ΣHMAΔEMENH

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Βιβλία για νέους

Ψηφιακή έκδοση Απρίλιος 2012

Tίτλος πρωτοτύπου P.C. Cast & Kristin Cast, Marked, St. Martins Press, LLC

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΔΟΚΙΜΙΩΝ Iωάννα Aνδρέου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ © 2005, Elke Hesser/Getty Images

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ Ιωάννα Γιουντέρη

ISBN 978-960-501-604-3ΒOΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ5604

Κ.Ε.Π. 1830 Κ.Π. 818

© 2007, P.C. Cast and Kristin Cast (για το κείµενο)

© 2009, Εκδόσεις ΜΕΤAΙΧΜΙO (για την ελληνική γλώσσα)

Eκδόσεις ΜΕΤAΙΧΜΙOΙπποκράτους 118, 114 72 Αθήνα

τηλ.: 211 3003500, fax: 211 3003562

http://www.metaixmio.gr • e-mail: metaixmio@metaixmio.grΚεντρική διάθεση

Ασκληπιού 18, 106 80 Αθήνατηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562

Bιβλιοπωλεία ΜΕΤAΙΧΜΙOAσκληπιού 18, 106 80 Aθήνα

τηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562Πολυχώρος, Ιπποκράτους 118, 114 72 Αθήνα

τηλ.: 211 3003580, fax: 211 3003581Οξυγόνο, Ολύμπου 81, 546 31 Θεσσαλονίκη

τηλ.: 2310 260085

Φ. Κ. ΚΑΣΤ & ΚΡΙΣΤΙΝ ΚΑΣΤ

Ο ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

ΣHMAΔEMENH

METAΦPAΣH Kαίτη Oικονόµου

Αφιερωµένο στην υπέροχη λογοτεχνική µας πράκτορα Μέρεντιθ Μπερνστάιν, που είπε τις δύο µαγικές λέξεις: σχολήβρικολάκων.Σ’ αγαπάµε!

Από τη Θεογονία του Ησίοδου, αναφορά στη Νύχτα, την ελληνική προσωποποίηση τηςνύχτας:

(Ησίοδος, Θεογονία, 744)

Εκεί και της ζοφερής Νυκτός τα φοβερά τ’ ανάχτοραµε µαύρα νέφη σκεπασµένα στέκουν.

Σ’ αυτά µπροστά κι ο γιος του Ιαπετού ορθός,κρατάει µε το κεφάλι και µε τα χέρια του τ’ ακάµατα,χωρίς να συντριβεί, τον µέγα Ουρανό. Η Νύκτα εκεί

κι η Μέρα συναντιώνταικι η µια την άλλη χαιρετά, καθώς περνούν, η µια για δω,

η άλλη για κει,το χάλκινο το µέγα σκαλοπάτι.

(Μετάφραση Παναγής Λεκατσάς)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Πάνω που είχα πιστέψει πως δε θα µπορούσε να πάει χειρότερα η µέρα µου, είδα ναστέκεται ένας πεθαµένος δίπλα στο ντουλάπι µου. Η Κέιλα είχε ακατάσχετη λογοδιάρροια,ως συνήθως, και ούτε που τον πρόσεξε. Στην αρχή. Βασικά, τώρα που το σκέφτοµαι, δεντον είχε προσέξει κανείς µέχρι που µίλησε, πράγµα που αποδεικνύει, δυστυχώς, πόσοτραγικά απροσάρµοστη είµαι.

«Μα όχι, Ζόι, σ’ τ’ ορκίζοµαι σ’ ό,τι έχω ιερό, ο Χιθ δε µέθυσε τελείως µετά τον αγώνα.Δεν πρέπει να είσαι τόσο σκληρή µαζί του».

«Ναι» είπα αφηρηµένα. «Σίγουρα». Κι ύστερα έβηξα. Ξανά. Ήµουν ένα µάτσο χάλια.Πρέπει να είχα κολλήσει αυτό που ο κύριος Παντογνώστης, ο θεοπάλαβος καθηγητήςΒιολογίας, αποκαλούσε εφηβική πανώλη.

Αν πέθαινα, θα γλίτωνα από το αυριανό διαγώνισµα στη Γεωµετρία; Όσο ζει κανείςελπίζει.

«Ζόι, σε παρακαλώ. Προσέχεις τι σου λέω; Νοµίζω πως ήπιε µόνο τέσσερις –δεν ξέρω–το πολύ έξι µπίρες, άντε, και δυο τρία σφηνάκια. Αλλά αυτό είναι τελείως άσχετο. Σίγουραδε θα έπινε σταγόνα αν αυτοί οι βλαµµένοι οι γονείς σου δε σ’ ανάγκαζαν να γυρίσεις σπίτιαµέσως µετά τον αγώνα».

Ανταλλάξαµε ένα πονεµένο βλέµµα, σε απόλυτη συµφωνία για την τελευταία αδικία πουδιέπραξαν εναντίον µου η µαµά µου κι εκείνος ο χαµένος που παντρεύτηκε πριν από τρίαβασανιστικά χρόνια. Κι ύστερα, µετά τη σύντοµη αυτή ανάσα, η Κέιλα συνέχισε τηνακατάσχετη φλυαρία της.

«Άλλωστε, το γιόρταζε. Θέλω να πω, νικήσαµε την Ένωση!» Η Κέιλα µ’ έπιασε από τονώµο και κόλλησε το πρόσωπό της στο δικό µου. «Δηλαδή, έλεος! Το αγόρι σου…»

«Το αγόρι µου στο περίπου» τη διόρθωσα, καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειεςνα µη βήξω µες στα µούτρα της.

«Τέλος πάντων. Ο Χιθ είναι ο πασαδόρος µας, εποµένως ήταν φυσικό να το γιορτάσει.Θέλω να πω, είχαν περάσει ένα εκατοµµύριο χρόνια από την τελευταία φορά που τοΣπασµένο Βέλος νίκησε την Ένωση».

«Βασικά δεκάξι». Μπορεί να είµαι τούβλο στα µαθηµατικά, αλλά µπροστά στηναβυσσαλέα άγνοια της Κέιλα φαντάζω διάνοια.

«Και πάλι τέλος πάντων. Το θέµα είναι, ήταν ενθουσιασµένος. Δεν πρέπει να του κρατάςµούτρα».

«Το θέµα είναι ότι έγινε λιώµα για πέµπτη φορά αυτή τη βδοµάδα. Λυπάµαι, αλλά δεθέλω να βγαίνω µ’ ένα αγόρι που, ενώ µέχρι πρόσφατα ο βασικός του στόχος στη ζωήήταν να παίξει φούτµπολ στο κολεγιακό πρωτάθληµα, τώρα στόχος του είναι πώς θα πιειµια συσκευασία µπίρες χωρίς να ξεράσει. Για να µην αναφέρω ότι θα χοντρύνει µε τόσηµπίρα». Σταµάτησα για να βήξω. Ένιωθα να ζαλίζοµαι και πήρα µερικές βαθιές ανάσες ότανπέρασε ο παροξυσµός του βήχα. Όχι ότι το πρόσεξε η Κέιλα, που είχε καταπιεί γλιστρίδα.

«Μπλιάξ! Ο Χιθ χοντρός! Δε θέλω ούτε να το σκέφτοµαι».Προσπάθησα να πνίξω ένα καινούριο κύµα βήχα. «Και τα φιλιά του είναι σαν να πιπιλάς

ένα πόδι µουλιασµένο στο αλκοόλ».Η Κέιλα έκανε έναν µορφασµό αηδίας. «Μην ξεράσω τώρα. Κρίµα, κι είναι τόσο σέξι».Κοίταξα απηυδισµένη το ταβάνι, χωρίς να προσπαθήσω να κρύψω τον εκνευρισµό µου

για τη χαρακτηριστική ρηχότητα της Κέιλα.«Είσαι τόσο στριµµένη όταν αρρωσταίνεις. Πάντως, δε φαντάζεσαι πώς ήταν ο καηµένος

όταν τον αγνόησες στο µεσηµεριανό φαγητό – σαν αδέσποτο κουτάβι. Να φανταστείς,ούτε καν…»

Τότε τον είδα. Τον πεθαµένο, εννοώ. Εντάξει, κατάλαβα σχεδόν αµέσως ότι βασικά δενήταν «πεθαµένος». Ήταν απέθαντος. Ή τέρας της φύσης. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Οιεπιστήµονες λένε τα δικά τους, ο κόσµος τα δικά του, αλλά η ουσία είναι µία. Κατάλαβα µετην πρώτη τι ήταν, γιατί, ακόµα κι αν δεν είχα νιώσει τη σκοτεινή ενέργεια που εξέπεµπε,δεν υπήρχε περίπτωση ούτε µία στο εκατοµµύριο να µην προσέξω το σηµάδι του, τοµισοφέγγαρο µε το ζαφειρένιο χρώµα στο µέτωπό του και το τατουάζ µε τα πλεγµέναγεωµετρικά σχήµατα γύρω από τα επίσης γαλάζια µάτια του. Ήταν βρικόλακας και κάτιακόµα χειρότερο. Ήταν ανιχνευτής.

Σκατά! Στεκόταν δίπλα στο ντουλάπι µου.«Ζόι, δεν προσέχεις τι σου λέω!»Και τότε µίλησε ο βρικόλακας και τα επίσηµα λόγια του γεφύρωσαν την απόσταση

ανάµεσά µας, επικίνδυνα και δελεαστικά, σαν αίµα ανακατεµένο µε λιωµένη σοκολάτα.«Ζόι Μοντγκόµερι! Σε επέλεξε η Νύχτα· η θανή σου θα είναι η γέννησή σου. Η Νύχτα σε

καλεί· αφουγκράσου τη γλυκιά φωνή της. Το πεπρωµένο σου σε προσµένει στον Οίκο τηςΝύχτας!»

Σήκωσε το λεπτό άσπρο δάχτυλό του και µ’ έδειξε. Κι ενώ γινόταν µια έκρηξη πόνου στοµέτωπό µου, η Κέιλα άνοιξε το στόµα της και ούρλιαξε.Όταν καθάρισε η όρασή µου από τις φωτεινές κηλίδες, είδα σκυµµένη αποπάνω µου τηνΚέιλα, να µε κοιτά εµβρόντητη.

Ως συνήθως, είπα την πρώτη βλακεία που µου κατέβηκε στο µυαλό. «Κέι, µε τα µάτιασου έτσι γουρλωµένα είσαι σαν ροφός».

«Σε σηµάδεψε. Αχ, Ζόι! Έχεις αυτό το πράµα στο µέτωπό σου!» Κι ύστερα πίεσε µε τοτρεµάµενο χέρι της τα πανιασµένα χείλη της, προσπαθώντας µάταια να πνίξει έναν λυγµό.

Ανακάθισα κι έβηξα. Το κεφάλι µου πήγαινε να σπάσει κι έτριψα το σηµείο ανάµεσα σταφρύδια µου. Πόναγα σαν να µε είχε τσιµπήσει σφήκα, κι ο πόνος εξαπλωνόταν γύρω απότα µάτια µου φτάνοντας ως τα ζυγωµατικά µου. Μου ερχόταν να κάνω εµετό.

«Ζόι!» Τώρα η Κέιλα έκλαιγε στ’ αλήθεια και µιλούσε ανάµεσα σε µικρά κοφτάαναφιλητά. «Ω, Θεέ µου. Ο τύπος ήταν ανιχνευτής – ανιχνευτής βρικόλακας!»

«Κέι». Ανοιγόκλεισα τα µάτια µου προσπαθώντας να διώξω τον πονοκέφαλο. «Μην κλαις.Ξέρεις πως δεν αντέχω το κλάµα σου». Άπλωσα το χέρι µου να τη χτυπήσωκαθησυχαστικά στον ώµο.

Και τότε εκείνη ζάρωσε και τραβήχτηκε µακριά µου.Δεν πίστευα στα µάτια µου. Είχε όντως ζαρώσει, σαν να µε φοβόταν. Προφανώς είδε στα

µάτια µου πόσο µε πλήγωσε, γιατί άρχισε πάλι την ακατάσχετη λογοδιάρροιά της.

«Ω, Θεέ µου! Και τώρα τι θα κάνεις, Ζόι; Δεν µπορείς να πας σ’ αυτό το µέρος. Δενµπορείς να γίνεις σαν αυτούς. Δε γίνονται αυτά τα πράµατα! Κι εγώ µε ποια θα πηγαίνωστο γήπεδο;»

Πρόσεξα πως σ’ όλη τη διάρκεια του λογυδρίου της δε µε πλησίασε ούτε ένα εκατοστό.Έπνιξα τα πληγωµένα µου αισθήµατα, που απειλούσαν να µε κάνουν να βάλω τα κλάµατα.Τα µάτια µου στέγνωσαν αµέσως. Ήξερα να συγκρατώ τα δάκρυά µου. Ήταν φυσικόέπειτα από τρία χρόνια εξάσκηση.

«Μην ανησυχείς, θα το τακτοποιήσω. Προφανώς είναι… είναι ένα ηλίθιο λάθος» είπαχωρίς να το πιστεύω.

Στην πραγµατικότητα δε µιλούσα· απλώς έκανα κάποια λόγια να βγουν από τα χείλη µου.Σηκώθηκα, µορφάζοντας από τον πονοκέφαλο. Κοίταξα ολόγυρα κι ένιωσα µια κάποιαανακούφιση που η Κέιλα κι εγώ ήµαστε µόνες µας στην αίθουσα Mαθηµατικών, αλλά µετάέπνιξα ένα υστερικό γέλιο. Αν δεν τα είχα παίξει τελείως µε το αναθεµατισµένο διαγώνισµαΓεωµετρίας που γράφαµε αύριο, και δεν ερχόµουν εδώ να πάρω το βιβλίο µου από τοντουλάπι σε µια απεγνωσµένη (και µάταιη) προσπάθεια να διαβάσω απόψε, ο ανιχνευτήςθα µ’ έβρισκε να στέκοµαι µπροστά στο σχολείο µαζί µε τη συντριπτική πλειονότητα των1.300 µαθητών του Λυκείου Νοτίου Σπασµένου Βέλους, περιµένοντας αυτό που ηχαζοχαρούµενη σαν κλώνος της Μπάρµπι αδελφή µου αποκαλούσε ειρωνικά «οι µεγάλεςκίτρινες λιµουζίνες». Εγώ έχω δικό µου αυτοκίνητο, αλλά είναι ιερή παράδοση ναχασοµεράς µε τους µη προνοµιούχους που χρησιµοποιούν αναγκαστικά τα σχολικάλεωφορεία, κι επιπλέον ένας θαυµάσιος τρόπος να τσεκάρεις τι παίζεται µεταξύ τωνµαθητών. Για να µην τα πολυλογώ, υπήρχε µόνο άλλο ένα παιδί στην αίθουσαMαθηµατικών – ένας ψηλός ξερακιανός χλέµπουρας µε θεόστραβα δόντια, τα οποία δόντια,δυστυχώς για µένα, τα έβλεπα σε πανοραµική θέα, διότι στεκόταν και µε κοίταζε µεανοιχτό το στόµα λες και µόλις είχα γεννήσει µια ντουζίνα ιπτάµενα γουρουνάκια.

Ξανάβηξα, αυτή τη φορά µ’ έναν αηδιαστικό βήχα γεµάτο σταγονίδια. Ο χλέµπουραςέβγαλε έναν πνιχτό άναρθρο ήχο και το ’σκασε για την αίθουσα της κυρίας Ντέι,σφίγγοντας µια σκακιέρα στο κοκαλιάρικο στήθος του. Μάντεψα ότι η σκακιστική λέσχηείχε αλλάξει την ώρα των συναντήσεών της, µεταφέροντάς την τη Δευτέρα µετά τοσχολείο.

Οι βρικόλακες παίζουν σκάκι; Υπάρχουν χλέµπουρες βρικόλακες; Ή θηλυκοί βρικόλακεςΜπάρµπι µαζορέτες; Οι βρικόλακες παίζουν σε µπάντες; Υπάρχουν βρικόλακες ίµο, πουείναι σαν αγόρια µε κοριτσίστικα παντελόνια κι εκείνες τις γελοίες φράντζες που κρύβουντο µισό τους πρόσωπο; Ή είναι όλοι σαν αυτά τα σπαστικά γκόθικ παιδιά που έχουνδιακόψει τις διπλωµατικές σχέσεις µε την καθαριότητα; Θα γινόµουν κι εγώ γκόθικ; Ή,ακόµα χειρότερα, ίµο; Βασικά δε µου πολυάρεσαν τα µαύρα ρούχα, τουλάχιστον τακατάµαυρα, ούτε ένιωθα αιφνίδια απέχθεια για το νερό και το σαπούνι ή, έστω, τηνακαταµάχητη επιθυµία ν’ αλλάξω χτένισµα και να παστωθώ µε αϊλάινερ.

Όλα αυτά τριβέλιζαν το µυαλό µου, ενώ ένιωθα άλλο ένα µικρό υστερικό γέλιο ναπροσπαθεί να ξεφύγει από το λαρύγγι µου, αλλά προς µεγάλη µου ανακούφιση βγήκετελικά µε τη µορφή βήχα.

«Ζόι; Είσαι καλά;» Η φωνή της Κέιλα ήταν στριγκή, σαν να την τσίµπησε κάποιος, κιοπισθοχώρησε άλλο ένα βήµα.

Αναστέναξα, νιώθοντας το πρώτο κέντρισµα θυµού. Δεν ήταν δική µου επιλογή αυτό πουέγινε. Η Κέιλα κι εγώ ήµαστε κολλητές από την Τρίτη δηµοτικού και τώρα µε κοίταζε σαννα ήµουν τέρας.

«Κέι, εγώ είµαι. Η ίδια που ήµουν πριν από δύο λεπτά, πριν από δύο ώρες, πριν από δύοµέρες». Έδειξα εκνευρισµένη το κεφάλι µου, που πήγαινε να σπάσει. «Αυτό δεν αλλάζειτίποτα!»

Η Κέιλα βούρκωσε ξανά αλλά, ευτυχώς, πάνω στην ώρα άρχισε να χτυπά το κινητό τηςµε ρίνγκτοουν το Material Girl της Μαντόνα. Κοίταξε µηχανικά ποιος την καλούσε. Πήρεµια έκφραση λαγού παγιδευµένου από προβολείς αυτοκινήτου και κατάλαβα πως ήταν οΤζάρεντ, το αγόρι της.

«Πήγαινε» της είπα µε ανέκφραστη, κουρασµένη φωνή. «Γύρισε µαζί του σπίτι».Το ανακουφισµένο ύφος της ήταν χαστούκι στο πρόσωπό µου.«Θα µου τηλεφωνήσεις µετά;» φώναξε πάνω από τον ώµο της καθώς τρεπόταν σε φυγή

από την πλαϊνή πόρτα.Την κοίταζα καθώς διέσχιζε τρέχοντας το γρασίδι, µε κατεύθυνση το πάρκινγκ. Είχε

κολληµένο στο αυτί της το κινητό και µιλούσε µε έντονες, κοφτές φράσεις. Ήµουν σίγουρηότι του είχε ήδη πει πως µεταµορφωνόµουν σε τέρας.

Το πρόβληµα, φυσικά, ήταν ότι η µεταµόρφωση σε τέρας ήταν η πιο ευχάριστη από τιςδύο επιλογές µου. Επιλογή Νο 1: Μεταµορφώνοµαι σε βρικόλακα, πράγµα που στο µυαλόκάθε ανθρώπου ισοδυναµεί µε τέρας. Επιλογή Νο 2: Ο οργανισµός µου απορρίπτει τηναλλαγή και πεθαίνω. Για πάντα.

Τα καλά νέα ήταν ότι αύριο δε θα έγραφα Γεωµετρία.Τα κακά νέα ήταν ότι έπρεπε να µετακοµίσω στον Οίκο της Νύχτας, ένα ιδιωτικό

οικοτροφείο στο κέντρο της Τούλσα, γνωστό στους φίλους µου ως Σχολή Βρικολάκων,όπου θα περνούσα τα επόµενα τέσσερα χρόνια υφιστάµενη αλλόκοτες και ακατανόµαστεςαλλαγές στον οργανισµό µου και µια ολοκληρωτική και αµετάκλητη ανατροπή της ζωήςµου. Κι αυτό µόνο υπό την προϋπόθεση ότι δε θα µε σκότωνε η όλη διαδικασία.

Τέλεια. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα από τα δύο. Το µόνο που ήθελα ήταν µια φυσιολογικήζωή, παρά το βάρος των υπερσυντηρητικών γονιών µου, του µικρού αδελφού µου πουήταν σαν τρολ και της ω-τόσο-τέλειας µεγάλης αδελφής µου. Ήθελα να περάσω στηΓεωµετρία. Ήθελα να διατηρήσω την υψηλή βαθµολογία µου, για να µε δεχτούν στηνκτηνιατρική σχολή του Πανεπιστηµίου της Οκλαχόµα και να ξεφύγω από το ΣπασµένοΒέλος. Πάνω απ’ όλα, όµως, ήθελα να νιώθω ενταγµένη – τουλάχιστον στο σχολείο µου.Στο σπίτι δεν υπήρχε ελπίδα, έτσι το µόνο που µου είχε αποµείνει ήταν οι φίλοι µου και ηζωή µου εκτός οικογένειας.

Και τώρα µου τα έπαιρναν κι αυτά.Έτριψα το µέτωπό µου κι ύστερα ανακάτεψα τα µαλλιά µου ώστε να µισοσκεπάζουν τα

µάτια µου και, µε λίγη τύχη, το σηµάδι που είχε εµφανιστεί αποπάνω τους. Κρατώνταςσκυφτό το κεφάλι µου σαν να µε συνάρπαζε η γλίτσα που είχε πιάσει, άγνωστο πώς, ητσάντα µου, κατευθύνθηκα βιαστικά στην πόρτα που έβγαζε στο πάρκινγκ των µαθητών.

Μόλις πλησίασα, όµως, σταµάτησα απότοµα. Από τα µεγάλα τζάµια της δίφυλληςσιδερένιας πόρτας έβλεπα τον Χιθ. Τον περιτριγύριζαν κορίτσια παίρνοντας πόζες καιτινάζοντας τα µαλλιά τους, ενώ αγόρια µαρσάριζαν κάτι θηριώδη ηµιφορτηγά,

προσπαθώντας (και αποτυγχάνοντας οι περισσότεροι) να δείχνουν κουλ. Τόσο µυαλό πουείχα, ήταν αναµενόµενο να τσιµπηθώ µε τον συγκεκριµένο τύπο. Αλλά όχι, για να είµαιδίκαιη µε τον εαυτό µου, θυµόµουν µια εποχή που ο Χιθ ήταν απίστευτα γλυκούλης, κιακόµα και τώρα είχε τις καλές στιγµές του. Ειδικά όταν έµπαινε στον κόπο να µείνειξεµέθυστος.

Διαπεραστικά κοριτσίστικα κακαρίσµατα έφταναν στ’ αυτιά µου από το πάρκινγκ. Η ΚάθιΡίτσερ, το χειρότερο τσουλάκι του σχολείου, έκανε ότι χτυπά τον Χιθ. Αν και βρισκόµουνσε απόσταση, ήταν φανερό ότι θεωρούσε αυτό το χαϊδευτικό χτύπηµα κάτι σαντελετουργία ζευγαρώµατος. Ο Χιθ, ανυποψίαστος ως συνήθως, στεκόταν και χαµογελούσεσαν χάχας. Η µέρα µου πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Και ο σιέλ Σκαραβαίος µου,µοντέλο 1966, βρισκόταν ανάµεσά τους. Όχι. Δεν µπορούσα να βγω έξω. Δεν µπορούσανα εµφανιστώ µπροστά τους µ’ αυτό το πράµα στο κούτελο. Θα γινόµουν απόβλητη τηςκοινωνίας. Ήξερα πολύ καλά τι θα έκαναν. Θυµόµουν τι είχε γίνει µε το τελευταίο παιδί πουδιάλεξε ο ανιχνευτής από το λύκειό µας.

Συνέβη πέρσι, στο ξεκίνηµα του σχολικού έτους. Ο ανιχνευτής ήρθε πριν αρχίσει τοµάθηµα κι έβαλε στο στόχαστρο ένα παιδί που πήγαινε στην τάξη. Εγώ δεν είδα τονανιχνευτή, αλλά είδα µετά το παιδί, µόνο για µια στιγµή, αφού είχε πετάξει τα βιβλία του κιέτρεχε να βγει από το κτίριο, µε το καινούριο σηµάδι του να λάµπει στο άσπρο µέτωπό τουκαι δάκρυα ν’ αυλακώνουν τα κατάχλωµα µάγουλά του. Δε θα ξεχάσω ποτέ τονσυνωστισµό που επικρατούσε στους διαδρόµους εκείνο το πρωί και πώς τα παιδιάτραβιόντουσαν µακριά του λες κι είχε πανούκλα, καθώς έτρεχε στην έξοδο του σχολείου.Ήµουν κι εγώ ένα από αυτά τα παιδιά που παραµέριζαν από τον δρόµο του και τονκοίταζαν µε γουρλωµένα µάτια, αν και τον λυπόµουν µ’ όλη µου την καρδιά. Απλώς δενήθελα να µου κολλήσει η ρετσινιά πως είµαι εκείνο το κορίτσι που κάνει παρέα µε τατέρατα. Και τώρα… Τι ειρωνεία της µοίρας, ε;

Αντί να πάω στο αυτοκίνητό µου, κατευθύνθηκα στις πλησιέστερες τουαλέτες, οι οποίες,ευτυχώς, ήταν έρηµες. Υπήρχαν τρία χωρίσµατα και, ναι, διπλοτσεκάρισα τα κενά κάτω απ’τις πόρτες αλλά δεν είδα πόδια. Στον τοίχο είχε δύο νιπτήρες, πάνω από τους οποίουςκρέµονταν καθρέφτες µεσαίου µεγέθους. Ο τοίχος απέναντι από τους νιπτήρες ήτανκαλυµµένος από έναν τεράστιο καθρέφτη κι ένα ράφι αποκάτω για ν’ ακουµπάς τηντσατσάρα σου, τα είδη µακιγιάζ και τα σχετικά. Άφησα την τσάντα µου και το βιβλίοΓεωµετρίας στο ράφι, πήρα µια βαθιά ανάσα και µε µια κίνηση σήκωσα το κεφάλι µου κιέσπρωξα πίσω τα µαλλιά µου.

Ήταν σαν να κοίταζα το πρόσωπο µιας γνωστής άγνωστης. Ξέρετε, εκείνο το πρόσωποπου βλέπεις ανάµεσα στο πλήθος κι ορκίζεσαι πως κάπου το ξέρεις, ενώ στηνπραγµατικότητα σου είναι τελείως άγνωστο; Τώρα ήµουν εγώ αυτό το πρόσωπο – ηγνωστή άγνωστη.

Είχε τα µάτια µου. Στο ίδιο τσαγαλί χρώµα που δεν µπορεί ν’ αποφασίσει αν είναικαστανό ή πράσινο, µόνο που τα µάτια µου δεν ήταν ποτέ τόσο µεγάλα και στρογγυλά. Ήµήπως ήταν; Είχε τα µαλλιά µου – µακριά, ίσια και µαύρα σχεδόν σαν της γιαγιάς µου πριναρχίσουν να γκριζάρουν. Η άγνωστη είχε τα τονισµένα ζυγωµατικά µου, τη µακριά δυνατήµύτη και τα σαρκώδη χείλη µου – κι άλλα χαρακτηριστικά από τη γιαγιά µου και τουςΤσερόκι προγόνους της. Αλλά το πρόσωπό µου δεν ήταν ποτέ τόσο άσπρο. Είχα πάντα

σταρένια επιδερµίδα, πιο σκούρα από των άλλων στην οικογένεια. Ίσως όµως δεν είχεασπρίσει έτσι ξαφνικά το δέρµα µου… ίσως έδειχνε άσπρο σε σύγκριση µε το σκούρο µπλεπερίγραµµα του µισοφέγγαρου που ήταν τοποθετηµένο στο κέντρο ακριβώς του µετώπουµου. Ή ίσως πάλι να έφταιγε το φριχτό φωσφορικό φως. Ήλπιζα να ήταν το φως.

Κοίταξα το εξωτικό τατουάζ. Σε συνδυασµό µε τα ινδιάνικα χαρακτηριστικά µου έδινε µιααγριάδα στην όψη µου… σαν να ανήκα σε αρχαίες εποχές όπου ο κόσµος ήτανµεγαλύτερος… πιο βάρβαρος.

Από σήµερα η ζωή µου δε θα ήταν ποτέ πια ίδια. Και για µια στιγµή –µια στιγµή µονάχα–ξέχασα πόσο φριχτό είναι να αισθάνεσαι πως δεν ανήκεις πουθενά κι ένιωσα ένα άγριοκύµα ευχαρίστησης, ενώ βαθιά µέσα µου αγαλλιούσε το αίµα του λαού της γιαγιάς µου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Όταν υπολόγισα ότι είχε περάσει αρκετή ώρα και πλέον πρέπει να είχαν φύγει όλοι απότο σχολείο, έριξα πάλι τα µαλλιά στο µέτωπό µου, βγήκα από τις τουαλέτες κι έτρεξα στηνπόρτα που έβγαζε στο πάρκινγκ των µαθητών. Το πεδίο ήταν ελεύθερο – υπήρχε µόνο έναπαιδί µ’ ένα από κείνα τα αντιαισθητικά φαρδιά χαµηλοκάβαλα παντελόνια στην άλλη άκρητου πάρκινγκ. Καθώς βάδιζε, χρειαζόταν όλη του την αυτοσυγκέντρωση για να µην τουπέσει το παντελόνι, οπότε ούτε που θα µ’ έβλεπε. Έσφιξα τα δόντια µου γιατί το κεφάλιµου πήγαινε να σπάσει, πετάχτηκα έξω κι έτρεξα στον Σκαραβαίο µου.

Μόλις πάτησα το πόδι µου έξω, µε βάρεσε αλύπητα ο ήλιος. Θέλω να πω, η µέρα δενήταν αυτό ακριβώς που λέµε ηλιόλουστη· υπήρχαν κάµποσα µεγάλα αφράτα σύννεφα, απ’αυτά που δείχνουν τόσο ωραία στις φωτογραφίες καθώς αρµενίζουν στον ουρανόµισοκρύβοντας τον ήλιο. Αλλά αυτό δεν άλλαζε τίποτα. Αν και το φως ήταν µουντό,αναγκάστηκα να µισοκλείσω τα µάτια µου και να σηκώσω το χέρι µου αντήλιο για ναπροστατευτώ. Υποθέτω πως ήµουν προσηλωµένη στον πόνο που µου προκαλούσε τοσυνηθισµένο φως του ήλιου, και γι’ αυτό δεν πρόσεξα το ηµιφορτηγό παρά µόνο ότανφρέναρε µπροστά µου.

«Έι, Ζο! Δεν πήρες το µήνυµά µου;»Σκατά, σκατά, σκατά! Ήταν ο Χιθ. Ύψωσα το βλέµµα µου και τον κοίταξα ανάµεσα από

τα δάχτυλά µου όπως έκανα µε τις βλακώδεις ταινίες τρόµου. Καθόταν στην ανοιχτήκαρότσα του ηµιφορτηγού του φίλου του του Ντάστιν. Πίσω από τους ώµους του έβλεπατην καµπίνα του ηµιφορτηγού, όπου ο Ντάστιν κι ο αδελφός του, ο Ντριού, έκαναν ό,τικάνουν συνήθως – πάλευαν και τσακώνονταν ένας Θεός µόνο ξέρει για ποιο ηλίθιοαγορίστικο θέµα. Για καλή µου τύχη, µε αγνόησαν. Κοίταξα ξανά τον Χιθ κι αναστέναξα.Στο χέρι του κρατούσε µια µπίρα και στα χείλη του ζωγραφιζόταν ένα χαζό χαµόγελο.Ξεχνώντας προς στιγµή ότι µόλις µε είχαν σηµαδέψει µε σκοπό να γίνω µιααιµατορουφήχτρα απόβλητη από την κοινωνία, αγριοκοίταξα τον Χιθ.

«Πίνεις στο σχολείο! Είσαι τρελός;»Το αθώο του χαµόγελο έγινε ακόµα πιο πλατύ.«Τρελός για σένα, µωρό µου!»Κούνησα το κεφάλι µου καθώς του γύριζα την πλάτη για ν’ ανοίξω την πόρτα του

αυτοκινήτου µου και ν’ αφήσω τα βιβλία και την τσάντα µου στο κάθισµα του συνοδηγού.«Δε θα ’πρεπε να είσαστε στην προπόνηση τέτοια ώρα;» είπα κρατώντας πάντα

γυρισµένο από την άλλη το πρόσωπό µου.«Δεν τα ’µαθες; Σήµερα καθόµαστε επειδή σκίσαµε την Ένωση την Παρασκευή!»Ο Ντάστιν κι ο Ντριού, που τελικά πρέπει να µας άκουγαν, ούρλιαξαν σαν κανίβαλοι

«Γιούχου!» και «Γιεεε!» µέσα από την καµπίνα.«Α. Χµ. Όχι. Μάλλον µου διέφυγε η ανακοίνωση. Ήµουν πολύ απασχοληµένη σήµερα.

Αύριο γράφω διαγώνισµα Γεωµετρίας». Προσπαθούσα να µιλάω ήρεµα κι αδιάφορα. Μετά

έβηξα και πρόσθεσα: «Επιπλέον, έχω αρπάξει πούντα».«Έλα τώρα, Ζο! Είσαι τσαντισµένη; Μήπως σου είπε η Κέιλα τίποτα βλακείες για το πάρτι;

Αφού ξέρεις ότι σου είµαι πιστός».Ορίστε; Η Κέιλα δεν είχε αναφέρει τίποτα για απιστία του Χιθ. Σαν χαζή που είµαι, ξέχασα

(εντάξει, προσωρινά) το νέο µου σηµάδι. Γύρισα απότοµα προς το µέρος του και τοναγριοκοίταξα.

«Τι έκανες, Χιθ;»«Εγώ; Αφού ξέρεις ότι ποτέ δε θα…» Αλλά οι διαµαρτυρίες του για την αθωότητά του

έδωσαν τη θέση τους σε µια γελοία έκφραση κατάπληξης µόλις αντίκρισε το σηµάδι µου.«Τι στο…» άρχισε, αλλά τον έκοψα.

«Σσς!» Έγνεψα µε το κεφάλι µου προς την κατεύθυνση των ανύποπτων ακόµη φίλωντου, που τραγουδούσαν µ’ όλη τη δύναµη των φάλτσων φωνών τους κάτι από τοτελευταίο CD του Τόµπι Κέιθ.

Τα µάτια του Χιθ έµειναν γουρλωµένα από το σοκ, αλλά η φωνή του χαµήλωσε. «Έχειςκάνει µακιγιάζ για το µάθηµα Δραµατικής Τέχνης;»

«Όχι» ψιθύρισα. «Δεν είναι µακιγιάζ».«Μα δε γίνεται να σε σηµάδεψαν. Είσαι το κορίτσι µου».«Δεν είµαι το κορίτσι σου!» Κι εκεί κάπου έληξε η ηµιαναστολή του βήχα µου. Μ’ έπιασε

ένας παροξυσµός τόσο άσχηµος, µε φλέµατα, που διπλώθηκα στα δύο.«Έι, Ζο!» φώναξε ο Ντάστιν από την καµπίνα. «Πρέπει να κόψεις το τσιγάρο».«Καλά σου λέει, έτσι που βήχεις θα ξεράσεις τα πνευµόνια σου» είπε ο Ντριού.«Σκασµός! Αφήστε την ήσυχη. Αφού ξέρετε ότι δεν καπνίζει. Είναι βρικόλακας».Τέλεια. Υπέροχα. Ο αιώνιος Χιθ, µε την παντελή έλλειψη κοινής λογικής – αν και στην

πραγµατικότητα µε υπερασπιζόταν βάζοντας τις φωνές στους φίλους του, που ξεπρόβαλαναµέσως τα κεφάλια τους από τ’ ανοιχτά παράθυρα και µε κοίταξαν σαν να ήµουν κανέναεπιστηµονικό πείραµα.

«Σκατά. Η Ζόι έγινε τέρας!» είπε ο Ντριού.Τα γεµάτα αναισθησία λόγια του Ντριού έκαναν τον θυµό που σιγόβραζε µέσα µου από

τη στιγµή που µου γύρισε την πλάτη η Κέιλα να κοχλάσει και να ξεχειλίσει. Αγνοώντας τονπόνο που µου προκαλούσε ο ήλιος, γύρισα στον Ντριού και τον κοίταξα στα µάτια.

«Βούλωσέ το! Αρκετά τράβηξα σήµερα, δε µου χρειάζονται κι οι βλακείες σου».Στράφηκα από τον κατάπληκτο Ντριού, που είχε καταπιεί τη γλώσσα του, στον Ντάστιν καιπρόσθεσα: «Ούτε οι δικές σου». Και καθώς κοίταζα τον Ντάστιν συνειδητοποίησα κάτι –κάτι τροµακτικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό: ο Ντάστιν είχε φοβηθεί. Πολύ.Ξανακοίταξα τον Ντριού. Κι εκείνος είχε φοβηθεί. Και τότε το ένιωσα. Ένα µυρµήγκιασµαπου απλώθηκε στο δέρµα µου και φλόγισε το σηµάδι µου.

Δύναµη, να τι ένιωθα.«Ζο; Τι έπαθες;» Η φωνή του Χιθ διέσπασε την προσοχή µου και τράβηξα το βλέµµα µου

από τους δύο αδελφούς.«Μάγκες, δρόµο!» είπε ο Ντάστιν βάζοντας ταχύτητα και πατώντας γκάζι. Το ηµιφορτηγό

τινάχτηκε µπροστά, κάνοντας τον Χιθ να του ξεφύγει η µπίρα, να χάσει την ισορροπία τουκαι να πέσει στο ασφαλτοστρωµένο πάρκινγκ, κουνώντας κυκλικά τα χέρια του.

Έτρεξα κοντά του. «Είσαι καλά;» Ο Χιθ ήταν πεσµένος στα τέσσερα, οπότε έσκυψα να

τον βοηθήσω να σηκωθεί όρθιος.Και τότε µε χτύπησε µια απίστευτη µυρωδιά – γλυκιά, καυτή, θεσπέσια.Ο Χιθ φορούσε καινούρια κολόνια; Μια απ’ αυτές τις µυστήριες κολόνιες µε τις φεροµόνες

που υποτίθεται ότι τραβάνε τις γυναίκες σαν τεράστιος, γενετικά προγραµµατισµένοςµαγνήτης; Δεν κατάλαβα πόσο κοντά του ήµουν ώσπου σηκώθηκε και τα κορµιά µαςβρέθηκαν κολληµένα σχεδόν το ένα στο άλλο. Με κοίταξε µε µια ερώτηση στα µάτια του.

Δεν τραβήχτηκα µακριά του. Ενώ έπρεπε. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τραβιόµουνα…αλλά όχι τώρα. Όχι σήµερα.

«Ζο;» είπε σιγανά, µε βαθιά βραχνή φωνή.«Τι ωραία που µυρίζεις» µου ξέφυγε αυθόρµητα. Η καρδιά µου χτυπούσε τόσο δυνατά,

που άκουγα στα µελίγγια µου τον ρυθµικό απόηχό της.«Ζόι, µου λείπεις αφάνταστα. Πρέπει να τα ξαναβρούµε εµείς οι δύο. Ξέρεις πόσο σ’

αγαπώ». Άπλωσε το χέρι του να χαϊδέψει το µάγουλό µου και µόνο τότε προσέξαµε κι οιδυο το αίµα στην παλάµη του. «Να πάρει. Κάπου…» η φωνή του έσβησε βλέποντας τηνέκφρασή µου. Μπορούσα να φανταστώ πώς πρέπει να ήµουν, µε κάτωχρο πρόσωπο, µε τολαµπερό ζαφειρένιο περίγραµµα του καινούριου σηµαδιού µου και το βλέµµα µουκαρφωµένο στο αίµα που έτρεχε από το χέρι του. Δεν µπορούσα να σαλέψω· δενµπορούσα να ξεκολλήσω τα µάτια µου από το αίµα.

«Θέλω…» ψιθύρισα. «Θέλω…» Τι ήθελα; Δεν µπορούσα να το εκφράσω µε λόγια. Όχι,λάθος. Δεν ήθελα να το εκφράσω µε λόγια. Δεν ήθελα να οµολογήσω τον άγριο,ασυγκράτητο πόθο που µ’ έπνιγε. Όχι για τον Χιθ, επειδή ήταν τόσο κοντά µου. Δεν ήταν ηπρώτη φορά που βρισκόταν τόσο κοντά µου. Με τον Χιθ παίζαµε ερωτικά παιχνίδια –αν καιχωρίς να ολοκληρώνουµε– για έναν χρόνο, αλλά δεν είχα νιώσει ποτέ έτσι, δεν είχα νιώσειποτέ κάτι παρόµοιο. Δάγκωσα τα χείλη µου και βόγκηξα.

Το ηµιφορτηγό φρέναρε και σταµάτησε δίπλα µας. Πήδησε έξω ο Ντριού, άρπαξε από τηµέση τον Χιθ και τον έσπρωξε µε την πλάτη µέσα στην καµπίνα.

«Άφησέ µε! Μιλάω µε τη Ζόι!»Ο Χιθ πάλεψε να του ξεφύγει, αλλά ο Ντριού ήταν αµυντικός του Σπασµένου Βέλους και

πραγµατικός γίγαντας. Ο Ντάστιν έσκυψε αποπάνω τους κι έκλεισε την πόρτα τουηµιφορτηγού.

«Παράτα τον ήσυχο, τέρας!» µου φώναξε ο Ντριού, καθώς ο Ντάστιν σανίδωνε το γκάζικαι το ηµιφορτηγό έφευγε µε ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Μπήκα στον Σκαραβαίο µου. Τα χέρια µου έτρεµαν τόσο πολύ, που χρειάστηκαν τρειςπροσπάθειες για ν’ ανάψω τη µηχανή.

«Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Πρέπει να γυρίσω σπίτι». Έλεγα τα λόγια ξανά και ξανά, στοενδιάµεσο του βήχα µου, καθώς οδηγούσα. Δεν ήθελα να σκέφτοµαι τι είχε γίνει. Δενάντεχα να το σκέφτοµαι.Η διαδροµή ήταν δεκαπέντε λεπτά, αλλά µου φάνηκε σαν να έφτασα µέχρι ν’ ανοιγοκλείσωτα µάτια µου. Πολύ πιο σύντοµα απ’ ό,τι θα ήθελα, ήµουν σταµατηµένη µπροστά στο σπίτικαι προσπαθούσα να προετοιµαστώ για τη σκηνή που ήταν τόσο σίγουρο ότι θ’ακολουθούσε, όσο σίγουρο είναι ότι η βροντή ακολουθεί την αστραπή.

Γιατί βιαζόµουν τόσο πολύ; Βασικά, δε βιαζόµουν να φτάσω. Βιαζόµουν ν’ αποδράσω απότη σκηνή µε τον Χιθ στο πάρκινγκ του σχολείου.

Όχι! Δεν έπρεπε να το σκέφτοµαι. Άλλωστε, θα υπήρχε οπωσδήποτε µια λογική εξήγησηγια όλα, µια εξήγηση απλή και λογική. Ο Ντάστιν και ο Ντριού ήταν καθυστερηµένα – δύοανώριµα αγόρια που είχαν το µυαλό τους µόνο στην µπίρα. Δε χρησιµοποίησα καµιάµυστηριώδη δύναµη για να τους τροµάξω. Απλώς φρίκαραν µε το σηµάδι µου. Αυτό ήτανόλο. Θέλω να πω, ο κόσµος φοβάται τους βρικόλακες.

«Μα δεν είµαι βρικόλακας!» είπα. Κι ύστερα άρχισα να βήχω, ενώ έφερνα στον νου πόσουπνωτιστικά υπέροχο ήταν το αίµα του Χιθ, και τον άγριο πόθο που ένιωσα γι’ αυτό. Όχιγια τον ίδιο τον Χιθ – για το αίµα του.

Όχι! Όχι! Όχι! Το αίµα δεν είναι ούτε υπέροχο ούτε ποθητό. Προφανώς είχα πάθει σοκ.Ναι, αυτό ήταν. Αυτό πρέπει να ήταν. Είχα πάθει σοκ και δε σκεφτόµουν καθαρά. Δεν είναιτίποτα… δεν είναι τίποτα… Έτριψα µηχανικά το µέτωπό µου. Είχε σταµατήσει να καίει,αλλά ένιωθα ακόµη διαφορετικά. Έβηξα για χιλιοστή φορά. Τέλεια. Δεν έπρεπε νασκέφτοµαι τον Χιθ, αλλά δεν µπορούσα πια να το αρνηθώ. Ένιωθα διαφορετικά. Το δέρµαµου ήταν υπερευαίσθητο. Το στήθος µου πονούσε και, παρόλο που φορούσα τα τρέντιγυαλιά ηλίου Maui Jim, τα µάτια µου έκαιγαν.

«Πεθαίνω…» βόγκηξα κι ύστερα έκλεισα τροµαγµένη τα χείλη µου. Ίσως πέθαινα στ’αλήθεια. Κοίταξα το µεγάλο τούβλινο σπίτι που, έπειτα από τρία ολόκληρα χρόνια,εξακολουθούσα να µην το νιώθω σπιτικό µου. «Τελείωνε. Τελείωνε µια ώρα αρχύτερα».Ευτυχώς η µεγάλη µου αδελφή δε θα είχε γυρίσει ακόµη σπίτι – ήταν µαζορέτα και είχεπροπόνηση. Με λίγη τύχη, ο µικρός µου αδελφός, το τρολ, θα ήταν τελείωςαποχαυνωµένος από το καινούριο βιντεοπαιχνίδι του Delta Force. Ίσως να είχα όλη δικήµου τη µαµά. Ίσως να καταλάβαινε… ίσως να ήξερε τι έπρεπε να κάνει…

Διάβολε! Ήµουν δεκάξι χρονών, αλλά ξάφνου συνειδητοποιούσα ότι ήθελα απεγνωσµένατη µαµά µου.

«Κάνε τη να καταλάβει» ψιθύρισα µια απλή προσευχή σε όποιον θεό ή θέα τύχαινε ν’ακούει.

Μπήκα στο σπίτι από το γκαράζ, όπως πάντα. Διέσχισα τον διάδροµο, µπήκα στο δωµάτιόµου και πέταξα στο κρεβάτι µου το βιβλίο Γεωµετρίας, την τσάντα µου και το σακίδιο.Μετά πήρα µια βαθιά ανάσα και, τρέµοντας λιγάκι, πήγα να βρω τη µαµά µου.

Ήταν στο πρόχειρο καθιστικό κι έπινε τον καφέ της διαβάζοντας το Μια Κοτόσουπα γιατη Γυναικεία Ψυχή, κουλουριασµένη σε µια γωνιά του καναπέ. Έδειχνε τόσο φυσιολογική,τόσο ίδια όπως παλιά. Με τη διαφορά πως τότε διάβαζε εξωτικά ροµάντζα καιµακιγιαριζόταν. Πράγµατα που της είχε απαγορεύσει ο καινούριος της σύζυγος (το ζώον).

«Μαµά;»«Μµµ;» Ούτε που σήκωσε το βλέµµα της.Ξεροκατάπια. «Μανούλα». Έτσι την έλεγα παλιά, πριν παντρευτεί τον Τζον. «Χρειάζοµαι

τη βοήθειά σου».Δεν ξέρω αν ήταν η απρόσµενη χρήση του «µανούλα» ή αν κάτι στον τόνο µου άγγιξε µια

χορδή της µητρικής της διαίσθησης που είχε επιζήσει κάπου µέσα της, αλλά τα µάτια πουσήκωσε µεµιάς από το βιβλίο ήταν γεµάτα τρυφερότητα και έγνοια.

«Τι είναι, µωρό…» άρχισε, µα τα λόγια πάγωσαν στα χείλη της µόλις αντίκρισε το σηµάδιστο µέτωπό µου.

«Ω, Θεέ µου! Τι έκανες πάλι;»

Η καρδιά µου άρχισε να πονάει ξανά. «Μαµά, εγώ δεν έκανα τίποτα. Είναι κάτι που µουσυνέβη, δεν το προκάλεσα. Δε φταίω εγώ».

«Α, όχι, όχι!» αναφώνησε σαν να µην άκουσε λέξη από όσα είπα. «Τι θα πει ο πατέραςσου;»

Ήθελα να ουρλιάξω πού στο διάβολο να ξέρουµε τι θα πει ο πατέρας µου αφού έχουµενα τον δούµε και να τον ακούσουµε δεκατέσσερα χρόνια! Ήξερα όµως ότι δε θα έβγαινετίποτα καλό απ’ αυτό, απλώς θα γινόταν πυρ και µανία όπως πάντα όταν της θύµιζα ότι οΤζον δεν ήταν αληθινός πατέρας µου. Δοκίµασα λοιπόν µια διαφορετική τακτική – που τηνείχα εγκαταλείψει πριν από τρία χρόνια.

«Σε παρακαλώ, µανούλα. Δε γίνεται να µην του το πεις; Τουλάχιστον για κάνα δυο µέρες;Να το κρατήσουµε µεταξύ µας µέχρι να… Δεν ξέρω… να το χωνέψουµε;» Κράτησα τηνανάσα µου.

«Και τι να του πω; Δεν µπορείς να καλύψεις µε µεϊκάπ αυτό το πράγµα». Τα χείλη τηςσυσπάστηκαν παράξενα καθώς κοίταζε νευρικά το µισοφέγγαρο.

«Μαµά, δεν εννοούσα ότι θα µείνω εδώ µέχρι να το χωνέψουµε. Πρέπει να φύγω, τοξέρεις». Μ’ έπιασε ένας νέος παροξυσµός βήχα που τράνταξε τους ώµους µου, κιαναγκάστηκα να σταµατήσω. «Με σηµάδεψε ο ανιχνευτής. Αν δεν πάω στον Οίκο τηςΝύχτας, θα νιώθω όλο και πιο άρρωστη». Και µετά θα πεθάνω, προσπάθησα να της πω µετα µάτια µου, γιατί µου ήταν αδύνατον να ξεστοµίσω τα λόγια. «Απλώς χρειάζοµαι κάναδυο µέρες πριν αντιµετωπίσω…» Δεν µπορούσα να προφέρω ούτε το όνοµά του, έτσιάρχισα να βήχω επίτηδες, πράγµα που δεν ήταν και τόσο δύσκολο.

«Και τι θα πω στον πατέρα σου;»Ο πανικόβλητος τόνος της µου προκάλεσε ένα κύµα φόβου. Αυτή δεν ήταν η µαµά; Αυτή

δεν έπρεπε να ξέρει τις απαντήσεις αντί να κάνει τις ερωτήσεις;«Ε… πες του ότι θα µείνω δυο µέρες στο σπίτι της Κέιλα γιατί έχουµε να κάνουµε µια

δύσκολη εργασία στο µάθηµα Βιολογίας».Είδα τα µάτια της µητέρας µου ν’ αλλάζουν. Η ανησυχία έσβησε κι αντικαταστάθηκε από

µια σκληρότητα που ήξερα πάρα πολύ καλά.«Δηλαδή αυτό που λες είναι ότι θέλεις να µε βάλεις να του πω ψέµατα».«Όχι, µαµά. Αυτό που λέω είναι ότι θέλω, για µια φορά τουλάχιστον, να βάλεις τις

ανάγκες µου πάνω από τις επιθυµίες του. Θέλω να είσαι η µανούλα µου. Να µε βοηθήσειςνα ετοιµάσω τη βαλίτσα µου και να µε συνοδέψεις στο καινούριο µου σχολείο, γιατί τρέµωαπό τον φόβο µου, είµαι άρρωστη και δεν ξέρω αν µπορώ να τα κάνω όλα µόνη µου!»Τελείωσα βιαστικά, κοντανασαίνοντας και βήχοντας στη χούφτα µου.

«Δεν ήξερα πως έχω πάψει να είµαι µαµά σου» είπε ψυχρά.Μ’ έκανε να αισθάνοµαι ακόµα πιο άσχηµα απ’ ό,τι η Κέιλα. Αναστέναξα. «Νοµίζω ότι

αυτό ακριβώς είναι το πρόβληµα, µαµά. Δεν ενδιαφέρεσαι αρκετά για να συνειδητοποιήσειςότι έχεις πάψει να είσαι µαµά. Δεν ενδιαφέρεσαι παρά µόνο για τον Τζον από τότε που τονπαντρεύτηκες».

Με κοίταξε στενεύοντας τα µάτια της. «Πώς µπορείς να είσαι τόσο εγωίστρια; Δε βλέπειςπόσα έχει κάνει για µας; Χάρη σ’ αυτόν σταµάτησα να δουλεύω στ’ απαίσια Dillards. Χάρησ’ αυτόν δε χρειάζεται ν’ αγχωνόµαστε για τα οικονοµικά µας και ζούµε σ’ ένα πανέµορφοµεγάλο σπίτι. Χάρη σ’ αυτόν έχουµε ασφάλεια κι ένα λαµπρό µέλλον».

Είχα ακούσει αυτά τα λόγια τόσες φορές, που τα ήξερα απέξω. Σ’ αυτό το σηµείο µησυζήτησής µας συνήθως εγώ απολογούµουν και πήγαινα στο δωµάτιό µου. Σήµερα όµωςδεν µπορούσα να ζητήσω συγγνώµη. Σήµερα ήµουν διαφορετική. Όλα ήταν διαφορετικά.

«Όχι, µητέρα. Η αλήθεια είναι ότι εξαιτίας του έχεις πάψει να προσέχεις τα παιδιά σουεδώ και τρία χρόνια. Ξέρεις ότι η µεγάλη κόρη σου έχει γίνει µια µουλωχτή κακοµαθηµένητσούλα που πηδιέται µε τη µισή οµάδα του σχολείου; Ξέρεις τι απαίσια αιµοσταγήβιντεοπαιχνίδια παίζει ο Κέβιν κρυφά από σένα; Όχι, φυσικά και δεν ξέρεις! Αυτοί οι δύοπαριστάνουν τους χαρούµενους και προσποιούνται ότι αγαπούν τον Τζον κι ότι είµαστεδήθεν µια ευτυχισµένη οικογένεια, για να τους χαµογελάς και να προσεύχεσαι γι’ αυτούςκαι για να τους αφήνεις να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Ενώ εγώ είµαι η κακιά επειδή δενπροσποιούµαι – επειδή είµαι ειλικρινής. Ξέρεις κάτι; Έχω σιχαθεί τόσο πολύ τη ζωή µου,ώστε χαίροµαι που µε σηµάδεψε ο ανιχνευτής! Ονοµάζουν το σχολείο βρικολάκων Οίκοτης Νύχτας, αλλά αποκλείεται να είναι πιο καταθλιπτικό απ’ αυτό το τέλειο σπίτι!» Και γιανα µην αρχίσω να κλαίω ή να ουρλιάζω, έκανα µεταβολή και κλείστηκα στο δωµάτιό µου,βροντώντας πίσω µου την πόρτα.

Δεν πάτε να πνιγείτε όλοι σας!Από τους υπερβολικά λεπτούς τοίχους, την άκουσα να κάνει ένα υστερικό τηλεφώνηµα

στον Τζον. Ήταν βέβαιο ότι θα έσπευδε να γυρίσει σπίτι για ν’ ασχοληθεί µαζί µου. Με τοΠρόβληµα. Ήταν µεγάλος ο πειρασµός να ριχτώ στο κρεβάτι µου και να κλάψω, αλλά αντίγι’ αυτό άδειασα το σχολικό µου σακίδιο. Δε θα χρειαζόµουν όλα αυτά τα πράγµατα εκείόπου θα πήγαινα. Σίγουρα δε θα έκαναν κανονικά µαθήµατα, αλλά, προφανώς, µαθήµατατου στιλ Πώς Σφάζουµε Ανθρώπους ή Πώς Βλέπουµε στο Σκοτάδι. Κάτι τέτοιο τέλοςπάντων.

Άσχετα µε το τι έλεγε ή έκανε η µαµά µου, δεν µπορούσα να µείνω εδώ. Έπρεπε ναφύγω.

Τι θα έπαιρνα λοιπόν µαζί µου;Τα δύο αγαπηµένα τζιν µου, συν αυτό που φορούσα. Δύο µαύρα µπλουζάκια. Θέλω να

πω, τι άλλο φοράνε οι βρικόλακες; Άσε που το µαύρο αδυνατίζει. Σκέφτηκα ν’ αφήσω τοωραίο τιρκουάζ πουκάµισό µου, αλλά τα κατάµαυρα θα έριχναν ακόµα πιο πολύ το ηθικόµου… οπότε το πήρα. Πρόσθεσα στην πλαϊνή θήκη µπόλικα σουτιέν, κιλοτάκια και είδη γιατα µαλλιά και το µακιγιάζ. Παραλίγο ν’ αφήσω πάνω στο µαξιλάρι µου το λούτρινο ζωάκιµου, τον Ότις το Ψάλι (δεν µπορούσα να προφέρω καλά τη λέξη «ψάρι» όταν ήµουν δύοχρονών), αλλά… βρικόλακας ξεβρικόλακας, δε νοµίζω ότι θα µπορούσα να κοιµηθώ χωρίςαυτόν. Τον τακτοποίησα λοιπόν τρυφερά µέσα στο αναθεµατισµένο σακίδιο.

Κι ύστερα άκουσα το χτύπηµα στην πόρτα µου και τη φωνή του που έλεγε να βγω από τοδωµάτιό µου.

«Τι;» φώναξα πριν µε ξαναπιάσει ένας παροξυσµός βήχα.«Ζόι. Η µητέρα σου κι εγώ θέλουµε να σου µιλήσουµε».Τέλεια. Προφανώς δεν πήγαν να πνιγούν.Χάιδεψα τον Ότις. «Ότις, τη βάψαµε». Ίσιωσα τους ώµους µου, έβηξα ξανά και βγήκα ν’

αντιµετωπίσω τον εχθρό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Eκ πρώτης όψεως, ο Τζον Χέφερ, αυτό το χαµένο κορµί ο πατριός µου, δείχνει εντάξειάνθρωπος, φυσιολογικός µπορώ να πω. (Ναι, ξέρω, η λέξη «heffer» σηµαίνει «χοντρός»,αλλά αυτό είναι το επίθετό του – και τώρα, δυστυχώς, το επίθετο της µητέρας µου. Είναι ηκυρία Χέφερ, δηλαδή η κυρία Χοντρέλα. Το πιστεύετε;) Όταν άρχισε να βγαίνει µε τη µαµάµου, άκουσα µερικές φίλες της να τον χαρακτηρίζουν «ωραίο» και «γοητευτικό». Στηναρχή. Τώρα βέβαια η µαµά µου έχει καινούριες φίλες, αυτές που ο κύριος Ωραίος καιΓοητευτικός θεωρεί πιο κατάλληλες για κείνη από την εύθυµη συντροφιά ανύπαντρωνγυναικών µε τις οποίες έκανε παλιά παρέα.

Ποτέ µου δεν τον χώνεψα. Ειλικρινά. Δεν το λέω επειδή δεν τον αντέχω τώρα. Από τηνπρώτη στιγµή που τον γνώρισα κατάλαβα αµέσως πως είναι δήθεν. Δήθεν καλόςάνθρωπος. Δήθεν καλός σύζυγος. Δήθεν καλός πατέρας.

Στην εµφάνιση είναι όπως όλοι οι µπαµπάδες. Καστανά µαλλιά, κοκαλιάρικα πόδια, καιστοµαχάκι. Τα µάτια του είναι σαν την ψυχή του – έχουν ένα ψυχρό ξεπλυµένο καστανόχρώµα.

Μπαίνοντας στο πρόχειρο καθιστικό, τον βρήκα να στέκεται δίπλα στον καναπέ. Η µητέραµου ήταν κουλουριασµένη στην άκρη του καναπέ, κρατώντας το χέρι του. Τα µάτια τηςήταν ήδη κόκκινα και βουρκωµένα. Τέλεια. Θα έπαιζε την Πληγωµένη Υστερική Μητέρα.Έναν ρόλο που ξέρει καλά.

Ο Τζον ετοιµάστηκε να µε καρφώσει µε το βλέµµα του, αλλά τον σάστισε το σηµάδι µου.Έκανε έναν µορφασµό αηδίας.

«Ύπαγε οπίσω µου, Σατανά!» είπε µε την επίσηµη επιβλητική φωνή που χρησιµοποιούσεστο κήρυγµα.

Αναστέναξα. «Δεν είναι ο Σατανάς. Εγώ είµαι».«Να λείπουν οι εξυπνάδες, Ζόι» είπε η µητέρα µου.«Θα το χειριστώ εγώ, αγάπη µου» επενέβη ο χαµένος ο πατριός µου, χτυπώντας

αφηρηµένα τον ώµο της πριν στρέψει ξανά την προσοχή του σ’ εµένα. «Σε είχαπροειδοποιήσει ότι θα µετανιώσεις µια µέρα για την κακή διαγωγή και την προβληµατικήσυµπεριφορά σου. Δεν ξαφνιάζοµαι καν που συνέβη τόσο γρήγορα».

Κούνησα το κεφάλι µου. Το περίµενα αυτό. Ειλικρινά το περίµενα, παρ’ όλα αυτά έπαθασοκ. Όπως ξέρει όλος ο κόσµος, δεν είναι στο χέρι σου να προκαλέσεις την αλλαγή. Αυτότο «αν σε δαγκώσει βρικόλακας θα πεθάνεις και θα γίνεις κι εσύ βρικόλακας» είναι σκέτοπαραµύθι. Χρόνια τώρα οι επιστήµονες προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν τι είναι αυτό πουπροκαλεί την αλυσίδα των βιολογικών µεταβολών που οδηγούν στον βαµπιρισµό, µε τηνελπίδα ότι, αν το βρουν, θα µπορέσουν να το θεραπεύσουν ή τουλάχιστον ναπαρασκευάσουν εµβόλιο. Μέχρι στιγµής δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Τώρα όµως ο ΤζονΧέφερ, ο χαµένος ο πατριός µου, ανακάλυψε ξαφνικά ότι η προβληµατική εφηβικήσυµπεριφορά –και πιο συγκεκριµένα η δική µου προβληµατική συµπεριφορά, δηλαδήκανένα ψεµατάκι πότε πότε, θυµωµένες σκέψεις και σαρκαστικά σχόλια που απευθύνονται

κυρίως στους γονείς µου, και ίσως ίσως κάποιοι αόριστοι λάγνοι πόθοι για τον ΆστονΚάτσερ (δυστυχώς, προτιµά τις µεγαλύτερες γυναίκες)– ευθύνεται τελικά γι’ αυτή τηναντίδραση στον οργανισµό µου. Διάβολε! Ποιος να το φανταζόταν;

Τελικά κατάφερα να πω: «Δεν το προκάλεσα εγώ. Δεν έγινε εξαιτίας µου. Έγινε εις βάροςµου. Σ’ αυτό συµφωνούν όλοι οι επιστήµονες του πλανήτη».

«Οι επιστήµονες δεν τα ξέρουν όλα. Δεν είναι άνθρωποι του Θεού».Τον αγριοκοίταξα. Ήταν πρεσβύτερος του Λαού της Πίστης και τόσο, µα τόσο περήφανος

για το αξίωµά του. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που τράβηξαν τη µαµά µου και, σ’ένα καθαρά λογικό επίπεδο, καταλάβαινα γιατί. Το να είναι πρεσβύτερος ένας άντραςσήµαινε πως ήταν πετυχηµένος. Είχε µια καλή δουλειά. Ένα ωραίο σπίτι. Την τέλειαοικογένεια. Υποτίθεται πως έκανε το σωστό και πίστευε το σωστό. Θεωρητικά ήταν ηιδανική επιλογή για δεύτερος σύζυγος και πατέρας των παιδιών της. Κρίµα που η θεωρίαδεν ανταποκρίνεται πάντα στην πράξη. Και τώρα, όπως ήταν αναµενόµενο, θα έπαιζε τοχαρτί του πρεσβύτερου και θα µου πέταγε στα µούτρα τον Θεό. Στοιχηµάτιζα τιςκαινούριες τρέντι Steve Madden µπαλαρίνες µου ότι ο Θεός θα εκνευριζόταν όσο κι εγώ.

Έκανα άλλη µια προσπάθεια. «Το κάναµε στο µάθηµα Βιολογίας. Πρόκειται για µιαοργανική αντίδραση που παρουσιάζουν ορισµένοι έφηβοι όταν ανεβαίνουν τα επίπεδα τωνορµονών τους». Σταµάτησα, συγκέντρωσα το µυαλό µου κι ένιωσα πραγµατικά πολύπερήφανη που θυµήθηκα κάτι το οποίο είχα διδαχτεί την προηγούµενη χρονιά. «Σεορισµένους ανθρώπους οι ορµόνες ενεργοποιούν µια…» έστυψα το µυαλό µου και τοθυµήθηκα «…µια ελαττωµατική έλικα DNA, που θέτει σε κίνηση την όλη διαδικασία τηςαλλαγής». Χαµογέλασα, όχι στον Τζον, αλλά από ενθουσιασµό για την ικανότητά µου ν’ανακαλώ πράγµατα από ένα µάθηµα που είχαµε κάνει πριν από τόσους µήνες. Κατάλαβαπως ήταν λάθος να χαµογελάσω, µόλις είδα το γνωστό σφίξιµο του σαγονιού του.

«Η γνώση του Θεού υπερβαίνει την επιστήµη κι είναι βλασφηµία να λες το αντίθετο,νεαρή µου».

«Δεν είπα ποτέ ότι οι επιστήµονες είναι πιο έξυπνοι από τον Θεό!» Σήκωσα ψηλά τα χέριαµου ενώ πάσχιζα να πνίξω τον βήχα. «Απλώς προσπαθώ να σου εξηγήσω πώς γίνεται».

«Δεν έχω ανάγκη να µου εξηγήσει τίποτα µια δεκαεξάχρονη».Φορούσε ένα απαίσιο παντελόνι κι ένα εξίσου απαίσιο πουκάµισο. Προφανώς χρειαζόταν

να του εξηγήσει κάποια πράγµατα µια έφηβη, αλλά έκρινα πως δεν ήταν η κατάλληληστιγµή ν’ αναφερθώ στην εµφανώς τραγική κακογουστιά του στο ντύσιµο.

«Μα, Τζον, αγάπη µου, τι θα την κάνουµε; Τι θα πουν οι γείτονες;» Το πρόσωπο τηςµητέρας µου είχε χλωµιάσει ακόµα περισσότερο κι έπνιξε έναν λυγµό. «Τι θα σκεφτεί οκόσµος στην κυριακάτικη συνάθροιση;»

Στένεψε τα µάτια του όταν άνοιξα το στόµα µου ν’ απαντήσω και µε διέκοψε πρινπρολάβω να µιλήσω.

«Θα κάνουµε ό,τι πρέπει να κάνει κάθε καλή οικογένεια. Θα το αφήσουµε στα χέρια τουΘεού».

Θα µ’ έκλειναν σε µοναστήρι; Δυστυχώς, µε είχε ξαναπιάσει βήχας κι έτσι ο Τζονσυνέχισε να µιλάει.

«Θα τηλεφωνήσουµε επίσης στον δόκτορα Άσερ. Αυτός θα ξέρει τι να κάνει για ναηρεµήσουν τα πράγµατα».

Φανταστικά. Υπέροχα. Θα καλούσε τον οικογενειακό µας ψυχολόγο, τον ΑπίστευταΑνέκφραστο Άνθρωπο. Τέλεια.

«Λίντα, κάλεσε τον αριθµό επειγόντων του δόκτορα Άσερ και µετά καλό θα ήταν ναενεργοποιήσουµε το τηλεφωνικό δέντρο προσευχής. Φρόντισε να ειδοποιηθούν οι άλλοιπρεσβύτεροι να µαζευτούν εδώ».

Η µαµά µου έγνεψε κι ετοιµάστηκε να σηκωθεί, αλλά τα λόγια που ξέφυγαν από τα χείληµου την έκαναν να σωριαστεί ξανά στον καναπέ.

«Τι; Η λύση είναι να τηλεφωνήσεις σ’ αυτό τον τρελογιατρό που έχει µεσάνυχτα απόεφήβους και να κουβαλήσεις εδώ όλους τους νευρωτικούς πρεσβύτερους; Λες να ξέρουν τιτους γίνεται; Όχι! Δεν καταλαβαίνεις; Πρέπει να φύγω. Απόψε». Έβηξα, µ’ έναν πολύάσχηµο βήχα που ξέσκισε το στήθος µου. «Βλέπεις; Η κατάστασή µου θα χειροτερέψει ανδεν πάω στους…» Κόµπιασα. Γιατί ήταν τόσο δύσκολο να πω «βρικόλακες»; Επειδήακουγόταν τόσο ξένο, τόσο αµετάκλητο, τόσο –οµολόγησα κάπου µέσα µου–συναρπαστικό. «Πρέπει να πάω στον Οίκο της Νύχτας».

Η µαµά πετάχτηκε όρθια και προς στιγµή πίστεψα ότι θα έκανε κάτι να µε σώσει. Και τότεο Τζον την αγκάλιασε κτητικά από τους ώµους. Εκείνη τον κοίταξε, κι όταν στράφηκε ξανάσ’ εµένα, ήταν σαν να µου ζήταγε µε τα µάτια συγγνώµη, αλλά τα λόγια της, όπως πάντα,ήταν αυτά που ήθελε ν’ ακούσει ο Τζον.

«Ζόι, δε θα πάθεις τίποτα αν µείνεις απόψε σπίτι».«Τίποτα απολύτως» της είπε ο Τζον. «Είµαι σίγουρος ότι ο δόκτωρ Άσερ θα κατανοήσει

πόσο απαραίτητη είναι η επίσκεψή του κατ’ οίκον. Μαζί του, η Ζόι θα είναι µια χαρά». Τηχτύπησε καθησυχαστικά στον ώµο, σαν να τη νοιαζόταν, αλλά αντί για τρυφερός ήτανγλοιώδης.

Κοίταξα µια αυτόν και µια τη µαµά µου. Δε θα µε άφηναν να φύγω. Όχι απόψε, κι ίσωςποτέ, ή τουλάχιστον µέχρι να µε πάρει ασθενοφόρο από το σπίτι. Ξάφνου συνειδητοποίησαότι δεν ήταν µόνο το σηµάδι και η ριζική ανατροπή της ζωής µου. Ήταν θέµα επιβολής. Ανµ’ άφηναν να φύγω, θα έχαναν. Για τη µαµά µου, ήθελα να πιστεύω ότι φοβόταν µη χάσειεµένα. Για τον Τζον, ήξερα τι δεν ήθελε να χάσει. Δεν ήθελε να χάσει την πολύτιµη εξουσίατου και την ψευδαίσθηση της τέλειας οικογένειας. Όπως είχε πει ήδη η µαµά µου: Τι θαπουν οι γείτονες; Τι θα σκεφτεί ο κόσµος στην κυριακάτικη συνάθροιση; Ο Τζον έπρεπε ναδιατηρήσει τη βιτρίνα, κι αν αυτό σήµαινε ν’ αρρωστήσω του θανατά, ήταν ένα τίµηµα πουδεν είχε κανένα πρόβληµα να το πληρώσει.

Εγώ όµως δεν ήµουν διατεθειµένη να το πληρώσω.Ήταν καιρός να πάρω την κατάσταση στα χέρια µου (άλλωστε, είχα κάνει και µανικιούρ).«Καλά» είπα. «Τηλεφωνήστε στον δόκτορα Άσερ. Ενεργοποιήστε το τηλεφωνικό δέντρο

προσευχής. Αλλά σας πειράζει να ξαπλώσω µέχρι να έρθουν οι άλλοι;» Έβηξα ξανά γιαµεγαλύτερο εφέ.

«Καθόλου, χρυσό µου» είπε η µαµά µου, φανερά ανακουφισµένη. «Θα σου κάνει καλόλίγη ξεκούραση». Τραβήχτηκε από τα κτητικά χέρια του Τζον. Χαµογέλασε και µ’αγκάλιασε. «Να σου δώσω λίγο αντιβηχικό;»

«Όχι, θα µου περάσει». Σφίχτηκα πάνω της για µια στιγµή κι ευχήθηκα µ’ όλη µου τηνψυχή να ήµαστε τρία χρόνια πίσω, τότε που ήταν ακόµη δική µου – ακόµη στο πλευρόµου. Μετά πήρα µια βαθιά ανάσα και τραβήχτηκα. «Θα µου περάσει» επανέλαβα.

Με κοίταξε κι έγνεψε, ζητώντας µου συγγνώµη µε τον µόνο τρόπο που µπορούσε, µε ταµάτια της.

Γύρισα από την άλλη και κίνησα για το δωµάτιό µου. Ο χαµένος ο πατριός µου είπε στηνπλάτη µου: «Γιατί δεν κάνεις σ’ όλους µας τη χάρη να βρεις λίγη πούδρα ή κάτι τέτοιο γιανα σκεπάσεις αυτό το πράµα στο κούτελό σου;».

Δεν έκοψα καν το βήµα µου. Συνέχισα να περπατάω. Και δεν έκλαψα.Δε θα το ξεχάσω αυτό, είπα αυστηρά στον εαυτό µου. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο απαίσια

µ’ έκαναν να νιώσω σήµερα. Έτσι, όταν θα είµαι µόνη και φοβισµένη, ό,τι κι αν µου συµβείεκεί όπου πάω, θα θυµάµαι ότι τίποτα δεν είναι χειρότερο απ’ το να ζω σ’ αυτό το σπίτι.Τίποτα.

K

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

άθισα στο κρεβάτι µου κι έβηξα καθώς αφουγκραζόµουν το υστερικό τηλεφώνηµα πουέκανε η µαµά µου στη γραµµή επειγόντων του ψυχολόγου µας κι αµέσως µετά άλλο ένα

εξίσου υστερικό τηλεφώνηµα που ενεργοποίησε το δέντρο προσευχής του φρικαλέου Λαούτης Πίστης. Σε λιγότερο από µισή ώρα το σπίτι µας θ’ άρχιζε να γεµίζει χοντρές κυρίες καιτους παιδόφιλους άντρες τους µε τα χάντρινα µάτια. Θα µε φώναζαν στο πρόχειροκαθιστικό. Θα θεωρούσαν το σηµάδι µου ένα Πολύ Μεγάλο και Ντροπιαστικό Πρόβληµα,έτσι θα µε πασάλειβαν µε κάτι αηδιαστικό που θα βούλωνε τους πόρους µου και θαδηµιουργούσε κριθαράκι γιγαντιαίων διαστάσεων στο µάτι µου, πριν ακουµπήσουν πάνωµου τα χέρια τους κι αρχίσουν να προσεύχονται. Θα παρακαλούσαν τον Θεό να πάψω ναείµαι τέτοιο παλιόπαιδο και πρόβληµα για τους γονείς µου. Α, και να τακτοποιήσει εκείνο τοθεµατάκι µε το σηµάδι µου.

Αχ, αν ήταν τόσο απλό… Θα έκλεινα ευχαρίστως συµφωνία µε τον Θεό να γίνω καλόπαιδί µε αντάλλαγµα να µην αλλάξω σχολείο και ζωικό είδος. Θα έγραφα ακόµα καιδιαγώνισµα Γεωµετρίας. Καλά, εντάξει. Ξεχάστε το διαγώνισµα Γεωµετρίας – αλλά, στοφινάλε, δε ζήτησα εγώ να γίνω τέρας. Όλη αυτή η ιστορία σήµαινε πως έπρεπε να φύγω.Να κάνω µια καινούρια αρχή κάπου όπου θα ήµουν το καινούριο παιδί. Κάπου όπου δε θαείχα ούτε έναν φίλο. Ανοιγόκλεισα τα µάτια µου, πιέζοντας τον εαυτό µου να µην κλάψει.Το σχολείο ήταν το µόνο µέρος που ένιωθα πια σπίτι µου· οι φίλοι µου ήταν η µόνηοικογένειά µου. Έκλεισα τις γροθιές µου κι έσφιξα τα χείλη µου για να µην κλάψω. Έναβήµα τη φορά – αυτό θα έκανα, ένα βήµα τη φορά.

Μέσα σ’ όλα µου τα βάσανα, δεν µπορούσα να τα βγάλω πέρα και µε τους κλώνους τουχαµένου του πατριού µου. Και, σαν να µη µου ’φτανε ο Λαός της Πίστης, µετά τηνανυπόφορη ώρα προσευχής θα ακολουθούσε µια εξίσου ανυπόφορη ώρα µε τον δόκτοραΆσερ. Θα µου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις για το πώς ένιωθα γι’ αυτό και πώς για εκείνο.Ύστερα θ’ άρχιζε ν’ αγορεύει, ότι το εφηβικό άγχος και ο θυµός είναι κάτι απόλυταφυσιολογικό αλλά µόνο εγώ µπορούσα ν’ αποφασίσω πώς θα επιδράσουν στη ζωή µου…µπλα µπλα µπλα… κι επειδή ήµουν «επείγον περιστατικό», θα µ’ έβαζε να ζωγραφίσω κάτιπου θ’ αποκάλυπτε το παιδί που κρύβω µέσα µου ή κάτι τέτοιο.

Έπρεπε να κόψω λάσπη το γρηγορότερο.Ευτυχώς που υπήρξα πάντα «κακό παιδί» κι έτσι ήµουν προετοιµασµένη για τέτοιες

καταστάσεις. Εντάξει, δε σχεδίαζα να δραπετεύσω από το σπίτι µου για να ζήσω µε τουςβρικόλακες όταν έκρυψα το εφεδρικό κλειδί του αυτοκινήτου µου κάτω από τη γλάστραέξω από το παράθυρό µου. Απλώς σκεφτόµουν να ξεπορτίσω καµιά νύχτα και να πάω στοσπίτι της Κέιλα. Ή, αν ήθελα να κάνω κάτι πραγµατικά κακό, να συναντήσω τον Χιθ στοπάρκο και ν’ αρχίσουµε τα πασπατέµατα. Αλλά στο µεταξύ ο Χιθ άρχισε να πίνει κι εγώάρχισα να γίνοµαι βρικόλακας. Τελικά, δε βγάζεις άκρη µε τη ζωή.

Πήρα το σακίδιό µου, άνοιξα το παράθυρό µου και σκαρφάλωσα στο περβάζι µε µιαευελιξία που έλεγε πολύ περισσότερα για την αµαρτωλή φύση µου από τις βαρετές

διαλέξεις του χαµένου του πατριού µου. Φόρεσα τα γυαλιά ηλίου µου και κατόπτευσα τηγύρω περιοχή. Ήταν νωρίς, τέσσερις και µισή ή κάτι τέτοιο, και δεν είχε σκοτεινιάσειακόµη, χάρηκα λοιπόν που µ’ έκρυβε ο φράχτης µας από τους φριχτά κουτσοµπόληδεςγείτονές µας. Από αυτή την πλευρά του σπιτιού, τα µοναδικά άλλα παράθυρα ήταν τουδωµατίου της αδελφής µου, αλλά εκείνη έλειπε στην προπόνηση των µαζορετών. (Θαπρέπει να είχε παγώσει η κόλαση αφού, για πρώτη φορά στα ιστορικά, χαιρόµουν ειλικρινάπου ο κόσµος της αδελφής µου περιστρεφόταν γύρω από αυτό που αποκαλούσε «τοάθληµα της χαράς».) Πρώτα πέταξα κάτω το σακίδιό µου κι ύστερα πήδηξα κι εγώ,φροντίζοντας να µην κάνω τον παραµικρό θόρυβο καθώς προσγειωνόµουν στο γρασίδι.Έµεινα ακίνητη για µερικά ατελείωτα λεπτά, µε το κεφάλι χωµένο στα µπράτσα µου για ναπνίξω τον άγριο βήχα µου. Ύστερα έσκυψα, ανασήκωσα τη γλάστρα µε τη λεβάντα πουµου είχε χαρίσει η γιαγιά Ρέντµπερντ και, ψηλαφίζοντας µε τα δάχτυλά µου, βρήκα τοσκληρό µέταλλο του κλειδιού στο πατικωµένο χορτάρι.

Η αυλόπορτα δεν έτριξε καθόλου όταν την άνοιξα και βγήκα ακροπατώντας σαν Άγγελοςτου Τσάρλι. Ο ωραίος µου Σκαραβαίος ήταν εκεί όπου βρισκόταν πάντα – µπροστά από τηντρίτη πόρτα του τριθέσιου γκαράζ µας. Ο χαµένος ο πατριός µου δε µ’ άφηνε να το βάζωµέσα, γιατί θεωρούσε πιο σηµαντική τη µηχανή κουρέµατος του γκαζόν. (Ποιο σηµαντικήαπό έναν Σκαραβαίο αντίκα; Σοβαρά; Μην τρελαθούµε τώρα. Ω, Θεέ µου, σκεφτόµουν σαναγόρι. Από πότε άρχισα να καυχιέµαι για την παλαιότητα του αυτοκινήτου µου; Τελικάάλλαζα στ’ αλήθεια.) Κοίταξα δεξιά κι αριστερά. Δεν υπήρχε ψυχή. Έτρεξα στον Σκαραβαίοµου, τρύπωσα µέσα, το έβαλα στο νεκρό, κι ένιωσα βαθιά ευγνωµοσύνη που ο ιδιωτικόςµας δρόµος είχε αδικαιολόγητα τόσο κατηφορική κλίση όταν το αυτοκινητάκι µου κύλησεοµαλά κι αθόρυβα στον κεντρικό δρόµο. Αποκεί ήταν εύκολο να βάλω µπροστά και να τηνκοπανήσω από τη συνοικία των Μεγάλων Ακριβών Σπιτιών.

Δεν κοίταξα πίσω µου ούτε καν από τον καθρέφτη.Απενεργοποίησα όµως το κινητό µου. Δεν ήθελα να µιλήσω σε κανέναν.Όχι, όχι ακριβώς. Υπήρχε ένα άτοµο που ήθελα πολύ να του µιλήσω. Το µοναδικό άτοµο

στον κόσµο που ήµουν χίλια τοις εκατό σίγουρη ότι δε θα µε θεωρούσε τέρας ή φρικιό ήαπόβρασµα της κοινωνίας µόλις έβλεπε το σηµάδι µου.

Ο Σκαραβαίος µου, λες και διάβασε τις σκέψεις µου, έστριψε από µόνος του, θαρρείς,στον αυτοκινητόδροµο που οδηγούσε στο Μασκόγκι Τερνπάικ και, εν συνεχεία, στοωραιότερο µέρος του κόσµου – στο κτήµα καλλιέργειας λεβάντας της γιαγιάς Ρέντµπερντ.Αντίθετα µε τη διαδροµή από το σχολείο στο σπίτι, το ταξίδι µιάµισης ώρας ως το κτήµατης γιαγιάς µού φάνηκε ατέλειωτο. Όταν έστριψα από τον αυτοκινητόδροµο στονχωµατόδροµο που οδηγούσε στο σπίτι της γιαγιάς µου, το κορµί µου πονούσε χειρότερα κιαπό τότε που είχαµε στο σχολείο εκείνη την τρελή γυµνάστρια που µας έβαζε να κάνουµεπαρανοϊκές ασκήσεις µε βαράκια ενώ κροτάλιζε το µαστίγιό της και κακάριζε. Εντάξει,µπορεί να µην είχε µαστίγιο, αλλά πάντως… Οι µύες µου µε πέθαιναν στον πόνο. Κόντευεέξι η ώρα κι ο ήλιος είχε αρχίσει επιτέλους να δύει, αλλά τα µάτια µου εξακολουθούσαν νατσούζουν. Ακόµα κι αυτό το ξεθωριασµένο φως προκαλούσε ένα αλλόκοτο µυρµήγκιασµαστο δέρµα µου. Βασικά, χαιρόµουν που ήταν τέλη Οκτωβρίου κι έκανε αρκετή ψύχρα ώστενα φοράω το φούτερ µε κουκούλα που είχα αγοράσει από την έκθεση Σταρ Τρεκ: HEπόµενη Γενιά, στο Χίλτον του Λας Βέγκας (ναι, είχα πάει ειδικά γι’ αυτή την έκθεση στο

Λας Βέγκας και, ντρέποµαι που το λέω, αλλά µερικές φορές είµαι τελείως πωρωµένη µε τοΣταρ Τρεκ), το οποίο ευτυχώς κάλυπτε όλο σχεδόν το δέρµα µου. Πριν βγω από τονΣκαραβαίο µου, ψαχούλεψα στο πίσω κάθισµα, βρήκα το παλιό τζόκεϊ µε τη στάµπα τουΠανεπιστηµίου της Οκλαχόµα και το φόρεσα όσο πιο βαθιά µπορούσα για να προστατεύειαπό τον ήλιο το πρόσωπό µου.

Το σπίτι της γιαγιάς µου βρισκόταν ανάµεσα σε δύο χωράφια µε λεβάντες, κάτω από τησκιά πελώριων γέρικων βελανιδιών. Ήταν χτισµένο το 1942 από την τραχιά πέτρα τηςΟκλαχόµα, µε µια φαρδιά βεράντα κι ασυνήθιστα µεγάλα παράθυρα. Το λάτρευα αυτό τοσπίτι. Και µόνο που ανέβαινα τα µικρά ξύλινα σκαλοπάτια της βεράντας, ένιωθα καλύτερα…ασφαλής. Και τότε είδα το σηµείωµα στην πόρτα. Αναγνώρισα αµέσως τον ωραίο γραφικόχαρακτήρα της γιαγιάς µου: Πηγαίνω στα βράχια να µαζέψω αγριολούλουδα.

Χάιδεψα το µαλακό χαρτί µε άρωµα λεβάντας. Πάντα το ήξερε όταν ερχόµουν. Mικρή τοέβρισκα αλλόκοτο, αλλά όταν µεγάλωσα θαύµασα την έκτη αίσθησή της. Όλη µου τη ζωήήξερα πως, ό,τι κι αν γινόταν, µπορούσα να βασίζοµαι στη γιαγιά µου. Τους πρώτουςεφιαλτικούς µήνες µετά τον γάµο της µαµάς µε τον Τζον, νοµίζω ότι θα είχα πεθάνει απόµαρασµό αν δε δραπέτευα κάθε Σαββατοκύριακο στο σπίτι της γιαγιάς.

Για µια στιγµή σκέφτηκα να µπω µέσα (η γιαγιά δεν κλείδωνε ποτέ τις πόρτες) και να τηνπεριµένω να γυρίσει, αλλά είχα ανάγκη να τη δω, να µε αγκαλιάσει και να µου πει αυτά πουήθελα ν’ ακούσω από τη µαµά µου. Μη φοβάσαι… δεν είναι τίποτα… θα τοαντιµετωπίσουµε µαζί και, να δεις, θα διορθωθούν όλα. Έτσι, αντί να µπω στο σπίτι,ακολούθησα το στενό µονοπάτι των ελαφιών, στην άκρη του βορινού χωραφιού, που θαµε οδηγούσε στους βράχους, χαϊδεύοντας µε τ’ ακροδάχτυλά µου τις κορφές τωνπλησιέστερων φυτών· έτσι, καθώς βάδιζα, έχυναν ολόγυρά µου το γλυκό ασηµένιο άρωµάτους σαν να µε καλωσόριζαν στο σπίτι µου.

Ένιωθα λες κι είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που ήρθα εδώ, αν και ήξεραπως είχε περάσει µόλις ένας µήνας. Ο Τζον δε συµπαθούσε τη γιαγιά. Δεν ήτανφυσιολογική κατά τη γνώµη του. Μια φορά µάλιστα τον άκουσα να λέει στη µαµά πωςήταν «µάγισσα και θα πάει στην κόλαση». Τόσο βλαµµένος είναι.

Και τότε πέρασε απ’ το µυαλό µου µια εκπληκτική σκέψη και σταµάτησα απότοµα. Οιγονείς µου δεν µπορούσαν πια να ελέγξουν τις πράξεις µου. Δε θα ξαναζούσα µαζί τους. ΟΤζον δε θα µου υπαγόρευε ποτέ πια τι να κάνω.

Ουάου! Τέλεια!Τόσο τέλεια, ώστε µου προκάλεσε έναν νέο παροξυσµό βήχα, που µ’ έκανε να τυλίξω τα

µπράτσα µου γύρω στο κορµί µου σαν να συγκρατούσα το στήθος µου για να µη διαλυθεί.Έπρεπε να βρω τη γιαγιά µου κι έπρεπε να τη βρω τώρα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Tο µονοπάτι που οδηγούσε στην κορφή των βράχων ήταν πολύ απότοµο, αλλά το είχαπερπατήσει αµέτρητες φορές, µε ή χωρίς τη γιαγιά µου, και δεν είχα νιώσει ποτέ έτσι.Τώρα πια δεν ήταν µόνο ο βήχας. Ούτε µόνο οι πονεµένοι µύες µου. Είχα ζαλάδα και τοστοµάχι µου γουργούριζε τόσο δυνατά, που µου θύµιζα τη Μεγκ Ράιαν στην ταινία FrenchKiss, τότε που έφαγε όλο το τυρί κι έπαθε κρίση δυσανεξίας στη λακτόζη. (Ο Κέβιν Κλάινείναι πολύ γλυκούλης σ’ αυτή την ταινία – για γέρος άνθρωπος τουλάχιστον.)

Και µου έτρεχαν µύξες. Δεν εννοώ ότι χρειαζόταν να ρουφάω πού και πού τη µύτη µου.Εννοώ ότι αναγκαζόµουν να τη σκουπίζω στο µανίκι του φούτερ µου (µπλιάξ). Δενµπορούσα ν’ αναπνεύσω µε κλειστό το στόµα, πράγµα που µ’ έκανε να βήχω ακόµαπερισσότερο, και το στήθος µου πόναγε απίστευτα. Προσπάθησα να θυµηθώ ποια ήταν ηεπίσηµη αιτία θανάτου των παιδιών που δεν ολοκλήρωναν τη µεταµόρφωσή τους σεβρικόλακες. Πάθαιναν καρδιακή ανακοπή; Ή πέθαιναν από τον βήχα και το φτέρνισµα;

Πάψε να το σκέφτεσαι!Έπρεπε να βρω τη γιαγιά µου. Αν δεν ήξερε τι έπρεπε να γίνει, θα το έβρισκε. Η γιαγιά

καταλάβαινε τους ανθρώπους. Έλεγε ότι αυτό συνέβαινε επειδή δεν είχε αποκοπεί από τηνπαράδοση των Τσερόκι και την προγονική φυλετική γνώση των σοφών γυναικών πουκουβάλαγε στο αίµα της. Παρά το χάλι µου, χαµογέλασα όταν σκέφτηκα πώς κατσούφιαζετο πρόσωπο της γιαγιάς αν τύχαινε ν’ αναφερθούµε στον χαµένο τον πατριό µου (είναι ηµόνη ενήλικη που ξέρει ότι τον λέω έτσι). Η γιαγιά έλεγε πως ήταν φανερό ότι το αίµα τωνσοφών γυναικών των Ρέντµπερντ δεν πέρασε στη µητέρα µου, αλλά αυτό έγινε µόνο καιµόνο επειδή µάζευε δυνάµεις για να προικίσει εµένα µε διπλή δόση αρχαίας ινδιάνικηςµαγείας.

Όταν ήµουν µικρή, ανηφόρισα αµέτρητες φορές σ’ αυτό το µονοπάτι κρατώντας το χέριτης γιαγιάς µου. Πάνω στην κορφή των βράχων, στο λιβάδι µε το ψηλό χορτάρι και τ’αγριολούλουδα, στρώναµε µια πολύχρωµη κουβέρτα και τρώγαµε το πρόχειρο φαγητό µας,ενώ η γιαγιά µού αφηγούνταν θρύλους της φυλής των Τσερόκι και µου µάθαινε λέξεις τηςγλώσσας τους µε ήχο γεµάτο µυστήριο. Καθώς ανέβαινα ασθµαίνοντας τις κορδέλες τουµονοπατιού, κλωθογύριζαν στο µυαλό µου αυτοί οι αρχαίοι θρύλοι σαν καπνόςτελετουργικής φωτιάς… όπως η λυπητερή ιστορία για το πώς γεννήθηκαν τα αστέρια ότανέπιασαν έναν σκύλο να κλέβει καλαµποκάλευρο και η φυλή τον µαστίγωσε. Ο σκύλος τοέβαλε στα πόδια για να επιστρέψει στον τόπο του, στον βορρά, και καθώς έτρεχεαλυχτώντας, το αλεύρι σκορπίστηκε στον ουρανό δηµιουργώντας µε τη µαγεία του τονΓαλαξία. Ή πώς ο Μέγας Ιέρακας έφτιαξε µε τις φτερούγες του τα βουνά και τις κοιλάδες.Και το αγαπηµένο µου, η ιστορία για τη γυναίκα-ήλιο, που ζούσε στην ανατολή, και τοναδελφό της, το φεγγάρι, που ζούσε στη δύση, και τη Ρέντµπερντ, το Κόκκινο Πουλί, πουήταν θυγατέρα της γυναίκας-ήλιου.

«Δεν είναι παράδοξο; Είµαι µια Ρέντµπερντ, κόρη του ήλιου, και µεταµορφώνοµαι σε

τέρας της νύχτας». Άκουσα τον εαυτό µου να µονολογεί και ξαφνιάστηκα που ήταν τόσοξεψυχισµένη η φωνή µου, πόσο µάλλον που τα λόγια αντήχησαν γύρω µου σαν να µιλούσαµέσα σ’ ένα παλλόµενο τύµπανο.

Τύµπανο…Η λέξη µού θύµισε τις ινδιάνικες τελετές όπου µε πήγαινε η γιαγιά µου όταν ήµουν µικρή,

κι ύστερα οι σκέψεις µου έδωσαν πνοή ζωής στη θύµηση κι άκουσα το ρυθµικό χτύπηµατων τελετουργικών τυµπάνων. Κοίταξα ολόγυρα, µισοκλείνοντας τα βλέφαρα, παρόλο πουτο φως της µέρας ξεψυχούσε. Τα µάτια µου έτσουζαν και η όρασή µου ήταν θολή. Αν καιείχε άπνοια, οι σκιές των βράχων και των δέντρων θαρρείς και σάλευαν… απλώνονταν…τεντώνονταν να µε φτάσουν.

«Γιαγιά, φοβάµαι…» φώναξα ενώ πνιγόµουν στον βήχα.Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από τα πνεύµατα της γης, Ζόιµπερντ.«Γιαγιά;» Είχα ακούσει πράγµατι τη φωνή της να µε αποκαλεί µε το χαϊδευτικό µου ή

ήταν µόνο µυστήριο κι απόηχοι, γεννήµατα αυτή τη φορά της µνήµης µου; «Γιαγιά!»φώναξα ξανά, κι ύστερα έµεινα ασάλευτη και αφουγκράστηκα, περιµένοντας απόκριση.

Τίποτα. Μόνο το σφύριγµα του ανέµου.Ου-νο-λε… η λέξη των Τσερόκι για τον άνεµο πέρασε από το µυαλό µου σαν

µισοξεχασµένο όνειρο.Άνεµος; Όχι, στάσου! Δε φυσούσε καθόλου πριν από λίγες στιγµές, τώρα όµως έπρεπε

να συγκρατώ µε το ένα χέρι το καπέλο µου και να παραµερίζω µε το άλλο τα µαλλιά πουµαστίγωναν το πρόσωπό µου. Κι ύστερα τους άκουσα µες στον άνεµο – φωνές πολλώνΤσερόκι που έψαλλαν στον ρυθµό των τελετουργικών τυµπάνων. Μέσα από µια κουρτίναµαλλιών και δακρύων είδα καπνό. Ένα γλυκό και πικάντικο άρωµα κουκουναριάς γέµισε τοανοιχτό µου στόµα κι ένιωσα τη γεύση των υπαίθριων φωτιών στους καταυλισµούς τωνπρογόνων µου. Πήρα µια βαθιά εισπνοή, προσπαθώντας να ξαναβρώ την ανάσα µου.

Και τότε τους ένιωσα. Σχηµάτιζαν έναν κύκλο γύρω µου και οι ορατές σχεδόν σιλουέτεςτους τρεµούλιαζαν σαν την αχλή που αναδύει η άσφαλτος στο λιοπύρι. Τους ένιωθα να µεακουµπάνε καθώς χόρευαν µε περίτεχνα, γεµάτα χάρη βήµατα γύρω από µια άυλη ινδιάνικηφωτιά.

Χόρεψε µαζί µας, ου-γουι-τσι-α-τζι-για… Χόρεψε µαζί µας, θυγατέρα…Τα φαντάσµατα των Τσερόκι… η ασφυξία στα πνευµόνια µου… ο καβγάς µε τους γονείς

µου… η απώλεια της παλιάς ζωής µου…Ξάφνου δεν µπορούσα να τ’ αντέξω όλα αυτά. Άρχισα να τρέχω.Αυτά που µας έµαθαν στο µάθηµα Βιολογίας για την έκρηξη αδρεναλίνης όταν

στριµώχνεσαι άγρια πρέπει να ήταν σωστά, γιατί, παρόλο που ο πόνος ξέσκιζε το στήθοςµου κι ένιωθα σαν να προσπαθούσα να αναπνεύσω µέσα στο νερό, διένυσα το τελευταίοκαι πιο απότοµο τµήµα του µονοπατιού τρέχοντας λες κι είχαν ανοίξει όλα τα καταστήµατατου εµπορικού κέντρου και µοίραζαν δωρεάν παπούτσια.

Σκαρφάλωνα λαχανιασµένη στον ανήφορο προσπαθώντας να ξεφύγω από τα τροµακτικάπνεύµατα που πλανιούνταν γύρω µου σαν οµίχλη, αλλά αντί ν’ αποµακρύνοµαι από αυτάχωνόµουν όλο και πιο βαθιά στον κόσµο του καπνού και της σκιάς. Πέθαινα; Αυτόσυµβαίνει όταν πεθαίνεις; Γι’ αυτό έβλεπα φαντάσµατα; Πού ήταν το λευκό φως; Πνιγµένηαπό τον πανικό, έτρεχα κουνώντας σπασµωδικά τα χέρια µου σαν να προσπαθούσα ν’

αποκρούσω τη φρίκη που µε καταδίωκε.Δεν είδα τη ρίζα που ξεπρόβαλλε από το σκληρό χώµα του µονοπατιού. Τελείως

αποπροσανατολισµένη, προσπάθησα να διατηρήσω την ισορροπία µου, αλλά είχα χάσει ταανακλαστικά µου. Έπεσα άτσαλα. Ο πόνος στο κεφάλι µου ήταν οξύς, αλλά διάρκεσε µόνοµια στιγµή πριν µε καταπιεί το σκοτάδι.Ήταν ένα παράξενο ξύπνηµα. Περίµενα να πονά το σώµα µου, ειδικά το κεφάλι και τοστήθος µου, αλλά αντί για πόνο ένιωθα… ένιωθα καλά. Όχι απλώς καλά, περίφηµα. Δενέβηχα. Τα χέρια και τα πόδια µου ήταν απίστευτα ανάλαφρα, χαλαρωµένα και ζεστά, σαννα είχα βουλιάξει σ’ ένα ζεστό αφρόλουτρο µια παγερή νύχτα.

Μα πώς;Το ξάφνιασµα µ’ έκανε ν’ ανοίξω τα µάτια µου. Αντίκρισα ένα φως που, όλως παραδόξως,

δεν έτσουξε τα µάτια µου. Δεν ήταν το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, αλλά ένα γλυκό φωςκεριών που έπεφτε σαν βροχή από ψηλά. Ανακάθισα και συνειδητοποίησα πως έκαναλάθος. Δεν έπεφτε το φως. Εγώ ανέβαινα προς το µέρος του!

Ανεβαίνω στον ουρανό. Άλλος στη θέση µου θα πανικοβαλλόταν.Έσκυψα να δω το σώµα µου! Εγώ ή αυτό ή… ή ό,τι ήταν τέλος πάντων, κειτόταν στο

χείλος του γκρεµού. Το σώµα µου ήταν τελείως ακίνητο. Στο µέτωπό µου υπήρχε ένασκίσιµο που αιµορραγούσε άσχηµα. Το αίµα κυλούσε σταθερά σε µια ραγισµατιά στοπετρώδες έδαφος, σχηµατίζοντας ένα ρυάκι από κόκκινα δάκρυα που έπεφτε µες στηνκαρδιά του βράχου.

Τι παράξενο που ήταν να κοιτάζω από ψηλά τον εαυτό µου. Πάντως δε φοβόµουνα. Ενώθα ’πρεπε, έτσι δεν είναι; Αυτό δε σήµαινε, αλήθεια, πως ήµουν πεθαµένη; Ίσως τώρα ναέβλεπα πιο καθαρά τα φαντάσµατα των Τσερόκι. Μα ούτε κι αυτή η σκέψη µε τρόµαζε.Βασικά, αντί να φοβάµαι, ένιωθα περισσότερο σαν παρατηρητής, λες και τίποτα απ’ όλααυτά δεν µπορούσε να µε αγγίξει. (Όπως τα κορίτσια που κάνουν σεξ µε όλο τον κόσµο καινοµίζουν ότι δε θα µείνουν έγκυες ούτε θα κολλήσουν κανένα αφροδίσιο από κείνα πουροκανίζουν το σώµα και το µυαλό. Θα δείξει σε δέκα χρόνια, σωστά;)

Μου άρεσε έτσι όπως φαινόταν ο κόσµος, λαµπερός και καινούριος, αλλά την προσοχήµου µαγνήτιζε κυρίως το σώµα µου. Πλησίασα πιο κοντά. Ανάπνεα µε µικρές κοφτέςανάσες. Εννοώ ότι το σώµα µου ανάπνεε, όχι εγώ που βρισκόµουν έξω από αυτό. (Τώραµπλέξαµε µε τις αντωνυµίες.) Κι εγώ, δηλαδή αυτό, δεν έδειχνε καλά. Εγώ, δηλαδή αυτό,ήταν κατάχλωµο, µε µελανιασµένα χείλια. Α! Άσπρο πρόσωπο, µπλε χείλια και κόκκινοαίµα! Τα χρώµατα της αµερικανικής σηµαίας! Είδατε τι πατριώτισσα που είµαι;

Γέλασα κι ήταν απίστευτο! Είδα το γέλιο µου να αιωρείται γύρω µου, τ’ ορκίζοµαι, σαντους «κλέφτες» της πικραλίδας όταν τους φυσάς κι αυτοί διαλύονται, µόνο που αντί γιαάσπροι ήταν σιέλ σαν το γλάσο που βάζουµε στις τούρτες. Ουάου! Ποιος το περίµενε ότιθα ήταν τόσο διασκεδαστικό να χτυπήσεις το κεφάλι σου και να λιποθυµήσεις;Αναρωτήθηκα αν έχεις το ίδιο αίσθηµα όταν είσαι φτιαγµένος.

