Εμίλ Ντυρκέμ

Ο θεμελιωτής της κοινωνιολογίας Εμίλ Ντυρκέμ(Emile Durkheim,

1858-1917) υποστήριξε ότι τα κοινωνιολογικά φαινόμενα συμβαίνουν

ανεξάρτητα από τις επιθυμίες των ατόμων και πρέπει να εξετάζονται

ως πράγματα. Έτσι η κοινωνιολογία ξεχώρισε από την Φιλοσοφία και

την Ψυχολογία.

Ακόμη και την αυτοκτονία δεν την εξετάζει ψυχολογικά αλλά την

συσχετίζει με κοινωνικά γεγονότα (κοινωνική παθολογία) π.χ. οι

αυτοκτονίες αυξάνονται όταν υπάρχει οικονομική κρίση.

Διακρίνει δύο τύπους κοινωνιών: την πρωτόγονη όπου υπήρχε

περιορισμένος καταμερισμός εργασίας και επικρατούσε η μηχανική

αλληλεγγύη και την σύγχρονη όπου ο καταμερισμός εργασίας είναι

διαδεδομένος και επικρατεί η οργανική αλληλεγγύη.

Γεννήθηκε στη Λορένη της Γαλλίας, μια περιοχή που βρέθηκε στο

επίκεντρο των διεκδικήσεων Γερμανών και Γάλλων. Επειδή ο

πατέρας του ήταν ραβίνος προοριζόταν και ο ίδιος να συνεχίσει την

οικογενειακή παράδοση. Δεν τον ικανοποιούσε όμως η θρησκευτική

εκπαίδευση που έλαβε και γι’ αυτό προσανατολίστηκε στη μελέτη της

Κοινωνιολογίας. Μετά τις σπουδές του στο Παρίσι, σπούδασε στη

Γερμανία Οικονομικά, Λαογραφία και Πολιτιστική Λαογραφία.

Το 1889 διορίζεται καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Μπορντώ και το

1906 στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου διδάσκει Κοινωνιολογία

και Παιδαγωγική, με έμφαση στην ηθική διαπαιδαγώγηση. Έδειξε

ενδιαφέρον για τη θεωρία του Μαρξ, χωρίς όμως να συμμερίζεται τη

σημασία που απέδιδε ο τελευταίος στο ρόλο της εργατικής τάξης.

Έδειξε ενδιαφέρον και για το σοσιαλισμό, τον οποίο θεωρούσε ένα

ιδεώδες το οποίο εξέφραζε τη συλλογική δυσφορία των κοινωνιών.

Κύρια έργα του: Για τον Καταμερισμό της Εργασίας στην Κοινωνία

(1893), Οι Κανόνες της Κοινωνιολογικής Μεθόδου (1895), Η

Αυτοκτονία (1897), Οι Στοιχειώδεις Μορφές της Θρησκευτικής Ζωής

(1912). Έγραψε επίσης κείμενα για την εκπαίδευση και την ηθική

διαπαιδαγώγηση.

Ο Εμίλ Ντυρκέμ συνθέτει, μαζί με τον Γκέοργκ Ζίμμελ και τον Μαξ

Βέμπερ, την «τριπλέτα» των θεμελιωτών της κλασικής

κοινωνιολογίας, όντας και ένας από τους προδρόμους της

νεωτερικότητας. Το έργο του επηρέασε σημαντικά τις εξελίξεις στην

Κοινωνιολογία, όταν ακόμα αναζητούσε την μεθοδολογική,

ερευνητική και θεωρητική της ταυτότητα υπό το βάρος του στίγματος

της «ημι-επιστήμης».

Αναζήτησε τη «φύση της κοινωνίας», μέσα από τους «κανόνες της

κοινωνιολογικής μεθόδου», έχοντας ήδη κατανοήσει τη θρησκεία και

την εργασία, στο επίπεδο του κοινωνικού καταμερισμού, ως βασικούς

πυλώνες της κοινωνίας και τις μορφές της αλληλεγγύης ως

θεμελιώδεις προϋποθέσεις της κοινωνικής συνοχής.  Στο έργο του, η

κοινωνία είναι μια «ηθική πραγματικότητα» συγκροτούμενη από

πραγματικά δεδομένα, που ξεκινούν από τη μορφολογία της,

διαπερνούν τους θεσμούς και καταλήγουν σε δόγματα και κανόνες.

Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ντυρκέμ, παρατηρώντας την εποχή

του: «Η θρησκεία έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας της.

Η κυβερνητική εξουσία, αντί να ρυθμίζει την οικονομική ζωή, έγινε

εργαλείο και υπηρέτης της… Η βιομηχανία, αντί να θεωρείται ως

μέσο απέναντι σε ένα σκοπό που την υπερβαίνει, έγινε ο ύψιστος

σκοπός των ατόμων και των κοινωνιών. Έτσι όμως όπως έχουν

διεγερθεί οι επιθυμίες, έχουν ξεπεράσει κάθε περιοριστική αρχή…

Τελικά αυτή η αποχαλίνωση των επιθυμιών επιδεινώθηκε από την

ανάπτυξη της βιομηχανίας και τη σχεδόν απεριόριστη επέκταση της

αγοράς… Τώρα που ο παραγωγός μπορεί σχεδόν να ισχυριστεί ότι

έχει όλο τον κόσμο πελάτη του, πώς θα δέχονταν τα πάθη να

περιοριστούν όπως άλλοτε;» (Η Αυτοκτονία). Εδώ ο Μαρξ μελετά τις

κοινοτικές σχέσεις διερωτώμενος «πώς είναι δυνατό να αλλάξουν

και να μετασχηματιστούν σε σχέσεις αλληλεγγύης», ο Ντυρκέμ

μελετά την κοινωνία με το ερώτημα «πώς λειτουργεί η κοινωνία και

πώς μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή της».

Τα κοινωνικά γεγονότα ως πράγματα

Στους Κανόνες της Κοινωνιολογικής Μεθόδου, ο Ντυρκέμ υποστήριξε

ότι το κύριο αντικείμενο της Κοινωνιολογίας, το οποίο της έδινε έναν

επιστημονικό χαρακτήρα, ήταν η μελέτη των κοινωνικών γεγονότων.

Λυτά ορίζονται ως τρόποι πράξης, σκέψεων και αισθημάτων που

επιβάλλονται εξωτερικά και καταναγκαστικά στο άτομο από την

κοινωνία. Τα κοινωνικά γεγονότα έπρεπε να μελετώνται

ως πράγματα, μια μελέτη που ευνοούσε την εμπειρική και όχι τη

φιλοσοφική μέθοδο. Ως πράγματα κατανοούνταν ότι υπήρχαν

ανεξάρτητα από το άτομα και την ψυχολογία τους. Έτσι, η

Κοινωνιολογία ξεχώριζε όχι μόνο από τη Φιλοσοφία, αλλά και από

την Ψυχολογία. Τα κοινωνικά γεγονότα διακρίνονταν σε υλικά

γεγονότα, όπως η κοινωνία, η Εκκλησία, το κράτος, σι τρόποι

επικοινωνίας, και σε μη υλικά γεγονότα, όπως η ηθικότητα, η

συλλογική συνείδηση, οι συλλογικές αναπαραστάσεις, κτλ.

«Πώς συμβαίνει, ενώ το άτομο γίνεται όλο και πιο αυτόνομο, να

εξαρτάται όλο και πιο στενά από την κοινωνία». (Για τον

Καταμερισμό της Εργασίας στην Κοινωνία). Πάνω στο ερώτημα αυτό,

που επικεντρώνεται στο δεσμό του ατόμου με την κοινωνία και στην

ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης, ο Ντυρκέμ αναπτύσσει ιη θεωρία

του.

