ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΒΙΒΛΙΟ 11ο

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ:

ΒΙΒΛΙΟ 1ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ 2ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ3ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΒΙΒΛΙΟ 4ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣΜΕ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣΒΙΒΛΙΟ 5ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟΒΙΒΛΙΟ 6ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ7ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙΤΡΟΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ 8ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣΒΙΒΛΙΟ 9ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ

ΟΝΕΙΡΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ 10ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΥΣΚΟΣΜΟΥΣ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΕΓΕΛΙΟ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣΜΠΑΛΑΝΟΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ«ΚΑΡΕΛ»

ΑΠΟ ΤΗΝ WORLD SCIENCE FICTIONASSOCIATION

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΑΣΟΣ

Σειρά Επιστημονικής Φαντασίας

1988 Εκδόσεις ΠΗΓΑΣΟΣ Ασκληπιού7, Αθήνα τηλ. 36. 15. 209

«ΒΙΒΛΙΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ» ΣΥΝ. Π. Ε.Φειδίου 18, Αθήνα τηλ. 36. 44. 332

Copyright ©

Φωτοστοιχειοθεσία

Κεντρική Διάθεση

Εκδόσεις «ΩΡΟΡΑ»

Μαυρομιχάλη 11; Αθήνα τηλ. 36. 01. 395 -36. 35. 025

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος......................................................................7

Τσαρλς Μπώμοντ: Η Ημέρα τηςΜητέρας...........11

Άλφρεντ Μπέστερ: Περιμένετε,παρακαλώ........31

Φρέντρικ Μπράουν: Μ’ αγαπά, δεν μ’αγαπά.....45

Τζέημς Θέρμπερ: Συνέντευξη μ’ έναλέμμινγκ... 49 Τζ. Κ. Έντμοντσον:Τεχνολογική οπισθοδρόμηση 55 ΙσαάκΑσίμωφ: Η μηχανή που κέρδισε τονπόλεμο 75

Ρόμπερτ Σέκλυ: Ο πολίτης τουΔιαστήματος......87

Ρίτσαρντ Γκέμαν: ΗΜηχανή................................109

Έρικ Φρανκ Ράσσελ: ΆκρωςΑπόρρητο............141

Θήοντορ Στάρτζον: Είναι ένα Τίποτα—

Αλήθεια σας λέω................169

Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ: Το επάγγελμα τουΘεού.. 193

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το μόνο ίσως πράγμα που σέβεται ησυμβατική λογοτεχνία — κι αυτό μονάχαόταν είναι καλή — είναι ο αναγνώστης.Η επιστημονική φαντασία — επίσηςμονάχα όταν είναι καλή — δεναναγνωρίζει ούτε καν αυτή την εξαίρεση.

Γιατί;

Γιατί το χιούμορ και ο σαρκασμός μετις ιδέες των άλλων είναι αρκετά εύκολοπράγμα, αλλά τι γίνεται με τις δικές μαςιδέες; Και ποιος έχει δικαίωμα ναγελάσει με τους άλλους αν δεν μπορεί ναγελάσει πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό του;

Και δυστυχώς, ο Καθρέφτης, σανυπέρτατη έκφραση της τέχνης του χιούμορκαι του σαρκασμού, είναι από τα«ουσιώδη εν ανεπάρκεια» στον τόπο μας.

Η Επιστημονική Φαντασία αποτελείέναν τέτοιο Καθρέφτη, που έρχεται ν’αναπληρώσει την έλλειψη. (Έτσι καισκίσετε από αγανάκτηση τούτο το βιβλίοθα έχετε εφτά χρόνια γρουσουζιά! Εγώσας προειδοποίησα).

Και αν δεν γελάσετε ούτε μ’ αυτή, ε...δοκιμάστε μ’ έναν κανονικό καθρέφτη.Κι εγώ κοιτάχτηκα κάποτε, αλλά τιςσχετικές εμπειρίες θα τις διαβάσετε στιςανθολογίες μου με τα διηγήματα τρόμουκαι φρίκης. (Πάντως είχα είδωλο στον

καθρέφτη, παρά τα αντίθετα που διέδιδανμερικοί).

Πάντοτε απορούσα με την απορία τωνάλλων όταν μ’

έβλεπαν να σαρκάζω κάποια ιδέα πουείχα υποστηρίξει με ειλικρινήσοβαρότητα κάπου αλλού. Δεν υπάρχεικαμία αντίφαση σ’ αυτό. 'Οταν κάνωχιούμορ, συχνά σαρκαστικό, με κάποιααπό τις αγαπημένες μου ιδέες δενσημαίνει ότι απορρίπτω ή ότι υποτιμώτην ιδέα. Σημαίνει απλώς ότι δεν τηναφήνω να με καβαλήσει.

Η διαφορά του φανατικού από τοελεύθερο άτομο δεν έγκειται στο ότι ο

πρώτος δεν έχει χιούμορ (σταμπουντρούμια όλου του κόσμου πέφτειπολύ γέλιο από τους δεσμοφύλακες), αλλάστο γεγονός ότι μονάχα το ελεύθεραάτομο μπορεί να γελάσει με τις ιδέες του.

Το να γελάμε με τις ιδέες μας, όσοσοβαρές κι αν είναι, δεν τις υποτιμά ούτετις υποβαθμίζει. Μια αληθινά σοβαρήιδέα αντέχει στο χιούμορ και τοσαρκασμό δίχως να μαραίνεται. Αν όχι,τότε δεν άξιζε τον κόπο να την έχουμε.

Αλλά το να γελάς με κάτι είναι μιακουβέντα. Τι μας κάνει όμως να γελάμε;Αν το ερώτημα δεν ήταν καθαράρητορικό θα έλεγα, όλα εκείνα που

συμβαίνουν σε άλλους και που θα μαςέκαναν να κλάψουμε αν συνέβαιναν σεμας. Όμως δεν θέλω να σας αφήσω μετην υπόνοια ότι είμαι κυνικός καιχαιρέκακος. Μην έχετε καμιά τέτοιαυπόνοια. Μπορείτε να έχετε τηβεβαιότητα ότι είμαι κυνικός καιχαιρέκακος.

Το ότι είμαι έτσι ο Ντάρβιν θα το έλεγεπροσπάθεια προσαρμογής και επιβίωσηςστο περιβάλλον. Αλλά ο Ντάρβιν είχεπολύ χιούμορ. Είπε ότι καταγόμαστε απότον πίθηκο και γέλασαν όλοι. (Εκτός απότους πιθήκους που έγιναν έξω φρενώναπό το θράσος του. )

Τώρα... το πιο εύκολο πράγμα στον

κόσμο είναι να κάνεις κάποιον νακλάψει. Για παράδειγμα, δεν έχει παράνα κόψεις κοντά του ένα κρεμμύδι. Ή νατον απειλήσεις ότι θα τον υποχρεώσεις ναδει ελληνική τηλεοπτική επιθεώρηση.(Έστω και αν αυτό είναι τόσοαπάνθρωπο που αγγίζει πια τα όρια τουσαδισμού! ) Ή να του παρουσιάσειςοποιοδήποτε λογαριασμό.

Το να κάνεις όμως κάποιον να γελάσειείναι πολύ πιο

δύσκολη υπόθεση. (Εκτός κι αν τονπείσεις να δει ελληνική πολιτιστικήεκδήλωση στην τηλεόραση). Και — όχι,σας διαβεβαιώνω ότι αν καθαρίσετεαυγά δεν πρόκειται να γελάσει

κανένας. Το έχω επιχειρήσει, και σαςδιαβεβαιώνω ότι, χώρια που μεαγριοκοίταξε η κότα, η μέθοδος δενείναι διόλου αποτελεσματική.

Υπάρχουν και δυο άλλοιπαραδοσιακοί τρόποι για να κάνεις τονάλλο να γελάσει: η φάρσα και ηβωμολοχία. Δοκίμασα κάποτε μιαφάρσα και ομολογώ ότι το θύμα τηςγέλασε πολύ όταν είδε πόσο πλακέ είχεγίνει η μύτη μου από τη γροθιά του.Όσο για τη βωμολοχία — δε λέω, καλήείναι, αλλά κάπως παλιομοδίτικη. Αφούσήμερα υπάρχει δίκτυο αποχέτευσης,γιατί θα πρέπει να έχουμε καιανθρώπινους βόθρους;

Τελικά, τι άλλος έντιμος τρόποςυπάρχει να κάνεις κάποιον να γελάσει,εκτός από το να σκοντάψεις μπροστάτου σε μια μπανανόφλουδα και να φαςτα μούτρα σου.

Μμμ... δεν μπορώ να σκεφτώ κανένανάλλο.

Τότε, αυτό το βιβλίο τι κάνει;

Δεν ξέρω τι κάνει, αλλά αν νομίζετεότι σκοπεύω να φάω τα μούτρα μου γιανα γελάσετε, είστε πολύ γελασμένοι.

Γιώργος Μπαλάνος

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣΜΗΤΕΡΑΣ

του Τσαρλς Μπώμοντ

Μιλούσα τις προάλλες στο τηλέφωνο μεένα φίλο — οπαδός κι αυτός τηςεπιστημονικής φαντασίας (παρ’ όλες τιςφιλότιμες προσπάθειες των γιατρών του)— και πάνω στην κουβέντα του ανέφερα

ότι μετέφραζα μια ανθολογία με εύθυμαδιηγήματα. Του περιέγρα-ψα, μάλιστα, κιεκείνο που μόλις είχα τελειώσει.

«Α! » μου είπε αμέσως. «Το διήγημαπου διάλεξες δεν είναι τίποτα! Να σου πωένα άλλο που διάβασα εγώ, αληθινάεκπληκτικό! Πρέπει να πάρεις ηρεμιστικάπριν σου περιγράψω τι έλεγε, για να μηνπεθάνεις από τα γέλια! »

Μου φάνηκε κάπως υπερβολικός, αλλάόταν μου αφηγήθηκε με λίγα λόγια τηνυπόθεση, κόντεψα να ξεραθώ. Είχεαπόλυτο δίκιο. Ήταν μια ιστορία κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή. Ακόμη και αν τηδιάβαζες σαν επικήδειο λόγο, θα πέθαινεστα γέλια και ο πεθαμένος. Άλλο πράγμα

σας λέω!

«Πετάω την ιστορία που έγραψα, καιβάζω μπροστά να μεταφράσω αυτή που

μου είπες! » του φώναξα

μ’ ενθουσιασμό. «Σε ποιο βιβλίο τηβρήκες και ποιος την έγραψε; »

«Δεν θυμάμαι», μου είπε.

Έτσι, αναγκαστικά, θα διαβάσετε τώρατην ιστορία που είχα ήδη τελειώσει.

Γ. Μ.

Τον κοίταξα καθώς πλησίαζε νακαθίσει στο τραπέζι μου, στην

καφετέρια του διαστημικού σταθμού.Τα μαλλιά του ήταν φλογάτα, αλλά τοπρόσωπό του ήταν ακόμη πιο κόκκινο.Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί τόση θλίψηαποτυπωμένη σε ανθρώπινα μάτια. Καιδεν ήταν κάποιος καινούριος πόνος,αλλά κάτι παλιό και δυνατό, βαθιάθαμμένο μέσα του.

«Καλησπέρα», τον χαιρέτησα μεχαμόγελο.

Ανασήκωσε το βλέμμα του, έβγαλετο κράνος του και έτριψε το ιδρωμένοπρόσωπό του κάνοντάς το να πάρει έναακόμη πιο κόκκινο χρώμα.

«Καλησπέρα», επανέλαβα, δίχως το

χαμόγελο τούτη τη φορά.

«Μπίρα! » γρύλισε στο μικροσκοπικάαφροδισιανό σερβιτόρο που τονπλησίασε. «Γήινη μπίρα. Αμερικάνικημπίρα — κατάλαβες; » Ο σερβιτόροςκούνησε θυμωμένα τις κεραίες του κιέκανε τις χειρονομίες που σήμαιναν«χρησιμοποίησε τα Κοινά ΣινιάλαΣυνεννόησης, εξυπνάκια».

Ο μελαγχολικός κοκκινομάλλης καικοκκινομού-ρης συμμορφώθηκε,ανασηκώνοντας καρτερικά τους ώμουςτου. Καθόταν εκεί σιωπηλός σαντάφος, μέχρι που έφτασε η μπίρα τουκαι ο σερβιτόρος απομακρύνθηκε.Ύστερα ρούφηξε θορυβώδικο μια γερή

γουλιά και ρεύτηκε με ακόμη πιοηχηρό τρόπο. «Μπάτσος; » ρώτησελακωνικά, κοιτάζοντάς με.

«Όχι».

«Με την κακοτυχία που με δέρνει,τι άλλο θα μπορούσες να ’σαι; Σαννα μην έφτανε που ζω σε μόνιμηβάση μ’ αυτές τις μεγαλόσωμεςαράχνες, πρέπει και ο πρώτος γήινοςπου συναντώ εδώ και χρόνια να είναιένας αναθεματισμένος μπάτσος».Ρουθούνισε αγανακτισμένο.

«Κάνετε λάθος», τον διαβεβαίωσα,και του πρόσφερα ένα τσιγάρο. Τοπήρε, το περιεργάστηκε προσεκτικά

και είδε ότι ήταν γήινο. Το άναψεαναστενάζοντας.

Άπλωσα το χέρι προς το μέρος του.«Όπως φαίνεται, μάλλον θα πρέπειν’ ανεχτούμε ο ένας τον άλλο γιακάμποση ώρα ακόμη», παρατήρησα.«Το Τζίντζερ δεν πρόκειται να φτάσεισε λιγότερο από τρεις ώρες. Υποθέτωότι πάτε για τη Γη, έτσι; »

«Πάψε να παίζεις θέατρο,παλικάρι μου! Ξέρεις πολύ καλάποιος είμαι, και μόλις και κρατιέσαιτώρα για να μη γελάσεις. Εντάξει,δεν με νοιάζει καθόλου, κατάλαβες;Δεν δίνω πεντάρα. Άντε, μηνκρατιέσαι, γέλα όσο σου κάνει κέφι.

Γέλα μέχρι σκασμού! »

«Συγνώμη, αλλά εδώ και χρόνιαδεν έχω καμιά επα-, φή με τη Γη.Γιατί θα πρέπει να γελάσω μαζί σας;»

Ο κοκκινομάλλης μεπεριεργάστηκε μ’ εκείνα ταδιαπεραστικά, καχύποπτα μάτια του.Ύστερα βούλιαξε πίσω στο κάθισμάτου. «Υπάρχουν λόγοι», είπε τελικά.

«Θα ’θελα να τους ακούσω, αν δενσας πειράζει», πρότεινα, και τονκέρασα άλλη μια μπίρα.

«Δοξάζω μονάχα το Θεό που η

αγαπημένη και γλυκιά μου μανούλα— αιωνία της η μνήμη — δεν έζησεγια να δει τα ρεζιλίκια μου»,μουρμούρισε ο συνομιλητής μου. «Ανζούσε να τα δει, θα *χε πεθάνει».

«Μιλήστε μου να ξαλαφρώσετε», τονενθάρρυνα.

«Ε, λοιπόν, μα την πίστη μου, θασας τα πω! », δήλωσε τελικά οκοκκινομάλλης, και άρχισε τηναφήγησή του:

Λοιπόν, να το ξέρεις, ποτέ δεν θ’ανακάλυπταν ότι εγώ είχα σκοτώσειεκείνο το λεχρίτη αν δεν με κυνηγούσεη γρουσούζα η ιρλανδέζικη τύχη μου.

Δεν λέω, υπήρχαν, βέβαια, και τ’αποτυπώματα που είχα αφήσει παντούσ’ όλο το σπίτι... Μετά, ήταν και τογεγονός ότι το θύμα είχε ανακοινώσειότι σκόπευε να παντρευτεί τημικρότερη αδερφή μου, την Αμαράνθα,πράγμα που μ’ έκανε εξαρχής ύποπτο,αν λάβουμε υπόψη τις απειλές εναντίοντου που είχα εκφράσει δημόσια...Εξάλλου, υπήρχαν και τρεις αυτόπτεςμάρτυρες που με είχαν δει να τονσκοτώνω. Αλλά, κατά τ’ άλλα, ποιος θαυποψιαζόταν ποτέ ότι εγώ το ’κανα;Σίγουρα κανένας.

Έτσι με συνέλαβαν — όχι δίχως ναπροβάλω άγρια αντίσταση πρώτα, ανθες να ξέρεις — και πριν προλάβεις να

πεις κύμινο, ο αγαπημένος γιόκας τηςμάνας μου βρέθηκε στη στενή.

Λοιπόν, δεν υπάρχει χειρότερο μέροςστη γη, ή και οπουδήποτε αλλού, απ’αυτές τις αναθεματισμένες μοντέρνεςφυλακές. Κάποτε, πιο παλιά, είχανσιδερένια κάγκελα κι έτσι δεν έμπαινεςεύκολα στον πειρασμό. Τη σήμερονημέρα οι φυλακές είναι σαν ευάερα κιευήλια διαμερίσματα με τα παράθυραορθάνοιχτα. Βέβαια, έτσι κι απλώσειςτο κουλό σου προς τα παράθυρα, τρωςμια τέτοια εκκένωση που μαζεύειςαρκετό ρεύμα για να καίνε τα φώτα τηςσυνοικίας σου για μια βδομάδα. Τοξέρω. Λες να μην άπλωσα κι εγώ τοκουλό μου;

«Γκάβιν Μακ Κρη», μου ανακοίνωσεεπίσημα ο δικαστής, «για τον εκπρομελέτης φόνο του Έντγκαρ Τζόνσονκαταδικάζεται σε ισόβια εξορία στοναστεροειδή Σπάρτανμπεργκ».

Ειλικρινά σου λέω, τα λόγια του μ’έκαναν να νιώσω κρυάδες στηραχοκοκαλιά μου. Στον Σπάρταν-μπεργκ! Σ’ εκείνο το απαίσιο κοτρόνιτου διαστήματος το «ισόβια» σήμαινεμια μέρα, άντε μιάμιση το πολύ. Τόσοσυνήθως ζούσε κανείς εκεί!

Αλλά, όντας λευκός, Ιρλανδο-Αμερικάνος και σκληρό καρύδι, τοδέχτηκα παλικαρίσια. Είπα, τι να γίνει;Αυτά έχει η ζωή μια σε ανεβάζει και

μια σε κατεβάζει.

Ο Σπάρτανμπεργκ, όπως θα ξέρεις,αν βλέπεις ποτέ τα μικρο-νέα στηντηλεόραση, βρίθει από γιγάντιασαρκοβόρα μαμούνια και από τις πιοαπαίσιες αρρώστιες που μπορεί ναφανταστεί κανείς. Πριν κάνεις τοδεύτερο βήμα εκεί πάνω, έχεις ήδηπεθάνει από το πρώτο.

Που λες, εγώ ήμουν άνθρωπος πουαγαπούσε τη ζωούλα του όσο κι οκαθένας, και δεν είχα καμιά διάθεση ν’αφήσω τα κόκαλά μου σε μιαδιαστημική κο-τρόνα στου διαόλου τημάνα. Έτσι, όταν μου ήρθαν με μιαεναλλακτική πρόταση, το σκέφτηκα.

«Γκάβιν Μακ Κρη», μου είπαν,«διάλεξε τι προτιμάς: να πεθάνεις ή ναζήσεις; »

«Θέλει και ρώτημα; Να ζήσω», τουςδιαβεβαίωσα μ’ ενθουσιασμό.

«Τότε έλα μαζί μας», μου είπαν.

Η αλήθεια είναι πως όταν μουεξήγησαν τι με ήθελαν λίγο έλειψε ναμου πεταχτούν τα μάτια έξω και να μουφύγει η μασέλα. Αν ήταν δυνατό —εγώ, ο Γκά-βιν Μακ Κρη! ΈναςΑμερικάνος!

(Δεν παραγγέλνεις κανένα ποτηράκιακόμη; Πες σ’ εκείνο τον πηδηχτό

βάτραχο να μας φέρει λίγη μπίρα).

«Για την πρόοδο της επιστήμης»,μου είπαν. Ειλικρινά, στην αρχήπίστεψα ότι μου έκαναν πλάκα. Στ’ορκίζομαι, αυτό νόμισα, αλλά τελικάμιλούσαν πολύ σοβαρά.

Εγώ, ο Γκάβιν Πάτρικ Κουέντιν ΜακΚρη, θα ήμουν ο πρώτος Γήινος που θαπαντρευόταν μια Αρειανή!

Περιττό να σου πω ότι τουςαπάντησα αμέσως πού να βάλουν τηνπρότασή τους. «Χίλιες φορές καλύτερατον Σπάρτανμπεργκ! » φώναξα. «Τικαθόμαστε και δεν ξεκινάμε; Πάω καιμε τα πόδια αν χρειαστεί ή στείλτε με

με ρυμούλκα, δεμένο πίσω απόρουκέτα — οτιδήποτε, παλικάρια μου,οτιδήποτε. Αλλά όχι κι αι/rd! »

Βέβαια, σπουδαία περιθώρια εκλογήςμου είχαν δώσει, θα πεις. Ή να τατινάξω από μια βασανιστική αρρώστιαένα εκατομμύριο μίλια μακριά από τηνπατρίδα ή να τελέσω το ΘείοΜυστήριο με μια πελώρια κατσαρίδα!

«Αν είναι για το καλό τηςεπιστήμης», τους φώναξα, «γιατί δεντην παντρεύεστε εσείς; »

Έτσι με πέταξαν πάλι πίσω στηντρύπα μου και έμεινα εκεί μετρώνταςτις μέρες. Έχεις ακούσει ποτέ ιστορίες

για τον Σπάρτανμπεργκ; Έναςάνθρωπος είναι ξεγραμμένος εκεί. Τοπερισσότερο που άντεξε κανείς σ’εκείνη την κόλαση είναι δύο βδομάδες.Σε παρακολουθούν στις οθόνες τους —όλος ο κοσμάκης

— καθισμένοι μπροστά στην οθόνη στασπιτάκια τους. Ναι, σε βλέπει όλος οκόσμος. Σε ολάκερο τον κόσμο. Σεπαρακολουθούν ν’ αρρωσταίνεις και ναπεθαίνεις.

Έβαλαν μια τηλεόραση στο θάλαμόμου για να παρακολουθήσω στονΣπάρτανμπεργκ εκείνο το φονιά με τοτσεκούρι — πώς τον λέγαν να δεις;Μπύχνερ, νομίζω — να χάνει τα λογικά

του και να πεθαίνει. Ο δύστυχος έτρεχεπάνω κάτω, εντελώς τρελός πια, μέχριπου τον πρόλαβαν τα μαμούνια.Χρειάστηκαν δυο λεπτά τ’αναθεματισμένα, δύο λεπτά με τορολόι, πριν απομείνει από τον Μπύχνερμονάχα ο σκελετός του.

Λοιπόν, αυτό το θέαμα μ’ έπεισε.Έτσι έκανα την ανάγκη φιλοτιμία,κατάπια την παράφορη ιρλανδέζικηπερηφάνια μου και χτύπησα τοκουδούνι. Εντάξει, παιδιά, τους είπαόταν ήρθαν, με πείσατε. Θα παντρευτώεκείνη την αρειανή κατσαρίδα, μονάχακάντε γρήγορα για να ξεμπερδεύουμεμια ώρα αρχύτερα.

Το πώς άλλαξαν τα πράγματα τότε,δεν λέγεται!

Ούτε ο βασιλιάς της Αγγλίας να ήμουν,έτσι που με περιποιούνταν και μεκανάκευαν. Να σου φέρουμε αυτό, νασου φέρουμε εκείνο. Όχι ότι με άφηναννα βγω στιγμή από το κελί μου,καταλαβαίνεις, αλλά δεν μου έλειπεούτε το κοκτέιλ μου ούτε ο φασιανόςστο δίσκο. Ωραία ήταν, δεν λέω. Απότην άποψη αυτή δεν έχω παράπονο.

Στο μεταξύ όλες οι εφημερίδεςέγραφαν με μεγάλα γράμματα για τηνυπόθεση, οι τηλεοράσεις μιλούσανσυνέχεια και γενικά είχα γίνειδιασημότητα. Εξάλλου, είχαν

κουβαληθεί όλα τα μεγάλα κεφάλιααπό τον Άρη, και ελόγου τους ήτανδιπλάσια ευχαριστημένοι από τουςδικούς μας. Σκόπευαν βλέπεις να μαςκαλοπιάσουν για να τους αφήσουμε ναμετακομίσουν στη Γη πριν ξεραθείεντελώς ο κόσμος τους. Τους έβλεπεςνα τριγυρίζουν εδώ κι εκεί, και σου’ρχόταν να ξεράσεις!

Αν με ρωτήσεις, πάντοτε πίστευα ότιαρκετά ρατσιστικά προβλήματα είχαμεαπό μόνοι μας, αλλά φαντάζομαι ναξέρεις ποια ήταν η συνέχεια. Το κακόείχε αρχίσει ήδη από την εποχή πουήμουν ακόμη εκεί. Οι Αρειανοί μάςπλημμύρισαν σαν τα σκαθάρια,άρχισαν να χτίζουν τα σπίτια τους, και

πριν προλάβεις να το πάρεις χαμπάρι,όλος ο τόπος είχε γεμίσει με τιςγυάλινες σφαίρες τους. Χα! Όπωςκαταλαβαίνεις, οι τύποι μετάνιωσανπικρά που έφτιαχναν τα σπίτια τουςαπό γυαλί. Φαντάζεσαι τι γινόταν κάθεφορά που κάποιο από τ’ αγόρια μαςπετούσε κάνα δυο πέτρες για πλάκα, κιέτσι, εντελώς τυχαία, έπεφταν στηναρειανή τζαμαρία!

Πάντως εγώ τους προειδοποίησα.Κοιτάξτε, παιδιά, τους είπα, δεν μαςέφταναν οι δικές μας σκοτούρες; Εδώακόμη παλεύουμε να τα βρούμε μεταξύμας και να βολευτούμε στον ίδιοπλανήτη, αντάμα άσπροι, κίτρινοι,μαύροι και λοιποί. Ήταν ανάγκη να

φέρουμε και άλλους, που δεν μοιάζουνκαν με ανθρώπους αλλά με κατσαρίδες;Δηλαδή, δεν μας έφταναν τα ντόπιαπροβλήματα, έπρεπε να κάνουμε καιεισαγωγή;

Αλλά πού να με ακούσουν ταζωντόβολα. Ούτε που ίδρωνε τ’ αυτίτους. Δες τώρα πώς έμπλεξαν! Η Γηδεν είναι πια εκείνη που ξέραμε.Ειλικρινά, χαίρομαι που δεν έμειναάλλο εκεί για να δω και τη συνέχεια...Θέλω να πω, το πώς εξελίχθηκαν ταπράγματα μετά τη μέρα που άρχισε γιατα καλά το κακό.

Για να μην τα πολυλογώ, μ’ έντυσανμε τα καλά μου, με στόλισαν σαν

γαμπρό, και, με πλήρη φρουράολόγυρα, με οδήγησαν στο νοσοκομείοτης φυλακής. Ήταν φίσκα ώς στοταβάνι από τον κόσμο: δημοσιογράφοι,φωτογράφοι, διπλωμάτες, επίσημοι καιόλο το κακό συναπάντημα.

Και μετά — μετά λιποθύμησα: Ναι,στ’ ορκίζομαι, λιποθύμησα. Ή,τουλάχιστον, θα ήθελα να λιποθυμήσω.Αυτό όταν με συνέστησαν στημέλλουσα συμβία μου!

«Από δω η Τζέην η Αρειανή», μουείπε ο διευθυντής των φυλακών.«Σφίξτε τα χέρια», πρόσθεσε αγριοκοι-τάζοντάς με.

Έχεις ανταλλάξει ποτέ χειραψία μεΑρειανό; Άσ’ τα να πάνε... Είναι σαν νασφίγγεις μουλιασμένο σφουγγάρι. Αλλάμετά θυμήθηκα τον Μπύχνερ και τηςέσφιξα το χέρι.

Τούτη η Τζέην... ε, δεν ήταν και πολύδιαφορετική από τους άλλους τηςράτσας της. Ήταν στο μπόι μου ότανστεκόταν στα τέσσερα πόδια της, καιμου κουνούσε τις κεραίες της. «Χαίρωπολύ», μου είπε με τους αντίχειρές.

Κάποιος καλός άγγελος πρέπει να μεφύλαξε και δεν ξέρασα επί τόπου, αυτόείναι σίγουρο.

Τέλος πάντων, οι επίσημοι με

παρέλαβαν και με διαβεβαίωσαν ότι ηΤζέην είχε επιλεγεί παμψηφεί — ανείναι δυνατό! — Μις Άρης. Μετά μουεξήγησαν τι έπρεπε να κάνουμε, καιγιατί είχαμε μαζευτεί όλοι εδώ, και όλαεκείνα τα φούμαρα που λένε οιεπίσημοι σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Μετά μου κουβάλησαν έναν Αρειανόκαι έναν δικό μας και, ώσπου να πειςκύμινο, είχαν αρχίσει να λένε (ο ένας μεκανονική φωνή και ο άλλος με τηγλώσσα των κινήσεων):

«Μπλαμπλάμπλα και τα τέτοια.Τζέην του Άρη, δέχεσαι ως νόμιμοσύζυγό σου αυτόν το Γήινο; »

«Ναι», είπε η κατσαρίδα.

«Εσύ, Γκάβιν Πάτρικ Μακ Κρη,δέχεσαι αυτή τη γυναίκα, την Τζέηντου Άρη, ως νόμιμη σύζυγό σου; »

Από μέσα μου έβραζα από νεύρα,ντροπή και ταπείνωση. «Ναι», είπατελικά.

«Από τούτη τη στιγμή είστεσύζυγοι».

«Λοιπόν; » έκανε ο διευθυντής τωνφυλακών, κοιτάζοντάς με.

«Τι λοιπόν; » ρώτησα εγώ.

«Δεν θα φιλήσεις τη γυναικούλα σου;»

Τέλος πάντων, για να μην ταπολυλογούμε, και επειδή αυτό τοσημείο της ιστορίας είναι ιδιαίτεραοδυνηρό για μένα, θα παραλείψω τιςσχετικές λεπτομέρειες.

Μας παραχώρησαν και σπίτι, ένακανονικό σπίτι, αλλά ειδικάδιαρρυθμισμένο για να μπορούμε ναζήοουμε και οι δυο σε δαύτο. Θαπρέπει να κόστισε πολλά λεφτά να τοφτιάξουν. Το μισό ήταν δικό της, κιαυτό ήταν γεμάτο βραχάκια καιδιάφορα μυστήρια, γενικά όλα εκείναόπου ανάμεσά τους οι Αρειανοί ζουν

σαν τις σαύρες.

Ήμουν συνεχώς υπό αυστηρήεπιτήρηση. Αυτό, υποθέτω, γιατίήξεραν ότι με την πρώτη ευκαιρία θατο έβαζα στα πόδια. Ιδίως τις νύχτες,δεν μας άφηναν στιγμή από τα μάτιατους. Δεν ξέρω τι περίμεναν να γίνει.Εγώ, πάντως, κρατούσα το στόμα μουκλειστό, μιλούσα όσο πιο ευγενικάγινόταν στη λεγάμενη και φρόντιζα νακρατώ τις αποστάσεις μας.

Αλλά κι εκείνη κρατούσε τις δικέςτης. Φαινόταν μόνιμα θλιμμένη καιμελαγχολική και δεν έπαυε να μου λέειότι έπρεπε να κάνουμε μια πιοφιλότιμη προσπάθεια για χάρη αυτού ή

εκείνου. Αλλά όταν τηνπροειδοποίησαν ότι κάπου είχα κρύψειέναν μπαλτά, το μόνο που είπε ήταν,«Δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω».Δεν ξέρω τι δεν καταλάβαινε, πάντωςέπαψε να μ’ ενοχλεί.

Περάσαμε έτσι καμιά βδομάδα σ’αυτή τη δυστυχία και την κόλαση.Ήδη είχα σχεδόν αρχίσει να μετανιώνωπου δεν είχα προτιμήσει τονΣπάρτανμπεργκ. Οπωσδήποτε είχαδιατηρήσει στο ακέραιο την τιμή καιτην αξιοπρέπειά μου, όταν, να ’σου καικαταφθάνουν πάλι τα καλόπαιδα.

«Γκάβιν Μακ Κρη και ΤζέηνΑρειανή», μας λένε τα παλικάρια.

«Πρέπει να σας μιλήσουμε».

Και μου εξήγησαν σαφώς εκείνο πουέπρεπε να κάνω. Όχι μόνο μου το

εξήγησαν, αλλά και το απαίτησαν καιεπέμειναν να το κάνω, εννοείται για

χάρη της επιστήμης πάντα. Ε, λοιπόν,αν και ήμουν ένας φυσιολογικός καιθερμόαιμος αρσενικός, ευχήθηκα ναείχα γεννηθεί ευνούχος. Αλλά τι θα

μπορούσα να κάνω; Τι ελπίδες είχα;

Μου εξήγησαν ότι είχε ζωτικήσημασία να διαπιστωθεί τι θασυνέβαινε αν οι δυο μας...καταλαβαίνεις. Και, δυστυχώς, δενυπήρχε άλλος τρόπος για να τοδιαπιστώσουν. Και επέμεναν ότι

μονάχα ελόγου μου έβλεπα τουςΑρειανούς σαν κατσαρίδες. Φταίνεσίγουρα οι προκαταλήψεις με τιςοποίες ανατράφηκες, μου είπαν. Καιπροσπάθησαν να με πείσουν ότι, ανεξαιρέσουμε τα τέσσερα ποδάρια καιτις κεραίες τους

— και θα υπήρχαν αναγκαστικάπολλές επαφές ανάμεσα στις δυοράτσες στο μέλλον — κατά τ’ άλλαέμοιαζαν πολύ με τους ανθρώπους.Άλλωστε, αυτός, εξήγησαν, ήταν κι ομόνος λόγος που μας πάντρεψαν.

Τους είπα έξω από τα δόντια τιςαπόψεις μου για

την πρότασή τους. Ναι, τους τα ’παόπως σε βλέπω και με βλέπεις. Τουςείπα ακόμη ότι αυτό που μου ζητούσανερχόταν κόντρα σε κάθε φυσικό νόμο,και ότι η κόλαση θα ήταν η δίκαιητιμωρία για την αμαρτία τους.

«Γκάβιν Μακ Κρη! » αποκρίθηκανεκείνοι. «Θα σ’ έχουμε υπό συνεχήπαρακολούθηση και θα βλέπουμε τοκαθετί που κάνεις». (Αυτό, όπως και νατο πάρεις, πρόστυχο ακούγεται).«Εκτός κι αν θες να πας για διακοπέςσ’ εκείνο τον αστεροειδή που ξέρεις, σεσυμβουλεύουμε να κάνεις το καθήκονσου».

Ύστερα από την υπενθύμιση αυτή —

και επειδή ένας Ιρλανδός κάνει πάνταό, τι χρειάζεται να κάνει, και το κάνεικαλά — έκανα το καθήκον μου.

Την άλλη βδομάδα συνέβη κάτι πολύπερίεργο.

Μ’ έστειλαν πάλι πίσω στη φυλακή.

Το τι ανακούφιση ένιωσα τότε είναικάτι που δεν περιγράφεται!Χουζούρευα όλη μέραπαρακολουθώντας τηλεόραση καιδιαβάζοντας εφημερίδες, καιαναρωτιόμουν κάπως αφηρημένα τι νασήμαινε πάλι αυτή η νέα εξέλιξη. Ποιαθα ’ταν άραγε η συνέχεια; Θα μεάφηναν στην ησυχία μου, με μόνη

παρέα τον πόνο από το ρεζιλίκι μου, ήθα με πετούσαν πάλι πίσω μ’ εκείνητην Αρειανή; Πάντως, έλεγα μέσα μου,εγώ έκανα το καθήκον μου, μάρτυράςμου ο Θεός. Έτσι έλπιζα ότι μπορεί καινα με άφηναν στον πόνο μου.

Όλα πήγαιναν φίνα και καλά, μέχριπου πέρασαν... μμμ, νομίζω δυο τρειςβδομάδες. Ύστερα ξύπνησα ένα πρωίνιώθοντας λες κι ήμουν το τελευταίορόδο του καλοκαιριού που κάποιος το’χε ξεριζώσει και μετά το ’χετσαλαπατήσει καταγής. Ότανδοκίμασα να σηκωθώ από το κρεβάτισωριάστηκα καταγής, με μια ζαλάδασαν να ήμουν τύφλα στο μεθύσι. Τοκεφάλι μου γύριζε και το μυαλό μου

ήταν θολό. Όταν μου έφεραν τοπρωινό, δεν άντεξα και ξέρασα εκείστο πάτωμα.

Εκείνο που πρέπει να καταλάβειςτώρα είναι ότι για μένα, τον ΓκάβινΜακ Κρη, που δεν είχα αρρωστήσειούτε μια μέρα στη ζωή μου, το γεγονόςήταν στ’ αλήθεια πολύ παράξενο.Πάντως δεν είπα τίποτα, η αδιαθεσίαπέρασε, και την υπόλοιπη μέρα τηνέβγαλα δίχως κανένα πρόβλημα —μέχρι που ξημέρωσε πάλι το άλλο πρωί.

Άντε πάλι τα ίδια — μονάχα πουτούτη τη φορά ήταν δυο φορέςχειρότερα. Δεν μπορούσα να κρατήσωστο στομάχι μου ούτε μελάτο αυγό!

Ύστερα άρχισαν οι κοιλόπονοι.

Έμεινα εκεί για κάμποση ώρα,διπλωμένος στα δυο, με τους πόνους ναμου σουβλίζουν το κορμί σανθυμωμένες κωλοφωτιές. Τελικά δενάντεξα, σύρθηκα ώς τη βιντεοθόνη καιφώναξα βοήθεια.

Οι γιατροί ήρθαν τρέχοντας, λες καιτην είχαν στήσει καραούλι απέξω, γιατίαυτό ακριβώς περίμεναν. Δεν ήξερα οδύστυχος... Όπως και να ’χει, μεπασπάτεψαν, με ψαχούλεψαν, μεαφουγκράστηκαν, κούνησαν τακεφάλια τους, και μετά μου έδωσαν ναπιω κάτι γλοιώδες για να περάσουν οιπόνοι. «Άει παρατάτε με! » φώναξα

τελικά αγανακτισμένος. «Μια χαράείμαι! »

Έλα όμως που εκείνοι δεν εννοούσαννα με αφήσουν στην ησυχία μου. Μουέβγαλαν ακτινογραφίες, συμπλήρωνανπίνακες και, γενικά, δεν με άφησανμόνο ούτε για δεκαπέντε λεπτά εκείνητη μέρα.

Και άκου τώρα και τη συνέχεια. Μουπήραν την τηλεόραση, μου πήραν τιςεφημερίδες, μου πήραν τιςβιντεοταινίες, μου πήραν γενικά καθετίμε το οποίο διατηρούσα κάποια επαφήμε τον έξω κόσμο. Ύστερα μ’ έβαλανπίσω στο κρεβάτι μου — ναι, ειλικρινά— και μου είπαν, «Έλα, μη φοβάσαι,

δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι».

Άκου να μη φοβάμαι!

Εδώ, διάολε, κόντεψα να πέσω απότο κρεβάτι μου όταν είδα πόσαπαραπανίσια κιλά είχα πάρει!Υποτίθεται πως όταν είναι κανείςάρρωστος γίνεται πετσί και κόκαλοεγώ, αντίθετα, είχα αρχίσει να γίνομαιθρεφτάρι.

«Εκπληκτικό! » έλεγαν εκείνοι.«Απίθανο! » Και μετά πρόσθεσαν, «Ηπερίοδος κύησης φαίνεται να είναι ηίδια μ’ εκείνη ενός κανονικούΑρειανού».

Ευτυχώς δεν ήξερα τότε τι θα πει ηλέξη «κύηση», αλλιώς θα είχααυτοκτονήσει με κάποιο από τα μυτεράεργαλεία που κυκλοφορούσαν ακόμηγύρω μου.

Αλλά βλέπω ότι εσένα η λέξη δενσου είναι άγνωστη. Σε κάνει ν’ απορείςκαι ν’ αναρωτιέσαι, έτσι;

Τέλος πάντων. Πέρασαν πέντεβδομάδες, είχα γίνει σαν γουρούνιπρώτης διαλογής — αν και ένιωθα σανάρρωστος σκύλος — και ακόμη δενείχα καταλάβει τι έτρεχε. Ύστεραμπήκαν πάλι οι γιατροί στο κελί μου,με κάτι μυστήρια χαμόγελα ώς τ’αυτιά, αλλά και με ανήσυχα μάτια.

«Γκάβιν», μου ανακοίνωσε οδιευθυντής των φυλακών, «έχουμεμερικά νέα για σένα».

Και τότε μου τα είπαν.

Εγώ, ο Γ κάβιν Πάτρικ ΚουέντινΜακ Κρη, ο γιος της κυρίας ΣάμιουελΝτένις Μακ Κρη, Ιρλανδο-Αμερικάνοςαπό την Ατλάντα της Τζώρτζια,σαράντα δύο χρονών, απολύτωςαρσενικός και έχων σώας τας φρένας— θ’ αποκτούσα μωρό!

Δεν θυμάσαι τίποτα από τηνυπόθεση; Τότε ίσως να μην ταπιστεύεις αυτά που σου λέω, έτσι;

Καλά, λοιπόν, και για να μη νομίζειςότι σε δουλεύω, βλέπεις τούτη εδώ τηνουλή; Δεν την κέρδισα από καμιάμονομαχία, παλικάρι μου.

Μου έμεινε όταν, τρεις μέρεςαργότερα, με μετέφεραν με τοκαροτσάκι στο νοσοκομείο — μεφοβερό κοιλόπονο — και μου έκανανκάτι που το ’παν καισαρική τομή.

Μη με ρωτάς πώς έγινε. Δεν είμαιγιατρός, πανάθεμά τους. Τους άκουγανα μιλάνε για «επιπλοκές» ή κάτιτέτοιο, και για κάποια γονίδια, πουανάθεμα το γονιό τους αν ήξερα τιείναι.

Το μόνο που ήξερα τότε ήταν ότι μεείχαν ναρκωμένο για πολλή ώρα καιπως όταν ξύπνησα είχα τούτη την ουλήστην κοιλιά, και είχα ξαναγυρίσει στοφυσιολογικό μου μέγεθος.

«Αυτό θέτει σε νέα βάση τις σχέσειςμας με τον Άρη», μου εξήγησε οδιευθυντής των φυλακών.

«Αυτό θέτει σε νέα βάση πολλάπράγματα», αποκρίθηκα.

«Λοιπόν, φιλαράκο μου», είπε οδιευθυντής, «το κάναμε».

«Μπορεί να το κάναμε», τουαπάντησα αμέσως, «αλλά σίγουρα δεν

το έκαναν έτσι παλιά».

Ύστερα μου το έφεραν μέσα να τοχαρώ.

Τώρα, για να ’μαστέ ξηγημένοι, ποτέδεν ήμουν από εκείνους που πιστεύουνότι το κάθε νεογέννητο είναιαπαραίτητα και το πιο όμορφο πλάσμαστον κόσμο. Αλλά όταν μουκουβάλησαν μέσα εκείνο το πράγμα, τοπρώτο που σκέφτηκα από μέσα μουήταν: Γκά-βιν, φίλε μου, καλύτερα να’χες γεννηθεί φαλακρός κι Εγγλέζος.Γιατί το αναθεματισμένο ήταν — καιδεν τα παραλέω καθόλου — το πιοάσκημο ζωντανό που φάνηκε ποτέπάνω στη γη.

Ήταν κατακόκκινο κι έσκουζε σανδαιμονισμένο, με όλη τη δύναμη πουείχαν τα πνευμόνια του — αν, δηλαδή,είχε πνευμόνια.

Δεν είχε κεραίες, και ώς τη μέσηήταν σαν κανονικό ανθρώπινο μωρό.Το κακό είναι ότι είχε και δυο ποδάριαπαραπάνω από ένα κανονικόανθρώπινο μωρό: τέσσερα για τηνακρίβεια. Τέσσερα κατσαριδίσιαποδαράκια, που τα κουνούσε πέραδώθε εκεί μπροστά μου μέχρι που δενάντεξα κι έβαλα τις φωνές. Έτσι τοπήραν από μπροστά μου.

Ηταν ένα σοκ άλλο πράγμα!

Πάντως, σκέφτηκα, τώρα σίγουρα θαμπει τελεία και παύλα σε κάθε ιδέα γιαγάμους ανάμεσα στις δυο ράτσες αν τοαποτέλεσμα θα είναι κάτι τέτοιο. Αλλάξέρεις κάτι; Εκείνοι οι ρεζίληδες είπανότι ήταν νοστι-μούλή Το φαντάζεσαιτώρα;

«Πιο όμορφο μωράκι δεν έχουμεξαναδεί! », τους άκουσα να λένε.

Είναι πολύ δύσκολο να τσαντίσειςέναν Ιρλανδό, ξέρεις, αλλά εκείνο τομικρό τέρας τα κατάφερε- σ’ αυτόμπορείς να στοιχηματίσεις και τηνψυχή της μάνας σου. Κατάλαβα ότιέπρεπε κάτι να κάνω, και γρήγορα

μάλιστα, αλλιώς ξέγραψέ τον τονΓκάβιν Μακ Κρη.

Ξέρεις τι είχαν στα υπόψη τους νακάνουν; Σκόπευαν να με ξαναστείλουνπίσω στο σπίτι για να δουν, λέει, αν θαέδενε η σχέση! Έτσι απλά: σεοικογενειακό στιλ!

«Δεν σφάξανε! » τους είπα.

«Ο Σπάρτανμπεργκ απέχει μονάχαδυο βδομάδες με τη ρουκέτα», μουθύμισαν αμέσως εκείνοι.

«Αν μου επιτρέπετε να σας επιστήσωτην προσοχή, κύριοι», τους είπα εγώ,«σύμφωνα με το νόμο και την

παράδοση, μονάχα οι γυναίκες κάνουνπαιδιά — σωστά; »

«Ναι, δηλαδή... », μουρμούρισανεκείνοι.

«Και σύμφωνα με τα επίσημαέγγραφα, ο Γκάβιν Πάτρικ ΚουέντινΜακ Κρη, άρρην, κρίθηκε ένοχοςεγκλήματος και καταδικάστηκε νασταλεί στο Βράχο. Σωστά; »

«Ναι, δηλαδή... » έκαναν πάλιεκείνοι.

«Ωραία. Τώρα, εφόσον εγώ γέννησαμωρό και εφόσον εκ των πραγμάτωνένας άντρας δεν μπορεί να γεννήσει

μωρό, αυτό σημαίνει ότι είμαι μητέρα.Σωστά; »

«Μμμμ», έκαναν σαστισμένοιεκείνοι.

«Και όντας μητέρα, είμαι συνεπώςκάποιο άλλο πρόσωπο πλέον. Και το νασταλεί μια μητέρα στον Σπάρτανμπεργκείναι αντισυνταγματικό και ενάντιοστους ανθρώπινους και τους ηθικούςνόμους, και—»

Ας είναι καλά η γλυκόλαληιρλανδέζικη γλώσσα μου, αυτό μονάχασου λέω. Γ ιατί όταν τέλειωσα, ταείχαν τόσο χαμένα που δεν ήξεραν ανέπρεπε να με στήσουν στον τοίχο και μ’

εκτελέσουν ή να μου στείλουν καρτ-ποστάλ για την Ημέρα της Μητέρας.

Τελικά, απέσυραν τις κατηγορίεςεναντίον μου και

— νομικά τουλάχιστον — ήμουν πιαελεύθερος άνθρωπος.

Δηλαδή, ελεύθερος να ζήσω με τηνντροπή μου. Ρίχτηκαν όλοι πάνω μουσαν τα κοράκια: υπόγραψε τούτο,υπόγραψε το άλλο. Θες να δώσειςαποκλειστική συνέντευξη; Θες ναδιαφημίσεις τούτο ή το άλλο, απόπαιδικά καρεκλάκια (με χώρο γιαέξτρα πόδια) μέχρι κρέμες για μωρά;Άλλο να σ’ το λέω κι άλλο να το

βλέπεις! Είχαν λυσσάξει να μεπροσλάβουν για διαφημίσεις οι μισέςβιομηχανίες για πάνες-βρακάκια τηςχώρας!

Για να μην τα πολυλογώ, κατάλαβαότι συνέφερε οικονομικά να μείνω γιαένα φεγγάρι στο ίδιο σπίτι μ’ εκείνητην Αρειανή, την Τζέην. Δεν ήτανεύκολο, αλλά τα δύσκολα τα είχαπεράσει, κι έτσι άρχιζα να παίζω τορόλο του αλλαγμένου ανθρώπου: έκαναότι τάχα ήμουν ο καλός πατήρ καισύζυγος για τη μικρή μου φαμίλια.Μπλιεχ! Φαμίλια να σου πετύχει! Τρίακορμιά και οχτώ πόδια!

Κάποτε έκρινα ότι είχα μαζέψει

αρκετά λεφτά από τις συνεντεύξεις, ταάρθρα και τις διαλέξεις στη Δανία ή κιεγώ δεν ξέρω πού, για να πάρω δρόμο.Ο μικρός δεν είχε ακόμη όνομα- είχανπροκηρύξει, μάλιστα, διεθνήδιαγωνισμό γι’ αυτό. Μόλις είχεκλείσει χρόνο και, σύμφωνα με όλο τοβλαμμένο κόσμο, ήταν ο πιοχαριτωμένος πιτσιρικάς που υπήρξεποτέ. Αλλά για μένα δεν ήταν παρά ένατετράποδο μικρό τέρας.

Εμείς οι Ιρλανδέζοι δεν ξεχνάμε ποτέ,παλικάρι μου. Και η αφεντιά μου είχεπεράσει περισσότερα μαρτύρια καίβάσανα κι από τον Άγιο Πατρίκιο με ταφίδια — χώρια που εκείνα ήταν πολύπιο συμπαθητικά πλάσματα. Περίμενα,

λοιπόν, μέχρι να σιγουρευτώ ότι δενμας παρακολουθούσαν πια με όλαεκείνα τα κρυμμένα μαραφέτια τους.Ύστερα πήρα ένα γερό ματσούκι,μπήκα στην κρεβατοκάμαρα καιξύπνησα εκείνη τη βρομο-Αρειανή πουπερνούσε τάχα για γυναίκα μου κιεκμεταλλευόταν εμένα και όλους μας,για να ’ρθει μετά και να μας μαγαρίσειτον τόπο εκείνη η κα-τσαριδοφάρατους.

«Σήκω πάνω! » της φώναξα.

«Δεν κοιμάμαι», μου είπε εκείνη.

Της εξήγησα τι είχα κατά νου νακάνω, αλλά δεν φάνηκε να σκιάζεται

καθόλου. Αυτοί οι Αρειανοί δεν ξέρουνούτε από φόβο ούτε από κανένα άλλοσυναίσθημα της προκοπής. Απλώς μεκοίταξε μονάχα μ’ εκείνα τακιτρινιάρικα μάτια της, γεμάτα απορίακαι θλίψη, επίτηδες η παλιοβρόμα, γιανα τη λυπηθώ και να παρατήσω τοματσούκι μου.

Αυτό μ’ έκανε τόσο έξω φρενών πουάφησα μια βλαστήμια που μύρισε οαέρας θειάφι, και της έριξα την πρώτη.Αλλά εκείνη δεν έβγαλε ούτε άχνα,πανάθεμά την! Καθόταν εκεί, έτσιβουβή, και τις άρπαζε. Αν είχε φωνάξειή με είχε παρακαλέσει να σταματήσω

— αν είχε κάνει οτιδήποτε ανθρώπινο

τελοσπάντων

— μπορεί και να μην είχε γίνει αυτόπου έγινε.

Όταν κατάλαβα τι είχα κάνει,κοίταξα ολόγυρα και

τότε είδα εκείνο το άλλο το τερατάκι.Ειχε σηκωθεί στα τέσσερα πόδια τουστο κρεβατάκι του και μ’ αγριοκοίταζεμε όλες τις φωτιές της κόλασης ν’αστράφτουν στα μάτια του. Ύστεραάρχισε να σκούζει σαν σειρήνα τηςπυροσβεστικής, αρκετά δυνατά για νασηκώσει όλο το τετράγωνο στο πόδι.Θέλοντας και μη, αναγκάστηκα να τοβάλω στα πόδια, και πολύ σβέλτα

μάλιστα.

Δεν δυσκολεύτηκα να βρω θέση σεμια διαστημική μαούνα που έφευγε γιακάπου πολύ μακριά.

Έτσι ξέφυγα από μερικά πράγματα.Αλλ’ από μερικά άλλα δεν κατάφερα ναξεφύγω. Έχω ακόμη μέσα μου πληγέςπου δεν πρόκειται να γειάνουν ποτέ,ακόμη κι αν ζήσω παραπάνω από ταεκατό. Ούτε και μπορώ να ξαναγυρίσωπίσω. Ακόμη κι αν μπορούσα, δεν θα τοέκανα. Πώς να ξαναγυρίσω πίσω στορεζιλίκι μου, πίσω σ’ έναν κόσμο πουέχει πάψει να είναι ο δικός μου, ένανκόσμο που βρίθει πια απόβρομοκατσαρίδες;

Δεν υπάρχει πια θέση για μένα εκείπέρα. Πρώτα με ντρόπιασαν για μιααιωνιότητα και μετά με πέταξαν έξω.Ο Γκάβιν Μακ Κρη ποτέ δεν πρόκειταινα ξαναποκτήσει πατρίδα...

Ο άνθρωπος που λεγόταν Γ κάβινΜακ Κρη σηκώθηκε από το κάθισμάτου. «Ξέχνα ό, τι σου είπα, παλικάριμου», μουρμούρισε. «Όλα αυτά τα είχαμέσα μου και μ’ έπνιγαν τώρα τα είπακαι ξαλάφρωσα. Αλλά ελόγου σουκαλύτερα να τα ξεχάσεις. Κι αν θες τησυμβουλή μου, ούτε καν να ζυγώσειςποτέ στη Γη — καλύτερα να τηθυμάσαι όπως ήταν, πριν παλαβώσουνόλοι τους μ’ εκείνα τα μεγάλα λόγια

περί αδελφότητας των λαών και ταπαρόμοια».

Ύστερα έκανε να φύγει, φορώντας τοκράνος του και πιέζοντας το κουμπί τηςεσωτερικής στεγανής πόρτας τηςκαφετέριας.

«Περίμενε! » του φώναξα.

Γύρισε να με κοιτάξει.

«Λυπάμαι, Γ κάβιν», του είπα, «αλλάείχες δίκιο. Ένας Ιρλανδός δεν ξεχνάειποτέ, ούτε ακόμη κι όταν θέλει ναξεχάσει. Ελόγου σου. είσαι παρελθόνπια, ο τελευταίος του είδους σου στοΓαλαξία. Αλλά σ’ αναζητούσα από

πολύ καιρό, ξέρεις. Από πάρα πολύκαιρό... Μαμά! »

Έκανε να τρέξει, αλλά δενδυσκολεύτηκα να τον προλάβω.

Στο κάτω κάτω, τέσσερα πόδια είναιπιο σβέλτα από δύο.

ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ,ΠΑΡΑΚΑΛΩ...

του Άλφρεντ Μπέστερ

Ζούμε σε μια τεχνοκρατική εποχή μεσύνθημα την ταχύτητα, την οργάνωση καιτην παραγωγικότητα. Στο σκοτεινόπαρελθόν, όταν αντιμετώπιζες κάποιασοβαρά προβλήματα και αποφάσιζες ναπουλήσεις την ψυχή σου στον Διάβολοανακάλυπτες ότι υπήρχαν εξαιρετικάπολύπλοκες διαδικασίες γι’ αυτό. Επρεπενα κάνεις το μαγικό σου κύκλο, νασχεδιάσεις τα πολύπλοκα σύμβολα, ναφορέσεις τα μαγικά σου άμφια, ν’ανάψεις τα λιβάνια σου, να βρεις από τηΣολομωνική σου τα μαγικά λόγια, ναθυσιάσεις την παρθένα, και ένα σωρόάλλα πράγματα προκειμένου να καλέσεις

τον Διάβολο και να υπογράψεις τησυμφωνία με το αίμα σου.

Σήμερα όλα έχουν απλοποιηθεί.(Ακόμη και η υπογραφή με το αίμαΚαταργήθηκε από το φόβο του AIDS). Ανθέλετε νά πουλήσετε την ψυχή σας στονΔιάβολο, απλώς υπογράφετε μια δήλωσητου νόμου 105 ότι η ψυχή σας είναιαπαλλαγμένη από προηγούμενεςυποθήκες, φέρνετε ένα πιστοποιητικόφορολογικής ενημέρωσης ότι δενχρωστάτε στην εφορία, ένα πιστοποιητικόγεννήσεως, αγοράζετε δεκατρίαχαρτόσημα των δέκα...

Μμμ... τώρα που το σκέφτομαι, πρινκαταφύγετε στη συγκεκριμένη λύση, γιατί

δεν δοκιμάζετε πρώτα μήπως μπορέσετεκαι προσληφθείτε από το Δημόσιο;

Γιατί να πουληθείτε στον Διάβολο.Γίνετε συνεργάτες του!

Γ. Μ.

Είναι, λοιπόν, μερικοί που δεν εννοούννα το βάλουν κάτω και συνεχίζουν ναγράφουν εκείνες τις ξεπερασμένεςιστορίες για συμφωνίες με τον Διάβολο.Ξέρετε, με μυρωδιές από θειάφι,επικλήσεις, πεντάλφες και τα σχετικά.Απάτες, ανοησίες και αυταπάτες.Εκείνοι που τα γράφουν αυτά δενξέρουν τι τους γίνεται. Ο διαβολισμόςτου εικοστού αιώνα είναι σύγχρονος

και αεροδυναμικός, σαν τα τζιουκ-μποξ, τα αυτόματα ασανσέρ, τα βίντεο,τα κομπιούτερ και όλα εκείνα ταμοντέρνα μαραφέτια που μαςεκνευρίζουν και μας δυσκολεύουν τηζωή.

Πριν ένα χρόνο με έδιωξαν από τηδουλειά μου, για τρίτη φορά μέσα σεδέκα μήνες. Ήμουν αναγκασμένος πιανα δεχτώ την πικρή αλήθεια ότι ήμουνένας αποτυχημένος. Ακόμη χειρότερα,ήμουν κι αδέκαρος. Έτσι, είδα κιαποείδα, και πήρα την απόφαση ναπουλήσω την ψυχή μου στον Διάβολο.Αλλά το πρόβλημα ήταν: πώς να έρθωσ’ επαφή μαζί του; Μια και δυο, πήγαστη δημοτική βιβλιοθήκη και διάβασα

ό, τι είχαν και δεν είχαν σε θέματαδαιμονολογίας και σατανι-σμού. Αλλά,όπως είπα και παραπάνω, όλ’ αυτά δενείναι παρά κούφια λόγια. Εξάλλου, ανείχα τα λεφτά για όλα εκείνα ταπανάκριβα υλικά που υποτίθεται ότιχρειάζονταν για να καλέσω τονΔιάβολο, δεν θα είχα λόγους να τονκαλέσω.

Βρέθηκα σε αδιέξοδο, έτσιαποφάσισα να καταφύγω στην πλέοναπλή και λογική λύση: τηλεφώνησαστις Πληροφορίες ΔιάσημωνΠροσώπων. Μου απάντησε μιαευγενική αντρική φωνή.

«Παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε

τη διεύθυνση του Διαβόλου; » ρώτησα.

«Είστε συνδρομητής της υπηρεσίαςμας; »

«Όχι».

«Τότε, δυστυχώς, δεν μπορώ να σαςεξυπηρετήσω».

«Δεν θα είχα αντίρρηση να πληρώσωένα κάποιο ποσό για την πληροφορία»,βιάστηκα να πω.

«Θέλετε μονάχα κάτι συγκεκριμένο;»

«Μάλιστα».

«Πολύ καλά. Ποια διασημότητα σαςενδιαφέρει; »

«Ο Διάβολος».

«Ποιος; »

«Ο Διάβολος, ο Σατανάς, οΕωσφόρος, ο Εξαπο-δώ... ο Διάβολος,τελοσπάντων».

«Μια στιγμή, παρακαλώ». Σε πέντελεπτά ήταν πάλι πίσω. Από τη φωνήτου έδειχνε εξαιρετικά ενοχλημένος.«Λυπάμαι πολύ. Ο Διάβολος δεν είναιπια κατα-χωρημένος στιςδιασημότητες». Και μου έκλεισε τοτηλέφωνο.

Ύστερα απ’ αυτό, έκανα το πιολογικό πράγμα και άρχισα να ψάχνωστον τηλεφωνικό κατάλογο. Σε μιασελίδα γεμάτη διαφημίσεις τωνΕστιατορίων Σάρντι, βρήκα μιακαταχώρηση: Σατανάς, Σαϊτάν, Άδης& Βάαλ. Ήταν στη λεωφόρο Μάντισον477, Τζάτζσον 3-1900. Τους πήρα στοτηλέφωνο.

«ΣΣΑ&Β. Καλημέρα σας», είπε μιαφωνή στο ακουστικό.

«Μπορώ να μιλήσω με τον κύριοΣατανά, παρακαλώ; »,

«Η γραμμή του είναι κατειλημμένη.Περιμένετε, παρακαλώ; »

Περίμενα, μέχρι που έληξε ο χρόνοςγια το κέρμα μου. Διαμαρτυρήθηκα στοκέντρο, με αποτέλεσμα να

χάσω έτσι άλλο ένα κέρμα, και μεξεφορτώθηκαν με την υπόσχεση να μουεπιστρέψουν το αντίτιμο σεγραμματόσημα. Ύστερα τηλεφώνησαπάλι στη φίρμα Σατανάς, Σαϊτάν, Άδης& Βάαλ.

«ΣΣΑ&Β. Καλημέρα σας», είπε ηίδια φωνή.

«Θα ήθελα να μιλήσω με τον κύριοΣατανά. Και, σας παρακαλώ, μη μεαφήσετε πάλι κρεμασμένο στοακουστικό. Σας τηλεφωνώ υπεραστικό

από—»

Αλλά η τηλεφωνήτρια είχε κιόλαςδιακόψει, και περίμενα ακούγοντας τοβουητό του κέντρου. Ο κερματοδέκτηςέβγαλε ένα προειδοποιητικό κλικ.Επιτέλους, κάποια στιγμή, άνοιξε πάλιη γραμμή.

«Γραφείο δεσποινίδος Χόγκαν», είπεμια νέα φωνή.

«Μπορώ να μιλήσω με τον κύριοΣατανά; »

«Ποιος τον ζητεί, παρακαλώ; »

«Δεν με γνωρίζει. Πρόκειται για κάτι

προσωπικό».

«Λυπάμαι, αλλά ο κύριος Σατανάςδεν εργάζεται πλέον στην επιχείρησήμας».

«Μήπως ξέρετε πού μπορώ να τονβρω; »

Από την άλλη μεριά της γραμμήςακούστηκαν κάτι πνιχτέςδιαβουλεύσεις με σκέτη προφορά τουΜπρούκλυν, και μετά η δεσποινίςΧόγκαν μου είπε με τη χαρακτηριστικάκοφτή και καθάρια φωνή γραμμα-τέως:«Ο κύριος Σατανάς εργάζεται τώρα γιατη φίρμα Βεελζεβούλ, Βελιάλ,Διάβολος & Χάρων».

Τι να κάνω, ξεφύλλισα πάλι τοντηλεφωνικό κατάλογο. Βρήκα τηφίρμα. Ήταν στη Λεωφόρο Μάντισον,Μώρρυ Χιλ 2-1900. Κάλεσα στοναριθμό. Το τηλέφωνο χτύπησε μίαφορά και μετά σταμάτησε. Στησυνέχεια μια μεταλλική φωνή άρχισενα λέει μονότονα: «Ο αριθμός πουκαλέσατε δεν λειτουργεί. Παρακαλώσυμβουλευτείτε τον τηλεφωνικό οδηγόσας. Ο αριθμός που καλέσατε δενλειτουργεί... » Ξανακοίταξα τοντηλεφωνικό κατάλογο. Έγραφε,Μώρρυ Χιλ 2-1900. Πήρα πάλι τονούμερο και άκουσα ξανά το ίδιομαγνητοφωνημένο μήνυμα.

Με τα πολλά κατάφερα να πετύχω

μια ζωντανή τηλεφωνήτρια που τηνέπεισα να μου δώσει τον καινούριοαριθμό των Βεελζεβούλ, Βελιάλ,Διάβολος και Χάρων. Τουςτηλεφώνησα. Μου απάντησε μιαπρόσχαρη γυναικεία φωνή.

«ΒΒΔ&Χ, Καλημέρα σας».

«Μπορώ να μιλήσω με τον κύριοΣατανά, παρακαλώ; »

«Ποιον είπατε; »

«Τον κύριο Σατανά».

«Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει τέτοιοπρόσωπο στην εταιρία μας».

«Τότε δώστε μου τον Βεελζεβούλ ήτον Διάβολο».

«Μια στιγμή, παρακαλώ».

Περίμενα. Κάθε μισό λεπτό η γραμμήάνοιγε ίσα ίσα για να μου πετάξειβιαστικά, «Ακόμη προσπαθώ να σαςσυνδέσω με τον Διάβ—»και μετάέκλεινε πριν προλάβω ν’ αρθρώσωλέξη. Τελικά άκουσα μια άλληπρόσχαρη γυναικεία φωνή:

«Γραφείο κυρίου Διαβόλου. Λέγετε».

«Μπορώ να μιλήσω με τον ίδιο; »

«Ποιος τον ζητεί, παρακαλώ; »

Της είπα τ’ όνομά μου.

«Μιλάει στην άλλη γραμμή. Έχετετην καλοσύνη να περιμένετε; »

Περίμενα. Αν και είχα φροντίσει ναεφοδιαστώ με κάμποσα κέρματα, τ’αποθέματά μου είχαν αρχίσει ναλιγοστεύουν επικίνδυνα.

Ύστερα από κάνα εικοσάλεπτο ηγυναικεία πρόσχαρη φωνή ακούστηκεπάλι. «Μόλις τον Κάλεσαν μέσα για μιαεπείγουσα σύσκεψη. Μπορεί να σαςπάρει εκείνος; »

«Όχι, θα τον ξαναπάρω εγώ».

Εννιά μέρες αργότερα κατάφερα,επιτέλους, να τον πετύχω.

«Μάλιστα; Σε τι μπορώ να σαςεξυπηρετήσω; »

Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Θέλω ναπουλήσω τη ψυχή μου», του είπαμονορούφι.

«Έχετε τίποτα σε χαρτί; »

«Τι εννοείτε αν έχω τίποτα σε χαρτί;»

«Το τι μας προσφέρετε, αγαπητέ μουκύριε. Τα βιο-γραφικά σάς. Δεν θαείχατε βέβαια την απαίτηση η ΒΒΔ&Χ

ν’ αγοράσει γουρούνι στο σακί.Μπορεί να πίνουμε με χάρτιναποτηράκια αλλά θέλουμε το ποτό μαςνα ’ναι από καλή κάβα, μ’ εννοήσατε;Φέρτε μας το βιογραφικό σας. Ηγραμματέας μου θα σας κανονίσει έναραντεβού».

Ετοίμασα το βιογραφικό της ψυχήςμου με μπόλικα προσόντα. Ύστερατηλεφώνησα στη γραμματέα του.

«Λυπάμαι», μου είπε εκείνη, «αλλάαπουσιάζει στην Καλιφόρνια.Μπορείτε να μας τηλεφωνήσετε πάλισε δυο εβδομάδες; »

Πέντε εβδομάδες αργότερα

κατάφερα να κλείσω εκείνο τοραντεβού. Ανέβηκα πάνω και κάθισαστην αίθουσα αναμονής του τμήματοςφωτομοντάζ, περιμένοντας ένα δίωρομε το βιογραφικό στα γόνατά μου.Τελικά με οδήγησαν σ’ ένα γωνιακόγραφείο διακοσμημένο μεμαρκαρίσματα ράντσων του Τέξαςφτιαγμένα από φωτεινές λάμπες νέον.Ο Διάβολος ήταν θρονιασμένος στηνψηλή «προεδρική» πολυθρόνα του,υπαγορεύοντας σε μια ΣιδηράΠαρθένο. Ήταν ένας ψηλός άντρας μετην ψεύτικα ειλικρινή φωνή ενόςπλασιέ ή ενός διευθυντή πωλήσεων,από εκείνους που πάντοτεκουβεντιάζουν μεγαλόφωνα στοασανσέρ. Μου χάρισε μια από τις

γνωστές εγκάρδιες χειραψίες καιάρχισε αμέσως να διαβάζει τοβιογραφικό μου.

«Καλούτσικο», είπε τελικά.«Διόλου άσκημο. Νομίζω ότιμπορούμε να κάνουμε δουλειά οι δυομας. Λοιπόν, τι είχατε κατά νου; Τασυνηθισμένα; »

«Χρήμα, επιτυχία, ευτυχία»,αποκρίθηκα.

Έγνεψε καταφατικά. «Τασυνηθισμένα. Τώρα, ε-

μείς είμαστε έντιμη επιχείρηση, ξέρετε.Στη ΒΒΔ&Χ δεν εξαπατούμε τον

κοσμάκη. Σας εγγυώμεθα το χρήμα,την επιτυχία και την ευτυχία».

«Για πόσο καιρό; »

«Για τη φυσιολογική σας διάρκειαζωής. Όχι κόλπα. Ξεκάθαρα πράγματα,αγαπητέ μου. Παίρνουμε τα στοιχείαμας από τους στατιστικούς πίνακες τωνασφαλιστικών εταιριών. Θα ’λεγα ότιαντέχετε ακόμη για άλλα σαράντα,σαράντα πέντε χρόνια. Αυτό μπορούμενα το προσδιορίσουμε επακριβώς στοσυμβόλαιο αργότερα».

«Όχι κόλπα; »

Εκανε μια ανυπόμονη χειρονομία.

«Θα ήταν κακές δημόσιες σχέσεις ανκάναμε αυτό που σκέφτεστε. Σαςυπόσχομαι, όχι κόλπα».

«Εγγυημένα; »

«Όχι μόνο εγγυώμεθα τις υπηρεσίεςμας, αλλά επιμένουμε στηνεξυπηρέτησή σας. Η ΒΒΔ&Χ δεν θέλεικάποιος από τους πελάτες της να τηνκαταγγείλει μετά στην ΥπηρεσίαΠροστασίας Καταναλωτή. Θα πρέπειοπωσδήποτε ν’ απευθύνεστε σε μας γιακάποια εξυπηρέτηση τουλάχιστον δυοφορές το χρόνο, ειδάλλως το συμβόλαιοακυρώνεται αυτομάτως».

«Τι είδους εξυπηρέτηση; »

Ο συνομιλητής μου ανασήκωσε τουςώμους του. «Οποιαδήποτε, δεν έχεισημασία. Από το να σας γυαλίσουμε ταπαπούτσια και να σας αδειάσουμε τατασάκια των τσιγάρων μέχρι να σαςπρομηθεύσουμε χορεύτριες της κοιλιάς.Οι λεπτομέρειες μπορεί νακαθοριστούν επακριβώς αργότερα.Απλώς επιμένουμε να χρησιμοποιείτετις υπηρεσίες μας τουλάχιστον δις τουέτους. Πρέπει η σχέση μας να είναιανταποδοτική, καταλάβατε; Μαςπροσφέρετε κάτι, σας προσφέρουμεκάτι. Έγινα σαφής; »

«Και όχι κόλπα; »

«Όχι κόλπα. Θα ειδοποιήσω το

νομικό μας τμήμα ! ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ,ΠΑΡΑΚΑΛΩ 39

I --------——

να ετοιμάσει το σχετικό συμβόλαιο.Ποιος σας εκπρο-σωπεί; »

«Εννοείτε δικηγόρος. Δεν έχωκανέναν».

Ξαφνιάστηκε. «Δεν έχετε δικηγόρο;Μα, αγαπητέ μου φίλε, αυτό πουκάνετε είναι πολύ επικίνδυνο. Έ-τσιθα μπορούσαμε να σας γδάρουμεζωντανό. Φροντίστε να βρείτε ένανκαλό νομικό σύμβουλο και πείτε τουνα μου τηλεφωνήσει».

«Εντάξει, αυτό θα κάνω. Α... μπορώνα σας κάνω μια ερώτηση; »

«Ελεύθερα. Δεν έχουμε τίποτα νακρύψουμε εδώ στη ΒΒΔ&Χ».

«Τι ακριβώς με περιμένει —δηλαδή... θέλω να πω, όταν λήξει τοσυμβόλαιο; »

«Είστε σίγουρος ότι θέλετε να τομάθετε; »

«Ναι, θέλω».

«Δεν θα σας το συμβούλευα».

«Εγώ θέλω να το ξέρω».

Μου έδειξε. Ήταν σαν μια φοβερή,ατέλειωτη συνεδρία μ’ ένανψυχαναλυτή — μια αιώνια,βασανιστική αυτοανάλυση καιαυτοκατηγορία. Ήταν αληθινήκόλαση. Ομολογώ ότι κλονίστηκα.

«Θα προτιμούσα να έχω σαδιστικόδαιμόνια να με βασανίζουν», του είπα.

Εκείνος γέλασε. «Αυτά δενσυγκρίνονται με τη σκληρότητα πουδείχνει ο άνθρωπος προς τον εαυτότου. Λοιπόν... αλλάξατε γνώμη ή ισχύειη συμφωνία μας; »

«Ισχύει».

Σφίξαμε τα χέρια και με συνόδεψεώς την πόρτα. «Και μην το ξεχάσετε»,με προειδοποίησε. «Για τη δική σαςπροστασία, βρείτε ένα νομικόσύμβουλο. Τον καλύτερο».

Ανέθεσα την εκπροσώπηση τωνσυμφερόντων μου στη φίρμα Σίβυλλα& Σφιγξ. Αυτό συνέβη στις 3 τουΜάρτη. Στις 15 τηλεφώνησα στη Σ&Σκαι η κυρία

Σφιγξ μου είπε, «Α, μάλιστα, υπήρξεένα προβληματά-κι. Η δεσποινίδαΣίβυλλα διαπραγματευόταν με τηΒΒΔ&Χ για λογαριασμό σας, αλλάυποχρεώθηκε να πεταχτεί ώς τηνΑχερουσία. Έτσι χρειάστηκε ν’

αναλάβω εγώ την υπόθεσή σας».

Τηλεφώνησα ξανά την 1η τουΑπρίλη. «Α, μάλιστα», μου απάντησε ηδεσποινίδα Σίβυλλα τούτη τη φορά.«Είχαμε μια μικρή καθυστέρηση. Ηκυρία Σφιγξ χρειάστηκε να πεταχτεί ώςτο Σέηλεμ για κάποια δίκη. Καίνε κάτιμάγισσες. Θα επιστρέψει την ερχόμενηεβδομάδα».

Τηλεφώνησα πάλι στις 15 του ίδιουμήνα. Η πρόσχαρη φωνή τηςγραμματέως της με πληροφόρησε ότιυπήρχε κάποια καθυστέρηση με τηδακτυλογράφηση των συμβολαίων.Προφανώς, πρόσθεσε, στη ΒΒΔ&Χέκαναν κάποια αναδιοργάνωση του

νομικού τους τμήματος. Την 1η τουΜάη με ειδοποίησαν από τη Σίβυλλα& Σφιγξ ότι τα συμβόλαια είχανπαραλη-φθεί και ότι τώρα ταμελετούσε το δικό τους νομικό τμήμα.

Τον Ιούνιο αναγκάστηκα να βρω μιαχειρωνακτική δουλειά για να μηνπεθάνω της πείνας. Με προσέλαβανστο τμήμα πολυγράφων ενόςτηλεοπτικού σταθμού. Τουλάχιστον μίαφορά την εβδομάδα έφτανε κάποιοκείμενο συμφωνίας με τον Διάβολο,που υπογραφόταν, σφραγιζόταν καιπαραδινόταν πριν από την εναρκτήριαδιαφήμιση. Γελούσα μαζί τους. Ύστερααπό τέσσερις μήνες διαπραγματεύσεωνκαι ήμουν ακόμη πανί με πανί.

Είδα ξανά τον Διάβολο μια φορά, νακατηφορίζει μοιράζοντας χαμόγελα τηνΠαρκ Άβενιου. Έβαζε υποψηφιότηταγια το Κογκρέσο και ήταν πολύ φιλικόςκαι εγκάρδιος με τους ψηφοφόρους.Χαιρετούσε τον κάθε αστυφύλακα καιθυρωρό με το μικρό του όνομα. 'Οταντου μίλησα, αλαφιάστηκε λίγο, γιατί μεπέρασε στην αρχή για κανένακομμουνιστή ή κάποιο αναρχικό

στοιχείο. Ούτε που με θυμότανκαθόλου.

Τον Ιούλιο οι διαπραγματεύσειςανεστάλησαν εντελώς, γιατί όλοιέφυγαν για διακοπές. Τον Αύγουστοόλοι απούσιαζαν στην Ευρώπη για

κάποιο Φεστιβάλ Μαύρης Μαγείας.Στο Σεπτέμβρη μου τηλεφώνησαν απότη Σίβυλλα & Σφιγξ να περάσω από ταγραφεία τους να υπογράψω τοσυμβόλαιο. Ήταν τριάντα εφτά σελίδεςμακρύ, και στολισμένο με διορθώσειςκαι πρόσθετες σημειώσεις. Σταπεριθώρια της κάθε σελίδας υπήρχανμισή ντουζίνα «κουτάκια».

«Αν ξέρατε τι δουλειά είχε για ναγίνει αυτό το συμβόλαιο», μου είπαναυτάρεσκα στη Σίβυλλα και Σφιγξ.

«Είναι κάπως μεγάλο, δεν νομίζετε; »

«Είναι τα σύντομα συμβόλαια πουδημιουργούν όλα τα προβλήματα.

Βάλτε από μια μονογραφή σε κάθεκουτάκι και υπογράψτε ολογράφωςστην τελευταία σελίδα. Και στα έξιαντίγραφα».

Έβαλα τις τζίφρες και τις υπογραφές.Όταν τέ-λειωσα δεν ένιωσα καμίαδιαφορά. Περίμενα ν’ αρχίσει να βρέχειλεφτά, να με βρει η επιτυχία και ναπλημμυρίσω από ευτυχία. Τίποτα.

«Αυτό ήταν; Τελειώσαμε; » ρώτησα.

«Όχι μέχρι να το υπογράψει και οέτερος των συμ-βαλλομένων».

«Κοιτάξτε, δεν μπορώ ν’ αντέξω γιαπολύ ακόμη».

«Θα το στείλουμε αμέσως μευπάλληλό μας».

Περίμενα μια εβδομάδα, και μετάτους πήρα στο τηλέφωνο.

«Ξεχάσατε να βάλετε μονογραφή σεένα από τα κουτάκια», μεπληροφόρησαν.

Πήγα στα γραφεία τους και έβαλα τημονογραφή. Ύστερα από μια εβδομάδατηλεφώνησα πάλι.

« Ο έτερος των συμβαλλομένωνξέχασέ να βάλει μονογραφή σε ένα απότα κουτάκια», μου είπαν τούτη τηφορά.

Την 1η του Οκτώβρη έλαβα ένασυστημένο πακέτο και μια συστημένηεπιστολή. Το πακέτο περιείχε τηνυπογραμμένη, σφραγισμένη καιεπιδομένη συμφωνία ανάμεσα σε μένακαι τον Διάβολο. Επιτέλους, θαμπορούσα πια να γίνω πλούσιος,πετυχημένος και ευτυχής. Η συστημένηεπιστολή ήταν από τη ΒΒΔ&Χ και μεπληροφορούσε ότι κατόπιν μησυμμορφώσεώς μου με τον όρο 27-Ατου συμβολαίου, το τελευταίοκαθίστατο άκυρο και ήμουν υπόχρεοςπαράδοσης όποτε η ΒΒΔ&Σ το έκρινεπρόσφορο. Έτρεξα σαν τρελός στηΣίβυλλα & Σφιγξ.

«Τι γράφει ο όρος 27-Α; » με

ρώτησαν.

Τον ψάξαμε μαζί. Ήταν ο όρος πουαπαιτούσε να χρησιμοποιώ τιςυπηρεσίες του Διαβόλου τουλάχιστονμια φορά το εξάμηνο.

«Ποια είναι η ημερομηνία υπογραφήςτου συμβολαίου; » με ρώτησαν οιΣίβυλλα & Σφιγξ.

Την ψάξαμε μαζί. Το συμβόλαιο είχεημερομηνία 1 Μαρτίου, τη μέρα τηςπρώτης μου συνάντησης με τονΔιάβολο στο γραφείο του.

«Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος... »μέτρησε η δεσποινίδα Σίβυλλα με τα

δάχτυλά της. «Έχουν δίκιο. Πέρασανεφτά μήνες. Είστε σίγουρος ότι δενζητήσατε να σας εξυπηρετήσουν σετίποτα; »

«Πώς να ζητήσω; » διαμαρτυρήθηκα.«Δεν είχα το συμβόλαιο».

«Θα το φροντίσουμε αμέσως»,δήλωσε αποφασιστικά η κυρία Σφιγξ.Πήρε τηλέφωνο τη ΒΒΔ&Χ καιεπακολούθησε μια ζωηρή λογομαχία μετον Διάβολο και το νομικό του τμήμα.Ύστερα κατέβασε το ακουστικό.«Εκείνος ισχυρίζεται ότι δώσατε τοχέρι για τη συμφωνία την 1η τουΜάρτη», με πληροφόρησε. «Ήτανέτοιμος καλή τη πίστη να εκπληρώσει

τους δικούς του όρους της συμφωνίας».

«Πώς να το ξέρω; Δεν είχασυμβόλαιο στα χέρια μου».

«Και δεν ζητήσατε καμίαεξυπηρέτηση».

«Όχι. Περίμενα το συμβόλαιο».

Οι Σίβυλλα & Σφιγξ πήραν στο δικότους νομικό τμήμα και τους εξέθεσαντην κατάσταση.

«Θα πρέπει καταφύγετε στηδικαιοσύνη», αποφάνθηκε το νομικότμήμα, και πρόσθεσε ότι οι νομικοίσύμβουλοι απαγορεύεται να

ενεργήσουν ως συνήγοροι του πελάτητους.

Τι να κάνω, απευθύνθηκα στηδικηγορική φίρμα Μάγος, Σαμάνος,Βουντού & Ζόμπι (Γουώλ Στρητ 99,Εξ-•τσέιντζ 3-1900) για ναυποστηρίξει την προσφυγή μου στηνΕπιτροπή Διαιτησίας (ΛεωφόροςΜάντισον, Λέ-ξινγκτον 5-1900). Μουζήτησαν προκαταβολή διακο-σίωνδολαρίων συν 20% επί της αξίας τουσυμβολαίου. Στους τέσσερις μήνες πουδούλευα στο τμήμα πολυγράφων είχακαταφέρει να εξοικονομήσω τριάντατέσσερα δολάρια. Ευτυχώς,παραιτήθηκαν από την προκαταβολήκαι έβαλαν μπροστά τα

προκαταρκτικά της διαδικασίας.

Στις 15 του Νοέμβρη, στο σταθμόπου δούλευα με υποβίβασαν στογραφείο αλληλογραφίας, και άρχισα νασκέφτομαι στα σοβαρά τη λύση τηςαυτοκτονίας. Το μόνο που μεσυγκράτησε ήταν το γεγονός ότι στηνυπόθεση κρινόταν το μέλλον τηςψυχής μου.

Η υπόθεσή μου ήρθε προς εκδίκασηστις 12 του Δεκέμβρη. Η ακρόασηέγινε ενώπιον τριών αμερόληπτωνδιαιτητικών δικαστών και πήρε όλη τημέρα. Μετά μου είπαν ότι θα λάβαιναταχυδρομικώς την απόφασή τους.Περίμενα καμιά βδομάδα, και ύστερα

αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω πάλιστους Μάγος, Σαμάνος, Βουντού& Ζόμπι.

«Οι δικαστές διέκοψαν για τιςδιακοπές των Χριστουγέννων», μουεξήγησαν.

Τηλεφώνησα πάλι στις 2 του Γενάρη.

«Ο ένας βρίσκεται εκτός πόλεως»,με πληροφόρησαν.

«Πότε θα βγει εκείνη η ρημάδα ηαπόφαση; »

«Α, μπορεί να τραβήξει και μήνες».

«Τι πιθανότητες βλέπετε νακερδίσουμε; »

«Να σας πούμε, ακόμη δεν έχουμεχάσει υπόθεση».

«Αυτό με κάνει πολύ αισιόδοξο».

«Αλλά τίποτα δεν αποκλείει ναχάσουμε κάποια στο μέλλον».

Αυτό μ’ έκανε πολύ απαισιόδοξο.Άρχισα να φοβάμαι για τα καλά καισκέφτηκα ότι δεν θα ’ταν άσχημη ιδέανα γύρευα και καμιά εναλλακτικήλύση. Έτσι έκανα το πλέον λογικόπράγμα και έψαξα στον τηλεφωνικόκατάλογο μέχρι που βρήκα τη φίρμα

Σεραφείμ, Χερουβείμ & Άγγελος,Πέμπτη Λεωφόρος 666, Τέμ-πλτον 4-1900. Τους πήρα αμέσως στοτηλέφωνο. Μου απάντησε μιαπρόσχαρη γυναικεία φωνή.

«Σεραφείμ, Χερουβείμ & Άγγελος.Καλημέρα σας».

«Παρακαλώ, μπορώ να μιλήσω μετον κύριο Άγγελο».

«Μιλάει στην άλλη γραμμή.Περιμένετε, παρακαλώ; »

Και ακόμη περιμένω.

Μ’ ΑΓΑΠΑ, ΔΕΝ Μ’ΑΓΑΠΑ

του Φρέντρικ Μπράουν

Όλοι μας ξέρουμε πόσο επικίνδυνεςκαι καταστροφικές μπορεί ν’αποδειχθούν μερικές επιστημονικέςανακαλύψεις, έστω και αν ο εφευρέτηςτους ξεκίνησε με καλό σκοπό. Πάρτε

για παράδειγμα την τηλεόραση. Γενιέςεπιστημόνων αγωνίζονταν καλή τηπιστή να φτιάξουν μια συσκευήμετάδοσης εικόνας και ήχου. Και πούκατέληξαν όλες αυτές οι προσπάθειες;

Την έφτιαξαν!

Καλά να πάθουμε. Κάποτε πρέπει ναμας γίνει μάθημα ότι δεν πρέπει ναπαίζουμε με τα μυστήρια της φύσης.Υπάρχουν πράγματα που καλό είναι οάνθρωπος να μην τα γνωρίζει. (Ιδίωςαν ο άνθρωπος αυτός είναι οεφοριακός σας).

