44 Μήνες blogging

44 µήνες blogging… 1

∆ηµήτρης Θανασάς All Rights Reserved

αποστάγματα καρδιάς

από μια διαδρομή 44 μηνών

στο Terra Incognita

και στον κόσμο

http://imagine.pblogs.gr

ΑΘΗΝΑ 2010

4444 μμήήννεεςς bbllooggggiinngg……

ΔΔηημμήήττρρηηςς ΘΘαανναασσάάςς



Περιεχόµενα

ΠΡΟΣ: αξιότιµο κο Πώλ Τόµσεν, "Κυβερνήτη" της Ελλάδας ..................................................... 4 Φοβάµαι πως οι σηµερινοί 25άρηδες έχουν Χάσει το Παιχνίδι .................................................. 6 Αγαπητή µου κυρία Μπακογιάννη... ..................................................................................... 7 Γιατί ∆ΕΝ θα εισπραχθεί ΠΟΤΕ η Φοροδιαφυγή...................................................................... 8 Τώρα πώς θα διορίζεις κόσµο, κε Βουλευτά µας...; ................................................................ 9 Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ .......................10 Είναι πλέον η ΕΠΟΧΗ για ΗΡΩΕΣ ;......................................................................................11 ∆ΕΝ µε πειράζει που µ' έχουν υπό Κηδεµονία. ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ, ΟΜΩΣ... .......................................12 "Εσείς οι Έλληνες είστε ο ΘΟΡΥΒΟΣ του Συστήµατος" ...........................................................13 ∆εν υπάρχει ΑΓΑΠΗ χωρίς ΘΥΣΙΑ .......................................................................................14 Μεγαλώνω, πατέρα, µεγαλώνω... .......................................................................................15 Γιατί ∆ΕΝ Γουστάρω την "Γενιά των 700 Ευρώ" ....................................................................17 Ο Έλληνας που ΦΟΒΑΤΑΙ, ή ο Έλληνας που ΠΟΛΕΜΑΕΙ; .......................................................18 Αναρρωτιέµαι πού θα περάσει το Καλοκαίρι του ο Άστεγος του Θησείου...................................19 Λίγη ΑΙΣΙΟ∆ΟΞΙΑ ρέεεεεεεε...............................................................................................20 Όσο ο Χριστός δεν απεργεί, έχω µια ελπίδα... ......................................................................21 Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ .......................22 Για ΕΣΕΝΑ φίλε ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΑΡΑ: Αϊ Σιχτήρ... .....................................................................23 Η Οικονοµική Κρίση είναι απλά το Σύµπτωµα... Άλλη είναι η Ασθένεια.....................................24 ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΙ ως Έλληνας όταν µε θεωρούν ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ....................................................25 Όταν ΦΥΓΕΙ η ΚΑΡ∆ΙΑ σου απ' αυτό που κάνεις....................................................................26 ΠΑΡΑΦΑΓΑ... ...................................................................................................................27 Τί πάει να πει "ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΜΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ" ;......................................................................28 Τελικά ο Έλληνας ∆ΕΝ έχει ΑΙΣΘΗΣΗ του ΧΩΡΟΥ .................................................................29 2 Ευρώ για ΕΚΕΙΝΟΝ, ή 2 Ευρώ για τον ΠΑΚΙΣΤΑΝΟ των Φαναριών; ......................................30 Γιατί ∆ΕΝ θα πάψουµε ΠΟΤΕ να ΣΚΟΤΩΝΟΜΑΣΤΕ στους ∆ΡΟΜΟΥΣ.........................................31 Κύριε Πρόεδρε, ΕΝΑ είναι το Μοντέλο: να αλλάξει ο ΚΑΘΕΝΑΣ από ΕΜΑΣ................................32 "Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ έχει ΧΑΣΕΙ την Αξιοπιστία της" .......................................................................33 "∆εχόµαστε ΟΛΟΥΣ τους ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ακόµα κι αν έρθουν 3 εκατοµµύρια"............................34 Νόµιζα ότι εγώ είχα προβλήµατα... .....................................................................................35 Θέλουµε ή δεν θέλουµε 1 εκατ. ∆ηµοσίους Υπαλλήλους; .......................................................36 "Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη..."...........................................................................................37 Η Μιζέρια του Κακοµοίρη ακτιβιστή Έλληνα blogger ..............................................................38 Είναι δυνατόν να εκλείψουν τα διαζύγια; ΕΙΝΑΙ!...................................................................39 Ο Βουλευτής Χ, και το ένστικτο αυτοσυντήρησης .................................................................40 Κάθε φορά που "κοιτάζω" εκτός Ελλάδος µε πιάνει θλίψη ......................................................41 "Μούσκεµα" τα 'κανα σήµερα... ..........................................................................................42 Η Ανακόλουθη Αιτιότητα του Αέναου Υπαρκτικού Γίγνεσθαι....................................................43 Προχτές βρέθηκα σ'ένα παιδικό πάρτυ.................................................................................44 Τα παιδιά χαίρονται µε απλά πράγµατα................................................................................45 Εκατοµµύρια γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καταγραφή.....................................................46 Χθες βράδυ µου έµεινε το αυτοκίνητο, κι έσπρωχνα..............................................................47 Η Ελλάδα δεν βγάζει πια Crazy Horse..................................................................................48 Το στοµάχι µας ∆ΕΝ είναι µόνο για φαγητό ..........................................................................49 Όταν οι νέοι βιάζονται να µεγαλώσουν................................................................................50 Όσοι παίζουν σκάκι ξέρουν... .............................................................................................51 Άλλος λέει αλλά ∆ΕΝ κάνει τίποτα... ...................................................................................52 Όταν καταρρέουν τα γνωστά σηµεία αναφοράς ....................................................................53 Περπατάµε στο δρόµο, και βλέπουµε πρόσωπα.....................................................................54 Ξυπνάµε το πρωί στις 7.30 ................................................................................................55 "Είσαι γυναίκα; Τόσο το καλύτερο!" ....................................................................................56 Το 95% των ανθρώπων... .................................................................................................57 Σ'εσένα µιλάω, εικοσάχρονε... ...........................................................................................58 Ένα τούβλο, σ'έναν τοίχο, ένα βράδυ... ..............................................................................59 Σε όσους έχουν κουραστεί.................................................................................................60 ∆εν είναι ο επικριτής που µετράει .......................................................................................61



Το µέλλον ∆ΕΝ είναι πια αυτό που ήταν παλιά... ...................................................................62 Σ'έρριξαν κάτω, και σε πάτησαν; ........................................................................................63 Μπαίνεις σε ένα πάρτυ... ...................................................................................................64 "Πατρίδα µας όλη η Γη".....................................................................................................65 Είσαι στην πρώτη γραµµή..................................................................................................66 Παίξε µε τα κουζινικά σου, κυρά µου! .................................................................................67 Βία είναι..........................................................................................................................68 Όσο εµείς απολαµβάνουµε τη ζωούλα µας... ........................................................................69 "Θα µε παντρευτείς...;" .....................................................................................................70 Είναι δύσκολο το καπετανιλίκι ............................................................................................71 Τα απογεύµατα της Κυριακής... ..........................................................................................72 Η "∆ραπετσώνα" µας... .....................................................................................................73 Πού να βρίσκονται τώρα, άραγε...; .....................................................................................74 Μα καλά! Στα "Μυστικά της Εδέµ", ΜΙΑ νορµάλ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ δεν ΥΠΑΡΧΕΙ; .............................75 ΤΟΤΕ: "Ψωµί, Παιδεία, Ελευθερία". ΤΩΡΑ: "Φραπές, Τσιγάρο, και Παραλία"..............................76 Πώς θα µας φαινόταν να Πηγαίναµε ∆ιακοπές µια φορά κάθε 4 ΧΡΟΝΙΑ; .................................77 Μια γιαγιούλα... ...............................................................................................................78 ΠΡΟΣ: τον πατέρα µου......................................................................................................79 Αδέσµευτο Φοιτητικό Κίνηµα: υπάρχει; ...............................................................................81 "Με λένε Γιώργο, κι είµαι αλκοολικός..."..............................................................................82 Όταν γκρεµίζεται ένα σπίτι... .............................................................................................83 Θυµάµαι τις Γυµναστικές Επιδείξεις... ..................................................................................84 Έρχονται στιγµές που λυγάµε... .........................................................................................85 Ποινή που Τιµωρεί, ή που Θεραπεύει; .................................................................................86 Τα κορίτσια µε την τσικλόφουσκα.......................................................................................87 Ξέρει κανείς την ιστορία του Υψώµατος 731; .......................................................................88 Μήν µε σκοτώσεις µαµά µου, σε παρακαλώ!.........................................................................89 Γιατί παίρνω ΦΑΚΕΛΑΚΙ ....................................................................................................90 ∆εν θέλουµε να είµαστε "καλά παιδιά".................................................................................91 Μέχρι πού είσαι διατεθειµένη να θυσιαστείς; ........................................................................92 Γι' αυτούς που µένουνε, και περιµένουνε.............................................................................94 Τί έµαθα σήµερα από τον Ρούντολφ Ες................................................................................95

"τόλµησα"....................................................................................................................95 Μια φουρνάρισα στο Λεβίδι, µου έµαθε Μάρκετινγκ ..............................................................96 ∆υό παιδιά παίζουν στην άµµο ...........................................................................................97 "Γιατί βάζω φωτιές" ..........................................................................................................98 Ασύµµετρε ταραξία .........................................................................................................100 Σε έναν παρ' ολίγον αυτόχειρα.........................................................................................101 Ο εγκεφαλικός θάνατος, είναι ΘΑΝΑΤΟΣ ; .........................................................................102 Είναι ανθρώπινο να πέφτεις, είναι θεϊκό να ξανασηκώνεσαι ..................................................103 ...ώστε να διοριστούµε επιτέλους στο ∆ηµόσιο... ................................................................104 Για τον Οδηγό του Άρµατος που Έρριξε την Πόρτα..............................................................105 Μην φοβάσαι να σταθείς Όρθιος και να Τοποθετηθείς..........................................................106 Τί µίζα της SIEMENS, τί βύσµα για διορισµό; Το ίδιο είναι ....................................................107 Ο θυµωµένος νεο-έλληνας ..............................................................................................108 Κάποτε η βροχή χτυπούσε στα κεραµίδια µας... ..................................................................109 "Γιατί Ντοπαρίστηκα" ......................................................................................................110 Κύριε Πρωθυπουργέ, αντέχετε να "χύσετε το νερό" ; ..........................................................111 "Γιατί είµαι Φοροφυγάς" ..................................................................................................112 Τα "Συγνώµη" και τα "Σε Συγχωρώ" που ∆ΕΝ είπαµε ποτέ ...................................................114 Τα Παιδιά των Φαναριών .................................................................................................115 Ήταν ένα Πάσχα, πριν πολλά πολλά χρόνια... ....................................................................116 Ο Φόβος είναι Επιλογή, όχι Αναγκαιότητα ..........................................................................117 Τί ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΑ έχουν οι ΣΥΖΥΓΟΙ µεταξύ τους; .................................................................118 Και οι Άντρες Κλαίνε πότε πότε... .....................................................................................119 "Πατέρα φεύγω, θα ζήσω µακρυά σου" είπε ο Γιός ..............................................................120 Φαντάσου... ..................................................................................................................122



ΠΡΟΣ: αξιότιµο κο Πώλ Τόµσεν, "Κυβερνήτη" της Ελλάδας

Αγαπητέ κε Τόµσεν,

Ως, επί της ουσίας, "Κυβερνήτης" του τόπου µου εδώ και µερικούς µήνες, από τότε που τεθήκατε επικεφαλής της "Τρόϊκας" ∆ΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ η οποία υπαγορεύει επακριβώς την πολιτική που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση, ήθελα απλά να σας επισηµάνω ορισµένα πράγµατα για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ορµώµενος από την πρώτη σας δήλωση στις 25 Απριλίου 2010 ότι: "Εχω πάει και ελέγξει σχεδόν 30 χώρες. Αυτά που βλέπω εδώ δεν τα είδα πουθενά!".

Επιπλέον, παίρνω αφορµή από χθεσινές κατ' ιδίαν δηλώσεις υψηλόβαθµων στελεχών της οµάδας σας, που, όπως είδαν το φως της δηµοσιότητας, τις παραθέτω:

- "Όταν τελειώσει η τριετία του µνηµονίου, η Ελλάδα πρέπει να είναι µία άλλη χώρα"

- οι ξένοι επόπτες, κατά τις χθεσινές τους συναντήσεις µε τους βασικότερους υπουργούς της κυβέρνησης, ζήτησαν το ξήλωµα όλων των επενδυτικών αντικινήτρων και το γκρέµισµα του σπάταλου και αντιπαραγωγικού κρατικού µηχανισµού

- Άµεση εξυγίανση των ελλειµµατικών ∆ΕΚΟ, πάταξη της γραφειοκρατίας, άνοιγµα των κλειστών επαγγελµάτων και των υπηρεσιών, χτύπηµα των «πιράνχας» στην Υγεία και την Άµυνα, τοποθέτηση ορκωτών ελεγκτών νοσοκοµεία, Ταµεία και ΟΤΑ, ευέλικτη αγορά εργασίας, είναι µερικές µόνο από τις βασικές µεταρρυθµίσεις που ζήτησε η τρόικα τις τελευταίες µέρες.

Αν τις δει κανείς επί της ουσίας όλες αυτές τις δηλώσεις, εκτός Μνηµονίου, θα µπορούσε να τις ταυτίσει µε τις θεαµατικές προεκλογικές εξαγγελίες καθενός από τα δύο µεγάλα κόµµατα που κυβερνούν τον τόπο µου εδώ και 36 χρόνια.

Βέβαια, εσείς φαίνεστε άνθρωπος σοβαρός, που µετράτε τα λόγια σας, και κυρίως άνθρωπος της πράξης.

Επιτρέψτε λοιπόν σ' εµένα, τον ελάχιστο πολίτη αυτής της χώρας, να σας επισηµάνω 3-4 πράγµατα, που ίσως δεν γνωρίζετε για τον τόπο µου:

1. Ξέρετε, ίσως, ότι η ιστορία του Ελληνισµού πηγαίνει πίσω 5000 χρόνια. ∆εν σας ζητάω εύσηµα για τον Αισχύλο, τον Περικλή, τον Μεγαλέξανδρο, τον Παλαιολόγο, τον Κολοκοτρώνη, το Βενιζέλο, τον Ελύτη, το Χατζηδάκη, και τόσους άλλους. Απλά, πρέπει να γνωρίζετε ότι ο Έλληνας δεν είναι µόνο ρεµούλα, απάτη, κακοδιαχείριση, τεµπελιά. Είναι λαός εύστροφος, µε φιλότιµο, που µπορεί να παθιαστεί για κάτι µεγάλο, που όµως µπορεί εξίσου εύκολα να απογοητευτεί από κάτι µικρό. ∆εν έχουµε το δικό σας ψυχρό αίµα, γιατί αν το είχαµε δεν θα είµασταν Έλληνες αλλά ∆ανοί όπως εσείς. Έχουµε όµως ζεστή καρδιά. Και µυαλό "ξουράφι". Και εργατικότητα ατελείωτη. Αρκεί να πιστέψουµε σε αυτό που κάνουµε.

2. Είµαστε προσωπικότητες διχασµένες. Έχουµε έναν "καλό" και έναν "κακό" εαυτό. Πότε επικρατεί ό ένας, και πότε ό άλλος. Ο "καλός" εαυτός υπερισχύει όταν βρεθούµε στα δύσκολα. Τότε αντρειωνόµαστε, θεριεύουµε. Τότε παίρνουµε το σπαθί µας, ή την πένα µας, και µαστιγώνουµε την Οικουµένη ολόκληρη. Ο "κακός" εαυτός υπερισχύει όταν έρθουν οι πρώτες επιτυχίες, ή οι πρώτες µεγάλες αποτυχίες. Τότε τα παρατάµε. Αράζουµε. Βγάζουµε ό ένας το µάτι του αλλουνού. Κρυβόµαστε. Κάνουµε την µικροαπατεωνιά µας. ∆είτε ένα παράδοξο: τη µία στιγµή θα µουτζώσουµε το γέρο που παρακωλύει την κυκλοφορία µε το Φιατάκι του, και την άλλη θα του δώσουµε το χέρι µας για να ανεβεί τα σκαλιά. Μην προσπαθήσετε να µας αλλάξετε, δεν θα το καταφέρετε. Έτσι είµαστε, τελεία και παύλα.

3. Έχουµε µερικά πράγµατα σε τεράστιο βαθµό. Τεράστιες αντοχές. Τεράστιο φιλότιµο. Τεράστια αγάπη για τον άνθρωπό µας. Τεράστια ανυποµονησία. Τεράστια δυνατότητα αυτοκαταστροφής. Τεράστια γενναιότητα. Τεράστιο πάθος για το άγνωστο και τεράστια επιµονή, ειδικά όταν όλα έχουν καταρρεύσει. Τεράστια αγάπη για την Πατρίδα µας, ακόµα κι όταν µας πετάει στο δρόµο. Τεράστια ευστροφία. Τεράστια αυτοθυσία. Τεράστια απέχθεια για δυνάστες.

4. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθήσουν ίσως να σας πείσουν για το αντίθετο, θέλουµε να είµαστε στην πρώτη γραµµή των εξελίξεων στο παγκόσµιο χωριό. Υπάρχει χώρα όπου δεν θα βρείτε Έλληνες; Υπάρχει τοµέας στον οποίο να έχουµε υστερήσει; Υπάρχει αρετή που να µην έχουµε τιµήσει; Υπάρχει δραστηριότητα στην οποία να µην έχουµε επιδοθεί επιτυχώς;

Ίσως αναρρωτιέστε γιατί σας τα λέω αυτά.



Η απάντηση είναι απλή.

Αν περνούσε από το χέρι µου, θα σας είχα ζητήσει να φύγετε σήµερα από τον τόπο µου. Αλλά αυτό δεν γίνεται.

Προσπαθώ λοιπόν να σας πώ: αν λάβετε σοβαρά υπόψιν σας, και εσείς και οι κουστουµάτοι µανατζερίσκοι της οµάδας σας, το τί είδους λαός είµαστε, αν δείτε όχι µόνο τους αριθµούς αλλά και τις καρδιές, ίσως υπάρχει µια πιθανότητα στο τέλος της τριετίας "η Ελλάδα να γίνει µια άλλη χώρα".

Όχι επειδή εσείς µας το επιβάλλατε.

Αλλά επειδή οι συµπατριώτες µου, όταν στριµώχθηκαν στη γωνία που τους έβαλε ΚΑΙ η δική τους αδιαφορία ΚΑΙ η διαχρονική απάτη όλων σχεδόν των πολιτικών µας, πήραν τις τύχες τους στα χέρια τους.



Φοβάµαι πως οι σηµερινοί 25άρηδες έχουν Χάσει το Παιχνίδι

Είναι κρίµα το πώς η οικονοµική κρίση διαλύει µια ολόκληρη γενιά ανθρώπων.

Οι σηµερινοί 25-30άρηδες, πέρασαν τα πανεπιστηµιακά τους χρόνια καθώς και τα πρώτα επαγγελµατικά τους χρόνια (µαζί µε το Στρατό) µε ένα µεγάλο όνειρο: το διορισµό στο ∆ηµόσιο.

Έµαθαν στα εύκολα: εύκολα περνάω τις εξετάσεις στη Σχολή (ίσως και µε λίγη αντιγραφή), εύκολα παίρνω "βυσµατική" µετάθεση στο Στρατό, εύκολα διορίζοµαι ως συµβασιούχος (µε τη βοήθεια του πολιτικού βύσµατος) σε κάποια από τις αναρίθµητες υπηρεσίες του ∆ηµοσίου.

Σε κάθε διαγωνισµό δηµόσιας υπηρεσίας, ήταν όλοι εκεί, σε ατελείωτες ουρές, µε τα έντυπα στα χέρια.

Για να πάρουν εύκολα το δίπλωµα οδήγησης, έπρεπε να "λαδώσουν". Και το έκαναν.

Αν δούλευαν στο ελεύθερο επάγγελµα, χρειαζόταν µόνο να είχαν ένα βύσµα σε κρατική θέση, που ενέκρινε κονδύλια.

Εύκολα τα stage µετατρέπονταν σε προϋπηρεσία και µετά σε µονιµοποίηση.

Εύκολα παντρεύονταν, και εξίσου εύκολα χώριζαν. ∆εν έµαθαν να έχουν υποµονή, να κάνουν υποχωρήσεις, να δίνουν αντί να παίρνουν.

Το φαγητό ήταν γρήγορο, η διασκέδαση απρόσωπη, το ποτό ήταν σφηνάκι και πινόταν µονορούφι και εύκολα.

Ο µπαµπάς εύκολα έδινε το χαρτζηλίκι.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΗΡΘΕ η ΚΡΙΣΗ.

Και όλα αυτά τα παιδιά, έχασαν τη γή κάτω από τα πόδια τους. Έµειναν ξεκρέµαστα. Όλα όσα είχαν µάθει, όλα όσα προσδοκούσαν, χάθηκαν στον άνεµο.

Όµως, τα παιδιά αυτά, που ορίζονταν ΟΧΙ από τις ιδέες και τα πιστεύω τους αλλά από το µέγεθος του βασικού τους µισθού, 700 Ε, είχαν µεγαλώσει µόνο στα εύκολα.

∆εν είχαν µάθει να κάνουν "εξωπραγµατικά" όνειρα.

∆εν είχαν µάθει να αγωνίζονται για να ανακαλύψουν "νέες στεριές".

∆εν είχαν αντιστάσεις στη διαφθορά και στο "εύκολο".

∆εν είχαν µάθει να αντιπαρατίθενται, να διαφωνούν, να παθιάζονται.

∆εν είχαν µάθει να ρισκάρουν, για να κερδίσουν ή να χάσουν.

∆εν είχαν µάθει να κινούνται έξω από τη ζώνη ασφάλειάς τους.

Όταν τους έλεγες ότι "µέσα στους αιώνες, υπήρχαν πάντα άνθρωποι που έκανα τα πρώτα βήµατα σε νέους δρόµους, οπλισµένοι µόνο µε το όραµά τους", σε κοιτούσαν σαν εξωγήινο.

Άραγε, είναι δικό τους φταίξιµο; Μήπως δεν βρήκαν αυτούς τους "κανόνες του παιχνιδιού" έτοιµους και στρωµένους από τη γενιά των πενηντάρηδων;

Πράγµατι. ∆εν φταίνε 100% τα παιδιά αυτά. Κάποιος τους έπαιζε το σκοπό, και αυτά απλώς "χόρευαν στο ρυθµό".

Τη λυπάµαι αυτή τη γενιά των 25-30άρηδων. Χάθηκαν µέσα στα συντρίµια της οικονοµικής κρίσης. ∆εν έχουν τον τρόπο σκέψης "θα αγωνιστώ, θα παλέψω" που είχαν π.χ. οι νέοι του 1950/60. Και εκείνοι κρίση έζησαν. Αλλά είχαν µεγαλώσει στα δύσκολα.

Ελπίζω όµως στη γενιά των 15άρηδων. Αυτών που έχουν χρόνο να αφοµοιώσουν τις νέες Μετά-Κρίση εποχές. Να καταλάβουν ότι ο εύκολος διορισµός και το χαρτζηλίκι του µπαµπά τελείωσαν.

Να κάνουν όνειρα.

Και να τολµήσουν να τα πραγµατοποιήσουν. ΥΓ. ∆ΕΝ βάζω ΟΛΟΥΣ τους 25-30άρηδες στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Και δεν θέλω να θίξω προσωπικά κανέναν. Τη λύπη µου εκφράζω, γι' αυτά τα παιδιά που συνήθως βλέπουν µόνο "τοιχούς" και καµία "πόρτα".



Αγαπητή µου κυρία Μπακογιάννη...

Σήµερα µας ανακοινώσατε την ίδρυση του "Φόρουµ για την Ελλάδα".

Γεµάτο ιδέες, προβληµατισµό, συµµετοχή, προτάσεις, ανοίγµατα. Για την "Ελλάδα του αύριο".

Πριν πάµε όµως στο "αύριο", άς έρθουµε λίγο στο "χθες".

Αν το φάσµα της χρεωκοπίας µας είναι αποτέλεσµα µιας φαύλης, πελατοκεντρικής και διαπλεκόµενης νοοτροπίας σύσσωµου του πολικο-κοινωνικού µας συστήµατος, που επέτρεπε σε "εµένα" να διοριστώ επειδή ήξερα "εσάς, και σε "εσάς" να εκλεγείτε επειδή διορίσατε "εµένα", τί σας κάνει να πιστεύετε ότι εσείς ∆ΕΝ αποτελείται κοµµάτι αυτού του συστήµατος;

Με απλά λόγια: αν αρρώσταινα, και πήγαινα στο "Νοσοκοµείο" σας, και αντί να µε κάνατε καλά παραλίγο να µε στέλνατε στον τάφο, και χρειαζόταν να καλέσω γιατρούς "απ' έξω" για να µε σώσουν, τί σας κάνει να πιστεύετε ότι θα ξανα-έρθω στο "Νοσοκοµείο" σας;

Αναγνωρίζω τη δήλωσή σας "ήταν λάθος µου που...". Αυτό δείχνει γενναιότητα.

Αναρρωτιέµαι όµως: στην πραγµατική ζωή, όταν εγώ κάνω κάποιο λάθος π.χ. δεν δηλώσω όλο µου το εισόδηµα στη φορολογική µου δήλωση, δικαιούµαι να πω "ήταν λάθος µου" και να ξεµπερδέψω χωρίς να πληρώσω το φόρο που µου αναλογεί + το πρόστιµο;

Αυτά συµβαίνουν στην πραγµατική ζωή. Για ποιό λόγο ζητάτε εσείς διαφορετικά µέτρα και σταθµά;

Βεβαίως, αναγνωρίζω και την ειλικρινή σας διάθεση να προσφέρετε στον τόπο.

Έχω λοιπόν 3-4 προτάσεις που είµαι σίγουρος ότι θα µετρήσουν σηµαντικά στην "πλάστιγγα" της προσφοράς.

1. Να ιδρύσετε µια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, χρηµατοδοτούµενη ΜΟΝΟ από συνεισφορές εθελοντών, µε σκοπό να εξαλλείψει την πείνα στην Ελλάδα

2. Να ασκήσετε επιχειρηµατική δραστηριότητα, δίνοντας δουλειά σε απλούς ανθρώπους

3. Να γίνετε πρεσβευτής της χώρας µας στο εξωτερικό, µε σκοπό την προσέλκυση επενδύσεων και την ανάπτυξη των εξαγωγών µας

4. Να ξεκινήσετε σειρά δωρεάν οµιλιών, χρηµατοδοτούµενες από εθελοντές, µε σκοπό να γυρίσετε κάθε χωριό και κάθε γειτονιά της Ελλάδας, διδάσκοντας τους νέους πώς να κάνουν όνειρα για το µέλλον τους και να τα πραγµατοποιούν. Πιστεύετε ότι η Ελλάδα χρειάζεται άλλο ένα "Φόρουµ";

Πιστεύετε ότι η Ελλάδα χρειάζεται άλλο ένα "Κόµµα";

Πιστεύετε ότι η Ελλάδα χρειάζεται άλλον έναν Πολιτικό;

Αν όµως επιµένετε στη δράση του "Φόρουµ", τότε θα σας συµβούλευα τα εξής:

• γυρίστε όλη την Ελλάδα και αφουγκραστείτε τί θα σας πούν οι απλοί Έλληνες. Ζυµωθείτε µε τον "κάθε" Έλληνα προσωπικά: µπείτε στο σπίτι του, σφίξετε το χέρι του, δείτε την ανέχειά του, καταλάβετε το πρόβληµά του, συλλογιστείτε τα όνειρά του, επισκεφθείτε τον στο Νοσοκοµείο ή στη δουλειά ή στο πεζοδρόµιο ή στη φυλακή

• δηµοσιοποιείστε τα όλα στο site σας

• φτιάξτε ένα ανοιχτό internet forum, όπου να µπορούν ΟΛΟΙ να συνεισφέρουν προτάσεις και σκέψεις, χωρίς λογοκρισία, έστω κι αν σας πικραίνουν προσωπικά

και, αφού τα κάνετε όλα αυτά, αφού πλέον θα έχετε σπάσει το γυάλινο πύργο της κληρονοµικής πολιτικής σας υπόστασης και θα έχετε τσαλαπατήσει την εικόνα του καριερίστα πολιτικού, ΤΟΤΕ δεσµευτείτε για το πρόγραµµά σας ως εξής: "Εγώ αν εκλεγώ στη Βουλή, ΓΙ'ΑΥΤΑ θα παλέψω. Στον πρώτο χρόνο, θα δεχτώ να µε κρίνουν ΟΛΟΙ, µε ανοιχτή ψηφοφορία. Αν η πλειοψηφία πει ότι δεν τα κατάφερα, τότε θα παραιτηθώ από Βουλευτής" .

ΑΝ έχετε την τόλµη, την αντοχή και την ψυχή να τα κάνετε αυτά, εγώ θα σας στηρίξω.



Γιατί ∆ΕΝ θα εισπραχθεί ΠΟΤΕ η Φοροδιαφυγή

65 δις ανακοίνωσε η Κυβέρνηση ότι είναι το συνολικό ανείσπρακτο από φόρους.

Τεράστιο ποσό.

Όµως, δεν πρόκειται να εισπραχθεί ποτέ.

Κατά πρώτον, ∆ΕΝ υπάρχει. Απλά προέκυψε ως κόστος ζηµιογόνας διαχείρισης επιχειρήσεων και επαγγελµατιών, που σηµαίνει ότι όλοι αυτοί είχαν ζηµιές και, συνεπώς, φέσωσαν και την Εφορία: άρα δεν τα έχουν. Μην ξεχνάµε: η ελληνική αγορά είναι µικρή, άρα όταν οι επιχειρήσεις ζουν µόνο από την εγχώρια ζήτηση, όπως έκαναν µέχρι τώρα, είναι µοιραίο να συσσωρεύουν ζηµιές.

Κατά δεύτερον, ο Έλληνας απεχθάνεται το ∆ηµόσιο. Είναι εκ πεποιθήσεως "φοροδιαφεύγων". Πιστεύει ότι το ∆ηµόσιο είναι διεφθαρµένο και σπάταλο, άρα ∆ΕΝ θέλει να του δώσει λεφτά για τίποτα.

Η λύση: η Κυβέρνηση να ΜΗΝ ξοδεύει ούτε 1 Ευρώ παραπάνω από όσα εισπράτει. Με ή χωρίς φοροδιαφυγή, να πει: 100 ευρώ εισέπραξα, 100 ευρώ θα ξοδέψω, είτε φτάνουν (για σχολεία, άµυνα, υγεία) είτε όχι. Μέχρι εκεί που φτάνουν!

Επιπλέον, να εκµηδενίσει ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ τη σπατάλη και τη διαφθορά στο ∆ηµόσιο. Μόνο έτσι θα χτίσει σχέση εµπιστοσύνης, συν τω χρόνω.

Τέλος, να δώσει κίνητρα σε επιχειρήσεις για επενδύσεις και ανάπτυξη. Είναι η µόνη διέξοδος, αν θέλουµε να µην χρεωκοπήσουµε



Τώρα πώς θα διορίζεις κόσµο, κε Βουλευτά µας...;

Οι θέσεις στο ∆ηµόσιο έκλεισαν, είτε για µόνιµους είτε για συµβασιούχους: το είπε το ∆ΝΤ.

Τα κονδύλια σε επιχορηγήσεις ή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση µειώθηκαν: το είπε το ∆ΝΤ

Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις απολύουν αβέρτα: λόγω ∆ΝΤ

Τώρα να σε δώ, "κε Βουλευτά µας": πού στην ευχή θα βολέψεις όλο τον κοσµάκη που έρχεται στη γραφειάρα σου και σε χιλιοπαρακαλάει;

Να ξανα-πουλήσεις υπόσχεση και ελπίδα, δεν σε παίρνει: ο ψηφοφόρος δεν µασάει, είναι ανυπόµονος.

Αλλά δεν έχεις και κάτι να "πουλήσεις": τελείωσε το παραµύθι, όποιοι διορίστηκαν, διορίστηκαν.

Άσε που όλοι σε βρίζουν άσχηµα, εσένα και τους υπόλοιπους 299.

Φοβάσαι λιγάκι, κε Βουλευτά µας, έτσι δεν είναι;

Φοβάσαι µήπως χαθούν οι πελατειακές σου σχέσεις µε τους ψηφοφόρους σου.

Αυτές που σε βοηθούσαν να εκλέγεσαι; τόσα χρόνια τώρα.

Για να σε δώ, τώρα...



Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Τα µέτρα ανακοινώθηκαν. Είναι εξαιρετικά έπαχθή.

Ό,τι ήταν να ειπωθεί για το τί έπρεπε να γίνει, για το ποιός φταίει ή όχι, ειπώθηκε. Όλα αυτά είναι πλέον συζητήσεις του χθες.

Καλώς ή κακώς, πάρθηκαν τα µέτρα, και πήραµε τα 110 δις ευρώ ενίσχυση: ΑΥΤΑ είναι ∆Ε∆ΟΜΕΝΑ και δεν αλλάζουν, όσο κι αν γκρινιάξουµε, όσο κι αν απελπιστούµε, όσο κι αν οργιστούµε.