Ο Ντυρκέμ διέκρινε δυο τύπους κοινωνίας: ο πιο πρωτόγονος

χαρακτηριζόταν απόμηχανική αλληλεγγύη, ενώ ο πιο σύγχρονος

από οργανική αλληλεγγύη. Στις κοινωνίες όπου η αλληλεγγύη είναι

μηχανική, ο καταμερισμός της εργασίας είναι πολύ περιορισμένος,

υπάρχει κοινωνική ενότητα και πολύ στενός δεσμός ανάμεσα στα

μέλη της κοινωνίας. Η οργανική αλληλεγγύη εμφανίζεται με την

ανάπτυξη του καταμερισμού της εργασίας. Στις κοινωνίες αυτές,

εμφανίζεται μεγάλη διαφοροποίηση ανάμεσα στα άτομα, καθώς

αναλαμβάνουν διαφορετικές δραστηριότητες και υπευθυνότητες.

Ενώ στις πρωτόγονες κοινωνίες η οικογένεια ήταν αυτάρκης, έχοντας

αναλάβει ακόμη και τη μόρφωση και τον πλήρη έλεγχο των μελών

της, στις σύγχρονες κοινωνίες η οικογένεια αριθμεί λιγότερα μέλη

και πολλές από τις παραδοσιακές της δραστηριότητες τις έχουν

αναλάβει ειδικοί θεσμοί, γεγονός βέβαια που περιόρισε το δεσμό

ανάμεσα στην οικογένεια και συνέβαλε στην ανάπτυξη της

εξατομίκευσης.

Εντούτοις, στις κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από οργανική

αλληλεγγύη, η διαφοροποίηση επιτρέπει στα άτομα να συνεργάζονται

περισσότερο, αφού κάθε εργασία πρέπει να συμπληρώνεται από μια

άλλη• και έτσι η ανάπτυξη της ατομικότητας εμφανίζεται συμβατή με

την αλληλεγγύη και την αλληλεξάρτηση.

Μια μεγάλη συμβολή του Ντυρκέμ, επίκαιρη και για τις μέρες μας,

είναι η μελέτη του για την αυτοκτονία, την οποία δεν εξετάζει ως

ατομικό γεγονός και ψυχολογικό φαινόμενο. Αντίθετα, επιχειρεί να

εντάξει σε κατηγορίες τα κοινωνικά γεγονότα που σχετίζονται με

αυτό το φαινόμενο.

Πρώτον, διακρίνει την εγωιστική αυτοκτονία, την οποία συνδέει

με το χαμηλό βαθμό ενσωμάτωσης των ατόμων στην κοινωνία. Η

οικογένεια, όπως και η θρησκεία, διαπιστώνει ο Ντυρκέμ,

προστατεύουν τα άτομα από την αυτοκτονία, αλλά και τα μεγάλα

πολιτικά γεγονότα, όπως οι επαναστάσεις, οι πόλεμοι, ακόμη και η

περίοδος των εκλογών, συμπιέζουν τον αριθμό των αυτοκτονιών.

Δεύτερον, διακρίνει τον τύπο της αλτρουιστικής αυτοκτονίας,

την οποία συνδέει, σε αντίθεση με την προηγούμενη, με τον

περιορισμένο βαθμό εξατομίκευσης.

Ο τρίτος τύπος αυτοκτονίας συνδέεται με το φαινόμενο

της ανομίας και καλείταιανομική. Εμφανίζεται όταν το κράτος δεν

είναι πλέον ρυθμιστής της οικονομικής ζωής, ως εκ τούτου δεν

αποφεύγονται οι οικονομικές κρίσεις, στη διάρκεια των οποίων οι

αυτοκτονίες αυξάνονται, Η αύξηση των αυτοκτονιών αυτού του

τύπου συνδέονται, επίσης, και με την έλλειψη ελέγχου των παθών,

την απεριόριστη επιθυμία και την ηθική αποδιοργάνωση.

Μπορεί η κοινωνική ρύθμιση να ευνοεί τη συγκράτηση του ποσοστού

αυτοκτονιών, αλλά, όταν η ρύθμιση είναι υπερβολική και

καταπιεστική, τότε ευνοείται ένας άλλος τύπος αυτοκτονίας,

η μοιραία (φαταλιστική) αυτοκτονία. Πρόκειται για σπάνια

περίπτωση, που για τον Ντυρκέμ παρατηρείται σε πολύ νέους

παντρεμένους άντρες, σε άτεκνες παντρεμένες γυναίκες και ιστορικά

στους δούλους.

