν έτσιείχε το πράγμα, η ίδια θα προτιμούσε τοφορτίο του γελωτοποιού από εκείνο τωνάλλων. Το δικό του ήταν τουλάχιστονέντιμο και φορτίο της σάρκας. Αλλά τοδικό τους ήταν της ψυχής, γιατί σίγουρα,συλλογίστηκε πάλι, ο θεός στη σοφίαΤου δε θα σημάδευε δίχως λόγο ένα σώοκαι υγιή άνθρωπο με το πρόσωπο ενόςσακάτη. 'Ηταν μια παραμόρφωση τηςψυχής εκείνο που έβλεπε στα μάτια πουήταν καρφωμένα στα δικά της.

Επειδή η σκέψη αυτή την τρόμαξε,έσεισε τους ώμους της ώσπου η κάπα

άνοιξε μ’ ένα στροβίλισμα και τα λευκάδόντια της άστραψαν σ’ ένα χαμόγελοπιο αγέρωχο και ατρόμητο απ’ όσοένιωθε κατά βάθος.

«Δε θα πρέπει ν’ αποζητάτε και πολύτη συντροφιά των ξένων, αρχοντά μου —έχετε μια πολύ απο-θαρρυντική φρουράμπροστά στην πύλη σας! » είπε στονοικοδεσπότη.

Ο Άλαρικ δε χαμογέλασε καν. «Οιτίμιοι ταξιδιώτες είναι πάντοτεκαλοδεχούμενοι εδώ», αποκρίθηκε μεπολύ αβρό τόνο. «Αλλά οι επόμενοικλέφτες που θα ξαναπατήσουν στοδρόμο του κάστρου μου θα το σκεφτούνκαλά πριν αποτολμή-σουν να περάσουν

τις πύλες του. Δεν έχουμε κρεμάλες εδώγια να αιωρούνται προειδοποιητικά οικλέφτες κρεμασμένοι από αλυσίδες,αλλά νομίζω ότι η φρουρά μπροστά στοκάστρο θα είναι αρκετά αποτελεσματικήπροειδοποίηση για τους επόμενουςάρπαγες που μπορεί να μαςκουβαληθούν».

«Κάπως μακάβρια προειδοποίηση»,παρατήρησε η Τζάιρελ. Και μετά, μεκαθυστερημένη ευγένεια, συστήθηκε,«Είμαι η Τζάιρελ του Τζόιρυ. Έχασα τοδρόμο μου στα βαλτοτόπια απόψε και θασας ήμουν υπόχρεη για τη φιλοξενίασας».

«Θα χαρούμε ιδιαίτερα αν μας τιμήσετε

με την παρουσία σας, λαίδη Τζάιρελ».

Η φωνή του Άλαρικ ήταν γλυκερή,αλλά τα μάτια του την έγδυνανξεδιάντροπα. Η κοπέλα ένιωθε και άλλαβλέμματα καρφωμένα στην πλάτη της,και τα φλογάτα μαλλιά τηςανασηκώθηκαν λίγο στις ρίζες τους μ’ένα μυρμήγκιασμα ανησυχίας.

«Η αυλή μας είναι μικρή εδώ στοΧέλσγκαρντ», συνέχισε η φωνή τουΆλαρικ. Ύστερα ο οικοδεσπότηςστράφηκε προς τις άλλες γυναίκες. «Ντά-μαρα, Εττάρντ, Ισούντ, Μοργκαίην —καλοσωρί-στε την καλεσμένη μας, όλεςσας! »

Η Τζάιρελ γύρισε μ’ ένα νέοστροβίλισμα του μανδύα της για νακοιτάξει τις γυναίκες. Απόρησε με τησυγκαλυμμένη προσβολή που τους είχεκάνει ο Άλαρικ, όταν δεν μπήκε στονκόπο να συστήσει την καθεμιάξεχωριστά.

Της φάνηκε ότι οι γυναίκες κάθοντανκάπως μαζεμένα στα χαμηλά καθίσματάτους δίπλα στη φωτιά. Την κοίταζανδίνοντας την αλλόκοτη εντύπωση ότι τηνκρυφόβλεπαν φοβισμένα με σκυφτόπρόσωπο. Η Τζάιρελ δεν μπορούσε ναεξηγήσει αυτή την ψευδαίσθηση, αφούτα βλέμματά τους συναντήθηκανκανονικά. Όμως και στα δικά τουςπρόσωπα ήταν απλωμένη εκείνη η

παράξενη σκιά μιας εσωτερικήςπαραμόρφωσης. Δεν ήταν τόσο έντονηόσο των αντρών, αλλά ξεχώριζε καθαράστις ανταύγειες της φωτιάς. Όλες τουςήταν αδύνατα πλάσματα με πελώριαμάτια που άφηναν, μάλλον αγριωπά, ναφαίνεται πολύ ασπράδι γύρω από τιςολοστρόγγυλες κόρες τους. Τα μήλα τουπροσώπου τους φάνταζαν μυτερά στοφως από τις φλόγες, έτσι που βαθιέςσκιές τόνιζαν τα ρουφηγ-μένα τουςμάγουλα.

Η γυναίκα που είχε σηκωθεί όταν οΆλαρικ είπε «Ντάμαρα», ήτανψηλόκορμη σαν την Τζάιρελ,καλοφτιαγμένη κάτω από τηνεφαρμοστή, πράσινη τουαλέτα της. Αλλά

και το δικό της πρόσωπο είχε εκείνη τηνπαράξενη ρουφηγμένη εμφάνιση ενώ ταμάτια της άφηναν να φανεί πολύ ασπράδικάτω από τα ορθάνοιχτα βλέφαρα. Ότανμίλησε, η φωνή της ήταν σφιγμένη.

«Καθίστε κοντά στη φωτιά ναζεσταθείτε, λαίδη Τζάιρελ. Το δείπνο θαείναι έτοιμο σε λίγα λεπτά».

Η Τζάιρελ κάθισε στο χαμηλό σκαμνίπου η γυναίκα τράβηξε προς το μέροςτης. Φροντίζοντας να έχει λεύτερα τηλαβή του σπαθιού και το δεξί της χέρι,κράτησε το ένα γόνατό της διπλωμένο,έτοιμη να τιναχτεί πάνω αν χρειαζόταν.Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ. Το ένιωθε ναπλανιέται στην ατμόσφαιρα.

Τα δυο σκυλιά στο πάτωμα γρύλισανσιγανά και τραβήχτηκαν μακριά της.Ακόμη και αυτό ήταν αφύσικο. Πάντοτετα σκυλιά έκαναν χάδια μαζί της

— τούτη ήταν η πρώτη εξαίρεση. Και τοφως του τζακιού έλαμπε τόσο κόκκινοστα μάτια τους...

Τραβώντας ανήσυχη το βλέμμα τηςαπό εκείνα τα αφύσικα κόκκινα μάτια, ηΤζάιρελ παρατήρησε για πρώτη φορά ταπρόσωπα των αγοριών και ένιωσε ένακρύο χέρι να της σφίγγει λίγο την καρδιά.Κάτι το απροκάλυπτα κακό ήταναποτυπωμένο σ’ εκείνα τα νεανικάχαρακτηριστικά. Οι άλλοι φορούσανδιακριτικά τη σκιά μιας σακάτικης ψυχής,

κάτι που μάλλον το ένιωθες παρά τοέβλεπες. Μπορεί να έφταιγε και ηεπηρεασμένη από τους θρύλους φαντασίατης που έβλεπε κάτι κακό σ’ αυτό. Αλλάεκείνα τα δυο αγόρια είχαν κυριολεκτικάπρόσωπο δαίμονα — στενόμακρεςφάτσες, με ψηλά μήλα και στενάπεθαμένα μάτια. Η Τζάιρελ δεν μπόρεσενα πνίξει μια ανατριχίλα μέσα της. Με τισόι συντροφιά είχε μπλέξει, όταν ακόμηκαι τα παιδιά και τα σκυλιά φορούσαν τοκακό σαν να ’ταν ρούχο;

Η κοπέλα πήρε μια βαθιά ανάσα καικοίταξε ολόγυρα στον κύκλο τωνασάλευτων προσώπων που τηνπαρακολουθούσαν σιωπηλά με έντοναβλέμματα σαν — σαν θηρία. Στη σκέψη

αυτή ο υπερηφά-νος χαρακτήρας τηςεπαναστάτησε. Η Τζάιρελ ήταν πάντοτε οκυνηγός, ποτέ το θήραμα! Το σαγόνι τηςμε το μικρό λακκάκι σφίχτηκεαποφασιστικά και είπε με μελετημένααμέριμνο ύφος:

«Μένετε από καιρό εδώ; »

Θα έπαιρνε όρκο ότι όλοι γύρω από τοτζάκι κοιτάχτηκαν με νόημα έναφευγαλέο, ειρωνικό βλέμμα απόπρόσωπο σε πρόσωπο, σαν ναμοιράζονταν κάποιο κοινό μυστικό. Καιωστόσο κανένα μάτι δεν είχε ξεκολλήσειαπό τα δικά της. Μονάχα τα δυο αγόριαέσκυψαν λίγο το ένα προς το άλλο καιμια δαιμονική έκφραση πέρασε από τα

μοχθηρά νεανικά πρόσωπά τους. ΟΆλαρικ απάντησε ύστερα από ένα σχεδόνανεπαίσθητο δισταγμό.

«Μάλλον όχι. Και δε θα μείνουμε γιαπολύ ακόμη — τώρα».

Υπήρχε μια ακαθόριστη απειλή σταλόγια του, αν και η Τζάιρελ δε θαμπορούσε να πει το γιατί. Εκείνη ηεντύπωση κάποιου μυστικού που τομοιράζονταν όλοι, περιέτρεξε πάλι σανισχυρό ρεύμα τον κύκλο. Ένα μικρότρέμουλο, κάτι σαν αποτρόπαιη ευθυμίαέκανε τον αέρα σχεδόν ν’ αναρριγήσει.Αλλά ούτε ένα πρόσωπο δεν άλλαξεέκφραση ούτε στράφηκε αλλού. Τα μάτιατους εξακολουθούσαν να κοιτάζουν

έντονα —σχεδόν άπληστα— το φωτεινό,δυνατό πρόσωπο της Τζάιρελ. Οιανταύγειες του τζακιού τόνιζαν τοχρυσαφένιο δέρμα της, κάνοντας μικρέςφλογίτσες να χορεύουν στις κόκκινεςμπούκλες της και να τρεμοπαίζουν στηναπαλή καμπύλη των χειλιών της. Παρ’όλο το φανταχτερό ντύσιμο τηςσυντροφιάς, η κοπέλα είχε την ξαφνικήεντύπωση ότι ήταν κυκλωμένη απόσκοτεινούς μανδύες, σκοτεινά μάτια καισκοτεινά πρόσωπα — σαν σκιές γύρωαπό μια φωτιά.

Η κουβέντα είχε σταματήσει εντελώς,αλλά τα μάτια όλων δεν εννοούσαν ναξεκολλήσουν από πάνω της. Η Τζάιρελδεν μπορούσε να καταλάβει αυτό το

αλλόκοτο ενδιαφέρον τους και ήτανπερίεργο που ο Άλαρικ δεν την είχερωτήσει τίποτα για τους λόγους που τηνείχαν φέρει εκεί. Μια γυναίκα μόνη τηνύχτα στην ερημιά ήταν κάτι αρκετάασυνήθιστο για να κεντρίσει τηνπεριέργεια του οποιουδήποτε, αλλάκανένας από δαύτους δε φαινόταν ναενδιαφέρεται να μάθει τι την είχε φέρειεδώ. Σε τι οφειλόταν, λοιπόν, αυτό τοομαδικό και έντονο ενδιαφέρον στη θέατης;

Θέλοντας να κρύψει ένα μικρό ρίγοςπου δεν μπορούσε να πνίξει, η Τζάιρελείπε θαρραλέα:

«Το Χέλσγκαρντ των βάλτων έχει πολύ

κακή φήμη, άρχοντά μου. Αναρωτιέμαιπώς μπορείτε και ζείτε εδώ — ή μήπωςδεν έχετε ακουστά την παλιά ιστορία; »

Τούτη τη φορά ήταν ολοφάνερο τοκύμα της θυμηδίας που διέτρεξε τησυντροφιά, αν και κανένα μάτι δενξεκόλλησε από τα δικά της. Η φωνή τουΆλαρικ ήταν ξερή καθώς απαντούσε:

«Ναι — ναι, ξέρουμε την ιστορία. Δεν— μας φοβίζει».

Εντελώς απότομα την Τζάιρελ κυρίεψεμια απόλυτη σιγουριά για κάτι πολύπαράξενο. Κάτι στον τόνο της φωνής καιστα λόγια του της έλεγε καθαρά ότι όχιμόνο δεν τους είχε αποθαρρύνει ο

τρομερός θρύλος αλλά, αντίθετα, ήτανακριβώς εκείνο που τους είχε τραβήξειεδώ.

Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε θαδιάλεγε σκόπιμα ένα στοιχειωμένο καιαιματοβαμμένο ερείπιο για να κατοικήσει.Και ωστόσο δεν υπήρχε καμιά αμφιβολίαότι αυτό ακριβώς υπονοούσε ο τόνος τουΆλαρικ. Ούτε και μπορούσε ν’αμφιβάλλει για τη σιωπηλή θυμηδία πουδιέτρεξε σαν βουβός ψίθυρος τηνομήγυρη όταν άκουσαν τα λόγια της.Θυμήθηκε εκείνα τα στημένα κουφάριαμπροστά στην πύλη. Ποιος φυσιολογικόςάνθρωπος θα έκανε ένα τόσο μακάβριοαστείο; Όχι, όχι — τούτη η συντροφιάήταν οπωσδήποτε τόσο αφύσικη όσο κι

ένα τσούρμο ξωτικών ή τεράτων. Κανείςδε θα μπορούσε να μείνει για πολύ κοντάτους, ακόμη και σιωπηλά, δίχως να τονιώσει αυτό. Η σφραγίδα του αφύσικουστα πρόσωπά τους δεν ήταν απατηλή —ήταν σίγουρα το σημάδι κάποιαςπαραμόρφωσης της ψυχής.

Η κουβέντα είχε σβήσει ξανά. Για νασπάσει τη φοβερή σιωπή η Τζάιρελ είπε:

«Κυκλοφορούν παράξενες ιστορίες γιατο Χέλ-σγκαρντ, θρύλοι για θησαυρούςκαι — και — είναι αλήθεια ότι μονάχα τοηλιοβασίλεμα μπορεί να φτάσει κανείςστο Χέλσγκαρντ; » Καταλάβαινε ότιμιλούσε υπερβολικά, αλλά δεν μπορούσενα συγκροτηθεί. Οτιδήποτε ήταν

προτιμότερο από εκείνη τη σιωπή κάτωαπό το βλέμμα τους.

Ο Άλαρικ έμεινε σκεφτικά σιωπηλόςγια μια στιγμή πριν απαντήσει με την ίδιασκόπιμη αορι-στία. «Υπάρχουν στονκόσμο ακόμη πιο παράξενες ιστορίεςακόμη και από αυτή του Χέλσγκαρντ —και ποιος θα μπορούσε να πει πόσηαλήθεια κρύβουν; Θησαυροί; Μπορεί καινα υπάρχουν θησαυροί. Πολλοί ήρθανγια να τους βρουν — και έμειναν εδώ γιαπάντα».

Η Τζάιρελ θυμήθηκε τους πεθαμένουςστην πύλη και έριξε στον Άλαρικ έναάγριο κιτρινωπό βλέμμα που θα πέταγεσπίθες σαν να διασταυρώνονταν λεπίδες

αν συναντούσε το δικό του — αλλά δεντο συνάντησε. Ο οικοδεσπότης τηςκοιτούσε αφηρημένα ψηλά προς τις σκιέςτης οροφής και χαμογελούσε αχνά.Μήπως υποψιαζόταν το σκοπό τουερχομού της; Όμως δεν την είχε ρωτήσειτίποτα... Η Τζάιρελ θυμήθηκε τοχαμόγελο του Γ κυ του

Γκάρλοτ όταν την έστελνε σε τούτη τηναναζήτηση και μια φονική σκέψη άρχισενα γεννιέται στο μυαλό της. Αν ο Γκυήξερε — αν την είχε επίτηδες στείλειστον κίνδυνο — Η Τζάιρελ επέτρεψεστον εαυτό της ν’ απολαύσει για μιαστιγμή την πολυτέλεια μιαςφαντασίωσης, στην οποία έλιωνε εκείνοτ’ όμορφο χαμόγελο με τη λαβή του

σπαθιού της...

Οι άλλοι την παρατηρούσανδιαπεραστικά. Ξαναγύρισε στηνπραγματικότητα μ’ ένα σκίρτημα καιείπε, έτσι για να πει κάτι:

«Πόσο κρύα είναι τα βαλτοτόπια μετάτο ηλιοβασίλεμα! » Και ανατρίχιασε λίγο,συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πόσο,πράγματι, παγερή και απέραντη ήταν ημεγάλη αίθουσα.

«Το βρίσκουμε — ευχάριστο»,μουρμούρισε ο Άλαρικ, δίχως να τηναφήσει από τα μάτια του. Οι άλλοι τηνπαρακολουθούσαν κι αυτοί, και ηΤζάιρελ ένιωσε ξανά εκείνο το ρεύμα της

αδιόρατης θυμηδίας να διατρέχει τονκύκλο που δεν ήθελε να μοιραστεί μαζίτης το κοινό τους μυστικό. Είχαν έρθειεδώ με κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. ΗΤζάιρελ το συνειδητοποίησε απότομα —έναν παράξενο και μυστηριώδη σκοπόπου τους έδενε σχεδόν σ’ ένα νου, έτσιπου οι σκέψεις φαίνονταν να ρέουνανεμπόδιστα από εγκέφαλο σ’ εγκέφαλο,ένα σκοπό που συμπεριλάμβανε και τηνίδια με τρόπο που δεν προμήνυε τίποταευχάριστο γι’ αυτή. Ο αέρας βρομούσεκίνδυνο και ή Τζάιρελ ήταν μόνη εδώ τηνύχτα στα ερημικά βαλτοτόπια, ανάμεσασε τούτους τους αλλόκοτους, αφύσικουςανθρώπους που την παρακολουθούσανμε σφοδρή και αταλάντευ-τη προσμονή.Ε, λοιπόν, δεν ήταν η πρώτη φορά που

αντιμετώπιζε κίνδυνο και πάντοτε είχεκαταφέρει να ξεμπλέξει πολεμώντας.

Ένα βρόμικο κοριτσόπουλο μεκουρελιασμένη ποδιά ξεπρόβαλε από τιςσκιές περπατώντας άχαρα στις μύτες τωνποδιών της και πλησίασε για να ψιθυρίσεικάτι στο αυτί της Ντάμαρα. Καθώς ηγυναίκα γύρισε να γνέψει καταφατικά, ηΤζάιρελ ένιωσε σαφή ανακούφιση πουέτσι ξεφορτωνόταν για λίγο ένατουλάχιστον ζευγάρι ενοχλητικά μάτια. ΗΤζάιρελ κοίταξε με αποστροφή τηνκοπέλα. Πολύ παράξενο σπιτικό είχανεδώ — με τους κτηνώδεις ακόλουθουςκαι το λιγδιάρικο κορίτσι με τη ρυπαρήποδιά.

Ούτε και το τελευταίο δουλικό τηςκουζίνας του Τζόιρυ δεν κυκλοφορούσεποτέ τόσο ελεεινά ντυμένο.

Η Ντάμαρα γύρισε πάλι προς τη φωτιά.«Το δείπνο είναι έτοιμο», ανήγγειλε.

Τα πρόσωπα όλων γύρω από το τζάκιφωτίστηκαν μαγικά, και η Τζάιρελ ένιωσενα χαλαρώνει κάπως η υπερένταση. Τογεγονός ότι η σκέψη του φαγητούχαροποιούσε τόσο τούτη τη συντροφιά,τους έκανε να φαίνονται πιο ανθρώπινοι.Και ωστόσο —το κατάλαβε την άλληστιγμή — ακόμη και αυτό δε θαμπορούσε ν’ αποδοθεί σε φυσιολογικήλαιμαργία. Υπήρχε κάτι το φρικαλέοστον τρόπο που έλαμπαν τα μάτια τους,

στην ανομολόγητη πείνα που ήτανζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Ησκέψη του φαγητού είχε αντικαταστήσειγια λίγο ακόμη και το ενδιαφέρον τουςγια εκείνη και ο τρομερός βομβαρδισμόςτων βλεμμάτων τους κόπασε. Η Τζάιρελένιωσε να ξαλαφρώνει σαν ναξεφορτωνόταν κάποιο αληθινό βάρος.Ανάσαινε πιο άνετα τώρα.

Κάτι λιγδιάρηδες λαντζέρηδες τηςκουζίνας καθώς και δυο άπλυτες κοπέλεςέφεραν τις τάβλες και τα στηρίγματα τουτραπεζιού και τα έστησαν κοντά στηφωτιά.

«Δειπνούμε μόνοι μας», εξήγησε οΆλαρικ καθώς η συντροφιά γύρω από το

τζάκι έκανε χώρο για το τραπέζι.

Στην Τζάιρελ αυτό φάνηκε ανόητηξιπασιά, όταν μάλιστα άφηναν να τουςσερβίρουν τόσο απαράδεχτα ρυπαροίυπηρέτες. Σε άλλα αρχοντικά έτρωγανόλοι αντάμα, από τους αφέντες ως καιτους μικρούς των στάβλων, σε μεγάλατραπέζια με σχήμα «Τ» όπου μονάχα ηαλατιέρα χώριζε τους άρχοντες από τοπροσωπικό τους. Ίσως όμως ο Ά-λαρικνα μην τολμούσε να επιτρέψει έστω καιαυτή τη μικρή οικειότητα μ’ εκείνα ταθηριώδη καθάρματα που είχε στηδούλεψή του. Όμως η Τζάιρελ ένιωσεκάποιο ίχνος απογοήτευσης που ησυντροφιά αυτών των γουρλομάτικωνανθρώπων με τα παράξενα πρόσωπα δε

θ’ αλάφρυνε έστω και με την παρουσίατων κτηνανθρώπων τους. Μπορεί οιπολεμιστές εκείνοι να μην έδειχναν καιπολύ ανθρώπινοι, αλλά τουλάχιστονείχαν μια φυσιολογική, απροκάλυπτηκτηνωδία, κάτι που μπορούσε να τοκαταλάβει.

Όταν το τραπέζι ετοιμάστηκε, ο Άλαρικτην έβαλε να καθίσει στα δεξιά του,ανάμεσα στους δυο διαβολομούρηδεςνεαρούς που κάθονταν αφύσικασιωπηλοί. Η Τζάιρελ ήξερε από πείρα ότιτ’ αγόρια αυτής της ηλικίας συνήθωςήταν όλο σκανταλιές και δεν έμενανστιγμή ακίνητα στο τραπέζι. Το γεγονόςότι τούτο τα δυο μόλις και σάλευαν εκτόςκι αν ήταν να φτάσουν κάποιο φαγώσιμο,

ήταν άλλη μια αρνητική παραξενιά τους.

Ποιοι να ήταν, αναρωτήθηκε. Γιοι τουΆλαρικ; Ιπποκόμοι ή φιλοξενούμενοι απόκάποια άλλη αριστοκρατική φαμίλια; ΗΤζάιρελ κοίταξε ολόγυρα στο τραπέζιολοένα και πιο προβληματισμένη,αναζητώντας κάποιες ενδείξειςσυγγένειας στα σκιερά πρόσωπα. Αλλάδε διέκρινε τίποτα που να τους συνδέει μετους άλλους, εκτός από εκείνη τηδιεστραμμένη παραμόρφωση. Ο Άλαρικδεν είχε επιχειρήσει να συστήσει κανένατους και η Τζάιρελ δεν μπορούσε ναμαντέψει τι σόι δεσμός ένωνε όλουςαυτούς σε τούτη τη στενή, βουβή σχέση.Το βλέμμα της συνάντησε μονάχα ταμάτια του γελωτοποιού δίπλα στον

Άλαρικ, αλλά το τράβηξε αμέσως,εξοργισμένη με το αμυδρό, γεμάτουπονοούμενα χαμόγελό του. Τηνπαρακολουθούσε κι αυτός από ώρα.

Δεν ακούστηκε ούτε λέξη μετά τοσερβίρισμα του κρέατος. Ολόκληρη ησυντροφιά ρίχτηκε με τα μούτρα στοφαγητό, με τόση βουλιμία που θα ’λεγεκανείς ότι είχαν να φάνε εβδομάδες.Αλλά ακόμη και το φαγητό τους δεν είχεσωστή ή φυσιολογική γεύση. Φαινόταναρκετά καλό, αλλά περιείχε και κάποιοακαθόριστο καρύκευμα που έκανε τηνΤζάιρελ ν’ αναγουλιάσει και ναπαρατήσει το μαχαίρι της μετά την πρώτημπουκιά. Ήταν σχεδόν μια γεύση σαπίλαςκαι κάποιο είδος καυτερής, ακαθόριστης

πικρίλας, που έμεναν στη γλώσσα γιαπολλή ώρα αφού είχε καταπιεί κανείς τημπουκιά. Όλα βρομούσαν έτσι: το ψητό,το ψωμί, τα λιγοστά λαχανικά, ακόμη καιτο μπρούσκο κρασί.

Η Τζάιρελ έκανε μια ακόμη ηρωικήπροσπάθεια να το πάει κάτω, γιατίπέθαινε της πείνας, αλλά δεν τα κατάφερεκαι άφησέ κατά μέρος ακόμη και τηνπροσποίηση ότι έτρωγε. Έμεινεκαθισμένη με τα χέρια ακουμπισμέναστην άκρη του τραπεζιού, με τη δεξιάπαλάμη κρεμασμένη κοντά στο σπαθίτης, κοιτάζοντάς τα μέλη της λιμασμένηςσυντροφιάς να καταβροχθίζουν σανλύκοι το αποκρουστικό φαγητό. Δεν ήτανν’ απορεί κανείς, συλλογίστηκε ξαφνικά,

που έτρωγαν μόνοι. Σίγουρα ακόμη καιτα σκληραγωγημένα λαρύγγια τωνακολούθων τους δε θ’ ανέχονταν αυτό τοαπαίσια καρυκευμένο κρέας.

Ο Άλαρικ έγειρε τελικά πίσω στηνψηλή ράχη της πολυθρόνας του καισκούπισε το μαχαίρι του σ’ ένα κομμάτιψωμί.

«Δεν πεινάτε, λαίδη Τζάιρελ; » ρώτησε,σηκώνοντας ερωτηματικά το φρύδι τουπρος την ακόμη γεμάτη ξύλινη γαβάθαμπροστά της. Εκείνη δεν μπόρεσε νακρύψει μια μικρή γκριμάτσα καθώςκοιτούσε κάτω.

«Τώρα όχι», απάντησε με πικρόχολο

χιούμορ.

Ο Άλαρικ δε χαμογέλασε. Μονάχαέσκυψε να καρφώσει με το μαχαίρι τουτη χοντρή φέτα του ψητού μπροστά τηςκαι την πέταξε στο παραγώνι. Τα δυολαγωνικά όρμησαν κάτω από το τραπέζιγια ν’ αρχίσουν να γρυλίζουν πεινασμένοπάνω από το κρέας. Ο Άλαρικ κοίταξελοξά την Τζάιρελ με κάτι σανμισοχαμόγελο, ενώ σκούπιζε πάλι τομαχαίρι του και το έχωνε στη θήκη του.

Αν με τον τρόπο αυτό ήθελε να τηςδώσει να καταλάβει ότι και τα σκυλιάσυμπεριλαμβάνονταν στον παράξενοκλειστό κύκλο τους, το πέτυχε. Ήτανφανερό ότι κρυβόταν κάποιο μήνυμα

τόσο στην πράξη όσο και στο χαμόγελο.

Όταν μάζεψαν το τραπέζι και ητελευταία αχτίδα του λυκόφωτος χάθηκεαπό τα ψηλά, στενά παράθυρα, έναςσκυθρωπός τύπος με χοντρό μάλλινορούχο έκανε το γύρο της αίθουσας μ’ έναμακρύ, ψηλό δαυλό ανάβοντας τουςπυρσούς στα σιδερένια στηρίγματά τους.

«Έχετε ξανάρθει στο Χέλσγκαρντ,μυλαίδη; » ρώτησε ο Άλαρικ. Όταν ηΤζάιρελ κούνησε αρνητικά το κεφάλι,συνέχισε: «Επιτρέψτε μου τότε να σαςξεναγήσω στην αίθουσα με τους θυρεούςτων προγόνων μου. Ποιος ξέρει; Μπορείνα βρείτε εμβλήματα και του δικού σαςθυρεού ανάμεσα στα οικόσημά μας».

Η Τζάιρελ ανατρίχιασε με τη σκέψη ότιμπορεί ν’ ανακάλυπτε έτσι έστω καιμακρινή συγγένεια με τους ενοίκους τουΧέλσγκαρντ. Ωστόσο δέχτηκε απρόθυματο μπράτσο που της προσέφερε ο άλλοςκαι άφησε να την οδηγήσει μακριά από τηφωτιά, κάτω από τις γεμάτες αντίλαλουςκαμάρες και θόλους της μεγάληςαίθουσας όπου οι πυρσοί έκαναν τις σκιέςν’ αποκτούν δική τους ζωή.

Η αίθουσα ήταν όπως θα πρέπει να τηνείχαν αφήσει οι φονιάδες του Άντρεντπριν δυο αιώνες. Οι τυχόν ασπίδες καιπανοπλίες που δεν είχαν πέσει από τουςτοίχους ήταν πνιγμένες στη σκουριάεξαιτίας του υγρού αέρα των βάλτων. Τακουρέλια από τις σημαίες και τις ταπισερί

είχαν προ πολλού πάρει το ομοιόμορφογκρίζο χρώμα της σαπίλας. Αλλά οΆλαρικ φαινόταν ν’ απολαμβάνει τονοτερό αέρα της ερήμωσης όπως έναςφυσιολογικός άνθρωπος θ’ απολάμβανετην άνεση και τη χλιδή. Ο οικοδεσπότηςτη συνόδεψε αργά ένα γύρο στηναίθουσα, ενώ η Τζάιρελ ένιωθε να τηνακολουθούν σταθερά και αδιάκοπα ταμάτια των υπόλοιπων της συντροφιάς πουείχαν επιστρέψει στις θέσεις τους δίπλαστο τζάκι.

Ο νάνος είχε ξαναπιάσει το λαγούτοτου και πότε πότε τσιμπούσε τις χορδέςγεμίζοντας αντίλαλους τη σιωπή τηςμεγάλης αίθουσας. Αλλά πέρα από τιςσποραδικές νότες του, τον ήχο των

βημάτων τους στις γυμνές πλάκες και τομουρμουρητό της φωνής του Άλαρικ πουέδειχνε τα χαμένα μεγαλεία του κάστρου,δεν ακουγόταν τίποτε άλλο.

Κοντοστάθηκαν στην άκρη τηςμεγάλης αίθουσας μακριά από το τζάκικαι εκεί ο Άλαρικ είπε με γλυκερή φωνή,ενώ τα μάτια του αναζητούσαν μεπερίεργη επιμονή εκείνα της Τζάιρελ:

«Εδώ σε τούτο το σημείο όπουστεκόμαστε, μι-λαίδη, πέθανε ο Άντρεντπριν διακόσια χρόνια».

Άθελά της η Τζάιρελ κοίταξε κάτω. Ταπόδια της πατούσαν στη μεγάλη κηλίδαενός απλωμένου λεκέ που έμοιαζε με την

αόριστη σιλουέτα ενός θηρίου μεανασηκωμένο κεφάλι και ανοιχτά πόδια,σαν να φερμάριζε τη λεία του. Ήταν μιαπλατιά κηλίδα, μαύρη και σκόρπια πάνωστις πλάκες. Ο Άντρεντ θα πρέπει ναήταν μεγαλόσωμος άντρας. Είχε χύσειπάρα πολύ αίμα τη μέρα εκείνη, πριν δυοαιώνες.

Η Τζάιρελ ένιωσε τα μάτια τουοικοδεσπότη καρφωμένα πάνω της μεκάποια παράξενη προσμονή και η κοπέλαπήρε μια μικρή ανάσα για να πει κάτι.Αλλά πριν προλάβει ν’ αρθρώσει λέξη,ένας θηριώδης άνεμος ξέσπασε εντελώςαπρόσμενα ολόγυρά τους. Ξεχύθηκεουρλιάζοντας από το άγνωστο μ’ έναστροβίλισμα που χτύπησε με τόση μανία

ώστε να σβήσει στη στιγμή όλους τουςπυρσούς ταυτόχρονα. Το σκοτάδι έπεσεμονομιάς και σκέπασε όλη την αίθουσα.

Σ’ εκείνη τη στιγμή της μαυρίλας, ενώολόκληρη η μεγάλη αίθουσα βυθιζότανστο σκοτάδι, την αντάρα και τηνκοσμοχαλασιά του ανέμου, ένα αντρικόχέρι, σαν να περίμενε με λαχτάρα τούτητη στιγμή ολόκληρο το βράδυ, άρπαξε σεασφυχτική αρ-πάγη την Τζάιρελ και έναστόμα κόλλησε στο δικό της στο πιοάγρια παράφορο κι ερωτικό φιλί που είχενιώσει ποτέ. Όλα είχαν γίνει τόσοαπότομα που όλες οι εντυπώσεις τηςενώθηκαν και διοχευ-τεύτηκαν σ’ έναξέσπασμα φοβερής οργής κατά τουΆλαρικ, καθώς πάλευε ανήμπορα για να

ξεφύγει από εκείνο το σιδερένιο μπράτσοκαι το αχόρταγο στόμα ενώ ο θυελλώδηςάνεμος λυσσομανούσε στο σκοτάδι.Ωστόσο δεν ένιωθε τίποτε άλλο παράμονάχα το μπράτσο, το στόμα και τοξαδιάν-τροπο χέρι. Δεν ήταν σφιγμένηπάνω σε αντρικό κορμί, αλλά η δύναμηεκείνου του μπράτσου ήταν σαν μιαατσάλινη μέγκενη γύρω της.

Και ταυτόχρονα με το άρπαγμα, τομπράτσο άρχισε να τη σέρνει βάναυσακαι με ακατανίκητη δύναμη στο πάτωμα,δίχως να χαλαρώνει στιγμή τοσυντριπτικό σφίξιμο, ενώ το φιλί σε όλητου την αποκρουστική οικειότητασυνέχιζε να ταλανίζει το ανήμπορο ναφωνάξει στόμα της. Θα έλεγε κανείς ότι

το φιλί, το σφίξιμο τού μπράτσου, ηβαναυσότητα του χεριού, το ουρλιαχτότου ανέμου και το τράβηγμα στο πάτωμαδεν ήταν παρά οι επιμέρους εκδηλώσειςμιας και μοναδικής βίαιης δίνης.

Το φαινόμενο δε θα πρέπει να κράτησεπαραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα. ΗΤζάιρελ είχε μια αίσθηση από μεγάλα,τετράγωνα και αραιά δόντια πάνω σταχείλη της. Η παράξενη βαναυσότηταεκδηλωνόταν όχι τόσο στην αγριότητατου φιλιού, το αγκάλιασμα ή το ξέφρενοτράβηγμα στο πάτωμα, όσο στο ότι όλααυτά έμοιαζαν σαν απλά επιφανειακάσυμπτώματα ενός παράφορου πάθουςπου λυσσομανούσε σαν φωτιά ολόγυράτης.

Πνιγμένη από την ίδια την ανήμπορημανία της, προσπάθησε ν’ αντισταθεί, ναφωνάξει. Αλλά δεν υπήρχε κανένααντρικό στέρνο να το σπρώξει πέρα ούτεκαν σώμα για ν’ απομακρύνει από το δικότης, έτσι δεν είχε σε τι ν’ αντισταθεί. Τομόνο που μπορούσε να κάνει ήταν νασχηματίζει ζωώδεις άναρθρους ήχους στολαρύγγι της, που δεν άφηνε καν να βγουνπαραέξω εκείνη η θυελλώδηςβαναυσότητα του άλλου στόματος.

Έτσι γρήγορα που έγιναν όλα,ελάχιστο χρόνο είχε για να σκεφτεί. Ήτανπολύ ζαλισμένη από τη βιαιότητα και τοξαφνικό της επίθεσης έστω και γι’αναρωτηθεί γιατί δεν υπήρχε τίποτε άλλοεκτός από το στόμα, το μπράτσο και το

χέρι. Ωστόσο είχε μια σαφή εντύπωσηαπό τοίχους που έκλειναν γύρω της, σαννα την έσερναν έξω από τη μεγάληαίθουσα προς κάποιο στενό χώρο. Ήτανκατά κάποιο τρόπο σαν η βία πουφρένιαζε ολόγυρά της να φούντωνε καινα γινόταν πιο έντονη από την ίδια τηστενότητα του χώρου.

Τέλειωσαν όλα τόσο γρήγορα πουάκουσε τις σιγανές κραυγές έκπληξηςτων άλλων και είδε το ομαδικό σβήσιμοτων πυρσών σχεδόν ταυτόχρονα με τησυνειδητοποίηση του στενού χώρου. Θανόμιζε κανείς ότι ο χρόνος είχε κυλήσειπιο γρήγορα για εκείνη απ’ ό, τι για τουςάλλους. Την άλλη στιγμή κάποιος πρέπεινα έριξε φρύγανα στη φωτιά, γιατί οι

φλόγες στο σπηλαιώδες τζάκιλαμπάδιασαν απότομα σε ένα χείμαρροαπό φως και τριζο-βολητά, διώχνονταςγια μια στιγμή τα σκοτάδια της αίθουσας.

Και η Τζάιρελ βρέθηκε να τρικλίζειμόνη καταμεσής στη μεγάλη αίθουσα.Δεν υπήρχε ψυχή κοντά της, αν και θαέπαιρνε όρκο στη σταυρωτή λαβή τουσπαθιού της ότι μόλις ένα κλάσμαδευτερολέπτου πριν, ένα βαρύ στόμασχεδόν έλιωνε τ’ άφωνα χείλη της. Τώραεκείνο το στόμα είχε χαθεί σαν να μηνυπήρξε ποτέ. Οι τοίχοι δεν την έσφιγγαναπό παντού κανένας άνεμος δε φυσούσεούτε και ακουγόταν ο παραμικρόςψίθυρος στη μεγάλη αίθουσα.

Ο Άλαρικ στεκόταν στην άλλη άκρητου χώρου, πάνω από τη μαύρη κηλίδατου αίματος του Άντρεντ. Η Τζάιρελσυμπέρανε ότι θα πρέπει υποσυνείδητανα είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμήπως δεν ήταν τα δικά του χείλη εκείναπου της είχαν πληγώσει το στόμα. Δενήταν στη φύση του Ά-λαρικ ένα τέτοιοπαράφορο πάθος. Όχι — αν και ήταν ομοναδικός άνθρωπος κοντά της όταντους τύλιξε το σκοτάδι, δεν ήταν δικότου το πρόστυχο φιλί που ένιωθε ακόμηστο στόμα της.

Άγγιξε με τρεμάμενο χέρι ταμωλωπισμένα χείλη της και κοίταξε γύρωξέφρενα, λαχανιασμένη, προσπαθώνταςνα ξαναβρεί την ανάσα της και σχεδόν

κλαίγοντας από λύσσα.

Οι άλλοι ήταν ακόμη γύρω από τηφωτιά, μισή αίθουσα μακριά. Και καθώςη λάμψη από το ξαφνικό φούντωμα τηςφωτιάς φώτιζε πάλι το χώρο, είδε για μιαστιγμή στα πρόσωπα όλων την έκφρασητης φευγαλέας έκπληξης να δίνει τη θέσητης σ’ ένα ξέσπασμα ξέφρενης ελπίδας.Με μεγάλες, γοργές δρασκελιές ο Άλαρικβρέθηκε δίπλα της. Στη θολούρα τηςζάλης της, η Τζάιρελ ένιωσε τα χέρια τουνα την αρπάζουν από τα μπράτσα και νατην ταρακουνούν δυνατά ενώ τον άκουσενα τσαμπουνάει κάτι σε μια άγνωστηγλώσσα.

«Γκ’ άστα-εστ; Τάι γκ’ άστα; Τάι γκ’

άστα; »

Θυμωμένη τον έσπρωξε πέρα. Ήδη καιοι άλλοι μαζεύονταν γύρω της γεμάτοιασυγκράτητη έξαψη, τσαμπουνώνταςόλοι μαζί, «Γκ’ άστα τάι; Εστ γκ’ άστα: »

Ο Αλαρικ ξαναβρήκε πρώτος τηνψυχραιμία του. Με φωνή που έτρεμε απόσυγκίνηση που πρώτη φορά η Τζάιρελέβλεπε σ’ αυτόν, τη ρώτησε με σχεδόναπελπισμένη λαχτάρα:

«Τι ήταν; Τι συνέβη; Μήπως ήταν —ήταν —; » Αλλά φαίνεται πως του ήτανσχεδόν αδύνατο να κατονομάσει αυτόπου λαχταρούσε με όλο του το είναι ν’ακούσει, αν και το τρέμουλο της ελπίδας

χρωμάτιζε τη φωνή του.

Η Τζάιρελ συγκρατήθηκε πάνω πουήταν έτοιμη ν’ απαντήσει. Κοντοστάθηκεεπίτηδες για να κυριαρχήσει στηναδυναμία και τη ζάλη που θόλωνανακόμη το μυαλό της. Ύστερα χαμήλωσετο βλέμμα για να κρύψει τη σκέψη πουάστραψε φευγαλέα σ’ εκείνα τακιτρινωπά μάτια της. Για πρώτη φοράδιέθετε κάποιο ατού με τούτους τουςμυστηριώδεις ανθρώπους. Ήξερε κάτιπου λαχταρούσαν όσο τίποτα να μάθουνκαι έπρεπε να εκμεταλλευτεί στο έπακροτο ατού, που κι αυτή δεν ήταν σίγουρηποιο ήταν.

«Τι — τι συνέβη; » ψέλλισε τελικά. Το

τραύλισμα δεν ήταν ολότελα φτιαχτό.«Ξέσπασε μια — ανεμοζάλη και μετάόλα τα κατάπιε το σκοτάδι — δεν ξέρω— έγιναν όλα τόσο γρήγορα». Κοίταξεψηλά στο μισοσκόταδο με τρόμο που δενήταν εντελώς προσποιητός. Ό, τι κι ανήταν εκείνο το πράγμα — σίγουρα δενήταν άνθρωπος. Θα έπαιρνε όρκο ότι, μιαστιγμή πριν φωτίσει πάλι, είχε νιώσει νακλείνουν γύρω της τοίχοι, κοντινοί σαντάφου. Και ωστόσο είχαν διαλυθεί πιοεύκολα κι από καταχνιά στη αναλαμπήτης φωτιάς. Αλλά εκείνο το στόμα πάνωστο δικό της! Εκείνα τα μεγάλα, ίσιαδόντια πάνω στα χείλη της και το φοβερόσφίξιμο του κτηνώδους μπράτσου!Τίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιουλικό. Και όμως, δεν υπήρχε παρά

μονάχα το μπράτσο, το στόμα και τοχέρι. Δεν υπήρχε σώμα... Με μια ξαφνικήανατριχίλα που έκανε να μυρμηγκιάσειόλο της το κορμί, θυμήθηκε ότι οιφονιάδες είχαν διαμελίσει τον Άντρεντπριν τον πετάξουν στους βάλτους... ΟΆντρεντ...

Δεν κατάλαβε ότι είχε προφέρει τοόνομα μεγαλόφωνα, αλλά ο Άλαρικτινάχτηκε σαν τίγρης στο άκουσμα τηςλέξης που ξέφυγε από τα χείλη της.

«Ο Άντρεντ; Ήταν ο Άντρεντ; »

Καταβάλλοντας μια υπεράνθρωπηπροσπάθεια και σφίγγοντας τα δόντια τηςγια να σταματήσει το κροτάλισμά τους, η

Τζάιρελ κατάφερε να ξαναβρεί τηναυτοκυριαρχία της.

«Ο Άντρεντ; Μα αυτός πέθανε πρινδιακόσια χρόνια! »

«Δε θα πεθάνει ποτέ μέχρι—» Αυτόμονάχα πρόλαβε να πει ένα από τ’ αγόριαμε τα διαβολικά πρόσωπα πριν ο Άλαρικγυρίσει να το καρφώσει μ’ ένα οργισμένοβλέμμα, αλλά και με Περίεργο σεβασμό.

«Σιωπή! Περίμενε!... Λαίδη Τζάιρελ,με ρωτήσατε πριν αν οι θρύλοι τουΧέλσγκαρντ είναι αληθινοί. Τώρα μπορώνα σας πω ότι η ιστορία του Άντρεντείναι. Πιστεύουμε ότι περπατά ακόμη στιςαίθουσες όπου κρύβεται ο θησαυρός του.

Και εμείς

— εμείς—» Ο Άλαρικ δίστασε και ηΤζάιρελ είδε μια παράξενη έκφρασηυστεροβουλίας ν’ απλώνεται στοπρόσωπό του. Ύστερα συνέχισεκανονικά. «Πιστεύουμε ότι μονάχα έναςτρόπος υπάρχει για να βρούμε αυτό τοθησαυρό. Μονάχα το φάντασμα τουΆντρεντ θα μας οδηγήσει σ’ αυτόν. Καιτο φάντασμα του Άντρεντ ήταν άπιαστο— μέχρι πριν λίγο».

Η Τζάιρελ θα μπορούσε να πάρει όρκοότι ο Ά-λαρικ δεν είχε σκοπό να πει αυτόόταν άρχισε να μιλά. Σιγουρεύτηκεακόμη περισσότερο όταν είδε εκείνο τοαδιόρατο κύμα της βουβής συνεννόησης

να διατρέχει τον κύκλο των προσώπωνγύρω της.

Διασκέδαζαν με κάποιο ακαθόριστοαστείο που η ίδια αγνοούσε... Αυτό ήτανφανερό σ’ όλα τα πρόσωπα που τηνπεριστοίχιζαν. Τα όλο ασπράδι μεγάλαμάτια των γυναικών με τα ρουφηγμέναμάγουλα έλαμψαν τα πρόσωπα τωναντρών συσπάστηκαν σε μικρέςγκριμάτσες συγκαλυμμένου γέλιου.Ξαφνικά η Τζάιρελ ένιωσε να την πνίγειτο αφύσικο και το μυστήριο, καθώς καιαυτή η ακαθόριστη, δυσοίωνη και αναίτιαευθυμία τους.

Η τρομακτική εμπειρία της την είχεταράξει περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε

να παραδεχτεί. Δε χρειαζόταν ναπροσποιείται ότι της είχαν λυθεί ταγόνατα καθώς τους άφηνε για ναπλησιάσει στη φωτιά. Λαχταρούσε ναξεφύγει από τούτη την τρομερήσυντροφιά, έστω κι αν αυτό σήμαινε ναμείνει μόνη σ’ αυτό το στοιχειωμένοσκοτάδι.

«Θα ήθελα να — να ηρεμήσω λίγοπλάι στη φωτιά», μουρμούρισε. «Ελπίζωεκείνο το — το πράγμα να μηνξαναγυρίσει».

«Μα πρέπει να ξαναγυρίσει! » ΣτηνΤζάιρελ φάνηκε ότι η κάθε φωνή γύρωτης αντήχησε ταυτόχρονα, ενώ μιαενθουσιώδης ομόφωνη συμφωνία

έλαμψε στα πρόσωπα όλων. Ακόμη καιτα δυο σκυλιά είχαν βγει μπροστά,ανάμεσα από τα πόδια του μικρούπλήθους ολόγυρά της. Τα σκιερά μάτιατους, που λαμπύριζαν ακόμη αμυδρά σαννα είχαν δανειστεί φως από το τζάκι,παρακολουθούσαν την κουβέντα τουόποιου μιλούσε σαν να καταλάβαιναν καιαυτά. Το βλέμμα τους στράφηκε κόκκινοπρος τον Άλαρικ καθώς έλεγε:

«Για πολλές νύχτες περιμέναμε μάταιανα μας παρουσιαστεί η δύναμη πουκάποτε λεγόταν Άν-τρεντ. Μονάχα ότανήρθατε εσείς δημιούργησε εκείνη τη δίνη— που είναι απαραίτητη αν θέλουμε ναβρεθεί ο θησαυρός». Και πάλι, στοάκουσμα της τελευταίας λέξης, η Τζάιρελ

νόμισε ότι ένιωσε το ανεπαίσθητο κύματης θυμηδίας να ταξιδεύει από άτομο σεάτομο. Ο Άλαρικ συνέχισε με τηνυποκριτικά ήρεμη φωνή του. «Είμαστετυχεροί που βρήκαμε κάποια με τηδύναμη να καλεί το πνεύμα του Άν-τρεντστο Χέλσγκαρντ. Νομίζω ότι μέσα σαςκρύβεται κάποια παρόμοια βιαιότητα, πουο Άντρεντ διαισθάνεται και την αποζητά.Πρέπει να τον καλέσουμε να ξαναβγείαπό τα σκοτάδια — και πρέπει ναχρησιμοποιήσουμε τη δική σας δύναμηγια να το πετύχουμε».

Η Τζάιρελ κοίταξε ολόγυρα σαν να μηνπίστευε στ’ αυτιά της. «Θέλετε νακαλέσετε —εκείνο— να ξανάρθει; »

Μάτια λαμπύρισαν προς το μέρος τηςμε μια λάμψη που δεν ήταν από τη φωτιά.«Θα το θέλαμε δε θα πει τίποτα»,μουρμούρισε ένα διαβολομούρι-κο αγόριδίπλα της. «Και δε θα περιμένουμε γιαπολύ ακόμη... »

«Μα... ο Θεός να βάλει το χέρι του! »,έκανε η Τζάιρελ. «Κάνουν λάθος όλοιεκείνοι οι θρύλοι; Λένε ότι το πνεύμα τουΆντρεντ χτυπά με ξαφνικό θάνατο όλουςόσους καταπατούν το Χέλσγκαρντ. Γιατίμιλάτε σαν μονάχα εγώ να μπορούσα νατο καλέσω; Θέλετε να πεθάνετε με τόσοφοβερό τρόπο; Εγώ δε θέλω! Δεν έχωκαμιά διάθεση να υπομείνω ξανά εκείνητην εμπειρία, ακόμη κι αν με σκοτώνατε.Δε θα ξανανεχτώ τα φιλιά του Άντρεντ! »

'Ενα σιωπηρό κύμα φάνηκε ναδιατρέχει φευγαλέα τον κύκλο. Μάτιασυναντήθηκαν και κοίταξαν πάλι πέρα.Ύστερα ο Άλαρικ είπε:

«Ο Άντρεντ εχθρεύεται μονάχα τουςΠαρείσακτους στο Χέλσγκαρντ, όχι τουςδικούς του συγγενείς και τουςανθρώπους τους. Εξάλλου, οι θρύλοιστους οποίους αναφέρεστε είναι παλιοίκαι αφορούν σε ιστορίες ανθρώπων πουκαταπάτησαν το κάστρο πριν πολλάχρόνια.

»Με το πέρασμα των χρόνων ταπνεύματα των όσων πεθαίνουν βίαιααπομακρύνονται σιγά σιγά από τον τόποτου θανάτου τους. Ο Άντρεντ πέθανε προ

πολλού και, όσο κυλούν τα χρόνια,επισκέφτε-ται το κάστρο τουΧέλσγκαρντ ολοένα και πιο σπάνια,ολοένα και λιγότερο εκδικητικά.Αγωνιζόμαστε από καιρό να τον φέρουμεπίσω — αλλά μονάχα εσείς τοκαταφέρατε. Όχι, μυλαίδη, θα πρέπει ναυπομείνετε για μια ακόμη φορά τηβιαιότητα του Άντρεντ, ειδάλλως... »

«Ειδάλλως τι; » ρώτησε ψυχρά ηΤζάιρελ, αφήνοντας το χέρι της να πέσει

προς το σπαθί της.

«Δεν υπάρχει άλλη λύση». Η φωνή τουΆλαρικ ήταν αμείλικτη. «Είμαστε πολλοίκαι είστε μία. Θα σας κρατήσουμε εδώμέχρι να ξανάρθει ο Άντρεντ».

Η Τζάιρελ γέλασε. «Νομίζεις ότι οιάντρες του Τζόιρυ θα με αφήσουν ναχαθώ δίχως ίχνη; Θα γίνει τέτοια επίθεσηστα τείχη του Χέλσγκαρντ που—»

«Δεν το νομίζω, μυλαίδη. Ποιοιπολεμιστές θα τολμήσουν ν’ έρθουν ότανκάποια πιο γενναία απ’ όλους χάθηκε στοΧέλσγκαρντ; Όχι, λαίδη του

Τζόιρυ, οι άντρες σας δεν πρόκειται νασας αναζητήσουν εδώ. Θα—»

Το σπαθί της Τζάιρελ άστραψε στοφως καθώς η κοπέλα σάλταρε πίσω,τραβώντας το από το θηκάρι. Η λεπίδαέλαμψε μια φορά — όταν μπράτσα σανσίδερο τη μάγκωσαν από πίσω. Για μια

τρομερή στιγμή νόμισε ότι είχεξαναγυρίσει ο Άντρεντ και η καρδιά τηςπήδησε στο στόμα της. Αλλά βλέπονταςτο χαμόγελο του Άλαρικ, κατάλαβε.Ήταν ο νάνος που είχε γλιστρήσειμουλωχτά πίσω της ύστερα από κάποιοσιωπηλό σινιάλο του αφέντη του. Και,μόλο που η ράχη του ήταν αδύναμη, δεσυνέβαινε το ίδιο και με τα χέρια του.Είχαν τυλιχτεί γύρω της σ’ ένααρκουδίσιο αγκάλιασμα από το οποίοήταν αδύνατο να ξεφύγει.

Η Τζάιρελ πάλεψε, γρυλίζονταςκατάρες και ρίχνοντας δυνατές κλοτσιέςμε τ’ ατσάλινα σπιρούνια της, αλλά δενκατάφερε να σπάσει τη λαβή. Ολόγυράτης ακούστηκαν μουρμουρητά σ’ εκείνη

την παράξενη, απόκοσμη γλώσσα.«Α’βράιστα! Τάι γκ’άστα βράι! Ελβράστ’τάι λάου! » Την άλλη στιγμή ταδυο διαβολομούρικα αγόρια βούτηξανκαι τη μάγκωσαν από τα πόδια. Έμεινανγαντζωμένα πάνω της σαν πίθηκοι,μορφάζοντας δαιμονικά και κρατώνταςτα πόδια της κολλημένα στο πάτωμα.Ύστερα ο Άλαρικ πλησίασε και άρπαξετο σπαθί από το χέρι της. Μετάμουρμούρισε κάτι στην παράξενηγλώσσα τους, και οι άλλοι σκόρπισανσαν ν’ ακολουθούσαν κάποιες διαταγές.

Εξακολουθώντας ν’ αντιστέκεταιάγρια, η Τζάιρελ μόλις και πρόλαβε νακαταλάβει τις προθέσεις τους πριν τιςπραγματοποιήσουν. Άκουσε όμως το

ξαφνικό πλατάγισμα του νερού πουέπεφτε στ’ αναμμένα κούτσουρα και τοάγριο σύριγμα του ατμών καθώς έσβηνεη φωτιά. Ύστερα το σκοτάδι έπεσε σανβρεγμένη κουβέρτα στη σκοτεινήαίθουσα. Οι άλλοι σκόρπισαν μακριά τηςστο σκοτάδι και το σφίξιμο στα πόδια τηςχαλάρωσε ξαφνικά. Σχεδόν ταυτόχρονατα δυο πανίσχυρα μπράτσα που τηνκρατούσαν αιχμάλωτη της έδωσαν έναδυνατό σπρώξιμο μπροστά.

Πνιγμένη από τη λύσσα, η Τζάιρελτινάχτηκε τρικλίζοντας και παραπατώνταςστο σκοτάδι. Δεν υπήρχε τίποτα να τηςκόψει τη φόρα και εκείνα τα δυνατάμπράτσα την είχαν σπρώξει γερά. Έπεσεκάτω, τσουλώντας ανήμπορη στις γυμνές

πλάκες και το σκοτάδι, με τιςπερικνημίδες και το άδειο θηκάρι της νακροταλίζουν στην πέτρα. Όταν τελικάσταμάτησε, μωλωπισμένη, γδαρμένη καιμε κομμένη την ανάσα, χρειάστηκε μιαστιγμή πριν μπορέσει να συνέλθει και νασταθεί στα πόδια της, πολύ ζαλισμένηακόμη και για να βρίσει.

«Μείνε εκεί που βρίσκεσαι, Τζάιρελτου Τζόιρυ», πρόσταξε ήρεμα η φωνή τουΆλαρικ κάπου από το σκοτάδι. «Δενμπορείς να ξεφύγεις από τούτη τηναίθουσα — φυλάμε την κάθε έξοδο μεγυμνά σπαθιά. Μείνε εκεί που είσαι —και περίμενε».

Η Τζάιρελ πήρε μια βαθιά ανάσα και

άρχισε να βρίζει τους προγόνους και τουςπιθανούς απογόνους του Άλαρικ μετέτοια σφοδρότητα που γι’ αρκετά λεπτάτο σκοτάδι αντιλαλούσε από τη μανίατης. Ύστερα θυμήθηκε τον υπαινιγμό τουΆλα-ρικ, ότι μπορεί η βία που έκρυβεμέσα της να προ-σέλκυε τη συγγενική βίατης παράξενης δύναμης που λεγότανΆντρεντ και σώπασε τόσο απότομα που ησιωπή φάνηκε σαν κρότος στ’ αυτιά της.

Ήταν μια σιωπή φορτισμένη μεαγωνιώδη αναμονή. Η Τζάιρελ σχεδόνμπορούσε να αισθανθεί την υπομονή καιτην προσδοκία από τη μεριά των αθέατωναπαγωγέων της. Σκεφτόταν αυτό που τηνπερίμενε και το αίμα πάγωνε στις φλέβεςτης. Κοίταξε τυφλά στα σκοτάδια πάνω

από το κεφάλι της και για μια ατέλειωτηκαι φοβερή στιγμή είχε την εντύπωση ότιο γνώριμος θυελλώδης άνεμος μάζευεκιόλας δυνάμεις εκεί, έτοιμος ναμετατρέψει τη νύχτα σ’ ένα χάος από τοοποίο θ’ απλωνόταν το μπράτσο τουΆντρεντ...

Μετά από λίγο φώναξε με φωνή πουακούστηκε απρόσμενα αδύναμη στοσκοτάδι.

«Θα — θα μπορούσατε να μουπετάξετε καμιά μαξιλάρα; Κουράστηκανα στέκομαι στα πόδια μου και τούτο τοπάτωμα είναι παγωμένο».

Με έκπληξη άκουσε πόδια να

κινούνται γοργά και με σιγουριά στοπλακόστρωτο και μια στιγμή αργότεραμια μαξιλάρα ήρθε ιπτάμενη από τοσκοτάδι για να πέσει μαλακά στα πόδιατης. Η Τζάιρελ σωριάστηκε πάνω της μεανακούφιση, αλλά αμέσως μια νέα σκέψητην έκανε να μαρμαρώσει και να κοιτάξειολόγυρα στο σκοτάδι, με τις τρίχες ναμυρμηγκιάζουν στο σβέρκο της. Ώστε —μπορούσαν να δουν στο σκοτάδι!Υπήρχε μεγάλη σιγουριά σ’ εκείνα ταβήματα και πολύ ευστοχία στο πέταγματης μαξιλάρας για ν’ αμφιβάλλει. Ζάρωσελίγο τους ώμους της και προσπάθησε ναμη σκέφτεται.

Το σκοτάδι τη βάραινε φοβερό κιαβάσταχτο. Πέρασαν αιώνες έτσι, δίχως

τον παραμικρό ήχο πέρα από τη δική τηςσιγανή ανάσα να σπάζει εκείνη τηνηλεκτρισμένη σιωπή, που παλλόταν απόαναμονή και προσδοκία. Ο τρόμος τηςμεγάλωνε αδιάκοπα. Σκέψου εκείνος οτρομερός θυελλώδης άνεμος ναξεχυνόταν πάλι στην αίθουσα! Σκέψουεκείνο το ασώματο μπράτσο να τηνάρπαζε και για μια ακόμη φορά το στόμανα κολλούσε άπληστα στα χείλη της!Δίχως να το θέλει, μια παγωμένηανατριχίλα διέτρεξε αργά τη ραχοκοκαλιάτης.

Σύμφωνοι, ας υποθέσουμε ότι ερχότανπάλι. Σε τι θα ωφελούσε την ίδια; Εκείνατα ύπουλα ανώμαλα πλάσματα που τηνκρατούσαν αιχμάλωτη ποτέ δε θα

μοιράζονταν μαζί της το θησαυρό πουτόσο ποθούσαν να βρουν — τονλαχταρούσαν τόσο που τολμούσανακόμη και να καλέσουν εκείνο τον τρόμοτης νύχτας και να ρισκάρουν ένα θάνατογια τον οποίο οι θρύλοι μονάχαφοβισμένες νύξεις έκαναν, απλά και μόνογια να τον κάνουν δικό τους. Ήξεραν,λοιπόν, τι κρυβόταν στην τρομεράφυλαγμένη κασετίνα του Άντρεντ; Αλλάτι θα μπορούσε να είναι τόσο πολύτιμοώστε ν’ αποτολμούν ακόμη και αυτόπροκειμένου να το αποκτήσουν;

Και τι ελπίδα υπήρχε για την ίδια; Αν ητερατώδης οντότητα που λεγότανΆντρεντ δεν ερχόταν απόψε — θαερχόταν κάποια άλλη νύχτα, αργά ή

γρήγορα. Και όλες οι νύχτες θα τηνέβρισκαν εδώ μονάχη, σαν δόλωμα για τοτέρας που στοίχειωνε το Χέλσγκαρντ.

Είχε καυχηθεί δίχως να το πιστεύει,όταν είπε ότι θα έρχονταν να τη σώσουνοι άντρες της. Ήταν παλικάρια και τηναγαπούσαν — αλλά περισσότεροαγαπούσαν τη ζωή τους. Όχι, δεν υπήρχεούτε ένας στο Τζόιρυ που θα τολμούσε ν’ακολουθήσει εκεί όπου είχε αποτύχει ηίδια. Για μια ακόμη φορά αναλογίστηκετο όμορφο πρόσωπο του Γκυ του Γκάρλοτ και άφησε τη μανία της να τηνκυριέψει για λίγο. Εκείνος ο γοητευτικόςθρασύδειλος που την είχε σπρώξει ναέρθει εδώ για να κάνει δικό του τονανώνυμο θησαυρό που ποθούσε... Ε,

λοιπόν, θα του το χαλούσε εκείνο τοόμορφο μούτρο του με τη λαβή τουσπαθιού της — αν ζούσε. Αν ζούσε! Είχεαρχίσει να ξεχνά...

Τ’ αστέρια περνούσαν αργά έξω από ταστενά παράθυρα ψηλά στα σκοτάδια τωντοίχων. Η Τζάιρελ καθόταν μεαγκαλιασμένα τα γόνατά της καιπαρακολουθούσε άγρυπνη. Το σκοτάδιψηλά ήταν γεμάτο από αναστεναγμούςκαθώς οι μικροί άνεμοι φυσούσαν στιςχαραματιές — και οποιοσδήποτε απόαυτούς θα μπορούσε να είναι ο Άντρεντκαθώς ξεχυνόταν από τα έγκατα τηςνύχτας...

Λοιπόν, εκείνοι που την είχαν

αιχμαλωτίσει είχαν κάνει ένα λάθος. Δενήξερε σε τι θα της φαινόταν χρήσιμο,αλλά ήταν πολύ γελασμένοι αν νόμιζανότι την είχαν αφοπλίσει. Η Τζάιρελέσφιξε τα ντυμένα στις περικνημίδεςπόδια της στο σκοτάδι και χαμογέλασεεκδικητικά, ξέροντας ότι δεν είχανκαταφέρει τίποτα τέτοιο.

Η ώρα θα πρέπει να ήταν περασμέναμεσάνυχτα και η Τζάιρελ λαγοκοιμότανσπασμωδικά, με το κεφάλι στα γόνατα,όταν ένας μακρύς αναστεναγμός από τοσκοτάδι την ξύπνησε απότομα. Η φωνήτου Άλαρικ, βαριά από κούραση καίαπογοήτευση, μιλούσε στην άγνωστηγλώσσα τους. Στο άκουσμά της ηΤζάιρελ απόρησε για μια στιγμή.

Σκέφτηκε ότι, μόλο που φαινόταν να ’ναιη μητρική τους γλώσσα —γιατί τηχρησιμοποιούσαν όταν μιλούσαν μεταξύτους ή όταν βρίσκονταν σε υπερένταση—η ομιλία τους δεν είχε ίχνος ξενικήςπροφοράς. Ήταν παράξενο, όμως δενήταν η κατάλληλη στιγμή ν’ αναρωτιέταιγια τους τερατώδεις ανθρώπους που είχεμπλέξει.

Βήματα ακούστηκαν να τηνπλησιάζουν βαδίζοντας με σιγουριά. ΗΤζάιρελ ξύπνησε εντελώς και σηκώθηκε,τεντώνοντας τα μουδιασμένα μέλη της.Ένιωσε χέρια ν’ αρπάζουν τα μπράτσατης από δεξιά κι αριστερά. Το πέτυχαν μετο πρώτο, δίχως να ψαχουλέψουν πρώτα,μόλο που ακόμη και τα συνηθισμένα στο

σκοτάδι μάτια της δεν μπορούσαν ναδιακρίνουν τίποτα. Κανένας δεν μπήκεστον κόπο να μεταφράσει τα λόγια τουΆλαρικ, αλλά προφανώς είχανεγκαταλείψει την ξαγρύπνια τους γι’απόψε. Η Τζάιρελ ένιωθε πολύ βαριά απότη νύστα για να νοιαστεί. Ακόμη και οτρόμος της είχε αμβλυνθεί καθώς οιατέλειωτες ώρες της νύχτας κυλούσαναργά. Προχώρησε τρικλίζοντας ανάμεσασ’ αυτούς που την κρατούσαν, δίχως ναπροβάλλει καμιά αντίσταση. Δεν ήταν ηστιγμή να προδώσει το κρυμμένο τηςόπλο- όχι σε ανθρώπους που έβλεπαν στοσκοτάδι σαν γάτες. Θα περίμενε μέχρι ναισορροπήσουν κάπως οι όροι.

Κανείς δεν έκανε τον κόπο ν’ ανάψει

φως. Προχωρούσαν γοργά και αβίαστοστο σκοτάδι και, όταν οι σκάλεςβρέθηκαν μπροστά τους, η Τζάιρελ ήτανη μόνη που σκόνταψε. Ανέβηκαν τασκαλιά, διέσχισαν ένα παγερό, όλοαντίλαλους διάδρομο

— και μετά ένα γερό σπρώξιμο τηνέστειλε τρικλίζοντας μπροστά. Έναπέτρινος τοίχος έκοψε τη φόρα της καιάκουσε μια πόρτα να βροντά πίσω της.Στριφογύρισε, με μια καυτή νορμανδικήβρισιά ν’ αχνίζει στα χείλη της, καικατάλαβε ότι ήταν μόνη.

Ψηλαφητά περιεργάστηκε το στενόχώρο της φυλακής της. Υπήρχε έναπρόχειρο κρεβάτι, ένα κανάτι νερό και

μια χοντροφτιαγμένη πόρτα. Ενώ ακόμηψαχούλευε τα σανίδια της τελευταίας,διέκρινε μέσα από τις χαραμάδες τους ναπλησιάζει ένα φως. Απέξω ακούστηκανκουβέντες και η Τζάι-ρελ κατάλαβεαμέσως τι έτρεχε- ο Άλαρικ είχε φωνάξεικάποιον από τους πιθηκοειδείς άντρεςτου να τη φρουρεί ενώ ο ίδιος και οι δικοίτου θα έπεφταν για ύπνο. Συμπέρανε ότιθα ήταν κάποιος από τους πολεμιστές καιόχι της συντροφιάς του Άλα-ρικ, γιατί οτύπος είχε φέρει και φανάρι μαζί.Αναρωτήθηκε αν οι άντρες ήξεραν μεπόση σιγουριά περπατούσαν τ’ αφεντικάτους στο σκοτάδι — ή αν νοιάζοντανκαν. Αλλά δεν την παραξένευε πια που οΆλαρικ δε φοβόταν να χρησιμοποιείτέτοιους κτηνώδεις ανθρώπους. Ήξερε

πολύ καλά τώρα με πόση ευκολία θαμπορούσε να τους κουμαντάρει

— έτσι που έβλεπε στο σκοτάδι και με τοαφύσικο θάρρος που τον διέκρινε.

Απέξω έπεσε σιωπή. Η Τζάιρελχαμογέλασε αχνά και έγειρε στηνκοντινότερη γωνιά, ανασηκώνοντας τοένα γόνατο. Το στιλέτο με τη μακριά,λεπτή λεπίδα γλίστρησε αθόρυβα στοχέρι της από το θηκάρι του ανάμεσα στηνπερικνημίδα και τη γάμπα της. Ύστεραστάθηκε και περίμενε με γατίσιουπομονή, με τα μάτια καρφωμένα στιςφωτεινές χαραματιές ανάμεσα στασανίδια της πόρτας.

Πέρασε κάμποση ώρα πριν ο φρουρόςσταματήσει τα σιγανά πέρα δώθε του,χασμουρηθεί δυνατά και ελέγξει τηνμπάρα που ασφάλιζε εξωτερικά τηνπόρτα. Τ ο αχνό χαμόγελο της Τζάιρελέγινε πιο έντονο Ο άντρας γρύλισε μέσααπό τα δόντια του και τελικά κάθισε —όπως η Τζάιρελ παρακαλούσε από μέσατης να κάνει— στο πάτωμα με την πλάτηακουμπισμένη στην πόρτα. Προφανώςσκόπευε να πάρει κανέναν υπνάκο,σίγουρος ότι η πόρτα δεν μπορούσε ν’ανοιχτεί δίχως να ξυπνήσει. Η Τζάιρελείχε πιάσει πολλές φορές στα πράσα τουςδικούς της φρουρούς να κάνουν το ίδιοκαι έτσι ήταν κάτι που το περίμενε.

Συνέχισε να περιμένει υπομονετικά.

Τελικά η κανονική ανάσα του ύπνουέφτασε ως τ’ αυτιά της. Έγλειψε νευρικάτα χείλη της και ψιθύρισε, «Κάνε,Θεούλη μου, να μη φορά θώρακα! » καιέσκυψε στην πόρτα. Το στιλέτο ήταναρκετά λεπτό για να περνά άνετα μέσααπό τις χαραμάδες.

Ο φρουρός δε φορούσε θώρακα — καιη λεπίδα ήταν κοφτερή σαν ξυράφι.Σχεδόν δε θα την ένιωσε καθόλου, ούτεκαι θα κατάλαβε πότε ξεψύχησε. ΗΤζάιρελ τον άκουσε ν’ αφήνει ένααπότομο, ξαφνιασμένο γρύλισμα στονύπνο του και μετά ένα βαθύαναστεναγμό... Δε θα πρέπει να ξύπνησεκαν. Την άλλη στιγμή το αίμα άρχισε νατινάζεται σαν συντριβάνι μέσα από τις

σανίδες. Η Τζάιρελ χαμογέλασε καιτράβηξε το στιλέτο της.

Ήταν αρκετά εύκολο να σηκώσει τηνμπάρα μ’ εκείνη τη στενή λεπίδα. Ημεγαλύτερη δυσκολία ήταν ν’ ανοίξει τηνπόρτα κόντρα στο βάρος του νεκρούφρουρού. Αλλά το κατάφερε κι αυτόδίχως πολύ θόρυβο. Απέξω την περίμενετο φανάρι, και ο διάδρομος φαινότανμακρύς και έρημος στο μισοσκόταδο.Ξεχώρισε πέρα την καμάρα τουκεφαλόσκαλου και κατάλαβε από ποιαδιαδρομή την είχαν φέρει. Δε δίστασεστιγμή κατεβαίνοντας. Τα είχε σκεφτείόλα στο σκοτάδι της αίθουσας κάτω, ενώήταν καθισμένη στη μαξιλάρα της καιπερίμενε το αχόρταγο θυελλώδες

ξέσπασμα του Άντρεντ να πέσειουρλιάζοντας στους σκυφτούς ώμουςτης.

Δεν υπήρχε τρόπος να το σκάσει. Αυτότο ήξερε. Άλλα κάστρα είχαν βοηθητικέςπόρτες και παράθυρα απ’ όπου θαμπορούσε να ξεφύγει ένας δραπέτης.Αλλά το Χέλσγκαρντ τριγυριζόταν απόβάλτους και ο μόνος δρόμος προς τηνελευθερία ήταν το υπερυψωμένομονοπάτι που απόψε θα το φύλαγαν οιφρουροί του Άλαρικ. Και μονάχα σταρομάντζα των τροβαδούρων μπορούσεένας μοναχικός πολεμιστής ναδραπετεύσει από μια φρουρη-μένηπερίβολο και μια φυλαγμένη πύλη.

Εξάλλου — εδώ είχε έρθει για κάποιοσκοπό. Ήταν καθήκον της να βρει τημικρή πολύτιμη κασετίνα που μονάχααυτή θα μπορούσε να εξαγοράσει τιςείκοσι ζωές που εξαρτιόνταν από δαύτη.Ή θα τα κατάφερνε ή θα πέθαινε. Καιίσως τελικά να ήταν ευτύχημα που τοκάστρο δεν ήταν άδειο όταν έφτασε.Δίχως τον Άλαρικ μπορεί ποτέ να μηντης περνούσε από το μυαλό η ιδέα ν’αψηφήσει τη δύναμη του φαντάσματοςτου Άντρεντ για να πετύχει το σκοπότης. Καταλάβαινε τώρα ότι πιθανώςαυτός να ήταν και ο μοναδικός τρόποςνα τα καταφέρει. Πάρα πολλοί ερευνητέςστο παρελθόν είχαν κάνει άνω κάτω τοΧέλσγκαρντ για να τρέφει και πολλέςελπίδες επιτυχίας, εκτός πια κι αν είχε

τύχη βουνό. Όμως ο Άλαρικ το είχε πει:υπήρχε ένας τρόπος, ένας φοβερός καιθανάσιμα επικίνδυνος τρόπος, αλλά ήτανκαι η μοναδική ελπίδα επιτυχίας.

Και τελικά, τι άλλα περιθώριαεπιλογής είχε; Μπορούσε είτε να καθίσεικαι να περιμένει σαν ανήμπορο δόλωμαως τη νύχτα που ο Άντρεντ θα ερχότανν’ απαιτήσει πάλι το κορμί της — είτε ναψάξει από μόνη της να τον βρει και ναεπιδιώξει μια αναμέτρηση μαζί του. Καιστη μια και στη άλλη περίπτωση, τοπράγμα κατέληγε στο ίδιο — έτσι κιαλλιώς θα ήταν υποχρεωμένη ν’ ανεχτείτην παρουσία του. Αλλά απόψε υπήρχεμια μικρή πιθανότητα να ξεφύγει με τηνκασετίνα του θησαυρού ή τουλάχιστον

να τη βρει από μόνη της και, αν ζούσε,να την κρύψει και να παζαρέψει με τονΆλαρικ την ελευθερία της.

Ήταν μια θλιβερή και ασήμαντηελπίδα, το ήξερε καλά. Αλλά δεν ήτανστο χαρακτήρα της να κάθεται μεσταυρωμένα χέρια και να περιμένει τοθάνατο- με την μέθοδο αυτή υπήρχετουλάχιστο μια μικρή ελπίδα επιτυχίας. ΗΤζάιρελ έσφιξε το ματωμένο στιλέτο στοένα χέρι της και το φανάρι στο άλλο καιάρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες γοργάκαι αθόρυβα σαν γάτα.