Τώρα όλοι µας έχουµε ∆ΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:

1. Να συνεχίσουµε να ζούµε σε "άρνηση αποδοχής της πραγµατικότητας", διαιωνίζοντας τις κραυγές και τα αναφιλητά µας

2. Να αποδεχτούµε την πραγµατικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι, φταίµε δε φταίµε, να ανασκουµπωθούµε, και να δούµε τί χρειάζεται να ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ από εδώ κι έπειτα:

• για να φροντίσει την οικογένειά του

• για να φέρει σε λογαριασµό τα ηµερήσια έξοδά του

• για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του

• για να αναπτύξει την επιχείρησή του, έστω και σε συνθήκες κρίσης

• για να βοηθήσει το διπλανό του που ίσως είναι σε απόγνωση

• για να κρατήσει τα όνειρά του ζωντανά

Εγώ πήρα την απόφασή µου: διάλεξα το 2.

Γιατί; Μα είναι απλό.

Αρνούµαι να εκχωρήσω τη ζωή µου στο "σύστηµα" και τους "άλλους". Την εκχωρώ µόνο στο Θεό.

Αρνούµαι να ζήσω στο φόβο, τη γκρίνια και την αδιέξοδη απελπισία.

Επιλέγω, παρά τις δυσκολίες του περιβάλλοντος, να χαράξω το δικό µου δρόµο, να υλοποιήσω τα δικά µου όνειρα, να κάνω τις δικές µου θυσίες.



Είναι πλέον η ΕΠΟΧΗ για ΗΡΩΕΣ ;

Για τα επόµενα 5 χρόνια θα περάσουµε πολύ δύσκολα.

Ανεργία, φτώχεια, απελπισία, φόβος, απογοήτευση: αυτό είναι το κοινωνικό κοκταίηλ που θα βλέπει κανείς καθηµερινά. Η εποχή µας είναι εποχή ηρώων.

∆εν εννοώ ήρωες που εξολοθρεύουν εχθρούς µε το σπαθί στο χέρι. Εννοώ ήρωες της καθηµερινότητας.

Που αρνούνται να καταπατήσουν τα όνειρά τους και, ΠΑΡΑ την ανέχεια, βάζουν το µυαλό τους να δουλέψει πρακτικά για να βρουν λύσεις.

Που κρατάνε την οικογένειά τους ενωµένη, και τους δίνουν κουράγιο και προοπτική.

Που, αν και δεν έχουν δεκάρα στο πορτοφόλι, δίνουν ένα κοµµάτι ψωµί στο ζητιάνο που δεν έχει καν πορτοφόλι.

Που ανάβουν ένα κερί στην Παναγιά, και κάνουν µια προσευχή στο Χριστό που µας έδειξε τί σηµαίνει θυσία.

Που βρίσκουν χρόνο να συµπαρασταθούν σε ένα φίλο που είναι σε απόγνωση, σε έναν γνωστό που πτώχευσε, σε µια γιαγιά που δεν έχει λεφτά για τα φάρµακά της, σε ένα νέο που αρνείται να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.

Που δεν φοβούνται να κουραστούν, κάνοντας 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, ή δουλεύοντας 18 ώρες την ηµέρα για να ζήσουν την οικογένειά τους. Τέτοιους ήρωες βγάζει κατά χιλιάδες αυτός ο τόπος. Όπως έκανε το 480 π.Χ., το 330 π.Χ., το 1453, το 1821, το 1912, το 1940. Είναι η ψυχοσύνθεσή µας, το DNA µας. Τουλάχιστον όταν δεν το αποκοιµίζουµε µε φραπέ, βόλτες, ωχαδελφισµό, και ψευτοδιεκδικήσεις. Οι ήρωες δεν γίνονται επειδή το επιβάλλουν οι συνθήκες. Ούτε επειδή πρέπει.

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΠΕΙ∆Η ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΟΙ Ι∆ΙΟΙ.

Και οι ήρωες θυσιάζονται.

Έχω µια ελπίδα ότι ο τόπος µου, στα δύσκολα χρόνια που θα έρθουν, θα ξαναβγάλει ήρωες...



∆ΕΝ µε πειράζει που µ' έχουν υπό Κηδεµονία. ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ, ΟΜΩΣ...

Με πονάει που όλο αυτό το µπάχαλο είναι δικό µου δηµιούργηµα.

Και δικό σου... και όλων µας.

Η ∆ηµοκρατία, το κατεξοχήν πολίτευµα που πρεσβεύει ότι οι λαοί µπορούν µόνοι τους να διαχειριστούν τις τύχες τους, χωρίς κηδεµόνες, γεννήθηκε στην Ελλάδα.

Στην Αρχαία Ελλάδα.

Γιατί στη νεώτερη Ελλάδα, αλλάξαµε τον ορισµό: έγινε το πολίτευµα όπου ΟΛΟΙ έχουν δικαίωµα στην Απάτη, στη Ρεµούλα, στην Τεµπελιά, στον Ωχαδελφισµό.

∆εν εξαιρώ κανέναν από τη λίστα αυτή: ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ.

Όλοι βάλαµε το µικρό µας λιθαράκι.

Για να αποδείξουµε περίτρανα ότι, αφού µας ενδιαφέρει µόνο η πάρτη µας, ∆ΕΝ µπορούµε να διαχειριστούµε µόνοι µας τις τύχες του τόπου µας.

Και παρακαλάµε, πλέον, τους ξένους να έρθουν να µας διαφεντέψουν.

ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ.

ΑΥΤΟ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ...



"Εσείς οι Έλληνες είστε ο ΘΟΡΥΒΟΣ του Συστήµατος"

Είχα ζήσει στην Αγγλία για 9 χρόνια. Από αυτά, δούλευα τα 6, σε πολυεθνικές εταιρείες.

Θυµάµαι ένα αφεντικό µου, µου είχε πει το εξής καταπληκτικό:

"Ξέρετε γιατί σας θέλουµε εσάς τους Έλληνες στις Εταιρείες µας;

Είστε ο ΘΟΡΥΒΟΣ του Συστήµατος, επειδή σκέφτεστε αναπάντεχα και δηµιουργικά.

Ο θόρυβος βοηθά ένα σύστηµα να ξεφύγει από µια κατάσταση ισορροπίας και να πάει σε µια νέα κατάσταση.

Να εξελιχθεί.

Αυτό ακριβώς κάνετε οι Έλληνες, γι' αυτό σας θέλουµε". Απόλυτα αληθινή διαπίστωση.

Οι Έλληνες σκεφτόµαστε αναπάντεχα, δηµιουργικά, µη-προβλέψιµα.

Ανοίγουµε νέους δρόµους, παίρνουµε ρίσκα.

Έτσι, γινόµαστε καταλύτες εξελίξεων και προόδου.

Όπως ο θόρυβος σε ένα κλειστό σύστηµα: το βγάζει από την κατάσταση ισορροπίας/µούχλας, το φέρνει σε νέες καταστάσεις. Προχωρώντας όµως το παραπάνω σκεπτικό ένα βήµα παρακάτω, διαπιστώνω ότι ο θόρυβος είναι χρήσιµος µόνο όταν είναι ενταγµένος σε ένα οργανωµένο σύστηµα.

Όταν είναι µόνος του, ή µαζί µε άλλους σαν κι αυτόν, όταν δηλαδή είναι στην Ελλάδα, εκτός του οργανωµένου συστήµατος, τότε απλά το µόνο που καταφέρνει να παράγει είναι...

... περισσότερο θόρυβο.



∆εν υπάρχει ΑΓΑΠΗ χωρίς ΘΥΣΙΑ

Ρωτάµε τον/την σύντροφό µας αν µας αγαπά. Ζητάµε να λάβουµε µια διαβεβαίωση ότι µας θέλουν, ότι µας σκέφτονται, ότι µας υπολογίζουν.

Στην πραγµατικότητα: κρυµένος εγωισµός. Θέλουµε προσωπική ικανοποίηση.

Θα µου πείτε: µα είναι ανθρώπινο να θέλεις να σε αγαπούν.

Πράγµατι. Όµως η διαστροφή είναι να θέλω να µε αγαπούν για λόγους προσωπικής ικανοποίησης και όχι για λόγους συσχέτισης και συνύπαρξης µε το πρόσωπο που µε αγαπά.

Με άλλα λόγια: αν η ικανοποίηση του ότι "κάποιος µε αγαπά" είναι ότι "έχω τη δυνατότητα να λάβω ικανοποίηση" και όχι "έχω τη δυνατότητα να δώσω, δηλαδή να θυσιαστώ" τότε η αγάπη γίνεται εγωισµός, και, ακριβώς επειδή διαστρέφεται η πραγµατική της θυσιαστική φύση, καταντά σχιζοφρένεια χωρίς δυνατότητα θεραπείας. Καταλήγω να γίνοµαι επαίτης της αγάπης, αλλά σε έναν κόσµο επαιτών αγάπης ΚΑΝΕΙΣ δεν θα µου δώσει αγάπη αν πρώτα δεν λάβει, και καταλήγουµε όλοι απελπιστικά µόνοι.

Η λύση: να θυσιαστώ πρώτος, χωρίς αντάλλαγµα. Να αγαπήσω χωρίς να επαιτώ να κάνουν πράγµατα για µένα. Να δώσω.

Όταν το κάνω, τότε ανοίγω το δρόµο της σχέσης µε τον άλλον. Σχέσης που βασίζεται στο δόσιµο, στη θυσία, που καταργεί την εµπορική ανταλλαγή, που τερµατίζει τη σχιζοφρένεια, που καταλύει εγωισµούς.

Που θεραπεύει ψυχές.



Μεγαλώνω, πατέρα, µεγαλώνω...

∆εν είµαι πια 18, πατέρα... τότε που τέλειωνα το σχολείο, και ετοιµαζόµουν για το Πολυτεχνείο, γεµάτος προσδοκίες, όνειρα, περιέργεια. Τότε που η γνώση ήταν ένα σεντούκι µε θησαυρούς που µόλις είχα ανακαλύψει, ο κόσµος ήταν ακόµα άσπρο-µαύρο, στα πάρτυ χορεύαµε ατελείωτα, τα αγόρια έκαναν ακόµα φλέρτ στα κορίτσια, τα µαλλιά ήταν µακρυά και τα µπλου-τζην στενά.

∆εν είµαι πια 23, πατέρα... τότε που ετοιµαζόµουν για το µεγάλο ταξίδι στην Αγγλία, για τα µεταπτυχιακά, το νέο τρόπο ζωής, τότε που ξηµεροβραδυαζόµουν στα γυµναστήρια, που ο έρωτας ήταν παιχνίδι, που το διάβασµα ήταν ακόµα µια συναρπαστική εξερεύνηση, που το µυαλό έπαιρνε χιλιάδες στροφές, που τα µάτια αναζητούσαν το καινούργιο, που περπατούσα στη βροχή χωρίς οµπρέλα αλλά δεν µ'ένοιαζε.

∆εν είµαι πια 28, πατέρα... τότε που µετρούσα ήδη δυό χρόνια εργασιακής εµπειρίας σε λονδρέζικη εταιρεία και ετοιµαζόµουν για το µεγάλο ταξίδι στον κόσµο του µάρκετινγκ, τότε που έπαιρνα τo Ph.D µου γεµάτος περηφάνεια, τότε που οι πολεµικές τέχνες ήταν περισσότερο πολεµικές και λιγώτερο τέχνες, τότε που η Ευρώπη ανοιγόταν στα πόδια µου, τότε που δεν κόλαγα να κοιµηθώ για βράδυ στο κάθισµα του οδηγού σε ένα παλιό Ford Capri σε κάποιο βενζινάδικο στην Πράγα, οι δηµιουργικές ιδέες έβραζαν και έψαχναν διέξοδο, ο έρωτας ήταν πάθος και αίσθηµα ταυτόχρονα, τότε που έκανα λάθη και τα πλήρωνα, τότε που µάθαινα να σκέφτοµαι µε ορίζοντα όχι τη χώρα µου αλλά τον κόσµο ολόκληρο

∆εν είµαι πια 34, πατέρα... τότε που πήρα την απόφαση να γυρίσω στην Ελλαδίτσα µας γιατί µου έλλειψε ο ήλιος και το γαλάζιο, που πρωτοένοιωσα το χρόνια να φεύγουν, που µπήκα στις µπίζνες για να κυνηγήσω ένα όνειρο ζωής, που ξανα-ίδρωνα στα γυµναστήρια, που έπαψα να ακούω συστηµατικά µουσική, που τα όνειρα απέκτησαν στόχους και χρονοδιαγράµµατα, που ξανα-γνώρισα το Χριστό, που άφησα το παλιό Ford Capri και αγόρασα ένα ακόµα παλιότερο Lancia Beta coupe, που η ζωή µου µπλέχτηκε µε τη δουλειά µου σε µια µεγάλη περιπέτεια, που ο έρωτας απέκτησε τη στάµπα της µονιµότητας

∆εν είµαι ούτε 40, πατέρα... τότε που όλος ο κόσµος ήταν κλεισµένος στη χούφτα µου, ήµουν ήδη 3 χρόνια παντρεµένος και είχα µια κορούλα 1 έτους, τότε που το γυµναστήριο το θυµόµουν µόνο από τον αχρησιµοποίητο πάγκο και τα σκουριασµένα βαράκια στο σαλόνι, που οι παλιές φωτογραφίες έµοιαζαν κιόλας µακρυνές, που είχα γνωρίσει στο µεδούλι τα εύκολα και τα δύσκολα, που τα όνειρα έπαιρναν σάρκα και οστά, που η αδρεναλίνη έτρεχε µε 1000, που ο παλιό Lancia Beta coupe είχε δώσει τη θέση του στο Mazda, που η προσωπική µου ζωή και οι προσωπικές µου ενασχολήσεις είχαν θυσιαστεί στο βωµό του ονείρου, που πάλευα κάθε µέρα µε 100 ανθρώπους και µε κάποιο µαγικό τρόπο κατάφερνα να τους κάνω να "παίζουν" όλοι σαν ορχήστρα.

Είµαι πια 45, πατέρα... κοίταζα προχθές κάποιες παλιές φωτογραφίες και αναρρωτιόµουν πού πήγε εκείνος ο ∆ηµήτρης. Τί έχει µείνει από εκείνον το ∆ηµήτρη; Τα µαλλιά γκριζάρισαν, το σώµα κουράστηκε, το µυαλό υπερφορτώθηκε, οι κορούλες µου πηγαίνουν πια Νήπια και ∆ηµοτικό. Έζησα τεράστια όνειρα να σκορπίζονται σαν χάρτινος πύργος, έζησα τί σηµαίνει να είσαι στριµωγµένος στη γωνία µε 1000 εχθρούς γύρω σου. Ένοιωσα τί σηµαίνει να έχεις πολλά λεφτά στην Τράπεζα, και τί σηµαίνει επίσης να έχεις άδειο πορτοφόλι. Τί έχει µείνει από εκείνον το ∆ηµήτρη; Τα µαλλιά είναι πια κοντά, το στοµαχάκι άρχισε να φαίνεται, η υποµονή άρχισε να εξαντλείται εύκολα, ακόµα και το Mazda πάλιωσε.

Όµως, ακριβώς στα 45 µου, µέσα από τους πύργους αλλά και τα ερείπια που βρέθηκαν στο δρόµο µου, ακριβώς τώρα, πατέρα, αποφάσισα να ξανακάνω µια καινούργια αρχή. Να ξανα-ονειρευτώ, να ξαναβάλω τον κόσµο στη χούφτα µου, να ξανα-κάνω τεράστια σχέδια, να ξαναχτίσω από την αρχή. Μαζί µε την οικογένειά µου, φυσικά, δεν θα έκανα βήµα χωρίς αυτή. Αλλά είµαι πάλι στο ίδιο γνώριµο σηµείο στο οποίο έχω µάθει να αισθάνοµαι άνετα: στην αρχή ενός δρόµου, µε το σπαθί στο χέρι, τον χάρτη απλωµένο µπροστά µου, το µυαλό να δουλεύει στα κόκκινα, και όλο τον κόσµο σχεδόν στα πόδια µου. Ναι, πατέρα, τελικά ο ∆ηµήτρης στα 18, στα 23, στα 28, στα 34 και στα 40 είναι ο ίδιος. Μπορεί να µην σηκώνει πια 110 κιλά στον πάγκο, να µην έχει αντοχές να δίνει συνεχόµενους αγώνες Κουνγκ Φου, να µην κοιµάται πια στη θέση του οδηγού σε κάποιο σκοτεινό πάρκινγκ τη νύχτα, να µην κυνηγάει τον εφήµερο έρωτα, να µην χορεύει µέχρι το πρωί. Όµως έχει το ίδιο πάθος για να ανακαλύψει τί κρύβεται από την άλλη πλευρά του λόφου, να τολµήσει το



ακατόρθωτο, να ανοίξει το δικό του µονοπάτι, να τα βάλει µε τον κόσµο όλο, να ρισκάρει τα πάντα επειδή εµπιστεύεται το ένστικτό του.

Εσύ, πατέρα, δεν µε ακούς πλέον, έχεις "φύγει" εδώ και 7 χρόνια. Με ακούς όµως από εκεί που βρίσκεσαι. Και σου λέω πατέρα, θα το ανοίξω το µονοπάτι, το δικό µου µονοπάτι, αυτό που χάραξα στο δικό µου χάρτη, µε το δικό µου σπαθί.