Το γέλιο της γλασαρισµένης πικραλίδας διαλύθηκε κι άκουσα το κρυστάλλινο κελάρυσµατρεχούµενου νερού. Πλησίασα ακόµα περισσότερο στο σώµα µου και είδα ότι αυτό πουείχα περάσει στην αρχή για ραγισµατιά στο έδαφος ήταν στην πραγµατικότητα ένα στενόρήγµα. Ο θόρυβος του νερού ερχόταν αποκεί κάτω. Έσκυψα µε περιέργεια και µέσα απότον βράχο αναδύθηκαν λέξεις µε λαµπερό ασηµένιο περίγραµµα. Προσπάθησα να τις

ξεχωρίσω κι ανταµείφθηκα µ’ έναν αµυδρό, ψιθυριστό ασηµένιο ήχο.Ζόι Ρέντµπερντ… έλα κοντά µου…«Γιαγιά!» φώναξα στη ρωγµή του βράχου. Τα λόγια µου είχαν φωτεινό βυσσινί χρώµα

και γέµισαν τον αέρα γύρω µου. «Εσύ είσαι, γιαγιά;»Έλα κοντά µου…Το ασηµί ανακατεύτηκε µε το βυσσινί της ορατής φωνής µου, δίνοντας στις λέξεις το

γυαλιστερό χρώµα του άνθους της λεβάντας. Ήταν ένας οιωνός! Ένα σηµάδι! Όπως οιοδηγοί των πνευµάτων στους οποίους πίστευε επί αιώνες η φυλή των Τσερόκι, η γιαγιάΡέντµπερντ µου έλεγε να µπω µέσα στον βράχο.

Χωρίς άλλον δισταγµό, το πνεύµα µου τρύπωσε στο ρήγµα, ακολουθώντας τη διαδροµήτου αίµατός µου και την ασηµένια θύµηση του ψιθύρου της γιαγιάς µου, ώσπου έφτασαστο στιλπνό δάπεδο µιας αίθουσας σαν σπηλιά. Τη διέσχιζε ένα ρυάκι, που το κελάρυσµάτου σχηµάτιζε ορατά καµπανιστά θραύσµατα ήχων, στο λαµπερό χρώµα του κρύσταλλου.Ανακατεµένο µε τις πορφυρές σταγόνες του αίµατός µου, φώτιζε τη σπηλιά µ’ ένατρεµάµενο φως στο χρώµα των ξεραµένων φύλλων. Ήθελα να καθίσω δίπλα στοκρυστάλλινο νερό, ν’ αγγίξω µε τα δάχτυλά µου τον αέρα γύρω του και να παίξω µε τηνυφή της µουσικής του, µα η φωνή µε ξανακάλεσε.

Ζόι Ρέντµπερντ… ακολούθησέ µε… ακολούθησε το πεπρωµένο σου…Ακολούθησα λοιπόν το ρυάκι και το κάλεσµα της γυναίκας. Η σπηλιά στένευε, ώσπου

έγινε ένα αψιδωτό τούνελ. Το τούνελ έστριβε και περιελισσόταν σχηµατίζοντας µια φαρδιάσπείρα, για να καταλήξει απότοµα σ’ ένα τοίχωµα µε ανάγλυφα σύµβολα που φάνταζανοικεία κι άγνωστα ταυτόχρονα. Κοίταξα ξαφνιασµένη το ρυάκι, που χυνόταν σε µια ρωγµήτου τοιχώµατος κι εξαφανιζόταν. Και τώρα; Πώς να το ακολουθήσω;

Γύρισα και κοίταξα το τούνελ πίσω µου. Μόνο το φως που παιχνίδιζε υπήρχε εκεί.Κοίταξα ξανά το τοίχωµα κι ένιωσα κάτι σαν ηλεκτρική εκκένωση. Ουάου! Μπροστά στοντοίχο καθόταν οκλαδόν µια γυναίκα! Φορούσε άσπρο φόρεµα µε κρόσσια, και πάνω τουήταν κεντηµένα µε χάντρες τα ίδια σύµβολα που υπήρχαν πίσω της στον τοίχο. Ήταναπίστευτα όµορφη, µε µακριά ίσια µαλλιά, τόσο µαύρα που νόµιζες πως είχαν µπλε και µοβανταύγειες, σαν τις φτερούγες του γερακιού. Τα σαρκώδη χείλη της καµπυλώθηκαν ότανµίλησε, γεµίζοντας τον αέρα ανάµεσά µας µε την ασηµένια δύναµη της φωνής της.

Τσι-λου-τζι Ου-γουι-τσι-α-τζι-χου-τσα. Καλωσόρισες, θυγατέρα. Τα πήγες καλά.Μιλούσε στα τσερόκι και, µολονότι δεν είχα εξασκηθεί στη γλώσσα τα τελευταία χρόνια,

καταλάβαινα τι µου έλεγε.«Δεν είσαι η γιαγιά µου!» αναφώνησα, νιώθοντας αµήχανη και παρείσακτη, καθώς τα

λόγια µου έσµιγαν µε τα δικά της σχηµατίζοντας στον αέρα γύρω µας υπέροχα λαµπεράσχήµατα στο χρώµα της λεβάντας.

Το χαµόγελό της ήταν σαν την αυγή του ήλιου.Όχι, κόρη µου, δεν είµαι, αλλά γνωρίζω πολύ καλά τη Σίλβια Ρέντµπερντ.Πήρα µια βαθιά ανάσα. «Έχω πεθάνει;»Φοβήθηκα ότι θα γέλαγε µαζί µου, αλλά δεν το έκανε. Αντί γι’ αυτό, τα µαύρα µάτια της

ήταν ζεστά, όλο έγνοια.Όχι, ου-γουι-τσι-α-τζι-για. Δεν είσαι νεκρή, κάθε άλλο, αν και το πνεύµα σου είναι

προσωρινά ελεύθερο να περιπλανιέται στο βασίλειο των Νούνε ’χι.

«Στο βασίλειο των πνευµάτων!» Κοίταξα ολόγυρα προσπαθώντας να διακρίνω µέσα στιςσκιές πρόσωπα και σιλουέτες.

Η γιαγιά σου σ’ εκπαίδευσε καλά, ου-σ-τι Ντο-τσου-βα… µικρό Κοκκινοπούλι. Είσαι έναµοναδικό κράµα των Παλιών Παραδόσεων και του Καινούριου Κόσµου – του αρχαίουαίµατος της φυλής και του χτύπου της καρδιάς των ξένων.

Τα λόγια της µ’ έκαναν να νιώσω ζέστη και παγωνιά ταυτόχρονα. «Ποια είσαι;» ρώτησα.Είµαι γνωστή µε πολλά ονόµατα… Γυναίκα που Μεταµορφώνεται, Γαία,

Α’ακουλουουτζούσι, Κουάν Γιν, Γιαγιά Αράχνη, ακόµα κι Αυγή…Καθώς πρόφερε κάθε όνοµα, το πρόσωπό της µεταµορφωνόταν, τυφλώνοντάς µε µε τη

δύναµή της. Θα πρέπει να το κατάλαβε, γιατί σταµάτησε και µου χάρισε ξανά το υπέροχοχαµόγελό της, ενώ το πρόσωπό της ξαναπήρε τη µορφή της γυναίκας που είχα πρωτοδεί.

Εσύ όµως, Ζόιµπερντ, κόρη µου, µπορείς να µε φωνάζεις µε το όνοµα που µε ξέρεισήµερα ο κόσµος σου, Νύχτα.

«Νύχτα». Η φωνή µου ήταν ένας αχνός ψίθυρος. «Η θεά των βρικολάκων;»Στην πραγµατικότητα, οι αρχαίοι Έλληνες που υπέστησαν την αλλαγή ήταν οι πρώτοι που

µε λάτρεψαν ως τη µητέρα που αναζητούσαν στην ατέλειωτη νύχτα τους. Έχω τηνευχαρίστηση ν’ αποκαλώ τους απογόνους τους παιδιά µου εδώ και πάρα πολλούς αιώνες.Και, ναι, στον κόσµο σου αυτά τα παιδιά αποκαλούνται βρικόλακες. Δέξου το όνοµα, ου-γουι-τσι-α-τζι-για· σ’ αυτό θα βρεις το πεπρωµένο σου.

Ένιωσα το σηµάδι να καίει στο πρόσωπό µου και ξαφνικά ήθελα να κλάψω. «Δεν… δενκαταλαβαίνω. Να βρω το πεπρωµένο µου; Θα µου αρκούσε να βρω πώς θα τα βγάλω πέραµε την καινούρια µου ζωή. Το µόνο που θέλω, θεά µου, είναι να ενταχτώ κάπου. Δε νοµίζωπως είµαι σε θέση να βρω το πεπρωµένο µου».

Το πρόσωπο της θεάς γλύκανε πάλι, κι όταν µίλησε, η φωνή της ήταν σαν της µητέραςµου, µόνο πιο φορτισµένη – λες και είχε ραντίσει τα λόγια της µε την αγάπη των µανάδωνόλου του κόσµου.

Πίστεψε στον εαυτό σου, Ζόι Ρέντµπερντ. Σε σηµάδεψα κι είσαι δική µου. Θα γίνεις ηπρώτη πραγµατική µου ου-γουι-τσι-α-τζι-για β-χνα-ι Σβ-νο-γι… κόρη της Νύχτας… αυτήςτης εποχής. Είσαι ξεχωριστή. Πίστεψέ το αυτό για τον εαυτό σου και θ’ αρχίσεις νακαταλαβαίνεις πόσο µεγάλη είναι η δύναµη της µοναδικότητάς σου. Συνδυάζεις µέσα σουτο µαγικό αίµα των αρχαίων σοφών γυναικών και πρεσβυτέρων µε τη δυνατότητα τηςγνώσης και κατανόησης του σύγχρονου κόσµου.

Η θεά σηκώθηκε και ήρθε προς το µέρος µου βαδίζοντας όλο χάρη, ενώ η φωνή τηςζωγράφιζε ασηµένια σύµβολα ισχύος στον αέρα γύρω µας. Όταν έφτασε µπροστά µου,σκούπισε τα δάκρυα από τα µάγουλά µου και πήρε στις χούφτες της το πρόσωπό µου.

Ζόι Ρέντµπερντ, κόρη της Νύχτας, σε ονοµάζω µάτια κι αυτιά µου στον σηµερινό κόσµο,έναν κόσµο όπου το καλό και το κακό παλεύουν να βρουν ισορροπία.

«Μα είµαι µόλις δεκάξι χρονών! Δεν ξέρω καλά καλά να παρκάρω! Πώς θα µάθω να είµαιτα µάτια και τ’ αυτιά σου;»

Εκείνη χαµογέλασε γαλήνια. Είσαι πολύ ώριµη για την ηλικία σου, Ζόιµπερντ. Πίστεψεστον εαυτό σου και θα βρεις τρόπο. Να θυµάσαι όµως ότι το σκοτάδι δεν ταυτίζεται πάνταµε το κακό, όπως και το φως δε φέρνει πάντα το καλό.

Κι ύστερα η θεά Νύχτα, η αρχαία ενσάρκωση της νύχτας, έσκυψε και µε φίλησε στο

µέτωπο. Και για τρίτη φορά εκείνη την ηµέρα λιποθύµησα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

Δες, πεντάµορφη, το σύννεφο, το σύννεφο πυκνώνει.Δες, πεντάµορφη, τη βροχή, η βροχή ζυγώνει…

Τα λόγια του παραδοσιακού τραγουδιού διείσδυσαν στο µυαλό µου. Θα πρέπει ναονειρευόµουν πάλι τη γιαγιά µου. Με έκανε να νιώθω ζεστή, ασφαλής κι ευτυχισµένη, κάτιιδιαίτερα ευχάριστο αν σκεφτείς πόσο χάλια ένιωθα τελευταία… µόνο που δεν µπορούσανα θυµηθώ γιατί. Χµ. Παράξενο.

Ποιος µίλησε;Το µικρό καλαµπόκι,στην κορφή της καλαµποκιάς…Το τραγούδι της γιαγιάς µου συνεχίστηκε κι εγώ κουλουριάστηκα στο πλευρό, βγάζοντας

έναν αναστεναγµό καθώς τριβόταν το µάγουλό µου στο µαλακό µαξιλάρι. Δυστυχώς, µετην κίνηση του κεφαλιού µου διαπέρασε τους κροτάφους µου ένας σουβλερός πόνος πουθρυµµάτισε το αίσθηµα της ευτυχίας όπως η σφαίρα το γυαλί, καθώς µε κατέκλυσαν οιθύµησες της τελευταίας µέρας.

Θα γινόµουν βρικόλακας.Το ’χα σκάσει από το σπίτι µου.Μου συνέβη ένα ατύχηµα κι ύστερα είχα µια αλλόκοτη εµπειρία που έµοιαζε µε θάνατο.Θα γινόµουν βρικόλακας. Ω, Θεέ µου.Το κεφάλι µου πήγαινε να σπάσει.«Ζόιµπερντ! Ξύπνησες, µωρό µου;»Βλεφάρισα για να ξεθολώσουν τα µάτια µου και είδα τη γιαγιά καθισµένη σε µια µικρή

καρέκλα δίπλα µου.«Γιαγιά!» έκρωξα πιάνοντας το χέρι της. Η φωνή µου είχε τα ίδια χάλια µε το κεφάλι µου.

«Τι έγινε; Πού βρίσκοµαι;»«Ησύχασε, Μικρό Πουλί. Είσαι ασφαλής».«Με πονάει το κεφάλι µου». Ψηλάφισα το σηµείο του κεφαλιού µου που µ’ έσφιγγε και µε

πονούσε, και βρήκα ράµµατα.«Είναι φυσικό. Έκοψες δέκα χρόνια απ’ τη ζωή µου». Η γιαγιά χάιδεψε απαλά τη ράχη

του χεριού µου. «Τόσο αίµα…» Αναρίγησε κι ύστερα κούνησε το κεφάλι της και µουχαµογέλασε. «Μου υπόσχεσαι ότι δε θα το ξανακάνεις;»

«Σ’ το υπόσχοµαι» είπα. «Με βρήκες λοιπόν…»«Ματωµένη κι αναίσθητη, Μικρό Πουλί». Η γιαγιά έσπρωξε τα µαλλιά από το µέτωπό µου

και τα δάχτυλά της στάθηκαν ανάλαφρα στο σηµάδι µου. «Και τόσο χλωµή, που το σκούροµισοφέγγαρο λαµπύριζε στο δέρµα σου. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να σε φέρω στον Οίκοτης Νύχτας, κι αυτό έκανα». Γέλασε σιγανά µ’ ένα σκανταλιάρικο σπίθισµα στα µάτια τηςπου την έκανε να φαίνεται σαν µικρό κορίτσι. «Τηλεφώνησα στη µητέρα σου να τηνειδοποιήσω ότι σε πήγαινα στον Οίκο της Νύχτας κι αναγκάστηκα να της πω ότι χανόταντο σήµα του κινητού µου για να το κλείσω. Φοβάµαι πως δεν είναι ευχαριστηµένη µε καµιά

από τις δυο µας».Ανταπέδωσα το χαµόγελο της γιαγιάς µου. Χι χι, η µαµά ήταν θυµωµένη και µ’ εκείνη.«Αλλά γιατί ήσουν έξω στο φως της µέρας, Ζόι; Και γιατί δε µου είπες νωρίτερα για το

σηµάδι;»Ανακάθισα, βογκώντας από τον πόνο στο κεφάλι µου. Ευτυχώς, είχα πάψει να βήχω.

Προφανώς επειδή είχα έρθει επιτέλους εδώ – στον Οίκο της Νύχτας… Η σκέψη όµωςεξαφανίστηκε όταν το µυαλό µου επεξεργάστηκε αυτά που είπε η γιαγιά.

«Mια στιγµή, δεν µπορούσα να σ’ το πω νωρίτερα. Ο ανιχνευτής ήρθε σήµερα στοσχολείο και µε σηµάδεψε. Πρώτα πήγα σπίτι. Ήλπιζα ότι η µαµά θα καταλάβαινε και θαέπαιρνε το µέρος µου». Σταµάτησα και ξαναθυµήθηκα τη φοβερή σκηνή µε τους γονείςµου. Η γιαγιά έσφιξε το χέρι µου όλο κατανόηση. «Αυτή κι ο Τζον µε κλείδωσαν στοδωµάτιό µου, για να τηλεφωνήσουν στον ψυχολόγο και να βάλουν σε λειτουργία τοδέντρο προσευχής».

Η γιαγιά ξίνισε τα µούτρα της.«Το ’σκασα λοιπόν απ’ το παράθυρο κι έτρεξα σ’ εσένα» συµπλήρωσα.«Χαίροµαι που το έκανες, Ζόιµπερντ, αλλά δεν µπορώ να καταλάβω τι συµβαίνει».«Ξέρω» αναστέναξα. «Ούτε κι εγώ µπορώ να πιστέψω ότι µε σηµάδεψαν. Γιατί να συµβεί

αυτό σ’ εµένα;»«Δεν εννοούσα αυτό, µωρό µου. Δε µου κάνει εντύπωση που σ’ αναζήτησαν και σε

σηµάδεψαν. Το αίµα των Ρέντµπερντ είχε πάντα ισχυρή δόση µαγείας· ήταν θέµα χρόνουνα επιλέξουν κάποια από µας. Αυτό που εννοούσα είναι ότι δεν καταλαβαίνω γιατί δε σεσηµάδεψαν µονάχα. Το µισοφέγγαρό σου δεν είναι ένα απλό περίγραµµα. Είναιχρωµατισµένο».

«Αδύνατον!»«Κοιτάξου, ου-γουι-τσι-α-τζι-για». Χρησιµοποίησε τη λέξη των Τσερόκι για την κόρη,

θυµίζοντάς µου ξαφνικά µια µυστηριώδη αρχαία θεά.Η γιαγιά ψαχούλεψε στην τσάντα της κι έβγαλε την παλιά ασηµένια πουδριέρα που είχε

πάντα µαζί της. Μου την έδωσε αµίλητη. Πάτησα το µικροσκοπικό κλιπ. Άνοιξεαποκαλύπτοντας το είδωλό µου… τη γνωστή άγνωστη… εµένα που δεν ήµουν πια εγώ. Ταµάτια της ήταν πελώρια και το δέρµα της κατάλευκο, αλλά ούτε που έδωσα σηµασία. Μεείχε µαγνητίσει το σηµάδι, το σηµάδι που τώρα ήταν ένα χρωµατιστό µισοφέγγαρο,γεµισµένο τέλεια µε το χαρακτηριστικό γαλάζιο του ζαφειριού που έχουν τα τατουάζ τωνβρικολάκων. Νιώθοντας ακόµη σαν να ζούσα σε όνειρο, σήκωσα το χέρι µου, ψηλάφισα τοεξωτικό σηµάδι κι ήταν σαν να ένιωσα ξανά τα χείλη της θεάς στο µέτωπό µου.

«Τι σηµαίνει αυτό;» ρώτησα χωρίς να µπορώ να ξεκολλήσω τα µάτια µου αποκεί.«Ελπίζαµε ν’ απαντήσεις εσύ, Ζόι Ρέντµπερντ, σ’ αυτή την ερώτηση».Η φωνή της ήταν απίστευτη. Πριν σηκώσω καν τα µάτια µου απ’ τον καθρέφτη, ήξερα

πως η γυναίκα αυτή ήταν µοναδική κι ανεπανάληπτη. Είχα δίκιο. Ήταν ωραία σαν σταρ τουσινεµά, ωραία σαν Μπάρµπι. Δεν είχα ξαναδεί από κοντά τόσο τέλειο πλάσµα. Είχετεράστια αµυγδαλωτά µάτια στο βαθύ πράσινο χρώµα του χορταριασµένου βάλτου. Τοσχήµα του προσώπου της ήταν µια τέλεια σχεδόν καρδιά και το δέρµα της είχε τηναψεγάδιαστη δροσιά που βλέπεις µόνο στην τηλεόραση. Τα µαλλιά της ήτανσκουροκόκκινα –όχι εκείνο το φρικαλέο καροτί ή πορτοκαλοκόκκινο ή το ξεπλυµένο

πυρρόξανθο, αλλά ένα σκούρο γυαλιστερό καστανοκόκκινο– και οι βαριές τους σκάλεςκατρακυλούσαν πολύ πιο κάτω από τους ώµους της. Το σώµα της ήταν… απλώς τέλειο.Δεν ήταν κοκαλιάρα σαν τις ανορεξικές που ξερνούν επίτηδες και λιµοκτονούν για ναγίνουν –έτσι νοµίζουν– κοµψές σαν την Πάρις Χίλτον. («Είναι καυτό». Καλά, καλά, ό,τι πειςεσύ, Πάρις.) Το κορµί αυτής της γυναίκας ήταν τέλειο επειδή ήταν δυνατή αλλά καιχυµώδης. Κι είχε φανταστικό στήθος. (Θα ’θελα να ’χα κι εγώ φανταστικό στήθος.)

«Ε;» έκανα σαν χαζή.Η γυναίκα µού χαµογέλασε, αποκαλύπτοντας τα ολόισια κατάλευκα δόντια της – χωρίς

µυτερούς κυνόδοντες. Α, ξέχασα ν’ αναφέρω ότι, εκτός από την τελειότητά της, είχε κι έναζαφειρένιο µισοφέγγαρο στο κέντρο του µετώπου της, απ’ όπου ξεκινούσαν κυµατιστέςγραµµές που µου θύµιζαν ωκεάνια κύµατα, για να πλαισιώσουν τα φρύδια της και ν’απλωθούν στα τονισµένα ζυγωµατικά της.

Ήταν βρικόλακας.«Είπα ότι ελπίζαµε να µας εξηγήσεις εσύ γιατί µια αρχάρια που δεν έχει µεταλλαχτεί

ακόµη έχει στο µέτωπό της το σηµάδι του ενήλικου βρικόλακα».Χωρίς το χαµόγελο και την τρυφερή έγνοια στη φωνή της, τα λόγια της θα ηχούσαν

τραχιά. Έτσι όπως το είπε, όµως, έδειχνε ανησυχία και µια κάποια απορία.«Δηλαδή δεν είµαι βρικόλακας;» ρώτησα.Το γέλιο της ήταν σαν µουσική. «Όχι ακόµη, Ζόι, αλλά θα έλεγα ότι είναι άριστος οιωνός

το γεγονός ότι χρωµατίστηκε ήδη το σηµάδι σου».«Α… ε… ωραία. Καλό αυτό» τραύλισα.Ευτυχώς, µ’ έσωσε η γιαγιά από τον απόλυτο εξευτελισµό.«Ζόι, αυτή είναι η µεγάλη ιέρεια του Οίκου της Νύχτας, η Νεφερέτ. Σε φρόντισε όταν

ήσουν…» –η γιαγιά σταµάτησε, προφανώς επειδή δεν ήθελε να χρησιµοποιήσει τη λέξη«αναίσθητη»– «όταν κοιµόσουν».

«Καλωσόρισες στον Οίκο της Νύχτας, Ζόι Ρέντµπερντ» είπε θερµά η Νεφερέτ.Κοίταξα τη γιαγιά µου και µετά πάλι τη Νεφερέτ. Ψέλλισα σαν χαµένη: «Δε… δεν είναι

αυτό το όνοµά µου. Το επίθετό µου είναι Μοντγκόµερι».«Αλήθεια;» είπε η Νεφερέτ ανασηκώνοντας τα κεχριµπαρένια φρύδια της. «Το καλό όταν

ξεκινάς µια νέα ζωή είναι ότι έχεις την ευκαιρία ν’ αρχίσεις από το µηδέν – να κάνειςεπιλογές που δεν είχες πριν. Αν µπορούσες να διαλέξεις, ποιο θα ήταν το όνοµά σου;»

Δε δίστασα: «Ζόι Ρέντµπερντ».«Τότε, από αυτή τη στιγµή, θα είσαι η Ζόι Ρέντµπερντ. Καλωσόρισες στη νέα σου ζωή».

Άπλωσε το χέρι της σαν να ήθελε να σφίξει το δικό µου κι εγώ το πρόσφερα ενστικτωδώς.Αντί για την παλάµη, όµως, έπιασε τον πήχη µου, πράγµα παράξενο που, ωστόσο, µουφάνηκε σωστό.

Το άγγιγµά της ήταν ζεστό και σταθερό. Και στο χαµόγελό της έλαµπε ένα καλωσόρισµα.Ήταν φανταστική και προκαλούσε δέος. Βασικά, ήταν ό,τι όλοι οι βρικόλακες, κάτιπαραπάνω από άνθρωπος – πιο δυνατή, πιο έξυπνη, πιο προικισµένη. Ήταν σαν να είχεανάψει κάποιος ένα εσωτερικό φως µέσα της, κάτι που συνειδητοποίησα ότι ήταν σχήµαοξύµωρο αν σκεφτείς τα στερεότυπα για τους βρικόλακες (κάποια από τα οποία, όπως είχαδιαπιστώσει ήδη, ανταποκρίνονταν στην πραγµατικότητα): Απέφευγαν το φως του ήλιου,ήταν πιο δυνατοί τη νύχτα, έπρεπε να πιουν αίµα για να ζήσουν (µπλιάξ!) και λάτρευαν µια

θεά που είναι γνωστή ως η ενσάρκωση της νύχτας.«Ε… ευχαριστώ. Χαίρω πολύ» είπα προσπαθώντας να µην ακουστώ εντελώς ηλίθια κι

αφύσικη.«Όπως έλεγα πρωτύτερα στη γιαγιά σου, είναι η πρώτη φορά που µας έρχεται ένας

καινούριος µε τόσο ασυνήθιστο τρόπο – αναίσθητος και µε ολοκληρωµένο σηµάδι.Θυµάσαι τι σου συνέβη, Ζόι;»

Άνοιξα το στόµα µου να της πω ότι τα θυµόµουν όλα – ότι έπεσα και χτύπησα το κεφάλιµου… ότι είδα τον εαυτό µου να πετά σαν πνεύµα… ότι ακολούθησα τις µυστηριώδειςορατές λέξεις µέσα στη σπηλιά… και ότι εκεί γνώρισα τη θεά Νύχτα. Αλλά πριν προλάβω ναπροφέρω τα λόγια, ένιωσα ένα αλλόκοτο αίσθηµα, σαν να µε χτύπησε κάποιος στοστοµάχι. Ήταν σαφές και συγκεκριµένο, και µου έλεγε να το βουλώσω.

«Ε… για να είµαι ειλικρινής, δε θυµάµαι πολλά πράγµατα…» Η φωνή µου έσβησε καιψηλάφισα µηχανικά τα ράµµατα στο κεφάλι µου. «Τουλάχιστον µετά το χτύπηµα. Θέλω ναπω, µέχρι τότε τα θυµάµαι όλα. Με βρήκε ο ανιχνευτής· το είπα στους γονείς µου καιτσακωθήκαµε άσχηµα· µετά το έσκασα και πήγα στο σπίτι της γιαγιάς µου. Ένιωθα πολύάρρωστη, έτσι, όταν ανέβαινα στους βράχους από το µονοπάτι…» Θυµόµουν και ταυπόλοιπα –όλα τα υπόλοιπα–, τα πνεύµατα της φυλής των Τσερόκι, τον χορό γύρω από τηφωτιά. Σιωπή! µου φώναξε εκείνο το αλλόκοτο αίσθηµα. «Μάλλον πρέπει να έπεσα απ’ τονπολύ βήχα και χτύπησα το κεφάλι µου. Το επόµενο πράγµα που θυµάµαι είναι το τραγούδιτης γιαγιάς µου όταν ξύπνησα εδώ» συµπλήρωσα βιαστικά. Ήθελα να τραβήξω τα µάτιαµου από εκείνο το διεισδυτικό σµαραγδένιο βλέµµα, αλλά το ίδιο αίσθηµα που µε πρόσταξενα σωπάσω µου έλεγε ξεκάθαρα τώρα ότι έπρεπε να συνεχίσω να την κοιτάζω, ναπροσπαθήσω να δείξω ότι δεν είχα τίποτα να κρύψω, κι ας µην είχα ιδέα γιατί έκρυβακάποια πράγµατα.

«Είναι συνηθισµένο να χάνεις τη µνήµη σου όταν χτυπάς το κεφάλι σου» είπε µεφυσικότητα η γιαγιά, σπάζοντας τη σιωπή.

Μου ήρθε να τη φιλήσω.«Ναι, σίγουρα» είπε βιαστικά η Νεφερέτ και το πρόσωπό της µαλάκωσε. «Μην ανησυχείς

για την υγεία της εγγονής σου, Σίλβια Ρέντµπερντ. Όλα θα πάνε καλά».Μίλησε στη γιαγιά µε σεβασµό και η ένταση µέσα µου χαλάρωσε. Αν συµπαθούσε τη

γιαγιά, θα ήταν εντάξει άνθρωπος ή βρικόλακας ή ό,τι ήταν τέλος πάντων. «Ζόι, θέλεις ναγνωρίσεις την καινούρια σου συγκάτοικο;»

Όχι. Ξεροκατάπια κι έγνεψα καταφατικά. «Ναι».«Θαυµάσια!» είπε η Νεφερέτ. Ευτυχώς, αγνόησε το γεγονός ότι χαµογελούσα σαν ηλίθιο

καλικαντζαράκι.«Είσαι σίγουρη ότι δεν πρέπει να την κρατήσεις άλλη µια µέρα εδώ για παρακολούθηση;»

ρώτησε η γιαγιά.«Κατανοώ την ανησυχία σου, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι τα σωµατικά τραύµατα της Ζόι

έχουν αρχίσει ήδη να θεραπεύονται µε εντυπωσιακή ταχύτητα».Μου χαµογέλασε ξανά και, παρόλο που ήµουν φοβισµένη και νευρική, παρόλο που είχα

φρικάρει τελείως, της ανταπέδωσα το χαµόγελο. Φαινόταν να χαίρεται ειλικρινά πουβρισκόµουν εκεί. Και, µα την αλήθεια, µ’ έκανε να νιώθω ότι δεν ήταν τόσο τροµερό ναγίνεις βρικόλακας.

«Είµαι καλά, γιαγιά. Αλήθεια. Το κεφάλι µου πονάει ελάχιστα και κατά τα άλλα νιώθωπολύ καλύτερα». Όταν το είπα, κατάλαβα πως ήταν αλήθεια. Είχε κοπεί τελείως ο βήχας. Οιµύες µου δε µε πονούσαν πια. Ένιωθα τελείως φυσιολογικά εκτός από έναν ελαφρύπονοκέφαλο.

Τότε η Νεφερέτ έκανε κάτι που όχι µόνο µε ξάφνιασε, αλλά µ’ έκανε αυτόµατα να τησυµπαθήσω – και ν’ αρχίσω να την εµπιστεύοµαι. Πλησίασε τη γιαγιά και µίλησε αργά καικαθαρά.

«Σίλβια Ρέντµπερντ, σου ορκίζοµαι ότι η εγγονή σου είναι ασφαλής εδώ. Κάθενεοφερµένος αποκτά έναν ενήλικο µέντορα. Για να τηρήσω τον όρκο που σου δίνω, θαγίνω εγώ µέντορας της Ζόι. Και τώρα πρέπει να την εµπιστευτείς στη φροντίδα µου».

Η Νεφερέτ ακούµπησε τη γροθιά της στο µέρος της καρδιάς της κι υποκλίθηκε επίσηµαστη γιαγιά. Η γιαγιά µου δίστασε µόνο για µια στιγµή προτού της απαντήσει.

«Σε δεσµεύω µε τον όρκο σου, Νεφερέτ, µεγάλη ιέρεια της Νύχτας». Mιµήθηκε τιςκινήσεις της Νεφερέτ, βάζοντας τη γροθιά της στο µέρος της καρδιάς για να υποκλιθείµπροστά της, κι ύστερα στράφηκε σ’ εµένα και µ’ έσφιξε στην αγκαλιά της. «Τηλεφώνησέµου αν µε χρειαστείς, Ζόι. Σ’ αγαπώ».

«Θα σου τηλεφωνήσω, γιαγιά. Κι εγώ σ’ αγαπώ. Και σ’ ευχαριστώ που µ’ έφερες εδώ»ψιθύρισα ανασαίνοντας το οικείο άρωµα της λεβάντας, καταβάλλοντας προσπάθεια να µηνκλάψω.

Με φίλησε στοργικά στο µάγουλο και βγήκε από το δωµάτιο µε το σβέλτο, γεµάτοαυτοπεποίθηση βήµα της, αφήνοντάς µε πρώτη φορά στη ζωή µου µόνη µ’ ένανβρικόλακα.

«Λοιπόν, Ζόι, είσαι έτοιµη να ξεκινήσεις την καινούρια σου ζωή;»Την κοίταξα και σκέφτηκα άλλη µια φορά πόσο φανταστική ήταν. Αν γινόµουν στ’

αλήθεια βρικόλακας, θα είχα κι εγώ την αυτοπεποίθηση και τη δύναµή της, ή ήταν κάτι πουδιέθετε µόνο η µεγάλη ιέρεια; Σκέφτηκα για µια στιγµή πόσο φανταστικό θα ήταν να γίνωµεγάλη ιέρεια – κι ύστερα λογικεύτηκα. Δεν ήµουν παρά ένα παιδί. Ένα µπερδεµένο παιδί,και σίγουρα όχι από την πάστα των µεγάλων ιερειών. Το µόνο που ήθελα ήταν ναπροσαρµοστώ εδώ, ασφαλώς όµως η Νεφερέτ είχε κάνει πιο υποφερτό αυτό που µουσυνέβαινε.

«Ναι, είµαι». Χάρηκα που ακούστηκα πιο σίγουρη απ’ ό,τι ένιωθα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

«Tι ώρα είναι;»Βαδίζαµε σ’ έναν στενό διάδροµο που διέγραφε µια ανοιχτή καµπύλη. Οι τοίχοι ήταν έναςπαράξενος συνδυασµός σκούρας πέτρας και τούβλων χτισµένων έτσι ώστε να προεξέχουνελαφρώς. Κατά διαστήµατα υπήρχαν στους τοίχους παλαιικές µαύρες σιδερένιες απλίκεςπου λειτουργούσαν µε γκάζι, σκορπίζοντας ένα γλυκό κίτρινο φως το οποίο, ευτυχώς, δενέτσουζε τα µάτια µου. Δεν υπήρχαν παράθυρα στον διάδροµο και δε συναντήσαµε κανέναν(αν κι εγώ κοίταζα συνεχώς νευρικά γύρω µου, προσπαθώντας να φανταστώ την πρώτηµου συνάντηση µε παιδιά βρικόλακες).

«Κοντεύει τέσσερις τα ξηµερώµατα, πράγµα που σηµαίνει ότι τα µαθήµατα τελείωσανπριν από µία ώρα σχεδόν» είπε η Νεφερέτ κι ύστερα χαµογέλασε αχνά –είµαι σίγουρη– µετη σοκαρισµένη έκφρασή µου.

«Τα µαθήµατα αρχίζουν στις οχτώ το απόγευµα και τελειώνουν στις τρεις ταξηµερώµατα» εξήγησε. «Οι καθηγητές είναι διαθέσιµοι ως τις τρεις και τριάντα, για ναδώσουν πρόσθετη βοήθεια. Το γυµναστήριο µένει ανοιχτό ως την αυγή, την ακριβή ώρατης οποίας θα ξέρεις πάντα µόλις ολοκληρώσεις την αλλαγή. Μέχρι τότε, η ώρα ανατολήςτου ηλίου αναγράφεται σε όλες τις αίθουσες διδασκαλίας, εντευκτήρια και χώρουςσυγκέντρωσης, όπως η τραπεζαρία, η βιβλιοθήκη και το γυµναστήριο. Ο ναός της Νύχταςείναι, φυσικά, ανοιχτός όλες τις ώρες, αλλά οι επίσηµες τελετές γίνονται δύο φορές τηνεβδοµάδα αµέσως µετά το σχολείο. Η επόµενη τελετή είναι αύριο». Η Νεφερέτ µου έριξεµια λοξή µατιά και το αχνό της χαµόγελο ζεστάθηκε. «Τώρα σου φαίνονται όλα βουνό,αλλά θα συνηθίσεις γρήγορα. Θα σε βοηθήσει κι η συγκάτοικός σου, όπως κι εγώ».

Ετοιµαζόµουν ν’ ανοίξω το στόµα µου να της κάνω άλλη µια ερώτηση, όταν όρµησε στονδιάδροµο µια πορτοκαλί µαλλιαρή µπάλα και σάλταρε αθόρυβα στην αγκαλιά της Νεφερέτ.Aναπήδησα µε µια πνιχτή κραυγή – κι ύστερα ένιωσα παντελώς ηλίθια, όταν είδα ότι ηπορτοκαλί µαλλιαρή µπάλα δεν ήταν ιπτάµενο φάντασµα ή κάτι τέτοιο, αλλά µια τεράστιαγάτα.

Η Νεφερέτ γέλασε ξύνοντας πίσω από τ’ αυτιά τη µαλλιαρή µπάλα. «Ζόι, να σου γνωρίσωτον Σκάιλαρ. Το συνηθίζει να τριγυρίζει εδώ γύρω περιµένοντας να πηδήσει στην αγκαλιάµου».

«Δεν έχω ξαναδεί τόσο µεγάλη γάτα» είπα και του άπλωσα το χέρι µου να το µυρίσει.«Πρόσεχε, δαγκώνει».Πριν προλάβω να τραβήξω το χέρι µου, ο Σκάιλαρ άρχισε να τρίβει το πρόσωπό του στα

δάχτυλά µου. Κράτησα την ανάσα µου.Η Νεφερέτ έγειρε στο πλάι το κεφάλι της, σαν ν’ αφουγκραζόταν λόγια του ανέµου. «Σε

συµπάθησε, πράγµα πολύ ασυνήθιστο. Δε συµπαθεί κανέναν άλλον εκτός από µένα.Μάλιστα διώχνει τις άλλες γάτες από αυτή την περιοχή του σχολείου. Είναι έναςανυπόφορος νταής» είπε τρυφερά.

Έξυσα προσεκτικά τον Σκάιλαρ πίσω από τ’ αυτιά όπως είχε κάνει η Νεφερέτ. «Μ’

αρέσουν οι γάτες» είπα σιγανά. «Παλιά είχα µία, αλλά όταν ξαναπαντρεύτηκε η µητέρα µουαναγκάστηκα να τη δώσω για υιοθεσία στην οργάνωση Αδέσποτες Γάτες. Ο Τζον, οπατριός µου, δε χωνεύει τις γάτες».

«Έχω διαπιστώσει ότι τα αισθήµατα ενός ανθρώπου για τις γάτες –και, αντιστοίχως, τααισθήµατα που εκείνες τρέφουν γι’ αυτόν– είναι ένα θαυµάσιο µέτρο για να σταθµίσεις τονχαρακτήρα του συγκεκριµένου ατόµου».

Σήκωσα το βλέµµα µου για να κοιτάξω τα πράσινα µάτια της και είδα ότι καταλάβαινεπολύ περισσότερα απ’ όσα έλεγε για τις προβληµατικές οικογένειες. Μ’ έκανε να νιώσωκοντά της και, αυτοµάτως, τα επίπεδα άγχους µου µειώθηκαν λιγάκι. «Υπάρχουν πολλέςγάτες εδώ;»

«Ναι. Οι γάτες ήταν πάντα στενά συνδεδεµένες µε τους βρικόλακες».Εντάξει, το ήξερα αυτό. Στο µάθηµα Παγκόσµιας Ιστορίας µε τον κύριο Σάντοξ (ευρύτερα

γνωστό ως Αµίαντο, αλλά µην του το πείτε), είχαµε µάθει ότι στο παρελθόν σκότωναν τιςγάτες γιατί πίστευαν ότι µεταµορφώνουν τους ανθρώπους σε βρικόλακες. Ναι, ξέρω, είναιγελοίο. Άλλη µια απόδειξη της ηλιθιότητας των ανθρώπινων όντων… Η σκέψη ξεφύτρωσεστο µυαλό µου σοκάροντάς µε µε την ευκολία που είχα αρχίσει ήδη να σκέφτοµαι τους«φυσιολογικούς» ανθρώπους σαν «ανθρώπινα όντα», δηλαδή κάτι διαφορετικό από εµένα.

«Μπορώ να πάρω κι εγώ µια γάτα;» ρώτησα.«Αν σε διαλέξει κάποια, θα της ανήκεις».«Αν µε διαλέξει;»Η Νεφερέτ χαµογέλασε και χάιδεψε τον Σκάιλαρ, που έκλεισε τα µάτια του και

γουργούρισε δυνατά. «Οι γάτες µάς διαλέγουν· δε µας ανήκουν». Ο Σκάιλαρ, για ν’αποδείξει, θαρρείς, πως είχε δίκιο, πήδησε από την αγκαλιά της, σήκωσε µε ένα τίναγµατην ουρά του κι εξαφανίστηκε στον διάδροµο.

Η Νεφερέτ γέλασε. «Είναι απαίσιος, αλλά τον λατρεύω. Νοµίζω ότι θα τον λάτρευα ακόµακι αν δεν ήταν ένα από τα δώρα που µου έκανε η Νύχτα».

«Δώρα; Ο Σκάιλαρ είναι δώρο από τη θεά;»«Ναι, κατά κάποιον τρόπο. Η θεά προικίζει κάθε µεγάλη ιέρεια µ’ ένα χάρισµα – αυτό που

θα ’λεγες ξεχωριστές δυνάµεις. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά από τα οποίααναγνωρίζουµε τις µεγάλες ιέρειές µας. Τα χαρίσµατα αυτά µπορεί να είναι ασυνήθιστεςγνωστικές ικανότητες, όπως το διάβασµα της σκέψης των άλλων ή τα οράµατα πουπροβλέπουν το µέλλον. Άλλοτε πάλι το χάρισµα µπορεί να έχει σχέση µε τον φυσικόκόσµο, όπως µια ξεχωριστή συνάφεια µε ένα από τα τέσσερα στοιχεία ή µε ζώα. Εµένα ηθεά µε προίκισε µε δύο χαρίσµατα. Το βασικό είναι η συνάφεια µε τις γάτες· έχω ένανσύνδεσµο µαζί τους που είναι σπάνιος ακόµα και για βρικόλακα. Η Νύχτα µου χάρισεεπίσης ασυνήθιστες θεραπευτικές ικανότητες». Χαµογέλασε. «Γι’ αυτό ξέρω ότι προχωράκαλά η ανάρρωσή σου – µου το είπε το χάρισµά µου».

«Ουάου, φανταστικό» ήταν το µόνο που βρήκα να πω. Το κεφάλι µου γύριζε σαν σβούρααπό τα γεγονότα της τελευταίας ηµέρας.

«Έλα τώρα. Πάµε στο δωµάτιό σου. Είµαι σίγουρη ότι είσαι πεινασµένη και κουρασµένη.Το δείπνο σερβίρεται σε…» –η Νεφερέτ έγειρε στο πλάι το κεφάλι της σαν να της ψιθύριζεκάποιος την ώρα– «…σε µία ώρα». Μου χαµογέλασε µ’ ένα σοφό χαµόγελο. «Οι βρικόλακεςξέρουν πάντα την ώρα».

«Κι αυτό είναι κουλ».«Αυτό, καλή µου αρχάρια, είναι η κορφή του κουλ παγόβουνου».Ήλπιζα το χαριτολόγηµά της να µην είχε καµία σχέση µε καταστροφές «τιτανικών»

διαστάσεων. Καθώς προχωρούσαµε στον διάδροµο, σκεφτόµουν το θέµα της ώρας και ταυπόλοιπα, και θυµήθηκα την ερώτηση που ετοιµαζόµουν να κάνω όταν ο Σκάιλαρ διέκοψετον εύκολα εκτροχιαζόµενο ειρµό των σκέψεών µου.

«Mια στιγµή. Είπες ότι τα µαθήµατα αρχίζουν στις οχτώ; Τη νύχτα;» Εντάξει, γενικά δενείµαι τόσο αργόστροφη, αλλά πολλά απ’ αυτά που άκουγα µου φαίνονταν κινέζικα.Δυσκολευόµουν να τα χωνέψω.

«Αν το σκεφτείς λίγο, θα δεις πως είναι λογικό να γίνονται τα µαθήµατα τη νύχτα. Πρέπεινα ξέρεις φυσικά ότι οι βρικόλακες, ενήλικοι και αρχάριοι, δε διαλύονται ούτε παθαίνουνκαµιά άλλη απ’ αυτές τις φανταστικές ανοησίες, αν εκτεθούν στο φως του ήλιου, ωστόσοείναι ενοχλητικό για µας. Δε σε δυσκόλεψε κι εσένα σήµερα το φως του ήλιου;»

Έγνεψα καταφατικά. «Δε µε βοήθησαν και πολύ τα Maui Jim µου». Κι ύστερα πρόσθεσαβιαστικά, νιώθοντας ξανά ηλίθια: «Ε… τα Maui Jim είναι γυαλιά ηλίου».

«Ναι, Ζόι» είπε υποµονετικά η Νεφερέτ. «Ξέρω τα γυαλιά ηλίου. Πολύ καλά µάλιστα».«Ω, Θεέ µου, συγγνώµη, δεν…» Σταµάτησα κι αναρωτήθηκα αν έπρεπε να λέω «Θεέ

µου». Μήπως πρόσβαλα τη Νεφερέτ, τη µεγάλη ιέρεια που έφερε µε τόση περηφάνια τοσηµάδι της θεάς της; Διάβολε, µήπως πρόσβαλα τη Νύχτα; Ω, Θεέ µου. Μήπως δεν έπρεπενα λέω «διάβολε»; Ήταν η αγαπηµένη βλαστήµια µου. (Εντάξει, βασικά ήταν η µοναδικήβλαστήµια που χρησιµοποιούσα τακτικά.) Ο Λαός της Πίστης έλεγε ότι οι βρικόλακεςλάτρευαν µια ψεύτικη θεά και ήταν εγωιστικά σκοτεινά πλάσµατα που ενδιαφέρονταν µόνογια το χρήµα, την πολυτέλεια και την πόση αίµατος, γι’ αυτό θα πήγαιναν γραµµή στηνκόλαση, εποµένως δεν υπήρχε λόγος να προσέχω πού και πώς θα χρησιµοποιούσα…

«Ζόι».Ύψωσα το βλέµµα και είδα τη Νεφερέτ να µε κοιτά ανήσυχη, οπότε κατάλαβα ότι

προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή µου από τις σκέψεις µου όπου είχα βυθιστεί.«Συγγνώµη» επανέλαβα.Η Νεφερέτ κοντοστάθηκε. Μ’ έπιασε από τους ώµους και µε γύρισε προς το µέρος της.«Ζόι, πάψε να ζητάς συγγνώµη. Και να θυµάσαι, όλοι εδώ ξεκίνησαν σαν εσένα. Κάποτε

όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα και για µας. Ξέρουµε πώς είναι… ο φόβος της αλλαγής, το σοκγια τη ριζική ανατροπή της ζωής σου».

«Και να µην έχεις κανέναν έλεγχο σε ό,τι σου συµβαίνει» πρόσθεσα σιγανά.«Κι αυτό. Δε θα είναι πάντα τόσο άσχηµα. Όταν γίνεις ώριµος βρικόλακας, θα κρατάς

πάλι τη ζωή σου στα χέρια σου. Θα παίρνεις τις αποφάσεις σου· θα διαλέξεις τον δρόµοσου· θ’ ακολουθήσεις την πορεία όπου θα σε οδηγήσουν η καρδιά, η ψυχή και ταχαρίσµατά σου».

«Αν γίνω ώριµος βρικόλακας».«Θα γίνεις, Ζόι».«Πώς είσαι τόσο σίγουρη;»Τα µάτια της Νεφερέτ στάθηκαν στο χρωµατισµένο σηµάδι στο µέτωπό µου. «Σε επέλεξε

η Νύχτα. Για τι ακριβώς, δεν ξέρουµε. Αλλά είναι φανερό ότι σου έβαλε το σηµάδι της. Δεθα σε είχε αγγίξει για να σε δει ν’ αποτυγχάνεις».

Θυµήθηκα τα λόγια της θεάς, Ζόι Ρέντµπερντ, κόρη της Νύχτας, σε ονοµάζω µάτια κιαυτιά µου στον σηµερινό κόσµο, έναν κόσµο όπου το καλό και το κακό παλεύουν να βρουνισορροπία, κι απέστρεψα βιαστικά το βλέµµα µου από τα διαπεραστικά µάτια της Νεφερέτ,ενώ ευχόµουν απελπισµένα να ήξερα γιατί το ένστικτό µου µου έλεγε να µην πω τίποτα γιατη συνάντησή µου µε τη θεά.

«Απλώς… απλώς µου ήρθαν όλα µαζεµένα».«Σίγουρα, πόσο µάλλον που είναι άδειο το στοµάχι σου».Είχαµε αρχίσει να περπατάµε πάλι, όταν το χτύπηµα ενός κινητού µ’ έκανε να

αναπηδήσω. Η Νεφερέτ αναστέναξε και µου χαµογέλασε απολογητικά καθώς έβγαζε έναµικρό κινητό από την τσέπη της.

«Νεφερέτ» είπε. Άκουσε για λίγο κι είδα το µέτωπό της να ζαρώνει και τα µάτια της ναστενεύουν. «Όχι, καλά έκανες και µε πήρες. Έρχοµαι να τη δω». Κι έκλεισε το κινητό.«Συγγνώµη, Ζόι. Μια αρχάρια έσπασε το πόδι της νωρίτερα σήµερα. Φαίνεται ότι έχειακόµη ενοχλήσεις και πρέπει να πάω να της ρίξω µια µατιά. Εσύ ακολούθησε αυτό τονδιάδροµο όλο αριστερά και θα σε οδηγήσει στην κεντρική είσοδο. Αποκλείεται να µην τηναναγνωρίσεις – είναι µια µεγάλη πόρτα από πολύ παλιό ξύλο. Απέξω ακριβώς θα δεις έναπέτρινο παγκάκι. Περίµενέ µε εκεί. Δε θ’ αργήσω».

«Εντάξει, κανένα πρόβληµα». Πριν προλάβω όµως ν’ αποτελειώσω τη φράση µου, ηΝεφερέτ είχε ήδη εξαφανιστεί προς την αντίθετη κατεύθυνση του φιδωτού διαδρόµου.Αναστέναξα. Δε µου άρεσε η ιδέα να µείνω µόνη µου σ’ ένα µέρος γεµάτο µεγάλους καιµικρούς βρικόλακες. Και τώρα που έφυγε η Νεφερέτ, τα λιγοστά τρεµάµενα φώτα δενέµοιαζαν και τόσο φιλικά. Φάνταζαν παράξενα, ρίχνοντας άυλες σκιές στους παλιούςπέτρινους τοίχους.

Αποφασισµένη να µην πανικοβληθώ, προχώρησα αργά προς την κατεύθυνση όπουβαδίζαµε προηγουµένως. Σε λίγο άρχισα να εύχοµαι να συναντήσω άλλα άτοµα (έστω καιβρικόλακες). Ήταν υπερβολικά ήσυχα. Και τροµακτικά. Κάνα δυο φορές συνάντησαδιακλαδώσεις του διαδρόµου προς τα δεξιά, αλλά, όπως µου είχε πει η Νεφερέτ, συνέχισαπρος τ’ αριστερά. Μάλιστα δεν κοίταζα καν δεξιά, αφού οι διάδροµοι προς εκείνη τη µεριάδεν είχαν καθόλου φώτα.

Δυστυχώς, στην επόµενη δεξιά διακλάδωση δεν απέστρεψα τα µάτια µου. Εντάξει, είχατον λόγο µου. Άκουσα κάτι. Για να είµαι πιο συγκεκριµένη, άκουσα ένα γέλιο. Ένα σιγανόκοριτσίστικο γέλιο που για κάποιον λόγο έκανε να σηκωθούν οι τρίχες του σβέρκου µου.Επίσης µ’ έκανε να σταµατήσω. Κοίταξα στον διάδροµο και µου φάνηκε πως είδα µιακίνηση στις σκιές.

Ζόι… Οι σκιές ψιθύριζαν το όνοµά µου.Βλεφάρισα από την έκπληξη. Είχα ακούσει στ’ αλήθεια το όνοµά µου ή είχα πάθει

παράκρουση; Η φωνή µού φάνηκε κάπως γνωστή. Ήταν ξανά η Νύχτα; Ήταν η θεά πουφώναζε το όνοµά µου; Φοβισµένη όσο και περίεργη, κράτησα την ανάσα µου καιπροχώρησα µερικά βήµατα στον παράπλευρο διάδροµο.

Καθώς ξεπρόβαλα από την καµπύλη που διέγραφε ο διάδροµος, είδα µπροστά µου κάτιπου µ’ έκανε να σταµατήσω και να πλησιάσω ασυναίσθητα στον τοίχο. Σε µια εσοχή, όχιπολύ µακριά από µένα, ήταν δύο άτοµα. Στην αρχή το µυαλό µου δεν µπορούσε ναεπεξεργαστεί αυτό που έβλεπα· κι ύστερα, ξαφνικά κατάλαβα.

Κανονικά έπρεπε να είχα φύγει αµέσως. Να οπισθοχωρήσω αθόρυβα και να προσπαθήσωνα ξεχάσω ό,τι είδα. Αλλά δεν έκανα τίποτα απ’ αυτά. Ήταν λες και τα πόδια µου έγινανξαφνικά ασήκωτα και δεν µπορούσα πια να τα κουνήσω. Το µόνο που µπορούσα να κάνωήταν να βλέπω.

Ο άντρας – κι ύστερα, µε ένα δεύτερο µικρό σοκ, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν άντρας,ήταν έφηβος, όχι πάνω από ένα δυο χρόνια µεγαλύτερός µου. Αυτός λοιπόν στεκόταν µετην πλάτη του κολληµένη στον πέτρινο τοίχο της εσοχής. Το κεφάλι του ήταν γερµένοπίσω και βαριανάσαινε. Το πρόσωπό του ήταν στις σκιές, αλλά παρόλο που δε διακρινότανκαλά, έβλεπα πως ήταν ωραίος. Κι ύστερα, άλλο ένα σύντοµο λαχανιασµένο γέλιο τράβηξεχαµηλά το βλέµµα µου.

Εκείνη ήταν γονατισµένη µπροστά του. Το µόνο που έβλεπα ήταν τα ξανθά µαλλιά της.Ήταν τόσο πολλά, που νόµιζες ότι φορούσε παλαιικό πέπλο. Τότε σήκωσε τα χέρια της καιτα έσυρε στους µηρούς του νεαρού.

Φύγε! ούρλιαξε το µυαλό µου. Φύγε αποδώ! Ετοιµάστηκα να κάνω ένα βήµα πίσω και,τότε, µε πάγωσε η φωνή του.

«Σταµάτα!»Τα µάτια µου στρογγύλεψαν, γιατί για ένα κλάσµα του δευτερολέπτου νόµιζα πως

απευθυνόταν σ’ εµένα.«Δε θες στ’ αλήθεια να σταµατήσω».Όταν µίλησε εκείνη, ήταν τόση η ανακούφισή µου, που µου ήρθε κάτι σαν ζάλη. Ο τύπος

µιλούσε σ’ αυτήν, όχι σ’ εµένα. Δεν ήξεραν ότι ήµουν εκεί.«Θέλω». Ακούστηκε σαν να πρόφερε τα λόγια µέσα απ’ τα δόντια του. «Σήκω».«Σ’ αρέσει – ξέρεις ότι σ’ αρέσει. Όπως ξέρεις ότι µε θέλεις ακόµη».Η φωνή της ήταν βραχνή και προσπαθούσε να την κάνει σέξι, αλλά διέκρινα κι ένα

κλαψούρισµα. Ήταν απελπισµένη. Είδα τα δάχτυλά της να κινούνται και γούρλωσα ταµάτια µου από την έκπληξη όταν έσυρε το νύχι του δείκτη της στον µηρό του. Ήταναπίστευτο, αλλά το νύχι της έσκισε το τζιν του σαν µαχαίρι κι εµφανίστηκε µια γραµµήφρέσκου αίµατος, εντυπωσιακή στην υγρή κοκκινίλα της.

Δεν το ήθελα κι έφριξα µε την αντίδρασή µου, αλλά στη θέα του αίµατος έτρεξαν τασάλια µου.

«Όχι!» φώναξε θυµωµένος, καθώς την έπιανε από τους ώµους και προσπαθούσε να τησπρώξει µακριά του.

«Oχ, πάψε να υποκρίνεσαι» γέλασε πάλι, µ’ ένα µοχθηρό, σαρκαστικό γέλιο. «Ξέρεις πωςθα είµαστε για πάντα µαζί». Έβγαλε τη γλώσσα της κι έγλειψε τη γραµµή του αίµατος.

Ανατρίχιασα· άθελά µου είχα καθηλωθεί τελείως.«Κόφ’ το!» Έσπρωχνε ακόµη τους ώµους της. «Δε θέλω να σε χτυπήσω, αλλά έχεις

αρχίσει να µου τη δίνεις. Γιατί δεν καταλαβαίνεις; Δε θα το ξανακάνουµε αυτό. Δε σεθέλω».

«Με θέλεις! Πάντα θα µε θέλεις!» Του κατέβασε το φερµουάρ του παντελονιού του.Δεν έπρεπε να είµαι εκεί. Δεν έπρεπε να τους βλέπω. Ξεκόλλησα τα µάτια µου από τον

µατωµένο µηρό κι έκανα ένα βήµα πίσω.Ο νεαρός ανάβλεψε. Και µε είδε.Κι ύστερα έγινε κάτι πραγµατικά µυστήριο. Ένιωσα το άγγιγµά του µέσω των µατιών µας.

Δεν µπορούσα να τραβήξω το βλέµµα µου από το δικό του. Ήταν λες κι εξαφανίστηκε τοκορίτσι µπροστά του και το µόνο που υπήρχε ήταν αυτός κι εγώ, και η γλυκιά µυρωδιά τουαίµατός του.

«Δε µε θέλεις; Άλλα βλέπω εγώ τώρα» είπε εκείνη µ’ ένα ειρωνικό γουργούρισµα στηφωνή της.

Ένιωσα το κεφάλι µου να κουνιέται πέρα δώθε, πέρα δώθε. Ταυτόχρονα εκείνος φώναξε«Όχι!» και προσπάθησε να τη σπρώξει από µπροστά του για να έρθει σ’ εµένα.

Ξεκόλλησα τα µάτια µου από τα δικά του κι οπισθοχώρησα.«Όχι!» επανέλαβε. Αυτή τη φορά ήξερα ότι µιλούσε σ’ εµένα, όχι σ’ εκείνη. Θα πρέπει να

το κατάλαβε κι αυτή, γιατί µε µια κραυγή που θύµιζε ανησυχητικά γρύλισµα άγριου ζώουάρχισε να γυρίζει προς το µέρος µου. Το παραλυµένο σώµα µου ξύπνησε. Έκανα µεταβολήκαι το έβαλα στα πόδια.

Περίµενα να µε κυνηγήσουν, έτσι συνέχισα να τρέχω ώσπου έφτασα στην τεράστιαδίφυλλη πόρτα που είχε περιγράψει η Νεφερέτ. Σταµάτησα εκεί κι έγειρα στο κρύο ξύλο,προσπαθώντας να ελέγξω την ανάσα µου για να µπορέσω ν’ ακούσω αν µ’ ακολουθούσαντρεχαλητά.

Τι θα έκανα αν µε κυνηγούσαν; Το κεφάλι µου πήγαινε να σπάσει πάλι κι ένιωθα αδύναµηκαι κατατροµαγµένη. Και τελείως αηδιασµένη.

Ναι, είχα υπόψη µου τι λένε για το στοµατικό σεξ. Αµφιβάλλω αν υπάρχει σήµερα έστωκαι µια έφηβη στην Αµερική που να µην έχει υπόψη της ότι οι περισσότεροι ενήλικεςπιστεύουν πως µοιράζουµε στ’ αγόρια «χάρες» όπως τους µοίραζαν παλιά τσίχλες (ή, γιανα είµαστε πιο παραστατικοί, γλειφιτζούρια). Όλα αυτά είναι βλακείες και µε κάνουν έξωφρενών. Υπάρχουν φυσικά κορίτσια που το θεωρούν κουλ να υποκύπτουν στις απαιτήσειςτων αγοριών. Κάνουν λάθος. Όσες από µας έχουν λίγο µυαλό ξέρουν ότι δεν είναι κουλ νασε χρησιµοποιούν µ’ αυτό τον τρόπο.

Εντάξει λοιπόν, ήξερα τι είναι το στοµατικό σεξ. Αλλά σίγουρα δεν είχα δει να γίνεται. Γι’αυτό είχα σοκαριστεί µε όσα είδα. Αλλά αυτό που µε σόκαρε περισσότερο από το γεγονόςπως η ξανθιά έκανε εκείνο το απαίσιο πράγµα ήταν η αντίδρασή µου στο αίµα του τύπου.

Ήθελα να το γλείψω κι εγώ.Κι αυτό, όπως και να το κάνουµε, δεν ήταν φυσιολογικό.Κι ύστερα ήταν κι εκείνο το παράξενο βλέµµα που αντάλλαξα µαζί του. Τι σήµαινε;«Ζόι, είσαι καλά;»«Διάβολε!» αναφώνησα αναπηδώντας. Η Νεφερέτ στεκόταν πίσω µου και µε κοίταζε

απορηµένη.«Δεν αισθάνεσαι καλά;»«Ε…» Το µυαλό µου αναζήτησε απεγνωσµένα µια απάντηση. Δεν υπήρχε περίπτωση να

της πω τι είχα µόλις δει. «Με πονάει αφόρητα το κεφάλι µου» κατάφερα να προφέρω. Κιήταν αλήθεια. Είχα φριχτό πονοκέφαλο.

Το συνοφρύωµά της ήταν όλο έγνοια. «Άσε µε να σε βοηθήσω». Η Νεφερέτ ακούµπησεανάλαφρα το χέρι της στη γραµµή που σχηµάτιζαν τα ράµµατα στο µέτωπό µου. Έκλεισετα µάτια της και την άκουσα να ψιθυρίζει κάτι σε µια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Μετάτο χέρι της άρχισε να θερµαίνεται και, λες και η θερµότητα έγινε υγρό, την απορρόφησε τοδέρµα µου. Έκλεισα τα µάτια µου κι αναστέναξα ανακουφισµένη, καθώς υποχωρούσε ο

πονοκέφαλος.«Νιώθεις καλύτερα τώρα;»«Ναι» ψιθύρισα.Τράβηξε το χέρι της κι άνοιξα τα µάτια µου. «Τώρα θα σου περάσει ο πόνος. Δεν µπορώ

να καταλάβω γιατί επανήλθε µε τόση ένταση».«Ούτε κι εγώ, µα τώρα πέρασε» είπα βιαστικά.Με περιεργάστηκε λίγο ακόµα, ενώ εγώ κρατούσα την ανάσα µου. Τέλος είπε: «Μήπως σε

αναστάτωσε τίποτα;».Ξεροκατάπια. «Φοβάµαι λιγάκι που θα γνωρίσω την καινούρια µου συγκάτοικο». Βασικά

δεν ήταν ψέµα. Μπορεί να µη µε είχε αναστατώσει αυτό, αλλά σίγουρα µε φόβιζε.Το χαµόγελο της Νεφερέτ ήταν καλοσυνάτο. «Θα πάνε όλα καλά, Ζόι. Και τώρα, άσε µε

να σου παρουσιάσω τη νέα σου ζωή».Η Νεφερέτ άνοιξε τη βαριά ξύλινη πόρτα και βγήκαµε στο µεγάλο προαύλιο µπροστά στοσχολείο. Παραµέρισε και µ’ άφησε να χάσκω. Έφηβοι µε στολές που έδειχναν κουλ καιµοναδικές, αν και ήταν παρόµοιες, περπατούσαν σε µικρές παρέες στην αυλή και στοπεζοδρόµιο. Άκουγα τον φαινοµενικά φυσιολογικό ήχο της φωνής τους καθώς γελούσανκαι κουβέντιαζαν. Κοίταζα µια αυτούς και µια το σχολείο, χωρίς να ξέρω τι ναπρωτοχαζέψω. Διάλεξα το σχολείο. Ήταν το λιγότερο εκφοβιστικό από τα δύο (άλλωστεφοβόµουν µην ξαναδώ εκείνον). Το κτίριο ήταν λες και είχε βγει από τροµακτικό όνειρο.Ήταν µαύρα µεσάνυχτα και θα έπρεπε να είναι κατασκότεινο, αλλά πάνω από τις τεράστιεςγέρικες βελανιδιές που σκίαζαν τα πάντα κρεµόταν ένα λαµπερό φεγγάρι. Μαυρισµένοιµπρούντζινοι φανοστάτες υγραερίου ακολουθούσαν το πεζοδρόµιο που διέτρεχεπαράλληλα το τεράστιο κτίριο από κόκκινα τούβλα και µαύρη πέτρα. Ήταν τριώροφο καιείχε ασυνήθιστα ψηλή στέγη, γερτή ως ένα σηµείο κι επίπεδη στο πάνω µέρος της. Είδα ότιοι βαριές κουρτίνες ήταν ανοιγµένες και τα γλυκά κίτρινα φώτα έκαναν τις σκιές ναχορεύουν στις αίθουσες, χαρίζοντας σε όλο το κτίριο µια ζωντανή, φιλόξενη όψη. Στοµπροστινό µέρος του κεντρικού οικοδοµήµατος υπήρχε ένας στρογγυλός πυργίσκος, πουέκανε πιο έντονη την ψευδαίσθηση ότι το µέρος αυτό θύµιζε περισσότερο κάστρο παράσχολείο. Ορκίζοµαι πως θα ταίριαζε καλύτερα µια τάφρος παρά ένα πεζοδρόµιο πουπεριβαλλόταν από πυκνούς θάµνους αζαλέας και περιποιηµένο γκαζόν.

Απέναντι από το κεντρικό κτίριο βρισκόταν ένα µικρότερο που φαινόταν παλιότερο κιέµοιαζε µε εκκλησία. Πίσω από αυτό και τις γέρικες βελανιδιές που σκίαζαν το προαύλιο,διέκρινα τη σκιά ενός πανύψηλου πέτρινου τοίχου που περιέβαλλε όλο το σχολείο.Μπροστά από το κτίριο της εκκλησίας υπήρχε το µαρµάρινο άγαλµα µιας γυναίκας µεµακρύ χυτό ένδυµα.

«Η Νύχτα!» αναφώνησα.Η Νεφερέτ ανασήκωσε το φρύδι της ξαφνιασµένη. «Ναι, Ζόι. Είναι ένα άγαλµα της θεάς

και το κτίριο πίσω του είναι ο ναός της». Μου έγνεψε να την ακολουθήσω στο πεζοδρόµιοκι έδειξε µε µια πλατιά χειρονοµία τους εντυπωσιακούς χώρους της σχολής πουαπλώνονταν µπροστά µας. «Αυτό που είναι γνωστό σήµερα ως Οίκος της Νύχτας χτίστηκεστον νέο γαλλο-νορµανδικό ρυθµό, µε πέτρες που εισήχθησαν από την Ευρώπη. Για πρώτηφορά λειτούργησε ως αυγουστινιανή µονή του Λαού της Πίστης στα µέσα της δεκαετίαςτου 1920. Αργότερα στέγασε το Κάσια Χολ, ένα ιδιωτικό σχολείο για πλουσιόπαιδα. Όταν

αποφασίσαµε πως έπρεπε ν’ ανοίξουµε ένα δικό µας σχολείο σ’ αυτή την περιοχή τηςχώρας, το αγοράσαµε από το Κάσια Χολ, πριν από πέντε χρόνια».

Θυµόµουν αµυδρά την εποχή που ήταν ένα σνοµπ ιδιωτικό σχολείο – βασικά ο µόνοςλόγος που το είχα συγκρατήσει στη µνήµη µου ήταν γιατί είχα ακούσει τότε ότι µια µεγάληπαρέα παιδιών που φοιτούσαν στο Κάσια Χολ είχαν συλληφθεί για ναρκωτικά καιθυµόµουν πόσο είχαν σοκαριστεί τότε οι µεγάλοι. Τέλος πάντων. Κανένας άλλος δεσοκαρίστηκε που αυτά τα πλουσιόπαιδα ήταν ειδήµονες στα ναρκωτικά.

«Μου κάνει εντύπωση που δέχτηκαν να σας το πουλήσουν» είπα αφηρηµένα.Το γέλιο της ήταν σιγανό και λίγο επικίνδυνο. «Δεν ήθελαν, αλλά τους κάναµε µια

προσφορά που δεν µπόρεσε να την αρνηθεί ούτε καν ο υπεροπτικός διευθυντής τους».Ήθελα να τη ρωτήσω τι εννοούσε, αλλά το γέλιο της µου προκάλεσε ανατριχίλα.

Επιπλέον, ήµουν απασχοληµένη. Κοίταζα αχόρταγα γύρω µου. Εντάξει, το πρώτο πράγµαπου πρόσεξα ήταν ότι όσοι είχαν ολοκληρωµένο τατουάζ βρικόλακα ήταν απίστευταωραίοι. Θέλω να πω, ήταν εντελώς παράλογο. Ναι, ήξερα ότι οι βρικόλακες ήτανελκυστικοί. Όλοι το ήξεραν. Οι πιο πετυχηµένοι ηθοποιοί του κόσµου ήταν βρικόλακες.Ήταν επίσης χορευτές και µουσικοί, συγγραφείς και τραγουδιστές. Οι βρικόλακες δέσποζανστις τέχνες κι αυτός ήταν ο λόγος που είχαν τόσο πολλά λεφτά – καθώς κι ένας από τους(πολλούς) λόγους που ο Λαός της Πίστης τους θεωρούσε εγωιστές κι ανήθικους. Αυτά ταλένε, όµως, γιατί ζηλεύουν που εκείνοι δεν είναι τόσο ωραίοι. Οι άνθρωποι του Λαού τηςΠίστης πήγαιναν να δουν τις ταινίες τους, τα θεατρικά τους έργα, τις συναυλίες τους,αγόραζαν τα βιβλία και τα έργα τέχνης τους, αλλά ταυτόχρονα τους κατηγορούσαν καιτους περιφρονούσαν, και ποτέ, µα ποτέ, δεν τους συναναστρέφονταν. Τον άκρον άωτοντης υποκρισίας!

Τέλος πάντων, περιστοιχισµένη από τόσο πολλά πανέµορφα άτοµα, ένιωσα την επιθυµίανα κρυφτώ κάτω από ένα παγκάκι, αν και πολλά από αυτά χαιρετούσαν τη Νεφερέτ κιύστερα µου χαµογελούσαν και µου έλεγαν «γεια σου». Εγώ ανταπέδιδα διστακτικά τουςχαιρετισµούς τους, ρίχνοντας ταυτόχρονα κλεφτές µατιές στα παιδιά που περνούσαν δίπλαµας. Έγνεφαν όλα µε σεβασµό στη Νεφερέτ. Πολλά υποκλίνονταν επίσηµα κι έβαζαν τηγροθιά πάνω στην καρδιά τους, πράγµα που έκανε τη Νεφερέτ να χαµογελά και ν’ανταποδίδει µε µια ανεπαίσθητη κλίση του κεφαλιού της. Εντάξει, τα παιδιά δεν ήταν τόσοεντυπωσιακά ωραία όσο οι µεγάλοι. Σίγουρα ήταν ευπαρουσίαστα –ενδιαφέροντα για τηνακρίβεια, µε τα περιγράµµατα των µισοφέγγαρών τους και τις στολές τους που θύµιζανπερισσότερο ντιζαϊνάτα ρούχα παρά σχολική ενδυµασία–, αλλά δε διέθεταν την έντονη,υπερκόσµια ακτινοβολία που έβγαινε µέσα από τους ενήλικους βρικόλακες. Α, ναι, πρόσεξαεπίσης ότι, όπως το υποπτευόµουν, στις στολές τους κυριαρχούσε το µαύρο (θα περίµενεκανείς ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται τόσο µε τις τέχνες θα έβλεπαν πόσο κλισέ είναι νακυκλοφορείς µε µαύρα βαρετά γκόθικ. Απλώς το αναφέρω…). Ωστόσο, αν ήθελα να είµαιειλικρινής, όφειλα να παραδεχτώ ότι τους πήγαινε – το µαύρο συνδυασµένο µε ψιλό καρόσε σκούρο µπορντό, σκούρο µπλε και σµαραγδί πράσινο. Κάθε στολή είχε ένα περίτεχνοσχέδιο κεντηµένο µε χρυσό ή ασηµένιο νήµα στο τσεπάκι του στήθους του σακακιού ή τηςµπλούζας. Έβλεπα ότι κάποια σχέδια ήταν ίδια, αλλά δεν µπορούσα να καταλάβω τιακριβώς παρίσταναν. Επίσης υπήρχε ασυνήθιστα µεγάλος αριθµός παιδιών µε µακριάµαλλιά. Σοβαρά τώρα, τα κορίτσια είχαν µακριά µαλλιά, τα αγόρια είχαν µακριά µαλλιά, οι

καθηγητές είχαν µακριά µαλλιά, ακόµα κι οι γάτες που διέσχιζαν κατά διαστήµατα τοπεζοδρόµιο ήταν µακρύτριχες µαλλιαρές µπάλες. Παράξενο. Πάλι καλά που είχααποφασίσει τελικά να µην κόψω τα µαλλιά µου στο κοντό στιλ ίµο που κούρεψε η Κέιλα ταδικά της την περασµένη βδοµάδα.

Πρόσεξα επίσης ότι µεγάλοι και µικροί είχαν άλλο ένα κοινό σηµείο – τα µάτια τουςκαρφώνονταν µε απροκάλυπτη περιέργεια στο σηµάδι µου. Άρχιζα λοιπόν την καινούριαζωή µου σαν µια ανωµαλία, κάτι αναµενόµενο όσο και σπαστικό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

Το µέρος του Οίκου της Νύχτας όπου βρίσκονταν οι κοιτώνες ήταν στην άλλη άκρη τουπερίβολου του σχολείου, έτσι είχαµε µακρύ δρόµο, ενώ η Νεφερέτ βάδιζε επίτηδες αργά,δίνοντάς µου όλο τον χρόνο να χαζεύω και να κάνω ερωτήσεις. Όχι ότι µε πείραζε.Διασχίζοντας το κτιριακό συγκρότηµα που θύµιζε κάστρο µε τα βοηθητικά του κτίσµατα, µετη Νεφερέτ να µου δείχνει µικρές λεπτοµέρειες εξηγώντας µου τι είναι τι, απέκτησααίσθηση του χώρου. Ήταν παράξενο, αλλά ήταν ένας αποτελεσµατικός τρόπος. Επιπλέον,το περπάτηµα µ’ έκανε να αισθάνοµαι φυσιολογική. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ένιωθαξανά ο εαυτός µου. Δεν έβηχα. Δε µε πονούσε το σώµα µου. Ακόµα και το κεφάλι µου είχεπάψει να µε πονάει. Και δε σκεφτόµουν καθόλου, µα καθόλου εκείνη τη σκηνή πουπαρακολούθησα κατά λάθος και µε είχε αναστατώσει. Την είχα ξεχάσει – σκόπιµα. Τοτελευταίο πράγµα που χρειαζόµουν ήταν να προσθέσω κι άλλες σκοτούρες στο µυαλό µουεκτός από τη νέα µου ζωή και το αλλόκοτο σηµάδι. Οι ερωτικές περιπτύξεις, λοιπόν,ξεχάστηκαν.

Προσπαθώντας ν’ αρνηθώ αυτό που µου συνέβαινε, έλεγα στον εαυτό µου ότι, αν δενπερπατούσα σ’ ένα σχολικό πάρκο µες στα µαύρα µεσάνυχτα, δίπλα σ’ έναν βρικόλακα, θαµπορούσα να προσποιηθώ ότι σήµερα ήµουν ίδια όπως χτες. Σχεδόν.

Καλά, εντάξει. Ούτε καν σχεδόν, αλλά το κεφάλι µου ήταν όντως καλύτερα κι ήµουνέτοιµη να γνωρίσω τη συγκάτοικό µου όταν η Νεφερέτ άνοιξε τελικά την πόρτα τουκοιτώνα των κοριτσιών.

Το εσωτερικό ήταν µια έκπληξη. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίµενα – ίσως να είναι όλα µαύρακι ανατριχιαστικά. Αλλά ο κοιτώνας ήταν όµορφος, διακοσµηµένος στις αποχρώσεις τουσιέλ και του θαµπού κίτρινου, µε άνετους καναπέδες και µεγάλες αφράτες µαξιλάρες για νακάθεσαι, διάσπαρτες στο δωµάτιο σαν τεράστιες καραµέλες Smarties. Το γλυκό φωςγκαζιού που σκόρπιζαν κάµποσοι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι αντίκες έκανε τον χώρο ναµοιάζει µε παλάτι πριγκίπισσας. Στους κρεµ τοίχους κρέµονταν µεγάλες ελαιογραφίες, πουαπεικόνιζαν όλες αρχαίες γυναίκες εξωτικές και παντοδύναµες. Φρεσκοκοµµένα λουλούδια,κυρίως τριαντάφυλλα, στόλιζαν κρυστάλλινα βάζα στα τραπεζάκια, που ήταν φορτωµέναµε βιβλία, γυναικείες τσάντες και διάφορα άλλα αντικείµενα που ανήκουν συνήθως σεέφηβες. Είδα αρκετές τηλεοράσεις µε επίπεδη οθόνη κι αναγνώρισα τον ήχο του RealWorld του MTV που ακουγόταν από µία. Τα ’πιασα όλα αυτά µε µια µατιά, ενώπροσπαθούσα να χαµογελάσω και να φανώ φιλική στα κορίτσια, που είχαν διακόψειαπότοµα τις συζητήσεις τους µόλις µπήκα στο δωµάτιο και τώρα µε κοίταζαν επίµονα.Καλά, αυτό διαγράψτε το. Δεν κοίταζαν ακριβώς εµένα. Κοίταζαν το σηµάδι στο µέτωπόµου.

«Κυρίες µου, αποδώ η Ζόι Ρέντµπερντ. Υποδεχτείτε την και καλωσορίστε τη στον Οίκοτης Νύχτας».

Προς στιγµή νόµιζα πως δε θα πει καµιά τίποτα και ήθελα να πεθάνω από την ντροπή του

καινούριου παιδιού. Μετά σηκώθηκε ένα κορίτσι από µια παρέα που ήταν µαζεµένηµπροστά σε µια τηλεόραση. Ήταν µια µικροκαµωµένη ξανθιά, σχεδόν τέλεια. Βασικά µουθύµισε νεότερη εκδοχή της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ (που, σηµειωτέον, δε µου αρέσει – είναιτόσο… τόσο… τόσο εκνευριστική κι αφύσικα τσαχπίνα).

«Γεια σου, Ζόι. Καλωσόρισες στο νέο σου σπίτι». Το χαµόγελο της σωσία της ΣάραΤζέσικα Πάρκερ ήταν ζεστό κι αυθόρµητο, και ήταν φανερό πως προσπαθούσε να µεκοιτάξει στα µάτια αντί να χάσκει µε το χρωµατισµένο σηµάδι µου. Ευθύς ένιωσα άσχηµαγια την αρνητική σύγκριση που έκανα για εκείνη. «Με λένε Αφροδίτη» είπε.

Αφροδίτη; Εντάξει, ίσως τελικά να µη βιάστηκα να τη συγκρίνω. Πώς µπορεί έναςφυσιολογικός άνθρωπος να διαλέξει το όνοµα Αφροδίτη; Δηλαδή, έλεος. Μιλάµε για ΤΟκαβαληµένο καλάµι. Κόλλησα όµως ένα χαµόγελο στα χείλη µου και είπα πρόσχαρα: «Γειασου, Αφροδίτη!».

«Νεφερέτ, θέλεις να δείξω στη Ζόι το δωµάτιό της;»Η Νεφερέτ δίστασε, πράγµα που µου φάνηκε πολύ παράξενο. Αντί ν’ απαντήσει αµέσως,

στεκόταν και κοίταζε στα µάτια την Αφροδίτη. Τέλος, το ίδιο απότοµα όσο άρχισε τοβουβό της βλέµµα, η Νεφερέτ χαµογέλασε πλατιά.

«Σ’ ευχαριστώ, Αφροδίτη, θαυµάσια ιδέα. Είµαι η µέντορας της Ζόι, µα είµαι σίγουρη ότιθα νιώσει πολύ πιο ευπρόσδεκτη αν της δείξει το δωµάτιό της ένα κορίτσι της ηλικίας της».

Ήταν θυµός αυτό που είδα φευγαλέα στα µάτια της Αφροδίτης; Όχι, θα πρέπει να τοφαντάστηκα – ή τουλάχιστον θα πίστευα ότι το φαντάστηκα, αν εκείνη η παράξενη νέααίσθησή µου δε µου έλεγε άλλα. Αλλά δε χρειαζόµουν τη νέα µου διαίσθηση να µου πειπως κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί η Αφροδίτη γέλασε – και αναγνώρισα τον ήχο του γέλιουτης.

Νιώθοντας σαν να δέχτηκα γροθιά στο στοµάχι, συνειδητοποίησα ότι η Αφροδίτη ήταν ηκοπέλα που είχα δει στον διάδροµο µε τον νεαρό.

Το γέλιο της, που το ακολούθησε ένα ζωηρό: «Ευχαρίστως να την ξεναγήσω! Ξέρειςπόσο χαίροµαι να σε βοηθώ, Νεφερέτ», ήταν ψυχρό και ψεύτικο σαν το τεράστιο στήθοςτης Πάµελα Άντερσον, αλλά η Νεφερέτ απλώς έγνεψε κι ύστερα γύρισε προς το µέρος µου.

«Σ’ αφήνω τώρα, Ζόι» µου είπε σφίγγοντας τον ώµο µου. «Η Αφροδίτη θα σε πάει στοδωµάτιό σου και η νέα σου συγκάτοικος θα σε βοηθήσει να ετοιµαστείς για το δείπνο. Θασε δω στην τραπεζαρία». Μου χαµογέλασε µε το ζεστό µητρικό χαµόγελό της κι ένιωσατην ανόητη, παιδιάστικη επιθυµία να την αγκαλιάσω και να την παρακαλέσω να µη µεαφήσει µόνη µου µε την Αφροδίτη. «Όλα θα πάνε καλά» είπε, λες και διάβασε τη σκέψηµου. «Θα δεις, Ζόιµπερντ. Όλα θα πάνε καλά» ψιθύρισε, θυµίζοντας τόσο πολύ τη γιαγιάµου, που έπρεπε να συγκρατηθώ για να µην κλάψω. Ύστερα χαιρέτησε µ’ ένα γνέψιµο τηνΑφροδίτη και τα άλλα κορίτσια κι έφυγε από τον κοιτώνα.

Η πόρτα έκλεισε µ’ έναν πνιχτό ξερό ήχο. Διάβολε… ήθελα να πάω σπίτι µου!«Έλα, Ζόι. Τα δωµάτια είναι αποδώ» είπε η Αφροδίτη. Μου έκανε νόηµα να την

ακολουθήσω σε µια φαρδιά σκάλα που έστριβε στα δεξιά µας. Καθώς ανεβαίναµε,προσπάθησα ν’ αγνοήσω το βουητό των συζητήσεων που άρχισαν αµέσως µόλις φύγαµε.

Δε µίλαγε καµιά µας κι ένιωθα τόσο απαίσια, που µου ερχόταν να ουρλιάξω. Με είχε δει,άραγε, προηγουµένως στον διάδροµο; Εγώ πάντως σίγουρα δε σκόπευα να το αναφέρω.Ποτέ. Σε ό,τι µε αφορούσε, ήταν κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Ξερόβηξα και είπα: «Καλός φαίνεται ο κοιτώνας. Εννοώ, είναι πολύ ωραίος».Μου έριξε µια λοξή µατιά. «Δεν είναι απλώς καλά ή πολύ ωραία εδώ· είναι φανταστικά».«Α. Μάλιστα. Χαίροµαι που το ακούω».Γέλασε. Το γέλιο της ήταν πολύ δυσάρεστο –σαν καγχασµός σχεδόν– κι έκανε τον

σβέρκο µου ν’ ανατριχιάσει όπως την πρώτη φορά που το άκουσα.«Είναι φανταστικά κυρίως χάρη σ’ εµένα».Την κοίταξα νοµίζοντας ότι µου έκανε πλάκα κι αντίκρισα τα παγερά γαλάζια µάτια της.«Ναι, καλά άκουσες. Το µέρος αυτό είναι κουλ επειδή είµαι εγώ κουλ».Έλεος! Άκου τι έλεγε. Δεν είχα ιδέα πώς ν’ απαντήσω σ’ αυτή την ξιπασιά. Λες κι εκτός

από την αλλαγή ζωής/σχολείου/είδους χρειαζόµουν και το στρες µιας κόντρας µε τηδεσποινίδα τσουλίτσα Εγώ Είµαι και Κανένας Άλλος. Στο µεταξύ, δεν είχα καταλάβει ακόµηαν ήξερε ότι την είχα δει στον διάδροµο.

Εντάξει. Εγώ το µόνο που ήθελα ήταν να ενταχτώ. Να βρω ένα µέρος που να το νιώθωσπίτι µου. Αποφάσισα λοιπόν ν’ ακολουθήσω την ασφαλή οδό και να κρατήσω το στόµαµου κλειστό.

Δεν είπαµε τίποτε άλλο. Οι σκάλες οδηγούσαν σ’ έναν µεγάλο διάδροµο µε πόρτες στησειρά. Κράτησα την ανάσα µου όταν σταµάτησε η Αφροδίτη µπροστά σε µία µε ωραίο λιλάχρώµα, αλλά, αντί να χτυπήσει, γύρισε και µε κοίταξε. Ξάφνου το τέλειο πρόσωπό τηςγέµισε µίσος και ψυχρότητα, και δεν ήταν πια ωραίο.

«Εντάξει, άκου τι θα γίνει, Ζόι. Έχεις αυτό το παράξενο σηµάδι κι όλοι µιλούν για σένα κιαναρωτιούνται τι στο διάβολο τρέχει µαζί σου». Aνάβλεψε κι έπιασε σφιχτά τις πέρλες της,αλλάζοντας τη φωνή της ώστε ν’ ακουστεί τελείως χαζοχαρούµενη: «Αχ! Η καινούρια έχειχρωµατισµένο σηµάδι! Τι να σηµαίνει αυτό; Είναι ξεχωριστή; Έχει σούπερ δυνάµεις;Ποπό!». Κατέβασε το χέρι από τον λαιµό της και στένεψε τα µάτια της. Η φωνή της έγινεψυχρή και µοχθηρή σαν το βλέµµα της. «Για να ξέρεις λοιπόν. Εδώ το επίκεντρο είµαι εγώ.Τα πράγµατα γίνονται µε τον δικό µου τρόπο. Αυτό να το θυµάσαι, αν θέλεις να περάσειςκαλά. Αλλιώς, την έχεις βαµµένη».

Είχε αρχίσει να µε τσαντίζει. «Κοίτα» της είπα «µόλις ήρθα. Δε θέλω να δηµιουργήσωπροβλήµατα και δεν µπορώ να ελέγξω τι λέει ο κόσµος για το σηµάδι µου».

Στένεψε τα µάτια της. Σκατά. Θ’ αναγκαζόµουν να παίξω ξύλο µ’ αυτό το κορίτσι; Εγώπου δεν είχα χειροδικήσει ποτέ στη ζωή µου! Το στοµάχι µου δέθηκε κόµπος κιετοιµάστηκα να σκύψω ή να το βάλω στα πόδια ή, τέλος πάντων, να κάνω ό,τι χρειαζότανγια να γλιτώσω το ξυλοφόρτωµα.

Και τότε, τόσο γρήγορα όσο είχε γίνει απαίσια και τροµακτική, το πρόσωπό τηςχαλάρωσε, µου χαµογέλασε και ξανάγινε η γλυκιά ξανθούλα. (Όχι ότι µε ξεγέλασε.)

«Ωραία. Τώρα συνεννοηθήκαµε».Ε; Εγώ το µόνο που εννόησα ήταν πως είχε ξεχάσει να πάρει τα χάπια της, τίποτα

περισσότερο.Η Αφροδίτη δε µου έδωσε χρόνο ν’ απαντήσω. Μ’ ένα τελευταίο, παράξενα ζεστό

χαµόγελο, χτύπησε την πόρτα.«Περάστε!» φώναξε µια ζωηρή φωνή µε προφορά Οκλαχόµα.Η Αφροδίτη άνοιξε την πόρτα.«Γεια χαρά! Θεούλη µου, πέρνα µέσα». Μ’ ένα πλατύ χαµόγελο, η νέα µου συγκάτοικος,

ξανθιά επίσης, όρµησε σαν µίνι σίφουνας. Μόλις είδε όµως την Αφροδίτη, το χαµόγελοέσβησε από τα χείλη της και κοντοστάθηκε.

«Σου έφερα τη νέα σου συγκάτοικο». Τυπικά δεν υπήρχε τίποτα µεµπτό στα λόγια τηςΑφροδίτης, αλλά ο τόνος της ήταν περιφρονητικός και είχε προσθέσει στη φωνή της µιαφριχτή ψεύτικη προφορά Οκλαχόµα. «Στίβι Ρέι Τζόνσον, αποδώ η Ζόι Ρέντµπερντ. ΖόιΡέντµπερντ, αποδώ η Στίβι Ρέι Τζόνσον. Ορίστε, δεν είµαστε µια χαρά εµείς οι τρεις καλέςφιλεναδούλες;»

Κοίταξα τη Στίβι Ρέι. Ήταν τροµοκρατηµένη σαν κουνέλι.«Σ’ ευχαριστώ που µ’ έφερες ως εδώ, Αφροδίτη». Μίλησα βιαστικά, κινούµενη προς το

µέρος της Αφροδίτης, που οπισθοχώρησε αυτόµατα, πράγµα που την έκανε να βγει στονδιάδροµο. «Τα λέµε». Έκλεισα την πόρτα στα µούτρα της, καθώς η έκπληξή της είχεαρχίσει να µετατρέπεται σε θυµό. Μετά γύρισα στη Στίβι Ρέι, που ήταν ακόµη χλωµή.

«Τι συµβαίνει µε την Αφροδίτη;» ρώτησα.«Είναι… είναι…»Αν και δεν την ήξερα καθόλου, κατάλαβα ότι η Στίβι Ρέι προσπαθούσε ν’ αποφασίσει

πόσα έπρεπε να πει. Σκέφτηκα λοιπόν να τη βοηθήσω. Θέλω να πω, ήµαστε συγκάτοικοι.«Είναι στρίγκλα!» είπα.

Τα µάτια της Στίβι Ρέι στρογγύλεψαν και µετά έβαλε τα γέλια. «Δεν είναι καλόςάνθρωπος, αυτό να λέγεται».

«Χρειάζεται φαρµακευτική βοήθεια, αυτό κι αν λέγεται» πρόσθεσα κάνοντάς τη ναγελάσει ακόµα περισσότερο.

«Μου φαίνεται πως θα τα πάµε περίφηµα οι δυο µας, Ζόι Ρέντµπερντ» είπε χαµογελώνταςακόµη. «Καλωσόρισες στο καινούριο σου σπίτι!» Παραµέρισε κι έδειξε µε µια πλατιάχειρονοµία το µικρό δωµάτιο, σαν να µε οδηγούσε σε παλάτι.

Κοίταξα γύρω µου και βλεφάρισα. Πολλές φορές. Το πρώτο που πρόσεξα ήταν έναµεγάλο πόστερ του τραγουδιστή της κάντρι Κένι Τσέσνι, που κρεµόταν πάνω από το ένακρεβάτι, καθώς κι ένα καουµπόικο καπέλο πάνω σ’ ένα κοµοδίνο – όπου υπήρχε επίσης µιαπαλαιική λάµπα γκαζιού µε βάση σε σχήµα καουµπόικης µπότας. Α, µάλιστα. Η Στίβι Ρέιήταν τελείως βλάχα!

Και τότε µ’ αιφνιδίασε καλωσορίζοντάς µε µε µια µεγάλη αγκαλιά και µου θύµισεχαριτωµένο κουταβάκι µε τα κοντά σγουρά µαλλιά και το χαµογελαστό στρογγυλό τηςπρόσωπο. «Ζόι, δεν ξέρεις πόσο χαίροµαι που αισθάνεσαι καλύτερα! Ανησύχησα τόσοπολύ όταν έµαθα πως χτύπησες. Χαίροµαι ειλικρινά που ήρθες επιτέλους».

«Ευχαριστώ» είπα, χαζεύοντας ακόµη αυτό που τώρα ήταν το δωµάτιό µου και νιώθονταςτόσο συγκινηµένη, που µου έρχονταν πάλι δάκρυα.

«Είναι τροµακτικό, έτσι;» Η Στίβι Ρέι µε παρατηρούσε µε τα µεγάλα σοβαρά γαλάζια µάτιατης, που ήταν γεµάτα δάκρυα συµπάθειας. Έγνεψα καταφατικά, γιατί δεν εµπιστευόµουντη φωνή µου.

«Ξέρω. Την πρώτη νύχτα πλάνταξα στο κλάµα».Συγκράτησα τα δάκρυά µου και ρώτησα: «Πόσο καιρό είσαι εδώ;».«Τρεις µήνες. Και, δικιά µου, χάρηκα όταν µου είπαν πως θ’ αποκτήσω συγκάτοικο!»«Ήξερες ότι θα έρθω;»Έγνεψε ζωηρά. «Αµέ! Η Νεφερέτ µου είπε προχτές ότι σε εντόπισε ο ανιχνευτής κι

ετοιµαζόταν να σε σηµαδέψει. Περίµενα να έρθεις χτες, αλλά µετά άκουσα ότι είχες έναατύχηµα και σε µετέφεραν στο αναρρωτήριο. Τι έγινε;»

Ανασήκωσα τους ώµους µου και είπα: «Έψαχνα τη γιαγιά µου κι έπεσα και χτύπησα τοκεφάλι µου». Δεν είχα το παράξενο αίσθηµα που µου έλεγε να κρατήσω το στόµα µουκλειστό, αλλά δεν ήξερα κατά πόσον µπορούσα να ξανοιχτώ στη Στίβι Ρέι, έτσιανακουφίστηκα όταν έγνεψε σαν να καταλάβαινε και δεν έκανε άλλες ερωτήσεις για τοατύχηµά µου – ή για το παράξενο, χρωµατισµένο σηµάδι µου.

«Οι γονείς σου φρίκαραν όταν είδαν το σηµάδι;»«Τελείως. Γιατί, οι δικοί σου δε φρίκαραν;»«Βασικά, η µαµά µου το πήρε πολύ καλά. Είπε πως οτιδήποτε θα µε αποµάκρυνε από την

Ενριέτα ήταν καλό πράγµα».«Την Ενριέτα της Οκλαχόµα;» ρώτησα, χαρούµενη που περάσαµε σ’ ένα θέµα που δεν

αφορούσε εµένα.«Δυστυχώς, ναι».Η Στίβι Ρέι ρίχτηκε στο κρεβάτι κάτω από το πόστερ του Κένι Τσέσνι και µου έγνεψε να

καθίσω στο άλλο απέναντί της. Το έκανα κι ένιωσα ένα µικρό τίναγµα έκπληξης ότανσυνειδητοποίησα ότι καθόµουν στη ροζ και πράσινη Ralph Lauren κουβέρτα µου από τοσπίτι. Κοίταξα το µικρό δρύινο κοµοδίνο κι ανοιγόκλεισα τα µάτια µου. Να και τοεκνευριστικό, άσχηµο ξυπνητήρι µου, οι γυαλαµπούκες που χρησιµοποιούσα όταν µεκούραζαν οι φακοί επαφής κι η φωτογραφία µου µε τη γιαγιά από το περασµένο καλοκαίρι.Και στα ράφια πάνω από τον υπολογιστή στη δική µου πλευρά του δωµατίου είδα τα βιβλίαµου από τις σειρές Gossip Girl και Bubbles (µαζί µε µερικά άλλα αγαπηµένα µου, µεταξύτων οποίων τον Δράκουλα του Μπραµ Στόκερ – αυτό κι αν ήταν ειρωνεία), µερικά CD µου,το λάπτοπ µου και –Θεούλη µου– τα κουκλάκια µου από την ταινία Μπαµπούλας Α.Ε. Τιρεζιλίκι. Το σακίδιό µου ήταν στο πάτωµα δίπλα στο κρεβάτι µου.

«Η γιαγιά σου έφερε τα πράγµατά σου. Είναι πολύ συµπαθητική» είπε η Στίβι Ρέι.«Δεν είναι απλώς συµπαθητική. Είναι φοβερά γενναία που αντιµετώπισε τη µαµά µου και

τον βλαµµένο τον άντρα της για να µου φέρει τα πράγµατά µου. Φαντάζοµαι τηµελοδραµατική σκηνή που προκάλεσε η µαµά µου». Αναστέναξα και κούνησα το κεφάλιµου.

«Ναι, νοµίζω πως είµαι τυχερή. Η δική µου µαµά το πήρε ψύχραιµα» είπε η Στίβι Ρέιδείχνοντας το περίγραµµα του µισοφέγγαρου στο µέτωπό της. «Αν και ο µπαµπάς µουτρελάθηκε, γιατί είµαι, βλέπεις, και µοναχοκόρη». Ανασήκωσε τους ώµους της και µετάγέλασε. «Οι τρεις αδελφοί µου το βρήκαν φανταστικό και ήθελαν να µάθουν αν µπορώ νατους συστήσω κορίτσια βρικόλακες». Κοίταξε απηυδισµένη το ταβάνι. «Τι ηλίθια που είναιτα αγόρια».

«Τελείως» συµφώνησα και της χαµογέλασα. Αν θεωρούσε ηλίθια τα αγόρια, θα ταπηγαίναµε πολύ καλά εµείς οι δύο.

«Τώρα έχω προσαρµοστεί αρκετά. Θέλω να πω, τα µαθήµατα είναι παράξενα, αλλά µουαρέσουν – ειδικά το µάθηµα Τάε Κβον Ντο. Μ’ αρέσει να ρίχνω κλοτσιές σε πισινούς».Χαµογέλασε σκανταλιάρικα, σαν µικρό ξανθό ξωτικό. «Μου αρέσουν κι οι στολές, κάτι πουµε σόκαρε πολύ στην αρχή. Θέλω να πω, είναι δυνατόν να σου αρέσει η στολή τουσχολείου; Αλλά µπορούµε να προσθέσουµε ό,τι θέλουµε και να τις κάνουµε µοναδικές, έτσι

δεν είναι οι συνηθισµένες, τυποποιηµένες βαρετές στολές σχολείου. Κι υπάρχουν κάτιαγόρια πολύ σέξι εδώ – έστω κι αν είναι ηλίθια τα αγόρια». Τα µάτια της σπίθισαν. «Γενικάείµαι τόσο χαρούµενη που έφυγα από την Ενριέτα, ώστε δε µε νοιάζουν όλα τ’ άλλα, ακόµακι αν η Τούλσα είναι τόσο µεγάλη που καταντά τροµακτική».

«Η Τούλσα δεν είναι τροµακτική» είπα αυτόµατα. Αντίθετα µε πολλά παιδιά από τοπροάστιο του Σπασµένου Βέλους, εγώ ήξερα να κυκλοφορήσω στην Τούλσα, χάρη στις«ανιχνευτικές εξορµήσεις» µας, όπως τις ονόµαζε η γιαγιά µου. «Aπλώς πρέπει να ξέρειςπού να πας. Στην Μπράντι Στριτ υπάρχει ένα µαγαζί µε υπέροχες χάντρες από τις οποίεςµπορείς να φτιάξεις µόνη σου κοσµήµατα, και δίπλα ακριβώς είναι το Lola’s at the Bowery,που φτιάχνει τα καλύτερα γλυκά της πόλης. Πολύ ωραία είναι επίσης και στην Τσέρι Στριτ.Δεν είναι µακριά αποδώ. Βασικά είµαστε δίπλα στο µουσείο Φίλµπρουκ και στην πλατείαΟύτικα. Έχει πολύ ωραία µαγαζιά εκεί και…»

Ξαφνικά συνειδητοποίησα τι έλεγα. Αλήθεια, τα παιδιά βρικόλακες κάνουν παρέα µε τακανονικά παιδιά; Σκάλισα τη µνήµη µου. Όχι. Δεν είχα δει ποτέ παιδιά µε µισοφέγγαρο νασυχνάζουν στο Φίλµπρουκ ή στο Gap ή στο Banana Republic ή στα Starbucks. Δεν τα είχαδει ποτέ στον κινηµατογράφο. Διάβολε! Δεν είχα δει ποτέ ως σήµερα παιδί βρικόλακα. Θαµας κρατούσαν λοιπόν φυλακισµένους εδώ τέσσερα χρόνια; Ρώτησα, µ’ ένα αίσθηµακλειστοφοβίας και ασφυξίας: «Βγαίνουµε καθόλου έξω;».