Στο μικρό διήγημα που ακολουθεί οΦρέντρικ Μπράουν μας θυμίζει, για

μια ακόμα φορά, πόσο τραγικέςσυνέπειες μπορεί να έχει η αλόγιστηέρευνα σε απαγορευμένους χώρους τηςφύσης. Ήδη, ολόκληρο το βιβλίο αυτόαποτελεί μια απόδειξη του τι μπορείτενα πάθετε ερευνώντας σε τέτοιουςχώρους — όπως για παράδειγμα σταράφια ενός βιβλιοπωλείου.

Γ. Μ.

Ο Δρ Μάικλσον ξεναγούσε τη γυναίκατου στο χώρο της δουλειάς του, πουήταν εργαστήριο και θερμοκήπιο μαζί.Είχαν περάσει αρκετοί μήνες από τηντελευταία επίσκεψη της γυναίκας τουεκεί, και στο μεταξύ είχαν προστεθείκάμποσες καινούριες συσκευές και

όργανα.

«Ώστε μιλούσες σοβαρά, Τζων», τονρώτησε η γυναίκα του, «όταν μουέλεγες ότι έκανες πειράματαεπικοινωνίας με τα λουλούδια; Εγώνόμιζα ότι αστειευόσουν».

«Καθόλου», τη διαβεβαίωσε ο ΔρΜάικλσον. «Αντίθετα με όσα πιστεύειο κόσμος, τα λουλούδια διαθέτουναρκετή νοημοσύνη».

«Μη μου πεις ότι μιλάνε κιόλας! »

«Όχι όπως το εννοούμε εμείς οιάνθρωποι. Αλλά, αντίθετα με όσαπιστεύει ο κόσμος, ναι, μπορούν

πράγματι και επικοινωνούν. Θαμπορούσαμε να το πούμετηλεπαθητικά, με εικόνες μάλλον παράμε λέξεις».

«Μεταξύ τους μπορεί, αλλά σίγουραόχι και... »

«Αντίθετα με όσα πιστεύει ο κόσμος,χρυσή μου, είναι πράγματι δυνατή ηεπικοινωνία ακόμη και ανάμεσα σταλουλούδια και τους ανθρώπους.Δυστυχώς, μέχρι στιγμής δενκατάφερα να πετύχω παρά μονόπλευρημονάχα επικοινωνία. Δηλαδή, μπορώνα πιάσω τις σκέψεις τους, αλλά δενμπορώ ακόμη να τους μεταδώσω τιςδικές μου».

«Μα... πώς γίνεται αυτό, Τζων; »

«Αντίθετα με όσα πιστεύει οκόσμος», της εξήγησε υπομονετικά οάντρας της, «και οι ανθρώπινες και οιφυτικές σκέψεις είναιηλεκτρομαγνητικά κύματα πουμπορούν... Αλλά γιατί κάθομαι και σ’τα λέω όλ’ αυτά, χρυσή μου; Νομίζωότι είναι πιο εύκολο να σ’ το δείξωστην πράξη».

Ο Δρ Μάικλσον φώναξε τη βοηθότου, που εργαζόταν στην άλλη άκρητης αίθουσας. «Δεσποινίς Ουίλ-σον,μου φέρνετε σας παρακαλώ τησυσκευή επικοινωνίας; »

Η δεσποινίδα Ουίλσον πήγε και τουέφερε τη συσκευή. Ήταν ένα είδοςκράνους, το οποίο ήταν συνδεμένο μ’ένα καλώδιο που τέλειωνε σε μιαμεταλλική βέργα με μονωμένη λαβή. ΟΔρ Μάικλσον φόρεσε το κράνος στοκεφάλι της γυναίκας του και της έβαλετη λαβή στο χέρι.

«Δουλεύει πολύ απλά», της εξήγησε.«Δεν έχεις παρά να πλησιάσεις τημεταλλική βέργα σ’ ένα λουλούδι γιανα λειτουργήσει σαν αντένα που πιάνειτις σκέψεις του. Και τότε θαδιαπιστώσεις ότι, αντίθετα με όσαπιστεύει ο κόσμος... »

Αλλά η κυρία Μάικλσον δεν άκουγε

πια τον άντρα της. Κρατούσε ήδη τημεταλλική βέργα κοντά σε μια γλάστραμε μαργαρίτες στο περβάζι τουπαραθύρου. Μια στιγμή αργότεραάφηνε κάτω τη βέργα και έβγαζε έναμικρό πιστόλι από την τσάντα της. Τοπρώτο που έκανε ήταν να σκοτώσει τονάντρα της και μετά τη βοηθό του, τηδεσποινίδα Ουίλσον.

Γ ιατί, αντίθετα με όσα πιστεύει οκόσμος, οι μαργαρίτες λένε όντως τηναλήθεια.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕΕΝΑ ΛΕΜΜΙΝΓΚ

του Τζέημς Θέρμπερ

Υπάρχουν στη Βόρεια Ευρώπη κάτισυμπαθέστατα ζωάκια, τα λέμμινγκ, πουαποτελούν ένα από τα μεγαλύτεραμυστήρια της φύσης. Κάθε λίγα χρόνια,και για κάποιον άγνωστο λόγο, ξεκινούνκατά εκατομμύρια από τους τόπους πουζουν για να πέσουν και να πνιγούν στηθάλασσα. Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ ναδώσει ικανοποιητική απάντηση στοαίνιγμα αυτής της ομαδικής αυτοκτονίας.

Τα λέμμινγκ ενοίκιο δεν πληρώνουν,εκκαθαριστικά της εφορίας δεν τουςέρχονται, τηλεόραση δεν βλέπουν,κυκλοφοριακούς δακτύ-λιους δεν έχουν— και, ωστόσο, αυτοκτονούν! Γιατί;

Στο διήγημα αυτό ο Τζέημς Θέρμπερεπιχειρεί να λύσει αυτό το μυστήριο,αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότιυπάρχουν μερικά πράγματα πουκαλύτερα ο άνθρωπος να μη ρωτά ναμάθει.

Γιατί, αν ρωτήσει, μπορεί και ναπάρει την απάντηση.

Γ. Μ.

Ο κουρασμένος επιστήμονας, πουπεριπλανιόταν στα βουνά της βόρειαςΕυρώπης χειμώνα καιρό, άφησε τοσακίδιό του να πέσει καταγής κιετοιμάστηκε να καθίσει σ’ έναβραχάκι να ξαποστάσει.

«Πρόσεχε, αδερφέ! » ακούστηκε μιαφωνή.

«Συγνώμη», μουρμούρισε οεπιστήμονας, παρατηρώντας μεκάποια έκπληξη ότι εκείνο που τουείχε μιλήσει ήταν ένα λέμμινγκ πουστεκόταν πάνω στο βραχάκι όπουετοιμαζόταν να καθίσει.

«Ε, λοιπόν, μου προκαλεί φοβερή

κατάπληξη», παρατήρησε οεπιστήμονας καθίζοντας πλάι στο λέ-μινγκ, «το γεγονός ότι μπορείς καιμιλάς! »

«Εσείς οι άνθρωποι πάντοτεξαφνιάζεστε φοβερά», αποκρίθηκε τολέμμινγκ, «όταν βλέπετε ότι υπάρχουνκαι άλλα ζώα που μπορούν να κάνουνό, τι κάνετε κι εσείς. Και όμως,υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που ενώμπορεί να τα κάνει ένα ζώο, δενμπορείτε να τα κάνετε ελόγου σας. Γιαπαράδειγμα, εσείς δεν μπορείτε νατερετίζετε ή να τριλίζετε. Και τοτερέτισμα ή το τρίλισμα δεν είναιπαρά ένα και μόνο από τα πλέονασήμαντα ταλέντα ενός τζίτζικα ή ενός

τριζονιού. Η δική σας ράτσα εξαρτάταιαπό τα εντόσθια ενός προβάτου ή τιςτρίχες ενός αλόγου για να παράγει μεχορδές τους ίδιους ήχους».

«Είμαστε εξαρτώμενα ζώα»,παραδέχτηκε ο επιστήμονας.

«Είστε πολύ παράξενα ζώα»,αποκρίθηκε το λέμ-μινγκ.

«Όμως κι εσείς ήσαστε ανέκαθενπολύ παράξενα ζώα για μας»,παρατήρησε ο επιστήμονας. «Είστείσως το πιο μυστηριώδες απ’ όλα ταπλάσματα της Γης»'.

«Αν είναι ν’ αρχίσουμε τα κοσμητικά

επίθετα», απάντησε ξερά το λέμμινγκ,«ας πούμε και μερικά που αφορούν τηράτσα σας — είστε φονιάδες,απροσάρμοστοι, καταστροφικοί,μοχθηροί, και βλάκες».

«Αν κατάλαβα καλά, βρίσκετε τησυμπεριφορά μας το ίδιο ακατανόητηόσο κι εμείς τη δική σας; »

«Από το στόμα μου το πήρες»,απάντησε το λέμ-μινγκ. «Σκοτώνετε,κατασπαράζετε, βασανίζετε,φυλακίζετε κι εξοντώνετε με την πείναο ένας τον άλλο. Σκεπάζετε με τσιμέντοτη γη που μας τρέφει και κόβετε τιςφτελιές για να χτίσετε άσυλοψυχοπαθών για εκείνους που

τρελάθηκαν επειδή κόπηκαν οι φτελιές.Ακόμη—»

«Θα μπορούσαμε να ξενυχτίσουμε»,διέκοψε ο επιστήμονας το λέμμινγκ,«αν άρχιζες ν’ απαριθμείς τα σφάλματακαι τα ρεζιλίκια μας».

«Όχι μόνο θα ξενυχτούσαμε αλλά καιθα μας έπαιρνε ώς τις τέσσερις το άλλοαπομεσήμερο», υπογράμμισε τολέμμινγκ. «Απλώς τυχαίνει να έχωαφιερώσει τη ζωή μου στη μελέτη τουαυτοαποκαλούμε-νου ανώτερου ζώου.Αν εξαιρέσουμε μια απορία που έχω,ξέρω τα πάντα για σας, και σεδιαβεβαιώνω ότι αυτά που ξέρωφτιάχνουν την πιο βαρετή, θλιβερή και

αποκρουστική λίστα πληροφοριών —για να χρησιμοποιήσω μερικά ακόμηεπίθετα».

«Λες ότι αφιέρωσες τη ζωή σου στημελέτη της ράτσας μου—» άρχισε ναλέει ο επιστήμονας.

«Τη σπατάλησα, δεν λες καλύτερα! »τον διέκοψε το λέμμινγκ. «Ξέρω ότιείστε σαδιστές, κουτοπόνηροι,σαρκοβόροι, πανούργοι, φιλήδονοι,εγωιστές, άπληστοι, μπαμπέσηδες καιμπουνταλάδες—».

«Άσε, μην κουράζεσαι», είπε οεπιστήμονας σιγανά. «Ίσως θα σ’ενδιέφερε να μάθεις ότι κι εγώ έχω

αφιερώσει τη ζωή μου στη μελέτη τωνλέμμινγκ, όπως εσύ στη μελέτη τωνανθρώπων. Και ακριβώς όπως κι εσύ,στην όλη αυτή μελέτη μου σκόνταψασ’ ένα φαινόμενο που στάθηκε αδύνατονα εξηγήσω».

«Και ποιο είναι αυτό; » ρώτησε ολέμμινγκ.

«Εκείνο που δεν καταλαβαίνω»,εξήγησε ο επιστήμονας, «είναι γιατίεσείς τα λέμμινγκ πηγαίνετε στηθάλασσα και πνίγεστε ομαδικά».

«Δες τι περίεργη σύμπτωσή! » έκανετο λέμμινγκ. «Και η δική μου μοναδικήαπορία είναι γιατί δεν πάτε να πνιγείτε

εσείς».

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ

του Τζ. Κ. Έντμοντσον

Τούτη η ιστορία μου θυμίζει εκείνα ταέργα της ΔΕΗ που γίνονται για τονκαλύτερο ηλεκτροφωτισμό ενόςσκοτεινού δρόμου αλλά κάποιοςεργολάβος έχει ξεχάσει να κρεμάσει ένα

φαναράκι που να προειδοποιεί τουςοδηγούς ότι μπροστά γίνονται έργα...

Βλέπετε, ένα από τα μεγάλα όνειρα τουανθρώπου είναι η επαφή του μ’ένανεξωγήινο πολιτισμό που θα δώσει νέεςγνώσεις στον δικό μας, βοηθώντας μαςέτσι να κάνουμε ένα άλμα προς τομέλλον. Και να το κάνουμε το άλμα,καμία αντίρρηση. Αλλά, ποιος μαςεγγυάται ότι υπάρχει μαλακό σκάμμαστην άλλη άκρη που θα μας βγάλει τοάλμα μας;

Και αν υπάρχει εκείνος ο λάκκος τηςΔΕΗ δίχως το φαναράκι;

Το «Τζ. X. Έντμοντσον» είναι

λογοτεχνικό ψευδώνυμο. Ο συγγραφέαςείναι Αμερικανός, αλλά επειδή γεννήθηκεστο Μεξικό τον βάφτισαν Χοσέ ΜάριοΓκάρρυ Ορντονιές Έντμοντσον Υ Κόττον.Ίσως η προσπάθεια να γράψει το όνομάτου ήταν εκείνη που τον έκανε να σκεφτείνα γίνει συγγραφέας. Μονάχα με τοντίτλο και την υπογραφή του θασυμπλήρωνε ένα διηγηματάκι.

Γ. Μ.

Υπήρχαν κάποτε δύο εξωγήινοι, πουαπό δω και πέρα θα τους αποκαλούμεΕΤ για χάρη συντομίας. Οι δυο αυτοίΕΤ προσεδαφίστηκαν σ’ έναν όμορφοπλανήτη και μετάλλαξαν από τοαόρατο στο ορατό φάσμα ακριβώς

μπροστά σ’ έναν ιθαγενή.

Ο συγκεκριμένος ιθαγενής ήταν έναςκαλός και υποδειγματικός πολίτης, ανκαι όχι από εκείνους που θα τουςλέγαμε σκουριασμένα μυαλά. Έβλεπετηλεόραση, και πότε πότε έριχνε καικαμιά ματιά σ’ εκείνα τα βιβλία τηςτσέπης που κουβαλούσαν τα παιδιά στοσπίτι. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε ναπούμε ότι δεν ξαφνιάστηκε βλέπονταςένα πελώριο και σφαιρικό αντικείμενονα υλοποιείται ξαφνικά μπροστά τουκαι από μέσα να βγαίνουν δυοκαμπουρωτά όντα με φάτσες σανγατόψαρα. Ευτυχώς φαίνονταν φιλικάγατόψαρα, κι έτσι ο Όλιβερ Τζένκινςδεν πανικοβλήθηκε.

Όπως καταλαβαίνετε, ο ΌλιβερΤζένκινς δεν ήταν ΕΤ. 'Ηταν έναμάλλον κοντό και παχύ δείγμα τηςκυρίαρχης ράτσας του πλανήτη Ήλιος-Ill που οι ντόπιοι αποκαλούσαν Γη. Οκύριος Τζένκινς είχε ήδη φτάσει σ’εκείνη την ηλικία που η ισορροπίαδυνάμεων και ενδιαφερόντων αρχίζεινα μετατοπίζεται ανεπαίσθητα από τηνπεριοχή ανάμεσα στα σκέλια προς τηνπεριοχή της φαιάς ουσίας. Είχεορκιστεί πίστη στο Ρόταρυ, στοΕμπορικό Επιμελητήριο, στορεπουμπλικανικό κόμμα και στιςΗνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν τονεμπόδιζε να είναι εξαιρετικάδυσαρεστημένος με τον τρόπο πουεκείνοι οι ηλίθιοι στην Ουάσιγκτον

συνέχιζαν να παρεμβαίνουν στοδικαίωμα ενός τίμιου επιχειρηματία ναβγάζει ένα τίμιο κομμάτι ψωμί.

Ο κύριος Τζένκινς διέθετεεξαιρετικά ανεπτυγμένη αίσθησηκοινωνικής ευθύνης. Συμμετείχε στοκαθετί και ήταν μέλος σε κάποιαπολιτικο-θρησκευτικο-κοινωνικήαδελφότητα, το έμβλημα της οποίαςφιγου-ράριζε περήφανα στην άκρη μιαςχρυσής αλυσίδας κρεμασμένης στοστήθος του. Μάλιστα, για να παίρνεικουράγιο, του είχε γίνει συνήθεια ναπασπατεύει αυτό το χαϊμαλί, που δενήταν παρά το γυαλισμένο δόντικάποιου τοπικού μηρυκαστικού.

Τη στιγμή εκείνη ο κύριος Τζένκινςείχε μείνει πολύ εμβρόντητος ακόμηκαι για να πασπατέψει το χαϊμαλί του.Εξάλλου, το είχε αφήσει σπίτι του. Δενυπήρχε λόγος να το φορά σε μέρη πουαποκλειόταν να συναντήσει άλλουςαδελφούς μηρυκαστικά. Μπλεκότανστα χέρια του όταν έριχνε την πετονιάκαι, όσο πιστό μηρυκαστικό κι ανήταν, ο κύριος Τζένκινς δεν θαεπέτρεπε σε τίποτα να παρεμβαίνει στοδεύτερο πιο σημαντικό πράγμα τηςζωής του: το ψάρεμα. Αυτό, δηλαδή,μέχρι που ξεφύτρωσε ξαφνικά εκείνοτο σφαιρικό πράγμα και κατατρόμαξεόλες τις πέστροφες στ’ απόνερά τουρυακιού. Ένιωσε κάπως χολωμένοςστη σκέψη ότι δεν υπήρχε περίπτωση

για άλλο ψάρεμα εκείνο το πρωί, καιακόμη περισσότερο επειδή τούτοι οιδυο ξένοι τον είχαν κάνει ναπαραπατήσει και να γεμίσει τιςγαλότσες του με λαμπερό, καθάριο,γάργαρο, βουνίσιο, αλλά και φοβεράπαγωμένο νερό.

Ο ψηλότερος από τους δύο ΕΤ τουέγνεψε με φιλικό τρόπο και ο Τζένκινς,μη θέλοντας να φανεί αγενής,ανταπόδωσε το χαιρετισμό. Το στόματου ΕΤ σάλεψε και μια αφύσικαδυνατή φωνή είπε, «Μπουένας ντίας.Πουέντο ιντερσάρλε εν αλγκούν τράτοκομερ-σιάλ; »

Ο Τζένκινς έκανε την τοπική

χειρονομία που σήμαινε «δενκαταλαβαίνω» και άρχισε να βγαίνειαπό το νερό. Ο ΕΤ πασπάτεψε ένακουμπί στη μέση του και δοκίμασεπάλι. «Χίλια συγνώμη, φίλτατε», είπετώρα η φωνή με βέρα λονδρέζικηπροφορά. «Κάπου θα πρέπει να μουξέφυγε κάνα δεκαδικό στη ρύθμιση».Καθώς ο Τζένκινς πλησίαζε, μπορούσεν’ ακούσει κάτι βουητά και τριξίματαπου έβγαιναν από το στόμα του ΕΤ,ενώ οι εγγλέζικες φράσεις έβγαιναν απότην αγκράφα της ζώνης του. «Ποτέ μουδεν μπόρεσα να μάθω πώς δουλεύειαυτό το αναθεματισμένο», συνέχισεφιλικά ο ΕΤ. Ο Τζένκινς κούνησε τοκεφάλι του με κατανόηση καισυμπόνια. Είχε κι αυτός ανάλογα

προβλήματα με τις δικές του οικιακέςσυσκευές.

«Λοιπόν, όπως έλεγα—» συνέχισε οΕΤ. «Α, αλήθεια, ξέχασα να συστηθώ!Λέγομαι Τσορλ. Από δω ο συνεταίροςμου, ο Τούτσι».

«Τζένκινς, Όλιβερ Τζένκινς. Χαίρωπολύ για τη γνωριμία», συστήθηκε καιο Τζένκινς απλώνοντας το χέρι του.Έσφιξε μια μάζα από κρύα δάχτυλα, μεαντίχειρές και στα δύο άκρα. Ύστερααπό ένα στιγμιαίο δισταγμό, ο Τούτσιεπανέλαβε κι αυτός την τοπικήτελετουργία της χειραψίας. «Εούτσιρτάμ ματκάλ ντα μουτνεμέρξε», είπεφιλικά. Ο Τσορλ κούνησε ένα

στοματικό πλοκάμι του σαν να μάλωνετον σύντροφό του και έσκυψε ναρυθμίσει την αγκράφα του Τούτσι.

Ο Όλιβερ Τζένκινς κάθισε σ’ ένακούτσουρο κι έβγαλε τη μια γαλότσατου. Καθώς την άδειαζε από τα νερά, οΤσορλ τράβηξε ένα βιβλιαράκι από μιατσέπη του. Ξεφύλλισε γοργά μερικέςσελίδες του και μετά κοίταξε πάλι τονΤζένκινς με ψαρίσια κατάπληξη. «Δενθέλω να σας προσβάλω, φίλτατε, αλλάτο βιβλιαράκι μου δεν λέει τίποτα γιανοήμονα αμφίβια στον πλανήτη σας».

«Δεν είμαι αμφίβιο. ΕίμαιΑμερικανός», του εξήγησε ο Τζένκινς.

«Όμως αυτά τα υγραντικά των κάτωάκρων — πώς αναπνέετε; »

«Από τη μύτη, όπως κάθεφυσιολογικός άνθρωπος».

«Ω... » Ο Τσορλ κούνησε σκεφτικάένα στοματικό πλοκάμι του. «ΚύριεΤζένκινς, δεν είμαστε επιστήμονες,ξέρετε. Δεν καταλαβαίνω πώςαναπνέετε, αλλά) ας το αφήσουμε γιατην ώρα. Σας ενδιαφέρει μια εμπορικήσυναλλαγή μαζί μας; »

Τα ρουθούνια του ΤζένκινςΤρεμούλιασαν. Η μόνη περίπτωση πουανεχόταν να του διακόψουν το δεύτεροπιο σημαντικό πράγμα της ζωής του

ήταν όταν η διακοπή αφορούσε στοπρώτο πιο σημαντικό πράγμα της ζωήςτου.

«Να σας πω, δεν έχω αντίρρηση στονα βγάζω κι εγώ μια τίμια δεκάρα πότεπότε, όμως... σύμφωνα μ’ εκείνες τιςιστορίες που διαβάζουν τα παιδιά, κάτιπλάσματα σαν ελόγου σας ζητάνεατομικά καύσιμα ή κάτι τέτοιο. Αναυτά θέλετε, ξεχάστε το. Εκείνοι οιγραφειοκράτες τα ελέγχουν απόλυτακαι δεν αφήνουν να τους ξεφύγει ούτεγραμμάριο».

Ο Τσορλ έβγαλε ένα βόμβοκατανόησης. «Ειλικρινά, κύριεΤζένκινς, δεν θα μπορούσαμε να

χρησιμοποιήσουμε τα πυρηνικά σαςκαύσιμα ακόμη κι αν μπορούσατε να ταβρείτε. Σας διαβεβαιώνω», πρόσθεσε,βλέποντας να τρεμουλιάζουν ταπρογούλια του Τζέν-κινς, «δενενδιαφερόμαστε για τίποτα τέτοιο.Άλλωστε, δεν διαθέτουμε κανεπεξεργαστές πυρηνικών καυσίμων.Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν είμαστεπαρά μικρομεσαίοι επιχειρηματίες».

«Καταλαβαίνω», απάντησε οΤζένκινς, δίχως να καταλαβαίνειτίποτα.

«Συγκεκριμένα, ενδιαφερόμαστε γιαπροϊόντα τοπικού χρώματος —χειροτεχνήματα και τα παρόμοια

— ίσως και είδη διατροφής αν ταβρούμε αφομοιώσιμα».

«Χμμμ... Για δοκιμάστε ένα απότούτα».

Ο κύριος Τζένκινς έβγαλε τρία πούρααπό την τσέπη του και έδειξε στους ΕΤτην τέχνη του δαγκώματος της άκρηςτους. Αυτό αποδείχτηκε λιγάκιπροβληματικό, επειδή στα μασητικάτους όργανα δεν περιλαμβάνοντανκοπτήρες. Τελικά τ’ άναψαν, και οι δυοΕΤ τράβηξαν από μια ρουφηξιά οκαθένας... Την άλλη στιγμή ορμούσαννα βουτήξουν στα νερά, αφήνονταςκάτι περίεργους λαρυγγισμούς που δενμετέφρασαν οι αγκράφες της ζώνης

τους. Βλέποντάς τους να κολυμπούνπάνω κάτω σαν ξετρελαμένες φώκιες, οΤζένκινς ξέγραψε οριστικά την περιοχήαπό τη λίστα του με τα καλάψαροτόπια.

Κάποτε βγήκαν τελικά, ξεφυσώνταςκαι τινάζοντας νερά από τα βράγχια τουλαιμού τους. «Φοβάμαι ότι θα πρέπει ν’αποκλείσουμε τα πούρα», δήλωσεαδύναμα ο Τσορλ.

«Μάλλον», συμφώνησε περίλυπα οΤζένκινς. «Λοιπόν, δεν έχω άλλαεμπορικά δείγματα πάνω μου. Γ ιατίδεν έρχεστε μαζί μου να—».

«Δεν θα ’ταν πολύ φρόνιμο», τον

διέκοψε ο Τσορλ. «Η θέα μας μπορείνα προκαλούσε μεγάλη αναστάτωση».

«Θα μείνετε εδώ για πολύ; » ρώτησεο Τζένκινς.

«Για λίγες μέρες».

«Τότε θα ξαναγυρίσω το απόγευμα μ’ένα φορτηγό δείγματα».

«Μόνος; »

«Αστειεύεστε; Λέει τα μυστικά της ηΚόκα στην Πέψι; »

Ύστερα από τέσσερις ώρες

πυρετικής δραστηριότητας στην πόλη,και μερικές διόλου πειστικέςδικαιολογίες στη γυναίκα του και τουςυπαλλήλους του, ο Όλιβερ Τζένκινςεπέστρεψε στο σημείο συνάντησης μετους ΕΤ. Στη βιασύνη του, μάλιστα,ξέφυγε από το χωματόδρομο κι έπεσεσ’ ένα χαντάκι, τσαλακώνοντας έναολοκαίνουργο αριστερό φτερό. ΟΤσορλ και ο Τούτσι άρχισαν ναπεριεργάζονται τα ποικίλα δείγματα,από θερμοφόρες μέχρι πακέτα χαλβά.Αφού αντάλλαξαν μεταξύ τους μερικάαμετάφραστα τριξίματα και βόμβους,κατέληξαν στο χαβιάρι, στα φιλέταρέγγας, στα καπνιστά στρείδια και τηνπάστα αντσού-γας σαν πιθανά προϊόντασυναλλαγής.

«Τώρα για να δούμε τι έχετε εσείς»,είπε ο κύριος Τζένκινς.

Ο Τούτσι πήγε στη σφαίρα τους καιεπέστρεψε μ’ ένα κωνικόκατασκεύασμα πάνω σε βάση. Πάτησεένα κουμπί και αμέσως κύματα απόφωσφορικό χρώμα άρχισαν να παίζουνστην επιφάνεια του κώνου. Οι δυο ΕΤτο κοίταξαν εκστατικοί, ενώ ταστοματικά πλοκάμια τους ανέμιζαν στορυθμό των κυματισμών.

«Μάλλον δεν μου κάνει»,αποφάνθηκε ο κύριος Τζένκινς.

Ο Τούτσι ανασήκωσε φιλοσοφικά τοσημείο που θα ήταν οι ώμοι του αν είχε

ώμους και φύλαξε πάλι τοκατασκεύασμα στο σκάφος τους.Ξαναβγήκε με μια πλαστική σφαίρα κιέκανε διάφορες περιγραφικέςχειρονομίες. Ο Τζένκινς οσμίστηκε τησφαίρα επιφυλακτικά αλλά δεν ένιωσετίποτα. Ύστερα δάγκωσε μια θηλή πουτου έδειξαν... και πνίγηκε όταν έναςισχυρός πίδακας από κάτι που έμοιαζεμε ταγκισμένο μουρουνόλαδο απείλησενα του ξεριζώσει τα ρουθούνια. Οι δυοΕΤ αντάλλαξαν βλέμματα ανημποριάςενώ ο Τζένκινς σπαρταρούσε καιξερνούσε στο γρασίδι.

'Οταν συνήλθε κάπως, οι ΕΤ τουπρότειναν κι άλλα δείγματα, αλλάκανένα δεν φαινόταν να του κάνει. «Μα

κάτι καλό θα πρέπει να υπάρχει»,διαμαρτυρήθηκε ξέπνοα ο Τζένκινς.

Οι δυο ΕΤ αντάλλαξαν τριξίματα καιβόμβους. Προφανώς ο Τσορλ επέβαλετις απόψεις του και γύρισε προς τονΤζένκινς. «Αυτό το ασύμμετρο τμήματου ο-χήματός σας», είπε δείχνονταςπρος το τσαλακωμένο φτερό, «είναιελάττωμα, έτσι; » Ο Τζένκινς έγνεψεκαταφατικά. Τότε ο Τσορλ έβγαλε ένακυλινδράκι σαν στυλό και το έστρεψεπρος το φτερό. Μια στιγμή αργότεραέβαζε στην τσέπη του το κυλινδράκικαι πέρασε το ένα χέρι του κάτω απότο φτερό. Με το άλλο χέρι ίσιωσε τοτσαλάκωμα σαν το μέταλλο να ήταναπό ζυμάρι. Ύστερα έβγαλε πάλι το

κυλινδράκι του και το έστρεψε γιαάλλη μια φορά προς το φτερό. Ο Τζέν-κινς ζύγωσε και δοκίμασε τη λαμαρίναεπιφυλακτικά.

Ήταν σκληρή και ντούρα όπωςπάντα.

«Πόσα τέτοια μαραφέτια μπορείτε ναμου προμηθεύσετε; » ρώτησε.

Επακολούθησε ένα σχετικά σύντομοπαζάρι, κατά τη διάρκεια του οποίου ηκάθε πλευρά έσκουζε και οδυρόταν ότιη άλλη την έσπρωχνε προς τηχρεωκοπία. Όταν χρεοκόπησαναμφότερες, ο κύριος Τζένκινς είχε στηνκατοχή του εφτακόσια σαράντα

τέσσερα κυλινδρικά μαραφέτια και τααποκλειστικά δικαιώματα για τονπλανήτη Ήλιος-Ill. Οι ΕΤ είχαν σεαντάλλαγμα διάφορους μεζέδεςσυνολικής αξίας τριάντα οχτώδολαρίων και οχτώ σεντς.Υποσχέθηκαν ακόμη ότι θα ξα-ναπερνούσαν στην επομένη περιοδείατους και έδωσαν στον κύριο Τζένκινςένα δικό τους χαϊμαλί να το κρεμάσειδίπλα στο μαγικό δόντι του. Τουεξήγησαν ότι αυτό θα άλλαξε χρώμα, κιαυτό θα σήμαινε ότι είχαν ξαναγυρίσεικαι ότι περίμεναν να τον συναντήσουνστο ίδιο σημείο. Μετά οι ΕΤ μπήκανστη σφαίρα τους, που αμέσως έγινεαόρατη και χάθηκε. Όσο για τονιθαγενή, αυτός παρέμεινε ορατός και

επέστρεψε στην πόλη.

Ο Όλιβερ Τζένκινς είχε πουλήσει δυομαραφέτια με το μέγιστο δυνατόκέρδος και την ελάχιστη δυνατήδημοσιότητα, όταν ένα χτύπημαακούστηκε στην πόρ-

τα του. «Σίμπσον, Εφ Μπι Άι»,συστήθηκε ο επισκέπτης του.

«Πληρώνω κανονικά τους φόρουςμου», τον διαβεβαίωσε αμέσως οκύριος Τζένκινς.

«Αυτό να το πεις στον έφορο. Εμένα

μ’ ενδιαφέρουν εκείνα τα κυλινδράκιαπου πουλάς».

«Εγγυημένα για εξήντα οχτώχρόνια, για επαγγελματική χρήση.Μέγιστη εμβέλεια δυόμισι μέτρα, μεακτίνα αποτελεσματικότητας τριάνταμοιρών. Επηρεάζουν μονάχα μέταλλα.Με το αριστερό κουμπάκι ταμαλακώνεις, με το δεξί τασκληραίνεις. Με διακόπτη ρύθμισηςθερμοκρασίας στο πίσω μέρος ανεπεξεργάζεσαι χάλυβα. Χίλια δολάριατο κομμάτι».

«Δεν ήταν αυτά ακριβώς που ήθελα ναμάθω».

«Δεν αποκαλύπτω περισσότερα.Επαγγελματικό μυστικό».

«Τότε φόρα το σακάκι σου και έλα μαζίμου».

«Αυτό είναι αντισυνταγματικό».

«Και τι δεν είναι; »

Ο ταξίαρχος Τζωρτζ Σ.Καρνχάουζερ δεν φημιζόταν ιδιαίτεραγια τον ήρεμο χαρακτήρα του. Είχεδιαλέξει το στρατό για καριέρα κυρίωςεπειδή ήταν ο ιδανικός χώρος για τηνπλήρη ανάπτυξη της αξιαγάπητης,πατερναλιστικής του προσωπικότητας.

Τη στιγμή εκείνη προσπαθούσε ναλογικεύσει τον κύριο Όλι-βερΤζένκινς.

«Σκεφτήκατε τις συνέπειες αν αυτότο πράγμα πέσει στα χέρια τωνΡώσων; » του είπε.

«Δεν είμαι ούτε εφευρέτης ούτεπαραγωγός», αποκρίθηκε ο κύριοςΤζένκινς. «Είμαι εισαγωγέας,τουλάχιστον όταν οι άλλοι μεαφήνουν ήσυχο να κάνω τη δουλειάμου».

«Σύμφωνοι, αλλά σκεφτείτε τιςσυνέπειες». Την όλη προσπάθεια τουταξίαρχου να φανεί γλυκομίλητα

λογικός τη χαλούσε το σπασμωδικάτρεμούλιασμα

στις φλέβες στο λαιμό του.

«Βαρέθηκα να σκέφτομαι. Είπα στο ΕφΜπι Άι όλα όσα ήθελαν να μάθουν. Δενπαραβίασα κανένα νόμο. Απαιτώ ν’αφεθώ ελεύθερος τώρα αμέσως».

«Και οι δασμοί εισαγωγής; » Όπωςλένε, ο πνιγμένος από τα μαλλιά τουπιάνεται.

Ο κύριος Τζένκινς όρθωσε με καμάριτο ανάστημά του. Χάιδεψε τα δυο τουχαϊμαλιά και πήρε δύναμη. «Έκαναλεπτομερή μελέτη επί του θέματος»,

δήλωσε αγέρωχα. «Εξέτασα τον ΠίνακαΑ του Δασμολογίου ΕισαγωμένωνΠροϊόντων στις Ηνωμένες Πολιτείες, τονΠίνακα Γ των Συντελεστών Δασμών καιΚωδικών Ταξινομήσεων Χωρών, τιςΤελωνειακές Περιοχές και τους Λιμένεςτου Πίνακα Δ, τον Πίνακα Ζ περίΝηολογίων και Φορτώσεων της έκδοσηςτης 1 ης Ιανουαρίου 1954, καθώς και τιςοχτακόσιες περίπου πρόσθετες σελίδες μετις σχετικές αναθεωρήσεις. Πουθενά δενβρήκα να αναφέρεται ρητώς ότιαπαγορεύεται η εισαγωγήπλαστικοποιητών τσέπης. Πουθενά δενείδα δασμολογικούς συντελεστέςεισαγωγής για το συγκεκριμένο προϊόν.Πουθενά δεν γίνεται σαφής μνείααπαγόρευσης του διαστρικού εμπορίου».

Ο ταξίαρχος Καρνχάουζερανταπάντησε μ’ ένα επιχείρημα με λόγιααπό εκείνα που δεν γράφονται. Ύστεραπαρέδωσε τη σκυτάλη στον υποναύαρχοΣιφύ-ρερ, τον Νέλσονα της ναυτικήςυπηρεσίας πληροφοριών.

«Εγώ πάω πάσο», γρύλισε ο ναύαρχος.

«Απαιτώ ν’ αφεθώ αμέσως ελεύθερος»,φώναξε ο κύριος Τζένκινς.

«Γιατί δεν κάνεις κάτι; » ρώτησανταυτόχρονα ο ταξίαρχος και ουποναύαρχος κοιτάζοντας τον άνθρωποτης Σι Άι Έι.

Ο άνθρωπος της Κεντρικής Υπηρεσίας

Πληροφοριών κοίταξε σκεφτικά το δόντιπου κρεμόταν από τη χρυσή αλυσίδα τουκυρίου Τζένκινς. «Θα κάνω», δήλωσε.

Το άλλο πρωί το ξεκίνησαν πάλι απότην αρχή.

«Κύριε Τζένκινς», άρχισε ο άνθρωποςτης Σι Άι Έι, «ερευνήσαμε διεξοδικά τοπαρελθόν σας και δεν βρήκαμε τίποτα τούποπτο στα φρονήματα, τιςεπαγγελματικές σας σχέσεις ή τιςφορολογικές σας δηλώσεις. Γι’ αυτόζητάμε τη συνεργασία σας».Κοντοστάθηκε για περισσότερηδραματική έμφαση και συνέχισε, «Πέστεμου, αλήθεια, γνωρίζει η γυναίκα σας γιαεκείνα τα επαγγελματικά συνέδρια;

Αναφέρομαι ιδίως σ’ εκείνο το ολονύχτιοστο Σικάγο... »

«Συνεργάζομαι, συνεργάζομαι! »βιάστηκε να τον διαβεβαιώσει ο κύριοςΤζένκινς. Τέσσερις ώρες αργότερα οιαρχές είχαν στα χέρια τους εφτακόσιατριάντα οχτώ κυλινδρικά μαραφέτια. Οκύριος Τζένκινς είχε μερικές αόριστεςυποσχέσεις και έναν πονοκέφαλο.

Τέσσερις μέρες αργότερα ο Σίμπσονξαναχτύπησε την πόρτα του.

«Τι τρέχει τώρα; » ρώτησε ο κύριοςΤζένκινς.

«Πάρε το σακάκι σου», τον πρόσταξε ο

Σίμπσον.

«Πάλι; »

«Πάλι».

«Κύριε Τζένκινς», άρχισε ο άνθρωποςτης Σι Άι Έι, «νομίζω ότι δεν υπήρξατεαπόλυτα ειλικρινής μαζί μας. Πριν οχτώώρες περίπου ένας ανώτατος σοβιετικόςαξιωματούχος ζήτησε άσυλο στη Δύση.Σκόπευε, λέει, να ζήσει άνετα και με τηνησυχία του με τα κέρδη από μιακαινούρια εφεύρεση των σοβιετικώνεπιστη-μόνων. Για το λόγο αυτό είχεφέρει μαζί του και ένα σχετικό μοντέλο».Ο άνθρωπος της Σι Άι Έι πέταξε πάνω

στο τραπέζι ένα από εκείνα τα κυλινδρικάμαρα-φέτια. «Λοιπόν, τι έχετε να πείτε γι’αυτό; »

«Χα! » έκανε ο κύριος Τζένκινς. i

«Δεν δείχνετε συνεργάσιμος»,παρατήρησε ο άνθρωπος της Σι Άι Έι.

«Συνεργάστηκα, και τι βγήκε; Ηδουλειά μου πάει κατά διαβόλου- ηγυναίκα μου ζητά να μάθει τι κάνω καιγιατί φεύγω κάθε τόσο από το σπίτι μεαγνώστους-μου πήρατε όλο μου τοστοκ... Άντε, στήστε με τώρα και στοντοίχο να τελειώνουμε. Στο μεταξύμπορείτε να πάρετε αυτό το εργαλείο καινα το χώσετε εκεί που ξέρετε. Πού ξέρεις;

Μπορεί έτσι να κατεβάσετε καμιάκαλύτερη ιδέα».

«Θέλετε να πείτε ότι αρνείστε τηνπεραιτέρω συνεργασία σας μαζί μας; »

«Κάτι τέτοιο. Και ελπίζω στο επόμενοταξίδι τους να μου φέρουν κάτι που ναμαλακώνει και κόκαλα».

«Αχά! Ώστε θα ξαναγυρίσουν; »

«Γιατί όχι; Η δουλειά είναι δουλειά».

«Πότε; »

«Να μη σας ενδιαφέρει».

«Τότε καλύτερα να πείτε στην κυρίαΤζένκινς να ετοιμάσει το δωμάτιο τωνξένων. Ο Σίμπσον από δω θα μείνει μαζίσας για κάμποσο διάστημα».

Η αγέλαστη φάτσα του Σίμπσονλάμπρυνε διά της παρουσίας της τοσπιτικό των Τζένκινς επί μια ολόκληρηεβδομάδα, και τα βλοσυρά σαγόνια τουείχαν αλέσει απίστευτες ποσότητεςφαγητού πριν σημειωθεί η επόμενη φάσηστην εξέλιξη.

«Απ’ ό, τι μαντεύω, τα κεφάλια τηςκυβέρνησης δεν κατάφεραν ν’αντιγράψουν τον πλαστικοποιητή»,παρατήρησε στυφά μια μέρα ο κύριος

Τζένκινς πάνω από το φλιτζάνι του καφέτου.

«Δεν θα μπορούσα να πω», αποκρίθηκεο Σίμπσον. Ηταν προφανές πια ότι οΣίμπσον δεν μπορούσε να πει τίποτα γιαοτιδήποτε. Ύστερα φάνηκε ξαφνικά ναπνίγεται μ’ ένα κομμάτι φρυγανιάς καιάρπαξε απότομα την πρωινή εφημερίδααπό τα χέρια του κυρίου

Τζένκινς. Σε μια διαφήμιση που έπιανε τοένα τέταρτο της σελίδας κάποιοιπρόσφεραν τον πλαστικοποιητή γιασαράντα εννιά δολάρια και ενενήνταπέντε σεντς (μαζί με τον ΦΠΑ).

«Φεύγουμε», φώναξε ο Σίμπσον,

αρπάζοντας το καπέλο του.

«Με το αμάξι μου, υποθέτω»,αναστέναξε ο κύριος Τζένκινς καρτερικά.

'Οταν έφτασαν, ο άνθρωπος της Σι ΆιΈι και ένας αξιωματούχος τουυπουργείου οικονομικών συζητούσανκεκλεισμένων των θυρών με τοδιευθυντή των ΠολυκαταστημάτωνΠήρλες, που είχαν δημοσιεύσει τηδιαφήμιση. Ο Σίμπσον όρμησεακάθεκτος μέσα, σέρνοντας πίσω του καιτον κύριο Τζένκινς. Επακολούθησε μιασύντομη και διαφωτιστική συζήτησηανάμεσα στον άνθρωπο της Σι Άι Έι καιτο διευθυντή των ΠολυκαταστημάτωνΠήρλες σχετικά με τον τρόπο που η

επιχείρηση ερμήνευε τις διατάξεις τουνόμου περί αισχροκέρδειας. Αμέσως μετάο διευθυντής αποφάσισε ότι, λόγωδυσκολιών παραγωγής καιελαττωματικού σχεδίου, η επιχείρησή τουθ’ αναγκαζόταν ν’ αποσύρει τονπλαστικοποιητή από την αγορά.Σχεδιάστηκε μάλιστα και μια εκστρατείαψιθύρων που θα έριχνε όλο το φταίξιμοστις μεγάλες πολυεθνικές.

Μέσα σε μια ώρα τα πράγματακανονίστηκαν έτσι που έμειναν όλοιευχαριστημένοι, εκτός από το διευθυντήτων Πολυκαταστημάτων Πήρλες και τονκύριο Τζένκινς. 'Οταν βρέθηκαν πάλι στοδρόμο, ο Τζένκινς γύρισε προς τη σκιάτου και είπε με γλυκερή φωνή και

φαρμακερό χαμόγελο, «Τι βλέπω που δενβλέπεις; » Σ’ ένα κατάστημα μεαξεσουάρ αυτοκινήτων πουλούσαν ένασετ επιδιόρθωσης καροσερί καιπροφυλακτήρων. Και το βασικό εργαλείοήταν — καταλαβαίνετε τι. Ο κύριοςΤζένκινς παρατήρησε με χαιρέκακηικανοποίηση ότι η τιμή είχε κιόλας πέσει,στα είκοσι τέσσερα δολάρια κι ενενήνταπέντε σεντς.

«Φαντάζομαι ότι παραχώρησαν και σεσένα την αποκλειστική αντιπροσωπεία,έτσι; » είπε ο Τζένκινς στονκαταστηματάρχη.

«Όχι», αποκρίθηκε εκείνος. «Γιατί, τιτρέχει με δαύτα; »

«Θα πρέπει να τηλεφωνήσω στηνΟυάσιγκτον», γρύλισε ο Σίμπσον.

«Μη μου πεις ότι παραχώρησαν τηναποκλειστική αντιπροσωπεία και στονπρόεδρο! »

Ένας μάλλον ρακένδυτοςεπιχειρηματίας του δρόμου τουςσταμάτησε καθώς έβγαιναν από τομαγαζί. «Ψιτ, αγόρια! » τους είπε σιγανά.Κοντοστάθηκαν. Ο τύπος έγνεψε προςτον πλαστικοποιητή της βιτρίνας. «Γιατίνα τα τρώνε οι μεσάζοντες; Τι λέτε για τοίδιο με δεκατέσσερα κι ενενήντα πέντε; »Άνοιξε το σακάκι του, και ο κύριοςΤζένκινς παρατήρησε ότι το μοντέλο τωνδεκατεσσάρων κι ενενήντα πέντε ήταν

εφοδιασμένο και με κλιπ για να στέκεταιστο τσεπάκι. Τα μάτια του Σίμπσον είχανπάρει μια γυαλένια και απλανή έκφραση.

Έφτασαν σπίτι αργά εκείνο το βράδυ,και τα παιδιά του κυρίου Τζένκινς τονπερίμεναν ανυπόμονα για να του δείξουντο νέο τους παιχνίδι, ξέρετε τι. «Πόσαπληρώσατε για δαύτο; » ρώτησε οπατέρας τους.

«'Ενα δολάριο», αποκρίθηκε ο ΌλιβερΤζούνιορ.

Ο Σίμπσον σωριάστηκε σαν παράλυτοςσε μια καρέκλα.

«Σε γέλασαν», είπε η μικρή Ολίβια.

«Εγώ πλήρωσα μονάχα σαράντα εννιάσέντσια για το δικό μου», και άπλωσεπρος το μέρος του πατέρα της δυοκακοφιαγ-μένα φλιτζάνια του καφέ.

«Πώς τα έφτιαξες αυτά; » ρώτησε οκύριος Τζένκινς. "

«Είναι εύκολο, κοίτα». Η Ολίβια, με τηδέουσα σοβαρότητα μιας δεσποινίδας πουήξερε ότι θα έκλεινε τα οχτώ την άλληεβδομάδα, μάζεψε μια χούφτα μολυβένιαστρατιωτάκια, κάτι ράγες από παιδικότρενά-κι, μερικά εξαρτήματα από μεκανόκι ένα άδειο κονσερβοκούτι απότοματόσουπα. Έπαιξε για λίγο τοεργαλείο από πάνω τους και μετά ταέπλασε όλα μαζί σε μια μπάλα. Ύστερα

από κάνα λεπτό δουλειάς με τα δάχτυλα,πρόσφερε στον κύριο Σίμπσον ένασταχτοδοχείο για το ξεχασμένο πιατσιγάρο του.

Ο Χόρας Κράννακ ήταν πολύδυστυχής. Γέμισε άλλο ένα φλιτζάνικαφέ και κάθισε κοιτάζοντας σκυθρωπάτον πάγκο όπου μάζευαν σκόνη καισκουριά τα φα-ναρτζίδικα εργαλεία του.Το μάτι του έπεσε σ’ ένανπλαστικοποιητή. «Πλήρωσα ενενήντα έξιδολάρια γι’ αυτό το πράγμα»,παρατήρησε μελαγχολικό. «Δυοβδομάδες αργότερα η τιμή του έπεσε σταδέκα σέν-τσια και η κάθε κυράτσα στηνπόλη έχει τώρα από έναν και φτιάχνειμονάχη τα τρακαρίσματά της. Θα ’πρεπε

να ’χα γίνει μαραγκός».

Από την άλλη μεριά του χωρίσματος οσυνεταίρος του στο συνεργείο πρόσθεσετο δικό του καημό. «Εσύ γκρινιάζεις; Τινα πω εγώ που έχω να φτιάξω μηχανήπάνω από μήνα; Εκεί που πήγαινα ν’αρχίσω την τελευταία δουλειά, μπαίνειεκείνος ο εξυπνάκιας και μου λέει, “Άσ’τη, θα τη φτιάξω μόνος μου”».

«Και την έφτιαξε; »

«Όπως σε βλέπω και με βλέπεις.Μαλάκωσε το μπλοκ κι έσπρωξε ταπιστόνια μέσα από τις τρύπες κάνα δυοφορές. Έτσι τέλειωσε με το ρεκτιφιέ.Ύστερα ρύθμισε τις βαλβίδες με το χέρι,

και με τα δυο δάχτυλα μάζεψε ταμπόσικα από την μπιέλα και το σταυρό.Τελικά του πούλησα μια αντλία νερού.Αυτές δεν φτιάχνονται από μέταλλο».

«Κύριοι», δήλωσε μ’ επίσημο ύφος οΟυίλλιαμ Τζ. Βολάντε, «οι πρέσες είναιπλέον απαρχαιωμένες. Τα σιδηρουργείαείναι πια περιττά. Τέρμα τα παζάρια και οιδιαπραγματεύσεις με τους λαμαρινάδεςκαι τους καλουπάδες. Θα βάλουμε ένατσούρμο κοπέλες να φορμάρουν με τοχέρι τα εξαρτήματα κατευθείαν πάνω σταγύψινα προπλάσματα. Θα μπορούσαμεέτσι να βγάζουμε στην αγορά ένακαινούριο μοντέλο κάθε τετράμηνο. Οκύριος Άρτσερ του λογιστηρίου με

πληροφόρησε ότι η νέα μέθοδος θα έχεικόστος μόλις το δύο τοις εκατό τηςπροηγούμενης. Με. βάση αυτά ταδεδομένα φαίνεται σκόπιμο ν’ανακοινώσουμε μια κατά δύο τοις εκατόμείωση των τιμών λιανικής για όλα ταμοντέλα—»

Ο κύριος Μάρντσελ ξερόβηξεδιακριτικά. «Αμμμ... φοβάμαι πως όχι,κύριε Βολάντε. Είδατε τα τελευταίαστοιχεία των πωλήσεών μας; Όχι; Τοφαντάστηκα. Οι τέσσερις μεγάλεςκατασκευάστριες εταιρίες προσφέρουνήδη μοντέλα υπερπολυτελείας μεραδιόφωνο, καλοριφέρ, φώτα ομίχλης,αυτόματα παράθυρα, ηλεκτρικά φρένα,ηλεκτρικό τιμόνι, αιρ-κοντίσιον, αναδι-

πλούμενα καθίσματα — όλα αυτά μεχίλια εκατό δολάρια».

Ο Βολάντε φάνηκε ξαφνικά να γερνάπερισσότερο από τα εξήντα οχτώ χρόνιατου. Το στόμα του ανοιγόκλεισε σανψάρι έξω από το νερό και κάθισε κάτωτρέμοντας, λες και τα πόδια του δεν τονκρατούσαν πια.

0 κύριος Άρτσερ του πρόσφερε έναποτήρι νερό.

«Μη στενοχωριέστε», προσπάθησε νατον παρηγορήσει ο κύριος Μάρντσελ.«Οι πωλήσεις τους δεν πάνε καλύτερααπό τις δικές μας. φαίνεται ότι αυτή ημανία του 'φτιάξε το μόνος σου’ χτύπησε

και την αυτοκινητοβιομηχανία».

ΕΚΤΑΚΤΟ! ΦΑΡΣΕΡ ΧΤΥΠΟΥΝ ΠΑΛΙ.

Σαν Φρανσίσκο, 16 Οκτ. (ΗνωμένοςΤύπος) — Άγνωστοι φαρσέρ χτες τη νύχταμαλάκωσαν τα συρματόσχοινα πουσυγκροτούν το κεντρικό τμήμα τηςγέφυρας Γκόλντεν Γκέητ. Τα αυτοκίνηταέκαναν ουρά δώδεκα χιλιομέτρων,καθώς οι οδηγοί τους περίμεναν τηνάμπωτη. Ήδη με τη φουσκοθαλασσιά τανερά έχουν σκεπάσει τα μεσαίατετρακόσια μέτρα της γέφυρας. Οι αρχέςτης πόλης κάνουν εκκλήσεις βοήθειαςπρος τις γειτονικές παράκτιες πόλεις ναστείλουν πορθμεία για να

αντικαταστήσουν την ανασφαλή διάβασητης γέφυρας.

Ο φορτηγατζής σφούγγισε τον ιδρώτααπό το μέτωπό του μ’ ένα τριχωτό χέρι.«Δεν με νοιάζει τι θα πει το αφεντικό»,δήλωσε προς το συνοδηγό του και δύοσκίουρους που περιεργάζοντανπαραξενεμένο την νταλίκα από ένα κλαδίπεύκου. «Είναι τουλάχιστονεκνευριστικά», συνέχισε ο οδηγός, «νακατεβαίνεις ένα λόφο και ξαφνικά ημηχανή σου να γίνεται πλαστελίνη. Μιααπ’ αυτές τις μέρες κάποια απ’ αυτά ταπαλιόπαιδα θα πετύχει μπροστινό άξοναή τροχό, και δεν θα ’θελα να ’μαι στηθέση του οδηγού όταν θα γίνει κάτιτέτοιο».

«Διάβασες στις πρωινές εφημερίδες τιέγινε στους σιδηρόδρομους τηςΤουέντιεθ Σέντσουρυ; » ρώτησε οβοηθός του.

«Όχι, μη μου πεις! »

«Σου το λέω. Κάποιος πιτσιρικάςφαίνεται να χρειαζόταν δυο τρία μέτραγραμμής».

«Πώς τα βρίσκεις αυτά τα μήλα; »ρώτησε ο άνθρωπος της Σι Άι Έι.

«Άντε να κλάψεις στους ώμουςκανενός άλλου», γρύλισε ο κύριοςΤζένκινς. «Εγώ συνεργάστηκα πάντως.

Έχετε ακόμη τα εφτακόσια τριάντα οχτώκομμάτια μου». Οι δυο τουςκουβέντιαζαν βγαίνοντας από το κτίριο.Στο διάστημα της απουσίας τους ηκρατική λιμουζίνα απέξω είχε γίνει μιαπαχύρρευστη μάζα. «Αλήθεια, τι έγινε μ’εκείνον το Ρώσο που έλεγε ότι αυτοίεφεύραν το μαραφέτι; »

«Απ’ όσο ξέρω, έχουν κι αυτοί ταπροβλήματά τους», χαμογέλασεσκυθρωπά ο άνθρωπος της Σι Άι Έι.«Κάποιος ανακάλυψε ότι ταοπλοπολυβόλα από πλαστελίνη δενπυροβολούν και πολύ ίσια, και τώρα όλατα συντρόφια εκεί πέρα έχουν αρχίσει ναζυμώνουν τ’ άροτρά τους φτιάχνοντάςτα σπαθιά».

Ο Τούτσι βομβούσε κι έτριζε γιαμερικά λεπτά. Εφόσον κανέναςάνθρωπος δεν τον άκουγε, η αγκράφατης ζώνης του δεν έκανε καμιάμετάφραση. Αν έκανε, η συζήτηση θαήταν κάπως έτσι;

«Εσύ έκανες όλες τιςδιαπραγματεύσεις, εσύ πρέπει να βγάλειςκαι το φίδι από την τρύπα».

«Τι εννοείς να βγάλω εγώ το φίδι απότην τρύπα; » έκανε ο Τσορλαγανακτισμένο. «Μιλάς σαν να είναιδικό μου το φταίξιμο».

«Δεν είναι; »

«Πού ’θελες να το φανταστώ; » ΟΤσορλ σταμάτησε απότομα καθώς μιαάλλη ομάδα ιθαγενών φάνηκε ναπλησιάζει στην αντικρινή όχθη τουρυακιού. Ο επικεφαλής της ομάδαςεκσφενδόνισε ένα πέτρινο τσεκούρι, καιοι ΕΤ μόλις και πρόλαβαν να σκύψουν.

«Μπορεί να έχουν διαφορετικό ρυθμόεξέλιξης. Το ταξίδι μας πήρε εκατόνδέκα δικές τους περιστροφές για ναφτάσουμε στον πλανήτη μας και ναξαναγυρίσουμε πίσω. Παραδέχομαι ότιτο κακό έγινε μάλλον πολύ γρήγορα,αλλά οι πολιτισμοί καταρρέουν, ξέρεις,ιδίως οι πρωτόγονοι».

«Και μου λες τώρα τι θα κάνουμε τα

εκατό εκατομμύρια πλαστικοποιητές πουκουβαλήσαμε; »

«Πες μου πρώτα εσύ τι θα κάνουμε μετην ποινική ρήτρα καθυστέρησης στοσυμβόλαιο που υπογράψαμε για τοχαβιάρι, και θα σου πω μετά τι θακάνουμε με τους πλαστικοποιητές».

«Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβωπώς έγινε», αναστέναξε ο Τσορλ.

Στην αντικρινή όχθη του ρυακιού οιιθαγενείς μάζευαν πέτρες για ένανκαταπέλτη. Ο αρχηγός τους φορούσε μιαχρυσή αλυσίδα στο λαιμό του. Απ’ αυτήκρεμόταν ένα δόντι κάποιου τοπικούμηρυκαστικού, καθώς κι ένα άλλο

χαϊμαλί που τώρα έλαμπε κόκκινο.

Η ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΝ

ΠΟΛΕΜΟ

του Ισαάκ Ασίμωφ

Ζούμε στην εποχή των κομπιούτερ και—

Για μια στιγμή! Τώρα που τοσκέφτομαι, αυτή η έκφραση μάλλον μ’

εκνευρίζει. Είναι σαν να θεωρούμε τονεαυτό μας μια υποδεέστερη ράτσα πουέχει την τύχη να ζει με μια ανώτερηράτσα. Ας το θέσουμε αλλιώς:

Τα κομπιούτερ ζούνε στην εποχή τουανθρώπου και—

Ω! Μάλλον χειρότερα βγαίνει έτσι.Τώρα τους αναγνωρίζουμε και ζωή!

Τέλος πάντων... ας μην επιμείνω, γιατίμε κομπιούτερ γράφω τώρα και δεν θέλωνα έχω περίεργα προβλήματα ή να μουεξαφανιστεί το κείμενο. Και συνεχίζω.

Κάποιοι ζουν στην εποχή κάποιων και—

Ξέχασα τι ήθελα να πω! Ήταν πάντωςκάτι το ιδιαί-τερα βαθυστόχαστο σχετικάμε τη σχέση ανθρώπου και μηχανής, καιτο ρόλο της τελευταίας στο σύγχρο-νοπόλεμο. Υπήρχε και κάποιο κοινωνικόμήνυμα από το οποίο θα έβγαινε και τοηθικό δίδαγμα, αλλά — μην έχετε καιμεγάλες απαιτήσεις από ένα μικρόπρόλογο.

Όπως και να ’χει, ίσως σε τούτο τοδιήγημα να υποψιαστείτε από την αρχήποια είναι «η μηχανή που κέρδισε τονπόλεμο». Ε, λοιπόν... όχι, δεν είναι αυτή.

Γ. Μ.

Το γλέντι ηταν σχεδόν στην αρχή του κι

ο σαματάς του έφτανε ακόμη και ώς τασιωπηλά έγκατα της γης, στουςυπόγειους θαλάμους που φιλοξενούσαντον Μούλτιβακ.

Αν όχι τίποτε άλλο, υπήρχε αυτό τοίδιο το γεγονός της ερημιάς και τηςσιωπής. Για πρώτη φορά εδώ και δέκαχρόνια οι τεχνικοί είχαν πάψει να τρέχουνπάνω κάτω, γύρω από τις κονσόλες καιτα περιφερειακά του γιγάντιουυπολογιστού, τα απαλά φωτάκια είχανσταματήσει ν’ αναβοσβήνουν με τον δικότους ακανόνιστο ρυθμό και η ροή τηςεισόδου και της εξόδου τωνπληροφοριών είχε σταματήσει.

Αυτή η αδράνεια δεν θα κρατούσε

βέβαια για πολύ, γιατί και οι ανάγκες τηςειρήνης ήταν εξίσου πιεστικές. Ωστόσοτώρα, για μια μέρα, ίσως και για μιαβδομάδα, ακόμη και ο Μούλτιβακ είχε τοδικαίωμα να γιορτάσει το μεγάλογεγονός, να ξαποστάσει κι αυτός γιαλίγο.

Ο Λάμαρ Σουίφτ έβγαλε τοστρατιωτικό πηλήκιο που φορούσε καικοίταξε πέρα στο μακρύ και έρημοκεντρικό διάδρομο των εγκαταστάσεωντου τεράστιου υπολογιστή. Ύστεραβούλιαξε κάπως κουρασμένα σε μια απότις περιστρεφόμενες πολυθρόνες τωντεχνικών. Η στολή του, που ποτέ δεν τηνένιωθε άνετα πάνω του, πήρε μιαασουλούπωτη και τσαλακωμένη

εμφάνιση.

«Κατά κάποιο μαζοχιστικά τρόπο θαμου λείψουν όλα αυτά», μουρμούρισε.«Σχεδόν έχω ξεχάσει την εποχή που δενήμαστε σε πόλεμο με τον Ντενέμπ καιτώρα μου φαίνεται σχεδόν αφύσικο ναέχουμε ειρήνη και να μπορούμε ν’αγναντεύουμε τ’ άστρα δίχως φόβο».

Οι δυο άλλοι άντρες, που ήτανυφιστάμενοι του ΕκτελεστικούΔιευθυντή της Ηλιακής Ομοσπονδίας,ήταν νεότεροι από τον Σουίφτ. Κανέναςτους δεν είχε τα δικά του γκριζαρισμέναμαλλιά. Κανένας τους δεν έδειχνε τόσοκουρασμένος.

Ο Τζων Χέντερσον, με τα λεπτά χείλη,ήταν φανερό ότι δυσκολευόταν ναελέγξει την ανακούφιση που ένιωθε στομέσο αυτού του γιορτασμού για τοθρίαμβο της νίκης. «Τους συντρίψαμε! »είπε. «Τους κάναμε σκόνη! Το λέω και τοξαναλέω, κι ακόμη δεν μπορώ να τοπιστέψω. Χρονιά και χρόνια τώρα δενκάναμε άλλη κουβέντα από την απειλήπου κρεμόταν πάνω από τη Γη και όλουςτους κόσμους της, πάνω από κάθεανθρώπινο πλάσμα. Και όλα όσα λέγαμετότε ήταν αλήθεια, ώς και την τελευταίαλέξη. Και να που τώρα εμείς είμαστεζωντανοί ενώ οι Ντενέμπιοι νικημένοι κιαφανισμένοι! Έπαψαν ν’ αποτελούναπειλή, για πάντα».

«Χάρη στον Μούλτιβακ», παρατήρησεο Σουίφτ με μια γοργή ματιά προς τονμόνιμα ατάραχο Τζαμπλόν-σκυ. Σ’ όλητη διάρκεια του πολέμου, οΤζαμπλόνσκυ ήταν ο αρχιδιερμηνέαςτούτης της Πυθίας της επιστήμης: τουΜούλτιβακ. «Σωστά δεν λέω, Μαξ; »

Ο Τζαμπλόνσκυ ανασήκωσε αδιάφορατους ώμους του. Ασυναίσθητα έκανε μιακίνηση να βγάλει τσιγάρο, αλλ’ αμέσωςάλλαξε γνώμη. Ήταν ο μόνος άνθρωπος,από τους χιλιάδες που ζούσαν σταυπόγεια του Μούλτιβακ, που τουεπιτρεπόταν το κάπνισμα. Πάντως, προςτο τέλος, είχε αρχίσει μια φιλότιμηπροσπάθεια να μην κάνει χρήση αυτούτου προνόμιου.

«Να σου πω, έτσι λένε», αποκρίθηκε,δείχνοντας με τον αντίχειρα κάπουπρος τα πίσω και πάνω.

«Ζηλεύεις, Μαξ; »

«Επειδή ζητωκραυγάζουν για τονΜούλτιβακ; Επειδή ο Μούλτιβακ είναιο μεγάλος ήρωας του ανθρώπου σετούτο τον πόλεμο; » Το τραχύπρόσωπο του Τζαμπλόνσκυ πήρε τηνκατάλληλη έκφραση περιφρόνησης.«Και τι με κόφτει εμένα; Ασ’ τους ναπιστεύουν ότι αυτός είναι η μηχανή πουκέρδισε τον πόλεμο».

Ο Χέντερσον κοίταξε τους άλλουςδυο λοξά, με την άκρη του ματιού του.

Σε τούτο το σύντομο διάλειμμα οι τρειςτους είχαν από ένστικτο αναζητήσει μιαγωνιά γαλήνης σε μια μεγαλούποληπου είχε ξαφνικά παλαβώσει. Για λίγεςστιγμές έστω, σε τούτη την ανάπαυλαανάμεσα στους κινδύνους του πολέμουκαι τα προβλήματα της ειρήνης, οι δυοτους μπορεί νά έβρισκαν λίγηανακούφιση, μια ανάσα. Όμως ο ίδιοςδεν ένιωθε παρά μονάχα το βάρος τηςενοχής.

Ξαφνικά αισθάνθηκε ότι το βάροςαυτό ήταν ασήκωτο και ότι δεν θαμπορούσε να το αντέξει άλλο. Έπρεπεν’ απαλλαγεί απ’ αυτό, να το αφήσειπίσω του μαζί με τον πόλεμο, κιαμέσως τώρα.

«Ο Μούλτιβακ», δήλωσε οΧέντερσον, «δεν έπαιξε κανένα ρόλοστη νίκη. ' Δεν είναι παρά μια μηχανή».

«Ναι, αλλά μεγάλη», παρατήρησε οΣουίφτ.

«Ωραία, μια μεγάλη μηχανή, αν τοθες έτσι. Αξίζει όσο και τα στοιχεία πουτην τροφοδοτούν». Σταμάτησεαπότομα, τρομαγμένος ξαφνικά απόεκείνα που ήταν έτοιμος ν’αποκαλύψει.

Ο Τζαμπλόνσκυ γύρισε να τονκοιτάξει. Τα χοντρά του δάχτυλαψαχούλεψαν μηχανικά για ένα τσιγάρο,αλλά τραβήχτηκαν πάλι. «Αυτό το

ξέρεις καλύτερα από τον καθένα», είπε.«Εσύ την τροφοδοτούσες με ταστοιχεία. Ή μήπως απλώς είχες τηδόξα; »

«Όχι», γρύλισε ο Χέντερσονθυμωμένα. «Δεν υπήρχε καμιά δόξα. Τιξέρετε για τα στοιχεία που χρήσιμο-

ποιούσε ο Μούλτιβακ; Για τουςεκατοντάδες άλλους περιφερειακούςκομπιούτερ που τα προεπεξεργάζον-τανεδώ στη Γη, στη Σελήνη, στον Άρη,ακόμη και στον Τιτάνα; Χώρια πουεκείνα του Τιτάνα πάντοτε έφταναν μεκαθυστέρηση, και πάντοτε είχα τηνεντύπωση ότι τα δεδομένα τους θαεισήγαγαν απρόσμενους παράγοντες».

«Ναι, είναι κάτι που θα μπορούσε νασπάσει τα νεύρα του καθένα», σχολίασεο Σουίφτ με κάποια φιλική συμπόνια.

Ο Χέντερσον κούνησε αρνητικά τοκεφάλι του. «Δεν ήταν μονάχα αυτό.Παραδέχομαι πως όταν πριν οχτώ χρόνιααντικατέστησα τον Λεπόντ ως αρχιπρο-γραμματιστής, ένιωθα κάποιο τρακ. Οπόλεμος ήταν ακόμη μια μακρινήυπόθεση, μια περιπέτεια δίχως αληθινούςκινδύνους. Δεν είχαμε φτάσει ακόμη στοσημείο όπου έπρεπε ν’ αναλάβουν δράσηεπανδρωμένα σκάφη και όπου οιτεχνητές χωροχρονικές δίνες μπορούσαννα καταπιούν ολόκληρους πλανήτες ανδεν κατευθύνονταν σωστά. Αλλά μετά,όταν άρχισαν οι αληθινές δυσκολίες... »

Οργισμένα — μπορούσε επιτέλους ναεπιτρέψει στον εαυτό του την πολυτέλειατου θυμού — ο Χέντερσον πρόσθεσε,«Εσείς δεν έχετε ιδέα απ’ όλα αυτά».

«Μπορεί», απάντησε ο Σουίφτ. «Πεςμας αυτά που δεν ξέρουμε. Ο πόλεμοςτέλειωσε πια. Νικήσαμε».

«Ναι», έγνεψε καταφατικά οΧέντερσον. Δεν έπρεπε να το ξεχνά αυτό.Η Γη είχε κερδίσει τον πόλεμο και όλαήταν τώρα εντάξει. «Ε, λοιπόν, μάθετεότι κάποια στιγμή τα στοιχεία έγινανασυνάρτητα».

«Ασυνάρτητα; Τι ασυνάρτητα; Τοεννοείς στην κυριολεξία; » ρώτησε ο

Τζαμπλόνσκυ.

«Ναι, ακριβώς όπως το λέω. Τιπεριμένατε, άλλωστε; Το κακό με σαςτους δυο ήταν ότι δεν ήσαστε στηνκαρδιά των γεγονότων. Ποτέ δεναπομακρυνθήκατε από τον Μούλτιβακ,Μαξ και φίλτατε κύριε διευθυντή μου.Ποτέ δεν εγκαταλείψατε τα γραφεία σαςπαρά μονάχα για καμιά επίσημηεπιθεώρηση, οπότε βλέπατε μονάχα όσαήθελαν να δείτε».

«Δεν ήμουν και τόσο άσχετος όσοφαντάζεσαι», απάντησε ο Σουίφτ.

«Το ξέρετε», συνέχισε ο Χέντερσον,«πόσο φοβερά αναξιόπιστα και αμφίβολα

είχαν γίνει όλα τα στοιχεία σχετικά με τιςδυνατότητες παραγωγής μας, τηνικανότητα ανεφοδιασμού μας, τοδυναμικό μας σε εκπαιδευμένοπροσωπικό και γενικά το καθετί από τοοποίο θα κρινόταν η νίκη στο δεύτερομισό του πολέμου; Τα ηγετικά μαςστελέχη, πολίτες και στρατιωτικοί, τομόνο που νοιάζονταν ήταν ναπροβάλλουν μια βελτιωμένη εικόνα τηςαφεντιάς τους. Αυτό είχε σαναποτέλεσμα να κρύβονται οι αδυναμίεςκαι να μεγεθύνονται τα προτερήματα. Ό,τι κι αν έκαναν οι μηχανές, οι άνθρωποιπου τις προγραμμάτιζαν και ερμήνευαν τ’αποτελέσματα είχαν πάνω απ’ όλα νασκεφτούν το τομάρι τους και να βγάλουναπό τη μέση τους ανταγωνιστές. Δεν

υπήρχε τρόπος να σταματήσει αυτό τοκακό. Το επιχείρησα, αλλ’ απέτυχα».

«Ασφαλώς», έκανε παρήγορο οΣουίφτ. «Δεν αμφιβάλλω ότι θα έκανεςτο κατά δύναμη».

Τούτη τη φορά ο Τζαμπλόνσκυ τοπήρε απόφαση ν’ ανάψει εκείνο τοτσιγάρο. «Πάρ’ όλα αυτά», παρατήρησε,«υποθέτω ότι συνέχισες να τροφοδοτείςαυτά τα στοιχεία στον Μούλτιβακ. Ποτέδεν μας είπες τίποτα περί αναξιοπιστίαςτους».

«Πώς να σας το πω; Αλλά και αν σαςτο ’λεγα, θα είχατε καν τα περιθώρια ναμε πιστέψετε; » φώναξε αγανακτισμένο ο

Χέντερσον. «Ολόκληρη η πολεμική μαςπροσπάθεια στηριζόταν στον Μούλτιβακ.Ήταν το μοναδικό μεγάλο όπλο τηςπαράταξής μας που δεν το διέθεταν οιΝτενέμπιοι. Τι άλλο κρατούσε ψηλά τοηθικό μας μπροστά στο φάσμα τηςκαταστροφής; Μας κρατούσε η σιγουριάότι ο Μούλτιβακ θα μπορούσε πάντοτενα προβλέπει και να εξουδετερώνει τηνκάθε κίνηση του εχθρού, και ότι θαμπορούσε πάντοτε να παρεμποδίζει τονεχθρό από το να προβλέπει και ναεξουδετερώνει τις δικές μας κινήσεις. Θαθυμάστε, διάβολε, τότε που οκατασκοπευτικός μας σταθμός στουπερδιάστημα καταστράφηκε και δενείχαμε πια κανένα αξιόπιστο στοιχείο ναδώσουμε στον Μούλτι-βακ, κάναμε πώς

και πώς για να μην το μάθουν οι δικοίμας».

«Αυτό είναι αλήθεια», παραδέχτηκε οΣουίφτ.

«Λοιπόν», συνέχισε ο Χέντερσον, «ανσας έλεγα ότι τα στοιχεία ήταναναξιόπιστα, τι θα κάνατε; Απλώς θ’αρνιόσαστε να το πιστέψετε και θα μεαντικαθιστούσατε με κάποιον άλλο. Ε...δεν μπορούσα ν’ αφήσω να γίνει κάτιτέτοιο».

«Και τι έκανες; » ρώτησε περίεργος οΤζαμπλόνσκυ.

«Τώρα που κερδίσαμε τον πόλεμο,

μπορώ να σας πω τι έκανα. Διόρθωνα ταστοιχεία».

«Πώς; » ρώτησε ο Σουίφτ.

«Με βάση τη διαίσθησή μου,υποθέτω. Άλλαξα κάτι από δω, άλλαξακάτι από κει, μέχρι που το αποτέλεσμαμου φαινόταν να ταιριάζει ωραία στομάτι. Στην αρχή δεν τολμούσα καιπολλά πράγματα. Άλλαξα κάτι λίγα εδώκι εκεί, πράγματα που ήταν προφανώςαδύνατο να είναι σωστά. Μετά, όταν δενείδα να πέφτει ο ουρανός και να μαςπλακώνει, ξεθάρρυνα. Προς το τέλος,ούτε που μ’ ένοιαζε καν για τίποτα.Απλώς σκαρφιζόμουν μόνος μου όλα τ’απαιτούμενο στοιχεία. Μάλιστα είχα

βάλει τον Μούλτιβακ να μου ετοιμάζειφανταστικά στοιχεία σύμφωνα μ’ έναδικό μου πρόγραμμα που έφτιαξα ειδικάγια το σκοπό αυτό».

«Σκόρπια νούμερα στην τύχη; »ρώτησε ο Τζαμπλόνσκυ.

«Κάθε άλλο. Είχα εισάγειλογικοφανείς επιλογές».

Ο Τζαμπλόνσκυ, εντελώς απρόσμενα,χαμογέλασε και τα μαύρα μάτια τουέλαμψαν πονηρά κάτω από τα βλέφαράτου. «Τρεις φορές έφτασαν στα χέριαμου αναφορές για ανεπίτρεπτη χρήσητου Μούλτιβακ, και τις τρεις φορές τοάφησα να περάσει έτσι. Αν είχε σημασία,

Τζων, θα το ερευνούσα και θ’ανακάλυπτα τις δραστηριότητές σου.Αλλά, βέβαια, όπως είχαν τα πράγματαεκείνες τις μέρες, τίποτα σχετικά με τονΜούλτιβακ δεν είχε σημασία, έτσι τηνέβγαλες καθαρή».

«Τι θες να πεις, τίποτα δεν είχεσημασία; » ρώτησε ο Χέντερσονκαχύποπτα.

«Αυτό που άκουσες. Τίποτα δεν είχεσημασία. Υποθέτω ότι αν σ’ το είχα πειτότε θα γλίτωνες όλο αυτό το άγχος,αλλά κι εσύ αν μου είχες πει τι έκανες θαγλίτωνα εγώ όλο το άγχος. Άσχετα τιστοιχεία τον τροφοδοτούσες, τι σ’ έκανενα φαντάζεσαι ότι ο Μούλτιβακ

λειτουργούσε; »

«Μη μου πεις ότι δεν δούλευε! » έκανεεμβρόντητος ο Σουίφτ.

«Ουσιαστικά, όχι. Τουλάχιστον όχιαξιόπιστα. Στο κάτω κάτω, πού ήταν οιτεχνικοί μου στα τελευταία χρόνια τουπολέμου; Να σας πω εγώ πού ήταν.Τάιζαν με στοιχεία τους κομπιούτερστα χιλιάδες διαστημόπλοια. Δεν είχακαν τεχνικούς! Ήμουν αναγκασμένοςνα βολεύομαι με παιδαρέλια που δενεμπιστευόμουν και με βετεράνους μεξεπερασμένες γνώσεις. Εξάλλου,νομίζετε ότι θα εμπιστευόμουν ποτέ τανέα τσιπ που μου έστελνε ηΚρυογενική στα τελευταία χρόνια; Απ’

όσο ξέρω, και αυτοί είχαν τα ίδιαπροβλήματα έλλειψης έμπειρουπροσωπικού. Για μένα δεν είχε καμιάσημασία αν τα στοιχεία πουτροφοδοτούνταν στον Μούλτιβακ ήταναξιόπιστα ή όχι. Το σίγουρο ήταν ότι τ’αποτελέσματα ήταν αναξιόπιστα. Γι’αυτό δεν είχα καμία αμφιβολία».

«Και πώς το αντιμετώπισες; » ρώτησε οΧέντερσον.

«Θα σου πω πώς το αντιμετώπισα,Τζων. Εισήγαγα τον ανθρώπινοπαράγοντα. Κανόνισα τα πράγματαέτσι που τ’ αποτελέσματα να βγαίνουνσωστά σύμφωνα με τη διαίσθησή μου.Να, λοιπόν, πώς οι μηχανές κέρδισαν

τον πόλεμο».

Ο Σουίφτ έγειρε πίσω στο κάθισμάτου και τέντωσε μπροστά τις αρίδεςτου. «Μπράβο αποκαλύψεις! Φαίνεταιλοιπόν ότι τα τελικά πορίσματα πουμου δίνονταν για να παίρνω τιςαποφάσεις μου βασίζονταν σεσυμπεράσματα της ανθρώπινηςδιαίσθησης, που και αυτά στηρίζοντανσε στοιχεία βγαλμένο από τηνανθρώπινη διαίσθηση. Αυτό δεν μουλέτε και οι δύο τόση ώρα; »

«Μάλλον», αποκρίθηκε οΤζαμπλόνσκυ.

«Τότε υποθέτω ότι σωστά έπραξα με

το να μην τα παίρνω και πολύ στασοβαρά», παρατήρησε ο Σουίφτ.

«Δεν τα έπαιρνες στα σοβαρά; »Παρά τα όσα μόλις πριν λίγο είχεομολογήσει, ο Τζαμπλόνσκυ φάνηκενα θίγεται επαγγελματικά.

«Φοβάμαι πως έτσι είναι. ΟΜούλτιβακ φαινόταν να λέει,επιτεθείτε εδώ και όχι εκεί- κάντετούτο κι όχι εκείνο- περιμένετε καιμην κάνετε τίποτα. Αλλά ποτέ δενήμουν σίγουρος κατά πόσο αυτό πουο Μούλτιβακ φαινόταν να λέει ήτανπραγματικά εκείνο που έλεγε. Ακόμηκι αν στ’ αλήθεια αυτό έλεγε, ποτέδεν ήμουν σίγουρος αν αυτό

εννοούσε να πει».

«Μα η τελική αναφορά ήταν πάντααρκετά σαφής», διαμαρτυρήθηκε οΤζαμπλόνσκυ, καταφέρνοντας ναπάρει ένα επαγγελματικόπροσβεβλημένο ύφος.

«Για εκείνους που δεν είχαν τοβάρος των αποφάσεων, μπορεί. Όχικαι για μένα. Το βάρος της ευθύνηςαυτών των αποφάσεων ήταναβάσταχτο, και ούτε καν κι αυτός οΜούλτιβακ δεν μπορούσε να μεαπαλλάξει από δαύτο. Αλλά εκείνοπου μετράει είναι ότι είχα δίκιο ν’αμφιβάλλω, κι αυτό είναι φοβερήανακούφιση για μένα».

Μπλεγμένος στο δίχτυ των αμοιβαίωνεξομολογήσεων, ο Τζαμπλόνσκυ άφησεκατά μέρος τους τύπους. «Και πώς τοαντιμετώπισες, Λαμάρ; Τελικά, με τονένα ή τον άλλο τρόπο, τις έπαιρνες τιςαποφάσεις. Πώς; »

«Λοιπόν, μάλλον είναι ώρα ναγυρίσουμε στο πάρτι αλλά... τέλοςπάντων, ας σας απαντήσω πρώτα. Γιατίόχι; Ε, λοιπόν, χρησιμοποίησα ένακομπιούτερ, φίλε μου Μαξ, ένα πιο παλιόμοντέλο από τον Μούλτιβακ, πολύ πιοπαλιό».

Κοντοστάθηκε και ψαχούλεψε στηντσέπη του για τσιγάρα, κι έβγαλε έναπακέτο μαζί με μερικά ψιλά-παλιά

νομίσματα, πριν από τα πρώτα χρόνια τουπολέμου που η έλλειψη μετάλλων είχεεπιβάλει ένα σύστημα ηλεκτρονικούχρήματος.

Ο Σουίφτ χαμογέλασε μάλλον ένοχα.«Εξακολουθώ να τα χρειάζομαι τούτα δωγια να νιώθω την αίσθηση του χρήματος.Ένας γέρος είναι δύσκολο ναεγκαταλείψει τις συνήθειες της νιότηςτου». Έβαλε ένα τσιγάρο στα χείλη του κιέριξε ένα ένα τα νομίσματα πίσω στηντσέπη του.

Κοιτάζοντας αφηρημένα το τελευταίονόμισμα στα δάχτυλά του, συνέχισε. «ΟΜούλτιβακ δεν είναι το πρώτοκομπιούτερ, φίλοι μου, ούτε το πιο

φημισμένο, ούτε το πιο ιδανικό για ν’ανακουφίζει από το βάρος τωναποφάσεων έναν ηγέτη. Ναι, είναιαλήθεια ότι μια μηχανή κέρδισε πράγματιτον πόλεμο, Τζων. Ένα πολύ απλόυπολογιστικό όργανο, που τοχρησιμοποιούσα κάθε φορά που είχα ναπάρω μια ιδιαίτερα δύσκολη απόφαση».

Με ένα αχνό χαμόγελο από παλιέςθύμησες, ο Σουίφτ πέταξε ψηλά τονόμισμα που κρατούσε. Το μέταλλοάστραψε στον αέρα καθώς στριφογύριζεγια να πέσει πάλι στην απλωμένη δεξιάπαλάμη του. Τα δάχτυλά του έκλεισαναμέσως πάνω στο νόμισμα και γύρισαννα το χτυπήσουν στη ράχη του αριστερούτου χεριού. Το δεξί συνέχιζε να σκεπάζει

το νόμισμα.

«Λοιπόν, κύριοι, κεφάλι ή γράμματα;» ρώτησε ο Σουίφτ.

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ

του Ρόμπερτ Σέκλυ

Γιατί παραπονιόμαστε ότι κάποιες

μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούν τατηλέφωνά μας; Για τους πα-ραφουσκωμένους λογαριασμούς τοκαταλαβαίνω, αλλά τι το κακό έχει ηπαρακολούθηση; Σκεφτήκατε ποτέ πόσοκολακευτικό είναι να έχειςΜυστικούς Πράκτορες να σεπαρακολουθούν; Αν δεν με πιστεύετε,πείτε σε οποιονδήποτε, «Το τηλέφωνό μουπαρακο-λουθείται», και θα δείτε με πόσοθαυμασμό θα σας κοιτάξει.

Χώρια απ’ αυτό, με τηνπαρακολούθηση λύνεται και το γνωστόπρόβλημα της μοναξιάς και τηςπεριλάλητης έλλειψης επαφής μεταξύ τωνανθρώπων. Τέρμα πια η εποχή πουμιλάγαμε και κανένας δεν μας έδινε

σημασία. Τώρα δεν έχουμε παρά νασηκώσουμε το ακουστικό, με τηνευχάριστη σιγουριά ότι όλο και κάποιοσυμπονετικό αυτί θα μας ακούει.

Μετά... σκεφτείτε πόσοι σπουδαίοιάνθρωποι ασχολούνται για νασυμπληρώσουν το φάκελό μας. Δεννιώθετε κιόλας κάποια υπερηφάνεια; Ναγράφουν τόσοι και τόσοι για σας! Τησήμερον ημέρα, όποιος δενπαρακολουθείται και δεν έχει φάκελοείναι ένα τίποτα, μια ασημαντότητα. Γι'αυτό, όταν σηκώνοντας το ακουστικόακούτε ένα περίεργο κλικ, μπορείτε ν’ανασάνετε με ανακούφιση έχετεεξασφαλισμένη τη θέση σας στο Πάνθεοτης Ιστορίας.

Γ. Μ.

Είμαι φοβερά μπλεγμένος τώρα, πιομπλεγμένος απ’ όσο θα φανταζόμουνποτέ δυνατό. Είναι λίγο δύσκολο να σαςεξηγήσω πώς μπλέχτηκα έτσι, γι’ αυτόκαλύτερα να πιάσουμε την ιστορία απότην αρχή.

Το 1991, μετά την αποφοίτησή μουαπό την τεχνική σχολή, έπιασα μια καλήδουλειά σαν συναρμολογη-τής βαλβίδωνΣφιγξ στη γραμμή παραγωγήςδιαστημοπλοίων τύπου Στάρλινγκ.Αγαπούσα πραγματικά εκείνα τα πελώριασκάφη που αναχωρούσαν για τον Κύκνο,τον 'Αλφα του Κενταύρου και όλουςεκείνους τους κόσμους για τους οποίους

άκουγες στις ειδήσεις. Ήμουν έναςνεαρός με μέλλον, όπως λένε, είχαφίλους, ήξερα ακόμη και μερικάκορίτσια.

Αλλά δεν μπορούσα να προσαρμοστώ.

Η δουλειά ήταν καλή, αλλά δενμπορούσα να δοθώ ολόψυχα σ’ αυτή, μεόλες εκείνες τις κρυμμένες κάμερεςεστιασμένες στα χέρια μου. Όχι ότι μ’ενοχλούσαν οι ίδιες οι κάμερες- εκείνοπου μ’ εκνεύριζε ήταν το συνεχές βουητότους. Μου ήταν αδύνατο νασυγκεντρωθώ.