Ο Εμίλ Ντιρκάιμ επέλεξε έναν ελληνικό όρο για να περιγράψει μία

νέα κοινωνική κατάσταση στη δυτική Ευρώπη, αυτόν της ανομίας

(anomie). Σύμφωνα με το Γάλλο κοινωνιολόγο, σε καταστάσεις

ανομίας εκλείπουν οι σαφείς ρυθμίσεις, οι κανόνες και τα πρότυπα

που καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας. Οι πολίτες

δυσκολεύονται να συμμορφωθούν με κανόνες τους οποίους κρίνουν

ανίσχυρους και ως συνέπεια αυτού αισθάνονται

αποπροσανατολισμένοι και διακατέχονται από άγχος. Το φαινόμενο

της ανομίας -δηλαδή της μη εφαρμογής των νόμων- αποτελεί ένα από

τα σημαντικότερα προβλήματα ενός λαού, εφόσον πιθανόν είναι να

επιφέρει τον κοινωνικό κατακερματισμό και τη διάσπαση της

συλλογικής συνείδησης. Καταστάσεις ανομίας βιώνει η

ανθρωπότητα σε περιόδους οικονομικής κρίσης, διαπίστωσε ο

Ντιρκάιμ. Όμως, φαινόμενα ανομίας παρουσιάζονται και σε εποχές

ευδαιμονίας, όταν η επαναστατικότητα τείνει να ταυτιστεί με την

καταπάτησή των κανόνων και των νόμων. Ο Ντιρκάιμσυνέδεσε την

ανομία με τον καπιταλισμό και είχε φυσικά δίκιο. Ως

χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, η ανομία που καταλήγει στην

περιφρόνηση του κοινωνικού συνόλου και στην πλήρη

απορρύθμιση θίγει τελικά τους αδυνάτους.

Στο ύστερο έργο του ο Ντυρκέμ έδωσε έμφαση στη μελέτη της

θρησκείας, επιχειρώντας να δείξει την κοινωνική προέλευσή της. Στις

πρωτόγονες κοινωνίες η θρησκεία μπορεί να θεωρηθεί ειδική μορφή

της συλλογικής συνείδησης, ενώ στις σύγχρονες κοινωνίες η

θρησκεία περιλαμβάνεται απλώς στις συλλογικές αναπαραστάσεις. Η

αλληλένδετη σχέση θρησκείας-κοινωνίας εξυψώνει την κοινωνία σε

ύψιστη αξία και η διατήρηση του κοινωνικού δεσμού συνιστά

καθήκον. Στα κείμενά του για την εκπαίδευση, τόνισε ακριβώς πώς

μέσω της ηθικής διαπαιδαγώγησης μπορεί το άτομο, από μικρή

ηλικία, να μετριάζει τις επιθυμίες του και να εσωτερικεύει τους

ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες.

Σε γενικές γραμμές, η θεωρία του Ντυρκέμ θεωρείται ότι έπαιξε

σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση νέων κοινωνιολογικών θεωριών,

όπως ο δομολειτουργισμός (που επεξεργάστηκε ο Αμερικανός

κοινωνιολόγος T.Parsons), ενώ είναι επίκαιρη και σήμερα η

προσέγγισή του σε ζητήματα κοινωνικής παθολογίας.

Δυστυχώς τον κτύπησε η τραγωδία καθώς ο γιος του Αντρέ, λαμπρός

γλωσσολόγος, σκοτώθηκε στο βουλγαρικό μέτωπο το 1916 στην

Θεσσαλονίκη κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν ένα φοβερό

χτύπημα για τον Ντιρκέμ, από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ πλήρως.

Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και πέθανε ένα χρόνο μετά, στις 15

Νοεμβρίου του 1917, στην ηλικία των 59 χρόνων.

Άλλες σημειώσεις..