«Ναι, αλλά πρέπει να τηρείς κάποιους κανόνες».«Κανόνες; Δηλαδή;»«Κοίτα, δεν πρέπει να φοράς τα ρούχα της στολής σου…» Σταµάτησε απότοµα. «Να

πάρει! Τώρα το θυµήθηκα. Πρέπει να βιαστούµε. Το δείπνο είναι σε λίγα λεπτά και πρέπειν’ αλλάξεις». Πετάχτηκε όρθια κι άρχισε να ψαχουλεύει στην ντουλάπα που βρισκόταν στηδική µου πλευρά του δωµατίου, ενώ συνέχισε να µου µιλά πάνω απ’ τον ώµο της. «ΗΝεφερέτ έστειλε µερικά ρούχα χτες τη νύχτα. Μη φοβάσαι, θα είναι εντάξει το νούµερο.Άγνωστο πώς, ξέρουν το νούµερό µας πριν µας δούνε – είναι ανατριχιαστικό πόσα ξέρουνοι ενήλικοι βρικόλακες που δε θα ’πρεπε να ξέρουν. Μπορείς να προσθέσεις δικά σουπράγµατα στη στολή σου – όπως εγώ».

Την κοίταξα. Θέλω να πω, την κοίταξα προσεκτικά. Φορούσε ένα συνηθισµένο τζινRoper. Ξέρετε, από αυτά που φορούν τα αγροτόπαιδα, τα υπερβολικά στενά που δεν έχουνκωλότσεπες. Τώρα, το πώς θεωρείται κοµψό ένα ρούχο που δεν έχει τσέπες και σε σφίγγειείναι κάτι που ειλικρινά δεν µπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Η Στίβι Ρέι ήταν πάρα πολύαδύνατη, αλλά αυτό το τζιν την έκανε να δείχνει πως έχει περιφέρειες. Ήξερα πριν κοιτάξωτα πόδια της τι φορούσε – καουµπόικες µπότες. Έριξα µια µατιά κι αναστέναξα. Μάλιστα.Μυτερές καουµπόικες µπότες από καφέ δέρµα, χωρίς τακούνια. Μέσα στο αγροτικό τζιν τηςήταν χωµένη µια µαύρη µακρυµάνικη βαµβακερή µπλούζα που φαινόταν ακριβή σαν αυτέςπου βρίσκεις στο Saks ή στο Neiman Marcus, σε αντιδιαστολή µε τα φτηνότερα σιθρούπουκάµισα που η υπερτιµηµένη Abercrombie προσπαθεί να µας πείσει ότι δεν είναιτσουλίστικα. Όταν κοίταξε προς το µέρος µου, είδα ότι είχε δύο τρύπες σε κάθε αυτί, όπουφορούσε µικρούς ασηµένιους κρίκους. Γύρισε κρατώντας στο ένα χέρι µια µαύρη µπλούζασαν εκείνη που φορούσε και στο άλλο ένα πουλόβερ, και αποφάσισα ότι, αν και το κάντριστιλ δεν ήταν για µένα, εκείνη ήταν χαριτωµένη µ’ αυτό το µείγµα επαρχιωτισµού καικοµψότητας.

«Ορίστε! Βάλε αυτά πάνω από το τζιν σου κι είµαστε έτοιµες».Το τρεµάµενο φως της λάµπας-καουµπόικη µπότα έπεσε σ’ ένα ασηµένιο κέντηµα στο

στήθος του πουλόβερ που µου έδινε. Στάθηκα όρθια και πήρα τις δύο µπλούζες,σηκώνοντας ψηλά το πουλόβερ για να δω καλύτερα. Το ασηµένιο κέντηµα είχε σχήµασπείρας που γυάλιζε καθώς περιστρεφόταν σ’ έναν φίνο κύκλο, ο οποίος θα βρισκότανπάνω στην καρδιά µου.

«Είναι το σήµα µας» είπε η Στίβι Ρέι.«Το σήµα µας;»«Ναι, κάθε τάξη –λέγονται Τρίτη, Τετάρτη, Πέµπτη και Έκτη– έχει το δικό της σήµα.

Εµείς πάµε Τρίτη και το σήµα µας είναι ο ασηµένιος λαβύρινθος της θεάς Νύχτας».«Τι σηµαίνει αυτό;» ρώτησα περισσότερο τον εαυτό µου παρά εκείνη, καθώς ψηλαφούσα

τους ασηµένιους κύκλους.«Συµβολίζει το νέο µας ξεκίνηµα τώρα που αρχίζουµε να βαδίζουµε στον Δρόµο της

Νύχτας και µαθαίνουµε για τη θεά και τις δυνατότητες που ανοίγει µπροστά µας ηκαινούρια ζωή µας».

Είχε σοβαρέψει απότοµα και γύρισα να την κοιτάξω ξαφνιασµένη. Μου χαµογέλασεντροπαλά κι ανασήκωσε τους ώµους της. «Είναι ένα από τα πρώτα πράγµατα που µαθαίνειςστην Κοινωνιολογία των Βρικολάκων. Tο µάθηµα αυτό το διδάσκει η Νεφερέτ και τρώνε τησκόνη του τα βαρετά µαθήµατα που έκανα στο Λύκειο της Ενριέτα, έδρα των µαχητικώνπουλερικών. Έλεος. Μαχητικά πουλερικά! Τι σόι µασκότ είναι αυτή;» Κούνησεαγανακτισµένη το κεφάλι της ενώ εγώ έβαζα τα γέλια. «Τέλος πάντων, άκουσα ότι ηΝεφερέτ έγινε ο µέντοράς σου. Είσαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί σχεδόν ποτέ δεναναλαµβάνει καινούρια παιδιά και, πέρα από µεγάλη ιέρεια, είναι και η πιο κουλ καθηγήτριατου σχολείου».

Αυτό που δεν είπε ήταν ότι δεν ήµουν απλώς τυχερή, ήµουν «ξεχωριστή» µε τοπαράξενο, χρωµατισµένο σηµάδι µου. Πράγµα που µου θύµισε…

«Στίβι Ρέι,πώς και δε µε ρώτησες για το σηµάδι µου; Θέλω να πω, σ’ ευχαριστώ που δεµε βοµβάρδισες µε χιλιάδες ερωτήσεις, αλλά όλοι όσους συνάντησα καθώς ερχόµουνκαρφώνονταν στο σηµάδι µου. Η Αφροδίτη το ανέφερε αµέσως µόλις µείναµε µόνες µας.Εσύ ούτε που του έδωσες σηµασία. Γιατί;»

Και τότε κοίταξε επιτέλους το µέτωπό µου, ανασήκωσε τους ώµους της και στράφηκεξανά στα µάτια µου. «Είσαι η συγκάτοικός µου. Σκέφτηκα πως θα µου πεις τι τρέχει µόλιςνιώσεις έτοιµη. Ένα πράγµα που έµαθα στη µικρή πόλη όπου µεγάλωσα είναι ότι, αν θέλειςνα µείνει κάποιος φίλος σου, καλά θα κάνεις να κοιτάζεις τη δουλειά σου. Εµείς θαµοιραζόµαστε το ίδιο δωµάτιο για τέσσερα χρόνια…» Σταµάτησε και στο κενό ανάµεσα σταλόγια της θρονιάστηκε η µεγάλη, απαίσια, ανείπωτη αλήθεια ότι θα είµαστε συγκάτοικοι γιατέσσερα χρόνια µόνο εφόσον επιζούσαµε κι οι δυο της αλλαγής. «Αυτό που προσπαθώ νασου πω είναι ότι θέλω να γίνουµε φίλες».

Της χαµογέλασα. Έδειχνε τόσο µικρή κι αισιόδοξη – τόσο συµπαθητική και φυσιολογική,τελείως διαφορετική απ’ ό,τι φανταζόµουν τα παιδιά βρικόλακες. Ένιωσα ένα µικρόσκίρτηµα ελπίδας. Ίσως τελικά να κατάφερνα να ενταχτώ εδώ. «Κι εγώ θέλω να γίνουµεφίλες».

«Τι ωραία!» Θα ορκιζόµουν πως έµοιαζε πάλι µε κουταβάκι που κουνάει την ουρά του.

greekleech.info

«Έλα όµως! Βιάσου – δεν πρέπει ν’ αργήσουµε».Μ’ έσπρωξε προς την πόρτα που βρισκόταν ανάµεσα στις δυο ντουλάπες κι έτρεξε στον

καθρέφτη του µακιγιάζ πάνω από το γραφείο της για να χτενίσει τα κοντά µαλλιά της.Μπήκα µέσα και βρέθηκα σ’ ένα µικροσκοπικό λουτρό, όπου έβγαλα βιαστικά το µακόµπλουζάκι µου και φόρεσα τη βαµβακερή µπλούζα κι αποπάνω το µεταξωτό πουλόβερ, πουείχε µια ωραία βαθιά απόχρωση του µοβ, µε ψιλές µαύρες ρίγες. Ετοιµαζόµουν ναεπιστρέψω στο δωµάτιο για να πάρω το σακίδιό µου και να φτιαχτώ µε τα είδη µακιγιάζ καιµαλλιών που είχα φέρει µαζί µου, όταν έπεσε το βλέµµα µου στον καθρέφτη πάνω απ’ τοννιπτήρα. Το πρόσωπό µου ήταν ακόµη άσπρο, αλλά είχε χάσει την τροµακτική,αρρωστηµένη χλωµάδα που είχε πριν. Τα µαλλιά µου ήταν χάλια, αχτένιστα κι ανάκατα, καιη λεπτή γραµµή που σχηµάτιζαν τα µαύρα ράµµατα πάνω ακριβώς από τον αριστερόκρόταφό µου µόλις που φαινόταν. Αλλά αυτό που τράβηξε το βλέµµα µου ήταν τοζαφειρένιο σηµάδι. Καθώς το κοίταζα µαγεµένη από την εξωτική οµορφιά του, το φως τουλουτρού έπεσε στον κεντητό ασηµένιο λαβύρινθο πάνω στην καρδιά µου. Σκέφτηκα ότι ταδύο σύµβολα ταίριαζαν παρά τα διαφορετικά τους σχήµατα… παρά τα διαφορετικάχρώµατα…

Εγώ όµως ταίριαζα µαζί τους; Ταίριαζα σ’ αυτό τον παράξενο καινούριο κόσµο;Έκλεισα σφιχτά τα µάτια µου κι ευχήθηκα απελπισµένα αυτό που θα τρώγαµε στο δείπνο

να µην ανακάτευε το σφιγµένο ήδη από νευρικότητα στοµάχι µου (και, προς Θεού, να µηνέπρεπε να πιούµε αίµα).

«Αχ, όχι…» ψιθύρισα στον εαυτό µου «µε την κακοτυχία που µε δέρνει µπορεί να πάθωκαι διάρροια».

Ε

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

ντάξει, η καφετέρια ήταν κουλ – ουπς, ήθελα να πω η «τραπεζαρία», όπως έγραφε ηασηµένια πλακέτα έξω από την είσοδο. Καµία σχέση µε την απαίσια, παγωµένη

καφετέρια του Λυκείου του Σπασµένου Βέλους, όπου η ακουστική ήταν τόσο χάλια ώστε,παρόλο που καθόµουν δίπλα στην Κέιλα, δεν άκουγα ούτε τις µισές από τις φλυαρίες της.Η αίθουσα αυτή ήταν ζεστή και φιλόξενη. Οι τοίχοι ήταν φτιαγµένοι µε τον ίδιο παράξενοσυνδυασµό τούβλων και µαύρης πέτρας όπως το εξωτερικό των κτιρίων, και η αίθουσαήταν γεµάτη µε βαριούς ξύλινους πάγκους του πικνίκ και ασορτί πάγκους µε επένδυση στακαθίσµατα και στις πλάτες. Τα τραπέζια, που το καθένα έπαιρνε γύρω στα έξι άτοµα, ήτανδιαταγµένα γύρω από ένα µεγάλο ελεύθερο τραπέζι στο κέντρο της αίθουσας, φορτωµένοφρούτα, τυριά και κρεατικά, κι ένα κρυστάλλινο µπολ που το περιεχόµενό του έµοιαζεύποπτα µε κόκκινο κρασί. (Ορίστε; Κρασί στο σχολείο;) Το ταβάνι ήταν χαµηλό και ο πίσωτοίχος γεµάτος παράθυρα, µε µια γυάλινη πόρτα στη µέση. Οι βαριές βελούδινες µπορντόκουρτίνες ήταν ανοιχτές κι έβλεπα έξω µια πανέµορφη µικρή αυλή µε πέτρινα παγκάκια,φιδογυριστά µονοπάτια και καλλωπιστικούς θάµνους και λουλούδια. Στο κέντρο της αυλήςυπήρχε ένα µαρµάρινο σιντριβάνι όπου το νερό ξεπηδούσε µέσα από κάτι που έµοιαζε πολύµε ανανά. Ήταν πολύ όµορφα, ειδικά στο φως του φεγγαριού και των διάσπαρτωνπαλαιικών φανοστατών.

Τα περισσότερα τραπέζια ήταν κατειληµµένα ήδη από παιδιά που έτρωγαν καικουβέντιαζαν, τα οποία γύρισαν προς το µέρος µας µε απροκάλυπτη περιέργεια όταν ηΣτίβι Ρέι κι εγώ µπήκαµε στην αίθουσα. Πήρα µια βαθιά ανάσα και κράτησα ψηλά το κεφάλιµου. Ας έβλεπαν λοιπόν καλά το σηµάδι που τους εντυπωσίαζε τόσο πολύ όλους. Η ΣτίβιΡέι µε οδήγησε στην πλευρά της αίθουσας µε τους κλασικούς υπαλλήλους που σερβίριζανφαγητό πίσω από γυάλινες προθήκες σε στιλ µπουφέ.

«Τι είναι αυτό το τραπέζι στο κέντρο;» ρώτησα καθώς βαδίζαµε.«Μια συµβολική προσφορά στη θεά Νύχτα. Υπάρχει πάντα µια θέση για εκείνη στο

τραπέζι. Στην αρχή σε παραξενεύει, αλλά σε λίγο θα το συνηθίσεις και θα σου φαίνεταισωστό».

Στην πραγµατικότητα δε µε παραξένεψε. Μου φάνηκε λογικό. Η θεά ήταν τόσο ζωντανήεδώ. Παντού υπήρχε το σηµάδι της. Το άγαλµά της στεκόταν περήφανα µπροστά στον ναότης. Είχα αρχίσει επίσης να προσέχω σε όλο το σχολείο µικρές εικόνες και αγαλµατίδιά της.Η µεγάλη της ιέρεια ήταν η µέντοράς µου και, όπως όφειλα να οµολογήσω, ένιωθα ήδη έναδέσιµο µε τη Νύχτα. Χρειάστηκε να κάνω συνειδητή προσπάθεια για να µην αγγίξω τοσηµάδι στο µέτωπό µου. Αντί γι’ αυτό, πήρα έναν δίσκο και στάθηκα στην ουρά πίσω απότη Στίβι Ρέι.

«Μην ανησυχείς» µου ψιθύρισε. «Το φαγητό είναι εξαιρετικό. Δε σε αναγκάζουν να πιειςαίµα ή να φας ωµό κρέας ή κάτι τέτοιο».

Ξέσφιξα τα δόντια µου ανακουφισµένη. Τα περισσότερα παιδιά έτρωγαν ήδη, έτσι δενήταν µεγάλη η ουρά, κι όταν η Στίβι Ρέι κι εγώ φτάσαµε µπροστά στα φαγητά, άρχισαν να

greekleech.info

τρέχουν τα σάλια µου. Σπαγγέτι! Οσµίστηκα: µε σκόρδο!«Αυτή η δοξασία ότι οι βρικόλακες δεν αντέχουν το σκόρδο είναι σκέτη χαζοµάρα» είπε

χαµηλόφωνα η Στίβι Ρέι καθώς σερβίριζαν τα πιάτα µας.«Ναι, αλλά αυτό που λένε ότι οι βρικόλακες πίνουν αίµα;» ρώτησα στον ίδιο τόνο.«Αυτό δεν είναι» είπε σιγανά.«Τι δεν είναι;»«Χαζοµάρα».Υπέροχα. Τέλεια. Φανταστικά. Αυτό ακριβώς που δεν ήθελα ν’ ακούσω.Προσπαθώντας να µη σκέφτοµαι το αίµα, πήρα ένα ποτήρι τσάι, όπως και η Στίβι Ρέι, κι

ύστερα την ακολούθησα σ’ ένα τραπέζι όπου κάθονταν ήδη άλλα δυο παιδιά,κουβεντιάζοντας ζωηρά καθώς έτρωγαν. Φυσικά η συζήτηση κόπηκε µαχαίρι µόλιςεµφανιστήκαµε, αλλά η Στίβι Ρέι δεν πτοήθηκε. Καθώς έπαιρνα θέση απέναντί της, έκανετις συστάσεις µε την ένρινη προφορά της Οκλαχόµα.

«Γεια χαρά. Να σας συστήσω τη νέα µου συγκάτοικο, τη Ζόι Ρέντµπερντ. Ζόι, αποδώ ηΈριν Μπέιτς». Έδειξε µια εξωφρενικά ωραία ξανθιά, που καθόταν από τη δική µου πλευράτου τραπεζιού. (Μα τι διάβολο – πόσες ωραίες ξανθές είχε αυτό το σχολείο; Δεν υπήρχεκανένα όριο;) Συνέχισε ήρεµα µε τη χαρακτηριστική προφορά της, κάνοντας µικρέςχειρονοµίες για να δώσει έµφαση. «Η Έριν είναι “η ωραία”. Είναι επίσης διασκεδαστική κιέξυπνη και έχει περισσότερα παπούτσια από κάθε άλλη κοπέλα που ξέρω».

Η Έριν ξεκόλλησε τα µάτια της από το σηµάδι µου όσο χρειαζόταν για να πει ένασύντοµο: «Γεια».

«Κι αποδώ το αγόρι της παρέας µας, ο Ντάµιεν Μάσλιν. Αλλά είναι γκέι, οπότε µάλλον δενπιάνεται γι’ αγόρι».

Αντί να τσαντιστεί µε τη Στίβι Ρέι, ο Ντάµιεν έµεινε ήρεµος κι ατάραχος. «Βασικά, εφόσονείµαι γκέι, νοµίζω ότι πρέπει να πιάνοµαι για δύο αγόρια αντί για ένα. Θέλω να πω, στοπρόσωπό µου βρίσκετε την αντρική οπτική γωνία και ταυτόχρονα δε χρειάζεται ν’ανησυχείτε ότι θέλω να πιάσω τα βυζιά σας».

Είχε καθαρό πρόσωπο, χωρίς ίχνος ακµής, και σκούρα καστανά µαλλιά και µάτια που µουθύµιζαν ελαφάκι. Βασικά, ήταν γλύκας. Όχι όµως µε τον χαρακτηριστικά έντονα θηλυπρεπήτρόπο των περισσότερων εφήβων που αποφασίζουν να βγουν και να δηλώσουν ανοιχτάαυτό που ξέρουν όλοι (εκτός από τους γονείς τους, οι οποίοι είναι ανύποπτοι ή αρνούνταινα το συνειδητοποιήσουν). Ο Ντάµιεν δεν ήταν ένα κουνιστό θηλυπρεπές αγόρι· ήταν έναγλυκό παιδί µε αξιαγάπητο χαµόγελο. Έκανε επίσης φιλότιµες προσπάθειες να µην κοιτάζειτο σηµάδι µου, πράγµα που εκτίµησα δεόντως.

«Ίσως έχεις δίκιο. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι» είπε η Στίβι Ρέι µπουκωµένη µεσκορδόψωµο.

«Αγνόησέ την, Ζόι. Οι υπόλοιποι είµαστε σχεδόν φυσιολογικοί» είπε ο Ντάµιεν. «Καιχαιρόµαστε αφάνταστα που έφτασες επιτέλους. Η Στίβι Ρέι µας είχε τρελάνει –αναρωτιόταν πώς θα είσαι, πότε θα έρθεις…»

«Αν θα είσαι από εκείνα τα φρικιά που δεν πλένονται ποτέ και νοµίζουν ότι το να είσαιβρικόλακας σηµαίνει ότι προσπαθείς να γίνεις τελείως άχρηστος» τον διέκοψε η Έριν.

«Ή αναρωτιόταν αν θα είσαι σαν αυτές» είπε ο Ντάµιεν ρίχνοντας µια λοξή µατιά σ’ ένατραπέζι στα αριστερά µας.

greekleech.info

Ακολούθησα το βλέµµα του και τσιτώθηκαν τα νεύρα µου όταν είδα για τι πράγµαµιλούσε. «Εννοείς την Αφροδίτη;»

«Ναι» είπε ο Ντάµιεν. «Και τους ξιπασµένους αυλοκόλακές της».Ορίστε; Ανοιγόκλεισα απορηµένη τα µάτια µου.Η Στίβι Ρέι αναστέναξε. «Θα συνηθίσεις το λεξιλόγιο του Ντάµιεν. Ευτυχώς, αυτή δεν

είναι καινούρια λέξη, οπότε καταλάβαµε τι εννοεί χωρίς να χρειαστεί να τον ικετέψουµε νατη µεταφράσει. Ξανά. Αυλοκόλακας: ο κόλακας του βασιλιά και γενικά ισχυρώνπροσώπων» είπε µε καµάρι, σαν να έδινε απάντηση στο µάθηµα της Γλώσσας.

«Τέλος πάντων. Μου γυρίζουν τ’ άντερα» είπε η Έριν χωρίς να σηκώσει τα µάτια από τασπαγγέτι της.

«Ποιες;» ρώτησα.«Οι Σκοτεινές Κόρες» είπε η Στίβι Ρέι, και πρόσεξα πως χαµήλωσε ασυναίσθητα τη φωνή

της.«Είναι κάτι σαν αδελφότητα» είπε ο Ντάµιεν.«Ή µέγαιρες από την κόλαση» συµπλήρωσε η Έριν.«Κοιτάξτε, δεν είναι σωστό να προκαταβάλουµε εναντίον τους τη Ζόι. Μπορεί να τα πάει

καλά µαζί τους».«Σκατά. Είναι µέγαιρες από την κόλαση» επέµεινε η Έριν.«Μάζεψε το στόµα σου, Έριν. Μην ξεχνάς πως τρως µ’ αυτό» είπε αυστηρά ο Ντάνιελ.Φοβερά ανακουφισµένη που κανείς τους δε συµπαθούσε την Αφροδίτη, ετοιµαζόµουν να

ζητήσω περισσότερες εξηγήσεις, όταν πλησίασε βιαστικά ένα κορίτσι µε τον δίσκο της καικάθισε ξεφυσώντας δίπλα στη Στίβι Ρέι. Η επιδερµίδα της ήταν στο χρώµα του καπουτσίνο(αυτού που σερβίρουν στις καλές καφετέριες, όχι εκείνο το γλυκερό νεροζούµι που πίνειςστο Quick Trip) κι είχε ωραίες καµπύλες, σαρκώδη χείλη κι έντονα ζυγωµατικά που τηνέκαναν να µοιάζει µε Αφρικανή πριγκίπισσα. Είχε επίσης φανταστικά µαλλιά. Ήταν πυκνά κιέπεφταν στους ώµους της σχηµατίζοντας µαύρες γυαλιστερές σκάλες. Τα µάτια της ήταντόσο µαύρα, που δεν ξεχώριζαν οι κόρες.

«Δηλαδή, έλεος! Έλεος! Δε σκέφτηκε κανείς» κοίταξε µε νόηµα την Έριν «να µε ξυπνήσεικαι να µου πει ότι πρέπει να πάµε για φαγητό;».

«Είχα την εντύπωση πως είµαι η συγκάτοικός σου, όχι η µαµά σου» είπε αργόσυρτα ηΈριν.

«Μη µε κάνεις να σου κόψω αυτά τα ξανθά µαλλιά τη νύχτα που κοιµάσαι» είπε ηΑφρικανή πριγκίπισσα.

«Βασικά, η ορθή διατύπωση θα ήταν: “Μη µε κάνεις να σου κόψω αυτά τα ξανθά µαλλιάτην ηµέρα που κοιµάσαι”. Για µας, στην πράξη η µέρα είναι νύχτα και η νύχτα µέρα. Εδώέχει αντιστραφεί ο χρόνος».

Το µαύρο κορίτσι τον κοίταξε στενεύοντας τα µάτια του. «Ντάµιεν, έχεις αρχίσει να µουτη δίνεις µε το ηλίθιο λεξιλόγιό σου».

«Σονί» παρενέβη βιαστικά η Στίβι Ρέι «η συγκάτοικός µου ήρθε επιτέλους. Αποδώ η ΖόιΡέντµπερντ. Ζόι, η συγκάτοικος της Έριν, η Σονί Κολ».

«Γεια» είπα µπουκωµένη µε σπαγγέτι, ενώ η Σονί γύριζε από την Έριν σ’ εµένα.«Λοιπόν, Ζόι, πώς και είναι χρωµατισµένο το σηµάδι σου; Είσαι ακόµη αρχάρια, σωστά;»

Η ερώτηση της Σονί µας άφησε όλους άναυδους. Κοίταξε ολόγυρα. «Τι; Μη µου πείτε ότι

greekleech.info

δεν έχετε όλοι αυτή την απορία».«Μπορεί και να την έχουµε, αλλά ίσως να µη ρωτάµε από ευγένεια» είπε αποφασιστικά η

Στίβι Ρέι.«Ουφ, σαχλαµάρες». Προσπέρασε τη διαµαρτυρία της Στίβι Ρέι µ’ ένα ανασήκωµα των

ώµων της. «Είναι πολύ σηµαντικό για να το παραβλέψουµε. Όλοι θέλουν να µάθουν για τοσηµάδι της. Δεν είναι ώρα για παιχνίδια όταν πρόκειται για ένα τόσο ζουµερόκουτσοµπολιό». Η Σονί γύρισε ξανά σ’ εµένα. «Λοιπόν, τι τρέχει µε το µυστηριώδεςσηµάδι;»

Καλύτερα να το αντιµετωπίσω τώρα. Ήπια µια γουλιά τσάι για να καθαρίσω τον λαιµόµου. Με κοίταζαν κι οι τέσσερις, περιµένοντας ανυπόµονα την απάντησή µου.

«Κοιτάξτε, είµαι αρχάρια ακόµη. Δε νοµίζω ότι διαφέρω σε τίποτα από σας». Κι ύστεραείπα κάτι που είχα σκεφτεί ενώ κουβέντιαζαν οι άλλοι. Θέλω να πω, ήξερα ότι αργά ήγρήγορα θ’ αναγκαζόµουν να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση. Δεν είµαι ηλίθια –µπερδεµένη ίσως, αλλά ηλίθια όχι– και το ένστικτό µου µου έλεγε ότι θα έπρεπε να πω κάτιδιαφορετικό από την αληθινή ιστορία για την εξωσωµατική µου εµπειρία µε τη θεά Νύχτα.«Δεν ξέρω γιατί χρωµατίστηκε το σηµάδι µου. Δεν ήταν έτσι όταν µε σηµάδεψε οανιχνευτής. Αργότερα όµως εκείνη την ηµέρα έπαθα ένα ατύχηµα. Έπεσα και χτύπησα τοκεφάλι µου. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις µου, το σηµάδι ήταν όπως είναι τώρα. Τοσκέφτηκα κι η µόνη εξήγηση που µπόρεσα να δώσω είναι ότι πρόκειται µάλλον γιααντίδραση στο χτύπηµα. Έµεινα αναίσθητη κι έχασα πολύ αίµα. Ίσως αυτό να επιτάχυνε τηδιεργασία χρωµατισµού. Τουλάχιστον έτσι υποθέτω».

«Χµ» ξεφύσησε η Σονί. «Ήλπιζα να είναι κάτι πιο ενδιαφέρον. Κάτι καλό και ζουµερό».«Λυπάµαι…» µουρµούρισα.«Πρόσεξε, δίδυµη» είπε η Έριν στη Σονί, δείχνοντας µε το κεφάλι της τις Σκοτεινές

Κόρες. «Με αυτά που λες θα ’πρεπε να κάθεσαι σ’ εκείνο το τραπέζι».Η Σονί σούφρωσε τα µούτρα της. «Ούτε πεθαµένη δε θα καθόµουν µ’ αυτές τις σκύλες».«Τώρα τροµάζεις τη Ζόι» είπε η Στίβι Ρέι.Ο Ντάµιεν αναστέναξε σαν οσιοµάρτυρας. «Θα της εξηγήσω εγώ, αποδεικνύοντας άλλη

µια φορά πόσο πολύτιµος είµαι σ’ αυτή την παρέα, µε ή χωρίς πέος».«Κάνε µου τη χάρη να µη λες αυτή τη λέξη» είπε η Στίβι Ρέι. «Ειδικά όταν τρώω».«Εµένα µ’ αρέσει» πετάχτηκε η Έριν. «Αν λέγαµε όλοι τα πράγµατα µε τ’ όνοµά τους, δε

θα δηµιουργούνταν τόσες παρεξηγήσεις. Για παράδειγµα, όταν πρέπει να πάµε στηντουαλέτα, να λέµε το αυτονόητο – έχω ούρα που πρέπει να βγουν από την ουρήθρα µου.Απλό. Εύκολο. Σαφές».

«Αηδιαστικό. Ωµό. Χυδαίο» είπε η Στίβι Ρέι.«Εγώ είµαι µαζί σου, δίδυµη» είπε η Σονί. «Εννοώ, αν µιλάγαµε ξεκάθαρα για πράγµατα

όπως τα ούρα, η εµµηνόρροια και τα σχετικά, θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή µας».«Εντάξει. Φτάνει η συζήτηση για την εµµηνόρροια στο τραπέζι». Ο Ντάµιεν σήκωσε το

χέρι του λες και προσπαθούσε να σταµατήσει µε το σώµα του τη συζήτηση. «Μπορεί ναείµαι γκέι, αλλά πόσα ν’ αντέξω το παλικάρι;» Έσκυψε προς το µέρος µου και συνέχισε τιςεξηγήσεις. «Πρώτον, η Σονί και η Έριν αποκαλούν η µια την άλλη δίδυµη, αν και είναιολοφάνερο ότι δεν έχουν καµία συγγένεια – η Έριν είναι ένα κάτασπρο κορίτσι από τηνΤούλσα, ενώ η Σονί είναι ένα σοκολατένιο κορίτσι τζαµαϊκανής καταγωγής, από το

Κονέκτικατ…»«Σ’ ευχαριστώ που εκτιµάς το χρώµα µου» είπε η Σονί.«Δεν κάνει τίποτα» είπε ο Ντάµιεν και µετά συνέχισε τις εξηγήσεις του. «Αν και δεν έχουν

συγγένεια εξ αίµατος, είναι ανατριχιαστικά όµοιες».«Σαν να τις χώρισαν στο µαιευτήριο ή κάτι τέτοιο» είπε η Στίβι Ρέι.Την ίδια στιγµή, η Έριν και η Σονί χαµογέλασαν η µια στην άλλη κι ανασήκωσαν τους

ώµους τους. Τότε ακριβώς πρόσεξα ότι φορούσαν τα ίδια ρούχα – µαύρα τζιν µπουφάν µεωραία χρυσά φτερά κεντηµένα στο τσεπάκι του στήθους, µαύρα µπλουζάκια καιχαµηλοκάβαλα µαύρα παντελόνια. Είχαν µέχρι και τα ίδια σκουλαρίκια – τεράστιουςχρυσούς κρίκους.

«Φοράµε το ίδιο νούµερο παπούτσι» είπε η Έριν τεντώνοντας το πόδι της για να δούµεότι φορούσε µυτερές µαύρες δερµάτινες µπότες µε τακούνι στιλέτο.

«Και τι σηµασία έχει µια µικρή διαφορά στη µελανίνη µπροστά σ’ έναν παθιασµένο έρωταγια τα παπούτσια;» Η Σονί σήκωσε το πόδι της κι έδειξε άλλο ένα καταπληκτικό ζευγάριµαύρες µπότες – µόνο που αυτές είχαν ασηµένιες αγκράφες στους αστραγάλους.

«Επόµενο θέµα!» είπε απηυδισµένος ο Ντάµιεν. «Οι Σκοτεινές Κόρες. Eν ολίγοις,πρόκειται για µια οµάδα από κορίτσια των τελευταίων τάξεων κυρίως, που υποτίθεται ότιφροντίζουν για την προαγωγή του σχολικού πνεύµατος και τα τοιαύτα».

«Όχι, εν ολίγοις είναι µέγαιρες από την κόλαση» διέκοψε η Σονί.«Αυτό ακριβώς τους έλεγα κι εγώ, δίδυµη» πρόσθεσε γελώντας η Έριν.«Εσείς οι δυο δε βοηθάτε καθόλου» τους είπε ο Ντάµιεν. «Πού είχα µείνει;»«Στο σχολικό πνεύµα και τα τοιαύτα» απάντησα.«Α, ναι. Υποτίθεται λοιπόν ότι είναι µια σπουδαία οργάνωση που προωθεί το σχολείο και

τον βαµπιρισµό. Είναι γνωστό επίσης ότι η αρχηγός τους προορίζεται για µεγάλη ιέρεια,οπότε υποτίθεται πως είναι η καρδιά, το µυαλό και το πνεύµα του σχολείου – καθώς και µιααπ’ τις µελλοντικές ηγετικές προσωπικότητες στην κοινωνία των βρικολάκων και τα λοιπάκαι τα λοιπά, µπλα µπλα µπλα. Φαντάσου κάτι µεταξύ υποτρόφων και αριστούχων, µαζί µεµερικές µαζορέτες και αδελφές».

«Έι, δεν είναι προσβλητικό για την οµοφυλοφιλία σου να λες “αδελφές”;» ρώτησε η ΣτίβιΡέι.

«Χρησιµοποιώ χαϊδευτικά τον όρο» είπε ο Ντάµιεν.«Και αθλητές – µην ξεχνάς πως υπάρχουν και οι Σκοτεινοί Γιοι» είπε η Έριν.«Σνιφ σνιφ, δίδυµη. Είναι πραγµατικά κρίµα κι άδικο τόσο σέξι αγόρια να τα παίρνουν…»«Και το εννοεί κυριολεκτικά» είπε η Έριν µ’ ένα πονηρό χαµόγελο.«Οι µέγαιρες από την κόλαση» ολοκλήρωσε η Σονί.«Λες και θα ξέχναγα τ’ αγόρια! Απλώς µε διακόπτετε συνεχώς».Τα τρία κορίτσια τού χαµογέλασαν απολογητικά. Η Στίβι Ρέι έκανε ότι κλειδώνει τα χείλη

της και πετάει το κλειδί. Η Έριν και η Σονί πρόφεραν βουβά «ηλίθια», αλλά σώπασαν γιανα µπορέσει να τελειώσει ο Ντάµιεν.

Πρόσεξα το λογοπαίγνιό τους µε τη λέξη «παίρνουν», καταλήγοντας στο συµπέρασµα ότιεκείνη η µικρή σκηνή που παρακολούθησα δεν ήταν τόσο ασυνήθιστη.

«Στην πραγµατικότητα, όµως, οι Σκοτεινές Κόρες είναι µια οµάδα από σνοµπ στρίγκλεςπου τη βρίσκουν καταδυναστεύοντας τους άλλους. Θέλουν να τις υπακούουν όλοι, να

συµµορφώνονται µε τις παράλογες ιδέες τους για το τι σηµαίνει να είσαι βρικόλακας. Καιτο κυριότερο, µισούν τους ανθρώπους, κι αν δε νιώθεις το ίδιο, δε θέλουν να έχουν καµιάσχέση µαζί σου».

«Εκτός αν είναι να σου κάνουν τη ζωή κόλαση» πρόσθεσε η Στίβι Ρέι. Κατάλαβα από τηνέκφρασή της πως πρέπει να ήξερε από προσωπική εµπειρία τι σήµαινε «να σου κάνουν τηζωή κόλαση» και τότε θυµήθηκα πώς είχε χλωµιάσει από τον φόβο της όταν µε οδήγησεστο δωµάτιό µας η Αφροδίτη. Σηµείωσα στο µυαλό µου να τη ρωτήσω αργότερα τι είχεγίνει.

«Μην τις αφήσεις όµως να σε τροµάξουν» είπε ο Ντάµιεν. «Απλώς φύλαγε τα νώτα σουκαι…»

«Γεια σου, Ζόι. Χαίροµαι που σε ξαναβλέπω τόσο σύντοµα».Αυτή τη φορά δε δυσκολεύτηκα ν’ αναγνωρίσω τη φωνή της. Αποφάσισα πως ήταν σαν

το µέλι – ρευστή και γλυκερή. Όλοι στο τραπέζι αναπήδησαν, κι εγώ µαζί τους. Τοπουλόβερ της ήταν σαν το δικό µου, µε τη διαφορά ότι στη θέση της καρδιάς είχεκεντηµένες τρεις ασηµένιες θεές, µία από τις οποίες κρατούσε κάτι σαν ψαλίδι. Φορούσεµια πολύ κοντή πλισέ µαύρη φούστα, µαύρο κολάν µε ασηµένια στρας και µαύρες µπότεςως το γόνατο. Πίσω της στέκονταν δύο κορίτσια, µε παρόµοιο ντύσιµο. Η µία ήταν µαύρη,µε απίστευτα µακριά µαλλιά (πρέπει να ’χε αναστενάξει το πιστολάκι), και η δεύτερη άλληµια ξανθιά (που, όταν κοίταξα καλύτερα τα φρύδια της, κατέληξα πως στηνπραγµατικότητα ήταν τόσο φυσική ξανθιά όσο εγώ).

«Γεια σου, Αφροδίτη» είπα, ενώ οι υπόλοιποι είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους.«Ελπίζω να µη διακόπτω» απάντησε µε προσποιητή ευγένεια.«Καθόλου. Μόλις συζητούσαµε για τα σκουπίδια που πρέπει να πετάξουµε απόψε» είπε η

Έριν µ’ ένα ψεύτικο πλατύ χαµόγελο.«Σίγουρα εσύ ξέρεις απ’ αυτά» απάντησε ειρωνικά πριν γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη της

στην Έριν, που έσφιξε τις γροθιές της σαν να ήταν έτοιµη να σαλτάρει πάνω απ’ το τραπέζικαι να την ξεµαλλιάσει. «Ζόι, έπρεπε να σ’ το πω νωρίτερα, αλλά µου διέφυγε. Θέλω να σεκαλέσω σε µια κλειστή τελετή για την πανσέληνο που θα κάνουν αύριο τη νύχτα οιΣκοτεινές Κόρες. Ξέρω ότι είναι ασυνήθιστο για µια καινούρια να συµµετάσχει τόσογρήγορα σε τελετές, αλλά το σηµάδι σου δείχνει ότι είσαι… ε, διαφορετική από τον µέσοαρχάριο». Κοίταξε υπεροπτικά τη Στίβι Ρέι. «Το ανέφερα ήδη στη Νεφερέτ και συµφωνείότι καλό θα είναι να γίνεις µέλος µας. Θα σε κατατοπίσω αργότερα για τις λεπτοµέρειες,όταν δε θα είσαι απασχοληµένη µε… ε… µε τα σκουπίδια». Χαµογέλασε στους υπόλοιπουςµ’ ένα µοχθηρό ειρωνικό χαµόγελο, τίναξε τα µακριά µαλλιά της κι αποχώρησε µε τηνακολουθία της.

«Μέγαιρες από την κόλαση» είπαν µε µια φωνή η Σονί κι η Έριν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

«Kάτι µου λέει ότι στο τέλος η ύβρις θα προκαλέσει την πτώση της Αφροδίτης» είπε οΝτάµιεν.

«Ύβρις» εξήγησε η Στίβι Ρέι «είναι η υπερβολική αλαζονεία που οδηγεί στην υπέρβασητου ηθικού και θεϊκού νόµου».

«Βασικά αυτό το ήξερα» είπα, χωρίς να πάρω το βλέµµα µου από την Αφροδίτη και τηνπαρέα της που αποµακρύνονταν. «Μόλις είχαµε τελειώσει τη Μήδεια στο µάθηµαΛογοτεχνίας. Ήταν η αιτία της πτώσης του Ιάσονα».

«Πώς θα ’θελα να ξεριζώσω την ύβρη από το κούφιο της κεφάλι» είπε η Έριν.«Εγώ θα σ’ την κρατάω, δίδυµη» είπε η Σονί.«Όχι! Το ’χουµε ξανασυζητήσει αυτό. Η τιµωρία για τη χειροδικία είναι σκληρή. Πολύ

σκληρή. Δεν αξίζει τον κόπο».Είδα την Έριν και τη Σονί να χλωµιάζουν και ήθελα να ρωτήσω πόσο σκληρή θα

µπορούσε να είναι, αλλά η Στίβι Ρέι συνέχισε να µιλά, αυτή τη φορά σ’ εµένα.«Να προσέχεις, Ζόι. Οι Σκοτεινές Κόρες, και ειδικά η Αφροδίτη, δείχνουν µερικές φορές

εντάξει, αλλά τότε είναι ακόµα πιο επικίνδυνες».Κούνησα αρνητικά το κεφάλι µου. «Α, όχι. Δεν πρόκειται να πάω στην τελετή τους».«Νοµίζω πως πρέπει να πας» είπε ήρεµα ο Ντάµιεν.«Η Νεφερέτ έδωσε το οκέι» είπε η Στίβι Ρέι, και η Έριν µε τη Σονί συµφώνησαν µ’ ένα

γνέψιµο. «Αυτό σηµαίνει ότι θέλει να πας. Δεν µπορείς να πεις όχι στη µέντορά σου».«Ειδικά αν η µέντοράς σου είναι η Νεφερέτ, η µεγάλη ιέρεια της Νύχτας» πρόσθεσε ο

Ντάµιεν.«Δε γίνεται να πω πως δεν είµαι έτοιµη για… για… γι’ αυτό που θέλουν να κάνω και να

παρακαλέσω τη Νεφερέτ να… δεν ξέρω πώς το λέτε… να µ’ εξαιρέσει από την τελετή τουςαυτή τη φορά;»

«Θα µπορούσες, αλλά µετά η Νεφερέτ θα το πει στις Σκοτεινές Κόρες κι εκείνες θανοµίζουν πως τις φοβάσαι».

Θυµήθηκα το χοντρό σκηνικό που πρόλαβε να παιχτεί ανάµεσα σ’ εµένα και τηνΑφροδίτη. «Αχ, Στίβι Ρέι, µπορεί να τις φοβάµαι ήδη».

«Μην τις αφήσεις ποτέ να το καταλάβουν». Η Στίβι Ρέι έσκυψε στο πιάτο της,προσπαθώντας να κρύψει την αµηχανία της. «Αυτό είναι χειρότερο απ’ το να τουςσηκώσεις κεφάλι».

«Γλυκιά µου» είπε ο Ντάµιεν χαϊδεύοντας το χέρι της «σταµάτα να κατηγορείς τον εαυτόσου γι’ αυτό που έγινε».

Η Στίβι Ρέι ευχαρίστησε τον Ντάµιεν µ’ ένα γλυκό χαµόγελο. Μετά µου είπε: «Πρέπει ναπας. Στάσου δυνατή και πήγαινε. Δε θα κάνουν τίποτα φοβερά απαίσιο στην τελετή. Γίνεταιστον χώρο του σχολείου· δε θα τολµήσουν».

«Ναι, τα χειρότερά τους τα κάνουν µακριά αποδώ, που είναι πιο δύσκολο να τις πιάσουν

οι βρικόλακες» είπε η Σονί. «Στο σχολείο είναι όλο γλύκες, ώστε να µην καταλάβει κανείςτο πραγµατικό ποιόν τους».

«Κανείς εκτός από εµάς» είπε η Έριν µε µια πλατιά κίνηση του χεριού της, που δεναγκάλιασε µόνο τη µικρή παρέα µας, αλλά όλα τα παιδιά στην αίθουσα.

«Δεν ξέρω, βρε παιδιά, ίσως η Ζόι να τα πάει καλά µε κάποιες απ’ αυτές» είπε η Στίβι Ρέι,δίχως ίχνος ειρωνείας ή ζήλιας.

Έγνεψα αρνητικά. «Καµία σχέση. Αποκλείεται να τα πάω καλά µαζί τους. Δε µ’ αρέσει οτύπος τους – ο τύπος εκείνων που προσπαθούν να ελέγχουν και να βγάζουν άχρηστουςτους άλλους για να φαίνονται αυτοί καλύτεροι. Και δε θέλω να πάω στην τελετή τηςπανσελήνου!» δήλωσα αποφασιστικά, ενώ σκεφτόµουν τον πατριό µου και τους φίλουςτου, και πόσο ειρωνικό ήταν να έχουν τόσο πολλά κοινά µε µια οµάδα εφήβων πουαυτοαποκαλούνταν κόρες µιας θεάς.

«Θα ερχόµουν µαζί σου αν µπορούσα –όλοι θα ερχόµαστε–, αν δεν είσαι όµως µέλος τωνΣκοτεινών Κορών, µπορείς να συµµετάσχεις µόνο µε πρόσκληση» είπε λυπηµένα η ΣτίβιΡέι.

«Δεν πειράζει. Θα… θα τα καταφέρω». Ξάφνου µου είχε κοπεί η όρεξη. Ένιωθααφάνταστα κουρασµένη κι ήθελα πραγµατικά ν’ αλλάξουµε θέµα. «Και τώρα εξηγήστε µουτα διάφορα σύµβολα που φοράτε εδώ. Μου είπατε για το δικό µας – τη σπείρα της Νύχτας.Ο Ντάµιεν έχει κι αυτός σπείρα, οπότε πρέπει να πηγαίνει…» σταµάτησα για να θυµηθώπώς είχε πει η Στίβι Ρέι την τάξη των αρχαρίων «στην Τρίτη. Αλλά η Έριν κι η Σονί έχουνφτερά κι η Αφροδίτη κάτι άλλο».

«Εννοείς εκτός από το καλάµι που καβαλάει;» µουρµούρισε η Έριν.«Εννοεί τις τρεις Μοίρες» παρενέβη ο Ντάµιεν, προλαβαίνοντας τη Σονί, που ετοιµαζόταν

να προσθέσει κάτι. «Οι τρεις Μοίρες είναι παιδιά της Νύχτας. Το έµβληµα των µαθητών τηςΈκτης είναι οι Μοίρες, µε την Άτροπο να κρατά ένα ψαλίδι που συµβολίζει το τέλος τουσχολείου».

«Και για κάποιους από εµάς το τέλος της ζωής» πρόσθεσε σκυθρωπά η Έριν.Σώπασαν όλοι. Όταν δεν µπορούσα πια ν’ αντέξω τη βαριά σιωπή, ξερόβηξα και είπα:

«Και τα φτερά της Έριν και της Σονί;».«Τα φτερά του Έρωτα, που είναι παιδί της Νύχτας…»«Του θεού Έρωτα» είπε η Σονί λικνίζοντας τους γοφούς της πάνω στην καρέκλα.Ο Ντάµιεν την κοίταξε αυστηρά και συνέχισε: «Τα χρυσά φτερά του Έρωτα είναι το

σύµβολο της Τετάρτης τάξης».«Γιατί είµαστε η ερωτική τάξη» είπε τραγουδιστά η Έριν, σηκώνοντας ψηλά τα χέρια της

και λικνίζοντας πάλι τους γοφούς της.«Βασικά, επειδή υποτίθεται ότι πρέπει να θυµόµαστε τη δύναµη της αγάπης της Νύχτας,

ενώ τα φτερά συµβολίζουν την αδιάκοπη κίνησή µας προς τα µπρος».«Και ποιο είναι το σύµβολο της Πέµπτης τάξης;» ρώτησα.«Το χρυσό άρµα της Νύχτας και πίσω του µια ουρά από αστέρια» είπε ο Ντάµιεν.«Νοµίζω πως είναι το πιο όµορφο από τα τέσσερα σύµβολα» είπε η Στίβι Ρέι. «Τ’ αστέρια

λαµποκοπάνε σαν τρελά».«Το άρµα δείχνει πως συνεχίζουµε το ταξίδι της Νύχτας. Τ’ αστέρια συµβολίζουν τη

µαγεία των δύο χρόνων που έχουν περάσει ήδη».

«Μπράβο, Ντάµιεν, είσαι καλός µαθητής» είπε η Έριν.«Σ’ το έλεγα ότι έπρεπε να τον πείσουµε να µας βοηθήσει στο διάβασµα για το

διαγώνισµα Ανθρώπινης Μυθολογίας» είπε η Σονί.«Νοµίζω ότι εγώ σου έλεγα πως χρειαζόµαστε τη βοήθειά του και…»«Τέλος πάντων» φώναξε ο Ντάµιεν για ν’ ακουστεί µέσα από τους διαπληκτισµούς τους

«αυτά όσον αφορά τα τέσσερα σύµβολα των τάξεων. Πανεύκολο» κοίταξε µε νόηµα τιςδίδυµες που είχαν σωπάσει. «Φυσικά, εφόσον προσέχεις στο µάθηµα αντί να γράφειςσηµειώµατα και να χαζεύεις τα νόστιµα αγόρια».

«Είσαι πολύ πουριτανός, Ντάµιεν» είπε η Σονί.«Ειδικά για γκέι» πρόσθεσε η Έριν.«Έριν, τα µαλλιά σου είναι κάπως φριζαρισµένα σήµερα. Χωρίς να θέλω να σε

προσβάλω, ίσως πρέπει ν’ αλλάξεις το προϊόν που χρησιµοποιείς. Πρέπει να τα προσέχειςαυτά τα πράγµατα. Αλλιώς, πριν καλά καλά το καταλάβεις, τα µαλλιά σου µπορεί ναπιάσουν ψαλίδα».

Τα γαλάζια µάτια της Έριν γούρλωσαν και το χέρι της ανέβηκε αυτόµατα στα µαλλιά της.«Αχ, όχι, όχι, όχι. Δεν το πιστεύω ότι το είπες αυτό, Ντάµιεν. Ξέρεις τι λόξα έχει µε τα

µαλλιά της». Η Σονί άρχισε να ξεφυσάει σαν ατµοµηχανή.Ο Ντάµιεν περιορίστηκε σ’ ένα χαµόγελο κι έσκυψε στα σπαγγέτι του – η προσωποποίηση

της αθωότητας.«Βρε παιδιά» είπε βιαστικά η Στίβι Ρέι καθώς σηκωνόταν και µε τραβούσε από τον

αγκώνα. «Κοιτάξτε πόσο ταλαιπωρηµένη είναι η Ζόι. Θυµάστε πώς ήµαστε κι εµείς ότανπρωτοήρθαµε εδώ. Θα γυρίσουµε στο δωµάτιό µας. Θέλω να διαβάσω για το διαγώνισµαΚοινωνιολογίας των Βρικολάκων, οπότε µάλλον δε θα σας δω ως αύριο».

«Εντάξει, τα λέµε» είπε ο Ντάµιεν. «Ζόι, χάρηκα πάρα πολύ που σε γνώρισα».«Ναι, καλωσόρισες στο Λύκειο της Κόλασης» είπαν µε µια φωνή η Έριν και η Σονί, πριν

µε τραβήξει η Στίβι Ρέι έξω από την τραπεζαρία.«Σ’ ευχαριστώ. Είµαι όντως πολύ κουρασµένη» είπα στη Στίβι Ρέι καθώς διασχίζαµε έναν

διάδροµο που µε µεγάλη µου χαρά θυµήθηκα πως ήταν αυτός που οδηγούσε στην κεντρικήείσοδο του σχολικού κτιρίου. Κοντοσταθήκαµε όταν είδαµε µια µεταξένια ασηµόγκριζηγάτα να κυνηγά ένα µικρότερο τροµαγµένο γατάκι µπροστά µας.

«Βελζεβούλ! Άσε ήσυχο τον Κάµι! Θα σε γδάρει ο Ντάµιεν!»Η Στίβι Ρέι προσπάθησε ν’ αρπάξει τον γκρίζο γάτο, ο οποίος, αν και της ξέφυγε,

σταµάτησε να κυνηγά το γατάκι κι έφυγε προς την κατεύθυνση που είχαµε έρθει, ενώ ηΣτίβι Ρέι τον κοίταζε κατσουφιασµένη.

«Η Σονί κι η Έριν πρέπει να µάθουν τρόπους στον γάτο τους· όλο αταξίες κάνει». Μεκοίταξε καθώς βγαίναµε από το κτίριο και προχωρούσαµε στο αχνό σκοτάδι λίγο πριν απότην αυγή. «Ο γλυκούλης µικρός Κάµερον είναι ο γάτος του Ντάµιεν. Ο Βελζεβούλ είναι τηςΈριν και της Σονί· διάλεξε και τις δύο µαζί. Ναι. Ακούγεται παράξενο, αλλά σε λίγο θα τοσυνηθίσεις όπως όλοι µας και θ’ αρχίσεις να τις σκέφτεσαι σαν δίδυµες».

«Πάντως φαίνονται εντάξει κορίτσια».«Είναι φανταστικές. Είναι πολύ γκρινιάρες, αλλά πιστές και αφοσιωµένες, και δε θα

επιτρέψουν σε κανέναν να σε κουτσοµπολέψει». Χαµογέλασε. «Εντάξει, µπορεί να σεκουτσοµπολέψουν αυτές οι ίδιες, αλλά αυτό είναι διαφορετικό και δε θα το κάνουν πίσω

από την πλάτη σου».«Μου άρεσε πολύ κι ο Ντάµιεν».«Ο Ντάµιεν είναι γλύκας και πάρα πολύ έξυπνος. Μόνο που µερικές φορές αισθάνοµαι

άσχηµα για εκείνον».«Γιατί;»«Είχε έναν συγκάτοικο όταν πρωτοήρθε πριν από έξι µήνες, ο οποίος µόλις έµαθε ότι ο

Ντάµιεν είναι γκέι –το παιδί άλλωστε δεν προσπαθεί να το κρύψει– παραπονέθηκε στηΝεφερέτ και είπε ότι δεν µπορούσε να µείνει στο ίδιο δωµάτιο µε µια αδελφή».

Έκανα έναν µορφασµό. Δεν τους αντέχω τους οµοφοβικούς. «Κι η Νεφερέτ ανέχτηκεαυτή τη συµπεριφορά;»

«Όχι, έκανε σαφές στο παιδί – α, όταν ήρθε εδώ άλλαξε το όνοµά του και το έκανε Θωρ»κούνησε ειρωνικά το κεφάλι της «οπότε καταλαβαίνεις για τι άτοµο µιλάµε. Τέλος πάντων,η Νεφερέτ έκανε σαφές στον Θωρ ότι είχε ξεπεράσει τα όρια κι έδωσε στον Ντάµιεν τηνεπιλογή να µετακοµίσει σε άλλο δωµάτιο µόνος του ή να µείνει µε τον Θωρ. Ο Ντάµιενδιάλεξε να φύγει. Αυτό δε θα έκανες κι εσύ στη θέση του;».

Έγνεψα καταφατικά. «Ναι. Δεν υπήρχε περίπτωση να µείνω στο ίδιο δωµάτιο µε τον Θωρτον οµοφοβικό».

«Αυτό λέω κι εγώ. Έτσι, ο Ντάµιεν µένει µόνος του από τότε».«Δεν υπάρχουν άλλα γκέι παιδιά εδώ;»Η Στίβι Ρέι ανασήκωσε τους ώµους της. «Υπάρχουν µερικά κορίτσια που είναι δηλωµένες

λεσβίες, αλλά, παρόλο που κάνα δυο από αυτές είναι κουλ και συναναστρέφονται µ’ όλοτον κόσµο, οι υπόλοιπες κάνουν παρέα µόνο µεταξύ τους. Ασχολούνται πολύ µε τηθρησκευτική πλευρά της λατρείας της θεάς και περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στονναό της Νύχτας. Και, φυσικά, υπάρχουν κάτι χαζές που το θεωρούν κουλ να τη βρίσκουνµεταξύ τους, αλλά συνήθως µόνο όταν κοιτάζει κανένα νόστιµο αγόρι».

Κούνησα το κεφάλι µου. «Ξέρεις, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ορισµένα κορίτσια πιστεύουνότι, αν ερωτοτροπούν µεταξύ τους, θα βρουν αγόρι. Δεν είναι αντιπαραγωγικό;»

«Είναι δυνατόν να θέλω για αγόρι µου κάποιον που µε θεωρεί σέξι µόνο όταν φιλιέµαι µεάλλα κορίτσια; Μπλιάξ».

«Και µε τα γκέι αγόρια τι γίνεται;»Η Στίβι αναστέναξε. «Υπάρχουν µερικά πέρα από τον Ντάµιεν, αλλά τα περισσότερα είναι

υπερβολικά εκκεντρικά και θηλυπρεπή για τα γούστα του. Στεναχωριέµαι γι’ αυτόν. Νοµίζωότι νιώθει µοναξιά. Οι γονείς του δεν του γράφουν, ούτε επικοινωνούν µαζί του».

«Έχουν φρικάρει που έγινε βρικόλακας;»«Όχι, δεν είναι αυτό που τους ενοχλεί. Κοίτα, µην πεις τίποτα στον Ντάµιεν γιατί

πληγώνεται, αλλά νοµίζω ότι ανακουφίστηκαν όταν τον σηµάδεψε ο ανιχνευτής. Δενήξεραν τι να κάνουν µ’ έναν γιο γκέι».

«Γιατί έπρεπε να κάνουν κάτι; Δεν παύει να είναι γιος τους. Απλώς προτιµά τ’ αγόρια».«Ζούνε στο Ντάλας κι ο µπαµπάς του έχει µεγάλη θέση στον Λαό της Πίστης. Νοµίζω

είναι κάτι σαν ιερέας ή…»Σήκωσα το χέρι µου. «Σταµάτα. Δε χρειάζεται να πεις τίποτε άλλο. Κατάλαβα». Πράγµατι,

είχα καταλάβει. Ήξερα πολύ καλά τις στενόµυαλες ιδέες του τύπου «τα δικά µας πιστεύωείναι τα µόνα σωστά» του Λαού της Πίστης. Και µόνο που το σκεφτόµουν, ένιωθα

εξάντληση και κατάθλιψη.Η Στίβι Ρέι άνοιξε την πόρτα του κοιτώνα. Ο χώρος του καθιστικού ήταν άδειος, εκτός

από µερικά κορίτσια που έβλεπαν το That ’70s Show. Η Στίβι Ρέι τις χαιρέτησε αφηρηµένα.«Έι, θέλεις να πάρουµε στο δωµάτιό µας κανένα αναψυκτικό;»Έγνεψα καταφατικά και την ακολούθησα σ’ ένα µικρότερο δωµάτιο δίπλα στο καθιστικό,

όπου υπήρχαν τέσσερα ψυγεία, ένας µεγάλος νεροχύτης, δύο φούρνοι µικροκυµάτων,πολλά ντουλάπια κι ένα ωραίο άσπρο ξύλινο τραπέζι στη µέση – σαν κανονική κουζίνα,αλλά µε ασυνήθιστα µεγάλο αριθµό ψυγείων. Όλα ήταν καθαρά και τακτοποιηµένα. Η ΣτίβιΡέι άνοιξε ένα ψυγείο. Έριξα µια µατιά πάνω από τον ώµο της και είδα πως ήταν γεµάτο µεκάθε λογής αναψυκτικά, χυµούς κι εκείνο το ανθρακούχο νερό µε την απαίσια γεύση.

«Τι προτιµάς;»«Οτιδήποτε έχει καφέ χρώµα» είπα.«Τα πράγµατα αυτά είναι για όλες µας» είπε καθώς µου έδινε δύο κόκες διαίτης κι έπαιρνε

δυο χυµούς για τον εαυτό της. «Υπάρχουν φρούτα και λαχανικά στα άλλα δύο ψυγεία καιλεπτές φέτες κρέας για σάντουιτς στο άλλο. Τα εφοδιάζουν συνέχεια, αλλά οι βρικόλακεςέχουν κόλληµα µε την υγιεινή διατροφή, γι’ αυτό µην περιµένεις να βρεις γαριδάκια,πατατάκια και τα παρόµοια».

«Ούτε σοκολάτες;»«Υπάρχουν κάτι πανάκριβες σοκολάτες στα ντουλάπια. Οι βρικόλακες λένε ότι η

σοκολάτα µε µέτρο µάς κάνει καλό».Εντάξει, ποιος θέλει να φάει σοκολάτα µε µέτρο; Κράτησα τη σκέψη για τον εαυτό µου

καθώς διασχίζαµε το καθιστικό για ν’ ανέβουµε στο δωµάτιό µας.«Ώστε οι… ε… βρικόλακες» κόµπιασα στη λέξη «είναι οπαδοί της υγιεινής διατροφής;».«Ναι, αλλά νοµίζω ότι βασικά µόνο οι αρχάριοι τρώνε υγιεινά. Θέλω να πω, δε βλέπεις

χοντρούς βρικόλακες, αλλά ούτε τους βλέπεις να µασουλάνε σέλερι ή καρότο και νατσιµπολογούν σαλάτες. Συνήθως τρώνε στη δική τους τραπεζαρία κι οι φήµες λένε ότιτρώνε καλά». Μου ’ριξε µια λοξή µατιά και χαµήλωσε τη φωνή της. «Έχω ακούσει ότιτρώνε πολύ κόκκινο κρέας. Πολύ ωµό κόκκινο κρέας».

«Μην ξεράσω» είπα, και δε µου άρεσε καθόλου που φαντάστηκα τη Νεφερέτ να τρώει µιαµπριζόλα µε το αίµα.

Η Στίβι Ρέι αναρίγησε και συνέχισε: «Μερικές φορές κάποιος µέντορας κάθεται ναδειπνήσει µε τους αρχάριους, αλλά συνήθως πίνουν κάνα δυο ποτήρια κρασί, χωρίς ναφάνε µαζί µας».

Η Στίβι Ρέι άνοιξε την πόρτα κι εγώ κάθισα µ’ έναν αναστεναγµό στο κρεβάτι µου κιέβγαλα τα παπούτσια µου. Τι κούραση, Θεούλη µου. Καθώς έτριβα τα πόδια µου,αναρωτιόµουν γιατί οι ενήλικοι βρικόλακες δεν έτρωγαν µαζί µας, ώσπου αποφάσισα ότιδεν ήθελα να ξέρω. Θέλω να πω, προέκυπταν ένα σωρό ερωτήµατα, όπως: Tι ακριβώςέτρωγαν; Και τι θα έπρεπε να τρώω όταν/αν γινόµουν ενήλικη βρικόλακας; Μπλιάξ.

Μια φωνούλα που ψιθύριζε µέσα µου µου θύµισε τη χθεσινή αντίδρασή µου στο αίµα τουΧιθ. Ήταν στ’ αλήθεια µόλις χθες; Κι επίσης την πιο πρόσφατη αντίδρασή µου στο αίµαεκείνου του τύπου στον διάδροµο. Όχι. Σίγουρα δεν ήθελα να σκέφτοµαι τίποτα από αυτά– απολύτως τίποτα. Έτσι, έστρεψα βιαστικά την προσοχή µου στο θέµα της υγιεινήςδιατροφής.

«Εντάξει, αφού αυτοί δεν τρώνε και τόσο υγιεινά, τι τους κόφτει αν τρώµε εµείς;»ρώτησα τη Στίβι Ρέι.

Με κοίταξε στα µάτια ανήσυχη και φοβισµένη.«Θέλουν να τρώµε υγιεινά για τον ίδιο λόγο που µας βάζουν να γυµναζόµαστε κάθε µέρα

– ώστε να είναι τα σώµατά µας όσο γίνεται πιο δυνατά, επειδή, αν αρχίσεις να εξασθενείς ήνα παχαίνεις ή ν’ αρρωσταίνεις, είναι η πρώτη ένδειξη ότι ο οργανισµός σου απορρίπτει τηναλλαγή».

«Και τότε πεθαίνεις» είπα σιγανά.«Και τότε πεθαίνεις» συµφώνησε.

Δ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

εν περίµενα να κοιµηθώ. Πίστευα ότι θα έµενα άγρυπνη στο κρεβάτι νοσταλγώντας τοσπίτι µου και ότι θα σκεφτόµουν την απότοµη αλλαγή στην πορεία της ζωής µου. Απ’ το

µυαλό µου περνούσαν φευγαλέες εικόνες του νεαρού στον διάδροµο που µε αναστάτωναν,αλλά ήµουν τόσο κουρασµένη, που δεν µπορούσα να συγκεντρωθώ. Ακόµα και τοαρρωστηµένο µίσος της Αφροδίτης φάνταζε µακρινό. Βασικά, η τελευταία έγνοια πουθυµάµαι ήταν για το µέτωπό µου. Μ’ ενοχλούσε πάλι εξαιτίας του σηµαδιού και τουτραύµατος στον κρόταφο – ή γιατί έβγαζα ένα πελώριο σπιθουράκι; Και τα µαλλιά µου θαήταν εντάξει αύριο, για την πρώτη µου µέρα στο σχολείο των βρικολάκων; Αλλά καθώςήµουν κουλουριασµένη κάτω από το πάπλωµά µου ανασαίνοντας την οικεία µυρωδιά τωνπούπουλων και του σπιτιού µου, ένιωσα απροσδόκητη ασφάλεια και ζεστασιά… καικοιµήθηκα σαν κούτσουρο.

Και δεν είδα εφιάλτες. Ονειρεύτηκα γάτες. Άντε τώρα να βγάλεις νόηµα. Σέξι αγόρια; Όχι.Πρωτόφαντες υπερφυσικές δυνάµεις; Ούτε. Μόνο γάτες. Ειδικά µία συγκεκριµένα – έναµικρό τιγρέ κανελί γατάκι, µε µικροσκοπικές πατούσες και φουσκωτή κοιλιά που θύµιζεµάρσιπο. Με κατσάδιαζε µε φωνή γριάς γυναίκας και µε ρωτούσε γιατί άργησα τόσο πολύνα έρθω εδώ. Ύστερα η φωνή της γάτας άλλαξε κι έγινε ένα εκνευριστικό κουδούνισµα,οπότε εγώ…

«Ζόι! Κλείσε αυτό το ηλίθιο ξυπνητήρι!»«Τι… ε;» Διάβολε. Μισώ το πρωινό ξύπνηµα. Έψαξα στα τυφλά να πιάσω το ενοχλητικό

ξυπνητήρι µου. Έχω αναφέρει ότι είµαι τελείως τυφλή χωρίς τους φακούς επαφής µου;Φόρεσα τις γυαλαµπούκες µου και κοίταξα την ώρα. Έξι και µισή το απόγευµα. Και µόλιςξυπνούσα. Κουφό.

«Θέλεις να κάνεις πρώτη ντους ή να πάω εγώ;» ρώτησε νυσταγµένη η Στίβι Ρέι.«Εγώ, αν δε σε πειράζει».«Δε µε πειράζει…» Χασµουρήθηκε.«’Ντάξει».«Κάνε γρήγορα όµως, γιατί δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ πρέπει να πάρω πρωινό, αλλιώς µε

κόβει λόρδα ως το µεσηµεριανό φαγητό».«Δηµητριακά;» Ξάφνου ζωντάνεψα. Λατρεύω τα δηµητριακά κι έχω ένα µπλουζάκι που

γράφει ΕΓΩ ΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ για να το αποδείξω. Ειδικά µ’ αρέσουν τα Κόµης Σόκουλας– άλλη µια ειρωνεία της τύχης, αν σκεφτείτε ότι το «Σόκουλας» είναι συνδυασµός τωνλέξεων «σοκολάτα» και «δράκουλας».

«Ναι, υπάρχουν πάντα ένα σωρό από κείνα τα µικρά κουτιά µε δηµητριακά, καικουλουράκια και φρούτα και βραστά αυγά και τα λοιπά».

«Δε θ’ αργήσω». Ξαφνικά πέθαινα της πείνας. «Έι, Στίβι Ρέι, έχει σηµασία τι θα φορέσω;»«Μπα». Χασµουρήθηκε ξανά. «Βάλε ένα πουλόβερ ή ένα σακάκι µε το σύµβολο της

Τρίτης τάξης και θα ’σαι εντάξει».Έκανα όσο πιο γρήγορα µπορούσα, αν και ένιωθα µεγάλη νευρικότητα για την εµφάνισή

µου και ήθελα να φτιάξω και να ξαναφτιάξω µε τις ώρες τα µαλλιά και το βάψιµό µου.Χρησιµοποίησα τον καθρέφτη του µακιγιάζ της Στίβι Ρέι όσο εκείνη ήταν στο µπάνιο, κιαποφάσισα ότι το διακριτικό βάψιµο ήταν καλύτερη επιλογή από το κραυγαλέο. Ήτανπαράξενο πώς άλλαζε το σηµάδι µου την όλη εστίαση στο πρόσωπό µου. Πάντα είχα ωραίαµάτια – µεγάλα, στρογγυλά και µαύρα, µε πυκνές βλεφαρίδες. Τόσο πυκνές, που η Κέιλαγκρίνιαζε πως ήταν αδικία εγώ να έχω αρκετές βλεφαρίδες για τρία κορίτσια κι εκείνη κάτικοντές αραιές ξανθές. (Τώρα που το έφερε η κουβέντα… η Κέιλα µου έλειπε, ειδικά σήµερατο πρωί που ετοιµαζόµουν να πάω στο καινούριο µου σχολείο χωρίς εκείνη. Ίσως να τηςτηλεφωνούσα αργότερα. Ή να της έστελνα e-mail. Ή… Θυµήθηκα το σχόλιο που είχε κάνειο Χιθ για το πάρτι κι έχασα κάθε διάθεση να επικοινωνήσω µαζί της.) Τέλος πάντων, τοσηµάδι έκανε τα µάτια µου ακόµα πιο µεγάλα και µαύρα. Τα τόνισα µ’ ένα περίγραµµα απόσκιά στο µαύρο του καπνού µε ασηµένιο γκλίτερ. Όχι έντονα, σαν εκείνες τις χαζές πουνοµίζουν ότι µε την κατάχρηση του µαύρου αϊλάινερ δείχνουν κουλ. Ναι, καλά. Δείχνουνσαν τροµαγµένα ρακούν. Απάλυνα µε το δάχτυλο τη γραµµή, πρόσθεσα µάσκαρα, λίγηµπρονζέ πούδρα στο πρόσωπό µου και λιπ γκλος (για να κρύψω ότι από τη νευρικότητάµου δάγκωνα τα χείλη µου).

Μετά κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.Ευτυχώς τα µαλλιά µου ήταν φρόνιµα, και ακόµα κι η µύτη που σχηµάτιζαν στο κέντρο

του µετώπου µου, εκεί όπου άρχιζαν οι ρίζες, δεν ξεχώριζε εκνευριστικά όπως έκανεµερικές φορές. Παρ’ όλα αυτά, έδειχνα… χµ… διαφορετική, αλλά και ίδια. Η επίδραση τουσηµαδιού στο πρόσωπό µου δεν είχε µειωθεί. Όσα χαρακτηριστικά µου ήταν ινδιάνικα τατόνιζε: τα µαύρα µάτια µου, τα έντονα ζυγωµατικά µου, την περήφανη ίσια µύτη µου,ακόµα και το σταρένιο δέρµα της επιδερµίδας µου που ήταν σαν της γιαγιάς µου. Θαρρείςκαι το ζαφειρένιο σηµάδι της θεάς είχε γίνει λίγο πιο λαµπερό για να φωτίσει αυτά ταχαρακτηριστικά· θαρρείς κι ελευθέρωσε τη νεαρή Τσερόκι µέσα µου, αφήνοντάς τη ναλάµψει.

«Τα µαλλιά σου είναι φανταστικά» είπε η Στίβι Ρέι όταν µπήκε στο δωµάτιο σκουπίζονταςτα βρεµένα κοντά µαλλιά της. «Μακάρι να συµπεριφέρονταν καλά και τα δικά µου ότανείναι µακριά. Αλλά φριζάρουν και πετάνε σαν ουρά αλόγου».

«Σου πάνε κοντά» είπα καθώς παραµέριζα να περάσει κι έπιανα τις ωραίες µαύρεςµπαλαρίνες µου.

«Ναι, καλά, είµαι σαν τη µύγα µες στο γάλα. Όλοι εδώ έχουν µακριά µαλλιά».«Το πρόσεξα, αλλά πώς έτσι;»«Είναι ένα από τα πράγµατα που συµβαίνουν όταν περνάς την αλλαγή. Τα µαλλιά των

βρικολάκων µακραίνουν ασυνήθιστα γρήγορα, όπως και τα νύχια τους».Προσπάθησα να µην ανατριχιάσω στη θύµηση του νυχιού της Αφροδίτης καθώς έσκιζε το

τζιν και το δέρµα.Ευτυχώς, η Στίβι Ρέι αγνοούσε τις σκέψεις µου και συνέχισε να µιλάει.«Θα δεις. Μετά από λίγο δε θα χρειάζεται να κοιτάς τα σύµβολα για να καταλάβεις τι τάξη

πάει ο καθένας. Τέλος πάντων, θα τα µάθεις όλα αυτά στο µάθηµα Κοινωνιολογίας τωνΒρικολάκων. Α! Τώρα που το θυµήθηκα». Έψαξε τα χαρτιά του γραφείου της, κι ότανβρήκε αυτό που ήθελε, µου το έδωσε. «Να το πρόγραµµά σου. Είµαστε µαζί την τρίτη καιτην πέµπτη ώρα. Και κοίτα τη λίστα µαθηµάτων επιλογής για τη δεύτερη ώρα. Μπορείς να

διαλέξεις όποιο θέλεις».Πάνω από το πρόγραµµα ήταν τυπωµένο µε χοντρά γράµµατα το όνοµά µου, ΖΟΪ

ΡΕΝΤΜΠΕΡΝΤ, ΤΡΙΤΗ ΤΑΞΗ, καθώς και η ηµεροµηνία, που ήταν πέντε µέρες (!;) πριν µεσηµαδέψει ο ανιχνευτής.

1η ώρα - Κοινωνιολογία των Βρικολάκων, Αίθ. 215. Καθ. Νεφερέτ2η ώρα - Δραµατική Τέχνη, Κέντρο Υποκριτικών Τεχνών. Καθ. Νόλαν

ήΣχέδιο, Αίθ. 321. Καθ. Ντόνερ

ήΕισαγωγή στη Μουσική, Αίθ. 314. Καθ. Βέντο3η ώρα - Λογοτεχνία, Αίθ. 214. Καθ. Πενθεσίλεια4η ώρα - Ξιφασκία, Γυµναστήριο. Καθ. ΛάνκφορντΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ5η ώρα - Ισπανικά, Αίθ. 216. Καθ. Γκάρµι6η ώρα - Εισαγωγή στις Ιππικές Σπουδές, Kλειστό Γυµναστήριο. Καθ. Λενόµπια«Δεν έχει Γεωµετρία;» ρώτησα πανικόβλητη από το πρόγραµµα, αλλά προσπαθώντας να

δω θετικά τα πράγµατα.«Ευτυχώς, όχι. Το επόµενο εξάµηνο όµως θα κάνουµε Oικονοµικά. Αλλά αποκλείεται να

είναι τόσο δύσκολα».«Ξιφασκία; Εισαγωγή στις Ιππικές Σπουδές;»«Σου είπα ότι θέλουν να µας κρατάνε σε φόρµα. Η ξιφασκία είναι εντάξει, αν και

δύσκολη. Δεν είµαι πολύ καλή σ’ αυτήν, αλλά σε ζευγαρώνουν συνήθως µε καλούςξιφοµάχους – ξέρεις, για να µαθαίνεις, και οφείλω να σου πω ότι κάποια από αυτά τ’αγόρια είναι φοβερά σέξι! Εγώ δεν κάνω αυτό το εξάµηνο ιππασία – µ’ έβαλαν στο ΤάεΚβον Ντο. Περιττό να σου πω ότι το λατρεύω!»

«Αλήθεια;» είπα επιφυλακτικά. Αναρωτιέµαι, πώς να είναι το µάθηµα Ιππασίας;«Ναι. Εσύ ποιο µάθηµα επιλογής θα διαλέξεις;»Κοίταξα τη λίστα µου. «Εσύ ποιο κάνεις;»«Εισαγωγή στη Μουσική. Ο καθηγητής, ο Βέντο, είναι κουλ και… ε…» Η Στίβι Ρέι

χαµογέλασε και κοκκίνισε. «Θέλω να γίνω σταρ της κάντρι µουσικής. Ξέρεις, ο Κένι Τσέσνι,η Φέιθ Χιλ και η Σάνια Τουέιν είναι βρικόλακες – και σου είπα µόνο τρεις. Ο ΓκαρθΜπρουκς µεγάλωσε εδώ, στην Οκλαχόµα, και ξέρεις πως είναι ο πιο διάσηµος βρικόλακαςαπ’ όλους. Δε βλέπω λοιπόν γιατί να µη γίνω κι εγώ τραγουδίστρια».

«Μου φαίνεται πολύ λογικό» είπα. Γιατί όχι;«Θέλεις να κάνεις Mουσική µαζί µου;»«Θα ήταν ωραία αν ήξερα να τραγουδώ ή να παίζω κάποιο όργανο. Αλλά δεν ξέρω».«Τότε µάλλον διάλεξε κάτι άλλο».«Σκέφτοµαι τη Δραµατική Τέχνη. Στο Λύκειο του Σπασµένου Βέλους ήµουν στη θεατρική

οµάδα και µου άρεσε πολύ. Τι ξέρεις για την καθηγήτρια Νόλαν;»«Είναι από το Τέξας κι έχει πολύ έντονη προφορά, αλλά σπούδασε θέατρο στη Νέα Υόρκη

και τη συµπαθούν όλοι».Μου ήρθε να βάλω τα γέλια όταν η Στίβι Ρέι ανέφερε την προφορά της Νόλαν. Η ίδια είχε

τόσο βαριά προφορά, που νόµιζες πως άκουγες διαφηµιστικό σποτ για πάρκοτροχόσπιτων, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να πληγώσω τα συναισθήµατά τηςαναφέροντάς το.

«Τότε, διαλέγω θέατρο».«Εντάξει, πάρε το πρόγραµµά σου και φύγαµε. Πού ξέρεις» είπε καθώς βγαίναµε από το

δωµάτιο και κατεβαίναµε τις σκάλες «µπορεί να γίνεις η νέα Νικόλ Κίντµαν!».Δε θα µε χάλαγε να γίνω η νέα Νικόλ Κίντµαν (όχι ότι σκόπευα να παντρευτώ και µετά να

χωρίσω έναν µανιακό κοντό τύπο). Τώρα που το ανέφερε η Στίβι Ρέι, δεν είχα σκεφτείκαθόλου τη µελλοντική καριέρα µου από τότε που ο ανιχνευτής προκάλεσε το απόλυτοχάος στη ζωή µου, τώρα όµως που το σκεφτόµουν, ήθελα ακόµη να γίνω κτηνίατρος.

Μια χοντρή µακρύτριχη ασπρόµαυρη γάτα πέρασε δίπλα µας στα σκαλοπάτια κυνηγώνταςτον κλώνο της. Με όλες αυτές τις γάτες, οι βρικόλακες θα χρειάζονταν σίγουρα έναν καλόκτηνίατρο. (Χι χι… Κτηνίατρος για βρικόλακες… Έτσι θα ονόµαζα την κλινική µου και στιςδιαφηµίσεις θα έγραφα: «Δωρεάν Αιµοληψία!».)

Η κουζίνα και το καθιστικό ήταν γεµάτα µε κορίτσια που έτρωγαν, κουβέντιαζαν καιπηγαινοέρχονταν βιαστικά. Προσπάθησα ν’ ανταποδώσω τους χαιρετισµούς καθώς µεσύστηνε η Στίβι Ρέι σ’ ένα ατελείωτο ρεύµα κοριτσιών, παραµένοντας ταυτόχρονασυγκεντρωµένη για να εντοπίσω κανένα κουτί Κόµη Σόκουλα. Πάνω που είχα αρχίσει ν’ανησυχώ, το βρήκα, κρυµµένο πίσω από κάµποσα ογκώδη κουτιά Φρόστεντ Φλέικς (δενείναι κακή δεύτερη επιλογή, αλλά δεν έχουν σοκολάτα ούτε µικρά νόστιµα ζαχαρωτά απόνεροµολόχα). Η Στίβι Ρέι έβαλε ένα µπολ Λάκι Τσαρµς και καθίσαµε στο τραπέζι τηςκουζίνας τρώγοντας βιαστικά.

«Γεια σου, Ζόι!»Αυτή η φωνή. Κατάλαβα ποια ήταν πριν δω τη Στίβι Ρέι να σκύβει το κεφάλι της στο µπολ

της.«Γεια σου, Αφροδίτη» είπα όσο πιο ουδέτερα µπορούσα.«Αν δε σε δω αργότερα, θέλω να είµαι βέβαιη ότι ξέρεις πού να έρθεις απόψε. Η τελετή

της πανσελήνου των Σκοτεινών Κορών θ’ αρχίσει στις 4 π.µ., αµέσως µετά την τελετή τουσχολείου. Θα χάσεις το βραδινό φαγητό, αλλά µην ανησυχείς. Θα σε ταΐσουµε εµείς. Α,είναι στο κέντρο ψυχαγωγίας δίπλα στον ανατολικό µαντρότοιχο. Θα σε συναντήσωµπροστά στον ναό της Νύχτας πριν από την τελετή του σχολείου, ώστε να πάµε µαζί καιµετά να σου δείξω τον δρόµο για το κτίριο».

«Βασικά, έχω ήδη υποσχεθεί στη Στίβι Ρέι να τη συναντήσω και να πάµε µαζί στην τελετήτου σχολείου». Ειλικρινά σιχαίνοµαι τους πιεστικούς ανθρώπους.

Είδα µε χαρά τη Στίβι Ρέι να σηκώνει το κεφάλι της και να λέει: «Ναι, λυπάµαι».«Ξέρεις πού είναι το κτίριο, έτσι;» ρώτησα τη Στίβι Ρέι µε την πιο κεφάτη κι αθώα φωνή

µου.«Ναι, ξέρω».«Τότε θα µου δείξεις εσύ τον δρόµο, εντάξει; Αυτό σηµαίνει ότι η Αφροδίτη δε χρειάζεται

ν’ ανησυχεί µήπως χαθώ».«Πάντα στη διάθεσή σου να σε βοηθήσω» τιτίβισε η Στίβι Ρέι, έχοντας βρει τον παλιό της

εαυτό.«Λύθηκε το πρόβληµα» είπα µ’ ένα πλατύ χαµόγελο στην Αφροδίτη.

«Εντάξει. Ωραία. Θα σε δω στις τέσσερις το πρωί. Μην αργήσεις». Κι έφυγε.«Αν κουνήσει λίγο περισσότερο τον πισινό της όταν περπατά, θα σπάσει τίποτα» είπα.Η Στίβι Ρέι πνίγηκε και παραλίγο να βγει το γάλα από τη µύτη της. Είπε βήχοντας: «Μην

το κάνεις αυτό όταν τρώω!». Μετά κατάπιε και µου χαµογέλασε. «Δεν την άφησες να σουκάνει κουµάντο».

«Ούτε εσύ». Κατάπια την τελευταία κουταλιά των δηµητριακών. «Έτοιµη;»«Έτοιµη. Εντάξει, θα είναι εύκολο. Το µάθηµα της πρώτης ώρας σου γίνεται στην

αίθουσα δίπλα ακριβώς από τη δική µου. Όλα τα βασικά µαθήµατα της Τρίτης γίνονταιστον ίδιο διάδροµο. Έλα, θα σε προσανατολίσω και θα το βρεις».

Ξεπλύναµε τα πιάτα µας και τα βάλαµε σ’ ένα από τα πέντε πλυντήρια, πριν βγούµεβιαστικά στο σκοτάδι µιας πανέµορφης φθινοπωρινής βραδιάς. Θεέ µου, ήταν παράξενο ναπηγαίνεις σχολείο τη νύχτα, παρόλο που το σώµα µου µου έλεγε πως ήταν όλαφυσιολογικά. Ακολουθούσαµε το κύµα των µαθητών που έµπαιναν σε µια από τις εισόδουςµε χοντρή ξύλινη πόρτα.

«Ο διάδροµος των µαθητών της Τρίτης είναι ακριβώς αποπάνω» είπε η Στίβι Ρέιοδηγώντας µε σε µια γωνία κι ανεβαίνοντας µια σκάλα.

«Εδώ είναι οι τουαλέτες;» ρώτησα καθώς περνούσαµε βιαστικά από µερικά σιντριβάνιαπου βρίσκονταν µπροστά από δύο πόρτες.

«Ναι» είπε. «Να η τάξη µου και στη διπλανή πόρτα η δική σου. Θα τα πούµε µετά τοµάθηµα!»

«Εντάξει, ευχαριστώ» φώναξα.Τουλάχιστον οι τουαλέτες ήταν δίπλα. Αν µ’ έπιανε το στοµάχι µου από την πολλή

νευρικότητα και πάθαινα διάρροια, δε θα χρειαζόταν να πάω µακριά.

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Zόι! Εδώ!» Κόντεψα να κλάψω από ανακούφιση όταν άκουσα τη φωνή του Ντάµιεν καιτον είδα να δείχνει ένα άδειο θρανίο δίπλα του.

«Γεια». Κάθισα και του χαµογέλασα µ’ ευγνωµοσύνη.«Είσαι έτοιµη για την πρώτη µέρα σου;»Όχι.Έγνεψα καταφατικά. «Ναι». Ήθελα να πω κι άλλα, εκείνη τη στιγµή όµως χτύπησε το

κουδούνι πέντε φορές και, καθώς έσβηνε η ηχώ του, µπήκε στην αίθουσα η Νεφερέτ.Φορούσε µαύρη µακριά φούστα µε σκίσιµο στο πλάι, για να φαίνονται οι ωραίες µπότεςστιλέτο της, και σκούρα µοβ µεταξωτή µπλούζα. Πάνω στο αριστερό της στήθος ήτανκεντηµένη µε ασηµένια κλωστή µια θεά που κρατούσε στα σηκωµένα χέρια της έναµισοφέγγαρο. Τα καστανοκόκκινα µαλλιά της ήταν µαζεµένα σε χοντρή πλεξίδα. Τα φίνακυµατιστά τατουάζ που πλαισίωναν το πρόσωπό της την έκαναν να µοιάζει µε αρχαία ιέρειαπολεµίστρια. Μας χαµογέλασε και είδα ότι όλη η τάξη είχε µαγνητιστεί όπως εγώ από τηνισχυρή παρουσία της.

«Καλησπέρα! Ανυποµονούσα ν’ αρχίσουµε αυτή την ενότητα. Η ανάλυση της πλούσιαςκοινωνιολογίας των Αµαζόνων είναι ένα απ’ τα αγαπηµένα µου θέµατα». Τότε µε έδειξε.«Κατά ευτυχή συγκυρία, σήµερα ήρθε κοντά µας η Ζόι. Είµαι η µέντοράς της, περιµένωλοιπόν να την καλωσορίσουν οι µαθητές µου. Ντάµιεν, σε παρακαλώ, φέρε ένα βιβλίο στηΖόι. Το ντουλάπι της είναι δίπλα στο δικό σου. Ενώ θα της εξηγείς το σύστηµα τωνντουλαπιών µας, θέλω οι υπόλοιποι να µου γράψετε ό,τι γνωρίζετε ήδη για τις αρχαίεςπολεµίστριες βρικόλακες που είναι γνωστές ως Αµαζόνες».

Ακολούθησαν τα χαρακτηριστικά θροΐσµατα χαρτιών και ψιθυρίσµατα µαθητών καθώς µεοδηγούσε ο Ντάµιεν στο βάθος της αίθουσας, όπου ο τοίχος ήταν γεµάτος ντουλάπια.Άνοιξε ένα που είχε πάνω του τον αριθµό δώδεκα, µε ασηµένια ψηφία. Μέσα υπήρχανφαρδιά ράφια µε τακτοποιηµένα βιβλία και άλλα απαραίτητα.

«Στον Οίκο της Νύχτας δεν υπάρχουν ντουλάπια στους διαδρόµους, όπως στασυνηθισµένα σχολεία. Εδώ που κάνουµε το µάθηµα της πρώτης ώρας είναι η βασική µαςαίθουσα κι ο καθένας µας έχει το ντουλάπι του. Η αίθουσα είναι πάντα ανοιχτή, έτσιµπορείς να έρχεσαι και να παίρνεις βιβλία ή ό,τι άλλο χρειάζεσαι, όπως θα έκανες σ’ έναντουλάπι στον διάδροµο. Να το βιβλίο Κοινωνιολογίας».

Μου έδωσε ένα χοντρό δερµατόδετο βιβλίο µε τη σιλουέτα µιας θεάς στο εξώφυλλο µαζίµε τον τίτλο: Κοινωνιολογία των Βρικολάκων Γ΄τάξης. Πήρα ένα τετράδιο και µερικάστιλό. Όταν έκλεισα την πόρτα του ντουλαπιού, κοντοστάθηκα.

«Δεν έχει κλειδαριά;»«Όχι». Ο Ντάµιεν χαµήλωσε τη φωνή του. «Εδώ δε χρειάζονται κλειδαριές. Αν κλέψει

κανείς τίποτα, οι βρικόλακες το ξέρουν. Δε θέλω ούτε να σκεφτώ τι θα πάθει όποιος κάνειτέτοια βλακεία».

Καθίσαµε ξανά στις θέσεις µας κι άρχισα να γράφω το µόνο πράγµα που ήξερα για τιςΑµαζόνες –ότι ήταν ένας λαός πολεµόχαρων γυναικών που απεχθάνονταν τους άντρες–,αλλά το µυαλό µου δεν ήταν στη δουλειά µου. Αναρωτιόµουν γιατί ο Ντάµιεν, η Στίβι Ρέι,ακόµα και η Έριν κι η Σονί έτρεµαν στη σκέψη της τιµωρίας. Θέλω να πω, είµαι καλό παιδί– εντάξει, όχι τέλειο, αλλά καλό. Μέχρι τότε είχα τιµωρηθεί µόνο µια φορά, µε τονσυνηθισµένο τρόπο –να µείνω για λίγο υπό περιορισµό στο σχολείο µετά το σχόλασµα–,και δεν έφταιγα εγώ. Αλήθεια. Ένα σιχαµένο αγόρι µού είπε να του κάνω στοµατικό έρωτα.Τι έπρεπε να κάνω; Να κλάψω; Να γελάσω; Να κατσουφιάσω; Χµ… όχι… Του έριξα λοιπόνµια σφαλιάρα (αν και προτιµώ να χρησιµοποιώ τη λέξη χαστούκι) και τιµωρήθηκα εγώ.

Τέλος πάντων, ο περιορισµός δεν ήταν τόσο φοβερός. Έκανα όλα τα µαθήµατά µου καιξεκίνησα το καινούριο βιβλίο της σειράς Gossip Girl. Προφανώς η τιµωρία στον Οίκο τηςΝύχτας δεν περιοριζόταν στην παραµονή σε µια αίθουσα «περίσκεψης και περισυλλογής»για σαράντα πέντε λεπτά µετά το σχολείο. Έπρεπε να θυµηθώ να ρωτήσω τη Στίβι Ρέι…

«Κατ’ αρχάς, ποια στοιχεία από την παράδοση των Αµαζόνων εφαρµόζουµε ακόµη στονΟίκο της Νύχτας;» ρώτησε η Νεφερέτ, τραβώντας ξανά την προσοχή µου στο µάθηµα.

Ο Ντάµιεν σήκωσε το χέρι του. «Η υπόκλιση σεβασµού, µε τη γροθιά στο στήθος,προέρχεται από τις Αµαζόνες, καθώς κι ο τρόπος χειραψίας – πιάνοντας τους πήχεις τωνχεριών».

«Σωστά, Ντάµιεν».Αχά. Έτσι εξηγούνταν η παράξενη χειραψία τους.«Τι άλλο γνωρίζετε για τον λαό των Αµαζόνων;» ρώτησε την τάξη.Μια ξανθιά που καθόταν στην άλλη πλευρά της αίθουσας είπε: «Οι Αµαζόνες είχαν

αυστηρά µητριαρχικό σύστηµα, όπως όλες οι κοινωνίες των βρικολάκων».Μπράβο γνώσεις!«Έτσι είναι, Ελίζαµπεθ, αλλά όταν µιλούν οι άνθρωποι για τις Αµαζόνες, υπάρχει η τάση

να επικαλύπτει ο µύθος την ιστορία. Τι εννοώ µ’ αυτό;»«Ο κόσµος –και ειδικά οι άνθρωποι– νοµίζουν ότι οι Αµαζόνες µισούσαν τους άντρες»

είπε ο Ντάµιεν.«Ακριβώς. Γνωρίζουµε ότι, αν µια κοινωνία είναι µητριαρχική, όπως η δική µας, αυτό δε

σηµαίνει αυτοµάτως ότι στρέφεται κατά των αντρών. Ακόµα και η θεά Νύχτα έχει σύζυγο,το Έρεβος, και του είναι αφοσιωµένη. Οι Αµαζόνες όµως είναι µοναδικές από την άποψηότι ήταν µια κοινωνία γυναικών που επέλεξαν να είναι οι ίδιες πολεµιστές και προστάτεςτου εαυτού τους. Όπως γνωρίζουν ήδη οι πιο πολλοί από εσάς, η κοινωνία µας παραµένειµητριαρχική σήµερα, αλλά σεβόµαστε κι εκτιµούµε τους Γιους της Νύχτας και τουςθεωρούµε προστάτες και συζύγους µας. Ανοίξτε τώρα τα βιβλία σας στο κεφάλαιο τρία ναδούµε τη µεγαλύτερη Αµαζόνα πολεµίστρια, την Πενθεσίλεια, αλλά φροντίστε ναδιαχωρίσετε στο µυαλό σας τον µύθο από την ιστορία».

Κι αποκεί και πέρα η Νεφερέτ έκανε µια από τις πιο συναρπαστικές παραδόσεις πουπαρακολούθησα ποτέ. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα· το χτύπηµα του κουδουνιού ήτανµια έκπληξη. Έβαζα το βιβλίο Κοινωνιολογίας µου στο ντουλαπάκι µου (εντάξει, ξέρω ότι οΝτάµιεν και η Νεφερέτ τα λένε ντουλάπια, αλλά εµένα µου θύµιζαν τα ντουλαπάκια πουείχαµε στο νηπιαγωγείο), όταν η Νεφερέτ φώναξε το όνοµά µου. Πήρα ένα τετράδιο κι έναστιλό και έτρεξα στην έδρα της.

«Πώς είσαι;» µε ρώτησε µ’ ένα ζεστό χαµόγελο.«Καλά. Μια χαρά» βιάστηκα να τη διαβεβαιώσω.Ανασήκωσε το φρύδι της.«Εντάξει, είµαι λίγο νευρική και µπερδεµένη».«Είναι φυσικό. Δέχεσαι τόσο πολλά νέα ερεθίσµατα και η αλλαγή σχολείου είναι πάντα

δύσκολη – πόσο µάλλον η αλλαγή σχολείου και ζωής». Κοίταξε πάνω από τον ώµο µου.«Ντάµιεν, θα οδηγήσεις τη Ζόι στο µάθηµα Δραµατικής Τέχνης;»

«Ευχαρίστως» είπε ο Ντάµιεν.«Ζόι, θα σε δω απόψε στην τελετή. Α, σου µετέφερε η Αφροδίτη την επίσηµη πρόσκληση

να παραστείς στην κλειστή τελετή που θα κάνουν µετά οι Σκοτεινές Κόρες;»«Ναι».«Ήθελα να το τσεκάρω και να βεβαιωθώ ότι δεν έχεις πρόβληµα να συµµετάσχεις. Θα

καταλάβαινα, φυσικά, την επιφυλακτικότητά σου, αλλά σε συµβουλεύω να πας· θέλω ναεκµεταλλευτείς κάθε ευκαιρία εδώ, και οι Σκοτεινές Κόρες είναι µια οργάνωση επίλεκτων.Είναι φιλοφρόνηση για σένα το γεγονός ότι έδειξαν ήδη ενδιαφέρον να σε κάνουν µέλος».

«Δεν έχω πρόβληµα να πάω». Προσπάθησα η φωνή και το χαµόγελό µου να είναιφυσικά. Ήταν φανερό ότι ήθελε να πάω, και το τελευταίο πράγµα που επιθυµούσα ήταν νααπογοητεύσω τη Νεφερέτ. Επιπλέον, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι που θα έδινεστην Αφροδίτη την εντύπωση ότι τη φοβόµουνα.

«Ωραία» είπε ενθουσιασµένη η Νεφερέτ. Έσφιξε το µπράτσο µου και της χαµογέλασααυθόρµητα. «Αν µε χρειαστείς τίποτα, το γραφείο µου είναι στην ίδια πτέρυγα µε τοαναρρωτήριο». Κοίταξε το µέτωπό µου. «Βλέπω ότι τα ράµµατα κοντεύουν ν’απορροφηθούν τελείως. Θαυµάσια. Το κεφάλι σου πονάει ακόµη;»

Το χέρι µου ανέβηκε αυτόµατα στον κρόταφό µου. Σήµερα ένιωθα το τσίµπηµα κάνα δυοραµµάτων, ενώ ήταν τουλάχιστον δέκα χτες. Πολύ, πολύ παράξενο. Και, ακόµα πιοπαράξενο, δεν είχα σκεφτεί καθόλου το τραύµα όλο το πρωί.

Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν είχα σκεφτεί τη µαµά µου ή τον Χιθ ή έστω τη γιαγιάΡέντµπερντ.

«Όχι» είπα, καταλαβαίνοντας ξαφνικά ότι η Νεφερέτ και ο Ντάµιεν περίµεναν ν’απαντήσω. «Όχι, δεν πονάει καθόλου το κεφάλι µου».

«Ωραία! Πηγαίνετε τώρα εσείς οι δύο, γιατί θ’ αργήσετε. Είµαι σίγουρη ότι θαενθουσιαστείς µε το µάθηµα Δραµατικής Τέχνης. Νοµίζω ότι η κυρία Νόλαν µόλις ξεκίνησετους µονόλογους».

Προχωρούσα βιαστικά στον διάδροµο προσπαθώντας να προλάβω τον Ντάµιεν, όταν τοσυνειδητοποίησα.

«Πώς ήξερε ότι θα πήγαινα στο µάθηµα Δραµατικής Τέχνης; Αφού το διάλεξα µόλιςσήµερα το πρωί».

«Μερικές φορές οι ενήλικοι βρικόλακες ξέρουν πάρα πολλά» ψιθύρισε ο Ντάµιεν. «Όχι,λάθος. Οι ενήλικοι βρικόλακες ξέρουν πάντα πάρα πολλά, πόσο µάλλον όταν µιλάµε για τηµεγάλη ιέρεια».

Αναλογιζόµενη αυτά που δεν είχα πει στη Νεφερέτ, ήταν κάτι που δεν ήθελα να τοσκέφτοµαι.

«Γεια σας, παιδιά!» Η Στίβι Ρέι έτρεξε προς το µέρος µας. «Πώς πήγε το µάθηµα; Κάνατε

για τις Αµαζόνες;»«Ήταν κουλ». Χάρηκα που αλλάξαµε θέµα και φύγαµε από τις µυστηριώδεις ικανότητες

των βρικολάκων. «Δεν είχα ιδέα ότι έκοβαν τον δεξιό µαστό τους για να χειρίζονταιευκολότερα το τόξο».

«Δε θ’ αναγκάζονταν να το κάνουν αν ήταν “σανίδες” σαν εµένα» είπε η Στίβι Ρέικοιτώντας το στήθος της.

«Ή εµένα» αναστέναξε µελοδραµατικά ο Ντάµιεν.Γέλαγα ακόµη όταν µου έδειξαν την αίθουσα.Η κυρία Νόλαν δεν έσφυζε από δύναµη όπως η Νεφερέτ. Έσφυζε από ενεργητικότητα. Το

σώµα της ήταν αθλητικό, αλλά µε φαρδιές περιφέρειες. Τα µαύρα µαλλιά της ήταν µακριάκαι ίσια. Κι η Στίβι Ρέι είχε δίκιο – είχε πολύ έντονη την προφορά του Τέξας.

«Καλωσόρισες, Ζόι! Κάθισε όπου θέλεις».Είπα γεια και κάθισα δίπλα στο κορίτσι που λεγόταν Ελίζαµπεθ και το θυµόµουν από το

µάθηµα Κοινωνιολογίας. Έδειχνε φιλική και ήξερα ήδη πως ήταν έξυπνη. (Ποτέ δε βλάπτεινα κάθεσαι δίπλα σ’ ένα έξυπνο παιδί.)

«Ετοιµαζόµαστε ν’ αρχίσουµε να διαλέγουµε τους µονόλογους που θα παρουσιάσετε στηντάξη κάποια στιγµή την ερχόµενη εβδοµάδα. Πρώτα, όµως, σκέφτηκα ότι θα θέλατε ναδείτε πώς πρέπει να ερµηνεύεται ένας µονόλογος, παρακάλεσα λοιπόν έναν ταλαντούχοµαθητή των µεγαλύτερων τάξεων να έρθει να µας απαγγείλει τον περίφηµο µονόλογο απότον Οθέλο, έργο του παλιού θεατρικού συγγραφέα βρικόλακα Σαίξπηρ». Η κυρία Νόλανσταµάτησε και κοίταξε από το τζάµι της πόρτας. «Να τος».

Η πόρτα άνοιξε και, Χριστούλη µου, είµαι σίγουρη ότι σταµάτησε η καρδιά µου. Είµαισίγουρη ότι απόµεινα να χάσκω σαν ηλίθια. Ήταν το ωραιότερο αγόρι που είχα δει ποτέµου. Ψηλός, µε µαύρα µαλλιά που σχηµάτιζαν στο µέτωπο εκείνο το αξιολάτρευτο σγουρότσουλούφι τύπου Σούπερµαν. Τα µάτια του είχαν ένα εκπληκτικό ζαφειρένιο χρώµα και…

Οχ! Διάβολε! Όχι! Όχι! Όχι! Ήταν ο τύπος στον διάδροµο.«Πέρασε, Έρικ. Όπως πάντα, ήρθες πάνω στην ώρα. Είµαστε έτοιµοι για τον µονόλογό

σου». Στράφηκε ξανά στην τάξη. «Οι περισσότεροι γνωρίζετε ήδη τον µαθητή της ΠέµπτηςΈρικ Νάιτ και ξέρετε ότι κέρδισε πέρσι τον παγκόσµιο διαγωνισµό µονολόγου των Οίκωντης Νύχτας, οι τελικοί του οποίου έγιναν στο Λονδίνο. Επιπλέον, έχει προκαλέσει ήδηαίσθηση στο Χόλιγουντ και το Μπρόντγουεϊ µε την περσινή ερµηνεία του στον ρόλο τουΤόνι, στη δική µας παραγωγή του Γουέστ Σάιντ Στόρι. Η τάξη είναι όλη δική σου, Έρικ». Ηκυρία Νόλαν του άστραψε ένα χαµόγελο.

