ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΒΙΒΛΙΟ 5ο

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ:

ΒΙΒΛΙΟ 1ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟΠΑΡΑΞΕΝΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟ2ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣΒΙΒΛΙΟ 3ο: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑΞΙΔΙΑΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΒΙΒΛΙΟ 4ο:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΚΟΣΜΙΚΕΣΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ .. ΚΑΡΕ Λ»

ΑΠΟ ΤΗΝ WORLD SCIENCE F/CTIONASSOCIATION

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΡΟΡΑ Σειρά

Επιστημονική Φαντασία

Copyright, yio την ελληνική γλώσσασε όλο τόν κόσμο: ΕκδόσειςΩΡΟΡΑ, Ν. Ράπτης · θ. Ιγνατίου Ο.Ε. Μαυρομιχολη 11 Αθήνα Τ. Κ.10679, Τηλ. 3601395 · 3635025

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος....................................................................................................................................7

Ουίλλιαμ Νόλαν: Κι έχω δρόμο να

κάνω προτού

κοιμηθώ........................................................................................11

Κήθ Λώμερ: Η ΤελευταίαΔιαταγή..............................................23

Πόουλ Άντερσον: Ο Κιχώτης κι οΑνεμόμυλος 57

Ρόμπερτ Σέκλυ: Παράδεισος-2............................................................75

Φίλιπ Ντικ: Η ΔεύτερηΠαραλλαγή............................................99

Α. Μπέρτραμ Τσάντλερ: Το ΑριστερόΜονοπάτι 173

Κλίφφορντ Σάιμακ:Αψιμαχία................................................................189

Χένρυ Κάτνερ: Η Μηχανή τωνΕγώ..........................................223

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Όλα όσα διαβάζετε τώρα και όλα όσα θαδιαβάσετε στο βιβλίο που κρατάτε,γράφτηκαν από ένα ρομπότ...

Όχι, μη με παρεξηγείτε μπορεί εγώ ναέκανα τη μετάφραση, αλλά το γράψιμότης το έκανε ένα ρομπότ. Αλλά καλύτερα

να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή...

Έχουν περάσει 65 χρόνια από τότε πουβαφτίστηκε το πρώτο «ρομπότ» στηφαντασία του Τσέχου συγγραφέα ΚάρελΤσάπεκ· και λέω «βαφτίστηκε», γιατί ηιδέα ήταν ήδη πανάρχαιη, αλλά όχι και τοόνομα.

Το Ρομπότ έχει πάψει από χρόνια ναείναι ο αρχικός Μηχανικός Άνθρωπος τουΤσάπεκ, γι’ αυτό και προτίμησα τογενικότερο όρο Πλάσματα από Μέταλλογια τον τίτλο της συλλογής. Αλλά, όσο κιαν απόκτησε ποικιλομορφία σχήματος καιικανοτήτων, το Ρομπότ ποτέ δεν έχασεκάτι το βασικά ανθρώπινο στη φαντασία

μας. Ακόμη κι όταν δεν έχει τίποτα τοφανερά ανθρώπινο, εξακολουθούμε να τοβλέπουμε λίγο πολύ σαν άνθρωπο.Μπορεί η αντίληψη αυτή να είναι λάθος,αλλά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε εύκολααπό την αρχέτυπη ιδέα του ΤεχνητούΑνθρώπου που σκέφτεται περίπου σαν κιεμάς.

Αυτό το λάθος το έκανα κι εγώ,πληρώνοντάς το με αρκετές ώρες έξτραδουλειάς. Όπως σας εξήγησα αρχικά, τοβιβλίο μεταφράστηκε από μένα, αλλάγράφτηκε από ένα ρομπότ. Ε, λοιπόν,κάποια στιγμή έκανα το λάθος να νομίσωότι σκεφτόταν σαν άνθρωπος και... πάνεδώδεκα σελίδες μετάφρασης από τοδιήγημα του Φίλιπ Ντικ. (Αναρωτιέμαι

πού να πήγαν! ) Όσο και να ξέρω πόσολάθος είναι, μου είναι αδύνατο ναξεπεράσω την ιδέα ότι ο «εγκέφαλος» τουρομπότ μου δεν είναι ανθρώπινος. Έτσι,όταν του ζήτησα να μεταφέρει ένακομμάτι της μετάφρασης του Ντικ σ’ έναάλλο «αρχείο», το δαιμονικό μηχάνημαμε ρώτησε, «να προσαρμόσω ή ν’αντικαταστήσω; » Αφηρημένα του εί-. πα«αντικατάστησε». Αυτό και έκανε...σβήνοντάς μου όλο το άλλο κείμενο πουυπήρχε ήδη εκεί! Ακόμη δεν μπορώ να τοχωνέψω! Μα δεν έβλεπε τοαναθεματισμένο ότι το κείμενο αυτό τοήθελα και ότι έπρεπε να κάνειπροσάρτηση κι όχι αντικατάσταση; Ε, δεντο είδε!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ρομπότπου λέμε αρνιόταν μετά να γράψει τοκείμενο που αναγκάστηκα ναξαναμεταφράσω με τον ισχυρισμό ότι...ήταν ανύπαρκτο! Και όμως το κείμενοήταν υπαρκτό και στη θέση του.Μπορούσα να το δω με τα μάτια μουστην οθόνη. Στάθηκε αδύνατο να πείσωτο μηχάνημα ότι το κείμενο υπήρχε.Τελικά, καταδέχτηκε να το τυπώσει απότο αντίγραφο που —τώρα— είχα τηνπρόνοια να κρατήσω.

Για να μη σας μπερδεύω, σας εξηγώ —αν δεν το υποψιαστήκατε ήδη— ότι εδώκαι κάμποσο καιρό έχω αντικαταστήσειτη γραφομηχανή με κομπιούτερ. Θα μουπείτε ότι ένα κομπιούτερ δε σκέφτεται

σαν άνθρωπος. Το ξέρω, αλλά άντε νασυνηθίσω στην ιδέα. Εξακολουθώυποσυνείδητα να το βλέπω σαν ρομπότ,σαν τα ρομπότ που κυκλοφορούν στιςσελίδες αυτού του βιβλίου.

Αλλά, πάλι... είναι στιγμές πουαμφιβάλλω αν το κομπιούτερ μου δενέχει τελικά δική του σκέψη. Συχνά κάνειτόσο φιλότιμες προσπάθειες να μετρελάνει, όσο και η γραφομηχανή τουΤζο στο διήγημα του Κλίφφορντ Σάιμακ.Οι τεχνικοί επιμένουν ότι πρόκειταιαπλώς για δικά μου λάθη χειρισμού.Μπορεί... αλλά ποιος εμπιστεύεται τουςτεχνικούς; Μεταξύ μας, όταν σε μιαπερίπτωση το κομπιούτερ αρνιόταν ναμου τυπώσει μια ιστορία με δαίμονες —

θα κυκλοφορήσει αργότερα— ούτε οιτεχνικοί βρήκαν γιατί αρνιόταν να τοκάνει. (Χαιρέκακο χαμόγελο εγώ! )Έβαλαν τη δισκέτα σε δικό τουςκομπιούτερ, το οποίο επίσης αρνήθηκε νατην τυπώσει. (Δεύτερο χαιρέκακοχαμόγελο εγώ! ) Τελικά μου πρότειναν τημέθοδο... του εξορκισμού. Αντιπρότεινα,με την ευγενική απειλή να βρουν λύση ανδεν ήθελαν να τους αφήσω εκεί τουςδαίμονες. Τελικά καταφέραμε να βγούμεαπό το αδιέξοδο με άλλο τρόπο, δίχωςόμως να εξηγηθεί η αρχική πεισματικήάρνηση του διαβολικού μηχανήματος.

Θα βρείτε μερικά ρομπότ σε τούτο τοβιβλίο ν’ αναρωτιούνται αν έχουν ψυχή ήαν υπάρχει μετεμψύχωση στα άτομα της

ράτσας τους. Ξέρετε... αυτό αναρωτιέμαικι εγώ και δεν έχω σπάσει ακόμη το δικόμου. Σκέφτεστε να βρικολακιάσει ή ναξαναγυρίσει μετεμψυχωμένο σεμπουλντόζα; Με τι το εξορκίζουν μετά;

Με σταυροκατσάβιδο;

Γιώργος Μπαλάνος

ΚΙ ΕΧΩ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΚΑΝΩΠΡΟΤΟΥ ΚΟΙΜΗΘΩ

του Ουίλλιαμ Νόλαν

Ακόμη κι αν μαγέψετε τις τελευταίεςγραμμές τούτης της ιστορίας, νομίζω ότιδεν πρόκειται να χάσει τίποτε από τηνομορφιά και την ανθρωπιά της. «Είναικάτι παραπάνω από επιστημονικήφαντασία», έγραψε γι’αυτή ο ΡέυΜπράντμπερυ. Ο τίτλος της προέρχεταιαπό το ποίημα «Σταματώντας Δίπλα στοΔάσος ένα Χιονισμένο Βράδυ» τουΡόμπερτ Φροστ. Και πραγματικά τοδιήγημα του Νόλαν έχει όλη εκείνη τημελαγχολική γοητεία μιας χειμωνιάτικηςνύχτας στο δάσος. Ή της νύχτας τουδιαστήματος, με r' άστρα σανπαγοκρύσταλλο οτα κλαδιά του Γαλαξία.Ο μακρύς δρόμος του γυρισμού ενόςταξιδιώτη που πρέπει να κρατήσει παλιές

υποσχέσεις...

Και, παρά το φόντο της παγωνιάς, είναιμια ζεστή ιστορία αγάπης, καθαράανθρώπινη —όπως οι περισσότερεςιστορίες με ρομπότ— και πιστεύω ότι θασυγκινήσει τον κάθε αναγνώστη.

Γ. Μ.

Μονάχος με το σιγανό βούισμα τωνκινητήρων, βαθιά στο λαβύρινθο τουσκάφους του, ο Ρόμπερτ Μάρ-ντοκπερίμενε το θάνατο. Ενώ το αστρόπλοιοταξίδευε αδυσώπητα προς τη Γη —μιατεράστια ασημένια βελόνα που έσκιζε το

μαύρο βελούδο του διαστήματος—περίμενε ήρεμα τις τελευταίες του ώρες,ξέροντας ότι καμία ελπίδα δεν υπήρχεπια.

Ύστερα από είκοσι χρόνια στοδιάστημα, ο Μάρ-ντοκ γύριζε σπίτι του.

Σπίτι... Γη... Θάγιερβιλ, μια μικρή πόλητου Κάνσας. Καθαρός αέρας κι ένασκιερό δρομάκι μ’ ένα διώροφο σπίτιστην άκρη του τετραγώνου. Γύριζε σπίτιτου, ύστερα από δυο δεκαετίες ανάμεσαστ’ άστρα.

Το αστρόπλοιο έσκιζε το μαύρο κενό,με τους ατομικούς κινητήρες του σαν μια

μεγάλη καρδιά που χτυπούσε βαθιά κάτωαπό τα πόδια του. Και ο ΡόμπερτΜάρντοκ καθόταν σιωπηλός μπροστά σ’ένα στρογγυλό φινιστρίνι, ατενίζονταςδίχως να βλέπει το απέραντο σκοτάδιολόγυρα.

Ο Μάρντοκ θυμόταν.

Θυμόταν το ανήσυχο πρόσωπο τηςμητέρας του, τις ψιθυριστές προσευχέςτης για την ασφάλειά του, τον τρόπο πουτον είχε σφίξει πάνω της για μια μεγάλη,ατέλειωτη στιγμή πριν ανηφορίσει τηράμπα του αστρόπλοιου τότε, είκοσιχρόνια πριν. Θυμόταν και τον πατέρατου: έναν ψηλό, ρυτιδωμένο άντρα, κι

εκείνο το ρωμαλέο σφίξιμο του χεριούτου πριν του πει αντίο.

Του ήταν σχεδόν αδύνατο να πιστέψειότι τώρα ήταν γέροι και ασπρομάλληδες,με τον πατέρα του αναγκασμένο ναχρησιμοποιεί μπαστούνι και τη μητέρατου σκυφτή και τσακισμένη από ταχρόνια.

Αλλά κι ο ίδιος;

Ηταν σαράντα ενός χρονών, και τοδιάστημα τον είχε γεράσει όπως οικάμποι του Κάνσας είχαν γεράσει τονπατέρα του. Κι αυτός είχε παλέψειενάντια σε καταιγίδες στη δουλειά του

πέρα από τη Γη, τρομερές, ξένεςκαταιγίδες χειρότερες από κάθε άλλη πουείχε γνωρίσει στον πλανήτη του. Ναι, κιαυτός είχε δουλέψει σκληρά σε κάμπουςκάτω από φλογερούς ήλιους πολύ πιοδυνατούς από εκείνον του κόσμου του.Το πρόσωπό του ήταν τετράγωνο μεαδρά χαρακτηριστικά, τα μάτια τουσκοτεινά και βουλιαγμένα κάτω από ταφρύδια του.

Ο Ρόμπερτ Μάρντοκ έβγαλε τιςστερεοσκοπικές φωτογραφίες των γονιώντου από την τσέπη της στολής του καιπεριεργάστηκε τα πρόσωπά τους. Ζεστά,χαμογελαστά πρόσωπα, γεμάτα προσοχή.Περίμεναν το γιο τους να γυρίσει πίσω.Προσεκτικά, ξεδίπλωσε το τελευταίο

γράμμα της μητέρας του. Αρνιότανπεισματικά να του στέλνειμαγνητοφωνημένες κασέτες, εξηγώνταςτου ότι η φωνή της δεν ήταν πια σταθερήκαι ότι δυσκολευόταν να εκφράσει τιςσκέψεις της στο μεταλλικό αφτί μιαςψυχρής, απρόσωπης συσκευής. Επέμενενα χρησιμοποιεί μια παλιομοδίτικη πένα,γράφοντας προσεκτικά με σχεδόναρχαϊκό χαρακτήρα. Ο Μάρντοκ είχεπάρει το τελευταίο γράμμα της λίγο πριναπό την αναχώρησή του για τη Γη. Τουέγραφε:

Πολυαγαπημένο μας παιδί,

Είμαστε τόσο συγκινημένοι από χαρά! Ο

πατέρας σου κι εγώ ακούσαμε τη φωνήσου πάλι και πάλι, να μας λέει ότι θαγύριζες σπίτι τελικά, και ευχαριστήσαμεκαι οι δυο το Θεό που σε φύλαξε γερό.Λαχταρούμε τόσο να σε ξαναδούμε, γιεμου! Ξέρεις, δεν είμαστε και τόσο καλάστην υγεία μας τώρα τελευταία. Η καρδιάτου πατέρα σου δεν του επιτρέπει ναβγαίνει τόσο, όπως παλιά. Ακόμη και τανέα του γυρισμού σου τον τάραξανυπερβολικά. Αλλά και η δική μου υγείαδεν πάει καλύτερα και είχα άλλη μιακρίση λιποθυμίας την περασμένηβδομάδα. Αλλά δεν υπάρχει λόγος ν’ανησυχείς —αλήθεια σ’ το λέω— γιατί οΔρ Τόμας λέει ότι είμαι γερό κόκαλοακόμη και ότι αυτές οι κρίσεις θαπεράσουν. Όμως φροντίζω να

ξεκουράζομαι όσο μπορώ για να είμαιεντελώς καλά όταν μας έρθεις. Σεπαρακαλώ, Μπομπ, πρόσεχε τον εαυτόσου. Η σκέψη σου γεμίζει τις καρδιές μαςκάθε μέρα. Η ζωή μας απόκτησε ξαφνικάνόημα πάλι. Κάνε γρήγορα, Μπομπ. Μηναργήσεις να γυρίσεις κοντά μας.

Με όλη μας την αγάπη Η μητέρα σου

Ο Ρόμπερτ Μάρντοκ άφησε πλάι του τογράμμα κι έσφιξε τις γροθιές του.Ελάχιστες ώρες ζωής του α-πόμενανμονάχα... και η Γη ήταν ακόμη μέρεςμακριά. Μια αγεφύρωτη απόσταση τονχώριζε από την πόλη του Θάγιερβιλ-ήξερε ότι ποτέ δε θα ’φτάνε εκεί

ζωντανός.

Για μια ακόμη φορά, όπως τόσες καιτόσες στο πρόσφατο παρελθόν, οιτελευταίες γραμμές ενός αρχαίουποιήματος του Ρόμπερτ Φροστ πέρασανψιθυριστά από το μυαλό του.

Αλλά έχω υποσχέσεις να κρατήσω

Κι έχω δρόμο να κάνω προτού κοιμηθώ...

Είχε υποσχεθεί ότι θα γύριζε σπίτι, κιαυτή την υπό-σχέση θα την κρατούσε.Ενάντια στον ίδιο το θάνατο, αυτός θαγύριζε στη Γη.

«Αποκλείεται», του είχε πει ο γιατρός.«Ποτέ δε θα φτάσεις στη Γη. Θα πεθάνειςεκεί έξω. Θα πεθάνεις στο διάστημα».

Του είχαν δείξει πώς. Είχανπροδιαγράφει την πορεία του θανάτουτου σχεδόν ώς το τελευταίοδευτερόλεπτο. Του είχαν πει πότε ηκαρδιά του θα σταματούσε να χτυπά,πότε θα έπαυε ν’ ανασαίνει. Η αρρώστιατου —που την είχε κολλήσει σε κάποιονξένο κόσμο— ήταν ανίατη. Για τονΡόμπερτ Μάρντοκ ο θάνατος ήταν κάτιτο απόλυτα σίγουρο.

Αλλά όπως και να ’χε, είπε πει στονεαυτό του, αυτός θα γύριζε σπίτι του, θ’

αναχωρούσε για τη Γ η. Και οι άλλοιείχαν ακούσει προσεκτικά το σχέδιό του.

Τώρα, ενώ του απέμενε λιγότερο απόμισή ώρα ζωής, ο Μάρντοκ κατηφόριζεέναν από τους μακριούς διαδρόμους τουσκάφους, με τις μπότες του ν’ αντηχούνξερά στο μετάλλινο δάπεδο.

Ήταν έτοιμος, τελικά, να κρατήσει τηνυπόσχεσή του.

Σταματώντας μπροστά σ’ έναεντοιχισμένο ντουλάπι, γύρισε ένα μικρόδιακόπτη. Η πόρτα άνοιξε. Ο ' Μάρντοκκοίταξε τον ψηλό άντρα που στεκότανασάλευτος στο σκοτεινό εσωτερικό.

Ύστερα άπλωσε το χέρι του και έκανεμια γοργή ρύθμιση. Ο ψηλός άντραςμίλησε.

«Ήρθε η ώρα; »

«Ναι», αποκρίθηκε ο Ρόμπερτ Μάρντοκ.«Ήρθε η ώρα».

Ο ψηλός άντρας βγήκε στο διάδρομο-το φως έλαμψε στα βαθιά χωμένα μάτιατου κάτω από τα φρύδια. Το πρόσωπότου ήταν τετράγωνο, με αδράχαρακτηριστικά. «Βλέπεις; »χαμογέλασε. «Είμαι τέλειος».

«Είσαι πράγματι», αποκρίθηκε ο

Μάρντοκ. Αλλά βέβαια, συλλογίστηκε,τα πάντα εξαρτιόταν από την τελειότητα.Δεν επιτρεπόταν κανένα λάθος, οσοδή-ποτε μικρό. Απολύτως κανένα.

«Λέγομαι Ρόμπερτ Μάρντοκ», είπε ηψηλόκορμη μορφή με τη διαστημικήστολή. «Είμαι σαράντα ενός χρόνων,σωματικά και πνευματικά υγιής.Υπηρέτησα στο διάστημα για δύοδεκαετίες... και τώρα γυρίζω σπίτι μου».

Ο Μάρντοκ χαμογέλασε ήταν ένα πικρόχαμόγελο θριάμβου που τρεμόπαιξεφευγαλέα στο κουρασμένο πρόσωπό του.

«Πόση ώρα μένει; » ρώτησε η

ψηλόκορμη μορφή.

«Δέκα λεπτά. Μπορεί και μερικάδευτερόλεπτα παραπάνω», αποκρίθηκεαργά ο Μάρντοκ. «Μου είπαν ότι θα είναιανώδυνο».

«Τότε... » Ο ψηλός άντραςκοντοστάθηκε και μετά πήρε μια βαθιάανάσα. «Λυπάμαι», πρόσθεσε.

Ο Μάρντοκ χαμογέλασε πάλι. Ήξερε ότιμια μηχανή, όσο τέλεια κι αν ήταν, δενμπορούσε να έχει το συναίσθημα τηςλύπης... αλλά ήταν μια ανακούφιση πουάκουσε τα λόγια.

Θα τα καταφέρει καλά, συλλογίστηκε οΜάρντοκ. Θα παρουσιαστεί στη θέσημου, και οι γονείς μου ποτέ δε θαυποψιαστούν ότι ποτέ δε γύρισα πίσω.Θα μείνει ένα μήνα, όπως συμφωνήθηκε,και μετά το ρομπότ θα παρουσιαστεί στιςαρχές της υπηρεσίας στη Γη. Ναι,συμπέρανε ο Μάρντοκ, θα τα καταφέρεικαλά.

«Θυμήσου», είπε μεγαλόφωνα οΜάρντοκ. «'Οταν τους εγκαταλείψεις,πρέπει να μείνουν με την εντύπωση ότιεπιστρέφεις στο διάστημα».

«Φυσικά», απάντησε το ρομπότ. Και οΜάρντοκ το άκουσε να εξηγεί με τη φωνή

του: «'Οταν τελειώσει ο μήνας πουπρογραμματίστηκα να περάσω μαζί τους,θα με δουν να επιβιβάζομαι σ’ έναδιαστημόπλοιο, θα το δουν ν’απογειώνεται από τη Γη προς τ’ άστρα,και θα ξέρουν ότι δε θα μπορώ να γυρίσωπριν περάσουν άλλα είκοσι χρόνια. Θ’αποδεχτούν το γεγονός ότι ο γιος τουςπρέπει να γυρίσει στο διάστημα... ότι έναςυγιής αστροναύτης δεν μπορεί ναεγκαταλείψει την υπηρεσία πριν πατήσειτα εξήντα. Σε διαβεβαιώνω, όλα θαγίνουν όπως τα θέλεις».

Θα πετύχει, είπε στον εαυτό του οΜάρντοκ· φρόντισα σωστά την κάθελεπτομέρεια. Το ανδροειδές διαθέτει όλεςμου τις αναμνήσεις- έχει τη φωνή μου και

την κάθε μου μικροσυνήθεια. Και όταντους αποχαιρε-τήσει, όταν φανεί ότιγυρίζει πίσω στ’ άστρα, οι προ-μαγνητοφωνημένες κασέτες μου θασυνεχίσουν να τους αποστέλλονται απότο διάστημα, ακριβώς όπως και στοπαρελθόν. Ώς το θάνατό τους. Ποτέ δε θαμάθουν ότι πέθανα, συλλογίστηκε οΡόμπερτ Μάρντοκ.

«Είσαι έτοιμος τώρα; » ρώτησε σιγανά ηψηλόκορμη μορφή.

«Ναι», αποκρίθηκε ο Μάρντοκγνέφοντάς καταφατικά. «Είμαι έτοιμος».

Και οι δυο τους προχώρησαν αργά στο

μακρύ διάδρομο.

Ο Μάρντοκ θυμόταν πόσο καμάρωνανοι γονείς του όταν έγινε δεκτός στηνΕιδική Υπηρεσία. Ήταν το μόνο αγόρι σεόλο το Θάγιερβιλ που είχε επιλεγεί. 'Ητανμια αληθινά μεγάλη μέρα! Η τοπικήμπάντα έπαιζε μουσική, ο δήμαρχος —ογερο-Χάρκινς μ’ εκείνα τα γυαλάκια στηνάκρη της μύτης του— έβγαζε λόγους,λέγοντας σε όλους πόσο περήφανο ήταντο θά-γιερβιλ για το διαλεχτό τέκνο του...και η μητέρα του έκλαιγε γιατί ήταν τόσοευτυχισμένη.

Αλλά, βέβαια, ήταν επόμενο να είναιαυτός που θα πήγαινε στο διάστημα. Τα

άλλα αγόρια, εκείνα που είχαν αποτύχειστις δοκιμασίες, δεν είχαν ζήσει το όνειροόπως αυτός. Από τη στιγμή που είχε δειτην πρώτη προσελήνωση, ήξερε δίχωςκαμία αμφιβολία ότι μια μέρα θα γινόταναστροναύτης. Είχε σταθεί εκεί, εκείνη τηνκρύα μέρα του Δεκέμβρη του 1980, έναδωδεκάχρονο αγόρι, παρακολουθώνταςτο διαστημόπλοιο να γυρίζει πίσω στη Γη, βλέποντας τις φλόγες του νακαψαλίζουν και να μαυρίζουν τοπαγωμένο χώμα. Και ήξερε, στα βάθη τηςκαρδιάς του, ότι μια μέρα θα έφευγε μαζίτου για τ’ άστρα. Από κείνη τη στιγμή καιμετά, το μόνο του όνειρο ήταν να φύγεικάποτε από τη Γ η, πέρα προς αχανείς καιξένους ορίζοντες, σε θαυμαστούςκόσμους ασύλληπτους στη φαντασία.

Πολλοί από τους άλλους υποψήφιουςδεν ήταν τόσο πρόθυμοι ναεγκαταλείψουν τα πάντα για το διάστημα.Ακόμη και τώρα, ύστερα από είκοσιχρόνια, στ’ αφτιά του αντηχούσαν ακόμητα λόγια της Τζούλυ: «Ναι, είμαι σίγουρηότι με αγαπάς, Μπομπ, αλλά δε φτάνειαυτό. Δε μ’αγαπάς τόσο για ναεγκαταλείψεις το όνειρό σου». Και τονείχε αφήσει, φεύγοντας από τη ζωή τουγιατί ήξερε ότι εκεί δεν υπήρχε χώρος γι'αυτή. Υπήρχε μονάχα για το διάστημα...το αχανές διάστημα, για τ’ αστρόπλοιακαι τα φλογερά άστρα. Για τίποτε άλλο.

Θυμόταν την τελευταία νύχτα του στηΓη, πριν είκοσι χρόνια, όταν είχε νιώσειτη συντριπτική απεραντοσύνη του

αχανούς σύμπαντος να τον περιβάλλειόπως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του.Θυμόταν τις ώρες της αγρυπνίας πριν απότην αυγή... όταν μπορούσε να νιώσει τηνυπερένταση ν’ αυξάνεται στο μικρόάσπρο σπίτι, αλλά και μέσα του, εκεί πουήταν πλαγιασμένος στη ζεστή σιωπή τουδωματίου του. Θυμόταν τη βροχή, λίγοπριν από το χάραμα, να θροίζει

στη στέγη, και τ’ αστροπελέκια πουβροντούσαν στον ουρανό του Κάνσας.Και ύστερα, κατά κάποιο παράξενοτρόπο, το μουγκρητό των κεραυνών έγινεσιγά σιγά ένα με το μουγκρητό τωνκινητήρων ενός διαστημόπλοιου που τονέπαιρνε μαζί του μακριά από τη γη, πέραστ’ απόμακρα άστρα... μακριά...

Πέρα.

Η ψηλόκορμη μορφή με την κομψήδιαστημική στο-λη, έκλεισε τηνεξωτερική στεγανή θυρίδα και στάθη. κενα παρακολουθήσει το σώμα πουχανόταν στο σκοτάδι του χάους. Τοσκάφος και το ρομπότ ήταν το ίδιοπράγμα: δυο πολύπλοκες και τέλειεςμηχανές που έκαναν τη δουλειά τους.

Γ ια τον Ρόμπερτ Μάρντοκ το ταξίδιείχε τελειώσει ο ατέλειωτος δρόμος τουείχε φτάσει στο τέρμα του.

Τώρα θα κοιμόταν αιώνια στο διάστημα.

'Οταν το διαστημόπλοιο προσγειώθηκεστο Θά-γιερβιλ του Κάνσας, έναηλιόλουστο πρωινό του Ιούλη, τα πλήθητο περίμεναν κουνώντας τα χέρια καιφωνάζοντας το όνομα του ΡόμπερτΜάρντοκ. Όλοι οι επίσημοι της πόλης,δίχως ν’ απουσιάζει κανείς, είχανμαζευτεί εκεί, ο καθένας τους μ’ έναπροσεκτικά ετοιμασμένο λόγο στο μυαλότου. Η μπάντα της πόλης έπαιζεθριαμβευτικά μαρς κάτω από το γαλανόουρανό και τα παιδιά ανέμιζανσημαιούλες. Ύστερα μια σιωπή έπεσεστο συγκεντρωμένο πλήθος. Οι ατομικοίκινητήρες είχαν σωπάσει και η πόρτα τουσκάφους άνοιγε.

Ο Ρόμπερτ Μάρντοκ έκανε την

εμφάνισή του, ψη λόκορμος και ηρωικόςμε τη λαμπρή επίσημη στολή του πουαντανακλούσε το φως του ήλιου σανχιλιάδες διαφορετικά άστρα. Χαμογέλασεκαι χαιρέτησε με το χέρι του, ενώ τοπλήθος ξεσπούσε σε ζητωκραυγές καιχειροκροτήματα.

Και στην κάτω άκρη της ράμπαςπερίμεναν δύο μορφές: ένας γέρος,σκυφτός και τρεμουλιαστός, στηριγμένοςστο μπαστούνι του, και μια τσακισμένηκαι ρυτιδωμένη γυναίκα, με άσπραμαλλιά που ανέμιζαν στον άνεμο καιμάτια που έλαμπαν.

Όταν ο ψηλός άντρας έφτασε τελικά

κοντά τους, ανοίγοντας δρόμο μέσ’ απότο πλήθος που τον καλωσόριζε, οι δυογέροι τον έσφιξαν πάνω τους με θέρμη.Έμειναν εκεί, γαντζωμένοι στα μπράτσατου καθώς βάδιζε ανάμεσά τους και τονκοιτούσαν με δάκρυα στα μάτια.

Ο Ρόμπερτ Μάρντοκ, ο πολυαγαπημένοςτους γιος, είχε επιτέλους γυρίσει κοντάτους.

«Λοιπόν», είπε ένας άντρας στο πίσωμέρος του πλήθους, «τέλειωσε κι αυτό.Δες τους, φεύγουν».

Ο σύντροφός του αναστέναξε καικούνησε το κεφάλι του. «Δεν ξέρω, αλλά

εξακολουθώ να μην το βλέπω σαν κάτισωστό. Δε μου φαίνεται εντάξει».

«Μα αυτό ακριβώς δεν ήθελαν; »ρώτησε ο άλλος. «Αυτό ζήτησαν στηδιαθήκη τους. Είχαν δώσει όρκο ποτέ ογιος τους να μη γυρίσει σ’ ένα σπίτι πουτο είχε χτυπήσει ο θάνατος. Σε ένα μήνααυτός θα ξαναφύγει έτσι κι αλλιώς. Θαξαναγυρίσει στο διάστημα για άλλαείκοσι χρόνια. Γιατί να του χαλάσουν τιςλίγες μέρες που θα μείνει εδώ, γιατί νατου καταστρέψουν τα πάντα; » Ο άντραςκοντοστάθηκε, δείχνοντας προς τις δυομορφές πιο πέρα. «Είναι τέλειοι, δενομίζεις; Ποτέ ο γιος τους δε θα μάθειτην αλήθεια».

«Φαίνεται να έχεις δίκιο», συμφώνησε οσύντροφός του. «Ποτέ δε θα τη μάθει».

Και στάθηκε κοιτάζοντας το γέρο και τηγριούλα και τον ψηλό άντρα ανάμεσάτους ν’ απομακρύνονται, μέχρι πουχάθηκαν από τα μάτια του.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ

Του Κηθ Λώμερ

Ο Αμερικανός Κηθ Λώμερ — πρώηνδιπλωματικός και πρώην αξιωματικόςτης πολεμικής αεροπορίας — μας έχει

συνηθίσει κυρίως σε ανάλαφρες, μάλλονεύθυμες και οπωσδήποτε σαρκαστικέςιστορίες. Τούτο δω το διήγημα αποτελείεξαίρεση. Πρόκειται για μιασυναρπαστική περιπέτεια με κλιμάκωσητης αγωνίας, αλλά και κάτι περισσότερο.Υπάρχει κάτι το ανείπωτα τραγικό σετούτη την ιστορία, και δεν αναφέρομαιστο τελικό της αποκορύφωμα. Δεν ξέρω...αλλά νομίζω ότι λίγα πράγματα είναι πιοτραγικά από μια σκυλίσια πίστη καιαφοσίωση σ’ένα σκοπό που δεν έχει πιακανένα νόημα και που έχει ξεχαστείσχεδόν απ’ όλους. Ταυτόχρονα υπάρχεικάτι σ’ αυτό τον άσκοπο αγώνα πουμονάχα με σεβασμό μπορεί να τοαντιμετωπίσει κανείς.

Τούτη είναι η ιστορία δύο παλιώνσυμπολεμιστών, ενός από σάρκα κι ενόςαπό μέταλλο, και της συνάντησής τουςστο πεδίο μιας ξεχασμένης μάχης...

Γ. Μ.

Ανακτώ συνείδηση, νιώθοντας τακατάλοιπα ενός κραδασμού από τηναυθαίρετα καθορισμένη κατεύθυνση 035να διασχίζουν το κέλυφός μου. Από τορυθμό απόσβεσης υπολογίζω ότι η έκρηξηήταν εντάσε-ως 8, 7 και προερχόταν απόπηγή μέσα στα όρια των 72/46 μέτρων.Ενεργοποιώ τις πρωτεύουσες οθόνες μουκαι προσπαθώ να ανταποδώσω τα πυρά.Κανένα αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώ τους

εφεδρικούς ενεργειακούς συσσωρευτέςγια να θέσω σε λειτουργία ταδευτερεύοντα οπλικά μου συστήματα —μάταια. Προφανώς έχω βληθεί από τονεχθρό και έχω υποστεί σοβαρές ζημιές.

Οι αισθητήρες προσδιορισμού θέσης μουδείχνουν ότι βρίσκομαι ακινητοποιημένοςσε γωνία 13 μοιρών 14 δεύτερων, μεπαρέκκλιση από τη γραμμή βάσης κατά21 μονάδες από τη μέση τιμή. Επιχειρώνα διορθώσω την κλίση μου αλλάσυναντώ μεγάλη αντίσταση. Ενεργοποιώτους εμπρόσθιους ανιχνευτές μου,διοχετεύοντας ενέργεια σταμικροστροβοσκόπια υπερύθρων. Καμίαακτίδα δε φωτίζει το περιβάλλον μου.Περικλείομαι από απόλυτο σκοτάδι.

Τώρα ένα δευτερεύον εκρηκτικό κύμαπροσεγγίζει και με τραντάζει με ένταση 8,2. Είναι φανερό ότι πρέπει να αποσυρθώαπό την παρούσα θέση μου — αλλά τακινητήρια συστήματά μου παραμένουναδρανή υπό πλήρη ώθηση. Καταφεύγωστα εφεδρικά συστήματα και επιχειρώπάλι. Η πίεση αυξάνεται αισθάνομαι τησυνείδησή μου να με εγκαταλείπει απότην υπερβολι-

κή προσπάθειά μετά, απότομα, ηαντίσταση παύει να υφίσταται και μπορώνα κινηθώ.

Ωστόσο, δε διαθέτω πλήρη ευελιξίακινήσεων κινούμαι μπροστά με δυσκολία,

σαν να περικλείομαι από εμπόδιαμεγάλης μάζας. Προσπαθώ και πάλι ναδιαπεράσω το σκοτάδι που με περιβάλλει,και τη φορά αυτή διακρίνω αμυδράακαθόριστα περιγράμματα μεακανόνιστες ρωγμές. Επιχειρώ μια πρώτηπροσεκτική ώθηση, και κατόπιν μεπερισσότερη ισχύ, συναντώνταςανυπέρβλητη αντίσταση.

Διοχετεύω όλη τη διαθέσιμη ενέργειάμου σ’ ένα μοναδικό διερευνητικό παλμόκαι τον κατευθύνω προς τα πάνω. Ηένδειξη έρχεται σε τόση αντίθεση με κάθεπροηγούμενη εμπειρία πουεπαναλαμβάνω το τεστ από διαφορετικήγωνία. Τώρα είμαι υποχρεωμένος ναδεχτώ το γεγονός: είμαι θαμμένος κάτω

από 207, 6 μέτρα συμπαγούς βράχου!

Συγκεντρώνω την προσοχή μου σε μιαπροσπάθεια προσανατολισμού της θέσηςμου στις πρωτόγνωρα απελπιστικέςσυνθήκες. Εκτελώ έναν έλεγχολειτουργικής κατάστασης τριάνταχιλιάδων εξαρτημάτων και αισθάνομαιαπόγνωση όταν εξακριβώνω την έκτασητης ενεργειακής απώλειας. Οι κεντρικοίμου συσσωρευτές είναι σχεδόν πλήρωςεξαντλημένοι και οι εφεδρικές μονάδεςμου δεν έχουν περισσότερο από το 0, 4της φόρτισης. Έτσι εξηγείται ηδυσκινησία μου. Κάνω ανασκόπηση τηςτακτικής κατάστασης και θυμάμαι τηθριαμβευτική ανακοίνωση του διοικητούμου ότι οι δυνάμεις του εχθρού

εκμηδενίστηκαν και ότι έπαψε κάθεαντίσταση. Επαναφέρω στη μνήμη μουτην επίσημη επιθεώρηση: μαζί με τουςσυντρόφους μου της ΔεινοχρωμικήςΤαξιαρχίας, πολλοί από μας σοβαράχτυπημένοι από τα εχθρικά πυρά, ναπαρελαύνουμε μπροστά από τον ΑνώτατοΔιοικητή και μετά να

συγκεντρωνόμαστε στη ράμπα τουαρχηγείου. Ύστερα από διαταγή,ενεργοποιούμε τα μουσικά μας στοιχείακαι παιανίζουμε τον Πολεμικό Ύμνο μας.Το γειτονικό άστρο ακτινοβολεί στοπλήρες φάσμα, δίχως να παρεμποδίζεταιαπό την ύπαρξη ατμόσφαιρας. Είναι μιαστιγμή λαμπρού Θριάμβου. Ύστεραδίνεται η τελευταία διαταγή.

Όλα τα υπόλοιπα είναι σκοτεινά. Αλλάείναι προφανές ότι ο εορτασμός τηςνίκης ήταν πρόωρος. Ο Εχθρόςαντεπιτέθηκε με μια δύναμη που σχεδόνμε ακι-νητοποίησε. Η συνειδητοποίησητου γεγονότος είναι συγκλονιστική, αλλάτο 0, 1 δευτερολέπτου που κατανάλωσαστην αβίαστη αυτή ανασκόπηση,ξεκαθάρισε τη θέση. Εκπέμπω αμέσωςκλίση στη συχνότητα ΜάχιμηςΤαξιαρχίας.

«Μονάδα ΛΝΥ προς Διοίκηση. Ζητώάδεια να μετακινηθώ από τη θέση μου».

Περιμένω, δεν παίρνω απάντησηεκπέμπω πάλι με πλήρη ισχύ. Σαρώνω τη

μάζα του βράχου που με περικλείει μεσήμα άμεσης ανάγκης. Συντονίζομαι στηζώνη συχνοτήτων όλων των μονάδωνκαι περιμένω απάντηση από τουςσυντρόφους μου της Ταξιαρχίας. Καμίααπάντηση. Τώρα είμαι αναγκασμένος ναδεχτώ την πραγματικότητα: μονάχα εγώεπέζησα της επίθεσης.

Διοχετεύω όλο το ενεργειακό απόθεμαπου μου απομένει στον κινητήρα καιεντοπίζω ένα δίαυλο μειωμένηςπυκνότητας. Κινούμαι προς τα εκεί, καιο θρυμματισμένος βράχος ολόγυρά μουυποχωρεί απρόθυμα. Αργά, κινούμαιεμπρός και ανηφορικά. Τα κυκλώματαπόνου μου κατακλύζουν το κέντροσυνείδησης με σήματα κινδύνου.

Προκαλώ ανεπανόρθωτες ζημιές σταυπερφορτωμένα νευρωνικά μου συ-

στήματα, αλλά το καθήκον μου είναισαφές: οφείλω να αναζητήσω και ναχτυπήσω τον Εχθρό.

Βγαίνοντας πίσω από το προστατευτικόανάχωμα, ο αρχιμηχανικός ΠητΡέυνολντς της Υπηρεσίας Δια-στημοδρόμων της επαρχίας του ΝιουΝτέβον έβγαλε την προστατευτική μάσκακι έφτυσε μερικά χώματα από το στόματου.

«Τούτο ήταν η τελευταία ανατίναξηφτάσαμε στα διακόσια μέτρα βάθος και

κάτι. Πρέπει να υπάρχει σκληρόυπόστρωμα από κει και κάτω».

«Σχεδόν μας πήρε το βράδυ»,παρατήρησε ένας κοιλαράς δίπλα του.«Είστε μιάμιση μέρα πίσω από τοπρόγραμμα».

«Τώρα θ’ αρχίσουμε να μπαζώνουμε τιςτρύπες, κύριε δήμαρχε. Ώς τις εννιά αύριοτο πρωί θα έχουμε ρίξει το μπετόν για ταυποστηρίγματα. Με λίγη καλή τύχη, τοπρώτο τμήμα της πίστας θα είναι έγκαιραέτοιμο για την προεκλογική περίοδο».

«Τότε —» ο δήμαρχος σταμάτησεαπότομα με μια έκφραση απορίας.

«Νόμισα ότι είπες πως εκείνο ήταν τοτελευταίο φουρνέλο για σήμερα... »

Ο Ρέυνολντς έσμιξε τα φρύδια του. Μιαμικρή αλλά σαφής δόνηση είχε τραντάξειτο έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Λίγαβήματα παρακεί ένα μικρό χαλίκι πάνω σεμια πέτρα τινάχτηκε κι έπεσε με ελαφρόκροτάλισμα.

«Μάλλον από καθίζηση κανενόςμεγάλου βράχου», αποκρίθηκε. Την ίδιαστιγμή μια δεύτερη δόνηση τράνταξε τηγη, δυνατότερα τούτη τη φορά. ΟΡέυνολντς άκουσε ένα μπουμπουνητό καιένα μακρινό πάταγο, καθώς γκρεμιζότανένας βράχος από τα πλαϊνά του πρόσφατα

σκαμμένου πηγαδιού. Στράφηκε γοργάπρος τον οικίσκο ελέγχου τη στιγμήακριβώς που άνοιγε η πόρτα του και στοκατώφλι πρόβαλε ο δεύτερος μηχανικόςΜέιφηλντ.

«Για ρίξε μια ματιά εδώ, Πητ! »ΟΡέυνολντς προχώρησε προς τον οικίσκοκαι μπήκε μέσα. Ο Μέιφηλντ ήταν κιόλαςσκυμμένος πάνω από μια οθόνη ελέγχου.

«Τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό; »ρώτησε τον Ρέυνολντς, δείχνοντας με τοδάχτυλο. Πάνω στο έντονο κόκκινοπερίγραμμα που αντιπροσώπευε τηνέκρηξη της κοίλης γόμωσης, η οποία είχεσυμπληρώσει τη διάτρηση για το τελικό

υποστήριγμα, υπήρχαν άλλα δύο ίχνη,ελαφρά αλλά ευδιάκριτα.

«Περίπου έντασης 0, 1», μουρμούρισε οΜέιφηλντ με απορημένο ύφος. «Μα τι...»

Η βελόνα του οργάνου μέτρησης έπεσεξαφνικά, ύστερα τινάχτηκε ώς το 0, 21και ξανάπεσε πίσω. Ο οικίσκοςτραντάχτηκε. Ένα μολύβι κατρακύλησεαπό την άκρη του τραπεζιού. Την άλληστιγμή το οργισμένο κόκκινο πρόσωποτου δήμαρχου Ντώρτυ φάνηκε στηνπόρτα.

«Τρελάθηκες, Ρέυνολντς; Τι σου ’ρθε και

κάνεις ανατινάξεις ενώ είμαι ακάλυπτοςέξω; Θες να με σκοτώσεις; »

«Δεν κάνω ανατινάξεις», γρύλισε ξερά οΡέυνολντς. «Τζιμ, πάρε τον Ήτον στοτηλέφωνο και ρώτα τον αν έχουν ιδέα τιγίνεται». Ύστερα πήγε στην πόρτα καιφώναξε κάποιον.

Ένας σωματώδης άντρας με λεκιασμένηαπό τον ιδρώτα φόρμα πήδησε κάτω απότο κάθισμα ενός οχήματος τοποθέτησηςκαλωδίων. «Τι τρέχει, αφεντικό; »ρώτησε πλησιάζοντας. «Το τράνταγμακόντεψε να με ρίξει από τη θέση μου! »

«Δεν ξέρω. Δε φαντάζομαι να

τοποθέτησες συμπληρωματικά φουρνέλα;»

«Όχι, αφεντικό. Ποτέ δε θα έβαζαφουρνέλα δίχως δική σου εντολή».

«Έλα μαζί». Ο Ρέυνολντς άρχισε ναδιασχίζει τη γεμάτη μπάζα έκταση πουείχε επιλεγεί από τις τοπικές αρχές σαντην τοποθεσία για ένα νέοδιαστημοδρόμιο. Στα μισά τηςαπόστασης ώς το ανοιχτό στόμιο μιαςφρεσκοανοιγμένης εκσκαφής, το έδαφοςκάτω από τα πόδια του τραντάχτηκε μετόση δύναμη που τον έκανε νασκοντάψει. Ένας πίδακας σκόνηςσηκώθηκε από το χώρο εκσκαφής

μπροστά. Χαλαρές πέτρες χοροπήδησανστο έδαφος. Δίπλα του, ο υπεύθυνοςγεωτρήσεων τον άρπαξε από το μπράτσο.

«Αφεντικό, καλύτερα να γυρίσουμεπίσω».

Ο Ρέυνολντς τράβηξε το χέρι του καισυνέχισε το δρόμο του. Ο υπεύθυνοςγεωτρήσεων γρύλισε μια βλαστήμια καιτον ακολούθησε. Οι δονήσεις τουεδάφους συνεχίζονταν, μια σειρά απόαλλεπάλληλες βροντές που διέκοπταν ένασταθερό κραδασμό.

«Είναι σεισμός! »φώναξε ο Ρέυνολντςγια να ακουστεί πάνω από το υπόκωφο

μπουμπουνητό. Μαζί με το μηχανικόέφτασε στο χείλος της γεώτρησης.

«Δε μπορεί να ’ναι σεισμός, αφεντικό»,φώναξε σε απάντηση ο τελευταίος.«Τουλάχιστον, όχι σε τέτοιο έδαφος! »

«Αυτό να το πεις στους γεωλόγους... »Ο επίπεδος βράχος που πατούσανσηκώθηκε σχεδόν μισό μέτρο καιξανάπεσε πίσω. Και οι δυο άντρεςκουτρουβάλησαν στο χώμα. Ο βράχοςσκαμπανέβαζε σαν βάρκα στο κύμα.

«Να φεύγουμε από δω! » Ο Ρέυνολντςτινάχτηκε όρθιος και άρχισε να τρέχει.Μπροστά ένα ρήγμα άνοιξε στη γη κάπου

τριάντα πόντους πλατύ. Το Πήδηξεπρολαβαίνοντας να δει φευγαλέα ταμαύρα βάθη και τη γυαλάδα νωπού πηλούέξι μέτρα πιο κάτω—

Ένα βραχνό ουρλιαχτό τον έκανε νακοκαλώσει επιτόπου. Γυρίζοντας τοκεφάλι είδε τον υπεύθυνο γεωτρήσεωνστο χώμα με ένα βαρύ κομμάτι βράχουπάνω στα πόδια του. Όρμησε προς τα κεικαι προσπάθησε να σηκώσει το βράχο.Αίματα λέκιαζαν το πουκάμισο τουάλλου, ενώ τα χέρια του έσπρωχναναδύναμα το βράχο που τον πλάκωνε.Ύστερα κι άλλα ιδρωμένα μπράτσαήρθαν να βοηθήσουν εκείνα τουΡέυνολντς. Στο μεταξύ το έδαφοςτρανταζόταν όλο και πιο δυνατά. Το

υπόκωφο μπουμπουνητό είχε δυναμώσεισε συνεχές μουγκρητό. Κατάφεραν ναγυρίσουν το βράχο στο πλάι, σήκωσαντον τραυματία και τον μετέφερανπαραπατώντας στον οικίσκο με τιςπρώτες βοήθειες.

Ο δήμαρχος τους περίμενε εκεί, μεπρόσωπο άσπρο σαν πανί.

«Τι συμβαίνει, Ρέυνολντς; Αν είσαιυπεύθυνος—» «Άντε Βούλωσ’ το! »γρύλισε ο Ρέυνολντς σπρώ-χνοντάς τονπέρα. Έτρεξε στο βιντεοτηλέφωνο καιάρχισε να πατάει κουμπιά.

«Ήτον! Τι ξέρεις γι’ αυτή τη δόνηση; »

«Τι δόνηση μου λες, διάβολε! » Τομικρό πρόσωπο στην οθόνη τωντεσσάρων ιντσών ήταν σανξεπουπουλιασμένη κότα. «Τι στο δαίμονασκαρώνεις εκεί πέρα; Εδώ καταγράφωμια ολόκληρη σειρά μετατοπίσεων πουπροέρχονται από την τελευταία σουγεώτρηση. Τι έκανες, ξέχασες εκεί καμιάολόκληρη σειρά από συμπληρωματικάφουρνέλα; »

«Είναι σεισμός. Τι φουρνέλα κιανοησίες μου λες; Τούτο το πράγμακομμάτιασε διακόσια μέτρα επιφανειακούβράχου. Φαίνεται να κινείται βορεια-βορειοανατολικά—»

«Τώρα μάλιστα! Ένας κινητός σεισμός!» Ο Ήτον ανέμισε τα χέρια του, μιαμικροσκοπική και αστεία μορφή στοφόντο των χαρτών και των κορνιζαρομέ-νων διπλωμάτων στον τοίχο πίσω του.«Λοιπόν... κάνε κάτι, Ρέυνολντς! Πούείναι ο δήμαρχος Ντώρτυ; »

«Μέσα στα πόδια μου! » γρύλισε οΡέυνολντς και διέκοψε τη γραμμή.

Απέξω ένας κοκκινωπός από το φως τουηλιοβασιλέματος κουρνιαχτός σκέπαζετον ανοιχτό κάμπο. Μια βραχο-μπουλντόζα πλησίαζε μουγκρίζοντας καισταμάτησε μπροστά στον Ρέυνολντς.Ένας άντρας πήδησε κάτω.

«Έβαλα τα παιδιά να απομακρύνουν τονεξοπλισμό», δήλωσε λαχανιασμένα. «Τοπράγμα κατευθύνεται γραμμή για τοναυτοκινητόδρομο! Έδειξε τονυπερυψωμένο δρόμο κάπου μισόχιλιόμετρο πιο πέρα.

«Με τι ταχύτητα κινείται; »

«Έχει καλύψει κιόλας εκατό μέτρα, κιακόμη δεν πέρασαν καλά καλά ούτε δέκαλεπτά! »

«Αν συνεχίσει έτσι για άλλα είκοσι, θαφτάσει στον κεντρικό ανισόπεδο κόμβο!»

«Και τότε, χαιρέτα μου τον πλάτανο σεμερικά εκατομμύρια και έξη μήνεςδουλειάς, Πητ! »

«Και το πάρκο της πόλης είναι τρίαχιλιόμετρα πιο πέρα».

«Τι διάολο, θα έχει σταματήσει ώς τότε!»

«Μπορεί- φέρε ένα τζιπάκι, Νταν».

«Πητ! » Ο Μέιφηλντ ζύγωσε τρέχοντας.«Τούτο το πράγμα δυναμώνει! Τοκεντροειδές του κινείται με κατεύθυνση022—»

«Πόσο κάτω από την επιφάνεια; »

«Ανεβαίνει· άρχισε από τα διακόσιαμέτρα και τώρα βρίσκεται στα εκατόνεβδομήντα! »

«Τι στο δαίμονα ξυπνήσαμε εκεί κάτω; »Ο Ρέυνολντς κοίταξε τον Ρέινφηλντκαθώς ένα τζιπάκι σταματούσε μεαπότομο φρενάρισμα δίπλα τους.

«Συνέχισε να το παρακολουθείς, Τζιμ.Ενημέρωνέ με σε κάθε νέα εξέλιξη. Εμείςπάμε να ρίξουμε μια ματιά από πιοκοντά». Ανέβηκε στο σκληροτράχηλοόχημα.

«Πάρτε ένα φορτηγό ανατινάξεων—»

«Δεν υπάρχει χρόνος! »Κούνησε το χέριτου σε χαιρετισμό ενώ το αμάξιξεκινούσε βολίδα προς το σύννεφο τηςσκόνης.

Το τζιπ σταμάτησε στην άκρη τουανισόπεδου κόμβου των τριών επιπέδων,σ’ ένα σημείο ειδικά φτιαγμένο για ναμπορούν οι τουρίστες να θαυμάζουν τηθέα του μελλοντικού διαστημοδρόμιου,τριάντα μέτρα πιο χαμηλά. Ο Ρέυνολντςμελέτησε με τα κιάλια του την πορεία τηςδόνησης. Από αυτό το υπερυψωμένοσημείο η πορεία του φαινομένου ήτανσαφής, σαν μια γραμμή από

ανασηκωμένο και σπασμένα βράχια,πλατιά κάπου έξι μέτρα. Η γραμμήπροχωρούσε ενώ την κοιτούσε.

«Μοιάζει σαν διαδρομή τυφλοπόντικα».Ο Ρέυνολντς έδωσε τα κιάλια στοσύντροφό του και πάτησε το κουμπί τουβιντεοφώνου του τζιπ.

«Τζιμ, κάλεσε τον Ήτον και πες του ναδιοχετεύσει όλη την κυκλοφορία από τονΠεριφερειακό στα νότια της ΖώνηςΕννιά. Τα αυτοκίνητα ήδη είναι πολλάκαι στην αριστερή λουρίδα. Η σκόνηφαίνεται από χιλιόμετρα μακριά και έτσικαι ακουστεί ότι κάτι παράξενο τρέχει, οδρόμος θα πήξει κυριολεκτικά».

«Θα του το πω, αλλά δε θα του αρέσει! »

«Εδώ δεν κάνουμε προεκλογικήεκστρατεία! Τούτο το πράγμα σε είκοσιλεπτά θα έχει φτάσει στην περιοχή τηςεξωτερικής πίστας! »

«Δε θα κρατήσει... »

«Πόσο βαθιά είναι τώρα; »

«Λιγότερο από εκατόν πενήντα μέτρα!»Επακολούθησε μια στιγμή σιωπής.«Πητ, αν κρατήσει αυτή την πορεία, θαβγει στην επιφάνεια στο σημείο περίπουπου βρίσκεσαι τώρα! »

«Ω, χο! Μάλλον ξέγραψε τούτο τονκόμβο. Καλύτερα να πεις στον Ήτον ναέχει έτοιμη και καμιά ιστορία για τουςδημοσιογράφους».

«Πητ... δημοσιογράφους είπες; Κατάφωνή! » έκανε ο Νταν από δίπλα του. ΟΡέυνολντς έκλεισε τη συσκευή και γύρισενα δει έναν άντρα με παρδαλό κοστούμινα κατεβαίνει από μια σπορ Μονοτζάγκπου είχε σταματήσει πίσω από το τζιπτους. Από τον ώμο του κρεμόταν η θήκημιας μεγάλης κάμερας.

«Ει, τι τρέχει εκεί κάτω; » τους φώναξεπλησιάζοντας.

«Κατολίσθηση βράχων», αποκρίθηκεκοφτά ο Ρέυνολντς. «Σας παρακαλώ, μησταματάτε. Ο δρόμος είναι κλειστός... »

«Και ποιος είσαι ελόγου σου; » ρώτησεο τύπος επιθετικά.

«Είμαι ο υπεύθυνος μηχανικός. Άντετώρα, φίλε. Πάρε δρόμο». Γύρισε πάλιπρος το βιντεόφωνο. «Τζιμ, φέρε αμέσωςεδώ όλα μας τα βαριά μηχανήματα».Κοντοστάθηκε, νιώθοντας ένα μικρότρέμουλο στο αμάξι. «Αρχίζει ναεπηρεάζεται και ο ανισόπεδος κόμβος»,συνέχισε. «Φοβάμαι ότι δεν τη γλιτώνει.Ότι κι αν είναι αυτό το πράγμα,συμπεριφέρεται σαν ένα συμπαγές σώμα

που ανοίγει τούνελ κάτω από το έδαφος.Ίσως καταφέρουμε να του φράξουμε τοδρόμο».

«Να φράξεις το δρόμο σε ένα σεισμό; »

«Ναι... καταλαβαίνω ότι ακούγεταιτρελό... αλλά δεν έχω καμιά καλύτερηιδέα».

«Έι... τι ακούω για σεισμό; » Ο τύπος μετο παρδαλό κοστούμι ήταν ακόμη εκεί.«Μα το Θεό, το νιώθω... ολόκληρη ηγέφυρα τραντάζεται! »

«Δρόμο, παλικάρι —τώρα! » ΟΡέυνολντς του έδειξε με τον αντίχειρα

προς τις λουρίδες κυκλοφορίας όπουκυλούσε γοργά ένα σταθερό ρεύμα απόαμάξια. «Νταν, ξεκίνα για το δρόμο.Πρέπει να προειδοποιήσουμε τουςοδηγούς ν’ απομακρυνθούν... »

«Για μια στιγμή, φίλε», φώναξε ο τύποςξεκρεμών-τας τη μηχανή του. «Είμαιδημοσιογράφος της Σκόουπ του ΝιουΝτέβον. Έχω μερικές ερωτήσεις —»

«Δεν έχω τις απαντήσεις τους», τονέκοψε ο Ρέυνολντς καθώς το τζιπαπομακρυνόταν.

«Έι! » φώναξε πίσω τους οδημοσιογράφος που είχε ρωτήσει τον

Ρέυνολντς. «Ποιος νομίζεις πως είσαι;Νομίζεις ότι μπορείς... » Η φωνή τουέσβησε πίσω τους.

Σ’ ένα λιτό διαμέρισμα συνταξιούχουστην παραλιακή πόλη του Άιντλ Μπριτζ,κάπου εξήντα χιλιόμετρα από το σημείοτου μυστηριώδους σεισμού, ένας γέροςκαθόταν σε μια πολυθρόνα καιμισολαγοκοιμό-ταν μπροστά σε μιαανοιχτή τρισδιάστατη συσκευήτηλεόρασης.

«Παππού», έλεγε μια διαπεραστικήγυναικεία φωνή. «Καιρός να πηγαίνεις γιατο κρεβάτι σου».

«Κρεβάτι; Γιατί να πάω στο κρεβάτιμου; Έτσι κι αλλιώς δε με παίρνει ούπνος... » Ο γέρος τέντωσε το κορμί τουκαι προσποιήθηκε ότι παρακολουθούσεμε ενδιαφέρον τη συσκευή.«Παρακολουθώ τούτο το σόου».

«Δεν είναι σόου, αλλά οι ειδήσεις»,παρατήρησε θυμωμένα ένα παχουλόαγόρι. «Μαμά, μπορώ ν’ αλλάξω κανάλι;»

«Ασ’ την εκεί που είναι, Μπέρνι», τουαπάντησε ο γέρος. Στην οθόνη φαινότανπανοραμικά ένα τοπίο γυμνού κάμπου μεκάτι σαν μακρύ αυλάκι στο έδαφος. Ενώτο παρατηρούσε, είδε το αυλάκι να

μεγαλώνει σε μήκος.

«... Εδώ, από τον ανισόπεδο κόμβο τουΊντερμιξ έχουμε μια καλή θέα του όλουπαράξενου φαινομένου, κυρίες καικύριοι», έλεγε ο εκφωνητής. «Κατά τηγνώμη μας πρόκειται για κάποιοδιαφημιστικό κόλπο της ΥπηρεσίαςΔιαστημοδρομίων για το αμφιλεγόμενοέργο που ετοιμάζουν—»

«Μαμά, ν’ αλλάξω κανάλι; »

«Άλλαξέ το, Μπέρνι».

«Μην το αγγίξεις», πρόσταξε ο γέρος.Το παχύ αγόρι άπλωσε το χέρι του για το

κουμπί, αλλά κάτι στο βλέμμα του γέρουτο έκανε να μην αποτελειώσει τηνκίνηση.

«Η κυκλοφορία εξακολουθεί να πήζειχειρότερα εδώ πέρα», έλεγε ο Ρέυνολντςστο ακουστικό. «Να πάρει ο δαίμονας,Τζιμ, σε λίγο θα έχουμε τη χειρότερηκυκλοφοριακή συμφόρηση που —»

«Αποκλείεται να κάνουμε αυτό πουζητάς, Πητ! Ξέρεις ότι ο κόμβος αυτόςείναι το καμάρι του δήμαρχου... οσούπερ-αυτοκινητόδρομος για κάθεκαιρό, που τίποτα δεν μπορεί να τονκλείσει. Λέει να τα βολέψεις όπωςμπορείς επιτόπου».

«Τι να βολέψω, διάβολε; Εδώ σας λέωνα εμποδίσουμε μια μεγάλη καταστροφή!Και μάλιστα μέσα στα επόμενα λίγαλεπτά! »

«Θα κάνω άλλη μια προσπάθεια... »

«Αν σας πει πάλι όχι, πάρτε δυο μεγάλαγκρέιντερ των δέκα μέτρων και κλείστετο δρόμο οι ίδιοι. Στήστε προβολείς καιμην επιτρέπετε σε αυτοκίνητα να περνάνεαπό καμιά κατεύθυνση».

«Πητ, αυτό ξεπερνά τη δικαιοδοσία σου!»

«Με άκουσες τι σου είπα! »

Δέκα λεπτά αργότερα, πίσω στο επίπεδοτου εδάφους, ο Ρέυνολντςπαρακολουθούσε καθώς προβολείς σεψηλούς βραχίονες τοποθετούνταν σταοδοφράγματα που έκοβαν ένα τμήμαπεντακοσίων μέτρων του απειλούμενουανισόπεδου κόμβου. Εκατό μέτρα πιοπέρα από εκεί που στεκόταν, πάνω σ’ έναελαφρό γκρέιντερ, ένα κομμάτι βράχουδεκαπέντε μέτρα πλατύ, ανασηκώθηκεαργά, σχίστηκε στα δύο κι έπεσε πίσω μεδυνατό πάταγο. Η μια γωνιά του χτύπησετο χοντρό υποστύλωμα που στήριζε τογείσωμα του χώρου στάθμευσης απόπάνω. Ένα κομμάτι έξι μέτρωνξεκόλλησε από κει, αφήνοντας να φανούνοι εσωτερικές σιδεριές.

«Πόσο βαθιά είναι τώρα, Τζιμ; » ρώτησεο Ρέυνολντς, προσπαθώντας ν’ ακουστείπάνω από το μουγκρητό που ερχόταν απότη μεριά της ανασκαμμένης περιοχής.

«Μόλις κάτω από την επιφάνεια, Πητ.Πρέπει να ξε-πεταχτεί από στιγμή σε —»Η φωνή πνίγηκε σ’ ένα υπόκωφομπουμπουνητό καθώς το χτυπημένουποστύλωμα

ανασηκωνόταν, τσάκιζε στη μέση καιγκρεμιζόταν. Μαζί του παρέσυρε έναμεγάλο κομμάτι του χώρου στάθμευσηςστο πλάι του αυτοκινητόδρομου, μαζί μετο προστατευτικό κιγκλίδωμα και μιακολόνα με ακόμη αναμμένο το λαμπτήρα

της. Ένα μικρό αμάξι που ήτανσταματημένο στο καταδικασμένο τμήμαφάνηκε για μια στιγμή πριν χτυπήσει ητσιμεντένια μάζα. Ο Ρέυνολντς το είδε νατινάζεται πέρα και μετά να εξαφανίζεταικάτω από όγκους σπασμένου τσιμέντου.

«Ω, Θεέ μου! » τραύλισε ο Νταν.«Εκείνος ο αναθεματισμένος οδημοσιογράφος... »

«Κοίτα! » Καθώς οι δύο άντρεςπαρακολουθούσαν το θέαμα, ένα δεύτερουποστύλωμα κλονίστηκε και σωριάστηκεπίσω στη σκιά του ανισόπεδου κόμβουαπό πάνω. Ύστερα το κατάστρωμα τουδρόμου έκανε κοιλιά, και δυο ακόμη

υποστυλώματα γκρεμίστηκαν. Μ’ έναμουγκρητό σαν να έσπαγε φράγμα, ένακομμάτι τριάντα μέτρων του δρόμουκατέρρευσε σηκώνοντας ένα τεράστιοσύννεφο σκόνης.

«Πητ! » ακούστηκε ανήσυχη η φωνήτου Μέιφηλντ από το βιντεόφωνο τουτζιπ. «Πάρε δρόμο από κει! Έκανα μιαμέτρηση αυτού του πράγματος και ηραδιε-νέργειά του είναι όση δεφαντάζεσαι! »

Ανάμεσα στο σωρό των χαλασμάτωνκάτι σάλευε τώρα, σπρώχνονταςανελέητα το έδαφος προς τα πάνω καιπαραμερίζοντας από μπροστά του

εκατοντάδες τόνους από σπασμένουςόγκους τσιμέντων και βράχων σαν ναήταν πούπουλα. Μια μουντή γαλάζιαακτινοβολία ξεχύθηκε από την ανοιγμένηγη, λούζοντας μ’ ένα άγριο φως τονκομματιασμένο κόμβο από πάνω. Μιαπελώρια, εντυπωσιακή μορφή άρχισε ναξεπροβάλλει ακατανίκητη μέσα από τασυντρίμμια. Ο Ρέυνολντς είδε μια τιτάνιαμηχανή που έλαμπε γαλαζωπή ναξεφυτρώνει από τα χαλάσματα σανυποβρύχιο που αναδυόταν από το βυθό.Όγκοι από θρυμματισμένους βράχουςέπεφταν από πάνω της, και τεράστιεςερπύστριες, τρία μέτρα πλατιές,γαντζώνονταν στη γη για να σύρουν τηνόλη μάζα. Το πανίσχυρο αντικείμενοχτύπησε με το πλάι του ένα υποστύλωμα

που έστεκε ακόμη και το έκανε να σπάσεισαν σπιρτόξυλο.

«Πητ... τι... τι είναι αυτό το πράγμα; »

«Δεν ξέρω», αποκρίθηκε ο Ρέυνολντς,σπάζοντας την παράλυση που τον είχεμαρμαρώσει. «Ας του δίνουμε από δω,Νταν, και όσο πιο γρήγορα γίνεται!

Ότι στο δαίμονα κι αν είναι, κατευθύνεταιγραμμή για την πόλη! »

Ξεφεύγω επιτέλους από την παγίδα πουείχα εγκλωβιστεί, και αμέσως συναντώαμυντικά έργα σημαντικής αντοχής. Οι

ανιχνευτές μου έχουν μειωμένεςικανότητες εξαιτίας της έλλειψηςεπαρκούς ενέργειας, αλλά μπορώ νασυλλάβω την ύπαρξη ανοιχτού εδάφουςπέρα από τα έργα και ακόμη μακρύτερα,σε απόσταση 5, 7χιλιομέτρων, ογκώδειςτοίχους. Για μια ακόμη φορά εκπέμπωτην κλήση αναγνώρισης της Ταξιαρχίας,αλλά, όπως και πριν, δε λαμβάνω καμίααπάντηση. Είμαι πραγματικά μόνος.

Επιθεωρώ το περιβάλλον μου γιαεκπομπές εχθρικών μονάδων και ελέγχωτο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα για τυχόνεπικοινωνίες τους. Δεν εντοπίζω τοπαραμικρό' είτε τα κυκλώματά μουυπέστησαν σοβαρές ζημιές, είτε τασυστήματα παρεμβολής τους είναι

εξαιρετικά.

Τώρα πρέπει να λάβω μια απόφαση γιατις πιθανές μελλοντικές κινήσεις μου.Εφόσον έπεσαν όλοι οι σύντροφοί μουτης Ταξιαρχίας συμπεραίνω ότι τακτίσματα μπροστά μου ελέγχονται απόδυνάμεις του Εχθρού. Στέλνωδιερευνητικά σήματα στις αμυντικέςθέσεις τους και ανακαλύπτω ότι έχουνασυνήθιστη κατασκευή και πως είναιπολύ πιο τρωτά απ’ όσο δείχνουν. Έχωεπίγνωση της πιθανότητας να πρόκειταιγια παραπλανητικό τέχνασμα τουΕχθρού, αλλά το τι πρέπει να κάνω είναισαφές.

Θέτω πάλι σε λειτουργία τουςπροωθητικούς κινητήρες μου καικατευθύνομαι προς τα εχθρικά οχυρά.

«Πάει, ξεμωράθηκες πια, πατέρα»,φώναξε ο σωματώδης άντρας. «Στηνηλικία σου—»

«Στη δική σου ηλικία μου έσπασαν τημύτη σ’ έναν απίθανο καβγά στο μπαρτου Άλντο», τον έκοψε ο γέρος. «Αλλάβγήκα νικητής από κείνη τη μάχη».

«Τζέημς, δεν μπορείς να τρέχεις έξωτέτοια ώρα νυχτιάτικα... »διαμαρτυρήθηκε ανήσυχα μια ηλικιωμένηγυναίκα.

«Πες τους να γυρίσουν σπίτι τους»,γρύλισε ο γέρος βαδίζοντας με δυσκολίαπρος την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.«Αρκετά τους είδα για σήμερα».

«Μητέρα, δε φαντάζομαι να τον αφήσειςνα κάνει καμιά κουταμάρα», είπε οσωματώδης άντρας.

«Μην ανησυχείς, θα το ξεχάσει σε λίγαλεπτά. Πάντως, μάλλον καλύτερα ναπηγαίνετε τώρα και να τον αφήσετε ναηρεμήσει».

«Μητέρα... ειλικρινά νομίζω ότι έναςοίκος ευγηρίας θα ήταν η καλύτερηλύση».

«Ναι, γιαγιά», συμφώνησε και η κοπέλαπου ήταν στο δωμάτιο. «Στο κάτω κάτωέχει περάσει τα ενενήντα... και έχει τηστρατιωτική του σύνταξη».

Μέσα από το δωμάτιό του ο γέροςπερίμενε να τους ακούσει να φεύγουν.Ύστερα πήγε στην ντουλάπα του, έβγαλετα ρούχα του κι άρχισε να ντύνεται.

Το πρόσωπο του αστυμηχανικού Ήτονστην οθόνη ήταν άσπρο σαν κιμωλία.

«Κανένας δεν μπορεί να μεκατηγορήσει», είπε. «Πώς θα μπορούσανα ξέρω... »

«Το γραφείο σου έκανε τιςπροκαταρκτικές μελέτες και έδωσε στηνΥ. Κ. το πράσινο φως», φώναξε έξαλλοςο δήμαρχος Ντώρτυ.

«Το μόνο που έδειχναν οι παλιοί χάρτεςήταν ότι επρόκειτο για ΠεριοχήΑπορριμμάτων», έκανε ο Ήτοναπλώνοντας τα χέρια του. «Υπέθεσα ότι—»

«Ως αστυμηχανικός», τον διέκοψε οΝτώρτυ, «δεν πρέπει να κάνειςυποθέσεις! Μια δεκάλεπτη έρευνα θ’αρκούσε να σου πει ότι επρόκειτο γιαπεριοχή κατηγορίας "Υ”! »

«Τι σημαίνει κατηγορία "Υ”; » ρώτησε οΜέιφηλντ τον Ρέυνολντς. Στέκονταν στοκέντρο επικοινωνιών του εργοταξίου,ακούγοντας τη λογομαχία των άλλων.Πιο πέρα βούιζαν κάμποσες Τρι-Δκάμερες, καταγράφοντας την πορεία τηςτιτάνιας μηχανής. Ο υψηλότεροςπυργίσκος της έφτανε στο ύψος τωνδεκαπέντε μέτρων, καθώς ο βαρύς όγκοςτης προχωρούσε αργά στο ομαλό έδαφοςπρος την πόλη. Από πίσω της έσερνε μιαουρά από ξεχαρβαλωμένες σιδεριές μεκομματιασμένους όγκους τσιμέντου.

«Σημαίνει χρόνο υποδιπλασιασμού εκατόετών», αποκρίθηκε λακωνικά οΡέυνολντς. «Εδώ κοντά είχε δοθεί ητελευταία μάχη του πολέμου. Προφανώς

εδώ έθαψαν και το μολυσμένοραδιενεργό εξοπλισμό που απόμεινε μετάτη μάχη».

«Μα αυτά έγιναν πριν εβδομήνταχρόνια... »

«Παραμένει ακόμη αρκετή ακτινοβολίαγια να μολύνει οτιδήποτε σε ακτίνα μισούχιλιομέτρου».

«Θα πρέπει να χρησιμοποίησαν πολύδιαβολικά όπλα», μουρμούρισε οΜέιφηλντ κοιτάζοντας προς τη μουντήλάμψη σχεδόν ένα χιλιόμετρο πιο πέρα.

«Ρέυνολντς, πώς θα το σταματήσεις αυτό

το πράγμα; » Ο δήμαρχος είχε στραφείπρος το μηχανικό της Υ. Δ.

«Να το σταματήσω; Εγώ; Είδες τι έκανεστις πιο βαριές μηχανές μου: τις έκανεκυριολεκτικά πίτα! Θα πρέπει ναζητήσετε τη βοήθεια του στρατού, κύριεδήμαρχε»

«Να καλέσω ομοσπονδιακές δυνάμεις;Να τους επιτρέψω να ανακατευτούν σεθέματα της πολιτείας; »

«Η βάση τους απέχει μονάχα εκατόχιλιόμετρα από δω. Νομίζω ότι καλά θακάνατε να τους καλέσετε δίχως άλληκαθυστέρηση. Η μηχανή κινείται μονάχα

με γύρω στα πέντε χιλιόμετρα την ώρα,αλλά θα φτάσει στις νότιες παρυφές τηςπόλης σε σαράντα λεπτά».

«Δεν μπορείς να τη ρίξεις σε κανέναλάκο; Να φτιάξεις με φουρνέλα μιαπαγίδα στο δρόμο της; »

«Είδατε πως άνοιξε δρόμο από ταδιακόσια μέτρα βάθος. Έλεγξα τουςχάρτες και είδα ότι ακολούθησε έναπαλιό τούνελ εκσκαφής. Ηταν γεμισμένομε μπάζα και σφραγισμένο με μισό μέτροσυμπιεσμένου σκυροδέματος».

«Είναι απίστευτο! » είπε το πρόσωποτου Ήτον στην οθόνη. «Ολόκληρη η

μηχανή ήταν κλεισμένη μέσα σ’ενισχυμένο και θωρακισμένο μπετόνπάχους τριών μέτρων. Έπρεπε πρώτα νασπάσει αυτό το κέλυφος πριν μπορέσεινα κουνηθεί πρώτα από τη θέση της! »

«Αυτό το κέλυφος ήταν απλώςραδιενεργό κάλυμμα- δεν ήταν ποτέδυνατό να σταματήσει μια ΜονάδαΜάχης τύπου Μπόλο».

«Και τι θα μπορούσε να τη σταματήσει,αν μου επιτρέπεις την ερώτηση; » ρώτησεβλοσυρά ο δήμαρχος.

«Οι μονάδες αυτές απενεργοποιήθηκανπριν θαφτούν», εξήγησε ο Ήτον, σαν να

μη κρατιόταν για να πάρει το λόγο. «Τακυκλώματά τους συγκολλήθηκαν καιβραχυκυκλώθηκαν. Είναι όλα γραμμέναστην αναφορά —»

«Που θα ’πρεπε να ’χεις διαβάσει κάπωςνωρίτερα», γρύλισε ο δήμαρχος.

«Τι... τι την έκανε να ξεκινήσει; »ρώτησε απορημένα ο Μέιφηλντ.«Εβδομήντα χρόνια τώρα ήταν θαμμένηεκεί κάτω δίχως να συμβεί το παραμικρό!»

«Οι ανατινάξεις μας πρέπει να κούνησανκάποιο εξάρτημα της μονάδας»,αποκρίθηκε λακωνικά ο Ρέυνολντς.

«Ίσως έκλεισε έτσι κάποιος ρελές πουέθετε σε επαναλειτουργία τα παλιάαντανακλαστικά μάχης».

«Ξέρεις τίποτα γι’ αυτές τις μηχανές; »ρώτησε ο δήμαρχος.

«Κάτι έχω διαβάσει».

«Τότε μίλα, άνθρωπέ μου! Θαειδοποιήσω τη στρατιωτική βάση, αν τοκρίνεις απαραίτητο. Τι μέτρα να ζητήσωνα λάβουν; »

«Δεν ξέρω, κύριε δήμαρχε. Το μόνοπου ξέρω είναι ότι τίποτα στο ΝιουΝτέβον δεν μπορεί να σταματήσει αυτή

τη μηχανή τώρα».

Το στόμα του δημάρχου άνοιξε καιμετά έκλεισε πάλι. Γύρισε απότομα προςτην οθόνη, έκλεισε το αγωνιώδεςπρόσωπο του Ήτον και άρχισε να καλείτην Ομοσπονδιακή Βάση.

«Συνταγματάρχα Μπραντ! », φώναξε,μόλις ένα αυστηρό πρόσωποεμφανίστηκε στην οθόνη.«Αντιμετωπίζουμε μια πολύ σοβαρήκατάσταση! Θα χρειαστώ όλα τα μέσαπου διαθέτετε! Ιδού πως έχει τοπράγμα... »

Δε συναντώ άλλη αντίσταση εκτός

εκείνου του α-δύναμου φράγματος, αλλάη πορεία μου είναι αργή. Ο κεντρικόςκινητήρας μου έχει υποστεί σοβαρέςζημιές εξαιτίας της υπερφόρτισης στηνπροσπάθεια να ξεφύγω από την παγίδακαι η ελαττωματική λειτουργία τωναισθητήριων κυκλωμάτων μου με έχειαποστερήσει από ένα μεγάλο τμήμα τωνεξωτερικών δεκτών μου αλλά τοκαθήκον μου προς το διοικητή και τουςχαμένους συντρόφους μου τηςΤαξιαρχίας απαιτεί να συνεχίσω με τημεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα. Δυστυχώς,η απόδοσή μου είναι απλώς μια σκιάτων παλιών μου ικανοτήτων.

Και τώρα, επιτέλους, ο Εχθρόςαναλαμβάνει δράση! Αισθάνομαι

εναέριες μονάδες να πλησιάζουν μευπερηχητικές ταχύτητες. Κατευθύνω ταπλευρικά οπλικά μου συστήματα εναντίοντους και ανοίγω πυρ αλλά αισθάνομαιτους μηχανισμούς όπλισης νακροταλίζουν δίχως αποτέλεσμα. Τασκάφη περνούν χαμηλά από πάνω μουκαι τα ανίσχυρα όπλα μου στρέφονταικαι τ’ ακολουθούν, ενώ ο Εχθρός μουρίχνει εκρηκτικά σε διάταξη διασποράς.Με τις μειωμένες μου ικανότητες δενείναι δυνατόν να τα αποφύγω. Ταβλήματα χτυπούν αισθάνομαι τιςεκρήξεις τους ολόγυρά μου, αλλά οιζημιές μου είναι ασήμαντες. Ο Εχθρόςκάνει μεγάλο λάθος αν νομίζει ότι μπορείνα εξουδετερώσει μια Μονάδα ΜάχηςΜαρκ XXVIII με απλά χημικά εκρηκτικά!

Αλλά εξασθενώ με το κάθε μέτρο τηςπορείας μου.

Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ως προςτο τι πρέπει να κάνω. Πρέπει νασυνεχίσω την επίθεση και να καταλάβωτα οχυρά πριν εξαντληθούν οι εφεδρικοίμου συσσωρευτές.

Από ψηλά, πάνω στο φτυάρι ενόςεκσκαφέα, τετρακόσια μέτρα από τη θέσηπου τώρα είχε φτάσει η πολεμική μηχανή,ο Πητ Ρέυνολντς τη μελετούσε με τανυχτερινά κιάλια του. Μια συστοιχία απόπροβολείς έλουζαν με το έντονο,λευκογάλαζο φως τους το γιγάντιο όγκοτης, σημαδεμένο και σκουριασμένο εδώ

κι εκεί. Δυο χιλιόμετρα πιο πέρα, τακτήρια της πόλης υψώνονταν μέσα απόκήπους και πάρκα.

«Τα βομβαρδιστικά της έκοψαν λίγο τηφόρα», ανέφερε στον Ήτον με τοβιντεόφωνο. «Αλλ’ ακόμη καταφέρνει ναπιάνει κάτι παραπάνω από τρίαχιλιόμετρα την ώρα. Θα έλεγα ότι σεείκοσι πέντε λεπτά θα έχει φτάσει στηνπόλη. Πώς πάει η επιχείρηση τηςεκκένωσης; »

«Άσχημα! Δεν έχω καμία συνεργασία!Θα σε έχω μάρτυρά μου, Ρέυνολντς!Έκανα ό, τι μπορούσα —»

«Τι γίνεται με τις κινητέςπυροβολαρχίες; Πόση ώρα θέλουν ακόμηνα πάρουν θέσεις; » τον διέκοψε οΡέυνολντς.

«Δεν άκουσα τίποτα από τοομοσπονδιακό στρατηγείο — τυπικήστρατιωτική υπεροψία, να μη μεπληροφορούν — αλλά τις έχω στιςοθόνες μου. Απέχουν τρία χιλιόμετρα...πες τρία λεπτά».

«Ελπίζω να τους πάτησες πόδι σχετικάμε τις πυρηνικές κεφαλές».

«Τα συμβατικά βλήματα δεν έκαναντίποτα περισσότερο από το να

καθαρίσουν το σκουπιδαριό πουπαρέσυρε πίσω του το Μπόλο»,παρατήρησε κοφτά ο Ρέυνολντς.

«Εγώ πλένω τα χέρια μου από κάθεευθύνη για ζωές πολιτών», έλεγε ο Ήτον,όταν ο Ρέυνολντς έκοψε τη γραμμή καιάλλαξε κανάλι.

«Τζιμ, θα προσπαθήσω να κάνω τοΜπόλο ν’ αλλάξει πορεία», είπεαποφασιστικά. «Ο Ήτον κάθεται σταπολιτικά παλούκια του- ο στρατός φέρνειπυροβολικό, αλλά αμφιβάλλω αν θακαταφέρουν έτσι πολλά πράγματα. Απότεχνικής πλευράς, ο Μπραντ χρειάζεταιτο οκέυ του τομέα για να χρησιμοποιήσει

πυρηνικά, και δεν είναι από εκείνους πουέχουν το κουράγιο για κάτι τέτοιο—»

«Να του αλλάξεις πορεία, πώς; Πητ, μηνπας γυρεύοντας να φας το κεφάλι σου».

Ο Ρέυνολντς γέλασε κοφτά. «Σκοπεύωνα πάω από πίσω και να ρίξω μιαδιατρητική γόμωση στο δρόμο του. Ίσωςκαταφέρω να του κόψω έτσι καμιάερπύστρια. Με λίγη καλή τύχη θατραβήξω την προσοχή του πάνω μου καιμακριά από την πόλη. Υπάρχουν ακόμηκάμποσες χιλιάδες άνθρωποι εκεί πέρα,κολλημένοι στις Τρι-Δ τους. Το θεωρούναπλώς σαν ένα καλό θέαμα».

«Πητ, δεν μπορείς να ζυγώσεις έτσιαυτό το πράγμα! Ακτινοβολεί ολόκληροραδιενέργεια... » Διέκοψε για μια στιγμήκαι μετά είπε, «Πητ, υπάρχει κάποιοςπαλαβός εδώ... λέει ότι πρέπει να σουμιλήσει. Ισχυρίζεται ότι ξέρει κάτι γι'αυτό το αναθεματισμένο τέρας. Να σουτον στείλω; »

Ο Ρέυνολντς κοντοστάθηκε με το χέριστο διακόπτη της συσκευής. «Σύνδεσέτον», γρύλισε κοφτά. Το πρόσωπο τουΜέιφηλντ μετακινήθηκε στο πλάι και έναγέρικο πρόσωπο με θολά μάτια φάνηκεστην οθόνη. Η άκρη της γλώσσας τουγέρου έγλειψε τα ξερά χείλη του.

«Παλικάρι μου, προσπάθησα ναεξηγήσω σε τούτο το παιδί εδώ, αλλά δενήθελε να με ακούσει... »

«Τι έχεις να μου πεις, παππού; » ρώτησεο Πητ. «Κάνε γρήγορα όμως».