Βικιπείδια

Ο Εμίλ Ντ. Ντιρκέμ (γαλλ.: Emile D. Durkheim, 15 Απριλίου 1858, Επινάλ(Λωρραίνη) - 15

Νοεμβρίου 1917, Παρίσι) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, που θεωρείται μία από

τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες που συνέβαλαν στην εξέλιξη της επιστήμης

της κοινωνιολογίας. Πολλοί τον αποκαλούν επίσης "Πατέρα του λειτουργισμού" διότι έθεσε

τις βάσεις και τα θεμέλια του λειτουργισμού, στον οποίο όσο οι κοινωνίες εξελίσσονται σε

λειτουργικές τόσο χαλαρώνουν οι κοινώνικοι κανόνες που πρέπει να διέπουν την κοινωνία

έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή.

Πίνακας περιεχομένων

 

1  Βίος

2  Αναγνώριση

3  Ο όρος "Ανομία"

4  Έργα

5  Παραπομπές

6  Βιβλιογραφία

Βίος Η μητέρα του, Μελανί, ήταν η κόρη εμπόρου και ο πατέρας του ήταν ο ραβίνος του Επινάλ

και επίσης αρχιραβίνος των Βοσγίων (Vosges) και του Άνω Μάρνη (Haute-Marne). Ο Εμίλ

πέρασε ένα μέρος των σχολικών του χρόνων σε ένα ραβινικό σχολείο, καθώς προοριζόταν

να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του, του παππού και του προπάππου του, που ήταν

ραβίνοι. Όμως, η επιθυμία του δεν κράτησε και πολύ, καθώς ξέκοψε από

τον Ιουδαϊσμό αφότου έφθασε στο Παρίσι.

Ο Ντιρκέμ, λαμπρή διάνοια, αρίστευσε στο Κολέγιο του Επινάλ. Κατόπιν έφυγε από το

Επινάλ για το Παρίσι για να προετοιμαστεί για την αποδοχή στην École Normale Supérieure,

αλλά η συναισθηματική ένταση που προκλήθηκε από την ασθένεια του πατέρα του, είχε

επιπτώσεις στη μελέτη του. Τελικά, το 1879 πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις μετά από την

τρίτη προσπάθειά του και έγινε δεκτός στην ηλικία των 21 χρόνων. Στη Σχολή, ο Ντιρκέμ

συνάντησε και έγινε φίλος με τους φιλόσοφους Σαρλ Ρενουβιέ (Charles Renouvier) και Εμίλ

Μπουτρού (Emile Boutroux). Συνδέθηκε, επίσης, φιλικά με τον ιστορικό Νουμά-Ντενί Φυστέλ

ντε Κουλάνζ (Numas-Denis Fustel de Coulanges). Πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις του και

άρχισε να διδάσκει φιλοσοφία το 1882 στο Σενς και το Σαιν-Κουεντέν[1]. Το 1887, ο Ντιρκέμ

διορίστηκε στο Μπορντώ. Σε αυτή την περίοδο έδωσε έμφαση στην αξία της κοινωνιολογίας

και μίλησε επίσης για τη θεωρία, την ιστορία και την πρακτική της εκπαίδευσης. Δίδαξε

κοινωνικές επιστήμες, αφιερώνοντας το χρόνο του σε εξειδικευμένες μελέτες, όπως

η αυτοκτονία, η συγγένεια, το έγκλημα, ο νόμος, η θρησκεία, η αιμομιξία και ο σοσιαλισμός.

Το 1896, ο Ντιρκέμ έβαλε κατά μέρος το έργο του για την ιστορία του σοσιαλισμού και

έστρεψε την προσπάθειά του στην καθιέρωση ενός ογκώδους προγράμματος

δημοσιογραφικής συνεργασίας. Το 1898, ίδρυσε το περιοδικό «Κοινωνιολογικά Χρονικά»

(L'Année Sociologique), το πρώτο περιοδικό κοινωνικών επιστημών στη Γαλλία[2].

Υποστηρίχθηκε από νέους ερευνητές, οι οποίοι και παρείχαν την ετήσια έρευνά τους για την

επετηρίδα. Το 1902, ο Ντιρκέμ διορίστηκε Καθηγητής στην έδρα της Παιδαγωγικής

στην Σορβόνη.

