Ισπανία, 1931

Κορούνια Οβιέδο

ΛεόνΜπιλμπάο

Αβίλα

Κάδιξ

ΜπούργοςΝτου

ράνγκο

ΑνδόρΑ

ΓΑλλίΑ

ΚαθέρεςΕλ Εσκορι

άλ

Κουένκα

ΜερίδαΜπανταχόθ

Γκουανταλαχάρα

Αλμπαθέτε

Παμπλόνα

Χαέν

Γκερνίκα

Μάλαγα

Σανταντέ

ρ

Βαγιαδολίδ

Χαράμα

Κόρντομπα

Σαν Σεμπαστιά

ν

ίσπΑνίκό ΜΑρόκό

Αλικάντε

Τερουέλ

Σαραγόσα

πό

ρτό

ΓΑλ

ίΑ

Σαλαμάνκα

Αρχέλες

Βαρκελώνη

ΧιρόναΦιγκέρες

ΓρανάδαΑλμερία

ΒΑλεΑρίδεσ νήσόί

ΜΑΓίόρκΑ

ΜίνόρκΑ

Ταραγόνα

Θερμπέρε

ΒαλένθιαΤολέδο

ίΜπίζΑΚιουδάδ Ρεάλ

Μουρθία

Σεγόβια

Ουέλβα Σεβίλλη

Μπρουνέτ

ε Μαδρίτη

ΚέταΑλγεθίρας

Άγιος Κυπριανός

Μελίγια

χλμ.

Μίλια

Γρανάδα, 1937

Σ τ ο π Υ Κ Ν ο Σ Κ ο τ ά δ ι της νύχτας, σ’ ένα σπίτι με σφαλι-στά παντζούρια, ο χαρακτηριστικός ήχος πόρτας που κλείνει έσπασε τη σιωπή. το κορίτσι όχι μόνο είχε διαπράξει το

έγκλημα να γυρίσει αργά, αλλά είχε κάνει και την αμαρτία να προ-σπαθήσει να κρύψει την επιστροφή του.

«Μερσέντες! Για όνομα του Θεού, πού ήσουν;» ακούστηκε ένας απότομος ψίθυρος.

Ένας νεαρός εμφανίστηκε μέσα από τις σκιές στο διάδρομο και το κορίτσι, που δεν ήταν μεγαλύτερο από δεκαέξι χρονών, στάθηκε μπρο-στά του με το κεφάλι σκυμμένο και τα χέρια κρυμμένα πίσω από την πλάτη του.

«Γιατί άργησες τόσο πολύ; Γιατί μας το κάνεις αυτό;» δίστασε, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην απόλυτη απελπισία και την πεισματά-ρικη αγάπη για τούτο το κορίτσι.

«Και τι κρύβεις εκεί; Λες και δεν ξέρω...»Η κοπέλα άπλωσε τα χέρια της. Στις ανοιχτές παλάμες της βρι-

σκόταν ένα ζευγάρι ταλαιπωρημένα μαύρα παπούτσια, με το δέρμα μαλακό σαν ανθρώπινη επιδερμίδα και τις σόλες σχεδόν διάφανες από τη φθορά.

ο νεαρός της έπιασε τους καρπούς τρυφερά και τους κράτησε σφι-χτά στις παλάμες του.

«Σε παρακαλώ, σου το ζητάω για τελευταία φορά…» την ικέτευσε.«Λυπάμαι, άντόνιο», είπε εκείνη σιγανά και το βλέμμα της συ-

νάντησε το δικό του. «δεν μπορώ να σταματήσω. δεν μπορώ να κάνω αλλιώς».

«Είναι επικίνδυνο, καλή μου, είναι επικίνδυνο».

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

17

17

Γρανάδα, 2001

Ο ι δυο γυναικεσ είχαν μόλις καθίσει στις θέσεις τους. Ήταν οι τελευταίοι θεατές που έγιναν δεκτοί πριν ο σκυ-θρωπός χιτάνο –ο τσιγγάνος– μανταλώσει την πόρτα με

μια απότομη κίνηση.Πέντε κορίτσια με κατάμαυρα μαλλιά και κλαρωτές φούστες

που σέρνονταν πίσω τους έκαναν την εμφάνισή τους. Τα κορμιά τους ήταν αγκαλιασμένα από φορέματα σε κόκκινο της φωτιάς, πορτοκαλί, έντονο πράσινο και κίτρινο της ώχρας. Αυτά τα ζωηρά χρώματα, ένα συνονθύλευμα έντονων αρωμάτων, η σπουδή της άφιξής τους και το αλαζονικό βάδισμά τους ήταν δυνατά, μελε-τημένα για να προσδώσουν δραματικότητα στην εμφάνισή τους. Πίσω τους ακολουθούσαν τρεις άντρες, ντυμένοι στα μαύρα, από τα στιλπνά μαλλιά τους μέχρι τα χειροποίητα δερμάτινα παπού-τσια τους, σαν να πήγαιναν σε κηδεία.

Τότε η ατμόσφαιρα άλλαξε, καθώς ο αχνός ήχος χειροκρο-τήματος, με τη μια παλάμη μόλις να ακουμπά την άλλη, ακού-στηκε στη σιωπή. Ο ήχος απ’ τις χορδές κιθάρας που έπαιζε ένας άντρας διαπέρασε το χώρο. Από έναν άλλον γεννήθηκε ένας βαθύς, γοερός θρήνος που σύντομα μετατράπηκε σε τραγούδι.

e Κεφάλαιο Ένα f

18

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

19

Η τραχύτητα της φωνής ταίριαζε με τη λιτότητα του χώρου και τα αδρά χαρακτηριστικά του βλογιοκομμένου προσώπου του. Μόνο ο τραγουδιστής και η κομπανία του καταλάβαιναν τη δυσνόητη ντοπιολαλιά, αλλά το ακροατήριο μπορούσε να νιώσει το νόημά της: Ένας έρωτας είχε χαθεί.

Πέντε λεπτά πέρασαν έτσι, με τους πενήντα θεατές να κά-θονται στο σκοτάδι, σε μια υγρή κουέβα –σπηλιά– της Γρανάδα και μετά βίας να τολμούν να αναπνεύσουν. Δεν ήταν ξεκάθαρη η στιγμή του τέλους του τραγουδιού. Απλώς σιγόσβησε και τα κορί-τσια άρχισαν να παρατάσσονται και πάλι με ωμό αισθησιασμό στο βάδισμά τους και με τα μάτια τους καρφωμένα στην πόρτα, χωρίς καν να αντιλαμβάνονται την παρουσία ξένων στο χώρο. Υπήρχε έντονη ατμόσφαιρα μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό μέρος.

«Αυτό ήταν;» ψιθύρισε η μία από τις αργοπορημένες. «Ελπίζω όχι», απάντησε η φίλη της.Για μερικά λεπτά, απλώθηκε ασυνήθιστη ένταση στον αέρα κι

έπειτα ένας γλυκός συνεχόμενος ήχος πλανήθηκε προς το μέρος τους. Δεν ήταν μουσική, αλλά ο γλυκός ρόγχος κρουστών: ο ήχος από καστανιέτες.

Μια από τις κοπέλες επέστρεψε, χτυπώντας τα πόδια της κα-θώς βημάτιζε κατά μήκος του χώρου και οι πτυχές της φορεσιάς της άγγιζαν τα παπούτσια των τουριστών στην μπροστινή σειρά. Το ύφασμα του φορέματός της, ένα έντονο πορτοκαλί με τεράστιες μαύρες βούλες, πίεζε την κοιλιά και τα στήθη της. Οι ραφές τε-ντώνονταν. Τα πόδια της χτυπούσαν τα σανίδια της πίστας ρυθμι-κά, ένα-δύο, ένα-δύο, ένα-δύο.

Έπειτα, τα χέρια της υψώθηκαν στον αέρα, οι καστανιέτες δονή-θηκαν σε ένα βαθύ τερέτισμα και ο αργός στροβιλισμός της άρχισε. Ενώ περιστρεφόταν, τα δάχτυλά της χτυπούσαν τους μικρούς μαύ-ρους δίσκους που κρατούσε στο χέρι της. Το κοινό είχε υπνωτιστεί.

Ένα παραπονιάρικο τραγούδι τη συνόδευε και το βλέμμα του τραγουδιστή ήταν χαμηλωμένο. Η χορεύτρια συνέχισε, χαμένη στην έκστασή της. Η μουσική την είχε απορροφήσει τόσο που δεν

18

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

19

αντιλαμβανόταν την παρουσία των θεατών γύρω της. Η έκφραση στο αισθησιακό πρόσωπό της έδειχνε απόλυτη συγκέντρωση και τα μάτια της κοιτούσαν κάποιον άλλον κόσμο που μόνο εκείνη μπορούσε να δει. Κάτω από τα μπράτσα της, το ύφασμα σκούραι-νε από τον ιδρώτα και υδάτινοι κόμποι πλήθαιναν στο μέτωπό της καθώς περιστρεφόταν ολοένα και γρηγορότερα.

Ο χορός τελείωσε όπως είχε αρχίσει, με ένα αποφασιστικό χτύπημα του ποδιού στο δάπεδο. Τα χέρια της έμειναν πάνω από το κεφάλι της, τα μάτια της καρφωμένα στη θολωτή οροφή. Δεν αντιλαμβανόταν την αντίδραση του κοινού. Ο κόσμος θα μπορούσε να απουσίαζε. Η θερμοκρασία στο χώρο είχε ανέβει κι εκείνοι που βρίσκονταν κοντά της ανέπνεαν το μεθυστικό μείγμα της ευωδιάς και του ιδρώτα που η γυναίκα σκορπούσε στον αέρα.

Τη στιγμή που έφευγε από τη σκηνή, μια άλλη κοπέλα πήρε τη θέση της. Η δεύτερη χορεύτρια είχε μια αύρα ανυπομονησίας, σαν να ήθελε να ξεμπερδεύει με την παράσταση. Κι άλλες μαύρες βούλες ζάλισαν τα μάτια των θεατών, αυτή τη φορά σε λαμπερό κόκκινο φόντο, και καταρράκτες σγουρών μαύρων μαλλιών έπε-φταν στο τσιγγάνικο πρόσωπο κρύβοντας τα πάντα εκτός από τα τονισμένα αραβικά μάτια με το περίγραμμα από χοντρές μολυ-βιές. Αυτή τη φορά δεν ακούστηκαν καστανιέτες, αλλά το αδιά-κοπα επαναλαμβανόμενο κροτάλισμα των ποδιών της: τάκα-τακ, τάκα-τακ, τάκα-τακ…

Η ταχύτητα της κίνησης από τη φτέρνα μέχρι τα δάχτυλα και πάλι πίσω έδειχνε εξωπραγματική. Τα βαριά μαύρα παπούτσια, με τα ψηλά τακούνια και τις ατσάλινες τάπες στις μύτες, δονούνταν πάνω στη σκηνή. Τα γόνατά της πρέπει να απορροφούσαν αμέτρητα κύματα τρανταγμάτων. Για λίγο, ο τραγουδιστής παρέμεινε σιω-πηλός, ατενίζοντας το δάπεδο, σαν να φοβόταν μήπως πετρώσει αν συναντούσε τα μάτια αυτής της μελαχρινής καλλονής. Ήταν αδύ-νατον να καταλάβει κανείς αν ο κιθαρίστας έπαιζε στο ρυθμό των ποδιών της ή υπαγόρευε τις κινήσεις τους. Η επικοινωνία μεταξύ τους ήταν άψογη. Εκείνη, προκλητικά, σήκωσε απότομα τις βαριές

20

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

21

πτυχές της φούστας της αποκαλύπτοντας καλλίγραμμα πόδια με μακριές μαύρες κάλτσες κι επιδεικνύοντας ακόμη περισσότερο την ταχύτητα και το ρυθμό των κινήσεων των ποδιών της. Ο χορός κλιμακώθηκε σε κρεσέντο, καθώς η κοπέλα περιστρεφόταν, πότε σαν στροβιλιζόμενος δερβίσης, πότε σαν σβούρα. Ένα τριαντάφυλλο στα μαλλιά της, που δεν ήταν καλά πιασμένο, τινάχτηκε στους θεατές. Δεν έσκυψε να το μαζέψει, καθώς έφυγε από το χώρο πριν εκείνο πέσει κάτω στο δάπεδο. Ήταν μια εσωστρεφής ερμηνεία και ταυτόχρονα η πιο ανεπιτήδευτη επίδειξη αυτοπεποίθησης που είχαν δει ποτέ.

Η πρώτη χορεύτρια και ο ακομπανιατέρ την ακολούθησαν κα-θώς απομακρυνόταν, με τα πρόσωπά τους ανέκφραστα, αδιαφο-ρώντας για το κοινό παρά το χειροκρότημα.

Μέχρι το τέλος της παράστασης, εμφανίστηκαν άλλες έξι χο-ρεύτριες και η καθεμία εξέφρασε με τον ίδιο συνταρακτικό τρόπο το πάθος, το θυμό και τη θλίψη. Ακολούθησε ένας άντρας χορευ-τής με κινήσεις τόσο προκλητικές σαν πόρνης. Ένα κορίτσι που εξέφραζε τον πόνο με ένταση αταίριαστη στην ηλικία του και μια ηλικιωμένη γυναίκα με αυλακωμένο πρόσωπο, χαραγμένο από επτά δεκαετίες μαρτυρίων.

Τελικά, μόλις οι συντελεστές αποχώρησαν, άναψαν τα φώτα. Καθώς οι θεατές άρχιζαν να φεύγουν, τους είδαν φευγαλέα σ’ ένα μικρό δωμάτιο στο πίσω μέρος να διαπληκτίζονται, να καπνίζουν και να πίνουν από ψηλά ποτήρια ξέχειλα με ουίσκι. Είχαν σαρά-ντα πέντε λεπτά μέχρι την επόμενη παράσταση.

Ο αέρας ήταν λιγοστός στον χαμηλοτάβανο χώρο με τη δυ-σοσμία από αλκοόλ, ιδρώτα και καπνό από πούρα που είχαν ποτίσει τους τοίχους. Οι άνθρωποι ανακουφίστηκαν μόλις βγήκαν στον δροσερό νυχτερινό αέρα. Ήταν καθαρός κι αμόλυντος, κάτι που τους θύμισε ότι δεν βρίσκονταν μακριά από τα βουνά.

«Ήταν εκπληκτικό», σχολίασε η Σόνια στη φίλη της. Δεν ήξερε ακριβώς τι ήθελε να πει, αλλά αυτή ήταν η μόνη λέξη που φαινόταν να ταιριάζει.

20

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

21

«Ναι», συμφώνησε η Μάγκι. «Και τόσο έντονο...»«Ακριβώς αυτό», είπε η Σόνια. «Πραγματικά έντονο. Καμία

σχέση με αυτό που φανταζόμουν».«Κι εκείνα τα κορίτσια δεν έδειχναν να είναι ιδιαίτερα χα-

ρούμενα, έτσι;»Η Σόνια δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει στην ερώτηση της

φίλης της. Το φλαμένκο ελάχιστη σχέση είχε με τη χαρά. Αυτό το είχε συνειδητοποιήσει τις τελευταίες δύο ώρες.

Πήραν το δρόμο της επιστροφής, μέσα από τους λιθόστρωτους δρόμους, με κατεύθυνση το κέντρο της Γρανάδα και βρέθηκαν χαμένες στην παλιά μαυριτανική γειτονιά, το Αλμπαϊθίν. Δεν είχε νόημα να δοκιμάσουν να κοιτάξουν κάποιο χάρτη, καθώς τα σοκάκια δεν είχαν ονόματα και μερικές φορές οδηγούσαν σε στενά σκαλιά.

Οι γυναίκες βρήκαν σύντομα τον προσανατολισμό τους και πάλι, όταν έστριψαν σε μια γωνία και μπροστά τους ανοίχτηκε η θέα της Αλάμπρα. Ήταν φωτισμένη αχνά, και μολονότι ήταν πια περασμένες δέκα, η ζεστή κεχριμπαρένια λάμψη που έλουζε τα κτίρια σ’ έκανε να πιστεύεις ότι ο ήλιος ακόμη έδυε. Οι σειρές των πύργων της με τις οδοντωτές επάλξεις, με φόντο τον ανέ-φελο σκοτεινό ουρανό, την έκαναν να δείχνει βγαλμένη από τα παραμύθια στις Χίλιες και Μία Νύχτες.

Πιασμένες αγκαζέ, συνέχισαν να κατηφορίζουν το λόφο σιω-πηλές. Η μελαχρινή και αγέρωχη Μάγκι μείωσε το διασκελισμό της για να ταιριάξουν τα βήματά της με της Σόνια. Ήταν μια συνήθεια που κρατούσε σχεδόν μια ζωή ανάμεσα σε αυτές τις στενές φίλες, οι οποίες εμφανισιακά ήταν αντίθετες από κάθε άπο-ψη. Δεν χρειαζόταν να μιλήσουν. Γιατί τώρα ο κοφτός ήχος των παπουτσιών τους πάνω στο λιθόστρωτο, σαν κι εκείνον από τα χειροκροτήματα και τις καστανιέτες των χορευτριών του φλαμέν-κο, ήταν πιο ευχάριστος από την ανθρώπινη φωνή.

Ήταν Τετάρτη, στα τέλη Φεβρουαρίου. Η Σόνια και η Μάγκι είχαν φτάσει μόλις λίγες ώρες νωρίτερα, αλλά, ακόμη και στη

22

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

23

διαδρομή από το αεροδρόμιο, η Σόνια είχε μαγευτεί από τη Γρα-νάδα. Τα φωτεινά χρώματα του χειμωνιάτικου ηλιοβασιλέματος έπεφταν στην πόλη, περνώντας από τα χιονοσκέπαστα βουνά που αποτελούσαν το φόντο της. Και καθώς το ταξί κατευθυνόταν με ταχύτητα στο κέντρο είδαν για πρώτη φορά το γεωμετρικό περί-γραμμα της Αλάμπρα να δεσπόζει στην υπόλοιπη περιοχή.

Τελικά, ο οδηγός τους έκοψε ταχύτητα για να βγει στην έξοδο από την κεντρική οδό και γοητεύτηκαν από τις βασιλικές πλατείες, τα επιβλητικά κτίρια και τα σιντριβάνια, πριν στρί-ψουν για να ακολουθήσουν τους στενούς λιθόστρωτους δρόμους που διέτρεχαν την πόλη.

Αν και η μητέρα της καταγόταν από την Ισπανία, η Σόνια είχε βρεθεί σ’ αυτή τη χώρα μόλις δύο φορές παλιότερα, κι αυτό για να επισκεφτεί τα παραλιακά θέρετρα της Κόστα ντελ Σολ. Εκεί είχε μείνει στη λαμπερή λωρίδα της παραλίας, όπου η ηλι-οφάνεια όλο το χρόνο και το σερβίρισμα πρωινού όλη την ημέρα διαφημίζονταν στους Βρετανούς και τους Γερμανούς που κατέφτα-ναν κατά κύματα. Οι κήποι, που ανήκαν σε πανομοιότυπες βίλες με διακοσμητικούς κίονες και περίτεχνα κάγκελα από χυτοσίδηρο στους φράχτες, έμοιαζαν να μην ανήκουν σ’ αυτή την πόλη με τους μπλεγμένους δρόμους και τα κτίρια που είχαν αντέξει στην πάροδο των αιώνων.

Ήταν ένα μέρος με ασυνήθιστες μυρωδιές, ένα παράξενο μείγ-μα αρχαίου και σύγχρονου. Καφέ γεμάτα ντόπιους, βιτρίνες με σωρούς από μικρά γλυκίσματα τα οποία σέρβιραν σοβαροί άντρες, φτωχικά διαμερίσματα, σεντόνια που κρέμονταν στα μπαλκόνια για να στεγνώσουν. Ήταν ένα αυθεντικό μέρος, σκέφτηκε η Σό-νια, δεν υπήρχε τίποτα παράταιρο εδώ.

Έστριβαν εδώ κι εκεί, αριστερά και δεξιά, δεξιά και αριστερά, σαν να επρόκειτο να καταλήξουν στο σημείο από όπου είχαν ξε-κινήσει. Όλα τα δρομάκια ήταν μίας κατεύθυνσης και συχνά απέ-φευγαν την τελευταία στιγμή κάποιο μοτοποδήλατο που πήγαινε ανάποδα και πλησίαζε με ταχύτητα. Πεζοί με άγνοια κινδύνου

22

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

23

κατέβαιναν από το πεζοδρόμιο και στέκονταν εμπόδιο στο δρόμο τους. Μόνο ένας ταξιτζής θα μπορούσε να βγάλει άκρη μέσα σ’ αυτό τον πολύπλοκο λαβύρινθο. Ένα ροζάριο που κρεμόταν στον καθρέφτη του παρμπρίζ χτυπούσε το τζάμι, και μια εικονίτσα της Παρθένου παρακολουθούσε με χαμηλωμένο βλέμμα από το ταμπλό. Δεν υπήρξαν απώλειες σ’ αυτό το ταξίδι, οπότε το πέπλο προστασίας Της καλά κρατούσε.

Η γλυκερή μυρωδιά του αποσμητικού χώρου σε συνδυασμό με την κούραση του ταξιδιού είχαν κάνει τις δυο γυναίκες να νιώθουν ναυτία. Τελικά ανακουφίστηκαν όταν το αυτοκίνητο έκοψε ταχύτη-τα κι άκουσαν τον τραχύ ήχο από το τράβηγμα του χειρόφρενου. Το «Σάντα Άννα», ένα ξενοδοχείο δύο αστέρων, βρισκόταν σε μια μικρή, βρόμικη πλατεία δίπλα σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Πάνω στο πε-ζοδρόμιο υπήρχε μια σειρά από πάγκους που τώρα κάποιοι τους μά-ζευαν. Τύλιγαν χρυσά καρβέλια και μεγάλες φέτες ελιόψωμου και τακτοποιούσαν προσεκτικά σε λαδόχαρτο τα τελευταία κομμάτια από τάρτες φρούτων, που αρχικά είχαν το μέγεθος ρόδας κάρου.

«Πεινάω απίστευτα», είπε η Μάγκι, παρακολουθώντας τους ιδιοκτήτες των πάγκων να φορτώνουν τα φορτηγάκια τους. «Θα πάρω κάτι από όλα αυτά πριν εξαφανιστούν».

Με χαρακτηριστικό αυθορμητισμό, η Μάγκι διέσχισε το δρόμο βιαστικά, αφήνοντας τη Σόνια να πληρώσει τον ταξιτζή. Επέστρε-ψε μ’ ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί το οποίο έκοβε ήδη, ανυπομονώ-ντας να ικανοποιήσει την πείνα της.

«Είναι πεντανόστιμο. Έλα, δοκίμασε λίγο».Έχωσε κάμποσο από το τραγανό ψωμί στο χέρι της Σόνια

και οι δυο τους στάθηκαν στο πεζοδρόμιο, δίπλα στις βαλίτσες τους, τρώγοντας και σκορπίζοντας ψίχουλα στις πέτρινες πλάκες. Ήταν ώρα για το πασέο, τον βραδινό περίπατο. Κόσμος άρχισε να εμφανίζεται: άντρες και γυναίκες μαζί, γυναίκες αγκαζέ, άντρες δυο-δυο. Ήταν όλοι κομψά ντυμένοι και, παρόλο που φαίνονταν αμέριμνοι να απολαμβάνουν τη βόλτα, έδειχναν να έχουν και κά-ποιον συγκεκριμένο σκοπό.

24

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

25

«Ωραία φαίνεται, ε;» είπε η Μάγκι.«Ποιο πράγμα;» ρώτησε η Σόνια.«Η ζωή σ’ αυτή την πόλη! Κοίτα τους!» είπε, δείχνοντας το

καφέ στη γωνιά της πλατείας που ήταν γεμάτο πελάτες. «Τι λες να κουβεντιάζουν όσο πίνουν το τίντο, το κρασί τους;»

«Τα πάντα, νομίζω», απάντησε η Σόνια χαμογελώντας. «Από τα καθέκαστα της οικογένειας μέχρι τα πολιτικά σκάνδαλα».

«Λοιπόν, πάμε να κάνουμε τσεκ-ιν», είπε η Μάγκι, τελειώ-νοντας το ψωμί της. «Μετά μπορούμε να βγούμε έξω για ένα ποτό».

Η γυάλινη πόρτα άνοιξε και βρέθηκαν μέσα στη λαμπρά φω-τισμένη ρεσεψιόν που απέπνεε αίσθηση μεγαλείου με λίγα βαριά έπιπλα σε στιλ μπαρόκ και όμορφα τοποθετημένα φυτά. Ο χαμο-γελαστός νεαρός πίσω από τον ψηλό πάγκο ζήτησε να συμπλη-ρώσουν τα στοιχεία τους και, αφού φωτοτύπησε τα διαβατήρια, τους έδωσε το κλειδί. Το μπρελόκ του κλειδιού ήταν ένα ξύλινο πορτοκάλι σε φυσικό μέγεθος, που εξασφάλιζε ότι κανείς δεν θα έφευγε απ’ το ξενοδοχείο χωρίς να το παραδώσει.

Πέρα από το χώρο υποδοχής, τα πάντα στο ξενοδοχείο ήταν κακόγουστα. Στριμωγμένες η μία πάνω στην άλλη μέσα στο στενό ασανσέρ, με τις αποσκευές τους να σχηματίζουν πύργο, έφτασαν στον τρίτο όροφο και βγήκαν σ’ έναν στενό διάδρομο. Περπάτη-σαν άτσαλα μέσα στο σκοτάδι μέχρι που διέκριναν τα μεγάλα, θαμπωμένα ψηφία του αριθμού 301.

Το δωμάτιό τους είχε κάτι σαν θέα. Αλλά όχι της Αλάμπρα. Έβλεπε σε τοίχο και, συγκεκριμένα, σε μια μονάδα κλιματι-σμού.

«Έτσι κι αλλιώς δεν θα περνούσαμε πολλή ώρα κοιτώντας από το παράθυρο, έτσι δεν είναι;» σχολίασε η Σόνια, καθώς τρα-βούσε τις λεπτές κουρτίνες.

«Ακόμη κι αν υπήρχε μπαλκόνι με υπέροχα έπιπλα και απε-ριόριστη θέα στα βουνά, δεν θα το χρησιμοποιούσαμε», πρόσθεσε η Μάγκι γελώντας. «Είναι ακόμη χειμώνας».

24

ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΧΙΣΛΟΠ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

25

Η Σόνια άνοιξε γρήγορα τη βαλίτσα της, έβαλε μερικά μπλουζάκια στο κομοδίνο και κρέμασε τα υπόλοιπα πράγματά της στη στενή ντουλάπα· ο ήχος από τις μεταλλικές κρεμάστρες που σύρονταν πάνω στη ράβδο την έκανε να ανατριχιάσει. Το μπάνιο ήταν στενό, όπως και η κρεβατοκάμαρα, και η Σόνια, μολονότι μικρόσωμη, χρειάστηκε να στριμωχτεί πάνω στο νι-πτήρα για να κλείσει την πόρτα. Αφού έπλυνε τα δόντια της, έβαλε την οδοντόβουρτσα στο μοναδικό ποτήρι που υπήρχε και ξαναβγήκε στο δωμάτιο.

Η Μάγκι ήταν ξαπλωμένη πάνω στο βαθυκόκκινο κάλυμμα του κρεβατιού και η βαλίτσα της βρισκόταν στο πάτωμα, χωρίς να την έχει ανοίξει ακόμη.

«Δεν θα βγάλεις τα πράγματά σου;» ρώτησε η Σόνια, αν και ήξερε λόγω εμπειρίας ότι η Μάγκι μάλλον θα περνούσε τη διαμονή της βγάζοντας πράγματα από τη βαλίτσα –που ξεχείλιζε από αισθησιακές δαντέλες και κουβάρια πλισέ μπλούζες– αντί να τα τακτοποιήσει στην ντουλάπα.

«Τι είπες;» ρώτησε εκείνη αφηρημένα.«Τα πράγματά σου;»«Α, ναι. Ίσως αργότερα».Η Σόνια παρατήρησε ότι η Μάγκι ήταν απορροφημένη σε κάτι

που διάβαζε.«Τι διαβάζεις εκεί;»«Ήταν μαζί μ’ ένα πακέτο φυλλάδια στο τραπέζι», απάντησε

κρυμμένη πίσω από ένα από αυτά, το οποίο κρατούσε κοντά στο πρόσωπό της σε μια προσπάθεια να διακρίνει τις λέξεις.

Ο χαμηλός φωτισμός ίσα που διαπερνούσε το σκοτάδι στο μπεζ δωμάτιο και με δυσκολία μπορούσε κανείς να διαβάσει. «Δια-φημίζει μια παράσταση φλαμένκο, σε κάποιο μέρος που λέγεται “Λος Φαντάνγκος”. Βρίσκεται στην τσιγγάνικη γειτονιά, απ’ όσο μπορώ να καταλάβω με τα ισπανικά μου. Πάμε;»

«Ναι. Γιατί όχι; Θα μας πουν στη ρεσεψιόν πώς να φτάσουμε εκεί, έτσι;»