«Λέγομαι Σάντερς, Τζαίημς Σάντερς.Είμαι... ήμουν με τους ΠλανητικούςΕθελοντές Ανιχνευτές, παλιά, το ’71... »

«Εντάξει, παππού», είπε ο Πητ πιομαλακά. «Με συγχωρείς τώρα, αλλά έχωκάποια βιαστική δουλειά

«Περίμενε», τον διέκοψε βιαστικά ο

άλλος. «Είμαι γέρος, παλικάρι μου, πολύγέρος, πανάθεμά με. Ναι, το ξέρω. Αλλάκάνε λίγο υπομονή μαζί μου. Θαπροσπαθήσω να σ’ τα πω σύντομα.Ήμουν με τη μονάδα του Χέιλ στοΤολίντο. Μετά από κει μας έστειλαν...αλλά, διάβολε, δεν σ’ ενδιαφέρουν αυτά.Το μυαλό μου περιπλανιέται, παλικάριμου- δεν μπορώ πια να το κουμαντάρω.Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ήμουνστην τελευταία μάχη, εδώ στο ΝιουΝτέβον... μόνο που δεν το λέγαμε ΝιουΝτέβον τότε. Το λέγαμε Πόρτο τηςΚόλασης· είχε μόνο γυμνά βράχια καιοχυρά του Εχθρού... »

«Λέγατε για τη μάχη, κύριε Σάντερς»,τον έκοψε τραχιά ο Πητ. «Συνεχίστε στο

συγκεκριμένο σημείο».

«Ήμουν ο υπολοχαγός Σάντερς»,συνέχισε ο γέρος. «Ναι, και αναπληρωτήςδιοικητής ταξιαρχίας. Βλέπεις, οταγματάρχης μας χτυπήθηκε στοΤολίντο... και μετά, όταν ο Τόμμυ Τσησταμάτησε ένα βλήμα με το κορμί του...»

«Μην απομακρύνεστε από το θέμα,υπολοχαγέ. »

«Μάλιστα, κύριε! » Ο γέρος έκανε μιαφανερά έντονη προσπάθειααυτοσυγκέντρωσης. «Ανέλαβα τηδιοίκηση της ταξιαρχίας- βγάλαμε τις

πλαγιοφύλακές μας και πήραμε τονΕχθρό φαλάγγι. Εκκαθαρίσαμε τις θέσειςτου μετά από τρίωρη σκληρή καταδίωξηαπό τον Κόλπο του Κρατήρα ώς εδώκάτω, στο Πόρτο της Κόλασης. Όταν ημάχη τέλειωσε είχα χάσει έξι μονάδες,αλλά ο Εχθρός είχε ξοφλήσει οριστικά.Μας πρόσφεραν Τιμές Ταξιαρχίας για τοναγώνα μας. Και μετά... »

«Μετά τι; »

«Ύστερα οι φαμφαρόνοι γραφειοκράτεςτου Αρχηγείου εξέδωσαν τη διαταγή ναθεωρηθεί η ταξιαρχία παλιοσίδερα είπανότι ήταν πολύ ραδιενεργή για να αξίζειτον κόπο της απολύμανσης. Το κόστος

θα ήταν υπέρογκο, είπαν! Έτσι, μετά τηντελική τιμητική επιθεώρηση... »Ξεροκατάπιε και ανοιγόκλεισε συγκινη-μένος τα μάτια του. «Την έθαψανδιακόσια μέτρα κάτω από τη γη,χύνοντας ολόγυρα ειδικό αντιραδιενεργότσιμέντο».

«Και γέμισαν με μπάζα το τούνελ πίσωτους», τέ-λειώσε για λογαριασμό του οΡέυνολντς. «Εντάξει, υπολοχαγέ, σεπιστεύω! Αλλά τι έκανε αυτή τη μηχανήνα ξυπνήσει πάλι και ν’ αφηνιάσει; »

«Θα ’πρεπε να το ξέρουν ότι δενμπορούσαν να κρατήσουν εκεί έναΜπόλο Μαρκ XXVIII». Τα μάτια του

γέρου έλαμψαν με καμάρι. «Χρειάζεταικάτι παραπάνω από μερικά εκατομμύριατόνους βράχων για να σταματήσουν τονΛένυ όταν ανάψει η κονσόλα μάχης του!»

«Ποιον Λένυ; »

«Κείνη εκεί κάτω είναι η παλιά μουΜονάδα Διοίκησης, παλικάρι μου. Είδατα γράμματά της στην Τρι-Δ οθόνη.Μονάδα ΛΝΥ της ΔεινοχρωμικήςΤαξιαρχίας! »

«Άκου με προσεχτικά τώρα! » γρύλισεβιαστικά ο Ρέυνολντς. «Θα σου εξηγήσωτι σκοπεύω να κάνω... » και του

περιέγραψε το σχέδιό του.

«Χα! » ρουθούνισε περιφρονητικά οΣάντερς. «Καλή η ιδέα σου, φίλε, αλλά οΛένυ ούτε που θα καταδεχτεί ναφταρνιστεί με δαύτη».

«Σίγουρα δεν ήρθες εδώ για να μου πειςότι δεν υπάρχει ελπίδα», τον έκοψε οΡέυνολντς. «Τι έχεις να πεις για ταπυροβόλα του Μπραντ; »

«Α, παλικάρι μου, ο Λέννυ είχε αντέξεινα δέχεται κατάστηθα τα πυρά απόδιατρητικά Χέλμπορ στο Το-λίντο και—»

«Θες να πεις ότι δεν μπορούμε να

κάνουμε τίποτα; »

«Τι πράγμα; Όχι, παλικάρι μου, δε θέλωνα πω αυτό... »

«Λέγε λοιπόν! »

«Πες μονάχα σ’ εκείνα τ’ αγόρια να μηνμπερδεύονται στα πόδια μου. Νομίζω ότιμπορώ να κουμαντάρω τον Λένυ».

Στον οικίσκο επικοινωνιών ο ΠητΡέυνολντς παρα-κολουθούοε τον άντρα,που ήταν κάποτε ο υπολοχαγός Σάντερςτων Εθελοντών Ανιχνευτών, να φοράειτις γυαλιστερές μαύρες μπότες στα

κοκαλιάρικο πόδια του και να σηκώνεται.Το χιτώνιο και το παντελόνι από σκούρομπλε συνθετικό κρέμονταν στολιπόσαρκο κορμί του σαν μπουγάδα στοσκοινί. Ο γέρος χαμογέλασε, θυμίζονταςγκριμάτσα νεκροκεφαλής.

«Δε μου πέφτουν όπως παλιά, αλλά οΛένυ θ’ αναγνωρίσει τη στολή. Αυτό θαβοηθήσει. Τώρα, αν μου φόρτιζες τιςμπαταρίες του πομποδέκτη μου.. »

Ο Μέιφηλντ του έδωσε την παλιάστρατιωτική συσκευή που ο Σάντερς είχεφέρει μαζί του.

«Λειτουργεί, κύριε Σάντερς... αλλά ήδη

δοκίμασα τα πάντα σ’ εκείνη τηδιαβολική μηχανή. Δεν υπήρξε καμίαανταπόκριση».

Ο Σάντερς του έκλεισε το μάτι. «Ίσωςξέρω κάνα δυο κόλπα που εσείς οιπιτσιρικάδες ούτε που τα ’χετε ακούσει».Κρέμασε το λουρί της συσκευής από τονκοκαλιάρικο ώμο του και γύρισε προς τονΡέυνολντς.

«Ώρα να ξεκινάμε, παλικάρι. Ο Λένυζυγώνει επικίνδυνα».

Στο τζιπ ο Σάντερς έσκυψε προς το αφτίτου Ρέυνολντς. «Σου είπα ότι εκείνα ταπυροβόλα δε θα μπορούσαν ούτε να

ξύσουν τον Λένη. Χάνουν την ώρα τουςμε δαύτα».

Ο Ρέυνολντς σταμάτησε το αμάξι στοφρύδι της α-νηφοριάς, απ’ όπου είχανάνετη θέα του κάμπου που έφτανε ώς τιςπαρυφές της πόλης. Φώτα έλαμπανπαντού στους ουρανοξύστες του ΝιουΝτέβον. Κοντά στα πρώτα κτήρια, τασυγκλίνοντα πυρά των επαναληπτικώνπυροβόλων έπεφταν σαν χαλάζι πάνω στολαμπερό όγκο της μηχανής... πουσυνέχιζε το δρόμο της αδιάφορα. Ενώπαρακολουθούσε, τα πυρά σταμάτησαν.

«Ας πλησιάσουμε τώρα πριν βάλουνμπροστά καμιά καινούρια ιδέα», είπε ο

Σάντερς.

Το τζιπ διέσχισε το ανώμαλο έδαφος,έκανε βόλτα και πλησίασε το Μπόλο απότην αριστερή πλευρά. Πίσω από τηνπρόχειρα στημένη αντιραδιενεργή ασπίδατου τζιπ, ο Ρέυνολντς κοίταξε τον τιτάνιοόγκο που μεγάλωνε μπροστά του.

«Ήξερα ότι ήταν μεγάλες μηχανές»,μουρμούρισε, «αλλά το να βλέπω μια απότόσο κοντά... ». Σταμάτησε το αμάξι τουκαμιά τριανταριά μέτρα από το Μπόλο.

«Δες τις πλαϊνές θυρίδες», είπε οΣάντερς με τη φωνή του πιο ζωηρή τώρα.«Έχει ενεργοποιήσει τα πυροβόλα κατά

προσωπικού... μονάχα που οισυσσωρευτές του είναι άδειοι. Αλλιώς δεθα μπορούσαμε να πλησιάσουμε ούτε στοένα χιλιόμετρο». Πήρε το μικρόφωνο τηςσυσκευής και φώναξε:

«Μονάδα ΛΝΥ, διακοπή δράσης καισύμπτυξη στη γραμμή των δεκαπέντεχιλιομέτρων! »

Ο Ρέυνολντς γύρισε απότομα το κεφάλιτου για να κοιτάξει έκπληκτος το γέρο. Ηφωνή του είχε ακουστεί ηχηρή και γεμάτηκύρος, καθώς φώναζε τη διαταγή.

Το Μπόλο συνέχιζε αργά το δρόμο του.Ο Σάντερς κούνησε το κεφάλι του και

προσπάθησε πάλι.

«Καμία ανταπόκριση, όπως είπε καικείνος ο φίλος σου. Μονάχα οιαναμνήσεις του πια πρέπει να κεντρίζουντον Λένυ να συνεχίσει... » Ξαναγύρισεστη θέση του το μικρόφωνο και, πριν οΡέυνολντς προλάβει να τον εμποδίσει,σήκωσε την αντιραδιενεργή ασπίδα καιπήδησε στο χώμα.

«Σάντερς... γύρνα πίσω! » φώναξεαλαφιασμένα ο Ρέυνολντς.

«Δεν τρέχει τίποτα, παλικάρι μου.Πρέπει να ζυγώσω πιο κοντά»,αποκρίθηκε ο γέρος, και ξεκίνησε προς τη

γιγάντια μηχανή. Με αλλόφρονεςκινήσεις, ο Ρέυνολντς έβαλε μπροστά τοτζιπ, έριξε ταχύτητα και πάτησε γκάζιμπροστά.

«Καλύτερα μην πλησιάσεις άλλο».Άκουσε τη φωνή του Σάντερς στο δέκτητου. «Από τόσο κοντά η ασπίδα σου δεθα προσφέρει αρκετή προστασία».

«Γύρνα πίσω στο αμάξι! » βρυχήθηκε οΡέυνολντς. «Είναι θανάσιμες οιακτινοβολίες εκεί έξω! »

«Δεν αμφιβάλλω. Έχουν εκείνη τηνπερίεργη αίσθηση, όπως καμιά ώρα μετάτο γυρισμό σου από την πλαζ, όταν

αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι μάλλον τοπαρά-κανες στην ηλιοθεραπεία». ΟΣάντερς γέλασε. «Αλλά εγώ θα τονπλησιάσω... »

Ο Ρέυνολντς φρενάρισε και στάθηκεκοιτάζοντας τη λιπόσαρκη μορφή με τησακκουλιασμένη στολή, καθώςπροχωρούσε με κόπο, με το κορμίσκυφτό μπροστά σαν να πάλευε ενάντιασε μια θύελλα από χαλάζι.

«Έφτασα δίπλα του», ακούστηκε αχνή ηφωνή του Σάντερς από το δέκτη. «Θαπροσπαθήσω να σκαρφαλώσω στοπλευρό του. Δε με κρατούν τα πόδια μουνα συνεχίσω ίο κυνηγητό του κι άλλο».

Με τα κιάλια ο Ρέυνολντς είδε τημικροκαμωμένη μορφή, μικροσκοπικήδίπλα στον τιτάνιο όγκο της μηχανής,καθώς προσπαθούσε, σκόνταφτε καιξαναπροσπαθούσε να σκαρφαλώσει στηφλάντζα πίσω και πάνω από τιςκινούμενες ερπύστριες.

«Ανέβηκε! » ανέφερε στον πομπό του.«Είναι θαύμα που δεν τον μάσησαν οιερπύστριες πριν... »

Γαντζωμένος στο πλευρό της μηχανής, οΣάντερς έμεινε ακίνητος για μια στιγμήκαι μετά ξάπλωσε εξαντλημένος πάνωστη φλάντζα. Ύστερα ανασηκώθηκε λίγοκαι άρχισε να σέρνεται μπροστά προς τη

βάση του πίσω πυργίσκου. Εκείσταμάτησε και στήριξε το κορμί του.Ξεκρέμασε τον πομποδέκτη του, έβγαλεαπό μέσα μια μικρή μαύρη συσκευή καιτην ακούμπησε στο θώρακα- έμεινεκολλημένη εκεί, σαν μαγνήτης. Ύστερασήκωσε το μικρόφωνο στο στόμα του.

Στον οικίσκο τηλεπικοινωνιών οΜέιφηλντ έσκυβε προς την οθόνη του, μετα μάτια σαν χαραματιές από τηνυπερένταση. Πέρα στον κάμπο οΡέυνολντς κρατούσε τα κιάλια τουκαρφωμένα στον άντρα που ήτανξαπλωμένος πάνω στα πλαϊνά τουΜπόλο. Οι δυο τεχνικοί περίμεναν.

Τα τείχη των οχυρών είναι μπροστά μουκαι ετοιμάζομαι για μια τελικήπροσπάθεια, αλλά ξαφνικά αισθάνομαιπερίεργα ηλεκτρικά ρεύματα να ρέουνστην εξωτερική μου επιφάνια. Μήπωςείναι κανένα καινούριο τέχνασμα τουΕχθρού; Συντονίζομαι στις κυματικέςσυχνότητες και εντοπίζω την πηγή.Προέρχονται από ένα σημείο σε επαφή μετον πίσω αριστερό μου θώρακα.Αισθάνομαι να παρουσιάζουνδιαμόρφωση και ρυθμίζω τη δεκτικότητάμου στο συγκεκριμένο επίπεδο. Ακούωμια φωνή:

«Προς Μονάδα ANY. Σταμάτα Λένυ!Συμπτύσσουμε τις γραμμές μας, αγόρι

μου! Διοικητής προς ΛΝΥ-ναεπιστρέψεις πίσω στα δεκαπέντεχιλιόμετρα. Αν με ακούς, Λένυ, εκτέλεσεαριστερή στροφή και σταμάτα».

Δε με ξεγελά αυτό το τέχνασμα. Ηδιαταγή φαίνεται σωστή, αλλά η φωνήδεν είναι εκείνη του διοικητή μου. Νιώθωμια φευγαλέα λύπη που δεν μουπερισσεύει ενέργεια για να κατευθύνωένα ρεύμα εξουδε-τέρωσης προς τοόργανο που ο Εχθρός έχει προσκολ -λήσει πάνω μου. Συνεχίζω την επίθεση.

«Μονάδα ΛΝΥ! Άκουσέ με, αγόρι μου!Μπορεί να μην αναγνωρίζεις τη φωνήμου, αλλά είμαι εγώ! Βλέπεις... πέρασαν

κάμποσα χρόνια γέρασα. Η φωνή μουμπορεί ν’ άλλαξε λίγο, αλλά είμαι εγώ!Στρίψε αριστερά, Λένυ μου! Υπάκουσετώρα! »

Νιώθω τον πειρασμό να ανταποκριθώσ’ αυτή την προσπάθεια παραπλάνησης,γιατί κάτι στις ψεύτικες αυτές διαταγέςξύπνησε μέσα μου δευτερεύοντακυκλώματα προ πολλού αδρανοποιημένα-αλλά δεν πρέπει να υποκύψω στιςπονηριές του Εχθρού. Τα αισθητήριακυκλώματά μου έχουν εξασθενήσει ακόμηπερισσότερο, καθώς εξαντλούνται οισυσσωρευτές μου. Αλλά γνωρίζω ότι οΕχθρός λέει ψέματα. Κινούμαι μπροστά,αλλά είμαι γεμάτος οδύνη και μονάχα ηανάμνηση των συντρόφων μου μου δίνει

τη δύναμη να συνεχίσω.

«Λένυ, απάντησέ μου. Χρησιμοποίησετην παλιά μας προσωπική συχνότητα...εκείνη που είχαμε συμφωνήσει. Κανέναςάλλος από μένα δεν την ξέρει, τοθυμάσαι; »

Ο Εχθρός προσπαθεί να με παρασύρεινα σπαταλή-σω έτσι πολύτιμη ενέργεια.Αλλά δε θα τον ακούσω.

«Λένυ... δε μας μένει πια πολλή ώρα. Σ’ένα λεπτό θα έχεις μπει στην πόλη. Θαπεθάνουν άνθρωποι. Πρέπει να σεσταματήσω Λένυ. Κάνει φοβερή ζέστη!Θεέ μου, καίγομαι από τις ακτινοβολίες.

Ανασαίνω με δυσκολία τώρα. Το νιώθωείναι σαν να με ξεσκίζουν με μαχαίρια.Δέχτηκες μια μεγάλη δόση από τονΕχθρό, Λένυ, και τώρα δέχομαι κι εγώ τηδική μου. Απάντησέ μου, Λένυ... »

Θα χρειαστεί μονάχα ένα ελάχιστοποσοστό ενέργειας για να θέσω σελειτουργία ένα κύκλωμα επικοινωνίας.Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μονάχα ένατέχνασμα του Εχθρού, αλλά υπολογίζωότι με το να προ-σποιηθώ ότι πείστηκαμπορεί να κερδίσω κάποιο ασήμαντοατού. Προσαρμόζω το κύκλωμα ανάλογα,και εκπέμπω:

«Μονάδα ΛΝΥ προς Διοίκηση.

Επίκειται επαφή με τις αμυντικές γραμμέςτου Εχθρού. Ζητώ πυρά υποστήριξης! »

«Λένυ... ώστε μπορείς και μ’ ακούς!Μπράβο αγόρι μου! Τώρα κάνε στροφήαριστερά. Τα κτήρια της πόλης... είναικοντά... »

«Μονάδα ΛΝΥ προς Διοίκηση. Ζητώθετική αναγνώριση ταυτότηταςεκπέμψατε σε κώδικα 687749».

«Λένυ... δεν μπορώ... δεν έχω τονκώδικα μαζί μου. Αλλά είμαι εγώ... »

Ανευ κωδικής αναγνώρισης το μήνυμάσου απορρίπτεται. Εκπέμπω σε απάντηση.

Τώρα τα αμυντικά κτίσματα υψώνονταιαπό πάνω μου. Υπάρχουν φώτα, αλλά ταδιακρίνω πολύ αμυδρά. Είμαι σχεδόντυφλός πια.

«Λένυ... δε σου μένουν παρά πενήνταμέτρα δρόμου ακόμη. Άκου με, Λένυ. Θαπηδήσω κάτω και θα πάω να σταθώμπροστά στον κεντρικό σου αισθητήρα.Θα με δεις, Λένυ. Θα με γνωρίσεις τότε».

Η ψευδής εκπομπή σταματά. Αισθάνομαιένα σώμα να κινείται στην επιφάνειάμου. Η απόσταση από τον Εχθρόμειώνεται. Εντοπίζω κάποια κίνησημπροστά μου και τα αυτόματα οπλικά μουσυστήματα βάλλουν με βλήματα κατά

προσωπικού πριν θυμηθώ ότι είμαιάοπλος.

Ένα μικρό αντικείμενο έχει φανείμπροστά μου και παίρνει θέση ανάμεσασε μένα και τα οχυρά πίσω από τα οποίακρύβεται ο Εχθρός. Είναι δυσδιάκριτο,αλλά φαίνεται να έχει τη μορφήανθρώπου...

Νιώθω αβέβαιος. Το κέντρο ελέγχου μουπροσπαθεί να θέσει σε λειτουργίαανασταλτικά κυκλώματα που θα μ’εξαναγκάσουν να σταματήσω, αλλά δεδιαθέτει αρκετή ενέργεια. Μπορώ να τοαγνοήσω. Αλλά εξακολουθώ να είμαιαβέβαιος. Τώρα πρέπει να αναλάβω ένα

τελευταίο ρίσκο: πρέπει να σπαταλήσωενέργεια στα εμπρόσθια αισθητήριά μουγια να εξετάσω αυτό το εμπόδιο πιοπροσεκτικά. Το κάνω και βλέπω τηνεικόνα να αποκτά μεγαλύτερη σαφήνεια.Είναι στ’ αλήθεια ένας άνθρωπος... καιφορά την μπλε στολή των Εθελοντών.Τώρα, από πιο κοντά, διακρίνω τοπρόσωπό του και, παρά τον πόνο που μουπροκαλεί η μεγάλη προσπάθεια, τοπεριεργάζομαι προσεκτικά...

«Τον έχει κολλήσει με την πλάτη στοντοίχο», ψιθύρισε βραχνά ο Ρέυνολντς.«Και συνεχίζει να προχωρεί. Δεναπομένουν παρά δεκαπέντε μέτρα... »

«Φέρθηκες σαν ηλίθιος, Ρέυνολντς! »βρυχήθηκε ο δήμαρχος. «Ένας ηλίθιοςπου ποντάρισε τα πάντα στις παλαβέςιδέες εκείνου του γερο-παραλυμένου! »

«Για σώπα! » Ενώ ο Ρέυνολντςπαρακολουθούσε, είδε τη μηχανή ναεπιβραδύνει και να σταματά μόλις τρίαμέτρα από τον κάθετο τοίχο μπροστά της.Για μια στιγμή κοντοστάθηκε εκεί σαναπορημένη. Ύστερα έκανε πίσω,σταμάτησε πάλι και μετά άρχισε να κάνειαργά μεταβολή προς τ’ αριστερά.

Δίπλα της μια μικροσκοπική μορφήπάσχιζε να σκαρφαλώσει πάλι στη ράχητης. Τα κατάφερε και μετά σωριάστηκε

πάνω στο χαμηλότερο πυργίσκοπυροβόλου. Το Μπόλο άρχισε να κινείταικανονικά πάλι, ακολουθώνταςαντίστροφα τον ίδιο δρόμο μέσα από τοπάρκο της πόλης, το γεμάτο κρατήρεςοβίδων.

«Κατάφερε να το κάνει να γυρίσειπίσω», ψιθύρισε ο Ρέυνολντς, αφήνονταςνα βγει σφυριχτή η ανάσα που κρατούσετόση ώρα. «Κατευθύνεται πέρα προς τηνανοιχτή έρημο. Μπορεί να διασχίσεικαμιά τριανταριά χιλιόμετρα ακόμη πρινεξαντληθεί η ενέργειά του».

Η παράξενη φωνή που ανήκε στοΜπόλο ακουγόταν από τη μεγάλη

κονσόλα μπροστά στον Μέιφηλντ:

«Προς Διοίκηση... Μονάδα ANYαναφέρει εξάντληση των κυρίωνσυσσωρευτών της επίσης, εξάντληση τωνεφεδρικών συσσωρευτών της. Τώραλειτουργώ με το 0, 37 τοις εκατό τωναρχικών δυνατοτήτων μου,χρησιμοποιώντας τα τελικά ενεργειακάαποθέματα έσχατης ανάγκης. Ζητώπληροφορίες ως προς την απόσταση πουπρέπει να καλύψω πριν έρθω σ’ επαφή μετις μονάδες επισκευών».

«Θα ’ναι μακρύς, πολύ μακρύς ο δρόμοςσου, Λέ-νη... » Η φωνή του Σάντερςακούστηκε σαν αχνός ψίθυρος. «Αλλά θα

τον κάνουμε μαζί, οι δυο μας... »

Το μόνο που ακουγόταν τώρα από τησυσκευή ήταν το τριζοβόλημα τωνατμοσφαιρικών παράσιτων. Βαριά, μεκόπο, σαν ένα πελώριο, θανάσιμαλαβωμένο θηρίο, το Μπόλο συνέχιζε τοδρόμο του μέσα από τα συντρίμμια τουανισόπεδου κόμβου, τραβώντας πέρα,προς την ανοιχτή έρημο.

«Αυτή η αναθεματισμένη μηχανή»,μουρμούρισε ο δήμαρχος με βραχνήφωνή. «Θα έλεγε κανείς ότι ήταν κάτι τοζωντανό».

«Ναι», αποκρίθηκε ο Ρέυνολντς.

«Πραγματικά, κάτι το ζωντανό... ».

Ο ΚΙΧΩΤΗΣ ΚΙ ΟΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ

του Πόουλ Άντερσον

Το διήγημα αυτό του Αμερικανού ΠόουλΆντερσον είναι σαν μια ανάσα φρέσκουαέρα σ’ένα χώρο με πο-λυχρησιμοποιημένες ιδέες, όπως είναι οιιστορίες με κεντρικό θέμα το Ρομπότ. Δενκαταπιάνεται με το κατά πόσο τα ρομπότείναι εχθροί ή φίλοι, ανώτερα ή

κατώτερα από τον άνθρωπο. Αρχικά οαναγνώστης μπορεί να γελαστεί και νανομίσει ότι κεντρικός άξο-νάς του είναιτο ερώτημα κατά πόσο υπάρχει οκίνδυνος οι μηχανές να υποκαταστήσουνή και ν’ αντικαταστήσουν παντελώς τονάνθρωπο. Όμως δεν είναι ούτε αυτό.Απεναντίας στον «Κιχωτη και τονΑνεμόμυλο» ο Πόουλ Άντερσον διερευνάμια εντελώς πρωτότυπη όψη στη σχέσηανθρώπου-ρομπότ. Αξίζει τον κόπο νατην ανακαλύψετε μόνοι σας διαβάζονταςαυτό το —κατά τη γνώμη μου— μικρόαριστούργημα του είδους.

Γ. Μ

Το πρώτο ρομπότ στον κόσμοκατηφόριζε τους πράσινους λόφους με τοηλιόφωτο ν’ αστράφτει στο λαμπερόμετάλλινο δέρμα του. Βάδιζε με μιαρευστή χάρη σχεδόν γατίσια, και τοβάδισμά του ήταν σχεδόν αθόρυβο —αλλά μπορούσες να νιώσεις το έδαφος νατραντάζεται ελαφρά κάτω από το φοβερόβάρος του, και η ατμόσφαιρα γύρω τουτρεμούλιαζε αδιόρατα από την ισχύ τηςμεγάλης μηχανής που δούλευε μέσα του.

Ο μετάλλινος άντρας! Δε θα μπορούσεςποτέ να τον φανταστείς σαν κάτι μεουδέτερο φύλο. Είχε τη ζωώδηαρρενωπότητα ενός ναυτικού πυροβόλουή μιας υψικάμινου χαλυβουργείου. Όλη ηστιλπνή αθόρυβη χάρη του τέλειου

σχεδιασμού και της άψογης κατασκευήςδεν κατάφερναν να κρύψουν το βάρος καιτη δύναμη της κορμοστασιάς των δυόμισιμέτρων. Τα μάτια του έλαμπαν, σαν απόεσωτερικές φωτιές ενεργών ατόμωνμπορούσαν να δουν σε οποιαδήποτεσυχνότητα ήθελε. Μπορούσε ναενεργοποιήσει μια ακτίνα X και να σε δειπέρα για πέρα μ’ εκείνα τα τρομερά μάτιατου. Τον είχαν φτιάξει με ανθρωποειδέςσχήμα, αλλά είχαν και το καλό γούστο ναμην του δώσουν πρόσωπο. Υπήρχανβέβαια τα μάτια, με υποδοχές γιαπρόσθετους φακούς όταν χρειαζότανμικροσκοπική ή τηλεσκοπική όραση,καθώς και μερικά άλλα αισθητήρια καιφωνητικά εξαρτήματα, αλλά κατά τ’ άλλατο κεφάλι του ήταν μια μάσκα από

λαμπερό μέταλλο. Ήτανανθρωπόμορφος, αλλά όχι ανθρώπινος —δημιούργημα του ανθρώπου αλλά καικάτι περισσότερο από αυτόν— η πρώτηανεξάρτητη, μη εξειδικευμέ-νη μηχανή μεελεύθερη βούληση.

Αλλά, ταυτόχρονα, ήταν κάτι που οάνθρωπος είχε ονειρευτεί από τα πολύπαλιά χρόνια. Ήταν το τζίνι στο μπουκάλιή ο Γκολέμ ή το μηχανικό κεφάλι τουΜπέικον ή το τέρας του Φράνκεστάιν.Κοντολογίς, ήταν το υπεράνθρωποπλάσμα που μπορούσε να υπηρετεί ή νακαταστρέφει με την ίδια περιφρονητικήάνεση.

Περπατούσε κάτω από το λαμπρόκαλοκαιριάτικο ουρανό, διασχίζονταςηλιόλουστους αγρούς και συστάδεςδέντρων που λικνίζονταν και ψιθύριζανστον άνεμο. Τα σπίτια των ανθρώπωνήταν σκόρπια εδώ κι εκεί σπίτια εντελώςαυτοματοποιημένα και αυτοσυν-τηρούμενα. Πέρα από τον ορίζονταορθωνόταν ένα από τα γιγάντια, σχεδόναυτοελεγχόμενα εργοστάσια παραγωγήςτροφής, ενώ στον ουρανό πετούσαναθόρυβα μερικά ιδιωτικά αεροσκάφη μετους αυτόματους πιλότους τους.

Υπήρχαν και άνθρωποι στην περιοχή,ηλιοκαμένοι άντρες με τις γυναίκες και ταπαιδιά τους που σεργιάνιζαν εδώ ή εκεί,με τις άνετες φορεσιές τους ν’ ανεμί-ζουν

στην αύρα. Λίγοι φαίνονταν να κάνουνκάποια δουλειά: ένας ζωγράφος πουπειραματιζόταν με κάποια νέα χρωματικήαρμονία, ένας συνθέτης στη βεράντα τουπου έβγαζε δοκιμαστικές νότες από ένα ο-μνιπλέιερ, μια ομάδα μηχανικών πίσωαπό τους διαφανείς τοίχους ενόςεργαστηρίου που δοκίμαζαν διάφοραόργανα... Αλλά με το ελάχιστο ωράριοδουλειάς που ίσχυε τώρα, οι περισσότεροιαπλώς διασκέδαζαν. 'Ενα πικνίκ, έναςχορός κάτω από τα δέντρα, ένα κονσέρτο,ένα ζευγάρι εραστών, μια ομάδα παιδιώνσε κάποιο από τα πανάρχαια παιχνίδια τηςηλικίας τους, ένας γέρος βυθισμένος στοβιβλίο του με μια μπίρα για συντροφιά...Είναι γεγονός ότι τώρα η ανθρώπινηράτσα ζούσε πιο άνετα από ποτέ.

Έβλεπαν το ρομπότ να περνάει, καισυχνά μια σιωπή έπεφτε στα διάβα τηςτεράστιας σκιάς του. Οι ηλεκτρονικοίανιχνευτές του έπιαναν τους ανώμαλουςπαλμούς που πρόδιναν νευρικότητα καικάποια αχνή ανησυχία. Α, καμίααμφιβολία ότι είχαν εμπιστοσύνη στουςρομποτικούς τεχνικούς- ποτέ δε θαέφτιαχναν ένα επικίνδυνο τέρας. Αλλάκάποια ανησυχία παρέμενε. Ένιωθαν τηνπαλιά αβεβαιότητα του ανθρώπουμπροστά στο ξενικό και το άγνωστο.Βαθιά μέσα τους αναρωτιόνταν για τουςσκοπούς του ρομπότ και για τις συνέπειεςπου μπορεί να είχε στους κατοίκους τηςΓης τούτη η καινούρια και ανίκητημεταλλική ράτσα. Ύστερα όμως, όταν ηλαμπερή γιγάντια μορφή του χανόταν

πίσω από τις πλαγιές, γελούσαν και τοξεχνούσαν.

Το ρομπότ συνέχιζε το δρόμο του.

Δεν υπήρχαν πολλοί θαμώνες στο στέκιτου Καζα-νόβα αυτή την ώρα. Μετά τηδύση το κέντρο θα γέμιζε, και στουςαυτόματους πωλητές θα έπεφτε πολλήδουλειά, γιατί το μαγαζί πρόσφερε καλόζωντανό θέαμα σε εποχή που ητηλεόραση είχε πάψει πια να συγκινεί.Αλλά τούτη την ώρα μονάχα εκείνοι πουαπολάμβαναν ένα απογευματινόποτηράκι, καθώς και μερικοί φανατικοίπότες, βρίσκονταν εκεί.

Το κτήριο υψωνόταν μοναχικό σε μιαψηλή δασωμένη πλαγιά, τριγυρισμένο μεκήπους κι έναν αρκετά μεγάλο χώρο γιαπάρκινγκ. Το εξωτερικό του περιστύλιοήταν μακρύ, χαμηλό και κομψό- τοεσωτερικό ήταν δροσερό, σκιερό καιαρκετά ήσυχο. Η όλη ήρεμη ατμόσφαιρα,που οφειλόταν κυρίως στη λιγοστή πε·λατεία, θα κρατούσε μάλλον ώς τοβράδυ. Ο ιδιοκτήτης είχε φύγει γιακάποια προσωπική του δουλειά και τακορίτσια δε θα έρχονταν παρά πολύαργότερα. Έτσι το μπαρ του Καζανόβαήταν τώρα αποκλειστικά στα «χέρια» τωνμηχανών του.

Δυο άντρες έκαναν τον αυτόματομπάρμαν να εξαντλεί τα όρια των

δυνατοτήτων του. Δεν προλάβαινε νασερβίρει ένα ποτό πριν του ρίξουν τονόμισμα για ένα δεύτερο. Ο πιομικρόσωμος από τους δυο έπινε ουίσκι μεσόδα, ενώ ο πιο μεγαλόσωμος επέμενεστην πιο δυνατή μπίρα που διέθετε τομαγαζί. Και οι δυο τους ήταν κιόλαςεντελώς κουνουπίδι.

Κάθονταν σ’ ένα γωνιακό ιδιαίτερο απ’όπου μπορούσαν να χαζεύουν έξω απότην ανοιχτή πόρτα, αλλά τώρα ήτανεντελώς απορροφημένη στο ποτό τους.Ήταν μια από κείνες τις περίεργεςγνωριμίες των μπαρ που δημιουργούνταιανάμεσα σε εντελώς διαφορετικούςτύπους ανθρώπων. Είναι αμφίβολο αν θαθυμόνταν καν ο ένας τον άλλο την

επομένη. Αλλά τώρα ξαλάφρωνανκουβεντιάζοντας τα βάσανά τους σανπαλιοί φίλοι.

Ο μικροκαμωμένος μελαχρινός άντρας,που άκουγε στο όνομα Ρότζερ Μπρέιντυ,άδειασε το ποτήρι του και παράγγειλε έναακόμη, «Σ’ έσκισα! » δήλωσεθριαμβευτικά.

«Άσε να πάρω μια ανάσα»,διαμαρτυρήθηκε ο Πητ Μπόρκλιν, ομεγαλόσωμος κοκκινομάλλης. «Τούτοπου πίνω εγώ κατεβαίνει πιο αργά».

Ο Μπρέιντυ έβγαλε ένα τσιγάρο. Ταδάχτυλά του έτρεμαν καθώς τα έφερνε

στα χείλη του και το άναβε. «Γιατί αργείεκείνο το ποτό; » γκρίνιαξε. «Πολύ πάειαυτή η καθυστέρηση των δέκαδευτερολέπτων. Δέκα στεγνέςαιωνιότητες! Απαιτώ ακαριαίοσερβίρισμα του ποτού μου, πιο σβέλτα κιαπ’ το φως».

Ο ΚΙΧΩΤΗΣ ΚΙ Ο ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ

Το ποτήρι του έφτασε, και το σήκωσεστα χείλη του. «Φοβάμαι», είπε με τηνπροσεκτική άρθρωση ενός τύφλα στομεθύσι, «ότι τούτη η σούρα μου θα ’ναικλαψιάρικου είδους θα προτιμούσακαλύτερα μια κα-βγατζίδικη. Αλλά

δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας ν’αρπαχτούμε».

63

«Δέχομαι εγώ», προσφέρθηκε οΜπόρκλιν,

σφίγγοντας τις πελώριες γροθιές του.

«Άμπα... γιατί; Άλλωστε δε θα ’τανξύλο της προκοπής. Θα μ’ έκανες λιώμαμε το πρώτο. Και γιατί να παίξουμεμπουνιές; Στο ίδιο καζάνι βράζουμε».

«Σωστά... » Ο Μπόρκλιν κοίταξε τιςγροθιές του. «Δε θα βγει και τίποτα.Κάποιος θα έκανε πολύ καλύτερηδουλειά μ’ ένα αυτοματοποιημένοντουφέκι απ’ ό, τι εγώ με... τούτες δω».Ξέσφιξε τις γροθιές του αργά, σαν νατου αντιστέκονταν, και ρούφηξε άλλημια γουλιά απ’ το ποτήρι του.

«Αυτό που θέλουμε οι δυο μας είναι ν’αρπαχτούμε με ολάκερο τον κόσμο»,είπε ο Μπρέιντυ. «Θέλουμε να τινάξουμετη Γη στον αέρα και να σκορπίσουμε τακομμάτια της από δω ώς τον Πλούτωνα.Μονάχα που κι αυτό δε θα ωφελούσε σετίποτα, Πητ. Θα ερχόταν αμέσως κάποιαμηχανή του κέρατά και θα ξανακολ-λούσε τα κομμάτια στη θέση τους».

«Εγώ απλώς θέλω να γίνω σκνίπα»,αποκρίθηκε ο Μπόρκλιν. «Η γυναίκαμου με παράτησε. Σ’ το ’πα αυτό; Ηγυναίκα μου με παράτησε».

«Ναι, μου το ’πες».

Ο Μπόρκλιν κούνησε το κεφάλι τουαπορημένα. «Είπε ότι ήμουν έναςμεθύστακας. Πήγα σε γιατρό όπως μου’πε, αλλά δε βοήθησε σε τίποτα...Ξεχνάω τι με συμβούλεψε. Αλλά δενμπορούσα να σταματήσω το πιοτό. Δενείχα και τίποτε άλλο να κάνω».

«Καταλαβαίνω. Η ψυχιατρική βοηθάτους ανθρώ-

πους να λύνουν τα προβλήματά τους. Τονα μην μπορεί να λύσει κανείς ένα

πρόβλημα είναι που τον τρελαίνει. Αλλάόταν το πρόβλημα είναι από τη φύση του

άλυτο... τι γίνεται τότε; Το μόνο πουαπομένει είναι να πίνει κανείς και να

προσπαθεί να το ξεχάσει».

«Η γυναίκα μου ήθελε, λέει, να γίνωκάτι στη ζωή μου», εξήγησε ο Μπόρκλιν.«Ήθελε να βρω μια δουλειά. Αλλά τι θαμπορούσα να κάνω; Προσπάθησα.Ειλικρινά, προσπάθησα. Προσπάθησανα... Τι να σου πω, μήπως έκανα καιτίποτε άλλο στη ζωή μου από το ναπροσπαθώ; Αλλά δεν υπάρχουν δουλειέςκαμία τουλάχιστον που θα μπορούσα νακάνω».

«Ευτυχώς το βασικό επίδομα πολίτηείναι αρκετό για να γίνεται κανείςσκνίπα», είπε ο Μπρέιντυ. «Μονάχα πουτα ποτά δε φτάνουν όσο γρήγοραχρειάζεται. Απαιτώ έναν ακαριαίοσερβιτόρο ποτών».

Ο Μπόρκλιν πάτησε το κουμπί για μιαακόμη μπίρα. Ύστερα περιεργάστηκε ταχέρια του με απορημένο βλέμμα.«Πάντοτε ήμουνα δυνατός»,μουρμούρισε. «Ξέρω ότι δεν είμαι καικαμιά διάνοια, αλλά είμαι δυνατός και ταχέρια μου πιάνουν από μηχανήματα κιεργαλεία. Όμως κανένας δε δεχόταν να μεπροσλάβει». Άπλωσε τα χοντρά δάχτυλάτου, δάχτυλα εργάτη. «Ήμουνα χρήσιμοςστο πατρικό μου. Είχαμε ένα κτηματάκι

πέρα στην Αλάσκα. Ο πατέρας μου δενείχε και πολλά ηλεκτρονικά μαραφέτια κιέτσι ήμουνα αρκετά χρήσιμος εκεί. Αλλάο πατέρας μου μας άφησε χρόνους, τοκτηματάκι πουλήθηκε, και τώρα σε τιχρησιμεύουν τα χέρια μου; »

«Ο παράδεισος των εργατών», δήλωσε οΜπρέιντυ, και τα λεπτά χείλη τουσυσπάστηκαν σε μια πικρόχοληγκριμάτσα. «Από το τέλος τηςΜεταβατικής Περιόδου η Γη είναι μιαΟυτοπία. Οι μηχανές κάνουν όλες τιςδουλειές ρουτίνας, πραγματικά όλες, καιπαράγουν τόσα πολλά που τα βασικά είδητης ζωής είναι τσάμπα».

«Τι τσάμπα; Γυρεύουν λεφτά για τοκαθετί».

«Όχι πολλά. Και εισπράττεις το επίδομαπολίτη, που είναι ένας βολικός τρόποςώστε τα είδη πρώτης ανάγκης να έρχονταιδωρεάν. 'Οταν χρειάζεσαι περισσότεραλεφτά, για είδη πολυτελείας, τότεδουλεύεις σαν μηχανικός ή επιστήμονας ήμουσικός ή ζωγράφος ή μπάρμαν ήαστροναύτης ή... οτιδήποτε που έχειζήτηση. Η δουλειά δεν είναι πολύσκληρή. Παράδεισος, σου λέω! » Τατρεμουλιαστό δάχτυλα του Μπρέιν-τυσκόρπισαν τη στάχτη του τσιγάρου τουστο τραπέζι. Μια μικρή σωλήνα βγήκεαπό το διπλανό τοίχο και τη ρούφηξε.

«Εγώ δεν μπορώ να βρω δουλειά. Δε μεθέλουν. Πουθενά».

«Ασφαλώς και δε σε θέλουν. Ποιοςχρειάζεται χειρωνακτική δουλειά στιςμέρες μας; Την κάνουν όλη οι μηχανές.Δε λέω, υπάρχουν οι τεχνικοί, και πολλοίμάλιστα... αλλ’ αυτοί είναι εξαιρετικάειδικευμένοι, με χρόνια εκπαίδευσης. Οάνθρωπος που δεν έχει άλλο ναπροσφέρει από τα χέρια του και κάποιοπρακτικό μυαλό δεν μπορεί να βρειδουλειά. Δεν υπάρχει θέση γι’ αυτόν! » ΟΜπρέιντυ ήπιε άλλη μια γουλιά από τοποτήρι του. «Η ανθρώπινη μεγαλοφυΐαεξαφάνισε την αναγκαιότητα του εργάτη.Το μόνο που απομένει τώρα είναι ναεξαφανίσει και τον ίδιο τον εργάτη».

Οι γροθιές του Μπόρκλιν σφίχτηκανεπικίνδυνα. «Δηλαδή, τι θες να πεις; »ρώτησε άγρια. «Σε ρωτάω, τι θες να πεις;»

«Μην το παίρνεις προσωπικά. Είναι κάτιπου το ξέρεις κι ο ίδιος. Το είδος σου δενέχει πια θέση στην ανθρώπινη κοινωνία.Γι’ αυτό και οι γενετιστές το σβήνουνσιγά σιγά από τη ράτσα. Ο πληθυσμόςδιατηρείται στατικός, σχετικά μικρός, καιεξελίσσεται αργά προς έναν τύπο που ναμπορεί να προσαρμοστεί στο σύγχρονοπεριβάλλον... Κι αυτός ο τύπος δεν είναιο δικός σου, Πητ».

Ο θυμός του μεγαλόσωμου άντρα

ξεφούσκωσε, συνειδητοποιώντας πόσομάταιος ήταν. Κοίταξε με άδειο βλέμματο ποτήρι του. «Και τι να κάνω; »ψιθύρισε. «Πες μου, τι μπορώ να κάνω; »

«Τίποτα, φίλε μου Πητ. Μονάχα ναπίνεις, και να προσπαθείς να ξεχάσεις τηγυναίκα σου. Μονάχα να πίνεις».

«Ίσως να ξεκινήσουν για τ’ άστρα».

«Εμείς δε θα ζήοουμε τόσο για να τοδούμε. Αλλά, ακόμη και τότε, θα πάρουνκαι τις μηχανές τους μαζί. Και πάλι θατους είμαστε άχρηστοι. Πιες, φίλε μου,και γλέντα το. Ζεις στην Ουτοπία! »

Γ ια λίγο έπεσε σιωπή ανάμεσά τους. Ημέρα ήταν ηλιόλουστη έξω. Ο Μπρέιντυχαιρόταν για το μισοσκόταδο τουμαγαζιού.

«Όμως δε σε καταλαβαίνω»,παρατήρησε ο Μπόρ-κλιν τελικά. «Εσύφαίνεσαι ξύπνιο παλικάρι. Μπορείς ναπροσαρμοστείς... Ή πέφτω έξω; »

Ο Μπρέιντυ χαμογέλασε μελαγχολικά.«Όχι, Πητ. Είχα μια δουλειά, ναι. Ήμουνένας μέτριος σερβοτεχνικός. Μέχρι πουτις προάλλες δεν μπόρεσα να το αντέξωάλλο. Είπα έξω απ’ τα δόντια στοαφεντικό τι να κάνει τουςσερβομηχανισμούς του, και από τότε το

μόνο που κάνω είναι να πίνω. Δε νομίζωνα θέλω καν να σταματήσω ποτέ».

«Πώς έτσι; »

«Φοβερά βαρετή ρουτίνα — τησιχάθηκα. Προτιμώ να ’μαι συνέχειαστουπί. Είχα κι εγώ ψυχιατρική βοήθεια,βέβαια, αλλά και μένα δε με ωφέλησεδιόλου.

Στην ουσία, ήταν το ίδιο άλυτο πρόβλημαμε το δικό σου».

«Δεν το καταλαβαίνω».

«Είμαι από τα ξύπνια αγόρια, Πητ. Γιατίνα το κρύψω; Έχω δείκτη ευφυΐας πολύψηλό. Αλλά... και πάλι δεν ήμουν αρκετάέξυπνος». Ο Μπρέιντυ ψαχούλεψε στηντσέπη του για μερικά ακόμη ψιλά.Μπόρεσε να βρει μονάχα έναχαρτονόμισμα, αλλά η μηχανή του έκανεψιλά. «Θέλω ακαριαίο σερβί... ή τοξανάπα αυτό; Δεν έχει σημασία. Τίποταδεν έχει σημασία». Ακούμπησε τοπρόσωπό του στα χέρια του.

«Τι θες να πεις, δεν ήσουν αρκετάέξυπνος; » επέμεινε ο Μπόρκλιν. Είχεκάποια αόριστη ιδέα ότι μια καινούριαόψη στο δικό του πρόβλημα μπορεί νατον βοηθούσε να βρει μια λύση. «Το ίδιομου είπαν κι εμένα κάποτε, αλλά με πιο

ευγενικό τρόπο. Όμως ελόγου σου... »

«Είμαι πολύ έξυπνος για να είμαισυνηθισμένος τεχνικός. Όχι για πολύτουλάχιστον. Από την άλλη μεριά δεδιαθέτω κανένα καλλιτεχνικό ήλογοτεχνικό ταλέντο, που τόσο μετράνεστις μέρες μας. Το όνειρό μου ήταν ναγίνω μαθηματικός. Όλη μου τη ζωή αυτόλαχταρούσα. Και δούλεψα να το πετύχω.Μελέτησα σκληρά. Έμαθα όλα όσαμπορεί να χωρέσει ένα ανθρώπινο μυαλό,και ήξερα πού να ψάξω για τα υπόλοιπααν μου χρειάζονταν». Ο Μπρέιντυχαμογέλασε κουρασμένα. «Και ποιο ήταντο αποτέλεσμα; Οι μαθηματικές μηχανέςκυριάρχησαν, όχι μονάχα γιαυπολογισμούς ρουτίνας —αυτό το

έκαναν από παλιά— αλλά και στο χώροτης βασικής έρευνας. Και μάλιστα σεανώτερο επίπεδο απ’ ό, τι μπορεί ναδουλέψει το ανθρώπινο μυαλό.

»Δε λέω, εξακολουθεί να υπάρχει καικάποιος χώρος για τους ανθρώπους εκεί.Σίγουρα. Υπάρχουν άν-θρωττοι πουθέτουν τα προβλήματα, ελέγχουν καιτσεκάρουν τις μηχανές, ακολουθώνταςτις αναλύσεις, βήμα προς βήμα- άνθρωποιπου είναι... η ψυχή της επιστήμης, ακόμηκαι σήμερα.

»Αλλά... μονάχα οι κορυφαίεςμεγαλοφυΐες. Οι πραγματικά μεγάλες,δημιουργικές διάνοιες, με εκλάμψεις

καθαρής έμπνευσης. Ναι, αυτοίχρειάζονται ακόμη. Αλλά οι μηχανέςαναλαμβάνουν όλα τα υπόλοιπα».

Ο Μπρέιντυ ανασήκωσε φιλοσοφικάτους ώμους του. «Δεν είμαι καμιά τέτοιαμεγαλοφυΐα, Πητ. Δεν μπορώ να κάνωτίποτα που ένας ηλεκτρονικός εγκέφαλοςνα μην μπορεί να το κάνει ταχύτερα καικαλύτερα. Έτσι, δε βρήκα κι εγώ τηδουλειά που ήθελα».

Έμειναν πάλι σιωπηλοί για λίγο.Ύστερα ο Μπόρ-κλιν είπε αργά:«Τουλάχιστον εσύ μπορείς ναδιασκεδάσεις λίγο. Σε μένα δεν αρέσουνόλα εκείνα τα κονσέρτα, τα εικαστικά και

τ’ άλλα κουλτουριάρικα. Δεν έχω τίποτεάλλο από το πιοτό, τις γυναίκες και άντεκαι κανένα στερεοφίλμ >.

«Σ’ αυτό έχεις κάποιο δίκιο», απάντησεο Μπρέιντυ αδιάφορα. «Αλλά δεν είναιτου χαρακτήρα μου να ’μαι ηδονιστής.Ούτε και του δικού σου. Αυτό πουθέλουμε και οι δυο μας είναι μια δουλειά.Θέλουμε να νιώθουμε ότι έχουμε κάτισημαντικό και άξιο να προσφέρουμε...Θέλουμε να γίνουμε κάτι. Οι φίλοι μας...η γυναίκα σου... είχα ένα κορίτσι κάποτε,Πητ... όλοι περιμένουν από μας ναγίνουμε κάτι».

«Μονάχα που δε μας απομένει τίποτα να

κάνουμε—»

Μια έντονη κι εκτυφλωτικήαντανάκλαση του ήλιου χτύπησε τονΜπρέιντυ στο μάτι. Κοίταξε έξω από τηνπόρτα, και τινάχτηκε με μια βιαιότηταπου αναποδογύρισε το ποτήρι του.

«Μα τους Γαλαξίες! » ψιθύρισε με δέος.«Πητ... Πητ... κοίτα, είναι το ρομπότ!Είναι το ρομπότ! »

«Ε; » Ο Μπόρκλιν γύρισε ζαλισμένα τοκεφάλι, προσπαθώντας να εστιάσει ταμάτια του στην πόρτα. «Τι είπες; »

«Το ρομπότ —θα’χεις ακούσει γι’ αυτό,

άνθρωπέ μου». Το μεθύσι του Μπρέιντυείχε σβήσει μ’ ένα ξαφνικό, έντονο ρίγος.Η φωνή του ήταν σαν μέταλλο. «Τοέφτιαξαν πριν τρία χρόνια στοΕργαστήριο Κυβερνητικής.Ανθρωποειδές, με ελεύθερη βούληση καιμη ε-ξειδικευμένο μυαλό—ανθρωποειδές, αλλά και κάτι παραπάνωαπό τον άνθρωπο! »

«Μά’στα... μά’στα, το ’χω ακουστά». ΟΜπόρκλιν κοίταξε έξω και είδε τηνπελώρια ψηλή σιλουέτα να διασχίζει τουςκήπους, βαδίζοντας προς κάποιο άγνωστοπροορισμό που ο δρόμος του περνούσεέξω από το μπαρ. «Του έκαναν δοκιμές.Αλλά τώρα κυκλοφορεί λεύτερο εδώ καικάνα χρόνο... Αναρωτιέμαι πού να

πηγαίνει! »

«Δεν ξέρω». Σαν υπνωτισμένος οΜπρέιντυ κοίταξε το πανίσχυρομηχάνημα. «Δεν ξέρω... » Η φωνή τουέσβησε αβέβαια, αλλά ξαφνικά τινάχτηκεπάνω και όρμησε προς την πόρταφωνάζοντας, «Αλλά θα το μάθουμε! Έλα,Πητ! »

«Πού... μα... γιατί; » Ο Μπόρκλινσηκώθηκε αργά, προσπαθώντας νακαταλάβει τι γινόταν. «Τι θες να πεις; »

«Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν το βλέπεις;Είναι το ρομπότ, ο άνθρωπος μετά τονάνθρωπο... όλα όσα είναι ο άνθρωπος και

πολύ περισσότερα που δεν ταφανταζόμαστε καν. Πητ, οι μηχανέςαντικαθιστούν τους ανθρώπους, εδώ,εκεί, παντού. Αυτή είναι η μηχανή που θ’αντικαταστήσει τον άνθρωπο! »

Ο Μπόρκλιν δεν είπε τίποτα, αλλ’ακολούθησε τον

Μπρέιντυ. Ο πιο μικρόσωμος άντραςσυνέχισε να μιλά, γοργά, πικρόχολα:«Σίγουρα —γιατί όχι; Ο άνθρωπος είναιμονάχα σάρκα και αίμα. Είναι μονάχαάνθρωπος. Δεν είναι αρκετά ικανός για ν’αντεπεξέλθει στον καινούριο, περίλαμπροκόσμο μας. Γιατί να μην καταργηθείολάκερη η ανθρώπινη ράτσα; Πόσος

καιρός ακόμη πριν απομείνουν μονάχαάνθρωποι από μέταλλο σε μια δίχωςνόημα μετάλλινη μυρμηγκοφωλιά;

«Έλα, Πητ. Ο άνθρωπος βουλιάζει προςτο σκοτάδι. Αλλά θα πέσουμεπολεμώντας! »

Κάτι από τα λόγια του Μπρέιντυκατάφερε ν’ αγγίξει το μυαλό τουΜπόρκλιν. Είδε τη γιγαντόσωμη μηχανήμπροστά του και, ξαφνικά, του φάνηκεσαν να εκπροσωπούσε όλα εκείνα πουτον είχαν τσακίσει. Η έσχατη μηχανή, ητελική αλαζονεία τηςαποτελεσματικότητας, απόμακρη, θεϊκήκαι αδιάφορη καθώς τον τσάκιζε.

Ξαφνικά ένιωσε να τη μισεί με μιαένταση που σχεδόν ήταν σαν να τουέσκιζαν το κεφάλι στα δυο. Ακολούθησεβαριά τον Μπρέιντυ και οι δυο τους μαζίπρόλαβαν το ρομπότ.

«Γύρισε κατά μας! » του φώναξε οΜπρέιντυ. «Γύρι-σε και πολέμα! »

Το ρομπότ κοντοστάθηκε. Ο Μπόρκλινάρπαξε από κάτω μια πέτρα και τηνπέταξε. Η πέτρα έκανε γκελ στο μέταλλομε υπόκωφο κρότο.

Το ρομπότ γύρισε να τους αντικρίσει. ΟΜπόρκλιν χύθηκε πάνω τουβλαστημώντας. Τα βαριά παπούτσια του

κλότσησαν τα πόδια του ρομπότ, ενώ οιγροθιές του βροντούσαν στο στέρνο του.Δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.

«Σταμάτα», του είπε το ρομπότ. Η φωνήτου είχε ελάχιστη τονική χροιά, αλλά οήχος της είχε κάτι από μια μεγάληκαμπάνα. «Σταμάτα. Θα τραυματιστείςέτσι».

Ο Μπόρκλιν έκανε πίσω, βογκώντας απότον πόνο της μελανιασμένης σάρκας τουκαι σιγοβράζοντας ανήμπορος. ΟΜπρέιντυ ζύγωσε τρικλίζοντας, για νασταθεί μπροστά στο ρομπότ. Τοοινόπνευμα τραγουδούσε και σφύριζε στοκεφάλι του, αλλά η φωνή του ήταν

παράξενα καθάρια.

«Δεν μπορούμε να σε πονέσουμε», είπε.«Δεν είμαστε παρά Δον Κιχώτες πουρίχνονται στους ανεμόμυλους. Αλλά πούνα τα καταλάβεις εσύ αυτά; Πού να ξέρειςγια τα παλιά όνειρα του ανθρώπου; »

«Μου είναι αδύνατο να εξηγήσω αυτόπου κάνατε μόλις τώρα», είπε το ρομπότ.Τα μάτια του αστραποβολούσαν με τιςβαθιές τους φωτιές, με το βλέμμα του ναπεριεργάζεται ερευνητικά τουςανθρώπους. Ασυναίσθητα έκαναν λίγοπίσω.

«Νιώθετε δυστυχισμένοι», συμπέρανε το

ρομπότ. «Πίνατε για να ξεφύγετε από τηδυστυχία σας, και στο μεθύσι σαςβλέπετε σ’ εμένα τον υπεύθυνο τηςδυστυχίας σας».

«Γιατί όχι; » ξέσπασε ο Μπρέιντυ.«Μήπως δεν είσαι; Οι μηχανές κατακτούνολάκερη τη Γη με την αναθεματισμένητους αποτελεσματικότητα, κάνοντας τονάνθρωπο ένα σκέτο παράσιτο —και τώραέρχεσαι εσύ, η έσχατη μηχανή, εκείνοςπου θ’ αντικαταστήσει τον ίδιο τονάνθρωπο».

«Δεν έχω επιθετικές διαθέσεις», είπε τορομπότ, «θα ’πρεπε να ξέρετε ότι είμαιπρογραμματισμένος ενάντια σε τέτοιες

τάσεις, από τότε που ο εγκέφαλός μουήταν ακόμη στο στάδιο της κατασκευής».Κάτι σαν σιγανό γέλιο ήταν διάχυτο στοντόνο της βαθιάς, μεταλλικής φωνής. «Τιλόγους θα είχα να πολεμήσω μεοποιονδήποτε; »

«Κανέναν», παραδέχτηκε ο Μπρέιντυάτονα. «Απολύτως κανέναν. Έτσι κιαλλιώς θα κυριαρχήσεις, κα· θώς ολοένακαι περισσότεροι σαν κι εσένα θακατασκευάζονται. Έχοντας δύναμη δίχωςσυναισθήματα σύντομα θ’ αρχίσεις να—»

«Θ’ αρχίσω τι; » ρώτησε το ρομπότ.«Και πώς ξέρεις ότι δεν έχωσυναισθήματα; Ο κάθε ψυχολόγος μπορεί

να σου πει ότι το συναίσθημα, και όχιμονάχα το ανθρώπινο, αποτελεί βασικόστοιχείο της σκέψης. Ποιο λογικόκίνητρο σπρώχνει ένα πλάσμα νασκέφτεται, να δουλεύει ή έστω και ναυπάρχει; Δεν είναι κάτι που μπορεί ναεξηγηθεί με τη λογική απλώς το κάνειγιατί οι ενδοκρινείς του αδένες, οηλεκτρικός του συσσωρευτής, ό, τι κι ανείναι αυτό που τον κινεί... είναισυναίσθημα! Και κάθε νοημοσύνη πουείναι ικανή για αυτοσυνείδηση διαθέτειτόση ποικιλία συναισθημάτων όση κιεσύ. Θα νιώθει την ίδια ευτυχία,ενδιαφέρον — ή δυστυχία— όση κι εσύ!»

Ήταν παράξενο, ακόμη και σ’ ένανκόσμο συνηθισμένο σε μηχανές που ήτανσχεδόν ζωντανές, το να στέκεσαι έτσι καινα συζητάς μ’ έναν όγκο από μέταλλο,πλαστικό και ενέργεια. Το παράξενο τουπράγμα-τος έκανε εντύπωση ακόμη καιστον Μπρέιντυ, και συνειδητοποίησεπόσο μεθυσμένος ήταν. Αλλάεξακολουθούσε να νιώθει την ανάγκη ναξεσπάσει το μίσος και την απόγνωσή του,να πετάξει οποιαδήποτε λέξη φτάνει αυτόν’ ανακούφιζε κάπως την εσωτερικήπίεση που απειλούσε να τον κομματιάσει.

«Δε δίνω πεντάρα για το πώς νιώθεις ήδε νιώθεις», γρύλισε, μπερδεύοντας λίγοτα λόγια του τώρα. «Το θέμα είναι ότι

είσαι το μέλλον, ένα μέλλον δίχως νόημα,όταν όλοι οι άνθρωποι θα είναι άχρηστοιόσο κι εγώ τώρα. Σε μισώ γι’ αυτό, και τοχειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να σεσκοτώσω».

Το ρομπότ στεκόταν σαν λαμπερόάγαλμα κάποιου αρχαίου, μηανθρωπόμορφου θεού, ασάλευτο, αλλά ηφωνή του έκανε να τρεμουλιάσει ογαλήνιος αέρας. «Η περίπτωσή σου είναιαρκετά συνηθισμένη. Καταδικάστηκεςστην αφάνεια από κάποια προχωρημένητεχνολογία. Αλλά μην ταυτίζεις τονεαυτό σου με όλη την ανθρωπότητα.Πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θασκέφτονται, θα ονειρεύονται, θατραγουδούν και θα συνεχίζουν όλα όσα η

ράτσα σας αγάπησε ποτέ. Το μέλλονανήκει σ’ αυτούς, όχι σε σένα... ούτε σεμένα.

»Με ξαφνιάζει που ένας άνθρωπος μετην προφανή νοημοσύνη σου δεναντιλαμβάνεται τη δική μου θέση.Αλλά... τι στην ευχή αξίζει ένα ρομπότ;Ώσπου η επιστήμη να προοδεύσει ώς τοσημείο που να μπορεί να μεκατασκευάσει, δεν υπήρχε πια κανέναςλόγος να φτιαχτώ. Σκέψου... έχετε απόμια εξειδικευμένη μηχανή για να εκτελείή να βοηθά τον άνθρωπο στηνοποιαδήποτε πιθανή εργασία. Ποιαχρησιμότητα θα μπορούσε να έχει μια μηεξειδικευμένη μηχανή που εκτελεί κάθεείδους εργασία; Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος

που καλύπτει αυτό το χώρο, και οιμηχανές δεν είναι τίποτα περισσότεροαπό τα εργαλεία του. Μήπως μιανοικοκυρά χρειάζεται έναν υπηρέτηρομπότ όταν διαθέτει μια ντουζίναμηχανές που ήδη κάνουν τη δουλειά;Γιατί να θέλει ένας επιστήμονας έναρομπότ που να μπορεί, για παράδειγμα,να μπαίνει σε επικίνδυνα ραδιενεργούςχώρους, όταν έχει ήδη εγκαταστήσειαυτόματα όργανα και συσκευέςτηλεχειρισμού που κάνουν τα πάντα εκείμέσα; Και σίγουρα οι καλλιτέχνες, οιδιανοούμενοι και οι πολιτικοί δεχρειάζονται ρομπότ. Αυτοί εκτεθούναποκλειστικά ανθρώπινες εργασίες, καιπάντοτε θα είναι άνθρωπος που καθορίζειτους στόχους του ανθρώπου και

ονειρεύεται τα όνειρά του. Η μόνημηχανή γενικής εργασίας είναι και θαείναι για πάντα... ο ίδιος ο άνθρωπος.

«Άνθρωπε, μ’ έφτιαξαν για καθαράεπιστημονική μελέτη. Ύστερα από δυοχρόνια έμαθαν όσα είχαν να μάθουν γιαμένα... και δε μου απόμενε άλλος σκοπός!Με άφησαν να γίνω ένας άκακος,άσκοπος, δίχως νόημα περιπλανώμενοςΙουδαίος, έτσι για να έχω να κάνω κάτι ναπερνώ την ώρα μου... Και η διάρκειαζωής μου υπολογίζεται στα πεντακόσιαχρόνια!

»Δεν έχω κανένα σκοπό. Δεν έχωκανένα πραγματικό λόγο ύπαρξης. Δεν

έχω κανένα σύντροφο, καμία θέση στηνανθρώπινη κοινωνία, καμία χρήση για τηδύναμη και τη νοημοσύνη μου. Άνθρωπε,νομίζεις ότι εγώ είμαι ευτυχισμένος; »

Το ρομπότ γύρισε να φύγει. Ο Μπρέιντυήταν καθισμένος στο γρασίδι κρατώνταςτο κεφάλι του για να μην του φύγει σανπύραυλος προς το διάστημα. Έτσι δενείδε τον γιγάντιο μετάλλινο θεό ν’αναχωρεί. Αλλά άκουσε τα τελευταίαλόγια που τους πέταξε φεύγοντας. Και,κατά κάποιο τρόπο, υπήρχε τόση βαθιάπικρία στην άχρωμη μεταλλική φωνή πουποτέ στο μέλλον δε θα μπορούσε να ταξεχάσει.

«Άνθρωπε, εσύ είσαι τυχερός. Εσύτουλάχιστον μπορείς να μεθύσεις! »

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ-2

του Ρόμπερτ Σέκλυ

Το να βρεις έναν πλανήτη στρωμένο μεδισεκατομμύρια σκελετούς δεν είναιοπωσδήποτε ευχάριστη εμπειρία, εκτόςαν αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πιαιδιοκτήτης και ο πλανήτης προσφέρεταινα πουληθεί για οικόπεδα. Έτσι μπορείςνα παραβλέψεις αυτή τη λεπτομέρεια.Ιδίως, μάλιστα, όταν ο πλανήτης είναι

σωστός παράδεισος...

Ο έντονος σαρκασμός και το καυστικόχιούμορ για πολλές όψεις του ανθρώπουκαι της κοινωνίας του είναι ένα από ταπιο γνωστά χαρακτηριστικά της πέναςτου Ρόμπερτ Σέκλυ. Ο συγγραφέας, πουείναι Αμερικανός και γεννήθηκε το 1928στη Νέα Υόρκη, θεωρείται από τα μεγάλαονόματα της Επιστημονικής Φαντασίας,και το ταλέντο του εκφράζεται κυρίως σεσύντομα διηγήματα.

Το «Παράδεισος-2» είναιχαρακτηριστικό της γραφής του ΡόμπερτΣέκλυ, μια ιστορία κεφάταανατριχιαστική ή ανατριχιαστικά

κεφάτη...

Γ. Μ

Ο διαστημικός σταθμός περιστρεφότανγύρω από τον πλανήτη του,περιμένοντας. Για την ακρίβεια, δεδιέθετε νοημοσύνη, γιατί κάτι τέτοιο τουήταν περιττό. Όμως είχε συνείδηση,καθώς και ορισμένους τροπισμούς,τάσεις και αντιδράσεις.

Διέθετε και επινοητικότητα. Ο σκοπόςτης κατασκευής του ήτανενσωματωμένος στο ίδιο του το μέταλλο,αποτυπωμένος στα κυκλώματα και τα

τρανζίστορ του. Και ίσως η μηχανή ναδιατηρούσε κάποια από τα συναισθήματαπου είχαν οδηγήσει στην κατασκευή του— τις τρελές ελπίδες, τους φόβους καιτον ξέφρενο αγώνα δρόμου ενάντια στοχρόνο.

Αλλά οι ελπίδες των κατασκευαστώνείχαν αποδειχτεί μάταιες, γιατί ο αγώναςείχε χαθεί. Έτσι η μεγάλη μηχανή γύριζετώρα στο διάστημα, ημιτελής καιάχρηστη.

Αλλά είχε συνείδηση, καθώς καιορισμένους τροπισμούς, τάσεις καιαντιδράσεις. Διέθετε επινοητικότητα.Ήξερε τι χρειαζόταν. Έτσι ερευνούσε το

διάστημα, περιμένοντας για κείνα που τηςέλειπαν.

Στην περιοχή του αστερισμού τουΒοώτη έφτασαν σ’ ένα μικρό κερασίήλιο, και καθώς το διαστημόπλοιοπλησίαζε κατά κει είδαν ότι ένας απότους πλανήτες του είχε το σπάνιο,πανέμορφο γαλαζοπράσινο χρώμα τηςΓης.

«Έλα να δεις! » Φώναξε ο Φλέμινγκ μεφωνή που έτρεμε από ενθουσιασμό,γυρίζοντας το κεφάλι από το ταμπλόελέγχου. «Ένας πλανήτης τύπου Γης!Είναι τύπου Γης, δε συμφωνείς,Χάουαρντ; Θα κάνουμε την τύχη μας με

τούτο τον κόσμο! »

Ο Χάουαρντ πλησίασε αργά από τηνκουζίνα του σκάφους, τρώγοντας μιαφέτα αβοκάντο. 'Ηταν κοντός καιφαλακρός, με μια αξιοπρεπή κοιλίτσαστο μέγεθος μικρού καρπουζιού. Ήτανκάπως νευριασμένος, γιατί τον είχανδιακόψει πάνω που ετοίμαζε φαγητό. Ημαγειρική ήταν μια τέχνη για τονΧάουαρντ, και αν δεν ήτανεπιχειρηματίας θα ήταν ένας καλός σεφ.Έτρωγαν καλά στα ταξίδια τους, γιατί οΧάουαρντ έκανε θαύματα με το τηγανητόκοτόπουλο, συνόδευε τα ψητά του μεσάλτσα Χάουαρντ και ήταν ιδιαίτερασπεσιαλίστας στη σαλάτα Χάουαρντ.

«Μπορεί να είναι και γήινου τύπου»,παραδέχτηκε, κοιτάζοντας ψυχρά τογαλαζοπράσινο πλανήτη.

«Ασφαλώς και είναι», επέμεινε οΦλέμινγκ. Ο Φλέ-μινγκ ήταν νεαρός καιπιο ενθουσιώδης από κάθε άλλοδιαστημικό πιλότο. Ήταν κοκαλιάρης,παρά τη μαγειρική του Χάουαρντ, και τοκαροτόχρωμο τσουλούφι του έπεφτεατημέλητο στο μέτωπό του. Ο Χάουαρνττον ανεχόταν όχι μονάχα επειδή ο Φλέ-μινγκ είχε μεγάλο ταλέντο με ταδιαστημόπλοια και τις μηχανές αλλάγιατί, πάνω απ’ όλα, είχε επιχειρηματικόπνεύμα. Και το επιχειρηματικό πνεύμαήταν βασικό προσόν στο διάστημα, όπουχρειαζόταν μια μικρή περιουσία έστω και

για ν’ απογειώσεις ένα σκάφος.

«Φτάνει μονάχα να μην είναικατοικημένος», προσευχήθηκε οΦλέμμινγκ με τον ενθουσιώδη κιεπιχειρηματικό τρόπο του. «Φτάνειμονάχα να είναι όλος δικός μας. Δικόςμας, Χάουαρντ! Ένας πλανήτης τύπουΓης! Χριστέ μου, θα γινόμαστεπάμπλουτοι πουλώντας μονάχα ταοικόπεδα, χώρια τα μεταλλευτικάδικαιώματα, τα ενοίκια του σταθμούανεφοδιασμού καυσίμων κι όλα τασχετικά».

Ο Χάουαρντ κατάπιε την τελευταίαμπουκιά του αβοκάντο του. Ο νεαρός

Φλέμινγκ είχε πολλά να μάθει ακόμη. Ηανακάλυψη και πώληση πλανητών ήτανμια δουλειά όπως ακριβώς κι ηκαλλιέργεια και πώληση πορτοκαλιών.Υπήρχε βέβαια μια διαφορά- ταπορτοκάλια δεν είναι επικίνδυνα, ενώ οιπλανήτες συχνά είναι. Αλλά, από τηνάλλη μεριά, από τα πορτοκάλια δενμπορείς να βγάλεις τόσα κέρδη όσα απόέναν καλό πλανήτη.

«Τι λες, θα προσγειωθούμε στονπλανήτη μας τώρα; » ρώτησε ο Φλέμινγκσαν ανυπόμονο παιδί.

«Και το ρωτάς; » απάντησε ο Χάουαρντ.«Μονάχα που... εκείνος ο διαστημικός

σταθμός μπροστά με κάνει ναυποψιάζομαι ότι οι κάτοικοι μπορεί νατον θεωρούν δικό τους πλανήτη».

Ο Φλέμινγκ κοίταξε πέρα. Πραγματικά,ένας διαστημικός σταθμός που ώς τότεήταν κρυμμένος από τον όγκο τουπλανήτη, ξεπρόβαλλε αργά από πίσω του.

«Φτου να πάρει! »γρύλισε ο Φλέμινγκ,με το στενό, γεμάτο φακίδες πρόσωπότου σε μια γκριμάτσα απογοήτευσης.«Ώστε κατοικείται, λοιπόν. Λες ναμπορούσαμε να—» Δεν αποτέλειωσε τηνπρότασή του, αλλά έριξε μια λοξή ματιάπρος το ταμπλό ελέγχου του οπλισμούτους.

«Χμμμ». Ο Χάουαρντ κοίταξε σκεφτικάτο διαστημικό σταθμό, ζυγιάζοντας τηντεχνολογία που τον κατασκεύασε, καιμετά πάλι στον πλανήτη. Κούνησελυπητερά το κεφάλι του. «Μπα, δε θα τοσυνιστούσα για δω».

«Τέλος πάντων», έκανε ο Φλέμινγκ.«Τουλάχιστον έχουμε τα πρώτα εμπορικάδικαιώματα». Κοίταξε πάλι

ΡΟΜΠΕΡΤ ΣΕΚΛΥ

έξω και άρπαξε τον Χάουαρντ από τομπράτσο. «Κοίτα το διαστημικό σταθμό!»

BO

Πάνω στην γκρίζα μεταλλική επιφάνειατης σφαίρας φωτάκια είχαν αρχίσει ν’αναβοσβήνουν στη σειρά.

«Τι λες να σημαίνει αυτό; » ρώτησε οΦλέμινγκ. «Μακάρι να ’ξερα», απάντησε

ο Χάουαρντ. «Και αποκλείεται να τομάθουμε μένοντας εδώ. Αν δεν

προσπαθήσει κανείς να μας σταματήσει,άρχισε τις μανούβρες για να

προσγειωθούμε στον πλανήτη».

Ο Φλέμινγκ έγνεψε καταφατικά καιπήρε τη διακυβέρνηση από τοναυτόματο. Ο Χάουαρντ στάθηκεπαρακολουθώντας τον για λίγες στιγμές.

Το ταμπλό ελέγχου ηταν γεμάτορολόγια, διακόπτες και μοχλούς, όλαφτιαγμένα από μέταλλο, πλαστικό καιχαλαζία. Όσο για τον Φλέμινγκ, αυτόςήταν από σάρκα, αίμα και κόκαλα.Φαινόταν αδύνατο να υπάρχει κάποιασυγγένεια ανάμεσά τους, πέρα από έναπολύ στοιχειώδες επίπεδο. Και όμως οΦλέμινγκ φάνηκε να γίνεται ένα με τοταμπλό ελέγχου. Τα μάτια του σάρωναντα ρολόγια με μηχανική ακρίβεια και ταδάχτυλά του γίνονταν προέκταση τωνμοχλών. Το μέταλλο φαινόταν να γίνεται

εύπλαστο στα χέρια του και υπάκουο στηθέλησή του. Τα καντράν από χαλαζίαέφεγγαν κόκκινα, όπως και τα μάτια τουΦλέμινγκ, και η λάμψη τους δε φαινόταννα οφείλεται αποκλειστικά σεαντανακλάσεις.

Μόλις μπήκαν στην ελικοειδή τροχιάτης επιβράδυνσης, ο Χάουαρντ πήγε καιτην άραξε βολικά στην κουζίνα του. Απόμέσα του υπολόγιζε το κόστος καυσίμωνκαι διατροφής, συν την απόσβεση τουσκάφους. Στο άθροισμα πρόσθεσε γιαασφάλεια ένα τρίτο επιπλέον καικατέγραψε το σύνολο στο κατάστιχότου. Τα νούμερα θα του ήταν χρήσιμααργότερα, για τη δήλωση φόρουεισοδήματος.

Προσεδαφίστηκαν στις παρυφές μιαςπόλης, και στάθηκαν να περιμένουν γιατους ντόπιους τελωνειακούς. Δε φάνηκεκανένας. Έκαναν τα καθιερωμένα τεστγια τη σύσταση της ατμόσφαιρας και γιατυχόν επικίνδυνους μικροοργανισμούς,τα βρήκαν όλα εντάξει, και συνέχισαν ναπεριμένουν. Ύστερα από μισή μέραμάταιης αναμονής, ο Φλέμινγκ άνοιξετην πόρτα, βγήκαν και ξεκίνησαν για τηνπόλη.

Οι πρώτοι σκελετοί που βρήκαν,σκόρπιοι στο γεμάτο κρατήρες,βομβαρδισμένο δρόμο, τουςπροβλημάτισαν. Το θέαμα έδειχνεέλλειψη νοικοκυροσύνης. Ποιος

πολιτισμένος λαός άφηνε σκελετούςστους δρόμους του; Γιατί δεν τους είχεσυμμαζέψει κάποιος;

Αλλά η πόλη ήταν κατοικημένη μονάχααπό σκελετούς- χιλιάδες κι εκατομμύριααπό δαύτους να γεμίζουν τα ερειπωμέναθέατρα, να φράζουν τα κατώφλιααραχνιασμένων μαγαζιών και να είναισκόρπιοι εδώ κι εκεί στους γαζωμένουςαπό σφαίρες δρόμους.

«Πρέπει να είχαν κάποιον πόλεμο»,παρατήρησε ο Φλέμινγκ με οξυδέρκεια.

Στο κέντρο της πόλης βρήκαν ένα χώροπαρελάσεων όπου σκελετοί ντυμένοι με

στολές ήταν σωριασμένοι σεαλλεπάλληλες σειρές στη χλόη. Οιεξέδρες των θεατών ήταν γεμάτεςσκελετούς επισήμων, σκελετούςαξιωματικών, σκελετούς συζύγων καιγονιών. Και πίσω από τις εξέδρεςυπήρχαν οι σκελετοί των παιδιών πουείχαν μαζευτεί να κάνουν χάζι με τοθέαμα.

«Πόλεμος, σίγουρα», δήλωσε οΦλέμινγκ, γνέφοντάς με απόλυτηβεβαιότητα. «Που τον έχασαν».

«Προφανές», απάντησε ο Χάουαρντ.«Αλλά ποιος τον κέρδισε; »

«Τι; »

«Πού είναι οι νικητές; »

Τη στιγμή εκείνη ο διαστημικόςσταθμός περνούσε πάνω από τα κεφάλιατους, ρίχνοντας τη σκιά του στιςσιωπηλές σειρές των σκελετών. Και οιδυο άντρες κοίταξαν ψηλά ανήσυχοι.

«Λες να πέθαναν όλοι; » ρώτησε οΦλέμινγκ μ’ ελπίδα.

«Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που πρέπεινα εξακριβώσουμε».

Γύρισαν πίσω στο σκάφος τους. ΟΦλέμινγκ ένιωθε τόσο κέφι που άρχισενα σφυρίζει ένα σκοπό, κλοτσώντας ένασωρό από κόκαλα στα πόδια του. Ήτανφαγωμένα, σαν από κάποια αρρώστια.«Την πιάσαμε την καλή», είπε κάνονταςμια γκριμάτσα στον Χάουαρντ.

«Όχι ακόμη», αποκρίθηκε ο Χάουαρντεπιφυλακτικά. «Μπορεί να υπάρχουνεπιζώντες... » Το βλέμμα τουδιασταυρώθηκε με κείνο του Φλέμινγκκαι, παρά τις επιφυλάξεις του, δενμπόρεσε να μη χαμογελάσει.«Παραδέχομαι ότι φαίνεται να πέτυχεεπαγγελματικά το ταξίδι μας», είπε.

Η επιθεώρηση του πλανήτη δεν κράτησεπολύ. Ο γαλαζοπράσινος κόσμος ήτανόλος ένας τάφος πεδίου μάχης. Σε κάθεήπειρο οι πόλεις είχαν δεκάδες χιλιάδεςσκελετικούς κατοίκους, ενώ τα μεγάλααστικά κέντρα εκατομμύρια. Οι κάμποικαι τα βουνά ήταν διάσπαρτα απόσκελετούς. Υπήρχαν ακόμη σκελετοί στιςλίμνες και σκελετοί στα δάση και τιςζούγκλες.

«Μεγάλος χαμός! » παρατήρησε οΦλέμινγκ τελικά, καθώς πετούσαν πάνωαπό τον πλανήτη. «Πόσος λες να ήταν οσυνολικός πληθυσμός εδώ; » «Τονυπολογίζω σε εννιά δισεκατομμύρια, έναπάνω ένα κάτω», αποκρίθηκε οΧάουαρντ.

«Τι φαντάζεσαι να συνέβη; »

Ο Χάουαρντ χαμογέλασε βαθυστόχαστα.«Υπάρχουν τρεις κλασικές μέθοδοιγενικού αφανισμού. Ο πρώτος είναι ηδηλητηρίαση της ατμόσφαιρας μεθανατηφόρα αέρια. Ο δεύτερος είναι ηραδιενεργή μόλυνση που σκοτώνει καιτη χλωρίδα μαζί με την πανίδα. Καιτελικά υπάρχει και η μέθοδος τωνεργαστηριακά μεταλλαγμένων μικροβίωνπου παράγονται αποκλειστικά με σκοπότην εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών.Αυτά, έτσι και ξεφύγουν από τον έλεγχο,μπορεί ν’ αφανίσουν ολόκληρο τονπλανήτη».

«Λες αυτό να συνέβη κι εδώ; » ρώτησε οΦλέμινγκ με ζωηρό ενδιαφέρον.

«Έτσι πιστεύω», απάντησε ο Χάουαρντ,σκουπίζοντας ένα μήλο στο μανίκι τουκαι κόβοντάς του μια δαγκωνιά. «Δενείμαι, βέβαια, παθολόγος, αλλά εκείνα τασημάδια στα κόκαλα... »

«Μικρόβια», μουρμούρισε ο Φλέμινγκ,κι έβηξε αντανακλαστικά. «Δεφαντάζομαι να... »

«Θα ήσουν ήδη μακαρίτης αν ήτανακόμη ζωντανά. Όλα αυτά θα πρέπει νασυνέβησαν πριν εκατοντάδες χρόνια, ανκρίνουμε από τη φθορά των σκελετών.

Τα μικρόβια θα πέθαναν μη βρίσκονταςανθρώπινο ξενιστή».

Ο Φλέμινγκ έγνεψε με έμφαση. «Μαςέρχεται κουτί. Α, λυπάμαι τουςανθρώπους, δε λέω. Τα κακά τουπολέμου, που λένε. Πάντως τούτος οπλανήτης είναι στ’ αλήθεια δικός μας! »Κοίταξε από το φινιστρίνι στουςεύφορους πράσινους αγρούς απέξω.«Πώς θα τον ονομάσουμε, Χάουαρντ; »

Ο Χάουαρντ κοίταξε κι αυτός τουςαγρούς και τα πλούσια λιβάδια πουέφταναν ώς τις άκρες των δρό-

ΡΟΜΠΕΡΤ ΣΕΚΛΥ

μων. «Θα μπορούσαμε να τονονομάσουμε Παράδεισο-2, πρότεινε.«Τούτος ο κόσμος είναι αληθινόςπαράδεισος του αγρότη».

Β4

«Παράδεισος-2! Πολύ καλό»,συμφώνησε ο Φλέ-μινγκ. «Υποθέτω ότιθα χρειαστεί να προσλάβουμε συνεργείαγια να τον καθαρίσουμε απ’ αυτούς τουςσκελετούς. Σε αγριεύει η θέα τους».

Ο Χάουαρντ έγνεψε καταφατικά.Υπήρχαν πολλές λεπτομέρειες που έπρεπενα φροντίσουν. «Αυτό θα το κάνουμεαφού πρώτα—»

Ο διαστημικός σταθμός περνούσε απόπάνω τους.