Ο μικρός φωτεινός κύκλος που έριχνετο φανάρι της στο παγερό πλακόστρωτοήταν τόσο ασήμαντη άμυνα ενάντια στο

σκοτάδι. Ένα φύσημα από τον θυελλώδηάνεμο του Άντρεντ θα έσβηνε το φανάρικαι το σκοτάδι θα την πλάκωνε στηστιγμή. Και πλανιόνταν και άλλαφαντάσματα εδώ εκτός του Άντρεντ —μικρές, κρύες οντότητες στο σκοτάδι λίγοέξω από το φωτεινό κύκλο του φαναριούτης. Μπορούσε να νιώσει την παρουσίατους καθώς διέσχιζε προσεκτικά τημεγάλη αίθουσα. Πέρασε δίπλα από ταμουλιασμένα κούτσουρα του τζακιού καιτα διαλυμένα απομεινάρια από τουςθώρακες και τις ταπισερί και έφτασεκοντά στο σημείο που υπολόγιζε ότι ήταντο πιο κατάλληλο για να καλέσει τηντρομερή οντότητα που ζητούσε.

Δεν ήταν εύκολο να το βρει. Για μερικά

λεπτά τριγύριζε με το μικρό φωτεινόκύκλο της πριν το φως πέσει σε μια άκρητης μεγάλης σκοτεινής κηλί-δας πουαναζητούσε. Ήταν μια κηλίδα με σχήμαθηρίου, μαύρη σαν το έγκλημα,φτιαγμένη από το αίμα της ζωής τουΆντρεντ που είχε χυθεί εκεί πριν διακόσιαχρόνια.

Εδώ ηταν που της είχε ριχτεί τοαρπαχτικό φάντασμα- εδώ, πιο πιθανόαπ’ οπουδήποτε αλλού, θα ερχόταν πάλι.Η Τζάιρελ δάγκωσε δυνατά το κάτωχείλος της καθώς πατούσε την κηλίδα.Δίχως να το καταλαβαίνει, κρατούσε τηνανάσα της. Θα πρέπει να στάθηκε εκείένα ολάκερο λεπτό πριν βρει το κουράγιογια εκείνο που έπρεπε να κάνει στη

συνέχεια. Αλλά είχε προχωρήσει πολύ γιανα κάνει τώρα πίσω. Πήρε μια βαθιάανάσα και, φυσώντας, έσβησε το φανάριτης.

Το σκοτάδι έπεσε πάνω της με τηνορμή αληθινού χτυπήματος και της έκοψεσχεδόν την ανάσα. Και ύστερα ο φόβοςτης χάθηκε απότομα και το κορμί τηςπλημμύρισε μ’ εκείνη τη γνώριμημεθυστική αγαλλίαση της έξαψης πριναπό τη μάχη. Κοίταξε προκλητικά ψηλάστο σκοτάδι και φώναξε προς τις μεγάλεςκαμάρες της οροφής.

«Βγες από την κόλαση, πεθαμένεΆντρεντ! Έλα αν τολμάς, Άντρεντκαταραμένε! »

Άνεμος — άνεμος, θύελλα και βία! Οαέρας της ρούφηξε τα λόγια από τα χείληκαι την ανάσα από το λαιμό μ’ έναφοβερό σίφουνα που ξεχύθηκε από τοάγνωστο. Και ταυτόχρονα με τον ερχομότου, ενώ η τρελή πρόκληση δεν είχεακόμη σβήσει από τα χείλη της, ένααχόρταγο στόμα κόλλησε παράφορα στοδικό της, επιβάλλοντάς του τη σιωπή.Ένα μεγάλο μπράτσο τυλίχτηκε βαρύγύρω από τους ώμους της κάνοντάς τη νακλονιστεί καθώς σιδερένια δάχτυλασφίγγονταν οδυνηρά στο μπράτσο της —ένα χτύπημα που την έκανε ναπαραπατήσει αλλά δεν την άφησέ ναπέσει, καθώς το φοβερό εκείνο χέρι τηνέσερνε πάλι στο πάτωμα πιο γρήγορα κιαπό τον ίδιο το χρόνο.

Από ένστικτο είχε σκύψει το κεφάλιόταν ένιωσε το μπράτσο να τυλίγεταιγύρω της, αλλά όχι όσο γρήγορα έπρεπε.Το βαρύ στόμα κρατούσε αιχμάλωτο τοδικό της και για μια ακόμη φορά τατετράγωνα, αραιά δόντια πλήγωνανβάναυσα τα χείλη της. Η βιαιότητα αυτούτου τερατώδους φιλιού έκανε τη λύσσανα κοχλάσει στο σφραγισμένο λαιμό τηςκαθώς μάταια πάλευε εναντίον του.

Τούτη τη φορά το φαινόμενο δεν τηναιφνιδίασε τόσο και μπορούσε να νιώθειπιο καθαρά τα όσα συνέβαιναν γύρω της.Όπως και την άλλη φορά, ολόκληρη ηξέφρενη μανία της επίθεσης εκδηλώθηκεταυτόχρονα — το στόμα κόλλησε στοδικό της και, σχεδόν την ίδια στιγμή, το

μπράτσο τη σήκωσε στον αέρα. Στηδιάρκεια αυτής της στιγμής, η ανελέητηαρπάγη γύρω από τους ώμους της τηνέσερνε στο σκοτεινό χώρο, τυφλωμένηαπό τη μαυρίλα, κουφή από τομανιασμένο άνεμο, άλαλη και ζαλισμένηαπό την τρομερή σφοδρότητα τουστόματος και από τον πόνο τωνσιδερένιων δαχτύλων. Μπορούσε καιπάλι να νιώσει αόριστα σαν να έκλεινανγύρω της τοίχοι, ολοένα και πιο σφιχτά,σαν τοίχοι τάφου. Και όπως και τηνπρώτη φορά, συνειδητοποίησε μιατρομερή δύναμη να μαίνεται γύρω της,μια μεγαλύτερη βία από τις επιμέρουςεκδηλώσεις της στο σώμα της γιατί τοστόμα, το σφιγμένο χέρι, το μπράτσο καιτο τράβηγμα αποτελούσαν όλα μέρη

αυτής της δίνης.

Και ήταν πράγματι μια δίνη — κατάκάποιο τρόπο στροβιλιζόταν και στένευεσαν χωνί, λες και όλη η δύναμη τουΆντρεντ συγκεντρωνόταν σε ένανπεριστροφικό κυκλώνα απίστευτηςισχύος. Ίσως ήταν αυτή ακριβώς ηεντύπωση της εστίασης και τηςπεριστροφικότητας που έκανε τουςτοίχους να φαίνονται ότι πλησιάζουν.Ωστόσο όλα ήταν πολύ θολά καιακαθόριστα για να τα περιγράψει μελόγια, αλλά δεν έπαυαν να είναι φοβεράαληθινά. Η Τζάιρελ, αν και ξέπνοη,καταχτυπημένη και ζαλισμένη από τονπόνο και τη βία, ένιωθε καθαρά ότι εκεί,στο μέσο της μεγάλης ανοιχτής αίθουσας,

οι τοίχοι έκλειναν σαν φυλακή γύρω της.

Μανιασμένη άρχισε να χτυπά με τοστιλέτο στο μπράτσο γύρω από τον ώμοτης και στο χέρι με τ’ ατσαλένια δάχτυλαπου χώνονταν στη σάρκα της. Αλλά ηγωνία ήταν άβολη και η ίδια πολύθολωμένη για να καταλάβει αν τρυπούσεσάρκα ή απλώς μια άυλη δύναμη καιτίποτε άλλο. Εξάλλου το σφίξιμο δελιγόστεψε καθόλου. Τ ο παράφοροστόμα εξακολουθούσε να κρατάαιχμάλωτο το δικό της σ’ ένα φιλί τόσοάγριο και προσβλητικό που της ερχόταννα κλάψει από οργή.

Τούτοι οι τοίχοι ήταν πολύ κοντά...Εκεί που τρίκλιζε στα τυφλά, τα γόνατά

της άγγιξαν πέτρα. Ψηλάφισε ζαλισμέναμε το ελεύθερο χέρι της και άγγιξενοτερούς τοίχους ολόγυρά της. Δεν τηνέσερναν πια μπροστά και η δύναμη πουκάποτε λεγόταν Άντρεντ στροβιλιζότανσε μια δίνη συμπυκνωμένης βιαιότηταςπου της έκοβε την ανάσα και έκανε τοσκοτάδι να στριφογυρίζει γύρω της.

Μέσα στη θολούρα της ζαλάδας τηςκατάλαβε ότι το μέρος όπου την είχεπαρασύρει θα πρέπει να ήταν η δική τουκατοικία- ένας χώρος από πέτρα, υγρασίακαι σκοτάδι κάπου έξω από τον κόσμομας. Είχαν φτάσει εκεί πολύ γρήγορα γιανα πρόκειται για αληθινό τόπο — καιωστόσο ήταν τόσο χειροπιαστός! Ταχέρια της άγγιζαν κρύους πέτρινους

τοίχους — αλλά τι ήταν αυτά τακυλινδρικά και γλιστερά αντικείμενακάτω από τα πόδια της; Έτριζαν καικροτάλιζαν σιγανά καθώς παραπατούσεανάμεσά τους. Κόκαλα; Ω Θεέ μου,μήπως ήταν τα κόκαλα των άλλων πουείχαν αναζητήσει το θησαυρό και πουείχαν βρει τελικά εκείνο που έψαχναν;Γιατί η Τζάιρελ καταλάβαινε τώρα ότι ανυπήρχε η κασετίνα με το θησαυρό έπρεπενα βρίσκεται κάπου εδώ, σίγουρα — εδώσε τούτο το σκοτάδι, ένα μέρος που δενμπορούσε να το προσεγγίσει κανείς παράμονάχα περνώντας μέσα από το ίδιο τομάτι του κυκλώνα...

Ένιωθε τις αισθήσεις της να τηνεγκαταλείπουν. Εκείνο το στροβίλισμα

έμοιαζε με το κέντρο μιας ρουφήχτρας.Φαινόταν να δημιουργεί ένα κενό που τηρουφούσε έξω από το σώμα της, σαν ναήταν ένα αδύναμο, διαμαρτυρόμενοσυννεφάκι ύπαρξης που δεν είχε τηδύναμη ν’ αντισταθεί...

Κάπου μακριά το κορμί της κρεμότανχαλαρό στην αρπάγη ενός σιδερένιουμπράτσου, πασχίζοντας ν’ ανασάνει κάτωαπό ένα φιλί που έκανε τηνπραγματικότητα να σβήνει γύρω της.Αλλά εξακολουθούσε ν’ αγωνίζεταιαδύναμα σε κάποιο στενό χώρο με τημυρωδιά του τάφου, όπου οι τοίχοιέσταζαν υγρασία και κόκαλα έτριζανκάτω από τα πόδια της — τα κόκαλαεκείνων που είχαν φτάσει πριν από αυτή...

Αλλά αυτή η ίδια δε βρισκόταν εκεί.Δεν ήταν παρά ένα αχνό συννεφάκι πουμόλις και συνδεόταν με το κορμί πουέχανε αργά τις αισθήσεις του- ένασυννεφάκι που ξετυλιγόταν σαν λεπτόνήμα για να τυλιχτεί στην ανέμη τουβίαιου κυκλώνα που την τραβούσεμακριά, μακριά, ολοένα και πιο μακριά...Το σκοτάδι γλιστρούσε γύρω της — οιπέτρινοι τοίχοι δεν αποτελούσαν πιαφυλακή, γιατί η ύπαρξή της τυλιγότανγύρω από εκείνη την ανέμη της δίνης πουτη ρουφούσε έξω από το σώμα της, ψηλάσε ολοένα και πιο μεγάλους κύκλους,πέρα σε νυχτερινούς ορίζοντες όπου δενυπήρχαν ούτε χώρος ούτε χρόνος...

Κάπου σε άπειρες αποστάσεις ένα πόδι

που δεν ήταν πια δικό της σκόνταψε σεκάτι μικρό και τετράγωνο. Ένα κορμί πουδεν ήταν πια δικό της έπεσε στα γόναταανάμεσα σε υγρά, κροταλιστά κόκαλα,και ένα στήθος που δεν ήταν πια δικό τηςχτύπησε σε μια γωνιά εκείνου τουτετράγωνου αντικειμένου καθώς τοακατοίκητο κορμί της σωριαζότανμπρούμυτα ανάμεσα σε κόκαλα σ’ έναπέτρινο νοτερό πάτωμα. Αλλά στιςολοένα και πιο πλατιές σπείρες της δίνης,το συννεφάκι που λεγόταν Τζάιρελεπαναστάτησε ενάντια στο στροβίλισμάτου. Έπρεπε να γυρίσει πίσω — έπρεπενα θυμηθεί — υπήρχε κάτι — κάτι...

Για μια φευγαλέα στιγμή βρέθηκε πάλιπίσω στο σώμα της, σωριασμένο στις

πέτρες με τα χέρια σφιγμένα γύρω απόένα τετράγωνο αντικείμενο, γλοιώδεςστην αφή. Ήταν ένα κουτί — μιανοτισμένη δερμάτινη κασετίνασκεπασμένη με μούχλα και δεμένη μεσίδερο. Ήταν η κασετίνα του Άν-τρεντ,που μάταια οι θησαυροκυνηγοίαναζητούσαν επί διακόσια χρόνια. Ηκασετίνα που για χάρη της ο Άντρεντ είχεπεθάνει και που για χάρη της θα πέθαινεκι αυτή — που πέθαινε ήδη σε τούτο τοσκοτάδι και την υγρασία, ανάμεσα σεκόκαλα, με τον κυκλώνα να έρχεταιαχόρταγος να την ξα-ναρπάξει...

Απόμακρα, καθώς οι αισθήσεις της τηνεγκατέλειπαν για δεύτερη φορά, άκουσεένα σκύλο να γαβγίζει, διαπεραστικά και

υστερικά, από κάπου πολύ ψηλά. Άλλοςένας σκύλος απάντησε στο γάβγισμα, καιμετά άκουσε μια αντρική φωνή ναφωνάζει κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα.Ήταν μια άγρια, έξαλλη από χαράκραυγή, πνιχτή από θρίαμβο. Αλλάύστερα ο ίλιγγος της δίνης που τηντραβούσε έξω από το κορμί της θόλωσετα πάντα γύρω της ώσπου — ώσπου—

Ήταν παράξενο, αλλά ήταν μιαμουσική εκείνο που την επανέφερε πίσω.Οι χορδές ενός λαγούτου τραγουδούσανλες και η ίδια η τρέλα ν’ απο-σπούσε απότις χορδές τις ξέφρενες νότες τους. Τολαγούτο του νάνου γελωτοποιού έσκουζεμια μουσική που την ξύπνησε από τοάγνωστο όπου βρισκόταν και την έφερε

πίσω στο σώμα που ήταν πεσμένο στηνυγρασία και το σκοτάδι, με τη γωνιά τηςσκληρής κασετίνας να της πιέζει οδυνηράτο στήθος.

Και ο στρόβιλος — ξετυλιγότανολόγυρά της. Οι τοίχοι άνοιγαν ώσπουέπαψε πια να νιώθει την ασφυχτική τουςεγγύτητα, ενώ η μπόχα της υγρασίας καιτης μούχλας έσβησε από τα ρουθούνιατης. Στην ξαφνική ζάλη της επιστροφήςστην πραγματικότητα έσφιξε τηνοτισμένη κασετίνα στο στήθος της ενώοι στενοί τοίχοι χάθηκαν ολότελα. ΗΤζάιρελ ανακάθισε παραπαίονταςζαλισμένη και ανοιγοκλείνοντας τα μάτιατης στο σκοτάδι.

Ο κυκλώνας εξακολουθούσε ναλυσσομανά γύρω της, αλλά κατά κάποιοπαράξενο τρόπο δεν την άγγιζε πια.Υπήρχε και κάτι άλλο τώρα εκτός απ’αυτόν, κάποια ισχυρή δύναμη ενάντιαστην οποία αγωνιζόταν — μια δύναμηπου — που—

Η Τζάιρελ βρισκόταν πάλι στησκοτεινή αίθουσα. Κάτι την έκανε να μηναμφιβάλλει γι’ αυτό. Η ξέφρενη μουσικήτου λαγούτου έσκουζε και τραγουδούσεκαι, κατά κάποιο παράξενο τρόπο, ηΤζάιρελ μπορούσε να βλέπει. Ήτανακόμη σκοτεινά, αλλά έβλεπε! Μιαφωσφορική ανταύγεια γεννιόταν από τοάγνωστο φτιάχνοντας ένα δαχτυλίδι γύρωτης. Και στο φασματικά αυτό φως ένιωθε

— δύσκολα θα το αποκαλούσε κανείςόραση— γνώριμα πρόσωπα πουστριφογύριζαν σ’ ένα μεγάλο κυκλικόστροβίλισμα ολόγυρά της. Ήταν έναςμαγικός χορός, γύρω και πάλι γύρω... Τορυτιδωμένο πρόσωπο του Άλαρικ πέρασεφευγαλέα, λάμποντας από αγαλλίαση...τα ορθάνοιχτα, όλο ασπράδι μάτια τηςΝτάμαρα άστραφταν κοιτάζοντας απλανήστα σκοτάδια. Η Τζάιρελ είδε τα δυοαγόρια να περνούν μ’ ένα γοργόστροβίλισμα, με το φως της ίδιας τηςκόλασης να λάμπει στα πρόσωπά τους.Μετά άκουσε ένα ξέφρενο γάβγισμα καιένα από τα λαγωνικά πέρασε και χάθηκεαπό μπροστά της, με μια λάμψηαπόκοσμης φωτιάς στα μάτια του και τηγλώσσα κρεμασμένη έξω σε μια έκφραση

σκυλίσιας έκστασης.

Γύρω και πάλι γύρω, μέσα σε μιαφωσφορική ανταύγεια που δεν ήταν φως,ο ξέφρενος κύκλος συνέχιζε τοστροβίλισμά του. Και οι χορδές τουλαγούτου έσκουζαν και τραγουδούσανασταμάτητα με μια πιο ξέφρενη μουσικήαπ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να βγάλουν οιχορδές ενός οργάνου. Η τρομερήεκστατική χαρά που ήταν αποτυπωμένησε κάθε πρόσωπο —ναι, ακόμη και στασκυλίσια μουσούδια! — φάνηκε στηνΤζάιρελ πιο φοβερή από κάθε απειλή τουΆντρεντ...

Ο Άντρεντ... Ο Άντρεντ... Η δίνη τηςηφαιστεια-κής του παραφοράς

στριφογύριζε τώρα από πάνω της, με μιαένταση που έκανε ν’ ανεμίζουν ταφλογάτα μαλλιά στα μάγουλά της, μ’έναν μανιακό άνεμο που πίσω τουξεχώριζε διαπεραστική η μουσική τουλαγούτου. Αλλά δεν ήταν πια εκείνη ηασυγκράτητη δύναμη που την είχεκατατροπώσει πιο πριν. Γιατί το μανιακόχορευτικό στροβίλισμα στο σκοτάδιδυνάμωνε προς ένα αποκορύφωμα συσ-σωρευμένης δύναμης που η Τζάιρελ τοένιωθε καθαρά να κλιμακώνεται,γονατισμένη εκεί με το γλοιώδες κουτίσφιγμένο στην αγκαλιά της. Είχε τηνεντύπωση ότι ο ίδιος ο αέραςτραγουδούσε από την υπερένταση τηςόλης προσπάθειας. Εκείνος ο κύκλος τωνχορευτών στροβιλιζόταν σε αντίθετη

φορά από τη δίνη του Άντρεντ — και οΆντρεντ εξασθένιζε.

Η Τζάιρελ τον ένιωθε να χάνει δύναμηεκεί, πάνω από το κεφάλι της. Η μουσικήούρλιαζε δυνατότερα από το θυελλώδηάνεμο που είχε αρχίσει να κοπάζει καιμάντεψε το γιατί από την ίδια τη φοβερήχαρά που έβλεπε στα πρόσωπα πουστροβιλίζονταν γύρω της. Με κάποιοδικό τους τρόπο τον νικούσαν. Κάτι στιςξέφρενες νότες του λαγούτου του νάνουκαι κάτι στο περιδίνισμα του χορού κα-τανικούσε την ηλικίας δυο αιώνωνβιαιότητα του Άντρεντ. Η Τζάιρελμπορούσε να νιώσει την ελάττωση τηςδύναμής του, ζαρωμένη όπως ήταν εκεί,με την κασετίνα σφιγμένη οδυνηρά στο

στήθος της.

Αλλ’ όμως — ήταν άραγε αυτή ηπολύτιμη κασετίνα που για χάρη τηςγινόταν ο αγώνας; Κανένας δεν είχεσπαταλήσει καν μια ματιά προς τομαζεμένο κορίτσι ή το αντικείμενο πουκρατούσε. Τα πρόσωπα όλων ήτανανασηκωμένο εκστατικά και όλα ταβλέμματα ήταν καρφωμένα με αγαλλίασηκάπου στο σκοτάδι ψηλά, λες και ηοντότητα που λεγόταν Άντρεντ ήτανορατή και — και ανείπωτα λαχταριστή!Ήταν η λαχτάρα γι’ αυτή την οντότηταπου έκανε τόσο ζωηρή την αγαλλίασηστα πρόσωπά τους. Αλλά το μυαλό τηςΤζάιρελ είχε σχεδόν σταματήσει νακαταγράφει εντυπώσεις έχοντας

μουδιάσει από τα όσα έβλεπε.

Ούτε που κατάλαβε καλά καλά πότετέλειωσε ο παράξενος χορός.Υπνωτισμένη σ’ ένα είδος νάρκης από τοξέφρενο στροβίλισμα των χορευτών,σχεδόν κοιμόταν πεσμένη στα γόνατακαταμεσής στον κύκλο, νιώθοντας τομυαλό της να στριφογυρίζει μαζί τους —νιώθοντας την κίνηση να λιγοστεύει τόσοανεπαίσθητα που μονάχα η ίδια ηαίσθηση του στροβιλίσματοςκαταγραφόταν από τις αισθήσεις της.Αλλά ο χορός επιβραδυνόταν — το ίδιοκαι η δίνη ψηλά πάνω από το κεφάλι της.Ο άνεμος είχε πάψει να λυσσομανά στοσκοτάδι- ήταν ένας σιγανός ψίθυροςτώρα, που γινόταν ολοένα και πιο

αδύναμος και αχνός καθώς ο κύκλος τωνχορευτών σταματούσε το στροβίλισμάτου...

Και μετά ακούστηκε ένας μεγάλος,σιγανός και μακρόσυρτος στεναγμός απότο σκοτάδι ψηλά, που έκανε τις αισθήσειςτης να σβήσουν σαν φλόγα κεριού.

Το φως της μέρας που χυνόταν μέσααπό τα στενά παράθυρα άγγιξε τα κλειστάβλέφαρα της Τζάιρελ. Ξύπνησε πιασμένη,ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της στο φως.Ο κάθε μυώνας και το κάθε νεύρο τουλυγερού κορμιού της πονούοαν από ταχτυπήματα του τυφώνα και τη βία τηςνύχτας, και οι κρύες πλάκες ήτανσκληρές κάτω από το σώμα της.

Ανακάθισε, απλώνοντας μηχανικά το χέριγια το στιλέτο της. Ήταν πεσμένο λίγοπιο πέρα, σκουριάζοντας από τοχτεσινοβραδινό αίμα. Και η κασετίνα —η κασετίνα...

Ο πανικός που πήγε να τηνπλημμυρίσει χάθηκε αμέσως μόλις είδετο πολύτιμο, μουχλιασμένο κουτίπεσμένο στο πλάι δίπλα στον αγκώνατης. Φαινόταν ασήμαντο, με τουςσιδερένιους μεντεσέδες τουσκουριασμένους και το δέρμα τουξασπρισμέ-νο και φαγωμένο από τησήψη δυο αιώνων σε κάποιονακατονόμαστο, υγρό τόπο. Αλλά ήτανάθικτο και δεν είχε ανοιχτεί. Το σήκωσεκαι το κούνησε δοκιμαστικά. Ένιωσε κάτι

πολύ μαλακό να σαλεύει μέσα, με ήχοκαι βάρος σαν πολύ λεπτή πούδρα πουμετακινούνταν ελαφρά.

Ένα θρόισμα και κάτι σαν στεναγμόςαπό πέρα την έκαναν να σηκώσειαπότομα το κεφάλι και να κοιτάξειολόγυρα στις σκιές που γέμιζαν τηναίθουσα. Σ’ ένα μεγάλο, ακανόνιστοκύκλο διέκρινε σωριασμένους στοπάτωμα τους χορευτές της νύχτας. Ήταννεκροί; Όχι, η ανάσα έκανε τα στήθη τουςν’ αργοσαλεύουν. Στο πρόσωπο του πιοκοντινού —ήταν η Ντάμαρα— υπήρχεζωγραφισμένη μια έκφραση τόσομπουχτισμένου χορτασμού που η Τζάιρελτράβηξε το βλέμμα της αηδιασμένη.Αλλά την ίδια έκφραση είχαν όλοι. Είχε

δει ξανά κοιμισμένους γλεντοκόπουςύστερα από ολονύχτιο τσιμπούσι που δενέδειχναν ούτε το μισό κορεσμό, ούτε τημισή από τούτη τη σχεδόν πρόστυχηικανοποίηση που είχαν τώρα σταπρόσωπά τους οι ναρκωμένοι σύντροφοιτου Άλαρικ. Θυμήθηκε την ακαθόριστηεκείνη πείνα που είχε διακρίνει στα μάτιατους το προηγούμενο βράδυ καιαναρωτήθηκε τι ακατονόμαστο φαγοπότιτούς είχε χορτάσει στο σκοτάδι όσο αυτήήταν πεσμένη αναίσθητη...

Βήματα ακούστηκαν στο πλακόστρωτοπίσω της και στριφογύρισε απότομα,στέκοντας στο ένα γόνατο καισφίγγοντας καλύτερα το στιλέτο στο χέριτης. Ήταν ο Άλαρικ, που παραπατούσε

ελαφρά και την κοιτούσε με απλανές,αφηρημένο βλέμμα. Ο κόκκινος μανδύαςτου ήταν σκονισμένος και τσαλακωμένοςσαν να είχε κοιμηθεί μ’ αυτόν όλη νύχταστο πάτωμα και μόλις είχε σηκωθεί. Ταδάχτυλά του χτένισαν τ’ ανάκατα μαλλιάτου και Χασμουρήθηκε. Την κοίταξε μεμια φανερή προσπάθεια να συγκεντρώσειτην προσοχή του.

«Θα στείλω να φέρουν το άλογό σου»,της είπε, με τα μάτια του ναπεριπλανιούνται αδιάφορα καθώςμιλούσε. «Είσαι λεύτερη ν’ αναχωρήσειςτώρα».

Η Τζάιρελ τον κοίταξε χάσκοντας απόέκπληξη, με τα χείλη μισάνοιχτα,

αφήνοντας να φανούν τ’ άσπρα δόντιατης. Εκείνος ούτε που την πρόσεχε καν.Τα μάτια του είχαν αλλάξει εστία καικοιτούσαν απλανή σε κάποια ευχάριστηεσωτερική ανάμνηση που εξουδετέρωνεκαι αυτή την ίδια την παρουσία τηςκοπέλας. Και πάνω στο πρόσωπό τουεκείνη η έκφραση του σχεδόν χυδαίουκορεσμού χαλάρωνε όλα ταχαρακτηριστικά του μέχρι που και τοστενό στόμα του κρεμάστηκε ανοιχτό.

«Μα... μα... » ψέλλισε η Τζάιρελανοιγοκλείνοντας τα μάτια της. Τα χέριατης σφίχτηκαν στο μουχλιασμένο κουτίπου για χάρη του είχε ρισκάρει τη ζωήτης. Εκείνος συνήλθε μια στιγμή για ναπει ανυπόμονα και αδιάφορα:

«Α — λες γι’ αυτό! Μπορείς να τοκρατήσεις».

«Ξέρεις — ξέρεις τι είναι; Νόμιζα ότιήθελες να—»

Ο Άλαρικ ανασήκωσε αδιάφορα τουςώμους του. «Δεν μπορούσα να σουεξηγήσω χτες βράδυ τι ήταν εκείνο πουγύρευα από τον — τον Άντρεντ. Έτσι σεάφησα να πιστέψεις ότι ήταν ο θησαυρόςαυτό που αναζητούσαμε ήταν κάτι που θαμπορούσες να το καταλάβεις. Αλλά όσοναφορά σ’ αυτό το σάπιο κουτάκι — δενξέρω ούτε και με νοιάζει να μάθω τιπεριέχει. Εγώ κέρδισα — κάτικαλύτερο... » Το γεμάτο αναμνήσειςβλέμμα του γλίστρησε μακριά από το

δικό της για να στραφεί όλο ευδαιμονίαπρος το πρόσφατο παρελθόν.

«Τότε γιατί — με σώσατε; »

«Σε σώσαμε; » γέλασε εκείνος. «Δενείχαμε ούτε εσένα ούτε το θησαυρό σουκατά νου σ’ αυτό που

— που κάναμε — χτες βράδυ. Απλώςεκπλήρωσες το σκοπό σου — μπορείς ναφύγεις ελεύθερα».

«Εκπλήρωσα — ποιο σκοπό; »

Με κάποια φευγαλέο εκνευρισμό, οΆλαρικ ξαναγύρισε στο παρόν από τοόνειρο που αναπολούσε για να πει:

«Έκανες αυτό για το οποίο σεκρατούσαμε — έφερες τον Άντρεντ στηνεπιρροή μας. Ήσουν τυχερή που τασκυλιά ένιωσαν τι είχε συμβεί όταν τοέσκασες για να προκαλέσεις το φάντασμάτου μόνη. Αλλά ήμαστε κι εμείς τυχεροί.Νομίζω ότι ο Άντρεντ μπορεί να μηνερχόταν ούτε καν για σένα, έτσι καιδιαισθανόταν την παρουσία μας. Μηναμφιβάλλεις γι’ αυτό — μας φοβόταν καιείχε σοβαρούς λόγους να μας φοβάται».

Η Τζάιρελ τον κοίταξε για κάμποσεςστιγμές, νιώθοντας πάλι ένα ρίγος ναδιατρέχει τη ραχοκοκαλιά της. Ύστεραψιθύρισε με τρεμουλιαστή φωνή:

«Τι — τι είδους πλάσμα είσαι; » Για

μια στιγμή είχε σχεδόν την ελπίδα ότι οάλλος δε θα της απαντούσε. Αλλάεκείνος χαμογέλασε και η εντύπωση τηςεσωτερικής παραμόρφωσης έγινε πιοέντονη στο πρόσωπό του.

«Είμαι κυνηγός των ζωντανώννεκρών», της αποκρίθηκε ήρεμα. «Ρουφώτους νεκροζώντανους όταν και όπουμπορώ να τους βρω... Οι δικοί μου κι εγώδιψάμε για εκείνη τη σκοτεινή δύναμηπου διαθέτουν τα φαντάσματα όσωνπέθαναν βίαια και αναγκαζόμαστε νακάνουμε μακρινά ταξίδια στα ενδιάμεσα— από τα φαγοπότια μας». Τα μάτια τουξέφυγαν για μια στιγμή από τα δικά τηςγια ν’ αναπολήσουν με απόλαυση τοπαρελθόν. Εξακολουθώντας ν’ ατενίζει

μ’ εκείνο το απόμακρο βλέμμα και μεφωνή που η Τζάιρελ πρώτη φορά άκουγε,μουρμούρισε:

«Αναρωτιέμαι αν κανένας άνθρωποςπου δεν το έχει γευτεί θα μπορούσε ναμαντέψει πόσο ανείπωτη έκσταση είναινα ρουφάς το ζωντανό θάνατο ενόςισχυρού φαντάσματος... ενόςφαντάσματος με τη δύναμη τουΆντρεντ... το να νιώθεις εκείνη τη μαύρηδύναμη να χύνεται μέσα σου καθώς τηρουφάς σε γερές γουλιές — μια δίψα πουδυναμώνει όσο πίνεις — νιώθεις — τοσκοτάδι — ν’ απλώνεται στην κάθεφλέβα σου πιο γλυκό κι από κρασί,πιότερο μεθυστικό... Να μεθάς με τοζωντανό θάνατο

— μια απόλαυση σχεδόν αβάσταχτη».

Ακούγοντάς τον, η Τζάιρελ αισθάνθηκεμια έντονη ανατριχίλα να ξεπηδά στοβάθος του στομαχιού της και ν’απλώνεται παντού κάνοντας ν’ α-ναρριγίσει όλο της το κορμί.Καταβάλλοντας μια μεγάλη προσπάθειακατάφερε να ξεκολλήσει το βλέμμα τηςαπό πάνω του. Η χυδαία εσωτερικήέκσταση που φαίνονταν ν’απολαμβάνουν τα μάτια του Άλαρικ ήτανκάτι που δε θα ήθελε να το βλέπει ούτεσαν ανάμνηση στα λόγια και τα μάτιατου. Στάθηκε αποφασιστικά στα πόδιατης, σφίγγοντας τη δερμάτινη κασετίναστο στήθος της και απο-στρέφοντας ταμάτια της από τα δικά του.

«Τότε άφησέ με να φύγω», είπε μεσιγανή φωνή, με μια αόριστη αμηχανία,σαν άθελά της να είχε σταθεί μάρτυραςσε κάτι το απερίγραπτο. Ο Άλα-ρικ τηνκοίταξε και χαμογέλασε.

«Είσαι ελεύθερη να φύγεις», της είπε,«αλλά μη χάσεις άδικα το χρόνο σουεπιστρέφοντας με τους πολεμιστές σουγια να πάρεις εκδίκηση που σεκρατήσαμε με τη βία». Το χαμόγελό τουέγινε πιο έντονο βλέποντας τη μικρήνευρική της κίνηση που πρόδινε ότι είχεμαντέψει σωστά. Ήταν γεγονός ότι κάτιτέτοιο είχε περάσει από το νου τηςΤζάιρελ. «Τίποτα δε μας κρατάει πια στοΧέλσγκαρντ. Θα φύγουμε σήμερα κιόλας— σε αναζήτηση άλλης λείας. Και κάτι

ακόμη πριν φύγεις — σου είμαστεευγνώμονες που παρέσυρες τον Άντρεντστα δίχτυα μας, γιατί δε νομίζω ότι θαερχόταν αν δεν ήσουν εσύ. Γι’ αυτό θέλωνα σ’ αποχαιρετήσω με μιαπροειδοποίηση, μυλαίδη».

«Τι θέλεις να πεις; » Το βλέμμα τηςΤζάιρελ πέρασε φευγαλέα από τα μάτιατου Άλαρικ και χαμήλωσε πάλι. Δενήθελε να κοιτάζει στα μάτια του, ανμπορούσε να τ’ αποφύγει. «Τιπροειδοποίηση; »

«Μην ανοίξεις το κουτί που κρατάς».

Και πριν η Τζάιρελ προλάβει να πάρειμια ανάσα για να μιλήσει, εκείνος της

χαμογέλασε και απομακρύνθηκε,σφυρίζοντας στους άντρες του ναετοιμάζονται. Ολόγυρα στο πάτωμα ηΤζάιρελ άκουγε σουρσίματα και βαθιέςανάσες καθώς οι κοιμισμένοι άρχιζαν ναξυπνούν. Για μια στιγμή ακόμη στάθηκεασάλευτη, κοιτάζοντας σαστισμένα τημικρή κασετίνα στη μασχάλη της, πρινστραφεί και ακολουθήσει τον Άλαρικ στοπροαύλιο.

Η νύχτα που είχε περάσει ήταν τώρααπλώς ανάμνηση και εφιάλτης πουέπρεπε να ξεχαστούν. Ακόμη και οινεκροί της αποτρόπαιης φρουράςμπροστά στην πύλη δεν μπορούσαν ν’αμαυρώσουν τώρα το θρίαμβό της.

Η Τζάιρελ βάδιζε πάλι στονυπερυψωμένο δρόμο στο λαμπρό φωςτης αυγής, μοιάζοντας σαν καβαλάρης σεαντικατοπτρισμό, ανάμεσα σε γαλάζιουςουρανούς και γαλάζιες αντανακλάσειςνερού. Πίσω της το Κάστρο τουΧέλσγκαρντ ήταν ένα αιθέριο όραμα πουαιωρείτο στους καθρέφτες των βάλτων.Και καθώς βάδιζε, θυμόταν.

Εκείνη η δίνη της βίας από την οποίαείχε αποσπάσει τούτη την κασετίνα χτεςβράδυ — η δύναμη και ο τρόμος τηςοντότητας που τη φρουρούσε τόσαχρόνια... Τι μπορεί να έκρυβε αυτό τοκουτί; Μήπως κάτι παρόμοιο με — μετον ίδιο τον Άντρεντ; Ο Άλαρικ μπορείνα μην ήξερε, αλλά το είχε μαντέψει... Η

προειδοποίησή του αντηχούσε ακόμη στ’αυτιά της.

Συνέχισε το δρόμο της με τα φρύδιασμιγμένα σκεφτικά γι’ αρκετή ώρα, αλλάτελικά ένα αχνό, χαιρέκακο χαμόγελοάρχισε να χαράζεται στα κόκκινα χείλητης κυράς του Τζόιρυ. Λοιπόν... είχετραβήξει πολλά για τον Γ κυ του Γκάρλοτ, αλλά τώρα σκεφτόταν ότι,τελικά, δε θα του έκανε λιώμα το ωραίοτου μούτρο με τη λαβή του σπαθιού της,όπως με τόση προσδοκία ονειρευόταν.Όχι... θα τον εκδικιόταν με καλύτεροτρόπο...

Θα του χάριζε μια μικρή σιδερόδετηδερμάτινη κασετίνα.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ TOYΣΚΟΤΟΥΣ

του Χένρυ Κάτνκρ

Α... εκείνες οι πανάρχαιες εποχές τωνθρύλων, όταν ένα κοφτερό μυαλό κι έναεξίσου κοφτερό σπαθί μπορούσαν νασμιλεύσουν αυτοκρατορίες από το ακόμηάμορφο υλικό του κόσμου!

Σε θεόρατα βουνά και απέραντες

πεδιάδες, σε σκοτεινά δάση και φλογερέςερήμους — ο άνεμος ψιθυρίζει ακόμηπαλιές ιστορίες για άντρες και γυναίκεςπου κυνηγούσαν το όνειρο και συχνάπέθαιναν γι’ αυτό.

Παραμύθια;

Χα! Ξεχάσατε ότι έτσι φτιάχτηκανόλες, μα όλες οι χώρες της Γης, αρχαίεςκαι σύγχρονες; Μήπως σας παρέσυρε οανούσιος τρόπος που περιγρά-φονταιαυτά τα πράγματα από τα βιβλία τηςσχολικής Ιστορίας; Μα τα βιβλία τηςΙστορίας γράφτηκαν από ανθρωπάκια οιαληθινοί άνθρωποι ζουν και πλάθουν τηνΙστορία. Τα αληθινά τους ονόματαμπορεί να μην επιζούν, αλλά ο θρύλος

τους μένει.

Ο Χένρυ Κάτνερ (1914-1958) και ηΚάθριν Λ. Μουρ (1911-1987) —που έναδιήγημά της συμπεριλαμβάνεται σε τούτητην ανθολογία— υπήρξαν ένα από τα πιογνωστά ζευγάρια στο χώρο τηςΕπιστημονικής και Ηρωικής Φαντασίας.Οι δυο τους πολέμησαν με εξωγήινουςκαι τέρατα, με δράκους και με μάγους,συχνά κάτω από κοινό ψευδώνυμο.

Θέλω να πιστεύω ότι κάπου, σεκάποιον κόσμο σαν αυτούς πουονειρεύτηκαν, οι δυο τους συνεχίζουν τ’όνειρο ακόμη...

Γ. Μ.

Άκου, ω βασιλιά, ενώ θα σουαφηγούμαι για μεγάλα πεπρωμένα καιγια γενναίους άντρες πέρα από τιςθολερές καταχνιές αλλοτινών αιώνων.Για πράγματα που έγιναν πριν πολλά,ναι, πάμπολλα χρόνια — πριν καν η Νι-νευί και η Τύρος γεννηθούν, βασιλέψουνκαι διαλυθούν στη σκόνη. Στη φλογερήνιότη του κόσμου μας η αυτο-κρατορική Γκόμπι, το Λίκνο τηςΑνθρωπότητας, ήταν μια χώραομορφιάς, θαυμάτων και ζοφερούκακού που ξεπερνά κάθε φαντασία.Αλλά από την αυτοκρατορική Γκόμπι,τη νύμφη των θαλασσών της Ασίας,τίποτα πια δεν απομένει εκτός απόκανένα σπασμένο αγγείο ή κάποιαθρυμματισμένη πέτρα που κάποτε

στεφάνωνε έναν οβελίσκο — ναι, τίποταπια δεν απομένει εκτός από ένα σιγανόμακρόσυρτο μοιρολόγι στο αγέρα, ένακλάμα που θρηνεί για χαμένα μεγαλείακαι δόξες. Άκου και πάλι, ω βασιλιά,ενώ θα σου εξιστορώ το όραμα και τ’όνειρό μου...

Η Ιστορία του Σαχμέτ τουΚαταραμένου

1 Το Ζώδιο του Καθρέφτη

Έξι ώρες τώρα ο τοξότης χαροπάλευεπεσμέ-

νος στη σκιά της πελώριας βελανιδιάς.Εκείνοι που τους είχαν επιτεθεί δεν είχανκαν μπει στον κόπο να του αρπάξουν τοστραπατσαρισμένο του θώρακα — ήταντιποτένιος αξίας σε σύγκριση με τις δικέςτους σφυρήλατες πανοπλίες πουαστραποβολούσαν γεμάτες λαμπεράπετράδια. Είχαν αναχωρήσει με ταλάφυρά τους, αφήνοντας το λαβωμένοτοξότη ανάμεσα στα κουφάρια τωνσυντρόφων του. Είχε χάσει πολύ αίμα-

και τώρα, κοιτάζοντας στις σκιές τουδειλινού που απλώνονταν στο δάσος,καταλάβαινε ότι ο χάρος τον πλησίαζε

γοργά.

Τα κατάξερο χείλη του έχασκανολάνοιχτα καθώς αγωνιζόταν ν’ανασάνει. Για μια ακόμη φοράπροσπάθησε να συρθεί ως το φλασκί απόκατσικό-δερμα που κρεμόταν από ταγυαλιστερά, ασάλευτα καπούλια ενόςσκοτωμένου πολεμικού αλόγου. Αλλάκαι πάλι δεν τα κατάφερε.Αναστενάζοντας άφησε το φλογισμένοτου μάγουλο να γείρει πάλι στη δροσερήγη.

Ένας αχνός θόρυβος έφτασε ως τ’αυτιά του τοξότη — ήταν ποδοβολητάαπό οπλές αλόγων. Μήπως ξαναγύριζανοι επιδρομείς; Το χέρι του σφίχτηκε στο

τόξο που ήταν πεσμένο πλάι του καιπροσπάθησε αδύναμα να βάλει ένα βέλοςστη χορδή.

Δυο άλογα έκαναν την εμφάνισή τους— ένα πελώριο γκρίζο άτι και μιακαφετιά φοράδα. Στην τελευταία καθότανένας γιγαντόσωμος νέγρος της Νουβίαςμε φαρδιές πλάτες, και το άσκημοπρόσωπό του ήταν σκυθρωπό καιανήσυχο.

Ο καβαλάρης του γκρίζου αρσενικούφαινόταν μικροκαμωμένος σε σύγκρισημε τον πελώριο Νού-βιο, αλλά ηγεροδεμένη κορμοστασιά του έδειχνεξεκούραστη παρ’ όλες τις ώρες που ήτανστη σέλα. Τα ξανθά, ανάκατα μαλλιά του

πλαισίωναν ένα σκληρό, νεανικόπρόσωπο, μπρούντζινο από τον ήλιο καιμε αετίσια μάτια. Ο νεαρός είδε πρώτοςτο μακελειό κάτω από τη βελανιδιά καιτράβηξε απότομα τα χαλινάρια τουαλόγου του.

«Μα τον Σαϊτάν! » γρύλισε. «Τιδιαβολοδουλειά είναι πάλι τούτη; »

Τα δάχτυλα του ετοιμοθάνατου άφησαντο τόξο του να πέσει.

«Πρίγκιπα Ρέυνορ — λίγο νερό! »ψέλλισε ανασαίνοντας με δυσκολία.

Ο Ρέυνορ πήδησε στο χώμα, άρπαξεένα φλασκί και το έγειρε στα χείλη του

τοξότη.

«Τι συνέβη; » ρώτησε τελικά. «Πούείναι η Ντέλφια; »

«Την... την πήραν μαζί τους; »

«Ποιοι; »

«Μας αιφνιδίασε μια ομάδαπολεμιστών. Μας είχαν στήσει ενέδρα.Πολεμήσαμε — αλλά ήταν πάρα πολλοί.Τους είδα να καλπάζουν νότια παίρνονταςμαζί τους και την Ντέλφια».

Ο τοξότης πήρε ξαφνικά μια παράξενηέκφραση έκπληξης. Το χέρι τουαπλώθηκε και έσφιξε το τόξο που ήταν

πεσμένο στο πλευρό του.

«Ο θάνατος έρχεται», ψιθύρισε, και έναρίγος συγκλόνισε το κορμί του. Ύστερατο σαγόνι του χαλάρωσε κι έμεινεανοιχτό- είχε ξεψυχήσει.

Ο Ρέυνορ σηκώθηκε, μ’ έναν άγριο,παγερό θυμό ν’ αστράφτει στα μάτια του.Κοίταξε τον νούβιο σύντροφό του πουδεν είχε ακόμη ξεπεζέψει.

«Θα τραβήξουμε κι εμείς νότια»,δήλωσε κοφτά. «Κρίμα που μείναμεπίσω, Έμπλικ».

«Δε θα το ’λεγα», παρατήρησε οΈμπλικ. «Ήταν χάρη στη Θεία Πρόνοια

που το άλογό σου κουτσά-θηκε χτες.Έτσι και είχαμε πέσει στην ίδια παγίδα μετους άλλους, θα είμαστε τώρα κι εμείςανάμεσα στα κουφάρια».

Ο Ρέυνορ έπαιξε αφηρημένα με τηλαβή του σπαθιού του. «Μπορεί ναι,μπορεί και όχι. Πάντως θα βρούμε τηνευκαιρία ν’ ανταλλάξουμε σπαθιές μεαυτούς τους πλιατσικολόγους σκύλους».

«Και λοιπόν; Εγώ νομίζω—»

«Σε διατάζω! » βρυχήθηκε ο Ρέυνορκαι σάλταρε στη σέλα του. Έχωσε τασπιρούνια στα πλευρά του αλόγου τουκαι προσπέρασε καλπάζοντας το σωρόαπό τα κουφάρια κάτω από τη βελανιδιά.

«Υπάρχει ένα μονοπάτι εδώ. Και οδηγείνότια».

Γρυλίζοντας μέσα από τα δόντια τηδυσφορία του, ο Νούβιος τονακολούθησε.

«Μπορεί να ήσουν ο πρίγκιπας τηςΣαρδόπο-λης», μουρμούρισε, «αλλά ηΣαρδόπολη έχει πέσει».

Αυτό ήταν αλήθεια. Απείχαν έξι μέρεςδρόμο από το βασίλειο όπου ο Ρέυνορείχε γεννηθεί και που τώρα είχε πάψει ναείναι το σπίτι του. Τρεις άνθρωποι είχανξεφύγει από την καταδικασμένηΣαρδόπολη — ο Ρέυνορ, ο υπηρέτης τουο Έμπλικ και η νεαρή Ντέλφια — αλλά

στο δρόμο της φυγής είχαν συνενωθεί καιμε λίγους άλλους πρόσφυγες.

Και να τώρα που και οι τελευταίοι απόαυτούς είχαν σκοτωθεί, εδώ, σε τούτητην άγνωστη γη, κοντά στη Θάλασσα τωνΣκιών που απλωνόταν σαν λαμπερόζαφείρι στην αυτοκρατορική Γκόμπι.Όταν το άλογο του Ρέυνορ κουτσάθηκετην προηγούμενη μέρα, αυτός και οΈμπλικ είχαν μείνει πίσω για καμιά ώρα—που τελικά κράτησε περισσότερο— καιστο διάστημα αυτό οι τοξότες τους είχανεξοντωθεί ενώ η Ντέλφια είχε πιαστείαιχμάλωτη.

Οι δυο τους κάλπαζαν γοργά, αλλά οερχομός της νύχτας τους βρήκε ακόμη

μέσα στο μεγάλο δάσος που εδώ καιμέρες άπλωνε τα φυλλώματά του πάνωαπό τα κεφάλια τους. Τελικά ο Ρέυνορσταμάτησε σ’ ένα μικρό ξέφωτο.

«Θα ξαποστάσουμε εδώ μέχρι να βγειτο φεγγάρι», εξήγησε. «Για την ώρα είναισκοτεινά σαν την κόλαση».

Ξεπεζεύοντας ο πρίγκιπας τεντώθηκεγια να ξεμουδιάσει τα κουρασμένα μέλητου. Ο Έμπλικ ακολούθησε τοπαράδειγμά του. Υπήρχε ένα ρυάκι εκείκοντά και βρήκε νερό για να ποτίσει τ’άλογα. Όταν ξεμπέρδεψε και μ’ αυτό,κάθισε σταυροπόδι, μια σκυθρωπή μαύρημορφή στο σκοτάδι.

«Βγήκαν τ’ αστέρια», παρατήρησεκάποια στιγμή με σιγανή φωνή.

Ο Ρέυνορ, με την πλάτη ακουμπισμένησ’ έναν κορμό, σήκωσε το βλέμμα τουπρος τον ουρανό. «Έχεις δίκιο. Αλλά τοφεγγάρι δεν ξεμύτισε ακόμη».

Ο Νούβιος συνέχισε σαν να μηνάκουσε. «Είναι παράξενα τούτα τ’αστέρια. Ποτέ μου δεν τα ’χω ξαναδεί ναφαντάζουν έτσι».

«Τι έκανε λέει; » Ο νεαρός πρίγκιπας τακοίταξε πιο προσεκτικά. Πάνω στα μαύραπέπλα της νύχτας τ’ αστέρια λαμπύριζανπαγερά και ασύλληπτα μακρινά. «Μουφαίνονται τα ίδια όπως πάντα, Έμπλικ».

Όμως — μήπως δεν ήταν έτσι; Μιαμικρή ανα-τριχίλια διέτρεξε τηραχοκοκαλιά του Ρέυνορ. Κάτι το παγερόκαι το ακαθόριστα φρικαλέο φαινόταν ναφτάνει από την απέραντη άβυσσο τουουρανού

— κάτι σαν μια ανάσα του αγνώστουπλανιόταν πάνω από τούτη την αρχέγονηερημιά.

Ηταν τα ίδια αστέρια — ναι! Αλλάγιατί, σε τούτη την παράξενη γη, τ’αστέρια φάνταζαν τόσο τρομερά;

«Μη γίνεσαι ανόητος, Έμπλικ», είπετελικά ο Ρέυνορ. «Άντε να φροντίσεις ταάλογα».

Ο Νούβιος ανατρίχιασε και σηκώθηκε.

«Μακάρι να μην πατούσαμε ποτέ τοπόδι μας σε τούτη τη μαύρη γη»,μουρμούρισε με παράξενα σιγανή φωνή.«Κάνει παγωνιά εδώ — πολύ παγανιά γιαμεσοκαλόκαιρο».

Ένας σιγανός ψίθυρος έφτασε από τοσκοτάδι.

«Ναι, κάνει κρύο. Η ματιά τουΒασιλίσκου σε παγώνει», ακούστηκε μιαφωνή.

«Ποιος είναι; » βρυχήθηκε ο Ρέυνορκαθώς στριφογύριζε με γυμνό το σπαθίτου στο χέρι. Ο Έμπλικ συσπειρώθηκε,

με τις πελώριες χερούκλες του έτοιμεςγια δράση.

Ένα ήρεμο γέλιο ακούστηκε και μιασκιά ξεπρόβαλε πίσω από τον κορμό μιαςβελανιδιάς. Μια γιγάντια μορφή τούςπλησίασε, δυσδιάκριτη στο σκοτάδι.

«Είμαι φίλος. Ή τουλάχιστον δεν είμαιεχθρός. Γύρνα τη λεπίδα σου στο θηκάριτης, παλικάρι. Δεν έχω τίποτα ναμοιράσω μαζί σου».

«Έτσι λες; » γρύλισε ο Ρέυνορ. «Τότεγιατί μας ήρθες ύπουλα σαν λύκος στοσκοτάδι; »

«Άκουσα θόρυβο συμπλοκής. Άκουσα

παράξενα βήματα στο δάσος του Μιράκ.Αυτά ήταν που μ’ έκαναν να έρθω».

Ένα φέγγος από αχνό, ασημένιο φωςφάνηκε να γλιστρά ανάμεσα στα δέντρα.Το φεγγάρι είχε αρχίσει να ξεπροβάλλει.Οι αχτίδες του άγγιξαν ένα μεγάλοσύννεφο από λευκά μαλλιά, πυκνάφουντωτά φρύδια και μια γενειάδα πουκατέβαινε κυματιστή στο στήθος τουνεοφερμένου. Ελάχιστα από το πρόσωπότου ξεχώριζαν. Μπορούσες να διακρίνειςμια αετίσια μύτη, ενώ τα σκυθρωπάσκοτεινά μάτια του ήταν καρφωμέναπάνω στον Ρέυνορ. Ένας τραχύς γκρίζοςμανδύας κι ένα ζευγάρι σαντάλια έντυναντο κορμί του γιγαντόσωμου άντρα.

«Ποιος είσαι ελόγου σου; » ρώτησε οπρίγκιπας.

«Με φωνάζουν Γκιαρ».

«Τι σήμαιναν τα λόγια σου νια κάποιο— Βασιλίσκο; » ρώτησε σιγανά οΈμπλικ.

«Λίγοι μπορούν να διαβάσουν τ’αστέρια», αποκρίθηκε ο Γκιαρ. «Όμωςεκείνοι που μπορούν γνωρίζουν τουςΚατοίκους του Ζωδιακού. Τη χτεσινήνύχτα το ζώδιο του Τοξότη σκιάστηκεαπό το Ψάρι του Εά. Και τούτη τη νυχτιάκυριαρχεί ο Βασιλίσκος». Η βαθιά φωνήτου έγινε πιο ηχηρή και αντιλάλησε σανόργανο στις σκοτεινές γωνιές του

δάσους. «Εφτά είναι τα σημεία τουΖωδιακού! Το ζώδιο του Τοξότη και τοζώδιο του Ψαριού του Εά! Το ζώδιο τουΕρπετού και εκείνο του Καθρέφτη! Τοζώδιο του Βασιλίσκου και του ΜαύρουΛουλουδιού — και εκείνο του Ταμμούζπου δεν επιτρέπεται να σχεδιαστεί. Εφτάζώδια — αλλά ο Βασιλίσκος εξουσιάζειαπόψε».

Συναντώντας το σκυθρωπό βλέμμαεκείνων των σκοτεινών ματιών, ο Ρέυνορένιωσε ένα ακαθόριστο συναίσθημαανησυχίας.

«Εμένα δε με απασχολούν τ’ αστέρια»,δήλωσε μισοθυμωμένα. «Γυρεύωανθρώπους κι όχι καθρέφτες κι ερπετά».

Τα φουντωτά φρύδια του άλλουανασηκώθηκαν.

«Κι όμως τ’ αστέρια μπορούν να σεβοηθήσουν, ξένε, όπως βοήθησαν καιμένα», παρατήρησε υπόκωφα ο Γκιαρ.«Όπως μου είπαν, λόγου χάρη, γιακάποια αιχμάλωτη κοπέλα στο κάστροτου Μάλρικ».

Ο Ρέυνορ αναπήδησε. «Τι έκανε λέει; »

«Ο βαρόνος Μάλρικ εξουσιάζει τούτατα βαλτοτόπια. Οι άντρες του έπιασαν τοκορίτσι σου και τώρα είναι αιχμάλωτήτου».

«Και συ πώς το ξέρεις αυτό; » ρώτησε

απότομα ο Ρέυνορ.

«Τι σημασία έχει; Διαθέτω ορισμένεςδυνάμεις

— δυνάμεις που μπορεί να σεβοηθήσουν, αν το θελήσεις».

«Αυτά είναι μαγγανείες, πρίγκιπα»,μουρμούρισε ο Έμπλικ. «Εγώ λέωκαλύτερα να χώσεις τη λεπίδα σου στοτριχωτό του λαρύγγι».

Ο Ρέυνορ δίστασε, σχεδόν σαν να ήτανέτοιμος να εφαρμόσει τη συμβουλή. Ο Γκιαρ ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμουςτου.

«Το κάστρο του Μάλρικ είναι κρατερόκαι οι άντρες του πολλοί. Από μόνος σουδεν μπορείς να σώσεις το κορίτσι. Άσε μενα σε βοηθήσω».

Το γέλιο του Ρέυνορ ήταν έντοναειρωνικό. «Να με βοηθήσεις, γέρο; Καιπώς; »

«Γέρος; Ναι, είμαι πιο γέρος απ’ όσοφαντάζεσαι. Αλλά κι αυτές οι βελανιδιέςείναι πολύ γέρικες, όμως δυνάμωσαν απότα χρόνια. Θα σου πω ένα μυστικό. ΟΜάλρικ φοβάται τ’ αστέρια. Γεννή-θηκεστο ζώδιο του Ψαριού του Εά πουυπηρετεί εκείνο του ΜαύρουΛουλουδιού. Και εγώ γεννήθηκα στοζώδιο του Ψαριού του Εά, αλλά σε μένα

δόθηκε η δύναμη να εξουσιάζω κι όχι ναυπηρετώ. Ο βαρόνος ξέρει τη δύναμήμου, και στ’ όνομά μου θα μπορέσεις ναλευτερώσεις το κορίτσι».

«Και συ τι θα κερδίσεις απ’ αυτό; » τονδιέκοψε ο Έμπλικ.

Ο Γκιαρ έμεινε για μια στιγμήσιωπηλός. Ο παγερός άνεμος ανάδευε τηλευκή γενειάδα του και έκανε το γκρίζομανδύα του ν’ ανεμίζει.

«Τι θα κερδίσω; Μπορεί εκδίκηση.Μπορεί ο βαρόνος Μάλρικ να είναιεχθρός μου. Τι σημασία έχει για σας; Ανσας βοηθήσω, αυτό θα πρέπει να σαςαρκεί».

«Σωστά», έκανε ο Ρέυνορ. «Αν και τοθέμα μυρίζει μαγεία. Ωστόσο» —σήκωσεμοιρολατρικά τους ώμους— «ο Σαϊτάνξέρει πόσο ανάγκη έχουμε από βοήθεια,αν ο Μάλρικ είναι τόσο δυνατός όσολες».

«Ωραία! » Τα σκοτεινά μάτια του Γκιαρ έλαμψαν με ικανοποίηση. Έψαξεστο μανδύα του κι έβγαλε ένα μικρόλαμπερό αντικείμενο. «Τούτο το φυλαχτόθα είναι το όπλο σας».

Ο Ρέυνορ πήρε το αντικείμενο και τοπεριεργάστηκε μ’ ενδιαφέρον. Τοφυλαχτό ήταν μεγάλο σχεδόν σαν τηνπαλάμη του, ένας δίσκος από ασημίμέταλλο με χαραγμένα ολόγυρα διάφορα

σύμβολα.

Έξι αστρολογικά σύμβολα είχε αυτό τοφυλαχτό.

Ένα βέλος και ένα ψάρι- ένα ερπετό καιέναν κύκλο- ένα λουλούδι και ένα μικρόδρακόμορφο πλάσμα με μακριά ουρά καιμια σειρά από αγκάθια στη ράχη.

Στο κέντρο του φυλαχτού υπήρχε έναπετράδι —θολερά μαύρο, με μια λαμπερήσπίθα στα σκοτεινά βάθη του.

«Το Σημείο του Ταμμούζ», εξήγησεψιθυριστά ο Γκιαρ, «που δεν επιτρέπεταινα σχεδιαστεί! Και όμως χάρη στο άστροστην καρδιά του μαύρου οπά-

λιου μπορεί κανείς να τον γνωρίσει τονΤαμμούζ, 1 τον Κύριο του Ζωδιακού».

Ο Ρέυνορ γύρισε το αντικείμενοανάποδα στο χέρι του. Στην πίσωπλευρά του φυλαχτού υπήρχε έναςκαθρέφτης από στιλπνό ατσάλι.

«Μην κοιτάς για πολύ στο ατσάλιτου», τον προειδοποίησε ο Γ κιαρ. «Ηδύναμη του Βασιλίσκου εκδηλώνεταιμέσω του Ζωδίου του Καθρέφτη, καιίσως χρειαστείς αυτή τη δύναμη. Δείξεστον Μάλ-ρικ το φυλαχτό. Πρόσταξέτον στ’ όνομά μου να λευτερώσει τοκορίτσι. Αν υπακούσει, έχει καλώς. Αναρνηθεί» —η βαθιά φωνή χαμήλωσεσ’ ένα δυσοίωνο ψίθυρο— «αν

αρνηθεί, γύρισε προς το μέρος του τοφυλαχτό. Ασ’ τον μετά να κοιτάξει στοΖώδιο του Καθρέφτη! »

Το χέρι του Γ κιαρ σηκώθηκε καιέδειξε προς το νότο. «Ιδού ο δρόμοςσας. Το φεγγάρι ανέβηκε ψηλά.Τραβήξτε νότια! »

Ο Ρέυνορ γρύλισε κάτι και ξεκίνησεγια το άλογό του. Πήδησε αμίλητοςστη σέλα και έστρεψε το κεφάλι τουζώου του προς το μονοπάτι. Ο Έμπλικδεν έμεινε πολύ πίσω του.

Για μια στιγμή ο Ρέυνορ γύρισε καικοίταξε πάνω από τον ώμο του. Ο Γκιαρ στεκόταν ακόμη στο ξέφωτο, με

το δασύμαλλο κεφάλι τουανασηκωμένο, ασάλευτος σαν άγαλμα.

Ο μάγος ατένιζε ψηλά τ’ αστέρια.

2 Το Ζώδιο του Βασιλίσκου

Έτσι ο Έμπλικ και ο πρίγκιπαςΡέυνορ έφτασαν στο κάστρο τουάρπαγα βαρόνου, ένα μεγάλο οικο-

δόμημα από γκρίζα πέτρα που δέσποζε

πάνω από το σκυθρωπό δάσος. Βγήκαναπό τα δέντρα και για κάμποση ώραστάθηκαν εκεί σιωπηλοί, αγναντεύονταςστην άλλη άκρη του μεγάλουχορταριασμένου λιβαδιού το κάστρο πουφάνταζε απειλητικό σαν συσπειρωμένοθηρίο έτοιμο να χιμήξει. Κόκκινεςανταύγειες από λάμπες και πυρσούςέλαμπαν στα διπλά αψιδωτά παράθυρα.Στην κεντρική πύλη το φως λαμπύριζεπάνω στην αρματωσιά και το θώρακαενός φρουρού.

«Ακολούθησέ με! » γρύλισε ο Ρέινορκαι σπιρούνισε μπροστά το άλογό του.

Διέσχισαν καλπάζοντας το λιβάδι καιπριν ο νυσταλέος φρουρός προλάβει να

καταλάβει τι γινόταν, δυο γεροδεμένεςμορφές είχαν πέσει πάνω του. Ταγενειοφόρο χείλη του άνοιξαν για μιακραυγή που πνίγηκε πριν προλάβει ναβγει. Το λαμπερό ατσάλι ενός σπαθιούκαρφώθηκε στο γυμνό λαιμό του καιβγήκε πάλι ματωμένο. Πνιγμένος στο ίδιοτου το αίμα, ο φρουρός αρπάχτηκεσπασμωδικά από την πύλη και μετάσωριάστηκε αργά μπρούμυτα, για ναμείνει ασάλευτος στο φεγγαρόφωτο.

«Μονάχα ένας φρουρός», παρατήρησεσιγανά ο Ρέυνορ. «Φαίνεται ότι οβαρόνος Μάλρικ δε φοβάται και πολλούςεχθρούς. Πάντως αυτό κάνει πιο εύκολητη δουλειά μας. Έλα».

Διέσχισαν τον πλακόστρωτο περίβολοκαι μπήκαν στον κυρίως χώρο τουκάστρου. Βρήκαν έναν άδειο θάλαμοφρουράς, με μια μεγάλη δρύινη πόρταστον αντικρινό τοίχο. Ο χώρος ήτανγεμάτος όπλα: σπαθιά, κεφαλοθραύστεςκαι σιδερένιες πολεμικές αρπάγες. ΟΡέυνορ δίστασε για μια στιγμή και μετάζύγωσε αθόρυβα στην πόρτα. Ήταν ξε-

κλειδωτή. Την άνοιξε μαλακά και κοίταξεαπό τη χαραμάδα. Ο Έμπλικ είδε τοκορμί του αφέντη του να σκιρτά από τοθέαμα.

Ο Ρέυνορ έβλεπε στη μεγάλη αίθουσατου κάστρου. Ήταν ένας ψηλοτάβανοςχώρος, με τοίχους που ανέβαιναν ως τα

μαυρισμένα από τις καπνιές δρύιναδοκάρια που διασταυρώνονταν σαν ιστόςαράχνης πολύ ψηλά. Η αίθουσα ήταναληθινά απέραντη. Μαλακές προβιές καιπλούσια χαλιά έντυναν το πάτωμα ενώένα μακρύ τραπέζι σε σχήμα «Τ» έπιανεσχεδόν το χώρο από τοίχο σε τοίχο.Καθισμένοι γύρω του, γελώντας καιγκαρίζοντας με μεθυσμένο κέφι,ξεφάντωναν οι άντρες του Μάλρικ, οσυρφετός των καθαρμάτων του.

Γενειοφόροι άντρες, θηριώδεις σανλύκοι, ροκάνιζαν αρνίσια κοψίδια καιρουφούσαν θορυβώδικο από τεράστιεςκούπες κάποιο μεθυστικά αρωματικόκρασί. Σ’ έναν περιστόλιστο θρόνο στηνκεφαλή του τραπεζιού καθόταν ο ίδιος ο

βαρόνος — και ήταν στ’ αλήθειαπαράξενο ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν ναδιαφεντεύει τούτα τα κτήνη που δενήξεραν τι θα πει νόμος.

Γιατί ο Μάλρικ ήταν λεπτοκαμωμένος,μελαχρινός και χαμογελαστός, μεπρόσχαρο νεανικό πρόσωπο και μακριάμαλλιά που έπεφταν χυτά στους στενούςώμους του. Φορούσε έναν απλό καφετίχιτώνα με φαρδιά φουσκωτά μανίκια, καιστα χέρια του έπαιζε ένα επίχρυσοκύπελλο με δαντελωτά σχέδια. Σήκωσετα μάτια του όταν στην αίθουσα μπήκανδυο γεροδεμένοι άντρες του σέρνονταςπίσω τους ένα λυγερόκορμο κορίτσι.

Ήταν η Ντέλφια! Φορούσε ακόμη τον

καταχτυ-πημένο της θώρακα και τα λυτάεβένινα μαλλιά της έπεφταν σε μπούκλεςγύρω από το χλωμό της πρόσωπο.Υπήρχε ομορφιά σ’ αυτό το πρόσωπο,μια άγρια κι ατίθαση ομορφιά. Φλόγα καιδύναμη άστραφταν στα μαύρα μάτια της.Η κοπέλα όρθωσε περήφανα το κορμί τηςκαι κοίταξε βλοσυρά τον Μάλρικ.

«Λοιπόν; » τον ρώτησε ξερά. «Τι νέουείδους ε-ξευτελισμό μου ετοιμάζεις πάλι;»

«Εξευτελισμό; » έκανε αθώα οβαρόνος, με τη φωνή του ήρεμη καιβελούδινη. «Δεν έχω καμιά τέτοιαπρόθεση. Απλώς ήθελα να σε καλέσω ναδειπνήσεις μαζί μας». Έδειξε με το χέρι

μια άδεια πολυθρόνα δίπλα του.

«Και δεν τρώω καλύτερα μελυσσασμένα σκυλιά! » φώναξε άγρια ηΝτέλφια.

Στα λόγια της ένας σιγανό, απειλητικόγρύλισμα ακούστηκε από τη μεριά τωνπολεμιστών. Ένας γεροδεμένοςπαλικαράς, μ’ ένα πανί να του σκεπάζειτο ένα μάτι και μια άσπρη ουλή να τουπαραμορφώνει το μάγουλο, τινάχτηκεπάνω και ζύγωσε απειλητικά την κοπέλα.'Οταν έφτασε μπροστά της κοντοστάθηκεκαι γύρισε να κοιτάξει τον Μάλρικ.

«Σου έδωσα την άδεια να σηκωθείς,Γκάνθερ; » ρώτησε ήρεμα ο βαρόνος.

Αντί για απάντηση ο άλλος έφτυσε μιαβλαστήμια. «Μα τον Σαϊτάν! » γρύλισεδείχνοντας τα δόντια του. «Σαν πολύκαιρό μ’ άφησες να περιμένω, Μάλρικ.Τούτη η κοπελιά είναι δίκιά μου. Εγώ τηνέπιασα κι εγώ θα την κρατήσω. Αν είναινα φάει μαζί μας, θα κάτσει δίπλα μου! »

«Σοβαρά! » Η φωνή του Μάλρικ δενάλλαξε στο ελάχιστο. Ένα ειρωνικό γέλιοέπαιξε στα σκοτεινά μάτια του. «Ίσως καινα βαρέθηκες να παίρνεις δια-

ταγές από μένα, Γκάνθερ. Μπορεί καινα θέλεις να κάτσεις στο θρόνο μου, ε;»

Οι άλλοι παράνομοι

παρακολουθούσαν τη σκηνή μ’ενδιαφέρον, περιμένοντας. Μιανεκρική σιγή είχε απλωθεί στο τραπέζι.Άθελά του το χέρι του Ρέυνοργλίστρησε ως τη λαβή του σπαθιούτου. 0 αέρας βρομούσε θάνατο.

Αυτό μπορεί να το ένιωσε και ο Γκάνθερ. Η ουλή στο μάγουλό του έγινεαπό άσπρη πελιδνή. Μουγκρίζονταςμια άναρθρη βλαστήμια, τράβηξε ένατεράστιο σπαθί από το θηκάρι του καιμ’ ένα θηριώδη βρυχηθμό ρίχτηκεστον Μάλρικ. Η λεπίδα του σφύριξεστον αέρα.

Ο Μάλρικ μόλις και φάνηκε νασαλεύει, τόσο αστραπιαία ήταν η

κίνησή του! Και όμως την άλλη στιγμήστεκόταν αντιμέτωπος με τον Γκάνθερ. Το λεπτοκαμωμένο χέρι τουβαρόνου χώθηκε στο φαρδύ μανίκιτου και, όταν ξαναφάνηκε, το φωςάστραφτε πάνω σε στιλπνό μέταλλο.

Γοργό σαν δαγκωματιά φιδιού ήταντο χτύπημα του Μάλρικ. Ένα λεπτόστιλέτο έσκισε τον αέρα για νακαρφωθεί, διάνα, στο στόχο του. Ηλεπίδα διαπέρασε μάτι και λεπτόκόκαλο για να θρονιαστεί τελικά στομαλακό, ζωντανό εγκέφαλο. 0 Γκάνθερ μόλις και πρόλαβε ν’ αφήσειένα βραχνό ουρλιαχτό. Το σπαθί του,χάνοντας το στόχο του, ' χώθηκε στοξύλο του τραπεζιού.

Το κορμί του παράνομου τινάχτηκεαπότομα προς τα πίσω σαν τεντωμένοτόξο. Τα δάχτυλά του γαντζώθηκανσπασμωδικά στο πρόσωπό του, με τανύχια του να σκίζουν δέρμα καισάρκες στην αγωνία του θανάτου.

Και μετά έπεσε, με το θώρακά του νακροταλίζει I και να βροντά, για να μείνειτελικά ασάλευτος στα πόδια του Μάλρικ.

Ο βαρόνος κάθισε πάλι στηνπολυθρόνα του αναστενάζοντας. Γιαάλλη μια φορά τα δάχτυλά του άρχισαννα παίζουν μηχανικά με το επίχρυσοκύπε-λο. Φαινόταν ν’ αδιαφορείπαντελώς για τα μουρμουρητά τουθαυμασμού που ακούστηκαν από τη

μεριά των παρανόμων.

Αλλά μια στιγμή αργότερα τα μάτιατου σηκώθηκαν προς την Ντέλφια.Έκανε ένα νεύμα και οι δυο φρουροί τηςτην έσυραν μπροστά.

Ο Ρέυνορ, που παρακολουθούσε απότη χαραματιά της πόρτας, έκρινε ότι ήτανπλέον καιρός να επέμβει. Μπορεί να ήτανκαθαρή τρέλα να μπει έτσι στο ίδιο τοάντρο των οπλισμένων εχθρών, αλλά οπρίγκιπας είχε άλλη γνώμη. Ένιωθε μιααλλόκοτη και ανεξήγητη εμπιστοσύνηγια το φυλαχτό του Γκιαρ. Το χέρι τουβρήκε το δίσκο στη ζώνη του, τον έσφιξεστην παλάμη του και, με μονάχα μιαλέξη στον Έμπλικ, άνοιξε την πόρτα με

μια κλοτσιά και μπήκε στην αίθουσα.

Πρόλαβε να κάνει κάπου δέκα βήματαπριν οι άλλοι συνειδητοποιήσουν τηνπαρουσία του. Δέκα βήματα — με τονΝούβιο ξοπίσω του, κρατώντας I έτοιμοστο χέρι το πελώριο πολεμικό τσεκούριτου.

I 'Υστερα οι λύκοι τον είδαν καιτινάχτηκαν πάνω ι κραυγάζοντας.

Την ίδια στιγμή ο Μάλρικ τουςανακάλεσε στην τάξη. Η φωνή τουέσκισε σαν μαχαίρι την οχλοβοή καιαμέσως όλοι το βούλωσαν. Ο βαρόνοςσυνέχι-ζε να κάθεται ήρεμος, με μιαμικρή ρυτίδα απορίας ανάμεσα στα

φρύδια του καθώς παρατηρούσε τουςδυο Παρείσακτους.

! «Λοιπόν; » ρώτησε προστακτικά.«Ποιοι είστε ε-

λόγου σας; » Και αμέσως έριξε μιαφευγαλέα ματιά προς την Ντέλφια πουένα μικρό σκίρτημα την είχεπροδώσει.

«Το όνομά μου δεν έχει σημασία»,αποκρίθηκε ο Ρέυνορ. «Σου φέρνωένα μήνυμα από κάποιον Γ κιαρ».

«Τον Γκιαρ! »

Ένα πνιχτό σούσουρο ακούστηκε

από τη μεριά των παρανόμων. Οιφωνές τους πρόδιναν φόβο αλλά καιάγριο μίσος.

«Και τι λέει αυτό το μήνυμα; »ζήτησε να μάθει ο Μάλρικ.

«Ν’ αφήσεις λεύτερο αυτό το κορίτσι».

Τ ο νεανικό πρόσωπο του βαρόνουέμεινε ήρεμο.

«Αυτό ήταν όλο; » ρώτησε.

Ο Ρέυνορ ένιωσε μια κάποιααπογοήτευση. Περίμενε κάποια άλληαντίδραση — κι αυτός δεν ήξερε ποια.Αλλά εκείνη η γαλήνια απάθεια του

Μάλ-ρικ τον είχε προβληματίσει.

Ο βαρόνος περίμενε. Όταν δεν πήρεκαμία απάντηση, έκανε ένα γοργόνεύμα. Από το τραπέζι πήδησανμπροστά οπλισμένοι άντρες, μεαιμοδιψή γρυλίσματα και γυμνέςλεπίδες. Χύθηκαν πάνω στον Ρέυνορκαι τον Έμπλικ. Ο τελευταίοςστεκόταν συσπειρωμένος πιο πίσω, μετο τερατόμορφο πρόσωπό του ναμορφάζει από την έξαψη της μάχης.