Παραπονέθηκα στην ΕσωτερικήΑσφάλειά. Τους είπα, κοιτάξτε, παιδιά,

γιατί δεν βάζετε από εκείνες τιςκαινούριες κι αθόρυβες κάμερες όπωςόλος ο κόσμος; Αλλά εκείνοι ήταν πολύαπασχολημένοι με άλλα πράγματα για ναενδιαφερθούν.

Ύστερα, ήταν ένα σωρό από άλλαμικροπράγματα

που άρχισαν να μ’ ενοχλούν. Όπως,για παράδειγμα, το μαγνητόφωνο πουήταν κρυμμένο στην τηλεόρασή μου.Το Εφ Μπι Άι ποτέ δεν το ρύθμιζεσωστά και το άκουγες να βουίζει όληνύχτα. Παραπονέθηκα πάνω απόεκατό φορές. Τους είπα, κοιτάξτε,παιδιά, κανενός άλλου τομαγνητόφωνο δεν βουίζει έτσι. Γ ιατί

να βουίζει το δικό μου; Αλλά ελόγουτους μου έβγαζαν πάντα το γνωστόλογύδριο, ότι έπρεπε να κερδίσουμετον ψυχρό πόλεμο, και ότι δεν ήτανδυνατό να ικανοποιούν τον καθένα.

Κάτι τέτοια είναι που κάνουν ένανάνθρωπο να νιώ-θει σαν πολίτηςδεύτερης κατηγορίας. Άρχισα να υ-,ποψιάζομαι ότι η κυβέρνησή μας δενενδιαφερόταν και τόσο για μένα.

Πάρτε τον Κατάσκοπό μου, γιαπαράδειγμα. Ήμουν ένας Ύποπτος18-Δ — στην ίδια διαβάθμιση μ’εκείνη του αντιπροέδρου — κι αυτόμου έδινε το προνόμιο της μερικήςπαρακολούθησης. Αλλά ο

προσωπικός μου Κατάσκοπος θαπρέπει να φανταζόταν ότι ήτανκανένας αστέρας του σινεμά, γιατίφορούσε καμ-παρντίνα και κατεβαστόκαβουράκι σε μόνιμη βάση. Ήτανένας λιγνός νευρικός τύπος, και μεπαρακολουθούσε σχεδόν κολλητόςαπό φόβο μήπως με χάσει.

Τέλος πάντων, έκανε ο φουκαράςό, τι καλύτερο μπορούσε. Ηκατασκοπεία είναι ένα σκληράανταγωνιστικό επάγγελμα, και δενγινόταν να μην τον λυπηθεί η ψυχήμου έτσι άσχετος που ήταν. Όπως καινα ’χει, ήταν κάπως ρεζιλίκι το ναεμφανίζομαι μαζί του. Οι φίλοι μουχτυπιόνταν από τα γέλια κάθε φορά

που μ’ έβλεπαν με δαύτον κολλητάαπό πίσω μου. «Μπιλ», μου έλεγαν,«δεν μπορείς να τον αλλάξεις μεκάναν καλύτερο; » Άστε δε που τοκορίτσι μου τον θεωρούσε σχεδόνσιχαμερό υποκείμενο.

Φυσικά, πήγα και παραπονέθηκαστην Επιτροπή Ερευνών τουΚογκρέσου. Τους είπα, κοιτάξτε,παιδιά, δεν μπορείτε να βάλετε να μεπαρακολουθεί κανένας

Κατάσκοπος της προκοπής, όπως έχουνόλοι οι φίλοι μου;

Μου απάντησαν ότι θα το μελετούσαν,αλλά κατάλαβα ότι δεν ήμουν και τόσο

σπουδαίο πρόσωπο για να μ’εξυπηρετήσουν.

Όλα αυτά τα μικροπράγματα μου είχανδημιουργήσει μεγάλο άγχος, και ακόμη κιο πιο άσχετος ψυχολόγος θα σας πει ότιδεν χρειάζονται και πολλά για νατρελαθεί κάποιος. Ήμουναγανακτισμένος απ’ όλη αυτή τηναδιαφορία τους, τον τρόπο που μεπαραμελούσαν όλοι.

Ήταν τότε περίπου που άρχισα νασκέφτομαι στα σοβαρά τη λύση τουΔιαστήματος. Υπήρχαν δισεκατομμύριακυβικά χιλιόμετρα κενού εκεί έξω,σπαρμένα με αμέτρητα άστρα. Καιυπήρχαν και αρκετοί πλανήτες σαν τη Γη

για κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί.Κάποιος θα έκανε και για μένα.

Αγόρασα ένα Συμπαντικό ΑστρικόΚατάλογο και ένα μεταχειρισμένοΓαλαξιακό Πιλότο. Μελέτησαπροσεκτικά το Βιβλίο ΒαρυτικώνΠαλιρροιών και τους Χάρτες ΔιαστρικήςΠλοήγησης. Και κάποια στιγμή έκρινα ότιείχα μάθει αρκετά καλά όσα υπήρχαν ναμάθω.

Όλες οι οικονομίες μου ξοδεύτηκαν γιατην αγορά ενός μεταχειρισμένου ΣταρΚλίππερ της Κράυσλερ. Ήταν ένασαράβαλο που έχανε οξυγόνο από κάθετου ραφή. Είχε ένα ξεχαρβαλωμένοατομικό αντιδραστήρα, και ο

χωροστρεβλωτής του μπορούσε να σεβγάλει οπουδήποτε στο σύμπαν, άσχετααν ήθελες ή όχι να πας εκεί. Ήτανεπικίνδυνο, δε λέω, αλλά η μόνη ζωή πουρισκάριζα ήταν η δική μου. Τουλάχιστονέτσι νόμιζα τότε.

Έβγαλα λοιπόν το διαβατήριό μου,πήρα την μπλε άδεια, την κόκκινη άδεια,τα χαρτιά του σκάφους, τα χάπια για τηναυτία και τα πιστοποιητικά αναδιαβάθ-μισης. Από τη δουλειά μου εισέπραξα τοτελευταίο μεροκάματο κι αποχαιρέτησαμ’ ένα κούνημα του χεριού όλες τιςκρυμμένες κάμερες. Πίσω στοδιαμέρισμά μου, ετοίμασα τις βαλίτσεςμου και είπα αντίο στα κρυμμέναμαγνητόφωνα. Στο δρόμο αποχαιρέτησα

διά χειραψίας τον αξιολύπητο κατάσκοπόμου και του ευχήθηκα θερμά καλή τύχη.

Είχα γκρεμίσει τις γέφυρες πίσω μου.

Το μόνο που έμενε τώρα ήταν η τελικήάδεια αναχώρησης, κι έτσι τράβηξακατευθείαν για το Γ ραφείο ΤελικώνΑδειών Αναχώρησης. Ένας υπάλληλοςμε άσπρα χέρια και τεχνητό μαύρισμασήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε.

«Πού θέλετε να πάτε; » με ρώτησε.

«Στο διάστημα», αποκρίθηκα.

«Προφανώς, αλλά πού συγκεκριμέναστο διάστημα».

«Δεν ξέρω ακόμη», απάντησα.«Απλώς στο διάστημα. Το μακρινόδιάστημα. Το ελεύθερο διάστημα».

Ο υπάλληλος αναστέναξεκουρασμένα. «Θα πρέπει να γίνετε πιοσαφής, αν θέλετε να πάρετε την άδειάσας. Θα εγκατασταθείτε σε πλανήτη τουΑμερικανικού Διαστήματος; Ή μήπωςσκοπεύετε να μεταναστεύσετε στοΒρετανικό Διάστημα; Ή στο ΟλλανδικόΔιάστημα; Ή ακόμα στο ΓαλλικόΔιάστημα; »

«Δεν ήξερα ότι το διάστημα είχειδιοκτήτες», μουρμούρισα.

«Τότε δεν είστε ενήμερος των

πραγμάτων», απάντησε εκείνος μεπεριφρονητικό χαμόγελο. «Οι Ηνωμέ-νες Πολιτείες έχουν προβάλειδικαιώματα σε όλο το διάστημα ανάμεσαστις συντεταγμένες 2ΧΑ και Δ2Β, εκτόςαπό μια μικρή και σχετικά ασήμαντηπεριοχή που τη διεκδικεί το Μεξικό. ΣτηΣοβιετική Ένωση ανήκει το διάστημαμεταξύ 3ΔΒ και Λ02 — μια πολύ κρύαπεριοχή, σας διαβεβαιώ. Μετά έχουμε τοΒελγικό Προτεκτοράτο, το ΚινεζικόΠροτεκτοράτο, το Κεϋλα-νέζικοΠροτεκτοράτο, το ΝιγηριανόΠροτεκτοράτο—».

«Και πού είναι το Ελεύθερο Διάστημα;» τον διέκοψα.

«Δεν υπάρχει».

«Τίποτα; Ούτε ίχνος; Έως πούεκτείνονται οι διάφορες συνοριακέςγραμμές; »

«Έως το άπειρο», μου απάντησε μεκαμάρι.

Για μια στιγμή τα λόγια του μουέκοψαν τα πόδια. Γ ια κάποιο λόγο, ποτέμου δεν είχα φανταστεί την πιθανότητανα είναι ιδιόκτητο όλο το άπειρο. Αλλάήταν αρκετά φυσικό. Στο κάτω κάτω, σεκάποιον έπρεπε να ανήκει.

«Θέλω να πάω στο ΑμερικανικόΔιάστημα», αποφάσισα τελικά. Δεν

φαινόταν να έχει σημασία εκείνη τηστιγμή, αλλά όπως αποδείχτηκεαργότερα, είχε.

Ο υπάλληλος έγνεψε σκυθρωπά.Έλεγξε το φάκελό μου ώς την ηλικία τωνπέντε ετών — δεν είχε νόημα να ψάξειπιο πίσω — και μου έδωσε την τελικήάδεια.

Στο διαστημοδρόμιο έκαναν σέρβις στοσκάφος μου, και κατάφερα ν’ απογειωθώδίχως να μου σκάσει κανένας θάλαμοςκαυσίμων. Μονάχα όταν η Γη έγινε σανμια μύτη καρφίτσας και χάθηκε πίσωμου, συνειδητοποίησα ότι ήμουν μόνος.

Ύστερα από πτήση πενήντα ωρώνέκανα μια επιθεώρηση των εφοδίων μου,όταν παρατήρησα ότι ένας σάκοςλαχανικών είχε εντελώς διαφορετικόσχήμα από τους άλλους. Ανοίγοντάς τον,αντί για τα πενήντα κιλά πατάτες πουέπρεπε να δω εκεί, αντίκρισα ένα κορίτσι.

Μια λαθρεπιβάτιδα! Έμεινακοιτάζοντάς τη μ’ ανοιχτό το στόμα.

«Λοιπόν», είπε τελικά εκείνη. «Θα μεβοηθήσεις να βγω από δω μέσα ήπροτιμάς να ξανακλείσεις το σάκο και ναξεχάσεις την όλη υπόθεση; »

Τη βοήθησα να βγει.

«Οι πατάτες σου είναι όλο πεταχτέςστρογγυλά-

δες», παραπονέθηκε η κοπέλατρίβοντας το κορμί της.

Την ίδια παρατήρηση θα έκανα κιεγώ για την ίδια, και μάλιστα με τοδέοντα θαυμασμό. Ήταν μιαλεπτόκορμη κοπέλα — όχι παντού —με πυρρόξανθα μαλλιά στο χρώμα τηςφλόγας των πυραύλων. Είχε ένααυθάδικο, μουτζουρωμένο μουτράκικαι σοβαρά γαλανά μάτια. Στη Γη θαβάδιζα ευχαρίστως είκοσι χιλιόμετρανα τη συναντήσω. Εδώ στο διάστημα,δεν ήμουν και τόσο σίγουρος.

«Έχεις να μου δώσεις τίποτα νατσιμπήσω; » με ρώτησε. «Το μόνο πουέχω βάλει στο στόμα μου από την ώραπου φύγαμε είναι ωμά καρότα».

Της πρόσφερα ένα σάντουιτς. «Τιγυρεύεις εδώ; » τη ρώτησα καθώςέτρωγε.

«Δεν θα το καταλάβαινες»,αποκρίθηκε ανάμεσα στις μπουκιές.

«Μην το λες».

Με άφησε και πλησίασε σ’ ένα απότα φινιστρίνια. Εκεί στάθηκε καιαγνάντεψε έξω τη φαντασμαγορία τωνάστρων — τα περισσότερα από δαύτα

ήταν αμερικάνικα — που άστραφτανστο αμερικάνικο διάστημα.

«Ήθελα να ζήσω λεύτερη», αποκρίθηκετελικά.

«Ε; » έκανα χαζά.

Η κοπέλα έκανε λίγα βήματα καιβούλιαξε κουρασμένα στην κουκέταμου. «Φαντάζομαι ότι θα με πειςρομαντική», αποκρίθηκε σιγανά.«Είμαι από εκείνες τις ανόητες, που τιςσκοτεινές νύχτες απαγγέλλουνποιήματα στον εαυτό τους, καιβγάζουν μικρούς ήχους χαράς μπροστάσε κάποιο όμορφο αγαλματάκι. Τακίτρινα φύλλα του φθινοπώρου με

συναρπάζουν, και οι δροσοσταλίδεςστο χορτάρι φαντάζουν στα μάτια μουσαν όλα τα δάκρυα όλης της Γης. Οψυχίατρός μου ισχυρίζεται ότι είμαιαπροσάρμοστο άτομο».

Έκλεισε τα μάτια της με μιακούραση που μπορούσα να τησυμμεριστώ. Το να είσαι πενήντα ώρεςκλει-

σμένος σ’ ένα σακί με πατάτες είναιαρκετά εξαντλητικό.

«Η Γ η είχε αρχίσει να με κουράζει»,συνέχισε εκείνη. «Δεν μπορούσα να τηναντέξω άλλο — την τάξη, την πειθαρχία,τις στερήσεις, τους ψυχρούς πολέμους,

τους θερμούς πολέμους, το καθετί.Ήθελα να γελάσω σε λεύτερο αέρα, νατρέξω ξέγνοιαστη σε πράσινα λιβάδια, ναπερπατήσω ανενόχλητη μέσα σεσκοτεινά, μυστηριώδη δάση, νατραγουδήσω—».

«Ναι, αλλά γιατί διάλεξες εμένα; » τηδιέκοψα.

«Γιατί αναχωρούσες προς τουςελεύθερους ορίζοντες», αποκρίθηκε. «Θαφύγω, αν σ’ ενοχλώ».

Αυτό ήταν μάλλον γελοία ιδέα, σταβάθη του διαστήματος όπουβρισκόμαστε. Χώρια που δεν είχα αρκετάκαύσιμα για να γυρίσω πίσω και να

ξαναφύγω.

«Μπορείς να μείνεις», τηνκαθησύχασα.

«Σ’- ευχαριστώ», απάντησε εκείνηπολύ σιγανά. «Αληθινά, με νιώθεις».

«Σε νιώθω», τη διαβεβαίωσα. «Αλλάθα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμεμερικά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα—».Αλλά είδα ότι ήδη είχε αποκοιμηθεί στηνκουκέτα μου, μ’ ένα χαμόγελο όλοεμπιστοσύνη στα χείλη της.

Αμέσως άρχισα να ψάχνω την τσάντατης. Βρήκα πέντε κραγιόν, ένα κομπάκτπούδρας, ένα μπουκαλά-κι άρωμα

Βένους 5, ένα βιβλίο τσέπης μεποιήματα, κι ένα υπηρεσιακό σήμα πουέγραφε: Ειδικός Πράκτο-ρας, Εφ Μπι Άι.

Το είχα υποψιαστεί, βέβαια. Οιφυσιολογικές κοπέ-λες δεν μιλάνε ποτέέτσι- μονάχα εκείνες της κατα-σκοπείας.

Ήταν ευχάριστο και ενθαρρυντικό ναξέρω ότι η κυβέρνησή μαςεξακολουθούσε να νοιάζεται για μέ-να.Το γεγονός μ’ έκανε να νιώθω λιγότερημοναξιά.

Το σκάφος συνέχιζε να διασχίζει ταβάθη του αμερικανικού διαστήματος.Δουλεύοντας σκυλίσια δεκαπέντε ώρες

το εικοσιτετράωρο, κατάφερνα να μηδιαλυθεί τελείως ο χωροστρεβλωτικόςκινητήρας, να μη διαρρέει υπερβολικήραδιενέργεια ο ατομικός αντιδραστήραςκαι να διατηρούνται σχετικά στεγανές οιραφές της ατράκτου. Η Μέηβις Ο’Ντέυ(έτσι λεγόταν η Κατάσκοπός μου)ετοίμαζε το φαγητό, φρόντιζε το λιγοστόνοικοκυριό μας, και έκρυβε κάμποσεςμικρο-κάμερες σε διάφορα σημεία τουσκάφους. Βούιζαν δαιμονισμένα, οιαναθεματισμένες, αλλά έκανα δήθεν πωςδεν τις άκουγα.

Πάντως, αν λάβουμε υπόψη τιςσυνθήκες, οι σχέσεις μου με τηδεσποινίδα Ο’Ντέυ διατηρήθηκανκανονικά — ευχάριστα, θα μπορούσα να

πω — μέχρι που κάτι απρόσμενο συνέβη.

Λαγοκοιμόμουν μπροστά στοχειριστήριο, όταν μια εκτυφλωτικήλάμψη άστραψε ξάφνου κάπου προς ταδεξιά μας. Δίχως να το θέλω τινάχτηκαπίσω, ρίχνοντας κάτω τη Μέηβις, που τηστιγμή εκείνη περνούσε καινούριο φιλμστην κάμερα νούμερο τρία.

«Συγνώμη», απολογήθηκα.

«Α, σκούντα λεύτερα, μη σ’απασχολεί», έκανε εκείνη.

Τη βοήθησα να σηκωθεί. Η επαφή μετο καλλίγραμμο κορμί της ήτανεπικίνδυνα ευχάριστη, και το σκαν-

δαλιστικό άρωμα του Βένους 5γαργάλησε τη μύτη μου.

«Μπορείς νά με αφήσεις τώρα», μουείπε κάποια στιγμή.

«Το ξέρω», τη διαβεβαίωσα, καισυνέχισα να την κρατώ. Νιώθοντας σανμεθυσμένος από την τόσο κοντινήπαρουσία, άκουσα τον εαυτό μου ναψιθυρίζει, «Μέηβις... δεν γνωριζόμαστεπολύ καιρό, αλλά θα ήθελα να σου πω...»

«Ναι, Μπιλ; » έκανε εκείνη.

Στην τρέλα της στιγμής είχα ξεχάσειακόμη και το γεγονός ότι εγώ ήμουν ο

Ύποπτος κι εκείνη η Κατάσκοπος. Δενξέρω τι ήμουν έτοιμος να της πω, αλλάτην άλλη στιγμή μια δεύτερη λάμψηάστραψε έξω από το σκάφος.

Άφησα τη Μέηβις και βιάστηκα νατρέξω στο χειριστήριο. Με κάποιαδυσκολία ρύθμισα τον κινητήρα τουγέρικου Σταρ Κλίπερ στο ρελαντί, καικοίταξα ολόγυρα.

Απέξω, στο αχανές φόντο τουδιαστήματος, είδα ένα κομμάτιαστεροειδούς. Γαντζωμένο πάνω τουυπήρχε ένα αγοράκι με διαστημικήστολή. Στο ένα χέρι του κρατούσε ένακουτί με φωτοβολίδες, ενώ με το άλλοέσφιγγε ένα σκυλάκι, επίσης με ειδική

διαστημική στολή.

Γρήγορα φέραμε μέσα το παιδί καιξεκουμπώσαμε τη στολή του.

«Το σκυλάκι μου... » έκανε ξέπνοαεκείνο.

«Μην ανησυχείς, είναι καλά μικρέμου», το καθησύχασα.

«Με συγχωρείτε που σας ήρθα έτσιουρανοκατέβατος», μουρμούρισε ομικρός.

«Δεν πειράζει, φιλαράκο», του είπε.«Αλλά πώς βρέθηκες εκεί έξω; »

«Καλέ μου κύριε», άρχισε ο μικρός μετρεμουλιαστή φωνή, «θα πρέπει να σαςτα πω όλα από την αρχή. Ο πατέρας μουήταν δοκιμαστής πιλότος που σκοτώθηκεσαν ήρωας προσπαθώντας να σπάσει τοφράγμα του φωτός. Η μητέρα μουξαναπαντρεύτηκε τελευταία, και οκαινούριος άντρας της είναι έναςπελώριος, μαυριδερός άνθρωπος μεμικρά ύπουλα μάτια και σφιχτά χείλη.Μέχρι πρόσφατα δούλευε σαν βοηθόςπωλητής σ’ ένα μεγάλο κατάστημα.

»Από την αρχή ο πατριός μου έδειξε ναδυσανασχετεί με την παρουσία μου. Ίσωςγιατί, με τις ξανθές μπούκλες μου, ταμεγάλα αθώα μάτια μου και τονπρόσχαρο χαρακτήρα μου του θύμιζα τον

πεθαμένο ήρωα πατέρα μου. Οι σχέσειςμας χειροτέρευαν συνέχεια. Ύστερακάποιος θείος του πέθανε (κάτω απόύποπτες συνθήκες) και του άφησε κάποιακληρονομιά στο Βρετανικό Διάστημα.

«Έτσι ξεκινήσαμε για κει με τοδιαστημόπλοιό μας. Αλλά μόλις φτάσαμεσε μια ερημική περιοχή, ο πατριός μουείπε στη μητέρα μου, “Ρέητσελ, ο γιοςσου είναι αρκετά μεγάλος για να ταβγάλει πέρα μόνος του”. Και η μητέραμου φώναξε με σπαραγμό, “Ντερκ, μαείναι ακόμη τόσο παιδί! ” Αλλά ηκαλόκαρδη, πο-λυαγαπημένη μου μητέραδεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με έναντόσο σκληρό άνθρωπο, παρόλο πουκάποτε είχε ελπίσει ότι θα γινόταν για

μένα ένας καλός πατέρας. Έτσι εκείνοςμου φόρεσε μια στολή, μου έδωσε ένακουτί φωτοβολίδες, έχωσε τον Φλίκερστη δική του στολή, και μου είπε, “Έναξύπνιο παλικάρι σαν ελόγου σου μπορείκαι μόνο του να τα βγάλει πέρα σήμεραστο διάστημα”. “Καλέ μου κύριε”, τονικέτεψα εγώ, “δεν υπάρχει ούτε έναςπλανήτης σε διακόσια έτη φωτός”. “Δενπειράζει, κάτι θα βρεις”, μόρφασεχαιρέκακα εκείνος και με παράτησε στοβράχο που με βρήκατε».

Ο μικρός κοντοστάθηκε να πάρει μιαανάσα, και ο σκύλος του, ο Φλίκερ, μεκοίταξε παρακλητικά με τα μεγάλα αθώαμάτια του. Έδωσα στο σκύλο λίγο γάλαμε ψωμί, και στο αγόρι ένα σάντουιτς με

μαρμελάδα και φυστικοβούτυρο. Ύστεραη Μέηβις οδήγησε τον πιτσιρικά σε μιακουκέτα και τον σκέπασε τρυφερά.

Επέστρεψα στο χειριστήριο κι έβαλαπάλι μπροστά το σκάφος. Ύστεραπάτησα διακριτικά το κουμπί τηςενδοσυνεννόησης.

«Ξύπνα, χαζόπαιδο», άκουσα τηΜέηβις να λέει από τον άλλο θάλαμο.

«Άσε με να κοιμηθώ, νυστάζω»,μουρμούρισε το αγόρι.

Ξύπνα, σου λέω! Πώς τους ήρθε στηνΕπιτροπή

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ερευνών του Κογκρέσου να σε στείλουνεδώ; Δεν ήξεραν ότι αυτή είναι δουλειάτης δικαιοδοσίας του Εφ Μπι Άι; »

99

«Έχει αναταξινομηθεί σαν Ύποπτος10-Φ», εξήγησε ο μικρός. «Αυτό απαιτείπαρακολούθηση σε εικοσιτετράωρηβάση».

«Σύμφωνοί, αλλά εμείς τι κάνουμε

εδώ, μπρίκια κολλάμε; » φώναξε ηΜέηβις.

«Δεν τα Καταφέρατε και τόσο καλάστην τελευταία υπόθεση που είχατεαναλάβει», της θύμισε ο μικρός.«Λυπάμαι, δεσποινίς, αλλά η εθνικήασφάλεια προηγείται».

«Κι έτσι έστειλαν εσένα», έκανε ηΜέηβις, κλαίγοντας τώρα. «Έναδωδεκάχρονο νιάνιαρο... »

«Γίνομαι δεκατρία σ’ εφτά μήνες».

«Έστω, ένα δεκατριάχρονο νιάνιαρο!Και να σκεφτείς ότι έκανα τόσουςαγώνες και θυσίες γι’ αυτή τη δουλειά!

Σπούδασα, διάβασα βιβλία,παρακολούθησα βραδινά μαθήματα,συμμετείχα σε σεμινάρια... »

«Είδατε πώς μας τα φέρνει καμιάφορά η ρημάδα η τύχη! » έκανεσυμπονετικά ο μικρός. «Προσωπικά, ή-θελα να γίνω δοκιμαστής πιλότος. Στηνηλικία μου εί-ναι ο μόνος τρόπος για ναμαζέψεις ώρες πτήσεις. Λέ-τε να μεαφήσει ο τύπος να οδηγήσω το σκάφοςτου; »

Έκλεισα απότομα τη συσκευή.Κανονικά θα έπρε-πε να νιώθωθαυμάσια, και πολύ περήφανος. ΔύοΚατάσκοποι με παρακολουθούσαν σεμόνιμη βάση! Αυτό σήμαινε ότι ήμουν

σπουδαίος, κάποιος που άξιζε τηνπροσοχή τους.

Ωστόσο, γεγονός ήταν ότι οι Κατάσκοποίμου ήταν μονάχα μια κοπελίτσα κι έναςδωδεκάχρονος πιτσιρι-κάς. Θα πρέπει ναείχαν ψάξει στον πάτο του βαρε-λιού γιανα βρουν και να μου στείλουν αυτούςτους δυο.

Με τον τρόπο της, η κυβέρνησή μαςεξακολουθού-

I σε να με θεωρεί αμελητέα ποσότητα.

Οι τρεις μας τα πήγαμε αρκετά καλάστο υπόλοιπο της διαδρομής μας. Ονεαρός Ρόυ, όπως λεγόταν το αγόρι,

ανέλαβε τη διακυβέρνηση τουσκάφους, με το σκύλο του να κάθεταιξάγρυπνος στη διπλανή θέση τουσυγκυβερνήτη. Η Μέηβις συνέχισε ν’ασχολείται με τη μαγειρική και τονοικοκυριό. Εγώ από τη μεριά μουξόδευα το χρόνο μου βουλώνοντας τιςχαραματιές του σκάφους. Κάναμε φίναπαρέα οι τρεις μας, ιδίως αν λάβεικανείς υπόψη ότι η σχέση μας ήτανσχέση Υπόπτου και Κατασκόπων.

Κάποτε βρήκαμε έναν ακατοίκητοπλανήτη τύπου Γης. Στη Μέηβις άρεσεγιατί ήταν μικρός και νοστιμούλης, μεόλα εκείνα τα πράσινα λιβάδια και τασκοτεινά μυστηριώδη δάση που είχεδιαβάσει στις ποιητικές ανθολογίες.

Στο νεαρό Ρόυ άρεσε γιατί είχεκαθάριες λίμνες, και βουνά με τοιδανικό ύψος για να σκαρφαλώνει ένααγόρι της ηλικίας του.

Προσεδαφιστήκαμε κι αρχίσαμε ναφτιάχνουμε το σπιτικό μας.

Ο νεαρός Ρόυ ανακάλυψε ένα άμεσοενδιαφέρον για τα ζωντανά πουξεπάγωσα από το Ψυγείο. Αυτο-διορίστηκε κηδεμόνας των αγελάδωνκαι των αλόγων, προστάτης τωνπαπιών και των χηνών, υπερασπιστήςτων χοιρινών και των ορνίθων. Τακαθήκοντα αυτά τον απορροφούσαντόσο που οι αναφορές του προς τηΓερουσία γίνονταν ολοένα και πιο

αραιές, μέχρι που σταμάτησανεντελώς.

Τι απαιτήσεις θα μπορούσες να έχειςαπό έναν κατάσκοπο της ηλικίας του;

Αφού έστησα τους θόλους καιέσπειρα κάμποσα στρέμματα μεσπόρους υπερταχείας ανάπτυξης, ηΜέηβις κι εγώ αρχίσαμε να κάνουμεμακρινούς περιπάτους στο σκοτεινόμυστηριώδες δάσος και στα φωτεινάπράσινα και χρυσαφένια λιβάδιαολόγυρα.

Μια μέρα ετοιμάσαμε μερικά φαγώσιμασ’ ένα καλάθι και πήγαμε για πικ-νικ στηβάση ενός μικρού καταρράχτη. Τα λυτά

μαλλιά της Μέηβις έπεφταν ανά-λαφραγύρω από τους ώμους της και υπήρχε μιααπόμακρη, ονειρική έκφραση στα γαλανάτης μάτια. Γ ενικά, θα μπορούσα να πωότι δεν έμοιαζε διόλου με Κατάσκοπο,και ήμουν αναγκασμένος να υπενθυμίζωσυνέχεια στον εαυτό μου τους σχετικούςρόλους μας.

«Μπιλ», είπε ύστερα από λίγο.

«Ναι, Μέηβις; »

«Τίποτα... » Άρχισε να παίζει μ’ έναφύλλο χλόης.

Αυτό δεν το κατάλαβα. Πάντως το χέριτης έμεινε κάπου κοντά στο δικό μου. Τα

δάχτυλά μας άγγιξαν, και έμειναν μαζί.

Μείναμε σιωπηλοί γι’ αρκετή ώρα.Ποτέ μου δεν είχα νιώσει τόση ευτυχία.

«Μπιλ; »

«Ναι, Μέηβις; »

«Μπιλ, καλέ μου, τι θα ’λεγες—»

Αλλά ποτέ δεν έμαθα ούτε τι σκόπευενα πει ούτε ποια θα ήταν η δική μουαπάντηση. Την άλλη στιγμή τη σιγαλιάέσπασε το μουγκρητό απόπυραυλοκινητήρες. Κι από τον ουρανόφάνηκε να κατεβαίνει έναδιαστημόπλοιο.

Ο Εντ Ουώλλας, ο πιλότος, ήταν έναςασπρομάλλης γέρος, με καβουράκι καιλεκιασμένη καμπαρντί-να. Ήταν, μουείπε, πλασιέ της Κληρ-Φλο, μιαςεταιρίας που αναλάμβανε καθαρισμόνερού σε πλανητική βάση. Εφόσον δενείχα ανάγκη από τις υπηρεσίες του, μ’ευχαρίστησε κι έκανε να φύγει.

Αλλά δεν πήγε και πολύ μακριά. Οιμηχανές του σκάφους του έκαναν έναγκαχ-γκουχ και σταμάτησαν με φοβεράτελεσίδικο τρόπο.

Έριξα μια ματιά στις μηχανές του και

είδα ότι είχε σκάσει μια βαλβίδα Σφιγξ.Θα μου έπαιρνε κάνα μήνα να τουφτιάξω μια καινούρια με τα ερασιτεχνικάεργαλεία που είχα.

«Αισθάνομαι φοβερά άσχημα»,απολογήθηκε ο νεοφερμένος, «που σαςφορτώνομαι έτσι. Αλλά, υποθέτω, είμαιαναγκασμένος να δεχτώ τη φιλοξενίασας».

«Όπως ήρθε το πράγμα... »παραδέχτηκα κι εγώ.

Γύρισε και κοίταξε το σκάφος του μεθλίψη. «Μα δεν μπορώ να καταλάβω πώςέγινε», απολογήθηκε.

«Ίσως να εξασθένισες υπερβολικά τηβαλβίδα όταν την έκοβες με τοσιδεροπρίονο», του αποκρίθηκα, κιαπομακρύνθηκα. Είχα δει τα προδοτικάσημάδια.

Ο κύριος Ουώλλας έκανε τάχα πως δενάκουσε τα λόγια μου. Εκείνο το βράδυέπιασα με τη δική μου συσκευή τηναναφορά που έστειλε με το διαστρικό τουασύρματο, ο οποίος λειτουργούσε τέλεια.Κατά παράξενο τρόπο, η αναφορά τουδεν απευθυνόταν προς καμία εταιρίαΚληρ-Φλο αλλά προς τη Σι Άι Έι.

Ο κύριος Ουώλλας αποδείχτηκε καλόςαγρότης, ιδίως με τα λαχανικά, αν και

ξόδευε την περισσότερη ώρα τουτριγυρίζοντας μουλωχτά εδώ κι εκεί μεμια φωτογραφική μηχανή κι ένασημειωματάριο. Η παρουσία τουπαρότρυνε τον νεαρό Ρόυ σε ακόμημεγαλύτερες προσπάθειες. Η Μέηβις κιεγώ πάψαμε να κάνουμε περιπάτους στοσκοτεινό μυστηριώδες δάσος και δενφαινόταν να μας περισσεύει διόλουχρόνος για να επιστρέφουμε στα πράσινακαι χρυσαφένια λιβάδια, για νατελειώσουμε κάτι που είχαμε αφήσει στημέση-

Πάντως η μικρή μας αποικίαπροόδευσε σταθερά. Είχαμε και άλλουςεπισκέπτες. Ένας άντρας με τη γυναίκατου, της Περιφερειακής Κατασκοπείας,

έφτασαν δήθεν σαν φρουτοσυλλέκτες.Τους ακολούθησαν δύο κοπέλεςφωτογράφοι, που ήταν μυστικοίπράκτορες του Εκτελεστικού ΓραφείουΠληροφοριών. Μετά μας ήρθε έναςνεαρός δημοσιογράφος, που στηνπραγματικότητα δούλευε για τοΣυμβούλιο Διαστημικής Ηθικής τηςπολιτείας του Άινταχο.

Όλοι, δίχως εξαίρεση, ανακάλυπτανκαι από μια σκασμένη βαλβίδα Σφιγξόταν ερχόταν η ώρα της αναχώρησης.

Δεν ήξερα αν έπρεπε να καμαρώνω ήνα ντρέπομαι. Από τη μια μεριά, μισήντουζίνα πράκτορες παρακολουθούσανμονάχα εμένα, και από την άλλη, όλοι

τους ήταν δεύτερης διαλογής. Και, πάλιδίχως εξαίρεση, ύστερα από λίγεςβδομάδες στον πλανήτη μου, άρχιζαν νακαταπιάνονται με αγροτικές δουλειές καιη κατασκοπεία τους έπεφτε σε μηδαμινάεπίπεδα.

Είχα κάποιες σποραδικές στιγμέςκατάθλιψης με όλα αυτά. Έβλεπα τονεαυτό μου σαν ένα πεδίο δοκιμών γιαμαθητευόμενους Κατασκόπους, κάτι γιανα μαθαίνουν την τέχνη. Ήμουν οΎποπτος που του φόρτωναν όλους τουςΚατασκόπους που ήταν ή πολύ νέοι ήπολύ γέροι ή πολύ αδέξιοι ή πολύ χαζοί ήπολύ ανίκανοι. Είχα αρχίσει να θεωρώτον εαυτό μου σαν ένα είδοςπρογράμματος μερικής απασχόλησης,

κάτι σαν εναλλακτική λύση αντί τηςπλήρους συνταξιοδό-τησης.

Αλλά και δεν μπορώ να πω ότι αυτό μ’ενοχλούσε ιδιαίτερα. Είχα κάποιοσημαντικό ρόλο, μόλο που ήταν λίγοδύσκολο να πεις ποιος ακριβώς ήταναυτός. Πάντως ήμουν πιο ευτυχισμένοςαπ’ όσο ήμουν ποτέ στη Γ η, και οιΚατάσκοποί μου ήταν ευχάριστοι και συ-νεργάσιμοι άνθρωποι.

Η μικρή μας αποικία ήταν ευτυχισμένηκαι ασφαλής.

Πίστευα ότι θα μπορούσε ναδιατηρηθεί έτσι για πάντα.

Ύστερα, μια μοιραία νύχτα, πρόσεξακάποια ασυνήθιστη δραστηριότηταανάμεσά τους. Κάποιο σημαντικόμήνυμα φάνηκε να φτάνει, και οιασύρματοι όλων δούλευαν ταυτόχρονα.Το τελευταίο, μάλιστα, με υποχρέωσε ναζητήσω από μερικούς Κατασκόπους ναμοιραστούν κάποιες συσκευές για να μημου κάψουν τη γεννήτρια απόυπερφόρτωση.

Τελικά, κάποια στιγμή, όλοι οιασύρματοι σίγησαν, και οι Κατάσκοποιμαζεύτηκαν για συμβούλιο. Τους άκουγανα ψιθυρίζουν μεταξύ τους ώς τιςπρωινές ώρες. Το άλλο πρωίσυγκεντρώθηκαν όλοι στο σαλόνι μου,με τα πρόσωπά τους σοβαρά και

σκυθρωπά. Ύστερα η Μέηβις ανέλαβε ναμιλήσει για λογαριασμό όλων.

«Συνέβη κάτι πολύ τρομερό, Μπιλ»,μου ανακοίνωσε. «Αλλά πρώτα υπάρχεικάτι που πρέπει να σου ομολογήσουμε...Μπιλ, κανένας από μας δεν είναι αυτόπου δείχνει. Όλοι μας είμαστεΚατάσκοποι του Κράτους».

«Τι μου λες! »έκανα. Δεν ήθελα ναθίξω τα αισθήματα κανενός.

«Είναι αλήθεια», με διαβεβαίωσε ηΜέηβις. «Κατασκοπεύαμε εσένα, Μπιλ».

«Δεν το πιστεύω! » έκανα πάλι.«Ακόμη κι εσύ; »

«Ακόμη κι εγώ», απάντησε η Μέηβις μεπερίλυπο ύφος.

«Και τώρα τέλειωσαν όλα», πετάχτηκεο νεαρός Ρόυ.

Αυτό με κλόνισε στ’ αλήθεια. «Γιατί; »ψέλλισα.

Κοίταξαν αμήχανα ο ένας τον άλλο.Τελικά ο κύριος Ουώλλας, παίζονταςνευρικά το καβουράκι του σταροζιασμένα χέρια του, είπε, «Μπιλ, μιανέα χαρτο-γραφική αποστολή ανακάλυψεότι τούτος ο τομέας του διαστήματος δενανήκει στις Ηνωμένες Πολιτείες».

«Και σε ποια χώρα ανήκει; » ρώτησα.

«Ηρέμησε», μου είπε η Μέηβις, «καιπροσπάθησε να καταλάβεις. Ολόκληροαυτό τον τομέα τον παρέ-βλεψαν κατά τηδιεθνή χωρομέτρηση, και τώρα δενμπορεί να τον απαιτήσει κανένας. Επειδήείσαι ο πρώτος που εγκαταστάθηκε εδώ,ο πλανήτης, και κάμποσα εκατομμύριαμίλια του γύρω διαστήματος, ανήκουν σεσένα, Μπιλ».

Το νέο με άφησε κυριολεκτικά άναυδο,έτσι που για μερικές στιγμές δενμπορούσα ν’ αρθρώσω λέξη.

«Υπό αυτές τις συνθήκες», συνέχισε ηΜέηβις, «εμείς δεν έχουμε καμιάδικαιοδοσία εδώ. Γι’ αυτό θ’αναχωρήσουμε αμέσως».

«Μα δεν μπορείτε να φύγετε έτσι! »φώναξα. «Δεν έχω φτιάξει καν εκείνες τιςβαλβίδες Σφιγξ».

«Όλοι οι Κατάσκοποι είναι εφοδιασμένοιμε εφε-δρικές βαλβίδες καισιδεροπρίονα», μου αποκρίθηκε ηΜέηβις σιγανά.

! Κοιτάζοντάς τους όλους μαζί ναβαδίζουν προς τα ! σκάφη, αναλογίστηκατη μοναξιά που θα με περίμενε. I Δενείχα πια καμιά κυβέρνηση να μεπαρακολουθεί και I να νοιάζεται γιαμένα. Ποτέ δεν θα ξανάκουγα βήματα

μέσα στη νύχτα, και ποτέ δεν θα

ξαναγύριζα το κεφά-λι για ν’ αντικρίσωπίσω μου το πρόσωπο ενός αφοσιωμένουΚατάσκοπου. Ποτέ πια το ηρεμιστικάκλικ-κλικ κάποιας παλιάς φωτογραφικήςμηχανής δεν θα μου χαλάρωνε τα νεύραστη δουλειά μου και κανένα βουητόελαττωματικού μαγνητοφώνου δεν θα μενα-

νούριζε τα βράδι.

Κι ωστόσο, ακόμη περισσότερολυπόμουν αυτούς τους ίδιους. Τούτοι οιδύστυχοι, καλοπροαίρετοι,μπουνταλάδες κι αδέξιοι Κατάσκοποι θαεπέστρεφαν σε μια σκληράανταγωνιστική κοινωνία, όπου όλαδούλευαν γοργά και αποτελεσματικά.

Πού θα έβρι-σκαν άλλον Ύποπτο σαν κιεμένα ή άλλον κόσμο σαν τον δικό μου;

«Αντίο, Μπιλ», μουρμούρισε η Μέηβις,δίνοντάς μου το χέρι της.

II Την κοίταζα ν’ απομακρύνεται προςτο σκάφος του

κυρίου Ουώλλας, και τότεσυνειδητοποίησα στ’ αλήθεια ότι δενήταν πια η δική μου Κατάσκοπος.

«Μέηβις! » φώναξα, τρέχοντας πίσωτης. Εκείνη τάχυνε το βήμα της προς τοσκάφος. Την πρόλαβα και την άρπαξααπό το μπράτσο. «Περίμενε! Υπάρχεικάτι που είχα αρχίσει να λέω στο

σκάφος. Και ήθελα να το ξαναπώ πάλισ’ εκείνο το πικ-νικ».

Προσπάθησε να τραβηχτεί πέρα. Μετην πλέον πεζή και αντιρομαντική φωνήτής είπα πνιχτά, «Μέηβις, σ’ αγαπώ».

Την άλλη στιγμή ήταν στην αγκαλιάμου. Φιληθήκαμε, και της είπα ότι τοσπίτι της ήταν εδώ, σε τούτο τονπλανήτη με τα σκοτεινά καιμυστηριώδη δάση, και τα πράσινα καιχρυσαφένια λιβάδια. Εδώ, μαζί μου.

Ήταν. πολύ ευτυχισμένη, ακόμη καιγια ν’ αρθρώσει λέξη.

Με τη Μέηβις να μένει πίσω,

αποφάσισε να μείνει και ο νεαρός Ρόυ.Αλλά και ο κύριος Ουώλλας θυμήθηκεότι τα λαχανικά του ήταν πάνω στομέστωμά τους, και ήθελε να ταφροντίσει. Τελικά, αποδείχτηκε πωςόλοι είχαν κάποια σοβαρή δουλειά πουδεν μπορούσαν να την παρατήσουνέτσι.

Να ’μαι λοιπόν εδώ — ηγεμόνας,βασιλιάς, δικτάτορας, πρόεδρος και ό,τι άλλο θέλετε. Και ήδη έχουν αρχίσεινα καταφθάνουν σωρηδόν Κατάσκοποιαπό κάθε χώρα, όχι μονάχα από τηνΑμερική.

Γ ια να ταΐσω όλους αυτούς τουςυπηκόους, θ’ αναγκαστώ σύντομα να

κάνω εισαγωγές τροφίμων. Το θέμαείναι ότι οι άλλοι συνάδελφοι ηγέτεςέχουν αρχίσει να δυσανασχετούν και ν’αρνούνται κάθε βοήθεια. Νομίζουν ότιεξαγόρασα τους Κατασκόπους τους γιαν’ αυτομολήσουν.

Όχι, ειλικρινά. Δεν έκανα τίποτατέτοιο. Απλώς μου κουβαλιούνται απόμόνοι τους.

Και δεν μπορώ να παραιτηθώ, γιατίείμαι ο ιδιοκτήτης του πλανήτη. Ούτεκαι μου κάνει καρδιά να τους

διώξω. Ειλικρινά, έχω φτάσει πια σεαδιέξοδο.

Με ολόκληρο τον πληθυσμό ν’αποτελείται από πρώην κρατικούςπράκτορες, θα φανταζόταν κανείς ότι θαήταν εύκολο να σχηματίσω κυβέρνηση.Κάθε άλλο- αρνούνται εντελώς νασυνεργαστούν σε κάτι τέτοιο. Είμαι οαπόλυτος άρχοντας ενός πλανήτηαγροτών, κηπουρών, κτηνοτροφών,βοσκών και γαλα-κτοκόμων, και έτσι δενφαντάζομαι να πεινάσουμε. Αλλά, τοπρόβλημα είναι: πώς στο διάβολο νακυβερνήσω ένα τέτοιο λαό;

Ούτε ένας, έτσι για δείγμα, δεν δέχεταινα κάνει τον Κατάσκοπο για λογαριασμόμου.

Η ΜΗΧΑΝΗ

του Ρίτσαρντ Γκέμαν

Αν ο Θήοντορ Στάρτζον ανακάλυψε τοΠροϊόν, ο Ρίτσαρντ Γκέμανεπινόησε τη Μηχανή για να τοπαράγει.

Το ηθικό δίδαγμα που προκύπτει εδώ— από τη μεριά μου πάντοτε διαλέγω

ιστορίες ηθικοπλαστικού περιεχομένου— είναι... είναι...

Δεν ξέρω — είναι πολύ βαθύ για νατο εκφράσω. Πάντως κάποιο ηθικόδίδαγμα πρέπει να βγαίνει.

Αλλά χώρια από το δίδαγμα, οιΣτάρτζον και Γκέμαν δεν ήξεραν οιδύστυχοι ότι και το Προϊόν και ηΜηχανή είχαν ήδη ανακαλυφθεί καιεφαρμοστεί σε ευρεία κλίμακα στηνΕλλάδα. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός μαςδουλεύει τη Μηχανή του Γκέμαν καιπαράγει το Προϊόν του Στάρτζον. Οάλλος μισός απλώς το ανέχεται.Βέβαια, αυτό δεν είναι διόλου περίεργο

για μια χώρα όπου όλοι μιλούν καισυνεννοούνται με τη Γλώσσα τουΈρικ Φρανκ Ράσσελ.

Το κακό είναι ότι θέλω να κλείσωτούτη τη βαρετή εισαγωγή με κάτι

έξυπνο και βαθυστόχαστο, αλλά ε-

ξακολουθεί να με προβληματίζει εκείνοτο ηθικό δίδαγμα. Ποιο στην ευχή είναι;

Τέλος πάντων, ας το αφήσω έτσι, με τοερώτημα αιωρούμενο. Μοιάζει από μόνοτου αρκετά έξυπνο και βαθυστόχαστο.

Γ. Μ.

Μόλις πριν λίγο μίλησα με τον Τζο, και

τώρα τα έχω χαμένα χειρότερα από πριν.Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότιείμαι τρελός, αλλά δεν τα καταφέρνω.Φοβάμαι όσο δεν φαντάζεστε, κιαναρωτιέμαι συνέχεια πού στην ευχή θακαταλήξει τούτη η ιστορία. Αλ,επαναλαμβάνω, αδιάκοπα στον εαυτόμου, πρέπει να καθίσεις και να σκεφτείςτα πράγματα από την αρχή, μπας καιβρεθεί κάποια λύση. Γι’ αυτό και ταγράφω τώρα, για να βάλω σε κάποια τάξητις σκέψεις μου.

Ο Τζο Μακσουήν κι εγώ είμαστε φίλοιαπό το γυμνάσιο. Μένουμε και στο ίδιοτετράγωνο. Πριν από τον πόλεμο, οπότεο Τζο πήγε στο πεζικό κι εγώ στουςπεζοναύτες, δουλεύαμε μαζί στο

μηχανουργείο του Κρουγκ. Πάντως κατάτη διάρκεια της θητείας μαςαλληλογραφούσαμε τακτικά και δενχάσαμε επαφή. Και όταν απολυθήκαμεαποφασίσαμε να βρούμε πάλι κάπου ναδουλέψουμε μαζί.

Λίγο μετά τον πόλεμο, ένα μεγάλοεργοστάσιο πλαστικών — ηΚατασκευαστική Τέρνμπουλ, ίσως τηνέχετε ακουστά — άνοιξε λίγο έξω απότην πόλη μας. Μάθαμε ότι πλήρωνανκαλούς μισθούς και έτσι αποφασίσαμε ναδούμε αν θα μπορούσαμε να βολευτούμεεκεί. Μας προσέλαβαν και τους δύο με τοπρώτο. Τώρα που το σκέφτομαι, στογεγονός αυτό πρέπει ν’ αναζητήσει κανείςκαι τη ρίζα του κακού.

Πριν προχωρήσω παρακάτω, καλύτερανα σας πω και δυο λόγια για την ΆγκνιςΣλέητερ. Αυτή ήταν και ο βασικός λόγοςπου έκανε τον Τζο ν’ αποφασίσει ναδουλέψει στην Τέρνμπουλ. Η Άγκι ήτανη κοπέλα του πριν από τον πόλεμο, αλλάμονάχα όταν επέστρεψε ο Τζο οι σχέσειςτους έγιναν στ’ αλήθεια σοβαρές. Ο Τζοσκέφτηκε ότι θα ήταν καλή ιδέα ναδουλέψει στην Τέρνμπουλ, επειδή έναςγερός μισθός θα διευκόλυνε τα πράγματαόταν αυτός και η Άγκι θ’ αποφάσιζαν ναφτιάξουν το σπιτικό τους.

Εμένα μ’ έβαλαν στο τμήμααποστολής. Δεν ήταν και τόσο καλήθέση, αλλά οπωσδήποτε ήταν καλύτερηαπό εκείνη του Τζο. Αυτόν το δύστυχο

τον έστειλαν να δουλέψει στη X. ΗΤέρνμπουλ διαθέτει κάμποσες απόεκείνες τις πελώριες μηχανές, που τιςλένε κατασκευαστικές, και η μεγαλύτερηαπό δαύτες είναι η X. Τι ακριβώςκατασκευάζει αυτή η μηχανή δεν έχωιδέα. Κάποιο είδος πλαστικού,φαντάζομαι. Ό, τι κι αν είναι, τοστέλνουν σε κάποιο άλλο εργοστάσιο γιανα χρησιμοποιηθεί στα δικά τουπροϊόντα. Το μόνο που ξέρουν εκείνοιπου δουλεύουν στη X είναι ότιεργάζονται σε μια πελώρια μηχανή, εφτάορόφους ψηλή, εντελώς κλειστή απόπαντού, με εναέριους διαδρόμους γύρωαπό τον κάθε όροφο. Ο Τζο τη μίσησεαπό την πρώτη στιγμή.

«Αυτό το αναθεματισμένο μηχάνημα»,μου εξομολογήθηκε ο Τζο ενώ γυρίζαμεσπίτι ένα βράδυ, «είναι σκέτος εφιάλτης.Μ’ έχουν να δουλεύω στον τρίτο όροφο.Βρίσκομαι κλεισμένος σ’ ένα μικρόθάλαμο με γυάλινα χωρίσματα, μπροστάσ’ ένα ταμπλό ελέγχου. Μου έμαθαν τηδουλειά μέσα σε δέκα λεπτά — το μόνοπου έχω να κάνω είναι μερικές μηχανικέςκινήσεις. Όλα τα υπόλοιπα γίνονταιαυτόματα».

Τώρα, θα πρέπει να ξέρετε ότι ο Τζοείναι άνθρωπος που του αρέσει ναχρησιμοποιεί το μυαλό του. Του αρέσεινα καταπιάνεται με προβλήματα και ναβρίσκει τις λύσεις τους. Αυτή η δουλειάστη X δεν φαι

νόταν να του ταιριάζεικαθόλου.

«Τι ακριβώς κάνεις, Τζο; »τον ρώτησα.

«Μμμ», αναστέναξε εκείνος.«Άκου, Α λ, για να πάρεις μιαιδέα. Μπαίνω, που λες, σ’εκείνο το θαλαμίσκο στις 8 τοπρωί. Στις 8. 10' απλώνω τοχέρι μου και γυρίζω τοδιακόπτη Ν στο 40. Στις 8. 20'πατώ το κουμπί με το γράμμα

Κ. Στις 8. 23' γυρίζω τοδιακόπτη Ν πίσω στο μηδέν.Στις 8. 31' παίρνω από έναραφάκι ένα λαδωτήρι καιρίχνω δυο σταγόνες λάδι —ακριβώς δυο — σε μια μικρήτρύπα στο ταμπλό. Στις 8. 46'απλώνω το χέρι και τραβώ έναμοχλό προς το μέρος μου. Στις8. 53' πατώ πάλι το κουμπί Κ.Στις 8. 59' γυρίζω το διακόπτηΝ στο 10, τον αφήνω εκεί γιαένα δευτερόλεπτο και μετά τονξαναγυρίζω στην αρχική θέση

του. Μετά η ώρα έχει πάει 9,και ξαναρχίζω αυτή όλη τηδιαδικασία από την αρχή».

«Ακριβώς την ίδια; »

«Ακριβώς την ίδια», μεδιαβεβαίωσε ο Τζο. «Αυτόεπαναλαμβάνεται τη μια ώραμετά την άλλη, ώς τομεσημέρι. Μετά κάνω μια ώραδιάλειμμα για φαγητό. 'Υστεραξαναγυρίζω και άντε πάλι τοίδιο βιολί από την αρχή, μέχρι

τις πέντε που σχολάω».Αναστέναξε. «Αυτή είναι ηνέα μου δουλειά, αν θες ναμάθεις».

«Τζο», ρώτησα, «τι αλλάζειστη μηχανή κάθε φορά πουκάνεις αυτά τα πράγματα; »

«Απ’ όσο μπορώ να δω, Αλ», αποκρίθηκε ο Τζο, «τίποτααπολύτως».

«Τέλος πάντων, τιπαράγει αυτή η μηχανή; »

«Μακάρι να ’ξερα. Δενμου είπαν».

«Μα δεν ακούς κανέναθόρυβο από μέσα — θέλω ναπω, δεν αλλάζει τίποτα κάθεφορά που γυρίζεις τουςδιακόπτες ή πατάς εκείνα τακουμπιά; »

Ο Τζο κούνησε αρνητικά τοκεφάλι του. «Απολύτωςτίποτα, Α λ».

Δεν μπορούσα να τοκαταλάβω. «Είναι πολύπαράξενο αυτό που μου λες,Τζο», του είπα.

«Αυτής της γνώμης είμαι κι εγώ»,συμφώνησε ο Τζο. «Το σίγουρο είναι ότιδεν είχαμε τίποτα παρόμοιο τότε στουΚρουγκ». Δεν φαινόταν να έχει διάθεσηνα το συζητήσει περισσότερο, έτσισταμάτησα να του κάνω άλλεςερωτήσεις. Μετά άρχισα να τουπεριγράφω τη δική μου δουλειά, πουήταν να συμπληρώνω δελτία αποστολήςαπό το πρωί ίσαμε το βράδυ. Δελτίααποστολής! Εγώ, ένας μηχανικός!

Ο Τζο και η Άγκι είχαν βγει για σινεμάεκείνο το βράδυ, και στο δρόμο τουςπέρασαν από το σπίτι μου να μου πουνμια καλησπέρα. Η Άγκι δεν είναι καμιάκαλλονή, αλλά έχει κάτι — και δενεννοώ τη σιλουέτα της — που σετραβάει. Είναι η ενεργητικότητά της,νομίζω. Μπορεί και να το πεις φιλοδοξίαγια να φτάσει κάπου. Είναι πάντοτε υπ’ατμόν, που λένε.

Η Άγκι ήταν στ’ αλήθεια πολύ κομψήεκείνο το βράδυ, και στις ομορφιές της.Φορούσε ένα κόκκινο φουστάνι σεζωηρή αντίθεση με τα μαύρα της μαλλιά,και ήταν πολύ κεφάτη και αεράτη. «ΟΤζο μου μιλούσε για τη δουλειά του,Αλ», μου είπε κάποια στιγμή. «Τη βρήκα

πολύ απίθανη».

Ο Τζο πήρε μια ξινισμένη έκφραση,σαν ν’ αναρωτιόταν πώς στο δαίμονα ηΆγκι έβγαλε τέτοιο συμπέρασμα.

«Θέλω να πω», συνέχισε η Άγκι, «τοβρίσκω απίθανο που μια μεγάληεπιχείρηση σαν την Τέρνμπουλ σαςέδωσε μια τέτοια θαυμάσια ευκαιρία. Σεμια τόσο μεγάλη επιχείρηση υπάρχουνπολλές προοπτικές για να πάτεμπροστά».

«Σίγουρα», μουρμούρισε ο Τζο. «Έτσικαι δουλέψεις εκεί πέντε χρόνια, παίρνειςπροβιβασμό και σου αναθέτουν ναγυρίζεις μερικούς διακόπτες παραπάνω».

«Εκείνο που μας ενοχλεί κάπως, Άγκι»,προσπάθησα να της εξηγήσω, «είναι ότιδεν ξέρουμε τι ακριβώς

παράγει η Τέρνμπουλ. Κάποιο είδοςπλαστικού — αυτό είναι το μόνο πουξέρουμε με σιγουριά».

«Το καθετί φαίνεται να ’ναι μυστικόστις μέρες μας», αναστέναξε ο Τζο.«Σχεδόν χειρότερα κι απ' ό, τι ήταν στονπόλεμο. Μόλις απόψε διάβαζα στηνεφημερίδα ότι ψηφίστηκε εκείνος ονόμος — πώς τον λένε, να δεις... »

«Νομοσχέδιο Τσάλλεντορ-Κολλάντερ-Ουίνγκλ-Ουάνγκερ»,απάντησε η Άγκι. Της Άγκι ποτέ δεν της

ξεφεύγουν κάτι τέτοια. Είναι πολύενημερωμένο και ξύπνιο κορίτσι.

«Ναι, αυτό», συνέχισε ο Τζο. «Λοιπόνμε τον νέο αυτό νόμο, ο στρατός μπορείν’ αναλάβει τον έλεγχο σε οτιδήποτεκρίνει αναγκαίο για την εθνική άμυνα.Υποψιάζομαι, λοιπόν, ότι αυτό πουφτιάχνει η Τέρνμπουλ μπορεί να έχεικάποια σχέση με το στρατό».

«Δεν αποκλείεται», παραδέχτηκα.

«Δεν ξέρω τι λέτε εσείς», έκανε ηΆγκι, «αλλά εγώ νομίζω ότι θα σουαρέσει η δουλειά εκεί, Τζο. Το ίδιο κιεσένα, Α λ».

Λοιπόν, η Άγκι είναι ξύπνιο κορίτσι,όπως σας είπα, αλλά σ’ αυτό είχε πέσειεντελώς έξω. Μετά την πρώτηεβδομάδα, ο Τζο ήταν σε ακόμηχειρότερη κατάσταση από ποτέ.Πηγαίνοντας με το αμάξι στη δουλειά ταπρωινά, σχεδόν δεν έβγαζε λέξη σ’ όλοτο δρόμο. Το βράδυ στην επιστροφήήταν το ίδιο αμίλητος. Φαινόταν να μηνμπορεί να το βγάλει από το μυαλό του.Την τρίτη βδομάδα αποφάσισα ότικαιρός ήταν να μιλήσουμε καθαρά οιδυο μας.

«Τζο», άρχισα, «τι διάολο συμβαίνειμε σένα; Δεν σ’ αναγνωρίζω πια».

«Με μένα; Δεν έχω κανένα

πρόβλημα».

«Τζο», επέμεινα, «πες μου τηναλήθεια. Είναι εκείνη η X που σ’απασχολεί, έτσι; »

Ο Τζο έμεινε σιωπηλός για κάναλεπτό. Ύστερα είπε, «Ναι, μάλλονέχεις δίκιο. Φταίει αυτή η X. Κάθομαι

εκεί μπροστά της όλη μέρα. Πατάωκουμπιά, γυρίζω διακόπτες, τη λαδώνω,και σ’ όλο αυτό το διάστημα, Αλ, είμαιαπλώς ένας υπηρέτης της μηχανής. Τοαναθεματισμένο μηχάνημα δεν κάνεικανένα θόρυβο, ούτε καμιά κίνηση, και,απ’ όσο ξέρω, μπορεί να μην παράγει καντίποτα. Και είναι τόσο πελώρια, που να

την πάρει και να τη σηκώσει! Εφτάολάκερους ορόφους ψηλή! »

Είχε μια τόσο παράξενη έκφραση στοπρόσωπο, που δεν ήξερα πια τι να πω.

«Και δεν είναι μονάχα αυτό», συνέχισεο Τζο. «Υπάρχει και κάτι άλλο. Θυμάσαιπώς ήταν τότε παλιά στου Κρουγκ;Είχαμε αληθινές μηχανές εκεί, πουέκαναν θόρυβο κι έφτιαχναν διάφοραπράγματα. Μπορούσες να τους ρίξεις μιαματιά και να καταλάβεις αμέσως τιδουλειά έκαναν. 'Οταν πάθαιναν βλάβη,ήξερες ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα.'Οταν τις έβαζες μπροστά, δούλευαν, καιόταν τις έσβηνες, σταματούσαν».

Ο Τζο κοντοστάθηκε να πάρει μιαανάσα.

«Με τούτη τη X», συνέχισε αργά, «δενξέρω τι μου γίνεται. Ό, τι δουλειά κι ανκάνει, την κάνει όλη μέσα της. Εγώαπλώς κάθομαι σ’ εκείνο το γυάλινοκλουβί, όπως κι εκατό άλλα παλικάρια,και κάνω ό, τι μου λένε να κάνω. Αν ημηχανή πάθει κάτι, ούτε που το μαθαίνωκαν. Απλώς κάνω μερικές κινήσεις εκείπου κάθομαι, και — άσ’ τα να πάνε στοδιάολο! Εγώ δεν είμαι πια άνθρωπος πουδουλεύει μια μηχανή, Αλ- έχω καταντήσειαπλό εξάρτημα της καταραμένης της X.Δεν είμαι παρά ένας ακόμη μοχλόςανάμεσα στους άλλους». Ο Τζο γύρισεκαι με κοίταξε. «Με νιώθεις, Αλ; »

«Αν θες να σου πω τη γνώμη μου,Τζο», είπα, «νομίζω ότι το καλύτερο πουέχεις να κάνεις είναι να παραιτηθείς τοσυντομότερο. Γ ιατί δεν τα παρατάς, Τζο;»

«Δεν γίνεται», μουρμούρισε σιγανά.«Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις».

Για μια στιγμή δεν κατάλαβα τιεννοούσε, αλλά μετά θυμήθηκα την Άγκι.Όπως μου είπε ο ίδιος αργότερα,προσπάθησε να της εξηγήσει πώς είχε τοπράγμα, αλλά εκείνη στάθηκε αδύνατο νατο καταλάβει. Το όλο μεγάλο μπλέξιμοάρχισε το άλλο βράδυ, όταν ο Τζο μουεξομολογήθηκε την απέχθειά του για τηX, και, από τα λεγόμενά του, η συζήτηση

με την Άγκι πρέπει να έγινε κάπως έτσι:

«Άγκι», άρχισε ο Τζο, «σκέφτομαι ότιίσως, λέω ίσως, θα ’ταν καλύτερα ανβλεπόμαστε μονάχα δυο βραδιές τηνεβδομάδα αντί για τις έξι πουβλεπόμαστε τώρα».

Τώρα, ξέρετε πώς είναι οι γυναίκες. ΗΆγκι το πήρε αμέσως στραβά και γύρισετο κουμπί της στην κατάψυξη. «Μα,ασφαλώς, Τζο, δεν έχω καμία αντίρρηση,αν έτσι το θες», του αποκρίθηκε παγερά.

«Να... είναι ότι με απασχολεί κάτι»,προσπάθησε να της εξηγήσεις ο Τζο. «Μεπροβληματίζει πολύ, και για να το βγάλωαπό το μυαλό μου έχω βάλει μπροστά

κάποια άλλη ιδέα».

«Αν νομίζεις ότι θα μπορέσεις ναπεράσεις καλύτερα τα βράδια σου με κάτιάλλο, Τζο», είπε η Άγκι, «εγώ για κανέναλόγο δεν θα ήθελα να σου σταθώεμπόδιο».

«Άγκι», έκανε ο Τζο, «μακάρι ναμπορούσα να σου εξηγήσω τι συμβαίνει.Αλλά χρειάζομαι κάτι για ν’ απασχολώτο μυαλό μου μακριά από τηνΤέρνμπουλ, και έτσι σκέφτηκα αυτή τηνεφεύρεση. Νομίζω ότι έχω σκεφτεί όλεςτις λεπτομέρειες, αλλά χρειάζομαιπερισσότερο χρόνο. Θα ’ναι μονάχα γιαλίγο καιρό, Άγκι».

Στην Άγκι φάνηκε να αρέσει η ιδέαμιας εφεύρεσης, όπως μου είπε ο Τζοαργότερα. Αλλά όταν άρχισε να του κάνειερωτήσεις σχετικά, εκείνος δεν ήταν σεθέση να της πει τίποτα το συγκεκριμένο.Αυτό της κίνησε ακόμη περισσότερο τιςυποψίες. Ξέρετε τώρα τις γυναίκες.Υπάρχουν μερικές που θέλουν να χώνουντη μύτη τους παντού. Να λοιπόν πώςξεκίνησε το πρόβλημα με την Άγκι εκείνοτο βράδυ.

Στην αρχή ο Τζο δεν είχε μιλήσει γιατην εφεύρεσή του ούτε σε μένα. Αλλάγύρω στα μισά του δεύτερου μήνα πουδούλευε στην Τέρνμπουλ, τα κέφια τουάρχισαν να φτιάχνουν. Στην αρχήσκέφτηκα ότι απλώς είχε αρχίσει να

συνηθίζει τη δουλειά, όμως μετάκατάλαβα ότι κάτι άλλο γινόταν. Ο Τζοέμπαινε τώρα στο αυτοκίνητοσφυρίζοντας κεφάτα, και μιλούσε κιαστειευόταν σ’ όλη τη διαδρομή ώς τηδουλειά. Τα βράδια στο γύρισμα είχαμετα ίδια. Άρχιζε ολοένα και πιο πολύ ναξαναβρίσκει τον παλιό του εαυτό.

Το μυστικό αποκαλύφθηκε ένα βράδυ,ενώ γυρίζαμε από τη δουλειά. Ο Τζο είχεπάρει ένα μυστηριώδες ύφος — σφύριζεπάλι κεφάτα και είχε ένα χαμόγελο μέχριτ’ αυτιά. Όταν σταματήσαμε μπροστάστο σπίτι του, γύρισε και μου είπε. «Αλ,σου περισσεύει κάνα λεπτό; Έλα μέσα.Θα ήθελα να σου δείξω κάτι. Νομίζω ότιθα το βρεις απίθανο».

Ούτε που φανταζόμουν ποτέ πόσοαπίθανο θα ήταν.

Μπήκαμε στο σπίτι του Τζο καιβρήκαμε τη μητέρα του να τον περιμένει,με το φαγητό έτοιμο στο τραπέζι. «Αλ»,με ρώτησε η γυναίκα μόλις με είδε,«είσαι κι εσύ ανακατωμένος σ’ αυτή τηνπαλαβομάρα; »

«Ποια παλαβομάρα; » ρώτησασαστισμένος, αλλά ο Τζο είχε κιόλαςαρχίσει να κατεβαίνει προς το κελάρι,φωνάζοντάς μου να τον ακολουθήσω.

«Πρώτη μου φορά βλέπω τέτοιοπαλαβό πράγμα», άκουσα πίσω μου τημητέρα του Τζο.

Ακολούθησα τον Τζο κάτω στοεργαστήρι που είχαμε φτιάξει μαζί απότην εποχή που πηγαίναμε στο γυμνάσιο.Είχαμε μαζέψει ένα σωρό εργαλεία καιεξαρτήματα εκεί κάτω, που αγοράζαμε μετα λεφτά που βγάζαμε μοιράζονταςεφημερίδες, κι από το χαρτζιλίκι μας.Ήταν ένα αρκετά καλό εργαστήρι.Πάντως, μετά το γυρισμό μας από τονπόλεμο, είχαμε πάψει ν’ ασχολιόμαστε μεδαύτο. Έτσι κατέβηκα έχοντας σχεδόνξεχάσει ακόμη και την ύπαρξή του. Εδώπου τα λέμε, δεν περίμενα τίποταπερισσότερο από — τι να σας πω; Κι εγώδεν ξέρω τι περίμενα. Σίγουρα πάντως όχιεκείνο που αντίκρισα.

«Για δες τη! » έκανε ο Τζο με καμάρι.

«Πώς σου φαίνεται; »

Μπορεί να μην είμαι δα κανέναςμεγάλος μάστορας της γλώσσας, αλλάόταν έχω κάποια εικόνα στο μυαλό μουμπορώ να την αποδώσω με ανεκτήσαφήνεια. Τις περισσότερες φορές,τουλάχιστον. Τούτη τη φορά, πάντως,δεν μπορούσα να βρω τι να πω.

Στο κέντρο του δαπέδου, στηριγμένηπάνω σε μεγάλους ξύλινους τάκους,υπήρχε μια μηχανή. Και τι μηχανή! Ήτανπερίπου δυόμισι επί δυόμισι μέτραπλατιά, ενάμισι μέτρο ψηλή και, σίγουρα,το πιο πολύπλοκο κατασκεύασμα πουαντίκρισα ποτέ. Είχε τροχούς, άξονες,γρανάζια, τροχαλίες, πιστόνια, ιμάντες,

φωτάκια, ρολόγια, κουμπιά, βαλβίδες,διακόπτες — ό, τι μπορείτε ναφανταστείτε. Μέχρι και μια σφυρίχτρα!

Υπήρχαν τόσα πολλά εξαρτήματα σ’αυτή τη μηχανή που δεν θα μπορούσακαν να την περιγράψω. Ήταν από τιςμηχανές εκείνες που θα ονειρευότανεκστατικά ο κάθε μηχανικός.

Στεκόμουν εκεί χαζεύοντάς την καιαπορώντας τι στο διάολο ήταν αυτό τοκατασκεύασμα, όταν ο Τζο πάτησε ένακουμπί στον πάγκο του. Οι δυο μεγάλοιτροχοί στη μια άκρη άρχισαν ναγυρίζουν, αργά στην αρχή και μετά πιογρήγορα. Ένα μπράτσο απλώθηκε από τημια πλευρά, έφτασε στην άλλη, μάζεψε

μερικά μαραφέτια και ξαναγύρισε πίσω.Ένα πράσινο φωτάκι άναψε μετά, και στησυνέχεια ένα κόκκινο. Ο Τζο πλησίασεκαι γύρισε ένα διακόπτη, και τομηχάνημα άρχισε να δουλεύει ολοένα καιπιο γοργά. Ο σαματάς που έκανετράνταζε το σπίτι. Μια σφυρίχτρασφύριξε. Μια σαΐτα άρχισε ν’ανεβοκατεβαίνει κάπου στο μέσο τηςμηχανής. Ένας γρασαρισμένος άξοναςξεπρόβαλε από μια άκρη, γύρισε δυοφορές και ξαναγλίστρησε πίσω στηναρχική του θέση. Ένα μπλε φωτάκιάναψε, ενώ μια βελόνα σ’ ένα ρολόι-άρχισε ν' ανεβαίνει προς ένα κόκκινοσημάδι. Γ ενικά ήταν το πιο μυστήριοκατασκεύασμα που είχαν δει τα μάτιαμου.

«Τζο», ψέλλισα. «Τι διάολο είναι αυτότο πράγμα; »

Ο Τζο μου έριξε μια ματιά σαν να μου’λεγε καθαρά ότι πρέπει να είχα το μυαλόυπαλλήλου ιδανικού για το τμήμααποστολής. «Είναι μυστικό», απάντησετελικά με πονηρό χαμόγελο.

«Τι μυστικό; » έκανα απορημένα.

«Άκρως απόρρητο», αποκρίθηκε ο Τζο.Ύστερα γέλασε. «Όχι, Αλ, σε πειράζω -

δεν είναι κανένα μυστικό. Έτσι λέωμονάχα στον κόσμο. Θα θυμάσαι πουγκρι-νιάζαμε ότι το καθετί στις μέρες μαςείναι μυστικό. Σαν εκείνη τη X. Ε,λοιπόν, δεν υπάρχει κανένα μυστικό σε

τούτη τη μηχανή. Αλλά, βέβαια, δενυπάρχει και τίποτα το κρυφό σε δαύτη.Είναι απλώς μια μηχανή».

«Τι σόι μηχανή, Τζο; »

«Τι θα πει, τι σόι μηχανή; Είναι απλώςμια πολύπλοκη μηχανή».

«Ναι, Τζο», έκανα καρτερικά, «τοβλέπω ότι είναι πολύπλοκη. Το θέμαείναι, τι κάνει».

«Τι θα πει τι κάνει; Δεν κάνει τίποτα,απλώς δουλεύει. Αυτό είναι το μόνο πουκάνει. Δουλεύει». Ύστερα, πριν προλάβωνα πω τίποτα, ο Τζο συνέχισε. «Μα τι έχειπάθει όλος ο κόσμος; Ελόγου σου, η

μητέρα μου, ο γείτονάς μας ο Χερμπ,όλοι σας. “Τι κάνει; ” ρωτάτε όλοι. Ε,λοιπόν, δεν κάνει απολύτως τίποτα. Είναιμια σκέτη μηχανή που δουλεύει. Είναι ημηχανή μου. Εγώ είμαι το αφεντικό της— εγώ τη διαφεντεύω, κι όχι εκείνηεμένα. Κατάλαβες, Αλ; »

Όταν έκρινα ότι είχα αρχίσει ναμπαίνω στο νόημα, του έκανα μερικέςακόμη ερωτήσεις. Δεν πέρασε πολλήώρα πριν με μπλέξει περισσότερο απόπριν. Τώρα, νομίζω ότι καταλαβαίνωπώς ένιωθε ο Τζο με τη X ή, μάλλον,πώς η X έκανε τον Τζο να νιώθει. Τονείχε κάνει να λαχταράει να φτιάξει μιαμηχανή που να μπορεί να της λέειεκείνος τι να κάνει. Γεγονός είναι ότι δεν

μπορούσα να το πιάσω τότε. Ότανέφυγα, ο Τζο στεκόταν ακόμη εκεί, με τούφος ενός περήφανου χαζομπαμπά πουκαμάρωνε για τον κανακάρη του.

Βγαίνοντας έπεσα πάνω στην Άγκι πουέμπαινε. «Αλ, την είδες; » με ρώτησε μεκομμένη την ανάσα. «Τι πράγμα είναιαυτό, Αλ; »

«Άγκι μου», της είπα, «σε νόμιζαέξυπνο κορίτσι». Τα μάτια της πήραν μιαπιο σκληρή λάμψη. «Ασ’ τα αυτά καιλέγε μου, Αλ! »

Η στάση της με νεύριασε κάπως.«Είναι μυστικό, Άγκι», της είπα κοφτά.«Δεν μπορώ να σου πω τίποτα

περισσότερο απ’ ό, τι μου είπε ο Τζο.Ένα μόνο σου λέω: η μηχανήδουλεύει».

Η Άγκι έκανε μια θυμωμένη κίνηση μετο κεφάλι της, και δίχως άλλη

κουβέντα μπήκε στο σπίτι. Να μάθεινα μη χώνει παντού τη μύτη της, είπα

από μέσα μου. Ύστερα μπήκα στοαμάξι μου, έβαλα μπροστά και πήρα το

δρόμο για το σπίτι μου.

Όπως αποδείχτηκε αργότερα, τομεγάλο κακό δεν είχε αρχίσει ακόμη.Σε μια μικρή πόλη σαν το Παρ-κσάιντ,ξέρετε, τίποτα δεν μένει για πολύμυστικό. Μπορεί η μητέρα του Τζο να

είπε κάτι σε μερικές φίλες της, κιεκείνες πήγαν να δουν τη μηχανή.Μπορεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,μερικοί από τους συναδέλφους στηνΤέρνμπουλ να μυρίστηκαν ότι κάτιέτρεχε. Όπως και να ’χει, το πράγμαδιαδόθηκε. Ο ένας το ψιθύριζε στονάλλο, και σε λίγο όλος ο κόσμος που

περνούσε απέξω γύριζε να κοιτάξει προςτο σπίτι. Πριν ο Τζο προλάβει να πεικύμινο, ένας δημοσιογράφος από τηνΚούριερ του Παρκσάιντ έφτασε για νατου πάρει συνέντευξη και να δει τημηχανή του.

Δεν ξέρω κατά πόσο ο Τζο πήρε είδησηότι ο άλλος ήταν δημοσιογράφος. Το

σπίτι είχε γίνει σαν κέντρο διερχομένων,και το πιο πιθανό ήταν ο Τζο να μηνκατάλαβε ποιος ήταν ο άλλος. Οδημοσιογράφος του έκανε ένα σωρόερωτήσεις και ο Τζο του έδωσε τιςτυπικές πια απαντήσεις. Γ ια την πλάκατου πράγματος, του επανέλαβε, «Είναιμυστικό», και μετά πρόσθεσε, «Είναιαπλώς μια μηχανή που έφτιαξα στονελεύθερο χρόνο μου — μια μηχανή πουδουλεύει». Και ύστερα, με πολύπροσεκτικές εκφράσεις, επιχείρησε νατου εξηγήσει τους αληθινούς λόγους πουτον έσπρωξαν στην κατασκευή της.

Φαίνεται ότι ο δημοσιογράφος δενικανοποιήθηκε με τις εξηγήσεις του Τζο,και πρόσθεσε κάμποση δική του σάλτσα.

Γ ια να δώσει χρώμα και τα σχετικά...καταλαβαίνετε. Την άλλη μέρα ηεπικεφαλίδα της πρώτης σελίδας τηςΚούριερ έγραφε με πηχυαία γράμματα:

ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ;

ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΙΚΟ

Στο άρθρο που ακολουθούσε, ο φίλοςμας ο δημοσιογράφος άφηνε τη φαντασίατου να οργιάσει:

Ο συμπολίτης μας Τζόζεφ Μακσουήν, κάτοικοςτης οδού Παρκσάιντ 378, έχει στο κελάρι τουκάτι που ίσως αποτελεί μια νέα επανάσταση για

την επιστήμη. Πρόκειται για μια μηχανή —αλλά ο Μακσουήν αρνείται να διευκρινίσει τιείδους μηχανή είναι. Το μόνο που δέχτηκε ναδηλώσει είναι ότι πρόκειται για ένα μυστικόμηχάνημα «που δουλεύει». Ο υπογρά-φων θασυνιστούσε στους επιστήμονες που εργάζονταιστα ατομικά εργαστήρια του Όουκ Ριτζ και τουΧάνφορντ ν’ αρχίσουν ν’ ανησυχούν για τιςδάφνες τους. Θα στοιχημάτιζα ό, τι έχω και δενέχω ότι ο Τζο Μακσουήν, το παιδί της πόληςμας, έχει κατασκευάσει κάποιο ατομικόμηχάνημα εκεί στο κελάρι του. Η όλησυμπεριφορά του σχετικά με αυτή τη συσκευήκάνει ακόμη πιο ευλογοφανή αυτή τηνυπόθεση. Ο Μακσουήν εργάστηκε για τηνεφεύρεσή του...

Δεν Χρειάζεται να επαναλάβωπερισσότερα από το άρθρο- οδημοσιογράφος συνέχιζε σ’ αυτό το στυλ

για άλλες δώδεκα παραγράφους ακόμη.Το άρθρο συνοδευόταν και από μιαφωτογραφία του Τζο που την είχανξεθάψει κάπου από τα αρχεία αποφοίτωντου γυμνασίου. Μεταξύ των άλλων,αναφερόταν και τ’ όνομά μου. Είχασυνεργαστεί, λέει, με τον Τζο στηνκατασκευή αυτού του ατομικούμηχανήματος!

Θα ξέρετε ποια ήταν η συνέχεια. Τοάρθρο ήταν το σπίρτο που έβαλε τηφωτιά στην μπαρουταποθήκη. Τ ο ίδιοβράδυ τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεωνάρπαξαν την ιστορία, και το άλλο πρωίφιγουράριζε σε όλες τις εφημερίδες τηςχώρας.

ΕΝΑΣ ΕΠΑΡΧΙΩΤΗΣ ΕΦΕΥΡΕΤΗΣΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ,διαλαλούσε μια εφημερίδα της ΝέαςΥόρκης. ΒΟΗΘΕΙΑ! ΜΥΡΙΖΕΙΑΤΟΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, γκάριζε μιαάλλη. Ειλικρινά, αν μου είχε πει κανείςαπό πριν ότι το πράγμα θα έπαιρνε αυτέςτις διαστάσεις, θα τον έλεγα τρελό.

Ο Τζο μου τηλεφώνησε γύρω στιςεννιά εκείνο το βράδυ, «Αλ», φώναξε,«είδες στις εφημερίδες... »

«Ναι», αποκρίθηκα. «Και το άκουσακαι στο ραδιόφωνο».

«Δεν είχα καιρό να το ανοίξω»,

απάντησε ο Τζο. «Το τηλέφωνο δεν έχεισταματήσει να χτυπάει από τη στιγμή πουκυκλοφόρησε η Κούριερ. Ακόμη κι οδήμαρχος μου τηλεφώνησε. Αλ, κοντεύωνα τρελαθώ — πώς του ’ρθε εκείνου τουζωντόβολου και μου έκανε τέτοια νίλα; »

«Τζο», του απάντησα, «δενκαταλαβαίνουν όλοι από χιούμορ.Μπορεί να νόμισε ότι πέτυχε τομεγάλο λαυράκι».

«Ναι, σίγουρα», έκανε ο Τζο.«Χριστέ μου! Προσπαθώ να τουςεξηγήσω ότι όλα είναι παρεξήγηση —οι δημοσιογράφοι με παίρνουνσυνέχεια — αλλά κανένας τους δενθέλει να με ακούσει. Με ρωτάνε για

επιστημονικά πράγματα που ούτε ταέχω ακούσει καν, και όταν τους λέωότι δεν έχω ιδέα, νομίζουν ότι το κάνωαπό σεμνότητα. Για μια στιγμή, Αλ...Ένας μικρός μόλις έφερε ένατηλεγράφημα. Έχουν φτάσει τριάνταδύο τηλεγραφήματα μέχρι στιγμής».

«Τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα, Τζο; »τον ρώτησα.

«Δεν έχω ιδέα», μου αποκρίθηκε.«Κάθε φορά που λέω κάτι, βάζουνπερισσότερα λόγια στο στόμα μου.Και δεν μπορώ — Αλ, πρέπει να σ’αφήσω τώρα. Ο μικρός τουτηλεγραφείου φαίνεται ν’ αδημονεί.Πάρε με το πρωί, Αλ».

Το να τον πάρω στο τηλέφωνο τοάλλο πρωί δεν ήταν τόσο απλό όσονόμιζε. Προσπάθησα να τουτηλεφωνήσω δυο φορές γύρω στιςοχτώ, αλλά και τις δυο φορές ηγραμμή ήταν πιασμένη. Τελικά, έπρεπενα φύγω για το εργοστάσιο, κι έτσιξεκίνησα με το αμάξι προς το σπίτιτου Αλ με τη σκέψη να τον πάρω γιατη δουλειά. Τι αφέλεια! Έφτασα όσοπιο κοντά στο σπίτι του μπορούσα,αλλά υπήρχαν πολλά αμάξιαπαρκαρισμένο εκεί, κι ένα μικρόπλήθος ανθρώπων ήταν μαζεμένοαπέξω. Αναγκάστηκα να συνεχίσω μετα πόδια.

«Από ποιο φύλλο είσαι,

συνάδελφε; » με ρώτησε κάποιαστιγμή ένας δίπλα μου.

Τότε πρόσεξα ότι οι μισοί από τουςάντρες και κάμποσες από τις γυναίκεςκρατούσαν φωτογραφικές μηχανές.Ήταν φως φανάρι ότι οι εφημερίδεςείχαν εξαπολύσει τη μεγάλη επίθεση.Είχαν κουβαληθεί εκείδημοσιογράφοι απ’ όλες τις μεγάλεςπόλεις. «Απλώς

είμαι ένας φίλος του Τζο», εξήγησα. Τι τοήθελα; Δεν ήταν και πολύ έξυπνο αυτόπου είπα.

«Είσαι φίλος του Τζο Μακσουήν; »φώναξε ο άλλος. «Έι, παιδιά, είναι φίλος

του Τζο Μακσουήν! »

Στη στιγμή όρμησαν όλοι πάνω μου καιάρχισαν να με βομβαρδίζουν μεεκατοντάδες ερωτήσεις: Πού είναι οΜακσουήν τώρα; Πώς το έφτιαξε; Είναιαλήθεια ότι μπορεί να κινήσει έναθωρηκτό με μονάχα δυο σταγόνες νερό;Είναι γεγονός ότι το αφεντικό του τουπρόσφερε τρία εκατομμύρια δολάρια γιατη συμμετοχή στο ένα τέταρτο από τακέρδη; Από πότε το ξέρεις;

Κράτησα όσο άντεχα, και μετά τοέβαλα στα πόδια προς το αμάξι μου.Σάλταρα μέσα, έβαλα μπροστά, και οχτώτετράγωνα παρακάτω σταμάτησα καιδοκίμασα να πάρω τηλέφωνο από ένα

μπαράκι. Η γραμμή εξακολουθούσε ναείναι πιασμένη. Πέντε λεπτά αργότεραπροσπάθησα πάλι. Τζίφος. Έκανα τρειςακόμη προσπάθειες, και στην τέταρτη τονπέτυχα.

Η φωνή του Τζο ακούστηκε φοβεράκουρασμένη. «Λέγετε». Ήταν σχεδόν σανγρύλισμα.

«Εδώ Αλ. Πέρασα από το σπίτι σου,αλλά—»

«Το ξέρω. Σε είδα πίσω από τιςκουρτίνες. Αλ, δεν έκλεισα μάτι όληνύχτα. Πού είσαι τώρα; »

Του είπα.

«Θα προσπαθήσω να έρθω από κει»,συνέχισε ο Τζο. «Μη φύγεις. Περίμενέμε».

Κατέβασα το ακουστικό και πήγα νακαθίσω στον πάγκο. Το ραδιόφωνοέπαιζε κάποιο χορευτικό κομμάτι, αλλάξαφνικά η μουσική σταμάτησε απότομακι ακούστηκε η φωνή ενός εκφωνητή.

«Διακόπτουμε για έκτακτο δελτίοειδήσεων από το Παρκσάιντ της πολιτείαςτης Νέας Υόρκης. Ενώ ολόκληρη η χώραείναι περήφανη για την ιδιοφυία καιεπινοητικότητα του νεαρού ΤζόζεφΜακσουήν, που λέγεται ότι κατασκεύασετην πρώτη αληθινή ατομική μηχανή τηςεποχής μας, οι επίσημες αρχές του Παρ-

κσάιντ ενημερώθηκαν ότι ο στρατόςσκοπεύει πολύ σύντομα ν’ αναλάβειυπό την εποπτεία του το όλο ΣχέδιοΜακσουήν. Ήδη οαντισυνταγματάρχης Τζωρτζ Π. Τρηξ,γνωστός για το ρόλο του στηνκατασκευή της πρώτης ατομικήςβόμβας, αναχώρησε για το Παρ-κσάιντμε ειδικό υπηρεσιακό αεροσκάφος.Ακολουθούν οι συνεργάτες του. Ο—».