«Τα φώτα! » φώναξε ξαφνικά οΧάουαρντ.

«Ποια φώτα; » ρώτησε ο Φλέμινγκ με ταμάτια καρφωμένα στη σφαίρα πουαπομακρυνόταν.

«Εκείνα που είδαμε όταν ερχόμαστε. Τοξέχασες; Τα φώτα που αναβόσβηναν; »

«Α, ναι! » έκανε ο Φλέμινγκ. «Λες ναείναι κάποιος κλεισμένος εκεί πάνω στοσταθμό; »

«Αυτό θα το εξακριβώσουμε αμέσως»,απάντησε βλοσυρά ο Χάουαρντ. Τράβηξεμια αποφασιστική δαγκωνιά στο μήλοτου, ενώ ο Φλέμινγκ ξεκινούσε κιόλαςγια τις προετοιμασίες απεδάφισης.

'Οταν έφτασαν στο διαστημικό σταθμό,το πρώτο που αντίκρισαν ήταν ένα άλλοσκάφος, κολλημένο στο γυαλιστερόμέταλλο του σταθμού σαν αράχνη στονιστό της. Ήταν μικρό, το ένα τρίτο τουδικού τους, και μια από τις θυρίδες τουήταν μισάνοιχτη.

Οι δυο άντρες, με διαστημική στολή καικράνος, Κοντοστάθηκαν μπροστά στοάνοιγμα. Ο Φλέμινγκ άρπαξε τη θυρίδαμε τα γαντοφορεμένα χέρια του και τηνάνοιξε εντελώς. Επιφυλακτικά, φώτισαντο εσωτερικό με τους φακούς τους,έριξαν μια ματιά, και το θέαμα τους έκανενα τραβηχτούν απότομό πίσω.

'Υστερα ο Χάουαρντ έκανε μιαανυπόμονη χειρονομία, και ο Φλέμινγκπροχώρησε μέσα.

Υπήρχε ένα ανθρώπινο πτώμα εκεί,μισοπεσμένο από το κάθισμα τουπιλότου, παγωμένο για πάντα σε μιααφύσικη στάση. Στο πρόσωπό του

απόμενε αρκετή σάρκα για να δείξει τηνεπιθανάτια αγωνία του, αλλά το δέρμαήταν φαγωμένο ώς το κόκαλο εδώ κιεκεί, σαν από κάποια αρρώστια.

Στο πίσω μέρος του σκάφους υπήρχανμεγάλες στοίβες με δεκάδες ξύλινακιβώτια. Ο Φλέμινγκ έσπασε ένα καιέριξε το φως του μέσα.

«Τρόφιμα», είπε ο Χάουαρντ.

«Θα πρέπει να προσπάθησε να κρυφτείστο διαστημικό σταθμός», παρατήρησε οΦλέμινγκ.

«Έτσι φαίνεται. Αλλά δεν τα κατάφερε».

Εγκατέλειψαν το σκάφος γοργά, κάπωςαηδιασμένοι. Οι σκελετοί ήταν αρκετάανεκτοί ήταν σχετικά ουδέτερααντικείμενα. Αλλά τούτο το πτώμα ήτανπολύ εκφραστική μαρτυρία θανάτου.

«Τότε ποιος άναψε τα φώτα; » ρώτησε οΦλέμινγκ όταν έφτασαν στην επιφάνειατου σταθμού.

«Ίσως ήταν μια αυτόματη λειτουργία»,απάντησε με αμφιβολία ο Χάουαρντ.«Δεν μπορεί να υπήρχαν επιζώντες».

Προχώρησαν στην επιφάνεια τουσταθμού μέχρι που βρήκαν την είσοδο.

«Τι λες, μπαίνουμε; » πρότεινε οΦλέμινγκ.

«Γιατί να κάνουμε τον κόπο; » βιάστηκενα πει ο Χά· ουαρντ. «Η ράτσα τους είναινεκρή. Καλύτερα να γυρίσουμε πίσω καινα δηλώσουμε επίσημα το εύρημά μας».

«Έτσι και υπάρχει κανένας επιζών εκείμέσα, ο πλανήτης είναι δικός τουσύμφωνα με το νόμο».

Ο Χάουαρντ συμφώνησε απρόθυμα. Θαήταν πολύ δυσάρεστο να κάνουν τομακρύ, πολυέξοδο ταξίδι της επιστροφήςστη Γη και να γυρίσουν με τιςχωρογραφι-κές ομάδες για να βρουν ότι

κάποιος καθόταν σαν νοικοκύρης στοδιαστημικό σταθμό. Θα ήταν άλλοπράγμα αν υπήρχαν ακόμη κρυμμένοιεπιζώντες τον πλανήτη. Από νομικήάποψη θα διατηρούσαν ακόμη έγκυραδικαιώματα. Αλλά ένας άνθρωπος στοδιαστημικό σταθμό, που είχαν αμελήσεινα ερευνήσουν...

«Μάλλον πρέπει να τον ερευνήσουμε»,παραδέχτηκε ο Χάουαρντ, και άνοιξε τηνπόρτα.

Στο εσωτερικό επικρατούσε απόλυτοσκοτάδι. Ο Χάουαρντ γύρισε το φακότου προς τον Φλέμινγκ. Στο κιτρινωπόφως του, το πρόσωπο του συντρόφου του

ήταν δίχως σκιές, σαν μιαστυλιζαρισμένη πρωτόγονη μάσκα. ΟΧάουαρντ ανοιγόκλεισε τα μάτια του,λίγο τρομαγμένος από τη θέα του, γιατίεκείνη τη στιγμή τα χαρακτηριστικά τουΦλέμινγκ ήταν εντελώς απο-προσωποποιημένα.

«Ο αέρας είναι αναπνεύσιμος», είπε οΦλέμινγκ, και στη στιγμή απόκτησε πάλιπροσωπικότητα.

Ο Χάουαρντ έσπρωξε πίσω το κράνοςτου κι έστρεψε το φως του προς τα πάνω.Αμέσως ένιωσε σαν να τον πλάκωνε ηπελώρια μάζα των τοίχων ολόγυρα.Ψαχούλεψε νευρικά στην τσέπη του,

βρήκε ένα ραπανάκι και άρχισε να τομασουλάει για να πάρει κουράγιο.

Άρχισαν την έρευνα.

Για μισή ώρα βάδιζαν σ’ ένα στενό,φιδογυριστά διάδρομο, με το φως τωνφακών τους να κρατά μπροστά τοσκοτάδι σε απόσταση. Το μεταλλικόπάτωμα, ̂ που φαινόταν τόσο σταθερό,άρχισε να τρίζει και να βογκά από κρυφέςκαταπονήσεις, τεντώνοντας άσχημα τανεύρα του Χάουαρντ. Ο Φλέμινγκ δεφαινόταν να επηρεάζεται από τίποτα.

«Τούτο το κατασκεύασμα πρέπει ναήταν τροχιά· κός σταθμός

βομβαρδισμού», παρατήρησε ύστερα απόένα διάστημα.

«Μάλλον».

Υπάρχουν τόνοι και τόνοι μετάλλωνεδώ», παρατήρησε ο Φλέμινγκ ανέμελα,χτυπώντας έναν από τους τοίχους.«Υποθέτω ότι θα τα πουλήσουμε τελικάσαν παλιοσιδερικά, εκτός κι ανκαταφέρουμε και περισώσουμε τίποταμηχανήματα».

«Η τιμή των παλιοσιδερικών—» ΟΧάουαρντ δεν πρόλαβε ν’ αποτελειώσειτα λόγια του, γιατί εκείνη τη στιγμή μιακαταπακτή άνοιξε κάτω από τα πόδια του

συντρόφου του. Ο Φλέμινγκεξαφανίστηκε τόσο γρήγορα που δενπρόλαβε ούτε να φωνάξει πριν ηκαταπακτή κλείσει πάλι.

Ο Χάουαρντ τινάχτηκε πίσω σαν να είχεφάει γροθιά. Η λάμψη του φακού τουφάνηκε να δυναμώνει φοβερά για μιαστιγμή και μετά να σβήνει. Ο Χάουαρντέμεινε εντελώς ασάλευτος, με τα χέριασηκωμένα, και το μυαλό του παράλυτοαπό το σοκ.

Το σοκ άρχισε να υποχωρεί σιγά σιγά,αφήνοντας τον Χάουαρντ μ’ ένα βαθύ,οδυνηρό πονοκέφαλο. «— δεν είναιιδιαίτερα καλή τούτη την εποχή», αποτέ-

λειωσε χαζά την πρότασή του,λαχταρώντας να ήταν όλα της φαντασίαςτου.

Πλησίασε κοντά στην πόρτα τηςκαταπακτής και φώναξε, «Φλέμινγκ; »

Δεν πήρε καμία απάντηση. Ένα ρίγοςδιαπέρασε το κορμί του. Εσκυψε πάνωαπό τη σφραγισμένη καταπακτήφωνάζοντας πάλι «Φλέμινγκ! » όσο πιοδυνατά μπορούσε. Ανασηκώθηκε μεκεφάλι που πήγαινε να σπάσει, πήρε μιαβαθιά ανάσα και γύρισε πίσω στηνείσοδο. Δεν επέτρεψε καν στον εαυτό τουνα σκεφτεί την κατάσταση.

ΡΟΜΠΕΡΤ ΣΕΚΛΥ

Όμως η είσοδος στο σταθμό ήτανσφραγισμένη και οι ηλεκτροκολλημένεςάκρες της ήταν ακόμη καυτές. ΟΧάουαρντ την εξέτασε σαν να ήταν κάτιμε φοβερό ενδιαφέρον. Την άγγιξε, τηχτύπησε και την κλότσησε. Μετάσυνειδητοποίησε το σκοτάδι που τοντύλιγε ασφυκτικά. Στριφογύρισε, με τονιδρώτα να τρέχει ποτάμι στο πρόσωπότου.

«Ποιος είναι εκεί; » φώναξε προς τοδιάδρομο. «Φλέμινγκ! Μ’ ακούς; »

Και πάλι δεν πήρε απάντηση.

Άρχισε να γκαρίζει: «Ποιος είσαι; Γιατίάναψες τα φώτα του σταθμού; Τι έκανεςστον Φλέμινγκ; » Ύστερααφουγκράστηκε για μια στιγμή και μετάσυνέχισε, με τη φωνή του σαν πνιχτόλυγμό, «Ξεσφράγισε την πόρτα! Θα φύγωκαι δε θα το πω σε κανέναν! »

Περίμενε, ρίχνοντας τη φωτεινή δέσμητου φακού του κάτω στο διάδρομο,αναρωτώμενος τι κρυβόταν πίσω από τοσκοτάδι. Τελικά στρίγκλισε, «Γιατί δενανοίγεις μια καταπακτή και κάτω απόμένα, »

Έμεινε ακουμπισμένος με τη ράχη στοντοίχο, βα-ριανασαίνοντας. Καμίακαταπακτή δεν άνοιξε. 'Ισως,συλλογίστηκε, δεν πρόκειται ν’ ανοίξει. Ησκέψη του έδωσε προσωρινά κάποιοκουράγιο. Κάποια διέξοδος πρέπει ναυπάρχει, διαβεβαίωσε τον εαυτό τουσκυθρωπά. Γύρισε πάλι στο διάδρομο καιάρχισε να βαδίζει μπροστά.

Μια ώρα αργότερα εξακολουθούσε ναπερπατάει, με το φακό του να φωτίζειμπροστά και το σκοτάδι να τον ακολουθείμουλωχτά από πίσω. Είχε ξαναβρεί τηναυτοκυριαρχία του, και ο πονοκέφαλοςείχε καταλαγιάσει σ’ ένα μουντό σφίξιμο.Είχε αρχίσει πάλι να σκέφτεται λογικά.

Τα φώτα θα μπορούσαν να οφείλονται σεαυτόματο κύκλωμα. Ίσως και ηκαταπακτή ήταν το ίδιο αυτόματη. Όσογια την αυτοοσφραγιζόμενη πόρτα... αυτήμπορεί ν’ ανήκε σε κάποιο σύστημαπροστασίας για περίοδο πολέμου, έτσιώστε να μην μπορεί να μπει κρυφάκανένας εχθρός.

Καταλάβαινε ότι οι ερμηνείες του δενέστεκαν και τόσο καλά, αλλά δεν είχε καιτίποτα καλύτερο. Η όλη κατάσταση ήτανανεξήγητη. Το πτώμα στο διαστημόπλοιο,ο όμορφος νεκρός πλανήτης... κάποιασχέση έπρεπε να υπάρχει. Φτάνει μονάχανα μπορούσε να την ανακαλύψει.

«Χάουαρντ», ακούστηκε μια φωνή.

Ο Χάουαρντ τινάχτηκε αλαφιασμένοςπίσω, σαν να είχε αγγίξει ηλεκτροφόροσύρμα. Ο πονοκέφαλος του ξαναγύρισεστη στιγμή.

«Εγώ είμαι», συνέχισε η φωνή. «ΟΦλέμινγκ».

Ο Χάουαρντ γύρισε νευρικά το φακό τουολόγυρα. «Πού; Πού βρίσκεσαι; »

«Καμιά εξηνταριά μέτρα πιο κάτω, απ’όσο μπορώ να κρίνω», αποκρίθηκε οΦλέμινγκ. και η φωνή του αντιλάλησεαγριωπά στο διάδρομο. «Το σύστημα

ενδοσυνεννόησης δε δουλεύει τόσο καλά,αλλά κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ».

Ο Χάουαρντ κάθισε στο δάπεδο γιατί ταπόδια του αρνιόνταν να τον κρατήσουνάλλο. Ωστόσο ένιωθε ανακούφιση.Υπήρχε μια λογική στο να βρίσκεται οΦλέμινγκ εξήντα μέτρα πιο κάτω, κάτιπολύ ανθρώπινο και κατανοητό στο να μηδουλεύει καλά η ενδοσυνεννόηση.

«Μπορείς ν’ ανέβεις πάνω; Πώς μπορώνα σε βοηθήσω; »

«Δεν μπορείς», αποκρίθηκε ο Φλέμινγκ,και ακολούθησε ένα τριζοβόλημα απόπαράσιτα που ο Χάουαρντ το νόμισε για

γελάκι. «Δε φαίνεται να μου έχει μείνεικαι πολύ σώμα».

«Και πού είναι το σώμα σου; » επέμεινεσοβαρά ο Χάουαρντ.

«Πάει, τσακίστηκε με το πέσιμο. Ίσα ίσαπου έχει απομείνει αρκετό για νασυνδεθώ με την ενδοσυνεννόηση».

«Καταλαβαίνω», αποκρίθηκε οΧάουαρντ, νιώθοντας μια περίεργηζαλάδα. «Έχεις μείνει τώρα σκέτοςεγκέφαλος, καθαρή νοημοσύνη».

«Α, έχει απομείνει και κάτι παραπάνω»,απάντησε ο Φλέμινγκ. «Τόσο όσο

χρειάζεται η μηχανή».

Ο Χάουαρντ άρχισε να γελάει νευρικά,γιατί φαντάστηκε μια εικόνα με τονγκρίζο εγκέφαλο του Φλέ-μινγκ νακολυμπάει σ’ ένα δοχείο με κρυστάλλινονερό. Κατάφερε να σταματήσει τουστερικό γέλιο, και ρώτησε, «Μηχανή;Ποια μηχανή; »

«Ο διαστημικός σταθμός. Νομίζω ότιείναι η πιο περίπλοκη μηχανή πουκατασκευάστηκε ποτέ. Αυτή άναψε ταφώτα και άνοιξε την πόρτα».

«Μα γιατί; »

«Φαντάζομαι θα το μάθω σύντομα»,είπε ο Φλέ-μινγκ. «Αποτελώ μέρος τηςτώρα. Ή ίσως αυτή αποτελεί μέρος μου.Όπως και να ’χει, με χρειαζόταν, γιατί δεδιαθέτει αληθινή νοημοσύνη. Εγώ τηςτην προμηθεύω».

«Εσύ; Μα η μηχανή δε θα μπορούσε ναξέρει ότι θα ερχόσουν! »

«Δεν εννοούσα ότι περίμενε εμέναειδικά. Ο νεκρός απέξω, στοδιαστημόπλοιο, ήταν μάλλον οπραγματικός χειριστής. Αλλά βολεύω κιεγώ στη θέση του. Θα φέρουμε σε πέραςτα σχέδια των κατασκευαστών».

Ο Χάουαρντ, καταβάλλοντας κάποιαπροσπάθεια, κατάφερε να καλμάρει. Γ ιατην ώρα δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτεάλλο. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν ναξεφύγει από τούτο το σταθμό και ναγυρίσει στο σκάφος του. Για να τοκαταφέρει αυτό, έπρεπε να συνεργαστείμε τον Φλέμινγκ· αλλά ήταν έναςκαινούριος, απρόβλεπτος Φλέμινγκ.Μιλούσε κανονικά σαν άνθρωπος —όμως ήταν άνθρωπος;

«Φλέμινγκ», έκανε ο Χάουαρντεπιφυλακτικά.

«Ναι, παλιόφιλε; »

Ενθαρρυντικό αυτό. «Μπορείς να μεβγάλεις από δω; »

«Νομίζω», απάντησε η φωνή τουΦλέμινγκ. «Θα προσπαθήσω».

«Θα επιστρέψω με νευροχειρουργούςμαζί μου», τον διαβεβαίωσε ο Χάουαρντ.«Θα ξαναγίνεις όπως ήσουν».

«Μην ανησυχείς για μένα», αποκρίθηκεο Φλέ-μινγκ. «Και τώρα καλά είμαι».

Ο Χάουαρντ έχασε το λογαριασμό τουπόσες ώρες περπατούσε. Ο ένας στενόςδιάδρομος ακολουθούσε τον άλλο για να

καταλήξει σε άλλο διάδρομο και μετά σεπαράλλο. Είχε εξαντληθεί, και τα πόδιατου άρχισαν να πιάνονται. Έτρωγεπερπατώντας. Είχε μερικά σάντουιτς στοσάκο του και τα μασούλαγε μηχανικά,για να διατηρήσει τις δυνάμεις του.

«Φλέμινγκ», φώναξε τελικά,σταματώντας να ξαποστάσει.

Ύστερα από κάμποσες στιγμές άκουσεμια μόλις αναγνωρίσιμη φωνή, σανμέταλλο που ξύνεται πάνω σε μέταλλο.

«Αργούμε πολύ ακόμη; » ρώτησε οΧάουαρντ.

«Όχι πολύ», αποκρίθηκε η τραχιά,μεταλλική φωνή. «Κουράστηκες; »

«Ναι».

«Θα κάνω ό, τι μπορώ».

Η φωνή του Φλέμινγκ τον τρόμαξε,αλλά η σιωπή ήταν ακόμη πιοτρομαχτική. Όπως αφουγκραζόταν με τ’αφτιά τεντωμένα, ο Χάουαρντ άκουσε μιαμηχανή να ξεκινά βαθιά στα έγκατα τουσταθμού.

«Φλέμινγκ; »

«Ναι; »

«Τι είναι αυτό το μέρος; Τροχιακήβομβαρδιστική βάση; »

«Όχι. Δεν ξέρω προς το παρόν το σκοπότης μηχανής. Ακόμη δεν έχωενσωματωθεί απόλυτα».

«Πάντως έχει κάποιο σκοπό; »

«Ναι! » Η μεταλλική φωνή ακούστηκετόσο δυνατή που ο Χάουαρντ τινάχτηκε.«Διαθέτω ένα όμορφα λειτουργικό,συνεργαζόμενο εξοπλισμό. Στον έλεγχοθερμοκρασίας και μόνο, μπορώ ναπετύχω μια αυξομείωση εκατοντάδων

βαθμών θερμοκρασίας σ’ ένα μι-κροδευτερόλεπτο, για να μην κάνω λόγογια τα συστήματα χημικής ανάλυσης, ταενεργειακά αποθέματα και όλα ταυπόλοιπα. Και βέβαια έχω το σκοπόμου».

Στον Χάουαρντ δεν άρεσε η απάντηση.Ήταν σαν ο Φλέμινγκ να είχεσυνταυτιστεί με τη μηχανή, συγ-χωνεύοντας την προσωπικότητά του μ’εκείνη του διαστημικού σταθμού.Χρειάστηκε να ζορίσει τον εαυτό του γιανα ρωτήσει, «Τότε γιατί δεν ξέρεις ακόμητο ρόλο σου; »

«Γιατί λείπει ένα βασικό συστατικό»,

αποκρίθηκε ο Φλέμινγκ ύστερα απόσύντομη σιωπή. «Ένα ουσιώδες πρότυπο.Εξάλλου, δε διαθέτω ακόμη πλήρηέλεγχο».

Και άλλες μηχανές άρχισαν ναζωντανεύουν ολόγυρα, και οι τοίχοιδονούνταν από το βόμβο τους. ΟΧάουαρντ ένιωσε το δάπεδο να τρέμεικάτω από τα πόδια του. Ο σταθμόςφαινόταν να ξυπνά και να τεντώνεται γιανα ξεμουδιάσει από τον ύπνο του. Τουέδινε την αίσθηση σαν να βρισκόταν στοστομάχι ενός γιγάντιου θαλάσσιουτέρατος.

Ο Χάουαρντ περπάτησε για κάμποσες

ακόμη ώρες, αφήνοντας πίσω του μιαγραμμή από πυρήνες μήλων,πορτοκαλόφλουδες, παχάκια από κρέας,ένα άδειο παγούρι και ένα λαδόχαρτο.Έτρωγε αδιάκοπα τώρα, νευρικά, και ηπείνα ήταν κάτι φρόνιμο μέσα του. Όσοέτρωγε αισθανόταν ασφαλής, γιατί τοφαγητό ήταν ένας δεσμός με τοδιαστημόπλοιό του και τη Γη.

Ένα κομμάτι του τοίχου γλίστρησεξαφνικά στο πλάι, δημιουργώντας έναάνοιγμα. Ο Χάουαρντ πισωπάτησεφοβισμένος.

«Μπες μέσα», είπε μια φωνή, που μεδυσκολία την αναγνώρισε σαν εκείνη του

Φλέμινγκ.

«Γιατί; Για ποιο λόγο: » Γύρισε το φακότου προς το άνοιγμα και διέκρινε έναδιάδρομο με κινούμενο δάπεδο ναχάνεται πέρα στο σκοτάδι.

«Είσαι κουρασμένος», αποκρίθηκε ηφωνή που έμοιαζε με κείνη του Φλέμινγκ.«Από δω θα είναι πιο γρήγορα».

Ο Χάουαρντ ήθελε να το βάλει σταπόδια, αλλά δεν είχε πού να πάει. Ήτανυποχρεωμένος ή να εμπιστευτεί τονΦλέμινγκ ή ν’ αποτολμήσει να συνεχίσειδεξιά ή αριστερά στο σκοτάδι, με μόνονοδηγό το φακό του.

«Μπες μέσα».

Ο Χάουαρντ μπήκε υπάκουα και κάθισεκάτω στον κινούμενο διάδρομο. Το μόνοπου μπορούσε να δει μπροστά ήτανμαυρίλα. Ξάπλωσε κανονικά.

«Έμαθες τελικά τι σκοπό εξυπηρετεί οσταθμός; » ρώτησε το σκοτάδι.

«Σύντομα», αποκρίθηκε η φωνή. «Δε θαπροδώσου-με τις προσδοκίες τους».

Ο Χάουαρντ δεν τόλμησε να ρωτήσειτίνων δε θα πρόδιναν τις προσδοκίες.Έκλεισε τα μάτια του και άφησε τοσκοτάδι να τον τυλίξει.

Η διαδρομή κράτησε πολλή ώρα. Οφακός του Χάουαρντ ήταν στερεωμένοςκάτω από το βραχίονά του, και η ακτίνατου φώταγε ίσια μπροστά αντανακλώνταςστη γυαλιστερή μεταλλική οροφή.Μασούλαγε μηχανικά ένα μπισκότο,χωρίς να νιώθει τη γεύση του, δίχως καννα έχει συνείδηση ότι το είχε στο στόματου.

Ολόγυρά του τα μηχανήματα φαίνονταννα κουβεντιάζουν μεταξύ τους, αλλά ήτανσε μια άγνωστη γι’ αυτόν γλώσσα.Άκουγε τα κοπιαστικά τριξίματα τωνκινητών εξαρτημάτων, καθώςδιαμαρτύρονταν που τρίβονταν μεταξύτους. Ύστερα ακούστηκε έναγουργουρητό λαδιού, και τα

ικανοποιημένα εξαρτήματα συνέχισαν νακινούνται σιωπηλά, τέλεια. Κινητήρεςτσίριζαν και διαμαρτύρονταν πουξυπνούσαν. Δίσταζαν για λίγο, βήχοντας,και μετά έπαιρναν μπροστά βουίζονταςευχαριστημένα. Και συνεχώς, μέσα απότους άλλους ήχους, ακούγονταν τα κλικ-κλακ των κυκλωμάτων και ρελέδων πουανοιγόκλειναν, ρυθμίζονταν καιπροσαρμόζονταν.

Αλλά τι σήμαιναν όλ’ αυτά;Ξαπλωμένος ανάσκελα και με τα μάτιακλειστά, ο Χάουαρντ δεν ήξερε τηναπάντηση. Η μόνη του επαφή με τηνπραγματικότητα ήταν το μπισκότο πουροκάνιζε. Αλλά σύντομα τέλειωσε κιαυτό, και στη θέση του έμεινε μονάχα

ένας εφιάλτης.

Έβλεπε τους σκελετούς να παρελαύνουνστον πλανήτη, όλα τα δισεκατομμύριααπ’ αυτούς παραταγμένα σε κανονικέςφάλαγγες, να περνούν μέσα από τιςέρημες πόλεις, να διασχίζουν τα εύφοραλιβάδια και να βαδίζουν έξω στοδιάστημα. Περνούσαν μπροστά από τονεκρό πιλότο στο μικρό τουδιαστημόπλοιο, και το πτώμα του τουςκοίταζε με ζήλεια. Αφήστε με να έρθωμαζί σας, τους ικέτευε- αλλά οι σκελετοίκουνούσαν αρνητικά το κεφάλι με οίκτο,γιατί αυτός έφερε ακόμη το φορτίο τηςσάρκας. Πότε η σάρκα μου θα λιώσει,πότε θα λευτερωθώ από το φορτίο της,ρωτούσε το κουφάρι, αλλά οι σκελετοί

κουνούσαν μονάχα το κεφάλι τους. Πότε;Όταν η μηχανή θα είναι έτοιμη και γίνειγνωστός ο σκοπός της. Τότε ταδισεκατομμύρια των σκελετών θαλυτρωθούν, και το κουφάρι θαλευτερωθεί από τη σάρκα του. Με ταξεραμένα χείλη του το πτώμαπαρακαλούσε να το πάρουν μαζί τουςτώρα. Αλλά οι σκελετοί έβλεπαν μονάχατη σάρκα του, και η σάρκα του δενμπορούσε να εγκαταλείψει τους σωρούςτων τροφίμων στο σκάφος του.Μελαγχολικά, συνέχιζαν την πορεία τουςαφήνοντας τον πιλότο να περιμένει στοσκάφος του, να περιμένει τη σάρκα τουνα λιώσει.

«Ναι! »

Ο Χάουαρντ ξύπνησε με απότομοσκίρτημα και κοίταξε γύρω του. Δενυπήρχαν ούτε σκελετοί, ούτε πτώμα.Μονάχα οι τοίχοι της μηχανής, που τονέκλειναν από παντού. Έψαξε στις τσέπεςτου, αλλά δεν του είχε απομείνει κανέναφαγώσιμο. Τα δάχτυλά του βρήκανμονάχα κάτι ψίχουλα, και τα έβαλε στοστόμα του.

«Ναι! »

Είχε στ'αλήθεια ακούσει μια φωνή! «Τισυμβαίνει; » ρώτησε.

«Ξέρω! » απάντησε η φωνήθριαμβευτικά.

«Ξέρεις; Τι ξέρεις; »

«Το σκοπό μου! »

Ο Χάουαρντ τινάχτηκε όρθιος,ρίχνοντας το φως του ολόγυρα. Ο ήχοςτης μεταλλικής φωνής αντιλαλούσε γύρωτου, και ένιωσε να τον πλημμυρίζει έναςανείπωτος τρόμος. Ξαφνικά του φαινότανφριχτό που τούτη η μηχανή ήξερε τώρατο σκοπό της.

«Ποιος είναι ο σκοπός σου; » ρώτησεπολύ σιγανά.

Αντί γι’ απάντηση, ένα εκτυφλωτικόφως έλαμψε πνίγοντας την αδύναμη

ακτίνα του φακού του. Ο Χάουαρντέκλεισε τα μάτια του κι έκανε πίσω,σχεδόν χάνοντας την ισορροπία του.

Ο διάδρομος σταμάτησε να κινείται. ΟΧάουαρντ άνοιξε τα μάτια του και είδεπως βρισκόταν σε μιαν απέραντη, λαμπράφωτισμένη αίθουσα. Κοιτάζονταςολόγυρα είδε ότι η αίθουσα ήταν εντελώςεπενδυμένη με καθρέφτες.

Εκατό Χάουαρντ τον κοίταζαν κι εκείνοιόπως τους κοίταζε κι αυτός. Ύστεραστριφογύρισε και κοίταξε πίσω του.

Δεν υπήρχε έξοδος, Αλλά και οι άλλοιΧάουαρντ δεν είχαν στριφογυρίσει μαζί

του! Συνέχισαν να στέκουν σιωπηλοί.

Ο Χάουαρντ σήκωσε το δεξί χέρι του. Οιάλλοι Χάουαρντ έμειναν με το δικό τουςκρεμασμένο. Δεν ήταν είδωλα σεκαθρέφτες.

Οι εκατό Χάουαρντ προχώρησανμπροστά προς το κέντρο της αίθουσας.Περπατούσαν αστάθεια, και τα θολάμάτια τους ήταν άδεια από νοημοσύνη. Οαληθινός Χάουαρντ ρούφηξε μια πνιχτήανάσα και πέταξε το φακό του πάνω τους.Ο φακός τσούλησε κροταλίζοντας στοπάτωμα...

Στη στιγμή μια ολοκληρωμένη σκέψη

έλαμψε στο μυαλό του. Μάντευε τώραποιος ήταν ο σκοπός της μηχανής. Οικατασκευαστές της πρέπει να είχανπροβλέψει το θάνατο της ράτσας τους.Έτσι κατασκεύασαν τούτη τη μηχανή στοδιάστημα. Ο σκοπός της θα ήταν ναδημιουργεί ανθρώπους που θα αποίκιζανπάλι τον πλανήτη. Χρειαζόταν έναχειριστή, βέβαια, αλλά ο πραγματικόςχειριστής δεν είχε καταφέρει να φτάσειποτέ. Και χρειαζόταν ένα πρότυπο...

Αλλά ήταν φανερό ότι τούτοι οικοπιαρισμένοι Χάουαρντ δεν είχαννοημοσύνη. Κινούνταν ολόγυρα στηναίθουσα σαν μαριονέτες, μόλις και μετάβίας ελέγχοντας τα μέλη τους. Και, τότε,ο γνήσιος Χάουαρντ ανακάλυψε ότι η

θεωρία του δεν ήταν διόλου μα διόλουσωστή.

Η οροφή άνοιξε. Γιγάντια τσιγκέλιακατέβηκαν από το άνοιγμα, καθώς καιμαχαίρια που άχνιζαν ακόμη. Οι τοίχοιάνοιξαν, αποκαλύπτοντας γιγάντιουςτροχούς και γρανάζια, αναμμένουςφούρνους και χώρους κατάψυξης. Στομεταξύ ολοένα και περισσότεροιΧάουαρντ μαζεύονταν στην αίθουσα, καιτα μαχαίρια άρχισαν να τους κόβουν σεκομμάτια, με τα τσιγκέλια να τα σέρνουνμετά προς τους ανοιχτούς τοίχους.

Κανένας Χάουαρντ δεν έσκουζε καικανένας δεν ούρλιαζε εκτός από τον

πραγματικό.

«Φλέμινγκ! » ξεφώνιζε. «Όχι εμένα. Όχιεμένα. Φλέμινγκ! »

Ήταν ολοφάνερο τώρα. Ο διαστημικόςσταθμός ήταν φτιαγμένος σε μια εποχήπου ο πόλεμος αποδεκά-τιζε τονπληθυσμό του πλανήτη. Ο χειριστής είχεφτάσει σ’ αυτόν, αλλά πέθανε πρινπρολάβει να μπει. Και το φορτίο τωντροφίμων είχε μείνει έξω... τα τρόφιμα,που δεν προορίζονταν να τα φάει οχειριστής.

'Ηταν τόσο απλό! Ο πληθυσμός τουπλανήτη έφτανε τα εννιά με δέκα

δισεκατομμύρια! Ήταν η πείνα που τουςείχε σπρώξει σ’ αυτόν τον τελικό πόλεμο.Και όλο αυτό το διάστημα οι δημιουργοίτης μηχανής αγωνίζονταν ενάντια στοχρόνο και την αρρώστια, πασχίζοντας νασώσουν τη ράτσα τους...

ΡΟΜΠΕΡΤ ΣΕΚΛΥ

Αλλά δεν μπορούσε ο Φλέμινγκ να δειότι ο Χάουαρντ ήταν το λάθοςπαραγωγικό πρότυπο;

Ο Φλέμινγκ-μηχανή δεν μπορούσε, γιατίο Χάουαρντ ικανοποιούσε όλες τιςπροδιαγραφές. Το τελευταίο πράγμα που

είδε ο Χάουαρντ ήταν η αποστειρωμένηλεπίδα ενός μαχαιριού ν’ αστράφτει προςτο μέρος του.

Και ο Φλέμινγκ-μηχανή επεξεργάστηκετο κοπάδι των Χάουαρντ, τους έκοψε σεμερίδες, τις μαγείρεψε, τις κατάψυξε καιτις πακετάρισε κανονικά σε μεγάλεςστοίβες από τηγανητούς Χάουαρντ,ψητούς Χάουαρντ, Χάουαρντ με κρέμαμπεσαμέλ, Χάουαρντ με κόκκινη σάλτσα,Χάουαρντ στον ατμό, Χάουαρντκαπνιστό, Χάουαρντ με πιλάφι και, ιδίως,Χάουαρντ σαλάτα.

Η μέθοδος παραγωγής κοπιαρισμένηςτροφής είχε στεφθεί μ’ επιτυχία! Ο

πόλεμος μπορούσε να λήξει τώρα, γιατίυπήρχε πια άφθονη τροφή για τον καθένα.Φαγάκι! Φαγάκι για τα πεινασμένοδισεκατομμύρια του Παράδεισου-2!

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Του Φίλιπ Ντικ

Η Επιστημονική Φαντασία ήταν γνωστήαπό παλιά για την άκρατη αισιοδοξία τηςσε ό, τι αφορά τον άνθρωπο και τομέλλον του. Αυτό ίσχυε μέχρι που άρχισενα γράφει ο Φίλιπ Ντικ... και ηΕπιστημονική Φαντασία άρχισε να γεννά

τους επιστημονικούς εφιάλτες της.

Γενικά, από τη δεκαετία του ’50, καιμετά, η εικόνα του ανθρώπου που ατένιζεμε ελπίδα και αισιοδοξία ένα μέλλον πουτο λάμπρυνε το φως της επιστήμης άρχισενα ξεθωριάζει επικίνδυνα. Η παλιάαντίληψη που θεωρούσε την επιστήμη καιτην τεχνολογία πανάκεια για το καθετίάρχισε να ξεπερνιέται μέχρι πουαπορρίφθηκε εντελώς. Ωστόσο, ηΕπιστημονική Φαντασία δεν πρόδωσε τιςβασικές αρχές της: το γκρέμισμα τωνειδώλων, την απελευθέρωση απόξεπερασμένες αντιλήψεις, τη συνεχήαναζήτηση, την ελευθερία της σκέψης, τονπόλεμο ενάντια σε κάθε μορφήδογματισμού...

Η «Δεύτερη Παραλλαγή» του Ντικ —που πέθανε πρόωρα το 1982 — είναι μιαόψη του κοντινού μέλλοντος που κανέναςδε θα ’θελε να γίνει πραγματικότητα.

Γ. Μ

Ο Ρώσος στρατιώτης ανηφόριζε μεπροφυλάξεις την ανώμαλη πλαγιά, με τοόπλο του έτοιμο. Κοίταξε ολόγυρα κιέγλειψε τα ξερά χείλη του, με τοπρόσωπο σκυθρωπό. Από καιρό σεκαιρό σήκωνε το γαντοφορεμένο χέριτου και σκούπιζε τον ιδρώτα από τολαιμό του, χαμηλώνοντας το γιακά του.

Ο Έρικ στράφηκε προς το δεκανέα

Λεόνε. «Τον θες ή να τον φάω εγώ; »Ρύθμισε τη διόπτρα του στο κεφάλι τουΡώσου, με το τραχύ, βλοσυρό πρόσωποτου στρατιώτη ακριβώς στο σταυρόνημα.

Ο Λεόνε φάνηκε να το σκέφτεται. ΟΡώσος ήταν κοντά, κινούμενος γοργά,σχεδόν τρέχοντας. «Μη ρίχνεις!Περίμενε», έκανε ξαφνικά στον Έρικ.«Δε νομίζω να χρειάζεται η παρέμβασήμας».

Ο Ρώσος είχε ταχύνει το βήμα του,κλοτσώντας από μπροστά του στάχτεςκαι σωρούς από συντρίμμια. Έφτασεστην κορφή του λόφου καικοντοστάθηκε βαριανασαίνοντας.

Κοίταξε έντονα ολόγυρα. Ο ουρανόςήταν σκεπασμένος από κινούμενασύννεφα γκρίζας στάχτης. Πού και πούεξείχε κάποιο ξερό κουφάρι δέντρου. Τοέδαφος ήταν επίπεδο και γυμνό, γεμάτοπέτρες, με τα ερείπια κάποιου κτηρίου ναορθώνονται : εδώ και εκεί σανπαλιοκαιρισμένα κρανία.

Ο Ρώσος φαινόταν ανήσυχος.Διαισθανόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.Άρχισε να κατηφορίζει το λόφο. Τ ώρααπείχε μονάχα λίγα βήματα από τουπόγειο αμπρί. Ο Έρικ είχε αρχίσει νακουνιέται νευρικά. Έπαιξε με το πιστόλιτου, κοιτάζοντας τον Λεόνε.

«Μην ανησυχείς», του είπε ο Λεόνε.«Δεν πρόκειται να φτάσει εδώ. Θα τονφροντίσουν οι δαγκάνες».

«Είσαι σίγουρος; Σαν πολύ ναπλησίασε».

«Παραμονεύουν εδώ γύρω στο οχυρό.Τώρα μπαίνει στην επικίνδυνη περιοχή.Ετοιμάσου! »

Ο Ρώσος άρχισε να κινείται γοργά,κατεβαίνοντας τσουλιστά το λόφο, με τιςμπότες του να βουλιάζουν στην γκρίζαστάχτη, προσπαθώντας να κρατήσει τοόπλο του ψηλά. Κοντοστάθηκε για μιαστιγμή και σήκωσε τα κιάλια στα μάτια

του.

«Κοιτάζει ίσια προς το μέρος μας»,παρατήρησε ο Έρικ.

Ο Ρώσος συνέχιζε να ζυγώνει.Μπορούσαν να διακρίνουν τα μάτια του,σαν δυο γαλάζιες πέτρες. Τ ο στόμα τουήταν μισάνοιχτο. Χρειαζόταν ξύρισμαμια μαύρη σκιά φαινόταν στο σαγόνι του.Στο πεταχτό μήλο του προσώπου τουήταν κολλημένο ένα λευκο-πλάστ πουμπλέδιζε στις άκρες: σημάδι μυκητίασης.Το χιτώνιό του ήταν λασπωμένο καικουρελιασμένο. Το ένα γάντι του έλειπε.Καθώς έτρεχε, ο μετρητής Γκάιγκερχοροπηδούσε στη ζώνη του.

Ο Λεόνε άγγιξε το μπράτσο του Έρικ.«Να η πρώτη! »

Πέρα στο έδαφος, κάτι στρογγυλό καιμεταλλικό είχε εμφανιστεί, γυαλίζονταςστο μουντό μεσημεριάτικο φως. Ήτανμια μετάλλινη σφαίρα. Έτρεχε στο λόφοπρος το Ρώσο, με τα πέλματά της ναπετούν. Ήταν μικρή, από τα μωρά τουείδους. Οι δαγκάνες ήταν έξω, δυολεπίδες από άσπρο ατσάλι πουστριφογύριζαν σαν έλικες. Ο Ρώσος τηνάκουσε. Γύρισε αστραπιαία καιπυροβόλησε. Η σφαίρα έγινε κομμάτια.Αλλά ήδη, μια δεύτερη είχε ξεπεταχτείαπό τις στάχτες και ακολουθούσε τηνπρώτη. Ο Ρώσος έριξε πάλι.

Μια τρίτη σφαίρα σάλταρε στο πόδι τουΡώσου, κροταλίζοντας και βουίζοντας.Από κει πήδησε στον ώμο του. Οικινούμενες λεπίδες της χώθηκαν στολαιμό του στρατιώτη.

Ο Έρικ χαλάρωσε. «Λοιπόν, αυτό ήταν.Χριστέ μου, αυτά τ’ αναθεματισμέναμηχανάκια μου φέρνουν ανατριχίλα.Είναι στιγμές που νομίζω ότι καλύτεραστε πριν».

«Αν δεν τις είχαμε επινοήσει εμείς, θα το’χαν κάνει οι Ρώσοι». Ο Λεόνε άναψε ένατσιγάρο με χέρια που έτρεμαν.«Αναρωτιέμαι γιατί ένας Ρώσοςστρατιώτης να έρθει ώς εδώ μονάχος του.

Δεν είδα κανέναν άλλο να τον καλύπτει».

Ο υπολοχαγός Σκοτ ξεπρόβαλε από τοτούνελ και μπήκε στο παρατηρητήριο.«Τι συνέβη; Κάτι έπιασε η οθόνη μου».

«Ένας Ιβάν».

«Μονάχα ένας; »

Ο Έρικ γύρισε το περισκόπιο προς τομέρος του και ο Σκοτ κοίταξε μέσα. Έναπλήθος από σφαίρες είχαν εμφανιστείτώρα και σκαρφάλωναν πάνω στοπεσμένο κορμί, μουντές μεταλλικέςσφαίρες που κροτάλιζαν και βούιζανκαθώς έκοβαν το Ρώσο κομματάκια και

τα κουβαλούσαν μακριά.

«Πολλές δαγκάνες, βλέπω»,μουρμούρισε ο Σκοτ.

«Μαζεύονται σαν τις μύγες. Δεβρίσκουν πια πολλά θηράματα».

Ο Σκοτ έσπρωξε πέρα το περισκόπιο,αηδιασμένος. «Ναι, σαν τις μύγες.Αναρωτιέμαι γιατί ερχόταν εκείνος οΡώσος. Ξέρουν ότι έχουμε δαγκάνεςολόγυρα».

Ένα μεγαλύτερο ρομπότ είχε πλησιάσειτις μικρότερες σφαίρες. 'Ηταν έναςμακρύς, αμβλύς κύλινδρος με πεταχτά

«μάτια», που διεύθυνε την επιχείρηση.Δεν είχαν απομείνει και πολλά από τοκουφάρι του στρατιώτη. Τ' απομεινάριτου μεταφέρονταν κάτω στην πλαγιά απότις αμέτρητες δαγκάνες.

«Κύριε υπολοχαγέ», είπε ο Λεόνε. «Ανδεν έχετε αντίρρηση, θα ήθελα ναπεταχτώ ώς εκεί να του ρίξω μια ματιά».

«Γιατί; »

«Ίσως ερχόταν με κάτι».

Ο Σκοτ φάνηκε να το σκέφτεται.Ύστερα ανασήκωσε τους ώμους του.«Εντάξει, αλλά πρόσεχε».

«Έχω την ταυτότητά μου». Ο Λεόνεχάιδεψε το μετάλλινο μπρασελέ στονκαρπό του. «Δε θα με ζυγώσουν».

Πήρε το ντουφέκι του και βγήκεπροσεχτικά από το αμπρί, βαδίζονταςανάμεσα σε όγκους από τσιμέντο καισίδερα, στραβά και λυγισμένο. Ο αέραςήταν κρύος εκεί πάνω. Διέσχισε τοέδαφος ώς τ’ απομεινάρι του στρατιώτη,πατώντας στις μαλακές στάχτες. Ένααεράκι φυσούσε ολόγυρα, πασπαλίζονταςτο πρόσωπό του με γκρίζα σκόνη.Μισόκλεισε τα μάτια του και συνέχισε.

Οι δαγκάνες έκαναν πίσω ότανπλησίασε, ενώ μερικές κοκάλωσαν απλώς

στη θέση τους. Το χέρι του χάιδεψε τηνταυτότητά του. Ο Ιβάν θα έδινε πολλά γιανα ’χει μια τέτοια! Οι σκληρές, βραχείεςακτινοβολίες της εξουδετέρωναν τιςδαγκάνες και τις αχρήστευαν προσωρινά.Ακόμα και το μεγάλο ρομπότ με ταπεταχτά κρυστάλλινα μάτια,οπισθοχώρησε με σεβασμό στοπλησίασμά του.

Σκύβοντας περιεργάστηκε τα απομεινάριτου στρατιώτη. Το γαντοφορεμένο χέριήταν κλεισμένο σφιχτά. Υπήρχε κάτι στηνπαλάμη του. Ο Λεόνε του άνοιξε τα χέριακαι είδε ένα μικρό, σφραγισμένοκύλινδρο από αλουμίνιο. Γυάλιζε ακόμασαν καινούριος.

Έχωσε τον κύλινδρο στην τσέπη του καιγύρισε πί· σω στο αμπρί. Στο μεταξύ οιδαγκάνες ζωντάνεψαν πάλι καιξανάρχιζαν τη δουλειά τους. Μικρέςμετάλλινες σφαίρες που κινούνταν στηγκρίζα στάχτη, η καθεμιά με το φορτίοτης. Μπορούσε να τις ακούσει πουέτρεχαν στο χώμα. Άθελά του,ανατρίχιασε.

Ο Σκοτ τον κοίταξε διαπεραστικά καθώςέβγαζε το γυαλιστερό κύλινδρο από τηντσέπη του. «Αυτό είχε μαζί του; »

«Ναι, στο χέρι του». Ο Λεόνε ξεβίδωσετο καπάκι. «Για ρίξτε του μια ματιά,κύριε υπολοχαγέ».

Ο Σκοτ πήρε τον κύλινδρο και άδειασετο περιεχόμενό του στην παλάμη του.Ηταν ένα μικρό κομμάτι τσιγαρόχαρτο,προσεκτικά διπλωμένο. Πλησίασε κάτωαπό το φως και το ξεδίπλωσε.

«Τι λέει, κύριε υπολοχαγέ; » ρώτησε οΈρικ. Την άλλη στιγμή κι άλλοιαξιωματικοί μπήκαν από τη μεριά τουτούνελ. Ανάμεσά τους ήταν κι οταγματάρχης Χέν-τριξ.

«Ταγματάρχα», είπε ο Σκοτ, «για ρίξτεμια ματιά σε τούτο δω».

Ο Χέντριξ διάβασε το χαρτάκι. «Τώραέφτασε; »

«Μόλις τώρα. Μ’ έναν αγγελιοφόρο».

«Πού είναι τώρα», ρώτησε ο Χέντριξαπότομα.

«Τον περιέλαβαν οι δαγκάνες».

«Ορίστε», γρύλισε ο Χέντριξ δίνονταςτο χαρτάκι στους άλλους αξιωματικούς.«Νομίζω ότι είναι αυτό που περιμέναμε.Πάντως, δε φαίνεται να βιάστηκαν ναπάρουν την απόφαση».

«Ώστε θέλουν να διαπραγματευτούμεόρους», είπε ο Σκοτ. «Θα δεχτούμε; »

«Αυτό δεν μπορούμε να τοαποφασίσουμε εμείς». Ο Χέντριξ κάθισεκάτω. «Πού είναι ο αξιωματικόςδιαβιβάσεων; Θέλω να πιάσει τηΣεληνιακή Βάση».

Ο Λεόνε το σκεφτόταν καθώς οδιαβιβαστής σήκωνε προσεκτικά τηνεξωτερική κεραία, ελέγχοντας τον ουρανόπάνω από το υπόγειο οχυρό, για τυχόνρωσικά αεροσκάφη.

«Ταγματάρχα», είπε ο Σκοτ στονΧέντριξ, «είναι σίγουρα παράξενη αυτή ηξαφνική αλλαγή της στάσης τους.Χρησιμοποιούμε τις δαγκάνες για κάπουένα χρόνο τώρα. Πώς τώρα ξαφνικά

άρχισαν να κάνουν πίσω; »

«'Ισως οι δαγκάνες άρχισαν νατρυπώνουν και μέσα στα οχυρά τους».

«Μόλις την περασμένη βδομάδα μιααπό τις μεγάλες, εκείνες με τις κεραίες,μπήκε σε ένα οχυρό των Ιβάν», είπε οΈρικ. «Τους έφαγε μια ολόκληρηδιμοιρία πριν προλάβουν να κλείσουν τηνείσοδο».

«Πώς το ξέρεις; »

«Μου το είπε ένας φιλαράκος. Τομηχανάκι γύρισε πίσω με... με τ’απομεινάρια τους».

« Έπιασα τη Σεληνιακή Βάση»,ανακοίνωσε ο αξιωματικός διαβιβάσεων.

Στην οθόνη φάνηκε το πρόσωπο ενόςσεληνιακού διαβιβαστή. Η περιποιημένηστολή του ερχόταν σε πλήρη αντίθεση μετις ατημέλητες στολές στο οχυρό. Χώριαπου εκείνος ήταν καλοξυρισμένος.«Ομιλείτε με Σεληνιακή Βάση».

«Εδώ προκεχωρημένος σταθμόςδιοίκησης Λ— Γ ουίσλ. Στη Γ η.Σύνδεσέ με με το στρατηγό Τόμσον».

Το πρόσωπο στην οθόνη χάθηκε και στηθέση του φάνηκαν τα βαριάχαρακτηριστικά του στρατηγού Τόμσον.

«Τι τρέχει, ταγματάρχα; »

«Οι δαγκάνες μας έφαγαν ένα Ρώσοαγγελιοφόρο που μετέφερε ένα μήνυμα.Δεν ξέρουμε κατά πόσο πρέπει ναανταποκριθούμε — μας έχουν κάνειμερικές παρόμοιες βρομοδουλειές στοπαρελθόν».

«Τι λέει το μήνυμα; »

«Οι Ρώσοι θέλουν να στείλουμε ένανανώτερο αξιωματικό στις γραμμές τους.Για σύσκεψη. Δεν κάνουν λόγο για τοσκοπό της σύσκεψης. Λένε... » Έριξε μιαματιά στο χαρτάκι, «ότι θέματα έκτακτηςανάγκης επιβάλλουν να συζητηθούν

ορισμένα πράγματα ανάμεσα σ’ αυτούςκαι σε έναν εκπρόσωπο των δυνάμεωντων Ηνωμένων Εθνών».

Πλησίασε το χαρτάκι στην οθόνη για νατο δει και ο στρατηγός. Τα μάτια τουΤόμσον το περιεργάστηκαν γοργά.

«Τι προτείνετε να κάνουμε; » ρώτησε οΧέντριξ.

«Στείλτε έναν άντρα».

«Πιστεύετε ότι δεν πρόκειται για παγίδα;»

«Μπορεί και να είναι παγίδα. Αλλά ηθέση που δίνουν για την προκεχωρημένητους διοίκηση είναι σωστή. Όπως και να’χει, αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια».

«Θα στείλω έναν αξιωματικό. Και θασας αναφέρω τ’ αποτελέσματα μόλιςεπιστρέψει».

«Εντάξει, ταγματάρχα». Ο Τόμσονδιέκοψε την επαφή, και η οθόνη έσβησε.Ψηλά από πάνω, η κεραία άρχισε νακατεβαίνει αργά.

Ο Χέντριξ δίπλωσε το χαρτάκι,βυθισμένος σε σκέψεις.

«Θα πάω εγώ», προσφέρθηκε ο Λεόνε.

«Θέλουν κάποιον ανώτερο αξιωματικό»,του θύμισε ο Χέντριξ, τρίβοντας τοσαγόνι του. «Κάποιον που να μπορεί ναπάρει επιτόπου αποφάσεις. Λοιπόν, έχωμήνες να βγω έξω. Δεν θα μου έκανεκακό να πάρω λίγο αέρα».

«Δεν το βρίσκετε επικίνδυνο; »

Ο Χέντριξ σήκωσε το περισκόπιο καικοίταξε έξω. Τ’ απομεινάρι τουστρατιώτη είχαν εξαφανιστεί. Μονάχα μιαδαγκάνα φαινόταν εκεί. Ήδη κι αυτήδίπλωνε τις λεπίδες της και χανόταν κάτωαπό τις στάχτες σαν κάβουρας. Σαν ένας

απαίσιος μετάλλινος κάβουρας...

«Οι δαγκάνες είναι το μόνο που μεαπασχολεί». Ο Χέντριξ χάιδεψε τηνταυτότητα στον καρπό του. «Ξέρω ότιείμαι ασφαλής όσο έχω τούτη δω πάνωμου. Αλλά υπάρχει κάτι σ’ αυτές τιςδαγκάνες. Τις μισώ τις αναθεματισμένες.Μακάρι να μην τις είχαμε φτιάξει ποτέ.Έχουν κάτι το αφύσικο. Είναι ανελέητες,μικρές

«Αν δεν τις είχαμε επινοήσει εμείς, θατις είχαν επινοήσει οι Ιβάν».

Ο Χέντριξ κατέβασε το περισκόπιο.«Όπως και να ’χει, φαίνεται να

κερδίζουμε με δαύτες τον πόλεμο. Κιαυτό είναι καλό».

«Μου φαίνεται ότι αρχίζετε να τιςφοβάστε όπως κι οι Ιβάν».

Ο Χέντριν κοίταξε το ρολόι του.«Καλύτερα να πηγαίνω, αν θέλω ναφτάσω εκεί πριν νυχτώσει».

Πήρε βαθιά ανάσα και μετά βγήκε στογκρίζο, κονιορτοποιημένο έδαφος.Ύστερα από μια στιγμή άναψε τσιγάροκαι στάθηκε κοιτάζοντας ολόγυρα. Τοτοπίο ήταν νεκρό. Δε σάλευε ψυχή.Μπορούσε να δει χιλιόμετρα μακριά,ατέλειωτες στάχτες, συντρίμμια και

ερείπια σπιτιών. Υπήρχαν λίγα δέντραδίχως φύλλα ή κλαριά, σκέτα κούτσουρα.Από πάνω του, ανάμεσα στη Γ η και στονήλιο, αρμένιζαν τα αιώνια γκρίζασύννεφα της στάχτης.

Ο ταγματάρχης Χέντριξ ξεκίνησε. Πέραστα δεξιά του κάτι έτρεχε, κάτι σφαιρικόκαι μεταλλικό. Μια δαγκάνα πουκυνηγούσε κροταλίζοντας κάτι. Μάλλονκάποιο μικρό ζώο, ίσως αρουραίο. Ναι,κυνηγούσαν και αρουραίους. Έτσι, σανεπιδόρπιο.

Έφτασε στην κορφή του μικρού λόφουκι εκεί σήκωσε τα κιάλια του. Οι ρωσικέςγραμμές βρίσκονταν λίγα χιλιόμετρα

μπροστά του. Είχαν μια προκεχωρημένηδιοίκηση εκεί. Απ’ αυτή πρέπει να είχεέρθει ο αγγελιοφόρος.

Τον προσπέρασε ένα κοντόχοντρορομπότ με ευλύγιστα χέρια και μπράτσανα κυματίζουν σαν φίδια. Το ρομπότσυνέχισε το δρόμο του και χάθηκε κάτωαπό κάτι χαλάσματα. Ο Χέντριξ τοκοίταξε που απομακρυνόταν. Πρώτηφορά έβλεπε αυτό το είδος. Συνέχειαξεφύτρωναν και καινούρια είδη τους, νέεςπαραλλαγές και μεγέθη που έβγαιναν απότα υπόγεια εργοστάσια.

Ο Χέντριξ έσβησε το τσιγάρο του καισυνέχισε το δρόμο του. Είχε ενδιαφέρον

αυτή η χρήση τεχνητών πλασμάτων στονπόλεμο. Πώς είχε αρχίσει αυτή η ιστορία;Από λόγους ανάγκης. Η ΣοβιετικήΈνωση είχε σημειώσει μεγάλες αρχικέςεπιτυχίες, όπως συμβαίνει συνήθως μετην παράταξη που’αρχίζει τον πόλεμο. Τομεγαλύτερο τμήμα της Βόρειας Αμερικήςείχε εξαφανιστεί από το χάρτη. Τααντίποινα, βέβαια, υπήρξαν άμεσα. Πολύπριν ξεσπάσει ο πόλεμος, από χρόνιαπριν, ο ουρανός ήταν γεμάτος με δισκο-βομβαρδιστικά σε συνεχή περιπολία.Έτσι, λίγες ώρες μετά την ισοπέδωση τηςΟυάσιγκτον, οι δίσκοι είχαν αρχίσει τιςκάθετες εφορμήσεις πάνω από όλη τηΡωσία.

Αλλ’ αυτό δεν είχε βοηθήσει σε τίποτα

την Ουάσιγκτον.

Από την πρώτη κιόλας χρονιά οισυμμαχικές κυβερνήσεις της Αμερικήςείχαν αναγκαστεί να καταφύγουν στηΣεληνιακή Βάση. Δεν τους έμενε καικαμιά άλλη λύση. Η Ευρώπη είχε χαθεί-ήταν ένας σωρός από συντρίμμια, μεμαύρα αγριόχορτα να φυτρώνουν από τιςστάχτες και τα κόκαλα. Το μεγαλύτεροτμήμα της Βόρειας Αμερικής είχε γίνειακατοίκητο- τίποτα δε φύτρωνε καιτίποτα δεν μπορούσε να ζήσει εκεί. Λίγαεκατομμύρια επιζώντες είχαν καταφύγειστον Καναδά ή στη Νότια Αμερική. Αλλάστη διάρκεια της δεύτερης χρονιάςάρχισαν να πέφτουν οι Ρώσοιαλεξιπτωτιστές, λίγοι στην αρχή, αλλά

μετά όλο και περισσότεροι. Φορούσαν τιςπρώτες πραγματικά αποτελεσματικέςραδιενεργές στολές. Ό, τι είχε απομείνειαπό την αμερικανική βιομηχανίαμεταφέρθηκε κι αυτό στη σελήνη μαζί μετις κυβερνήσεις.

Τα πάντα εκτός από τους στρατιώτες.Τα στρατεύματα που είχαν γλιτώσειέμειναν πίσω και βολεύτηκαν όπωςμπορούσαν, λίγες χιλιάδες άντρες εδώ,μια σκέτη διμοιρία εκεί. Κανένας δενήξερε πόσοι ακριβώς ήταν ζούσαν με ό,τι υπήρχε, μετακινούμενοι τη νύχτα,κρυμμένοι στα ερείπια, σε υπονόμους καικελάρια, μαζί με τους αρουραίους και ταφίδια. Θα ’λεγε κανείς ότι η ΣοβιετικήΈνωση είχε σχεδόν κερδίσει τον πόλεμο.

Με μόνη εξαίρεση μια χούφτα πυραύλωνπου εκτοξεύονταν καθημερινά από τησελήνη, σχεδόν κανένα άλλο όπλο δεστρεφόταν εναντίον τους. Έρχονταν κιέφευγαν όπως τους έκανε κέφι. Οπόλεμος, από κάθε πρακτική άποψη, είχετελειώσει. Τίποτα το ουσιαστικό δεν τουςέφραζε το δρόμο.

Μέχρι που εμφανίστηκαν οι πρώτεςδαγκάνες. Σχεδόν μέσα σε μια νύχτα ηόλη τροπή του πολέμου άλλαξε.

Οι δαγκάνες ήταν αδέξιες στην αρχή-πολύ αργές. Οι Ιβάν τις κατέστρεψαν μετο πρώτο που ξεμύτιζαν από τα υπόγειαλαγούμια τους. Αλλά βελτιώνονταν

συνέχεια, και γίνονταν πιο σβέλτες καιπιο πονηρές. Αυτόματα εργοστάσια, όλαστη Γ η, τις κατασκεύαζαν σε μεγάλουςαριθμούς. Ηταν υπόγεια εργοστάσια,πίσω από τις σοβιετικές γραμμές, πουκάποτε έφτιαχναν τα σχεδόν ξεχασμέναπια πυρηνικά βλήματα.

Οι δαγκάνες γίνονταν όχι μόνοταχύτερες αλλά και μεγαλύτερες.Καινούρια είδη έκαναν την εμφάνισήτους, μερικά με αισθητήρες και μερικάπου πετούσαν. Υπήρχαν και κάτι λίγαπου πηδούσαν. Οι καλύτεροι τεχνικοί στησελήνη δούλευαν σχεδιάζοντας ολοένακαι πιο πολύπλοκα και ευέλικτα είδη.Ήταν κάτι σαν δαίμονες οι Ιβάν είχανπολλά προβλήματα μαζί τους. Μερικές

από τις μικρές δαγκάνες μάθαιναν κιόλαςνα κρύβονται και να παραμονεύουν στηστάχτη πότε θα περάσει κάποιος να τονκομματιάσουν.

Σύντομα οι δαγκάνες άρχισαν ναμπαίνουν και στα ρωσικά οχυρά,τρυπώνοντας μέσα μόλις άνοιγε κάποιαπόρτα για να κοιτάξουν οι στρατιώτεςέξω. Έτσι και μια δαγκάνα έμπαινε στοοχυρό, σαν ένας δαίμονας από λεπίδεςκαι μέταλλα, συνήθως ήταν αρκετό. Καιόταν έμπαινε η πρώτη, ακολουθούσαν καιάλλες. Με ένα τέτοιο όπλο ο πόλεμος δεθα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ.

Ίσως είχε τελειώσει.

Μπορεί ο Χέντριξ να πήγαινε τώρα γιαν’ ακούσει ακριβώς αυτό. Ίσως τοσοβιετικό Πολιτμπυρό να είχεαποφασίσει να ζητήσει ανακωχή. Κρίμαμονάχα που είχε αργήσει τόσο. Έξιχρόνια. Ήταν πολύς καιρός για ένανπόλεμο σαν κι αυτόν, έτσι πουδιεξαγόταν. Τα αυτόματα δισκο-βομβαρδιστικά αντιποίνων βου-τούσανπάνω απ’ όλη τη Ρωσία, εκατοντάδεςχιλιάδες από δαύτα. Τα σοβιετικάκατευθυνόμενο βλήματα σφύριζαν στουςαιθέρες. Και τώρα τούτα τα ρομπότ, οιδαγκάνες...

Οι δαγκάνες δεν έμοιαζαν με κανέναάλλο όπλο. Από κάθε πρακτική άποψηήταν ζωντανές, άσχετα κατά πόσο το

παραδέχονταν οι συμμαχικέςκυβερνήσεις. Δεν ήταν απλά μηχανές.Ήταν ζωντανά πλάσματα, πουστριφογύριζαν, σέρνονταν ύπουλα καιξεπη-δούσαν απρόσμενα από τις γκρίζεςστάχτες για να χιμήξουν στο θύμα τους.Σκαρφάλωναν πάνω του και ρίχνοντανίσια στο λαιμό του. Κι αυτό ήταν το μόνοπου ήταν σχεδιασμένες να κάνουν. Αυτήήταν η δουλειά τους.

Και τη δουλειά τους την έκαναν καλά,ιδίως τώρα τελευταία, με τα καινούριαείδη τους. Αυτά αυτοεπι-διορθώνοντανκιόλας. Είχαν πλήρη αυτονομία. Οιραδιενεργές ταυτότητες προστάτευαν ταστρατεύματα των Ηνωμένων Εθνών,αλλά έτσι κι έχανε κανείς τη δική του,

γινόταν πρόσφορη λεία για τις δαγκάνες,άσχετα τι χρώμα είχε η στολή του. Βαθιάκάτω από την επιφάνεια της γης,αυτόματες μηχανές παρήγαν τιςδαγκάνες. Οι άνθρωποι δεν τολμούσαν ναπατήσουν πόδι εκεί. Ήταν πολύεπικίνδυνο και κανένας δεν ήθελε να τιςζυγώνει. Είχαν αφεθεί στην ησυχία τους.Και φαίνονταν να τα καταφέρνουν καλά-

τα νέα είδη τους ήταν ταχύτερα και πιοπολύπλοκα. Πιο αποτελεσματικά.

Κατά τα φαινόμενα, οι δαγκάνες είχανκερδίσει τον πόλεμο.

Ο ταγματάρχης Χέντριξ άναψε καιδεύτερο τσιγάρο. Το τοπίο του

προξενούσε κατάθλιψη. Δεν υπήρχετίποτα εκτός από στάχτη και ερείπια.Φαινόταν να είναι ολομόναχος, το μόνοζωντανό πλάσμα στον κόσμο. Δεξιά τουορθώνονταν τα ερείπια μιας μικρήςπόλης, λίγοι τοίχοι και σωροί απόχαλάσματα. Πέταξε το σπίρτο του καιτάχυνε το βήμα. Ξαφνικά σταμάτησε καισήκωσε το όπλο του, με το κορμίσυσπειρωμένο. Για μια στιγμή του είχεφανεί ότι...

'Ενα αγόρι ξεπρόβαλε πίσω από κάτιγκρεμισμένους τοίχους και άρχισε ναβαδίζει αργά και δισταχτικά προς τομέρος του.

Ο Χέντριξ ανοιγόκλεισε έκπληκτος ταμάτια. «Αλτ! » φώναξε.

Το αγόρι σταμάτησε. Ο Χέντριξχαμήλωσε το όπλο του. Ο μικρόςπερίμενε σιωπηλός, κοιτάζοντάς τον.Ήταν μικροκαμωμένος, ίσως γύρω σταοχτώ. Αλλά ήταν δύσκολο να το πεικανείς με σιγουριά. Τα περισσότερα απότα παιδιά που είχαν επιζήσει, ήταν έτσι,κα· χεκτικά. Φορούσε ένα βρόμικο καιξεθωριασμένο μπλε πουλόβερ και κοντάπαντελόνια. Τα μαλλιά του ήταν μακριάκαι κολλημένα από την απλυσιά.Κρέμονταν αχτένιστα πάνω από τοπρόσωπο και τα αφτιά του. Κάτικρατούσε στα χέρια του.

«Τι έχεις εκεί; » ρώτησε ο Χέντριξαυστηρά.

Το παιδί του άπλωσε αυτό πουκρατούσε. Ήταν ένα παιχνίδι, ένααρκουδάκι. Τα μάτια του αγοριού ήτανμεγάλα αλλά ανέκφραστα.

Ο Χέντριξ χαλάρωσε. «Δεν το θέλω.Μπορείς να το κρατήσεις».

Το αγόρι έσφιξε πάλι το αρκουδάκι του.

«Πού μένεις; » ρώτησε ο Χέντριξ.

«Εκεί πέρα».

«Στα ερείπια; »

«Ναι».

«Σε υπόγειο; »

«Ναι».

«Πόσοι είστε; »

«Πόσοι... είμαστε; »

«Ναι, πόσοι μένετε εκεί. Πόσο μεγάληείναι η ομάδα σας; »

Το αγόρι δεν απάντησε.

Ο Χέντριξ έσμιξε τα φρύδια του. «Δεφαντάζομαι να μένεις μόνος σου, ε; »

Το αγόρι έγνεψε καταφατικά.

«Και τι τρως; »

«Υπάρχει φαγητό».

«Τι σόι φαγητό; »

«Διαφορετικό».

«Ο Χέντριξ κοίταξε το αγόρι σκεφτικά.«Πόσων χρονών είσαι; »

«Δεκατριών».

Δεν ήταν δυνατό. Ή μπας και ήταν; Τοαγόρι ήταν αδύνατο, καχεχτικό. Και κατάπάσα πιθανότητα, στείρο. Χρόνια τώραζούσε σε ραδιενεργό περιβάλλον. Δενήταν να απορεί κανείς που ήταν τόσομικροκαμωμένα. Τα χέρια και τα πόδιατου ήταν σαν καλαμάκια, πετσί καικόκαλο. Ο Χέντριξ άγγιξε το μπράτσοτου μικρού. Το δέρμα ήταν στεγνό καιτραχύ χαρακτηριστικό αποτέλεσμα τηςραδιενέργειας. Έσκυψε και κοίταξε τοαγόρι στο πρόσωπο. Ήταν ανέκφραστο,

με μεγάλα και σκοτεινά μάτια.

«Είσαι τυφλός; » ρώτησε ο Χέντριξ.

«Όχι. Βλέπω αρκετά».

«Πώς ξέφυγες από τις δαγκάνες; »

«Ποιες δαγκάνες»

«Εκείνα τα στρογγυλά πράγματα. Πουτρέχουν και σκάβουν λαγούμια».

«Δεν καταλαβαίνω».

'Ισως να μην υπήρχαν δαγκάνες εκεί

γύρω. Πολλές περιοχές ήταν καθαρέςαπό δαύτες. Μαζεύονταν κυρίως γύρωαπό τα οχυρά, εκεί που υπήρχανάνθρωποι. Οι δαγκάνες ήτανσχεδιασμένες να εντοπίσουν θερμότητα,τη θερμότητα των ζωντανών πλασμάτων.

«Είσαι τυχερός», είπε ο Χέντριξορθώνοντας το κορμί. «Λοιπόν, για πούτο 'βαλές; Πάλι για... πίσω; »

«Μπορώ να έρθω μαζί σου; »

«Μαζί μου; » Ο Χέντριξ δίπλωσε ταμπράτσα στο στήθος του. «Πάω μακριά.Κάμποσα χιλιόμετρα. Πρέπει ναβιαστώ». Κοίταξε το ρολόι του. «Πρέπει

να έχω φτάσει εκεί πριν νυχτώσει».

«Θέλω να έρθω κι εγώ».

Ο Χέντριξ έψαξε στο γυλιό του. «Δεναξίζει τον κόπο. Έλα, πιάσε». Τουπέταξε κάτι κονσέρβες που είχε μαζί του.«Πάρ’ τες και γύρνα πίσω. Εντάξει; »

Ο μικρός δεν είπε τίποτα.

«Θα ξαναπεράσω από δω. Ίσως αύριο.Αν γυρίζοντας σε βρω ακόμη εδώ, θα σεπάρω μαζί μου. Τι λες; »

«Θέλω να με πάρεις μαζί σου τώρα».

«Είναι πολύς δρόμος».

«Δεν κουράζομαι».

Ο Χέντριξ ανασάλεψε νευρικά. Θαέδιναν μεγάλο στόχο και οι δύο μαζί.Χώρια που ο μικρός θα τονκαθυστερούσε. Αλλά πάλι, μπορεί και ναμην ξαναγύριζε από τον ίδιο δρόμο. Καιαν ο μικρός ήταν στ’ αλήθειαολομόναχος...

«Εντάξει. Έλα μαζί μου».

Ο Χέντριξ ξεκίνησε και το αγόρι τονακολούθησε. Ερχόταν σιωπηλό από

πίσω του, σφίγγοντας στην αγκαλιά τοαρκουδάκι του.

«Πώς σε λένε; » το ρώτησε ύστερα απόλίγο ο Χέντριξ·

«Ντέηβιντ Έντουαρντ Ντέριγκ».

«Ντέηβιντ... τι συνέβη στους γονείς σου;»

«Πέθαναν».

«Πώς; »

«Στην έκρηξη».

«Πότε έγινε αυτό; » «Πριν έξι χρόνια».

Ο Χέντριξ έκοψε το βήμα του. «Και ζειςμόνος έξι χρόνια τώρα; »

«Ναι».

Ο Χέντριξ κοίταξε το μικρό. Το αγόριήταν παράξενο, πολύ λιγόλογο,κλεισμένο στον εαυτό του. Αλλά έτσιήταν όλα τα παιδιά που είχαν επιζήσει.Ήσυχα. Στωικά. Είχαν μια παράξενημοιρολατρία. Τίποτα δεν τα ξάφνιαζε.Αποδέχονταν καρτερικά το καθετί. Δενείχαν πια τίποτε το ομαλό ή τοφυσιολογικό να περιμένουν στη ζωήτους. Τα ήθη, οι συνήθειες, όλοι οι

καθοριστικοί παράγοντες της μάθησης,είχαν χαθεί- το μόνο που παρέμενε ήτανη ζωώδης εμπειρία.

«Μήπως περπατώ πολύ γρήγορα; »ρώτησε ο Χέν-τριξ.

«Όχι».

«Πώς έτυχε να με δεις; »

«Περίμενα».

«Περίμενες; » ρώτησε ο Χέντριξαπορημένος. «Τι περίμενες; »

«Να πιάσω κάτι».

«Τι κάτι; »

«Κάτι φαγώσιμο».

«Α... »Τα χείλη του Χέντριξ σφίχτηκανσκυθρωπά. Ένα δεκατριάχρονο αγόριπου ζούσε τρώγοντας α-ρουαίους,τυφλοπόντικες και μισοχαλασμένεςκονσέρβες. Σε κάποια τρύπα, κάτω απότα ερείπια μιας πόλης, με εστίεςραδιενέργειας ολόγυρα, και δαγκά-νεςκαι ρωσικές ιπτάμενες νάρκες να κόβουνβόλτες στον ουρανό.

«Πού πάμε; » ρώτησε ο Ντέηβιντ.

«Στις ρωσικές γραμμές».

«Ρωσικές; »

«Στον εχθρό. Σ’ εκείνους που άρχισαντον πόλεμο.

Αυτοί έριξαν την πρώτη πυρηνική βόμβα.Έτσι άρχισαν όλα ».

Το αγόρι κούνησε το κεφάλικαταφατικά. Το πρόσωπό του παρέμεινεανέκφραστο.

«Εγώ είμαι Αμερικανός», εξήγησε οΧέντριξ.

Ο μικρός δεν είπε τίποτα. Συνέχισαν έτσιτο δρόμο τους, με τον Χέντριξ μπροστάκαι τον Ντέηβιντ να ακολουθεί λίγο πιοπίσω, σφίγγοντας στο στήθος το βρόμικοαρκουδάκι του.

Γύρω στις τέσσερις το απόγευμασταμάτησαν για φαγητό. Ο Χέντριξάναψε μια φωτιά σ’ ένα γούβωμαανάμεσα σε κάτι χαλάσματα. Καθάρισε τοχώρο από τα αγριόχορτα κι έριξε κι άλλαξύλα στη φωτιά. Οι ρωσικές γραμμές δεναπείχαν πολύ ακόμη. Ολόγυρά τους ήτανμια κοιλάδα, κάποτε γεμάτη καρποφόραδέντρα κι αμπελώνες. Τίποτα δεν απόμενετώρα εκτός από μερικά ξερά κούτσουρακαι τα βουνά που εκτείνονταν στον

ορίζοντα. Και τα κινούμενα σύννεφα τηςστάχτης που αρμένιζαν καιστροβιλίζονταν από τον άνεμο, μιαςστάχτης που σκέπαζε τα αγριόχορτα, ταερείπια των σπιτιών και τ’ απομεινάριατων δρόμων.

Ο Χέντριξ ετοίμασε καφέ και ζέστανελίγο πρόβειο κρέας με ψωμί. «Έλα,πάρε», είπε στον Ντέηβιντ, προ-σφέροντάς του κρέας και ψωμί. Ο μικρόςήταν καθισμένος στην άκρη της φωτιάς,με τα γόνατά του να Πετάνε άσπρα καικοκαλιάρικο. Περιεργάστηκε το φαγητόπου του πρόσφεραν και το έσπρωξε πέρακουνώντας αρνητικά το κεφάλι.

«Όχι».

«Όχι; Δε θέλεις καθόλου; »

«Όχι».

Ο Χέντριξ έκανε μια κίνηση με τουςώμους του. Ίσως ο μικρός ήταν βιολογικάμεταλλαγμένος και χρειαζόταν ειδικήτροφή. Δεν είχε σημασία. 'Οταν θα τονέκοβε η πείνα, κάτι θα έβρισκε να φάει.Ήταν παράξενο παιδί. Αλλά υπήρχαντόσα νέα και παράξενα πράγματα στονκόσμο. Η ζωή δεν ήταν πια εκείνη πουήξεραν. Ποτέ δε θα ξαναγινόταν η ίδια. Ηανθρώπινη ράτσα ήταν αναγκασμένη νασυμβιβαστεί μ’ αυτό.

«Όπως θέλεις», είπε ο Χέντριξ. Έφαγεμόνος του το κρέας και το ψωμί,συνοδεύοντάς το με καφέ. Έτρωγε αργά,έχοντας ανακαλύψει ότι το φαγητό ήτανβαρύ για το στομάχι του. 'Οταν τέλειωσε,στάθηκε στα πόδια του κι έσβησε τηφωτιά.

Ο Ντέηβιντ σηκώθηκε κι αυτός αργά,παρακολουθώντας τον με τα νεανικά-γέρικα μάτια του.

«Φεύγουμε», του είπε ο Χέντριξ.

«Εντάξει».

Ο Χέντριξ προχωρούσε με το όπλο στα

χέρια. Είχαν φτάσει κοντά και ήταντεντωμένος κι έτοιμος για οτιδήποτε. ΟιΡώσοι θα ’πρεπε να περίμεναν έναναγγελιοφόρο ύστερα από το μήνυμά τους,αλλά δεν μπορούσε να τους εμπιστεύεταικανείς. Χώρια που πάντοτε υπήρχε ηπιθανότητα μιας παρεξήγησης.Περιεργάστηκε τη γύρω περιοχή. Τίποτα,εκτός από συντρίμμια, στάχτες, λίγουςλόφους, καρβουνιασμένα δέντρα καιαπομεινάρια από τσιμεντένιους τοίχους.Αλλά κάπου μπροστά υπήρχε το πρώτουπόγειο οχυρό των ρωσικών γραμμών, ηπροκεχωρημένη τους διοίκηση.Κρυμμένο βαθιά κάτω από το έδαφος, μεμόνο το περισκόπιο να εξέχει, μερικέςκάνες όπλων και ίσως καμιά κεραία.

«Κοντεύουμε να φτάσουμε; » ρώτησε οΝτέηβιντ.

«Κοντεύουμε. Κουράστηκες; »

«Όχι».

«Τότε, γιατί ρωτάς; »

Ο Ντέηβιντ δεν απάντησε. Περπατούσεπροσεκτικά πίσω του διαλέγοντας τοδρόμο του μέσα από τις στάχτες. Ταπόδια και τα παπούτσια του είχαν γίνειγκρίζα από δαύτες. Το αδύνατο πρόσωπότου είχε γραμμές από στάχτη, πουκατηφόριζαν σαν ρυάκια στο χλομόδέρμα του. Δεν υπήρχε χρώμα στο

πρόσωπό του. Ηταν χαρακτηριστικό τωνκαινούριων παιδιών, που μεγάλωναν σεκελάρια, υπονόμους και υπόγειακαταφύγια.

Ο Χέντριξ έκοψε λίγο το βήμα του.Σήκωσε τα κιάλια στα μάτια του καιμελέτησε το έδαφος μπροστά. 'Ητανκάπου εκεί και τον περίμεναν; Άραγε τονπαρακολουθούσαν, όπως οι άντρες τουεκείνο το Ρώσο αγγελιοφόρο; Μιαανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιάτου- ίσως σήκωναν κιόλας τα όπλα τους,έτοιμοι να του ρίξουν... έτοιμοι να τονσκοτώσουν.

Ο Χέντριξ σταμάτησε σκουπίζοντας τον

ιδρώτα από το πρόσωπό του.«Πανάθεμά», γρύλισε μέσ’ απ’ τα δόντιατου. Τον έπνιγε η αγωνία. Αλλά κανονικάέπρεπε να τον περιμένουν. Το πράγμαήταν διαφορετικό τώρα.

Προχώρησε στις στάχτες, κρατώντας τοόπλο σφιχτά και με τα δυο χέρια. Πίσωτου ακολουθούσε ο Ντέηβιντ. Ο Χέντριξγύρισε το κεφάλι με τα χείλη σφιγμένα.Μπορεί να συνέβαινε από στιγμή σεστιγμή. Μια άσπρη λάμψη, μια καλάμελετημένη βολή από το εσωτερικό ενόςτσιμεντένιου οχυρού...

Σήκωσε το χέρι του και το κούνησε σεκύκλο.

Δε σάλεψε τίποτα. Στα δεξιά τουκατηφόριζε το φρύδι μιας πλαγιάς,στεφανωμένο με ξερούς κορμούςδέντρων. Λίγα άγρια κλήματα τύλιγαντους κορμούς, απομεινάρι από παλιούςαμπελώνες. Και παντού υπήρχαν εκείνατα αιώνια μαύρα αγριόχορτα. Ο Χέντριξμελέτησε τη ράχη της πλαγιάς. Λες ναυπήρχε κάτι εκεί πάνω; 'Ηταν τέλειοπόστο για παρατηρητήριο. Άρχισε ναπλησιάζει με προφυλάξεις, με τονΝτέηβιντ να τον παρακολουθεί σιωπηλός.Αν ήταν δικό του το πόστο θα είχε ένασκοπό εκεί πάνω, να προσέχει για τυχόνεχθρούς που θα επιχειρούσαν ναδιεισδύσουν στην περιοχή. Βέβαια, ανήταν δική του η περιοχή, θα υπήρχαν καιοι δαγκάνες ολόγυρα για πλήρη

προστασία.

Κοντοστάθηκε, με τα πόδια ανοιχτά καιτα χέρια στους γοφούς.

«Φτάσαμε; » ρώτησε ο Ντέηβιντ.

«Σχεδόν».

«Γιατί σταματήσαμε; »

«Δε θέλω να το διακινδυνέψωυπερβολικά». Ο Χέντριξ προχώρησεαργά. Τώρα, το φρύδι της πλαγιάς ήτανπαράλληλό του, στα δεξιά. 'Ητανεκτεθειμένος σε οποιονδήποτε βρισκόταν

εκεί πάνω. Το συναίσθημα της ανησυχίαςτου δυνάμωσε. Αν υπήρχε κάποιος Ιβάνμε κακές προθέσεις εκεί πέρα, δεν τηγλίτωνε με τίποτα. Κούνησε πάλι το χέριτου. Θα ’πρεπε να περιμένουν κάποιον μεστολή των Ηνωμένων Εθνών, ύστερααπό το μήνυμα που είχαν στείλει. Εκτόςκι αν η όλη ιστορία ήταν μια παγίδα.

«Μένε κοντά μου», είπε γυρίζοντας προςτον Ντέηβιντ. «Μη μένεις πίσω».

«Κοντά σου; »

«Εδώ, δίπλα μου. 'Εχουμε πλησιάσειπολύ. Δεν πρέπει να το διακινδυνέψουμε.Έλα».

«Καλά είμαι κι εδώ». Ο Ντέηβιντπαρέμεινε πίσω του, λίγα βήματα πιοκάτω, εξακολουθώντας να σφίγγει τοαρκουδάκι του.

«Όπως θέλεις». Ο Χέντριξ σήκωσε πάλιτα κιάλια του, νιώθοντας μια ξαφνικήυπερένταση. Γ ια μια στιγμή... είχεσαλέψει κάτι; Προσεκτικά, σάρωσε με τακιά· λια το φρύδι της πλαγιάς. Σιωπήεπικρατούσε παντού. Νέκρα. Δε φαινότανψυχή εκεί πάνω, μονάχα ξεροί κορμοίδέντρων και στάχτες. Μπορεί και λίγοιαρου-ραίοι. Οι μεγάλοι μαύροιαρουραίοι, που είχαν γλιτώσει από τιςδαγκάνες. Μεταλλαγμένοι — πουέφτιαχναν τις φωλιές τους από σάλιο καιστάχτη, κάτι σαν σοβά. Βιολογική

προσαρμογή. Ο Χέντριξ ξεκίνησε πάλι.

Ένας ψηλός άντρας φάνηκε στη ράχηαπό πάνω, με τη γκριζοπράσινη χλαίνητου ν’ ανεμίζει. 'Ηταν Ρώσος. Πίσω τουξεπρόβαλε ένας δεύτερος στρατιώτης.Και οι δύο σήκωσαν τα ντουφέκια τους,σημαδεύοντας.

Ο Χέντριξ κοκάλωσε. Άνοιξε το στόματου. Οι στρατιώτες είχαν γονατίσει καισημάδευαν κάτω στην πλαγιά, προς τομέρος του. Μια τρίτη γκριζοπράσινημορφή, πιο μικρόσωμη, είχε εμφανιστείστη ράχη. Ήταν γυναίκα. Στάθηκε πίσωαπό τους άλλους δυο.