Να λοιπόν τι έβγαινε από τιςυποσχέσεις μάγων! Ο Ρέυνορχαμογέλασε πικρά, τράβηξε το τοσπαθί του — και τότε θυμήθηκε τοφυλαχτό. Τι ακριβώς είχε πει ο Γ κιαρ;

Αν αρνηθεί, γύρισε προς το μέροςτου το φυλαχτό. Ασ’ τον μετά νακοιτάξει στο Ζώδιο του Καθρέφτη!

Ο πιο κοντινός από τους άντρες τονείχε σχεδόν φτάσει όταν ο Ρέυνορσήκωνε ψηλά το χέρι με το φυλαχτό στηχούφτα του. Και από τον καθρέφτητινάχτηκε μια αχτίδα φωτιάς — λεπτήσαν βελόνα και εκτυφλωτικά λαμπερή.

Χτύπησε τον παράνομο στο πρόσωποκαι χώθηκε μέσα βαθιά — πολύ βαθιά!

Στη στιγμή μια μάσκα απόλυτης καιανείπωτης φρίκης αντικατέστησε τηναιμοβόρα του έκφραση. Ο άντραςκοκάλωσε και στάθηκε μαρμαρωμένος κι

ασάλευτος σαν στήλη άλατος, με μάτιαπου θύμιζαν βασανισμένο ζώο.

Σαν σιωπηλός ψίθυρος ήρθαν στηθύμηση του Ρέυνορ τα λόγια του Γ κιαρ:

Η ματιά του Βασιλίσκου σε παγώνει...

Και τώρα, από τον καθρέφτη τουφυλαχτού εκτι-νάζονταν λαμπρές,ανοιχτόχρωμες αχτίδες, παγωμένες σανλευκές φωτιές, απόκοσμες σαν τα βέληκάποιας μυθικής θεάς του φεγγαριού. Καισαν βέλη αστραποβολούσαν σκίζονταςτον αέρα, αναζητώντας και βρίσκοντας τοστόχο τους. Και ο ένας μετά τον άλλο οιάντρες του Μάλρικ κοκάλωναν καιέμεναν παγωμένοι.

Και τελικά ήρθε και η σειρά του ίδιουτου βαρόνου. Και ύστερα οι φωτιές τουφυλαχτού έσβησαν και χάθηκαν.

«Ντέλφια! » φώναξε ο Ρέυνορ. Τοκορίτσι έτρεχε κιόλας προς το μέρος του,διασχίζοντας γοργά την αίθουσα.

«Αυτά είναι μαγικά πράγματα,πρίγκιπα», παρατήρησε ο Έμπλικ. «Καιείναι δουλειές του σατανά! »

«Πάντως μας βοήθησαν», τουαντιγύρισε ο Ρέυνορ και μετά στράφηκενα σφίξει στην αγκαλιά του το κορίτσι.

Και κοντοστάθηκε — κοιτάζονταςέκπληκτος ολόγυρα.

Μια ξαφνική, διαπεραστική παγωνιάείχε πέσει στη μεγάλη αίθουσα. Οιλάμπες σκοτείνιαζαν γοργά μέχρι πουέσβησαν σε απόλυτο σκοτάδι.

Μέσα στη ζοφερή μαυρίλα ο Ρέυνοράκουσε την Ντέλφια να στριγκλίζει.Αμέσως όρμησε μπροστά βλαστημώντας.

Το πόδι του σκόνταψε σ’ ένα πεσμένοσώμα. Έσκυψε και ψηλαφώντας, ταδάχτυλά του άγγιξαν το γενειοφόροπρόσωπο ενός άντρα.

«Ντέλφια! » ούρλιαξε με απόγνωση.

«Ρέυνορ! » την άκουσε να τον φωνάζει,αλλά η φωνή της φαινόταν να σβήνει και

να χάνεται σαν να ερχόταν από τεράστιααπόσταση. «Ρέυνορ! Βοήθεια! »

Το σπαθί του πρίγκιπα σφύριξε στοσκοτάδι βγαίνοντας από το θηκάρι.Προχώρησε σκοντάφτοντας στα τυφλά,προσπαθώντας να δει στο απόλυτοσκοτάδι. Εντελώς ξαφνικά το λεύτεροχέρι του σφίχτηκε σε σκληρή, τραχιάσάρκα.

Μια οργισμένη φωνή ακούστηκε.

«Ηλίθιε, εννοείς να φυτρώνεις εκεί πουδε σε σπέρνουν! Τολμάς να σηκώσειςσπαθί ενάντια στον Κύριο του Ζωδιακού;»

Ήταν η φωνή του — Γκιαρ! Του μάγουΓ κιαρ, που τώρα είχε ξεφυτρώσει στοκάστρο του Μάλρικ, ποιος ξέρει με τιδιαβολικές μαγγανείες.

«Μονάχα να σηκώσω σπαθί; » γρύλισεμανιασμένος ο Ρέυνορ. «Θα σου δώσωνα πάρεις και μια γεύση του, ύπουλοπλάσμα! »

Το σπαθί τινάχτηκε καρφωτό μπροστάακριβώς τη στιγμή που ο Γ κιαρ ξέφευγεαπό το χέρι του Ρέυνορ. Ακούστηκε ένασκούξιμο πόνου.

Αλλά ο Ρέυνορ είχε χάσει το μάγο στοσκοτάδι και όρμησε βιαστικά μπροστάγια να προλάβει το γέρο πριν ξεφύγει.

«Είσαι ηλίθιος! » ψιθύρισε η φωνή τουΓ κιαρ, ψυχρή και γεμάτη φοβερή απειλή.«Ένας στραβός, απερίσκεπτος ηλίθιος! »

Ο Ρέυνορ, που έψαχνε ψηλαφητά στοσκοτάδι, κοντοστάθηκε απότομα. Μιαπαράξενη, πρασινωπή ανταύγεια είχεαρχίσει να διαχέεται στην αίθουσα. Αλλάτο απόκοσμο αυτό φως δε φώτιζεπαραπέρα. Απλώς αρκούσε για να δείξειτην πηγή προέλευσής του.

Μια τεράστια και αποτρόπαιη μορφή,φολιδωτή και λαμπερή, ορθωνόταν πάνωαπό τον πρίγκιπα. Έμοιαζε με δράκο, καιο Ρέυνορ θυμήθηκε ξαφνικά το σύμβολοπου είχε δει στο φυλαχτό.

Το Ζώδιο του Βασιλίσκου!

Μονάχα το ένστικτο έσωσε τονπρίγκιπα τότε.

Ήξερε με απόλυτη σιγουριά ότι ανσυναντούσε το φοβερό βλέμμα αυτούτου φρικαλέου πλάσματος σήμαινεθάνατο. Και σχεδόν αμέσως μόλιςαντίκρισε το Βασιλίσκο, ο Ρέυνορ γύρισεαστραπιαία προς την αντίθετη μεριά,σκεπάζοντας τα μάτια του και με τα δυοχέρια. Αλλά ακόμη και ανάμεσα από ταδάχτυλά του, φτάνοντας ως τα πιομυστικά τρίσβαθα του μυαλού του,άρχισε να τον διαποτίζει μια αποτρόπαιηπαγωνιά. Ήταν μια παγωνιά πέρα απόκάθε κρύο, μια φρίκη πέρα από τη ζωή.

Έκανε τέσσερα βήματα τρικλίζοντας,τυφλωμένος, με το κεφάλι του νακοντεύει να σπάσει από τους πόνους.Ύστερα το πόδι του σκόνταψε σε κάτιμαλακό και βαρύ, και ο Ρέυνορπαραπάτησε και σωριάστηκε στοπλακόστρωτο. Ο κόσμος έσβησε

γύρω του και ένιωσε να βυθίζεται σ’ένα σκοτάδι σπλαχνικής λήθης.

3 Το Ζώδιο του ΜαύρουΛουλουδιού

Ο Ρέυνορ ξύπνησε απότομα. Τοηλιόφωτο έπεφτε λοξά μέσα από τιςψηλές βελανιδιές ενώ μια τραχιάφωνή έβριζε αδιάκοπα σε κάμποσεςεξωτικές διαλέκτους της Γκόμπι. Οπρίγκιπας κατάλαβε ότι κάποιος τονκουβαλούσε στη ράχη του καιαναγνώρισε την μπάσα φωνή τουΈμπλικ.

Συστράφηκε για να ξεφύγει από ταχέρια του άλλου και έπεσε στο χώμα.Ο Νούβιος γύρισε αμέσως και τονκοίταξε με μια γκριμάτσα χαράς στοάσχημο πρόσωπό του.

«Μα τον Σαϊτάν! »βρυχήθηκε. «Ας

είναι δοξασμένοι οι θεοί! Ώστε τηγλίτωσες τελικά, έτσι; »

«Μόλις και μετά βίας», αποκρίθηκεπικρόχολα ο Ρέυνορ. «Τι συνέβη; »

«Και πού να ξέρω εγώ; Ότανέσβησαν τα φώτα πίσω στο κάστροτου Μάλρικ, βγήκα από εκείνη τηναίθουσα ψαχουλευτά στο σκοτάδι.Όταν ξαναγύρισα, η Ντέλφια είχεεξαφανιστεί και ελόγου σου ήσουνπεσμένος μπρούμυτα μ’ ένακαρούμπαλο πιο μεγάλο κι από τοκεφάλι σου. Έτσι σε περιμάζεψα καιπήρα δρόμο για τ’ ανατολικά».

«Γιατί ανατολικά; » ρώτησε ο

Ρέυνορ. «Σ’ ευχαριστώ βέβαια γιααυτό που έκανες, αλλά ίσως να ήτανκαλύτερα αν είχαμε μείνει στοκάστρο. Η Ντέλφια—»

«Βρίσκεται ανατολικά», γρύλισε οΈμπλικ. «Τουλάχιστον έχουμεπερισσότερες πιθανότητες αν πάμεπρος τα κει. Είχα πάρει μαζί μας κιέναν από τους ανθρώπους τουΜάλρικ, ξέρεις. Ξύπνησε πριν καμιάώ-

ρα, ο σκύλος, και έστυψα μερικέςπληροφορίες από τη γλωσσίτσα του. Ο Γκιαρ έχει ένα κάστρο στο δάσος τουΜιράκ, που πέφτει κατά κει». Έδειξε μετο κεφάλι προς τον ήλιο που ανέτελλε.

«Βλαστημούσες το μάγο στον ύπνο σου,κι έτσι μάντεψα κάτι λίγα από τα όσαέγιναν. Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα; »

«Θα πάμε στο κάστρο του Γ κιαρ»,αποφάσισε ο Ρέυνορ. «Καλά ταΚατάφερες, Έμπλικ». Και του εξήγησε μελίγα λόγιά τα όσα είχαν συμβεί. «Πούείναι τ’ άλογά μας; » ρώτησε τελικά.

«Μονάχα ο Σαϊτάν ξέρει. Σκιάχτηκανκαι πήραν δρόμο. Πάντως το κάστρο δενείναι μακριά».

«Έτσι, ε; Λοιπόν, τώρα αρχίζω νακαταλαβαίνω, Έμπλικ. Ο Γ κιαρ μεχρησιμοποίησε σαν πιόνι του, μόλο πουεξακολουθώ να μην καταλαβαίνω το πώς

και το γιατί».

Ο Ρέυνορ άρχισε να το συλλογίζεται.Ήταν αναμφίβολο ότι ο Γ κιαρ είχεαπαγάγει το κορίτσι- αλλά γιατί δεν τηνείχε αρπάξει με τη χρήση της μαγείας τουδίχως να επιδιώξει τη βοήθεια τουΡέυνορ; Άραγε, μήπως ο μάγος δενμπορούσε να μπει στο κάστρο τουΜάλρικ αν κάποιος δεν του άνοιγε πρώτακάποια πόρτα;

Ο πρίγκιπας είχε ακούσει για τέτοιαόντα — πλάσματα που δεν μπορούσαν ναμπουν σ’ ένα σπίτι αν κάποιος δεν τασήκωνε για να διαβούν τοκατώφλι-απόκοσμα πλάσματα που δενμπορούσαν να περάσουν πάνω από

τρεχούμενο νερό. Ίσως το ίδιο τοφυλαχτό να είχε δώσει στον Γ κιαρ τηδύναμη να υλοποιηθεί μέσα στο κάστρο.

Στη σκέψη του φυλαχτού, ο Ρέυνορ τοαναζήτησε στη ζώνη του και διαπίστωσεότι ήταν ακόμη εκεί. Το έβγαλε και τοπεριεργάστηκε με ανανεωμένοενδιαφέρον. Το σημειακό αστέρι σταβάθη του μαύρου πετραδιού έλαμπε μεμια χλωμή λάμψη.

«Λοιπόν, ξεκινάμε για τ’ ανατολικάτότε», αποφάσισε ο Ρέυνορ. «Έλα».

Δίχως άλλη κουβέντα ξεκίνησε μεσταθερό, άνετο βήμα που έτρωγε γοργάτις αποστάσεις. Ο γιγάντιος Νούβιος τον

ακολουθούσε μ’ ευκολία, διαγράφονταςτόξα στον αέρα με το μεγάλο τσεκούριτου, σαν με προσδοκία.

Το δάσος με τις βελανιδιές απλωνότανατέλειωτο ως πέρα από τον ορίζοντα. Οήλιος ψηλά έγινε πιο καυτός,βομβαρδίζοντας τη γη μ’ ένα χείμαρροαχτίδων που θα συνέχιζαν να ψήνουν τηνΓκόμπι ακόμη κι όταν η αυτοκρατορία δεθα ’ταν πια ούτε μια θύμηση στη μνήμητων ανθρώπων. Αλλά τελικά, ώρεςαργότερα, τα δέντρα αραίωσαν και οι δυοάντρες έφτασαν στην κορφή μιαςμεγάλης πλαγιάς που κατηφόριζε ως τασκοτεινά νερά μιας λίμνης.

Στο κέντρο της λίμνης υπήρχε ένα

νησάκι. Και στο νησάκι — το κάστροτου Γ κιαρ.

'Ηταν ένα κάστρο φτιαγμένο απόσκοτάδι! Ο μεγάλος όγκος της στιλπνήςπέτρας που ορθωνόταν προς τον ουρανόήταν πιο μαύρος κι από την πιο σκοτεινήάβυσσο του 'Αδη. Ήταν έναμονοκόμματο γιγάντιο κτίσμα απόγυαλιστερό μαύρο γαγάτη, δίχως ακρό-πυργα ή παράθυρα να σπάζουν τησκυθρωπή μονοτονία του. Καμιά γέφυραδεν το ένωνε με τις όχθες της λίμνης.

Τα νερά είχαν το γκρίζο χρώμα τουατσαλιού και φάνταζαν παγωμένα σαντης πολικής θάλασσας.

Στο νησάκι το έδαφος γύρω από τοκάστρο ήταν κι αυτό ντυμένο στοσκοτάδι. Η φύση αυτού του σκοτεινούχαλιού ήταν αινιγματική. Δεν ήταν πέτρα,γιατί κάθε τόσο ένα μικρός κυματισμόςρυτίδωνε την επιφάνειά του καθώς τηνάγγιζε κάποια πνοή ανέμου.

Το κάστρο βρισκόταν στο γούπατομιας κοιλάδας και πάνω απ’ όλα φαινόταννα πλανιέται μια ληθαργική, απόκοσμησιωπή. Κανένας ήχος δεν τάραζε τησιγαλιά εκτός από κάποιο σποραδικόψίθυρο του αγέρα. Αλλά ακόμη και αυτόςήταν παράξενα σιγανός.

Έτσι μπορεί να Κείτονταν βυθισμένασε νάρκη τα μυθικά Ηλύσια Πεδία, εκεί

όπου οι νεκροί που έχουν γευθεί το νερότης Λήθης περιπλανιούνται άσκοπα στηναιώνια σιγαλιά της χώρας των σκιών, μεμια σχεδόν αδιάφορη νοσταλγία γιακάποιες χαμένες χαρές.

Με μια μικρή ανατριχίλα ο Ρέυνοραποτίναξε από το μυαλό του τη σαγήνητου τοπίου. Ύστερα προχώρησεαποφασιστικά με τον Νούβιο στο πλευρότου. Ο Έμπλικ δεν έλεγε κουβέντα, αλλάοι τεταμένες βαρβαρικές αισθήσεις τουδιαισθάνονταν ότι η μαγεία εξούσιαζετούτη την κοιλάδα. Τα μάτια του μαύρουήταν γουρλωμένα και τα ρουθούνια τουτρεμούλιασαν σαν να προσπαθούσαν ναπιάσουν κάποια οσμή πέρα από τοκατώφλι της συνείδησης.

Καθώς οι δυο του κατηφόριζαν τηνπλαγιά, ένα ανάλαφρο, εξώκοσμο άρωμαφαινόταν να σηκώνεται και να πλανιέταιγύρω τους μια ευωδιά που μάλλον τηνένιωθαν παρά τη μύριζαν. Και μιαληθαργική αποχαύνωση έκανε ταβλέφαρα του Ρέυνορ να βαραίνουν.

Στ’ αλήθεια κάποια σκοτεινή μαγείαφρουρούσε το κάστρο του Γκιαρ!

Έφτασαν κάποτε στην όχθη της λίμνης.Κάνοντας γρήγορα το γύρο τηςδιαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε τρόπος ναπεράσουν αντίκρυ στο νησάκι.

«Δε βλέπω άλλη λύση από το νακολυμπήσουμε», παρατήρησε ο Ρέυνορ,

«εκτός κι αν φτιάξουμε σχεδία, πράγμαπου θα μας έτρωγε πολύ χρόνο».

Σωστά, συμφώνησε ο Εμπλικ αρκετάπρόθυμα αλλά τα καχύποπτα μάτια τουπαρέμειναν καρφωμένα στ’ ασάλευταγκρίζα νερά. « Όμως καλό θα ήταν ναείχαμε τις λεπίδες μας έτοιμες, πρίγκιπα».

'Ενα μαχαίρι κρεμόταν στο πλευρό τουΡέυνορ. Το τράβηξε από το θηκάρι και τοέσφιξε στα δόντια του.

Δίχως άλλη λέξη βούτηξε στη λίμνηκαι αναδύθηκε μερικά μέτρα μακριά,κολυμπώντας με δυνατές απλωτές.

Και το νερό ήταν παγωμένο —

ανείπωτα παγωμένο! Ήταν πιο κρύο απ’οτιδήποτε άλλο είχε νιώσει ποτέ οΡέυνορ.

Η φοβερή παγωνιά τον περόνιαζε ως τοκόκαλο, κάνοντας τις αρθρώσεις του νατρίζουν βασανιστικά από το εξώκοσμοκρύο.

Κοιτάζοντας κάτω είδε ότι το νερό ήταναδιαφανές. Η ομοιόμορφη μουντήγκριζάδα του τον έκανε να μοιάζει σαν νακολυμπούσε μέσα σε σύννεφα. Του ήταναδύνατο να φανταστεί τι μυστήρια μπορείνα κρύβονταν σ’ εκείνα τ’ αθέατα βάθη,αλλά ευτυχώς δεν αναδύθηκε τίποτα γιανα του φράξει το δρόμο.

Η λίμνη δεν ήταν πλατιά και ωστόσο,όταν τελικά πάτησε στα ρηχά και βγήκεστη στεριά, ο Ρέυνορ ένιωθε παράξεναεξαντλημένος. Ο Εμπλικ τον είχεακολουθήσει από κοντά. Μπροστά τους,σε όχι μεγάλη απόσταση, το κάστρο τουΓκιαρ ορθωνόταν ζοφερά μυστηριακά.

Και οτα πόδια τους απλώνονταν — ταΜαύρα Λου-λούδια!

Δεν μπορούσες να διακρίνεις τo χώματόσο πυκνά φύτρωναν εκεί. Σκέπαζαν τονησί σαν ζωντανό χαλί από σκοτεινόβελούδο, απόκοσμα πανέμορφα με μι-σχους. φύλλα και μεταξένια πέταλα όλαστο ίδιο στιλ-πνό μαύρο χρώμα

Κατά καιρούς μια απαλή αύραπερνούσε ψιθυριστή, κάνοντας ναρυτιδώνει σε κυματάκια η επιφάνειααυτής της μαύρης θάλασσας.

Εκτός από την αύρα επικρατούσεαπόλυτη γαλήνη και σιγαλιά.

Οι δυο άντρες τράβηξαν μπροστά. Ταλουλούδια χάιδευαν τα πόδια τους καιένα ανάλαφρο σύννεφο από αιωρούμενηγύρη αναδευόταν σαν καπνός στοπέρασμά τους. Και σ’ όλο αυτό τοδιάστημα ένα φευγαλέο άρωμαεισχωρούσε στα ρουθούνια τους — πιοέντονο τώρα, αόριστα απωθητικό,θυμίζοντας άγνωστα κι απαγορευμέναπράγματα.

Με το βλέμμα του καρφωμένο σταθεράστο κάστρο, ο Ρέυνορ δεσυνειδητοποίησε από την αρχή ότιελάχιστα είχαν προχωρήσει. Ύστερακοίταξε κάτω — ή μάλλον προσπάθησενα κοιτάξει. Τα μέλη του ήταν εντελώςαπρόθυμα να υπακούσουν και μονάχαύστερα από μεγάλη προσπάθειακατάφερε να χαμηλώσει το βλέμμα του.Τα μαύρα λουλούδια φαίνονταν ναλικνίζονται προς το μέρος του ενώ γύρωαπό τα πόδια του αναδευόταν έναςσκοτεινός αχνός από γύρη.

Και αυτή η θολερή καταχνιάγλιστρούσε προς τα πάνω, ερευνητικά!

Ο Ρέυνορ προσπάθησε να πηδήσει

μπροστά. Τα πόδια του σήκωσαν έναακόμη μεγαλύτερο σύννεφο γύρης πουτον τύλιξε σαν σάβανο.

Δεν είχε συνειδητοποιήσει το γεγονόςότι οι δυο τους είχαν σταματήσει ναπροχωρούν και ότι τα κορμιά τους απλώςλικνίζονταν αργά πέρα δώθε.

Κάτι σαν σκοτεινό πέπλο σκέπασε ταμάτια του.

Είχε την αίσθηση ότι έπεφτε πολύαργά.

Τα μαύρα λουλούδια απλώθηκαν προςτο μέρος του σαν πεινασμένα. Έναβελούδινο άνθος τού χάιδε-

ψε το μάγουλο ένα άλλο φάνηκε νασκεπάζει το στο-

μα του σε μια φρικαλέα παρωδίαφιλιού. Ο Ρέυνορ ρούφηξε το σκοτεινόάρωμα της καρδιάς του λουλουδιού...

Απότομα τα πέπλα μπροστά τουάνοιξαν και αν-τίκρισε ασύλληπτεςεικόνες. Ήταν ένα όργιο από ήχους,φως και χρώματα που ξεπήδησαν σανστρόβιλος μπροστά του. Σάλπιγγεςαντηχούσαν στ’ αυτιά του και άκουγετο μπουμπουνητό από μεγάλα τείχηπου σωριάζονταν σ’ ερείπια.Μπερδεμένα οράματα του παρελθόντοςπερνούσαν μπροστά από τα μάτια του,και ο Ρέυνορ έζησε ξανά, αχνά σαν σε

όνειρο, πράγματα που θυμόταν καιπράγματα που είχε λησμονήσει.

Και πάντα εκείνο το παράξενο,θανατερό άρωμα χάιδευε έντονο ταρουθούνια του αλλά δεν ένιωθε καμιάδιάθεση να σαλέψει από εκεί. Ηυπνωτική γητειά των λουλουδιών τηςΛήθης τον κρατούσε αιχμάλωτο μεδεσμά σκοτεινής μαγείας.

Θα ήταν ευχάριστο να ξάπλωνε εκεί,να ξαπόσταινε και ν’ αναπολούσε.

Την άλλη στιγμή ένα στιβαρό χέριάρπαζε το μπράτσο του Ρέυνορ. Τονσήκωσε για μια στιγμή, αλλά εκείνοςέπεσε πάλι πίσω. Από κάποια τεράστια

απόσταση έφτασε ως τ’ αυτιά του μιαβραχνή, απεγνωσμένη κραυγή.

Ήταν η φωνή του Έμπλικ!

Ο ήχος διαπέρασε τις καταχνιές πουτύλιγαν το μυαλό του πρίγκιπα Ρέυνορ.Ο Νούβιος κινδύνευε-ζητούσε από τοναφέντη του βοήθεια. Ήταν αυτή ησκέψη που έδωσε δύναμη στονπρίγκιπα καθώς αγωνιζόταν ν’αποτινάξει εκείνη την τρομερή διάθεσηνα παραμείνει ασάλευτος, να κοιμηθεί— και τελικά ο Ρέυνορ νίκησε. Ηπροσπάθεια τον άφησε

ιδρωμένο κι εξαντλημένο, αλλ’ απότοματα οράματα έσβησαν και χάθηκαν.

Μπροστά του αντίκριζε πάλι το κάστροτου Γ κιαρ και το στοιχειωμένο νησάκιτης λίμνης.

Με μια πνιχτή βρισιά σηκώθηκετρικλίζοντας. Στα πόδια του ήτανσωριασμένος και αναίσθητος ο Νούβιος.Ο Ρέυνορ έσκυψε και φορτώθηκε τομαύρο στους ώμους του. Ύστερα,κρατώντας την ανάσα του, άρχισε ναδιασχίζει γοργά τη σκοτεινή θάλασσατων λουλουδιών. Ακόμη και σ’ εκείνη τηστιγμή της ξέφρενης φυγής δεν μπόρεσενα μη νιώσει μια περίεργη λύπη στησκέψη της μαύρης βελουδένιας ομορφιάςπου έλιωνε κάτω από τα πόδια του.

Ένα αεράκι έκανε τα λουλούδια να

κυματίσουν και φάνηκαν σαν ν’αναστέναζαν σε αποχαιρετισμό.

Το Ζώδιο του Μαύρου Λουλουδιούείχε νικηθεί!

4 Το Ζώδιο του Ερπετού

Το κάστρο του Γ κιαρ δέσποζε τώραεπιβλητικό από πάνω τους. Σκυθρωπάαινιγματικό, ορθωνόταν εκεί δίχωςιδιαίτερα χαρακτηριστικά και, δίχως

καμιά πύλη ή κανένα παράθυρο νασπάζουν τη μουντή μονοτονία τουζοφερού κτίσματος. Νιώθοντας ακόμηναυτία και ζαλάδα ο Ρέυνορ συνέχισε τοδρόμο του. Και εντελώς ξαφνικάδιαπίστωσε ότι είχε κάνει λάθος πιο πριν.Μια πύλη έχασκε ορθάνοιχτη στα ψηλάτείχη ακριβώς μπροστά του.

Είχε άραγε διαφύγει προηγουμένωςαπό το ερευνητικό βλέμμα του; Μπορεί,αλλά το πιθανότερο ήταν κάποια κρυφήπόρτα να είχε ανοίξει αθόρυβα για ναδεχτεί τους απρόσκλητους επισκέπτες.Δεν ήταν ευχάριστη σκέψη, γιατί σήμαινεότι αθέατα μάτια παρακολουθούσαν τονΡέυνορ — τα μάτια του μάγου Γ κιαρ.

Παρ’ όλα αυτά ο πρίγκιπας πέρασε μ’ένα σάλτο το κατώφλι. Στη στιγμή ηπόρτα έκλεισε πίσω του. Δίχως ιδιαίτερηελπίδα ο Ρέυνορ γύρισε και δοκίμασε νατην ξανανοίξει, -αλλά δεν τα κατάφερε.

Ακόμη κι αν την είχε ανοίξει, τι μ’αυτό; Έτσι κι αλλιώς ο δρόμος τουοδηγούσε προς την καρδιά του κάστρου.Και ένας αμυδρά φωτισμένος διάδρομοςξανοιγόταν κατηφορικός μπροστά του.Χαμογελώντας σκυθρωπά ο Ρέυνορπροχώρησε κουβαλώντας στη ράχη τουκαι τον αναίσθητο Έμπλικ, που ήδηάρχιζε να σαλεύει και να κουνιέταιανήσυχα.

Μια στιγμή αργότερα ο γιγαντόσωμος

Νούβιος είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις του.Με μια γατίσιο κίνηση τινάχτηκε όρθιος,με το πελώριο πολεμικό τσεκούρισφιγμένο στο χέρι του. Ύστερα, μηβλέποντας πουθενά εχθρό, χαλάρωσε,χαμογελώντας κάπως αμήχανα στονΡέυνορ.

«Είμαστε στο κάστρο; » ρώτησε. «Ματον Σαϊτάν, υπήρχε σίγουρα κάποιαμαγεία σ’ εκείνα τα καταραμέναλουλούδια. Μαγεία της κόλασης».

«Κράτα χαμηλά τη φωνή σου», τονπρόσταξε ο Ρέυνορ. «Ο Γ κιαρ μπορεί ναέχει τους τρόπους του να μας ακούει ήκαι να μας βλέπει ακόμη και τούτη τηστιγμή. Αλλά τώρα δεν μπορούμε να

κάνουμε πίσω. Εξάλλου, έτσι κι αλλιώςθέλω να δοκιμάσω το σπαθί μου στολαρύγγι του μάγου».

«Είμαι περίεργος να δω αν οι μαύρεςμαγείες του μπορούν να τονπροστατέψουν από τούτο δω», γρύλισε οΈμπλικ με τα δόντια του ν’ αστράφτουνάσπρα στο σκοτάδι, ενώ το τσεκούρι τουέσκισε το αέρα σε μια θανάσιμη τροχιά.Ο Νούβιος δούλευε το βαρύ όπλο λες καιήταν ελαφρό σαν πούπουλο.

Οι δυο τους προχώρησαν μεπροφυλάξεις στο διάδρομο. Το αμυδρόφως δε φαινόταν να προέρχεται απόκαμιά συγκεκριμένη πηγή. Έμοιαζε σαννα έφεγγε ο ίδιος ο αέρας γύρω τους. Οι

τοίχοι και η οροφή ήταν φτιαγμένα απότην ίδια μαύρη πέτρα.

Ο διάδρομος κατηφόριζε και πλάταινε.Κάποια στιγμή οι δυο άντρες βγήκαν σ’ένα μικρό γείσωμα του βράχου πουπροεξείχε πάνω από μια άβυσσο. Κάτωαπό τα πόδια τους ξανοιγόταν ένα χάος,με τον τοίχο να πέφτει εντελώςκατακόρυφα προς ένα γαλακτώδεςφωσφορικό λαμπύρισμα κάτω βαθιά. Δενήταν νερό εκείνο που φέγγιζε στα βάθητης αβύσσου, αλλά σίγουρα ήταν κάτιυγρό. Έλαμπε μ’ ένα αχνό, απόκοσμοφως που έριχνε αδύναμες ανταύγειες στημαύρη θολωτή οροφή ψηλά.

Στο σημείο εκείνο ο διάδρομος

πλάταινε κατα-λήγοντας σ’ ένα κυκλικόσπήλαιο. Μια γέφυρα ένωνε τα δυο χείλητης αβύσσου. Η καμάρα της άρχιζε απότο χείλος του γεισώματος και εκτεινότανίσια και μονοκόμματη, σαν τη γέφυραΜπίφροστ που οι Σκανδιναβοί λένε ότιφτάνει ως την πύλη της Βαλχάλλα. Ηάλλη άκρη της άγγιζε ένα μαύρο πέτρινοτοίχο αντίκρυ τους και τέλειωνε σ’ έναθολωτό άνοιγμα στο βράχο.

«Ο δρόμος μας οδηγεί προς τα κει»,παρατήρησε βλοσυρά ο Ρέυνορ.«Προσευχήσου στους Νού-βιους θεούςσου, Έμπλικ! »

Και ο πρίγκιπας προχώρησε πρώτοςστην επίφοβη γέφυρα.

Ηταν στενή, τρομερά στενή. Έναςαβάσταχτος ίλιγγος κυρίεψε την ψυχήτου, σπρώχνοντάς τον να κοιτάξει κάτω.Ο Ρέυνορ αντιστάθηκε σ’ αυτό τονεπικίνδυνο πειρασμό και κράτησε ταμάτια του καρφωμένα σταθερά στοσκοπό του. Ένιωσε το χέρι του Έμπλικνα σφίγγεται στον ώμο του και άκουσετον Νούβιο να ψιθυρίζει ξέπνοα:

«Με τραβάει προς τα κάτω! Οδήγησέμε εσύ, πρίγκιπα — εγώ δεν τολμώ νακρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά».

«Κρατήσου καλά», γρύλισε ο Ρέυνορμε σφιγμένα τα δόντια του. Και ωστόσο οίδιος κοίταξε κάτω. Δεν μπόρεσε ν’αντισταθεί.

Αμέσως τον κυρίεψε αναγούλα. Κάτωβαθιά, στο γαλακτερό βούρκο, σκοτεινέςμορφές αργοσάλευαν, συστρέφονταν καικουλουριάζονταν στο μισόφωτο. ΟΡέυνορ δεν μπορούσε να διακρίνει τιπλάσματα ήταν αλλά, παρά το ασαφέςπερίγραμμά τους, είχαν κάτι τοαποκρουστικό ανθρώπινο, Ένααποτρόπαιο ρύγχος άνοιξε, αλλά κανέναςήχος δεν έφτασε ως τ’ αυτιά τους.

Τα πλάσματα φιδογύριζαν καισέρνονταν στο ασπριδερό υγρό, και οΡέυνορ κατάλαβε ότι η φευγαλέα ματιάπου είχε ρίξει κάτω ήταν μεγάλο λάθος.Τώρα, δυνατότερη από πριν, ένιωθεεκείνη την αλλόκοτη γοητεία πουφαινόταν να τον τραβά προς τα κάτω, να

τον παρασύρει, κάνοντάς τον ν’ αρχίσεινα γέρνει και να παραπαίει επικίνδυναστο χείλος του ιλιγγιώδους χάσματος.

Με μια υπεράνθρωπη προσπάθειακατάφερε να ξεκολλήσει τα μάτια του καινα τα σηκώσει πάλι στην άλλη άκρη τηςγέφυρας. Από κάποια άγνωστααποθέματα ψυχικής αντοχής κατάφερε ν’αντλήσει δύναμη και θέληση. Συνέχισετο δρόμο του,

αργά και προσεκτικά. Αλλά δενμπορούσε να σβήσει από τη μνήμητου την εικόνα εκείνων τωνφρικαλέων όντων που ζούσαν σταβάθη.

Τελικά, κάποτε, οι δυο άντρεςέφτασαν στην άλλη άκρη.Καταϊδρωμένοι και βαριανασαίνονταςπάτησαν επιτέλους στο στέρεοέδαφος. Τώρα το άνοιγμα στο βράχοέχασκε αινιγματικό μπροστά τους.

«Ω Θεοί! », βόγκηξε ο Έμπλικ.«Μη μου πεις ότι θα πρέπει ναξαναπεράσουμε αυτή τη γέφυρα τηςκόλασης στο γυρισμό μας! Ανξαναγυρίσουμε, δηλαδή. »

Αλλά ο Ρέυνορ είχε κιόλας διαβείτο κατώφλι και στεκόταν βουβόςμπροστά στο Φίδι.

Βρισκόταν σε μια μικρή σπηλιά,

ψηλοτάβανη και αμυδρά φωτισμένη,που δεν περιείχε τίποτα εκτός από έναπρωτόγονο πέτρινο θρόνο ακριβώςαντίκρυ του. Και στο θρόνο καθότανένα πλάσμα που είχε μια κάποιαμακρινή ομοιότητα με άνθρωπο.Κοιτάζοντάς το, ο Ρέυνορ θυμήθηκετα όντα που μόλις πριν λίγο είχε δειστην άβυσσο.

Μαύρο, απαίσιο και αποκρουστικό,καθόταν πελώριο εκεί, ένα πλαδαρόάμορφο πλάσμα του σκότους,λιγότερο ανθρώπινο κι από ένα άτεχνασμι-λεμένο είδωλο. Το κεφάλι τουήταν το χειρότερο απ’ όλα. Ήτανπλακουτσό, φιδίσιο, με γουρλωτάθολά μάτια που κοίταζαν τυφλά. Το

χαμηλότερο μέρος του προσώπουστένευε σχηματίζοντας ρύγχος, ενώολόκληρο το κορμί του πλάσματοςήταν σκεπασμένο με λέπια.

Καθόταν εκεί ασάλευτο ενώ,κουλουριασμένο γύρω από το μέτωπότου σαν φοβερή κορώνα, υπήρχε έναφίδι. Το πλακουτσό κεφάλι τουερπετού ήταν ανασηκωμένο, σαν τονΟυραίο που στόλιζε το στέμμα τωνφαραώ, και τα σοφά, πανάρχαια μάτιατου ήταν καρφωμένα ψυχρά στονΡέυνορ.

Ο πρίγκιπας ποτέ δεν είχε ξαναδείκάτι τόσο όμορφο και ταυτόχρονατόσο φριχτό όσο αυτό το ερπετό.

Τα σπινθηροβόλα χρώματα τουκορμιού του στραφτάλιζαν, άλλαζαντόνους, έσβηναν όπως σβήνει οκαπνός, από κόκκινο σε βιολετί, σεσμαραγδοπράσινο, σε λαμπερό τοπάζι,σε κίτρινο του ήλιου — όλα σ’ έναπερίπλοκο σχέδιο που κι αυτόμετάλλαζε και ανασάλευε παράξενα. Ηεκθαμβωτική ομορφιά του φιδιούδιαπέρασε τον Ρέυνορ σαν σπαθιά.

Τα μάτια του τον κρατούσαναιχμάλωτο.

Ήταν πολύ φριχτά αυτά τα μάτια καιαπόκοσμα πέρα από κάθε φαντασία.Το βλέμμα τους ήταν στην αρχήτρυφερό, σχεδόν σαν χάδι, όπως

εκείνο μιας πολυαγαπημένης κοπελιάς.Μια παράξενη μαγεία ξεχυνόταν απόαυτά και τύλιγε τον άνθρωπο.

Τα μάτια του ερπετού εισχώρησανβαθιά στην ψυχή του. Ο Ρέυνορ δενένιωθε τίποτα, δεν άκουγε τίποτα, δενέβλεπε τίποτα πέρα από το χείμαρροτης εξώκοσμης μαγείας πουπλημμύριζε το νου του πηγάζονταςαπό τ’ απίστευτα αρχαία μάτια τουερπετού.

Δεν είχε καν συνειδητοποιήσει ότι οΈμπλικ είχε σταματήσει πίσω του,ακίνητος, παράλυτος.

Και αυτά τα δίχως πάθη λαμπερά

μάτια δεν ήταν διαβολικά — κάθεάλλο! Το ερπετό ήταν πιο αρχαίο απότο κακό- ήταν πέρα και πάνω απ’ αυτό,όπως ένας θεός βρίσκεται υπεράνωαπό τ’ ανθρώπινα κίνητρα και ιδανικά.

Τα μάτια του μιλούσαν για μιασοφία πέρα από την ανθρώπινηκατανόηση.

Έσβησαν καθετί άλλο από τησυνείδηση του Ρέυνορ.

Τα δεσμοί που τον κρατούσαν σετούτη τη γη, οι σχέσεις με καθετίανθρώπινο, κόβονταν αργά. Δεν είχεχάσει τις αναμνήσεις από τα ζεστάτζάκια, το γέλιο, τα φωτισμένα πρόσωπα

γύρω από τη φωτιά, την κλαγγή τωνσπαθιών και την ξέφρενη, μεθυστικήέξαψη της μάχης. Τα θυμόταν όλα αυτάμε μια απόμακρη, καθάρια σανκρύσταλλο σαφήνεια

— αλλά είχαν χάσει τη σημασία τους.

Ήταν πράγματα εντελώς ασήμαντα.

Όλα ήταν προσωρινά θα διάβαιναν καιθα βυθίζονταν στη σκιά της έσχατηςνύχτας και, στο τέλος, δε θα είχαν καμιάσημασία.

Θυμήθηκε τον Έμπλικ τον Νούβιο, καιτο χλωμό περήφανο πρόσωπο τηςΝτέλφια πέρασε από τη σκέψη του- αλλά

δεν ένιωσε καμιά ζεστασιά ανθρώπινηςσυγγένειας ή κατανόησης.

Όλα αυτά ξεγλιστρούσαν μακριά του,σε μια καθάρια, παγερή σοφία πουερχόταν πέρα από τ’ άστρα.Οραματίστηκε τον άνθρωπο σαν ένακόκκο ζωντανού πηλού που ζούσε γιαμια στιγμή πάνω σε μια μπάλα απόλάσπη, πέτρα και νερό — μια μικρήσφαίρα που περιπλανιόταν στο χάος,μέσα στα σκοτάδια που τελικά θα τηνκατάπιναν και αυτή.

Έτσι το Φίδι, το πανάρχαιο πλάσμα,χάρισε στον Ρέυνορ το όραμά του. Καιτο ερπετό ξεκου-λουριάστηκε από τοκεφάλι του καθισμένου πλάσματος,

γλίστρησε κάτω και σύρθηκε στις πλάκεςως τον πρίγκιπα για να τυλιχτεί γύρω απότο κορμί του σ’ ένα παγερό, ανελέητοαγκάλιασμα. Το σοφό, πλακουτσόκεφάλι ανασηκώθηκε ώσπου έφτασε στοίδιο ύψος με το ανθρώπινο. Και τότε ταμάτια του ερπετού εισχώρησαν στομυαλό του Ρέυ-νορ, ως τα μυστικάτρίσβαθα της ψυχής του- και ο πρίγκιπαςέκανε ένα βήμα πίσω.

Ύστερα κι άλλο ένα. Αργά, σαννευρόσπαστο, πισωπατούσε προς τηνάβυσσο που έχασκε πίσω του. Πέρασεπλάι από τον Έμπλικ δίχως καν να τονδει. Γιατί τίποτα δεν υπήρχε γι’ αυτόνεκτός από το σκοτεινό, το απόκοσμοβλέμμα του ερπετού — στοχαστικό και

αρχαίο— πιο αρχαίο κι από την ίδια τηζωή στη Γη!

Η άβυσσος έχασκε πίσω του. Απότομα,κάποια αντίδραση της ανθρώπινηςσυνείδησης έκανε τον Ρέυνορ νακοντοσταθεί. Σταμάτησε, ενώ οιαργοκίνητες σκέψεις του πάσχιζαναδύναμα ν’ αναδυθούν λεύτερες από τονπαγωμένο ωκεανό που τις κρατούσεασάλευτες. Αμυδρά, άκουσε μια κραυγήαπό τον Έμπλικ — πνιχτή, αχνή, πουμόλις και ξεχώριζε από βογκητόαπόγνωσης.

Και ήταν αυτή η κραυγή που τον έσωσεπάλι. Ο Ρέυνορ δε θα μπορούσε να σωθείαπό μόνος του, αλλά κατάλαβε ότι ο

Νούβιος ζητούσε από τον αφέντη τουβοήθεια. Και η σκέψη αυτή επέδρασε σανμικρή, δυνατή φλόγα που φούντωσε καιθέριε-ψε, καίγοντας σιγά σιγά την παγερήμαυρίλα που του σκοτείνιαζε το νου.

Αργά, πολύ αργά, δίνοντας αληθινήμάχη, ο πρίγκιπας άνοιξε το δρόμο τουπίσω για τη ζωή. Στεκόταν παραπαίονταςεκεί στο χείλος της μεγάλης αβύσσου,ενώ το ερπετό παρακολουθούσε τοναγώνα του. Ο Έμπλικ, μετά από εκείνο τομοναδικό βογκητό, είχε μείνει σιωπηλός.Και τελικά ο Ρέυνορ νίκησε.

Ο χείμαρρος της ζωής πλημμύρισε πάλιτο κορμί του. Αφήνοντας μια βραχνήκραυγή, άρπαξε το κρύο, μυώδες σώμα

του ερπετού και το ξεκόλλησε από πάνωτου. Ύστερα εκσφενδόνισε το φίδι κάτωστην άβυσσο.

Ένας απόμακρος στεναγμός ανέβηκεαπό τα βάθη, απόκοσμος και αλαργινός.

Ταυτόχρονα η γητειά έσπασε. ΟΡέυνορ ξαναγύρισε στην πραγματικότηταδίχως να είναι πια αιχμάλωτος από τασκοτεινά δεσμά της αρχέγονης μαγείας.Τρικλίζοντας πήδησε πίσω, μακριά απότο χείλος της αβύσσου.

Από τα χείλη του ξέφυγε μια άναρθρηκραυγή

— μια κραυγή θριάμβου και έξαλλης

χαράς.

Γιατί το Ζώδιο του Ερπετού είχεκατατροπωθεί!

5 Το Ζώδιο του Ψαριού τουΕά

Μια κίνηση τράβηξε την προσοχή τουΡέυνορ. Η απαίσια μορφή στο θρόνοσάλευε ελαφρά. Το παραμορφωμένο

μαύρο χέρι της σηκώθηκε, το ρύγχοςάνοιξε και τρεμούλιασε. Από τοστραβοχυμένο στόμα βγήκε μια φωνή,υπόκωφη σαν από τη γλώσσα ενόςπτώματος. Τραχιά, πνιχτή και σχεδόνάναρθρη, έκρωξε:

«Έλεος! Αν έχετε έλεος, σκοτώστε με!»

Τα θαμπά μάτια κοίταζαν τον Ρέυνορ.Με μια μικρή γκριμάτσα αποστροφής, οπρίγκιπας, σαν από ένστικτο σχεδόν,τράβηξε το σπαθί του. Το τέρας σήκωσεαργά το αποτρόπαιο κεφάλι του.

«Σκοτώστε με! Σκοτώστε με! »

«Για τ’ όνομα όλων των θεών»,ψιθύρισε ο Ρέυνορ με πανιασμένα χείλη,«τι σόι πλάσμα είσαι συ; »

«Κάποτε άνθρωπος σαν κι εσάς»,βόγκηξε η τραχιά φωνή. «Κάποτεεξούσιαζα τούτο το κάστρο.

Κάποτε ήμουν μάγος μεγαλύτερος κι απότον Γ κιαρ».

Ένα μαυριδερό χέρι χτύπησε στο πλάιτου θρόνου με πόνο. «Ο Γ κιαρ μευπηρετούσε. Εγώ του δίδαξα τη μυστικήτέχνη. Αλλά εκείνος στράφηκε στοδρόμο του κακού, με ανέτρεψε και μεφυλάκισε εδώ. Ύστερα έβαλε το Ερπετόνα με φυλάει. Ακόμη και τώρα ο Γ κιαρ

αντλεί σοφία από τα χείλη μου. Τονυπηρετώ με τρόπους που δεν μπορώ νασας πω. Η ψυχή μου περιπλανιέταιανάμεσα στ’ άστρα για να του φέρνειγνώσεις».

Ο Ρέυνορ ζόρισε τον εαυτό του ναρωτήσει, «Ξέρεις τίποτα για κάποιοκορίτσι, μια αιχμάλωτη του Γ κιαρ; »

«Ναι! Ναι! Ο μάγος χρειάζεται μιαπαρθένα μια φορά κάθε δέκα χρόνια.Έτσι ξαναβρίσκει τη νιότη του. Ο Γ κιαρείναι γέρος — ο χάρος θα ’πρεπε να τονέχει πάρει εδώ κι αιώνες. Αλλά από τονεανικό αίμα μιας παρθένας, από τηνεανική της ψυχή, αντλεί ξανά καινούριοσφρίγος. Παίρνει δύναμη να κάνει και νέα

κακά. Ακολουθήστε αυτό το δρόμο καιθα βρείτε το κορίτσι».

Ο Ρέυνορ έκανε μια ενστικτώδη κίνησηνα φύγει, αλλά η φριχτή φωνή τονσταμάτησε απότομα.

«Περίμενε! Νίκησες το Φίδι. Αλλά εγώείμαι ακόμη αιχμάλωτος υποφέρω ακόμηαπό μαρτύρια που ούτε μπορείς ναφανταστείς. Δώσε μου τη λύτρωση, σεικετεύω! Σκότωσέ με! »

Ο Ρέυνορ δεν τολμούσε να κοιτάξειτην αποτρόπαιη μορφή. «Ζητάς τοθάνατο; » ρώτησε ψιθυριστά.

«Θα έπρεπε να έχω πεθάνει εδώ κι

αιώνες. Λευ-τέρωσέ με τώρα και θα σεβοηθήσω τη στιγμή που θα χρειάζεσαιπιότερο τη βοήθεια μου. Σκότωσέ με! »

Τα χείλη του Ρέυνορ σφίχτηκαναποφασιστικά. Έκανε μπροστά καισήκωσε το σπαθί του. Καθώς η λεπίδαέπεφτε, το τέρας έκρωξε βραχνά.

Ο Ρέυνορ προχώρησε παρακάμπτονταςτο θρόνο και μπήκε στο τούνελ πουέχασκε στον τοίχο πίσω του. Για μιαακόμη φορά το δάπεδο ήταν κατηφορικό.Ήταν μια μονότονη διαδρομή, ανάμεσασε μουντούς τοίχους από μαύρη πέτρα.

Τι ήθελε να πει εκείνο το τέρας στοθρόνο;

Το Ζώδιο του Ταμμούζ είναι ο Κύριοςτου Ζωδιακού.

Το Κυρίαρχο Ζώδιο που δενεπιτρεπόταν να σχεδιαστεί — το ζώδιοπου το σύμβολό του ήταν το μαύροπετράδι στο φυλαχτό του Γ κιαρ.

Το τούνελ έστριβε και φιδογύριζε,αλλά δεν έπαψε στιγμή να κατηφορίζει.Θα πρέπει τώρα να βρίσκονταν πολύκάτω από το επίπεδο του εδάφους,σκέφτηκε ο Ρέυνορ. Τα πόδια του είχαναρχίσει να τον πονούν όταν έφτασαντελικά σε μια σιδερένια πόρτα που τουςέφραζε το δρόμο.

Ήταν όμως ξεκλείδωτη και άνοιξε όταν

ο Ρέυνορ την έσπρωξε επιφυλακτικά.

Έβλεπαν σ’ ένα μεγάλο κυκλικόδωμάτιο. Ένα αχνό πράσινο φως φώτιζεαμυδρά το χώρο. Το πάτωμα ήταν έναμωσαϊκό με παράξενα σχέδια που είχανσαν επίκεντρο τα σύμβολα τουΖωδιακού. Ένας χρυσαφένιος Τοξότηςκαι ένα γαλάζιο Ψάρι-ένα κόκκινοΕρπετό και ένα μαύρο Λουλούδι- οΒασιλίσκος σε ζωηρό πράσινο και οδίσκος του Καθρέφτη σε μουντό γκρίζοτου ατσαλιού.

Ακριβώς στο κέντρο της αίθουσας ένατεράστιο μαύρο πετράδι ήταν ένθετο στομωσαϊκό. Ένα εκτυφλωτικά λαμπερόάστρο αστραποβολούσε βαθιά στην

καρδιά του πετραδιού.

Έκανε φοβερό κρύο εκεί μέσα.Κοιτάζοντας ψηλά ο Ρέυνορ κατάλαβετο γιατί. Το δωμάτιο δεν είχε στέγη. Οιτοίχοι ανέβαιναν σαν πλευρές πηγαδιούμέσα από την καρδιά του πελώριουπέτρινου κτίσματος ένας κούφιοςκύλινδρος που ξανοιγόταν ψηλά, σ’ έναμαυροπόρφυρο ουρανό γεμάτοαμέτρητα αστέρια. Η μέρα είχε τελειώσεικαι η ασέληνη νύχτα σκέπαζε σκυθρωπήτο κάστρο του μάγου.

Τ’ αστέρια αγνάντευαν από ψηλά τασύμβολα του Ζωδιακού. Στους τοίχουςκρέμονταν κουρτίνες από λευκό,χρυσοΰφαντο μετάξι. Αυτές

παραμέρισαν τώρα και μια λεπτόκορμημορφή πέρασε μέσα. Ήταν η Ντέλφια.Βάδιζε αργά, με τα μάτια της ν’ατενίζουν απλανή μπροστά. Οιμπούκλες από τα μαύρα σαν τη νύχταμαλλιά της έπεφταν γύρω από το χλωμό,ευαίσθητο πρόσωπό της. Η κοπέλαπροχώρησε τρία βήματα και σταμάτησε.

«Ντέλφια! » φώναξε ο Ρέυνορ καιέκανε μπροστά. Εκείνη δε σάλεψε καν.

Η κοπέλα σήκωσε το κεφάλι της καικοίταξε ψηλά στ’ αστέρια. Μιαπαράξενη λαχτάρα ήταν αποτυπωμένηστο πρόσωπό της, ένας πόθος, σαν ναπρόσμενε αλλοπαρμένη κάτι. Ολόγυραεπικρατούσε νεκρική σιγή — και

παγωνιά, τόση παγωνιά!

Ο Ρέυνορ την άρπαξε από το μπράτσοκαι την ταρακούνησε δυνατά.

«Ξύπνα! » της φώναξε ανήσυχα. «Σ’έχουν γητέ-ψει; »

«Είναι μαγεμένη», γρύλισε ο Έμπλικ,κοιτάζοντας προσεκτικά στα μάτια τηςκοπέλας. «Άσε με να τη μεταφέρω εγώ,πρίγκιπα. Μόλις φύγουμε από τούτο τοδιαβολικό μέρος μπορεί να συνέλθει».

Ο Ρέυνορ δίστασε. Αλλά, πρινπρολάβει να μιλήσει, μια νέα φωνήακούστηκε, ανεπαίσθητα ειρωνική.

«Όχι, επιτρέψτε μου ν’ αναλάβω εγώτην κοπέλα! Θα είμαι καλός μαζί της».

Με μια βλαστήμια ο Ρέυνορστριφογύρισε γοργά, με το σπαθί τουγυμνό. Το πολεμικό τσεκούρι τουΈμπλικ βρέθηκε αστραπιαία στο χέριτου, τρεμουλιάζοντας ανυπόμονα εκεί,σαν γεράκι που α-δημονούσε ν’ ανοίξειτα φτερά του. Πιο πέρα, φρά-ζοντάς τουςτο άνοιγμα απ’ όπου είχαν μπει, έστεκανκαμιά δεκαριά άντρες, με άγρια μάτια,που μόρφαζαν με μίσος και θρίαμβο —ήταν οι παράνομοι του δάσους τουΜιράκ.

Επικεφαλής τους ήταν ο βαρόνοςΜάλρικ. Στο νεανικό του πρόσωπο ήταν

ζωγραφισμένο ένα εύθυμο, ανέμελοχαμόγελο, παρά το γεγονός ότιβρισκόταν στην καρδιά του κάστρου τουμάγου.

«Ακίνητοι! » πρόσταξε σιγανά. «Μησαλέψετε! Γιατί έτσι και κουνηθείτε θαπεθάνετε». Και το ντελικάτο χέρι τουΜάλρικ γλίστρησε προειδοποιητικά προςτο φαρδύ βελούδινο μανίκι και τοκοφτερό στιλέτο που φορούσεστερεωμένο στο μπράτσο του.

«Πώς στο διάβολο ξεφύτρωσες εσύεδώ; » γρύλισε ο Ρέυνορ.

«Ακολούθησα το δρόμο που ανοίξατεεσείς. Πέρασα κολυμπώντας τη λίμνη και

διέσχισα το λιβάδι με τα ΜαύραΛουλούδια. Ακολούθησα τα ίχνη σας ωςεδώ, μέσα από το κάστρο. Δεν ήταν νίκηπου κερδήθηκε εύκολα — κάθε άλλο!Απ’ όλους τους άντρες μου μονάχατούτοι οι λίγοι απέμειναν. Μερικοίκοιμούνται ανάμεσα στα ΜαύραΛουλούδια. Άλλοι βρήκαν το θάνατοαλλού. Αλλά δεν έχει σημασία. Ο Γ κιαρφέρθηκε πολύ απερίσκεπτα όταν σουανέθεσε να κλέψεις το κορίτσι από τοκάστρο μου. Μάγος μπορεί να είναι,αλλά στο Μιράκ αφέντης είμαι εγώ! »

«Μου ανέθεσε; » επανέλαβε αργά οΡέυνορ. «Σ’ αυτό κάνεις λάθος. Ο Γ κιαρείναι τόσο δικός μου εχθρός όσο καιδικός σου».

Ο Μάλρικ γέλασε σιγανά. «Τέλοςπάντων, δεν έχει σημασία αν λες αλήθειαή ψέματα. Γιατί εσύ κι αυτός ο αράπης θαπεθάνετε εδώ. Και όταν βρω καισκοτώσω και τον Γ κιαρ, θα γυρίσω πίσωστο κάστρο μου με την κοπέλα».

«Όταν σκοτώσεις τον Γκιαρ! »

Τα λόγια ακούστηκαν σαν ψίθυρος- οιχρυσοΰ-φαντες κουρτίνες άνοιξαν καιένας άντρας προχώρησε στο δωμάτιο.Ήταν ο μάγος. Το αχνοπράσινο φωςτρεμόπαιζε στο μεγάλο καταρράχτη τηςλευκής γενειάδας και στα δασιά φρύδιατου γίγαντα. Τα σκοτεινά, σκυθρωπάμάτια του δεν πρόδιναν κανένασυναίσθημα.

«Με γύρευες, Μάλρικ; Εδώ είμαι.Σκότωσέ με αν μπορείς».

Ο βαρόνος, μετά από το πρώτοξαφνιασμένο σκίρτημα, έμεινεασάλευτος. Ύστερα το βλέμμα τουδιασταυρώθηκε σε μια σιωπηλή,θανάσιμη μονομαχία με την ψυχρή ματιάτου μάγου.

Ξαφνικά, εντελώς απρόσμενα, οΜάλρικ κινήθηκε. Πιο γρήγορα απ’ όσομπορούσε να πιάσει το μάτι, το χέρι τουκατέβηκε για ν’ ανέβει πάλιαστράφτοντας, κρατώντας το θάνατο. Τοατσάλι έλαμψε σκίζοντας στον αέρα. Τοκοφτερό μαχαίρι χτύπησε στο λαιμό τουΓ κιαρ — και τινάχτηκε πίσω στομωμένο,

πριν πέσει κροταλίζοντας στοπλακόστρωτο.

«Ηλίθιε θνητέ», ψιθύρισε ο μάγος.«Νομίζεις ότι μπορείς να πας ενάντιαστην πορεία των άστρων! Μάλρικ, εγώείμαι ο Κύριος του Ζωδιακού. Μπορώ κιεξουσιάζω τα ζώδια που κυβερνούν τηζωή των ανθρώπων».

Ο βαρόνος έγλειψε νευρικά τα χείλητου. Ύστερα ένα ύπουλο χαμόγελοφάνηκε στο πρόσωπό του.

«Έτσι, ε; Κάτι γνωρίζω κι εγώ για τοΖωδιακό Κύκλο, Γ κιαρ, και ξέρω ότι δενεξουσιάζεις όλα τα ζώδιά του. Εσύ οίδιος μου είπες κάποτε ότι γεννή-θηκες

στο ζώδιο του Ψαριού του Εά. Το ίδιο κιεγώ. Πώς μπορείς να εξουσιάζεις τονεξουσιαστή σου

— ή όποιο άλλο ζώδιο; Ούτε και είσαιο Κύριος των Άστρων. Υπάρχει ένασυγκεκριμένο ζώδιο» —ο Μάλρικκοντοστάθηκε και κοίταξε προς τομεγάλο μαύρο πετράδι στο κέντρο τουμωσαϊκού— «Ναί, υπάρχει ο Ταμμούζ.Αυτός είναι ο αληθινός αφέντης τουΚυρίαρχου Ζωδίου».

«Και ποιος μπορεί να καλέσει τονΤαμμούζ; » ρώτησε ψυχρά ο Γκιαρ.«Μονάχα μια φορά στα χίλια χρόνιαγεννιέται άνθρωπος στο ζώδιό του. Καιμόνο ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να

χρησιμοποιήσει την έσχατη μαγεία. Ναι,σου είπα ότι γεννήθηκα στο Ζώδιο τουΨαριού του Εά, αλλά ποιος είσαι συ πουθα σου αποκάλυπτα ολόκληρη τηναλήθεια

— όπως κάνω τώρα; » Ο μάγος γύρισεκαι κοίταξε βλοσυρά τον Ρέυνορ. «Όσογια σένα και τον υπηρέτη σου, θαπεθάνετε μαζί με τους άλλους. Αν ήσουνσυνετός δε θα ερχόσουν εδώ γυρεύοντάςμε. Αυτό το κορίτσι μου ανήκει.Χρειάζομαι τη ζωή της για να μουξαναδώσει τη νιότη».

«Και νομίζεις ότι φοβάμαι ένα μάγο; »γρύλισε ο Ρέυνορ, και όρμησε κατά πάνωτου. Το σπαθί του κατέβηκε σφυρίζοντας

καθώς έσκιζε τον αέρα.

Και τινάχτηκε πίσω με μεταλλικόκρότο. Το όπλο έπεσε από τομουδιασμένο χέρι του Ρέυνορ, που είχεπαραλύσει σαν από ισχυρή ηλεκτρικήεκκένωση. Φτύνοντας μια βρισιά, οπρίγκιπας συσπειρώθηκε για να σαλτάρει,έτοιμος να χτυπηθεί ακόμη και σώμα μεσώμα με το μάγο.

Μια επιτακτική χειρονομία του Γ κιαρτον έκανε να σταματήσει.

«Απερίσκεπτοι βλάκες! » ψιθύρισε ομάγος, με μια ψυχρή και φοβερή απειλήστη σφυριχτή φωνή του. «Θα πεθάνετεόπως δεν έχει πεθάνει άνθρωπος εδώ και

χίλια χρόνια».

Τα χέρια του σηκώθηκαν σε μιαπαράξενη, αρχαϊκή κίνηση. Μιαχειρονομία που έφτανε πέρα προς τ’

αστέρια ψηλά μια χειρονομία πουκαλούσε κάτι!

Η φωνή του μάγου αντήχησε παγερήκαι δυσοίωνη.

«Ο χαμός σας πλησιάζει. Γιατί τώραεπικαλούμαι το Ζώδιο του Ψαριού τουΕά! »

6 Το Ζώδιο του Ταμμούζ

Το πράσινο φως πύκνωσε και έγινε πιομουντό. Μια απόκοσμη, θολεράσμαραγδένια ανταύγεια έλουσε από ψηλάτο ακάλυπτο δωμάτιο. Η μορφή του Γκιαρ φάνταζε σαν σκοτεινή σκιά πουδέσποζε στο μισόφωτο. Και η φωνή τουαντιλάλησε ηχηρή.

«Εά! Κύριε της Εριντού και του Ε-απσού!Άρχοντα του οίκου των υγρών αβύσσων!Σαρ-απσί! Με τη δύναμη του Συμβόλουσου καλώ τον Κύριο του κάτω κόσμου,το φύλακα της Αραλού, του οίκου των

ακοίμητων νεκρών. Εά, εσύ πουαναταράζεις τους ωκεανούς, θείε σύζυγετης Νταμκίνα, της Ντάμγκαλ-νούννα,αναδύσου τώρα από την αιώνια άβυσσο!»

Η πράσινη θολούρα έγινε ακόμη πιοπυκνή. Ο Ρέυνορ, ανοίγοντας ορθάνοιχτατα μάτια του, δεν μπορούσε να διακρίνειτο παραμικρό. Έκανε μια προσπάθεια. νακουνηθεί και ανακάλυψε ότι ήταναδύνατο. Μια αλλόκοτη παράλυση τονκρατούσε αιχμάλωτο.

Ύστερα άκουσε έναν ήχο, αχνό καιμακρινό. Ήταν ο ήχος νερών. Τοκελάρυσμα ρυακιών, η βροντή απόπανίσχυρους καταρράχτες, το μουγκρητό

από φουσκονεριές που έσπαζαν πάνω σεγκρεμούς από βασάλτη. Οι θόρυβοι τωνμεγάλων αβύσσων προανάγγελλαν τονερχομό του Εά, του Κυρίου των νερώντων εγκάτων της γης.

Δε φαινόταν τίποτα πέρα από τιςφωτεινές σμαραγδένιες ομίχλες. Ύστεραένα πιο έντονο φως άρχισε να δυναμώνειψηλά. Οι καταχνιές ρουφιόν-ταν κιόλαςπρος αυτό.

Οι ομίχλες γίνονταν ολοένα και πιοπυκνές. Στροβιλίζονταν δημιουργώνταςμια ανάποδη δίνη, ανεβαίνοντας σανσίφουνας προς τη ζωηρή πράσινη λάμψηστον αέρα. Εκεί χύνονταν μέσα της καιχάνονταν. Χάνονταν σαν να έπεφταν σε

κάποια απύθμενη άβυσσο.

Μια ανθρώπινη μορφή πέρασε αργάαπό μπροστά του, κοκαλωμένη καιαλύγιστη. Ήταν ένας από τους λύκουςτου βαρόνου Μάλρικ. Ο Ρέυνορ πρόλαβενα δει ένα σφιγμένο, όλο αγωνίαπρόσωπο

— ύστερα ο άντρας ρουφήχτηκε από τορεύμα και χάθηκε μέσα στη σμαραγδένιαλάμψη. Ένα αδύναμο, διαπεραστικόουρλιαχτό έφτασε αχνό και απόμακρο ωςτ’ αυτιά τους.

Ακολούθησαν και άλλοι μετά. Έναςένας οι παράνομοι παρασύρονταν από τορεύμα της εξώκο-σμης μαγείας,

ρουφιόνταν στην αλλόκοτη δίνη καιχάνονταν στροβιλιζόμενοι στηνανυπαρξία. Σε λίγο όλοι είχαν χαθεί έτσι,εκτός από τον Μάλρικ.

Τελικά και ο βαρόνος πέρασε απόμπροστά του. Το νεανικό του πρόσωποήταν ανέκφραστο, αλλά στα γουρλωμέναμάτια του καθρεφτιζόταν μια φρίκη πέρααπό το θάνατο. Τα λαμπερά μαλλιά τουαναδεύονταν λες κι έπλεε μέσα σε νερό.

Κανένας ήχος δεν ακούστηκε από τονΜάλρικ. Ρουφήχτηκε κι αυτός ψηλά —και χάθηκε.

Το ρεύμα άρπαξε τώρα τον Ρέυνορ.Ένιωσε τον εαυτό του να σηκώνεται

δίχως βάρος και αισθάνθηκε ναστροβιλίζεται ανεβαίνοντας. Η λαμπερήάβυσσος έχασκε από πάνω του.Απελπισμένα, αγωνιζόταν να ξεφύγει απότη μαγική αρπάγη της.

Εντελώς απότομα οι πράσινεςκαταχνιές χάθηκαν. Στον Ρέυνορ φάνηκεσαν να ήταν μετέωρος σ’ ένα μαύρο,άναστρο χάος. Πλανιόταν μόνος στο κενότης αιώνιας νύχτας.

Στο βάθος, ένα λευκό, ψυχρό φωςάρχισε να δυναμώνει. Πλησίαζε σανμετέωρο, και ο Ρέυνορ διέκρινε κάτιστρογγυλό και παράξενα γνώριμο νασκίζει τα σκοτάδια προς το μέρος του. Σελίγο το αντικείμενο σταμάτησε στο κενό,

όχι μακριά του, και ο πρίγκιπας θυμήθηκετο παραμορφωμένο τέρας που καθότανστο θρόνο πάνω από την άβυσσο

— τον αιχμάλωτο του φιδιού που είχεσκοτώσει. Το αντικείμενο μπροστά τουήταν το ίδιο παραμορφωμένο, απαίσιοκεφάλι, με τα γυαλένια μάτια και τομακρύ ρύγχος, σκεπασμένο ολόκληρο μεγυαλιστερά λέπια.

Ύστερα το Πλάσμα μίλησε.

«Κρατώ την υπόσχεσή μου, πρίγκιπαΡέυνορ. Μου χάρισες τη λύτρωση. Καισου υποσχέθηκα βοήθεια όταν θα τηχρειαζόσουν περισσότερο. Αυτή τηβοήθεια σου προσφέρω τώρα.

»Το φυλαχτό», είπε το τερατώδεςασώματο κεφάλι.

Απότομα ο Ρέυνορ θυμήθηκε τοφυλαχτό που του είχε δώσει ο Γκιαρ στοδάσος του Μιράκ το δίσκο που είχεχαραγμένα πάνω του τα ζωδιακάσύμβολα. Δεν ένιωσε να κάνει καμιάκίνηση και ωστόσο το φυλαχτό βρέθηκεστο χέρι του. Το σήκωσε ψηλά. Είχεαλλάξει τώρα. Τα σύμβολα ήταν σβη-σμένα όλα, εκτός από το μαύρο πετράδιστο κέντρο του. Μέσα στο πετράδι τοαστέρι παλλόταν και αστραποβολούσε μεουράνια λαμπρότητα.

«Ο Ταμμούζ είναι ο Κύριος τουΖωδιακού», έκρωξε βραχνά το απαίσιο

ρύγχος. «Η μαγεία του είναι πάνω απόκάθε μαγεία. Είναι ο κύριος της αλήθειας.Μέσω αυτού μπορείς ν’ αποτινάξεις ταδεσμά της μαγγανείας και της γητειάς.Μια φορά στα χίλια χρόνια γεννιέταιάνθρωπος στο ζώδιο αυτό και μονάχααυτός μπορεί να καλέσει τον Ταμμούζ.Εγώ ήμουν ένας τέτοιος άνθρωπος!Γεννήθηκα κάτω από το ΚυρίαρχοΖώδιο! Ο Γ κιαρ λέει ψέματα

— κομπάζει για κάτι που δεν είναι! Καιτώρα, για να κρατήσω την υπόσχεσή μουκαι να σε βοηθήσω, καλώ τον Κύριο τουΖωδιακού, καλώ τον — Ταμμούζ! »

Στη στιγμή το μαύρο πετράδιαστραποβόλησε μ’ ένα ψυχρό, απίστευτο

φως, ανείπωτα αδυσώπητο καιεκτυφλωτικά λαμπρό. Ύστερα τοφανταστικό όραμα έσβησε και χάθηκε.Το φυλαχτό χάθηκε από το χέρι τουΡέυνορ. Ύστερα ένιωσε στέρεη πέτρακάτω από τα πόδια του και ένανπαγωμένο άνεμο να χαϊδεύει το ιδρωμένοπρόσωπό του.

Για μια ακόμη φορά βρισκόταν στοκάστρο του Γ κιαρ. Στεκόταν πάλι στοάστεγο δωμάτιο του Ζωδιακού. Αλλά δενήταν πια πλημμυρισμένο με τις πράσινεςομίχλες.

Η Ντέλφια και ο Έμπλικ στέκοντανασάλευτοι-λίγο πιο πέρα ορθωνόταν ημορφή του μάγου. Από τον Μάλρικ και

τους λύκους του δεν είχε απομείνει ούτείχνος.

Η γενειάδα του Γ κιαρ κυμάτιζε στονπαγωμένο άνεμο. Τα βαθουλωτά μάτιατου άστραφταν από μίσος. Αλλά με μιααλλόκοτη, παράξενη σιγουριά, ο Ρέυνορήξερε ότι με το Σημείο και τη δύναμη τουαληθινού Ταμμούζ, κάθε μαγική δύναμηείχε αφαιρεθεί από το μάγο.

Όχι πλέον κύριος της σκοτεινήςμαγείας, ο Γκιαρ ήταν τώρασυνηθισμένος άνθρωπος — τρωτός!

Με μια ξέφρενα θριαμβευτική κραυγήο Ρέυνορ όρμησε πάνω του. Ο αόρατοςάτρωτος θώρακας δεν προστάτευε πια

τον Γ κιαρ. Ωστόσο μια σχεδόνυπεράνθρωπη δύναμη κρυβόταν ακόμησ’ εκείνη τη γιγάντια κορμοστασιά.Στιβαροί μυώνες φούσκωναν ακόμηκάτω από τον τραχύ μανδύα του.

Ο Γ κιαρ τίναξε το χέρι του σ’ ένασυντριπτικό χτύπημα. Το σοκ έκανε τονΡέυνορ να κλονιστεί. Κουνώντας τοκεφάλι του ζαλισμένα, όρμησε πάλιτρικλίζοντας προς το μάγο.

Οι δυο άντρες κουτρουβάλησαν στοπλακόστρωτο. Ο Γκιαρ έπεσε από πάνωκαι τα δάχτυλά του τινάχτηκαν καρφωτάπρος τα μάτια του Ρέυνορ. Ο πρίγκιπαςπρόλαβε να στρίψει το πρόσωπό του στοπλάι, και ο μάγος μούγκρισε από πόνο

καθώς τα δάχτυλά του τσακίζονταν στηνπέτρα. Απότομα ο Γ κιαρ τραβήχτηκεπίσω και μετά το τεράστιο κορμί τουέπεσε με τόση δύναμη πάνω στον Ρέυνορπου έκοψε την ανάσα από τα πνευμόνιατου πιο μικρόσωμου άντρα.

Αδύναμα ο πρίγκιπας κατάφερε έναχτύπημα στο πρόσωπο του μάγου. Αίμαπετάχτηκε από κει, βάφοντας κόκκινη τηλευκή γενειάδα. Μ’ ένα μανιασμένομουγκρητό, τα χέρια του Γ κιαρσφίχτηκαν στο λαιμό του Ρέυνορ. Καιάρχισαν να τον σφίγγουν ανελέητα.

Ο πρίγκιπας συστράφηκε στο πλάι καικατάφερε να μαγκώσει το κορμί του Γκιαρ σε ποδολαβή. Μια πνιχτή ανάσα

ξέφυγε σαν βρομερός άνεμος από ταχείλη του μάγου. Ο Γ κιαρ έσφιξε ταδόντια του σ’ ένα δαιμονικό μορφασμό.Και τα δάχτυλά του σφίχτηκαν —σφίχτηκαν κι άλλο.

Ένας φλογερός, αβάσταχτος πόνοςκόντευε να σπάσει το κεφάλι τουΡέυνορ. Ήταν ανήμπορος ν’ ανασάνει.Μια σουβλιά σαν μαχαιριά διαπέρασε τηραχοκοκαλιά του. Λίγη δύναμη αν έβαζεακόμη ο μάγος και ο σβέρκος του θαέσπαζε.

Και τότε μια άγρια λύσσα κυρίεψε τονπρίγκιπα. Σαν κόκκινος χείμαρροςξέσπασε μέσα του, παρα-σύροντας ταπάντα στο διάβα της, αφήνοντας πίσω

μονάχα μια ξέφρενη μανία να σκοτώσει— και γρήγορα μάλιστα.

Οι μυώνες των μηρών του Ρέυνορφούσκωσαν, σφίγγοντας σαν μέγγενη τοκορμί του Γ κιαρ ανάμεσά τους. Ηυπεράνθρωπη ένταση εκείνη της φοβερήςπροσπάθειας έκανε τον ιδρώτα να χυθείποτάμι στο πρόσωπο του πρίγκιπα- όμωςήξερε ότι τούτη ήταν η κρίσιμη στιγμή.Ή θα σκότωνε ή θα τον σκότωναν.

Κόκαλα ακούστηκαν να σπάζουν καινα τσακίζονται με ανατριχιαστικό κρότο.Απότομα το κορμί του μάγου χαλάρωσε.Ένα φοβερό, μακρόσυρτο ουρλιαχτόαντήχησε, που φαινόταν να ξεπηδά απότα βάθη των πνευμόνων του Γ κιαρ. Ένας

χείμαρρος από αίμα ξεχύθηκε από τοορθάνοιχτο στόμα του και έτρεξεαφριστό στη λευκή γενειάδα για ναλούσει και τον Ρέυνορ.

Τα πανίσχυρα δάχτυλα χαλάρωσαν τηναρπάγη τους στο λαιμό του πρίγκιπα. Μεμια τελευταία σπασμωδική προσπάθεια οΓ κιαρ τινάχτηκε ορθός στα πόδια του.Ξεψυχώντας, σήκωσε τα χέρια του προςτα ψυχρά αστέρια και ούρλιαξε σανθηρίο.