«Ο στρατός! » φώναξε, πηδώνταςπάνω.

Ο μπάρμαν Χασμουρήθηκε.«Συμβαίνει κι αυτό», μου είπεπαρήγορο.

«Μα αυτοί είναι εντελώς παλαβ—»Σταμάτησα απότομα για ν’ ακούσω καιτη συνέχεια.

«... σύμφωνα με το νομοσχέδιοΤσάλλεντορ-Κολλάντερ-Ουίνγκλ-Ουάνγκερ», έλεγε ο εκφωνητής, «οιένοπλες δυνάμεις έχουν το δικαίωμανα θέτουν υπό τον έλεγχό τουςοτιδήποτε κρίνουν ζωτικό για τηνάμυνα της χώρας. Εικάζεται ότι ημηχανή του νεαρού Μακσουήν θατεθεί σύντομα υπό επίσημο κρατικόέλεγχο».

«Επίσημο κρατικό έλεγχο! » Δενμπορούσα να πιστέψω στ’ αυτιά μουκαι κούνησα το κεφάλι μου για να

συνέλθω.

«Είναι φυσικό», σχολίασε ομπάρμαν. «Δεν μπορείς να παίζεις έτσιμε την ατομική ενέργεια». <

«... και στην αίθουσα τηςΓερουσίας σήμερα το πρωί»,συνέχιζε η φωνή στο ραδιόφωνο, «ογερουσιαστής Μπερτζ Φούλσομανακοίνωσε ότι θα προτείνει ένανομοσχέδιο για τη διάθεσηκονδυλίου ενός εκατομμυρίουδολαρίων προκειμένου να ληφθούντα απαραίτητα μέτρα για τηδιαφύλαξη αυτού του νεότατουόπλου της χώρας. Εξάλλου, οΧέυντεν Κράτσερ, μέλος της βουλής

των Αντιπροσώπων, ενδέχεται ναφέρει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιοπου θα παρέχει ένα ανάλογο ποσόγια την ανάπτυξη των υπηρεσιώνασφαλείας της χώρας. “Πρέπει πάσηθυσία να διαφυλάξουμε αυτό τομυστικό”, ανακοίνωσε σήμερα το

πρωί στους δημοσιογράφους ο Κράτσερ,“και να το κρατήσουμε ασφαλές εντόςτων ορίων του λίκνου της δημοκρατίαςόπου γεννήθηκε”».

«Τι στο διάολο—» Το βούλωσα πάλιγια ν’ ακούσω.

«... κανένα κονδύλιο, μέχρι στιγμής,για επιπρόσθετες έρευνες στη μηχανή του

Μακσουήν. Πάντως, ένα γερουσιαστής,που ζήτησε να διατηρηθεί η ανωνυμίατου, ανέφερε ότι ένα τέτοιο νομοσχέδιομπορεί να εισαχθεί προς ψήφιση τονάλλο μήνα. Όπως πρόσθεσε ο ίδιος, “Δενθέλουμε να βιάσουμε τα πράγματα σ’αυτή την υπόθεση”. Στο μεταξύ οαντίκτυπος της εφεύρεσης στο κοινόυπήρξε τεράστιος. Ήδη στο Χόλλυγουντκάμποσες κινηματογραφικές εταιρίεςπροσπαθούν ν’ αγοράσουν τα πρώταδικαιώματα για το γύρισμα μιαςβιογραφία του Μακσουήν. Στη ΝέαΥόρκη ο εκδοτικός οίκος Σταντ Πρεςανακοίνωσε σχέδιο για ένα νέο τόμο μετίτλο Αυτό Είναι μια ιστορικήανασκόπηση της Εποχής των ΑτομικώνΜηχανών. Αλλά και στο Παρκσάιντ

σήμερα το πρωί, ο δήμαρχος Ε. Ρ. Ρίσκοανακοίνωσε ότι θα ζητήσει από τοδημοτικό συμβούλιο της πόλης ναεγκρίνει κονδύλια τριάντα επτά χιλιάδωνδολαρίων για την ανέγερση ανδριάνταστη μνήμη του Άντολφ Μακσουήν,πατέρα του νεαρού εφευρέτη. ΟΜακσουήν ο πρεσβύτερος σκοτώθηκεκατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, καιστον α-δριάντα θ’ απεικονίζεται με τηστολή του και κρατώντας στα χέρια τουτο νεογέννητο γιο του. Το βρέφος,εξάλλου, θα σφίγγει στο χέρι του ένασύμβολο του ατόμου».

Αναρωτήθηκα αν στ’ αλήθειακαθόμουν εκεί στο μπαρ ή ανονειρευόμουν.

«... ο σταθμός μας», συνέχισε οεκφωνητής, «προσπάθησε αρκετές φορέςσήμερα το πρωί να πάρει μιααποκλειστική συνέντευξη από τονΜακσουήν, αλλά δυστυχώς δενμπορέσαμε να αποσπάσουμε παράμονάχα μια σύντομη δήλωση από τημητέρα του. “Το ’ξε-ρα ότι ο Τζόζεφ κάτιμαγείρευε εκεί κάτω στο κελάρι”, μαςείπε η κυρία Μακσουήν».

Μια γυναίκα μπήκε στο μπαρ και ήρθενα καθίσει δίπλα μου. «Γεια σου, Αλ»,με χαιρέτησε με μπάσα φωνή. «Έλα ναφεύγουμε».

Αναπήδησα σαν να με είχε τσιμπήσεισφήκα — τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να

σμπαραλιάζουν. «Τζο», τραύλισα, «τιμασκαραλίκια είναι αυτά! » Κοίταξα τοπελώριο λουλουδάτο καπέλο του, τοφουστάνι του και το παλτό του με τογούνινο γιακά. «Πώς έγινες έτσι; »

«Μεταμφιέστηκα με κάτι ρούχα τηςμητέρας μου, και μετά το ’σκασα απόπίσω, πηδώντας στο διπλανό κήπο τουκυρίου Χερμπ», εξήγησε ο Τζο. «Ύστεραβγήκα κανονικά από την μπροστινήπόρτα του, και μάλλον θα με πέρασανόλοι για τη μητέρα του Χερμπ. Άντετώρα να του δίνουμε από δω».

Έκανα να πληρώσω το λογαριασμό,αλλά μετά θυμήθηκα ότι δεν είχα πιειτίποτα. Έτσι βγήκαμε στο δρόμο και

μπήκαμε στο αμάξι μου. Τη στιγμήακριβώς που έβαζα μπροστά, είδα μιακοπέλα να διασχίζει το δρόμο πιο κάτω.«Περίμενε, Τζο», έκανα. «Η Άγκι δενείναι εκείνη εκεί πέρα; »

«Ναι, αυτή ’ναι! » φώναξε ο Τζο, καιτην άλλη στιγμή έτρεχε στο δρόμο προςτο μέρος της. Τον ακολούθησα, με τηνυποψία ότι θα χρειαζόταν να δοθούνορισμένες εξηγήσεις.

Είχα δίκιο.

Η Άγκι τίναξε πέρα το χέρι του Τζο καισυνέχισε το δρόμο της. Ο Τζο έμεινε γιαμια στιγμή να την κοιτάζει χαζά, και μετάέτρεξε πάλι πίσω της και δοκίμασε να τη

σταματήσει πιάνοντάς την από τομπράτσο. «Μπορώ να σου τα εξηγήσωόλα, Άγκι, φτάνει να με αφήσεις να σουμιλήσω», την ικέτεψε.

Η Άγκι γύρισε και του άστραψε έναχαστούκι.

«Άγκι, σε παρακαλώ... »

«Σε παρακαλώ, σου λέει ο κύριος! »βρυχήθηκε εκείνη. «Τζο Μακσουήν,θαυμάζω το θράσος σου να μου τοκάνεις εμένα αυτό! »

«Ποιο αυτό; »

«Το θράσος σου δεν έχει όρια! Να

δουλεύει ο κύριος μυστικά σε μιαατομική μηχανή και να μη μου πειτίποτα! Ε, αυτό πια—»

«Άγκι μου, εγώ δεν—»

«Τζο Μακσουήν, είσαι το πιο ελεεινόκαι ποταπό πλάσμα που—»

Στο μεταξύ ένα πλήθος περιέργων είχεαρχίσει να μαζεύεται γύρω μας. Στοκάτω κάτω, δεν βλέπεις κάθε μέρα ένανάντρα ντυμένο γυναίκα ναδιαπληκτίζεται με μια κοπέλα στη μέσητου δρόμου. Ούτε κι ακούς συχνά μιακοπέλα να σέρνει σε κάποιον όσα έσερνεη Άγκι στον Τζο.

Ο Τζο στεκόταν εκεί και την άκουγεσιωπηλός. Ύστερα φάνηκε νασυνειδητοποιεί ότι δεν έβγαινε τίποταέτσι. Εκείνη περίπου τη στιγμή κάποιοςαπό το πλήθος φώναξε, «Μα, αυτός είναιο Μακσουήν! Ο ατομικός επιστήμονας!» Ο Τζο κι εγώ το βάλαμε στα πόδιαπρος το αμάξι μου, πηδήσαμε μέσα καιπατήσαμε γκάζι. Φεύγοντας, κοίταξαπίσω, αλλά η Άγκι ούτε που είχε γυρίσειτο κεφάλι της.

Ο Τζο καθόταν σιωπηλός ενώοδηγούσα. Ύστερα από λίγο έβγαλε τολουλουδάτο καπέλο του και τοφουστάνι, και τα πέταξε στο πίσωκάθισμα μένοντας με τα εσώρουχα.«Ξέρεις, Α λ», αναστέναξε, «αν είχα στ’

αλήθεια εφεύρει μια ατομική μηχανή δενθα με πίστευε κανένας».

«Σίγουρα», απάντησα. Ήδη, ύστερα απόόλα αυτά, τίποτα δεν θα με παραξένευε.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τοΣένταρ Χιλ, μια μικρή πόλη καμιάεικοσιπενταριά χιλιόμετρα από το

Παρκσάιντ. Κάπου στη διαδρομή έκαναμια στάση σ’ ένα πολυκατάστημα κι

αγόρασα μια φόρμα για τον Τζο.Ευτυχώς είχε σκεφτεί να πάρει και το

πορτοφόλι του μαζί. Αλλάεξακολουθούσε να μένει σιωπηλός —απλώς καθόταν δίπλα μου με τα μάτια

κλειστά.

Θα είχα κάνει καμιά εξηνταριά

χιλιόμετρα, όταν ο Τζο αποφάσισε ναανοίξει πάλι το στόμα του. «Αλ, νομίζωότι πρέπει να κάνω μια ακόμηπροσπάθεια. Κάνε σε παρακαλώ μιαστάση στο επόμενο βενζινάδικο». Έτσι κιέγινε, και ο Τζο κατέβηκε νατηλεφωνήσει στον αρχισυντάκτη τηςΚούριερ. «Εδώ Τζο Μακσουήν... » είπε.Ύστερα το πρόσωπό του πήρε μιασαστισμένη έκφραση. Γύρισε το κεφάλιτου από το ακουστικό και με κοίταξε.«Μου το έκλεισε κατάμουτρα! Δενπίστεψε ότι ήμουν εγώ. “Ποιονπροσπαθείς να δουλέψεις; ” μου είπε».

«Ωχ Θεέ μου! » βόγκηξα. «Δεν κάνειςακόμη μια προσπάθεια; »

«Όχι. Καλύτερα να γυρίσουμε πίσω.Θα τους αναγκάσω να με ακούσουντούτη τη φορά».

Καθώς βγαίναμε από το βενζινάδικο,ένας πιτσιρικάς που δούλευε στην αντλίατον παρακάλεσε, «Μπορώ να έχω ένααυτόγραφό σας, κύριε Μακσουήν; »

«Όχι, δεν μπορείς», γρύλισε ο Τζο.«'Αει παράτα με! »

Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τονΤζο να μιλά έτσι άσχημα σ’ ένα παιδί.Πω πω τι ζημιά είχε πάθει ο άνθρωπος μετούτη την ιστορία! σκέφτηκα. Πήραμε τοδρόμο της επιστροφής οδηγώντας αργά,και σ’ ολόκληρη τη διαδρομή ο Τζο δεν

άνοιξε το στόμα του παρά μονάχα μιαφορά. «Δεν καταλαβαίνω τι την έπιασετην Άγκι κι έκανε έτσι», μουρμούρισε.

Όταν αναχωρήσαμε από το μπαρ τουΠαρκσάιντ η ώρα θα πρέπει να ήτανγύρω στις δέκα με δέκα και μισή, καιτώρα το ρολόι μου έδειχνε κοντά δύο.Έστριψα στο δρόμο που ήταν το σπίτιτου κι αναρωτήθηκα τι μας επιφύλασσεακόμη το μέλλον. Δεν χρειάστηκε

να περιμένω και πολύ για την απάντηση.

Πέρα στο δρόμο, κάτι φαινόταν νασυμβαίνει μπροστά από το τετράγωνομας. Στην αρχή φαντάστηκα ότι θα ήταν

το πλήθος των περιέργων μπροστά απότο σπίτι του Τζο, αλλά έκανα λάθος. Ανήξερα περί τίνος επρόκειτο, θα είχα κάνειεπιτόπου στροφή εκατόν ογδόνταμοιρών, θα πατούσα τέρμα το γκάζι καιδεν θα σταματούσα πριν βρεθούμεδιακόσια χιλιόμετρα μακριά από τηνπόλη. Αλλά δυστυχώς δεν το ’ξέρα- έτσισυνεχίσαμε. Όταν φτάσαμε κοντά, είδαμεότι κάποιοι είχαν στήσει ένα οδόφραγμαή μπλόκο, απο-κόβοντας το δρόμο μαςαπό την κυκλοφορία. Στο οδόφραγμαυπήρχε μια πινακίδα που στην αρχήδυσκολευτήκαμε να πιστέψουμε αυτόπου έγραφε: «Στρατιωτική Περιοχή —Απαγορεύεται η Είσοδος».

Ένας λοχίας της στρατονομίας,

οπλισμένος με πιστόλι και γκλοπ,πλησίασε το αμάξι μας. «Τι θέλετε εσείςεδώ; »

«Εδώ μένω», του εξήγησε ο Τζο. «Τιτρέχει; »

«Πώς λέγεστε; » ρώτησε ο λοχίας,βγάζοντας από την τσέπη του ένα φύλλοχαρτιού.

«Μακσουήν. Και ο φίλος μου ΑλΝάιλς».

Ο λοχίας κοίταξε διαπεραστικά τονΤζο, ενώ σε μένα έριξε μια φευγαλέαματιά. «Για να δούμε τα χαρτιά σας.Στοιχεία ταυτότητας και οι δύο».

Βγάλαμε τα πορτοφόλια μας και τουδείξαμε τις άδειες οδήγησης, ταστρατιωτικά μας απολυτήρια και τιςάδειες εισόδου στην Τέρνμπουλ.

«Μμμ», έκανε ο λοχίας, αφού μελέτησεπάλι τη λίστα του. «Μάλλον είστεεντάξει», αποφάνθηκε τελικά. «Καλύτερανα πάτε κατευθείαν στο σπίτι σας, κύριεΜακσουήν. Κι εσείς μαζί του, κύριεΝάιλς. Ο συνταγματάρχης θέλει ναμιλήσει και στους δυο σας».

Δεν μας επέτρεψε να περάσουμε με τοαμάξι, έτσι κατεβήκαμε και συνεχίσαμεμε τα πόδια. «Τι λες να σημαίνουν πάλιόλα αυτά, Αλ; » με ρώτησε ο Τζο.«Τώρα, πες μου, περπατάμε στ’ αλήθεια

στην οδό Παρ-κσάιντ ή ονειρευόμαστε; »

Δεν απάντησα — όλη μου η προσοχήήταν απορροφημένη από τα όσασυνέβαιναν μπροστά στο σπίτι του Τζο.Τρία στρατιωτικά καμιόνια ήτανσταθμευμένα εκεί, ενώ ολόγυρα υπήρχεένα τσούρμο από άντρες τηςστρατονομίας. Όλοι φαίνονταν βλοσυροίκαι πολύ επαγγελματικοί. Ένας απόδαύτους κάρφωνε μια πινακίδα στηνείσοδο του σπιτιού, που έλεγε ΑΚΡΩΣΑΠΟΡΡΗΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ. Ένας άλλος μαςείδε κι ήρθε προς το μέρος μας.

«Ταυτότητες», γάβγισε.

Του δείξαμε τα ίδια χαρτιά που είχαμε

δείξει και στον πρώτο. Ο στρατονόμος ταεξέτασε και μετά μπήκε στο σπίτι τουΤζο. Βγήκε πάλι σε δυο λεπτά. «Λοιπόν,ο συνταγματάρχης Τρηξ λέει ότι, για τηνώρα, είστε εντάξει. Τώρα πρέπει νακατέβετε στο κελάρι και να τονπεριμένετε εκεί. θα σας δει σε καμιάώρα».

«Τι τρέχει εδώ πέρα; » ρώτησε ο Τζο.«Τι συνταγματάρχης μου τσαμπουνάςτώρα; »

«Είναι ο αντισυνταγματάρχης ΤζωρτζΠ. Τρηξ, υπεύθυνος επί των ερευνών»,εξήγησε ο άλλος. «Προχωρήστε. Καιπροσπαθήστε να μην κάνετε θόρυβοπερνώντας από το χολ. Ο

συνταγματάρχης είναι πολύαπασχολημένος».

«Πειράζει αν μασάω τσίκλα; » τονρώτησα.

«Αφήστε την πλάκα», είπε οστρατονόμος. «Εδώ πρόκειται γιασοβαρή υπόθεση».

Έτσι μπήκαμε στο σπίτι. Η πόρτα τουσαλονιού ήταν κλειστή, και διασχίσαμετο χολ ώς την είσοδο προς το κελάρι —όπου χρειάστηκε να δείξουμε πάλι ταχαρτιά μας σ’ έναν ακόμη στρατονόμο —κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες.Στα μισά, σαν ξάφνου να είχε θυμηθείκάτι, ο Τζο γύρισε απότομα. «Αλ», έκανε

αρπάζοντας το μπράτσο μου, «τι έκανανστη μητέρα μου; »

«Χριστέ μου! » βόγκηξα ανήσυχα.Αμέσως κάναμε μεταβολή, ανεβήκαμετρέχοντας τις σκάλες και βροντήσαμε τιςγροθιές μας στην πόρτα. Μας άνοιξε οστρατονόμος.

«Τι κάνατε στη μητέρα μου, παλιό—»βρυχήθηκε ο Τζο.

Ο στρατονόμος δεν έδειξε ναπειράζεται. «Ο συνταγματάρχης έκρινεότι θα ήταν καλύτερα γι’ αυτή ανμετακόμιζε κάπου αλλού για όσο θακρατούσαν οι έρευνες», εξήγησε. «Ηκυρία Μακσουήν φιλοξενείται τώρα στο

ξενοδοχείο Παρκσάιντ — με έξοδα τουκράτους βέβαια».

«Πολύ ευγενικό από μέρους τουκράτους», έκανε σαρκαστικά ο Τζο.

«Τίποτε άλλο; » ρώτησε οστρατονόμος.

«Ναι. Πάρε την Κούριερ στοτηλέφωνο και ζήτα να μας στείλει έναδημοσιογράφο της προκοπής», γρύλισεο Τζο. «Κάποιον που να έχει μια στάλανιονιό και στοιχειώδεις γνώσεις τηςγλώσσας μας».

«Λυπάμαι», αποκρίθηκε ο άλλος,«αλλά ο συνταγματάρχης δεν επιτρέπει

την είσοδο σε δημοσιογράφους».

Ο Τζο τον κοίταξε άναυδος, κούνησετο κεφάλι του, και μετά κοίταξε εμένα.Τον κοίταξα κι εγώ. Μετά κάναμεμεταβολή και κατεβήκαμε τις σκάλες.

Στο κελάρι είχαν όλα τα φώτααναμμένα, συν κάμ-ποσα άλλα πουείχαν προσθέσει αυτοί. Ο χώρος ήτανπιο άπλετα φωτισμένος και από τοδρόμο έξω. Η μηχα-νή του Τζοστεκόταν στο κέντρο του δαπέδου,σιωπη-λή, λες και περίμενε κι αυτή κάτινα συμβεί. Καθίσαμε τον ξύλινο πάγκοκαι κοιτάζαμε το αναθεματισμένοκατασκεύασμα. Αχ, σε τι μπελάδες μαςέβαλες, σκέ-φτηκα. Σε τι μπελάδες!

«Αλ», έκανε ο Τζο τελικά, «πώς νατους δώσω να το καταλάβουν; »

«Απλώς θα πρέπει να τους το ξαναπείςκαθαρά και σταράτα. Δεν μπορείς νακάνεις και τίποτα άλλο. Εξήγησέ το σ’εκείνο το συνταγματάρχη».

«Αλ, ξέρεις τώρα πώς σκέφτονται οισυνταγματάρχες», γρύλισε μέσα από ταδόντια του ο Τζο.

«Έχεις δίκιο», μουρμούρισα.

Το πώς σκεφτόταν ο συγκεκριμένοςσυνταγματάρχης το διαπιστώσαμε τοεπόμενο λεπτό. Μια φωνή ακούστηκε ναγκαρίζει από το κεφαλόσκαλο. «Ε, εσείς

εκεί κάτω! » Επακολούθησε μια σύντομησιωπή και μετά ένα βαρύ σώμα άρχισε νακατεβαίνει τα σκαλιά. Την άλλη στιγμήείχαμε την πρώτη μας γνωριμία με τοσυνταγματάρχη Τζωρτζ Π. Τρηξ.

'Ηταν πολύ τύπος, αυτό τοπαραδέχομαι. Έμοιαζε κάπως με βουνόμε χιονισμένη την κορφή, μονάχα πουαυτός είχε τρία προγούλια. Στο στήθοςτου είχε πλάκα κάπου τέσσερις σειρέςσειρήτια από παράσημα και μετάλλια,μαζί και ένα για σκοποβολή. Ο Τζο κιεγώ σηκωθήκαμε από τον πάγκο. Είχαμεπείρα από γαλονάδες.

Ο συνταγματάρχης γύρισε προς τομέρος μου και είπε, «Χαίρομαι που σας

γνωρίζω, κύριε Μακσουήν».

«Αυτός είναι ο Μακσουήν», τουεξήγησα δείχνοντας τον Τζο. Από τηστιγμή εκείνη και μετά οσυνταγματάρχης ούτε που καταδέχτηκενα μου ρίξει δεύτερη ματιά. Άρπαξε τοχέρι του Τζο και το έσφιξε γοργά, σαν ναήταν κάτι που βιαζόταν να το τελειώνειγια να συνεχίσει σε πιο σημαντικάπράγματα. Ύστερα έκανε ένα βήμα πίσωκαι κοίταξε ολόγυρα στο κελάρι, σαν ναέκανε πρωινή επιθεώρηση θαλάμου.

«Κύριε συνταγματάρχα», άρχισε ο Τζο.«Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σαςδιαβεβαιώσω ότι η όλη υπόθεση δεν είναιπαρά—»

Ο συνταγματάρχης ούτε που τονάκουγε καν. Κοίταξε στα ράφια πάνω απότον πάγκο. «Αυτά τα ράφια»,παρατήρησε, «θέλουν ξεσκόνισμα. Ησκόνη στα ράφια αποτελεί παράγοντακινδύνου».

Τα μάτια του Τζο πετάχτηκαν έξω.«Μάσ’τα», έκανα εγώ. «Εκεί στηνΤέρνμπουλ που δουλεύουμε δεν ξέρετεπόσος κόσμος σκοτώνεται καθημερινάαπό πτώσεις σκόνης στα κεφάλια τους».

Ο συνταγματάρχης δεν είχε κανσυνείδηση της ύπαρξής μου. «Λοιπόν,κύριε Μακσουήν», συνέχισε, «μπορώ ναδω τις αναφορές σας; Θα χρειαστεί να τιςμελετήσω για την έρευνά μου. Μου τις

δίνετε, παρακαλώ; »

«Αναφορές; » ψέλλισε ο Τζο. «Μα δενυπάρχουν—»

«Κύριε Μακσουήν», τον διέκοψε οσυνταγματάρχης, «μην ανησυχείτε-

μπορείτε να μου έχετε απόλυτηεμπιστοσύνη. Βρίσκομαι εδώ κατόπινεντολής του ίδιου του αρχηγού, βάσηδιαταγών από τον υπουργό άμυνας. Θαληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτραασφαλείας. Δεν πρόκειται να διαρρεύσειτο παραμικρό. Μπορείτε να μου δώσετετα χαρτιά σας με απόλυτη σιγουριά γιατην ασφάλειά τους».

«Συνταγματάρχα μου», ξέσπασε ο Τζο,

«σκασίλα μου κι αν ήρθατε εδώ κατόπινεντολής ακόμη και του φαντάσματος τουΙσαάκ Νεύτωνα! » Ο Τζο είχε πάρει μιαπολύ παράξενη έκφραση — πιοπαράξενη από κάθε άλλη που ήξερα.

«Σας παρακαλώ, κύριε Μακσουήν»,είπε ο συνταγματάρχης. «Έχω και πολλάάλλα καθήκοντα να φέρω σε πέρας.Πρέπει, λόγου χάρη, να διερευνήσω τοενδεχόμενο να εγκαταστήσουμε μιαασπίδα ραντάρ γύρω από το σπίτι. Έχωακόμη — τέλος πάντων, έχωβαρυφορτωμένο πρόγραμμα,καταλαβαίνετε. Λοιπόν, θα έχετε τηνκαλοσύνη να μου δώσετε τα χαρτιά; »

«Όχι, κύριε συνταγματάρχα»,

απάντησε αγανακτισμένο ο Τζο. «Και ολόγος γι’ αυτό είναι—»

Τα προγούλια του συνταγματάρχηΤρεμούλιασαν σπασμωδικά πρινδιακόψει, πάλι τον Τζο. «Αρνείστε, κύριεΜακσουήν; Αρνείστε ν’ αναγνωρίσετετην εξουσία μου; »

«Δεν αρνούμαι τίποτα», φώναξε ο Τζο.«Απλώς σας λέω ότι δεν υπάρχουνχαρτιά. Και θέλω να σας πω και κάτιάλλο. Εγώ—»

«Πώς είπατε; » Ο αντισυνταγματάρχηςΤζωρτζ Π. Τρηξ πήρε μια έκφραση σαννα μην πίστευε στ’ αυτιά του. «Δενυπάρχουν χαρτιά; Τότε δώστε μου τα

τεχνικά σχέδιά σας».

«Δεν έχω ούτε χαρτιά, ούτε σχέδια,ούτε τίποτα! »

«Δεν καταλαβαίνω. Ομολογώ ότι δενπερίμενα κάτι τέτοιο, κύριε Μακσουήν»,είπε ο συνταγματάρχης μ’ ένα ζορισμένοστρατιωτικό γελάκι. «Ειλικρινά, όμως,δεν μπορώ να χάνω το χρόνο μου μεαστεία. Ο αρχηγός περιμένει την αναφοράμου. Τώρα, αν έχετε την καλοσύνη, θαήθελα μια επίδειξη λειτουργίας τηςμηχανής. Έτσι, για να πάρω μια χοντρικήιδέα των δυνατοτήτων της».

Ο Τζο πλησίασε στον πάγκο του.«Καλά, λοιπόν», γρύλισε. «Επίδειξη

θέλετε; Επίδειξη θα ’χετε. Ίσως έτσι νακαταλάβετε επιτέλους ότι το όλοκατασκεύασμα είναι—» Και γύρισε τοδιακόπτη.

Τα υπόλοιπα λόγια του πνίγηκαν στουςκρότους και τα μουγκρητό της μηχανής.Οι ιμάντες άρχισαν να κινούνται, οιτροχοί και τα γρανάζια να γυρίζουν, ταφωτάκια ν’ αναβοσβήνουν, τα πιστόνιανα κλοτσάνε μπρος πίσω — γενικά τομηχάνημα έκανε ένα σαματά άλλοπράγμα! Θα μπορούσα να πω ότι έκανεόλη σχεδόν τη φιγούρα που θα περίμενεκανείς και από μια αληθινή ατομικήμηχανή.

Ο συνταγματάρχης εντυπωσιάστηκε

φοβερά- αυτό μπορούσε να το δει οκαθένας. «Τι απόδοση έχει; » γκάρισε γιαν’ ακουστεί πάνω από τον ορυμαγδό.

«Απόδοση σε τι πράγμα; » γκάρισε κι οΤζο.

«Πόσο παράγει; » ούρλιαξε οσυνταγματάρχης.

«Τίποτα! »ούρλιαξε κι ο Τζο. «Δενπαράγει τίποτα! »

Ο συνταγματάρχης δεν μπορούσε νατον ακούσει και του έκανε νόημα νασβήσει τη μηχανή. «Δεν παράγει τίποτασας λέω», επανέλαβε ο Τζο ότανσταμάτησε ο ορυμαγδός. «Δεν είναι αυτό

που νομίζετε, συνταγματάρχα μου. Είναιμονάχα μια μηχανή — μια σκέτη μηχανή.Την έφτιαξα για να σκοτώσω την ώραμου. Απλώς δουλεύει, κι αυτό είναι όλο».

Ο συνταγματάρχης ανασήκωσεκαρτερικά τους ώμους του και μετά πήγεστη βάση της σκάλας. «ΤαγματάρχαΣτώτον! » βρυχήθηκε, «ΤαγματάρχαΜπράουν! Ανθυπολοχαγέ Ουάινμπεργκ!Ανθυπολοχαγέ Μπορστ! Λοχία Ήγκλις!»

Όρμησαν όλοι κάτω, και στάθηκανεκεί στη γραμμή, σαν μολυβένιαστρατιωτάκια. «Διατάξτε, κύριεσυνταγματάρχα», έκανε ένας από τουςανθυπολοχα-γούς.

«Σε πόσο θα εκτιμούσατε τηναπόδοσή της; » ρώτησε εκείνος.

Ο ανθυπολοχαγός έβγαλε από τηντσέπη του κάτι που έμοιαζε με ιατρικόθερμόμετρο και, κλείνοντας το ένα μάτιτου, κοίταξε μέσα από δαύτο τη μηχανή.«Γύ-ρω στα σαράντα», αποφάνθηκετελικά. Όλοι οι άλλοι αξιωματικοί είχανβγάλει μπλοκάκια κι έγραφαν.

Ο συνταγματάρχης κούνησε το κεφάλιτου ευχαριστημένα. «Είναι σωστό τονούμερο, κύριε Μακσουήν; »

«Σαράντα τι; » ρώτησε ο Τζο.

«Σας παρακαλώ, κύριε Μακσουήν»,

διαμαρτυρήθηκε ο συνταγματάρχης.«Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Εδώ σας—»

«Σκασμός! » βρυχήθηκε ο Τζο. Τοπρόσωπό του είχε ξαφνικά γίνειμελιτζανί και η ανάσα του έβγαινεσφυριχτή. «Από την αρχή προσπαθώ νασας εξηγήσω πώς έχει το πράγμα, καιδεν μ’ αφήσατε ν’ αρθρώσω λέξη! Ναι,να σοβαρευτούμε, γιατί να μησοβαρευτούμε; Γι’ αυτό κι εγώ—» Καιο Τζο άρπαξε ένα γαλλικό κλειδί απότον πάγκο και άρχισε να το κραδαίνεισαν ρόπαλο.

Όλοι οι αξιωματικοί σταμάτησαν ναγράφουν.

«Θα σας δείξω αμέσως τι απόδοσηέχει! » γκάρισε έξαλλος ο Τζο. «Θασας δείξω εγώ τι κάνει τούτη ηαναθεματισμένη η μηχανή μου! »

Και πριν κανένας προλάβει νασυνειδητοποιήσει τι γινόταν, ο Τζοσάλταρε προς τη μηχανή και άρχισε νατην κοπανάει άγρια με το Κλειδί του.Έσπασε πρώτα το ταμπλό με ταρολόγια, μετά ξεκόλλησε έναν ιμάντα,ξεχαρβάλωσε έναν τροχό, έσπασε έναγρανάζι...

Ο συνταγματάρχης συνήλθεγρήγορα από την πρώτη τουσαστιμάρα. Και αντέδρασε — ή,μάλλον, οι άντρες του αντέδρασαν.

Τρεις από δαύτους όρμησαν πάνωστον Τζο, ενώ άλλοι δύο άρπαξανεμένα. Κάποιος βρυχήθηκε«Προδοσία! » Την άλλη στιγμήάρχισαν να φωνάζουν, να γκαρίζουνκαι να βρυχιών-ται όλοι μαζί, με ταξεφωνητά του Τζο ν’ ακούγονται πάνωαπό το κομφούζιο: «Δεν μπορείτε ναμου το κάνετε αυτό! Δική μου είναι ημηχανή και θα τη σπάσω όταν μουκάνει κέφι! Άσ’ τε με κάτω! Είσαστεθεοπάλαβοι, όλοι σας! Δεν είναιατομική μηχανή! »

Για να μην τα πολυλογούμε,χρειάστηκε να μεταφέρουν σηκωτό τονΤζο στο πάνω πάτωμα. Ακολούθησα κιεγώ, με δυο απ’ αυτούς να με βοηθούν

στο ανέ-βασμα. Και μετά μας έφερανεδώ και μας κλείδωσαν στο δωμάτιοτου Τζο.

Ο Τζο είναι ήρεμος τώρα. Όπως σαςείπα, μόλις -κουβέντιασα το όλο θέμαμαζί του, και ήδη έχω καταγράψει τηνιστορία στο χαρτί. Μπορεί να μουξέφυγαν μερικές λεπτομέρειες, αλλάνομίζω ότι δεν παρέλει-ψα τίποτασοβαρό.

Ο Τζο μου είπε ότι, κατά τη γνώμητου, ο λόγος που έγινε ό, τι έγινε είναιγιατί μερικοί άνθρωποι θέλουν ναβλέπουν πράγματα εκεί που δενυπάρχουν. Ο Τζο παραδέχεται ότι το

αστείο του να πει ότι η μηχανή είναιμυστική ήταν μάλλον κακή ιδέα, γιατίμετά κανέ-

νας δεν τον. πίστευε όταν έλεγε τηναλήθεια.

«Μερικοί άνθρωποι αρνούνταιπεισματικά να δουν τα πράγματα όπωςέχουν», μου είπε ο Τζο μόλις τώρα. «Εγώδεν ήθελα να προκαλέσω τόσηαναστάτωση. Απλώς έφτιαξα μια μηχανήγια ν’ απασχολούμαι και να ξεχνώ τηβαρετή δουλειά στην Τέρνμπουλ. Τώραμου την πήραν κι αυτή. Σε λίγο θακουβαλήσουν επιστήμονες που θαδιαπιστώσουν την αλήθεια, αλλά ούτε κιαυτό θα τους κάνει ν’ αλλάξουν γνώμη.

Θα ισχυριστούν ότι με κάποιο τρόποεξαπάτησα τους επιστήμονες. Εδώ είσαικι εδώ είμαι- περίμενε και θα το δεις»)

Ο Τζο δεν είναι πικρόχολος — απλώςτο φιλοσοφεί, λέει ο ίδιος. Λέει ότι τομόνο που μετανιώνει είναι που δεν έδωσεεκείνο το αυτόγραφο στον πιτσιρικά τουβενζινάδικου.

Αυτή, λοιπόν, είναι τώρα η κατάσταση.Μας έχουν κλειδωμένους, τον Τζο κιεμένα, σε τούτο το δωμάτιο, ενώ κάτωπασχίζουν να επιδιορθώσουν τη μηχανή.Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναιατομική, και αμφιβάλλουμε αν θαδιαπιστώσουν ποτέ ότι δεν είναι.

Ίσως στην έρευνα που θ’ ακολουθήσεινα δοθεί λύση και αίσιο τέλος στοπρόβλημα. Ίσως έτσι ο Τζο κι εγώ ναξεμπλέξουμε, αυτός και η Άγκι να ταφτιάξουν πάλι, και η μητέρα του ναγυρίσει από το ξενοδοχείο όπου μένει μεέξοδα του κράτους. Και ίσως ύστερα οΤζο κι εγώ να παρατήσουμε τηνΤέρνμπουλ και να ξαναγυρίσουμε στηνπαλιά μας δουλειά, στου Κρουγκ.

Και λέω «ίσως», γιατί δεν είμαισίγουρος αν θα γίνει τίποτα απ’ όλα αυτά.Δεν είμαι πια σίγουρος για τίποτα, κι έναςΘεός ξέρει ποια θα ’ναι η συνέχεια.

ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ

του Έρικ Φρανκ Ράσσελ

Κάποτε περπατούσα μ’ έναν αλλοδαπόφίλο στην Πλάκα, όταν μαςσταμάτησαν δυο άνθρωποι και ο έναςμας ρώτησε κάτι σε μια μυστηριώδηγλώσσα. Ο φίλος μου τον ρώτησε ανμιλούσε αγγλικά, και ο άλλος κούνησεαρνητικά το κεφάλι του. Στη συνέχειατον ρώτησε αν μιλούσε ισπανικά...γαλλικά... γερμανικά... και ένα σωρόάλλες γλώσσες (που αμφιβάλλω αν

ήξερε κι ο ίδιος), και κάθε φορά οάλλος κούναγε το κεφάλι του αρνητικά.Τελικά ανακαλύψαμε ότι ήταν...Έλληνας με περίεργη προφορά. Έτσιτον ρώτησα εγώ τι, τελοσπάντων,πληροφορία ήθελε.

Απ’όσο μπόρεσα να καταλάβω, δεν...ήθελε τίποτα ο ίδιος. Μόλις πριν λίγο,ένας άγνωστος ξένος (αυτός που ήταντώρα μαζί του) είχε πει κάτι ενώπερνούσε από δίπλα του. Ο Έλληναςδεν είχε καταλάβει τι ήθελε ο άλλος,και είχε προσφερθεί να τον βοηθήσειρωτώντας εμάς μήπως καταλαβαίνουμετι έλεγε. Αρχίσαμε πάλι από την αρχή— και οι τρεις μαζί! — την όληπροσπάθεια με τον άγνωστο αλλοδαπό,

αλλά... δεν ανακαλύψαμε ούτε τιγλώσσα μιλούσε, ούτε καν

αν ήθελε τίποτα. Από τις γκριμάτσες καιτον τρόπο που κουνούσε αγανακτισμένοτο κεφάλι του, έδειχνε σαν να μας έλεγεότι αυτός ήταν απλώς ένας τυχαίοςπεραστικός που δεν είχε ιδέα περί τίνοςεπρόκειτο. Και φαινόταν να έχει τηνεντύπωση πως πρώτος ο Έλληνας τονείχε ρωτήσει κάτι...

Δεν ξέρω αν καταλάβατε τίποτα, αλλάμη σας προβληματίζει. Ακόμη κι εγώεξακολουθώ ν’ αναρωτιέμαι τι έγινεεκείνο το βράδυ στην Πλάκα. Ίσως τοόλο επεισόδιο κρύβει κάποιο βαθύτεροσυμβολικό νόημα που σχετίζεται με το

χαμένο πια για μας τρένο τηςπληροφορικής. Αλλά, όποιο τέτοιο νόημακαι αν υπάρχει, εμένα, τουλάχιστον, μουδιαφεύγει.

Οπως και να ’χει, το ΑκρωςΑπόρρητο του Έρικ Φρανκ Ράσσελμου θύμισε εκείνη την ιστορία. Ανανα-ρωτηθείτε σχετικά, εννοείται ότιπροσάρμοσα τα σχετικά μηνύματα στηνελληνική γλώσσα. Το ποια «μηνύματα»θα το καταλάβετε διαβάζοντας τοδιήγημα. Ελπίζω.

Γ. Μ.

«Οι Ζενγκ», παρατήρησε ο Άσμορ με

εκνευριστικά απαθές ύφος, «ενώ δενέχουν τίποτα να χάσουν, έχουναπεναντίας πολλά να κερδίσουνπαραμένοντας φιλικοί μαζί μας. Δεν μεανησυχούν καθόλου».

«Ανησυχούν όμως εμένα», γρύλισε οναύαρχος Ρέιλτον. «Γι’ αυτό και μεπληρώνουν, για ν’ ανησυχώ. Αν ηαυτοκρατορία των Ζενγκ εξαπολύσειαιφνιδιαστική επίθεση εναντίον μας καίκαταφέρει μερικές αρχικές επιτυχίες,ποιον θα κατηγορήσουν μετά; Σε ποιονθα ρίξουν το φταίξιμο ότι δεν είχε λάβειόλα τ’ απαραίτητα στρατιωτικά μέτρα; »Χτύπησε με το δάχτυλο τις δυο σειρέςαπό τα παράσημα στο στήθος του. «Τηναφεντιά μου και κανέναν άλλον! »

«Καταλαβαίνω τη θέση σας, αλλά δενσυμμερίζομαι την ανησυχία σας»,επέμεινε ο Άσμορ, αρνούμε-νος να κάνειπίσω. «Η αυτοκρατορία των Ζενγκ έχει τομισό μέγεθος της δικής μας. Οι Ζενγκείναι μια φιλική και συνεργάσιμη ράτσα,και από τη στιγμή της πρώτης επαφήςαναπτύξαμε εξαίρετα φιλικές σχέσειςμαζί τους».

«Δεν αντιλέγω σ’ αυτό». Ο ναύαρχοςΡέιλτον τράβηξε νευρικά τα πελώρια καιπλούσια μουστάκια του, ενώ εξέταζε τομεγάλο αστρικό χάρτη που σκέπαζε ένανολόκληρο τοίχο. «Αλλά εγώ είμαιυποχρεωμένος να εξετάσω τα πράγματακαι από το καθαρά στρατιωτικό πρίσμα.Είναι καθήκον μου να κοιτάζω το μέλλον

και να προετοιμάζομαι για το χειρότερο».

«Τελοσπάντων, τι σας ανησυχείσυγκεκριμένα; » ρώτησε ο Άσμορ.

«Δύο πράγματα». Ο Ρέιλτον χτύπησεμε έμφαση το δάχτυλό του στον αστρικόχάρτη. «Εδώ ακριβώς κρατάμε έναναρκετά καινούριο πλανήτη, τον Μοτάν.Τον βλέπετε πού είναι- πέρα στις ερημιέςκαι στου διαόλου τη μάνα, πολύ έξω απότα εδραιωμένα μας σύνορα. Βρίσκεταιστο κέντρο ενός πυκνού σμήνουςηλιακών συστημάτων, μια αστρικήπεριοχή που αποτελεί εξαιρετικάσημαντική θέση στο διάστημα».

«Γνωστά όλα αυτά».

«Στον Μοτάν διαθέτουμε μια βάσητεράστιας στρατηγικής σημασίας. Κατάκάποιο τρόπο, είναι σαν ένα οχυρόφυλάκιο σε σταυροδρόμι. Είκοσιχιλιάδες Γήινοι βρίσκονται εκεί, με δύοδιαστημοδρόμια και είκοσι τέσσεραελαφρά καταδρομικά». Ο ναύαρχοςκοντοστάθηκε και κοίταξε τον άλλο.«Και είδες τι έγινε; » Ο Άσμορ δεναπάντησε.

«Οι Ζενγκ», συνέχισε ο Ρέιλτον, μεύφος σαν να τον είχαν αδικήσειπροσωπικά, «κινήθηκαν και κατέλαβανδύο γειτονικούς πλανήτες στην ίδιαπεριοχή».

«Με την έγκρισή μας», του υπενθύμισε

ο Άσμορ. «Εκείνοι οι δυο πλανήτες ήτανεντελώς άχρηστοι για μας. Οι Ζενγκ τουςχρειάζονταν. Μας υπέβαλαν μια ευγενικήκαι σωστά διατυπωμένη παράκληση νατους επιτρέψουμε να τουςχρησιμοποιήσουν. Και ο Γκρήν-γουνττους έδωσε την άδεια να τους πάρουν».

«Θα σου έλεγα με λεπτομέρειες τηγνώμη μου για τον Γκρήνγουντ»,εξερράγη ο Ρέιλτον, «αν δεν ήταν στημέση ο όρκος μου προς τουςσυνταγματικούς ηγέτες μας και τασχετικά».

«Ας μην το συζητήσουμε άλλο»,αναστέναξε κουρασμένα ο Άσμορ. «Αν οΓκρήνγουντ έκανε γκάφα, την έκανε με

την πλήρη έγκριση του ΠαγκόσμιουΣυμβουλίου».

«Παγκόσμιο Συμβούλιο καικουραφέξαλα! » ρουθούνισεπεριφρονητικά ο Ρέιλτον. «Το μόνο πουτους ενδιαφέρει αυτούς είναι οιεξερευνήσεις και η ανακάλυψη νέωνδρόμων εμπορίου. Το μόνο που τουςαπασχολεί είναι οι πολιτιστικέςανταλλαγές και το χρήμα. Στερούνταιπαντελώς κάθε αίσθησης κινδύνου».

«Όντας πολίτες κι όχι στρατιωτικοί»,παρατήρησε ο Άσμορ: «Θα ήτανπαράλογο να ζουν συνέχεια σεκατάσταση μόνιμης φοβίας».

«Πάντως η δική μου φοβία δεν είναιδιόλου αβάσιμη». Ο Ρέιλτον έκανε άλλημια φιλότιμη προσπάθεια να ξεριζώσει τομουστάκι του. «Αυτοί οι Ζενγκφρόντισαν πολύ ύπουλα να πιάσουνπόστα κοντά στον Μο-τάν». Το χέρι τουκινήθηκε διαγράφοντας ένα μεγάλοημικύκλιο στο χάρτη. «Παντού εδώυπάρχουν φυλάκια των Ζενγκ ανάκαταμε τα δικά μας. Δεν υπάρχει καμία τάξη,κανένα σύστημα. Σκέτος όχλος, αγαπητέμου, σκέτο σκορποχώρι».

«Αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει στασημεία που συναντιόνται δυοαυτοκρατορίες», του εξήγησευπομονετικά ο Άσμορ. «Και, στο κάτωκάτω, τούτο το απέραντο σύμπαν δεν

είναι μονάχα χώρος παρελάσεων».

Αγνοώντας τη σπόντα, ο Ρέιλτονπρόσθεσε με σκο-τεινό ύφος, «Και ναπου μετά εξαφανίστηκε και ένα βιβλίοκωδίκων».

«Το βιβλίο αυτό στάλθηκε πίσω με τοΛώρα Λίν-τσεϋ. Τ ο σκάφοςκαταστράφηκε στο διάστημα και δενσώθηκε τίποτα. Το ξέρετε πολύ καλά».

«Το μόνο που ξέρω εγώ είναι εκείνα πουκαταδέ-χονται να μου πουν. Δεν έχωκαθόλου πειστεί ότι το βιβλίο ήτανπράγματι στο σκάφος. Αν δεν ήταν, πούείναι τώρα; Ποιος το πήρε; Τι το κάνει; »

Περίμενε για κάποια απάντηση, αλλά οΆσμορ δεν του έκανε τη χάρη, κι έτσι οΡέιλτον συνέχισε:

«Γι' αυτό χρειάστηκε να κινήσω γη καιουρανό προκειμένου να ακυρωθούνεκείνοι οι κώδικες και να μου σταλούνκαινούριοι».

«Ατυχήματα συμβαίνουν πάντοτε»,παρατήρησε ο Άσμορ.

«Μόλις σήμερα», συνέχισε ο Ρέιλτον,«ανακάλυψα ότι στον αντιπλοίαρχοΧάντερ, διοικητή του Μοτάν, δόθηκε ησυνήθης βλακώδης διαταγή έκτακτηςκατάστασης. Αν ξεσπάσει πόλεμος, είναιυποχρεωμένος ν’ ακολουθήσει αμυντική

τακτική και να κρατήσει τον πλανήτηπάση θυσία».

«Και πού είναι το στραβό; »

Κοιτάζοντάς τον σαν να μην πίστευεστ’ αυτιά του, ο Ρέιλτον γρύλισε, «Μαδιαθέτει είκοσι τέσσερα ελαφράκαταδρομικά. Για να μην αναφέρουμε καιτα δύο θωρηκτά που φτάνουν σύντομα».

«Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε».

«Οι πόλεμοι», εξήγησε ο Ρέιλτον σαννα έκανε μάθημα σε παιδί, «δεν γίνονταιδίχως πολεμικά σκάφη. Και τα σκάφηαυτά δεν μπορούν να δράσουν δίχωςοδηγίες βασισμένες σε προσεκτική

εκτίμηση των αναγκαιοτήτων τακτικής.Κάποιος πρέπει να κάνει τα επιτελικάσχέδια και να δίνει διαταγές. Και οιδιαταγές αυτές πρέπει να φτάνουν ώςεκείνους που οφείλουν να τιςεφαρμόσουν».

«Και λοιπόν; »

«Πες μου, θα λάβαιναν και θαεφάρμοζαν τις διαταγές τα πολεμικάσκάφη των Ζενγκ αν καταστρέφονταν ταπλανητικά τους κέντρα διαβιβάσεων; »

«Και η γνώμη σας είναι ότι αμέσωςμόλις ξεσπάσει πόλεμος οι δυνάμεις μαςστον Μοτάν πρέπει να βομβαρδίσουνκάθε σταθμό επικοινωνίας τους; »

«Ασφαλώς, άνθρωπέ μου! » Ο Ρέιλτονπήρε επιτέλους ευχαριστημένο ύφος.«Αμέσως μόλις οι Ζενγκ μας επιτεθούνπρέπει ν’ απαντήσουμε με αντίποινα,καταστρέφοντας τις διαβιβάσεις τους. Για να το πούμε πιο απλά, θα πάψουν έτσινα διαθέτουν αυτιά και μάτια. Ο Μοτάνθα πρέπει να είναι πανέτοιμος να παίξειτο ρόλο του σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οιδιαταγές που έλαβε ο αντιπλοίαρχοςΧάντερ είναι ξεπερασμένες και αρχαίες,για να μην πούμε κι εντελώς ηλίθιες».

«Εσείς κάνετε κουμάντο», του θύμισεο Άσμορ. «Έχετε όλη την εξουσία να τιςαλλάξετε».

«Αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω. Θα

στείλω αμέσως στον Χάντερ τιςκατάλληλες οδηγίες. Και, μάλιστα, όχι μεδέσμη άμεσης επαφής». Έδειξε πάλι στοχάρτη. «Σ’ αυτό τον φρικαλέο κυκεώναυπάρχουν πενήντα και παραπάνωσταθμοί άμεσης δέσμης των Ζενγκ, σεευθεία γραμμή ανάμεσα σε μας και τονΜοτάν. Πού ξέρουμε πόσα μηνύματά μαςπιάνουν και α-ποκωδικοποιούν; »

«Η μόνη εναλλακτική λύση είναι ηστενή δέσμη», παρατήρησε ο Άσμορ. «Κιαυτή απαιτεί δεκαπλάσιο χρόνο. Κάνειζιγκ-ζαγκ σ’ όλο το γαλαξία, από τον ένασταθμό στον άλλο».

«Ναι, αλλά είναι χίλιες φορές πιοασφαλής και σίγουρη», του θύμισε ο

Ρέιλτον. «Ο σταθμός του Μοτάν μόλιςολοκληρώθηκε, και τώρα είναι η στιγμήνα τον χρησιμοποιήσουμε. Θα στείλωνέες διαταγές με στενή δέσμη, όχι σεκώδικα αλλά σε απλή γλώσσα, έτσι ώστενα μην υπάρχουν περιθώριαπαρερμηνείας».

Ο Ρέιλτον χρειάστηκε είκοσι λεπτά γιανα συντάξει το κατάλληλο μήνυμα. ΟΆσμορ το διάβασε και δεν βρήκε ναπροτείνει καμία βελτίωση. Έτσι σε λίγοτο μήνυμα ταξίδευε προς τον αστερισμότου Κενταύρου, τον πρώτο σταθμό τουπρος το Γαλαξία.

Σε περίπτωση εχθρικής επίθεσης στοντομέα σας οφείλετε να αναλάβετε την

εκμηδένιση και καταστροφή το ταχύτεροαπάντων των μέσων επαφής των Ζενγκ.

«Η διαταγή», εξήγησε ο Ρέιλτον, «είναιαρκετά γενική ώστε αφ’ ενός μεν ναδείξει στον Χάντερ τι πρέπει να κάνει, καιαφ’ ετέρου να του αφήσει και κάποια

περιθώρια πρωτοβουλίας».

Στον Κένταυρο το μήνυμα έφτασεακωδικοποίητο, διαβάστηκε προσεκτικά,μεταφέρθηκε σε άλλη δέσμηδιαφορετικής συχνότητας και ενισχύθηκεγια να φτάσει στον επόμενο πλησιέστεροσταθμό αναμετάδοσης. Εκεί διαβάστηκεπροσεκτικά, μεταφέρθηκε στησυχνότητα άλλης δέσμης και

αναμεταδόθηκε ξανά.

Ταξίδεψε αριστερά, δεξιά, πάνω καικάτω, και επαναλήφθηκε φιλότιμαδεκαοχτώ φορές από λαρύγγια πουμιλούσαν από βλαχοαμερικάνικα τουΝότου μέχρι βλαχοαλταίρ-ανσανιτικάτου Βορρά. Και όμως κάποτε έφτασεστον προορισμό του.

Έφτασε δεν θα πει τίποτα.

Καθισμένος πίσω από το γραφείο του,ο διοικητής αντιπλοίαρχος Χάντερκοίταξε βαριεστημένα το μο-τανέζικορολόι των τριάντα ωρών,Χασμουρήθηκε, κι αναρωτήθηκε για

εκατοστή φορά μήπως υπήρχε κάτι σετούτη την ξένη ατμόσφαιρα πουπροκαλούσε χασμουρητό. Ένα χτύπημαακούστηκε στην πόρτα του.

«Εμπρός! »

Η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε οΤάυλερ, με τη μύτη κόκκινη και ναστάζει, όπως συνήθως. Χαιρέτησεκανονικά και άφησε ένα χαρτί στογραφείο του Χάντερ. «Μήνυμα από τη Γη, κύριε διοικητά». Ύστερα χαιρέτησεπάλι και βγήκε, ρουφώντας αδιάκοπα τημύτη του σ’ όλο αυτό το διάστημα.

Ο Χάντερ σήκωσε το χαρτί καιΧασμουρήθηκε πάλι καθώς το κοίταζε.

Ύστερα τα σαγόνια του έκλεισαν μ’ ένανκρότο σαν από δόκανο για λύκους.Τινάχτηκε πάνω, τα μάτια τουπετάχτηκαν έξω, και το διάβασε γιαδεύτερη φορά.

Από Γη. Διοίκηση ΔιαστημικούΕλέγχου. Στενή Δέσμη, Ακωδικοποίητο.Άκρως Απόρρητο. Προς Μοτάν.

Σε περίπτωση ειδικής επίσκεψης στοντομέα σας οφείλετε να αναλάβετε τηνεκτελώνιση και διατροφή του παχύτερουτων ελεφάντων με άμεσον αφή τωνγκαζοζέν.

Κρατώντας το χαρτί στο ένα χέρι οΧάντερ έκανε τρεις φορές το γύρο του

γραφείου του, αλλά δεν άλλαξε τίποτα.Το μήνυμα εξακολουθούσε να λέει ταίδια που έλεγε και πριν.

Έτσι ξανακάθισε στη θέση του,σήκωσε το τηλέφωνο και βρυχήθηκε στοακουστικό, «Μάξγουελ; Εκεί είναι οΜάξγουελ; Να έρθει αμέσως εδώ».

Ο Μάξγουελ εμφανίστηκε δυο λεπτάαργότερα. Ήταν ένας ψηλός, λιπόσαρκοςτύπος που είχε στη φάτσα του μια μόνιμηέκφραση χρόνιας απογοήτευσης. Μ’ έναβαθύ αναστεναγμό, ο Μάξγουελβούλιαξε σε μια πολυθρόνα.

«Τι τρέχει πάλι, Φέλιξ; »

«Λοιπόν», άρχισε ο Χάντερ, με τοντόνο οδοντογιατρού που είναι έτοιμος νατραβήξει εκείνο το δύσκολο φρονιμίτη,«είσαι ο υπεύθυνος αξιωματικόςεφοδιασμού. Ό, τι δεν ξέρεις εσύ για ταθέματα εφοδιασμού, δεν το ξέρει ούτε τοκαλύτερο κομπιούτερ, έτσι; »

«Δεν θα το έθετα με τόση έμφαση,αλλά»

«Ξέρεις, άκου με που σου λέω. Ξέρειςτο καθετί σχετικά με τον εφοδιασμό»,επέμεινε ο Χάντερ, «αλλιώς θα ήσουνένας ασυνείδητος αργόμισθος, έναςαπατεώνας που ρουφά το αίμα τωνφορολογούμενων της Γης».

«Ηρέμησε, Φέλιξ», τον συμβούλεψε οΜάξγουελ. «Αρκετές δικές μουσκοτούρες έχω». Ύστερα τα ερευνητικάμάτια του πρόσεξαν το χαρτί στο χέρι τουάλλου. «Υποθέτω ότι πάλι σου ζήτησανκάτι που δεν το εγκρίνεις. Τι είναι τούτητη φορά; »

«Ο παχύτερος ελέφαντας», τονπληροφόρησε ο Χάντερ.

Ο Μάξγουελ τινάχτηκε σαν να τον είχετσιμπήσει σφήκα και γκρεμίστηκε απότην καρέκλα του. Ύστερα ξανακάθισε καιείπε, «Χα, χα! Ωραίο αυτό. Το καλύτεροκαλαμπούρι που άκουσα εδώ καιχρόνια».

«Σου αρέσει σαν καλαμπούρι, ε; »έκανε ο Χάντερ με επικίνδυνακαλοσυνάτο ύφος. «Το βρίσκεις ωραίοαστείο, έ; »

«Α, σίγουρα», παραδέχτηκε οΜάξγουελ. «Έχει πολύ κέφι». Καιπρόσθεσε άλλο ένα «χα-χα» για καλό καιγια κακό.

«Αφού σ’ αρέσει», συνέχισε ο Χάντερμε κάπως πιο φαρμακερή φωνή, «τότε θαήθελα να μου το εξηγήσεις για να τοκαταλάβω κι εγώ. Βλέπεις, η μάνα μου μ’έκανε πολύ χαζό». Έσκυψε πάνω από τονΧάντερ με τα χέρια στη μέση. «Σε τιχρειαζόμαστε έναν ελέφαντα, δεν μουλες; »

«Σοβαρά μιλάς τώρα; » έκανε οΜάξγουελ κάπως σαστισμένος.

Αντί γι’ απάντηση, ο Χάντερ τουέσπρωξε το χαρτί κάτω από τη μύτη. ΟΜάξγουελ το διάβασε, σηκώθηκε πάνω,κάθισε κάτω, το ξαναδιάβασε, και μετά τογύρισε ανάποδα και περιεργάστηκε μ’εμβρίθεια τη λευκή πίσω σελίδα.

«Λοιπόν; » τον παρότρυνε ο Χάντερ.

«Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με τηνυπόθεση», βιάστηκε να τον διαβεβαιώσειο Μάξγουελ. Του έδωσε πίσω το χαρτίσαν να φοβόταν μήπως του κάψει ταχέρια. «Εδώ πρόκειται για εγκεκριμένηαποστολή με πρωτοβουλία του

στρατηγείου Γης. Δεν είναι κάτι πουζητήσαμε εμείς».

«Η περιορισμένη νοημοσύνη μου αρκείγια να το καταλάβω αυτό», τονδιαβεβαίωσε ο Χάντερ. «Αλλά, όπωςπαρατήρησα αρχικά, εσύ ξέρεις τα πάντασχετικά με το τι εφόδια προβλέπονται γιατις διάφορες συνθήκες του κάθε κόσμου.Το μόνο που ζητώ από σένα είναι να μουπεις γιατί χρειαζόμαστε ένα ελέφαντα, καιμάλιστα παχύτατο, και τι υποτίθεται ότιθα τον κάνουμε όταν έρθει».

«Μακάρι να ’ξερα», ομολόγησε οΜάξγουελ.

«Ώστε δεν ξέρεις».

«Όχι».

«Τώρα με φώτισες», γρύλισε ο Χάντεραγριοκοιτάζοντας το μήνυμα. «Μουέλυσες τη μεγάλη απορία που είχα».

«Μήπως είναι γραμμένο σε κώδικα; »πρότεινε ο Μάξγουελ, νιώθοντας αρκετήαπόγνωση για ν’ αρπαχτεί απ’οπουδήποτε.

«Εδώ λέει ότι είναι ακωδικοποίητο».

«Μπορεί να ’ναι λάθος».

«Σύμφωνοι. Αυτό εξακριβώνεταιεύκολα». Ανοίγοντας ένα μεγάλοεντοιχισμένο χρηματοκιβώτιο, ο Χάντερ

έβγαλε από μέσα ένα βιβλίο με μεταλλικόδέσιμο και ξεφύλλισε τις σελίδες του.Ύστερα το έδωσε στον Μάξγουελ. «Ψάξεμήπως βρεις τίποτα για ελέφαντες ή γιαοτιδήποτε που δείχνει σχετικό».

Ύστερα από πέντε λεπτά ο Μάξγουελμουρμούρισε ένα απογοητευμένο,«Μπα».

«Για πες μου», επέμεινε ο Χάντερ.«Μπας και ζήτησες τίποτα που θαμπορούσε να μπερδευτεί με τη λέξη“ελέφαντας”; »

«Το παραμικρό». Ο Μάξγουελ τοσυλλογίστηκε για λίγο και μετάπρόσθεσε σκυθρωπά. «Το μόνο που

ζήτησα να στείλουν ήταν ένα γκαζάκι τουενός λίτρου».

Σφίγγοντας την άκρη του γραφείου τουσαν να ’θε-λε να πάρει κουράγιο, οΧάντερ ρώτησε. «Τι σχέση έχει αυτό; »

«Δεν ξέρω, εγώ αυτό μόνο ζήτησα.Αλλά ίσως αυτό που μου έστειλαν είναιτο γκαζοζέν που λένε για τη θέρμανσητου ελέφαντα». Του έκανε νόημα ναέρθει προς την πόρτα. «Είναι εκεί έξωστην αυλή. Έβαλα να το σύρουν ώς εκείέτσι για να το χαζέψεις».

«Για να το δούμε».

Ο Χάντερ τον ακολούθησε έξω καιεπιθεώρησε το αντικείμενο που ήταν ηαιτία της κατάθλιψης του Μάξ-γουελ.Ηταν κάτι με όγκο κάπως μεγαλύτεροαπό βαρέλι των σκουπιδιών, με σωλήναμήκους ενός μέτρου και πλάτους δέκαεκατοστών. Αν και άδειο, μόλις και θαμπορούσαν να το σηκώσουν δυο άντρες.

«Τι στο διάολο είναι πάλι τούτο; »ρώτησε ο Χάντερ, σμίγοντας τα φρύδιατου.

«Ένα γκαζάκι του ενός λίτρου.Τουλάχιστον έτσι λέει η απόδειξηαποστολής».

«Πρώτη φορά βλέπω τέτοιο πράγμα.Καλύτερα να ελέγξουμε τον κατάλογουλικού». Γυρίζοντας στο γραφείο, έβγαλετο σχετικό ογκώδες βιβλίο από τοχρηματοκιβώτιο, το ξεφύλλισε γοργά καιβρήκε εκείνο που γύρευε κάπου στιςμεσαίες σελίδες.

19112. Καυστήρας βουτανίουχωρητικότητας 1/2 λίτρου.

19112Α. Καυστήρας βουτανίουχωρητικότητας 1 λίτρου.

19112Β. Καυστήρας κηροζίνης (τύπουοδοποιίας διά τήξιν πίσσας)χωρητικότητας 15 γαλονίων.

19111Β(α). Τροχοφόρος φορέας διά το19112Β.

«Σου στείλανε το Β αντί για το Α»,μάντεψε ο Χάντερ.

«Ακριβώς. Παράγγειλα το Α και μουήρθε το Β».

«Δίχως το καροτσάκι του; »

«Δίχως».

«Φαίνεται ότι κάποιο ζωντόβολοχρησιμοποιεί όλο του το ταλέντο»,συμπέρανε ο Χάντερ, γυρίζοντας τονκατάλογο στο χρηματοκιβώτιο. «Ανεξαιρέσουμε τη θέρμανση του ελέφαντα,

δεν θα μας είναι και φοβερά χρήσιμοδίχως το καροτσάκι του, ακόμη κι ανβρίσκαμε κάποια χρήση για ζεστήπίσσα».

«Α, μπορεί και να βολευτούμε δίχως τοκαροτσάκι», παρατήρησε ο Μάξγουελ.«Αρκεί να βάλουμε να το κουβαλάνε οιδιακόσιοι μονόποδες άντρες που θαφτάσουν όπου να ’ναι».

Ο Χάντερ σωριάστηκε βαριά στηνκαρέκλα του και

κοίταξε τον άλλο με λοξό, καχύποπτοβλέμμα. «Άσε τα μισόλογα. Τι θες ναμου πεις πάλι; »

«Στην τελευταία αποστολή», εξήγησεσκυθρωπά ο Μάξγουελ, «μας έστειλανδιακόσια ζευγάρια αριστερές γαλότσες».

«Στην επόμενη αποστολή μπορεί ναμας στείλουν και τα διακόσια δεξιά γιασυμπλήρωμα», τον παρηγόρησε οΧάντερ. «Συν έναν παχύτατο ελέφαντα.Μ’ έναν ελέφαντα στη διάθεσή μαςποιος μας κρατάει μετά από το νακατακτήσουμε το σύμπαν! » Ξαφνικά τοπρόσωπό του πήρε μια μελιτζανιάαπόχρωση, άρπαξε το τηλέφωνο καιγκάρισε έξαλλος στο ακουστικό,«Τάυλερ! Τάυλερ! »

Όταν το ομώνυμο αξιότιμο πρόσωποέκανε την εμφάνισή του, ο Χάντερ του

είπε, «Καθάρισε τη μύτη σου και στείλεαμέσως το παρακάτω μήνυμα: Δενστείλαμε αίτηση για κανέναν ελέφαντα».

Το μήνυμα έφυγε για τ’ άστρα, τοέλαβαν, το ανα-μετάδωσαν, το έλαβανπάλι και το ξαναναμετάδωσαν, προς ταπάνω, προς τα κάτω, προς τα δεξιά καιπρος τ’ αριστερά, πότε με την προφοράτων σειριανών βα-θύπεδων του Χαμ καιπότε με των σκωτσέζικων υψίπε-δωντης Γης. Και όμως κάποτε έφτασε στονπροορισμό του.

Έφτασε δεν θα πει τίποτα.

Ο ναύαρχος Ρέιλτον σήκωσε το

βλέμμα του από τη χοντρή στοίβα τωνεγγράφων στο γραφείο του και χτύπησεανυπόμονα τα δάχτυλά του στο ξύλο.«Τι τρέχει πάλι; »

«Άκρως απόρρητο μήνυμα από τονΜοτάν, κύριε ναύαρχε».

Ο Ρέιλτον το πήρε και το διάβασεπροσεχτικά.

Δεχτήκαμε επίθεση από ένανελέφαντα.

«Άσμορ! » βρυχήθηκε ο ναύαρχος.«Πέννινγκτον! Γουίττακερ! »

Έφτασαν όλοι τρεχάτοι, αραδιάστηκαν

μπροστά στο γραφείο του και πήραν τιςσυνηθισμένες εκφράσεις απόλυτηςαθωότητας. Ο Ρέιλτον τους κάρφωσε μετο βλέμμα του, με ύφος σαν ο καθέναςτους ξεχωριστά να ήταν ο δράστηςκάποιας πολύ πρόστυχης πράξης.

«Τι σημαίνει αυτό; » γρύλισε.

Ο Ρέιλτον πέταξε το χαρτί στονΠέννιγκτον, που το κοίταξε με απλανέςβλέμμα και το έκανε πάσα στον Άσμορ.Ο τελευταίος το διάβασε και το πέταξεπίσω στο γραφείο. Κανένας δεν είπελέξη.

«Λοιπόν», φώναξε ο Ρέιλτον, «δενυπάρχει ούτε ένας σας να μου πει κάτι

χρήσιμο; »

Συγκεντρώνοντας το κουράγιο του, οΠέννιγκτον τόλμησε να παρατηρήσει,«Μπορεί να είναι σε κώδικα, κύριεναύαρχε».

«Αναγράφεται σαφώς από πάνω ότιείναι σε απλή γλώσσα».

«Μπορεί, αλλά σε απλή γλώσσα δενέχει νόημα».

«Και νομίζεις ότι θα σας φώναζα εδώαν είχε νόημα; » Ο Ρέιλτον άφησε έναπεριφρονητικό ρουθούνι-σμα που έκανετα μουστάκια του να τρεμουλιάσουν.«Φέρτε μου τον τελευταίο κώδικα. Θα

δούμε αν μπορέσουμε να βγάλουμενόημα».

Του έφεραν τον υπό χρήση κώδικα,τον έκτο της σειράς Β. Ο Ρέιλτον τονέψαξε συστηματικά. Το ίδιο επανέλαβανκαι οι άλλοι τρεις στη σειρά. Πουθενάδεν γινόταν λόγος για ελέφαντες.

«Για κάντε μια προσπάθεια με τουςπαλιότερους κώδικες», τους πρόσταξε οΡέιλτον. «Μπορεί κάποιος βλάκας στονΜοτάν να χρησιμοποίησε κάποια παλιάέκδοση».

Οι τρεις ξαναγύρισαν φορτωμένοι μετριάντα τόμους, που τους ερεύνησανσυστηματικά ώς τη σειρά ΒΑ. Πουθενά

ελέφαντες. Έτσι τους*ξανάπιασαν απότην αρχή, από το ΑΩ προς το ΑΑ.

0 Πέννιγκτον ήταν στον κώδικα τηςσειράς ΑΚ, όταν άφησε μια κραυγήθριάμβου. «Εδώ είναι, κύριε ναύαρχε! Το“ελέφαντας”, γράφει, είναι η κωδικήλέξη στοιχείου διατροφής και ημετάφρασή της βρίσκεται στο παράρτημαδιαχείρισης και εφοδιασμού».

«Και τι σημαίνει τελικά; » ρώτησε οΡέιλτον, ανασηκώνοντας με ελπίδα ταφρύδια του.

«Μια γρόσα από ξερά καρύδια»,εξήγησε ο Πέννιγ-κτον, με το ύφοςανθρώπου που έσκιζε τα πέπλα του

μυστηρίου.

«Α, μάλιστα! » έκανε ο Ρέιλτον μεαπειλητικά μελι-στάλακτο ύφος. «Ώστετελικά μάθαμε τι σημαίνει η λέξη, έτσι;Μα τώρα όλα είναι ξεκάθαρα. Κανέναπρόβλημα. Η βάση μας στον Μοτάνδέχτηκε επίθεση από μια γρόσα ξεράκαρύδια, αυτό δεν λες; »

Ο Πέννιγκτον φάνηκε φοβεράσυντετριμμένος.

«Ξερά καρύδια», παρενέβη ο Άσμορ.«Η έκφραση μπορεί να έχει κάποιοιδιαίτερο νόημα! »

«Σαν τι δηλαδή; » ρώτησε ο Ρέιλτον,

γυρίζοντας προς το μέρος του.

«Τα παλιά χρόνια», εξήγησε ο Άσμορ,«η λέξη ξερός σήμαινε και ξυλιασμένοςή πεθαμένος. Επίσης το καρύδι σήμαινετον άνθρωπο, ιδίως τον παλικαρά, πουτον έλεγαν και σκληρό καρύδι».

«Αν έχεις δίκιο, αυτό σημαίνει ότι οΜοτάν δέχτηκε επιδρομή από μια γρόσαξυλιασμένους ή πεθαμένουςπαλικαράδες».

«Έτσι, εκ του προχείρου, θα ’λεγα ότιδεν μπορώ να φανταστώ πιθανότερηερμηνεία», παραδέχτηκε θλιβερά οΆσμορ.

«Είναι εντελώς απίθανο», γρύλισε οΡέιλτον. «Δεν υπάρχουν διαστημικοίπειρατές σ’ εκείνη την περιοχή. Η μόνηπιθανή απειλή είναι οι Ζενγκ. Αν πάλι τομήνυμα αφορούσε σε κάποια καινούριακαι εντελώς άγνωστη μορφή ζωής, θα τοανέφεραν καθαρά».

«Ίσως θέλουν να πουν ότι έχουνπροβλήματα με

τους Ζενγκ», πρότεινε ο Γουίττακερ.

«Αμφιβάλλω», αποκρίθηκε ο Ρέιλτον.«Πρώτα, οι Ζενγκ δεν είναι τόσο βλάκεςγια να κάνουν μια τόσο μάταιη επίθεσημε μονάχα εκατόν σαράντα τέσσερις —μια γρόσα — άντρες. Και δεύτερο, αν οι

επιτιθέμενοι ήταν Ζενγκ, θα μας το είχανπει ξεκάθαρα. Το δίκτυο της στενήςδέσμης είναι ασφαλές και δεν θα υπήρχελόγος η βάση του Μοτάν να καταφύγεισε τόσο δυσνόητους κώδικες».

«Ναι, σωστά», συμφώνησε και οΆσμορ.

Ο Ρέιλτον συλλογίστηκε πάλι τοπρόβλημα και τελικά είπε συλλογισμένα.«Τούτο το μήνυμα μοιάζει με αναφοράρουτίνας. Δεν ζητούν άμεση βοήθεια ήοτιδήποτε. Νομίζω ότι καλύτερο να τουςζητήσουμε διευκρινίσεις. Στείλτε μήνυμακαι ρωτήστε τι κώδικα χρησιμοποιούν».

Και το μήνυμα έφυγε για τ’ άστρα,

κάνοντας βόλτες από δω κι από κει, απόπροφορά σε προφορά, πότε με τη μιαφωνή και πότε με την άλλη.

Ποιο κωδικό βιβλίο χρησιμοποιείτε;

Ο Τάυλερ ρούφηξε τη μύτη του,παρέδωσε το μήνυμα, ρούφηξε πάλι τημύτη του και βγήκε έξω νυχοπερ-πατώντας. Ο αντιπλοίαρχος Χάντερ τοσήκωσε και το διάβασε.

Ποιο κωνικό τριβείο χρησιμοποιείτε;

«Μάξγουελ! Μάξγουελ! » έβαλε μιαάγρια φωνή ο Χάντερ.

Όταν έφτασε ο υφιστάμενός του, οΧάντερ του είπε, «Δεν πρόκειται ναξεμπλέξουμε εύκολα με τούτη τηνιστορία. Γ ια τι σόι κωνικό τριβείορωτάνε αυτοί; »

«Θα πρέπει να συμβουλευτούμε τονκατάλογο».

«Θες να πεις ότι δεν ξέρεις; »

«Υπάρχουν κάπου πενήνταδιαφορετικά είδη τριβείων», τονπληροφόρησε ο Μάξγουελ,προσπαθώντας να δικαιολογηθεί. «Καιγια πολλά απ’ αυτά υπάρχουν τεχνικάονόματα εντελώς διαφορετικά από εκείναπου χρησιμοποιούν οι τεχνικοί του

διαστημικού ναυτικού ή και οιαποθηκάριοι. Όπως το ελαιοτριβείο, γιαπαράδειγμα, το λένε και λιοτριβιό».

«Τότε ας συμβουλευτούμε τονκατάλογο». Ο Χάντερ τον έβγαλε από τοχρηματοκιβώτιο και τον άνοιξε στογραφείο του, ενώ ο Μάξγουελ έσκυψεπάνω από τον ώμο του. «Πώς θα ’ναικαταχωρημένο; » ρώτησε ο Χάντερ. «Σαν"κωνικό τριβείο” ή σαν “τριβείο,κωνικό”; Στο Κ ή το Τ; »

«Άγνωστο. Μπορεί και με τον ένα καιμε τον άλλο τρόπο».

Έτσι έψαξαν και στα δυο μέρη. Αφούέλεγξαν αράδα αράδα μισή ντουζίνα

σελίδες, ο Μάξγουελ έδειξε με τοδάχτυλο σε μια στήλη.

«Να jo! »

Ο Χάντερ κοίταξε πιο προσεκτικά.«Εδώ λέει “κοπι-κό” τριβείο, γιαχρωμιοχάλυβες, όχι “κωνικό”. Πού είναιτα κωνικά τριβεία; »

«Δεν μου φαίνεται να υπάρχουν»,παραδέχτηκε ο Μάξγουελ. Ξαφνικά μιαλάμψη έμπνευσης φώτισε το πρόσωπότου. «Μπας κι έχει καμιά σχέση μ’εκείνον τον ελέφαντα; »

«Μακάρι να ’ξερα. Πάντως είναι πολύπιθανό».

«Τότε», ανακοίνωσε ο Μάξγουελ,«μαντεύω τι σόι τριβείο είναι αυτό. Καιδεν θα το βρεις στον κατάλογο».

Κλείνοντας με κρότο τον κατάλογο, οΧάντερ ρώτησε απηυδισμένα, «Ωραίαλοιπόν. Γ ια φώτισε κι εμένα».

«Τα είδα κάποτε να ταχρησιμοποιούν», τον φώτισε οΜάξγουελ. «Πριν από χρόνια, στονκινηματογράφο».

«Τον κινηματογράφο».

«Ναι. Έδειχναν μια ταινία απόζωολογικό κήπο με ζώα της Αφρικής.'Οταν οι ελέφαντες έκαναν λασπό-

λουτρο, τους έψηναν μετά τη ράχη μεκάτι μεγάλα ξυστριά που τα φορούσανστο χέρι. Νομίζω ότι είχαν κωνικόσχήμα και έτριβαν με δαύτα τουςελέφαντες μέχρι που να λάμψουν».

«Ω! » έκανε ο Χάντερ, κοιτάζοντάς τονχαζά.

«Νομίζω πως ήταν σαν μεγάλαγάντια του μπάνιου», διευκρίνισε οΜάξγουελ.

«Έτσι ε; » τραύλισε ο Χάντερ,ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του. «Όπωςκαι να ’χει, ταιριάζει με τοπροηγούμενο μήνυμα για τονελέφαντα». Το συλλογίστηκε για λίγο

και μετά συνέχισε. «Το νέο μήνυμαυπονοεί ότι υπάρχουν πολλά είδη απότέτοια τριβεία. Επίσης, ότι πρέπει ναείμαστε εφοδιασμένοι με κάποιονσυγκεκριμένο τύπο. Ρωτάνε τι είδοςχρησιμοποιούμε. Τι θα τους πούμε; »

«Ότι δεν έχουμε», αποκρίθηκε οΜάξγουελ. «Τι να τα κάνουμε τακωνικά τριβεία; »

«Για να τρίβουμε τους ελέφαντες»,του εξήγησε ο Χάντερ. «Και μάλιστα,τους παχύτατους ελέφαντες».

Ο Μάξγουελ κοντοστάθηκε να τοσκεφτεί. «Δεν έχουμε κανένα απ’ αυτάτ’ αναθεματισμένα κωνικά τριβεία

τους. Ούτε ένα για δείγμα. Αλλάπροφανώς αυτοί νομίζουν ότι έχουμε.Σ’ αυτό τι απαντάμε; »

«Για πες μου εσύ», τον ενθάρρυνε οΧάντερ.

«Το πρώτο μήνυμα μαςπροειδοποιούσε ότι ο ελέφαντας θαέρθει με ειδικό σκάφος, προφανώςκάποιο ναυλωμένο εμπορικό. Έτσιμάλλον θ’ αργήσει να φτάσει. Στομεταξύ κάποιος θα σκέφτηκε ότιχρειαζόμαστε αυτά τα τριβεία για τηνπεριποίησή του και μας έστειλε μερικάμε υπηρεσιακό σκάφος. Ύστερα θ’ανακάλυψε ότι δεν θυμόταν τι είδοςμας έστειλε και δεν θα μπορούσε να

συμπληρώσει τα κατάλληλα χαρτιά ανδεν ανέφερε και τον τύπο τους. Έτσιζητά από μας να του τον πούμε».

«Αν έτσι έχει το πράγμα», παρατήρησεο Χάντερ,

«θα πρέπει να ήταν πολύ θρασύς για ναχρησιμοποιήσει τη στενή δέσμη και ναχαρακτηρίσει το μήνυμα άκρωςαπόρρητο».

«Πίσω στο αρχηγείο της Γης», είπε οΜάξγουελ, «ποτέ δεν σ’ εκτελούν τηναυγή για σαμποτάζ, εσχάτη προδοσία,φόνο ή οποιοδήποτε τέτοιο ασήμαντοπταίσμα. Εκεί σου δένουν τα μάτια και σεστήνουν στα τρία μέτρα μονάχα όταν δεν

συμπληρώσεις τις κατάλληλες αιτήσεις ήόταν τις συμπληρώσεις λάθος ή, σωστάμεν, αλλά σε λάθος αίτηση».

«Δεν πάνε στο διάολο, λέω ’γω! »ξέσπασε ο Χάντερ, αγανακτισμένος. «Δενθα χάσω εγώ το χρόνο μου για ναξεμπλέξω ένα βλάκα του αρχηγείου. Εδώυποτίθεται ότι πρέπει να έχουμε κάποιατριβεία, και τέτοια τριβεία δεν έχουμε. Θατους το πω ξερά και στα-ράτα». Πήρε μιαβαθιά ανάσα για ν’ ανεβάσει τη φωνή τουκατά μερικά ντεσιμπέλ και γκάρισε,«Τάυλερ, Τάυλερ! »

Μισή ώρα αργότερα το μήνυμαεκπεμπόταν προς το άπειρο, σαφές καιλακωνικό, αφού αφαιρέθηκαν πρώτα τα

υβριστικά σχόλια.

Δεν μου στείλατε τριβεία.

Κρατώντας το μήνυμα κοντά στο φως,ο Ρέιλτον το περιεργάστηκε από την καλήκαι από την ανάποδη. Τα μουστάκια τουΤρεμούλιασαν. Τα μάτια τουαλληθώρισαν ελαφρά και το πρόσωπότου άρχισε να παίρνει μια ελαφριάαπόχρωση χαλασμένης μελιτζάνας.

«Πέννιγκτον! » μούγκρισε. «Σώντερς!Άσμορ! Γουίττακερ! »

Ήρθαν όλοι. Στάθηκαν μπροστά τουστη γραμμή, και περιεργάστηκαν το

μήνυμα. Ύστερα ανασάλεψαν νευρικά,κοίταξαν ο ένας τον άλλο, μετά τοβλέμμα τους περιπλανήθηκε στο πάτωμα,στο ταβάνι, στους τοίχους... Τελικάκατέληξε ν’ αγναντεύει το ανούσιο τοπίοέξω από το παράθυρο. Το μήνυμα έλεγε:

Θεέ μου, φύλαγε τη θεία.

«Λοιπόν; » γρύλισε ο Ρέιλτον,δείχνοντας το άκρως διαφωτιστικόμήνυμα στο γραφείο του.

Κανένας δεν έβγαλε άχνα.

«Πρώτα», άρχισε ο Ρέιλτον, «μας λένεότι δέχτηκαν επίθεση από έναν ελέφαντα.Τώρα άρχισαν ν’ ανησυχούν μην τους

πάθει τίποτα η θεία τους. Αν υπάρχεικαμιά σχέση σ’ αυτά τα δύο, εμένατουλάχιστον μου διαφεύγει. Κάποιος,κάπου πρέπει να έχει μια εξήγηση. Αλλάποια είναι αυτή; »

Κανένας δεν ήξερε.

«Η καλύτερη λύση θα ήταν να πούμεστους Ζενγκ να τα πάρουν όλα, με γειατους και χαρά τους», μουρμούρισε οΡέιλτον. «Θα γλιτώσουμε τουλάχιστονκάμποση αιματοχυσία έτσι».

Τα λόγια του φαίνεται να συγκίνησανκάπως τον Γουίττακερ, που παρατήρησε.«Η βάση του Μοτάν κάτι προσπαθεί ναμας πει, κύριε ναύαρχε. Κάποιο σοβαρό

λόγο θα έχουν για να εκφράζονται μεαυτό τον τρόπο.

«Μπορεί να έχουν λόγους να πιστεύουνότι η στενή δέσμη δεν είναι πια και τόσοασφαλής. Ίσως κάποιος κατασκοπευτικόςσταθμός των Ζενγκ εγκαταστάθηκε σεκάποια από τις γραμμές μας. Έτσι απότον Μοτάν προσπαθούν να μας δείξουνότι πρέπει να σταματήσουμε ναεκπέμπουμε στη στενή δέσμη».

«Αυτό θα μπορούσαν να το πουν μεκώδικα, καθαρά και απλά. Δεν υπήρχελόγος να μας ταλαιπωρούν με αυτά ταμυστηριώδη μηνύματα για ελέφαντες καιθειάδες».

Ξαφνικά μίλησε ο Σώντερς που, απόκάποιο θαύμα, είχε βρει τη λαλιά του.«Αποκλείεται, κύριε ναύαρχε, μιλώνταςγια ελέφαντα να εννοούν τον Γκανέσα,τον ινδικό θεό Ελέφαντα; Οπότε η θεία ναμην είναι η ομώνυμη συγγενής αλλά ηιδιότητα του θεού; »

«Δεν αποκλείεται τίποτα! » βρυχήθηκεο Ρέιλτον. «Ούτε και το να έχει λασκάρειη βίδα όλων στον Μο-τάν». Άχνισεσιωπηλά για λίγες στιγμές και μετάπρόσθεσε στυφά, «Σύμφωνοι. Αςυποθέσουμε ότι ο ελέφαντας και η θείακάνουν το θεό Ελέφαντα. Τι βγαίνει μ’αυτό; »

«Μπορεί, ναύαρχέ μου», επέμεινε ο

Σώντερς, παρασυρμένος από τις ίδιες τουτις λέξεις, «να έχουν ανακαλύψει κανέναελεφαντόμορφο πλάσμα με υπερφυσικέςιδιότητες και να μας ειδοποιούν με τρόποότι μπορούν με τη βοήθειά του ν’αντιμετωπίσουν τους Ζενγκ χωρίςκανένα πρόβλημα. Μπορεί ακόμη ναέχουν βρει το ελιξίριο της αθανασίας, καιγι’ αυτό—» «Σκασμός» γκάρισε οΡέιλτον, σε ελαφρά παρανοϊκήκατάσταση. Ύστερα ξεφύσηξε με αρκετήδύναμη για να πεταρίσει το μήνυμα στογραφείο του. 'Επειτα σήκωσε τοτηλέφωνο. «Συνδέστε με με τηνυπηρεσία εξωβιολογίας... Ναι, ακριβώς».Περίμενε για λίγο και μετά γρύλισε στοτηλέφωνο. «Τι πιθανότητες υπάρχουν ναζουν πλάσματα σαν ελέφαντες στον

Μοτάν; » Άκουσε για μερικές στιγμέςκαι μετά κατέβασε το ακουστικό καιαγριοκοίταξε τους άλλους. «Όσες καιψάρια στα βουνά», τους πληροφόρησε.