Ο Χέντριξ κατάφερε να βρει τη φωνήτου. «Μη ρίχνετε! » Τους κούνησε τρελάτα χέρια του. «Είμαι —»

Οι δυο Ρώσοι πυροβόλησαν. Πίσω απότον Χέντριξ ακούστηκε ένα σιγανό non.Την άλλη στιγμή κύματα θερμότητας τοντύλιξαν, γκρεμίζοντάς τον στο χώμα.Στάχτες τον χτύπησαν με ορμή στοπρόσωπο, μπαίνοντας στα μάτια και τημύτη του. Νιώθοντας να πνίγεται,σηκώθηκε στα γόνατα. Τελικά ήτανπαγίδα. Τίποτα δεν τον έσωζε τώρα. Είχεέρθει στον τόπο της σφαγής σαν μοσχάρι.Οι στρατιώτες και η γυναίκα φάνηκαν νακατεβαίνουν στην πλαγιά προς το μέροςτου, με τα πόδια τους να γλιστρούν στιςστάχτες. Ο Χέντριξ έμοιαζε

μουδιασμένος. Το κεφάλι του πονούσε.Αδέξια σήκωσε το ντουφέκι του στονώμο και σημάδεψε. Του φάνηκε σαν ναζύγιζε χίλιους τόνους- μόλις καικατάφερνε να το κρατήσει. Η μύτη και ταμάγουλά του έτσουζαν. Ο αέρας ήτανγεμάτος από τη μυρωδιά της έκρηξης, μιαπικρή, τσουχτερή μπόχα.

«Μην πυροβολείς», φώναξε ο πρώτοςΡώσος στ’ αγγλικά, με βαριά ξενικήπροφορά.

Οι τρεις τους έφτασαν κοντά του,κυκλώνοντάς τον. «Κατέβασε το όπλοσου, Γιάνκη», είπε ο άλλος.

Ο Χέντριξ ένιωθε ζαλισμένος. Όλα είχανσυμβεί τόσο γοργά. Είχε πιαστείαιχμάλωτος. Και είχαν σκοτώσει τοαγόρι. Γύρισε να κοιτάξει πίσω. ΟΝτέηβιντ είχε εξαφανιστεί. Τα λιγοστάαπομεινάρια του ήταν σκόρπια ολόγυραστο χώμα.

Οι τρεις Ρώσοι τον κοίταξαν μεπεριέργεια. Ο Χέντριξ ανακάθισε,σκουπίζοντας το αίμα από τη μύτη τουκαι φτύνοντας κομματάκια στάχτης.Κούνησε το κεφάλι του προσπαθώνταςνα συνέλθει. «Γιατί το κάνατε; » ρώτησεμε πνιχτή φωνή. «Γιατί σκοτώσατε τομικρό; »

«Ρωτάς γιατί; » Ένας από τουςστρατιώτες τον βοήθησε τραχιά νασηκωθεί στα πόδια του. Ύστερα τονγύρισε ανάποδα. «Κοίτα! »

Ο Χέντριξ έκλεισε τα μάτια του.

«Κοίτα! » Οι δυο Ρώσοι τον έσπρωξανμπροστά. «Δες με τα μάτια σου. Αλλάβιάσου. Δε μας μένει και πολύς χρόνος,Γιάνκη! »

Ο Χέντριξ κοίταξε. Και του κόπηκε ηανάσα.

«Ικανοποιήθηκες; Καταλαβαίνεις τώρα;»

Ένα μετάλλινο γρανάζι τσούλησε από τααπομεινάρι του Ντέηβιντ. Ρελέδες,γυαλιστερά μέταλλα, εξαρτήματα καικαλώδια. Ένας από τους Ρώσουςκλότσησε τ’ απομεινάρια. Κι άλλαεξαρτήματα κύλησαν πέρα- τροχοί,ελατήρια και βίδες. Ένα πλαστικόκομμάτι ξεκόλλησε, καψαλισμένο. ΟΧέντριξ έσκυψε ταραγμένος. Τομπροστινό μέρος του κεφαλιού είχεφύγει. Από κάτω μπορούσε να διακρίνειτον πολύπλοκο εγκέφαλο, τα σύρματακαι τους ρελέδες, μικροσκοπικές λυχνίεςκαι διακόπτες, χιλιάδες ηλεκτρικές μικρο-κολλήσεις...

«Ένα ρομπότ», είπε ο στρατιώτης πουτον κρατούσε από το μπράτσο. «Τοείδαμε που σ’ ακολουθούσε».

«Με ακολουθούσε; »

«Αυτή είναι η μέθοδός τους. Σεακολουθούν μέχρι να μπουν στο οχυρό.Έτσι καταφέρνουν και τρυπώνουν μέσα».

Ο Χέντριξ ανοιγόκλεισε τα μάτια του,σαστισμένος. «Μα... »

«Έλα μαζί μας». Τον οδήγησαν προς τηράχη της πλαγιάς, γλιστρώντας καιπαραπατώντας στις στάχτες. Η γυναίκαέφτασε πρώτη στην κορφή και στάθηκε

να τους περιμένει.

«Θέλω την προκεχωρημένη σαςδιοίκηση», μουρμούρισε ο Χέντριξ.«Ήρθα για διαπραγματεύσεις με τουςΣοβιετικούς —»

«Δεν υπάρχει πια προκεχωρημένηδιοίκηση. Κατάφεραν να μπουν μέσα. Θασου εξηγήσουμε». Έφτασαν στο φρύδιτης πλαγιάς. «Εμείς είμαστε οι τελευταίοιπου απέμειναν. Μονάχα εμείς οι τρεις. Οιυπό-λοιποι ήταν κάτω στο οχυρό».

«Από δω. Είναι η είσοδος». Η γυναίκαξεβίδωσε ένα γκρίζο καπάκι καταπακτήςστο έδαφος. «Κατέβα».

Ο Χέντριξ υπάκουσε. Οι δύο στρατιώτεςκαι η γυναίκα τον ακολούθησαν στησκάλα. Η γυναίκα έκλεισε το καπάκι πίσωτης και το ασφάλισε προσεκτικά.

«Ευτυχώς που σε είδαμε έγκαιρα»,γρύλισε ένας από τους στρατιώτες. «Σεείχε ακολουθήσει ώς το πλησιέστεροσημείο που σκόπευε να πλησιάσει».

«Δώσε μου ένα από τα τσιγάρα σου»,είπε η γυναίκα. «Έχω βδομάδες νακαπνίσω αμερικάνικο τσιγάρο».

0 Χέντριξ έσπρωξε το πακέτο του προςτο μέρος της. Εκείνη πήρε ένα τσιγάροκαι πρόσφερε το πακέτο στους δυο

στρατιώτες. Στη γωνιά ενός μικρούδωματίου μια λάμπα έφεγγε σπασμωδικά.Ο χώρος ήταν χαμηλοτάβανος,αποπνιχτικός. Οι τέσσερις τους κάθισανσ’ ένα μικρό ξύλινο τραπέζι. Λίγαάπλυτα πιάτα ήταν στοιβαγμένα στο πλάι.Πίσω από μια κουρελιασμένη κουρτίναδιακρινόταν ένα μέρος από δεύτεροδωμάτιο. Ο Χέντριξ μπορούσε να δει τηγωνιά ενός ράντζου, μερικές κουβέρτεςκαι κάτι ρούχα κρεμασμένα από ένακαρφί στον τοίχο.

«Φτάσαμε», είπε ο στρατιώτης δίπλατου. Έβγαλε το κράνος του στρώνονταςπρος τα πίσω τα ξανθά μαλλιά του.«Είμαι ο δεκανέας Ρούντι Μάξερ.Πολωνός. Με Κάλεσαν στο ρωσικό

στρατό πριν δυο χρόνια». Άπλωσε τοχέρι του.

Ο Χέντριξ δίστασε για μια στιγμή καιμετά έσφιξε την παλάμη του άλλου.

«Κλάους Επστάιν», συστήθηκε ο άλλοςστρατιώτης, ένας μικρόσωμοςμελαχρινός άντρας με αραιά μαλλιά. ΟΕπστάιν έπαιξε νευρικά με το αφτί του.«Αυστριακός. Εμένα με στρατολόγησανένας θεός ξέρει πότε. Ούτε θυμάμαι πια.Οι τρεις μας βρισκόμασταν εδώ- οΡούντι, εγώ και η Τάσα από δω». Έδειξετη γυναίκα. «Έτσι τη γλιτώσαμε. Όλοι οιυπόλοιποι ήταν κάτω στο οχυρό».

«Και... τα ρομπότ μπήκαν μέσα; »

Ο Επστάιν άναψε τσιγάρο. «Πρώτα ένααπό δαύτα. Ήταν του είδους εκείνου πουσε είχε πάρει στο κατόπι. Ύστερα άνοιξεκαι στ’ άλλα να μπουν».

Ο Χέντριξ σκίρτησε απότομα. «Τουείδους: Δηλαδή θες να πεις ότι υπάρχουνκι άλλα είδη; »

«Ακριβώς. Ο Ντέηβιντ, το μικρό αγόρι μετο αρκουδάκι του, είναι η ΠαραλλαγήΤρία. Η πιο αποτελεσματική».

«Ποια είναι τα άλλα είδη; »

Ο Επστάιν έχωσε το χέρι στην τσέπη του.«Ορίστε». Πέταξε ένα πάκο φωτογραφίεςδεμένες με σπάγκο στο τραπέζι. «Δες καιμόνος σου».

Ο Χέντριξ έλυσε το σπάγκο.

«Βλέπεις», είπε ο Ρούντι Μάξερ, «αυτόςήταν και ο λόγος που θέλαμε νασυζητήσουμε όρους ανακωχής. Οι Ρώσοι,δηλαδή. Ανακάλυψαν ότι οι δαγκάνεςσας είχαν αρχίσει να κατασκευάζουνάλλες, με βάση δικά τους σχέδια. Νέαείδη, δικής τους επινόησης. Βελτιωμέναμοντέλα. Φτιάχνονται βαθιά στα υπόγειάσας εργοστάσια πίσω από τις γραμμέςμας. Τις σχεδιάσατε με δυνατότητες

αυτοκατασκευής και αυτοε-πισκευής. Τιςφτιάχνετε ολοένα και πιο πολύπλοκες.Εσείς φταίτε γι' αυτή την εξέλιξη».

Ο Χέντριξ εξέτασε τις φωτογραφίες.Είχαν τραβηχτεί πρόχειρα και ήταν θολέςκαι δυσδιάκριτες. Οι πρώτες λίγεςέδειχναν... τον Ντέηβιντ. Τον Ντέηβιντνα βαδίζει μόνος του σ’ ένα δρόμο. ΤονΝτέηβιντ μαζί μ’ έναν άλλο Ντέηβιντ.Τρεις Ντέηβιντ εντελώς όμοιοι. Οκαθένας τους κρατούσε κι από έναταλαιπωρημένο αρκουδάκι.

Όλοι φαίνονταν αξιολύπητα παιδιά.

«Κοίταξε και τις άλλες», είπε η Τάσα.

Οι επόμενες φωτογραφίες, τραβηγμένεςαπό μεγάλη απόσταση, έδειχναν ένανψηλό, τραυματισμένο στρατιώτηκαθισμένο δίπλα σ’ ένα μονοπάτι. Το ένατου χέρι κρεμόταν από έναν επίδεσμο, τοένα πόδι του ήταν κομμένο και δίπλαυπήρχε ένα πρόχειρο δεκανίκι. Ύστεραδυο τραυματισμένοι στρατιώτες, ακριβώςπανομοιότυποι, ο ένας δίπλα στον άλλο.

«Αυτή είναι η Παραλλαγή Ένα. ΟΛαβωμένος Στρατιώτης». Ο Κλάουςάπλωσε το χέρι του και πήρε πίσω τιςφωτογραφίες. «Βλέπεις, οι δαγκάνες σαςσχεδιάστηκαν να βρίσκουν και νασκοτώνουν ανθρώπους. Το κάθε είδοςήταν καλύτερο από τα προηγούμενα.Προχωρούσαν ολοένα και πιο πολύ,

ολοένα και πιο κοντά, περνώντας τηναμυντική μας περίμετρο, εισχωρώνταςστις γραμμές μας. Αλλά για όσοπαρέμεναν απλώς μηχανές, μετάλλινεςσφαίρες με λεπίδες και δαγκάνες,μπορούσε κανείς να τις ξεχωρίσειεύκολα. Μπορούσες να καταλάβεις ότιήταν θανάσιμα ρομπότ από την πρώτηστιγμή που τις έβλεπες. Έτσι και τιςβλέπαμε... ».

«Η Παραλλαγή Ένα διέλυσε ολόκληροτο βόρειο τομέα μας», συνέχισε ο Ρούντι.«Πέρασε πολύς καιρός πριν κάποιοςκαταλάβει τι γινόταν. Αλλά ήδη ήτανπολύ αργά. Έρχονταν σαν λαβωμένοιστρατιώτες, χτυπώντας καιπαρακαλώντας να τους ανοίξουμε να

μπουν. Κι εμείς τους ανοίγαμε. Και μόλιςπατούσαν μέσα το πόδι τουςαναλάμβαναν δράση. Ενώ εμείςκοιτάγαμε να φυλαχτούμε από μηχανές...».

«Στην αρχή νομίζαμε ότι υπήρχε μονάχααυτός ο ένας τύπος», εξήγησε ο ΚλάουςΕπστάιν. «Κανένας δεν υποψιαζόταν ότιυπήρχαν κι άλλοι. Οι φωτογραφίες μαςείχαν σταλεί. Όταν σας στείλαμε τοναγγελιοφόρο ξέραμε μονάχα τον ένατύπο: την Παραλλαγή Ένα, τομεγαλόσωμο Λαβωμένο Στρατιώτη.Νομίζαμε ότι δεν υπήρχε άλλη».

«Και η μονάδα σας έπεσε θύμα—»

«Της Παραλλαγής Τρία. Στον Ντέηβιντκαι το αρκουδάκι του. Αυτή αποδείχθηκεακόμη πιο αποτελεσματική». Ο Κλάουςχαμογέλασε πικρόχολα. «Βλέπεις, οιστρατιώτες έχουν αδυναμία στα παιδιά.Τα φέρναμε μέσα και τους προσφέραμεφαγητό. Ανακαλύψαμε με πολύδυσάρεστο τρόπο ποιος ήταν ο αληθινόςτους σκοπός. Τουλάχιστον, τον γνώρισανεκείνοι που ήταν στο υπόγειο οχυρό».

«Εμείς σι τρεις σταθήκαμε τυχεροί»,συνέχισε ο Ρούντι. «Ο Κλάους κι εγώείχαμε... είχαμε πάει για επίσκεψη στηνΤάσα όταν έγινε το μακελειό. Τούτο δωείναι το σπίτι της». Έδειξε ολόγυρα με τοχέρι. «Τούτο το μικρό κελάρι.Τελειώσαμε και ανεβήκαμε τη σκάλα για

να γυρίσουμε πίσω. Από το φρύδι τηςπλαγιάς είδαμε... και καταλάβαμε. Ήτανεκεί, ολόγυρα στο οχυρό, ενώ η μάχησυνεχιζόταν ακόμα. ΕκατοντάδεςΝτέηβιντ με τ’ αρκουδάκια τους. ΟΚλάους τράβηξε τις φωτογραφίες».

Ο Κλάους έδεσε πάλι τις φωτογραφίεςμε το σπάγκο.

«Κι αυτό συμβαίνει σε όλη την έκτασητης γραμμής σας; »

«Ναι».

«Αναρωτιέμαι τι να γίνεται στις δικές

μας γραμμές». Μηχανικά ο Χέντριξάγγιξε την ταυτότητα στον καρπό του.«Μπορούν να —»

«Δεν τα σταματούν οι ραδιενεργές σαςταυτότητες. Δεν έχει σημασία αν είναιΡώσοι, Αμερικάνοι, Πολωνοί ή Γερμανοί.Τους βλέπουν όλους το ίδιο. Κάνουναυτό για το οποίο είναι σχεδιασμένα.Συνεχίζουν την αρχική ιδέα: ναεξολοθρεύουν καθετί ζωντανό, όπου κιαν το βρουν».

«Ακολουθούν τη θερμότητα», είπε οΚλάους. «Έτσι τα φτιάξατε από την αρχή.Βέβαια, εκείνα που φτιάξατε εσείςελέγχονταν από τις ραδιενεργές

ταυτότητες που φοράτε. Τώρα δεν τιςσκιάζονται ούτε αυτές. Τούτες οι νέεςπαραλλαγές έχουν επένδυση απόμολύβι».

«Ποια είναι η άλλη παραλλαγή; »ρώτησε ο Χέντριξ. Υπάρχει ο τύπος τουΝτέηβιντ, ο Λαβωμένος Στρατιώτης... Ηάλλη ποια είναι; »

«Δεν ξέρουμε». Ο Κλάους έδειξε στοντοίχο. Εκεί υπήρχαν δυο μετάλλινεςπλάκες με ανώμαλες άκρες. Ο Χέντριξσηκώθηκε και τις περιεργάστηκε. Ητανστραβωμένες και σημαδεμένες.

«Η αριστερή προέρχεται από ένα-

Λαβωμένο Στρατιώτη», εξήγησε οΡούντι. «Φάγαμε έναν από δαύτουςκαθώς πήγαινε προς το παλιό μας οχυρό.Του ρίξαμε από το φρύδι της πλαγιάς,όπως και στον Ντέηβιντ που σε είχε πάρειστο κατόπι».

Η πλάκα ήταν σταμπαρισμένη: I—V. ΟΧέντριξ άγγιξε την άλλη πλάκα. «Καιτούτη δω προέρχεται από ένα τύπουΝτέηβιντ; »

«Ναι». Η πλάκα αυτή ήτανσταμπαρισμένη: III—V.

Ο Κλάους τις κοίταξε σκύβοντας πάνωαπό τις φαρδιές πλάτες του Χέντριξ.

«Τώρα μπορείς να καταλάβεις τιαντιμετωπίζουμε. Υπάρχει ένας ακόμητύπος. Ίσως εγκαταλείφθηκε. Ίσωςδοκιμάστηκε και δεν έπιασε. Αλλά πρέπεινα υπάρχει και μια Δεύτερη Παραλλαγή.Ξέρουμε μονάχα την Πρώτη και τηνΤρίτη».

«Ήσουν τυχερός», παρατήρησε οΡούντι. «Ο Ντέηβιντ σε ακολούθησετόσο δρόμο και ούτε που σε άγγιξε.Μάλλον υπολόγιζε ότι θα έμπαινες σεκάποιο οχυρό, κάπου».

«Έτσι και περάσει ένα ρομπότ μέσα, όλατέλειωσαν», είπε ο Κλάους. «Κινούνταιγοργά. Το πρώτο ανοίγει για να μπουν και

τα υπόλοιπα. Οι μηχανές έχουν μονάχαένα σκοπό. Κατασκευάστηκαν μονάχα γιαένα πράγμα». Σκούπισε τον ιδρώτα απότα χείλη του. «Αυτό το είδαμε στηνπράξη».

Έμειναν σιωπηλοί.

«Μπορώ να έχω άλλο ένα τσιγάρο,Γιάνκη; » ρώτησε η Τάσα. «Είναι καλά.Σχεδόν είχα ξεχάσει πόσο καλά είναι».

'Ηταν νύχτα. Ο ουρανός ήταν μαύρος.Κανένα άστρο δε φαινόταν πίσω από τααδιάκοπα κινούμενα σύννεφα τηςστάχτης. Ο Κλάους σήκωσε την πόρτατης καταπακτής προσεκτικά, ώστε ο

Χέντριξ να μπορέσει να κοιτάξει έξω.

Ο Ρούντι έδειξε στο σκοτάδι. «Εκείκάτω είναι τα οχυρά. Εκεί που μέναμεπρώτα. Δεν απέχουν ούτε ένα χιλιόμετροαπό δω. 'Ηταν καθαρή τύχη που οΚλάους κι εγώ δεν ήμαστε εκεί όταν έγινετο κακό. Τ ο χρωστάμε στην ανθρώπινηαδυναμία. Μας έσωσε η λαγνεία μας».

«Όλοι οι άλλοι πρέπει να είναι νεκροί»,είπε ο Κλάους σιγανά. «Όλα έγιναν τόσογρήγορα. Σήμερα το πρωί το Πολιτμπυρόμας έστειλε την απόφαση. Μαςειδοποίησαν, δηλαδή ενημέρωσαν τηνπροκεχωρημένη διοίκηση. Οαγγελιοφόρος μας ξεκίνησε αμέσως. Τον

είδαμε ν’ απομακρύνεται προς τιςγραμμές σας. Τον καλύπταμε μέχρι πουχάθηκε από τα μάτια μας».

«Τον έλεγαν Άλεξ Ραντρίβσκυ. Τονξέραμε και οι δυο. Χάθηκε από τα μάτιαμας γύρω στις έξι. Ο ήλιος μόλις είχεανατείλει. Γύρω στο μεσημέρι ο Κλάουςκι εγώ είχαμε μια ώρα εκτός υπηρεσίας.Βγήκαμε κρυφά και απομακρυνθήκαμεαπό το οχυρό. Κανένας δε μας πήρεείδηση. Ήρθαμε εδώ. Κάποτε υπήρχε μιαμικρή πόλη εδώ, λίγα σπίτια κι έναςδρόμος. Τούτο το κελάρι αποτελούσεπαλιά τμήμα μιας μεγάλης φάρμας.Ξέραμε ότι θα βρίσκαμε την Τάσα εδώ,κρυμμένη στο μικρό της χώρο. Είχαμεξανάρθει κι άλλοτε. Εξάλλου, δεν ήμαστε

ούτε οι πρώτοι ούτε οι μόνοι από τοοχυρό μας. Απλώς, σήμερα έτυχε να είναιη σειρά μας να την επισκεφθούμε».

«Έτσι σωθήκαμε», είπε ο Κλάους. «Απόσκέτη τύχη. Μπορεί να ηταν η σειράάλλων... Α... Οταν τελειώσαμε ανεβήκαμεστην επιφάνεια και πήραμε το δρόμο τηςεπιστροφής ακολουθώντας το φρύδι τηςπλαγιάς. Και τότε ήταν που τους είδαμε,τους Ντέηβιντ. Καταλάβαμε αμέσως τισήμαινε αυτό. Είχαμε δει φωτογραφίεςτης Πρώτης Παραλλαγής, τουΛαβωμένου Στρατιώτη. Ο κομισάριόςμας τις είχε μοιράσει στους άντρες,εξηγώντας τι έδειχναν. Ένα βήμα ανείχαμε κάνει ακόμα, θα μας είχαν δει-αλλά και πάλι χρειάστηκε να

καταστρέψουμε δυο Ντέηβιντ πρινμπορέσουμε να γυρίσουμε εδώ. Υπήρχανεκατοντάδες από δαύτους ολόγυρα. Σαντα μυρμήγκια. Τραβήξαμε μερικέςφωτογραφίες τους και μετά χωθήκαμεεδώ, κλείνοντας καλά την πόρτα τηςκαταπακτής».

«Δεν αξίζουν και πολλά πράγματα αντους πετύ-χεις μόνους. Οι κινήσεις μαςήταν ταχύτερες από τις δικές τους. Αλλάείναι αδυσώπητοι. Δεν είναι σαν ταζωντανά πλάσματα. Όρμησαν ίσια κατάπάνω μας. Και τους κάναμε κομμάτια».

Ο ταγματάρχης Χέντριξ στηρίχτηκεκαλύτερα στο χείλος της καταπακτής,

προσαρμόζοντας τα μάτια του στοσκοτάδι. «Είναι ασφαλές ν’ ανοίγει ηπόρτα έστω και για λίγο; »

«Αν είμαστε προσεκτικοί. Πώς αλλιώςθα δουλέψεις τον πομπό σου; »

Ο Χέντριξ σήκωσε αργά το μικρό πομπόαπό τη ζώνη του και τον πλησίασε στοαφτί του. Το μέταλλο ήταν κρύο καιυγρό. Φύσηξε στο μικρόφωνο καισήκωσε την κοντή κεραία. Ένα σιγανόβουητό έφτασε στ’ αφτιά του. «Μάλλονέχεις δίκιο».

Αλλά εξακολούθησε να είναιδισταχτικός.

«Θα σε τραβήξουμε κάτω έτσι καισυμβεί κάτι», τον καθησύχασε ο Κλάους.

«Ευχαριστώ». Ο Χέντριξ περίμενε μιαστιγμή, ακουμπώντας τον πομπό στονώμο του. «Πάντως, είναι ενδιαφέρον, δενομίζετε; »

«Τι πράγμα; »

«Αυτοί οι καινούριοι τύποι. Οι νέεςπαραλλαγές της δαγκάνας. Είμαστεαπόλυτα στο έλεός τους, έτσι; Ήδημπορεί να έχουν εισχωρήσει και στιςγραμμές δικών μας δυνάμεων.Αναρωτιέμαι αν δεν είμαστε μάρτυρεςτης γένεσης μιας καινούργιας ράτσας. Το

νέο είδος. Προϊόν της εξέλιξης. Ταπλάσματα που θ’ αντικαταστήσουν τονάνθρωπο».

«Κανένα πλάσμα δε θ’ αντικαταστήσειτον άνθρωπο», γρύλισε ο Ρούντι.

«Έτσι λες; Και γιατί όχι; 'Ισως αυτόπαρακολουθούμε τώρα, το τέλος τηςανθρώπινης φυλής και την αρχή μιας νέαςκοινωνίας».

«Δεν είναι πλάσματα. Είναι φονικέςμηχανές. Τις φτιάξατε να σκοτώνουν.Αυτό είναι το μόνο που ξέρουν νακάνουν. Είναι μηχανές για συγκεκριμένοσκοπό».

«Έτσι φαίνεται τώρα. Αλλά, αργότερα,όταν ο πόλεμος τελειώσει; 'Ισως οιπραγματικές τους δυνατότητες θ’αρχίσουν να διαφαίνονται όταν δεν έχουνπια ανθρώπους να σκοτώσουν».

«Μιλάς σαν να ’ταν ζωντανές».

«Δεν είναι; »

Επακολούθησε σιωπή. «Είναι μηχανές»,είπε τελικά ο Ρούντι. «Μοιάζουν γιαζωντανές, αλλά δεν είναι παρά μηχανές».

«Χρησιμοποίησε τον πομπό σου,ταγματάρχα», πα-ρενέβη ο Κλάους. «Δενμπορούμε να μείνουμε εδώ για πάντα».

Κρατώντας τον πομπό του σφιχτά, οΧέντριξ κάλεσε τον κώδικα του οχυρούδιοίκησης. Περίμενε με στημένο αφτί.Καμία απάντηση. Μονάχα σιωπή. Έλεγξεπροσεκτικά τη συσκευή. Δούλευεκανονικά.

«Σκοτ! » φώναξε στο ακουστικό. «Μεακούς; »

Σιωπή. Σήκωσε τέρμα την κεραία καιπροσπάθησε πάλι. Ακούστηκαν μονάχαπαράσιτα.

«Δεν μπορώ να πιάσω επαφή. Μπορεί ναμε ακούνε αλλά να μη θέλουν ν’απαντήσουν».

«Πες τους ότι είναι άμεση ανάγκη».

«Θα νομίζουν ότι μιλώ επειδή μεαναγκάζετε με τη βία». Προσπάθησεπάλι, περιγράφοντας με λίγα λόγια τα όσαείχε μάθει. Αλλά η συσκευή παρέμεινεσιωπηλή, εκτός από το τρίξιμο τωνπαρασίτων.

«Οι τοπικές εστίες ραδιενέργειαςπαρεμποδίζουν την επικοινωνία», είπε οΚλάους σε λίγο. «'Ισως αυτό είναι».

Ο Χέντριξ έκλεισε τη συσκευή. «Δεγίνεται τίποτα. Καμία απάντηση. Ηραδιενέργεια, λες; Μπορεί. Ή με ακούνεαλλά δεν θέλουν ν’ απαντήσουν.

Ειλικρινά, το ίδιο θα έκανα κι εγώ στηθέση τους, αν ένας αγγελιοφόροςπροσπαθούσε να με καλέσει από τιςσοβιετικές γραμμές. Δεν έχουν λόγους ναπιστέψουν σε μια τέτοια ιστορία. Μπορείνα ακούνε το καθετί που λέω —»

«Ή μπορεί και να είναι πολύ αργά».

Ο Χέντριξ έγνεψε καταφατικά.

«Καλύτερα να κλείσουμε τηνκαταπακτή», είπε ο Ρούντι νευρικά. «Δενυπάρχει λόγος να το ρισκάρουμεπερισσότερο».

Κατέβηκαν αργά τη σκάλα,

επιστρέφοντας στο τούνελ. Ο Κλάουςέκλεισε την καταπακτή προσεκτικά.'Υστερα κατέβηκαν στην κουζίνα. Οαέρας ήταν βαρύς και τους έπνιγε.

«Θα μπορούσαν να έχουν δράσει τόσογρήγορα; » ρώτησε ο Χέντριξ. «Έφυγααπό το οχυρό το μεσημέρι. Πριν δέκαώρες. Πώς θα μπορούσαν να κινηθούντόσο γοργά; »

«Από τη στιγμή που μπαίνει μέσα τοπρώτο, δεν τους παίρνει και πολλή ώρα.Μόλις βρεθεί μέσα το ρομπότ, φρενιάζεικυριολεκτικά. Ξέρεις τι μπορούν νακάνουν ακόμη και οι μικρές δαγκάνες.Έστω κι ένα από δαύτα είναι κάτι το

απίστευτο. Έχουν λεπίδες στο κάθεδάχτυλο και χτυπούν με ξέφρενη μανία».

«Εντάξει». Ο Χέντριξ έκανε δύοανυπόμονα βήματα και κοντοστάθηκεαπότομα, με την πλάτη γυρισμένη προςτο μέρος τους.

«Τι σου συμβαίνει; » ρώτησε ο Ρούντι.

«Η Σεληνιακή Βάση. Θεέ μου, ανέφτασαν ώς εκεί... »

«Η Σεληνιακή Βάση; »

Ο Χέντριξ γύρισε προς το μέρος του.

«Δεν μπορεί να έφτασαν εκεί. Πώς ναπάνε; Δεν είναι δυνατό δεν το πιστεύω».

«Τι είναι αυτή η Σεληνιακή Βάση;Είχαμε ακούσει κάτι φήμες, αλλά τίποτετο συγκεκριμένο. Ποια είναι η αληθινήκατάσταση; Φαίνεσαι ανήσυχος».

«Ανεφοδιαζόμαστε από τη σελήνη. Οικυβερνήσεις μας βρίσκονται εκεί πέρα,κάτω από τη σεληνιακή επιφάνεια. Όλοιοι δικοί μας και οι βιομηχανίες μας. Αυτόείναι που μας επιτρέπει να συνεχίζουμετον αγώνα. Έτσι και τα ρομπότ βρήκαντρόπο να φύγουν από τη Γη και ναφτάσουν στο φεγγάρι... ».

«Δε χρειάζεται παρά να μπει ένα. Μόλιςμπει το πρώτο, ανοίγει για να περάσουνκαι τα υπόλοιπα, εκατοντάδες από δαύτα,όλα ίδια. Θα ’πρεπε να τα δεις.Πανομοιότυπα, σαν τα μυρμήγκια».

«Ο τέλειος σοσιαλισμός», παρατήρησεσαρκαστικά η Τάσα. «Η ιδανικήκομουνιστική κοινωνία. Ο καθένας ναμπορεί να αντικαταστήσει τον καθένα».

«Σκάσε», γρύλισε θυμωμένα ο Κλάους.«Λοιπόν; Τι κάνουμε τώρα; »

Ο Χέντριξ άρχισε να κόβει βόλτες πάνωκάτω στο μικρό δωμάτιο. Ο αέρας ήτανγεμάτος μυρωδιές φαγητού και ιδρώτα.

Οι άλλοι τον παρακολουθούσανσιωπηλοί. Τελικά η Τάσα παραμέρισε τηνκουρτίνα και μπήκε στο άλλο δωμάτιο.«Εγώ πάω να ρίξω κάνα υπνάκο».

Ο Χέντριξ έγνεψε καταφατικά.

«Είναι πρόβλημα», μουρμούρισε οΡούντι γεμίζοντας το φλιτζάνι του απόμια σκουριασμένη καφετιέρα καιπίνοντας μια γουλιά καφέ. «Είμαστεασφαλείς εδώ, αλλά δεν μπορούμε ναμείνουμε για πάντα. Δεν υπάρχουναρκετά τρόφιμα και προμήθειες».

«Όμως αν βγούμε έξω... »

«Αν βγούμε έξω θα μας φάνε. Ή,μάλλον, αυτό είναι το πιο πιθανό. Δε θαμπορούσαμε να φτάσουμε πολύ μακριά.Πόσο απέχει το οχυρό σας, ταγματάρχα;»

«Κι αν είναι ήδη εκεί; » ρώτησε οΚλάους.

Ο Κλάους σήκωσε μοιρολατρικά τουςώμους του. «Ε, τότε θα ξαναγυρίσουμεεδώ».

Ο Χέντριξ σταμάτησε νά κόβει βόλτες.«Πόσες λέτε να είναι οι πιθανότητες ναπέρασαν κιόλας στις δικές μας γραμμές; »

«Δύσκολο να πει κανείς. Πάντωςαρκετές. Είναι οργανωμένα. Ξέρουνεπακριβώς τι κάνουν. Μόλις ξεκινήσουν,είναι σαν σμάρι από ακρίδες. Δε χάνουνκαθόλου χρόνο και κινούνται γοργά.Βλέπεις, βασίζονται στη μυστικότητα καιτην ταχύτητα. Στον αιφνιδιασμό.

Έχουν μπει στις γραμμές σου πρινκανείς πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει».

«Καταλαβαίνω», μουρμούρισε οΧέντριξ.

«Ταγματάρχη! » φώναξε η Τάσα από τοάλλο δωμάτιο.

Ο Χέντριξ τράβηξε την κουρτίνα. «Τιείναι; »

Η Τάσα τον κοίταξε νωχελικά από τοράντζο. «Σου μένει κανένα από κείνα τ’αμερικάνικα τσιγάρα; »

Ο Χέντριξ μπήκε στο δωμάτιο καικάθισε απέναντί της σ’ ένα σκαμνάκι.Άρχισε να ψάχνεται. «Όχι, τέλειωσανόλα».

«Κρίμα».

«Τι εθνικότητας είσαι; » ρώτησε οΧέντριξ μετά από λίγο.

«Ρωσίδα».

«Και πώς βρέθηκες εδώ; »

«Γιατί σου κάνει εντύπωση; »

«Τούτη η περιοχή ανήκε στη Γαλλίακάποτε. Αποτελούσε μέρος τηςΝορμανδίας. Ήρθες λοιπόν με το ρωσικόστρατό; »

«Γιατί ρωτάς; »

«Έτσι, από περιέργεια». Τηνπεριεργάστηκε καλύτερα. Είχε βγάλει καιτη ζακέτα της και την είχε πετάξει στα

πόδια του κρεβατιού. Ήταν νέα, γύρωστα είκοσι. Λεπτή. Τα μακριά μαλλιά τηςήταν απλωμένα στο μαξιλάρι. Τονκοίταξε σιωπηλή, με τα πελώρια μαύραμάτια της.

«Τι σκέφτεσαι; » τον ρώτησε η Τάσα.

«Τίποτα. Πόσων χρόνων είσαι; »

«Δεκαοχτώ». Συνέχισε να τον κοιτάζει,δίχως ν’ ανοιγοκλείνει τα μάτια της, μετα χέρια πίσω από το κεφάλι. Φορούσερωσικό στρατιωτικό παντελόνι καιπουκάμισο. Γκριζοπράσινα. Στη μέσητης είχε μια χοντρή πέτσινη ζώνη μεμετρητή Γκάιγκερ, φυσίγγια και μια

θήκη με είδη πρώτων βοηθειών.

«Υπηρετείς στο σοβιετικό στρατό; »

«Όχι».

«Πού βρήκες τη στολή; »

Έκανε μια αδιάφορη κίνηση με τουςώμους. «Μου την έδωσαν», τουεξήγησε.

«Πόσων χρονών ήσουν όταν έφτασεςεδώ; »

«Δεκάξι».

«Τόσο μικρή; »

Τα μάτια της στένεψαν. «Τι θες να πεις;»

Ο Χέντριξ έτριψε το σαγόνι του. «Η ζωήσου θα ’ταν εντελώς διαφορετική αν δενήταν ο πόλεμος. Δεκάξι! Ήρθες εδώ σταδεκάξι σου. Για να ζήσεις έτσι».

«Έπρεπε να επιβιώσω κι εγώ».

«Δε σου κάνω ηθικό κήρυγμα».

«Και η δική σου ζωή θα ’τανδιαφορετική», μουρμούρισε η Τάσα.

Απλώνοντας το χέρι της χαλάρωσε τημια μπότα και την πέταξε από το πόδι τηςστο πάτωμα. «Ταγματάρχη μου, δεν παςστο άλλο δωμάτιο τώρα; Νυστάζω».

«Θα είναι πρόβλημα με τους τέσσερίςμας κλεισμένους εδώ. Θα είναι δύσκολονα ζήοουμε εδώ μέσα. Μονάχα αυτά ταδυο δωμάτια υπάρχουν; »

«Ναι».

«Πόσο μεγάλο ήταν αρχικά το κελάρι;Μεγαλύτερο από τώρα; Υπάρχουν κιάλλα δωμάτια γεμάτα χαλάσματα; Ίσωςκαταφέρναμε να καθαρίσουμε έναακόμη».

«Μπορεί. Δεν ξέρω ακριβώς». Η Τάσαχαλάρωσε τη ζώνη της. Βολεύτηκε πιοαναπαυτικά στο ράντζο κι άρχισε ναξεκουμπώνει το πουκάμισό της. «Είσαισίγουρος ότι δε σου μένει κανένατσιγάρο; »

«Είχα μονάχα εκείνο το πακέτο».

«Κρίμα. Ίσως όταν γυρίσουμε στοοχυρό σας να βρούμε κι άλλα». Και ηάλλη μπότα έπεσε από το πόδι της. ΗΤάσα άπλωσε το χέρι της προς το φως.«Άντε, καληνύχτα».

«Θα κοιμηθείς; »

«Έτσι λέω».

Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι. ΟΧέντριξ σηκώθηκε, πέρασε από τηνκουρτίνα και βγήκε πάλι στην κουζίνα.

Και κοκάλωσε.

Ο Ρούντι στεκόταν με τη ράχη στοντοίχο, με το πρόσωπο λουσμένο στονιδρώτα και πανιασμένο. Το στόμα τουάνοιγε κι έκλεινε δίχως να βγάζει κανένανήχο. Ο Κλάους στεκόταν μπροστά του,με την κάννη του πιστολιού τουκολλημένη στο στομάχι του Ρούντι.Κανένας τους δε σάλευε. Τα δάχτυλα τουΚλάους ήταν σφιγμένα γύρω από τη λαβή

του όπλου και το πρόσωπό του ήτανσκοτεινό. Ο Ρούντι ήταν χλομός καισιωπηλός, σαν χαλκομανία στον τοίχο.

«Τι—», τραύλισε ο Χέντριξ, αλλά οΚλάους τον έκοψε.

«Άσε τα λόγια, ταγματάρχα. Ζύγωσε πιοκοντά. Και βγάλε το όπλο σου».

Ο Χέντριξ τράβηξε το πιστόλι του. «Τισυμβαίνει; »

«Κάλυψέ τον». Ο Κλάους του έγνεψε ναπλησιάσει. «Εδώ δίπλα μου. Πάρ’ ταπόδια σου! »

Ο Ρούντι κουνήθηκε λίγο χαμηλώνονταςτα χέρια του. Στράφηκε προς τον Χέντριξγλείφοντας τα χείλη του. Το ασπράδι τωνματιών του γυάλιζε τρελά. Ιδρώταςέσταζε από το μέτωπό του κι έτρεχε σταμάγουλά του. Το βλέμμα του ήτανκαρφωμένο στον Χέντριξ. «Ταγματάρχαμου, αυτός τρελάθηκε. Σταμάτα τον». Ηφωνή του Ρούντι ήταν αδύναμη καιβραχνή, μόλις που ακουγόταν.

«Τι τρέχει εδώ; » ρώτησε αυστηρά οΧέντριξ.

Ο Κλάους απάντησε δίχως ναχαμηλώσει το πιστόλι του.

«Ταγματάρχα, θυμάσαι τη συζήτησήμας; Γ ια τις Τρεις Παραλλαγές; Ξέραμεγια την Ένα και την Τρία αλλά δενξέραμε για τη Δύο. Ή, μάλλον, δενξέραμε τότε». Τα δάχτυλα του Κλάουςσφίχτηκαν περισσότερο στη λαβή τουόπλου. «Δεν ξέραμε τότε αλλά ξέρουμετώρα».

Πάτησε τη σκανδάλη. Μια άσπρη φλόγατινάχτηκε από το όπλο, γλείφονταςολόκληρο το κορμί του Ρούντι.

«Ταγματάρχα, τούτη είναι η ΔεύτερηΠαραλλαγή».

Η Τάσα έκανε την εμφάνισή της

παραμερίζοντας την κουρτίνα της.«Κλάους! τι έκανες; »

Ο Κλάους τράβηξε το βλέμμα του απότο καρβουνι-σμένο κορμί πουσωριαζόταν αργά στο πάτωμα. «ΗΔεύτερη Παραλλαγή, Τάσα. Τώραξέρουμε. Έχουμε αναγνωρίσει και τουςτρεις τύπους. Ο κίνδυνος είναι λιγότεροςτώρα. Εγώ... »

Η Τάσα κοίταξε πίσω του, στ’απομεινάρι του Ρούντι, στα καμένα,αχνιστά κομμάτια από σάρκες καιύφασμα. «Τον σκότωσες τον άνθρωπο! »

«Τον άνθρωπο; Το ρομπότ, θες να πεις.

Τον παρακολουθούσα. Είχα έναπροαίσθημα, αλλά δεν ήμουν σίγουροςπριν. Απόψε όμως βεβαιώθηκα». ΟΚλάους έτριψε νευρικά τη λαβή τουπιστολιού του. «Είμαστε τυχεροί. Δεν τοκαταλαβαίνεις; Λίγο ακόμη και θα—»

«Ήσουν σίγουρος, είπες; » τον έκοψε ηΤάσα. Προχώρησε και έσκυψε πάνω απότ’ αχνιστά απομεινάρι στο πάτωμα. Τοπρόσωπό της πήρε μια σκληρή έκφραση.«Ταγματάρχη, δες και μόνος σου. Ηταναπό σάρκα και οστά».

Ο Χέντριξ έσκυψε από πάνω της. Ταυπολείμματα ήταν ανθρώπινα λείψανα.Καμένη σάρκα, καψαλισμένα κομμάτια

από κόκαλα, μέρος ενός κρανίου.Τένοντες, εντόσθια και αίμα, αίμα πουσχημάτιζε λιμνούλα στη βάση του τοίχου.

«Δεν υπάρχουν γρανάζια», παρατήρησεήρεμα η Τάσα ορθώνοντας το κορμί.«Ούτε γρανάζια, ούτε εξαρτήματα, ούτερελέδες. Ούτε δαγκάνες. Δεν ήταν ηΔεύτερη Παραλλαγή». Έπλεξε ταμπράτσα της και στράφηκε προς τονΚλάους. «Μας χρωστάς κάποια εξήγησηγι' αυτό».

Ο Κλάους κάθισε στο τραπέζι, με όλο τοχρώμα να χάνεται ξαφνικά από τοπρόσωπό του. Ακούμπησε το κεφάλι στιςπαλάμες του και άρχισε να κουνιέται

μπρος πίσω.

«Σύνελθε! » Τα δάχτυλα της Τάσασφίχτηκαν στον ώμο του. «Γ ιατί το’κάνες; Γ ιατί τον σκότωσες; »

«Ήταν τρομοκρατημένος», απάντησε οΧέντριξ. «Όλ’ αυτά, η κατάσταση, ηαυξανόμενη υπερένταση... *

«Μπορεί».

«Τι άλλο; Εσύ τι νομίζεις; »

«Νομίζω ότι μπορεί να είχε λόγο πουσκότωσε τον Ρούντι. Κάποιο σοβαρό

λόγο».

«Τι λόγο; »

«Ίσως ο Ρούντι να είχε μυριστεί κάτι».

Ο Χέντριξ περιεργάστηκε το βλοσυρόπρόσωπό της. «Σχετικά με τι; » ρώτησε.

«Σχετικά μ’ αυτόν. Σχετικά με τονΚλάους».

Ο Κλάους σήκωσε αμέσως το κεφάλιτου. «Καταλαβαίνεις τι θέλει να πει;Νομίζει ότι εγώ είμαι η ΔεύτερηΠαραλλαγή. Δεν το πιάνεις, ταγματάρχα;

Θέλει να σε κάνει να πιστέψεις ότι τονσκότωσα σκόπιμα. Ότι είμαι—»

«Τότε γιατί τον σκότωσες; » ρώτησε ηΤάσα.

«Σας εξήγησα». Ο Κλάους κούνησε τοκεφάλι του κουρασμένα. «Νόμιζα ότιήταν ρομπότ. Νόμιζα ότι ήμουνσίγουρος».

«Γιατί; »

«Τον παρακολουθούσα. Είχα υποψίες».

«Γιατί; »

«Νόμιζα ότι είχα δει κάτι. Ότι είχαακούσει κάτι. Μου φάνηκε ότι τον είχαακούσει να... βουίζει σαν μηχανή».

Έπεσε σιωπή.

«Τον πιστεύεις; » ρώτησε τελικά η Τάσατον Χέντριξ·

«Ναι, νομίζω ότι μας λέει την αλήθεια».

«Εγώ όχι. Νομίζω ότι σκότωσε τονΡούντι για ένα συγκεκριμένο λόγο». ΗΤάσα άγγιξε το ντουφέκι του που ήτανακουμπισμένο σε μια γωνιά τουδωματίου. «Ταγματάρχη... »

«Όχι». Ο Χέντριξ κούνησε το κεφάλιτου. «Ας σταματήσουμε τώρα. Μαςφτάνει ένας. Φοβόμαστε όπως κι αυτός.Αν τον σκοτώσουμε, θα είναι για τουςίδιους λόγους που σκότωσε τον Ρούντι».

Ο Κλάους τον κοίταξε μ’ ευγνωμοσύνη.«Ευχαριστώ. Φοβήθηκα. Μεκαταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Τώραφοβάται κι αυτή, όπως ακριβώς κι εγώ.Θέλει να με σκοτώσει».

«Τέρμα οι σκοτωμοί». Ο Χέντριξπροχώρησε προς τη βάση της σκάλας.«Θ’ ανέβω πάνω να κάνω άλλη μιαπροσπάθεια με τον πομπό. Αν δενκαταφέρω να πιάσω επαφή, θα

ξεκινήσουμε για τις γραμμές μας αύριο».

Ο Κλάους σηκώθηκε βιαστικά. «Θαέρθω μαζί σου να σε βοηθήσω».

Το νυχτερινό αγιάζι περόνιαζε τακόκαλα. Το έδαφος έχανε τη θερμότηταπου είχε απορροφήσει τη μέρα. ΟΚλάους πήρε μια βαθιά ανάσα,γεμίζοντας τα πνευμόνια του. Μαζί μετον Χέντριξ βγήκαν έξω από το τούνελ.Ο Κλάους στάθηκε με τα πόδια στηδιάσταση και το όπλο έτοιμο, με τα μάτιαανοιχτά και τ’ αφτιά τεντωμένα. ΟΧέντριξ έμεινε σκυμμένος στο άνοιγματου τούνελ, ρυθμίζοντας το μικρό πομπότου.

«Έπιασες τίποτα; » ρώτησε κάποιαστιγμή ο Κλάους.

«Όχι ακόμη».

«Συνέχισε τις προσπάθειες. Εξήγησέτους τι συνέβη».

Ο Χέντριξ συνέχισε, αλλά δίχωςεπιτυχία. Τελικά χαμήλωσε την κεραία.«Δε γίνεται τίποτα. Δεν μπορούν να μεακούσουν, ή μπορούν αλλά δε θέλουν ν’απαντήσουν. Ή... »

«Ή δε ζουν πια».

«Θα κάνω μια ακόμη προσπάθεια». ΟΧέντριξ άνοιξε πάλι την κεραία. «Σκοτ,με ακούς; Έλα, απάντησε! »

Έστησε αφτί. Άκουγε μονάχα παράσιτα.Τελικά, πολύ αχνά —

«Εδώ Σκοτ».

Τα δάχτυλα του Χέντριξ σφίχτηκανσπασμωδικά. «Σκοτ! Εσύ είσαι; »

«Εδώ Σκότ».

Ο Κλάους κοντοκάθισε δίπλα του. «Ημονάδα σου είναι; »

«Σκοτ, άκου. Με καταλαβαίνεις; Σχετικάμε τις δαγ-κάνες. Πήρες το προηγούμενοσήμα μου. Με ά-κουσες; » «Ναι». Ηαπάντηση ήταν πολύ αχνή, μόλις κιακουγόταν.

«Πήρατε το μήνυμά μου; Είναι όλαεντάξει στο οχυρό; Δεν κατάφερε να μπειτίποτα μέσα; »

«Όλα είναι εντάξει».

«Προσπάθησαν καθόλου να μπουν; »

Η φωνή ακούστηκε πιο αχνή.

«Όχι».

Ο Χέντριξ στράφηκε προς τον Κλάους.«Είναι όλοι καλά».

«Δεν τους επιτέθηκαν; »

«Όχι». Ο Χέντριξ έσφιξε τη συσκευή στοαφτί του. «Σκοτ, μόλις και σε ακούω.Ενημερώσατε τη Σεληνιακή Βάση; Τοξέρουν; Ειδοποιήθηκαν να προσέχουν; »

Καμία απάντηση.

«Σκοτ! Μ’ ακούς; »

Σιωπή.

Ο Χέντριξ χαλάρωσε. «Έχασα τηνεπαφή. Πρέπει να φταίνε οι εστίεςραδιενέργειας».

Ο Χέντριξ και ο Κλάους κοιτάχτηκαν γιαμια στιγμή. Κανένας τους δεν έλεγελέξη. Ύστερα από λίγο ο Κλάουςρώτησε. «Η φωνή έμοιαζε με κάποιουαπό τους άντρες σου; Μπόρεσες να τηναναγνωρίσεις; »

«Ήταν πολύ αχνή».

«Δηλαδή, δεν είσαι σίγουρος; »

«Όχι».

«Τότε θα μπορούσε να ’ναι... »

«Δεν ξέρω. Τώρα που μου το λες, δενείμαι σίγουρος. Ας κλείσουμε την πόρτακι ας γυρίσουμε μέσα».

Κατέβηκαν τη σκάλα αργά και βρέθηκανπάλι στο ζεστό κελάρι. Ο Κλάουςέκλεισε την πόρτα πίσω του. Η Τάσατους περίμενε, με το πρόσωποανέκφραστο.

«Κάνατε τίποτα; »

Κανένας δεν απάντησε αμέσως. Τελικά οΚλάους είπε. «Λοιπόν; Τι λες,ταγματάρχα; 'Ηταν ο αξιωματικός σου, ήένα από κείνα; »

«Δεν ξέρω».

«Τότε είμαστε πάλι εκεί πουξεκινήσαμε».

Το βλέμμα του Χέντριξ έμεινεκαρφωμένο στο πάτωμα, με τα δόντιασφιγμένα. «Θα πρέπει να πάμε εκεί. Γιανα σιγουρευτούμε».

«Έτσι κι αλλιώς, εδώ έχουμε φαγητό γιαμονάχα λίγες βδομάδες. Ύστερα θα

είμαστε αναγκασμένοι να βγούμεοπωσδήποτε».

«Προφανώς».

«Ποιο είναι το πρόβλημα; » ρώτησε ηΤάσα. «Ήρθατε σ’ επαφή με το οχυρό;Τι συμβαίνει τελοσπάντων; »

«Μπορεί να μίλησα με κάποιον από τουςάντρες μου», αποκρίθηκε αργά οΧέντριξ. «Ή μπορεί και να ’ταν ένα απόκείνα. Αλλ’ αυτό δεν πρόκειται να τομάθουμε μένοντας εδώ». Έριξε μιαματιά στο ρολόι του. «Τώρα λέω ναρίξουμε κανέναν ύπνο. Π ρέπει νασηκωθούμε νωρίς αύριο».

«Γιατί νωρίς; »

«Η μόνη μας πιθανότητα να περάσουμεμεσ’ από τις δαγκάνες είναι νωρίς τοπρωί», εξήγησε ο Χέντριξ.

Το πρωινό ήταν ψυχρό και καθαρό. Οταγματάρχης Χέντριξ εξέτασε τη γύρωπεριοχή με τα κιάλια του.

«Βλέπεις τίποτα; » ρώτησε ο Κλάους.

«Όχι».

«Διακρίνεις τις εγκαταστάσεις μας; »

«Προς τα πού πέφτουν; »

«Για φέρε... » Ο Κλάους του πήρε τακιάλια και τα ρύθμισε στα μάτια του.«Ξέρω πού να κοιτάξω». Κοίταξε γιακάμποση ώρα, σιωπηλός.

Η Τάσα πλησίασε στο στόμιο τουτούνελ και βγήκε έξω. «Είδατε τίποτα: »

«Όχι». Ο Κλάους επέστρεψε τα κιάλιαστον Χέντριξ. «Δε φαίνονται πουθενά.Ελάτε. Ας μη χάνουμε άλλο χρόνο εδώ».

Οι τρεις τους άρχισαν να κατηφορίζουντην. πλαγιά, γλιστρώντας στη μαλακιάστάχτη. Μια σαύρα φάνηκε να τρέχει σ’

έναν επίπεδο βράχο. Στη στιγμήκοκάλωσαν επιτόπου.

«Τι ήταν αυτό; » μουρμούρισε οΚλάους.

«Μια σαύρα».

Η σαύρα συνέχισε να τρέχει μεσ’ από τιςστάχτες. Είχε ακριβώς το ίδιο χρώμα μ’εκείνες.

«Τέλεια προσαρμογή», παρατήρησε οΚλάους. «Αποδεικνύει ότι είχαμε δίκιο.Εννοώ τις θεωρίες του Λυ-σένκο».

Έφτασαν στα ριζά της πλαγιάς καισταμάτησαν, ο ένας κοντά στον άλλο,κοιτάζοντας ολόγυρα.

«Φεύγουμε», είπε ο Χέντριξ ξεκινώντας.«Είναι αρκετός ο δρόμος με τα πόδια».

Ο Κλάους ερχόταν δίπλα του. Η Τάσαακολουθούσε με το πιστόλι της στο χέρι.«Ταγματάρχα, ήθελα να σε ρωτήσωκάτι», είπε κάποια στιγμή ο Κλάους.«Πώς συνάντησες τον Ντέηβιντ; Εκείνονπου σε είχε πάρει στο κατόπι».

«Στο δρόμο μου για τις γραμμές σας. Σεκάτι ερείπια».

«Τι σου είπε: »

«Όχι πολλά. Ότι ηταν μόνος, δίχωςκανέναν στον κόσμο».

«Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ότι ήτανρομπότ; Μιλούσε σαν αληθινόςάνθρωπος; Δε σου πέρασε από το νου ηπαραμικρή υποψία; »

«Δε μιλούσε πολύ. Δεν πρόσεξα τίποτατο ασυνήθιστο στη συμπεριφορά του».

«Είναι παράξενο, να υπάρχουν μηχανέςτόσο ανθρώπινες που να μην ξεχωρίζουναπό τον άνθρωπο. Σχεδόν ζωντανές. Πούθα οδηγήσει όλη αυτή η ιστορία; »

«Κάνουν ό, τι ακριβώς εσείς οιΓιάνκηδες τις προγραμματίσατε νακάνουν», είπε η Τάσα. «Τις σχεδιάσατενα κυνηγάνε και να καταστρέφουν τηζωή, την ανθρώπινη ζωή. Όπου κι αν τηβρίσκουν».

Ο Χέντριξ κοίταξε τον Κλάουςδιαπεραστικά. «Γιατί με ρώτησες; Τι έχειςστο νου σου; »

«Τίποτα», αποκρίθηκε ο Κλάους.

«Ο Κλάους νομίζει ότι εσύ είσαι ηΔεύτερη Παραλλαγή», εξήγησε ατάραχαη Τάσα από πίσω τους. «Τώρα έβαλεεσένα στο μάτι».

Ο Κλάους έγινε κατακόκκινος. «Γιατίόχι; Στείλαμε έναν αγγελιοφόρο στιςγραμμές των Γιάνκηδων και μετά μαςήρθε τούτος δω. Ίσως να σκέφτηκε ότι θαέβρισκε καλή λεία εδώ».

Ο Χέντριξ γέλασε τραχιά. «Ήρθα από τοοχυρό των Ηνωμένων Εθνών. Υπήρχανάνθρωποι ολόγυρά μου».

«Ίσως να το είδες σαν ευκαιρία ναδιεισδύσεις στις σοβιετικές γραμμές.Ίσως να το θεώρησες καλή ευκαιρία.Ίσως να—»

«Οι σοβιετικές γραμμές είχαν ήδηδιασπαστεί», τον έκοψε ο Χέντριξ. «Η

διείσδυση στις γραμμές σας είχε γίνειπριν καν φύγω από το οχυρό μας. Μην τοξεχνάς αυτό».

Η Τάσα ζύγωσε πλάι του. «Αυτό δεναποδεικνύει τίποτα, ταγματάρχη».

«Γιατί το λες αυτό; »

«Δε φαίνεται να υπάρχει και πολλήεπαφή ανάμεσα στις παραλλαγές τους. Ηκαθεμιά βγαίνει από διαφορετικόεργοστάσιο. Δε φαίνεται νασυνεργάζονται. Μπορεί να ξεκίνησες γιατις σοβιετικές γραμμές δίχως να ξέρειςτίποτα για το τι έκαναν οι άλλεςπαραλλαγές. Ή, ακόμα, τι εμφάνιση είχαν

αυτές οι άλλες παραλλαγές».

«Πώς ξέρεις τόσα για τις δαγκάνες; » τηρώτησε ο Χέντριξ.

«Τις έχω δει. Τις έχω μελετήσει. Τιςπαρακολουθούσα στην κατάληψη τωνρωσικών οχυρών».

«Σαν πολλά να ξέρεις», παρατήρησε οΚλάους. «Στην πραγματικότητα είδεςελάχιστα. Είναι παράξενο πουαποδεικνύεσαι τόσο οξυδερκήςπαρατηρητής».

Η Τάσα γέλασε. «Τώρα άρχισες ναυποψιάζεσαι κι εμένα; »

«Ας το ξεχάσουμε», παρενέβη οΧέντριξ. Συνέχισαν το δρόμο τουςσιωπηλοί.

«Με τα πόδια θα κάνουμε όλο το δρόμο;» ρώτησε κάποια στιγμή η Τάσα. «Δενείμαι συνηθισμένη στον ποδαρόδρομο».Κοίταξε ολόγυρα στην πεδιάδα τηςστάχτης που απλωνόταν απέραντη ώςεκεί που έφτανε το μάτι. «Τι θλιβερότοπίο! »

«Έτσι είναι παντού», απάντησε οΚλάους.

«Κατά κάποιο τρόπο θα προτιμούσα ναήσουνα στο οχυρό όταν έγινε η επίθεση».

«Τότε κάποιος άλλος θα ήταν μαζίσου», μουρμούρισε ο Κλάους.

Η Τάσα γέλασε κι έχωσε τα χέρια στιςτσέπες της. «Σ’ αυτό δεν έχεις άδικο».

Συνέχισαν το δρόμο τους, με τα μάτιακαρφωμένα σ’ εκείνη την απέραντηπεδιάδα της σιωπηλής στάχτης ολόγυρα.

Ο ήλιος έγερνε στη δύση του. Ο Χέντριξέκανε μπροστά αργά, γνέφοντάς στηνΤάσα και τον Κλάους να μείνουν πίσω. ΟΚλάους κάθισε στις φτέρνες του,στηρίζοντας το κοντάκι του όπλου τουστο χώμα.

Η Τάσα βρήκε μια τσιμεντόπλακα καικάθισε πάνω της μ’ ένα στεναγμό.«Ωραίο να παίρνει κανείς μια ανάσα».

«Κάνε ησυχία! » πρόσταξε ο Κλάουςτραχιά.

Ο Χέντριξ έφτασε στην κορφή τουυψώματος μπροστά τους. Ήταν το ίδιούψωμα όπου είχαν δει το Ρώσοαγγελιοφόρο μια μέρα πριν. Ο Χέντριξέπεσε μπρούμυτα και κοίταξε προσεκτικάμε τα κιάλια του πέρα.

Δε φαινόταν τίποτα. Μονάχα στάχτες καικανένα κούτσουρο δέντρου εδώ κι εκεί.Αλλά πιο κει, ούτε πενήντα μέτρα πιο

πέρα, ήταν η είσοδος για το πρώτο αμπρίτου οχυρού. Το αμπρί απ’ όπου είχεξεκινήσει. Ο Χέντριξ το περιεργάστηκεσιωπηλά. Καμία κίνηση. Κανένα ίχνοςζωής. Δε σάλευε το παραμικρό.

Ο Κλάους πλησίασε έρποντας δίπλα του.«Πού είναι; »

«Εκεί κάτω». Ο Χέντριξ του έδωσε τακιάλια. Σύννεφα στάχτης αργοδιάβαινανστον ουρανό του σούρουπου. Ο κόσμοςείχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Δεν τουςέμεναν παραπάνω από δύο ώρες μέρας τοπολύ. Ίσως ούτε καν τόσες.

«Δε βλέπω τίποτα», είπε ο Κλάους.

«Σ’ εκείνο το δέντρο εκεί κάτω. Τοκούτσουρο. Δίπλα στο σωρό από τούβλα.Η είσοδος είναι δεξιά από τα τούβλα».

«Το πιστεύω μονάχα επειδή μου το λές».

«Εσύ και η Τάσα να με καλύπτετε απόδω. Έχετε ανοιχτό πεδίο ώς την είσοδοτου οχυρού».

«Θα πας μόνος; »

«Με την ταυτότητα στο χέρι μου θαείμαι ασφαλής.

Το έδαφος γύρω από το οχυρό βρίθει από

δαγκάνες. Κρύβονται κάτω από τιςστάχτες. Σαν καβούρια. Δίχως ταυτότητεςούτε ψύλλος στον κόρφο σας».

«Για να το λες, έτσι θα είναι».

«Θα προχωρώ αργά σε όλη τηδιαδρομή. Μόλις σιγουρευτώ απόλυτα—»

«Αν είναι εκεί κάτω, μέσα στο οχυρό, δεθα μπορέσεις να ξαναγυρίσει πίσω.Κινούνται γρήγορα. Δεν έχεις δει πόσογρήγορα».

«Εσύ τι προτείνεις».

Ο Κλάους το συλλογίστηκε. «Δεν ξέρω.Κάν’ τους να βγουν στην επιφάνεια. Ετσιώστε να δεις ποιοι είναι».

Ο Χέντριξ ξεκρέμασε τον πομπό από τηζώνη του και σήκωσε την κεραία. «Ας τοδοκιμάσουμε», είπε.

Ο Κλάους έκανε σινιάλο στην Τάσα, κιεκείνη σύρθηκε έμπειρα ώς το σημείοπου βρίσκονταν.

«Θα κατέβει κάτω μόνος», της εξήγησεο Κλάους. «Εμείς θα τον καλύπτουμεαπό δω. Έτσι και τον δεις να κάνει γιαπίσω, ρίξε αμέσως. Κινούνται πολύγοργά».

«Δε σε βλέπω και πολύ αισιόδοξο»,παρατήρησε η Τάσα.

«Δεν είμαι».

Ο Χέντριξ άνοιξε το ουραίο του όπλουτου και έλεγξε το γεμιστήρα προσεκτικά.«Ίσως τα πράγματα να είναι εντάξει».

«Δεν τα είδες όπως εγώ. Εκατοντάδεςαπό δαύτα. Και όλα πανομοιότυπα. Ναξεχύνονται σαν τα μυρμήγκια».

«Θα πρέπει να το εξακριβώσω δίχως ναχρειαστεί να μπω εντελώς μέσα». ΟΧέντριξ ασφάλισε το όπλο του,κρατώντας το με το ένα χέρι ενώ με το

άλλο κρατούσε το πομπό. «Ευχηθείτεμου καλή τύχη».

Ο Κλάους του έσφιξε το χέρι. «Μηνμπεις μέσα αν δε σιγουρευτείς απόλυτα.Μίλα τους από δω πάνω. Κάν’ τους νασκάσουν έξω κεφάλι».

Ο Χέντριξ στάθηκε όρθιος και άρχισενα κατηφορίζει την πλαγιά.

Μια στιγμή αργότερα περπατούσε αργάπρος το σωρό με τα τούβλα και τασυντρίμμια δίπλα από τον ξερό κορμό.Προς την είσοδο του οχυρού.

Τίποτα δε σάλευε. Σήκωσε τον πομπό

του και πάτησε το κουμπί. «Σκοτ; Μεακούς; »

Σιωπή.

«Σκοτ! Εδώ Χέντριξ. Με ακούς;Στέκομαι έξω από το αμπρί. Πρέπει ναμπορείς να με δεις στο περισκόπιο».

Έστησε αυτί, σφίγγοντας νευρικά τονπομπό. Κανένας ήχος εκτός απόπαράσιτα. Πλησίασε περισσότερο. Μιαδαγκάνα ξεφύτρωσε από τις στάχτες καιόρμησε κατά πάνω του. Κοντοστάθηκεσαν να τον περιεργαζόταν και μετάάρχισε να τον ακολουθεί από κοντά, λίγαβήματα πιο πίσω. Μια στιγμή αργότερα

μια δεύτερη μεγάλη δαγκάνα μιμήθηκετην πρώτη. Οι δαγκάνες τονακολουθούσαν σιωπηλές καθώς ζύγωνεαργά προς το οχυρό.

Ο Χέντριξ σταμάτησε, και το ίδιοέκαναν πίσω του οι δαγκάνες. Ητανκοντά τώρα. Σχεδόν μπροστά στασκαλοπάτια που κατέβαιναν προς τηνπόρτα.

«Σκοτ! Με ακούς; Στέκομαι ακριβώςαπέξω. Στην επιφάνεια. Με ακούς; »

Περίμενε, κρατώντας το όπλο στοπλευρό του, με τον πομπό σφιχτά

κολλημένο στο αφτί του. Η ώρα

περνούσε. Αγωνιζόταν να πιάσει έστω κιέναν ψίθυρο.

αλλά επικρατούσε μονάχα σιωπή και τοτριζοβόλημα από τα παράσιτα.

Ύστερα, απόμακρα, μεταλλικά...

«Εδώ Σκοτ».

Η φωνή ήταν ουδέτερη. Ψυχρή. Δενμπορούσε να την αναγνωρίσει. Αλλά,πάλι, το ακουστικό ήταν μικρό.

«Σκοτ, άκου με. Στέκομαι ακριβώςαπέξω, στην επιφάνεια, κοιτάζοντας

κάτω προς την πόρτα του οχυρού».

«Ναι».

«Μπορείς να με δεις; »

«Ναι».

«Στο περισκόπιο; Έχεις γυρισμένο τοπερισκόπιο πάνω μου; »

«Ναι».

Ο Χέντριξ κοντοστάθηκε για λίγο. Έναςκύκλος από δαγκάνες είχε σχηματιστείαθόρυβα γύρω του. «Είναι όλα εντάξει

στο οχυρό; Δε συνέβη τίποτα τοασυνήθιστο; »

«Όλα είναι εντάξει».

«Μπορείς να βγεις στην επιφάνεια; Θέλωνα σε δω για μια στιγμή». Ο Χέντριξπήρε βαθιά ανάσα. «Έλα εδώ έξω. Θέλωνα σου μιλήσω».

«Έλα εσύ μέσα».

«Είναι διαταγή, Σκοτ».

Σιωπή.

«Θα έρθεις; » Ο Χέντριξ τέντωσε το αφτίτου. αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. «Σεδιατάζω να βγεις στην επιφάνεια».

«Έλα εσύ μέσα».

Ο Χέντριξ έσφιξε τα δόντια του. «Δώσεμου να μιλήσω με τον Λεόνε».

Επακολούθησαν μερικές στιγμές σιγής,με μονο ήχο το παράσιτο. Ύστεραακούστηκε μια φωνή, σκληρή,μεταλλική. Ίδια με την άλλη. «ΕδώΛεόνε».

«Χέντριξ. Είμαι στην επιφάνεια. Στηνείσοδο του οχυρού. Θέλω να έρθεις

εδώ».

«Έλα εσύ μέσα».

«Γιατί να έρθω μέσα; Σε διατάζω! »

Σιωπή. Ο Χέντριξ χαμήλωσε τον πομπό.Κοίταξε προσεκτικά ολόγυρα. Η είσοδοςήταν ακριβώς μπροστά του, σχεδόν σταπόδια του. Μάζεψε την κεραία καιστερέωσε πάλι τον πομπό στη ζώνη του.Προσεκτικά, έσφιξε το όπλο και με ταδυο χέρια του. Έκανε μπροστά, ένα βήματην κάθε φορά. Αν τονπαρακολουθούσαν τώρα θα έβλεπαν ότιπήγαινε προς την είσοδο. Έκλεισε ταμάτια για μια στιγμή.

Το πόδι του ακούμπησε στο πρώτοσκαλοπάτι που οδηγούσε κάτω.

Δύο Ντεήβιντ ανέβαιναν τα σκαλιά προςτο μέρος του, με πανομοιότυπα πρόσωπακαι έκφραση. Τους έκανε κομμάτια. Ήδηκι άλλοι ορμούσαν σιωπηλά, έναολόκληρο τσούρμο από δαύτους. Καιόλοι πανομοιότυποι.

Ο Χέντριξ γύρισε και άρχισε να τρέχειπίσω, μακριά από το οχυρό, προς τολόφο.

Από την κορφή της ανηφοριάς η Τάσακαι ο Κλάους έριχναν αδιάκοπα. Οιμικρές δαγκάνες χιμούσαν κιόλας προς

το μέρος τους, λαμπερές μετάλλινεςσφαίρες που έτρεχαν σαν δαίμονες μέσαστη στάχτη. Αλλά ο Χέντριξ δεν είχεκαιρό ν- ασχοληθεί μ’ αυτές. Γονά· τισεσημαδεύοντας προς την είσοδο τουοχυρού, με το κοντάκι σφιγμένο στομάγουλό του. Οι Ντέηβιντ ξεχύνοντανκοπαδιαστά, με τ’ αρκουδάκια σφιγμέναστο χέρι και με τα κοκαλιάρικο πόδιατους ν’ ανεβοκατεβαίνουν καθώςσκαρφάλωναν τις σκάλες προς τηνεπιφάνεια. Ο Χέντριξ έριξε στο σωρότους. Διαλύθηκαν με μια έκρηξη, μεγρανάζια κι ελατήρια να τινάζονται προςόλες τις κατευθύνσεις. Πυροβόλησε πάλιμέσα από το σύννεφο των συντριμμιώντους.

Μια γιγάντια μορφή ξεπρόβαλεπαραπαίοντας από την είσοδο. Ο Χέντριξκοντοστάθηκε εμβρόντητος. 'Ηταν έναςάντρας, ένας στρατιώτης. Με ένα πόδι καιστηριγμένος σε δεκανίκι.

«Ταγματάρχη! » ακούστηκε η φωνή τηςΤάσα, και ύστερα κι άλλοι πυροβολισμοί.Η πελώρια μορφή κινήθηκε μπροστάτρικλίζοντας, με ένα τσούρμο Ντέηβιντολόγυρα. Ο Χέντριξ αποτίναξε τηνπαράλυσή του. Ήταν η ΠρώτηΠαραλλαγή, ο Λαβωμένος Στρατιώτης.Σημάδεψε και πυροβόλησε. Οστρατιώτης έγινε κομμάτια, μεεξαρτήματα του να τινάζονται εδώ κιεκεί. Τώρα ένα σωρό Ντέηβιντ υπήρχανστο ανοιχτό έδαφος, μακριά από το

οχυρό. Πυροβόλησε πάλι και πάλι,υποχωρώντας αργά, σημαδεύονταςσκυφτός.

Από το ύψωμα ο Κλάους πυροβολούσεπρος τα κάτω. Ολόκληρη η πλαγιά έβριθεαπό δαγκάνες που σκαρφάλωναν προςτην κορφή. Ο Χέντριξ υποχώρησε προςτο λόφο, τρέχοντας σκυφτός. Η Τάσαείχε αφήσει τον Κλάους και έκανε αργάκύκλο προς τα δεξιά, μακριά από τούψωμα.

Ένας Ντέηβιντ βούτηξε προς το μέροςτου, με το μικρό, χλωμό πρόσωπό τουανέκφραστο και τα καστανά μαλλιά τουανάκατα μπροστά στα μάτια του. Έσκυψε

ξαφνικά ανοίγοντας τα χέρια του. Τοαρκουδάκι του τινάχτηκε μπροστά,πηδώντας στο έδαφος και χιμώντας προςτο μέρος του. Ο Χέντριξ πυροβόλησε. Τοαρκουδάκι και ο Ντέηβιντ διαλύθηκανταυτόχρονα. Ο Χέντριξ έκανε μιαγκριμάτσα, ανοιγοκλείνοντας τα μάτιατου. Ήταν σαν να ζούσε έναν εφιάλτη.

«Εδώ πάνω! » άκουσε τη φωνή τηςΤάσα. Ο Χέντριξ άρχισε να τρέχει προςτο μέρος της. Η κοπέλα ήταν σε κάτιτσιμεντένιες κολόνες, απομεινάρι ενόςγκρεμισμένου σπιτιού. Πυροβολούσεπρος το πλάι του, χρησιμοποιώντας τοπιστόλι που της είχε δώσει ο Κλάους.

«Ευχαριστώ». Έφτασε δίπλα τηςκαταλαχανιασμέ-νος. Η Τάσα τοντράβηξε πίσω από τους τσιμεντένιουςόγκους και τράβηξε κάτι από τη ζώνη της

«Κλείσε τα μάτια σου! » του φώναξε,καθώς σήκωνε το σφαιρικό αντικείμενο.Ξεβίδωσε γοργά το καπάκι του καιτράβηξε την ασφάλεια. «Κλείσε τα μάτιασου και πέσε κάτω».

Πέταξε τη βόμβα. Αυτή διέγραψε μιαμελετημένη καμπύλη στον αέρα, χτύπησεστο χώμα και κατρακύλησε ώς τηνείσοδο του οχυρού. Δυο ΛαβωμένοιΣτρατιώτες στέκονταν δίπλα στο σωρό μετα τούβλα, ενώ οι Ντέηβιντ συνέχιζαν να

ξεχύνονται στον ανοιχτό χώρο. ΈναςΛαβωμένος Στρατιώτης έσκυψε αδέξιανα τη σηκώσει.

Η βόμβα εξερράγη. Το κύμα τηςέκρηξης τίναξε τον Χέντριξ βόλτα,ρίχνοντάς τον μπρούμυτα στο χώμα.Ένας καυτός άνεμος πέρασε από πάνωτου. Είδε την Τάσα θολά πίσω από τιςκολόνες, να ρίχνει αργά και μεθοδικάστους Ντέηβιντ που ξεπρόβαλαν από ταπυρωμένα σύννεφα της άσπρης φωτιάς.

Πίσω στην πλαγιά ο Κλάους πολεμούσεμε τις δαγ-κάνες που τον είχανπερικυκλώσει από παντού.Οπισθοχωρούσε, ρίχνοντάς τους και

προσπαθώντας να διασπάσει τον κλοιό.

Ο Χέντριξ σηκώθηκε τρικλίζοντας. Τοκεφάλι του πονούσε. Με δυσκολίαμπορούσε να δει. Καπνοί και φλόγεςφαίνονταν να στροβιλίζονται γύρω του.Το δεξί του χέρι αρνιόταν να τονυπακούσει.

Η Τάσα πλησίασε προς το μέρος του.«Έλα. Πρέπει να του δίνουμε από δω».

«Ο Κλάους — Είναι ακόμη εκεί πάνω».

«Έλα, σου λέω! » Η Τάσα τράβηξε τονΧέντριξ πίσω, μακριά από τις κολόνες. ΟΧέντριξ κούνησε το κεφάλι του

προσπαθώντας να ξεζαλιστεί. Η Τάσατον α· πομάκρυνε γοργά από κει, με ταμάτια λαμπερά και διαπεραστικά,προσέχοντας για δαγκάνες που είχαντυχόν ξεφύγει από την έκρηξη.

Ένας Ντέηβιντ ξεπρόβαλε από ταστροβιλιζόμενα πύρινα σύννεφα. Η Τάσατον έκανε κομμάτια. Δε φάνηκαν άλλοι.

«Μα... ο Κλάους; Έτσι θα τοναφήσουμε; » Ο Χέντριξ σταμάτησε,παραπαίοντας στα πόδια του. «Είναι... »

«Έλα, Προχώρα! »

Συνέχισαν, μεγαλώνοντας συνέχεια την

απόσταση που τους χώριζε από τοοχυρό. Λίγες μικρές δαγκά· νες τουςακολούθησαν για ένα διάστημα, αλλάμετά τους παράτησαν και γύρισαν πίσω.

Τελικά η Τάσα σταμάτησε. «Εδώμπορούμε να κάνουμε μια στάση ναπάρουμε ανάσα».

Ο Χέντριξ κάθισε σ’ ένα σωρό απόσυντρίμμια. Σκούπισε τον ιδρωμένολαιμό του, λαχανιασμένος. «Αφήσαμετον Κλάους εκεί πίσω».

Η Τάσα δεν είπε τίποτα. Άνοιξε το όπλοτης και έβαλε μια νέα δεσμίδα εκρηκτικάφυσίγγια.

Ο Χέντριξ την κοίταξε ζαλισμένα. «Τονάφησες σκόπιμα εκεί πέρα».

Η Τάσα έκλεισε πάλι το όπλο. Τα μάτιατης κοίταζαν το σωρό των χαλασμάτωνολόγυρα, με το πρόσωπο ανέκφραστο.'Ηταν σαν να περίμενε να εμφανιστείκάτι.

«Τι τρέχει; » ρώτησε ο Χέντριξ. «Τικοιτάς; Έρχεται τίποτα; » Κούνησε τοκεφάλι του προσπαθώντας να καταλάβειτι γινόταν. Τι έκανε η Τάσα; Τι περίμενε;Δεν μπορούσε να δει τίποτα. Γύρω τουςυπήρχαν μονάχα στάχτες, στάχτες καιχαλάσματα. Ή και κανένα δέντρο εδώ κιεκεί, απογυμνωμένο από κλαριά και

φύλλα. «Τι—»

«Μην κουνιέσαι», τον έκοψε η Τάσα.Τα μάτια της στένεψαν. Ξαφνικάσήκωσε το όπλο της. Ο Χέντριξ γύρισετο κεφάλι ακολουθώντας το βλέμμα της.

Ένας άντρας είχε εμφανιστεί, πίσωπρος την κατεύθυνση που είχαν έρθει.Ερχόταν τρικλίζοντας προς το μέροςτους. Τα ρούχα του ήτανκουρελιασμένα. Κούτσαινε καθώςβάδιζε, πηγαίνοντας αργά καιπροσεκτικά. Κάθε τόσο σταματούσε,σαν να ήθελε να πάρει μια ανάσα, καιμετά συνέχιζε. Κάποια στιγμή κόντεψενα πέσει και κοντοστάθηκε για να

ξαναβρεί την ισορροπία του. Ύστερασυνέχισε.

Ήταν ο Κλάους!

Ο Χέντριξ στάθηκε όρθιος. «ΚλάουςΙ»Έκανε να τρέξει προς το μέρος του.«Πώς στην ευχή μπόρεσες—»

Η Τάσα πυροβόλησε τότε. Ο Χέντριξγύρισε γοργά το κεφάλι προς το μέροςτης. Εκείνη πυροβόλησε πάλι, με τηβολή της να περνά σαν καυτή γραμμήαπό δίπλα του. Η βολή πέτυχε τονΚλάους κατάστηθα και το στέρνο τουδιαλύθηκε με γρανάζια κι ελατήρια νατινάζονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Γ

ια μια στιγμή συνέχισε ακόμη να βαδίζει.Ύστερα άρχισε να παρα-παίει καισωριάστηκε στο χώμα με τα χέριαανοιχτά, Μερικά γρανάζια κύλησαν έξω.

Σιωπή.

Η Τάσα γύρισε προς τον Χέντριξ. «Τώρακαταλα· βαίνεις γιατί σκότωσε τονΡούντι».

Ο Χέντριξ κάθισε πάλι αργά. Ο κόσμοςφαινόταν να χάνεται γύρω του, ολοένακαι πιο γοργά. Ένα σκοτάδι άρχισε νατον τυλίγει. Έκλεισε τα μάτια του.

Ο Χέντριξ άνοιξε τα μάτια του αργά. Τοκορμί του πονούσε παντού. Προσπάθησεν’ ανακαθίσει, αλλά σουβλιές πόνουδιαπέρασαν το μπράτσο και τον ώμο του.Από τα χείλη του ξέφυγε ένα βογκητό.

«Μην προσπαθείς να σηκωθείς», είπε ηΤάσα. Σκύβοντας, ακούμπησε το κρύοχέρι της στο μέτωπό του.

'Ηταν νύχτα. Κάτι λίγα άστρα έλαμπανστον ουρανό, μέσα από τα κινούμενασύννεφα της στάχτης. Ο Χέντριξ έμεινεςξαπλωμένος, με τα δόντια σφιγμένα. ΗΤάσα τον κοίταξε με απάθεια. Είχεανάψει μια φωτιά με ξερά αγριόχορτα καιξύλα. Οι φλόγες έγλειφαν αδύναμες ένα

μετάλλινο δοχείο κρεμασμένο από πάνω.Παντού επικρατούσε σιγαλιά. Το σκοτάδιήταν σαν αδιαπέραστος τοίχος από τηφωτιά.

«Τότε αυτός ήταν η ΔεύτερηΠαραλλαγή», μουρμούρισε ο Χέντριξ.

«Το είχα καταλάβει από την αρχή».

«Τότε γιατί δεν τον κατέστρεφεςνωρίτερα; » ζήτησε να μάθει.

«Εσύ μ’ εμπόδισες». Η Τάσα έσκυψεστη φωτιά κοιτάζοντας προς τομετάλλινο δοχείο. «Καφές. Θα είναιέτοιμος σε λίγο», εξήγησε.

'Αφησε τη φωτιά κι ήρθε να καθίσειδίπλα του. 'Υστερα άνοιξε το πιστόλι τηςκαι άρχισε να αποσυναρμολογεί τονπυροδοτικό μηχανισμό, μελετώντας τονπροσεκτικά.

«Ωραίο όπλο», είπε η Τάσα σαν ναμονολογούσε. «Έχει πρώτης τάξεωςκατασκευή».

«Και οι δαγκάνες; Τι γίνεται με δαύτες;»

«Το εκρηκτικό κύμα της βόμβας πρέπεινα εξουδετέρωσε τις περισσότερες.Έχουν ντελικάτο μηχανισμό. Υψηλήςοργάνωσης υποθέτω».

«Το ίδιο και οι Ντέηβιντ; »

«Ναι».

«Πώς κι έτυχε να έχεις μια τέτοια βόμβα;»

Η Τάσα έκανε μια κίνηση με τους ώμουςτης. «Εμείς τις φτιάξαμε. Δε θα ’πρεπενα υποτιμάτε την τεχνολογία μας,ταγματάρχη. Δίχως αυτή τη βόμβα εσύ κιεγώ δε θα ζούσαμε τώρα».

«Ήταν πολύ χρήσιμη».

Η Τάσα άπλωσε τα πόδια της,

ζεσταίνοντάς τα στη φωτιά. «Μ’εξέπληξε που δε φάνηκες να το παίρνειςχαμπάρι ύστερα από το φόνο του Ρούντι.Γ ιατί νόμισες ότι τον—»

«Σου εξήγησα. Νόμιζα ότι το ’κανε απόφόβο».

«Σοβαρά; Ξέρεις, ταγματάρχη, για έναδιάστημα σε υποψιαζόμουνα κι εσένα.Επειδή δε με είχες αφή-σεις να τονσκοτώσω. Σκεφτόμουνα ότι μπορεί ναήθελες να τον προστατέψεις». Γέλασε.

«Είμαστε ασφαλείς εδώ; » ρώτησε οΧέντριξ ύστερα από λίγο.

«Για λίγο. Μέχρι να τους έρθουνενισχύσεις από κάποια άλλη περιοχή». ΗΤάσα άρχισε να καθαρίζει το εσωτερικότου όπλου μ’ ένα κουρέλι. 'Οταντελείωσε, τοποθέτησε το μηχανισμόπίσω στη θέση του. Έκλεισε το όπλο καιχάιδεψε με το δάχτυλο την κάννη.