Αναγνώριση Ο Εμίλ Ντιρκέμ επέστρεψε στο Παρίσι αναγνωρισμένος πλέον ως ισχυρή παρουσία

στην κοινωνιολογία και την εκπαίδευση. Οι ιδέες του για την «επιστήμη της ηθικής» ήταν

προκλητικές για τους Καθολικούς και ο επόμενος διορισμός του στο Φορμπόρν (Forborne)

εξόργισε εκείνους που ανήκαν στην δεξιά πολιτική παράταξη, καθώς ο νέος διορισμός τού

έδωσε σημαντική δύναμη. Όλοι οι σπουδαστές που αναζητούσαν πτυχίο στη φιλοσοφία, τις

γλώσσες, την ιστορία ή τη λογοτεχνίαέπρεπε να πάρουν τις σειρές μαθημάτων του.

Η τραγωδία τον χτύπησε καθώς ο γιος του Αντρέ, λαμπρός γλωσσολόγος, σκοτώθηκε

στο βουλγαρικό μέτωπο στηνΘεσσαλονίκη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κηρύχθηκε

νεκρός τον Απρίλιο του 1916. Ήταν ένα φοβερό χτύπημα για τον Ντιρκέμ, από το οποίο δεν

συνήλθε ποτέ πλήρως. Υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και πέθανε ένα χρόνο μετά, στις 15

Νοεμβρίου του 1917, στην ηλικία των 59 χρόνων.

Ο όρος "Ανομία" Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Εμίλ Ντιρκέμ επέλεξε έναν ελληνικό όρο για να περιγράψει μία

νέα κοινωνική κατάσταση στη δυτική Ευρώπη, αυτόν της ανομίας (anomie). Σύμφωνα με το

Γάλλο κοινωνιολόγο, σε καταστάσεις ανομίας εκλείπουν οι σαφείς ρυθμίσεις, οι κανόνες και

τα πρότυπα που καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας. Οι πολίτες δυσκολεύονται

να συμμορφωθούν με κανόνες τους οποίους κρίνουν ανίσχυρους και ως συνέπεια αυτού

αισθάνονται αποπροσανατολισμένοι και διακατέχονται από άγχος. Το φαινόμενο της ανομίας

-δηλαδή της μη εφαρμογής των νόμων- αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα

ενός λαού, εφόσον πιθανόν είναι να επιφέρει τον κοινωνικό κατακερματισμό και τη διάσπαση

της συλλογικής συνείδησης. Καταστάσεις ανομίας βιώνει η ανθρωπότητα σε περιόδους

οικονομικής κρίσης, διαπίστωσε ο Ντιρκέμ. Όμως, φαινόμενα ανομίας παρουσιάζονται και σε

εποχές ευδαιμονίας, όταν η επαναστατικότητα τείνει να ταυτιστεί με την καταπάτησή των

κανόνων και των νόμων.

Άλλη πηγή

Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντυρκέμ υποστήριζε ότι η κοινωνία είναι μια ηθική ενότητα

ανθρώπων, οι οποίοι μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα και την ίδια προσήλωση σε

αξίες και κανόνες. Το σύνολο των αξιών και των κανόνων συγκροτεί τη «συλλογική

συνείδηση», η οποία καθορίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων και διακρίνει μια

κοινωνία. Η κοινωνική συνοχή των μελών μιας κοινωνίας εκφράζεται ως «κοινωνική

αλληλεγγύη». 

Οι προβιομηχανικές κοινωνίες στηρίζονταν σε αυτό που ο Ντυρκέμ

ονόμασε μηχανική αλληλεγγύη, που σημαίνει μεγάλη κοινωνική ομοιομορφία,

συνοχή και συναίνεση γύρω από τις αξίες και τις πεποιθήσεις. Σ' αυτές τις κοινωνίες

υπήρχε επίσης πίεση για υπακοή στους κανόνες και μεγάλη εξάρτηση από τις

παραδόσεις και την οικογένεια. 