Ύστερα έπεσε, όπως πέφτει έναδέντρο, και βρόντησε κάτω στοπλακόστρωτο. Εκεί έμεινε ασάλευτος.Από το κορμί του το αίμα κυλούσεσκοτεινό στο μωσαϊκό, φτάνοντας και

σκεπάζοντας το σύμβολο του Ψαριού τουΕά, του ζωδίου στο οποίο είχε γεννηθείκαι εξουσιάσει ο Γ κιαρ.

Ο μάγος ήταν νεκρός.

Τότε ο Ρέυνορ έχασε τις αισθήσεις του.Το σκοτάδι τον τύλιξε σπλαχνικά. Και δεσυνήλθε παρά μονάχα όταν ένιωσεκάποιον να του στάζει νερό στα χείλη καιένα δροσερό απαλό χέρι να του χαϊδεύειτο μέτωπο. Άνοιξε τα μάτια.

Από πάνω του οι αχτίδες του ήλιουπερνούσαν λοξά μέσα από τα φυλλώματαμιας βελανιδιάς. Το πράσινο, ζεστό φωςτης μέρας στο δάσος του Μι-ράκ έλουζετα πάντα ολόγυρα. Η Ντέλφια ήταν γο-

νατισμένη στο πλευρό του. Τα μάτια τηςδεν ήταν πια απλανή από τη γητειά, αλλάτο πρόσωπό της ήταν συννεφιασμένο απόανησυχία.

«Ρέυνορ! » φώναξε με χαρά όταν τονείδε να συνέρχεται. «Είσαι ζωντανός! Αςείναι δοξασμένο τ’ όνομα των θεών! »

«Ζωντανός, σου λέει η άλλη! » γρύλισεο Έμπλικ, ξεπροβάλλοντας πίσω από τονκορμό μιας βελανιδιάς. «Μα θα τονκουβαλούσα τόσο δρόμο αν ήτανμακαρίτης; Πώς νιώθεις, πρίγκιπα; »

«Αρκετά καλά», αποκρίθηκε ο Ρέυνορ.«Τα πόδια μου με σουβλίζουν σαν τοδιάολο, αλλά δε νομίζω να έχω πάθει

καμιά ζημιά. Ώστε με κουβάλησες από τοκάστρο ως εδώ, Έμπλικ; »

«Αυτό ακριβώς έκανε», τονδιαβεβαίωσε η Ντέλ-φια. «Και πέρασεκολυμπώντας τη λίμνη ρυμουλκώντας κιεσένα πίσω του. Τα Μαύρα Λουλούδιαείχαν μαραθεί, Ρέυνορ, σαν να τα ’χεκάψει κεραυνός».

«Αν μπορείς να περπατήσεις, θα ’λεγαότι καλύτερα να του δίνουμε από δω»,μουρμούρισε ανυπόμονα ο Έμπλικ.

Ο Ρέυνορ στάθηκε στα πόδια του,μορφάζοντας λίγο από πόνο. «Έχειςδίκιο. Θα βρούμε άλογα και θ’ αφήσουμεγια πάντα τούτο το καταραμένο δάσος».

Μαζί με την Ντέλφια προχώρησαν στοφιδογυριστά μονοπάτι που διέσχιζε τοδάσος του Μιράκ. Ο Έμπλικ δίστασε γιαμια στιγμή πριν τους ακολουθήσει. Ταμάτια του σηκώθηκαν προς το γαλάζιο,ξάστερο ουρανό.

«Είθε οι θεοί να μας βοηθήσουν ναβγούμε από τούτα τ’ άγρια μέρη πριν μαςπρολάβει η νύχτα», γρύλισε μέσα από ταδόντια του. «Να βγούμε από αυτό τοζοφερό δάσος και να φτάσουμε σε κάποιαάλλη γη — ένα τόπο όπου τ’ αστέρια δελάμπουν τόσο δαιμονικά».

Σφίγγοντας το πολεμικό τσεκούρι του,ο Έμπλικ τάχυνε το βήμα του πίσω απότην Ντέλφια και τον Ρέυνορ. Σε λίγο,

είχαν χαθεί και οι τρεις στα δροσερά,σκιερά μονοπάτια του απέραντου δάσους.

01 ΦΡΥΝΟΙ ΤΟΥΓΚΡΙΜΜΕΡΝΤΕΗΛ

της Αντρέ Νόρτον

Ένας πολεμιστής που θέλει να φτάσειστην κορφή και μια κοπέλα που ζητάεκδίκηση...

Τι κάνουν;

Εξαρτάται σε ποιο κόσμο βρίσκονται.

Στον πολιτισμένο κόσμο έχουμενόμους. Έχουμε πολιτικούς που τουςψηφίζουν, αστυνομικούς που τουςεφαρμόζουν, δικηγόρους που ζουν απόαυτούς, δικαστές που τους επιβάλλουν,απατεώνες που τους παραβαίνουν και —πάλι— δικηγόρους ή πολιτικούς για ναβγάλουν τους προηγούμενους λάδι.

Και αυτός που θέλει να φτάσει στηνκορφή; Ε, χρησιμοποιεί αυτό το λάδι καιλαδώνει τα κατάλληλα χέρια. Και αυτήπου θέλει εκδίκηση; Ε, του κάνει μήνυσηή τηλεφωνεί στη γυναίκα του.

Στο βαρβαρικά κόσμο της Ηρωικής

Φαντασίας οι άνθρωποι είναι τόσοπρωτόγονοι που —αν είναι δυνατό! —πιστεύουν ακόμη στη δικαιοσύνη αντί γιατο νόμο. (Π ρωτόγονοι σας λέω! ) Καιπροτιμούν να την επιβάλλουν μόνοι τους,αντί να ψάξουν να βρουν ποιους πρέπεινα λαδώσουν και πόσο. (Π ρω-τόγονοισας λέω! ) Αλλά τι περιμένεις από ένανκόσμο όπου δεν υπάρχει ούτε μια δόσηηρωίνης και όπου το μόνο νέφος είναιεκείνο που βγάζουν οι δράκοι πουξερνούν φωτιά;

Πρωτόγονοι σας λέω!

Και — όχι! Δεν ξέρω πού πουλάνεεισιτήρια για εκεί.

Γ. Μ.

Τ’ ανεμοσούρια που έφτιαχνε τοκρουσταλλιασμένο χιόνι στο δρόμο τηςγίνονταν ολοένα και πιο ψηλά και πλατιά.Η Έρθα κοντοστάθηκε να πάρει μιαανάσα, καρφώνοντας το κοντάρι τουκυνηγετικού δόρατος πουχρησιμοποιούσε σαν μπαστούνι στοανεμοσούρι μπροστά της το λείο ξύλο μεδυσκολία τρύπησε το παγωμένο χιόνι. ΗΈρθα κοίταξε σκυθρωπά την τρύπα δίχωςκαν να τη βλέπει.

Ένα μακρύ μαχαίρι ήταν κρεμασμένοστη ζώνη της ενώ στο γαντοφορεμένοχέρι της έσφιγγε το κοντό δόρυ. Κάτωαπό το μανδύα της κρατούσε το θλιβερά

μικρό δισάκι που είχε μπορέσει να πάρειμαζί της φεύγοντας από το κάστρο τουΧόρλα. Το άλλο φορτίο που κουβαλούσεήταν μέσα της, και ζόρισε τον εαυτό τηςν’ αντιμετωπίσει παλικαρίσια τη μοίραπου την είχε βρει.

Τώρα τα χείλη της σφίχτηκαν σε μιαλεπτή γραμμή και το σαγόνι τηςσηκώθηκε με αψηφισιά. Απότομα,έφτυσε κάτω με σφυριχτή ανάσα. Ναντρέπεται — γιατί θα ’πρεπε ναντρέπεται; Τι, δηλαδή, περίμενε ο Κούνο;Ν’ αρχίσει τα κλαψουρί-σματα και ταπαρακάλια, ίσως και να πέσει στα πόδιατου για να τη «συγχωρέσει», για ν’αποδείξει έτσι στους ανθρώπους τουπόσο μεγαλόψυχος ήταν;

Τα δόντια της γυμνώθηκαναπειλητικά, σαν γάτα στριμωγμένη στηγωνιά, και έριξε μια ακόμη πιο δυνατήκονταριά στο κρουσταλλιασμένο χιόνι.Δεν είχε κανένα λόγο να ντρέπεται- τοπαιδί που έφερε μέσα της δεν ήτανκαρπός του δικού της πόθου. Ήταν ένααπό εκείνα τα πράγματα πουσυμβαίνουν σ’ εποχές πολέμου. ΗΈρθα υποψιαζόταν πως έτσι καιδινόταν στον Κούνο η ευκαιρία, δε θαδίσταζε κι ελόγου του να βιάσειγυναίκα του εχθρού.

Το θέμα ήταν ότι αυτός ομεγαλόψυχος αδελφός της την είχεπετάξει έξω από το κάστρο του Χόρλαεπειδή η Έρθα δεν είχε αφήσει τις γριές

στρίγκλες της κουζίνας του να τηςφτιάξουν κάποιο απαίσιο γιατροσόφι,ίσως για να φαρμακώσουν τόσο τηνίδια όσο και το παιδί που κουβαλούσεμέσα της. Και αν πέθαινε έτσι, ελόγουτου θα σταύρωνε ευλαβικά τα χέριαμπροστά στο Βωμό του Κεραυνοδότη,θα έβγαζε ένα λόγο για τοαναπόφευκτο της Μοίρας, και όλα θατέλειωναν ωραία και καλά. Εδώ που ταλέμε, η Έρθα δε θα δυσκολευόταν ναπιστέψει ότι ο Κούνο κάτι τέτοιομαγείρευε εξαρχής.

Για μια στιγμή ξαφνιάστηκε από τονίδιο το σκοτεινό ειρμό που είχαν πάρειοι σκέψεις της. Μα ο Κούνο — οΚούνο ήταν αδελφός της! Μόλις δυο

χρόνια πριν θα της ήταν αδύνατο νακάνει τέτοιες σκέψεις γι’ αυτόν ή καιγια οποιονδήποτε άλλον! Ήταν τότεπου ο πόλεμος δεν είχε ακόμη ζυγώσειτο κάστρο. Αλλά όλα αυτά ανήκανστην εποχή πολύ πριν τη μοιραίααναχώρηση της για το Λάντεν-τέηλ.Πολύ πριν γνωρίσει τον κόσμο όπωςήταν στ’ αλήθεια και όχι όπως είχεπιστέψει ότι είναι.

Η Έρθα χαιρόταν που είχε μπορέσει ναμάθει

το πικρό μάθημα τόσο γρήγορα. Τοευαίσθητο κοριτσόπουλο που ήτανκάποτε δε θα μπορούσε να σηκώσεικεφάλι στον Κούνο, δε θα μπορούσε να

διαλέξει τούτο το δρόμο—

Ένιωσε πάλι την οργή να φουντώνειμέσα της. Ήταν ένας πικρόχολος, άγριοςθυμός πού τη ζέσταινε σαν να είχε έναμικρό αναμμένο μαγκάλι κάτω από τομανδύα της. Συνέχισε το δρόμο της,πατώντας βαριά με τις γεροφτιαγμένεςμπότες της για να σπάσει την άκρη τουπαγωμένου χιονιού. Ούτε και γύρισε ναρίξει ένα τελευταίο βλέμμα πίσω καιχαμηλά στο πέτρινο κάστρο που είχεπροστατέψει πέντε γενιές από εκείνουςπου ανήκαν στο αίμα της. Ο ήλιος είχεγείρει αρκετά προς τη δύση δεν έπρεπε ναχασομεράει άλλο στο δρόμο. Ελάχισταμονοπάτια ήταν ανοιχτά τούτη την εποχήσυχνά αναγκαζόταν να σταματάει και να

δοκιμάζει το χιόνι με το κοντάρι της.Αλλά ήταν εύκολο να μη χάνει από ταμάτια της τα βασικά σημείαπροσανατολισμού της, τη Βελόνα τηςΜούλμα και τη Φτερούγα του Δράκου.

Η Έρθα ήταν σίγουρη ότι ο Κούνο τηνπερίμενε να γυρίσει έρποντας ταπεινά,έτοιμη να δεχτεί τους όρους του.Χαμογέλασε στυφά. Ο Κούνο ήταν τόσοσίγουρος για το καθετί. Και από εκείνη τημέρα που είχε αποκρούσει την επίθεσημιας αποκομμένης ομάδας του εχθρού,που προσπαθούσε να φτάσει πολεμώνταςπίσω στο αμφίβολο καταφύγιο της ακτής,ο αδελφός της είχε γίνει ανυπόφορος.

Τα Ντέηλ ήταν πραγματικά ελεύθερα

πια. Αλλά το να έχεις τον Κούνο νακοκορεύεται λες και οι σκληράκερδισμένες νίκες ήταν αποκλειστικάδικές του!... Είχε χρειαστεί ολόκληρη ηδύναμη του Χάι Χάλλακ, μαζί με τουςπαράξενους συμμάχους τους από τηνΕρημιά, για να τσακίσουν τους εισβολείς,να τους κυνηγήσουν και να μην τουςαφήσουν σε χλωρό κλαρί ώσπου να τουςπετάξουν πίσω στη θάλασσα απ’ όπουείχαν έρθει. Και γι’ αυτό είχαν χρειαστείείκοσι χρόνια να το πετύχουν.

Το δικό τους Τρούσντεηλ είχε ξεφύγει,όχι γιατί είχε τίποτα το ιδιαίτερο αλλάχάρη στην τύχη. Επειδή η φωτιά και τοσπαθί δεν είχαν σπείρει τον όλεθρο εκεί,δεν υπήρχε λόγος και να καμαρώνουν

σαν το διάνο πάνω στα απείραχτα τείχητους. Τελικά ο Κούνο είχε αντιμετωπίσειεχθρούς που ήταν ήδη σχεδόν νικημένοι.

Η Έρθα έφτασε στο δίστρατο καισυνέχισε σταθερά μπροστά. Ο άνεμοςείχε κάνει καλή δουλειά εδώ, έχονταςσαρώσει το χιόνι από την επιφάνειά τουδρόμου. Ήταν πολύ παλιός τούτος οδρόμος, ένα από τ’ απομεινάρια πουυπήρχαν εδώ κι εκεί σ’ όλα τα Ντέηλ, γιανα θυμίζουν στους συμπατριώτες της ότιήταν νιόφερτοι σε τούτη τη γη. Άραγεποιοι είχαν φτιάξει αυτούς τους δρόμουςπου τώρα πατούσαν τα δικά τους πόδια;

Ήδη η Έρθα μπορούσε να διακρίνει

καθαρά τα φθαρμένα ανάγλυφα στα ριζάτης Φτερούγας του Δράκου. Ήταν τόσοφαγωμένα από το χρόνο που κανένας πιαδεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι έδει-χναν.Ωστόσο άνθρωποι —ή άλλα πλάσματαμε νοημοσύνη— τα είχαν σκαλίσει γιακάποιο σκοπό, και αυτή η δουλειά θαπρέπει να τους είχε πάρει πολύ καιρό. ΗΈρθα άπλωσε τα γαντοφορεμένα χέριατης ν’ αγγίξει και να χαϊδέψει ένα από ταμι-σοβησμένα πια σχέδια. Δεν πίστευεότι αυτά τ’ ανάγλυφα έκρυβαν κάποιαδική τους δύναμη, αλλά οι χωρικοί δε θασυμφωνούσαν μαζί της. Πάντως, εκείνοπου είχε σημασία τώρα ηταν ότισημάδευαν το δρόμο της.

Από το σημείο εκείνο ο δρόμος γινόταν

κατηφορικός και ο αέρας έπαψε να τημαστιγώνει τόσο βίαια. Το πρόβλημαήταν ότι το χιόνι άρχιζε πάλι να φτιάχνειανεμοσούρια. Απέμεναν είκοσι μέρεςακόμη ως την Πρωτοχρονιά. Θα ήταν καιη τελευταία μέρα της Χρονιάς τηςΣφήκας και μετά θα ερχόταν η Χρονιάτου Μονόκερου, που ήταν και πιο τυχερή.

Με την αύξηση του χιονιού, η Έρθαανακάλυψε ότι ο δρόμος της γινόταν πάλιεπικίνδυνος. Μόλο που είχε σφίξει όσογινόταν τα πάνω λουριά στις μπότες της,θρύμματα από παγωμένες κρούστεςχιονιού περνούσαν μέσα και έλιωναν,μουλιάζοντας ενοχλητικά τις κάλτσεςτης. Συνέχισε τον κοπιαστικό δρόμο της,που τώρα περνούσε μέσα από μια

συστάδα με χαμόδεντρα.

Ήταν αειθαλή, και το φύλλωμά τουςφάνταζε σκοτεινό στο φως του δειλινού.Αλλά ήταν αρκετά ψηλά για ναφτιάχνουν μια στέγη πάνω από το δρόμο,κρατώντας μακριά το χιόνι. Κάποτεέφτασε σ’ ένα ρέμα που ο πάγοςγεφύρωνε τις βραχώδεις όχθες του. Εκείστράφηκε προς τ’ ανατολικά και σε λίγοέφτασε στο Ιερό της Γκαννόρα.

Γύρω από τους τοίχους του υπήρχαν ταθλιβερά απομεινάρια ενός σκοτωμένουαπό το χειμώνα κήπου. Το ίδιο το ιερόήταν ένα χαμηλό κτίριο, και μια καμάραανοιγόταν μπροστά της. Δεν την έκλεινεούτε πύλη ούτε πόρτα, και η Έρθα

προχώρησε θαρραλέα μέσα.

Μόλις πέρασε τον εξωτερικό περίβολοείδε παράθυρα, στρογγυλά σαν μάτιακάποιου μεγάλου αιλουροειδούς που τηνπεριεργάζονταν νωχελικά, δεξιά κιαριστερά μιας πόρτας. Στο πλάι κρεμότανμια βαριά λαβή κουδουνιού απόσφυρήλατο μέταλλο στο σχήμα τουσυμβόλου της Γκαννόρα, ενός ώριμουσταχυού που γύρω του περιελισσότανένα κλαδί γεμάτο καρπούς.

Η Έρθα ακούμπησε το δόρυ της στοντοίχο για να λευτερώσει το χέρι της καιτράβηξε τη λαβή. Ωστόσο εκείνο πουακούστηκε δεν ήταν κανένα καμπανάκιαλλά ένας παράξενος, πνιχτός ήχος σαν

κάποιος να καλούσε με λόγια που δεν τακαταλάβαινε. Το αποδέχτηκε και αυτό, ανκαι πρώτη φορά ερχόταν σε τούτο τομέρος, -Όδηγημένη μονάχα από μερικέςψιθυριστές κουβέντες.

Τα φύλλα της πόρτας άνοιξαν. Μόλοπου κανένας δε στεκόταν στο κατώφλιγια να της προσφέρει το καλωσόρισματου οίκου, η Έρθα το δέχτηκε σανπρόσκληση να περάσει. Μπαίνοντας τηντύλιξε μια απαλή ζεστασιά, μια ευωδιάαπό βότανα και λουλούδια, λες και μ’εκείνο το μοναδικό βήμα είχε περάσειαπό το σίγουρο θάνατο τουμεσοχείμωνου στη ζωή της άνοιξης.

Μαζί με τη ζεστασιά και την ευωδιά

ήρθε και ένα αλάφρωμα της ψυχής, έτσιπου οι τεντωμένες γραμμές τουπροσώπου της απάλυναν λίγο και οιπονεμένοι μύες των ώμων και της ράχηςτης χαλάρωσαν κάπως από την οδυνηρήτους σύσπαση.

Το λιγοστό φως που υπήρχεπροερχόταν από δυο λάμπεςτοποθετημένες σε δυο βάσεις, η μια δεξιάκαι η άλλη αριστερά. Η Έρθα βρισκότανσ’ένα στενό προθάλαμο, με τους τοίχουςζωγραφισμένους με τέτοια χρώματα πούτην έκαναν να νιώθει σαν να είχε μπει στ’αλήθεια σ’ έναν ανθισμένο κήπο.Μπροστά της κυμάτιζαν σειρές απόλουλούδια και συνειδητοποίησε ότι ήτανμια κουρτίνα, κεντημένη έτσι που να

επαναλαμβάνει τα σχέδια των τοίχων.Επειδή ακόμη δεν είχε εμφανιστεί κανείςνα τη χαιρετίσει, άπλωσε χέρι της προςτις πτυχές της κουρτίνας.

Πριν προλάβει να την αγγίξει, ηκουρτίνα τραβήχτηκε στο πλάι και ηΈρθα αντίκρισε ένα μεγάλο δωμάτιο.Υπήρχε ένα τραπέζι εκεί, με μια καρέκλα.Το τραπέζι ήταν στρωμένο για φαγητό,με μερικά πιάτα σκεπασμένα σαν τοπεριεχόμενό τους να έπρεπε ναδιατηρηθεί ζεστό, και ένα κρυστάλλινοποτήρι γεμάτο με κάποιο πράσινο ποτό.

«Φάε — πιες—» αντήχησε ψιθυριστάμια φωνή στην αίθουσα.

Ξαφνιασμένη η Έρθα κοίταξε πίσω,πάνω από τον ώμο της. Δεν είδε κανέναν.Και τώρα η πείνα, που ως εκείνη τηστιγμή δεν την είχε συνειδητοποιήσει,θέριεψε έντονη μέσα της. Παρατώντας τοδόρυ της στο πάτωμα, άφησέ δίπλα τοδισάκι της, έριξε το μανδύα της πάνω καιστα δυο και κάθισε στην καρέκλα.

Αν και δεν μπορούσε να δει ψυχή εκεί,είπε μεγαλόφωνα:

«Για την προσφορά του φαγητού,ειλικρινείς ευχαριστίες. Για τοκαλωσόρισμα στην πύλη, ευγνωμοσύνη.Στον αφέντη τούτου του σπιτιού, ευνοϊκήτύχη και λαμπερό ήλιο αύριο—» Ταλόγια της επίσημης ευχαριστίας

αντηχούσαν κάπως ψεύτικα εδώ. Η Έρθαχαμογέλασε στην ξαφνική σκέψη.

Τούτο εδώ ήταν το ιερό της Γκαννόρα.Είχε ανάγκη η Μεγάλη Κυρά από τιςκαλοπροαίρετες ευχαριστίες ενός θνητού;Ωστόσο η Έρθα έκρινε πρεπούμενο ναχρησιμοποιήσει το φιλοφρονητικό λόγοενός καλεσμένου σε σπίτι.

Δεν πήρε καμιά απάντηση, αν καιέλπιζε να έχει.

Τελικά, λίγο δισταχτικά, δοκίμασε τοφαγητό που ήταν μπροστά της. Ήταντροφή που θα τιμούσε ακόμη και τοτραπέζι ενός άρχοντα των Ντέηλ. Τοπράσινο ποτό ήταν δροσιστικό, αλλά

ταυτόχρονα και θερμαντικό, με μιαντελικάτη γεύση από βότανα. Η Έρθα τοκράτησε στο στόμα της προσπαθώνταςνα μαντέψει τι του έδινε αυτό τοιδιαίτερο άρωμα.

Όταν απόφαγε, ανακάλυψε ότι τοτελευταίο και μεγαλύτερο σκεπασμένομπολ περιείχε ζεστό νερό, στην επιφάνειατου οποίου επέπλεαν πέταλα απόλουλούδια. Λουλούδια στην καρδιά τουχειμώνα! Δίπλα υπήρχε μια πετσέτα. ΗΈρθα έπλυνε τα χέρια της και μετά έγειρεπίσω στην καρέκλα της και αναρωτήθηκεποια θα ήταν η συνέχεια τώρα, εδώ στοναό της Γ καννόρα.

Η σιγαλιά στο χώρο φαινόταν να

γίνεται ακόμη πιο βαθιά. Η Έρθαανασάλεψε νευρικά. Σίγουρα θα πρέπεινα υπήρχαν ιέρειες στο ναό, έτσι; Κάποιοιπρέπει να είχαν ετοιμάσει αυτό το γεύμαπου της είχαν προσφέρει με δυο λέξεις.Είχε έρθει εδώ με κάποιο σκοπό και ηανάγκη να κάνει κάτι γι’ αυτό την έκανενα σηκωθεί.

«Μεγάλη Κυρά... » είπε όταν στάθηκεόρθια. Αφού δεν μπορούσε να δει ψυχή,θα μιλούσε στον άδειο αέρα. Στην άλληάκρη της αίθουσας υπήρχε μια πόρτααλλά ήταν κλεισμένη.

«Μεγάλη Κυρά», άρχισε πάλι. Ποτέτης δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενη, ανκαι τηρούσε τη Μέρα του Φωτός, έκανε

τις θυσίες του θερισμού και άκουγεευλαβικά την Εωθινή Λειτουργία στοόρος Άστρον. Όταν ήταν μικρόκοριτσόπουλο, είχε δεχτεί από τηνψυχομάνα της το φυλαχτό της Γ καννόρακαι αργότερα, όταν έφτασε σε ηλικίαγάμου, το είχε προσφέρει σύμφωνα με τοέθιμο στον οικιακό βωμό. Από ταΜυστήρια της Γκαννόρα ήξερε μονάχατα όσα είχε ακούσει να λένε οι γυναίκεςμεταξύ τους. Γ ιατί η Γ καννόρα ήτανμονάχα για το γυναικείο φύλο και ότανκάποια έφερε παιδί μέσα της, τότε άρχιζενα δίνει προσοχή στα όσα άκουγε—

Για δεύτερη φορά τα λόγια τηςαντιλάλησαν στο χώρο. Τώρα ηανυπομονησία έδωσε τη θέση της σε

κάτι άλλο — σε δέος, ίσως, ή φόβο; Καιωστόσο η Γ καννόρα δε δεσμευόταν απότους μικρόψυχους νόμους τωνανθρώπων. Όταν αναζητούσες τη θεάδεν είχε καμιά σημασία αν ήσουν νόμιμαπαντρεμένη ή όχι.

Καθώς η ανησυχία της Έρθαεντεινόταν, η δεύτερη πόρτα άνοιξεαθόρυβα — ένα ακόμη κάλεσμα.Αφήνοντας το μανδύα, το δισάκι και τοδόρυ της πίσω, η κοπέλα προχώρησεστο επόμενο δωμάτιο. Εδώ η ευωδιάαπό λουλούδια και βότανα ήταν ακόμηπιο δυνατή. Νωχελικές τολύπεςαρωματικού καπνού ανέβαιναν από δυομαγκάλια που υπήρχαν στις άκρες ενόςσοφά. Αυτός ήταν τοποθετημένος σαν

βωμός στη βάση μιας κολόναςσκαλισμένης με τα γνωστά ώριμαστάχυα και τα καρποφόρα κλαδιά.

«Ξάπλωσέ—» πρόσταξε πάλι ηψιθυριστή φωνή. Νιώθοντας ξαφνικάμια ανάγκη για ύπνο τόσο έντονη όσοήταν πιο πριν η πείνα της, η Έρθαξάπλωσε στο σοφά να ξαποστάσει τοκουρασμένο και πονεμένο της κορμί. Οιτολύπες του καπνού έγιναν πιο πυκνέςκαι απλώνονταν από πάνω της σανκουβέρτα. Η Έρθα έκλεισε τα μάτια της.

Βρισκόταν σ’ έναν τόπο βυθισμένο στομισόφω-το ενώ γύρω της αισθανότανκόσμο να πηγαινοέρχεται, κάνονταςποιος ξέρει τι. Αλλά ένιωθε ολομόναχη

και χαμένη. Ύστερα μια μορφή τηνπλησίασε και η Έρθα αντίκρισε έναγνώριμο πρόσωπο, μόλο που τοφράγμα του χρόνου το είχε σχεδόνξεθωριάσει από τη μνήμη της.

«Ελφρήντα! » Η Έρθα είχε τηνεντύπωση ότι δεν είχε πει το όνομαμεγαλόφωνα, ότι μονάχα το είχε σκεφτεί.Αλλά η ψυχομάνα της χαμογέλασε καιτης άνοιξε την αγκαλιά μ’ εκείνο τοπαλιό, το τόσο παλιό καλωσόρισμα.

«Περιστεράκι μου, μικρό μουπεριστεράκι—»Τα παλιά λόγια ήτανκαταπραϋντικά σαν θαυματουργόβάλσαμο σ’ ερεθισμένη πληγή. Ταδάκρυα που η Έρθα δεν είχε επιτρέψει να

τρέξουν πριν, πλημμύρισαν τώρα ταμάτια της. Το κλάμα αποστράγγισε όλητην πίκρα από μέσα της καιανακουφίστηκε. Ύστερα, ο ίσκιος πουκάποτε ήταν η Ελφρήντα την πήρε μαζίτης, αφήνοντας πίσω όλους εκείνους πουέκαναν ποιος ξέρει τι, και την οδήγησε σ’ένα τόπο από φως όπου υπήρχε Εκείνη.Και Εκείνη, η Έρθα δεν μπορούσε να τηνκοιτάξει στα ίσια. Αλλά άκουσε τηνερώτηση που της έγινε και απάντησεειλικρινά.

«Όχι», αποκρίθηκε, σφίγγοντας με ταχέρια την κοιλιά της. «Δε θέλω να χάσωαυτό που φέρω μέσα μου».

Στο άκουσμα της απάντησης το φως

που ήταν Εκείνη έγινε πιο ζωηρό. Αλλάεπακολούθησε άλλη μια ερώτηση και ηΈρθα απάντησε πάλι.

«Έχω δυο επιθυμίες — ότι αυτό τοπαιδί θα είναι μονάχα δικό μου, δίχως νακληρονομήσει τίποτα από τον τρόπο πουέγινε ή από εκείνον που με βίασε. Και,δεύτερο, θέλω να τιμωρηθεί ο άνθρωποςπου ποτέ δε θα του παρασταθεί σανπατέρας—»

Επακολούθησε μια ατέλειωτη στιγμήπριν λάβει την απάντηση. Ύστερα μιααχτίδα φωτός τινάχτηκε από το κέντροεκείνου του φωτός και σχημάτισε ένασύμβολο μπροστά στη Έρθα. Αν και δενήταν μυημένη στα Μυστήρια, τούτο δω

ήταν φανερό στο νόημά του.

Η πρώτη της παράκληση είχε γίνειαποδεχτή. Το παιδί που θα γεννιόταν θαέπαιρνε μονάχα από εκείνη και τίποτααπό το βιαστή της. Η μοίρα του θα ήτανευοίωνη. Ύστερα, αν και η Έρθαπερίμενε, δεν έλαβε δεύτερη απάντηση.Η Μεγάλη Εκείνη — είχε χαθεί! ΗΕλφρήντα ήταν ακόμη μαζί της, και ηΈρθα στράφηκε απότομα προς το μέροςτης.

«Και η απόδοση δικαιοσύνης πουζήτησα; » ρώτησε.

«Η εκδίκηση είναι κάτι ξένο για τηνΚυρά». Η Ελφρήντα κούνησε το

πεπλοφορεμένο κεφάλι της. «Η Κυράείναι η ζωή, όχι ο θάνατος. Εφόσονδιάλεξες να χαρίσεις ζωή, θα σεβοηθήσει σ’ αυτό. Όσο για τα υπόλοιπα— πρέπει ν’ ακολουθήσεις άλλο δρόμο.Αλλά — μη βαδίσεις αυτό το δρόμο,μικρή μου

— γιατί από το σκοτάδι βγαίνει μονάχαακόμη μεγαλύτερη σκοτεινιά».

Ύστερα και η Ελφρήντα χάθηκε καιδεν απέμει-νε τίποτα, μονάχα η θύμησητων όσων είχαν συμβεί εκεί. Μετά ηΈρθα βυθίστηκε σ’ ένα βαθύτερο ύπνοόπου δεν πλανιόνταν όνειρα.

Ξύπνησε, δίχως να έχει ιδέα πόσος

χρόνος είχε κυλήσει. Ένιωθεαναζωογονημένη σωματικά και ψυχικά,σαν κάποιο γιατρικό να είχε επενεργήσειόση ώρα κοιμόταν, διώχνοντας από μέσατης κάθε πόνο και κούραση. Ο καπνόςείχε πάψει ν’ ανηφορίζει από ταμαγκάλια και η ευωδιά των λουλουδιώνήταν τώρα ανεπαίσθητη.

Όταν σηκώθηκε από το σοφά, γονάτισεμπροστά στην κολόνα, σκύβοντας τοκεφάλι και προσφέροντας τις ευχαριστίεςτης. Ωστόσο μέσα της εξακολουθούσε νατην καίει η δεύτερη επιθυμία της, εντελώςαμείωτη παρά την προειδοποίηση τηςΕλφρήντα.

Στον εξωτερικό προθάλαμο την

περίμενε πάλι φαγητό και πιοτό. Και ηΈρθα έφαγε και ήπιε καλά πριναναχωρήσει από τον οίκο της Γκαννόρα.Δεν υπήρχε συγγενής, μακρινός ήκοντινός, στον οποίο θα μπορούσε ναζητήσει άσυλο. Ο Κούνο είχε κάνειβούκινο την ντροπή της όταν τηνέδιωχνε. Είχε κάτι λίγα κοσμήματα,κανένα ιδιαίτερα πολύτιμο, ραμμένα στηζώνη της, και μερικά χρήματα. Πέρα απόαυτά, μοναδικά της εφόδια ήταν οι τέχνεςμιας νοικοκυράς, και μάλιστα όχι οισυνηθισμένες ήξερε ν’ αποστάζει βότανα,να φτιάχνει βάλσαμα και αλοιφές και νακάνει τα λεπτά κεντήματα που μάθαινεκάθε κοπέλα από καλό σπίτι. Τέλος,ήξερε γραφή κι ανάγνωση, καθώς και νατραγουδά μπαλάντες — τέχνες που καμιά

δεν ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη για να βγάζεικανείς το ψωμί του.

Ωστόσο η σκληρή πραγματικότητα δεστάθηκε ικανή να της χαλάσει τηδιάθεση. Από τη στιγμή που είχεξυπνήσει εξακολουθούσε να τηδιακατέχει ένα προαίσθημα ότι όλα θαπήγαιναν καλά, και θεώρησε καλό τασχέδιά της για το μέλλον ναπεριορίζονται στην επόμενη μέρα τηνκάθε φορά.

Προς την κατεύθυνση που κοίταζετώρα υπήρχαν δυο μεγάλα φέουδα.Εκείνο του Νόρντεντέηλ ήταν το πρώτο.Ήταν μικρό και ίσως σε κατάστασηχάους. Ο χωροδεσπότης και ο διάδοχός

του είχαν πέσει και οι δυο στη μάχη τουΠεράσματος του Ρά-δερ πριν δυο χρόνια.Το ποιος επέβαλλε την τάξη εκεί τώρα, ανυπήρχε καν εξουσία, δεν είχε ιδέα. Πιοπέρα ήταν το Γκρίμμερντέηλ.

Το Γκρίμμερντέηλ! Η Έρθαακούμπησε στο τραπέζι το ποτήρι από τοοποίο είχε πιει και την τελευταία στάλα.Το Γκρίμμερντέηλ—

Ακριβώς όπως το ιερό της Γ καννόραήταν κάπου στα ψηλώματα κοντά στοναρχαίο δρόμο, έτσι και τοΓκρίμμερντέηλ διέθετε το δικό του τόπομυστηρίου. Αλλά, αν οι φήμες λέγαν τηναλήθεια, δεν ήταν τόπος φιλικός πουκαλοδεχόταν τον επισκέπτη. Δεν ανήκε

καν στη ράτσα της, αλλά ήταν πα-νάρχαιος όσο και ο βουνίσιος δρόμος.Στην πραγματικότητα ίσως ο δρόμος ναείχε αρχικά φτιαχτεί για να βγάζει εκεί.

Η Έρθα προσπάθησε να θυμηθεί όλαόσα είχε ακούσει για το Γ κρίμμερντέηλ.Κάπου εκεί στα ψηλώματα υπήρχε οΚύκλος των Φρύνων. Οι άνθρωποιπήγαιναν εκεί και ζητούσαν ορισμέναπράγματα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τουκόσμου, οι επιθυμίες τους εισακούονταν.Αλλά τι την είχε προειδοποιήσει ηΕλφρήντα; Ότι η Γ καννόρα δε χάριζε τοθάνατο — ότι έπρεπε ν’ ακολουθήσεικάποιον άλλο δρόμο γι’ αυτό. Στο Γκρίμμερντέηλ μπορεί να έβρισκε αυτόπου αναζητούσε.

Η Έρθα κοίταξε ολόγυρα, σχεδόνπροκλητικά, μισοπεριμένοντας να νιώσειτην αποδοκιμασία και την καταδίκη τηςστον ίδιο τον αέρα του ναού. Αλλά δενένιωσε το παραμικρό.

«Για τον τροφή, τις ευχαριστίες μου»,είπε τα τελετουργικά λόγια τουκαλεσμένου. «Για τη στέγη, τις ευλογίεςμου, για το μέλλον όλα να πάνε καλά,καθώς παίρνω πάλι το δρόμο μου».

Φορώντας το μανδύα, ανασήκωσε τηνκουκούλα στο κεφάλι της. 'Υστερα, μετο δισάκι στο ένα χέρι και το δόρυ στοάλλο, βγήκε στο φως της μέρας, με τοπρόσωπο προς τις βουνοκορφές πίσωαπό τις οποίες κρυβόταν το

Γκρίμμερντέηλ.

Κατά το απομεσήμερο, φτάνονταςστην τελευταία πλαγιά πάνω από τοΝόρντεντέηλ, κοντοστάθηκε για ναπεριεργαστεί τη μικρή κοινότητα πουαπλωνόταν κάτω από τα πόδια της.Ζούσαν άνθρωποι εκεί καπνός ανηφόριζεαπό κάμποσες καμινάδες ενώ στο χιόνιυπήρχαν αυλακιές από έλκηθρα και ίχνηαπό ανθρώπινα πόδια. Αλλά ο κεντρικόςπύργος του κάστρου δεν έδειχνεαντίστοιχα σημάδια ζωής.

Δεν είχε ιδέα πόσο μακριά ακόμηέπεφτε το Γ κρίμμερντέηλ και η νύχταέπεφτε νωρίς τώρα το χειμώνα. Ένα απόεκείνα τ’ αγροτόσπιτα χαμηλά φαινόταν

μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα. ΤοΝόρντεντέηλ ήταν κάποτε τακτικόςενδιάμεσος σταθμός για τους βοσκούςπου κατέβαιναν προς την αγορά του ΚομΧάι για να πουλήσουν το μαλλί από ταβουνίσια πρόβατα. Αυτό το παζάρι ανήκεπια στο παρελθόν, αλλά το πανδοχείομπορεί να λειτουργούσε ακόμη ήτουλάχιστον να ήταν σε θέση να τηςπροσφέρει κατάλυμα.

Ώσπου να φτάσει και να πατήσει σταλασπόχιο-να του δρόμου εκεί κάτω, είχεκιόλας αρχίσει να λαχανιάζει. Αλλά δενείχε πέσει έξω πάνω από την πόρτα τουμεγαλύτερου οικήματος κρεμόταν μιαπαλιά ανεμοδαρμένη πινακίδα. Ηζωγραφιά της είχε ξεθωριάσει προ

πολλού, αλλά τα γράμματα α-νήγγελλανακόμη ότι επρόκειτο για πανδοχείο.Έστρεψε τα βήματά της για εκεί,προσπερνώντας στο δρόμο της δυοχωρικούς. Στάθηκαν να την κοιτάξουν μεορθάνοιχτα μάτια, λες και ήταν καμιάνεράιδα ή ξωτικό. Οι ξένοι θα ’πρεπε ναείναι πολύ σπάνιοι στο Νόρντεντέηλ.

Με το που μπήκε στην μεγάλη σάλατην τύλιξε σαν πνιγηρή καταχνιά- ηανάκατη μπόχα από τσίκνα φαγητών,ξινισμένη χωριάτικη μπίρα και πολλούςανθρώπους στριμωγμένους σε χώρο πουδεν αεριζόταν καλά. Στη μια γωνιάυπήρχε ένα μεγάλο τζάκι, αρκετά φαρδύγια να χωράει πελώρια κούτσουρα. Μιαφωτιά τριζοβολούσε εκεί σκορπίζοντας

ολόγυρα μια ευχάριστη θαλπωρή.

Ένα τραπέζι από τάβλες πάνω σεστρίποδα, με πάγκους δεξιά κι αριστερά,ένα μικρότερο φορτωμένο με μεγάλεςκούπες, και μερικά καθίσματα γύρω απότο τζάκι αποτελούσαν τη μοναδικήεπίπλωση. Όταν η Έρθα πέρασε τοκατώφλι, μια μικρή σερβιτόρα μεφουστάνι και ποδιά βουτηγμένα στηλίγδα και δυο άντρες καθισμένοι δίπλαστο τζάκι γύριζαν να την κοιτάξουν με τηίδια έκπληξη που την είχαν περιεργαστείκαι στο δρόμο.

Έσπρωξε πίσω την κουκούλα της καιτους κοίταξε μ’ εκείνη τηναυτοπεποίθηση που ήταν κληρονομιά της

γενιάς της.

«Καλοτυχία σε τούτο το σπίτι».

Γ ια μια στιγμή κανένας δεν απάντησε,προφανώς έχοντας ξαφνιαστεί από τη θέαμιας ξένης που τους μιλούσε. Ύστερα ησερβιτόρα πλησίασε, σκουπίζοντας ταχέρια της στην ήδη λιγδιασμένη ποδιάτης.

«Καλοτυχία—» Τα μάτια τηςσερβιτόρας πρόσεξαν αμέσως το καλόύφασμα του μανδύα της Έρθα, τοναριστοκρατικό αέρα της. Έτσι βιάστηκενα προσθέσει.

«Κυρία, σε τι μπορούμε να σας

εξυπηρετήσουμε; »

«Θα ήθελα φαγητό — και ύπνο — ανέχετε κρεβάτι».

«Φαγητό — φαγητό έχουμε, κυρία,αλλά είναι πολύ φτωχό, πράγματα τηςσειράς», τραύλισε η κοπέλα. «Καλύτερανα φωνάξω την κυρά μου—»

Έτρεξε σε μια εσωτερική πόρτα καιχάθηκε μέσα, βιαστικά σαν να φοβότανότι η Έρθα θα την κυνηγούσε.

Η τελευταία άφησε πιο κεί το δόρυ καιτο δισάκι της, έσπρωξε πίσω τις άκρεςτου μανδύα της και πήγε να σταθείμπροστά στο τζάκι, τραβώντας με τα

δόντια τα γάντια από τα ξεπαγιασμέναχέρια της. Οι άντρες μαζεύτηκαν πιο πίσωστον πάγκο, σιγομουρμουρίζονταςμεταξύ τους και εξακολουθώντας να τηχαζεύουν περίεργοι.

Η Έρθα είχε την εντύπωση ότι τοντύσιμό της ήταν λιτό. Φορούσε ζυπ-κυλότ ιππασίας, κομμένη πιο κοντή γιανα μπορεί ν’ ανεβοκατεβαίνει στακατσάβραχα — και τώρα ήταν λερωμένηκαι ξεφτι-σμένη αλλά κρατούσε καλάακόμη. Υπήρχε μια κεντητή μπορντούραστο δερμάτινο πανωφόρι της, αλλά όχιπιο φαρδιά απ’ όσο έβλεπες σε πολλέςχωριατοπούλες. Και τα μαλλιά της ήτανσφιχτο-πλεγμένα, δίχως κορδέλα ήασημένιο χτενάκι για να τα κρατά. Και

ωστόσο θα έλεγε κανείς ότι ήταν ντυμένημε βραδινή τουαλέτα έτσι που τηνκοιτούσαν. Προσπάθησε να σταθεί όσοπιο απαθής μπορούσε κάτω από ταβλέμματά τους.

Μια γυναίκα μπήκε βιαστικά από τημέσα πόρτα. Ήταν ντυμένη με τονεφαρμοστό σκούφο νοικοκυράς, χαλαρόσάλι ριγμένο στους γερτούς ώμους τηςκαι φούστα ελάχιστα πιο καθαρή από τηςσερβιτόρας γύρω από τους πεταχτούςγοφούς και τους χοντρούς μηρούς της.

«Καλοσωρίσατε, μυλαίδη.Τρισκαλοσωρίσατε! Ε, σεις, Χένκιν, Φιμ,κάντε χώρο να κάτσει η κυρά στο τζάκι».Οι άντρες βιάστηκαν να συμμορφωθούν

στη διαταγή.

«Η Μάλκα μου είπε ότι θα θέλατε ναπεράσετε εδώ τη νύχτα σας. Θα είναι τιμήγια τη στέγη μας».

«Σας ευχαριστώ».

«Ο κύριός σας — είναι απέξω;Διαθέτουμε στάβλο και—»

Η Έρθα κούνησε το κεφάλι της.«Ταξιδεύω μόνη και πεζή». Βλέπονταςτην έκφραση στο πρόσωπο της γυναίκας,πρόσθεσε, «Τούτες τις μέρες δεχόμαστεό, τι μας προσφέρει η μοίρα- δεν είναιπάντοτε αυτό που θα θέλαμε». -

«Αλίμονο, μυλαίδη, είναι από τις πιοαληθινές κουβέντες αυτή που είπατε!Όμως καθίστε! » Τράβηξε το σάλι της καιτο χρησιμοποίησε για να ξεσκονίσει τονπάγκο.

Αργότερα, σ’ ένα κρεβάτι στρωμένο μεσκεπάσματα προζεσταμένα στο τζάκι, σεδωμάτιο που μύριζε κλεισούρα, η Έρθαήταν ξαπλωμένη στην όποια άνεσημπορούσε να της προσφέρει τούτο τοπανδοχείο και συλλογιζόταν τα όσα είχεμάθει από την ιδιοκτήτρια.

Όπως είχε ακουστά, το Νόρντεντέηλείχε πέσει σε δύσκολους καιρούς. Μαζίμε το χωροδεσπότη του και το διάδοχότου, οι περισσότεροι από τους ικανούς

άντρες του είχαν σκοτωθεί. Εκείνοι πουείχαν επιζήσει και καταφέρει να γυρίσουνπίσω στερούνταν ηγεσίας και δεν είχανκαταφέρει και πολλά για να ξαναδώσουνζωή στο κάποτε πλούσιο χωριό.Ελάχιστοι ταξιδιώτες περνούσαν από τοδρόμο του- η Έρθα ήταν η πρώτη από τηναρχή του χειμώνα. Τα πράγματαυποτίθεται ότι ήταν κάπως καλύτερα στ’ανατολικά και η δικαιολογία της, ότι τάχαπήγαινε σε κάποιους συγγενείς της εκεί,τους φάνηκε πιστευτή.

Ακόμη πιο σημαντικό, είχε μάθειπράγματα για το Γκρίμμερντέηλ. Υπήρχεάλλο ένα πανδοχείο εκεί, μεγαλύτερο καιμε περισσότερη πελατεία, που η γυναίκαανέφερε με κάποιο καημό. Ένας δρόμος

με ανατολική-δυτική κατεύθυνσηπερνούσε από εκεί, έχοντας τώρα αρκετήκίνηση με τους πολεμιστές που γύριζανσπίτια τους. Αλλά ο πανδοχέας είχε μιασύζυγο που ήταν φοβερά ζηλιάρα και δεντης φτουρούσαν οι σερβιτόρες.

Η Έρθα δεν τόλμησε να ρωτήσειανοιχτά για τους Φρύνους, ούτε καικανένας προσφέρθηκε να της δώσειτέτοιες πληροφορίες. Μονάχα η γυναίκατην είχε προειδοποιήσει να μηνακολουθήσει άλλο τον Παλιό Δρόμο,λέγοντας ότι καλύτερα να πάρει τηδημοσιά, αν και παραδέχτηκε ότι καιαυτή ήταν επικίνδυνη και θα ’πρεπε νακρύβεται κάθε φορά που έβλεπε πέραάλλους ταξιδιώτες.

Μέχρι στιγμής η Έρθα δεν είχε παράένα γενικό και αόριστο περίγραμμασχεδίου. Αλλά ήταν διατεθειμένη ναπεριμένει πριν του δώσει πιο σαφήμορφή.

2

Η μεγάλη αίθουσα του πανδοχείουήταν ευρύχωρη αλλά χαμηλοτάβανη, μετις τραβέρσες της οροφής μόλις πάνωαπό το κεφάλι ενός ψηλού άντρα.Κάμποσες λάμπες κρέμονταν μεαλυσίδες α-ττό αυτά τα δοκάρια. Αλλά

κάπνιζαν πολύ και το φως που έριχνανήταν θολερό και λιγοστό. Μονάχα στηνπέρα γωνιά, όπου ένα σκαλιστό σκρίνιοπρόσφερε κάποια απομόνωση, μερικάστεατοκέρια στόλιζαν ένα τραπέζι. Ηφλόγα τους πρόσθετε την τσίκνα τουςστη γενική μυρωδιά του χώρου.

Η αίθουσα είχε αρκετή πελατεία για ναχαλαρώσουν λίγο τα στενά χείλη τηςΟυλέτκα Ρόρυ, της ιδιοκτήτριας. Από ταμικρά αεικίνητα μάτια της δεν ξέφευγε ηπαραμικρή λεπτομέρεια στηνεξυπηρέτηση των πελατών ή στηνέλλειψή της, παρακολουθώντας τασούρτα φέρτα των δυο ξεθεωμένωνσκλάβων της ανάμεσα σε πάγκους καισκαμνιά. Αυτή η ίδια εξυπηρετούσε το

τραπέζι με τα κεριά, σημάδι εύνοιας.Μπορούσε να ξεχωρίσει έναναριστοκράτη όταν τον έβλεπε.

Όχι ότι σ’ αυτή την περίπτωση είχεαπόλυτο δίκιο, παρά την πολύχρονηπείρα της με τους ταξιδιώτες. Ο ένας απότους άντρες στο τραπέζι με τα κεριά, ναι,ήταν ο μικρότερος γιος ένοςχωροδεσπότη των Ντέηλ. Αλλά τακτήματα της φαμίλιας του είχανπαρασυρθεί προ πολλού από τον κόκκινοχείμαρρο του πολέμου και κανένας δενείχε μείνει στο Κόρριεντέηλ που να τοναποκαλεί αφέντη. Ο δεύτερος ήταναρχιτοξότης κάποιου άλλουχωροδεσπότη, έχοντας προβιβαστείβιαστικά όταν τρεις καλύτεροι άντρες

είχαν σκοτωθεί. Ο τρίτος

— λοιπόν, αυτός ήταν από εκείνους πουδε μιλούν πολύ και κανένας από τουςτωρινούς συντρόφους του δεν ήξερε τοπαρελθόν του.

Από τους τρεις, ο τελευταίος είχε τηνενδιάμεση ηλικία. Αλλά και αυτό δενήταν εύκολο να το πεις με σιγουριά, γιατίήταν από εκείνους τους λε-πτόκορμους,νευρώδεις άντρες που από τη στιγμή

που βγάζουν τα πρώτα γένια μπορεί ναείναι οτιδήποτε, από έφηβοι ωςμεσόκοποι. Όχι ότι είχε γένια τώρα — τοπρόσωπό του ήταν φρέσκο σαν να είχεξυριστεί το πολύ μια ώρα πριν,

αφήνοντας να φανεί στο σαγόνι του μιαλεπτή ουλή που τραβούσε λίγο τη μιαγωνιά του στόματός του.

Τα μαλλιά του ήταν πιο κοντοκομμένααπό το συνηθισμένο, ίσως για ναβολεύεται το βαρύ κράνος που τώρα ήτανακουμπισμένο στο τραπέζι πλάι στο δεξίχέρι του. Έδειχνε αρκετάστραπατσαρισμένο για να τον έχει βγάλειπαλικάρι από πολλές μάχες. Το λοφίοπου έφερε κάποτε ήταν τώρα μια σκέτηάμορφη τούφα, αλλά το κυρίως κράνοςκρατούσε ακόμη.

Ο αλυσιδωτός θώρακας κάτω από τονξεφτισμέ-νο και φθαρμένο χιτώνα τουήταν γερός. Το σπαθί με τη λιτή λαβή στο

θηκάρι της ζώνης, το πολεμικό τόξο πουτώρα ήταν ακουμπισμένο στον τοίχοπίσω του, ήταν τα καλοφροντισμέναόπλα ενός επαγγελματία. Αλλά αν ήτανμισθοφόρος δε θα πρέπει να τα είχεκαταφέρει και πολύ καλά τώρα τελευταία.Δε φορούσε καμιά από εκείνες τιςφανταχτερές αγκράφες ή άλλα στολίδιαπου μπορούσαν εύκολα ν’ αφαιρεθούνκαι ν’ ανταλλαγούν με τροφή ήκατάλυμα. Μονάχα όταν άπλωσε το χέριτου για την κούπα του το φως των κεριώναστραποβόλησε σε κάτι που δεν ήτανούτε μουντό ατσάλι ούτε πετσί. Οχειροφυλακτήρας του τόξου στον καρπότου ήταν αληθινά πολύτιμος, ένα πλατύέλασμα από σφυρήλατο χρυσάφι μεένθετα χρωματιστά πετράδια, αν και το

έμβλημα που σχημάτιζαν ήταν αρκετάπολύπλοκο ώστε να πρέπει να τοπεριεργαστείς από κοντά για νακαταλάβεις τι έδειχνε.

Τώρα καθόταν σοβαρός, σαν να ’τανβυθισμένος σε σκέψεις, με τα μάτια τουμισοκρυμμένο πίσω από βαριά βλέφαρα.Αλλά στην πραγματικότητα δεν άκουγετόσο τις μισομεθυσμένες φλυαρίες τωνσυντρόφων του όσο στα λόγια πουξεχώριζαν εδώ κι εκεί στη μεγάληαίθουσα.

Οι περισσότεροι από τους θαμώνεςήταν χωρικοί που είχαν έρθει ν’αδειάσουν καμιά πήλινη κούπα απόντόπια μπίρα και ν’ ανταλλάξουν πίκρες

με τους συντοπίτες τους. Οι υπόλοιποιήταν περιπλα-νώμενοι πολεμιστές σεαναζήτηση δουλειάς, με τουςχωροδεσπότες τους νεκρούς ή έχονταςαπολύσει τους στρατιώτες τους. Οπόλεμος είχε τελειώσει και τούτοι εδώήταν οι νικητές. Αλλά η γη στην οποίαεπέστρεφαν ήταν χέρσα, σχεδόν εντελώςρημαγμένη, και θα χρειαζόταν πολύχρόνος και κόπος πριν ξαναγυρίσει ηευημερία στο Χάι Χάλλακ.

Όσα δεν είχαν αρπάξει και λεηλατήσειγια να τα στείλουν στην πατρίδα τους οιυπερπόντιοι εισβολείς, τα είχανκαταστρέψει με ξέφρενη μανία όταν οπόλεμος άρχισε να γυρίζει εναντίον τους.Ο άντρας στο τραπέζι ήταν με τα

πολεμικά αποσπάσματα στο πνιγμένοστους καπνούς λιμάνι, έχοντας σταλεί ναεκκαθαρίσει τους απελπισμένους εχθρούςπου είχαν αργήσει ν’ αναδιπλωθούν καιοι σύντροφοί τους είχαν ήδη φύγει με τακαράβια, αφήνοντάς τους παγιδευμένουςανάμεσα στους άντρες των Ντέηλ και τηνάγρια θάλασσα.

Οι καπνοί που έπνιγαν το λιμάνιπροέρχονταν από τους σωρούς τωνλαφύρων που καίγονταν- οι εισβολείς ταείχαν περιλούσει με πετρέλαιο και τουςείχαν βάλει φωτιά. Η βρόμα ήταν αρκετήγια να σκοτώσει άνθρωπο. Έχονταςαπογυμνώσει τη χώρα, και μάλιστα στηνκαρδιά του χειμώνα, ο εχθρός είχε κάνειμια τελευταία προκλητική χειρονομία με

τη μεγάλη φωτιά. Θα περνούσαν πολλέςκρύες μέρες πριν φτάσει πάλι τοκαλοκαίρι, αλλά ακόμη και τότε ο κόσμοςθα ζούσε με πολύ σφιγμένη τη ζώνη ωςτην εποχή της συγκομιδής — αν θαέβρισκαν αρκετό σπόρο να σπείρουν, αντα πρόβατα συνέχιζαν να τριγυρίζουν στιςάνω κοιλάδες και αν τα γελάδια, άγριαπια, έβοσκαν ακόμη κοντά στα όρια τηςΕρημιάς για ν’ αποτελέσουν τη μαγιάνέων κοπαδιών.

Υπήρχαν πολλές κοιλάδες που είχαναπογυμνωθεί εντελώς από κατοίκους. Οιάντρες είχαν πέσει στις μάχες ή αλλιώςήταν σκλάβοι των εισβολέων κάπου πέρααπό τις θάλασσες — αν δεν ήταν καιαυτοί νεκροί. Ίσως όσοι είχαν πεθάνει

ήταν οι πιο τυχεροί απ’ όλους. Ναι,πολλά είχαν γκρεμιστεί και ισοπεδωθεί,πολλά είχαν αλλάξει και ανα-τραπεί.

Ο άντρας ακούμπησε κάτω την κούπατου. Τώρα το άλλο χέρι του πήγε προς τοχειροφυλακτήρα, γυρίζοντάς τοναφηρημένα σαν βραχιόλι, αν και δενέσκυψε να τον κοιτάξει, απλώςατενίζοντας αφηρημένα στο σκρίνιο καιακούγοντας.

Σε τέτοιους καιρούς ένας άντρας πουδιέθετε κουράγιο, μυαλό και στόχουςμπορούσε να θέσει τα θεμέλια μιας νέαςζωής. Ήταν η σκέψη αυτή που τον είχεφέρει στην ενδοχώρα και δεν τον είχεαφήσει να δεχτεί να υπηρετήσει τον

Φρίτιγκεν του Σάμμερσντέηλ. Ποιος θαδεχόταν να γίνει απλός αρχιτοξότης ότανμπορούσε να πετύχει κάτι πολύ, πάραπολύ πιο σπουδαίο;

Μπορεί οι εισβολείς να μην είχανφτάσει στο Γκρίμμερντέηλ, αλλάυπήρχαν άλλα Ντέηλ παραπέρα που δενείχαν σταθεί τόσο τυχερά. Θα έβρισκεένα από αυτά — κάποιο όπου δεναντηχούσε πια το κάλεσμα από τοπολεμικό κέρας ενός χωροδεσπότη. Ανυπήρχε και κάποια μεγαλοκυρά εκεί, πουπάσχιζε να κρατήσει την κληρονομιά της,ε... και αυτό θα βόλευε τις φιλοδοξίεςτου. Η γλώσσα του έπαιξε για μια στιγμή,γλείφοντας φευγαλέα το κάτω χείλος τουσαν ν’ απολάμβανε την ιδέα κάποιου

ευχάριστου μελλοντικού πιάτου. Δενπίστευε και τόσο στην καλή ή την κακήτύχη. Σύμφωνα με τις απόψεις του έναςάντρας έφτιαχνε κυρίως μόνος του τηντύχη του, με το να ξέρει τι θέλει και ν’αφιερώνει όλες του τις προσπάθειες στηνεπίτευξη του στόχου αυτού. Αλλά είχεένα προαίσθημα ότι τούτη ήταν η στιγμήπου έπρεπε να κινηθεί αν ήθελε ναπραγματοποιήσει ποτέ το όνειρο που είχεαπό μικρό παιδί.

Αυτός, ο Τρύσταν από το πουθενά, θαγινόταν κάποτε ο άρχοντας Τρύσταν,χωροδεσπότης κάποιας όχι και τόσοασήμαντης γης — μ’ ένα κάστρο γιασπίτι του και ένα Ντέηλ στην εξουσίατου. Και η στιγμή για να το ξεκινήσει

ήταν εδώ και τώρα.

«Πιοτό! » Ο διπλανός του σύντροφος,ο νεαρός Γιούρρε, βρόντησε την κούπατου στην τάβλα έτσι που ένα από τακεριά χοροπήδησε, σκορπίζονταςολόγυρα στάλες από καυτό ξύγκι. Μιαάγρια βλαστήμια ξέφυγε από τα χείλητου και εκσφενδόνισε την άδεια κούπατου πέρα από το σκρίνιο. Η κούπα έπεσεκροταλίζοντας στο πλακόστρωτο.

Ο χωλός μικρός βοηθός έτρεξε να τησηκώσει, ρίχνοντας μια τρομαγμένημάτια στον Γ ιούρρε και μια δεύτερη στηβλοσυρή κυρά του που ήδη πλησίαζε μ’ένα δίσκο με γεμάτες κούπες. Ο Τρύστανέγειρε προς τα πίσω, μακριά από το

τραπέζι. Ήταν μια ιστορία που την είχεδει πάρα πολλές νύχτες στη σειρά. ΟΓιούρρε θα μεθούσε μέχρι αηδίας,μπουχτισμένος και αηδιασμένος όχιμονάχα από τούτο το απαίσιο υγρό πουπερνούσε για πιοτό σ’ αυτούς τουςλόφους αλλά και με την ίδια του τη ζωή.Και μετά θ’ άρχιζε να θρηνολογεί για ταόσα είχε χάσει δίχως να τον απασχολούνκαν τα πόσα θα μπορούσε να κερδίσει.

Ο Ονσγουέυ, ο τρίτος της συντροφιάς,θ’ άκουγε προσεκτικά τις μωρολογίεςτου, πρόθυμος να παίξει το ρόλο τουυποταχτικού για όσο θ’ άντεχε το πουγκίτου Γιούρρε ή για όσο θα μπορούσε ναεκμεταλλεύεται τις συγγένειές του για ναβρίσκουν τσάμπα φαγητό και κατάλυμα

σε κάποιο κάστρο. Όταν ο Γ ιούρρε θακαταντούσε τελικά ένας κοινόςμεθύστακας, ο Ονσγουέυ θα σταματούσενα κυλιέται στη λάσπη μαζί του. ΟΤρύσταν σκεφτόταν ότι ήταν καιρός νακόβει το νήμα που τους είχε κρατήσει ωςτώρα ενωμένους σε τούτη την αταίριαστησυντροφιά. Κανείς τους δεν είχε τίποτενα του προσφέρει και αποφάσισε τώραότι ως εδώ ήταν ο κοινός τους δρόμος.

Αλλά δε σκόπευε να εγκαταλείψειτόσο σύντομα τούτο το πανδοχείο. Ηθέση του στη δημοσιά ήταν τέτοια πουμπορούσε κανείς ν’ αντλήσει έναθησαυρό πληροφοριών απλώς και μόνομε το να κάθεται σ’ ένα τραπέζι και νακρατά ανοιχτά τ’ αυτιά του. Εξάλλου —

ήδη είχε εντοπίσει εδώ δυο πιθανέςπροοπτικές που εξυπηρετούσαν τουςσκοπούς του. Το πουγκί στη ζώνη τουήταν αρκετά ξεφούσκωτο και δεν είχε τοντρόπο να θαμπώσει με χρυσάφι τα μάτιαενός τοξότη ή λογχοφόρου για να τουςπάρει στη δούλεψή του.

Ωστόσο μπορούσαν να βρεθούν άντρεςσαν τον ίδιο, άνθρωποι δίχως ρίζες πουήθελαν κάπου να ριζώσουν κι αυτοί, πουμπορούσαν να δουν ότι τους συνέφερε ν’ακολουθήσουν έναν ανερχόμενο άντρα,με ευκαιρίες ν’ ανέλθουν κι αυτοί μαζίτου. Δε χρειαζόταν κανείς μια μεγάληστρατιά πολεμιστών για να επιβληθεί σεακυβέρνητους χωρικούς. Αρκούσε μισήντουζίνα από καλά οπλισμένους και

έμπειρους πολεμιστές και ένα Ντέηλορφανεμένο από το χωροδεσπότη του —και αυτό ήταν!

Μια μεθυστική αίσθηση ξύπνησε μέσατου, όπως γινόταν κάθε φορά που οισκέψεις τους έφταναν σ’ αυτό το σημείοτων σχεδίων του. Αλλά είχε μάθει απόπαλιά να χαλιναγωγεί απόλυτα τασυναισθήματά του. Ήταν άνθρωπος μεαυτοκυριαρχία, εγκρατής σε βαθμό πουσπάνια συναντούσες σε άντρες τουείδους του, αν και έκανε ό, τι μπορούσεγια να κρύβει αυτή τη διαφορά.Μπορούσε να λεηλατεί, να γλεντάει μεπόρνες και να σκοτώνει — πράγματα πουάλλωστε τα είχε κάνει— αλλά πάντοτεμονάχα επειδή το απαιτούσαν οι

περιστάσεις.

«Εγώ πάω για ύπνο», είπε στέκονταςόρθιος και απλώνοντας το χέρι για τοτόξο του. «Ο δρόμος μας ήταν μακρύςσήμερα—»

Ο Γιούρρε δεν έδειξε να τον άκουσεκαν όλη η προσοχή. του ήταναφιερωμένη στο δίσκο με τις κούπες. ΟΟνσγουέυ έγνεψε αφηρημένα ελόγου τουπαρακολουθούσε τον Γ ιούρρε όπωςπάντα. Αλλά από το μάτι τηςιδιοκτήτριας δεν ξέφευγε ποτέ τίποτα πουυποσχόταν περισσότερα κέρδη.

«Θέλεις κρεβάτι, αφέντη; Τρία χάλκιναμόνο — και με φωτιά στο τζάκι».

«Έγινε». Ο Τρύσταν έγνεψεκαταφατικά και η γυναίκα βρυχήθηκε στομικρό, που κατέφθασε κουτσαίνοντας,σκουπίζοντας τα λιγδιασμένα χέρια

του στα λερά κουρέλια της ποδιάςγύρω από τη μέση του.

Παρά την εντύπωση της ευρυχωρίαςπου έδινε το πανδοχείο στο ισόγειο, οπάνω όροφος ήταν πολύ πιοστενόχωρος. Τουλάχιστον το δωμάτιοπου οδήγησαν τον Τρύσταν ήταν μιαστενή τρύπα μ’ ένα μοναδικόπαράθυρο, αμπαρωμένο και σφαλιστόμε χοντρά παντζούρια. Στο πάτωμαυπήρχαν κάτι απομεινάρια από ψάθεςκαι ένα χοντροκομμένο κρεβάτι με μια

ντάνα κλινοσκεπάσματα που έμοιαζανσαν να τα είχαν παραπετάξει εκεί. Απότο τζάκι που του είχαν υποσχεθεί δενυπήρχε ούτε ίχνος. -Ωστόσο υπήρχεένα μαγκάλι με λίγη ανθρακιά πουπρόσφερε κάποια ζεστασιά και ένασκαμνάκι δίπλα σε μια σκεβρωμένηκασέλα που χρησίμευε για τραπέζι. Ομικρός ακούμπησε ένα κερί εκεί καιήταν έτοιμος να πάρει δρόμο όταν τονσταμάτησε η φωνή του Τρύσταν πουείχε πλησιάσει στο παράθυρο.

«Τι σόι πολιορκία περάσατε εδώ,φιλαράκο; Τού-το το παντζούρι είναιτόσο καιρό κλεισμένο που έχει γίνειένα σώμα με τη σκουριά».

Ο μικρός ζάρωσε πίσω στην πόρτα,με το χαλαρό στόμα του να χάσκειανοιχτό. Ήταν άσκημος ο δύστυχοςκαι φαινόταν και χαζουλός από πάνω,παρατήρησε ο Τρύσταν. Αλλά σίγουραυπήρχε κάτι παραπάνω από χαζομάραστο πρόσωπό του όταν κοίταξε προςτο παράθυρο υπήρχε σίγουρα καιφόβος.

«Οι φφφρύνοι—»Η άρθρωσή τουήταν δύσκολη. Είχε σηκώσει τα χέριατου στο στήθος του και τα έσφιγγετόσο που οι κλειδώσεις τουςπετάγονταν σαν σκληροί άσπροισγρόμποι.

Ο Τρύσταν είχε ακούσει να

περιγράφουν τους εισβολείς με πολλάκοσμητικά επίθετα, αλλά το

‘φρύνοι’ δεν ήταν ένα από αυτά.Εξάλλου, απ’ όσο ήξερε, δεν είχανεπιτεθεί ποτέ στο Γ κρίμμερντέηλ.

«Οι φρύνοι; » ο Τρύσταν επανέλαβετη λέξη με ερωτηματικό.

Ο μικρός γύρισε το κεφάλι του έτσιώστε να μη βλέπει ούτε το παράθυροούτε τον Τρύσταν. Ήταν ολοφάνεροότι έτοιμος ήταν να το βάλει σταπόδια. Ο άντρας διέσχισε το στενόκαμαράκι με άνετες και αθόρυβεςδρασκελιές και άδραξε το αγόρι απότον ώμο.

«Τι σόι φρύνοι; »

«Οι φφφρύνοι — Οι φφφρύνοι—»Ο μικρός φαινόταν να πιστεύει ότι οΤρύσταν θα έπρεπε να έχει καταλάβει μετο πρώτο τι του έλεγε. «Εκείνοι — πουκάθονται στις Όρθιες Πέτρες — πουκάνουν κακό στους ανθρώπους». Ηγλώσσα του, αν και δυσκίνητη, δεντραύλιζε πια τόσο. «Όλοι ξέρουν τουςΦρύνους του Γκρίμμερντέηλ! » Ύστερα,με μια έντεχνη σύσπαση, πουμαρτυρούσε πείρα στο να το σκάει,ξέφυγε από τα χέρια του Τρύσταν καιέγινε καπνός. Ο τελευταίος δενεπιχείρησε να τον κυνηγήσει.

Αντίθετα στάθηκε κοιτάζοντας

σκεφτικά τη φλόγα του μοναδικούκεριού. Φρύνοι και Γ κρίμμερντέηλ —οι δυο λέξεις μαζί είχαν κάτι γνώριμοστον ήχο τους. Ο Τρύσταν ζόρισε τημνήμη του να δουλέψει. Φρύνοι και Γκρίμμερντέηλ — τι ήξερε γι’ αυτά;

Τούτη η κοιλάδα ήταν σημαντική,περισσότερο τώρα παρά στις μέρες πριντον πόλεμο όταν οι ταξιδιώτεςπροτιμούσαν μια νοτιότερη διαδρομήπρος το λιμάνι. Εκείνος ο δρόμος είχεπέσει σχεδόν αμέσως στα χέρια τωνεισβολέων, που τον είχαν οχυρώσει καιτον έλεγχαν αδιάκοπα με περιπόλους. Ηεναλλακτική διαδρομή ήταν τούτος οδευτερότερος δρόμος, που ως τότε τονχρησιμοποιούσαν κυρίως οι βοσκοί και

οι γελαδάρηδες. Τρία διαφορετικάμονοπάτια από την πάνω χώραενώνονταν στο δυτικό άκρο του Γκρίμμερντέηλ.

Αλλά σαν κάτι να είχε ακουστά και γιαένα τέταρτο, ένα που ακολουθούσε τακορφοβούνια αλλά όλοι το απόφευγαν,ένα πολύ παλιό μονοπάτι που υπήρχεπριν από τον ερχομό των ανθρώπων.Τώρα — κούνησε το κεφάλι του καθώς ημνήμη του άρχισε να δουλεύει. Μα ναι, οιΦρύνοι του Γ κρίμμερντέηλ! Ήταν έναςαπό τους πολλούς θρύλους που μιλούσανγια απομεινάρια άλλων λαών ήπλασμάτων τα οποία είχαν σχεδόν χαθείαπό τούτη τη γη. Δεν ήταν ο ερχομός τουανθρώπου που τα είχε εκτοπίσει από εκεί,

γιατί η χώρα ήταν κυρίως ερημωμένηπριν φτάσει η πρώτη φουρνιά τωναποίκων.

Ωστόσο υπήρχαν πάμπολλοι τόποιόπου ορισμένες δυνάμεις ή παρουσίεςγίνονταν αισθητές ακόμη και σήμερα.Και εκεί οι άνθρωποι μπορούσαν ναεπιδιώξουν επαφή με πλάσματα —τουλάχιστον εκείνοι που ήταν αρκετάτρελοί για να το επιχειρήσουν. Μήπωςκαι οι άρχοντες του Χάι Χάλλακ δενείχαν αναγκαστεί τελικά να κάνουν μιατέτοια συμφωνία με το Άγνωστο, ότανυπέγραφαν επίσημη συνθήκη με τουςΔαίμονες Καβαλάρηδες; Οι πάντεςήξεραν ότι ήταν με τη βοήθεια αυτών τωνπαράξενων όντων που είχαν τελικά

τσακίσει τους εισβολείς.

Μερικές από τις παρουσίες ήτανευεργετικές, άλλες ουδέτερες και άλλεςεπικίνδυνες. Ίσως δεν ήταν πια τόσοενεργές όσο παλιά. Οι άνθρωποι δενκαταδιώκονταν, δεν παρενοχλούντανούτε δέχονταν επιθέσεις από αυτές. Αλλάείχαν τους δικούς τους τόπους, και οιάνθρωποι που είχαν την απερισκεψία ναπλησιάσουν εκεί, το έκαναν με δικό τουςρίσκο.

Ένας από τους τόπους αυτούς ήταν καιοι Όρθιες Πέτρες των Φρύνων τουΓκρίμμερντέηλ. Οι φήμες έλεγαν ότιέκαναν τις χάρες που τους ζητούσαν,αλλά με τρόπο που συχνά το αποτέλεσμα

δεν άρεσε σ’ εκείνον που απευθυνόταν σ’αυτούς. Από χρόνια τώρα οι άνθρωποιαπέφευγαν αυτό το μέρος.

Αλλά γιατί αμπαρωμένο παράθυρο;Σύμφωνα με το θρύλο, οι Φρύνοι —οκόσμος δεν ήταν σίγουρος κατά πόσοήταν πράγματι φρύνοι — δεν τοκουνούσαν από το συγκεκριμένο τόποτους στο Ντέηλ. Μήπως, όμως, τοέκαναν στο παρελθόν, καθιστώντας έτσιαναγκαίο το αμπάρωμα εναντίον τους;Και γιατί σ’ ένα παράθυρο του πάνωορόφου σε τούτο το μουχλιασμένοδωμάτιο;

Σπρωγμένος από μια περιέργεια πουδεν την πολυκαταλάβαινε, ο Τρύσταν

έβγαλε το μαχαίρι του και άρχισε νασκαλίζει τα στηρίγματα. Ήτανκαταφαγωμένα από τη σκουριά και ήτανσίγουρο ότι δεν είχαν ανοιχτεί εδώ καιπολλά χρόνια. Τελικά υπέκυψαν στιςπροσπάθειές του- τον είχε πιάσει τοπείσμα του τώρα, ίσως και κάποιοςθυμός.

Αν και κατάφερε τελικά να βγάλει τημπάρα, χρειάστηκε και δεύτερος αγώναςμε το σκεβρωμένο ξύλο, μέχρι πουαναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το σπαθίτου σαν μοχλό. Τα παντζούρια άνοιξαντρίζοντας, αφήνοντας να περάσει μέσα τονυχτερινό αγιάζι και κάνοντάς τον νασυνειδητοποιήσει πόσο το δωμάτιοέζεχνε μούχλα και κλεισούρα.

Ο Τρύσταν αγνάντεψε πέρα έναχιονισμένο τοπίο και σκόρπια σκοτεινάδέντρα στην πέρα πλαγιά της κοιλάδας.Δεν υπήρχαν άλλα οικήματα ανάμεσα στοπανδοχείο κι εκείνη την ανηφοριά. Και ηπυκνή βλάστηση που φάνταζε σκοτεινήπέρα από την ασπράδα του χιονιούέδειχνε ότι τα εδάφη ήταν ακαλλιέργηταεκεί. Τα δέντρα δεν ήταν ψηλά, κυρίωςχαμόκλαδα και θάμνα, αλλά δεν τουάρεσε η θέα τους.

Τα μαθημένα από τον πόλεμο ένστικτάτου διέ-κριναν στα δέντρα μιαενδεχόμενη απειλή. Ο όποιος εχθρός θαμπορούσε να ζυγώσει ύπουλα,κρυμμένος ανάμεσά τους, σε απόστασηβολής ακόντιου από το πανδοχείο. Αλλά

ίσως οι ντόπιοι του Γ κρίμμερντέηλ δενείχαν τέτοιες ανησυχίες και δεν έβλεπανλόγο να κάψουν και ν’ αποψιλώ-σουν τοέδαφος.

