23ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012

Σε μιαν από τις κοσμοπολίτικες παραλίεςτου Πρωταρά έτυχε να βρεθώ πριναπό λίγες ημέρες και εγώ οικογενει-

ακώς, για να απολαύσω δροσιά από τηναφόρητη ζέστη που επικρατούσε.

Οικογένειες με παιδιά να παίζουν ανέμελα,φωνές ξέγνοιαστες και χαρούμενες. Αρχικάκάθισα και εγώ ανάμεσα στον κόσμο, για ναδροσιστώ από τον καύσωνα. Όμως η περιοχήή καλύτερα ο συνωστισμός που υπήρχε, μεαπογοήτευσε. Θέλοντας, λοιπόν, να βρεθώσε καθάρια νερά του Πρωταρά, πέρασα σεμια διπλανή παραλία. Οι λουόμενοι εκεί λίγοι,αφού το βάθος και το ανώμαλο του βράχουδεν τους προσέλκυε.

Πέραν όμως από τα βαθιά νερά, απλωνότανμια υπέροχη ανοιχτοσύνη μπροστά σου. Αν-τίκριζες ως πέρα την Αμμόχωστο με τιςβουβές της πολυκατοικίες να στέκουν ορφανέςακόμα, κόντρα στον χρόνο και στην εγκατά-λειψη. Εκεί που θαύμαζα τα κρυστάλλινανερά και απολάμβανα την ομορφιά της πε-ριοχής, μια εικόνα πρόβαλε μπροστά μουπου πραγματικά με αναστάτωσε.

Ένας πατέρας προσπαθούσε σιγά-σιγά καιμε ιδιαίτερη στοργή να βάλει στα νερά τογιο του. Ένα παιδί με κινητικά προβλήματα,που δυσκολευόταν να μπει στη θάλασσα. Τοέδαφος βραχώδες και ανώμαλο, σίγουραδυσκόλευε ανθρώπους χωρίς προβλήματα,πόσο μάλλον κάποιο με κινητικά προβλήματα.Την ίδια ώρα παιδιά της ηλικίας του ή άλλαμικρότερα ή μεγαλύτερα έτρεχαν, γλιστρούσανκαι έπεφταν στα νερά κάνοντας θόρυβο.

Αλήθεια, σκέφτηκα, πόσο ευτυχείς θαπρέπει να αισθανόμαστε όσοι είμαστε αρτι-μελείς; Όσοι έχουμε την υγεία μας και μπο-ρούμε άνετα να περπατάμε και να «βουτάμε»στη θάλασσα;

Η αλήθεια είναι πως μπορεί όλοι μας, κά-ποτε ή κάποια στιγμή να το αισθανόμαστεκαι να το κατανοούμε, γρήγορα όμως το ξε-χνάμε. Θυμάμαι πως κάποτε ο Έλληνας συγ-γραφέας παιδικός μας φίλος, ΜενέλαοςΛουντέμης, σε ένα από τα αριστουργήματατου - εάν δεν με απατά η μνήμη μου στο«Αγέλαστη Άνοιξη» - έγραφε: «Ήμουν λυπη-μένος επειδή δεν είχα παπούτσια, έως ότουαντίκρισα κάποιον χωρίς πόδια».

Πόση αλήθεια εμπεριέχεται στις λίγεςαυτές γραμμές! Πόσο τραγικό αλλά αληθινόείναι το μήνυμα που στέλλεται μέσα από ταλόγια του Λουντέμη; Πόσο αλήθεια μπορούμενα θυμόμαστε αυτά τα λόγια και να είναι ηπαρηγοριά μας σε κάποιο πρόβλημα πουέχουμε; Οι πλείστοι αισθανόμαστε πίκρα ήκαι δυστυχία για κάτι πολύ μικρό, ξεχνώνταςότι κάποιοι ζουν σε πολύ χειρότερες απόεμάς συνθήκες ή δεν έχουν ένα κομμάτιψωμί να φάνε…

Παρακολουθούσα, λοιπόν, με αγωνία ταβήματα του πατέρα που κρατούσε γερά σταδύο του χέρια το παιδί του. Το αγόρι έκανεμικρά-μικρά βήματα, φοβισμένο. Ήμουν έτοι-μος, εάν χρειαζόταν, να τρέξω να το βοηθήσω.Δεν χρειάστηκε, όμως. Άλλωστε ο τρόποςμε τον οποίο ο πατέρας κρατούσε τον γιοτου, έδειχνε καλά πως ήταν έμπειρος, πωςήξερε και έλεγχε καλά την κάθε του κίνηση.