Γιατί ∆ΕΝ Γουστάρω την "Γενιά των 700 Ευρώ"

Γιατί αυτοκαθορίζεται από το µέγεθος του µισθού της και όχι από το µέγεθος των οραµάτων της.

Γιατί κυνηγάει αγωνιωδώς µια "θεσούλα στο ∆ηµόσιο": 10 θέσεις προκηρύσσονται, 10.000 οι ενδιαφερόµενοι.

Γιατί νοµίζει ότι, επειδή έχει ένα πτυχίο και ένα Μάστερ, πρέπει δικαιωµατικά να της προσφέρουν δουλειά.

Γιατί προτιµά να δουλέψει delivery σε πιτσαρία, αντί ρισκάρει στο ν'ανοίξει την δική της επιχείρηση.

Γιατί ζεί ακόµα στο πατρικό σπίτι, αλλά έχει άποψη για το πώς πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία. Κι αυτή όµως η άποψη, είναι νερόβραστη και εγωκεντρική.

Γιατί αναζητά εύκολα, γρήγορα και εναλλασόµενα πρότυπα ζωής.

Γιατί έκανε σύνθηµα το "περνάω καλά".

Γιατί νοιάζεται µόνο για την πάρτη της, όχι για τον διπλανό της.

Γιατί δεν έχει κάτι καινούργιο να προσθέσει στον κοινωνικό διάλογο, πέρα του "δεν ΘΕΛΩ να είµαι η γενιά των 700 Ε, ΘΕΛΩ να είµαι η γενιά των 1500 Ε"

Γιατί έµαθε να ζητάει, χωρίς να ξέρει πώς θα προσφέρει ή πώς θα αγωνιστεί.

Γιατί παίρνει 700 Ε παραπάνω από τον άνεργο 55άρη που µόλις απολύθηκε, αλλά κανείς δεν τον ρώτησε πώς τα βγάζει πέρα. Τελικά, µια γενιά που ορίζεται µόνο από το µέγεθος του µισθού της, έχει ένα χαρακτηριστικό: ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, µόλις πάρει ΑΥΞΗΣΗ ΜΙΣΘΟΥ.



Ο Έλληνας που ΦΟΒΑΤΑΙ, ή ο Έλληνας που ΠΟΛΕΜΑΕΙ;

Μας την έπεσαν όλοι: "είστε υπερχρεωµένοι, οδεύετε προς πτώχευση, συµµαζέψτε τα έξοδά σας"

Και µετά άρχισαν τα όργανα: φόροι, περικοπές, "δεν υπάρχει σάλιο".

Και ο Έλληνας φοβήθηκε, και κλείστηκε στο σπίτι του.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, µας την είχαν ξαναπέσει: "ή περνάµε, ή έχετε πόλεµο"

Και είπαµε: "Πόλεµο"

∆ΕΝ φοβηθήκαµε. ∆εν κλειστήκαµε στα σπίτια µας.

Σηκώσαµε τα µανίκια.

Τώρα, τί άλλαξε;

Ο ίδιος λαός δεν είµαστε;

ΠΟΛΕΜΟ και τώρα!

Πόλεµο στην τεµπελιά και τον ωχαδελφισµό µας.

Πόλεµο στο βόλεµα και το αραλίκι µας.

Πόλεµο στο να "τρώµε από τα έτοιµα, κι όταν τελειώσουν, να δανειστούµε".

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΚΑΚΟ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.

Και τότε θα δουν οι ξένοι τί σηµαίνει "Ελληνικό ∆αιµόνιο".



Αναρρωτιέµαι πού θα περάσει το Καλοκαίρι του ο Άστεγος του Θησείου

Το είχα συναντήσει το χειµώνα, ένα κρύο βράδυ που περνούσα από το Θησείο.

Είχε ένα χαρτόκουτο για σπίτι, και µια βρώµικη κουβέρτα για να διώχνει το κρύο.

Στριµωχνόταν κάτω από ένα υπόστεγο, µαζί µε 2-3 άλλους.

Φαινόταν πενηντάρης.

∆εν του µίλησα, τον είδα και τον προσπέρασα.

Από τότε, πέρασαν 8 µήνες.

Ήρθε το καλοκαίρι. Σχεδιάζουµε τις διακοπές µας, τις εκδροµές µας.

Παρά την οικονοµική κρίση, όλοι µας σε κάποια παραλία θα βρεθούµε, έστω και για λίγες µέρες.

Όλοι µας...;

Άραγε ο άστεγος που είδα (και προσπέρασα) εκείνο το κρύο βράδυ στο Θησείο, σε ποιά παραλία θα περάσει το καλοκαίρι του;



Λίγη ΑΙΣΙΟ∆ΟΞΙΑ ρέεεεεεεε......

Είναι απίστευτη η µαυρίλα των τελευταίων µηνών.

Στα κανάλια, όλοι προφητεύουν πτωχεύσεις, περικοπές µισθών/συντάξεων, ανεργία, πείνα. Βγάζουν στο γυαλί και την άρρωστη γιαγιά που της έκοψαν το ΕΚΑΣ, κατάκοιτη στο κρεβάτι, έρµαιο της τροµολαγνείας που αποζητούν οι τηλεθεατές καθηµερινά.

Στο δρόµο, κατήφεια, επιθετικότητα, ανυποµονησία, φόβος.

Στο σπίτι, περικοπές, κλειδαµπάρωµα.

Στη δουλειά, ανασφάλεια, ρουφιανιά, µίσος για το κακό αφεντικό. Μια κουρτίνα φόβου έχει σκεπάσει όλη την Ελλάδα.

Ο Έλληνας, ανήµπορος να κάνει κάτι, απλά παρακολουθεί τα τεκταινόµενα, έχοντας ήδη παραχωρήσει τη λήψη αποφάσεων σε ξένα κέντρα, που δεν έχουν καµία πρόθεση να µας υποτάξουν ή να µας εξαφανίσουν, απλά θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτουδάκια τους, που τόσα χρόνια µας δάνειζαν για να χρηµατοδοτούµε έναν τρόπο ζωής πέρα από τις δυνατότητές µας. Όµως, ο φόβος είναι το πρώτο βήµα προς την αδράνεια. Και η αδράνεια, είναι το πρώτο στάδιο της παραίτησης. Και η παραίτηση είναι το πρώτο στάδιο της εθνικής απαξίωσης. Αδυνατώ να δεχτώ ότι η γή που έβγαλε το Σωκράτη, το Θεµιστοκλή, το Μ.Αλέξανδρο, τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο, τον Κολοκοτρώνη, τον Βενιζέλο, τον Ελύτη, δεν µπορεί πλέον να γεννήσει ανθρώπους που στρέφουν τα µάτια τους προς τον ουρανό, που αρνούνται να δεχτούν τη µοίρα τους, που οραµατίζονται, που αντιστέκονται στη µαυρίλα, που σηκώνουν τα µανίκια, που βάζουν στόχους, που αισιοδοξούν.

Που, σε τελική ανάλυση, είναι διατεθειµένοι να θυσιαστούν.



Όσο ο Χριστός δεν απεργεί, έχω µια ελπίδα...

Στον τόπο µου, το "εγώ" γλύστρισε στο κέντρο του κόσµου.

Πάψαµε να λέµε "η Αλήθεια". Λέµε "η δική µου αλήθεια".

Πάψαµε να ρωτάµε "τί µπορώ να κάνω για σένα". Ρωτάµε "τί έκανες εσύ για µένα".

Ξεχάσαµε τη µετάνοια. Θυµηθήκαµε την εκδίκηση.

Ξεχάσαµε τα "όνειρα". Τα αντικαταστήσαµε µε "φιλοδοξίες".

Αφήσαµε την "ασκητική" στο ντουλάπι. Τώρα µιλάµε για "φραπέ και παραλία".

Εξορίσαµε την υποµονή. Τα θέλουµε όλα τώρα.

Αποκηρύξαµε τη θυσία. Μεγαλοποιήσαµε τη λαµογιά.

Ο ανθρώπινος πόνος έγινε "νούµερα της AGB".

Ο άνθρωπος έγινε στατιστική: κατά κεφαλήν εισόδηµα, γενιά των 700 ευρώ, µέση παραγωγικότητα, λειτουργική δαπάνη, αποζηµίωση απόλυσης, επίδοµα, δώρο Πάσχα.

Πού πήγε η εικόνα του Χριστού που έχουµε όλοι µέσα µας;

Πού πήγε ο Χριστός;

Πουθενά δεν πήγε, εδώ είναι. Στην Εκκλησία, την ώρα της Θ.Λειτουργίας, την ώρα της Θ. Κοινωνίας, την ώρα της Εξοµολόγησης.

Στο "Κύριε Ελέησον" την ώρα της προσευχής.

∆εν απεργεί. Ούτε διαδηλώνει για να τον προσέξουµε. Ούτε πετάει µολότωφ για να διαµαρτυρηθεί. Ούτε σπάει βιτρίνες για να αλλάξει τα πράγµατα.

Λειτουργεί µυστικά και ταπεινά, αλλά επαναστατικά, στην ψυχή του καθενός µας.

Περιµένει εµείς να τον ζητήσουµε.Για να µας θεραπεύσει.

Και όσο στον τόπο µου, την Κυριακή χτυπάει η καµπάνα στην Ενορία, έχω µια ελπίδα...



Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Τα µέτρα ανακοινώθηκαν. Είναι εξαιρετικά έπαχθή.

Ό,τι ήταν να ειπωθεί για το τί έπρεπε να γίνει, για το ποιός φταίει ή όχι, ειπώθηκε. Όλα αυτά είναι πλέον συζητήσεις του χθες.

Καλώς ή κακώς, πάρθηκαν τα µέτρα, και πήραµε τα 110 δις ευρώ ενίσχυση: ΑΥΤΑ είναι ∆Ε∆ΟΜΕΝΑ και δεν αλλάζουν, όσο κι αν γκρινιάξουµε, όσο κι αν απελπιστούµε, όσο κι αν οργιστούµε.

Τώρα όλοι µας έχουµε ∆ΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:

1. Να συνεχίσουµε να ζούµε σε "άρνηση αποδοχής της πραγµατικότητας", διαιωνίζοντας τις κραυγές και τα αναφιλητά µας

2. Να αποδεχτούµε την πραγµατικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι, φταίµε δε φταίµε, να ανασκουµπωθούµε, και να δούµε τί χρειάζεται να ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ από εδώ κι έπειτα:

• για να φροντίσει την οικογένειά του

• για να φέρει σε λογαριασµό τα ηµερήσια έξοδά του

• για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του

• για να αναπτύξει την επιχείρησή του, έστω και σε συνθήκες κρίσης

• για να βοηθήσει το διπλανό του που ίσως είναι σε απόγνωση

• για να κρατήσει τα όνειρά του ζωντανά

Εγώ πήρα την απόφασή µου: διάλεξα το 2.

Γιατί; Μα είναι απλό.

Αρνούµαι να εκχωρήσω τη ζωή µου στο "σύστηµα" και τους "άλλους". Την εκχωρώ µόνο στο Θεό.

Αρνούµαι να ζήσω στο φόβο, τη γκρίνια και την αδιέξοδη απελπισία.

Επιλέγω, παρά τις δυσκολίες του περιβάλλοντος, να χαράξω το δικό µου δρόµο, να υλοποιήσω τα δικά µου όνειρα, να κάνω τις δικές µου θυσίες.



Για ΕΣΕΝΑ φίλε ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΑΡΑ: Αϊ Σιχτήρ...

Πώς κατάντησες έτσι;

Βολεψάκιας, φυγόπονος, απατεωνίσκος, ωχαδελφιστής.

Ο κόσµος όλος περιστρέφεται γύρω από την πάρτη σου.

Μάγκας µε τις γιαγιάδες και τους παπούδες: εκεί που σε παίρνει δηλαδή.

Η µόνη διαπαιδαγώγηση που ξέρεις να δώσεις στο παιδί σου είναι χρηµατική: "πάρε παιδί µου 200 ευρώ για να αγοράσεις Playstation και να µ' αφήσεις ήσυχο"

Στο δρόµο, πίσω από το βολάν, είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος: όλοι πρέπει να υποχωρήσουµε µπροστά στην ανυποµονησία και τις απεριόριστες οδηγικές σου ικανότητες, ακόµα και αυτές που σε στέλνουν να στουκάρεις στην κολώνα στις 3 τα ξηµερώµατα.

Φωνακλάς και προκλητικός: πάντα ΕΣΥ έχεις δίκιο, πάντα φταίνε οι ΑΛΛΟΙ.

Αραχτός, είτε στην καρέκλα του ∆ηµοσίου, είτε λουφάροντας όσο µπορείς στην καρέκλα της ιδιωτικής επιχείρησης που σου δίνει ένα κοµµάτι ψωµί ενώ εσύ βρίζεις το αφεντικό της ή καρφώνεις τους συναδέλφους σου.

Εξπέρ στην βασανιστικά αργή κατανάλωση του φραπέ.

Έτοιµος για εκδίκηση, ποτέ δεν συγχωρείς κανέναν.

Κλεφταράκος εκ συστήµατος: στην εφορία, στο λογαριασµό του πελάτη, στο ζύγι, στα ρέστα, στην ουρά.

Ηµιµαθής: ξέρεις 5 πράγµατα επί παντός επιστητού, αλλά αντιστέκεσαι στην εις βάθος γνώση.

Κοληµένος µε το "ένδοξο παρελθόν", που αποτελεί το άλοθί σου για το "ξεπουληµένο παρόν".

ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, ∆ΕΝ ΓΕΝΙΚΕΥΩ: ∆ΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.

Αλλά για εσένα δόλιε τεµπελάκο πονηρέ Ελληναρά: ΑΪ ΣΙΧΤΗΡ...



Η Οικονοµική Κρίση είναι απλά το Σύµπτωµα... Άλλη είναι η Ασθένεια

Μας έκοψαν το 14ο µισθό, µας αύξησαν τους φόρους, µας µείωσαν τα επιδόµατα...

Όλα εν ονόµατι της Οικονοµικής Κρίσης.

Κι εµείς επαναστατήσαµε. Αγανακτήσαµε.

Επειδή µας άδειασαν το πορτοφόλι.

Και δεν θα έχουµε πλέον να ξοδεύουµε όσο παλιά.

Να πηγαίνουµε διακοπές µε δανεικά.

Να διοριζόµαστε στο ∆ηµόσιο, χωρίς αντικείµενο απασχόλησης.

Να ξοδεύουµε ασύστολα.

ΜΑΣ ΕΠΛΗΞΑΝ ΩΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ.

Γιατί µάθαµε να ορίζουµε τον εαυτό µας από το τί αγοράζει, και όχι από το τί στόχους βάζει.

Από το πόσα λεφτά έχει στην Τράπεζα, και όχι από το πόσες φορές ζήτησε συγνώµη.

Από το πόσα κυβικά είναι το αυτοκίνητο, και όχι από το πόσες φορές βοήθησε τον διπλανό που έχει ανάγκη.

ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Και όταν ο κόσµος αυτός κατέρρευσε, µείναµε ξεκρέµαστοι.



ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΙ ως Έλληνας όταν µε θεωρούν ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ

Το ECOFIN, το EUROGROUP, το ∆ΝΤ, η Commission, η ΕΚΤ: όλοι θεωρούν ότι είµαστε ήδη χρεωκοπηµένοι.

Μας εξευτελίζουν δηµόσια, µας εγκαλούν στην (δηµοσιονοµική) τάξη, µας θεωρούν επαίτες που βγαίνουµε να ζητήσουµε ψιχουλάκια για να µην πεινάσουµε.

Μας βάζουν υπό κηδεµονία, επειδή δεν είµαστε ικανοί µόνοι µας να βάλουµε σε τάξη το σπίτι µας.

Μας υβρίζουν λέγοντας ότι έχουµε την απάτη στο DNA µας. Αυτοί φταίνε για όλα αυτά τα απαξιωτικά; Όχι. Εµείς σκάψαµε το λάκο µας µόνοι µας τα τελευταία 30 χρόνια: πολλά δάνεια, λίγη δουλειά, πολλή κατανάλωση, πολλή καλοπέραση. Ο κακός µας εαυτός πήρε το πάνω χέρι. Ξεχάσαµε τις ρίζες µας. Ξεχάσαµε ότι ο Κολοκοτρώνης έφερε τη λευτεριά όταν ΚΑΙ ΤΟΤΕ όλοι οι Ευρωπαίοι µας θεωρούσαν τελειωµένους.

Ξεχάσαµε ότι ο Μ. Αλέξανδρος γονάτισε τη µεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής, όταν ΚΑΙ ΤΟΤΕ, µόλις δολοφονήθηκε ο Φίλιππος, όλοι τον θεωρούσαν τελειωµένο.