Αντίθετα,

Οι βιομηχανικές κοινωνίες στηρίζονται σε αυτό που ο Ντυρκέμ ονόμασε οργανική

αλληλεγγύη η οποία βασίζεται στον υψηλό καταμερισμό εργασίας ανάμεσα σε

εξειδικευμένους ρόλους. Ο υψηλός καταμερισμός εργασίας ωθεί τα μέλη των

κοινωνιών αυτών στην αλληλεξάρτηση και στην ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών. 

Ο Ντυρκέμ ήταν ο πρώτος κοινωνιολόγος που εισήγαγε τη στατιστική στις

μελέτες του και συγκεκριμένα στο έργο του Η αυτοκτονία. Έδειξε ότι ορισμένες

πλευρές της ανθρώπινης συμπεριφοράς ακόμα και αυτές που τις χαρακτηρίζουμε

προσωπικές, μπορεί να ερμηνευτούν κοινωνικά. 

Συνέλεξε δεδομένα από διάφορες χώρες, που αφορούσαν 26.000 περιπτώσεις

αυτοκτονιών τις οποίες ταξινόμησε με βάση κάποιους κοινωνικούς παράγοντες

όπως είναι το θρήσκευμα, η οικογενειακή και η εργασιακή κατάσταση. Ύστερα από

ενδελεχή ανάλυση κατέδειξε ότι οι παράγοντες αυτοί ασκούν τεράστια επιρροή στην

αυτοκαταστροφική συμπεριφορά των ανθρώπων, που φτάνει ως την αυτοκτονία.

Εξάλλου, η προτροπή του: «μελετήστε τα κοινωνικά γεγονότα ως πράγματα»

σήμαινε ότι η κοινωνική ζωή έπρεπε να αναλυθεί με την ίδια επιστημονική

αυστηρότητα που χαρακτήριζε την ανάλυση των φυσικών φαινομένων.

Αυτό που ήθελε να μελετήσει ο Ντυρκέμ ήταν το κατά πόσον τα ποσοστά και οι

αιτίες αυτοκτονιών συνδέονταν με το βαθμό κοινωνικής ενσωμάτωσης των

αυτοχείρων, αποκλείοντας κατ' αυτό τον τρόπο τους κλιματικούς και τους

ψυχολογικούς παράγοντες.

Έτσι, προσδιόρισε τρεις τύπους αυτοκτονιών:

1. Την εγωιστική αυτοκτονία, που παρατηρείται ότι αυξάνεται όταν τα άτομα δεν

έχουν αναπτύξει αρκετούς κοινωνικούς δεσμούς. Για παράδειγμα, οι ανύπαντροι

ενήλικες αυτοκτονούν συχνότερα από ό,τι οι παντρεμένοι.

2. Την αλτρουιστική αυτοκτονία, που παρατηρείται όταν οι κοινωνικοί δεσμοί είναι

πολύ δυνατοί. 0ι μαζικές αυτοκτονίες μελών διάφορων θρησκευτικών οργανώσεων ή

ατόμων που εκπαιδεύονται στο να δίνουν τη ζωή τους για την πατρίδα (π.χ.

«καμικάζι») αποτελούν παραδείγματα αυτού του τύπου αυτοκτονίας. 

3. Την ανομική αυτοκτονία, που εμφανίζεται σε περιόδους κατά τις οποίες

παρατηρείται κοινωνική αποδιοργάνωση. Για παράδειγμα, οι ανομικές αυτοκτονίες

αυξάνονται σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αλλά και σε περιόδους ευημερίας,

γιατί οι άνθρωποι χάνουν τους κοινωνικούς δεσμούς τους.

Η έννοια της ανομίας 

Είναι βασική στο έργο του Ντυρκέμ, ο οποίος τη συνδέει με τις μεταβολές που

παρατηρούνται στο σύγχρονο κόσμο, μεταβολές που είναι τόσο γρήγορες και τόσο

έντονες, ώστε να δημιουργούν σε πολλούς ανθρώπους συναισθήματα ματαιότητας ή

απελπισίας.