Ένα σοβαρό θέμα, βέβαια, που θα πρέπεινα θέσουμε είναι εκείνο των διευκολύνσεωνπου παρέχουμε στους ανθρώπους με κινητικάπροβλήματα στις παραλίες, όπως βέβαια καιγενικότερα στη ζωή μας. Δεν γνωρίζω πολλάγια το θέμα, αλλά εκείνο που γνωρίζω, είναι

πως εάν γνοιαζόμαστε -και δεν αμφιβάλλωποσώς ότι όλοι τρέφουμε μια ιδιαίτερη ευαι-σθησία στους ανθρώπους αυτούς- οφείλουμενα δημιουργούμε τις αναγκαίες υποδομέςγια αυτούς τους ανθρώπους που το έχουνανάγκη.

Νιώθω καλά τον πόνο του πατέρα, πουκρατά σφικτά στα χέρια του τον 20χρονο γιοτου. Δεν θέλω να φιλοσοφήσω άλλο το θέμα.Αυτό, όμως που πραγματικά εύχομαι στονπατέρα που είδα στην παραλία του Πρωταρά,όπως βέβαια και στη μάνα του, αλλά και σεόλους του γονείς που βιώνουν τέτοιες εμ-πειρίες, να έχουν κουράγιο. Τους εύχομαικαλή δύναμη για να συνεχίσουν το δύσκολοοδοιπορικό της ζωής τους.

Δεν κατάφερα να πλησιάσω και να μιλήσωμε τον άνθρωπο και τον γιο του. Έπεσανσιγά-σιγά και οι δύο στα καταγάλανα νεράτου Πρωταρά...

Ελπίζω πως ο Θεός της αγάπης και τηςδικαιοσύνης θα έχει δώσει και στο παιδίαυτό άλλα χαρίσματα. Θα το έκανε δυνατόκαι ταλαντούχο σε έναν τομέα που η κινητι-κότητα του σώματος δεν αποτελεί πρόβλημακαι να το χαίρονται πραγματικά οι γονείςτου. Είμαι βέβαιος ότι τα αποθέματα αντοχήςείναι ανεξάντλητα και για τον πατέρα και τημητέρα.

Από την άλλη κι εμείς θα πρέπει να αι-σθανόμαστε ευτυχείς και να εκτιμούμε τογεγονός ότι είμαστε αρτιμελείς και δεν αντι-μετωπίζουμε τέτοια προβλήματα στην οικο-γένειά μας… Να είμαστε ευγνώμονες γιατο αγαθό της δικής μας υγείας, αλλά και τηςοικογένειάς μας, το οποίο θα πρέπει ναπροστατεύουμε ως κόρη οφθαλμού και στηνπροσπάθεια αναζήτησης καλύτερης ζωής ναείμαστε ταπεινοί, χωρίς να γινόμαστε υπερ-φίαλοι και πλεονέκτες…

*Μέλους Κ.Ε. ΑΚΕΛ

Ένα γεγονός που με συγκλόνισε …

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Ηχρήση του διαδικτύου μέσω κινητώντηλεφώνων και των φορητών εφαρ-μογών αποτελεί μία παγκόσμια αγο-

ρά, που το τελευταίο διάστημα συνεχώςαναπτύσσεται. Η πρόσβαση στο διαδίκτυοαπό κινητά τηλέφωνα είναι κρίσιμη υποδομήγια τη λειτουργία των πλείστων φορητώνεφαρμογών. Πρόκειται για μία παγκόσμιααγορά, που το 2015 μπορεί να φτάσει καιτα 25 δις δολάρια. Δυστυχώς όμως, στηνΚύπρο μόνο το 3,9% του πληθυσμού χρη-σιμοποιούν το κινητό τους τηλέφωνο για νααποκτήσουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Εν-δεικτικά αναφέρεται πως και οι Έλληνεςδεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα, αφούτο αντίστοιχο ποσοστό είναι 3,2%. Ο μέσοςόρος για την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 11,8%,ενώ για τις σκανδιναβικές χώρες κυμαίνεταιαπό 22,6% έως 37,6%. Το ζήτημα είναιπως η μειωμένη χρήση του διαδικτύου από

τα κινητά τηλέφωνα έχει αρνητικό αντίκτυποστη χρήση φορητών εφαρμογών, που χρη-σιμοποιούν το διαδίκτυο ως υποδομή γιανα αντλούν δεδομένα.