Ξεχάσαµε ότι ο Ωνάσης έφτιαξε µια ναυτιλιακή αυτοκρατορία, παρότι στα 20 του χρόνια ξεκινούσε για την Αργεντινή µε 100 δολλάρια στην τσέπη.

Ξεχάσαµε το δαιµόνιο του Έλληνα.

Και γι'αυτό, όταν οι ξένοι µε θεωρούν τελειωµένο, επαναστατώ. ∆ΕΝ δέχοµαι να βαδίσω στο µονοπάτι της παρακµής που µου προδιαγράφουν.

Οι εποχές που ζούµε είναι δύσκολες. Προδιαγεγραµµένες λύσεις δεν υπάρχουν. Χρειάζεται κάτι καινούργιο. Χρειάζεται να σκεφτούµε µε απρόβλεπτους τρόπους, να κάνουµε πράξη το αναπάντεχο, να κινηθούµε γρήγορα, ο καθένας στον τοµέα του. Όλα αυτά τα έχουµε στο DNA µας.

Είναι στο χέρι µας να τα ενεργοποιήσουµε.



Όταν ΦΥΓΕΙ η ΚΑΡ∆ΙΑ σου απ' αυτό που κάνεις...

Όταν πάψεις να δίνεις ένα κοµµάτι της καρδιά σου, σ'αυτό που ασχολείσαι

όταν πάψει να σε ηλεκτρίζει, µόλις το σκέφτεσαι

όταν σταµατήσεις να ιδρώνεις γι'αυτό

όταν δεν είσαι διατεθειµένος να ανέβεις βουνά και να διασχίσεις ερήµους

όταν δε σε συναρπάζει, δεν σε κρατάει ξάγρυπνο

όταν δεν έχεις όρεξη να ασχοληθείς µαζί του ΤΟΤΕ ∆ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ Σ'ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝ ΟΜΩΣ κάτι µέσα σου, σου λέει να µην εγκαταλείψεις

αν ένα µικρό καρβουνάκι είναι ακόµα µισο-αναµένο

αν η σκέψη να τα παρατήσεις σε στεναχωρεί,

τότε µάζεψε τα κοµµάτια της καρδιά σου,

κάνε έναν απολογισµό του "πού βρίσκεσαι τώρα"

σκέψου τί είναι αυτό που, στο βάθος βάθος, σε συνάρπαζε σ'αυτό που κάνεις

βάλε ένα φιλόδοξο στόχο, φτιάξε ένα σχέδιο δράσης

σήκωσε τα µανίκια και ξεκίνα. ΙΣΩΣ δεις την καρδιά σου να ξαναφουντώνει

και τα πόδια σου να ξαναπαίρνουν φωτιά.



ΠΑΡΑΦΑΓΑ...

Τελικά οι γιορτές είναι συνυφασµένες µε το φαγητό.

Όπου πάω αυτές τις µέρες, µε ταράζουν στους µεζέδες, στις γαλοπούλες, στα τσουρέκια, στα γλυκά.

Απίστευτο φαγητό. Έχω πάρει τουλάχιστον 3 κιλά σε 5 µέρες.

Από αύριο δίαιτα. ∆ηλαδή... από µεθαύριο, γιατί αύριο θα πάµε στην κουµπάρα µας. Γιατί ρε παιδιά γιορτάζουµε τα πάντα µε φαγητό και ποτό;

ΟΚ, το καταλαβαίνω, άλλαξε χρόνος, άλλαξε δεκαετία.

Αλλά µήπως τελικά η γαλοπούλα, το µελοµακάρονο, τα βεγγαλικά και το ξενύχτι είναι απλά υπεκφυγές από την πραγµατικότητα;

Μήπως ξεχνάµε αυτούς που, στο γύρισµα του χρόνου, δεν ήταν σπίτι τους αλλά στη δουλειά τους, επειδή εκείνη την ώρα είχαν βάρδια;

Μήπως ξεχνάµε τον Πακιστανό που, στο γύρισµα του χρόνου, στριµωχνόταν µαζί µε άλλους 15 σε ένα άθλιο σπίτι στα Πατήσια.

Μήπως ξεχνάµε τον άρρωστο στο κρεβάτι του Ευαγγελισµού που, στο γύρισµα του χρόνου, ψηνόταν στον πυρετό;

Μήπως ξεχνάµε τον φυλακισµένο που, πίσω από τις µπάρες, δεν προσδοκά τίποτα;

Μήπως τελικά ξεχνάµε τον Χριστό, που γεννήθηκε για όλους αυτούς; Ουφ! Πολύ κουραστικές σκέψεις,

Ας πάω να χλαπακιάσω έναν κουραµπιέ...



Τί πάει να πει "ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΜΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ" ;

Την ακούγαµε αυτή τη φράση συχνά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής καµπάνιας για την ηγεσία της Ν∆: "η Ν∆ είναι κόµµα εξουσίας"

Το ίδιο ακούγαµε και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου: "το ΠΑΣΟΚ είναι κόµµα εξουσίας". Τί σηµαίνει "κόµµα εξουσίας"; Ότι προετοιµάζεται για να κυβερνήσει τον τόπο; Ότι έχει υλοποιήσιµες προγραµµατικές θέσεις; Ότι έχει στελέχη µε εµπειρία παραγωγής έργου; Φοβάµαι πως η βασική ερµηνεία είναι διαφορετική. Αν συνδυάσουµε τη φράση "είµαστε κόµµα εξουσίας" µε τη φράση "το κόµµα µας πρέπει να στοχεύσει στην ανάκτηση/διαχείριση της εξουσίας", καθώς η δεύτερη σχεδόν πάντα συνοδεύει την πρώτη, τότε τα συµπεράσµατα είναι διαφορετικά.

Από τη στιγµή που η "εξουσία" γίνεται στόχος, δηλαδή ισοδυναµεί µε τρόπαιο ενός αγώνα, τότε καταλαβαίνουµε ότι τα κόµµατα αντιλαµβάνονται την εξουσία ως ένα αγαθό προς Ι∆ΙΟΝ ΟΦΕΛΟΣ: "θέλω την εξουσία, όχι για να διακονήσω το λαό, αλλά επειδή έβαλα στόχο και αγωνίστηκα για να την καταλάβω".

Εκείνο που παραµερίζεται στον στόχο της εξουσίας είναι ότι ο πραγµατικός στόχος ∆ΕΝ µπορεί ποτέ να είναι η κατάληψή της, αλλά η έκφραση της λαϊκής βούλησης. Ο λαός επιλέγει τον κυβερνήτη του. Άρα, ∆ΕΝ µπορείς να στοχεύεις στο να τον εξουσιάσεις, αλλά στο να τον ενηµερώσεις, όσο καλύτερα µπορείς, για την δική σου πρόταση. Από εκεί κι έπειτα, ό,τι αποφασίσει ο λαός είναι σεβαστό: αν διαλέξει το κόµµα Α, τότε το κόµµα Β δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να νοιώθει "ηττηµένο". Σε µια απόφαση του λαού, δεν υπάρχουν νικητές: ο λαός επιλέγει, και το θέµα τελειώνει εκεί.

Η διαφορά είναι πολύ λεπτή. Για παράδειγµα, αν θέλεις να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο, και έχεις να διαλέξεις ανάµεσα σε ένα Toyota και ένα Ford, εάν επιλέξεις τη Ford, η Toyota δεν µπορεί να νοιώθει ηττηµένη. Έκανες µια επιλογή, µε βάση τα κριτήριά σου.

Αν όµως η Toyota είχε βάλει "στόχο" να κερδίσει οπωσδήποτε την "ψήφο" σου, τότε σίγουρα θα νοιώσει ηττηµένη, γιατί δεν αποσκοπούσε στο να σε διακονήσει/υπηρετήσει αλλά στο να σε εξουσιάσει.

Άρα, ο αγώνας για "κατάληψη της εξουσίας", αντί για τον αγώνα για "ενηµέρωση και διακονία του λαού", γίνεται πάντα για ίδιον όφελος του εκάστοτε κόµµατος. Όφελος που θα προκύψει από την διαχείριση της εξουσίας.

Πριν 2000 χρόνια, κάποιος Άλλος προσπαθούσε να κερδίσει την "ψήφο" µας: την καρδιά µας. ∆εν έβαλε στόχους. Είπε: "όστις θέλει, οπίσω µου ελθείν". ∆εν έκανε εγγραφές µελών. Απλά δίδασκε και θεράπευε. ∆εν ένοιωσε νικηµένος όταν Σταυρώθηκε, ούτε νικητής όταν Αναστήθηκε. ∆εν εξουσίασε, διακόνησε.

Μπορούν τα "κόµµατα εξουσίας", άραγε, να γίνουν "κόµµατα διακονίας";



Τελικά ο Έλληνας ∆ΕΝ έχει ΑΙΣΘΗΣΗ του ΧΩΡΟΥ

Περπατά στο πεζοδρόµιο και προτιµά να "τρακάρει" µε αυτόν που έρχεται από απέναντι, παρά να κάνει λίγο δεξιά.

Οδηγεί µε το αυτοκίνητό του και δεν παίρνει είδηση ούτε το αµάξι που είναι δίπλα του, ούτε το µηχανάκι που ετοιµάζεται να του µπεί σφήνα, ούτε το αυτοκίνητο στη διασταύρωση που ετοιµάζεται να του κόψει το δρόµο.

Κατεβαίνει στις κυλιόµενες σκάλες του ΜΕΤΡΟ και θρονιάζεται φαρδύς-πλατύς στην αριστερή πλευρά της σκάλας, αδιαφορώντας για τους από πίσω του, που έχουν πάρει την αριστερή πλευρά επειδή βιάζονται και θέλουν να περπατήσουν στις κυλιόµενες.

Κάθεται µε τον κολητό του στη µέση ενός στενού πεζοδροµίου και πιάνει κουβεντούλα, ενίοτε χειρονοµώντας, και δεν παίρνει είδηση ότι έχει κόψει την κίνηση των πεζών.

Παρκάρει το αµάξι του όπου βρει: σε διασταυρώσεις, σε διαβάσεις πεζών, επάνω σε στενά πεζοδρόµια, σε δρόµους ταχείας κυκλοφορίας. Όταν παρκάρει σε κανονικές θέσεις πάρκινγκ, θα πιάσει θέσεις για δύο αυτοκίνητα επειδή βαριέται να κάνει λίγο µπρός-πίσω.

Ο Έλληνας είναι σίγουρος ότι ΟΛΟΣ ο διαθέσιµος χώρος του ανήκει δικαιωµατικά, και ότι όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωµένοι να παραµερίσουν ή να εξαφανιστούν.

∆εν ξέρω αν είναι θέµα εγωκεντρικής νοοτροπίας, ελλειπούς παιδείας, ή ελαττωµατικών αισθητηρίων γεωγραφικού προσανατολισµού.

Το σίγουρο είναι ότι είµαστε 10 εκατοµµύρια Έλληνες, που ζει ο καθένας µας στη "δική του" Ελλάδα.



2 Ευρώ για ΕΚΕΙΝΟΝ, ή 2 Ευρώ για τον ΠΑΚΙΣΤΑΝΟ των Φαναριών;

Σήµερα πηγαίνοντας στη δουλειά το πρωί, σταµάτησε στο ίδιο φανάρι, στη διασταύρωση Καποδιστρίου και Ηρακλείου στη Νέα Ιωνία. Εκεί πάντα τον πιάνει κόκκινο. Εκεί ήταν και ο ίδιος Πακιστανός που καθαρίζει παρµπρίζ, στο ίδιο φανάρι, µήνες τώρα. Ο Πακιστανός δεν χρειάζεται να τον ρωτήσει, κάθε φορά που τον βλέπει: πιάνει αµέσως δουλειά. Και αυτός, όλο και κάτι του δίνει. Αυτή τη φορά, άνοιξε το πορτοφολάκι του, όσο ο Πακιστανός καθάριζε, και είδε µέσα κάτι κέρµατα του 1 Ευρώ και των 2 Ευρώ. Η πρώτη του σκέψη ήταν να του δώσει το 1-ευρω. Όµως, χωρίς να ξέρει γιατί, µια σκέψη καρφώθηκε στο µυαλό του: "το 2-ευρω ποιός το χρειάζεται περισσότερο; Εγώ ή ο Πακιστανός;" Χωρίς να το πολυ-ταλαιπωρήσει, έπιασε το 2-ευρω και το έδωσε στον Πακιστανό. Η απάντηση ήταν ένα τεράστιο χαµόγελο και ένα "ευκαριστώ πάρα πάρα πολύ". Το φανάρι έγινε πράσινο, έβαλε ταχύτητα, αποµακρύνθηκε. Και στο δρόµο σκεφτόταν: "Πότε ήταν η τελευταία φορά που µου χαµογέλασε µε τέτοια καλοσύνη κάποιος Έλληνας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαµογέλασα εγώ σε κάποιον άλλον; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπα ευχαριστώ σε κάποιον;" Το αυτοκίνητο συνέχισε το δρόµο του. Απάντηση δεν πήρε...



Γιατί ∆ΕΝ θα πάψουµε ΠΟΤΕ να ΣΚΟΤΩΝΟΜΑΣΤΕ στους ∆ΡΟΜΟΥΣ

Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι:

ο πρώτος είναι ότι όλοι οι Έλληνες είµαστε βιαστικοί και ανυπόµονοι

ο δεύτερος είναι ότι όλοι οι Έλληνες είµαστε εξυπνάκηδες Αυτά τα δύο ελαττώµατα, τα επιδεικνύουµε σε ΚΑΘΕ πτυχή της ζωής µας: στη δουλειά, στην ουρά αναµονής, στην επαφή µε τον πελάτη/συνεργάτη, στην παρέα, στη σχολή, στη διασκέδαση, στο σπίτι µας.

Απλά, όταν τα επιδεικνύουµε ΚΑΙ στο δρόµο που οδηγάµε, ΤΟΤΕ η συνέπεια είναι ότι κάποιος θα σκοτωθεί ή θα τραυµατιστεί.

Και µην µου πείτε για τα χάλια των δρόµων, για την ανεπαρκή σήµανση, για τον ελλειπή φωτισµό, για την ανεπάρκεια του Κράτους. Όλα αυτά ισχύουν. Όµως, λαµβάνοντας ΟΛΑ αυτά υπόψιν µας, η οδική µας συµπεριφορά είναι αυτή που, τελικά, φέρνει την καταστροφική συνέπεια.

Αφού δεν έχουµε καλή ορατότητα στην κακοφτιαγµένη στροφή, γιατί προσπερνάµε;

Αφού έχει ουρά µπροστά µας, γιατί προσπαθούµε βιαστικά και παράνοµα να την παρακάµψουµε;

Αφού οι δρόµοι είναι γεµάτοι διασταυρώσεις, γιατί δεν τηρούµε το STOP και, όταν έχουµε εµείς προτεραιότητα, ∆ΕΝ προσέχουµε αν ο ΑΛΛΟΣ τηρεί το STOP;

κλπ...κλπ...κλπ

Και τώρα τί γίνεται; ∆εν υπάρχει ελπίδα; Θα συνεχίσουµε να σκοτωνόµαστε στους δρόµους;

Η µόνη απάντηση είναι: να αλλάξουµε την Παιδεία µας. Όχι µόνο για την οδική συµπεριφορά, αλλά εν γένει. Να µάθουµε στα παιδιά και τους νέους την αρετή της υποµονής και της εξάλλειψης του εγωισµού. Αυτό όµως θα πάρει χρόνο.

Θέλουµε µια γρήγορη ασπιρίνη; Προτείνω το εξής:

Κατ'αρχάς, ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΟ∆ΗΓΟΙ & ΣΥΝΕΠΙΒΑΙΝΟΝΤΕΣ σε ένα αυτοκίνητο του οποίου ο οδηγός κινείται ανυπόµονα και εξυπναδίστικα, κατά κάποιο µαγικό τρόπο ∆ΕΝ συµµερίζονται τον τρόπο σκέψης του οδηγού. Ο λόγος: ∆ΕΝ έχουν το τιµόνι στα χέρια, άρα αισθάνονται ανασφάλεια. Εάν οδηγείτε συχνά, δεν σας έχει τύχει κάποια φορά, ενώ είστε στο κάθισµα του συν-οδηγού, να φοβάστε όταν ο οδηγός κάνει ΤΙΣ Ι∆ΙΕΣ ακριβώς βιαστικές κινήσεις που θα κάνατε και εσείς;

ΑΡΑ τη λύση την έχουν οι συνοδηγοί/συνεπιβαίνοντες.

ΜΟΛΙΣ δείτε το οδηγό να κινείται ανυπόµονα και εξυπναδίστικα, πείτε του: "σε παρακαλώ, σταµάτα το αυτοκίνητο ΤΩΡΑ, θέλω να κατέβω"

Σας διαβεβαιώνω ότι θα τον σοκάρετε. Ίσως γελάσει, ή σας περιπαίξει: "έλα τώρα, µήν µου πεις ότι φοβάσαι. ∆εν βλέπεις την κίνηση µπροστά µας;"

ΕΣΕΙΣ όµως να επιµείνετε: "αν συνεχίσεις να οδηγείς έτσι, θέλω να κατέβω ΤΩΡΑ". Μην επιχειρηµατολογήσετε µε τον οδηγό ότι "πρέπει να κινείται µε µεγαλύτερη ασφάλεια". Εκείνη την ώρα είναι σε υπερδιέγερση, και δεν θα βγάλετε άκρη. Απλά, να είστε ανένδοτοι, ότι θέλετε να κατεβείτε άµεσα από το αυτοκίνητο.