Χειροκρότησα µε τα άλλα παιδιά, λες και το σώµα µου είχε µπει στον αυτόµατο πιλότο. ΟΈρικ, χαµογελαστός και γεµάτος αυτοπεποίθηση, ανέβηκε στη µικρή σκηνή που ήτανστηµένη µπροστά και στο κέντρο της µεγάλης ευάερης αίθουσας.

«Γεια. Τι κάνετε, παιδιά;»Μιλούσε κατευθείαν σ’ εµένα. Θέλω να πω, κατευθείαν. Ένιωσα το πρόσωπό µου να

φλογίζεται.«Οι µονόλογοι µας τροµάζουν, το µυστικό όµως είναι να µάθετε καλά τα λόγια και να

φανταστείτε ότι παίζετε µαζί µε ολόκληρο τον θίασο. Πείστε τον εαυτό σας ότι δεν είστεολοµόναχοι πάνω στη σκηνή, κάπως έτσι…»

Και ξεκίνησε τον µονόλογο από τον Οθέλο. Δεν ξέρω πολλά γι’ αυτό το έργο, µόνο ότι

είναι µια τραγωδία του Σαίξπηρ, αλλά η ερµηνεία του Έρικ ήταν το κάτι άλλο. Ήταν ψηλόπαιδί, πάνω από ένα κι ογδόντα, αλλά όταν άρχισε να µιλάει, θαρρείς και ψήλωσε ακόµαπερισσότερο, κι αντρώθηκε και δυνάµωσε. Η φωνή του βάθυνε και πήρε µια προφορά πουδεν µπορούσα να εντοπίσω. Τα εκπληκτικά µάτια του σκούρυναν, έγιναν δυο λεπτέςσχισµές, κι όταν είπε το όνοµα της Δυσδαιµόνας το πρόφερε σαν προσευχή. Ήταν φανερόότι την αγαπούσε, πολύ πριν φτάσει στους τελευταίους στίχους:

Αυτή µ’ αγάπησε για όσα υπέφερα,εγώ την αγάπησα που µε συµπόνεσε.Καθώς έλεγε τους δύο τελευταίους στίχους, κάρφωσε τα µάτια του στα δικά µου, όπως

στον διάδροµο την προηγούµενη µέρα, κι ήταν σαν να µην υπήρχε κανείς άλλος στηναίθουσα – κανείς άλλος στον κόσµο. Ένιωσα ένα ρίγος βαθιά µέσα µου, που έµοιαζε πολύµ’ εκείνο που είχα νιώσει τις δύο φορές που µύρισα αίµα από τότε που µε σηµάδεψε οανιχνευτής, µε τη διαφορά ότι δεν είχε χυθεί σταγόνα αίµα στην αίθουσα. Υπήρχε µόνο οΈρικ. Κι ύστερα χαµογέλασε, άγγιξε µε τα δάχτυλα τα χείλη του σαν να µου έστελνε έναφιλί και υποκλίθηκε. Όλα τα παιδιά άρχισαν να χειροκροτούν µανιωδώς, µαζί κι εγώ.Αλήθεια. Δεν µπορούσα να κρατηθώ.

«Να πώς γίνεται λοιπόν» είπε η κυρία Νόλαν. «Και τώρα, θα βρείτε αντίγραφα µονολόγωνστα κόκκινα ράφια στο βάθος της αίθουσας. Πάρτε ο καθένας σας µερικά βιβλία κι αρχίστενα ψάχνετε. Αυτό που προσπαθείτε να βρείτε είναι µια σκηνή που σας λέει κάτι – πουαγγίζει µια χορδή της ψυχής σας. Εγώ θα τριγυρίζω ανάµεσά σας για ν’ απαντώ στιςερωτήσεις σας για τους µονόλογους. Μόλις διαλέξετε το κοµµάτι σας, θα σας εξηγήσω ταβήµατα που πρέπει να ακολουθήσετε για να προετοιµάσετε την παρουσίασή σας». Μ’ έναχαµόγελο κι ένα ζωηρό γνέψιµο, µας έκανε νόηµα ν’ αρχίσουµε το ψάξιµο στ’ απειράριθµαβιβλία µε µονόλογους.

Ήµουν ακόµη αναψοκοκκινισµένη και λαχανιασµένη, αλλά σηκώθηκα µαζί µε τα υπόλοιπαπαιδιά, παρόλο που δεν άντεξα στον πειρασµό να ρίξω µια κλεφτή µατιά στον Έρικ πάνωαπ’ τον ώµο µου. Έφευγε (δυστυχώς) από την αίθουσα, αλλά όχι πριν γυρίσει και µετσακώσει να τον κοιτάζω σαν χαζή. Κοκκίνισα (ξανά). Με κοίταξε στα µάτια καιχαµογέλασε κατευθείαν σ’ εµένα (πάλι). Κι ύστερα έφυγε.

«Και γ… τα παιδιά!» ψιθύρισε κάποια στο αυτί µου. Γύρισα και είδα έκπληκτη τηδεσποινίδα Άριστη Mαθήτρια, την Ελίζαµπεθ, να κοιτάζει προς την κατεύθυνση όπου έφυγεο Έρικ και ν’ αερίζεται µε το χέρι της.

«Δεν έχει κορίτσι;» ρώτησα σαν ηλίθια.«Μόνο στα όνειρά µου» είπε η Ελίζαµπεθ. «Βασικά, λένε ότι τα είχε µε την Αφροδίτη,

αλλά είµαι εδώ µερικούς µήνες και δεν είναι πια µαζί, τουλάχιστον αυτό το διάστηµα.Πάρε» και µου έδωσε δύο βιβλία µε µονόλογους. «Είµαι η Ελίζαµπεθ, χωρίς επίθετο».

Το πρόσωπό µου σχηµάτισε ένα ερωτηµατικό.Αναστέναξε. «Το επίθετό µου ήταν Τίτσγουορθ. Το φαντάζεσαι το όνοµά σου να δηλώνει

την αξία του στήθους; Όταν ήρθα εδώ πριν από λίγο καιρό και µου είπε ο µέντοράς µου ότιµπορούσα ν’ αλλάξω το όνοµά µου µε ό,τι ήθελα, σκέφτηκα αµέσως να ξεφορτωθώ τοΤίτσγουορθ, αλλά µετά µε άγχωσε πολύ η προσπάθεια να διαλέξω επίθετο. Αποφάσισαλοιπόν να κρατήσω το µικρό µου όνοµα και να µη σκοτίζοµαι για επίθετο». Η ΕλίζαµπεθΧωρίς Επίθετο ανασήκωσε τους ώµους της.

«Χάρηκα» είπα. Κάποια παιδιά εδώ ήταν πολύ παράξενα.«Κι εγώ» απάντησε καθώς γυρίζαµε στα θρανία µας. «Ο Έρικ σε κοίταζε».«Όλους µάς κοίταζε» είπα, παρόλο που ένιωθα το ηλίθιο πρόσωπό µου να φλογίζεται και

να κοκκινίζει πάλι.«Ναι, αλλά στην πραγµατικότητα κοίταζε εσένα». Χαµογέλασε και πρόσθεσε: «Α, το

χρωµατιστό σηµάδι σου είναι κουλ».«Ευχαριστώ». Ήµουν σίγουρη ότι χτύπαγε απαίσια πάνω στο κόκκινο σαν παντζάρι

πρόσωπό µου.«Καµιά ερώτηση για την επιλογή µονολόγου, Ζόι;» ρώτησε η καθηγήτρια, κάνοντάς µε ν’

αναπηδήσω.«Όχι, κυρία. Έχω ξανακάνει µονόλογους στη θεατρική οµάδα του Λυκείου του

Σπασµένου Βέλους».«Πολύ ωραία. Πες µου αν θέλεις διευκρινίσεις για την υπόθεση του έργου ή τον ήρωα».

Με χτύπησε χαϊδευτικά στο µπράτσο και προχώρησε στον διάδροµο. Άνοιξα το πρώτοβιβλίο κι άρχισα να το φυλλοµετρώ, προσπαθώντας (ανεπιτυχώς) να ξεχάσω τον Έρικ καινα συγκεντρωθώ στους µονόλογους.

Με είχε κοιτάξει. Γιατί όµως; Θα πρέπει να ήξερε πως ήµουν εγώ στον διάδροµο. Τιακριβώς σήµαινε λοιπόν το ενδιαφέρον που µου έδειξε; Και ήθελα ν’ αρέσω σ’ ένα αγόριπου του έκανε στοµατικό σεξ η µισητή Αφροδίτη; Προφανώς όχι. Θέλω να πω, δεν είχασκοπό να πάρω τ’ αποφάγια της. Εκτός αν ήταν περίεργος για το αλλόκοτο χρωµατιστόσηµάδι µου, όπως όλοι.

Δε µου έδωσε όµως αυτή την εντύπωση… είχα την αίσθηση πως κοίταζε εµένα. Κι αυτόµου άρεσε.

Έριξα µια µατιά στο βιβλίο που είχα αγνοήσει ως τότε. Ήταν ανοιγµένο στο υποκεφάλαιο:«Δραµατικοί Μονόλογοι για Γυναίκες». Ο πρώτος µονόλογος στη σελίδα ήταν από τοΠάντα Γελοίοι του Χοσέ Ετσεγκαράι.

Διάβολε. Σίγουρα κάτι σήµαινε αυτό.

B

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

ρήκα µόνη µου τον δρόµο για την αίθουσα Λογοτεχνίας. Εντάξει, ήταν δίπλα στηναίθουσα της Νεφερέτ, ένιωθα όµως λίγο περισσότερη αυτοπεποίθηση όταν δε

χρειαζόταν να ζητήσω να µε οδηγήσουν σαν το καινούριο ανήµπορο χαζό παιδί.«Ζόι! Σου κρατήσαµε θέση!» φώναξε η Στίβι Ρέι µόλις µπήκα στην τάξη. Καθόταν δίπλα

στον Ντάµιεν και χοροπηδούσε κυριολεκτικά από την έξαψή της. Έµοιαζε πάλι µεχαρούµενο κουταβάκι, πράγµα που µ’ έκανε να χαµογελάσω. Χάρηκα στ’ αλήθεια που τηνείδα. «Έλα! Πες τα µου όλα! Πώς ήταν το µάθηµα Δραµατικής Τέχνης; Σου άρεσε; Σουάρεσε η κυρία Νόλαν; Δεν είναι κουλ το τατουάζ της; Εµένα µου θυµίζει µάσκα».

Ο Ντάµιεν έπιασε τη Στίβι Ρέι από το µπράτσο. «Πάρε µια ανάσα κι άσε την κοπέλα ν’απαντήσει».

«Συγγνώµη» είπε µουδιασµένη.«Υποθέτω πως είναι κουλ το τατουάζ της Νόλαν» είπα.«Υποθέτεις;»«Είχα αλλού το µυαλό µου».«Τι;» Τα µάτια της στένεψαν. «Σ’ έφεραν σε δύσκολη θέση για το σηµάδι σου; Ορισµένα

άτοµα είναι εντελώς ανάγωγα».«Όχι, δεν ήταν αυτό. Μάλιστα εκείνη η Ελίζαµπεθ Χωρίς Επίθετο είπε ότι το βρίσκει κουλ.

Είχα αλλού το µυαλό µου επειδή, ε…» Ένιωσα ξανά το πρόσωπό µου να πυρώνεται. Είχααποφασίσει να τους ρωτήσω για τον Έρικ, τώρα όµως που είχα αρχίσει να µιλάωαναρωτιόµουν αν έπρεπε να το αναφέρω. Έπρεπε να τους πω και για τον διάδροµο;

Ο Ντάµιεν ανακάθισε. «Μυρίζοµαι κάτι ζουµερό. Έλα, Ζόι. Είχες αλλού το µυαλό σουεπειδήηηη;» Τράβηξε την τελευταία λέξη σε ερωτηµατικό τόνο.

«Καλά, καλά. Θα το συνοψίσω σε δύο λέξεις: Έρικ Νάιτ».Η Στίβι Ρέι έµεινε µ’ ανοιχτό το στόµα κι ο Ντάµιεν έκανε ότι λιποθυµάει, αλλά

αναγκάστηκε να ισιώσει αµέσως το κορµί του γιατί εκείνη τη στιγµή χτύπησε το κουδούνικαι µπήκε στην τάξη η καθηγήτριά µας, η Πενθεσίλεια.

«Μετά!» ψιθύρισε η Στίβι Ρέι.«Σίγουρα!» πρόφερε βουβά ο Ντάµιεν.Χαµογέλασα αθώα. Αν µη τι άλλο, µου άρεσε που η αναφορά στον Έρικ θα τους τρέλαινε

σε όλη τη διάρκεια του µαθήµατος.Το µάθηµα Λογοτεχνίας ήταν µια εµπειρία. Πρώτα απ’ όλα, η ίδια η αίθουσα ήταν τελείως

διαφορετική απ’ όσες είχα δει ποτέ. Ασυνήθιστα ενδιαφέροντες πίνακες και πόστερ, καθώςκαι γνήσια, όπως έδειχναν, έργα τέχνης κάλυπταν κάθε εκατοστό των τοίχων. Και από τοταβάνι κρέµονταν µελωδοί και κρύσταλλα – πάρα πολλά. Η Πενθεσίλεια (που τώρααναγνώριζα το όνοµά της από το µάθηµα Κοινωνιολογίας των Βρικολάκων –ανήκε στην πιοξακουστή Αµαζόνα– και τη φώναζαν όλοι κυρία Πι) ήταν σαν να βγήκε απόκινηµατογραφική ταινία (εννοώ ταινία επιστηµονικής φαντασίας). Είχε πολύ µακριάπυρρόξανθα µαλλιά, µεγάλα χρυσοπράσινα µάτια κι ένα κορµί όλο καµπύλες, που σίγουρα

έκανε τ’ αγόρια να τους τρέχουν τα σάλια (όχι ότι είναι δύσκολο να κάνεις έναν έφηβο νατου τρέξουν τα σάλια). Τα τατουάζ της ήταν λεπτά, ωραία κελτικά µοτίβα, που κατέβαιναναπό τα πλάγια στο πρόσωπό της και αγκάλιαζαν τα ζυγωµατικά της, τονίζοντάς ταεντυπωσιακά. Φορούσε ακριβό µαύρο παντελόνι κι ένα ασορτί µεταξωτό σετ µπλούζας καιζακέτας σε σκούρο πράσινο χρώµα, που είχαν κεντηµένη στο στήθος την ίδια σιλουέτα τηςθεάς όπως και της Νεφερέτ. Και τώρα που το σκεφτόµουν (αυτό και όχι τον Έρικ),συνειδητοποίησα ότι και η κυρία Νόλαν είχε κεντηµένη τη θεά στο τσεπάκι της µπλούζαςτης. Χµ…

«Γεννήθηκα στις 2 Απριλίου του 1902» είπε η κυρία Πενθεσίλεια, αιχµαλωτίζονταςαµέσως την προσοχή µας. Θέλω να πω, είναι ζήτηµα αν έδειχνε τριάντα χρονών. «Έτσι,ήµουν δέκα χρονών τον Απρίλιο του 1912 και θυµάµαι πολύ καλά την τραγωδία. Για ποιοπράγµα µιλάω; Έχει κανείς σας καµιά ιδέα;»

Εντάξει, ήξερα πολύ καλά για τι µιλούσε, αλλά όχι επειδή έχω κανένα κόλληµα µε τηνιστορία. Απλώς, όταν ήµουν µικρότερη, νόµιζα πως ήµουν ερωτευµένη µε τον ΛεονάρντοΝτι Κάπριο και η µαµά µου µου πήρε για τα δωδέκατα γενέθλιά µου µια συλλογή DVD µεόλες τις ταινίες του. Αυτή τη συγκεκριµένη ταινία την είδα τόσο πολλές φορές, που τηνξέρω όλη σχεδόν απέξω (και δεν µπορώ να σας πω πόσες φορές έκλαψα µε µαύρο δάκρυόταν γλίστρησε από κείνη τη σανίδα και τον πήρε η θάλασσα σαν λαχταριστό παγωτόγρανίτα).

Κοίταξα γύρω µου. Κανείς άλλος δεν ήξερε, έτσι αναστέναξα και σήκωσα το χέρι µου.Η κυρία Πι χαµογέλασε και µου είπε: «Ναι, δεσποινίς Ρέντµπερντ».«Ο Τιτανικός βούλιαξε τον Απρίλιο του 1912. Προσέκρουσε σ’ ένα παγόβουνο αργά τη

νύχτα της δεκάτης τετάρτης Απριλίου, ηµέρα Κυριακή, και βούλιαξε λίγες ώρες αργότερα,τη δεκάτη πέµπτη του µηνός».

Άκουσα τον Ντάµιεν να εισπνέει θορυβωδώς δίπλα µου και τη Στίβι Ρέι να βγάζει έναπνιχτό επιφώνηµα. Μα καλά, φερόµουν τόσο ηλίθια ώστε έπεσαν από τα σύννεφαακούγοντάς µε ν’ απαντώ σωστά σε µια ερώτηση;

«Ειλικρινά χαίροµαι όταν ένας αρχάριος ξέρει κάτι» είπε η καθηγήτρια. «Πολύ σωστά,δεσποινίς Ρέντµπερντ. Την εποχή της τραγωδίας ζούσα στο Σικάγο και δε θα ξεχάσω ποτέτους µικρούς εφηµεριδοπώλες που διαλαλούσαν τους τραγικούς τίτλους στις γωνιές τωνδρόµων. Ήταν κάτι φριχτό, πόσο µάλλον αφού θα µπορούσε να είχε αποτραπεί εύκολα ηαπώλεια τόσων ζωών. Επιπλέον σήµανε το τέλος µιας εποχής και το ξεκίνηµα µιας άλλης,κι έφερε πολλές αναγκαίες αλλαγές στη ναυτιλιακή νοµοθεσία. Θα τα µάθουµε όλα αυτά,καθώς και τα δραµατικά γεγονότα εκείνης της νύχτας, στο επόµενο λογοτεχνικό έργο πουθα µελετήσουµε, το βιβλίο Μια Αξέχαστη Νύχτα του Γουόλτερ Λορντ, για το οποίο οσυγγραφέας έκανε µεθοδική έρευνα. Παρόλο που δεν ήταν βρικόλακας – κι είναι κρίµα»πρόσθεσε σιγανά «βρίσκω συναρπαστικό τον τρόπο που προσλαµβάνει τη νύχτα, και τούφος που γράφει ενδιαφέροντα κι ευκολοδιάβαστο. Εντάξει, ας αρχίσουµε! Το τελευταίοάτοµο σε κάθε σειρά να πάρει βιβλία από το µεγάλο ντουλάπι στο βάθος της αίθουσας καινα τα µοιράσει στη σειρά του».

Κουλ! Πολύ πιο ενδιαφέρον από τις Μεγάλες Προσδοκίες (ποιος νοιάζεται για τον Πιπ καιτην Εστέλα;). Βολεύτηκα µε ένα αντίτυπο της Αξέχαστης Nύχτας κι ένα ανοιχτό τετράδιογια να κρατάω σηµειώσεις. Η κυρία Πι άρχισε να µας διαβάζει το πρώτο κεφάλαιο, και

διάβαζε πολύ παραστατικά. Ήταν το τρίτο µάθηµα που έκανα σήµερα και µου άρεσαν όλα.Ήταν δυνατόν αυτό το σχολείο για βρικόλακες να ήταν κάτι περισσότερο από ένα βαρετόµέρος όπου θα πήγαινα κάθε µέρα επειδή ήµουν υποχρεωµένη και, εκτός αυτού, να είναιεδώ κι όλοι οι φίλοι µου; Όχι ότι ήταν βαρετά όλα τα µαθήµατα του παλιού σχολείου µου,αλλά δεν κάναµε για τις Αµαζόνες ούτε για τον Τιτανικό (και µάλιστα µε µια καθηγήτριαπου ζούσε όταν έγινε το ναυάγιο!).

Ενώ διάβαζε η κυρία Πι, κοίταξα τα άλλα παιδιά γύρω µου. Ήµαστε καµιά δεκαπενταριά,που ήταν ο µέσος όρος και στα άλλα µαθήµατά µου. Όλοι είχαν ανοιχτά τα βιβλία τους καιπρόσεχαν την καθηγήτρια.

Και τότε έπιασε το µάτι µου κάτι κόκκινο και φουντωτό στην άλλη πλευρά της τάξης,κάπου στα τελευταία θρανία. Βιάστηκα να µιλήσω – δεν πρόσεχαν όλα τα παιδιά. Αυτό είχεακουµπισµένο το κεφάλι του στα µπράτσα του και κοιµόταν του καλού καιρού – τοκατάλαβα γιατί το παχουλό, υπερβολικά άσπρο και γεµάτο φακίδες πρόσωπό του ήτανγυρισµένο προς το µέρος µου. Το στόµα του ήταν ανοιχτό και νοµίζω ότι του έτρεχαν λίγασάλια. Αναρωτήθηκα τι θα έκανε η Πενθεσίλεια µ’ αυτό το παιδί. Δε µου φαινόταν από τιςκαθηγήτριες που ανέχονταν τους τεµπέληδες που κοιµόντουσαν στην τάξη τους, εκείνηόµως συνέχισε το διάβασµα, διανθίζοντάς το µε ενδιαφέροντα γεγονότα από τις αρχές τουεικοστού αιώνα, τα οποία ήξερε από πρώτο χέρι, κάτι που µου άρεσε πολύ (τρελαινόµουνν’ ακούω για τις µοντέρνες αντισυµβατικές γυναίκες εκείνης της εποχής, µε τα κοντάµαλλιά, τα φορέµατα τσάρλεστον και το βαρύ µακιγιάζ – αν ζούσα το 1920, θα ήµουν κιεγώ µια απ’ αυτές). Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, αφού µας έβαλε για εργασία τοεπόµενο κεφάλαιο και µας είπε ότι µπορούσαµε να κουβεντιάσουµε ήσυχα µεταξύ µας, τότεµόνο η κυρία Πι έδειξε ν’ αντιλαµβάνεται το κοιµισµένο παιδί. Εκείνος αναδεύτηκε καισήκωσε επιτέλους το κεφάλι του, οπότε φάνηκε το κόκκινο αποτύπωµα που είχε µείνει στοµάγουλό του. Έδειχνε τελείως εκτός τόπου, µε εξαίρεση το σηµάδι του.

«Έλιοτ, σε θέλω» είπε η καθηγήτρια πίσω από την έδρα της.Το παιδί σηκώθηκε µε το πάσο του και πήγε στην έδρα σέρνοντας τα πόδια του. Τα

παπούτσια του ήταν φθαρµένα, µε λυµένα κορδόνια.«Ναι;»«Έλιοτ, φυσικά κόβεσαι στο µάθηµα Λογοτεχνίας. Αλλά το πιο σηµαντικό είναι ότι

κόβεσαι και στη ζωή. Οι αρσενικοί βρικόλακες είναι δυνατοί, έντιµοι και µοναδικοί. Είναι οιπολεµιστές και προστάτες µας εδώ κι αµέτρητες γενιές. Πώς περιµένεις να τα καταφέρειςνα µεταλλαχτείς σ’ ένα πλάσµα που είναι περισσότερο πολεµιστής παρά άντρας, αν δενέχεις ούτε καν την αυτοπειθαρχία να µείνεις ξύπνιος στο µάθηµα;»

Ανασήκωσε τους πλαδαρούς ώµους του.Η έκφρασή της σκλήρυνε. «Θα σου δώσω την ευκαιρία να διορθώσεις το µηδέν που

πήρες σήµερα για τη συµµετοχή στο µάθηµα, γράφοντας µια σύντοµη εργασία για κάποιοαπό τα θέµατα που ήταν σηµαντικά στην Αµερική στις αρχές του εικοστού αιώνα. Θαπρέπει να µου παραδώσεις αύριο την εργασία».

Το παιδί γύρισε να φύγει χωρίς να πει τίποτα.«Έλιοτ». Η καθηγήτρια είχε χαµηλώσει τη φωνή της και, εκνευρισµένη καθώς ήταν,

φάνταζε πολύ πιο τροµακτική απ’ ό,τι όταν διάβαζε κι έκανε παράδοση. Ένιωσα τη δύναµηπου ακτινοβολούσε κι αναρωτήθηκα τι ανάγκη είχε την προστασία των αρσενικών. Το

παιδί σταµάτησε και γύρισε προς το µέρος της. «Δε σου έδωσα την άδεια να φύγεις. Τιαποφάσισες – θα κάνεις την εργασία για να διορθώσεις το σηµερινό µηδέν;»

Το παιδί στεκόταν χωρίς να λέει τίποτα.«Απάντησε στην ερώτησή µου, Έλιοτ. Τώρα!» Η προσταγή της ηλέκτρισε την

ατµόσφαιρα γύρω της, κάνοντας το δέρµα των µπράτσων µου να µυρµηγκιάσει.Εκείνος, ατάραχος, ανασήκωσε και πάλι τους ώµους του. «Μάλλον δε θα την κάνω».«Αυτό, Έλιοτ, δείχνει κάτι για τον χαρακτήρα σου, και δεν είναι καθόλου κολακευτικό.

Δεν αδιαφορείς µόνο για τον εαυτό σου αλλά και για τον µέντορά σου».Ανασήκωσε τους ώµους του άλλη µια φορά και σκάλισε αφηρηµένα τη µύτη του. «Ο

Δράκος ξέρει πώς είµαι».Χτύπησε το κουδούνι κι η καθηγήτρια, µε µια έκφραση αηδίας στο πρόσωπό της, έγνεψε

στον Έλιοτ να φύγει. Ο Ντάµιεν, η Στίβι Ρέι κι εγώ µόλις είχαµε σηκωθεί κι ετοιµαζόµασταννα βγούµε από την πόρτα, όταν πέρασε δίπλα µας ο Έλιοτ κινούµενος πολύ πιο γρήγορααπ’ ό,τι περίµενα από ένα τόσο νωθρό άτοµο. Σκόνταψε στον Ντάµιεν, που πήγαινεµπροστά µας. Ο Ντάµιεν έκανε ένα οπ! και παραπάτησε.

«Φύγε από µπροστά µου, παλιαδελφή» γρύλισε ο ανεκδιήγητος Έλιοτ, σπρώχνοντας µετον ώµο του τον Ντάµιεν για να περάσει πρώτος από την πόρτα.

«Έτσι µου ’ρχεται να το σπάσω στο ξύλο το βλαµµένο!» είπε η Στίβι Ρέι, τρέχοντας δίπλαστον Ντάµιεν που µας περίµενε.

Κούνησε το κεφάλι του. «Μην ασχολείσαι µαζί του. Ο Έλιοτ έχει άλυτα θέµατα».«Ναι, για παράδειγµα άχυρα αντί για µυαλό» είπα κοιτάζοντας την πλάτη του

τεµπελόσκυλου που αποµακρυνόταν. Τα µαλλιά του ήταν απαίσια.«Άχυρα αντί για µυαλό;» Ο Ντάµιεν γέλασε καθώς έπιανε αγκαζέ µε το ένα χέρι του εµένα

και µε το άλλο τη Στίβι Ρέι, οδηγώντας µας στον διάδροµο σε στιλ Μάγου του Οζ. «Αυτό µ’αρέσει στη Ζόι µας» είπε. «Που σφάζει µε το γάντι».

«Τα άχυρα δε σφάζουν» διαµαρτυρήθηκα.«Αυτό ακριβώς εννοούσε, γλυκιά µου» γέλασε η Στίβι Ρέι.«Α». Γέλασα κι εγώ και µου άρεσε πολύ, πάρα πολύ, έτσι όπως είπε αυτό το «Ζόι µας»…

σαν να βρισκόµουν αυτοδίκαια εκεί… σαν να είχα βρει τη θέση µου στον ήλιο.

Η

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

ξιφοµαχία ήταν πολύ κουλ προς µεγάλη µου έκπληξη. Το µάθηµα γινόταν σε µια µεγάληαίθουσα δίπλα στο γυµναστήριο, που έµοιαζε µε στούντιο χορού και ο ένας τοίχος της

ήταν καλυµµένος µε καθρέφτες από το δάπεδο ως το ταβάνι. Κρεµασµένες από το ταβάνικατά µήκος της µίας πλευράς υπήρχαν κούκλες σε φυσικό µέγεθος που µου θύµιζαντρισδιάστατους στόχους σκοποβολής. Όλοι φώναζαν τον καθηγητή Λάνκφορντ ΔράκοΛάνκφορντ ή σκέτο Δράκο. Δεν άργησα να καταλάβω γιατί. Τα τατουάζ του απεικόνιζανδύο δράκους που τα κορµιά τους κατέβαιναν σαν φίδια και τυλίγονταν στη γραµµή τουσαγονιού του. Τα κεφάλια τους ήταν πάνω από τα φρύδια του και τα ανοιχτά στόµατά τουςέστελναν την πύρινη ανάσα τους στο µισοφέγγαρο. Ήταν εντυπωσιακό και τράβηξε τοβλέµµα µου σαν µαγνήτης. Επιπλέον, ο Δράκος ήταν ο πρώτος αρσενικός βρικόλακας πουέβλεπα από κοντά. Στην αρχή µε µπέρδεψε. Αν µε είχατε ρωτήσει τι περίµενα από έναναρσενικό βρικόλακα, νοµίζω ότι θα σας έλεγα το ακριβώς αντίθετό του. Ειλικρινά, είχα στοµυαλό µου το κινηµατογραφικό στερεότυπο του βρικόλακα – ψηλός, επικίνδυνος, ωραίος.Ξέρετε, σαν τον Βιν Ντίζελ. Τέλος πάντων, ο Δράκος είναι κοντός, έχει µακριά ξανθωπάµαλλιά που τα πιάνει αλογοουρά και (αν εξαιρέσεις το τατουάζ µε τους τροµερούςδράκους) έχει ένα νόστιµο πρόσωπο µε ζεστό χαµόγελο.

Μόνο όταν άρχισε να κάνει στην τάξη τις ασκήσεις για το ζέσταµα αντιλήφθηκα τηδύναµή του. Μόλις έπιασε το σπαθί (που αργότερα έµαθα ότι λεγόταν επέ) για τονπαραδοσιακό χαιρετισµό, ήταν σαν να έγινε κάποιος άλλος – κάποιος που κινούνταν µεαπίστευτη ταχύτητα και χάρη. Με τις προσποιήσεις και τις αιφνιδιαστικές του επιθέσειςέκανε τους άλλους –ακόµα και παιδιά που ήταν πολύ καλά, όπως ο Ντάµιεν– να φαίνονταισαν αδέξια κουτάβια. Όταν τελείωσε το ζέσταµα, ο Δράκος χώρισε τα παιδιά ανά δύο καιτους ζήτησε να κάνουν «τα βασικά», όπως τα ονόµασε. Ανακουφίστηκα όταν έγνεψε στονΝτάµιεν να γίνει το ταίρι µου.

«Ζόι, χαιρόµαστε που σ’ έχουµε κοντά µας στον Οίκο της Νύχτας» είπε ο Δράκοςχαιρετώντας µε µε την παραδοσιακή χειραψία των Αµαζόνων βρικολάκων. «Ο Ντάµιεν θασου εξηγήσει τα διάφορα µέρη της στολής ξιφασκίας κι εγώ θα σου δώσω ένα φυλλάδιονα µελετήσεις τις επόµενες µέρες. Υποθέτω ότι δεν έχεις ασχοληθεί ξανά µε το άθληµα;»

«Όχι» είπα και πρόσθεσα νευρικά «αλλά θέλω να µάθω. Εννοώ, η ιδέα να χρησιµοποιείςσπαθί είναι πολύ κουλ».

Ο Δράκος χαµογέλασε. «Ξίφος» µε διόρθωσε «θα µάθεις να χρησιµοποιείς το φλερέ, τοξίφος ασκήσεως. Είναι το ελαφρύτερο από τους τρεις τύπους που έχουµε εδώ καιθαυµάσια επιλογή για γυναίκα. Ξέρεις ότι η ξιφασκία είναι ένα από τα ελάχιστα αθλήµαταπου οι γυναίκες κι οι άντρες συναγωνίζονται µε ίσους όρους;»

«Όχι» είπα µε ανανεωµένο ενδιαφέρον. Πώς θα ήταν να νικήσεις ένα αγόρι σ’ έναάθληµα;

«Αυτό συµβαίνει επειδή ο έξυπνος και αυτοσυγκεντρωµένος ξιφοµάχος µπορεί νααντισταθµίσει τα τυχόν µειονεκτήµατά του ή ακόµα και να µετατρέψει αυτά τα

µειονεκτήµατα –όπως η δύναµη ή η έκταση του χεριού– σε πλεονεκτήµατα. Κοντολογίς,ίσως να µην είσαι τόσο δυνατή ή γρήγορη σαν τον αντίπαλό σου, αλλά µπορεί να είσαι πιοέξυπνη ή πιο αυτοσυγκεντρωµένη, κι αυτό γέρνει την πλάστιγγα προς το µέρος σου.Σωστά, Ντάµιεν;»

Ο Ντάµιεν χαµογέλασε πλατιά. «Σωστά».«Ο Ντάµιεν είναι από τους πιο αυτοσυγκεντρωµένους ξιφοµάχους που είχα την τιµή να

εκπαιδεύσω όλα αυτά τα χρόνια, πράγµα που τον κάνει επικίνδυνο αντίπαλο».Έριξα ένα λοξό βλέµµα στον Ντάνιελ, που είχε κοκκινίσει από περηφάνια κι ικανοποίηση.«Για µια βδοµάδα θα σε εκπαιδεύει ο Ντάµιεν στα ανοίγµατα. Να θυµάσαι πάντα, στην

ξιφασκία απαιτούνται µια σειρά δεξιότητες που είναι αλληλένδετες και κλιµακούµενες απότη φύση τους. Αν δεν αποκτήσεις µία δεξιότητα, είναι πολύ δύσκολο να µάθεις τιςεπόµενες και θα βρίσκεσαι πάντοτε σε µειονεκτική θέση».

«Εντάξει, θα το θυµάµαι» είπα. Ο Δράκος χαµογέλασε ζεστά άλλη µια φορά καιπροχώρησε για να δώσει οδηγίες στα υπόλοιπα εξασκούµενα ζευγάρια.

«Αυτό που ήθελε να πει είναι να µην απογοητευτείς ή βαρεθείς αν σε βάζω ναεπαναλαµβάνεις ξανά και ξανά την ίδια άσκηση».

«Εννοείς ότι θα είσαι εκνευριστικός, αλλά υπάρχει λόγος;»«Yπάρχουν πολλοί λόγοι. Κι ένας από αυτούς είναι να σφίξει το χαριτωµένο κωλαράκι

σου» είπε χτυπώντας µε πειρακτικά µε το πλάι του ξίφους του.Του έδωσα ένα µπατσάκι και κοίταξα απηυδισµένη το ταβάνι, αλλά µετά από είκοσι λεπτά

εφορµήσεων και υποχωρήσεων στη στάση έναρξης –και ξανά και ξανά το ίδιο– ήξερα πωςείχε δίκιο. Ο πισινός µου θα µε πέθαινε στον πόνο αύριο.

Μετά το µάθηµα κάναµε στα γρήγορα ένα ντους (ευτυχώς, υπήρχαν ξεχωριστέςντουζιέρες µε κουρτίνες στα αποδυτήρια των κοριτσιών κι έτσι δεν αναγκαστήκαµε νακάνουµε όλες µαζί ντουζ σ’ έναν ανοιχτό χώρο, κατά το τραγικά βαρβαρικό σύστηµα τωνφυλακών) και µετά έφυγα βιαστικά µε τους υπόλοιπους για την καφετέρια – ευρύτεραγνωστή ως τραπεζαρία. Κι όταν λέω «βιαστικά» το εννοώ. Πείναγα σαν λύκος.

Το φαγητό ήταν ένας τεράστιος µπουφές για να φτιάξεις µόνος σου τη σαλάτα σου, πουπεριλάµβανε από τονοσαλάτα (µπλιάξ) µέχρι εκείνα τα παράξενα µίνι καλαµπόκια που σουπροκαλούν µια σειρά απορίες και δεν είναι καν νόστιµα. (Τι ακριβώς είναι; Μωράκαλαµπόκια; Νάνοι καλαµπόκια; Μεταλλαγµένα καλαµπόκια;) Γέµισα ως πάνω το πιάτο µου,πήρα ένα µεγάλο κοµµάτι από κάτι που έµοιαζε και µύριζε σαν φρεσκοψηµένο ψωµί καικάθισα δίπλα στη Στίβι Ρέι, µε τον Ντάµιεν να µε ακολουθεί. Η Έριν και η Σονίτσακώνονταν ήδη για κάτι που είχε να κάνει µε το ποιας η εργασία στο µάθηµαΛογοτεχνίας ήταν καλύτερη, παρόλο που είχαν βαθµολογηθεί κι οι δύο µε 96 στα 100.

«Για λέγε τώρα, Ζόι. Τι τρέχει µε τον Έρικ Νάιτ;» ρώτησε η Στίβι Ρέι πάνω που έβαλα στοστόµα µου µια µεγάλη πιρουνιά σαλάτα. Τα λόγια της Στίβι Ρέι έκαναν τις δίδυµες να τοβουλώσουν αµέσως και την προσοχή όλου του τραπεζιού να στραφεί πάνω µου.

Είχα σκεφτεί τι θα έλεγα για τον Έρικ κι αποφάσισα πως δεν ήµουν έτοιµη να µιλήσω γιατο δυσάρεστο περιστατικό στον διάδροµο. Είπα λοιπόν: «Με κοίταζε συνέχεια». Ότανσυνοφρυώθηκαν οι άλλοι, συνειδητοποίησα ότι έτσι όπως µίλησα µπουκωµένη ακούστηκεένα: «Μµµ κοίταααζ σνααα». Κατάπια και το επανέλαβα. «Με κοίταζε συνέχεια. Στο µάθηµαΔραµατικής Τέχνης. Ένιωσα, πώς να σας το πω, αµηχανία».

«Ανάλυσε το “µε κοίταζε”» είπε ο Ντάµιεν.«Άρχισε απ’ τη στιγµή που µπήκε στην τάξη, αλλά έγινε πιο εµφανές όταν µας

παρουσίασε ένα παράδειγµα µονολόγου. Διάλεξε κάτι από τον Οθέλο, κι όταν είπε τουςστίχους για την αγάπη και τα σχετικά, µε κοίταζε στα µάτια. Θα υπέθετα πως ήταν τυχαίο,αλλά µε κοίταζε πριν αρχίσει τον µονόλογο κι ύστερα πάλι καθώς έβγαινε από τηναίθουσα». Αναστέναξα και αναδεύτηκα αµήχανη από τα διαπεραστικά τους βλέµµατα.«Τέλος πάντων. Προφανώς ήταν µέρος της ερµηνείας του».

«Ο Έρικ Νάιτ είναι το πιο σέξι πλάσµα σε όλο το σχολείο» είπε η Σονί.«Λάθος – είναι το πιο σέξι πλάσµα σε όλο τον πλανήτη» είπε η Έριν.«Πάντως όχι πιο σέξι από τον Κένι Τσέσνι» πετάχτηκε η Στίβι Ρέι.«Δε µας παρατάς µε τον καράβλαχο!» Η Σονί αγριοκοίταξε τη Στίβι Ρέι κι ύστερα γύρισε

πάλι σ’ εµένα. «Πρόσεχε, κακοµοίρα µου, µη χάσεις τέτοια ευκαιρία».«Ναι» επανέλαβε η Έριν. «Πρόσεχε».«Να µη χάσω; Δηλαδή τι πρέπει να κάνω; Ο άνθρωπος δε µου είπε λέξη».«Ζόι, γλυκιά µου, χαµογέλασες στο παιδί;» ρώτησε ο Ντάµιεν.Βλεφάρισα ξαφνιασµένη. Του χαµογέλασα; Σκατά. Στοίχηµα πως δεν του χαµογέλασα.

Στοίχηµα πως καθόµουν και τον κοίταζα σαν ηλίθια, ίσως µάλιστα να µου έτρεχαν καισάλια. «Δεν ξέρω» είπα αντί για τη θλιβερή αλήθεια, αλλά δεν ξεγέλασα τον Ντάµιεν.

Ρουθούνισε. «Την επόµενη φορά να του χαµογελάσεις».«Πέτα και κανένα γεια» είπε η Στίβι Ρέι.«Νόµιζα ότι ο Έρικ είναι απλώς ένα ωραίο πρόσωπο» είπε η Σονί.«Και σώµα» πρόσθεσε η Έριν.«Μέχρι που παράτησε την Αφροδίτη» συνέχισε η Σονί. «Όταν το έκανε αυτό, κατάλαβα

ότι το παιδί µπορεί να έχει κάτι ενδιαφέρον στο ρετιρέ».«Ξέραµε ήδη ότι έχει κάτι ενδιαφέρον πιο χαµηλά!» είπε η Έριν κουνώντας τα φρύδια

της.«Ω, ναι!» συµφώνησε η Σονί, γλείφοντας τα χείλη της σαν να σκεφτόταν να

καταβροχθίσει µια λαχταριστή σοκολάτα.«Είστε αισχρές» είπε ο Ντάµιεν.«Εµείς το µόνο που εννοούσαµε είναι ότι έχει το ωραιότερο κωλαράκι της πόλης,

Δεσποινίς Mη Mου Άπτου» είπε η Σονί.«Λες και δεν το έχεις προσέξει» είπε η Έριν.«Αν αρχίσεις να κάνεις παρέα µε τον Έρικ, θα τα πάρει στο κρανίο η Αφροδίτη» είπε η

Στίβι Ρέι.Όλοι γύρισαν και κοίταξαν τη Στίβι Ρέι σαν να είχε διαχωρίσει τα ύδατα της Ερυθράς

Θάλασσας ή κάτι τέτοιο.«Σωστό» είπε ο Ντάµιεν.«Πάρα πολύ σωστό» συµφώνησε η Σονί, ενώ η Έριν έγνεφε καταφατικά.«Άρα, όντως παλιά έβγαινε µε την Αφροδίτη» είπα.«Ναι» απάντησε η Έριν.«Είναι κουφό, αλλά αληθεύει» είπε η Σονί. «Πράγµα που κάνει ακόµα πιο ευχάριστο το

γεγονός ότι τώρα του αρέσεις εσύ!»«Βρε παιδιά, θα κοίταζε το παράξενο σηµάδι µου» υπέθεσα.

«Ίσως όχι. Είσαι πολύ όµορφη, Ζόι» είπε η Στίβι Ρέι µ’ ένα γλυκό χαµόγελο.«Ή ίσως να τράβηξε στην αρχή την προσοχή του το σηµάδι σου και µετά να είδε πως

είσαι όµορφη, οπότε συνέχισε να κοιτάζει» είπε ο Ντάµιεν.«Όπως και να ’χει το πράγµα, το γεγονός ότι σε κοιτάζει θα κάνει έξω φρενών την

Αφροδίτη» είπε η Σονί.«Κι αυτό είναι καλό» είπε η Έριν.Η Στίβι Ρέι προσπέρασε µ’ ένα γνέψιµο τα σχόλιά τους. «Ξέχνα την Αφροδίτη και το

σηµάδι σου και τα υπόλοιπα. Την επόµενη φορά που θα σου χαµογελάσει, πες του γεια.Αυτό είναι όλο».

«Πανεύκολο» είπε η Σονί.«Παιχνιδάκι» είπε η Έριν.«Εντάξει» µουρµούρισα σκύβοντας στη σαλάτα µου, ενώ ευχόµουν µέσα µου το θέµα

του Έρικ Νάιτ να ήταν τόσο εύκολο όσο νόµιζαν.Σ’ ένα πράγµα το γεύµα του Οίκου της Νύχτας ήταν το ίδιο µε του προηγούµενου σχολείουµου κι όποιου άλλου σχολείου είχα φάει – στο ότι τελείωνε πολύ γρήγορα. Κι ύστερα τοµάθηµα Ισπανικών πέρασε σε µια θολούρα. Η κυρία Γκάρµι ήταν σαν µικρός ισπανικόςανεµοστρόβιλος. Τη συµπάθησα µε την πρώτη (τα τατουάζ της έµοιαζαν µε παράξεναφτερά, έτσι µου θύµιζε λιγάκι µικρό ισπανικό πουλί), αλλά έκανε το µάθηµα µιλώνταςαποκλειστικά στα ισπανικά. Αποκλειστικά. Εδώ θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι είχα να κάνωισπανικά από τη B΄ γυµνασίου και δεν έχω πρόβληµα να παραδεχτώ ότι τότε δεν πρόσεχαστο µάθηµα. Έτσι δεν καταλάβαινα Χριστό, αλλά σηµείωσα την εργασία που µας έβαλε καιυποσχέθηκα στον εαυτό µου να διαβάσω τις άγνωστες λέξεις. Δε µ’ αρέσει να µηνκαταλαβαίνω.

Τα µαθήµατα ιππασίας γίνονταν στο κλειστό γυµναστήριο. Ήταν ένα µακρόστενο χαµηλότούβλινο κτίριο κοντά στον νότιο τοίχο του σχολείου, που επικοινωνούσε µε µια τεράστιακλειστή αρένα ιππασίας. Παντού υπήρχε εκείνη η χαρακτηριστική µυρωδιά από ροκανίδιαπου θυµίζει άλογα, η οποία ανακατευόταν µε τη µυρωδιά του δέρµατος για ναδηµιουργήσει κάτι ευχάριστο, αν και ξέρεις ότι ένα συστατικό του «ευχάριστου» είναι ηκοπριά – κοπριά αλόγων.

Περίµενα νευρικά µαζί µε µερικά ακόµα παιδιά στην άκρη του περίβολου, όπου µας είχεοδηγήσει ένας ψηλός, αυστηρός µαθητής των τελευταίων τάξεων. Ήµαστε λίγοι, γύρωστους δέκα, κι όλοι της Τρίτης τάξης. Α, τέλεια, αυτός ο εκνευριστικός κοκκινοµάλλης, οΈλιοτ, στεκόταν δίπλα στον τοίχο και κλότσαγε το ροκανίδι στο πάτωµα. Σήκωσε αρκετήσκόνη, ώστε να κάνει τη διπλανή του να φτερνιστεί. Τον αγριοκοίταξε κι αποµακρύνθηκεµερικά βήµατα. Τελικά έσπαγε σε όλους τα νεύρα; Και γιατί δε χρησιµοποιούσε κάποιοπροϊόν (ή µια τσατσάρα) γι’ αυτά τα φουντωτά µαλλιά;

Ο θόρυβος οπλών απέσπασε την προσοχή µου από τον Έλιοτ και, µόλις γύρισα, είδα µιαυπέροχη µαύρη φοράδα να µπαίνει καλπάζοντας στον περίβολο. Σταµάτησε µπροστά µας,σε απόσταση κάνα δυο µέτρων. Ενώ εµείς χάσκαµε σαν ηλίθιοι, η καβαλάρισσα τηςφοράδας ξεπέζεψε µε χάρη. Είχε πυκνά µαλλιά που έφταναν στη µέση της, τόσο ξανθά πουήταν σχεδόν άσπρα, και µάτια σε µια παράξενη απόχρωση του γκρίζου της πέτρας. Τοσώµα της ήταν µικροσκοπικό και ο τρόπος που στεκόταν µου θύµισε τα κορίτσια πουέχουν τέτοια ψύχωση µε τα µαθήµατα µπαλέτου, ώστε ακόµα κι όταν δε χορεύουν

στέκονται σαν να έχουν καταπιεί στειλιάρι. Το τατουάζ της ήταν µια περίτεχνη σειράκόµπων που περιέβαλλαν το πρόσωπό της – ήµουν σίγουρη ότι διέκρινα άλογα στοζαφειρένιο σχέδιο.

«Καλησπέρα. Είµαι η Λενόµπια και αυτό» έδειξε τη φοράδα και µας έριξε µιαπεριφρονητική µατιά πριν συνεχίσει «είναι ένα άλογο». Η φωνή της αντιλάλησε στουςτοίχους. Η µαύρη φοράδα ρουθούνισε για να υπογραµµίσει, θαρρείς, τα λόγια της. «Κιεσείς είστε η καινούρια Τρίτη τάξη µου. Σας διαλέξαµε για το µάθηµά µου γιατί πιστεύουµεότι ίσως έχετε µια κλίση στην ιππασία. Η αλήθεια είναι ότι δε θα φτουρήσετε ούτε οι µισοίµέχρι το τέλος του εξαµήνου και, απ’ αυτούς τους µισούς, τελικά δε θα γίνουν ούτε οι µισοίυποφερτοί ιππείς. Καµιά ερώτηση;» Η παύση της ήταν τόσο σύντοµη, που δεν πρόλαβεκανείς να ρωτήσει. «Ωραία. Τότε ακολουθήστε µε και θ’ αρχίσουµε». Έκανε µεταβολή κιεπέστρεψε στους στάβλους. Την ακολουθήσαµε.

Ήθελα να ρωτήσω ποιοι ήταν αυτοί που πίστευαν πως είχα κλίση στην ιππασία, αλλάφοβήθηκα να µιλήσω και την ακολούθησα όπως όλοι. Σταµάτησε µπροστά σε µια σειράάδεια µποξ, όπως λέγονται τα ατοµικά χωρίσµατα για άλογα. Απέξω υπήρχαν τσουγκράνεςκαι καροτσάκια. Η Λενόµπια γύρισε προς το µέρος µας.

«Τα άλογα δεν είναι µεγάλοι σκύλοι. Ούτε η ροµαντική εικόνα των κοριτσιών για τονιδανικό φίλο που σε καταλαβαίνει πάντα».

Δύο κορίτσια που στέκονταν δίπλα µου αναδεύτηκαν ένοχα και η Λενόµπια κάρφωσεπάνω τους τα γκρίζα µάτια της.

«Τα άλογα είναι δουλειά. Τα άλογα είναι αφοσίωση, εξυπνάδα και χρόνος. Θ’ αρχίσουµεαπό τη δουλειά. Στο δωµάτιο µε τα σύνεργα ιππασίας στο τέρµα του διαδρόµου θα βρείτεγαλότσες. Διαλέξτε σβέλτα ένα ζευγάρι και φορέστε γάντια. Μετά θ’ αναλάβετε ο καθέναςαπό ένα µποξ και θα στρωθείτε στη δουλειά».

«Κυρία Λενόµπια;» είπε ένα στρουµπουλό κορίτσι µε χαριτωµένο πρόσωπο, που σήκωσενευρικά το χέρι του.

«Αρκεί το Λενόµπια. Το όνοµα που διάλεξα προς τιµήν της αρχαίας βασίλισσας τωνβρικολάκων δε χρειάζεται άλλο τίτλο».

Δεν είχα ιδέα ποια ήταν η Λενόµπια και σηµείωσα νοερά να το ψάξω.«Ορίστε. Θέλεις να ρωτήσεις κάτι, Αµάντα;»«Ε… ναι…»Η Λενόµπια ανασήκωσε το φρύδι της.Η Αµάντα ξεροκατάπιε. «Όταν λέτε να στρωθούµε στη δουλειά, τι ακριβώς θα κάνουµε,

κυρ… ε… Λενόµπια;»«Θα καθαρίσετε τα µποξ, φυσικά. Η κοπριά µπαίνει στα καροτσάκια. Μόλις γεµίσει το

καρότσι σου, το αδειάζεις στο σωρό µε το φουσκί δίπλα στους στάβλους. Υπάρχει φρέσκοροκανίδι στην αποθήκη δίπλα στο δωµάτιο µε τα σύνεργα. Έχετε πενήντα πέντε λεπτά. Θαεπιστρέψω σε σαράντα πέντε να επιθεωρήσω τη δουλειά σας».

Την κοιτάζαµε άναυδοι.«Μπορείτε ν’ αρχίσετε. Τώρα».Αρχίσαµε.Ειλικρινά τώρα. Ξέρω πως θ’ ακουστεί παράξενο, αλλά δε µε πείραζε να καθαρίσω τον

στάβλο. Θέλω να πω, η κοπριά των αλόγων δεν είναι τόσο απαίσια. Ειδικά όταν ήταν

φανερό ότι αυτοί οι στάβλοι καθαρίζονταν κάµποσες φορές την ηµέρα. Φόρεσα γαλότσες(που ήταν απαίσιες, αλλά σκέπαζαν το τζιν µου ως τα γόνατα) κι ένα ζευγάρι γάντια, κιέπιασα δουλειά. Εξαιρετικής ποιότητας µεγάφωνα µετέδιδαν µουσική –ήµουν σίγουρη πωςήταν το τελευταίο CD της Ένια (η µαµά µου άκουγε Ένια πριν παντρευτεί τον Τζον, αλλάµετά εκείνος της είπε ότι µπορεί να ήταν µάγισσα, οπότε έπαψε να την ακούει, κι αυτόςείναι ο λόγος που µου άρεσε τόσο πολύ η Ένια). Άκουγα λοιπόν τους σαγηνευτικούςιρλανδικούς στίχους και µάζευα τις κοπριές µε την τσουγκράνα. Δεν είχα καταλάβει πώςπέρασε η ώρα όταν άδειασα το καρότσι µου και µετά το γέµισα µε καθαρό ροκανίδι. Τοάπλωνα στο δάπεδο του µποξ, όταν ένιωσα ένα µυρµήγκιασµα και κατάλαβα πως κάποιοςµε κοίταζε.

«Καλή δουλειά, Ζόι».Αναπήδησα και γύρισα απότοµα. Στο άνοιγµα του µποξ στεκόταν η Λενόµπια. Στο ένα της

χέρι κρατούσε µια µεγάλη µαλακή βούρτσα αλόγων. Στο άλλο κρατούσε το καπίστρι µιαςσταχτί φοράδας µε ελαφίσια µάτια.

«Το έχεις ξανακάνει» είπε η Λενόµπια.«Η γιαγιά µου είχε κάποτε ένα πολύ γλυκό γκρίζο άλογο που το είχα βγάλει Μπάνι» είπα,

πριν συνειδητοποιήσω πόσο ηλίθιο ακουγόταν να φωνάζεις ένα άλογο «Μπάνι», πουσηµαίνει κουνέλι. Με µάγουλα κατακόκκινα, βιάστηκα να προσθέσω: «Ήµουν µόλις δέκαχρονών και το χρώµα του µου θύµιζε τον Μπαγκς Μπάνι, άρχισα λοιπόν να τον φωνάζωέτσι και του κόλλησε».

Μια υποψία χαµόγελου ανασήκωσε τις άκρες των χειλιών της Λενόµπια. «Και καθάριζεςτον στάβλο του Μπάνι;»

«Ναι. Μου άρεσε να τον καβαλάω κι η γιαγιά έλεγε ότι για να έχεις το δικαίωµα νακαβαλήσεις ένα άλογο πρέπει να καθαρίζεις τον στάβλο του». Ανασήκωσα τους ώµους µου.«Έτσι, τον καθάριζα».

«Η γιαγιά σου είναι σοφή γυναίκα».Έγνεψα καταφατικά.«Και σ’ ενοχλούσε που καθάριζες τις κοπριές του Μπάνι;»«Όχι, κάθε άλλο».«Ωραία. Να σου γνωρίσω την Περσεφόνη». Η Λενόµπια έδειξε µε το κεφάλι της τη

φοράδα δίπλα της. «Μόλις καθάρισες τον στάβλο της».Η φοράδα µπήκε στο µποξ και ήρθε κατευθείαν πάνω µου, χώνοντας τη µουσούδα της

στο πρόσωπό µου και φυσώντας απαλά, οπότε γαργαλήθηκα κι άρχισα να γελάω. Έτριψατη µύτη της και φίλησα αυθόρµητα το ζεστό βελούδο της µουσούδας της.

«Γεια σου, Περσεφόνη, είσαι πολύ ωραίο κορίτσι».Η Λενόµπια έγνεψε επιδοκιµαστικά καθώς γνωριζόµασταν εγώ κι η φοράδα.«Μας µένουν µόνο πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι για σχόλασµα, οπότε δεν είσαι

υποχρεωµένη να µείνεις, αλλά, αν θέλεις, νοµίζω ότι κέρδισες το προνόµιο να βουρτσίσειςτην Περσεφόνη».

Kοίταξα ξαφνιασµένη πάνω από τον λαιµό του αλόγου. «Κανένα πρόβληµα, θα µείνω»άκουσα να λέει η φωνή µου.

«Θαυµάσια. Μπορείς να επιστρέψεις τη βούρτσα στο δωµάτιο µε τα σύνεργα όταντελειώσεις. Θα σε δω αύριο, Ζόι». Η Λενόµπια µου έδωσε τη βούρτσα, χάιδεψε τη φοράδα

και µας άφησε µόνες µας στο µποξ.Η Περσεφόνη έχωσε το κεφάλι της στο µεταλλικό παχνί µε το φρέσκο σανό και βάλθηκε

να µασουλάει, ενώ εγώ άρχισα το βούρτσισµα. Είχα ξεχάσει πόσο χαλαρωτικό είναι ναβουρτσίζεις ένα άλογο. Ο Μπάνι είχε πεθάνει ξαφνικά από ανακοπή πριν από δύο χρόνιακαι η γιαγιά είχε στεναχωρηθεί τόσο πολύ, που δεν πήρε άλλο άλογο. Είπε ότι ο «λαγός»(έτσι τον έλεγε εκείνη) ήταν αναντικατάστατος. Είχα δύο χρόνια να έρθω σ’ επαφή µεάλογο, αλλά τα θυµήθηκα όλα αµέσως. Τις µυρωδιές, το ζεστό καθησυχαστικό θόρυβο τουµασήµατός του και τον σιγανό θόρυβο που έκανε η βούρτσα καθώς γλιστρούσε στοµεταξένιο τρίχωµα της φοράδας.

Κάπου στην άκρη του µυαλού µου άκουγα αφηρηµένα τη φωνή της Λενόµπια, κοφτή καιθυµωµένη, καθώς κατσάδιαζε ένα παιδί που υπέθετα πως ήταν ο εκνευριστικόςκοκκινοµάλλης. Κοίταξα πάνω από τον ώµο της Περσεφόνης ρίχνοντας µια βιαστική µατιάστη σειρά των µποξ. Πράγµατι, ο κοκκινοµάλλης στεκόταν σκυφτός µπροστά στο µποξτου. Δίπλα του ήταν η Λενόµπια, µε τα χέρια στη µέση της. Αν και την έβλεπα προφίλ,κατάλαβα πως ήταν έξω φρενών. Τελικά σκοπός της ζωής αυτού του παιδιού ήταν νατσαντίζει τους καθηγητές; Και µέντοράς του ήταν ο Δράκος; Εντάξει, έδειχνε καλόςάνθρωπος, µέχρι να πιάσει το σπαθί –συγγνώµη, το ξίφος ήθελα να πω–, οπότεµεταµορφωνόταν από καλός άνθρωπος σε φονικό βρικόλακα πολεµιστή.

«Αυτός ο τεµπελχανάς ο κοκκινοµάλλης πάει γυρεύοντας να φάει το κεφάλι του» είπαστην Περσεφόνη καθώς συνέχιζα την περιποίησή της. Η φοράδα τέντωσε πίσω το ένα αυτίτης και ρουθούνισε. «Ναι, το ήξερα ότι θα συµφωνήσεις. Θέλεις ν’ ακούσεις τη θεωρία µουγια το πώς θα εξαλείψει η γενιά µου τους τεµπελχανάδες και τους χαµένους από τηνΑµερική;» Η Περσεφόνη φαινόταν δεκτική, έτσι άρχισα τη διάλεξή µου µε θέµα ΜηνΤεκνοποιείτε µε Χαµένους…

«Ζόι! Εδώ είσαι!»«Ω, Θεέ µου! Στίβι Ρέι! Μου έκοψες τη χολή!» Χτύπησα καθησυχαστικά την Περσεφόνη,

που είχε τροµάξει από τις φωνές µου.«Τι κάνεις εκεί;»Της έδειξα τη βούρτσα. «Εσύ τι λες να κάνω, Στίβι Ρέι, πεντικιούρ;»«Σταµάτα ό,τι κάνεις. Η τελετή της πανσελήνου αρχίζει σε δύο λεπτά».«Διάβολε!» Έδωσα άλλο ένα χαϊδευτικό χτύπηµα στην Περσεφόνη κι έτρεξα στο δωµάτιο

µε τα σύνεργα.«Το ξέχασες τελείως, έτσι;» είπε η Στίβι Ρέι κρατώντας το χέρι µου για να µε στηρίξει,

καθώς έβγαζα τις γαλότσες και φορούσα τις ωραίες µπαλαρίνες µου.«Όχι» είπα ψέµατα.Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει τελείως και την τελετή των Σκοτεινών Κορών που

θ’ ακολουθούσε µετά.«Διάβολε!»

greekleech.info

Σ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

τον δρόµο για τον ναό της Νύχτας, συνειδητοποίησα ότι η Στίβι Ρέι ήταν ασυνήθιστασιωπηλή. Της έριξα µια λοξή µατιά. Μήπως ήταν και κάπως χλωµή; Με κυρίευσε ένα

κακό προαίσθηµα.«Συµβαίνει τίποτα, Στίβι Ρέι;»«Ε, να, είναι λυπηρό και τροµακτικό».«Ποιο; Η τελετή της πανσελήνου;» Το στοµάχι µου άρχισε να πονάει.«Όχι, αυτή θα σου αρέσει – τουλάχιστον η πρώτη». Κατάλαβα ότι εννοούσε σε

αντιδιαστολή µε την τελετή των Σκοτεινών Κορών όπου έπρεπε να πάω µετά, αλλά δενήθελα να µιλήσω γι’ αυτό. Τα επόµενα λόγια της Στίβι Ρέι έκαναν το όλο θέµα τωνΣκοτεινών Κορών να φαντάζει σαν ένα ασήµαντο, δευτερεύον πρόβληµα. «Πριν από µίαώρα πέθανε ένα κορίτσι».

«Τι; Πώς;»«Όπως πεθαίνουν όλοι. Δεν άντεξε την αλλαγή κι ο οργανισµός της…» Η Στίβι Ρέι

σταµάτησε τρέµοντας. «Έγινε λίγο πριν τελειώσει το µάθηµα του Τάε Κβον Ντο. Έβηχεσαν να της κοβόταν η ανάσα όταν κάναµε την προθέρµανση. Δεν έδωσα σηµασία. Ή ίσωςνα έδωσα, αλλά το έδιωξα από το µυαλό µου».

Η Στίβι Ρέι µου χαµογέλασε θλιµµένα σαν να ντρεπόταν για τον εαυτό της.«Υπάρχει τρόπος να σωθεί το παιδί; Ξέρεις, αφού αρχίσει…» σταµάτησα κι έκανα µια

αµήχανη, αόριστη χειρονοµία.«Όχι, δεν υπάρχει σωτηρία αν αρχίσει ο οργανισµός σου ν’ απορρίπτει την αλλαγή».«Τότε µη νιώθεις άσχηµα που δεν ήθελες να σκέφτεσαι το κορίτσι που έβηχε. Έτσι κι

αλλιώς, δεν µπορούσες να κάνεις τίποτα».«Το ξέρω. Απλώς… είναι φριχτό. Κι ήταν τόσο συµπαθητικό κορίτσι η Ελίζαµπεθ».Ένιωσα ένα δυνατό τίναγµα κάπου στο κέντρο του σώµατός µου. «Η Ελίζαµπεθ Χωρίς

Επίθετο; Αυτή πέθανε;»Η Στίβι Ρέι έγνεψε καταφατικά κι ανοιγόκλεισε τα µάτια της προσπαθώντας να

συγκρατήσει τα δάκρυά της.«Φοβερό» είπα τόσο ξεψυχισµένα, που η φωνή µου ακούστηκε σαν ψίθυρος. Θυµήθηκα

πόσο ενδιαφέρον είχε δείξει για το σηµάδι µου και ότι είχε προσέξει πώς µε κοίταζε ο Έρικ.«Μα την είδα πριν από λίγες ώρες στο µάθηµα Δραµατικής Τέχνης. Ήταν µια χαρά».

«Έτσι γίνεται. Τη µια στιγµή το παιδί κάθεται δίπλα σου και δείχνει απόλυτα φυσιολογικό.Και την επόµενη…» Η Στίβι Ρέι ανατρίχιασε ξανά.

«Και συνεχίζονται όλα όπως πάντα; Ενώ πέθανε κάποιος στο σχολείο;» Θυµήθηκα πέρσι,όταν µια παρέα από το παλιό µου λύκειο έπαθε τροχαίο το Σαββατοκύριακο καισκοτώθηκαν δύο παιδιά, τη Δευτέρα είχαν φέρει στο σχολείο κι άλλους συµβούλους καιαναβλήθηκαν όλοι οι αθλητικοί αγώνες για µια βδοµάδα.

«Συνεχίζονται όλα όπως πάντα. Υποτίθεται ότι πρέπει να συνηθίσουµε στην ιδέα ότιµπορεί να συµβεί στον οποιονδήποτε. Θα δεις. Όλοι θα φέρονται σαν να µην τρέχει τίποτα,

greekleech.info

ειδικά τα παιδιά των τελευταίων τάξεων. Μόνο τα παιδιά της Τρίτης και οι στενοί φίλοι τηςΕλίζαµπεθ, όπως η συγκάτοικός της, θα δείξουν κάποια αντίδραση. Τα παιδιά της Τρίτης –δηλαδή εµείς– πρέπει να φερθούµε ανάλογα και να το ξεπεράσουµε. Η συγκάτοικος τηςΕλίζαµπεθ και οι στενοί της φίλοι θα αποτραβηχτούν για λίγες µέρες, αλλά µετά πρέπει νασυνέλθουν κι εκείνοι». Χαµήλωσε τη φωνή της. «Ειλικρινά, νοµίζω ότι οι βρικόλακες µαςθεωρούν περίπου ανύπαρκτους µέχρι να ολοκληρωθεί η αλλαγή µας».

Το σκέφτηκα. Η Νεφερέτ δε µου φερόταν σαν να µε θεωρούσε προσωρινή – είχε πειµάλιστα πως ήταν άριστος οιωνός που το σηµάδι µου είχε χρωµατιστεί ήδη, χωρίς αυτό νασηµαίνει ότι ήµουν τόσο βέβαιη για το µέλλον µου όσο εκείνη. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωσηνα πω κάτι που θα υπονοούσε ότι η Νεφερέτ µου επιφύλασσε ειδική µεταχείριση. Δενήθελα να είµαι «η παράξενη». Ήθελα να είµαι η φίλη της Στίβι Ρέι και να ενσωµατωθώστην καινούρια µου παρέα.

«Είναι πραγµατικά φοβερό» ήταν το µόνο που είπα.«Ναι, αλλά τουλάχιστον ό,τι είναι να γίνει γίνεται γρήγορα».Κάπου µέσα µου ήθελα να µάθω λεπτοµέρειες, αλλά ήµουν τόσο φοβισµένη, που δεν

τολµούσα να κάνω ερωτήσεις.Ευτυχώς, µας διέκοψε η Σονί πριν µπορέσω να ρωτήσω αυτά που κατά βάθος δεν ήθελα

να µάθω.«Σας παρακαλώ, αφήστε τις συζητήσεις» φώναξε η Σονί από τα σκαλοπάτια του ναού. «Η

Έριν και ο Ντάµιεν είναι ήδη µέσα και µας κρατάνε θέσεις στον κύκλο, αλλά ξέρετε πωςόταν αρχίσει η τελετή δεν αφήνουν να µπει κανένας. Ελάτε γρήγορα!»

Ανεβήκαµε βιαστικά τα σκαλοπάτια και η Σονί µας οδήγησε µέσα στον ναό. Καθώςέµπαινα στον σκοτεινό θολωτό πρόναο, µε τύλιξε η γλυκιά ευωδιά του λιβανιού.Κοντοστάθηκα αυτόµατα. Η Στίβι Ρέι και η Σονί γύρισαν προς το µέρος µου.

«Έλα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθεις νευρικότητα ή φόβο». Η Στίβι Ρέι µε κοίταξεστα µάτια και πρόσθεσε: «Τουλάχιστον εδώ µέσα».

«Η τελετή της πανσελήνου είναι φανταστική. Θα σου αρέσει. Α, όταν σχηµατίσει ηβρικόλακας την πεντάλφα στο µέτωπό σου και πει “ευλογηµένη να είσαι”, το µόνο πουχρειάζεται να της απαντήσεις είναι “ευλογηµένη να είσαι”» εξήγησε η Σονί. «Μετά θα µαςακολουθήσεις στη θέση µας στον κύκλο». Μου χαµογέλασε καθησυχαστικά και προχώρησεστο µισοσκότεινο εσωτερικό του ναού.

«Στάσου». Άρπαξα τη Στίβι Ρέι από το µανίκι. «Μη µε πάρεις για χαζή, αλλά η πεντάλφαδεν είναι σατανικό σύµβολο ή κάτι τέτοιο;»

«Έτσι νόµιζα κι εγώ, µέχρι που ήρθα εδώ. Αλλά όλα αυτά περί σατανισµού είναιπαραµύθια που θέλει να τα πιστέψουµε ο Λαός της Πίστης, ώστε να… Διάβολε» είπεανασηκώνοντας τους ώµους της. «Δεν είµαι σίγουρη γιατί θέλουν τόσο πολύ να πιστέψει οκόσµος –εννοώ τ’ ανθρώπινα πλάσµατα– ότι είναι σατανικό σύµβολο. Η αλήθεια είναι ότιγια χιλιάδες χρόνια η πεντάλφα συµβόλιζε τη σοφία, την προστασία, την τελειότητα.Τέτοια θετικά πράγµατα. Είναι απλώς ένα πεντάκτινο αστέρι. Οι τέσσερις ακτίνεςσυµβολίζουν τα στοιχεία της φύσης. Η πέµπτη, αυτή που δείχνει προς τα πάνω, συµβολίζειτο πνεύµα. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει µπαµπούλας».

«Είναι θέµα ελέγχου» µουρµούρισα, χαρούµενη που σταµατήσαµε να µιλάµε για τηνΕλίζαµπεθ και τον θάνατό της.

greekleech.info

«Ε;»«Ο Λαός της Πίστης θέλει να ελέγχει τα πάντα κι ένας τρόπος ελέγχου είναι να πιστεύουν

όλοι τα ίδια ακριβώς πράγµατα. Γι’ αυτό θέλουν να θεωρούν οι άνθρωποι κακό πράγµα τηνπεντάλφα». Κούνησα αγανακτισµένη το κεφάλι µου. «Τέλος πάντων. Έλα. Νιώθω πιοέτοιµη απ’ ό,τι νόµιζα. Πάµε µέσα».

Προχωρήσαµε στο εσωτερικό του πρόναου κι άκουσα τρεχούµενο νερό. Περάσαµε απόένα πανέµορφο σιντριβάνι και µετά στρίψαµε αριστερά. Σε µια βαριά πέτρινη αψίδαστεκόταν µια βρικόλακας που έβλεπα πρώτη φορά. Τα ρούχα της ήταν κατάµαυρα – µακριάφούστα και µεταξωτή µπλούζα µε φαρδιά µανίκια. Μοναδικό στολίδι της ήταν το ασηµένιοκέντηµα της θεάς στο στήθος της. Τα µαλλιά της ήταν µακριά κι είχαν το χρώµα τουσταχυού. Ζαφειρένιες σπείρες ξεκινούσαν από το µισοφέγγαρο στο µέτωπό της κιαπλώνονταν γύρω από το αψεγάδιαστο πρόσωπό της.

«Είναι η Αναστασία. Καθηγήτρια Μαγικών Επωδών και Τελετουργιών. Είναι γυναίκα τουΔράκου» ψιθύρισε βιαστικά η Στίβι Ρέι κι ύστερα πλησίασε τη βρικόλακα ακουµπώντας µεσεβασµό τη γροθιά της στο µέρος της καρδιάς.

Η Αναστασία χαµογέλασε και βούτηξε το δάχτυλό της σε µια πέτρινη λεκάνη πουκρατούσε. Μετά σχηµάτισε το πεντάκτινο αστέρι στο µέτωπο της Στίβι Ρέι.

«Ευλογηµένη να είσαι, Στίβι Ρέι» είπε.«Ευλογηµένη να είσαι» απάντησε η συγκάτοικός µου. Μου έριξε ένα ενθαρρυντικό

βλέµµα κι εξαφανίστηκε στο εσωτερικό του ναού.Πήρα µια βαθιά ανάσα και αποφάσισα συνειδητά να διώξω απ’ το µυαλό µου όλα τα

ερωτηµατικά και τη σκέψη της Ελίζαµπεθ και του θανάτου – τουλάχιστον όσο διαρκούσε ητελετή. Προχώρησα αποφασιστικά µπροστά στην Αναστασία. Μιµούµενη τη Στίβι Ρέι,ακούµπησα την κλειστή γροθιά µου πάνω στην καρδιά µου.

Η βρικόλακας βούτηξε το δάχτυλό της σ’ αυτό που έβλεπα τώρα πως ήταν λάδι.«Χαίροµαι που σε γνωρίζω, Ζόι Ρέντµπερντ, καλωσόρισες στον Οίκο της Νύχτας και στηνκαινούρια σου ζωή» είπε καθώς σχηµάτιζε την πεντάλφα στο µέτωπό µου, πάνω στοσηµάδι. «Κι ευλογηµένη να είσαι».

«Ευλογηµένη να είσαι» µουρµούρισα, ξαφνιασµένη από το ηλεκτρικό ρίγος πουδιαπέρασε το κορµί µου όταν σχηµατίστηκε στο µέτωπό µου το υγρό αστέρι.

«Πήγαινε να βρεις τους φίλους σου» είπε καλοσυνάτα. «Δεν υπάρχει λόγος να νιώθειςνευρικότητα, πιστεύω ότι η θεά σε φροντίζει ήδη».

«Ε… ευχαριστώ» είπα κι έφυγα βιαστικά. Παντού υπήρχαν κεριά. Από την οροφή,κρέµονταν σιδερένιοι πολυέλαιοι µε µεγάλα άσπρα κεριά. Άλλα έκαιγαν σε µανουάλια κατάµήκος των τοίχων. Μέσα στον ναό, στις απλίκες δε σιγόκαιγε λίγο λάδι σε φανούς, όπωςστο υπόλοιπο σχολείο. Εδώ ήταν αληθινοί πυρσοί. Ήξερα ότι αυτό το κτίριο ήταν παλιάναός του Λαού της Πίστης αφιερωµένος στον Άγιο Αυγουστίνο, αλλά δεν έµοιαζε µε καµίαεκκλησία που είχα δει ως τότε. Πέρα από το γεγονός ότι φωτιζόταν αποκλειστικά απόκεριά, επιπλέον δεν υπήρχαν καθόλου στασίδια. (Και, µια και το ’φερε η κουβέντα,απεχθάνοµαι τα στασίδια – γιατί δεν τα κάνουν λίγο πιο άνετα;) Βασικά, το µοναδικόέπιπλο στον µεγάλο χώρο ήταν ένα ξύλινο τραπέζι αντίκα στο κέντρο, που θύµιζε εκείνοτης τραπεζαρίας – µόνο που αυτό εδώ δεν είχε µόνο φαγητά και κρασιά. Σ’ αυτό υπήρχε κιένα µαρµάρινο άγαλµα της θεάς, µε σηκωµένα χέρια, που έµοιαζε πολύ µε το κέντηµα στο

greekleech.info

στήθος των βρικολάκων. Υπήρχε επίσης ένα τεράστιο κηροπήγιο, που τα χοντρά άσπρακεριά του έκαιγαν ζωηρά, καθώς και πολλά αναµµένα µπαστούνια λιβανιού.

Και τότε έπεσε το βλέµµα µου στη φωτιά που έκαιγε σε µια κοιλότητα στο πέτρινοδάπεδο. Οι φλόγες χοροπηδούσαν ζωηρά, φτάνοντας την κίτρινη φωτιά ως το ύψος τηςµέσης. Ήταν πανέµορφη, δηµιουργώντας ένα αίσθηµα ελεγχόµενου κινδύνου, και µε έλκυεπρος το µέρος της. Ευτυχώς, η Στίβι Ρέι άρχισε να µου κουνά τα χέρια της, τραβώντας έτσιτην προσοχή µου πριν ακολουθήσω την παρόρµησή µου να πλησιάσω τη φωτιά, και τότεπρόσεξα, απορώντας πώς δεν το είδα από την πρώτη στιγµή, ότι υπήρχε ένας τεράστιοςκύκλος –αποτελούµενος από µαθητές και ενήλικους βρικόλακες– που απλωνόταν στηνπεριφέρεια της αίθουσας. Νιώθοντας νευρικότητα και δέος ταυτόχρονα, ανάγκασα τα πόδιαµου να κουνηθούν για να πάρω θέση στον κύκλο δίπλα στη Στίβι Ρέι.

«Επιτέλους» µούγκρισε ο Ντάµιεν µέσ’ από τα δόντια του.«Συγγνώµη που αργήσαµε» απολογήθηκα.«Άσ’ την ήσυχη. Της φτάνει η νευρικότητά της» του είπε η Στίβι Ρέι.«Σσς! Αρχίζει» ψιθύρισε η Σονί.Τέσσερις φιγούρες ξεπρόβαλαν από τις σκοτεινές γωνιές της αίθουσας, παίρνοντας τη

µορφή γυναικών που προχώρησαν σε τέσσερα σηµεία στο εσωτερικό του ζωντανούκύκλου, σαν τα σηµεία της πυξίδας. Άλλες δύο φιγούρες µπήκαν από την είσοδο που µόλιςείχα έρθει εγώ. Η µία ανήκε σ’ έναν ψηλό άντρα –όχι, λάθος, αρσενικό βρικόλακα– (όλοι οιενήλικες ήταν βρικόλακες) και, Θεούλη µου, ήταν κούκλος. Να ένα έξοχο παράδειγµα τουπροτύπου του πανέµορφου βρικόλακα, ολοζώντανο κι από κοντά. Ήταν πάνω από ένα κιογδόντα πέντε κι έµοιαζε µε σταρ του σινεµά.

«Να ο µόνος λόγος που διάλεξα την αναθεµατισµένη Ποίηση από τα µαθήµατα επιλογής»ψιθύρισε η Σονί.

«Μαζί σου, δίδυµη» αναστέναξε ονειροπόλα η Έριν.«Ποιος είναι;» ρώτησα τη Στίβι Ρέι.«Ο Λόρεν Μπλέικ, βρικόλακας Δαφνοστεφής Ποιητής. Πρόκειται για ένα τιµητικό αξίωµα

που απονέµει η κυβέρνηση και είναι ο πρώτος άντρας Δαφνοστεφής Ποιητής τα τελευταίαδιακόσια χρόνια. Κυριολεκτικά» ψιθύρισε. «Κι είναι µόλις είκοσι και κάτι, όχι µόνο στηνεµφάνιση αλλά και στην πραγµατική του ηλικία».

Πριν προλάβω να πω τίποτε άλλο, ο άντρας άρχισε να µιλάει και, στο άκουσµα του ήχουτης φωνής του, έµεινα µ’ ανοιχτό το στόµα, οπότε δεν µπορούσα να µιλήσω αλλά µόνο νατον ακούω.

Πανέµορφη βαδίζει, σαν νύχταεύκρατων κλιµάτων κι έναστρων ουρανών…Καθώς µιλούσε, προχωρούσε αργά προς τον κύκλο. Λες κι η φωνή του ήταν µουσική, η

γυναίκα που είχε µπει µαζί του άρχισε να λικνίζεται και µετά να χορεύει µε χάρη γύρω απότην εξωτερική περίµετρο του ζωντανού κύκλου.

Κι ό,τι καλύτερο απ’ το σκοτάδι και το φωςσµίγουν στη θωριά και στα µάτια της…Η γυναίκα που χόρευε είχε τραβήξει την προσοχή όλων. Συνειδητοποίησα ξαφνιασµένη

πως ήταν η Νεφερέτ. Φορούσε µακρύ µεταξωτό φόρεµα κεντηµένο µε µικρές κρυστάλλινεςχάντρες, που µε κάθε της κίνηση γυάλιζαν στο φως των κεριών, κάνοντάς τη να λαµπυρίζει

greekleech.info

σαν έναστρος ουρανός. Οι κινήσεις της ζωντάνευαν, θαρρείς, τις λέξεις του παλιούποιήµατος (ευτυχώς το µυαλό µου δούλευε ακόµη αρκετά, ώστε αναγνώρισα το«Πανέµορφη βαδίζει» του λόρδου Βύρωνα).

Μελώνοντας σ’ εκείνο το γλυκό φέγγοςπου αρνιέται ο ουρανός στην άξεστη ηµέρα.Με κάποιον τρόπο η Νεφερέτ και ο Λόρεν κατάφεραν να φτάσουν στο κέντρο του κύκλου

καθώς τελείωνε εκείνος την απαγγελία της τελευταίας στροφής. Τότε η Νεφερέτ πήρε ένακύπελλο και το σήκωσε ψηλά, σαν να πρόσφερε ποτό στον κύκλο.

«Καλωσορίσατε, παιδιά της Νύχτας, στη γιορτή της θεάς για την πανσέληνο!»Οι ενήλικοι βρικόλακες απάντησαν µε µια φωνή: «Καλώς σας βρήκαµε».Η Νεφερέτ χαµογέλασε, ακούµπησε το κύπελλο στο τραπέζι και πήρε ένα µακρύ άσπρο

κερί που ήταν ήδη αναµµένο και τοποθετηµένο σ’ ένα κηροπήγιο. Μετά προχώρησε καιστάθηκε απέναντι σε µια άγνωστή µου βρικόλακα που στεκόταν στην κορφή, όπωςσυµπέρανα, του κύκλου. Η βρικόλακας τη χαιρέτησε, µε το χέρι στο στήθος, κι έκανεµεταβολή για να σταθεί µε την πλάτη γυρισµένη στη Νεφερέτ.

«Ψιτ!» ψιθύρισε η Στίβι Ρέι. «Στρεφόµαστε διαδοχικά προς τα τέσσερα σηµεία τουορίζοντα όταν καλεί η Νεφερέτ τα στοιχεία και σχηµατίζει τον κύκλο της Νύχτας. Πρώταέρχονται η ανατολή και ο αέρας».

Τότε όλοι, ακόµα κι εγώ αν και λίγο καθυστερηµένα, γυρίσαµε προς την ανατολή. Με τηνάκρη του µατιού µου είδα τη Νεφερέτ να σηκώνει ψηλά τα χέρια της, καθώς η φωνή τηςαντιλαλούσε στους πέτρινους τοίχους του ναού.

«Από την ανατολή σε καλώ, αέρα, και σου ζητώ να φέρεις σ’ αυτό τον κύκλο το δώρο τηςµάθησης, ώστε η τελετή µας να γεµίσει γνώση».

Μόλις άρχισε η Νεφερέτ ν’ απαγγέλλει την επίκληση, ένιωσα µια αλλαγή στηνατµόσφαιρα. Γύρω µου σχηµατίστηκε ένα ρεύµα που ανακάτεψε ανάλαφρα τα µαλλιά µουκαι γέµισε τ’ αυτιά µου µε το θρόισµα µιας πνοής αέρα στις φυλλωσιές. Κοίταξα γύρω µουπεριµένοντας να δω και τους άλλους µέσα σ’ έναν µικρό στρόβιλο, αλλά δεν είδα κανενόςάλλου τα µαλλιά ν’ ανακατεύονται. Παράξενο.

Η βρικόλακας που στεκόταν στην ανατολή έβγαλε ένα χοντρό κίτρινο κερί από τις πτυχέςτου φορέµατός της και η Νεφερέτ το άναψε. Το σήκωσε ψηλά κι ύστερα το ακούµπησε σταπόδια της.

«Γύρνα δεξιά, για τη φωτιά» ψιθύρισε πάλι η Στίβι Ρέι.Γύρισα κι η Νεφερέτ συνέχισε. «Από τον νοτιά σε καλώ, φωτιά, και σου ζητώ να

φωτίσεις αυτό τον κύκλο µε τη δύναµη της βούλησης, ώστε η τελετή µας να είναι ισχυρήκαι δεσµευτική».

Ο άνεµος που µε χάιδευε απαλά έδωσε τη θέση του σ’ ένα αίσθηµα ζέστης. Δεν µπορώ ναπω πως ήταν δυσάρεστο· έµοιαζε περισσότερο µε τη φούντωση που νιώθεις όταν µπαίνειςσε µια µπανιέρα µε καυτό νερό, αλλά η ζέστη ήταν αρκετή για να προκαλέσει µικρήεφίδρωση στο σώµα µου. Έριξα µια λοξή µατιά στη Στίβι Ρέι. Το κεφάλι της ήταν ελαφρώςανασηκωµένο και τα µάτια της κλειστά. Δεν υπήρχε ίχνος ιδρώτα στο πρόσωπό της.Ξαφνικά η ζέστη δυνάµωσε και στράφηκα στη Νεφερέτ. Είχε ανάψει ένα µεγάλο κόκκινοκερί που το κρατούσε η Πενθεσίλεια. Τότε, όπως είχε κάνει και η βρικόλακας που στεκότανστην ανατολή, η Πενθεσίλεια το σήκωσε ψηλά σαν προσφορά κι ύστερα το ακούµπησε στα

greekleech.info

πόδια της.Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να µε σκουντήσει η Στίβι Ρέι για να γυρίσω πάλι δεξιά και να

κοιτάξω τη δύση. Άγνωστο πώς, δεν ήξερα µόνο ότι έπρεπε να γυρίσω, αλλά και ότι τοεπόµενο στοιχείο που θα καλούσαµε ήταν το νερό.

«Από τη δύση σε καλώ, νερό, και σου ζητώ να πληµµυρίσεις αυτό τον κύκλο µεευσπλαχνία, ώστε το φως της πανσελήνου να φέρει ίαση στις τάξεις µας, όπως καικατανόηση».

Η Νεφερέτ άναψε το γαλάζιο κερί της βρικόλακα που κοίταζε δυτικά. Eκείνη το σήκωσε κιύστερα το τοποθέτησε µπροστά στα πόδια της, καθώς πληµµύριζε τ’ αυτιά µου ο φλοίσβοςτων κυµάτων και τα ρουθούνια µου η αλµύρα της θάλασσας. Ολοκλήρωσα ανυπόµονα τονκύκλο, γυρίζοντας στον βορρά, και ήξερα ότι θα εναγκαλιζόµασταν τη γη.

«Από τον βορρά σε καλώ, γη, και σου ζητώ να φέρεις σ’ αυτό τον κύκλο το δώρο τηςαποκάλυψης, ώστε να καρποφορήσουν οι αποψινές ευχές και προσευχές µας».

Ξαφνικά ένιωσα κάτω από τα πόδια µου το µαλακό γρασίδι των λιβαδιών, µύρισα σανό κιάκουσα κελαηδίσµατα πουλιών. Άναψε ένα πράσινο κερί και τοποθετήθηκε στα πόδια της«γης».

Κανονικά θα έπρεπε να µε είχαν φοβίσει οι παράξενες αισθήσεις που µε κυρίευαν,ωστόσο µε γέµισαν µε µια αβάσταχτη σχεδόν ευφορία – ένιωθα υπέροχα! Τόσο υπέροχαώστε, όταν η Νεφερέτ στράφηκε στη φωτιά που έκαιγε στο κέντρο της αίθουσας κι οιυπόλοιποι γυρίσαµε προς το εσωτερικό του κύκλου, αναγκάστηκα να σφίξω τα χείλη µουγια να µην αρχίσω να γελάω δυνατά. Ο κούκλος ποιητής στεκόταν στην άλλη πλευρά τηςφωτιάς, απέναντι από τη Νεφερέτ, κι έβλεπα πως κρατούσε στα χέρια του ένα µεγάλο µοβκερί.

«Τέλος, σε καλώ, πνεύµα, να συµπληρώσεις τον κύκλο µας και σου ζητώ να µας χαρίσειςσύµπνοια, ώστε εµείς τα παιδιά σου να προκόψουµε όλοι µαζί».

Απίστευτο, αλλά όταν ο ποιητής άναψε το κερί του από τη µεγάλη φωτιά και τοακούµπησε πάνω στο τραπέζι, ένιωσα µια ψυχική ανάταση λες και το πνεύµα µουφτερούγιζε µέσα στο στήθος µου. Μετά η Νεφερέτ έκανε τον γύρο του κύκλου για να µαςµιλήσει, κοιτώντας µας στα µάτια και συµπεριλαµβάνοντάς µας στα λόγια της.

«Είναι η ώρα της πανσελήνου. Όλα τα πράγµατα έχουν τη χάση και τη φέξη τους, ακόµακαι τα παιδιά της Νύχτας, οι βρικόλακες. Όµως αυτή τη νύχτα οι δυνάµεις της ζωής, τηςµαγείας και της δηµιουργίας βρίσκονται στο αποκορύφωµα της λάµψης τους – όπως και τοφεγγάρι της θεάς µας. Είναι η ώρα της οικοδόµησης… της πράξης».

Η καρδιά µου χτυπούσε δυνατά καθώς έβλεπα τη Νεφερέτ να µιλάει, καισυνειδητοποίησα µ’ ένα ξάφνιασµα πως ουσιαστικά έκανε κήρυγµα. Ήταν µια λατρευτικήτελετή, αλλά η επίκληση των στοιχείων και τα λόγια της Νεφερέτ µ’ άγγιζαν µ’ έναν τρόποπου δε µε είχε αγγίξει κανένα άλλο κήρυγµα. Κοίταξα γύρω µου. Ίσως ήταν το όλοσκηνικό. Ο χώρος ήταν οµιχλώδης από τους καπνούς του λιβανιού και µαγικός από τολαµπύρισµα των κεριών. Η Νεφερέτ είχε όλα τα γνωρίσµατα της µεγάλης ιέρειας. Ηοµορφιά της ήταν φωτιά από µόνη της κι η φωνή της είχε µια σαγήνη που αιχµαλώτιζε τηνπροσοχή. Κανείς δε λαγοκοιµόταν στο στασίδι του, κανείς δεν έλυνε κρυφά σταυρόλεξο.

«Είναι η ώρα που το παραπέτασµα που χωρίζει τον επίγειο κόσµο από τα ωραία παράξεναβασίλεια της θεάς γίνεται πάρα πολύ λεπτό. Αυτή τη νύχτα µπορεί κανείς να διαβεί εύκολα

greekleech.info

greekleech.info

τα σύνορα των κόσµων και να γνωρίσει την οµορφιά και τη µαγεία της Νύχτας».Ένιωθα τα λόγια της να γλιστρούν στο πετσί µου και να πνίγουν το λαρύγγι µου.

Ανατρίχιασα κι ένιωσα ξάφνου το σηµάδι στο µέτωπό µου να θερµαίνεται και ναµυρµηγκιάζει. Και τότε άρχισε να µιλά ο ποιητής µε τη βαθιά, δυνατή φωνή του.

«Είναι η ώρα να δώσουµε πνοή στο άυλο, να κλώσουµε τα νήµατα του χώρου και τουχρόνου για να δοθεί το έναυσµα της δηµιουργίας. Γιατί η ζωή είναι κύκλος και µυστήριο. Ηθεά µας το γνωρίζει αυτό, όπως και ο σύζυγός της, το Έρεβος».

Καθώς µιλούσε, ένιωσα καλύτερα για τον θάνατο της Ελίζαµπεθ. Ξαφνικά δεν ήταν τόσοτροµακτικό, τόσο φριχτό. Φαινόταν περισσότερο σαν µια λειτουργία του φυσικού κόσµου,ενός κόσµου στον οποίο είχαµε όλοι θέση.

«Φως… σκοτάδι… ηµέρα… νύχτα… θάνατος… ζωή… όλα συνδέονται µεταξύ τους µε τοπνεύµα και το άγγιγµα της θεάς. Διατηρώντας την ισορροπία τους και προσβλέποντας στηθεά, θα µάθουµε να υφαίνουµε ένα ξόρκι από φεγγαρόφωτο για να φτιάξουµε µ’ αυτό έναπανί από ατόφια µαγεία που θα το έχουµε µαζί µας όλες τις µέρες της ζωής µας».

«Κλείστε τα µάτια σας, παιδιά της Νύχτας» είπε η Νεφερέτ «και στείλτε έναν µυστικό σαςπόθο στη θεά σας. Απόψε, που το παραπέτασµα που χωρίζει τους κόσµους γίνεται λεπτό –που η µαγεία κατεβαίνει στον επίγειο κόσµο– ίσως να εισακούσει τις παρακλήσεις σας ηΝύχτα και σας σκεπάσει µε την αραχνοΰφαντη οµίχλη των εκπληρωµένων ονείρων».

Μαγεία! Προσεύχονταν για µαγεία! Ήταν δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο – ήταν; Υπήρχε στ’αλήθεια µαγεία σ’ αυτό τον κόσµο; Θυµήθηκα πώς µπόρεσε το πνεύµα µου να δει τις λέξειςκαι πώς µε κάλεσε µέσα στη σπηλιά η θεά µε την ορατή φωνή της και φίλησε το µέτωπόµου αλλάζοντας τη ζωή µου για πάντα. Και πώς, πριν από λίγες µόλις στιγµές, ένιωσα τηδύναµη των στοιχείων που κάλεσε η Νεφερέτ. Δεν το είχα φανταστεί αυτό – δε θαµπορούσα να το φανταστώ.

Έκλεισα τα µάτια µου, µε το µυαλό µου στη µαγεία που ένιωθα να µε περιβάλλει, κιύστερα έπεµψα την ευχή µου στη νύχτα. Ο κρυφός µου πόθος είναι να ενταχτώ… να βρωεπιτέλους µια εστία που κανείς δε θα µπορεί να µου την πάρει.

Αν και το σηµάδι µου ήταν ασυνήθιστα ζεστό, ένιωθα ανάλαφρη κι απίστευταευτυχισµένη όταν µας είπε η Νεφερέτ ν’ ανοίξουµε τα µάτια µας και µε φωνή γλυκιά καιδυνατή ταυτόχρονα –τη φωνή της γυναίκας και της πολεµίστριας– συνέχισε την τελετή.

«Είναι η ώρα να ταξιδέψουµε αόρατοι στην πανσέληνο. Η ώρα ν’ ακούσουµε µουσική πουδε βγαίνει από χέρια ούτε ανθρώπων ούτε βρικολάκων. Η ώρα να γίνουµε ένα µε τουςανέµους που µας χαϊδεύουν» –η Νεφερέτ έκλινε ελαφρά το κεφάλι της στην ανατολή– «καιτην αστραπή που µιµείται τη σπίθα της νεογέννητης ζωής». Έκλινε το κεφάλι της στοννότο. «Είναι η ώρα να χαρούµε την αιώνια θάλασσα και τις ζεστές βροχές που µαςγαληνεύουν, καθώς και την πράσινη γη που µας περιβάλλει και µας θρέφει». Χαιρέτησε µετη σειρά τη δύση και τον βορρά.

Και κάθε φορά που ονόµαζε ένα στοιχείο η Νεφερέτ, εγώ ένιωθα σαν να διαπερνούσε τοσώµα µου µια γλυκιά ηλεκτρική δόνηση.

Στη συνέχεια, οι τέσσερις γυναίκες που προσωποποιούσαν τα στοιχεία πλησίασαν σαν µίατο τραπέζι. Με τη Νεφερέτ και τον Λόρεν, σήκωσαν από ένα κύπελλο η καθεµία.

«Χαίρε, θεά της Νύχτας και της πανσελήνου!» είπε η Νεφερέτ. «Χαίρε, Νύχτα, που µας

greekleech.info

προσφέρεις την ευλογία σου. Απόψε σου αναπέµπουµε τις ευχαριστίες µας!»Οι τέσσερις γυναίκες, κρατώντας πάντα τα κύπελλα, επέστρεψαν στις θέσεις τους στον

κύκλο.«Στο όνοµα της παντοδύναµης Νύχτας» είπε η Νεφερέτ.«Και του Ερέβους» πρόσθεσε ο ποιητής.«Σου ζητάµε από τον ιερό σου κύκλο να µας δώσεις τη γνώση να µιλάµε τη γλώσσα της

άγριας φύσης, να πετάµε µε την ελευθερία του πουλιού, να βιώνουµε τη δύναµη και τηχάρη του αίλουρου και να βρούµε την έκσταση και τη χαρά στη ζωή που θα οδηγήσει τηνύπαρξή µας στην υπέρτατη εξύψωση. Ευλογηµένη να είσαι!»

Δεν µπορούσα να σταµατήσω να χαµογελάω. Δεν είχα ξανακούσει τέτοια λόγια σεεκκλησία και σίγουρα δεν είχα ξανανιώσει τόσο ενεργοποιηµένη!

Η Νεφερέτ ήπιε από το κύπελλο που κρατούσε κι ύστερα το πρόσφερε στον Λόρεν, πουήπιε και είπε: «Ευλογηµένη να είσαι». Μιµούµενες τις πράξεις της, οι τέσσερις γυναίκεςπροχώρησαν γρήγορα στον κύκλο δίνοντας στον καθένα, αρχάριο κι ενήλικο, να πιει απότο ποτήρι. Όταν ήρθε η σειρά µου χάρηκα που είδα το γνωστό πρόσωπο της Πενθεσίλειαςνα µου προσφέρει ποτό και ευλογία. Το κρασί ήταν κόκκινο και περίµενα να είναι πικρό,σαν µια γουλιά από το κρυµµένο καµπερνέ της µητέρας µου που είχα δοκιµάσει κάποτε (καιδε µου άρεσε καθόλου), αλλά δεν ήταν. Ήταν γλυκό κι αρωµατικό και µ’ έκανε να νιώσωακόµα πιο ανάλαφρη.

Αφού ήπιαν όλοι, τα κύπελλα επέστρεψαν στο τραπέζι.«Απόψε θέλω να περάσει ο καθένας σας τουλάχιστον λίγα λεπτά µόνος στην πανσέληνο.

Αφήστε το φως της να σας αναζωογονήσει και να σας βοηθήσει να θυµηθείτε πόσοεκπληκτικοί είστε… ή θα γίνετε». Χαµογέλασε σε µερικούς αρχάριους, µεταξύ των οποίωνκι εγώ. «Χαρείτε τη µοναδικότητά σας. Απολαύστε τη δύναµή σας. Τα χαρίσµατά σας σαςκάνουν να ξεχωρίζετε από τον υπόλοιπο κόσµο. Αυτό µην το ξεχνάτε ποτέ, γιατί να είστεσίγουροι ότι ο κόσµος δε θα το ξεχάσει. Ας κλείσουµε τώρα τον κύκλο κι ας αγκαλιάσουµετη νύχτα».

Με αντίστροφη φορά, η Νεφερέτ ευχαρίστησε κάθε στοιχείο ξεχωριστά και τ’ άφησε ναφύγουν σβήνοντας τα κεριά, και καθώς το έκανε αυτό, ένιωσα ένα µικρό κέντρισµα λύπης,σαν ν’ αποχαιρετούσα φίλους. Μετά ολοκλήρωσε την τελετουργία λέγοντας: «Η τελετήαυτή τελείωσε. Καλώς ήρθατε και καλό κατευόδιο και καλή αντάµωση!».

Όλοι οι άλλοι επανέλαβαν: «Καλώς ήρθατε και καλό κατευόδιο και καλή αντάµωση!».Κι αυτό ήταν. Η πρώτη µου τελετή για τη θεά είχε τελειώσει.

Ο κύκλος διαλύθηκε γρήγορα – πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα ήθελα. Θα προτιµούσα να µείνωλίγο ακόµα εκεί και να συλλογιστώ τα εκπληκτικά πράγµατα που ένιωσα, ειδικά ότανκλήθηκαν τα στοιχεία, αλλά δε γινόταν. Με παρέσυρε έξω από τον ναό το πλήθος, που είχεαρχίσει να φλυαρεί. Χάρηκα που οι άλλοι ήταν απορροφηµένοι από τις συζητήσεις τους,γιατί έτσι δεν πρόσεξαν πως εγώ ήµουν αµίλητη· δε νοµίζω ότι θα µπορούσα να τουςεξηγήσω τι µου είχε συµβεί πριν από λίγο. Διάβολε! Ούτε στον εαυτό µου δεν µπορούσα νατο εξηγήσω.

«Λες να έχουν πάλι απόψε κινέζικο φαγητό; Μου άρεσε πολύ εκείνο το πεντανόστιµοκοτόπουλο µε λαχανικά που σερβίρισαν µετά την προηγούµενη τελετή της πανσελήνου»είπε η Σονί. «Για να µην αναφέρω ότι το χαρτάκι µε την πρόβλεψη στο κουλουράκι της

τύχης µού έλεγε: “Θα γίνεις διάσηµη”, που είναι πολύ κουλ».«Πεινάω τόσο πολύ, που δε µε νοιάζει τι θα µας ταΐσουν, αρκεί να µας ταΐσουν» είπε η

Έριν.«Κι εγώ το ίδιο» είπε η Στίβι Ρέι.«Για πρώτη φορά συµφωνούµε απόλυτα» είπε ο Ντάµιεν πιάνοντας αγκαζέ τη Στίβι Ρέι κι

εµένα. «Πάµε να φάµε».Και ξαφνικά, θυµήθηκα. «Αχ, βρε παιδιά». Εκείνο το ευχάριστο µυρµήγκιασµα που µου

είχε αφήσει η τελετή εξαφανίστηκε. «Δεν µπορώ να έρθω. Πρέπει να…»«Είµαστε ηλίθιοι». Η Στίβι Ρέι χτύπησε το µέτωπό της τόσο δυνατά, που ακούστηκε ο

θόρυβος. «Το ξεχάσαµε τελείως».«Σκατά!» είπε η Σονί.«Οι µέγαιρες από την κόλαση» είπε η Έριν.«Θέλεις να σου κρατήσω ένα πιάτο;» ρώτησε γλυκά ο Ντάµιεν.«Όχι. Η Αφροδίτη είπε ότι θα έχει φαγητό µετά».«Προφανώς ωµό κρέας» είπε η Σονί.«Ναι, από κάποιο δύστυχο παιδί που έπιασε στο απαίσιο δίχτυ της» είπε η Έριν.«Εννοεί αυτό που έχει ανάµεσα στα πόδια της» εξήγησε η Σονί.«Σταµατήστε, φρικάρετε τη Ζόι» είπε η Στίβι Ρέι καθώς µ’ έσπρωχνε προς την πόρτα. «Θα

της δείξω πού είναι το κέντρο ψυχαγωγίας και θα σας συναντήσω στο τραπέζι».Έξω είπα: «Εντάξει, πες µου ότι είπαν για πλάκα για το ωµό κρέας».«Για πλάκα» είπε η Στίβι Ρέι χωρίς πεποίθηση.«Τέλεια. Γιατί ακόµα και την µπριζόλα µου τη θέλω καλοψηµένη. Τι θα κάνω αν

προσπαθήσουν στ’ αλήθεια να µου δώσουν ωµό κρέας;» Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτοµαιτι είδους κρέας θα µπορούσε να είναι.