Η πλαγιά άρχιζε βαθμιαία και λίγο πιοπέρα τα πυκνά θάμνα αραίωναν, σανκάποιος να είχε εφαρμόσει εκεί ταπροληπτικά μέτρα που έκρινε χρήσιμα οΤ ρύσταν. Πιο πάνω υπήρχε γυμνόστρωτό χιόνι, κατάλευκο κι απάτητο στοφεγγαρόφωτο. Μετά άρχιζαν ναξεφυτρώνουν από το χώμα κάποιοιβράχοι. Αυτούς, αφού τους μελέτησε μεμάτι μαθημένο στη γρήγορη εκτίμησημιας περιοχής, συμπέρανε με σιγουριά ότιδεν ήταν φυσικοί σχηματισμοί αλλά είχαντοποθετηθεί εκεί για κάποιο σκόπο.

Οι βράχοι δε σχημάτιζαν συνεχή τοίχο.Υπήρχαν πλατιά κενά ανάμεσά τους, σαννα ήταν οι κολόνες κάποιου φράχτη.Ωστόσο ήταν υπερβολικά χοντροί γιακάτι τέτοιο.

Και εκείνη η πρώτη διάταξη οδηγούσεσε μια σειρά από πέντε τέτοιες γραμμέςπου, αν και πιο μακρινές, πλησίαζανπερισσότερο μεταξύ τους. Ο Τρύστανσυνειδητοποίησε δυο πράγματα. Πρώτο,αν και το φεγγάρι ήταν λαμπερό δεδικαιολογούσε —ήταν σίγουρος γι’ αυτό— το τόσο φως ανάμεσα στις πέτρες.Υπήρχε μια ανταύγεια που φαινόταν ναβγαίνει είτε από τις ίδιες τις πέτρες είτεαπό το έδαφος ολόγυρά τους. Δεύτερο,δεν υπήρχε καθόλου χιόνι στο χώμα από

το σημείο όπου άρχιζαν οι γραμμές με τιςπέτρινες κολόνες. Πάνω από τις πέτρες,εξάλλου, πλανιόταν ένα είδος καταχνιάς,σαν κάτι να μπέρδευε ή να παρεμπόδιζετο βλέμμα να περάσει.

Ο Τρύσταν ανοιγόκλεισε τα μάτια του,τα έτριψε με το χέρι και κοίταξε πάλι. Ηθολούρα ήταν πιο έντονη τώρα, λες και ό,τι κι αν υπήρχε εκεί πύκνωνε όσο τοκοιτούσε.

Το μέρος δεν ανήκε στον ανθρώπινοχώρο του Γ κρίμμερντέηλ, γι’ αυτό ήτανσίγουρος. Είχε όλα τα γνωρίσματα ενόςαπό εκείνους τους παράξενους τόπουςόπου επιζούσαν ακόμη παλιές δυνάμεις.Και ήταν σίγουρος τώρα ότι επρόκειτο

για το κρησφύγετο ή το οχυρό των«φρύνων». Τώρα μπορούσε να καταλάβειγιατί τα παράθυρα ήταν αμπα-ρωμέναενάντια σ’ αυτό το απόκοσμο θέαμα καιζόρισε τα σκεβρωμένα παντζούρια πίσωστη θέση τους, αν και στάθηκε αδύνατονα ξαναπεράσει την μπάρα που είχετραβήξει.

Αργά, έβγαλε το θώρακά και ταεξωτερικά ρούχα του και τ’ ακούμπησεπάνω στην κασέλα. Ύστερα άπλωσε τακλινοσκεπάσματα πάνω στην πέτσινηστρωμνή. Κατ’ απρόσμενο τρόπο, τατραχιά σεντόνια και οι δυο χειροποίητεςκουβέρτες ήταν καθαρά. Μάλιστα —τώρα που είχε γεμίσει τα πνευμόνια τουμε αρκετό καθαρό αέρα για να δουλεύει

πάλι η μύτη του— ήταν αρωματισμέναμε κάποιο ευωδιαστό βοτάνι.

Ο Τρύσταν τεντώθηκε στο κρεβάτι,τράβηξε τα σκεπάσματα ως τ’ αυτιά του,νυσταγμένος και χου-ζούρης, καιβυθίστηκε στον ύπνο.

Τον ξύπνησε ένας θόρυβος στηνπόρτα. Στην αρχή έμεινε ακίνητοςκοιτάζοντας τις αραχνιασμέ-νεςτραβέρσες της στέγης από πάνω. Μήπωςήταν όνειρο; Βαθιά μέσα του ένιωθε μιαανησυχία, μια εντύπωση ότι του είχεδιαφύγει κάποιο σημαντικό μήνυμα.Κούνησε το κεφάλι του για να διώξειαυτές τις φαντασίες και πλησίασεαθόρυβα στην πόρτα. Την άνοιξε και

μέσα μπήκε ένας γερουπηρέτης, έναςσκυθρωπός τύπος, αδύνατος σανσκέλεθρο, κάπως πιο καθαρός από τομικρό. Κουβαλούσε μια σκεπασμένηχύτρα που την ακούμπησε στην κασέλαπριν μιλήσει.

«Νερό για να πλυθείς, αφέντη. Κάτωμπορείς να βρεις χυλό, χοιρινά μάγουλακαι μπίρα».

«Πολύ ωραία». Ο Τρύσταν έβγαλε τοκαπάκι από τη χύτρα. Αχνοί άρχισαν ν’αναδίδονται από μέσα. Δεν την περίμενετούτη τη μικρή πολυτέλεια και την είδεσαν ένα καλό οιωνό για τη μέρα.

Η μεγάλη αίθουσα στο ισόγειο ήταν

άδεια. Ο μικρός σακάτης έπλενε τιςτάβλες των τραπέζιών, χύνοντας ταλιγδόνερα στο πάτωμα. Η κυρά τουστεκόταν με τα χέρια στη μέση και τουςαγκώνες απλωτούς σαν στραβέςφτερούγες. Το μυτερό σαγόνι με τις δυοτριχωτές ελιές πεταγόταν μπροστά σαναπειλητικό δόρυ προς τη γυναίκα πουστεκόταν μπροστά της. Η τελευταίαφορούσε ένα χοντρό μανδύα για τοχειμώνα έξω, με την κουκούλα ριγμένηπίσω και αφήνοντας να φανεί τοπρόσωπό της.

Αυτό το πρόσωπο ήταν αδύνατο, μεκοφτά χαρακτηριστικά δίχως ίχνοςομορφιάς, ενώ το τσιτωμένο δέρμα τηςήταν λεκιασμένο με άσκημες καφετιές

πανάδες. Αλλά ο Τρύσταν πρόσεξε ότι ομανδύας της σίγουρα δεν ανήκε σεχωριάτισσα. Η γυναίκα κρατούσε έναδισάκι στο ένα χέρι, ενώ στο άλλοέσφιγγε ένα κυνηγετικό δόρυ που μάλλοντης χρησίμευε σαν μπαστούνι πορείαςπαρά σαν όπλο.

«Καλά, κοπέλα μου, αλλά να ξέρεις ότιεδώ θα δουλέψεις για το ψωμί που θαφας και τα ρούχα που θα φορέσεις». Ηιδιοκτήτρια έριξε μια φευγαλέα ματιάστον Τρύσταν πριν στρέψει πάλι τηνπροσοχή της στη νεοφερμένη.

Και είχε καλοκαμωμένο κορμί,παρατήρησε ο Τρύσταν. Αλλά, μα τονΛάικεργουλφ, το πρόσωπό της δεν ήταν

σίγουρα σαν τα κρύα τα νερά, που λένε,και μάλλον θα έκοβε τη διάθεση κάθεάντρα έτσι και την αντίκριζε.

«Άσε τα πράματά σου σ’ εκείνο κει τοράφι», έλεγε η γυναίκα. «Και μετά πιάσεδουλειά, αν λες αλήθεια ότι αυτόγυρεύεις».

Δίχως να περιμένει να δει αν η κοπέλαθα υπάκουε στη διαταγή της, ηιδιοκτήτρια πλησίασε αμέσως στο τραπέζιόπου είχε καθίσει ο Τρύσταν.

«Να σου φέρω χυλό, αφέντη; Και μιαφέτα χοιρινά μάγουλα — και μπίραφρέσκια από το βαρέλι; »

Ο Τρύσταν έγνεψε καταφατικά.Καθόταν όπως και το προηγούμενοβράδυ, παίζοντας αφηρημένα με το χρυσόχειροφυλακτήρα γύρω από τον καρπότου. Τα μάτια του ήταν μισόκλειστα σαννα ήταν ακόμη κουρασμένος ή σαν οισκέψεις του να πετούσαν μακριά σε άλλαπράγματα.

Η ιδιοκτήτρια απομακρύνθηκε με βαριάβήματα. Αλλά ο Τ ρύσταν ούτε πουπρόσεξε την αναχώρησή της μέχρι πουκάποιος έσπρωξε ένα δίσκο στο τραπέζιτου. 'Ηταν η κοπέλα. Είχε βγάλει τομανδύα της, έτσι που μπορούσε τώρα ναδει το κορσάζ και τις πιέτες της φούσταςτης. Καλά το είχε μαντέψει πριν, αυτά δενήταν ρούχα χωριάτισσας. Φορούσε ζυπ-

κυλότ ιππασίας, αρκετά κοντή έτσι πουφαίνονταν οι μπότες της, γδαρμένες καιφαγωμένες, με άχυρα να εξέχουν απόπάνω. Το σώμα της ήταν λεπτό, αλλάτόσο καλοφτιαγμένα που σ’ έκανε ν’αναρωτυθείς ποια κακή μοίρα το είχεζευγαρώσει μ’ ένα τόσο φρικαλέοπρόσωπο. Σίγουρα δε χρειαζόταν το δόρυτης για προστασία- αρκεί να έδειχνε τηφάτσα της σ’ έναν επίδοξο βιαστή και θαήταν τόσο ασφαλής όσο και το άγαλματης Γ καννόρα, που οι γεωργοίπεριέφεραν στα χωράφια τους κατά τηνπρώτη σπορά.

«Το φαγητό σας, αφέντη». Ήτανεπιδέξια, πολύ πιο επιδέξια από την κυράτης, καθώς γλιστρούσε το δίσκο με τον

καβουρδισμένο χυλό και τη λεπτή ρόδινηφέτα κρέας μπροστά του.

«Ευχαριστώ». Ο Τρύσταν έπιασε τονεαυτό του να της μιλά ευγενικά σαν ναήταν σε κανένα κάστρο και τον είχεσερβίρει κάποια αβρή δεσποσύνη.

Άπλωσε το χέρι του για την κούπα τηςμπίρας και την ίδια στιγμή είδε το κεφάλιτης να σκιρτά, με τα μάτια ορθάνοιχτακαι καρφωμένα στο χέρι του. Σκέφτηκε,με κάποια έκπληξη, ότι αυτό τοενδιαφέρον της δεν ήταν συνηθισμένο.Αλλά όταν την κοίταξε πάλι, η κοπέλαανασηκωνόταν, με το βλέμμαχαμηλωμένο όπως κάθε καθωσπρέπεισερβιτόρα.

«Θέλετε τίποτε άλλο, αφέντη; » τονρώτησε με εντελώς άχρωμη φωνή. Αλλάαυτή η ίδια η φωνή την πρόδινε. Καμιάκοπέλα που δεν ήταν από υψηλή γενιά δεθα είχε τέτοια προφορά.

Πολλά είχαν γυρίσει τα πάνω κάτω σταΝτέηλ. Τι τον ένοιαζε αν μια κοπέλα απόγενιά είχε χάσει τα πούπουλά της και είχεαναγκαστεί να πάρει τους δρόμους και ναγίνει δουλικό σε πανδοχείο για ένα πιάτοφαί και μια στέγη; Με τέτοια φάτσα πουείχε θα ήταν αδύνατο να βρει άντρα νατην πάρει — εκτός πια κι αν είχεστραβωθεί πριν τη γνωρίσει.

«Όχι», της απάντησε. Η κοπέλααπομακρύνθηκε με ανάλαφρο και

αθόρυβο βήμα που θα ζήλευε και έναςδασοκυνηγός. Είχε όλη τη χάρη γυναίκαςπου είχε καθίσει σε μεγάλα τραπέζια, μετο δικαίωμα που της έδινε το αίμα της.

Ε λοιπόν μια μέρα, πριν βγει και ηεπόμενη χρονιά, θα καθόταν κι αυτός σ’ένα τέτοιο τραπέζι. Γι’ αυτό ήταν τόσοσίγουρος σαν να το είχαν γράψει καιυπογράψει οι μοίρες. Αλλά θα τοκατάφερνε χάρη στα δυο του χέρια καιτην εξυπνάδα του. Γι’ αυτό και θ’ άξιζεπερισσότερο από κάθε κληρονομικόδικαίωμα. Εκείνη κατέβαινε, εκείνοςανέβαινε. Βλέποντάς την, ένιωσε ακόμηπιο επιτακτική την ανάγκη να βάλειμπροστά το σχέδιο του.

3

Όπως διαπίστωσε η Έρθα, ο δρόμοςπου ακολουθούσε τα κορφοβούνιαγινόταν πιο κακοτράχαλος μετά τοΝόρντεντέηλ. Εξάλλου ήταν χαλασμένοςεδώ κι εκεί, στα σημεία όπου είχαν γίνεικατολισθήσεις, κάνοντας την πορεία τηςπολύ αργή. Ωστόσο συνέχισε τηνπορεία της, σίγουρη ότι αυτός ήταν ομόνος τρόπος για να φτάσει σ' εκείνοπου ζητούσε.

Καθώς σκαρφάλωνε ανηφοριές καιγλιστρούσε κατηφοριές με κάθεπροσοχή, ή και πηδούσε ριψοκίνδυνα ταχαντάκια χρησιμοποιώντας το δόρυ τηςσαν κοντάρι, συλλογιζόταν τι μπορεί νατην περίμενε μπροστά. Όταν είχεαναζητήσει την Γ καννόρα ήταν μιαπράξη σύμφωνη με την πίστη τωνανθρώπων. Αλλά αν συνέχιζε ως το ιερότων Φρύνων, ήταν σαν να γύριζε τη ράχητης σε καθετί που ήξερε με κάποιασιγουριά.

Γύρω από το λαιμό της κρεμόταν έναμικρό σακουλάκι με σπόρους και ξεράβότανα, το φυλαχτό της Γ καννόρα για τοσπίτι και την εστία. Άλλο ένα τέτοιο ήτανραμμένο κάτω από το κορσάζ της. Και

στα άχυρα που έντυναν εσωτερικά τιςμπότες της υπήρχαν άλλα φυλλαράκιαπου προστάτευαν τους ταξιδιώτες. Πρινξεκινήσει γι αυτό το ταξίδι είχε φροντίσεινα προμηθευτεί όλα τα μαγικάπροστατευτικά που είχε υπόψη. Αλλά δενήξερε κατά πόσο αυτά θα ήταναποτελεσματικά ενάντια σε μια ξένηδύναμη. Η κάθε ράτσα είχε τη δική τηςμαγεία. Οι Παλιοί δεν ήταν άνθρωποι- οιδοξασίες και τα έθιμά τους μπορεί ναήταν πολύ διαφορετικά. Στην περίπτωσηαυτή, μήπως έτσι τώρα έβαζε σεπειρασμό κάποιο μεγάλο κακό;

Πάντοτε όταν οι σκέψεις της έφτανανσ' αυτό το σημείο, άρχιζε να θυμάται. Καιη θύμηση ήταν οδυνηρή σαν τσιγκλιά

από σπιρούνι καβαλάρη. Είχε ξεκινήσεινα πάει στο μοναστήρι του Λέθεντέηλ,ύστερα από προτροπή του Κούνο. Ίσωςγι αυτό μετά εκείνος της είχε γυρίσει τηνπλάτη, νιώθοντας κάπως ένοχος για ταόσα έγιναν.

Ο πηγαιμός στο Λέθεντέηλ — ποτέ δενέπρεπε να λησμονά τι είχε γίνει σ’ αυτότο ταξίδι, την κάθε ζοφερή τουλεπτομέρεια. Αν δεν τα διατηρούσε αυτάάσβεστα στη μνήμη της, τότε θα έχανετην οργή που κρατούσε ακλόνητο τοκουράγιο της. Είχε ξεκινήσει μ’ ελάχιστησυνοδεία, γιατί ο Κούνο ήταν σίγουροςότι δε θα είχε τίποτα να φοβηθεί από τουςεισβολείς που υποχωρούσανπανικόβλητοι. Αλλά, όπως αποδείχτηκε,

δεν ήταν τους εισβολείς που έπρεπε ναφοβάται.

Είχαν εμφανιστεί ξαφνικά, με μιαβροχή από βέλη. Μπορούσε ακόμη ν’ακούσει το γουργουριστό ρόγχο τουνεαρού Τζάννεσκ καθώς γκρεμιζόταν απότη σέλα του μ’ ένα βέλος στο λαιμό. Δενείχαν καν αντιληφθεί την ενέδρα και όλοιοι συνοδοί της σκοτώθηκαν στις λίγεςπρώτες στιγμές. Η Έρθα είχε σπιρουνίσειτο άλογό της να τρέξει, αλλά τα πόδιατου ζώου μπερδεύτηκαν σ’ ένα σκοινίτεντωμένο στο δρόμο. Το μόνο πουθυμόταν μετά ήταν ότι τινάχτηκεπετώντας πάνω από το κεφάλι του—

Συνήλθε σε σκοτάδι, με τα χέρια της

δεμένα, βλέποντας σ’ ένα ξέφωτο όπουμια φωτιά έκαιγε ανάμεσα σε πέτρες.Ολόγυρα υπήρχαν καθισμένοι άντρες,καταβροχθίζοντας μεγάλα κοψίδια απόμι-σοψημένο κρέας.

Αυτοί ήταν εισβολείς! Και είχε νιώσειτο αίμα της να παγώνει, ξέροντας πολύκαλά τι θα της έκαναν όταν θα χόρταιναντο ένα είδος της πείνας τους και ήτανέτοιμοι—

Τελικά ήρθε και η σειρά της. Ακόμηκαι με τα χέρια της δεμένα είχεαντισταθεί όσο μπορούσε. Εκείνοιγελούσαν και την πετούσαν από τον έναστον άλλο, σκίζοντας τα ρούχα της καικάνοντας πρόστυχες χειρονομίες. Αλλά

δεν πρόλαβαν να την υποβάλουν και στηντελευταία ντροπή και ταπείνωση. Όχι,αυτό έμεινε για κάποιον άλλο — κάποιοντης δικής της φυλής!

Η σκέψη του και μόνο έκανε τη μανίανα φουντώνει μέσα της και να τηζεσταίνει, έστω κι αν ο ήλιος είχε γείρειπίσω από την πλαγιά και είχε αρχίσει νασηκώνεται ξεροβόρι.

Γιατί εκείνοι που τους είχαν στήσειενέδρα δέχτηκαν με τη σειρά τουςεπίθεση και εξοντώθηκαν από δόρατα καιβέλη που τους ήρθαν από το σκοτάδι.Μισοαναίσθητη, είχε μείνει πεσμένη εκείμέχρι που ένιωσε ένα ανελέητο βάροςπάνω της ενώ σκληρά, αδυσώπητα χέρια

την επανέφεραν στον τρόμο και τον πόνο.

Ποτέ δεν είχε δει το πρόσωπό του,αλλά είχε δει —και η εικόνα είχε μείνειαποτυπωμένη με καυτή σφραγίδα στημνήμη της για πάντα— το χειροφυ-λακτήρα τόξου γύρω από τον καρπό τουκαθώς της έσφιγγε το λαιμό μέχριαναισθησίας. Όταν για μια ακόμη φοράξαναβρήκε τις αισθήσεις της ήταν μόνη.

Κάποιος είχε σκεπάσει μ’ ένα μανδύατη γύμνια της. Ένα άλογο έβοσκεπαραπέρα. Κατά τ’ άλλα, ολόγυραυπήρχαν μονάχα σκοτωμένοι πολεμιστές,κάτω ένα σάβανο χιονιού. Ποτέ δεν είχεκαταλάβει γιατί δεν τη σκότωσαν κιεκείνη, να τελειώνουν μαζί της. Ίσως

γιατί στη μικρή αψιμαχία οι σύντροφοίτου είχαν προλάβει το βιαστή της. Αλλάτότε, μόλις και δεν υπέκυψε στονπειρασμό να μείνει εκεί, μέχρι η παγωνιάνα βάλει ένα τέλος στη δυστυχία της. Τομόνο που τη συγκράτησε τελικά ήταν τοφούντωμα εκείνης της άγριας οργής, πουήταν κληρονομιά της περήφανης γενιάςτης. Κάπου εξακολουθούσε να ζει οάντρας, που αντί να είναι ο σωτήρας της,της είχε αποσπάσει με τη βία κάτι πουέπρεπε να προσφέρεται μονάχα σανεκούσιο δώρο. Γ ια να τον βρει και να τοντιμωρήσει — γι* αυτό και μόνο θα ζούσε.

Αργότερα, όταν ανακάλυψε ότικουβαλούσε μέσα της μια νέα ζωή, ναι,είχε μπει πάλι σε πειρασμό

— να κάνει όπως την παρότρυναν, ν’απαλλαγεί από το παιδί. Τελικά δενμπόρεσε να το κάνει. Γιατί, αν και έναμέρος του παιδιού είχε κακές ρίζες, έναάλλο μέρος του ήταν δικό της. Ύστεραθυμήθηκε την Γκαννόρα και τη μαγείαπου μπορούσε να τη βοηθήσει. Έτσι είχεαντισταθεί στις παροτρύνσεις του Κούνο,ακόμη και στην παράφορη οργή του.

Είχε γαντζωθεί σε δυο πράγματα μεόλη την πεισματική δύναμη πουμπορούσε να βρει μέσα της

— να γεννήσει τούτο το παιδί, πουέπρεπε να είναι μονάχα δικό της, και ναεπιβάλει τη δικαιοσύνη στον άντρα πουποτέ δε θα ’πρεπε να είναι ο πατέρας του.

Η Γ καννόρα είχε εκπληρώσει την πρώτηεπιθυμία της τώρα πήγαινε για ναπραγματοποιήσει και τη δεύτερη.

Τελικά η νύχτα έφτασε και η Έρθαβρήκε μια τρύπα ανάμεσα στα βράχιαόπου μπορούσε να χωθεί, με τουςπέτρινους τοίχους να την προστατεύουναπό τον άνεμο και ένα στρώμα ξερώνφύλλων για κουβέρτα. Θα πρέπει να τηνείχε πάρει ο ύπνος, γιατί όταν ξύπνησεδεν ήταν σίγουρη πού βρισκόταν.Κατόπιν ένιωσε την επιρροή στηνατμόσφαιρα, που πρέπει να ήταν εκείνοπου την ξύπνησε. Υπήρχε κάτι σαναναστάτωση στον ίδιο τον αέρα ολόγυράτης, μια αίσθηση έντασης, σαν να ήτανστα πρόθυρα κάποιου μεγάλου

γεγονότος.

Χρησιμοποιώντας τη λόγχη της σανμπαστούνι, η Έρθα βγήκε πιο στ’ανοιχτά. Το φεγγαρόφωτο έδειχνεαπάτητο χιόνι μπροστά, ενώ έκανε ναφαντάζουν σαν βαθιές τρύπες οιπατημασιές της που την είχαν φέρει ωςεδώ.

Μια αχνή ανταύγεια που δεν είχε τοχρώμα φωτιάς έλαμπε πέρα. Δενπροερχόταν ούτε από πυρσούς, γι’ αυτόήταν σίγουρη. Αλλά δεν αποκλείεται ναπροερχόταν από εκείνο που αναζητούσε.

Ο Παλιός Δρόμος ήτανκαλοδιατηρημένος εδώ, αν και στενός. Η

Έρθα τρυπούσε με το κοντάριδοκιμαστικά το χιόνι μπροστά, μήπωςυπήρχε κανένας αθέατος λάκκος. Αλλάκατά τ’ άλλα βάδιζε γοργά, σαν να τηνπερίμενε κάποια σημαντική συνάντηση.

Ψηλές σιλουέτες φάνηκαν ξαφνικάμπροστά της, πέτρινες κολόνες στημένεςσε σειρές. Οι εξωτερικές ήταν πολύαραιές, αλλά πύκνωναν όσο πλησίαζανπρος το κέντρο. Η Έρθα ακολούθησε έναδρόμο που διέσχιζε σ’ ευθεία γραμμή τιςκολόνες.

Στην κορφή της καθεμιάς υπήρχε έναμικρός κώνος από φως, σαν να μην ήτανπέτρες αλλά γιγάντια κεριά για να τηςφωτίζουν το δρόμο. Αλλά το φως τους

ήταν κρύο αντί για ζεστό, μπλε αντί γιατο πορτοκαλοκόκκινο που θα είχε μιααληθινή φλόγα. Εξάλλου τοφεγγαρόφωτο είχε χαθεί έτσι, μόλο πουδε φαινόταν να υπάρχει στέγη, ο χώροςήταν κατά κάποιο τρόπο κλειστός.

Πέρασε τρεις σειρές από τουςμονόλιθους και ύστερα άλλες τέσσερις. Ηκάθε μια ήταν πιο πυκνή από τηνπροηγούμενη, έτσι που στην έβδομη οικολόνες άγγιζαν η μια την άλλησχηματίζοντας τοίχο. Ο δρόμος εκείστένευε σε μονοπάτι που οδηγούσε σεμια πύλη προς το εσωτερικό.

Η Έρθα καταλάβαινε ότι ακόμη και ανήθελε να κάνει πίσω, τώρα ήταν αδύνατο.

Ένιωθε σαν τα πόδια της να ήτανκολλημένα στο μονοπάτι και ότι αυτόκυλούσε μεταφέροντάς την μπροστά.

Έτσι έφτασε σ’ ένα εξάγωνο ξέφωτομετά τον τοίχο. Ένα χαμηλό πέτρινοπεζούλι απέκλειε το κέντρο του χώρουενώ σε κάθε γωνιά, στο επίπεδο τουεδάφους, έλαμπε μια φλόγα. Αλλά τώραδεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο, όπωςκαι δεν μπορούσε να κάνει πίσω.

Μέσα στην περιτοιχισμένη περιοχήορθώνονταν πέντε όγκοι από πράσινηπέτρα. Γυάλιζαν στο απόκοσμο φως σαννα ήταν κομμένοι από λειασμέ-νοπολύτιμο πετράδι. Οι κορφές τους ήτανεπίπεδες και εκεί κάθονταν εκείνοι που

την περίμεναν.

Η Έρθα δεν ήταν σίγουρη τι ανέμενενα δει. Αλλά εκείνο που αντίκρισε ήταντόσο απόκοσμο ώστε δεν ένιωσε κανφόβο, αλλά μάλλον απορία πουμπορούσε να υπάρχει κάτι τέτοιο σ’ ένακόσμο όπου ζούσαν και άνθρωποι. Τώραμπορούσε να καταλάβει γιατί ταπλάσματα λέγονταν φρύνοι- ήταν ηπλησιέστερη παρομοίωση που μπορούσενα φανταστεί άνθρωπος.

Έτσι που ήταν κουρνιασμένα πάνωστις πέτρες δεν μπορούσε να πει αν ήτανδίποδα ή τετράποδα. Αλλά, παρά τηνόποια τους ομοιότητα με τους φρύ-νους,σίγουρα δεν ήταν τέτοιοι. Το σώμα τους

είχε φουσκωτή κοιλιά και τα τέσσεραμέλη τους φαίνονταν πολύ λεπτά σεσύγκριση. Τα κεφάλια τους στηρίζοντανσε στενούς ώμους δίχως να ξεχωρίζειλαιμός. Και αυτά τα κεφάλια ήτανπελώρια, με μεγάλα χρυσαφένια μάτιαψηλά στο άτριχο κρανίο τους, μύτη σαναπλή χαραματιά και φαρδύ στόμα πάνωαπό υποτυπώδες σαγόνι.

«Καλοσώρισες, εσύ που αναζητείς—»

Τη φωνή δεν την άκουσε με τ’ αυτιάτης, αλλά μέσα στο κεφάλι της. Ούτε καιθα μπορούσε να πει ποιο από ταπλάσματα είχε μιλήσει.

Τώρα που η Έρθα είχε φτάσει στο

σκοπό της δεν έβρισκε λόγια να μιλήσει-είχε μείνει εντελώς άναυδη από τη θέαεκείνων που είχε αναζητήσει. Φαίνεται,ωστόσο, ότι δε χρειαζόταν να εξηγήσει,γιατί η φωνή στο μυαλό της συνέχισε:

«Ήρθες ζητώντας τη βοήθεια μας. Τιθα επιθυμούσες, κόρη των ανθρώπων; Ν’απαλλαγείς από αυτό που κουβαλάς μέσασου; »

Η Έρθα βρήκε αμέσως τη φωνή της.

«Όχι! Αν και το σπέρμα μέσα μου δεφυτεύτηκε με θεμιτό τρόπο αλλά μεσωματικό και ψυχικό πόνο και μαρτύριο,ωστόσο θέλω να το κρατήσω. Θαγεννήσω παιδί που θα είναι αποκλειστικά

δικό μου, γιατί η Γ καννόρα εισάκουσετην προσευχή μου».

«Τότε τι ζητάς εδώ; »

«Δικαιοσύνη! Την τιμωρία εκείνου πουμ’ έκανε με τη βία δική του και μεντρόπιασε! »

«Και τι σε κάνει, κόρη των ανθρώπων,να πιστεύεις ότι εσύ και τα προβλήματάσου σημαίνουν τίποτα για μας, πουήμαστε μεγάλοι σε τούτη τη γη πριν έρθειη ράτσα σας και που θα συνεχίσουμε ναείμαστε εδώ όταν ο άνθρωπος θα έχειχαθεί; Τι δουλειά έχουμε εμείς μαζί σου;»

«Δεν ξέρω. Απλώς άκουσα κάτι παλιέςιστορίες και γι’ αυτό ήρθα».

Η Έρθα αισθάνθηκε κάτι παράξενοτότε. Αν κάποιος μπορούσε να έχει τηναίσθηση ενός γέλιου, αυτό ακριβώςένιωθε τώρα. Διασκέδαζαν μαζί της καιτο γεγονός αυτό την έκανε να χάσειμέρος από την αυτοπεποίθησή της.

Ένιωσε πάλι ένα κύμα θυμηδίας καιμετά μια αίσθηση σαν να είχαναποτραβηχτεί, σαν να το κουβέντιαζανμεταξύ τους. Η Έρθα θα έπαιρνε δρόμο,αλλά δεν μπορούσε. Και φοβόταν όσοδεν είχε φοβηθεί ποτέ μετά από εκείνη τηφρικτή εμπειρία στο δρόμο για τοΛέθεντέηλ.

«Για ποιον ζητάς απονομήδικαιοσύνης, κόρη των ανθρώπων; Ποιοείναι το όνομά του και πού πλαγιάζειτούτη τη νύχτα; »

Η Έρθα απάντησε με ειλικρίνεια. «Δενξέρω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεγνωρίζω καν το πρόσωπό του. Ωστόσο»—ξέχασέ το φόβο της, έχονταςφουντώσει πάλι μέσα της το μίσος πουτην έσπρωχνε— «υπάρχει κάτι που θαμου επιτρέψει να τον γνωρίσω. Καιμπορεί να τον βρω εδώ στοΓκρίμμερντέηλ, μια και πολλοίακολουθούν αυτό το δρόμο τώρα πουτέλειωσε ο πόλεμος».

Τα πλάσματα αποτραβήχτηκαν πάλι.

Ύστερα ρώτησαν.

«Γνωρίζεις ότι υπηρεσίες σαν τις δικέςμας δεν παρέχονται δωρεάν; Τι έχεις ναμας προσφέρεις σε αντάλλαγμα, κόρητων ανθρώπων; »

Η Έρθα αιφνιδιάστηκε. Ποτέ δεν είχεσταθεί να σκεφτεί πέρα από την ίδια τηνπαράκληση. Την ξάφνιαζε το γεγονός ότιείχε φανεί τόσο αφελής. Ασφαλώς και θαζητούσαν πληρωμή! Ενστικτωδώς άφησετο δισάκι της να πέσει και έσφιξε τα χέριατης προστατευτικά στην κοιλιά όπου ήταντο παιδί της.

Ένιωσε και πάλι τη θυμηδία τωνάλλων.

«Όχι, κόρη των ανθρώπων. Η Γκαννόρα σού χάρισε αυτή τη ζωή, ούτεκαι εμείς τη χρειαζόμαστε. Αλλά ηαπονομή δικαιοσύνης μπορεί ναεξυπηρετήσει κι εμάς. Θα σουπροσφέρουμε το κλειδί σ’ αυτο πουεπιθυμείς, όμως το τέλος θα μας ανήκει.Συμφωνείς σ’ αυτό; »

«Συμφωνώ», αποκρίθηκε, αν και δενκατάλαβε τι εννοούσαν.

«Κοίταξε — εκεί! » Ένα από ταπλάσματα σήκωσε το χέρι του και έδειξεκάπου πίσω της. Η Έρθα γύρισε τοκεφάλι. Στην επιφάνεια της πέτρινηςκολόνας έλαμπε μια μικρή φωτεινήκουκκίδα. Άπλωσε το χέρι και στο

άγγιγμά της ένα πετραδάκι ξεκόλλησε καιέμεινε στην παλάμη της.

«Παρ’ το, κόρη των ανθρώπων. Ότανβρεις εκείνον που ζητάς φρόντισε να τοβάλεις στο κρεβάτι του όταν νυχτώσει.Ύστερα θα του απονεμηθεί δικαιοσύνη— εδώ! Και για να μην ξεχάσεις, ούτε νατο ξανασκεφτείς και αλλάξεις γνώμη, θασε σφραγίσουμε με τρόπο που θα σου τουπενθυμίζει κάθε φορά που θακοιτάζεσαι στον καθρέφτη».

Το πλάσμα σήκωσε πάλι το χέρι του,τούτη τη φορά προς την ίδια την Έρθα.Από την άκρη του φάνηκε να βγαίνει μιαλεπτή γραμμή καπνού. Αυτή μαζεύτηκεσε σφαίρα που πέταξε προς το μέρος της.

Αν και η Έρθα έκανε πίσω καιπροσπάθησε να φυλαχτεί, η σφαίραέσπασε στο πρόσωπό της και αμέσωςένιωσε κάτι σαν γαργάλημα που όμωςδεν κράτησε παραπάνω από έναδευτερόλεπτο.

«Θα το φοράς αυτό μέχρι εκείνος ναέρθει εδώ, κόρη των ανθρώπων. Έτσι, γιανα θυμάσαι τη συμφωνία μας».

Δεν ήταν σίγουρη γι’ αυτό πουεπακολούθησε-ήταν όλα τόσομπερδεμένα. Όταν ξεκαθάρισε το μυαλότης η αυγή χάραζε στον ουρανό καιανηφόρισε έξω από το γεμάτο ξεράφύλλα γούπατο. Μήπως ήταν όλα έναόνειρο; Όχι, γιατί τα δάχτυλά της

κρατούσαν κάτι, ξυλιασμένα καιπονεμένο από το σφίξιμο. Κοίταξε καιαντίκρισε ένα γκριζοπράσινο πετραδάκι.Ήταν αλήθεια ότι είχε συναντήσει τουςΦρύνους του Γ κρίμμερντέηλ.

Το ίδιο το Γκρίμμερντέηλ απλωνότανμπροστά της, ευδιάκριτο στο φως πουδυνάμωνε. Το κάστρο του χωροδεσπότηορθωνόταν στην αντικρινή πλαγιά τηςκοιλάδας, με το χωριό και το πανδοχείοδίπλα στη δημοσιά. Και ήταν στοπανδοχείο που έπρεπε να φτάσει.

Η μεγάλη αίθουσα ήταν άδεια ότανμπήκε. Αλλά μερικές στιγμές αργότεραμια βλοσυρή γυναίκα έκανε την εμφάνισήτης. Η Έρθα τράβηξε αμέσως προς το

μέρος της. Η γυναίκα την κοίταξε καιμετά έκανε μια χαιρέκακη γκριμάτσα.

«Με το μούτρο που έχεις αποκλείεταινα μας δημιουργήσεις μπελάδες, αυτόείναι σίγουρο», είπε, όταν η Έρθα τηςεξήγησε ότι ήθελε δουλειά. «Και είν’αλήθεια ότι χρειαζόμαστε δυο χέριαακόμη. Όχι ότι το πουγκί μας είναι τόσοπαχύ για να σκορπίζουμε με τις χούφτεςτο ασήμι—»

Καθώς τα έλεγε αυτά, ένας άντραςφάνηκε να κατεβαίνει από την εσωτερικήσκάλα και πήγε να καθίσει σ’ ένα τραπέζιαπομονωμένο με σκρίνο από ταυπόλοιπα. Ήταν σαν η άφιξή του ναέγειρε τη ζυγαριά υπέρ της Έρθα. Γιατί η

ιδιοκτήτρια της είπε ν’ αφήσει κάπου ταπράγματά της και να πιάσει αμέσωςδουλειά. Έτσι, ήταν εκείνη που πήγε τοδίσκο με το φαγητό στο τραπέζι του.

Ήταν ψηλός, ψηλότερος από τονΚούνο, με στι-βαρές και φαρδιές πλάτες.Στο πλευρό του κρεμόταν ένα σπαθί μεαπλή λαβή σε τριμμένο θηκάρι. Ταχαρακτηριστικά του ήταν λεπτά και τοπρόσωπό του αδύνατο, σαν να είχεγνωρίσει πολλές πείνες και κακουχίες στοπαρελθόν. Μαύρα μαλλιά έφτια-

χναν τσουλούφι στο μέτωπό του και ηΈρθα δεν μπόρεσε να μαντέψει τηνηλικία του, αν και συμπέρανε ότιμάλλον ήταν νέος.

Αλλά, όταν ακούμπησε το δίσκο στοτραπέζι του και εκείνος άπλωσε το χέριπρος το μαχαίρι, της φάνηκε ότι οκόσμος σταμάτησε για μια στιγμή. Είχεδει το χειροφυλακτήρα στον καρπότου. Και ολόκληρο το είναι τηςεπικεντρώθηκε σ’ εκείνο το χρυσόέλασμα. Κάποιο αρχέγονο ένστικτο τηνέκανε να συγκροτηθεί και ήταν σίγουρηότι δεν προδό-θηκε.

Καθώς απομακρυνόταν από τοτραπέζι αναρωτήθηκε αν το χρωστούσεστη δύναμη των Φρύνων, αν ήταναυτοί που είχαν οδηγήσει έτσι μπροστάτης τον άνθρωπο που κυνηγούσε. Τιτης είχαν πει;

— να βάλει το πετραδάκι στο κρεβάτιτου. Ήταν πρωί ακόμη και εκείνοςμόλις είχε σηκωθεί τι θα γινόταν αν δεσκόπευε να μείνει και δεύτερη νύχτααλλά συνέχιζε το δρόμο του; Πώς θαμπορούσε να εφαρμόσει τότε τιςοδηγίες που της είχαν δώσει; Εκτός κιαν τον ακολουθούσε και κατάφερνε μεκάποιο τρόπο να τον ζυγώσει αθέατη τοβράδυ.

Πάντως ο άντρας δε φαινόταν ναβιάζεται να ετοιμαστεί για αναχώρηση,αν αυτό είχε κατά νου. Τελικά, μεανακούφιση, τον άκουσε να παζαρεύειμε την κυρά της και για μια δεύτερηδιανυκτέρευση. Η Έρθα βρήκε μιαδικαιολογία ν’ ανέβει πάνω, κρατώντας

καθαρά κλινοσκεπάσματα για έναδεύτερο δωμάτιο που έπρεπε ναετοιμαστεί. Καθώς κατηφόριζε τοστενό διάδρομο αναρωτήθηκε πώς θ’ανακάλυπτε ποιο δωμάτιο ήταν το δικότου.

Ήταν τόσο απορροφημένη από τοπρόβλημα που δεν πρόσεξε ότι κάποιοςήταν πίσω της, ώ-

σπου ένα χέρι τη γράπωσε τραχιά από τονώμο και την έφερε βόλτα.

«Μπα, να και μια καινούρια—» Ηφωνή ήταν νεανική και όλο τουπέ. ΗΈρθα αντίκρισε έναν άντρα πουδιατηρούσε ακόμη κάτι από ανώριμο

παιδί στα χαρακτηριστικά του. Τα πυκνάξανθά μαλλιά του ήταν αχτένιστα, τοσαγόνι του αξύριστο και τα μάτια τουκόκκινα από το πιοτό.

Όταν είδε το πρόσωπό της ο νεαρόςέκανε μια γκριμάτσα αηδίας και τηνέσπρωξε πέρα με τόση δύναμη που ηΈρθα έχασε την ισορροπία της και έπεσεστο πάτωμα.

«Και δε φιλάω καλύτερα ένα φρύνο! »είπε ο νεαρός και έκανε να τη φτύσει.Αλλά το σάλιο του δεν την άγγιξε ποτέ.Δυο χέρια τον έσπρωξαν δυνατά και τονκόλλησαν στον άλλο τοίχο. Ο άντρας μετο χειροφυλακτήρα στεκόταν εκεί και τονκοίταζε σταθερά.

«Μα τι σ’ έπιασε! » Τραύλισε ονεαρός. «Πάρε τα χέρια σου από πάνωμου, άνθρωπέ μου! »

«Άνθρωπός σου; » παρατήρησε οάλλος. «Εγώ δεν είμαι τσιράκι σου, Γιούρρε. Ούτε κι εσύ είσαι στο Ρόξντέηλτώρα. Όσο για την κοπέλα, δε φταίει αυτήγια το πρόσωπό της. Ίσως θα ’πρεπε ν’ανάψει κερί γι αυτό στην όποια Δύναμηπιστεύει. Όλο και υπάρχουν κάτι σανελόγου σου, πάντα έτοιμοι να ριχτούνστο πρώτο θηλυκό που θα τύχει στοδρόμο τους».

«Είναι σαν φρύνος! Έχει μούρηφρύνου—» Ο Γ ιούρρε έκανε μια κίνησημε το στόμα του σαν να ήθελε να φτύσει

πάλι, αλλά κάτι στα μάτια του άλλου τονέκαναν ν’ αλλάξει γνώμη. «Πάρε τα χέριασου! » Τράβηξε απότομα το κορμί τουκαι ο άλλος έκανε πίσω. Γ ρυλίζοντας μιαβλαστήμια, ο Γ ιούρρε

απομακρύνθηκε τρικλίζοντας προς τιςσκάλες.

Η Έρθα στάθηκε πάλι στα πόδια τηςκαι άρχισε να μαζεύει τακλινοσκεπάσματα που της είχαν πέσει.

«Σε πείραξε καθόλου; »

Κούνησε το κεφάλι της σιωπηλά. Όλαείχαν γίνει τόσο ξαφνικά και το γεγονόςότι εκείνος — αυτός εδώ— είχε επέμβει

για να την υπερασπιστεί, την είχε αφήσειάναυδη. Απομακρύνθηκε όσο πιο γοργάμπορούσε, αλλά πριν φτάσει στην άλληάκρη του διαδρόμου γύρισε και κοίταξεπίσω. Ο άντρας έμπαινε σε μια πόρτα έναβήμα πιο πέρα από εκεί που την είχεσταματήσει ο Γιούρρε. Έτσι — είχε μάθειποιο ήταν το δωμάτιό του. Αλλά... γιατίπρόσωπο φρύνου; Εκείνη η θολερήσφαίρα που που την είχε χτυπήσει χτεςβράδυ — τι της είχε κάνει;

Η Έρθα άγγιξε το πρόσωπό της με ταδάχτυλα, ψάχνοντας να νιώσει τυχόναλλαγές. Αλλά στην αφή της δε φαινόταννα έχει αλλάξει τίποτα. Ένα καθρέφτη —έπρεπε να βρει ένα καθρέφτη! Όχι ότι τοπανδοχείο ήταν πιθανό να διαθέτει

τέτοιες πολυτέλειες.

Τελικά τον βρήκε στην κουζίνα, σ’ έναδίσκο που την έβαλαν να γυαλίσει. Ανκαι ο είδωλό της ήταν θολό, δενμπορούσε να μη δει τις άσχημες καφετιέςβούλες στο πρόσωπό της. Άραγε θαέμενε έτσι για πάντα, σημαδεμένη από τιςδοσοληψίες της με τις σκοτεινέςδυνάμεις, ή θα ξαναγινόταν όπως ήτανόταν έφερνε σε πέρας την αποστολή της;Κάτι που της είχε πει εκείνη η παράξενηβουβή φωνή την έκανε να ελπίζει ότι θασυνέβαινε το δεύτερο.

Αν έτσι ήταν, τότε όσο πιο γρήγορατέλειωνε, τόσο το καλύτερο. Αλλά δεντης δόθηκε σύντομα άλλη ευκαιρία ν’

ανέβει στο πάνω πάτωμα. Το όνομά τουήταν Τρύσταν. Ο χωλός μικρός είχεενδιαφερθεί γι’ αυτόν και είχε πολύδιάθεση για κουτσομπολιό. Ο Τρύστανείχε χρηματίσει ταξίαρχος καιαρχιτοξότης — τώρα ήταν άνεργος καιπήγαινε προς την ενδοχώρα, αναζητώνταςίσως καινούριο χωροδεσπότη ναπροσφέρει τις υπηρεσίες του. Άλλα ίσωςκαι να σκόπευε να φτιάξει δική τουομάδα, γιατί είχε ήδη κουβεντιάσει μετους άλλους βετεράνους που έμεναν εδώ.Δεν έπινε πολύ, αν και οι άλλοι τηςσυντροφιάς του —ο Γ ιούρρε, που ήτανγιος χωροδεσπότη, και ο υπασπιστής του— έπιναν με το βαρέλι.

Ήταν μονάχα ψίχουλα όλα αυτά, ναι,

αλλά η Έρθα τ’ άκουγε άπληστα,αποφασισμένη να μάθει όσα περισσότεραμπορούσε γι’ αυτόν τον Τρύστανπροκειμένου να τον παγιδέψει στα δίχτυατης. Εξάλλου δεν τον άφηνε από τα μάτιατης, όταν της δινόταν η ευκαιρία να τοκάνει απαρατήρητη. Της προκαλούσε έναπαράξενο συναίσθημα το να βλέπει τονάνθρωπο που την είχε μεταχειριστεί έτσι,δίχως εκείνος να φαντάζεται ότι το θύματου ήταν τόσο κοντά.

Αν δεν ήταν η απόδειξη τουχειροφυλακτήρα, η Έρθα θα πίστευε ότιήταν ο τελευταίος ύποπτος απ’ όσουςέβλεπε κάτω από τούτη τη στέγη. Ο Γιούρρε, ναι, όπως και δυο τρεις άλλοι πουείχαν φανεί πρόθυμοι να της ριχτούν ως

τη στιγμή που είδαν καθαρά το πρόσωπότης. Αλλά κάθε φορά που τύχαινε ναπλησιάσει αυτόν τον Τρύσταν, τηςφερόταν με καλοσύνη και ευγένεια, σαν ηασχήμια της να μη σήμαινε τίποτα γι’αυτόν. Τελικά ο άνθρωπος αυτός ήτανένα περίεργο αίνιγμα.

Αλλά αυτό δεν άλλαζε σε τίποτα τασχέδια της.

Έτσι, τελικά, όταν κατάφερε κατά τοσούρουπο ν’ ανέβει γοργά τις σκάλες,διέσχισε γοργά το διάδρομο και μπήκεστο δωμάτιό του. Το κρεβάτι του ήτανάστρωτο. Δεν το πείραξε, αλλά έχωσεβιαστικά το πετραδάκι στη μαξιλαροθήκηκαι επέστρεψε γοργά στη μεγάλη αίθουσα

όπου ήδη είχε αρχίσει να μαζεύεταικόσμος. Εκεί άρχισε να εκτελεί τιςσυνεχείς παραγγελίες, κουβαλώντας καισερβίροντας κούπες με πιοτό και πιάτα μεφαγητό.

Η κούραση από τη μεγάλη μέραασυνήθιστης δουλειάς είχε αρχίσει να τηντσακίζει. Υπήρχαν και εκείνοι οι πελάτεςπου τους άρεσε να φαιδρύνουν το βράδυτους με σκληρά πειράγματα. Έπρεπε ναέχει ξυράφι μυαλό και γερακίσιο μάτι γιαν’ αποφεύγει κάποιο πόδι που απλωνότανσκόπιμα για να τη ρίξει ή κάποιο ξαφνικόάρπαγμα του χεριού της για να της φύγειη γεμάτη πιατέλα ή ο δίσκος με τα πιοτά.Δυο φορές δεν κατάφερε ν’ αποφύγει τηνίλα και ανταμείφτηκε με δυο δυνατούς

μπάτσους από το χέρι της κυράς της γιατη ζημιά.

Τελικά γλίτωσε από αυτό το μαρτύριοχάρη στην γυναίκα, —όχι από καλοσύνη,αλλά για να μειωθούν οι ζημιές από τιςτρικλοποδιές— που την έστειλε να πλύνειπιάτα σε μια βρομερή τρύπα. Εκεί ημπόχα από τα πολυκαιρισμένα αποφάγια,τα ξύγκια και τ’ αποπλύματα τηςανακάτεψαν το στομάχι και της έφεραντόση αναγούλα που φοβήθηκε ότι δε θακατάφερνε να το αντέξει. Με τον ένα ήτον άλλο τρόπο κράτησε μέχρι που ηστριφνομού-ρα γυναίκα τής έδειξε έναναπό τους πάγκους του τζακιού λέγοντάςτης ότι αυτό ήταν το καλύτερο κρεβάτιπου θα μπορούσε να ελπίζει. Η Έρθα

ξάπλωσε εκεί, τόσο κουρασμένη πουπονούσε ολόκληρη, ενώ οι υπόλοιποι απότο προσωπικό αποσύρονταν ένας ένας γιατις τρύπες ή τις γωνιές τους

— τα δωμάτια ήταν μονάχα για τουςπελάτες.

Είχαν σβήσει τη φωτιά για τη νύχτα,αλλά το τζάκι ήταν ακόμη ζεστό. Τώραπου είχε όλη τη μεγάλη αίθουσα στηδιάθεσή της, μόλο που το κορμί της ήτανκουρασμένο, το μυαλό της ήταν σεπλήρη εγρήγορση και προσπάθησε ναξεκουραστεί όσο μπορούσε ενώ περίμενε.Αν όλα πήγαιναν καλά, το πετραδάκι θαέκανε τη δουλειά του απόψε και η Έρθαήταν αποφασισμένη να παρακολουθήσει

το αποτέλεσμα. Πέρα από αυτό δεν είχεάλλα σχέδια.

Η Έρθα περίμενε για διάστημα που τηςφάνηκε αιωνιότητα, αλλάζοντας πότεπότε θέση στο σκληρό κρεβάτι της.Δίπλα της είχε το μανδύα και το δόρυτης, ενώ οι μπότες της, τώρα γεμισμένεςμε φρέσκο άχυρο, ήταν στα πόδια της.

Ξαφνικά πρόσεξε μια σκιά στην κορφήτης σκάλας. Παρακολουθούσε καιαφουγκραζόταν. Ναι, δεν είχε πέσει έξω— ήταν ο Τρύσταν που πήγαινε προς τηνπόρτα. Ρίχνοντας βιαστικά το μανδύαπάνω της, η Έρθα σηκώθηκε να τονακολουθήσει.

4

Προχώρησε κολλητά στη σκιά τουτοίχου του πανδοχείου από φόβο μήπωςο Τρύσταν κοιτάξει πίσω. Αλλά εκείνοςπήγαινε με το σίγουρο βήμα ανθρώπουπου είχε τόσο σπουδαία αποστολή ώστεν’ αδιαφορεί εντελώς για το τι γινότανγύρω του. Έστριψε τη γωνιά τουπανδοχείου και άρχισε ν’ ανηφορίζει τηνπλαγιά.

Αν και το φεγγάρι αρμένιζε ψηλά, στον

ουρανό υπήρχε και ένα πέπλο απόσύννεφα. Η Έρθα έμενε όλο και πιο πίσω,γιατί τ’ αγκάθια από τα βάτα πιάνοντανστο μανδύα της, το χιόνι βάραινε τηφούστα της ενώ η κούραση της μέραςέκανε μολυβένια τα μέλη της. Ωστόσοκάτι της έλεγε ότι έπρεπε να είναι κοντάστον Τρύσταν όταν θα έφτανε στονπροορισμό του. Ήταν γιατί έπρεπε ναείναι μάρτυρας στη δικαιοσύνη τωνΦρύνων; Δεν ήταν σίγουρη για τίποτεπια, αφιερώνοντας όλη της τηνπροσπάθεια στο δρόμο.

Τώρα μπορούσε να δει ναδιαγράφονται καθαρά οι πέτρες ψηλάστην πλαγιά. Δεν είχαν φλόγες κεριούστην κορφή τους απόψε, αλλά φαίνονταν

σαν απλές απειλητικές σιλουέτες στοσκοτάδι. Ο Τρύσταν βάδιζε προς τα εκείσε όσο πιο ευθεία γραμμή του επέτρεπαντα χαμόκλαδα.

Έφτασε στην πρώτη σειρά τωνμονόλιθων δίχως να γυρίσει ούτε μιαφορά να κοιτάξει πίσω. Η Έρθα είχεεγκαταλείψει προ πολλού τιςπροφυλάξεις της. Ο Τρύσταν είχε κιόλαςσχεδόν χαθεί από τα μάτια της!Ανασήκωσε κι άλλο τη φούστα της και,αγκομαχώντας, τάχυνε το βήμα της προςτο σημείο όπου τον είχε δει ναεξαφανίζεται.

Ναι, τώρα μπορούσε να τον βλέπειπάλι, αν και ήταν πολύ πιο μπροστά.

Αλλά όταν θα έφτανε στην εσωτερικήσειρά, εκείνη που σχημάτιζε αληθινότοίχο, θα ήταν υποχρεωμένος να τηνακολουθήσει μέχρι να φτάσει στηνείσοδο του Παλιού Δρόμου. Ενώ εκείνη,ξέροντας ήδη τη διαδρομή, θα μπορούσενα κερδίσει λίγες πολύτιμες στιγμέςπηγαίνοντας κατ’ ευθείαν προς το δρόμο.Και αυτό έκανε, φτάνοντας σε πιο βατόέδαφος τώρα, με την ανάσα της ναβγαίνει σφυριχτή και λαχανιαστή.

Δεν είχε πάρει το κοντάρι της για ναστηρίζεται και ένας σουβλερός πόνος τήςτριβέλιζε το πλευρό. Αλλά έσφιξε ταδόντια και συνέχισε τρικλίζοντας τοδρόμο της ανάμεσα από τις πέτρινεςσειρές, βλέποντας την πύλη μπροστά, με

μια ανθρώπινη σιλουέτα να διαγράφεταιστο φόντο της. Και πάλι ο Τρύσταν ήτανλίγο πιο μπροστά.

Φως έλαμψε ξαφνικά γύρω της και οιψυχρές φλόγες ξεπήδησαν στις κορφέςτων μονόλιθων. Στη γαλάζια τουςανταύγεια τα χέρια της φαίνονταναρρωστημένο και απαίσια καθώς τ’άπλωνε για να στηριχτεί.

Ο Τρύσταν μόλις είχε περάσει την πύλητου εξά-γωνου. Εκεί είχε μείνειασάλευτος, σαν να κοιτούσε ίσιαμπροστά στο ό, τι ήταν εκείνο που τονπερίμενε. Το σπαθί ήταν κρεμασμένο στημέση του και η άκρη του τόξου εξείχεπίσω από τους ώμους του. Είχε έρθει

κανονικά οπλισμένος, αλλά δεν έκανεκαμιά κίνηση να τραβήξει όπλο τώρα.

Η Έρθα προχώρησε τρικλίζοντας απόκούραση. Η ανηφοριά της πλαγιάς τηνείχε εξαντλήσει. Ωστόσο κάτι μέσα τηςτης έλεγε ότι έπρεπε να είναι κι αυτή εκεί.Μπροστά της τώρα —σχεδόν θα τονάγγιζε αν άπλωνε το χέρι της— στεκότανο Τρύσταν. Το κεφάλι του ήταν ξέσκεπο,με τη μαλακιά κουκούλα τουπανωφοριού του ριγμένη στην πλάτη του.Τα χέρια του κρέμονταν χαλαρά σταπλευρά του. Τα μάτια της Έρθακινήθηκαν προς το σημείο όπου ήτανκαρφωμένο το βλέμμα του.

Κοιτούσε στα βάθρα από πράσινηπέτρα. Αλλά στην κορφή τους δενκούρνιαζαν οι βατραχίσιες μορφές.Αντίθετα, φώτα έπαιζαν εκεί,φιδογυρίζοντας σ’ ένα τρεμουλιαστόχορό από μπλε αποχρώσεις — απόαχνούς αρρωστημένους φωσφορισμούς,σαν από σάπιους μύκητες στο δάσος, ωςλαμπερά ζαφείρια.

Η Έρθα ένιωσε την υπνωτική σαγήνηαυτών των φωτεινών υφάνσεων καιανάγκασε τον εαυτό της —κυριολεκτικάζόρισε τα βαριά χέρια της να σκεπάσουντα μάτια της— να πάψει να κοιτάζει σ’αυτά τα φωτεινά παιχνιδίσματα. Αλλάήταν φανερό ότι ο άντρας είχε πιαστεί γιατα καλά στα δίχτυα τους.

Φτιάχνοντας παρωπίδες με τις παλάμεςτης ώστε να κόβει το φως,παρακολουθούσε τον Τρύσταν. Οτελευταίος δεν έκανε καμιά κίνηση ναδια-βεί το χαμηλό πεζούλι και ναπλησιάσει τα βάθρα. Θα νόμιζε κανείςότι είχε γίνει πέτρα κι ο ίδιος, μαγεμένοςαπό κάποια μαγγανεία που τον είχεμεταμορφώσει σε αγέραστο βράχο. Δενανοιγόκλεινε καν τα μάτια του, και ηΈρθα δεν μπορούσε να διακρίνει τοανεβοκατέβασμα της ανάσας στο στήθοςτου.

Έτσι, λοιπόν, επέβαλλαν τηδικαιοσύνη εδώ, μετατρέποντας ένανάνθρωπο σε ασάλευτο άγαλμα; Γιακάποιο λόγο η Έρθα ήταν σίγουρη πως

ό, τι και αν σκόπευαν να κάνουν οιΦρύνοι με τούτο τον άνθρωπο —πουείχαν παγιδέψει με τη βοήθεια της—ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Κάτισκίρτησε βαθιά μέσα της. Θυμωμέναπάλεψε ενάντια στο ξύπνημα μιαςαπρόσκλητης σκέψης — ή ήταν απλήσυναισθηματική αντίδραση; Από τημνήμη της άντλησε εικόνες,μαστιγώνοντας τον εαυτό της με κάθεταπεινωτική και εξευτελιστικήλεπτομέρεια. Ο Τρύσταν της είχε κάνειαυτό και τούτο κι εκείνο! Εξαιτίας τηςπράξης του, εκείνη ήταν τώρα δίχωςσπίτι, δίχως πατρίδα, ένα τίποτα, καιμάλιστα με το μούτρο ενός φρύνου. Ό, τικι αν πάθαινε τώρα αυτός ο άνθρωπος,του άξιζε με το παραπάνω. Η ίδια θα

περίμενε και θα παρακολουθούσε ως τοτέλος. Μετά θα έφευγε από εδώ και, ότανερχόταν εκείνη η ώρα, θ’ αποκτούσεπαιδί που δε θα κληρονομούσε τίποτααπό τον πατέρα του, όπως είχε υποσχεθείη Γκαννόρα — απολύτως τίποτα!

Εκεί που κοιτούσε, με τα χέρια της νατην προστατεύουν από το υπνωτικόπαιχνίδισμα των σαγηνευτικών φώτων, ηΈρθα είδε τα χαλαρά του δάχτυλα νασαλεύουν και να σφίγγονται σε γροθιά.Κατάλαβε τη μεγάλη προσπάθεια αυτήςτης χειρονομίας και συνειδητοποίησε ότιο άντρας έδινε σκληρή μάχη, άσχεταπόσο βουβή. Αγωνιζόταν με όλη του τηδύναμη ενάντια σε ό, τι τον κρατούσεαιχμάλωτο.

Εκείνο το κάτι μέσα της που είχεανασαλέψει και ξυπνήσει έγινεδυνατότερο. Προσπάθησε να το πνίξει.Στον Τρύσταν δεν άξιζε καλύτερη μοίρααπό εκείνη που τον περίμενε εδώ δεν τουχρωστούσε τίποτε πέρα από τηδικαιοσύνη που είχε ζητήσει από τουςΦρύνους.

Το σφιγμένο σε γροθιά χέρι τουσηκώθηκε αργά, τόσο αργά που θανόμιζε κανείς ότι ήταν αλυσοδεμένο σεκάποιο μεγάλο βάρος. Όταν το βλέμματης ανέβηκε στο πρόσωπό του, κατάλαβετι μαρτύριο πρέπει να ήταν γι’ αυτόν. ΗΈρθα ακούμπησε τους ώμους της στονπέτρινο τοίχο- αν είχε σκοινί θα δενότανεκεί, ώστε να μην επιτρέψει σε καμιά

αδυναμία να ματαιώσει το σχέδιο της.

Ένα παράξενο φως φάνηκε μπροστάτου, μαζί και κάτι άλλο. Ήταν άμορφοακόμη, αλλά ανέδιδε μια παγερή απειλήμεγαλύτερη από κάθε φόβο πουπροκαλούσε ο πυρετός της μάχης. Γιατίαυτός ο τρόμος δεν ήταν ριζωμένος σεκάποιο συνηθισμένο κίνδυνο, αλλάπήγαζε από μια φρικαλεότητα που ανήκεκατά βάση στη μακρινή αρχαιότητα, στιςαρχές της ράτσας του. Ο Τρύσταν δενήταν σίγουρος ούτε πώς είχε έρθει εδώούτε αν όλα αυτά ήταν όνειρο ή όχι.Αλλά δεν είχε χρόνο να σπαταλήσει σεαόριστες αναμνήσεις.

Την όποια δύναμη είχε έπρεπε να τη

διαθέσει αποκλειστικά για ν’αντιμετωπίσει αυτό που τον κρατούσεαιχμάλωτο. Ήταν κάτι που πάσχιζε να τονποτίσει με τη δική του ζωή, αλλ’ αυτόδεν μπορούσε να το επιτρέψει, όχι όσοδιέθετε τη δύναμη ν’ αντισταθεί.

Κάτι του έλεγε πως αν έσπαζε αυτό πουκρατούσε δέσμιο το σώμα του, θαμπορούσε να νικήσει και εκείνο πουήθελε να κυριαρχήσει στο νου και τηθέλησή του. Αν κατάφερνε να κινηθείενάντια στη βούληση του αντιπάλου,μπορεί ν’ ανακτούσε πάλι τον έλεγχο.Έτσι έστρεψε όλη του την προσπάθειαστο χέρι του — στα δάχτυλά του. Ήτανσαν οι μύες τους να ήταν άνευροι,παράλυτοι — αλλά κατάφερε να τα

σφίξει σε γροθιά. Ύστερα σήκωσε τομπράτσο του, τόσο αργά που έτσι καιξεχνιόταν για μια στιγμή, μπορεί να έχανετον αγώνα. Καταλάβαινε ότι δεν έπρεπενα χαλαρώσει στο ελάχιστο την έντονηπροσπάθειά της θέλησής του που ήτανεπικεντρωμένη σ’ αυτή την απλή κίνηση.Τα όπλα

— τι θα μπορούσε να κάνει το τόξο ή τοσπαθί του ενάντια σ’ αυτό πουκατοικούσε εδώ; Ένιωθε αόριστα ότιτούτο που τον απειλούσε τώρα, θαγελούσε αν αντιμετώπιζε όπλα φτιαγμένααπό ανθρώπους.

Όπλα — σπαθί — ατσάλι — κάτιυπήρχε εδώ, λίγο πέρα από τα όρια της

μνήμης του. Ύστερα μια μικρή, σαφήςθύμηση πέρασε ξαφνικά από του νου του.Ατσάλι! Μια νύχτα είχαν αφήσει τ’ άλογάτους δίπλα σε κάτι πανάρχαια ερείπια μεφρουρό ένα πολεμιστή από κάποιο Ντέηλπου γειτόνευε με την Ερημιά. Και εκείνοςείχε βάλει το σπαθί του σαν ασπίδα στοπροσκέφαλό του και είχε καρφώσει τομαχαίρι του στο χώμα στα πόδια του.Ανάμεσα σε κρύο σίδερο, ένας άνθρωποςμπορούσε να κοιμηθεί ασφαλής, τουςείχε πει. Μερικοί είχαν γελάσει με αυτήτη δεισιδαιμονία ενώ άλλοι είχαν γνέψειεπιδοκιμαστικά, δείχνοντας νασυμφωνούν. Το σίδερο — το κρύοσίδερο — ήταν κάτι που φοβούντανορισμένες από τις παλιές Δυνάμεις.

Είχε ένα σπαθί στη μέση του και έναμακρύ μαχαίρι στο γοφό του — σίδερο— φυλαχτό; Αλλά ο αγώνας για τονέλεγχο της γροθιάς του, του χεριού του,ήταν τόσο σκληρός που φοβόταν ότιποτέ δε θα του δινόταν η ευκαιρία ναδοκιμάσει εκείνη την παλιά πρόληψηστην πράξη.

Τι ζητούσαν από αυτόν εκείνοι πουκατοικούσαν εδώ; Διαισθανόταν ότιυπήρχε παραπάνω από μια θέληση πουστρεφόταν εναντίον του. Γιατί τον είχανφέρει εδώ; Ο Τρύσταν παραμέρισε τιςερωτήσεις από το μυαλό του. Έπρεπε νασυγκεντρώσει όλη του την προσπάθειαστο χέρι του — στο μπράτσο του!

Με αγωνιώδη βραδύτητα κατάφερε νασηκώσει το χέρι στη ζώνη του καιανάγκασε τα δάχτυλά του ν’ αγγίξουν τηλαβή του σπαθιού του.

Δεν ήταν το φιγουράτο όπλο ενόςάρχοντα, με ασημένια λαβή στολισμένημε πετράδια, αλλά ένα λειτουργικό σπαθίσημαδεμένο από την πολύχρονη χρήση.Έτσι ακόμη και η λαβή του ήταν απόσίδερο, τυλιγμένη με χοντρό σύρμα γιακαλύτερο πιάσιμο και να μη γλιστρά σειδρωμένη παλάμη. Οι

άκρες των δαχτύλων του την άγγιξαν —και το χέρι του ήταν λεύτερο!

Τα δάχτυλά του σφίχτηκαν αμέσως στη

λαβή, τράβηξαν τη λεπίδα με τη ρευστήκίνηση της πείρας και τη σήκωσανανάμεσα στον ίδιο και σ’ εκείνο το όργιοτων κινούμενων και ελισσόμενων μπλεφώτων. Η ανακούφιση ήρθε αμέσως,αλλά ήταν μικρή, όπως κατάλαβε ύστερααπό μια δυο στιγμές ξέφρενης ελπίδας.Εκείνο που καραδοκούσε εδώ δεν ήταντόσο εύκολο να νικηθεί. Εκείνη η ξένηθέληση συνέχιζε να βαραίνει και ναπαραλύει το χέρι του. Η λεπίδα τουσπαθιού κουνιόταν ακανόνιστα πέραδώθε, όντας ανίκανος να την κρατήσεισταθερή. Σε λίγο ίσως δε θα μπορούσενα την κρατήσει καθόλου!

Ο Τρύσταν προσπάθησε να κάνει πίσωέστω και κατά ένα βήμα. Αλλά τα πόδια

ήταν σαν σε βούρκο, αποκλείοντας κάθεκίνηση. Δεν είχε παρά το χέρι του, πουεξασθένιζε, και το σπαθί του, που γινότανολοένα και πιο βαρύ με την κάθε στιγμήπου περνούσε. Ήδη δεν το κρατούσε πιαψηλά σε θέση άμυνας, αλλά γερμένοπρος τα πίσω σαν να σημάδευε το σώματου!

Ένα πλοκάμι αχνής, φωσφορικήςουσίας ξεπρόβαλλε από τα μπλε φώτα καιαναδευόταν στο αέρα αιωρούμενο εκεί,με την άκρη του γυρισμένη προς τομέρος του. Άλλο ένα ξεφύτρωσεκυματιστά για να ενωθεί με το πρώτο,φτιάχνοντας ένα μεγαλύτερο. Ύστερα καιτρίτο και τέταρτο—

Η άκρη, που στην αρχή ήταν λεπτή σανδάχτυλο, τώρα αύξανε σε πάχος. Απόαυτή, άλλα πιο λεπτά πλοκάμια άρχισαννα ξεπροβάλλουν. Ο Τρύσταν βρέθηκεξαφνικά αντιμέτωπος με κάτι ενεργάκακόβουλο, ένα τερατώδες αντίγραφοανθρώπινου χεριού, με τέσσερα δάχτυλακαι έναν αντίχειρα, υπερβολικά λεπτά καιμακριά.

Όταν ολοκληρώθηκε η διαμόρφωσήτου, το χέρι άρχισε να χαμηλώνει προς τομέρος του. Βάζοντας όλη του τη δύναμηο Τρύσταν σήκωσε το σπαθί του,κρατώντας το όσο πιο σταθερά μπορούσεμπροστά στο απειλητικό χέρι.

Και πάλι είχε ένα φευγαλέο θρίαμβο.

Γιατί μπροστά στην απειλή του σπαθιού,το χέρι σταμάτησε να πλησιάζει. Ύστερακινήθηκε δεξιά κι αριστερά, σαν ν’αναζητούσε κενό στην άμυνα τουαντιπάλου. Αλλά, χάρη σε κάποιαθαυμαστά τελευταία αποθέματα δύναμης,ο Τρύσταν κατάφερε ν’ αποκρούσει κάθεεπίθεση.

Η Έρθα παρακολουθούσε μεγουρλωμένα μάτια τούτη την παράξενημονομαχία. Το πρόσωπό του εχθρού τηςήταν μουσκεμένο, με τον ιδρώτα ναφτιάχνει ρυάκι από το μέτωπο ως τοσαγόνι του. Το στόμα του ήτανπαραμορφωμένο σε γκριμάτσα, με ταχείλη σφιγμένα πάνω στα δόντια.Ωστόσο συνέχιζε να κρατά γερά εκείνο

το σπαθί, και το πλοκάμι από τουςΦρύνους δεν μπορούσε να το περάσει.

«Γυναίκα! »

Η λέξη αντήχησε μέσα στο κεφάλι τηςμε μια ψυχρή αλαζονεία που την πόνεσε.

«Παρ’ του το σπαθί! »

Ήταν μια διαταγή που έπρεπε ναυπακούσει αν ήθελε να δει ναπραγματοποιείται ο θρίαμβός της.Θρίαμβός; Η Έρθα ζάρωσε πίσω στοβράχο παρακολουθώντας εκείνη τηναλλόκοτη μάχη — με τη μύτη τουσπαθιού να κινείται με τόση ανυπόφορηβραδύτητα, αλλά φτάνοντας πάντοτε

έγκαιρα στο σωστό σημείο για να μηνεπιτρέψει σ’ εκείνο το μπλε χέρι ναπλησιάσει. Αλλά ο άντρας αντιδρούσετόσο αργά- πώς και δεν μπορούσαν οιΦρύνοι να υπερκεράσουν με μια γρήγορηεπίθεση την άμυνά του; Εκτός κι αν ηδιαμόρφωση του χεριού και η χρήση τουήταν τόσο εξαντλητική γι’ αυτούς όσοκαι η άμυνα για εκείνον.

«Το σπαθί! » Η διαταγή πόνεσε πάλι τομυαλό της.

Η Έρθα δε σάλεψε από τη θέση της.«Δεν μπορώ! ». Το φώναξε αυτό ή τοψιθύρισε; Ή μήπως το σκέφτηκε μονάχα;Δεν ήταν σίγουρη. Ούτε και ήξερε γιατίδεν μπορούσε να ολοκληρώσει τη

δουλειά που την είχε φέρει εδώ. Δεν τοκαταλάβαινε.

Σκοτάδι — και τα χέρια της ήτανδεμένα. Άντρες πολεμούσαν ολόγυρα.Ένας έπεσε καρφωμένος από βέλος.Ύστερα ακούστηκαν κραυγές θριάμβου.Κάποιος την πλησίασε μέσα από τιςσκιές. Μπορούσε να διακρίνει μονάχα τοθώρακά του — ένα σπαθί—

Μετά ένα βαρύ χέρι την πίεσε κάτωστο χώμα. Άκουσε ένα γέλιο, ένακακόβουλο γέλιο που την έκαιγε σανφωτιά, αν και το κορμί της έτρεμε καθώςτης έσκιζαν και το τελευταίο ρούχο. Γιαμια ακόμη φορά-

ΟΧΙ! Αρνιόταν να τα ξαναζήσει όλα!Δε θα τα θυμόταν! Δεν μπορούσαν νατην εξαναγκάσουν — αλλά αυτό έκαναν!Ύστερα βρέθηκε πάλι πίσω στο παρόν.Και είδε τον Τρύσταν ν’ αγωνίζεται τηναργή, απελπισμένη του μάχη καιθυμήθηκε πάλι ποιος πραγματικά ήταν.

«Το σπαθί — παρ’ του το σπαθί! »

Η Έρθα όρθωσε το κορμί της. Τοσπαθί — έπρεπε να του πάρει το σπαθί.Τότε θα μάθαινε κι αυτός τι σήμαινε ναείσαι ανήμπορος, ντροπιασμένος και

— και τι; Νεκρός; Άραγε οι Φρύνοισκόπευαν να τον σκοτώσουν;

«Θα τον σκοτώσετε; » τους ρώτησε.Ποτέ δεν είχε προβλέψει μια τιμωρία σαναυτή που έβλεπε τώρα.

«Το σπαθί! »

Δεν της είχαν απαντήσει, αλλά απλώςτην πρόσταζαν να υπακούσει. Θα τονσκότωναν; Όχι, ήταν σίγουρη ότι σκοπόςτους δεν ήταν ο θάνατός του.Τουλάχιστον όχι ο θάνατος όπως τονήξερε. Και

— αλλά—

«Το σπαθί! »

Η βουβή φωνή πόνεσε το μυαλό της

σαν άγρια βουρδουλιά. Στόχος τηςδιαταγής ήταν να την κάνει να ενεργήσεισαν άβουλο όργανό τους. Αλλά επέδρασεδιαφορετικά, ξυπνώντας μέσα της μια νέααίσθηση κινδύνου. Είχε καλέσει κάτι πουδεν είχε κοινό έδαφος συνάντησης με τοανθρώπινο εί-δος Τώρα καταλάβαινε ότιείχε απελευθερώσει κάτι που ακόμη και οπιο δυνατός άντρας ή γυναίκα που ήξερεδε θα ’πρεπε να έχουν δοσοληψίες μαζίτου. Στον Τρύσταν μπορεί ν’ άξιζε ηχειρότερη τιμωρία. Αλλά η χειρότερη μετ’ ανθρώπινα κριτήρια

— όχι αυτό!