«Μπορεί τα ψάρια στον Μοτάν να είναιάλλου είδους», επέμεινε ο Σώντερς.«Δεν μπορείς να κρίνεις για ένα εξωγήινοείδος με—»

«Για τελευταία φορά σου λέω,σκασμός! » Ο Ρέιλτον γύρισε τοεξαγριωμένο βλέμμα του στον Άσμορ.«Δεν κάνουμε τίποτα αν δεν μάθουμε τιδιαολο-κώδικα χρησιμοποιούν εκείπέρα».

«Θα πρέπει τον πιο πρόσφατο. Είχαν

αυστηρές διαταγές να καταστρέψουν τονπροηγούμενο».

«Το ξέρω τι θα έπρεπε να κάνουν. Τοέκαναν όμως; Ήδη τους ρωτήσαμεσχετικά και δεν μας απάντησαν. Ρωτήστετους πάλι, με άμεση δέσμη τούτη τηφορά. Δεν δίνω πεντάρα αν οι Ζενγκπιάσουν και την ερώτηση και τηναπάντηση. Δεν μπορούν ναεκμεταλλευτούν την πληροφορία.Ξέρουν από χρόνια ότι χρησιμοποιούμεκώδικες σαν στοιχειώδες μέτροασφάλειας».

«Θα φροντίσω να σταλεί αμέσως».

«Ωραία. Και φέρε μου την απάντηση

αμέσως μόλις φτάσει». Ύστερα φώναξεκαι προς τους τέσσερις. «Και άει σιχτίραπό δω όλοι σας! »

Το μήνυμα έφυγε κατευθείαν για τονΜοτάν, δίχως να πηγαίνει πια ζιγκ-ζαγκαπό κόσμο σε κόσμο.

Ποιον κώδικα χρησιμοποιείτε;Υπερεπείγον.

Δυο μέρες αργότερα η απάντησηέφτασε πίσω και μεταφέρθηκε στογραφείο του Ρέιλτον, περιμένοντάς τονεκεί να επιστρέψει από τη λέσχηαξιωματικών όπου είχε πεταχτεί γιαφαγητό. Κάποτε ο Ρέιλτον επέστρεψε,διέσχισε το διάδρομο και μπήκε στο

γραφείο του. Το μυαλό του ήταναπασχολημένο με την έλλειψηπροσωπικού στον τομέα του Σείριουκαι τίποτα δεν ήταν πιο μακριά από τιςσκέψεις τους από τα μυστήρια τουΜοτάν. Κάθισε στο γραφείο του καισήκωσε το χαρτί.

Το μόνο που έγραφε ήταν:

Κανέναν.

Όλο το αίμα ανέβηκε ξαφνικά στοκεφάλι του. Και το ίδιο ξαφνικά έφυγεαπό εκεί.

«Άσμορ! » ούρλιαξε. «Πέννιγκτον!Σώντερς! Γ ουίτ-τακερ! »

Από Γη. Διοίκηση ΔιαστημικούΕλέγχου. Αμεση Δέσμη. Ακωδικοποίητο.Προς Μοτάν.

Ο διοικητής Χάντερ ανακαλείταιπάραυτα. Αμα τη λήψη του παρόντοςτην διοίκηση αναλαμβάνει οπλωτάρχης Μάξγουελ.

Ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησηςαπλώθηκε στο πρόσωπο του Χάντερκαθώς σήκωνε το τηλέφωνο. «Στείλτεμου τον Μάξγουελ εδώ». Όταν οτελευταίος έφτασε, ο Χάντερ τουανακοίνωσε, «Μόλις έφτασε με

άμεση δέσμη η ανάκλησή μου.Επιστρέφω στην πατρίδα».

«Ω... » έκανε ο Μάξγουελ δίχωςιδιαίτερο ενθουσιασμό. Φαινόταν πιοαπογοητευμένος από ποτέ.

«Με καλούν στο αρχηγείο. Ξέρεις τισημαίνει αυτό».

«Ναι», αναστέναξε ο Μάξγουελ μεκάποιο φθόνο. «Μια ωραία, τεμπέλικηδουλειά, με καλύτερες συνθήκεςεργασίας, με καλύτερο μισθό καιταχύτερη προαγωγή».

«Ακριβώς. Γ ια να πούμε και τουστραβού το δίκιο, τα προσόντα πρέπει

ν’ ανταμείβονται». Κοίταξε τον άλλο,δίχως να του αποκαλύπτει και τουπόλοιπο μήνυμα. «Λοιπόν, δενχαίρεσαι με το νέο; »

«Όχι», απάντησε ο Μάξγοϋελ ξερά.

«Και γιατί, παρακαλώ; »

«Γ ιατί εσένα σε συνήθισα. Τ ώραπρέπει να ξαναρχίσω από την αρχήμέχρι να συνηθίσω κάποιον άλλοπαλαβό».

«Μην ετοιμάζεσαι, φιλαράκο.Αναλαμβάνεις εσύ τη διοίκηση». ΟΧάντερ του πέταξε το μήνυμα.«Συγχαρητήρια, κύριε Διοικητά! »

«Ευχαριστώ», αποκρίθηκε οΜάξγουελ, «αλλά καλύτερα να μου’λείπε. Τώρα πρέπει εγώ να βγάλω τοφίδι από την τρύπα. Ή μάλλον τονελέφαντα. Και παχύτατο, μάλιστα».

Τα μεσάνυχτα ο Χάντεραποβιβάστηκε στο καταδρομικό Κ 10και κούνησε το χέρι του σ’αποχαιρετισμό. Το έκανε με τηναυτάρεσκη σιγουριά κάποιου που θαπήγαινε να εισπράξει το δίκαιο καρπότων κόπων του. Βέβαια, αυτό θασυνέβαινε ύστερα από μερικέςβδομάδες ταξιδιού, αλλά η αναμονήάξιζε τον κόπο.

Το βροντερό ροχαλητό του σκάφους

ακουγόταν μέσα στη νύχτα, μέχρι πουη φλόγα από τον κινητήρα ίου χάθηκεκάπου στ’ αριστερά της τέταρτηςσελήνης

του Μοτάν. Ψηλά πάνω από τοναντικρινό ορίζοντα έλαμπαν ο Κορίμα καιο Κορόμα, οι δυο πλανήτες των Ζενγκ, οπρώτος μπλε κι ο άλλος πράσινος. ΟΜάξγου-ελ αγνάντεψε για λίγο τολαμπερό στερέωμα κι ένιωσε να τονπλακώνει ασήκωτο το βάρος της νέας τουευθύνης.

Τις επόμενες δυο βδομάδες τις πέρασεμελετώντας τα έγγραφα του προκατόχουτου και συνηθίζοντας τον εαυτό του στιςποικίλες σκοτούρες και τα καθήκοντα

μιας πλανητικής διοίκησης. Στο τέλοςαυτής της περιόδου εξακολουθούσε ν’απορεί και να προβληματίζεται με τηνόλη μυστηριώδη υπόθεση. Στο τέλος δενάντεξε άλλο.

«Τάυλερ! » φώναξε. Ύστερα, όταν οάλλος μπήκε στο γραφείο, του είπε. «Μα,τελοσπάντων, δεν μπορείς να πάψεις ναρουφάς τη μύτη σου; Τέλος πάντων,στείλε αμέσως αυτό το μήνυμα».

Παίρνοντάς το, ο Τάυλερκοντοστάθηκε και ρώτησε, «Με στενή ήμε άμεση δέσμη; »

«Μην το στέλνεις με την άμεση.Καλύτερα να πάει με τη στενή δέσμη. Το

θέμα είναι χαρακτηρισμένο εξαρχής ωςάκρως απόρρητο από το αρχηγείο, καιείμαστε υποχρεωμένοι να το αφήσουμεέτσι».

«Πολύ καλά, κύριε διοικητά». Μ’ έναασυνήθιστα ηχηρό ρούφηγμα, ο Τάυλεραναχώρησε και ξαπόστειλε το μήνυμαστον πρώτο σταθμό αναμετάδοσης. Τομήνυμα ρωτούσε απλά:

Γιατί μας στέλνετε ελέφαντα;

Το παραπάνω μήνυμα δεν έφτασε ποτέούτε στον Ρέιλτον ούτε και σε κανένανάλλο ανώτερο αξιωματικό. Αυτό γιατί οπρώτος που έτυχε να το λάβει ήταν έναςκαινούριος γήινος διαβιβαστής που είχε

πέσει θύμα σε τρεις διαδοχικές φάρσες.Ήταν φυσικό να μην έχει καμία διάθεσηνα πέσει θύμα και τέταρτης, έτσι ότανδιάβασε, Γιατί μας στέλνετε ελέφαντα; ταφρύδια του ανασηκώθηκαν πονηρά. Αμδεν θα την ξα-ναπατούσε. Απεναντίας,μάλιστα.

Δίχως να διστάσει έσκισε το μήνυμα κιαπάντησε ο ίδιος στους εξυπνάκιες τουΜοτάν.

Γιατί είστε κωλόπαιδα.

Κάποτε ο Μάξγουελ το έλαβε, τοδιάβασε δυο φορές, έκανε μια βόλτα τουγραφείου του και ξαναβρέ-θηκε στο ίδιοσημείο απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Η

απάντηση έγραφε:

Γιατί είστε καλά παιδιά.

Για τριακοστή φορά μέσα σε τέσσεριςμήνες ο Μάξ-γουελ κατέβηκε ώς τοδιαστημοδρόμιο να ελέγξει την άφιξηκάποιου σκάφους. Μέχρι στιγμής δεν είχελάβει ούτε ελέφαντα, ούτε τριβεία, ούτεκαν καναρίνι σε κλουβί.

Ήταν μια δουλειά που τη σιχαινόταν,γιατί κάθε φορά που ρωτούσε ένανκαπετάνιο αν του είχε φέρει κανένανελέφαντα, εκείνος τον κοιτούσε μεβλέμμα που πρόδινε καθαρά τις σκέψειςτου για τη διανοητική του κατάσταση.

Όπως και να ’χει, τούτη τη φορά δενήταν κανένα ναυλωμένο εμπορικό.Αναγνώρισε τον τύπο του πριν καν τοσκάφος αγγίξει το έδαφος και σβήσειτους κινητήρες του. Ήταν ένα τετραθέσιοπεριπολικό των Ζενγκ. Εξάλλου,αναγνώρισε και τον πρώτο Ζενγκ πουκατέβηκε από τη σκάλα. Ήταν ο Τορμίν,ο στρατιωτικός διοικητής του Κορόμα.

«Α, κύριε Μάξγουελ», τον χαιρέτησε οΤορμίν. Τα κίτρινα μάτια του ήτανανήσυχα. «Θα ήθελα να δω αμέσως τοδιοικητή σας».

«Ο Χάντερ πήρε μετάθεση για τη Γ η.Ανέλαβα εγώ τη διοίκηση. Έχετε κανέναπρόβλημα; »

«Πολλά», αναστέναξε ο Τορμίν. «Όπωςξέρετε, είχαμε εγκαταστήσεισυνηθισμένους αποίκους στον Κορίμα.Αλλά στον αδελφό πλανήτη Κορόμαείχαμε, εκτός από τους αποίκους, κι έναμεγάλο αριθμό καταδίκων. Δυστυχώς οικατάδικοι δραπέτευσαν, και από κάπουάρπαξαν όπλα. Έτσι ξέσπασε εμφύλιοςπόλεμος στον Κορόμα. Χρειαζόμαστεβοήθεια».

«Λυπάμαι, αλλά δεν έχω τέτοιαδυνατότητα», αποκρίθηκε ο Μάξγουελ.«Έχω αυστηρές διαταγές σε καμίαπερίπτωση να μην αναμειχθώ σεεσωτερικές υποθέσεις των Ζενγκ».

«Το ξέρω, το ξέρω». Ο Τορμίν έκανε

νευρικές χειρονομίες με τα μακριά,κοκαλιάρικο χέρια του. «Δεν ζητάμε απόσας σκάφη και όπλα. Είμαστε πρόθυμοιν’ αναλάβουμε μόνοι μας όλη τη βρόμικηδουλειά. Εξάλλου, το θέμα είναι σοβαρόαλλά όχι και άμεσα επείγον. Ακόμη καιαν οι κατάδικοι καταλάβουν τον πλανήτη,δεν θα μπορούν να ξεφύγουν από κει.Έχουμε μεταφέρει όλα τα σκάφη μαςστον Κορίμα».

«Τότε τι θέλετε από μένα; »

«Να στείλετε ένα μήνυμα για βοήθεια.Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε. Οσταθμός επικοινωνιών μας είναι ακόμηημιτελής».

«Δυστυχώς δεν μου επιτρέπεται ούτε ηάμεση επαφή με τις αρχές των Ζενγκ»,αποκρίθηκε ο Μάξγουελ.

«Μπορείτε, ωστόσο, να ειδοποιήσετετο αρχηγείο σας στη Γ η. Εκείνο θαενημερώσει σχετικά τον εκεί πρέσβη μας.Αυτός με τη σειρά του θα έρθει σ’ επαφήμε τις πλησιέστερες δυνάμεις μας».

«Μια τέτοια διαδικασία θα σήμαινεμεγάλη καθυστέρηση».

«Όπως έχει το πράγμα, δεν υπάρχειάλλη λύση», επέμεινε ο Τορμίν. «Θα μαςκάνετε αυτή τη χάρη; Υπό τις ίδιεςσυνθήκες θα κάναμε το ίδιο για σας».

«Εντάξει», συμφώνησε ο Μάξγουελ,μην μπορώντας ν’ αρνηθεί μια τέτοιαπαράκληση. «Έτσι κι αλλιώς, η όληευθύνη θ’ ανήκει στο στρατηγείο μας».Επιστρέφοντας στο γραφείο του, έδωσεστον Τάυλερ το σχετικό μήνυμα. «Γιακαλό και για κακό, καλύτερα να τοστείλεις με τη στενή δέσμη. Μπορεί ναπιάσει το μήνυμα κάποιος γραφειοκράτηςτων Ζενγκ και μετά να μας δημιουργήσειθέμα ότι χώνουμε τη μύτη μας σταεσωτερικά τους»..

Το μήνυμα έφυγε, πέρα, δώθε, πάνω,κάτω, με τη μια ή άλλη διάλεκτο καιπροφορά...

Εμφύλια διαμάχη ξέσπασε ανάμεσα

στους ντόπιους Ζενγκ. Ζητούνσυμπαράσταση και βοήθεια.

Το μήνυμα έφτασε λίγα λεπτά μετάτον Χάντερ, ο οποίος μπήκε στο γραφείοτου Ρέιλτον και στάθηκε σε στάσηπροσοχής χαιρετώντας κανονικά.

«Αντιπλοίαρχος Χάντερ, κύριεναύαρχε, πρώην διοικητής του Μοτάν».

«Καιρός ήταν! » γρύλισε ο Ρέιλτον,που προφανώς δεν ήταν σε διάθεση ν’αρχίσει να μοιράζει παράσημα. «Ωςδιοικητής του Μοτάν είχες την πλήρηευθύνη για ; τα κείμενα όλων τωνμηνυμάτων που στέλνονταν από : εκεί, ήκάνω λάθος; »

; «Μάλιστα, κύριε ναύαρχε», συμφώνησεο Χάντερ,

I νιώθοντας μια παράξενη ανατριχίλα στοσβέρκο του.

Ανοίγοντας ένα συρτάρι, ο Ρέιλτονέβγαλε μια I στοίβα φόρμες μηνυμάτωνκαι τις πέταξε μπροστά i στο γραφείοτου.

«Αυτές», πληροφόρησε τον Χάντερ,«είναι οι απο-δείξεις της φρικαλέαςασυνεννοησίας που με ταλαι-πωρεί απότη μέρα που μπήκε σε λειτουργία η βάσητου Μοτάν. Μονάχα μια εξήγηση μπορώνα βρω γι’ αυτά τα ακατανόητακορακίστικα για ελέφαντες και θειάδες,

κι αυτή είναι ότι σου χρειάζεταιψυχιατρική παρακολούθηση. Στο κάτωκάτω, δεν είναι η πρώτη φορά πουάνθρωποι σε ξένους πλανήτεςπαρουσιάζουν κρίσεις ανισορροπίας».

1 «Αν μου επιτρέπετε, κύριε ναύαρχε—»άρχισε να :: τραυλίζει ο Χάντερ.

; «Όχι, δεν σ’ το επιτρέπω», βρυχήθηκε οΡέιλτον.

«Να περιμένεις πρώτα να τελειώσω.Και μη μου ανοί-γεις έτσι τα ρουθούνιασου. Σε αντικατέστησα με τον

Μάξγουελ. Η απόδειξη τηςανισορροπίας σου θα έρθει με το

επόμενο μήνυμα από τον Μοτάν».

«Μα, κύριε ναύαρχε—»

«Σκασμός! Θα σου δώσω να δεις ταμηνύματα του Μάξγουελ για να τασυγκρίνεις με τις δικές σουασυναρτησίες. Αν και αυτό δεν σεπείσει, τότε—»

Ο Ρέιλτον σταμάτησε την κατσάδατου βλέποντας τον Άσμορ ναεμφανίζεται και ν’ αφήνει ένα μήνυμαστο γραφείο του.

«Άκρως επείγον από τον Μοτάν, κύριεναύαρχε».

Ο Ρέιλτον το άρπαξε και άρχισε νατο διαβάζει, ενώ ο Άσμορ και οΧάντερ περίμεναν σ’ αναμμένακάρβουνα.

Η φίλη της Ανδρομάχης χόρεψεανάμεσα στους ντόπιους Ζενγκ. Ζητούννέα παράσταση και ρεβίθια.

Η έκρηξη που επακολούθησε θαπαραμείνει στην ιστορία σαν ένας απότους θρύλους του διαστήματος για ναεμπνέει τις επερχόμενες γενιές.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΤΙΠΟΤΑ-

ΑΛΗΘΕΙΑΣΑΣ ΛΕΩ!

του Θήοντορ Στάρτζον

Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειεςλογοτεχνών και ποιητών, δημοσιογράφωνκαι σεναριογράφων, γραφειοκρατών καιτυπογράφων, ποτέ το διαθέσιμο χαρτί δενεπαρκούσε για να καλύψει όλες τιςανάγκες της ανθρωπότητας.

Και το πρόβλημα αυτό παρέμενε άλυτομέχρι που κάποιος διάβασε κάπου για τιςτελευταίες συμφωνίες ειρήνης,αφοπλισμού και κατάπαυσης του πυρόςανάμεσα στους διάφορους εμπολέμουςτου κόσμου μας. Τι τα έκαναν όλα αυτάτα χαρτιά μετά την επίσημη υπογραφήτους, αναρωτήθηκε. Και, ξαφνικά, στοκεφάλι του έλαμψε το γλομπάκι τηςέμπνευσης.

Έτσι εφεύρε το χαρτί υγείας.

Έχοντας λύσει και αυτό το πρόβλημα, οάνθρωπος είχε πλέον όλο το χρόνο νακαθίσει και να σκεφτεί. Ή τουλάχιστοναυτό έκανε ο Θήοντορ Στάρτζον. Καιομολογουμένως σκέφτηκε κάτι το

φοβερό! Δεν ξέρω αν είναι καν σωστόπου το μεταφράζω. Ίσως είναι κα-

λύτερα κάτι τέτοιες επικίνδυνες γνώσειςνα ξεχα-στούν.

Και — να πάρει η ευχή — αυτό που λέεισε τούτο το διήγημα το έχω προσέξει κιεγώ. Λέτε...

Γ. Μ.

Ο Χένρυ Μέλλοου είχε φτάσει στοστάδιο εκείνο της καριέρας του πουμπορούσε να διαθέτει την πολυτέλειαμιας προσωπικής τουαλέτας στο γραφείοτου. Έτσι, κάποια στιγμή, βγήκε απόδαύτη και φώναξε στο μικρό μαύρο

κουτάκι της ενδοσυνεννόησης.«Δεσποινίς Πρινς, έρχεστε, σαςπαρακαλώ, για μια υπαγόρευση; »

Η δεσποινίδα Πρινς, η γραμματέαςτου, άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα καιέσκουξε, «Ιιιικ».

«Από την αυγή ακόμη της ιστορίας»,άρχισε να υπαγορεύει ο Χένρυ Μέλλοου,«ο άνθρωπος βρέθηκε πρόσωπο μεπρόσωπο με διάφορες βασικές αλήθειες.Ωστόσο—»

«Τι να πω εγώ», τον διέκοψε ηδεσποινίδα Πρινς, «που βρέθηκααντιμέτωπη με τα κατεβασμένο σαςπαντελόνια, κύριε Μέλλοου, και με σας

ν’ ανεμίζετε σαν μπαϊράκι ένα μακρύκομμάτι χαρτί υγείας; »

«Εντάξει, θα έρθω και σ’ αυτό... Τιέλεγα; Α, ναι! “... με διάφορες βασικέςαλήθειες. Ωστόσο, εξαιτίας τηςαδιαφορίας, της προκατάληψης ή και τηςκαθαρής βλακείας του, δεν μπόρεσε ούτενα τις δει ούτε να τις αναγνωρίσει, ούτενα τις καταλάβει”. Τα προλαβαίνετε,δεσποινίς Πρινς; »

«Είμαι πολύ σοκαρισμένη, κύριεΜέλλοου. Σας παρακαλώ, σηκώστε ταπαντελόνια σας».

Ο κύριος Μέλλοου την κοίταξε γιαμερικές στιγμές ενώ έβαζε τον ειρμό των

οκέψεών του στο «σταντ-μπάυ»προκειμένου ν’ αλλάξει κανάλι από τουςδικούς του συλλογισμούς στα λόγια της.Ύστερα το βλέμμα του κατέβηκε αργάπρος τα πόδια του.

«Την πάτησα σαν τον Αρχιμήδη»,εξήγησε, κι άφησε το χαρτί της τουαλέταςστο γραφείο του. Σηκώνοντας ταπαντελόνια του, συνέχισε, «Ή,τουλάχιστον, νομίζω ότι ήταν οΑρχιμήδης. Έκανε, λέει, το μπάνιο τουκαι μπαίνοντας στην μπανιέρα είδε τονερό ν’ ανεβαίνει και να χύνεται από ταχείλη της μπανιέρας. Και βλέποντάς το,του κατέβηκε ξαφνικά η λύση στοπρόβλημα που τον απασχολούσε, το πώςνα προσδιορίσει πόσο φτηνό μέταλλο

περιείχαν τα χρυσά κοσμήματα τουβασιλιά. Αμέσως πήδησε έξω από τηνμπανιέρα και άρχισε να τρέχει τσίτσιδοςστους δρόμους φωνάζοντας “Εύρηκα! ”.Εσείς, δεσποινίς Πρινς, είχατε την τύχηνα είστε μάρτυρας μιας ανάλογηςστιγμής... Αλήθεια, μήπως τελικά δενήταν ο Αρχιμήδης αλλά ο Αριστοτέλης; »

«Ήταν ντροπή, αυτό ήταν»,αποκρίθηκε η δεσποινίδα Πρινς. «Παρ’όλα τα χρόνια που δουλεύω μαζί σας,ποτέ δεν θα πάψετε να μ’ αιφνιδιάζετε.Ακούς εκεί, χαρτί τουαλέτας! »

«Μερικές από τις πιο σπουδαίεςεμπνεύσεις στην ανθρώπινη ιστορίαήρθαν σε τουαλέτες», παρατήρησε ο

Χένρυ Μέλλοου. «Η προτεσταντικήΜεταρρύθμιση άρχισε σε μια τουαλέτα,όταν ο Λούθηρος καθόταν εκεί καιέστυβε το — μήπως σας σοκάρω πάλι,δεσποινίς Πρινς; »

«Δεν ξέρω. Εξαρτάται από το τι θαπείτε παρακάτω», απάντησε η δεσποινίδαΠρινς, κατεβάζοντας τα χέρια από τ’αυτιά της, αλλά όχι εντελώς. Τον κοίταξεκαχύποπτα καθώς εκείνος άπλωνε τηλουρίδα του χαρτιού στο γραφείο του,την πατούσε με τις παλάμες του καιάρχιζε να τη σκίζει σε κομμάτια,τεντώνοντας προς δύο αντίθετεςκατευθύνσεις.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΛΕΩ

I -

«Όπως παρατηρείτε εδώ — Τοκαταλαβαίνετε, δεσποινίς Πρινς; »

«Όχι, κύριε Μέλλοου, δενκαταλαβαίνω τίποτα», α- ποκρίθηκεεκείνη, μαζεύοντας από κάτω το καρνέπου είχε πετάξει, για να σκεπάσει τ’αυτιά της.

«Τότε ας το πιάσουμε πάλι από τηναρχή», αναστέναξε ο Χένρυ Μέλλοου,και άρχισε να της υπαγορεύει τοκείμενο που θα έσπερνε τον τρόμο καιτον πανικό στην καρδιά και την ψυχήτου κάθε στρατιωτικού και

βιομήχανου. Ω, ασφαλώς και έχουνκαρδιά και ψυχή. Απλώς δεν ήτανπράγματα που τα χρησιμοποιούσανπριν από την εποχή του ΧένρυΜέλλοου. Προσέξτε πώς έχει τοπράγμα και θα καταλάβετε.

Ο Χένρυ Μέλλοου δεν ήταν απλώςένας άνθρωπος, ήταν ένα ιστορικόγεγονός. Σήμερα δεν χρειάζεται ναπούμε «η πρώτη άνευ σταθμούυπερατλαντική πτήση έγινε, κτλ. ».Αρκεί να πούμε απλώς «η πτήση τουΛίν-τμπεργκ», και οι άλλοι θακαταλάβουν. Αντίστοιχα, λέμε «απότην εποχή της Χιροσίμα» ή «τουΝτάλλας» ή «του Παστέρ» ή «τουΔαρβίνου» και όλοι καταλαβαίνουν

αμέσως για ποιο πράγμα μιλάμε. Κατάτον ίδιο τρόπο, το όνομα του ΧένρυΜέλλοου εκφράζει πλέον τηνανατροπή των πάντων σ’ ό, τι αφοράστο στρα-τιωτικο-βιομηχανικόκατεστημένο.

Το μνημόνιο Μέλλοου έφτασε στοΠεντάγωνο μέσω της συνηθισμένηςοδού. Κοντολογής, έναςομοσπονδιακός πράκτορας πουερευνούσε καθημερινά τ στασκουπίδια, ελέγχοντας κάθε άχρηστοχαρτί που έβγαινε από τα γραφείατου Μέλλοου, βρήκε τρεις σελίδες οιοποίες είχαν πεταχτεί γιατί μιακαινούρια δα-κτυλογράφος είχε

κάνει καμιά σαρανταριά λάθη. Στησυνέχεια οι σελίδες αυτές πέρασαναπό όλα τα ιεραρχικά επίπεδα του ΕφΜπι Άι φτάνοντας ώς τον ίδιο τονΑρχηγό. Ο τελευταίοςεξουσιοδότησε τον πράκτορα ναδιαρρήξει τα γραφεία του Μέλλοουπροκει-

μένου να φωτογραφήσει ολόκληρο τοσχετικό φάκελο.

Στην προσπάθειά του αυτή οπράκτορας συνελήφθη δύο φορές κατάλάθος, έφαγε ξύλο άλλη μια και μετάεξαφανίστηκε για ένα διάστημα εξαιτίαςενός αναπόφευκτου ατυχήματος.Δηλαδή, μετά την κλοπή των χαρτιών, τα

ξέχασέ σ’ ένα ταξί και χρειάστηκε τρειςβδομάδες μέχρι να εντοπίσει τον ταξιτζήκαι να διαρρήξει το σπίτι του για να ταπάρει πίσω. Στο μεταξύ το μνημόνιο είχεαποσταλεί στους Τάιμς από τον ίδιο τονΜέλλοου, και αποτέλεσε τη βάση για έναεκτεταμένο άρθρο. Αλλά, όπως συνήθωςγίνεται με παρόμοια δημοσιεύματα στοντύπο, πέρασε εντελώς απαρατήρητο τόσοαπό το κοινό όσο και από το Πεντάγωνο.

Το σοκ που προκάλεσε το μνημόνιοόταν τελικά έφτασε στο Πεντάγωνο, καιιδίως στην ειδική υπηρεσία γι’ αυτά ταπράγματα, το τμήμα του υποστράτηγουΦόρτνυ Σούπερπεητ, ήταν ανάλογο μεσεισμική δόνηση. Η αντίδραση τουΣούπερπεητ υπήρξε άμεση και πιστή

προς την καλύτερη στρατιωτικήπαράδοση. Ο στρατηγός κήρυξεολόκληρο το τμήμα του σε ΕρυθράΚατάσταση και χαρακτήρισε το θέμαΆκρως Απόρρητο ώστε ναμη~διαρρεύσει το παραμικρό σε κανένανεκτός του τμήματος.

Το αποτέλεσμα ήταν να νεκρωθούν ταπάντα για δύο ώρες και σαράντα λεπτάεξαιτίας της ακαριαίας απόφασής του ναελέγξει αμέσως την ιδέα του Μέλλοου.

Βλέπετε, προκειμένου να γίνει αυτός οπειραματικός έλεγχος, χρειαζόταν χαρτίυγείας. Αλλά, μόλο που ο στρατηγόςΣούπερπεητ, σαν τον Χένρυ Μέλλοου,διέθετε εσωτερική τουαλέτα στο γραφείο

του, δεν μπορούσε να πάει κόντρα στηνπαράδοση. Έτσι συγκράτησε την τάσητου να σηκωθεί και να φέρει λίγο χαρτί οίδιος, και κάλεσε τον υπασπιστή του. Οτελευταίος μπήκε, χαιρέτησε ζωηρά, καιπήρε διαταγή από το στρατηγό να φέρειαμέσως ένα ρολό χαρτί υγείας. Από τοεξωτερικό γραφείο του ο υπασπιστήςδιέταξε να παρουσιαστεί αμέσωςμπροστά του ο λοχίας εφοδιασμού που,δυστυχώς, έτυχε να λείπει με άδεια. Αυτόυποχρέωσε τον υπασπιστή (μην ξεχνάτεότι το θέμα ήταν ήδη άκρως απόρρητο)να ελέγξει πρώτα το φάκελο τουαντικαταστάτη δεκανέα.

Τέλος πάντων, κάποτεσυμπληρώθηκαν οι σχετικές αιτήσεις, με

μονάχα ένα λάθος στο τέταρτοαντίγραφο (από τα έξι), που χρειάστηκεδιόρθωση, και το ρολό του χαρτιούυγείας έφτασε διπλοκλειδωμένο σ’ έναμαύρο σφραγισμένο κιβώτιο ασφαλείαςκαι παραδόθηκε στο στρατηγό. Τηστιγμή εκείνη, τον Σούπερ-πεητ διέκοψεη επίσκεψη κάποιου κυρίου Μπράουν(έτσι συστήθηκε) από το Τζέημστάουν.Ήταν ένας τύπος με μαύρο κοστούμι,μαύρη γραβάτα, και μαύρη δερμάτινηθήκη που μέσα έλαμπε ένα αστραφτερόσήμα με τον αμερικανικό αετό καιδιάφορα άλλα.

«Α, πανάθεμά σας! » γρύλισε οστρατηγός. «Πώς διάολο το μάθατεκιόλας; »

Στα λόγια του, ο άλλος χαμογέλασεαυτάρεσκα — ΄ταν η μόνη περίπτωσηπου χαμογελούν οι τύποι σαν

τον κύριο Μπράουν — και μάζεψε απότο γραφείο τοι στρατηγού το μνημόνιοΜέλλοου και το κλειδωμένο μαύροκουτί με το χαρτί υγείας. Ύστερααναχώρησε Όταν έφυγε ο επισκέπτης, οστρατηγός, με το πρα κτικό πνεύμα πουδιακρίνει κάθε στρατιωτικό, το πήρεαπόφαση ότι το πράγμα είχε ξεφύγειπλέον από τα χέρια του. Έτσι επανέφερετην υπηρεσία του σε Πρά σινηΚατάσταση, ακύρωσε τα μέτραμυστικότητας και μετά ένιωσε ελεύθεροςπια να μπει στην τουαλέτα του και ναπάρει από κει λίγο χαρτί υγείας.

Ξαναβγήκε με κάνα μέτρο από δαύτο, τοάπλωσε πάνω στο γραφεί» του, τοπάτησε με τις παλάμες του και άρχισε νατις κομματιάζει... Και το πρόσωπό τουχλόμιασε σαν κερί

Η διαρροή του Μνημονίου Μέλλοουστο χώρο της βιομηχανίας είναι πολύ πιομυστήρια υπόθεση. Το σίγουρο είναι ότιαυτό ήταν η αιτία να μειωθούν κατά έξιτοις εκατό οι πάσης φύσεως παραγγελίεςπρώτων υλών της Ίνλαντ Κορπ. Και ότανμια μεγάλη εταιρία σαν την Ίνλαντ κόβειτις παραγγελίες της κατά έξι τοις εκατό,ολόκληρη η αγορά τρέμει σαν φορτίοζελέ σε κάρο με τετράγωνες ρόδες.

Αυτός εξάλλου ήταν και ο πραγματικός

λόγος που το βιομηχανικό τραστ τηςΆουτλαντ άρχισε να εξετάζει τοενδεχόμενο συγχώνευσης με την Ίνλαντ.Ένας από τους κατασκόπους τηςΆουτλαντ τους είχε σφυρίξει το θέμα,αλλά δεν είχε μπορέσει να κλέψει το ίδιοτο μνημόνιο. Έτσι τώρα τα μεγάλακεφάλια της Άουτλαντ σκέφτονταν ότι αναγόραζαν την Ίνλαντ, στη συμφωνία θασυμπεριλαμβανόταν και αυτό.

Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξήτους, όταν ο πρόεδρος του συμβουλίουτης Ίνλαντ όχι μόνο συμφώνησε μεενθουσιασμό στην ιδέα της συγχώνευσηςαλλά έστειλε μαζί και ένα αντίγραφό τουμνημονίου, έτσι δίχως υποχρέωση! Δενυπάρχουν τα πρακτικά της συνάντησης

των μεγάλων των δύο βιομηχανικώνγιγάντων, αλλά όταν βγήκαν από τηναίθουσα ήταν όλοι τους σαφώςτρομοκρατημένοι. Με τον ερχομό τηςαυγής, σε πολλά πλουσιόσπιτα σταπροάστια, σε αποκλειστικές λέσχες καιπολυτελείς σουίτες ξενοδοχείων,ακουγόταν ο μαλακός ήχος από χαρτιάτουαλέτας που σκίζονταν νευρικά.

Και από χαρτοπετσέτες.

Και από κρέας που κατέβαινε σε φέτοςαπό μάγουλα.

Όσον αφορά στη συγχώνευση, ταπράγματα πάγωσαν στο στάδιο τωνδιαπραγματεύσεων. Δεν τη ματαίωσαν

ούτε την προχώρησαν, απλώς όλοιπερίμεναν. Στο μεταξύ, η μείωσηπαραγγελιών πρώτων υ

λών της Ίνλαντ κατέληξε σ’ ένασυμβιβαστικό τρία τοις εκατό. Όσο γιατον υπόλοιπο κόσμο — το μικρό,αληθινό κόσμο, όχι τις μεγάλες μάζεςπου κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου— κι αυτός περίμενε να δει πώς θαεξελιχθούν τα πράγματα.

Εκεί, ωστόσο, που το ΜνημόνιοΜέλλοου προκάλεσε το φοβερότερο σοκήταν στο μυστικό αρχηγείο τουΤζέημστάουν. Αν δεν το ξέρατε, εκείβρίσκεται το πιο μυστικό αρχηγείο στον

κόσμο ή και οπουδήποτε. Δεν υπάρχειόνομα στην είσοδο, τα αυτοκίνητα απέξωείναι δίχως πινακίδες και όλες οιπαραγγελίες για σάντουιτς που φτάνουνστο μπροστινό γραφείο είναι γιακάποιους με τ’ όνομα «Μπράουν».Κανένας δεν ξέρει πώς ξεχωρίζουν ποιοσάντουιτς είναι για ποιον. Ολόκληρη ηπόλη κρατά καλά το μυστικό.

Είχαν κάνει ό, τι ήταν δυνατό να κάνεικανείς. Είχαν παρακολουθήσει σεεικοσιτετράωρη βάση με ανθρώπους και«κοριούς» τα γραφεία του ΧένρυΜέλλοου, τα πρόσωπα τουπεριβάλλοντος του και τον ίδιο. Είχαναναλύσει τις πιθανές του κινήσεις καιαντιδράσεις, και τώρα δεν έμενε άλλο

από το να καθίσουν και να περιμένουνκάτι να συμβεί. Η όλη υπόθεση Μέλλοουείχε ανατεθεί σε τρεις κορυφαίουςπράκτορες, τον Ρεντ Μπράουν, τον ΤζοΜπράουν και τον Μπράουν X. Οτελευταίος ήταν και ο άνθρωπος που είχεεισχωρήσει στους Μαύρους Πάνθηρεςγια λογιαρια-σμό της Υπηρεσίας.

Εξαιτίας της εξαιρετικά ευαίσθητηςφύσης του Μνημονίου, ο Ρεντ Μπράουνείχε ξαποστείλει τον Μπράουν X σε μιαεντελώς τρελή έρευνα, να εντοπίσει καινα ανακρίνει τους παλιούς δασκάλουςτου Χένρυ Μέλλοου, από το νηπιαγωγείοώς την τετάρτη Δημοτικού, πουβρίσκονταν σε κάτι απίθανα μέρη σαν τοΈνουμκλο της πολιτείας Ουάσιγκτον ή το

Τερτλ Κρηκ της Πενσυλβάνια.

Ο Ρεντ Μπράουν σηκώθηκε από τογεμάτο κουμπιά και φωτάκια γραφείοτου, διέσχισε το δωμάτιο και έκλεισε τηνπόρτα, πνίγοντας έτσι το συνεχέςθρόισμα από τα κομπιούτερ και τιςλαστιχένιες σόλες, και τις ψιθυριστέςσυνδιαλέξεις με την παλάμη πάνω απότο ακουστικό σε στυλ: «Εδώ Μπράουν...Έτοιμος. Κώδικας δύο. Ο Μπράουν σεαποστολή».

Ο Τζο Μπράουν, που καθόταν πιοπέρα, παρατήρησε αυτή την κίνηση τουΡεντ και κατάλαβε ότι θα μιλούσαν γιατην αποστολή τους. Ήξερε ακόμη ότιέπρεπε ν’ αναφέρονται στον Χένρυ

Μέλλοου μονάχα με τη λέξη«Ύποπτος». Όχι «ο ύποπτος», ούτε ο«κύριος Ύποπτος», αλλά σκέτο«Ύποπτος».

Ο Ρεντ Μπράουν κάθισε πάλι στοθρόνο του, ή στο χειριστήριο — κανέναςδεν θα μπορούσε να την πει απλήκαρέκλα — και είπε: «Ανασκόπηση.Σύσκεψη».

Ο Τζο Μπράουν έβαλε μπροστά τομαγνητόφωνο που ήταν κρυμμένο κάτωαπό το μαύρο σακάκι του και επανέλαβε.«Ανασκόπηση. Σύσκεψη», και πρόσθεσεημερομηνία και ώρα.

«Ύποπτος; » ρώτησε ο Ρεντ Μπράουν.

Ο Τζο Μπράουν κατάλαβε αμέσως ότιτου ζητούσαν μια συνοπτικήανασκόπηση των όσων ήξεραν για τονΧένρυ Μέλλοου, με την ελπίδα ναεντοπίσουν κάποιες νέες όψεις και νακατεβάσουν καινούριες ιδέες, άσχεταπόσο παρατραβηγμένες και απίθανες.Χώρια απ’ αυτό, η ερώτηση ήταν καικάποιο είδος τεστ για τον ίδιο, του τύπου«για να δούμε αν διάβασες το μάθημάσου». Έτσι απάντησε σβέλτα, με καθαρήφωνή και με επαγγελματικά κοφτάτρόπο: «Λευκός, ένα εβδομήντα πέντε,άγαμος, τριανταεξάρης, μάτια καστανά,εβδομήντα εφτά κιλά—»

«Εντάξει, εντάξει. Επάγγελμα; »

«Συγγραφέας, τεχνικά θέματα,επιστημονικά άρθρα και κριτική βιβλίων.Αυτοαπασχολούμενος. Επίσης:εφευρέτης, κάτοχος διπλωμάτωνευρεσιτεχνίας

υπ’ αριθμόν πρωτοκόλλου—»

«Άσε τους αριθμούς γιατί θ’αναγγέλλεις νούμερα ώς το βράδυ.Εξάλλου, το κάνεις για φιγούρα,Μπράουν. Ξέρω πόσο αριθμομνήμοναςείσαι».

Ο Τζο Μπράουν πειράχτηκε πολύ,αλλά ήξερε ότι καλά θα έκανε να μην τοδείξει. Η απομνημόνευση αριθμών ήτανστ’ αλήθεια το μόνο πράγμα που έκανε

πολύ καλά, και με τους αριθμούςπρωτοκόλλου των διπλωμάτων θαέδειχνε όλο του το ταλέντο. «Διαθέτειευρεσιτεχνίες σε οικιακές συσκευές,χημικές διαδικασίες, τεχνικά εργαλεία,οπτικά συστήματα... »

«Από τις μεγαλοφυΐες, έτσι; Πολύεπικίνδυνος. Η Υπηρεσία μας ερευνά τασκουπίδια του εδώ και δεκαοχτώ μήνες».

«Τι επέστησε την προσοχή μας στοπρόσωπό του; »

«Η εφορία. Εισπράττει ποσοστάπωλήσεων από ολόκληρο τον κόσμο. Καιποτέ δεν κρύβει δεκάρα».

Ο Τζο Μπράουν σούφρωσε σκεφτικάτα χείλη του. «Κάτι πρέπει να κρύβει».

«Σωστά, το να μην κρύβει δεν είναιούτε σύνηθες ούτε φυσιολογικό. Απόφρονήματα; »

«Δεν ασχολείται με τα πολιτικά. Είναιγραμμένος στους καταλόγους καιψηφίζει, αλλά δεν εκφράζει γνώμη».

Ο Τζο Μπράουν σούφρωσε πάλι ταχείλη του. Ήταν το ίδιο σούφρωμα με τοπροηγούμενο, γιατί επανέλαβε περίπουκαι τα ίδια λόγια. «Κάτι πρέπει να κρύβει.Και τι θα γίνει έτσι κι αυτό το πράγμακυκλοφορήσει ανεξέλεγκτο στηνανθρωπότητα; »

«Θα ’ναι φοβερότερο και από τηνατομική βόμβα και από τα χημικά όπλακαι από την πανούκλα και απ’ ό, τι άλλοφανταστείς».

«Και αν διατηρήσει ο ίδιος τοναποκλειστικό του έλεγχο; »

«Θα γίνει ο κυρίαρχος του κόσμου».

«Ναι, αλλά για όχι παραπάνω από δέκαλεπτά». Ο

Τζο Μπράουν έκανε σαν να σημάδευεμέσα από μια φανταστική τηλεσκοπικήδιόπτρα ντουφεκιού και πάτησε μιαφανταστική σκανδάλη.

«Όχι, αν έχει την υποστήριξη τηςΥπηρεσίας».

Ο Τζο Μπράουν κοίταξε διαπεραστικάτον Ρεντ Μπράουν κι έδειξε να μπαίνειστο νόημα. Πριν γίνει μυστικόςπράκτορας, και πριν καν αρχίσει τηνειδική εκπαίδευση, είχε πολύ σαφείςαπόψεις σχετικά με το για ποιον δούλευεη Υπηρεσία. Αλλά όσο περνούσε οκαιρός, το ερώτημα αποκτούσε ολοένακαι λιγότερη σημασία. Οι πράκτορεςδούλευαν απλώς για την Υπηρεσία, καικανένας, μέσα ή έξω από αυτήν, ή απότην κυβέρνηση, ή απ’ οπουδήποτε, δενθα διανοείτο ποτέ να ρωτήσει για ποιονδούλευε η Υπηρεσία. Έτσι, αν ηΥπηρεσία αποφάσιζε να δουλέψει για τον

κυρίαρχο του κόσμου, ε... γιατί όχι; Θαήταν ένας, και είναι πιο εύκολο νακουμαντάρει μονάχα έναν άνθρωπο. Απόπαλιά η Υπηρεσία είχε ξεκαθαρισμένεςαντιλήψεις για την ιδανική κοινωνία, καιμε τον αποκλειστικό έλεγχο ενός τέτοιουπράγματος, θα μπορούσε και να τηφτιάξει. Γ ια όλους. Και παντού.

Ο Ρεντ Μπράουν έκανε μια γρήγορη,περίπλοκη χειρονομία που ο ΤζοΜπράουν φάνηκε να καταλαβαί-νει.Αμέσως έβγαλαν και οι δυο τα κρυμμένατους μαγνητόφωνα κι έσβησαν τηντελευταία πρόταση από την ταινία.Ύστερα έκρυψαν πάλι τα μαγνητόφωνακαι κοίταξαν ο ένας τον άλλο μεαλλαγμένα μάτια που έλαμπαν παράξενα.

Αν οι δυο τους τύχαινε να γίνουν οιαποκλειστικοί κάτοχοι της μεθόδουΜέλλοου, τότε ο προϊστάμενός τους,κάποιος κύριος Μπράουν, και ο δικόςτου προϊστάμενος, εκείνος που διεύθυνετην όλη Υπηρεσία, θα πάθαιναν τη νίλατης ζωής τους.

Ο Ρεντ Μπράουν έβγαλε μια αρμαθιάκλειδιά από τη ζώνη του, διάλεξε ένα καιξεκλείδωσε μ’ αυτό ένα κρυφό συρτάριτου γραφείου του. Από μέσα έβγαλε έναατσάλινο κουτί σαν μικρόχρηματοκιβώτιο. Ρίχνοντας μια ματιάπρος το συνάδελφό του για νασιγουρευτεί ότι δεν έβλεπε από εκεί πουήταν, σχημάτισε με φροντίδα καιπροσοχή ένα συνδυασμό στο καντράν,

και μετά γύρισε μια λαβή. Το καπάκι τουκουτιού άνοιξε, και ο Ρεντ Μπράουνέβγαλε από μέσα δυο φωτοκόπιες τουΜνημονίου Μέλλοου. «Και τώρα», είπεπρος το μαγνητόφωνο. «Θα διαβάσουμετο Μνημόνιο Μέλλοου».

Όπως θα το διαβάσετε κι εσείς.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕΛΛΟΟΥ

Από την αυγή της ιστορίας του οάνθρωπος βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπομε διάφορες βασικές αλήθειες. Ωστόσο,εξαιτίας της αδιαφορίας, τηςπροκατάληψης ή και της καθαρήςβλακείας του, δεν μπόρεσε ούτε να τις δει

ούτε να τις αναγνωρίσει ούτε να τιςκαταλάβει. Υπήρξαν φορές που τακατάφερε πολύ καλά με πολύπλοκαπράγματα, όπως είναι για παράδειγμα ταπέτρινα ημερολόγια των Μάγιας και ητεχνική πλοήγησης των Πολυνησίων.Από την άλλη μεριά, πα-ρέβλεπε σανστραβός το γεγονός ότι τα πολύπλοκαπράγματα είναι φτιαγμένα από απλάπράγματα, και ότι τα απλούστεροπράγματα βρίσκονται, από την ίδια τουςτη φύση, ολόγυρά μας και απλώςπεριμένουν κάποιον να τα παρατηρήσει.

Η ανθρωπότητα καθυστέρησε φοβεράγια ν’ ανακαλύψει ακόμη και αυτό πουήταν κάτω από τη μύτη της. Δυο σχετικάκραυγαλέα παραδείγματα αρκούν:

Μπορείτε, για πενταροδεκάρες, σεοποιοδήποτε κατάστημα Παιχνιδιών ήλούνα-παρκ, ν’ αγοράσετε ένα μηλαράκι.Δεν έχω καταφέρει ν’ ανακαλύψω πότεεπινοήθηκε αυτό το πράγμα, ούτε πού,ούτε από ποιον, αλλά απ’ όσο ξέρω δενυπάρχουν στ’ αλήθεια αρχαϊκά δείγματάτου. Ένα ακόμη πιο απλό κατασκεύασμαμπορεί να το φτιάξει ακόμη κι έναςοχτάχρονος σκαλίζοντας ένα κλαδάκιπεύκου: μια έλικα

δυο πτερύγων. Στερεωμένη σ’ ένανάξονα ή μια καρφίτσα ή έλικα μπορείνα περιστρέφεται ελεύθερα στονάνεμο. Προφανώς είναι μια εφεύρεσηπου θα μπορούσε να έχει γίνειπεντακόσια, χίλια, ακόμη και πέντε

χιλιάδες χρόνια πριν, όταν οι Αιγύπτιοιτεχνίτες έφτιαχναν ήδη πολύ πιοπολύπλοκα όργανα και εργαλεία. Τονα στερεωθεί η έλικα σε σταθερόάξονα, το να περιστραφεί ο άξονας καινα δημιουργήσει άνεμο, το να βυθιστείτο μηχάνημα στο νερό και το ναεπινοήσει κανείς έτσι αντλίες καιπροωθητικά μέσα — αυτά φαίνονταινα είναι τα προφανή και αυτονόηταβήματα. Κι ωστόσο, για χιλιάδεςχρόνια, κανένας δεν τα έκανε.

Τώρα, φανταστείτε αν μπορείτε —και δεν μπορείτε — ποια θα ηταν ηεξέλιξη του πολιτισμού και πού θαβρισκόμαστε τεχνολογικά, αν είχανυπάρξει έλικες και αντλίες πριν χίλια

χρόνια — ή τρεις ή πέντε χιλιάδες! Κιόλα αυτά επειδή δεν βρέθηκε έναπαρατηρητικό παιδί, ένα περίεργοσπηλαιόβιο παιδάκι που το μάτι του ναπιάσει ένα στριφτό φύλλο πουστροβιλιζόταν στον ιστό κάποιαςαράχνης.

Ένα ακόμη παράδειγμα. Τούτη τηφορά θα ξεκινήσουμε με σύγχροναυλικά και μετά θα πάμε πίσω. Ανανοίξετε μια τρύπα γύρω στο ενάμισιχιλιοστό σε μια λαμαρίνα καιτοποθετήσετε μια σταγόνα νερού στοάνοιγμα, η σταγόνα θα παραμείνει εκείαιωρούμενη. Η βαρύτητα θα την τραβάπρος τα κάτω, ενώ η επιφανειακή τάσηθα την τραβά προς τα πάνω δίνοντάς

της κυρτό σχήμα. Αν την παρατηρήσεικανείς από το πλάι της λαμαρίνας, ησταγόνα έχει σχήμα φακού — και είναιφακός! Αν κοιτάξετε μέσα απ’ αυτή,με το μάτι κοντά στη σταγόνα, σε κάτικαλοφωτισμένο που βρίσκεται απόκάτω, θα διαπιστώσετε ότι ο υγρόςφακός έχει εστιακή απόσταση περίπουενός και μισού εκατοστού καιμεγέθυνση πενήντα διαμέτρων.

(Αν συμπτωματικά χρειάζεστε έναμικροσκόπιο που δεν κοστίζει τίποτα,ανοίξτε την ίδια τρύπα στον πάτο μιαςκονσέρβας. Μετά κόψτε τις τρεις πλευρέςενός τετράγωνου παράθυρου — δεξιά,αριστερά και πάνω — στο πλάι τηςκονσέρβας. Ύστερα λυγίστε το κομμένο

μέταλλο προς τα μέσα, στις σαράνταπέντε μοίρες, για να περνά το φως και ν’αντανακλάται προς την τρύπα. Μετάκόψτε ένα τζαμάκι και στερεώστε το μεκάποιο τρόπο μέσα στην κονσέρβα καιλίγο πιο κάτω από την τρύπα. Τώρατοποθετήστε το θέμα σας — ένα πόδιμύγας, ένα φτερό, μια τρίχα ή οτιδήποτε— πάνω στο τζάμι, βάλτε μια σταγόνανερού στην τρύπα, και θα δείτε το θέμασας μεγεθυμένο κατά πενήντα φορές.Έτσι, πληροφοριακά, μια σταγόναγλυκερίνης μπορεί να μην είναι τόσοκαθαρή, αλλά δουλεύει σχεδόν το ίδιοκαλά και δεν εξατμίζεται).

Τα μικροσκόπια και τα αυτονόηταπαρελκόμενά τους, τα τηλεσκόπια, δεν

εμφανίστηκαν πριν από το δέκατο όγδοοαιώνα. Γ ιατί όχι πιο πριν; Δεν υπήρχανάραγε αναρίθμητοι βοσκοί που σεαναρίθμητα πρωινά αντίκρισαν κάτω απότο φως του πρώτου ήλιου δροσοσταλίδεςπάνω σε ιστούς αράχνης ή σε τρύπεςφύλλων; Γιατί κανένας απ’ αυτούς δενκοίταξε έστω μια φορά μέσα από μιατέτοια σταγόνα για να δει τις σπείρες στιςρόγες των δαχτύλων του; Και γιατί,προφανώς, οι θαυμαστοί τεχνίτεςγυαλιού της Τύρου, της Φλωρεντίας καιτης αρχαίας Βαβυλώνας δεν σκέφτη-κανποτέ να κοιτάξουν μέσα από τα φυσητάμπολ και τα βάζα τους αντί γι’ αυτά ταίδια; Μπορείτε να φαντα-στείτε πώς θαήταν ο κόσμος σήμερα αν οι φακοί α-νάμματος με τον ήλιο, τα μικροσκόπια,

τα ματογυάλια και τα τηλεσκόπια είχανεφευρεθεί τρεις χιλιάδες χρόνιανωρίτερα.

Ίσως ήδη να νιώθετε όπως κι εγώ μιααίσθηση δέ-ους μπροστά σ’ αυτή την

ανθρώπινη στραβομάρα, την ανθρώπινηηλιθιότητα. Επιτρέψτε μου τότε να

προσθέσω και ένα άλλο είδοςστραβωμάρας: την πεποίθη-

ση ότι δήθεν όλα αυτά τα απλάπράγματα έχουν πλέον παρατηρηθείκαι χρησιμοποιηθεί, και ότι όλες οιαρχές που τα διέπουν έχουν γίνεικατανοητές. Κάθε άλλο. Υπάρχουνστη φύση αναρίθμητες παρατηρήσειςπου μένει ακόμη να γίνουν, και

πολλές από αυτές ίσως να γίνουν απόκάποιον αγράμματο βοσκό. Αλλά,χώρια απ’ αυτό, η ίδια μας ητεχνολογία έχει παράγει έναολόκληρο νέο φάσμα φαινομένων,που απλώς περιμένουν έναπαρατηρητικό μάτι, ένα διαυγέςμυαλό για να διακρίνει πράγματα πουβρίσκονται μπροστά στη μύτη μας.Και δεν είναι πράγματα πουσυμβαίνουν μονάχα μια φορά, ούτεσπάνια, αλλά ξανά και ξανά, πάλι καιπάλι, και που κυριολεκτικά φωνάζουνν’ ανακαλυφθούν και ναχρησιμοποιηθούν.

Υπάρχει ένα τέτοιο φαινόμενο πουκυριολεκτικά γκαρίζει μπροστά στη

μύτη σας, σήμερα και κάθε μέρα, απότρία τουλάχιστον σημεία του σπιτιούσας — το λουτρό, την κουζίνα και,αν έχετε βιβλιάριο επιταγών, από τηντσέπη σας.

Κατά μέσον όρο, στις δύο από τιςπέντε φορές όταν σκίζετε ένα χαρτίυγείας, μια χαρτοπετσέτα από ρολό ήένα τσεκ από το καρνέ σας, τοσκίσιμο γίνεται κάπου στο χαρτί καιόχι στη διάτρητη γραμμή. Το ίδιοσυμβαίνει και με τα σημειωματάρια,τα γραμματόσημα, το συνεχές χαρτίτων εκτυπωτικών μηχανημάτων, καιουσιαστικά με καθετί που είναιφτιαγμένο να κόβεται κατά μήκοςμιας διάτρησης.

Απ’ όσο γνωρίζω, δεν έχει γίνεικαμιά σοβαρή μελέτη αυτού τουφαινομένου. Μια τέτοια μελέτη έχωνα προτείνω εδώ.

Κι ας αρχίσουμε με το πειραματικάαποδείξιμο γεγονός ότι σ’ ένα μεγάλοποσοστό περιπτώσεων, το χαρτίσκίζεται οπουδήποτε αλλού εκτός απότη γραμμή διάτρησης. Σε όλες αυτές τιςπεριπτώσεις το συμ-πέρασμα είναιφανερό: ότι η γραμμή διάτρησης πα-

ρουσιάζει μεγαλύτερη αντοχή από τα μηδιάτρητα σημεία.

Ας αναλογιστούμε τώρα τι σημαίνειδιάτρηση, κοντολογίς τι συμβαίνει ότανυφίσταται διάτρηση ένα υλικό.Προφανώς και καταφανώς αφαιρείταιυλικό.

Τ ώρα, αν σ’ αυτές τις ειδικέςπεριπτώσεις, το υλικό γίνεταιανθεκτικότερο με την αφαίρεση ενόςμικρού μέρους του, είναι λογικό ναυποθέσουμε ότι θα γίνεται ακόμη πιοανθεκτικό όταν αφαιρεθεί μεγαλύτερομέρος του. Αν ακολουθήσουμε αυτό τοσυλλογισμό ώς τη λογική του κατάληξη,θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότιαφαιρώντας ολοένα και περισσότερουλικό, εκείνο που απομένει αυξάνεταιαντίστοιχα σε αντοχή. Έτσι, τελικά, θα

φτάναμε σε κάτι φτιαγμένο από το τίποτα— που θα ήταν ακατάστρεπτο καιάφθαρτο!

Ίσως η συμβατική σκέψη σάςδυσκολεύει να συλλάβετε αυτό τον απλόσυνειρμό ή, ναι μεν τον καταλαβαίνετε,αλλά δυσκολεύεστε να τον αποδεχτείτε.Στην περίπτωση αυτή, παρακαλώεπιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ταλόγια που είπε κάποτε ένας κορσικανόςκύριος ονόματι Ναπολέων Βοναπάρτης:«Για να βρείτε κατά πόσο κάτι είναιαδύνατο — δοκιμάστε το».

Εγώ αυτό ακριβώς έκανα, και τ’αποτελέσματα μέχρι στιγμής είναιεξαιρετικά ελπιδοφόρα. Πριν

συμπληρώσω ορισμένο ερευνητικό έργο,προτιμώ να μην επεκταθώ στις μεθόδουςμου ούτε να κατονομάσω τα υλικά πουδοκίμασα. Θα περιοριστώ μονάχα ν’αναφέρω ότι το υλικό μου δεν είναιπλέον το χαρτί. Είμαι πεπεισμένος,πάντως, ότι η βασική θεωρία είναι ορθή,και πως ο τελικός στόχος θα επιτευχθεί.

Μια τελευταία παρατήρηση — πουσίγουρα είναι περιττή, γιατί όπως τοκαθετί σ’ αυτή τη διαδικασία, το κάθεβήμα υπαγορεύει και περιγράφει τοεπόμενο

— θα δείξει εν συντομία τα προτερήματααυτού του καινούριου υλικού, που γιαχάρη ευκολίας θα το αναφέρω, με

κεφαλαίο αρχικό, σαν Τίποτα.

Η προς διάτρηση πρώτη ύλη είναιφτηνή και πάντοτε θα υπάρχει διαθέσιμησε μεγάλη ποσότητα. Η επεξεργασία της,αν και απαιτεί ένα μάλλον υψηλό βαθμόακρίβειας στη διάταξη των οπών,προσαρμόζεται εύκολα σε αυτόματαμηχανήματα. Και από τη στιγμή που θαγίνει η αρχική ρύθμιση, η φροντίδα πουαπαιτείται είναι ασήμαντη: Η πιοσημαντική ιδιότητα — θα μπορούσεκανείς να πει και η πιο ευχάριστη — είναιότι η διαδικασία αυτή, από την ίδια τηςτη φύση (την αφαίρεση υλικού) επιτρέπειτην ανάκτηση κατά εκατό τοις εκατό τηςαρχικής πρώτης ύλης. Αυτό τοανακτώμενο υλικό μπορεί να μετατραπεί

σε φύλλα που θα υ-ποστούν πάλι τηνεπεξεργασία της διάτρησης παράγονταςπερισσότερο Τίποτα. Κι αυτό μπορεί ναεπανα-ληφθεί επ’ άπειρον, παράγονταςΤίποτα σε απεριόριστες ποσότητες.

Μπορούν να κατασκευαστούν απλέςμηχανές που θα διαμορφώνουν τοΤίποτα σε φύλλα, ράβδους, σωλήνες,δοκούς ή τμήματα μηχανώνοποιασδήποτε ευ-καμψίας,ελαστικότητας, ελατότητας ή ακαμψίας.Από τη στιγμή που θ’ αποκτήσει τηντελική του μορφή, το Τίποτα είναιακατάστρεπτο. Η διαπερατότητα, ηαγωγιμότητα και η χημική τουαντιδραστικότητα στα οξέα και τιςβάσεις είναι μηδενική. Μπορεί να

διαμορφωθεί σε λεπτά φύλλαπεριτυλίγματος, έτσι ώστε αλλοιώσιμαυλικά να συσκευάζονται με Τίποτα, καινα προβάλλονται με πολύ ελκυστικότρόπο σε ράφια κατασκευασμένα απόΤίποτα. Ολόκληρα σπίτια, εργοστάσιακαι σχολεία μπορούν να χτιστούν απ’αυτό.

Ακόμη και στην πιο συμπαγή τουμορφή δεν ζυγίζει ουσιαστικά τίποτα, καιαποθηκεύεται τόσο αποδοτικά πουακόμη δεν μπόρεσα να βρω τρόπο ναυπολογίσω πόσο Τίποτα χωρά σ’ έναδεδομένο χώρο. Έτσι, ένα οποιοδήποτεμεταφορικό μέσο, ας πούμε ένα φορτηγόή ένα αεροπλάνο, θα μπορούσε ναμεταφέρει αρκετό Τίποτα για να χτιστεί,

να οδοστρωθεί και να εφοδιαστεί μιαολόκληρη πόλη.

Εφόσον το Τίποτα είναι αδιαπέραστο(αν το επιθυμεί κανείς) και άφθαρτο, θαήταν απόλυτα εφικτό να κατασκευαστούνμε αυτό προστατευτικοί θόλοι πάνω απόσπίτια, πόλεις ή και ολόκληρεςγεωγραφικές περιοχές. Η προστασίααεροπλάνων, ωστόσο, είναι κάτι άλλο: τονα έχεις ροή αέρα μέσα από μια αόρατηεπένδυση από Τίποτα και πάνω από ταφτερά ενός αεροσκάφους παρουσιάζειορισμένα τεχνικά προβλήματα. Από τηνάλλη μεριά, τέτοια προβλήματα δεν θ’αντιμετωπίζονταν στην περίπτωσηδιαστημικών σκαφών.

Για να συνοψίσουμε: τα λογικά βήματαπου οδηγούν στην παρασκευή του Τίποταφαίνονται απολύτως εφικτά με ταυπάρχοντα μέσα, και τα οφέλη που θαπροκύψουν για την ανθρωπότηταδικαιολογούν την άμεση προώθηση τηςσχετικής έρευνας.

Υπήρχε κάποια απόχρωση δέους στηφωνή της δεσποινίδας Πρινς που έβγαινεαπό το μικρό μαύρο κουτί τηςενδοσυνεννόησης. «Κάποιος κύριοςΜπράουν είναι εδώ και ζητά να σας δει».

Ο Χένρυ Μέλλοου έσμιξε τα φρύδιατου, με το συνοφρύωμα του είδους.«Άλλο φρούτο πάλι! » Και μετά είπε

μεγαλόφωνα. «Πείτε του να περάσει».

Ο επισκέπτης μπήκε. Μαύρο κοστούμι,μαύρα παπούτσια, μαύρη γραβάτα καιμάτια ανέκφραστα. Ο Χένρυ Μέλλοουδεν σηκώθηκε, αλλά έγνεψε με αρκετήευγένεια. «Καθίστε, κύριε Μπράουν».

Υπήρχε μονάχα μια καρέκλα νακαθίσει, και στην κατάλληλη θέση, έτσι οκύριος Μπράουν κάθισε. Συ-στήθηκεανοιγοκλείνοντας αστραπιαία κάτιπέτσινο που έμοιαζε σαν μαύρη μασέλαγεμάτη παράσημα.

«Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος; »ρώτησε ο Χένρυ Μέλλοου.

«Είστε ο Χένρυ Μέλλοου». Ο κύριοςΜπράουν δεν ρωτούσε, δήλωνε έναγεγονός.

«Ο ίδιος».

«Γράψατε κάποιο μνημόνιο σχετικάμε το Τίπ — σχετικά με ένα υλικό με τοοποίο μπορεί να κατασκευαστούνπολλά και διάφορα».

«Α, μάλιστα. Μιλάτε για το Τίποτα».

«Αυτό εξαρτάται», απάντησε οκύριος Μπράουν, δίχως την παραμικρήαίσθηση του χιούμορ. «Καιπροχωρήσατε με την έρευνα και τηνανάπτυξη».

«Προχώρησα; »

«Αυτό θα θέλαμε να μάθουμε κι εμείς».

«Ποιοι εμείς; »

Το χέρι του κυρίου Μπράουν μπήκεκαι βγήκε από την τσέπη του κι έκανεπάλι εκείνο το κόλπο με τη μαύρημασέλα.

«Ω... » έκανε ο Χένρυ Μέλλοου.«Τέλος πάντων, ας πούμε ότι η όληιστορία ήταν μια εγκεφαλική άσκηση

— ένα πνευματικό παιχνίδι. Λέω να τοστείλω σε κάνα περιοδικό, ίσως σανδιήγημα επιστημονικής φαντασίας».

«Αποκλείεται να επιτρέψουμε κάτιτέτοιο».

«Σοβαρά; »

«Ζούμε σ’ έναν αληθινό κόσμο,κύριε Μέλλοου, όπου συμβαίνουνπράγματα που οι άνθρωποι σαν κι εσάςδεν μπορούν να καταλάβουν. Τώρα δενξέρω κατά πόσο η ιδέα σας είναιεφαρμόσιμη ή πόσο την έχετεπροχωρήσει, αλλά σας συμβουλεύω νασταματήσετε εδώ και τώρα».

«Αλήθεια; Και για ποιο λόγο, κύριεΜπράουν; »

«Ξέρετε πόσες μεγάλες εταιρίες θα

επηρεάζονταν απ’ αυτό το πράγμα —αν, δηλαδή, υπάρχει τέτοιο πράγμα;Κατασκευαστικές, μεταλλευτικές,μεταφορών, οικοδομικές — όλες. Όχιότι το παίρνουμε στα σοβαρά,καταλαβαίνετε, αλλά ξέρουμε κάτι γιασας και είμαστε υποχρεωμένοι να τοπάρουμε στα σοβαρά έτσι κι αλλιώς».

«Λοιπόν, σας ευχαριστώ για τησυμβουλή, αλλά τελικά μάλλον θα τοστείλω για δημοσίευση».

«Μετά», συνέχισε ο κύριος Μπράουνσαν να μην είχε ακούσει τίποτα, και με τηφωνή του να παίρνει ξαφνικά έναν τόνοκηρύγματος από άμβωνα., «Μετά...υπάρχει και ο στρατός».

«Ο στρατός; »

«Η εθνική άμυνα, κύριε Μέλλοου. Δενμπορούμε να επιτρέψουμε στονοποιονδήποτε να βάλει στο χέρι σχέδιαγια άτρωτους θόλους πάνω από πόλεις.Σκέφτεστε τι θα γινόταν αν τους έφτιαχνεπρώτος κάποιος από την άλλη μεριά τουωκεανού; »

«Και φαντάζεστε ότι αν πολύς κόσμοςτο διαβάσει σε περιοδικό, κάποιος απότην άλλη μεριά του ωκεανού θα τουςφτιάξει πρώτος; »

«Αυτό είμαστε αναγκασμένοι ναυποθέσουμε». Κοντοστάθηκε κι έσκυψε

προς το μέρος του. «Κοιτάξτε, κύριεΜέλλοου... σκεφτήκατε ότι ίσως τελικάνα έχετε εδώ ένα δικό σας χρυσωρυχείο;Δεν θα θέλατε, βέβαια, να το μοιραστείτεμε όλο τον κόσμο».

«Κύριε Μπράουν, δεν θέλω κανέναδικό μου χρυσωρυχείο. Δεν θέλωκανενός είδους ορυχείο για κανέναν. Δενθέλω οι άνθρωποι να κόβουν δάση, ούτενα βγάζουν από τη γη ό, τι δεν μπορούννα ξαναβάλουν πίσω- τουλάχιστον όχιόταν υπάρχουν καλύτεροι τρόποι. Καιδεν θέλω να πληρώνομαι για να μείνεικουκουλωμένος ένας τέτοιος καλύτεροςτρόπος όταν τον βρω. Απλώς θέλω οιάνθρωποι να μπορούν να έχουν ό, τιεπιθυμούν δίχως να φαίνονται βιαστές

ενός πλανήτη για να το πάρουν. Και θέλωακόμη να μπορούν να προστατέψουν τονεαυτό τους αν χρειαστεί, και να φτάσουνπολύ γρήγορα και πολύ φτηνά σ’ έναάνετο επίπεδο διαβίωσης έστω κι αν αυτόσημαίνει ότι στο ίδιο επίπεδο θακατέβουν και μερικοί μεγαλοκαρχαρίες.Δεν είπα ότι οι τελευταίοι θα μείνουν στοδρόμο, κύριε Μπράουν- απλώς θα ζουνκαι αυτοί μονάχα άνετα».

«Την περίμενα μια τέτοια απάντηση»,δήλωσε ο κύριος Μπράουν. Το χέρι τουχώθηκε κάτω από το μαύρο σακάκι τουκαι ξαναβγήκε, κρατώντας τώρα έναπολύ μικρό αντικείμενο σαν διαστημικόπαιδικό πιστόλι. «Θα έρθετε με το καλόμαζί μου, ή θ’ αναγκαστώ να

χρησιμοποιήσω τούτο δω; »

«Θα ’λεγα, καλύτερα να τοχρησιμοποιήσετε», απάντησε ο ΧένρυΜέλλοου.

«Είναι φίνο εργαλείο», παρατήρησε οκύριος Μπράουν. «Δεν αφήνει ούτεσημάδι».

«Δεν αμφιβάλλω», τον διαβεβαίωσε οΧένρυ Μέλλοου καθώς το μικρό όπλοάφηνε ένα μικρό, κοφτό σφύριγμα. Αλλάη βελόνα που εκτόξευσε διαλύθηκε στοναέρα.

Ο κύριος Μπράουν πήρε ένα σταχτύχρώμα. Ύστερα σήκωσε πάλι το όπλο

του.

«Μην κάνετε τον κόπο, κύριεΜπράουν», τον πρόλαβε ο ΧένρυΜέλλοου. «Υπάρχει ένα φύλλο απόΤίποτα ανάμεσά μας, και είναιαδιαπέραστο απ’ οτιδήποτε».

Δίχως να κατεβάσει το όπλο του, οκύριος Μπράουν σηκώθηκε κι άρχισε ναπισωπατά — για να σκοντάψει ξαφνικάσ’ ένα άλλο φύλλο Τίποτα πίσω του.

«Καθίστε στην καρέκλα σας», του είπεο Χένρυ Μέλλοου ευγενικά. «Σαςπαρακαλώ. Ναι... έτσι μπράβο. Λοιπόν,ακούστε με τώρα».

Και την ίδια στιγμή, για τα μάτια τουκυρίου Μπράουν, κάτι παράξενο φάνηκενα συμβαίνει στον Χένρυ Μέλλοου.Φάνηκε να ψηλώνει και ναγιγαντώνεται-κατά κάποιο τρόπο ναγίνεται πιο αληθινός από πριν. Ίσως ηδουλειά που έκανε ο κύριος Μπράουντόσο καιρό τον είχε ξεσυνηθίσει από τονα βλέπει τους ανθρώπους σαναληθινούς, και τώρα, ξαφνικά,, τουςξανάβλεπε όπως πραγματικά ήταν.

«Είχα πολύ περισσότερο καιρό από σαςγια να σκεφτώ το όλο θέμα με την ησυχίαμου», συνέχισε ο Χένρυ Μέλλοου. «Κιεξάλλου, το μυαλό μου δουλεύειδιαφορετικά από το δικό σας. Δεν ξέρω...ίσως, τελικά, να δουλεύει διαφορετικά

από του καθενός. Αυτό μου έχουν πει.Καλό, κακό, έτσι είμαι. Να λοιπόν πώς τοβλέπω εγώ. Αν προσπαθούσα νακρατήσω και να εκμεταλλευτώ τούτη τηνεφεύρεση για λογαριασμό μου, δεν θαζούσα ούτε δέκα λεπτά — Τι πάθατεκύριε Μπράουν; Το ίδιο είπε και κανέναςάλλος; Δεν θ’ απορούσα γι’ αυτό.

«Μια άλλη λύση θα ήταν να περάσω τοθέμα στο αρχείο και να το ξεχάοω. Εδώπου τα λέμε, το επιχείρησα, αλλάστάθηκε αδύνατο να το βγάλω από τομυαλό μου, γιατί πολλοί πεθαίνουν τώρα,και περισσότεροι θα πεθάνουν στομέλλον από την έλλειψη ενός τέτοιουπράγματος. Μια άλλη σκέψη μου ήταν νατυπώσω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια

και να τα σκορπίσω από ένα αεροπλάνο.Αλλά, βέβαια, θα θυμάστε εκείνο πουέγραψα, ότι ποτέ κανένας βοσκός δενφαίνεται να έδωσε σημασία στο φακότων δροσοσταλίδων. Ο κίνδυνος ήταν ναγίνει το ίδιο και τώρα. Αυτό ήταν και τοπιο πιθανό, και δεν ήταν ένα εγχείρημαπου θα μπορούσα να το επαναλάβωχιλιάδες φορές.

«Έτσι αποφάσισα τελικά να κάνω αυτόπου προανέφερα — να το δημοσιεύσω σεπεριοδικό. Αλλά όχι με λεπτομέρειες. Δενθέλω να νομίσει κανείς ότι μου έκλεψετην ιδέα, ούτε και θέλω κανένας ναβγάλει πολλά απ’ αυτό και μετά να μεγυρεύει, είτε για να με καθαρίσει (θαμπορούσε να συμβεί κι αυτό) είτε για να

το μοιραστούμε. Δεν θέλω να τομοιραστώ ούτε με άτομο ούτε με ομάδαούτε με εταιρία- θέλω να το μοιραστώ μετους πάντες, και τα καλά που θα προκύ-ψουν, και τα κακά. Αλλά εσείς δεν μεκαταλαβαίνετε, σωστά δεν το μάντεψα,κύριε Μπράουν;

»Σε κάνα λεπτό θα γνωρίσετε ένα φίλομου γιατρό, που θα σας δώσει κάτι πουθα βοηθήσει να ξεχάσετε όλα όσα είπαμεκαι λέμε. Είναι εντελώς ακίνδυνο, αλλάούτε κι αυτό θα το θυμάστε. Πριν φύγετε,πάντως, θέλω να προσθέσω ένα πράγμα:υπάρχει άλλος ένας κύριος Μπράουνκάτω, κάποιος Μπράουν X. Λέει ότι τομόνο που θέλει είναι το μυστικό — όχιγια τον εαυτό του, ούτε για την Υπηρεσία

αλλά για τη ράτσα του. Είπε ότι οι μαύροιξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς νατα βγάζουν πέρα με το Τίποτα».

Ο Χένρυ Μέλλοου χαμογέλασε καισυνέχισε:

«Και μην το παίρνετε και κατάκαρδα,αλλά η Υπηρεσία σας δεν είναι καν τόσοσβέλτη όσο τη φαντάζεστε. Είναι ήδη μιαβδομάδα που ήρθε να με δει κάποιος μεαραβική προφορά, και κάποιος άλλος πουμιλούσε ουκρανικά, και δυο ανατολίτες,μέχρι κι ένας μουσάτος από την Κούβα.Σας το λέω, έτσι, πληροφοριακά...

«Λοιπόν, αντίο σας, κύριε Μπράουν.Θα ξεχάσετε όλα όσα είπαμε, αλλά. κάθε

φορά που θα σκίζετε ένα τσεκ στραβά ήένα γραμματόσημο ή ένα κομμάτι χαρτίυγείας, ίσως κάτι μέσα σας θα σας λέει νασταθείτε για λίγο και να το σκεφτείτε».

Ο Χένρυ Μέλλοου χαμογέλασε καιπάτησε την ενδοσυνεννόηση. «Έτοιμος,γιατρέ; »

«Πανέτοιμος», απάντησε η φωνή απότη συσκευή.

Ο Χένρυ Μέλλοου πίεσε κάτι κάτω απότο γραφείο του και η καρέκλα τουεπισκέπτη χάθηκε σε μια καταπακτή, γιανα επιστρέψει μια στιγμή αργότερα άδεια.Ύστερα άγγιξε κάποιο άλλο κουμπί, καιτα φύλλα του Τίποτα μαζεύτηκαν για να

μπορέσει να περάσει ο επόμενοςεπισκέπτης.

Έτσι κάθε φορά που σας συμβαίνει ημικροζημιά, μη λέτε μονάχα «φτου ναπάρει! » και μετά το ξεχνάτε. Σταθείτε γιαμια στιγμή και συλλογιστείτε το.Κάποιος, κάποτε, θ’ αλλάξει τη μορφήτου κόσμου. Γ ιατί να μην είστε εσείς;

ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑTOY ΘΕΟΥ

του Φίλιπ Χοσέ Φάρμερ

Άραγε πόσοι θεοί έχουν περάσει απότούτη τη Γη, και πόσοι θα περάσουνακόμη; Και πόσο στα σοβαρά θα πρέπεινα τους πάρει κανείς; Εξαρτάται...Υπάρχουν θεοί και θεοί. Μερικοί ξέρουνμονάχα να δίνουν εντολές και να μαςαπειλούν για το τι θα πάθουμε αν δενυπακούσουμε στις εντολές τους. Όμωςυπάρχουν και θεοί σαν τον δικό μαςΔιόνυσο ή τον κελτικό Γκοϊμ-πνίου (ήΓκομπνίου), που φαίνεται να έχουν κάνεικαι κάτι χρήσιμο: ο πρώτος ανακάλυψε

το κρασί και ο δεύτερος την μπίρα. (Καιμετά κάποιος δαίμονας ανακάλυψε τονειδικό φόρο οινοπνεύματος).

Ωραία, θα πείτε, αλλά... το επάγγελματου Θεού; Το επάγγελμα;

Ναι, μη σας ξενίζει η λέξη. Μπορεί στηχώρα μας να μην υπάρχουν επαγγέλματαπαρά μονάχα λειτουργήματα, αλλάσκέφτεστε τι θα γινόταν αν δεν υπήρχεκαι κάποιος θεός να κάνει τη δουλειά;Σκέφτεστε πώς θα ήταν τα πράγματα αντους φυσικούς νόμους τους είχε φτιάξειόχι ένας καλός επαγγελματίας αλλά έναςπου τελούσε το λειτούργημα του Θεού;

Μην το σκέφτεστε. Το βιβλίο είναι

χιουμοριστικό, όχι φρίκης και τρόμου.

Γ. Μ.

'Ηταν η πρώτη φορά που οι Αμερικανοίπεζοναύτες τρέπονταν σε άτακτη φυγήμπροστά σε νεροπίστολα.

Η σκηνή στην οθόνη έσβησε, και μιανέα εικόνα αντικατέστησε τηνπροηγούμενη. Αλλά ήδη εκείνη που είχαδει είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου σανμε πυρωμένη σφραγίδα.

Οι ακτίνες ενός αλλόκοταπαραμορφωμένου ήλιου, που δεν είχεκαμιά δουλειά εκεί στο Ιλλινόις, είχανφωτίσει άπλετα τη σκηνή για τους

τηλεφακούς. Είχαν δείξει ολοκάθαρατους άντρες ενός συντάγματοςπεζοναυτών, με κράνη και εξάρτυσημάχης, οπλισμένους με ντουφέκια,λόγχες και αυτόματα όπλα, ναπισωπατούν παραπατώντας καισκοντάφτοντας σε πλήρη και άτακτηυποχώρηση, μπροστά σε μια ορδή απόγυμνούς άντρες και γυναίκες. Οιγυμνιστές, χαχανίζοντας καιχοροπηδώντας, κυνηγούσαν τουςπεζοναύτες με ψεύτικα καουμπόικαεξάσφαιρα και παιδικά ακτινοπίστολα.Με δαύτα εκτόξευαν μικρούς πίδακεςυγρού και κατάβρεχαν τα ανασηκωμένοόπλα και μούσκευαν τα απελπισμέναπρόσωπα των πεζοναυτών κάτω από τακράνη.

Ύστερα, οι σκληροτράχηλοι εκείνοιπολεμιστές άρχισαν ένας ένας να πετάνετα ντουφέκια τους και να το βάζουν σταπόδια. Ή απλώς έστεκαν εκεί σαν ηλίθιοι,ανοιγοκλείνοντας τα μάτια τους καιγλείφοντας τα βρεγμένα χείλη τους. Καιοι νικητές μάζευαν

τα θύματα τραβώντας τα από το χέρικαι τα οδηγούσαν πίσω από τις δικέςτους άτακτες γραμμές.

Αναρωτιέστε γιατί δεν είχανπυροβολήσει οι πεζοναύτες; Πολύαπλό. Οι σφαίρες τους είχαν αρνηθείνα πάρουν φωτιά.

Και τα φλογοβόλα, τα πολυβόλα και

τα ρουκετοβό-λα; Κι αυτά δεν είχανφανεί πιο αποτελεσματικά απότσοπάνικες γκλίτσες.

Η οθόνη έγινε λευκή. Τα φώτα στηναίθουσα άναψαν. Η ταγματαρχίνα ΆλιςΛιούις, του γυναικείου σώματοςπεζοναυτών, ακούμπησε κάτω τοραβδί της.

«Λοιπόν, κύριοι, έχετε να υποβάλετεερωτήσεις; Κανένας; Κύριε Τέμπερ,ίσως εσείς θα θέλατε να μας εξηγήσετετι σας κάνει να ελπίζετε πως θαπετύχετε εκεί όπου απέτυχαν τόσοιάλλοι. Ο κύριος Τέμπερ, κύριοι, θαμας δώσει τώρα τα φώτα της κεφαλήςτου».

Στάθηκα όρθιος. Τα μάγουλά μουείχαν φουντώσει σαν παντζάρι και οιπαλάμες μου ήταν καταϊδρωμέ-νες. Θαήταν πιο φρόνιμο αν είχα γελάσει κιεγώ με τη χοντρή σπόντα τηςταγματαρχίνας για τη φαλάκρα μου,αλλά είκοσι πέντε χρόνια φαλάκραςδεν ήταν αρκετά για να έχω πάψει ναντρέπομαι γι’ αυτό το αυγό που είχαγια κεφάλι. Στα είκοσι' μου χρόνια μεείχε ρίξει κάτω ένας παρ’ ολίγομοιραίος πυρετός, που οι γιατροί δενείχαν καταφέρει να βρουν τι τονπροκάλεσε. 'Οταν τελικά σηκώθηκααπό το κρεβάτι, το κεφάλι μου ήτανγουλί και δεν ξαναφύτρωσε τρίχα απότότε. Έτσι μου ήταν αρκετάδυσάρεστο να σηκωθώ μπροστά στο

ακροατήριο μια στιγμή μετά τη σπόντατης όμορφης ταγματαρχίνας Λιούις γιατο αστραφτερό μου κρανίο.

Προχώρησα ώς την έδρα όπουστεκόταν η ταγμα-ταρχίνα, τσαχπίνακαι — πανάθεμά την — πανέμορφη.Μονάχα όταν έφτασα κοντά πρόσεξαότι το χέρι της που κρατούσε τοραβδί έτρεμε. Αποφάσισα ν’αγνοήσω την εχθρική της στάση. Στοκάτω κάτω, σε

μας τους δυο είχε ανατεθεί τούτη ηαποστολή, και δεν ήταν στο χέρι της νακάνει τίποτα για να το αλλάξει, όπωςάλλωστε δεν ήταν και στο δικό μου.Εξάλλου, δικαιολογημένα ένιωθε

νευρική. Τούτες ήταν δύσκολες εποχέςγια όλους, και ιδίως για τουςστρατιωτικούς.

Είχα ν’ αντιμετωπίσω μια αίθουσαφίσκα από πολίτες και αξιωματικούς,όλοι τους υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ήμεγάλοι γαλονάδες. Από το πίσωπαράθυρο μπορούσα να διακρίνω έξωένα χιονισμένο κομμάτι από την πόληΓκέιλσμπεργκ του Ιλλινόις. Ο ήλιος πουέγερνε προς τη δύση φαινόταν απόλυταφυσιολογικός εδώ. Ο κόσμοςκυκλοφορούσε κανονικά στους δρόμους,λες και ήταν εντελώς φυσικό ναυπάρχουν πενήντα χιλιάδες στρατιώτεςστρατοπεδευμένοι μεταξύ της πόλης καιτης κοιλάδας του Ιλλινόις, όπου

παράξενα πλάσματα περιπλανιόνταν σεμια φανταστικά οργιαστική βλάστηση.

Πήρα μια ανάσα για να κουμαντάρω τοτρακ που μ’ έπιανε πάντοτε κάθε φοράπου είχα να μιλήσω μπροστά σε κοινό.Ηταν κάτι τέτοιες κρίσιμες στιγμές που,για κάποιο λόγο, το πάνω μέρος τηςψεύτικης μασέλας μου αποφάσιζε ναχορέψει κλακέτες: Κυρίε-ς-ς και κύριοι.Σ-συνάντησ-σ-σ-α τη Σ-σ-σούζυ σ-στοσ-σ-συσ-σίτιο...

Καταλαβαίνετε πώς έχει το πρόβλημάμου. Ακόμη και αν αρχίσω να περιγράφωτη δυστυχία των ορφανώνπροσφυγόπουλων του Αζερμπαϊτζάν, σελίγο βλέπω τους ακροατές μου ν’

αρχίζουν να σκάνε χαμόγελο και μετά νακρύβουν το στόμα τους. Και βέβαιανιώθω σαν ηλίθιος.

Δεν θα ’πρεπε να φάω τόση ώρα για ναβρω το κουράγιο μου, γιατί αυτό έδωσετην ευκαιρία στην ταγμα-ταρχίνα ναμιλήσει πάλι. Τα χείλη της συσπάστηκαν.'Ηταν πολύ όμορφα χείλη, αλλά δεννομίζω ότι τα βελ-

τίωνε ιδιαίτερα η γκριμάτσα γέλιουπου πάσχιζε να πνίξει.