«Νοµίζω ότι έχω στην τσάντα µου ένα Σιµέκο για το στοµάχι. Το θέλεις;» ρώτησε η ΣτίβιΡέι.

«Ναι» είπα, νιώθοντας ήδη ανακατωσούρα.

greekleech.info

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

Eδώ είναι». Η Στίβι Ρέι σταµάτησε, αµήχανα κι απολογητικά, µπροστά στα σκαλοπάτιαενός στρογγυλού τούβλινου κτιρίου πάνω στον λοφίσκο µε θέα την ανατολική πλευρά τουτοίχου που περιέβαλλε το σχολείο. Τεράστιες βελανιδιές το τύλιγαν στο σκοτάδι µέσα στοσκοτάδι, ώστε µόλις που ξεχώριζα τις τρεµουλιαστές αναλαµπές του υγραερίου ή τωνκεριών που φώτιζαν την είσοδο. Ούτε µια αχτίδα φωτός δε φαινόταν από τα σκοτεινάπαράθυρα, που ήταν µακρόστενα κι αψιδωτά και µάλλον είχαν βιτρό.

«Εντάξει, σ’ ευχαριστώ για το Σιµέκο». Προσπάθησα ν’ ακουστώ γενναία. «Και κράτησέµου µια θέση. Δε νοµίζω ν’ αργήσω. Μόλις ξεµπερδέψω αποδώ, θα έρθω να φάω µαζίσας».

«Δε χρειάζεται να βιαστείς. Αλήθεια. Μπορεί να γνωρίσεις κανένα συµπαθητικό παιδί καινα θέλεις να κάτσεις µαζί του. Αν συµβεί κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει πρόβληµα. Δε θαθυµώσω και θα πω στον Ντάµιεν και στις δίδυµες ότι κάνεις αναγνώριση εδάφους».

«Δε θα γίνω ίδια µ’ αυτούς, Στίβι Ρέι».«Σε πιστεύω» είπε, αλλά τα µάτια της ήταν ύποπτα µεγάλα και στρογγυλά.«Τα λέµε σε λίγο».«Εντάξει. Σε λίγο» είπε και προχώρησε στο πεζοδρόµιο µε κατεύθυνση το κεντρικό κτίριο.Δεν ήθελα να τη δω να φεύγει – ήταν σαν εγκαταλειµµένο δαρµένο κουτάβι. Ανέβηκα

λοιπόν τα σκαλοπάτια λέγοντας στον εαυτό µου ότι δε θα ήταν τίποτα σπουδαίο – καιπάντως όχι χειρότερο από τότε που η αδελφή µου η Μπάρµπι µ’ έπεισε να πάω µαζί τηςστην κατασκήνωση των µαζορέτων (δεν ξέρω πού είχα το µυαλό µου). Τουλάχιστον αυτότο φιάσκο δε θα διαρκούσε µία εβδοµάδα. Προφανώς θα σχηµάτιζαν άλλον έναν κύκλο,κάτι που ήταν πολύ κουλ, θα έλεγαν µερικές ασυνήθιστες προσευχές σαν της Νεφερέτ καιµετά θα το διαλύανε για να φάνε. Τότε εγώ θα χαµογελούσα ευγενικά και θα την έκανα µεελαφρά πηδηµατάκια. Πανεύκολο.

Οι πυρσοί δεξιά κι αριστερά στην ογκώδη ξύλινη πόρτα λειτουργούσαν µε υγραέριο κι όχιµε φυσική φλόγα όπως στον ναό της Νύχτας. Άπλωσα το χέρι µου στο βαρύ σιδερένιορόπτρο, αλλά η πόρτα άνοιξε µόνη της µ’ έναν ήχο σαν αναστεναγµό.

«Καλωσόρισες, Ζόι».Θεούλη µου! Ήταν ο Έρικ. Ήταν ντυµένος στα µαύρα και µε τα µαύρα σγουρά µαλλιά και

τα απίστευτα γαλάζια µάτια του µου θύµιζε τον Κλαρκ Κεντ – εντάξει, χωρίς τιςγυαλαµπούκες και το γλειµµένο µαλλί… οπότε… βασικά µού θύµιζε τον Σούπερµαν (πάλι),χωρίς την µπέρτα και τη στολή µε το µεγάλο «S».

Και τότε η λογοδιάρροια στο µυαλό µου κόπηκε µαχαίρι, γιατί το υγρό από λάδι δάχτυλότου γλίστρησε στο µέτωπό µου σχηµατίζοντας την πεντάλφα.

«Ευλογηµένη να είσαι» είπε.«Ευλογηµένος να είσαι» απάντησα, και θα είµαι αιώνια ευγνώµων που η φωνή µου δεν

ακούστηκε σαν σκούξιµο ή κρώξιµο. Αχ, µύριζε τόσο ωραία, µόνο που δεν µπορούσα ν’

αναγνωρίσω αυτή τη µυρωδιά. Δεν ήταν καµία από κείνες τις µπανάλ κολόνιες που βάζουντ’ αγόρια µε το γαλόνι. Μύριζε σαν… µύριζε σαν… σαν το δάσος τη νύχτα µετά τη βροχή…κάτι δροσερό και γήινο και…

«Μπορείς να περάσεις» µου έλεγε.«Α… ε… ευχαριστώ» απάντησα ευφυώς. Μπήκα µέσα. Και σταµάτησα. Όλο το εσωτερικό

ήταν ένας ενιαίος χώρος. Aπό τους κυκλικούς τοίχους κρέµονταν µαύρο βελούδο, πουέκρυβε τελείως τα παράθυρα και το ασηµένιο φεγγαρόφωτο. Κάτω από τις βαριέςκουρτίνες διέκρινα παράξενα σχήµατα κι άρχισα να φρικάρω, ώσπου συνειδητοποίησα ότι–ξύπνα, Ζόι!– βρισκόµουν σε µια αίθουσα ψυχαγωγίας. Θα πρέπει να είχαν σπρώξει τιςτηλεοράσεις και τα διάφορα παιχνίδια στους τοίχους της αίθουσας και να τα σκέπασαν γιανα γίνει πιο… πιο τροµακτική η ατµόσφαιρα. Κι ύστερα τράβηξε την προσοχή µου ο ίδιος οκύκλος. Βρισκόταν στο κέντρο της αίθουσας και ήταν φτιαγµένος από κεριά σε ψηλάκηροπήγια από κόκκινο γυαλί, σαν τα κεριά προσευχής που µπορείς ν’ αγοράσεις στοτµήµα µεξικάνικων προϊόντων του παντοπωλείου κι έχουν µια µυρωδιά από τριαντάφυλλοκαι καλές γριούλες. Θα πρέπει να ήταν πάνω από εκατό και φώτιζαν τα παιδιά πουστέκονταν πίσω τους σε χαλαρή κυκλική διάταξη, κουβεντιάζοντας και γελώντας στοαπόκοσµο κοκκινωπό φως τους. Όλα τα παιδιά ήταν ντυµένα στα µαύρα και πρόσεξα ότικανένα δε φορούσε τα κεντητά εµβλήµατα των τάξεων, αλλά µια χοντρή ασηµένια αλυσίδαστον λαιµό, από την οποία κρεµόταν ένα παράξενο σύµβολο. Έµοιαζε µε δύο µισοφέγγαρατοποθετηµένα πλάτη µε πλάτη πάνω σε µια πανσέληνο.

«Α, ήρθες, Ζόι!»Η φωνή της Αφροδίτης πέταξε στην αίθουσα προπορευόµενη του σώµατός της. Ήταν

ντυµένη µε µακρύ µαύρο φόρεµα όπου λαµποκοπούσαν χάντρες από όνυχα, σαν ένα µαύροαντίγραφο της τουαλέτας της Νεφερέτ. Φορούσε το ίδιο µενταγιόν µε τους άλλους, µόνοπου το δικό της ήταν πιο µεγάλο, µε περίγραµµα από κόκκινες πέτρες που πρέπει να ήτανγρανάτης. Τα ξανθά της µαλλιά ήταν λυτά κι έπεφταν γύρω της σαν χρυσαφένιο πέπλο.Ήταν εκνευριστικά όµορφη.

«Έρικ, σ’ ευχαριστώ που καλωσόρισες τη Ζόι. Τώρα θα την αναλάβω εγώ». Η φωνή τηςήχησε φυσιολογική κι ακούµπησε µάλιστα για µια στιγµή τα φροντισµένα δάχτυλά της στοµπράτσο του Έρικ, µε µια κίνηση που ο ανυποψίαστος θα θεωρούσε φιλική, το πρόσωπότης όµως έλεγε µια τελείως διαφορετική ιστορία. Ήταν τραβηγµένο και ψυχρό, και τα µάτιατης έκαιγαν όταν τα κάρφωσε στα δικά του.

Ο Έρικ ούτε που της έδωσε σηµασία, αλλά ελευθέρωσε το χέρι του µε µια αποφασιστικήκίνηση. Μετά µου χάρισε ένα χαµόγελο κι έφυγε χωρίς να κοιτάξει την Αφροδίτη.

Υπέροχα. Το τελευταίο πράγµα που χρειαζόµουν ήταν ν’ αναµειχθώ σ’ έναν επεισοδιακόχωρισµό. Ωστόσο, δεν µπόρεσα να εµποδίσω τα µάτια µου να τον ακολουθήσουν καθώςδιέσχιζε την αίθουσα.

Πάλι έκανα βλακεία. Αναστέναξα.Η Αφροδίτη ξερόβηξε και προσπάθησα (ανεπιτυχώς) να µη δείχνω λες και µ’ έπιασε στα

πράσα να κάνω κάτι που δεν έπρεπε να κάνω. Κρίνοντας από το αβίαστο µοχθηρόχαµόγελό της, δεν υπήρχε αµφιβολία ότι πρόσεξε το ενδιαφέρον µου για τον Έρικ (και τοδικό του ενδιαφέρον για µένα). Αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά αν ήξερε ότι τους είχαδει στον διάδροµο την προηγούµενη µέρα.

Φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να τη ρωτήσω.«Πρέπει να βιαστείς, αλλά σου έφερα κάτι ν’ αλλάξεις». Η Αφροδίτη µιλούσε γρήγορα,

καθώς µου έγνεφε να την ακολουθήσω στις τουαλέτες των κοριτσιών. Μου έριξε έναπεριφρονητικό βλέµµα πάνω απ’ τον ώµο της. «Δεν µπορείς να έρχεσαι στις τελετές µαςντυµένη έτσι». Μόλις µπήκαµε στις τουαλέτες, µου έδωσε απότοµα ένα φόρεµα πουκρεµόταν σ’ ένα χώρισµα και µ’ έσπρωξε µέσα σ’ ένα αποχωρητήριο. «Μπορείς να βάλειςτα ρούχα σου στην κρεµάστρα και να τα πάρεις µετά στον κοιτώνα σου».

Ήταν φανερό ότι δε σήκωνε αντιρρήσεις και, ούτως ή άλλως, αρκετά παρείσακτη ένιωθαήδη. Αν ήµουν ντυµένη διαφορετικά από τους άλλους, θα ένιωθα σαν να πήγαινα σ’ έναπάρτι ντυµένη πάπια, χωρίς να µου έχει πει κανείς ότι δεν ήταν αποκριάτικο, κι όλοι οιυπόλοιποι θα φορούσαν τζιν.

Έβγαλα βιαστικά τα ρούχα µου και φόρεσα το µαύρο φόρεµα, αναστενάζοντας µεανακούφιση που µου έκανε. Ήταν απλό αλλά µε κολάκευε, από κείνο το µαλακό ύφασµαπου κολλά στο σώµα και δεν τσαλακώνεται. Είχε µακριά µανίκια και στρογγυλό ντεκολτέπου άφηνε σχεδόν γυµνούς τους ώµους (ευτυχώς που φορούσα το µαύρο µου σουτιέν).Γύρω από το ντεκολτέ, τις άκρες των µανικιών και το στρίφωµα, που έφτανε ακριβώςπάνω από τα γόνατά µου, ήταν κεντηµένες κόκκινες λαµπερές µικρές χάντρες. Ήταν στ’αλήθεια πανέµορφο. Φόρεσα ξανά τα παπούτσια µου, ενώ σκεφτόµουν χαρούµενη ότι έναζευγάρι ωραίες µπαλαρίνες ταιριάζουν µε όλα σχεδόν τα ντυσίµατα, και βγήκα από τηντουαλέτα.

«Ευτυχώς µου κάνει» είπα.Πρόσεξα όµως ότι η Αφροδίτη δεν κοίταζε το φόρεµα. Κοίταζε το σηµάδι µου, κάτι που

µε τσάντισε αφάνταστα. Εντάξει, το σηµάδι µου είναι χρωµατισµένο – ξεπέρασέ το! Δενείπα όµως τίποτα. Θέλω να πω, ήταν το «πάρτι» της και ήµουν καλεσµένη. Μετάφραση:Eίχαν συντριπτική αριθµητική υπεροχή, οπότε έπρεπε να είµαι καλό παιδί.

«Θα διευθύνω την τελετή, φυσικά, οπότε δε θα µπορώ να σου κρατάω το χεράκι».Εντάξει, έπρεπε να το βουλώσω, αλλά είχε εξαντλήσει την υποµονή µου. «Κοίτα,

Αφροδίτη, δε χρειάζεται να µου κρατάς το χεράκι».Στένεψε τα µάτια της κι ετοιµάστηκα γι’ άλλη µια ψυχωτική κοριτσίστικη σκηνή. Αντί γι’

αυτό, χαµογέλασε µ’ εκείνο το µοχθηρό χαµόγελο που την έκανε σαν σκύλο που γρυλίζει.Όχι ότι την έλεγα σκύλα, αλλά η παροµοίωση ήταν φοβερά ακριβής.

«Και βέβαια δε χρειάζεται να σου κρατάω το χεράκι. Θα περάσεις κι αυτή την τελετή µετην ίδια άνεση που πέρασες όλα τα άλλα εδώ. Άλλωστε, είσαι η καινούρια ευνοούµενη τηςΝεφερέτ».

Τέλεια. Λες και δε µας έφτανε το θέµα του Έρικ και του σηµαδιού µου, ζήλευε που ήτανµέντοράς µου η Νεφερέτ.

«Αφροδίτη, δε νοµίζω ότι είµαι η καινούρια ευνοούµενη της Νεφερέτ. Είµαι απλώςκαινούρια». Προσπάθησα ν’ ακουστώ πειστική και, µάλιστα, χαµογέλασα.

«Ό,τι πεις εσύ. Είσαι έτοιµη;»Έπαψα να προσπαθώ να τη λογικέψω κι έγνεψα καταφατικά, ελπίζοντας να τελειώσει µια

ώρα αρχύτερα αυτή η τελετή.«Ωραία. Πάµε». Με οδήγησε έξω από τις τουαλέτες κι αποκεί στον κύκλο. Αναγνώρισα τα

δύο κορίτσια µπροστά στα οποία σταµατήσαµε – ήταν δύο από τις «µέγαιρες από την

κόλαση» που την ακολουθούσαν στην καφετέρια. Μόνο που, αντί να έχουν ξινισµέναµούτρα σαν να έφαγαν λεµόνι, µου χαµογελούσαν ζεστά.

Όχι, δεν ξεγελάστηκα. Πίεσα τον εαυτό µου να χαµογελάσω κι εγώ. Όταν βρίσκεσαι σεεχθρικό έδαφος, είναι καλύτερα να περνάς απαρατήρητη και να παριστάνεις την ανύποπτηή/και τη χαζή.

«Γεια, µε λένε Ενυώ» είπε η ψηλότερη από τις δύο. Ήταν, φυσικά, ξανθιά, αλλά οιµακριές ελεύθερες µπούκλες της είχαν περισσότερο το χρώµα του σταχυού παρά τουχρυσαφιού. Αν και στο φως των κεριών ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω ποιο κλισέ τηνπεριέγραφε καλύτερα. Πάντως δεν πίστευα πως ήταν φυσική ξανθιά.

«Γεια» είπα.«Εγώ είµαι η Δεινώ» είπε το άλλο κορίτσι. Ήταν προφανώς µιγάδα και το δέρµα της ήταν

ένας υπέροχος συνδυασµός του ζεστού χρώµατος του καφέ µε µπόλικη κρέµα. Είχεκαταπληκτικά µακριά σγουρά µαλλιά, που σίγουρα δεν τολµούσαν να φριζάρουν ούτε γιαµια στιγµή, ασχέτως υγρασίας.

Ήταν κι οι δύο εξοργιστικά τέλειες.«Γεια» είπα ξανά. Στάθηκα στο κενό που είχαν αφήσει ανάµεσά τους, νιώθοντας ένα

έντονο αίσθηµα κλειστοφοβίας.«Εύχοµαι και στις τρεις ν’ απολαύσετε την τελετή» είπε η Αφροδίτη.«Αυτό θα κάνουµε!» είπαν µε µια φωνή η Ενυώ και η Δεινώ. Οι τρεις τους αντάλλαξαν

ένα βλέµµα που µου σήκωσε την τρίχα. Γύρισα από την άλλη, πριν νικήσει η ευθυκρισίαµου την περηφάνια µου και το βάλω στα πόδια.

Τώρα είχα µια καλή εικόνα του εσωτερικού του κύκλου, που ήταν παρόµοιος µε αυτόνστον ναό της Νύχτας, µόνο που εδώ υπήρχε µια καρέκλα τραβηγµένη µπροστά στοτραπέζι, όπου καθόταν κάποιος. Καθόταν, τρόπος του λέγειν. Βασικά αυτό το άτοµο,κορίτσι ή αγόρι, ήταν σωριασµένο στην καρέκλα και φορούσε µια κουκούλα που κάλυπτετο κεφάλι του.

Χµµµ…Τέλος πάντων, το τραπέζι ήταν σκεπασµένο µε µαύρο βελούδο σαν τους τοίχους και

υπήρχε πάνω ένα άγαλµα της θεάς, µια λεκάνη µε φρούτα και ψωµί, κάµποσα κύπελλα καιµια κανάτα. Κι ένα µαχαίρι. Στένεψα τα µάτια µου για να βεβαιωθώ ότι έβλεπα καλά. Ναι.Μαχαίρι ήταν – είχε κοκάλινη λαβή και µακριά κυρτή λάµα που έδειχνε υπερβολικά κοφτερήγια να κόψεις µε ασφάλεια φρούτα ή ψωµί. Ένα κορίτσι που µου φάνηκε γνωστό από τονκοιτώνα άναβε κάµποσα χοντρά στικ λιβανιού, τοποθετηµένα σε περίτεχνα σκαλιστάλιβανιστήρια πάνω στο τραπέζι, αγνοώντας πλήρως το άτοµο που ήταν σωριασµένο στηνκαρέκλα. Χριστέ µου, είναι δυνατόν να κοιµόταν;

Ευθύς η ατµόσφαιρα γέµισε καπνό που θα ορκιζόµουν ότι είχε πράσινο χρώµα καικλωθογύριζε σαν φάντασµα στην αίθουσα. Περίµενα να έχει γλυκιά µυρωδιά σαν το λιβάνιστον ναό της Νύχτας, αλλά όταν µε άγγιξε µια πουπουλένια τολύπα καπνού και τονανάσανα, ξαφνιάστηκα από την πικράδα του. Η µυρωδιά µού φάνηκε γνωστή καισυνοφρυώθηκα, προσπαθώντας να καταλάβω τι µου θύµιζε… τι στο καλό ήταν; Κάτι σανφύλλα δάφνης και µοσχοκάρφια. (Έπρεπε να θυµηθώ να ευχαριστήσω τη γιαγιά που µουέµαθε τα µπαχαρικά και τις µυρωδιές τους.) Οσµίστηκα ξανά, γεµάτη περιέργεια, κι ένιωσαµια ανάλαφρη ζάλη. Μυστήριο. Εντάξει, ήταν παράξενο αυτό το λιβάνι. Άλλαζε καθώς

πληµµύριζε την αίθουσα, σαν το ακριβό άρωµα που µεταβάλλεται ανάλογα µε το άτοµοπου το φοράει. Εισέπνευσα ξανά τη µυρωδιά του. Ναι. Μοσχοκάρφι και δάφνη, αλλάυπήρχε και κάτι άλλο στο περιθώριο· κάτι που σου άφηνε στο τέλος µια αψάδα, µιαπικρίλα… κάτι σκοτεινό και µυστικιστικό και θελκτικό στην… επικινδυνότητά του.

Επικινδυνότητά του; Και τότε κατάλαβα.Διάβολε! Γέµιζαν την αίθουσα µε καπνό µαριχουάνας ανακατεµένης µε µπαχαρικά.

Απίστευτο. Αντιστεκόµουν χρόνια στην πίεση άλλων παιδιών κι έλεγα όχι ακόµα και στιςπιο ευγενικές προσφορές να δοκιµάσω εκείνα τα χοντροειδή τσιγαριλίκια που περνούσαναπό χέρι σε χέρι στα πάρτι και τα σχετικά. (Δηλαδή, έλεος. Πρώτα απ’ όλα, θα ήταν γεµάτοµικρόβια. Και µετά, γιατί να θέλω να πάρω ένα ναρκωτικό που µετά σε κάνει να θέλεις νακαταβροχθίσεις παχυντικά γλυκά;) Και να που τώρα είχα πνιγεί στο ντουµάνι. Ξεφύσηξα. ΗΚέιλα δε θα το πίστευε.

Ξαφνικά µ’ έπιασε ένας παρανοϊκός φόβος (προφανώς παρενέργεια της µαριχουάνας) καικοίταξα γύρω µου σίγουρη ότι θα δω έναν καθηγητή έτοιµο να ορµήσει και να µας σύρειστο… στο… Δεν ξέρω, σ’ ένα απίστευτα φριχτό µέρος, σαν τα αναµορφωτήρια όπουκλείνουν τους παραβατικούς εφήβους.

Ευτυχώς, όµως, αντίθετα µε τον κύκλο στον ναό της Νύχτας, εδώ δεν υπήρχαν ενήλικοιβρικόλακες, µόνο καµιά εικοσαριά παιδιά. Κουβέντιαζαν ήρεµα και φέρονταν λες και δενήταν τίποτα σπουδαίο το εντελώς παράνοµο λιβάνισµα µε µαριχουάνα. (Τόσο τους έκοβε.)Προσπαθώντας να µην ανασαίνω βαθιά, στράφηκα στο κορίτσι δεξιά µου. Όταναµφιβάλλεις (ή πανικοβάλλεσαι), πιάσε ψιλή κουβέντα.

«Ε… το Δεινώ είναι… ε… ασυνήθιστο όνοµα. Σηµαίνει κάτι συγκεκριµένο;»«Δεινό σηµαίνει συµφορά» είπε µ’ ένα γλυκό χαµόγελο.Η ψηλή ξανθιά από την άλλη πλευρά είπε ζωηρά: «Και Ενυώ σηµαίνει πολεµόχαρη».«Α» είπα όσο πιο ευγενικά µπορούσα.«Ναι, και η Πεφρηδώ, που σηµαίνει σφήκα, είναι η κοπέλα που ανάβει το λιβάνι» εξήγησε

η Ενυώ. «Πήραµε τα ονόµατά µας από την ελληνική µυθολογία. Ήταν οι τρεις αδελφές τηςΓοργόνας και της Σκύλλας. Ο µύθος λέει ότι γεννήθηκαν γριές και µοιράζονταν ένα µάτι κιένα δόντι, αλλά εµείς πιστεύουµε πως είναι συκοφαντική φαλλοκρατική προπαγάνδα πουέγραψαν άντρες οι οποίοι ήθελαν να υποβιβάσουν τις δυναµικές γυναίκες».

«Αλήθεια;» Δε βρήκα τι άλλο να πω. Ειλικρινά.«Ναι» είπε η Δεινώ. «Οι αρσενικοί άνθρωποι είναι καθάρµατα».«Πρέπει να πεθάνουν όλοι» είπε η Ενυώ.Σ’ αυτή τη γλυκιά σκέψη, άρχισε ξαφνικά η µουσική, σταµατώντας (ευτυχώς) τις

συνοµιλίες.Εντάξει, η µουσική ήταν ανατριχιαστική. Ήταν ένας βαθύς, παλλόµενος ρυθµός, αρχαίος

και ταυτόχρονα µοντέρνος. Ήταν σαν να είχε αναµείξει κάποιος χιπ χοπ µ’ έναν πρωτόγονοχορό ζευγαρώµατος. Και µετά άρχισε να χορεύει η Αφροδίτη γύρω από τον κύκλο κι έπαθασοκ. Ναι, θα µπορούσατε να πείτε πως ήταν σέξι. Εννοώ, είχε ωραίο κορµί και λικνιζότανσαν την Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς στο Σικάγο. Αλλά εµένα δε µου έκανε κλικ. Όχι επειδή δενείµαι γκέι (που δεν είµαι). Δε µου έκανε κλικ γιατί ήταν µια άτεχνη µίµηση του χορού τηςΝεφερέτ στο «Πανέµορφη Βαδίζει». Αν ήταν ποίηµα αυτή η µουσική, θα έλεγε κάτι σαν«Ένα Μανούλι Κουνάει την Κορµάρα του».

Καθώς χόρευε τόσο προκλητικά η Αφροδίτη, όλα τα µάτια ήταν καρφωµένα πάνω τηςφυσικά, οπότε βρήκα την ευκαιρία να κοιτάξω τον κύκλο, προσποιούµενη πως δεν έψαχναγια τον Έρικ, όταν… οχ, σκατά… τον εντόπισα ακριβώς απέναντί µου. Και ήταν το µοναδικόπαιδί µέσα στην αίθουσα που δεν κοίταζε την Αφροδίτη. Κοίταζε εµένα. Πριν προλάβω ν’αποφασίσω αν έπρεπε να κοιτάξω αλλού, να του χαµογελάσω ή να του γνέψω (ο Ντάµιενείχε πει να χαµογελάσω στο παιδί, κι ο Ντάµιεν είχε αυτοανακηρυχτεί ειδικός στ’ αγόρια),σταµάτησε η µουσική κι έστρεψα το βλέµµα µου στην Αφροδίτη. Στεκόταν στη µέση τουκύκλου, µπροστά στο τραπέζι. Πήρε αποφασιστικά στο ένα χέρι της ένα µεγάλο µοβ κερί κιέπιασε µε το άλλο χέρι το µαχαίρι. Το κερί ήταν αναµµένο και το µετέφερε, κρατώντας τοµπροστά της σαν πυρσό, στην πλευρά του κύκλου όπου, όπως πρόσεξα τώρα, ανάµεσαστα κόκκινα κεριά υπήρχε κι ένα κίτρινο. Δε χρειάστηκε να µε παρακινήσει η Πολεµόχαρη ήη Συµφορά (µπλιάχ) για να γυρίσω ανατολικά. Καθώς ανακάτευε ο άνεµος τα µαλλιά µου,είδα µε την άκρη του µατιού µου ότι η Αφροδίτη είχε ανάψει το κίτρινο κερί και τώρασήκωνε το µαχαίρι, χαράζοντας µε τη λεπίδα του µια πεντάλφα στον αέρα καθώς µιλούσε:

Ω, άνεµοι της καταιγίδας, σας καλώ στο όνοµα της Νύχτας,και σας ζητώ να ευλογήσετετη µαγεία που συντελείται εδώ!Οφείλω να οµολογήσω πως ήταν καλή. Αν και όχι τόσο επιβλητική όσο η Νεφερέτ, ήταν

φανερό ότι είχε εξασκηθεί στον έλεγχο της φωνής της και ο µεταξένιος ήχος των λόγωντης ταξίδευε στον χώρο. Στραφήκαµε στον νότο και η Αφροδίτη πλησίασε το µοβ κερί τηςανάµεσα στα άλλα κόκκινα. Ένιωσα αυτό που αναγνώριζα ήδη ως ενέργεια της φωτιάς καιµαγεία του κύκλου να χύνεται στο δέρµα µου.

Ω, φωτιά της αστραπής, σε καλώ στο όνοµα της Νύχτας,κοµιστή των καταιγίδων και της δύναµης της µαγείας,και ζητώ τη βοήθειά σου για να πιάσουν τα µάγια µου!Γυρίσαµε ξανά κι ένιωσα ξαφνικά κι εγώ, όπως η Αφροδίτη, να µε τραβά το γαλάζιο κερί

που βρισκόταν ανάµεσα στα κόκκινα. Αν και είχα φρικάρει, χρειάστηκα όλη µου τη δύναµηγια να µη βγω από τον κύκλο για να καλέσω µαζί της το νερό.

Ω, καταρράκτες της βροχής, σας καλώ στο όνοµα της Νύχτας,συνοδέψτε µε µε την κατακλυσµική σας δύναµηστην εκτέλεση αυτής της πανίσχυρης τελετής!Τι στο διάβολο µου συνέβαινε; Είχα ιδρώσει και, αντί να νιώθω µια ελαφριά µονάχα

ζέστη, όπως στην προηγούµενη τελετή, το σηµάδι στο µέτωπό µου έκαιγε σαν να το είχεςπυρακτώσει, κι ορκίζοµαι ότι άκουγα στ’ αυτιά µου τον βρυχηθµό της θάλασσας. Γύρισαµουδιασµένη στα δεξιά.

Ω, γη, βαθιά κι υγρή, σε καλώ στο όνοµα της Νύχτας,για να νιώσω την ίδια τη γη να σαλεύει στον βρυχηθµό

της καταιγίδας της δύναµηςπου έρχεται όταν µε βοηθάς σ’ αυτή την τελετή!Η Αφροδίτη έσκισε ξανά τον αέρα µε τη λεπίδα κι ένιωσα ένα µυρµήγκιασµα στην παλάµη

του δεξιού χεριού µου, σαν να λαχταρούσα να πιάσω εγώ το µαχαίρι. Μύρισα κοµµένογρασίδι κι άκουσα την κραυγή της κουκουβάγιας, λες κι είχε φωλιάσει στον αέρα δίπλαµου. Η Αφροδίτη επέστρεψε στο κέντρο του κύκλου. Άφησε το αναµµένο µοβ κερί στη

θέση του στο κέντρο του τραπεζιού και ολοκλήρωσε την επίκλησή της.Ω, πνεύµα, ελεύθερο κι ατιθάσευτο, σε καλώ κοντά µου στο όνοµα

της Νύχτας!Απάντησέ µου! Μείνε µαζί µου σ’ αυτή την πανίσχυρη τελετήκαι δώσε µου τη δύναµη της θεάς!Και, άγνωστο πώς, ήξερα τι θα κάνει µετά. Άκουγα τις λέξεις µέσα στο µυαλό µου – µέσα

στο πνεύµα µου. Όταν σήκωσε το κύπελλο κι άρχισε να βαδίζει γύρω από τον κύκλο,ένιωσα τα λόγια της και, αν και δε διέθετε την επιβλητικότητα και τη δύναµη της Νεφερέτ,αυτά που έλεγε µε φλόγισαν σαν να καιγόµουν από µέσα.

«Είναι η ώρα που γεµίζει το φεγγάρι της θεάς µας. Είναι µεγαλειώδης νύχτα. Οι αρχαίοιήξεραν τα µυστήρια αυτής της νύχτας και τα χρησιµοποιούσαν για να πάρουν δύναµη… ναδιαρρήξουν το παραπέτασµα ανάµεσα στους κόσµους και να ζήσουν περιπέτειες που εµείςσήµερα τις βλέπουµε µόνο στα όνειρά µας. Μυστική… µυστηριώδης… µαγική… αληθινήοµορφιά και δύναµη των βρικολάκων – αµίαντη από ανθρώπινους νόµους και κανόνες. Δενείµαστε άνθρωποι!» Σ’ αυτά τα τελευταία λόγια, η φωνή της αντιλάλησε στους τοίχουςόπως νωρίτερα της Νεφερέτ. «Και το µόνο που ζητάµε στην αποψινή τελετή, ΣκοτεινέςΚόρες και Γιοι, είναι αυτό που ζητάµε σε κάθε πανσέληνο τον τελευταίο χρόνο. Ναελευθερωθεί µέσα µας η δύναµη των άγριων θηρίων, ν’ αποκτήσουµε την ευλυγισία τωναδελφών µας αιλουροειδών, ν’ αποδεσµευτούµε από τις αλυσίδες των ανθρώπων και ναξεφύγουµε από την άγνοια και τις αδυναµίες τους».

Η Αφροδίτη είχε σταµατήσει ακριβώς µπροστά µου. Ένιωθα ξαναµµένη καιλαχανιασµένη, όπως κι εκείνη. Σήκωσε το κύπελλο και µου το πρόσφερε.

«Πιες, Ζόι Ρέντµπερντ, και ζήτησε µαζί µας από τη Νύχτα αυτό που είναι δικό µας διά τουδικαιώµατος του αίµατος και του σώµατος και του σηµαδιού της µεγάλης αλλαγής – τουσηµαδιού µε το οποίο σ’ έχει σφραγίσει ήδη».

Ναι, ξέρω. Θα έπρεπε να πω όχι. Πώς όµως; Και ξαφνικά δεν ήθελα να αρνηθώ.Αναµφισβήτητα δε συµπαθούσα ούτε εµπιστευόµουν την Αφροδίτη, αλλά δεν ήταν βασικάαληθινά αυτά που έλεγε; Οι αντιδράσεις της µητέρας µου και του πατριού µου στο σηµάδιµου ήρθαν στη µνήµη µου σκληρά και έντονα, µαζί µε τον φόβο της Κέιλα και τηνεχθρότητα του Ντριού και του Ντάστιν. Θυµήθηκα επίσης ότι κανείς δε µου τηλεφώνησε ήδε µου έστειλε έστω ένα µήνυµα απ’ όταν έφυγα. Μ’ εγκατέλειψαν εδώ να τα βγάλω πέραµόνη µου µε την καινούρια ζωή µου.

Ήταν κάτι που µε στεναχωρούσε, αλλά και µε εξόργιζε.Πήρα αποφασιστικά το κύπελλο από την Αφροδίτη κι ήπια µια µεγάλη γουλιά. Ήταν

κρασί, αλλά δεν είχε την ίδια γεύση µε το κρασί στην προηγούµενη τελετή τουφεγγαρόφωτου. Ήταν κι αυτό γλυκόπιοτο, είχε όµως ένα καρύκευµα που όµοιό του δενείχα ξαναδοκιµάσει. Προκάλεσε µια έκρηξη αισθήσεων στον ουρανίσκο µου, κατέβηκε στονλαιµό µου σχηµατίζοντας ένα καυτό γλυκόπικρο µονοπάτι και µε κατέκλυσε µε µιαµεθυστική λαχτάρα να πιω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.

«Ευλογηµένη να είσαι» ψιθύρισε η Αφροδίτη καθώς µου έπαιρνε απότοµα το κύπελλο,χύνοντας λίγο κόκκινο υγρό στα δάχτυλά µου. Κι ύστερα µου χάρισε ένα συγκρατηµένοθριαµβευτικό χαµόγελο.

«Ευλογηµένη να είσαι» επανέλαβα µηχανικά, ζαλισµένη ακόµη από τη γεύση του κρασιού.

Η Αφροδίτη προχώρησε στην Ενυώ, προσφέροντας το κύπελλο, ενώ εγώ δεν µπόρεσα ν’αντισταθώ στον πειρασµό να γλείψω το κρασί που είχε χυθεί στα δάχτυλά µου. Ήταν κάτιπαραπάνω από υπέροχο. Και µύριζε… είχε µια γνωστή µυρωδιά… αλλά µες στην παραζάληµου δεν µπορούσα να συγκεντρωθώ για να θυµηθώ πού αλλού είχα µυρίσει κάτι τόσοθεσπέσιο.

Η Αφροδίτη δεν άργησε να κάνει τον γύρο όλου του κύκλου, προσφέροντας σε κάθεπαιδί µια γουλιά από το κύπελλο. Την παρακολουθούσα προσεκτικά κι ευχόµουν ναµπορούσα να πιω άλλη µια γουλιά καθώς επέστρεφε στο τραπέζι. Σήκωσε ξανά τοκύπελλο.

«Μεγάλη και µαγική θεά της Νύχτας και της πανσελήνου, εσύ που ιππεύεις τον κεραυνόκαι τη θύελλα, που οδηγείς τα πνεύµατα των πρεσβυτέρων, ωραία και τροµερή, που ακόµακαι οι πιο αρχαίοι πρέπει να σε υπακούουν, βοήθησέ µας σ’ αυτό που σου ζητάµε.Πληµµύρισέ µας µε τη δύναµη, τη µαγεία και τη ρώµη σου!»

Ύστερα έφερε το κύπελλο στο στόµα της και, ενώ την κοίταζα µε ζήλια, στράγγισε καιτην τελευταία γουλιά. Όταν το ήπιε όλο, άρχισε ξανά η µουσική. Ακολουθώντας τον ρυθµότης, η Αφροδίτη επέστρεψε στον κύκλο, χορεύοντας και γελώντας καθώς έσβηνε τα κεριάαποχαιρετώντας ένα ένα τα στοιχεία. Και καθώς έκανε τον γύρο του κύκλου, η όρασή µουθόλωσε, γιατί το κορµί της τρεµούλιαζε κι άλλαζε και ξαφνικά ήταν σαν να έβλεπα τηΝεφερέτ – µόνο που ήταν ένα νεότερο και πιο ακατέργαστο αντίτυπο της µεγάλης ιέρειας.

«Καλώς ήρθατε και καλό κατευόδιο και καλή αντάµωση!» είπε στο τέλος. Απαντήσαµεόλοι το ίδιο, ενώ εγώ ανοιγόκλεινα τα µάτια µου για να καθαρίσει η όρασή µου, και ηαλλόκοτη εικόνα της Αφροδίτης-Νεφερέτ έσβησε, όπως και το κάψιµο στο σηµάδι µου. Μαείχα ακόµη τη γεύση του κρασιού στη γλώσσα µου. Ήταν πολύ παράξενο. Δε µου αρέσειτο αλκοόλ. Ειλικρινά. Δε µου αρέσει η γεύση του. Αυτό το κρασί όµως είχε κάτι που τοέκανε πιο νόστιµο ακόµα… ακόµα κι από τις τρούφες πικρής σοκολάτας Godiva (ξέρω,δυσκολεύεστε να το πιστέψετε). Κι εξακολουθούσα να µην µπορώ να καταλάβω τι µουθύµιζε.

Ύστερα άρχισαν όλοι να κουβεντιάζουν και να γελούν καθώς διαλυόταν ο κύκλος.Άναψαν τα φώτα υγραερίου, τυφλώνοντάς µε µε τη λάµψη τους. Κοίταξα στην απέναντιπλευρά του κύκλου να δω αν µε παρατηρούσε ακόµη ο Έρικ, και τράβηξε το µάτι µου µιακίνηση στο τραπέζι. Το άτοµο που καθόταν σωριασµένο κι ακίνητο σε όλη τη διάρκεια τηςτελετής κουνιόταν επιτέλους. Ανασάλεψε σαν να ξανάβρισκε τις αισθήσεις του κιανακάθισε αδέξια. Η κουκούλα της µαύρης µπέρτας του έπεσε πίσω κι είδα σοκαρισµένη τααπαίσια φουντωτά πορτοκαλοκόκκινα µαλλιά και το πλαδαρό, κάτασπρο, γεµάτο φακίδεςπρόσωπο.

Ήταν εκείνος ο αχώνευτος, ο Έλιοτ! Τι παράξενο να βρίσκεται εδώ. Τι τον ήθελαν οιΣκοτεινές Κόρες και Γιοι; Κοίταξα ξανά έναν γύρο στην αίθουσα. Ναι, όπως το περίµενα,δεν υπήρχε ούτε ένα άσχηµο βλαµµένο παιδί. Όλοι –και εννοώ όλοι– εκτός από τον Έλιοτήταν ωραίοι. Σίγουρα δεν είχε καµιά θέση εδώ.

Ανοιγόκλεινε τα µάτια του µε συνεχή χασµουρητά κι έδειχνε σαν να είχε εισπνεύσει πάραπολύ λιβάνι. Σήκωσε το χέρι του και σκούπισε κάτι από τη µύτη του (προφανώς τις µύξεςπου του άρεσε τόσο πολύ να σκαλίζει) και είδα τους άσπρους επιδέσµους που ήταντυλιγµένοι στους καρπούς του. Τι στο;…

Ένα απαίσιο, ανατριχιαστικό αίσθηµα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά µου. Η Ενυώ και ηΔεινώ στέκονταν λίγο πιο πέρα κουβεντιάζοντας ζωηρά µε το κορίτσι που λεγότανΠεφρηδώ. Πήγα κοντά τους και περίµενα µέχρι να παρουσιαστεί κάποιο κενό στησυζήτηση. Παριστάνοντας ότι το στοµάχι µου δεν κόντευε να σπάσει από το σφίξιµο,χαµογέλασα κι έδειξα µε το κεφάλι µου προς την κατεύθυνση του Έλιοτ.

«Γιατί είναι εδώ αυτό το παιδί;»Η Ενυώ έριξε µια µατιά στον Έλιοτ κι ύστερα κοίταξε απηυδισµένη το ταβάνι. «Είναι

ασήµαντος. Το ψυγείο που χρησιµοποιήσαµε απόψε».«Τι άχρηστος» είπε η Δεινώ, κάνοντας έναν περιφρονητικό µορφασµό.«Ουσιαστικά είναι άνθρωπος» είπε αηδιασµένη η Πεφρηδώ. «Μπορεί να χρησιµεύσει

µόνο για σνακ µπαρ».Μου είχαν γυρίσει τα άντερα. «Μισό λεπτό, δεν κατάλαβα. Ψυγείο; Σνακ µπαρ;»Η Δεινώ η Συµφορά έστρεψε πάνω µου το υπεροπτικό σοκολατένιο βλέµµα της. «Έτσι

λέµε τους ανθρώπους – ψυγεία και σνακ µπαρ. Ξέρεις – πρωινό, µεσηµεριανό και δείπνο».«Κι όλα τα ενδιάµεσα γεύµατα» γουργούρισε η πολεµοχαρής Ενυώ.«Εξακολουθώ να µην…» άρχισα, αλλά µε διέκοψε η Δεινώ.«Έλα, µωρέ! Μη µας πεις τώρα ότι δεν κατάλαβες τι είχε µέσα το κρασί κι ότι δεν

ξετρελάθηκες µε τη γεύση του».«Έλα, παραδέξου το, Ζόι. Ήταν ολοφάνερο. Αν µπορούσες θα το έπινες όλο – το ήθελες

πιο πολύ κι από εµάς. Σε είδαµε που έγλειφες τα δάχτυλά σου» είπε η Ενυώ, γέρνονταςπάνω µου καθώς κοίταζε το σηµάδι µου. «Αυτό σε κάνει κάτι σαν τέρας, έτσι δεν είναι;Είσαι αρχάρια και βρικόλακας ταυτόχρονα και λαχταρούσες κάτι περισσότερο από µιαγεύση από το αίµα αυτού του παιδιού».

«Αίµα;» Δεν αναγνώρισα τη φωνή µου. Η λέξη «τέρας» αντιλαλούσε ξανά και ξανά στοκεφάλι µου.

«Ναι, αίµα» είπε η Συµφορά.Ένιωσα ζέστη και κρύο ταυτόχρονα κι απέστρεψα από τα πρόσωπά τους το βλέµµα µου –

που έτυχε να πέσει πάνω στην Αφροδίτη. Στεκόταν στην απέναντι πλευρά της αίθουσας καιµίλαγε µε τον Έρικ. Τα µάτια µας διασταυρώθηκαν κι εκείνη µου χαµογέλασε ειρωνικά,προκλητικά. Κρατούσε ξανά το κύπελλο και το σήκωσε σε µια αδιόρατη σχεδόν πρόποσηπριν πιει µια γουλιά και γελάσει µε κάτι που µόλις είχε πει ο Έρικ.

Συγκρατώντας µε δυσκολία την αναγούλα µου, είπα µια ελάχιστα πειστική δικαιολογίαστην Πολεµόχαρη, τη Συµφορά και τη Σφήκα και βγήκα ήρεµα από την αίθουσα. Μόλιςέκλεισα πίσω µου τη βαριά ξύλινη πόρτα του κέντρου ψυχαγωγίας, άρχισα να τρέχω σαντρελή και τυφλή. Δεν ήξερα πού πήγαινα, µόνο ότι ήθελα να φύγω.

Ήπια αίµα –το αίµα του απαίσιου Έλιοτ– και µου άρεσε! Το χειρότερο, η υπέροχηµυρωδιά µού ήταν γνωστή γιατί την είχα ξαναµυρίσει όταν µάτωσαν τα χέρια του Χιθ. Δεµε είχε τραβήξει κάποια καινούρια κολόνια· µε τράβηξε το αίµα. Και το ξαναµύρισα χτεςστον διάδροµο, όταν η Αφροδίτη γρατσούνισε τον µηρό του Έρικ, και ήθελα να γλείψω καιτο δικό του αίµα.

Ήµουν τέρας.Στο τέλος, δεν µπορούσα ν’ αναπνεύσω και ρίχτηκα στον δροσερό πέτρινο τοίχο που

προστάτευε το σχολείο, όπου άρχισα να ξερνάω µε κοµµένη την ανάσα.

T

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

ρέµοντας, σκούπισα µε την ανάστροφη το στόµα µου και αποµακρύνθηκα από τον εµετό(αρνούµενη ακόµα και να σκεφτώ τι είχα βγάλει και πώς ήταν) ώσπου έφτασα σε µια

γιγάντια βελανιδιά τόσο κοντά στον τοίχο, που τα µισά κλαδιά της κρέµονταν απέξω.Ακούµπησα στο δέντρο και συγκεντρώθηκα στην προσπάθεια να µην αδειάσω πάλι τοστοµάχι µου.

Τι είχα κάνει; Τι µου συνέβαινε;Τότε, από κάπου ανάµεσα στα κλαδιά άκουσα ένα νιαούρισµα. Εντάξει, δεν ήταν ένα

κοινό, συνηθισµένο νιαούρισµα γάτας. Ήταν περισσότερο κάτι σαν «µι-α-ουφ-µιι-α-ουφ-ρουθούνισµα».

Κοίταξα ψηλά. Σκαρφαλωµένο σ’ ένα κλαδί που ακούµπαγε στον τοίχο ήταν έναπορτοκαλί γατάκι. Με κοίταζε µε τα πελώρια µάτια του κι έδειχνε πολύ κατσουφιασµένο.

«Πώς ανέβηκες εκεί πάνω;»«Μι-α-ουφ» είπε, φτερνίστηκε και προχώρησε στο κλαδί, θέλοντας προφανώς να µε

πλησιάσει.«Ψι ψι ψι, έλα, γατούλα» την ενθάρρυνα.«Μι-α-ουφ-ου» είπε κάνοντας µισό βήµα µε τις µικρές πατούσες της.«Έτσι µπράβο, καλή γατούλα. Συνέχισε να κουνάς τα ποδαράκια σου». Ναι,

προσπαθούσα να µεταθέσω τη φρίκη µου και να τη διοχετεύσω στη σωτηρία της γάτας, µαη αλήθεια ήταν ότι δεν άντεχα να σκέφτοµαι αυτό που είχε γίνει. Όχι τώρα. Όχι ακόµη.Ήταν πολύ πρόσφατο. Η γάτα λοιπόν ήταν ένας τέλειος αντιπερισπασµός. Επιπλέον, µουφαινόταν γνωστή. «Έλα, γατούλα, έλα…» Συνέχισα να της µιλάω ενώ έχωνα τη µύτη τουπαπουτσιού µου στον τραχύ τούβλινο τοίχο και κατάφερνα ν’ ανασηκωθώ αρκετά για ναπιαστώ από το χαµηλότερο τµήµα του κλαδιού πάνω στο οποίο βρισκόταν η γάτα. Μετάχρησιµοποίησα το κλαδί σαν σκοινί για να σκαρφαλώσω πιο ψηλά στον τοίχο,συνεχίζοντας να κουβεντιάζω µε τη γάτα, που συνέχιζε να µου παραπονιέται.

Τέλος, σκαρφάλωσα αρκετά ψηλά για να τη φτάσω. Κοιταχτήκαµε για κάµποσες στιγµέςκι άρχισα ν’ αναρωτιέµαι αν ήξερε για µένα. Μπορούσε να καταλάβει ότι µόλις είχα πιει αίµα(και µου άρεσε); Μύριζε αίµα η ανάσα µου; Έδειχνα διαφορετική; Είχαν µακρύνει οικυνόδοντές µου; (Εντάξει, αυτή η τελευταία ερώτηση ήταν ηλίθια. Οι ενήλικοι βρικόλακεςδεν έχουν µυτερά δόντια, αν και ποτέ δεν ξέρεις…)

Μου νιαούρισε ξανά και ήρθε λίγο πιο κοντά. Άπλωσα το χέρι µου και χάιδεψα το κεφάλιτης, οπότε τέντωσε πίσω τ’ αυτιά της κι έκλεισε τα µάτια της γουργουρίζοντας.

«Είσαι σαν µικρή λιονταρίνα» της είπα. «Είδες τι καλά που είναι τώρα που δενγκρινιάζεις;» Κι ύστερα βλεφάρισα ξαφνιασµένη, γιατί θυµήθηκα πού την ήξερα. «Σ’ έχωδει στ’ όνειρό µου». Μια σπίθα ευτυχίας άνοιξε δρόµο ανάµεσα στην αηδία και τον φόβοµέσα µου. «Είσαι η γάτα µου!»

Η γάτα άνοιξε τα µάτια της, χασµουρήθηκε και φτερνίστηκε ξανά, σαν να ήθελε ν’αναρωτηθεί γιατί µου πήρε τόσο χρόνο να το καταλάβω. Μουγκρίζοντας από την

προσπάθεια, σκαρφάλωσα λίγο πιο ψηλά και κάθισα στη φαρδιά επιφάνεια του τοίχου,δίπλα στο κλαδί όπου βρισκόταν η γάτα. Εκείνη, µ’ έναν γατίσιο αναστεναγµό, πήδησε µεχάρη από το κλαδί στον τοίχο, προχώρησε µε τις άσπρες πατουσίτσες της προς το µέροςµου κι ανέβηκε στην ποδιά µου. Το µόνο που µπορούσα να κάνω ήταν να τη χαϊδέψω πάλι.Έκλεισε τα µάτια της γουργουρίζοντας δυνατά. Συνέχισα να τη χαϊδεύω, προσπαθώντας ναηρεµήσω το ταραγµένο µου µυαλό. Μύριζε βροχή, αλλά η νύχτα ήταν ασυνήθιστα γλυκιάγια τέλη Οκτώβρη, κι έτσι έγειρα πίσω το κεφάλι µου και πήρα µερικές βαθιές ανάσες,αφήνοντας να µε γαληνέψει το ασηµένιο φεγγάρι που ξεπρόβαλε από τα σύννεφα.

Κοίταξα τη γάτα. «Η Νεφερέτ είπε να καθίσουµε στο φεγγαρόφωτο». Κοίταξα ξανά τοννυχτερινό ουρανό. «Θα ήταν καλύτερα αν έδιωχνε ο αέρας αυτά τα ηλίθια σύννεφα, αλλάακόµα κι έτσι…»

Μόλις πρόφερα αυτά τα λόγια, µια πνοή αέρα θρόισε γύρω µου, διώχνοντας τ’ αραιάσύννεφα.

«Ευχαριστώ» είπα δυνατά, χωρίς ν’ απευθύνοµαι σε κανέναν συγκεκριµένα. «Πολύεξυπηρετικός άνεµος». Η γάτα µουρµούρισε, θυµίζοντάς µου ότι είχα το θράσος να πάψωνα την ξύνω πίσω από τ’ αυτιά της. «Σκέφτοµαι να σε βγάλω Νάλα*, γιατί είσαι µια µικρήλιονταρίνα» της είπα ξαναρχίζοντας τα χάδια. «Ξέρεις, µικρούλα µου, είµαι πολύ χαρούµενηπου σε βρήκα σήµερα· είχα µεγάλη ανάγκη να µου συµβεί κάτι ευχάριστο έπειτα από αυτάπου τράβηξα απόψε. Δε θα το πιστέψεις…»

Μια παράξενη µυρωδιά ήρθε στα ρουθούνια µου. Ήταν τόσο παράξενη, ώστε διέκοψααυτό που έλεγα. Τι ήταν; Οσµίστηκα και σούφρωσα τη µύτη µου. Μια στεγνή µυρωδιάφθοράς. Σαν σπίτι που έχει µείνει κλειστό πάρα πολύ καιρό ή σαν παλιό τροµακτικόυπόγειο. Δεν ήταν ευχάριστη, αλλά ούτε τόσο έντονη ώστε να µου προκαλεί αναγούλα.Ήταν απλώς λάθος µυρωδιά. Αταίριαστη εδώ έξω, στον καθαρό αέρα της νύχτας.

Κι ύστερα έπιασα κάτι µε την άκρη του µατιού µου. Έσκυψα και κοίταξα κατά µήκος τουφιδωτού, τούβλινου τοίχου. Κι είδα να στέκεται εκεί, µισογυρισµένο σαν να µην ήξερε πούνα πάει, ένα κορίτσι. Το φως του φεγγαριού και η καινούρια βελτιωµένη νυχτερινή όρασήµου µου επέτρεψαν να τη δω, παρόλο που δεν υπήρχε εξωτερικός φωτισµός σ’ αυτή τηνπλευρά του τοίχου. Τσιτώθηκα. Μήπως µε είχε παρακολουθήσει κάποια από τις απαίσιεςΣκοτεινές Κόρες; Ειδικά απόψε, δεν άντεχα να υποστώ άλλο ένα από τα βρόµικα κόλπατους.

Θα πρέπει να µου ξέφυγε το αγχωµένο βογκητό που νόµιζα πως είχα βγάλει νοερά, γιατίτο κορίτσι σήκωσε το βλέµµα του στο σηµείο όπου καθόµουν πάνω στον τοίχο.

Κοντανάσανα από το σοκ και µε πληµµύρισε ένα κύµα φόβου.Ήταν η Ελίζαµπεθ! Η Ελίζαµπεθ Χωρίς Επίθετο που υποτίθεται πως είχε πεθάνει. Μόλις µε

είδε, στρογγύλεψαν τα µάτια της, που είχαν ένα αλλόκοτο φωσφορικό κόκκινο χρώµα, καιµετά έβγαλε µια στριγκιά κραυγή, έκανε µεταβολή και χάθηκε µε υπερφυσική ταχύτητα στηνύχτα.

Την ίδια στιγµή, η Νάλα καµπούριασε τη ράχη της κι έκανε «χχχ!» τόσο άγρια, πουτρεµούλιασε το κορµάκι της.

«Δεν είναι τίποτα! Δεν είναι τίποτα!» είπα ξανά και ξανά, προσπαθώντας να ηρεµήσω τηγάτα και τον εαυτό µου. Τρέµαµε κι οι δύο και η Νάλα συνέχισε να γρυλίζει σιγανά.«Αποκλείεται να ήταν φάντασµα. Αποκλείεται. Ήταν απλώς… απλώς… ένα παράξενο παιδί.

Προφανώς την τρόµαξα και…»«Ζόι! Ζόι! Εσύ είσαι;»Παραλίγο να πέσω από τον τοίχο έτσι όπως τινάχτηκα. Για τη Νάλα ήταν η σταγόνα που

ξεχείλισε το ποτήρι. Έβγαλε άλλο ένα µακρόσυρτο «χχχ!» και πήδησε από την ποδιά µουστο έδαφος. Τελείως φρικαρισµένη, έπιασα το κλαδί για να στηριχτώ και προσπάθησα ναδιακρίνω στο σκοτάδι.

«Ποιος… ποιος είναι;» φώναξα, ενώ η καρδιά µου πήγαινε να σπάσει. Και τότε µετύφλωσε το φως δύο φακών που έπεσε κατευθείαν πάνω µου.

«Αυτή είναι! Υπήρχε περίπτωση να µην αναγνωρίσω τη φωνή της καλύτερής µου φίλης;Δε λείπει δα και τόσο καιρό!»

«Κέιλα;» είπα, σκιάζοντας τα µάτια µου µε την παλάµη µου, που έτρεµε ακατάσχετα, γιανα τα προστατέψω από το φως των φακών.

«Σου είπα ότι θα τη βρούµε» είπε µια αντρική φωνή. «Καταθέτεις πολύ εύκολα τα όπλα».«Χιθ;» Μήπως ονειρευόµουν;«Ναι! Γιούχου! Σε βρήκαµε, µωρό µου!» φώναξε ο Χιθ και, παρά το εκτυφλωτικό φως

των φακών, τον είδα να ορµάει στον τοίχο και ν’ αρχίζει να σκαρφαλώνει σαν τεράστιαξανθιά αθλητική µαϊµού.

Απέραντα ανακουφισµένη που ήταν αυτός κι όχι κανένας µπαµπούλας, του φώναξα: «Χιθ!Πρόσεχε. Θα πέσεις και θα σπάσεις κάνα κόκαλο». Εκτός αν έσκαγε µε το κεφάλι, οπότε δεθα πάθαινε τίποτα.

«Μη φοβάσαι!» Με µια έλξη βρέθηκε δίπλα µου, καβαλικευτά πάνω στον τοίχο. «Για δες,Ζόι – κοίτα µε· είµαι ο βασιλιάς του κόσµου!» φώναξε ανοίγοντας τα χέρια του,χαµογελώντας σαν ηλίθιος και σκορπίζοντας µε την ανάσα του µια µυρωδιά αλκοόλ.

Καταλαβαίνετε γιατί είχα διακόψει µαζί του.«Εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να µε δουλεύεις συνέχεια επειδή ήµουν τσιµπηµένη κάποτε

µε τον Λεονάρντο». Τον αγριοκοίταξα, νιώθοντας να ξαναβρίσκω κάπως τον εαυτό µουµετά από ώρες. «Βασικά είναι το ίδιο όπως ήµουν τσιµπηµένη κάποτε µ’ εσένα. Μόνο πουδεν κράτησε τόσο πολύ, ούτε γύρισες µια σειρά φτηνές αλλά κουλ ταινίες».

«Δε φαντάζοµαι να είσαι ακόµη θυµωµένη µε τον Ντάστιν και τον Ντριού; Ξέχασέ τους!Είναι καθυστερηµένα» είπε ο Χιθ µε το γνωστό ύφος κουταβιού, που ήταν πολύχαριτωµένο όταν πήγαινε Έκτη δηµοτικού. Κρίµα που οι χαριτωµενιές του έπαψαν ναπερνούν εδώ και κάνα δυο χρόνια. «Τέλος πάντων, ήρθαµε να σε βοηθήσουµε ν’αποδράσεις».

«Τι;» Κούνησα το κεφάλι και µισόκλεισα τα µάτια µου. «Μισό λεπτό. Σβήστε τουςφακούς. Μ’ έχουν στραβώσει».

«Αν τους σβήσουµε, δε θα βλέπουµε» είπε ο Χιθ.«Ωραία. Τότε γυρίστε τους αλλού. Σηµαδέψτε εκεί πέρα». Έδειξα προς την αντίθετη

κατεύθυνση του σχολείου (και τη δική µου). Ο Χιθ έστρεψε στη νύχτα τη δέσµη του φακούπου κρατούσε, το ίδιο και η Κέιλα. Έτσι µπόρεσα να κατεβάσω το χέρι µου,διαπιστώνοντας µε µεγάλη ικανοποίηση πως είχε πάψει να τρέµει, και άνοιξα κανονικά ταµάτια µου. Ο Χιθ γούρλωσε τα δικά του µόλις είδε το σηµάδι µου.

«Για δες! Τώρα είναι χρωµατισµένο. Ουάου! Είναι σαν… σαν… σαν αυτά που βλέπουµεστην τηλεόραση ή κάτι τέτοιο».

Είναι ωραίο να βλέπεις ότι κάποια πράγµατα δεν αλλάζουν ποτέ. Ο Χιθ ήταν ο αιώνιος Χιθ– πολύ νόστιµος, αλλά όχι το εξυπνότερο παιδί του κόσµου.

«Εµένα µε ξεχάσατε; Είµαι κι εγώ εδώ, ξέρετε!» φώναξε η Κέιλα. «Ας µε βοηθήσεικάποιος ν’ ανέβω στον τοίχο, αλλά προσεκτικά. Μισό λεπτό, ν’ αφήσω την καινούρια µουτσάντα. Α, καλύτερα να βγάλω και τα παπούτσια µου. Ζόι, δε θα το πιστέψεις τι εκπτώσειςέχασες χτες στο Bakers. Όλα τα καλοκαιρινά παπούτσια πάµφθηνα. Μιλάµε, τσάµπα.Έκπτωση εβδοµήντα τοις εκατό. Πήρα πέντε ζευγάρια για…»

«Ανέβασέ την» είπα στον Χιθ. «Είναι ο µόνος τρόπος να το βουλώσει».Ναι. Όντως, κάποια πράγµατα δεν αλλάζουν ποτέ.Ο Χιθ έσκυψε µέχρι που ακούµπησε η κοιλιά του στον τοίχο κι ύστερα κρεµάστηκε

τεντώνοντας τα χέρια του στην Κέιλα. Εκείνη τα έπιασε χαχανίζοντας και τον άφησε να τηντραβήξει πάνω. Κι ενώ εκείνη χαχάνιζε κι αυτός την τράβαγε, το είδα – τον χαρακτηριστικότρόπο που κοκκίνισε και χαµογελούσε και χασκογελούσε στον Χιθ. Και κατάλαβα κάτι µετόση σιγουριά, όση ξέρω ότι δε θα γίνω ποτέ µαθηµατικός. Η Κέιλα ήθελε τον Χιθ. Εντάξει,όχι απλώς τον ήθελε – τον ήθελε.

Ξάφνου το ένοχο σχόλιο του Χιθ ότι ξενοκοίταζε στο πάρτι όπου δεν είχα πάει εγώ έγινεαπόλυτα κατανοητό.

«Τι κάνει ο Τζάρεντ;» ρώτησα ξαφνικά, κάνοντας τα χαχανητά της Κέιλα να κοπούνµαχαίρι.

«Καλά είναι, φαντάζοµαι» είπε αποφεύγοντας να µε κοιτάξει στα µάτια.«Φαντάζεσαι;»Ανασήκωσε τους ώµους της και µε την κίνησή της είδα ότι µέσα από το πολύ νόστιµο

δερµάτινο µπουφάν της φορούσε τη µικροσκοπική κρεµ δαντελένια µπλούζα πουαποκαλούσαµε «βυζοπουκάµισο», γιατί, εκτός του τολµηρού ντεκολτέ της, είχε το χρώµατου δέρµατος κι έτσι ήταν σαν να έδειχνε περισσότερα απ’ όσα στην πραγµατικότητα.

«Δεν ξέρω. Έχουµε να µιλήσουµε κάνα δυο µέρες».Εξακολουθούσε να µη µε κοιτάζει, αλλά έριξε µια λοξή µατιά στον Χιθ, που είχε ένα ύφος

εντελώς ανύποπτο – αλλά αυτό το ύφος έχει πάντα. Η καλύτερή µου φίλη, λοιπόν, είχεβάλει στο µάτι το αγόρι µου. Ειλικρινά τσαντίστηκα και προς στιγµή ευχήθηκα να µην ήταντόσο ωραία ζεστή νύχτα. Ευχήθηκα να έκανε κρύο και να ξύλιαζε το πληθωρικό στήθος τηςΚέιλα.

Ξαφνικά φύσηξε ένας τσουχτερός βοριάς, φέρνοντας µια τροµακτική σχεδόν παγωνιά.Η Κέιλα έκλεισε µε τρόπο το µπουφάν της και χασκογέλασε ξανά, αυτή τη φορά νευρικά

αντί για κοκέτικα, και τότε ξαναχτύπησε τα ρουθούνια µου µια έντονη µυρωδιά µπίρας,µαζί µε κάτι άλλο. Κάτι που είχε εντυπωθεί τόσο πρόσφατα στις αισθήσεις µου, ώστεξαφνιάστηκα που δεν το µύρισα αµέσως.

«Κέιλα, πίνεις και καπνίζεις;»Αναρίγησε και βλεφάρισε σαν θεόχαζη κότα. «Μόνο δύο. Μπίρες εννοώ. Και… ε… χµ…

είχε ο Χιθ ένα µικρούλι τσιγαριλίκι, κι επειδή φοβόµουν πάρα πολύ να έρθω εδώ, τράβηξαδυο µικρούλες τζούρες».

«Χρειαζόταν κάτι ενισχυτικό» είπε ο Χιθ, αλλά επειδή δεν τα κατάφερνε µε τιςπολυσύλλαβες λέξεις, ακούστηκε σαν ε-νι-χυ-κό.

«Κι από πότε άρχισες να καπνίζεις µαριχουάνα;» ρώτησα τον Χιθ.

Μου ’σκασε ένα χαµόγελο. «Έλα, µωρέ Ζο, κάνω ένα τσιγαριλίκι µια στο τόσο. Είναι πιοακίνδυνο από το τσιγάρο».

Ειλικρινά µου την έδινε όταν µ’ έλεγε Ζο.«Χιθ» είπα όσο πιο υποµονετικά µπορούσα «δεν είναι πιο ακίνδυνο από το τσιγάρο, αλλά

ακόµα κι αν ήταν, τι να λέει; Το τσιγάρο είναι αηδιαστικό και σε σκοτώνει. Κι είναι γνωστόότι τα πιο χαµένα κορµιά στο σχολείο καπνίζουν µαριχουάνα. Για να µην αναφέρω πως δεσε παίρνει να σκοτώσεις κι άλλα εγκεφαλικά σου κύτταρα». Παραλίγο να προσθέσω «καισπέρµα», αλλά δεν ήθελα να µπω σ’ αυτή τη συζήτηση. Ήταν βέβαιο ότι ο Χιθ θα έβγαζελάθος συµπεράσµατα αν αναφερόµουν στα αντρικά του όργανα.

«Μπα» έκανε η Κέιλα.«Τι, Κέιλα;»Έσφιγγε ακόµη πάνω της το µπουφάν της για να προστατευτεί από το κρύο. Τώρα τα

µάτια της δε θύµιζαν κουτορνίθι, αλλά παµπόνηρη επιθετική γάτα. Αναγνώρισα αµέσως τηναλλαγή. Το έκανε συνεχώς µε τα άτοµα που δε θεωρούσε µέλη της παρέας της. Γινόµουνέξω φρενών και της φώναζα να µην είναι τόσο στριµµένη. Και τώρα έκανε σ’ εµένα αυτέςτις αηδίες;

«Είπα “µπα”, γιατί δεν καπνίζουν µόνο τα χαµένα κορµιά – τουλάχιστον µια στο τόσο.Ξέρεις εκείνους τους δύο παίδαρους που παίζουν στην Ένωση, τον Κρις Φορντ και τονΜπραντ Χίγκονς; Τους είδα τις προάλλες στο πάρτι της Κέιτι. Κάπνιζαν».

«Σιγά τους παίδαρους» είπε ο Χιθ.Η Κέιλα τον αγνόησε και συνέχισε. «Μερικές φορές καπνίζει και η Μόργκαν».«Όταν λες Μόργκαν, εννοείς τη Μόργκι την Κουκλάρα;» Ναι, ήµουν τσαντισµένη µε την

Κέιλα, αλλά ένα ζουµερό κουτσοµπολιό είναι πάντα ένα ζουµερό κουτσοµπολιό.«Ναι. Κι έχει κάνει πίρσινγκ στη γλώσσα της και την…» Η Κέιλα πρόφερε βουβά τη λέξη

«κλειτορίδα». «Φαντάζεσαι πόσο πρέπει να πόνεσε;»«Τι; Πού έκανε πίρσινγκ;» ρώτησε ο Χιθ.«Πουθενά» είπαµε µε µια φωνή η Κέιλα κι εγώ, θυµίζοντας για µια στιγµή τις καλύτερες

φίλες που ήµαστε κάποτε.«Κέιλα, ξεφεύγεις από το θέµα µας. Πάλι. Είναι γνωστό πόσο αρέσει στους παίκτες της

Ένωσης να φτιάχνονται. Μην ξεχνάς ότι χρησιµοποιούν στεροειδή και γι’ αυτό κάναµεδεκάξι χρόνια να τους νικήσουµε».

«Ορµάτε, λιοντάρια! Ναι, τους σκίσαµε τους κουρέλες!» είπε ο Χιθ.Τον κοίταξα απηυδισµένη.«Όσο για τη Μόργκαν, προφανώς χάνει λάδια, αλλιώς δε θα έκανε πίρσινγκ στην…»

Κοίταξα τον Χιθ και το σκέφτηκα καλύτερα. «Στο σώµα της, ούτε θα κάπνιζε. Πες µουκάποιον φυσιολογικό που καπνίζει».

Η Κέιλα σκέφτηκε λιγάκι. «Εγώ!»Αναστέναξα. «Κοίτα, απλώς δεν το θεωρώ έξυπνο».«Μη νοµίζεις πως τα ξέρεις όλα». Είδα ξανά στα µάτια της εκείνο το µοχθηρό σπίθισµα.Έστρεψα το βλέµµα µου από την Κέιλα στον Χιθ και µετά ξανά στην Κέιλα. «Προφανώς

έχεις δίκιο. Δεν τα ξέρω όλα».Η µοχθηρία της έγινε έκπληξη κι ύστερα πάλι µοχθηρία, και ξαφνικά δεν µπορούσα να

µην τη συγκρίνω µε τη Στίβι Ρέι που, αν και τη γνώριζα µόλις δύο µέρες, ήµουν απόλυτα

σίγουρη ότι δε θα ριχνόταν ποτέ στο αγόρι µου, έστω κι αν ήταν πρώην µου. Ήµουνσίγουρη επίσης πως δε θα µου γύριζε την πλάτη και δε θα µου φερόταν σαν να ήµουντέρας τη στιγµή που θα τη χρειαζόµουν περισσότερο.

«Καλύτερα να πηγαίνεις» είπα στην Κέιλα.«Ωραία» είπε εκείνη.«Και δε νοµίζω πως είναι καλή ιδέα να ξανάρθεις εδώ».Ανασήκωσε τον έναν ώµο της και, καθώς άνοιξε µε την κίνηση το µπουφάν της, είδα τη

λεπτή τιράντα της µπλούζας της να έχει γλιστρήσει, αποκαλύπτοντας πως δε φορούσεσουτιέν.

«Ό,τι πεις» απάντησε.«Βοήθησέ τη να κατέβει, Χιθ».Ο Χιθ ήταν πολύ καλός στην εκτέλεση απλών διαταγών, έτσι την κατέβασε κρατώντας

την από τα χέρια. Η Κέιλα έπιασε τον φακό και µας κοίταξε.«Κάνε γρήγορα, Χιθ. Έχω ξεπαγιάσει». Έκανε µεταβολή και κίνησε για τον δρόµο.«Ε…» έκανε κάπως αµήχανα ο Χιθ. «Ξαφνικά έπιασε κρύο».«Ναι, καιρός να πάψει» είπα αφηρηµένα, και δεν έδωσα σηµασία όταν σταµάτησε

απότοµα να φυσάει.«Χµ… ε… κοίτα, Ζο, στ’ αλήθεια ήρθα να σε σώσω».«Όχι».«Ε;» έκανε ο Χιθ.«Χιθ, δες το µέτωπό µου».«Ναι, έχεις αυτό το µισοφέγγαρο. Και µάλιστα χρωµατιστό, πράγµα παράξενο, γιατί πριν

δεν ήταν χρωµατιστό».«Τώρα είναι. Άκου, Χιθ, άκου προσεκτικά. Είµαι σηµαδεµένη. Αυτό σηµαίνει ότι στο σώµα

µου συµβαίνει µια µεταβολή που θα µε κάνει βρικόλακα».Τα µάτια του Χιθ ξεκίνησαν από το σηµάδι µου και ταξίδεψαν σ’ όλο µου το κορµί. Τα

είδα να σταµατούν στο στήθος µου και µετά στα πόδια µου, κάνοντάς µε νασυνειδητοποιήσω πως ήταν γυµνά ως πάνω, γιατί το φόρεµά µου είχε µαζευτεί ότανσκαρφάλωσα πάνω στον τοίχο.

«Ζο, ό,τι κι αν συµβαίνει στο σώµα σου, δεν έχω κανένα πρόβληµα. Είναι φοβερά σέξι.Πάντα ήσουν ωραία, αλλά τώρα είσαι θεά». Μου χαµογέλασε και χάιδεψε ανάλαφρα τοµάγουλό µου, θυµίζοντάς µου γιατί µου άρεσε τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Παρά ταελαττώµατά του, ο Χιθ µπορούσε να γίνει απίστευτα γλυκός και µ’ έκανε πάντα νααισθάνοµαι όµορφη.

«Χιθ» είπα σιγανά. «Λυπάµαι, αλλά έχουν αλλάξει τα πράγµατα».«Για µένα όχι». Έσκυψε προς το µέρος µου µε µια αιφνιδιαστική κίνηση, ακούµπησε το

χέρι του στο γόνατό µου και µε φίλησε.Τραβήχτηκα κι έπιασα τον καρπό του. «Σταµάτα, Χιθ! Προσπαθώ να σου µιλήσω».«Σε πειράζει εσύ να µιλάς κι εγώ να φιλάω;» ψιθύρισε.Ετοιµάστηκα να του ξαναπώ ότι δε θέλω.Και τότε τον ένιωσα.Ένιωσα τον σφυγµό του κάτω από τα δάχτυλά µου.Χτύπαγε δυνατά και γρήγορα. Θα ορκιζόµουν ότι τον άκουγα κιόλας. Και καθώς έσκυβε

να µε ξαναφιλήσει, είδα τη φλέβα στον λαιµό του. Παλλόταν δυνατά και ρυθµικά από τοαίµα που κυκλοφορούσε στο κορµί του. Το αίµα… Μόλις άγγιξαν τα χείλη του τα δικά µου,θυµήθηκα τη γεύση του αίµατος στο κύπελλο. Εκείνο το αίµα ήταν κρύο κι ανακατεµένο µεκρασί, και προερχόταν από ένα αδύναµο άχρηστο παιδί, από ένα χαµένο κορµί. Το αίµα τουΧιθ θα ήταν ζεστό και πλούσιο… γλυκό… πολύ πιο γλυκό από του Έλιοτ του Ψυγείου…

«Oχ! Πρόσεχε, Ζόι. Με γρατσούνισες!» Τράβηξε απότοµα τον καρπό του από το χέρι µου.«Σκατά! Μ’ έκανες να µατώσω, Ζο. Αν δεν ήθελες να σε φιλήσω, αρκούσε να µου το πεις».

Έφερε τον µατωµένο καρπό στο στόµα του και πιπίλησε µια σταγόνα αίµα που γυάλιζεεκεί. Κι ύστερα ανάβλεψε και, µόλις διασταυρώθηκαν τα µάτια µας, κοκάλωσε. Στα χείλητου είχε αίµα. Το µύριζα – ήταν σαν κρασί, αλλά καλύτερο, απείρως καλύτερο. Με τύλιξετο άρωµά του κι έκανε να σηκωθούν οι τρίχες στα µπράτσα µου.

Ήθελα να το γευτώ. Το ήθελα τόσο πολύ όσο δεν είχα θελήσει τίποτε άλλο στη ζωή µου.«Θέλω…» άκουσα τον εαυτό µου να ψιθυρίζει µε φωνή αγνώριστη.«Ναι…» απάντησε ο Χιθ σαν υπνωτισµένος. «Ναι… ό,τι θέλεις. Θα κάνω ό,τι θέλεις».Αυτή τη φορά έσκυψα εγώ πάνω του κι άγγιξα µε τη γλώσσα µου τα χείλη του,

παίρνοντας τη σταγόνα του αίµατος στο στόµα µου, όπου εξερράγη – καυτή, αισθησιακή κιηδονική όσο τίποτε άλλο που είχα δοκιµάσει.

«Κι άλλο» κοντανάσανα.Ο Χιθ, σαν να είχε χάσει την ικανότητα να µιλάει και να µπορούσε µόνο να γνέφει,

σήκωσε τον καρπό του και µου τον πρόσφερε. Το αίµα ίσα που έτρεχε και, µόλις έγλειψατην κόκκινη γραµµή, ο Χιθ βόγκηξε. Το άγγιγµα της γλώσσας µου πρέπει να έκανε κάτι στηγρατσουνιά, γιατί άρχισε αµέσως να σταλάζει αίµα, όλο και πιο γρήγορα… Τα χέρια µουέτρεµαν όταν σήκωσα τον καρπό στο στόµα µου και κόλλησα τα χείλη µου στο ζεστό τουδέρµα. Αναρίγησα και βόγκηξα από ευχαρίστηση και…

«Ω, Θεέ µου! Τι του κάνεις!» Η φωνή της Κέιλα ήταν ένα ουρλιαχτό που διαπέρασε τηνκόκκινη οµίχλη του µυαλού µου.

Άφησα τον καρπό του Χιθ σαν να µε είχε τσουρουφλίσει.«Άφησέ τον!» στρίγκλιζε η Κέιλα. «Μην τον πειράζεις!»Ο Χιθ δε σάλεψε.«Φύγε» του είπα. «Φύγε και µην ξαναγυρίσεις».«Όχι» είπε. Η έκφρασή του κι η φωνή του είχαν µια παράξενη σοβαρότητα.«Άφησέ τον!» ούρλιαξε η Κέιλα.«Κέιλα, αν δεν το βουλώσεις, θα πετάξω κάτω και θα πιω και την τελευταία σταγόνα

αίµατος του ηλίθιου προδοτικού αγελαδινού κορµιού σου!» Πρόφερα τα λόγια σαν να ταέφτυνα.

Στρίγκλισε και το έβαλε στα πόδια. Εγώ γύρισα ξανά στον Χιθ, που είχε ακόµηκαρφωµένα πάνω µου τα µάτια του.

«Πρέπει να φύγεις κι εσύ».«Δε σε φοβάµαι, Ζο».«Εγώ όµως φοβάµαι αρκετά και για τους δυο µας».«Μα δε µ’ ενοχλεί αυτό που έκανες. Σ’ αγαπώ, Ζόι. Τώρα περισσότερο από ποτέ».«Κόφ’ το!» Δεν ήθελα να του φωνάξω, αλλά τα λόγια µου είχαν µια ένταση που του

έκοψε την ανάσα. Ξεροκατάπια και είπα πιο ήρεµα: «Πήγαινε, σε παρακαλώ». Κι ύστερα,

ψάχνοντας να βρω τρόπο να τον κάνω να φύγει, πρόσθεσα: «Σίγουρα αυτή τη στιγµή ηΚέιλα θα ειδοποιεί την αστυνοµία. Θες να µπλέξουµε;».

«Εντάξει, θα φύγω. Αλλά προσωρινά». Μου έδωσε ένα ορµητικό, γρήγορο φιλί. Μόλιςγεύτηκα το αίµα που υπήρχε ακόµη στα χείλη του, ένιωσα ένα καυτό κύµα ευχαρίστησης.Ύστερα κατέβηκε από τον τοίχο και χάθηκε στο σκοτάδι, ώσπου έβλεπα µόνο τη φωτεινήκουκκίδα του φακού του, και τέλος ούτε αυτήν.

Δεν ήθελα να σκεφτώ. Όχι ακόµη. Με µεθοδικές κινήσεις, πιάστηκα από το κλαδί καικατέβηκα στο έδαφος σαν ροµπότ. Τα γόνατά µου έτρεµαν τόσο πολύ, ώστε µετά βίαςµπόρεσα να κάνω τα λίγα βήµατα που µε χώριζαν από τον κορµό του δέντρου και νακαθίσω στο χώµα, µε την πλάτη κολληµένη στην ασφάλεια του αιωνόβιου κορµού του. Ωςδιά µαγείας, εµφανίστηκε η Νάλα, πήδησε στην ποδιά µου σαν να ήταν η γάτα µου εδώ καιχρόνια αντί για λίγα λεπτά, κι όταν ξέσπασα σε λυγµούς, σύρθηκε από την ποδιά στοστήθος µου κι ακούµπησε το ζεστό της πρόσωπο στο υγρό µου µάγουλο.

Δεν µπορούσα να υπολογίσω πόση ώρα πέρασε, αλλά κάποια στιγµή οι λυγµοί µου έγινανλόξιγκας και µετάνιωσα πολύ που είχα φύγει από το κέντρο ψυχαγωγίας χωρίς την τσάνταµου. Είχα άµεση ανάγκη από χαρτοµάντιλα.

«Ορίστε. Νοµίζω ότι τα χρειάζεσαι».Η Νάλα διαµαρτυρήθηκε όταν αναπήδησα τροµαγµένη στο άκουσµα της φωνής, και µέσ’

από τα δάκρυά µου είδα κάποιον να µου προσφέρει ένα χαρτοµάντιλο.«Ε… ευχαριστώ» είπα καθώς το έπαιρνα και σκούπιζα τη µύτη µου.«Δεν κάνει τίποτα» είπε ο Έρικ Νάιτ.

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

Eίσαι καλά;»«Ναι, πώς. Πολύ καλά. Μια χαρά» είπα ψέµατα.

«Εµένα δε µου φαίνεσαι µια χαρά» είπε ο Έρικ. «Μπορώ να καθίσω;»«Πώς, ελεύθερα» είπα ξέπνοα. Ήξερα ότι η µύτη µου ήταν κατακόκκινη. Όταν

εµφανίστηκε ρούφαγα τις µύξες µου κι είχα τη φριχτή υποψία ότι είχε παρακολουθήσειτουλάχιστον το τελευταίο µέρος της εφιαλτικής συνάντησής µου µε τον Χιθ. Αυτή η νύχταπήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Τον κοίταξα και σκέφτηκα: Αφού πάνε όλα κατάδιαβόλου, ας πιάσω πάτο. «Στην περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, αυτή που είδεχτες τη σκηνή ανάµεσα σ’ εσένα και την Αφροδίτη, στον διάδροµο, ήµουν εγώ».

«Το ξέρω» είπε χωρίς να διστάσει «και λυπάµαι γι’ αυτό. Δε θέλω να σχηµατίσεις λάθοςεντύπωση για µένα».

«Και ποια θα ήταν η λάθος εντύπωση;»«Ότι τρέχει κάτι ανάµεσα στην Αφροδίτη και σ’ εµένα».«Δεν είναι δική µου δουλειά».Ανασήκωσε τους ώµους του. «Απλώς θέλω να ξέρεις ότι έχουµε διακόψει».Παραλίγο να του πω ότι προφανώς η Αφροδίτη δεν το είχε υπόψη της, αλλά µετά

σκέφτηκα αυτό που µόλις είχε γίνει ανάµεσα στον Χιθ κι εµένα και συνειδητοποίησαξαφνιασµένη ότι ίσως δεν έπρεπε να βιαστώ να κρίνω τον Έρικ.

«Εντάξει. Εσείς οι δυο έχετε διακόψει» είπα.Κάθισε για λίγο σιωπηλός δίπλα µου, κι όταν ξαναµίλησε, ακούστηκε σχεδόν θυµωµένος.

«Η Αφροδίτη δε σου είπε για το αίµα στο κρασί».Δεν ήταν ερώτηση, αλλά εγώ απάντησα. «Όχι».Κούνησε το κεφάλι του κι είδα το σαγόνι του να σφίγγεται. «Μου είπε ότι θα σ’ το έλεγε.

Είπε ότι θα σ’ το εξηγούσε όταν αλλάζατε ρούχα, ώστε, αν δεν ήθελες, να µην πιεις από τοκύπελλο».

«Σου είπε ψέµατα».«Όχι ότι ξαφνιάζοµαι».«Όχι, ε;» Μέσα µου άρχισε να φουντώνει θυµός. «Ήταν λάθος η όλη ιστορία. Με πίεσαν

να έρθω στην τελετή των Σκοτεινών Κορών, όπου µ’ εξαπάτησαν για να πιω αίµα. Ύστερασυναντήθηκα µε τον πρώην µου, που τυχαίνει να είναι εκατό τοις εκατό άνθρωπος, καικανείς δεν είχε µπει στον κόπο να µε προειδοποιήσει ότι ακόµα κι η ελάχιστη σταγόνα απότο αίµα του θα µε µεταµόρφωνε σε… σε… σε τέρας». Δάγκωσα τα χείλη µου κι αρπάχτηκααπ’ τον θυµό µου για να µην ξαναβάλω τα κλάµατα. Αποφάσισα επίσης να µην του πω ότινόµιζα πως είδα το φάντασµα της Ελίζαµπεθ – παραήταν κουφό για να παραδεχτώ ότι µουείχε συµβεί και αυτό την ίδια νύχτα.

«Δε σ’ το εξήγησε κανείς γιατί είναι κάτι που δε θα ’πρεπε ν’ αρχίσει να σου συµβαίνειπριν από την Έκτη τάξη» είπε ήρεµα.

«Ε;» Με είχε πιάσει πάλι εκείνη η εντυπωσιακή ευγλωττία µου.«Η δίψα για αίµα δεν εµφανίζεται συνήθως πριν από την Έκτη τάξη, όταν κοντεύει να

ολοκληρωθεί η αλλαγή. Καµιά φορά ακούς για κάποιο παιδί της Πέµπτης που αναγκάζεταινα το αντιµετωπίσει νωρίτερα, αλλά είναι κάτι που δε συµβαίνει συχνά».

«Mια στιγµή – τι εννοείς;» Το µυαλό µου βούιζε σαν κυψέλη µε µέλισσες.«Τα µαθήµατα σχετικά µε τη δίψα για αίµα κι άλλα πράγµατα που πρέπει ν’

αντιµετωπίσουν οι ενήλικοι βρικόλακες αρχίζουν στην Πέµπτη τάξη, και µετά, τηντελευταία χρονιά, τα µαθήµατα επικεντρώνονται κυρίως σ’ αυτό το θέµα – και στονεπαγγελµατικό προσανατολισµό».

«Μα εγώ είµαι ακόµη στην Τρίτη τάξη – θέλω να πω, µε σηµάδεψαν πριν από λίγες µόλιςµέρες».

«Το σηµάδι σου είναι διαφορετικό. Εσύ η ίδια είσαι διαφορετική» είπε ο Έρικ.«Δε θέλω να είµαι διαφορετική!» Συνειδητοποίησα πως φώναζα και χαµήλωσα τη φωνή

µου. «Το µόνο που θέλω είναι να βρω έναν τρόπο να προσαρµοστώ σαν όλους τουςάλλους».

«Πολύ αργά, Ζι» είπε.«Και τι πρέπει να κάνω;»«Καλό θα ήταν να το συζητήσεις µε τη µέντορά σου. Η Νεφερέτ δεν είναι;»«Ναι» είπα µε δυστυχισµένο ύφος.«Έλα, µην το βάζεις κάτω. Η Νεφερέτ είναι φανταστική. Τώρα πια αναλαµβάνει σπάνια

αρχάριους, οπότε θα πρέπει να πιστεύει πολύ σ’ εσένα».«Το ξέρω, το ξέρω. Απλώς αισθάνοµαι…» Tι αισθανόµουν για την προοπτική να µιλήσω

στη Νεφερέτ γι’ αυτό που µου συνέβη απόψε; Ντροπή. Σαν να είχα ξαναγίνει δώδεκαχρονών και να έπρεπε να πω στον γυµναστή µας ότι µου ήρθαν τα ρούχα µου καιχρειαζόταν να πάω στ’ αποδυτήρια ν’ αλλάξω σορτς. Έριξα µια λοξή µατιά στον Έρικ.Καθόταν δίπλα µου, πανέµορφος, περιποιητικός, τέλειος. Διάβολε. Δεν µπορούσα να του τοπω αυτό. Έτσι ξεφούρνισα το πρώτο πράγµα που µου ήρθε στο µυαλό: «Αισθάνοµαιηλίθια». Που βασικά δεν ήταν ψέµα, αλλά αυτό που αισθανόµουν κυρίως, περισσότερο κιαπό ντροπή, ήταν φόβος. Δεν ήθελα να γίνει αιτία αυτό το πράγµα να µην µπορώ ναπροσαρµοστώ.

«Δεν πρέπει να αισθάνεσαι ηλίθια. Στην πραγµατικότητα είσαι πολύ πιο µπροστά από εµάςτους υπόλοιπους».

«Ε…» κόµπιασα, αλλά µετά πήρα µια βαθιά ανάσα και το είπα: «Εσένα σου άρεσε απόψεη γεύση του αίµατος στο κύπελλο;».

«Κοίταξε τι συµβαίνει: Η πρώτη µου συµµετοχή στην τελετή της πανσελήνου τωνΣκοτεινών Κορών ήταν όταν τελείωνα την Τρίτη τάξη. Εκτός από το “ψυγείο”, ήµουν οµόνος µαθητής της Τρίτης εκείνη τη νύχτα – όπως κι εσύ απόψε». Χαµογέλασε άκεφα. «Οµόνος λόγος που µε είχαν καλέσει ήταν επειδή είχα περάσει στον τελικό του διαγωνισµούµονολόγων από τον Σαίξπηρ και την εποµένη πέταγα στο Λονδίνο για να διαγωνιστώ». Μελοξοκοίταξε, δείχνοντας κάπως αµήχανος. «Κανείς άλλος από αυτό τον Οίκο της Νύχταςδεν είχε ξαναπάει στο Λονδίνο. Το θεωρούσαν πολύ σπουδαίο». Κούνησε το κεφάλι τουπροσθέτοντας µε ειρωνεία: «Μεταξύ µας, εγώ θεωρούσα τον εαυτό µου πολύ σπουδαίο.Με κάλεσαν λοιπόν οι Σκοτεινές Κόρες στην τελετή τους και πήγα. Ήξερα για το αίµα. Μου

έδωσαν τη δυνατότητα ν’ αρνηθώ. Δεν αρνήθηκα».«Ναι, αλλά σου άρεσε;»Αυτή τη φορά το γέλιο του ήταν πηγαίο. «Αναγούλιασα και ξέρασα τ’ άντερά µου. Ήταν

ό,τι πιο αηδιαστικό είχα δοκιµάσει ποτέ µου».Έσκυψα µ’ ένα βογκητό το κεφάλι µου κι έκρυψα το πρόσωπο στις χούφτες µου. «Δε µε

βοηθάς».«Επειδή εσένα σου άρεσε;»«Μου άρεσε δε θα πει τίποτα» είπα µε το πρόσωπο πάντα στις χούφτες µου. «Λες πως

ήταν ό,τι πιο αηδιαστικό δοκίµασες ποτέ σου; Για µένα ήταν ό,τι πιο θεσπέσιο. Δηλαδή τοπιο θεσπέσιο µέχρι που…» Συνειδητοποίησα τι ετοιµαζόµουν να πω και σταµάτησα.

«Μέχρι που δοκίµασες φρέσκο αίµα;» ρώτησε µε κατανόηση.Έγνεψα καταφατικά γιατί φοβόµουν να µιλήσω.Τράβηξε τα χέρια µου ώστε να ξεσκεπάσω το πρόσωπό µου. Ύστερα έβαλε το δάχτυλο

κάτω απ’ το πιγούνι µου και µ’ ανάγκασε να τον κοιτάξω στα µάτια.«Δεν πρέπει να νιώθεις ούτε ντροπή ούτε αµηχανία. Είναι κάτι φυσιολογικό».«Δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να τρελαίνεσαι για τη γεύση του αίµατος. Τουλάχιστον

για µένα».«Είναι. Όλοι οι βρικόλακες έχουν ν’ αντιµετωπίσουν τη δίψα τους για αίµα».«Δεν είµαι βρικόλακας!»«Ίσως όχι – ακόµη. Σίγουρα όµως δεν είσαι ούτε ο µέσος αρχάριος – και δεν υπάρχει

τίποτα κακό σ’ αυτό. Είσαι ξεχωριστή, Ζόι, κι οι ξεχωριστοί είναι εκπληκτικοί».Τράβηξε αργά το δάχτυλό του από το πιγούνι µου και, όπως είχε κάνει νωρίτερα εκείνη

τη νύχτα, σχηµάτισε απαλά µια πεντάλφα πάνω στο χρωµατισµένο σηµάδι µου. Μου άρεσεη αίσθηση του δαχτύλου του στο δέρµα µου – η ζεστή και λίγο τραχιά αφή του. Μου άρεσεεπίσης που όταν ήµουν µαζί του δεν πυροδοτούνταν όλες εκείνες οι αλλόκοτες αντιδράσειςπου µου προκαλούσε ο Χιθ. Θέλω να πω, δεν άκουγα τον σφυγµό του αίµατος του Έρικούτε έβλεπα να πάλλεται η φλέβα στον λαιµό του. Όχι ότι θα µε πείραζε αν µε φίλαγε…

Διάβολε! Θα γινόµουν µια ξετσίπωτη βρικόλακας; Τι άλλο µε περίµενε; Δε θα ήτανκανένας άντρας, κι από τα δύο είδη (ούτε καν ο Ντάµιεν), ασφαλής µαζί µου; Ίσως θα’πρεπε ν’ αρχίσω ν’ αποφεύγω όλα τ’ αγόρια µέχρι να καταλάβω τι µε είχε πιάσει και ναµάθω να ελέγχω τον εαυτό µου.

Κι ύστερα θυµήθηκα ότι ο λόγος που βρισκόµουν εδώ ήταν γιατί προσπάθησα ν’αποφύγω όλο τον κόσµο.

«Τι κάνεις εδώ, Έρικ;»«Σ’ ακολούθησα» είπε απλά.«Γιατί;»«Κατάλαβα τι παιχνίδι σού έπαιξε η Αφροδίτη και σκέφτηκα ότι θα χρειαζόσουν έναν

φίλο. Συγκάτοικός σου είναι η Στίβι Ρέι, σωστά;»Έγνεψα καταφατικά.«Σκέφτηκα να τη βρω και να σ’ τη στείλω, αλλά δεν ήξερα αν ήθελες να µάθει για…»

Σταµάτησε κι έκανε µια αόριστη χειρονοµία προς την κατεύθυνση του κέντρουψυχαγωγίας.

«Όχι! Δε… δε θέλω να το µάθει». Είπα τόσο γρήγορα τα λόγια, που κόµπιασα.

«Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Κι έτσι φορτώθηκες εµένα». Χαµογέλασε και µετά το ύφος τουέγινε αµήχανο. «Δεν είχα πρόθεση ν’ ακούσω τι λέγατε µε τον Χιθ. Συγγνώµη».

Συγκεντρώθηκα στο χάιδεµα της Νάλα. Είχε δει λοιπόν τον Χιθ να µε φιλά και, µετά, τοπεριστατικό µε το αίµα. Θεέ µου, τι ντροπή… Και τότε σκέφτηκα κάτι και τον κοίταξαχαµογελώντας ειρωνικά. «Τώρα είµαστε πάτσι. Ούτε κι εγώ ήθελα ν’ ακούσω τι λέγατε µετην Αφροδίτη».

Μου ανταπέδωσε το χαµόγελο. «Είµαστε πάτσι. Μ’ αρέσει αυτό».Το χαµόγελό του προκάλεσε ένα τρελό φτερούγισµα στο στοµάχι µου. «Δε θα ορµούσα

πετώντας στην Κέιλα για να πιω το αίµα της» κατάφερα να πω.Γέλασε. (Είχε πολύ ωραίο γέλιο.) «Το ξέρω. Οι βρικόλακες δεν µπορούν να πετάξουν».«Αλλά την κατατρόµαξα» είπα.«Απ’ ό,τι είδα, της άξιζε». Έκανε µια στιγµιαία παύση κι ύστερα είπε: «Μπορώ να σε

ρωτήσω κάτι; Είναι κάπως προσωπικό».«Με είδες να πίνω αίµα από ένα κύπελλο και να µ’ αρέσει, να κάνω εµετό, να φιλιέµαι µε

κάποιον, να γλείφω το αίµα του σαν σκυλάκι κι ύστερα να βαλαντώνω στο κλάµα. Κι εγώσε είδα ν’ αρνιέσαι µια πρόταση για στοµατικό σεξ. Νοµίζω ότι θα καταφέρω ν’ απαντήσωσε µια κάπως προσωπική ερώτηση».

«Ο φίλος σου βρισκόταν στ’ αλήθεια σε κατάσταση έκστασης; Γιατί αυτό έδειχνε ηεµφάνιση και η οµιλία του».

Αναδεύτηκα νευρικά κι η Νάλα διαµαρτυρήθηκε. Τη χάιδεψα κι ησύχασε.«Ναι, έτσι έδειχνε» κατάφερα να πω στο τέλος. «Δεν ξέρω αν βρισκόταν σε έκσταση ή

όχι –και σίγουρα δεν είχα καµιά πρόθεση να τον θέσω υπό τον έλεγχό µου ή τίποτα τέτοιοανατριχιαστικό–, αλλά ήταν πράγµατι αλλαγµένος. Δεν ξέρω. Καπνίζει και πίνει. Μπορεί ναήταν απλώς φτιαγµένος». Άκουσα ξανά τη φωνή του Χιθ ν’ αναδύεται από τη µνήµη µουσαν πυκνή οµίχλη: Ναι… ό,τι θέλεις… θα κάνω ό,τι θέλεις. Και είδα την ένταση τουβλέµµατός του όταν µε κοίταξε. Διάβολε, δεν ήξερα καν ότι ο Χιθ ο Κοκορόµυαλοςµπορούσε να δείξει τόση ένταση (τουλάχιστον έξω από το γήπεδο του φούτµπολ). Πάντωςήµουν σίγουρη ότι δεν ήξερε να γράψει σωστά τη λέξη (ένταση, όχι φούτµπολ).

«Ήταν απ’ την αρχή έτσι ή µόνο αφού… ε… αφού άρχισες;…»«Όχι απ’ την αρχή. Γιατί;»«Έτσι αποκλείονται δύο πράγµατα που θα µπορούσαν να τον κάνουν να φερθεί

αλλόκοτα. Πρώτον, αν ήταν φτιαγµένος, θα ήταν έτσι απ’ την αρχή. Και δεύτερον, θαµπορούσε να φερθεί έτσι επειδή είσαι πάρα πολύ ωραία κι αυτό από µόνο του αρκεί για ναεκστασιαστεί ένα αγόρι».

Τα λόγια του προκάλεσαν ξανά ένα φτερούγισµα χαµηλά στο στοµάχι µου – κάτι που δεµε είχε κάνει να αισθανθώ κανένα άλλο αγόρι. Ούτε ο Χιθ ο Κοκορόµυαλος ούτε οΤζόρντον ο Αργόστροφος ούτε ο Τζόναθαν ο Χαζοχαρούµενος Μουσικός (η λίστα τωνφλερτ µου είναι µικρή αλλά συναρπαστική).

«Αλήθεια;» είπα σαν ηλίθια.«Αλήθεια». Χαµογέλασε χωρίς ίχνος ηλιθιότητας.Πώς ήταν δυνατόν να του αρέσω; Εγώ, µια διανοητικά καθυστερηµένη

αιµατορουφήχτρα;«Αλλά ούτε αυτό συνέβη, γιατί θα είχε προσέξει πόσο σέξι είσαι πριν τον φιλήσεις, κι εσύ

λες πως δεν έδειχνε εκστασιασµένος προτού µπει στο παιχνίδι το αίµα».(Εκστασιασµένος –χι χι–, είπε εκστασιασµένος). Ήµουν τόσο απορροφηµένη από το

βλακώδες χαµόγελό µου που χρησιµοποιούσε τόσο σύνθετες λέξεις, ώστε δε σκέφτηκαπριν µιλήσω. «Βασικά, συνέβη όταν άρχισα ν’ ακούω το αίµα του».

«Για ξαναπές το;»Σκατά. Μου είχε ξεφύγει χωρίς να το θέλω. Ξερόβηξα. «Ο Χιθ άρχισε ν’ αλλάζει όταν

άκουσα το αίµα του να σφυροκοπά στις φλέβες του».«Μόνο ένας ενήλικος βρικόλακας µπορεί να το ακούσει αυτό». Σταµάτησε κι ύστερα

πρόσθεσε µ’ ένα χαµόγελο: «Και το όνοµα Χιθ µου θυµίζει γκέι σταρ σαπουνόπερας».«Κοντά έπεσες. Είναι σταρ του φούτµπολ».Ο Έρικ κούνησε εύθυµα το κεφάλι του.«Α, µια και το ’φερε η κουβέντα, µ’ αρέσει το όνοµα που διάλεξες. Νάιτ, νύχτα, πολύ κουλ

επίθετο» είπα προσπαθώντας να συνεισφέρω στη συζήτηση µε κάτι έστω και αόρισταενδιαφέρον.