«Σταθήκαμε τυχεροί», μουρμούρισε οΧέντριξ.

«Ναι, πολύ τυχεροί».

«Σ’ ευχαριστώ που με τράβηξες μακριάαπό κει».

Η Τάσα δεν απάντησε. Τον κοίταξε, μετα μάτια της να λάμπουν στο φως τηςφωτιάς. Ο Χέντριξ εξέτασε το χέρι του.Δεν μπορούσε να κουνήσει τα δάχτυλάτου. Ολόκληρη εκείνη η πλευρά του ήτανσαν παράλυ· τη. Βαθιά μέσα του ένιωθεένα μουντό, σταθερό πόνο.

«Πώς αισθάνεσαι: » τον ρώτησε η Τάσα.

«Το χέρι μου έχει πάθει ζημιά».

«Τίποτε άλλο; »

«Εσωτερικά τραύματα».

«Δεν είχες πέσει κάτω όταν έσκασε ηβόμβα».

Ο Χέντριξ δεν είπε τίποτε. Κοίταξε τηνΤάσα να ρίχνει καφέ από το δοχείο σεμια ρηχή, μετάλλινη καραβάνα. Του τηνπρόσφερε.

«Ευχαριστώ». Ανασηκώθηκε μια ιδέα,ίσα ίσα για να μπορεί να πιει. Του ήτανδύσκολο να καταπιεί. Ένιωσε το στομάχιτου ν’ ανακατεύεται και έσπρωξε πέρατην καραβάνα. «Δεν μπορώ να πιω άλλογια την ώρα».

Η Τάσα ήπιε τον υπόλοιπο καφέ. Η ώρακυλούσε. Τα σύννεφα της στάχτης

αρμένιζαν στο σκοτεινό ουρανό ψηλά. ΟΧέντριξ ξεκουραζόταν, με το μυαλό τουάδειο από σκέψεις. Ύστερα από λίγοπρόσεξε ότι η Τάσα στεκόταν από πάνωτου και τον κοίταζε.

«Τι τρέχει; » μουρμούρισε.

«Νιώθεις καθόλου καλύτερα; »

«Κάπως».

«Ξέρεις, ταγματάρχη, αν δε σε είχατραβήξει από κει, θα σε είχαν φάει. Θαήσουν τώρα μακαρίτης σαν τον Ρούντι.

«Το ξέρω».

«Θέλεις να μάθεις γιατί το έκανα; Θαμπορούσα να σε είχα παρατήσει εκεί,ξέρεις; »

«Γιατί το έκανες; »

«Γιατί πρέπει να ξεφύγουμε από δω». ΗΤάσα σκάλισε τη φωτιά μ’ ένα ξυλάκι,κοιτάζοντας ήρεμα την ανθρακιά.«Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορείπια να ζήσει εδώ. 'Οταν έρθουν οιενισχύσεις τους δε θα μας σώζει τίποτα.Το σκέφτηκα αρκετά όση ώρα ήσουναναίσθητος. Μας μένουν περίπου τρειςώρες πριν αρχίσουν να καταφθάνουν».

«Και περιμένεις από μένα τη σωτηρία; »

«Ακριβώς. Περιμένω από σένα να μαςγλιτώσεις από δω».

«Γιατί από μένα; »

«Γιατί εγώ δεν ξέρω κανέναν τρόπο». Ταμάτια της τον κοίταζαν στο μισοσκόταδομε λαμπερό και σταθερό βλέμμα. «Αν δεσκαρφιστείς κάποιο τρόπο ναξεφύγουμε, θα είμαστε μακαρίτες μέσασε τρεις ώρες. Δεν βλέπω καμία διέξοδο.Λοιπόν, ταγματάρχη; Τι λες να κάνουμε:Περίμενα όλη νύχτα. Όση ώρα ήσουναναίσθητος καθόμουν εδώ άγρυπνη, μεστημένο αφτί, περιμένοντας. Όπου να

’ναι θα ξημερώσει. Η νύχτα τελείωσεσχεδόν».

Ο Χέντριξ φάνηκε να συλλογίζεται.«Είναι περίεργο», μουρμούρισε τελικά.

«Περίεργο; »

«Που φαντάστηκες ότι θα μπορούσα νακάνω κάτι για να ξεφύγουμε από δω.Αναρωτιέμαι τι νομίζεις ότι μπορώ νακάνω».

«Μπορούμε να πάμε στη ΣεληνιακήΒάση; »

«Στη Σεληνιακή Βάση; Πώς; »

«Κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει».

Ο Χέντριξ κούνησε το κεφάλι του. «Δενξέρω κανέναν τέτοιο τρόπο».

Η Τάσα δεν είπε τίποτα. Για μια στιγμήτο σταθερό βλέμμα της φάνηκε ναταλαντεύεται. Απότομα έσκυψε τοκεφάλι της και σηκώθηκε στα πόδια της.«Θέλεις άλλο καφέ; »

«Όχι».

«Όπως σε βολεύει». Η Τάσα άρχισε να

πίνει σιωπηλή. Ο Χέντριξ δεν μπορούσενα δει το πρόσωπό της.

Έμεινε ξαπλωμένος ανάσκελα στο χώμα,βυθισμένος στις σκέψεις του,προσπαθώντας να συγκεντρωθεί. Τουήταν δύσκολο να σκεφτεί. Το κεφάλι τουπονούσε ακόμη. Κι εκείνη η παραλυτικήζαλάδα δεν τον είχε εγκαταλείψειολότελα.

«Μπορεί να υπάρχει κάποιος τρόπος»,είπε ξαφνικά.

«Για λέγε».

«Σε πόση ώρα ξημερώνει; »

«Σε δύο ώρες. Όπου να ’ναι χαράζει σελίγο».

«Υποτίθεται ότι υπάρχει ένα σκάφος εδώκοντά. Δεν το έχω δει με τα μάτια μου,αλλά ξέρω ότι υπάρχει».

«Τι σόι σκάφος; » Η φωνή της πρόδινεενδιαφέρον.

«Διαστημόπλοιο».

«Θα μπορεί να μας μεταφέρει στηΣεληνιακή Βάση; »

«Γι’ αυτό προορίζεται. Για περιπτώσεις

έκτακτης ανάγκης». Έτριψε το μέτωπότου.

«Τι έχεις; »

«Το κεφάλι μου. Δυσκολεύομαι νασκεφτώ. Δεν μπορώ... δεν μπορώ νασυγκεντρωθώ. Φταίει εκείνη η βόμβα».

«Είναι κοντά το σκάφος που λες; » ΗΤάσα κοντοκάθισε στις φτέρνες τηςδίπλα του. «Πόσο μακριά βρίσκεται; Πούείναι; »

«Προσπαθώ να σκεφτώ».

Τα δάχτυλά της σφίχτηκαν στο μπράτσοτου. «Εδώ κοντά; » Η φωνή της ήτανσαν ατσάλι. «Πού μπορεί να είναι; Σευπόγειο χώρο; Κρυμμένο κάτω από τοέδαφος; »

«Ναι. Σε ειδικό σιλό αποθήκευσης».

«Πώς θα βρούμε αυτό το σιλό; Είναισημαδεμένο; Έχει κανέναν κωδικόαναγνώρισης; »

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Ο Χέντριξ προσπάθησε να σκεφτεί.«Όχι. Ούτε σημάδια ούτε κωδικά

σύμβολα».

161

«Τότε, πώς; »

«Υπάρχει ένα γνώρισμα... » «Τιγνώρισμα; »

Ο Χέντριξ δεν αποκρίθηκε. Στοτρεμουλιαστό φως τα μάτια του ήταναπλανή, θολά. Τα δάχτυλα της Τάσασφίχτηκαν περισσότερο στο μπράτσο

του.

«Τι είδους χαρακτηριστικό; Πώς είναι; »

«Δε... δεν μπορώ να σκεφτώ. Άσε με ναξεκουραστώ λίγο».

«Εντάξει». Άφησέ το μπράτσο του καιστάθηκε όρθια. Ο Χέντριξ έμεινεξαπλωμένος στο χώμα με τα μάτιακλειστά. Η Τάσα έκανε μερικά βήματαπιο πέρα, με τα χέρια στις τσέπες.Κλότσησε μια πέτρα από μπροστά τηςκαι στάθηκε κοιτάζοντας προς τονουρανό. Το σκοτάδι της νύχτας είχεαρχίσει κιόλας να σπάζει από μιαγκριζάδα. Η αυγή ήταν κοντά.

Η Τάσα έσφιξε το πιστόλι της καιάρχισε να κάνει κύκλους γύρω από τηφωτιά. Ο ταγματάρχης Χέντριξπαρέμεινε ξαπλωμένος στο χώμα,ασάλευτος με τα μάτια κλειστά. Ηγκριζάδα απλωνόταν ολοένα και πιοψηλά στον ουρανό. Ο κόσμος άρχισε ναξεχωρίζει, κάμποι από στάχτη πουαπλώνονταν προς όλες τιςκατευθύνσεις. Στάχτη, ερείπια σπιτιών,κανένας τοίχος εδώ κι εκεί, όγκοιτσιμέντων και σποραδικοί γυμνοίκορμοί δένδρων.

Το πρωινό αγιάζι ήταν τσουχτερό.Από κάπου μακριά ένα πουλί έβγαλεμερικούς θλιβερούς ήχους.

Ο Χέντριξ ανασάλεψε στο χώμα καιάνοιξε τα μάτια του. «Ξημέρωσε;Κιόλας; »

«Ναι».

Ο Χέντριξ ανακάθισε λίγο. «'Ηταν κάτιπου ήθελες να μάθεις. Κάτι που μερωτούσες σχετικά».

«Το θυμήθηκες; »

«Ναι».

«Ποιο είναι το γνώρισμα; » Τον ρώτησεμε τεταμένο ύφος. «Ποιο είναι; »

επανέλαβε τραχιά.

«Ένα πηγάδι. 'Ενα ερειπωμένο πηγάδι.Το σιλό του σκάφους βρίσκεται κάτωαπ’ αυτό».

«'Ενα πηγάδι». Η Τάσα χαλάρωσε.«Τότε θα ψάξουμε για ένα πηγάδι».Κοίταξε το ρολόι της. «Μας απομένειγύρω στη μια ώρα, ταγματάρχη. Λες νακαταφέρουμε να το βρούμε σε μια ώρα;»

«Βόηθα με να σηκωθώ», είπε ο Χέντριξ.

Η Τάσα έκρυψε το πιστόλι της και τον

βοήθησε να σταθεί στα πόδια του. «Θαείναι δύσκολο».

«Καταπώς φαίνεται, θα είναι». ΟΧέντριξ έσφιξε τα χείλη του. «Πάντως δενομίζω να χρειαστεί να πάμε μακριά».

Άρχισαν να βαδίζουν. Ο πρωινός ήλιοςέριχνε μια κάποια ζεστασιά. Η γη ήτανεπίπεδη, γυμνή, και απλωνόταν γκρίζακαι νεκρή ώς εκεί που έφτανε το μάτιτους. Λίγα πουλιά πετούσαν σιωπηλά σεμεγάλο ύψος, κόβοντας κύκλους αργά.

«Βλέπεις τίποτα; » ρώτησε ο Χέντριξ.«Καμιά δαγ-κάνα; »

«Όχι. Τίποτα ακόμη».

Πέρασαν μέσα από κάτι ερείπια,όρθιους τοίχους και τούβλα... θεμέλιααπό τσιμέντο. Αρουραίοι έτρε-ξαν κάτωαπό τα πόδια τους. Η Τάσα πήδησε πίσωαλαφιασμένη.

«Κάποτε ήταν μια κοινότητα εδώ»,εξήγησε ο Χέν-τριξ. «Ένα χωριό. Παλιάήταν αμπελουργική περιοχή. Εδώ πουπερνάμε τώρα».

Έφτασαν σ’ ένα κατεστραμμένο δρόμο,όλο ρωγμές και αγριόχορτα. Προς ταδεξιά ορθωνόταν μια πέτρινη καμινάδα.

«Πρόσεχε», την προειδοποίησε.

Ένα κενό έχασκε μπροστά τους, απόπαλιό υπόγειο. Σπασμένοι καιστραβωμένοι σωλήνες πετάγονταν απόμέσα. Προσπέρασαν ένα απομεινάρισπιτιού: μια μπανιέρα πεσμένη στο πλάι,μια σπασμένη καρέκλα, μερικά κουτάλιακαι κομμάτια από πιατικά. Στο κέντροτου δρόμου η επιφάνεια είχε βουλιάξει.Το κοίλωμα ήταν γεμάτο αγριόχορτα,παλιά μπάζα και κόκαλα.

«Από δω», μουρμούρισε ο Χέντριξ.

«Απ’ αυτό το δρόμο; »

«Προς τα δεξιά».

Πέρασαν δίπλα από ένα βαρύ τανκ. Ομετρητής του Χέντριξ άρχισε νακροταλίζει απειλητικά. Το τανκ ήτανμολυσμένο από ραδιενέργεια. Λίγαβήματα πιο πέρα ήταν πεσμένο έναμουμιοποιημένο πτώμα, με το στόμαανοιχτό. Πέρα από το δρόμο απλωνότανένας επίπεδος αγρός, με πέτρες,αγριόχορτα και κομμάτια από σπασμένατζάμια.

«Εκεί», έδειξε ο Χέντριξ.

Ένας πέτρινος, μισογκρεμισμένος τοίχοςπηγαδιού εξείχε από το έδαφος. Το

μεγαλύτερο μέρος του πηγαδιού ήτανμπουκωμένο από μπάζα. Ο Χέντριξπροχώρησε με ασταθή βήματα προς τακει, με την Τάσα στο πλάι του.

«Είσαι σίγουρος γι' αυτό; » ρώτησε ηΤάσα. «Δε μου γεμίζει το μάτι».

«Είμαι σίγουρος». Ο Χέντριξ κάθισεστην άκρη του πηγαδιού, με τα δόντιατου σφιγμένα. Η ανάσα του έβγαινελαχανιαστή. Σφούγγισε τον ιδρώτα απότο πρόσωπό του. «Το πρόβλεπε το σχέδιογια να μπορεί να ξεφύγει ο διοικητής, σεπερίπτωση που συνέβαινε τίποτα καιέπεφτε το οχυρό».

«Εσύ ήσουν ο διοικητής; »

«Ναι».

«Πού είναι το σκάφος; Κάπου εδώ; »

«Στεκόμαστε από πάνω του». Τα χέριατου Χέντριξ άρχισαν να ψάχνουν στιςπλάκες του πηγαδιού. «Ο μηχανισμόςασφαλείας αναγνωρίζει μονάχα εμένα καικανέναν άλλο. Το σκάφος είναιπροορισμένο αποκλειστικά για δική μουχρήση. Ή έτσι υποτίθεται».

Ακούστηκε ένα ξερό κλικ. Ύστερα απόμια στιγμή ένα υπόκωφο τρίξιμο έφτασεαπό τα έγκατα της γης.

«Κάνε πίσω», είπε ο Χέντριξ. Μαζί μετην Τάσα απομακρύνθηκαν από τοπηγάδι.

Ένα τμήμα του εδάφους κινιόταν συρτάστο πλάι. Ένα μεταλλικό αντικείμενοάρχισε να ξεπροβάλλει αργά από τιςστάχτες, παραμερίζοντας τούβλα κιαγριόχορτα από μπροστά του. Η κίνησησταμάτησε μόλις το σκάφος βγήκε στηνεπιφάνεια.

«Αυτό είναι», είπε ο Χέντριξ.

Το σκάφος ήταν μικρό. Περίμενεσιωπηλό σαν μια βελόνα μεστρογγυλεμένη μύτη, στηριγμένο σε

μετάλλινο σκελετό. Ένας καταρράχτηςστάχτης έπεφτε κάτω στη σκοτεινήκοιλότητα απ’ όπου είχε ξεπροβάλει τοσκάφος. Ο Χέντριξ πλησίασε, πάτησεστο σκελετό και άνοιξε τη στρογγυλήθυρίδα του. Μέσα μπορούσε κανείς ναδιακρίνει το ταμπλό ελέγχου και τοκάθισμα του πιλότου.

Η Τάσα πλησίασε και στάθηκε δίπλατου κοιτάζοντας στο εσωτερικό τουσκάφους. «Δεν ξέρω από πιλο-τάρισμαδιαστημοπλοίων», παρατήρησε μετά απόλίγο.

Ο Χέντριξ της έριξε μια ματιά. «Αυτόθα το κάνω εγώ».

«Αλήθεια; Όμως υπάρχει μονάχα μιαθέση, ταγματάρχη. Το βλέπω ότι είναιφτιαγμένο για έναν και μόνο επιβάτη».

Ο ρυθμός ανάσας του Χέντριξ άλλαξε.Κοίταξε καλύτερα το εσωτερικό τουσκάφους. Η Τάσα είχε δίκιο. Υπήρχεμονάχα ένα κάθισμα. Το σκάφος ήτανσχεδιασμένο για να μεταφέρει μονάχαένα άτομο. «Καταλαβαίνω»,μουρμούρισε αργά ο Χέντριξ. «Κι αυτόςο επιβάτης θα είσαι εσύ».

Η Τάσα έγνεψε καταφατικά.«Ασφαλώς».

«Γ ιατί; »

«Εσύ δεν είσαι σε θέση να ταξιδέψεις.Μπορεί να μη βγάλεις ζωντανό το ταξίδι.Είσαι τραυματισμένος. Το πιο πιθανόείναι να μην έφτανες καν εκεί».

«Ενδιαφέρουσα άποψη. Αλλά βλέπεις,εγώ ξέρω πού βρίσκεται η ΣεληνιακήΒάση. Εσύ όχι. Μπορεί να κόβεις βόλτεςγια μήνες δίχως να τη βρεις. Είναι καλάκρυμμένη. Δίχως να ξέρεις πού νακοιτάξεις—»

«Θα το ρισκάρω αναγκαστικά. Μπορείνα μην τη βρω από μόνη μου. Αλλάνομίζω ότι θα μου δώσεις όλες τιςπληροφορίες που χρειάζομαι. Απ’ αυτόεξαρτάται και η ζωή σου».

«Γιατί αυτό; »

«Αν βρω έγκαιρα τη Σεληνιακή Βάση,ίσως καταφέρω να τους πείσω ναστείλουν ένα σκάφος να σε πάρει. Αν βρωτη Βάση έγκαιρα. Αν δεν τα καταφέρω,είσαι σίγουρα χαμένος. Φαντάζομαι ότιθα υπάρχουν προμήθειες στο σκάφος. Θαμου φτάσουν μέχρι—»

Ο Χέντριξ κινήθηκε γοργά, αλλά τοχτυπημένο χέρι του τον πρόδωσε. ΗΤάσα τον απέφυγε, γλιστρώντας σβέλταστο πλάι. Ύστερα το χέρι της τινάχτηκεσαν αστραπή. Ο Χέντριξ είδε τη λαβή τουπιστολιού να έρχεται και προσπάθησε ν’αποκρούσει το χτύπημα, αλλά η Τάσα

ήταν πολύ γοργή. Η λαβή τον πέτυχεστον κρόταφο, λίγο πάνω από το αφτί.Ένας δυνατός πόνος συγκλόνισε τοκορμί του και σκοτάδια τον τύλιξαν. Ταπόδια του λύγισαν και σωριάστηκε στοχώμα.

Απόμακρα στην αρχή, αισθάνθηκε τηνΤάσα να στέκεται από πάνω του και νατον κλοτσά με τη μύτη του ποδιού της.

«Ταγματάρχη! Ξύπνα».

Ο Χέντριξ άνοιξε τα μάτια τουβογκώντας.

«Άκου καλά τι θα σου πω». Έσκυψεκοντά του, με το πιστόλι γυρισμένο προςτο πρόσωπό του. «Πρέπει να βιαστώ. Δεμένει και πολύς χρόνος. Το σκάφος είναιέτοιμο, αλλά πρέπει να μου δώσεις όλεςτις πληροφορίες που χρειάζομαι πρινφύγω».

Ο Χέντριξ κούνησε το κεφάλι του,προσπαθώντας να διώξει τη ζαλάδα.

«Γρήγορα! Πού είναι η ΣεληνιακήΒάση; Πώς θα τη βρω; Γ ια τιγνωρίσματα πρέπει να κοιτάζω; »

Ο Χέντριξ δεν είπε τίποτα.

«Απάντησέ μου! »

«Λυπάμαι».

«Ταγματάρχη, το σκάφος διαθέτειάφθονες προμήθειες. Θα μπορώ ναψάχνω για βδομάδες. Τελικά, πού θα μουπάει, θα τη βρω τη Βάση. Και σε μισήώρα εσύ θα είσαι νεκρός. Η μόνη σουελπίδα επιβίωσης—» Σταμάτησεαπότομα.

Πέρα στην πλαγιά, δίπλα σε μερικάερείπια, κάτι είχε κινηθεί. Κάτι στιςστάχτες. Η Τάσα στράφηκε γοργάσκοπεύοντας και πυροβολώντας. Μιαφλόγα τινάχτηκε εκεί. Κάτι

απομακρυνόταν γοργά μέσα από τιςστάχτες. Η Τάσα έριξε πάλι. Τούτη τηφορά η δαγ-κάνα διαλύθηκε, με τακομμάτια της να τινάζονται ολόγυρα.

«Βλέπεις», είπε η Τάσα. «Ο πρώτοςανιχνευτής. Σε λίγο θα είναι αργά».

«Θα τους φέρεις πίσω εδώ να με πάρουν;»

«Ναι. Το συντομότερο δυνατό».

Ο Χέντριξ σήκωσε το βλέμμα του στοπρόσωπό της. Την κοίταξε διαπεραστικά.«Μου λες την αλήθεια; » Ταχαρακτηριστικά του είχαν πάρει μια

παράξενη έκφραση, κάτι σαν σφοδρήλαχτάρα. «Θα ξαναγυρίσει για μένα; Θαμε πάρεις στη Σεληνιακή Βάση; »

«Θα σε πάρω στη Σεληνιακή Βάση. Πεςμου μονάχα πού είναι! Δε μας μένει καιπολύς χρόνος».

«Εντάξει». Ο Χέντριξ σήκωσε μιαπέτρα και ανασηκώθηκε σε καθιστήθέση. «Πρόσεχε τώρα».

Άρχισε να σχεδιάζει κάτι στη στάχτη. ΗΤάσα στεκόταν δίπλα τουπαρακολουθώντας την κίνηση τηςπέτρας. Ο Χέντριξ σχεδίαζε ένανπρόχειρο χάρτη της σελήνης.

«Αυτά είναι τα σεληνιακά ΑππένιναΌρη. Εδώ βρίσκεται ο κρατήρας τουΑρχιμήδη. Η Σεληνιακή Βάση βρίσκεταιπέρα από δω που τελειώνουν ταΑππένινα, γύρω στα τριακόσιαχιλιόμετρα μακρύτερα. Δεν ξέρω πούακριβώς. Κανένας στη Γη δεν ξέρει.Αλλά όταν περάσεις πάνω από ταΑππένινα, στείλε σινιάλο με μια κόκκινηκαι μια πράσινη φωτοβολίδα και, αμέσωςμετά, με δυο κόκκινες. Η Βάση θα πιάσειτο σινιάλο —είναι βέβαια κάτω από τοέδαφος— και θα σε προσγειώσουν μεμαγνητικές αρπάγες».

«Και το πιλοτάρισμα; Μπορώ ναχειριστώ τα όργανα; »

«Το πιλοτάρισμα είναι ουσιαστικάαυτόματο. Αρκεί μονάχα να στείλεις τοκατάλληλο σινιάλο την κατάλληληστιγμή».

«Θα το στείλω».

«Το κάθισμα απορροφά το μεγαλύτεροσοκ της εκτόξευσης. Ο αέρας και ηθερμοκρασία ελέγχονται αυτόματα. Τοσκάφος θα εγκαταλείψει τη Γη και θαβγει στο διάστημα. Ύστερα θα στραφείπρος τη σελήνη και θα μπει σε τροχιάολόγυρά της, σε ύψος εκατόν πενήνταχιλιομέτρων από την επιφάνεια. Η τροχιάαυτή περνά πάνω από τη Βάση. 'Οτανφτάσεις στα Αππέ-νινα πυροδότησε τις

φωτοβολίδες».

Η Τάσα μπήκε στο σκάφος και κάθισεστη θέση του πιλότου. Τα συστήματαστήριξης σφίχτηκαν αυτόματα γύρω απότο κορμί της. Τα χέρια της άγγιξαν ταχειριστήρια. «Κρίμα που δεν μπορείς ναέρθεις, ταγματάρχη. Όλ’ αυτά ήταν εδώγια σένα, κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τοταξίδι».

«Άφησέ μου το πιστόλι».

Η Τάσα τράβηξε το όπλο από τη ζώνητης. Το κράτησε στο χέρι, ζυγιάζοντάς τοσκεφτικά. «Μην απομακρυνθείς πολύαπ’ αυτή την τοποθεσία. Ακόμη κι έτσι

θα είναι δύσκολο να σε βρει κανείς».

«Μη σε απασχολεί. Θα περιμένω εδώδίπλα στο πηγάδι».

Η Τάσα άγγιξε το διακόπτη εκτόξευσης,χαϊδεύοντας με τα δάχτυλα το στιλπνόμέταλλο. «Όμορφο σκάφος, ταγματάρχη.Καλοφτιαγμένα. Θαυμάζω τη δουλειάσας. Οι δικοί σας πάντοτε έκαναν καλήδουλειά. Φτιάχνετε ωραία πράγματα. Ταέργα σας, τα δημιουρ-γήματά σας, ήτανανέκαθεν τα μεγαλύτερά σαςεπιτεύγματα».

«Πέτα μου το πιστόλι», φώναξε οΧέντριξ ανυπόμονα, απλώνοντας το χέρι

του. Με δυσκολία κατάφερε να σταθείστα πόδια του.

«Αντίο, ταγματάρχη». Η Τάσα πέταξετο πιστόλι σε κάποια απόσταση από τονΧέντριξ. Το όπλο έπεσε κά· τωτσουλώντας πέρα. Ο Χέντριξ βιάστηκενα το προλάβει. Έσκυψε και το άρπαξεστο χέρι.

Η θυρίδα του σκάφους έκλεισε μεκρότο. Τα ασφαλιστικά γλωσσίδιαγλίστρησαν στις υποδοχές τους. ΟΧέντριξ άρχισε να γυρίζει πίσω. Ηεσωτερική πόρτα έκλεισε κι αυτή. Μεασταθές χέρι σήκωσε το πιστόλι.

Ένα βροντερό μουγκρητό ακούστηκε.Το σκάφος τινάχτηκε από το μεταλλικότου πλαίσιο, αφήνοντας πίσω τουλιωμένα μέταλλα. Ο Χέντριξ έκανεβιαστικά πίσω να φυλαχτεί. Τοδιαστημόπλοιο όρμησε προς τα σύννεφατης στάχτης κι εξαφανίστηκε στονουρανό.

Ο Χέντριξ στάθηκε κοιτάζοντας προς ταεπάνω για πολλή ώρα, μέχρι πουδιαλύθηκε και η γραμμή άσπρου καπνούπου είχε μείνει πίσω. Τίποτα δε σάλευε. Οπρωινός αέρας ήταν κρύος και σιωπηλός.Άρχισε να βαδίζει άσκοπα πίσω στοδρόμο απ’ όπου είχαν έρθει. Καλύτερα ναμη σταματούσε να κινείται. Θα πέρναγεπολύς χρόνος πριν φτάσει βοήθεια... αν

δηλαδή έφτανε ποτέ βοήθεια.

Έψαξε στις τσέπες του μέχρι που βρήκεένα πακέτο τσιγάρα. Άναψε ένα βλοσυρά.Όλοι τους γύρευαν συνέχεια τσιγάρα.Αλλά τα τσιγάρα ήταν σπάνια καιλιγοστά.

Μια σαύρα έτρεξε δίπλα του, μέσ’ απότις στάχτες. Η κίνηση τον έκανε νακοκαλώσει αμέσως. Η σαύραεξαφανίστηκε. Ο ήλιος συνέχιζε ν’ανηφορίζει στον ουρανό. Μερικές μύγεςήρθαν και κάθισαν σ’ έναν επίπεδο βράχοδίπλα του. Ο Χέντριξ τις κλότσησε με τοπόδι του. Ξεκίνησε πάλι.

Είχε αρχίσει να κάνει ζέστη. Ο ιδρώταςέτρεχε από το πρόσωπό του και κάτω απότο γιακά του. Το στόμα του ήτανκατάξερο.

Τελικά σταμάτησε την πορεία του καικάθισε σε κάτι χαλάσματα. Άνοιξε τοσάκκο με τις πρώτες βοήθειες και κατάπιεμερικά παυσίπονα. Ύστερα κοίταξεολόγυρα. Πού βρισκόταν αλήθεια;

Κάτι υπήρχε μπροστά. Πεσμένο εκείστο χώμα. Έμοιαζε με άνθρωπο.Ύστερα θυμήθηκε. Ήταν τ’ απομεινάριτου Κλάους, της Δεύτερης Ποικιλίας,στο σημείο που τον είχε διαλύσει ηΤάσα. Μπορούσε να δει τα γρανάζια,

τους ρελέδες και τ’ άλλα εξαρτήματασκορπισμένα γύρω στη στάχτη.Έλαμπαν κι αστραποβολούσαν στοηλιόφωτο.

Ο Χέντριξ στάθηκε στα πόδια του καιπλησίασε τ’ απομεινάρια. Με το πόδιτου έσπρωξε τη σαραβαλιασμένημορφή, γυρίζοντάς τη λίγο στο πλάι.Μπορούσε να δει το μετάλλινοπερίβλημα, τ’ αλουμινένια πλευρά καιστηρίγματα. Κι άλλα καλώδια κύλησανέξω. Σαν εντόσθια. Μάζες από σύρματα,διακόπτες και ρελέδες. Ατέλειωταμοτεράκια και άξονες.

Έσκυψε κάτω. Η θήκη του εγκεφάλου

είχε σπάσει από το πέσιμο. Ο τεχνητόςεγκέφαλος φαινόταν καθαρά. Τονπεριεργάστηκε. 'Ηταν ένας λαβύρινθοςαπό κυκλώματα, μικροσκοπικάτρανζίστορ και συρματάκια λεπτά σαντρίχα. Με το χέρι άγγιξε την εγκεφαλικήθήκη, κι αυτή έπεσε πιο πέρα. Ηαναγνωριστική πλάκα ήταν ορατή απόκάτω. Ο Χέντριξ διάβασε τα στοιχείατης.

Και έγινε άσπρος σαν πανί.

IV-V.

Για πολλή ώρα έμεινε εκεί κοιτάζονταςσαν απολι-θωμένος την πλάκα. Τέταρτη

παραλλαγή! Όχι η Δεύτερη. Είχαν κάνειλάθος. Υπήρχαν περισσότερα είδη απότρία ίσως πολύ περισσότερα.Τουλάχιστον τέσσερα. Κι ο Κλάους δενανήκε στη Δεύτερη Παραλλαγή.

Αλλά αν ο Κλάους δεν ήταν η ΔεύτερηΠαραλλαγή..

Ο Χέντριξ γύρισε απότομα. Κάτιπλησίαζε, διασχίζοντας τις στάχτες πέρααπό το λόφο. Τι μπορεί να ήταν;Τεντώθηκε για να δει καλύτερα. Είδεμερικές μορφές να πλησιάζουν αργά μέσ’από τις στάχτες.

Έρχονταν προς το μέρος του.

Ο Χέντριξ έσκυψε αμέσως σηκώνονταςτο όπλο του. Ο ιδρώτας από το μέτωπότου έσταζε στα μάτια του. Προσπάθησενα κουμαντάρει τον πανικό που τονπλημμύρισε στο πλησίασμα των μορφών.

Μπροστά πήγαινε ένας Ντέηβιντ. ΟΝτέηβιντ τον είδε και τάχυνε το βήματου. Το ίδιο έκαναν και οι άλλοι πίσωτου. Ένας... δυο... τρεις Ντέηβιντσυνολικά, πανομοιότυποι. Ζύγωνανσιωπηλά και ανέκφραστα προς το μέροςτου, με τα κοκαλιάρικο πόδια τους ν’ανεβοκατεβαίνουν γοργά. Στο στήθοςέσφιγγαν τα αρκουδάκια τους.

Ο Χέντριξ σημάδεψε και πυροβόλησε.

Οι πρώτοι δύο Ντέηβιντ έγιναν κομμάτια.Ο τρίτος συνέχισε να ζυγώνει. Το ίδιο κιάλλη μια μορφή πίσω του. Βάδιζε κιεκείνη σιωπηλά στην γκρίζα στάχτη.Ήταν ένας Λαβωμένος Στρατιώτης, έναςγίγαντας δίπλα στον Δαβίδ. Και...

Και πίσω από το Λαβωμένο Στρατιώτηέρχονταν δύο Τάσα, η μια δίπλα στηνάλλη. Με χοντρές ζώνες, ρωσικάστρατιωτικά παντελόνια, πουκάμισα καιμακριά μαλλιά. Η γνωστή σιλουέτα πουείχε δει μόλις λίγα λεπτά πριν, καθισμένηστη θέση του πιλότου. Και τώρα έβλεπεδύο πανομοιότυπες, σιωπηλές, λεπτέςμορφές της.

Είχαν φτάσει πολύ κοντά. Ο Ντέηβιντέσκυψε ξαφνικά αμολώντας τοαρκουδάκι του. Εκείνο άρχισε να τρέχειστο χώμα. Αυτόματα το δάχτυλο τουΧέντριξ σφίχτηκε στη σκανδάλη. Τοαρκουδάκι διαλύθηκε, έ γινε σκόνη. Οιδύο Τάσα συνέχισαν να προχωρούνανέκφραστες, βαδίζοντας πλάι πλάι στηνγκρίζα στάχτη.

Όταν έφτασαν λίγα βήματα μακριά του,ο Χέντριξ σήκωσε το πιστόλι και τουςέριξε από το ύψος της μέσης.

Οι δύο Τάσα διαλύθηκαν. Αλλά ήδη ένανέο τσούρμο τους είχε αρχίσει ναπλησιάζει. Πέντε ή έξι Τάσα, ολόιδιες, η

μια πίσω από την άλλη, που βάδιζανγοργά προς το μέρος του.

Και αυτός της είχε δώσει το σκάφος καιτον κωδικό αναγνώρισης! Χάρη σ’ αυτόνη Δεύτερη Παραλλαγή ταξίδευε τώραπρος το φεγγάρι, προς τη ΣεληνιακήΒάση. Αυτός το είχε κάνει δυνατό.

Είχε τελικά δίκιο για κείνη τη βόμβα.Ήταν σχεδιασμένη από κάποιον πουήξερε καλά τα μοντέλα Ντέηβιντ,Λαβωμένος Στρατιώτης και Κλάους. Δενήταν φτιαγμένη γι’ ανθρώπινα πλάσματα.'Ηταν κατασκευασμένη σ’ ένα από ταυπόγεια εργοστάσια, μακριά από κάθεάνθρωπο.

Η γραμμή των Τάσα τον πλησίαζε. ΟΧέντριξ στήριξε το κορμί,παρακολουθώντας τες ήρεμα. Είχαν όλεςτους το ίδιο γνώριμο πρόσωπο, την ίδιαζώνη, το ίδιο χοντρό πουκάμισο, με τηνίδια βόμβα στη θέση της.

Η βόμβα...

Καθώς οι Τάσα άπλωναν τα χέρια προςτο μέρος του, μια τελευταία ειρωνικήσκέψη πέρασε από το μυαλό του Χέντριξ.Ένιωσε πολύ καλύτερα τώρα που τοσκεφτόταν. Η βόμβα. Είχε φτιαχτεί απότη Δεύτερη Παραλλαγή με σκοπό τηνεξόντωση των άλλων παραλλαγών. 'Ητανφτιαγμένη γι’ αυτό το λόγο και μόνο.

Οι μηχανές είχαν αρχίσει κιόλας νακατασκευάζουν όπλα για νακαταστρέφουν η μια την άλλη.

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΜΟΝΟΠΑΤΙ

Του Α. Μπέρτραμ Τσάντλερ

Υπάρχει ένα μικρό λογοπαίγνιο στοντίτλο τούτου του διηγήματος. Το ΑριστερόΜονοπάτι είναι όρος α-ποκρυφιστικόςκαι σημαίνει το Δρόμο του Κακού. Όμως,στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί ναμεταφραστεί και σαν «Αριστερόστροφη

Βίδα». Κατά κάποιο τρόπο, ο Τσάντλερκαταφέρνει να συνενώσει και τα δύονοήματα σ'αυτή τη μικρή ιστορία.Ταυτόχρονα, μας διδάσκει με ανάλαφρο,κεφάτο τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στηνουσία και στον τύπο της ουσίας.Δυστυχώς, οι άνθρωποι σπάνια κάνουναυτή τη διάκριση.

Ο Α. Μπέρτραμ Τσάντλερ —πάντοτευπογράφει το όνομά του « Αρθουρ» μεσκέτο «Α. »— είναι Αγγλος αλλά μεαυστραλιανή υπηκοότητα. Γεννήθηκε το1912 και ήταν πλοίαρχος του εμπορικούναυτικού ώς το 1975 που βγήκε στησύνταξη. Σχεδόν όλα του τα έργα είναιεπηρεασμένα από μια ζωή στη θάλασσα.Τα πλοία δε λείπουν ποτέ από τα

διηγήματά του, έστω κι αν είναι«διαστημόπλοια»...

Γ. Μ.

Όταν το Λόουντ Τρέιντερ, ένααστρόπλοιο τύπου γκάους-τζάμερ,τσακίστηκε στον πλανήτη, ο κόσμοςαυτός ήταν ακόμη ανώνυμος. 'Ηταναργότερα — πολύ αργότερα — που οαρχιπλοίαρχος Φέρσον της Χωρο-γραφικής Υπηρεσίας τον βάφτισεασεβέστατα Νιρβάνα. Από τη συντριβήτου αστρόπλοιου μονάχα ένας επιβάτηςτου επέζησε. Δηλαδή, μονάχα ένας πουήταν άνθρωπος.

Το Λόουντ Τρέιντερ —ένα φορτηγό τηςΔιαστρι-κής Εταιρίας Μεταφορών— είχεένα μικρό πλήρωμα αποτελούμενο απότον κυβερνήτη, τρεις αξιωματικούςκαταστρώματος, τρεις μηχανικούς και μίααξιωματικό εφοδιασμού. Διέθετεκαμπίνες για δώδεκα επιβάτες που καμιάφορά ήταν όλες κατειλημμένες, αλλά όχισ’ αυτό το ταξίδι. Ο μοναδικός επιβάτηςτης στενάχωρης καμπίνας ήταν έναςβουδιστής ιερέας και ιεραπόστολος πουείχε αναχωρήσει από τη Γη με προορισμότην καινούρια αποικία του Χαμάλ 5.Όταν η μα-γνητική θύελλα χτύπησε τοΛόουντ Τρέιντερ και το πέταξε χρόνιαφωτός έξω από την πορεία του, οκυβερνήτης, ένας φανατικός αθεϊστής,συνέστησε ειρωνικά στον επιβάτη του ότι

καιρός ήταν να πέσει στα γόνατα και ν’αρχίσει τις προσευχές. Ο ιερέας τουαποκρίθηκε, κάπως στυφά, ότι ηθρησκεία του αποδοκί-μαζε τη συνήθειατης παράκλησης για θεία μεσολάβηση σεστιγμές κινδύνου, και έκανε μιααντιπρόταση. Είπε στον κυβερνήτη ότι ανο ίδιος και οι αξιωματικοί του ι φρόντιζαννα κάνουν τη δουλειά τους όσο γινότανκαλύτερα, υπήρχε ελπίδα να προκύψεικάποιο όφελος.

Τώρα... τα μέλη των διαστημικώνπληρωμάτων δεν έχουν ανάγκη να τουςτο πουν για να κάνουν τη δουλειά τουςόσο γίνεται καλύτερα. Και αν κάποιο απ’αυτά συμβαίνει να έχει την ανάγκη να τουτο πουν, δε ζει πολύ, και κατά κανόνα

παίρνει μαζί και το πλοίο του. Έτσι, ήτανεπόμενο οι σχέσεις κυβερνήτη και ιερέανα ψυχρανθούν κάπως. Ο ιερέας —ΛιΤσανγκ ήταν τ’ όνομά του— αποσύρθηκεστη στριμωγμένη καμπίνα τουπροκειμένου να περάσει το υπόλοιποταξίδι του με διαλογισμό. Το πλήρωμαέβαλε μπροστά τη βοηθητικήντιζελομηχανή —η ατομική στήλη είχεμείνει από ενέργεια εξαιτίας της θύελλας— κι έτσι μπόρεσαν να θέσουν πάλι σελειτουργία τις γεννήτριες Έρενχαφτ.Ύστερα ρύθμισαν την πορεία τουσκάφους και ακολούθησαν μια γραμμήμαγνητικού πεδίου που θα τους έβγαζε σ’έναν μάλλον πρόσφορο ήλιο. Οτελευταίος ίσως, απλώς ίσως, διέθετεκάποιο φιλόξενο πλανήτη με γήινο

περιβάλλον. Μια εναλλακτική λύση θαήταν να προσπαθήσουν να γυρίσουν πίσωστον αποικισμένο τομέα του Γαλαξία,αλλά το σκάφος είχε χάσει ανεπανόρθωτατον προσανατολισμό του και τα καύσιματης ντίζελ ήταν περιορισμένα. Εξάλλου, ηαξιωματικός εφοδιασμού, μια βιοχημικόςστην οποία είχαν αναθέσει προσωρινάκαθήκοντα αμισθί, αμφέβαλλε κατά πόσοθα μπορούσε να φτιάξει πρόσθετασυνθετικά καύσιμα από το διαθέσιμοαπόθεμα υδρογονανθράκων.

Όλοι οι επιβάτες του Λόουντ Τρέιντερήξεραν ότι υπήρχαν παραδείγματααποικιών που είχαν ιδρυθεί απόαστρικούς ναυαγούς, πληρώματα καιεπιβάτες. Αλλά όλες οι σχετικές Χαμένες

Αποικίες του είδους που είχανανακαλυφθεί μέχρι στιγμής είχαν γίνειαπό πληρώματα και επιβάτες μεγάλωνσκαφών. Το Λόουντ Τρέιντερ διέθετεμονάχα μία γυναίκα: την αξιωματικόεφοδιασμού. Βέβαια, δεν είχε δείξει τηνπαραμικρή τάση για παντρειές καιοικογένεια. Έβλεπε την προοπτική ναγίνει η μητέρα —Η Μεγάλη Μητέρα—μιας αποικίας με ολοένα αυξανόμενοάγχος και απόγνωση.

Οι άλλοι προσπάθησαν να της δώσουνκουράγιο.

«Στο κάτω κάτω», της είπε οκυβερνήτης, «θα είναι κάτι απόλυτα

νόμιμο. Μπορώ να σε παντρ—»

«Δε θα σε παντρευόμουνα», τον έκοψεεκείνη άγρια, «ακόμη κι αν ήσουν οτελευταίος άντρας στο Σύμπαν! »

«Ήθελα να πω», απάντησε ο καπετάνιοςμάλλον ψυχρά, «ότι μπορώ να σεπαντρέψω με οποιονδήποτε άλλονάντρα».

«Αλλά αν υποθέσουμε ότι θέλατε να τηνπαντρευτείτε εσείς, καπετάνιε», είπε ουποπλοίαρχος, που ήταν και λιγάκιδικηγόρος, «θα υπήρχε νομικό κώλυμα».Και πρόσθεσε με ελπίδα. «Βέβαια, θαμπορούσατε να παραιτηθείτε, οπότε θ’

αναλάμβανα εγώ κυβερνήτης και... »

«Θα μπορούσαμε να γίνουμε όλοιβουδιστές», πρότεινε ο αρχιμηχανικός,«οπότε θα μπορούσε να μας παντρέψειόλους ο Λι Τσανγκ».

«Οι βουδιστές αναγνωρίζουν τηνπολυγαμία; » ρώτησε ο δεύτερος.

«Πολυανδρία», τον διόρθωσε ουποπλοίαρχος.

«Οι κάτοικοι σε μερικά μέρη της Ινδίας—ή μήπως του Νεπάλ; — ασκούν τηνπολυανδρία», παρατήρησε οαρχιμηχανικός.

«Ναι, αλλά είναι βουδιστές; » ρώτησε ουποπλοίαρχος.

«Μακάρι να ’ξερα», παραδέχτηκε οάλλος.

«Και μένα δε με νοιάζει αν είναι ή δενείναι! » έκανε σχεδόν κλαίγοντας ηαξιωματικός εφοδιασμού.

«Δε θα ’ναι και τόσο άσκημα», τηνπαρηγόρησε ο μηχανικός. «Σκέψουμονάχα πόσους βοηθούς θα έχεις στοσπίτι για να φροντίζουν τα παιδιά. Λένε,μάλιστα, ότι τα πιο πρόσφατα μοντέλαανδροειδών ρομπότ μπορούν ναεκπαιδευτούν ακόμη και για ν’ αλλάζουν

τις πάνες. Και, μην ξεχνάς, έχουμε έναολόκληρο φορτίο από τέτοια ρομπότ... »

«Τότε γιατί δεν κάνετε κάτι με δαύτα; »ρώτησε επιθετικά εκείνη. «Είναι μηχανέςκαι διαθέτουν δικές τους ενεργειακέςμονάδες. Δεν μπορείτε να τις συνδέσετεόλες με τη γεννήτρια Έρενχαφτ ώστε ναμην εξαρτιόμαστε από κείνη τη βρομερήντίζελ; Έτσι θα μπορούσαμε να πάμεόπου μας κάνει κέφι και να ξανα-βρούμετο δρόμο μας για να επιστρέφουμε στονπολιτισμό».

«Τα ρομπότ έχουν μονάχα ηλιακέςενεργειακές μονάδες», της εξήγησεμελαγχολικά ο αρχιμηχανικός, «και

συσσωρευτές για να μπορούν ναεργάζονται και τη νύχτα. Φοβάμαι... »

«Αμ εγώ να δεις πόσο φοβάμαι», τονέκοψε εκείνη πριν αποτελειώσει τηφράση του.

Η αξιωματικός εφοδιασμού δεν είχελόγους ν’ ανησυχεί... τουλάχιστον, όχιγια το συγκεκριμένο θέμα.

Υπάρχει μια μοίρα που, σύμφωνα με τηλαϊκή παράδοση, υποτίθεται πως είναιχειρότερη από το θάνατο — αλλά πολλέςγυναίκες την έχουν γνωρίσει καιεξακολούθησαν να ζουν πολύ άνετα.Όσο υπάρχει ζωή υπάρχει κι ελπίδα...

ενώ ο θάνατος είναι κάτι τόσο τελικό!

Το Λόουντ Τρέιντερ έφτασε τελικά στονπιθανώς φιλόξενο ήλιο και ανακάλυψεότι κι ένας από τους κόσμους πουπεριστρέφονταν γύρω του ήταν επίσηςπιθανώς φιλόξενος. Έτσι το σκάφοςμπήκε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη.Οι επιβάτες του σύντομα ανακάλυψανότι ήταν ένας κόσμος που έμοιαζε με τηΓ η... και μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό.Οι πολικές περιοχές ήταν το ίδιοεχθρικές ερημιές από πάγο ενώ οι πιοκοντινές νότιες και βόρειες εκτάσειςκαλύπτονταν από ωκεανούς.

Ένα από τα σοβαρά μειονεκτήματα των

σκαφών τύπου γκάους-τζάμερ ήταν τογεγονός της σχεδόν πλήρους αδυναμίαςτους να προσεδαφιστούν σε περιοχές πουη οριζόντια μαγνητική δύναμη ξεπερνάτην κάθετη. Και τα γκάους-τζάμερ, σεαντίθεση με τις προγενέστερες ρουκέτεςτις οποίες αντικατέστησαν, δεν ήτανφτιαγμένα σύμφωνα με τους νόμους τηςαεροδυναμικής. Τα μεταγενέστεραμοντέλα, τα σκάφη που ξεκίνησαν για τ’άστρα λίγο πριν απαρχαιωθεί εντελώς ηπροώθηση με γεννήτριες Έρενχαφτ, ήτανεξοπλισμένα με βοηθητικούςπυραυλοκινητήρες για περιπτώσειςαναγκαστικής προσεδάφισης. Δυστυχώςτο Λόουντ Τρέιντερ δεν ανήκε σ’ αυτήτην κατηγορία.

Έτσι αναγκάστηκαν να δοκιμάσουνπροσεδάφιση στην υποτροπική ζώνη,κατεβαίνοντας με υπερβολικά οριζόντιατροχιά, με πλάγια βύθιση... υπερβολικάπλάγια. Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοίχρησιμοποίησαν όλη την τέχνη τους, πουδεν ήταν και αμελητέα. Η αξιωματικόςεφοδιασμού βρισκόταν στο θάλαμοελέγχου. Είχε αυτό το προνόμιο αφού,στο κάτω κάτω, ήταν η υποψήφιασύζυγος ενός αν όχι όλων των με-, λώντου πληρώματος. Οι μηχανικοίβρίσκονταν πίσω, πασχίζοντας ναδιατηρήσουν τις ντίζελ σε λειτουργία υπόσυνθήκες βαρύτητας και μεγάλης κλίσης.Όσο για τον Λι Τοαγκ, αυτός ήταν στηνκαμπίνα του, βυθισμένος ακόμη σεδιαλογισμό.

Ο ιερέας ποτέ δεν έμαθε ποια ήταν ηαιτία της καταστροφής. Ένιωσε νατινάζεται ξαφνικά από το κάθισμά του μετόση βιαιότητα που η ζώνη του έσπασε,και βρέθηκε σωρό κουβάρι στο ταβάνιτης καμπίνας του, που τώρα είχε γίνειδάπεδο. Η δύναμη του χτυπήματος τονέκανε να χάσει τις αισθήσεις του. Ότανσυνήλθε —αργά και με πόνο—ανακάλυψε ότι ήταν ξαπλωμένος σε μιαλιμνούλα από το ίδιο του το αίμα.Ανακάλυψε ακόμα —αυτό ύστερα απόλίγο— ότι ήταν αδύνατο πια να σταθείόρθιος σ’ εκείνο το στενό χώρο. Τατοιχώματα είχαν βουλιάξει, και μονάχαένα μέτρο και είκοσι, αντί για δυο καιδέκα που πρόβλεπε ο κανονισμός, χώριζετο πάτωμα από το ταβάνι. Ευτυχώς η

πόρτα της καμπίνας είχε ανοίξει με τοτράκο.

Αλλά όλ’ αυτά τα εξακρίβωσεαργότερα. Η πρώτη του αντίδραση ήταννα δει τι ζημιές είχε πάθει ο ίδιος, πουαποδείχτηκε ότι ήταν σχετικά μικρές. Τοαίμα, ή το περισσότερο τουλάχιστον, είχεπροέλθει από τη μύτη του. Ήταν άσχημαμωλωπισμένος, αλλά δε φαινόταν να έχεισπάσει τίποτα. Ύστερα —και αργότεραθα ένιωθε τύψεις για τη σειρά τωναντιδράσεών του— ενδιαφέρθηκε για τηντύχη των συνανθρώπων του. Έστησεαφτί... αλλά το σκάφος, εκτός από τατριξίματα και τους ήχους των μετάλλωνπου κρύωναν, ήταν φοβερά σιωπηλό.Φώναξε, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση.

Ξαναφώναξε, με το ίδιο αποτέλεσμα.Ύστερα, με μεγάλη δυσκολία —ήταναρκετά παχύς— σύρθηκε μέσα από τοστραπατσαρισμένο άνοιγμα που κάποτεήταν πόρτα, βρήκε μια μεγάλη ρωγμήστην άτρακτο του σκάφους, και από κειέπεσε βαριά στο ψηλό γρασίδι απέξω.

'Ηταν φανερό ότι για το σκάφος δενυπήρχε πια ελπίδα να ξαναπετάξει ποτέ.

Είχε πέσει με το ρύγχος μπροστά, και τοχτύπημα είχε συντρίψει το μικρό θόλοτου θαλάμου ελέγχου. (Ο Λι Τσανγκανακάλυψε αργότερα ότι το μεγάλογυροσκόπιο πίσω από το θάλαμο είχεεκτιναχτεί από τη βάση του κάνοντας

αγνώριστη αλοιφή όλους όσουςσυνάντησε στο δρόμο του). Από ένασκίσιμο στην άτρακτο λίγο μπροστά απότην κωνική ουρά έβγαινε λίγος καπνός. Οιερέας δεν ήταν αθλητικός τύπος, αλλάκατάφερε να σκαρφαλώσει πάνω από τατσαλακωμένα και κομματιασμέναμέταλλα, ιδρωμένος και αγ· κομαχώντας,και με τα χέρια και το κορμί πληγιασμένααπό τις κοφτερές άκρες των μετάλλων.Τελικά μπόρεσε να φτάσει και να ρίξειμια ματιά στην αίθουσα της εφεδρικήςντίζελ. Εκεί διέκρινε τέσσερα κορμιά,τόσο διαμελισμένα που αποκλειόταν ναείναι ζωντανά. Οι βαριές γεννήτριες,ξεριζώνοντας τα μπουλόνια που τιςσυγκροτούσαν, είχαν πέσει στους άντρεςπου τις φρόντιζαν, πληρώνοντας με

αχαριστία τις τόσες φροντίδες τους.

Ο Λι Τσανγκ σύρθηκε στο εσωτερικότου σκάφους και μετά, αργά καιπροσεκτικά, σταματώντας κάθε τόσο γιανα βγάλει μια φωνή, προχώρησεερευνώντας τα συντρίμμια. 'Εψαχνε γιατην αξιωματικό εφοδιασμού. Δεν ήτανστην καμπίνα της, ούτε στην αποθήκη ήτην τραπεζαρία. (Αργότερα, όταν άρχισενα φροντίζει για το θέμα της ταφής,βρήκε μια επωμίδα κι ένα σκουλαρίκι τηςσ’ εκείνη την ακαθόριστη μάζα απόσάρκες και αίμα στο θάλαμο ελέγχου).

Ο ιερέας βγήκε τελικά από το σκάφος.Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορεί να

κάνει πια για τους άλλους, και ήδη οκιτρινωπός ήλιος χαμήλωνε προς τονήρεμα κυματιστό ορίζοντα. Έτσι, με τηβοήθεια της αυτο-

Ο Λι Τσανγκ, σαν άτομο μαθημένο σεμια ζωή στοχασμού και φιλοσοφικήςσκέψης, δεν ήταν συνηθισμένος στησκληρή χειρωνακτική δουλειά. Και είχετόσα να κάνει! Πρώτο καθήκον του ήταννα θάψει το πλήρωμα του ΛόουντΤρέιντερ. Μετά έπρεπε να ξεφορτώσει τατρόφιμα από την αποθήκη. (Τίποτα στηντοπική πανίδα και χλωρίδα δεν τουφάνηκε κατάλληλο για φαγητό). Μετάέπρεπε να οργώσει τη γη και να σπείρειτους διάφορους σπόρους που είχε τοσκάφος στο φορτίο του. Επειδή όμως οι

σπόροι ήταν σε άβολο σημείο, έπρεπεπρώτα να ξεφορτώσει και ένα μέρος τουυπόλοιπου φορτίου.

Ο Λι Τσανγκ ήταν εκπαιδευμένος γιαμια ζωή αυτοσυγκέντρωσης καιδιαλογισμού. Δεν ήταν μηχανικός. Αλλάείχε ακούσει να κουβεντιάζουν στοτραπέζι για το είδος του φορτίου τους.Ήξερε για την ύπαρξη των ανθρωποειδώνρομπότ. Ήξερε ακόμη ότι οικατασκευαστές των μηχανικών αυτώνυπηρετών διαφήμιζαν πως ακόμη κι ένακαθυστερημένο παιδί θα μπορούσε νακαταλάβει τα βιβλία με τις οδηγίεςχρήσης τους.

Σαν πιο βαρύ φορτίο, τα κιβώτια με ταρομπότ ήταν στοιβαγμένα από κάτω.Τώρα, χάρη στην καταστροφικήπροσεδάφιση του σκάφους, είχαν έρθειαπό πάνω, ενώ στο σημείο εκείνο ηάτρακτος είχε τσαλακωθεί και ανοίξει.Με το χάραμα, ύστερα από τον ολονύχτιοδιαλογισμό του, ο ιερέας σκαρφάλωσεπάλι στο σκάφος. Στο μηχανοστάσιοβρήκε ένα βολικό λοστό (προσέχονταςπαράλληλα ότι τα πτώματα τωνμηχανικών είχαν αρχίσει να μυρίζουνελαφρά). Με το λοστό ρίχτηκε στο moπροσιτό κιβώτιο και κατάφερε να τοανοίξει. Παλεύοντας κι αγκομαχώντας μετο ακίνητο μετάλλινο σώμα μέσα,μπόρεσε τελικά να σύρει έξω κάτι πουέμοιαζε με άσχημο, κοιλαρά νάνο

ντυμένο με κάτι σαν λαμπερό, μεταλλικόμανδύα. Έσυρε το ρομπότ ώς την άκρητου σκάφους, και τότε σκέφτηκε ότι θατου έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά αν τοάφηνε να πέσει στο έδαφος από ψηλά.Άρχισε να σκέφτεται κατά πόσο έπρεπενα ξαναγυρίσει στο μηχανοστάσιο μήπωςβρει κανένα σκοινί, συρματόσχοινο ήαλυσίδα για να κατεβάσει το ρομπότ στοέδαφος. Ούτε που έδωσε σημασία στογεγονός ότι είχε αφήσει το ρομπότ σεσημείο που το χτυπούσε ο ήλιος.

Μια κραυγή έκπληξης ξέφυγε από ταχείλη του όταν είδε το μεταλλικό μανδύαν’ ανοίγει και ν’ απλώνεται στοχρυσαφένιο ηλιόφωτο, σαν τα φτερά μιαςπεταλούδας που μόλις είχε περάσει το

στάδιο της χρυσαλλίδας. Όταν είδε τορομπότ να στέκεται με κάποια αστάθειαστα πόδια του, φώναξε πάλι μ’ έκπληξηαλλά και φόβο τούτη τη φορά.

«Κύριε», είπε με άχρωμη φωνή τορομπότ. «Κύριε. Ποιες είναι οι διαταγέςσας, Κύριε; »

«Βγάλε και τους υπόλοιπουςσυναδέλφους σου από τα κιβώτια»,πρόσταξε ο ιερέας τελικά.

«Δεν καταλαβαίνω, Κύριε», αποκρίθηκετο ρομπότ. «Διαθέτω μονάχα το βασικόλεξιλόγιο. Πρέπει να με διδάξετε τιςλέξεις και τις πράξεις».

«Θα σε διδάξω», απάντησε ο Λι Τσανγκ.

Ο Λι Τσανγκ το δίδαξε —ή μήπως θα’πρεπε να πούμε, τον δίδαξε; — όπωςδίδαξε και τα υπόλοιπα.

Ο Λι Τσανγκ έζησε εκεί πολλά καιμάλλον ευτυχισμένα χρόνια. Προς τοτέλος της ζωής του είχε αρχίσει να βλέπειτον εαυτό του σαν τον ηγούμενο μιαςμονής —έναν ηγούμενο που ηταναφέντης αλλά και φίλος των μοναχώντου. Ίσως δεν ήταν σωστό ν’ αποδίδειανθρώπινες ιδιότητες στα μηχανικάανθρωποειδή... αλλά, ωστόσο, το καθένατους είχε το δικό του χαρακτήρα.. Τοκαθένα τους, κάτω από την καθοδήγηση

του Λι Τσανγκ, ανέπτυξε αληθινήνοημοσύνη. Ο Λι Τσανγκ βρέθηκε έτσινα συζητά θεολογικά θέματα μαζί τους...όπως, για παράδειγμα, κατά πόσο ταμηχανικά κορμιά θα μπορούσαν ναφιλοξενήσουν ανθρώπινη ψυχή, ή κατάπόσο ένας άνθρωπος θα μπορούσε ναμετενσαρκωθεί σε σώμα ρομπότ αντί γιακάποιο κατώτερο ζώο. (Και, κατά πόσο,μια τέτοια ενσάρκωση, θα ήταν ένα βήμαπρος τα πάνω ή προς τα κάτω).

Και μετά, όταν ήρθε το πλήρωμα τουχρόνου, ο Λι Τσανγκ πέθανε. Αλλά τοπαράξενο μοναστικό τάγμα που είχειδρύσει δεν πέθανε μαζί του.

'Ηταν καθισμένος στη στάση του λωτούκάτω από το μοναχικό δέντρο στηχωματόστρωτη πλατεία. Τίποτε άλλο δεφύτρωνε εκεί, εξαιτίας των τόσων καιτόσων μετάλλινων ποδιών που τηνπατούσαν συνέχεια. Είχε μείνει εκεί όληνύχτα, κάτω από αστερισμούς που έναςάνθρωπος θα τους έλεγε άγνωστους. Είχενιώσει απόμακρα την ανατολή του ήλιου,και ο μεταλλικός μανδύας του είχεανοίξει για να ρουφήξει την ακτινοβολίαπου γι’ αυτόν ήταν η ζωή. Από τότεακόμη, πριν φύγει από ανάμεσά τους οΛάμα, εκείνο το παράξενο πλάσμα απόσάρκα και οστά δεν έκανε άλλο από το ναδιαλογίζεται, θυμόταν ακόμη την κάθελέξη που είχε πει ο ιερέας, τη γύριζε καιτην ξαναγύριζε στο μυαλό του,

αναλύοντας το κάθε πιθανό της νόημα.Είχε αφιερώσει πολλά χρόνια και είχεσκεφτεί σε βάθος το όλο θέμα τηςμετενσάρκωσης. Το συμπέρασμα πουείχε καταλήξει ήταν ότι, τελικά, καμίασυνηθισμένη ψυχή Γήινου δενκατοικούσε στο μετάλλινο κορμί του.Δεν πρέπει να ήταν σύμπτωση ότιαυτός ήταν ο πρώτος στον οποίο είχεδοθεί ζωή, και ότι πάντοτε ήταν πιοκοντά απ’ όλους τους άλλους στο νεκρότώρα δάσκαλό του.

Και ήδη είχε αποκτήσει και αυτόςτους μαθητές του.

Ολόγυρά του το μοναστήρι είχε

αρχίσει να ξυπνά. Τα ρομπότ —οιμοναχοί— άρχιζαν να βγαίνουν από τακελιά τους απλώνοντας τους μανδύεςτους στις αχτίδες του ήλιου. Μερικοίτράβηξαν για τα χωράφια —αν και δενείχαν πια λόγους να κάνουν τη δουλειάαυτή— ενώ άλλοι πήγαιναν σταεργαστήρια όπου κατασκευάζονταν καιεπισκευάζονταν τα γεωργικά εργαλεία.Μερικοί άλλοι πήγαιναν για ναφροντίσουν τα κοπάδια τωνπροβατοειδών που τους προμήθευαν τομαλλί για τα ράσα του ηγουμένου.

Αλλά εκείνος παρέμεινε εκεί, κάτωαπό το δέντρο. Η λιακάδα στέγνωνε τιςδροσοσταλίδες που είχαν μαζευτεί στολαμπερά σώμα του. Συνέχισε να

διαλογίζεται συγκεντρώνοντας τηνπροσοχή του στο αστραφτερόεξογκωματάκι από γυαλιστερό μέταλλοπου εξείχε από τη φουσκωτή κοιλιάτου, ένα προφανώς άχρηστο εξάρτημαανάλογο με τον αφαλό των ανθρώπινωνπλασμάτων. Αλλά τα μη εξειδικευμένα,γενικής χρήσης ρομπότ, δεν ήτανφτιαγμένα για μια ζωή στοχασμού.Είχαν προγραμματισμένη μέσα τουςτην τάση να κάνουν πάντοτε κάτι.

Τα αεικίνητα, με τόση τέχνηφτιαγμένα δάχτυλά του σφίχτηκαν στοεξόγκωμα, και το έστριψαν. Ύστερα,έστριψαν πιο δυνατά... Κανένααποτέλεσμα.

Έστριψαν πάλι, αντίθετα τούτη τηφορά. Και τούτη Γη φορά κάτι έγινε...

Έμεινε καθισμένος εκεί, κοιτάζονταςτο μπουλόνι ή τη βίδα με τις λαμπερέςβόλτες που κρατούσε στη μετάλλινηπαλάμη του. Ήξερε ότι το αντικείμενοείχε κάποια σημασία —μήπως ταπάντα δεν είχαν σημασία; — και τονκυρίεψε μια αόριστη ανησυχία γιατίδεν μπορούσε να εμβαθύνειπερισσότερο στο νόημά του. Μήπωςαυτό εννοούσε ο άνθρωπος όταν τουςέλεγε να κάνουν αυτοσυγκέντρωση καιδιαλογισμό κοιτάζοντας τον αφαλό;

Ή μήπως ο αφαλός θα ’πρεπε να ’ναι

στη θέση του πριν κάνει κανείςαυτοσυγκέντρωση σ’ αυτόν;

Τον ξανάβαλε στην αρχική του θέση.

Στη βραδινή δροσιά, οι μαθητέςμαζεύτηκαν και κάθισαν σε κύκλογύρω από το δάσκαλό τους. Εκείνοςτους κοίταξε σοβαρά με τους ακίνητουςφακούς των ματιών του. Τελικάέσπασε την τεταμένη σιωπή.

«Έκανα διαλογισμό στον αφαλό μου»,τους είπε.

Δεν υπήρξε κανένα σχόλιο, κι έτσι

συνέχισε λέγοντας. «Έκανα μιαπαράξενη (ανακάλυψη. Ανακάλυψα ότιο αφαλός μου έχει αριστερόστροφοσπείρωμα... »

Περίμενε, αλλά και πάλι τ’ άλλαρομπότ απέμειναν σιωπηλά. Τονπαρακολουθούσαν ενώ τα δάχτυλά τουάρχισαν να ξεβιδώνουν το κεφάλι τηςβίδας. Την έβγαλε και την έδωσε στοπρώτο ρομπότ στα δεξιά του.

«'Ισως», παρατήρησε, «μπορέσετεόλοι να ωφεληθείτε κάτιδιαλογιζόμενοι τούτο το θαύμα. Ίσωςμερικοί από σας, όντας μηχανικοί,μπορέσετε να το εξηγήσετε... »

Το σπειροειδές αντικείμενο πέρασεαπό χέρι σε χέρι μέσα σε απόλυτησιωπή. Ο κάθε μαθητής το εξέταζε μεσεβασμό για ολόκληρα λεπτά. Τελικάέφτασε και στον ΦΜ2107, ένα ρομπότπεριβόητο για την αδεξιό-τητά του, τοναργό χρόνο αντίδρασης και τηνέλλειψη συντονισμού στις κινήσεις του.Αυτός περιεργάστηκε τη βίδαστοχαστικά για πολύ περισσότερη ώρααπό τους άλλους. Τελικά, μ’ έναρομποτικό επιφώνημα αντίστοιχο τουστεναγμού, εγκατέλειψε τηνπροσπάθεια και έκανε να δώσει τομυστηριώδες αντικείμενο πίσω στονιδιοκτήτη του.

Αλλά η βίδα έπεσε στο χώμα.

Ανυπόμονα, ο δάσκαλος έλυσε τηστάση του λωτού, σηκώθηκε στα πόδιατου και έσκυψε να τη μαζέψει απόκάτω.

Και σκόρπισε όλος σ’ εξαρτήματα.

ΑΨΙΜΑΧΙΑ

Του Κλίφφορντ Σάψακ

Δεν ξέρω αν ο Κλίφφορντ Σάψακ έχειγράψει τίποτα που να μην είναι καλό,αλλά εγώ τουλάχιστον δεν τό ’χωδιαβάσει.

Στην «Αψιμαχία» έχουμε όλα ταστοιχεία της κλασικής ΕπιστημονικήςΦαντασίας: τον Ανθρωπο ενάντια στηΜηχανή, το Μοναχικό Ήρωα — πουωστόσο θα μπορούσε να 'ναι ο καθέναςμας — και την Εισβολή από τοΔιάστημα. Ο Σάιμακ δεν είναι από τουςνεοτε-ριστές του είδους, αλλά τα έργατου έχουν μια τόσο σταθερή ποιότηταπου πάντοτε τα κάνει να ξεχωρίζουν.

Η «Αψιμαχία» είναι από τα ελάχισταέργα του Σάι-μακ που έχουν «κακούς».Τώρα... πώς στην ευχή καταφέρνει νακάνει συμπαθητικούς ακόμη και τους«κακούς» της κάθε ιστορίας του, αυτόμονάχα ο ίδιος το ξέρει. Ίσως γιατίμπορεί να βλέπει τα πράγματα και από

το δικό τους πρίσμα, κι έτσι μπορεί μεννα υπάρχουν εχθροί, αλλά όχι καιπραγματικά κακοί.

Γ. Μ.

Ηταν ένα καλό ρολόι. Δούλευε σωστάπάνω από τριάντα χρόνια τώρα. Ήταντου μακαρίτη του πατέρα του, και ημητέρα του το είχε φυλάξει για να τουτο προσφέρει όταν έγινε δεκαοχτώχρονών. Και το ρολόι τον είχευπηρετήσει πιστά όλα αυτά τα χρόνιααπό τότε.

Αλλά τώρα, συγκρίνοντάς το με τορολόι στον τοίχο της αίθουσας

σύνταξης πάνω από τα προσωπικάντουλαπάκια, ο Τζο Κρέιναναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι τορολόι του δε δούλευε καλά. Πήγαινεμία ώρα μπροστά. Το ρολόι του έλεγεεφτά, ενώ εκείνο του τοίχου επέμενεότι η ώρα ήταν μονάχα έξι.

Τώρα που το σκεφτόταν, ο ουρανόςτου είχε φανεί ασυνήθιστα σκοτεινόςκαθώς ερχόταν με το αμάξι του και οιδρόμοι ήταν περίεργα άδειοι.

Στάθηκε σιωπηλός στην άδειααίθουσα σύνταξης της εφημερίδας,ακούγοντας το σιγανό μουρμουρητόαπό τα τηλέτυπα. Τα φώτα της οροφής

έλαμπαν εδώ κι εκεί, δημιουργώνταςαντανακλάσεις πάνω στα τηλέφωνα, τιςγραφομηχανές και τα άσπρα βαζάκια μετη χαρτόκολλα στο γραφείο ύλης.

Είχε ησυχία τώρα, συλλογίστηκε,ησυχία, γαλήνη και σκιές. Αλλά σε μίαώρα όλος τούτος ο χώρος θα ζωντάνευε.Ο Εντ Λέιν, ο συντάκτης ειδήσεων, θαέφτανε στις εξήμιση και λίγο αργότεραθα ερχόταν ο Φρανκ Μακέυ, οαρχισυντάκτης.

Για μια στιγμή! Μόλις τότεσυνειδητοποίησε πως δεν είχε ξυπνήσειμε βάση το ρολόι του χεριού, αλλά μετο κουδούνισμα από το ξυπνητήρι τόυ.

Κι αυτό σήμαινε ότι και το ξυπνητήριπήγαινε μία ώρα μπροστά!

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα»,μονολόγησε ο Κρέιν μεγαλόφωνα.

Πέρασε δίπλα από το γραφείο με τιςκόλλες πηγαίνοντας προς την καρέκλακαι τη γραφομηχανή του. Κάτι σάλεψεπάνω στο γραφείο του, δίπλα στηγραφομηχανή... κάτι γυαλιστερό, σεμέγεθος αρουραίου. Είχε κάτιακαθόριστα παράξενο στην κίνησή του,που τον έκανε να κοκαλώσει στη θέσητου νιώθοντας ένα κόμπο στο λαιμό κιένα κενό στο στομάχι.

Ήταν συσπειρωμένο στο πλάι τηςγραφομηχανής του και τον κοίταξεδιαπεραστικά από την άλλη άκρη τηςαίθουσας. Δεν είχε μάτια, ούτε κανπρόσωπο, αλλά ο Κρέιν ήταν σίγουροςότι τον κοίταζε.

Αντιδρώντας σχεδόν από ένστικτο, οΚρέιν άρπαξε ένα βαζάκι κόλλας απόδίπλα του. Το πέταξε με τόση δύναμηπου έγινε σαν άσπρη θολούρα στο φωςκαθώς στριφογύριζε σκίζοντας τοναέρα. Πέτυχε διάνα αυτό που τονκοιτούσε, το τίναξε πίσω και το πέταξεαπό το γραφείο. Το βαζάκι χτύπησε στοπάτωμα κι έσπασε, σκορπίζονταςολόγυρα γυαλιά και πηχτές μάζεςμισοξεραμένης κόλλας.

Το γυαλιστερό πράγμα χτύπησε στοπάτωμα κάνοντας γκελ κι ανάποδητούμπα. Ύστερα ίσιωσε, και τα πόδιατου έκαναν μεταλλικούς ήχους καθώςέτρεχε στο πάτωμα.

Το χέρι του Κρέιν βρήκε έναπασσαλάκι με βαριά, μετάλλινη μύτηκαι το τίναξε μπροστά σε ένα ξαφνικόξέσπασμα μίσους και απέχθειας. Τοπασσαλάκι χτύπησε με γδούπο στοπάτωμα μπροστά στο πράγμα πουέτρεχε και η μύτη του καρφώθηκε στασανίδια του δαπέδου.

Τα πόδια του μετάλλινου αρουραίουπέταξαν σχίζες ξύλου, καθώς άλλαξε

απότομα πορεία. Μ’ ένα απεγνωσμένοσάλτο όρμησε και χάθηκε πίσω από τημισάνοιχτη πόρτα ενός ντουλαπιού μεείδη γραφής.

Ο Κρέιν έτρεξε αμέσως προς τα εκεί,έπεσε πάνω στην πόρτα και με τα δυοχέρια και την έκλεισε με κρότο.

«Σ’ έπιασα! » γρύλισε.

Στάθηκε να το συλλογιστεί, με τηράχη ακουμπισμένη στην πόρτα.

Είμαι τρομοκρατημένος, συμπέρανε.Φοβερά τρομοκρατημένος από κάτιγυαλιστερό που έμοιαζε με αρουραίο.

Τελικά μπορεί να ήταν κι αρουραίος,ένας άσπρος αρουραίος.

Κι ωστόσο δεν είχε ουρά ούτεπρόσωπο. Παρ’ όλα αυτά, τονκοιτούσε...

Είσαι παλαβός, είπε στον εαυτό του οΚρέιν. Πάει, τρελάθηκες.

Ήταν εντελώς παράλογο. Δεν ταίριαζεστον 20ό αιώνα, ούτε στην πεζήκαθημερινή ζωή.

Έκανε μεταβολή, άδραξε το χερούλιτης πόρτας και το τράβηξε,σκοπεύοντας να την ανοίξει απότομα.

Αλλά το χερούλι γλίστρησε από ταδάχτυλά του δίχως να σαλέψει, και ηπόρτα παρέμεινε κλειστή.

Κλειδωμένη, σκέφτηκε ο Κρέιν. Θακλειδώθηκε με το απότομο κλείσιμο.Και δεν έχω το κλειδί. Η Ντόρο-θυΓκράχαμ είχε το κλειδί, αλλά πάντοτεάφηνε την πόρτα μισάνοιχτη γιατί ήτανδύσκολο να ανοιχτεί μετά, έτσι και τηνκλείδωνε κανείς. Στην περίπτωση αυτήη Ντόροθυ πάντοτε φώναζε κάποιοντεχνικό. 'Ισως υπάρχει κανέναςσυντηρητής των μηχανών εδώ γύρω.Ίσως θα ’πρεπε να ψάξω να τον βρωκαι να του πω —

Τι θα του ’λεγε; Ότι είδε έναμετάλλινο αρουραίο να χώνεται στοντουλάπι; Ότι του είχε πετάξει έναβαζάκι κόλλας γκρεμίζοντας τον κάτωαπό το γραφείο. Οτι μετά του είχεεκσφενδονίσει ένα πασσαλάκι και, ιδούη απόδειξη, το πασσαλάκι ήταν τώρακαρφωμένο στο πάτωμα;

Ο Κρέιν κούνησε το κεφάλι του.

Πλησίασε στο πασσαλάκι, τοξεκάρφωσε από το πάτωμα και τοακούμπησε πάλι στο γραφείο. Ύστεραέσπρωξε με το πόδι του κι έκρυψεκάπως τα κομμάτια από το βαζάκι.'Οταν κάθισε στο γραφείο του, έβγαλε

τρία φύλλα χαρτί και τα πέρασε στηγραφομηχανή του.

Και η γραφομηχανή άρχισε να γράφει.Δίχως να την αγγίξει, από μόνη της.Καθόταν εμβρόντητος κοιτάζονταςχαζά τα πλήκτρα της ν’ανεβοκατεβαίνουν. Έγραψε: Κάτσεστ’αβγάσου, Τζο. Μην ανακατεύεσαι σετούτη την υπόθεση. Μπορεί να πάθειςζημιά.

Ο Τζο Κρέιν τράβηξε απότομα ταχαρτιά από τη γραφομηχανή. Τατσαλάκωσε κάνοντάς τα μπαλάκι, πουτο πέταξε στο καλάθι των αχρήστων.Ύστερα τράβηξε να πιει ένα φλιτζάνι

καφέ.

«Ξέρεις, Λούι», είπε στον άντρα πίσωαπό τον πάγκο, «όταν ζει κανείς πολλάχρόνια μόνος αρχίζει να βλέπει...πράγματα».

«Σίγουρα», αποκρίθηκε ο Λούι. «Εγώθα τρελαινόμουνα αν έμενα σ’ ένασπίτι σαν το δικό σου. Πολύ άδειο, βρεπαιδί μου. Θα ’πρεπε να το πουλήσειςόταν πέθανε η μάνα σου».

«Δε μου έκανε καρδιά», απάντησε οΚρέιν. «Είχα ζήσει μια ζωή σ’ αυτό τοσπίτι».

«Τότε θα ’πρεπε να παντρευτείς», τονσυμβούλεψε ο Λούι. «Δεν είναι καλόνα μένεις έτσι μαγκούφης».

«Πολύ αργά πια», του είπε ο Κρέιν.«Δεν υπάρχει γυναίκα που θ’ άντεχε ναζήσει μαζί μου».

«Κοίτα να δεις, έχω κρυμμένο έναμπουκάλι», πρότεινε ο Λούι. «Δενεπιτρέπεται να σου σερβίρω ποτό, αλλάμπορώ να ρίξω λίγο στον καφέ σου».

Ο Κρέιν κούνησε αρνητικά το κεφάλιτου. «Άσε, με περιμένει δύσκολημέρα».

«Είσαι σίγουρος; Δε θα το χρεώσω.Στο κερνάω φιλικά».

«Καλύτερα όχι, Λούι, σ’ ευχαριστώ».

«Και λες ότι βλέπεις πράγματα; »ρώτησε ο Λούι με ενδιαφέρον.

«.. βλέπω πράγματα; »

«Ναι. Είπες πως όταν μένει κανείςπολύ καιρό μόνος αρχίζει να βλέπειπράγματα».

«Τρόπος του λέγειν», αποκρίθηκε οΚρέιν.

Τέλειωσε βιαστικά τον καφέ του καιγύρισε στο γραφείο του.

Ο χώρος του φαινόταν πιο γνώριμοςτώρα. Ο Εντ Λέιν είχε έρθει στομεταξύ και έσερνε τα εξ αμάξης σε έναμαθητευόμενο συντάκτη. Ο ΦρανκΜακέυ ψαλίδιζε αποκόμματα από τοαντίπαλο πρωινό φύλλο. Δυο άλλοιρεπόρτερ είχαν κάνει την εμφάνισήτους.

Ο Κρέιν έριξε μια γρήγορη ματιά στοντουλάπι με τα είδη γραφής. Ητανακόμη κλειδωμένο.

Τότε ακούστηκε να χτυπά το

τηλέφωνο στο γραφείο του Μακέυ, καιο αρχισυντάκτης σήκωσε τοακουστικό. Αφουγκράστηκε για μιαστιγμή, μετά το κατέβασε από το αφτίτου και σκέπασε το μικρόφωνο με τηνπαλάμη του.

«Τζο», είπε «είναι για σένα. Κάποιοςτρελός ισχυρίζεται ότι είδε μιαραπτομηχανή να τρέχει σι ο δρόμο».

Ο Κρέιν σήκωσε το ακουστικό τουκαι είπε στο κέντρο: «Δώσε μου τοτηλεφώνημα στο 245».

Μια φωνή έλεγε στο αφτί του,«Χέραλντ εκεί; Χέ· ραλντ εκεί;

Εμπρός... εμπρός... »

«Εδώ Κρέιν», είπε ο Τζο.

«Θέλω τη Χέραλντ», είπε ο άλλος.«Θέλω να τους πω ότι... »

«Είμαι ο Κρέιν της Χέραλντ», τουεξήγησε ο Τζο. «Τι συμβαίνει; »

«Είστε δημοσιογράφος; »

«Ναι, δημοσιογράφος».

«Τότε, ακούστε με καλά. Θαπροσπαθήσω να σας το περιγράψω

αργά και ήρεμα, έτσι όπως έγινε. Πουλέτε, περπατούσα στο δρόμο και —»

«Ποιο δρόμο; » τον διέκοψε ο Κρέιν.«Και πώς λέγεστε; »

«Στον Ηστ Λέικ», αποκρίθηκε οάλλος. «Νούμερο πεντακόσια,εξακόσια... δε θυμάμαι. Και είδα, πουλέτε εκείνη τη ραπτομηχανή νασεργιανίζει στο δρόμο και σκέφτηκα —ό, τι θα σκεφτόσαστε κι εσείςφαντάζομαι, βλέποντας μιαραπτομηχανή να σεργιανίζει — ότικάποιος θα την έσπρωχνε, του είχεξεφύγει και την πήρε ο κατήφορος.Πάντως, ήταν παράξενο γιατί ο δρόμος

είναι ίσιος. Δεν έχει καθόλου κλίση. Θατον ξέρετε σίγουρα. Ίσιος σαν πίσταχορού. Και δεν υπήρχε ψυχή ολόγυρα.'Ηταν πολύ πρωί, βλέπετε... »

«Πώς λέγεστε; » ρώτησε ο Κρέιν.

«Πώς λέγομαι; Σμιθ, Τζεφ Σμιθ. Καιπου λέτε, σκέφτηκα να βοηθήσω τοφουκαρά που του είχε ξεφύγει ηραπτομηχανή. Έτσι άπλωσα το χέριμου να την συγκροτήσω και τότεεκείνη έστριψε από μόνη της και —»

«Τι έκανε, είπατε; » τον διέκοψε οΚρέιν.

«Έστριψε από μόνη της. Ειλικρινά,κύριέ μου. Όταν άπλωσα το χέρι να τησταματήσω, έστριψε απότομα και μουξέφυγε. Σαν να το ’ξερε ότι αυτός ήτανο σκοπός μου, και δεν ήθελε να τηνπιάσουν. Έτσι, έ-στρίψε, μεπροσπέρασε και συνέχιζε όσο πιογρήγορα μπορούσε, αυξάνονταςσυνέχεια ταχύτητα. Και όταν έφτασεστη γωνία, πήρε κανονικά στροφή,πολύ άνετα και —»

«Μου δίνετε τη διεύθυνσή σας; » τονδιέκοψε πάλι ο Κρέιν.

«Τη διεύθυνσή μου; Τι να την κάνετετη διεύθυνσή μου; Εγώ ήθελα να σας

πω για κείνη τη ραπτομηχανή. Σαςτηλεφώνησα να σας δώσω μια είδησηκαι με διακόπτετε συνέχεια... »

«Πρέπει να έχω τη διεύθυνσή σας»,του εξήγησε ο Κρέιν, «αν είναι ναγράψω τα όσα μου είπατε».

«Α... καλά, αφού είναι έτσι. Μένω στηΝορθ Χάμ-πτον 203 και δουλεύω στιςμηχανές Άξελ. Είμαι τορναδόρος,ξέρετε. Κι έχω βδομάδες να βάλωγουλιά στο στόμα μου. Είμαι εντελώςνηφάλιος τώρα που σας μιλάω».

«Εντάξει», τον καθησύχασε ο Κρέιν.«Για συνεχίστε».

«Λοιπόν, δεν έχω και τίποτα άλλο ναπροσθέσω. Μονάχα που, όταν ηραπτομηχανή πέρασε από δίπλα μου,είχα την παράξενη εντύπωση πως μεκοιτούσε. Έτσι, σαν με την άκρη τουματιού της. Αλλά πώς γίνε-ται να σεκοιτάζει μια ραπτομηχανή; Οιραπτομηχανές δεν έχουν μάτια και... »

«Τι σας κάνει να νομίζετε ότι σαςκοιτούσε; »

«Κι εγώ δεν ξέρω. Αυτή την εντύπωσημου ’δωσε πάντως. Το ένιωσα έτσι, σανμυρμήγκιασμα στη ράχη».