Ο δρόμος προς την αύξηση της χρήσηςφορητών εφαρμογών προαπαιτεί 1) Τηνκάλυψη από ευρυζωνικά δίκτυα κινητής τη-λεφωνίας, 2) οι χρήστες να διαθέτουν συμ-βατές φορητές συσκευές και, 3) τις χαμηλέςχρεώσεις για πρόσβαση στο διαδίκτυο απότους παρόχους κινητής τηλεφωνίας. ΣτηνΚύπρο, η κάλυψη από δίκτυα τρίτης γενιάς- 3G - είναι άκρως ικανοποιητική, αφούανέρχεται στο 95,7% του συνολικού πληθυ-σμού. Ακόμη, ένα μεγάλο ποσοστό των Κυ-πρίων χρησιμοποιούν συμβατά τηλέφωνατελευταίας γενιάς (iphone και android).Παρ’ όλα αυτά, οι Κύπριοι δεν χρησιμοποιούντο κινητό τους τηλέφωνο για να «μπουν»στο διαδίκτυο. Eπομένως, το σημαντικότεροεμπόδιο είναι οι υψηλές χρεώσεις πουεφαρμόζονται από τους παρόχους κινητήςτηλεφωνίας, που είναι αποτρεπτικές για τοευρύ κοινό.

Το πρόβλημα αυτό έχει περισσότερεςπροεκτάσεις και αντίκτυπο απ’ όσες μπορείνα φανταστεί κάποιος. Οι φορητές εφαρμογέςαποτελούν αποδεδειγμένα μοχλό ανάπτυξηςτης επιχειρηματικότητας, και ιδιαίτερα τηςνεανικής. Εκτός από τις πασίγνωστες εφαρ-μογές, όπως για παράδειγμα το Facebook,υπάρχουν αναρίθμητες ακόμα προσφέρονταςπολλών ειδών υπηρεσίες και σημαντικέςλειτουργίες στον τελικό χρήστη. Οι εφαρμογέςαυτές, αξιοποιώντας κατάλληλα επιχειρη-ματικά μοντέλα, επιφέρουν σημαντικά έσοδα.Τις περισσότερες φορές αναπτύσσονται απόstartup (νεοφυείς) επιχειρήσεις και όχι απόεπιχειρηματικά μεγαθήρια, έχοντας έτσιάμεσο αντίκτυπο στην τόνωση των τοπικώνοικονομιών, αλλά και στη μείωση τηςανεργίας (κυρίως της νεανικής).

Η Κύπρος θα έπρεπε να ξεπεράσει ταεμπόδια με κατάλληλες ενθαρρυντικές πο-λιτικές και να στοχεύσει στην ανάπτυξη μίαςκουλτούρας πρόσβασης στο διαδίκτυο μέσααπό το κινητό τηλέφωνο και τις φορητέςεφαρμογές, με απώτερο στόχο να τονώσειτην επιχειρηματικότητα γύρω από αυτήντην αγορά.

michael.oikonomou@gmail.com

www.moiko.eu

Η χρήση του διαδικτύου από τα κινητά τηλέφωνα

ΤΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥΠΑΠΑΛΑΖΑΡΟΥ*

Αλήθεια, σκέφτηκα, πόσοευτυχείς θα πρέπει να

αισθανόμαστε όσοι είμαστεαρτιμελείς; Όσοι έχουμε την

υγεία μας και μπορούμε άνετανα περπατάμε και να «βουτάμε»

στην θάλασσα;

Δυστυχώς στην Κύπρο μόνο το 3,9% του πληθυσμού

χρησιμοποιούν το κινητό τουςτηλέφωνο για να αποκτήσουν

πρόσβαση στο διαδίκτυο

ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΣΟΥΛΙΔΗ*

Πρόσφατα στον έντυπο και ηλεκτρονικόΤύπο ανακινήθηκε το ζήτημα τουορίου ηλικίας εισδοχής των παιδιών