Το χαµόγελό του έγινε πιο πλατύ. «Δεν το διάλεξα. Γεννήθηκα µε το όνοµα Έρικ Νάιτ».«Α, µάλιστα. Μ’ αρέσει». Γιατί δε µε πυροβολούσε κάποιος;«Ευχαριστώ».Κοίταξε το ρολόι του και είδα κλεφτά ότι κόντευε έξι και µισή – το πρωί, κάτι που ακόµη

µου φαινόταν πολύ κουφό.«Σε λίγο θα ξηµερώσει» είπε.Μαντεύοντας πως ήταν το σύνθηµα να πάρει ο καθένας µας τον δρόµο του, ετοιµάστηκα

να σηκωθώ κι αγκάλιασα σφιχτά τη Νάλα για να µη µου πέσει. Ο Έρικ µ’ έπιασε από τοναγκώνα για να µε στηρίξει. Με βοήθησε να σηκωθώ κι ύστερα έµεινε ακίνητος, τόσο κοντάµου, που η ουρά της Νάλα άγγιζε το µαύρο πουλόβερ του.

«Θα σε ρωτούσα αν θέλεις να φας κάτι, αλλά το µόνο µέρος όπου σερβίρεται φαγητόαυτή τη στιγµή είναι το κέντρο ψυχαγωγίας, και δε νοµίζω ότι θέλεις να γυρίσεις εκεί».

«Σίγουρα όχι. Άλλωστε δεν πεινάω». Μόλις το είπα, συνειδητοποίησα πως ήταν ένατεράστιο ψέµα. Η αναφορά στο φαγητό µού θύµισε ότι πείναγα σαν λύκος.

«Σε πειράζει να σε συνοδεύσω στον κοιτώνα σου;» ρώτησε.«Καθόλου» απάντησα προσπαθώντας να το παίξω αδιάφορη.Η Στίβι Ρέι, ο Ντάµιεν κι οι δίδυµες θα πάθαιναν την πλάκα τους αν µ’ έβλεπαν µε τον

Έρικ.Δε µιλούσαµε καθώς περπατούσαµε, αλλά δεν ήταν µια δυσάρεστη, αµήχανη σιωπή.

Βασικά ήταν ωραία. Κάθε τόσο αγγίζονταν τα µπράτσα µας και σκεφτόµουν τι ψηλός και τιόµορφος που ήταν και πόσο θα µ’ άρεσε να κρατά το χέρι µου.

«Α» είπε µετά από λίγο «προηγουµένως δεν ολοκλήρωσα την απάντηση στην ερώτησήσου. Την πρώτη φορά που δοκίµασα αίµα στην τελετή των Σκοτεινών Κορών το σιχάθηκα,αλλά µε τον καιρό γίνεται όλο και καλύτερο. Δεν µπορώ να πω ότι τρελαίνοµαι, αλλά τοέχω συνηθίσει. Και σίγουρα µου αρέσει το πώς µε κάνει να αισθάνοµαι».

Του έριξα ένα διαπεραστικό βλέµµα. «Ζαλίζεσαι και σου λύνονται τα γόνατα; Σαν να είσαιµεθυσµένος, µόνο που δεν είσαι;»

«Ναι. Αλήθεια, ξέρεις πως είναι αδύνατον να µεθύσει ένας βρικόλακας;» Έγνεψα όχι.«Έχει σχέση µ’ αυτό που κάνει στον µεταβολισµό µας η αλλαγή. Ακόµα κι οι αρχάριοι είναι

δύσκολο να µεθύσουν».«Δηλαδή οι βρικόλακες µεθάνε µε αίµα;»Ανασήκωσε τους ώµους του. «Μάλλον. Πάντως απαγορεύεται στους αρχάριους να πίνουν

ανθρώπινο αίµα».«Τότε γιατί δε λέει κάποιος στους καθηγητές τι κάνει η Αφροδίτη;»«Δεν πίνει ανθρώπινο αίµα».«Έλα τώρα, Έρικ, ήµουν εκεί. Μέσα στο κρασί είχε αίµα κι ήταν από κείνο το παιδί, τον

Έλιοτ». Ανατρίχιασα. «Και τι αηδιαστική επιλογή».«Μα δεν είναι άνθρωπος» είπε ο Έρικ.«Στάσου – είπες ότι απαγορεύεται να πίνουν ανθρώπινο αίµα» είπα µουδιασµένη.

(Διάβολε! Αυτό ακριβώς είχα κάνει εγώ.) «Αλλά δεν απαγορεύεται να πίνουν το αίµα ενόςάλλου αρχάριου;»

«Μόνο µε τη συναίνεσή του».«Μου φαίνεται παράλογο».«Καθόλου. Είναι φυσικό ν’ αναπτύσσεται η δίψα µας για αίµα καθώς αλλάζει ο

οργανισµός µας, χρειαζόµαστε λοιπόν µια διέξοδο. Οι αρχάριοι γιατρεύονται γρήγορα, έτσιδεν υπάρχει κίνδυνος να πάθει κάποιος κακό. Και δεν υπάρχουν δυσάρεστες παρενέργειες,όπως αν έπινε ένας βρικόλακας το αίµα ζωντανού ανθρώπου».

Τα λόγια του σφυροκοπούσαν το µυαλό µου σαν εκνευριστική εκκωφαντική µουσική κιαρπάχτηκα από το πρώτο πράγµα που µπορούσα να σκεφτώ καθαρά. «Ζωντανόάνθρωπο;» έκρωξα. «Πες µου ότι δεν εννοείς πως οι βρικόλακες πίνουν αίµα πτωµάτων».Με είχε πιάσει ξανά ναυτία.

Γέλασε. «Όχι, εννοώ ότι πίνουν αίµα που προσφέρουν δωρητές».«Δεν έχω ξανακούσει τέτοιο πράγµα».«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το ξέρουν. Δεν το µαθαίνεις πριν από την Πέµπτη τάξη».Το θολωµένο µου µυαλό άρχισε να πιάνει κι άλλα από τα λόγια του. «Τι εννοείς

δυσάρεστες παρενέργειες;»«Μόλις αρχίσαµε να τις µαθαίνουµε στο µάθηµα Κοινωνιολογίας των Βρικολάκων της

Πέµπτης τάξης. Φαίνεται ότι, αν ένας ενήλικος βρικόλακας πιει αίµα από ζωντανό άνθρωπο,δηµιουργείται ένας πολύ ισχυρός δεσµός µεταξύ τους. Όχι πάντα από την πλευρά τουβρικόλακα, οι άνθρωποι όµως επηρεάζονται πολύ εύκολα. Είναι επικίνδυνο για τονάνθρωπο. Θέλω να πω, για σκέψου. Η απώλεια αίµατος από µόνη της δεν είναι καλόπράγµα. Πρόσθεσε το γεγονός ότι ζούµε δεκάδες χρόνια περισσότερο από τουςανθρώπους, πολλές φορές εκατοντάδες. Δες το απ’ την ανθρώπινη σκοπιά· πρέπει να είναιαπαίσιο να είσαι τρελά ερωτευµένος µε κάποιον που µένει νέος ενώ εσύ γερνάς, γεµίζειςρυτίδες και στο τέλος πεθαίνεις».

Θυµήθηκα τον σαστισµένο αλλά γεµάτο ένταση τρόπο που µε κοίταζε ο Χιθ και κατάλαβαπως, όσο δύσκολο κι αν ήταν, έπρεπε να το πω στη Νεφερέτ.

«Ναι, απαίσιο» είπα ξεψυχισµένα.«Φτάσαµε».Ξαφνιάστηκα βλέποντας πως είχαµε σταµατήσει µπροστά στον κοιτώνα των κοριτσιών.

Τον κοίταξα.«Σ’ ευχαριστώ που µε ακολούθησες – νοµίζω» είπα µ’ ένα άκεφο χαµόγελο.

«Όποτε χρειαστείς κάποιον που ξεφυτρώνει εκεί όπου δεν τον σπέρνουν, είµαι στηδιάθεσή σου».

«Θα το έχω υπόψη µου» είπα. «Ευχαριστώ». Στήριξα τη Νάλα στον γοφό µου κιετοιµάστηκα ν’ ανοίξω την πόρτα.

«Έι, Ζι» φώναξε.Γύρισα.«Μην επιστρέψεις το φόρεµα στην Αφροδίτη. Καλώντας σε απόψε στον κύκλο, σου

πρόσφερε επίσηµα µια θέση στις Σκοτεινές Κόρες, κι είναι παράδοση η εκπαιδευόµενηµεγάλη ιέρεια να προσφέρει ένα δώρο στο καινούριο µέλος την πρώτη νύχτα του. Δεφαντάζοµαι να θέλεις να γίνεις µέλος, αλλά έχεις το δικαίωµα να κρατήσεις το φόρεµα.Ειδικά όταν σου πάει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σ’ εκείνη». Mε πλησίασε κι έπιασε το χέριµου (αυτό που δεν κρατούσε τη γάτα) γυρίζοντάς το µε τον καρπό προς τα πάνω. Μετάέσυρε το δάχτυλό του στη φλέβα που ήταν κοντά στην επιφάνεια, στέλνοντας τουςσφυγµούς µου στα ύψη.

«Πρέπει να ξέρεις επίσης πως είµαι στη διάθεσή σου αν θελήσεις να δοκιµάσεις άλλη µιαγουλιά αίµα. Έχε το υπόψη».

Ο Έρικ έσκυψε, κοιτώντας µε πάντα στα µάτια, και δάγκωσε ανάλαφρα το σηµείο όπουπαλλόταν το αίµα µου, πριν το φιλήσει. Αυτή τη φορά το φτερούγισµα στο στοµάχι µουήταν πολύ πιο έντονο. Έκανε το εσωτερικό των µηρών µου να µυρµηγκιάσει και την ανάσαµου να βαρύνει. Με τα χείλη του ακόµη στον καρπό µου, µε κοίταξε στα µάτια κι ένιωσα ναδιαπερνά το κορµί µου ένα ρίγος πόθου. Ήξερα ότι µ’ ένιωθε να τρέµω. Έγλειψε τον καρπόµου, κάνοντάς µε πάλι ν’ αναριγήσω. Μετά µου χαµογέλασε κι έφυγε στο φως τηςχαραυγής.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

Ο καρπός µου συνέχισε να µυρµηγκιάζει από το τελείως απροσδόκητο φιλί (και δάγκωµακαι γλείψιµο) του Έρικ και δεν ήµουν σίγουρη αν µπορούσα να µιλήσω ακόµη, έτσιανακουφίστηκα που υπήρχαν ελάχιστα κορίτσια στο µεγάλο δωµάτιο της εισόδου και µουέριξαν µια αδιάφορη µατιά πριν συνεχίσουν να παρακολουθούν στην τηλεόραση τοAmerica’s Next Top Model. Μπήκα βιαστικά στην κουζίνα κι άφησα κάτω τη Νάλα,ελπίζοντας να µην το σκάσει µέχρι να φτιάξω ένα σάντουιτς. Δεν το έσκασε· µάλιστα µ’έπαιρνε από πίσω σαν πορτοκαλί σκυλάκι, καθώς τριγύριζα, και µου παραπονιόταν µε τοπαράξενο νιαούρισµά της. Εγώ της έλεγα «ξέρω» και «καταλαβαίνω», γιατί υπέθετα ότι µεµάλωνε για το βλακώδες φέρσιµό µου απόψε και, πώς να το κάνουµε, είχε δίκιο. Αφούέφτιαξα το σάντουιτς, πήρα ένα σακουλάκι πρέτζελ (η Στίβι Ρέι είχε δίκιο, στα ντουλάπιαδεν υπήρχε τίποτα ανθυγιεινό της προκοπής), ένα καφέ αναψυκτικό (δε µ’ ενδιαφέρει ηµάρκα, αρκεί να είναι καφέ και όχι διαίτης – µπλιάξ) και τη γάτα µου, κι ανέβηκα στο πάνωπάτωµα.

«Ζόι! Ανησυχούσα για σένα! Πες τα µου όλα». Η Στίβι Ρέι, κουλουριασµένη στο κρεβάτιµ’ ένα βιβλίο, ήταν φανερό πως µε περίµενε. Φορούσε τις πιτζάµες της που είχανκαουµπόικα καπέλα στο παντελόνι και τα κοντά µαλλιά της πέταγαν στο ένα πλάι σαν ναείχε κοιµηθεί από κείνη την πλευρά. Έµοιαζε δώδεκα χρονών, τ’ ορκίζοµαι.

«Κοίτα» είπα πρόσχαρα. «Αποκτήσαµε γάτα». Γύρισα για να δει η Στίβι Ρέι τη Νάλαστριµωγµένη στον γοφό µου. «Βοήθησέ µε πριν ρίξω τίποτα. Αν µου πέσει η γάτα, θα µετρελάνει στην γκρίνια».

«Τι γλυκούλα που είναι!» Η Στίβι Ρέι πετάχτηκε όρθια κι έτρεξε να πάρει τη Νάλα, αλλά ηγάτα αρπάχτηκε αποπάνω µου λες και της απειλούσαν τη ζωή, έτσι η Στίβι Ρέι πήρε τατρόφιµα και τ’ ακούµπησε στο κοµοδίνο µου.

«Τι ωραίο φόρεµα».«Ναι, άλλαξα πριν από την τελετή». Πράγµα που µου θύµισε ότι έπρεπε να το επιστρέψω

στην Αφροδίτη. Eντάξει. Δε θα κρατούσα το «δώρο» κι ας έλεγε ό,τι ήθελε ο Έρικ.Άλλωστε, επιστρέφοντάς το θα είχα µια καλή ευκαιρία να την «ευχαριστήσω» που«ξέχασε» να µου πει για το αίµα. Η κακούργα.

«Λοιπόν… πώς πέρασες;»Κάθισα στο κρεβάτι µου κι έδωσα στη Νάλα ένα πρέτζελ, µε το οποίο άρχισε να παίζει

(τουλάχιστον έπαψε να γκρινιάζει), και µετά έκοψα µια µεγάλη δαγκωνιά από το σάντουιτς.Ασφαλώς και πεινούσα, αλλά κυρίως ήθελα να κερδίσω χρόνο. Δεν ήξερα τι έπρεπε να πωστη Στίβι Ρέι και τι όχι. Το περιστατικό µε το αίµα ήταν τόσο ανατριχιαστικό – κιαηδιαστικό. Θα µε κατέκρινε η Στίβι Ρέι; Θ’ άρχιζε να µε φοβάται;

Κατάπια κι αποφάσισα να στρέψω τη συζήτηση σε πιο ασφαλή θέµατα. «Μ’ έφερε ως εδώο Έρικ Νάιτ».

«Δεν το πιστεύω!» Άρχισε να χοροπηδάει στο κρεβάτι σαν ελατήριο. «Πες τα µου όλα».

«Με φίλησε» είπα κοιτώντας τη συνοφρυωµένη.«Πλάκα µού κάνεις! Πού; Πώς; Σ’ άρεσε;»«Φίλησε το χέρι µου». Αποφάσισα στα γρήγορα να κρύψω κάτι. Δεν ήθελα να περιγράψω

το όλο σκηνικό καρπός/παλµός/αίµα/δάγκωµα. «Έγινε όταν µε καληνύχτισε. Ήµαστε έξωαπό την πόρτα του κοιτώνα. Και, ναι, µου άρεσε». Της χαµογέλασα µπουκωµένη.

«Βάζω στοίχηµα ότι η Αφροδίτη λύσσαξε όταν έφυγες µαζί του από το κέντροψυχαγωγίας».

«Βασικά, έφυγα πρώτη και µετά ήρθε και µε βρήκε. Έκανα µια βόλτα δίπλα στον τοίχοτου σχολείου, όπου βρήκα τη Νάλα» είπα και χάιδεψα το κεφάλι της γάτας. Εκείνηκουλουριάστηκε δίπλα µου, έκλεισε τα µάτια της κι άρχισε να γουργουρίζει. «Για τηνακρίβεια, εκείνη µε βρήκε. Τέλος πάντων, είχα σκαρφαλώσει πάνω στον τοίχο γιατί νόµιζαότι χρειαζόταν να τη σώσω και –δε θα το πιστέψεις– είδα κάτι που έµοιαζε µε φάντασµατης Ελίζαµπεθ κι ύστερα εµφανίστηκε ο Χιθ, ο πρώην µου από το παλιό σχολείο µου».

«Τι; Ποιος; Ένα ένα. Ξεκίνα µε το φάντασµα της Ελίζαµπεθ».Κούνησα το κεφάλι µου µασουλώντας. Και της εξήγησα καθώς έτρωγα το σάντουιτς.

«Ήταν πολύ τροµακτικό και πολύ παράξενο. Καθόµουν πάνω στον τοίχο και χάιδευα τηΝάλα, όταν τράβηξε κάτι την προσοχή µου. Κοίταξα κάτω και είδα ένα κορίτσι πουστεκόταν αρκετά κοντά µου. Σήκωσε το κεφάλι της και µε κοίταξε µε κόκκινα λαµπεράµάτια, και θα ορκιζόµουν πως ήταν η Ελίζαµπεθ».

«Τι λες τώρα! Θα πρέπει να φρίκαρες».«Τελείως. Μόλις µε είδε έβγαλε µια ανατριχιαστική στριγκλιά και το ’βαλε στα πόδια».«Εγώ θα τα είχα παίξει από τον φόβο µου».«Εγώ να δεις, µόνο που δεν πρόλαβα να το σκεφτώ, γιατί εµφανίστηκαν ο Χιθ και η

Κέιλα».«Τι εννοείς; Πώς µπήκαν µέσα;»«Όχι, όχι µέσα, ήταν έξω από το σχολείο. Θα πρέπει να µε άκουσαν που προσπαθούσα να

καθησυχάσω τη Νάλα, αφού τα είχε παίξει µε το φάντασµα της Ελίζαµπεθ, γιατί ήρθαντρέχοντας».

«Δηλαδή την είδε κι η Νάλα;»Έγνεψα καταφατικά.Η Στίβι Ρέι ανατρίχιασε. «Τότε δεν έκανες λάθος».«Είσαι σίγουρη πως πέθανε;» Η φωνή µου ήταν ένας ψίθυρος. «Αποκλείεται να έγινε

κάποιο λάθος και να τριγυρίζει ακόµη στο σχολείο;» Ακουγόταν γελοίο, αλλά όχι πιο γελοίοαπό το να δεις φάντασµα.

Η Στίβι Ρέι ξεροκατάπιε. «Είναι νεκρή. Την είδα να πεθαίνει. Την είδε όλη η τάξη».Φαινόταν έτοιµη να κλάψει και το όλο θέµα µε είχε ανατριχιάσει, έτσι άλλαξα συζήτηση.

«Μπορεί και να κάνω λάθος. Μπορεί να ήταν κάποιο κορίτσι µε παράξενα µάτια που τηςέµοιαζε. Ήταν σκοτεινά κι ύστερα βρέθηκαν ξαφνικά εκεί ο Χιθ κι η Κέιλα».

«Τι ήθελαν;»«Ο Χιθ είπε ότι ήρθαν να µε βοηθήσουν ν’ αποδράσω». Χαµογέλασα ειρωνικά. «Το

φαντάζεσαι;»«Είναι βλαµµένα;»«Σίγουρα. Α, και µετά η Κέιλα, η πρώην καλύτερή µου φίλη, έδειξε πως έχει βάλει στο

µάτι τον Χιθ!»Η Στίβι Ρέι κοντανάσανε. «Α, το τσουλάκι!»«Δε λες τίποτα. Τέλος πάντων, τους είπα να φύγουν και να µην ξαναγυρίσουν, κι έτσι

όπως ήµουν αναστατωµένη, µε βρήκε ο Έρικ».«Αχ! Κι ήταν γλυκός και ροµαντικός;»«Ήταν. Και µε φώναζε Ζι».«Ουάου, το χαϊδευτικό είναι πολύ καλό σηµάδι».«Αυτό σκέφτηκα κι εγώ».«Και µετά σε συνόδεψε στον κοιτώνα;»«Ναι, και είπε ότι θα µε πήγαινε κάπου να φάω, αλλά το µόνο µέρος που ήταν ακόµη

ανοιχτό ήταν το κέντρο ψυχαγωγίας και δεν ήθελα να γυρίσω εκεί». Σκατά. Κατάλαβααµέσως πως δεν έπρεπε να πω τόσο πολλά.

«Ήταν απαίσιες οι Σκοτεινές Κόρες;»Κοίταξα τη Στίβι Ρέι µε τα µεγάλα ελαφίσια µάτια της και ήξερα ότι δεν µπορούσα να της

πω ότι ήπια αίµα. Όχι ακόµη. «Θυµάσαι πόσο ωραία και σέξι και αριστοκρατική ήταν ηΝεφερέτ;»

Η Στίβι Ρέι έγνεψε καταφατικά.«Η Αφροδίτη έκανε βασικά ό,τι κι η Νεφερέτ, αλλά είχε κάτι το πρόστυχο».«Πάντα έλεγα ότι είναι απαίσια» είπε η Στίβι Ρέι κουνώντας αηδιασµένη το κεφάλι της.«Εµένα µου λες;» Κοίταξα τη Στίβι Ρέι και το ξεφούρνισα: «Χτες, λίγο πριν µε φέρει η

Νεφερέτ εδώ στον κοιτώνα, είδα την Αφροδίτη να προσπαθεί να κάνει στοµατικό έρωταστον Έρικ».

«Τι µου λες! Χριστέ µου, είναι αηδιαστική. Μια στιγµή, είπες ότι προσπαθούσε να τοκάνει. Τι εννοείς;»

«Αυτός της έλεγε όχι και την έσπρωχνε. Είπε ότι δεν την ήθελε πια».Η Στίβι Ρέι έβαλε τα γέλια. «Βάζω στοίχηµα ότι αυτό την έκανε να χάσει και το λίγο

µυαλό που της έχει µείνει».Θυµήθηκα πώς του ριχνόταν ακόµα κι όταν αυτός της έλεγε ξεκάθαρα όχι. «Μεταξύ µας,

θα τη λυπόµουνα αν δεν ήταν τόσο… τόσο…» Προσπάθησα να το εκφράσω µε λόγια.«Μέγαιρα από την κόλαση;» µε βοήθησε η Στίβι Ρέι.«Κάτι τέτοιο. Έχει αυτό το στιλάκι, σαν να έχει το δικαίωµα να είναι όσο στρίγκλα και

κακιασµένη θέλει, κι εµείς να είµαστε υποχρεωµένοι να σκύβουµε το κεφάλι και να τηνανεχόµαστε».

Η Στίβι Ρέι συµφώνησε µ’ ένα γνέψιµο. «Έτσι είναι κι οι φίλες της».«Ναι, γνώρισα τη φοβερή τριάδα».«Εννοείς την Πολεµόχαρη, τη Συµφορά και τη Σφήκα;»«Ακριβώς. Τι σκέφτονταν όταν διάλεξαν αυτά τα φριχτά ονόµατα;» είπα καθώς

µπουκωνόµουν µ’ ένα πρέτζελ.«Σκέφτονταν αυτό που σκέφτεται όλη η κλίκα τους – ότι είναι καλύτερες από τους

άλλους κι απρόσβλητες, γιατί η κακιά Αφροδίτη θα γίνει η επόµενη µεγάλη ιέρεια».Μου ξέφυγε αυθόρµητα αυτό που σκέφτηκα. «Δε νοµίζω ότι θα το επιτρέψει η Νύχτα».«Τι εννοείς; Η αδελφότητά τους θεωρείται πολύ “ιν” και η Αφροδίτη είναι αρχηγός από

τότε που εκδηλώθηκε το χάρισµά της στην Πέµπτη τάξη».

«Τι χάρισµα έχει;»«Βλέπει οράµατα, όπως επικείµενες τραγωδίες» απάντησε σκοτεινιάζοντας η Στίβι Ρέι.«Πιστεύεις ότι προσποιείται;»«Α, όχι! Είναι απίστευτα ακριβής. Αυτό που πιστεύω, και συµφωνούν µαζί µου ο Ντάµιεν

κι οι δίδυµες, είναι ότι φανερώνει τα οράµατά της µόνο αν εκείνη την ώρα που τα βλέπειείναι µπροστά άτοµα έξω από τον στενό της κύκλο».

«Στάσου, θέλεις να πεις ότι ξέρει πως θα γίνει κάτι κακό που µπορεί να το αποτρέψει,αλλά δεν το λέει;»

«Ναι. Την περασµένη βδοµάδα είχε ένα όραµα την ώρα του φαγητού, αλλά οι φίλες τηςτην περικύκλωσαν και προσπάθησαν να την οδηγήσουν έξω από την τραπεζαρία. Αν δεντύχαινε να πέσει πάνω τους ο Ντάµιεν, που ερχόταν καθυστερηµένος για φαγητό, ώστε νατις σκορπίσει και να δει ότι εκείνη τη στιγµή η Αφροδίτη είχε όραµα, δε θα το µάθαινεκανείς. Και θα έβρισκαν τον θάνατο όλοι οι επιβάτες ενός αεροπλάνου».

Πνίγηκα µε το πρέτζελ µου. Καθώς έβηχα, µούγκρισα: «Όλοι οι επιβάτες ενόςαεροπλάνου! Τι στο διάβολο;».

«Ο Ντάµιεν κατάλαβε ότι η Αφροδίτη είχε όραµα και πήγε στη Νεφερέτ. Η Αφροδίτηαναγκάστηκε να της πει το όραµά της, που ήταν η συντριβή ενός αεροπλάνου αµέσως µετάτην απογείωση. Το όραµα ήταν τόσο καθαρό, που µπόρεσε να περιγράψει το αεροδρόµιοκαι να διαβάσει τους αριθµούς στην ουρά του αεροπλάνου. Η Νεφερέτ επικοινώνησε µε τοαεροδρόµιο του Ντένβερ και τους µετέφερε τις πληροφορίες. Αυτοί έλεγξαν ξανά τοαεροπλάνο και βρήκαν ένα πρόβληµα που δεν το είχαν εντοπίσει πριν και είπαν ότι, αν δεντο επιδιόρθωναν, το αεροπλάνο θα είχε συντριβεί αµέσως µετά την απογείωση. Εγώ όµωςξέρω πολύ καλά ότι η Αφροδίτη δε θα έλεγε λέξη αν δεν την είχαν τσακώσει, παρά ταψέµατά της ότι δήθεν οι φίλες της την αποµάκρυναν από την τραπεζαρία γιατί ήξεραν ότιήθελε να την πάνε αµέσως στη Νεφερέτ. Παραµύθια».

Ετοιµάστηκα να πω πως δεν µπορούσα να πιστέψω ότι ακόµα κι η Αφροδίτη µε τιςµέγαιρές της θ’ άφηνε σκόπιµα να πεθάνουν εκατοντάδες άνθρωποι, αλλά µετά θυµήθηκατα µοχθηρά λόγια που είχαν πει εκείνη τη νύχτα –Οι αρσενικοί άνθρωποι είναι καθάρµατα…Πρέπει να πεθάνουν όλοι– και συνειδητοποίησα πως δεν ήταν λόγια του αέρα· ταεννοούσαν.

«Τότε γιατί η Αφροδίτη δεν είπε ψέµατα στη Νεφερέτ; Ξέρεις, να της υποδείξει άλλοαεροδρόµιο ή να µπερδέψει τους αριθµούς του αεροπλάνου;»

«Οι βρικόλακες είναι σχεδόν αδύνατον να πουν ψέµατα, ειδικά όταν τους κάνουν µιαευθεία ερώτηση. Και, µην ξεχνάς, η Αφροδίτη θέλει να γίνει µεγάλη ιέρεια όσο τίποτε άλλοστον κόσµο. Αν καταλάβει η Νεφερέτ τι τέρας είναι, θα καταστραφούν τα σχέδιά της για τοµέλλον».

«Η Αφροδίτη δεν πρέπει να γίνει µεγάλη ιέρεια. Είναι αιµοβόρα κι εγωίστρια, το ίδιο κι οιφίλες της».

«Ναι, αλλά η Νεφερέτ έχει άλλη γνώµη και ήταν η µέντοράς της».Βλεφάρισα ξαφνιασµένη. «Πλάκα µου κάνεις! Και δε µυρίστηκε τι κουµάσι είναι;»

Δυσκολευόµουν να το πιστέψω· η Νεφερέτ ήταν φοβερά έξυπνη.Η Στίβι Ρέι ανασήκωσε τους ώµους της. «Μπροστά στη Νεφερέτ φέρεται διαφορετικά».«Έστω κι έτσι…»

«Και είναι πολύ δυνατό το χάρισµά της, πράγµα που σηµαίνει ότι η Νύχτα έχει ειδικάσχέδια για εκείνη».

«Ή είναι δαίµονας από την κόλαση κι αντλεί τις δυνάµεις της από το σκότος. Δηλαδή,έλεος! Δεν έχεις δει τον Πόλεµο των Άστρων; Ποιος θα µπορούσε να προβλέψει τηµεταστροφή του Άνακιν Σκαϊουόκερ – κι όµως έγινε».

«Μα αυτό, Ζόι, είναι επιστηµονική φαντασία».«Νοµίζω όµως ότι µας δίνει ένα καλό δίδαγµα».«Πήγαινε να το πεις στη Νεφερέτ».Δάγκωσα το σάντουιτς καθώς το σκεφτόµουν. Ίσως θα έπρεπε να το κάνω. Η Νεφερέτ

παραήταν έξυπνη για να εξαπατηθεί από τα τεχνάσµατα της Αφροδίτης. Πρέπει να ήξερεήδη πως κάτι δεν πήγαινε καλά µε τις µέγαιρες. Ίσως το µόνο που χρειαζόταν ήταν να βρεικάποιος το θάρρος να της πει κάποια πράγµατα.

«Προσπάθησε ποτέ κανείς να πει στη Νεφερέτ για την Αφροδίτη;» ρώτησα.«Απ’ ό,τι ξέρω, όχι».«Γιατί;»Η Στίβι Ρέι αναδεύτηκε αµήχανα. «Νοµίζω ότι θ’ ακουγόταν σαν κουτσοµπολιό. Άλλωστε,

τι να πούµε στη Νεφερέτ; Ότι νοµίζουµε ότι η Αφροδίτη ίσως κρύβει τα οράµατά της, αλλάη µόνη απόδειξη που έχουµε είναι ότι είναι µια µοχθηρή σκύλα;» Kούνησε το κεφάλι της.«Όχι, δε νοµίζω να το δεχόταν αυτό η Νεφερέτ. Επιπλέον, αν γινόταν κάποιο θαύµα καιµας πίστευε, τι θα έκανε; Δεν µπορεί να τη διώξει απ’ το σχολείο και να την αφήσει ναπεθάνει στον δρόµο. Η Αφροδίτη θα παρέµενε εδώ, µε τις µέγαιρές της και µε όλα τ’αγόρια που είναι πρόθυµα να κάνουν τα πάντα για εκείνη αν κουνήσει το µικρό τηςδαχτυλάκι. Πιστεύω ότι δεν αξίζει τον κόπο».

Η Στίβι Ρέι είχε δίκιο, παρ’ όλα αυτά δε µου άρεσε. Καθόλου, µα καθόλου.Μπορεί όµως ν’ αλλάξουν τα πράγµατα, αν µια πιο ισχυρή αρχάρια πάρει τη θέση της

Αφροδίτης στην ηγεσία των Σκοτεινών Κορών.Ένιωσα ένα τσίµπηµα ενοχής, που το έκρυψα παίρνοντας µια χούφτα ποπκόρν. Τι

σκέψεις ήταν αυτές; Δεν ήµουν εξουσιοµανής. Δεν ήθελα να γίνω µεγάλη ιέρεια ή ναµπλέξω σε µια εξοντωτική µάχη µε την Αφροδίτη και το µισό σχολείο (το ωραιότερο µισό,για την ακρίβεια). Το µόνο που ήθελα ήταν να προσαρµοστώ στην καινούρια ζωή µου καινα βρω µια θέση στον ήλιο – να ενταχτώ και να είµαι σαν όλα τα παιδιά.

Κι ύστερα θυµήθηκα τις ηλεκτρικές εκκενώσεις που ένιωσα όταν φτιάχνονταν οι δύοκύκλοι και πώς διέτρεξαν το σώµα µου τα τέσσερα στοιχεία, κι ότι χρειάστηκε να ζορίσωτον εαυτό µου για να µείνω στη θέση µου αντί να τρέξω να βοηθήσω την Αφροδίτη στονσχηµατισµό των κύκλων.

«Στίβι Ρέι, πώς νιώθεις όταν φτιάχνεται ένας κύκλος;» ρώτησα ξαφνικά.«Τι εννοείς;»«Ας πούµε, όταν καλούν τη φωτιά στον κύκλο. Νιώθεις ζέστη;»«Όχι. Φυσικά µ’ αρέσει όταν φτιάχνουµε τον κύκλο και µερικές φορές, όταν προσεύχεται

η Νεφερέτ, αισθάνοµαι µια ενέργεια να διατρέχει τον κύκλο, αλλά αυτό είναι όλο».«Δηλαδή δεν ένιωσες ποτέ µια αύρα όταν καλείται ο άνεµος και δε µύρισες βροχή µε το

νερό και δεν ένιωσες τη χλόη κάτω απ’ τα πόδια σου µε τη γη;»«Όχι βέβαια. Μόνο µια µεγάλη ιέρεια µε πανίσχυρο χάρισµα θα µπορούσε…» Σταµάτησε

greekleech.info

απότοµα και γούρλωσε τα µάτια της. «Θέλεις να πεις ότι εσύ νιώθεις έτσι; Για όλα ταστοιχεία;»

Αναδεύτηκα αµήχανα. «Ίσως».«Ίσως!» τσίριξε. «Ζόι! Έχεις ιδέα τι σηµαίνει αυτό;»Έγνεψα όχι.«Την περασµένη βδοµάδα µόλις, κάναµε στο µάθηµα Κοινωνιολογίας για τις πιο διάσηµες

µεγάλες ιέρειες της ιστορίας. Εδώ κι εκατοντάδες χρόνια, δεν υπήρξε καµία ιέρεια µεσυνάφεια και µε τα τέσσερα στοιχεία».

«Πέντε» είπα δειλά.«Και τα πέντε! Ένιωσες κάτι και µε το πνεύµα!»«Ναι, έτσι νοµίζω».«Ζόι! Είναι φανταστικό! Δε νοµίζω να υπήρξε ποτέ στα ιστορικά µεγάλη ιέρεια µε

συνάφεια και µε τα πέντε στοιχεία». Έδειξε το σηµάδι µου. «Αυτό είναι. Δηλώνει πως είσαιδιαφορετική, και είσαι στ’ αλήθεια».

«Στίβι Ρέι, µπορούµε να µείνει µεταξύ µας προς το παρόν; Εννοώ να µην το πούµε ούτεκαν στον Ντάµιεν και στις δίδυµες – θέλω να προσπαθήσω να το ψάξω µόνη µου για λίγο.Γίνονται όλα τόσο γρήγορα».

«Μα, Ζόι…»«Άσε που µπορεί να κάνω λάθος» τη διέκοψα βιαστικά. «Μπορεί να ένιωθα απλώς

νευρικότητα ή υπερδιέγερση επειδή ήταν η πρώτη φορά που συµµετείχα σε τελετή.Φαντάζεσαι πόσο εξευτελιστικό θα είναι αν πω: “Κοιτάξτε, είµαι η µοναδική αρχάρια µεσυνάφεια µε όλα τα στοιχεία” κι αποδειχτεί στο τέλος πως ήταν από νευρικότητα;»

Η Στίβι Ρέι δάγκωσε το εσωτερικό του µάγουλού της. «Δεν ξέρω, νοµίζω πως πρέπει νατο πεις σε κάποιον».

«Ναι, και µετά η Αφροδίτη κι η κλίκα της θα τρίβουν τα χέρια τους αν αποδειχτεί πωςήταν η ιδέα µου».

Η Στίβι Ρέι χλώµιασε. «Αµάν. Έχεις απόλυτο δίκιο. Θα ήταν φοβερό. Δε θα πω λέξη µέχρινα είσαι έτοιµη. Στον λόγο µου».

Η αντίδρασή της µου θύµισε κάτι. «Έι, τι σου έχει κάνει η Αφροδίτη;»Η Στίβι Ρέι χαµήλωσε τα µάτια της, έπλεξε τα δάχτυλά της και κύρτωσε τους ώµους της

σαν να κρύωνε ξαφνικά. «Με κάλεσε σε µια τελετή. Δεν ήµουν πολύ καιρό εδώ, κάνα µήναή κάτι τέτοιο, κι ενθουσιάστηκα που µε ήθελε µια τόσο “ιν” παρέα». Κούνησε το κεφάλι τηςχωρίς να µε κοιτάξει. «Βλακεία µου, αλλά δεν ήξερα ακόµη πολύ κόσµο και σκέφτηκα ότιθα µπορούσαµε να γίνουµε φίλες. Έτσι, πήγα. Αλλά δε µε ήθελαν για µέλος. Με ήθελανγια… για δωρητή αίµατος στην τελετή τους. Μ’ έλεγαν µάλιστα “ψυγείο”, λες κι ήµουν καλήµόνο για να διατηρώ το αίµα που χρειάζονταν. Μ’ έκαναν να κλάψω, κι όταν είπα όχι,γέλασαν µαζί µου και µε πέταξαν έξω. Έτσι γνώρισα τον Ντάµιεν και µετά την Έριν και τηΣονί. Έτυχε να είναι απέξω, κι όταν µε είδαν να βγαίνω τρέχοντας από το κέντροψυχαγωγίας, µε ακολούθησαν και µου είπαν να µη στεναχωριέµαι. Από τότε είναι φίλοιµου». Επιτέλους µε κοίταξε. «Συγγνώµη. Έπρεπε να σε είχα προειδοποιήσει, αλλά ήξεραπως δε θα το έκαναν σ’ εσένα. Είσαι πολύ δυνατή κι η Αφροδίτη τρώγεται από περιέργειαγια το σηµάδι σου. Επιπλέον είσαι τόσο όµορφη, που µπορείς να µπεις στην παρέα τους».

«Το ίδιο κι εσύ!» Το στοµάχι µου ανακατευόταν στη σκέψη της Στίβι Ρέι σωριασµένης

greekleech.info

στην καρέκλα σαν τον Έλιοτ… στη σκέψη να πιω το αίµα της.«Όχι, είµαι απλώς νοστιµούλα. Δεν είµαι σαν αυτές».«Ούτε κι εγώ!» αναφώνησα ξυπνώντας τη Νάλα, που γκρίνιαξε πάλι.«Το ξέρω. Δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι ήξερα πως θα σε θέλουν στην παρέα τους,

έτσι δε θα προσπαθούσαν να σε χρησιµοποιήσουν µ’ αυτό τον τρόπο».Όχι, κατάφεραν να µ’ εξαπατήσουν κι έκαναν ό,τι µπορούσαν για να φρικάρω και να

φύγω. Γιατί όµως; Για στάσου! Τώρα καταλάβαινα τι ήθελαν να κάνουν. Ο Έρικ είπε ότιτην πρώτη φορά που ήπιε αίµα αναγούλιασε και βγήκε έξω να ξεράσει. Εγώ ήµουν µόλιςδύο µέρες στο σχολείο. Ήθελαν να µου κάνουν κάτι που θα µε αηδίαζε τόσο πολύ, ώστε ναφύγω για πάντα από την αδελφότητα και τις τελετές τους.

Δεν ήθελαν να γίνω µέλος των Σκοτεινών Κορών, αλλά ούτε και να καταλάβει η Νεφερέτπως δε µε ήθελαν. Προσπάθησαν, λοιπόν, να µε κάνουν ν’ αρνηθώ εγώ να γίνω µέλοςτους. Για τους δικούς της νοσηρούς λόγους, η επιθετική Αφροδίτη ήθελε να µε κρατήσειµακριά από τις Σκοτεινές Κόρες. Οι τραµπούκοι µε τσάντιζαν πάντα, πράγµα που σήµαινεότι, δυστυχώς για µένα, ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Σκατά. Έπρεπε να γίνω µέλος των Σκοτεινών Κορών.«Δε θύµωσες µαζί µου, ε, Ζόι;» ρώτησε ξεψυχισµένα η Στίβι Ρέι.Ανοιγόκλεισα τα µάτια µου προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις µου. «Όχι βέβαια!

Έχεις δίκιο· η Αφροδίτη δεν επιχείρησε να µε αναγκάσει να δώσω αίµα». Έβαλα στο στόµαµου την τελευταία µπουκιά του σάντουιτς και τη µάσησα βιαστικά. «Είµαι πτώµα στηνκούραση. Θα µε βοηθήσεις να βρω ένα κουτί για άµµο για τη Νάλα πριν πέσω για ύπνο;»

Ευθύς φωτίστηκε το πρόσωπο της Στίβι Ρέι και πετάχτηκε από το κρεβάτι µε τησυνηθισµένη της σβελτάδα. «Για δες αυτό». Βρέθηκε στην άλλη άκρη του δωµατίου καισήκωσε ψηλά µια µεγάλη πράσινη τσάντα που έγραφε µε άσπρα γράµµατα ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ

ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ ΦΕΛΙΣΙΑ, Σ. ΧΑΡΒΑΡΝΤ 2616, ΤΟΥΛΣΑ. Έβγαλε από µέσα ένα κουτί για άµµο,πιατάκια για φαγητό και νερό, ένα κουτί µε γατοτροφή (µε έξτρα προστασία για τοτρίχωµα) και µια σακούλα µε άµµο υγιεινής για γάτες.

«Πού το ήξερες;»«Δεν το ήξερα. Τα βρήκα έξω από την πόρτα µας όταν γύρισα από το φαγητό». Έχωσε το

χέρι της στο βάθος της τσάντας κι έβγαλε έναν φάκελο κι ένα πανέµορφο ροζ δερµάτινοκολάρο µε µικρά ασηµένια καρφάκια γύρω γύρω.

«Αυτό είναι για σένα».Μου έδωσε τον φάκελο, που είδα ότι είχε γραµµένο πάνω το όνοµά µου, κι ύστερα

φώναξε τη Νάλα να της φορέσει το κολάρο της. Μέσα, γραµµένη καλλιγραφικά σε ακριβόεκρού επιστολόχαρτο, υπήρχε µια αράδα.

Ο Σκάιλαρ µου είπε ότι έρχεται η γάτα σου.Για υπογραφή είχε µόνο ένα γράµµα: Ν.

greekleech.info

Έ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

πρεπε να µιλήσω στη Νεφερέτ. Αυτό σκεφτόµουν την επόµενη µέρα το πρωί, καθώςπαίρναµε το πρωινό µας µε τη Στίβι Ρέι. Δεν ήθελα να της πω τίποτα για την

υποτιθέµενη παράξενη αντίδρασή µου στα στοιχεία – εννοώ, δεν είχα πει ψέµατα στη ΣτίβιΡέι, µπορεί όλα αυτά να ήταν η ιδέα µου. Τι θα γινόταν αν το έλεγα στη Νεφερέτ κι εκείνηµε υπέβαλλε σε κάποιο µυστηριώδες τεστ ανίχνευσης χαρισµάτων (σ’ αυτό το σχολείο όλανα τα περιµένεις) για να αποδειχτεί πως είχα απλώς καλπάζουσα φαντασία; Α, όχι,καλύτερα να µου ’λειπε. Θα κράταγα το στόµα µου κλειστό µέχρι να µάθω περισσότερα γι’αυτό. Δεν ήθελα να της πω επίσης ότι νόµιζα πως είδα το φάντασµα της Ελίζαµπεθ. Θα µεπερνούσε για ψυχοπαθή. Η Νεφερέτ ήταν κουλ, αλλά ήταν και ενήλικη, και την άκουγασχεδόν να µου λέει «ήταν της φαντασίας σου επειδή έγιναν τόσο πολλές αλλαγές στη ζωήσου», αν οµολογούσα πως είδα ένα φάντασµα. Ήθελα όµως να της µιλήσω για τη δίψαµου για αίµα. (Ναι – αν µου άρεσε τόσο πολύ, γιατί ανακατευόταν το στοµάχι µου όταν τοσκεφτόµουν;)

«Λες να έρθει µαζί σου στην τάξη;» ρώτησε η Στίβι Ρέι δείχνοντας τη Νάλα.Κοίταξα τη γάτα που ήταν κουλουριασµένη στα πόδια µου και γουργούριζε

ευχαριστηµένη. «Μπορεί;»«Εννοείς αν επιτρέπεται;»Έγνεψα καταφατικά.«Ναι, οι γάτες µπορούν να πηγαίνουν όπου θέλουν».«Χµ» είπα σκύβοντας να χαϊδέψω το κεφάλι της. «Τότε µπορεί να µε παίρνει από πίσω

όλη µέρα».«Χαίροµαι που είναι δική σου κι όχι δική µου. Απ’ ό,τι είδα όταν χτύπησε το ξυπνητήρι,

είχε κάνει κατάληψη στο µαξιλάρι σου».Γέλασα. «Σ’ αυτό έχεις δίκιο. Πώς µε εκτόπισε από το µαξιλάρι µου ένα τόσο δα γατάκι,

ακόµη δεν µπορώ να το καταλάβω». Χάιδεψα πάλι το κεφάλι της. «Πάµε τώρα, γιατί θ’αργήσουµε».

Σηκώθηκα µε το µπολ στο χέρι µου και παραλίγο να πέσω πάνω στην Αφροδίτη. Ήτανπεριστοιχισµένη, όπως πάντα, από τη Συµφορά και την Πολεµόχαρη. Η Σφήκα δε φαινότανπουθενά (µπορεί να έκανε ντους το πρωί και να έλιωσε µόλις την άγγιξε το νερό – χι χι).Το µοχθηρό χαµόγελο της Αφροδίτης µου θύµισε τα πιράνχας που είχα δει στο ενυδρείοΤζενκς πέρσι που το επισκεφτήκαµε στο πλαίσιο του µαθήµατος Βιολογίας.

«Γεια σου, Ζόι. Έφυγες τόσο βιαστικά χτες τη νύχτα, που δεν πρόλαβα να σε χαιρετήσω.Λυπάµαι που δεν πέρασες καλά. Είναι πολύ κρίµα αλλά, βλέπεις, οι Σκοτεινές Κόρες δενείναι για όλους». Κοίταξε τη Στίβι Ρέι και χαµογέλασε ειρωνικά.

«Βασικά, πέρασα υπέροχα και ξετρελάθηκα µε το φόρεµα που µου έδωσες!» είπαδιαχυτικά. «Σ’ ευχαριστώ που µου πρότεινες να γίνω µέλος. Δέχοµαι. Με όλη µου τηνκαρδιά».

Το υποχθόνιο χαµόγελο της Αφροδίτης έσβησε. «Αλήθεια;»

Χαµογέλασα σαν χαζό παιδί χαρά γεµάτο. «Αλήθεια! Πότε είναι η επόµενη συνάντηση ήτελετή ή ό,τι άλλο κάνετε; Ή πρέπει να ρωτήσω τη Νεφερέτ; Θα τη δω τώρα το πρωί.Ξέρω πως θα χαρεί όταν ακούσει πόσο ευπρόσδεκτη µε κάνατε να νιώσω χτες βράδυ καιότι τώρα είµαι κι εγώ µια Σκοτεινή Κόρη».

Προς στιγµή, η Αφροδίτη δίστασε. Κι ύστερα χαµογέλασε ξανά και µιµήθηκε τέλεια τοαθώο ύφος µου. «Ναι, σίγουρα θα χαρεί η Νεφερέτ που έγινες µέλος µας, αλλά αρχηγόςτων Σκοτεινών Κορών είµαι εγώ και ξέρω απέξω το πρόγραµµά µας, οπότε δε χρειάζεται νατην απασχολήσεις µε ανόητες ερωτήσεις. Αύριο γιορτάζουµε το Σάουιν, την κελτική γιορτήγια τον ερχοµό του χειµώνα. Φόρεσε το φόρεµά σου» τόνισε τη λέξη και το χαµόγελό µουέγινε ακόµα πιο πλατύ. Ήθελα να την εκνευρίσω και τα είχα καταφέρει. «Κι έλα στο κέντροψυχαγωγίας αµέσως µετά το δείπνο, στις 4.30 π.µ., ακριβώς».

«Τέλεια. Θα είµαι εκεί».«Ωραία, τι ευχάριστη έκπληξη» είπε µελιστάλαχτα. Κι έφυγε από την κουζίνα,

ακολουθούµενη από τη Συµφορά και την Πολεµόχαρη (που έδειχναν κάπως µουδιασµένες).«Μέγαιρες από την κόλαση» µουρµούρισα µέσ’ απ’ τα δόντια µου. Στράφηκα στη Στίβι

Ρέι, που µε κοίταζε σοκαρισµένη.«Θα µπεις στις Σκοτεινές Κόρες;» ψιθύρισε.«Δεν είναι αυτό που νοµίζεις. Έλα, θα σ’ τα πω καθώς πηγαίνουµε στην τάξη». Έβαλα τα

πιάτα του πρωινού µας σ’ ένα πλυντήριο και οδήγησα τη σιωπηλή Στίβι Ρέι έξω από τονκοιτώνα. Η Νάλα µας ακολούθησε, συρίζοντας «χχχ» σε όποια γάτα τολµούσε να µεπλησιάσει στο πεζοδρόµιο. «Κάνω αναγνώριση του εδάφους, όπως µου είπες χτες βράδυ»εξήγησα.

«Όχι. Δε µ’ αρέσει αυτό» είπε κουνώντας τόσο ζωηρά το κεφάλι της, που αναπήδησαν τακοντά µαλλιά της.

«Δεν έχεις ακούσει που λένε “να είσαι κοντά στους φίλους σου κι ακόµα πιο κοντά στουςεχθρούς σου”;»

«Ναι, αλλά…»«Αυτό κάνω. Αρκετά έµεινε ατιµώρητη η Αφροδίτη. Είναι κακιά. Είναι εγωίστρια. Δεν

µπορεί να θέλει η Νύχτα ένα τέτοιο άτοµο για µεγάλη ιέρεια».Η Στίβι Ρέι γούρλωσε τα µάτια της. «Θα τη σταµατήσεις;»«Θα προσπαθήσω». Και, καθώς µιλούσα, ένιωσα να µυρµηγκιάζει το ζαφειρένιο

µισοφέγγαρο στο µέτωπό µου.«Σ’ ευχαριστώ για τα πράγµατα που έστειλες στη Νάλα» είπα.

Η Νεφερέτ σήκωσε το βλέµµα της από το γραπτό που βαθµολογούσε και χαµογέλασε.«Νάλα – ωραίο όνοµα, αλλά πρέπει να ευχαριστήσεις τον Σκάιλαρ, όχι εµένα. Αυτός µουείπε ότι ερχόταν». Κοίταξε την πορτοκαλί γούνινη µπάλα που τριβόταν ανυπόµονα σταπόδια µου. «Σου ’χει µεγάλη αδυναµία». Σήκωσε ξανά τα µάτια της και κοίταξε τα δικά µου.«Πες µου κάτι, Ζόι, ακούς καθόλου τη φωνή της µέσα στο µυαλό σου, ή ξέρεις πούακριβώς βρίσκεται όταν δεν είσαστε στο ίδιο δωµάτιο;»

Βλεφάρισα. Η Νεφερέτ αναρωτιόταν µήπως είχα συνάφεια µε τις γάτες! «Όχι, δε… δεντην ακούω στο µυαλό µου. Αλλά µου γκρινιάζει συνέχεια. Και δεν έχω ιδέα αν θα ήξεραπού είναι όταν δεν είµαστε µαζί. Βλέπεις, είναι συνεχώς µαζί µου».

«Είναι αξιολάτρευτη». Η Νεφερέτ κούνησε το δάχτυλο στη Νάλα και είπε: «Έλα εδώ,

greekleech.info

παιδί µου».Η Νάλα πλησίασε αµέσως και πήδησε πάνω στο γραφείο της Νεφερέτ, σκορπίζοντας

παντού χαρτιά.«Αχ, συγγνώµη, Νεφερέτ». Έκανα να πιάσω τη Νάλα, αλλά η Νεφερέτ µου έγνεψε να την

αφήσω. Χάιδεψε το κεφάλι της κι η γάτα έκλεισε τα µάτια της γουργουρίζοντας.«Οι γάτες είναι πάντα ευπρόσδεκτες και τα χαρτιά µαζεύονται εύκολα. Τώρα, γιατί ήθελες

να µου µιλήσεις, Ζόιµπερντ;»Το χαϊδευτικό που χρησιµοποιούσε η γιαγιά µου έκανε την καρδιά µου να πονέσει και

ξαφνικά µου ’λειψε µε τέτοια ένταση, που βούρκωσαν τα µάτια µου.«Σου λείπει το παλιό σου σπίτι;» ρώτησε σιγανά η Νεφερέτ.«Όχι, όχι ιδιαίτερα. Εκτός από τη γιαγιά, αλλά ήµουν τόσο απασχοληµένη, που το

συνειδητοποίησα µόλις τώρα» οµολόγησα ένοχα.«Δε σου λείπουν η µητέρα και ο πατέρας σου».Δεν ήταν ερώτηση, αλλά ένιωσα την ανάγκη ν’ απαντήσω. «Όχι. Στην πραγµατικότητα

δεν έχω µπαµπά. Μας εγκατέλειψε όταν ήµουν πολύ µικρή. Η µαµά µου ξαναπαντρεύτηκεπριν από τρία χρόνια και…»

«Μπορείς να µου µιλήσεις ελεύθερα. Σου δίνω τον λόγο µου ότι θα καταλάβω» είπε ηΝεφερέτ.

«Τον µισώ!» είπα µε περισσότερο θυµό απ’ όσον περίµενα ότι ένιωθα. «Από τότε πουµπήκε στην οικογένειά µας» πρόφερα σαρκαστικά τη λέξη «χάλασαν όλα. Η µαµά µουάλλαξε τελείως. Είναι σαν να µην µπορεί να είναι γυναίκα του και ταυτόχρονα µητέρα µου.Το σπίτι έπαψε να είναι σπίτι µου εδώ και πάρα πολύ καιρό».

«Η µητέρα µου πέθανε όταν ήµουν δέκα χρονών. Ο πατέρας µου δεν ξαναπαντρεύτηκε.Αντί γι’ αυτό, άρχισε να χρησιµοποιεί εµένα σαν σύζυγό του. Με κακοποιούσε από τα δέκαµέχρι τα δεκαπέντε µου, όταν µε έσωσε η Νύχτα σηµαδεύοντάς µε». Η Νεφερέτ σταµάτησεκαι µε άφησε ν’ απορροφήσω το σοκ αυτού που άκουσα πριν συνεχίσει. «Όπως βλέπεις,όταν λέω ότι καταλαβαίνω τι σηµαίνει να γίνεται το σπίτι σου αφόρητο µέρος, δε λέωαπλώς κοινοτοπίες».

«Είναι φριχτό». Δεν ήξερα τι άλλο να πω.«Ήταν τότε. Τώρα δεν είναι παρά άλλη µια ανάµνηση. Ζόι, οι άνθρωποι από το παρελθόν

σου, αλλά και από το παρόν και το µέλλον σου, θα γίνονται όλο και λιγότερο σηµαντικοίγια σένα, ώσπου, κάποια στιγµή, δε θα νιώθεις τίποτα σχεδόν για εκείνους. Θα τοαισθάνεσαι όλο και περισσότερο καθώς θα προχωρά η αλλαγή σου».

Η φωνή της είχε µια ψυχρότητα που µ’ έκανε να νιώσω παράξενα, κι άκουσα τον εαυτόµου να λέει: «Δε θέλω να πάψω ν’ αγαπώ τη γιαγιά µου».

«Ασφαλώς και δε θα πάψεις». Είχε ξαναγίνει θερµή και στοργική. «Είναι µόλις εννιά τοβράδυ, γιατί δεν της τηλεφωνείς; Ας αργήσεις λίγο στο µάθηµα Δραµατικής Τέχνης· θα σεδικαιολογήσω εγώ στην καθηγήτριά σου».

«Σ’ ευχαριστώ, το θέλω πολύ. Αλλά δεν ήρθα να σου µιλήσω γι’ αυτό». Πήρα µια βαθιάανάσα. «Χτες τη νύχτα ήπια αίµα».

Η Νεφερέτ κούνησε το κεφάλι της. «Oι Σκοτεινές Κόρες αναµειγνύουν συχνά αίµααρχαρίου στο τελετουργικό κρασί. Είναι κάτι που αρέσει στους νέους. Σε αναστάτωσεπολύ, Ζόι;»

«Το έµαθα αφού το ήπια. Και τότε, ναι, αναστατώθηκα».Η Νεφερέτ συνοφρυώθηκε. «Δεν ήταν σωστό εκ µέρους της Αφροδίτης να µη σ’ το πει εκ

των προτέρων. Έπρεπε ν’ αποφασίσεις η ίδια αν θα το δοκιµάσεις. Θα της µιλήσω».«Όχι!» µου ξέφυγε αυθόρµητα κι ύστερα πίεσα τον εαυτό µου να µιλήσει πιο ήρεµα.

«Όχι, δεν υπάρχει λόγος. Θα το τακτοποιήσω µόνη µου. Αποφάσισα να γίνω µέλος τηςαδελφότητας και δε θέλω να ξεκινήσω δίνοντας την εντύπωση ότι προσπαθώ να βάλω σεµπελάδες την Αφροδίτη».

«Μάλλον έχεις δίκιο. Η Αφροδίτη είναι ευέξαπτη και είµαι σίγουρη ότι µπορείς να τοτακτοποιήσεις µόνη σου, Ζόι. Ενθαρρύνουµε τους αρχάριους να λύνουν µόνοι τους, ανείναι δυνατόν, τα προβλήµατα που ανακύπτουν µεταξύ τους». Με κοίταξε µε µια έκφρασηανησυχίας στο πρόσωπό της. «Είναι φυσικό να µη σ’ ενθουσιάσει το αίµα τις πρώτεςφορές. Θα το ήξερες αν ήσουν περισσότερο καιρό µαζί µας».

«Δεν είναι αυτό. Ίσα ίσα… µου άρεσε. Ο Έρικ είπε πως ήταν ασυνήθιστη αντίδραση».Η Νεφερέτ ανασήκωσε τα τέλεια καλοσχηµατισµένα φρύδια της. «Πράγµατι. Ένιωσες

επίσης έξαψη ή ζάλη;»«Και τα δύο» µουρµούρισα.Η Νεφερέτ κοίταξε το σηµάδι µου. «Είσαι µοναδική, Ζόι. Νοµίζω πως πρέπει να σε

πάρουµε από αυτή την τάξη Κοινωνιολογίας και να σε µεταφέρουµε στο µάθηµα τηςΈκτης».

«Θα προτιµούσα να µην το κάνεις αυτό» είπα βιαστικά. «Νιώθω ήδη άσχηµα που κοιτάνεόλοι το σηµάδι µου και περιµένουν να δουν αν θα κάνω κάτι παράξενο. Αν µε βάλεις στηνίδια τάξη µε παιδιά που είναι εδώ τρία χρόνια, θα σιγουρευτούν πως είµαι µυστήρια».

Η Νεφερέτ δίστασε, χαϊδεύοντας το κεφάλι της Νάλα καθώς σκεφτόταν. «Καταλαβαίνω τιεννοείς, Ζόι. Έχουν περάσει πάνω από εκατό χρόνια από τότε που ήµουν έφηβη, αλλά οιβρικόλακες έχουν πολύ γερή και ακριβή µνήµη, έτσι θυµάµαι πόσο δύσκολη είναι ηδιαδικασία της αλλαγής». Αναστέναξε. «Εντάξει, τι λες για έναν συµβιβασµό; Θα σ’ αφήσωνα µείνεις στην Τρίτη τάξη Κοινωνιολογίας, αλλά θέλω να σου δώσω το βιβλίο πουχρησιµοποιούµε στην τελευταία τάξη και να µου υποσχεθείς ότι θα διαβάζεις ένα κεφάλαιοτην εβδοµάδα και θα συζητάς µαζί µου όλες τις απορίες σου».

«Σύµφωνοι» είπα.«Ξέρεις, Ζόι, καθώς θ’ αλλάζεις, θα γίνεις κυριολεκτικά ένα εντελώς διαφορετικό ον. Οι

βρικόλακες δεν είναι άνθρωποι, αν κι έχουµε ανθρώπινη µορφή. Ίσως να σου φαίνεταιαποκρουστικό τώρα, αλλά η επιθυµία σου για αίµα είναι τόσο φυσιολογική στην καινούριασου ζωή όσο» σταµάτησε και χαµογέλασε «η επιθυµία σου για τα αναψυκτικά τύπου ΚόκαΚόλα στην προηγούµενη ζωή σου».

«Χριστέ µου! Τίποτα δε σου ξεφεύγει;»«Η Νύχτα µε προίκισε γενναιόδωρα. Εκτός από τη συνάφειά µου µε τα αγαπηµένα µας

αιλουροειδή και τις ιαµατικές µου ικανότητες, είµαι και διαισθητική».«Δηλαδή µπορείς να διαβάζεις το µυαλό µου;» ρώτησα νευρικά.«Όχι ακριβώς. Αλλά µπορώ να πιάνω κάποια πράγµατα. Για παράδειγµα, ξέρω ότι απόψε

θέλεις να µου µιλήσεις και για κάτι άλλο».Πήρα µια βαθιά ανάσα. «Αναστατώθηκα πολύ όταν έµαθα για το αίµα, κι έφυγα από το

κέντρο ψυχαγωγίας. Έτσι βρήκα τη Νάλα. Ήταν πάνω σ’ ένα δέντρο δίπλα ακριβώς από

greekleech.info

τον τοίχο του σχολείου και νόµισα πως είχε παγιδευτεί εκεί, οπότε σκαρφάλωσα στοντοίχο για να την κατεβάσω, και ενώ της µιλούσα, µε βρήκαν δύο παιδιά από το παλιό µουσχολείο».

«Τι έγινε;» Το χέρι της Νεφερέτ έµεινε ακίνητο· δε χάιδευε πια τη Νάλα, είχεεπικεντρώσει όλη την προσοχή της σ’ εµένα.

«Κάτι δυσάρεστο. Τα παιδιά είχαν καπνίσει, είχαν πιει κι ήταν φτιαγµένα». Εντάξει, δενήθελα να µου ξεφύγει αυτό.

«Προσπάθησαν να σε χτυπήσουν;»«Όχι, τίποτα τέτοιο. Ήταν η πρώην καλύτερή µου φίλη και το πρώην αγόρι µου, δηλαδή

στο περίπου».Η Νεφερέτ ανασήκωσε ξανά το φρύδι της.«Να, έχουµε πάψει να είµαστε µαζί, αλλά δεν έχει πάψει να υπάρχει κάτι µεταξύ µας».Έγνεψε σαν να καταλάβαινε. «Για συνέχισε».«Η Κέιλα κι εγώ αρπαχτήκαµε. Με βλέπει διαφορετικά τώρα και κάπου τη βλέπω

διαφορετικά κι εγώ. Σε καµιά µας δεν αρέσει αυτό το διαφορετικό που βλέπουµε». Μόλιςτο είπα, συνειδητοποίησα πως ήταν αλήθεια. Δεν ήταν πως είχε αλλάξει η Κέιλα – στηνπραγµατικότητα ήταν ακριβώς η ίδια. Απλώς κάποια µικροπράγµατα που παρέβλεπα, όπωςη ανόητη φλυαρία της και η κακόβουλη πλευρά της, ξαφνικά µ’ ενοχλούσαν αφόρητα.«Τέλος πάντων, έφυγε κι έµεινα µόνη µου µε τον Χιθ». Εκεί σταµάτησα, µην ξέροντας πώςνα πω τα υπόλοιπα.

Η Νεφερέτ στένεψε τα µάτια της. «Ένιωσες γι’ αυτόν τη δίψα του αίµατος».«Ναι» ψιθύρισα.«Ήπιες το αίµα του, Ζόι;» Η φωνή της ήταν κοφτή.«Απλώς έγλειψα µια σταγόνα. Τον γρατσούνισα. Δεν το ήθελα, αλλά µόλις άκουσα το

χτύπηµα του σφυγµού του… τον γρατσούνισα ασυναίσθητα».«Δηλαδή δεν ήπιες κανονικά από το τραύµα;»«Ξεκίνησα να το κάνω, αλλά γύρισε η Κέιλα και µας διέκοψε. Φρίκαρε τελείως κι έτσι

κατάφερα να πείσω τον Χιθ να φύγει».«Δεν ήθελε;»Έγνεψα αρνητικά. «Όχι. Δεν ήθελε». Μου ερχόταν να βάλω τα κλάµατα. «Συγγνώµη,

Νεφερέτ! Δεν το ήθελα. Δεν καταλάβαινα καν τι έκανα µέχρι που έµπηξε τις στριγκλιές ηΚέιλα».

«Και βέβαια δεν είχες συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Πού να ξέρει για τη δίψα του αίµατοςµια αρχάρια που µόλις σηµαδεύτηκε;» Χάιδεψε καθησυχαστικά το µπράτσο µου µε µιαµητρική χειρονοµία. «Κατά πάσα πιθανότητα δεν τον σφράγισες».

«Σφράγισα;»«Συµβαίνει συχνά όταν πιει ένας βρικόλακας κατευθείαν από άνθρωπο, ειδικά αν υπάρχει

ανάµεσά τους ένας δεσµός που έχει δηµιουργηθεί πριν από την πόση του αίµατος. Γι’ αυτόαπαγορεύεται να πίνουν αίµα οι αρχάριοι απευθείας από ανθρώπους. Βασικάαποθαρρύνουµε και τους ενήλικους βρικόλακες να θρέφονται από ανθρώπους. Υπάρχειµάλιστα µια σέχτα βρικολάκων που το θεωρούν ανήθικο και θέλουν ν’ απαγορευτεί διάνόµου» είπε.

Είδα τα µάτια της να σκοτεινιάζουν καθώς µιλούσε. Η έκφρασή τους µου προκάλεσε

greekleech.info

ξάφνου νευρικότητα και ανατρίχιασα. Μετά η Νεφερέτ βλεφάρισε και τα µάτια τηςξανάγιναν όπως πρώτα. Ή ήταν της φαντασίας µου το παράξενο σκοτείνιασµά τους;

«Αλλά αυτή είναι µια συζήτηση που καλύτερα να την αφήσουµε για το µάθηµαΚοινωνιολογίας της Έκτης τάξης».

«Και τι θα κάνω µε τον Χιθ;»«Τίποτα. Ενηµέρωσέ µε αν προσπαθήσει να σε ξαναδεί. Αν σου τηλεφωνήσει, µην το

σηκώσεις. Αν έχει αρχίσει να σφραγίζεται, θα τον επηρεάσει ακόµα κι ο ήχος της φωνήςσου και θα λειτουργήσει ως δόλωµα που τον τραβάει κοντά σου».

«Μου θυµίζει Δράκουλα αυτή η φάση» µουρµούρισα.«Δεν έχει καµιά σχέση µ’ αυτό το άθλιο βιβλίο!» είπε θυµωµένη. «Ο Στόκερ

κατασυκοφάντησε τους βρικόλακες, πράγµα που προκάλεσε στο είδος µας ατέλειωταπροβλήµατα µε τους ανθρώπους».

«Συγγνώµη, δεν ήθελα…»Το προσπέρασε µ’ ένα κούνηµα του χεριού της. «Δεν έπρεπε να ξεσπάσω πάνω σου τον

εκνευρισµό µου για το βιβλίο του γερο-ηλίθιου. Και µην ανησυχείς για τον φίλο σου τονΧιθ. Είµαι σίγουρη πως δεν υπάρχει πρόβληµα. Είπες ότι κάπνιζε κι έπινε; Nα υποθέσω ότιεννοείς µαριχουάνα;»

Έγνεψα καταφατικά. «Εγώ όµως δεν καπνίζω» πρόσθεσα. «Ο Χιθ δεν κάπνιζε παλιότερα,ούτε η Κέιλα. Δεν ξέρω τι έχουν πάθει. Νοµίζω ότι κάνουν παρέα µε τους παίκτες τηςΈνωσης, που είναι χρήστες, και δεν τους κόβει να πούνε όχι».

«Η αντίδρασή του σ’ εσένα ίσως οφειλόταν περισσότερο στην επίδραση της µαριχουάναςπαρά σ’ ένα πιθανό σφράγισµα». Σταµάτησε, έβγαλε ένα µπλοκ από το συρτάρι της και µουέδωσε ένα µολύβι. «Για καλό και για κακό, όµως, γράψε µου τα ονοµατεπώνυµα των φίλωνσου και πού µένουν. Α, βάλε και τα ονόµατα των παικτών της Ένωσης, αν τους ξέρεις».

«Τι τα θέλεις τα ονόµατά τους;» Η ψυχή µου ανέβηκε στο στόµα µου. «Δε φαντάζοµαι ναειδοποιήσεις τους γονείς τους;»

Η Νεφερέτ γέλασε. «Όχι βέβαια. Δε µε αφορούν οι παρεκτροπές των έφηβων ανθρώπων.Σε ρωτάω για να συγκεντρώσω τις σκέψεις µου στην παρέα τους και να πιάσω τυχόνενδείξεις σφραγίσµατος ανάµεσά τους».

«Και τι θα γίνει αν πιάσεις; Τι θα γίνει µε τον Χιθ;»«Είναι µικρός και το σφράγισµα θα είναι αδύναµο, έτσι µε τον καιρό και την απόσταση θα

ξεθωριάσει. Κι αν έχει σφραγιστεί βαθιά, υπάρχουν πάντα τρόποι να το εξουδετερώσεις».Ετοιµάστηκα να πω ότι τότε ίσως έπρεπε να κάνει ό,τι χρειαζόταν για να το εξουδετερώσει,όταν πρόσθεσε: «Κανένας από αυτούς δεν είναι ευχάριστος».

«Α, καλά».Έγραψα τα ονόµατα και τις διευθύνσεις της Κέιλα και του Χιθ. Δεν είχα ιδέα πού έµεναν

οι παίκτες της Ένωσης, αλλά θυµόµουν τα ονόµατά τους. Η Νεφερέτ σηκώθηκε και πήγεστο βάθος της αίθουσας, για να πάρει ένα χοντρό βιβλίο που έγραφε µε ασηµένιαγράµµατα Κοινωνιολογία Στ΄ Τάξης.

«Άρχισε από το πρώτο κεφάλαιο και συνέχισε ως το τέλος. Μέχρι να το τελειώσεις, θαθεωρήσουµε πως είναι αυτό η µελέτη σου αντί για τις εργασίες που βάζω στα υπόλοιπαπαιδιά της Τρίτης τάξης».

Πήρα το βιβλίο. Ήταν βαρύ κι ένιωσα το εξώφυλλό του δροσερό στα νευρικά, ιδρωµένα greekleech.info

greekleech.info

χέρια µου.«Αν έχεις οποιαδήποτε απορία, έλα να µε δεις αµέσως. Αν δεν είµαι εδώ, µπορείς να

έρθεις στο διαµέρισµά µου στον ναό της Νύχτας. Μπες από την µπροστινή πόρτα κιακολούθησε τις σκάλες στα δεξιά σου. Αυτή τη στιγµή είµαι η µοναδική ιέρεια στο σχολείο,έτσι έχω δικό µου όλο τον δεύτερο όροφο. Και µη φοβηθείς ότι θα µε ανησυχήσεις. Είσαι ηαρχάριά µου – δουλειά σου είναι να µε ανησυχείς» είπε µ’ ένα ζεστό χαµόγελο.

«Σ’ ευχαριστώ, Νεφερέτ».«Προσπάθησε να µη στεναχωριέσαι. Σ’ επέλεξε η Νύχτα και η θεά φροντίζει τους δικούς

της». Μ’ αγκάλιασε. «Και τώρα, πάω να πω στην κυρία Νόλαν ότι σε καθυστέρησα. Εσύµπορείς να τηλεφωνήσεις στη γιαγιά σου από τη συσκευή στο γραφείο µου». Μ’ αγκάλιασεξανά κι ύστερα έφυγε, κλείνοντας αθόρυβα την πόρτα της αίθουσας.

Κάθισα στο γραφείο της και σκέφτηκα πόσο υπέροχη ήταν και πόσο καιρό είχε να µ’αγκαλιάσει έτσι η µητέρα µου. Και, για κάποιον λόγο, µε πήραν τα κλάµατα.

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

Γεια σου, γιαγιά. Εγώ είµαι».«Α! Ζόιµπερντ! Είσαι καλά, γλυκιά µου;»

Χαµογέλασα στο τηλέφωνο σφουγγίζοντας τα µάτια µου. «Καλά είµαι, γιαγιά. Αλλά µουλείπεις».

«Κι εµένα µου λείπεις, Μικρό Πουλί». Σταµάτησε κι ύστερα ρώτησε: «Σου τηλεφώνησε ηµαµά σου;».

«Όχι».Η γιαγιά αναστέναξε. «Κοίτα, γλυκιά µου, ίσως να µη θέλει να σ’ ενοχλήσει τώρα που

προσπαθείς να προσαρµοστείς στην καινούρια σου ζωή. Της είπα ότι, όπως µου εξήγησε ηΝεφερέτ, η µέρα σου θα γίνει νύχτα και το αντίστροφο».

«Σ’ ευχαριστώ, γιαγιά, αλλά δε νοµίζω πως είναι αυτός ο λόγος που δε µουτηλεφώνησε».

«Ίσως προσπάθησε και δεν το σήκωσες. Σε πήρα κι εγώ χτες και µου απάντησε οτηλεφωνητής σου».

Ένιωσα ένα τσίµπηµα ενοχής. Δεν είχα ελέγξει τον τηλεφωνητή µου για µηνύµατα.«Ξέχασα να φορτίσω το κινητό µου. Το έχω στο δωµάτιό µου. Συγγνώµη που δεν τοσήκωσα, γιαγιά». Κι ύστερα, για να την κάνω να αισθανθεί καλύτερα (και να την κάνω ναπάψει να συζητά γι’ αυτό το θέµα), είπα: «Θα κοιτάξω τον τηλεφωνητή µου µόλιςεπιστρέψω στο δωµάτιό µου. Μπορεί να έχει πάρει η µαµά».

«Μπορεί, γλυκιά µου. Και τώρα πες µου, πώς είναι εκεί;»«Ωραία. Θέλω να πω, υπάρχουν ένα σωρό πράγµατα που µ’ αρέσουν. Τα µαθήµατα είναι

κουλ. Να φανταστείς, γιαγιά, κάνω ξιφασκία και ιππασία».«Μα αυτό είναι θαυµάσιο! Θυµάµαι πώς σου άρεσε να ιππεύεις τον Μπάνι».«Κι απέκτησα γάτα!»«Αχ, Ζόιµπερντ, πόσο χαίροµαι. Πάντα αγαπούσες τις γάτες. Έχεις πιάσει φιλίες µε τα

άλλα παιδιά;»«Ναι, η συγκάτοικός µου, η Στίβι Ρέι, είναι πολύ καλό κορίτσι. Και µου αρέσουν κι οι

φίλοι της».«Αφού λοιπόν πάνε όλα καλά, προς τι τα δάκρυα;»Έπρεπε να το ξέρω πως δεν µπορούσα να κρύψω τίποτα από τη γιαγιά µου. «Να… είναι

κάποια πράγµατα στην αλλαγή που µε δυσκολεύουν».«Πάντως είσαι καλά, έτσι;» Η φωνή της ήταν γεµάτη ανησυχία. «Το κεφάλι σου είναι

εντάξει;»«Ναι, δεν έχω τίποτα. Απλώς…» Σταµάτησα. Ήθελα να της το πω· το ήθελα τόσο πολύ

που νόµιζα ότι θα εκραγώ, µα δεν ήξερα πώς. Και φοβόµουνα – φοβόµουνα ότι θα έπαυενα µ’ αγαπάει. Θέλω να πω, η µαµά έπαψε να µ’ αγαπάει, σωστά; Ή, αν µη τι άλλο, η µαµάµε αντάλλαξε µ’ έναν καινούριο σύζυγο, που από µια άποψη ήταν χειρότερο από το να

πάψει να µ’ αγαπάει. Τι θα έκανα αν µου γύριζε κι η γιαγιά την πλάτη;«Ζόιµπερντ, ξέρεις ότι µπορείς να µου πεις τα πάντα» είπε τρυφερά.«Είναι δύσκολο, γιαγιά». Δάγκωσα τα χείλη µου για να µην κλάψω.«Άσε µε τότε να το κάνω πιο εύκολο. Ό,τι κι αν µου πεις, δε θα πάψω ποτέ να σ’ αγαπώ.

Είµαι η γιαγιά σου σήµερα, αύριο και του χρόνου. Θα είµαι η γιαγιά σου ακόµα κι όταν θαπάω να βρω τους προγόνους µας στον κόσµο των πνευµάτων, και θα σ’ αγαπώ κι αποκεί,Μικρό Πουλί».

Τότε το ξεφούρνισα. «Ήπια αίµα και µου άρεσε!»Χωρίς να διστάσει στιγµή, η γιαγιά είπε: «Μα, γλυκιά µου, αυτό δεν κάνουν οι

βρικόλακες;».«Ναι, αλλά εγώ δεν είµαι βρικόλακας. Είµαι αρχάρια λίγων µόλις ηµερών».«Είσαι ξεχωριστή, Ζόι. Πάντα ήσουν. Γιατί ν’ αλλάξεις τώρα;»«Δεν αισθάνοµαι ξεχωριστή. Αισθάνοµαι τέρας».«Τότε να θυµάσαι κάτι. Είσαι ακόµη εσύ. Δεν έχει σηµασία που σε σηµάδεψαν. Δεν έχει

σηµασία που περνάς την αλλαγή. Το πνεύµα µέσα σου παραµένει το δικό σου πνεύµα.Εξωτερικά µπορεί να δείχνεις σαν µια γνωστή άγνωστη, αλλά αρκεί µια µατιά µέσα σου γιανα βρεις αυτό που ξέρεις δεκάξι χρόνια».

«Γνωστή άγνωστη…» ψιθύρισα. «Πού το ξέρεις;»«Είσαι το κοριτσάκι µου, γλυκιά µου. Είσαι πνευµατική µου κόρη. Δεν είναι δύσκολο να

καταλάβω τα συναισθήµατά σου – υποθέτω πως κάπως έτσι θα ένιωθα κι εγώ στη θέσησου».

«Σ’ ευχαριστώ, γιαγιά».«Παρακαλώ, ου-γουι-τσι-α-τζι-για».Χαµογέλασα, απολαµβάνοντας τον ήχο της λέξης «κόρη» στη γλώσσα των Τσερόκι –

ήταν τόσο µαγικός και ξεχωριστός, σαν τίτλος δοσµένος από τη θεά. Θεοδώρητος…«Είναι και κάτι άλλο, γιαγιά».«Πες µου, Μικρό Πουλί».«Νοµίζω ότι νιώθω τα πέντε στοιχεία όταν φτιάχνεται ο κύκλος».«Αν ισχύει αυτό, σου έχει δοθεί µεγάλη δύναµη, Ζόι. Και ξέρεις ότι µε τη µεγάλη δύναµη

συµβαδίζει κι η µεγάλη ευθύνη. Η οικογένειά µας έχει πλούσιο ιστορικό πρεσβυτέρων τηςφυλής, µάγων-γιατρών και σοφών γυναικών. Πρέπει να προσέχεις, Μικρό Πουλί, νασκέφτεσαι πριν δράσεις. Η θεά δε θα σου έδινε ξεχωριστές δυνάµεις χωρίς να έχει τουςλόγους της. Χρησιµοποίησέ τες προσεκτικά και κάνε τη Νύχτα και τους προγόνους σου νασε βλέπουν από ψηλά και να σε καµαρώνουν».

«Θα βάλω τα δυνατά µου, γιαγιά».«Είναι το µόνο που ζητώ, Ζόιµπερντ».«Υπάρχει κι άλλο ένα κορίτσι µε ξεχωριστές δυνάµεις, αλλά είναι απαίσια.

Καταδυναστεύει τα παιδιά και λέει ψέµατα. Νοµίζω, γιαγιά… νοµίζω…» Πήρα µια βαθιάανάσα και είπα αυτό που κλωθογύριζε όλο το πρωί στο µυαλό µου. «Νοµίζω πως είµαι πιοδυνατή απ’ αυτήν και µ’ έκανε έτσι η Νύχτα για να τη βγάλω από τη θέση που κατέχει.Αλλά… αλλά αυτό θα σήµαινε πως θα ’πρεπε να πάρω εγώ τη θέση της, και δεν ξέρω ανείµαι έτοιµη, τουλάχιστον προς το παρόν. Ίσως να µην είµαι έτοιµη ποτέ».

«Ακολούθησε αυτό που σου λέει το πνεύµα σου, Ζόιµπερντ». Δίστασε λιγάκι κι ύστερα

είπε: «Θυµάσαι, γλυκιά µου, την εξαγνιστική προσευχή του λαού µας;».Το σκέφτηκα. Είχα πάει αµέτρητες φορές µαζί µε τη γιαγιά στο ποταµάκι πίσω από το

σπίτι της και την είχα παρακολουθήσει να παίρνει το λουτρό της στο τρεχούµενο νερό καινα λέει την εξαγνιστική προσευχή. Μερικές φορές έµπαινα κι εγώ στο ποταµάκι και τηνέλεγα µαζί της. Ήταν µια προσευχή άρρηκτα δεµένη µε τα παιδικά µου χρόνια, που γινότανστην αλλαγή των εποχών, ως ευχαριστία για τη συγκοµιδή της λεβάντας ή ωςπροετοιµασία για τον ερχοµό του χειµώνα, καθώς επίσης κι όταν η γιαγιά έπρεπε να πάρειδύσκολες αποφάσεις. Μερικές φορές δεν ήξερα γιατί εξάγνιζε τον εαυτό της κι έλεγε τηνπροσευχή. Απλώς την έλεγε συχνά.

«Ναι» είπα. «Τη θυµάµαι».«Υπάρχει τρεχούµενο νερό µέσα στον χώρο του σχολείου;»«Δεν ξέρω, γιαγιά».«Αν δεν υπάρχει, βρες µερικά βότανα για να φτιάξεις ένα µατσάκι που θα το κάψεις σαν

κερί. Το καλύτερο είναι φασκόµηλο και λεβάντα, αλλά µπορείς να χρησιµοποιήσεις ακόµακαι φρέσκο πεύκο, αν δεν έχεις άλλη επιλογή. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, Ζόιµπερντ;»

«Να λιβανίσω το σώµα µου, ξεκινώντας από τα πόδια µου κι ανεβαίνοντας προς ταεπάνω, µπρος και πίσω» είπα σαν να ήµουν πάλι µικρό παιδί και µε εκπαίδευε η γιαγιά µουστα έθιµα του λαού µας. «Και µετά να στραφώ στην ανατολή και να πω την εξαγνιστικήπροσευχή».

«Ωραία, το θυµάσαι. Ζήτησε τη βοήθεια της θεάς, Ζόι. Πιστεύω ότι θα σ’ ακούσει.Μπορείς να το κάνεις πριν ανατείλει ο ήλιος αύριο το πρωί;»

«Έτσι νοµίζω».«Θα κάνω κι εγώ την προσευχή, προσθέτοντας τη φωνή της γιαγιάς στην παράκληση στη

θεά να σε καθοδηγήσει».Και ξάφνου ένιωσα καλύτερα. Η γιαγιά ήταν ειδική σ’ αυτά τα θέµατα. Αφού έλεγε ότι θα

πάνε όλα καλά, θα πήγαιναν.«Θα κάνω την εξαγνιστική προσευχή πριν από την ανατολή. Σ’ το υπόσχοµαι».«Ωραία, Μικρό Πουλί. Και τώρα θα σ’ αφήσει η γριά γιαγιά σου. Είναι ώρα µαθήµατος,

σωστά;»«Ναι, έχω µάθηµα Δραµατικής Τέχνης. Και, γιαγιά, δε θα γεράσεις ποτέ».«Όχι όσο ακούω τη νεανική φωνή σου, Μικρό Πουλί. Σ’ αγαπώ, ου-γουι-τσι-α-τζι-για».«Κι εγώ σ’ αγαπώ, γιαγιά».

Η συζήτηση µε τη γιαγιά είχε σηκώσει ένα αβάσταχτο βάρος από την καρδιά µου.Φοβόµουν ακόµη κι αγωνιούσα για το µέλλον και δε µ’ ενθουσίαζε η σκέψη να προκαλέσωτην πτώση της Αφροδίτης. Αφήστε που δεν είχα ιδέα πώς να το κάνω. Αλλά είχα ένασχέδιο. Εντάξει, µπορεί να µην ήταν ακριβώς «σχέδιο», αλλά τουλάχιστον είχα κάτι νακάνω. Θα τελούσα την εξαγνιστική προσευχή και µετά… και µετά θα σκεφτόµουν ταεπόµενα βήµατά µου.

Ναι, έτσι πρέπει να κινηθώ. Τουλάχιστον αυτό έλεγα στον εαυτό µου σ’ όλη τη διάρκειατων πρωινών µαθηµάτων. Όταν διακόψαµε για µεσηµεριανό, είχα αποφασίσει πού θαέκανα την τελετουργία µου – κάτω από το δέντρο όπου βρήκα τη Νάλα. Το σκεφτόµουνενώ σερβιριζόµουν στον µπουφέ, πίσω από τις δίδυµες. Τα δέντρα, και ειδικά οιβελανιδιές, είναι ιερά για τους Τσερόκι, έτσι µου φαινόταν καλή επιλογή. Επιπλέον το

µέρος ήταν αποµονωµένο και πήγαινες εύκολα. Βέβαια, µε είχαν βρει εκεί ο Χιθ και η Κέιλα,αλλά δε σκόπευα να σκαρφαλώσω ξανά στον τοίχο και δυσκολευόµουν να φανταστώ ότι οΧιθ, σφραγισµένος ξεσφραγισµένος, θα εµφανιζόταν δυο µέρες στη σειρά τ’ άγριαχαράµατα. Θέλω να πω, τα καλοκαίρια ο άνθρωπος κοιµόταν ως τις δύο το µεσηµέρι, σεκαθηµερινή βάση. Κι όταν είχαµε σχολείο, χρειαζόταν δύο ξυπνητήρια και τις φωνές τηςµάνας του για να ξυπνήσει. Το παιδί δε θα ξανασηκωνόταν από τα χαράµατα. Σίγουρα θαχρειαζόταν µήνες να συνέλθει από το χθεσινό. Όχι, µάλλον θα είχε ξεπορτίσει από το σπίτιγια να συναντήσει την Κέιλα (η Κέιλα δεν είχε κανένα πρόβληµα να ξεπορτίσει, οι γονείςτης κοιµόντουσαν όρθιοι) και θα περνούσαν µαζί όλη τη νύχτα. Πράγµα που σήµαινε ότι δεθα πήγαινε σχολείο και θα το έπαιζε άρρωστος και θα κοιµόταν τις επόµενες δύο µέρες.Τέλος πάντων, δεν ανησυχούσα µήπως εµφανιστεί.

«Δεν είναι λίγο τροµακτικά τα καλαµπόκια νάνοι; Έχουν κάτι το αφύσικο τόσο µικρά πουείναι».

Αναπήδησα και παραλίγο να µου πέσει η κουτάλα στο δοχείο µε το ντρέσινγκ, όταν είδαµπροστά µου τα γελαστά γαλάζια µάτια του Έρικ.

«Α, γεια σου» είπα. «Με τρόµαξες».«Ζι, κοντεύει να µου γίνει συνήθεια να ξεπετάγοµαι ξαφνικά µπροστά σου».Γέλασα νευρικά, ενώ ένιωθα τις δίδυµες να παρατηρούν και την παραµικρή µας κίνηση.«Βλέπω ότι συνήλθες από χτες».«Ναι, κανένα πρόβληµα. Είµαι καλά. Κι αυτή τη φορά δε λέω ψέµατα».«Και άκουσα ότι έγινες µέλος των Σκοτεινών Κορών».Η Σονί κι η Έριν κοντανάσαναν ταυτόχρονα. Απέφυγα να τις κοιτάξω.«Ναι».«Κουλ. Αυτή η αδελφότητα χρειάζεται νέο αίµα».«Είπες “αυτή η αδελφότητα” σαν να µην είσαι µέλος της. Δεν είσαι Σκοτεινός Γιος;»«Ναι, αλλά είναι διαφορετικά να είσαι Σκοτεινή Κόρη. Εµείς είµαστε απλώς διακοσµητικοί.

Το αντίθετο απ’ ό,τι ισχύει στον κόσµο των ανθρώπων. Όλα τ’ αγόρια ξέρουµε ότιβρισκόµαστε εκεί για να είµαστε ευπαρουσίαστοι και να κάνουµε τα κέφια της Αφροδίτης».

Tον κοίταξα και διάβασα κάτι άλλο στα µάτια του. «Αυτό κάνεις ακόµη, τα κέφια τηςΑφροδίτης;»

«Όπως σου είπα χτες βράδυ, όχι πια, κι αυτός είναι ένας λόγος που βασικά δε θεωρώ τονεαυτό µου µέλος της αδελφότητας. Είµαι σίγουρος πως θα µε είχαν διώξει αν δεν ήµουνκαλούτσικος στην υποκριτική τέχνη».

«Όταν λες “καλούτσικος”, εννοείς ότι έχει ενδιαφερθεί ήδη για σένα το Μπρόντγουεϊ καιτο Χόλιγουντ».

«Αυτό εννοώ». Μου χαµογέλασε. «Δεν είναι αληθινό, ξέρεις. Ο ηθοποιός υποκρίνεται.Όταν παίζω, δεν είµαι ο αληθινός µου εαυτός». Έσκυψε και µου ψιθύρισε στο αυτί: «Στηνπραγµατικότητα είµαι κόπανος».

«Κάνε µου τη χάρη τώρα. Μ’ αυτή την ατάκα ρίχνεις τα κορίτσια;»Παράστησε τον θιγµένο. «Ατάκα; Όχι, Ζι. Δεν είναι ατάκα και µπορώ να σ’ το αποδείξω».«Σίγουρα».«Αλήθεια σου λέω. Έλα να πάµε σινεµά απόψε. Θα δούµε τ’ αγαπηµένα µου DVD».«Και τι θ’ αποδείξει αυτό;»

«Τ’ αγαπηµένα µου DVD είναι ο Πόλεµος των Άστρων, τα αυθεντικά. Ξέρω απέξω ταλόγια όλων των ρόλων». Έσκυψε ακόµα πιο κοντά και ψιθύρισε ξανά: «Ακόµα και τουΤσιουµπάκα».

Γέλασα. «Έχεις δίκιο. Είσαι κόπανος».«Σ’ το είπα».Είχαµε φτάσει στο τέλος του µπουφέ και µε συνόδεψε στο τραπέζι όπου κάθονταν ήδη ο

Ντάµιεν, η Στίβι Ρέι και οι δίδυµες. Και, όχι, δεν έκαναν καµιά προσπάθεια να κρύψουν τογεγονός ότι µας έτρωγαν µε τα µάτια.

«Θα έρθεις λοιπόν… µαζί µου… απόψε;»Άκουσα τους τέσσερίς τους να κρατούν την ανάσα τους. Κυριολεκτικά.«Θα το ήθελα, αλλά δεν µπορώ απόψε. Έχω… ε… κανονίσει ήδη κάτι».«Α, καλά. Τότε… µια άλλη φορά. Τα λέµε». Χαιρέτησε µ’ ένα γνέψιµο τους άλλους κι

έφυγε.Κάθισα. Οι άλλοι είχαν καρφώσει πάνω µου τα µάτια τους.«Τι;» είπα.«Δεν έχεις κουκούτσι µυαλό» είπε η Σονί.«Από το στόµα µου το πήρες, δίδυµη» είπε η Έριν.«Ελπίζω να έχεις πραγµατικά πολύ σοβαρό λόγο που τον ξαπόστειλες» είπε η Στίβι Ρέι.

«Είναι φανερό πως πλήγωσες τα αισθήµατά του».«Λέτε να µε αφήσει να τον παρηγορήσω;» αναρωτήθηκε ο Ντάµιεν, που κοίταζε ακόµη

προς την κατεύθυνση όπου έφυγε ο Έρικ, µε βλέµµα ονειροπόλο.«Κόφ’ το» είπε η Έριν.«Δεν παίζει στην οµάδα σου» συµπλήρωσε η Σονί.«Σσς!» είπε η Στίβι Ρέι. Γύρισε και µε κοίταξε στα µάτια. «Γιατί του είπες όχι; Τι είναι πιο

σηµαντικό από ένα ραντεβού µαζί του;»«Ν’ απαλλαγούµε από την Αφροδίτη» απάντησα απλά.

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

Σ’ αυτό έχει δίκιο» είπε ο Ντάµιεν.«Έγινε µέλος των Σκοτεινών Κορών» είπε η Σονί.

«Τι;» έκρωξε ο Ντάµιεν, µε φωνή που ανέβηκε γύρω στις είκοσι οκτάβες.«Αφήστε την ήσυχη» είπε η Στίβι Ρέι, σπεύδοντας να µε υπερασπιστεί. «Κάνει

αναγνώριση του εδάφους».«Αναγνώριση και πράσινα άλογα! Αν έγινε µέλος, τότε ρίχτηκε ήδη στη µάχη µε τον

εχθρό» είπε ο Ντάµιεν.«Έγινε» είπε η Σονί.«Την ακούσαµε να το λέει» πρόσθεσε η Έριν.«Παιδιά, είµαι κι εγώ εδώ!» είπα.«Και τι σκοπεύεις να κάνεις;» µε ρώτησε ο Ντάµιεν.«Δεν ξέρω ακριβώς» είπα.«Σκέψου ένα σχέδιο και σκέψου το γρήγορα, γιατί αλλιώς οι µέγαιρες από την κόλαση θα

σε φάνε για πρωινό» είπε η Έριν.«Σίγουρα» είπε η Σονί, δαγκώνοντας µε µίσος το φαγητό της για µεγαλύτερο εφέ.«Έι! Δε χρειάζεται να το σκεφτεί µόνη της. Έχει κι εµάς». Η Στίβι Ρέι σταύρωσε τα χέρια

της στο στήθος κι αγριοκοίταξε τις δίδυµες.Ευχαρίστησα µ’ ένα χαµόγελο τη Στίβι Ρέι. «Έχω µια γενική ιδέα».«Ωραία. Πες µας και θα σκεφτούµε όλοι µαζί» είπε η Στίβι Ρέι.Με κοίταξαν όλοι περιµένοντας. Αναστέναξα. «Ε, να…» άρχισα διστακτικά, γιατί

φοβόµουν µην ακουστεί χαζό, αλλά µετά αποφάσισα να τους πω τι είχα στο µυαλό µουαπό τη στιγµή που µίλησα µε τη γιαγιά, έτσι συνέχισα βιαστικά. «Σκέφτηκα να τελέσω µιααρχαία προσευχή εξαγνισµού βασισµένη στις τελετουργίες των Τσερόκι και ναπαρακαλέσω τη Νύχτα να µε βοηθήσει να βρω ένα σχέδιο».

Η σιωπή στο τραπέζι ήταν ατέλειωτη. Τέλος ο Ντάµιεν είπε: «Δεν είναι κακή ιδέα ναζητήσεις τη βοήθεια της Νύχτας».

«Είσαι Τσερόκι;» ρώτησε η Σονί.«Έχεις την εµφάνιση Τσερόκι» είπε η Έριν.«Έλεος. Το επίθετό της είναι Ρέντµπερντ, Κόκκινο Πουλί. Είναι Τσερόκι» δήλωσε

αποφασιστικά η Στίβι Ρέι.«Καλό αυτό» είπε η Σονί, αλλά χωρίς πεποίθηση.«Σκέφτηκα ότι µπορεί να µε ακούσει η Νύχτα και –ίσως– να µου δώσει µια ένδειξη για το

τι πρέπει να κάνω µε την απαίσια Αφροδίτη». Κοίταξα έναν έναν τους φίλους µου. «Κάτιµέσα µου µου λέει πως είναι λάθος να την αφήσουµε να µείνει ατιµώρητη για όλα αυτά πουµένει ατιµώρητη».

«Άσε µε να τους το πω!» είπε ξαφνικά η Στίβι Ρέι. «Δε θα το πουν σε κανέναν. Αλήθεια.Και θα βοηθήσει να ξέρουν».

«Τι τρέχει;» είπε η Έριν.

«Εντάξει, τώρα δεν έχεις άλλη επιλογή» είπε η Σονί δείχνοντας τη Στίβι Ρέι µε το πιρούνιτης. «Δε θα σ’ αφήσουµε σε χλωρό κλαδί µέχρι να µας πεις τι συµβαίνει».

Κοίταξα συνοφρυωµένη τη Στίβι Ρέι, που ανασήκωσε τους ώµους της και είπεµουδιασµένη: «Συγγνώµη».

Απρόθυµα, χαµήλωσα τη φωνή µου κι έσκυψα προς το µέρος τους. «Υποσχεθείτε πως δεθα το πείτε σε κανέναν».

«Το υποσχόµαστε» είπαν.«Νοµίζω ότι νιώθω και τα πέντε στοιχεία όταν σχηµατίζεται ο κύκλος».Σιωπή. Με κοίταζαν έντονα. Οι τρεις σοκαρισµένοι, η Στίβι Ρέι αυτάρεσκα.«Επιµένετε ότι δεν µπορεί να νικήσει την Αφροδίτη;» ρώτησε η Στίβι Ρέι.«Το ήξερα ότι το σηµάδι σου δεν είναι έτσι επειδή απλώς έπεσες και χτύπησες το κεφάλι

σου!» αναφώνησε η Σονί.«Ουάου» είπε η Έριν. «Αυτό θα πει ζουµερό κουτσοµπολιό».«Δεν πρέπει να το µάθει κανείς!» έσπευσα να πω.«Ηρέµησε» είπε η Σονί. «Εννοούσαµε ότι κάποια µέρα θα είναι φανταστικό

κουτσοµπολιό».«Ξέρουµε να περιµένουµε για ένα φανταστικό κουτσοµπολιό» πρόσθεσε η Έριν.Ο Ντάµιεν τις αγνόησε. «Νοµίζω πως δεν υπάρχει αναφορά για καµιά µεγάλη ιέρεια που

να είχε συνάφεια και µε τα πέντε στοιχεία». Η φωνή του Ντάµιεν γινόταν όλο και πιοενθουσιώδης καθώς µιλούσε. «Ξέρεις τι σηµαίνει αυτό;» Δε µου έδωσε την ευκαιρία ν’απαντήσω. «Σηµαίνει πως θα µπορούσες να γίνεις η πιο κραταιά µεγάλη ιέρεια πουγνώρισαν ποτέ οι βρικόλακες».

«Ε;» έκανα. Κραταιά;«Ισχυρή, δυνατή» είπε ανυπόµονα. «Τελικά ίσως να µπορείς πράγµατι να εξουδετερώσεις

την Αφροδίτη!»«Τα καλύτερα νέα που άκουσα ποτέ µου» είπε η Έριν, ενώ η Σονί συµφώνησε κουνώντας

ενθουσιασµένη το κεφάλι της.«Πού και πότε θα κάνουµε, λοιπόν, αυτό τον εξαγνισµό;» ρώτησε η Στίβι Ρέι.«Κάνουµε;» είπα.«Δε θα το κάνεις µόνη σου, Ζόι».Άνοιξα το στόµα µου να διαµαρτυρηθώ – θέλω να πω, δεν ήξερα καλά καλά πώς θα το

έκανα. Δεν ήθελα να παρασύρω τους φίλους µου σε κάτι που ίσως –ή µάλλον σίγουρα– θακατέληγε σε φιάσκο. Ο Ντάµιεν όµως δε µου έδωσε τον χρόνο να τους πω όχι.

«Μας χρειάζεσαι» δήλωσε απλά. «Ακόµα και η πιο κραταιά µεγάλη ιέρεια χρειάζεται τονκύκλο της».

«Δεν είχα σκεφτεί να φτιάξω κύκλο. Απλώς θα έκανα την εξαγνιστική προσευχή».«Δεν µπορείς να φτιάξεις τον κύκλο και µετά να πεις την προσευχή για να ζητήσεις τη

βοήθεια της Νύχτας;» ρώτησε η Στίβι Ρέι.«Ακούγεται λογικό» είπε η Σονί.«Επιπλέον, αν έχεις όντως συνάφεια µε τα πέντε στοιχεία, βάζω στοίχηµα ότι θα το

νιώσουµε αν σχηµατίσεις τον δικό σου κύκλο. Σωστά, Ντάµιεν;» είπε η Στίβι Ρέι. Κοιτάξαµεόλες τον µορφωµένο γκέι της παρέας µας.

«Λογικό ακούγεται» είπε.

Ήµουν ακόµη έτοιµη να διαµαρτυρηθώ, παρόλο που ένιωθα µέσα µου απέραντηανακούφιση και χαρά κι ευγνωµοσύνη που θα ήταν µαζί µου οι φίλοι µου, που δε θα µ’άφηναν ν’ αντιµετωπίσω µόνη µου όλη αυτή την αβεβαιότητα.

Να τους τιµάς· είναι µαργαριτάρια ανεκτίµητης αξίας.Η γνωστή φωνή ακούστηκε µέσα στο µυαλό µου και συνειδητοποίησα ότι δεν µπορούσα

ν’ αµφισβητήσω αυτό το καινούριο ένστικτο που γεννήθηκε µέσα µου όταν µε φίλησε στοµέτωπο η Νύχτα, αλλάζοντας το σηµάδι µου και τη ζωή µου.

«Εντάξει, θα χρειαστώ µερικά βότανα να φτιάξω ένα µατσάκι». Με κοίταξαν απορηµένοικαι τους εξήγησα. «Είναι για το εξαγνιστικό µέρος της τελετής, επειδή δεν υπάρχει εδώτρεχούµενο νερό. Ή υπάρχει;»

«Εννοείς ρυάκι ή ποτάµι ή κάτι τέτοιο;» ρώτησε η Στίβι Ρέι.«Ακριβώς».«Υπάρχει ένα µικρό ρυάκι που διασχίζει την αυλή έξω από την τραπεζαρία κι εξαφανίζεται

κάπου κάτω από το σχολείο» είπε ο Ντάµιεν.«Δε µας κάνει· έχει πολλή κίνηση σ’ αυτό το µέρος. Πρέπει να χρησιµοποιήσουµε τα

βότανα. Το ιδανικό είναι αποξηραµένη λεβάντα και φασκόµηλο, αλλά στην ανάγκη µπορώνα χρησιµοποιήσω πεύκο».