Επειδή ο οδηγός, µπορεί µεν να είναι ανυπόµονος και εξυπνάκιας, αλλά έχει φιλότιµο και δεν θέλει να γίνει ρεζίλι, να είστε σίγουροι ότι θα αλλάξει τρόπο στο οδήγηµα. Και έτσι θα σώσει τη δική του ζωή, τη ζωή των συνεπιβατών, και τις ζωές άλλων αθώων από το αντίθετο ρεύµα.

∆ιαφορετικά, υλοποιείστε τα λόγια σας, και κατεβείτε από το αµάξι: τουλάχιστον σώστε την ζωή σας.



Κύριε Πρόεδρε, ΕΝΑ είναι το Μοντέλο: να αλλάξει ο ΚΑΘΕΝΑΣ από ΕΜΑΣ

Σηµειώνω ένα απόσπασµα από την οµιλία του Κάρολου Παπούλια στην εκδήλωση για την αποκατάσταση της δηµοκρατίας στη χώρα µας:

"Ζούµε το τέλος µίας εποχής. Το κυρίαρχο µοντέλο οργάνωσης της οικονοµίας αµφισβητείται εκ των πραγµάτων, την ώρα που δεν προβάλλεται, µε ολοκληρωµένο και αποτελεσµατικό τρόπο, η εναλλακτική πρόταση. Πρόταση για µια ανάπτυξη ενάντια στη φτώχεια, τον αποκλεισµό, την ανεργία, ιδίως των νέων."

Αληθινές διαπιστώσεις από έναν οξύνου άνθρωπο.

Όµως, το πρόβληµα που διαπιστώνεται είναι ότι "το υπάρχον µοντέλο χάλασε" και, κατά συνέπεια, "θέλουµε ένα άλλο µοντέλο".

Τις ίδιες διαπιστώσεις έκαναν κατά καιρούς διάφοροι φιλόσοφοι, αναλυτές, πολιτικοί, επαναστάτες: "θέλουµε ένα ΝΕΟ µοντέλο". Και κατά προτίµηση: "το ∆ΙΚΟ ΤΟΥΣ µοντέλο"

Ακόµα δεν το έπιασαν;

∆εν υπάρχει ΜΟΝΤΕΛΟ. Τα "µοντέλα" χαρακτηρίζονται από οµογενοποίηση των ανθρώπων σε προβλέψιµες µονάδες. Αυτό, εξ' ορισµού, είναι άτοπο.

Ο κάθε άνθρωπος είναι µοναδικός. Μας το επιβεβαιώνουν οι ίδιοι οι φιλόσοφοι, αναλυτές, επαναστάτες, µε το βίο τους: αρκεί ΕΝΑΣ αποφασισµένος άνθρωπος για να αλλάξει το σύστηµα. Πείτε µου, ποιό µοντέλο προέβλεψε την "επανάσταση του ενός"; Κανένα!

Άρα, αν δεν επικεντρώσουµε στη µοναδικότητα του ανθρώπινου προσώπου, δεν θα βρούµε απάντηση.

Και εκεί βρίσκεται, ίσως, ένα πρώτο ίχνος αλήθειας: για να αλλάξει η κοινωνία µας, για να γίνει ανθρώπινη, πρέπει να ΑΛΛΑΞΕΙ ο ΚΑΘΕΝΑΣ από ΕΜΑΣ.

Να αλλάξει πώς;

Κατ'αρχάς να αποκαταστήσει τη σχέση του µε τον διπλανό άνθρωπο, στο πλαίσιο "δίνω χωρίς να περιµένω ανταπόδοση"

Αρκεί αυτό; ΟΧΙ. Χρειάζεται να αποκαταστήσει τη σχέση του µε το Θεό. Χωρίς Θεό, όλα τα υλικά είναι καταδικασµένα να ακολουθούν το νόµο της φθοράς.

Άρα, χωρίς ένα µόνιµο κοίταγµα προς το Θεό, δεν θα κάνουµε τίποτα, τελικά. Θα "µοντελο-λογούµε" αδιάκοπα.

Πώς γίνεται το "κοίταγµα προς το Θεό"; Η αρχή είναι απλή, και µας την λέει ο Χριστός: "εγώ είµαι η οδός..." Πόσοι από εµάς αντέχουµε να κάνουµε πρότυπο ζωής µας το Χριστό;



"Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ έχει ΧΑΣΕΙ την Αξιοπιστία της"

∆ιάβασα αυτό το σχόλιο σήµερα σε ένα Blog.

Εύστοχο, πράγµατι.

Μιλάει για την εκκλησία των "ξύλινων κηρυγµάτων", των ιερέων που περιµένουν "τα τυχερά", των µητροπολιτών που παίζουν παιχνίδια εξουσίας, των µοναχών που κάνουν µπίζνες, των πιστών που τις Κυριακές απλά παρακολουθούν το "θέαµα" αλλά δεν τρώνε ούτε µπουκιά από το "τραπέζι".

Και θα συµφωνήσω: η εκκλησία δεν είναι αξιόπιστη.

Όµως, τί σηµαίνει "αξιόπιστη"; Σηµαίνει: "µε πείθει µε αυτά που µου λέει;"

Ποιός µας είπε ότι σκοπός της εκκλησίας είναι να "πείσει"; Γιατί περιµένω από την εκκλησία µια "εύπεπτη νοητική φιλοσοφική ηθικολογία" που θα µου "εξηγεί" µε λογικά επιχειρήµατα "πώς έχουν τα πράγµατα" και "θα µε πείσει να συµπεριφερόµαι µε έναν συγκεκριµένο τρόπο" προκειµένου να "είµαι αρεστός στο Θεό";

ΑΝ περιµένω ΤΕΤΟΙΑ εκκλησία, τότε θα απογοητεύοµαι συνέχεια.

Η Εκκλησία του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι Νοσοκοµείο, όχι Πανεπιστήµιο. ∆εν θέλει να πείσει µυαλά, θέλει να θεραπεύσει ψυχές. Όποιος περιµένει "πειθώ", χτυπά λάθος πόρτα.

Θα µου πείτε, "πώς θα δεχτούµε να µας θεραπεύσει κάποιος, αν δεν µας πείσει ότι η θεραπεία έχει αποτέλεσµα;"

Η απάντηση είναι απλή: ΚΑΝΕΙΣ δεν µπορεί να σας πείσει εκ των προτέρων. Οι πρώτοι Χριστιανοί, όταν άφηναν την παλιά τους πίστη και δέχονταν το Χριστό, δεν ζητούσαν λογικά επιχειρήµατα. Απλά, δέχονταν το "άγγελµα" ότι ο Χριστός Αναστήθηκε. Ο λόγος που το δέχονταν ήταν ότι τους το µετέφεραν αυτόπτες και αυτήκοοι µάρτυρες. Οι µάρτυρες αυτοί ∆ΕΝ έπειθαν. Απλά ανήγγειλαν. Και σε όσους δέχονταν την µαρτυρία τους ως αληθινή, ο Χριστός µιλούσε στην καρδιά τους. Και τους θεράπευε.

Ας θυµηθούµε τα θαύµατα του Χριστού. Πριν θεραπεύσει, ρωτούσε αν "πιστεύεις πως είµαι Υιός Θεού;" Η απάντηση "ναι πιστεύω" ερχόταν ΧΩΡΙΣ ο ασθενής να λάβει ΚΑΜΙΑ λογική απόδειξη. ΑΠΛΑ πίστευε. Και µετά θεραπευόταν.

Μην περιµένουµε από την εκκλησία πειθώ. Ματαιοπονούµε. Η εκκλησία αναγγέλει την Ανάσταση του Υιού του Θεού, και, αν δεχτείς το άγγελµα, σε καλεί για να θεραπεύσει τα πάθη σου, ώστε να µπορέσεις να δεις το Θεό. Αυτό είναι ένα προσωπικό κάλεσµα: σε εµένα, σε εσένα, ΟΧΙ σε ΕΜΑΣ.

Τα άλλα είναι για τους βαθυστόχαστους φιλοσόφους, θεολογίζοντες και διανοητές, που έπεισαν λίγους, µπέρδεψαν πολλούς, και δεν θεράπευσαν κανέναν.



"∆εχόµαστε ΟΛΟΥΣ τους ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ακόµα κι αν έρθουν 3 εκατοµµύρια"

Ρώτησα έναν ιερέα στην εκκλησία που συχνάζω:

- παππούλη, τί κάνουµε µε τους µετανάστες, αν έρθουν 3 εκατοµµύρια στην Ελλάδα; Του δεχόµαστε όλους; ∆εχόµστε ένα ποσοστό; Τους διώχνουµε όλους; Και αν τους δεχτούµε, δεν αλλοιώνεται η ταυτότητά µας ως ελληνικό έθνος/πολιτισµός; Η απάντηση µε σόκαρε:

- τους δεχόµατε ΟΛΟΥΣ. Τρώµε λιγώτερο για να φάνε κι αυτοί. Κι αν τους δείξουµε αγάπη, θα γίνουν και Ορθόδοξοι. Η Ορθοδοξία είναι πάνω από την Ελλάδα. Μια Ελλάδα κλεισµένη στον εαυτό της, θα χαθεί σύντοµα" Συµφωνώ.

Φανταστείτε έναν εξαθλιωµένο Πακιστανό µετανάστη µε τη γυναίκα του και τα 2 του παιδιά, που έχει έρθει παράνοµα πριν 6 µήνες στην Ελλάδα επειδή στη χώρα του γίνεται πόλεµος. ∆εν έχει χαρτιά, και τον αναζητούν για να τον στείλουν πίσω. Είναι 10 το βράδυ, και σας χτυπά την πόρτα. Σας ικετεύει να του ανοίξετε, να του δώσετε στέγη, να τον κρύψετε για λίγες µέρες µέχρι να δεί τί θα κάνει. ∆εν θέλει να πάει πίσω γιατί χρωστά ακόµα στο δουλέµπορο τα 5000 ευτώ που του ζήτησε για να τους "περάσει απέναντι" και αν τον πιάσει, ή αν ξαναγυρίσει στο λεηλατηµένο χωριό του, θα πεθάνει.

Σας ρωτάω: ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ;

Τον διώχνετε;

Τον φιλοξενείτε µέχρι να βρεθεί µια λύση, να µπει σε κάποια δουλειά, να βρει µια στέγη; Θα µου πείτε: αυτό είναι πρόβληµα του Πακιστανού, όχι δικό µου. Ας φρόντιζε η χώρα του να µπορεί να τον κρατήσει. Έχετε δίκιο. ΟΜΩΣ η χώρα του δεν φρόντισε, κι αυτός είναι τώρα "στην κόψη". Κι αν µας προβληµατίζει ο Ελληνισµός µας, θυµηθείτε ότι είναι ο ίδιος Ελληνισµός µε αυτόν που διέδωσε ο Μ.Αλέξανδρος στην Περσία, και δέχτηκε παρά τις αντιρρήσεις των παλαιών Μακεδόνων, να γίνει βασιλιάς Ελλήνων και βαρβάρων.

Τότε "πήγαµε εµείς" στους "βάρβαρους". Τώρα έρχονται αυτοί σ'εµάς. Το θέµα είναι: µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έγινε η συνάντηση.

Τώρα όµως πλέον, δεν έχουµε µόνο τον Ελληνισµό µας. Έχουµε και τον Χριστό να τους δώσουµε.



Νόµιζα ότι εγώ είχα προβλήµατα...

Νόµιζα ότι τα δικά µου προβλήµατα ήταν µεγάλα.

Αναρρωτιόµουν γιατί ο Θεός δεν µε βοηθούσε αρκετά.

Μέχρι που χθες, Σάββατο µεσηµέρι, βρέθηκα στη γνωστή Εκκλησία που πηγαίνω συνήθως. Όπως πάντα, ήταν γεµάτη κόσµο. Θες οι καθηµερινές ακολουθίες, θες οι τακτικές οµιλίες του εφηµέριου, θες ο πολύς κόσµος που εξοµολογείται και κοινωνάει...

Είχα πάει µε τη γυναίκα µου και τις δυό κορούλες µου. Εκείνη την ώρα είχε οµιλία για παιδιά, και κάθησα παράµερα ν'ακούσω.

Το µάτι µου έπεσε στο βάθος, στο πλαϊνό παρεκκλησάκι: ο ένας από τους δύο ιερείς της ενορίας εκείνης εξοµολογούσε. Καθόταν ήρεµος στο στασίδι του, και δίπλα του ήταν µια νέα κοπέλλα, που του άνοιγε την καρδιά της. ∆ιακριτικά, την παρατήρησα. Μιλούσε χαµηλόφωνα, αλλά µε ένταση ζωγραφισµένη στο πρόσωπο. Μόνο ο παπάς άκουγε τα λόγια της, όµως µιλούσε σαν χείµαρος, σαν να ήθελε να βγάλει όλο τον πόνο της και να τον αποθέσει στο πετραχείλι του παπά. Τον κοιτούσε έντονα, τα µάτια της φαίνονταν βουρκωµένα.

Ο παππούλης την άκουγε, την συµβούλευε. Εκείνη συνέχιζε µε την ίδια ένταση στην έκφραση και στα λόγια. Ήταν µια κοπέλλα γύρω στα εικοσιοκτώ, που κουβαλούσε µια τραγική ιστορία, όπως η ίδια µας της είχε διηγηθεί παλιότερα. Πριν 9 χρόνια περίπου, τότε που είχε πολλές εφήµερες σχέσεις, έµεινε έγγυος. Και το κράτησε το παιδί, ευτυχώς. Και το µεγαλώνει µόνη της, ο πατέρας του είναι άφαντος. Τώρα το παιδάκι είναι ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι, που παίζει µε όλα τα παιδιά, και µε τις δικές µου κόρες, κάθε φορά που το βλέπω στην εκκλησία,. Όµως η µαµά του είναι άνεργη. ∆ουλεύει ως συµβασιούχος νοσηλεύτρια, και η σύµβασή της έληξε, ίσως θύµα κι αυτή της οικονοµικής κρίσης.

Και αναρρωτήθηκα, µε τί δύναµη η µάνα αυτή αντιµετωπίζει το αύριο; Με τί χρήµατα θα ταϊσει τη µικρή της κόρη. Τί ρούχα θα της αγοράσει. Τί δώρο θα της κάνει στη γιορτή της; Με τί κουράγιο θα κάνει όνειρα για το αύριο; Με τί καρδιά θα αντικρύζει όλους εµάς, τα ευτυχισµένα ζευγάρια, τους ατσαλάκωτους οικογενειάρχες µε τα φροντισµένα παιδιά;

Όµως η µάνα αυτή είναι κάθε Κυριακή στην εκκλησία. ∆εν αγανάκτησε εναντίον του Θεού. ∆εν έκλεψε, δεν κορόϊδεψε. ∆εν αποµονώθηκε. ∆εν έπαθε κατάθλιψη. ∆εν το έρριξε στις "ουσίες". ∆εν εγκατέλειψε το παιδί της. ∆εν το έβαλε κάτω.

Σηκώνει το σταυρό της καθηµερινά. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Αµαρτάνει και εξοµολογείται. Αγωνίζεται για την ψυχή της και την ψυχή της κορούλας της.

Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν σαν χείµαρος από το µυαλό µου όσο την έβλεπα στο στασίδι της εξοµολόγησης. Και την είδα αργότερα, γαληνεµένη. Η κορούλα της έπαιζε αµέριµνη µε τα άλλα παιδιά στον περίγυρο του ναού.

Τότε, τα δικά µου προβλήµατα φάνηκαν τόσο ασήµαντα...

Και αν κάποιος αναρρωτιέται γιατί ο Χριστός επέτρεψε να της συµβούν όλα αυτά τα δεινά, η απάντηση είναι απλή. Σε έναν κόσµο που καθοδηγείται από εγωισµό, ο Χριστός δεν µας υποσχέθηκε καλοπέραση. Μας υποσχέθηκε αγώνα, πορεία στον δικό µας Γολγοθά, σταύρωση. Αν όµως στην πορεία αυτή αποφασίσουµε να σταυρώσουµε όχι τον διπλανό µας αλλά τα δικά µας πάθη, ο Χριστός µας υποσχέθηκε Ανάσταση. ΕΚΕΙ τελειώνει η ιστορία του ευαγγελίου, ας µην ψάχνουµε παραπέρα για "προσωπικούς" παραδείσους που δεν υπάρχουν.

Η µάνα αυτή σήκωσε τον δικό της σταυρό, τον κουβάλησε. Αυτή τη µάνα, που την πλήγωσαν οι άνθρωποι, την κρατάει όρθια ο Χριστός.