Το αριστερό της χέρι σηκώθηκε στοσακουλάκι με τα βότανα της Γ καννόρα

που κρεμόταν ανάμεσα στα πλούσιαστήθη της. Το δεξί της χέρι ψαχούλεψεστο έδαφος και σφίχτηκε γύρω από μιαπέτρα. Από τη στιγμή που άγγιξε τοσακουλάκι με τα βότανα, η φωνή έπαψενα είναι σαν πόνος στο μυαλό της.Ξεθώριασε σ’ ένα απόμακρο κάλεσμα. ΗΈρθα σήκωσε την πέτρα—

Ο Τρύσταν παρακολουθούσε εκείνο τοκινούμενο χέρι. Το μπράτσο του πουσήκωνε το σπαθί πονούσε ως τον ώμο.'Ηταν σίγουρος ότι από στιγμή σε στιγμήθα έχανε τον έλεγχο. Η Έρθα έσκυψε καιαπέσπασε βίαια το σακουλάκι από τονκόρφο της. Με αγωνιώδη βιάση, τοέτριψε καλά πάνω στην πέτρα. Τώρα, τιαποτέλεσμα μπορεί να είχε μια τόσο

αξιοθρήνητη προσπάθεια—

Η Έρθα εκσφενδόνισε την πέτρα στοθολερό αέρα, γραμμή προς στο μπλεχέρι. Εκείνο άλλαξε κατεύθυνση προς τοπλάι, προσπαθώντας να αποφύγει τοβλήμα. Καταλαβαίνοντας ότι ίσως αυτήήταν η μοναδική του ευκαιρία, οΤρύσταν κατέβασε το σπαθί με όλη τηδύναμη που του απέμενε στο πλοκάμιπου στήριζε το χέρι.

Η λεπίδα πέρασε από μέσα λες καιαυτό που έβλεπε δεν ήταν από ύλη, αλλάυφασμένο από τους ίδιους του τουςφόβους. Επακολούθησε μια αναλαμπήαπό αχνό φως. Μετά το τερατώδες χέριστην άκρη του μπράτσου χάθηκε.

Την ίδια στιγμή ο Τρύσταν κατάλαβεότι μπορούσε να κινηθεί και πισωπάτησετρικλίζοντας. Ύστερα δάχτυλα άρπαξαντο μπράτσο του και τον τράβηξαν προςτην ίδια κατεύθυνση. Τίναξε ξέφρενα τοχέρι του σε σαρωτική κίνηση,αποκρούοντας τη νέα, όπως νόμισε,εχθρική επίθεση. Μια κραυγή ακούστηκεκαι γύρισε το κεφάλι του.

Ένας σκοτεινός όγκος ήταν πεσμένοςστο πέτρινο κατώφλι της πύλης. ΟΤρύσταν πλησίασε με προτεταμένο τοσπαθί, καθώς η δύναμη είχε αρχίσει ναεπιστρέφει στα μέλη του, έτοιμος ν’αντιμετωπίσει τούτη τη νέα επίθεση. Οόγκος σάλεψε- ένα άσπρο χέριαρπάχτηκε από την κολόνα και η μορφή

προσπάθησε να σηκωθεί.

Το μυαλό του ξεκαθάρισε. Ήταν μιαγυναίκα! Όχι μόνο αυτό, αλλά και εκείνοπου είχε εκσφενδο-

νίσει στον αέρα δε στρεφόταν εναντίοντου αλλά κατά του χεριού. Συνεπώςήταν φίλη, όχι εχθρός.

Από πίσω άκουσε ξαφνικά ένασυριχτό ήχο σαν από θυμωμένο φίδι.Ή σαν από πολλά φίδια που έδειχναντο μίσος τους. Φτάνοντας στο πλευρότης γυναίκας, και με τα νώταπροστατευμένα από τις όρθιες πέτρες,στράφηκε πάλι προς τον κεντρικόχώρο.

Εκείνο το πλοκάμι που είχεεξαφανιστεί με τη σπαθιά μπορεί ναμην υπήρχε πια, όμως καινούριαξεφύτρωναν στη θέση του. Τούτη τηφορά δε συνενώθηκαν για νασχηματίσουν χέρια, αλλά το καθένατους έβγαλε στην άκρη του κάτι σανφιδίσιο κεφάλι. Είχαν πεταχτεί τόσαπολλά που δεν υπήρχε ελπίδα να τ’αντιμετωπίσει όλα. Ωστόσο δεν είχεάλλη επιλογή από το να το επιχειρήσει.

Για μια ακόμη φορά ένιωσε κάτιελαφρό να τον αγγίζει στον ώμο καιέριξε μια ματιά πλάι. Η γυναίκαστεκόταν δίπλα του, με το ένα χέρι στοστήθος της και το άλλο ακουμπισμένοψηλά στο μπράτσο του. Η κουκούλα

σκίαζε το πρόσωπό της έτσι που δενμπορούσε να διακρίνει ταχαρακτηριστικά της. Αλλά μπορούσεν’ ακούσει τον ψίθυρο της φωνής τηςπάνω από τα φιδίσια συρίγματα. Αν καιδεν ξεχώριζε τα λόγια, υπήρχε μιαρυθμική ροή σ’ αυτά, σαν η γυναίκα νασιγοτραγουδούσε κάποιο πολεμικόπαιάνα για να του δώσει κουράγιο.

Ένα από τα πλοκαμόφιδα τινάχτηκεπρος το μέρος τους και ο Τρύστανχρησιμοποίησε το σπαθί του. Στοάγγιγμά του το πλοκαμόφιδο χάθηκε.Αλλά τι ήταν ένα μπροστά σε τόσεςδεκάδες; Για μια. ακόμη φορά τομπράτσο του άρχισε να βαραίνει και οικινήσεις του να γίνονται πάλι

δύσκολες.

Ο Τ ρύσταν προσπάθησε ν’ αποτινάξειαπό πάνω

του το χέρι της γυναίκας, αλλά δεντολμούσε ν’ αφήσει το σπαθί τουγια να τη σπρώξει πέρα.

«Μη με κρατάς! » της φώναξε,συστρέφοντας το κορμί του.

Εκείνη ούτε υπάκουσε ούτεαπάντησε. Απλώς συνέχισε εκείνουςτους ψιθύρους της. Είχαν έναπαρακλητικό τόνο, μια αγωνιώδηικεσία. Ο Τρύσταν μπορούσε νανιώσει το πάθος στα λόγια της, σαν η

γυναίκα να παρακαλούσε κάποιον ναβοηθήσει και τους δυο.

Ύστερα, από τα δάχτυλά της πουήταν γαντζωμένα στον ώμο του,ένιωσε να ρέει στο μπράτσο, στη ράχηκαι το στήθος του μια ζεστασιά, μιαχαλάρωση — όχι από το σφίξιμό τηςαλλά από τα δεσμά που τονκρατούσαν εκεί. Μέσα στον κεντρικόχώρο οι φιδίσιες μορφές επιτίθοντανμε ακόμη μεγαλύτερη μανία. Κατάκαιρούς δυο από δαύτεςσυγκρούονταν στον αέρα και τότε,στη στιγμή, ενώνονταν φτιάχνονταςμια μεγαλύτερη.

Τα πλοκαμόφιδα τινάζονταν με

άγριες καρφωτές κινήσεις,προσπαθώντας να φτάσουν τους δυοανθρώπους στην πύλη, ενώ οΤρύσταν έκοβε και απέκρουεασταμάτητα. Τώρα τα κεφάλιακινούνταν με μεγαλύτερη σβελτάδακαι γινόταν ολοένα και πιο δύσκολονα τα κρατά σε απόσταση. Δεφαίνονταν να διαθέτουν φαρμακεράφιδόδοντα ή έστω καν απλά δόντιαστα ορθάνοιχτα σαγόνια τους.Ωστόσο ο Τρύσταν διαισθανόταν ότιαν αυτά τα σαγόνια άρπαζαν κάποιοναπό τους δυο, αυτό θα ήταν και τοτέλος του.

Κάποια στιγμή στράφηκε για ν’αποκρούσει ένα πλοκαμόφιδο που

του ριχνόταν λοξά. Το πόδι τουγλίστρησε και έπεσε στο ένα γόνατο,ενώ το σπαθί μισοξέφυγε από ταδάχτυλά του. Καθώς το έσφιγ-

γε πάλι, άκουσε μια κραυγή.Μισοσκυμμένος όπως ήταν, χτύπησεσαρωτικά στο πλάι.

Το πλοκαμόφιδο που του είχε ριχτείαπό το πλάι είχε σαν στόχο απλώς να τουαποσπάσει την προσοχή. Η κίνηση τουΤρύσταν τον είχε απομακρύνει από τηγυναίκα και δυο άλλα πλοκαμόφιδαεκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να τηςριχτούν. Είδε με φρίκη ότι ένα από αυτάτην είχε αρπάξει από το κεφάλι, έχονταςκιόλας καταπιεί το περισσότερο αμέσως

με το άγγιγμά του. Το άλλο είχε τυλιχτείγύρω από τη μέση της. Πνιγμένη απόεκείνο που έσφιγγε το κεφάλι της, ηγυναίκα δεν έβγαζε άχνα- ούτε καιαντιστεκόταν καθώς οι ασπριδερέςκουλούρες του άλλου την τραβούσανπρος τη φι-δοφωλιά. Δυο άλλατινάχτηκαν για να τυλιχτούν γύρω της,αδιαφορώντας πλέον για τον Τρύσταν.Όλο τους το ενδιαφέρον ήτανσυγκεντρωμένο πλέον αποκλειστικά στηγυναίκα.

Με μια βραχνή κραυγή ο Τρύσταντινάχτηκε όρθιος, χτυπώντας μανιασμέναστα πλοκάμια που την τραβούσαν.Ύστερα ξαφνιάστηκε από μια φωνή πουφάνηκε να μιλά μέσα στο κεφάλι του.

«Κάνε πίσω, γιε των ανθρώπων, αν δεθες να θυμηθούμε την παραβίαση τηςσυμφωνίας μας. Τούτη η υπόθεση δε σεαφορά πια».

«Αφήστε τη! » Ο Τρύσταν σπάθισε τοπλοκάμι που τύλιγε τη μέση της. Κόπηκεμε μια λάμψη φωτός, αλλά ένα άλλοέπαιρνε κιόλας τη θέση του.

«Αυτή σ’ έφερε σ’ εμάς κι εσύ θέλειςνα τη σώσεις; »

«Αφήστε τη! » Ο Τρύσταν δε στάθηκενα ζυγίσει την αλήθεια ή το ψέμα σταόσα του είχαν πει- το μόνο που ήξερεήταν ότι δεν μπορούσε ν’ αφήσει νασύρουν τη γυναίκα σ’ αυτό που περίμενε,

δεν

μπορούσε να το κάνει και ναπαραμείνει άντρας. Χτύπησε πάλι.

«Είναι δική μας! Εσύ φύγε —αλλιώς μπορεί να πάρουμε και σένα».

Ο Τρύσταν δε σπατάλησε άλλεςδυνάμεις σε κουβέντες, αλλά πήδησεστ’ αριστερά, σκαρφαλώνοντας στοπεζούλι του εξαγώνου. Εκεί συνέχισενα σπαθίζει τα πλοκάμια που έσερναντη γυναίκα. Τα μπράτσα του ήτανεξαντλημένα και μετά βίας μπορούσενα σηκώσει το σπαθί και να τοκατεβάσει, έστω και με τα δυο χέρια.Ωστόσο συνέχισε να μάχεται

πεισματικά να τη λευτερώσει. Και λίγολίγο του φαινόταν ότι κέρδιζε τοναγώνα.

Τώρα πρόσεξε ότι εκεί όπου οικουλούρες σφίγγονταν γύρω της, δενάγγιζαν το χέρι της πουεξακολουθούσε να σφίγγει κάτι σταστήθη της. Έτσι συγκέντρωσε κυρίωςτις προσπάθειές του στα πλοκάμια απόκάτω, κόβοντας και το τελευταίο τηστιγμή που το κεφάλι της περνούσεπάνω από το χείλος του πεζουλιού.

Τότε φάνηκε καθαρά ότι, όσο κι αντραβούσαν, τα πλοκάμια δε θακατάφερναν ποτέ να τη σύρουνεντελώς στον εσωτερικό χώρο. Καθώς

πάσχιζαν να το κάνουν, ο Τρύστανείχε το τελευταίο του μικρό δώροχρόνου. Τώρα έκοβε και εκείνα πουτης κρατούσαν το κεφάλι και τουςώμους. Τα είδε να σηκώνονται για νατυλιχτούν πάλι. Αλλά, έτσι όπως ήτανπεσμένη η γυναίκα, έπρεπε ναπεράσουν πάνω από το στήθος της γιανα βρουν πιάσιμο και ήταν φανερό ότιαυτό δεν μπορούσαν να το κάνουν.

Σήκωσε κουρασμένα το σπαθί τουκαι το κατέβασε πάλι, κάθε φοράσίγουρος ότι δε θα είχε τη δύναμη νατο ξανακάνει. Αλλά κάποτε έφτασεεπι-

τέλους και η στιγμή που η γυναίκα ήταν

λεύτερη απ’ όλα τα πλοκάμια. Ο Τρύστανάπλωσε γοργά το αριστερό του χέρι,χούφτιασε τα δικά της ανάμεσα σταστήθη της και την έσπρωξε με δύναμηπίσω και μακριά από το πεζούλι.

Επακολούθησε ένας άγριος,οργισμένος συριγ-μός από ταπλοκαμόφιδα. Συστρέφονταν και κου-λουριάζονταν, αλλά όλο και πιο συχνάέπεφταν προς το χώμα και εκεί έμενανανασαλεύοντας αδύναμα. Ο Τρύστανβρήκε την ευκαιρία να φορτωθεί τηγυναίκα στον ώμο του και ν’απομακρυνθεί τρικλίζοντας. Αλλά ούτεστιγμή δε σταμάτησε να κοιτάζει πίσωπρος τον εχθρό, έτοιμος πάντα ν’αποκρούσει κάποια νέα επίθεση όσο

καλύτερα μπορούσε.

5

Όλα έδειχναν ότι ο εχθρός είχεεξαντληθεί-τουλάχιστον τα πλοκαμόφιδαείχαν πάψει να τινάζονται προς το μέροςτους. Παρακολουθώντας ταεπιφυλακτικά, ο Τρύσταν συνέχισε ναυποχωρεί μέχρι που έφτασε σε σημείοπου έκρινε ασφαλές να σταματήσει και ναξαποστάσει αφήνοντας κάτω τη γυναίκα.

Στα χέρια του η σάρκα της ήτανπαγωμένη και κάπως υγρή. Ήτανπεθαμένη; Είχε τελικά πνιγεί από τοσφίξιμο;

Πέρασε το χέρι κάτω από τηνκουκούλα της και ψηλάφισε το σφυγμόστο λαιμό της. Δεν ένιωσε τίποτα, έτσιπροσπάθησε να διαπιστώσει αν δούλευεη καρδιά της. Γ ια να το κάνει έπρεπε ν’απομακρύνει το χέρι της από τοαντικείμενο που έσφιγγε α-

νάμεσα στα στήθη της. 'Οταν άγγιξετο σακουλάκι εκεί, ένιωσε κάτι ναπάλλεται και μια ζεστασιά απλώθηκεστο χέρι του. Ξαφνιασμένος, τοτράβηξε βιαστικά πίσω πριν

συνειδητοποιήσει ότι αυτό που άγγιζεδεν ήταν κίνδυνος αλλά πηγή δύναμηςκαι ζωής.

Η καρδιά της γυναίκαςεξακολουθούσε να χτυπά. Καλύτερανα την απομάκρυνε εντελώς από κειόσο εκείνα τα πλάσματα στο εξάγωνοήταν εξα-σθενημένα. Γιατί φοβότανότι η αδυναμία τους ήταν μονάχαπροσωρινή.

Ο Τρύσταν αποτόλμησε να γυρίσειτο σπαθί του στο θηκάρι ώστε να ’χεικαι τα δυο του χέρια λεύτερα νακουβαλήσει τη γυναίκα. Παρ’ όλο τονόγκο του μανδύα και των ρούχων της,ήταν λεπτοκαμωμένη και πιο ελαφριά

απ’ όσο την περίμενε.

Τώρα η υποχώρησή του ήταν σαντου κάβουρα, με ένα μέρος τηςπροσοχής του στραμμένο στη φι-δόμαζα που αναδευόταν στο μπλεφως πίσω του και το υπόλοιπο στοέδαφος μπροστά. Άρχισε ν’ανασαίνει πάλι κανονικά μονάχαόταν είχε αφήσει δυο σειρές από τιςόρθιες πέτρες ανάμεσα σ’ αυτόν καιστο κακό που έκρυβαν.

Όχι ότι δεν αισθανόταν πως κάτιεξακολουθούσε να τον τραβά,προσπαθώντας να τον αναγκάσει ναγυρίσει πίσω. Αυτό τοκαταπολέμησε με σταθερή θέληση

και το ένστικτο τηςαυτοσυντήρησης, με τα δόντιασφιγμένα σε μια γκριμάτσαπροσπάθειας που κοκάλωνε τοστόμα και το σαγόνι του.

Μια μια άφησε πίσω του τις όρθιεςπέτρες. Όσο προχωρούσε τόσοσκοτείνιαζε ο δρόμος, καθώςλιγόστευε το αλλόκοτο μπλε φως.Είχε αρχίσει να φοβάται ότι δενμπορούσε πια να εμπιστεύεται σταμάτια του. Δυο φορές έχασε τοδρόμο, παρακάμ-

πτοντας κάποια κολόνα που φαινόταν ναξεφυτρώνει μπροστά του και έπιασε τονεαυτό του να πλησιάζει πάλι προς το

κέντρο των μονόλιθων αντί ν’απομακρύνεται.

Έτσι ήταν αναγκασμένος ν’αγωνίζεται ενάντια τόσο στηνπαρόρμηση να γυρίσει πίσω όσο και στιςοφθαλμαπάτες. Έτσι έμαθε να καρφώνειτο βλέμμα του σε κάποιο σημείο μόλιςλίγα βήματα μπροστά και να περπατάειως εκεί πριν ορίσει ένα νέο σημείο.

Με τη γυναίκα στον ώμο του έφτασετελικά έξω στην καθαρή νύχτα, έχονταςαφήσει και την τελευταία πέτρα πίσωτου. Τώρα ένιωθε αδύναμος και τόσοκουρασμένος, σαν να είχε κάνειεικοσιτετράωρη πορεία και είχε δώσεισκληρή μάχη στο τέρμα της. Έπεσε στα

γόνατα και χαμήλωσε το φορτίο τουστην επιφάνεια του παλιού δρόμου, σ’ένα σημείο που ο άνεμος είχε καθαρίσειαπό το χιόνι.

Δεν υπήρχε φεγγάρι και βαριάσύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό. Ηγυναίκα ήταν τώρα ένας μαύρος όγκος.Ο Τρύσταν κοντοκάθισε στις φτέρνεςτου, με τα χέρια κρεμασμένα χαλαράανάμεσα στα γόνατα, και προσπάθησε ναβάλει σε κάποιο ειρμό τις σκέψεις του.

Δε διατηρούσε καμιά ανάμνηση για τοπώς είχε βρεθεί εδώ πάνω. Είχε πέσεικανονικά για ύπνο στο πανδοχείο καιξύπνησε μπροστά στον κίνδυνο όταναντίκρισε εκείνα τα αναδευόμενα φώτα

στο εξάγωνο. Δεν είχε καμιά αμφιβολίαότι είχε πολε-μήσει εκεί μια απειλή απόπαλιότερους αιώνες. Αλλά τι τον είχετραβήξει εκεί;

Θυμόταν που είχε ανοίξει με το ζόριτο παράθυ-ρο του πανδοχείου για ναρίξει μια ματιά πέρα στην πλαγιά.Μήπως εκείνη η απλή περιέργεια ήταν το

έναυσμα για τούτη την περιπέτεια; Τοότι οι άνθρωποι στο πανδοχείο(απορούσαν να ζουν ανέμελα τόσοκοντά σε έναν τέτοιο κίνδυνο — αυτόδυσκολευόταν να το πιστέψει. Ήμήπως ακριβώς επειδή είχαν ζήσει εκείγια τόσα χρόνια, όντας απόγονοιανθρώπων με ρίζες στο Γ

κρίμμερντέηλ, είχαν ανοσία στιςσκοτεινές δυνάμεις;

Τι είχαν πει εκείνα τα όντα στοεξάγωνο; Ότι η γυναίκα που ήτανπεσμένη τώρα μπροστά του τον είχεπαρασύρει εκεί; Αν αυτό ήταν αλήθεια— γιατί το ’χε κάνει; Ο Τρύστανπαραμέρισε την κουκούλα της καιέσκυψε πιο κοντά να την περιεργαστείκαλύτερα. Αλλά σ’ αυτό το λιγοστόφως ήταν αδύνατο να διακρίνει τίποταπαραπάνω από ένα αόριστοπερίγραμμα του προσώπου της.

Ξαφνικά το κορμί της γυναίκαςέκανε ένα απότομο τίναγμα να τοναποφύγει. Από το στόμα της ξέφυγα

μια στριγκλιά τέτοιου φόβου που τοναιφνιδίασε. Ολόκληρη η στάση τηςκαθώς πάλευε να σηκωθεί έδειχνε τόσηαγωνία και τρόμο που τον έκανε ναμείνει ασάλευτος. Με κάποιαπροσπάθεια η γυναίκα κατάφερε νασταθεί στα πόδια της. Είχε ξεφωνίσειμονάχα μια φορά και τώρα ο Τρύστανείδε τα χέρια της να κινούνται κάτωαπό τις βαριές δίπλες του μανδύα της.Το φεγγάρι ξεπρόβαλλε σαν λεπτήφέτα πίσω από τα πέπλα των σύννεφωνκαι το φως του γυάλισε αχνά σε κάτιπου κρατούσε στο χέρι της.

Το μαχαίρι διέγραψε μια τροχιά προςτο μέρος του. Ο Τρύσταν πρόλαβε νατης αρπάξει το χέρι πριν η λεπίδα χωθεί

στη σάρκα του. Η γυναίκα έκανε σανάγριο θεριό, με το κορμί της νασυστρέφεται, να κλοτσάει και ναδαγκώνει καθώς πάλευε μαζί του.Τελικά αναγκάστηκε να τηναντιμετωπίσει

σαν να ηταν άντρας. Της έριξε μια γροθιάστο σαγόνι που τη σώριασε πάλιαναίσθητη κάτω.

Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλοαπό το να τη μεταφέρει πίσω στοπανδοχείο. Μήπως εκείνη η ιστορία στηφιδοφωλιά των μονόλιθων της είχεσαλέψει τα λογικά έτσι ώστε να βλέπειεχθρούς παντού γύρω της; Ο Τρύσταν,εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια να

εξηγήσει τα φαινόμενα, έσκισε μιαλουρίδα από την άκρη του μανδύα τηςκαι της έδεσε τα χέρια. Ύστερα τηφορτώθηκε στην πλάτη του, λιπόθυμηόπως ήταν και ανασαίνοντας ρηχά. Έτσιφορτωμένος, γλιστρώντας καισκοντάφτοντας, άρχισε να κατηφορίζειμε κόπο το θαμνοτόπι προς την κοιλάδαχαμηλά.

Δεν είχε ιδέα τι ώρα ήταν, αλλά υπήρχεένα αναμμένο φανάρι πάνω από τηνπόρτα που άνοιξε εύκολα μόλις τηνέσπρωξε. Προχώρησε παραπατώντας ωςτο τζάκι, απίθωσε το φορτίο του μπροστάκαι πήγε να ρίξει φρέσκα ξύλα στη θράκαγια να φτιάξει πάλι μια φωτιά. Εκείνο πουλαχταρούσε πάνω απ’ όλα τούτη τη

στιγμή ήταν να ξανανιώσει λίγη ζεστασιάστα κόκαλά του.

Το κεφάλι της Έρθα πήγαινε νασπάσει. Ο πόνος φαινόταν να προέρχεταιαπό το πλάι του προσώπου της. Άνοιξετα μάτια της. Είδε ένα αμυδρό φως, αλλάδεν ήταν εκείνο το αχνό μπλε. Όχι, τούτοεδώ ήταν ανταύγεια από φλόγες. Είδε μιαμορφή να σκύβει στο τζάκι τοποθετώνταςμε τέχνη ξύλα για να δυναμώσει τηφωτιά. Ήδη υπήρχε αρκετή ζεστασιά,κάτι που ρουφούσε αχόρταγα το κορμίτης. Προσπάθησε ν’ ανακαθίσει. Και τότεανακάλυψε ότι τα χέρια της ήτανπρόχειρα δεμένα. Κοκάλωσε, παγωμένηαπό φόβο και κοιτάζοντας έντονα εκείνονπου φρόντιζε τη φωτιά.

Το κεφάλι του ήταν γυρισμένο από τηνάλλη μεριά. Δεν μπορούσε να διακρίνειτο πρόσωπό του αλλά ήταν σίγουρη πωςήταν ο Τρύσταν. Και η τελευταία τηςθύμηση — η μορφή του σκυμμένη απόπάνω της, με τα χέρια απλωμένα —σίγουρα για να τη βιάσει πάλι όπωςεκείνη την άλλη φορά! Μια αίσθησηαναγούλας τής ανακάτεψε το στομάχι καιξεροκατάπιε βιαστικά για να μην ξεράσειστο πάτωμα. Κοίταξε επιφυλακτικάολόγυρα. Βρίσκονταν στη μεγάληαίθουσα του πανδοχείου- θα πρέπει νατην είχε μεταφέρει πίσω. Μήπως για νατο απολαύσει καλύτερα, μακριά από τηδιαπεραστική παγωνιά του παλιούδρόμου; Όμως, αν δοκίμαζε να τηςριχτεί, θα μπορούσε να βάλει τις φωνές,

ν’ αντισταθεί — τότε, δεν μπορεί,σίγουρα κάποιος θα ερχόταν...

Ο Τρύσταν γύρισε να την κοιτάξει,παρατηρώντας την με τόσο διαπεραστικόβλέμμα που η Έρθα θα έπαιρνε όρκο ότιμπορούσε να διαβάσει άνετα τιςμπερδεμένες σκέψεις της.

«Θα σε σκοτώσω», του δήλωσε σταίσια.

«Όπως το δοκίμασες κιόλας; » Το είπεσαν να μην είχε ιδιαίτερη σημασία, αλλάαπλώς ν’ απορούσε.

«Την επόμενη φορά δε θ’ αλλάξωγνώμη! »

Ο άντρας γέλασε. Και με το γέλιο τουαυτό φάνηκε για μια στιγμή να γίνεταιάλλος άνθρωπος, πιο νέος, λιγότεροσκληρυμένος από το χρόνο και τονπόλεμο. «Δεν άλλαξες γνώμη ούτε τούτητη φορά, κυρά- χρειάστηκε να σ’εμποδίσω εγώ». Ύστερα το αχνόχαμόγελο που είχε ακολουθήσει το γέλιοτου έσβησε και την κοίταξε με στενεμέναμάτια και σφιγμένα χείλη.

Η Έρθα αρνήθηκε να του επιτρέψει νατην πτοήσει και τον κάρφωσε με το δικότης άγριο βλέμμα. Ύστερα ο Τρύστανείπε:

«Ή μήπως εννοούσες κάποια άλληπερίπτωση, κυρά; Γ ια κάτι που έγινε

πριν τραβήξεις το μαχαίρι σου εναντίονμου; Μήπως είχε δίκιο εκείνο — εκείνοτο πλάσμα; Είναι αλήθεια ότι ήταν δικήσου δουλειά που παρασύρθηκα στηφωλιά τους; »

Η Έρθα θα πρέπει να είχε προδώσειτην αλήθεια με κάποια μικρή αλλαγή πουο άλλος διάβασε στο πρόσωπό της. ΟΤρύσταν έγειρε μπροστά, την άρπαξε απότους ώμους και την τράβηξε πιο κοντάτου παρά την αντίστασή της. Τηνκράτησε έτσι που να τη βλέπει καλά σταμάτια.

«Γιατί; Μα το Σπαθί του Κάρθερ τουΔίκαιου, γιατί; Τι σου έκανα, κοπέλαμου, για να θέλεις να με ρίξεις σ’ εκείνη

τη φιδοφωλιά; Ή μπας και ο πρώτοςτυχών σε βόλευε για να ταίσεις τα ζωάκιασου; Αλλά, πάνω απ’ όλα, πώς γίνεταικαι κάποια που ανήκει στην ανθρώπινηράτσα να έχει δοσοληψίες μ’ εκείνα; Καιαν είχες πάρε δώσε μαζί τους, γιατίέσπασες τη γητειά τους και με βοήθησες;Γ ιατί, γιατί και πάλι γιατί; »

Την ταρακούνησε, μαλακά στην αρχή,αλλά με την κάθε ερώτηση και πιοδυνατά, έτσι που το κεφάλι τηςκουνιόταν πέρα δώθε στους ώμους της.Την έπιασε ζαλάδα. Ο άλλος φάνηκε νακαταλαβαίνει ότι έτσι δεν μπορούσε νατου απαντήσει και την κράτησε ακίνητησαν να ήθελε να διαβάσει την αλήθειατόσο στα μάτια της όσο και να την

ακούσει από τα χείλη της.

«Δεν έχω συγγενή πρόθυμο ν’απαιτήσει το δίκιο μου με το σπαθί του»,αποκρίθηκε η Έρθα κουρασμένα.«Συνεπώς δεν έμενε παρά να το βρωμόνη μου, όπως μπορούσα. Έτσιαναζήτησα εκείνους που θα είχαν τοντρόπο ν’ αποδώσουν δικαιοσύνη—»

«Δικαιοσύνη; Ώστε δε με διάλεξαντυχαία για κάποιο δικό τους λόγο! Όμως,ορκίζομαι στις Εννέα Λέξεις του Μιν, ότιπρώτη φορά βλέπω το πρόσωπό σου.Μήπως σε κάποια μάχη σκότωσα κάποιοδικό σου πρόσωπο — πατέρα, αδερφό,αγαπημένο; Αλλά πώς μπορεί να έγινεαυτό; Εκείνοι που πολέμησα εγώ ήταν οι

εισβολείς. Ελόγου τους δεν είχανγυναίκες άλλες από εκείνες που άρπαξαναπό τα Ντέηλ. Και ποια γυναίκα τωνΝτέηλ θα ζητούσε εκδίκηση για εκείνονπου έγινε αφέντης της με τη βία; Ήμήπως αυτό έγινε, κορίτσι μου; Σεάρπαξαν, αλλά βρήκες κάποιον ανάμεσάτους που σου άρεσε και ξέχασες το αίμασου; »

Αν μπορούσε η Έρθα θα τον έφτυνεκατάμουτρα γι’ αυτή την προσβολή. ΟΤρύσταν θα πρέπει να διάβασε αμέσως τοθυμό στα μάτια της.

«Ώστε δεν είναι ούτε αυτό. Τότε γιατί;Δεν είμαι άνθρωπος που πάει γυρεύονταςγια καβγάδες με τους συντρόφους του.

Ούτε και άγγιξα ποτέ γυναίκα παρά τηθέλησή της—»

«Έτσι, ε; » Η Έρθα είχε επιτέλουςξαναβρεί τη φωνή της, σ’ έναασυγκράτητο ξέσπασμα οργής. «Ώστεδεν άγγιξες γυναίκα παρά τη θέλησή της,μεγάλε ήρωα; Και ξέχασες τι έγινε τρειςμήνες πριν, στο δρόμο για το Λέθεντέηλ;Ή ήταν κάτι τόσο συνηθισμένο για τηναφεντιά σου ώστε να το ξεχάσεις έτσιανέμελα; »

Μόλο που ξεχείλιζε από οργή καιφόβο, η Έρθα μπόρεσε να διακρίνει στηνέκφρασή του μια γνήσια κατάπληξη.

«Λέθεντέηλ; » επανέλαβε εκείνος.

«Πριν τρεις μήνες; Μα εγώ, κοπέλα μου,ποτέ δεν έχω πάει το σο βόρεια. Όσο γιαπριν τρεις μήνες — ήμουν Τα-ξίαρχοςτων Δυνάμεων του άρχοντα Ίνγκριμ πρινσκοτωθεί στην πολιορκία του λιμανιού».■

Μιλούσε με τόση ειλικρίνεια που θαμπορούσε σχεδόν να τον πιστέψει ανεκείνος ο χειροφυλα-κτήρας στον καρπότου δεν τον έβγαζε ψεύτη.

«Λες ψέματα! Εντάξει, μπορεί να μηγνωρίζεις το πρόσωπό μου. Με βίασεςστα σκοτεινά, έχοντας πρώτα εξοντώσειτους εισβολείς που με είχαναιχμαλωτίσει. Τους άντρες του αδερφούμου τους σκότωσαν όλους. Γ ια μένα

είχαν άλλα σχέδια, βλέπεις. Και ότανήρθε η σωτηρία — και πάλι ήμουνπρόσφορη λεία — όπως το απέδειξεςεσύ ο ίδιος, ταξίαρχε! » Το τελευταίο τοείπε σφυριχτά, σαν να ήταν βρισιά.

«Σου λέω, εγώ ήμουν στο λιμάνι! » ΟΤρύσταν την είχε αφήσει και είχεπισωπατήσει στον πάγκο, έχονταςαφήσει αρκετό χώρο ανάμεσά τους. «Θαέπαιρνες τότε όρκο μπροστά σε Πέτρατης Αλήθειας ότι ήμουν εγώ;Αναγνωρίζεις το πρόσωπό μου; »

«Θα έπαιρνα όρκο, ναι. Όσο για τοπρόσωπό σου — δε μου χρειάζεταιαυτό. Ήταν σκοτάδι όταν μου ρίχτηκες.Αλλά υπάρχει μια απόδειξη που από

τότε μένει άσβεστα αποτυπωμένη στημνήμη μου».

Ο Τ ρύσταν σήκωσε το χέρι του νατρίψει την παλιά ουλή στο σαγόνι τουκαι το φως από τις φλόγες άστραψε στοχειροφυλακτήρα. Ήταν ένα αντικείμενοεντελώς αταίριαστο με το λιτό τουντύσιμο-πώς θα μπορούσε κανείς να τοξεχάσει;

«Και ποια είναι αυτή η απόδειξη; »

«Τη φοράς στον καρπό σου, μπροστάστα μάτια όλων. Όπως την είδα και τότε,κάθαρμα — είναι ο χειροφυλακτήραςσου! »

Ο Τρύσταν σήκωσε τον καρπό τουκοιτάζοντας το χρυσό έλασμα. «Οχειροφυλακτήρας! Ώστε αυτή είναι ηαπόδειξη που σ’ έκανε, δεν ξέρω πώς, ναμε στείλεις στους Φρύνους! »Μισοχαμογελού-σε πάλι, αλλά τούτη τηφορά σκληρά, δίχως ευθυμία. «Και είναιαλήθεια ότι εσύ μ’ έστειλες εκεί, έτσιδεν είναι; » Άπλωσε το χέρι του και, πρινη Έρθα μπορέσει να το αποφύγει, τηςτράβηξε εντελώς την κουκούλα από τοκεφάλι και στάθηκε να την κοιτάξει πιοκαλά.

«Τι έκανες εκείνη τη μουτσούναφρύνου που είχες, κοπελιά; Ήταν κανένακόλπο με μπογιά ή τίποτα μαγικό πουέκανες στον εαυτό σου; Θα πρέπει να

ήθελες πολύ να μ’ εκδικηθείς για ναπαραμορφωθείς έτσι προκειμένου ναεκτελέσεις το σχέδιο σου».

Η Έρθα σήκωσε τα δεμένα χέρια τηςκαι άγγιξε τα μάγουλά της με παγωμέναδάχτυλα. Τούτη τη φορά δεν υπήρχεκαθρέφτης, αλλά αφού της έλεγε ότιεκείνες οι απαίσιες βούλες είχαν χαθεί,έτσι πρέπει να ήταν.

«Εκείνοι μου το έκαναν—» ψέλλισε,σχεδόν αφηρημένα. Είχε φανταστείπολλές φορές τούτη τη συνάντηση, μ’εκείνον να λέει τη μια ή την άλληδικαιολογία. Αλλά πρέπει να ήταν πολύπορωμένος για να κρατάει αυτή τησχεδόν κεφάτη πόζα.

«Εκείνοι; Εννοείς τους Φρύνους;Όμως, πες μου τώρα, γιατί όταν με είχεςθέσει σχεδόν στην εξουσία τουςρισκάρισες τη ζωή σου για χάρη μου;Ειλικρινά, αυτό δεν το καταλαβαίνω.Γιατί νομίζω ότι οι δοσοληψίες με όντασαν εκείνα που κατοικούν στο λόφοείναι κάτι το φοβερό και μονάχα κάποιοςσε έσχατη απόγνωση θα το επιχειρούσε.Και κάποιος σε τέτοια απόγνωση δε θ’άλλαζε εύκολα

γνώμη — λοιπόν — γιατί με έσωσες,κορίτσι μου; »

Του απάντησε με την αλήθεια. «Δενξέρω. Ίσως επειδή ο πόνος ήταν δικόςμου και η πληρωμή θα έπρεπε να είναι

δική μου — αυτό, ως ένα σημείο, νομίζω.Αλλά ακόμη περισσότερο—»Κοντοστάθηκε τόσο που ο άλλοςχρειάστηκε να την ενθαρρύνει.

«Ακόμη περισσότερο τι; »

«Να... τελικά δεν μπόρεσα ν’ αφήσωέναν άνθρωπο, ακόμη κι έναν σαν καισένα, σε πλάσματα σαν εκείνους! »

«Πολύ καλά, αυτό το δέχομαι και τοκαταλαβαίνω. Το μίσος, ο φόβος και ηαπόγνωση μπορεί να μας σπρώξουνόλους σε πράγματα που μας κάνουν ναμετανιώσουμε μετά. Έκανες κάτι τέτοιο,αλλά μετά ανακάλυψες ότι ήσουν πολύάνθρωπος για να το φτάσεις ως το τέλος.

Ύστερα, στο δρόμο, προτίμησες να τοεπιχειρήσεις με τίμιο ατσάλι και με τοδικό σου χέρι—»

«Επειδή προσπάθησες να — να μεβιάσεις — πάλι! » Τα λόγια βγήκαν μεδυσκολία από τα χείλη της. Όμως τοφούντωμα στα μάγουλά της δενπροερχόταν από τη φωτιά αλλά από τηνπαλιά ντροπή που την έτρωγε.

«Ώστε αυτό φαντάστηκες; Δε λέω,ύστερα από αυτά που πέρασες ήταν πολύφυσικό», είπε ο Τρύσταν κουνώντας τοκεφάλι του. «Αλλά τώρα είναι η σειράσου να με ακούσεις, κοπέλα μου. Πρώτο,ποτέ δεν έχω πατήσει στο Λέθεντέηλ,ούτε πριν τρεις μήνες ούτε πριν τρία

χρόνια ούτε ποτέ! Δεύτερο, τούτο δω πουμ’ έκρινες», κράτησε τον καρπό του πιοκοντά, χτυπώντας τον ελαφρά με ταδάχτυλα του άλλου χεριού του, «δεν τοείχα καν πριν τρεις μήνες. Όταν οιεισβολείς ήταν σχεδόν παγι-

δευμένοι στο λιμάνι κατά την τελευταίαπολιορκία, είχαν καταφτάσει πολλάαποσπάσματα από την εν-δοχώρα για ναμας ενισχύσουν. Αυτά είχαν ήδηξεκαθαρίσει τα όποια απομεινάρια τωνεισβολέων είχαν αποκοπεί πριναρχίσουμε την πολιορκία.

»Μια πολιορκία, ξέρεις, είναι κυρίωςπερίοδος αδράνειας, και οι αργόσχολοιπολεμιστές βρίσκουν πολλούς τρόπους

για να σκοτώσουν την ώρα τους. Το μόνοπου είχαμε να κάνουμε ήταν ναφροντίσουμε να μη σπάσει ο εχθρός τονκλοιό για όσο θα περιμέναμε τα πλοίααπό το Χάντελ-σμπεργκ και τοΒέννεσπορτ να φτάσουν και να τουςδιώξουν και από τη θάλασσα. Παίζοντανπολλά τυχερά παιχνίδια ενώ περιμέναμε.Και μόλο που υποτίθεται ότι είμαι πολύεπιφυλακτικός και δε μ’ αρέσει ο τζόγος,ρισκάριζα κι εγώ καμιά ζαριά πότε πότε.

»Έτσι τους έχω βαφτίσει εγώ. Το ΧάιΧάλλακ ποντάρει ήταν σαν τον Γ ιούρρε,γιος κάποιου σκοτωμένου χωροδεσπότη.Το μόνο που τον περίμενε πίσω, όταν καιαν θα τέλειωνε ποτέ ο πόλεμος, ήτανερείπια και ένα χαμένο σπιτικό. Δυο

μέρες αργότερα σκοτώθηκε σ’ ένα απόεκείνα τα γιουρούσια που επιχειρούσανκατά καιρούς οι εισβολείς. Με είχεπαρακαλέσει να το κρατήσω, έτσι ώστεόταν θα του χαμογελούσε ξανά η τύχη ναμπορεί να το πάρει πάλι πίσω, γιατί ήτανένα από τα πολύτιμα κειμήλια τηςφαμίλιας του. Στη μάχη ανακάλυψα ότιδεν ήταν μονάχα διακοσμητικό αλλά καιχρήσιμο. Εφόσον δεν υπήρχε περίπτωσηνα το ξαναπάρει πίσω, μια και είχεσκοτωθεί, το κράτησα — πράγμα που δεμου βγήκε σε καλό, όπως αποδείχτηκε.Όσο για εκείνο το νεαρό — δεν ξέρω καντ’ όνομά του, γιατί τον φώναζαν μεκάποιο παρα-

τσούκλι. Το μισό καιρό ήταν

ζαβλακωμένος από το πιοτό, όντας έναςαπό εκείνους τους ζωντανούς νεκρούς—»

«Τους ζωντανούς νεκρούς; » Η ιστορίατου φαινόταν πειστική, όχι μονάχα σταλόγια αλλά και στον τόνο του, καθώς καιστον άμεσο τρόπο που την αφηγείτο.

«Έτσι τους έχω βαφτίσει εγώ. Το ΧάιΧάλλακ βρίθει τώρα από τέτοιους —μερικοί είναι νεαροί σαν τον Γ ιούρρε ήτον ιδιοκτήτη τούτου εδώ». Χάιδεψεπάλι το χειροφυλακτήρα. «Άλλοι είναιαρκετά μεγάλοι για να ’ναι πατεράδεςτους. Τα Ντέηλ σαρώθηκαν από τηφωτιά και το σπαθί. Εκείνα που δεδέχτηκαν εισβολή, αποστραγγίστηκαν

από τους άντρες και τα γεννήματά τους— για να χορτάσουν και οι δυο στρατοί.Τούτη είναι μια γη που τώρα μπορεί ν’ακολουθήσει έναν από δυο δρόμους. Ήνα βουλιάξει στο χάος από τηνεξάντληση ή να φανούν νέοι ηγέτες νατην ξαναστήσουν στα πόδια της, άντρεςμε κουράγιο να χτίσουν από την αρχή».

Η Έρθα είχε την εντύπωση ότι δεμιλούσε πλέον σ’ αυτή, αλλά μάλλονεξέφραζε μεγαλόφωνα τις προσωπικέςτου σκέψεις. Όσο για την ίδια, ένιωθεένα κενό μέσα της, σαν κάτι πουκουβαλούσε τόσο καιρό να την είχεαφήσει. Αυτή η σκέψη έκανε τα δεμέναχέρια της να κατέβουν προστατευτικάστην κοιλιά της.

Το παιδί μέσα της — ποιος ήταν οπατέρας του; Ένας από τους χαμένους,ένα παλικαρόπουλο που του είχαν πάρειτα πάντα και είχε καταντήσει ζωντανόςνεκρός δίχως ελπίδα για το μέλλον,δίχως τίποτα που να βάζει χαλινάρι σταπάθη του; Σίγουρα θα ζούσε μονάχα γιατο σήμερα, αρπάζοντας αδίσταχτα κάθετι που είχε να του προσφέρει αυτή ησύντομη μέρα. Κάνοντας αυτές τιςσκέψεις την πλημμύρισε ένα παράξενοζαλιστικό συναίσθημα. Δεν είχε χάσει τοπαιδί, τούτο το παιδί που η Γ καννόραείχε υποσχεθεί ότι θα ’ταν δικό της καιμόνο. Εκείνο που τελικά είχε χάσει ήτανη καταναγκαστι-κή παρόρμηση που τηνέσπρωχνε ν’ αποζητά δικαιοσύνη και πουτην είχε φέρει στο Γκρίμμερντέ-ηλ —

για να συνδιαλλαχθεί με τους Φρύνους.

Η Έρθα ανατρίχιασε, παγωμένη ως τοκόκαλο παρά το μανδύα της και τηφωτιά. Τι είχε κάνει στην τύφλωσή της,στο μίσος και τη φρίκη της; Σχεδόν είχεπαραδώσει έναν αθώο σε κάτι που δεντολμούσε καν να συλλογιστεί. Τι την είχεσυγκρατήσει από αυτή την πράξη σχεδόντην τελευταία στιγμή, κάνοντάς την ναπετάξει την πέτρα που είχε τρίψει με τοφυλαχτό της Γ καννόρα; Κάποιο μέροςτου εαυτού της που αρνιόταν ναεπιτρέψει ένα τέτοιο έγκλημα;

Και πώς θα μπορούσε να δικαιολογηθείποτέ σε τούτο τον άνθρωπο που είχετώρα γυρίσει το κεφάλι του και κοίταζε

στις φλόγες σαν μέσα τους να μπορούσενα διαβάσει κάποια μαγικά μηνύματα;Μισοσήκωσε τα δεμένα χέρια της και οΤρύσταν γύρισε προς το μέρος της μ’ ένααληθινό χαμόγελο από το οποίο η Έρθαέκανε πίσω σαν να τη χτυπούσαν,φέρνοντας στο νου το ποια θα μπορούσενα ήταν τώρα η μοίρα του.

«Δεν υπάρχει λόγος να μένεις δεμένη.Ή μήπως κι εξακολουθείς να διψάς για τοαίμα μου; » Της πήρε τα χέρια και άρχισενα λύνει το πανί που τα έδενε.

«Όχι», απάντησε η Έρθα σιγανά. «Σεπιστεύω. Εκείνος που γύρευα είναι τώρανεκρός».

«Σε θλίβει που ο θάνατός του δενπροήλθε από τα χέρια σου; »

Η Έρθα κοίταξε πάλι τα δάχτυλά τηςπου ήταν ξανά σφιγμένα στην κοιλιά τηςκαι αναρωτήθηκε ποια θα ’ταν η ζωή τηςτώρα. Θα συνέχιζε να είναι ένα δουλικόσε χάνι ή θα ’πρεπε να ξαναγυρίσειταπεινωμένη στον Κούνο; Όχι! Ποτέ!Καθώς σήκωνε το κεφάλι της, ηυπερηφάνειά της ξαναγύρισε.

«Σε ρώτησα, λυπάσαι που δεχρησιμοποίησες το μαχαίρι σου γιαεκείνο τον τζογαδόρο; »

«Όχι».

«Όμως εξακολουθούν να σεταλανίζουν σκοτεινές σκέψεις—»

«Αυτές δε σε αφορούν». Έκανε νασηκωθεί, αλλά ο Τρύσταν άπλωσε τοχέρι του να την κρατήσει εκεί όπου ήταν.

«Υπάρχει ένα παλιό έθιμο», της είπε.«Αν ένας άντρας σώσει ένα κορίτσι απόσοβαρό κίνδυνο, αποκτά ορισμέναδικαιώματα—»

Για μια στιγμή η Έρθα δεν κατάλαβε,αλλά όταν έπιασε το νόημα η

τραυματισμένη της αξιοπρέπεια τηςέδωσε τη δύναμη να τον κοιτάξει

κατάματα. «Μιλάς για κορίτσι — εγώδεν είμαι τέτοιο».

Η απότομη εισπνοή του έκανε έναπολύ σιγανό ήχο, αλλά ακούστηκεδυνατός στη σιωπή που έπεσε ανάμεσάτους. «Ώστε αυτό είναι! Δεν είσαι χω-ριατοπούλα ή υπηρέτρια, έτσι; Γι’ αυτόκαι δεν μπορούσες ν’ ανεχτείς αυτό πουσου είχαν κάνει. Όμως δεν είχες κανένασυγγενή να υπερασπιστεί την τιμή σου;»

Η Έρθα γέλασε πικρόχολα. «Ταξίαρχε,ο αδελφός μου δεν είχε παρά μιαεπιθυμία: να υποστώ τις παμπάλαιεςμεθόδους που εφαρμόζουν οι γυναί-

κες γι’ αυτές τις περιπτώσεις έτσιώστε να μην τον ντροπιάσω στονκύκλο του. Όταν θα το ’κανα αυτό, θα

καταδεχόταν να με αφήσει να ζήσωστο δικό μου σπίτι, υπενθυμίζοντάςμου τη μεγάλη καλοσύνη του ίσως όχιπαραπάνω από τρεις φορές τη μέρα».

«Κι εσύ, βέβαια, δεν μπορούσες νατο δεχτείς αυτό. Αλλά με το μίσοςπου είχες ενάντια στον πατέρα τουπαιδιού—»

«Όχι! » Τα χέρια της πήγαναυτόματα στο φυλαχτό της θεάς.«Πέρασα από το ιερό της Γ καννόρα.Μου υποσχέθηκε ότι θα εκπληρώσειτην επιθυμία μου, ότι το παιδί που θαγεννήσω θα είναι αποκλειστικά δικόμου, δίχως να κληρονομήσει τίποτααπό εκείνον! »

«Και η θεά σ’ έστειλε στους Φρύνους;»

Η Έρθα κούνησε αρνητικά τοκεφάλι της. «Η Γ καννόρα είναιφύλακας της ζωής. Απλώς είχαακουστά για τους Φρύνους από παλιέςιστορίες. Στην τύφλωσή μουαπευθύνθηκα σ’ αυτούς και μουέδωσαν κάτι που τοποθέτησα στοκρεβάτι σου για να σε τραβήξω στοντόπο τους. Εξάλλου, με κάποιο τρόποάλλαξαν το πρόσωπό μου. Αλλά —δεν είναι πια τόσο άσχημο; »

«Κάθε άλλο. Αν δεν έβλεπα τομανδύα σου ούτε που θα σε γνώριζα.Αλλά εκείνο που έβαλες στο κρεβάτι

μου — Στάσου εδώ και περίμενε.Θέλω μονάχα να μου υποσχεθείς έναπράγμα- αν επιστρέψω δίχως ναελέγχω τον εαυτό μου, αμπάρωσε τηνπόρτα στο δρόμο μου και κράτησέ μεεδώ με κάθε θυσία! »

«Το υπόσχομαι».

Ο Τρύσταν απομακρύνθηκε με τοανάλαφρο βήμα ανθρώπουμαθημένου να βαδίζει αθόρυβα σε ά-

γνωστούς τόπους όπου η ζωή τουμπορεί να εξαρτιόταν απ’ αυτό. Τώραπου η Έρθα έμεινε μόνη οι σκέψεις τηςγύρισαν πάλι στο ερώτημα του τι θαέκανε το άλλο πρωί. Ποιος θα της

πρόσφερε άσυλο

— εκτός ίσως από τις Σοφές Γυναίκεςτου Λέθεντέ-ηλ. Μπορεί τούτος οταξίαρχος να τη συνόδευε ως εκεί, ανκαι το μόνο που της χρωστούσε ήτανένας κίνδυνος που η Έρθα προτιμούσενα μη σκέφτεται. Όσο κι αν πάσχιζε κιέστυβε το μυαλό της, δεν κατάφερε ναβρει άλλη λύση εκτός από το Λέθενντέ-ηλ. Ίσως κάποτε ο Κούνο — όχι! ΗΈρθα δε θα έκανε κανένα σχέδιο προςαυτή την κατεύθυνση!

Ο Τρύσταν γύρισε κρατώντας δυοξύλα σαν τσιμπίδα γι’ αναμμένακάρβουνα. Σφιγμένο στις άκρες τουςήταν το πετραδάκι που είχε έρθει από

τον τόπο των Φρύνων. Πλησίασε στηφωτιά και το πέταξε στην καρδιά τωνφλογών.

Θα νόμιζε κανείς ότι είχε χύσει λάδιστη φωτιά, τόσο άγρια λαμπάδιασαν οιφλόγες όταν το πετραδάκι έπεσεανάμεσα στα κούτσουρα. Και οι δυοέκαναν πίσω.

«Η παγίδα εξουδετερώθηκε»,παρατήρησε ο Τρύσταν. «Δε θα ήθελακανένας άλλος να πέσει σ’ αυτή».

Η Έρθα μούδιασε, μαντεύοντας τι θασκεφτόταν για το γεγονός ότι αυτή τηνείχε βάλει αρχικά.

«Το να πω ότι λυπάμαι»,μουρμούρισε, «θα φανεί σαν τυπικάλόγια, αλλά—»

«Σε κάποια που έφερε το φορτίο σου,κυρά, θ’ απαντούσα ότι τηνκαταλαβαίνω. Όταν κάποιον τονκαβαλήσει ένας τέτοιος δαίμονας, κάνειό, τι μπορεί για ν’ απαλλαγεί από δαύτον.Και τελικά δεν άφησες να με πάρουν».

«Αφού σ’ έσπρωξα πρώτα στην παγίδα!Εξάλ-

λου — θα ’πρεπε ν’ αφήσεις να πάρουνεμένα όπως ήθελαν. Μου χρειαζόταν».

«Φτάνει! » Ο Τρύσταν κατέβασε τη

γροθιά του στη ράχη του πάγκου δίπλαστον οποίο ήταν γονα-τισμένος. «Αςδώσουμε ένα τέρμα σε ό, τι πέρασε. Πάει,τέλειωσε. Το να γαντζωνόμαστε σε τούτοή σ’ εκείνο το άδικο, το να τουεπιτρέπουμε να κακοφορμίζει στο νου καιτην καρδιά, είναι κάτι που σε κάνεισακάτη. Τώρα, κυρά», η Έρθα έπιασεέναν καινούριο επίσημο τόνο στη φωνήτου, «πού θα πας, αν όχι στο σπίτι τουαδελφού σου; Απ’ ό, τι κατάλαβα δενέχεις σκοπό να ξαναγυρίσεις εκεί».

Η Έρθα έπαιξε νευρικά με το φυλαχτό.«Σ’ αυτό έχεις δίκιο. Δε μου μένει παράμονάχα ένα μέρος

— οι Σοφές Γυναίκες του Λέθεντέηλ.

Μπορώ να ζητήσω άσυλο σ’ αυτές». Απόμέσα της αναρωτήθηκε αν θα τηςπρόσφερε τη συνοδεία που δεν είχεδικαίωμα να του ζητήσει, αλλά η επόμενηερώτησή του την αιφνιδίασε.

«Κυρά, όταν ήρθες εδώ, ακολούθησεςτον Παλιό Δρόμο πάνω από τιςβουνοκορφές, έτσι; »

«Ναι, αυτόν. Μου φάνηκε λιγότεροεπικίνδυνος από τη δημοσιά. Ο θρύλοςλέει ότι έχει κι αυτός σποραδικά τουςδικούς του ταξιδιώτες, αλλ’ αυτούς τουςθεώρησα λιγότερο επικίνδυνους από τουςσυνανθρώπους μου».

«Αν ήρθες από εκείνη την κατεύθυνση

θα πρέπει να πέρασες και από τοΝόρντεντέηλ — τι είδους μέρος είναιαυτό; »

Η Έρθα δεν ήξερε γιατί ήθελε τέτοιεςπληροφορίες, αλλά του είπε τα όσα είχεδει από εκείνο το ακέφαλο Ντέηλ, γιατους λιγοστούς κατοίκους του που ήτανβυθισμένοι στο λήθαργο, γαντζωμένοιστα ερείπια και τ’ απομεινάρια μιαςκάποτε ευτυχισμένης ζωής. Ο Τρύστανρουφούσε αχόρταγα τα όσα άκουγε.

«Έχεις καλό μάτι, κυρά καιπαρατήρησες περισσότερα απ’ όσο θαπερίμενε κανείς από μια τόσο σύντομηεπίσκεψη. Άκουσέ με τώρα, γιατίπρόκειται για θέμα που ενδιαφέρει και

τους δυο μας για το μέλλον. Πιστεύω ότιτο Νόρντεντέηλ χρειάζεται έναν ηγέτη,κάποιον που θα δώσει στον κόσμοκουράγιο, που θα ξαναφτιάξει όλα όσαχάλασαν οι άνθρωποι και ο χρόνος.Ήρθα στο βορρά αναζητώντας τηνευκαιρία όχι μόνο να πάψω να υπηρετώάλλους αλλά και να βάλω τα θεμέλιαενός δικού μου οίκου. Δεν είμαι σαν τονΓ ιούρρε που γεννήθηκε στα πλούτη, ταπιοτά και τις γυναίκες για να ξεχάοωτώρα τι άσχημα παιχνίδια μπορεί να σουπαίξει η τύχη.

«Ποιος ήταν ο πατέρας μου; » οΤρύσταν ανασήκωσε τους ώμους του.«Ποτέ δεν άκουσα τη μητέρα μου να τολέει. Το ότι δεν ήταν από κοινή γενιά, το

ήξερα, αν και στα μετέπειτα χρόνια, πρινέρθουν οι εισβολείς, η μητέρα μουξενοδούλευε σε σπίτι εμπόρου για ναζήοουμε. Όμως από παιδί ήξερα ότι ομόνος τρόπος για να πετύχω στη ζωήήταν με τούτο δω—» Ο Τ ρύσταν άγγιξετο σπαθί του. «Η συντεχνία τωνεμπόρων δεν είναι ανοιχτή για τουςανώνυμους, αλλά πάντα υπάρχει ζήτησηγια ένα σπαθί και ένα τόξο. Έτσι έμαθατις τέχνες του πολέμου όσο καλά ήτανδυνατό να τις μάθει κανείς. Μετά ήρθε ηεισβολή και πήγαινα από χωροδεσπότησε χωροδεσπότη ώσπου τελικά έγιναταξίαρχος και αρχιτοξότης. Ωστόσοπάντοτε μπροστά μου υπήρχε η σκέψηότι μια τέτοια εποχή μεγάλωναναστατώσεων, με τις περισσότερες

παλιές φαμίλιες

να έχουν εξοντωθεί, θα μου πρόσφερετην ευκαιρία της ζωής μου.

»Τώρα υπάρχουν πολλοί δίχωςαφέντη, πολύ ατίθασοι ύστερα απότόσα χρόνια πολέμων για ναστεριώσουν κάπου και να πιάσουν τοαλέτρι. Μερικοί θα γίνουν παράνομοι,αλλά με μισή ντουζίνα τέτοιους άντρεςστο πλευρό μου θα μπορούσα νακρατήσω ένα ακέφαλο Ντέηλ, όπως τοΝόρντεντέ-ηλ. Ο κόσμος χρειάζεταιέναν ηγέτη. Δε σκοπεύω ν’αποστερήσω κανέναν από τη νόμιμηκληρονομιά του, αλλά θα διαφυλάξωτην ειρήνη και θα προστατεύω τους

κατοίκους από τους παράνομους —γιατί θα ξεφυτρώσουν πολλοί απόδαύτους τώρα. Υπάρχουν άντρες εδώ,που περνούν από το Γκρίμ-μερντέηλ,πρόθυμοι να συμμετάσχουν σ’ ένατέτοιο σχέδιο. Αρκετοί ώστε να μπορώνα διαλέξω και να επιλέξω εκείνουςπου θέλω».

Κοντοστάθηκε, και η Έρθα διάβασεστο πρόσωπό του ότι αυτό ήταν στ’αλήθεια το μεγάλο όνειρο της ζωήςτου. Όταν δε συνέχισε του έκανε μιαερώτηση:

«Το βλέπω κι εγώ ότι έναςαποφασισμένος άντρας θα μπορούσενα το πετύχει αυτό. Αλλά σε τι αφορά

εμένα; »

Ο Τρύσταν την κοίταξε κατάματα. ΗΈρθα δεν είχε καταλάβει όλο το νόημασ’ αυτό που έβλεπε γραμμένο σταμάτια του.

«Νομίζω ότι μοιάζουμε πολύ οι δυομας, κυρά. Τόσο που θα μπορούσαμενα βαδίσουμε στον ίδιο δρόμο, προςόφελος και των δυο μας. Όχι, δε ζητώαπάντηση τώρα. Αύριο—», στάθηκεστα πόδια του και τεντώθηκε, «όχι,σήμερα κιόλας θα μιλήσω σ’ εκείνουςπου έχω επιλέξει. Αν δεχτούν να μουδώσουν όρκο πίστης και υποταγής, θασε συνοδέψω

ως το Λέθεντέηλ, όπου θα μπορέσεις ναβρεις για ένα διάστημα το άσυλο πουεπιθυμείς. Δεν είναι μακριά—»

«Με άλογο», απάντησε εκείνη μεανακούφιση, «κάπου δυο μέρες δυτικά».

«Πολύ ωραία. Ύστερα, όταν θα σεαφήσω εκεί, θα φύγω για τοΝόρντεντέηλ — και αυτοστιγμής θαπάψει να είναι δίχως ηγέτη. Δώσε μου, αςπούμε, εξήντα μέρες καιρό και μετά θαέρθω να σε ξαναβρώ στο Λέθεντέηλ.Τότε θα μου δώσεις την απάντησή σουκατά πόσο οι δρόμοι μας ενώνονται ήόχι».

«Ξέχασες», παρατήρησε εκείνη, με τα

χέρια της ακουμπισμένα στην κοιλιά της,«ότι δεν είμαι ούτε παρθένα ούτε χήρακαι ωστόσο κουβαλώ μέσα μου—»

«Δεν έχεις την υπόσχεση της Γκαννόρα σ’ αυτό το θέμα; Το παιδί θαείναι αποκλειστικά δικό σου. Θα είστεκαλοδεχούμενοι και οι δυο».

Η Έρθα περιεργάστηκε προσεκτικά τοπρόσωπό του θέλοντας να σιγουρευτείότι τα εννοούσε αυτά που έλεγε. Αυτόπου διάβασε εκεί — κράτησε την ανάσατης και τα χέρια της σηκώθηκαν στοστήθος της για να σφίξουν το φυλαχτό.

«Έλα όπως υποσχέθηκες στοΛέθεντέηλ», του αποκρίθηκε με σιγανή

φωνή. «Θα είσαι καλοδεχούμενος και θαέχεις την απάντησή που δικαιούσαι».

Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥΣΚΟΤΑΔΙΟΥ

του Ρόμπερτ Ε.Χάουαρντ

Η πιο διαδεδομένη παράδοση τωνΚελτών αφορά σ’ ένα λαό ξωτικώνπου ονομάζεται «Μικρός Λαός».

Είναι μια γενική ονομασία πουσυμπεριλαμβάνει και φιλικά καιεχθρικά και ουδέτερα προς τονάνθρωπο πλάσματα. Πρόκειται γιαμια πολύ ζωντανή παράδοση και οισχετικοί θρύλοι είναι τόσο επίμονοι,ρεαλιστικά λεπτομερείς και συνεπείς,που κανένας δεν αμφιβάλλει ότιεμπεριέχουν κάποιο πυρήνα αλήθειας.

Τώρα, σχετικά με τηνονοματολογία του διηγήματος, οιΓαέλοι είναι Κέλτες της Ιρλανδίας ήτης Σκωτίας. Οι Βρίτονες είναι Κέλτεςτης αρχαίας Βρετανίας. «Κέλτης»,«Γαέλος», «Γαλάτης», είναι μάλλονπαραλλαγές της ίδιας λέξης.

Ο Κόναν της ιστορίας δεν είναι οΚόναν ο Βάρβαρος (ο γνωστότεροςήρωας του Ρόμπερτ Χάουαρντ) αλλάεντελώς διαφορετικό πρόσωπο.Ωστόσο, από μια άλλη σκοπιά, τελικάείναι το ίδιο πρόσωπο. Όπως και οστρατηγός Πάττον, ο Χά ουαρντπίστευε ότι είχε ζήσει πολλές ζωές,πάντο-

τε σαν πολεμιστής. Έτσι, οι κατά τ’ άλλαφανταστικές ιστορίες του, στηρίζονται σε«προσωπικές εμπειρίες». Άσχετα πώςονομάζει τον ήρωά του, το αληθινό τουόνομα είναι πάντοτε «Ρόμπερτ Χά-ουαρντ».

Ο Ρόμπερτ Χάουαρντ (906-936) ήταν

και εξακολουθεί να είναι οαδιαφιλονίκητος βασιλιάς της ΗρωικήςΦαντασίας. Πώς να μην είναι, ότανουσιαστικά «ζει» αυτά που περιγράφει;Έτσι μπορεί να τα ζήσει και οαναγνώστης.

Γ. Μ.

Πήγα στη Σπηλιά του Ντάγκον μεμοναδικό σκοπό να ξεπαστρέψω τονΡίτσαρντ Μπρεντ. Κατηφόρισα τασκιερά μονοπάτια ανάμεσα από ταγιγάντια δέντρα και η ψυχολογική μουδιάθεση ήταν σε απόλυτη αρμονία με τοπρωτόγονο σκυθρωπό μεγαλείο τουτοπίου. Η πρόσβαση προς τη Σπηλιά τουΝτάγκον είναι πάντα βουτηγμένη στο

μισόφω-το, γιατί τα πελώρια κλαριά καιτα πυκνά φυλλώματα δεν αφήνουν τονήλιο να φτάσει ως κάτω. Αλλά τώρα ημαυρίλα της δικής μου ψυχής έκανε τουςίσκιους να φαντάζουν ακόμη πιοαπειλητικοί από συνήθως.

Από κάπου κοντά άκουγα το σιγανόπάφλασμα κυμάτων που έσπαζαν σταριζά ψηλών γκρεμών, αλλά η ίδια ηθάλασσα ήταν εντελώς αθέατη,κρυμμένη πίσω από τις πυκνέςβελανιδιές. Το σκοτάδι και η ζοφερήμελαγχολία του περιβάλλοντος έσφιγγαντην ήδη βαριά μου καρδιά καθώςπερνούσα κάτω από τις γέρικες κλάρες— καθώς έβγαινα σ’ ένα μικρό ξέφωτοκαι αντίκριζα μπροστά μου το στόμιο :

της αρχαίας σπηλιάς. Κοντοστάθηκα γιαμια στιγμή, σαρώνοντας με το βλέμμα τοεξωτερικό της ι σπηλιάς και τις γύρωμισοσκότεινες εκτάσεις με τις σιωπηλέςβελανιδιές.

Ο άνθρωπος που μισούσα δεν είχεφτάσει ακόμη. Θα είχα όλο το χρόνο ναπραγματοποιήσω το αποτρόπαιο σχέδιομου. Γ ια μια στιγμή η αποφασι-στικότητά μου κλονίστηκε, αλλά μετάσαν κύμα με τύλιξε η θύμηση τουαρώματος της Έλινορ Μπλαντ — και έναόραμα από σγουρές χρυσαφένιεςμπούκλες και βαθιά γκρίζα μάτια,καπριτσιόζι-κα και μυστηριακά σαν τηθάλασσα. Έσφιξα σπασμωδικά τιςγροθιές μου ώσπου τα δάχτυλά μου

έγιναν κάτασπρα και μετά χάιδεψαμηχανικά το κοντόκαννο περίστροφο,που το βάρος του φούσκωνε απειλητικάστην τσέπη του σακακιού μου.

Αν δεν ήταν ο Ρίτσαρντ Μπρεντ, ήμουνσίγουρος ότι θα είχα κιόλας κερδίσει τηνκαρδιά της κοπέλας, που το πάθος μου γι’αυτή έκανε τις ώρες της μέρας μουμαρτύριο και γέμιζε τις νύχτες μουεφιάλτες. Ποιον αγαπούσε; Δεν ήθελε νατο ξεκαθαρίσει και πιστεύω πως ούτε καιη ίδια το ήξερε. Αν ο ένας μας έφευγε απότη μέση, σκεφτόμουν, σίγουρα η Έλινορθα έπεφτε στην αγκαλιά του άλλου. Καισκόπευα ν’ απλοποιήσω τα πράγματα γιαλογαριασμό της — και για δικό μου.Εντελώς τυχαία είχα ακούσει τον ξανθό

Εγγλέζο αντίζηλό μου ν’ αναφέρει ότισκόπευε να επισκεφτεί την απόμερηΣπηλιά του Ντάγκον σε μια εκδρομικήτου έξοδο — μόνος.

Δεν είμαι από τη φύση μου φονιάς.Αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα σε τραχύτόπο και πέρασα το μεγαλύτερο μέροςτης ζωής μου στις αδάμαστες παρυφέςτου πολιτισμού, εκεί όπου ένας άντραςέπαιρνε μόνος του αυτό που ήθελε, ανμπορούσε, και όπου ο οίκτος ήταν μιααρετή που δεν την αντάμωνες συχνά.Εκείνο όμως που μ’ έσπρωχνε νασκοτώσω τον Ρίτσαρντ Μπρεντ ήταν έναμαρτύριο που με ταλάνιζε μέρα καινύχτα. Είχα ζήσει μια σκληρή, ίσως καιβίαιη ζωή. Έτσι όταν με βρήκε ο έρωτας

ήταν κι αυτός παράφορος και βίαιος. Κάτιμε την αγάπη μου για την Έλινορ Μπλαντκαι κάτι με το μίσος μου για τον ΡίτσαρντΜπρεντ, δεν αποκλείεται να μου είχεστρίψει και λιγάκι. Κάτω από άλλεςσυνθήκες θα χαιρόμουν να τον έχω γιαφίλο

— ήταν ένα θαυμάσιο, ψηλόκορμο καιντόμπρο παλικάρι, με καθαρά μάτια καιγερά μπράτσα. Αλλά στεκόταν εμπόδιοστο πάθος μου και έπρεπε να πεθάνει.

Προχώρησα στο μισοσκόταδο τηςσπηλιάς και Κοντοστάθηκα. Ήταν ηπρώτη φορά που ερχόμουν στη Σπηλιάτου Ντάγκον και ωστόσο, καθώς κοίταζαψηλά στη θολωτή οροφή, τους ομαλούς

βραχώδεις τοίχους και το σκονισμένοδάπεδο, είχα την αόριστη εντύπωση ότιτούτο το μέρος το είχα ξαναδεί. Τελικάτα παράτησα, ανασηκώνοντας τουςώμους, ανήμπορος να εντοπίσω σε τιοφειλόταν αυτό το φευγαλέοσυναίσθημα. Μάλλον θα έφταιγε ηεξοικείωση που είχα με τα σπήλαια τωνβουνών των νοτιοδυτικών πολιτειών τηςΑμερικής, όπου είχα γεννηθεί και ζήσειτα παιδικά μου χρόνια.

Και παρ’ όλα αυτά, ήμουν σίγουροςότι δεν είχα ξαναδεί καμιά τέτοια σπηλιά,που τα ομαλά της τοιχώματα έδιναντροφή σε πολλούς μύθους. Έλεγαν ότιδεν ήταν φυσική, αλλά ότι την είχανανοίξει στον συμπαγή βράχο πριν

χιλιάδες χρόνια τα μικροσκοπικά χέριατου μυστηριώδους Μικρού Λαού, τωνπροϊστορικών πλασμάτων τηςβρετανικής μυθολογίας. Σ’ ολόκληρη τηγύρω περιοχή αφθο-νούσαν τέτοιοιαρχαίοι θρύλοι.

Ο ντόπιοι ήταν κυρίως Κέλτες οισάξονες εισβολείς ποτέ δεν είχανκαταφέρει να κυριαρχήσουν εδώ. Ηπεριοχή ήταν κατοικημένη από πάρα

πολλούς αιώνες και οι θρύλοι τηςέφταναν πολύ πίσω, πιο πίσω απ'οποιοδήποτε άλλη περιοχή της Αγγλίας— πολύ πριν από τον ερχομό των Σαξό-νων. Ναι, ήταν απίστευτα προγενέστεροικαι από την αλλοτινή εκείνη εποχή, πριν

και από τον ερχομό των Ρωμαίων,φτάνοντας ως τις απίστευτα αρχαϊκέςεποχές, τότε που οι ιθαγενείς Βρίτονεςπολεμούσαν με τους μαυρομάλληδεςΙρλανδούς πειρατές.

0 Μικρός Λαός κατείχε, βέβαια,σημαντική θέση στην όλη λαϊκήπαράδοση. Ο θρύλος έλεγε ότι τούτησπηλιά ήταν ένας από τους τελευταίουςτόπους αντίστασής του ενάντια στουςκατακτητές Κέλτες και κυκλοφορούσανφήμες για χαμένα τούνελ, που είχανκαταρρεύσει ή σφραγιστεί προ πολλούκαι που συνέδεαν τη σπηλιά μ’ έναδαιδαλώδη λαβύρινθο από υπόγειεςσήραγγες που γέμιζαν τούτους τουςλόφους. Με αυτές τις περιστασιακές

σκέψεις ν’ αντιμάχονται αφηρημένα τουςπιο σκοτεινούς διαλογισμούς μου,διέσχισα τον εξωτερικό θάλαμο τηςσπηλιάς και μπήκα σ’ ένα στενό τούνελπου ήξερα από προηγούμενες περιγραφέςότι έβγαζε σε μια μεγαλύτερη αίθουσα.

Ηταν σκοτεινά στο τούνελ, αλλά όχικαι τόσο που να μην μπορώ να διακρίνωτα αόριστα, μισοφαγωμένοπεριγράμματα από τα μυστηριώδη σχέδιαπου σκέπαζαν τους βραχώδεις τοίχους.Τόλμησα ν' ανάψω τον ηλεκτρικό φακόμου για να τα περιεργαστώ πιοπροσεκτικά. Ακόμη και έτσι μισοβησμέ-να όπως ήταν, είχαν κάτι το αφύσικο καιτο απο-κρουστικό που με γέμισεαπέχθεια Σίγουρα κανένα πλάσμα με

ανθρώπινη μορφή δε θα μπορούσε ναέχει χαράξει τούτα τα αλλόκοτα καιφρικαλέα σχέδια.

Ο Μικρός Λαός... Αναρωτήθηκα αν οιάνθρωπο-λόγοι είχαν δίκιο στη θεωρίατους, ότι επρόκειτο για κάποια ράτσα απόμικροκαμωμένους μογγολο-ειδείςαυτόχθονες, τόσο χαμηλά στην κλίμακατης εξέλιξης που δύσκολα θα τουςαποκαλούσε κανείς ανθρώπους και πουωστόσο είχαν αναπτύξει ένα δικό τους,υπολογίσιμο αν και αποκρουστικόπολιτισμό. Η ράτσα τους είχε εξαφανιστείμπροστά στις εισβολές των νέων λαών,έλεγε η θεωρία, δίνοντας τη βάση γιαόλους εκείνους των θρύλους των αρείωνφυλών που μιλούσαν για δράκους,

νάνους, ξωτικά και νεράιδες. Ζώνταςανέκαθεν σε σπηλιές, οι αυτόχθονεςαυτοί είχαν υποχωρήσει ολοένα και πιοβαθιά στα σπήλαια των λόφων μπροστάστα κύματα των κατακτητών, ώσπουεξαφανίστηκαν εντελώς. Ωστόσο η λαϊκήπαράδοση επέμενε ότι οι απόγονοί τουςεξακολουθούσαν να ζουν σε χαμέναλαγούμια βαθιά κάτω από τους λόφους,σαν σιχαμερά απομεινάρια μιαςξεχασμένης εποχής.

Έσβησα το φακό και προχώρησα στοτούνελ ώσπου έφτασα σ’ ένα άνοιγμαπου φαινόταν πολύ συμμετρικό για ναείναι έργο της φύσης. Μπροστά μουαπλωνόταν ένα απέραντο μισοσκότεινοσπήλαιο, σε κάπως χαμηλότερο επίπεδο

από τον εξωτερικό θάλαμο, καιανατρίχιασα πάλι από εκείνη τηνπαράξενη κι απόκοσμη εντύπωση ότι τομέρος το είχα ξαναδεί. Μια μικρή σειράαπό σκαλοπάτια κατηφόριζε από τοτούνελ ως το δάπεδο του σπηλαίου.'Ηταν μικροσκοπικά σκαλοπάτια, πολύστενά για φυσιολογικά ανθρώπινα πόδια,σκαλισμένα στο συμπαγή βράχο. Οιάκρες τους ήταν πολύ φαγωμένες. σαναπό αιώνες χρήσης.