«Ο κύριος Τέμπερ πιστεύει ότιδιαθέτει το κλειδί του προβλήματόςμας. Μπορεί και να ’ναι έτσι όπως ταλέει. Οφείλω ωστόσο να σας

προειδοποιήσω ότι η ιστορία τουσυνδυάζει κάμποσα άσχετα καιαπίθανα συμβάντα, όπως τηδραπέτευση ενός ταύρου από τασφαγεία και τις τρέλες ενόςμεθυσμένου πανεπιστημιακούκαθηγητή της κλασικής φιλολογίαςπου φημιζόταν για τη νηφαλιότητάτου, για να μην αναφέρουμε τηνεξαφάνιση του συγκεκριμένουκαθηγητή καθώς και δύο φοιτητών τουτην ίδια νύχτα».

Περίμενα πρώτα να κοπάσουν ταγέλια. Όταν μίλησα τελικά, δεν είπακουβέντα για τα δυο απίθανα σχε-τιζόμενα συμβάντα. Δεν έκανα λόγογια την μπουκάλα που είχα αγοράσει

σε μια ιρλανδέζικη ταβέρνα και τηνέστειλα στον καθηγητή πριν δυοχρόνια. Ούτε είπα τη γνώμη μου για τοτι σήμαινε μια από εκείνες τιςφωτογραφίες που είχαν τραβήξει απόστρατιωτικό αερόστατο πάνω από τηνπόλη του Οναμπάκ. Η συγκεκριμένηαυτή φωτογραφία έδειχνε ένα πελώριοάγαλμα από κόκκινη τερακότα ναστέκεται καβαλητά πάνω από τοποδοσφαιρικό γήπεδο τουπανεπιστημίου Τρέιμπελ.

«Κύριοι», άρχισα, «προτού αναφέρωοτιδήποτε για τον εαυτό μου, θα ήθελανα σας εξηγήσω γιατί η ΔιεύθυνσηΤροφίμων και Φαρμάκων αποφάσισενα στείλει έναν μοναχικό της

πράκτορα σε μια περιοχή όπου, μέχριστιγμής, απέτυχε να κάνει τοπαραμικρό η συνδυασμένη ισχύς τουστρατού, της αεροπορίας, τηςακτοφυλακής και του σώματος τωνπεζοναυτών».

Στα λόγια μου, κάμποσες φάτσεςστο ακροατήριο φούντωσαν σαν ν’άνθιζαν κόκκινα λουλούδια τηνάνοιξη. »

«Η Δ. Τ. Φ αναμείχθηκε εκ τωνπραγμάτων στην υπόθεση τουΟναμπάκ. Όπως θα ξέρετε, ο ποταμόςΙλ-

λινόις, από το Τσίλικοτ ώς τη Χαβάνα,

δεν τρέχει πια με νερό αλλά με μπίρα».

Τούτη τη φορά δεν γέλασε κανένας.Είχαν πάψει προ πολλού να βρίσκουναστεία κάτι τέτοια γεγονότα. Όσο γιαμένα, μου ανακάτευε το στομάχι ακόμηκαι η σκέψη ενός αλκοολούχου ποτού ήναρκωτικού. Και υπήρχαν συγκεκριμένοιλόγοι γι’ αυτό.

«Μάλλον θα πρέπει να τροποποιήσω τηδήλωσή μου», συνέχισα. «Ολόκληρος οποταμός Ιλλινόις μυρίζει σαν τοζυθοβότανο που βάζουν στην μπίρα,αλλά εθελοντές που ήπιαν από το νερότου δεν παρουσιάζουν συμπτώματα όπωςαπό ένα κοινό αλκοολούχο ποτό. Το υγρόαυτό προκαλεί ένα είδος ευφορίας και μια

σχεδόν πλήρη εξουδετέρωση κάθεαναστολής. Τα συμπτώματα αυτάπαραμένουν ακόμη και όταν κάθε ίχνοςαλκοόλ έχει οξειδωθεί από το αίμα τους.Εξάλλου, η ουσία αυτή επενεργεί σανδιεγερτικό, όχι σαν ηρεμιστικά, και δενέχει σαν παρενέργεια το γνωστόπονοκέφαλο της μέθης. Για να γίνειακόμη πιο ακατανόητο το φαινόμενο, οιεπιστήμονες δεν κατάφεραν ναεντοπίσουν καμία άγνωστη χημική ουσίαστο νερό που ανέλυσαν.

»Αλλ’ αυτά ήδη τα γνωρίζετε όλοι,όπως γνωρίζετε και γιατί στην υπόθεσηανακατεύτηκε η Δ. Τ. Φ. Ο βασικόςλόγος που με στέλνουν εκεί, πέρα από τογεγονός ότι είμαι γέννημα θρέμμα του

Οναμπάκ, είναι ότι οι προϊστάμενοί μου,συμπεριλαμβανομένου και τού Προέδρουτων Ηνωμένων Πολιτειών,εντυπωσιάστηκαν από τη θεωρία μου γιατην ταυτότητα του ανθρώπου πουευθύνεται για την όλη αυτή φανταστικήυπόθεση.

»Πέραν αυτού», πρόσθεσα με μιακάποια κάπως χαιρέκακη ματιά προς τηνταγματαρχίνα Λιούις, «οι προϊστάμενοίμου έκριναν ότι, εφόσον ήταν δική μου ηιδέα να σταλεί ένας πράκτορας με ειδικήψυχολογική ενίσχυση για ν’αντιμετωπίσει τον πειρασμό που

ασκεί το ποταμόνερο, αυτός οπράκτορας έπρεπε να είμαι εγώ.

«'Οταν το όλο φαινόμενο υπέπεσεστην αντίληψη της Δ. Τ. Φ. ηυπηρεσία μου ανέθεσε να ερευνήσωτην υπόθεση. Επειδή τόσοι και τόσοιομοσπονδιακοί πράκτορες είχαν ήδηχαθεί στην πέριοχή του Οναμπάκ,έκρινα φρόνιμο να ελέγξω μερικάπράγματα πριν απο-τολμήσω να μπωεκεί. Έτσι επισκέφθηκα τη βιβλιοθήκητου Κογκρέσου και άρχισα να ερευνώόλα τα παλιά φύλλα των δύοεφημερίδων της Οναμπάκ, από τημέρα που η βιβλιοθήκη έπαψε ναλαμβάνει αντίτυπα και προηγουμένως.Μονάχα όταν έφτασα στα προ διετίαςφύλλα της 13ης του Γενάρη βρήκατελικά κάτι το σημαντικό».

Κοντοστάθηκα να πάρω ανάσα.Τώρα που είχα εκθέσει προφορικά σετούτα τα υψηλά ιστάμενα ζωντόβολατους συλλογισμούς που είχαακολουθήσει, μπορούσα να ζυγιάσωτην αντίδρασή τους. Ήταν πολύψυχρή, σκέτος πάγος. Παρ’ όλα αυτά,δεν το έβαλα κάτω και συνέχισα. Είχαέναν άσο στο μανίκι μου. Ή, για να’μαστέ πιο ακριβείς, είχα μια μαϊμούστο κλουβί της.

«Κύριοι, τα φύλλα της 13ης τουΓενάρη ανέφεραν, μεταξύ άλλων, τηνεξαφάνιση κατά την προηγούμενηνύχτα του Δρα Μπόσγουελ Ντούραμ,καθηγητή του πανεπιστημίουΤρέιμπελ. Μαζί του είχαν εξαφανιστεί

και δύο φοιτητές του, του τμήματοςμελέτης κλασικής λογοτεχνίας. Ταρεπορτάζ ήταν αλληλοσυγκρουόμε-να,αλλά τα περισσότερα συμφωνούσανστα εξής σημεία. Πρώτο, ότι νωρίτερατην ίδια μέρα της 13ης, ένας φοιτητής,ο Άντριου Πολιβινόσελ, πέταξε κάποιοπροσβλητικό σχόλιο για την κλασικήλογοτεχνία. Ο Δρ Ντούραμ, άνθρωποςγνωστός για τον πράο χαρακτήρα καιτην ανοχή του, έγινε έξω φρενών καιαποκά-λεσε τον Πολιβινόσελ γάιδαρο.Ο Πολιβινόσελ, ένας άντρακλας ίσαμεκει πάνω και παίχτης του ράγκμπι,

σηκώθηκε και δήλωσε ότι θ’ άρπαζε τονΝτούραμ από τον καβάλο και θα τονπέταγε σηκωτό έξω από την αίθουσα.

Τότε, αν πιστέψουμε τους μάρτυρες, οδειλός, κοντούλης και μεσόκοποςΝτούραμ άρπαξε τον πελώριοΠολιβινόσελ από το ένα χέρι και τονεκτόξευσε κυριολεκτικά από την πόρταστο διάδρομο.

«Αμέσως μετά απ’ αυτό, κάποια ΠέγκυΡουρκ, μια εξαιρετικά ωραία φοιτήτριακαι “κορίτσι” του Πολιβι-νόσελ,προσπάθησε να συγκρατήσει το φοιτητήγια να μην επιτεθεί στον καθηγητή. Οαθλητικός νεαρός, ωστόσο, δενχρειαζόταν να τον πείσουν γι’ αυτό.Ζαλισμένος ακόμη από το βρόντο του,δεν έφερε καμιά αντίρρηση όταν η ΠέγκυΡουρκ τον απομάκρυνε από την τάξη.

«Οι άλλοι φοιτητές του τμήματοςκατέθεσαν ότι προϋπήρχαν κάποια σημείαπροστριβής μεταξύ καθηγητή και φοιτητήκαι ότι. 0 παίδαρος αθλητής κολλούσεάσκημα στο Δρα Ντούραμ στην τάξη. ΟΝτούραμ, από τη μεριά του, είχε τώρα μιαεξαιρετική ευκαιρία για ν’ αποβάλει τονΠολιβινόσελ από το πανεπιστήμιο, έστωκαι αν ο τελευταίος ήταν ο κορυφαίοςπαίχτης της ομάδας. Ο καθηγητής, όμως,δεν ανέφερε το επεισόδιο στονκοσμήτορα της σχολής. Τον άκουσανμονάχα να μουρμουρίζει ότι οΠολιβινόσελ ήταν γάιδαρος και ότι αυτόμπορούσε να το δει κι ένας στραβός.Ένας άλλος φοιτητής ανέφερε ακόμη ότιτου φάνηκε σαν να μύρισε αλκοόλ στηνανάσα του κα-θηγητή, αλλά πρόσθεσε ότι

θα ήταν μάλλον ιδέα του. Αυτό γιατί ήτανπαροιμιώδες στο πανεπιστήμιο τογεγονός ότι ο αγαθός καθηγητής δενάγγιζε ούτε καν κόκα κόλα. Φαίνεται ότιγι’ αυτό ευθυνόταν κυρίως η γυναίκα του.Η κυρία Ντούραμ ήταν φανατικάθρησκόληπτη και μαχητικό στέλεχος τουαντιαλκοολικού αγώνα.

»Όλ’ αυτά, κύριοι, μπορεί να σαςφαίνονται εκτός θέματος, αλλά σαςδιαβεβαιώνω ότι δεν είναι καθόλουάσχετα. Προσέξτε τώρα τη μαρτυρία δύοάλλων φοιτητών. Και οι δύο αυτοίορκίστηκαν ότι είδαν το λαιμό μιαςμπουκάλας να εξέχει από την τσέπη τουσακακιού του καθηγητή που ήτανκρεμασμένο στο γραφείο του. Το

μπουκάλι δεν είχε πώμα. Και, μόλο πουέξω το κρύο περόνιαζε τα κόκαλα, οκαθηγητής, κρυογάτσουλο, είχε και ταδύο παράθυρα ορθάνοιχτα. Ίσως για ναδιώξει τις αναθυμιάσεις από τηνμπουκάλα.

«'Υστερα από τον καβγά πουπεριέγραψα, ο Δρ Ντούραμ κάλεσε τηνΠέγκυ Ρουρκ στο γραφείο του. Μια ώρααργότερα η δεσποινίδα Ρουρκ βγήκε απόκει μέσα με το πρόσωπο κατακόκκινο καιτα μάτια γεμάτα δάκρυα. Όπωςεξομολογήθηκε στη συγκάτοικό της, οκαθηγητής είχε συμπεριφερθεί σανπαλαβός. Μεταξύ άλλων, της είχεεξομολογηθεί ότι την είχε ερωτευτεί απότην πρώτη στιγμή που την αντίκρισε στην

τάξη του. Ότι, αρχικά, ήξερε πως ήτανπολύ γέρος κι άσκημος για να σκεφτεί νατην απαγάγει, αλλά τώρα που τα“πράγματα είχαν αλλάξει” ήθελε να τοσκάσει μαζί της. Η κοπέλα του απάντησεότι μπορεί να τον συμπαθούσε και να τονσεβόταν, αλλά ούτε κατ’ ιδέα δεν ήτανερωτευμένη μαζί του. Ακούγοντας ταλόγια αυτά, ο Ντούραμ τη διαβεβαίωσεότι ώς το βράδυ θα γινόταν άλλοςάνθρωπος, και ότι μετά θα τον έβρισκεακαταμάχητο.

»Παρ’ όλα αυτά, τα πάντα φαίνονταννα βαίνουν ομαλά εκείνο το βράδυ, ότανο Πολιβινόσελ συνόδεψε την ΠέγκυΡουρκ στο Πάρτι των Δευτεροετών. ΟΝτούραμ, που εκτελούσε χρέη

επιβλέποντος, τους χαιρέτησε σαν να μηνέτρεχε τίποτα. Αλλά και η γυναίκα τουδεν φαίνεται να διαισθάνθηκε τίποτε τοαφύσικο στη συμπεριφορά του. Αυτό απόμόνο του ήταν παράξενο, γιατί η κυρίαΝτούραμ ήταν από τις συζύγους εκείνεςπου δεν της ξέφευγε το παραμικρό από ταόσα γίνονταν ή λέγονταν στοπανεπιστήμιο. Εξάλλου, ήταν εξαιρετικάνευρωτικός τύπος και δεν θα μπορούσενα κρύψει τις τυχόν υποψίες της. Ούτεκαι σκιαζόταν τον καθηγητή. Απεναντίας,ο τελευταίος ήταν ο στόχος πολλώνκουτσομπολιών πίσω από την πλάτη τουεπειδή ήταν ολοφάνερο ότι ανήκε στηνκατηγορία των ταλαιπωρημένωνσυζύγων. Η κυρία Ντούραμ τον έκανεσυχνά ρεζίλι, και τον είχε του χεριού της,

σαν ταύρο που τον έσερνε από ένα χαλκάστη μύτη. Κι ωστόσο εκείνη τη νύχτα... »

Η ταγματαρχίνα Λιούις ξερόβηξεδυνατά.

«Κύριε Τέμπερ, κοντεύουν να μαςπέσουν τα μαλλιά από τις λεπτομέρειες.Οι κύριοι έχουν κι άλλες δουλειές. Σκέτατα γεγονότα, αν έχετε την καλοσύνη».

«Τα σκέτα γεγονότα», συνέχισα, «είναιτα εξής. Αργά το βράδυ μετά το χορό, ηκυρία Ντούραμ τηλεφώνησε στηναστυνομία. Ήταν σε υστερική κατάστασηκαι δήλωσε ότι ο άντρας της είχε χάσει ταλογικά του. Δεν ανέφερε ότι ήτανπιωμένος. Κάτι τέτοιο θα της ήταν

αδιανόητο. Ποτέ ο άντρας της δεν θατολμούσε να... »

Η ταγματαρχίνα Λιούις ξερόβηξε πάλι.Την κάρφωσα εκνευρισμένος μ’ έναάγριο βλέμμα. Προφανώς δεν εννοούσενα καταλάβει ότι μερικές λεπτομέρειεςήταν σημαντικές.

«Ένας από τους αστυνομικούς πουανταποκρίθη-καν στο τηλεφώνημαανέφερε αργότερα ότι βρήκαν τονκαθηγητή να τρέχει παραπατώντας στοχιόνι, φορώντας μονάχα το παντελόνιτου. Μια μπουκάλα εξείχε από την πίσωτσέπη του, και κυνηγούσε και έβαφε τουςπάντες κόκκινους με ένα σπρέι. Έναςάλλος αστυνομικός διέψευσε τον πρώτο,

λέγοντας ότι τη δουλειά την έκανε μεπινέλο κι ένα κουτί μπογιά.

»Ό, τι κι αν χρησιμοποιούσε,τελοσπάντων, γεγονός είναι ότι έβαψεπατόκορφα κάμποσα σπίτια γειτόνωντου. Όταν κατέφθασε η αστυνομία, τουςέλουσε το περιπολικό με την μπογιά καιτους στράβωσε. Ενώ οι αστυνομικοίπροσπαθούσαν ακόμη να καθαρίσουν ταμάτια τους, ο καθηγητής βρήκε τηνευκαιρία κι εξαφανίστηκε. Μισή ώρααργότερα έβαψε κόκκινο τον κοιτώνατων φοιτητριών και κοψοχόλιασεκάμποσες κοπέλες σε επίπεδο υστερίας.Όρμησε μέσα στον κοιτώνα, παραμέρισετην εμβρόντητη επιμελήτρια και άρχισενα τρέχει πάνω κάτω στους διαδρόμους

μπο-γιατίζοντας όποια τολμούσε ναβγάλει κεφάλι. Θα ’λε-γε κανείς τηνμπογιά την είχε με τη μάνικα. Τελικά,μην καταφέρνοντας να βρει την ΠέγκυΡουρκ, εξαφανίστηκε.

»Θα πρέπει να προσθέσω εδώ ότι σ’όλο αυτό το διάστημα γελούσε σαντρελός και γκάριζε στους πάντες και ταπάντα ότι εκείνη τη βραδιά θα έβαφε όλητην πόλη κόκκινη.

»Η δεσποινίδα Ρουρκ είχε βγει με τονΠολιβινόσελ και μερικούς συμφοιτητέςκαι τις κοπέλες τους για να φάνε.Αργότερα το ζευγάρι άφησε τους άλλουςστα σπίτια τους και συνέχισαν,θεωρητικά, προς τους κοιτώνες των

φοιτητριών. Κανείς από τους δύο δενέφτασε ποτέ εκεί. Στα δυο χρόνια πουπέρασαν, από το επεισόδιο εκείνο ώς τημέρα που έπαψαν να κυκλοφορούν οιεφημερίδες του Οναμπάκ, κανένας δενξανάδε ποτέ ούτε αυτούς ούτε τονκαθηγητή τους. Η λαϊκή θεωρία είναι ότιο ερωτοχτυπημένος καθηγητής τουςσκότωσε πάνω στην τρέλα του, τουςέθαψε και μετά το έσκασε για τοάγνωστο. Αλλά προσωπικά έχω λόγουςνα πιστεύω ότι δεν έχουν έτσι ταπράγματα».

Βιαστικά, γιατί είχα δει ότι οι ακροατέςμου άρχιζαν να σαλεύουν ανυπόμονα,τους ανέφερα για τον ταύρο που είχεεμφανιστεί ξαφνικά στην αρχή της

Κεντρικής Οδού. Τα σφαγείαδιαβεβαίωσαν αργότερα ότι δεν είχανχάσει κανένα από τα ζώα τους. Παρ’ όλααυτά, δεν υπάρχει αμφιβολία για τηνεμφάνιση, γιατί πάρα πολλοί άνθρωποιείδαν τον ταύρο. Και σαν να μην έφτανεαυτό, όλοι δήλωσαν ότι την τελευταίαφορά που τον είδαν, το ζώο διέσχιζεκολυμπώντας τον ποταμό Ιλλινόις με μιαγυμνή γυναίκα στη ράχη του. Η τελευταίακουνούσε εύθυμα μια μπουκάλα στο χέριτης. Μετά ο ταύρος και η γυναίκαχώθηκαν στο δάσος της αντικρινής όχθηςκι εξαφανίστηκαν.

Όλα αυτά προκάλεσαν βέβαια μεγάληαίσθηση στο ακροατήριο. Μάλιστα έναςαντιπλοίαρχος της ακτοφυλακής είπε

χαρακτηριστικά, «Μα, κύριε Τέμπερ,θέλετε τώρα να μας πείτε ότι ο μύθος τουΔία και της Ευρώπης έγινε ξαφνικάπραγματικότητα; »

Δεν είχε νόημα να συνεχίσω. Τούτοι οιάνθρωποι δεν ήταν διατεθειμένοι ναπιστέψουν τίποτα αν δεν το ’βλεπανπρώτα με τα μάτια τους. Έτσι αποφάσισανα τους αφήσω να το δουν με δαύτα.

Έκανα ένα νόημα με το χέρι. Οι βοηθοίμου μπήκαν σπρώχνοντας ένα μεγάλοκλουβί με τροχούς. Μέσα βρισκόταν μιαπολύ μεγαλόσωμη πιθηκίνα με ξινισμέ-νο ύφος, ψάθινο καπελίνο και ροζ νάιλονκιλότα. Μια τρύπα που ήταν κομμένηστο πίσω μέρος της κιλότας επέτρεπε

στην ουρά της να κρέμεται έξω. Υποθέτωότι αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε, ηλέξη «πίθηκος» δεν ήταν η κατάλληλη.Οι πίθηκοι δεν έχουν ουρά.

Από την άλλη μεριά, ένας ζωολόγος θακαταλάβαινε με την πρώτη ματιά ότι δενήταν ούτε μαϊμού. Είναι αλήθεια ότι είχεπεταχτό σαγόνι, μακρύ τρίχωμα πουσκέπαζε όλο της το κορμί, μακριά χέριακαι ουρά. Αλλά καμιά μαϊμού δεν είχεποτέ τόσο λείο και ψηλό μέτωπο, τόσομεγάλη και γαμψή μύτη ή τόσο μακριάπόδια σε σύγκριση με το κορμί της.

Όταν το κλουβί έφτασε και σταμάτησεδίπλα στην έδρα, είπα, «Κύριοι, αν όσαανέφερα σας φάνηκαν άσχετα, είμαι

σίγουρος ότι τα επόμενα λεπτά θα σαςπείσουν ότι δεν γαβγίζω κάτω από λάθοςδέντρο».

Γύρισα προς το κλουβί, και μόλις καισυγκρατήθη-κα για να μην κάνω μιαμικρή υπόκλιση. «Κυρία Ντού-ραμ»,είπα, «μπορείτε, σας παρακαλώ, ναεξηγήσετε σ’ αυτούς τους κυρίους το τισας συνέβη; »

Ύστερα στάθηκα και περίμενα,σίγουρος για τη φοβερά φλύαρη καιασύνδετη αλλά πολύ διαφωτιστι-κή τηςαπάντηση, που τόσο με είχε συγκλονίσειτο προηγούμενο βράδυ, όταν οι βοηθοίμου την έπιασαν στις παρυφές της πόλης.Ήμουν πολύ περήφανος, γιατί είχα κάνει

μια ανακάλυψη που θα έκανε αυτούςτους εντιμότατους κυρίους να χάσουν καιτα όποια ελάχιστα μυαλά είχαν. Θα τουςέδειχνα ότι ένας ασήμαντος πράκτοραςτης ΔΤΦ τα είχε καταφέρει εκεί που είχαναποτύχει όλες οι ένοπλες δυνάμεις. Καιτότε θα σταματούσαν να χασκογελάνε σεβάρος μου και να με περιγράφουν σαντον «παλαβό Τεμπερ-αμέντο».

Περίμενα...

Και περίμενα...

Και η κυρία Ντούραμ αρνιόταν ναβγάλει άχνα. Ούτε λέξη, ακόμη κι ότανέπεσα στα γόνατα εκλιπαρώντας την. Προσπάθησα να της εξηγήσω τι γιγάντιες

δυνάμεις ισορροπούσαν εδώ στην κόψητου ξυραφιού, και ότι στα ροδαλά άτριχαχέρια της κρατούσε την τύχη του κόσμου.Φαίνεται ότι κάποιος της είχε θίξει τηναξιοπρέπεια και τώρα δεν εννοούσε νακάνει τίποτε άλλο από το κάθεταιμουτρωμένη, δείχνοντάς μας την πλάτητης και την ουρά που ξεπετιόταν από τηνκιλότα της.

Ήταν το πιο εκνευριστικά θηλυκό πουγνώρισα ποτέ. Δεν είναι ν’ απορεί κανείςπου ο άντρας της την είχε κάνει ρεζίλι καιτων μαϊμούδων.

Ο θρίαμβός μου είχε εξελιχθεί σεφιάσκο. Ούτε και έπεισε τους γαλονάδεςη χτεσινοβραδινή μαγνητο-φώνηση της

συζήτησης που είχα κάνει μαζί της.Εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι είχαλιγότερο μυαλό και από μαλλιά. Και τοέδειξαν με τη σιωπή τους όταν ρώτησα ανείχαν καμιά απορία. Η ταγματαρχίνα ΆλιςΛιούις απλώς χαμογέλασε κοροϊδευτικά.

Τέλος πάντων, αυτό δεν άλλαξε σετίποτα την αποστολή μου. Δεν είχαν τηνεξουσία ν’ αναιρέσουν τις διαταγές μου.

Στις 7. 30 εκείνο το βράδι ήμουν έξωαπό την περιοχή, μαζί με μια ομάδααξιωματικών και το αφεντικό μου. Αν καιτο φεγγάρι μόλις είχε αρχίσει να σκάζειμύτη, το φως του ήταν αρκετό ακόμη καιγια να διαβάσεις. Καμιά δεκαριά μέτραπιο πέρα το κρύο και το χιόνι

σταματούσαν απότομα κι έδιναν τη θέσητους στην πρασινάδα και τη ζέστη.

«Θα σας δώσουμε δυο μέρες καιρό,κύριε Τέμπερ», μου εξήγησε ο στρατηγόςΛούις, ο πατέρας της ταγ-ματαρχίνας,«για να έρθετε σ’ επαφή με τον Ντούραμ.Στις 14. 00 της Τετάρτης θαεξαπολύσουμε την επίθεση. Πεζοναύτεςοπλισμένοι με τόξα, βέλη και αεροβό-λα,και φορώντας αντιασφυξιογόνεςπροσωπίδες, θα επιβιβαστούν σεμεταγωγικά ανεμόπτερα. Αυτά θ’ α-παγγιστρωθούν σε μεγάλο ύψος από ταρυμουλκά αεροπλάνα. Θα προσγειωθούνστον Αυτοκινητόδρομο 24, λίγονοτιότερα από τα όρια της πόλης, εκείπου τώρα υπάρχουν δυο μεγάλα λιβάδια.

Κατόπιν οι πεζοναύτες θ’ ακολουθήσουντη νότια οδό Άνταμς μέχρι να φτάσουνστο κέντρο της πάλης. Ελπίζω ότι εσείςστο μεταξύ θα έχετε εντοπίσει καιεξουδετερώσει την αιτία όλου αυτού τουκακού».

Με το «εξουδετερώσει» εννοούσε«δολοφονήσει». Από το ύφος τουκαταλάβαινα ότι δεν με θεωρούσε ικανόνα το κάνω. Ο στρατηγός Λιούις δεν μεχώνευε καθόλου. Κι αυτό όχι μόνο γιατίήμουν πολίτης με εξουσία, έχοντας πίσωμου τον ίδιο τον πρόεδρο, αλλά και γιατίοι συνθήκες της αποστολής μου μαζί μετην κόρη του ήταν τουλάχιστονανορθόδοξες, για να μην πούμε καιτίποτε άλλο. Η Άλις Λιούις δεν ήταν

μονάχα ταγματαρχίνα και γυναίκα —ήταν και πολύ νέα για το βαθμό της, καιφοβερά ελκυστική.

Στεκόταν τώρα εκεί, τουρτουρίζοντας,φορώντας μονάχα το σουτιέν και το σλιπτης, όπως κι εγώ ήμουν με το σώβρακο.Μόλις θα φτάναμε ασφαλείς στο δάσοςθα βγάζαμε και τα υπόλοιπα. Όπως λένε,όταν είσαι στη Ρώμη...

Πεζοναύτες με τόξα, βέλη καιαεροβόλα! Αν είναι δυνατόν! Δεν είναι ν’απορεί κανείς που οι στρατιωτικοίένιωθαν τόσο χάλια. Αλλά μέσα στηνΠεριοχή που έλεγχε ο πρώην καθηγητήςμου με το Πιοτό, του, τα πυροβόλαέπαυαν να λειτουργούν. Αλλά το Πιοτό

έκανε τη δουλειά του, και θαυμάσιαμάλιστα, μεταβάλλοντας σε σκλάβουςτου όλους όσοι το δοκίμαζαν.

Όλους, εκτός από μένα.

Ήμουν ο μόνος που είχε σκεφτεί ναλάβει τα μέτρα του ενάντια στην επιρροήτου.

Ο Δρ Ντυόρφ μου έκανε μερικέςτελευταίες ερωτήσεις, ενώ κάποιοςστερέωνε στην πλάτη μου ένα δοχείο μετρία γαλόνια αποσταγμένο νερό. ΟΝτυόρφ ήταν ο ψυχίατρος τουπανεπιστημίου της Κολούμπια που μεείχε προετοιμάσει ψυχολογικά για ν’αντέχω στο Πιοτό.

Ξαφνικά, εκεί που έλεγε κάτι άσχετο,με γράπωσε από το πίσω μέρος τουκεφαλιού. Ύστερα ένα ποτήρι ξεφύτρωσεαπό κάπου στο χέρι του και προσπάθησεν’ αδειάσει το περιεχόμενό του στοστόμα μου. Η πρώτη μυρωδιά ήταναρκετή. Με το ένα χέρι πέταξα βίαια τοποτήρι πέρα και με το άλλο του κατέβασαμια γροθιά στα μούτρα.

Ο Δρ Ντυόρφ χοροπήδησε πίσω,κρατώντας το πλάι του σαγονιού του.«Πώς αισθάνεσαι τώρα; » με ρώτησε.

«Εντάξει», αποκρίθηκα, «αλλά για μιαστιγμή νόμισα ότι θα πνιγόμουν. Είχακάθε καλή διάθεση να σε σκοτώσω γι’αυτό που μου έκανες».

«Έπρεπε να σου κάνω και αυτό τοτελευταίο τεστ. Το πέρασες με άριστα.Είσαι πανέτοιμος ν’ αντιμετωπίσεις τοΠιοτό».

Οι δυο Λιούις δεν είπαν τίποτα. Ήτανπειραγμένοι επειδή εγώ, ένας πολίτης,είχε σκεφτεί έναν τρόπο καταπολέμησηςτης σαγήνης του πιοτού. Οι χίλιοιπεζοναύτες, που ήτανπρογραμματισμένοι να με ακολουθήσουνσε δυο μέρες, θα ήταν υποχρεωμένοι ναφορούν μάσκες οξυγόνου για να μηνυποκύψουν στον πειρασμό. Όσο για τησυντρόφισσά μου, ο Ντυόρφ την είχεβιαστικά υπνωτίσει για ν’ αυξήσει τηναντίστασή της, αλλά δεν ήξερε με πόσηεπιτυχία. Ευτυχώς η αποστολή της δεν θα

ήταν τόσης διάρκειας όσο η δική μου.Υποτίθεται ότι εκείνη θα προχωρούσε ώςτην πηγή του Πιοτού και θα γύριζε πίσωμ’ ένα δείγμα. Επίσης, αν και αυτό δενειπώθηκε ανοιχτά, ένα από τα καθήκοντάμου θα ήταν και το να φροντίζω να μηνυποκύψει στον πειρασμό του Πιοτού. '

Σφίξαμε όλοι τα χέρια και ξεκινήσαμε.Λίγα βήματα, και ο ζεστός αέρας μαςτύλιξε σαν κουβέρτα. Τη μια στιγμήτουρτουρίζαμε από το κρύο και την άλληιδροκοπούσαμε από τη ζέστη. Αυτό ήτανπολύ κακό. Σήμαινε ότι θα χρειαζόμαστεπερισσότερο νερό απ’ όσο είχαμε πάρειμαζί μας.

Κοίταξα ολόγυρα στο λαμπρό

φεγγαρόφωτο. Τα δυο χρόνια είχαναλλάξει εντελώς το τοπίο του Ιλλι-νόις.Υπήρχαν πολύ περισσότερα δέντρα απόπαλιά, και μάλιστα από είδη που δενπερίμενες να δεις τόσο βόρεια. Όποιος κιαν ήταν υπεύθυνος για τούτη την αλλαγήθα πρέπει να είχε προμηθευτεί πολλούςσπόρους και φιντάνια, προετοιμάζονταςαυτό το πιο θερμό κλίμα. Το ήξερα, γιατίείχα ερευνήσει στο Σικάγο και είχα μάθειότι δυο βδομάδες μετά την εξαφάνισητου Ντούραμ κάποιος Σμιθ — Άκου«Σμιθ! » Πιο πρωτότυπο δεν έβρισκε; —είχε αρχίσει να παραγγέλνει σπόρους απότροπικές χώρες. Τα πακέτα είχαν φτάσεισ’ ένα σπίτι στο Οναμπάκ, για νακαταλήξουν σε τούτο το έδαφος. ΟΝτούραμ θα πρέπει να είχε προβλέψει

ότι, έτσι και σταματούσαν να φτάνουν τατρένα και τα φορτηγά με τις κονσέρβες,το φρέσκο γάλα και τ’ άλλα τρόφιμα,τούτη η παραποτάμια κοιλάδα δεν θαμπορούσε να συντηρήσει τους σταθερούς300. 000 κατοίκους της. Και μετά οιπεινασμένες ορδές θ’ αποψίλωνανεντελώς το έδαφος.

Αλλ’ αρκούσε τώρα να βλέπεις τακαρποφόρα που φύτρωναν ολόγυρα...Υπήρχαν μπανανιές, κερασιές, μηλιές,αχλαδιές, πορτοκαλιές κι εγώ δεν ξέρωτι άλλα, τα περισσότερα, μάλιστα, εκτόςεποχής. Και όμως ευδοκιμούσαν τώρασε εδάφη κάποτε αφιλόξενα γι’ αυτά.Αρκεί να έβλεπες τα βατόμουρα, ταμύρτιλλα, τα λαγοκέρασα, τις φράουλες,

τα πεπόνια, τις πατάτες και τις τομάτεςστο χώμα — όλα αρκετά μεγάλα για νακερδίσουν πρώτα βραβεία σε εκθέσεις— για να καταλάβεις ότι δεν υπήρχεκίνδυνος για έλλειψη τροφής. Δεν είχεςπαρά ν’ απλώσεις το χέρι σου για νακόψεις και να φας.

«Μοιάζει σαν Κήπος της Εδέμ»,ψιθύρισε από δίπλα μου η Άλις Λιούις.

«Σταμάτα να μιλάς σαν προδότης,Άλις! » γρύλισα.

Με κάρφωσε με μια παγερή ματιά.«Μη γίνεσαι γελοίος. Και πάψε να μελες Άλις. Είμαι ταγματάρχης τωνπεζοναυτών».

«Με συγχωρείς», απάντησα. «Αλλάκαλύτερα ν’ αφήσουμε κατά μέρος τουςτίτλους, δεν νομίζεις; Μπορεί οιιθαγενείς ν’ αρχίσουν να υποψιάζονται.Εξάλλου, καλά θα κάνουμε ναξεφορτωθούμε κι αυτά τα ρούχα προτούσυναντήσουμε κανέναν».

Θα ήθελε να φέρει αντιρρήσεις, αλλάείχε τις διαταγές της. Έστω κι αν θαπαραμέναμε μαζί για τουλάχιστοντριάντα έξι ώρες, και ολόγυμνοι σ’ όλοαυτό το διάστημα, επέμενε να πάει πίσωαπό τους θάμνους για να γδυθεί. Δεν τηςέφερα αντίρρηση.

Προχώρησα πίσω από ένα δέντρο κιέβγαλα το εσώρουχό μου. Την ίδια

στιγμή με χτύπησε στη μύτη καπνόςπούρου. Ξεκρέμασα το δοχείο του νερούαπό την πλάτη μου και έκανα μερικάβήματα στο στενό μονοπάτι. Λίγο πιοπέρα με περίμενε το σοκ της ζωής μου.

Ένα τέρας στεκόταν ακουμπισμένοστον κορμό ενός δέντρου, με τα κοντάπόδια του σταυρωμένα. Ένα μεγάλοπούρο ήταν σφιγμένο ανάμεσα σταμυτερά δόντια του, ενώ οι αντίχειρές τουκρέμονταν από τα τσεπάκια ενόςανύπαρκτου γιλέκου.

Δεν θα έπρεπε να ’χω τρομάξει.Κανονικά θα έπρεπε να γελάσω. Τούτοτο πλάσμα είχε βγει κατευθείαν μέσααπό τις σελίδες ενός πασίγνωστου

καρτούν. Είχε μπόι πάνω από δυο μέτρα,με πράσινο δέρμα και καστανοπράσινεςφολίδες στο στήθος και. την κοιλιά του.Τα πόδια του ήταν πολύ κοντά. Τοπρόσωπό του ήταν μισο-ανθρώπινο,μισοκροκοδειλίσιο. Στην κορφή τουκεφαλιού του υπήρχαν δυο μεγάλαεξογκώματα και τα μάτια του ήτανμεγάλα σαν πιατάκια. Είχε την ίδια μισο-αγαθή, μισο-ηλίθια και αγέρωχηέκφραση με τον ήρωα του γνωστούκαρτούν. Δεν παράλλαζε σε τίποτα,ακόμη και στο ότι είχε τέσσερα δάχτυλααντί για πέντε.

Το σοκ μου δεν οφειλόταν μονάχα στηναπροσδόκητη θέα. Υπάρχει μεγάλη

διαφορά ανάμεσα σε κάτι ζωγραφισμένο

στο χαρτί και σε κάτι που το βλέπεις μεσάρκα και οστά. Σαν σκίτσο, το πλάσμα

ήταν νόστι-μο, χιουμοριστικό κιαξιαγάπητο. Μεταλλαγμένο σε ζωντανή

ύλη και σάρκα, ήταν τερατώδες.

«Μην τρομάζεις», μου είπε το τέρας.«Θα με συνηθί-σεις μετά από λίγο».

«Ποιος είσαι; » τραύλισα.

Εκείνη τη στιγμή η Άλις ξεπρόβαλεπίσω από ένα I δέντρο. Αμέσως άφησεμια πνιχτή κραυγή και με άρπαξε από τομπράτσο.

Το πλάσμα έκανε μια κίνηση με τοπούρο του. «Είμαι η Αλληγορία στις

Όχθες του Ιλλινόις. Καλωσορίσατε,ξένοι, στο βασίλειο του ΜεγάλουΜαρούντ».

Δεν κατάλαβα τι εννοούσε μ’ αυτάτα λόγια. Και χρειάστηκα κάνα λεπτόγια να μαντέψω ότι αυτός ο τίτλος ήτανένα λογοπαίγνιο από το σχετικόκαρτούν και από την Κυρία Μάλαπροπστο θεατρικό του Σέ-ρινταν.

«Άλμπερτ Αλληγορίας, αυτό είναι τοπλήρες μου όνομα», πρόσθεσε τοπλάσμα. «Δηλαδή, σε τούτη τη μορφή.Σε άλλες μορφές έχω άλλα ονόματα,ξέρετε. Και σεις οι δυο, υποθέτω ότιείστε ξένοι που θέλετε να ζήσετε στηνκοιλάδα του Ιλλινόις, να πίνετε από το

Πιοτό και να λατρεύετε τον ΜεγάλοΜαρούντ».

Σήκωσε το χέρι του, με τα δυομεσαία δάχτυλα διπλωμένα και τα δυοεξωτερικά τεντωμένα.

«Αυτός είναι ο χαιρετισμός που κάνειο κάθε αληθινός πιστός ότανσυναντήσει έναν άλλο», εξήγησε. «Νατο θυμάστε αυτό, και θα γλιτώσετε απόπολλά προβλήματα».

«Πώς το κατάλαβες ότι ερχόμαστεαπέξω; » ρώτησα. Δεν προσπάθησακαν να πω ψέματα. Δεν φαινόταν ναέχει κακές προθέσεις απέναντί μας.

Γέλασε, και το πελώριο στόμα τουμεγέθυνε τον ήχο σαν μεγάφωνο. ΗΆλις, που δεν ήταν πια η φαντασμένηαξιωματικός των πεζοναυτών, μουέσφιξε το χέρι σαν τανάλια.

«Θα μπορούσα να πω ότι είμαι κάτισαν ημίθεος», αποκρίθηκε το πλάσμα.«Όταν ο Μαρούντ, δοξασμένο τ’όνομα του ταύρου, έγινε θεός, μουέστειλε ένα γράμμα — με το κανονικόταχυδρομείο βέβαια — που μεπροσκαλούσε εδώ για ν’ αναλάβωκαθήκοντα ημίθεου. Ποτέ δεν έκανακαι πολύ κέφι τον έξω κόσμο, κι έτσιξεγλίστρησα μέσα από το στρατιωτικόκλοιό και ήρθα ν’ αναλάβω τακαθήκοντα nod μου ανέθεσε ο

Μαρούντ, δοξασμένο τ’ όνομα τουταύρου».

Είχα κι εγώ λάβει ένα γράμμα απότον παλιό μου καθηγητή. Είχε φτάσειλίγο πριν ξεσπάσει το κακό, και δενείχα καταλάβει την πρόσκλησή του ναπάω να

ζήσω μαζί του και να γίνω ημίθεός του.Απλώς είχα σκεφτεί ότι κάποια βίδα θατου είχε λασκάρει.

Μη βρίσκοντας τι άλλο να πω, ρώτησα,«Και ποια είναι αυτά τα καθήκοντα; »

Το πλάσμα έκανε πάλι μια κίνηση με τοπούρο του. «Η δουλειά μου, που είναι

κάθε άλλο παρά δυσάρεστη, είναι ναυποδέχομαι τους ξένους και να τους εφι-στώ την προσοχή στο να έχουν τα μάτιατους τέσσερα. Πρέπει να θυμούνται ότι τοκαθετί εδώ δεν είναι πάντα αυτό πουδείχνει, και ότι πρέπει να ψάχνουν πίσωαπό την επιφάνεια της πράξης για ναδιακρίνουν το κρυμμένο σύμβολο».

Τράβηξε μια ρουφηξιά από το πούροτου και συνέχισε. '

«Έχω μια ερώτηση να σου κάνω. Δενθέλω να μου απαντήσεις αμέσως τώρα,αλλά θέλω να τη σκεφτείς και να μουδώσεις μια απάντηση αργότερα».Τράβηξε πάλι μια ρουφηξιά. «Η ερώτησήμου είναι — πού θέλεις να πας τώρα; »

Το πλάσμα δεν επιχείρησε ναεπεξηγήσει την ερώτηση. «Άντε, γειαχαρά», έκανε και απομακρύνθηκε με τοπάσο του από ένα διπλανό μονοπάτι. Τακοντά ποδαράκια του φαίνονταν νακινούνται σχεδόν ανεξάρτητα από τοστενόμακρο κορμί του. Έμεινα για λίγοχαζεύοντας πίσω του, ακόμησοκαρισμένος από τη συνάντηση.Ύστερα επέστρεψα στο δέντρο πίσω απότο οποίο είχα αφήσει το δοχείο τουνερού, και το κρέμασα πάλι στην πλάτημου.

Πήραμε βιαστικά δρόμο από κει. ΗΆλις ήταν τόσο μαζεμένη μετά απ’ αυτό,που φαινόταν να έχει ξεχάσει ακόμη καιτη γύμνια της. Ύστερα από λίγο μου είπε,

«Κάτι τέτοια είναι που με τρομάζουν.Πώς θα μπορούσε ένας άνθρωπος ναμεταμορφωθεί έτσι; »

«Μη σ’ απασχολεί, θα το μάθουμε»,αποκρίθηκα με περισσότερη αισιοδοξίααπ’ όση ένιωθα. «Νομίζω, πάντως, ότικαλά θα κάνουμε να είμαστε προετοιμα-σμένοι για οτιδήποτε».

«Ίσως να ήταν αλήθεια η ιστορία πουσου είπε η κυρία Ντούραμ πίσω στηβάση».

Έγνεψα καταφατικά. Λίγο πριναποκλειστεί ο τόπος, μας είχε πει ηγυναίκα του καθηγητή, η ίδια είχεδιασχίσει το ποτάμι μπαίνοντας στην

περιοχή που ήξερε ότι βρισκόταν οάντρας της. Έστω κι αν στο μεταξύ είχεανακηρύξει τον εαυτό του θεό, εκείνηδεν τον σκιαζόταν καθόλου.

Ωστόσο, για καλό και για κακό, ηκυρία Ντούραμ είχε πάρει μαζί της καιδυο δικηγόρους. Στη συνέχεια, ηαφήγησή της σχετικά με τα όσα είχανσυμβεί στην άλλη όχθη είχε γίνειεντελώς ασυνάρτητη. Το σίγουρο ήτανότι κάποια παράξενη δύναμη,προφανώς ελεγχόμενη από τον ΔραΝτούραμ, την είχε μεταμορφώσει σ’ένα μεγάλο πίθηκο με ουρά,υποχρεώνοντάς τη σε άτακτη φυγή. Οιδυο δικηγόροι, μεταμορφωμένοι σεκουνάβια, είχαν επίσης υποχωρήσει με

τον ίδιο τρόπο.

Φέρνοντας στο νου αυτά ταπαράξενα γεγονότα, η Άλιςπαρατήρησε, «Εκείνο που δενκαταλαβαίνω είναι πώς ο Ντούραμμπόρεσε να κάνει αυτά τα πράγματα.Από πού αντλεί τη δύναμή του; Τιείδους εφεύρεση έκανε; »

Παρ’ όλη τη ζέστη, ανατρίχιασα.Πώς θα μπορούσα να της πω ότι κατάτο μεγαλύτερο μέρος εγώ ήμουν ουπεύθυνος για την όλη κατάσταση;Αρκετά ένοχος ένιωθα ήδη, δίχως ναχρειάζεται να της πω και την αλήθεια.Εξάλλου, αν της είχα πει αυτό πουπίστευα, δεν θα της έμενε καμιά

αμφιβολία ότι ήμουν ανισόρροπος.Πάντως αυτή ήταν η αλήθεια, κι αυτόςήταν ο βασικός λόγος που είχαπροσφερθεί εθελοντικά για τηναποστολή. Από μένα είχαν αρχίσει όλα,και από μένα έπρεπε να τελειώσουν.

«Διψώ», είπε κάποια στιγμή η Άλις.«Τι θα ’λεγες να πιούμε καμιά γουλιά,Παππούλη; Μπορεί ν’ αργή-

σουμε πολύ να ξαναβρούμε τηνευκαιρία».

«Άει στο διάολο! » γρύλισα,κατεβάζοντας το δοχείο από την πλάτημου. «Μη με ξαναπείς Παππούλη! Τ’όνομά μου είναι Ντάνιελ Τέμπερ, και

δεν είμαι δα και τόσο γέρος για ναείμαι... »

Κοντοστάθηκα. Τελικά, ήμουν αρκετάμεγάλος για να είμαι πατέρας της.Τουλάχιστον, όπως έχει το πράγμα σταβουνά του Κεντάκυ.

Μαντεύοντας τι σκεφτόμουν, η Άλιςχαμογέλασε και μου άπλωσε τη μικρήκούπα που είχε ξεκρεμάσει από το πλάιτου δοχείου.

«Ένας άντρας έχει την ηλικία πουνιώθει, κι εγώ δεν νιώθω παραπάνω απότριαντάρης», τη διαβεβαίωσα.

Τη στιγμή εκείνη το μάτι μου έπιασε

ένα τρεμοπαίξιμο του φεγγαρόφωτου σεμια μορφή που κατηφόριζε το μονοπάτι.«Κρύψου! » ψιθύρισα στην Άλις.

Μόλις και πρόλαβε να βουτήξει μέσαστα χορτάρια. Όσο για μένα, έμπλεξα μετην εξάρτυση του δοχείου, κι έτσιαποφάσισα να σταθώ εκεί και ν’αντιμετωπίσω αυτό που πλησίαζε.

Όταν είδα τι κατηφόριζε το μονοπάτι,ευχήθηκα να είχα προλάβει να κρύψωεκείνο το υδροδοχείο. Μα,τελοσπάντων, δεν υπήρχε κανέναανθρώπινο πλάσμα σε τούτη τηνπαράλογη περιοχή; Πρώτα ήταν εκείνοςο Αλληγορίας. Τώρα ήταν ο Γάιδαρος.

«Γεια σου, αδερφέ», με χαιρέτισε τοπλάσμα, και, πριν μπορέσω ν’ αρθρώσωλέξη, έγειρε πίσω το παράξενο κεφάλιτου και άφησε ένα τρανταχτό γέλιο πουήταν μισό χα-χα και μισό χι-χο\

Δεν το βρήκα και τόσο αστείο.Εξάλλου ήμουν σε μεγάλη υπερέντασηγια να προσποιηθώ τον κεφάτο. Χώριααπ’ αυτό, η ανάσα του έζεχνε από τοΠιοτό, και κόντεψα να ξεράσω πρινκάνω πίσω για να την αποφύγω.

Ήταν ψηλός και σκεπασμένος μεκοντό ξανθό τρί-χώμα, αντίθετα απότους περισσότερους γαϊδάρους, καιστεκόταν σε δυο ανθρωποειδή πόδια πουκατέληγαν σε πλατιές οπλές. Είχε ακόμη

δυο μακριά τριχωτά αυτιά, αλλά κατά τ’άλλα ήταν τόσο άνθρωπος όσο και οκαθένας που θα μπορούσες να δεις στοδάσος — ή στο δρόμο. Και τ’ όνομάτου, που δεν άργησε να μου το πει, ήτανΠολιβινόσελ.

«Τι κουβαλάς σ’ αυτό το δοχείο; » μερώτησε.

«Περνάω λαθραία Πιοτό στουςΑπέξω».

Η γκριμάτσα του άφησέ να φανούν ταμακριά, κιτρινωπά, αλογίσια δόντια του.«Λαθρεμπόριο, ε; Και με τι σεπληρώνουν; Τα λεφτά δεν έχουν αξία γιατους πιστούς του Παντοδύναμου

Ταύρου».

Σήκωσε το δεξί χέρι του, με τα δυομεσαία δάχτυλα διπλωμένα και τα δυοακριανά τεντωμένα. Δεν αντα-ποκρίθηκααμέσως, και με κοίταξε καχύποπτα.Ύστερα επανέλαβα τη χειρονομία του καιηρέμησε.

«Κάνω λαθρεμπόριο έτσι για τηνπλάκα του», εξήγησα. «Και για ναδιορθώσω το ευαγγέλιο».

Το πώς μου κατέβηκε η τελευταίαδικαιολογία δεν έχω ιδέα. Ίσως από τηνκουβέντα του περί πιστών και τηναόριστα θρησκευτική χειρονομία που είχεκάνει.

Ο Πολιβινόσελ άπλωσε ξαφνικά τηντριχωτή χερούκλα του και άνοιξε τοβρυσάκι του δοχείου μου. Πριν προλάβωνα κάνω το παραμικρό, είχε ρίξει αρκετόαπό το υγρό στη χούφτα του. Ύστερασήκωσε το χέρι στο στόμα του και ήπιερουφηχτά. «Φτου! » έκανε φτύνοντας καιμουσκεύοντάς με ολόκληρο. «Μα τούτοείναι νερό»

«Ασφαλώς», δικαιολογήθηκα. «Ότανμοιράσω όλο το Πιοτό, γεμίζω το δοχείομου με συνηθισμένο νερό. Ύστερα, αν μεσυλλάβει καμιά στρατιωτική περίπολος,τους λέω ότι μεταφέρω λαθραίο νερόστην περιοχή μας».

Ο Πολιβινόσελ ξέσπασε σε τρανταχτά

χου-χα-χα και χτύπησε το μηρό του μετόση δύναμη που ακούστηκε σαντσεκουριά σε δέντρο.

«Και δεν είναι μονάχα αυτό», συνέχισα.«Τα έχω κανονίσει με μερικούςανώτερους αξιωματικούς και με αφήνουννα περνώ αν τους πηγαίνω αρκετόΠιοτό».

Ο Πολιβινόσελ μου έκλεισε πονηρά τομάτι και έριξε πάλι μια στράκα στο μηρότου. «Τους λαδώνεις, έτσι, αδερφέ;Ακόμη και οι μεγάλες καραβάνεςσκουριάζουν, σωστά; Λοιπόν, σου λέωνα το ξέρεις ότι δεν θ’ αργήσει ναεξαπλωθεί σ’ όλο τον κόσμο το Πιοτότου Ταύρου».

Έκανε πάλι τη χαρακτηριστικήχειρονομία, και τούτη τη φορά τηνεπανέλαβα σχεδόν ταυτόχρονα.

«Θα σου κάνω παρέα για κάνα δυοχιλιόμετρα. Οι πιστοί μου — της τοπικήςΛατρείας του Γαϊδάρου — έχουν μιατελετή γονιμότητας λίγο πιο κάτω. Θες ναλάβεις μέρος κι εσύ; »

Ανατρίχιασα. «Όχι, ευχαριστώ»βιάστηκα ν’ απαντήσω.

Μια νύχτα είχα παρακολουθήσει με τακιάλια ένα απ’ αυτά τα ομαδικά όργια. Ηπελώρια γιορταστική πυρά ήταναναμμένη καμιά διακοσαριά μέτραπαραμέσα από τ’ απαγορευμένα όρια.

Πίσω από τις τεράστιες φλόγες μπορούσανα δω τα γυμνά κορμιά των αντρών καιτων γυναικών που χοροπηδούσαν καιέκαναν έρωτα εντελώς ξετσίπωτα.Πέρασε πολύς καιρός πριν μπορέσω ναβγάλω τη σκηνή από τη σκέψη μου. Κιερχόταν αρκετά συχνά στα όνειρά μου.

'Οταν αρνήθηκα την πρόσκληση, οΠολιβινόσελ γκάρισε ξανά και μεχτύπησε εγκάρδια στην πλάτη ή, μάλλον,εκεί που θα ήταν η πλάτη μου αν δενυπήρχε το υδροδοχείο. Όπως και να ’χει,το χτύπημα μ’ έριξε στα γόνατα σε μιατούφα από ψηλό γρασίδι. Ήμουν έξωφρενών. Όχι μόνο δεν μ’ άρεσε τομεγάλο κέφι του, αλλά φοβόμουν ότι είχεβουλιάξει το λεπτό τοίχωμα του δοχείου

και του είχε ανοίξει ρωγμή στις ραφές.

Αλλά δεν ήταν αυτός ο βασικός λόγοςπου δεν σηκώθηκα αμέσως. Δενμπορούσα να σαλέψω, γιατί βρέθηκα νακοιτάζω ίσια στα μεγάλα γαλανά μάτιατης Άλις.

Ο Πολιβινόσελ άφησε μια άγρια ιαχήκαι σάλταρε στον αέρα για ναπροσγειωθεί δίπλα μου. Ύστερα,πέφτοντας στα τέσσερα, κόλλησε τοάσκημο γαϊδουρινό μούτρο του στοπρόσωπο της Άλις και γκάρισε. «Βρε,βρε, μια άσπρη γελάδα! Γ ια πού το’βαλές να βοσκήσεις; »

Την άλλη στιγμή άρπαζε την Άλις από

τη μέση και τη σήκωνε ψηλά, ενώταυτόχρονα στεκόταν όρθιος και ο ίδιος.Την κράτησε έτσι κρεμασμένη στοφεγγαρόφωτο, γυρίζοντάς την καικοιτάζοντάς την σαν να ήταν κανέναπαράξενο ζουζούνι που είχε βρει σταχορτάρια.

Εκείνη τσίριζε και έσκουζε. «Άσε μεκάτω, γαϊδου-ρογάιδαρε! Μη μ’ αγγίζειςμε τα βρομόχερά σου! »

«Είμαι ο Πολιβινόσελ, ο τοπικός θεόςτης γονιμότητας! » γκάρισε εκείνος.«Είναι καθήκον μου — και προνόμιο —να επιθεωρήσω τα προσόντα σου. Πεςμου, κόρη μου, προσευχήθηκες τώρατελευταία για ν’ αποκτήσεις γιο ή

θυγατέρα; Μεστώνουν καλά τα γεννή-ματά σου; Πώς πάνε τα λάχανά σου; Τακρεμμύδια και τα γογγύλια σου; Και οικότες σου, γεννάνε αρκετά αυγά; »

Αντί να τρομάξει, η Άλις θύμωσε.«Θαυμάσια, Γαϊ-δουρότατε. Και τώρα μεαφήνεις κάτω, σε παρακαλώ; Καισταμάτα να με κοιτάζεις έτσι με τιςέκφυλες ματά-ρες σου. Αν θέλεις αυτόπου νομίζω ότι θέλεις, βιάσου να πας σταόργιά σου. Οι πιστοί σου σε περιμένουν».

Ο Πολιβινόσελ άνοιξε τα χέρια τουαφήνοντάς τη να πέσει στο χώμα.Ευτυχώς ήταν σβέλτη και λυγερή, καικατάφερε να πέσει στα πόδια της.Ύστερα έκανε ν’ απομακρυνθεί, αλλά

εκείνος πρόλαβε και την άρπαξε από τοχέρι.

«Πήρες λάθος κατεύθυνση, ομορφούλακόρη μου. Οι άπιστοι περιπολούν στασύνορα λίγες εκατοντάδες μέτρα πιοπέρα. Δεν θα ’θελες, βέβαια, να σεπιάσουν. Ύστερα δεν θα μπορούσες πιανα πίνεις το θείο Πιοτό. Δεν θα ’θελες ναπάθεις κάτι τέτοιο, καλά δεν λέω; »

«Μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μουκαι μόνη μου, ευχαριστώ», αποκρίθηκεεκείνη βραχνά. «Άσε με μονάχα στηνησυχία μου. Τι κακό είναι αυτό; Δενμπορεί πια μια κοπέλα να πιει μια γουλιάστο γρασίδι με την ησυχία της δίχως νατη διακόψουν η μια ή η άλλη θεότητα

που έχει κέφι για παιχνιδάκια; »

Η Άλις είχε αρχίσει να μαθαίνει γοργάτις ντόπιες συνήθειες και τη διάλεκτο.

«Έλα τώρα, κόρη μου. Δεν μπορείς νακατηγορείς εμάς τους θεούς για κάτιτέτοιο. Όχι, όταν έχεις και η ίδια κορμάραθεάς».

Ο Πολιβινόσελ άφησε ένα γκάρισμαπου μας ξε-κούφανε. Ύστερα μας άρπαξεκαι τους δυο από το χέρι και άρχισε ναμας τραβολογάει πίσω του στο μονοπάτι.

«Ελάτε, τέκνα μου, να σας συστήσωστο εκκλησίασμα. Και θα έχουμε γλέντιμετά το πέρας της Πανδαισίας του

Γαϊδάρου». Ύστερα άφησε πάλι εκείνο τοηχηρό, ανυπόφορο γκάρισμα. Τώραμπορούσα να καταλάβω γιατί ο Ντούραμείχε μεταμορφώσει τον τύπο στην τωρινήτου μορφή.

Η σκέψη αυτή έκανε τουςσυλλογισμούς μου να σταματήσουναπότομα και ν’ αλλάξουν κανάλι. Τοερώτημα ήταν, πώς το είχε καταφέρειαυτό; Δεν πίστευα βέβαια σε υπερφυσικέςδυνάμεις. Αν υπήρχαν τέτοιες, σίγουραδεν τις κατείχε ο άνθρωπος. Και καθετίπου συνέβαινε στο φυσικό σύμπανέπρεπε ν’ ακολουθεί τους φυσικούςνόμους.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τ’ αυτιά

και τις οπλές του Πολιβινόσελ. Είχα όλητην άνεση να τα περίεργα-στώπροσεκτικά, ενώ βάδιζα δίπλα του.Μπορεί τ’ αυτιά του να είχαν αλλάξει σεγαϊδουρινά, αλλά εκείνος που το είχεκάνει δεν είχε σαφή εικόνα στο νου τουγια το σχήμα των αληθινών γαϊδουρινώναυτιών. Τούτα δω ήταν κατά βάσηανθρώπινα, μεγαλωμένα σε μήκος καισκεπασμένα με κοντό τρίχωμα.

Όσον αφορά στα πόδια, και αυτά ήτανανθρώπινα και όχι γαϊδουρινά. Μονάχαστο κάτω μέρος κατέληγαν σε οπλές. Καιαυτές οι λαμπερές οπλές, αν και έμοιαζανπολύ με γνήσιες, ήταν προφανώςφτιαγμένες από ανθρώπινο νύχι, καιμπορούσες να διακρίνεις ακόμη το αχνό

περίγραμμα από πέντε δάχτυλα.

Ήταν ολοφάνερο ότι κάποιος γλύπτηςτης βιολογίας είχε επανασμιλέψει καιαναδιαμορφώσει τη βασική ανθρώπινημορφή.

Κοίταξα την Άλις να δω πώςαντιμετώπιζε το φαινόμενο. Ήτανυπέροχη στο θυμό της. Όπως και ο Πο-λιβινόσελ είχε παραδεχτεί με κάπωςχυδαίο τρόπο, η κοπέλα είχε θαυμάσιοκορμί. Ήταν από τα κορίτσια εκείνα πουεκλέγονται για εκπρόσωποι τωνσυλλόγων φοιτητριών, πουανακηρύσσονται βασίλισσες του χορούαποφοίτων και που είναιαρραβωνιασμένες με το γιο κάποιου

γερουσιαστή. Γ ενικά ήταν από εκείνεςπου ποτέ μου δεν είχα μπορέσει ναζυγώσω όσο φοιτούσα στο πανεπιστήμιοτου Τρέιμπελ.

Ο Πολιβινόσελ κοντοστάθηκε ξαφνικάκαι φώναξε, «Δεν μου λες, πώς σε λένε,αλήθεια; »

«Ντάνιελ Τέμπερ», αποκρίθηκα..

«Ντάνιελ Τέμπερ; Ντι Τι; Α, χα-χου-χα-χαΐ Άκου δω, Ντι Τι, παλιόφιλε. Πέτααυτό το παλιοδοχείο σου. Σε βαραίνει καισε κάνει να μοιάζεις με γάιδαρο. Είσαισαν αληθινό υποζύγιο με δαύτο στη ράχησου. Και δεν επιτρέπω σε άλλους να μεμιμούνται. Χουχα-χιχω. Το ’πιασες το

ωραίο; »

Μου έριξε μια φιλική καρφωτή σταπλευρά με το μεγάλο του αντίχειρα,σκληρό σαν κέρατο. Μόλις καικρατήθηκα να μην του κοπανίσω μιαγροθιά στη μούρη. Ποτέ μου δεν είχαξανανιώσει τέτοιο μίσος για άνθρωπο... ήκαι για θεό. Ο Ντούραμ είχε αποτύχει ανπρόθεσή του ήταν να τον τιμωρήσει. ΟΠολιβινόσελ φαινόταν υπερήφανος για τημεταμόρφωσή του και, αν είχα καταλάβεισωστά, είχε κερδίσει αρκετά από τηνεμπειρία του ώστε να φτιάξει μια μικρήθρησκεία γύρω του. Βέβαια, δεν ήταν οπρώτος που έφτιαχνε θρησκεία με βάσηκάποιο κουσούρι του.

«Και μετά πώς θα μπορώ να βγάζωλαθραία το Πιοτό; » τον ρώτησα.

«Τι σημασία έχει; » μου φώναξε. «Οιψιλικατζίδικες δουλειές σου δενπρόκειται να βοηθήσουν και πολύ στηδιάδοση του θείου Πιοτού. Άσε τηδουλειά αυτή να την αναλάβουν ταποτάμια του κόσμου και ο Μα-ρούντ,δόξα στ’ όνομα του ταύρου».

Έκανε πάλι εκείνη την περίεργηχειρονομία.

Δεν θα μπορούσα να φέρω αντίρρηση.Θα πέταγε με το ζόρι το δοχείο από τηράχη μου. Αργά, έβγαλα την εξάρτυση. ΟΠολιβινόσελ με βοήθησε αρπάζοντας το

δοχείο και εκσφενδονίζοντάς το πέρα στημαυρίλα του δάσους.

Αμέσως μ’ έπιασε τέτοια φοβερή δίψαπου ξεράθηκε το στόμα μου.

«Δεν το χρειάζεσαι αυτό το απαίσιουγρό! » γκάρισε ο Πολιβινόσελ. «Έλαμαζί μου στον Οίκο του Γαϊδά-ρου! Έχωένα συμπαθητικό ναουδάκι εκεί — όχιπολύ φανταιζίστικα πράγματα,καταλαβαίνεις. Δεν είναι σαν το Παλάτιτων Ανθέων του Μαρούντ, δόξα στ’όνομα του ταύρου — αλλά βολεύομαι.Θα το διασκεδάσουμε ωραία».

Σ’ όλο αυτό το διάστημα έτρωγε με ταμάτια του την Άλις, ανοιχτά και

ξεδιάντροπα, και το έδειχνε όχι μονάχαμε το ύφος του. Όπως όλοι οι έκφυλοιστο συγκεκριμένο θέμα, δεν είχεκαθόλου αναστολές. Αν είχα ντουφέκι,νομίζω ότι θα τον σκότωνα δίχωςδεύτερη σκέψη. Αυτό, δηλαδή, ανέπαιρναν φωτιά τα φυσίγγια.

«Κοίτα να σου πω», ξέσπασα,ξεχνώντας στο θυμό μου τη φρονιμάδα.«Θα πάμε όπου μας αρέσει και μαςγουστάρει», και άρπαξα το χέρι τηςκοπέλας. Πολύ χε-ροπιάσιμο έπεφτετώρα τελευταία. «Έλα, Άλις. Αρκετάανεχτήκαμε αυτόν το φαμφαρόνογάιδαρο».

Ο Πολιβινόσελ όρθωσε το μπόι του

μπροστά μας. Η ελαφρά μογγολικήκοψιά των ματιών του του έδινε μια πολύμουλαρίσια έκφραση. Φαινότανπελώριος, κακός και δυνατός, μειδιαίτερη έμφαση στο «κακός».

«Μη σου περνά καν απ’ το μυαλό»,γκάρισε, «ότι θα με τσαντίσεις αρκετά γιανα σε πειράξω, έτσι ώστε να τοκαρφώσεις μετά στον προσευχητή σουγια να με αναφέρει στον Μαρούντ! Δενμπορείς να με προκαλέσει αρκετά για ναοργιστώ! Κάτι τέτοιο θα ήταν θανάσιμηαμαρτία, θνητοί! »

Συνεχίζοντας να γκαρίζει ότι ποτέ δενθα μπορούσα να ταράξω την ολύμπιααταραξία του, τύλιξε το μπράτσο του

γύρω από το λαιμό μου και με το άλλοχέρι του τράβηξε έξω το πάνω μέρος τηςμασέλας μου.

«Εσύ και οι σαχλαμάρες σου μου τηδίνουν! » φώναξε.

Ύστερα χαλάρωσε το δυνατό σφίξιμοστο λαιμό μου και πέταξε τη μασέλα μουστις σκιές του δάσους. Η πρώτη μουκίνηση ήταν να ορμήοω στα χαμόκλαδαόπου μου φάνηκε ότι είχα δει να πέφτουντα άσπρα δόντια. Πέφτοντας στα τέσσεραάρχισα να ψάχνω με αγωνία ολόγυρα,αλλά στάθηκε αδύνατο να τα βρω.

Η στριγκλιά της Άλις μ’ έκανε νατιναχτώ πάνω. Μάλλον πολύ βιαστικά,

γιατί κοπάνισα γερά το κεφάλι μου σ’ ένακλαδί. Παρά τον πόνο μου, γύρισα πίσωνα δω τι έτρεχε, χιμώντας μέσα από ταχαμόκλαδα. Αλλά χτύπησα το καλάμιμου πάνω σε κάτι σκληρό, μεαποτέλεσμα να φάω τα μούτρα μου καινα μου κοπεί η ανάσα.

Όταν σηκώθηκα είδα ότι είχασκοντάψει πάνω στο υδροδοχείο μου.Δεν έχασα καιρό για να ευχαριστήσωτους όποιους θεούς ευθύνονταν για τηνκαλή μου τύχη. Αντίθετα, άρπαξα απόκάτω το δοχείο και τρέχοντας μπροστά τοκοπάνισα με δύναμη στο κεφάλι τουΠολιβινόσελ. Σωριάστηκε δίχως ναβγάλει άχνα. Ύστερα πέταξα το δοχείοπέρα και πλησίασα την Άλις.

«Είσαι καλά; » τη ρώτησα.

«Μια... μια χαρά», αποκρίθηκε εκείνημε λυγμούς, και ακούμπησε το κεφάλιτης στον ώμο μου.

Συμπέρανα ότι ήταν μάλλονσοκαρισμένη και οργισμένη παράτραυματισμένη. Τη χτύπησα παρήγοροστον ώμο — είχε θαυμάσια βελουδένιαεπιδερμίδα — και χάιδεψα τα μακριάμαύρα της μαλλιά. Αλλά δεν εννοούσε νασταματήσει το κλάμα.

«Το ξετσίπωτο κάθαρμα! ΠρώταΚατέστρεψε την αδερφή μου, και τώραπροσπάθησε να κάνει το ίδιο και σεμένα».

«Τι έκανε λέει; »

Σήκωσε το βλέμμα της να με κοιτάξει.Ή, μάλλον, το κατέβασε, γιατί ήτανκάμποσους πόντους ψηλότερη από μένα.

«Η Πέγκυ ήταν ετεροθαλής αδερφήμου, παιδί από τον πρώτο γάμο τουπατέρα μου. Ύστερα η μητέρα τηςπαντρεύτηκε κάποιον συνταγματάρχηΡουρκ. Αλλά πάντοτε ήμαστε πολύδεμένες οι δυο μας».

Ήθελα ν’ ακούσω κι άλλα, αλλά ηάμεση κατάσταση απαιτούσε τηνπροσοχή μου.

Γύρισα τον Πολιβινόσελ ανάσκελα. Η

καρδιά του συνέχιζε να χτυπά. Από μιαπληγή στο πίσω μέρος του κεφαλιού τουέτρεχε κοινό αίμα, και όχι ο αιθέριοςχυμός που θα περίμενε κανείς από τιςφλέβες ενός θεού.

«Ομάδας Ο», εξήγησε η Άλις.«Ακριβώς όπως ήταν και πριν. Και μηνανησυχείς για δαύτον. Του αξίζει ναπεθάνει. Είναι ένα σκέτο ζωντόβολο πουχάρη στο γοητιλίκι του κανόνισε τηναδερφή μου και μετά δεν... »

Σταμάτησε ξαφνικά αφήνοντας μιαπνιχτή ανάσα. Ακολούθησα τοαγωνιώδες βλέμμα της και είδα τοχυμένο νερό που μούλιαζε το χώμα.Αμέσως ένιωσα πάλι εκείνη τη φοβερή

δίψα να μου γδέρνει το λαιμό. Ήτανκαθαρά ψυχολογικό, βέβαια, αλλά το ότιτο ’ξερα αυτό δεν ανακούφιζε διόλου τονξερό μου λαρύγγι.

Η Άλις ακούμπησε το χέρι στο λαιμότης και έκρωξε βραχνά. «Εντελώςξαφνικά μ’ έπιασε φοβερή δίψα».

«Τώρα πια δεν μπορούμε να κάνουμετίποτα, εκτός κι αν βρούμε κάποια πηγήμε αμόλυντο νερό», απάντησα. «Και όσοπερισσότερο χάνουμε χρόνο συζητώνταςτο, τόσο πιο έντονη θα γίνεται η δίψαμας».

Το δοχείο ήταν άδειο. Σκύβοντας ναβεβαιωθώ για το θλιβερό αυτό γεγονός,

είδα κάτι να γυαλίζει κάτω από έναθάμνο. Το σήκωσα και ήταν η χαμένηπάνω μασέλα μου. Την έχωσα πάλι στηθέση της και, νιώθοντας κάπως πιο άνετατώρα, είπα στην Άλις ότι καλύτερα ναξεκινούσαμε.

Αυτό κάναμε, αλλά εκείνηεξακολουθούσε να την απασχολεί τοπρόβλημα του νερού.

«Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν πηγάδιαή ρυάκια με καθαρό νερό. Μονάχα τοποτάμι είναι γεμάτο Πιοτό έτσι δεν είναι;»

«Αν ήμουν σίγουρος γι’ αυτό δεν θα’χα πάρει εκείνο το νερό μαζί μου»,

παρατήρησα, έστω κι αν της χαλούσα τηνελπίδα.

Η Άλις άνοιξε το στόμα της κάτι να πει,όταν ακούσαμε φωνές από πιο κάτω στομονοπάτι και διακρίναμε λάμψεις απόπυρσούς. Αμέσως βουτήξαμε βιαστικάστο πλάι και κρυφτήκαμε πίσω από κάτιθάμνους.

Οι νεοφερμένοι τραγουδούσαν τοΕμβατήριο της

Δημοκρατίας από τον πόλεμο Βορείωνκαι Νοτίων, αλλά τα λόγια ήτανλατινικά. Ήταν λατινικά της φωτιάς,γιατί η προφορά έπρεπε να ταιριάζει στοεμβατήριο, αλλ’ αυτό δεν έδειχνε να

τους σκοτίζει καθόλου. Αμφιβάλλω ανήξεραν καν τι σήμαιναν τα λόγια πουτραγουδούσαν.

Οριέντις πάρτιμπουςΑντβέντατιβ ΑσίνουςΠούλχερ ετΦορτίσσιμουςΣαρκίνιςαπτισσίμους.

ΟριέντιςπάρτιμπουςΑνβέντατιβ...Ιιιιικ\

Το τελευταίο ήταν η στριγκλιά πουέβγαλαν όταν, στρίβοντας στο μονοπάτι,έπεσαν πάνω στο θεό τους, ματωμένοκαι αναίσθητο.

«Να πάρουμε δρόμο από δω»,ψιθύρισε η Άλις. «Αν αυτός ο όχλος μαςπάρει είδηση, θα μας κομματιάσειζωντανούς».

Εγώ ήθελα να παρακολουθήσω, ναμάθω από τη συμπεριφορά τους πώςέπρεπε να φερθούμε σε μελλοντικήεπαφή μας με τους ιθαγενείς. Της τοείπα, και κούνησε το κεφάλι τηςκαταφατικά. Παρά τον ανταγωνισμόμας, οφείλω να παραδεχτώ ότι ήτανξύπνια και γενναία κοπέλα. Αν ένιωθε

και κάποια νευρικότητα, είχε κάθε λόγονα τη νιώθει.

Εκείνοι οι άνθρωποι δεν αντέδρασανμε τον τρόπο που περίμενα. Αντί ν’αρχίσουν να σκούζουν και να οδύρονται,μαζεύτηκαν πιο πέρα και στέκονταναμήχανα σαν να μην ήξεραν τι νακάνουν. Στην αρχή δεν μπορούσα ναεξηγήσω τη στάση τους. Ύστερα, απότις εκφράσεις και τους ψιθύρους τους,κατάλαβα ότι φοβόντουσαν να επέμβουνστις υποθέσεις ενός ημίθεου — έστω καιενός πολύ «ημί» σαν τον Πολιβι-νόσελ.

Τ ο γεγονός που υπογράμμιζε τηναναποφασιστικό-τητά τους ήταν τονεαρό της ηλικίας τους. Δεν υπήρχε

άντρας ή γυναίκα στην παρέα τους πουνα φαίνεται παραπάνω από τα είκοσιπέντε, και όλοι είχαν υπέροχηκορμοστασιά.

Κάτι έτριξε δυνατά στο μονοπάτι πίσωμας. Η Άλις κι εγώ αναπηδήσαμεαλαφιασμένοι, όπως άλλωστε και όλη ηπαρέα. Ύστερα εκείνοι το έβαλαν σταπόδια, σαν τρομαγμένοι λαγοί. Είχα όλητην καλή διάθεση να τους μιμηθώ, αλλάκράτησα τη θέση μου. Ωστόσοπροσευχήθηκα από μέσα μου να μηνήταν πάλι κανένα από εκείνα τ’αποκρουστικό τέρατα.

Ήταν απλώς ένας γυμνός ιθαγενής,ένας ψηλός λιγνός άντρας με μακριά

λεπτή μύτη που το παρουσιαστικό τουθα ταίριαζε σε καθηγητή πανεπιστημίου.Η τελευταία εντύπωση γινόταν πιοέντονη από το γεγονός ότι είχε χωμένητη μύτη του σ’ ένα βιβλίο. Όπως είπα καιπαραπάνω, το φως ήταν αρκετά δυνατόγια να διαβάσει κανείς, αλλά ειλικρινάδεν είχα φανταστεί ότι κάποιος θα τοέκανε στην πράξη.

Τη διδασκαλίστικη εμφάνισή του τηχάλαγε κάπως ένας ψόφιος σκίουρος,μεγάλος σαν λυκόσκυλο, που κρεμότανσαν κασκόλ γύρω από το λαιμό και τουςώμους του. Φαίνεται ότι επέστρεφε απόκυνήγι, αν και πρώτη φορά έβλεπακάποιον να κυνηγά σκίουρους στοσκοτάδι. Εξάλλου δεν κρατούσε κανένα

όπλο.

Όλα αυτά, εκτός από το μέγεθος τουσκίουρου, ήταν πολύ παράξενα. Οσκίουρος δεν μου έκανε εντύπωση, γιατίείχα δει φωτογραφίες των τεράστιωνζώων που είχαν τραβηχτεί κοντά στιςπαρυφές της Περιοχής.

Τον παρακολουθούσα προσεκτικά,θέλοντας να δω τι θα έκανε μόλις θ’αντίκριζε τον Πολιβινόσελ. Μεαπογοήτευσε. Όταν έφτασε στηνπεσμένη μορφή, ούτε κοντοστάθηκεούτε καν έδειξε να βλέπει το θεό, αλλάαπλώς δρασκέλισε αδιάφορα από πάνωτου. Η

μύτη του δεν σηκώθηκε στιγμή από τοβιβλίο.

Έπιασα την Άλις από το χέρι. «Έλα»,της ψιθύρισα. «Θα τονακολουθήσουμε».

Θα βαδίσαμε πίσω από το βιβλιόφιλογια κάνα χιλιόμετρο. Όταν έκρινα ότι θα’ταν ασφαλές να τον σταματήσω, τουέβαλα μια φωνή. Εκείνος κοντοστάθηκε,ακούμπησε το σκίουρο του καταγής καιστάθηκε μέχρι να πλησιάσω.

Τον ρώτησα αν είχε προσέξει τονΠολιβινόσελ που ήταν σωριασμένοςκαταγής.

Κούνησε το κεφάλι του απορημένα.

«Σας είδα να περνάτε πάνω του»,παρατήρησα. «Δεν πέρασα πάνω απόκανέναν», διαμαρτυρήθηκε εκείνος. «Τομονοπάτι ήταν εντελώς ελεύθερο».Ύστερα με κοίταξε διαπεραστικά. «Απ’ό, τι βλέπω, είστε νεοφερμένος. Ίσωςείχατε την πρώτη σας επαφή με το Πιοτό.Μερικές φορές προκαλεί στην αρχήπαράξενες παραισθήσεις και οράματά.Χρειάζεται λίγος καιρός για να τοσυνηθίσει κανείς, ξέρετε».

Δεν το σχολίασα αυτό, αλλά επέμειναστο θέμα του Πολιβινόσελ. Μονάχαόταν ανέφερα το όνομα, φάνηκε νακαταλαβαίνει τι του έλεγα. Χαμογέλασε

μ’ έναν αγέρωχο τρόπο και με κοίταξεαφ’ υψηλού.

«Α, αγαπητέ μου κύριε, δεν πρέπει ναπιστεύετε το καθετί που ακούτε, ξέρετε.Μόνο και μόνο επειδή ο όχλος, πουανέκαθεν αποτελείτο από αδαείς καιανόητους, θέλει να ερμηνεύει το νέοφαινόμενο με βάση τις αρχαίεςδεισιδαιμονίες, αυτό δεν είναι λόγος γιανα τους δίνει πίστη ένας έξυπνοςάνθρωπος σαν κι εσάς. Θα σαςσυνιστούσα να μη δίνετε βάση σε τίποτααπ’ όσα ακούτε — εκτός βέβαια απόεκείνα που σας λέω εγώ — και ναχρησιμοποιήσετε τις νοητικές ικανότητεςμε τις οποίες σας προίκισε η φύση καικαλλιεργήσατε σε κάποιο πανεπιστήμιο.

Αυτό, βέβαια, με την προϋπόθεση ότιδεν φοιτήσατε σε κάποιο από ταψευτοϊδρύματα που αποτελούν απλώςτον προθάλα-

μο για το Εμπορικό Επιμελητήριο, τοΡόταρυ, τους Ιππότες του Κολόμβου,τους Τέκτονες, τους Λάιον κι εγώ δενξέρω ποιους άλλους αυτής της φάρας.Ούτε κατ’ ιδέαν... »

«Μα τον είδα τον Πολιβινόσελ! »,τον έκοψα, ζαλισμένος από αυτή τηνακατάσχετη λογοδιάρροια. «Και ανδεν τύχαινε να σηκώσετε το πόδι σαςθα είχατε σκοντάψει πάνω του! »

Ο άλλος μου χάρισε πάλι ένα

αγέρωχο χαμόγελο. «Ανοησίες,ανοησίες. Αυθυπνωτισμός, μαζικήπαραίσθηση ή κάτι τέτοιο. Ίσωςπέσατε θύμα κάποιας υποβολής.Πιστέψτε με, υπάρχουν πολλάπαράξενα πράγματα σε τούτη τηνκοιλάδα. Δεν πρέπει να επιτρέπετεστον εαυτό σας να εξαπατάται από τονπρώτο αγύρτη και τσαρλατάνο πουσας προτείνει μια αληθοφανή — έστωκι εξωπραγματική — εξήγηση για όλααυτά».

«Και ποια είναι η δική σαςεξήγηση; » τον προκάλεσα.

«Ο Δρ Ντούραμ θα εφεύρε κάποιοείδος συσκευής που παράγει την

άγνωστη χημική ουσία η οποίαεπηρεάζει τώρα τον ποταμό Ιλλινόις.Και τελικά, ελπίζουμε να συμβεί τοίδιο με όλα τα νερά του κόσμου. Μιααπό τις ιδιότητες της ουσίας αυτήςείναι η εξουδετέ-ρωση πολλών απότα κοινωνικά και ψυχολογικά εξηρ-τημένα ανακλαστικά τα οποίαμερικοί αποκαλούν αναστολές,κοινωνικά ήθη ή νευρώσεις. Αυτόείναι λίαν θετικό, αν θέλετε τη γνώμημου. Επίσης συμβαίνει να είναι καιένα γενικό παναντιβιοτικό καιτονωτικό — τι υπέροχοςσυνδυασμός! — πέρα από τις άλλεςτου ιδιότητες, ορισμένες από τιςοποίες δεν τις επιδοκιμάζω.

«Ωστόσο, οφείλω να τοπαραδεχτώ, κατάφερε να μαςαπαλλάξει από κοινωνικές καιπολιτικο-οικονομι-κές δομές καιπράγματα σαν τα εργοστάσια, ταμαγαζιά, τους γιατρούς, τανοσοκομεία, τα σχολεία — τα

οποία σημειωτέον αφιερώνουν τονπερισσότερο χρόνο και την ενέργειά τουςγια να παράγουν ημιμαθείς ηλίθιους — τηγραφειοκρατία, τα αυτοκίνητα, τιςεκκλησίες, τους κινηματογράφους, τιςδιαφημίσεις, τα ποτοποιεία, τιςσαπουνόπερες, τους στρατούς, τις πόρνεςκαι τα αναρίθμητα άλλα λειτουργήματαπου μέχρι πρόσφατα θεωρούνταναπαραίτητα.

«Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο ναεξουδετερωθεί το ένστικτο του ανθρώπουνα εκλογικεύει τα πράγματα, όπωςάλλωστε και η τάση του για εξουσία.Έτσι εξακολουθούμε να έχουμετσαρλατάνους που προσποιούνται τουςπροφήτες και που στήνουν κάθε λογήςεκκλησίες, προσελκύοντας τον όχλο, οοποίος διακρίνεται για τη βλακώδη τουαφέλεια και την αξιοθρήνητη λαχτάρατου ν’ αρπαχτεί από την οποιαδήποτεεξήγηση του αγνώστου».

Θα ήθελα να τον πιστέψω, αλλά ήξεραότι ο καθηγητής Ντούραμ δεν είχε ούτετις γνώσεις ούτε τα χρήματα για ναφτιάξει μια τέτοια συσκευή.

«Ποια είναι η λαϊκή εξήγηση που έχουνοι ντόπιοι για το Πιοτό; » τον ρώτησα.

«Δεν έχουν καμία, εκτός μονάχα ότιπηγάζει από την Μπουκάλα», απάντησε οΛογικός Άνθρωπος. «Παίρνουν όρκο ότιο Ντούραμ αντλεί τις δυνάμεις του απ’αυτή την Μπουκάλα η οποία, αν κρίνουμεαπό τις περιγραφές της, δεν είναι τίποταπερισσότερο από ένα κοινό μπουκάλιμπίρας. Μερικοί, ωστόσο, ισχυρίζονταιότι φέρει πάνω της την εικόνα ενόςταύρου».

Το συναίσθημα ενοχής που με κυρίεψεέκανε σταγόνες ιδρώτα να φανούν στομέτωπό μου. Ώστε, τελικά, έφταιγε εκείνοτο δώρο μου! Κι εγώ που νόμιζα ότι

έκανα μια μικρή, αθώα φάρσα στονκαλοκάγαθο αλλά παλαβιάρη γερο-καθηγητή μου!

«Αυτή η ιστορία πιθανόν να προέρχεταιαπό τ’ όνομά του», βιάστηκα ναεξηγήσω. «Όμως, ο λόγος που οιφοιτητές τού είχαν κολλήσει τοπαρατσούκλι “Ταύ-

ρος” δεν ήταν μόνο επειδή “Ντούραμ”λέγεται και μια ράτσα ταύρων. Ητανκαι επειδή η γυναίκα του τον έσερνεσαν να του είχε περασμένο χαλκά στημύτη, και—»

«Στην περίπτωση αυτή εξαπάτησετους φοιτητές του», με διέκοψε ο

Λογικός Άνθρωπος. «Γιατί, κάτω απόεκείνο το αγαθό και μειλίχιο εξωτερικόπαρουσιαστικό του, κρυβόταν έναςταύρος πρώτης διαλογής, ένας γνήσιοςεπιβήτορας ίππος, ένας φιλήδονοςγερο-τράγος. Όπως θα ξέρετε, ή δεν θαξέρετε, διαθέτει τώρα κάμποσεςνύμφες στο χαρέμι του στο λεγόμενοΠαλάτι των Ανθέων, για να μηναναφέρουμε και την πανέμορφη ΠέγκυΡουρκ, που τώρα είναι γνωστή σαν—»

Μια πνιχτή ανάσα ξέφυγε από ταχείλη της Άλις. «Ώστε ζει λοιπόν! Καιμε τον Ντούραμ! »

Ο άλλος ανασήκωσε τα φρύδια του.«Να σας πω, αυτό εξαρτάται από το

κατά πόσο πιστεύετε ή όχι σταλεγόμενά εκείνων των τσαρλατάνων.Μερικοί από δαύτους ισχυρίζονται ότιη Πέγκυ έχει μεταμορφωθεί κατάκάποιο νεφελώδη και μυστικιστικότρόπο — πολλαπλασιαστή', το λένε —και έχει γίνει όλες εκείνες οι νύμφεςστο χαρέμι του Μαρούντ. Και ότι,ταυτόχρονα, δεν είναι καμία από αυτέςαλλά υπάρχει μονάχα στην πεμπτουσίατης».