Θέλουµε ή δεν θέλουµε 1 εκατ. ∆ηµοσίους Υπαλλήλους;

Θέλουµε ή δεν θέλουµε µια ατελείωτη σειρά από ∆ηµόσιους Οργανισµούς & Επιχειρήσεις που µας εξασφαλίζουν µόνιµη απασχόληση και κάλυψη, χωρίς άγχος για το αύριο;

Θέλουµε ή δεν θέλουµε βουλευτές και πολιτευτές που είναι διατεθειµένοι να µας κάνουν το ρουσφετάκι, ζητώντας παράλληλα την ψήφο µας;

Θέλουµε ή δεν θέλουµε να ζούµε µε την καχυποψία και την ζηλοφθονία προς τον γείτονα, µε την γκρίνια και τη µιζέρια απέναντι στους "άλλους" που πάντα φταίνε, µε την νοοτροπία του φραπέ και της αρπαχτής;

Θέλουµε ή δεν θέλουµε να αδιαφορούµε συνειδητά για το τί συµβαίνει έξω από τα σύνορα της Ελλαδίτσας µας, πολύ δε περισσότερο να παραµένουµε αµέτοχοι στα παγκόσµια τεκταινόµενα;

Θέλουµε ή δεν θέλουµε να αποφεύγουµε να παίρνουµε ευθύνες (και να δεχόµαστε και τις αντίστοιχες συνέπειες για τις πράξεις µας), περιµένοντας τη λύση από τους άλλους;

Θέλουµε ή δεν θέλουµε να βγάλουµε το Πανεπιστήµιο χωρίς να κουραστούµε, να δουλέψουµε όσο το δυνατόν λιγώτερο και να αµοιφθούµε όσο το δυνατόν περισσότερο;

Θέλουµε ή δεν θέλουµε να παίρνουµε περισσότερα από όσα δίνουµε; ΑΝ τα θέλουµε όλα αυτά, τότε πρέπει να ξέρουµε ότι: ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ. Μας κοστίζουν σε έξτρα φόρους, τεκµήρια, πόθεν έσχες

Μας κοστίζουν σε αναποτελεσµατικό, δυσκίνητο, άδικο και γραφειοκρατικό κράτος

Μας κοστίζουν στη δηµιουργία µιας ατµόσφαιρας ψυχοπαθολογικών αισθηµάτων επιθετικότητας και συνδρόµων καταδίωξης

Μας κοστίζουν σε χρέη, ελλείµατα, ζηµιές. ΕΠΟΜΕΝΩΣ, σε τελική ανάλυση, ΑΝ όλα τα παραπάνω τα θέλουµε ως Έλληνες

άρα είναι δικές µας επιλογές

ας µην γκρινιάζουµε όταν έρχεται κάποιος Πρωθυπουργός ή Υπουργός

και µας στέλνει το "λογαριασµό" στο σπίτι.



"Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη..."

Αυτό έλεγε πριν 34 χρόνια ο Σπύρος Καλογήρου στο Νίκο Κούρκουλο, στην ταινία "Λόλα", πριν χτυπηθούν. Αυτό είπαν και στους καιρούς µας όλοι οι µεγαλο-µιζο-εισπράκτορες, που µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι συνεπιβάτες στο µεγάλο τραίνο που λέγεται "κρατική εξουσία". Η Siemens την δουλειά της ήθελε να κάνει: να πάρει τα έργα, και να βγάλει λεφτά. Όµως, το κρίµα δεν είναι για αυτούς που δίνουν τις µίζες. Είναι για αυτούς που τις παίρνουν, και τις καταθέτουν είτε σε προσωπικούς τους λογαριασµούς (για να γίνουν µετά κόττερα και επαύλεις) είτε σε κοµµατικούς λογαριασµούς (για να γίνουν µετά κοµµατικοί διορισµοί ή προεκλογικές καµπάνιες εξαγοράς ψήφων). Όµως, για σταθείτε µια στιγµή. Ο "κύριος Α" πήρε µίζα, και την κατέθεσε στο "κόµµα Β". Το "κόµµα Β" πήρε τα λεφτά της µίζας και εξαγόρασε την δική µου ψήφο. Μήπως αυτό σηµαίνει ότι ο τελικός αποδέκτης της µίζας, έστω και σε κατακερµατισµένη µορφή, ήµουν εγώ, εσύ, ο άλλος, όλοι µας; Μήπως αυτό σηµαίνει ότι εγώ ο απλός οπαδός, ζητώντας το απλό µου ρουσφετάκι (µε αντάλλαγµα την ψήφο µου) από τον απλό κοµµατάρχη, ο οποίος τρέχει µετά να λαδωθεί για να εξαγοράσει την ψήφο µου, ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ εγώ ο απλός οπαδός είµαι τελικά αποδέκτης προϊόντος εγκλήµατος; Μήπως ΟΛΟΙ εµείς που παρακαλάµε για µια θέση στο ∆ηµόσιο ώστε να "αράξουµε", είµαστε τελικά συννένοχοι στο εθνικό έγκληµα του "πανελλαδικού βολέµατος", που λειτουργείται και χρηµατοδοτείται είτε από µίζες είτε από εξωτερικό δανεισµό; Μήπως αυτοί που "τα πήραν", τελικά, ∆ΕΝ διαφέρουν σε τίποτα από εσένα κι εµένα;



Η Μιζέρια του Κακοµοίρη ακτιβιστή Έλληνα blogger

Ο κακοµοίρης Έλληνας blogger έχει αποκτήσει µια µίζερη αντίληψη για τον "συγκλονιστικό" του ρόλο στη διαµόρφωση της Ελληνικής κοινωνίας, που σε γενικές γραµµές (επιτρεποµένων των εξαιρέσεων) συνίσταται στα ακόλουθα:

1. είµαι blogger και αντιπροσωπεύω το νέο, το υγιές, το ρηξικέλευθο, το δυναµικό: κατά συνέπεια έχω δικαίωµα να γίνεται ακουστή και αποδεκτή η άποψή µου

2. είµαι µέρος ενός "κινήµατος": αλλάζω τα πράγµατα, εκπροσωπώ το hyper-group, την υπέρβαση, τον online-blog-lol τρόπο σκέψης: άρα απαιτώ να µε παίρνουν στα σοβαρά. Από τη στιγµή που ο blogger προβάλει απαιτητικά το δικαίωµά του, και το στηρίζει στον "τίτλο τιµής" του blogger, έχει χάσει το παιχνίδι της συµµετοχής στο να αλλάξουν τα κοινωνικά δρώµενα. Γίνεται άλλη µια περιθωριακή και φωνακλάδικη οµάδα που, όπως όλες οι άλλες τέτοιες οµάδες, υπάρχουν απλά για να επιβεβαιώσουν το Εγώ τους και όχι για να συνεισφέρουν. Τί ακριβώς πρέπει να κάνει ο blogger για να "µπει στο παιχνίδι"; Είναι απλό. Να ΠΑΨΕΙ να συµπεριφέρεται σαν blogger, δηλαδή να πάψει να πιστεύει ότι το "µέσον" ΕΙΝΑΙ το "µήνυµα". Να αρχίσει να συµπεριφέρεται σαν ένας απλός, καθηµερινός άνθρωπος, που έχει κάτι να πει, που το λέει, που ενεργεί χωρίς να διεκδικεί δάφνες επειδή κάνει blogging, που δεν προβάλει το οµαδοποιηµένο Εγώ του αλλά ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ως Γιώργος/Βαγγέλης/Ελένη/Κατερίνα αλλά όχι ως easyrider/darkman/tolis79/freebird. Και, το κυριώτερο, να µάθει να συµµετέχει ΧΩΡΙΣ να περιµένει ανταπόδοση, και χωρίς να αγχώνεται για το αν τελικά "η επανάστασή του θα πετύχει": να κάνει αυτό που έχει να κάνει, χωρίς µιζέρια. Το τί αποτέλεσµα θα φέρει, το ξέρει µόνο ο Θεός.



Είναι δυνατόν να εκλείψουν τα διαζύγια; ΕΙΝΑΙ!

Πώς; Υπάρχει µια απλή συνταγή. Θα υποσχεθώ στον εαυτό µου ότι κάθε µέρα θα κάνω κάτι πολύ συγκεκριµένο. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, θα κάνω κάτι για τη γυναίκα µου (ή τον άντρα µου) για το οποίο ∆ΕΝ θα περιµένω ανταπόδοση. Τί µπορεί να είναι αυτό; Χιλιάδες παραδείγµατα.

- όταν µου φωνάξει µε θυµό, θα απαντήσω µε αγάπη

- θα σιδερώσω το πουκάµισό µου, έστω κι αν δεν έχει πλύνει τα πιάτα

- θα δώσω ένα χάδι, έστω κι αν δεν µου πει ευχαριστώ

- θα αγοράσω ένα δώρο, έστω κι αν δεν µου το ανταποδώσει ποτέ

- θα κρατήσω το στόµα µου κλειστό, όταν κατηγορήσει την µητέρα µου

- ........

Μα, θα µου πεις, είναι πολύ δύσκολο. Είναι, πράγµατι; ΟΧΙ. Το έκανα ήδη πριν παντρευτούµε, όταν απλά βγαίναµε, ήµασταν φουλ ερωτευµένοι, και ο ένας υπήρχε µέσα από "τα µάτια και το σώµα" του άλλου. Αρκεί να κάνω την ΑΠΟΛΥΤΗ δέσµευση ότι θα συνεχίσω να το κάνω και ΜΕΤΑ το γάµο. Μια φορά κάθε µέρα. Έστω κι αν ο εγωισµός µου ή η καθηµερινή ρουτίνα, µου λένε ότι "είναι ανθρώπινο να ξεστρατίσω". Εγώ να συνεχίσω να το κάνω κάθε µέρα: να κάνω κάτι, χωρίς να περιµένω ανταπόδοση. Έτσι. ΜΟΝΟ για τον άλλον. Αν την κάνουµε ΟΛΟΙ αυτή τη µικρή και εύκολη άσκηση, τα διαζύγια θα εκλείψουν.



Ο Βουλευτής Χ, και το ένστικτο αυτοσυντήρησης

Ποιά είναι η αγωνία τού κου Βουλευτή Χ που εκλέγεται στην περιφέρεια Ψ; Να εκπροσωπήσει τους ψηφοφόρους του;

Να αγωνιστεί για τα προβλήµατα του τόπου του;

Να υπηρετήσει το κόµµα του; ΟΧΙ Η αγωνία του κυρίου Χ είναι ΝΑ ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΕΙ. Και στην έκφραση της αγωνίας αυτής, µε την οποία η δράση του είναι συνεπής 100%, επιτελείται η διαστροφή του διακονήµατος που έχει αναλάβει, το οποίο είναι να µιλάει εκ µέρους ΟΛΩΝ εκείνων που δεν µπορούν να ακουστούν. Και για του λόγου το αληθές, ΠΟΤΕ ήταν η τελευταία φορά που ο τοπικός σας βουλευτής Χ, σας ρώτησε ποιά είναι η άποψή σας, ως ψηφοφόρου του, για κάποιο θέµα; ∆εν αναφέροµαι στη συµµετοχή σας στην πολιτική του συγκέντρωση στο ξενοδοχείο Α. Ρωτάω: ΠΟΤΕ σας ρώτησε για κάτι, ΠΟΤΕ ρώτησε όλους τους υπόλοιπους ψηφοφόρους του για κάτι, ΠΟΤΕ έλαβε υπόψιν του την απάντησή σας, και ΠΟΤΕ την µετέφερε στη Βουλή; Θυµάστε καµία τέτοια περίπτωση;



Κάθε φορά που "κοιτάζω" εκτός Ελλάδος µε πιάνει θλίψη

Βλέπω τα Αµερικανάκια να σαρώνουν παγκόσµια, τόσο τεχνολογικά όσο και εµπορικά. Βλέπω τα Εγγλεζάκια να πατάνε πάνω στο σύστηµα και την οργάνωση, και να πετυχαίνουν φοβερά πράγµατα. Βλέπω τα Γερµανάκια και τα Γαλλάκια να έχουν το κουράγιο να πουν την άποψή τους στη διεθνή πολιτική σκηνή, και να την υποστηρίζουν. Βλέπω τα Κινεζάκια να δουλεύουν µε φοβερή πειθαρχία για να τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη της µεγαλύτερης οικονοµίας στον κόσµο. Βλέπω τα Ρωσάκια να έχουν γίνει ενεργειακή υπερδύναµη, από χλεύη του διεθνούς συστήµατος που ήταν πριν 10 χρόνια. Βλέπω στο παγκόσµιο χωριό ο καθένας να απλώνει το χέρι για να πιάσει κάποιον άλλον, ανεξαρτήτων συνόρων. Και µετά βλέπω τον Ελληναρά: αραχτό, µε το τσιγάρο και τον καφέ, µε το βλέµµα θολό από το ξενύχτι στο "ποτάδικο", µε το "αίσθηµα" αγκαλιά και το µάτι να "ξενοκοιτάζει", µε τη βρισιά έτοιµη σε πρώτη ζήτηση, µε τη µατιά να µην κοιτάζει πέρα από το στενό του κύκλο, µε τη νοοτροπία του "όσο λιγώτερο δουλέψουµε, κι όσο περισσότερα αρπάξουµε", µε τη µόνιµη γκρίνια για όλα, µε τη µόνιµη υποκρισία ότι πάντα φταίνε οι "άλλοι", µε τον ψευτοτσαµπουκά που ξεφουσκώνει όταν πλακώσουν τα δύσκολα. Καλά, καλά, ξέρω, δεν είναι όλα τόσο µαύρα. Αλλά ΕΝΑ µόνο θέλω να σιγουρευτώ ότι έχουµε συνειδητοποιήσει: ότι στο διεθνές στερέωµα, δεν είµαστε τίποτα άλλο από έναν "καλά δασκαλεµένο κοµπάρσο, που έµαθε το µικρό ρολάκο που του έδωσαν, και περιµένει να τελειώσει το έργο για να αράξει". Στον τόπο αυτό, πέρα από τους ελάχιστους Παπαλουκάδες που κατά καιρούς ξεπηδάνε για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα, έχουµε "χάσει" το παιχνίδι. Και το κυριώτερο: δεν µας νοιάζει.



"Μούσκεµα" τα 'κανα σήµερα...

Όλες αυτές οι λέξεις γυρίζουν ακόµα στο µυαλό µου: υποµονή, πραότητα, αγάπη. Όµως καµία από αυτές δεν πέρασε από το µυαλό µου σήµερα το πρωί, που έψαχνα µε το αµάξι 20 λεπτά για πάρκινγκ. Μόλις όµως βρήκα τη θεσούλα, βγάζω τα αλάρµ, κόβω ταχύτητα και σταµατάω το αµάξι έτοιµος για να κάνω όπισθεν και να χωθώ µέσα. Είχα "κόψει" όµως από τον καθρέφτη τη µελαχροινή που µε ακολουθούσε µε το τζίπ, απορροφηµένη στην κουβέντα µε το κινητό "κρεµασµένο" από το αυτί της. Που, αντί να σταµατήσει πιο πίσω, ώστε να έχω χώρο να κάνω όπισθεν, σταµάτησε κολληµένη ακριβώς από πίσω µου. Και, φυσικά, από πίσω της ήταν άλλα 20 αυτοκίνητα. Ο µόνος δρόµος για µένα ήταν µπροστά. Της τά'πα ένα χεράκι, µέσα από το τζάµι: "άϊ σιχτήρ" και άλλες ισπανικές φράσεις. Τελικά έκανα 2 µέτρα µπροστά, χώθηκα σ' ένα άνοιγµα, και περίµενα να περάσουν η "τυφλή" και τα ακολουθούντα 20 αυτοκίνητα, για να "τσιµπήσω" τη θεσούλα. Αµ δε! Ένας παππούς που έψαχνε κι αυτός, βλέπει τη θεσούλα, ∆Ε βλέπει εµένα, και "τσουπ" πάει και χώνεται αυτός. Ε, δεν άντεξα... Βγήκα σφαίρα από το αµάξι, και του είπα να τα µαζέψει και να φύγει γιατί η θέση ήταν δική µου αφού περίµενα 2 µέτρα πιο κάτω µε τα αλάρµ για να περάσουν όλοι και να κάνω όπισθεν. Ο παππούς µε κοίταξε µε ύφος σαν να του έλεγα ότι ήµουν ο Γκόργκ ο εξωγήινος που µόλις προσγειώθηκα από τον αστερισµό του Σείριου. Ψιλοχαµογέλασε µε δυσπιστία, αλλά είδε ότι δε σήκωνα µύγα στο σπαθί µου, οπότε τα µάζεψε κι έφυγε ήσυχα. Ευτυχώς. Πρόλαβα όµως και του είπα ένα ευχαριστώ. Και ΕΚΕΙΝΟ το "ευχαριστώ" µε έκανε να συνέλθω. Και να αναρρωτηθώ: τόσα χρόνια προσπάθειας για "υποµονή, πραότητα, αγάπη", ΟΛΑ πήγαν στράφι σήµερα το πρωί µέσα σε 5 λεπτά, επειδή κάποια κόλλησε κατά λάθος πίσω µου, και κάποιος παππούς δεν µε πρόσεξε που περίµενα τη "θεσούλα" µου. Τόσα χρόνια προσπάθειας εξανεµίστηκαν, επειδή κάποιος πήγε να "µου τη βγει". Επειδή δεν είχα την υποµονή να "δω την άλλη πλευρά", παρά µόνο το δικό µου "δίκιο". Ο εγωισµός είναι σαν τον καρκίνο: δύσκολα τον κόβεις, εύκολα ξαναθεριεύει. Σήµερα, τα έκανα "µούσκεµα"...