'Αρχισα να κατεβαίνω — όταν το πόδιμου γλί-

στρησε ξαφνικά. Από ένστικτοήξερα τι θα επακολουθούσε —ητανόλα μέρος εκείνης της παράξενης

αίσθησης του γνώριμου— αλλά δενμπορούσα να πιαστώ από πουθενά.Κουτρουβάλησα με το κεφάλι σ’εκείνες τις σκάλες για να χτυπήσω στοπέτρινο δάπεδο μ’ ένα βρόντο που μ’έκανε να χάσω τις αισθήσεις μου...

Συνήλθα σιγά σιγά, με φοβερόπονοκέφαλο και μια αίσθησησύγχυσης και παραζάλης. Άγγιξα τοκεφάλι μου με το χέρι και ένιωσα ταμαλλιά μου κρουσταλλιασμένα απόξερό αίμα. Προφανώς ή με είχανχτυπήσει ή είχα πέσει. Ό, τι και να’ταν, είχα ζαλιστεί τόσο που ένιωθα τομυαλό μου εντελώς άδειο. Δεν είχαιδέα ούτε πού βρισκόμουν ούτε ποιοςήμουν.

Κοίταξα ολόγυρα ανοιγοκλείνονταςτα μάτια στο λιγοστό φως καικατάλαβα ότι βρισκόμουν σ’ έναμεγάλο σπήλαιο πνιγμένο στη σκόνη.Στεκόμουν στη βάση μιας μικρήςσειράς από σκαλοπάτια πουανηφόριζαν προς κάποιο είδοςσήραγγας. Με το μυαλό ακόμη θολό,χτένισα αφηρημένα με τα δάχτυλα τηντετράγωνα κομμένη κορακίσια χαίτημου και τα μάτια μου περιπλανήθηκανστα μυώδη γυμνά μέλη και τορωμαλέο κορμί μου. Κάπως αδιάφοραπρόσεξα ότι φορούσα μονάχα έναπανί γύρω από τη μέση και τουςλαγόνες και πέτσινα σαντάλια σταπόδια, ενώ από τη μέση μου κρεμότανένα άδειο θηκάρι σπαθιού.

Ύστερα είδα το αντικείμενο πουήταν πεσμένο στα πόδια μου καιέσκυψα να το σηκώσω. Ήταν έναβαρύ σιδερένιο σπαθί, με τη φαρδιάλεπίδα του λεκιασμένη από σκούρεςκηλίδες. Τα δάχτυλά μου σφίχτηκανενστικτωδώς γύρω από τη λαβή μετην άνεση πολύχρονης πείρας.Ύστερα θυμήθηκα

ξαφνικά και γέλασα με τη σκέψη ότι θαμπορούσε ποτέ ένα απλό χτύπημα στοκεφάλι να ζαβλακώσει τόσο τον Κόναντον λεηλατητή. Ναι, τα θυμόμουν όλατώρα. Κάναμε μια επιδρομή στουςΒρίτονες, τις ακτές των οποίωνλεηλατούσαμε συχνά με τη φωτιά και τοσπαθί, με ορμητήριό μας το νησί που το

ονόμαζαν Έρε-ανν1. Εκείνη τη μέραεμείς οι μαυρομάλληδες Γαέλοι είχαμεεπιτεθεί ξαφνικά σ’ ένα παραθαλάσσιοχωριό με τα στενόμακρα, χαμηλάκαράβια μας και στη λαίλαπα της μάχηςπου επακολούθησε οι Βρίτονες είχαντελικά εγκαταλείψει την πεισματική τουςαντίσταση και είχαν υποχωρήσει, άντρες,γυναίκες και παιδιά, στις βαθιές σκιέςτων δασών από βελανιδιές όπου σπάνιατολμούσαμε να τους ακολουθήσουμε.

Αλλά εγώ τους είχα ακολουθήσει γιατίυπήρχε ένα κορίτσι των εχθρών που τοήθελα με φλογερό πάθος. Ήταν έναλεπτόκορμο και λυγερό πλάσμα μεσγουρά χρυσαφένια μαλλιά και βαθιάγκρίζα μάτια, καπριτσιόζικα και

μυστηριακά σαν τη θάλασσα. Τη λέγανΤαμέρα — αυτό το ήξερα καλά, γιατίεκτός από τον πόλεμο υπήρχαν καιεμπορικές σχέσεις ανάμεσα στους δυολαούς μας και είχα επισκεφτεί τα χωριάτων Βριτόνων σαν ειρηνικός επισκέπτηςστις σπάνιες περιόδους ανακωχής.

Είχα δει το λευκό μισόγυμνο κορμί τηςνα εμφανίζεται και να εξαφανίζεταιανάμεσα στα δέντρα καθώς έτρεχε με τησβελτάδα λαφίνας και όρμησα πίσω της,με την ανάσα μου λαχανιαστή από τοάγριο πάθος. Έτρεχε κάτω από τιςσκοτεινές σκιές των ροζιασμένωνδέντρων, με μένα στο κατόπι της, ενώμακριά πίσω μας έσβηναν οι κραυγές του

μακελειού και η κλαγγή των σπαθιών.Ύστερα τρέχαμε στη σιωπή, και τομόνο που έσπαζε τη σιγαλιά ήταν ηγοργή λαχανιαστή της ανάσα. Ήμουντόσο κοντά της καθώς ξεπροβάλαμεσ’ ένα μικρό ξέφωτο μπροστά στοσκυθρωπό στόμιο μιας σπηλιάς πουγράπωσα με το στιβαρό χέρι μου ταχρυσαφένια μαλλιά που ανέμιζαν πίσωτης. Έπεσε κάτω μ’ ένα ξεφωνητόαπελπισίας, αλλά την ίδια στιγμή μιακραυγή ακούστηκε σαν αντίλαλος στηδική της. Γύρισα γοργά για ν’αντικρίσω ένα νευρώδη νεαρό Βρίτοναπου μου ριχνόταν μέσα από τα δέντρα,με μια λάμψη οργής στα μάτια του.

«Βερτόριξ! » έσκουξε η κοπέλα, με

τη φωνή της να σπάζει σε λυγμό.Ένιωσα τη μανία να φουντώνει ακόμηπιο άγρια μέσα μου, γιατί κατάλαβαότι ο νεαρός ήταν ο καλός της.

«Τρέχα για το δάσος, Ταμέρα! » τηςφώναξε ο νεαρός, καθώς ριχνότανεναντίον μου με σάλτο πάνθηρα και μετο μπρούντζινο τσεκούρι του να στρι-φιγυρίζει σαν θανάσιμος αστραφτερόςτροχός πάνω από το κεφάλι του. Καιμετά άρχισε ν’ αντηχεί η κλαγγή τηςμάχης και οι κοφτές λαχανιαστέςανάσες του αγώνα.

Ο Βρίτονας ήταν ψηλός όσο κι εγώ,αλλά εκείνος ήταν λυγερός ενώ εγώήμουν πολύ ρωμαλέος. Είχα το

πλεονέκτημα της μεγαλύτερηςσωματικής δύναμης και σύντομα οάλλος βρέθηκε σε άμυνα, πασχίζονταςαπεγνωσμένα ν’ αποκρούσει τιςφοβερές σπαθιές μου με το τσεκούριτου. Χτυπώντας τον σαν σιδεράς στοαμόνι, τον πίεζα αδυσώπητα,αναγκάζοντας να πισωπατά μπροστάμου. Το στέρνο του ανεβοκατέβαινεσπασμωδικά και η ανάσα του έβγαινεπνιχτή και λαχανιαστή, ενώ το αίμαέτρεχε από το κεφάλι, το στήθος καιτο μηρό του

όπου τον είχε δαγκώσει επιπόλαια ησφυριχτή λεπίδα μου σε παρά τρίχαμοιραία χτυπήματα. Συνέχισα με ακόμημεγαλύτερη μανία την επίθεση και

εκείνος άρχισε να κλονίζεται και νατρέμει κάτω από τα χτυπήματα σανκλαδάκι στην καταιγίδα.

«Βερτόριξ! Βερτόριξ! » άκουσα τηνκοπέλα να του φωνάζει. «Στη σπηλιά!Στη σπηλιά! »

Είδα το πρόσωπό του να χλομιάζει μ’ένα τρόμο μεγαλύτερο από εκείνο πουτου προκαλούσε το ανελέητο σπαθίμου.

«Όχι εκεί! » γρύλισε πνιχτά.«Καλύτερα ένας καθαρός θάνατος! Στ’όνομα του Ιλ-μαρένιν, κορίτσι μου,τρέχα στο δάσος να σωθείς τουλάχιστονεσύ! »

«Δε θα σε αφήσω! » φώναξε εκείνη.«Η σπηλιά είναι η μοναδική μας ελπίδα!»

Την είδα να περνά από δίπλα μας σανλευκή αστραπή και να χάνεται στοεσωτερικό της σπηλιάς. Και ο νεαρός,με μια απελπισμένη κραυγή, μουκατάφερε ένα φοβερό απεγνωσμένοχτύπημα που κόντεψε να μου ανοίξει τοκεφάλι στα δυο. Πριν συ-νέλθω από τοχτύπημα που μετά βίας είχα αποκρούσει,εκείνος έτρεχε προς στη σπηλιά πίσωαπό την κοπέλα και χανόταν στασκοτάδια της.

Με μια κραυγή ξέφρενης λύσσας,ένα κάλεσμα προς όλους τους

βλοσυρούς θεούς των Γαέλων να μεβοηθήσουν, όρμησα έξαλλος στοκατόπι τους, αδιαφορώντας αν οΒρίτονας καραδοκούσε δίπλα στοάνοιγμα για να μου ανοίξει το κεφάλικαθώς θα έμπαινα. Αλλά μια γρήγορηματιά μου έδειξε ότι ο θάλαμος ήτανάδειος και ίσα που πρόλαβα να δω μιαάσπρη σιλουέτα να εξαφανίζεται σ’ένα σκοτεινό άνοιγμα στον πίσω τοίχο.

Διέσχισα τρέχοντας το θάλαμο αλλάσταμάτη-

σα απότομα όταν ένα τσεκούρι σφύριξεαπό τα σκοτάδια της εισόδουπερνώντας επικίνδυνα ξυστά από τημαύρη χαίτη μου. Τινάχτηκα βιαστικά

πίσω. Τώρα ο Βερτόριξ ήταν σεπλεονεκτική θέση, γιατί στεκόταν στοστενό άνοιγμα του διαδρόμου σε μέροςπου δεν μπορούσα να τον πλησιάσωδίχως να εκτεθώ στο θανάσιμο κίνδυνοτου τσεκουριού του.

Σχεδόν άφριζα από λύσσα, ενώ η θέατης λεπτής λευκής μορφής στις βαθιέςσκιές πίσω από τον πολεμιστή μεφούντωνε σε επίπεδα φρενίτιδας.Επιτέθηκα με σφοδρότητα, αλλάεπιφυλακτικά, ρίχνοντας αλλεπάλληλεςάγριες καρφωτές σπαθιές στοναντίπαλό μου. Ήθελα να τονπαρασύρω έξω, σε κάποια απερίσκεπτηεπίθεση, να την αποκρούσω και να τονκαρφώσω πριν ξαναβρεί την ισορροπία

του. Στ’ ανοιχτά θα τον πετσόκοβαάνετα χάρη στην ανώτερη μυϊκή μουδύναμη και τα συντριπτικά μουχτυπήματα, ενώ εδώ ήμουναναγκασμένος να χρησιμοποιώ μονάχατη μύτη του σπαθιού και αυτό απόμειονεκτική θέση πάντοτε προτιμούσανα το δουλεύω με την κόψη. Αλλάήμουν πεισματάρης αν δεν μπορούσανα τον πλησιάσω για ένα τελειωτικόχτύπημα, ούτε κι εκείνος και το κορίτσιμπορούσαν να ξεφύγουν όσα θα τονκρατούσα παγιδευμένο στο τούνελ.

Η κοπέλα θα πρέπει να τοσυνειδητοποίησε αυτό, γιατί φώναξεστον Βερτόριξ ότι θα προσπαθούσε ναβρει κάποια άλλη έξοδο. Μόλο που ο

νεαρός βρυχήθηκε άγρια,απαγορεύοντάς της ν’ απομακρυνθείστα σκοτάδια, εκείνη γύρισε καιχάθηκε γοργά στις σκιές. Τώρα η μανίαμου πήρε αληθινά εξωφρενικέςδιαστάσεις και λίγο έλειψε το τσεκούριτου άλλου να μου σκίσει στα δυο τοκεφάλι,

στη βιασύνη μου να τον ξεπαστρέψωπριν η κοπέλα βρει τρόπο να διαφύγουν.

Ύστερα το σπήλαιο αντιλάλησε απόμια τρομαγμένη γυναικεία στριγκλιά.Στο άκουσμά της ο Βερτόριξ βόγκηξεσαν να ’χε λαβωθεί θανάσιμα και τοπρόσωπό του έγινε σταχτί στομισοσκόταδο. Ξεχνώντας στη στιγμή κι

εμένα και το σπαθί μου, έκανε γοργάμεταβολή και όρμησε σαν τρελός κάτωστο τούνελ, φωνάζοντας τ’ όνομα τηςΤαμέρα. Από μακριά, λες κι έβγαινε απότα έγκατα της γης, μου φάνηκε σαν ν’άκουσα την απάντησή της — μαζί με μιασυριστική οχλοβοή που με γέμισεανείπωτη, ενστικτώδη φρίκη. Ύστεραέπεσε πάλι σιωπή, που την έσπαζανμονάχα οι κραυγές αλλοφροσύνης τουΒερτόριξ, που κι αυτές απομακρύνοντανγοργά προς στα έγκατα της γης.

Ξαναβρίσκοντας την αυτοκυριαρχίαμου όρμησα μέσα στο τούνελ και άρχισανα τρέχω πίσω από τον Βρίτονα, το ίδιοπαράτολμα όσο έτρεχε κι αυτός πίσωαπό το κορίτσι. Και για να πούμε την

αλήθεια, όσο αιμοχαρής κι αν ήμουν, δεντο έκανα τόσο για να πετσοκόψω τοναντίπαλό μου πισώπλατα όσο για ν’διαπιστώσω ποιο τρομερό πλάσμα είχεαρπάξει την Ταμέρα στα νύχια του.

Καθώς έτρεχα πρόσεξα αφηρημένα ότιστα τοιχώματα του τούνελ υπήρχανχαραγμένες τερατώδεις εικόνες καικατάλαβα ξαφνικά και με ανατριχίλα ότιτούτο έπρεπε να είναι το φοβερό σπήλαιοτων Παιδιών της Νύχτας. Τρομακτικέςιστορίες για το σπήλαιο αυτό είχαν διαβείτα θαλάσσια στενά και είχαν φτάσει ωςτ’ αυτιά των Γαέλων. Ο τρόμος πουένιωθε η Ταμέρα για μένα πρέπει να ήταναληθινά μεγάλος για να τη σπρώξει στοσπήλαιο που τόσο απόφευγαν οι

συμπατριώτες της. Μέσα εκεί,

έλεγαν, καιροφυλακτούσαν ακόμη τ’απομεινάρια εκείνης της φρικαλέαςράτσας που κατείχε τον τόπο πρινφτάσουν οι Πίκτες2 και οι Βρίτονες,και που είχαν υποχωρήσει μπροστάστους εισβολείς προς τ’ άγνωστασπήλαια των λόφων.

Μπροστά μου το τούνελ άνοιγε σ’έναν πλατύ θάλαμο και είδα τη μορφήτου Βερτόριξ να ασπρίζει για μιαστιγμή στο μισοσκόταδο και ναχάνεται στο στόμιο μιας γαλαρίαςαντίκρυ στο άνοιγμα του τούνελ πουμόλις είχα διασχίσει. Αμέσωςακούστηκε μια κοφτή, άγρια κραυγή

και ο κρότος από ένα δυνατό χτύπημα,ανάκατα με τα υστερικά ξεφωνητάμιας κοπέλας και κάτι φιδίσιασυρίγματα που έκαναν τις τρίχες μουνα σηκωθούν. Την άλλη στιγμήχιμούσα σαν βολίδα έξω από τοάνοιγμα, όταν διαπίστωσα πολύ αργάότι το δάπεδο του σπηλαίου ήταναρκετά πιο χαμηλά από το επίπεδο τουτούνελ. Τα πόδια βρέθηκαν στον αέρα,μην προλαβαίνοντας να στηριχτούνστα μικροσκοπικά σκαλοπάτια — καιχτύπησα με φοβερό βρόντο στοσκληρό πέτρινο πάτωμα.

Όλα αυτά ξανάρθαν στη μνήμη μουτώρα, εκεί που στεκόμουν στομισοσκόταδο τρίβοντας το πονεμένο

κεφάλι μου. Κοίταξα φοβισμένα πέραστην απέραντη αίθουσα προς τομαύρο μυστηριακά διάδρομο όπουείχαν εξαφανιστεί η Ταμέρα και οαγαπημένος της και όπου τώραεπικρατούσε νεκρική σιγαλιά.Σφίγγοντας το σπαθί μου διέσχισα μεμύ-ριες προφυλάξεις το μεγάλοσιωπηλό σπήλαιο και

έριξα μια ματιά στο εσωτερικό τηςγαλαρίας. Το μόνο που αντίκρισα ήτανακόμη πιο πυκνό σκοτάδι. Μπήκα,πασχίζοντας να διαπεράσω με το βλέμμαμου τη μαυρίλα, όταν το πόδι μουγλίστρησε σε μια μεγάλη υγρή λιμνούλαστο πέτρινο πάτωμα. Η τραχιά, στυφήμυρωδιά από φρεσκοχυμένο αίμα με

χτύπησε στα ρουθούνια. Κάποιος ή κάτιείχε πεθάνει εκεί, είτε ο νεαρός Βρίτοναςείτε ο άγνωστος αντίπαλός του.

Στάθηκα εκεί αβέβαιος. Όλοι οι φόβοιτου υπερφυσικού και οι δεισιδαιμονίεςτης γαελικής μου κληρονομιάς είχανξυπνήσει στην πρωτόγονη ψυχή μου.Μπορούσα να κάνω μεταβολή και ναφύγω από τούτα τα καταραμέναδαιδαλώδη σπήλαια, επιστρέφοντας στολαμπρό ηλιόφωτο και την καθάριαθάλασσα, όπου σίγουρα με περίμεναν οισύντροφοί μου έχοντας κατατροπώσειτους Βρίτονες. Γιατί να ρισκάρω τη ζωήμου μέσα σε τούτα τα φρικαλέαποντικολαγούμια; Δε λέω, μ’ έτρωγε ηπεριέργεια να μάθω τι σόι πλάσματα

στοίχειωναν τούτο το σπήλαιο και ποιαήταν αυτά τα Παιδιά της Νύχτας, όπως ταέλεγαν οι Βρίτονες, αλλά εκείνο που μ’έσπρωξε να συνεχίσω στο σκοτεινότούνελ ήταν η αγάπη μου για την κοπέλα.Ναι, την αγαπούσα, με τον τρόπο μου.Θα ήμουν καλός μαζί της και θα τηνέπαιρνα πέρα στα νησιώτικα λημέριαμου.

Προχώρησα αθόρυβα στη γαλαρία, μετο σπαθί στο χέρι. Δεν είχα ιδέα τι σόιπλάσματα ήταν αυτά τα Παιδιά τηςΝύχτας, αλλά οι θρύλοι των Βριτό-νωντα περιέγραψαν σαφώς σαν μηανθρώπινα.

Το σκοτάδι με τύλιγε πιο πυκνό όσο

προχωρούσα, ώσπου τελικά βάδιζα σεαπόλυτη μαυρίλα. Όπως πήγαιναψαχουλευτά, το αριστερό χέρι μουεντόπισε ένα άνοιγμα με περίεργασκαλίσματα και την ίδια στιγμή κάτισφύριξε σαν οχιά δίπλα μου και ένιωσαένα δυνατό τσούξιμο στο μηρό μου.Ανταπόδωσα με λύσσα το χτύπημα καιένιωσα την τυφλή σπαθιά μου να βρίσκειτο στόχο της. Κάτι σωριάστηκε σταπόδια μου και ξεψύχησε εκεί. Δεν ήξερατι είχα σκοτώσει στο σκοτάδι αλλάπρέπει να ήταν αρκετά ανθρώπινο, γιατί ηεπιπόλαιη πληγή στο μηρό μου είχε γίνειαπό κάποια λεπίδα και όχι από δόντι ήνύχι. Αλλά μ’ έλουσε ο κρύος ιδρώταςτου τρόμου γιατί, μάρτυρές μου θεοί,εκείνη η συρι-χτή φωνή του Πλάσματος

δεν έμοιαζε με καμιά ανθρώπινη γλώσσαπου είχα ακούσει ποτέ.

Και τώρα στο πηχτό σκοτάδι μπροστάμου άκουσα τον ήχο ναεπαναλαμβάνεται, μαζί με φρικαλέασουρσίματα, σαν να πλησίαζανπολυάριθμα ερπετά. Πήδησα σβέλτα στοάνοιγμα που είχε βρει ψαχουλευτά τοχέρι μου και λίγο έλειψε να επαναλη-φθείεκείνο το δυσάρεστο πέσιμο. Και τούτοτο άνοιγμα, αντί να βγάζει σ’ έναν άλλοεπίπεδο διάδρομο, έβγαζε πάλι σε μιασειρά από μικροσκοπικά σκαλοπάτια πουτα κατέβηκα σχεδόν κουτρουβαλώντας.

Ξαναβρίσκοντας την ισορροπία μουσυνέχισα πιο προσεκτικά, ψηλαφώντας

τα τοιχώματα της γαλαρίας γιαστηρίγματα. Είχα την εντύπωση ότικατέβαινα προς τα έγκατα της γης, αλλάδεν τολμούσα να γυρίσω πίσω. Ξαφνικά,πέρα χαμηλά, διέκρινα ένα αμυδρόαλλόκοτο φως. Συνέχισα αναγκαστικάκαι έφτασα σ’ ένα σημείο όπου η γαλαρίαάνοιγε σε μια άλλη τεράστια θολωτήαίθουσα- και τινάχτηκα πίσωεμβρόντητος και τρομαγμένος.

Στο κέντρο του χώρου υπήρχε έναςσκυθρωπός μαύρος βωμός. Ήταναλειμμένος με κάτι φωσφορικό, γιατίέλαμπε μουντά φτιάχνοντας ένα κάποιο

μισόφωτο στο σκοτεινό σπήλαιο. Πίσωτου ορθω-νόταν μια πελώρια πυραμίδα

από ανθρώπινα κρανία, στην κορφή τηςοποίας δέσποζε ένα παράξενο μαύρο

αντικείμενο σκεπασμένο με μυστηριώδηιερογλυφικά.

Η Μαύρη Πέτρα!

Η αρχαία, η πανάρχαιη Πέτρα μπροστάστην οποία, έλεγαν οι Βρίτονες,προσκυνούσαν και τελούσαναποτρόπαιες τελετουργίες τα Παιδιά τηςΝύχτας, και της οποίας η προέλευσηχανόταν στις μαύρες ομίχλες ενόςασύλληπτα μακρινού παρελθόντος.Κάποτε, έλεγαν οι θρύλοι, η Πέτρα αυτήήταν στημένη σ’ εκείνο το σκυθρωπόκύκλο των μονόλιθων που λεγότανΣτόουνχεντζ, πριν οι πιστοί της

σκορπίσουν σαν άχυρα στον άνεμομπροστά στα τόξα των Πικτών.

Αλλά δεν αφιέρωσα στην Πέτραπαραπάνω από μια φευγαλέα, φοβισμένηματιά. Δυο μορφές, δεμένες με πέτσιναλουριά, ήταν ξαπλωμένες στοφωσφορικό μαύρο βωμό. Ήταν ηΤαμέρα και ο Βερτόριξ. Ο τελευταίοςήταν καταματωμένος και μωλωπισμένος.Το μπρούντζινο τσεκούρι του, γεμάτοπηγμένο αίμα, ήταν παραπεταμένο κοντάστο βωμό. Και μπροστά στη φωτεινήπέτρα καθόταν σταυροπόδι — η ίδια ηΦρίκη!

Αν και δεν είχα δει ποτέ τουςαποτρόπαιους αυτόχθονες, αμέσως

μάντεψα ότι το πλάσμα ήταν ένας απόαυτούς — και ανατρίχιασα. Ήτανανθρωπόμορφο, αλλά τόσο χαμηλά στηνκλίμακα της εξέλιξης που το ανθρώπινοστοιχείο του ήταν πιο φρικαλέο από τοζωώδες.

Όρθιο, δεν πρέπει να ξεπερνούσε τοενάμισι μέτρο. Το κορμί του ήτανκοκαλιάρικο και στραβοχυμένα, μεδυσανάλογα μεγάλο κεφάλι. Μαλλιάίσια σαν φιδόχορτα έπεφταν γύρω απόένα τετράγωνο, τερατώδες πρόσωπο μεπλαδαρά αεικίνητα χείλη, γυμνά κίτριναφιδόδοντα, πλακουτσά φαρδιάρουθούνια και μεγάλα λοξά κίτριναμάτια. Κατάλαβα ότι το πλάσμα έβλεπεστο σκοτάδι καλά, τουλάχιστον σαν

γάτα. Αιώνες διαβίωσης στα σκοτεινάσπήλαια πρέπει να είχαν δώσει στηράτσα του τρομερά και μη ανθρώπιναχαρίσματα. Αλλά το πιο αποκρουστικόαπ’ όλα ήταν το δέρμα του: σκεπασμένομε λέπια, κίτρινο και πιτσιλωτό, σανφιδιού. ’Ενα κομμάτι από αληθινόφιδόδερμα σκέπαζε τους κοκαλιάρικουςγοφούς του, ενώ τα οπλισμένα μεγαμψόνυχο χέρια του έσφιγγαν ένακοντό δόρυ με πέτρινη αιχμή, καθώς καιένα επίφοβο τσεκούρι από γυαλισμένοπυρόλιθο.

Το πλάσμα ήταν τόσο απορροφημένοχαζεύοντας τους αιχμαλώτους του πουπροφανώς δεν είχε ακούσει το αθόρυβοπλησίασμά μου. Καθώς δίσταζα

αναποφάσιστος στις σκιές της γαλαρίας,άκουσα ψηλά από πάνω μου σιγανάδυσοίωνα σουρσίματα που πάγωσαν τοαίμα στις φλέβες μου. Τα Παιδιά τηςΝύχτας κατέβαιναν τη γαλαρία πίσω μουκαι έτσι ήμουν παγιδευμένος. Είχα δεικαι άλλα ανοίγματα να βγάζουν στηναίθουσα και Κινήθηκα με τη σκέψη ότιμια συμμαχία με τον Βερτόριξ ήταν τώραη μοναδική μας ελπίδα. Μπορεί ναείμαστε εχθροί οι δυο μας, αλλά είμαστεάνθρωποι, βγαλμένοι από το ίδιοκαλούπι, παγιδευμένα στη φωλιά τούτωντων απερίγραπτων τεράτων.

Καθώς χιμούσα σαν σίφουνας από τηγαλαρία, το φρικαλέο πλάσμα δίπλα στοβωμό σήκωσε απότομα το κεφάλι και με

είδε. Ενώ τιναζόταν στα πόδια του,σάλταρα πάνω του. Το πλάσμασωριάστηκε, με το αίμα του να χύνεταιποτάμι καθώς το βαρύ σπαθί μουτρυπούσε τη φιδίσια του καρδιά. Αλλάενώ ψυχορραγούσε πρόλαβε να βγάλειμια απαίσια κραυγή που αντιλάλησε ωςπέρα στη γαλαρία. Με απεγνωσμένηβιάση έκοψα τα δεσμά του Βερτόριξ καιτον βοήθησα να σταθεί στα πόδια του.Ύστερα στράφηκα προς την Ταμέρα, πουσ’ εκείνο το φριχτό κίνδυνο δενπροσπάθησε να με αποφύγει αλλά μεκοίταξε παρακλητικά, με μάτιαορθάνοιχτα από τρόμο. Ο Βερτόριξ δενέχασε χρόνο σε λόγια, καταλαβαίνονταςότι οι περιστάσεις μάς είχαν. κάνεισυμμάχους. Απλώς έτρεξε να σηκώσει

το τσεκούρι του ενώ εγώ έκοβα τα δεσμάτης κοπέλας.

«Δεν μπορούμε να γυρίσουμε από τηγαλαρία», παρατήρησε γοργά. «Θα μαςριχτεί όλος ο συρφετός τους πρινπρολάβουμε να κάνουμε δυο βήματα.Άρπαξαν την Ταμέρα ενώ έψαχνε γιαέξοδο και ύστερα έπεσαν πάνω μουλεφούσι όταν έτρεξα να τη σώσω. Μαςέσυραν ως εδώ και μονάχα τούτο τοψοφίμι έμεινε να μας φυλάει σίγουρα οιάλλοι έφυγαν για να μεταφέρουν ταμαντάτα της θυσίας σε όλα τα λαγούμιατους. Μονάχα ο Ιλ-μαρένιν ξέρει πόσουςσυμπατριώτες μου έχουν αρπάξει τιςνύχτες για να τους θυσιάσουν σε τούτοτο βωμό. Πρέπει να το ρισκάρουμε σε

ένα από εκείνα τα τούνελ — έτσι κιαλλιώς, όλα οδηγούν στην κόλαση!Ακολουθήστε με! »

Αρπάζοντας το χέρι της Ταμέρα,άρχισε να τρέχει σαν ελάφι προς τοκοντινότερο τούνελ. Τον ακολούθησα.Λίγο πριν μια στροφή κρύψει τηναίθουσα από τα μάτια μας, γύρισα κιέριξα μια ματιά πίσω. Πρόλαβα να δωμια σιχαμερή ορδή να ξεχύνεται από τηνάλλη γαλαρία. Εκείνη όπου βρισκόμαστεανηφόριζε απότομα και είδαμε ξαφνικά

μπροστά μας μια αχτίδα από γκρίζο φως.Αλλά την . άλλη στιγμή οι κραυγές τηςελπίδας άλλαξαν σε βλαστήμιες πικρήςαπογοήτευσης. Ήταν φως μέρας, ναι,

που περνούσε από μια χαραματιά στηθολωτή οροφή, αλλά το άνοιγμα ήτανψηλά, πολύ ψηλά για να το φτάσουμε.Πίσω μας η αγέλη είχε ξεσπάσει σεαλαλαγμούς θριάμβου. Έκρινα ότι ωςεκεί ήταν και σταμάτησα.

«Σωθείτε εσείς αν μπορείτε», γρύλισα.«Εγώ θα μείνω εδώ. Αυτοί οι δαίμονεςμπορούν να βλέπουν στο σκοτάδι ενώεγώ όχι. Εδώ τουλάχιστον θα μπορώ νατους βλέπω».

Αλλά και ο Βερτόριξ σταμάτησε. «Δενέχει νόημα να πεθάνουμε σανκυνηγημένα ποντίκια. Έτσι κι αλλιώς δενμπορούμε να ξεφύγουμε. Αςανταμώσουμε εδώ τη μοίρα μας σαν

άντρες».

Η Ταμέρα άφησε μια κραυγήαπόγνωσης κι έσφιξε με απελπισία ταχέρια της. Αλλά έμεινε με τον αγαπημένοτης.

Μετά, καθώς γαντζώνονταν πάνω μουκαι με γκρέμιζαν με το ίδιο το βάρος τουπλήθους τους, μια νέα άγρια ιαχήαντήχησε πάνω από το χαλασμό. Και τοτσεκούρι του Βερτόριξ άρχισε το δικότου τραγούδι από πάνω μου,σκορπίζοντας δεξιά κι αριστερά μυαλάκαι αίμα σαν να ’ταν νερό. Η πίεση πάνωμου λιγόστεψε και μπόρεσα να σηκωθώτρικλίζοντας, τσαλαπατώντας τα κορμιάπου σφάδαζαν κάτω από τα πόδια μου.

«Υπάρχει μια σκάλα πίσω μας! » μουφώναξε ο Βρίτονας. «Είναιμισοκρυμμένη στη γωνιά του τοίχου!Πρέπει να βγάζει στο φως της μέρας!Τρέχα για κει, για τ’ όνομα του Ιλ-μαρένιν! »

Έτσι αρχίσαμε να υποχωρούμε,πολεμώντας και κερδίζοντας έδαφοςπόντο με πόντο. Τα σιχαμερά πλάσματαμάχονταν σαν αιμοβόροι διάβολοι,σκαρφαλώνοντας πάνω από τα κουφάριατων συντρόφων τους, πασχίζοντας ναμας γδάρουν και να μας σκίσουν.Ποτίζαμε και οι δυο με το αίμα μας τοκάθε βήμα που κερδίζαμε μέχρι ναφτάσουμε στο στόμιο της γαλαρίας όπουήδη είχε προηγηθεί η Ταμέρα.

Ουρλιάζοντας σαν αληθινοί δαίμονες,τα Παιδιά χίμηξαν πίσω μαςπροσπαθώντας να μας γκρεμίσουν κάτω.Η νέα γαλαρία δεν ήταν τόσο φωτεινήόσο ο διάδρομος και γινόταν πιοσκοτεινή καθώς ανεβαίναμε. Αλλά οιδιώκτες μας μπορούσαν να μαςρίχνονται μονάχα από μια μεριά. Ματους θεούς, τους πετσοκόβαμε μέχριπου η σκάλα γέμισε λιανισμένακουφάρια και τα Παιδιά άφριζαν απόμανία σαν λυσσασμένοι λύκοι! Ξαφνικάσταμάτησαν απότομα και εγκατέλειψαντην επίθεση για να κατέβουν τρέχονταςπίσω τις σκάλες.

«Τι κόλπο είναι πάλι αυτό; » ρώτησεμε κομμένη την ανάσα ο Βερτόριξ,

τινάζοντας το ματωμένο ιδρώτα από ταμάτια του.

«Γρήγορα, ν’ ανέβουμε τη γαλαρία! »απάντησα λαχανιασμένα. «Σκοπεύουννα μας βγουν από άλλη σκάλα και ναμας ριχτούν από μπροστά! »

Έτσι συνεχίσαμε ν’ ανεβαίνουμετρεχάτοι τη σκάλα, γλιστρώντας καιπαραπατώντας σ’ εκείνα τα καταραμένασκαλοπάτια. Και μόλις είχαμε περάσειτο στόμιο ενός σκοτεινού τούνελ πουάνοιγε στη γαλαρία μας όταν από ταβάθη του ακούσαμε φοβερά ουρλιαχτά.Μια στιγμή αργότερα βγήκαμε από τηγαλαρία σε μια φιδογυριστή σήραγγαπου φωτιζόταν αμυδρά από ένα διάχυτο

γκρίζο φως που έφτανε από ψηλά.Κάπου από τα έγκατα της γης ακουγότανμια μακρινή βροντή σαν από τρε-

χούμενα νερά. Αρχίσαμε να διασχίζουμεαυτή τη σήραγγα όταν, ξαφνικά, κάτιβαρύ έπεσε στην πλάτη μου γκρεμίζοντάςμε καταγής και ένα ρόπαλο χτύπησε πάλικαι πάλι το κεφάλι μου, γεμίζοντας τομυαλό μου με κόκκινες λάμψειςαβάσταχτου πόνου. Μ’ ένα μανιασμένοβίαιο τράβηγμα ξεκόλλησα από πάνω μουτο πλάσμα και του λιάνισα το λαρύγγι μετα ίδια μου τα δάχτυλα. Ακόμη και στηντελευταία του πνοή τα δόντια τουκαρφώθηκαν στο μπράτσο μου.

Καθώς στεκόμουν πάλι στα πόδια μου

είδα ότι η Ταμέρα και ο Βερτόριξ είχανχαθεί από τα μάτια μου. Είχα μείνει πίσωκαι εκείνοι είχαν συνεχίσει να τρέχουνδίχως να πάρουν είδηση το δαίμονα πουείχε σαλτάρει στη ράχη μου. Σίγουρα θανόμιζαν ότι συνέχιζα να τους ακολουθώκανονικά. Εκανα καμιά δεκαριά βήματακαι σταμάτησα. Ο διάδρομοςδιακλαδιζόταν και δεν ήξερα ποιο δρόμοείχαν ακολουθήσει οι σύντροφοί μου.Ποντάροντας στην τύχη πήρα τοαριστερό παρακλάδι και συνέχισατρικλίζοντας στο μισοσκόταδο. Ήμουνεξα-σθενημένος από την εξάντληση καιτην αιμορραγία, ζαλισμένος καιάρρωστος από τα χτυπήματα που είχααρπάξει. Μονάχα η σκέψη της Ταμέρα μεκρατούσε πεισματικά στα πόδια μου.

Τώρα άκουγα καθαρά τον ήχο ενόςαθέατου ποταμού.

Από το μουντό φως που έπεφτε απόκάπου ψηλά ήταν φανερό ότι δεβρισκόμουν πολύ βαθιά κάτω από τηνεπιφάνεια και περίμενα ότι από στιγμή σεστιγμή θα συναντούσα κάποια άλλησκάλα. Αλλά, όταν τελικά τη συνάντησα,Κοντοστάθηκα με μαύρη απόγνωση- αντίν’ ανηφορίζει, η σκάλα κατηφόριζε. Απόμακριά και πίσω άκουγα αχνά ταουρλιαχτά της αγέλης και αναγκάστηκαν’ αρχίσω να κατεβαίνω τη σκάλα μέσασε απόλυτο σκοτάδι. Κάποτε έφτασα σεεπίπεδο έδαφος και συνέχισα στα τυφλά.Είχα εγκαταλείψει πια κάθε ελπίδασωτηρίας και το μόνο που έλπιζα τώρα

ήταν να ξαναβρώ την Ταμέρα —αν αυτήκαι ο καλός της δεν είχαν καταφέρει ναξεφύγουν— και να πεθάνω μαζί της. Τομπουμπουνητό από τα ορμητικά νεράερχόταν πάνω από το κεφάλι μου τώρα,ενώ η γαλαρία ήταν γλοιώδης και νοτερή.Σταγόνες υγρασίας έπεφταν στο κεφάλιμου και κατάλαβα ότι περνούσα κάτωαπό το ποτάμι.

Ύστερα τα βήματά μου μ’ έβγαλανπάλι σε σκαλιά κομμένα στην πέτρα,αλλά αυτά οδηγούσαν προς τα πάνω.Άρχισα να τ’ ανεβαίνω όσο πιο γρήγοραμου επέτρεπαν οι λαβωματιές μου — καιείχα δεχτεί αρκετές για να σκοτώσουν ένασυνηθισμένο άνθρωπο. Ανέβαινα δίχωςτελειωμό όταν ξαφνικά με έλουσε το φως

της μέρας που χυνόταν μέσα από έναάνοιγμα. Μια στιγμή αργότεραστεκόμουν έξω στην υπέροχη λιακάδα.Ήμουν σε μια προεξοχή του βράχου,ψηλά πάνω από τα βουερά νερά τουποταμού που κυλούσε με φοβερή ορμήανάμεσα σε πανύψηλους γκρεμούς. Ηπροεξοχή στην οποία στεκόμουν ήτανκοντά στην κορφή του γκρεμού- απείχαμόλις λίγα βήματα από τη σωτηρία. Αλλάδίστασα- ήταν τόση η αγάπη μου για τοχρυσόμαλλο κορίτσι που ήμουν έτοιμοςνα ξαναγυρίσω σ’ εκείνα τα μαύρατούνελ με την παράλογη ελπίδα να τηνξαναβρώ. Ύστερα σκίρτησαξαφνιασμένος.

Αντίκρυ στο ποτάμι διέκρινα άλλο ένα

άνοιγμα στον απόκρημνο τοίχο και μιαπροεξοχή παρόμοια μ’ αυτή πουστεκόμουν, αλλά πιο μεγάλη. Είμαισίγουρος ότι σε αλλοτινές εποχές κάποιαπρωτόγονη γέφυρα ένωνε τις δυοπροεξοχές — ίσως πριν σκαφτεί ησήραγγα κάτω από το ποτάμι. Τώρα,όπως κοιτούσα, είδα δυο μορφές ναξεπροβάλλουν στην άλλη προεξοχή — ημια καταματωμένη, λαβωμένη, βρόμικη,μ’ ένα ματωμένο τσεκούρι σφιγμένο στοχέρι- η άλλη λεπτή, λευκή, κοριτσίστικη.

Ο Βερτόριξ και η Ταμέρα! Είχαν πάρειτην άλλη διακλάδωση του διαδρόμου καιείχαν προφανώς ακολουθήσει τιςφωτεινές χαραματιές του τούνελ για ναβγουν όπως κι εγώ. Μονάχα που εγώ είχα

πάρει την αριστερή διακλάδωση και είχαπεράσει κάτω από το ποτάμι. Και τώραέβλεπα ότι εκείνοι ήταν παγιδευμένοι.Από τη δική τους πλευρά του ποταμού οιγκρεμοί υψώνονταν καμιά τριανταριάμέτρα ψηλότερα και ήταν τόσο απότομοιπου δε θα μπορούσε να τουςσκαρφαλώσει ούτε αράχνη. Μονάχα δυοτρόποι υπήρχαν για να ξεφύγουν απόεκεί: προς τα πίσω, μέσα από τα γεμάταδαίμονες λαγούμια ή προς τα κάτω,βουτώντας στο ποτάμι πουλυσσομανούσε χαμηλά.

Είδα τον Βερτόριξ να κοιτάζει ψηλάπρος τους κατακόρυφους γκρεμούς καιμετά κάτω και να κουνά το κεφάλι του μεαπόγνωση. Η Ταμέρα τύλιξε τα χέρια της

γύρω από το λαιμό του και, μόλο που ηβοή του ποταμού δεν επέτρεπε ν’ακούσω τι έλεγαν, τους είδα ναχαμογελούν και μετά να πλησιάζουν μαζίστο χείλος της προεξοχής. Και από τοάνοιγμα στον γκρεμό ξεχύθηκε ένασιχαμερό λε-φούσι, σαν αποκρουστικόερπετά που ξέβραζε το σκοτάδι. Ταπλάσματα, μαθημένα στη νύχτα όπωςήταν, Κοντοστάθηκαν για μια στιγμήανοιγοκλείνοντας τα μάτια τους στοηλιόφωτο. Τα δάχτυλά μου σφίχτηκανστη λαβή του σπαθιού με τόσηαβάσταχτη ανημποριά που αίμα άρχισενα τρέχει κάτω από τα νύχια μου. Γιατί ηαγέλη να μην έχει ακολουθήσει εμένααντί για τους συντρόφους μου;

Τα Παιδιά της Νύχτας δίστασαν γιαμια στιγμή βλέποντας τους δυο Βρίτονεςαπέναντί τους. Ύστερα, μ' ένα γέλιο, οΒερτόριξ πέταξε το τσεκούρι του κάτωστ’ ορμητικό ποτάμι και μετά γύρισε καιέσφιξε την Ταμέρα σ’ ένα τελευταίοαγκάλιασμα. Μαζί έκαναν ένα σάλτοστον αέρα και, αγκαλιασμένοι ακόμη,βούτηξαν στο κενό. Τα κορμιά τουςχτύπησαν στα μανιασμένα κι αφρισμένανερά του ποταμού, που φάνηκαν νασηκώνονται για να τους υποδεχτούν, καιχάθηκαν. Και τ’ ορμητικό ποτάμισυνέχισε το δρόμο του σαν τυφλό,ασυγκίνητο τέρας, μουγκρίζονταςανάμεσα στους ψηλούς γκρεμούς.

Στάθηκα για μια στιγμή παγωμένος και

μετά, σαν άνθρωπος σε εφιάλτη, γύρισα,αρπάχτηκα από το χείλος του γκρεμούαπό πάνω μου και σκαρφάλωσακουρασμένα ως εκεί. Ύστερα στάθηκαστην άκρη του ακούγοντας σαν σεθαμπό όνειρο το μουγκρητό τουποταμού κάτω στα βάθη.

Τρίκλισα ζαλισμένος, σφίγγοντας τοπονεμένο κεφάλι μου, με τα μαλλιά μουμια μάζα από ξεραμένο αίμα. Κοίταξασαν τρελός γύρω μου. Είχασκαρφαλώσει στους γκρεμούς — όχι, ματους κεραυνούς του Κρομ, ήμουν ακόμηστο σπήλαιο! Άπλωσα το χέρι για τοσπαθί μου—

Οι καταχνιές διαλύθηκαν και κοίταξα

ολόγυρα σαν χαμένος, προσπαθώντας ναπροσανατολιστώ στο χώρο και το χρόνο.Στεκόμουν ακόμη στη βάση της σκάλαςπου είχα παραπατήσει και πέσει. Εγώ 1που ήμουν ο Κόναν ο λεηλατητής, ήμουνξανά ο Τζων Ο’Μπράιεν. 'Ηταν, λοιπόν,όνειρο όλη αυτή • η παράξενη ιστορία;θα μπορούσε ένα απλό όνειρο » να είναιτόσο ζωντανό; Ακόμη και στα όνειρακαταλαβαίνουμε συχνά ότιονειρευόμαστε, αλλά ο Κόναν ολεηλατητής δεν είχε συνείδηση καμιάςάλλης ύπαρξης. Απεναντίας, θυμότανκανονικά το δικό του παρελθόν όπωςκάθε φυσιολογικός άνθρωπος, έστω κιαν στην ξύπνια μνήμη του ΤζωνΟ’Μπράιεν αυτό έσβηνε σε σκόνη καικαταχνιά. Αλλά οι περιπέτειες του Κόναν

στη σπηλιά των Παιδιών της Νύχταςπαρέμεναν βαθιά αποτυπωμένες στο νουτου Τζων Ο’Μπράιεν.

Κοίταξα πέρα στο μισοσκότεινοθάλαμο προς την είσοδο του τούνελόπου ο Βερτόριξ είχε ακολουθήσει τηνκοπέλα. Αλλά μάταια έψαχνα γιαάνοιγμα, βλέποντας μονάχα το γυμνόσυμπαγές τοίχωμα της σπηλιάς. Διέσχισατο θάλαμο, άναψα τον ηλεκτρικό φακόμου —που από θαύμα δεν είχε σπάσει μετο πέσιμο— και ψηλάφισα τον τοίχο.

Αχά! Τινάχτηκα σαν να με είχεχτυπήσει ρεύμα! Ακριβώς εκεί όπου θαέπρεπε να βρίσκεται το άνοιγμα, ταδάχτυλά μου ένιωσαν μια διαφορά στην

υφή του υλικού, μια περιοχή που ήτανπιο τραχιά από το υπόλοιπο τοίχωμα.Ήμουν σίγουρος ότι ήταν σχετικάσύγχρονη δουλειά- το τούνελ είχεσφραγιστεί.

Κόλλησα πάνω του τον ώμο μου,σπρώχνοντας με όλη μου τη δύναμη καιμου φάνηκε ότι εκείνο το κομμάτι ήτανέτοιμο να υποχωρήσει. Τραβήχτηκαπίσω, πήρα μια βαθιά ανάσα και έπεσα μεόλο μου το βάρος πάνω του, ρίχνονταςστην προσπάθεια όλη τη δύναμη τωνπελώριων μυώνων μου. Το εύθρυπτο καιδιαβρωμένο υλικό του τοίχουυποχώρησε με δυνατό πάταγο καιπέρασα σωρό κουβάρι από το άνοιγμα,μέσα σε βροχή από πέτρες και χώματα.

Σηκώθηκα στα πόδια μου και άθελάμου άφησα μια κραυγή έκπληξης.Στεκόμουν σ’ ένα τούνελ και τώρα δενυπήρχε αμφιβολία για τους λόγους πουμου φαινόταν γνώριμο. Ήταν εδώ που οΒερτόριξ είχε πέσει στα χέρια τωνΠαιδιών, αφού είχαν αρπάξει την Ταμέρα,και το σημείο όπου πατούσα ήταν τότεπλημμυρισμένο στο αίμα.

Άρχισα να προχωρώ στο διάδρομο σανυπνωτισμένος. Λίγο πιο κάτω πρέπει νασυναντούσα ένα άνοιγμα στ’ αριστερά —ναι, εδώ ήταν— εκείνη την παράξενασκαλιστή στοά, μπροστά στην οποία είχασκοτώσει το αθέατο πλάσμα που είχεξεπεταχτεί από το σκοτάδι δίπλα μου.Ένιωσα μια μικρή ανατριχίλα. Άραγε

αποκλείεται απομεινάρια εκείνης τηςαποκρουστικής ράτσας να παραμόνευανακόμη σε τούτα τα απόμερα σπήλαια;

Πέρασα το κατώφλι και ο φακός μουφώτισε μια μακριά, πολύ κατηφορικήσήραγγα, με μικροσκοπικά σκαλοπάτιασκαλισμένα στο συμπαγή βράχο. Αυτάείχε κατέβει ψηλαφητά ο Κόναν ολεηλατη-τής και αυτά κατέβηκα κι εγώ, οΤζων Ο’Μπράιεν, με τις αναμνήσειςεκείνης της αλλοτινής ζωής να γεμίζουντο νου μου με αόριστα οράματα. Κανέναφως δεν έλαμπε μπροστά, αλλά έφτασαστη μεγάλη μισοσκότεινη αίθουσα πουήξερα από παλιά και ανατρίχιασααντικρίζοντας το σκυθρωπό μαύρο βωμόνα διαγράφεται στη δέσμη του φακού

μου. Αλλά τώρα δεν υπήρχαν δεμένεςμορφές εκεί και κανένα φρικαλέο πλάσμαδεν ήταν σκυμμένο μπροστά του. Καμιάπυραμίδα κρανίων δε στήριζε τη ΜαύρηΠέτρα που λάτρευαν άγνωστες ράτσεςπριν καν η Αίγυπτος γεννηθεί στο χάραματου χρόνου. Μονάχα ένας σωρός σκόνηςυπήρχε στο σημείο όπου κάποτε τακρανία στήριζαν το φοβερό αντικείμενο.Όχι, δεν ήταν όνειρο- είμαι ο Τζων

Ο’Μπράιεν, αλλά σ’ εκείνη την άλληζωή ήμουν ο Κόναν ο λεηλατητής, ενώεκείνο το ζοφερό ιντερ-λούδιο ήτανένα σύντομο επεισόδιο μιαςπραγματικότητας που είχα ξαναζήσει.

Μπήκα στη σήραγγα όπου είχαμε

τραπεί σε φυγή, ρίχνοντας τη δέσμητου φακού μου μπροστά και είδα τηναχτίδα του γκρίζου φωτός να πέφτειαπό ψηλά — ακριβώς όπως και σ’εκείνη την άλλη, τη χαμένη εποχή.Εδώ ο Βρίτονας και εγώ, ο Κόναν,είχαμε σταθεί να πολεμήσουμε.Τράβηξα το βλέμμα μου από τηναρχαία χαραματιά ψηλά στη θολωτήοροφή και αναζήτησα τη σκάλα. Ήτανεκεί, μισοκρυμμένη σε μια γωνιά τουτοίχου.

Άρχισα να την ανεβαίνω, φέρνονταςστο νου με πόσο αγώνα την είχαμεανέβει ο Βερτόριξ κι εγώ πριν τόσουςαιώνες, μ’ εκείνη την ορδή να συρίζεικαι ν’ αφρίζει πίσω μας. Ένιωσα τα

νεύρα μου να τεντώνονται με τρόμοκαθώς πλησίαζα σ’ εκείνο τοσκοτεινό, απειλητικό άνοιγμα απ’όπου η αγέλη είχε επιχειρήσει να μαςπλευροκοπήσει. Είχα σβήσει το φακόόταν έφτασα στην αμυδρά φωτισμένησήραγγα χαμηλά και τώρα κοίταζα σ’εκείνο το πηγάδι της μαυρίλας πουανοιγόταν στη σκάλα. Και τότε κάτι μ’έκανε να βγάλω μια κραυγή και νατιναχτώ πίσω, σχεδόν χάνοντας τηνισορροπία μου στα φαγωμένασκαλοπάτια. Με τον κρύο ιδρώτα ναμε λούζει εκεί στο μισόφωτο και τοπερίστροφο στο χέρι, άναψα πάλι τοφακό και έριξα τη δέσμη του στομυστηριακά άνοιγμα.

Είδα μονάχα τα γυμνάστρογγυλεμένα τοιχώματα ενός

στενού λαγουμιού και γέλασανευρικά.

Η φαντασία μου οργίαζε- θα έπαιρναόρκο ότι φριχτά κίτρινα μάτια μεείχαν κοιτάξει αποτρόπαια από τοσκοτάδι και ότι κάτι ερπετοειδές είχεαπομα-

κρυνθεί γοργά στα βάθη του τούνελ.Ήμουν ανόητος που άφηνα αυτές τιςφαντασίες να με ταράξουν. Τα Παιδιάείχαν εξαφανιστεί προ πολλού από τούτατα σπήλαια. Η ακατονόμαστη καιαποκρουστική ράτσα τους, πιο κοντά σταερπετά παρά στον άνθρωπο, είχε

ξαναβυθιστεί πριν αιώνες στη λήθη απότην οποία είχε αναδυθεί στις σκοτεινέςεποχές της αυγής του πλανήτη.

Βγήκα από το λαγούμι στηφιδογυριστή σήραγγα που, όπως τηθυμόμουν από παλιά, είχε περισσότεροφως. Ήταν εδώ που ένα πλάσμα πουπαραμόνευε στις σκιές είχε σαλτάρειστην πλάτη μου, ενώ οι σύντροφοί μουσυνέχιζαν το δρόμο τους δίχως να τοπάρουν είδηση. Τι κτηνώδη αντοχή πουείχε εκείνος ο Κόναν, για να μπορεί νασυνεχίσει ύστερα από τέτοιες φοβερέςλαβωματιές! Ναι, σ’ εκείνα τα χρόνιαόλοι τους ήταν φτιαγμένοι από σίδερο.

Έφτασα στο σημείο όπου το τούνελ

διακλαδιζό-ταν και, όπως και τότε,ακολούθησα το αριστερό παρακλάδι καιέφτασα στη γαλαρία που οδηγούσε προςτα κάτω. Την κατέβηκα, στήνοντας αυτίγια το βουητό του νερού, αλλά δενάκουσα τίποτα. Το σκοτάδι τύλιξε πάλιτη γαλαρία και χρειάστηκα ξανά το φακόμου για να μη σκοντάψω και γκρεμοτσα-κιστώ. Βλέπετε, εγώ, ο Τζων Ο’Μπράιενδεν έχω τόσο σταθερά πόδια όσο εγώ, οΚόναν ο λεηλατητής ούτε και διαθέτωτην τιγρίσια δύναμη και σβελτάδα του.

Σύντομα έφτασα στο νοτερό κατώτεροεπίπεδο και ένιωσα πάλι την υγρασία πουμαρτυρούσε ότι βρισκόμουν κάτω απότην κοίτη του ποταμού, αλλάεξακολουθούσα να μην ακούω το

μουγκρητό των νερών. Και, πραγματικά,ήξερα ότι το ορμητικό πο-

τάμι που έτρεχε μουγκρίζοντας προς τηθάλασσα εκείνα τ’ αρχαία χρόνια, δενκυλούσε πια ανάμεσα στους λόφους τουσήμερα. Κοντοστάθηκα, φωτίζοντας μετο φακό μου ολόγυρα. Βρισκόμουν σεμια απέραντη γαλαρία, όχι πολύψηλοτάβανη, αλλά πλατιά. Άλλαμικρότερα τούνελ διακλαδίζον-ταν απότο κεντρικό και αναρωτήθηκα για τολαβύρινθο των λαγουμιών που προφανώςκρυβόταν κάτω από τούτους τουςλόφους. "

Δεν μπορώ να περιγράψω τη βαριά,σκυθρωπή ατμόσφαιρα που υπήρχε σ’

εκείνα τα σκοτεινά, χαμηλά λαγούμια σταέγκατα της γης. Πάνω απ’ όλα πλανιότανμια αβάσταχτα καταθλιπτική αίσθησηανείπωτης αρχαιότητας. Γιατί ο ΜικρόςΛαός είχε σκάψει τούτες τις μυστηριακέςκρύπτες και σε ποια μαύρη εποχή;Κούνησα το κεφάλι μου απορημένος.Είχα δει το ζωώδες επίπεδο των Παιδιώνκαι ωστόσο, με κάποιο τρόπο, είχανκαταφέρει ν’ ανοίξουν τούτα τα τούνελκαι τους θαλάμους, ένα έργο που θαζήλευαν και σύγχρονοι μηχανικοί. Ακόμηκι αν υποθέσουμε ότι απλώς είχανολοκληρώσει ένα έργο που είχε αρχίσει ηφύση, και πάλι ήταν ένα τιτάνιοκατόρθωμα για μια ράτσα απόμικροκαμω-μένους αυτόχθονες.

Τότε κατάλαβα μ’ ένα σκίρτημα ότιξόδευα περισσότερη ώρα απ’ όσο έπρεπεσ’ εκείνα τα σκυθρωπά τούνελ και άρχισανα ψάχνω για τα σκαλοπάτια που είχεανέβει ο Κόναν. Τα βρήκα, τα ανέβηκακαι ανάσανα πάλι με ανακούφιση στηνξαφνική θέα του ηλιόφωτου που γέμιζετη γαλαρία. Βγήκα στην προεξοχή τουβράχου, τώρα φαγωμένη τόσο που δενήταν παρά ένα μικρό πεζούλι στοπρόσωπο του γκρεμού. Και είδα ότι τοπερήφανο ποτάμι, που κάποτε βρυχιότανσαν φυλακισμένο τέρας ανάμεσα στακάθετα τοιχώματα του στενού φαραγγιού,με το πέρασμα των αιώνων είχεεκφυλιστεί σ’ ένα ασήμαντο ρυάκι σταβάθη, που κυλούσε αθόρυβα ανάμεσαστα βράχια στο δρόμο του προς τη

θάλασσα.

Ναι, η επιφάνεια της γης αλλάζειποτάμια θεριεύουν ή στερεύουν, βουνάυψώνονται ή καταρρέουν, λίμνεςξεραίνονται, ήπειροι αλλάζουν σχήμα.Αλλά κάτω από τη γη τα έργα απόχαμένα, μυστηριώδη όντα κοιμούνταιανέγγιχτο από το σάρωθρο του Χρόνου.Τα έργα τους, ναι, αλλά τι γίνεται με ταίδια τα όντα που έκαναν αυτά τα έργα;Μήπως και αυτά εξακολουθούν νακαιροφυλακτούν στα έγκατα των λόφων;

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκείβυθισμένος σε θολούς συλλογισμούς.Ξαφνικά, κοιτάζοντας στην αντικρινήπροεξοχή, φαγωμένη κι αυτή και

φθαρμένη από το χρόνο, είδα κάτι που μ’έκανε να πηδήσω βιαστικά στο άνοιγμαπίσω μου. Δυο μορφές είχαν ξεπροβάλειεκεί και μου κόπηκε η ανάσα βλέπονταςότι ήταν ο Ρίτσαρντ Μπρεντ και η ΈλινορΜπλαντ. Τώρα θυμήθηκα γιατί είχα έρθειστο σπήλαιο και το χέρι μου αναζήτησεμηχανικά το περίστροφο στην τσέπη μου.Δε με είχαν δει. Αλλά εγώ μπορούσα νατους βλέπω και να τους ακούω καθαρά,γιατί δεν υπήρχε πια ορμητικό ποτάμιπου να μουγκρίζει ανάμεσά μας.

«Μα το Θεό, Έλινορ», έλεγε ο Μπρεντ.«Χαίρομαι που δέχτηκες να έρθεις παρέαμου. Ποιος θα το φανταζόταν ότι υπήρχεκάποια αλήθεια σ’ εκείνους τους παλιούςθρύλους για κρυμμένα τούνελ που

συνέχιζαν από τα βάθη του σπηλαίου;Αναρωτιέμαι μονάχα πώς γκρεμίστηκεεκείνο το τμήμα του τοίχου. Λες να ήρθεστη σπηλιά κανένας άλλος

επισκέπτης πριν από μας και να το έριξεαυτός; »

«Δεν έχω ιδέα», απάντησε εκείνη.«Θυμάμαι — ω, δεν ξέρω. Σχεδόν έχωτην εντύπωση ότι έχω ξανάρθει εδώ ήσαν να το έχω ονειρευτεί. Μου φαίνεταινα θυμάμαι αχνά, κάπως σαν σεαπόμακρο εφιάλτη, να τρέχω και νατρέχω ασταμάτητα μεσα σε τούτους τουςσκοτεινούς διαδρόμους, με φρικαλέαπλάσματα να με κυνηγούν... »

«Ήμουν κι εγώ εκεί; » ρώτησεπειραχτικά ο Μπρεντ.

«Ναι, εσύ και ο Τζων», αποκρίθηκεεκείνη. «Αλλά δε σ’ έλεγαν ΡίτσαρντΜπρεντ και ο Τζων δεν ήταν ο ΤζωνΟ’Μπράιεν. Ούτε κι εγώ ήμουν η ΈλινορΜπλαντ. Α, είναι κάτι τόσο αχνό κιαλαργινό που δεν μπορώ να τοπεριγράψω. Είναι μια θολερή, σκιερή καιτρομερή εικόνα».

«Σε καταλαβαίνω λίγο», είπε εκείνοςαπρόσμενα. «Από την πρώτη στιγμή πουφτάσαμε στο σημείο όπου έπεσε ο τοίχοςκαι αποκάλυψε το παλιό τούνελ, είχα τηνεντύπωση ότι έχω ξαναδεί τούτο τομέρος. Υπήρχε φρίκη, κίνδυνος και μάχη

εδώ — αλλά και αγάπη».

Ο Μπρεντ ζύγωσε πιο κοντά στοχείλος να κοιτάξει κάτω στο φαράγγιόταν η Έλινορ άφησε μια έντρομηκραυγή και τον άρπαξε σπασμωδικά.

«Μη, Ρίτσαρντ! Μη! Κράτα με, σεπαρακαλώ! Κράτα με σφιχτά! »

Ο Μπρεντ την έσφιξε πάνω του. «Τιέπαθες, Έλινορ; Τι σου συμβαίνει; »

«Τίποτα», τραύλισε εκείνη, αλλάκόλλησε περισσότερο πάνω του καιμπορούσα να δω ότι έτρεμε σαν φύλλο.«Ένιωσα ξαφνικά ένα παράξενοσυναίσθημα — από ίλιγγο και τρόμο,

σαν να έπεφτα από μεγάλο ύψος. Μηνπας κοντά στο χείλος, Ντικ. Με φοβίζει».

«Εντάξει, καλή μου», την καθησύχασεεκείνος, σφίγγοντάς την ακόμη πιο πολύστο στήθος του. Ύστερα συνέχισεδισταχτικά: «Έλινορ, υπάρχει κάτι πουήθελα να σε ρωτήσω από καιρό —τελοσπάντων, δεν ξέρω πώς να το πω μεωραία λόγια. Σ’ αγαπώ, Έλινορ. Πάντοτεσ’ αγαπούσα. Αυτό το ξέρεις. Αλλά αν δεμ’ αγαπάς κι εσύ, θα φύγω και δε θα σ’ενοχλήσω ξανά. Μονάχα δώσε μου σεπαρακαλώ μια απάντηση, όποια κι ανείναι αυτή, γιατί δεν το αντέχω άλλο.Ποιος είναι ο τυχερός, εγώ ή οΑμερικανός; »

«Εσύ, Ντικ», απάντησε εκείνηκρύβοντας το πρόσωπό της στο στέρνοτου. «Πάντοτε ήσουν εσύ, αν και δεν τοείχα συνειδητοποιήσει ως τώρα.Συμπαθώ πολύ τον Τζων Ο’Μπράιεν.Δεν ήξερα ποιον από τους δυο σαςαγαπούσα πραγματικά. Αλλά σήμερακαθώς περνούσαμε από εκείνα τατρομερά τούνελ και ανεβαίναμε ταφοβερά σκαλιά, αλλά και τώρα, όταν γιακάποιο παράξενο λόγο είχα την εντύπωσηότι πέφταμε από το χείλος,συνειδητοποίησα ότι αγαπούσα εσένα —ότι πάντοτε σε αγαπούσα, σεπερισσότερες ζωές από μια. Πάντοτε! »

Τα χείλη τους έσμιξαν και είδα τοχρυσαφένιο της κεφάλι να γέρνει στους

ώμους του. Το στόμα μου ήταν κατάξεροκαι η καρδιά μου παγωμένη, αλλά στηνψυχή μου είχε απλωθεί μια παράξενηγαλήνη. Αυτοί οι δυο ανήκαν ο ένας στονάλλο. Αιώνες πριν είχαν ζήσει καιαγαπηθεί και εξ αιτίας αυτής της αγάπηςτους είχαν υποφέρει και πεθάνει. Καιήμουν εγώ, ο Κόναν, που τους είχασπρώξει στο θάνατο.

Τους είδα να γυρίζουν προς τοάνοιγμα, αγκαλιασμένοι, όταν άκουσατην Ταμέρα —θέλω να πω, την Έλινορ—να ξεφωνίζει και τους είδα να πισω-πατούν τρομαγμένοι. Και από το άνοιγμασύρθηκε έξω ένα σιχαμερό, ανείπωτααποκρουστικό πλάσμα που ανοιγόκλεινετα μάτια του στο καθαρό ηλιόφωτο. Ναι,

το ήξερα από παλιά — απομεινάρι μιαςξεχασμένης εποχής. Ξεπρόβαλλεσυστρέφοντας το φρικαλέο κορμί τουαπό τα σκοτάδια της Γης και τις χαμένεςελπίδες για ν’ απαιτήσει ό, τι του ανήκε.

Είδα τι μπορούσαν να κάνουν τρειςχιλιάδες χρόνια βιολογικού εκφυλισμούσε μια ράτσα που ήταν αποτρόπαιη απότην αρχή — και ανατρίχιασα. Και απόένστικτο ήξερα ότι σ’ ολάκερο τονκόσμο τούτο ήταν το μοναδικό δείγματης ράτσας του, ένα τέρας πουεξακολουθούσε να επιζεί, ένας Θεόςξέρει πόσους αιώνες, βουτηγμένο στοβούρκο της νοτερής υπόγειας φωλιάςτου. Πριν τα Παιδιά εξαφανιστούν, ηράτσα τους πρέπει να είχε χάσει κάθε

ανθρώπινη ομοιότητα, έτσι που ζούσανσαν τα φίδια.

Τούτο το πλάσμα έμοιαζε μάλλον μεγιγάντιο ερπετό παρά με οτιδήποτε άλλο,αλλά είχε ατροφικά πόδια και φιδίσιαχέρια με μεγάλα γαμψόνυχο. Σερνότανμε την κοιλιά, γυμνώνοντας τα πλαδαράπιτσιλωτά χείλη του για να δείξει ταμυτερά του φιδόδοντα, που είμαισίγουρος ότι έσταζαν φαρμάκι. Έβγαζεσυριχτούς ήχους καθώς όρθωνε τοαποτρόπαιο κεφάλι του σ’ έναν απαίσιαμακρύ λαιμό, ενώ τα λοξά κίτρινα μάτιατου λαμπύριζαν με όλη τη φρίκη πουμπορούν να επωάσουν οι μαύρες φωλιέςστα έγκατα της γης.

Ήξερα ότι ήταν τα ίδια αυτά μάτια πουείχα δει ν’ αστράφτουν στο σκοτεινόλαγούμι εκεί στις σκάλες. Γ ια κάποιολόγο το πλάσμα το είχε βάλει στα πόδια,ίσως γιατί είχε φοβηθεί το φως τουφακού μου. Πρέπει να ήταν, όντως, τομοναδικό που είχε απομείνει στασπήλαια, αλλιώς ο συρφετός τους θα μουείχε ριχτεί στο σκοτάδι. Αν πέθαινε κιαυτό, θα μπορούσε κανείς να περάσει τατούνελ με ασφάλεια.

Τώρα το φιδίσιο πλάσμα σερνότανπρος τους δυο ανθρώπους που ήτανπαγιδευμένοι στην προεξοχή τουβράχου. Ο Μπρεντ είχε σπρώξει τηνΈλινορ πίσω του και στεκόταν, με τοπρόσωπο σταχτύ, έτοιμος να την

υπερασπιστεί όσο καλύτερα μπορούσε.Από μέσα μου ευχαρίστησα τη μοίραπου εγώ, ο Τζων Ο’Μπράιεν, θαμπορούσα να ξεπληρώσω το χρέος πουεγώ, ο Κόναν ο λεηλατητής, όφειλα απόπολύ παλιά σε τούτους τους δυοεραστές.

Το τέρας όρθωσε επιθετικά το κορμίτου και ο Μπρεντ, ψύχραιμα καιπαλικαρίσια, όρμησε να το αντιμετωπίσειμε γυμνά χέρια. Σημαδεύοντας γοργά,πυροβόλησα μια φορά. Ο πυροβολισμόςαντιλάλησε σαν σάλπιγγα της ΔεύτερηςΠαρουσίας ανάμεσα στους πανύψηλουςγκρεμούς και η ζωντανή Φρικαλεότητα,μ’ ένα απαίσια ανθρώπινο ουρλιαχτό,κλονίστηκε, τρίκλισε και σωριάστηκε.

Σφάδαζε και κουλουριαζόταν σανλαβωμένος πύθωνας, καθώςκατρακυλούσε στην κατηφορικήπροεξοχή για να βουτήξει σαν μολύβιστο κενό και τα βράχια που το περίμενανστα βάθη.

ΠΡΑΞΗ ΠΙΣΤΗΣ

του Γκάλαντ Ελφλαντσον

Με τον Ρόμπερτ Χάουαρντ πήραμε μιαγεύση της κελτικής μυθολογίας με τον Γ

κάλαντ Έλφλαν-τσον θα πάρουμε μιαγεύση της σκανδιναβικής.

Τούτο το διήγημα προχωρεί πολύ πέρααπό τα συνηθισμένα της ΗρωικήςΦαντασίας και δεν είναι απλώς έναπαραμύθι για μεγάλους. Είναι —για μένα— το πιο σκληρό και συγκλονιστικότούτης της ανθολογίας. Το γιατί —όχι,δεν είναι για τις βίαιες εικόνες του—πρέπει να το βρείτε μόνοι σας. Σαν φόντοτου δεν έχει κανένα φανταστικό κόσμο,αλλά την αληθινή βόρεια Ευρώπη τουέτους 1000 μ. Χ. Χίλια χρόνια μετά τονΧριστό... ναι, ήταν αρκετά για ν’αλλάξουν πολλά. Ωστόσο, σήμερα, άλλαχίλια χρόνια μετά, η ίδια υποκρισίαπαραμένει.

Το Πράξη Πίστης κινείται σε πολλάεπίπεδα και ήδη ο τίτλος είναι αρκετάδιφορούμενος. Σε πορτογαλική αλλάδιεθνοποιημένη μετάφραση το Act ofFaith θα ήταν Auto da fe, δηλαδή ο όροςπου χρησιμοποιούσε η Ιερή Εξέτασηόταν έστελνε κάποιον αιρετικό στοθάνατο. Όμως, «το νόμισμα έχει δυοόψεις»...

Πράξη Πίστης, αλλά ποιας πίστης;

Είναι μια αληθινά αξέχαστη ιστορίαεκδίκησης.

Γ. Μ.

Και έγινα σοφός τότε, γνώστης της

μυστικής γνώσης, Δυνάμωσα καιπρόκοψα καλά Λέξη από λέξη μου

έδωσαν λέξεις Πράξη από πράξη μουέδωσαν πράξεις.

Χαβαμάλ 133

Γύρω στα μέσα του πρωινούεπέστρεψε από το Λανγκ Βατν, από τοσπίτι ενός αγρότη που η γυναίκα του είχεφέρει στον κόσμο ένα γιο στη διάρκειατης νύχτας. Πίσω της το Σκέλενυψωνόταν προς το χλωμό ουρανό, με τιςκορφές του ακόμη στεφανωμένες καιντυμένες με παχύ χιόνι, αν και ήξερε ότιοι πρώτες ζέστες της άνοιξης δεν ήτανμακριά. Οι μπότες της από δέρματάρανδου έτριζαν στο χιόνι καθώς

περπατούσε βιαστικά, με τα μαλλιά τηςμακριά και ασημόξανθα ν’ αναδεύονταιγύρω από τους ώμους της στο πρώτοζεστό αεράκι της εποχής. Το φουστάνιτης ήταν από απλό γκρίζο βαν-τμάλ στοκαθετί εκτός από τις άσπρες μάλλινεςκάλτσες της και το ξασπρισμένο λινό τηςκαμιζό-λας και της ποδιάς της. Στοαριστερό της χέρι φορούσε το χρυσόδαχτυλίδι που της είχε χαρίσει ο καλόςτης στο στήθος της κρεμόταν έναασημένιο τρισκέλιο μενταγιόν μεσμαράγδια και τους ρούνους3 τουλειτουργήματος της, μαρτυρώντας ότιήταν αφιερωμένη στη Ζωή την Αγάπη καιτη Θεά.

Ήταν μικροκαμωμένη και λεπτή, όχι

ψηλότερη από το μέσο μπόι για μια μισο-σαξόνισσα σκλάβα

που τώρα είχε λευτερώσει ο αφέντης της.Μόλο που η γέννα είχε πάει καλά και είχετελειώσει γρήγορα, το πρόσωπο και ταμάτια της, μεγάλα και σκούρα γαλανάσαν τον καλοκαιριάτικο ουρανό πάνωαπό το Σιόναφιορντ, σκιάζονταν απόανησυχία. Ο ευτυχής αγρότης που είχεγίνει πατέρας είχε προσφερθεί να τηφιλοξενήσει και, όταν η μητέρα και τομωρό κοιμήθηκαν ήρεμα, είχε πέσει κιαυτή για ύπνο. Και στον ύπνο της είχεονειρευτεί.

Εκείνοι που απευθύνονταν σ’ αυτή γιατούτο ή το άλλο φίλτρο, για να ζητήσουν

τη συμβουλή της στη θεραπεία κάποιαςλαβωματιάς ή για το πώς ν’ανακουφίσουν ένα μεράκι της καρδιάς,την ήξεραν και σαν ντραουμσπέκινγκαρ,ονειροκρίτρα. Στο όνειρό της είχε δει έναάλικο φεγγάρι και μια κόκκινη βροχή ναπέφτει συρίζοντας στο χιόνι, και τοτραπέζι ενός άρχοντα στρωμένο γιασυμπόσιο, με αίμα να λερώνει τοελαφίσιο κρέας και ρυάκια αίματος ναστροβιλίζονται στις κούπες με τη μπίρα.Κακοί οιωνοί όλα αυτά, της είχαν έρθειστις ατέλειωτες ώρες της νύχτας,αναγκάζοντάς τη να σηκωθεί και να πάρειτο δρόμο της επιστροφής πάνω από τουςλόφους. Γύρω στα μέσα του πρωινούεπέστρεψε από το Λανγκ Βατν...

1

Με την πρώτη ματιά η Άστριντ δενμπόρεσε να δει τίποτα που να επαληθεύειτο δυσοίωνο όραμά της. Στα ριζά τουχαμηλού λόφου, φωλιασμένο ζεστά σεμια συστάδα πεύκων, το μικρό καλύβιτης φαινόταν γαλήνιο όπως πάντα. Μιαλεπτή σπείρα καπνού από τη χτεσινήπροσεκτικά φροντισμένη φωτιάανηφόριζε ακόμη από την τρύπα τηςαχυρέ-νιας στέγης. Ο πρωινός ήλιοςλαμπύριζε στις λαδωμένες ημιδιάφανεςμεμβράνες που σκέπαζαν τα παράθυραστους τοίχους φτιαγμένους από

τετραγωνισμένους κορμούς πεύκου καιβελανιδιάς.

Στη θέα ανάσανε με επιφυλακτικήανακούφιση, σφίγγοντας το ασημένιομενταγιόν στο στήθος της καιμουρμουρίζοντας μια σύντομηευχαριστία στη θεά καθώς άρχισε νακατηφορίζει την πλαγιά... ότανσταμάτησε απότομα, ξαφνιασμένη,καθώς ένα βραχνό κρώξιμο έφτασε στ’αυτιά της και μια σκούρα, φτερωτήμορφή βούτηξε από τον ουρανό για νακουρνιάσει στον ώμο της, ένα όργιο απόμαυρογάλαζα φτερά και λαμπεράδιαπεραστικά κατάμαυρα μάτια.