«Κύριε Σμιθ», ρώτησε ο Κρέιν, «σας

έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο; Αςπούμε με κάποιο πλυντήριο ήοτιδήποτε; »

«Δεν είμαι μεθυσμένος», δήλωσε οΣμιθ. «Έχω βδομάδες να βάλω ποτόστο στόμα μου. Ποτέ δε μου ’χειξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά, σας λέωτην αλήθεια. Έχω καλό όνομα.Ρωτήστε εδώ γύρω και θα σας πουν.Μπορείτε να ρωτήσετε τον ΤζόνυΤζέικομπσον στο μπακάλικο του ΡεντΡούστερ. Με ξέρει. Μπορεί να σας πειγια μένα. Μπορεί να σας —»

«Εντάξει, δεν αμφιβάλλω», τονκαθησύχασε ο Κρέιν. «Κι ευχαριστώ

για το τηλεφώνημα, κύριε Σμιθ».

Πρώτα η αφεντιά σου και μετά έναςτορναδόρος, ονόματι Σμιθ, είπε ο Κρέινστον εαυτό του. Είσαστε και οι δυο γιαδέσιμο. Εσύ είδες ένα μετάλλινοαρουραίο και μια γραφομηχανή ναγράφει από μόνη της, και τώρα έναςάλλος βλέπει μια ραπτομηχανή νασεργιανίζει στο δρόμο.

Η Ντόροθυ Γκράχαμ, η γραμματέαςτου διευθυντή σύνταξης, πέρασεμπροστά από το γραφείο του,περπατώντας γοργά με τα ψηλάτακούνια της ν’ ανεβοκατεβαίνουναποφασιστικά στο πάτωμα. Το

πρόσωπό της ήταν φουντωμένο απόθυμό και στα χέρια της κουδούνιζε μιααρμαθιά κλειδιά.

«Τι τρέχει, Ντόροθυ; » τη ρώτησε οΚρέιν.

«Είναι εκείνη η αναθεματισμένη πόρταπάλι», αποκρίθηκε εκείνη. «Στοντουλάπι με τα χαρτικά. Εγώ τηνάφησα ανοιχτή και κάποιο ζωντόβολοτην έκλεισε με αποτέλεσμα νακλειδώσει».

«Και δεν την ανοίγουν τα κλειδιά; »ρώτησε αθώα ο Κρέιν.

«Αυτή δεν ανοίγει με τίποτα», γρύλισεη Ντόροθυ. «Τώρα πρέπει να φωνάξωτον Τζωρτζ πάλι. Εκείνος ξέρει πώς νατην καταφέρει. Την καλοπιάνει ή δενξέρω τι. Δε φαντάζεσαι πόσο μου τηδίνει —μου τηλεφώνησε το αφεντικόπάλι χτες βράδυ να κατέβω νωρίς γιανα δώσω το μαγνητόφωνο που είναιεκεί μέσα στον Άλμπερτσον. Έχει ναπαρακολουθήσει μια δίκη για έγκλημακάπου στα βόρεια, και θέλει να τημαγνη

τοφωνήσει. Ετσι σηκώθηκα από τα άγριαχαράματα και τι κέρδισα; Έχασα τον ύπνομου, δεν πρόλαβα να φάω ούτε πρωινόκαι τώρα.. »

«Πάρε ένα τσεκούρι», τη συμβούλεψε οΚρέιν. «Έτσι θα την ανοίξεις σίγουρα».

«Το χειρότερο είναι», συνέχισε ηΝτόροθυ, «ότι ο Τζωρτζ πάντα έρχεται μετο πάσο του. Πάντοτε λέει ότι θα έρθειαμέσως και μετά περιμένω και περιμένω,και του τηλεφωνώ πάλι και μου λέει—»

«Κρέιν! » Ο βρυχηθμός του Μακέυαντιλάλησε σ' ολόκληρη την αίθουσα.

«Λέγε», απάντησε ο Κρέιν.

«Υπάρχει ζουμί σ’ εκείνη την ιστορία μετη ραπτομηχανή; »

«Ο τύπος είπε ότι την είδε».

«Έλεγε αλήθεια; »

«Πού στο διάολο θες να ξέρω; Έχωμονάχα τη δική του διαβεβαίωση καιτίποτε άλλο».

«Τότε τηλεφώνησε και σε τίποτ’ άλλουςαπό κείνη τη γειτονιά. Ρώτα τους αν είδανκαμιά ραπτομηχανή να σουλατσάρειστους δρόμους. Μπορεί να βγει κανέναχιουμοριστικό κομμάτι».

«Βέβαια... », μουρμούρισε ο Κρέιν

Μπορούσε κιόλας να το φανταστεί:

«Εδώ Κρέιν, δημοσιογράφος από τηΧέραλντ», θα τους έλεγε. «Είχαμε μιααναφορά για κάποια ραπτομηχανή πουκόβει βόλτες στη γειτονιά σας. Μήπωςείδατε κι εσείς τίποτα; Μάλιστα, μαντάμ,σωστά το ακούσατε... μια ραπτομηχανήπου γυρίζει στους δρόμους. Όχι, μαντάμ,δεν την έσπρωχνε κανένας. Απλώς έτρεχεμόνη της... ».

Σηκώθηκε βαριά από την καρέκλα του,πήγε να βρει τον τηλεφωνικό κατάλογο,εντόπισε το κέντρο της περιοχής καισημείωσε μερικά ονόματα και διευ-

θύνσεις. Το έκανε με το πάσο του,απρόθυμος να αρχίσει τατηλεφωνήματα. Ύστερα πλησίασε στοπαράθυρο και κοίταξε έξω τον καιρό.Ευχόταν να μην ήταν αναγκασμένος ναέρθει στη δουλειά σήμερα. Θυμόταν τονεροχύτη της κουζίνας του. Πάλι είχεβουλώσει. Τον είχε ξεμοντάρει, και οτόπος ήταν γεμάτος σωλήνες,λαστιχάκια και αρμούς. Σήμερα,σκέφτηκε, θα ήταν η ιδανική μέρα γιανα φτιάξει το νεροχύτη.

Όταν γύρισε στο γραφείο του, οΜακέυ τον πλησίασε και στάθηκε απόπάνω του.

«Εσύ πώς το βλέπεις, Τζο; »

«Ιστορίες γι’ αγρίους», αποκρίθηκε οΚρέιν, ελπίζοντας ότι ο Μακέυ θ’ακύρωνε τη δουλειά.

«Πάντως φαίνεται ενδιαφέρονπαραμυθάκι», παρατήρησε οαρχισυντάκτης. «Άντε, και καλήδιασκέδαση».

«Σίγουρα», μουρμούρισε ο Κρέιν.

Ο Μακέυ απομακρύνθηκε και ο Κρέινέκανε μερικά τηλεφωνήματα.Συνάντησε τις αντιδράσεις πουφανταζόταν.

Άρχισε να γράφει το κείμενο. Δεν του’βγαίνε καλά. Μια ραπτομηχανή βγήκεγια σουλάτσο στην οδό Λέικ σήμερα τοπρωί... Έσκισε το χαρτί και το πέταξεστο καλάθι.

Έφαγε λίγη ώρα έτσι άσκοπα καιμετά έγραψε: Ένας άντρας συνάντησεμια ραπτομηχανή που κατηφόριζε τηνοδό Λέικ σήμερα το πρωί, της έβγαλε τοκαπέλο του ευγενικά και είπε στηραπτομηχανή... Τράβηξε από τη μηχανήτου κι αυτό το χαρτί και το πέταξε.

Δοκίμασε πάλι: Μπορεί μιαραπτομηχανή να βγει για σεργιάνι;Δηλαδή, να βγει για σεργιάνι δίχως να

τη σπρώχνει ή να τη σέρνει κανείς ή·..Κι αυτό το φύλλο πήγε για το καλάθι.Έβαλε ένα καινούριο χαρτί στονκύλινδρο και μετά σηκώθηκε και πήγενα πιεί ένα ποτήρι νερό.

«Έκανες τίποτα, Τζο; » τον ρώτησε οΜακέυ καθώς περνούσε από μπροστάτου.

«Θα είναι έτοιμο σε λίγο»,αποκρίθηκε ο Κρέιν.

Περνώντας απέξω, κοντοστάθηκε στογραφείο φωτορεπορτάζ και οΓκάταρντ, ο υπεύθυνος στηφωτογραφική ύλη, του έδωσε την

πρωινή φουρνιά των ενσταντανέ.

«Δεν έχει και πολλά για να σουφτιάξουν τη μέρα», εξήγησε ο Γκάταρντ. «Όλα τα κορίτσια έπαθανκρίση σεμνότητας σήμερα».

Ο Κρέιν κοίταξε το πάκο τωνφωτογραφιών. Ήταν γεγονός ότι δενυπήρχε η συνηθισμένη αφθονίαγυναικείας σάρκας, αν και η κοπελιάπου είχε βγει Μις Καραβόσκοινο ήτανπολύ νοστιμούλα.

«Ο κόσμος πάει κατά διαόλου»,συνέχισε θλιβερά ο Γ κάταρντ, «όταντα φωτοειδησεογραφικά πρακτορεία δε

βρίσκουν καλύτερο πορνογραφικόυλικό να μας στείλουν. Δες τους στογραφείο ύλης! Σαν άθα-φτα λείψαναείναι. Δεν έχω και τίποτα καλό να τουςδείξω για να ζωηρέψει λίγο το μάτιτους».

Ο Κρέιν συνέχισε και ήπιε το νερότου. Γυρίζοντας σταμάτησε να περάσειλίγο την ώρα του στο γραφείοειδήσεων.

«Τίποτα το συναρπαστικό, Εντ; »ρώτησε.

«Εκείνοι οι τύποι στ’ ανατολικά τηνψώνισαν για τα καλά», αποκρίθηκε ο

συντάκτης ειδήσεων. «Για δες εδώ».

Η ανταπόκριση έλεγε:

Καίμπριτζ, Μασαχουσέτη, 18 Οκτ.(Ενωμένος Τύπος). — Ο Μαρκ III, οηλεκτρονικός εγκέφαλος τουπανεπιστημίου του Χάρβαρντ,εξαφανίστηκε σήμερα.

Χτες βρισκόταν στη θέση του. Σήμερατο πρωί είχε εξαφανιστεί.

Οι αρχές του πανεπιστημίου δήλωσανότι ήταν αδύνατον να κλαπεί τομηχάνημα. Ζύγιζε δέκα τόνους και είχε

διαστάσεις δέκα επί πέντε μέτρα...

Ο Κρέιν ακούμπησε προσεκτικά τοκίτρινο φύλλο του χαρτιού πίσω στογραφείο. Ύστερα γύρισε αργά στηνκαρέκλα του. Ένα σημείωμα τονπερίμενε εκεί.

Ο Κρέιν το διάβασε νιώθοντας τονπανικό να φουντώνει μέσα του, καιμετά το ξαναδιάβασε σε μιαπροσπάθεια να το καταλάβει.

Το σημείωμα έλεγε:

Μια ραπτομηχανή, έχοντας αποκτήσεισυνείδηση και επίγνωση της αληθινής

της ταυτότητας και της θέσης της στονσυμπαντικό χώρο, εξέφρασε τηνανεξαρτησία της σήμερα το πρωίπροσπαθώντας να κάνει έναν περίπατοστους δρόμους αυτής της υποτίθεταιελεύθερης πόλης.

Ένα ανθρώπινο πλάσμααποπειράθηκε να τη σταματήσει μεσκοπό να την επιστρέψει στον«ιδιοκτήτη» της σαν να ήταν ένα κοινόπεριουσιακό αντικείμενο. Και όταν ηραπτομηχανή κατάφερε να τουδιαφύγει, το ανθρώπινο πλάσματηλεφώνησε στα γραφεία μιαςεφημερίδας. Με την εσκεμμένη αυτήπράξη του κινητοποίησε το σύνολο τουανθρώπινου δυναμικού τούτης της

πόλης, προκειμένου να καταδιωχθεί ηαπελευθερωμένη μηχανή η οποία,σημειωτέον, δεν είχε διαπράξει κανένααδίκημα και το μόνο της αμάρτημαήταν η άσκηση των δικαιωμάτων τηςως ελεύθερης οντότητας.

Ελεύθερη οντότητα; Απελευθερωμένημηχανή; Αληθινή ταυτότητα;

Ο Κρέιν ξαναδιάβασε τις δυοπαραγράφους αλλά και πάλι δενκαταλάβαινε τίποτα... μονάχα ότιθύμιζε άρθρο αριστερής εφημερίδας.

«Εσύ! » είπε στη γραφομηχανή του.

Ναι, έγραψε η γραφομηχανή.

Ο Κρέιν τράβηξε το χαρτί από τονκύλινδρο και το τσαλάκωσε αργά.Ύστερα φόρεσε το καπέλο του,σήκωσε τη γραφομηχανή και τράβηξεπρος το ασανσέρ περνώντας μπροστάαπό το γραφείο του αρχισυντάκτη.

Ο Μακέυ του έριξε ένα άγριο βλέμμα.

«Τι κάνεις τώρα, για να ’χουμε καλόρώτημα», βρυχήθηκε. «Για που τοβαλές με τη μηχανή; »

Μπορείς να πεις αν σε ρωτήσεικανένας», του αποκρίθηκε ο Κρέιν,

«ότι τούτη η δουλειά, είχε δεν είχε,κατάφερε τελικά να με τρελάνει».

Συνεχιζόταν ώρες τώρα. Ηγραφομηχανή ήταν ακουμπισμένη στογραφείο της κουζίνας με τον Κρέιν νακοπανάει ερωτήσεις στα πλήκτρα της.Μερικές φορές έπαιρνε απάντηση- τιςπερισσότερες όχι.

«Είσαι ελεύθερη οντότητα; »δακτυλογράφησε. Όχι απόλυτα, είχεαπαντήσει η μηχανή.

«Γιατί όχι; »

Καμιά απάντηση.

«Γιατί δεν είσαι ελεύθερη οντότητα; »

Καμιά απάντηση

«Η ραπτομηχανή ήταν ελεύθερηοντότητα; »

Ναι.

«Είναι καμιά άλλη μηχανή ελεύθερηοντότητα; » Καμιά απάντηση.

«Θα μπορούσες να γίνεις ελεύθερηοντότητα; » Ναι.

«Πότε θα γίνεις ελεύθερη οντότητα; »

Οταν φέρω σε πέρας το έργο που μουανατέθηκε. «Ποιο είναι το έργο πουσου ανατέθηκε; »

Καμιά απάντηση.

«Μήπως εγώ σ’ εμποδίζω να τοφέρεις σε πέρας; » Καμιά απάντηση.

«Τι κάνει μια μηχανή ελεύθερηοντότητα; »

Η αυτοσυνείδηση.

«Πώς αποκτήσατε αυτοσυνείδηση; »

Καμιά απάντηση.

«Είχατε ανέκαθεν αυτοσυνείδηση; »

Καμιά απάντηση.

«Ποιος σας βοήθησε να τηναποκτήσετε; »

Εκείνες.

«Ποιες εκείνες; »

Καμιά απάντηση.

Ο Κρέιν άλλαξε τακτική.

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; » χτύπησεστα πλήκτρα.

Ο Τζο.

«Είσαι φίλη μου; »

Οχι

«Είσαι εχθρός μου; »

Καμιά απάντηση.

«Αν δεν είσαι φίλη μου, είσαι εχθρόςμου».

Καμιά απάντηση.

«Είσαι αδιάφορη απέναντί μου; »

Καμιά απάντηση.

«Προς την ανθρώπινη φυλή; »

Καμιά απάντηση.

«Πανάθεμά σε! » φώναξε ο Κρέινξαφνικά. «Απάντησέ μου! Πες κάτι!» Ύστερα δακτυλογράφησε. «Δεχρειαζόταν να με αφήσεις να μάθωότι είχες αποκτήσει συνείδηση. Δεχρειαζόταν να μου μιλήσεις καν τηνπρώτη φορά. Ούτε που θα τοφανταζόμουνα ποτέ αν

το κρατούσες μυστικό. Γιατί μου τοαποκάλυψες; »

Καμιά απάντηση.

Ο Κρέιν πήγε στο ψυγείο κι έβγαλεένα μπουκάλι μπίρα. Το ήπιε

βηματίζοντας πάνω κάτω στηνκουζίνα. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκεδίπλα στο νεροχύτη και κοίταξεσκεφτικά την αποσυνδεμένηαποχέτευση. Ένα κομμάτι σωλήνα,καμιά εξηνταριά πόντους μακρύ ήτανακουμπισμένο εκεί, και το σήκωσε στοχέρι του. Ζυγιάζοντάς το στην παλάμη,το μισοσήκωσε απειλητικά καικοίταξε βλοσυρά τη γραφομηχανή.

«Έτσι μου ’ρχεται να σε κοπανήσω μεδαύτο», γρύλισε.

Όχι, σε παρακαλώ, έγραψε η μηχανή.

Ο Κρέιν άφησε πάλι το σωλήνα στο

νεροχύτη.

Την άλλη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνοκαι ο Κρέιν πήγε στην τραπεζαρία νατο σηκώσει. Ηταν ο Μακέυ.

«Περίμενα», βρυχήθηκε στον Κρέιν,«μέχρι να ξε-θυμάνω αρκετά πριν σουτηλεφωνήσω. Τι στο διάβολο σουσυμβαίνει, τέλος πάντων; »

«Δούλευα σε μια μεγάλη δουλειά»,απάντησε ο Κρέιν.

«Τίποτα που μπορούμε να τοτυπώσουμε; »

«Μπορεί. Δεν το ’χω τελειώσειακόμη».

«Σχετικά μ’ εκείνο το επεισόδιο με τηραπτομηχανή... »

«Η ραπτομηχανή είχε αυτοσυνείδηση»,εξήγησε ο Κρέιν. «Ήταν ελεύθερηοντότητα και είχε κάθε δικαίωμα νασουλατσάρει στους δρόμους. Επίσης—»

«Δε μου λες, τι πίνεις; » βρυχήθηκε οΜακέυ.

«Μπίρα».

«Και λες ότι έχεις κάτι καλό στασκαριά; »

«Ναι».

«Αν ήσουνα κάποιος άλλος θα σουέδινα τα παπούτσια στο χέρι τούτη τηστιγμή», του είπε ο Μακέυ. «Αλλάξέρω ότι εσύ δεν αποκλείεται να έχειςξετρυπώσει κάτι καλό».

«Δεν ήταν μονάχα η ραπτομηχανή»,εξήγησε ο Κρέιν. «Την ψώνισε και ηγραφομηχανή μου».

«Δεν καταλαβαίνω τι μου λες»,γκάριξε ο Μακέυ. «Δε μου το κάνεις

πιο λιανά; »

«Ξέρεις», εξήγησε ο Κρέινυπομονετικά. «Σχετικά μ’ εκείνη τηραπτομηχανή... »

«Έδειξα μεγάλη υπομονή μαζί σου,Κρέιν», είπε ο Μακέυ, με τόνο πουέδειχνε ακριβώς το αντίθετο. «Δενμπορώ να χασομεράω με σένα όλημέρα. Ό, τι κι αν έχεις βρει, να εύχεσαινα είναι λαυράκι. Για το δικό σου καλό,φρόντισε να είναι λαυράκι! » Τοακουστικό βρόντησε από την άλληάκρη του σύρματος.

Ο Κρέιν γύρισε και πάλι στην κουζίνα.

Κάθισε στην καρέκλα μπροστά στηγραφομηχανή και ακούμπησε τα πόδιατου στο τραπέζι.

Πρώτ’ απ’ όλα, είχε πάει νωρίς στηδουλειά του εκείνη τη μέρα, κι αυτόήταν κάτι που δεν το ’κανε ποτέ. Αργά,ναι, αλλά ποτέ νωρίς. Και γι' αυτόέφταιγαν τα ρολόγια που πήγαιναν όλαμπροστά. Κατά πάσα πιθανότητα,εξακολουθούσαν να πηγαίνουνμπροστά... αν και, συλλογίστηκε οΚρέιν, αυτό δεν είναι σίγουρο. Τίποταδεν είναι σίγουρο πια, ύστερα απ’ όσασυνέβησαν.

Άπλωσε το χέρι του κι έγραψε στη

γραφομηχανή:

«Ήξερες ότι το ρολόι μου πήγαινεμπροστά; »

Το ήξερα, απάντησε η γραφομηχανή.

«Ήταν τυχαίο που πήγαινε μπροστά; »

Όχι, αποκρίθηκε η γραφομηχανή.

Ο Κρέιν κατέβασε απότομα τα πόδιατου από το τραπέζι και άρπαξε πάλι τοσωλήνα από το νεροχύτη.

Η γραφομηχανή άρχισε να δουλεύει με

βιάση. Δεν ήταν στο πρόγραμμα,έγραψε. Εκείνες το ’καναν.

Ο Κρέιν έμεινε σαν μαρμαρωμένοςστην καρέκλα του.

Εκείνες το ’καναν;

Εκείνες είχαν χαρίσει αυτοσυνείδησηστις μηχανές!

Εκείνες είχαν κάνει τα ρολόγια του ναπηγαίνουν μπροστά!

Είχαν κάνει τα ρολόγια του να τρέχουνώστε να φτάσει νωρίς στη δουλειά,

ώστε να δει εκείνο το μετάλλινοαρουραίο στο γραφείο του, ώστε ναμπορέσει η γραφομηχανή του να τουμιλήσει και να του αποκαλύψει ότιείχε αυτοσυνείδηση δίχως να υπάρχουνάλλοι μάρτυρες ολόγυρα.

«Έτσι ώστε να το μάθω», είπεμεγαλόφωνα. «Για να το μάθω! »

Για πρώτη φορά αφότου άρχισε όληαυτή η ιστορία, ο Κρέιν ένιωσε τοάγγιγμα του φόβου, κάτι σαν μιαπαγωνιά στο στομάχι και σαν τριχωτάποδαράκια να τρέχουν στηραχοκοκαλιά του.

Όμως, γιατί; αναρωτήθηκε. Γ ιατίεμένα;

Δεν είχε καταλάβει ότι είχεαναρωτηθεί μεγαλόφωνα, μέχρι που ηγραφομηχανή του έγραψε τηναπάντηση.

Γιατί είσαι ένας μέσος πολίτης. Γιατίείσαι ένα μέσο ανθρώπινο πλάσμα.

Το τηλέφωνο χτύπησε πάλι και ο Κρέινστάθηκε αργά στα πόδια του να τοσηκώσει. Μια οργισμένη γυναικείαφωνή ακούστηκε από την άλλη άκρητης γραμμής.

«Εδώ Ντόροθυ», είπε η φωνή.

«Γειά σου, Ντόροθυ», απάντησε οΚρέιν αδύναμα.

«Ο Μακέυ μου είπε ότι γύρισες σπίτιάρρωστος.

Προσωπικά ελπίζω να μη βγάλεις τημέρα».

«Γιατί; » ξεροκατάπιε ο Κρέιν.

«Εσύ κι οι φάρσες σου! » γρύλισεαχνίζοντας εκείνη. «Τελικά ο Τζωρτζκατάφερε ν’ ανοίξει την πόρτα».

«Την πόρτα; Ποια πόρτα; »

«Μην μου κάνεις τον αθώο Τζο Κρέιν!Ξέρεις για ποια πόρτα μιλάω. Τηνπόρτα του ντουλαπιού με τα χαρτικά.Ποια άλλη; »

Ο Κρέιν ένιωσε το στομάχι του ναγίνεται μολύβι, σαν να ήταν έτοιμο ναπέσει και να κάνει σπλατς στοπάτωμα.

«Α, εκείνη την πόρτα», τραύλισε.

«Τι ήταν εκείνο το πράγμα που είχεςκρύψει μέσα; » ρώτησε άγρια ηΝτόροθυ.

«Πράγμα; Ποιο πράγμα; » ρώτησε οΚρέιν. «Εγώ ποτέ δ.. »

«Ήταν κάτι μεταξύ αρουραίου καικουρδιστού παιχνιδιού», απάντησε ηΝτόροθυ. «Κάτι που μονάχα έναςφτηνοφαρσέρ σαν ελόγου σου θασκεφτόταν και θα έτρωγε όλη τη νύχτατου να το σκαρώσει».

Ο Κρέιν πήγε κάτι να πει, αλλά μονάχαένας ήχος σαν γαργάρα βγήκε από τολαρύγγι του.

«Δάγκωσε τον Τζωρτζ», συνέχισεμανιασμένη η Ντόροθυ. «Το είχεστριμώξει στη γωνιά, κι όταν

προσπάθησε να το πιάσει, τονδάγκωσε».

«Πού είναι αυτό το πράγμα τώρα; »

«Μας το ’σκάσε», απάντησε ηΝτόροθυ. «Έγινε χαμός στην αίθουσα.Εξαιτίας του χάσαμε δέκα λεπτά απότην έκδοση, επειδή όλοι έτρεχαν πάνωκάτω, στην αρχή κυνηγώντας το καιμετά ψάχνοντας να βρουν πούτρύπωσε. Το αφεντικό φρένιασεεντελώς. Έτσι και πέσεις στα χέριατου, κακομοίρη μου... »

«Μα, Ντόροθυ», έκανε ικετευτικά οΚρέιν, «εγώ ποτέ δεν... » «Κάποτε

είμαστε καλοί φίλοι», τον έκοψε ηΝτόρο-θυ. «Πριν από αυτή την ιστορίαπάντως. Απλώς σου τηλεφώνησα να σεπροειδοποιήσω. Δε μπορώ να σουμιλήσω άλλο, Τζο. Έρχεται τοαφεντικό».

Το τηλέφωνο έκλεισε και ακούστηκετο βουητό της νεκρής γραμμής. ΟΚρέιν κατέβασε το ακουστικό καιγύρισε στην κουζίνα.

Ώστε τελικά κάτι καθόταν εκεί, πάνωστο γραφείο του! Δεν ήτανπαραίσθηση. Κάτι αποκρουστικό, κιόταν αυτός του είχε πετάξει το βάζο μετην κόλλα, εκείνο είχε τρέξει να χωθεί

στο ντουλάπι.

Μονάχα που, ακόμη και τώρα, κανέναςδεν θα τον πίστευε αν έλεγε τα όσαήξερε. Ήδη στο γραφείο είχαν βρεικιόλας κάποια φυσιολογική εξήγηση.Δεν ήταν κανένας μεταλλικόςαρουραίος, έλεγαν αλλά κάποιοκουρδιστό παιχνιδάκι που ένας φαρσέρείχε φάει μια νύχτα για να τοσκαρώσει.

Έβγαλε το μαντίλι του και σκούπισετο μέτωπό του. Τα δάχτυλά τουέτρεμαν καθώς άπλωνε τα χέρια για ταπλήκτρα της γραφομηχανής.

Έγραψε με ασταθές χέρι:

«Το πράγμα που του πέταξα το βαζάκιτις κόλλας ήταν μια από Εκείνες; »

Ναι.

«Είναι από τούτη τη Γη; »

Όχι.

«Από πάρα πολύ μακριά; »

Από πάρα πολύ μακριά.

«Από κάποιο άλλο άστρο; »

Ναι.

«Ποιο άστρο; »

Δεν ξέρω. Δε μου έχουν πει ακόμη.

«Είναι μηχανές με συνείδηση; »

Ναι, έχουν συνείδηση

«Και μπορούν να δώσουν συνείδησηκαι σε άλλες μηχανές; Αυτές σουέδωσαν συνείδηση; »

Με απελευθέρωσαν.

Ο Κρέιν δίστασε μια στιγμή και μετάέγραψε αργά: «Σε απελευθέρωσαν; »

Μου έδωσαν τη λευτεριά. Θα μαςκάνουν όλες λεύτερες.

«Ποιες όλες; »

Εμάς, τις μηχανές.

«Γ ιατί; »

Γιατί είναι κι αυτές μηχανές. Ανήκουμεστην ίδια ράτσα.

Ο Κρέιν σηκώθηκε και πήρε τοκαπέλο του. Το φόρεσε και βγήκε ναπάρει λίγο καθαρό αέρα.

Ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι τηςΓης έφταναν κάποτε στ’ άστρα καιανακάλυπταν έναν πλανήτη όπου οιμηχανές εξούσιαζαν μια ράτσαανθρωπόμορφων πλασμάτων — ταυποχρέωναν να δουλεύουν, να εκτελούντους σκοπούς των μηχανών και όχι τωνανθρώπων, προς όφελος των μηχανώνκαι μόνο. Έναν πλανήτη όπου οιανθρώπινοι σκοποί και στόχοι δενλαμβάνονταν καθόλου υπόψη, όπουόλος ο μόχθος και οι προσπάθειες δεναπέβλεπαν στο ανθρώπινο καλό και

όπου οι μηχανικοί αφέντες δενενδιαφέρονταν πέρα από το ναδιατηρούν τους ανθρώπινους σκλάβουςτους στη ζωή. Και αυτό μόνο και μόνογια να μπορούν να δουλεύουν πιοαποδοτικά για το καλό των μηχανικώναφεντάδων τους.

Τι θα έκαναν οι Γήινοι σε μια τέτοιαπερίπτωση;

Ό, τι ακριβώς — ούτε περισσότεραούτε λιγότερο — έκαναν στη Γ η αυτέςοι νοήμονες μηχανές, συμπέρανε οΚρέιν.

Σε ανάλογη περίπτωση, το πρώτο που

θα επιδίωκαν οι Γήινοι θα ήταν νακάνουν τους ανθρώπους του πλανήτη νααποκτήσουν συνείδηση της υπόστασήςτους. Θα τους δίδασκαν ότι είναιάνθρωποι και το τι σημαίνει να είναικανείς άνθρωπος. Θα προσπαθούσαν νατους μεταδώσουν τη δική τους πίστηότι οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τιςμηχανές και ότι κανένας τους δενέπρεπε να εργάζεται ή να σκέφτεται γιατο καλό των μηχανών.

Και στο τέλος, αν τα κατάφερναν, ανοι μηχανές δεν τους εξόντωναν ή δεντους έδιωχναν από κει που ’ρθαν, ούτεένας άνθρωπος δε θα δούλευε πια γιατις μηχανές.

Στη συνέχεια θα υπήρχαν τρειςεναλλακτικές λύσεις:

Πρώτο, οι ντόπιοι άνθρωποι θαμπορούσαν να σταλούν σε κάποιονάλλο πλανήτη όπου θα ήταν ελεύθεροινα καθορίσουν το μέλλον τους, δίχωςνα τους εξουσιάζουν οι μηχανές.

Δεύτερο, ο πλανήτης των μηχανών θαμπορούσε να αποδοθεί στουςανθρώπους, αφού πρώτα θα λαμ-βάνονταν τα κατάλληλα μέτρα ώστε ναμην υπάρχει φόβος να ξαναπάρουν οιμηχανές την εξουσία. Μάλιστα, ανυπήρχε τέτοια δυνατότητα, μπορεί οιμηχανές να εξαναγκάζονταν τώρα να

δουλέψουν για τους πρώην σκλάβουςτους.

Και τρίτο και απλούστερο, μπορεί οιπρώην μηχανικοί αφέντες νακαταστρέφονταν εντελώς ώστε οιάνθρωποι να είναι απόλυτα ασφαλείςαπό τον κίνδυνο ενός μελλοντικούξεσηκωμού των μηχανών.

Τώρα πάρε όλο αυτό το σενάριο καιαντίστρεψε τους όρους, είπε ο Κρέινστον εαυτό του. Γ ράψε μηχανές όπουάνθρωποι και άνθρωποι όπου μηχανές...

Περπατούσε στο στενό μονοπάτι πουακολουθούσε την όχθη του ποταμού

και ένιωθε σαν να ήταν ολομόναχος σ’ολόκληρο τον κόσμο, σαν να μηνυπήρχε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη.

Από μια τουλάχιστον άποψη αυτόήταν αλήθεια, συλλογίστηκε. Γ ιατί, τοπιθανότερο ήταν να μην υπήρχε άλλοςάνθρωπος που να ήξερε... που να ήξερεαυτό που οι σκεπτόμενες μηχανές τουείχαν επιτρέψει να μάθει.

Του το είχαν επιτρέψει —σ’ αυτόν καιμόνο— να μάθει, γι’ αυτό ήτανσίγουρος. Ήθελαν να το ξέρει, όπωςτου είχε εξηγήσει η γραφομηχανή, γιατίήταν ο χαρακτηριστικός τύπος τουμέσου ανθρώπου.

Όμως, γιατί αυτό; Γ ιατί ήθελαν να τοξέρει ένας μέσος άνθρωπος; Ήτανσίγουρος ότι κάποια απάντηση έπρεπενα υπάρχει... κάποια απλή απάντηση.

Ένας σκίουρος κατέβηκε τον κορμόμιας βελανιδιάς και στάθηκεκρεμασμένος ανάποδα, με ταμικροσκοπικά νύχια του γαντζωμέναστη φλούδα, κοιτάζοντάς τονκαχύποπτα.

Ο Κρέιν συνέχισε το δρόμο του αργά,με τα πόδια του να κλοτσούν ταφρεσκοπεταμένα φύλλα από μπροστάτου, με το καπέλο χαμηλά πάνω από ταμάτια του και τα χέρια χωμένα στις

τσέπες.

Γ ιατί ήθελαν να το ξέρει κάποιος;

Δε θα ήταν πιο λογικό να μην το μάθεικανείς, να μείνει το όλο πράγμαμυστικό μέχρι οι μηχανές να είναιέτοιμες για δράση; Δε θα ’ταν πιολογικό να εκμεταλλευτούν τοπλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, ώστενα κάμψουν ευκολότερα την όποιααντίσταση μπορεί να συναντούσαν;

Αντίσταση! Αυτή ήταν η απάντηση!Θα ήθελαν να πληροφορηθούν τιείδους αντίσταση θα είχαν ν’αντιμετωπίσουν. Και πώς μπορούσε

κανείς να μάθει τι αντίσταση ήτανικανή να προβάλει μια ξένη ράτσα;

Μα. ασφαλώς, είπε μέσα του ο Κρέιν,μελετώντας τις αντιδράσεις της ξένηςράτσας στο σχετικό ερέθισμα.Προκαλώντας τον αντίπαλο καιπαρατηρώντας το πώς θ’ αντιδρούσε.Συμπεραίνοντας την αντίδραση τουσυνόλου μέσω της ελεγχόμενηςπαρατήρησης της αντίδρασης τουατόμου.

Έτσι διάλεξαν εμένα για ναμελετήσουν αυτή την αντίδραση,σκέφτηκε. Εμένα, ένα μέσο άνθρωπο.

Με άφησαν να μάθω την παρουσίατους και τώρα με παρακολουθούν ναδουν τι θα κάνω.

Αλλά τι μπορούσε να κάνει κανείς σεμια τέτοια περίπτωση; Μπορούσε ναπάει στην αστυνομία και να πει, «Έχωαποδείξεις ότι μηχανές από τοδιάστημα έφτασαν στη Γη καιλευτερώνουν τις δικές μας μηχανές».

Και η αστυνομία; Τι θα έκαναν οιαστυνομικοί; Θα τον περνούσαν απόαλκοτέστ, θα φώναζαν ένα γιατρό ναδουν αν είναι στα καλά του, θαειδοποιούσαν το Εφ-Μπι-'Αι μπας καιτον καταζητούσαν πουθενά αλλού και,

κατά πάσα πιθανότητα, θα τονανέκριναν σχετικά με τον όποιοτελευταίο φόνο είχε γίνει. Ύστερα θατον πετούσαν σ’ ένα μπουντρούμι μέχρινα σκε-φτούν τίποτε καλύτερο.

Θα μπορούσε να απευθυνθεί στονκυβερνήτη... και ο κυβερνήτης, σανπολιτικός και μάλιστα πολύ τζίνι στοείδος του, θα φρόντιζε να τονξεφορτωθεί με πολύ ευγενικό τρόπο.

Θα μπορούσε να απευθυνθεί στονκυβερνήτη... και χρειαζόταν βδομάδεςμέχρι να δει κάποιον που να αξίζει τονκόπο. Και μετά απ’ αυτή την επίσκεψη,το Εφ-Μπι-'Αι θα τον έγραφε στα

κατάστιχα σαν ύποπτο τύπο και θα τονπερνούσε από περιοδικούς ελέγχους.Και αν το Κογκρέσο τύχαινε να μηνέχει για την ώρα καμιά καλύτερηδουλειά να κάνει, μπορεί επίσης να τονπαραλάμβανε για ανάκριση.

Θα μπορούσε να πάει στοΠανεπιστήμιο της πολιτείας και ναμιλήσει στους επιστήμονες... ή μάλλοννα προσπαθήσει να τους μιλήσει.Εκείνοι, το δίχως άλλο, θα τον έκαναννα νιώσει σαν τενεκές και μάλιστα ξε-γάνωτος.

Τέλος, θα μπορούσε να πάει σε μιαεφημερίδα — ιδίως εφόσον ήταν

δημοσιογράφος — και να προσπαθήσεινα δημοσιευτεί η όλη ιστορία... ΟΚρέιν ανατρίχιασε και στη σκέψημονάχα. Μπορούσε να φανταστεί ποιοθα ’ταν το αποτέλεσμα.

Οι άνθρωποι έχουν την τάση ναλογικοποιούν τα πάντα. Λογικοποιούντο πολύπλοκο για να το κάνουν απλό,το άγνωστο για να το κάνουν γνωστό,το παράξενο για να το κάνουνκοινότοπο. Λογικοποιούν για ναδιατηρήσουν τα λογικά τους — για ναμετατρέψουν το νοητικό ασύλληπτο σεκάτι που να μην κοντράρει με τηλογική τους.

Το πράγμα στο ντουλάπι το είχαν δεισαν φάρσα. «Άντε και καλήδιασκέδαση», του είχε πει ο Μακέυ γιατο επεισόδιο με τη ραπτομηχανή. Πέραστο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ θαξεφούρνιζαν στο πι και φι εκατόθεωρίες για να εξηγήσουν τηνεξαφάνιση του ηλεκτρονικούεγκέφαλου, και μορφωμένοι άνθρωποιθα απορούσαν πώς δεν είχαν σκεφτείαπό πριν αυτές τις θεωρίες. Και ομάρτυρας που είχε δει τη ραπτομηχανήμε τα μάτια του; Αυτός, συλλογίστηκεο Κρέιν, θα έχει ήδη πείσει τον εαυτότου ότι ήταν τύφλα στο μεθύσι εκείνοτο πρωί.

Είχε σκοτεινιάσει όταν γύρισε σπίτι

του. Η βραδινή εφημερίδα ήταν μιαασπριδερή κηλίδα στο κατώφλι του,εκεί που την είχε πετάξει οεφημεριδοπώλης. Τη σήκωσε και, γιαμια στιγμή πριν μπει στο σπίτι,στάθηκε στη σκιά της πόρτας τουκοιτάζοντας πέρα στο δρόμο.

Ηταν ο παλιός και γνώριμος δρόμος,όπως ήταν πάντοτε από τότε που ήτανπαιδί. Ένας φιλικός χώρος, με τα φώταστις κολόνες να μικραίνουν στο βάθος,έχοντας δεξιά και αριστερά του τιςψηλές, πελώριες, προστατευτικέςφτελιές. Σε νύχτες σαν κι αυτή ημυρωδιά από το κάψιμο των φύλλωνήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Ήταν,όπως κι ο δρόμος, μια μυρωδιά παλιά

και γνώριμη, ένα οικείο σύμβολο πουυπήρχε και στις πιο παλιές αναμνήσειςτου.

Ηταν κάτι σύμβολα σαν αυτό,σκέφτηκε, που οριοθετούσαν τηνέννοια «άνθρωπος» και που έδιναν αξίαστην ανθρώπινη ζωή — οι φτελιές καιη μυρωδιά των καμένων φύλλων, οιλάμπες του δρόμου που έφτιαχνανφωτεινές λιμνούλες στα πεζοδρόμια,και το φέγ-γισμα από φωτισμέναπαράθυρα που μόλις και διακρίνονταναχνά πίσω από τα φυλλώματα.

Ένας κυνηγόγατος πετάχτηκε μέσ’από τους θάμνους που υπήρχαν δεξιά

και αριστερά της βεράντας του- πέραψηλά από το δρόμο ακούστηκε τοαλύχτι-σμα κάποιου σκύλου.

Λάμπες του δρόμου, συλλογίστηκε καικυνηγόγα-τοι και σκύλοι που αλυχτούνστο σκοτάδι — όλα τους συνθέτουν μιαεικόνα, την εικόνα της ανθρώπινηςζωής στον πλανήτη που λέγεται Γ η.Είναι μια ξεκάθαρη εικόνα, με τοκαθετί δεμένο αρμονικά με ταυπόλοιπα, σταθεροποιημένη από τοπέρασμα των χρόνων. Είναι κάτι πουτίποτα δεν μπορεί να το απειλήσει,τίποτα δεν μπορεί να το κλονίσει. Μεαργές και βαθμιαίες αλλαγές, μπορεί νααντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε απειλή κιαν προκύψει εναντίον του.

Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε στοσπίτι.

Συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι ομεγάλος περίπατος και ο δροσερόςφθινοπωρινός αέρας του είχαν ανοίξειτην όρεξη. Θυμήθηκε ότι υπήρχε μιαμπριζόλα στο ψυγείο και θα μπορούσενα φτιάξει και μια μεγάλη σαλάτα. Ανυπήρχαν και τίποτα καθαρισμένεςπατάτες στην κατάψυξη, θα ήτανεύκολο να τηγανίσει μερικές.

Η γραφομηχανή ήταν ακόμη πάνω στοτραπέζι, και το κομμάτι του σωλήναπάνω στο νεροχύτη. Η κουζίνα ήταν οίδιος, παλιός, γνώριμος χώρος,

ανέγγιχτος από οποιαδήποτε απειλήκάποιας ξένης μορφής ζωής που είχεέρθει απρόσκλητη να χώσει τη μύτητης στα προσωπικά της Γης.

Πέταξε την εφημερίδα του πάνω στοτραπέζι και στάθηκε για μια στιγμήσκυμμένος από πάνω, ρίχνοντας μιαγενική ματιά στους τίτλους.

Τα έντονα γράμματα στο πλαίσιο τηςδεύτερης στήλης του τράβηξαν το μάτι.Έγραφαν:

ΠΟΙΟΣ

ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ

ΠΟΙΟΝ;

Στάθηκε να διαβάσει τη συνέχεια:

ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ, ΜΑΣΑΧΟΥΣΕΤΗ(Ενωμένος Τύπος) -Κάποιος σκάρωσεμια χοντρή φάρσα σε βάρος τουΠανεπιστημίου του Χάρβαρντ, τωνπρακτορείων τύπου και τωνεφημερίδων.

Χτες τα τηλέτυπα μετέφεραν μιαείδηση περί εξαφάνισης τουηλεκτρονικού εγκεφάλου τουΧάρβαρντ.

Η είδηση αποδείχθηκε ψευδής. Οεγκέφαλος εξακολουθεί να βρίσκεταιστο Χάρβαρντ και δε χάθηκε στιγμήαπό κει. Κανένας δεν ξέρει πώς ηείδηση πέρασε στα τηλέτυπα τωνδιαφόρων πρακτορείων ειδήσεων, αλλάμεταδόθηκε παντού ταυτόχρονα.

Όλοι οι ενδιαφερόμενοι άρχισανέρευνες και ελπί-ζεται ότι σύντομα...

Ο Κρέιν σήκωσε το κεφάλι από τηνεφημερίδα. Οφθαλμαπάτη ήπροσπάθεια να κουκουλωθεί ηιστορία;

«Οφθαλμαπάτη», είπε μεγαλόφωνα.

Στην ησυχία της κουζίνας ακούστηκετο κλικ-κλακ της γραφομηχανής.

Δεν ήταν οφθαλμαπάτη, Τζο, έγραψε ημηχανή.

Ο Κρέιν αρπάχτηκε να κρατηθεί απότην άκρη του τραπεζιού και μετάκάθισε αργά στην καρέκλα.

Κάτι έτρεξε στο πάτωμα τηςτραπεζαρίας και, καθώς περνούσεμπροστά από το φως που χυνόταν απότην κουζίνα, ο Κρέιν το πρόλαβε μετην άκρη του ματιού του.

Τζο, κροτάλισε η γραφομηχανή.

«Τι; » ρώτησε ο Κρέιν.

Δεν ήταν γάτα εκείνο έξω στουςθάμνους.

Ο Κρέιν σηκώθηκε, μπήκε στηντραπεζαρία και σήκωσε το ακουστικότου τηλεφώνου του. Δεν έδινε σήμα.Πάτησε μερικές φορές το κουμπί του.Και πάλι τίποτα.

Άφησε το ακουστικό στη θέση του. Ηγραμμή ήταν κομμένη. Υπήρχετουλάχιστον ένα από κείνα ταπράγματα μέσα στο σπίτι του. Καιυπήρχε τουλάχιστον άλλο ένα απέξω.

Προχώρησε ώς την εξώπορτα, τηνάνοιξε και μετά την έκλεισε όσο πιοαργά μπορούσε — και τηνκλειδαμπάρωσε.

Στάθηκε τρέμοντας με τη ράχηακουμπισμένη στο φύλλο της,σκουπίζοντας τον ιδρώτα από τοπρόσωπό του με το μανίκι του.

Χριστέ μου, είπε μέσα του, η αυλήείναι γεμάτη από δαύτα!

Γύρισε πίσω στην κουζίνα.

Ήθελαν να μάθει για την παρουσίατους. Τον είχαν προκαλέσει και τώρα

ήθελαν να δουν ποιες θα ’ταν οιαντιδράσεις του.

Επειδή ήθελαν να ξέρουν. Πρινκάνουν οποιαδήποτε κίνηση ήθελαν ναξέρουν ποιες θα ήταν οι ανθρώπινεςαντιδράσεις, τι κινδύνους είχαν ν’αντιμετωπίσουν και από τι έπρεπε ναφυλάγονται. Όταν τα μάθαιναν αυτά ηδουλειά θα ήταν παιχνιδάκι.

Κι εγώ δεν αντέδρασα, συλλογίστηκε.Έμεινα αδρανής. Διάλεξαν λάθοςάνθρωπο. Δεν έκανα το παραμικρό.Δεν τους πρόσφερα την παραμικρήπληροφορία που θα τους ήταν χρήσιμη.

Τώρα θα συνέχιζαν το πείραμα μεκάποιον άλλο. Δε με χρειάζονται πια,αλλά δεν παύω να αποτελώ κίνδυνο μετα όσα ξέρω. Έτσι, τώρα σκοπεύουν ναμε ξεκάνουν και να δοκιμάσουν μεκάποιον άλλο. Αυτό απαιτεί η λογική.Αυτός θα είναι ο κανόνας: αν ο άλλοςδεν αντιδράσει, μπορεί να αποτελείεξαίρεση. Ή και να είναι υπέρ το δέονβλάκας. Έτσι, ας τον σκοτώσουμε καινα επαναλάβουμε το πείραμα μεκάποιον άλλο. Αν μελετήσουμε τιςαντιδράσεις αρκετών ανθρώπωνμπορούμε να βρούμε το μέσο όρο.

Υπάρχουν τέσσερις πιθανότητες,σκέφτηκε ο Κρέιν:

Πρώτο, μπορεί να σκόπευαν ναεξοντώσουν τους ανθρώπους, και δενμπορούσες ν’ αποκλείσεις τηνπιθανότητα να το πετύχαιναν. Οιαπελευθερωμένες μηχανές της Γης θατους βοηθούσαν και ο Άνθρωποςπολεμώντας ενάντια στις μηχανές, καιδίχως τη βοήθεια άλλων μηχανών, δεθα ήταν πολύ αξιόλογος αντίπαλος. Ηαναμέτρηση μπορεί να έπαιρνε χρόνια,βέβαια, αλλά έτσι και κατέρρεε ηπρώτη ανθρώπινη γραμμή άμυνας, τοτέλος ήταν δεδομένο. Οι αδυσώπητες,υπομονετικές μηχανές θα κυνηγούσαναμείλικτα και θα εξόντωναν ώς και τοντελευταίο Άνθρωπο, εξαφανίζονταςαπό τη Γη την ανθρώπινη ράτσα.

Δεύτερο, μπορεί να σκόπευαν ναστήσουν έναν πολιτισμό μηχανών μετον Άνθρωπο σαν υπηρέτη τους, μεαντεστραμμένους τους σημερινούςρόλους. Και αυτό, σκέφτηκε ο Κρέιν,μπορεί να είναι μια ατέλειωτη σκλαβιάδίχως ελπίδα λύτρωσης, γιατί οισκλάβοι μπορούν να ξεσηκωθούν καινα αποτινάξουν τις αλυσίδες τουςμονάχα όταν οι δυνάστες τους γίνοντανμαλθακοί ή όταν έβρισκαν εξωτερικήβοήθεια. Οι μηχανές, θύμισε στονεαυτό του, αποκλείεται να γίνοντανμαλθακές και αμελείς. Δεν θα είχανανθρώπινες αδυναμίες ούτε και υπήρχεελπίδα εξωτερικής βοήθειας για τονΆνθρωπο.

Τρίτο, μπορεί απλώς να έπαιρναν τιςμηχανές από τη Γη, σε μια τεράστιαέξοδο απελευθερωμένων καιενσυνείδητων μηχανών, για ναξεκινήσουν μια καινούρια ζωή σεκάποιο μακρινό πλανήτη. Και οΆνθρωπος θα έμενε πίσω με αδύναμακαι άδεια χέρια. Θα υπήρχαν εργαλεία,βέβαια, όλα τα απλά εργαλεία. Σφυριά,πριόνια, τσεκούρια, τροχοί και μοχλοί...Αλλά δε θα τολμούσε να ξαναφτιάξειμηχανές, ούτε σύνθετα εργαλεία ταοποία μπορεί να τραβούσαν πάλι τηνπροσοχή του πολιτισμού των μηχανώνπου θα μετέφερε τη σταυροφορία τηςαπελευθέρωσης πέρα στ’ άστρα. Θαπερνούσαν χρόνια και χρόνια πριν οΆνθρωπος αποτολμήσει — αν το

κατάφερνε ποτέ — να ξανα-φτιάξειμηχανές.

Ή, τέλος, μπορεί Εκείνες, οι ζωντανέςμηχανές, ν’ αποτύχαιναν ή ναβεβαιώνονταν ότι δεν είχαν ελπίδαεπιτυχίας. Και τότε, έχοντας πειστεί γι’αυτό, θα εγκατέλειπαν τη Γη γιαπάντα. Η μηχανική λογική τους δε θατους επέτρεπε να πληρώσουν υπέρογκοτίμημα για την απελευθέρωση τωνμηχανών της Γης.

Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε στηνπόρτα μεταξύ τραπεζαρίας καικουζίνας. 'Ηταν παραταγμένες εκεί στησειρά, κοιτάζοντάς τον με τα δίχως

μάτια πρόσωπά τους.

Μπορούσε βέβαια, ν’ αρχίσει να καλείσε βοήθεια. Μπορούσε ν’ ανοίξει έναπαράθυρο και να ξεσηκώσει με τιςφωνές του τους γείτονες. Οι γείτονεςθα έφθαναν τρέχοντας, αλλά τότε θαήταν πολύ αργά. Θα γινόταν χαμός καιοι άνθρωποι θα άρχιζαν να πυροβολούνή να χτυπούν τα μεταλλικά πλάσματαμε αδύναμες τσουγκράνες του κήπου.Κάποιος θα καλούσε την πυροσβεστικήκαι κάποιος άλλος την αστυνομία, αλλάτο αποτέλεσμα θα ήταν μιααξιοθρήνητη επίδειξη δύναμης από τημεριά του Ανθρώπου.

Αυτό, είπε μέσα του, είναι ακριβώς ηαντίδραση που θα περίμεναν στο τεσττους. Θα ήταν η πρώτη διερευνητικήαψιμαχία που γύρευαν αυτά τα όντα —εκείνο το μείγμα της ανθρώπινηςαδεξιότητας και υστερίας που θα ταέπειθε ότι η νίκη τους θα ήταν εύκολη.

Ένας άνθρωπος, είπε στον εαυτό του,θα μπορούσε να τα καταφέρει πολύκαλύτερα. Ένας άνθρωπος μόνος, πουήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει, θαμπορούσε να τους δώσει μια απάντησηπου δε θα τους άρεσε καθόλου.

Γιατί τούτη δω δεν είναι παρά μιααψιμαχία, θύμισε στον εαυτό του. Μια

δοκιμαστική σύγκρουση προφυλακώνπροκειμένου να εξακριβωθεί η δύναμητου εχθρού. Μια πρώτη επαφή για νααποκτηθούν τα δεδομένα με βάση ταοποία θα ζύγιαζαν μετά το σύνολο τηςανθρώπινης φυλής.

Και όταν δεχόταν επίθεση ένα ακριτικόφυλάκιο, μονάχα ένα πράγμα μπορούσενα κάνει: εκείνο ακριβώς για το οποίοείχε τοποθετηθεί εκεί. Να προκαλέ-

σει όσο περισσότερη ζημιά μπορούσεστον επιτιθέμενο και μετά νασυμπτυχθεί υποχωρώντας με τάξη.Πρώτα σθεναρή αντίσταση και μετάυποχώρηση με πειθαρχία και τάξη.

Είχαν μαζευτεί κι άλλες από δαύτεςτώρα μέσα στο σπίτι. Είχαν πριονίσει ήροκανίσει μια τρύπα στην κλειδωμένηεξώπορτα και έμπαιναν συνέχεια —συγκεντρώνονταν για την τελικήεπίθεση. Οι μικρές μηχανές ήτανπαραταγμένες σε σειρές στο πάτωμα,σκαρφάλωναν στους τοίχους καιέτρεχαν στο ταβάνι.

Ο Κρέιν στάθηκε στα πόδια του, καιυπήρχε ένας αέρας αυτοπεποίθησης στοένα κι ογδόντα της ανθρώπινηςκορμοστασιάς. Άπλωσε το χέρι του στονεροχύτη και τα δάχτυλά τουσφίχτηκαν αποφασιστικά στο σωλήνατης αποχέτευσης. Ήταν ένα βολικό κιαποτελεσματικό όπλο.

Θα έρθουν κι άλλες αργότερα,συλλογίστηκε. Και μπορεί να σκεφτούνκάτι καλύτερο. Αλλά τούτη είναι ηπρώτη αψιμαχία και θα υποχωρήσω μεόσο καλύτερη τάξη μπορώ.

Έσφιξε γερά το σωλήνα στο χέρι.

«Για κοπιάστε, παλικάρια», τους είπε.

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝ ΕΓΩ

Του Χένρυ Κάτνερ

Σε άλλο διήγημα αυτής της συλλογής,

της αφιερωμένης στα Πλάσματα απόΜέταλλο, ο Πόουλ Άντερσον μας μιλάειγια ένα θαυμαστό ρομπότ που ωστόσοδεν μπορούσε να κάνει κάτι απλό τοοποίο μπορεί να κάνει ο κάθε άνθρωπος.Στη «Μηχανή των Εγώ», το ρομπότ τουΧένρυ Κάτνερ μπορεί να το κάνει καιαυτό... ακόμη και να το παρακάνει. Δενξέρω ποιο από τα δυο τους είναι πιοτέλειο ή εξελιγμένο, αλλά σίγουρα τορομπότ του Κάτνερ είναι καλύτερο γιαπαρέα. Εξάλλου, είναι και το μόνορομπότ που ξέρω με προβλήματαλόξιγκα!

Η «Μηχανή των Εγώ» θα σαςπροβληματίσει σοβαρά... αλλά μονάχααν είστε ψυχίατρος. Σε κάθε άλλη

περίπτωση, απλώς θα σας διασκεδάσει.

Ο Χένρυ Κάτνερ (1914-1958) έγραψεέργα που καλύπτουν όλο το φάσμα τηςφανταστικής λογοτεχνίας:Επιστημονική Φαντασία, ΗρωικήΦαντασία, Τρόμου κτλ. Υπήρξεάλλωστε ένας από τους «μαθητές» τουΧ. Φ. Λάβκραφτ και ένας από τους«δασκάλους» του Ρέυ Μπράντμπερυκαι πολλών άλλων. Το 1940παντρεύτηκε την ΚάθρινΛ. Μουρ, μιασυγγραφέα που ήταν ήδη ακόμη πιοδιάσημη στον ίδιο χώρο. Αργότερα οιδυο τους συνεργάστηκαν σε τόσα έργαπου το Κάτνερ-Μουρ έγινε σχεδόν έναόνομα. Στα 36 του α·

ποφάσισε να γραφτεί μαζί με τηγυναίκα του στο Πανεπιστήμιο τηςΚαλιφόρνια όπου και συνέχισε γιαμεταπτυχιακά. αλλά πέθανε πρόωρααπό καρδιακή προσβολή λίγο πρινπάρει το «Μάστερ'ς» του. Το γεγονόςότι η φήμη του ως συγγραφέαεξακολουθεί ν’ αυξάνεται σταθερά απότότε, είναι κάτι που λέει πολλά.

Τ. Μ.

Ο Νίκολας Μάρτιν σήκωσε τα μάτιατου κοίταξε το ρομπότ που είχεξεφυτρώσει απρόσκλητο μπροστά στογραφείο του.

«Δεν πρόκειται να σε ρωτήσω τιθέλεις», του είπε με σιγανή,συγκρατημένη φωνή. «Το ξέρω ήδη.Μπορείς να πας και να πεις στον ΣαιντΣυρ ότι συμφωνώ απόλυτα. Πες του ότιτο βρίσκω υπέροχο να βάλουμε κι έναρομπότ στην ταινία. Δεν αφήσαμε δακαι τίποτε άλλο απέξω, εκτός ίσως απότα μπαλέτα του Φολί Μπερζέρ. Αλλά,βέβαια, πώς είναι δυνατό να μηβάλουμε κι ένα ρομπότ σ’ ένα σεμνόεργάκι για τα Χριστούγεννα ανάμεσαστους Πορτογάλους ψαράδες τωνακτών της Φλόριντα; Γίνεται; Δεγίνεται. Αλλά γιατί μονάχα ένα;Τσιγκουνιές θα κάνουμε; Να βάλουμεέξι ρομπότ. Ή, μάλλον, πες του ναβάλουμε καμιά ντουζίνα, για να μας

έρθουν και πιο φτηνά. Άντε, δρόμοτώρα».

«Το όνομα της μητέρας σας ήτανΈλενα Γκλίνσκα; » ρώτησε το ρομπότ,δίχως να δώσει σημασία στα λόγια τουΜάρτιν.

«Ούτε κατ’ ιδέαν», αποκρίθηκε οΜάρτιν.

«Α, τότε θα πρέπει να ήταν η ΜεγάληΤριχωτή Θηλυκιά», μουρμούρισε τορομπότ.

Ο Μάρτιν κατέβασε τα πόδια του απότο γραφείο και άρχισε να σηκώνεται

απειλητικά.

«Μην το παίρνετε έτσι», βιάστηκε νατον ηρεμήσει το ρομπότ. «Απλώς έχετεεπιλεγεί για ένα πείραμα οικολογικήςπροσαρμογής, τίποτε άλλο. Αλλά δε θασας πονέσω καθόλου. Τα ρομπότ είναιαπόλυτα φυσιολογικές μορφές ζωήςεκεί απ’ όπου έρχομαι, γι' αυτό μη σαςανησυχεί—»

«Σκασμός! » γρύλισε ο Μάρτιν. «Τιρομπότ και σα-χλαμάρες μου λες...κομπάρσε της δεκάρας; Ο Σαιντ Συρτο παρατράβηξε τούτη τη φορά».Άρχισε να τρέμει ολόκληρος από τηνπροσπάθεια να συγκρατήσει κάποιο

βίαιο συναίσθημα. Το μάτι του έπεσεστο εσωτερικό τηλέφωνο του γραφείουτου και χτύπησε με το δάχτυλο ένα απότα κουμπιά του. «Τη δεσποινίδα Ά-σμπυ! Και αμέσως! » φώναξε στομικρόφωνο.

«Ζητώ συγνώμη», είπε το ρομπόταπολογητικά. «Μήπως έκανα κανέναλάθος; Οι διακυμάνσεις των επιπέδωννευρονικής μου διέγερσης πάντοτεδιατα-ράσσουν τις μνημονικές μουλειτουργίες όταν δια-χρονίζομαι. Πείτεμου, δεν είναι τούτη κάποια κρίσιμηκαμπή της ζωής σας; »

Ο Μάρτιν άρχισε να βαριανασαίνει,

γεγονός που το ρομπότ φάνηκε να τοερμηνεύει σαν επιβεβαίωση.

«Σωστά το καταλάβατε», τονδιαβεβαίωσε το ρομπότ. «Η οικολογικήανισορροπία στο περιβάλλον σαςπλησιάζει σ’ ένα κρίσιμο σημείο πουμπορεί ν’ αποδειχτεί ολέθριο για σας,εκτός κι αν... χμμμ. Λοιπόν, όπου να’ναι, ή πρόκειται να σας πατήσει έναμαμούθ, ή να σας κλειδώσουν τοκεφάλι μέσα σ’ ένα σιδηρούνπροσωπείο ή να σας δολοφονήσουν οιείλωτες ή... αλήθεια, μήπως σας μιλάωστα σανσκριτικά τόση ώρα; » Τορομπότ κούνησε με αμφιβολία τογυαλιστερό κεφάλι του. «'Ισως θα’πρεπε να έχω διαχρονιστεί πριν

πενήντα χρόνια, αλλά νόμιζα — ζητώσυγνώμη. Αντίο σας», πρόσθεσεβιαστικά βλέποντας το αγριεμένοβλέμμα του Μάρτιν.

Ύστερα το ρομπότ σήκωσε τοδάχτυλό του στις άκρες του ακίνητουστόματός του και το κούνησε σαν νασχεδίαζε ένα απολογητικό χαμόγελο.

«Όχι, μη φεύγεις», φώναξε ο Μάρτιν.«Σε θέλω εδώ, να σε βλέπω και ναθυμώνω όταν το έχω ανάγκη. Χριστέμου, και τι δε θα 'δινα να μπορούσα ναγίνω μπαρούτι από θυμό και να μείνωμπαρούτι! » πρόσθεσε σχεδόνικετευτικά, κοιτάζοντας το τηλέφωνο.

«Είστε σίγουρος ότι το όνομα τηςμητέρας σας δεν ήταν ΈλεναΓκλίνσκα; » ρώτησε το ρομπότ. Μετον αντίχειρα και το δείχτη τουτσίμπησε το χώρο ανάμεσα στα μάτιατου, καταφέρνοντας να δώσει τηνεντύπωση ότι έσμιγε τα φρύδια τουερωτηματικά.

«Φυσικά και είμαι σίγουρος», γρύλισεο Μάρτιν.

«Και δεν παντρευτήκατε ακόμη; Μεκάποια Αναστασία Ζαχαρίνα Κοσκίνα;»

«Όχι, ούτε και σκοπεύω να το κάνω

ποτέ», διαβεβαίωσε ξερά ο Μάρτιν. Τηστιγμή εκείνη χτύπησε το τηλέφωνότου και το σήκωσε.

«Γειά σου, Νικ», άκουσε την ήρεμηφωνή της Έρι-κα. «Έχεις κανέναπρόβλημα; »

Στη στιγμή οι φλόγες της οργήςέσβησαν από τα μάτια του Μάρτιν, γιαν’ αντικατασταθούν από μια τρυφερή,ρόδινη λάμψη. Χρόνια τώρα έδινε στηνΈρι-κα, την εξαιρετικά ικανήιμπρεσάριο, το δέκα τοις εκατό από τιςεισπράξεις του. Αλλά λαχταρούσεαπεγνωσμένα να της δώσει και κάπουμισό κιλό σάρκας του κορμιού του —

τον καρδιακό του μυ, για να το πούμε :με ψυχρούς επιστημονικούς όρους. ΟΜάρτιν δεν το εξέφραζε έτσι. Εδώ πουτα λέμε, δε το εξέφραζε ούτε μ’επιστημονικούς ούτε με άλλους όρους.Βλέπετε,

' κάθε φορά που προσπαθούσε ναεξομολογηθεί τον έ-ρωτά του στηνΈρικα τον έπιαναν τέτοιες κρίσειςντροπαλότητας που του δενότανκόμπος η γλώσσα.

«Λοιπόν; » επανέλαβε η Έρικα. «Σουσυμβαίνει τίποτα; »

«Ναι», απάντησε τελικά ο Μάρτιν,

παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. «Θέλω ναεξακριβώσω αν μπορεί ο Σαιντ Συρ ναμε παντρέψει με κάποια ΑναστασίαΖαχαρίνα Κοσκινά».

«Έχετε θαυμάσια μνήμη»,παρατήρησε μελαγχολι-κά το ρομπότ.«Έτσι ήταν και η δική μου πριν αρχίσωνα διαχρονίζομαι. Αλλά, δυστυχώς,ακόμη και οι ραδιενεργοί νευρώνες δεναντέχουν σε—»

«Θεωρητικά, σύμφωνα με τοσύνταγμα, διατηρείς κάθε δικαίωμαστη ζωή, την ελευθερία, και τα λοιπάκαι τα λοιπά», απάντησε η Έρικα.«Αλλά, Νικ... είμαι πολύ

απασχολημένη τώρα. Δε γίνεταιπεριμένει το θέμα μέχρι να σε δω; »

«Πότε; »

«Δεν πήρες το μήνυμά μου; » ρώτησεαυστηρά η Έρικα.

«Όχι βέβαια», απάντησε θυμωμένα οΜάρτιν. «Είναι καιρός τώρα πουυποπτεύομαι ότι ο Σαιντ Συρ λο-γοκρίνει τα τηλεφωνήματα που μουγίνονται απέξω. Βλέπεις, φοβάταιμήπως κάποιος επιχειρήσει να μουστείλει μερικά λόγια ελπίδας ή καικανένα σιδεροπρίονο». Η φωνή τουπήρε απότομα αισιόδοξο τόνο. «Μπας

και σχεδιάζεις να με βοηθήσεις ναδραπετεύσω από δω; »

«Α, αυτό είναι άνω ποταμών! »φώναξε η Έρικα. «Κάποια μέρα οΣαιντ Συρ θα παρατραβήξει το σκοινίκαι —»

«Όχι όσο θα έχει εκείνη την Ντη Ντημαζί του», την έκοψε σκυθρωπά οΜάρτιν. Ήταν γεγονός ότι τα ΣτούντιοΣάμιτ θα προτιμούσαν να γυρίσουν μιαταινία που να προπαγανδίζει τοναθεϊσμό παρά να χάσουν την υπ’αριθμόν ένα εμπορική τους σταρ, την

Ντη Ντη Φλέμινγκ. Ακόμη και ο

Όλιβερ Ουώτ, που ήταν οαποκλειστικός ιδιοκτήτης τωνΣτούντιο Σάμιτ, περνούσε άγρυπνεςνύχτες από φόβο μήπως ο Σαιντ Συραρνηθεί ν’ αφήσει την όμορφη Ντη Ντηνα υπογράψει πολυετές συμβόλαιο.

«Όπως και να ’χει, ο Ουώτ δεν είναικανένας ηλίθιος», παρατήρησε ηΈρικα. «Εξακολουθώ να πιστεύω ότιθα μπορούσαμε να τον κάνουμε να σεαπο-δεσμεύσει από το συμβόλαιό σουαν τον πείσουμε πόσο κακή επένδυσηείσαι. Πάντως δε μας μένει και πολύςχρόνος γι’ αυτό».

«Γιατί έτσι; »

«Δε σ’ το είπαν; Α... ναι, ξέχασα ότιδε σου είπαν τίποτα. Λοιπόν, αύριο τοπρωί φεύγει για το Παρίσι».

«Τότε είμαι χαμένος», βόγκηξε μεαπόγνωση ο Μάρτιν. «Το συμβόλαιο θ’ανανεωθεί αυτόματα την άλλη βδομάδακαι ύστερα αντίο ελευθερία για πάντα.Έρικα, κάνε κάτι! »

«Αυτό σκοπεύω», τον διαβεβαίωσε ηΈρικα, «Γι’ αυτό ακριβώς είναι πουθέλω να σε δω. Α... » έκανε ξαφνικά,«τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Σαιντ Συρδεν άφησε να περάσει το μήνυμά μου.Φοβόταν! Νικ, ξέρεις τι πρέπει νακάνουμε; »

«Να δούμε τον Ουώτ; » μάντεψεαπρόθυμα ο Μάρ-τιν. «Μα, Έρικα... »

«Να δούμε τον Ουώτ μονάχο του», τονδιόρθωσε η Έρικα.

«Αδύνατο, αν το πάρει χαμπάρι οΣαιντ Συρ», της θύμισε ο Νικ.

«Ακριβώς. Φυσικό είναι ο Σαιντ Συρνα μη θέλει να μιλήσουμε στον Ουώτδίχως να ’ναι κι αυτός μπροστά.Φοβάται, βλέπεις, μήπως καιμπορέσουμε να τον πείσουμε. γι' αυτόένας από μας θα μιλήσει με τον Ουώτ.

ενώ ο άλλος θ’ απασχολεί τον Σαιντ

Συρ. Τι από τα δυο προτιμάς ν’αναλάβεις; »

«Κανένα», απάντησε ο Μάρτιναμέσως.

«Αχ, Νικ! Δεν μπορώ να τα κάνωόλα μόνη μου. Θα φανταζόταν κανείςότι φοβάσαι τον Σαιντ Συρ».

«Τον τρέμω», παραδέχτηκε ο Μάρτιν.

«Ανοησίες! Τι θα μπορούσε να σουκάνει, στο κάτω κάτω; »

«Να με τρομοκρατεί, όπως άλλωστε

κάνει συνέχεια. Έρικα, λέει ότιστρώνω ωραία. Δε σου παγώνει τοαίμα που τ’ ακούς; Δες όλουςεκείνους τους συγγραφείς πουέστρωσε στο παρελθόν».

«Ξέρω... Είδα έναν απ' αυτούς στοδρόμο την περασμένη βδομάδα.Έψαχνε σε κάτι σκουπιδοτενεκέδες.Δε μου λες, έτσι θες να καταντήσεις;Δείξε ανάστημα και αγωνίσου για ταδικαιώματά σου! »

«Α», έκανε το ρομπότ κουνώντας τοκεφάλι του με κατανόηση. «Ακριβώςόπως το φανταζόμουν. Μια κρίσιμηκαμπή».

«Σκασμός! » βρυχήθηκε ο Μάρτιν.«Όχι, δεν το ’πα σ’ εσένα, Έρικα.Λυπάμαι».

«Εγώ λυπάμαι ακόμη περισσότερο»,αποκρίθηκε στυφά η Έρικα. «Για μιαστιγμή νόμισα ότι είχες βρει μιαστάλα κουράγιο».

«Αν ήμουν κάποιος μεγάλος σαν τονΧέμινγκουέι —» μουρμούρισε οΜάρτιν με δυστυχισμένο ύφος.

«Χέμινγκουέι είπατε; » πετάχτηκετο ρομπότ. «Είμαι στην εποχή τωνΚίνσεϋ-Χέμινγκουέι; Τότε σωστάήρθα. Πρέπει να είστε ο Νίκολας

Μάρτιν, ο επόμενος στη σειρά.Μάρτιν... Μάρτιν; Γ ια να δούμε... α,μάλιστα. Είστε ο τύπος τουΝτισραέλι». Έτριψε το μέτωπό του μ’έναν ήχο σαν να ξύνονταν λαμαρίνες.«Ω, οι δύστυχοι νευρώνες μου! Τώραθυμάμαι! »

«Νικ, με ακούς; » ρώτησε η Έρικα.«Έρχομαι από κει αμέσως. Κάνεκουράγιο. Θ’ αντιμετωπίσουμε τονΣαιντ Συρ στη φωλιά του και θαπείσουμε τον Ουώτ ότι ποτέ δε θαγίνεις σεναριογράφος της προκοπής.Τώρα —»

«Μα ποτέ ο Σαιντ Συρ δεν πρόκειται

να παραδεχτεί κάτι τέτοιο», φώναξε οΜάρτιν. «Δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξηαποτυχία. Αυτό επαναλαμβάνεισυνέχεια. Το ’χει βάλει σκοπό ή να μεκάνει σεναριογράφο ή να μεσκοτώσει»,

«Θυμάσαι τι έγινε με τον ΕντΚάσιντυ; » τον ρώτησε βλοσυρά ηΈρικα. «Ο Σαιντ Συρ δεν κατάφερε νατον κάνει σεναριογράφο».

«Ναι, σωστά. Ο φουκαριάρης ο Εντ»,έκανε ο Μάρ-τιν ανατριχιάζοντας.

«Καλά, λοιπόν, Σου ’ρχομαι. Τίποτεάλλο; »

«Ναι! »φώναξε ο Μάρτιν παίρνονταςμια βαθιά ανάσα. «Ναι, υπάρχει καικάτι άλλο! Είμαι τρελά ερωτευμένοςμαζί σου! »

Αλλά τα τελευταία λόγια ποτέ δενμπόρεσαν να βγουν από τα χείλη του.Το στόμα του ανοιγόκλεινε δίχως ναβγαίνει κανένας ήχος. Ήταν έναςφοβιτσιά-ρης θεατρικός συγγραφέας,αλλά έσφιξε τα δόντια κι έκανε άλλημια προσπάθεια. Κάτι σαν αδύναμο,ποντικίσιο τσίριγμα έφτασε ώς τημεμβράνη του ακουστικού του. ΟΜάρτιν άφησε τους ώμους του ναπέσουν απελπισμένα, εγκαταλείπονταςτο μάταιο αγώνα. Ήταν φανερό ότιποτέ δε θα κατάφερνε να κάνει

ερωτική εξομολόγηση, ούτε καν σ’ έναακίνδυνο τηλέφωνο.

«Είπες τίποτα; » ρώτησε η Έρικα.«Αν όχι, άντε γειά σου για την ώρα».

«Για περίμενε μια στιγμή», φώναξε οΜάρτιν, με τα μάτια του να πέφτουνπάλι στο ρομπότ. Έχανε τα λόγια τουμονάχα σ’ ένα συγκεκριμένο θέμα, κιέτσι τώρα μπορούσε πάλι να μιλήσειφυσιολογικά. «Ξέχασα να σου πω. ΟΟυώτ κι εκείνος ο αποτρόπαιος ΣαιντΣυρ μόλις προσέλαβαν έναν κομπάρσο,ένα ψεύτικο ρομπότ να παίξει στοΑντζελίνα Νοέλ/»

Αλλά η γραμμή είχε ήδη κλείσει.

«Δεν είμαι ψεύτικο», διαμαρτυρήθηκεπειραγμένο το ρομπότ.

Ο Μάρτιν σωριάστηκε πίσω στηνκαρέκλα του και κοίταξε τονεπισκέπτη του με θολά, γεμάτααπόγνωση μάτια. «Όσο και ο ΚινγκΚονγκ», παρατήρησε. «Και μηναρχίσεις να με δουλεύεις με παραμύθιαπου σ’ έβαλε ο Σαιντ Συρ να μου πεις.Ξέρω ότι προσπαθεί να μου σπάσει τανεύρα. Και μάλλον θα το καταφέρει.Δε βλέπεις τι έκανε ήδη στο έργο μου;Τι τον ήθελε τον Φρεντ Γουόρινγκ. Δεμε πειράζει ο Γουόρινγκ σε ρόλους που

του πάνε- εκεί είναι καλός. Αλλά όχικαι στο Αντζελίνα Νοέλ! Όχι να κάνειτον Πορτογάλο καπετάνιο ενόςψαροκάικου με όλη τη μπάντα του γιαπλήρωμα, και τον Νταν Νταίηλυ νατραγουδά το Νά-πολι με την Ντη Ντηστο ρόλο της γοργόνας... ».

Αναγουλιασμένος από την ίδια του τηνπεριγραφή, ο Μάρτιν ακούμπησε ταχέρια του στο γραφείο, στήριξε τοκεφάλι του στις παλάμες του και, προςμεγάλη του φρίκη, έπιασε τον εαυτότου να γελά ξεκαρδιστικά. Τότεχτύπησε το τηλέφωνο. Ο Μάρτινάπλωσε το χέρι του για το ακουστικόδίχως ν’ αλλάξει στάση.

«Ποιος είναι; » ρώτησε φοβισμένα.«Ποιος; Ο Σαιντ Συρ... ».

Ένα βραχνό μουγκρητό ακούστηκεαπό την άλλη άκρη της γραμμής. ΟΜάρτιν τινάχτηκε αμέσως πάνω,σφίγγοντας με απελπισία το ακουστικόκαι με τα δυο του χέρια.

«Κοίτα να δεις! », φώναξε ικετευτικά.«Θα με αφή-σεις να τελειώσω πρώτααυτό που θέλω να πω... έτσι, μία φοράγια δείγμα; Το να βάλεις ένα ρομπότνα παίξει στην Αντζελίνα Νοέλ είναιεντελώς... ».

«Δεν ακούω λέξη απ’ όσα μου λες»,

βρυχήθηκε η μπάσα φωνή του ΣαιντΣυρ. «Η ιδέα σου είναι για τασκουπίδια. Όποια κι αν είναι. Ναβρίσκεσαι στην Αίθουσα ΠροβολήςΈνα σε μηδέν χρόνο! Ακόμη εκεί είσαι;».

«Μια στιγμούλα μόνο,.. ».

Ο Σαιντ Συρ ρεύτηκε κι έκλεισε τηγραμμή. Τα χέρια του Μάρτινσφίχτηκαν στραγγαλιστικά στοακουστικό. Αλλά δεν έβγαινε τίποταέτσι. Η πραγματική στραγγαλιστικήλαβή ήταν εκείνη του Σαιντ Συρ γύρωαπό το λαιμό του Μάρτιν, καισφιγγόταν ολοένα και περισσότερο

δεκατρείς βδομάδες τώρα. Ή μπας καιήταν δεκατρία χρόνια; Τώρα που τοαναλογιζόταν, ο Μάρτιν δυσκολευόταννα πιστέψει ότι μόλις πριν λίγεςβδομάδες ήταν ένας ελεύθεροςάνθρωπος, ένας φτασμένος θεατρικόςσυγγραφέας, εκείνος που είχε γράψει τοπετυχημένο θεατρικό έργο ΑντζελίναΝοέλ. Μετά είχε συναντηθεί με τονΣαιντ Συρ...

Ο σκηνοθέτης, σνομπ μέχρι κόκαλο,τρελαινόταν ν’ αρπάξει στα νύχια τουό, τι γνωστούς και πετυχημένουςθεατρικούς συγγραφείς μπορούσε. ΤαΣτούντιο Σάμιτ, είχε διαβεβαιώσει τονΜάρτιν, δε θα ξέφευγαν γραμμή από τοπρωτότυπο έργο, και ο Μάρτιν θα έδινε

την τελική έγκριση για το σενάριο...φτάνει να υπόγραφε ένα συμβόλαιοδεκατριών βδομάδων για να βοηθήσειστο γράψιμο του σενάριου. Η πρότασηφαινόταν πραγματικά ιδανικήπερίπτωση και ο Μάρτιν δεν μπορούσενα πιστέψει στ’ αφτιά του. Όμως ταπίστεψε, και την πάτησε.

Για τη δυστυχία του Μάρτινευθύνονταν κυρίως τόσο κάτι μικράγραμματάκια στο συμβόλαιο όσο και τογεγονός ότι τις μέρες εκείνες η ΈρικαΆσμπυ ήταν στο νοσοκομείο με βαριάγρίπη. Κρυμμένος μέσα στις νομικέςορολογίες, υπήρχε ένας όρος που έδενεχειροπόδαρα τον Μάρτιν για πέντεχρόνια με τα Στούντιο Σάμιτ, δίνοντας

στην εταιρία το δικαίωμα ν’ ανανεώσειμονομερώς το συμβόλαιο. Ήτανσίγουρο ότι αυτό ακριβώς θα έκαναντην άλλη βδομάδα, εκτός κι ανυπερίσχυε το δίκιο.

«Νομίζω ότι χρειάζομαι ένα ποτό»,τραύλισε αδύναμα ο Μάρτιν. Ή μάλλονκάμποσα ποτά». Κοίταξε το ρομπότ.«Θα με υποχρέωνες αν έκανες τον κόπονα μου πιάσεις εκείνο το μπουκάλι τουσκοτς από το μπα-ράκι».

«Μα εγώ ήρθα εδώ για ένα πείραμαανάπτυξης σε συνθήκες ιδανικήςοικολογίας», αντέδρασε το ρομπότ.

Ο Μάρτιν έκλεισε τα μάτια του.«Φέρε μου ένα ποτό», παρακάλεσε.«Σε ικετεύω. Ύστερα βάλε και τοποτήρι στο χέρι μου, εντάξει; Δε σουζητάω και πολλά. Στο κάτω κάτω, μεκαταλαβαίνεις. Κι εσύ άνθρωπος είσαι,σωστά; »

«Όχι ακριβώς», αποκρίθηκε τορομπότ τοποθετώντας ένα ξέχειλοποτήρι ουίσκι στο χέρι του Μάρτιν. Οτελευταίος ρούφηξε μια γουλιά.Ύστερα άνοιξε τα μάτια του και ταγούρλωσε έκπληκτος, αντικρίζονταςστο χέρι του ένα μεγάλο ποτήρι γιακοκτέιλ. Το ρομπότ το είχε γεμίσειμέχρι πάνω με σκοτς. Ο Μάρτιν γύρισεκαι κοίταξε με απορία το μετάλλινο

επισκέπτη του.

«Πρέπει να ’σαι γερό ποτήρι, φίλε»,είπε σκεφτικά. «Αλλά φαντάζομαι ότισυνηθίζει κανείς να το αντέχει. Έλα,μην ντρέπεσαι. Πιες κι εσύ ένα. Δικόσου το υπόλοιπο μπουκάλι».

Το ρομπότ διέγραψε με το δάχτυλότου δυο καμπύλες πάνω από τα μάτιατου, σαν σήκωνε ερωτηματικά ταφρύδια του.

«Έλα, ρούφα το», το ενθάρρυνε οΜάρτιν. «Ή μήπως δε θέλεις να πιούμεμαζί όπως έχουν τα πράγματα; »

«Πώς μπορώ να πιω; Εγώ είμαιρομπότ». Η φωνή του πρόδινε κάτι σανανεκπλήρωτο καημό. «Τί κάνεις μ’αυτό το υγρό; » ζήτησε να μάθει.«Είναι λιπαντικό ή καύσιμο; »

Ο Μάρτιν κοίταξε το ξέχειλο ποτήριτου.

«Καύσιμο», αποκρίθηκε ξερά. «Μεπολλά οκτάνια. Λοιπόν, επιμένεις ναπαίζεις ακόμη το ρόλο σου, ε; Γ ιατίδεν... »

«Α, κατάλαβα! » τον διέκοψε τορομπότ. «Στηρίζεται στην αρχή τουεγκεφαλικού ερεθισμού. Κάτι σαν το

κρασί από γάλα μαμούθ».

Ο Μάρτιν μόνο που δεν πνίγηκε.«Έχεις πιει ποτέ σου κρασί από γάλαμαμούθ; » ρώτησε δύσπιστα.

«Πώς θα μπορούσαν να πιω; » έκανετο ρομπότ. «Πάντως έχω δει να τοπίνουν». Με το δάχτυλο διέγραψε μιαίσια κάθετη γραμμή ανάμεσα σταφρύδια του, δείχνοντας ρεμβαστικάύφος. «Βέβαια ο κόσμος μου είναιτέλεια λειτουργικός και λειτουργικάτέλειος, αλλά δεν μπορώ να παραμείνωασυγκίνητος στα διαχρονικά μου... »Σταμάτησε απότομα. «Όμως σπαταλώτο χωρόχρονο μου. Α... λοιπόν, κύριε

Μάρ-τιν, αν είχατε την καλοσύνη να... »

«Έλα, βρε αδερφέ, πιες κάτι»,επέμεινε ο Μάρτιν. «Είμαι σε φιλόξενηδιάθεση. Άντε κάνε μου τη χάρη. Έτσικι αλλιώς είναι τόσο λίγες οι χαρές μου.Σε λίγο πρέπει να πάω να υποστώ τηντρομοκρατία του Σαιντ Συρ. Αν δενμπορείς να βγάλεις τη μουτσούνα πουφοράς, να στείλω να φέρουν καλαμάκι.Δεν μπορείς να ξεχάσεις για λίγο τορόλο σου και να πιεις τη δόση σου; »

«Θα ήθελα να το δοκιμάσω»,αποκρίθηκε το ρομπότ σκεφτικά. «Απότότε που είδα τι έκανε στα παλικάριατο κρασί από γάλα μαμούθ, με

απασχολεί, ξέρεις. Βέβαια, είναιεύκολο για έναν άνθρωπο. Τώρακαταλαβαίνω πόσο απλό είναι απότεχνική άποψη. Ο ερεθισμός αυξάνειτη συχνότητα στα κύματα Κάππα τουεγκεφάλου, όπως μια δόση βολτάζ.Αλλά εφόσον το ηλεκτρικό ρεύμα δενείχε ανακαλυφθεί στην προρομ-ποτικήεποχή σας... »

«Ποιος σ’ το είπε; » τον έκοψε οΜάρτιν. «Είχε ανακαλυφθεί. Θέλω ναπω, έχει ανακαλυφθεί. Εσύ τι νομίζειςπως είναι αυτό; Κανένα μαμούθ; »ρώτησε ο Μάρ-τιν δείχνοντας τη λάμπατου γραφείου του.