στο Δημοτικό Σχολείο, με αφορμή το ευρύτεροζήτημα του αλφαβητισμού και της συζήτησηςπου προσλαμβάνει το θέμα αυτό με την ευ-καιρία της κυπριακής προεδρίας. Το ζήτημαπου αναφέρεται στην ηλικία εισδοχής τωνμαθητών στα ελληνοκυπριακά δημοτικά σχο-λεία έχει αναμφίβολα το δικό του ιστορικόπαρελθόν. Με στόχο να συμπληρώσουμεαυτό το ιστορικό κενό για τους νεότερουςεκπαιδευτικούς (και συνδικαλιστές) και, ταυ-τόχρονα, να υπενθυμίσουμε στους παλαιότε-ρους την εκπαιδευτική πραγματικότητα πουβίωσαν ως μαθητές θεωρούμε χρήσιμο ναπαραθέσουμε τις ακόλουθες πληροφορίες.

Με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίαςαποφασίστηκε όπως η φοίτηση των παιδιώνδιαρκεί έξι χρόνια, ενώ ως ηλικία εισδοχήςορίστηκε, αρχικά, η ηλικία των 5 ετών και 8μηνών (όπως δηλαδή ισχύει και σήμερα).

Στα χρόνια, ωστόσο, που ακολούθησανπαρακολουθούμε να υπάρχουν διαφοροποι-

ήσεις, ενδεικτικές του κλίματος «πειραματι-σμού» που κυριάρχησε στην εκπαιδευτικήπολιτική της συγκεκριμένης περιόδου. Έτσι,στην περίοδο 1964-1965 η ηλικία εισδοχήςδιαφοροποιήθηκε στα 5 έτη και τους 6

μήνες, την επόμενη χρονιά στα 5 έτη καιτους 5 μήνες, ενώ τη χρονιά 1973 μειώθηκεακόμη περισσότερο, στα 5 έτη και τους 3μήνες. Το όριο αυτό έφθασε στο χαμηλότεροεπίπεδο όταν, κατά τη σχολική χρονιά 1975-

1976 θα τεθεί ως όριο εισδοχής η ηλικία των5 ετών. Αναμφίβολα επρόκειτο για μια πολιτικήαπόφαση με την οποία η Πολιτεία προσπαθούσενα δώσει διέξοδο στην εκπαίδευση των παιδιώναυτής της ηλικίας, έπειτα από τα τραγικά γε-γονότα που είχαν προηγηθεί.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί, ότι τις δια-κυμάνσεις αυτές ως προς την ηλικία εισδοχήςστο δημοτικό σχολείο προκαλούσε και ηαδυναμία του νεόκοπου κράτους να ανταπο-κριθεί με επάρκεια στις απαιτήσεις της Προ-δημοτικής Εκπαίδευσης. Ενδεικτικό αυτήςτης αδυναμίας του κράτους αποτέλεσε η«παράδοση» της Προδημοτικής Εκπαίδευσηςστην ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως ακριβώςείχε γίνει και κατά την περίοδο της αποικιο-κρατικής διοίκησης. Ενδεικτικά, κατά τη σχο-λική χρονιά 1973-1974 για κάθε ένα μαθητήπροσχολικής ηλικίας που φοιτούσε στο δη-μόσιο φοιτούσαν άλλοι 99 σε ιδιωτικό. Τοζήτημα αυτό αντιμετωπίστηκε κατά ουσιαστικόκαι καίριο τρόπο με τη συγκρότηση του Τμή-ματος Νηπιαγωγών στην Παιδαγωγική Ακα-δημία, το οποίο δημιουργήθηκε το ακαδημαϊκόέτος 1975-1976.

*Δάσκαλος, Ιστορικός ερευνητής

Από τα πεντάχρονα στα… εξάχρονα

Με την εγκαθίδρυση τηςΔημοκρατίας αποφασίστηκεόπως η φοίτηση των παιδιώνδιαρκεί έξι χρόνια, ενώ ωςηλικία εισδοχής ορίστηκε,

αρχικά, η ηλικία των 5 ετών και8 μηνών (όπως δηλαδή ισχύει

και σήμερα)

22-23-ΑΠΟΨΕΙΣ 05/08/2012 7:15 ΜΜ Page 23