«Γκρακ... » είπε στο κοράκι,

χαϊδεύοντας το αναστατωμένο τουφτέρωμα σε μια προσπάθεια να τοκαθησυχάσει. Το ερώτημα στα χείλη τηςέμεινε μετέωρο, βουβό, καθώς κάτι ψιλάτσιτσιρίσματα ήρθαν να προστεθούν στ’ανήσυχα κρωξίματα του πουλιού.Τρομαγμένη πάλι. τα μάτια της πέταξανστον παχύ γκρίζο σκίουρο πουχοροπηδούσε ξέφρενα στο χιόνι πάνωστη στέγη της καλύβας της.

«Νίκα... » ψιθύρισε, τρομαγμένη απότο ίδιο το ξαφνικό τρελό καρδιοχτύπιτης. Άρχισε να τρέχει κάτω στην πλαγιά,με τα πόδια της να τινάζουν χιόνι προςόλες τις κατευθύνσεις, με τα μαλλιά τηςνα μαστιγώνουν το πρόσωπό της και νασηκώνονται σε ασημένιο σύννεφο,

τυφλώνοντάς τη. Παραπάτησε καισωριάστηκε φαρδιά πλατιά στο χιόνι τηνίδια στιγμή που ένα μακρόσυρτο,θρηνητικό ουρλιαχτό ακουγόταν από τηνκορφή της πλαγιάς στα δυτικά.Ζαλισμένα σήκωσε το κεφάλι της από τοχιόνι και παραμέρισε τα μαλλιά από ταμάτια της.

Ο Γκρακ έκοβε κύκλους από πάνω τηςκρώζοντας μανιασμένα- ο Νίκα τσιτσίριζεστη στέγη και ο Τό-στι ούρλιαζε πάλι καιπάλι από το φρύδι της πλαγιάς, ένακαφετί αρκουδάκι στο φόντο ενόςουρανού όπου κόχλαζαν πυκνοί, μαύροικαπνοί.

2

Κοίταζε δίχως να πιστεύει στα μάτιατης, ξέροντας ταυτόχρονα ότι το όνειρότης ήταν αληθινό. Τρέμοντας, σηκώθηκεστα πόδια της, μουλιασμένη από το χιόνι,αδιαφορώντας, διασχίζοντας μεξυλιασμένα πόδια το πλατύ γούπατο τηςκοιλάδας και σκαρφάλωσε την πλαγιάόπου την περίμενε ο Τόστι. Στα μισά τουδρόμου, το αρκουδάκι κατηφόρισε να τηνπροϋπαντήσει, βγάζοντας σιγανούς ήχουςσαν θλιβερά βογγητά. Η Άστριντ έπεσεστα γόνατα και έχωσε το πρόσωπό της

στο δασύ τρίχωμα γύρω από το λαιμό τηςμικρής αρκούδας.

«Ησύχασε, Τόστι», του είπεκαθησυχαστικά, αλλά η φωνή τηςαντήχησε ξένη στ’ αυτιά της, βραχνή απόαγωνία. «Τι έγινε, Τόστι; Τι συνέβη »

Τ ο αρκουδάκι έκανε πίσω, αρπάζονταςτο μανίκι της στα δόντια του και τηντράβηξε μαλακά προς την αντίθετηκατεύθυνση, σαν να ήθελε να τηναπομακρύνει από εκεί. Η κοπέλα έγνεψεβουβά, διαβάζοντας στα μελαγχολικόκαστανά μάτια του ζώου όλη τηνεπαλήθευση της συμφοράς πουυποψιαζόταν. Ο Τόστι άφησε το μανίκιτης και εκείνη τον ακολούθησε προς το

φρύδι της πλαγιάς, προς το τερατώδεςμαύρο σύννεφο που πλανιόταν βαρύ στονουρανό.

Στην πίσω πλευρά, οι ομαλές ράχεςτων υψιπέδων άρχιζαν να κατηφορίζουναπότομα στενεύον-τας προς τη μεριά τουΣιόναφιορντ, με τις λοφοπλαγιέςδιάστικτες από μοναχικά πεύκα, σκόρπιαβράχια και μικρές συστάδες από ρείκιακαι ράχους. Τα μάτια της σάρωσαν τιςπλαγιές ανήσυχα, φοβούμενη μήπως δειό, τι κι αν ήταν αυτό που έψαχνε να δει.Τα φτεροκοπήματα του Γκρακακούγονταν από ψηλά και είδε τηναρκούδα και το κοράκι να συγκλίνουν σ’ένα σημείο δίπλα σ’ ένα μυτερό όγκογρανίτη. Στη σκιά του βράχου η Άστριντ

είδε την πεσμένη ανθρώπινη μορφή καιτότε ο Τόστι άφησε πάλι ένα σκούξιμο. Οήχος τής σπάραξε την καρδιά, κόβοντάςτης την ανάσα καθώς έτρεχε στηνκατηφοριά προς τα εκεί.

Μετά δε θυμόταν τίποτε από εκείνεςτις πρώτες λίγες στιγμές, για το πώςέφτασε δίπλα του, εκεί όπου ήτανπεσμένος μπρούμυτα στο χιόνι με τα κα-στανόχρυσα μαλλιά του κολλημένα απότο αίμα... με τον κόκκινο χιτώνα και τιςπερισκελίδες του βρόμικα καικουρελιασμένα., σπασμένες άκρες απόβέλη να εξέχουν από το μηρό και ταπλευρά του, με την καψαλισμένη φοβερήπληγή στο χυμένο δεξί μάτι του... Τομόνο που ήξερε ήταν ότι αυτός ήταν ο

Μπορντ —ο μικρότερος αδερφός τουΜπιάρ-νε Άρνεσον του παλιού τηςαφέντη— και έκλαψε για τον πόνο τωνλαβωματιών του. Τον κράτησε στηναγκαλιά της ώσπου τα δάκρυα πουέπεφταν στο ασάλευτο πρόσωπο του τουέδωσαν πάλι ζωή. Το μοναδικό μάτι πουτου απέμενε, πετάρισε και άνοιξε.

«Άστριντ;... » έκανε με βραχνόψίθυρο. Ένας ματωμένος αφρός Κύλισεαπό την άκρη των χειλιών του. «Εσύείσαι, γλυκιά μου; Α... οι θεοί είναικαλοί... σε φύλαξαν από κάθε κακό... »

«Μπορντ, τι συνέβη; Ποιος σ’το έκανεαυτό; Μπορντ... αγαπημένε μου,Μπορντ... »

Εκείνος δε σάλεψε, ρουφώντας τηνεικόνα της με όση όραση του απέμενε.«Ήξερα ότι θα ερχόσουν μια μέρα,Άστριντ... », ψιθύρισε. «Στην αρχήνόμισες ότι ήθελα να σε ξεφορτωθώ...που έφτιαξα το καλύβι σου τόσο μακριάαπό το υποστατικό... Σ’ εμάςτουλάχιστον άφησαν περιθώρια επιλογής,αλλά εσένα... εσένα θα σ’ έκαιγαναμέσως... τα παλιόσκυλα... ο Λόκι νατους κάψει όλους... οι άναν-τροι... » ΟΜπορντ πνίγηκε με τα λόγια του, τοστήθος του τραντάχτηκε και κόκκινοαίμα ξεχύθηκε από το στόμα του ενώ τοπρόσωπό του παραμορφωνόταν από τονπόνο. «Ως εδώ ήταν, αγαπημένη μου.Πρέπει να πας... στο βορρά... ο αδερφόςτης μητέρας μου έχει σπίτι στο

Γκλάμφιορντ. Πες του... πες του ότι οΌλαφ Τρύγκβασον έρχεται... για να μαςεξοντώσει όλους... ότι οι γιοι τηςαδερφής του... όλοι στο σπίτι τους... τουςέσφαξαν με δική του εντολή... »

Η Άστριντ σφούγγισε το αίμα από ταχείλη του με την άκρη της ποδιάς της καιχάιδεψε το πρόσωπό του. «Και οΜπιάρνε; Τον σκότωσαν και αυτόν; »

«Ναι, καλή μου», βόγκηξε ο Μπορντ.«Μακάρι να μην τον είχες γιατρέψει ποτέαπό εκείνη τη πληγή από κονταριά πουάρπαξε όταν ήταν βίκινγκ... για ναπεθάνει τώρα έτσι σαν σκυλί... »

Ο Μπορντ συσπάστηκε στην αγκαλιά

της και το χέρι του απλώθηκε να σφίξειτο δικό της στο πρόσωπό του.«Αγαπημένη μου, Άστριντ... δώσε φτεράστα πόδια σου... με την αγάπη μου...παντοτινά... »

«Όχι... Μπορντ! » ούρλιαξε εκείνη.«Όχι... »

Μετά της φάνηκε σαν να έχασε από ταμάτια της τον Μπορντ και τον κόσμο καιένιωσε να πέφτει σ’ ένα βαθύ σκιερότόπο στερημένο από κάθε ζεστασιά ήαίσθηση. Συνήλθε με το σιγανό θλιβερόσκούξιμο του Τόστι στ’ αυτιά της και τηνυγρή γλώσσα του στο πρόσωπό της. ΟΓκρακ στεκόταν λίγο παραπέρα,κρώζοντας δυνατά και ραμφίζοντας τον

αέρα προς τη μοναχική μορφή πουέβγαινε από το πυκνό πευκοδάσος σταριζοβούνια. Η Άστριντ δεν τόλμησε ναχαμηλώσει το βλέμμα και να κοιτάξει τονΜπορντ, νιώθοντας σαν η παγωνιά ναείχε απλωθεί από το κορμί του στηνκαρδιά της. Ο ήλιος έλαμπε ψηλά στονουρανό, ένας θολερός κύκλος από τραχύφως που διαπερνούσε τους αι-ορούμενους καπνούς και έφτανε ως κάτωστο ξεραμένο πηγάδι των δακρύων της.Το κοράκι έκρωξε άλλη μια φορά, μιακραυγή προειδοποίησης, και μετάφτεροκόπησε μακριά. Ο Τόστιαναρρίγησε στο πλευρό της. Η Άστριντγύρισε το βλέμμα της προς τα δάσηχαμηλά, με τα μάτια της στεγνά, με τηθλίψη της να γίνεται ένας παγωμένος και

οδυνηρός κόμπος στο κέντρο τηςύπαρξής της.

Σιωπηλά, χαϊδεύοντας συνέχεια τοπεθαμένο πρόσωπο στα γόνατά της,παρακολουθούσε το νε-οφερμένο ναπλησιάζει προς το μέρος της. Το μάτι τηςκατέγραψε αφηρημένα τοαστραποβόλημα των ηλιαχτίδων στονκρύο σιδερένιο χαλκά γύρω από το λαιμότου και την έκφραση οργής στο πρόσωπότου. Στο δεξί του χέρι κρατούσε έναδίκοπο πολεμικό τσεκούρι, βουτηγμένοστο αίμα, και η Άστριντ αναρωτήθηκεπώς κι ένας σκλάβος κυκλοφορούσε έτσιοπλισμένος. Ύστερα ο άλλος στάθηκεμπροστά της. Ήταν ένας ρωμαλέος,μεσόκοπος άντρας με ψαρές πινελιές στα

γένια και τα μαλλιά του, με τη μυρωδιάπολυκαιρισμένου ιδρώτα στακαψαλισμένα μάλλινα ρούχα του... καιαίμα... κι άλλο αίμα... ήταν βουτηγμένοςσε δαύτο...

Στο πρόσωπό του αναγνώρισε τονΣίγκβατ, το σιδερά. Ήταν μαζί σκλάβοιοι δυο τους, πριν εκείνη γιατρέψει τηλαβωματιά του Μπιάρνε και κερδίσειέτσι την ελευθερία της και το δαχτυλίδιαρραβώνα από τον Μπορντ. Ο Σίγκβατήταν πάντοτε καλός μαζί της, ακόμη καιόταν οι άλλοι σκλάβοι την απέφευγαν γιατη μαγεία που έβλεπαν στα ξόρκια και τιςγιατρειές της. Ο Σίγκβατ ήταν πάντοτεφιλικός μαζί της.

«Μπορείς... θα τον μεταφέρεις... γιαχάρη μου; » τον ρώτησε σιγανά, μεεντελώς άχρωμη φωνή.

Ο Σίγκβατ έσμιξε τα δασιά φρύδια τουκαι τα μάτια του στένεψαν. «Δεν είμαιπια σκλάβος, Άστριντ Άρβενσντόττιρ»,γρύλισε τραχιά. «Λευτερώθηκα, αλλά μετρόπο που καλύτερα να είχα μείνεισκλάβος. Ναι, θα τον μεταφέρω για χάρησου. Από αγάπη για έναν καλό αφέντηκαι από αγάπη για σένα, θα σευπηρετήσω τούτη τη μοναδική φορά πρινσυνεχίσω να γεύομαι την υπέροχηαίσθηση της λευτεριάς».

3

Η Άστριντ ούτε που πρόσεξε τηνπαγωνιά που είχε εισβάλει στο καλύβικατά τη διάρκεια της απουσίας της.Εκείνη η αίσθηση της ζεστασιάς και τηςγαλήνης που γέμιζε τη ζωή της είχεχαθεί. Ενώ καταπιανόταν με το καθήκοντης φροντίδας του νεκρού που ήταν ναγίνει. άντρας της — ξεκαρφώνον-

τας τα βέλη, βγάζοντας τα λερωμέναρούχα, καθαρίζοντας το ξεραμένο αίμααπό το κορμί του, χτενίζοντας τα μαλλιάτου και σκεπάζοντας μ’ ένα κομμάτι

μαλακό δέρμα το χυμένο μάτι του — έναπλήθος από αλληλοσυγκρουόμενασυναισθήματα πολεμούσαν με την ψυχήτης ώσπου περίμενε το σώμα της ναδιαλυθεί σε χίλια κομμάτια κι έναςψυχρός άνεμος να τα μεταφέρει στοφοβερό Νιφλχάιμ*. Ύστερα από έναδιάστημα που της φάνηκε αιωνιότητα,σκέπασε τον Μπορντ με τις δικές τηςμάλλινες κουβέρτες και στάθηκε απόπάνω του, κοιτάζοντας το πρόσωπό του.

Μη μ’ αφήνεις, Μπορντ, τον ικέτεψεσιωπηλά. Περίμενέ με, γιατί μένει κάτιπου πρέπει να γίνει. Ό, τι κι αν είναιαυτό, άσε με να το κάνω.

Γύρισε γοργά το πρόσωπό της μακριά

από το δικό του, νιώθοντας ανακούφισηπου ούτε ο Τόστι ούτε ο Νίκα δεχαλούσαν τον κόσμο για να τηςτραβήξουν την προσοχή. Το αρκουδάκιείχε σκαρφαλώσει στο κρεβάτι της, δίπλαστον Μπορντ, και εκεί το είχε πάρει ούπνος. Ο γκρίζος σκίουρος είχεκουρνιάσει ψηλά σ’ ένα δοκάρι τηςοροφής και από εκεί κοιτούσε τονεπισκέπτη της με υποψία. Απ’ έξω, στηστέγη, άκουγε τα σιγανά ξυσίματα από ταπόδια του Γκρακ που έκοβε βόλτες πάνωκάτω. Ο πιστός της Γ κρακ, πάντοτεάγρυπνος φύλακας. Η σκέψη την έκανεσχεδόν να χαμογελάσει. Σχεδόν.

«Άστριντ, πρέπει να φύγεις. Δε θ’αργήσουν να μάθουν για σένα από

εκείνους στο χωριό... και μετά θα έρθουννα σε περιποιηθούν όπως περιποιή-θηκανκι εμάς».

■ Η «Χώρα της Καταχνιάς», το βασίλειο τηςΧελ, της θεάς του Θανάτου.

'Ηταν η φωνή του Σίγκβατ, απαλή, όσοαπαλό μπορεί να είναι ένα γρύλισμα, μηθέλοντας να την ενοχλήσει στη θλίψητης, αλλά ταυτόχρονα πιεστική. Αργά, ησυνείδησή της επανήλθε στον κόσμογύρω της και τον είδε, καθισμένο ακίνητοσ’ έναν πάγκο δίπλα στη φωτιά, με τοματωμένο τσεκούρι στα γόνατά του. Η'Αστριντ κούνησε το κεφάλι τηςαφηρημένα, με τα μάτια της να

περιπλανιούνται στο μικρό αργαλειό στηγωνιά, στ’ αρωματικά βότανα πουκρέμονταν από τα δοκάρια της οροφής,στο ηλιόφωτο που χυνόταν μέσα από τοκγιά για να φτιάξει αχτίδες με χορευτικέςκουκίδες σκόνης πάνω από το στρωμένομε ψάθες χωματένιο πάτωμα.

«Το βάζεις στα πόδια», τονκατηγόρησε.

Το χαμόγελο του Σίγκβατ ήταν σανπάγος. «Όχι», απάντησε, «δεν το βάζωστα πόδια. Το αίμα των κυρίων μου θαβρει εκδίκηση πριν παγώσει στο χιόνι.Δεν απομένει άλλος εκτός από μένα...

»Υπήρξα σκλάβος για διπλάσια χρόνια

απ’ όσα έχει η ζωή σου και ο Θορκρατούσε πάντα σωστά το λογαριασμό.Αλλά τώρα είμαι λεύτερος ν’ αναζητήσωκαινούριο αφέντη. Απόψε, θα γυρίσωπίσω με τούτο δω», μόρφασεχαϊδεύοντας τη λεπίδα στα γόνατά του,«και θα κερδίσω μια θέση στο παλάτι τουΌντιν».

«Ο Μπορντ είπε ότι υπάρχει ένας θείοςτου στο Γκλάμφιορντ—» άρχισε να λέειη Άστριντ, αλλά την έκοψε τοσαρκαστικό ρουθούνισμα του Σίγκβατ.

«Ναι», γρύλισε περιφρονητικά, «έναςλεχρίτης που λατρεύει τον ήχο τουχρυσού και τη γλυκερή φωνή του βασιλιάπιότερο κι από την τιμή των συγγενών

του».

«Καλά, και οι άλλοι από το σπίτι τουκυρίου μου; » :

«Δεν υπάρχουν άλλοι», γρύλισε οσιδεράς. Στο πρώτο φως της αυγήςέβαλαν φωτιά στο υποστατικό και μετάμας περίμεναν με δόρατα και βέλη».Κοίταξε στο ασάλευτο κορμί του Μπορντστο σοφά. «Δεν ήξεραν καν ότι αυτόςείχε ξεφύγει... »

Τα μάτια της Άστριντ άνοιξανδιάπλατα από φρίκη. «Όλους; » φώναξε,μη θέλοντας να το πιστέψει παρά τηνκατηγορηματική διαβεβαίωση τουΣίγκβατ. Ένιωσε ζαλάδα και κλονίστηκε,

με τα χέρια της να γαντζώνονται στονάδειο αέρα για να κρατηθεί ώσπου βρήκεκαι αρπάχτηκε από τον ώμο του σιδερά.Γ ια μια στιγμή, με τη θύμηση τουπροφητικού της ονείρου, τα μάτια τηςέγιναν απλανή. Μια φευγαλέα ανατριχίλαδιαπέρασε το κορμί της και μετά πήγε καικάθισε δίπλα στο σιδερά.

«Πες μου πώς έγινε το κακό, Σίγκβατ»,είπε με σιγανή φωνή. «Το καθετί από τηναρχή. Ο Μπορντ είπε ότι ερχόταν οΤρύγκβασον... για όλους μας. Ελόγουτου ήταν; »

Ο Σίγκβατ έσκυψε το κεφάλι του, με ταφρύδια σμιγμένα καθώς προσπαθούσε ναμετατρέψει σε λέξεις τις εικόνες στο

μυαλό του. Η φωνή του έμοιαζε σανσιγανό μπουμπουνητό όταν άρχισε,καθώς έτρεμε από οργή.

«Όχι, δεν ήταν ο ίδιος ο καλός μαςβασιλιάς, ο Όλαφ Τρύγκβασοναυτοπροσώπως», μουρμούρισε. «Ήτανένας από εκείνους τους κουρεμένουςπαπάδες του, φρέσκος από τηνμπαμπεσιά του στο Χλάντιρ κατά τοΓιουλετίντε4 που μας πέρασε... »

Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά, έχονταςακούσει την ιστορία από τα ίδια τα χείλητου Μπορντ — πώς ο βασιλιάς είχεκαλέσει τους πιο ισχυρούς προύχοντεςτης περιοχής του Τρόντελαγκ για ναγιορτάσουν μαζί του το Γιουλετίντε και

μετά, αφού τους μέθυσε με τα καλύτερακρασιά και μπίρες, τους κύκλωσε με τουςστρατιώτες του και τους έθεσε μιαάνανδρη επιλογή... ή να πεθάνουν ή ναεγκαταλείψουν τους παλιούς θεούς και ναπροσκυνήσουν εκείνο το νότιο θεό, τονΚριστρ. Ο Σίγκβατ συνέχισε τηναφήγησή του, αναπολώντας μεγαλόφωνα.

«... Ήρθε χτες βράδυ, όταν οι αφέντεςμου και όλο τους το προσωπικό ήταν στοτραπέζι. Ο Μπιάρ-νε τον καλωσόρισε,του έδωσε την τιμητική θέση πλάι τουστην ψηλή καρέκλα και σερβίρισε αυτόντο σκύλο από το πιάτο του, ταΐζοντάς τονσαν να ’ταν κι εγώ δεν ξέρω τι.

»Μετά το φαγητό, ο Μπιάρνε τον

ρώτησε τ’ όνομά του και τους λόγουςπου τον είχαν φέρει στο Νορντουρχάιμ.Ο κουρεμένος απάντησε ότι λεγότανΦρόντι Σκέγκισον και ότι είχε έρθει στοΧαλόγ-καλαντ με εντολή του βασιλιάΌλαφ και με τις ευλογίες του Σίγκουρντ,του βασιλικού επισκόπου.

«'Υστερα ο αφέντης Μπορντ σηκώθηκεαπό το κάθισμά του και έβγαλε ένα ωραίολόγο για τούτο και για κείνο,καλωσορίζοντας τον κουρεμένο σαν ναήταν ο ίδιος ο Όλαφ. Και μετά τονρώτησε αν υπήρχε τίποτα που θαμπορούσαν να κάνουν αυτός και οΜπιάρνε για να τον βοηθήσουν στηναποστολή του. Τότε εκείνος οσκυλόπαπας χαμογέλασε και είπε, 'Σας

μεταφέρω το λόγο και την επιθυμία τουΌλαφ, του βασιλιά της Νορβηγίας, πουείναι οι υπήκοοί του να εγκαταλείψουν τηλατρεία των

ψεύτικων παλιών θεών και ν’ αποδώσουνστο μοναδικό Θεό και το μόνο υιό Τουτον Ιησού Χριστό τη λατρεία πουδικαιούται’.

«Απότομα έπεσε νεκρική σιγή στηναίθουσα, ώσπου ο Μπορντ γέλασε λίγοκαι είπε, 'Μα το Σφυρί του Θορ, μ’ έχειςμπερδέψει, καλέ μου Φρόντι. Πρέπει ναλατρεύουμε το μοναδικό Θεό μόνο... ή τομόνο του γιο... ή μόνο το γιο του κι οΛόκι5 ας πάρει τον πατέρα του; ’Τότεόλοι γέλασαν και χειροκρότησαν το

αστείο του Μπορντ, όλοι εκτός από τονπαπά που ρώτησε τον Μπιάρνε ανεπιδοκίμαζε να προσβάλλουν έτσι τουςφιλοξενούμενους στη στέγη του.

«Αμέσως ο Μπιάρνε ακούμπησε κάτωτην κούπα της μπίρας του και απάντησε,'Όχι, Φρόντι, ο αδελφός μου δεν το είπεγια να σε προσβάλει. Μιλώντας γιαλογαριασμό μου, πιστεύω ότι οι παλιοίθεοί είναι εξίσου καλοί όσο και οι νέοι,αν όχι και καλύτεροι. Ο πατέρας μου,όπως και ο δικός του πατέρας πιο πριν,υπηρέτησαν τον Υπέρτατο και τηΣυντροφιά Του και όλα τα καλά πουέχουμε σήμερα τα χρωστάμε σ’Εκείνους. Μπορείς να πεις στον αφέντησου ότι είμαι καλός και πιστός του

υπήκοος, αλλά δεν πρόκειται ναπροσκυνήσω αυτόν τον Κριστρ ή τονπατέρα του. Όσο για τους ανθρώπους τουσπιτιού μου, κανένας, όσο μεγάλος καιτρανός κι αν είναι, δεν μπορεί να ορίζειτην πίστη και τις πεποιθήσεις της καρδιάςτου άλλου. Τους επιτρέπω να διαλέξει οκαθένας για λογαριασμό του’.

«Τότε ο κουρεμένος το βούλωσε καιδεν είπε άλ

λη κουβέντα, καθώς ο ένας μετά τονάλλο, ως και ο πιο ταπεινός δούλος απόμας δίπλα στο τζάκι, όλοι σ’ εκείνη τηναίθουσα, ορκίστηκαν μεγαλόφωνα τηνπίστη τους στον Όντιν, τον Θορ και τονΦρέυρ. Και μόλο που ο παπάς ήταν μετά

όλο γλυκερά χαμόγελα, ήταν φανερό ότιήταν πυρ και μανία με τους κυρίους μουκαι τους ανθρώπους τους. Και αρνήθηκενα κοιμηθεί εκεί τη νύχτα, με τηδικαιολογία ότι βιαζόταν να γυρίσει στοΑουστουρ-βίκεν... »

4

Μια σκυθρωπή σιωπή πλάκωνε τοκαλύβι, που γινόταν ακόμη πιο βαριάκαθώς πύκνωναν οι σκιές με τον ερχομό

της νύχτας. Οι δυο τους κάθονταν στονπάγκο- ο Σίγκβατ χάιδευε τα ματωμέναασημένια και χρυσά ένθετα κεντίδια τηςλάμας του τσεκουριού του ενώ η Άστριντέπαιζε νευρικά με το ψαλίδι και τομαχαίρι με την κοκάλινη λαβή που είχεστην τσέπη της ποδιάς της. Τελικά,σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε τονΜπορντ, σχεδόν πιστεύοντας ότικοιμόταν, μισοπεριμένοντας να τον δει ν’ανασαλεύει και να σηκώνεται από τοκρεβάτι, χαμογελώντας της έτσι όπωςχαμογελούσε πάντοτε.

Είχε μάθει αρκετά για τη ράτσα τωνανθρώπων που είχαν πιάσει σκλάβα τημητέρα της. Είχε μάθει για το χαρακτήρακαι τους τρόπους τους και για τους

παράξενους θεούς που λάτρευαν- για τοπώς οι θεοί αυτοί εκτιμούσαν, πάνω απ’όλα, τα χαρίσματα του θάρρους, τηςτιμής και της αφοσίωσης. Η ίδια είχεδιαλέξει τη Φρέυγια, τη Δέσποινα, σαν

προστάτιδα θεά της και τώρα σηκώθηκεκαι πλησίασε στη σκοτεινή κόχη δίπλαστο κρεβάτι της και κοίταξε στοπρωτόγονα σκαλισμένο είδωλό Της.'Ηταν ένα χοντροφτιαγμένο ξύλινοξόανο, αλλά βαμμένο με αγάπη καιυπηρετούμενο πιστά. Η Άστριντ στάθηκεμπροστά στη θεά της, με τα χέρια τηςσφιγμένα στο ασημένιο μενταγιόν στοστήθος της.

«Θεά», άρχισε από μέσα της, μιλώντας

με την απίστευτη κούραση που τηδιακατείχε. «Δέσποινά μου, πάντοτεέκανα αυτό που μου έλεγε η καρδιά μουότι εσύ θα ήθελες να κάνω. Έχωδιατηρήσει ιερό το φως της Ζωής, αλλάτώρα νιώθω μονάχα το θάνατο γύρω μουκαι είμαι χαμένη... »

Κοίταξε στο καλοσυνάτο, αν καιάτεχνα σκαλισμένο πρόσωπο τουειδώλου και είδε ότι μια κάποιααυστηρότητα είχε απλωθεί σ’ αυτά ταχαρακτηριστικά. Αναρρίγησε αλλάμονάχα για μια στιγμή, καθώς μια φωνήαπαλή σαν θρόισμα ψιθύρισε στο μυαλότης.

Υπάρχουν δυο όψεις σε κάθε νόμισμα,

κόρη μου. Ωστόσο, χάνει το νόμισματίποτα από την αξία του εξαιτίας τηςφαινομενικής διαφοράς των όψε-ών του;Το ίδιο συμβαίνει και με τη Ζωή. Μεέχεις υπηρετήσει πιστά πώς θα μπορούσανα σ’εγκαταλείψω σε τούτη τη δύσκοληώρα σου; Ακολουθούσες το δρόμο που σεοδηγούσε η καρδιά σου, αλλά ο δρόμοςμου ήταν πάντοτε διπλός και δε θα μεπροδώσεις αν τώρα η καρδιά σου σεκαθοδηγεί ν’ ακολουθήσεις το δεύτεροδρόμο. Δυο όψεις έχει το κάθε νόμισμα,κόρη μου, δυο όψεις έχουν η Ζωή και ηΑγάπη και η Θεά.

Η Άστριντ έγνεψε καταφατικά καιγύρισε αργά στον πάγκο όπου ο Σίγκβατκαθόταν σαν άψυχο ά-

γαλμα σμιλεμένο από πέτρα.Αναρωτήθηκε μήπως είχε αρχίσεικιόλας το ταξίδι του και τώρα παράπαιεστα σύνορα της μιας Ζωής με τηνάλλη. Άγγιξε μαλακά το στιβαρό ώμοτου, καλώντας τον πίσω.

«Σίγκβατ, δεν τέλειωσες τηναφήγησή σου», του ψιθύρισε.

Ο σιδεράς σήκωσε το κεφάλι του καιτην κοίταξε με θολό βλέμμα. «Δεν έχωτι άλλο να σου πω που να μην τοξέρεις ήδη», αποκρίθηκε βραχνά, «καιήρθε η ώρα να πάρουμε ο καθένας τοδρόμο του».

«Εγώ δε διάλεξα ακόμη το δικό μου,

Σίγκβατ κι εσύ δεν τέλειωσες τηνιστορία σου», επέμεινε τραχιά. Ηθύμηση άναψε νεκρική πυρά στα μάτιατου, καίγοντας και σκορπίζοντας τιςκαταχνιές που τύλιγαν τις βαθύτερεςσκέψεις του. Η φωνή του αντήχησεσαν κλαγγή μετάλλων στ’ αυτιά της.

«Όταν μας ξεπέταξαν με τη φωτιάαπό τα κρεβάτια μας, ο σκυλόπαπαςκαι οι στρατιώτες του μας περίμεναν,μ’ ελόγου του να ουρλιάζει καθώς μαςέσφαζαν, τσιρίζοντας τα ψέματα τουαρχιδαίμονα θεού που λατρεύει οΌλαφ, εκείνου που διδάσκει τάχα τηναγάπη και την καλοσύνη ενώ οι δαί-μονές του μας κόβουν τα λαρύγγια γιανα μας κάνουν πιστούς.

»'Ετσι μας παγίδευσαν σαν πρόβαταγια σφαγή — όλους μας, άντρες,γυναίκες και παιδιά. Ξαπο-στείλαμεπολλούς από δαύτους σκούζονταςστον Άλλο Κόσμο, αλλά στο τέλος δενέμεινε κανείς εκτός από μένα και τουςαφέντες μας. Τους είδα να πεθαίνουνκαι μ’ έπιασε τέτοια φονική μανίαώσπου δεν έμεινε κανένας πρόθυμοςνα μου φράξει το δρόμο για τουςλόφους πάνω από το υποστατικό τουΝορντουρχάιμ. Ήταν από εκεί πουτους είδα να βγάζουν τα μάτια τουΜπιάρνε- ήταν από εκεί

που τους άκουσα να γελάνε μέχρι πουτου έκοψαν τη γλώσσα και μετά τοκεφάλι για να το καρφώσουν σ’ ένα

κοντάρι τους... και ήταν εκεί που έκλα-ψα και βλαστήμησα τον εαυτό μου μέχριπου βυθίστηκα σε μαύρο ύπνο—»

Κάτι σκίρτησε στην καρδιά τηςΆστριντ, κάτι διάφορο από τη φρίκη τηςαφήγησης του Σίγκβατ, κάτι παράξενοκαι ξένο στο χαρακτήρα της, σ’ εκείνηπου είχε ζήσει μονάχα στην Αγάπη έτσιώστε να υπηρετεί πιστά τη θεά. Ήταν σανκάτι να σκιζόταν και ν’ άνοιγε, τοβογκητό ενός μνήματος που έχασκεορθάνοιχτο και τους παγωμένουςανέμους της Χελ να ουρλιάζουν καθώςξεχύνονταν στο ηλιόφωτο...

Ποιος θεός μπορούσε να ’ναι τόσομοχθηρός και γεμάτος μίσος για να

επιβάλλει την πίστη του με τον πόνο καιτην απειλή του θανάτου;...

... με το ουρλιαχτό του ανέμου ναγίνεται μπουμπουνητό βροντής...

Ποιος θεός μπορούσε ν’ απαιτεί ένατρόπο ζωής από τους πιστούς του καιωστόσο να τους επιτρέπει να πράττουν τοαντίθετο στ’ όνομά του;

-... με τη βροντή να γίνεται η φωνή τηςθεάς, σκοτεινή από πάθος...

Δυο όψεις έχει το κάθε νόμισμα, κόρημου, δυο όψεις έχουν η Ζωή και η Αγάπη.

Ξαφνικά κατάλαβε ποιος ήταν ο

δρόμος που έπρεπε ν’ ακολουθήσει και ηαβάσταχτη κούραση μέσα της έλιωσε, γιανα ενωθεί και να γίνει ένα με τονπαγωμένο πυρήνα μίσους που θέριευεστην ψυχή της. Ο Σίγκβατ είχε σηκωθείαπό τον πάγκο του, στέκονταςπανύψηλος από πάνω της. Η Άστριντ τουχαμογέλασε, με τα γαλάζια μάτια τηςσκληρά σαν τους χειμωνιάτικουςουρανούς πάνω από το Σιόναφιορντ.

«Θα πεθάνεις απόψε, Σίγκβατ», τουείπε απλά, και εκείνος την κοίταξε μεδέος και θαυμασμό στα γκρίζα του μάτια.

«Ναι, κυρά», έγνεψε σοβαρά, «απόψεθα πεθάνω. Απόψε, όταν ξεπετάξω τουςνίτινγκουρ από τα κρεβάτια τους με

φλόγα και αίμα, με τ’ όνομα του Πατέρατων Πάντων στα χείλη μου. Απόψε θαπεθάνω όπως θα πρέπει να πεθαίνει κάθεαληθινός Άνθρωπος του Βορρά —γελώντας κατάμουτρα στουςθρασύδειλους που νόμισαν ότι θαμπορούσαν να με σκιάξουν για ναξεχάσω την κληρονομιά των πατέρωνμου».

Τα στιβαρά χέρια του έσφιξαν σχεδόνερωτικά τη λαβή του τσεκουριού τουκαθώς βάδιζε προς την πόρτα τηςκαλύβας, με τα βήματά του να κάνουν νατρέμει η γη. Η Άστριντ τον σταμάτησε μεμια λέξη της και εκείνος γύρισε να τηνκοιτάξει, σαν πελώριος ίσκιος πουδιαγραφόταν στο μισό-φωτο της ανοιχτής

πόρτας.

«Θα είμαι μαζί σου, Σίγκβατ».

Ο σιδεράς έγνεψε πάλι καταφατικά.«Το ξέρω, κυρά», αποκρίθηκε σκυθρωπά.«Θα σε περιμένω. Ο Γκρίζος Άντρας καιη Χρυσομαλλούσα6. Είναι ταιριαστό».

Όταν ο Σίγκβατ έφυγε, η Άστριντσήκωσε το κεφάλι της και μίλησε μαλακάστο παχύ γκρίζο σκιουράκι που καθόταννευρικά στα δοκάρια της στέγης.

«Φύγε, Νίκα. Γύρνα πίσω στο σπίτιπου σου ανήκε πριν έρθεις εδώ ναμοιραστείς το δικό μου. Η ιστορίασχεδόν τέλειωσε». Πιο δυνατά, φώναξε

τον Γκρακ που στεκόταν απέξω στηστένη. «Φύγε, Γ κρακ. Πήγαινε στονΓκρίζο Άντρα, γιατί σε ονομάζω 'Κοράκιτης Καταιγίδας’ και πρέπει να καλέ-σειςτους θεούς να παρευρεθούν σε τούτη τηνεξόφληση λογαριασμών που θα γίνει».

Στο κρεβάτι, ο Τόστι σήκωσε τομουσούδι του και την κοίταξε μεμελαγχολικό ερωτηματικά μάτια, και ηΆστριντ ανακάλυψε ότι δεν είχανπαγώσει όλα τα δάκρυα μέσα της. Μευγρά μάτια πλησίασε αργά στο κρεβάτικαι αγκάλιασε το αρκουδάκι όπως είχεκάνει εκείνο το πρωί.

«Έχεις δίκιο, Τόστι», ψιθύρισε μελυγμούς, με το πρόσωπο χωμένο στη

γούνα του ζώου. «Δεν υπάρχει άλλο σπίτιγια σένα. Θα έρθεις μαζί με τον Μπορντκαι μένα. Θα προσπαθήσω... αυτό σ’τοορκίζομαι... να μην πονέσεις... »

Γ ια ένα διάστημα το καλύβι ήτανσκοτεινό και σιωπηλό καθώς έναςγκρίζος σκίουρος τσιτσίριζε ένα σιγανόαντίο από το κλαδί ενός πεύκου και ένακοράκι πετούσε δυτικά προς την πόλητου Αου-στουρβίκεν. Μέσα στο καλύβικοιμόνταν ένας νεκρός, ένα αρκουδάκικαι μια κοπέλα με χρυσά μαλλιά.

5

Καθόταν σε μια βάση φτιαγμένη απόκλάρες φλαμουριάς, βελανιδιάς καισορβιάς, με τις καυτές φλόγες τηςθυσιαστήριας πυράς να στέλνουν κύματακάψας στο γυμνό της κορμί και ναλαμπυρίζουν στα σμαράγδια τουασημένιου μενταγιόν ανά-

μεσα στα στήθη της. Στο ένα χέρι της,ένα γκαλντρ ραβδί από ξύλο σορβιάς,ύφαινε ανάερα σχέδια στο φόντο τηςμακάβριας λάμψης ενώ τα χείλη της

σάλευαν βουβά, ατέλειωτα, σεαπόκρυφες επωδές που είχε μάθει πρινπολύ καιρό κάτω από ένα μισό-γιομοφεγγάρι.

Εκείνοι που απευθύνονταν σ’ αυτήγια το ένα ή το άλλο φίλτρο, για να τησυμβουλευτούν για τη γιατρειάκάποιας λαβωματιάς ή για τουςκαημούς κάποιας καρδιάς, την ήξερανσαν ονειροκρίτρα και σαν βαθιάμυημένη στις τέχνες της γκαλντρ, τηςτραγουδιστής μαγείας του φωτός καιτου καλού. Αλλά τα λόγια πουέβγαιναν τώρα από τα χείλη της δενήταν οι αρμονικές καντέντσες τωνγκαλντρι-σμάλ, των τραγουδιών τηςλευκής μαγείας αντίθετα, ήταν μάλλον

οι τραχείς και κοφτοί λαρυγγισμοί πουείχε μάθει από τη μικρόσωμη,μελαχρινή γυναίκα που ζούσε ψηλάανάμεσα στα κατσάβραχα του Σκέλεν.Ήταν οι λέξεις της σέιντρ, τηςσκοτεινής μαγείας. Και καθώς ταέλεγε, το κορμί της γινόταν άκαμπτοκαι αλύγιστο, τα μάτια της γύριζανανάποδα στις κόχες τους και έναςψυχρός άνεμος μαστίγωνε τ’ασημόχρυσα μαλλιά της φτιάχνονταςένα ξέφρενο στέμμα γύρω από τοκεφάλι της. Το καλύβι έσβησε από ταμάτια της- στεκόταν στην άκρη μιαςσκοτεινής πεδιάδας με άγνωστααστέρια να σπινθηρίζουν στο μαύροουρανό ψηλά.

Ένα υπόκωφο μπουμπουνητό απόβροντές αντήχησε πίσω της καιγυρίζοντας αντίκρισε το πελώριο ζώοπου ανασάλευε τσαλαπατώντας βαριάτη γη. Ήταν ένα τεράστιοασημόγκριζο άλογο με οχτώ πόδια,που ξεφυσούσε ανυπόμονακοιτάζοντάς τη με τα λαμπερά σανκαμίνι μάτια του. Γ ια μια στιγμήένιωσε να την κυριεύει αβεβαιότητακαι φό-

βος, αλλά τα παραμέρισε από το μυαλότης. Τραγουδώντας σιγανά, πλησίασεαδίσταχτα το τέρας και σάλταρε στη ράχητου.

«Στον αφέντη σου, Σλέιπνιρ»,

πρόσταξε, και το ζώο όρμησε προς τηνπεδιάδα, βουτώντας σε μια άβυσσοανυπαρξίας, καλπάζοντας σε αθέατουςδρόμους, με τις οπλές του να βροντούνστον άδειο αέρα.

Γ ια μια αιωνιότητα το άλογο κάλπαζεστο χάος, τόσο γοργά που ο αέραςρουφούσε την ανάσα από τα πνευμόνιατης και ο ρυθμός της κίνησής τουαπλωνόταν από τα σκέλια της για νακάνει τα δόντια της να κροταλίσουν.Διέσχιζε το κενό γοργά, τυφλή, κουφήκαι άλαλη στο καθετί, νιώθοντας μονάχατα σκληρά σαν σίδερο πλευρά κάτω απότους μηρούς της... ώσπου μια σπίθαφωτός έλαμψε στη μαυρίλα, ξυπνώνταςτην, και το άλογο χύθηκε προς τα πάνω

για να τη συναντήσει...

Κάτω από ένα σταχτί ουρανό ηΆστριντ ξεπέζεψε από τη ράχη τουαλόγου της και προχώρησεπαραπατώντας προς ένα κύκλο απόμονόλιθους που ορθώνονταν μπροστάτης. Έξω από τον πέτρινο κύκλο τοκαθετί ήταν σκεπασμένο με λεπτόστρώμα πάγου- πιο πέρα, απότομοιγκρεμοί σαβανωμένοι με πάχνηορθώνονταν μέσα από στροβιλιζόμε-νεςκαταχνιές που λαμπύριζαν με παγωμένο,λευκό φως. Πλημμυρισμένη μεκατάπληξη και δέος, πέρασε ανάμεσααπό τις εξωτερικές πέτρες και πάτησε σ’ένα χαλί από δροσερή πράσινη χλόη. Μιαφωνή, βαθιά και γελαστή, ακούστηκε σαν

ηχηρή απάντηση στη σύγχυσή της.

«Είσαι στα σύνορα του Γιοτουνχάιμ, ωθνητή, της χώρας των Γιγάντων τηςΠάχνης».

Στην άλλη πλευρά του κύκλου, δίπλασε μια μικρή κελαρυστή πηγή απόκρυστάλλινο νερό που ξεπηδούσε από τιςπέτρες, ένας άντρας και μια γυναίκαστέκονταν κοιτάζοντάς την με ήρεμηθυμηδία στα μάτια. Ανάμεσά τουςξεφύτρωνε από την πηγή μια λεπτή ρίζααπό γυαλιστερό ανοιχτόχρωμα ξύλο, πουχανόταν ψηλά στον ουρανό. Όταν ηΆστριντ πλησίασε, ο άντρας γέλασε πάλι,αν και τώρα το γέλιο του ήταν αυστηρόκαι δίχως ευθυμία.

«Καλοσώρισες στην Πηγή τουΓίγαντα, όπου η πρώτη ρίζα τηςΚοσμικής Φλαμουριάς πίνει από τοζωογόνο νερό και όπου ο Μίμιρ ο Σοφόςαναβλύζει τη σοφία του». Μια σκοτεινήμορφή φτερούγισε από ψηλά και ήρθε νακουρνιάσει στον γκριζοντυμέ-νο ώμοτου άντρα, ξυπνώντας μια αμυδρήθύμηση στο νου της Άστριντ. «Βλέπεις,έχουμε ειδοποιηθεί για τον ερχομό σου,Άστριντ Άρβενσντόττιρ. Μάθε ότιδείχνεις μεγάλη τόλμη με το να έρθεις σετούτο τον τόπο».

Η Άστριντ είδε το μοναδικό μάτι τουάντρα ν’ αστράφτει με ανείπωτο πάθοςκαι θα ζάρωνε με φόβο κάτω από τοτρομερό βλέμμα του αν δε μιλούσε η

γυναίκα υπερασπίζοντάς την.

«Σε παρακαλώ, Πατέρα Όντιν», είπεήρεμα, και η Άστριντ, αναγνωρίζοντας τηφωνή της, κοίταξε τα λαμπεράχρυσαφένια μαλλιά, το πλούσιο μπλε καιπράσινο κεντητό ρούχο της, τοαστραποβόλημα των σμαραγδιών και τουδουλεμένου από νάνους ασημένιουμενταγιόν γύρω από το λευκό της λαιμό.

«Φρέυγια», ψιθύρισε παρακλητικά.«Δέσποινά μου... »

Η θεά έγνεψε καταφατικά καιστράφηκε προς τον γκριζοντυμένοάντρα. «Είναι ένα από τα παιδιά μου,Πατέρα των Πάντων. Εγώ της επέτρεψα

να έλθει εδώ. Άφησέ τη να μιλήσει».

Ο Γκρίζος έκανε μια εκνευρισμένηκίνηση με τους ώμους. «Όπωςεπιθυμείς», μουρμούρισε σμίγοντας ταφρύδια του. Γυρίζοντας προς τηνΆστριντ είπε πιο καλοσυνάτα, «Πες μαςτι σε φέρνει στην Πηγή της Ουρντρ; »Το μοναδικό μάτι του την κοίταξεδιαπεραστικά.

Η Άστριντ ανατρίχιασε στη γύμνιατης, αλλά με την ενθάρρυνση της θεάςβρήκε το κουράγιο ν’ απαντήσει μεθάρρος. «Πατέρα των Πάντων, ήρθα γιαν’ αποκτήσω τους ρούνους τηςΔύναμης, δυο φορές εννιά σε αριθμό,ώστε να μπορώ να πάω άτρωτη ανάμεσα

στους εχθρούς μου και να εκδικηθώεκείνους που-σκότωσαν τον κύριο καικαλό μου-για να πάρω αίμα αντί αίματοςαπό τους λάτρες εκείνου τουθρασύδειλου θεού που ονομάζουνΚριστρ».

«Και τι θα δώσεις για τους ρούνους,Αρβεν-σντόττιρ; » ρώτησε ο ΓκρίζοςΘεός. «Θα δώσεις ένα μάτι και εννιάνύχτες μαρτυρίου όπως εγώ; »

«Θα δώσω όλο μου τον εαυτό»,αποκρίθηκε εκείνη.

«Δίκαιη ανταλλαγή», είπε η θεά στοπλάι του, «αλλά εσύ δέξου μονάχα τοναγαπημένο της, Πατέρα των Πάντων,

γιατί τούτη η κοπέλα μου ανήκει και θατην ήθελα για την αυλή μου».

Ο θεός έμεινε σιωπηλός, το μέτωπότου σουφρωμένο από σκέψη. Τελικάκοίταξε την Άστριντ και είπε, «Πολύκαλά, Αρβενστντόττιρ. Η Δέσποινα :έκανε μια συμφωνία για λογαριασμόσου. Θα έχεις τους ρούνους από εκεί πουτους έμαθα κι εγώ. Έλα ; πιο κοντά... καικοίτα! Άκου στον Μίμιρ το Σοφό! »

Η Άστριντ πλησίασε, κοιτάζοντας εκείπου της

έδειχνε το τεντωμένο χέρι του Γκρίζου— σε μια κόχη στην πέτρα πάνω από τηνπηγή, όπου το κομμένο κεφάλι του

Γίγαντα της Πάχνης άνοιξε τα μάτια τουκαι κοίταξε γαλήνια στα βάθη της ψυχήςτης. Φευγαλέα, άκουσε τοαποχαιρετιστήριο κρώξιμο του Γ κρακκαι μετά τη φωνή του Μίμιρ, ενώ οΓκρίζος Άντρας, η Χρυσομαλλούσα, ηρίζα της Φλαμουριάς και ο πέτρινοςκύκλος έσβηναν:

Μάθε πώς να τους κόβεις, μάθε πώς νατους διαβάζεις,

μάθε πώς να τους βάφεις, να τους βάφειςκαι να τους ελέγχεις,

μάθε πώς να τους καλείς, μάθε να τουςερμηνεύεις, μάθε πώς να τους στέλνεις,χρησιμοποιείς, στέλνεις...

6

Αμυδρά, πέρα στα τρίσβαθα τηςσυνείδησής της, ήξερε ότι δεν της έμενεπολύς χρόνος ότι σύντομα ο Σίγκβατ θακατέβαινε στην πόλη μόνος αν δενκρατούσε την υπόσχεσή της. Δεναπέμεναν πια άλλα δάκρυα μέσα της όταντο εσωτερικό της καλύβας εμφανίστηκεπάλι μπροστά της — με τον Μπορντξαπλωμένο στο κρεβάτι και την ακόμηζεστή προβιά στο βωμό μπροστά της.

Ξεχειλίζοντας από την καινούρια γνώσητης, βούτηξε το γκαλντρ στην πήλινηγαβάθα με το αίμα του Τόστι και σχε-δίασε τους ρούνους στο μέτωπο, ταστήθη, την κοιλιά και τους μηρούς της.Ταυτόχρονα έψελνε τα λόγια, μέχρι πουη φωνή της έγινε ένας δίχως νόημαχείμαρρος ήχων που ξεχύνοντανασταμάτητα από

τα χείλη της. Όταν τέλειωσε με τασχέδια, πήρε την προβιά της αρκούδαςκαι την έδεσε γύρω από τη μέση της,ουρλιάζοντας πλέον ξέφρενα στοπαγωμένο σκοτάδι που είχε μαζευτείγύρω της. Χώνοντας το ραβδί της στηθυσιαστήρια πυρά, κάρφωσε και σήκωσεψηλά το καυτό, κόκκινο κομμάτι σάρκας

που κάποτε ήταν η ζωντανή καρδιά ενόςζώου. Με αυτή σχεδίασε το ρούνο τουζώου στα χείλη της και, προφέροντάς τοόνομά του με μια τελευταίαδιαπεραστική κραυγή, έχωσε την καρδιάολόκληρη στο στόμα της.

7

Μαρτύριο...

Βυθίστηκε σ’ έναν κόσμο γεμάτοτερατώδεις μορφές που μόρφαζαν,γρύλιζαν άναρθρα και σαλιάριζαν πάνωαπό το σπασμένο δοχείο της ύπαρξής

της. Τα σωθικά της καίγονταν στιςκαυτές φλόγες της Μουσπελχάιμ ησάρκα της ράγιζε και ξεφλούδιζε στιςπάχνες και τους πάγους της Χελ.Βυθιζόταν σε μια άβυσσο πόνου,απωθώντας με ξέφρενα σπαρταρίσματατης σκέψης της τις φρικαλεότητες πουτην τριγύριζαν, ενώ η ανελέητη φωτιάστην κοιλιά της ξεχείλιζε προς τα έξω γιαν’ ανταμωθεί με τα παγωμένα θρύψαλατης σάρκας της. Ενιωσε να διαλύεται σεκάθε κλείδωση, κόκαλο και νεύρο τουκορμιού της... για να να επανενω-θείμαρτυρικά σε μια νέα ενότητα.

της και τις τελευταίες σχίζες τηςξεχαρβαλωμένης πόρτας της καλύβας καισήκωσε το ρύγχος της προς την

αστροφεγγιά για να βρυχηθεί τηνπρόκλησή της προς το χλωμό δίσκο τουφεγγαριού. Τα κοφτερά σαν ξυράφιανύχια της σηκώθηκαν ως το ύψοςτεσσάρων ψηλών ανθρώπων και τοπελώριο, μαύρο κορμί της τρεμούλιασεμε την ίδια την αγριότητα της οργισμένηςπρόκλησης. Ήταν ένα τερατώδες πλάσμα,λες και βγαλμένο από εφιάλτη, με μάτιαγαλάζια και παγερά σαν το φονικόχειμωνιάτικο ουρανό πάνω από τοΣιόναφιορντ.

Η αρκούδα έπεσε στα τέσσερα, με τουςαπόηχους του μουγκρητού της ν’αντιλαλούν ακόμη πέρα στη μικρήκοιλάδα, γεμίζοντας το μυαλό και τουςμυώνες της με μια άγρια αγαλλίαση

σχεδόν αβάσταχτη στην έντασή της. Οκόσμος άστραψε μπροστά στα μάτια τηςμ’ εκπληκτική καθαρότητα —ζωηρέςανάγλυφες εικόνες σε μαύρο, γκρίζο καιλευκό— ρουθούνια που ανασάλευαν μετην κάθε μυρωδιά, αυτιά που έπιαναν καιτον παραμικρό ψίθυρο. Ο ίδιος ο αέραςφαινόταν γεμάτος με καινούριαερεθίσματα και, καθώς οι τελευταίοιαπόηχοι του μουγκρητού της έσβηνανπέρα στη Σιωπή, ένα φοβερό μίσοςπλημμύρισε την κάθε ίνα του κορμιούτης.

Μυώνες συσπειρώθηκαν κάτω από τημαύρη γούνα- η αρκούδα στράφηκεδυτικά προς τη θάλασσα και ξεκίνησε μ’ένα πηδηχτό τρέξιμο που μέσα σ’

ελάχιστα λεπτά την έβγαλε στο φρύδι τηςπλαγιάς πάνω από την καλύβα. Από εκείήταν γύρω στα πέντε χιλιόμετρακατηφοριάς ως την πόλη δίπλα στηθάλασσα —ως τον Σίγκβατ— όπου ηεκδίκηση ήταν μια υπόσχεση αίματος πουπερίμενε να τηρηθεί.

Το χιόνι ήταν ένα παρθένος μανδύαςπου τον βίαζαν τα πελώρια πόδια τηςκαθώς η αρκούδα έτρεχε σαν τον άνεμο,με μεγάλες δρασκελιές που γίνοντανακόμη μεγαλύτερες με το κάθεδευτερόλεπτο της ορμητικής τηςκατάβασης. Σκόρπιες εικόνες —έναςλύκος με ξετρελαμένα από το φόβομάτια, η φευγάλα ενός πανικόβλητουλαγού, μυτερά σκόρπια κατσάβραχα,

δάση γεμάτα σκοτεινούς ίσκιους—περνούσαν αδιάφορα από τα μάτια τηςκαθώς ρουφούσε το νυχτερινό αγέρα σταπελώρια φυσερά των πνευμόνων της καιτον ξεφυσούσε πάλι σε παγερά άσπρασυννεφάκια. Δίχως να νιώθει τίποταεκτός από το θέριεμα της δύναμης μέσατης, που έκανε την καρδιά της νατραγουδά με αγαλλίαση, η τερατώδηςαρκούδα έτρεχε τσαλαπα-τώντας δέντρακαι τινάζοντας πέτρες δεξιά κι αριστεράστο διάβα της...

Δυο φορές εννιά ο αριθμός των ρούνωνπου γνωρίζω.

Δυνατά ραβδιά, γερά ραβδιά, ισχυράαπό τους θεούς.

Στο λυκαυγές, μια πελώρια σκιάστάθηκε πάνω από τα καπνίζοντα ερείπιατου Νορντουρχάιμ, αυτά που κάποτεήταν η εστία και το σπίτι των γιων τουΆρνε — ένας τόπος γαλήνης όπου πριντόσο και τόσο καιρό, σε μια άλλη ζωή, ηκόρη μιας σκλάβας είχε ωριμάσει σεγυναίκα και είχε γνωρίσει πολλάπράγματα, ακόμη και τον έρωτα ενόςάρχοντα. Εδώ το χιόνι μαύριζε από τοχυμένο αίμα ενώ τα νεκρά κορμιά πουήταν σκόρπια εδώ κι εκεί φάνταζανκοκκινωπά από τις σπίθες που τινάζοντανανάμεσα στ’ αποκαΐδια του υποστατικούκαι των βοηθητικών κτιρίων. Ένα σάβανοκαπνού σκοτείνιαζε ακόμη τον ουρανόκαι η τερατώδης μορφή αναταράχτηκεοργισμένα ενώ ένα απειλητικό υπόκωφο

γρύλισμα βγήκε από το σπηλαιώδεςστήθος της.

Μάτια που άστραφταν γεμάτα θάνατοκοίταξαν χαμηλά, εκεί όπου κοιμόταν ηπόλη του Αουστουρ-βίκεν, λουσμένη στοφεγγαρόφωτο, γύρω από το αναλυτόασήμι του φιορντ — μικρές συστάδεςαπό σπίτια, στάβλους, εργαστήρια καιπαράγκες της αγοράς. Το καθετί ήτανβυθισμένο στον ύπνο. Το βλέμμα τηςμετακινήθηκε και καρφώθηκε στοψηλότερο από τα κτίρια εκεί κάτω, στοναό όπου προ-σφέρονταν οι εποχιακέςθυσίες στον Θορ, τον Όν-τιν και τονΦρέυρ. Όπου δυο στρατιώτες του Κριστρστέκονταν φρουροί δίπλα στην πύλη. Τοθηρίο τους παρακολουθούσε καθώς το

λυκαυγές έσβηνε σ’ εκείνη την πιοσκοτεινή περίοδο λίγο πριν από τονερχομό της νέας μέρας.

Ξαφνικά πρόσεξε κάποια αναταραχήδίπλα στο ναό και, καθώς οι πρώτεςφλόγες ξεπηδούσαν γλείφοντας τουςξύλινους τοίχους του κτιρίου, στον αέρααντήχησε μια τραχιά, ηχηρή επίκλησηστους παλιούς θεούς. Η αρκούδα χύθηκεαμέσως στην κατηφοριά, με τα νύχια τηςνα διαπερνούν χιόνι και πάγο για ναχωθούν στην ακόμη παγωμένη γη, με ταπαγογάλαζα μάτια της ν’ αστράφτουν καιμε την καρδιά της να τροφοδοτεί τομυαλό με αλλεπάλληλα κύματα μανίας.Το βαθύ γρύλισμα στο στήθος τηςδυνάμωσε και ξεχύθηκε από τα

τραβηγμένα χείλη και τα γυμνωμέναδόντια σ’ ένα μοναδικό μουγκρητόαπάντησης.

Με τη σιλουέτα του να διαγράφεταιστις στροβι-λιστές φλόγες του ναού πίσωτου, ο Σίγκβατ στεκόταν πάνω σ’ ένασωρό από κουφάρια. Φώναζε το όνοματου Όντιν ενώ το κάθε χτύπημα τουπολεμι-

κού τσεκουριού του έστελνε στο θάνατοκι από ένα στρατιώτη του βασιλιά.Γελώντας, έφτυνε και αψηφούσε δυοντουζίνες και παραπάνω από δαύτους,που του ρίχνονταν όλοι μαζί με δόρατακαι σπαθιά και με τη τσιριχτή φωνή τουιερέα να τους ενθαρρύνει. Η αρκούδα

έφτασε σιωπηλή ανάμεσά τους, σανσκοτεινός ανεμοστρόβιλος θανάτου. Τομυαλό της τραγουδούσε τα ρουνικάτραγούδια: Αλάβωτη πάω στον πόλεμο,

Αλάβωτη γυρίζω από τονπόλεμο, Σώα κι άτρωτη όπουκαι να ’μαι...

Έξι άντρες πέθαναν ακαριαία,τσαλαπατημένοι κάτω από τα πόδια τηςκαθώς η αρκούδα ορθωνόταν για ναθερίσει σαν τα στάχια, με νύχια και μεδόντια, τους στριμωγμένους στρατιώτες.Χαρά-πείνα-μίσος ανάβλυζανκοχλάζοντας από το λαρύγγι της σ’ ένασυνεχές Προσκλητήριο Θανάτου.Πρόσωπα γύρισαν με ανείπωτη έκπληξη

και τρόμο-η αρκούδα τ’ άλλαξε σεφρικαλέες μάσκες από λιανισμένακόκαλα και αίμα. Λεπίδες σπαθιών καιαιχμές δοράτων τη χτύπησαν απ’ όλες τιςμεριές...

Ένας Τρίτος ρούνος είναι δικός μου,τον ξέρω καλά,

Κανένα σπαθί εχθρού δεν μπορεί να μ’αγγίξει..

... για να σπάσουν πάνω στα πλευράτης. Τα οπλισμένα μπροστινά πόδια τηςέκαναν κουρέλια τους ανθρώπους που τακρατούσαν, χύνοντας εντόσθια,ξεριζώνοντας μέλη, σκίζοντας σάρκεςκαι μυώνες ώσπου το καυτό αίμα με την

αρμυρή μεταλλική μυρωδιά άχνιζε στοχιόνι και η γούνα του θηρίου μούλιασεαπό την κόκκινη ομίχλη. Εκείνους που τοείχαν βάλει στα πόδια, τους πρόλαβε,τους τσάκισε σαν κλαράκια και τουςτίναξε πέρα- εκείνοι που στάθηκαν καιπολέμησαν δεν πρόλαβαν παραπάνω απόμια στιγμή προσευχής πριν μεταβληθούνσε ματωμένα κουρέλια ανεξομολόγητηςσάρκας...

Δεν κατάλαβε πότε τέλειωσε τομακελειό, ούτε καν πότε είχε αρχίσει.Ξαφνικά η θύελλα στο μυαλό της κόπασεκαι η θολούρα στα μάτια της διαλύθηκε.Στεκόταν μόνη τώρα μπροστά στοφλεγόμενο ναό, κοιτάζοντας κάτω απόένα απίστευτο ύψος. Στην άλλη άκρη της

λίμνης από λιανισμένες σάρκες και αίμα,είδε τον Σίγκβατ με το πολεμικότσεκούρι του σηκωμένο ψηλά καιφωνάζοντας το όνομα του Όντιν. Και είδετον παπά να ν’ ανασηκώνε-ται ανάμεσααπό τους νεκρούς, μ’ ένα σπασμένο δόρυστα χέρια, να ορμά από πίσω... την αιχμήτου δόρατος να ξεπετάγεται από τοστέρνο του Σίγκβατ... τον παπά νατρέχει... τον Σίγκβατ να πέφτει...

9

Η Άστριντ στάθηκε πάνω από το

σιδερά, μην καταλαβαίνοντας ούτε τηδύσκολη ανάσα του ούτε το ματωμένοαφρό στα χείλη του, σαν υπνωτισμένηαπό το κόκκινο αντιφέγγισμα τωνφλογών στην αιχμή που εξείχε από τοκέντρο μιας ολοένα και πιο πλατιάςκηλίδας στο μάλλινο χιτώνα του. Είχε δειτον παπά να τον ζυγώνει πισώπλατα, μ’ένα σπασμένο δόρυ στα χέρια του... αλλάη ίδια δεν είχε ποτέ πριν σκοτώσειάνθρωπο, ούτε και είχε δει κανένα ναπεθαίνει έτσι. Και αυτός ήταν ο Σίγκβατπου ψυχορραγούσε... ο φίλος της... πουτώρα την κοίταζε με την υποψία ενόςεπώδυνου χαμόγελου στα χείλη.

«Κυρά», της ψιθύρισε με θέρμη,«ήξερα ότι θα ’ρχόσουν, ότι δε θα

’φηνες όλη τη δουλειά στον παλιό σουφίλο τον Σίγκβατ. Α... τα κοράκια θαφάνε καλά σήμερα... αλλά κι εγώ θαείμαι στο συμπόσιο παρέα με τουςήρωες στη Βαλχάλλα. Ήταν ημπαμπεσιά ενός νίτινγκ που με λάβωσεθανάσιμα, κυρά... αλλά τι άλλο θαπερίμενες από έναν κουρεμένο;... »Προσπάθησε να γελάσει με το αστείοτου, αλλά αντί γι’ αυτό έφτυσε αίμα.«Ο κουρεμένος, κυρά... μένει ακόμη οκουρεμένος. Και μετά οι αφέντες μαςθα έχουν πάρει εκδίκηση... »

Η Άστριντ κοίταζε τη ζωή τουΣίγκβατ να ρέει από την πληγή στοστήθος του και να σβήνει από τα μάτιατου η τελευταία λάμψη από το μεθύσι

της μάχης συνέχισε ν’ ανασαίνει γιαλίγο ακόμη και μετά ξεψύχησε. Τουανασήκωσε λίγο το κεφάλι και άφησεένα θρηνητικό ουρλιαχτό, με μιαχαμένη ανάμνηση από κάτι μικρό καικαλόκαρδο (ένα καφετί αρκουδάκι; )ν’ ανασαλεύει στο τεράστιο κορμί πουτην έντυνε. Τώρα έμενε μονάχα οπαπάς. Αργά, με τη μανία ναφουντώνει ξανά μέσα της, τον πήρεστο κατόπι.

Ακολουθώντας τη μυρωδιά τουφόβου του, η Άστριντ πέρασε μέσααπό μια θάλασσα ματιών πουκρυφοκοιτούσαν έντρομα απόμισάνοιχτες πόρτες και πίσω απόγρίλιες παραθύρων. Εκείνοι που είχαν

αρκετή περιέργεια ή κουράγιο για ν’αποτολ-μήσουν να βγουν παραέξω,αρκούσε να δουν τη γιγάντια μαύρησκιά που διέσχιζε την πόλη για vατρέξουν πάλι μέσα, σφίγγονταςφυλαχτά και μουρμουρίζοντας ξόρκιαενάντια στο φονικό δαίμονα που είχεκατασπαράξει τους στρατιώτες τουΦρόν-τι του παπά. Παλιότερα σ’εκείνη πήγαιναν ζητώντας γιατρειάτώρα την απόφευγαν και ήταν ευχα-

ριστημένη γι’ αυτό. Η οργή της έδιωχνεκάθε οίκτο.

Διέσχισε όλη την πόλη πριν τονξετρυπώσει, στο στάβλο του ΤόρφινΈιναρσον, στην άκρη του φιορντ. Τον

βρήκε εκεί, ζαρωμένο σε μια σκοτεινήγωνιά — τον παπά, τον άνθρωπο που είχεδολοφονήσει τον Μπορντ για ένα απλόαστείο, επειδή είχε αρνηθεί να δεχτεί τονΚριστρ. Γρύλισε, ζυγώνοντας αργά,αδιαφορώντας για τον ξέφρενο τρόμοτων δυο αλόγων του Τόρφιν,απολαμβάνοντας μονάχα τον τρόμοεκείνου που τόσο αγέρωχος ήταν στοσπίτι του κυρίου της. Ο παπάςψαχούλεψε κάτω από τα ράσα του,έβγαλε ένα χρυσό σταυρό με μιαμικροσκοπική ανθρώπινη μορφή πάνωτου, και τον κράτησε με τεντωμένο τοχέρι μπροστά του.

«Άπαγε, γέννημα του Σατανά! »τσίριξε αδύναμα. «Στο όνομα του —»

Η Άστριντ τίναξε το μπροστινό πόδιτης, προσεκτικά, ίσα για να τινάξει τοσταυρό από το τεντωμένο χέρι του.Χτύπησε πάλι — και ο παπάς τινάχτηκεστον απέναντι τοίχο του σταύλου για νασωριαστεί μετά σαν σακί, τραυλίζονταςάναρθρα. Το ξεστρατισμένοφεγγαρόφωτο που έφτανε ως εκεί, άφηνενα φανεί ο τρόμος που ήτανζωγραφισμένος στο στρογγυλό πρόσωποτου.

Τολμάς να ζητάς οίκτο από το θεό σου!Ορθωνόταν πελώρια από πάνω του,τρέμοντας τόσο από οργή όσο εκείνοςέτρεμε από φόβο. Ο παπάς άρχισε ναψελλίζει,

«Στο όνομα του Ιησού Χριστού, σε—»

Αλλά η αρκούδα έπνιξε τα λόγια τουμ’ ένα φοβερό μουγκρητό και τον τίναξεγια δεύτερη φορά πάνω στον τοίχο. Οπαπάς ανασηκώθηκε με κόπο στα γόνατα,μ’ ένα λεπτό ρυάκι αίματος να τρέχει απότο κεφάλι του και με τα χείλη του ν’ανασαλεύουν σιωπηλά σε βουβόπαρακάλι. Καθώς τον κοίταζε από ψηλά,τα μάτια του πέταξαν στα σαν ξυράφιανύχια της, γουρλώνοντας και παίρνονταςμια μισότρελη λάμψη καθώς έβλεπε τοΘάνατο να έρχεται ακάθεκτος. Τα χέριατου σφίχτηκαν μπροστά του, σηκώθηκανικετευτικά...

Πόσο έλεος έδειξες εσύ στις γυναίκες καιτα παιδιά, του φώναξε σιωπηλά. Καιμετά, με περιφρόνηση, Πού είναι η πίστησου τώρα, παπά, ώστε να ζητάς έλεοςαπό μένα;...

Για μια στιγμή, σ’ εκείνο το φευγαλέοχτύπο καρδιάς πριν τον κάνει κομμάτια,τα μάτια της συνάντησαν εκείνα τουιερέα και έκανε πίσω σαν να την είχεχτυπήσει σιδερένια γροθιά. Ζαλισμένη,έπεσε στα τέσσερα και τον κοίταξε πάλι,μην μπορώντας να το πιστέψει, με τηναηδία να την πλημμυρίζει. Αλλά διάβασεκαι πάλι το ίδιο πράγμα στα μάτια του

παπά. Μια εκτυφλωτική λάμψηκατανόησης άστραψε στο μυαλό τηςκαθώς, σαν σε όνειρο, είδε πέρα από τηναπλή πράξη της εξόντωσής του.

Τα μάτια του ήταν σκέτα πηγάδιαφόβου και άγνοιας, μάτιαανθρωποπαγίδες που παρέσυραν όλουςεκείνους που έπεφταν στην επιρροή τους.Και πίσω τους καραδοκούσε μιαδουλική, θρασύδειλη ψυχή βδέλλας πουαπομυζούσε και πάχαινε με τη δυστυχίατων άλλων. Ξαφνικά, το τιποτένιοπλάσμα που ήταν ζαρωμένο μπροστά τηςδεν της φαινόταν πια σαν άνθρωπος αλλάσαν ένα σιχαμερό σκουλήκι — ένασκουλήκι που θα κατακτούσε τον κόσμοόχι με την παλικαριά του, αλλά με

φαρισαϊκές ρητορείες τόσο κενέςπεριεχομένου όσο κούφιος ήταν κι οίδιος από κάθε αληθινή πίστη.

Με μια ολοένα και πιο έντονη απέχθειανα της ανακατεύει το στομάχι, η Άστριντκατάλαβε ότι τούτος ο άνθρωπος δενήταν πιότερο χριστιανός από την ίδια. Καιωστόσο στρατιές ανθρώπων σαν καιδαύτον θα κέρδιζαν τον πόλεμό τουςστην οικουμένη η τιμή, η αφοσίωση, ηαγάπη και η αντρειοσύνη θα υπέκυπτανμπροστά στο φθόνο, την απληστία και ταμικρόψυχα μίση τους, θα θάβονταν κάτωαπό βουνά ψεύδους, υποκρισίας και ξιπ-πασιάς που θα έπνιγαν καθετί το αγνό καιτο φυσικό στον άντρα ή τη γυναίκα. Αυτόήταν το μέλλον της ανθρωπότητας που

διάβαζε τώρα στα μάτια του παπά. Το νατου δώσει το Θάνατο δεν είχε κανένανόημα, γιατί ήταν ανίκανος να τον δεχτείμε κάποια επίγνωση ότι ήταν η δίκαιη καιέντιμη ανταπόδοση για τα όσα είχεπράξει. Η σαπίλα ήταν πολύπροχωρημένη για να έχει πλέον γιατρειά.

Ζαλισμένη από τη φρίκη τουπράγματος, η Άστριντ γύρισε την πλάτηστον παπά και βγήκε πάλι στον καθαρόαέρα. Ύστερα πήρε πάλι το δρόμο προςτους φωτισμένους από τις φωτιές λόφουςπάνω από το Σιόναφιορντ.

10

Γύρω στα μέσα του πρωινού μια νέαγυναίκα επέστρεψε από τις πύλες τηςΧελ, βουτηγμένη στο αίμα και με δίχωςτίποτα να κρύβει τη γύμνια της εκτός απότα μακριά ασημόχρυσα μαλλιά της καιμια προβιά αρκούδας γύρω από τη μέση.

Μπουσουλώντας στα χέρια και ταγόνατα πέρασε μέσα από τη σπασμένηπόρτα της καλύβας της και σύρθηκε ωςεκεί όπου η τελευταία θράκα τηςθυσιαστήριας φωτιάς έριχνε μια αδύναμηανταύγεια για να υποδεχτεί τη μέρα. Αυτήτην ανθρακιά τη φύσηξε και τη δυνάμωσε

σε μια τελική φλόγα, σκορπίζοντάς τημετά στις ψάθες του πατώματος. Καθώςοι πύρινες γλώσσες σκαρφάλωναν στουςτοίχους, έτρεχαν στα δοκάρια της οροφήςκαι έξω στην αχυρένια στέγη, ξάπλωσεδίπλα στο κορμί του αγαπημένου της καιέκλαψε γοερά πάνω από το παγωμένοπρόσωπό του. Σφίγγοντας ανάμεσα σταστήθη της το ασημένιο μενταγιόν με τονκύκλο των σμαραγδιών, του ψιθύρισεπάνω από το μουγκρητό των φλογών.

«Δε θέλουμε να ζήοουμε στον κόσμοπου έρχεται, Μπορντ. Ας πάμε στουςθεούς μας τώρα... μαζί... πριν καθετί πουέχει αξία είναι πια νεκρό».

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΗΡΩΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Ρόμπερτ ΧάουαρντΚάθριν Λ. ΜουρΑντρέ Νόρτον

Χένρυ Κάτνερ Γκάλαντ Ελφλάντσον

Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥΣΚΟΤΑΔΙΟΥΧΕΛΣΓΚΑΡΝΤ ΟΙΦΡΥΝΟΙ ΤΟΥΓΡΙΜΜΕΡΝΤΕΗΛ ΤΟΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣΠΡΑΞΗ ΠΙΣΤΗΣ

ΕΛΑΤΕ ΣΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΩΝΘΡΥΛΩΝ!

Όταν στις διαφορές μιλούσαν τασπαθιά αντί γιο τους δικηγόρους.

Όταν οι δακτύλιοι ήταν απόμυστηριώδεις μονόλιθους αντί γιαπινακίδες της τροχαίας.

'Οταν αντιμετωπίζαμε τη φοβερήανάσα των δράκων αντί για κείνη τωνεξατμίσεων.

Σαν γλυκό κρασί, απόσταγμα τωνονείρων μας, οι θρύλοι είναι το μόνοζωντανό πράγμα που αφήνουμε πίσωμας; Ναι, οι θρύλοι είναι πραγματικοί.

Εμείς είμαστε;

1

Η σημερινή Ιρλανδία. Γ. Μ.

2

Άγνωστος λαός που κατοικούσε σταβρετανικά νησιά πριν από τους Κέλτες —Βρίτονες, Γαέλους ή άλλους— καιαπωθήθηκε στην Σκωτία για να εξαφανιστείτελικά. Αργότερα, στη λαϊκή παράδοση,ταυτίστηκαν και αυτοί με το Μικρό Λαο. Γ.Μ.

3

Τα γράμματα του αρχαίου ρουνικού αλφαβήτουτης βόρειας Ευρώπης και γνωστά μαγικάσύμβολα. Γ. Μ.

4

Μεγάλη πρωτοχριστιανική γιορτή τουχειμερινού ηλιοστασίου. Αργότερα ταυτίστηκεμε τα Χριστούγεννα.

5

Θεός παρόμοιος με τον Ερμή. Οι χριστιανοίτον ταύτισαν με το Σατανά.

6

Επίθετα του Όντιν και της Φρέυγια. Γ. Μ.