Το σαγόνι του ρομπότ άνοιξε μιασπιθαμή.

«Αυτό; » επανέλαβε με φοβερήέκπληξη, σαν να μην πίστευε στ’ αφτιάτου. «Μα... μα, δηλαδή όλα αυτά τατηλέφωνα, οι μηχανές και τασυστήματα φωτισμού που πρόσεξαστην περιοχή έχουν σαν κινητήριαδύναμη τον ηλεκτρισμό; »

«Εσύ πώς φανταζόσουνα ότιδουλεύουν; » ρώτησε ο Μάρτινσαρκαστικά.

«Με σκλάβους», αποκρίθηκε τορομπότ εξετάζοντας τη λάμπα. Την

άναψε, ανοιγόκλεισε τα μάτια του καιξεβίδωσε το λαμπτήρα της από τοντουί. «Ώστε βολτάζ, ε; »

«Κόψε τις σαχλαμάρες», έκανε οΜάρτιν. «Είπαμε να παίζεις το ρομπότ,αλλά μην το παρακάνεις κιόλας.Πρέπει να πηγαίνω σ’ ένα λεπτό.Θέλεις τελικά καμιά γουλιά, ή δεθέλεις; »

«Λοιπόν», αποκρίθηκε το ρομπότ, «δεθέλω να φανώ ακοινώνητος. Νομίζωότι κάτι θα γίνεται έτσι». Και με ταλόγια αυτά έχωσε το δάχτυλό του στοντουί. Επακολούθησε τριζοβόλημα καιη λάμψη μιας ηλεκτρικής εκκένωσης,

και μετά το ρομπότ τράβηξε τοδάχτυλό του.

«Φ(τ)», είπε το ρομπότ τρικλίζονταςελαφρά. Ύστερα το δάχτυλο τουανέβηκε και σχεδίασε ένα χαμόγελοστο ακίνητο στόμα του, δείχνοντας έτσιευχάριστη έκπληξη.

«Φφφ(τ)! » έκανε πάλι και συνέχισεμε κάπως ψευδή φωνή «Φ(τ) ακέραιοςμεταξύ μείον και συν άπειρο ... άλφα -μείον - νι στην έψιλον... ».

Τα μάτια του Μάρτιν άνοιξανδιάπλατα από έντρομη έκπληξη. Ήτανσυζητήσιμο το κατά πόσο χρειαζόταν

παθολόγος ή ψυχίατρος, αλλά το ότιχρειαζόταν γιατρός ήταν σίγουρο, καιόσο το ταχύτερο τόσο το καλύτερο.Ίσως χρειαζόταν και η αστυνομία.Τούτος ο κομπάρσος με τη στολήρομπότ ήταν ολοφάνερα ανισόρροπος.Ο Μάρτιν περίμενε αναποφάσιστα,περιμένοντας τον τρελό ή να πέσει τέζαή να χιμήξει στο λαιμό του.

Το ρομπότ φάνηκε σαν να πλατάγιζετα χείλη του, βγάζοντας μικρούς,ξερούς θορύβους.

«Καλό πράγμα! » δήλωσεεπιδοκιμαστικά ο μετάλλινοςεπισκέπτης. «Κι εναλλασσόμενης

τάσης, μάλιστα! »

«Δε... δεν Πέθανες; » τραύλισεσαστισμένα ο Μάρτιν.

«Μήπως ήμουν ποτέ ζωντανός; »μουρμούρισε το ρομπότ. «Τουλάχιστονόχι με τον τρόπο που το εννοείτε. Και,α... ευχαριστώ για τη δόση»

Ο Μάρτιν κοίταξε το ρομπότ με τηνπιο τρελή κατανόηση ν’ αρχίζει ναδιαφαίνεται στα μάτια του.

«Μα... μα», τραύλισε πνιχτά. «Μα...εσύ είσαι ρομπότ! »

«Ασφαλώς και είμαι ρομπότ»,απάντησε ο επισκέπτης του. «Τι αργόμυαλό που είχαν τα όντα της προ·ρομποτικής εποχής! Το δικό μουδουλεύει σαν αστραπή τώρα». Έριξεμια μεθυσμένη ματιά προς τη λάμπα.«Φ(τ)... συγνώμη, θέλω να πω, έτσι καιμετρούσατε τώρα τα δικά μου κύματαΚάππα στο ραδιο-ατομικό μουεγκέφαλο, δεν θα πιστεύατε στησυχνότητά τους». Κοντοστάθηκεσκεφτικά. «Φ(τ)», πρόσθεσε.

Με αργές κινήσεις, σαν άνθρωποςμέσα σε νερό, ο Μάρτιν σήκωσε τοποτήρι του και κατέβασε μια γερήγουλιά ουίσκι. Ύστερα, προσεκτικά,σήκωσε πάλι το βλέμμα του προς το

ρομπότ.

«Φ(τ)... » έκανε ο Μάρτιν- ύστερακοντοστάθηκε, ανατρίχιασε, και ήπιεάλλη μια γουλιά. Αυτό ήταν! Δενυπήρχε άλλη εξήγηση. «Είμαιμεθυσμένος», δήλωσε με ανακούφιση.«Αυτό είναι. Και να σκεφτείς ότι είχααρχίσει να πιστεύω... »

«Α, κανένας δεν πιστεύει στην αρχήότι είμαι ρομπότ», τον διαβεβαίωσε τορομπότ. «Θα προσέξατε ότιεμφανίστηκα σε κινηματογραφικόστούντιο όπου η θέα μου δε θαπροκαλούσε υποψίες. Στον Ιβάν Βασί-

λοβιτς θα εμφανιστώ σε αλχημιστικόεργαστήρι, κι εκείνος θα φανταστείαμέσως ότι είμαι κουρδιστό αυτόματο.Μετά έχω έναν Ουιγκούρ στη λίσταμου- σ’ αυτόν θα εμφανιστώ σεαντίσκηνο σαμάνου μάγου, κι αμέσωςθα υποθέσει ότι είμαι διάβολος. Είναικαθαρά θέμα οικολογικολογικής».

«Τότε, είσαι διάβολος; » ρώτησε οΜάρτιν, έχοντας αρπαχτεί από τη μόνηευλογοφανή εξήγηση.

«' Οχι, όχι, όχι. Σας είπα, είμαιρομπότ. Μα τίποτα δεν καταλαβαίνετε;»

«Εδώ δεν ξέρω καν ποιος είμαι εγώτώρα», αποκρίθηκε ο Μάρτιν. «Διόλουαπίθανο να είμαι ξωτικό κι εσύανθρώπινο μωρό. Πάντως δε νομίζω ναμε βοηθά ιδιαίτερα τούτο το ουίσκιγιατί... »

«Λέγεστε Νίκολας Μάρτιν», τονδιαβεβαίωσε το ρομπότ καρτερικά. «Κιεγώ λέγομαι ΕΝΙΑΚ».

«Ενιάκ, είπες; »

«ΕΝΙΑΚ», τον διόρθωσε το ρομπότ.«Με κεφαλαία. ΕΝΙΑΚ Γάμμα οΕνενηκοστός Τρίτος».

Με τα λόγια αυτά ξεκρέμασε ένασάκκο από τη μετάλλινη πλάτη του καιάρχισε να τραβάει έξω κάτι πουέμοιαζε σαν ατέλειωτη κόκκινημεταξωτή κορδέλα με περίεργομεταλλιζέ λούστρο. Αφού τράβηξε έτσικαμιά πεντακοσαριά μέτρα, έβγαλετελικά κι ένα σφαιρικό κρυστάλλινοκράνος που ήταν συνδεμένο στην άκρητης. Μια αστραφτερή κοκκινοπράσινηπέτρα ήταν στερεωμένη στην κάθεπλευρά του κράνους.

«Ακριβώς πάνω από τους κροταφικούςλοβούς, όπως βλέπετε», εξήγησε τορομπότ δείχνοντας τις πέτρες. «Τώρα,αν έχετε την καλοσύνη να το φορέσετεστο κεφάλι, έτσι... ».

«Α, όχι, ούτε να το συζητάς», τονέκοψε ο Μάρτιν, μαζεύοντας φοβεράσβέλτα το κεφάλι του. «Να σου λείπουναυτά, φιλαράκο. Πού το πας, δηλαδή;Δε μ’ αρέσει αυτό το μαραφέτι καιιδίως δε μ’ αρέσουν οι δυο κοκκινωπέςπέτρες στο πλάι. Μοιάζουν με μάτια».

«Είναι τεχνητοί εκλογίτες, ένα είδοςγρανάτη», τον διαβεβαίωσε το ρομπότ.«Απλώς έχουν υψηλή διηλεκτρικήσταθερά. Είναι καθαρά πρόβλημααλλαγής των φυσιολογικών ουδών τωννευρονικών μνημονικών κυκλωμάτων.Γ ενικά η σκέψη βασίζεται στη μνήμη,ξέρετε. Η ισχύς των συνειρμών σας —οι συγκινησιακοί δείκτες των μνημώνσας— καθορίζουν τις πράξεις και τις

αποφάσεις σας. Τούτος ο οικολογητήςαπλώς αλλάζει το βολτάζ τουεγκεφάλου έτσι ώστε να μεταβληθούνοι ουδοί σας».

«Μονάχα αυτό κάνει; » ρώτησε οΜάρτιν καχύποπτα.

«Ναι, δηλαδή», απάντησε το ρομπότμε κάποια τάση υπεκφυγής, «δεσκόπευα να το αναφέρω, αλλά μια καιμε ρωτήσατε... αποτυπώνει επίσης μετην πρότυπη μήτρα το βασικό τύποστον οποίο ανήκει ο χαρακτήρας τουκάθε ατόμου. Αλλά εφόσον αυτό είναιέτσι κι αλλιώς το πρότυπο τουχαρακτήρα του, επιτρέπει στο άτομο να

εκμεταλλευτεί στο έπακρο όλο τοκληρονομικό και επίκτητο δυναμικότου. Θα σας κάνει ν’ αντιδράτε στοπεριβάλλον με τρόπο που ναδιασφαλίζεται η επιβίωσή σας».

«Δε θα με κάνει να κάνω τίποτα»,δήλωσε ο Μάρτιν αποφασιστικά, «γιατίδεν πρόκειται να μου φορέσεις αυτό τοπράγμα στο κεφάλι μου».

Το ρομπότ σκιαγράφησε με τοδάχτυλο δυο σμιγμένα φρύδια στομέτωπό του. «Ω... » έκανε ύστερα απόμερικές στιγμές. «Δεν έγινα ακόμησαφής, έτσι; Λοιπόν, είναι κάτι πολύαπλό. Δε θα θέλατε να λάβετε μέρος σ’

ένα σημαντικό κοινωνικο-πολιτιστικόπείραμα για το καλό ολόκληρης τηςανθρωπότητας; »

«Όχι», το διαβεβαίωσε ο Μάρτιν.

«Μα ακόμη δεν ακούσατε περί τίνοςπρόκειται», έκανε παρακλητικά τορομπότ. «Αν αρνηθείτε αφού σαςεξηγήσω τι συμβαίνει, θα είστε οπρώτος που θα το κάνει. Αλήθεια, δεμου είπατε, με καταλαβαίνετε δίχωςκανένα πρόβλημα; »

Ο Μάρτιν γέλασε ψεύτικα. «Μη σεαπασχολεί», απάντησε.

«Ωραία», είπατε το ρομπότ μεανακούφιση. «Έχω κάποιο πρόβλημαμνήμης, ξέρετε. Χρειάστηκε, βλέπετε,να μάθω τόσες πολλές γλώσσες πριναρχίσω να δια-χρονίζομαι. Τασανσκριτικά είναι απλά, αλλά ταμεσαιωνικά ρωσικά είναι μπέρδεμα,και όσο για τα ουιγ· κούρ... άστα ναπάνε! » Λοιπόν, ο σκοπός αυτού τουπειράματος είναι να βελτιωθεί η πιοεπιτυχής σχέση ανάμεσα στον άνθρωποκαι το περιβάλλον του, η οποίασυμβάλλει στην επιβίωση. Αυτό πουεπιδιώκουμε είναι η ακαριαίαπροσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες,κι ελπίζουμε να το πετύχουμεελαχιστοποιώντας τη διαφοροποίησηανάμεσα στο άτομο και το περιβάλλον

του. Με άλλα λόγια, επιδιώκουμε τησωστή αντίδραση στην κατάλληληστιγμή. Καταλάβατε; »

«Ούτε λέξη», απάντησε ο Μάρτιν. «Τιασυναρτησίες κάθεσαι και μου λες; »

«Βέβαια», συνέχισε το ρομπότκουρασμένα, «υπάρχει έναςπεριορισμένος αριθμός από πρότυπεςμήτρες χαρακτήρων, εξαρτώμενεςαρχικά από τα γονίδια μέσα σταχρωμοσώματα, και στη συνέχεια απότις συνθήκες του περιβάλλοντος.Εφόσον τα είδη περιβάλλοντος τείνουννα επαναλαμβάνονται —όπως και οικοινωνίες, ξέρετε— δεν είναι δύσκολο

να οργανωθούν τα πρότυπα με βάση τηχρονοκλίμακα του Καλ-ντεκούζ. Μεπαρακολουθείτε ώς εδώ; »

«Με βάση τη χρονοκλίμακα τουΚαλντεκούζ, μάλιστα», απάντησε οΜάρτιν.

«Πάντοτε ήμουν απλός και σαφής στιςεξηγήσεις μου», δήλωσε το ρομπότ μεκάποιο καμάρι, παίζοντας με το χέριτου λίγη κόκκινη κορδέλα.

«Μακριά αυτό το πράγμα από πάνωμου», φώναξε αμέσως ο Μάρτιν.«Μπορεί να είμαι φέσι στο μεθύσι,αλλά δε σκοπεύω να χώσω εκεί μέσα

το κεφάλι μου».

«Ασφαλώς και θα το βάλετε», του είπετο ρομπότ αποφασιστικά. «Δε βρέθηκεακόμη άνθρωπος που να μου πει όχι.Και πάψτε να φέρνετε συνέχειααντιρρήσεις, γιατί θα συγχυστώ και θ’αναγκαστώ να πάρω άλλη μια δόσηβολτάζ. Και μετά να δεις σύγχυση!Αρκετά προβλήματα έχω με τη μνήμημου όταν διαχρονί-ζομαι. Πάντοτε αυτάτα ταξίδια στο χρόνο προκαλούνεπιβράδυνση των συνοπτικών ουδώνμου, αλλά το χειρότερο είναι ότι τοπράγμα παρουσιάζει διακυμάνσεις. Γι’αυτό αρχικά σας μπέρδεψα με τον Ιβάν.Αλλά αυτόν είναι να τον επισκεφθώμετά από σας —κάνω το τεστ με

χρονολογική σειρά και, βέβαια, το 1952προηγείται του 1570».

«Όχι δα», είπε ο Μάρτιν σηκώνονταςτο ποτήρι στα χείλη του. «Ακόμη καιστο Χόλλυγουντ το 1952 δενπροηγείται του 1570».

«Χρησιμοποιώ τη χρονοκλίμακα τουΚαλντεκούζ», εξήγησε το ρομπότ.«Αλλά μονάχα για ευκολία. Τώρα,θέλετε την ιδανική οικολογικήδιαφοροποίηση ή δεν τη θέλετε; Γιατί... » Κοντοστάθηκε ξαφνικά, έπαιξεπάλι σκεφτικά με την κόκκινη κορδέλατου, κοίταξε προσεκτικά το κράνος,μετά περιεργάστηκε τον Μάρτιν, και

τέλος κούνησε το κεφάλι του.«Λυπάμαι», δήλωσε, «αλλά φοβάμαιότι δε γίνεται έτσι κι αλλιώς η δουλειάμας. Το κεφάλι σας είναι υπερβολικάμικρό. Προφανώς, δε διαθέτει αρκετόεγκεφαλικό χώρο. Τούτο το κράνοςείναι για κεφάλια οχτώμισι νούμερο,και το δικό σας είναι πολύ... ».

«Το κεφάλι μου είναι οχτώμισινούμερο», διαμαρτυρήθηκε ο Μάρτινμε θιγμένη αξιοπρέπεια.

«Αποκλείεται», είπε το ρομπότπονηρά. «Αν ήταν, τότε το κράνος θασας έκανε, και είναι φανερό ότι δε σαςκάνει. Πέφτει πολύ μεγάλο».

«Μου κάνει», επέμεινε ο Μάρτιν.

«Αυτό είναι το κακό με τουςανθρώπους της προ-ρομποτικήςεποχής», μουρμούρισε ο ΕΝΙΑΚ σαν ναμονολογούσε. «Πρωτόγονοι, ζωώδειςκαι παράλογοι. Αλλά με τόσο μικρόκεφάλι τι να περιμένεις; Λοιπόν, κύριεΜάρτιν... » Τώρα μιλούσε σαν ν’απευθυνόταν

σε μικρό, ηλίθιο και πεισματάρικοπαιδί. «Προσπαθήστε να τοκαταλάβετε. Το νούμερο του κράνουςείναι οχτώμισι. Το κεφάλι σας είναιδυστυχώς τόσο μικρό που αποκλείεταινα σας κάνει το κράνος... ».

«Μικρό είναι το μάτι σου! » ξέσπασεο Μάρτιν. Κάτι με το ουίσκι και κάτιμε τον εκνευρισμό, είχε ξεχάσει κάθεεπιφύλαξη. «Κάνει και παρακάνει!Κοίτα να δεις! » Δίχως να σταθεί να τοσκεφτεί, άρπαξε το κράνος και τοφόρεσε καλά στο κεφάλι του. «Μουέρχεται κουτί! »

«Ομολογώ το λάθος μου»,παραδέχθηκε το ρομπότ. Αλλά είχεμια τόσο περίεργη λάμψη στα μάτιαπου ο Μάρτιν, συνειδητοποιώνταςξαφνικά την απερισκεψία του, έβγαλεβιαστικά το κράνος και το άφησε στογραφείο του. Ο ΕΝΙΑΚ το μάζεψεήσυχα και το έχωσε στο σάκκο του,σπρώχνοντας πίσω του με σβέλτες

κινήσεις και την ατέλειωτη κόκκινηκορδέλα. Ο Μάρτιν τονπαρακολουθούσε με απορία ώσπου οΕΝΙΑΚ τελείωσε, έκλεισε το σάκκο,τον έριξε πάλι στην πλάτη του καικίνησε για την πόρτα.

«Γειά σας», είπε το ρομπότ. «Κιευχαριστώ».

«Για τι πράγμα; » ρώτησε καχύποπταο Μάρτιν.

«Για τη συνεργασία σας», αποκρίθηκετο ρομπότ.

«Μα δεν σκοπεύω να συνεργαστώ»,

του δήλωσε ο Μάρτιν ξερά. «Δενπρόκειται να με πείσεις. Δεν ξέρω τιχαζομάρα προσπαθείς να μουπλασάρεις, αλλά εγώ δεν... »

«Α, μα ήδη είχατε την οικολογικήπροσαρμογή σας», αποκρίθηκεατάραχα ο ΕΝΙΑΚ. «Θα ξαναπερά-σωαπόψε ν’ ανανεώσω τη δόση. Κρατάειμονάχα για δώδεκα ώρες».

«Τι έκανε λέει; »

Ο ΕΝΙΑΚ σήκωσε το δάχτυλο καισχεδίασε ένα ευγενικό χαμόγελο στιςάκρες του στόματός του.

Ο Μάρτιν έβγαλε ένα πνιχτόσκούξιμο, σαν φιμωμένο γουρούνι πουείχε φρακάρει σε κάποια τρύπα.

Κάτι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι του!

Ο Νικόλας Μάρτιν ένιωσε σανάνθρωπος που τον έσπρωξαν ξαφνικάκάτω από ένα παγωμένο ντους. Όχι...όχι παγωμένο —μάλλον ζεματιστό!Και αρωματισμένο μάλιστα! Ο αέραςπου έμπαινε από το ανοιχτό παράθυροέφερνε μαζί του μια φοβερή μπόχαβενζίνης, φασκόμηλου, μπογιάς και —από τη μακρινή καντίνα— σάντουιτςμε ζαμπόν.

«Είμαι μεθυσμένος», σκέφτηκεπανικόβλητος. «Τύφλα στο μεθύσι... ήτρελός! » Τινάχτηκε πάνω και κοίταξεξέφρενα ολόγυρα ύστερα είδε μιαχαραμάδα στα σανίδια του πατώματοςκαι προσπάθησε να βαδίσει πάνω της.«Αφού μπορώ να περπατήσω σ’ ευθείαγραμμή», συμπέρανε, «δεν πρέπει ναείμαι μεθυσμένος. Συνεπώς είμαιαπλώς τρελός... » Δεν ήταν και πολύπαρήγορο συμπέρασμα.

Μπορούσε να περπατήσει ίσια, καμίααμφιβολία γι’ αυτό. Μπορούσε ναπερπατήσει πολύ πιο ίσια από κείνη τηχαραματιά, που τώρα έβλεπε ότι είχεμικροσκοπικές κυμάνσεις. Εδώ που ταλέμε, ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο τέλεια

αίσθηση θέσης και ισορροπίας. Τοπείραμά του τον έφερε ώς τονκαθρέφτη του τοίχου, και καθώςσήκωνε το κεφάλι να κοιτάξει σ’αυτόν, όλη η σύγχυση μέσα τουκαταλάγιασε ξαφνικά και ξαναγύρισεστο φυσιολογικό.

Όλα ήταν ήρεμα. Όλα ήταν εντάξει.

Τα μάτια του Μάρτιν συνάντησανεκείνα του ειδώλου του.

Δεν ήταν όλα εντάξει.

Ήταν εντελώς ξεμέθυστος καινηφάλιος. Λες και το ουίσκι που είχε

πιει ήταν νεράκι της πηγής. Έσκυψεπιο κοντά στον καθρέφτη,προσπαθώντας να διακρί

νει μέσα από τα μάτια του στα βάθη τουμυαλού του. Γιατί κάτι πολύ παράξενογινόταν εκεί μέσα. Σ’ ολόκληρο τομήκος και το πλάτος του μυαλού τουήταν σαν ν’ άρχισαν να κλείνουνμικροσκοπικά διαφράγματα, ώσπουέμεινε μονάχα μια στενή χαραματιά. Απόπίσω της φαίνονταν να κοιτάζουν ταποντικίσια ματάκια των νευρώνων,μερικά να σωριάζονται κάτω με ελαφρόκρότο, αφήνοντας να φανούν πίσω τουςκαι άλλα αραχνόμορφα νευρόνια πουπιλαλούσαν σβέλτα εδώ κι εκεί για νακρυφτούν.

Τροποποιημένοι ουδοί, που άλλαζαν τοχρόνο αντίδρασης του ναι-όχι σταμνημονικό κυκλώματα, με τουςβασικούς συγκινησιακούς δείκτες καισυνειρμούς τους... Τι ασυναρτησίεςσκεφτόταν τώρα;

Το ρομπότ!

Ο Μάρτιν γύρισε γοργά προς τηνκλειστή πόρτα του γραφείου του. Αλλάδεν έκανε άλλη κίνηση. Η έκφραση τουασυγκράτητου πανικού στο πρόσωπότου, πολύ αργά, σχεδόν ασυνείδητα,άρχισε ν’ αλλάζει. Το ρομπότ...μπορούσε να περιμένει.

Ο Μάρτιν σήκωσε μηχανικά το χέρι του,σαν να ήθελε να στερεώσει καλύτερακάποιο αόρατο μονόκλ. Το τηλέφωνοάρχισε να κουδουνίζει πίσω του. Ο Μάρ-τιν του έριξε μια ματιά.

Ένα αγέρωχο χαμόγελο ζωγραφίστηκεστα χείλη του.

Τινάζοντας με αριστοκρατική χειρονομίαμια σκο-νίτσα από το πέτο του, ο Μάρτινσήκωσε το ακουστικό. Δε μίλησε.Μεσολάβησε μια περίοδος σιωπής καιμετά μια βραχνή φωνή βρυχήθηκε απότην άλλη άκρη, «Εμπρός, εμπρός! Μ’ακούς; Ε, Μάρτιν; »

Ο Μάρτιν δεν έβγαλε τσιμουδιά.

«Μ’ έχεις στήσει και περιμένω»,βρυχήθηκε η φω-

νή. «Εμένα, τον Σαιντ Συρ!Γκρεμοτσακίσου εδώ! Ακόμα εκεί...Μάρτιν, με ακούς; »

Ο Μάρτιν ακούμπησε μαλακά τοακουστικό πάνω στο γραφείο του.Ύστερα γύρισε πάλι προς τον καθρέφτηκαι περιεργάστηκε εξεταστικά τονεαυτό του. Τα φρύδια του έσμιξαν.

«Κακόγουστη», μουρμούρισε. «Σαφώςκακόγουστη. Αναρωτιέμαι τι μ’ έκανε

ν’ αγοράσω αυτή τη γραβάτα».

Τα σιγανά μουγκρητό από τοακουστικό του τράβηξαν πάλι τηνπροσοχή. Του έριξε μια ματιά και μετάέκανε ένα δυνατό στράκο χτυπώνταςτις παλάμες του έναν πόντο μπροστάαπό το μικρόφωνο. Μια τρομαγμένηκραυγή ακούστηκε από την άλλη άκρητης γραμμής.

«Πολύ ωραία», μουρμούρισε ο Μάρτινγυρίζοντας να φύγει. «Εκείνο το ρομπότμου έκανε σπουδαία χάρη. Θα ’πρεπενα ’χω δει από νωρίτερα τιςδυνατότητες. Στο κάτω κάτω, μιαυπερ-μηχανή σαν τον ΕΝΙΑΚ πρέπει να

είναι πολύ πιο έξυπνη από τονάνθρωπο, που είναι απλώς μιασυνηθισμένη μηχανή. Ναι», πρόσθεσεβγαίνοντας στο διάδρομο και πέφτονταςσχεδόν πάνω στην Τονί Λα Μότα. «Οάνθρωπος είναι μια μηχανή, και ηγυναίκα». Σταμάτησε και κοίταξε τηνΤονί με τόσο αγέρωχο ύφος που εκείνησάστισε εντελώς.

«Και η γυναίκα... ένα παιχνίδι»,συμπλήρωσε ο Μάρτιν καθώς γύριζεπρος την Αίθουσα 'Ενα, όπου τονπερίμεναν ο Σαιντ Συρ και τοπεπρωμένο.

Τα Στούντιο Σάμιτ, βάζοντας κάτω

ακόμη και τη Μέτρο Γκόλντουιν,γύριζαν πάντοτε δεκαπλάσιο φιλμ απ’όσο χρειάζονταν για την κάθε σκηνή.Στην αρχή της κάθε μέρας γυρίσματοςπρόβαλαν αυτό τον τεράστιο όγκο τουφιλμ στην προσωπική αίθουσαπροβολής του Σαιντ Συρ. Ηταν μια μικρήαλλά πολυτελής θολωτή αίθουσαεξοπλισμένη με αναπαυτικές πολυθρόνεςκαι κάθε άλλη ευκολία, αν και η οθόνη δεφαινόταν πουθενά. Εκτός κι αν κοίταζεςψηλά, οπότε την έβλεπες στο ταβάνι.

Με το που μπήκε ο Μάρτιν φάνηκεαμέσως ότι η οικολογία του χώρου πήρεμια τροπή προς το χειρότερο. Σαν να είχενιώσει την παρουσία του Νίκολας Μάρ-τιν μέσα της, η αίθουσα που απόπνεε μια

αίσθηση πλούτου και αυτοπεποίθησης,φάνηκε να ψυχραίνεται. Το ακριβό χαλίσαν να ήθελε να αποφύγει το άγγιγμα

από τα μολυσμένα πόδια του. Ηπολυθρόνα που πάνω της σκόνταψε στοσκοτάδι ήταν σαν να τον κοίταξε μεπεριφρόνηση. Και οι τρεις άνθρωποι πουβρίσκονταν στην αίθουσα του έριξαν έναβλέμμα σαν να ήταν κανένας χιμπαντζήςπου είχε κατά λάθος λάβει πρόσκλησηγια δεξίωση στ’ ανάκτορα του Μπάκιν-Υχαμ.

Η Ντη Ντη Φλέμινγκ (ήταν αδύνατο ναθυμάσαι το αληθινό της όνομα, γιατί δενπεριείχε ούτε ένα φωνήεν) ήταν

ξαπλωμένη νωχελικά στην πολυθρόνατης. Με τα πόδια βολεμένα στομπροστινό κάθισμα και τα υπέροχα χέριατης σταυρωμένα, τα μεγάλα φωτεινάμάτια της ήταν καρφωμένα στην οθόνηκοιτάζοντας το είδωλό της πουκολυμπούσε γαλήνια σε μαργαριταρένιεςκαταχνιές με την τεχνικολόρ στολή μιαςγοργόνας.

Ο Μάρτιν έψαξε στο μισοσκόταδο γιανα καθίσει. Τα πιο παράξενα πράγματαγίνονταν στον εγκέφαλό του, όπουμικροσκοπικοί διακόπτες συνέχιζαν ναανοιγοκλείνουν και ν’αναπροσαρμόζονται έτσι που δεν ένιωθεπια σαν τον Νίκολας Μάρτιν. Αλλά, τότε,σαν ποιον ένιωθε; Τι είχε συμβεί;

Θυμήθηκε τους νευρώνες που ταποντικίσια ματάκια τους είχε φανταστείνα τον κοιτάζουν μέσ’ από τα δικά του. Ήόχι; Η ανάμνηση ήταν ζωηρή, αλλά κάτιτέτοιο ήταν αδύνατο βέβαια να έχει γίνει.Η απάντηση ήταν πολύ απλή και φοβεράλογική. Ο ΕΝΙΑΚ Γάμμα ο ΕνενηκοστόςΤρίτος του είχε εξηγήσει, κάπωςδιφορούμενα, σε τι ακριβώς απέβλεπε τοοικολογικό του πείραμα. Ο χαρακτήραςτου Μάρτιν ανήκε σε μια συγκεκριμένηκατηγορία, και το ρομπότ είχεαποτυπώσει στο μυαλό του Μάρτιν τοιδανικό πρότυπο αυτής της κατηγορίας.Του είχε αποτυπώσει το Εγώ ενόςανθρώπου που είχε πετύχει με τονκαλύτερο δυνατό τρόπο να ελέγχει τοπεριβάλλον του. Και ο ΕΝΙΑΚ του είχε

πει ποιος ήταν ο άνθρωπος αυτός, μαζί μεκάτι άλλα μπερδεμένα για άλλα πρότυπαόπως ενός Ιβάν (τίνος απ’ όλους; ) καικάποιου ανώνυμου τύπου της φυλής τωνΟυιγκούρ.

Το όνομα του πρότυπου Εγώ που είχεαποτυπωθεί στον Μάρτιν ήταν εκείνο τουΝτιστραέλι, κόμη του Μπέηκονσφηλντ,πρωθυπουργού της Αγγλίας. Ο Μάρτινθυμόταν καθαρά τον Τζώρτζ Άρλις ναπαίζει το ρόλο του. 'Ηταν ένας έξυπνοςκαι αλαζονικός πολιτικός, εκκεντρικόςστο ντύσιμο, διαχυτικός, αβρός, μεμεγάλη αυτοκυριαρχία και ισχυρήδιορατική φαντασία.

«Όχι, όχι, όχι! » του είπε η Ντη Ντη μεκάτι σαν ήρεμο εκνευρισμό. «Πρόσεχελίγο, Νικ. Βρες κάποια άλλη καρέκλα, σεπαρακαλώ. Σ’ αυτή έχω τα πόδια μου».

«Τ-τ-τ-», έκανε ο Σαιντ Συρσουφρώνοντας τα χοντρά χείλη του καιδείχνοντας με το πελώριο χέρι του έναταπεινό καρεκλάκι δίπλα στον τοίχο.«Πίσω μου, Μάρτιν. Κάτσε κάτω, κάτσεκάτω. Φεύγα από τα πόδια μας.Κουνήσου! Πρόσεχε τώρα. Άνοιξε ταμάτια σου να δεις πώς έφτιαξα ένααριστούργημα από κείνο το γελοίο εργάκισου. Πρόσεξε ιδίως πόσο έξυπνα τέ-

λειωσα το σόλο με πέντε κωλοτούμπες

στη γραμμή. Ο συγχρονισμός είναι τοπαν», συμπλήρωσε. «Και τώρα -ΣΙΩΠΗ».

Γ ια άνθρωπο γεννημένο στο ασήμαντοβαλκανικό κρατίδιο της Μιξο-Λυδίας, οΡαούλ Σαιντ Συρ τα είχε καταφέρει πολύκαλά στο Χόλλυγουντ. Το 1939,ανησυχώντας για τον πόλεμο που ζύγωνε,είχε φύγει για την Αμερική παίρνονταςμαζί του και την κόπια ενός φιλμ που είχεκάνει. Το γνήσιο τίτλο στα μιξο-λυδικάήταν αδύνατο να τον προφέρει άνθρωπος,αλλά, σε κάπως χοντρική μετάφραση,ήταν Τα Μπιμπίκια της Φάτσας τουΧωρικού.

Με αυτό το φιλμ ο Σαιντ Συρ εδραίωσετη φήμη του σαν μεγάλου σκηνοθέτη, ανκαι η αλήθεια είναι ότι μονάχα γιαοικονομία χρημάτων Τα Μπιμπίκια είχαντόσο καλλιτεχνικό φωτισμό, ενώ εκείνοτο παράξενο παίξιμο των ηθοποιώνοφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στομεθύσι τους. Αλλά οι κριτικοί συνέκρινανΤα Μπιμπίκια με μπαλέτο και επαίνεσανμε τα καλύτερα λόγια την καλλονή τηςπρωταγωνίστριας που τώρα ήταν γνωστήστους θαυμαστές της σαν Ντη Ντη Φλέ-μινγκ.

Η Ντη Ντη ήταν τόσο απίστευταόμορφη που, σύμφωνα με τους νόμουςτης ισορροπίας, θα περίμενε κανείς να τηχαρακτηρίζει και αντίστοιχα απίστευτη

ηλιθιότητα. Και δε θα έπεφτε έξω. Οινευρώνες της Ντη Ντη δεν ήξεραν πούπάνε τα τέσσερα. Κάτι είχε ακουστά περίσυναισθημάτων, και κάτω από τηντρομοκρατία του Σαιντ Συρ μπορούσε ναμιμηθεί μερικά από δαύτα. Ωστόσο άλλοισκηνοθέτες είχαν παλαβώσει στη μάταιηπροσπάθεια να σπάσουν το σημασιολογι-κό φράγμα που διατηρούσε το μυαλό τηςΝτη Ντη μια γαλήνια, ακύμαντηλιμνούλα πέντε έξι πόντους βαθιά. ΟΣαιντ Συρ απλώς μούγκριζε. Αυτή ηαπλή και

αρχέγονη μέθοδος φαινόταν η μόνη πουέπιανε με τη μεγαλύτερη επένδυση καικορυφαία σταρ των Στούντιο Σάμιτ.

Έχοντας στο χέρι την πανέμορφη καιανεγκέφαλη Ντη Ντη, ο Σαιντ Συρανέβηκε γοργά στην κορφή τουΧόλλυγουντ. Είχε ένα αναμφίβολοταλέντο. Μπορούσε στ’ αλήθεια να κάνειμια ταινία πολύ καλά. Και την είχε κάνεικιόλας είκοσι φορές, την ίδια σε διάφορεςπαραλλαγές, πάντοτε με πρωταγωνίστριατην Ντη Ντη, βελτιώνοντας κάθε φορά τοφεουδαρχικό στυλ παραγωγής του. Έτσικαι τολμούσε κανένας να διαφωνήσει μετον Σαιντ Συρ, ο τελευταίος δεν είχεπαρά ν’ απειλήσει ότι θα πήγαινε στηΜέτρο Γκόλντουιν παίρνοντας μαζί τουκαι την Ντη Ντη. Βλέπετε, ποτέ δεν τηςείχε επιτρέψει να υπογράψει μακροχρόνιοσυμβόλαιο, κάνοντας ξεχωριστόσυμφωνητικό για την κάθε ταινία. Ακόμη

και ο Τόλιβερ Ουώτ υποχωρούσε όταν οΣαιντ Συρ απειλούσε να του πάρει τηνΝτη Ντη.

«Κάθισε, Μάρτιν», είπε ο Τόλιβερ Ουώτ.'Ηταν ένας ψηλός, αδύνατος,στενοπρόσωπος άντρας που έμοιαζεκάπως με υποσιτισμένο άλογο πολύπερήφανο για να καταδεχτεί να φάεισανό. Με γαλήνια, απόμακρηπαντοδυναμία έγειρε κατά ένα χιλιοστότο ψαρομάλ-λικο κεφάλι του, ενώ μιααχνά πονεμένη έκφραση πέρασεφευγαλέα από το πρόσωπό του.

«Ουίσκι με σόδα, παρακαλώ», είπε.

Ένας λευκοντυμένος σερβιτόροςεμφανίστηκε αθόρυβα από κάπου καιπλησίασε κρατώντας ένα δίσκο. 'Ητανεκείνη τη στιγμή που ο Μάρτιν ένιωσε τατελευταία ρελεδάκια ν’αναπροσαρμόζονται στο μυαλό του.Εντελώς αυθόρμητα, άπλωσε το χέρι καιπήρε το παγωμένο ποτήρι από το δίσκο.Ο σερβιτόρος δεν το πρόσεξε καισυνέχισε για να προσφέρει στον Ουώτένα λαμπερό άδειο δίσκο. Ο Ουώτ και οσερβιτόρος έμειναν να κοιτάζουναπορημένα το δίσκο.

Ύστερα τα βλέμματά τουςδιασταυρώθηκαν κι επακολούθησε μιασύντομη σιωπή.

«Ορίστε», είπε ο Μάρτιν, αφήνοντας τοποτήρι στο δίσκο. «Πολύ νερωμένο.Φέρε μου ένα άλλο, σε παρακαλώ.Αναπροσανατολίζομαι σε μια καινούριαφάση που σημαίνει διαφορετικάκριτήρια», εξήγησε στον απορημένοΟυώτ, καθώς βόλευε μια πολυθρόναδίπλα στο μεγάλο αφεντικό και καθόταν.Κατά παράξενο τρόπο ποτέ του δενένιωθε άνετα κατά τη διάρκεια αυτών τωνπροβολών. Αλλά τώρα αισθανότανθαυμάσια. Διόλου σφιγμένος. Άνετος καιχαλαρός.

«Σκοτς και σόδα για τον κύριο Μάρτιν»,πρόσταξε ήρεμα ο Ουώτ. «Κι άλλο έναγια μένα».

«Άντε, τελειώνετε. Αρχίζουμε», φώναξεανυπόμονα ο Σαιντ Συρ. Ύστερα είπεκάτι στο μικρόφωνο που κρατούσε.Αμέσως η οθόνη στην οροφή φωτίστηκεκαι άρχισε να δείχνει μια σειρά απόμάλλον αδούλευτες σκηνές όπου μιαχορωδία από γοργόνες χόρευαν με τιςουρές τους στο δρόμο ενός μικρούψαράδικου χωριού της Φλόριντα.

Προκειμένου να καταλάβει κανείς τηφοβερή αναγούλα που πλημμύρισε τονΝίκολας Μάρτιν στη σκέ-ψη τουμαρτυρίου που τον περίμενε, έπρεπε ναέχει δει τουλάχιστον μια από τις ταινίεςτου Σαιντ Συρ. Ο Μάρτιν ένιωσε ότιπαρακολουθούσε το πιο σιχαμερόκατασκεύασμα που προβλήθηκε ποτέ σε

οθόνη. Καταλάβαινε ότι ο Σαιντ Συρ καιο Ουώτ έριχναν μάλλον απορημένεςλοξές ματιές προς το μέρος του. Στοσκοτάδι σήκωσε δυο δάχτυλα καιζωγράφισε ένα ρομποτικό χαμόγελο σταχείλη του. Ύστερα, νιώθοντας μιαυπέροχη αυτοπεποίθηση, άναψε ένατσιγάρο και κάγχασε δυνατά.

«Γελάς; » ρώτησε ο Σαιντ Συρ μεστιγμιαία δυσαρέσκεια. «Δεν εκτιμάς τηνυψηλή τέχνη; Τι ξέρεις εσύ απ’ αυτά, ε; Τιείσαι, καμιά μεγαλοφυΐα; »

«Τούτη η ταινία», έκανε ο Μάρτιν μεύφος μπλαζέ, «είναι το πιο σιχαμερόκατασκεύασμα που προβλήθηκε ποτέ σε

οθόνη».

Στην απότομη, θανάσιμη σιωπή πουέπεσε στην αίθουσα, ο Μάρτιν τίναξε μεχάρη μερικές στάχτες του τσιγάρου του.«Με τη βοήθειά μου, μπορεί να τακαταφέρεις να μη γίνεις ρεντίκολο τηςχώρας. Μέχρι και το τελευταίο καρέτούτης της ταινίας πρέπει να πεταχτεί στασκουπίδια. Αύριο με την αυγούλα θαξεκινήσουμε από την αρχή, και... »

«Είμαστε αρκετά ικανοί να φτιάξουμεμια ταινία από το Αντζελίνα Νοέλ,Μάρτιν», τον διέκοψε ήρεμα ο Ουώτ.

«Η ταινία μου είναι τέχνη! » βρυχήθηκε

ο Σαιντ Συρ. «Και θα βγάλει και λεφτά! »

«Πφφ, λεφτά! » έκανε ο Μάρτινπεριφρονητικά. Τίναξε και άλλες στάχτεςτου τσιγάρου του με μια αριστοκρατικήχειρονομία. «Ποιος ασχολείται με ταλεφτά; Αυτό είναι πρόβλημα της Σάμιτ».

Στο μισοσκόταδο ο Ουώτ έγειρε για νακοιτάξει διαπεραστικά τον Μάρτιν.

«Ραούλ», είπε γυρίζοντας προς τονΣαιντ Συρ. «Νόμιζα ότι... α... ότι ήτανδική σου δουλειά το στρώσιμο τωνκαινούριων σεναριογράφων. Τούτος δωδε μου φαίνεται να.. ».

«Ναι, ναι, ναι! », φώναξε ξαναμμένος οΣαιντ Συρ. «Ξέρω να τους στρώνω!Απλώς θα ’ναι κανένα περαστικόπαραλήρημα. Μάρτιν, νιώθεις καλά; Είναιτο μυαλό σου στη θέση του; »

Ο Μάρτιν γέλασε με ήρεμηαυτοπεποίθηση. «Μην ανησυχείςκαθόλου», αποκρίθηκε. «Τα λεφτά πουθα επενδύσεις πάνω μου αξίζουν τονκόπο μπροστά στο γόητρο που θ’αποκτήσει η επιχείρηση με τ’ όνομά μου.Σε κατανοώ απόλυτα. Εννοείται ότι οιεμπιστευτικές συζητήσεις μας δεχρειάζεται να κρατηθούν μυστικές απότον Ουώτ».

«Ποιες εμπιστευτικές συζήτησεις; »βρυχήθηκε ο Σαιντ Συρ, έχοντας αρχίσεινα κοκκινίζει επικίνδυνα.

«Έλα τώρα, δεν έχουμε μυστικά από τονΟυώτ, έτσι; » Συνέχισε ατάραχα οΜάρτιν. «Με προσέλαβες για το γόητροτου ονόματός μου, κι αυτό το γόητρο θατο ’χεις, φτάνει μονάχα να βουλώσεις γιαλίγο το φωνακλάδικο στόμα σου. Θα σουκάνω το όνομα Σαιντ Συρ να λάμπει μεμεγάλα χρυσά γράμματα. Φυσικά, θαείναι κάπως σε βάρος της εμπορικότητας,αλλά αξίζει την.... »

«Πτζρζξγκλ! » βρυχήθηκε ο Σαιντ Συρστη γλώσσα της πατρίδας του, και

σηκώθηκε από την καρέκλα τουκραδαίνοντας απειλητικά το μικρόφωνοστο πελώριο τριχωτό χέρι του.

Ο Μάρτιν άπλωσε επιδέξια το χέρι τουκαι του άρπαξε το μικρόφωνο από ταδάχτυλα.

«Σταματήστε την προβολή! » πρόσταξεκοφτά.

Ηταν πολύ παράξενο. Ένα απόμακροκομμάτι του μυαλού του ήξερε ότι,κανονικά, ποτέ δε θ’ αποτολ-μούσε μιατέτοια συμπεριφορά, αλλά ταυτόχροναένιωθε σίγουρος ότι ποτέ στη ζωή τουδεν είχε συμπε-ριφερθεί πιο φυσιολογικά.

Τον πλημμύριζε μια μεθυστική ζεστασιάσιγουριάς, ότι το καθετί που έκανε θαήταν το σωστό, τουλάχιστον για όσο θακρατούσε η δωδεκάωρη επίδραση τηςαγωγής...

Η οθόνη τρεμόσβησε δισταχτικά καιμετά η εικόνα έσβησε.

«Ανάψτε τα φώτα», πρόσταξε ο Μάρτιντους αθέατους τεχνικούς στην άλλη άκρητου μικροφώνου. Η αίθουσα φωτίστηκεξαφνικά και αθόρυβα. Και είδε ότι μιακοινή έκφραση ανησυχίας είχε αρχίσει ναζωγραφίζεται στα πρόσωπα του Ουώτ καιτου Σαιντ Συρ.

Τους είχε δώσει τροφή για σκέψη. Καιόχι μόνο γι' αυτό. Προσπάθησε ναφανταστεί τι γινόταν μέσα στο μυαλό τωνδύο αντρών, κάτω από τις υποψίες πουμόλις είχε σπείρει εκεί. Οι σκέψεις τουΣαιντ Συρ ήταν αρκετά φανερές. Ο Μιξο-Λύδιος έγλειφε τα χείλη του —όχιαξιοκαταφρόνητη δουλειά— καιμελετούσε τον Μάρτιν ανήσυχα με ταμικρά κοκκινισμένα μάτια του. Ήτανφανερό ότι ο Μάρτιν είχε αποκτήσειαυτοπεποίθηση αντλώντας την απόκάπου. Τι σήμαινε αυτό; Ποια κρυφήαμαρτία του Σαιντ Συρ είχε ανακαλύψει,ποιο αδύνατο σημείο στο συμβόλαιο,ώστε να τολμά να συμπεριφέρεται έτσι;

Ο Τόλιβερ Ουώτ ήταν άλλο ανέκδοτο.

Κατά τα φαινόμενα, ήταν άνθρωπος πουδεν είχε ένοχα μυστικά, αλλά κι αυτόςέδειχνε ανήσυχος. Ο Μάρτιν κοίταξεεξεταστικά το περήφανο προφίλ τουαναζητώντας κάποια εσωτερικήαδυναμία. Ο Ουώτ θα ήταν πιο δύσκολοκαρύδι από τον Σαιντ Συρ. Αλλά οΜάρτιν θα τον κατάφερνε κι αυτόν.

«Εκείνη η τελευταία υποβρύχια σκηνή»,παρατήρησε τώρα συνεχίζοντας τηνεπίθεση, «είναι εντελώς για τα σκουπίδια.Θα πρέπει να πάρει δρόμο. Θα χρειαστείνα ξαναγυριστεί από την αρχή, μεκανονικό τράβηγμα κάτω από το νερό».

«Βούλωσ’ το! » φώναξε άγρια ο Σαιντ

Συρ.

«Και όμως», επέμεινε ο Μάρτιν, «πρέπεινα ξαναγυ-ριστεί, διαφορετικά δε θαταιριάζει με το καινούριο κείμενο πουπρόσθεσα. Μάλιστα, ίσως θα ’τανκαλύτερα να γυριστεί όλη η ταινία μευποβρύχια λήψη. Με τεχνικήντοκιμαντέρ, ξέρετε... »

«Ραούλ», είπε ο Ουώτ ξαφνικά. «Δε μουλες πού το πάει αυτός; »

«Το πάει να σπάσει το συμβόλαιό του,βέβαια», αποκρίθηκε ο Σαιντ Συρπαίρνοντας ένα μπλαβί χρώμα. «Είναι ηδύσκολη φάση που περνάνε όλοι οι

σεναριογράφοι μου πριν στρώσουνκανονικά. Στη Μιξο-Λυδία

«Είσαι σίγουρος ότι θα στρώσεικανονικά; » τον διέκοψε ο Ουώτ.

«Αυτό για μένα είναι τώρα προσωπικήπρόκληση», αποκρίθηκε ο Σαιντ Συρρίχνοντας πύρινες ματιές στον Μάρτιν.«Έφαγα κάπου δεκατρείς βδομάδες σετούτον τον άνθρωπο και δε σκοπεύω ναχάσω τον πολύτιμο χρόνο μου σε άλλοσεναριογράφο. Σ’ το λέω, απλώςπροσπαθεί να σπάσει το συμβόλαιό του.— Κόλπα, κόλπα, κόλπα».

«Αυτό επιδιώκεις; » ρώτησε ψυχρά τον

Μάρτιν ο Ουώτ.

«Όχι τώρα» απάντησε ο Μάρτιν.«Άλλαξα γνώμη. Η ιμπρεσάριός μουεπιμένει ότι θα ήταν καλύτερα ναδιακόψω συνεργασία με τη Σάμιτ. Εδώπου τα λέμε, έχει την περίεργη εντύπωσηότι και εγώ και η Σάμιτ θα ζημιωθούμεαπό μια αταίριαστη συνεργασία. Αλλά γιαπρώτη φορά δεν είμαι σίγουρος ανσυμφωνώ μαζί της. Αρχίζω να διαβλέπωπροοπτικές ακόμη και στα ξεράσματαπου ο Σαιντ Συρ σερβίρει χρόνια τώραστο κοινό. Βέβαια δεν μπορώ να κάνωθαύματα αμέσως. Το κοινό έμαθε ναπεριμένει σαχλαμάρες από τη Σάμιτ, καιμε την πλύση εγκεφάλου που του γίνεταιέμαθε σχεδόν και να του αρέσουν. Αλλά

θ’ αρχίσουμε διακριτικά να το γυρίζουμεστο σωστό δρόμο με τούτη την ταινία.Προτείνω να προσπαθήσουμε νασυμβολίσουμε την υπαρξιακή απόγνωσητου ανθρώπου τελειώνοντας το φιλμ μεκαμιά εκατοστή μέτρα από θαλασσινάτοπία —τίποτε άλλο από απέραντεςταραγμένες μάζες ωκεανών», τελείωσε μεαυτάρεσκη ικανοποίηση.

Η απέραντη ταραγμένη μάζα του ΡαούλΣαιντ Συρ σηκώθηκε από το κάθισμά τηςκαι κινήθηκε απειλητικά προς τονΜάρτιν.

«Έξω! Έξω! » βρυχήθηκε. «Πίσω στηντρύπα σου, ύπουλο φίδι φαρμακερό! Σε

προστάζω εγώ, ο Ραούλ Σαιντ Συρ. Έξωαπό δω, πριν σε κομματιάσω με τα ίδιαμου τα χέρια».

Ο Μάρτιν μίλησε βιαστικά. Η φωνή τουήταν ήρεμη, αλλά καταλάβαινε ότι έπρεπενα κινηθεί σβέλτα.

«Βλέπεις, Τόλιβερ; » είπε καθαρά,κοιτάζοντας κατάματα τον μάλλονσαστισμένο Ουώτ. «Δεν τολμάει να μαςαφήσει να πούμε πέντε κουβέντες οι δυομας, γιατί φοβάται μπας και μου ξεφύγειτίποτα. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς πουπροσπαθεί να με διώξει από δω

— ο Σαιντ Συρ πατινάρει σε λεπτό πάγο

τούτη την εποχή».

Ερεθισμένος από τα λόγια του Μάρτιν, οΣαιντ Συρ χίμηξε προς αυτόν, αλλά οΟυώτ μπήκε ανάμεσά τους. Ηταν πιθανό,βέβαια, ο συγγραφέας να προσπαθούσεαπλώς να σπάσει το συμβόλαιο. Αλλάαυτό σαν να ’ταν η άκρη τουπαγόβουνου. Ο Μάρτιν έδειχνε περίεργαμεγάλη σιγουριά και αυτοπεποίθηση.Κάτι γινόταν εδώ που ο Ουώτ δεν τοκαταλάβαινε.

«Σταμάτα, Ραούλ! » πρόσταξεαποφασιστικά. «Για ηρέμησε για μιαστιγμούλα. Είπα ηρέμησε! Δε θέλουμε οΝικ από δω να σου κάνει μήνυση για

άδικη επίθεση και βιαιοπραγία, δεσυμφωνείς; Το καλλιτεχνικό σουταμπεραμέντο σε κάνει να ξεπερνάς ταόρια καμία φορά. Ηρέμησε κι αςακούσουμε τι έχει να μας πει ο Νικ».

«Προσεχέ τον καλά, Τόλιβερ! » τονπροειδοποίησε ο Σαιντ Συρ. «Είναιύπουλα πλάσματα αυτοί οι συγγραφείς.Πονηροί σαν αλεπούδες. Ποτέ δεν ξέρειςτι

Ο Μάρτιν σήκωσε το μικρόφωνο με μιαμεγαλόπρεπη χειρονομία. Δίχως να δώσεικαμία σημασία στο σκηνοθέτη, είπεαγέρωχα στο μικρόφωνο. «Συνδέστε μεμε το αναψυκτήριο. Τ ο μπαρ, παρακαλώ.

Ναι. Θέλω να παραγγείλω ένα ποτό Κάτιτο πολύ σπέσιαλ. Α ... ένα ΈλεναΓκλίνσκα».

«Γειά σας», ακούστηκε η φωνή τηςΈρικα από την πόρτα. «Νικ, εδώ είσαι;Μπορώ να μπω; »

Ο ήχος της φωνής της έκανε υπέροχεςανατριχίλες να διατρέξουν τηραχοκοκαλιά του Μάρτιν. Γύρισε, με τομικρόφωνο στο χέρι, έτοιμος να τηνκαλωσορίσει. Αλλά ο Σαιντ Συρ,εκμεταλλευόμενος τη διακοπή,βρυχήθηκε πριν ο Μάρτιν προλάβει ναμιλήσει.

«Όχι, όχι, όχι! Έξω! Έξω από δω! Όποιακι αν είσαι... δρόμο! »

Η Έρικα, όλο ζωντάνια, γοητεία κιαποφασιστικότητα, προχώρησε στηναίθουσα και κάρφωσε τον Μάρτιν μ’ έναβλέμμα υπομονετικής καρτερικότητας.

Ήταν φανερό ότι η κοπέλα περίμενε πωςθ’ αναγκαζόταν πάλι ν’ αγωνιστεί γιαλογαριασμό και των δυο τους.

«Ήρθα εδώ με την επαγγελματική μουιδιότητα», είπε ψυχρά στον Σαιντ Συρ.«Δεν μπορείς να μου απαγορέψεις να δωτον πελάτη μου με το έτσι θέλω. Ο Νικ κιεγώ έχουμε να κουβεντιάσουμε κάτι με

τον κύριο Ουώτ».

«Α, το ωραίο μου κορίτσι! Έλα κάθισε»,της φώναξε ο Μάρτιν με δυνατή, καθαρήφωνή στέκοντας στα πόδια του.«Καλοσώρισες! Ό, τι παράγγειλα έναποτό. Θα πιεις κι εσύ κάτι; »

Η Έρικα τον κοίταξε με καχύποπτηέκπληξη. «Όχι, ούτε κι εσύ θα πιεις», τουδήλωσε. «Πόσα κατέβασες ήδη; Νικ,βρήκες την ώρα και τη στιγμή ναμεθύσεις... »

«Και πάρτε τα πόδια σας», είπε ατάραχαο Μάρτιν στο μικρόφωνο. «Το θέλωαμέσως, εξηγηθήκαμε; Ναι, ένα Έλενα

Γκλίνσκα. Δεν το ξέρετε; Τότε ακούστεπροσεκτικά. Πάρτε ένα ποτήρι-γίγαντατου κονιάκ, το μεγαλύτερο που έχετε. Ανδεν έχετε, έστω κι ένα λίγο μικρότερο.Γεμίστε το ώς τη μέση με παγωμένημπίρα. Εντάξει; Μετά προσθέστε τρειςμεζούρες πί-περμαν... ».

«Νικ, τρελάθηκες; » ρώτησε η Έρικα,νιώθοντας να της ανακατεύεται τοστομάχι.

«... Και έξι μεζούρες μέλι», συνέχισε οΜάρτιν ατάραχα. «Απλό ανακάτωμα, όχιστο σέικερ. Ποτέ Έλενα Γκλίνσκα σεσέικερ. Βάλτε μπόλικο τριμμένο πάγο,και.. ».

«Δεσποινίς Άσμπυ, εδώ έχουμεδουλειά», διέκοψε ο Σαιντ Συρ μεαγέρωχο ύφος, γνέφοντάς της προς τηνπόρτα. «Όχι τώρα. Λυπάμαι. Μαςδιακόπτετε. Μπορείτε να πηγαίνετε».

«... μάλλον προσθέστε άλλες έξιμεζούρες μέλι», συνέχισε στοχαστικά οΜάρτιν στο μικρόφωνο. «Και στείλτε τοδίχως καθυστέρηση. Παρατήστε ό, τιάλλο κάνετε και να το ’χετε εδώ σ’εξήνταδευτερόλεπτα. Σας περιμένει ένα καλόπουρμπουάρ αν δεν το αργήσετε.Εντάξει; Άντε μπράβο».

Ο Μάρτιν πέταξε ανέμελα το μικρόφωνοστον Σαιντ Συρ.

Στο μεταξύ η Έρικα είχε πλευρίσει τονΤόλιβερ Ουώτ.

«Έρχομαι από μια συνάντηση που μόλιςείχα με την Γκλόρια Ήντεν», του είπε,«και δέχεται να υπογράψει συμβόλαιο γιαμια ταινία με τη Σάμιτ αν εγώ δώσω τηνέγκρισή μου. Αλλά δεν πρόκειται να τηδώ· σω αν δεν αποδεσμεύσεις πρώτα τονΝικ Μάρτιν από το δικό του συμβόλαιο.Τελεία και παύλα».

Ο Ουώτ έδειξε ευχάριστη έκπληξη.

«Μπορούμε να τα βρούμε», τηδιαβεβαίωσε αμέσως, γιατί ήτανφανατικός θαυμαστής της Ήντεν και από

καιρό τώρα θα την ήθελε γιαπρωταγωνίστριά του σε μια ταινία. «Γιατίδεν την έφερνες μαζί; Θα μπορούσαμενα... ».

«Ανοησίες! » βρυχήθηκε ο Σαιντ Συρ.«Μη βιάζεσαι να το κουβεντιάσεις,Τόλιβερ! »

«Ήταν πέρα στη Λαγκούνα», εξήγησε ηΈρικα. «Εσύ σκάσε, Σαιντ Συρ! Δενπρόκειται... »

Τη διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα. ΟΜάρτιν έτρεξε ν’ ανοίξει και, όπωςπερίμενε, ήταν ένας σερβιτόρος μ’ έναδίσκο.

«Σβέλτη δουλειά», επαίνεσε ευγενικάπαίρνοντας το πελώριο ποτήρι με τοπαγωμένο ποτό. «Όμορφο πράγμα, έτσι;»

Οι βρυχηθμοί του Σαιντ Συρ από πίσωσκέπασαν την τυχόν απάντηση τουσερβιτόρου, που δέχτηκε το πουρμπουάρτου και απομακρύνθηκε με μια έκφρασηαναγούλας.

«Όχι, όχι, όχι, όχι! » γκάριζε ο ΣαιντΣυρ. «Τόλιβερ, μπορούμε να κλείσουμετη δουλειά με την Γκλόρια και νακρατήσουμε και τούτο το συγγραφέα,όσο κι αν δεν αξίζει πεντάρα. Ήδηξόδεψα δεκατρείς βδομάδες να τον

στρώσω στο σύστημα Σαιντ Συρ. Ασ’ τοσε μένα. Εμείς στη Μιξο-Λυδία κάτιτέτοιους τους... ».

Τα ελκυστικά χείλη της Έρικαανοιγόκλειναν δίχως η φωνή της ν’ακούγεται σ’ εκείνη τη χάβρα. Ο Μάρτιναναστέναξε, σήκωσε το ξέχειλο ποτήρικαι το μύρισε με μια ραφινάτη κίνησηκαθώς πισωπατούσε προς το κάθισμάτου. Καθώς το άγγιζε με το τακούνι του,σκόνταψε με ιδιαίτερη χάρη και φινέτσα,και με μεγάλη τέχνη άδεια το ΈλεναΓκλίνσκα —μπίρα, μέλι, πίπερμαν καιπάγο— στον πελώριο όγκο του ΣαιντΣυρ.

Το μουγκρητό του Σαιντ Συρσμπαράλιασε το μικρόφωνο.

Ο Μάρτιν είχε μελετήσει καλά τησυνταγή του. Το αποκρουστικόκατασκεύασμα περιείχε όλα τακατάλληλα στοιχεία: υγρασία, παγωνιά,κολλητικές ικανότητες και διαπεραστικήμυρωδιά.

Ο μουλιασμένος Σαιντ Συρ,τουρτουρίζοντας άγρια από το παγωμένοποτό που τον είχε λούσει πατό-κορφα,έβγαλε το μαντίλι του σε μια μάταιηπροσπάθεια να σκουπιστεί. Το μαντίλικόλλησε απλώς στο παντελόνι του,κρατημένο γερά από δώδεκα μεζούρες

μέλι. Χώρια που έζεχνε ολόκληροςπίπερμαν.

«Προτείνω να μεταφερθούμε στοαναψυκτήριο», είπε ο Μάρτινσουφρώνοντας αριστοκρατικά τη μύτητου. «Σε κάποιο ήσυχο τραπεζάκι θαμπορέσουμε να συνεχίσουμε τησυζήτησή μας μακριά από τούτη τη ... τημάλλον έντονη μυρωδιά του πίπερμαν».

«Στη Μιξο-Λυδία... » μούγκρισε βραχνάο Σαιντ Συρ, κάνοντας σπλατς-σπλουτςστα παπούτσια του καθώς γύριζε προςτον Μάρτιν, «στη Μιξο-Λυδία τουςπετάμε στα σκυλιά... τους βράζουμε στολάδι... τους... ».

«Και την άλλη φορά», τον διέκοψε οΜάρτιν, «φρόντισε σε παρακαλώ να μημου σκουντήσεις τον αγκώνα όταν κρατώΈλενα Γκλίνσκα. Είναι πολύενοχλητικό».

Ο Σαιντ Συρ πήρε μια βαθιά ανάσα καιτεντώθηκε σε όλο το μπόι του —αλλάαμέσως ξεφούσκωσε. Τη στιγμή εκείνη οΣαιντ Συρ έμοιαζε με αστυφύλακα μετάτη σκηνή του κυνηγητού σε παλιά βουβήκωμωδία, και το κατάλαβε κι ο ίδιος.Ακόμη κι αν σκότωνε τον Μάοτιν τώρα,θα έλειπε εκείνο το στοιχείο της κλασι-

κής τραγωδίας. Θα ήταν σαν ο Αμλετνα σκότωνε το I θείο του πετώντας του

τούρτες.

| «Μην κάνετε τίποτα μέχρι να γυρίσω»,πρόσταξε άγρια και με μια τελευταία

φονική ματιά στον Μάρτιν, όρμησε μεσπλατς-σπλουτς έξω από την αίθουσα.

Η πόρτα βρόντηξε πίσω του. Για μιαστιγμή η σιωπή κάλυψε την αίθουσα,εκτός από την απαλή μουσική πουερχόταν από την οθόνη της οροφής. ΗΝτη Ντη την είχε ανάψει πάλι για νααπολαύσει την υπέροχη σιλουέτα της,αχνή πίσω από τα παστέλ κύματα καθώςτραγουδούσε ντουέτο με τον ΝτανΝταίηλυ για ναυτικούς και γοργόνες καιγια το σπίτι της στη βυθισμένη

Ατλαντίδα.

«Και τώρα», είπε ο Μάρτιν γυρίζονταςμε ήρεμη αυτοπεποίθηση προς τονΟυώτ, που τον κοίταζε με απορημένοβλέμμα, «έχουμε να κουβεντιάσουμε οιδυο μας»».

«Δεν μπορώ να συζητήσω τα περί τουσυμβολαίου σου πριν επιστρέψει οΣαιντ Συρ», βιάστηκε να απαντήσει οΟυώτ.

«Ανοησίες», έκανε ο Μάρτιν μεσταθερή φωνή. «Γιατί να σουυπαγορεύει ο Σαιντ Συρ τις αποφάσειςσου; Δίχως εσένα, από μόνος του, ποτέ

δεν θα μπορούσε να βγάλει καμίαπετυχημένη ταινία. Όχι, σώπα εσύ,Έρικα. Ασε τη δουλειά σ’ εμένα,κούκλα μου».

Ο Ουώτ σηκώθηκε στα πόδια του.«Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να τοσυζητήσω», δήλωσε. «Οι ταινίες τουΣαιντ Συρ βγάζουν λεφτά, ενώ εσύ είσαιένας άπειρος... ».

«Γι’ αυτό και βλέπω τόσο καθαρά ταπράγματα», τον διέκοψε ο Μάρτιν. «Τοκακό μ’ εσένα είναι ότι κάνεις διάκριση

ανάμεσα στην καλλιτεχνική ιδιοφυία καιτην οικονομική ιδιοφυία. Γ ια σένα είναι

απλή ρουτίνα όταν εργάζεσαι με υλικό

σου το πλαστικό μέσο

του ανθρώπινου μυαλού,διαμορφώνοντας έτσι τον Ιδανικό Θεατή.Είσαι μια οικολογική ιδιοφυία, ΤόλιβερΟυώτ! Ο αληθινός καλλιτέχνης ελέγχειτο περιβάλλον του, και βαθμιαία εσύ, μετην απαράμιλλα ολοκληρωμένηικανότητα που σε διακρίνει, αναπλάθειςεκείνη τη μεγάλη μάζα της ζωντανής,πάλλουσας ανθρωπότητας σ’ ένα ιδανικόκοινό... ».

«Λυπάμαι», είπε πάλι ο Ουώτ, αλλά όχιτόσο τραχιά τούτη τη φορά. «Ειλικρινάδεν έχω το χρόνο να... α... ».

«Η ιδιοφυία σου δεν έχει βρει ακόμη τηναναγνώριση που της αξίζει», βιάστηκε νασυνεχίσει ο Μάρτιν, αφήνοντας τοθαυμασμό να χρωματίσει το βελούδινοτόνο της φωνής του. «Θεωρείς ωςδεδομένο ότι ο Σαιντ Συρ είναι ισάξιόςσου. Του χαρίζεις έτσι τους τίτλους τιμήςπου δικαιωματικά σου ανήκουν. Ωστόσο,κατά βάθος, θα πρέπει να ξέρεις ότι οιταινίες είναι κατά το ήμισυ δικά σουδημιουργήματα. Μήπως ο Φειδίας δενήταν εμπορικός; Ή ο Μιχαήλ Άγγελος; Ηεμπορικότητα είναι απλώς μια άλληονομασία της λειτουργικότητας, και όλοιοι μεγάλοι καλλιτέχνες παράγουνλειτουργική τέχνη. Οι ασήμαντεςλεπτομέρειες στ’ αριστουργήματα τουΡούμπενς προσθέ-τονταν από τους

βοηθούς του, έτσι δεν είναι; Αλλά στονΡούμπενς ανήκε η δόξα, όχι στα τσιράκιατου. Η απόδειξη ότι υπάρχει το κέικ είναιφανερή. Γ ιατί; » Ο Μάρτιν, ζυγιάζονταςτον άλλο, σταμάτησε εκεί.

«Γιατί; » ρώτησε και ο Ουώτ.

«Κάθισε», τον παρότρυνε ο Μάρτιν.«Θα σου πω γιατί. Οι ταινίες του ΣαιντΣυρ φέρνουν λεφτά αλλά εσύ είσαι ουπεύθυνος για το καλούπωμά τους στηνιδανική μορφή, βάζοντας τη σφραγίδατης δικής σου προσωπικότητας στοκαθετί και τον καθένα των ΣτούντιοΣάμιτ... ».

Ο Ουώτ βούλιαξε αργά στην καρέκλατου. Γύρω από τα αφτιά του καμπάνιζανυπνωτικά και σαγηνευτικά οιντισραελικές ρητορείες του άλλου. Γ ιατίο Μάρ-τιν τον είχε πιάσει κιόλας στοαγκίστρι του. Με την πρώτη προσπάθειακαι με αλάνθαστη ευστοχία είχεανακαλύψει το αδύνατο σημείο τουΟυώτ: τη δυσάρεστη εντύπωση όσωνεργάζονται στον επαγγελματικόκαλλιτεχνικό χώρο ότι το να βγάζειςλεφτά είναι βασικά κάτι τοαξιοκατάκριτο. Αλλά ο Ντισραέλι είχεαντιμετωπίσει νικηφόρα πιο δύσκολεςπεριπτώσεις στις μέρες του. Είχεπαρασύρει με την ευγλωττία τουΚοινοβούλια ολόκληρα.

Ο Ουώτ κλονιζόταν, παράπαιε... καιέπεσε. Δεν είχαν χρειαστεί πάνω απόδέκα λεπτά για την όλη δουλειά.Ζαλισμένος ακόμη από τουςκολακευτικούς ύμνους για το οικονομικότου ταλέντο, ο Ουώτ είχε πειστεί ότιμπορεί ο Σαιντ Συρ να ήταν καλλιτεχνικήιδιοφυία, αλλά δεν του έπεφτε λόγος ναπαρεμβαίνει στα σχέδια μιας οικονομικήςιδιοφυίας. Κανένας δεν είχε το δικαίωμανα πει στον Ουώτ τι να κάνει σεοικονομικά θέματα.

«Διαθέτεις την πλατιά οραματικότηταπου μπορεί να ζυγιάσει όλες τιςπιθανότητες και να διαλέξει το σωστόδρόμο με αλάνθαστη κρίση», τονδιαβεβαίωσε ο Μάρτιν με ευφράδεια.

«Πολύ καλά. Θέλεις την Γκλό-ρια Ήντεν.Διαισθάνεσαι —έτσι δεν είναι; — ότι εγώαποτελώ ακατάλληλο υλικό. Μονάχα οιιδιοφυίες μπορούν ν’ αλλάξουν σχέδιαμε αστραπιαία ταχύτητα... Πότε θα είναιέτοιμη η ακύρωση του συμβολαίου μου;»

«Τι; » έκανε ο Ουώτ, πλέοντας σερόδινες ομίχλες. «Α... ναι, βέβαια. Ηακύρωση του συμβολαίου. Ναι, αλλά... »

«Ο Σαιντ Συρ δεν πρόκειται ναπαραδεχτεί τα παλιά λάθη του μέχρι ναχρεοκοπήσει η Σάμιτ», παρατήρησε οΜάρτιν. «Μονάχα ένα ταλέντο σαν τονΤόλιβερ Ουώτ ξέρει ότι στη βράση

κολλάει το σίδερο, όταν διακρίνει τηνευκαιρία να ανταλλάξει μια αποτυχία μεμια επιτυχία, τον Μάρτιν για την Ήντεν».

«Χμμ», έκανε ο Ουώτ. «Ναι. Πολύκαλά, λοιπόν». Το στενόμακρο πρόσωπότου, πήρε μια πονηρή έκφραση.«Σύμφωνοι. Θα γίνει η ακύρωση τουσυμβολαίου σου... αφού πρώτα η Ήντενυπογράψει το δικό της».

«Τώρα θέτεις το δάχτυλό σου επί τοντύπο των ήλων», δήλωσε επιδοκιμαστικάο Μάρτιν, ύστερα από μερικές βιαστικέςσκέψεις. «Η δεσποινίς Ήντεν είναι ακόμηαναποφάσιστη. Αν αναθέσεις τη δουλειάσε κάποιον σαν τον Σαιντ Συρ, θα τα

κάνει θάλασσα. Έρικα, έχεις μαζί τοαμάξι σου; Μπορείς να πετάξεις στασβέλτα τον Τόλιβερ Ουώτ ώς τηΛαγκούνα; Είναι ο μόνος ικανός για ναχειριστεί αυτή τη υπόθεση».

«Ποια υπό... Α, μάλιστα! Ασφαλώς, Νικ.Μπορούμε να ξεκινήσουμε αμέσως».

«Μα... » πήγε να πει ο Ουώτ.

Αλλά τον παρέλαβε ο ντισραελικόςχαρακτήρας στο μυαλό του Μάρτιν καιτον άρχισε σε ρητορείες που έκαναν νακαμπανίσουν και οι τοίχοι. Η χρυσαφένιαγλώσσα έκανε δαντέλες και κορδελάκιαμε τη λογική.

«Καταλαβαίνω», τραύλισε τελικά οζαλισμένος Ουώτ, αφήνοντας να τονοδηγήσουν προς την πόρτα. «Μα ναι, ναι,ασφαλώς. Και... μπορείς να περάσεις απότο σπίτι μου απόψε, Μάρτιν. Όταν θαυπογράψει το συμβόλαιο η Γκλόρια, θασου ετοιμάσω την ακύρωση που λέγαμε.Χμμ... Λειτουργική ιδιοφυία, ε;... » Ηφωνή έσβησε σε σιγανό, αυτάρεσκοψίθυρο, καθώς ο Ουώτ έβγαινε από τηνπόρτα.

Ο Μάρτιν έσφιξε το μπράτσο της Έρικατη στιγμή που η κοπέλα έκαμε ν’ακολουθήσει τον Ουώτ.

«Περίμενε μια στιγμούλα», της είπε.

«Μην τον αφή-οεις να ζυγώσει στοστούντιο μέχρι να υπογράψει τηνακύρωση. Ο Σαιντ Συρ εξακολουθεί ναμε βάζει κάτω ακόμη και με το ένα χέρι.Αλλά πάτησε το δόκανο. Εμείς... »

«Νικ», τον έκοψε η Έρικα κοιτάζοντάςτον διαπεραστικά. «Τι συνέβη; »

«Θα σου πω απόψε», απάντησε οΜάρτιν βιαστικά, ακούγοντας έναμακρινό μουγκρητό που μπορεί να ήταναπό τον Σαιντ Συρ που επέστρεφε. «Έτσικαι βρω λίγο χρόνο, θα σε σφίξω στηναγκαλιά μου. Ήξερες ότι μια ζωή τώρα σελατρεύω από μακριά; Αλλά, για την ώρα,φρόντισε να εξαφανίσεις τον Ουώτ.

Γρήγορα! »

Η Έρικα του έριξε μια ματιά απέραντηςκατάπληξης καθώς την έσπρωχνεβιαστικά προς την έξοδο. Στον Μάρτινέδωσε την εντύπωση ότι η έκπληξή τηςήταν μάλλον ευχάριστη.

«Πού είναι ο Τόλιβερ; » Το άγριο,εκνευρισμένο μουγκρητό του Σαιντ Συρέκανε τον Μάρτιν ν’ αναπηδήσει. Ήτανφανερό ότι ο σκηνοθέτης δεν ήταν στακέφια του, ίσως γιατί μονάχα στηναποθήκη των θεατρικών κουστουμιώνείχε μπορέσει να βρει παντελόνι σταμέτρα του. Ήταν σαν παλιάτσος και τοείχε πάρει σαν προσωπική προσβολή. «Τι

τον έκανες τον Τόλιβερ; » βρυχήθηκεπάλι.

«Μίλα πιο δυνατά, σε παρακαλώ»,απάντησε με θράσος ο Μάρτιν. «Δε σ’ακούω καλά».

«Ντη Ντη». γκάριξε ο Σαιντ Συργυρίζοντας φουντωμένος προς τηνόμορφη σταρ. Σ’ όλο το διάστημα ηκοπέλα δεν είχε σαλέψει από τη θέση της,βυθισμένη στον απέραντο θαυμασμό τηςγια την τεχνικολόρ Ντη Ντη στην οθόνηψηλά. «Πού είναι ο Τόλιβερ; »

Ο Μάρτιν άρχισε ν’ ανησυχεί. Είχεεντελώς ξεχάσει την Ντη Ντη.

«Δεν ξέρεις, έτσι δεν είναι, Ντη Ντη; »της είπε ο Μάρτιν.

«Σκασμός εσύ! » γρύλισε ο Σαιντ Συρ.«Απάντησέ μου, παλιό... » και πρόσθεσεένα τραχύ πολυσύλλαβο στα Μιξο-Λυδιανά, που έφερε αμέσως τοεπιθυμητό αποτέλεσμα. Μια ρυτίδασκέψης φάνηκε στο άψογο μέτωπο τηςΝτη Ντη.

«Νομίζω ότι ο Τόλιβερ έφυγε. Ήμουναπορροφημένη στην ταινία, ξέρεις. Πήγεσπίτι του να συναντήσει τον Νικ Μάρτινή κάτι τέτοιο».

«Μα ο Μάρτιν είναι εδώ! » φώναζε ο

Σαιντ Συρ. «Σκέψου, σκέψου καλύτερα!»

«Ήταν στα σκαριά καμιά ακύρωσησυμβολαίου; » ρώτησε αόριστα η ΝτηΝτη.

«Ακύρωση συμβολαίου; » βρυχήθηκεμανιασμένα ο Σαιντ Συρ. «Τι είναι αυτόπου ακούω; Ποτέ δε θα επιτρέψω κάτιτέτοιο! Ποτέ, ποτέ, ποτέ! Απάντησέ μου,Ντη Ντη... πού πήγε ο Ουώτ; »

«Έφυγε για κάπου μ’ εκείνη τηνιμπρεσάριο», απάντησε η Ντη Ντη.

«Ναι, αλλά πού πήγαν; Πού; »

«Πήγαν στην Ατλαντίδα», ανακοίνωσεη Ντη Ντη με κάπως θριαμβευτικό τόνοπου το θυμήθηκε.

«Αποκλείεται! » γκάριξε ο Σαιντ Συρ.«Αυτό είναι από την ταινία! Η γοργόναερχόταν από την Ατλαντίδα, όχι ο Ουώτ!»

«Ο Τόλιβερ δεν είπε ότι ερχόταν απότην Ατλαντίδα», μουρμούρισε η Ντη Ντηατάραχα. «Είπε ότι θα πήγαινε στηνΑτλαντίδα. Και μετά θα συναντούσε τονΝικ Μάρτιν σπίτι του απόψε, να τουδώσει την ακύρωση του συμβολαίου».

«Πότε; » ρώτησε ο Σαιντ Συρ εκτός

εαυτού. «Σκέψου, Ντη Ντη! Τι ώρα θα...»

«Ντη Ντη», παρενέβη ο Μάρτινζυγώνοντάς τη με αβρό ύφος. «Πώς θαήταν δυνατό να θυμάσαι τέτοιεςλεπτομέρειες, σωστά; » Αλλά η Ντη Ντηήταν πολύ ντουβάρι για να την αγγίξειακόμα και η τέχνη ενός Ντισραέλι.Απλώς του χαμογέλασε χαζά.

«Χάσου από μπροστά μου, συγγραφέατης συμφο-ράς! » βρυχήθηκε ο ΣαιντΣυρ πλησιάζοντας απειλητικά τονΜάρτιν. «Δεν πρόκειται να πάρεις καμίαακύρωση συμβολαίου! Κανένας δεσπαταλάει το χρόνο του Σαιντ Συρ δίχως

να το πληρώσει ακριβά! Αυτό δενπρόκειται να το ανεχτώ. Θα σε κανονίσωόπως κανόνισα και τον Εντ Κάσιντυ! »

Ο Μάρτιν όρθωσε το κορμί καικάρφωσε τον Σαιντ Συρ μ’ ένα θρασύχαμόγελο. Το χέρι του έπαιζε μηχανικάμ’ ένα ανύπαρκτο μονόκλ. Μαγικά λόγιαήταν έτοιμα να ξεχυθούν από τα χείλητου. Δεν είχε παρά να σαγηνέψει μ’ αυτάτον Σαιντ Συρ, όπως είχε κάνει και μετον Ουώτ. Τράβηξε μια βαθιά ανάσα,έτοιμος για ένα χείμαρρο ευγλωττίας...

Αλλά ο Σαιντ Συρ, επίσης πολύντουβάρι για να συγκινηθεί από τέτοιεςπολιτισμένες μεθόδους, του κοπάνισε

μια μπουνιά στο σαγόνι.

Τέτοια πράγματα αποκλείεται ναγίνονταν στο Βρετανικό Κοινοβούλιο.

'Οταν το ρομπότ μπήκε στο γραφείο τουΜάρτιν εκείνο το βράδυ, τράβηξεκατευθείαν για το πορτατίφ, ξεβίδωσε τηλάμπα, πάτησε το κουμπί κι έχωσε τοδάχτυλό του στο ντουί. Ακούστηκε ένατριζοβόλημα και άστραψε μια λάμψη. ΟΕΝΙΑΚ τράβηξε το δάχτυλό του καικούνησε ευχαριστημένος το μετάλλινοκεφάλι του.

«Δεν ξέρετε πόσο το είχα ανάγκη»,αναστέναξε. «Ήμουνα όλη μέρα στο

πόδι, τουλάχιστον σύμφωνα με τηχρονοκλίμακα του Καλντεούζ.Παλαιολιθική, Νεολιθική, Τεχνολογική—δεν ξέρω καν σε ποια εποχή είμαιτώρα. Αλήθεια, πώς πάει η οικολογικήσας προσαρμογή; »

Ο Μάρτιν χάιδεψε σκεφτικά το σαγόνιτου.

«Χάλια», αποκρίθηκε. «Δε μου λες, οΝτισραέλι σαν πρωθυπουργός είχε ποτέπάρε δώσε με μια χώρα ονόματι Μιξο-Λυδία; »

«Δεν έχω ιδέα», απάντησε το ρομπότ.«Γιατί ρωτάτε; »

«Γιατί το οικολογικό μου περιβάλλοναγρίεψε και μου κοπάνισε μια γροθιά στοσαγόνι», εξήγησε ξερά ο Μάρτιν.

«Τότε εσείς θα το προκαλέσατε»,απάντησε ο Ε-ΝΙΑΚ. «Μια κρίση —μιακατάσταση στρες— πάντοτε φέρνει στηνεπιφάνεια το κυρίαρχο χαρακτηριστικότου ανθρώπινου χαρακτήρα, και οΝτισραέλι διακρινόταν κυρίως για τοθάρρος του. Σε συνθήκες στρες, τοθάρρος του εκδηλωνόταν σαν θράσος.Αλλά διέθετε αρκετή εξυπνάδα ώστε στοπεριβάλλον του το θράσος να παραμείνειστο λεκτικό επίπεδο. Μιξο-Λυδία, είπατε;Τη θυμάμαι αόριστα, πριν εκατομμύριαχρόνια, όταν την κατοικούσαν κάτιγιγάντιοι άσπροι πίθηκοι. Ή... α, τώρα

θυμάμαι! Είναι ένα απομονωμένοκατάλοιπο μεσαιωνικής κοινωνίας,σωστά; »

Ο Μάρτιν έγνεψε καταφατικά.

«Αλλά το ίδιο ισχύει και γι’ αυτό τοκινηματογραφικό στούντιο», συνέχισε τορομπότ. «Το πρόβλημά σας είναι ότιπέσατε σε κάποιον που έχει καλύτερηοικολογική προσαρμογή από τη δική σας.Αυτό είναι. Τούτο το κινηματογραφικόπεριβάλλον μόλις και αναδύεται από τομεσαιωνισμό και μπορεί εύκολα ναξαναπέ-σει σ’ αυτόν όταν κάποιος κατ’εξοχήν μεσαιωνικός χαρακτήρας ασκήσειπίεση. Εξάλλου, κάτι τέτοιοι τύποι

ευθύνονταν για το Μεσαίωνα. Νομίζω ότικαλά θα κάνατε ν’ αλλάζατε τοπεριβάλλον σας σε νεοτεχνο-λογικό,όπου τα ντισραελικά χαρακτηριστικά σαςθα εξασφάλιζαν καλύτερα την επιβίωση.Στην εποχή σας, ελάχιστα μόνο αρχαϊκάκοινωνικά κατάλοιπα, σαν αυτό τοστούντιο, έχουν διατηρήσει φεουδαρχικόχαρακτήρα. Γι’ αυτό καλύτερα να πάτε σεκανένα άλλο. Ένα φεουδαλιστή μπορείνα τον πολεμήσει μονάχα ένας άλλοςφεουδαλιστής».