Κούνησε το κεφάλι του καιπρόσθεσε, «Ω αυτή η εκλογικευτικήράτσα που θέλει να επινοεί συνέχειαθεούς και δόγματα! »

«Ποιος είναι, τελοσπάντων, αυτός

ο Μαρούντ; » ρώτησα.

«Μα... ο Ντούραμ προφερόμενοςανάποδα. Ποιος άλλος; Δεν ξέρετεότι υπάρχει μια τάση σε όλες τιςθρησκείες ν’ αποφεύγουν ναπροφέρουν το Αληθινό Όνομα;Ωστόσο πιστεύω ότι είναι εκείνοι οιαπατεώνες, οι ΑσυνάρτητοιΆνθρωποι, που επινόησαν το όνομα,κυρίως γιατί δεν μπορούσαν να τοπροφέρουν

σωστά. Επέμεναν ότι το προθεϊκό όνομαέπρεπε να διακρίνεται από το Αληθινό. Ησυνήθεια επικράτησε γρήγορα, πιθανόνγιατί το νέο όνομα ακουγόταν έτσι πολύανατολίτικο και συνεπώς, για το μυαλό

αυτών των αγροίκων, μυστικιστικό».

Μου έρχονταν τόσες πολλέςπληροφορίες μαζεμένες που είχαθολώσει περισσότερο από πριν.

«Έχετε δει ποτέ τον Μαρούντ; »ρώτησα.

«Όχι, ούτε και θα τον δω ποτέ. Αυτοίοι θεοί, όπως τους λένε, δεν υπάρχουν,όπως δεν υπάρχει ο Αλληγορίας και οΓάιδαρος. Κανένας λογικός άνθρωποςδεν θα πίστευε σ’ αυτούς. Δυστυχώς, τοΠιοτό, παρά τις πολλές θαυμαστές τουιδιότητες, έχει πράγματι μια ισχυρή τάσηνα κάνει τον άνθρωπο παράλογο, ανορ-θολογικό και ευάλωτο στην υποβολή».

Χτύπησε με το δάχτυλο το ψηλό τουμέτωπο και πρόσθεσε. «Αλλά εγώδέχομαι όλα τα θετικά και απορρίπτω ταυπόλοιπα. Είμαι απόλυτα ευτυχής».

Λίγο αργότερα βγήκαμε σε μιαδημοσιά που μου ήταν γνώριμη.

«Σύντομα φτάνουμε στο σπίτι μου»,είπε ο Λογικός Άνθρωπος. «Τι θα λέγατεγια μια μικρή στάση; Έχουμε αυτό τοσκίουρο για φαγητό και μπόλικο Πιοτόαπό το πηγάδι της πίσω αυλής. Θαέρθουν και μερικοί φίλοι και θα έχουμεμια θαυμάσια πνευματική συζήτηση πριναρχίσει το όργιο. Θα τους βρείτε πολύευχάριστη συντροφιά- είναι όλοι τουςάθεοι ή αγνωστικιστές».

Ανατρίχιασα στην ιδέα να πιω απόεκείνο το απαίσιο Πιοτό. «Λυπάμαι»,απάντησα, «αλλά πρέπει να πηγαίνουμε.Πέστε μου, όμως, έτσι από περιέργεια,πώς πιάσατε αυτό το σκίουρο; Δεν σαςβλέπω να κρατάτε κανένα όπλο».

«Καντ», αποκρίθηκε λακωνικά,κουνώντας το βιβλίο του.

«Τι να κάνω; » απόρησα.

«Δεν είπα καν’ το- είπα Κ-α-ν-τ. ΤοΠιοτό, βλέπετε,

έχει την εκπληκτική ιδιότητα ναεπιταχύνει την ανάπτυξη ορισμένωνζώων. Χώρια απ’ αυτό, είμαι σίγουρος

ότι επιδρά και στον εγκέφαλό τους.Έτσι τα ζώα γίνονται πολύ πιο έξυπνααπό πριν. Πιθανόν επιφέρει ένασυνδυασμό αύξησης της εγκεφαλικήςμάζας και αλλαγή στην οργάνωση τωννευρικών κυττάρων. Όποια και αν είναιη επίδραση, η αλλαγή υπήρξε ιδιαίτερασημαντική στα τρωκτικά. Κι αυτό ήτανπολύ θετικό. Αποτελούν θαυμάσιαπηγή κρέατος, ξέρετε.

«Όπως και να ’χει», συνέχισε,βλέποντας την αυξανόμενηανυπομονησία μου, «ανακάλυψα ότιδεν χρειάζεται κανένα ντουφέκι, πουέτσι κι αλλιώς τα φυσίγγια του δενεκπυρσοκροτούν εδώ, ούτε βέλη καιτόξα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να

εντοπίσεις μια περιοχή όπου αφθονούνοι σκίουροι και μετά να καθίσεις κάτωκαι ν’ αρχίσεις να διαβάζειςμεγαλόφωνα. Ενώ συνδυάζεις έτσι τοτερπνό μετά του ωφελίμου, κάποιοςσκίουρος, που τον προσελκύει ημονότονη φωνή σου, κατεβαίνει αργάαπό το δέντρο του και σε ζυγώνει.

»Εσύ δεν του δίνεις σημασία καισυνεχίζεις το διάβασμα. Το ζωντανόκάθεται κοντά σου, κουνώντας αργά τηφουντωτή του ουρά και σε κοιτάζει μετα μεγάλα μαύρα μάτια του. Ύστερααπό λίγο σηκώνεσαι, κλείνεις το βιβλίοκαι μαζεύεις το σκίουρο, που στομεταξύ έχει ναρκωθεί εντελώς και δενσυνέρχεται ούτε όταν τον πας σπίτι

σου και τον σφάζεις.

«Ανακάλυψα με πειράματα ότι τακαλύτερα αποτελέσματα τα πετυχαίνειςδιαβάζοντας την Κριτική του ΚαθαρούΛόγου του Καντ. Με αυτήναρκώνονται στο πι και φι. Οι λαγοίωστόσο, για κάποιο λόγο, παρασύ-ρονται πιο εύκολα με τον Τροπικό τουΑιγόκερο του Χένρυ Μίλλερ. Στηγαλλική μετάφραση, βέβαια. Μερικοίφίλοι μου λένε ότι το καλύτερο βιβλίογια να πιάνεις πουλιά είναι η Διανετικήτου Χάμπαρντ, αλλά προτιμά κανείςεκείνα που έχει μάθει, ξέρετε. Εγώ,

για παράδειγμα, πάντοτε έπιανα τουςφασιανούς και τις χήνες μου με το Τρεις

Συνεισφορές στη Θεωρία του Σεξ».

Κάποτε φτάσαμε στο κτήμα του καιεκεί τον απο-χαιρετήσαμε. Ταχύνοντας τοβήμα μας, διανύσαμε μερικά χιλιόμετραπερνώντας από μπροστά από πολλέςαγροικίες κατά μήκος εκείνης τηςχαλικόστρωτης δημοσιάς. Μερικές απόαυτές ήταν καμένες, αλλά οι ένοικοί τουςείχαν απλώς μετακομίσει στον αχυρώνα.Ή, αν είχε καεί και αυτός, είχαν φτιάξεικάποιο πρόχειρο καλύβι.

«Οι φωτογραφίες από τα στρατιωτικάαερόστατα έδειξαν ότι πολλά σπίτια στηνπόλη έχουν καεί», εξήγησα στην Άλις.«Χώρια απ’ αυτό, και το γρασίδι έχειαρχίσει κιόλας να φυτρώνει στους

δρόμους. Αναρωτιόμουν πού ζούσαν όλοιαυτοί που κάηκαν τα σπίτια τους, αλλάτώρα βλέπω πως βολεύτηκαν. Ζουν σανάγριοι».

«Και λοιπόν, γιατί όχι; » μου πέταξεπροκλητικά η Άλις. «Δεν φαίνεται ναχρειάζονται να δουλέψουν και πολύσκληρά για να ζήσουν με άνεση. Πρόσεξαότι δεν μας τσίμπησαν καθόλουκουνούπια, έτσι υποθέτω ότι ταενοχλητικά έντομα εξολοθρεύτηκαν.Προβλήματα υγιεινής δεν πρέπει να έχουντο Π ιοτό θεραπεύει όλες τις αρρώστιες,αν πιστέψουμε εκείνον τον αναγνώστητων σκίουρων. Εξάλλου δεν έχουν καιπολλά σκουπίδια από κονσέρβες, χαρτιάκαι τα σχετικά για να προβληματίζονται.

Όλοι τους φαίνονται πολύ ευτυχισμένοικαι φιλόξενοι. Ήδη χρειάστηκε ν’ αρνη-θούμε κάμποσες προσκλήσεις νασταματήσουμε για φαγητό και Πιοτό.Μας Κάλεσαν», πρόσθεσε με χαιρέκακοχαμόγελο, «να συμμετάσχουμε ακόμη καισε όργια μετά. Λες να μην πρόσεξαεκείνη την όμορφη ξανθιά στο άλλοαγρόκτημα που προσπάθησε να σετραβήξει στο πλάι του δρόμου; Πρέπει ναομολογήσεις ότι δεν υπήρχε περίπτωσηνα σου τύχει κάτι τέτοιο έξω».

«Μπορεί να είμαι φαλακρός», γρύλισα,«αλλά δεν είμαι δα και τόσοαποκρουστικός για ν’ αποκλείεται να μ’ερωτευτεί μια όμορφη κοπέλα. Θα ’θελατώρα να ’χα μια φωτογραφία της

Μπερναντέτ να σου δείξω. Η Μπερναντέτκι εγώ ήμαστε στα πρόθυρα τουαρραβώνα. Εκείνη ήταν τριάντα και—»

«Εκείνη είχε όλα τα δόντια της; » μεδιέκοψε η Άλις.

«Ναι, τα είχε», βρυχήθηκα. «Δεν είχεαρπάξει στο στόμα ένα θραύσμα όλμουόπως εγώ. Ούτε έχασε μετά και τα όσαδόντια της έμεναν από μια μόλυνση,δίχως διαθέσιμα αντιβιοτικά, γιατί πού ναβρεθούν εκεί που ήμαστε καθηλωμένοιεπί πέντε μέρες στο όρυγμα, κάτω απόδιασταυρούμενα πυρά; »

Ήμουν τόσο έξω φρενών που έτρεμαολόκληρος.

«Νταν... » έκανε σιγανά η Άλις. «Μεσυγχωρείς που μίλησα έτσι. Δεν ήξερα».

«Δεν είναι μονάχα αυτό», συνέχισααδιαφορώντας για την απολογία της. «Τιέχεις εναντίον μου εκτός από τα δόντιακαι τα μαλλιά μου, και το γεγονός ότι εγώσκέφτηκα την ψυχολογική αντίσταση στοΠιοτό, και το ότι οι προϊστάμενοί μου —ακόμη και ο πρόεδρος — εκτίμησαναρκετά τις ικανότητές μου για να μεστείλουν σε τούτη την περιοχή δίχωςδέκα χιλιάδες πεζοναύτες να πηγαίνουνμπροστά για να μου ανοίγουν δρόμο; Καιεδώ που τα λέμε, γιατί νομίζεις ότι σ’έστειλαν μαζί μου; Μήπως γιατί ομπαμπάκας σου τυχαίνει να είναιστρατηγός και ήθελε ν’ αρπάξει μια

μερίδα δόξας για την αφεντιά του καιελόγου σου από τη συνεργασία σας μαζίμου; Αν αυτό δεν λέγεται μιλιταριστικόςπαρασιτισμός, να μου πεις τι λέγεται. Καιχώρια απ’ αυτό... »

Συνέχισα ακάθεκτος αυτό τονεξάψαλμο, και κάθε φορά που άνοιγε τοστόμα της να πει κάτι, γκάριζα πιοδυνατά μέχρι να το ξανακλείσει. Δεν είχασυνειδητοποιήσει πόσο δυνατά φώναζα,μέχρι που αντίκρισα έναν άντρα και μιαγυναίκα να στέκονται στο δρόμομπροστά μας και να μας παρακολουθούνμ’ ενδιαφέρον. Το βούλωσα αμέσως,αλλά η ζημιά είχε γίνει.

Μόλις βρεθήκαμε κοντά τους, ο άντρας

είπε, «Νεο-φερμένε, πολύ γκρινιάρηςείσαι». Ύστερα άπλωσε ένα μπουκάλιπρος το μέρος μου. «Έλα, πιες μιαγουλιά. Είναι φάρμακο για κάθεσκοτούρα. Δεν συνηθίζουμε τις κακέςκουβέντες εδώ στη χώρα του Μα-ρούντ».

«Ευχαριστώ, δεν θέλω», είπα ξερά, καιπροσπάθησα να τους προσπεράσω. Αλλάη γυναίκα, μια καστανομάλλα — κάτιανάμεσα στις δυο Ράσσελ, την Τζέην καιτην Λίλλιαν — με γράπωσε από τοσβέρκο και μου είπε.

«Α, έλα τώρα, καραφλάκια. Σε βρίσκωκαι νοστιμούλη. Πιες μια γουλίτσα καιμετά ελάτε μαζί μας. Πηγαίνουμε σε μιατελετή γονιμότητας στη φάρμα του Τζό-

νεσυ. Θα είναι εκεί και ο ίδιος οΠολιβινόσελ. Απόψε θα μας κάνει τηντιμή να καταδεχτεί για λίγο τη συντροφιάεμάς των κοινών θνητών. Και, αν θες,μπορείς μετά να κάνεις έρωτα μαζί μουκαι να εξασφαλίσεις έτσι μια καλή σοδιά.Είμαι μια από τις νύμφες του Πό-λι,ξέρεις».

«Λυπάμαι», επέμεινα. «Έχω δουλειά».

Τότε ένιωσα κάτι υγρό και ζεστό ναχύνεται στο κρανίο μου. Γ ια μια στιγμήδεν κατάλαβα τι ήταν. Ύστερα με πήρε ημυρωδιά του Πιοτού και κατάλαβα! Καιαντέδρασα με όλη τη βιαιότητα και τηναπέχθεια που μου προκαλούσε αυτό τοπράγμα. Πριν ο άντρας προλάβει να

συνεχίσει να μου καταβρέχει το κεφάλι,ξέφυγα μ’ ένα τίναγμα από το χέρι τηςγυναίκας και ξέρασα ίσια πάνω σταμούτρα του συντρόφου της. Και οι δυοέπεσαν κάτω.

Πριν προλάβουν να σηκωθούν, άρπαξατην Άλις από το χέρι και άρχισα να τρέχωστο δρόμο.

Αφού θα είχαμε τρέξει μερικέςεκατοντάδες μέτρα, αναγκάστηκα νακόψω τη φόρα μου. Η καρδιά μουκτυπούσε τρελά, λες και ήθελε ναπεταχτεί έξω από το στήθος μου, και τοκεφάλι μου φούσκωνε σαν μπαλόνι γιανα γεμίσει το θόλο του ουρανού. Ακόμηκαι οι ασκήσεις της προετοιμασίας δεν με

είχαν προετοιμάσει για τέτοιο τρεχαλητό.

Όμως ένιωσα κάπως καλύτερα ότανείδα ότι και η Άλις, νέα και λυγερή όπωςήταν, αγκομαχούσε με τον ίδιο τρόπο.

«Δεν μας κυνηγούν», δήλωσα. «Ξέρεις,διασχίσαμε την περιοχή τόσο εύκολα πουαναρωτιέμαι πόσο θα είχε προχωρήσειμια δύναμη πεζοναυτών αν είχαν εισβάλειαπόψε. Ίσως θα ήταν καλύτερα ναεπιχειρηθεί μια επίθεση με αυτό τοντρόπο».

«Δοκιμάσαμε τέσσερις ήδη», μεδιαβεβαίωσε η Άλις. «Δυο μέρα και δυονύχτα. Στις πρώτες τρεις, οι άντρες απλώςμπήκαν και δεν ξαναβγήκαν. Όσο για την

τελευταία, είδες και μόνος σου τι έγινε».

Γ ια κάμποση ώρα συνεχίσαμε τοδρόμο μας σιωπηλοί. Ύστεραμουρμούρισα. «Κοίτα, Άλις, πιο πρινέχασα την ψυχραιμία μου και παρά λίγονα μπλέξουμε πολύ άσχημα έτσι. Λοιπόν,γιατί δεν λέμε τα περασμένα ξεχασμένακαι να το ξεκινήσουμε από την αρχή,ωραία και φιλικά; »

«Αποκλείεται! Θα συγκρατιέμαι για ναμην ξαναρ-παχτώ μαζί σου, αλλά ξέχασέτα αυτά τα ωραία και φιλικά. Ίσως, λέωίσως, αν πίναμε από εκείνο το Πιοτόμπορεί και να σε συμπαθούσα, αλλάαμφιβάλλω αν θα ’χες τα κότσια να τοκάνεις ακόμη κι αυτό».

Δεν έβγαλα άχνα. Ήμουναποφασισμένος να κρατήσω το στόμαμου κλειστό έστω κι αν έσκαζα.

Ενθαρρυμένη από τη σιωπή μου — ήίσως εξοργισμένη από αυτήν — η Άλιςσυνέχισε, «Ίσως αναγκαστούμε τελικά ναπιούμε από το Πιοτό. Το νερό μαςχάθηκε, και αν διψάς όσο κι εγώ, τότεκαίγονται τα σωθικά σου. Θα είμαστεδεκατέσσερις ώρες δίχως νερό, μπορείκαι είκοσι. Και σ’ όλο αυτό το διάστημαθα περπατάμε. Τι θα γίνει όταν δεν θ’αντέχουμε άλλο στη δίψα και δεν υπάρχειτίποτε άλλο να πιούμε παρά μονάχα απότο ποτάμι; Δεν είναι δα και κανέναδηλητήριο.

»Για να πούμε και του στραβού τοδίκιο, πολύ φοβάμαι ότι θα μάς αρέσει κιαπό πάνω. Και αυτό είναι το χειρότερο.Αυτή η ουσία X, το πιοτό, ή όπως αλλιώςτο πούμε, είναι το πιο ύπουλο ναρκωτικόπου ανακαλύφθηκε ποτέ. Οι πότες τουφαίνονται όχι μόνο να είναι ευτυχείς σεμόνιμη βάση, αλλά και να έχουνκάμποσα επιπρόσθετα οφέλη απόδαύτο».

Δεν άντεχα άλλο να κρατώ το στόμαμου κλειστό. «Αυτές είναι επικίνδυνεςκουβέντες! » φώναξα.

« Καθόλου, κύριε Τέμπερ. Απλώςπεριγράφω τα γεγονότα».

«Δεν μου αρέσουν, ό, τι κι αν είναι! »

«Γιατί τσαντίζεσαι τόσο; »

«Γιατί; » γρύλισα με τη φωνή μου πιοτραχιά. «Δεν έχω λόγους να ντρέπομαι,αλλά τυχαίνει οι γονείς μου να ήτανναρκομανείς. Ο πατέρας μου πέθανε σεκρατικό νοσοκομείο. Η μητέρα μουθεραπεύτηκε, αλλά κάηκε ζωντανή ότανέπιασε φωτιά το εστιατόριο όπουδούλευε. Και οι δυο είναι θαμμένοι στοπαλιό κοιμητήρι του Μέλτονβιλ, λίγο έξωαπό το Οναμπάκ. Όταν ήμουν νεότερος,πήγαινα στο μνήμα τους τα βράδια καιβλαστημούσα τους ουρανούς που έναςάδικος θεός είχε επιτρέψει να πεθάνουνμε τόσο φριχτό κι απάνθρωπο τρόπο. Για

το λόγο αυτό... »

Η φωνή της με διέκοψε σιγανή, αλλάσταθερή και ψυχρή. «Λυπάμαι, Νταν, γιατην τραγωδία σου. Αλλά γίνεσαι λίγομελοδραματικός, δεν νομίζεις; »

Αυτό με ηρέμησε αμέσως. «Έχειςδίκιο. Είναι απλώς που με τσιγκλάς καιμ’ ερεθίζεις συνέχεια, που θέλω να—»

«Να γυμνώσεις την ψυχή σου;Ευχαριστώ, αλλά να μου λείπει τοβύσσινο, Νταν. Μου φτάνει και μουπερισσεύει που είμαστε γυμνοί οι ίδιοι.Δεν θέλω να σ’ εκνευρίσω, αλλά δενυπάρχει θέμα σύγκρισης ανάμεσα σταπαλιά ναρκωτικά και σε τούτο το Πιοτό».

«Επειδή δεν παρατηρούνται οργανικέςβλάβες σ’ εκείνους που το πίνουν; Καιπώς το ξέρεις; Μήπως έχει μεσολαβήσειαρκετός καιρός για να το κρίνεις; Και ανόλοι τους είναι τόσο υγιείς και ευτυχείςόσο λες, γιατί ο Πολιβινόσελπροσπάθησε να σε βιάσει; »

«Σίγουρα δεν προσπαθώ ναδικαιολογήσω εκείνο το Γάιδαρο»,απάντησε η Άλις. «Αλλά, Νταν, ειλικρινάδεν μπορείς να πιάσεις την ψυχικήατμόσφαιρα που επικρατεί εδώ; Δενφαίνεται να υπάρχουν φραγμοί ανάμεσασε άντρες και γυναίκες, και όλοι κάνουνό, τι θέλουν μεταξύ τους. Ούτε καιυπάρχει ζήλεια. Δεν κατάλαβες, από ταόσα είπε εκείνη η στηθάτη, ότι ο Πολι-

βινόσελ μπορούσε να διαλέξει όποιαγυναίκα ήθελε, και κανένας δεν θα είχεαντίρρηση; Πιθανόν να το θεώρησεδεδομένο ότι δεν θα είχα αντίρρηση νακυλιστώ στο γρασίδι μαζί του».

«Εντάξει, εντάξει», αποκρίθηκα.«Πάντως είναι σιχαμερό, και δενκαταλαβαίνω γιατί ο Ντούραμ τον έκανεθεό της γονιμότητας όταν όλα δείχνουνότι τον μισούσε».

«Τι ξέρεις εσύ για τον Ντούραμ; »αντιρώτησε εκείνη.

Της εξήγησα ότι ο Ντούραμ ήταν έναςκοντός, φαλακρός ανθρωπάκος, μεκοιλίτσα και με φάτσα σαν ιρλανδέζικο

ξωτικό. Ότι η γυναίκα του τον έσερνεαπό τη μύτη μέχρι που του την είχε κάνεισαν προβοσκίδα. Ότι έκρυβε μέσα τουψυχή ποιητή και ότι του άρεσε ν’αναφέρει αποσπάσματα από Έλληνες καιΛατίνους κλασικούς. Ότι τρελαινόταν ναφτιάχνει λογοπαίγνια και ότι το μεγάλο,κρυφό του όνειρο ήταν να εκδόσει τονΧρυσό Αιώνα, ένα βιβλίο με δικά τουδοκίμια.

«Θα ’λεγες ότι τον χαρακτήριζεεκδικητική ψυχή; » με ρώτησε η Άλις.

«Όχι, ήταν πολύ καλοκάγαθος καιανεκτικός τύπος. Γ ιατί ρωτάς; »

«Να, η ετεροθαλής αδερφή μου, η

Πέγκυ, μου έγραφε ότι ο φιλαράκος της,ο Πολιβινόσελ, δεν χώνευε τον Ντούραμεπειδή ήταν αναγκασμένος ναπαρακολουθεί τα μαθήματά του αν ήθελενα πάρει βαθμό στα κλασικά μαθήματα.Και δεν ήταν μόνον αυτό-ήτανολοφάνερο ότι ο Ντούραμ έκανε ταγλυκά μάτια στην Πέγκυ. Έτσι οΠολιβινόσελ κοντράριζε τον καθηγητήκάθε φορά που του δινόταν η ευκαιρία.Αυτό, μάλιστα, η Πέγκυ το ανέφερε στοτελευταίο της γράμμα λίγο πρινεξαφανιστεί. Και όταν διάβασα στιςεφημερίδες ότι υποψιάζονταν τονΝτούραμ πως τους σκότωσε,αναρωτήθηκα μήπως τους φύλαγε μίσοςαπό παλιά».

«Ο καθηγητής; Αποκλείεται! » τηδιαβεβαίωσα. «Μπορεί να γινότανμπαρούτι μερικές φορές, αλλά τουπερνούσε γρήγορα».

«Να λοιπόν η απάντηση στην ερώτησήσου! » έκανε εκείνη θριαμβευτικά. «ΟΝτούραμ μεταμόρφωσε τον Πολιβινόσελσε γάιδαρο, και μετά μαλάκωσε και τονσυγχώρεσε. Γ ιατί όχι; Είχε ήδη κερδίσειτην Πέγκυ».

«Τότε γιατί ο Πολιβινόσελ δενξανάλλαξε σε άνθρωπο; »

«Το μόνο που ξέρω για δαύτον είναιότι σπούδαζε γεωπόνος και, αν πιστέψωστα γράμματα της Πέγκυ, ήταν τύπος

Καζανόβα».

«Τώρα καταλαβαίνω γιατί ήσουν τόσοσαρκαστική σ’ εκείνη την ενημερωτικήδιάλεξή μου», μουρμούρισα. «Ήξερεςπερισσότερα από μένα και για τους δυοτους. Πάντως αυτό δεν δικαιολογεί τιςσπόντες σου για τη φαλάκρα και τημασέλα μου».

Η Άλις γύρισε το πρόσωπο από τηνάλλη μεριά. «Δεν ξέρω γιατί το ’κανα.Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε μισούσα,γιατί ήσουν πολίτης που σου έδινανμεγάλη εξουσία και σου εμπιστεύοντανμια τόσο σημαντική αποστολή».

Ήθελα να τη ρωτήσω αν στο μεταξύ

είχε αλλάξει γνώμη. Εξάλλου, ήμουνσίγουρος ότι κάτι μου έκρυβε, αλλάπροτίμησα να μη θίξω το θέμα. Συνέχισα,εκθέ-τοντάς της όλα όσα ήξερα για τονΝτούραμ. Το μόνο που κράτησα γιαλογαριασμό μου ήταν και το πιοσημαντικό. Έπρεπε να τηβολιδοσκοπήσω καλά πριν τοαποκαλύψω κι αυτό.

«Δηλαδή, το συμπέρασμά σου»,παρατήρησε όταν τέλειωσα, «είναι ότι τοκαθετί που συμβαίνει εδώ ταιριάζει με τιςιδέες που είχε ο Δρ Μπόσγουελ Ντούραμγια τον υποθετικό Χρυσό Αιώνα; »

«Ακριβώς. Μας έκανε συχνά ολόκληρηδιάλεξη για το τι ευκαιρίες είχαν χάσει οι

αρχαίοι θεοί. Έλεγε ότι αν είχαν μπειστον κόπο να ενδιαφερθούν για τουςθνητούς υπηκόους τους θα είχαν δει καιπώς να τους απαλλάξουν από τιςαρρώστιες, τη φτώχεια, τη δυστυχία καιτους πολέμους. Ισχυριζόταν ακόμη ότι οιαρχαίοι θεοί ήταν στην πραγματικότηταάνθρωποι που, με τον ένα ή τον άλλοτρόπο, είχαν αποκτήσει υπεράνθρωπεςδυνάμεις. Αλλά δεν ήξεραν πώς να τιςχρησιμοποιήσουν, γιατί δεν είχαν ιδέααπό φιλοσοφία, ηθική ή επιστήμη.

«Συνήθιζα να μας επαναλαμβάνει πως,αν αυτός ήταν στη θέση τους, θα τακατάφερνε καλύτερα, και μετά μας έκανεδιάλεξη με θέμα Πώς Να Γίνεις Θεός ΚαιΝα Σου Αρέσει Κι Από Πάνω. Το έβρισκα

πολύ ξεκαρδιστικό, γιατί δεν μπορούσεςνα φανταστείς λιγότερο θείο σουλούπιαπό εκείνο του Ντούραμ».

«Δεν μου είναι άγνωστα όλα αυτά»,είπε η Άλις. «Μου έγραφε και η Πέγκυσχετικά. Μάλιστα, ανέφερε ότι αυτόακριβώς ήταν που κυρίως δαιμόνιζε τονΠολι-βινόσελ. Ο νεαρός δεν μπορούσε νακαταλάβει ότι ο καθηγητής απλώςυπερασπιζόταν τον ονειρικό του κόσμομε την ορολογία που επέτρεπε μιααίθουσα διδασκαλίας. Πιθανόν οΝτούραμ να ονειρευόταν έναν τέτοιοκόσμο σαν καταφύγιο από τη μόνιμημουρμούρα της γυναίκας του. Οδύστυχος ο ανθρωπάκος».

«Ποιος δύστυχος ανθρωπάκος! »γρύλισα σαρκαστικά. «Ο τύποςκατάφερε να πραγματοποιήσει όλα όσαέλεγε. Πόσοι άλλοι θα μπορούσαν νακαυχηθούν το ίδιο, και μάλιστα σ’ αυτήτην κλίμακα; »

«Κανένας», παραδέχτηκε η Άλις.«Αλλά πες μου, ποια ήταν η κεντρικήιδέα του Ντούραμ στον Χρυσό Αιώνα; »

«Υποστήριζε ότι η ιστορία διδάσκειπως ο λεγόμενος μέσος άνθρωπος, ο κ.Κοινός, είναι κάποιος που θέλει να τοναφήνουν στην ησυχία του, και είναιαπόλυτα ευχαριστημένος αρκεί η επίγειαζωή του να κυλά σχετικά ήρεμα. Ότι τοιδανικό του είναι μια ζωή δίχως

αρρώστιες, με μπόλικο φαγητό,ψυχαγωγία, σεξ και στοργή, δίχως τοάγχος πώς να πληρώσει τουςλογαριασμούς του. Θέλει να δουλεύειίσα ίσα όσο χρειάζεται για να μη νιώθειανία μονάχα με το παιχνίδι, και κάποιονπου ν’ αναλάβει να σκέφτεται γι’ αυτόν.Οι περισσότεροι ενήλικες επιθυμούνκάποιο είδος θεού για να φροντίζει ταπράγματα για λογαριασμό τους, ενώεκείνοι θα κάνουν το κέφι τους».

«Μα... » φώναξε η Άλις, «οι απόψειςτου δεν είναι καλύτερες από εκείνες τουΧίτλερ ή του Στάλιν! »

«Μην το λες», αποκρίθηκα.. «Αντίθετααπό τους άλλους, ο Ντούραμ κατάφερε

να φτιάξει έναν Παράδεισο. Αυτό μπορείνα το δει ο καθένας αρκεί να κοιτάξειγύρω του. Χώρια που αυτός δεν πίστευεσε καμιά ιδιαίτερη ιδεολογία, ούτε στηχρήση βίας. Ο Ντούραμ... »

Σταμάτησα με το στόμα ορθάνοιχτο. Ματι έκανα! Είχα αρχίσει να υπερασπίζομαι

τον καθηγητή! «Μπας και άλλαξεςγνώμη; » γέλασε σιγανά η Άλις. «Όχι»,

τη διαβεβαίωσα. «Καθόλου. Γ ιατίεκείνος που πρέπει ν’ άλλαξε γνώμη,

όπως συμβαίνει με κάθε

δικτάτορα, είναι μάλλον ο καθηγητής.Σε τελική ανάλυση, και αυτόςχρησιμοποιεί βία. Δες πώς έκανε τονΠολιβινόσελ».

«Αυτός δεν μετράει για παράδειγμα.Από γεννησιμιού του ήταν γάιδαρος.Και τέτοιος εξακολουθεί να είναι. Καιπού ξέρεις αν δεν του αρέσει κιόλαςνα είναι; »

Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία ν’απαντήσω. Ο ανατολικός ορίζονταςφωτίστηκε ξαφνικά από μια δυνατήλάμψη. Μια δυο στιγμές αργότερα οήχος μιας έκρηξης έφτασε στ’ αυτιάμας.

Το γεγονός μας άφησεεμβρόντητους και τους δύο. Είχαμεήδη αποδεχτεί σαν δεδομένο ότιτέτοιες χημικές αντιδράσεις ήταν κάτιαδύνατο στην κοιλάδα.

Η Άλις έσφιξε το μπράτσο μου καιείπε βραχνά, «Λες η επίθεση ν’ άρχισεπριν από την προγραμματισμένη ώρα;Ή πρόκειται για κάποια άλληεπιχείρηση που δεν μας την είχαν πει;»

«Δεν το νομίζω. Γ ιατί ναεξαπολύσουν επίθεση σε τούτα ταμέρη; Καλύτερα να πάμε να δούμε τιέγινε».

«Ξέρεις, θα έλεγα ότι ήταναστροπελέκι, μονάχα που... να, ήταντο αντίθετο μιας αστραπής».

«Μήπως θες να πεις το αρνητικό της; »ρώτησα.

Έγνεψε καταφατικά. «Ήταν μιααστραπή — μαύρη».

«Έχω δει αστραπές ναδιακλαδίζονται σαν δέντρα»,παρατήρησα, «αλλά τούτη ήταν ηπρώτη φορά που είδα τέτοιοδέντρο... » Κοντοστάθηκα καιπρόσθεσα ψιθυριστά. «Μπα, είναιτρελό. Θα περιμένω να φτάσουμε ώςεκεί πριν πω τίποτε περισσότερο».

Εγκαταλείψαμε τη χαλικόστρωτηδημοσιά και πήραμε ένανασφαλτόδρομο. Αναγνώρισα σ’αυτόν τον αυτοκινητόδρομο πουπερνούσε έξω από το αεροδρόμιοκαι μέσα από το Μέλτονβιλ, δυο

τρία χιλιόμετρα πιο κάτω. Τη στιγμήεκείνη άλλη μια έκρηξη καταύγασετον ανατολικό ουρανό, αλλά τούτητη φορά την εί-

δαμε πολύ πιο κοντά απ’ όσο μας είχεφανεί αρχικά.

Ταχύναμε το βήμα μας προς τα εκεί, μετα νεύρα τεντωμένα και έτοιμοι νατρέξουμε προς το δάσος έτσι και κάποιοςκίνδυνος μας απειλούσε. Θα είχαμεδιανύσει καμιά πεντακοσαριά μέτρα,όταν σταμάτησα τόσο απότομα που ηΆλις σκόνταψε πάνω μου. «Τι τρέχει; »ρώτησε ψιθυριστά.

«Δεν θυμάμαι να υπήρχε εκεί αυτή η

ρεματιά», αποκρίθηκα αργά. «Πιοσυγκεκριμένα, είμαι σίγουρος ότι δενυπήρχε. Είχα περάσει πολλές φορές απόδω όταν ήμουν πρόσκοπος».

Και όμως υπήρχε μια ρεματιά εκεί.Ερχόταν από τ’ ανατολικά, από τη γενικήκατεύθυνση του Οναμπάκ, και έκοβεπρος τα νοτιοδυτικά, μακριά από τοποτάμι. Κάποιος είχε ρίξει δυο μεγάλουςκορμούς από πάνω της και τους είχεενώσει με σανίδες, φτιάχνοντας έτσι μιαπρόχειρη γέφυρα.

Τη διασχίσαμε και συνεχίσαμε στοναυτοκινητόδρομο, αλλά μετά μια άλληέκρηξη στ’ αριστερά μας μας έδειξε ότιείχαμε πάρει λάθος κατεύθυνση. Τούτη η

τελευταία, πολύ κοντινή, προερχόταν απότις παρυφές ενός μεγάλου λιβαδιού πουθυμόμουν ότι κάποτε χρησίμευε σανχώρος στάθμευσης για μια εταιρίαφορτηγών.

Η Άλις οσμίστηκε τον αέρα. «Σαν ναμυρίζει καμένη βλάστηση», παρατήρησε.

«Δίκιο έχεις». Έδειξα προς τηναντικρινή πλευρά της ρεματιάς όπου τοφεγγάρι φώτιζε τις όχθες. «Δες εκείνακει».

Τα «εκείνα» ήταν οι μισοκαμένοι καικομματιασμένοι κορμοί και κλαδιά κάτιδέντρων μεγάλων σαν πεύκα. 'Ητανσκόρπια, καμιά δεκαριά μέτρα το ένα από

το άλλο. Μερικά ήταν πεσμένα στηνόχθη και άλλα κατά μήκος της κοίτης.

Τι σήμαινε πάλι αυτό; Ο μόνος τρόποςνα. το μάθουμε ήταν να πάμε ώς εκεί και

να δούμε. Φτάνοντας από-

τομα στο τέρμα της ρεματιάς, είδαμεσυγκεντρωμένους ολόγυρα καμιάεκατοστή ανθρώπους, και αρχίσαμε ν’ανοίγουμε δρόμο ανάμεσά τους για ναδούμε τι κοίταζαν με τόσο ενδιαφέρον.

Δεν προλάβαμε να το κάνουμε, γιατίτην άλλη στιγμή ακούστηκε μιαγυναίκα να ξεφωνίζει. «Έβαλε μέσαπολύ Πιοτό! »

«Τρέξτε να γλιτώσετε! »γκάρισεαμέσως μια αντρική φωνή.

Η νύχτα ολόγυρά μας γέμισεξαφνικά από ένα πανδαιμόνιο κραυγώνκαι από γυμνά κορμιά που έτρεχανπρος όλες τις κατευθύνσεις. Όλοι είχανπάρει δρόμο και όλοι έσπρωχνανόλους για να περάσουν. Ωστόσο, καιπαρά τα τρελά τρεχαλητά τους,γελούσαν σαν όλα να ήταν ένα μεγάλοαστείο. Ήταν ένα παράξενο χαρμάνιπανικού και περιφρόνησης προς τονπανικό.

Άρπαξα πάλι την Άλις από το χέρικαι άρχισα να τρέχω μαζί τους.Πρόλαβα έναν άντρα που πιλαλούσε

μπροστά μας και του φώναξα, «Τιτρέχει; »

Ο τύπος έφτιαχνε ένα απίστευτοθέαμα, ο πρώτος άνθρωπος που είχαδει με κάποια ρούχα. Φορούσε ένακόκκινο φέσι με φουντίτσα, ενώ έναφαρδύ πράσινο ζωνάρι ήταν τυλιγμένογύρω από τη μέση του. Ένα γιαταγάνιήταν περασμένο στο ζωνάρι του, σετέτοια γωνία που έμοιαζε σαν ουράπάπιας. Η ψευδαίσθηση αυτή γινότανακόμη πιο έντονη από την ταχύτηταπου ανεβοκατέβαιναν τα πόδια του.

Ακούγοντας την κραυγή μου, οτύπος γύρισε και μου έριξε ένα τρελόβλέμμα που ταίριαζε τέλεια με το

παλαβό του ντύσιμο, και φώναξεκάτι.

«Τι; »

Ο άλλος κάτι φώναξε πάλι καισυνέχισε την τρεχάλα του.

«Τι είπε; » ρώτησα λαχανιασμένατην Άλις. «Μου φάνηκε σαν να είπε,"Σκίζει η τρίχα σου”».

«Εμένα μου φάνηκε μάλλον σαν“Σκάσε και Τρέχα”», απάντησε εκείνη.

Ήταν εκείνη τη στιγμή πουδιαπιστώσαμε γιατί όλοι έτρεχαν σαντρελοί. Κάτι σαν μουγκρητό λιονταριού

μεγάλου σαν βουνό ακούστηκε πίσω μαςκαι μια έκρηξη μας τίναξε με τα μούτραστο χώμα. Ένα κύμα ζεστού αέρα είχεπροηγηθεί της έκρηξης, και μετά νιώσαμενα μας μαστιγώνει το κορμί ένα χαλάζιαπό πέτρες και χώματα. Άφησα ένασκούξιμο πόνου καθώς μια πέτρα μεπετύχαινε στη γάμπα. Γ ια μια στιγμή θαέπαιρνα όρκο ότι το πόδι μου είχε σπάσει.

Η Άλις άφησε μια στριγκλιά καικρεμάστηκε στο σβέρκο μου. «Νταν,σώσε με! »

Πολύ θα το ’θελα, αλλά εμένα ποιος θαμ’ έσωζε;

Απότομα το πετροβολητό σταμάτησε

και τα ξεφωνητά κόπασαν. Ολόγυρά μαςεπικρατούσε τώρα μια νεκρική σιγή, πουτη διέκοπταν μονάχα οι λαχανιαστέςανάσες ανακούφισης. Ύστερα άρχισανκάτι γε-λάκια και τσιρίγματα κεφιού, καιφωνές που καλούσαν η μια την άλλη.Λευκά κορμιά που γυάλιζαν στοφεγγαρόφωτο σηκώνονταν σανφαντάσματα από τα χορτάρια. Ο φόβοςανάμεσα σ’ αυτούς τους δίχως αναστολέςανθρώπους δεν μπορούσε να κρατήσειγια πολύ. Ήδη είχαν αρχίσει νακαλαμπουρίζουν ο ένας με τον άλλο γιατον τρόπο που το είχαν βάλει στα πόδια,και γύριζαν πίσω προς την αιτία τηςφυγής τους.

Σταμάτησα μια κοπέλα, μια όμορφη και

αφράτη ει-κοσιπεντάρα — αργότεραανακάλυψα ότι όλες οι γυναίκες πουέπιναν το Πιοτό ήταν όμορφες,καλοφτιαγ-μένες και νεανικές — και τηρώτησα, «Μα τι έγινε; »

«Να, εκείνος ο βλάκας ο Ασυνάρτητοςέριξε πολύ Πιοτό στην τρύπα»,αποκρίθηκε εκείνη χαμογελώντας. «Οκαθένας μπορούσε να μαντέψει τι θασυνέβαινε. Αλλά δεν εννοούσε να μαςακούσει, και οι φίλοι του είναι τόσοασυνάρτητοι όσο κι ελόγου του, δόξα να’χει ο Μαρούντ».

'Οταν πρόφερε το όνομα, έκανεταυτόχρονα και τη χαρακτηριστικήχειρονομία. Τούτοι οι άνθρωποι,

άσχετα με το πόση επιπολαιότητα καιασέβεια συμπερι-φέρονταν σε άλλαθέματα, σίγουρα δεν παρέλειπαν ναδείξουν το σεβασμό τους στο θεότους, τον Μαρούντ.

Η απάντησή της με μπέρδεψε.

«Ποιος Ασυνάρτητος; Ποιοι φίλοι του;»

«ΑχαχούχαχαΙ», γκάρισε κεφάταεκείνη, και για μια στιγμή πάγωσανομίζοντας ότι εννοούσε τον Πο-'λιβινόσελ. Ύστερα κατάλαβα ότιαπλώς αστειευόταν με την άγνοιά μου.«Οι Ασυνάρτητοι Άνθρωποι, βέβαια,Φαλακρούλη». Ρίχνοντάς μου μια

εξεταστική ματιά, που άρχισε από ταπόδια μου και τέλειωσε στην κορφήτου κεφαλιού μου, πρόσθεσε, «Αν δενήταν αυτό, θα φανταζόμουν ότι δενέχεις καν δοκιμάσει το Πιοτό ακόμη».

Δεν κατάλαβα τι εννοούσε λέγοντας«αυτό». Κοίταξα ψηλά, γιατί προς τακει είχε δείξει, αλλά δεν είδα τίποταπέρα από τον ξάστερο ουρανό κι έναπελώριο, παραμορφωμένο φεγγάρι.

Δεν ήθελα να συνεχίσω με τιςερωτήσεις μου για να μηναποκαλυφθεί πόσο νεοφερμένοςήμουν. Παράτησα τη γυναίκα και, μετην Άλις δίπλα μου, ακολούθησα τοπλήθος που γύριζε πίσω. Προορισμός

τους ήταν το τέρμα της ρεματιάς. Εκεί,ένας φρέσκος κρατήρας από έκρηξημου έδωσε να καταλάβω αμέσως πώςείχε ξεφυτρώσει έτσι ξαφνικά αυτό τομεγάλο χαντάκι. Κάποιος το είχεανοίξει με μια σειρά φοβερώνανατινάξεων, εκείνες που είχαμεακούσει.

Ένας άντρας πέρασε από δίπλα μου.Τα πόδια του ανεβοκατέβαιναν γοργάσαν πιστόνια, το κορμί του ήτανγερμένο μπροστά, και το ένα μπράτσοτου ήταν λυγισμένο πίσω στη ράχητου. Το δεξί του χέρι έσφιγγε το πυκνότρίχωμα του στήθους του. Σφηνωμένοστο κεφάλι του ήταν ένα από εκείνα ταψηλά πλουμί-

στά καπέλα που βλέπεις να φοράνε οιμεγάλοι γαλονάδες στις παρελάσεις. Απόμια ζώνη γύρω από την κατά τ’ άλλαγυμνή μέση του κρεμόταν ένα θηκαρι-σμένο σπαθί. Ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνεςκαουμπόι-κες μπότες συμπλήρωναν τηναμφίεσή του. Τα φρύδια του ήτανσμιγμένα σε βαθιά σκέψη, και στο χέριπίσω του κρατούσε ένα μεγάλο χάρτη.

«Ε, ναύαρχε! » του φώναξα.

Συνέχισε το δρόμο του δίχως να μουδώσει σημασία.

«Στρατηγέ! »

Και πάλι δεν γύρισε το κεφάλι.

«Αφεντικό! Αρχηγέ! Ε, αγόρι! »

Επιτέλους σήκωσε το κεφάλι του.«Ουίνκλ Τουπό-νις; » με ρώτησε.

«Ε; » έκανα χαζά.

«Κλείσε το στόμα σου πριν σου πέσει ημασέλα», με συμβούλεψε η Άλις, «καιπαράτα τον».

Φτάσαμε στο χείλος του μεγάλουορύγματος πριν το πλήθος γίνει πολύπυκνό για να περάσουμε. Το χαντάκι είχεπλάτος γύρω στα δέκα μέτρα και οιπλευρές του κατηφόριζαν απότομα προςτην κοίτη, που ήταν κάπου έξι μέτραβαθιά. Ακριβώς στο κέντρο του

υψωνόταν ένα τεράστιο, μαυρισμένο καιφλεγόμενο φυτό. Η θέα του έφερνε στονου τον Τζακ και τη μαγική φασολιά.Μονάχα που τούτη δω ήταν καλαμποκιά,με καλαμπόκια, φύλλα και τα όλα της,αλλά ήταν τουλάχιστον δεκαπέντε μέτραψηλή. Τώρα έγερνε επικίνδυνα και θ’αρκούσε να τη σπρώξει κανείς με το έναδάχτυλο για να γκρεμιστεί φλεγόμενηστη γη. Και μάλιστα πάνω μας, αντύχαινε να πέσει κατά τη μεριά μας. Οιρίζες της ήταν στον αέρα σαν ταμπλεγμένα υδραυλικά μιαςμισογκρεμισμένης οικοδομής.

Το χώμα είχε τιναχτεί πέρα από τιςρίζες και ήταν σωριασμένο ολόγυρα στηντρύπα, κάνοντας το άνοιγμα να μοιάζει με

κρατήρα. Φαινόταν σαν ένας μετεωρίτηςνα είχε χτυπήσει τη γη.

Αυτό, τουλάχιστον, νόμισα στην αρχή.Ύστερα, προσέχοντας πώς ήτανσκορπισμένο το χώμα ολόγυρα,κατάλαβα ότι αν ήταν μετεωρίτης θαπρέπει να είχε ξεπηδήσει από τη γη.

Δεν μου δόθηκε χρόνος να σκεφτώ τισήμαινε αυτό, γιατί η τεράστιακαλαμποκιά άρχισε την ήδηκαθυστερημένη πτώση της. Το βάλαμεόλοι στα πόδια ν’ απομακρυνθούμε απότο δρόμο της. Αφού σωριάστηκε μεμεγάλο πάταγο, και αφού μερικοί απότους παράξενα ντυμένους τύπους τηνέδεσαν πίσω από μια ομοζυγία δέκα

αλόγων, γύρισα πάλι πίσω μαζί με τηνΆλις. Τούτη τη φορά κατέβηκα κάτωστον κρατήρα. Το έδαφος ήταν σκληρόκαι ξερό κάτω από τα πόδια μου. Κάτιείχε ρουφήξει όλη την υγρασία από τοχώμα, και μάλιστα πολύ γοργά, γιατί τοπαραπέρα έδαφος ήταν νωπό από μιαπρόσφατη βροχή.

Παρά τη θερμοκρασία πουεπικρατούσε μέσα στον κρατήρα, οιΑσυνάρτητοι Άνθρωποι όρμησαν μέσασαν τα μυρμήγκια και άρχισαν ναδουλεύουν με φτυάρια κι αξίνες στοδυτικό τοίχωμα. Ο επικεφαλής τους,εκείνος με το καπέλο ναυάρχου,στεκόταν ανάμεσά τους, κρατώντας τοχάρτη και με τα δυο χέρια και

μελετώντας τον με σκοτεινό βλέμμα.Κάθε λίγο και λιγάκι καλούσε μ’ έναβασιλικό νεύμα κάποιον από τουςυποτακτικούς του, του έδειχνε κάτι στοχάρτη και μετά του καθόριζε το σημείοπου θα δούλευε με το φτυάρι του.

«Ολντέρωσε το κρόκι ριτσμπάνι»,πρόσταξε κάποιον.

«Νίατιπακ νομ, ίυο ίυο», απάντησε οάλλος.

Αλλά το σκάψιμο δεν έφερε στο φωςεκείνο που έψαχναν. Και οι θεατές πουστέκονταν στο χείλος του κρατήρα —όπως οι περίεργοι στις μεγάλες πόλειςχαζεύουν εκεί όπου δουλεύουν

εκσκαφείς — γκάριζαν και φώναζανπεριττές οδηγίες στους ΑσυνάρτητουςΑνθρώπους. Μπουκάλες με Πιοτόκυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι καιόλοι το γλεντούσαν, αν και ορισμένεςαπό τις οδηγίες του πλήθους προς τουςεργάτες ήταν σαφώς πρόστυχουπεριεχομένου.

Ξαφνικά ο ημι-Ναπολέων ξεφύσηξεοργισμένα και τίναξε ψηλά τα χέρια τουέτσι που ο χάρτης ανέμισε σαν σημαία.

«Σίμσα τα ροταμούτα σικάτα! »βρυχήθηκε στους ανθρώπους του.

«Φερύφ νιάμ, λόβαιγ! » αποκρίθηκαν οιάντρες του.

«Φραμιστάτε τα σκουλιμπάταφριγκατέρμηα! »

Το αποτέλεσμα της τελευταίαςδιαταγής ήταν να παρατήσουν όλοι τοσκάψιμο, εκτός από έναν. Αυτόςφορούσε ψηλό μεταξωτό καπέλο καικάπου δυο ντουζίνες χαλκάδες σκλάβων.Έριξε κάποιο είδος σπόρου σε μια τρύπαγύρω στα δυο μέτρα βαθιά, ανοιγμένησχεδόν οριζόντια στο τοίχωμα τουορύγματος. Ύστερα τη γέμισε με χώμα,το πατίκωσε καλά και μετά έχωσε μιαλεπτή μετάλλινη βέργα στο χώμα.Κάποιος άλλος, με γυαλιά αρλεκίνουδίχως φακούς και με κράνος πρώσσουαξιωματικού του Πρώτου ΠαγκοσμίουΠολέμου, τράβηξε έξω τη βέργα και

άρχισε να χύνει στην τρύπα μια γερήποσότητα Πιοτού από μια μεγάληστάμνα. Το ξερό χώμα ρουφούσεδιψασμένα το υγρό.

Επικρατούσε σιγή καθώς οιΑσυνάρτητοι Άνθρωποι και οι θεατέςπαρακολουθούσαν απορροφημένη τηνόλη τελετουργία. Ξαφνικά μια γυναίκααπό το χείλος του ορύγματος ξεφώνισε,«Πάλι βάζει πάρα πολύ! Σταματήστε τοντο βλάκα! »

Ο Ναπολέων την κοίταξε άγρια και τηνκατσάδιασε, «Βαμούσου, παποτίνα».

Την άλλη στιγμή το χώμα άρχισε νατρέμει και το έδαφος να τραντάζεται και

να μπουμπουνίζει υπόκωφα. Κάτιπήγαινε να ξεπεταχτεί από κάτω, καισίγουρα με πολύ σαματατζίδικο τρόπο.

«Δρόμο για τα βουνά! » ξεφώνισεκάποιος. «Τούτη τη φορά το παράκανε! »

Δεν ήξερα τι είχε παρακάνει, αλλά δενμου φάνηκε η κατάλληλη στιγμή για νασταθώ εκεί και να ζητήσω επεξηγήσεις.

Ανεβήκαμε τρέχοντας την πλαγιά,βγήκαμε στο λιβάδι και συνεχίσαμε τοτρεχαλητό μας. Ήμαστε στα μισάπερίπου της απόστασης ώς το δρόμο,όταν κατάφερα να ελέγξω κάπως τομεταδοτικό πανικό που με κατείχε για ναρίξω μια ματιά πίσω μου. Και τότε το

είδα!

Έχετε ακούσει ποτέ την έκφραση«εκρηκτική άνθηση»; Ε, τούτη τη φοράτην έβλεπα στην κυριολεξία. 'Ενακολοσσιαίο ηλιολούλουδο έσκαζε, με τορυθμό ανάπτυξής του ενεργοποιημένοκαι επιταχυμένο σε απίστευτο βαθμό απόμια υπερβολική δόση εκείνου τουεκπληκτικού διεγερτικού, του Πιοτού.Μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου το φυτόέφτασε σε διαστάσεις σεκόγιας, με τολουλούδι και το κοτσάνι να τινάζουνπέρα τη γη στη βιάση τους να βγουν απότο χώμα. Το φυτό ανέβαινε φλεγόμενοπρος τον ουρανό, έχοντας φουντώσει απότην ίδια την τρομερή ενέργεια τηςαύξησής του.

Κι έπειτα το φυτό, μη έχοντας πλέονπού να στηριχτεί επειδή οι ρίζες του είχαντινάξει τη γη πέρα, άρχισε να γκρεμίζεταικαι να πέφτει σαν φλεγόμενος πύργοςτου ολέθρου.

Η Άλις κι εγώ καταφέραμε ναξεφύγουμε από το δρόμο του, αλλά όχιόσο χρειαζόταν. Γ ια μια στιγμή πίστεψαότι εκείνος ο φλεγόμενος τιτάνιος όγκοςθα έπεφτε πάνω μας και θα μας έλιωνεσαν κατσαρίδες κάτω από πόδι ελέφαντα.

Ακούστηκε ένα γουουούς! και μετά έναμπαρούμπ! Τιναχτήκαμε με τα μούτραστο χώμα, ζαλισμένοι κι ανίκανοι νασαλέψουμε. Ή τουλάχιστον έτσινομίσαμε τότε. Γ ιατί την άλλη στιγμή

τιναχτήκαμε πάνω σαν ε-

λατήρια, με τα γυμνά μας πισινάάσκημα καψαλι-σμένα.

«Θεούλη μου! Νταν! » έσκουξε η Άλις.«Πονάει! »

Δεν χρειαζόταν να μου το πει- κι εγώστην ίδια περιοχή την είχα πάθει.Σκέφτηκα ότι η αποστολή μας θατέλειωνε άδοξα εκεί και τότε, γιατίχρειαζόμαστε άμεση ιατρική περίθαλψηκαι για να την έχουμε θα ήμαστεαναγκασμένοι να επιστρέψουμε στοαρχηγείο. Τούτοι οι ημιάγριοι είχανπροφανώς ξεχάσει κάθε μορφήσύγχρονης γνώσης.

Αυτό ήταν αλήθεια — αλλά, τελικά,την είχαν ξεχάσει γιατί δεν τηχρειάζονταν αυτή τη γνώση.Ακούγοντας τις γοερές μας κραυγές,και πριν προλάβω να κάνω τίποτα, δυοάντρες άδειασαν από ένα μπουγέλοΠιοτό στη ράχη μας.

Έβγαλα μια κραυγή τρόμου, αλλάδεν είχα πού να τρέξω και πού να πάωεκτός πίσω στη φωτιά. Αλλά ακόμη καιτο Πιοτό ήταν προτιμότερο από τιςφλόγες. Εξάλλου δεν έφτασε ούτεσταγόνα μέσα ή κοντά στο στόμα του.

Ήμουν έτοιμος να διαμαρτυρηθώ,έξω φρενών που, ενώ εγώ πονούσα,αυτοί έκαναν χοντρά αστεία. Αλλά πριν

προλάβω να βγάλω λέξησυνειδητοποίησα ότι ο πόνος είχεσταματήσει.

Δεν μπορούσα να δω τι γινόταν σταδικά μου οπίσθια, αλλά μπορούσα νακρίνω από την αντίδραση της Άλις.Μου είχε γυρισμένη τη ράχη και είχεπάψει να βογκάει.

Κάτω από την υγρή μεμβράνη τουΠιοτού, οι φουσκάλες από ταεγκαύματα είχαν εξαφανιστεί, καιπαντού το δέρμα της είχε πάρει πάλι τουγιές ρόδινο χρώμα του.

Η Άλις ενθουσιάστηκε τόσο, πουξέχασέ ακόμη και την έχθρα της μαζί

μου, αρκετά για ν’ ακουμπήσει τοκεφάλι της στο στήθος μου και να πεικλαίγοντας, «Ω Νταν, Νταν, δεν είναιυπέροχο! »

Δεν ήθελα ν’ αναγνωρίσω και πολλάπροτερήματα στο διαβολικό υγρό. Στοκάτω κάτω, το κάθε ναρκωτικό έχει καιευεργετικά αποτελέσματα ανχρησιμοποιηθεί σωστά, αλλά μπορούσενα είναι φοβερά ολέθριο αν έκανεςκατάχρηση.

«Έλα», είπα στην Άλις, «πρέπει ναγυρίσουμε πίσω». Την πήρα από το χέρικαι την οδήγησα στον καινούριοκρατήρα. Ένιωθα ότι έπρεπε να λύσω τομυστήριο των Ασυνάρτητων Ανθρώπων.

Και σκέφτηκα τη δόξα που με περίμενεόταν θα πρότεινα ένα καινούριο είδοςόπλου, το να ρίχνεις βόμβες γεμάτεςσπόρους και Πιοτό από αερόστατα. Γιατίόχι και κανόνια που θα εκτόξευαν τιςοβίδες τους με τη δύναμη των σπόρωνκαι του Πιοτού; Αλλά... πώς θακαθάριζες το κανόνι μετά; Θα χρειαζόταννα έχεις κι από ένα γεωπόνο σε κάθεπυροβολαρχία. Από την άλλη μεριά, θαμπορούσε η μέθοδος να χρησιμοποιηθείγια ρουκέτες. Αλλά πάλι... ο τυχόνπελώριος πανσές ή το γιγάντιοκαλαμπόκι που θα ξεπεταγόταν από πίσωδεν θα χαλούσε την ευθυγράμμιση καιτην ισορροπία της ρουκέτας με τοξαφνικό βάρος του; Άραγε, θα έπρεπε ναμετεκπαιδεύσεις τους βοτανολόγους στα

θέματα αεροδυναμικής ή το αντίθετο;

Τέλος πάντων, άφησα κατά μέρος τηνόλη ιδέα. Έτσι κι αλλιώς, αποκλείεται ναμε πίστευαν οι γαλονάδες στο αρχηγείο.

Οι Ασυνάρτητοι Άνθρωποι δούλευαντώρα γοργά και αποτελεσματικά, με όλητην πρόσθετη ζωντάνια που τους χάριζετο Πιοτό. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτάείχαν σβήσει τη φωτιά και είχαν σπρώξειστην άκρη τον καρβουνιασμένο κορμό.Ύστερα ρίχτηκαν με τα μούτρα στοσκάψιμο στα τοιχώματα και τον πάτοτου χαντακιού.

Στάθηκα να τους παρακολουθήσω.Φαίνονταν να υπακούουν στις διαταγές

του τύπου με το καπέλο του ναυάρχου,και το κουβέντιαζαν συνεχώς με τονίδιο

ή τους συναδέλφους τους. Αλλά ποτέκανένας δεν καταλάβαινε τι έλεγε οάλλος. Η μόνη αποτελεσματικήεπικοινωνία ανάμεσά τους γινόταν με τιςγκριμάτσες και τις χειρονομίες. Κιωστόσο κανένας τους δεν τοπαραδεχόταν στους άλλους.

Λοιπόν, συλλογίστηκα, αυτή ηασυνεννοησία δεν ήταν δα και κάτιπρωτάκουστο, αν και πρώτη φορά τηνέβλεπα σε τόσο πλήρη και εντυπωσιακήκλίμακα. Και τι — ή ποιος — την είχεπροκαλέσει;

Γ ια μια ακόμη φορά, κάπωςκουρασμένα πια, ρώτησα ένα θεατή τιεπιτέλους έτρεχε. Αυτοί οι άνθρωποιφαίνονταν ανίκανοι να δώσουν μιασοβαρή απάντηση, αλλά πάντοτε υπήρχεη πιθανότητα να βρω κάποιον που ν’αποτελούσε εξαίρεση.

«Να σου πω, ξένε. Τούτοι οι άνθρωποιείναι η ζωντανή απόδειξη ότι δεν βγαίνειτίποτα με το να προσπαθήσεις ναδιαφθείρεις μια θρησκεία για ναεξυπηρετήσεις προσωπικούς σουσκοπούς.

«Αυτοί που βλέπεις ήταν οι ιθύνοντεςτης κοινότητας πριν ο Μαρούντεκδηλωθεί ως ο Αληθινός Ταύρος. Ήταν,

ξέρεις, ιεροκήρυκες, μικροί και μεγάλοιεπιχειρηματίες, δημοσιογράφοι,χαρτοπαίχτες, δικηγόροι, τραπεζίτες,συνδικαλιστές, γιατροί, κριτικοί βιβλίωνκαι πανεπιστημιακοί καθηγητές. Ήταν,κοντολογίς, εκείνοι που υποτίθεται ότιξέρουν πώς να γιατρεύουν τις κοινωνικές,οικονομικές, δημοσιονομικές,διοικητικές, ψυχολογικές, πνευματικέςκαι άλλες παρόμοιες αρρώστιες. Ήξεραντο Σωστό Λόγο, κατάλαβες; Το Λόγο πουθα διόρθωνε τα Πράγματα, αν μεκατανοείς.

«Το μόνο κακό ήταν ότι από τη στιγμήπου το Πιοτό άρχισε να ρέει άφθονο,κανένας που είχε πιει από το θείο Νέκταρδεν έδινε πια σημασία σ’ αυτούς τους

στυλοβάτες της κοινότητας. Αγωνίστηκανσκληρά ενάντια στη νέα κατάσταση καιάργησαν να το βάλουν κάτω. Τελικά,όταν είδαν κι αποείδαν, υποτάχθηκαν

στο αναπόφευκτο και αποφάσισαν ότιίσως θα ’ταν καλύτερα ν’ακολουθήσουν το ρεύμα. Στο κάτωκάτω, σκέφτηκαν, αφού ήταν κάτι πουτο έκαναν όλοι, αυτό θα πρέπει ναήταν και το σωστό.

«Έτσι, αφού ήπιαν κάμποσο Πιοτόγια να πάρουν κουράγιο, αλλά όχι κιαρκετό για να μεταλλάξουν σεκεφάτους αλλά και αφοσιωμένουςπιστούς του Μαρούντ, ανακοίνωσανότι αυτοί θα ήταν από δω και πέρα οι

προφήτες της νέας θρησκείας. Από τηστιγμή εκείνη και μετά, σύμφωνα μετα λεγόμενά τους, κανένας εκτός απότους ίδιους δεν ήταν ικανός να ηγείταιτης λατρείας του Μεγάλου Ταύρου.Βέβαια, ο Σηντ, ο ΚαροσκόποςΠροφήτης, ο Πολιβινόσελ και οΑλληγορίας δεν τους έδωσαν καμιάσημασία και έτσι οι άλλοι τουςκατηγόρησαν ότι ήταν ψεύτικοι θεοί.

«Είναι να χτυπιέσαι από τα γέλια,έτσι; Πάντως αυτό έγινε. Η ιστορίακράτησε μέχρι που ο Μαρούντ — είθεοι πιστοί του να ’ναι πάντα μεθυσμένοι— θύμωσε για τα καλά. Μέσω τουΣηντ, ανακοίνωσε ότι αυτοί οιστυλοβάτες της κοινωνίας ήταν

ψευτοπροφήτες κι απατεώνες. Και ότιγια τιμωρία θα τους έκανε ένα δώρο,όπως είχε κάνει νωρίτερα και με τουςΔώδεκα Φασκιωμένους Μπέμπηδες.

«Τα λόγια του ήταν κάπως έτσι:“Λέτε στους ανθρώπους ότι εσείς καιμόνον εσείς γνωρίζετε τον ΑληθινόΤαύρο, το Σωστό Λόγο. Λοιπόν, αςσας γίνει το κέφι. Μονάχα που θα είναιένας Λόγος που κανένας εκτός απόσας δεν θα τον καταλαβαίνει. Απ’όλους τους άλλους θα ακούγεται σανξένη γλώσσα. Και τώρα —ξεκουμπιστείτε από μπροστά μου”!

«Αλλά, αφού παρακολούθησε γιαλίγο αυτούς τους δύστυχους να

τριγυρίζουν απελπισμέναπροσπαθώντας να συνεννοηθούνμεταξύ τους και να εκνευρίζουν τουςάλλους πιότερο και από την εφορία, ήνα τους μελαγχολούν χειρότερα κι απόκηδεία, ο Μαρούντ τους λυπήθηκε.Έτσι τους είπε, “Λοιπόν, θα σας δώ-

σω άλλη μια ευκαιρία. Κάπου σε τούτητην κοιλάδα έκρυψα το κλειδί τωνπροβλημάτων σας. Ψάξτε να το βρείτε.Αν το ανακαλύψετε, θα γίνετε καλά. Καιόλοι μετά θα σας καταλαβαίνουν, αν μεκαταλαβαίνετε”.

«'Υστερα τους έδωσε ένα χάρτη — σεόλους, έχετε υπόψη — αλλά τον άρπαξεεκείνος ο μισοτσίτσιδος Ναπολέων. Τον

κράτησε κι ανέλαβε αυτός το κουμάντο,ίσως γιατί στην ομιλία του ήταν ο πιοακατανόητος απ’ όλους. Και από τότεδιευθύνει την έρευνα για το κλειδί που θατους λύσει το πρόβλημα».

«Και γι’ αυτό κάνουν όλες αυτές τιςανατινάξεις κι εκσκαφές; » ρώτησακάπως ζαλισμένος από τη διάλεξη.

«Ναι, ακολουθούν το χάρτη»,απάντησε ο άλλος γελώντας.

Τον ευχαρίστησα και πλησίασα τοντύπο με το σπαθί και το καπέλο τουναυάρχου. Φτάνοντας πίσω του, έσκυψακαι κοίταξα πάνω από τον ώμο του. Οχάρτης του ήταν ένα δίκτυο από μακριές

σκουληκοειδείς γραμμές με πολλά κοντάπαρακλάδια. Υπέθεσα ότι αυτές τιςγραμμές ακολουθούσε φτιάχνονταςεκείνο το χαντάκι.

Ο τύπος γύρισε και με κοίταξε.«Συμφράνεις γκαγ-κλόρι; » με ρώτησε.

«Αυτό ακριβώς», αποκρίθηκαξεροκαταπίνοντας κι αναγκάστηκα ν’απομακρυνθώ. «Εκείνος ο χάρτης», είπαπλησιάζοντας την Άλις, «είναισχεδιάγραμμα του ανθρώπινου νευρικούσυστήματος. Και ο τύπος ακολουθεί ταπαρακλάδια του πνευμονογαστρικούνεύρου».

« Του περιπλανώμενου νεύρου»,

μουρμούρισε η Άλις. «Ή μήπως το λένεπαραπλανητικό νεύρο; Τελοσπάντων, τισημαίνουν όλα αυτά; »

Καθώς ανηφορίζαμε την πλαγιά,παρατήρησα, «Νομίζω ότι αυτά πουβλέπουμε εδώ είναι οι οδύνες ίου τοκετούμιας νέας μυθολογίας. Ο ένας από τουςημίθεους είναι βασισμένος σε ήρωαγνωστού καρτούν. Ένας άλλος στηρίζεταιστην εικόνα ενός λογοπαίγνιου πουβγαίνει από τη μετάφραση του ονόματόςτου — αν και η νέα του μορφή ταιριάζειαπόλυτα με τον φιλήδονο'και γαϊδουρινόχαρακτήρα του. Και βλέπουμε ακόμη ότιο επικεφαλής θεός στηρίζει τη λατρείατου — ή τουλάχιστον μια από τις όψειςτης

— στο παρατσούκλι που είχε σανθνητός. Όλα αυτά με κάνουν ν’αναρωτιέμαι σε τι θεμέλια είχε χτιστείτελικά και κάθε παλιό πάνθεο ή μύθος.Μήπως κι εκείνα είχαν σαν βάση τουςτέτοια απίθανα κι εξωφρενικά γεγονότα;»

«Ντάνιελ Τέμπερ! » γρύλισε η Άλις.«Μιλάς σαν να πιστεύεις ότι οι αρχαίοιθεοί υπήρξαν στ’ αλήθεια κάποτε καισαν τούτος ο Μαρούντ να είναι αληθινόςθεός! »

«Πριν έρθω εδώ θα γελούσα με μιατέτοια ιδέα», αποκρίθηκα. «Αλλά για πεςμου εσύ πώς εξηγείς τα όσα είδαμε».

Συνεχίσαμε τον ανηφορικό μας δρόμοσιωπηλοί. Στο χείλος του ορύγματοςγύρισα να ρίξω μια τελευταία ματιάστους Ασυνάρτητους Ανθρώπους, τοζωντανό παράδειγμα της τιμωρίας τουΜαρούντ. Έσκαβαν με την ίδια μανίαόπως και πριν, δίχως να δίνουν σημασίαστα χοντρά πειράγματα και σχόλια τωνθεατών. Το αστείο με τούτη την ιστορία,σκέφτηκα, ήταν ότι και οι θεατές δενείχαν πάρει χαμπάρι πως οι ΑσυνάρτητοιΆνθρωποι ήταν κάτι παραπάνω από μιαπαλαβή αίρεση. Στην πραγματικότηταήταν τα σύμβολα των όσων και οι θεατέςέπρεπε να κάνουν αν ήθελαν ναπροχωρήσουν πέρα από την τωρινή τουςξέγνοιαστη και ανέμελη, αλλά στατικήκατάσταση.

Με τρόπο ολοφάνερο, όσο και τ’ αυτιάτου Θεού Γαϊδάρου, η δυστυχία τούτωντων μανιακών σκαφτιάδων και παιδιώντης Βαβέλ ήταν σαν να φώναζε στονκαθένα, «Ψάξε μέσα σου αν θες να βρειςτο κλειδί».

Την ίδια συμβουλή ίσως είχε δώσει καιο πρώτος φιλόσοφος ανάμεσα στουςσπηλαιόβιους προγόνους μας.

Το μάτι μου έπιασε ξαφνικά τοστραφτάλισμα από κάτι μεταλλικό,μισοθαμμένο στα χώματα της πλαγιάς.Πλησίασα και το σήκωσα. Ήταν έναασημένιο κατσαβίδι με μακριά λαβή.

Αν δεν ήξερα σαν κάλπικη δεκάρα τον

παλιό μου καθηγητή, δεν νομίζω νακαταλάβαινα καν τι σήμαινε αυτό τοαντικείμενο εδώ. Αλλά είχα βομβαρδιστείστην τάξη του από τις παράξενεςμεθόδους του όταν ήθελε να σουμεταδώσει κάποια ιδέα. Έτσι μάντεψα ότιαυτό που κρατούσα στο χέρι μου ήτανένα ακόμη από τα σοβαρά αστεία του —ένα αντικείμενο σχεδιασμένο καιπροορισμένο να πάρει τη θέση του στημυθολογία που γεννιόταν σε τούτη τηνολύμπια κοιλάδα.

Υπήρχε ο μύθος του Κουτιού τηςΠανδώρας, του Πύθου των Δαναΐδων,του Προσώπου της Μέδουσας, τουΑφιερωμένου Ματιού του Οντίν. Γ ιατίόχι και ο μύθος του Ασημένιου

Κατσαβιδιού;

Προσπάθησα να το εξηγήσω στην Άλις.

«Θυμάσαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο γιατον άνθρωπο που γεννήθηκε με μιαχρυσή βίδα στον αφαλό του; Γ όλη τουτη ζωή έσπαγε το κεφάλι του να μαντέψειτι χρειαζόταν αυτό το πράγμα. Οδύστυχος ντρεπόταν φοβερά που εξαιτίαςτου ήταν διαφορετικός από τους άλλουςκαι υποχρεωνόταν να το κρύβει. Ανθυμάσαι, βρήκε τελικά έναν ψυχίατροπου τον συμβούλεψε να γυρίσει σπίτι τουκαι να ονειρευτεί την καλή του νεράιδα.Και η καλή Τιτάνια τσούλησε από μιαφεγγαραχτίδα στη γη και ξεβίδωσε τηβίδα από τον αφαλό του. Ο άνθρωπος

ήταν πλέον ευτυχής που θα μπορούσε ναπαντρευτεί δίχως η γυναίκα του να γελάμαζί του, και αμέσως ξέχασέ όλες τιςμάταιες απορίες του για το τι χρειαζότανη χρυσή βίδα. Έτσι, πανευτυχής πλέον,σηκώθηκε από την καρέκλα του για ν’ανάψει τσιγάρο. Και τα πισινά του, δίχωςστήριγμα πια, έπεσαν στο πάτωμα».

«Μάλλον πλάκα μου κάνεις», έκανεανήσυχα εκείνη.

«Κάθε άλλο! Πού ξέρεις αν ο θρύλοςτων Χρυσών Μήλων ή τουΧρυσόμαλλου Δέρατος δεν ξεκίνησαναπό τέτοια ανέκδοτα και αργότερααπόκτησαν με το χρόνο συμβολικήσημασία; »

Σ’ αυτό δεν είχε απάντηση, αλλά καιποιος θα είχε;

«Δεν θα το δώσεις στουςΑσυνάρτητους Ανθρώπους; » με ρώτησε.«Θα τους γλίτωνες απ’ όλα αυτά τασκαψίματα και τις ανατινάξεις. Και θαμπορούσαν να ηρεμήσουν και να πάψουννα λένε ασυναρτησίες».

«Υποθέτω ότι θα σκόνταψαν πάνω τουεκατοντάδες φορές πριν του ρίξουν μιακλοτσιά και το παραπε-τάξουν στηνάκρη, μη θέλοντας καν ν’ αναγνωρίσουντο νόημά του».

«Εντάξει, αλλά ποιο είναι το νόημααυτό; »

«Είναι ένας ακόμη συμβολικόςτρόπος», εξήγησα νευριασμένα, «πουτους επαναλαμβάνει ότι πρέπει ναψάξουν μέσα τους ότι πρέπει να κάτσουνκαι να σκεφτούν τη φύση της τιμωρίαςτους και το μάθημα που προκύπτει απόαυτήν».

Απομακρυνθήκαμε από εκεί. Το όλοεπεισόδιο με είχε αφήσει με μελαγχολικήδιάθεση. Είχα την εντύπωση ότι βούλιαζαολοένα και πιο βαθιά σε μια θολούρα πουτην προκαλούσε ένα πλάσμα το οποίο μεκοροΐδευε αθέατο από κάπου πίσω απότα παρασκήνια. Ήταν άραγε απλήσύμπτωση που η πρώτη μας συνάντησηήταν με τον Αλληγορία, ο οποίος μας είχεδώσει και εκείνη την αόριστα απειλητική

συμβουλή;

Δεν μου δόθηκε και πολύς χρόνος νατο σκεφτώ, γιατί φτάσαμε στο δρόμο πουέβγαζε στο κρατικό νοσοκομείο.Φαινόταν κάτω στο βάθος και μπορούσανα διακρίνω τις λευκές πέτρες τουνεκροταφείου πέρα από τον ψηλόσυρμάτινο φράχτη. Θα πρέπει να είχασταθεί εκεί, αγναντεύοντας κιαναπολώντας, για περισσότερη ώρα απ’όση νόμιζα, γιατί κάποια στιγμή άκουσατην Άλις να λέει, «Τι τρέχει πάλι; »

«Το κοιμητήρι του κρατικούνοσοκομείου είναι ακριβώς πίσω απόεκείνο το φράχτη», αποκρίθηκα. Τονεκροταφείο του Μέλτονβιλ βρίσκεται

από την άλλη πλευρά. Ο πατέρας μουείναι θαμμένος στο κρατικό, αλλά ημητέρα μου είναι στο κοιμητήρι τουχωριού. Χωρισμένοι στο θάνατο, όπωςήταν και στη ζωή».

«Νταν», μου είπε η Άλις σιγανά, «θαπρέπει να κοιμηθούμε και για λίγες ώρεςπριν συνεχίσουμε. Έχουμε κάνει πολύδρόμο. Γ ιατί να μην επισκεφθούμε τουςτάφους των δικών σου και μετά νακοιμηθούμε εκεί; Πώς σου φαίνεται ηιδέα μου; »

«Μ’ αρέσει. Σ’ ευχαριστώ για τησκέψη σου, Άλις». Τα λόγια βγήκαν πολύδύσκολα. «Είσαι πολύ θαυμάσιοςάνθρωπος».

«Όχι ιδιαίτερα. Απλώς είναι το σωστόπου θα σκεφτόταν ο καθένας».

Δεν μπορούσε να μη μου το χαλάσει,και ό, τι είχα αρχίσει να τη συμπαθώκάπως.

Κατηφορίσαμε το δρόμο. Έναςμεγαλόσωμος κοκκινομάλλης φάνηκε ναέρχεται προς το μέρος μας. Τα μάτια τουέτρωγαν την Άλις τόσο που περίμενα ναέχουμε τα ίδια προβλήματα που είχαμεκαι με τον Πο-λιβινόσελ. Αλλά ότανκοίταξε εμένα, κοντοστάθηκε, έκανε μιαγκριμάτσα και ξέσπασε σε τρανταχτάγέλια. Καθώς περνούσε από δίπλα μου,μύρισα την ανάσα του. Έζεχνε απόΠιοτό.

«Τι έπαθε ο τύπος; » γρύλισα.

«Πού θες να ξέρω; » απάντησε η Άλις,κοιτάζοντάς με. «Για στάσου μια στιγμή!Μα βέβαια! Ο Πολιβινό-σελ και οι άλλοιπρέπει να ήξεραν από την πρώτη στιγμήότι είσαι ξένος! »

«Γιατί; »

«Γιατί είσαι φαλακρός! Έχεις δεικανένα φαλακρό εδώ; Όχι! Να γιατίγέλασε ο τύπος! »

«Αν έχεις δίκιο, αυτό σημαίνει ότι είμαισημαδεμένος! Το μόνο που θα έχει νακάνει ο Πολιβινόσελ είναι να πει στουςπιστούς του να ψάχνουν για έναν

φαλακρό».

«Α, δεν είναι και τόσο τραγικά ταπράγματα», με καθησύχασε εκείνη. «Μηνξεχνάς ότι συνεχώς καταφθάνουν ξένοι,και ότι κάμποσοι πρώην στρατιώτες είναιακόμη στο στάδιο της αλλαγής. Θαμπορούσες να περάσεις σαν τέτοιος».Μου έσφιξε το χέρι και συνέχισε, «Έλατώρα, ας πάρουμε κανέναν υπνάκο και τοσκεφτόμαστε μετά».

Φτάσαμε στην είσοδο τουνεκροταφείου. Οι θάμνοι δεξιά κιαριστερά της πέτρινης καμάρας είχανφουντώσει πιο ψηλοί και από το κεφάλιμου. Η σιδερένια πύλη ήταν ορθάνοιχτηκαι γεμάτη σκουριά. Μέσα, όμως, δεν

αντίκρισα το χώρο πνιγμένο στα ψηλάαγριόχορτα όπως περίμενα. Φαίνεται ότιγι' αυτό φρόντιζαν τα κατσίκια και ταπρόβατα που είδα να στέκουν ολόγυρασαν ασημένια αγάλματα στοφεγγαρόφωτο.

Έβγαλα μια φωνή κι έτρεξα μπροστά.

Το μνήμα της μητέρας μου έχασκε σανπελώριο καφετί στόμα. Υπήρχε μαύρονερό μαζεμένο στο βάθος, και το φέρετροήταν γερμένο στο πλάι. Προφανώς τοείχαν βγάλει και μετά το είχαν ξαναρίξειαδιάφορα πίσω. Το σκέπασμα ήτανανοιχτό και το φέρετρο άδειο.

Πίσω μου άκουσα την Άλις να λέει,

«Ηρέμησε, Νταν. Δεν υπάρχει λόγος ναφρενιάζεις».

«Να ποιοι είναι οι υπέροχοι άνθρωποίσου, Άλις! Να ποιοι είναι οι θεοί και οινύμφες του Καινούριου Χρυσού Αιώνα.Τυμβωρύχοι και ύαινες όλοι τους! »

«Δεν το νομίζω. Δεν τους χρειάζονται,ούτε κι απο-ζητούν χρήματα ήκοσμήματα. Ας ρίξουμε μια ματιάτριγύρω. Κάποια άλλη εξήγηση θαυπάρχει».

Ρίξαμε μια ματιά. Κι έτσι βρήκαμε τονΚλαψιάρη.

'Ηταν καθισμένος με τη ράχη σε μια

ταφόπετρα. Ήταν τόσο πελώριος,σκοτεινός και σιωπηλός που φαινόταν να’ναι φτιαγμένος από μπρούντζο, σανκομμάτι του ίδιου του μνημείου. Με τηστάση του θύμιζε το Στοχαστή τουΡοντέν — αλλά ένα Στοχαστή με σκληρόκαπέλο κι ένα άσπρο πανί γύρω από τασκέλια. Αλλά υπήρχε κάτι το ζωντανόστη μορφή του, και όταν ανασήκωσε τοκεφάλι του είδαμε δάκρυα ναλαμπυρίζουν στο φεγγαρόφωτο.

«Μπορείτε να μου πείτε», ρώτησα μεταραχή, «γιατί όλοι οι τάφοι εδώ είναιανασκαμμένοι; »

«Ω, καλό μου παιδί», αποκρίθηκε μεκάπως βαριά προφορά. «Ασφαλώς θα

υπήρχε κάποιο προσφιλές σου πρόσωποθαμμένο εδώ».

«Η μητέρα μου», απάντησα.

Τα δάκρυά του άρχισαν να τρέχουνποτάμι. «Η πίστη είναι το παν, παιδί μου,δεν συμφωνείς; Τότε η καρδιά σου θ’αγαλλιάσει όταν σου ανακοινώσω ταυπέροχα νέα. Και η δική μου γυναίκαήταν θαμμένη εδώ, ξέρεις».

Δεν βρήκα τίποτα, το ιδιαίτεραυπέροχο στην πληροφορία, αλλά δεν είπατίποτα και περίμενα.

«Ναι, παιδί μου... και να με συγχωρείςπου σε αποκαλώ έτσι. Στο κάτω κάτω,

υπήρξα βετεράνος του Αμερικανο-Ισπανικού Πολέμου, και είμαι, κάμποσαχρονάκια πιο μεγάλος από σένα. Εδώ πουτα λέμε, αν δεν ήταν η ευλογημένηεμφάνιση του Μαρούντ — είθε νασκοντάψει στο σεπτό πόδι του και ναγκρεμο-τσακιστεί πάνω στα θεία μούτρατου, δοξασμένος να ’ναι — θα είχαπεθάνει προ πολλού από γεράματα, καιτα κόκαλά μου θ’ αναπαύονταν τώρα στημαούνα μαζί μ’ εκείνα της γυναίκας μου,και—»

«Ποια μαούνα; » τον διέκοψα.

«Ποια μαούνα; Μα πού ζεις, παιδί μου;Α, ναι, ξέχασα ότι είσαι καινούριος». Τοδάχτυλό του έδειξε το κεφάλι μου,

εννοώντας τη φαλάκρα μου, υποθέτω.

«Πίστη, παιδί μου. Πρέπει να τρέξειςστο Οναμπάκ το πρωί για να δεις τηναναχώρηση της μαούνας με τα κόκαλα.Θα γίνει μεγάλο γλέντι, γι’ αυτό να ’σαισίγουρος. Με άφθονο Πιοτό, ψησταριέςκαι αρκετό όργιο για να σου φτάσει γιαμια βδομάδα».

Ύστερα από αλλεπάλληλες ερωτήσειςκατάφερα να μάθω ότι ο Μαρούντ είχεβάλει να ξεθάψουν όλα τα λείψανα απότα νεκροταφεία της Περιοχής και να ταμεταφέρουν στο Οναμπάκ. Την άλλημέρα μια μαούνα με τα κόκαλα θαδιέσχιζε τον ποταμό Ιλλινόις και θ’ άφηνετο φορτίο της στην ανατολική όχθη. Το τι

θα συνέβαινε μετά ήταν κάτι που δεν τοήξεραν ούτε οι κατώτεροι θεοί — εκτόςκι αν δεν ήθελαν να το πουν — αλλά όλοιήταν σίγουροι ότι ο Μαρούντ θ’ α-νάσταινε τους νεκρούς. Και οι πάντεςείχαν αρχίσει να συρρέουν στην πόλη γιανα παρακολουθήσουν το μεγάλο γεγονός.

Τα νέα μ’ έκαναν να νιώσω καλύτερα.Αν θα υπήρχε πολύς κόσμος στουςδρόμους και στην πόλη, τότε θα ήτανευκολότερο να περάσουμε απαρατήρητοι.

«Να μη με λένε Κλαψιάρη», δήλωσε οάνθρωπος με το σκληρό καπέλο, «αν οΜέγας Ταύρος δεν το παρά-κανε τούτητη φορά. Θα προσπαθήσει ν’ αναστήσειτους νεκρούς, αλλά δεν θα το καταφέρει.