«Θα σου βρω εγώ λεβάντα και φασκόµηλο» είπε ο Ντάµιεν. «Υπάρχουν τέτοια πράγµαταστην αποθήκη εφοδίων του σχολείου για το µάθηµα Μαγικών Επικλήσεων καιΤελετουργιών της Πέµπτης κι Έκτης τάξης. Θα πω ότι βοηθώ έναν τελειόφοιτο, που µ’έστειλε να τα πάρω. Τι άλλο χρειάζεσαι;»

«Στην εξαγνιστική τελετή η γιαγιά ευχαριστούσε πάντα τις επτά ιερές κατευθύνσεις πουτιµά ο λαός των Τσερόκι: βορρά, νότο, ανατολή, δύση, ήλιο, γη και εαυτό. Νοµίζω όµωςότι πρέπει να επικεντρώσω την προσευχή στη Νύχτα». Δάγκωσα σκεφτικά τα χείλη µου.

«Έξυπνο αυτό» είπε η Σονί.«Ναι» συµπλήρωσε η Έριν. «Θέλω να πω, η Νύχτα δεν έχει καµία σχέση µε τον ήλιο.

Είναι νύχτα».«Νοµίζω ότι πρέπει ν’ ακολουθήσεις το ένστικτό σου» είπε η Στίβι Ρέι.«Ένα από τα πρώτα πράγµατα που µαθαίνει να κάνει η µεγάλη ιέρεια είναι να έχει

εµπιστοσύνη στον εαυτό της» είπε ο Ντάµιεν.«Εντάξει, τότε θα χρειαστώ κι ένα κερί για καθένα από τα πέντε στοιχεία» αποφάσισα.«Πανεύκολο» είπε η Σονί.«Ναι, δεν κλειδώνουν ποτέ τον ναό κι υπάρχουν εκατοµµύρια τελετουργικά κεριά εκεί».«Επιτρέπεται να πάρουµε;» Σίγουρα δεν ήταν καλή ιδέα η κλοπή από τον ναό της Νύχτας.«Κανένα πρόβληµα, αρκεί να τα επιστρέψουµε» είπε ο Ντάµιεν. «Τι άλλο;»«Τίποτα». Υπέθετα. Διάβολε, δεν ήµουν σίγουρη. Αυτοσχεδίαζα χωρίς να ξέρω τι ακριβώς

έπρεπε να κάνω.«Πού και πότε;» ρώτησε ο Ντάµιεν.«Μετά το δείπνο. Ας πούµε στις πέντε η ώρα. Και δεν πρέπει να πάµε όλοι µαζί. Το

τελευταίο πράγµα που θέλουµε είναι να καταλάβει η Αφροδίτη ή κάποιο από τα τσιράκιατης ότι κάτι ετοιµάζουµε και να κινηθεί η περιέργειά τους. Ας δώσουµε λοιπόν ραντεβούστη µεγάλη βελανιδιά δίπλα στον ανατολικό τοίχο». Χαµογέλασα λοξά. «Θα τη βρείτεεύκολα αν φανταστείτε ότι το σκάσατε από µια τελετουργία των Σκοτεινών Κορών στο

κέντρο ψυχαγωγίας και θέλετε ν’ αποµακρυνθείτε όσο το δυνατόν περισσότερο απ’ αυτέςτις µέγαιρες».

«Δε χρειάζεται µεγάλη φαντασία» είπε η Σονί.Η Έριν ρουθούνισε.«Εντάξει, εµείς θα φέρουµε τα απαραίτητα» είπε ο Ντάµιεν.«Ναι, εµείς θα φέρουµε τα απαραίτητα κι εσύ τον κραταιωτισµό» είπε η Σονί ρίχνοντας

ένα ειρωνικό βλέµµα στον Ντάµιεν.«Η σωστή λέξη είναι κραταιότητα. Κοίτα, πρέπει να διαβάζεις περισσότερο αν θες να

βελτιώσεις το λεξιλόγιό σου» σχολίασε ο Ντάµιεν.«Να πεις στη µάνα σου να διαβάζει περισσότερο» είπε η Σονί, βάζοντας τα γέλια µε την

Έριν.Εγώ πάντως χάρηκα που έπαψαν να συζητούν για µένα και µπορούσα να φάω τη σαλάτα

µου και να σκεφτώ σχετικά ανενόχλητη ενώ εκείνοι συνέχιζαν τους διαξιφισµούς τους.Μασούλαγα προσπαθώντας να θυµηθώ όλα τα λόγια της εξαγνιστικής προσευχής, ότανπήδησε η Νάλα στον πάγκο δίπλα µου. Με κοίταξε µε τα µεγάλα µάτια της κι ύστερα άρχισενα γουργουρίζει σαν κοµπρεσέρ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά µ’ έκανε να νιώσω καλύτερα. Κι ότανχτύπησε το κουδούνι και φύγαµε για τις τάξεις µας, οι τέσσερις φίλοι µου µουχαµογέλασαν, µου έκλεισαν το µάτι και µου είπαν: «Αργότερα, Ζι». Με έκαναν κι αυτοί νανιώσω καλύτερα, αν και η ευκολία µε την οποία υιοθέτησαν το χαϊδευτικό του Έρικπροκάλεσε ένα σφίξιµο στην καρδιά µου.

Δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα των Ισπανικών. Όλο το µάθηµα αφιερώθηκε στο ναµάθουµε να λέµε τι µας αρέσει και τι δε µας αρέσει. Η κυρία Γκράµι µε είχε αγχώσει. Είπεότι θ’ άλλαζε η ζωή µας. Me gusta gatos. (Μου αρέσουν οι γάτες.) Me gusta ir de compras.(Μου αρέσουν τα ψώνια.) No me gusta cocinar. (Δε µου αρέσει να µαγειρεύω.) No megusta lavantar el gato. (Δε µου αρέσει να πλένω τη γάτα.) Αυτές ήταν οι προτιµήσεις τηςκαθηγήτριας και περάσαµε την υπόλοιπη ώρα αναφέροντας τις δικές µας.

Προσπάθησα να µη γράψω πράγµατα όπως me gusta Erik… και no me gusta el megairaAphrodite. Εντάξει, είµαι σίγουρη ότι η «µέγαιρα» δε λέγεται στα ισπανικά el megaira,αλλά δεν έγινε και τίποτα. Τέλος πάντων, το µάθηµα ήταν ευχάριστο και, όλως παραδόξως,καταλάβαινα τι λέγαµε. Το µάθηµα Ιππασίας, πάλι, δεν πέρασε τόσο γρήγορα. Τοκαθάρισµα των στάβλων είναι ιδανικό για να σκέφτεσαι –επανέλαβα ξανά και ξανά τηνπροσευχή εξαγνισµού–, αλλά η ώρα δεν κυλούσε. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να έρθει ναµε φωνάξει η Στίβι Ρέι. Ήµουν πολύ νευρική για να χάσω την αίσθηση του χρόνου. Τοκουδούνι χτύπησε καθώς µάζευα τις βούρτσες, χαρούµενη που η Λενόµπια µε είχε αφήσεινα φροντίσω ξανά την Περσεφόνη και γιατί µου είχε πει ότι από την ερχόµενη εβδοµάδαµάλλον θ’ άρχιζα να την ιππεύω. Έφυγα από τους στάβλους ενώ ευχόµουν µέσα µου ναµην ήταν τόσο περασµένη η ώρα στον «κανονικό» κόσµο. Θα ’θελα τόσο πολύ νατηλεφωνήσω στη γιαγιά µου και να της πω πόσο καλά τα πήγαινα µε τα άλογα.

«Ξέρω τι παίζεται».Παραλίγο να πνιγώ, τ’ ορκίζοµαι. «Με τρόµαξες, Αφροδίτη! Δεν µπορούσες να κάνεις ένα

θόρυβο ή κάτι; Τι είσαι, αράχνη; Μου έκοψες τη χολή».«Τι έπαθες;» γουργούρισε. «Ένοχη συνείδηση;»

«Όταν πλησιάζεις αθόρυβα τους άλλους, τους τροµάζεις. Η ένοχη συνείδηση δεν έχεικαµία σχέση».

«Δηλαδή δεν είσαι ένοχη;»«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς».«Ξέρω τι σχεδιάζεις γι’ απόψε».«Και πάλι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς». Σκατά! Πώς το έµαθε;«Όλοι νοµίζουν πως είσαι γλυκιά κι αθώα, και έχουν εντυπωσιαστεί µε το ηλίθιο σηµάδι

σου. Όλοι εκτός από µένα». Γύρισε προς το µέρος µου και σταµατήσαµε στη µέση τουπεζοδροµίου. Τα γαλάζια µάτια της στένεψαν και το πρόσωπό της ξίνισε τόσο πολύ, πουέµοιαζε πραγµατικά µε µέγαιρα. Μπλιάξ. Αναρωτήθηκα (φευγαλέα) αν συνειδητοποιούσανοι δίδυµες πόσο πετυχηµένο ήταν το παρατσούκλι τους για εκείνη. «Δεν ξέρω τι βλακείεςέχεις ακούσει, αλλά είναι ακόµη δικός µου. Πάντα θα είναι δικός µου».

Τα µάτια µου στρογγύλεψαν κι ένιωσα τόσο έντονα ανακούφιση, που έβαλα τα γέλια.Μιλούσε για τον Έρικ, όχι για την προσευχή εξαγνισµού! «Ούτε µαµά του να ήσουνα! ΟΈρικ το ξέρει ότι του κάνεις έλεγχο;»

«Σου φάνηκα για µαµά του όταν µε είδες να του κάνω στοµατικό έρωτα στον διάδροµο;»Ώστε το ήξερε. Δε βαριέσαι. Τελικά ήταν αναπόφευκτο να κάνουµε αυτή τη συζήτηση.

«Όχι, δεν έδειχνες για µαµά του Έρικ. Έδειχνες αυτό που είσαι –απελπισµένη κιαξιολύπητη–, γιατί ριχνόσουν σ’ ένα αγόρι που σου έλεγε ξεκάθαρα πως δε σε θέλει πια».

«Σκύλα! Κανείς δε µου µιλάει έτσι!»Σήκωσε το χέρι της σαν όρνιο και προσπάθησε να γρατσουνίσει το πρόσωπό µου. Ήταν

σαν να σταµάτησε ο κόσµος, αφήνοντας τις δυο µας σε µια µικρή φυσαλίδα όπου όλασυνέβαιναν σε αργή κίνηση. Έπιασα τον καρπό της, σταµατώντας την εύκολα –υπερβολικά εύκολα. Έµοιαζε µε άρρωστο παιδάκι που επιτέθηκε πάνω στον θυµό του, αλλάήταν υπερβολικά αδύναµο για να προκαλέσει κακό. Την κράτησα ακίνητη για µια στιγµή,κοιτώντας τη στα µάτια, που πέταγαν φωτιές µίσους.

«Μην επιχειρήσεις να µε χτυπήσεις άλλη φορά. Δεν είµαι από κείνα τα παιδάκια πουµπορείς να τροµοκρατήσεις. Βάλ’ το καλά στο µυαλό σου. Δε σε φοβάµαι». Ελευθέρωσα µεµια βίαιη κίνηση τον καρπό της και την είδα έκπληκτη να οπισθοχωρεί αρκετά βήµατατρικλίζοντας.

Με αγριοκοίταξε τρίβοντας τον καρπό της. «Μην µπεις στον κόπο να έρθεις αύριο.Θεώρησε τον εαυτό σου ανεπιθύµητο. Δεν είσαι πια µέλος των Σκοτεινών Κορών».

«Σοβαρά;» Ήµουν απίστευτα ήρεµη. Ήξερα ότι είχα έναν άσο στο µανίκι µου και τοντράβηξα. «Και θα εξηγήσεις εσύ στη µέντορά µου, τη µεγάλη ιέρεια Νεφερέτ, τη βρικόλακαπου βασικά ήταν δική της ιδέα να γίνω µέλος των Σκοτεινών Κορών, πως µ’ έδιωξες επειδήζηλεύεις που αρέσω στον πρώην σου;»

Χλώµιασε το πρόσωπό της.«Α, και να είσαι σίγουρη πως θα είµαι απαρηγόρητη όταν µε ρωτήσει γι’ αυτό η

Νεφερέτ». Έκανα ότι ρουφάω τη µύτη µου και κλαίω.«Ξέρεις πως είναι ν’ ανήκεις σε µια οµάδα όπου δε σε θέλει κανείς;» γρύλισε µε σφιγµένα

δόντια.Ένιωσα ένα σφίξιµο στο στοµάχι και πίεσα τον εαυτό µου να µη δείξει πως µε είχε

χτυπήσει στο ευαίσθητο σηµείο µου. Ναι, ήξερα πολύ καλά πώς είναι ν’ ανήκεις σε µια

οµάδα –µια οικογένεια, ας πούµε– και να νιώθεις ότι δε σε θέλει κανείς, αλλά δε θα τοµάθαινε αυτό η Αφροδίτη. Έτσι χαµογέλασα και είπα µε την πιο γλυκιά φωνή µου: «Τιακριβώς εννοείς, Αφροδίτη; Ο Έρικ είναι µέλος των Σκοτεινών Γιων και σήµερα µόλις µουέλεγε πόσο χαρούµενος είναι που έγινα κι εγώ µέλος των Σκοτεινών Κορών».

«Έλα στην τελετή. Προσποιήσου πως είσαι µέλος. Αλλά να θυµάσαι κάτι. Οι ΣκοτεινέςΚόρες είναι δικές µου. Εσύ είσαι παρείσακτη· ανεπιθύµητη. Να θυµάσαι επίσης και κάτιάλλο. Ο Έρικ Νάιτ κι εγώ έχουµε έναν δεσµό που δε θα µπορέσεις ποτέ να καταλάβεις. Δενείναι πρώην µου. Δεν έµεινες να δεις τη συνέχεια του παιχνιδιού µας στον διάδροµο. Ήτανκαι εξακολουθεί να είναι αυτό ακριβώς που θέλω. Δικός µου». Τίναξε τα πολύ µακριά, πολύξανθά µαλλιά της κι έφυγε θυµωµένη.

Δυο αναπνοές αργότερα, η Στίβι Ρέι ξεπρόβαλε το κεφάλι της πίσω από τον κορµό µιαςγέρικης βελανιδιάς που βρισκόταν λίγο πιο πέρα από το πεζοδρόµιο, και ρώτησε:«Έφυγε;».

«Ευτυχώς». Κούνησα το κεφάλι µου στη Στίβι Ρέι. «Τι κάνεις εκεί;»«Με δουλεύεις; Κρύβοµαι. Όταν τη βλέπω, τρέµω από τον φόβο µου. Ερχόµουν να σε

βρω και σας είδα να τσακώνεστε. Ακούς εκεί να προσπαθήσει να σε χτυπήσει!»«Η Αφροδίτη έχει σοβαρό πρόβληµα µε τον έλεγχο του θυµού της».Η συγκάτοικός µου έβαλε τα γέλια.«Bγες αποκεί, Στίβι Ρέι, δε χρειάζεται πια να κρύβεσαι πίσω από τη βελανιδιά».Συνεχίζοντας να γελά, η Στίβι Ρέι έτρεξε κοντά µου και µου ’δωσε µια φιλική σπρωξιά

στον ώµο. «Την έβαλες µια χαρά στη θέση της!»«Πράγµατι».«Σε µισεί µ’ όλη της την ψυχή!»«Με µισεί µ’ όλη της την ψυχή».«Ξέρεις τι σηµαίνει αυτό;» είπε η Στίβι Ρέι.«Ναι. Τώρα δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να τη νικήσω».«Ναι».Ήξερα όµως ότι δεν είχα άλλη επιλογή και πριν προσπαθήσει να µου βγάλει τα µάτια η

Αφροδίτη. Δεν είχα άλλη επιλογή από τη στιγµή που µε σηµάδεψε η Νύχτα. Καθώς η ΣτίβιΡέι κι εγώ βαδίζαµε στη φωτισµένη από λάµπες υγραερίου αγκαλιά της νύχτας, στο µυαλόµου επαναλαµβάνονταν ξανά και ξανά τα λόγια της θεάς: Είσαι πολύ ώριµη για την ηλικίασου, Ζόιµπερντ. Πίστεψε στον εαυτό σου και θα βρεις τρόπο. Να θυµάσαι όµως ότι τοσκοτάδι δεν ταυτίζεται πάντα µε το κακό, όπως και το φως δε φέρνει πάντα το καλό.

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Eλπίζω να τη βρουν οι υπόλοιποι» είπα κοιτάζοντας γύρω µου, καθώς η Στίβι Ρέι κι εγώπεριµέναµε κάτω από τη γέρικη βελανιδιά. «Δε µου φαινόταν τόσο σκοτεινά χτες τηνύχτα».

«Δεν ήταν. Απόψε έχει συννεφιά και το φεγγάρι δεν µπορεί να φωτίσει. Μην ανησυχείς,όµως, η αλλαγή κάνει φανταστικά πράγµατα στη νυχτερινή µας όραση. Διάβολε, νοµίζω ότιβλέπω τόσο καλά όσο η Νάλα». Η Στίβι Ρέι χάιδεψε τρυφερά το κεφάλι της γάτας κι εκείνηέκλεισε τα µάτια της γουργουρίζοντας. «Θα µας βρούνε».

Έγειρα στον κορµό και βυθίστηκα στις ανήσυχες σκέψεις µου. Το δείπνο ήταν πολύ καλό–πεντανόστιµο ψητό κοτόπουλο, πικάντικο ρύζι και τρυφερός αρακάς (ένα πράγµα πουµπορώ να πω γι’ αυτό το σχολείο είναι ότι ξέρουν να µαγειρεύουν)–, ναι, όλα ήτανπερίφηµα. Ώσπου πέρασε ο Έρικ από το τραπέζι µας να πει ένα γεια. Εντάξει, δεν ήταν ένα«γεια σου, Ζι, δεν έχεις πάψει να µ’ αρέσεις». Ήταν ένα «γεια σου, Ζι». Σκέτο. Ναι. Αυτόήταν. Είχε πάρει το φαγητό του και βάδιζε µαζί µε άλλα δύο αγόρια που οι δίδυµες ταχαρακτήρισαν σέξι. Εγώ, οµολογώ, ούτε που τα πρόσεξα. Ήµουν πολύ απασχοληµένη ναπροσέχω τον Έρικ. Ήρθαν στο τραπέζι µας. Ανάβλεψα και χαµογέλασα. Με κοίταξε σταµάτια για ένα κλάσµα του δευτερολέπτου, είπε: «Γεια σου, Ζι» και προχώρησε. Και ξαφνικάτο κοτόπουλο δεν ήταν πια τόσο νόστιµο.

«Πλήγωσες τον εγωισµό του. Να είσαι καλή µαζί του και θα σου ξαναζητήσει να βγείτε»είπε η Στίβι Ρέι προσγειώνοντάς µε στο παρόν, κάτω από το δέντρο.

«Πού το ήξερες ότι σκεφτόµουν τον Έρικ;» ρώτησα. Η Στίβι Ρέι είχε πάψει να χαϊδεύει τηΝάλα, έτσι έσκυψα κι έξυσα το κεφάλι της, πριν αρχίσει να γκρινιάζει.

«Επειδή αυτόν θα σκεφτόµουν κι εγώ στη θέση σου».«Κανονικά έπρεπε να σκέφτοµαι τον κύκλο που πρέπει να φτιάξω αλλά δεν έχω

ξαναφτιάξει στη ζωή µου, και τον εξαγνισµό που πρέπει να τελέσω, όχι κάποιο αγόρι».«Δεν είναι “κάποιο” αγόρι. Είναι ένα υπέεεροχο αγόρι» είπε αργόσυρτα η Στίβι Ρέι,

κάνοντάς µε να γελάσω.«Προφανώς µιλάτε για τον Έρικ» είπε ο Ντάµιεν ξεπροβάλλοντας από τις σκιές του

τοίχου. «Μην ανησυχείς. Είδα τον τρόπο που σε κοίταζε σήµερα στην τραπεζαρία. Θα σουξαναζητήσει να βγείτε».

«Ναι, ξέρει αυτός τι λέει» είπε η Σονί.«Είναι ο ειδικός µας Σε Ό,τι Αφορά τ’ Αγόρια» είπε η Έριν, καθώς έρχονταν κι οι δίδυµες

κάτω από το δέντρο.«Γεγονός» είπε ο Ντάµιεν.Άλλαξα θέµα πριν µου ζαλίσουν το µυαλό. «Φέρατε τα πράγµατα που σας ζήτησα;»«Έπρεπε ν’ ανακατέψω µόνος µου το ξερό φασκόµηλο και τη λεβάντα. Ελπίζω να είναι

εντάξει έτσι όπως τα έδεσα». Ο Ντάµιεν έβγαλε ένα µατσάκι αποξηραµένα βότανα από τοµανίκι του µπουφάν του και µου το έδεσε. Ήταν χοντρό, µε µήκος γύρω στους τριάνταπόντους, και µύρισα αµέσως το οικείο γλυκό άρωµα της λεβάντας. Είχε τυλίξει σφιχτά τη

µία άκρη µ’ ένα ασυνήθιστα χοντρό νήµα.«Είναι τέλειο». Του χαµογέλασα.Έδειξε ανακουφισµένος και είπε, κάπως ντροπαλά: «Χρησιµοποίησα την κλωστή που

κεντάω σταυροβελονιά».«Έι, σου έχω πει ότι δεν πρέπει να ντρέπεσαι που σου αρέσει το κέντηµα. Είναι πολύ

ωραίο χόµπι. Επιπλέον, κεντάς πολύ όµορφα» είπε η Στίβι Ρέι.«Μακάρι να είχε την ίδια γνώµη κι ο µπαµπάς µου» είπε ο Ντάµιεν.Δεν άντεξα τη θλίψη στη φωνή του. «Θα ’θελα να µε µάθεις κι εµένα κάποια στιγµή.

Πάντα ήθελα να µάθω σταυροβελονιά» είπα ψέµατα, και χάρηκα βλέποντας το πρόσωποτου Ντάµιεν να φωτίζεται.

«Ευχαρίστως, Ζι» είπε.«Φέρατε τα κεριά;» ρώτησα τις δίδυµες.«Σου είπαµε, πανεύκολο…» Η Σονί άνοιξε την τσάντα της κι έβγαλε ένα πράσινο, ένα

κίτρινο κι ένα γαλάζιο κερί µέσα σε χοντρά γυάλινα κηροπήγια στο αντίστοιχο χρώµα.«Παιχνιδάκι». Η Έρικ έβγαλε από την τσάντα της ένα κόκκινο κι ένα µοβ κερί σε ανάλογα

χρωµατιστά κηροπήγια.«Ωραία. Εντάξει, για να δούµε. Ας πάµε εκεί, λίγο µακριά από τον κορµό, αλλά αρκετά

κοντά για να βρισκόµαστε κάτω από τα κλαδιά». Με ακολούθησαν καθώς έκανα µερικάβήµατα. Κοίταξα τα κεριά. Τι έπρεπε να κάνω; Ίσως να… Εκεί που αναρωτιόµουν, ξαφνικάήξερα. Χωρίς να κάτσω να σκεφτώ πώς και γιατί ή ν’ αµφισβητήσω την ενστικτώδη γνώσηπου µου ήρθε ξαφνικά, απλώς την εφάρµοσα. «Θα δώσω στον καθένα σας από ένα κερί.Και θα εκπροσωπήσετε αυτό το στοιχείο όπως οι βρικόλακες στην τελετή της Νεφερέτ.Εγώ θα είµαι το πνεύµα». Η Έριν µου έδωσε το µοβ κερί. «Θα σταθώ στο κέντρο τουκύκλου. Οι υπόλοιποι πάρτε θέσεις γύρω µου». Χωρίς να διστάσω, πήρα το κόκκινο κερίαπό την Έριν και το έδωσα στη Σονί. «Εσύ θα είσαι η φωτιά».

«Καλό µού ακούγεται. Θέλω να πω, όλοι ξέρουν πόσο καυτή είµαι». Χαµογέλασε και πήγεστη νότια άκρη του κύκλου.

Σειρά είχε το πράσινο κερί. Στράφηκα στη Στίβι Ρέι. «Είσαι η γη».«Και το πράσινο είναι το αγαπηµένο µου χρώµα!» Πήγε και στάθηκε χαρούµενη απέναντι

από τη Σονί.«Έριν, είσαι το νερό».«Ωραία. Μου άρεσε η ηλιοθεραπεία και το κολύµπι όταν παραζεσταινόµουν». Η Έριν

κατέλαβε το σηµείο της δύσης.«Εποµένως εγώ πρέπει να είµαι ο αέρας» είπε ο Ντάµιεν παίρνοντας το κίτρινο κερί.«Ναι. Το στοιχείο σου ανοίγει τον κύκλο».«Μακάρι να µπορούσα ν’ ανοίξω και το µυαλό των ανθρώπων» είπε πηγαίνοντας στο

σηµείο της ανατολής.Του χαµογέλασα θερµά. «Ναι. Μακάρι».«Εντάξει. Τι κάνουµε τώρα;» ρώτησε η Στίβι Ρέι.«Και τώρα ας εξαγνιστούµε µε τον καπνό των βοτάνων». Άφησα το µοβ κερί στα πόδια

µου για να µπορέσω ν’ ασχοληθώ µε τ’ αποξηραµένα βότανα. Κι ύστερα θυµήθηκα.«Διάβολε. Σκέφτηκε κανείς να φέρει σπίρτα ή αναπτήρα;»

«Φυσικά» είπε ο Ντάµιεν βγάζοντας έναν αναπτήρα από την τσέπη του.

«Ευχαριστώ, αέρα» είπα.«Παρακαλώ, µεγάλη ιέρεια» µου απάντησε.Δεν το σχολίασα, αλλά όταν µε αποκάλεσε έτσι διέτρεξε το κορµί µου ένα ρίγος έξαψης.«Και τώρα δείτε πώς χρησιµοποιούµε το µατσάκι µε τα βότανα» είπα ανακουφισµένη που

η φωνή µου ακουγόταν πιο ήρεµη απ’ ό,τι ένιωθα. Στάθηκα µπροστά στον Ντάµιεν,αποφασίζοντας να ξεκινήσω αποκεί που άρχιζε ο σχηµατισµός του κύκλου.Συνειδητοποιώντας ότι αντηχούσαν απόκοσµα τα λόγια της γιαγιάς µου και τα µαθήµατατων παιδικών µου χρόνων, άρχισα να εξηγώ στους φίλους µου τη διαδικασία. «Τολιβάνισµα είναι ένας τελετουργικός τρόπος καθαρµού ενός ατόµου, χώρου ή αντικειµένουαπό τις αρνητικές ενέργειες, πνεύµατα ή επιρροές. Για την τελετή εξαγνισµού καίµε κάποιαειδικά ιερά φυτά και φυτικές ρητίνες, κι ύστερα περνάµε το αντικείµενο µέσα απ’ τον καπνόή λιβανίζουµε µε τον καπνό το άτοµο ή τον χώρο. Το πνεύµα του φυτού εξαγνίζει ό,τιλιβανίζει». Χαµογέλασα στον Ντάµιεν. «Έτοιµος;»

«Έτοιµος από καιρό» είπε ο Ντάµιεν µε τον χαρακτηριστικό του τρόπο.Άναψα το µατσάκι κι άφησα να καούν για λίγο στη φωτιά τα ξερά βότανα. Ύστερα

έσβησα µ’ ένα φύσηµα τη φλόγα και το µόνο που έµεινε ήταν τα καρβουνιασµένα κλαράκιαπου κάπνιζαν όµορφα. Τότε, ξεκινώντας από τα πόδια του Ντάµιεν και προχωρώντας προςτα πάνω, πέρασα µε τον καπνό το σώµα του, ενώ συνέχιζα να εξηγώ το αρχαίοτελετουργικό.

«Είναι πολύ σηµαντικό να θυµάστε ότι ζητάµε να µας βοηθήσουν τα πνεύµατα των ιερώνφυτών που χρησιµοποιούµε, γι’ αυτό πρέπει να τους δείξουµε τον αρµόζοντα σεβασµόαναγνωρίζοντας τις δυνάµεις τους».

«Τι κάνουν η λεβάντα και το φασκόµηλο;» ρώτησε η Στίβι Ρέι από την απέναντι πλευράτου κύκλου.

Της απάντησα καθώς συνέχιζα το λιβάνισµα του Ντάµιεν. «Το άσπρο φασκόµηλοχρησιµοποιείται πολύ στις παραδοσιακές τελετές. Αποµακρύνει την αρνητική ενέργεια,πνεύµατα κι επιρροές. Το φασκόµηλο της ερήµου κάνει το ίδιο πράγµα, αλλά προτιµώ τοάσπρο φασκόµηλο γιατί έχει πιο γλυκό άρωµα». Λιβάνισα και το κεφάλι του και τουχαµογέλασα. «Καλή επιλογή, Ντάµιεν».

«Μερικές φορές νοµίζω ότι διαθέτω µια κάποια τηλεπάθεια» είπε ο Ντάµιεν.Η Έριν και η Σονί κάγχασαν, αλλά τις αγνοήσαµε.«Εντάξει, γύρνα τώρα να σε λιβανίσω κι από πίσω» του είπα. Γύρισε και συνέχισα. «Η

γιαγιά µου χρησιµοποιεί πάντα λεβάντα στα µατσάκια της µε βότανα. Είµαι σίγουρη ότιένας λόγος είναι πως είναι ιδιοκτήτρια ενός αγροκτήµατος καλλιέργειας λεβάντας».

«Κουλ!» είπε η Στίβι Ρέι.«Ναι, είναι φανταστικό µέρος». Της χαµογέλασα πάνω απ’ τον ώµο µου, χωρίς να πάψω

να λιβανίζω τον Ντάµιεν. «Ένας άλλος λόγος που χρησιµοποιεί λεβάντα είναι επειδήαποκαθιστά την ισορροπία και δηµιουργεί γαλήνια ατµόσφαιρα. Προσελκύει επίσης τηνενέργεια της αγάπης και τ’ αγαθοποιά πνεύµατα». Χτύπησα τον ώµο του Ντάµιεν για ναγυρίσει προς το µέρος µου. «Είσαι έτοιµος». Προχώρησα στον κύκλο, σταµάτησα µπροστάστη Σονί, που εκπροσωπούσε το στοιχείο της φωτιάς, κι άρχισα να τη λιβανίζω.

«Αγαθοποιά πνεύµατα;» ρώτησε η Στίβι Ρέι, µε φωνή που ήχησε παιδική και φοβισµένη.«Νόµιζα ότι καλούµε στον κύκλο µόνο τα τέσσερα στοιχεία».

«Κάνε µας τη χάρη, Στίβι Ρέι» είπε η Σονί κοιτώντας την αυστηρά µέσα απ’ τον καπνό.«Δε γίνεται να είσαι βρικόλακας και να φοβάσαι τα φαντάσµατα».

«Σωστά. Χτυπάει άσχηµα» είπε η Έριν.Κοίταξα τη Στίβι Ρέι στην απέναντι πλευρά του κύκλου και για µια στιγµή διασταυρώθηκε

το βλέµµα µας. Σκεφτόµασταν κι οι δύο τη συνάντησή µου µε το πιθανό φάντασµα τηςΕλίζαµπεθ, αλλά καµιά µας δεν ήθελε να το αναφέρει.

«Δεν είµαι βρικόλακας. Ακόµη. Είµαι µια απλή αρχάρια. Εποµένως δικαιούµαι να φοβάµαιτα φαντάσµατα».

«Mια στιγµή. Νοµίζω ότι η Ζόι εννοεί πνεύµατα των Τσερόκι. Φοβάµαι ότι δε θα δώσουνκαµιά σηµασία σε µια τελετή που κάνουν µερικοί αρχάριοι βρικόλακες, των οποίων η µηινδιάνικη καταγωγή υπερτερεί κατά ένα προς τέσσερα της ινδιάνικης καταγωγής τηςµεγάλης µας ιέρειας» είπε ο Ντάµιεν.

Τελείωσα µε τη Σονί και προχώρησα στην Έριν. «Δε νοµίζω πως έχει τόσο µεγάλησηµασία τι είµαστε εξωτερικά» είπα κι ένιωσα αµέσως την ορθότητα των λόγων µου.«Νοµίζω ότι αυτό που µετράει είναι οι προθέσεις. Για παράδειγµα, η Αφροδίτη κι η κλίκατης είναι µερικά από τα πιο ωραία και ταλαντούχα παιδιά του σχολείου και κανονικά οιΣκοτεινές Κόρες θα έπρεπε να είναι µια σπουδαία αδελφότητα. Αντί γι’ αυτό, όµως, τιςαποκαλούµε µέγαιρες και βασικά είναι ένα τσούρµο κακοµαθηµένα παλιόπαιδα πουεπιδίδονται σε τραµπουκισµούς». Αναρωτήθηκα πώς κόλλαγε σε όλα αυτά ο Έρικ. Ήτανπράγµατι χαλαρή η σχέση του µε την αδελφότητα, όπως µου είπε, ή ήταν πολύ πιο βαθιάχωµένος, όπως ισχυριζόταν η Αφροδίτη;

«Ή παιδιά που εξαναγκάστηκαν να γίνουν µέλη και συµµετέχουν παθητικά» είπε η Έριν.«Ακριβώς». Ταρακούνησα νοερά τον εαυτό µου. Δεν ήταν ώρα να ονειρεύοµαι τον Έρικ.

Τελείωσα το λιβάνισµα της Έριν και πήγα να σταθώ µπροστά στη Στίβι Ρέι. «Αυτό πουθέλω να πω είναι ότι πιστεύω πως τα πνεύµατα των προγόνων µου θα µας εισακούσουν,όπως πιστεύω ότι θα λειτουργήσουν για µας τα πνεύµατα του φασκόµηλου και τηςλεβάντας. Αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος να φοβάσαι, Στίβι Ρέι. Δε θέλουµε να τακαλέσουµε εδώ για να µας βοηθήσουν να δώσουµε ένα µάθηµα στην Αφροδίτη».Σταµάτησα το λιβάνισµα και πρόσθεσα: «Αν και σίγουρα της χρειάζεται ένα καλό µάθηµα.Και δε νοµίζω ότι θα εµφανιστούν απόψε τροµακτικά φαντάσµατα» δήλωσα αποφασιστικάκι ύστερα έδωσα στη Στίβι Ρέι το µατσάκι µε τα βότανα λέγοντας: «Εντάξει, τώρα θαλιβανίσεις εσύ εµένα». Βάλθηκε να µιµείται τις κινήσεις µου και χαλάρωσα καθώς µε τύλιγεο γνωστός γλυκός καπνός.

«Δε θα τους ζητήσουµε να µας βοηθήσουν να της δώσουµε ένα µάθηµα;» Η Σονίακούστηκε πολύ απογοητευµένη.

«Όχι. Εξαγνιζόµαστε για να ζητήσουµε την καθοδήγηση της Νύχτας. Δε θέλω νακαταστρέψω την Αφροδίτη». Θυµήθηκα πόσο το ευχαριστήθηκα όταν απέκρουσα τηνεπίθεσή της και την έβαλα στη θέση της. «Εντάξει, θα µου άρεσε, αλλά αυτό δε θα έλυνετα προβλήµατα των Σκοτεινών Κορών».

Όταν τελείωσε η Στίβι Ρέι το λιβάνισµα, πήρα το µατσάκι των βοτάνων και το έσβησατρίβοντάς το απαλά στο χώµα. Μετά επέστρεψα στο κέντρο του κύκλου, όπου η Νάλα είχεκουλουριαστεί ευχαριστηµένη σαν µια µικρή πορτοκαλί µπάλα δίπλα στο κερί τουπνεύµατος. Κοίταξα τους φίλους µου γύρω µου. «Είναι γεγονός ότι δε χωνεύουµε την

Αφροδίτη, αλλά το θεωρώ σηµαντικό να µην επικεντρωθούµε σε αρνητικά συναισθήµαταόπως η επιθυµία να της δώσουµε ένα καλό µάθηµα ή να τη διώξουµε από τις ΣκοτεινέςΚόρες. Αυτό θα έκανε εκείνη στη θέση µας. Εµείς θέλουµε να γίνει το σωστό. Θέλουµεδικαιοσύνη, όχι εκδίκηση. Είµαστε διαφορετικοί από εκείνη, κι αν καταφέρουµε να πάρουµετη θέση της στις Σκοτεινές Κόρες, θα γίνει κι η αδελφότητα διαφορετική».

«Να γιατί εσύ θα γίνεις µεγάλη ιέρεια ενώ η Έριν κι εγώ θα είµαστε απλώς οι πολύόµορφες βοηθοί σου. Επειδή είµαστε ρηχές και το µόνο που θέλουµε είναι να της πάρουµετο κεφάλι» είπε η Σονί µε την Έριν να γνέφει επιδοκιµαστικά.

«Παρακαλώ, µόνο θετικές σκέψεις» είπε κοφτά ο Ντάµιεν. «Είναι εν εξελίξει µιαεξαγνιστική τελετή».

Πριν προλάβει καλά καλά η Σονί ν’ αγριοκοιτάξει τον Ντάµιεν, η Στίβι Ρέι τιτίβισε: «Έι!Σκέφτοµαι µόνο θετικά πράγµατα, όπως τι καλά θα ήταν να γίνει η Ζόι αρχηγός τωνΣκοτεινών Κορών!».

«Καλή ιδέα, Στίβι Ρέι» είπε ο Ντάµιεν. «Το ίδιο σκέφτοµαι κι εγώ».«Αυτή είναι κι η δική µου χαρούµενη σκέψη» είπε η Έριν. «Έλα, δίδυµη, πέταξε µαζί µου

σαν τον Πίτερ Παν» φώναξε στη Σονί, που έπαψε ν’ αγριοκοιτάζει τον Ντάµιεν και είπε:«Ξέρεις πως δε λέω ποτέ όχι στις χαρούµενες σκέψεις. Και θα είναι φανταστικά αναναλάβει η Ζόι την αρχηγεία των Σκοτεινών Κορών κι αρχίσει να προετοιµάζεται για ναγίνει µεγάλη ιέρεια στ’ αλήθεια».

Μεγάλη ιέρεια στ’ αλήθεια… Αναρωτήθηκα φευγαλέα αν ήταν καλό ή κακό που τα λόγιααυτά µ’ έκαναν να θέλω να ξεράσω. Πάλι. Άναψα το µοβ κερί µ’ έναν αναστεναγµό.«Έτοιµοι;» ρώτησα τους άλλους τέσσερις.

«Έτοιµοι!» είπαν µε µια φωνή.«Ωραία, πάρτε τα κεριά σας».Χωρίς δισταγµό (πράγµα που σήµαινε επίσης ότι δεν έδωσα χρόνο στον εαυτό µου να

δειλιάσει), µετέφερα το κερί στον Ντάµιεν. Δεν ήµουν έµπειρη κι επιβλητική σαν τηΝεφερέτ, ούτε αισθησιακή και γεµάτη αυτοπεποίθηση σαν την Αφροδίτη. Ήµουν εγώ. ΗΖόι – η γνωστή άγνωστη που, από µια φυσιολογική σχεδόν µαθήτρια, είχε µεταβληθεί σεµια ασυνήθιστη αρχάρια βρικόλακα. Πήρα µια βαθιά ανάσα. Όπως θα έλεγε κι η γιαγιά µου,θα έβαζα τα δυνατά µου να κάνω ό,τι καλύτερο περνούσε από το χέρι µου.

«Ο αέρας βρίσκεται παντού, είναι λογικό λοιπόν να είναι το πρώτο στοιχείο πουκλητεύουµε στον κύκλο. Σου ζητώ να µε ακούσεις, αέρα, και σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο».Άναψα το κίτρινο κερί του Ντάµιεν µε το µοβ δικό µου κι ευθύς η φλόγα άρχισε νατρεµοπαίζει σαν τρελή. Είδα τα µάτια του Ντάµιεν να στρογγυλεύουν και να κοιτάζουνσαστισµένα καθώς σηκωνόταν ξάφνου ένας µίνι ανεµοστρόβιλος γύρω από τα σώµατάµας, παίρνοντας τα µαλλιά µας και χαϊδεύοντας απαλά το δέρµα µας.

«Είναι αλήθεια» ψιθύρισε κοιτώντας µε. «Προκαλείς την εκδήλωση των στοιχείων».«Τουλάχιστον ενός από αυτά» απάντησα ζαλισµένη. «Ας δούµε τι θα γίνει µε το

δεύτερο».Πλησίασα τη Σονί. Σήκωσε ανυπόµονα το κερί της και µ’ έκανε να χαµογελάσω όταν είπε:

«Είµαι έτοιµη για τη φωτιά – φέρ’ την!».«Η φωτιά µού θυµίζει παγερές χειµωνιάτικες νύχτες, καθώς και τη θαλπωρή και την

ασφάλεια του τζακιού που ζεσταίνει το σπιτάκι της γιαγιάς µου. Σου ζητώ να µ’ ακούσεις,

φωτιά, και σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο». Άναψα το κόκκινο κερί κι η φλόγα που πετάχτηκεήταν πολύ πιο ψηλή και λαµπερή απ’ ό,τι δικαιολογούσε ένα απλό κερί. Ο αέρας γύρω απότη Σονί κι εµένα πληµµύρισε ξάφνου από το πλούσιο άρωµα του ξύλου και τη γλυκιάζεστασιά του αναµµένου τζακιού.

«Ουάου!» αναφώνησε η Σονί, που στα µαύρα µάτια της χόρευε η αντανάκλαση τηςφλόγας του κεριού. «Πολύ κουλ!»

«Αυτό είναι το δεύτερο» µέτρησε ο Ντάµιεν.Η Έριν χαµογελούσε όταν πήρα θέση µπροστά της. «Είµαι έτοιµη για το νερό» έσπευσε

να πει.«Το νερό είναι η ανακούφιση στις καυτές καλοκαιρινές ηµέρες της Οκλαχόµα. Είναι ο

ωκεανός που θα ’θελα να δω µια µέρα και η βροχή που κάνει τη λεβάντα να µεγαλώνει. Σουζητώ να µ’ ακούσεις, νερό, και σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο».

Άναψα το γαλάζιο κερί κι ένιωσα αµέσως µια δροσιά στο δέρµα µου, µαζί µε µια καθάριααλµύρα που δεν µπορούσε να είναι παρά µονάχα ο ωκεανός που δεν είχα δει ποτέ µου.

«Φοβερό. Είναι στ’ αλήθεια φοβερό» είπε η Έριν ανασαίνοντας βαθιά τον θαλασσινόαέρα.

«Αυτό είναι το τρίτο» είπε ο Ντάµιεν.«Δε φοβάµαι πια» είπε η Στίβι Ρέι όταν στάθηκα µπροστά της.«Ωραία» είπα. Συγκέντρωσα το µυαλό µου στο τέταρτο στοιχείο, τη γη. «Η γη µάς

στηρίζει και µας περιβάλλει. Δεν µπορούµε να υπάρξουµε χωρίς αυτήν. Σου ζητώ να µεακούσεις, γη, και σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο». Το πράσινο κερί άναψε εύκολα και ξάφνουτύλιξε τη Στίβι Ρέι κι εµένα η γλυκιά µυρωδιά του φρεσκοκοµµένου χορταριού. Άκουσα τοθρόισµα των φύλλων της βελανιδιάς και, µόλις κοιτάξαµε ψηλά, είδαµε την τεράστιαβελανιδιά να γέρνει κυριολεκτικά πάνω µας τα κλαδιά της, σαν να ήθελε να µαςπροστατέψει από κάθε κακό.

«Εκπληκτικό» αναφώνησε κοντανασαίνοντας η Στίβι Ρέι.«Τέσσερα» είπε ο Ντάµιεν µε φωνή γεµάτη ενθουσιασµό.Επέστρεψα βιαστικά στο κέντρο του κύκλου και σήκωσα το µοβ κερί µου.«Το τελευταίο στοιχείο είναι αυτό που γεµίζει τους πάντες και τα πάντα. Μας κάνει

µοναδικούς και δίνει πνοή ζωής σ’ όλα τα πράγµατα. Σου ζητώ να µ’ ακούσεις, πνεύµα, καισε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο».

Ήταν απίστευτο, αλλά ξαφνικά ένιωσα να µε περιβάλλουν και τα τέσσερα στοιχεία.Βρέθηκα στη µέση µιας δίνης φτιαγµένης από αέρα και φωτιά, νερό και γη. Δεν ήταν όµωςτροµακτικό, καθόλου. Με γέµισε γαλήνη και ταυτόχρονα ένιωσα ένα καυτό κύµα ενέργειας,και χρειάστηκε να σφίξω τα χείλη µου για να µη γελάσω από χαρά.

«Κοιτάξτε! Κοιτάξτε τον κύκλο!» φώναξε ο Ντάµιεν.Βλεφάρισα για να καθαρίσει η όρασή µου κι ένιωσα αµέσως τα στοιχεία να ησυχάζουν,

σαν παιχνιδιάρικα γατάκια που κάθισαν γύρω µου και περίµεναν χαρούµενα να τα φωνάξωνα παίξουν µ’ ένα κορδόνι ή κάτι τέτοιο. Χαµογελούσα µε την παροµοίωση, όταν είδα τογλυκό φως να τυλίγει την περιφέρεια του κύκλου, λούζοντας τον Ντάµιεν, τη Σονί, τηνΈριν και τη Στίβι Ρέι. Ήταν λαµπερό, καθαρό κι ασηµένιο σαν την πανσέληνο.

«Και µ’ αυτό πέντε» είπε ο Ντάµιεν.«Θεέ µεγαλοδύναµε!» αναφώνησα µ’ έναν τρόπο που δεν ταίριαζε διόλου σε µεγάλη

ιέρεια, κι οι άλλοι τέσσερις έβαλαν τα γέλια γεµίζοντας τη νύχτα µε τον ήχο της ευτυχίας.Και τότε κατάλαβα για πρώτη φορά γιατί η Νεφερέτ και η Αφροδίτη χόρευαν στη διάρκειατων τελετών. Ήθελα να χορέψω και να γελάσω και να φωνάξω από ευτυχία. Άλλη φορά,είπα στον εαυτό µου. Απόψε είχα να κάνω πιο σοβαρή δουλειά.

«Εντάξει, τώρα θ’ απαγγείλω την εξαγνιστική προσευχή» είπα στους τέσσερις φίλουςµου. «Και καθώς θα λέω την προσευχή, θα στρέφοµαι σ’ ένα ένα τα στοιχεία».

«Εµείς τι θες να κάνουµε;» ρώτησε η Στίβι Ρέι.«Συγκεντρωθείτε στην προσευχή. Πιστέψτε ότι τα στοιχεία θα τη µεταφέρουν στη Νύχτα

κι η θεά θα µε εισακούσει και θα µε βοηθήσει να βρω τι πρέπει να κάνω» είπα µε πολύµεγαλύτερη βεβαιότητα απ’ όση ένιωθα.

Γύρισα και πάλι στ’ ανατολικά. Ο Ντάµιεν µου χαµογέλασε ενθαρρυντικά. Κι άρχισα ν’απαγγέλλω την αρχαία εξαγνιστική προσευχή που είχα πει τόσο πολλές φορές µε τη γιαγιάµου – αλλά µε µερικές µικρές αλλαγές που είχα αποφασίσει νωρίτερα.

Μεγάλη θεά της Νύχτας, που ακούω τη φωνή σου στον άνεµο,που δίνεις πνοή ζωής στα παιδιά σου, χρειάζοµαι τη δύναµη και τη σοφία σου.

Σταµάτησα για λίγες στιγµές και γύρισα προς τον νοτιά.Άφησέ µε να βαδίσω στην οµορφιά σου και κάνε τα µάτια µου να κρατήσουν για πάντα

το θέαµα του κόκκινου και µενεξελιού ηλιοβασιλέµατος που προηγείται της οµορφιάς τηςνύχτας σου. Κάνε τα χέρια µου να σέβονται τα πράγµατα που έφτιαξες και τ’ αυτιά µου ν’ακούν τη φωνή σου. Κάνε µε σοφή ώστε να καταλαβαίνω αυτά που διδάσκεις στουςανθρώπους.

Στράφηκα πάλι δεξιά κι η φωνή µου δυνάµωσε καθώς συντονιζόµουν µε τον ρυθµό τηςπροσευχής.

Βοήθησέ µε να είµαι ήρεµη και δυνατή µπροστά σε ό,τι µου συµβαίνει. Επίτρεψέ µου ναµάθω τα µαθήµατα που κρύβεις σε κάθε φύλλο και βράχο. Βοήθησέ µε να αναζητώ αγνέςσκέψεις και να ενεργώ µε σκοπό να βοηθήσω τους άλλους. Βοήθησέ µε να είµαιευσπλαχνική χωρίς να µε παρασύρει η εµπάθεια.

Γύρισα στη Στίβι Ρέι, που είχε τα µάτια της κλειστά σαν να προσπαθούσε νασυγκεντρωθεί µε όλη της τη δύναµη.

Ζητώ δύναµη, όχι για να γίνω ανώτερη από τους άλλους, αλλά για να πολεµήσω τονµεγαλύτερο εχθρό µου, τις αµφιβολίες µέσα µου.

Επέστρεψα στο κέντρο του κύκλου και ολοκλήρωσα την προσευχή, ενώ πρώτη φορά στηζωή µου ένιωθα έναν χείµαρρο αισθηµάτων, καθώς η δύναµη των αρχαίων λέξεωνξεπηδούσε από µέσα µου για να φτάσει στη θεά µου, που ήλπιζα µε όλη την καρδιά και τηνψυχή µου ότι µε άκουγε.

Κάνε µε να είµαι πάντα έτοιµη να έρθω σ’ εσένα µε καθαρά χέρια και ξάστερα µάτια.Ώστε, όταν ξεθωριάσει η ζωή όπως σβήνει το ηλιοβασίλεµα, το πνεύµα µου να έρθειχωρίς ντροπή κοντά σου.

Κανονικά αυτό ήταν το τέλος της προσευχής των Τσερόκι που µου είχε µάθει η γιαγιάµου, αλλά ένιωσα την ανάγκη να προσθέσω: «Και, Νύχτα, δεν καταλαβαίνω γιατί µεσηµάδεψες και γιατί µου χάρισες το δώρο της συνάφειας µε τα στοιχεία. Δε χρειάζεται καννα ξέρω. Αυτό που θέλω να σου ζητήσω είναι να µε βοηθήσεις να δω ποιο είναι το σωστόκαι µετά να µου δώσεις τη δύναµη να το κάνω». Κι έκλεισα την προσευχή µε τον τρόπο

που θυµόµουν ότι είχε κλείσει η Νεφερέτ την τελετή. «Ευλογηµένη να είσαι!».

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Eιλικρινά, ήταν ο πιο κολοσσιαίος κύκλος που συµµετείχα ποτέ!» δήλωσεενθουσιασµένος ο Ντάµιεν όταν έκλεισε ο κύκλος και µαζεύαµε τα κεριά και το µατσάκι µετα βότανα.

«Νόµιζα ότι “κολοσσιαίος” θα πει µεγάλος» είπε η Σονί.«Σηµαίνει επίσης πολύ ισχυρός και µπορεί ν’ αναφέρεται σε κάτι θαυµάσιο κι

εντυπωσιακό» είπε ο Ντάµιεν.«Για µια φορά δε θα διαφωνήσω µαζί σου» είπε η Σονί, ξαφνιάζοντας τους πάντες εκτός

από τη δίδυµή της.«Ναι, ο κύκλος ήταν κολοσσιαίος» είπε η Έριν.«Ξέρετε ότι ένιωσα τη γη όταν την κάλεσε η Ζόι;» είπε η Στίβι Ρέι. «Ήταν σαν να βρέθηκα

ξαφνικά σ’ έναν αγρό µε στάχυα. Όχι, ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήταν σαν να είχαγίνει ένα µε το χωράφι».

«Καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς. Όταν κάλεσε η Ζόι τη φωτιά, ήταν σαν ν’ άναψε µέσαµου µια φλόγα» είπε η Σονί.

Προσπάθησα να καταλάβω τι ένιωθα καθώς οι τέσσερίς τους κουβέντιαζαν εύθυµαµεταξύ τους. Σίγουρα ήµουν χαρούµενη, αλλά ταυτόχρονα φορτισµένη και µπερδεµένη.Τελικά ήταν αλήθεια, είχα συνάφεια και µε τα πέντε στοιχεία.

Γιατί;Μόνο για να εξουδετερώσω την Αφροδίτη; (Που εξακολουθούσα να µην έχω ιδέα πώς να

το κάνω.) Όχι, δεν το νόµιζα. Θα µε προίκιζε µε τόσο ασυνήθιστες δυνάµεις η Νύχτα µόνοκαι µόνο για να εκτοπίσω από την αρχηγία µιας αδελφότητας ένα επιθετικό παλιοκόριτσο;

Εντάξει, οι Σκοτεινές Κόρες ήταν κάτι περισσότερο από ένα σχολικό συµβούλιο, αλλάπάλι…

«Ζόι, είσαι καλά;»Η ανησυχία στη φωνή του Ντάµιεν µ’ έκανε να πάψω να χαϊδεύω τη Νάλα και να

συνειδητοποιήσω ότι καθόµουν στο κέντρο του κύκλου που είχαµε φτιάξει προηγουµένως,µε τη γάτα στην ποδιά µου, χαµένη τελείως στις σκέψεις µου καθώς της έξυνα το κεφάλι.

«Α… Συγγνώµη. Δεν έχω τίποτα, απλώς σκεφτόµουν κάτι».«Πρέπει να επιστρέψουµε. Πέρασε η ώρα» είπε η Στίβι Ρέι.«Ναι, έχεις δίκιο» είπα και σηκώθηκα, κρατώντας πάντα τη Νάλα. Αλλά δεν µπορούσα να

κάνω τα πόδια µου να τους ακολουθήσουν όταν κίνησαν για τους κοιτώνες.«Ζόι;»Ο Ντάµιεν, ο πρώτος που πρόσεξε τον δισταγµό µου, κοντοστάθηκε και µε φώναξε. Τότε

σταµάτησαν κι οι φίλες µου και µε κοίταξαν µε εκφράσεις που κυµαίνονταν από τηνανησυχία ως την απορία.

«Πηγαίνετε εσείς, παιδιά. Εγώ λέω να κάτσω λίγο ακόµα…»«Θα µείνουµε κι εµείς µαζί σου και…» άρχισε ο Ντάµιεν, αλλά η Στίβι Ρέι (να ’ναι καλά το

κορίτσι µου) τον διέκοψε.«Η Ζόι έχει ανάγκη να µείνει λίγο µόνη της και να σκεφτεί. Το ίδιο δε θα ήθελες κι εσύ αν

ανακάλυπτες πως είσαι ο µοναδικός αρχάριος στα ιστορικά που έχει συνάφεια και µε ταπέντε στοιχεία;»

«Μάλλον» παραδέχτηκε απρόθυµα ο Ντάµιεν.«Μην ξεχνάς όµως ότι σε λίγο θα ξηµερώσει» είπε η Έριν.Χαµογέλασα καθησυχαστικά. «Δε θα το ξεχάσω. Θα επιστρέψω σύντοµα στον κοιτώνα».«Θα σου φτιάξω ένα σάντουιτς και θα προσπαθήσω να σου βρω πατατάκια για το µη

διαιτητικό αναψυκτικό σου. Μια µεγάλη ιέρεια πρέπει να τρώει αφού εκτελέσει την τελετή»είπε µ’ ένα χαµόγελο και ένα νεύµα η Στίβι Ρέι, σπρώχνοντας τους άλλους να τηνακολουθήσουν.

Φώναξα ευχαριστώ στη Στίβι Ρέι, καθώς η παρέα µου χανόταν στο σκοτάδι. Ύστερα πήγακάτω από το δέντρο και κάθισα ακουµπώντας την πλάτη µου στον κορµό του. Έκλεισα ταµάτια µου και χάιδεψα τη Νάλα. Το γουργουρητό της, οικείο, φυσιολογικό και απίστευτακατευναστικό, µε βοηθούσε να καλµάρω.

«Δεν παύω να είµαι εγώ» ψιθύρισα στη γάτα µου. «Όπως ακριβώς είπε η γιαγιά. Όλα τ’άλλα µπορεί ν’ αλλάξουν, αλλά η ίδια η Ζόι –αυτή που είµαι δεκάξι χρόνια– θα µείνει Ζόι».

Ίσως αν το επαναλάµβανα ξανά και ξανά, στο τέλος να το πίστευα. Στήριξα το πρόσωποστη χούφτα µου ενώ µε το άλλο µου χέρι χάιδευα τη Νάλα, καθώς έλεγα στον εαυτό µουότι ήµουν ακόµη εγώ… ήµουν ακόµη εγώ… ήµουν ακόµη εγώ…

«Κοίτα πώς ακουµπάει το µάγουλο στο χέρι της! Ω, να ’µουν γάντι στο χεράκι αυτό, για ν’άγγιζα το µάγουλό της!»

Η Νάλα διαµαρτυρήθηκε µ’ ένα νιαούρισµα κι εγώ αναπήδησα από το ξάφνιασµα.«Να που σε ξαναβρίσκω κάτω απ’ αυτό το δέντρο» είπε ο Έρικ, χαµογελώντας µου

ωραίος σαν θεός.Πάντα µου προκαλούσε ένα φτερούγισµα στο στοµάχι, απόψε όµως µ’ έκανε να νιώσω

και κάτι άλλο. Γιατί µ’ έβρισκε και µε ξανάβρισκε; Και πόσα είχε δει αυτή τη φορά;«Τι κάνεις εδώ, Έρικ;»«Γεια, χαίροµαι κι εγώ που σε βλέπω. Και, ναι, θα ήθελα να καθίσω, ευχαριστώ» είπε

καθώς ετοιµαζόταν να κάτσει δίπλα µου.Σηκώθηκα, κάνοντας τη Νάλα να γκρινιάξει πάλι.«Βασικά, ετοιµαζόµουν να γυρίσω στον κοιτώνα».«Κοίτα, δεν ήθελα να σ’ ενοχλήσω. Απλώς δεν µπορούσα να συγκεντρωθώ στο διάβασµα

και βγήκα για έναν περίπατο. Τα πόδια µου µ’ οδήγησαν χωρίς να µε ρωτήσουν και, πριν τοκαταλάβω, βρέθηκα εδώ, µαζί σου. Ειλικρινά, δε σε παρακολουθώ. Στον λόγο µου».

Έβαλε τα χέρια του στις τσέπες, φοβερά αµήχανος. Για την ακρίβεια, φοβερά γλυκός κιαµήχανος, θυµίζοντάς µου πόσο πολύ ήθελα να του πω ναι νωρίτερα, όταν µου ζήτησε ναδούµε µαζί χαζές ταινίες. Και τώρα τον έβαζα στον πάγο και τον έκανα ξανά να νιώθειάσχηµα. Ήταν ν’ απορείς που µου µιλούσε ακόµη αυτό το παιδί. Προφανώς έπαιρναυπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό µου.

«Τι θα ’λεγες να µε συνοδεύσεις στον κοιτώνα µου; Κι απόψε» ρώτησα.«Καλή ιδέα».Αυτή τη φορά η Νάλα διαµαρτυρήθηκε όταν προσπάθησα να τη µεταφέρω στα χέρια µου.

Προτίµησε να µας ακολουθήσει, καθώς ο Έρικ κι εγώ συνταιριάζαµε το βήµα µας µε τηνίδια άνεση όπως την προηγούµενη φορά. Δεν είπαµε τίποτα για λίγο. Ήθελα να τονρωτήσω για την Αφροδίτη ή να του πω τουλάχιστον τι µου είχε πει για εκείνον, αλλά δενµπορούσα να βρω έναν εύσχηµο τρόπο ν’ αναφέρω κάτι για το οποίο δεν είχα καµιάδουλειά να του κάνω ερωτήσεις.

«Για πες µου, λοιπόν, τι έκανες αυτή τη φορά εδώ;» ρώτησε.«Σκεφτόµουν» είπα, που τυπικά δεν ήταν ψέµα. Πράγµατι σκεφτόµουν. Πολύ. Πριν, κατά

τη διάρκεια και µετά τον σχηµατισµό του κύκλου, τον οποίο δεν είχα κανέναν σκοπό νααναφέρω.

«Α. Ανησυχείς για εκείνο το παιδί, τον Χιθ;»Βασικά δεν είχα σκεφτεί καθόλου τον Χιθ και την Κέιλα αφότου µίλησα µε τη Νεφερέτ,

αλλά ανασήκωσα τους ώµους µου, µη θέλοντας ν’ αναφέρω συγκεκριµένα τι σκεφτόµουν.«Θέλω να πω, φαντάζοµαι πως είναι δύσκολο να διακόψεις µε κάποιον επειδή σε

σηµάδεψε ο ανιχνευτής» είπε.«Δε διέκοψα µαζί του γι’ αυτό τον λόγο. Τα είχαµε χαλάσει από πριν. Απλώς το σηµάδι

µου το έκανε πιο οριστικό». Κοίταξα τον Έρικ και πήρα µια βαθιά ανάσα. «Εσύ κι ηΑφροδίτη;»

Βλεφάρισε ξαφνιασµένος. «Τι εννοείς;»«Εννοώ ότι µου είπε σήµερα ότι δε θα γίνεις ποτέ πρώην της γιατί θα είσαι πάντα δικός

της».Στένεψε τα µάτια του, δείχνοντας πολύ τσαντισµένος. «Η Αφροδίτη έχει ένα σοβαρό

πρόβληµα – δεν µπορεί να πει αλήθεια».«Όχι ότι µε αφορά, αλλά…»«Σε αφορά» είπε βιαστικά. Και, µετά, έπιασε το χέρι µου, αιφνιδιάζοντάς µε τελείως.

«Τουλάχιστον θα ήθελα να σε αφορά».«Α» έκανα. «Καλά… ε… εντάξει». Ήµουν σίγουρη ότι τον κατέπλησσα άλλη µια φορά µε

τη µοναδική ευφράδειά µου.«Τελικά, λοιπόν, δεν το έκανες για να µε αποφύγεις; Είχες στ’ αλήθεια να σκεφτείς κάτι;»

ρώτησε αργόσυρτα.«Δεν το έκανα για να σε αποφύγω. Απλώς…» Κόµπιασα, µην ξέροντας πώς στο διάβολο

να του εξηγήσω κάτι που ήµουν σίγουρη ότι δεν έπρεπε να του εξηγήσω. «Μουσυµβαίνουν πολλά αυτό το διάστηµα. Το όλο θέµα της αλλαγής είναι φοβερά µπλεγµένοκάποιες στιγµές».

«Με τον καιρό γίνεται πιο εύκολο» µου είπε σφίγγοντας το χέρι µου.«Ειδικά σε ό,τι αφορά εµένα, αµφιβάλλω» µουρµούρισα.Γέλασε κι άγγιξε µε το δάχτυλό του το σηµάδι µου. «Απλώς είσαι µπροστά από εµάς τους

άλλους. Στην αρχή είναι δύσκολο αλλά, πίστεψέ µε, θα γίνει ευκολότερο – ακόµα και γιασένα».

Αναστέναξα. «Το ελπίζω». Αλλά αµφέβαλλα.Σταµατήσαµε µπροστά στον κοιτώνα και γύρισε προς το µέρος µου, ενώ η φωνή του

χαµήλωσε και σοβάρεψε ξαφνικά. «Ζι, µην πιστεύεις τα ψέµατα της Αφροδίτης. Πάνε µήνεςπου δεν είµαστε µαζί».

«Παλιά όµως ήσαστε» είπα.

Έγνεψε καταφατικά, µε πρόσωπο τραβηγµένο.«Δεν είναι καλό κορίτσι, Έρικ».«Το ξέρω».Και τότε συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που µ’ ενοχλούσε και σκέφτηκα: «Tι διάβολο, θα

το πω».«Δε µου αρέσει η ιδέα πως ήσουν µε κάποια τόσο µοχθηρή. Με κάνει να νιώθω άσχηµα

που θέλω να είµαι µαζί σου». Άνοιξε το στόµα του να πει κάτι, αλλά συνέχισα να µιλάω, µηθέλοντας ν’ ακούσω δικαιολογίες που δεν ήµουν σίγουρη αν έπρεπε να τις πιστέψω. «Σ’ευχαριστώ που µε συνόδεψες. Χάρηκα που µε ξαναβρήκες».

«Κι εγώ χάρηκα που σε βρήκα» είπε. «Θέλω να σε ξαναδώ, Ζι, και όχι µόνο τυχαία».Δίστασα. Κι αναρωτήθηκα γιατί δίσταζα. Κι εγώ ήθελα να τον ξαναδώ. Έπρεπε να ξεχάσω

την Αφροδίτη. Σύµφωνοι, αυτή ήταν πολύ ωραία κι αυτός ήταν αγόρι. Προφανώς είχεπέσει στα φαρµακερά (και σέξι) βρόχια της προτού καταλάβει τι συµβαίνει. Θέλω να πω, τοκορίτσι µού θύµιζε αράχνη. Θα ’πρεπε να λέω ευχαριστώ που δεν τον δάγκωσε στο κεφάλιαλλά τον άφησε να ζήσει.

«Εντάξει, θέλεις να δούµε αυτά τα χαζά DVD το Σάββατο;» είπα, πριν προλάβω να πείσωτον εαυτό µου να µη βγει µε το πιο ωραίο αγόρι του σχολείου.

«Έγινε» είπε.Προφανώς για να µου δώσει την ευκαιρία να τραβηχτώ αν δεν το ήθελα, ο Έρικ έσκυψε

αργά το κεφάλι του για να µε φιλήσει. Τα χείλη του ήταν ζεστά και µύριζε υπέροχα. Το φιλίτου ήταν γλυκό κι ανάλαφρο. Ειλικρινά, µ’ έκανε να θέλω να µε φιλήσει κι άλλο. Τελείωσεπολύ γρήγορα, αλλά ο Έρικ δεν αποτραβήχτηκε. Στεκόµασταν κοντά και συνειδητοποίησαπως είχα τα χέρια µου στο στήθος του. Τα δικά του ακούµπαγαν ανάλαφρα στους ώµουςµου. Του χαµογέλασα.

«Χαίροµαι που µου ξαναζήτησες να βγούµε» είπα.«Χαίροµαι που είπες επιτέλους ναι».Μετά µε φίλησε ξανά, αλλά όχι διστακτικά αυτή τη φορά. Το φιλί βάθυνε και τα χέρια µου

τυλίχτηκαν στους ώµους του. Τον ένιωσα περισσότερο παρά τον άκουσα να βογκά και,καθώς µε φιλούσε φλογερά κι επίµονα, ήταν σαν ν’ άνοιξε ένας διακόπτης κάπου βαθιάµέσα µου και µε κατάκλυσε ένας καυτός, γλυκός, ηλεκτρισµένος πόθος. Ήταν τρελό κιαπίστευτο – κανενός άλλου τα φιλιά δε µε είχαν κάνει να νιώσω έτσι. Μου άρεσε ο τρόποςπου εφάρµοζε το κορµί µου στο δικό του, η επαφή του απαλού µε το σκληρό, και σφίχτηκαπάνω του, ξεχνώντας την Αφροδίτη και τον κύκλο που είχα φτιάξει πριν από λίγο, κι όλοτον κόσµο. Αυτή τη φορά, όταν τελείωσε το φιλί, βαριανασαίναµε κι οι δύο καικοιταζόµασταν στα µάτια. Καθώς άρχισα να συνέρχοµαι, συνειδητοποίησα πως ήµουνκολληµένη πάνω του και φιλιόµουν µπροστά στον κοιτώνα σαν ξετσίπωτη. Προσπάθησανα τραβηχτώ από την αγκαλιά του.

«Τι έπαθες; Γιατί άλλαξες ξαφνικά;» είπε σφίγγοντας γύρω µου τα µπράτσα του.«Έρικ, δεν είµαι σαν την Αφροδίτη». Τραβήχτηκα µε περισσότερη δύναµη και µ’ άφησε.«Το ξέρω ότι δεν είσαι. Δε θα µου άρεσες αν ήσουν σαν αυτήν».«Δεν εννοώ µόνο τον χαρακτήρα µου. Εννοώ ότι δε συνηθίζω να φιλιέµαι δηµοσίως».«Εντάξει». Άπλωσε το χέρι του προς το µέρος µου σαν να ήθελε να µε τραβήξει ξανά

στην αγκαλιά του, αλλά µετά άλλαξε γνώµη και το χέρι έπεσε στο πλευρό του. «Ζόι, µε

κάνεις να αισθάνοµαι διαφορετικά απ’ ό,τι έχω αισθανθεί µε οποιοδήποτε άλλο κορίτσι».Ένιωσα το πρόσωπό µου να φλογίζεται και δεν ήξερα αν ήταν από θυµό ή αµηχανία. «Μη

µε παραµυθιάζεις, Έρικ. Σε είδα στον διάδροµο µε την Αφροδίτη. Είναι ξεκάθαρο ότι έχειςξανανιώσει αυτά τα πράγµατα, και πολλά περισσότερα».

Κούνησε το κεφάλι του µε βλέµµα πληγωµένο. «Αυτό που µ’ έκανε να νιώθω η Αφροδίτηήταν καθαρά σαρκικό. Αυτό που νιώθω µαζί σου αγγίζει την καρδιά µου. Ξέρω τη διαφορά,Ζόι, και νόµιζα πως την ήξερες κι εσύ».

Τον κοίταξα – κοίταξα εκείνα τα φανταστικά γαλάζια µάτια που µ’ άγγιξαν από την πρώτηστιγµή που τ’ αντίκρισα. «Συγγνώµη» ψιθύρισα. «Δεν έπρεπε να το πω αυτό. Ξέρω κι εγώτη διαφορά».

«Υποσχέσου µου ότι δε θ’ αφήσεις την Αφροδίτη να µπει ανάµεσά µας».«Σ’ το υπόσχοµαι». Με τρόµαζε, αλλά το εννοούσα.«Ωραία».Η Νάλα ξεπρόβαλε απ’ το σκοτάδι κι άρχισε να τρίβεται στα πόδια µου γκρινιάζοντας.

«Καλύτερα να την πάρω µέσα και να τη βάλω στο κρεβάτι».«Εντάξει». Χαµογέλασε και µου έδωσε ένα πεταχτό φιλί. «Θα σε δω το Σάββατο, Ζι».Τα χείλη µου µυρµήγκιαζαν σ’ όλο τον δρόµο ως το δωµάτιό µου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

H επόµενη µέρα ξεκίνησε µε ύποπτα –όπως συνειδητοποίησα εκ των υστέρων–φυσιολογικό τρόπο. Η Στίβι Ρέι κι εγώ πήραµε πρωινό ψιθυρίζοντας ακόµη πόσο σέξι ήτανο Έρικ και προσπαθώντας ν’ αποφασίσουµε τι θα φορούσα στο ραντεβού µας το Σαββάτο.Δεν είδαµε καν την Αφροδίτη και το τρίδυµο της Συµφοράς, της Πολεµόχαρης και τηςΣφήκας. Το µάθηµα Κοινωνιολογίας ήταν τόσο συναρπαστικό –µετά τις Αµαζόνεςπροχωρήσαµε σε ένα αρχαίο τελετουργικό αφιερωµένο στους βρικόλακες–, ώστε έπαψα νασκέφτοµαι την τελετή που είχαν προγραµµατίσει οι Σκοτεινές Κόρες για εκείνο το βράδυκαι, για λίγο, έπαψα ακόµα και ν’ αγχώνοµαι για το τι θα έκανα µε την Αφροδίτη. Τοµάθηµα Δραµατικής Τέχνης ήταν κι αυτό ενδιαφέρον. Αποφάσισα να µάθω έναν µονόλογοτης Κατερίνας από το Ηµέρωµα της Στρίγκλας (λάτρευα αυτό το έργο από τότε που είδατην παλιά ταινία µε την Ελίζαµπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρντον). Μετά, καθώςέφευγα από την τάξη, µε σταµάτησε στον διάδροµο η Νεφερέτ και µε ρώτησε πόσο είχαδιαβάσει από το βιβλίο Κοινωνιολογίας της Έκτης τάξης. Αναγκάστηκα να της πω ότι δενείχα διαβάσει πολύ ακόµη (µετάφραση: δεν είχα διαβάσει καθόλου) και ήµουν πολύστεναχωρηµένη από την ολοφάνερη απογοήτευσή της όταν έφτασα στο µάθηµαΛογοτεχνίας. Πριν προλάβω καλά καλά να καθίσω ανάµεσα στον Ντάµιεν και τη Στίβι Ρέι,έγινε ξαφνικά χαµός και οτιδήποτε έστω και αµυδρά φυσιολογικό έπαψε να υφίσταταιεκείνη την ηµέρα.

Η Πενθεσίλεια διάβαζε το «Πήγαινε Εσύ κι Εγώ θα Μείνω για Λίγο», το τέταρτο κεφάλαιοαπό το Μια Αξέχαστη Νύχτα. Είναι πολύ ωραίο βιβλίο και παρακολουθούσαµε όλοιαφοσιωµένοι, όπως πάντα, όταν εκείνος ο βλάκας ο Έλιοτ άρχισε να βήχει. Χριστέ µου, τιεκνευριστικό αυτό το παιδί.

Κάπου στη µέση του κεφαλαίου και του απαίσιου βήχα άρχισε να µου µυρίζει κάτι. Ήτανµια µυρωδιά πλούσια και γλυκιά, θεσπέσια και φευγαλέα. Πήρα αυτόµατα µια βαθιάεισπνοή, προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραµείνω συγκεντρωµένη στο βιβλίο.

Ο βήχας του Έλιοτ χειροτέρεψε και, µαζί µε την υπόλοιπη τάξη, γύρισα και τοναγριοκοίταξα. Θέλω να πω, έλεος. Δεν µπορούσε να πιει ένα σιρόπι για τον βήχα ή έναζεστό ρόφηµα ή κάτι τέλος πάντων;

Και τότε είδα το αίµα.Ο Έλιοτ δε λαγοκοιµόταν γερµένος στο θρανίο, ως συνήθως. Καθόταν στητός και κοίταζε

τα χέρια του, που ήταν πασαλειµµένα µε φρέσκο αίµα. Καθώς τον κοίταζα, έβηξε ξανά καιο πνιχτός υγρός ήχος µού θύµισε την ηµέρα που µε σηµάδεψε ο ανιχνευτής. Μόνο πουόταν έβηχε ο Έλιοτ έβγαινε άλικο αίµα από το στόµα του.

«Τι;…» βόγκηξε.«Φωνάξτε τη Νεφερέτ!» πρόσταξε η Πενθεσίλεια, κι αµέσως άνοιξε ένα συρτάρι του

γραφείου της, έβγαλε µια διπλωµένη πετσέτα και διέσχισε βιαστικά τον διάδροµο τουΈλιοτ. Το παιδί που καθόταν πιο κοντά στην πόρτα έφυγε τρέχοντας.

Μέσα σε απόλυτη σιωπή, είδαµε την Πενθεσίλεια να φτάνει στον Έλιοτ τη στιγµήακριβώς που έφτυνε ξανά αίµα, το οποίο η καθηγήτρια µάζεψε στην πετσέτα. Εκείνοςέχωσε το πρόσωπό του στην πετσέτα, βήχοντας, φτύνοντας κι αναγουλιάζοντας. Ότανανάβλεψε επιτέλους, µατωµένα δάκρυα αυλάκωναν το άσπρο στρογγυλό πρόσωπό του καιαπό τη µύτη του έτρεχε αίµα σαν να είχε αφήσει κάποιος ανοιχτή µια βρύση. Όταν γύρισετο κεφάλι του και κοίταξε την Πενθεσίλεια, είδα ότι κυλούσε ένα κόκκινο ρυάκι κι από τοαυτί του.

«Όχι!» είπε ο Έλιοτ µ’ ένα πρωτοφανές γι’ αυτόν πάθος. «Όχι! Δε θέλω να πεθάνω!»«Σσς» προσπάθησε να τον ηρεµήσει η Πενθεσίλεια, σπρώχνοντας τα πορτοκαλιά µαλλιά

από το ιδρωµένο µέτωπό του. «Σε λίγο θα περάσει ο πόνος».«Μα… µα… όχι…» Ετοιµάστηκε να διαµαρτυρηθεί ξανά, µε κλαψιάρικη τώρα φωνή που

έµοιαζε περισσότερο µε τη δική του, αλλά τον διέκοψε ένας νέος παροξυσµός βήχα.Πνίγηκε ξανά, ξερνώντας αίµα στην ήδη µουλιασµένη πετσέτα.

Πάνω στην ώρα µπήκε στην τάξη η Νεφερέτ, ακολουθούµενη από δύο ψηλούςγεροδεµένους βρικόλακες. Οι άντρες κρατούσαν ένα φορείο και µια κουβέρτα· η Νεφερέτείχε µόνο ένα µπουκαλάκι µ’ ένα ασπριδερό υγρό. Πριν προλάβουν να κάνουν δυο βήµατα,όρµησε στην τάξη και ο Δράκος Λάνκφορντ.

«Είναι ο µέντοράς του» ψιθύρισε τόσο σιγανά η Στίβι Ρέι, που µόλις ακούστηκε. Έγνεψα,καθώς θυµόµουν ότι η Πενθεσίλεια είχε κατσαδιάσει τον Έλιοτ επειδή απογοήτευε τονΔράκο.

Η Νεφερέτ έδωσε στον Δράκο το µπουκαλάκι που κρατούσε. Ύστερα στάθηκε πίσω απότον Έλιοτ κι ακούµπησε τα χέρια της στους ώµους του. Αυτοµάτως έπαψε ο βήχας και τοπνίξιµο.

«Πιες το γρήγορα, Έλιοτ» του είπε ο Δράκος. Κι όταν εκείνος κούνησε αρνητικά τοκεφάλι του, ο Δράκος πρόσθεσε καλοσυνάτα: «Θα σου περάσει ο πόνος».

«Θα… θα µείνεις µαζί µου;» πρόφερε πνιχτά ο Έλιοτ.«Φυσικά» είπε ο Δράκος. «Δε θα σ’ αφήσω στιγµή µονάχο».«Θα τηλεφωνήσεις στη µαµά µου;» ψιθύρισε ο Έλιοτ.«Ναι».Ο Έλιοτ έκλεισε για µια στιγµή τα µάτια του κι ύστερα, µε χέρια που έτρεµαν, έφερε στα

χείλη του το µπουκαλάκι και ήπιε. Η Νεφερέτ έκανε νόηµα στους δύο άντρες κι εκείνοι τονσήκωσαν και τον ξάπλωσαν στο φορείο σαν να ήταν κούκλα κι όχι ένα ετοιµοθάνατο παιδί.Με τον Δράκο στο πλευρό του, τον πήραν από την τάξη. Πριν τους ακολουθήσει, ηΝεφερέτ γύρισε και κοίταξε τους σοκαρισµένους µαθητές της Τρίτης.

«Θα µπορούσα να σας πω ότι ο Έλιοτ θα το ξεπεράσει και θα γίνει καλά, αλλά θα ήτανψέµα». Η φωνή της ήταν γαλήνια, αλλά φορτισµένη µε προστακτική δύναµη. «Η αλήθειαείναι ότι ο οργανισµός του απέρριψε την αλλαγή. Σε λίγα λεπτά θα πεθάνει χωρίς να έχειεξελιχθεί σε ώριµο βρικόλακα. Θα µπορούσα να σας πω να µην ανησυχείτε, δε θα συµβεί σ’εσάς. Αλλά θα ήταν κι αυτό ψέµα. Κατά µέσο όρο, ένας στους δέκα από εσάς δε θαεπιζήσει της αλλαγής. Μερικοί αρχάριοι πεθαίνουν νωρίς, την πρώτη χρονιά τους εδώ,όπως ο Έλιοτ. Άλλοι είναι πιο δυνατοί κι αντέχουν ως την Έκτη τάξη, κι ύστερααρρωσταίνουν ξαφνικά και πεθαίνουν. Δε σας τα λέω αυτά για να ζείτε µες στον φόβο. Σαςτα λέω για δύο λόγους. Πρώτον, θέλω να ξέρετε ότι ως µεγάλη σας ιέρεια δε θα σας πω

ποτέ ψέµατα, αλλά θ’ ανακουφίσω το πέρασµά σας στον άλλο κόσµο αν έρθει αυτή η ώρα.Και δεύτερον, θέλω να ζήσετε όπως θα θέλατε να σας θυµούνται αν πεθαίνατε αύριο, γιατίµπορεί να πεθάνετε. Έτσι ώστε, αν πεθάνετε, το πνεύµα σας ν’ αναπαυτεί ειρηνικάξέροντας ότι αφήσατε πίσω σας καλές αναµνήσεις. Αν δεν πεθάνετε, θα έχετε θέσει τιςβάσεις για µια ζωή γεµάτη κι αξιοπρεπή». Με κοίταξε στα µάτια καθώς τελείωνε λέγοντας:«Ζητώ από τη Νύχτα να σας παρηγορήσει σήµερα µε την ευλογία της, και να θυµάστε ότι οθάνατος είναι µια φυσιολογική πλευρά της ζωής, ακόµα και της ζωής των βρικολάκων.Γιατί κάποια στιγµή θα επιστρέψουµε όλοι στις αγκάλες της θεάς µας». Έκλεισε πίσω τηςτην πόρτα µ’ έναν ήχο που είχε κάτι το αµετάκλητο.

Η Πενθεσίλεια κινήθηκε γρήγορα κι αποφασιστικά. Καθάρισε τα αίµατα από το θρανίο τουΈλιοτ σαν να µη συνέβαινε τίποτα. Όταν εξαφανίστηκαν όλα τα ίχνη του ετοιµοθάνατουπαιδιού, επέστρεψε µπροστά από την έδρα της και µας ζήτησε να κάνουµε ενός λεπτούσιγή για τον Έλιοτ. Μετά πήρε το βιβλίο και συνέχισε το διάβασµα αποκεί που είχεσταµατήσει. Προσπάθησα να παρακολουθήσω. Προσπάθησα να διώξω απ’ το µυαλό µουτο θέαµα του Έλιοτ που αιµορραγούσε από τα µάτια, τ’ αυτιά, τη µύτη και το στόµα του.Προσπάθησα επίσης να µη σκέφτοµαι το γεγονός ότι το θεσπέσιο άρωµα που είχα µυρίσειήταν, χωρίς καµιά αµφιβολία, το αίµα που έφευγε από το σώµα του Έλιοτ µαζί µε τη ζωήτου.Ήξερα ότι η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί σαν να µη συνέβη τίποτα όταν πέθαινε έναςαρχάριος, αλλά προφανώς ήταν ασυνήθιστο να πεθάνουν δύο παιδιά µέσα σε τόσοσύντοµο χρονικό διάστηµα, και την υπόλοιπη µέρα ήταν όλοι ασυνήθιστα ήσυχοι. Την ώρατου φαγητού επικρατούσε σιωπή και κατήφεια και πρόσεξα ότι τα περισσότερα παιδιάτσιµπολογούσαν, δεν έτρωγαν. Ακόµα κι οι διαξιφισµοί των διδύµων µε τον Ντάµιεν είχανσταµατήσει, κάτι που ίσως να ήταν µια ευχάριστη αλλαγή αν δεν ήξερα την τραγική αιτίαπου κρυβόταν πίσω από αυτό. Όταν η Στίβι Ρέι, µε µια ελάχιστα πειστική δικαιολογία,σηκώθηκε νωρίς από το τραπέζι για να επιστρέψει στο δωµάτιό µας πριν αρχίσει η πέµπτηώρα, άρπαξα την ευκαιρία να φύγω µαζί της.

Περπατήσαµε στο πεζοδρόµιο, στο πυκνό σκοτάδι άλλης µιας συννεφιασµένης νύχτας.Απόψε τα φώτα υγραερίου δε φάνταζαν χαρούµενα και ζεστά, αλλά ψυχρά και χλωµά.

«Κανείς δε συµπαθούσε τον Έλιοτ κι αυτό το κάνει χειρότερο» είπε η Στίβι Ρέι.«Παραδόξως µε την Ελίζαµπεθ ήταν πιο εύκολο. Τουλάχιστον λυπηθήκαµε ειλικρινά πουέφυγε».

«Ξέρω τι εννοείς. Είµαι αναστατωµένη, αλλά ξέρω ότι αναστατώθηκα επειδή είδα τιµπορεί να συµβεί και σ’ εµάς και δεν µπορώ να το βγάλω απ’ το µυαλό µου – δεναναστατώθηκα για το παιδί που πέθανε».

«Τουλάχιστον τελειώνει γρήγορα» είπε.Αναρίγησα. «Αναρωτιέµαι αν πονάει».«Σου δίνουν κάτι – αυτό το άσπρο υγρό που ήπιε ο Έλιοτ. Σταµατά τον πόνο, αλλά

διατηρείς τις αισθήσεις σου ως το τέλος. Κι η Νεφερέτ βοηθά πάντα την ώρα τουθανάτου».

«Είναι τροµακτικό, ε;» είπα.«Ναι».Μείναµε αµίλητες για λίγο. Μετά ξεπρόβαλε το φεγγάρι από τα σύννεφα, χρωµατίζοντας

τα φύλλα των δέντρων µε µια απόκοσµη ασηµένια τέµπερα και θυµίζοντάς µου ξαφνικάτην Αφροδίτη και την τελετή της.

«Υπάρχει περίπτωση ν’ αναβάλει η Αφροδίτη την τελετή του Σάουιν απόψε;»«Καµία. Οι Σκοτεινές Κόρες δεν αναβάλλουν ποτέ τις τελετές τους».«Διάβολε» είπα. Έριξα µια λοξή µατιά στη Στίβι Ρέι. «Ήταν το ψυγείο τους».Με κοίταξε ξαφνιασµένη. «Ο Έλιοτ;»«Ναι, ήταν απαίσιο, κι αυτός φαινόταν χάλια, σαν µαστουρωµένος. Πρέπει να είχε αρχίσει

από τότε ν’ απορρίπτει την αλλαγή». Έπεσε µια δυσάρεστη σιωπή και µετά πρόσθεσα: «Δενήθελα να σ’ το πω πριν, ειδικά όταν µου είπες ότι… ε… ξέρεις. Είσαι σίγουρη ότι δε θα τοαναβάλει απόψε η Αφροδίτη; Θέλω να πω… πρώτα η Ελίζαµπεθ και τώρα ο Έλιοτ».

«Δεν έχει σηµασία. Άλλωστε οι Σκοτεινές Κόρες δεν ενδιαφέρονται για ένα παιδί πουείχαν χρησιµοποιήσει για ψυγείο. Θα βρουν κάποιον άλλον». Κόµπιασε. «Ζόι, σκέφτοµαιµήπως δεν πρέπει να πας απόψε. Άκουσα τι σου είπε χτες η Αφροδίτη. Θα φροντίσει να µησε δεχτεί κανείς. Είναι πολύ, πολύ κακιά».

«Θα τα καταφέρω, Στίβι Ρέι».«Όχι, έχω ένα κακό προαίσθηµα. Δεν έχεις σκεφτεί ακόµη κάποιο σχέδιο, έτσι δεν είναι;»«Όχι. Είµαι ακόµη στο στάδιο αναγνώρισης του εδάφους» είπα προσπαθώντας ν’

αλαφρύνω τη συζήτηση».«Αναγνώρισέ το αργότερα. Σήµερα ήταν µια φοβερή µέρα. Όλοι είναι αναστατωµένοι.

Νοµίζω ότι πρέπει να περιµένεις».«Δε γίνεται να µην πάω, ειδικά µετά από αυτά που µου είπε χτες η Αφροδίτη. Θα νοµίζει

ότι τη φοβήθηκα κι ότι µπορεί να µε κάνει ό,τι θέλει».Η Στίβι Ρέι πήρε µια βαθιά ανάσα. «Τότε νοµίζω ότι πρέπει να µε πάρεις µαζί σου».

Ετοιµάστηκα ν’ αντιδράσω, αλλά εκείνη συνέχισε. «Τώρα είσαι Σκοτεινή Κόρη. Έχεις τοδικαίωµα να καλείς κόσµο στις τελετές. Κάλεσε λοιπόν εµένα. Θα έρθω να προσέχω τανώτα σου».

Θυµήθηκα που ήπια αίµα και µου άρεσε τόσο πολύ ώστε ήταν ολοφάνερο, ακόµα καιστην Πολεµόχαρη και τη Συµφορά. Κι ότι προσπάθησα, και δεν τα κατάφερα, να µησκέφτοµαι τη µυρωδιά του αίµατος – του Χιθ, του Έρικ, ακόµα και του Έλιοτ. Η Στίβι Ρέιθα µάθαινε κάποια µέρα πώς επιδρούσε πάνω µου το αίµα, αλλά όχι απόψε. Βασικά, θαπροσπαθούσα ν’ αναβάλω αυτή τη στιγµή όσο πιο πολύ µπορούσα. Δεν ήθελα ναδιακινδυνεύσω να χάσω τη φιλία της, ή των διδύµων ή του Ντάµιεν – και φοβόµουν πωςθα την έχανα. Ναι, ήξεραν πως ήµουν «ξεχωριστή», και µε δέχονταν γιατί αυτή ηµοναδικότητα σήµαινε «µεγάλη ιέρεια» για εκείνους, δηλαδή κάτι καλό. Η δίψα µου γιααίµα όµως δεν ήταν κάτι καλό. Θα το δέχονταν τόσο εύκολα;

«Ούτε να το συζητάς, Στίβι Ρέι».«Μα, Ζόι, δεν µπορείς να πας µόνη σου στο στόµα του λύκου».«Δε θα είµαι µόνη µου. Θα είναι εκεί κι ο Έρικ».«Ναι, αλλά κάποτε ήταν το αγόρι της Αφροδίτης. Πώς ξέρουµε ότι θα σε υπερασπιστεί αν

τα βάλει µαζί σου η Αφροδίτη;»«Γλυκιά µου, µπορώ να υπερασπιστώ µόνη µου τον εαυτό µου».«Το ξέρω, αλλά…» Σταµάτησε και µε κοίταξε παράξενα. «Ζι, δονείσαι;»«Ε; Τι;» Και τότε το άκουσα κι εγώ κι έβαλα τα γέλια. «Είναι το κινητό µου. Το έριξα στην

τσάντα µου όταν το φόρτισα χτες βράδυ». Το έβγαλα και κοίταξα την ώρα στη µικρήεξωτερική οθόνη. «Είναι περασµένα µεσάνυχτα, ποιος διάβολο…» Το άνοιξα και τα έχασαόταν είδα πως είχα δεκαπέντε καινούρια γραπτά µηνύµατα και πέντε αναπάντητες κλήσεις.«Χριστέ µου, κάποιος τηλεφωνεί και ξανατηλεφωνεί κι εγώ δεν έχω πάρει χαµπάρι».Κοίταξα πρώτα τα γραπτά µηνύµατα και το στοµάχι µου άρχισε να σφίγγεται καθώς ταδιάβαζα.

Ζο πάρε µε τηλέφωνοΣ’ αγαπώ ακόµηΖο πάρε µε σε παρακαλώΠρέπει να σε δωΕσύ κι ΕγώΘα µε πάρεις;Θέλω να σου µιλήσωΖο!Πάρε µεΔε χρειαζόταν να διαβάσω περισσότερα. Ήταν όλα τα ίδια πάνω κάτω. «Να πάρει. Είναι

από τον Χιθ».«Τον πρώην σου;»Αναστέναξα. «Ναι».«Τι θέλει;»«Προφανώς, εµένα». Πληκτρολόγησα απρόθυµα τον κωδικό για τα φωνητικά µου

µηνύµατα και ταράχτηκα όταν άκουσα πόσο δυνατή και ζωντανή ακουγόταν η ωραίααργόσυρτη φωνή του Χιθ.

«Ζο! Τηλεφώνησέ µου. Ξέρω πως είναι περασµένη η ώρα, αλλά… στάσου. Δεν είναι αργάγια σένα, µόνο για µένα. Αλλά δεν πειράζει, γιατί δε µε νοιάζει. Θέλω να µουτηλεφωνήσεις. Εντάξει. Αυτά. Γεια. Τηλεφώνησέ µου».

Αναστέναξα και πάτησα «διαγραφή». Το επόµενο µήνυµα ήταν ακόµα πιοπαραληρηµατικό.

«Ζόι! Εντάξει. Πρέπει να µου τηλεφωνήσεις. Είναι ανάγκη. Και µη θυµώνεις. Κοίτα, δεµου αρέσει η Κέιλα. Είναι µπάζο. Σ’ αγαπώ ακόµη, Ζο, µόνο εσένα. Τηλεφώνησέ µου. Δε µενοιάζει πότε. Αν κοιµάµαι, θα ξυπνήσω».

«Ποπό» είπε η Στίβι Ρέι, που άκουγε το παραλήρηµα του Χιθ. «Το παιδί είναι ψυχωτικό.Τώρα καταλαβαίνω γιατί τον παράτησες».

«Ναι» µουρµούρισα διαγράφοντας βιαστικά και το δεύτερο µήνυµα. Το τρίτο ήτανπαρόµοιο µε τα δύο προηγούµενα, αλλά ακόµα πιο απελπισµένο. Χαµήλωσα τον ήχο κιάκουσα τα υπόλοιπα χτυπώντας εκνευρισµένη το πόδι µου στο έδαφος, χωρίς να προσέχωτι έλεγε παρά µόνο όσο χρειαζόταν για να δω πότε θα το διαγράψω και να περάσω στοεπόµενο. «Πρέπει να δω τη Νεφερέτ» είπα περισσότερο στον εαυτό µου παρά στη ΣτίβιΡέι.

«Γιατί; Θέλεις να τον εµποδίσεις να σου τηλεφωνεί;»«Ναι. Όχι. Κάτι τέτοιο. Απλώς πρέπει να της µιλήσω για… για το τι πρέπει να κάνω».

Απέφυγα το γεµάτο περιέργεια βλέµµα της Στίβι Ρέι. «Θέλω να πω, ήρθε ήδη µια φοράεδώ. Δε θέλω να ξανάρθει και να µου δηµιουργήσει προβλήµατα».

«Α, ναι, σωστά. Δε θα είναι καλό να πέσει πάνω στον Έρικ».«Θα είναι απαίσιο. Κοίτα, φεύγω τώρα για να προλάβω τη Νεφερέτ πριν αρχίσει η πέµπτη

ώρα. Θα σε δω µετά το σχολείο».Δεν περίµενα την απάντησή της, έφυγα τρέχοντας για το γραφείο της Νεφερέτ. Η µέρα

µου πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Πεθαίνει ο Έλιοτ και µου αρέσει το αίµα του.Πρέπει να πάω απόψε στην τελετή του Σάουιν, όπου όλα τα παιδιά δε µε χωνεύουν κι είναιαποφασισµένα να µου το δείξουν, και, προφανώς, έχω σφραγίσει το πρώην αγόρι µου.

Ναι. Ήταν µια απαίσια µέρα.

A

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

ν δεν τράβαγαν την προσοχή µου τα συρίγµατα και τα γρυλίσµατα του Σκάιλαρ, δε θαείχα δει την Αφροδίτη κουλουριασµένη στη µικρή κόγχη του διαδρόµου κοντά στο

γραφείο της Νεφερέτ.«Τι είναι, Σκάιλαρ;» Θυµήθηκα ότι η Νεφερέτ είχε πει πως ο γάτος της δάγκωνε, κι

άπλωσα επιφυλακτικά το χέρι µου. Χάρηκα επίσης που η Νάλα δε µε είχε πάρει από πίσω,ως συνήθως – σίγουρα ο Σκάιλαρ θα είχε κάνει µια µπουκιά το καηµένο το γατάκι µου. «Ψιψι ψι». Ο µεγάλος πορτοκαλί γάτος µε κοίταξε σκεφτικά (προφανώς σκεφτόταν αν έπρεπενα κόψει µια δαγκωνιά στο χέρι µου). Τέλος, πήρε την απόφασή του, ηρέµησε και µεπλησίασε. Τρίφτηκε στα πόδια µου, έκανε άλλο ένα δυνατό «χχχ!» στην κόγχη κιεξαφανίστηκε στον διάδροµο, προς την κατεύθυνση του γραφείου της Νεφερέτ.

«Μα τι έπαθε αυτός ο γάτος;» Κοίταξα δισταχτικά µέσα στην κόγχη, ενώ αναρωτιόµουν τιθα µπορούσε να σηκώσει τις τρίχες ενός άγριου γάτου σαν τον Σκάιλαρ, κι ένιωσα σαν ναµε χτύπησε ηλεκτρικό ρεύµα. Καθόταν κατάχαµα κι ήταν δύσκολο να τη δεις στη σκιά τουχτιστού ραφιού πάνω στο οποίο ήταν τοποθετηµένο ένα ωραίο άγαλµα της Νύχτας. Τοκεφάλι της ήταν γερµένο πίσω και τα µάτια της γυρισµένα ανάποδα, ώστε φαινόταν µόνοτο ασπράδι τους. Μου έκοψε τη χολή. Μαρµάρωσα, περιµένοντας να δω από στιγµή σεστιγµή να κυλούν αίµατα στο πρόσωπό της. Ύστερα βόγκηξε και µουρµούρισε κάτιακατάληπτο, ενώ οι βολβοί κουνιόντουσαν κάτω από τα κλειστά της βλέφαρα σαν ναπαρακολουθούσε µια σκηνή. Τότε κατάλαβα τι συνέβαινε. Η Αφροδίτη έβλεπε όραµα.Προφανώς το είχε νιώσει να έρχεται και είχε κρυφτεί στην κόγχη για να µην τη δει κανείς,ώστε να κρατήσει για τον αχώνευτο εαυτό της την πρόβλεψη του θανάτου και τηςκαταστροφής. Η σιχαµένη. Η µέγαιρα.

Αλλά είχα βαρεθεί τα βρόµικα κόλπα της. Έσκυψα, την έπιασα από τις µασχάλες και τηνέστησα στα πόδια της. (Σας πληροφορώ πως είναι πολύ πιο βαριά απ’ ό,τι δείχνει.)

«Περπάτα» βόγκηξα συγκρατώντας την, ενώ τρίκλιζε στα τυφλά. «Ας προχωρήσουµεστον διάδροµο να δούµε τι τραγωδία θέλεις να κρύψεις».

Ευτυχώς, το γραφείο της Νεφερέτ δεν ήταν µακριά. Μπήκαµε παραπατώντας και, µόλιςµας είδε η Νεφερέτ, πετάχτηκε από την έδρα της κι έτρεξε κοντά µας.

«Ζόι! Αφροδίτη! Τι;…» Μα µόλις κοίταξε πιο προσεκτικά την Αφροδίτη, η ανησυχία έδωσετη θέση της στην ήρεµη κατανόηση. «Βοήθησέ µε να την καθίσουµε στη θέση µου. Θαείναι πιο άνετα εκεί».

Οδηγήσαµε την Αφροδίτη στην έδρα της Νεφερέτ και την αφήσαµε να βουλιάξει στηµεγάλη δερµάτινη καρέκλα. Μετά η Νεφερέτ κάθισε στις φτέρνες της κι έπιασε το χέρι τηςΑφροδίτης.

«Αφροδίτη, σε παρακαλώ µε τη φωνή της θεάς να πεις στην ιέρειά της τι βλέπεις». Ηφωνή της Νεφερέτ ήταν απαλή, αλλά επιτακτική, κι ένιωσα τη δύναµη της προσταγής της.

Η Αφροδίτη βλεφάρισε και πήρε µια βαθιά τρεµουλιαστή ανάσα. Κι ύστερα άνοιξεαπότοµα τα µάτια της. Ήταν πελώρια και γυάλινα.

«Πόσο αίµα! Πόσο πολύ αίµα χύνεται απ’ το σώµα του!»«Τίνος, Αφροδίτη; Συγκεντρώσου. Εστιάσου και δες καθαρά» πρόσταξε η Νεφερέτ.Η Αφροδίτη πήρε άλλη µια κοφτή ανάσα. «Είναι νεκροί! Όχι. Όχι. Δε γίνεται! Δε στέκει.

Όχι. Δεν είναι φυσιολογικό! Δεν καταλαβαίνω… Δεν…» Βλεφάρισε ξανά και τα µάτια τηςξεθόλωσαν. Κοίταξε γύρω της σαν να µην αναγνώριζε τίποτα. Το βλέµµα της έπεσε πάνωµου. «Εσύ…» είπε ξεψυχισµένα. «Εσύ ξέρεις».

«Ναι» απάντησα, εννοώντας ότι ήξερα πως προσπαθούσε να κρύψει το όραµά της, αλλάτο µόνο που είπα δυνατά ήταν: «Σε βρήκα στον διάδροµο και…». Η Νεφερέτ µε σταµάτησεσηκώνοντας το χέρι της.

«Όχι, δεν έχει τελειώσει. Δεν τελειώνει τόσο γρήγορα. Το όραµα είναι πολύ συγκεχυµένοακόµη» µου είπε βιαστικά η Νεφερέτ και µετά χαµήλωσε πάλι τη φωνή της παίρνοντας τονεπιβλητικό, επιτακτικό τόνο της. «Αφροδίτη, γύρνα πίσω. Δες αυτό που πρέπει να δεις,αυτό που πρέπει ν’ αλλάξεις».

Χα. Τώρα σε τσάκωσα. Δεν µπόρεσα να µη νιώσω κάποια αυταρέσκεια. Στο κάτω κάτω,χτες προσπάθησε να µου βγάλει τα µάτια.

«Ο νεκρός…» Η φωνή της Αφροδίτης γινόταν όλο και πιο πνιχτή, όλο και πιοακατανόητη, και µουρµούρισε κάτι που ακούστηκε σαν: «Οι σήραγγες… σκοτώνουν…κάποιον εκεί… δεν… δεν µπορώ…». Ήταν σε άθλια κατάσταση και τη λυπήθηκα. Προφανώςαυτό που έβλεπε την είχε σοκάρει. Μετά τα µάτια της βρήκαν τη Νεφερέτ και είδα µιασπίθα αναγνώρισης µεταξύ τους, οπότε άρχισα να χαλαρώνω. Είχε αρχίσει να συνέρχεταικαι σε λίγο θα ξεκαθάριζαν όλα. Ενώ έκανα όµως αυτή τη σκέψη, τα µάτια της Αφροδίτης,που είχαν καρφωθεί στη Νεφερέτ, γούρλωσαν. Μια έκφραση απόλυτου τρόµουαποτυπώθηκε στο πρόσωπό της και ούρλιαξε.

Η Νεφερέτ έπιασε σφιχτά τους τρεµάµενους ώµους της. «Ξύπνα!» Μου έριξε ένα βιαστικόβλέµµα πάνω απ’ τον ώµο της λέγοντας: «Φύγε τώρα, Ζόι. Το όραµά της είναισυγκεχυµένο. Την έχει αναστατώσει ο θάνατος του Έλιοτ. Πρέπει να βεβαιωθώ πωςξαναβρήκε τον εαυτό της».

Δε χρειάστηκε να το επαναλάβει. Έχοντας ξεχάσει τελείως την ψύχωση του Χιθ, έφυγατρέχοντας για το µάθηµα Ισπανικών.Δεν µπορούσα να συγκεντρωθώ στο σχολείο. Έπαιζα ξανά και ξανά στο µυαλό µου τησκηνή µε τη Νεφερέτ και την Αφροδίτη. Προφανώς είχε δει ένα όραµα µε ανθρώπους πουπέθαιναν, αλλά, κρίνοντας από την αντίδραση της Νεφερέτ, δεν ήταν φυσιολογικό όραµα(αν υπάρχει τέτοιο πράγµα). Η Στίβι Ρέι είχε πει ότι τα οράµατα της Αφροδίτης ήταν τόσοκαθαρά, που οδήγησε τις Αρχές στο σωστό αεροδρόµιο, ακόµα και στο συγκεκριµένοαεροσκάφος που είχε δει να συντρίβεται. Σήµερα όµως, τελείως ξαφνικά, τίποτα δεν ήτανξεκάθαρο. Εκτός βέβαια ότι µε είδε κι είπε παράξενα λόγια και µετά άρχισε να ουρλιάζει στηΝεφερέτ. Δεν µπορούσα να βγάλω νόηµα. Έτσι ανυποµονούσα σχεδόν να δω πώς θαφερόταν απόψε. Σχεδόν.

Μάζεψα τις βούρτσες της Περσεφόνης, πήρα στην αγκαλιά µου τη Νάλα, που καθότανπάνω στην ταΐστρα του αλόγου και µε παρακολουθούσε νιαουρίζοντας µε το παράξενονιαούρισµά της, και πήρα αργά τον δρόµο για τον κοιτώνα. Αυτή τη φορά δε µεπαρενόχλησε η Αφροδίτη, αλλά όταν έστριψα στη γωνία δίπλα στη γέρικη βελανιδιά, είδαµαζεµένους τη Στίβι Ρέι, τον Ντάµιεν και τις δίδυµες να συζητάνε ζωηρά – και να

σταµατούν απότοµα µόλις εµφανίστηκα. Με κοίταξαν ένοχα. Δεν ήταν δύσκολο νακαταλάβω τι κουβέντιαζαν.

«Τι;» είπα.«Σε περιµέναµε» απάντησε η Στίβι Ρέι, χωρίς τη συνηθισµένη ζωηράδα της.«Τι συµβαίνει;» ρώτησα.«Ανησυχούσε για σένα» είπε η Σονί.«Ανησυχούσαµε για σένα» είπε η Έριν.«Τι έγινε µε τον πρώην σου;» ρώτησε ο Ντάµιεν.«Είναι ενοχλητικός, αυτό είναι όλο. Αν δεν ήταν, δε θα ήταν πρώην µου». Προσπάθησα

να µιλήσω αδιάφορα, χωρίς να κοιτάξω στα µάτια κανέναν από τους τέσσερις. (Ποτέ δενήµουν καλή ψεύτρα.)

«Πιστεύουµε ότι πρέπει να έρθω µαζί σου απόψε» είπε η Στίβι Ρέι.«Για την ακρίβεια, πιστεύουµε ότι πρέπει να έρθουµε µαζί σου απόψε» τη διόρθωσε ο

Ντάµιεν.Τους κοίταξα κατσουφιασµένη. Δεν είχα καµιά διάθεση να µε δουν να πίνω το αίµα

κάποιου άχρηστου παιδιού που θα το ανακάτευαν απόψε µε το κρασί.«Όχι».«Ζόι, σήµερα ήταν µια πολύ άσχηµη µέρα. Έχουν φρικάρει όλοι. Επιπλέον, σου σκάβει

τον λάκκο η Αφροδίτη. Είναι λογικό να µείνουµε µαζί απόψε» είπε µε ατράνταχτη λογική οΝτάµιεν.

Ναι, ήταν λογικό, αλλά δεν ήξεραν όλη την ιστορία. Δεν ήθελα να µάθουν όλη τηνιστορία. Ναι. Η αλήθεια ήταν πως είχε πολύ µεγάλη σηµασία η γνώµη τους για µένα. Μ’έκαναν να αισθάνοµαι αποδεκτή και ασφαλής – µ’ έκαναν να νιώθω ενταγµένη. Δε θαδιακινδύνευα να το χάσω αυτό, τη στιγµή µάλιστα που ήµουν τόσο καινούρια καιτροµαγµένη. Έτσι, έκανα ό,τι είχα µάθει να κάνω στο σπίτι µου όταν ήµουν φοβισµένη κιαναστατωµένη και δεν ήξερα τι άλλο να κάνω – τα πήρα στο κρανίο και πέρασα στηναντεπίθεση.

«Εσείς δε λέτε ότι έχω δυνάµεις που θα µε κάνουν µια µέρα µεγάλη ιέρειά σας;» Έγνεψανζωηρά και µου χαµογέλασαν, µατώνοντας την καρδιά µου. Έσφιξα τα δόντια µου κι είπα µετον πιο παγερό µου τόνο: «Τότε πρέπει να µ’ ακούτε όταν λέω όχι. Δε σας θέλω εκείαπόψε. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνω µόνη µου. Και δε θέλω να το συζητήσω άλλο».

Έκανα µεταβολή κι έφυγα.Φυσικά, σε µισή ώρα είχα µετανιώσει που φέρθηκα τόσο άσχηµα. Βηµάτιζα πέρα δώθε,κάτω από την τεράστια βελανιδιά που είχε γίνει το καταφύγιό µου, εκνευρίζοντας τη Νάλα,ενώ ευχόµουν µέσα µου να εµφανιστεί η Στίβι Ρέι για να της ζητήσω συγγνώµη. Οι φίλοιµου δεν ήξεραν γιατί δεν τους ήθελα εκεί. Το µόνο που επιθυµούσαν ήταν να µεπροστατέψουν. Ίσως… ίσως να καταλάβαιναν τη δίψα µου για αίµα. Ο Έρικ είχε δείξεικατανόηση. Εντάξει, σίγουρα ήταν της Έκτης τάξης, αλλά πάλι… Υποτίθεται ότι θα φτάναµεόλοι σ’ αυτό το στάδιο. Υποτίθεται ότι θ’ αρχίζαµε να διψάµε όλοι για αίµα – αν δενπεθαίναµε. Η ψυχή µου ξαλάφρωσε λιγάκι και χάιδεψα το κεφάλι της Νάλα.

«Όταν η εναλλακτική είναι ο θάνατος, δεν είναι τόσο φοβερό να πιεις αίµα. Σωστά;»Η Νάλα γουργούρισε και το εξέλαβα ως ναι. Κοίταξα το ρολόι µου. Σκατά. Έπρεπε να

επιστρέψω στον κοιτώνα, ν’ αλλάξω ρούχα και να πάω στις Σκοτεινές Κόρες. Ήταν άλλη

µια συννεφιασµένη νύχτα, µα δε µ’ ενοχλούσε το σκοτάδι. Βασικά, είχε αρχίσει να µουαρέσει η νύχτα. Ήταν φυσικό. Θα ήταν το στοιχείο µου για πάρα πολύ καιρό. Αν ζούσα. ΗΝάλα, λες και διάβασε τις ζοφερές σκέψεις µου, µου νιαούρισε θυµωµένα καθώςπερπατούσε δίπλα µου.

«Ναι, ξέρω. Δεν πρέπει να είµαι τόσο αρνητική. Θα προσπαθήσω να διορθωθώ µετά το…»Το σιγανό γρύλισµα της Νάλα µε ξάφνιασε. Είχε σταµατήσει. Η πλάτη της ήταν

καµπουριασµένη κι οι τρίχες της όρθιες, µοιάζοντας µε µικρή χνουδωτή µπάλα, αλλά ταστενεµένα µάτια της δεν αστειεύονταν, ούτε το αγριεµένο «χχχ!» που βγήκε από το στόµατης. «Νάλα, τι…»

Ένα απαίσιο παγωµένο ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά µου προτού καν γυρίσω προς τηνκατεύθυνση που κοίταζε η γάτα. Αργότερα, απορούσα πώς δεν ούρλιαξα. Θυµάµαι ότιάνοιξα το στόµα µου για να εισπνεύσω αέρα, αλλά δεν έβγαλα άχνα. Ήταν σαν να είχαµουδιάσει, µόνο που ήταν αδύνατον. Αν είχα µουδιάσει, δε θα ήµουν τόσο πετρωµένη.

Ο Έλιοτ στεκόταν σε απόσταση µόλις τριών µέτρων, στο σκοτάδι της σκιάς του τοίχου.Πρέπει να βάδιζε προς την ίδια κατεύθυνση που πηγαίναµε εγώ κι η Νάλα. Και τότε άκουσετη Νάλα και µισογύρισε. Εκείνη του έκανε πάλι «χχχ!» κι αυτός στράφηκε προς το µέροςµας µε τροµαχτική ταχύτητα.

Ορκίζοµαι πως έπαψα να αναπνέω. Ήταν φάντασµα, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση, αλλάήταν τόσο υπαρκτός, τόσο αληθινός – όχι άυλος σαν τα φαντάσµατα. Αν δεν είχα δει µε ταίδια µου τα µάτια τον οργανισµό του ν’ απορρίπτει την αλλαγή, θα νόµιζα πως ήταν απλώςυπερβολικά χλωµός και… και… παράξενος. Ήταν άσπρος σαν το πανί, αλλά δεν ήταν µόνοαυτό. Τα µάτια του είχαν αλλάξει. Καθρέφτιζαν το ελάχιστο φως που υπήρχε καιλαµπύριζαν µ’ ένα φριχτό χρώµα στο κόκκινο της σκουριάς, σαν ξεραµένο αίµα.

Όπως ακριβώς λαµπύριζαν τα µάτια της Ελίζαµπεθ.Υπήρχε και µια άλλη διαφορά πάνω του. Το σώµα του έδειχνε αλλιώτικο – πιο αδύνατο.

Πώς ήταν δυνατόν; Και τότε χτύπησε τα ρουθούνια µου η δυσοσµία. Μια στεγνή µυρωδιάκλεισούρας, τελείως εκτός τόπου, σαν ντουλάπα που έχει µείνει χρόνια κλειστή ήµουχλιασµένο υπόγειο. Ήταν η ίδια µυρωδιά που είχα αντιληφθεί λίγες στιγµές πριν δω τηνΕλίζαµπεθ.

Η Νάλα γρύλισε κι ο Έλιοτ λύγισε τα γόνατα και κύρτωσε αλλόκοτα το κορµί του,ανταποδίδοντας το γρύλισµα. Ύστερα γύµνωσε τα δόντια του και είδα ότι είχε µυτερούςκυνόδοντες! Έκανε ένα βήµα προς τη Νάλα σαν να ετοιµαζόταν να της επιτεθεί. Δεσκέφτηκα, αντέδρασα ενστικτωδώς.

«Άσ’ την ήσυχη και ξεκουµπίσου αποδώ!» Ξαφνιάστηκα που η φωνή µου ήχησε σαν ναέδιωχνα απλώς ένα ενοχλητικό σκυλί, γιατί στην πραγµατικότητα έτρεµα από τον φόβοµου.

Γύρισε το κεφάλι του προς το µέρος µου και µ’ άγγιξε για πρώτη φορά η λάµψη τωνµατιών του. Είναι βιασµός της φύσης! Εκείνη η φωνή µέσα µου, που είχα αρχίσει να τησυνηθίζω, ούρλιαζε. Είναι βδέλυγµα!

«Τώρα…» Η φωνή του ήταν ανατριχιαστική. Τραχιά και λαρυγγώδης, σαν να είχε πάθεικάποια ζηµιά ο λαιµός του. «Θα σε κανονίσω!» Και κινήθηκε προς το µέρος µου.

Ο φόβος µε τύλιξε σαν τσουχτερός άνεµος.

Η Νάλα ρίχτηκε στο φάντασµα του Έλιοτ δονώντας τη νύχτα µε την πολεµική ιαχή της.Μαρµαρωµένη από το σοκ, περίµενα να δω τη γάτα µου να εκσφενδονίζεται απέναντιπροσπαθώντας ν’ αρπαχτεί απ’ τον αέρα µε τα νύχια της. Αντί γι’ αυτό, προσγειώθηκε στονµηρό του κι άρχισε να τον ξεσκίζει γρυλίζοντας λες κι ήταν ένα ζώο µε το τριπλάσιοµέγεθός της. Εκείνος ούρλιαξε, την άρπαξε από τον σβέρκο και την πέταξε µακριά του. Καιµετά, µε απίστευτη ταχύτητα και δύναµη, βρέθηκε µ’ ένα άλµα πάνω στον τοίχο κιεξαφανίστηκε στη νύχτα που τύλιγε το σχολείο.

Έτρεµα τόσο πολύ, που παραπάτησα. «Νάλα!» πρόφερα µε έναν λυγµό. «Πού είσαι,κοριτσάκι µου;»

Ήρθε κοντά µου µε σηκωµένες τρίχες και γρυλίζοντας, αλλά τα στενεµένα µάτια της ήτανπροσηλωµένα ακόµη στον τοίχο. Έσκυψα και την ψηλάφισα µε τρεµάµενα χέρια για ναβεβαιωθώ πως ήταν σώα. Δε βρήκα τίποτα σπασµένο, έτσι την πήρα στην αγκαλιά µου κιαποµακρύνθηκα από τον τοίχο τρέχοντας όσο πιο γρήγορα µπορούσα.

«Πάει, πέρασε. Έφυγε. Τι γενναίο κορίτσι που ήσουν». Συνέχισα να της µιλάω, ενώεκείνη είχε ανασηκωµένο το κεφάλι πάνω από τον ώµο µου για να µπορεί να βλέπει πίσωµας, πάντα γρυλίζοντας.

Όταν έφτασα στον πρώτο φανοστάτη, κοντά στο κέντρο ψυχαγωγίας, σταµάτησα κιάλλαξα θέση στη Νάλα για να την κοιτάξω καλύτερα και να βεβαιωθώ πως ήταν εντάξει.Αυτό που είδα έκανε το στοµάχι µου να σφιχτεί τόσο άγρια, που νόµιζα πως θα ξεράσω.Στις πατούσες της είχε αίµα. Μόνο που δεν ήταν δικό της. Και δε µύριζε θεσπέσια όπως τοάλλο αίµα που είχα µυρίσει. Αυτό είχε τη µυρωδιά της κλεισούρας, των παλιών υπογείων.Κατάφερα να µην αναγουλιάσω καθώς σκούπιζα τις πατούσες της στο χειµωνιάτικοχορτάρι. Έπειτα την πήρα ξανά στην αγκαλιά µου και προχώρησα βιαστικά στο πεζοδρόµιοπου οδηγούσε στον κοιτώνα. Η Νάλα δεν έπαψε στιγµή να κοιτάζει πίσω µας και ναγρυλίζει.

Όλως παραδόξως, η Στίβι Ρέι, οι δίδυµες και ο Ντάµιεν έλειπαν από τον κοιτώνα. Δενέβλεπαν τηλεόραση, δεν ήταν στο δωµάτιο µε τους υπολογιστές ή στη βιβλιοθήκη, ούτεστην κουζίνα. Ανέβηκα βιαστικά στο πάνω πάτωµα, ελπίζοντας να βρω τουλάχιστον τηΣτίβι Ρέι στο δωµάτιό µας. Πού τέτοια τύχη.

Κάθισα στο κρεβάτι µου, χαϊδεύοντας την αναστατωµένη ακόµη Νάλα. Έπρεπε ναπροσπαθήσω να βρω τους φίλους µου; Ή να περιµένω εδώ; Κάποια στιγµή η Στίβι Ρέι θαερχόταν στο δωµάτιό µας. Κοίταξα το ρολόι της µε τον Έλβις. Είχα γύρω στα δέκα λεπτάγια ν’ αλλάξω και να πάω στο κέντρο ψυχαγωγίας. Πώς θα πήγαινα όµως στην τελετή µετάαπό αυτό που είχε γίνει;

Τι είχε γίνει;Προσπάθησε να µου επιτεθεί ένα φάντασµα. Όχι. Λάθος. Πώς είναι δυνατόν να

αιµορραγεί ένα φάντασµα; Ήταν όµως αίµα; Δε µύριζε σαν αίµα. Δεν είχα ιδέα τισυνέβαινε.

Έπρεπε να πάω γραµµή στη Νεφερέτ και να της πω τι έγινε. Έπρεπε να σηκωθώ αυτή τηστιγµή, να πάω µε την αγριεµένη γάτα µου στη Νεφερέτ και να της µιλήσω για τηνΕλίζαµπεθ χτες βράδυ και τον Έλιοτ απόψε. Έπρεπε… έπρεπε…

Όχι. Αυτή τη φορά δεν ήταν µια κραυγή µέσα µου. Ήταν η δύναµη της βεβαιότητας. Δενµπορούσα να το πω στη Νεφερέτ, τουλάχιστον αυτή τη στιγµή.

greekleech.info

«Πρέπει να πάω στην τελετή». Είπα δυνατά τα λόγια που ηχούσαν στο µυαλό µου.«Πρέπει να πάω στην τελετή».

Καθώς έβαζα το µαύρο φόρεµα κι έψαχνα στην ντουλάπα για τις µπαλαρίνες µου, µεπληµµύρισε απόλυτη ηρεµία. Τα πράγµατα εδώ δεν υπάκουαν στους ίδιους κανόνες όπωςστον παλιό µου κόσµο –στην παλιά µου ζωή– κι ήταν καιρός να το αποδεχτώ και ν’ αρχίσωνα το συνηθίζω.

Είχα συνάφεια µε τα πέντε στοιχεία, πράγµα που σήµαινε πως η αρχαία θεά µε είχεπροικίσει µε απίστευτες δυνάµεις. Όπως µου υπενθύµισε και η γιαγιά, η µεγάλη δύναµηφέρνει και µεγάλη ευθύνη. Ίσως είχα την ικανότητα να βλέπω πράγµατα –όπωςφαντάσµατα που δε φέρονταν, δεν έµοιαζαν και δε µύριζαν σαν φαντάσµατα– για κάποιονλόγο. Δεν ήξερα ακόµη τι σήµαινε αυτό. Βασικά δεν ήξερα τίποτα πέρα από δύο σκέψειςπου ήταν ξεκάθαρες στο µυαλό µου: Δεν έπρεπε να το πω στη Νεφερέτ κι έπρεπε να πάωστην τελετή.

Καθώς κατευθυνόµουν βιαστικά στο κέντρο, προσπάθησα να σκεφτώ θετικά. Ίσως ηΑφροδίτη να µην εµφανιζόταν απόψε ή να ήταν εκεί αλλά να ξέχναγε να µε παρενοχλήσει.

Για κακή µου τύχη, δε συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο.

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Ωραίο φόρεµα, Ζόι. Έχω κι εγώ ένα σαν αυτό. Όχι, στάσου! Παλιά ήταν δικό µου!» ΗΑφροδίτη γέλασε µ’ εκείνο το βραχνό γέλιο που σήµαινε «εγώ είµαι µεγάλη κι εσύ παιδί».Ειλικρινά, µου τη δίνουν τα κορίτσια που το κάνουν αυτό. Θέλω να πω, ναι, είναιµεγαλύτερη, αλλά έχω κι εγώ στήθος.

Χαµογέλασα, έβαλα επίτηδες µια έξτρα δόση χαζοµάρας στη φωνή µου και είπα έναασύστολο ψέµα, που το σερβίρισα αρκετά πειστικά αν σκεφτείτε ότι δεν είµαι καλήψεύτρα, µόλις µου είχε επιτεθεί ένα φάντασµα κι όλα τα µάτια ήταν καρφωµένα πάνω µας.

«Γεια σου, Αφροδίτη! Μόλις διάβαζα στο βιβλίο Κοινωνιολογίας της Έκτης, που µου έχειδώσει η Νεφερέτ, το κεφάλαιο που λέει πόσο σηµαντικό είναι η αρχηγός των ΣκοτεινώνΚορών να κάνει τα καινούρια µέλη να αισθάνονται ευπρόσδεκτα. Πρέπει να είσαι περήφανηπου κάνεις τόσο καλά τη δουλειά σου». Μετά την πλησίασα ένα βήµα και χαµήλωσα τηφωνή µου για να µπορεί να µε ακούσει µόνο εκείνη. «Κι οφείλω να πω ότι είσαι πολύκαλύτερα από την τελευταία φορά που σε είδα». Την είδα να χλωµιάζει κι ήµουν σίγουρηπως πέρασε µια σκιά φόβου από τα µάτια της. Αυτό όµως, όλως παραδόξως, δε µ’ έκανε νανιώσω θρίαµβο και αυταρέσκεια. Μ’ έκανε να νιώσω κακιά, ρηχή και κουρασµένη.Αναστέναξα. «Συγγνώµη. Δεν έπρεπε να το πω αυτό».

Η έκφρασή της σκλήρυνε. «Άντε χάσου, τέρας» ψιθύρισε. Κι ύστερα γέλασε σαν να είχεπει κάποιο έξυπνο αστείο (εις βάρος µου), µου γύρισε την πλάτη και, µ’ ένα τίναγµα τωνµαλλιών της, προχώρησε στη µέση της αίθουσας.

Αυτοµάτως έπαψα να νιώθω άσχηµα. Τι σιχαµένη! Σήκωσε ψηλά το λεπτό της µπράτσοκαι τα παιδιά που µε χάζευαν έστρεψαν τώρα (ευτυχώς) την προσοχή τους σ’ εκείνη.Απόψε φορούσε ένα κόκκινο µεταξωτό φόρεµα σε παλαιικό στιλ, τόσο εφαρµοστό πουήταν σαν ζωγραφισµένο πάνω της. Ήθελα να ’ξερα πού ψώνιζε τα ρούχα της. Από µαγαζιάγια γκόθικ τσουλάκια;

«Χτες πέθανε µια αρχάρια και σήµερα άλλος ένας».Η φωνή της ήταν δυνατή και καθαρή και ήχησε σχεδόν συµπονετική, πράγµα που µε

ξάφνιασε. Προς στιγµή µού θύµισε στ’ αλήθεια τη Νεφερέτ κι αναρωτήθηκα αν θα έλεγεκάτι βαθυστόχαστο απ’ αυτά που λένε οι ηγέτες.

«Τους γνωρίζαµε όλοι και τους δύο. Η Ελίζαµπεθ ήταν ένα καλό, ήσυχο κορίτσι κι ο Έλιοττο ψυγείο µας στις τελευταίες τελετές». Ξάφνου χαµογέλασε· ήταν ένα υποχθόνιο µοχθηρόχαµόγελο που εξαφάνισε αυτοστιγµεί κάθε οµοιότητα µε τη Νεφερέτ. «Αλλά ήταν αδύναµοικι οι βρικόλακες δε θέλουν αδύναµους στις τάξεις τους». Ανασήκωσε τους καλυµµένους µετο άλικο ύφασµα ώµους της. «Αν ήµαστε άνθρωποι, θα λέγαµε ότι επιζούν οι ισχυρότεροι.Δόξα τη θεά, δεν είµαστε άνθρωποι, ας το ονοµάσουµε λοιπόν µοίρα κι ας χαρούµε απόψεπου δεν την πατήσαµε εµείς».

Έµεινα άναυδη από τις φωνές γενικής επιδοκιµασίας. Oυσιαστικά δεν ήξερα τηνΕλίζαµπεθ, αλλά µου είχε φερθεί καλά. Κι εντάξει, οµολογώ ότι δε χώνευα τον Έλιοτ –

greekleech.info

αλλά κανείς δεν τον χώνευε. Το παιδί ήταν εκνευριστικό και απωθητικό (και το φάντασµάτου διατηρούσε αυτά τα χαρακτηριστικά), αλλά δε χάρηκα που πέθανε. Αν γίνω ποτέαρχηγός των Σκοτεινών Κορών, δε θα διακωµωδώ τον θάνατο ενός αρχάριου, όσοασήµαντος κι αν είναι. Ήταν µια υπόσχεση στον εαυτό µου, συνειδητοποίησα όµως ότι τοείπα και σαν προσευχή. Ήλπιζα να µε ακούσει η Νύχτα και να επιδοκιµάσει τις προθέσειςµου.

«Φτάνει όµως η θλίψη και η κατήφεια» συνέχισε η Αφροδίτη. «Απόψε είναι το Σάουιν! Ηνύχτα που γιορτάζουµε το τέλος της συγκοµιδής και, το καλύτερο, που θυµόµαστε τουςπρογόνους µας – όλους τους σπουδαίους βρικόλακες που έζησαν και πέθαναν πριν απόµας». Ο τόνος της φωνής της ήταν ανατριχιαστικός, σαν να είχε πάρει πολύ στα σοβαράτην παράσταση που έδινε, και κοίταξα απηυδισµένη το ταβάνι καθώς συνέχιζε. «Είναι ηνύχτα όπου εξασθενεί το παραπέτασµα που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο κι είναι πιοεύκολο να κατέβουν τα πνεύµατα στη γη». Σταµάτησε και κοίταξε το ακροατήριό της,φροντίζοντας να µε αγνοήσει (όπως κι όλοι οι άλλοι). Σκέφτηκα λίγο τα λόγια της. Μήπωςαυτό που συνέβη µε τον Έλιοτ σχετιζόταν µε την εξασθένιση του παραπετάσµατος µεταξύζωής και θανάτου και το γεγονός ότι πέθανε ανήµερα του Σάουιν; Δεν πρόλαβα να τοσκεφτώ περισσότερο, γιατί η Αφροδίτη ύψωσε τον τόνο της και φώναξε: «Τι θα κάνουµελοιπόν;».

«Θα βγούµε έξω!» απάντησαν µε µια φωνή οι Σκοτεινές Κόρες και Γιοι.Το γέλιο της Αφροδίτης ήταν υπερβολικά αισθησιακό για να είναι κόσµιο κι ορκίζοµαι ότι

χαϊδεύτηκε µε τρόπο ανάρµοστο. Εκεί, µπροστά σε όλους. Τι παλιοθήλυκο, Χριστέ µου.«Ακριβώς. Διάλεξα ένα καταπληκτικό µέρος γι’ απόψε, όπου µας περιµένει µάλιστα το

ψυγείο µας µε τα κορίτσια».Πουφ. Λέγοντας «κορίτσια» εννοούσε την Πολεµόχαρη, τη Συµφορά και τη Σφήκα; Έριξα

µια γρήγορη µατιά γύρω µου. Δεν τις είδα πουθενά. Τέλεια. Δεν ήταν δύσκολο ναφανταστώ πώς εννοούσαν αυτές οι τρεις το «καταπληκτικό». Και δεν ήθελα ούτε να τοσκέφτοµαι το καηµένο το παιδί που έπεισαν να γίνει ψυγείο τους.

Και, ναι, θ’ αντιµετώπιζα µε τέλεια άρνηση το γεγονός ότι µου έτρεξαν τα σάλια µόλιςανέφερε η Αφροδίτη ότι µας περίµενε ένα ψυγείο, πράγµα που σήµαινε ότι θα ξανάπινααίµα.

«Ας πάµε λοιπόν εκεί. Και, να θυµάστε, ήσυχα. Αυτοσυγκεντρωθείτε ώστε να γίνετεαόρατοι, κι αν τύχει να είναι ξύπνιος κανένας άνθρωπος, δε θα µας δει». Τότε κάρφωσεπάνω µου τα µάτια της. «Κι ας λυπηθεί η Νύχτα όποιον µας προδώσει, γιατί εµείς σίγουραδε θα τον λυπηθούµε». Χαµογέλασε γλυκά στους υπόλοιπους. «Ακολουθήστε µε, ΣκοτεινέςΚόρες και Γιοι».

Όλοι ακολούθησαν αθόρυβα την Αφροδίτη στην πίσω πόρτα του κέντρου ψυχαγωγίας,κατά ζευγάρια και µικρές παρέες. Εµένα, φυσικά, µε αγνόησαν. Παραλίγο να µηνακολουθήσω. Ειλικρινά, δεν ήθελα να πάω µαζί τους. Θέλω να πω, είχα ζήσει αρκετέςδυνατές συγκινήσεις για µια νύχτα. Προτιµούσα να γυρίσω στον κοιτώνα και να ζητήσωσυγγνώµη από τη Στίβι Ρέι. Μετά θα πηγαίναµε να βρούµε τις δίδυµες και τον Ντάµιεν καιθα τους έλεγα για τον Έλιοτ (περίµενα µερικές στιγµές να δω αν το ένστικτό µου µεπροειδοποιούσε να µην το πω στους φίλους µου, αλλά έµεινε βουβό). Εντάξει. Οπότε θατους το έλεγα. Έβρισκα πολύ καλύτερη αυτή την ιδέα από το ν’ ακολουθήσω τη στρίγκλα

Αφροδίτη και µια οµάδα παιδιά που δε µε χώνευαν. Η διαίσθησή µου όµως, που έµεινεβουβή όταν σκέφτηκα να το πω στους φίλους µου, ξάφνου αφυπνίστηκε. Έπρεπε να πάωστην τελετή. Αναστέναξα.

«Έλα, Ζι. Δε θέλεις να χάσεις το σόου, έτσι δεν είναι;»Ο Έρικ στεκόταν στην πίσω πόρτα, φτυστός ο Σούπερµαν µε τα γελαστά γαλάζια µάτια

του.Διάβολε.«Όχι βέβαια. Αχώνευτα κορίτσια, κλίκες, θεατρινισµοί και µεγάλες πιθανότητες αµηχανίας

κι αιµατοχυσίας. Τα λατρεύω όλα αυτά. Δε θα τα έχανα µε τίποτα». Ο Έρικ κι εγώακολουθήσαµε τους άλλους έξω.

Κατευθύνονταν αθόρυβα στον τοίχο πίσω από το κέντρο ψυχαγωγίας, που ήτανυπερβολικά κοντά στο σηµείο όπου είχα δει την Ελίζαµπεθ και τον Έλιοτ για να νιώθωάνετα. Και µετά, µυστηριωδώς, τα παιδιά εξαφανίζονταν µέσα στον τοίχο.

«Τι στο…» ψιθύρισα.«Είναι τρικ. Θα δεις».Και είδα. Στην πραγµατικότητα ήταν µια καµουφλαρισµένη πόρτα. Σαν αυτές που

βλέπουµε στις παλιές ταινίες µυστηρίου, µόνο που αντί για τον τοίχο της βιβλιοθήκης ή τοεσωτερικό του τζακιού (όπως σε µια ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς – ναι, το παραδέχοµαι,είµαι κολληµένη) αυτή η πόρτα ήταν ενσωµατωµένη στον χοντρό τοίχο του σχολείου, οοποίος έδειχνε απόλυτα συµπαγής. Ένα κοµµάτι του τοίχου άνοιγε σαν πόρτα, αφήνονταςένα άνοιγµα απ’ όπου µόλις χωρούσε να περάσει ένα άτοµο (ή αρχάριος ή βρικόλακας ήακόµα κι ένα αλλόκοτο φάντασµα που δεν ήταν άυλο). Ο Έρικ κι εγώ ήµαστε οι τελευταίοιπου βγήκαµε. Άκουσα έναν σιγανό θόρυβο, κι όταν κοίταξα πάνω από τον ώµο µου, είδατον τοίχο να κλείνει εφαρµόζοντας τόσο τέλεια, που δε διακρινόταν το περίγραµµα τηςπόρτας.

«Λειτουργεί µε τηλεχειρισµό, σαν τις πόρτες των αυτοκινήτων» ψιθύρισε ο Έρικ.«Α. Ποιοι ξέρουν γι’ αυτό;»«Όσοι διατέλεσαν Σκοτεινές Κόρες και Γιοι».«Α». Υποψιαζόµουν πως ήταν προφανώς οι περισσότεροι ενήλικοι βρικόλακες. Κοίταξα

γύρω µου. Δεν είδα κανέναν να µας βλέπει ή να µας ακολουθεί.Ο Έρικ πρόσεξε το βλέµµα µου. «Δεν τους ενδιαφέρει. Είναι παράδοση του σχολείου να

βγαίνουµε κρυφά για κάποιες τελετές. Εφόσον δεν κάνουµε καµιά βλακεία, κάνουν ότι δενξέρουν τι συµβαίνει». Ανασήκωσε τους ώµους του. «Είναι πετυχηµένη συνταγή».

«Εφόσον δεν κάνουµε καµιά βλακεία» είπα.«Σσς!» έκανε κάποιος µπροστά µας. Έκλεισα το στόµα µου κι αποφάσισα να

συγκεντρωθώ στη διαδροµή.Ήταν γύρω στις τέσσερις και µισή τη νύχτα. Χµ, κανείς δεν ήταν ξύπνιος. Σιγά την

έκπληξη. Ήταν παράξενο να περπατάς σ’ αυτή την τόσο αριστοκρατική περιοχή της Τούλσα–µια γειτονιά γεµάτη αρχοντικά που είχαν χτίσει παλιοί πετρελαιοπαραγωγοί– και να µη σεπροσέχει κανείς. Κόβαµε δρόµο µέσα από υπέροχες πρασιές και δε µας γάβγισε ούτε ένασκυλί. Λες κι ήµαστε σκιές… ή φαντάσµατα… Η σκέψη µού προκάλεσε ένα παγερό ρίγος.Το φεγγάρι, που προηγουµένως ήταν κρυµµένο από σύννεφα, τώρα έλαµπε ασηµένιο σ’έναν απρόσµενα καθαρό ουρανό. Θα ορκιζόµουν ότι ακόµα και πριν αποκτήσω το σηµάδι

θα µπορούσα να διαβάσω στο φως του. Έκανε κρύο, αλλά δε µ’ ενοχλούσε όπως θα µ’ενοχλούσε πριν από µία µόλις εβδοµάδα. Προσπάθησα να µη σκέφτοµαι τι σήµαινε αυτόγια την αλλαγή που γινόταν στον οργανισµό µου.

Διασχίσαµε έναν δρόµο και µετά γλιστρήσαµε αθόρυβα ανάµεσα σε δυο πρασιές. Άκουσατρεχούµενο νερό πριν δω τη µικρή ξύλινη γέφυρα. Το φεγγάρι φώτιζε το ποταµάκι σαν ναείχε χύσει κάποιος πάνω του υδράργυρο. Μαγεµένη από την οµορφιά του, κοντοστάθηκαασυναίσθητα, θυµίζοντας στον εαυτό µου ότι η νύχτα ήταν η καινούρια µέρα µου. Ήλπιζανα µη βαρεθώ ποτέ τη σκοτεινή µεγαλοπρέπειά της.

«Έλα, Ζι» ψιθύρισε ο Έρικ από την άλλη πλευρά της γέφυρας.Σήκωσα τα µάτια µου και τον κοίταξα. Η σιλουέτα του διαγραφόταν µε φόντο ένα

εκπληκτικό µέγαρο στον λόφο πίσω του, µε τεράστιες κλιµακωτές πεζούλες µε γκαζόν, µιαστέρνα, ένα περίπτερο, σιντριβάνια και καταρράκτες (ήταν φανερό ότι αυτοί οι άνθρωποικολυµπούσαν στο χρήµα), θυµίζοντάς µου ροµαντικό ήρωα βγαλµένο από την ιστορία,σαν… σαν… Οι µόνοι ήρωες που µπορούσα να σκεφτώ ήταν ο Σούπερµαν και ο Ζορό, αλλάκανείς τους δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο. Πάντως ήταν σαν ροµαντικός ιππότης. Και τότεσυνειδητοποίησα ποιο ήταν το εκπληκτικό µέγαρο που καταπατούσαµε, και διέσχισαβιαστικά τη γέφυρα για να πάω κοντά του.

«Έρικ» ψιθύρισα νευρικά «είναι το µουσείο Φίλµπρουκ! Θα βρούµε τον µπελά µας αν µαςπιάσουν εδώ».

«Δε θα µας πιάσουν».Τάχυνα το βήµα µου για να τον φτάσω. Βάδιζε γρήγορα, ανυποµονώντας πολύ

περισσότερο από µένα να προφτάσει την αθόρυβη σαν φάντασµα συντροφιά.«Κοίτα, δεν είναι κάποιου πλούσιου. Είναι µουσείο. Έχει φύλακες όλο το

εικοσιτετράωρο».«Θα τους έχει ναρκώσει η Αφροδίτη».«Τι!»«Σσς. Δε θα πάθουν τίποτα. Θα είναι λίγο ζαλισµένοι κι ύστερα θα γυρίσουν σπίτι τους

και δε θα θυµούνται τίποτα. Σιγά το πράµα».Δεν απάντησα, αλλά δε µου άρεσε που έπαιρνε τόσο αψήφιστα τη νάρκωση των

φυλάκων. Εµένα δε µου φαινόταν σωστό, αν και καταλάβαινα πως ήταν αναγκαίο.Μπαίναµε παράνοµα στον χώρο. Δε θέλαµε να µας πιάσουν. Εποµένως έπρεπε ναναρκωθούν οι φύλακες. Το ’πιασα. Απλώς δε µου άρεσε κι ήταν άλλο ένα πράγµα πουέπρεπε οπωσδήποτε ν’ αλλάξει σχετικά µε τις Σκοτεινές Κόρες και την αλαζονικήσυµπεριφορά τους. Μου θύµιζαν όλο και περισσότερο τον Λαό της Πίστης, γεγονός πουδεν τις κολάκευε καθόλου. Η Αφροδίτη δεν ήταν θεός (θεά για την ακρίβεια), άσχετα πώςαποκαλούσε τον εαυτό της.

Ο Έρικ είχε σταµατήσει. Μπήκαµε στον χαλαρό κύκλο που είχε σχηµατιστεί γύρω από τοθολωτό περίπτερο, στη βάση µιας απαλής ανωφέρειας, η οποία κατέληγε στο µουσείο.Ήταν κοντά στη διακοσµητική στέρνα που τελείωνε εκεί ακριβώς όπου άρχιζαν οι πεζούλεςπρος το µουσείο. Πραγµατικά ήταν απίστευτα όµορφο αυτό το µέρος. Είχα έρθει δυο τρειςφορές µε το σχολείο, και µάλιστα τη µία, µε το µάθηµα Καλλιτεχνικών, εµπνεύστηκα νασκιτσάρω τους κήπους, αν και δεν έχω ιδέα από σχέδιο. Τώρα η νύχτα το είχεµεταµορφώσει από ένα µέρος µε ωραίους περιποιηµένους κήπους και µαρµάρινα

greekleech.info

σιντριβάνια σ’ έναν µαγικό νεραϊδόκοσµο λουσµένο στο φως του φεγγαριού καιχρωµατισµένο µε όλες τις αποχρώσεις του γκρίζου, του ασηµί και του µπλε της νύχτας.

Το ίδιο το περίπτερο ήταν φανταστικό. Ήταν θρονιασµένο σε µια κυκλική βάση µεεπιβλητικά σκαλοπάτια περιµετρικά, από τα οποία ανέβαινες σ’ αυτό. Είχε σκαλιστές λευκέςκολόνες κι ο θόλος του φωτιζόταν αποκάτω, θυµίζοντας αρχαίο ελληνικό µνηµείο που τοαναστήλωσαν για ν’ ανακτήσει όλη την παλιά του λαµπρότητα και του έβαλαν νυχτερινόφωτισµό.

Η Αφροδίτη ανέβηκε τα σκαλοπάτια και πήρε τη θέση της στο κέντρο του περιπτέρου,καταστρέφοντας αµέσως κάτι από την οµορφιά και τη µαγεία του. Φυσικά, τηνακολουθούσαν η Πολεµόχαρη, η Συµφορά και η Σφήκα. Μαζί τους ήταν κι άλλο ένακορίτσι, που δεν το γνώριζα. Θα µπορούσε να το έχω δει χιλιάδες φορές και να µην τοθυµόµουν – ήταν άλλη µια ξανθιά Μπάρµπι (αν και το όνοµά της θα σήµαινε σίγουρα κάτισαν Κακιασµένη ή Αχώνευτη). Είχαν στήσει ένα τραπεζάκι στο κέντρο του περιπτέρου,σκεπασµένο µε µαύρο ύφασµα. Είδα ότι πάνω του υπήρχαν κάµποσα κεριά και µερικάακόµα αντικείµενα, όπως ένα κύπελλο κι ένα µαχαίρι. Ένα δύστυχο παιδί καθόταν µε τοκεφάλι του γερµένο πάνω στο τραπέζι. Του είχαν φορέσει έναν µανδύα που έκρυβε τοσώµα του και θύµιζε πολύ τον Έλιοτ τη νύχτα που έπαιξε τον ρόλο του ψυγείου.

Σίγουρα ήταν σκληρή δοκιµασία για ένα παιδί να του πάρουν αίµα για τις τελετές τηςΑφροδίτης κι αναρωτήθηκα κατά πόσο είχε παίξει αυτό κάποιον ρόλο στον θάνατο τουΈλιοτ. Μπλοκάρισα από το µυαλό µου το γεγονός πως µου έτρεχαν τα σάλια στη σκέψη ότιτο αίµα του παιδιού ήταν ανακατεµένο µε το κρασί µέσα στο κύπελλο. Ήταν ν’ απορείς πώςκάτι µου προξενούσε τόση αποστροφή και ταυτόχρονα το ήθελα σαν τρελή.

«Θα φτιάξω τον κύκλο και θα καλέσω τα πνεύµατα των προγόνων µας να χορέψουν µαζίµας» είπε η Αφροδίτη. Δε µιλούσε δυνατά, αλλά η φωνή της ταξίδευε γύρω µας σανδηλητηριώδη οµίχλη. Ήταν ανατριχιαστική η ιδέα πως θα έρχονταν φαντάσµατα στονκύκλο της Αφροδίτης, ειδικά µετά την πρόσφατη εµπειρία µου µε φαντάσµατα, αλλάοφείλω να οµολογήσω ότι µου προκαλούσε σχεδόν εξίσου έξαψη όσο και φόβο. Ίσως ναήµουν τόσο σίγουρη ότι απόψε έπρεπε να βρίσκοµαι εδώ επειδή θα µου δίνονταν κάποιεςενδείξεις για το τι συνέβαινε µε την Ελίζαµπεθ και τον Έλιοτ. Επιπλέον, ήταν φανερό ότι οιΣκοτεινές Κόρες δεν έκαναν πρώτη φορά αυτή την τελετή. Σίγουρα δε θα ήταν τόσοτροµακτική κι επικίνδυνη. Η Αφροδίτη το έπαιζε ώριµη και ψύχραιµη, αλλά κάτι µου έλεγεπως ήταν θέατρο. Κατά βάθος ήταν σαν όλους τους τραµπούκους – ανασφαλής κιανώριµη. Επιπλέον, οι τραµπούκοι είναι θρασύδειλοι, εποµένως, εφόσον η Αφροδίτη θακαλούσε πνεύµατα στον κύκλο, το λογικό συµπέρασµα ήταν ότι τα πνεύµατα αυτά θα ήτανακίνδυνα, ίσως ίσως και αγαθοποιά. Σίγουρα η Αφροδίτη δεν είχε καµιά πρόθεση ν’αντιµετωπίσει ένα µεγάλο, κακό, αιµοβόρο τέρας.

Ή κάτι στ’ αλήθεια τροµακτικό, όπως το φάντασµα του Έλιοτ.Άρχισα να χαλαρώνω καλωσορίζοντας αυτό που είχε γίνει ήδη ένας οικείος παλµός

ενέργειας, καθώς οι τέσσερις Σκοτεινές Κόρες έπαιρναν τα κεριά που αντιστοιχούσαν στοστοιχείο που εκπροσωπούσαν και πήγαιναν στο σωστό σηµείο του µικρού κύκλου. ΗΑφροδίτη κάλεσε τον άνεµο και χάιδεψε τα µαλλιά µου ένα αεράκι που το ένιωσα µόνοεγώ. Έκλεισα τα µάτια µου, απολαµβάνοντας την αίσθηση που ηλέκτριζε το δέρµα µου.Βασικά, παρά την Αφροδίτη και τις αλαζονικές Σκοτεινές Κόρες, χαιρόµουν ήδη το ξεκίνηµα

greekleech.info

της τελετής. Και δίπλα µου στεκόταν ο Έρικ, οπότε δε µε πείραζε που δε µου µίλαγαν οιάλλοι.

Χαλάρωσα ακόµα περισσότερο, βέβαιη ξαφνικά ότι το µέλλον δε θα ήταν και τόσοάσχηµο. Θα συµφιλιωνόµουν µε τους φίλους µου, θ’ ανακαλύπταµε µαζί τι στο καλόσυνέβαινε µε αυτά τα µυστήρια φαντάσµατα και ίσως ν’ αποκτούσα ένα πολύ σέξι αγόρι.Όλα θα πήγαιναν καλά. Άνοιξα τα µάτια µου και παρακολούθησα την πορεία της Αφροδίτηςστον κύκλο. Κάθε στοιχείο ηλέκτριζε το σώµα µου κι απορούσα πώς δεν το καταλάβαινε οΈρικ, που στεκόταν τόσο κοντά µου. Του έριξα µια κλεφτή µατιά, περιµένοντας να τον δωνα µε κοιτάζει έκπληκτος καθώς διέτρεχαν το δέρµα µου τα στοιχεία, αλλά ήτανπροσηλωµένος, όπως όλοι, στην Αφροδίτη. (Πράγµα εκνευριστικό – δε θα ’πρεπε να µουρίχνει κι αυτός κλεφτές µατιές;) Κατόπιν η Αφροδίτη άρχισε να καλεί τα προγονικάπνεύµατα, οπότε ακόµα κι εγώ δεν µπορούσα παρά να την προσέξω. Στάθηκε µπροστά στοτραπέζι, κρατώντας πάνω στη φλόγα του µοβ κεριού µια µακριά πλεξίδα από ξερό χορτάρι,που πήρε αµέσως φωτιά. Την άφησε να καεί λιγάκι και µετά την έσβησε. Όταν άρχισε ναµιλάει, κούναγε αργά γύρω της την πλεξίδα, γεµίζοντας τον χώρο µε καπνό. Τον οσµίστηκακι αναγνώρισα το γλυκό άρωµα του ανθόξανθου, ενός από τα πιο ιερά τελετουργικάβότανα, γιατί προσελκύει την πνευµατική ενέργεια. Η γιαγιά µου το χρησιµοποιούσε συχνάστις προσευχές της. Κι ύστερα ένιωσα ένα τσίµπηµα ανησυχίας και συνοφρυώθηκα. Τοανθόξανθο έπρεπε να χρησιµοποιείται µόνο αφού είχες κάψει φασκόµηλο για να καθαριστείκι εξαγνιστεί ο χώρος· αν δεν το έκανες αυτό, µπορεί να προσέλκυες κάθε λογής ενέργεια– και το «κάθε» δε σήµαινε πάντοτε καλή. Αλλά ήταν πολύ αργά για να µιλήσω, ακόµα κιαν µπορούσα να διακόψω την τελετή. Η Αφροδίτη είχε αρχίσει ήδη να καλεί τα πνεύµατακαι η φωνή της είχε πάρει έναν απόκοσµο τραγουδιστό τόνο που τον ενίσχυε µε κάποιοντρόπο ο πυκνός καπνός που κλωθογύριζε ολόγυρά της.

Τούτη τη νύχτα του Σάουιν, ακούστε το αρχαίο µου κάλεσµα όλα εσείς τα πνεύµατατων προγόνων µας. Τούτη τη νύχτα του Σάουιν, ας µεταφέρει αυτός ο καπνός τη φωνήµου στον Άλλο Κόσµο, όπου τα φωτεινά πνεύµατα παίζουν στην οµίχλη του ανθόξανθουτης µνήµης. Τούτη τη νύχτα του Σάουιν, δεν καλώ τα πνεύµατα των ανθρώπινωνπρογόνων µας. Όχι, ας συνεχίσουν τον ύπνο τους· δεν τους χρειάζοµαι ούτε στη ζωήούτε στον θάνατο. Τούτη τη νύχτα του Σάουιν, καλώ τους µαγικούς προγόνους, τουςµυστικιστές προγόνους, εκείνους που ήταν κάποτε κάτι περισσότερο από άνθρωποι και,µετά θάνατον, εξακολουθούν να είναι κάτι περισσότερο από άνθρωποι.

Απόλυτα εκστασιασµένη, κοίταζα µαζί µε τους άλλους τον καπνό που στροβιλιζόταν,άλλαζε, άρχιζε να παίρνει σχήµατα. Στην αρχή νόµιζα πως ήταν της φαντασίας µου καιβλεφάρισα για να ξεθολώσει η όρασή µου, σύντοµα όµως κατάλαβα πως δε µε γελούσαντα µάτια µου. Μες στον καπνό σχηµατίζονταν πράγµατι µορφές. Ήταν θολές, περισσότεροσαν περιγράµµατα σωµάτων παρά κανονικά σώµατα, αλλά καθώς συνέχιζε η Αφροδίτη νακουνά το ανθόξανθο έπαιρναν όλο και µεγαλύτερη υπόσταση, µέχρι που γέµισε ξαφνικά οκύκλος µε οπτασίες που είχαν γυάλινα µαύρα µάτια και ανοιχτά στόµατα.

Δεν έµοιαζαν καθόλου µε την Ελίζαµπεθ και τον Έλιοτ. Βασικά, ήταν όπως ακριβώςπερίµενα να είναι τα φαντάσµατα – αχνά, διάφανα κι ανατριχιαστικά. Οσµίστηκα τον αέρα.Όχι, ούτε ίχνος της δυσοσµίας παλιού υπόγειου.

Η Αφροδίτη άφησε το ανθόξανθο, που κάπνιζε ακόµη, κι έπιασε το κύπελλο. Παρά την

greekleech.info

greekleech.info

απόσταση που µας χώριζε, έβλεπα πως ήταν ασυνήθιστα χλωµή, σαν να είχε πάρει κάποιααπό τα χαρακτηριστικά των φαντασµάτων. Το κόκκινο φουστάνι της έλαµπε εκτυφλωτικάµέσα στον κύκλο του καπνού, του γκρίζου και της οµίχλης.

«Σας χαιρετίζω, προγονικά πνεύµατα, και σας ζητώ να δεχτείτε την προσφορά τουκρασιού και του αίµατος, για να θυµηθείτε τη γεύση της ζωής». Σήκωσε το κύπελλο και οιοπτασίες ανασάλεψαν και συνωστίστηκαν µε ασυγκράτητη έξαψη. «Σας χαιρετίζω,προγονικά πνεύµατα, και υπό την προστασία του κύκλου µου, σας…»

«Ζο! Το ήξερα πως θα σ’ έβρισκα αν δε σταµατούσα να ψάχνω!»Η φωνή του Χιθ έσκισε τη νύχτα, διακόπτοντας τα λόγια της Αφροδίτης.

«

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28

Xιθ! Τι δουλειά έχεις εδώ;»«Δε µε πήρες τηλέφωνο». Αδιαφορώντας για όλους τους άλλους, µε αγκάλιασε. Δεχρειαζόµουν το λαµπερό φως του φεγγαριού για να δω ότι τα µάτια του ήτανκοκκινισµένα. «Μου ’λειψες, Ζο!» τραύλισε και µε τύλιξε η ανάσα του που βροµοκοπούσεµπίρα.

«Χιθ, πρέπει να φύγεις…»«Όχι. Άσ’ τον να µείνει» µε διέκοψε η Αφροδίτη.Το βλέµµα του Χιθ στράφηκε προς το µέρος της και φαντάζοµαι πώς θα φάνταξε στα

µάτια του. Στεκόταν στη φωτεινή νησίδα των προβολέων του περιπτέρου, απαστράπτουσαµέσα στους καπνούς του ανθόξανθου, που δηµιουργούσαν την ψευδαίσθηση ότι βρισκότανµέσα σε νερό. Το κόκκινο µεταξωτό φουστάνι κόλλαγε σαν γάντι στο κορµί της. Τα ξανθάµαλλιά της χύνονταν πυκνά και κυµατιστά στην πλάτη της. Οι άκρες των χειλιών τηςανασηκώνονταν από ένα µοχθηρό χαµόγελο που είµαι σίγουρη ότι ο Χιθ το παρερµήνευσε,θεωρώντας το γλυκό. Έβαζα στοίχηµα ότι δεν είχε προσέξει καν τα φαντάσµατα, που είχανπάψει να συνωστίζονται γύρω από το κύπελλο και είχαν καρφώσει πάνω του τα άδειαµάτια τους. Δε θα πρόσεξε επίσης ότι η φωνή της Αφροδίτης είχε µια αλλόκοτη υπόκωφηχροιά και τα µάτια της ήταν γυάλινα και στρογγυλεµένα. Διάβολε, ήξερα τον Χιθ κι ήµουνσίγουρη ότι το µόνο που είχε προσέξει ήταν το πλούσιο στήθος της.

«Κουλ, µια σέξι βρικόλακας» είπε ο Χιθ, αποδεικνύοντας πως είχα απόλυτο δίκιο.«Πάρ’ τον αποδώ». Η φωνή του Έρικ ήταν κοφτή από ανησυχία.Ο Χιθ ξεκόλλησε τα µάτια του από το στήθος της Αφροδίτης για ν’ αγριοκοιτάξει τον

Έρικ. «Ποιος είσαι εσύ;»Σκατά. Τον ήξερα αυτό τον τόνο. Τον χρησιµοποιούσε ο Χιθ όταν ετοιµαζόταν να πάθει

κρίση ζηλοτυπίας. (Άλλος ένας λόγος που ήταν πρώην µου.)«Χιθ, πρέπει να φύγεις αποδώ» είπα.«Όχι». Ήρθε πιο κοντά µου και τύλιξε κτητικά το µπράτσο του γύρω από τους ώµους

µου, αλλά δεν κοίταζε εµένα. Συνέχιζε ν’ αγριοκοιτάζει τον Έρικ. «Ήρθα να δω το κορίτσιµου και θα δω το κορίτσι µου».

Αγνόησα το γεγονός ότι ένιωθα τον σφυγµό του Χιθ εκεί όπου ακουµπούσε το µπράτσοτου στους ώµους µου. Αντί να κάνω κάτι εξωφρενικό και φρικιαστικό, όπως να δαγκώσωτον καρπό του, έσπρωξα το µπράτσο του από τους ώµους του κι ύστερα το τράβηξα,γυρίζοντάς τον έτσι ώστε να κοιτάζει εµένα κι όχι τον Έρικ.

«Δεν είµαι το κορίτσι σου».«Α, Ζο, δεν το εννοείς αυτό».Έσφιξα τα δόντια µου. Τι µπούφος, Χριστέ µου. (Κι άλλος ένας λόγος που ήταν πρώην

µου.)«Είσαι ηλίθιος;» είπε ο Έρικ.

«Άκου να σου πω, ρε χλιµίντζουρα…» άρχισε ο Χιθ, αλλά η παράξενη υπόκωφη φωνή τηςΑφροδίτης σκέπασε τη δική του.

«Έλα εδώ, άνθρωπε».Λες και µαγνητίστηκαν τα µάτια µας από τη φρικιαστική έλξη της, ο Χιθ, ο Έρικ κι εγώ

(εννοείται κι όλοι οι υπόλοιποι) γυρίσαµε και την κοιτάξαµε. Κάτι παράξενο συνέβαινε στοσώµα της. Παλλόταν; Πώς ήταν δυνατόν; Τίναξε πίσω τα µαλλιά της κι έσυρε το χέρι τηςστο κορµί της σαν προκλητική στριπτιζέζ, πιάνοντας το στήθος της και µετά προχωρώνταςπιο χαµηλά, ανάµεσα στα πόδια της. Tαυτόχρονα, σήκωσε το άλλο της χέρι και λύγισε τοδάχτυλό της, κάνοντας νόηµα στον Χιθ να πλησιάσει.

«Έλα κοντά µου, άνθρωπε. Άσε µε να σε γευτώ».Κακό αυτό· πολύ κακό. Ο Χιθ δε θα την έβγαζε καθαρή αν ανέβαινε στο περίπτερο κι

έµπαινε µέσα στον κύκλο.Ο Χιθ, απόλυτα σαγηνευµένος από την Αφροδίτη, ξεκίνησε χωρίς κανέναν δισταγµό (ή

στοιχειώδη λογική). Τον άρπαξα από το ένα µπράτσο κι είδα ανακουφισµένη τον Έρικ νατον αρπάζει από το άλλο.

«Σταµάτα, Χιθ! Θέλω να φύγεις. Τώρα αµέσως. Δεν έχεις καµιά δουλειά εδώ».Ο Χιθ τράβηξε µε δυσκολία τα µάτια του από την Αφροδίτη. Ελευθέρωσε µ’ ένα απότοµο

τίναγµα το χέρι που κρατούσε ο Έρικ, γρυλίζοντάς του. Κι ύστερα γύρισε σ’ εµένα.«Με απατάς!»«Δεν ακούς τι σου λέω; Είναι αδύνατον να σε απατήσω. Δεν είµαστε µαζί! Και τώρα

πήγαινε…»«Αν αρνηθεί το κάλεσµά µας, θα έρθουµε εµείς σ’ αυτόν».Γύρισα απότοµα και είδα το κορµί της Αφροδίτης να τινάζεται καθώς έβγαιναν από µέσα

της γκρίζοι καπνοί. Της ξέφυγε ένας άναρθρος ήχος που ήταν κάτι µεταξύ λυγµού καιουρλιαχτού. Τα πνεύµατα, µαζί κι αυτά που προφανώς την είχαν κυριεύσει, όρµησαν στηνπεριφέρεια του κύκλου κι άρχισαν να πιέζουν προσπαθώντας να τον σπάσουν και ν’αρπάξουν τον Χιθ.

«Σταµάτησέ τους, Αφροδίτη. Αλλιώς θα τον σκοτώσουν!» φώναξε ο Ντάµιενξεπροβάλλοντας πίσω από τον διακοσµητικό θαµνοφράχτη γύρω από τη στέρνα.

«Ντάµιεν, τι;…» άρχισα, αλλά µε σταµάτησε µ’ ένα κούνηµα του κεφαλιού του.«Δεν έχουµε χρόνο να σου εξηγήσω» µου είπε βιαστικά πριν στρέψει ξανά την προσοχή

του στην Αφροδίτη. «Ξέρεις τι φαντάσµατα είναι» της φώναξε. «Πρέπει να τασυγκρατήσεις µέσα στον κύκλο, αλλιώς θα τον σκοτώσουν».

Η Αφροδίτη ήταν τόσο χλωµή, που έµοιαζε µε φάντασµα κι η ίδια. Αποτραβήχτηκε απότις άυλες µορφές που προσπαθούσαν ακόµη να σπάσουν το αόρατο περίγραµµα τουκύκλου, ώσπου βρέθηκε κολληµένη µε την πλάτη στο τραπέζι.

«Δε θα τους σταµατήσω. Αν τον θέλουν, ας τον πάρουν. Καλύτερα αυτός παρά εγώ – ήκάποιος από µας» είπε η Αφροδίτη.

«Ναι, δε θέλουµε καµιά σχέση µ’ αυτό το µακελειό» είπε η Συµφορά πετώντας το κερίτης, που τρεµούλιασε κι έσβησε. Χωρίς να προσθέσει λέξη, βγήκε από τον κύκλο καικατέβηκε τρέχοντας τα σκαλοπάτια. Τα άλλα τρία κορίτσια που υποτίθεται ότιεκπροσωπούσαν τα στοιχεία ακολούθησαν το παράδειγµά της κι εξαφανίστηκαν στοσκοτάδι, αφήνοντας τα κεριά τους σβηστά και παραπεταµένα.

greekleech.info

Είδα έντροµη µία από τις γκρίζες µορφές να διαπερνά τον κύκλο. Ο καπνός που ήταν τοάυλο σώµα του άρχισε να γλιστρά στα σκαλοπάτια, θυµίζοντάς µου φίδι, καθώς ερχότανέρποντας προς το µέρος µας. Ένιωσα τις Σκοτεινές Κόρες και Γιους ν’ ανασαλεύουν καικοίταξα γύρω µου. Οπισθοχωρούσαν νευρικά, µε πρόσωπα παραµορφωµένα από φόβο.

«Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, Ζόι».«Στίβι Ρέι!»Στεκόταν τρέµοντας στο κέντρο του κύκλου. Είχε πετάξει την κάπα που τη σκέπαζε και

είδα ότι οι καρποί της ήταν τυλιγµένοι µε λινούς άσπρους επίδεσµους.«Σου είπα ότι έπρεπε να µείνουµε µαζί». Μου χαµογέλασε αδύναµα.«Μόνο κάνε γρήγορα» είπε η Σονί.«Ο πρώην σου έχει πάθει την πλάκα του µε τα φαντάσµατα» είπε η Έριν.Κοίταξα πάνω απ’ τον ώµο µου και είδα τις δίδυµες να στέκονται δίπλα σ’ έναν Χιθ

κατάχλωµο και µ’ ανοιχτό το στόµα. Με πληµµύρισε ένα κύµα ευτυχίας. Δε µε είχανεγκαταλείψει! Δεν ήµουν µόνη µου!

«Ας το κάνουµε λοιπόν» είπα. «Κράτησέ τον εδώ» πρόσθεσα απευθυνόµενη στον Έρικ,που µε κοίταζε σοκαρισµένος.

Χωρίς να χρειαστεί να κοιτάξω πίσω µου για να βεβαιωθώ ότι µε ακολουθούσαν οι φίλοιµου, έτρεξα στα σκαλοπάτια του γεµάτου φαντάσµατα περιπτέρου. Όταν έφτασα στηγραµµή του κύκλου, προς στιγµή δίστασα. Τα πνεύµατα περνούσαν αργά από µέσα της µεόλη την προσοχή τους προσηλωµένη στον Χιθ. Πήρα µια βαθιά ανάσα και διάβηκα τηνοητή γραµµή, νιώθοντας ανατριχιαστική παγωνιά καθώς οι νεκροί που περνούσαν δίπλαµου άγγιζαν το δέρµα µου.

«Δεν έχεις κανένα δικαίωµα να βρίσκεσαι εδώ. Ο κύκλος είναι δικός µου» είπε ηΑφροδίτη, ανακτώντας την αυτοκυριαρχία της για να σφίξει τα χείλη της και να µου κόψειτον δρόµο προς το τραπέζι και το κερί του πνεύµατος, που ήταν το µόνο που έκαιγε ακόµη.

«Ήταν ο κύκλος σου. Τώρα βούλωσέ το και δίνε του» της είπα.Η Αφροδίτη µε κοίταξε στενεύοντας τα µάτια της.Σκατά. Δεν είχα χρόνο για τις µαγκιές της Αφροδίτης.«Κάνε ό,τι σου λέει η Ζόι, χαζοβιόλα, γιατί µε τρων τα χέρια µου δυο χρόνια τώρα για να

σε σπάσω στο ξύλο» είπε η Σονί καθώς ερχόταν να σταθεί δίπλα µου.«Κι εµένα επίσης, παλιοθήλυκο» πρόσθεσε η Έριν παίρνοντας θέση στο άλλο πλευρό

µου.Πριν προλάβουν να της επιτεθούν οι δίδυµες, έσκισε τη νύχτα το ουρλιαχτό του Χιθ.

Γύρισα απότοµα. Η οµίχλη σκαρφάλωνε στα πόδια του, αφήνοντας µακριά λεπτά σκισίµαταπάνω στο τζιν του, απ’ όπου άρχισε αµέσως ν’ αναβλύζει αίµα. Εκείνος, πανικόβλητος,βάλθηκε να την κλοτσάει και να ουρλιάζει. Ο Έρικ δεν το είχε βάλει στα πόδια, αλλάχτυπούσε κι αυτός την οµίχλη, αν και όπου την ακουµπούσε κόλλαγε πάνω του κι έσκιζε ταρούχα του χαράζοντας το δέρµα του.

«Γρήγορα! Πάρτε θέσεις!» φώναξα, πριν διασπάσει την προσοχή µου η ακαταµάχητηµυρωδιά του αίµατός τους.

Οι φίλοι µου έτρεξαν στα εγκαταλειµµένα κεριά. Τα µάζεψαν βιαστικά και περίµεναν στιςκατάλληλες θέσεις.

Παρέκαµψα την Αφροδίτη, που κοίταζε σαν χαζή τον Χιθ και τον Έρικ, σκεπάζοντας µε τα

greekleech.info

greekleech.info

χέρια της το στόµα της σαν να προσπαθούσε να πνίξει τα ουρλιαχτά της. Πήρα το µοβ κερίκι έτρεξα στον Ντάµιεν.

«Άνεµε! Σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο!» φώναξα ανάβοντας το κίτρινο κερί µε το µοβ.Παραλίγο να φωνάξω από ανακούφιση όταν σηκώθηκε ξαφνικά ο γνωστός στρόβιλος καιτύλιξε το κορµί µου κάνοντας τα µαλλιά µου ν’ ανεµίσουν σαν τρελά.

Προστατεύοντας µε τη χούφτα µου το µοβ κερί, έτρεξα στη Σονί. «Φωτιά! Σε καλώ σ’αυτό τον κύκλο!» Καθώς άναβα το κόκκινο κερί, ο αέρας που φυσούσε ζεστάθηκε. Δεσταµάτησα, αλλά συνέχισα να κινούµαι στην περιφέρεια του κύκλου µε τη φορά τωνδεικτών του ρολογιού. «Νερό! Σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο!» Να κι η θάλασσα, αλµυρή καιγλυκιά ταυτόχρονα. «Γη! Σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο!» Ακούµπησα τη φλόγα στο κερί τηςΣτίβι Ρέι, προσπαθώντας να µη µορφάσω στη θέα των επιδέσµων που ήταν τυλιγµένοιστους καρπούς της. Ήταν αφύσικα χλωµή, αλλά χαµογέλασε µόλις πληµµύρισε τον αέρα τοάρωµα του φρεσκοκοµµένου άχυρου.

Ο Χιθ ούρλιαξε ξανά κι εγώ έτρεξα πίσω στο κέντρο του κύκλου και σήκωσα ψηλά το µοβκερί. «Πνεύµα! Σε καλώ σ’ αυτό τον κύκλο!» Το κορµί µου ηλεκτρίστηκε από ενέργεια.Κοίταξα τον κύκλο µου και, όπως το περίµενα, είδα έναν δακτύλιο ενέργειας να σηµαδεύειτην περιφέρειά του. Έκλεισα για µια στιγµή τα µάτια µου. Σ’ ευχαριστώ, Νύχτα, σ’ευχαριστώ!

Ύστερα ακούµπησα το κερί µου στο τραπέζι και πήρα το κύπελλο µε το κρασί και το αίµα.Στράφηκα προς το µέρος του Χιθ, του Έρικ και της ορδής των φαντασµάτων.

«Να η σπονδή σας!» φώναξα χύνοντας το περιεχόµενο του κυπέλλου σ’ ένα ακανόνιστοτόξο γύρω µου, έτσι ώστε να σχηµατιστεί στο δάπεδο του περιπτέρου ένας κύκλος στοχρώµα του αίµατος. «Δε σας καλέσαµε εδώ για να σκοτώσετε. Σας καλέσαµε επειδή είναιΣάουιν και θέλαµε να σας τιµήσουµε». Έχυσα κι άλλο κρασί, προσπαθώντας ν’ αγνοήσω τοακαταµάχητο άρωµα του αίµατος που ήταν ανακατεµένο µαζί του.

Τα φαντάσµατα διέκοψαν την επίθεσή τους. Προσηλώθηκα σ’ αυτά, µη θέλοντας ναδιασπάσει την προσοχή µου ο τρόµος στα µάτια του Χιθ κι ο πόνος στου Έρικ.

«Προτιµούµε το ζεστό νεανικό αίµα, ιέρεια». Η απόκοσµη φωνή που έφτασε στ’ αυτιάµου έκανε να σηκωθούν οι τρίχες µου. Ορκίζοµαι πως µύρισα τη σάπια ανάσα του.

Κατάπια µε δυσκολία. «Το καταλαβαίνω, αλλά δεν έχετε το δικαίωµα να πάρετε αυτές τιςζωές. Απόψε είναι νύχτα γιορτής, όχι θανάτου».

«Ωστόσο εµείς διαλέγουµε τον θάνατο – µας είναι πιο αγαπητός». Ένα απόκοσµο γέλιοπλανήθηκε στην ατµόσφαιρα µαζί µε τον µιαρό καπνό του ανθόξανθου, και τα φαντάσµαταάρχισαν πάλι να κυκλώνουν τον Χιθ.

Πέταξα το κύπελλο και σήκωσα τα χέρια µου. «Τότε δε ζητώ πια· προστάζω. Άνεµε,φωτιά, νερό, γη και πνεύµα! Σας διατάζω στο όνοµα της Νύχτας να κλείσετε αυτό τονκύκλο, σύροντας ξανά µέσα του τους νεκρούς που κατάφεραν να διαφύγουν. Τώρα!»

Ένα θερµό κύµα εκλύθηκε από το σώµα µου και ξεπήδησε από τα τεντωµένα χέρια µου.Με µια δυνατή καυτή πνοή αέρα που µύριζε θαλασσινή αλµύρα ξεχύθηκε από µέσα µου µιαλαµπερή πράσινη οµίχλη, που γλίστρησε στα σκαλοπάτια και τύλιξε ορµητικά τον Χιθ καιτον Έρικ, κάνοντας τα ρούχα και τα µαλλιά τους ν’ ανεµίσουν σαν τρελά. Ο µαγικός άνεµοςάρπαξε τις άυλες µορφές, τις απέσπασε από τα θύµατά τους και µ’ έναν εκκωφαντικόβρυχηθµό τις ρούφηξε στο εσωτερικό του κύκλου µου. Ξάφνου ήµουν περικυκλωµένη από

οπτασίες κι ένιωθα τον παλµό της απειλής και της πείνας τους τόσο καθαρά, όσο τονσφυγµό του αίµατος του Χιθ λίγο πρωτύτερα. Η Αφροδίτη είχε λουφάξει στην καρέκλα,τροµοκρατηµένη από τα φαντάσµατα. Ένα από αυτά την ακούµπησε κι εκείνη στρίγκλισε,µε αποτέλεσµα να τα ερεθίσει ακόµα περισσότερο και ν’ αρχίσουν να συνωστίζονται βίαιαγύρω µου.

«Ζόι!» Η Στίβι Ρέι φώναξε το όνοµά µου µε φωνή στριγκή από φόβο. Την είδα να κάνειένα βήµα προς το µέρος µου.

«Όχι!» φώναξε επιτακτικά ο Ντάµιεν. «Μη σπας τον κύκλο. Δεν µπορούν να πειράξουν τηΖόι – δεν µπορούν να πειράξουν κανέναν µας, είναι πολύ γερός ο κύκλος. Αλλά µόνο ανδεν τον σπάσουµε».

«Δεν πρόκειται να πάµε πουθενά» φώναξε η Σονί.«Όχι βέβαια. Είµαι µια χαρά εδώ» είπε η Έριν, µ’ ένα ανεπαίσθητο τρέµουλο στη φωνή

της.Η πίστη, η αφοσίωση κι η εµπιστοσύνη τους ήταν για µένα σαν ένα έκτο στοιχείο. Με

γέµισε αυτοπεποίθηση. Στύλωσα το κορµί µου και κοίταξα τα θυµωµένα φαντάσµατα πουπεριφέρονταν γύρω µου.

«Όπως βλέπετε, εµείς δε φεύγουµε. Εποµένως πρέπει να φύγετε εσείς». Έδειξα τοχυµένο κρασί και αίµα. «Πάρτε τη σπονδή σας και φύγετε αποδώ. Είναι το µόνο αίµα πουθα γευτείτε απόψε».

Η ορδή των φαντασµάτων έπαψε ν’ αναδεύεται. Κατάλαβα πως είχα κερδίσει το παιχνίδι.Πήρα µια βαθιά ανάσα και τους αποτελείωσα.

«Με τη δύναµη των στοιχείων σάς διατάζω: Φύγετε!»Ξάφνου, λες και τους χτύπησε ένας αόρατος γίγαντας, απορροφήθηκαν από το ποτισµένο

µε κρασί δάπεδο του περιπτέρου, ρουφώντας το ανακατεµένο µε αίµα υγρό, πουεξαφανίστηκε µαζί τους.

Πήρα µια βαθιά τρεµουλιαστή ανάσα ανακούφισης. Αυτοµάτως, στράφηκα στον Ντάµιεν.«Σ’ ευχαριστώ, άνεµε. Μπορείς να φύγεις». Έκανε να σβήσει το κερί του, µα δε

χρειάστηκε, το έσβησε µια µικρή, παιχνιδιάρικη σχεδόν, πνοή αέρα. Ο Ντάµιεν µουχαµογέλασε. Κι ύστερα τα µάτια του στρογγύλεψαν κι έγιναν τεράστια.

«Ζόι! Το σηµάδι σου!»«Τι;» Σήκωσα το χέρι στο µέτωπό µου. Είχε µυρµηγκιάσει, όπως και οι ώµοι κι ο αυχένας

µου (κάτι αναµενόµενο, γιατί πάντα έχω πόνους στους ώµους και στον αυχένα όταν νιώθωυπερβολικό στρες), αλλά και όλο µου το σώµα δονούνταν ακόµη από την ενέργεια τωνστοιχείων, έτσι δεν το είχα προσέξει.

Το σοκαρισµένο βλέµµα του άλλαξε, έγινε χαρούµενο. «Τέλειωσε το κλείσιµο τουκύκλου. Κι ύστερα ζήτησε έναν από τους πολλούς καθρέφτες της Έριν να δεις τι έγινε».

Στράφηκα στη Σονί κι αποχαιρέτησα τη φωτιά.«Ουάου… φανταστικό» είπε η Σονί καρφώνοντας πάνω µου τα µάτια της.«Έι, πώς ήξερες ότι δεν έχω µόνο έναν καθρέφτη στην τσάντα µου;» Η Έριν γκρίνιαζε

από την απέναντι πλευρά του κύκλου στον Ντάµιεν, όταν γύρισα προς το µέρος της ν’αποχαιρετήσω το νερό. Μόλις µε είδε, γούρλωσε κι αυτή τα µάτια της. «Τι στο διάβολο!»είπε.

«Έριν, δεν πρέπει να βλαστηµάς στον ιερό κύκλο. Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν…» έλεγε η

greekleech.info

greekleech.info

Στίβι Ρέι µε τη γλυκιά προφορά της Οκλαχόµα όταν γύρισα ν’ αποχαιρετήσω τη γη, αλλάσταµάτησε απότοµα και κοντανάσανε: «Ω, Θεούλη µου!».

Αναστέναξα. Τι έγινε πάλι; Γύρισα στο τραπέζι και σήκωσα το κερί του πνεύµατος.«Σ’ ευχαριστώ, πνεύµα. Μπορείς να φύγεις» είπα.«Γιατί;» Η Αφροδίτη σηκώθηκε τόσο απότοµα, που έπεσε η καρέκλα της. Με κοίταζε

όπως κι οι άλλοι, µε µια αστεία, δύσπιστη έκφραση. «Γιατί εσύ; Γιατί όχι εγώ;»«Τι λες τώρα, βρε Αφροδίτη;»«Εννοεί αυτό». Η Έριν µου έδωσε µια πουδριέρα µε καθρεφτάκι από τη δερµάτινη τσάντα

που κρεµόταν πάντα στον ώµο της.Την άνοιξα και κοίταξα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι έβλεπα – ήταν τόσο παράξενο,

τόσο απρόσµενο. Κι ύστερα η Στίβι Ρέι ψιθύρισε δίπλα µου: «Τι όµορφο που είναι…».Και συνειδητοποίησα πως είχε δίκιο. Ήταν πανέµορφο. Στο σηµάδι µου είχε γίνει µια

προσθήκη. Ένα φίνο ζαφειρένιο τατουάζ, λεπτοδουλεµένο σαν δαντέλα, περιέβαλλε τοπρόσωπό µου. Δεν ήταν µεγάλο και περίτεχνο όπως των ενήλικων βρικολάκων, ωστόσοήταν ανήκουστο για αρχάριο. Ψηλάφισα µε τα δάχτυλά µου την καµπύλη του σχεδίου, ενώσκεφτόµουν πως ήταν κάτι που θα περίµενε να δει κανείς να κοσµεί το πρόσωπο µιαςεξωτικής πριγκίπισσας… ή ίσως της µεγάλης ιέρειας µιας θεάς. Και κοίταζα προσηλωµένητον εαυτό µου που δεν ήταν ακριβώς εγώ – αυτή την άγνωστη µε την οποίαεξοικειωνόµουν όλο και περισσότερο.

«Και δεν είναι µόνο αυτό, Ζόι. Κοίτα τον ώµο σου» είπε ο Ντάµιεν.Κοίταξα τον ώµο που άφηνε γυµνό το βαθύ ντεκολτέ του ωραίου φορέµατός µου κι

ένιωσα ένα τίναγµα έκπληξης. Υπήρχαν κι εκεί τατουάζ. Ξεκινώντας από τον λαιµό καικατεβαίνοντας στον ώµο και στην ωµοπλάτη µου, ξετυλίγονταν κυµατιστά ζαφειρένιατατουάζ που έµοιαζαν πολύ µ’ εκείνα στο πρόσωπό µου, µόνο που τα γαλάζια σχήµατα στοκορµί µου φάνταζαν ακόµα πιο αρχαία, ακόµα πιο µυστηριώδη, καθώς ανάµεσά τουςπαρεµβάλλονταν σύµβολα που έµοιαζαν µε γράµµατα.

Άνοιξα το στόµα µου, µα δε βγήκε κανένας ήχος.«Ζι, χρειάζεται βοήθεια». Η φωνή του Έρικ διαπέρασε το σαστισµένο µου µυαλό, κι όταν

σήκωσα το βλέµµα από τον ώµο µου, τον είδα να ανεβαίνει τρικλίζοντας στο περίπτερο,υποβαστάζοντας τον αναίσθητο Χιθ.

«Καλά, καλά. Άσ’ τον εκεί πέρα» είπε η Αφροδίτη. «Θα τον βρουν το πρωί. Πρέπει ναφύγουµε πριν ξυπνήσουν οι φύλακες».

Γύρισα απότοµα προς το µέρος της. «Κι αναρωτιέσαι γιατί εγώ και όχι εσύ; Ίσως επειδή ηΝύχτα σιχάθηκε τον εγωισµό σου, την αδιαφορία σου, την αναλγησία σου, τη µοχθηρίασου…» Σταµάτησα, τόσο νευριασµένη, που δεν µπορούσα να σκεφτώ άλλα επίθετα.

«Την κακία σου!» πρόσθεσαν µε µια φωνή η Έριν κι η Σονί.«Ναι, και τους τραµπουκισµούς σου». Έκανα ένα βήµα προς το µέρος της και συνέχισα

τον εξάψαλµο. «Η αλλαγή είναι αρκετά δύσκολη και χωρίς άτοµα σαν εσένα. Όποιος δεθέλει να γίνει…» –κοίταξα τον Ντάµιεν και χαµογέλασα– «αυλοκόλακάς σου, τον κάνεις νανιώθει απόβλητος, τον ωθείς στο περιθώριο σαν να είναι σκουπίδι. Τέλειωσαν όµως αυτά,Αφροδίτη. Αυτό που έκανες απόψε ήταν εντελώς απαράδεκτο. Παραλίγο να προκαλέσειςτον θάνατο του Χιθ. Ίσως ίσως και του Έρικ και ποιος ξέρει πόσων ακόµα, κι όλα αυτάεξαιτίας του εγωισµού σου».

greekleech.info

«Δεν έφταιγα εγώ που ο φίλος σου σ’ ακολούθησε εδώ» φώναξε.«Όχι, δεν έφταιγες εσύ για την εµφάνιση του Χιθ, αλλά αυτό είναι το µόνο πράγµα για το

οποίο δεν έφταιξες απόψε. Φταις που οι δήθεν φίλες σου δεν έµειναν στο πλευρό σου καιδεν κράτησαν δυνατό τον κύκλο. Και, βέβαια, φταις που βρέθηκαν µέσα στον κύκλο κακάπνεύµατα». Η Αφροδίτη τα είχε χάσει, πράγµα που µε εξόργισε ακόµα περισσότερο.«Φασκόµηλο, ηλίθιο πλάσµα! Έπρεπε να κάψεις φασκόµηλο για να διώξεις την αρνητικήενέργεια πριν χρησιµοποιήσεις ανθόξανθο. Και δεν είναι παράξενο που τράβηξες τόσοφρικτά πνεύµατα».

«Ναι, γιατί είσαι κι εσύ φρικτή» είπε η Στίβι Ρέι.«Εσύ, ψυγείο, βγάλε τον σκασµό» γρύλισε η Αφροδίτη.«Όχι!» Τέντωσα απειλητικά το δάχτυλό µου. «Αυτή η µαγκιά µε τα ψυγεία είναι το πρώτο

πράγµα που τελείωσε απόψε».«Μπα, τώρα θα µας παραστήσεις ότι δε λαχταράς το αίµα περισσότερο από εµάς;»Κοίταξα τους φίλους µου. Ανταπέδωσαν το βλέµµα µου χωρίς καν να πεταρίσουν τα

βλέφαρά τους. Ο Ντάµιεν µου χαµογέλασε ενθαρρυντικά. Η Στίβι Ρέι µου έγνεψε. Οιδίδυµες µου έκλεισαν το µάτι. Και συνειδητοποίησα πως ήµουν χαζή. Δε θα µε κατέκριναν.Ήταν φίλοι µου· έπρεπε να τους εµπιστευόµουν περισσότερο, έστω κι αν δεν είχα µάθειακόµη να εµπιστεύοµαι τον εαυτό µου.

«Κάποια στιγµή θ’ αρχίσουµε όλοι να διψάµε για αίµα» είπα απλά. «Ή θα πεθάνουµε.Αυτό όµως δε µας κάνει τέρατα κι είναι καιρός πια να πάψουν οι Σκοτεινές Κόρες ναφέρονται σαν τέτοια. Ξόφλησες, Αφροδίτη. Δεν είσαι πια αρχηγός των Σκοτεινών Κορών».

«Να υποθέσω ότι θεωρείς τώρα αρχηγό τον εαυτό σου;»Έγνεψα καταφατικά. «Είµαι. Δεν ήρθα στον Οίκο της Νύχτας ζητώντας ξεχωριστές

δυνάµεις. Το µόνο που ήθελα ήταν να ενταχτώ κι εγώ κάπου. Φαίνεται ότι η Nύχτααπάντησε µ’ αυτό τον τρόπο στις προσευχές µου». Χαµογέλασα στους φίλους µου κιεκείνοι µου ανταπέδωσαν το χαµόγελο. «Είναι φανερό πως η θεά διαθέτει χιούµορ».

«Άκου να σου πω, ηλίθια σκύλα, δεν µπορείς να πάρεις έτσι απλά τις Σκοτεινές Κόρες.Μόνο η µεγάλη ιέρεια µπορεί ν’ αντικαταστήσει την αρχηγό τους».

«Τότε είναι πολύ βολικό που βρίσκοµαι εδώ, σωστά;» είπε η Νεφερέτ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

Η Νεφερέτ βγήκε από τις σκιές κι ανέβηκε στο περίπτερο, πηγαίνοντας βιαστικά στον Χιθκαι τον Έρικ. Πρώτα άγγιξε το πρόσωπο του Έρικ κι έλεγξε τα µατωµένα κοψίµατα πουαπέκτησαν τα χέρια του όταν προσπαθούσε µάταια να τραβήξει τα φαντάσµατα από τονΧιθ. Καθώς έσερνε τα χέρια της στα τραύµατά του, είδα το αίµα να στεγνώνει. Ο Έρικανάσανε ανακουφισµένος, σαν να είχε περάσει ο πόνος.

«Θα γιατρευτούν. Έλα στο αναρρωτήριο όταν γυρίσουµε στο σχολείο και θα σου δώσωµια αλοιφή που θ’ ανακουφίσει το τσούξιµο των πληγών». Χάιδεψε το µάγουλό του κιαυτός κοκκίνισε σαν παντζάρι. «Έδειξες τη γενναιότητα του βρικόλακα πολεµιστή ότανέµεινες να προστατέψεις αυτό το παιδί. Είµαι περήφανη για σένα, Έρικ Νάιτ, το ίδιο κι ηθεά».

Ο έπαινός της µου προκάλεσε ένα κύµα ευχαρίστησης· ήµουν κι εγώ περήφανη γιαεκείνον. Τότε άκουσα ένα µουρµουρητό επιδοκιµασίας γύρω µου και συνειδητοποίησα ότιοι Σκοτεινές Κόρες και Γιοι είχαν επιστρέψει κι ήταν µαζεµένοι στα σκαλοπάτια. Πόσα είχανδει; Αλλά η Νεφερέτ έστρεψε την προσοχή της στον Χιθ και ξέχασα όλους τους άλλους.Ανασήκωσε τα κουρελιασµένα µπατζάκια του τζιν του κι εξέτασε τα µατωµένα σηµάδια εκείκαι στα µπράτσα του. Ύστερα πήρε στις χούφτες της το χλωµό τραβηγµένο πρόσωπό τουκι έκλεισε τα µάτια της. Είδα το σώµα του να κοκαλώνει ακόµα περισσότερο και µετάαναστέναξε και χαλάρωσε όπως ο Έρικ. Λίγες στιγµές αργότερα, ήταν σαν να κοιµότανήρεµα αντί να παλεύει βουβά µε τον θάνατο. Η Νεφερέτ, γονατισµένη ακόµη δίπλα του,είπε: «Θα γίνει καλά και το µόνο που θα θυµάται είναι ότι µέθυσε και χάθηκεπροσπαθώντας να βρει το πρώην κορίτσι του». Με κοίταξε καθώς έλεγε τις τελευταίεςλέξεις, µε βλέµµα καλοσυνάτο και γεµάτο κατανόηση.

«Σ’ ευχαριστώ» ψιθύρισα.Η Νεφερέτ µου έγνεψε αµίλητη πριν σηκωθεί κι απευθυνθεί στην Αφροδίτη. «Είµαι εξίσου

υπεύθυνη µ’ εσένα για ό,τι έγινε εδώ απόψε. Ήξερα καιρό τώρα πόσο εγωίστρια είσαι,αλλά προτίµησα να το παραβλέψω ελπίζοντας ότι µε τον χρόνο και τη βοήθεια της θεάς θαωρίµαζες. Έκανα λάθος». Η φωνή της Νεφερέτ πήρε την καθάρια, επιτακτική χροιά τηςπροσταγής. «Αφροδίτη, σε απαλλάσσω επισήµως από τα καθήκοντά σου ως αρχηγό τωνΣκοτεινών Κορών και Γιων. Δεν είσαι πια εκπαιδευόµενη για µεγάλη ιέρεια. Τώρα δεδιαφέρεις από τους υπόλοιπους αρχάριους». Με µια σβέλτη κίνηση, η Νεφερέτ άπλωσε τοχέρι της, έπιασε το ασηµένιο µενταγιόν µε τον γρανάτη που κρεµόταν στο στήθος τηςΑφροδίτης, σύµβολο του αξιώµατός της, και το τράβηξε από τον λαιµό της.

Η Αφροδίτη δεν έβγαλε τσιµουδιά, αλλά το πρόσωπό της ήταν άσπρο σαν κιµωλία και ταµάτια της καρφωµένα στη Νεφερέτ, χωρίς να βλεφαρίζουν.

Η µεγάλη ιέρεια γύρισε την πλάτη της στην Αφροδίτη και ήρθε σ’ εµένα. «Ζόι Ρέντµπερντ,κατάλαβα πως είσαι ξεχωριστή από την ηµέρα που µε άφησε η Νύχτα να προβλέψω ότι θασηµαδευτείς». Μου χαµογέλασε κι έβαλε το δάχτυλό της κάτω από το πιγούνι µου,

greekleech.info

ανασηκώνοντας το πρόσωπό µου για να δει καλύτερα τις νέες προσθήκες στο σηµάδι µου.Ύστερα έσπρωξε στο πλάι τα µαλλιά µου και περιεργάστηκε τα τατουάζ που είχανεµφανιστεί στον λαιµό, τον ώµο και την ωµοπλάτη µου. Άκουσα τις Σκοτεινές Κόρες καιΓιους να κοντανασαίνουν µόλις είδαν τα παράξενα σηµάδια µου. «Εκπληκτικό, πραγµατικάεκπληκτικό» ψιθύρισε καθώς τραβούσε το χέρι της, και συνέχισε: «Απόψε απέδειξες τησοφία της θεάς, που αποφάσισε να σε προικίσει µε ξεχωριστές δυνάµεις. Κέρδισες τη θέσητης αρχηγού των Σκοτεινών Κορών και Γιων και της εκπαιδευόµενης µεγάλης ιέρειας µε ταδώρα που σου χάρισε η θεά, καθώς και µε τη συµπόνια και τη σοφία σου». Μου έδωσε τοµενταγιόν της Αφροδίτης. Ήταν βαρύ και ζεστό στα χέρια µου. «Να το φορέσεις µεµεγαλύτερη σύνεση από την προκάτοχό σου». Κι ύστερα έκανε µια πραγµατικάεντυπωσιακή χειρονοµία. Η Νεφερέτ, µεγάλη ιέρεια της Νύχτας, µε χαιρέτησε επίσηµα,ακουµπώντας τη γροθιά της πάνω στην καρδιά της και σκύβοντας το κεφάλι της, µε τηνένδειξη σεβασµού των βρικολάκων. Όλοι γύρω µας περίµεναν να τη µιµηθεί η Αφροδίτη.Δάκρυα θόλωσαν τα µάτια µου καθώς οι τέσσερις φίλοι µου µου χαµογελούσαν κι έσκυβαντα κεφάλια τους µαζί µε τις Σκοτεινές Κόρες και Γιους.

Αλλά µέσα σ’ όλη την ευτυχία, εγώ ένιωθα µπερδεµένη. Πώς αµφέβαλλα ότι µπορούσα νατα πω όλα στη Νεφερέτ;

«Γύρισε στο σχολείο. Θα τακτοποιήσω εγώ ό,τι χρειάζεται να γίνει εδώ» µου είπε ηΝεφερέτ. Μ’ αγκάλιασε βιαστικά και µου ψιθύρισε στο αυτί: «Είµαι τόσο περήφανη γιασένα, Ζόιµπερντ». Κι ύστερα µ’ έσπρωξε απαλά προς την κατεύθυνση των φίλων µου.«Καλωσορίστε την καινούρια αρχηγό των Σκοτεινών Κορών και Γιων!» είπε.

Oι τέσσερις φίλοι µου άρχισαν πρώτοι τις επευφηµίες. Και µετά µε περικύκλωσαν όλοι καιήταν σαν να µε παρέσυρε από το κιόσκι ένα δυνατό κύµα γέλιου και συγχαρητηρίων.Χαµογελούσα κι έγνεφα στους νέους «φίλους» µου, αλλά δεν ήµουν κουτή. Θύµιζα νοεράστον εαυτό µου ότι πριν από λίγες µόλις στιγµές έκαναν ό,τι τους έλεγε η Αφροδίτη.Ασφαλώς θα χρειαζόταν λίγος χρόνος για ν’ αλλάξουν τα πράγµατα.

Φτάνοντας στο γεφυράκι, θύµισα στα παιδιά που είχα πια υπό την εποπτεία µου ότιέπρεπε να κάνουν ησυχία, καθώς θα διασχίζαµε τη συνοικία για να επιστρέψουµε στοσχολείο, και τους έκανα νόηµα να προχωρήσουν µπροστά µου. Όταν ετοιµάστηκαν ναπεράσουν το γεφυράκι η Στίβι Ρέι, ο Ντάµιεν κι οι δίδυµες, ψιθύρισα: «Όχι εσείς. Eσείςµείνετε µαζί µου».

Οι τέσσερίς τους στάθηκαν γύρω µου χαµογελώντας χαζοχαρούµενα. Κοίταξα τα λαµπεράµάτια της Στίβι Ρέι. «Δεν έπρεπε να προσφερθείς για ψυγείο. Ξέρω πόσο φοβόσουν». Tοχαµόγελο της Στίβι Ρέι έσβησε.

«Μα αν δεν το είχα κάνει, δε θα ξέραµε πού θα γινόταν η τελετή, Ζόι. Το έκανα για ναµπορέσω να στείλω µήνυµα στο κινητό του Ντάµιεν και να µε συναντήσει εδώ µαζί µε τιςδίδυµες. Ξέραµε ότι θα µας χρειαζόσουν».

Σήκωσα τα χέρια µου και σταµάτησε να µιλάει, αλλά ήταν έτοιµη να κλάψει. Τηςχαµογέλασα. «Δε µ’ άφησες να τελειώσω. Ήθελα να πω ότι δεν έπρεπε να το κάνεις, αλλάχαίροµαι που το έκανες!» Την αγκάλιασα και χαµογέλασα δακρυσµένη στους άλλους τρεις.«Σας ευχαριστώ – χαίροµαι που ήρθατε».

«Γι’ αυτό είναι οι φίλοι, Ζι» είπε ο Ντάµιεν.«Βέβαια» είπε η Σονί.

greekleech.info

greekleech.info

«Ακριβώς» είπε η Έριν.Και µ’ έκλεισαν σε µια γιγάντια, οµαδική, ασφυκτική αγκαλιά – δίνοντάς µου απέραντη

χαρά.«Μπορώ να το κάνω κι εγώ αυτό;»Στράφηκα και είδα τον Έρικ να στέκεται λίγο πιο πέρα.«Α, ναι, οπωσδήποτε» είπε πρόσχαρα ο Ντάµιεν.Η Στίβι Ρέι άρχισε να χαχανίζει, ενώ η Σονί αναστέναξε και είπε: «Κόφ’ το, Ντάµιεν. Ο

άνθρωπος παίζει σε άλλη οµάδα, το ξέχασες;». Μετά η Έριν µ’ έσπρωξε από το κέντρο τηςπαρέας προς τον Έρικ. «Αγκάλιασε το παιδί. Απόψε προσπάθησε να σώσει το αγόρι σου»είπε.

«Το πρώην αγόρι µου» βιάστηκα να διευκρινίσω καθώς τον άφηνα να µ’ αγκαλιάσει,αναστατωµένη από τη µυρωδιά του φρέσκου αίµατος που είχε ακόµη πάνω του κι από τογεγονός ότι µ’ έσφιγγε στην αγκαλιά του. Κι ύστερα, σαν να µην έφταναν αυτά τα δύο, οΈρικ µε φίλησε τόσο φλογερά που, τ’ ορκίζοµαι, νόµιζα πως θα λιποθυµήσω.

«Για σας παρακαλώ» άκουσα να λέει η Σονί.«Βρείτε ένα δωµάτιο!» είπε η Έριν.Ο Ντάµιεν χαχάνισε, καθώς τραβιόµουν αµήχανη από την αγκαλιά του Έρικ.«Πεινάω σαν λύκος» είπε η Στίβι Ρέι. «Αυτή η φάση µε το ψυγείο ανοίγει την όρεξη».«Πάµε να σου βρούµε κάτι να φας» είπα.Οι φίλοι µου προχώρησαν στη γέφυρα, ενώ η Σονί διαφωνούσε µε τον Ντάµιεν για το αν

θα φάµε πίτσα ή σάντουιτς.«Μπορώ να σε συνοδέψω;» ρώτησε ο Έρικ.«Ναι, έχω αρχίσει να το συνηθίζω» απάντησα χαµογελαστά.Γέλασε και προχώρησε στη γέφυρα. Και τότε, από το σκοτάδι πίσω µου, άκουσα ένα

πολύ καθαρό, πολύ εκνευρισµένο νιαούρισµα.«Προχωρήστε, θα σας φτάσω σ’ ένα λεπτό» είπα στον Έρικ κι επέστρεψα στις σκιές στην

άκρη του κήπου του Φίλµπρουκ. «Νάλα; Ψι ψι ψι…» φώναξα. Και, πράγµατι, µέσ’ απ’ τουςθάµνους βγήκε ένα δυσαρεστηµένο µαλλιαρό πλασµατάκι, γκρινιάζοντας συνέχεια.Έσκυψα, την πήρα στην αγκαλιά µου κι άρχισε αµέσως να γουργουρίζει. «Γιατί µεακολούθησες, βρε κουτό, ως εδώ, αφού δε σου αρέσει να περπατάς τόσο µακριά; Λες καιδεν τράβηξες αρκετά απόψε» µουρµούρισα, αλλά πριν προλάβω να επιστρέψω στηγέφυρα, βγήκε απ’ τις σκιές η Αφροδίτη, κλείνοντάς µου τον δρόµο.

«Μπορεί να κέρδισες απόψε, αλλά δεν τελείωσε το παιχνίδι» µου είπε.Ήταν στ’ αλήθεια πολύ κουραστική. «Δεν προσπάθησα να “κερδίσω” τίποτα. Απλώς

προσπάθησα να κάνω το σωστό».«Αυτό νοµίζεις ότι έκανες;» Τα µάτια της πηγαινοέρχονταν από εµένα στο µονοπάτι που

οδηγούσε στο περίπτερο, σαν να φοβόταν ότι την παρακολουθούσε κάποιος. «Δεν έχειςιδέα τι έγινε απόψε. Σε χρησιµοποίησαν – όλους µάς χρησιµοποίησαν. Είµαστε µαριονέτες,τίποτα περισσότερο». Σφούγγισε θυµωµένη τα µάτια της και συνειδητοποίησα πως έκλαιγε.

«Αφροδίτη, δε χρειάζεται να είµαστε τσακωµένες» είπα µαλακά.«Χρειάζεται!» φώναξε. «Είναι οι ρόλοι που µας έχουν αναθέσει. Θα δεις… θα δεις…» Η

Αφροδίτη έκανε να φύγει.Ξάφνου ήρθε στη µνήµη µου µια εικόνα. Η Αφροδίτη ενώ έβλεπε το όραµά της. Την

greekleech.info

greekleech.info

άκουσα να λέει, ολοζώντανα, σαν να συνέβαινε τώρα: Είναι νεκροί! Όχι. Όχι. Δε γίνεται!Δε στέκει. Όχι. Δεν είναι φυσιολογικό! Δεν καταλαβαίνω… δεν… Εσύ… εσύ ξέρεις. Ηκραυγή του τρόµου της ήχησε αλλόκοτα στο µυαλό µου. Σκέφτηκα την Ελίζαµπεθ… τονΈλιοτ… την εµφάνισή τους σ’ εµένα. Κι αυτά που είχε πει η Αφροδίτη άρχισαν ν’ αποκτούνλογική.

«Αφροδίτη, στάσου!» Μου έριξε µια µατιά πάνω απ’ τον ώµο της. «Το όραµα που είδεςσήµερα στο γραφείο της Νεφερέτ τι ακριβώς έδειχνε;»

Κούνησε αργά το κεφάλι της. «Δεν είναι παρά η αρχή. Θα γίνουν πολύ χειρότερα ταπράγµατα». Γύρισε να φύγει αλλά σταµάτησε. Της έκλειναν τον δρόµο πέντε παιδιά – οιφίλοι µου.

«Εντάξει» τους είπα. «Αφήστε τη να φύγει».Η Σονί και η Έριν παραµέρισαν. Η Αφροδίτη σήκωσε το κεφάλι της, τίναξε τα µαλλιά της

και πέρασε ανάµεσά τους λες κι ήταν δικός της όλος ο κόσµος. Την είδα να διασχίζει τηγέφυρα µε σφιγµένο το στοµάχι µου. Η Αφροδίτη ήξερε κάτι για την Ελίζαµπεθ και τονΈλιοτ, και κάποια στιγµή έπρεπε ν’ ανακαλύψω τι ήταν.

«Έι» είπε η Στίβι Ρέι.Κοίταξα τη συγκάτοικό µου και καινούρια καλύτερή µου φίλη.«Ό,τι κι αν γίνει, θα ’µαστε µαζί».Ο κόµπος στο στοµάχι µου χαλάρωσε.«Πάµε να φύγουµε» είπα.Με περιστοίχισαν οι φίλοι µου και επιστρέψαµε στους κοιτώνες.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον υπέροχο µαθητή µου Τζον Μάσλιν, για τη βοήθεια στοντοµέα της έρευνας και για την ανάγνωση και τον σχολιασµό των δοκιµίων αυτού τουβιβλίου. Η συνεισφορά του ήταν ανεκτίµητη.

Ένα µεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΠΑΙΔΙΑ αξίζει στους µαθητές µου των τµηµάτων ΔηµιουργικήςΓραφής του σχολικού έτους 2005-2006. Οι ιδέες σας ήταν µεγάλη βοήθεια (και πολύδιασκεδαστικές).

Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω την καταπληκτική κόρη µου Κριστίν, χάρη στην οποίααποδίδεται τόσο ζωντανά η γλώσσα που χρησιµοποιούν οι έφηβοι. Δε θα τα κατάφερναχωρίς εσένα. (Αυτή µ’ έκανε να το γράψω.)

Φ.K.Θέλω να ευχαριστήσω την αγαπηµένη µου µαµά, που είναι τόσο απίστευτα ταλαντούχασυγγραφέας και τόσο καλή συνεργάτιδα. (Εντάξει, αυτή µ’ έκανε να το γράψω.)

ΚριστίνΗ Φ.K. και η Κριστίν θέλουν να ευχαριστήσουν τον πατέρα/παππού Ντικ Καστ, για τηφανταστική βιολογική θεωρία που τις βοήθησε να δηµιουργήσουν ως βάση για τουςβρικόλακες του Οίκου της Νύχτας. Σ’ αγαπάµε, µπαµπά/παππού!