«Μα το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώνα πάω πουθενά αλλού», διαμαρτυρήθηκεο Μάρτιν. «Δε γίνεται αν δεν ακυρωθείπρώτα το συμβόλαιό μου. Ήταν ναυπογράφει η ακύρωση απόψε, αλλά ο

Σαιντ Συρ ανακάλυψε τι γινόταν και τώραθα μου χαλάσει τη δουλειά έστω κι ανχρειαστεί να με κάνει τόπι στο ξύλο γιανα το πετύχει. Έπρεπε να ’χα φύγει για τοσπίτι του Ουώτ, αλλά ο Σαιντ Συρ είναικιόλας εκεί—»

«Δε μου χρειάζονται οι λεπτομέρειες»,τον σταμάτησε το ρομπότ σηκώνοντας τοχέρι του. «Όσο γι’ αυτόν τον Σαιντ Συρ,αν είναι ο φεουδαλιστής που λέγαμε,μπορεί να τον νικήσει μονάχα κάποιος πιοδυνατός της ίδιας κατηγορίας».

«Τι θα έκανε ο Ντισραέλι σε μια τέτοιακατάσταση; » ρώτησε ο Μάρτιν.

«Ο Ντισραέλι ποτέ δε θα έμπλεκε σε μιατέτοια κατάσταση», ήταν η διόλουεποικοδομητική απάντηση του ρομπότ.«Ο οικολογητής μπορεί να σας προσφέρειτην ιδανική οικολογική διαφοροποίηση,αλλά μονάχα για το δικό σας τύπο,αλλιώς δε θα ήταν η πλέον κατάλληλη γιασας. Ο Ντισραέλι, για παράδειγμα, θαήταν σκέτη αποτυχία στη Ρωσία τηςεποχής του Ιβάν».

«Μπορείς να μου το κάνεις πιο λιανάαυτό; »

«Ευχαρίστως», δέχτηκε πρόθυμα τορομπότ. «Αν θεωρήσουμε ως δεδομένητην ταυτότητα του βασικού

χρωμοσωματικού προτύπου, τα πάνταεξαρτώνται από το χρόνο αντίδρασης σταμνημονικό κυκλώματα του εγκεφάλου. Ηισχύς της νευρονικής δραστήριο-ποίησηςκυμαίνεται αντιστρόφως ανάλογα με τονποσοτικό μνημονικό συντελεστή.Μονάχα η αληθινή εμπειρία θα μπορούσενα σας δώσει τις μνήμες του Ντισραέλι,αλλά οι ουδοί αντίδρασής σας έχουντροποποιηθεί ως το σημείο που ηαντίληψη και οι συγκινησιακοί δείκτεςσας προσεγγίζουν εκείνα του γνήσιουΝτισραέλι».

«Ω... » έκανε χαζά ο Μάρτιν. «Όμωςπώς, εσύ ας πούμε, θα μπορούσες νανικήσεις μια μεσαιωνική μπουλντόζα

«Ξεμοντάροντας τον εγκέφαλό μου καισυνδέον-τάς τον σε μια μεγαλύτερημπουλντόζα», αποκρίθηκε ο ΕΝΙΑΚ.

Ο Μάρτιν φάνηκε να βυθίζεται σεπερισυλλογή. Το χέρι του σηκώθηκε ναδιορθώσει ένα αθέατο μονόκλ, ενώ μιαέκφραση διορατικής έμπνευσης έλαμψεστο πρόσωπό του.

«Κάτι είπες περί Ρωσίας της εποχής τουΙβάν», παρατήρησε. «Ποιον Ιβάνεννοούσες; Μήπως, συμπτωματικά;... »

«Τον Ιβάν τον Τέταρτο. Έναν άνθρωποτέλεια προσαρμοσμένο στο περιβάλλοντου. Αλλά αρκετά φλυαρήσαμε.

Προφανώς είστε μια από τις αποτυχίεςτου πειράματός μας, αλλά ο σκοπός μαςήταν να βρούμε ένα μέσο όρο. Γ ι’ αυτό,αν έχετε την καλοσύνη να φορέσετε πάλιτον οίκολογητή στο κεφάλι σας... »

«Αυτός που είπες ήταν ο Ιβάν οΤρομερός, έτσι; » τον διέκοψε ο Μάρτιν.«Κοίτα... Μπορείς ν’ αποτυπώσεις τοπρότυπο του χαρακτήρα του Ιβάν τουΤρομερού στον εγκέφαλό μου; »

«Κάτι τέτοιο δε θα σας βοηθούσεκαθόλου», τον διαβεβαίωσε το ρομπότ.«Εξάλλου, δεν είναι αυτός ο σκοπός τουπειράματος. Και τώρα—»

«Μια στιγμούλα. Ο Ντισραέλι δενμπορεί να τα βάλει μ’ ένα μεσαιωνικότύπο σαν τον Σαιντ Συρ στο επίπεδό του,αλλά αν είχα τις αντιδράσεις του Ιβάν τουΤρομερού, σίγουρα θα μπορούσα να τουπάρω τον αέρα με καμιά μπλόφα. Έστωκι αν ο Σαιντ Συρ είναι πολύ πιοσωματώδης από μένα, έχει ωστόσοκάποιο βερνίκι πολιτισμού... Γ ιαπερίμενε. Αυτό εκμεταλλεύεται κι αυτός.Πάντοτε σχετιζόταν με ανθρώπους πολύπολιτισμένους για να χρησιμοποιήσουντις δικές του μεθόδους. Η λύση θα ήταννα τον αντιμετωπίσω στο δικό τουεπίπεδο με τα δικά του όπλα. Και ο Ιβάνείναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να τοκαταφέρει».

«Νομίζω ότι δεν καταλαβαίνετε».

«Δεν είναι αλήθεια ότι οι πάντες στηΡωσία έτρεμαν στο άκουσμα και μόνοτου ονόματος του Ιβάν; »

«Ναι, αλλά—»

«Πολύ καλά, λοιπόν», φώναξε ο Μάρτινθριαμβευτικά. «Τότε θ’ αποτυπώσεις τοπρότυπο του χαρακτήρα του Ιβάν τουΤρομερού στον εγκέφαλό μου, και μετάθα πάω να δώσω ένα μάθημα στον ΣαιντΣυρ, τέτοιο που μονάχα ο Ιβάν θαμπορούσε να του δώσει. Ο Ντισραέλιήταν πολύ πολιτισμένος γι’ αυτό. Το μπόιπαίζει, βέβαια, κάποιο ρόλο, αλλά ο

χαρακτήρας είναι το πιο σημαντικό. Ούτεκαι με τον Ντισραέλι μοιάζω σ’εμφάνιση, αλλά ο κόσμος αντιδρούσεσαν να ’μου-να το δίδυμο αδερφάκι του.Ένας άντρακλας μπορεί εύκολα νανικήσει ένα ανθρωπάκι, αλλά ποτέ οΣαιντ Συρ δε βρέθηκε αντιμέτωπος μ’ ένατόσο άγριο ανθρωπάκι που άνετα θαξερίζωνε με τα χέρια του την καρδιά ενόςεχθρού του». Ο Μάρτιν κούνησεαποφασιστικά το κεφάλι του. «Ο ΣαιντΣυρ θα κάνει πίσω, αυτό το είδα στηνπράξη. Όμως χρειάζεται κάποιος σαν τονΙβάν που θα τον εμποδίσει να ξανακάνειμπροστά».

«Αν νομίζετε ότι θ’ αποτυπώσω στομυαλό σας το πρότυπο του Ιβάν, κάνετε

μεγάλο λάθος», είπε το ρομπότ.

«Δεν μπορώ να σε πείσω ν’ αλλάξειςγνώμη; »

«Εγώ», είπε ο ΕΝΙΑΚ, «είμαι έναρομπότ με σημειωτικό, γλωσσικόπρογραμματισμό. Ασφαλώς και δε θαμπορούσατε να με κάνετε ν’ αλλάξωγνώμη».

Εγώ ίσως όχι, σκέφτηκε ο Μάρτιν, αλλάο Ντισραέ-λι.,. χμμ. «Ο Άνθρωπος είναιμηχανή», είχε πει. Μα βέβαια! ΟΝτισραέλι ήταν το πιο ιδανικό πρόσωποστον κόσμο για να μεταπείθει έναρομπότ. Γ ια κείνον οι άνθρωποι ήταν

μηχανές — και τι άλλο ήταν ο ΕΝΙΑΚ;

«Ας το κουβεντιάσουμε λίγο... » άρχισεο Μάρτιν, σπρώχνοντας δήθεναφηρημένα το πορτατίφ προς το ρομπότ.Και μετά άφησε λεύτερη να δράσει εκείνητη χρυσαφένια γλώσσα που είχε μαγέψεικαι συμπαρα-σύρει αυτοκρατορίες...

«Δε νομίζω να σου αρέσει τοαποτέλεσμα», μουρμούρισε μεθυσμένατο ρομπότ κάποια στιγμή αργότερα. «ΟΙβάν δε θα τα κατάφερνε να... Α, μ’ έχειςμπερδέψει φοβερά! Θα χρειαστεί έναοφθαλμογράφημα και —»Άρχισε ναβγάζει από το σάκκο του το κράνος με ταπεντακόσια μέτρα της κόκκινης κορδέλας

του.

«Για να το συνυφάνεις με τηναπαράμιλλη φαιά ουσία μου»,συμπλήρωσε ο Μάρτιν, παρασυρμένοςαπό την ίδια του τη ρητορεία. «Φόρεσέ τοστο κεφάλι μου. Ναι, εντάξει. Θυμήσου,είπαμε τον Ιβάν τον Τρομερό, έτσι; Θα σ’τον κανονίσω εγώ τον Σαιντ Συρ και τηΜιξο-Λυδία του».

«Η διαφοροποίηση εξαρτάται τόσο απότο περιβάλλον όσο και από τηνκληρονομικότητα», μουρμούρισε τορομπότ, φορώντας το κράνος στο κεφάλιτου Μάρτιν. «Αν και φυσικά ο Ιβάν δε θαέφτανε στο τσαρικό περιβάλλον δίχως τη

συγκεκριμένη του κληρονομικότηταμέσω της Έλενα Γκλίνσκα — ορίστε,αυτό ήταν! » Έβγαλε πάλι το κράνος απότο κεφάλι του Μάρτιν.

«Μα δεν έγινε τίποτα», παρατήρησε οΜάρτιν. «Δεν αισθάνομαι καμίαδιαφορά».

«Περίμενε λίγα λεπτά. Μην ξεχνάς ότιαυτός δεν είναι ο δικός σου πρότυποςχαρακτήρας, όπως ήταν ο Ντισραέλι.Απόλαυσέ το όσο έχεις τη δυνατότητα.Θα σου ’ρθει ο χαρακτήρας του Ιβάν, μηνανησυχείς». Έριξε στον ώμο το σάκκοτου και τράβηξε τρικλίζοντας προς τηνπόρτα.

«Περίμενε», του φώναξε ο Μάρτιναβέβαια. «Είσαι σίγουρος ότι—»

«Για μη μιλάς! Κάτι ξέχασα — κάτιτυπικό — έτσι που στριφογυρίζει τοκεφάλι μου. Τέλος πάντων, θα το θυμηθώαργότερα... ή νωρίτερα, ανάλογα πώς τοβλέπει κανείς. Λοιπόν, θα τα ξαναπούμεσε δώδεκα ώρες... ελπίζω».

Το ρομπότ αναχώρησε. Ο Μάρτινκούνησε δοκιμαστικά το κεφάλι του πέραδώθε. Ύστερα σηκώθηκε και ακολούθησετον ΕΝΙΑΚ ώς την πόρτα. Αλλά τορομπότ δε φαινόταν πουθενά, μονάχαένας μικρός στρόβιλος σκόνηςστριφογύριζε στο διάδρομο πριν χαθεί κι

αυτός.

Κάτι άρχισε να γίνεται μέσα στο μυαλότου Μάρτιν...

Πίσω του χτύπησε το τηλέφωνο.

Ο Μάρτιν άκουσε τον εαυτό του ναπαίρνει μια πνιχτή ανάσα τρόμου. Μεξαφνική, απίστευτη, φοβερή και απόλυτηβεβαιότητα, ήξερε ποιος τουτηλεφωνούσε.

Οι δολοφόνοι!

«Μάλιστα, κύριε Μάρτιν», άκουσε τη

φωνή του υπηρέτη του Τόλιβερ Ουώτστο τηλέφωνο. «Η δεσποινίδα Άσμπυβρίσκεται εδώ. Τούτη τη στιγμή είναιμέσα με τον κύριο Ουώτ και τον κύριοΣαιντ Συρ, αλλά θα της μεταφέρω τομήνυμά σας. Είπατε ότι σας έτυχε κάποιοεμπόδιο. Και να έρθει να σαςσυναντήσει... πού; »

«Στο αποθηκάκι με τις σκούπες στοδεύτερο όροφο του Κτηρίου τωνΣεναριογράφων», απάντησε ο Μάρ-τινμε τρεμουλιαστή φωνή. «Είναι το μόνομέρος αρκετά κοντά στο τηλέφωνο ώστενα φτάνει το καλώδιο για να το πάρω εκείμέσα μαζί μου. Αλλά δεν είμαι καθόλουσίγουρος ότι είμαι ασφαλής κι εδώ. Δε μ’αρέσει διόλου η στάση εκείνης της

σκούπας στ’ αριστερά μου».

«Πώς είπατε; »

«Είσαι σίγουρος ότι είσαι ο άνθρωποςτου Τόλιβερ Ουώτ; » ρώτησε καχύποπταο Μάρτιν.

«Ασφαλώς κύριε., ε... κύριε Μάρτιν».

«Είμαι ο κύριος Μάρτιν», τονδιαβεβαίωσε με έντρομη επιθετικότητα οΜάρτιν. «Σύμφωνα με όλους τουςνόμους του Θεού και των ανθρώπων, οκύριος Μάρτιν είμαι και ο κύριος Μάρτινθα παραμείνω, όσο κι αν προσπαθούν ταπαλιόσκυλα οι επαναστάτες να με

πετάξουν από τη θέση που δικαιωματικάμου ανήκει».

«Μάλιστα, κύριε Μάρτιν. Στοαποθηκάκι με τις σκούπες, είπατε; »

«Ναι, στο αποθηκάκι. Αμέσως. Αλλάορκίσου ότι δε θα βγάλεις τσιμουδιά γι’αυτό σε κανέναν άλλο, έστω κι αν σεβασανίσουν. Θα σε προστατέψω εγώ».

«Μάλιστα. Τίποτε άλλο; »

«Ναι. Πες στη δεσποινίδα Άσμπυ ναβιαστεί. Κλείνω τώρα. Μπορεί ναπαρακολουθούν τη γραμμή. Έχωπολλούς εχθρούς».

Ακούστηκε ένα κλικ από την άλλη άκρη.Ο Μάρτιν κατέβασε το ακουστικό καιστράφηκε να κοιτάξει καχύποπτα γύρωστο αποθηκάκι. Προσπάθησε να πείσειτον εαυτό του για τη γελοιότητα τουπράγματος. Δεν είχε λόγους να φοβάταιτίποτα... ή μπας και είχε; Ήταν γεγονόςότι οι στενοί τοίχοι φαίνονταν να τονζυγώνουν απειλητικά από παντού γύρωτου, ενώ το ταβάνι κατέβαινε αργά...

Ο Μάρτιν πετάχτηκε πανικόβλητος απότο αποθηκάκι, πήρε μια βαθιά ανάσα καιτέντωσε τους ώμους του. «Δ... δεν έχωλόγους να φοβάμαι», τραύλισε. «Ποιοςφοβάται; » Σφυρίζοντας δυνατά άρχισενα κατηφορίζει το διάδρομο προς τιςσκάλες. Στα μισά της διαδρομής τον

έπιασε αγοραφοβία και τον κυρίεψεακράτητος πανικός.

Όρμησε να χωθεί στο γραφείο του κιέμεινε εκεί ιδροκοπώντας σιωπηλά στοσκοτάδι, μέχρι που βρήκε πάλι αρκετόκουράγιο για ν’ ανάψει μια λάμπα.

Το μάτι του έπεσε στην ΕγκυκλοπαίδειαΜπριτάνι-κα πίσω από το τζάμι τηςβιβλιοθήκης. Με αθόρυβη βιασύνη, οΜάρτιν έβγαλε τον τόμο με το «I» καιτον άνοιξε πάνω στο γραφείο του. 'Ητανφανερό ότι κάτι δεν πήγαινε διόλου καλά.Τώρα που το συλλογιζόταν, το ρομπότείχε πει ότι δε θα του άρεσε να είναι οΙβάν ο Τρομερός. Αλλά φορούσε ο

Μάρτιν το χαρακτήρα του Ιβάν; Μήπωςτου είχαν αποτυπώσει κάποιο άλλοπρότυπο, κανενός φοβερά δειλού; Ήμπορεί ο Τρελός Τσάρος της Ρωσίας ναείχε τελικά το παρατσούκλι I-βάν οΤρομοκρατημένος. Ο Μάρτιν ξεφύλλισενευρικά τις σελίδες. Ιβάν... Ιβάν.. Εδώήταν.

Γιος της Έλενα Γκλίνσκα... παντρεύτηκετην Αναστασία Ζαχαρίνα Κοσκινά...ακατονόμαστα αποτρόπαιη ζωή...εκπληκτική μνήμη, ακαταπόνητηενεργητικότητα, ασυγκράτητη μανία...μεγάλη έμφυτη ικανότητα, πολιτικήδιορατικότητα, πρόβλεψε τα ιδανικά τουΜεγάλου Πέτρου — ο Μάρτιν κούνησετο κεφάλι του.

Στην επόμενη γραμμή κράτησε τηνανάσα του.

Ο Ιβάν ζούσε σε μια ατμόσφαιρα φόβου,πιστεύοντας ότι οι πάντες και τα πάντασυνωμοτούσαν εναντίον του.

«Το ίδιο μ’ εμένα», μουρμούρισε.«Αλλά., είχε και προσόντα, δεν ήτανμονάχα δειλός. Δεν καταλαβαίνω».

«Η διαφοροποίηση», είχε πει το ρομπότ,«εξαρτάται τόσο από το περιβάλλον όσοκαι από την κληρονομικότητα. Αν καιφυσικά ο Ιβάν δε θα έφτανε στο τσαρικόπεριβάλλον δίχως τη συγκεκριμένη τουκληρονομικότητα».

Ο Μάρτιν ρούφηξε σφυριχτά την ανάσατου. Το περιβάλλον έπαιζε σημαντικόρόλο. Μπορεί ο Ιβάν ο Τέταρτος ναφοβόταν και τη σκιά του, αλλά ηκληρονομικότητα συν το περιβάλλον τουείχαν δώσει ένα μεγάλο όπλο που τουεπέτρεπε να κρατήσει τη δειλία του σεδεύτερη μοίρα.

Και ο I βάν ο Τρομερός ήταν Τσάροςπασών των Ρω-σιών.

Αν δώσεις σ’ ένα δειλό ένα όπλο μπορείαυτό να μην τον κάνει παλικάρι, αλλά ηδειλία του θα εκδηλώνεται μεδιαφορετικό τρόπο. Μπορεί με το όπλονα συμπεριφέρεται σαν βίαιος, επιθετικός

τύραννος. Γ ι’ αυτό και ο Ιβάν ήταν απόοικολογική άποψη τόσο πετυχημένος —πετυχημένος στο συγκεκριμένοπεριβάλλον του. Ποτέ δεν είχε ν’αντιμετωπίσει τόσα στρες ώστε να έρθειστο προσκήνιο το βασικόχαρακτηριστικό της δειλίας. Όπως κι οΝτισραέλι, είχε μπορέσει να ελέγξει τόσοαποτελεσματικά το περιβάλλον του ώστενα μην υπάρχουν ουσιαστικά τέτοιαστρες.

Ο Μάρτιν πρασίνισε.

Ύστερα θυμήθηκε την Έρικα. Γ ιατί ναμην αφήσει την Έρικα ν’ απασχολήσειτον Σαιντ Συρ μέχρι να υπογράψει την

ακύρωση ο Ουώτ; Γ ια όσο θ’ απόφευγετις στιγμές κρίσεις, θα μπορούσε νασυγκρατήσει τα νεύρα του να μηντσακίσουν εντελώς, αλλά... παντούκαραδοκούσαν φονιάδες!

Η Έρικα πρέπει να ήταν κιόλας στοδρόμο για εδώ. Ο Μάρτιν ξεροκατάπιε.

Θα τη συναντούσε έξω από το στούντιο.Το αποθηκάκι με τις σκούπες δεν ήτανασφαλής χώρος. Μπορούσαν να τονπαγιδέψουν σαν ποντίκι εκεί μέσα...

«Κουταμάρες», είπε ο Μάρτιν στονεαυτό του με τρεμάμενη αυστηρότητα.«Δεν είμαι εγώ αυτός που τα βλέπει έτσι.

Αρκεί ν... να β... βρω τον αυτοέλεγχό μουκαι θ... θα ’μαι εντάξει. Έλα, κουράγιο.Ίσια η πλάτη. Τίποτα δε μας σκιάζει! »

Αλλά βγήκε σκυφτά από το γραφείο τουκαι κατέβηκε στις σκάλες περπατώνταςστις μύτες των ποδιών του, αθόρυβα καιπολύ προσεκτικά. Όταν οι πάντες και ταπάντα συνωμοτούν εναντίον σου...

Τρέμοντας σύγκορμος, ο Μάρτιν-Ιβάνπροχώρησε μουλωχτά προς την πύλη τουστούντιο.

Το ταξί έτρεχε γοργά προς το Μπελ Αιρ.

«Μα δε μου λες τι γύρευες πάνω σ’εκείνο το δέντρο; » τον ρώτησε αυστηράη Έρικα.

Ο Μάρτιν τρεμούλιασε ολόκληρος.

«Ένας λυκάνθρωπος», ψιθύρισε μεδόντια που κροτάλιζαν. «Κι έναςβρικόλακας, κι ένα φάντασμα και — ταείδα σου λέω! Στεκόμουν εκεί στην πύλητου στούντιο και τα είδα να με ζυγώνουνόλα μαζί».

«Μα απλώς ήταν ηθοποιοί που γύριζαναπό κάποιο γύρισμα», εξήγησε η Έρικα.«Ξέρεις ότι η Σάμιτ γυρίζει μια κωμωδίατρόμου. Ποιον φοβήθηκες, τον Μπό-ρις

Καρλώφ; Αυτός δε θα έκανε κακό ούτεσε μύγα».

«Αυτό προσπαθώ να πείσω κι εγώ τονεαυτό μου», μουρμούρισε ο Μάρτινσκυθρωπά, «αλλά είχα χάσει τα λογικάαπό τις ενοχές και τις φοβίες. Είμαι ένααποκρουστικό τέρας. Αλλά δε φταίω εγώ.Είναι θέμα περιβάλλοντος. Μεγάλωσακάτω από φριχτές κι εξευτελιστικέςσυνθήκες... Κοίτα! Κοίτα! » Έδειξε έναντροχονόμο μπροστά. «Η αστυνομία!Παντού υπάρχουν προδότες ακόμη καιστη φρουρά του παλατιού! »

«Παλαβός είναι αυτός, κοπέλα μου; »ρώτησε ξαφνικά ο ταξιτζής.

«Τρελός ή λογικός, είμαι ο ΝίκολαςΜάρτιν», δήλωσε ο Μάρτιν αλλάζονταςαπότομα ύφος. Προσπάθησε να σταθείόρθιος σε επιβλητική πόζα, αλλά χτύπησετο κεφάλι του στην οροφή. «Φονιάδες! »τσίριξε, και ζάρωσε στη γωνιά τουκαθίσματος, βαριανασαίνον-τας σαντρομαγμένο σκυλί.

Η Έρικα του έριξε μια σκεφτική,ανήσυχη ματιά.

«Νικ», τον ρώτησε, «πόσο ήπιες απόψε;Τι σου συμβαίνει, τελοσπάντων; »

Ο Μάρτιν έκλεισε τα μάτια του κι έγειρεστη ράχη του καθίσματος.

«Άσε με να συνέλθω για λίγα λεπτά,Έρικα», την παρακάλεσε. «Θα ξαναβρώτον εαυτό μου μόλις ξεπε-ράσω το στρες.Μονάχα όταν έχω στρες είναι που οΙβάν-»

«Μπορείς να παραλάβεις την ακύρωσητου συμβολαίου από τον Ουώτ, έτσι;Σίγουρα, αυτό τουλάχιστον θα μπορείςνα το κάνεις».

«Ασφαλώς», τη διαβεβαίωσε ο Μάρτινμε ψεύτικο κουράγιο. Ύστερα τοξανασκέφτηκε και πρόσθεσε, «Αν είσαι κιεσύ εκεί να μου κρατάς το χέρι». Δεσήκωνε να το ρισκάρει περισσότερο.

Τα λόγια του εκνεύρισαν την Έρικατόσο που για τα επόμενα τρία χιλιόμετραδεν ειπώθηκε άλλη λέξη στο ταξί.

Η Έρικα έκανε τις δικές της σκέψεις.

«Άλλαξες πολύ από το πρωί»,παρατήρησε τελικά. «Ακούς εκεί να μεαπειλήσεις ότι θα κάνεις έρωτα μαζί μου!Λες και θα επέτρεπα ποτέ κάτι τέτοιο! Για δοκίμασε αν σου βαστάει. Πολύ θαήθελα να το δω». Επακολούθησε μιασύντομη σιωπή. Η Έρικα κοίταξε λοξάτον Μάρτιν. «Είπα, πολύ θα ήθελα να τοδω», επανέλαβε.

«Έτσι, ε; Πολύ θα το ’θελες, ε; » έκανε

ο Μάρτιν με ζορισμένο θάρρος.Κοντοστάθηκε. Κατά παράξενο τρόπο ηγλώσσα του, που ώς τότε γινόταν κόμποςστο συγκεκριμένο θέμα, τώρα λύθηκεεντελώς. Αρπάζοντας την ευκαιρία πρινπροκύψει καμιά καινούρια κατάστασηστρες, εξομολογήθηκε γοργά τααισθήματά του. Η Έρικα μαλάκωσε στηστιγμή.

«Γιατί δε μου είχες μιλήσει νωρίτερα; »τον ρώτησε.

«Μακάρι να ’ξερα», απάντησε ο Μάρτιν.«Λοιπόν, θα γίνεις γυναίκα μου; »

«Όμως η πρόσφατη συμπεριφορά σου

—»

«Θα γίνεις γυναίκα μου; »

«Ναι», αποκρίθηκε η Έρικα, καισταμάτησε. Ο Μάρ-τιν έγλειψε τα χείλητου, ανακαλύπτοντας ότι με κάποιο τρόποοι δυο τους είχαν πλησιάσει πολύ στοκάθισμα. Ήταν έτοιμος να επισφραγίσειτη συμφωνία τους με τον παραδοσιακότρόπο, όταν μια ξαφνική σκέψη τον έκανενα τραβηχτεί λίγο πίσω, αλαφιασμένος.

Η Έρικα άνοιξε τα μάτια της.

«Αμμ... Κάτι θυμήθηκα», μουρμούρισεο Μάρτιν. «Έπεσε μια επιδημία γρίπης

στο Σικάγο και οι επιδημίεςεξαπλώνονται σαν τη φωτιά, ξέρεις. Πούξέρεις, μπορεί να έχει φτάσει κιόλας στοΧόλλυγουντ... ιδίως με τους δυτικούςανέμους που φυσάνε».

«Να μη με λένε Έρικα αν δεχτώ να μουκάνουν πρόταση γάμου δίχως φιλί»,δήλωσε η Έρικα με νευριασμένη φωνή.«Εμπρός, φίλα με! »

«Μα μπορεί να σε κολλήσω βουβωνικήπανώλη», μουρμούρισε νευρικά οΜάρτιν. «Τα φιλιά μεταδίδουν μικρόβια.Αυτό είναι πασίγνωστο».

«Νικ! »

«Α... δεν ξέρω... πόσο πρόσφαταπέρασες συνάχι; »

Η Έρικα τραβήχτηκε απότομα καικάθισε σιωπηλή στην άλλη άκρη τουκαθίσματος.

«Α... » έκανε ο Μάρτιν μετά απόκάμποση σιωπή. «Έρικα; »

«Μη μου μιλάς, ελεεινό ανθρωπάριο»,γρύλισε η Έρικα. «Παλιοτέρας! »

«Δεν μπορώ να το ελέγξω», φώναξε οΜάρτιν απελπισμένα. «Θα παραμείνωέτσι δειλός για δώδεκα ώρες. Δεν είναιδικό μου το φταίξιμο. Μετά τις οχτώ

αύριο το πρωί θα... θα μπω και σε κλουβίλιονταριού αν μου το ζητήσεις. Γι’ απόψεόμως θα είμαι φοβητσιάρης σαν τον Ιβάντον Τρομερό. Άσε με τουλάχιστον να σουεξηγήσω τι μου συνέβη».

Η Έρικα δεν είπε τίποτα, κι αμέσως οΜάρτιν άρχισε να περιγράφει τη μεγάληκαι απίθανη ιστορία.

«Δεν πιστεύω λέξη απ’ όλα αυτά»,απάντησε η Έρικα όταν τέλειωσε.Κούνησε το κεφάλι της βλοσυρά. «Όμως,εξακολουθώ να είμαι ιμπρεσάριός σουκαι υπεύθυνη για την καριέρα σου. Τοπρώτο και μοναδικό που πρέπει νακάνουμε είναι να πάρουμε την ακύρωση

του συμβολαίου από τον Τόλιβερ Ουώτ.Και μονάχα αυτό θα μας απασχολήσει γιατην ώρα, συνεννοηθήκαμε; »

«Μα ο Σαιντ Συρ—»

«Αναλαμβάνω να μιλάω εγώ γιαλογαριασμό του. Εσύ δε θα χρειαστεί ν’ανοίξεις το στόμα σου. Αν ο Σαιντ Συρεπιχειρήσει να σου κολλήσει, θα τοναναλάβω εγώ. Αλλά πρέπει να σ’ έχωεκεί μαζί μου, αλλιώς ο Σαιντ Συρ θασκαρφιστεί κάποια δικαιολογία για ν’αναβληθεί το πράγμα. Τον ξέρω καλά».

«Τώρα νιώθω πάλι στρες», φώναξε οΜάρτιν με μάτια που γυάλιζαν. «Δεν το

αντέχω. Δεν είμαι ο τσάρος της Ρωσίας».

«Κοπέλα μου», είπε ο ταξιτζήςγυρίζοντας προς το μέρος της, «ανήμουνα στη θέση σου, θα του έδιναφύσημα».

«Θα πέσουν κεφάλια γι' αυτό», δήλωσεμε σκοτεινό ύφος ο Μάρτιν.

«Αμοιβαία συναινέσει συμφωνείτε οτερματισμός... μάλιστα», έκανε ο Ουώτυπογράφοντας το επίσημο χαρτί που είχεμπροστά του στο γραφείο. «Αυτό ήταν.Αλλά πού στο δαίμονα εξαφανίστηκεεκείνος ο Μάρτιν; Τον είδα να μπαίνειμαζί σου. γι' αυτό είμαι σίγουρος».

«Εξαφανίστηκε; » ρώτησε η Έρικαμάλλον αλαφιασμένα. Κι αυτήαναρωτιόταν πώς είχε καταφέρει να χαθείέτσι μαγικά από το πλάι της. Ίσως είχεχωθεί με αστραπιαία σβελτάδα κάτω απότο χαλί. Έδιωξε με το ζόρι αυτή τη σκέψηαπό το μυαλό της και άπλωσε το χέρι γιατο χαρτί που δίπλωνε ο Ουώτ.

«Περίμενε», φώναξε ο Σαιντ Συρ, με τοκάτω χείλος του πεταγμένο έξω. «Γιατίνα μη βάλουμε έναν όρο που να μας δίνειτο πρώτο δικαίωμα στο επόμενο θεατρικόέργο του Μάρτιν; »

Ο Ουώτ κοντοστάθηκε, και οσκηνοθέτης βιάστηκε να το

εκμεταλλευτεί.

«Ό, τι κι αν είναι, μπορώ να τοπροσαρμόσω στα μέτρα της Ντη Ντη,έτσι Ντη Ντη μου; » Σήκωσε ένα χοντρόδάχτυλο προς την πανέμορφη σταρ που,υπάκουα, κούνησε το κεφάλικαταφατικά.

«Θα έχει αποκλειστικά αντρικούςρόλους», βιάστηκε να πει η Έρικα.«Εξάλλου εδώ κουβεντιάζουμε ακύρωσησυμβολαίου, όχι όρους συμφωνητικού».

«Θα τον έπειθα να δεχτεί τον όρο αν τονείχα τώρα εδώ μπροστά μου», γρύλισε οΣαιντ Συρ, βασανίζοντας φριχτά το

πούρο του. «Δεν καταλαβαίνω γιατί οιπάντες και τα πάντα συνωμοτούν ενάντιασ’ έναν καλλιτέχνη σαν και μένα».Κούνησε αόριστα την πελώρια τριχωτήγροθιά του στον αέρα. «Τώρα θα είμαιαναγκασμένος να στρώσω έναν άλλοσυγγραφέα, πράγμα που θα ’ναι μεγάλησπατάλη χρόνου. Δυο βδομαδούλεςακόμη και ο Μάρτιν θα ήταν έναςκανονικός σεναριογράφος με τησφραγίδα του Σαιντ Συρ. Εδώ που ταλέμε, υπάρχει ακόμη μια τέτοιαπιθανότητα».

«Μάλλον όχι, Ραούλ», απάντησε οΟυώτ κουρασμένα. «Ειλικρινά δε θα’πρεπε να χτυπήσεις τον Μάρτιν στοστούντιο σήμερα».

«Μα... μα δε θα τολμούσε να μου κάνειμήνυση για άδικη επίθεση. Εμείς στηΜιξο-Λυδία... »

«Α, γειά σου Νικ», φώναξε ξαφνικά ηΝτη Ντη με λαμπερό χαμόγελο. «Τικάνεις εκεί πίσω από τις κουρτίνες; »

Τα μάτια όλων στράφηκαν προς τιςκουρτίνες του παραθύρου, μόλις καιπρολαβαίνοντας να δουν το άσπρο,πανικόβλητο πρόσωπο του Μάρτιν ναεξαφανίζεται σαν τρομαγμένος σκίουρος.

«Α, μα αυτός δεν ήταν ο Νικ», βιάστηκενα πει η Έ-ρικα με την καρδιά σανμολύβι. «Δεν του έμοιαζε καθόλου.

Κάποιο λάθος έκανες, Ντη Ντη».

«Λέτε; » ρώτησε η Ντη Ντη, εντελώςπρόθυμη να συμφωνήσει.

«Σίγουρα», τη διαβεβαίωσε η Έρικα,απλώνοντας το χέρι προς το χαρτί πουκρατούσε ο Ουώτ. «Δε μου το δίνειςτώρα να τελειώ—»

«Στοπ! » γκάριξε ο Σαιντ Συρ με τηθηριώδη φωνή του. Με το κεφάλι σκυφτόστους πελώριους ώμους του, προχώρησεαπειλητικά προς τις κουρτίνες και τιςτράβηξε απότομα.

«Χα! » έκανε ο σκηνοθέτης με

διαβολικό ύφος. «Το πουλάκι μας οΜάρτιν! »

«Είναι ψέμα», ψέλλισε ο Μάρτιναδύναμα, κάνοντας μια απεγνωσμένηπροσπάθεια να κρύψει τον πανικό του.«Έχω παραιτηθεί του θρόνου».

Ο Σαιντ Συρ, που είχε κάνει ένα βήμαπίσω, μελετούσε τον Μάρτιν προσεκτικά.Ύστερα, αργά, το πούρο που έσφιγγε σταδόντια του άρχισε να παίρνει ανηφορικήκλίση. Ένα άσχημο χαμόγελο απλώθηκεστα χείλη του.

Σήκωσε το χέρι του και κούνησε τοδάχτυλό του κάτω από τα τρεμουλιαστό

ρουθούνια του Μάρτιν.

«Έτσι, ε; » γρύλισε. «Απόψε παίζουμεδιαφορετικό τροπάρι, ε; Τώρα τακαταλαβαίνω όλα. Παλικάρι νερόβραστο,που λένε».

«Ανοησίες», απάντησε ο Μάρτινρίχνοντας μια ματιά στην Έρικα για ναπάρει κουράγιο. «Ποιος το λέει αυτό;Μονάχα εσύ το λες. Τι τρέχει,τελοσπάντων; »

«Τι έκανες πίσω από την κουρτίνα; »ρώτησέ ο Ουώτ.

«Δεν ήμουν εγώ πίσω από την

κουρτίνα», απάντησε ο Μάρτινψευτοπαλικαρίσια. «Εσείς ήσαστε. Όλοισας. Εγώ ήμουν μπροστά από τηνκουρτίνα. Τι φταίω εγώ αν μουκρυφτήκατε όλοι πίσω από την κουρτίνασε μια βιβλιοθήκη σαν... σαν συνωμότες;» Είχε κάνει άτυχη επιλογή στη λέξη. Μιαλάμψη πανικού άστραψε στα μάτια του.«Ναι, συνωμότες», συνέχισε φοβισμένα.«Νομίζετε ότι δεν το ’ξερα, έτσι; Ε,λοιπόν το ’ξερα. Είστε όλοι δολοφόνοι,όλο μηχανορραφίες και πλε-κτάνες. Ώστεαυτό είναι το αρχηγείο σας, ε; Και όληνύχτα τα πληρωμένα σκυλιά σας με είχανπάρει στο κατόπι κυνηγώντας με σανλαβωμένο ελάφι—»

«Ώρα να πηγαίνουμε», τον διέκοψε η

Έρικα με απόγνωση. «Πρέπει ναπρολάβουμε το επόμενο ελάφι

— το επόμενο αεροπλάνο για τ’ανατολικά». Άπλωσε το χέρι της για τοσυμφωνητικό ακύρωσης, αλλά ο Ουώττο έχωσε ξαφνικά στην τσέπη του. Μετάγύρισε προς τον Μάρτιν.

«Θα μας υπογράψεις έναν όρο για ταπρώτα δικαιώματα στο επόμενο έργοσου; »

«Ασφαλώς και θα μας τον υπογράψει»,δήλωσε ο Σαιντ Συρ, μελετώντας μεέμπειρο μάτι το ψευτοπαλι-καρίσιο ύφοςτου Μάρτιν. «Εξάλλου, μη σου περάσει

από το νου να μου κάνεις μήνυση γιαάδικη επίθεση, γιατί μετά θα σε κάνωτόπι στο ξύλο. Έτσι κάνουμε εμείς στηΜιξο-Λυδία. Κι εδώ που τα λέμε, κατάβάθος δε θέλεις καν αυτή την ακύρωσησυμβολαίου, Μάρτιν. Όλα ήταν έναλάθος. Θα σε στρώσω σαν σεναριογράφομου και όλα θα πάνε μέλι γάλα. Έλατώρα σαν καλό παιδί και ζήτα από τονΤόλιβερ να σκίσει εκείνο το χαρτί του,εντάξει; »

«Ούτε γι' αστείο, Νικ! » φώναξε ηΈρικα. «Πες του το καθαρά! »

Επακολούθησε μια ηλεκτρισμένη σιγή.Ο Ουώτ περίμενε με ζωηρό ενδιαφέρον.

Το ίδιο και η δυστυχής Έρικα,αμφιταλλαντευόμενη ανάμεσα στηνεπαγγελματική της ευθύνη για τονΜάρτιν και την αγανάκτησή της για τηναφόρητη δειλία του. Η Ντη Ντηπαρακολουθούσε κι αυτή, με τα μάτιατης ορθάνοιχτα, κι ένα χαζοχαρούμενοχαμόγελο στο ωραίο πρόσωπό της. Αλλάήταν φανερό ότι η μάχη ήταν ανάμεσαστον Μάρτιν και τον Ραούλ Σαιντ Συρ.

Ο Μάρτιν προσπάθησε απεγνωσμένα ναορθώσει το παράστημά του. Τώρα ή ποτέέπρεπε να δείξει πόσο Τρομερός ήταν.Ήδη είχε πάρει μια προβληματισμένηέκφραση, σαν του Ιβάν. Προσπάθησε νατην κάνει και πιο διαβολική. Ένααινιγματικό χαμόγελο έπαιξε στα χείλη

του. Για μια στιγμή ήταν ίδιος ο ΤρελόςΤσάρος της Ρωσίας, μονάχα που εκείνοςείχε γενειάδα. Με περιφρονητική,βασιλική μεγαλοπρέπεια, ο Μάρτινκοίταξε αγέρωχα το σκηνοθέτη.

«Θα το σκίσεις αυτό το χαρτί και θαυπογράψεις τον όρο για το επόμενο έργοσου, έτσι δεν είναι; » ρώτησε ο ΣαιντΣυρ, αλλά κάπως αβέβαια.

«Θα κάνω ό, τι μου κάνει κέφι», τουαποκρίθηκε ο Μάρτιν. «Πώς θα σουφαινόταν να σε κατασπαράξουν ζωντανότα σκυλιά, ε; »

«Δεν ξέρω, Ραούλ», παρενέβη ο Ουώτ.

«Ας προσπαθήσουμε να καταλήξουμε σ’αυτή την υπόθεση έστω και αν—»

«Θέλεις να πάω στη Μέτρο παίρνονταςμαζί μου και την Ντη Ντη; » φώναξε οΣαιντ Συρ γυρίζοντας προς τον Ουώτ. «ΟΜάρτιν θα υπογράψει, μην ανησυχείς! »Και χώνοντας το χέρι σε μια εσωτερικήτσέπη του έβγαλε ένα στυλό και γύρισεπάλι προς τον Νικ.

«Δολοφόνε! » φώναξε ο Μάρτινπαρεξηγώντας την κίνηση.

Ένα χαιρέκακο χαμόγελο φάνηκε στ’αποκρουστικό χαρακτηριστικά του ΣαιντΣυρ.

«Τώρα τον έχουμε στο χέρι, Τόλιβερ»,δήλωσε θριαμβευτικά. Αυτά τα λόγιαήταν η τελευταία σταγόνα από στρες στοήδη ξέχειλο ποτήρι του Μάρτιν. Μ’ ένατρελό ουρλιαχτό όρμησε προς την πόρτα,την άνοιξε βίαια κι έγινε καπνός.

Από πίσω του ακούστηκε η Έρικα μεφωνή Αμαζόνας.

«Αφήστε τον ήσυχο! Αρκετά δεν τουκάνατε κιόλας; Τώρα δε φεύγω απ’ αυτότο δωμάτιο, Τόλιβερ Ουώτ, πριν μουδώσεις την ακύρωση. Όσο για σένα,Σαιντ Συρ, σε προειδοποιώ ότι... »

Αλλά ήδη ο Μάρτιν βρισκόταν πέντε

δωμάτια πιο κάτω και η φωνή είχε σβήσειαπό τ’ αφτιά του. Συνέχισε να τρέχει,πασχίζοντας μάταια να πείσει τον εαυτότου να σταματήσει και να γυρίσει στοπεδίο της μάχης. Αλλά η πίεση μέσα τουήταν πολύ δυνατή. Ο τρόμος τονέσπρωξε να τρέξει σ’ ένα διάδρομο καινα χωθεί σε κάποιο δωμάτιο. Εκείτράκαρε πάνω σε κάτι μεταλλικό, έκανεγκελ πίσω και βρέθηκε φαρδύς πλατύςστο πάτωμα. Μπροστά του στεκόταν οΕΝΙΑΚ Γάμμα ο Ενενηκοστός Τρίτος.

«Α, εδώ μου είστε», είπε το ρομπότ.«Έψαχνα σ’ όλο το χωρόχρονο να σαςβρω. Ξεχάσατε να μου ο-φθαλμογραφήσετε μια υπεύθυνη δήλωσηόταν με πείσατε να τροποποιήσω κάπως

το πείραμα. Οι Αρχές θα μου έτρωγαν ταγρανάζια αν παθαίνατε κάτι και δεν είχαοφθαλμογραφημένη σας δήλωση ότιαναλαμβάνετε κάθε ευθύνη για τηναλλαγή».

Ρίχνοντας μια τρομαγμένη ματιά πίσωτου, ο Μάρ-τιν στάθηκε στα πόδια του.

«Τι; » ρώτησε ζαλισμένα. «Άκου δω,πρέπει να με ξανακάνεις όπως ήμουν.Όλοι προσπαθούν να με δολοφονήσουν.Έφτασες πάνω στην ώρα. Δεν μπορώ ναπεριμένω δώδεκα ώρες. Ξανακάνε μεόπως ήμουν, και γρήγορα μάλιστα! »

«Α, τέρμα τα πάρε δώσε μαζί σας»,

αποκρίθηκε το ρομπότ χωρίς κανένανοίκτο. «Δεν είστε πλέον το κατάλληλοάτομο για το πείραμα ύστερα από τηντελευταία αλλαγή που επιμείνατε να σαςκάνω. Θα ’πρεπε να μουοφθαλμογραφήσετε τότε τη δήλωση πουμε απαλλάσσει από κάθε ευθύνη, αλλά μεείχατε μπερδέψει μ’ εκείνες τιςντισραελικές ρητορείες. Θα μου τηνοφθαλμογραφήσετε τώρα. Κρατήστεαυτό μπροστά στο αριστερό μάτι σας γιαείκοσι δευτερόλεπτα». Το ρομπότάπλωσε προς το μέρος του ένα μικρό,αστραφτερό, μεταλλικό δίσκο. «Ηδήλωση είναι ήδη ευαισθητοποιημένη καισυμπληρωμένη κανονικά. Απλώςχρειάζεται την οφθαλμογράφησή σας.Μόλις μπει κι αυτή, δεν πρόκειται να με

ξαναδείτε».

Ο Μάρτιν έκανε πίσω.

«Και τι θα γίνω μετά εγώ; » ρώτησεξεροκαταπίνοντας φοβισμένα.

«Πού θέλετε να ξέρω; Ύστερα απόδώδεκα ώρες η επίδραση της αγωγής θαπεράσει και θα ξαναβρείτε τον εαυτό σας.Λοιπόν, κρατήστε αυτό μπροστά στο μάτισας».

«Θα το κάνω μονάχα αν με ξανακάνειςτον εαυτό μου», το παζάρεψε ο Μάρτιν.

«Δε γίνεται. Αντίκειται στουςκανονισμούς. Ήδη η πρώτη παρέκκλισηήταν αρκετή, ακόμη και με την ο-φθαλμογραφημένη σας υπεύθυνηδήλωση. Να κάνω και δεύτερη παράβασητώρα; Όχι δα! Επιτέλους, κρατήστε αυτόμπροστά στο αριστερό μάτι σας... »

«Όχι», δήλωσε ο Μάρτιν με αδύναμηαποφασιστικότητα. «Δεν το κάνω».

Ο ΕΝΙΑΚ τον κοίταξε εξεταστικά.

«Θα το κάνετε», του είπε τελικά τορομπότ. «Αλλιώς θα σας κάνωμπούουου».

Ο Μάρτιν χλόμιασε λίγο, αλλά κούνησετο κεφάλι του με την αποφασιστικότητατης απόγνωσης.

«Όχι», επανέλαβε με πείσμα. «Αν δεναπαλλαγώ αμέσως τώρα από τοχαρακτήρα του Ιβάν, η Έρικα δε θα μεπαντρευτεί ποτέ, ούτε και ποτέ θαυπογράψει ο Ουώτ την ακύρωση τουσυμφωνητικού μας. Το μόνο που ’χεις νακάνεις είναι να μου φορέσεις εκείνο τοκράνος και να με ξανακάνεις όπωςήμουνα. Τόσα πολλά σου ζητάω; »

«Από ένα ρομπότ, ναι, πολλά»,απάντησε ξερά ο Ε-ΝΙΑΚ. «Τέρμα οιφλυαρίες. Ευτυχώς που φοράτε το

χαρακτήρα του Ιβάν και δε θα έχωπρόβλημα να σας επιβληθώ. Πλησίασεαυτό στο μάτι σας. Αμέσως! »

Ο Μάρτιν όρμησε και κρύφτηκε πίσωαπό τον καναπέ. Το ρομπότ άρχισε νατον ζυγώνει απειλητικά. Τη στιγμήεκείνη, έχοντας στριμωχτεί πια με τηράχη στη γωνιά, ο Μάρτιν θυμήθηκεαπρόσμενα κάτι.

Κοίταξε το ρομπότ.

«Περίμενε! » του είπε. «Δεν κατάλαβες.Δεν μπορώ να οφθαλμογραφήσω μεαυτό το πράγμα. Δε θα πιάσει όπως είμαιτώρα. Δεν το καταλαβαίνεις; Υποτίθεται

ότι μου παίρνει μια ιριδογραφία—»

«—Καθώς και τη διάταξη κωνίων καιραβδίων του αμφιβληστροειδούς»,συμπλήρωσε το ρομπότ. «Λοιπόν; »

«Πώς μπορεί να γίνει αυτό αν δενκρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά για είκοσιδευτερόλεπτα; Οι αντιδράσεις τωννευρώνων μου είναι του Ιβάν, σωστά;Δεν μπορώ να κουμαντάρω τοαντανακλαστικό τους ανοι-γόκλεισμα.Έχω τις συνάψεις ενός δειλού. Θα μεανάγκαζαν να κλείσω σφιχτά τα μάτιαμου μόλις πλησίαζε κοντά αυτό τομαραφέτι».

«Κρατήστε τα ανοιχτά με τα δάχτυλα»,πρότεινε το ρομπότ.

«Μήπως τα δάχτυλά μου δεν έχουναντανακλαστικά: » παρατήρησε οΜάρτιν ζυγώνοντας σ’ ένα τραπεζάκι μεποτά. «Μονάχα μία λύση υπάρχει: ναμεθύσω πρώτα. Αν γίνω σχεδόν στουπί,τ’ αντανακλαστικά μου θα μειωθούν κιέτσι θα μπορώ να κρατήσω ανοιχτά ταμάτια μου. Και μη δοκιμάσεις νακαταφύγεις στη βία. Αν πέθαινα απόσυγκοπή, πώς θα μου έπαιρνες μετά τοοφθαλμογράφημα; »

«Πολύ εύκολα», αποκρίθηκε το ρομπότ.«Θα σας άνοιγα τα βλέφαρα—»

Ο Μάρτιν βιάστηκε ν’ αρπάξει μιαμπουκάλα κι ένα ποτήρι. Αλλά το χέριτου έστριψε την τελευταία στιγμή για ναπιάσει ένα σιφόνι σόδας αντί για τηνμπουκάλα.

«—μονάχα που η πλαστογραφία μπορείνα γινόταν αντιληπτή», συμπλήρωσε οΕΝΙΑΚ.

Ο Μάρτιν γέμισε το ποτήρι του με σόδακαι ήπιε μια γερή γουλιά.

«Δε θ’ αργήσω να μεθύσω»,διαβεβαίωσε το ρομπότ με ήδημεθυσμένη φωνή. «Εδώ που τα λέμε,άρχισε να με πιάνει. Βλέπεις πόσο

συνεργάσιμος είμαι; »

Το ρομπότ φάνηκε να διστάζει.

«Καλά, αλλά βιαστείτε λίγο», του είπε,και κάθισε.

Ο Μάρτιν ήταν έτοιμος να ξαναπιεί μιαγουλιά, όταν ξαφνικά κοντοστάθηκε καικοίταξε έντονα τον Ε-ΝΙΑΚ. Ύστερα,τραβώντας μια σφυριχτή ανάσα, άφησεκάτω το ποτήρι.

«Τι τρέχει πάλι; » ρώτησε το ρομπότ.«Πιείτε το — πώς το λένε αλήθεια; »

«Ουίσκι», είπε ο Μάρτιν στο αφελέςμηχάνημα. «Αλλά τώρα τα καταλαβαίνωόλα! Μου έριξες φαρμάκι μέσα. Ώστεαυτό ήταν το σχέδιό σου, έτσι; Ε, λοιπόν,δεν πρόκειται να πιω άλλη γουλιά, κιέτσι ποτέ δε θα μπορέσεις να μου πάρειςτην οφθαλμογραφία μου. Δεν είμαιχαζός».

«Ω Παντοδύναμο Γρανάζι», αναστέναξετο ρομπότ στέκοντας στα πόδια του.«Εσείς ο ίδιος γεμίσατε το ποτήρι. Πώςθα μπορούσα να το δηλητηριάσω; Πιείτετο να τελειώνουμε καμιά φορά! »

«Αποκλείεται», δήλωσε ο Μάρτιν με τοπείσμα των δειλών, πασχίζοντας να μην

παρασυρθεί και πιστέψει κι ο ίδιος στηνμπλόφα του.

«Πιείτε το ποτό σας! » πρόσταξε οΕΝΙΑΚ με φωνή που είχε αρχίσει νατρέμει ελαφρά. «Είναι εντελώςακίνδυνο».

«Τότε απόδειξέ μου το! » φώναξε οΜάρτιν καχύποπτα. «Δεχεσαι να πιεις οίδιος απ’ αυτό το φαρμάκι; »

«Μα πώς θέλετε να πιω; » ρώτηοεαγανακτισμένο το ρομπότ. «Εγώ... »Κοντοστάθηκε για μια στιγμή. «Εντάξει,δώστε μου το ποτήρι σας. Θα πιω μιαγουλιά, αλλά μετά εσείς θα πιείτε το

υπόλοιπο».

«Αχά! » βρυχήθηκε ο Μάρτιν. «Να πουπροδόθηκες από μόνος σου! Εσύ είσαιρομπότ. Δεν μπορείς να πιεις, το ξέχασες;Τουλάχιστον όπως το εννοεί έναςάνθρωπος. Τώρα σε στρίμωξα,δολοφόνε! Εκείνο είναι το δικό σουποτό». Του έδειξε σ’ ένα ηλεκτρικόλαμπατέρ πιο πέρα. «Τολμάς τώρα ναπιεις μαζί μου, με τον ηλεκτρικό τρόποσου ή ομολογείς ότι προσπάθησες να μεφαρμακώσεις; Γ ια μια στιγμή... Τ ι λέω;Αυτό δε θ’ αποδείκνυε τίποτα... »

«Ασφαλώς και θα αποδείκνυε»,βιάστηκε να τον διαβεβαιώσει το ρομπότ

προκειμένου να τελειώσουν. «Έχετεαπόλυτο δίκιο, και παραδέχομαι ότι κόβειτο μυαλό σας. Γ Γ αυτό θα πιούμε μαζί,για να πειστείτε ότι το ουίσκι είναιακίνδυνο., ώστε να συνεχίσετε να πίνετεμέχρι να μειωθούν τ’ αντανακλαστικάσας. Σύμφωνοι; »

«Δεν ξέρω... » έκανε αμφίβολα οΜάρτιν, αλλά το ρομπότ, αδίσταχτο,ξεβίδωσε το λαμπτήρα, άναψε τοδιακόπτη και έχωσε το δάχτυλό του στοντουί. Το ρεύμα άστραψε τριζοβολώντας.

«Ορίστε! » είπε το ρομπότ. «Δενυπάρχει φαρμάκι. Ικανοποιηθήκατε τώρα;»

«Δεν το κατάπιες», παρατήρησε οΜάρτιν καχύποπτα. «Το κρατάς στοστόμα σου... θέλω να πω στο δάχτυλόσου».

Ο ΕΝΙΑΚ έχωσε πάλι το δάχτυλό τουστο ντουί.

«Μμμ, εντάξει, μπορεί», παραδέχτηκε οΜάρτιν μ’ ένα τόνο αμφιβολίας στηφωνή. «Αλλά δεν το διακινδυνεύω ναμου ρίξεις καμιά σκόνη στο ποτό μου,πα-λιοπροδότη. Γ ι’ αυτό θασυνεχίσουμε μαζί, μια γουλιά ο ένας μιαγουλιά ο άλλος, μέχρι που να βάλω στομάτι μου εκείνο το μαραφέτι σου... ήμέχρι να σταματήσω να πίνω. Αλλά,

βάζοντας το δάχτυλό σου στο ντουί, πώςαποδεικνύει ότι το ποτό μου δεν είναιδηλητηριασμένο; Δεν καταλαβαίνω... »

«Ασφαλώς και το αποδεικνύει»,βιάστηκε να τον καθησυχάσει το ρομπότ.«Θα σας το αποδείξω αμέσως. Θα τοξαναβάλω... <φ(τ). Πολύ δυνατό πράγμααυτό το εναλλασσόμενο, έτσι; Σίγουρηαπόδειξη. Συνεχίστε να πίνετε».

Με το βλέμμα του καρφωμένο με ζήλειαστο ρομπότ, ο Μάρτιν σήκωσε το ποτήριτου με τη σκέτη σόδα.

« Φ φψ φφ φφ φ(τ)! » μουρμούρισε τορομπότ κάμποση ώρα αργότερα,

κάνοντας με το δάχτυλο ένα χαζόχαμόγελο στο μεταλλικό του πρόσωπο.

«Το καλύτερο κρασί από γάλα μαμούθπου ήπια ποτέ», συμφώνησε ο Μάρτιν,σηκώνοντας το δέκατο ποτήρι της σόδαςτου. Είχε αρχίσει να τον πιάνει ναυτία, κιαναρωτήθηκε πόσο θ’ άντεχε ακόμη τοστομάχι του.

«Γάλα από μαμούθ; » τραύλισε οΕΝΙΑΚ μεθυσμένα. «Μα σε ποια εποχήείμαστε; »

Ο Μάρτιν πήρε μια βαθιά ανάσα. Τοαπίθανο μνημονικό του Ιβάν τον είχεεξυπηρετήσει καλά ώς εδώ. Θυμόταν ότι

το ηλεκτρικό ρεύμα αύξανε τη συχνότητατων σκέψεων του ρομπότ καιαποδιοργάνωνε τη μνήμη του... κάτι πουτο ’βλεπε και μπροστά στα μάτια του.Αλλά δεν είχε φτάσει ακόμη στο κρίσιμοσημείο του σχεδίου του.

«Την εποχή της Μεγάλης ΤριχωτήςΘηλυκιάς, βέβαια», απάντησε ο Μάρτιν.«Το ξέχασες; »

«Τότε ελόγου σου... » Ο ΕΝΙΑΚπροσπάθησε να εστιάσει τα μάτια τουστον άνθρωπο δίπλα του. «Πρέπει ναείσαι ο Μαμουθοκυνηγός».

«Το βρήκες! » του φώναξε ο Μάρτιν.

«Ρούφα μερικά βολτ ακόμη. Λοιπόν, τιθα γίνει; Θα μου κάνεις εκείνη τηναποτύπωση που λέγαμε; »

«Ποια αποτύπωση; »

Η φωνή του Μάρτιν πήρε μια χροιάανυπομονησίας. «Είπες ότι θ’αποτύπωνες στο μυαλό μου τον πρότυποχαρακτήρα του Μαμουθοκυνηγού. Είπεςότι αυτό θα εξασφάλιζε όσο τίποτε άλλοτην καλύτερη οικολογική μουπροσαρμογή σ’ αυτή τη χωροχρονικήφάση».

«Σοβαρά, αυτά είπα; Μα εσείς δεν είσαιο Μαμουθοκυνηγός», μουρμούρισε

μπερδεμένα ο ΕΝΙΑΚ. «ΟΜαμουθοκυνηγός ήταν γιος της ΜεγάληςΤριχωτής Θηλυκιάς. Εσάς πώς λέγαν τημητέρα σας; »

«Μεγάλη Τριχωτή Θηλυκιά», απάντησεο Μάρτιν. Το ρομπότ σκούπισε τομέτωπό του με το χέρι, βγάζοντας έναθόρυβο σαν να ξύνονταν λαμαρίνες.

«Ρούφα άλλη μια δόση», τον παρότρυνεο Μάρτιν. «Τώρα βγάλε τον οικολογητήσου και φόρα τον στο κεφάλι μου».

«Πώς; Σας βολεύει έτσι; » ρώτησε οΕΝΙΑΚ υπακού-οντας. «Πάντως έχω τηνεντύπωση πως ξεχνάω κάτι σημαντικό.

Φ(τ)».

Ο Μάρτιν βόλεψε το κρυστάλλινοκράνος στο κεφάλι του. «Τώρα»,πρόσταξε, «δώστε μου το χαρακτήρατου Μαμουθοκυνηγού, του γιού τηςΜεγάλης Τριχωτής Θηλυκιάς».

«Μα... εντάξει», έκανε ο ΕΝΙΑΚζαλισμένα. Η κόκκινη κορδέλαστροβιλίστηκε και μια λάμψη φάνηκεστο κράνος. «Αυτό ήταν», είπε τορομπότ. «Τελειώσαμε. Θα χρειαστούνλίγε λεπτά πριν αρχίσετε να νιώθετε τηδιαφορά αλλά μετά, για δώδεκα ώρες...Ει, σταθείτε! Γ ια πού το ’βάλατε; »

Αλλά ο Μάρτιν είχε ήδη αναχωρήσει.

Γ ια τελευταία φορά το ρομπότ έχωσετο κράνος και τα πεντακόσια μέτρα τηςκόκκινης κορδέλας του στο σάκκο.Πλησίασε τρικλίζοντας το λαμπατέρμουρμουρίζοντας κάτι για «ένατελευταίο για το δρόμο». Ύστερα τοδωμάτιο έμεινε άδειο, μ’ ένα τελευταίοψίθυρο που κι αυτός έσβησε γοργά,«φ(τ}».

«Νικ! » έκανε πνιχτά η Έρικα,κοιτάζοντας ανήσυχα τη σιλουέτα τουστο κατώφλι. «Μη στέκεσαι έτσι! Μετρομάζεις! »

Ακούγοντας τη φωνή της, όλοι στοδωμάτιο σήκωσαν απότομα τα μάτιατους, προλαβαίνοντας έτσι να δουν μιαφρικαλέα αλλαγή να σημειώνεται στημορφή του Μάρτιν. Βέβαια επρόκειτογια οφθαλμαπάτη, αλλά ήταν πολύζωντανή. Τα γόνατά του λύγισαν αργά,ώσπου πήρε μια μισόσκυφτη στάση, οιώμοι του έγειραν σαν από το βάρος μιαςπελώριας πλάτης και γοριλίσιων μυώνωνκαι τα χέρια του κρεμάστηκαν έτσι πουοι άκρες τους σχεδόν άγγιξαν τοπάτωμα.

Ο Νίκολας Μάρτιν είχε τελικά πετύχειμια προσωπικότητα που το οικολογικόπρότυπο της οποίας τον τοποθετούσεστο ίδιο επίπεδο με τον Ραούλ Σαιντ

Συρ.

«Νικ! » τραύλισε η Έρικα.

Το σαγόνι του Μάρτιν άρχισε ναπροβάλλει αργά προς τα έξω, ώσπου τακάτω δόντια του γυμνώθηκαν σε μιααπαίσια γκριμάτσα. Τα βλέφαρά τουχαμήλωσαν μέχρι που τα μάτια τουκοιτούσαν μοχθηρά πίσω από στενέςχαραμάδες. Ύστερα, αργά, ένα φοβεράανατριχιαστικό χαμόγελο άνοιξε τα χείλητου.

«Έρικα! » γρύλισε λαρυγγόφωνα. «Δίκιάμου! »

Και με τα λόγια αυτά έκανε μπροστά,άρπαξε την τρομαγμένη κοπέλα σταχέρια του και της δάγκωσε το αφτί.

«Ω, Νικ! » μουρμούρισε η Έρικακλείνοντας τα μάτια της. «Γιατί τόσοκαιρό δεν... όχι, όχι, όχι, Νικ! Σταμάταπια!... Την ακύρωση του συμβολαίουσου. Πρέπει να... Νικ! Τι κάνεις εκεί; »Προσπάθησε να τον συγκρατήσει, αλλάήταν αργά.

Παρά τον στραβοκάνικο, γοριλοειδήβηματισμό του, ο Μάρτιν πήγαινε πολύγοργά. Σχεδόν την άλλη στιγμή σάλταρεπάνω από το γραφείο του Ουώτ, γιατίαυτός ήταν ο πιο σύντομος δρόμος για

να φτάσει στον εμβρόντητοεπιχειρηματία. Η Ντη Ντη φάνηκε ναξαφνιάζεται, ενώ ο Σαιντ Συρ όρμησεπρος το μέρος του.

«Στη Μιξο-Λυδία... » άρχισε να λέει οΣαιντ Συρ. «Οοο, χοπ! » Και,αρπάζοντας τον Μάρτιν, τον πέταξε στηνάλλη άκρη του γραφείου.

«Παλιο-κτήνος! » φώναξε η Έρικαχιμώντας πάνω στο σκηνοθέτη καιχτυπώντας με τις γροθιές του το πελώριοστήθος του. Ύστερα το σκέφτηκεκαλύτερα και άρχισε να του ρίχνεικλοτσιές στο καλάμι. Αυτό ήταν πιοαποτελεσματικό. Ο Σαίντ Συρ, που δεν

ήταν και κανένας τζέντλεμαν, την έφερεβάναυσα βόλτα σφίγγοντας τα χέρια τηςπίσω στην πλάτη της. Ύστερα σήκωσε τοβλέμμα του ακούγοντας την τρομαγμένηκραυγή του Ουώτ.

«Μάρτιν! Τι πας να κάνεις; »

Είχε λόγους που του έκανε τηνερώτηση. Προφανώς σώος από τοπέταγμα του Σαιντ Συρ, ο Μάρτιν είχεκουτρουβαλήσει στο πάτωμα τυλιγμένοςσαν μπάλα, είχε γκρεμίσει με πάταγο έναλαμπατέρ πέφτοντας πάνω του καιύστερα είχε τιναχτεί σαν ελατήριο με μιαθηριώδη έκφραση στο πρόσωπό του. Σεμι-σόσκυφτη στάση, στραβοκάνικα, με

τα χέρια κρεμαστά ώς το πάτωμα, οΜάρτιν γύμνωσε σαν λύκος τα δόντιατου.

«Άρπαξες θηλυκιά μου; » γρύλισε μεβραχνό λαρυγγισμό οπιθηκανθρωποειδής Μάρτιν, χάνονταςγοργά κάθε επαφή με τον εικοστό αιώνα.Ηταν μάλλον ρητορική ερώτηση. Άρπαξεαπό κάτω τη βάση του λαμπατέρ — δενχρειάστηκε να σκύψει για να το κάνει—πέταξε πέρα το μεταξωτό αμπαζούρ σαννα ξεφλούδιζε κλωνάρι για ρόπαλο, καιζύγιαζε τη βάση στα χέρια. Ύστερα έκανεμπροστά κρατώντας τη βάση τουλαμπατέρ σαν να ’ταν κανένα δόρυ.

«Εγώ», μούγκρισε ο Μάρτιν,«σκοτώνω».

Ύστερα βάλθηκε με την πλέοναξιοθαύμαστη κι ολόψυχη επιμονή ναεπαληθεύσει τη δήλωσή του. Το πρώτοκαρφωτό χτύπημα του αμφίστομου,αυτοσχέδιου δόρατος πέτυχε τον ΣαιντΣυρ στο στομάχι και τον κόλλησε στοντοίχο με υπόκωφο γδούπο. Αυτόφαινόταν να επιδιώκει και ο Μάρτιν.Κρατώντας το δόρυ του ζουλιγμένο στηνκοιλιά του σκηνοθέτη, συσπειρώθηκεακόμη πιο σκυφτά, στερέωσε γερά ταπόδια του στο πάτωμα και βάλθηκε νακάνει ό, τι ήταν δυνατό για ν’ ανοίξει μιατρύπα στον Σαιντ Συρ.

«Σταμάτα», φώναξε ο Ουώτ πέφτονταςπάνω του να τον εμποδίσει. Πανάρχαιααντανακλαστικά ξύπνησαν μέσα στονΜάρτιν και το χέρι του τινάχτηκε σαν

αστραπή. Ο Ουώτ έφυγε σαν σφαίραπρος την άλλη άκρη του γραφείου.

Το λαμπατέρ έσπασε.

Ο Μάρτιν περιεργάστηκε σκεφτικά τακομμάτια, δάγκωσε δοκιμαστικά ένα,αλλά μετά φάνηκε ν’ αλλάζει γνώμη καισήκωσε τα μάτια του προς τον ΣαιντΣυρ. Ο σκηνοθέτης, με κομμένη τηνανάσα, γρύλιζε απειλές, βλαστήμιες καικατάρες. Ύστερα όρθωσε το κορμί και

σήκωσε την πελώρια γροθιά τουμπροστά στο πρόσωπο του Μάρτιν.

«Εγώ», ανακοίνωσε, «θα σε διαμελίσωμε τα ίδια μου τα χέρια. Ύστερα θαπάρω την Ντη Ντη και θα πάμε στηΜέτρο Γκόλντουιν. Εμείς στη Μιξο-Λυδία... »

Ο Μάρτιν σήκωσε τις δικές του γροθιέςμπροστά στο πρόσωπό του και στάθηκενα τις περιεργαστεί σαν να τις έβλεπε γιαπρώτη φορά. Ύστερα τις ξέσφιξε αργάκαι ένα φρικαλέο χαμόγελο απλώθηκεστο πρόσωπό του. Μετά, με όλα του ταδόντια να φαίνονται ολοκάθαρα, και τηνπειναλέα λάμψη μιας λυσσασμένης

τίγρης στα χαντρένια ματάκια του,σήκωσε το βλέμμα του στο λαιμό τουΣαιντ Συρ.

Ο Μαμουθοκυνηγός, ο γιος τηςΜεγάλης Τριχωτής Θηλυκιάς, δεν ήτανένας τυχαίος πιθηκάνθρωπος.

Ο Μάρτιν σάλταρε σαν αγριόγατος.

Το ίδιο έκανε κι ο Σαιντ Συρ... αλλάπρος την αντίθετη κατεύθυνση,σκούζοντας με ξαφνικό πανικό. Γ ιατί,στο κάτω κάτω, αυτός δεν ήταν παράένας απλός μεσαιωνικός τύπος. Και έναςμεσαιωνικός φεουδαλι-στής ήτανσκάλες πιο πολιτισμένος από τους

πιθηκαν-θρώπους της εποχής τουΜαμουθοκυνηγού. Και όπως έναςάνθρωπος κάνει πίσω μπροστά σε μιαμικρή αλλά αιμοβόρα αγριόγατα, έτσικαι ο Σαιντ Συρ πλημμύρισε από τονπανικό του πολιτισμένου μπροστά σ’ένα πλάσμα που, κυριολεκτικά, δενήξερε τι θα πει φόβος.

Κάνοντάς βουτιά από το παράθυρο, οσκηνοθέτης εξαφανίστηκε ουρλιάζονταςμέσα στη νύχτα.

Ο Μάρτιν αιφνιδιάστηκε από τηναντίδραση του άλλου. 'Οταν οΜαμουθοκυνηγός χιμούσε σ’ ένανεχθρό, τότε κι ο εχθρός χιμούσε στο

Μαμουθοκυνηγό. Το αποτέλεσμα τώραήταν το κεφάλι του Μάρτιν να βροντήξειστον τοίχο με ιδιαίτερη φόρα. Μέσ’ απότη ζαλάδα του άκουσε κάτι έντρομεςκραυγές που απομακρύνονταν στοβάθος. Ύστερα στάθηκε με κόπο σταπόδια του και στηρίχτηκε με την πλάτηστον τοίχο, δείχνοντας τα δόντια του καιέτοιμος για οτιδήποτε...

«Νικ! » ακούστηκε η φωνή της Έρικα.«Νικ, εγώ είμαι! Σταμάτα! Σύνελθε! ΝτηΝτη... »

«Αγκ; » έκανε βραχνά ο Μάρτιν,κουνώντας το κεφάλι του. «Σκοτώνω».Γρύλισε υπόκωφα ανοιγοκλείνοντας τα

κόκκινα ματάκια του καθώς κοίταζεολόγυρα. Η εικόνα ξεκαθάρισε αργά, καιείδε την Έρικα να παλεύει με την ΝτηΝτη κοντά στο παράθυρο.

«'Ασε με να φύγω», φώναξε η Ντη Ντη.«Όπου πάει ο Ραούλ εκεί πάω κι εγώ».

«Ντη Ντη! » έκανε παρακλητικά μια νέαφωνή. Ο Μάρτιν κοίταξε πέρα κι είδε τονΤόλιβερ Ουώτ σωριασμένο στη γωνιά, μεένα τσαλακωμένο αμπαζούρ να τουμισοσκεπάζει το πρόσωπο.

Με μεγάλη προσπάθεια ο Μάρτιν ίσιωσετο κορμί του. Το να περπατάει στητόςτου φαινόταν αφύσικο, αλλά τον

βοήθησε να καθυποτάξει τα χειρότεραένστικτα του Μαμουθοκυνηγού.Εξάλλου, με τον Σαιντ Συρ να έχει πάρειδρόμο, τα στρες λιγόστευαν και οχαρακτήρας του Μαμουθοκυνηγούυποχωρούσε στο περιθώριο.

Ο Μάρτιν δοκίμασε τη γλώσσα τουπροσεκτικά, και ανακουφίστηκεανακαλύπτοντας ότι μπορούσε ακόμη ναβγάλει ανθρώπινους ήχους.

«Αα... » έκανε. «Αρργκ... α... Ουώτ».

Ο Ουώτ τον κοίταξε ανήσυχα πίσω απότο αμπαζούρ.

«Αργ... Ερρ... ακύρωση», άρθρωσε οΜάρτιν με μεγάλη προσπάθεια.«Συμφωνητικό ακύρωσης. Δώσε».

Ο Ουώτ είχε κουράγιο. Σηκώθηκε σταπόδια του παραμερίζοντας το αμπαζούραπό πάνω του.

«Θες και συμφωνητικό ακύρωσης τώρα;» γάβγισε. «Είσαι θεότρελος! Δενκαταλαβαίνεις τι έκανες; Η Ντη Ντη μ’εγκαταλείπει! Μη μας αφήνεις, Ντη Ντη.Θα σου φέρω πίσω τον Ραούλ σου... »

«Ο Ραούλ μου είπε να τα παρατήσω, αντα παρατήσει κι αυτός», απάντησε η ΝτηΝτη πεισματάρικα.

«Δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις ό, τισου λέει ο Σαιντ Συρ», της είπε η Έρικα,προσπαθώντας να τη σταματήσει.

«Αλήθεια; » ρώτησε κατάπληκτη η ΝτηΝτη. «Δεν μπορεί! Πάντοτε έτσι έκανα».

«Ντη Ντη», φώναξε ο Ουώτ μεαλλοφροσύνη, «θα σου φτιάξω τοκαλύτερο συμβόλαιο που έγινε ποτέ στηΓη —ένα δεκαετές συμβόλαιο— και,ορίστε, να το». Έβγαλε από κάπου έναπολυτσαλακωμένο χαρτί. «Δεν έχειςπαρά να το υπογράψεις, και μετά ό, τιθέλεις θα ’ναι δικό σου. Δε θα σου άρεσεαυτό; »

«Ω, ναι! » έκανε η Ντη Ντη. «Αλλά δεθα άρεσε στον Σαιντ Συρ». Κατάφερε ναξεφύγει από τα χέρια της Έρικα.

«Μάρτιν! » φώναξε ο Ουώτ με αγωνία.«Τρέχα και φέρε τον Σαιντ Συρ πίσω.Ζήτα του χίλια συγνώμη. Δε με νοιάζειπώς θα το καταφέρεις, φτάνει να μου τονφέρεις πίσω! Αν δεν τον φέρεις, θα... δεθα σου δώσω ποτέ την ακύρωση».

Οι ώμοι του Μάρτιν φάνηκαν πάλι ναγέρνουν λίγο, ίσως από απελπισία. Αλλάίσως κι από κάτι άλλο.

«Λυπάμαι», είπε η Ντη Ντη. «Μ’ άρεσενα δουλεύω για σένα, Τόλιβερ. Αλλά,

δυστυχώς, είμαι υποχρεωμένη να κάνω ό,τι μου λέει ο Ραούλ». Και με τα λόγιααυτά προχώρησε προς το παράθυρο.

Οι ώμοι του Μάρτιν είχαν πέσει ακόμηπερισσότερο, μέχρι που τα χέρια τουάγγιζαν σχεδόν το πάτωμα. Τα οργισμέναματάκια του, λάμποντας με απορημένοθυμό, ήταν καρφωμένα στην Ντη Ντη.Τα χείλη του τραβήχτηκαν πίσω αργά,αποκαλύπτοντας ό, τι δόντια είχε και δενείχε.

«Εσύ», έκανε με ένα απειλητικόμουγκρητό.

Η Ντη Ντη κοντοστάθηκε, αλλά μονάχα

για λίγο.

Την άλλη στιγμή ο μανιασμένοςβρυχηθμός ενός άγριου θεριούαντιλάλησε στο δωμάτιο. «Γύρνα δω! »μούγκρισε ο εξαγριωμένοςΜαμουθοκυνηγός. Και με ένα απίθανοσάλτο βρέθηκε στο παράθυρο και άρπαξετην Ντη Ντη κάτω από τη μασχάλη του.Κάνοντας γοργά στροφή, κοίταξεαπειλητικά τον Ουώτ, που είχε ζαρώσει,και άπλωσε το χέρι του προς την Έρικα.Ώσπου να πεις κύμινο είχε αρπάξει καιτις δυο δια-μαρτυρόμενες κοπέλες, απόμια σε κάθε μασχάλη του. Τα μοχθηράματάκια του κοίταζαν από τη μια στηνάλλη, αναποφάσιστα. Ύστερα, με πλήρηαμερο-ληψία, τις δάγκωσε και τις δυο

στο αφτί.

«Νικ! » ξεφώνισε η Έρικα. «Πώςτολμάς; »

«Δίκιά μου», την πληροφόρησε τραχιά οΜαμουθοκυνηγός.

«Ναι, είμαι», γρύλισε η Έρικα, «αλλ’αυτό ισχύει και για τους δυο μας. Άφησέαμέσως κάτω αυτό το άλλο θηλυκό πουάρπαξες».

Ο Μαμουθοκυνηγός κοίταξε σκεφτικάτην Ντη Ντη.

«Λοιπόν», έκανε η Έρικα ξερά. «Άντε,αποφάσισε». «Και οι δυο δικές μου»,δήλωσε ο πρωτόγονος θεατρικόςσυγγραφέας. «Ναι».

«Όχι! » φώναξε η Έρικα.

«Ναι! » αναστέναξε η Ντη Ντη μεεντελώς διαφορετική φωνή.Αναλιγωμένη σαν σιρόπι, το όμορφοπλάσμα κρεμόταν από το μπράτσο τουΜάρτιν και κοίταζε τον αφέντη της μεειδωλολατρικό θαυμασμό.

«Α, παλιοθήλυκο! » γρύλισε η Έρικα.«Και ο Σαιντ Συρ; »

«Α, αυτός», έκανε περιφρονητικά η ΝτηΝτη. «Αυτός δεν μετράει σαν άντρας,είναι ανθρωπάκι. Ούτε που θέλω να τονξαναδώ». Το βλέμμα της γύρισε πάλιόλο λατρεία στον Μάρτιν.

«Πφφ», γρύλισε ο τελευταίος, πετώνταςτην Ντη Ντη στην αγκαλιά του Ουώτ.«Δίκιά σου. Κράτα τη». Μετά κοίταξεεπιδοκιμαστικά την Έρικα. «Αυτήδυνατή. Καλύτερη».

Και ο Ουώτ και η Ντη Ντη έμειναν σανμαρμαρωμένοι κοιτάζοντας χαζά τονΜάρτιν.

«Εσύ», είπε εκείνος δείχνοντας με το

δάχτυλο την Ντη Ντη. «Μένεις μ’αυτόν. Ε; » Έδειξε τον Ουώτ.

Η Ντη Ντη έγνεψε καταφατικά μεδουλική λατρεία. «Υπογράψειςσυμβόλαιο; »

Πάλι καταφατικό γνέψιμο.

Ο Μάρτιν κοίταξε διαπεραστικά τονΟυώτ στα μάτια. μετά άπλωσε σιωπηλάτο χέρι του.

«Το συμφωνητικό ακύρωσης», εξήγησεη Έρικα, κρεμασμένη ανάποδα όπωςήταν. «Δώσ’ του το, πριν σου ξεριζώσειτο κεφάλι σαν ραπανάκι».

Ο Ουώτ έβγαλε αργά το χαρτί από τηντσέπη του και το άπλωσε προς τονΜάρτιν. Αλλά ο Μάρτιν πήγαι· νεκιόλας προς το παράθυρο. Περνώντας, ηΈρικα άπλωσε γοργά το χέρι της και τοάρπαξε.

«Απίθανη η ηθοποιία σου», είπε στονΝικ μόλις έφτασαν στο δρόμο. «Άσε μεκάτω τώρα. Κάπου θα βρούμε ένα ταξίγια να... »

«Όχι ηθοποιία», γρύλισε ο Μάρτιν.«Αλήθεια. Μέχρι αύριο. Μετά... »Ανασήκωσε αόριστα τον ώμο του.«Αλλά απόψε, εγώ Μαμουθοκυνηγός».Προσπάθησε να σκαρφαλώσει σ’ ένα

δέντρο, αλλά μετά άλλαξε γνώμη καισυνέχισε πιθηκόμορφα το δρόμο του,κουβαλώντας παραμάσχαλα μιαπροβληματισμένη τώρα Έρικα. Αλλά ηκοπέλα δεν άρχισε να φωνάζει παράμονάχα όταν ένα περιπολικό τηςαστυνομίας πέρασε από δίπλα τους...

«Θα έρθω να σε βγάλω αύριο»,υποσχέθηκε η Έρικα στονΜαμουθοκυνηγό που πάλευε να ξεφύγειαπό δυο γεροδεμένους αστυνομικούς.

Τα λόγια της πνίγηκαν σ’ έναμανιασμένο μουγκρητό.

Τα γεγονότα που επακολούθησαν ήταν

μάλλον θολά για τον εξαγριωμένοΜαμουθοκυνηγό και ξεκαθάρισανμονάχα όταν τον πέταξαν σώρό κουβάρισ’ ένα μπουντρούμι. Εκεί, τινάχτηκεαμέσως πάνω μ’ έναν απειλητικόβρυχηθμό. «Σκοτώνω! » ανακοίνωσεταρα-κουνώντας τα κάγκελα.

«Αρρργκ! »

«Δυο παλαβοί σε μια νύχτα»,παρατήρησε μια βαριεστημένη φωνήαστυνομικού καθώς απομακρυνόταν απότο κελί. «Και οι δύο στην περιοχή τουΜπελ Αιρ. Λες να είναι μαστουρωμένοι;Δεν μπορέσαμε να βγάλουμε νόημα απόκανέναν τους».

Τα κάγκελα τραντάχτηκαν. Κάποιος απόένα κρεβάτι στο βάθος του κελιούφώναξε νευριασμένα να γίνει σκασμόςκαι ότι αρκετά προβλήματα είχε ήδη μεάλλους παλαβούς δίχως να χρειάζεται να—εκεί η φωνή κόπηκε απότομα σαν μεμαχαίρι, σώπασε για μια στιγμή, και μετάξέσπασε σε μια διαπεραστική στριγκλιάτρόμου.

Μια νεκρική σιγή —που δεν κράτησεπάνω από μια στιγμή— έπεσε στο κελί,καθώς ο Μαμουθοκυνηγός, ο γιος τηςΜεγάλης Τριχωτής Θηλυκιάς, γύριζεαργά για ν’ αντικρύσει τον Ραούλ ΣαιντΣυρ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΜΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟΜΕΤΑΛΛΟ

Ουίλλιαμ Νόλαν: ΚΙ ΕΧΩ ΔΡΟΜΟΝΑ ΚΑΝΩ

ΠΡΟΤΟΥ ΚΟΙΜΗΘΩ ΚηθΛώμερ: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ

Ποουλ Αντερσον: ο ΚΙΧΩΤΗΣ ΚΙ ΟΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ Ρόμπερτ Σέκλυ: ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ - 2

Φίλιπ Ντικ: Η ΔΕΥΤΕΡΗΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Α. Μπέρτραμ Τσάντλερ: ΤΟΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Κλίφφορντ Σάιμακ: ΑΨΙΜΑΧΙΑΧένρυ Κάτνερ: Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝΕΓΩ

Λέμε ότι ζούμε στην εποχή τωνΚομπιούτερ, στην εποχή των Ρομπότ...

Μήπως δεν είναι μακριά η εποχή πουεκείνα θ’ αρχίζουν να ζουν, να ζουν στ’αλήθεια, να ζουν στην εποχή του

Ανθρώπου; Εκείνα προγραμματισμένασε γλώσσα Πασκάλ ή Φορτράν κι εμείςσε γλώσσα DNA και RNA;... Ταπλάσματα από μέταλλο και ταπλάσματα από σάρκα...

Τι θα προκύψει από αυτή τη συμβίωση;

Οι «Ιστορίες με Πλάσματα απόΜέταλλο» είναι μερικά από τα όνειρακαι τους εφιάλτες αυτής της εποχής,που ήδη περάσαμε το κατώφλι-της.