Και τότε τι θα γίνει η πίστη που έχουν οιάνθρωποι γι’ αυτόν; Τι θα γίνω εγώ; »

Μέσα σε λυγμούς, συνέχισε:

«Θα μείνω πάλι χωρίς δουλειά, με τηθέση μου χαμένη... Εγώ που υπηρέτησαπιστά τον Παλιό Θεό μέχρι που είδα ότιέχανε έδαφος και ότι ο Μαρούντ ήταν οανερχόμενος Θεός τη σήμερον ημέρα.Ένας Θεός σαν εκείνους που διέθετε στηναρχαιότητα η Ιρλανδία, τότε που οι θεοίήταν θεοί και οι άνθρωποι ήταν γίγαντες.Αλλά με αυτά που κάνει τώρα ο Μαρούντ

— Αληθής ο Ταύρος, πανάθεμά τον —θα ρεζιλευτεί και θα τον φάει το μαύροσκοτάδι. Και τότε θα γίνω ο πλέον

δυστυχής εκ των ανθρώπων, έναςπροφήτης δίχως τιμή. Ακόμη χειρότερα,αν σκεφτεί κανείς ότι σύντομα θαέπαιρνα προαγωγή για ανθυπο-ημίθεος.Είχα γοργή εξέλιξη στην ιεραρχία χάρηστην πίστη μου και τη σκληρή μουδουλειά, κι επειδή ήξερα πότε να κλείνωτο στόμα μου. Και να που τώρα μπήκεστο κεφάλι του Μέγα Ταύρου αυτή ηιδέα! Τι θέλει κι ανακατώνει ταπράγματα; »

Τελικά από τα λόγια του συμπέρανα ότιδεν τον ανησυχούσε τόσο μήπωςαποτύχει ο Μαρούντ όσο μή-πως πετύχει.

«Αν ο Μαρούντ μπορέσει και ντύσειτελικά εκείνα τα παλιά κόκαλα με νέα

σάρκα, η πολυαγαπημένη μου σύζυγοςθ’ αρχίσει να με γυρεύει, και τότε δεν μεσώζει ούτε όλο το Πιοτό της γης. Ποτέδεν θα ξεχάσει ούτε και θα μουσυγχωρέσει το ότι εγώ την έσπρωξα πρινδέκα χρόνια σ’ εκείνες τις σκάλες καιέσπασε τον κοκαλιάρικο λαιμό της. Καιούτε πρόκειται να μετρήσει γι’ αυτή τοότι θα ξαναγυρίσει καλύτερη από πρώτα,με νέο γερό κορμί και όμορφο πρόσωποαντί για εκείνη τη μουτσούνα που είχεπαλιά. Ν’ αλλάξει μυαλό, ποια; Εκείνη ηκακόψυχη και άσπλαχνη μάστιγα τουθεού; Αποκλείεται!

»Γεγονός είναι ότι έζησα μιαδυστυχισμένη ζωή από την πρώτη μέραπου άνοιξα τ’ αθώα γαλανά μάτια μου —

αθώα, αν εξαιρέσουμε το προπατορικόαμάρτημα, αλλά ο Μαρούντ λέει ότι αυτότο δόγμα δεν είναι δικό του — και είδατο φως της μέρας. Δυστυχής ήμουν καιδυστυχής θα παραμείνω. Δεν μπορώ καννα νιώσω το γλυκό κεντρί του θανάτου.Αυτό γιατί, όσο σίγουρο είναι πως οήλιος βγαίνει στην ανατολή και πως οΝτούραμ έγινε ταύρος και κολύμπησετον Ιλλι-νόις με την όμορφη Πέγκυ στηράχη του για να την κάνει δική του στιςψηλές όχθες, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότιδεν με σώζει ούτε ο ίδιος ο Χάρος. Έτσικι αποτολμούσα να πεθάνω, ηπολυαγαπημένη και αείμνηστος σύζυγόςμου θα έστελνε τα κόκαλά μου στονΜαρούντ, και θα ’ταν η πρώτη που θ’αντίκριζα μπροστά μου όταν

ανασταινόμουν».

Είχε αρχίσει να με κουράζει αυτό τοθρηνητικό κατεβατό, μακρύ όσο κι οίδιος ο ποταμός Ιλλινόις. «Ευχαριστώ,κύριε Κλαψιάρη», τον διέκοψα «και καλήσου νύχτα. Έχουμε ακόμη πολύ δρόμομπροστά μας».

«Σε καταλαβαίνω, παιδί μου, μόλο πουαυτό δεν είναι το κανονικό μου όνομα.Είναι ένα παρατσούκλι που μουκόλλησαν τα παιδιά κάτω στο δημαρχείοτης πόλης επειδή... »

Δεν περίμενα ν’ ακούσω περισσότερα.Γύρισα πίσω στο μνήμα της μητέρας μουκαι ξάπλωσα παραδίπλα. Αλλά δεν

μπορούσα να κοιμηθώ γιατί η Άλις και οΚλαψιάρης συνέχιζαν το κουβεντολόι.Ύστερα, όταν κόντευε να με πάρει ούπνος, η Άλις ήρθε και κάθισε πλάι μου,επιμένοντας να μου επαναλάβει τηνιστορία που μόλις είχε ακούσει από τονΚλαψιάρη.

«Είδες, δεν είδες το άσπρο πανί πουφορούσε γύρω από τα σκέλια του; » μερώτησε. «Ε, λοιπόν, αν ο Κλαψιάρης είχεσταθεί όρθιος θα έβλεπες και τοχαρακτηριστικό τριγωνικό του δίπλωμα.Και τότε θα παρατηρούσες πόσο μοιάζειμε πάνα μωρού. Η ομοιότητα αυτή δενείναι συμπτωματική», εξήγησε η Άλις,«γιατί ο Κλαψιάρης είναι ένας από τουςΔώδεκα Φασκιωμένους Μπέμπηδες.

«Εξάλλου, αν ο Κλαψιάρης είχε σταθείόρθιος, θα παρατηρούσες και τηνκιτρινωπή λάμψη που ακτινοβολούσαντα πισινά του, ένα φωτοστέφανο στηνίδια θέση που το έχουν και οικωλοφωτιές».

Όπως φαίνεται, όταν άρχισε να επιδράτο Πιοτό και οι κάτοικοι του Οναμπάκγύρισαν τη ράχη τους στον έξω κόσμο,κάμποσοι αυτοαποκαλούμενοι προφήτεςείχαν επιχειρήσει να εκμεταλλευτούν τηνέα θρησκεία. Ο καθένας από δαύτουςείχε αρχίσει να κηρύσσει τη δική τουπαραλλαγή της ακόμη μισο-άγνωστηςπίστης. Ανάμεσά τους ήταν και δώδεκαπολιτικοί που από καιρό ξεζούμιζαν τοταμείο του δήμου. Επειδή είχε

μεσολαβήσει κάποιο διάστημα πριν τοπεριεχόμενο της Μπουκάλας αρχίσει ναεπηρεάζει σημαντικά τη φύση τωνπραγμάτων, άργησαν αρχικά νασυνειδητοποιήσουν τι ακριβώςσυνέβαινε.

Τα γρανάζια της βιομηχανίαςσταμάτησαν σιγά σιγά. Το γρασίδιάρχισε να φυτρώνει διακριτικά σταπεζοδρόμια. Οι- άνθρωποι έπαψανβαθμιαία να ενδιαφέρονται για τιςέγνοιες της ζωής. Οι αναστολές ξεπε-ράστηκαν με ανεπαίσθητα βήματα. Οιεχθρότητες, τα μίση και οι αρρώστιεςέσβησαν. Τα άγχη, οι σκοτούρες και ταβαρετά της ζωής εξαφανίστηκαν ως διαμαγείας, σαν καταχνιές κάτω από τις

αχτίδες του πρωινού ήλιου.

Τελικά έφτασε κάποτε και η στιγμήπου οι άνθρωποι έπαψαν ναεπισκέπτονται το Σικάγο για δουλειές ήγια ψυχαγωγία- που έπαψαν ναεπισκέπτονται τη βιβλιοθήκη για ναδανειστούν βιβλία- που οι τυπογράφοικαι οι δημοσιογράφοι των. εφημερίδωνέπαψαν να πηγαίνουν στη δουλειά τους-

που τα εργοστάσια και οι ποτοποιίεςχτύπησαν για τελευταία φορά τοκαμπανάκι της δουλειάς. Είχε φτάσει πιαη στιγμή που όλοι άρχισαν νασυνειδητοποιούν ότι το καθετί ήτανστραβό στον παλιό κόσμο, αλλά τώραξανοιγόταν μπροστά τους ένα υπέροχοκαι λαμπρό μέλλον.

Ήταν τότε περίπου που τα παράτησανκαι οι ταχυδρομικοί. Αγωνιώδητηλεγραφήματα και γράμματαστάλθηκαν στην Ουάσιγκτον και τηνπρωτεύουσα της πολιτείας — αλλά απόάλλες πόλεις, γιατί οι ντόπιοιταχυδρομικοί είχαν παραιτηθεί. Σαναποτέλεσμα, η Διεύθυνση Τροφίμων καιΦαρμάκων, η Εφορία και το Εφ Μπι Άιέστειλαν πράκτορές τους στο Οναμπάκνα ερευνήσουν την υπόθεση. Οιπράκτορες αυτοί δεν ξαναγύρισαν, κιέτσι έστειλαν κι άλλους, αλλά κι αυτοίυπέκυψαν στο Πιοτό.

Ο Ντούραμ αποκαλύφθηκε ως ο ΘεόςΜαρούντ μέσω του προφήτη του, τουΣηντ, πριν το Πιοτό φτάσει στο ζενίθ της

αποτελεσματικότητάς του. Υπήρχανακόμη κάποιες εστίες αντίστασης, και ηπιο σημαντική ήταν εκείνη των δώδεκαπολιτικών. Αυτοί οργάνωσαν μιασυνέλευση στην πλατεία του δικαστηρίουκαι παρότρυναν τον κόσμο να τουςακολουθήσει σε μια επίθεση κατά τουΜαρούντ. Πρώτα, είπαν, θα χτυπούσαντο πανεπιστήμιο Τρέιμπελ, στο ΚτίριοΜετεωρολογίας του οποίου ζούσε οπροφήτης Σηντ.

«Στη συνέχεια», φώναξε στον κόσμοένας από τους δώδεκα, κουνώνταςαπειλητικά τη γροθιά του προς το λεπτόπίδακα του Πιοτού που ξεπηδούσε απότην Μπουκάλα πέρα στους λόφους, «θαλυντσάρουμε τον τρελό επιστήμονα που

αυτοαποκαλείται Μαρούντ, αυτό τονπαλαβό που δεν είναι παρά έναςανισόρροπος πανεπιστημιακός καθηγητήςκαι λάτρης της ποίησης και τηςφιλοσοφίας. Φίλοι συμπολίτες,συμπατριώτες μου Αμερικανοί, αν αυτόςο Μαρούντ είναι στ’ αλήθεια θεός, όπωςισχυρίζεται ο άλλος τρελός επιστήμονας,ο Σηντ, τότε ας με κεραυνοβολήσει τούτητη στιγμή! Οι σύντροφοί μου κι εγώ τονπροκαλούμε να το κάνει! »

Την ώρα εκείνη οι δώδεκα πολιτικοίστέκονταν σε μια εξέδρα στην πλατείατου δικαστηρίου. Από κει είχαν ανοιχτήτη θέα προς την Κεντρική Οδό και πέραπρος το ποτάμι και τους λόφους. Έτσιστράφηκαν προκλητικά προς τη μεριά της

Μπουκάλας. Αλλά δεν ακούστηκαν ούτεμπουμπουνητά, ούτε άστραψαν κεραυνοί.Όμως την άλλη στιγμή αναγκάστηκαν καιοι δώδεκα να πάρουν δρόμο ρεζιλεμένοι,και ποτέ πια δεν ξανατόλμησαν ν’αψηφήσουν τον Μαρούντ.

«Τους βρήκε μια συμφορά», εξήγησε ηΆλις πνιγμένη στα γέλια, «που δεν ήτανούτε τόσο καταστροφική ούτε τόσοθεαματική όσο ένας κεραυνός; αλλάσίγουρα ήταν πολύ πιο ολέθρια για τοηθικό τους. Ο Μα-ρούντ τουςκαταράστηκε με κάτι που τους ανάγκασενα φοράνε μόνιμα πάνες για τον ίδιο λόγοπου τις φοράνε και τα μωρά. Αυτό βέβαιαέπεισε και με το παραπάνω τους ΔώδεκαΦασκιωμένους Μπέμπηδες. Αλλά εκείνοι

οι ξεδιάντροποι τσανακογλείφτες δεν το’βα λαν κάτω- άλλαξαν αμέσως τροπάρικαι ισχυρίστηκαν ότι ήξεραν από τηναρχή πως ο Μαρούντ ήταν ο ΑληθινόςΤαύρος. Είπαν ότι είχαν συγκαλέσει τησυγκέντρωση για ν’ ανακοινώσουν έτσιεντυπωσιακά την αλλαγή στις απόψειςτους ότι με την πράξη του ο Μαρούνττους είχε παραχωρήσει το μονοπώλιο τηςθείας αποκάλυψης. Πρόσθεσαν, ακόμη,ότι αν κάποιος ήθελε να έρθει σ’ επαφήμαζί του, έπρεπε να κάνει αίτησηπληρώνοντας και το σχετικό παράβολο.Οι δύστυχοι δεν είχαν ακόμη καταλάβειότι τα λεφτά δεν είχαν καμιά αξία πια.

«'Ηταν, μάλιστα, τόσο κοντόφθαλμοικαι ξετσίπωτοι που προσευχήθηκαν

στον Μαρούντ για κάτι σημαδιακό, πουθ’ αποδείκνυε τις προφητικές τουςιδιότητες. Και ο Μέγας Ταύρος τουςχάρισε το σημαδιακό γνώρισμα πουέδειχνε την αγιοσύνη τους. Τους χάρισεμόνιμο φωτοστέφανο από αστραφτερόκίτρινο φως».

Καθισμένη με τα χέρια γύρω από ταγόνατά της, η Άλις χτυπιόταν από ταγέλια. «Προφανώς οι Δώδεκα έπρεπε ναείναι εκστατικά ευτυχείς ύστερα απ’αυτό. Αλλά δεν ήταν. Γ ιατί ο Μαρούντείχε το χιούμορ να βάλει ταφωτοστέφανο σε τέτοια θέση όπου, ανοι Μπέμπηδες ήθελαν να δείξουν τηναγιοσύνη τους, θα ήταν αναγκασμένοινα σταθούν όρθιοι.

«Και, δεν θα το πιστέψεις, αλλ’ αυτοίοι χοντροκέφαλοι Μπέμπηδεςαρνιούνται ακόμη να παραδεχτούν ότι οΜαρούντ τους τιμώρησε έτσι. Αντίθετα,κομπάζουν συνέχεια για τη θέση πουέχουν τα φωτοστέφα-, νά τους, καιπασχίζουν να πείσουν τους πάντες ναφορέσουν πάνες. Λένε ότι μια πετσέταγύρω από τα σκέλια αποτελεί τογνώρισμα του αληθινού πιστού τουΜαρούντ, αντίστοιχο με το τουρμπάνι ήτο φέσι των πιστών του Αλλάχ.

«Φυσικά, η πραγματική αιτία είναι ότιδεν θέλουν να ξεχωρίζουν κατ’ αυτό τοντρόπο από τους άλλους. Όχι ότι τουςπειράζει να είναι ευδιάκριτοι. Απλώς δενθέλουν να θυμάται ο κόσμος την

αδυναμία τους ή την αρχική τουςαμαρτία».

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της καικόντευε να πνιγεί από τα γέλια.

Π ροσωπικά δεν έβλεπα τίποτα τοαστείο στην ιστορία, και της το είπα.

«Μάλλον δεν το ’πιασες, Τέμπερ»,απάντησε εκείνη. «Το πρόβλημά τους δενείναι αθεράπευτο. Το μόνο που χρειάζεταιοι Μπέμπηδες να κάνουν είναι ναπροσευχηθούν στον Μαρούντ να τουςαπαλλάξει από δαύτο, και θα γίνει. Αλλ’αυτοί επιμένουν ότι είναι κάτι ωφέλιμοκαι σημάδι της εύνοιας του Μαρούντ.Υποφέρουν, ναι, αλλά τους αρέσει να

υποφέρουν. Όπως ακριβώς και στονΚλαψιάρη αρέσει να κάθεται στον τάφοτης γυναίκας του — λες κι αυτό θα τηνκρατούσε κάτω από το χώμα — και ναθρηνεί για τα βάσανά του. Αυτός και οιόμοιοι του δεν θ’ άλλαζαν τη δυστυχίατους για τίποτα στον κόσμο —κυριολεκτικά! »

Η Άλις άρχισε πάλι να χτυπιέται από ταγέλια. Ανασηκώθηκε την άρπαξα απότους ώμους, την τράβηξα κοντά μου καιμύρισα την ανάσα της. Δεν έπιασα καμιάμυρωδιά του Πιοτού, συνεπώς δεν είχεπιει από το μπουκάλι του Κλαψιάρη.Ήταν υστερία και τίποτε άλλο.

Η φυσιολογική μέθοδος για να

συνεφέρεις μια γυναίκα από τηνκατάσταση αυτή είναι να της ρίξεις έναηχηρό χαστούκι στα μάγουλα. Αλλά στησυγκεκριμένη περίπτωση η Άλιςανέτρεψε το έθιμο ρίχνοντάς μου πρώτηέναν μπάτσο — πολύ ηχηρό! Τοαποτέλεσμα ήταν το ίδιο σαν να τον είχεφάει αυτή. Σταμάτησε

να γελά και με αγριοκοίταξε.

«Γιατί το ’κάνες αυτό; » ρώτησατρίβοντας το πονεμένο μου μάγουλο.

«Γιατί σκόπευες να μου ριχτείς»,αποκρίθηκε ξερά.

Ένιωσα να με πνίγει τόση οργή και

αγανάκτηση που το μόνο πουκατάφερα ήταν να τραυλίσω, «Μα...μα... εγώ... »

«Κι άλλη φορά να έχεις πιο κοντά ταβρομόχερά σου», γρύλισε εκείνη. «Καιμην παρεξηγείς τη συμπόνια μου γι’αγάπη. Ούτε και να σου περνά από τονου, επειδή αυτοί οι αλιτήριοι πότεςτου Μαρούντ δεν έχουν αναστολές καιτσίπα, ότι συμβαίνει το ίδιο και μεμένα».

Της γύρισα τη ράχη κι έκλεισα ταμάτια μου. Αλλά όσο καθόμουν εκείκαι σκεφτόμουν πόσο με είχε πα-ρεξηγήσει τόσο πιο έξω φρενώνγινόμουν. Τελικά, βράζοντας

ολόκληρος, τινάχτηκα πάνω καιγρύλισα με σφιγμένα τα δόντια, «Άλις!»

Ούτε κι εκείνη πρέπει να κοιμόταν.Ανασηκώθηκε αμέσως και με κοίταξεμ’ εκείνα τα πελώρια μάτια της. «Τι...τι είναι; »

«Ξέχασα να σου επιστρέψω αυτό»,και της έδωσα ένα χαστούκι που έκανεστράκα. Ύστερα, δίχως να περιμένωνα δω τη συνέχεια, ξάπλωσα κάτω καιτης γύρισα πάλι την πλάτη μου.Ομολογώ ότι για κάνα λεπτό ένιωθαανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά μου,περιμένοντας τα νύχια της να μουκατεβάσουν λουρίδες από το δέρμα.

Αλλά δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Πρώταακολούθησε μια ηλεκτρισμένη σιγή.Μετά, αντί για την επίθεση, ακούστηκεμια τραχιά ανάσα και μετά πνιχτοίλυγμοί που εξελίχθηκαν σερουφήγματα της μύτης και σκου-πίσματα δακρύων.

Το άντεξα όσο μπορούσα, μετάανασηκώθηκα πάλι και είπα, «Εντάξει,ίσως δεν έπρεπε να σε χτυπήσω. Αλλάκι εσύ δεν έπρεπε να το θεωρήσεις ωςδεδομένο

ότι πήγαινα να σου ριχτώ. Κοίτα, ξέρωότι με βρίσκεις αποκρουστικό, αλλά αυτόείναι ένας λόγος παραπάνω για να μηνπροσπαθήσω να σου κολλήσω. Έχω κι

εγώ τον εγωισμό μου. Και μη φαντάζεσαιότι λιώνω από πόθο για σένα. Ποιανομίζεις ότι είσαι; Η Ωραία Ελένη ή ηΚλεοπάτρα; »

Πάλι είχα κάνει την γκάφα μου. Κάθεφορά που προσπαθούσα να εξομαλύνωτα πράγματα τα έκανα ακόμη χειρότερα.Τώρα ήταν έξω φρενών μαζί μου και τοέδειξε πηδώντας πάνω κι αρχίζοντας ν’απομακρύνεται. Την πρόλαβα στην πύλητου νεκροταφείου.

«Για πού το ’βαλές; » τη ρώτησα.

«Για την Κεντρική Οδό του Οναμπάκνα γεμίσω ένα μπουκάλι με δείγμαΠιοτού. Και μετά γραμμή για πίσω στον

πατέρα μου».

«Μα, ανόητη, δεν μπορείς να το κάνειςαυτό! Υποτίθεται ότι πρέπει να μείνειςμαζί μου».

Η Άλις τίναξε πίσω τα μακριά μαύραμαλλιά της. «Οι διαταγές μου δεν λένεκάτι τέτοιο. Αν, κατά τη γνώμη μου, ηπαρουσία σου θέτει σε κίνδυνο τηναποστολή μου μπορώ να σ’εγκαταλείψω. Και νομίζω ότι αποτελείςαναμφισβήτητο κίνδυνο — αν όχι για τηναποστολή μου, για μένα πάντως σίγουρα!»

Την άρπαξα από τον καρπό και τηνέφερα βόλτα. «Συμπεριφέρεσαι σαν

μαθητριούλα κι όχι σαν ταγματάρχης τωνΠεζοναυτών», της φώναξα. «Μπορείς ναμου πεις τι σ’ έπιασε; »

Προσπάθησε να ξεφύγει από το χέριμου. Αυτό με εξόργισε ακόμηπερισσότερο, αλλά όταν με πέτυχε ηγροθιά της είδα αστράκια. Τα αστράκια,πάντως, δεν μ’ εμπόδισαν από το να τηςκατεβάσω άλλο ένα χορταστικό χαστούκιστο μάγουλο. Αντέδρασε με μια λαβήπου θα μου έσπαζε το χέρι αν δενπρολάβαινα να εφαρμόσω αντιλαβή. Τηνάλλη στιγμή την είχα ρίξει καταγής καιτης είχα στρίψει και τα δυο χέρια πίσωστην πλάτη. Σε κάτι τέτοια ένας ικανόςμικροκαμωμέ-

νος άντρας είναι καλύτερος από έναικανό μεγαλόσωμο κορίτσι.

«Ωραία», γρύλισα με σφιγμένα ταδόντια. «Λέγε τώρα, τι σ’ έπιασε έτσιξαφνικά; »

Δεν εννοούσε ν’ απαντήσει.Συσπάστηκε λυσσασμένα να ξεφύγειαπό τη λαβή μου, μόλο που ήξερε ότιαυτό ήταν αδύνατο. Τελικά άφησεένα βογκητό απόγνωσης.

«Μήπως είναι το ίδιο πρόβλημα μετο δικό μου; » τη ρώτησα.

Έπαψε ν’ αντιστέκεται κιαποκρίθηκε πολύ σιγανά, «Ναι,

μάλλον».

Αμέσως της άφησα τα χέρια.Γύρισε ανάσκελα, αλλά δεν έκανε νασηκωθεί. «Θες να πεις»,μουρμούρισα, μη μπορώντας ακόμηνα το πιστέψω, «ότι είσαιερωτευμένη μαζί μου όπως κι εγώμαζί σου; »

Έγνεψε καταφατικά. Τότε τηφίλησα με όλο το καταπιεσμένοπάθος που μόλις πριν λίγο είχαπροσπαθήσει να εκτονώσω με τηνπάλη.

«Εξακολουθώ να μην μπορώ να τοπιστέψω», συνέχισα. «Για μένα ήταν

φυσικό να σ’ ερωτευτώ, έστω κι ανέδειχνες να με απεχθάνεσαι. Αλλά εσύγιατί να μ’ ερωτευτείς; Ή, αν δενμπορείς ν’ απαντήσεις σ’ αυτό, γιατίμε βασάνιζες συνέχεια; »

«Δεν θα σε ικανοποιήσει ηεξήγηση», αποκρίθηκε. «Θα σουαπαντήσω όπως θ’ απαντούσε έναςψυχολόγος. Γ ιατί είμαστε και οι δυομορφωμένοι άνθρωποι, επαγγελματίες,με πνευματικά ενδιαφέροντα και τασχετικά. Αυτό δεν συμπεριλαμβάνειβέβαια τις διαφορές μας... Αλλά τισημασία έχει; Απλώς έγινε.

»Δεν το ήθελα να γίνει. Αγωνίστηκανα το σταματήσω. Και εφάρμοσα

αντίστροφα την αρχή του ΟυίλλιαμΤζέημς, που λέει ότι αν προσποιείσαιότι είσαι κάτι ή ότι σου αρέσει κάτι,τελικά αυτό γίνεται πραγματικότητα.Έτσι προσπάθησα να συμπεριφέρομαισαν να σε μισούσα».

«Ναι, αλλά γιατί; » επέμεινα. Η Άλιςγύρισε το πρόσωπό της από την άλλημεριά, αλλά της έπιασα το σαγόνι και τηνανάγκασα να με κοιτάξει. «Θέλω να τ’ακούσω».

«Ξέρεις πόσο σκληρή ήμουν με τηφαλάκρα σου. Λοιπόν, η αλήθεια είναιότι δεν την αντιπαθούσα πραγματικά.Απεναντίας... μου άρεσε. Κι αυτό ήταντο πρόβλημα. Ανέλυσα τα κίνητρά μου

και αποφάσισα ότι σε αγαπούσα γιατίείχα ένα σύμπλεγμα της Ηλέ-κτρας».

«Θέλεις να πεις», είπα με φωνή πουγινόταν ολοένα και πιο διαπεραστική,«ότι με αγάπησες επειδή ήμουνφαλακρός σαν τον πατέρα σου και κάπωςμεγαλύτερος στα χρόνια από σένα; »

«Όχι ακριβώς. Θέλω να πω, αυτή ήτανη δικαιολογία που έδωσα στον εαυτόμου για να το ξεπεράσω. Αυτό θα μεβοηθούσε να προσποιούμαι ότι σεμισούσα, έτσι ώστε να μπορέσω να σεμισήσω και πραγματικά».

Το να πω ότι η απάντηση με άφησεεμβρόντητο δεν θ’ απέδιδε ούτε στο

ελάχιστο την αλήθεια. Αν δεν ήμουν ήδηξαπλωμένος θα είχα πέσει κάτω. Η ΆλιςΛιούις ήταν γνήσιο παιδί των καιρώνμας, τόσο ψυχο-λογοβαρεμένη πουήθελε να ερμηνεύει τη φυσιολογικήαγάπη μεταξύ παιδιού και γονιού σανπαθολογικό σύμπτωμα που απαιτούσεεπείγουσα ψυχοθεραπεία.

«Βρίσκομαι σε τρομερό δίλημμα»,συνέχισε η Άλις. «Δεν ξέρω ανενσαρκώνεις το σύμβολο του πατέραμου ή αν είμαι γνήσια ερωτευμένη μαζίσου. Νομίζω πως είμαι, αλλά πάλι... »

Άπλωσε το χέρι της να χαϊδέψει τογυμνό κρανίο μου. Ύστερα απ’ αυτά πουείχα ακούσει, δεν μου άρεσε αυτό το

χάδι. Έκανα να τραβήξω πίσω το κεφάλιμου, αλλά ξαφνικά το χέρι της σφίχτηκεπάνω του, φωνάζοντας, «Νταν, τοκεφάλι σου έχει χνούδι. »

«Τι μου λες! » φώναξα, και πέρασα τοχέρι μου από το κεφάλι μου. Είχε δίκιο.Με έκπληξη κι ενθουσιασμό, διαπίστωσαότι ένα μικρό χνούδι σκέπαζε τη φαλάκραμου. «Ώστε αυτό εννοούσε εκείνη ηνύμφη όταν έδειξε το κεφάλι μουλέγοντας πως αν δεν ήταν αυτό θαφανταζόταν ότι ακόμη δεν είχα δοκιμάσειτο Πιοτό! Είναι από το Πιοτό που ο τύποςέλουσε το κεφάλι μου

— αυτό το έκανε! »

Πήδησα πάνω φωνάζοντας, «Ζήτω! »

Οι αντίλαλοι της φωνής μου δεν είχανσβήσει καλά καλά, όταν άκουσα σαναπάντηση κάτι που έκανε το αίμα ναπαγώσει στις φλέβες μου. Ήταν έναηχηρό γκαριστό γέλιο από μακριά, έναδυνατό χι-χω\

«Ο Πολιβινόσελ! » ψιθύρισα. Άρπαξατο χέρι της Άλις κι άρχισα να τρέχωπρος το δρόμο. Και δεν σταματήσαμεμέχρι που κατεβήκαμε τη λοφοπλαγιάκαι βγήκαμε στον Αυτοκινητόδρομο 24.Εκεί, ξεφυσώντας και βαριανασαίνονταςαπό την τρεχάλα μας, και πιοδιψασμένοι από ποτέ, συνεχίσαμε σε πιοαργό ρυθμό το δρόμο μας προς το

Οναμπάκ, κάνα χιλιόμετρο πιο πέρα.

Κατά καιρούς έριχνα και μια ματιάπίσω μας, αλλά δεν διέκρινα πουθενά τοΓάιδαρο. Πάντως τίποτα δεν εγγυότανότι δεν μας είχε πάρει στο κατόπι.Μπορεί να παρέμενε εύκολα αθέατοςανάμεσα στα πλήθη των ανθρώπων πουσυναντήσαμε στο δρόμο. Κρατούσανκαλάθια με φαγώσιμα, μπουκάλες καιπυρσούς, και από την κουβέντα μου μεκάποιον έμαθα ότι πήγαιναν ναπαρακολουθήσουν την αναχώρηση τηςμαούνας με τα κόκαλα.

«Οι φήμες λένε ότι ο Μαρούντ — αςείναι δοξασμένο τ’ όνομα του Ταύρου— θ’ αναστήσει τους νεκρούς στα ριζά

του λόφου όπου αναβλύζει το Πιοτό απότην Μπουκάλα. Αλήθεια ή ψέματα, τοσίγουρο είναι ότι θα γίνει μεγάλο γλέντι.Φαγητό, Πιοτό και έρωτας, αυτά είναιπου κάνουν τον κόσμο να γυρίζει».

Δεν θα μπορούσα ν’ αμφισβητήσωτην αλήθεια της

τελευταίας παρατήρησης. Τα τρία αυτάήταν σίγουρα οι βασικές μορφέςψυχαγωγίας των ιθαγενών.

Ενώ κατηφορίζαμε την οδό Άνταμς,έμαθα πολλά για τα πράγματα τηςκοιλάδας. Ο πληροφοριοδότης μουήταν πολύ ομιλητικός, όπως άλλωστεκαι όλοι οι συνάδελφοί του λάτρες του

Πιοτού. Μου εξήγησε ότι η θεοκρατικήιεραρχία άρχιζε με κατώτεροσκαλοπάτι τους απλούς πιστούς σαντον ίδιο. Μετά υπήρχαν οιπροσευχητές. Αυτοί δέχονταν τααιτήματα των πιστών, ταταξινομούσαν, και προωθούσαν τασοβαρότερα απ’ αυτά σε προφήτες σαντον Σηντ που τα περνούσαν απόδεύτερο κόσκινο. Αυτά με τη σειράτους τα παραλάβαιναν οι ημίθεοι σαντον Πολιβινόσελ, τον ΆλμπερτΑλληγορία και καμιά ντουζίνα άλλοιπου πρώτη φορά άκουγα για δαύτους.Οι τελευταίοι αναφέρονταν απευθείαςστον Μαρούντ ή την Πέγκυ.

Ο Μαρούντ κουμαντάριζε τη

δουλειά του θεού κατά το πρότυπομεγάλης επιχείρησης. Είχεδημιουργήσει διάφορα τμήματα σταοποία είχε τοποθετήσει αντιπροέδρουςσαν τον Γάιδαρο, που είχε αναλάβει ταθέματα γονιμότητας, και σαν τον Σηντ,που είχε αναλάβει τις προφητείες. Οτελευταίος πρέπει να ήταν και οευτυχέστερος προφήτης πουγεννήθηκε ποτέ. Πρώην καθηγητής τηςφυσικής στο Τρέιμπελ και δημοτικόςμετεωρολόγος, ο Σηντ ήταν τώρα ομοναδικός μετεωρολόγος στον κόσμοπου οι προβλέψεις του για τον καιρόήταν εκατό τοις εκατό σωστές. Αυτόήταν πολύ φυσικό, αν λάβουμε υπόψηότι ο ίδιος κανόνιζε και τι καιρό θακάνει.

Όλα αυτά ήταν πολύ ενδιαφέροντα,αλλά δεν είχα μυαλό για νααπασχοληθώ όσο θα έπρεπε με αυτέςτις νέες πληροφορίες. Αφ’ ενός μενσυνέχισα να κοιτάζω πίσω μας για ναδω αν μας ακολουθούσε ο Πολι-βινόσελ και αφ’ ετέρου ανησυχούσαγια τη στάση της Άλις απέναντί μου.Μήπως τώρα που είχα μαλλιά θασταματούσε να με αγαπά; Μήπως ήτανμια ψυχολογι-

κή καθήλωση — τώρα είχα κολλήσει κιεγώ αυτούς τους όρους! — ή ήτανγνήσιος έρωτας;

Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο κρίσιμηθα γελούσα με τον εαυτό μου. Ποιος θα

το φανταζόταν ποτέ ότι θα ερχόταν μέραπου δεν θα πηδούσα από τη χαρά μουστην απλή σκέψη και μόνο ότι θαξαναποκτούσα μαλλιά και ότι με είχεερωτευτεί μια όμορφη κοπέλα:

Την άλλη στιγμή πήδησα στ’ αλήθεια,αλλά δεν ήταν από χαρά. Κάποιος πίσωμου είχε αφήσει ένα βροντερό, γκαριστόγέλιο. Δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίαςότι ήταν το χι-χω του Γαϊδάρου. Γύρισαγοργά και αντίκρισα, χρυσαφένια καιλαμπερή κάτω από το φως του φεγγαριούκαι των πυρσών, τη μορφή τουΠολιβινόσελ που κάλπαζε προς το μέροςμας. Ο κόσμος που ήταν μπροστάσκόρπιζε ξεφωνίζοντας δεξιά κιαριστερά. Οι οπλές του βροντούσαν στο

δρόμο τόσο δυνατά που ακούγονταν καιπάνω από τις φωνές του πλήθους.Ύστερα μας έφτασε γκαρίζοντας, «Τικάνεις τώρα, ανθρωπάκο; Τι κάνεις τώρα,ανθρω-πάκο; »

Αυτό που έκανα ήταν μια βουτιά στοπλάι, τη στιγμή ακριβώς που μας έφτανε.Εκείνος είχε τόση φόρα που πια ήταναδύνατο να σταματήσει. Οι οπλές δενβοηθούσαν και τόσο να κρατήσει τηνισορροπία του, χώρια η γερή σπρωξιάπου του έδωσε η Άλις. Έτσι συνέχισε,κουτρουβαλώντας και παρασύροντας στοδιάβα του μπουκάλια, καλάθια με φρούτακαι λαχανικά και μικρά κλουβιάπουλερικών. Γυναίκες τσίριζαν, καλάθιαπετούσαν στον αέρα, μπουκάλια έσπαζαν,

κοτόπουλα έσκουζαν φτεροκοπώνταςέξω από ανοιγμένα κλουβιά — με τονΠολιβινόσελ θαμμένο κάτω απ’ όλο αυτότο χάος.

Η Άλις κι εγώ ορμήσαμε μέσα από τοπλήθος, στρίψαμε μια γωνιά καιαρχίσαμε να τρέχουμε στην οδόΟυάσιγκτον, που είναι παράλληλη τηςΆνταμς. Το πλήθος των πιστών ήτανπολύ πιο μικρό εδώ, αλλά ή-

ταν καλύτερο από το τίποτα.Κρυφτήκαμε ανάμεσά τους, ενώ ένατετράγωνο πιο πέρα το πελώριολαρύγγι του Γαϊδάρου συνέχιζε ναγκαρίζει. «Τι κάνεις τώρα, ανθρωπάκο;Τι κάνεις τώρα, ανθρωπάκο; »

Θα έπαιρνα όρκο ότι ο τύποςκάλπαζε πάλι προς το μέρος μας. Αλλάη φωνή του, όσο βροντερή κι αν ήταν,έσβηνε σιγά σιγά πίσω μας, όπως καιτα κλόπετι-κλοπ από τις οπλές του.

Λαχανιασμένοι από το τρεχαλητόμας, η Άλις κι εγώ συνεχίσαμε νακατηφορίζουμε την Ουάσιγκτον.Είδαμε ότι οι τρεις γέφυρες πουένωναν τις όχθες του Ιλλινόις είχανκαταστραφεί. Ένας ιθαγενής μαςεξήγησε ότι μια θυελλώδη νύχτα τιςείχε γκρεμίσει με τους κεραυνούς τουο Μαρούντ.

«Όχι ότι φοβόταν μήπως περάσεικανένας απέναντι», πρόσθεσε,

κάνοντας παράλληλα και το γνωστόσημείο του Ταύρου. «Όλη η περιοχήπου κάποτε ήταν το ανατολικόΟναμπάκ αποτελεί τώρα τον ιερό τόποτου κατόχου της Μπουκάλας».

Η όλη συμπεριφορά του άλλουυπογράμμιζε κάτι που είχα ήδηπροσέξει. Τούτοι οι άνθρωποι, όσο κιαν ήταν απαλλαγμένοι από αναστολέςχάρη στο Πιοτό, ένιωθαν ακόμηαρκετό δέος για τους ανώτερους θεούςώστε να τους αφήνουν στην ησυχίατους. Τα όσα αιτήματα πιστώνμετέφεραν ώς αυτούς οι ιερείς ήταναρκετά για να είναι ευτυχείς.

Όταν φτάσαμε στο τέρμα της

Κεντρικής Οδού, που στρίβει δεξιάπρος τον Ιλλινόις, ψάξαμε για κανέναμέρος να ξαποστάσουμε. Ήμαστεξεθεωμένοι από την κούραση καικόντευε πια να ξημερώσει. Έπρεπε ναπάρουμε κανέναν υπνάκο αν θέλαμε ναείμαστε σε φόρμα για τη δουλειά πουμας περίμενε.

Πρώτα όμως μείναμε για ναχαζέψουμε λίγο το Σιντριβάνι. Αυτόήταν ένας λεπτός πίδακας Πιοτού πουεκτινασσόταν από την Μπουκάλα. Ητελευταία βρισκόταν στην κορφή τωνγκρεμών της αντικρινής ό-

χθης και το Πιοτό που ανάβλυζε από κειέπεφτε στη μέση του ποταμού. Το

φεγγάρι που έδυε έφτιαχνε λαμπρούςχρωματικούς ιριδισμούς σαν ουράνιατόξα πάνω του. Δεν ξέρω πώς γινόταναυτό το τρυκ, πάντως ήταν από τα πιοφαντασμαγορικά θεάματα που είχα δειποτέ.

Μελέτησα τον πίδακα του υγρού καισυμπέρανα ότι κάποια δύναμη πρέπει ναεπενεργούσε πάνω του, που εμπόδιζε τονάνεμο να τον σκορπίσει σε λεπτάσταγονίδια. Και πρόσεξα πόσο εύκολο θαήταν να εντοπίσω την Μπουκάλα. Δενείχα παρά ν’ ακολουθήσω τον πίδακα ώςτην πηγή του, κάπου δυο χιλιόμετραμακριά. Μετά θα την κατέστρεφα και έτσιθα χανόταν όλη η δύναμη του Ταύρου.Στη συνέχεια δεν θα έμενε παρά να την

αράξω κάπου και να χαζέψω τουςΠεζοναύτες που θα Κατέφθαναν και θ’άρχιζαν την επανά-κτηση του Οναμπάκ.

Ήταν πολύ απλό.

Κοιτάξαμε ολόγυρα και βρήκαμε ένασημείο στο παραποτάμιο πάρκο για ναξαπλώσουμε. Η Άλις σφίχτηκε στηναγκαλιά μου, λέγοντας, «Νταν, διψώφοβερά. Εσύ πώς τα πας; »

Παραδέχτηκα ότι είχα το ίδιοπρόβλημα, αλλά ήμαστε αναγκασμένοινα το υπομείνουμε. Ύστερα ρώτησα,«Άλις, όταν πάρεις το δείγμα σου, θαεπιστρέψεις αμέσως στο αρχηγείο; »

«Όχι», απάντησε εκείνη, μ’ ένα φιλίστο στήθος μου. «Δεν θα φύγω. Θαμείνω μαζί σου. Στο κάτω κάτω, θέλω ναδω αν τα μαλλιά σου θα βγουν ίσια ήσγουρά. Μη μου το πεις από τώρα».

«Εντάξει, δεν θα σ’ το πω. Αλλά θαλυσσάξεις στη δίψα μέχρι να τελειώσειτούτη η αποστολή».

Από μέσα μου ένιωσα πολύευτυχισμένος. Αν ήθελε να μείνει μαζίμου, αυτό σήμαινε ότι τα μαλλιά μου δεναποτελούσαν φραγμό στην αληθινήαγάπη. Τελικά, ίσως ήταν γνήσιοςέρωτας, κι όχι κάτι που γεννή-

θηκε από ένα ψυχολογικό τραύμα και

επωάστηκε από ένα σύμπλεγμα.Μπορεί...

Ήμουν στην ταβέρνα της μικρήςπόλης του Κρον-κρουάτσιν. Μόλις είχαεκπληρώσει την τελευταία επιθυμία τηςμητέρας μου να επισκεφθώ τη μητέρατης, η οποία ζούσε ακόμη ότανέπαιρνα το αεροπλάνο για τηνΙρλανδία, αλλά πέθανε την ίδια μέραπου πατούσα στο πράσινο χώμα της.

Μετά την κηδεία είχα κάνει μιαστάση στην ταβέρνα του Μπιλ Ο’Μπάσην για να τσιμπήσω κάτι. ΟΜπιλ, που φορούσε κέρατα σαν γελάδιτου Τέξας, πήρε το μπουκάλι από το

ράφι που φύλαγε τα διάφορα περίεργακαι μου φώναξε, «Ντάννυ Τέμπερ, δεςτον ταύρο στο πλάι τούτου τουμπουκαλιού! Ξέρεις τι σημαίνει; Τούτοδω είναι το μπουκάλι που έφτιαξε οΓκοϊμπνίου, ο τεχνίτης των θεών. Γιαεκείνον που ξέρει τα λόγια, για εκείνονπου έχει έναν θεό κρυμμένο μέσα του,το μπουκάλι θα ρέει αιώνια μαγικόπιοτό! »

«Τι συνέβη στον ιδιοκτήτη του; »ρώτησα, και ο Μπιλ αποκρίθηκε,«Όπως σε βλέπω και με βλέπεις, όλοιοι Παλιοί Θεοί — Ιρλανδοί καιΈλληνες, Ολλανδοί και Ρώσοι, Κινέζοικαι Ινδοί — είδαν κάποτε ότι ήτανπολύ στριμωγμένοι πια. Έτσι ήρθαν σε

συμφωνία μεταξύ τους κι εγκατέλειψαντη Γη αναχωρώντας για άλλουςκόσμους. Μονάχα ο Παν παρέμεινε γιακάμποσους αιώνες ακόμη, για ναπετάξει κι αυτός μακριά με τα φτεράτου φωτός όταν έφτασαν οι Νέοι Θεοί.Δεν πέθανε όπως λένε μερικοίφαφλατάδες.

»Και μετά, τον 18ο αιώνα, οι ΝέοιΘεοί, που είχαν γίνει πια Παλιοί,σκέφτηκαν ότι μάλλον ήταν καιρός νατου δίνουν κι αυτοί, γιατί επικρατούσεπάλι μεγάλο στριμωξίδι και γινότανχαμός. Αλλά η Μπουκάλα τουΓκοϊμπνίου παρέμεινε ξεχασμένη καικαραπεταμένη εδώ πέρα, μαζεύονταςαράχνες και θρύλους. Και να τη τώρα,

αγόρι μου! Μπορείς να την αποκτήσειςμε

δέκα μονάχα δολάρια. Λοιπόν, τι λες νατην κάνεις; »

«Θα την κάνω δεματάκι», αποκρίθηκα,«και θα τη στείλω για πλάκα στον παλιόμου καθηγητή της φιλολογίας. Θαδιασκεδάσει όταν διαβάσει ότι πρόκειταιεγγυημένα για τη γνήσια αειρρέουσαμπουκάλα του Γκοϊμπνίου».

Ο Μπιλ Ο’ Μπάσην μου έκλεισεπονηρά το μάτι, λέγοντας, «Μα αυτός δενβάζει γουλιά στο στόμα του ο δόλιος. Τιθα πει η γυναίκα του, εκείνη ηκακομούτσουνη μέγαιρα, όταν τη δει; »

Κι εγώ απάντησα, «Δεν θα είχε πλάκααν ο γεροκαθηγητής πίστευε στα σοβαράότι είναι στ’ αλήθεια η μαγική μπουκάλατου Γκοϊμπνίου; »

Και ο Μπιλ, που τώρα είχεμεταμορφωθεί στο Λογικό Άνθρωπο, μεκοίταξε αυστηρά και είπε στο σκίουροπου ήταν κουρνιασμένος στον ώμο του,«Ω Καρυο-φάγε, τούτος ο αφελής δενξέρει τίποτα! Δεν έχει καν αρκετό νιονιόγια να καταλάβει ότι η μπουκάλα ήτανπροορισμένη εξαρχής από τη μοίρα γιατον Μπόσγου-ελ Ντούραμ; Το μικρό τουόνομα είναι συνδυασμός από το “μπος”,που προέρχεται από το ελληνικό "/3ους”,ενώ το "γουέλ” είναι αγγλο-σαξωνικήρίζα που σημαίνει το πηγάδι ή την πηγή

και, ταυτόχρονα, την υγεία και τονπλούτο. Συνεπώς “Μπόσγουελ” σημαίνειρωμαλέος ταύρος που προσφέρει υγείακαι αφθονία. Κι όσο για το “Ντούραμ”,όλοι ξέρουν ότι είναι λέξη σχεδόνσυνώνυμη με τον ταύρο».

«Και γεννήθηκε κάτω από το ζώδιο τουΤαύρου», πρόσθεσα.

Και ύστερα ο ταβερνιάρης, που τώραείχε μεταμορφωθεί σε μια φαλακρή Άλις— Ναι, τι τραγωδία! φαλακρή! — μουέδωσε την Μπουκάλα. «Πιες», μου είπε.«Κερνά το μαγαζί». Και μετά βρέθηκα σεμια πολύ κατηφορική στέγη κι ένιωσα ναγλιστρώ και να πέφτω προς το χείλος της,ενώ πίσω μου η Άλις φώναζε, «Πιες,

πιες, πιες! Πιες, αλλιώς είσαι χαμένος,χαμένος, χαμένος! »

Αλλά δεν ήθελα να πιω, και ξύπνησαβογκώντας και φωνάζοντας, με τον ήλιοστα μάτια μου και την Άλις να μετραντάζει λέγοντας, «Νταν, Νταν, τι έ-παθες; »

Της περιέγραψα το όνειρό μου και τηςεξήγησα πως ήταν ανάκατο με γεγονότακαι πράγματα που είχαν στ’ αλήθειασυμβεί. Της ομολόγησα ότι είχαπραγματικά αγοράσει εκείνο το μπουκάλιαπό τον Ο’ Μπάσην και το είχα στείλεισαν φάρσα στον καθηγητή. Αλλά η Άλιςδεν πολυπρόσεχε τι της έλεγα, γιατίεκείνο που απασχολούσε τώρα κάθε

σκέψη της ήταν η αφόρητη δίψα. Αυτή ηδίψα ήταν σαν μια ζωντανή σαύρα που,με καυτό δέρμα σαν γυαλόχαρτο,χωνόταν και στριφογύριζε στο λαρύγγιμε την κάθε ανάσα μας, ρουφώνταςυγρασία από τον κάθε πόρο του κορμιούμας.

Η Άλις έγλειψε τα ξερά, σκασμέναχείλη της και μετά, κοιτάζοντας μελαχτάρα προς το ποτάμι όπου άνθρωποιπλατσούριζαν και έπαιζαν με κέφι,ρώτησε, «Δεν φαντάζομαι να πάθαινακαμιά ζημιά αν έβρεχα για λίγο το κορμίμου, τι λες; »

«Εντάξει, αλλά πρόσεχε», αποκρίθηκα,με τα λόγια μου να κροταλίζουν σαν

βότσαλα σε κούφια ξερή κολοκύθα.Λαχταρούσα να πάω μαζί της, αλλά δενμπορούσα καν να ζυγώσω στο νερό.Αρκετό πρόβλημα είχα ήδη για νακουμαντάρω τον πανικό που με κυρίευεστη μυρωδιά και μόνο του Πιοτού πουέφερνε από το ποτάμι η πρωινή αύρα.

Ενώ εκείνη προχωρούσε στο ποτάμι ώςτους γοφούς κι άρχιζε να ρίχνει με ταχέρια νερό στο στήθος της, εγώ άρχισανα περιεργάζομαι το περιβάλλον στο φωςτης μέρας. Στ’ αριστερά υπήρχε μιααποθήκη και μια αποβάθρα. Δεμένη εκείήταν μια παλιά καρβουνιάρικη μαούνα,βαμμένη τώρα με ζωηρό πράσινο χρώμα.Κάμποσοι άντρες και γυναίκες, που δενσυμμετείχαν στο γλέντι, κουβαλούσαν

σάκους και μακρόστενα δέματα πουθύμιζαν μούμιες από την αποθήκη στοσκάφος. Αυτά πρέπει να ήταν τα κόκαλαπου είχαν ξεθάψει πρόσφατα. Αν οιπληροφορίες μου ήταν σωστές, θαμεταφέρονταν στην αντικρινή όχθη μετάτο πέρας των τελετών.

Κανένα πρόβλημα. Θα ταξίδευα κι εγώμαζί τους. Μόλις η Άλις θα γύριζε από τοποτάμι θα της εξηγούσα το σχέδιό μου,και αν έκρινε ότι μπορούσε να τα βγάλειπέρα, θα...

Ένα μεγάλο χαμογελαστό κεφάλι είχεξεπροβάλει ξαφνικά από το νερό λίγοπίσω από την Άλις. Ανήκε σ’ έναν απόεκείνους τους παλιάτσους που υπάρχουν

σε κάθε πλαζ, που σε αρπάζουν από πίσωκαι σε τραβάνε κάτω από το νερό.Άνοιξα το στόμα μου να της φωνάξω ναφυλαχτεί, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά.Εξάλλου, δεν νομίζω να μπορούσε να μεακούσει μέσα στην τόση οχλαγωγία τουπλήθους.

Αφού πετάχτηκε και πάλι πάνω,ξεφυσώντας και φτύνοντας νερά, η Άλιςστάθηκε για μια στιγμή ακίνητη, μ’ έναφοβερά εκστατικό χαμόγελο στοπρόσωπο. Ύστερα έσκυψε και άρχισε ναπίνει αχόρταγα από το νερό. Δενχρειαζόταν να δω περισσότερα. Ένιωσανα πεθαίνω μέσα μου, γιατί τώρα ανήκεστο στρατόπεδο του εχθρού. Η διάθεσηπου με κυρίεψε να κάνω κάτι για να τη

σώσω έμοιαζε σχεδόν σαν πόνος, τόσοέντονη ήταν. Αλλά δεν γινόταν τίποτα.Έπρεπε να φύγω, πριν με δει και μουφωνάξει, «Έλα κι εσύ, Νταν! Η μπίραεδώ σκίζει! »

Απομακρύνθηκα μέσα από το πλήθος,θρηνώντας για το χαμό της, ώσπουέφτασα στην άλλη άκρη της αποθήκης,απ’ όπου δεν θα μπορούσε να με δει ναμπαίνω. Εκεί, κάτω από τη δροσερήσπηλαιώδη οροφή, Κοντοστάθηκα καικοίταξα ολόγυρα μέχρι που το

μάτι μου έπεσε σ’ ένα καλάθι μεφαγώσιμα δίπλα σε κάτι κουρέλια. Τοάρπαξα, έλυσα ένα μεγάλο πέτσινοσακί με κόκαλα, το έχωσα κι αυτό

μέσα και το φορτώθηκα στον ώμομου. Ύστερα, δίχως να με σταματήσεικανείς, μπήκα στη γραμμή τωναχθοφόρων και προχώρησα προς τημαούνα. Κανονικά και σαν κύριος,ανέβηκα από τη σανιδόσκαλα στοσκάφος.

Εκεί, αντί ν’ αφήσω το φορτίο όπουκαι οι άλλοι, τράβηξα προς την πίσωμεριά του σωρού των σακιών.Αθέατος τώρα από τη μεριά της όχθης,έβγαλα το καλάθι και άδειασα τακόκαλα στο ποτάμι. Ύστερα έριξα μιατελευταία ματιά ολόγυρα. Η Άλις δενφαινόταν πουθενά.

Σίγουρος πια ότι δεν θα μπορούσε

να με βρει, και ευγνωμονώντας τηντύχη που δεν με είχε αφήσει να τηςεκθέσω το σχέδιό μου από χτες βράδυ,πήρα το καλάθι μαζί μου και χώθηκαμε την όπισθεν στο σακί.

Μόλις βρέθηκα εκεί μέσα δεν άντεξαάλλο και υπέκυψα στα τρία πράγματαπου λυσσομανούσαν μέσα μου: στηλύπη, την πείνα και τη δίψα. Δάκρυαάρχισαν να κυλούν από τα μάτια μουκαθώς σκεφτόμουν την Άλις.Ταυτόχρονα καταβρόχθιζα σαν λύκοςένα πορτοκάλι, ένα μπουτάκι κι έναστήθος κότας, μισό καρβέλι φρέσκοψωμί και δυο μεγάλα δαμάσκηνα.

Τα φρούτα ανακούφισαν κάπως τη

δίψα μου, αλλά μονάχα ένα πράγμαμπορούσε να καταλαγιάσει στ’αλήθεια το φοβερό μαρτύριο τηςδίψας: το νερό. Χώρια απ’ αυτό οχώρος στο σακί ήταν στενός και πολύζεστός. Ο ήλιος το χτυπούσεανελέητα και, μόλο που κρατούσα τοπρόσωπό μου όσο πιο κοντά στοάνοιγμα τολμούσα, υπέφερα πολύ.Αλλά, όσο το κορμί μου ίδρωνε καιμπορούσα να ρουφώ πότε πότε λίγοφρέσκο αέρα, ήξερα ότι δενκινδύνευα από θερμοπληξία. Δενσκόπευα να εγκαταλείψω τον αγώνατώρα που είχα καταφέρει να φτάσωώς εδώ.

Ζάρωσα εκεί, μέσα στο χοντρό πέτσινο

σακί, σαν

— η παρομοίωση μου ήρθε αυθόρμητα— έμβρυο μέσα στη μήτρα. Ο ιδρώταςέτρεχε τόσο άφθονος από πάνω μου πουένιωθα σαν να κολυμπούσα μέσα σε α-μνιωτικό υγρό. Οι εξωτερικοί θόρυβοιέφταναν μουντοί ώς τ’ αυτιά μου, ενώκατά καιρούς άκουγα και κάποια κραυγή.

Όταν οι αχθοφόροι εγκατέλειψαν τημαούνα, βρήκα την ευκαιρία να βγάλωλίγο το κεφάλι μου για ν’ ανασάνωκαθαρό αέρα και να ρίξω μια ματιά στονήλιο. Υπολόγισα ότι ήταν γύρω στιςέντεκα το πρωί, αν και ο ήλιος, όπως καιτο φεγγάρι, φαινόταν τόσοπαραμορφωμένος που δεν μπορούσα να

είμαι σίγουρος για τίποτα. Οι επιστήμονεςμας είχαν πει ότι η αφύσικη ζέστη τηςκοιλάδας και η οπτική επιμήκυνση τουήλιου και της σελήνης οφείλονταν σεκάποιο «δυναμικό πεδίο κυματικήςεστίασης» που υπήρχε λίγο πιο κάτω απότη στρατόσφαιρα. Η εξήγηση αυτή ήταντόσο διαφωτιστική όσο και αν το ’λεγες«μαγικό ξόρκι», αλλά γινόταν πιο εύκολααποδεκτή από το στρατό και το ευρύκοινό.

Οι τελετές άρχισαν γύρω στο μεσημέρι.Έφαγα και τα τελευταία δυο δαμάσκηνααπό το καλάθι, αλλά δεν τόλμησα ν’ανοίξω το μπουκάλι στον πάτο του. Ανκαι έμοιαζε με μπουκάλι κρασιού, δενήθελα να ρισκάρω στο ενδεχόμενο να

περιέχει Πιοτό.

Από καιρού σε καιρό άκουγαψαλμωδίες ανάμεικτες με ήχουςμουσικής μπάντας. Ύστερα, εντελώςξαφνικά, η μπάντα σταμάτησε να παίζεικαι ακούστηκε μια μυριόστομη κραυγή.«Ο Μαρούντ είν’ ο Ταύρος

— ο Ταύρος είν’ το παν — και ο Σηντείν’ ο προφήτης του! »

Η μπάντα άρχισε να παιανίζει τηνεισαγωγή της Σε-μιράμιδας. Προς τοφινάλε της μουσικής, η μαούνατρεμούλιασε από μια σαφή αίσθησηκίνησης. Δεν είχα νιώσει κανένατράνταγμα εκκίνησης, ούτε και νομίζω

ότι είχε σημειωθεί κανένα. Ύστερα απότα τόσα που είχα δει, η ιδέα ενόςσκάφους που εκινείτο από μόνο του ήταναπλώς ένα ακόμη θαύμα και τίποταπερισσότερο.

Η μουσική τέλειωσε με θριαμβευτικόφινάλε. Κάποιος φώναξε, «Τρία ζήτω γιατον Άλμπερτ Αλληγορία! » και τοπλήθος ανταποκρίθηκε πρόθυμα.

Οι θόρυβοι έσβησαν. Μπορούσα ν’ακούσω αμυδρά το πάφλασμα από τακυματάκια που χτυπούσαν στα πλευράτης μαούνας. Γ ια λίγα λεπτά αυτός ήτανο μόνος ήχος. Ύστερα βαριά βήματααντήχησαν κοντά μου. Αμέσως ζάρωσαστο σακί μου κι έμεινα ασάλευτος. Τα

βήματα πλησίασαν και σταμάτησαν.

Η ηχηρή, απόκοσμη φωνή τουΑλληγορία ακούστηκε να λέει, «Φαίνεταιότι κάποιος ξέχασέ να δέσει τούτο τοσακί».

Μια άλλη φωνή απάντησε. «Α, δενβαριέσαι, Αλ; Τι σημασία έχει; »

Θα ένιωθα ανείπωτη ευγνωμοσύνηπρος το δεύτερο ομιλητή αν... δενέμοιαζε τόσο με τη φωνή της Άλις.

Νόμιζα ότι αυτό ήταν το μεγαλύτεροσοκ, όταν ένα μεγάλο πράσινο χέρι μετέσσερα δάχτυλα φάνηκε στο άνοιγμα

του σακιού και άρπαξε τους σπάγκους μεσκοπό να τους σφίξει και να τους δέσει.Την ίδια στιγμή το βλέμμα μουκαρφώθηκε στην ετικέτα του σπάγκου,αρκετά για να προλάβω να διαβάσω τοόνομα που έγραφε.

Κυρία Ντάνιελ Τέμπερ.

Είχα πετάξει τα κόκαλα της μάνας μουστο ποτάμι!

Γ ια κάποιο λόγο, αυτό με τάραξεπερισσότερο από το γεγονός ότι τώραήμουν ασφυχτικά δεμένος σ’ ένα σακί,δίχως μαχαίρι για να μπορέσω ναδραπετεύσω από εκεί μέσα.

Η βροντερή φωνή του Αλληγορία,παράξενη όπως διαμορφωνόταν από τοσαυροειδές στόμα του, ακούστηκε πάλι,«Λοιπόν, Πέγκυ, ήταν η αδερφή σουεντάξει όταν την άφησες; »

«Η Άλις θα είναι απόλυτα ευτυχήςμονάχα όταν βρει εκείνο τον ΝτανΤέμπερ», αποκρίθηκε η φωνή, που τώρακαταλάβαινα ότι ανήκε στην ΠέγκυΡουρκ. «Αφου φιληθήκαμε σαν δυοαγαπημένες αδερφές που είχαν ναειδωθούν τρία χρόνια, της αφηγήθηκαόλα όσα είχαν μεσολαβήσει από τότε.Ύστερα εκείνη άρχισε να μου διηγείταιτις δικές της περιπέτειες, αλλά τηδιέκοψα λέγοντας ότι ξέραμε ήδη τιςπερισσότερες. Δυσκολεύτηκε να πιστέψει

ότι παρακολουθούσαμε και αυτή και τονεραστή της από την πρώτη στιγμή πουδιέσχισαν τα σύνορα».

«Κρίμα μονάχα που εκείνο τον χάσαμεμετά το κυνηγητό από τον Πολιβινόσελστην οδό Άνταμς», παρατήρησε οΑλληγορίας. «Αν είχαμε φτάσει έναλεπτό νωρίτερα, θα τον είχαμε πιάσει κιαυτόν. Α, ξέρω ότι θα προσπαθήσει νακαταστρέψει την Μπουκάλα — ή να τηνκλέψει. Θα τον πιάσουμε εκεί».

«Αν καταφέρει να φτάσει ώς τηνΜπουκάλα», παρατήρησε η Πέγκυ, «θαείναι ο πρώτος που το πετυχαίνει. Εκείνοςο πράκτορας του Εφ Μπι Άι κατάφερε ναφτάνει μονάχα ώς τα ριζά του λόφου, αν

θυμάσαι».

«Αν υπάρχει άνθρωπος που να μπορείνα το καταφέρει», γέλασε ο Αλληγορίας,«αυτός είναι ο Νταν Τέμπερ. Ήτουλάχιστον έτσι λέει ο Μαρούντ, πουτον ξέρει αρκετά καλά».

«Φαντάσου τι σοκ θα πάθει ο Τέμπερόταν μάθει ότι η κάθε κίνησή του από τηστιγμή που μπήκε στη Χώρα τουΜαρούντ ήταν όχι μονάχα μέρος τηςπραγματικότητας αλλά και σύμβολο τηςπραγματικότητας! Και ότι ώς τώρα τονοδηγούσαμε τραβώντας τον από τη μύτησε τούτο τον αλληγορικό λαβύρινθο».

Ο Αλληγορίας γέλασε με το ηχηρό

μουγκρητό ενός αρσενικού αλιγάτορα.

«Αναρωτιέμαι αν ο Μαρούντ δεν έχειυπερβολικές

απαιτήσεις, ζητώντας απ’ αυτόν ναδιακρίνει στις περιπέτειές του έναβαθύτερο νόημα. Γ ια παράδειγμα, θατου πέρασε από το νου το ότι μπήκεστην κοιλάδα σαν μωρό, γυμνός καιδίχως μαλλιά ή δόντια; Ή ότιαντιμετώπισε και νίκησε το γάιδαροπου κρύβουμε όλοι μέσα μας; Και ότιγια να το καταφέρει χρειάστηκε ναχάσει πρώτα την εξωτερική του δύναμηκαι το ορατό του φορτίο — το δοχείοτου νερού; Και μετά να ενεργήσει μεμόνη βάση τη δική του δύναμη, δίχως

εξωτερικά δεκανίκια; Ή ότι οιΑσυνάρτητοι Ανθρώποι που αντάμωσεήταν και το ζωντανό παράδειγμα τηςτιμωρίας της ανθρώπινης έπαρσης στηθρησκεία; »

«Θα του ’ρθει νταμπλάς», γέλασε ηΠέγκυ, «έτσι και μάθει ότι ο αληθινόςΠολιβινόσελ ήταν πέρα στα νότια καιότι εσύ ήσουν μασκαρεμένος στη θέσητου».

«Λοιπόν», παρατήρησε οΑλληγορίας, «ελπίζω ο Τέμπερ ναμπόρεσε να καταλάβει γιατί ο Μαρούντκράτησε τον Πολιβινόσελ στηγαϊδουρινή του μορφή. Τον ήθελε σανζωντανή απόδειξη προς όλους ότι, αν

ακόμη και ο Πολιβινόσελ μπόρεσε ναγίνει θεός, τότε και ο καθένας μπορεί.Αν δεν μπορεί... ε, τότε πια πρέπει ναείναι κανείς πολύ ζωντόβολο στ’αλήθεια».

Μέσα στο σακί μου σκεφτόμουν ότι,κατά παράξενο τρόπο, τις ίδιες ακριβώςσκέψεις είχα κάνει για το Γάιδαρο, και— τη στιγμή εκείνη βρήκε να πεταχτείο φελλός του μπουκαλιού στο καλάθικαι να με λούσει πατόκορφα το Πιοτόπου υπήρχε μέσα.

Κοκάλωσα, αγωνιώντας μήπως μεκαταλάβουν. Αλλά εκείνοι συνέχισανκανονικά την κουβέντα τους σαν ναμην έτρεχε τίποτα. Και ήταν φυσικό, με

τέτοια αγριοφωνάρα που είχε οΑλληγορίας.

«Ο Τέμπερ συνάντησε την Αγάπη, τηΝιότη και την Ομορφιά — πουπουθενά δεν βρίσκονται σε τόσηαφθονία όσο σε τούτη την κοιλάδα —στο πρόσωπο της Άλις Λιούις. Καιεκείνη, όπως και τρεις από τιςπαραπάνω ιδιότητες, δεν κερδήθηκεεύκολα, όχι δίχως αλ-

λαγή από τη μεριά εκείνου που ζητά νατις αποκτήσει. Τον απέρριψε, τονσαγήνεψε, τον τυράννησε, σχεδόν τοντρέλανε. Τον ήθελε και, ταυτόχρονα, δεντον ήθελε. Κι εκείνος αναγκάστηκε ναξεπεράσει μερικά από τα ελαττώματά του

— όπως την ντροπή για τη φαλάκρα καιτη μασέλα του — πριν μπορέσει να τηνκερδίσει, οπότε και ανακάλυψε ότι ταελαττώματα αυτά ήταν προτερήματα γιατα μάτια της».

«Λες να ξέρει την απάντηση στοερώτημα που του έθεσες με την άλλημορφή σου; » ρώτησε η Πέγκυ.

«Δεν έχω ιδέα. Θα προτιμούσα να είχαπάρει τη μορφή της Σφίγγας πριν τουθέσω το ερώτημα, γιατί έτσι θαυποψιαζόταν πιο εύκολα τι περιμέναμεαπ’ αυτόν. Θα καταλάβαινε, βέβαια, ότι ηαπάντηση στη Σφίγγα είναι πωςαπάντηση για όλα τα παλιά ερωτήματα,είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ύστερα μπορεί

να μάντευε τι εννοούσα ρωτώντας τονπού πάει ο Άνθρωπος, ο ΣύγχρονοςΆνθρωπος».

«Και όταν βρει την απάντηση σ’ αυτό,τότε κι αυτός θα γίνει θεός», είπε ηΠέγκυ.

«Αν τη βρει», παρατήρησε οΑλληγορίας. «Αν! Ο Μαρούντ λέει ότι οΝταν Τέμπερ είναι μερικά σκαλοπάτιαπαραπάνω από το μέσο κάτοικο τηςκοιλάδας. Είναι ο αναμορφωτής, οιδεαλιστής που ποτέ δεν είναιευχαριστημένος αν δεν μάχεται ενάντιασε κάποιον ανεμόμυλο. Στην περίπτωσήτου, πάντως, δεν αρκεί να νικήσει τουςανεμόμυλους μέσα του — τις νευρώσεις

και τα ψυχικά του τραύματα — αλλά καινα ψάξει πιο βαθιά, και ν’ ανασύρει απότα μαλλιά τον πνιγμένο θεό από τηνάβυσσο του εαυτού του. Αν δεν το κάνειαυτό, θα πεθάνει».

«Ω, όχι, όχι αυτό! » έκανε πνιχτά ηΠέγκυ. «Δεν ήξερα ότι αυτό εννοούσε οΜαρούντ! »

«Ναι», τη διαβεβαίωσε η βροντερήφωνή του Αλληγορία. «Αυτό ακριβώςεννοούσε! Λέει ότι ο Τέμπερ ή θα τοανακαλύψει από μόνος του ή θα πεθάνει.Ο ίδιος ο Τέμπερ θα το ήθελε έτσι. Ποτέδεν θα ήταν ευχαριστημένος με το ναείναι απλώς ένας από εκείνους τουςανέμελους, “ας-τον-θεό-να-το-κάνει”

ρεμπεσκέδες του Πιοτού, πουχαζολογάνε τσίτσιδοι κάτω από τον ήλιο.Ελόγου του είτε θα είναι ο πρώτος σετούτη τη νέα Ρώμη, είτε θα προτιμούσενα πεθάνει».

Η κουβέντα τους ήταν ενδιαφέρουσα,για να μην πούμε τίποτε άλλο, αλλάέχασα τις επόμενες λίγες λέξεις γιατίεκείνο το αναθεματισμένο μπουκάλι δενείχε σταματήσει να τρέχει. Από μέσα τουξεχυνόταν ένα ήρεμο αλλά σταθερόρυάκι που έλουζε το πλευρό μου. Καιτότε συνειδητοποίησα ότι σύντομα τοπεριεχόμενο του μπουκαλιού θα γέμιζετο σακί και θα ξεχείλιζε από το άνοιγμα,προδίνοντας την παρουσία μου.

Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια,έχωσα το δάχτυλό μου στο στόμιο τουμπουκαλιού και κατάφερα να σταματήσωτη ροή.

«Έτσι», συνέχιζε ο Αλληγορίας,«έφτασε στο νεκροταφείο όπουσυνάντησε τον Κλαψιάρη. ΤονΚλαψιάρη, που θρηνεί αδιάκοπα αλλάωστόσο δεν θέλει ν’ αναστηθούν οινεκροί- που αρνείται να σηκώσει ταπαγωμένα και μουδιασμένα πισινά τουαπό την ταφόπλακα της — όπως τηναποκαλεί — πολυαγαπημένης του. Οάνθρωπος αυτός ήταν το ζωντανόσύμβολο του εαυτού του, του ίδιου τουΝτάνιελ Τέμπερ, που έχασε από νέος ταμαλλιά του με την κατάθλιψη, έστω κι αν

αυτός το αποδίδει σε κάποια μυστηριώδηαρρώστια με πυρετό- που βαθιά μέσα τουδεν ήθελε τη μητέρα του να ξαναγυρίσειεπειδή δεν ήταν τίποτε παρά ένα βάσανογι’ αυτόν».

Η πίεση στο μπουκάλι αυξήθηκεξαφνικά και μου πέταξε έξω το δάχτυλο.Το Πιοτό άρχισε πάλι να με λούζει, παράτις προσπάθειές μου να το σταματήσω.Ξεχυνόταν με τέτοιο ρυθμό που το σακίθα γέμιζε πιο γρήγορα από όσο θαμπορούσε να ξεφεύγει από το στενόάνοιγμά του. Τώρα είχα να επιλέξωανάμεσα σε

δυο κακά — την ανακάλυψη ή τονπνιγμό.

Σαν να μην έφταναν τα προβλήματααυτά, κάποιο βαρύ πόδι μου έριξε μιακλοτσιά, πριν απομακρυνθεί πάλι. Μιανέα φωνή ακούστηκε αμέσως μετά. Τηναναγνώρισα αμέσως, έστω κι αν είχανπεράσει τόσα χρόνια. 'Ηταν η φωνή τουΔρα Μπόσγουελ Ντούραμ, του θεού πουτώρα ήταν γνωστός σαν Μαρούντ.Πάντως τώρα είχε έναν μπάσο τόνο καιμια επιβλητικότητα που δεν τα είχε στιςπροθεϊκές μέρες.

«Έλα, Νταν Τέμπερ. Τέρμα ταμασκαραλίκια».

Παγωμένος από τρόμο, παρέμειναβουβός και ασάλευτος.

«Έχω ξεφορτωθεί τη μορφή τουΑλληγορία και ξα-ναπήρα τη δική μου»,συνέχισε ο Ντούραμ. «Στηνπραγματικότητα εγώ μιλούσα τόση ώρα.Εγώ ήμουν η Αλληγορία που αρνιόσουνν’ αναγνωρίσεις. Εγώ — ο παλιός σουδάσκαλος. Αλλά, βέβαια, ελόγου σουανέκαθεν αρνιόσουν να καταλάβεις τιςαλληγορίες που σου ανέφερα.

«Πώς σου φαίνεται τούτη τώρα,Ντάννυ, αγόρι μου; 'Ακου και κρίνε!Ανέβηκες στη βάρκα του Χάροντα —τούτη την καρβουνιάρικη μαούνα —κρυμμένος στο σακί που είχε τα κόκαλατης μάνας σου. Κι όχι μόνον αυτό, αλλάσαν μια επιπρόσθετη ασυνείδητησυμβολική αντίδραση στην επιστροφή

της, πέταξες τα κόκαλά της στο ποτάμι.Δεν πρόσεξες τ’ όνομά της στην ετικέτα;Γ ιατί όχι; Ασυνείδητα αλλά σκόπιμα;

«Λοιπόν, Νταν, αγόρι μου, να πουβρέθηκες και πάλι πίσω εκεί απ’ όπουξεκίνησες — στην κοιλιά της μητέραςσου, όπου υποψιάζομαι ότι πάντοτεήθελες να μείνεις. Πώς τα ξέρω όλα αυτά;Κρατήσου γιατί σε περιμένει το σοκ τηςζωής σου. Εγώ ήμουν ο Δρ Ντυόρφ πουσε προετοίμασε ψυχολογικά για τηναποστολή. Διάβασε το όνομα ανάποδα,και θυμήσου πόσο έκανα κέφι ταλογοπαίγνια και τουςαναγραμματισμούς».

Μου ήταν σχεδόν αδύνατο να το

πιστέψω! Ο καθη-

γητής ήταν πάντοτε ένα αγαθό,καλόκαρδο πειραχτήρι. Θα πίστευα ότιμε δούλευε και τώρα, αν δεν υπήρχεκάτι. Κι αυτό το «κάτι» ήταν το Πιοτόπου κόντευε να με πνίξει. Σκέφτηκα ότιειλικρινά αυτό το αστείο είχεπαρατραβήξει.

Του το είπα έξω από τα δόντια, όσοπιο καθαρά μπορούσα, μισοπνιγμένοςόπως ήμουν.

«Η ζωή είναι κάτι αληθινό! » μουφώναξε εκείνος. «Η ζωή είναι να τηζεις! Εσύ ο ίδιος το επαναλάμβανεςσυνέχεια, Νταν. Γ ια να δούμε τώρα

κατά πόσο το πίστευες κιόλας. Εντάξει,ας πούμε ότι είσαι ένα μωράκι έτοιμονα γεννηθεί. Τι θα κάνεις; Θα μείνειςμέσα στο σακί και θα σκάσεις ή θαξεπεταχτείς θριαμβευτής από τ’αρχέγονα νερά προς τη ζωή;

»Ας το δούμε και από μια άλλη όψη,Νταν. Πες ότι εγώ είμαι η μαμμή, αλλάτα χέρια μου είναι δεμένα. Δεν μπορώνα βοηθήσω άμεσα στον τοκετό. Είμαιαναγκασμένος να σε καθοδηγώ απόμακριά, κατά κάποιο τρόπο, μεσυμβολισμούς. Μπορώ ώς ένα σημείονα σου πω τι θα κάνεις, αλλά εσύ, σαναγέννητο μωρό που είσαι, θα πρέπει ναμαντέψεις από μόνος σου το νόημα σεμερικά από τα λόγια μου».

Ήθελα να του φωνάξω νασταματήσει τα χωρατά και να μουανοίξει να βγω. Αλλά δεν το ’κανα.Είχα κι εγώ την υπερηφάνεια μου.

«Τι θέλεις να κάνω; » ρώτησα βραχνά,αδύναμα.

«Ν’ απαντήσεις στα ερωτήματα πουσου έθεσα σαν Αλληγορίας και σανΓάιδαρος. Τότε μονάχα θα μπορέσειςνα λευτερωθείς. Και μην αμφιβάλλεις,Νταν, ότι εγώ δεν πρόκειται ν’ ανοίξωτο σάκο για λογαριασμό σου».

Τι ήταν εκείνο που μου είχε πει;Σκάλιζα απεγνωσμένα τη μνήμη μου,πράγμα διόλου εύκολο με το Πιοτό ν’

ανεβαίνει συνέχεια στο σακί. Ήθελα ναβάλω τις φωνές και να ριχτώ στατοιχώματα με νύχια και με

δόντια. Αλλά αν έκανα κάτι τέτοιο, τοσακί θα γινόταν σίγουρα ο τάφος μου.

Έσφιξα τις γροθιές μου και ζόρισα τομυαλό μου να ηρεμήσει και ν5

αναλογιστεί τα όσα είχαν πει οΑλληγορίας και ο Πολιβινόσελ.

Τι είχαν ττει; Τι;

Ο Αλληγορίας είχε πει. «Πού θέλεις ναπας τώρα; »

Και ο Πολιβινόσελ, ενώ με κυνηγούσε

στην οδό Άνταμς — στην οδό του Αδάμ;— είχε φωνάξει, «Τι κάνεις τώρα,ανθρωπάκο; »

Η απάντηση στο ερώτημα της Σφίγγαςήταν:

Ο Άνθρωπος.

Αλλά ο Αλληγορίας και ο Γάιδαροςείχαν θέσει τις δικές τους ερωτήσεις μετον αληθινά επιστημονικό τρόπο, έτσιώστε να εμπεριέχουν την απάντηση.

Κι αυτή η απάντηση ήταν ότι οάνθρωπος είναι κάτι περισσότερο απόάνθρωπος.

Την άλλη στιγμή, με τησυνειδητοποίηση αυτή να επενεργεί μέσαμου σαν πηγή δύναμης, τσάκισα σανσπιρτόξυλο τα εξαρτημένα ανακλαστικάπου με κρατούσαν δέσμιο ώς τότε.Άρχισα να ρουφώ αχόρταγα το Πιοτό,όχι μονάχα για να σβήσω τη δίψα μουαλλά και για ν’ απαλλαγώ από τιςπροθεϊκές μου αναστολές. Ύστεραπρόσταξα το μπουκάλι να σταματήσει νατρέχει. Και με μια έκρηξη που τίναξεβροχή από Πιοτό και κομμάτια πετσιούσ’ όλη τη μαούνα, Πετάχτηκα έξω απότο σακί.

Ο Μαρούντ στεκόταν εκεί,χαμογελώντας. Αναγνώρισα στοπρόσωπό του τον παλιό μου καθηγητή,

έστω κι αν τώρα είχε μπόι δυο μέτρα, μεμακριά μαύρα μαλλιά και ελαφράπαραλλαγμένα χαρακτηριστικά που τονέκαναν ωραίο άντρα. Η Πέγκυ στεκότανδίπλα του. Έμοιαζε πολύ με την Άλις,μόνο που τούτη ήταν κοκκινομάλλα.Ήταν καλλονή, αλλά εγώ ανέκαθενπροτιμούσα τις μελαχρινές — καισυγκεκριμένα την Άλις.

«Τα καταλαβαίνεις όλα τώρα; » μερώτησε ο Μαρούντ.

«Ναι», αποκρίθηκα. «Μαζί και τογεγονός ότι όλοι αυτοί οι συμβολισμοίδεν ήταν παρά εμπνεύσεις της στιγμής,έτσι ώστε να φαντάζουν πιοεντυπωσιακοί. Κατάλαβα ακόμη ότι

δεν θα είχε καμιά σημασία ανπνιγόμουν, γιατί μετά θα μεξανάφερνες στη ζωή».

«Ναι, αλλά τότε ποτέ δεν θαγινόσουν θεός. Ούτε και θα γινόσουνποτέ ο διάδοχός μου».

«Τι θες να πεις; » ρώτησα απορημένα.

«Η Πέγκυ κι εγώ σκόπιμασπρώχναμε εσένα και την Άλις προςτούτη την τελική έκβαση, έτσι ώστε ναυπάρχουν κάποιοι να συνεχίσουν τοέργο μας εδώ. Εμείς, βλέπεις, αρχίσαμενα βαριόμαστε τα όσα κάναμε, αλλάδεν ήταν δυνατό να τα παρατήσουμεκαι να φύγουμε. Έτσι σε διάλεξα ως

τον πλέον ιδανικό μου διάδοχο. Είσαιευσυνείδητος, είσαι ιδεαλιστής, καιανακάλυψες τις δυνατότητές σου.Πιθανόν να τα καταφέρεις καλύτερααπό μένα σε τούτη την αναστολή των“φυσικών” νόμων. Θα φτιάξεις ένανκαλύτερο κόσμο από μένα. Στο κάτωκάτω, Ντάνυ, νεόφυτε θεέ, ελόγου μουείμαι ο Παλιός Ταύρος, ξέρεις, εκείνοςπου θέλει να το γλεντήσει.

»Η Πέγκυ κι εγώ θέλουμε νακάνουμε κάτι σαν μια ΕπίσημηΠεριοδεία για να επισκεφθούμε τουςπρώην θεούς της Γης που τώρα είναισκόρπιοι απ’ άκρη σ’ άκρη στοΓαλαξία. Είναι όλοι τους νεαροί θεοί,ξέρεις, σε σύγκριση με την ηλικία του

σύμπαντος. Θα μπορούσε κανείς να πειότι μόλις αποφοίτησαν από το σχολείο— τούτη τη Γη — και τώρα φοιτούνστα αληθινά κέντρα της μάθησης για ν’αποκτήσουν και το σχετικό λούστρο».

«Και τι θα γίνει με μένα; »

«Είσαι θεός τώρα, Ντάννυ. Μονάχοςσου θα παίρνεις τις αποφάσεις. Στομεταξύ η Πέγκυ και η αφεντιά μουέχουμε άλλους τόπους να γυρίσουμε».

Χαμογέλασε μ’ ένα από εκείνα τααργά, πονηρά χαμόγελα που συνήθιζε μ’εμάς τους φοιτητές του όταν ήταν έτοιμοςν’ απαγγείλει κάποιους αγαπημένουςστίχους του.

«... ακούστε, μας περιμένει ένα απίθαναόμορφο σύμπαν παραπέρα.

Τι καθόμαστε; »

Ούτε η Πέγκυ ούτε αυτός κάθισαν. Σανχνουδάτοι σπόροι που τους παρέσυραν οιθυελλώδεις άνεμοι του απείρου, έγινανκαπνός και χάθηκαν.

Και όταν εξαφανίστηκαν, εγώ έμειναεκεί, αγναντεύοντας προς το ποτάμι καιτους λόφους, προς τον ουρανό και τηνπόλη όπου ήταν συγκεντρωμένοι οιπιστοί παρακολουθώντας με δέος. Κι όλα

αυτά ήταν δικά μου, κατάδικά μου. Μαζίκαι μια μαυρόμαλλη σιλουέτα — και τισιλουέτα! — που στεκόταν στηνπροβλήτα και μου κουνούσε το χέρι.

Μπας και νομίζετε ότι στάθηκα εκείβυθισμένος σε βαθυστόχαστουςσυλλογισμούς, φιλοσοφώντας τοκαθήκον μου προς την ανθρωπότητα ή τημορφή της τελεολογίας τώρα που εγώπροσωπικά θα κινούσα το μεταφυσικότροχό της φύσης;

Γ ια τέτοια είμαστε; Έκανα ένα σάλτοστον αέρα και συμπλήρωσα δεκάξιχορευτικές πιρουέτες από ανείπωτοενθουσιασμό πριν ξανασταθώ στα πόδιαμου. Και μετά άρχισα να βαδίζω στο νερό

— ναι, πάνω στο νερό — προς την Άλις.

Την άλλη μέρα κάθισα στην κορφήενός λόφου με θέα την κοιλάδα. Όταν ταγιγάντια μεταγωγικά ανεμόπτερα άρχισαννα καταφθάνουν τα άρπαξα μεψυχοκίνηση, ή όπως θέλετε πέστε το, καιτα βούτηξα ένα ένα στο ποτάμι. Και ότανοι πεζοναύτες πέταξαν τα όπλα τους κιάρχισαν να κολυμπούν προς την όχθη,τους εξαφάνισα τις αντιασφυξιογόνεςμάσκες και μετά έπαψα ν’ ασχολούμαιμαζί τους, εκτός κι αν κάποιοι έδειχναννα μην ξέρουν καλό κολύμπι. Στιςπεριπτώσεις αυτές είχα τη μεγαλοψυχίανα τους μαζέψω και να τους αποθέσωστην όχθη.

Νομίζω ότι αυτή ήταν μια πολύευγενική πράξη από μέρους μου. Στοκάτω κάτω, δεν ήμουν και σε πολύ καλήφόρμα εκείνη τη μέρα. Όλη τη νύχτα καιτο πρωινό με βασάνιζε ένας πόνος σταπόδια και τα ούλα μου. Αυτό με είχεκάνει κάπως ευερέθιστο, παρ’ όλες τιςγενναίες δόσεις Πιοτού που είχακατεβάσει. ' Αλλά υπήρχε σοβαρός λόγοςπου τραβούσα αυτά που τραβούσα

Ήμουν πάνω στην ανάπτυξή μου-

ψήλωνα κι έβγαζα δοντάκια.

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

ΜΕ ΓΕΛΙΟ

Φίλιπ ΧοσέΦάρμερ ΈρικΦρανκ ΡάσσελΘήοντορ Στάρτζον

Ρίτσαρντ ΓκέμανΡόμπερτ ΣέκλυΙσαάκ Ασίμωφ

Τζ. Κ.ΈντμοντσονΦρέντρικΜπράουν ΤσαρλςΜπώμοντ'Αλφρεντ ΜπέστερΤζέημς θέρμπερ

ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ -ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣ

ΛΕΩ!

Η ΜΗΧΑΝΗ

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ Η ΜΗΧΑΝΗΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΝΠΟΛΕΜΟ

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ Μ’ΑΓΑΠΑ, ΔΕΝ Μ’ ΑΓΑΠΑ ΗΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ, ΠΑΡΑΚΑΛΩΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑΛΕΜΜΙΝΓΚ

Μη μένετε αξύριστος αν είστε αγόρι, ήαμακιγιάριστη αν είστε κορίτσι. Μηφοβάστε τον καθρέφτη.

Ο καθρέφτης είναι η υπέρτατηέκφραση της τέχνης τουχιούμορ και του σαρκασμού.

Δείχνει εμάς!

Η Επιστημονική Φαντασία αποτελείέναν τέτοιο καθρέφτη, που έρχεται ν’αναπληρώσει την έλλειψη.

(Με εφτά χρόνια γρουσουζιά αν

σκίσετε αυτό το βιβλίο, και άλλα εφτάαν το πιάσετε και δεν το αγοράσετε! )

\Φ: