ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ Michalakopoulos/Dimostenis... · Τίτλος του...

ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος

Τίτλος του Πρωτοτύπου: “ ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” Συγγραφέας: Δημοσθένης ΜιχαλακόπουλοςΟ πίνακας του εξώφυλλου είναι της εικαστικού Αντιγόνης Μιχαλακοπούλου.ISBN: 978-960-93-4123-3Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com τηλ. +30 210 612 70 74, fax: +30 210 600 87 50Υπεύθυνος σειράς: Γιώργος Πρίμπας Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 7Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης ΑθηναίοςΤόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 21 Μαΐου 2012Μέγεθος Αρχείου: 839 KbΣελίδες: 52Μορφή αρχείου: Flipping book, pdfΓραμματοσειρά: cambria, 14Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφή άδεια του μεταφραστή ή του εκδότη

http://www.24grammata.com/

http://www.24grammata.com/?p=9022

Βιογραφικό.

Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε το 1979 στην Καλαμάτα, όπου κατοικεί και εργάζεται μέχρι σήμερα. Από το 1997 γράφει στίχους και τρα-γούδια παράλληλα με τις μουσικές μου σπουδές στην κιθάρα. Έχει μελο-ποιήσει ποιήματα των Καβάφη, Καρυωτάκη και του πλοίαρχου Α. Μοντε-σάντου. Η παρούσα ποιητική συλλογή είναι η πρώτη εκδοτική του απόπει-ρα.Διατηρεί το ιστολόγιο: http://alafroiskiwtos.blogspot.com/

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.7 1

http://www.24grammata.com/?page_id=27474


http://alafroiskiwtos.blogspot.com/

Αντί προλόγου.

Πόσες φορὲς μὲς στὴν δουλειά μου μ' ἔρχεται μιὰ ὡραία ἰδέα, μιὰ σπάνια εἰκόνα, σὰν ἐτοιμοκαμωμένοι αἰφνίδιοι στίχοι, καὶ ἀναγκάζομαι νὰ τὰ πα-ραμελὼ, διότι ἡ ὑπηρεσία δὲν ἀναβάλλεται. Ἔπειτα σὰν γυρίσω σπίτι μού, σὰν συνέλθω κομμάτι, γυρεύω νὰ τ' ἀνακαλέσω ἀλλὰ πάνε πιά. Kαὶ δικαί-ως. Mοιάζει σὰν ἡ Tέχνη νὰ μὲ λέγει "Δὲν εἶμαι μιὰ δούλα ἐγώ· γιὰ νὰ μὲ διώχνεις σὰν ἔρχομαι, καὶ νὰ 'ρχομαι σὰν θές. Eἶμαι ἡ μεγαλύτερη Kερὰ τοῦ κόσμου. Kαὶ ἀν μὲ ἀρνήθηκες -προδότη καὶ ταπεινέ- γιὰ τὸ ἐλεεινά σοὺ καλὸ σπίτι, γιὰ τὰ ἐλεεινὰ σοὺ καλὰ ρούχα, γιὰ τὴν ἐλεεινὴ καλὴ κοινωνική σου θέση, ἀρκέσου μ' αὑτὰ λοιπόν, (ἀλλὰ ποὺ μπορεῖς ν' ἀρκεσθεῖς) καὶ μὲ τὲς λίγες στιγμὲς ποὺ ὅταν ἔρχομαι συμπίπτει νὰ εἶσαι ἔτοιμος νὰ μὲ δεχθε-ῖς, βγαλμένος στὴν πόρτα νὰ μὲ περιμένεις, ὅπως ἔπρεπε νὰ εἶσαι κάθε μέρα.Κ. Π. Καβάφης




Περιεχόμενα

-περιληπτικά- -διευκρίνιση- -translation (μέχρις εκεί)- -Το χέρι- -Τα λάμδα του έρωτα- -συνάντηση--σιωπή--μέτωπο--άλλοθι--η λέξη--ανάκτηση--κορώνα γράμματα--καρτέρι--απέναντι- -ανήμερα--των αισθήσεων--εφήμερα--ημερολόγιο νυκτός--νυχθημερόν--γεύση λειψή--η κλωστή--αιφνιδιασμός--ιδιοτέλεια--πελάτης--κατακόρυφο-Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.7 3



-ασκήσεις ιχνογραφίας--αναβολή--αδιάφορο--η γιορτή--θαμώνες--ο Τζο το βαγόνι--tea time (η απάντηση)--στην αρχή--ντουμπλ φας--με ανιδιοτέλεια--Σεπτέμβρης--τετρασέλιδο--Γυναίκα (νύχτα)--ανάστροφο--πείνα-




-περιληπτικά-στην αρχή ήταν δύσκολοτα σύμφωνα στον πυθμένα τροφή για τα σφουγγάριατα φωνήεντα στα φτερά των γλάρωνπώς να τραγουδήσει κανείς κάτω απ' την επιφάνεια τηςθάλασσας;όσο και να στύψεις το μαξιλάρι ούτε μια σταγόνα όνειροδε βγαίνειμα και τα σεντόνια δε μυρίζουν λόγιαείναι κάτι που παίρνει κάθε τι νυχτερινό μαζί τουκι είναι η νύχτα που πήρε πολλούς στο λαιμό τηςστη συνέχεια δεν έγινε εύκολο βέβαιαμπορούσε ωστόσο να φτιάξει κανείς σκοτάδι και χωρίς να χρειάζεταινα κρατά την αναπνοή τουκρυμμένος απ' τις ώρες κοινής ησυχίαςνα κάνει ένα αλφάβητο απ' την αρχήστο τέλος θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολονα βγει νόημαμα θα 'χει γίνει μια κάποια αρχή στο να μην ενοχλείς κανέναν




-διευκρίνιση-Ο δρόμος μου είναι κάτω απ' το χαρτίΜουσκεμένοι λαγόνεςΟι πρόποδες του ονείρου ακατοίκητοι μύθοιΣτο βάθος πατημένα σταφύλια σηματοδοτούν το μετά τουκόσμουΟ δρόμος μου είναι κάτω απ' το χαρτίΧαρτογραφημένος σε δέρματα αμμουδεράαποτυπώματα άνυδρων χαδιών που ρουφάνε τοπρώτο εύκαιρο κύμαΣτο πάντα του κόσμου διψασμένα και με την περισπωμένηγυναικεία πατούσανα κρέμεται σαν αντίλαλος ηδονικού αναστεναγμούΟ δρόμος μου είναι κάτω απ' το χαρτίκι επάνω σ' αυτόκαθρεφτίζεται ο δούλος του κόσμου πιστός στις ελπίδεςσας




-translation (μέχρις εκεί)-Πονάω μεταφράσειςδε μου φτάνουν σημειογραφίες και γλώσσεςΡίχνω χάρτινες εσπέρες στα σκυλιάόσο που να τις καταπιούν και γίνουν νύχτεςγρούζουν το πόνημα που ζήτησαΜα μέχρις εκείΞεβγάζω τα δόντια μουεμπορεύομαι τις οδύνες που φυτρώνουν στη θέση τουςβαθύχρωμοι βλαστοί φθινοπώρουένα δάσος από οξιές που με στριμώχνει στο δωμάτιοΔε θα πάρει κανείςΣμάλτινα φαντάσματα δαγκώνουν το πόνημαπου κρατώ στην παλάμηΜα μέχρις εκείΠώς λέγεται η ζωή με τα μάτιαΠλησίασε να σου δω ένα μυστικόνα σου ακούσω τα κλειδιά του επόμενου πόνουΣτο πρώτο πρόσωπο κομπιάζωπάρε το εγώ να λυθώ στην απορία σουμα μέχρις εκείπιο κάτω μυρίζει μπαρούτι στα θεμέλια του κόσμουεξάλλου δεν ήταν όμορφαμέχρις εκεί;




-Το χέρι-Απέναντι από το κρεβάτι μουο Λευκάτας.η μετέωρη σκέψη μου άσπρος κάτασπρος βράχος στη θάλασσα που πλημμυρίζει το δωμάτιοκαι βασανίζεται από τα διαδοχικά κύματα των φουρτουνιασμένων ωρώνΚι ακούγονται φθόγγοι ελληνικοί καθώς αφρίζει το πέλαγο.Τις αυγές η Σαπφώ βάφει το Ιόνιο με το αίμα τηςγια να ξημερωθώπεσμένος μπρούμυτα στο παγωμένο πάτωμακαι το απλωμένο χέρι μου σαν σε προσπάθεια να προλάβει να κλείσει στη χούφτα του την άμμο απ’ την κλεψύδρα όλων των αιώνωνέχειτα σημάδια που του άφησε αυτό που δεν πρόφτασε να κρατήσει




-Τα λάμδα του έρωτα-στης γλώσσας μου την άκρη χορεύει το λάμδα το δικό σουκαι στα ποτάμια της δικής σου πνίγεται της λύσσας μου το λάμδαΞεκίνησε ανηφόραο ένας απ' την Ανατολή κι ο άλλος απ' τη ΔύσηΤιμωρημένοι σε φιλιού θηλιάμε τα λάμδα να σχηματίζουν κρατήρα δεκτικόΣτη λάβα τουένα-ένα τα υπόλοιπα σύμφωνα εξαϋλώνονταιπριν καλά-καλάακουμπήσουν στο βυθό της φωτιάςΤο γάμα και το ρο ατμός από λόγια άγραφαΤο χι φτερουγίζει στα χείλη σουΣτο κάπα κρατιόμαστε Το τελευταίο το κάπα πριν απ' το κραχ των αναπνοών μαςΜην κλαις καθόλουένα ανάσκελο λάμδα μου φώναξε "έλα" και αλήθεια το θέλωπολύ




-συνάντηση-Κοίτα πώς θα γίνειθα περάσεις σκυφτός το κατώφλιδε χωράνε όλοι οι περαστικοί και το να μετρηθεί κανείς θα 'παιρνε χρόνοΝα υπολογίζεις ένα μπόι φόβο πιο πάνω από παιδί Μια μυρωδιά νοτισμένου ξύλου τρίζουν τα κόκαλά μουΘα ακούσωΘα περπατάς με προφύλαξη μην ξεκαρφώσω το βλέμμα μουκαι βρεθεί το στερέωμα στα πόδια μουΘα ψηλαφήσεις τους τοίχους για φωςείναι κομμένο το ρεύμα στα μέτρα αυτής της συνάντησηςΠλησίασεθα μπορείς ακόμα και ν' ακουμπήσεις στο ρυτιδιασμένο τζάμι τοπρόσωπό σουκαι τότε ίσως μάθεις να κοιτάς προς τα μέσαενώ είσαι μέσα




-σιωπή-Λογάριαζα απόψε να πω μια απ' τις ιστορίες μουΕκείνες που σπιθίζουν τα δόντια της σμέρναςστους βράχουςΔεν έτυχε να δείτε ποτέ κάτι τέτοιο;Κάθε βράδυ μαζεύω τις σπίθες στη χούφτα μουΤο σύμπαν ολόκληρο φλέγεται στις γραμμές της παλάμης μουΧαμογελώ εγκαύματαΧορταίνω με καπνόΔαγκώνω τα μαξιλάρια στον ύπνο μουΣκορπάω κουρέλια στον ουράνιο θόλο τ' Αυγούστουκαι δεν έχω να πω τίποτε




-μέτωπο-με το φως του Ιουνίου στα δάχτυλα-δέκα άκαπνες κάφτρες-κεντώ τον ουράνιο θόλο με τα αποτυπώματα της ενοχής μουΑφήνω τα ίχνη μου ομολογώντας την πιο αθώα ιδιοτέλειαπάνω στο φόρεμα της νύχταςΌταν αυτή το προβάρειγλιστρώντας στις νάρκες της όρασής μουστα καλοστημένα ύποπτα βλέμματα που καταπίνει τηςπόλης ο θόρυβοςδέκα διάφανες κλειδαρότρυπες εμφανίζονται πάνωστο ύφασμαπου αφήνουν κομμάτια της σάρκας μου να διαβούνστην πρόσκαιρη αθανασίαΑνυποψίαστοςγια τον στρατιώτη που στο μέτωπό μουμετράει τον πυρετό με τις πατούσες τουβαδίζει σε μονοπάτια ιδρώτα αντιληπτά μόνο με γεύσηςαισθητήριακολυμπά στις φουρτουνιασμένες ρυτίδεςτης απορίαςτης άρνησης της σιωπηρήςτου θυμούκρατώ στα χέρια μου ένα κουρελιασμένο ημερολόγιοπολέμουπου μιλά για κάτι γνώριμες στιγμές αθανασίαςμα φλέγεται πριν καλά-καλά το διαβάσω




-άλλοθι-Άφησε το αποτύπωμά τουστη νύχταμαζί με τα απαραίτητα δικαιολογητικάΠολίτης του σκότους πιακάπνισε το τσιγάρο τουστο μπαλκόνι τηςφεγγαράδαςνύσταξεη νύχτα άφησε το αποτύπωμά τηςεπάνω τουΌταν ξημερώσειθα είναι η μοναδικήκατηγορούμενηγια το διαπραχθέν έγκλημαμα θα είναι ήδη μακριάκαι με ατράνταχτο άλλοθιπως το ίδιο αποτύπωμαέχουντόσες και τόσες νύχτες.




-η λέξη-έμαθα μια λέξηδεν την άκουσα από πουθενάσταμάτησα να ακούωμπορεί να την είχα διαβάσει κάπου πίσω απ' τα σκίνα που έκανε την ανάγκη της και δενπλησίασαίσως πάλι και να την ήπια καθώς έπαιρνε το μπάνιο τηςστον πάτο του ποτηριούείχα ακουμπήσει στο γοφό της το θαυμασμό μου κι αυτή μεπέταξε απ' το μηχανάκιέμαθα μια λέξηθα 'ταν αυτή που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο και ζήλευα την κακή της διαγωγήΣιχαμένοι φρουροί των γραμμάτωνεσείς ξέρετεδεν είν' έτσι;Δοκιμάζω τα άλφα και τα ωμέγα της απόγνωσής μουτα βήτα και τα ύψιλον της βιασύνης μου μπροστά στο σκονισμένο αλφαβητάριΤι ηλίθιοςΈμαθα μια λέξη που μου γαργαλάει τον ουρανίσκο κι ούτε πουπρόκειται να καβαλήσει το βρωμερό μου χνώτο αν δε βεβαιωθεί πως θα τη μάθουνκι άλλοι




-ανάκτηση-Ανασαίνει στο μαξιλάρι μουΒροχές μου ψιθυρίζει όταν κοιμάμαιΓεωργών προσευχές ανεβαίνουν ως το τσαμπί που κρέμεταιστ' αφτί του ΔιόνυσουΜπαίνει απ τις γρίλιεςτεμαχισμένο σε αχτίδες φωτός που στεφανώνουν τα γυμνάπόδια του πρωινούΣτις αλάνες μυρίζει αίμα Σεπτεμβριάτικουγρά ποδοβολητά πάνε κι έρχονταιΤα ξερόφυλλα σκεπάζουν τα όνειρά μας να μη φοβηθούν στηβροχήΠόσο μακριά είναι το φθινόπωρο και πόσο κοντάμια χούφτα βρόχινο νερόπου δεν σύναξε το χέρι κανενός γιατί κανένας δενπροσπάθησεΈχω φθινόπωρα μαζεμένα στις κούτες με τα παιχνίδια μουαποκεφαλισμένες μινιατούρες ζωής πουεπιστρέφουν να πάρουν το δικό μου κεφάλι τις νύχτεςνα μην έχω να δωνα μην έχω να πωνα μην έχω να γευτώνα μην έχω να ακούσωνα μάθω να χρησιμοποιώ χέρια και πόδια




-κορώνα γράμματα-έφερα τον κόσμο ανάποδα και στάθηκα όρθιοςστο χαλασμόκορώνα γράμματα κι ήρθε νύχταβαρυγκωμώ τη στάχτη των πραγμάτων σηκώνω σε χορόόλα βλάπτουνκάτω από τα λιβάδια σπαρμένα ψέματαη σκαπάνη που πλησιάζει σκοντάφτει στην αλήθειαμου έμειναν στη χούφτα οι πέτρεςπόρνες με στριμώχνουν στο γκρεμότο κόκκινο ποτάμι στερεύει 'κει κάτω αναμάρτητοχρωστώ την αγιοσύνη μου για το τέλοςπου όλα θα κάνουν καλόμε κοιτάζουν άγρυπνα λουλούδιαο κόσμος ανασυντίθεται στα μάτια τουςαυτό που φοβόμουνέχω το πάνω χέρι μα δεν είναι δικό μου




-καρτέρι-άκουσατα βήματα τ' ανέμου στο χορτάρικι ήθελα να βρω τ' αχνάρια τουΣκύλος μαζί κι αφεντικό χώνω τη μουσούδα μου στης γης τους λαγόνες και τινάζωτο σβέρκο μου στους ουρανούςγαβγίζοντας τον αναπάντεχο θρίαμβο στ' αφτιά της σκανδάληςΠοιος αδειάζει τις ριπές στις πλάτες τηςπολιτείας;Οι πληγές χορταριάζουν στους τοίχους κι οιένοικοι του κόσμουεκεί επάνωγυρεύουν απαντήσεις στα σινιάλα των αέρηδωνΤώρα γαβγίζω μπροστά τουςγια τους ανέμους που ξεγλιστρούν απ' τα χέρια τουςΤα μάτια μαςμοιράζονται τις διάτρητες τύψεις μας




-απέναντι-Κάτω απ' τον ύπνοη σελήνη ανοίγει το στόμα τηςΜε τα δόντια της τραβά τα ξέπλεκα μαλλιάτης γυμνής γυναίκαςπου αγκαλιάζει το ακάνθινο κορμί μου με τα υπερωκεάνια πόδια τηςΚαι φτύνω το διάφανο αίμα τηςστοπερβόλι με τις φράουλεςτο κόκκινο που κρεμάω στο λαιμό μου για να κρυφτούντα καταπατημένα μου σωθικάΜια αυθαίρετη πράξη ζωήςδίχως φως και νερόγεφυρώνει το χάσμα με το απάτητο "απέναντι"Ένα μαγιάτικο στεφάνι καταθέτωστον πρωινό μου καθρέφτηΗ ιδιοτελής μου αγιοσύνηΗ αμαρτία μου η αθώαπλεγμένες με τα ξεριζωμένα μαλλιά τηςαθανασίας




-ανήμερα-Ανήμερα της σιωπήςπρώτα συλλαμβάνω το τραγούδι του λυκαυγούςΤο μοιρολόι το εσπερινό της απόγειας αύρας έπειταΑυτό είναι η νύχταΗ γυμνή μέρα είναι που κλαίει τη ματωμένη της εφηβείαΈρχονται τα παγωμένα κύματα από τ' ανοιχτάγλύφουν της τα πόδιααπλώνουν το χέρι, αγγίζουν της το γόναικεσία ιδιοτελής για την θερμή στυφή ανάσα τηςτην ανθρώπινα κρίματα μεταφέρουσα ανήμερα του σκότους.Ανήμερα της σιωπήςπροσποιούμαι πως παρακούω και υπακούωπαρανοϊκές εντολές κουρδισμένου σηματοδότη.Μα δεν ακούει κανείς;Αυτό είναι ο ήχος.Το γυμνό τρένο είναι που κροταλίζει τα δόντια τουστις σίγουρες ράγες ενός προαναγγελθέντος θανάτουΜα δεν ακούει κανείς;Αιματοβαμμένο δειλινό ο μηχανοδηγόςδεν βλέπω καλά για κασκέτο το φεγγάρι στραβοφορεμένο στη χάσηή μαραμένος ιβίσκος με την δικαίωση να χάσκει στον ύπερο;Αυτό είναι το δίκιο.Το βλέμμα είναι του ποιητή σπόρος που πιάνει ανήμερα της ποίησης.Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.7 19



-των αισθήσεων-Γυναίκας μυρωδιάσε νυχτερινή βάρδιαπεριφέρεται στη γέφυρα του κρεβατιού μουΆπνοια ονείρωνθύελλα ημερολογιακής τέφραςΔεν ξεχωρίζω τίποτα πέρα απ' τα φτερά της απάτης μουΒουβές εντολέςστριμώχνονται στην ακυβερνησία του λογισμού μου καιΔεν είναι κανείς να εκτελέσειτο σωτήριο ρεσάλτο στο φουρτουνιασμένο πάτωμαΣτο πλακάκιμε τις μυστικές συντεταγμένες του θαύματοςκάπου στο βαθύτερο σημείο του ύπνουφυτρώνουν κοράλλια στης αφής μου την προέκταση που αχνίζουν ιδρώτα σάρκας γυναικείας




-εφήμερα-ένα φύλλο ξερό που εγκατέλειψε το σώμα που το έθρεψεχάρτης ονείρων που οι διαδρομές του έγιναν πικρό χαμόγελοσε ρυτιδιασμένο απόβραδοένα φύλλο ξερό που χορεύει στο φύσημα ενός παιδιούάνεμος που καβαλικεύει τις οροσειρές των χρόνων και φτάνει ως εδώαναστεναγμός ασθενήςσε ένα ξερό φύλλο οι πόθοι μαςμαριονέτα που τρεμοπαίζει δεμένη με φως πάνω στις βλεφαρίδες του ύπνουκαι πηγαινοέρχεταιαναλόγως το πρόσταγμα εκείνου του παιδιού που ξεφυσά,παιχνιδίζοντας ακόμα και με τα όνειρα που χάραξε σε ένα πράσινο φύλλο που ξεράθηκεΤόσα εφήμερα Φθινόπωραχάρτες ακατάληπτων εφήμερων ονείρων σέπονται και εκείνο το φύσημαμόνο τη σαπίλα αναταράσσει




-ημερολόγιο νυκτός-Γονατίζω στα πόδιατης νύχταςτη θλιμμένη της γάμπα ψηλαφίζει ένα επιφώνημα επιθυμίαςερωτικήςΠροσπαθώ να κοιτάξωκάτω από το βελούδινο σκοτάδι πουδεν γδύθηκε ποτέ της, ακόμα και στις κάμαρες που ανταλλάξαμε τις ανάσες μαςμε επιφωνήματα απόλαυσηςερωτικήςΟι προθέσεις μου ξεχειλίζουν στο ανάσκελο φεγγάρι και στάζουνβροχή πάνω στα παντελόνια που κρέμασα στο παραβάν της ποίησηςΟι δισταγμοί μου βηματίζουν τυφλά στα απόκρυφα της νύχτας κι έναςεπίορκος σκύλος αλυχτώντας προδίδει το μυστικό της επιφώνημα πόνουερωτικούκι εκείνη συστέλλεται και τρυπώνει στην κόρη των ματιών μου για ναγεννήσει το φωςΘα καταφέρω να δω κάτω απ' το φόρεμά τηςμα η νύχτα δε θα 'ναι εκεί




-νυχθημερόν-Ο τριγμός της ξύλινης πόρταςκι όμως αυτό το σαράκι τρέφεται με δευτερόλεπταΟ τριγμός της σιδερένιας σιωπήςκι όμως αυτό το σαράκι τρέφεται με σκουριάΗ συνήχησή τουςένα ματζόρε που δεν άκουσε ποτέ κανένας μαςΠαγιδευμένοι στην ψευδαίσθηση πως εύκολα μπορεί κανείς νασκοτώσει ένα τόσο δασαράκι...




-γεύση λειψή-Το πέλαγο που με διάλεξεΘάλασσες σεντόνια στριμώχνονται σε ναυάγια υπερπόντιων ταξιδιών που δε βγήκαν ποτέ απ’ το παράθυροΒουίζουν τ’ αφτιά του κρεβατιού καθώς αποσυμπιέζουν ωκεάνια όνειρα Η Ατλαντίδα γλίστρησε απ’ την τσέπη μου Ένα σύμπλεγμα δακτυλικών αποτυπωμάτων τη μαγαρίζειΈχω ένα γυαλί που ξετρυπώνει αστέρια ορφανά Ξεπεσμένους κόσμουςΣτην επιστροφή της πάντα αδειανή η απόχηΠρωινού Ξυπνήματος γεύση λειψή




-η κλωστή-Μια κλωστή στριγκλίζει γλύφοντας τοναέραΟ αντίλαλος δίνει τα ρέστα σεπόνοΟι πιο σπουδαίες αγοραπωλησίες γίνονται μπροστά σεβιτρίνες ανέγγιχτων ονείρωνΕμπορεύματα που αστράφτουν το χαμόγελό τουςστον ήλιοΤη λύπη τους κατρακυλούν στον κόρφο τουςΑχρησιμοποίητα σαπούνια αφρίζουν απ’ τηζήλια τουςΒρώμικα χάδια δραπετεύουν καβάλα σε ιπτάμεναχαρτονομίσματα καιταξιδεύουν δίχως να σκέφτονταιεπιστροφήΑκόμα κι όταν επιστρέψουν θα κάνουν πωςδεν ξέρουνΈδωσα ένα κομμάτι στρώμα χωρίςπροφανές αντίτιμοΟύτε τα πόδια μου έφταναν ως εκεί ούτε η αγρύπνια μου βρήκε ποτέ απάγκιοΆκουσα πως οι αγοραστές έφτιαξαν μιααποθήκη ονείρωνΤώρα που πήρα μπόιτα ποδάρια μου περισσεύουν κι η μετέωρη πατούσα μου ανεμίζει τηναγρύπνιαανακατεύοντας το σκοτάδι με ημέρα




-αιφνιδιασμός-Από μια χαραμάδα τρυπώνουνπνοές εωθινέςστη γυαλιστερή νυχτικιά σου και κυλούν προςτην Αθανασία λίμνηπερνώντας μέσα από ανατριχίλες ανεξερεύνητες καιυποδόρια κοιτάσματα ηδονώνΤα δάχτυλα του ήλιου στην πλάτη σουΞημερώνουν τα ανομολόγητα ρίγη σου και τα απολιθώνουνστο παγωμένο βλέμμα που απόμεινε στον καθρέφτηας παραμέρισες έντρομη να του κρυφτείς




-ιδιοτέλεια-τα παλιά κρεβάτια συμπαθώ περισσότεροΜια κουβέρτα σκεπάζει τις διαμελισμένες τουςνύχτεςΠιο κάτω ένα σεντόνι κλείνει τα στόματαπνίγει τις κραυγέςήχους που πήρε μαζί του το στρώμαγια πάνταΤο ξύλο τους ποτισμένο αίματα καυτάυγρά χνώταΣτην πλάτη τουςμαρμαρωμένα συμπλέγματα ωρών που στη ζυγαριά γίνονταιχρόνιαΕίναι φορές που τα 'χω δει να τους κόβονται τα πόδιακι αν το μπορούσαθα τους έδινα τα δικά μουότανοι τριγμοί που ψιθυρίζουν στον πόνο τουςφανερώνουν μυστικάανθρώπων ανομολόγητα Λησμονημένα κρεβάτια συμπαθώτα καλοπιάνω με αγκαλιές μη με προδώσουν




-πελάτης-Δίψασαμε όλη μου τη δύναμηήρθαν εμποράκοι από τις πίσω σελίδεςμε τα χέρια στα πηγάδια των πανταλονιών τουςανακατεύοντας την τράπουλακάτω από το τραπέζιΑδέξια κολλημένο σε μέτωπα θεώνένα δυσανάγνωστο αντίτιμοΣ' ένα βαζάκι καραμέλες είναι τα ρέσταενός ολοκαυτώματοςΗ γεύση της φωτιάςΦοβάμαι πως αγόρασα μέχρι πνιγμούΈνα μάτσο οπισθόφυλλασφουγγίζουν τη λύτρωση για δικό τους λογαριασμόΤο χαρτί που κερδίζει θα 'ναι στεγνόκαι σηκώνοντάς τοθα 'χω ξεχάσει πως είναι να διψάει κανείς




-κατακόρυφο-Προχωρούσαμε πάνω στην παραλία με τα χέριαΜοιράζαμε το χάδι μας σε χιλιάδες κόκκους άμμουΤα πόδια μας έγραφαν έναν χορό στον ουρανόδίχως ρίμα και μέτροΚι όπως μας κατέβαινε το αίμα στο κεφάλιτα όνειρά μας σκαρφάλωσαν στις πατούσεςΔεν είμαστε ξυπόλυτοι πιαμα τα παιδικά νούμερα μας στενεύουν αφόρηταΈνα φιλί μας θα δώσει ζωή στην άμμομα θα πρέπει να σπάσουμε τα μούτρα μας




-ασκήσεις ιχνογραφίας-Ένα σμάρι πουλιά χιμάει στα μολυβένια σύννεφαφυσώντας τα να παραμερίσουνΠερνά η άνοιξη τώρασημαδεμένη με φράουλες η ποδιά τηςμπαλώματα περβόλια ανασαίνουν το κορμί τηςΠέρασε και το δεςΑπ το ξεκούμπωτο πουκάμισο ξεκινά η ανηφόρατης παραδείσουΑπ τον ξεσκέπαστο ώμο της ξεκινά η κόλασητης κατηφόραςΕίναι η άνοιξηκι είσαι ο χειμώνας που δε λέει να φύγειΕίσαι ο χειμώναςκι είναι η άνοιξη που δε λέει τίποταΑυτή σ' ένα μπλοκ ιχνογραφίας ματώνει απογέματα κι εσύγκρινιάζεις που δεν έμειναν σελίδες κενές να χωρέσειη σκιά σου




-αναβολή-Ετοιμάζω το σάλτο μου στη σχεδίαΑρμύραΓάλα του ουρανούΤο φυλαχτό της γης που μοσχοβολά αλιφασκιά καιδεντρολίβανοΈνα κομμάτι ψωμί για τους πνιγμένουςΜια στάλα κρασί για το ξερόνησο του δακρυπέλαγουΟι Κυριακές στο Κον Τίκι ευαγγελίζονται τους θανάτους πουεπιπλέουν μέχρι να μεταλάβουν το φως οι οφθαλμοίΈνας κοντός ψαλμός με παιδεύειαπό παιδίπριν το αλληλούια τα κουπιά ξεσκαρμίζουν από τους ώμουςτα πανιά ξεσκεπάζουν το στέρνοΜεγάλωσαΤα ταξίδια απλώνουν τα κλαδιά τους να κουρνιάσουντα όνειραΟι πληγές στα γόνατα επουλώθηκανστου ποτέ τα ακρωτήρια σκοντάφτει μονάχα ο Γαρμπής




-αδιάφορο-περιουσία σε ιώδη απόχρωσηΧαρτονομίσματα χρόνου φυλαγμένα καλά για μιαδύσκολη περίστασηΣτο σπασμένο κρεβάτι της κούκλας κάτω απ τη μαξιλαροθήκημε τη μυρωδιά της Παρασκευής πίσω απ τ αφτίΌλα τα ακούν τα μαξιλάριαΟι κούκλες το ξέρουν τα κορίτσια όχιΓριές πια θα το μάθουν που θα χει άλλη γεύση το δάκρυ τουςΣτην κατσαρόλα της μάνας με δυο πιρουνιές φιλιάκαι το καπάκι της ξεχασμένο στο φωτοστέφανο που χειένα διακόπτημόνο για ν ανάβειΣε στεφάνια μαγιάτικαπου χωράνε κάμπους ολόκληρους γι αυτό δεν πλέχτηκαν ακόμαΣε αποτσίγαρα που ρούφηξαν το κραγιόνκι έγιναν φτερωτοί θεοί τσέπηςΣε σύννεφα καπνού που πήραν σήματα ζωής στην πλάτη τουςκι έγιναν βροχή για να πεθάνουν αναγνωρίζοντας την ήττα τουςΣε πεταμένα περιτυλίγματα που τους έμεινεη ζεστασιά της σοκολάτας για τα άστεγα βλέμματα"Είναι πλαστά κύριε""Η περιουσία μιας ζωής δεν ανταλλάσσεται ούτε καν με ένα αδιάφορο ποίημα λοιπόν;"είπε ο ποιητής και άλλαξε κανάλι για να δει τη ζωή τουνα μπαίνει σε πορτοφόλια Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.7 32



-η γιορτή-Θα μου χαρίσεις αυτόν το χορό;Είναι πλεγμένες από καπνό γιρλάντες στο φωςυλικό νυχτερινής ικεσίαςΣτα γόνατά μου αναπνέει το πάτωμα με ανάσα βαθιάο βρυχηθμός του αναβλύζει απ' τα μάτια-σε δάκρυ όχι-ένα ανεπαίσθητο τρεμούλιασμα είναι κι όλο σφίγγω τα δόντιανα ακούσω την απάντησή σου στον τριγμό τουςΕίναι ναιΓιατί δεν μπορεί να είναι όχιΓεύση στυφήτο σμάλτο της άρνησής σουΈνα ξύλο ακόμα στο τζάκιίσως ο επόμενος χορός είναι δικός μουθα πρέπει να είναι ναιγιατί δε θα μπορεί να είναι όχιτα δάχτυλά μου αφήνουν στο γόνατό σου τησκόνη απ' τα φτερά τουςένα απαλό ποίημα που δε θα κάνεις το λάθος ν' ακουμπήσειςγιατί απλά θα χαθείΑυτό ήταν όλοοι τοίχοι αφομοιώνουν τις γιρλάντεςστο δέρμα σου κεντημένη μια χορευτική φιγούρα στο ρυθμό πουόρισεςΉταν Όχιγια να μπορέσει να γίνει Ναι




-θαμώνες-κανείς δε φοβάται τη βροχή εδώ μέσαέχουν τα μαχαίρια στα θηκάρια τουςδιψασμένοι για αίμαοι λερωμένες λεπίδες στάζουν σύννεφα κι αστράφτουν κάπου-κάπου στα βλέμματα των άλλωνΤης νύχτας ο βραχνάς θαμμένος στους ντελβέδες φυτρώνειγια να καρπίσει άγουρα μεσημέριαΑνακατεύονται οι ζωές σε κάθε ζαριάνυχτώνει κάτω από τα πούλιακι όσοι ψάχνουν για αστέρια κλείνουν τα μάτια τουςΈχει άλλη γεύση ο καφέςοι κουβέντες γιγαντώνουνται σε παίρνουν απ' το χέρικαι σε σπρώχνουν σα σαΐτα προς το ταβάνιΣιωπήΜπαίνει ο θεός στο καφενείοστάζει τσίπουρο στις πληγές του κι ακουμπά καπνόπάνω τουςΜια πληγή μεθυσμένη συγχωράΗ λησμονιά του καπνού είναι σοφότερηκι όλοι αρχίζουν να μιλούν έτσι που να μη ξεχωρίζουν οι κουβέντες μεταξύ τουςνα νομίζεις πως τρίζουν τα ντουβάριακι έπειτα γελάνεκλαίνε"Είδα το δάκρυ των τοίχων να στάζει στα κεφάλια μας"ΣιωπήΟι άλλοι ξέρουνπως την καλύτερη συντροφιά την κάνουν οι σκέψεις τουςστα ξύλα που καίγονται στο τζάκιΘα τον αφήσουν να μεταλάβεικι έπειτα να μαστορέψει στη ζαριά του την ιστορία που δεν είπεποτέ σε κανένανΔημοσθένης Μιχαλακόπουλος, “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ.7 34



-ο Τζο το βαγόνι-Δε γνώριζε κανείς για το φόνοτο τελευταίο βαγόνι το έλεγαν Τζοόση βρωμιά κουβαλούσε στην κοιλιά τουτόση συμπάθεια του είχαΈβρεχε γλιστρούσε το κορμί του σε χάδια φθινοπωρινάδεν ήταν εκεί ο ήλιος να στεγνώνει το χρόνοΑπό την πόλη στον κάμπο 17 λεπτά δαμάζοντας το φίδιστο δέκατο έκτο λεπτό κατέβασα τα παπούτσια μου να συνηθίσουντη λάσπηκι όμως δεν ήρθαν να με βρουν παρά μόνο τα κορδόνιαόταν φτάσαμεΈχω να δέσω και να δεθώ το λοιπόνπριν σημάνει επιστροφήΠίσω στην πόλη γδαρμένα όνειρα στο ποδόμακτροτου σταθμούΟύτε ο Τζο συνήθισε τη λάσπη μα είναι ο μόνος πουγνωρίζει




-tea time (η απάντηση)-εν πλωτι να διαιρέσω τη θάλασσα;το πηλίκο στο κανατάκιστα ψέματα δωρίζω σε πελαγίσιες αγκαλιές το υπόλοιπογαλάζια χαρτόνιατα λέω χάρτεςεδώ ο ωκεανός εκεί τα πόδια μουκάτι με κρατά δεμένο απ' το έναβιασύνη στο άλλο στέκομαικαι θέλω πιτσιρικάς να πωμε τη βεβαιότητα του αποτελέσματοςδεν έχω φωνή για την περίστασηλυγμούς μονάχαπου έσταξαν σε κόμπους απ' την τσαγιέρα στο τραπέζισε ποια λύση οδηγούμαιτο παιδί χάθηκε στη ζέστη του φλιτζανιού στην αρμύρα του ταξιδιού απάντησαπατρίδεςεν πλωξεβάφουν στ' αλήθεια




-στην αρχή-ΣεπτέμβρηδεςΠρώτη μέρα στο σχολειό Ένα ματαιωμένο δάκρυ έσπειρα με τα χέρια μου στα βότσαλα για να χαθεί στην πολυκοσμίαμε την βεβαιότητα πως θα πιάσει ο σπόροςθα γίνει πεταλούδα πριν προλάβει και το πετάξει στη θάλασσα κανένα αγόρι απ' αυτά που ξαπλώνουν στους αφρούς των κυμάτωνκαι σημαδεύουν το γυμνό κορμί που αναδύεται απλώνοντάς τουςτα χέριαΛοιπόν αυτή την πεταλούδα τη συνάντησαΠαραβγαίνουμε στο τρέξιμο και φτάνω πάντα πρώτοςΌπως τα 'χουμε συμφωνήσειμε μια ανάσα περνώ τη μεγάλη λεωφόρο ακουμπώ την ποίηση καιεπιστρέφω στην εκκίνησηΚαμιά φορά θα προτιμούσα να πετάω όπως αυτήνα δω κι εγώ ποιο δίχτυ την αγκαλιάζει στη λουλουδένια καγκελόπορτα και δεγυρίζει ποτέ πίσω




-ντουμπλ φας-Είπενα φορέσει το γέλιο του απ' την ανάποδηνα φαίνονται οι ραφές της λύπης τουκι η φόδρα της δίψας του να φανεί. Η λύπη..Κι η δίψα.. Η μια κρατά την άλλη κιοι δυο μαζί στο χείλος της λίμνης ισορροπούνΗ μια προσπαθώντας να δει τον εαυτό της στο νερό κιάλλη να πιειΟι κλωστές τεντώνονται σαν παράσιτα που κλέβουν των σπαρτώντους χυμούς.Είπενα φορέσει το γέλιο του απ' την ανάποδη, μα δενέγινε και τίποτα τελικά. Σαν να 'ταν όψηφορεμένοσκέπασε τον παφλασμό της περίτεχνης συρραφήςστα νερά της αχαρτογράφητης θάλασσας που κουβαλά και τον πνίγει..Και δε φάνηκε τίποτα.. Δε φαίνεταιτίποτα!




-με ανιδιοτέλεια-μ' αρέσουν τα μολύβιακάπως υπερήφανα φαίνονται στην κούπα του γραφείουκάπου να φτάσουν προσπαθούνπίνουν απ' τον πάτο την αγωνία του ποιητή και μια ιδέαευαισθησίας που τα ανθίζει.Εκπέμπουν στον αέρα του δωματίου λέξεις που δεν γράφτηκαν ακόμαμε σήμα ραδιοφωνικό που θαλασσοδέρνεταιστην μπάντα των βραχέων κυμάτων ενός πελάγου ανώνυμου.Κάποιες σφηνώνουν στους πόρους των τοίχων μέχρι κι αυτοίνα μη χωρούν άλλο-σφουγγάρια που ξεχειλίζουν φουσκωμένα και ιδρώνουν το περίσσευματων χρόνων στις μουχλιασμένες γωνίες τους.Κάποιες σωριάζονται νεκρές,σε πένθιμες λευκές σελίδες, χτυπημένες από αδίστακτο χέριπου τις συνέλαβε άθελά του στην προσπάθειανα καθαρίσει τον αρρωστημένο αέρα.Λέω πως μ' αρέσουν τα μολύβιαίσως όχι τόσο για το υπερήφανο ανάστημά τους τελικά, μαπερισσότερο για το άλλοθι που μου προσφέρουν με ανιδιοτέλεια ότανκατηγορούμαι ως αυταπατεώνας κατά συρροή




-Σεπτέμβρης-Αδύναμοι τρυγητές τα μπράτσα της απελπισίας μουκρατούν δυο αδειανά κοφίνια που βρωμάνε σοδειά περυσινή,ξινίλα ποτισμένα απ' το χυμό του παρολίγονποιήματοςΠέλματα μουστωμένα συνθλίβουν φαιούς καρπούς που σέρνονταιαδέσποτοι στα χώματα της Σεπτεμβριάτικης βροχήςΚρασί νερωμένο -λεν- για ημίθεους, λάσπη -λέω- για να χτίσωτις ρωγμές που στάζουν την από μέσα μου μέθη στις νύχτες των άλλων. Το τελευταίο τσαμπίκρέμεται στ' αφτί που ακούει το βουητό της γαρμπινής φουρτούνας. Έχω αγαπήσεικάτι Σεπτέμβρηδες που όλο το χρόνο γυρεύουν τον κόμπο ψηλαφίζοντάς μου το κορμίκαι μόλις τον βρουν με κερνούν μαβιά πρωτοβρόχια Γεμίζουν τα κοφίνιαμε τα ίδια, κάθε χρόνο, παρολίγον ποιήματα.




-τετρασέλιδο-Σελίδα δεύτερηταξιδεύω καβάλα στα δάχτυλά μουένα πλήθος από ρίγη ταπεινώνει την αφηνιασμένη αφή μουστην πρώτη άγνωστη λέξηΑυτή που κυνηγημένη από τα λεξικάγαβγίζει αδέσποτη στις αυλές της αγρύπνιας μουζευγαρώνει αδιάντροπα με τη νυχτερινή στίξη του ουρανούκι έπειτα γεννοβολά τα τυφλά της παιδιά πνιγμένη στους κόκκινους ιβίσκουςπου μελάνι αδέκαστο ζωγραφίζει ερήμηνΣελίδα τρίτηη λευκότητα που περιπαίζει την εξουσία της ήβης μουστήνει καρτέρι πίσω απ' αόρατα ερωτηματικάΛεκέδες ζωής και θανάτου στο χαρτί και στα δάχτυλαΣτην τέταρτη σελίδα γεννιέται ο ποιητής και πεθαίνειστο εξώφυλλο με το επινοημένο του λήμμα υπό μάλης.




-Γυναίκα (νύχτα)-Με έναν κουβά θάλασσαξεπλένω τον ιδρώτα της νύχτας απ τοκατάστρωμαΞημερώνει ανάποδαΤο πιο βαθύ αμπάρι βαστάει την τιμονιέρα του ύπνουΜπρούμυτα στο ταβάνιστο στρώμα ανάσκελαΚι οι πόλεις του κόσμου μπρούμυτα στο σκοτάδιΔρόμοι παράλληλοι που ερωτεύονται με το φως τηςημέρας καισυναντιώνται σε μυστικά σταυροδρόμια τις νύχτεςΈναςποιητής με παίρνει απ το χέρι καιμ' ένα λευκό χαμόγελογάλα απ της νύχτας τα βυζιά μου λέει"πάμε να σου δείξω"Δε θα του πωπως όταν κοιμάμαι με τη ντουλάπα ανοιχτήένα ζευγάρι μαύρες γόβες που απόκτησα πληρώνοντας ένα πουγκί ύπνουμου μαρτυρά τα πάθη των δρόμων που τέμνονται στις σόλες τους




-ανάστροφο-Κάτω απ’ το κρεβάτιέχει συστήσει εγκληματικές νύχτεςστο διάκενο μεταξύ ουρανού και θανάτουλουφάζειόσο για να χωρέσει η σωτηρία τουβρέθηκαν καρφωμένες οι τάβλες στην πλάτη τουσανίδες σωτηρίαςεπιπλέεικαι λέειπνίγεσαι μου λέει και νομίζω πως τα ελατήρια του στρώματος βουίζουνόνειρα




-πείνα-αδέσποτα λόγια γαβγίζουν σε μελλούμενους σεισμούςποιήματα οικόσιτα κουρνιάζουν σε παρελθόντες χρόνουςόλοι πρέπει να χορτάσουντώρααέρας ξεσκίζει τη σάρκα μου




ISBN: 978-960-93-4123-3

νέο Flipping book

24grammata.comσειρά: εν καινώ, αρ. σειράς: 7






ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ Michalakopoulos/Dimostenis... · Τίτλος του...

Documents

Transcript of ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ Michalakopoulos/Dimostenis... · Τίτλος του...