Η Ανακόλουθη Αιτιότητα του Αέναου Υπαρκτικού Γίγνεσθαι

Κατάλαβε κανείς τίποτα; Όχι; Είναι απλό. Η Ύπαρξη εξ ορισµού είναι δυναµική: εξελίσσεται, γίνεται, διαµορφώνεται. Αυτό δηλώνει το "ύπαρξη"="υπό+άρχω". Το ότι η αρχή µου είναι "υπό", δηλώνει κίνηση=γέννηση=γίγνεσθαι. Ποιά είναι η αιτία της Ύπαρξης; Μα, αναγκαστικά, αυτό που είναι "από επάνω", µια που η ύπαρξη είναι "υπό". Μια ύπαρξη, εξ ορισµού, γεννά µια νέα ύπαρξη, η οποία υπάρχει "υπό" την "µαµά" ύπαρξη. ∆ηµιουργείται µια αλυσίδα υπάρξεων. Αυτή η αλυσίδα είναι αέναη προς το παρελθόν; ∆ηλαδή, όσο πηγαίνουµε από το "παιδί-ύπαρξη" στη "µαµά-ύπαρξη", η οποία, µε τη σειρά της έχει άλλη µια "γιαγιά-ύπαρξη" κ.ο.κ., σταµατάµε κάπου; Αν υποθέσουµε ότι δεν σταµατάµε πουθενά, τότε για κάθε "παιδί-ύπαρξη" έχουµε µια "µαµά-ύπαρξη", και αυτό συνεχίζεται επ'άπειρο προς το παρελθόν. Κατά συνέπεια, η αναζήτηση αιτίας για την κάθε ύπαρξη µετατοπίζεται από το κάθε "παιδί" στην κάθε "µαµά" απ'άπειρο προς το παρελθόν. Άρα η αιτία αυτή ∆ΕΝ υφίσταται. Εποµένως, το να µιλάµε για Αιτία της Ύπαρξης, µας οδηγεί σε λογική Ανακολουθία. Αν υποθέσουµε ότι η αλυσίδα των υπάρξεων σταµατά κάπου στο παρελθόν, ΑΥΤΟ στο οποίο σταµατά ∆ΕΝ είναι ύπαρξη (αν ήταν τότε θα ήταν "υπό" άρα θα είχε και αυτό, µε τη σειρά του µια "µαµά"). ΑΥΤΟ στο οποίο σταµατά είναι αναγκαστικά "άρξη" χωρίς το "υπό-". ∆ηλαδή είναι "αρχή", και µάλιστα πρώτη αρχή (αλλοιώς, αν ήταν δεύτερη αρχή, θα ήταν "υπ-αρξη"). Καταλήγουµε: αν απορρίψουµε την υπόθεση της "Πρώτης Αρχής", η αναζήτηση Αιτίου Ύπαρξης είναι λογικά Ανακόλουθη.



Προχτές βρέθηκα σ'ένα παιδικό πάρτυ

Πήγα µαζί µε τη γυναίκα µου και τις δυό κορούλες µου. Το σπίτι ήταν γεµάτο µε γονείς, και µε 2-χρονα έως 5-χρονα παιδάκια, που συστηµατικά αποδοµούσαν το σύµπαν. Οι γονείς φορούσαν συµβατικά ρούχα, οι µπαµπάδες είχαν κοιλίτσα, οι µαµάδες συζητούσαν για πάνες, αλλαξιέρες, φρουτόκρεµες. Το φαγητό ήταν άφθονο, καλής ποιότητας, και σε µεγάλη ποικιλία. Η µουσική ήταν παιδικά τραγουδάκια. Ήξερα τους περισσότερους στο σπίτι, και όσους δεν ήξερα δεν έκανα κανένα κόπο να τους γνωρίσω. Το πάρτυ κράτησε 3 ώρες και µετά όλοι φύγαµε οµαδικά γιατί "έπρεπε να κοιµηθούν τα παιδιά" ΚΑΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΡΤΥ ΣΤΟ ΛΟΝ∆ΙΝΟ, ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΤΕ... Το σπίτι ήταν γεµάτο από δεκάδες 20χρονους διαφόρων εθνικοτήτων που χόρευαν, έπιναν, έτρωγαν, βόλταραν πέρα-δώθε χωρίς λόγο Όλοι φορούσαµε απλά ή εκκεντρικά αλλά όχι ακριβά ρούχα, τα αγόρια ήταν σπορτίβ και έκαναν καµάκι στα κορίτσια, τα κορίτσια κουβέντιαζαν για ηθοποιούς και τραγουδιστές Το φαγητό δεν µας ένοιαζε, τα ποτά όµως ήταν άφθονα και καταναλώνονταν αβέρτα. Η µουσική ήταν hip-hop ή alternative pop ∆εν ήξερα σχεδόν κανέναν στο σπίτι, αλλά δεν είχα κανένα πρόβληµα να πιάσω κουβέντα στον κάθε άγνωστο ή στην κάθε άγνωστη. Το πάρτυ κρατούσε όλο το βράδυ, η πόρτα του σπιτιού έµενε ανοιχτή, κόσµος ερχόταν κι έφευγε συνέχεια. Τί έγινε, ρε παιδιά, στα 20 αυτά χρόνια που πέρασαν από το ΤΟΤΕ στο ΤΩΡΑ;



Τα παιδιά χαίρονται µε απλά πράγµατα

Το βλέπω από τις 2 κορούλες µου. Πόσο χαίρονται όταν πάρουν στα χέρια τους έναν πορτοκαλί µαρκαδόρο κι ένα χαρτί. Πόσο ονειρεύονται όταν τους λέω παραµύθια, ενώ πίνουν το γάλα τους κουρνιασµένες στην αγκαλιά µου. Πόσο µεγαλώνει το χαµόγελό τους όταν τους φουσκώνω τα χρωµατιστά µπαλόνια. Πόσο γελάνε ασταµάτητα όταν η Μαρίνα τις κάνει µπάνιο στη µπανιέρα και πλατσουρίζουν και οι δυο τους µε τις ώρες. Πόσο τους αρέσει να έχουν µια χαρτοπετσέτα ή ένα σφουγγάρι στα χέρια τους και να παριστάνουν τις νοικοκυρές. Μεγαλώνοντας, θα ανακαλύψουν κι άλλα "παιχνίδια". Θα κοιτάζονται στον καθρέφτη και θα βάζουν κραγιόν για να γίνουν πιο όµορφες. Θα περνάνε ώρες µε την γκαρνταρόµπα τους. Θα φλερτάρουν µε αγόρια. Θα διαβάσουν δύσκολα βιβλία, χωρίς πριγκηπόπουλα και νεραίδες. Θα µαγειρέψουν εξωτικά φαγητά. Θα ταξιδέψουν σε άγνωστα µέρη. Θα τις θαµπώσει η ατελείωτη ποικιλία του κόσµου. Ελπίζω, µονάχα, στην καρδιά τους να κρατήσουν την απλότητα της εκτίµησης για εκείνα τα πράγµατα που έχουν αληθινή αξία... ...µια φίλη που περνά δύσκολα και χρειάζεται συµπαράσταση ...ένα δάκρυ σε κάποιο µοναχικό µάτι ...ένα γέλιο στο άκουσµα µιας επιτυχίας ...µια φωνή που σιγοντάρει κάποιο τραγούδι ...ένα ταπεινό Κύριε Ελέησον που λέει µια ψυχή στο Χριστό ...το τικ της βροχής στο τζάµι ...δύο χείλη που λένε "σ'αγαπώ"



Εκατοµµύρια γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καταγραφή

Αυτή η είδηση κυκλοφόρησε πριν µερικές εβδοµάδες. Εκατοµµύρια άνθρωποι φεύγουν από τον κόσµο αυτό, κυρίως σε φτωχές χώρες, χωρίς ποτέ κανείς να έχει καταγράψει ούτε τη γέννησή τους ούτε το θάνατό τους. Σαν να µην πέρασαν ποτέ από αυτή τη Γη. Η είδηση είναι συγκλονιστική. Όχι για το γεγονός του µη-καταγραφόµενου περάσµατος τόσων ανθρώπων... ... αλλά για την αντίληψη ότι ένας άνθρωπος υπάρχει, µόνο όταν καταγραφεί σε κάποιο επίσηµο έγγραφο, βιβλίο, ληξιάριο, κιτάπι. Με λίγα λόγια: είµαστε το ΑΦΜ µας, η ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς µας, ο αριθµός του κινητού µας, το email µας. Χωρίς αυτά, ∆ΕΝ υπάρχουµε. Και όταν χαθούν, µε τα χρόνια, κι αυτά τα επίσηµα κιτάπια, παύουµε κι εµείς να υπάρχουµε; Θα αποδεχτώ κάτι, που προκύπτει από την είδηση αυτή: ζω µόνο αν καταφέρω να σχετιστώ µε κάποιον. Άρα; Όλοι όσοι πέθαναν, χωρίς να έχουν κανέναν να οµολογήσει την ύπαρξή τους, δεν έζησαν ποτέ; Θα ήταν τραγικό. Την ύπαρξή τους, και τη δική µας, την οµολογεί ο Θεός. Ο µοναδικός "παγκόσµιος παρατηρητής" που, τελικά, το πέρασµά µας στα δικά του κιτάπια και η συσχέτιση µαζί του, νοηµατοδοτεί τη δική µας ύπαρξη και την µετατρέπει σε ζωή.



Χθες βράδυ µου έµεινε το αυτοκίνητο, κι έσπρωχνα

Έχω ένα παλιό Lancia Beta coupe. Το αγαπώ το αµάξι αυτό, και παρόλο που δεν το χρησιµοποιώ για τις καθηµερινές µου µετακινήσεις, το κρατάω γιατί µε αυτό φλερτάριζα τη γυναίκα µου, και πήγαµε τις πρώτες µας βόλτες. Χθες βράδυ αργά µου έµεινε στο δρόµο, και χρειάστηκε µαζί µε τη γυναίκα µου να το σπρώξουµε 200 µέτρα για να το παρκάρουµε (έκανα το λάθος να µην έχω ανανεώσει οδική βοήθεια για το αµάξι). Πέρασαν πολλά αυτοκίνητα δίπλα µου, που προσπέρασαν βιαστικά κι έφυγαν. Πέρασαν κάποια άλλα αυτοκίνητα δίπλα µου που, αφού πρώτα στάθηκαν για λίγο για να "δούν το θέαµα", προσπέρασαν βιαστικά κι έφυγαν. Ένας 45-άρης µε Mercedes σταµάτησε και µου ζήτησε το λόγο: "γιατί έχεις κλείσει το δρόµο;". Του εξήγησα ότι ξέµεινε το αυτοκίνητο, και γκρίνιαξε ότι δεν µπορούσε να περάσει για να παρκάρει. Αφού του είπα ότι "δεν έκλεισα το δρόµο επειδή δεν είχα τί να κάνω βραδυάτικα" και του έδωσα οδηγίες πού να πάει, έφυγε ενοχληµένος. 3-4 γυναίκες οδηγοί κόλησαν από πίσω µου πηγαίνοντας κι αυτές µε βήµα χελώνας, περιµένοντας πότε θα κάνω στην άκρη για να περάσουν, αντί να κάνουν 10 µέτρα όπισθεν και να ξεµπλοκαριστούν. Όταν τους έδωσα κατευθύνσεις πού να πάνε, µε κοίταζαν σαν να τους µίλαγα Αλβανικά. Πέρασαν πολλοί διαβάτες, που είτε πήγαιναν να χωθούν ανάµεσα στο σαραβαλάκι µου και τα άλλα αυτοκίνητα, είτε τάχυναν το βήµα για να αποµακρυνθούν πιο γρήγορα από "τον τόπο του συµβάντος". ΜΟΝΟ ένα αυτοκίνητο, µε 3 νεαρούς µέσα, σταµάτησαν στην άκρη του δρόµου. Ο ένας, ο συνοδηγός, µε είδε που ίδρωνα, κατέβασε το τζάµι και µε ρώτησε: "ρε φίλε, µήπως θέλεις βοήθεια;". Τον ευχαρίστησα και του είπα όχι, επειδή είχα σχεδόν φτάσει. "Είσαι ο πρώτος που προσφέρεται να βοηθήσει" του είπα. Χαµογέλασε, κι έφυγε. Νά'ναι καλά τα παιδιά. Τα συµπεράσµατα, δικά σας...



Η Ελλάδα δεν βγάζει πια Crazy Horse

Αναφέροµαι στον θρυλικό αρχηγό των Ινδιάνων Λακότα, που τον 19ο αιώνα στην Αµερική ηγήθηκε της φυλής του ενάντια στο "λευκό κατακτητή". Έµεινε στην ιστορία για το παράτολµο θάρρος του, την τακτική του ιδιοφυία στις µάχες, την επιµονή του να µην εγκαταλείψει ποτέ τον αγώνα του, την ηγετική του φυσιογνωµία, την προσήλωσή του στις αρχές και τις αξίες του. Είναι αυτός που νίκησε το 1873 το διαβόητο στρατηγό Κάστερ και την Έβδοµη Ύλη Ιππικού του, στη µάχη του Little Big Horn. Κάποτε έβγαζε και η Ελλάδα ηγέτες σαν τον Crazy Horse. Όχι µόνο µεγάλους στρατηγούς, ή οραµατιστές πολιτικούς, ή επιχειρηµατίες. Αλλά και καθηµερινούς ανθρώπους που υπεράσπιζαν την οικογένειά τους, την αξιοπρέπειά τους, και τις θέσεις τους, και έχτιζαν το µέλλον, χωρίς να κάνουν πίσω. Τώρα όλα είναι εύκολα, ρηχά, γρήγορα, βροντόφωνα, γκλαµουράτα. Το σύνθηµα είναι "περνάµε καλά". Και οι Crazy Horse που γεννούσε η ελληνική γη, δεν υπάρχουν πια.



Το στοµάχι µας ∆ΕΝ είναι µόνο για φαγητό

Το στοµάχι όλων µας έχει µια χαρακτηριστική ιδιότητα: στα "δύσκολα" µετατρέπεται σε "κόµπους", που µας γεµίζουν δυσφορία, αγωνία, αβεβαιότητα. Και µας αναγκάζουν να τοποθετηθούµε απόλυτα:

- είτε αποδεχόµαστε τους κόµπους, οπότε αναγκαζόµαστε να νερώσουµε τη ζωή µας και τα όνειρά µας ώστε ποτέ να µη χρειαστεί να τους ζήσουµε

- είτε δεν αποδεχόµαστε τους κόµπους, οπότε αναγκαζόµαστε να σπάσουµε το προστατευτικό κέλυφος της συµβατικότητας και της σιγουριάς, και να µάθουµε να "κρατιόµαστε στο παιχνίδι" όταν αρχίζουν τα δύσκολα.

Το µυστικό που κάποτε µου είπαν, πριν πολλά χρόνια, ήταν:

ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ∆ΙΛΗΜΜΑ ΑΥΤΟ

ΚΑΙ, ΤΕΛΙΚΑ, ΤΟ ΠΟΣΟ ΓΕΡΟ "ΣΤΟΜΑΧΙ" ΕΧΟΥΜΕ

ΕΙΝΑΙ ∆ΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΗ



Όταν οι νέοι βιάζονται να µεγαλώσουν...

Χθες αργά το βράδυ ήµουν στο Μετρό, γύριζα σπίτι. ∆ύο νεαρά ζευγάρια, ηλικίας γύρω στα 23-25, κουβέντιαζαν χαρούµενα, η συζήτηση είχε κέφι, πειράγµατα, σχέδια, ωριµότητα, οµορφιά. Είχε όµως και κάτι άλλο, που χρειάστηκε να κοιτάξω πέρα από τις λέξεις για να το διακρίνω. Βιάζονταν να µεγαλώσουν... Τα αγόρια µιλούσαν για τα κορίτσια σαν να ήταν οι γυναίκες τους. Τα κορίτσια µιλούσαν µεταξύ τους σαν να ήταν παντρεµένα µε οικογένεια. Σχεδίαζαν την επόµενη "οικογενειακή" έξοδο, έλεγαν η µια στην άλλη τα "µυστικά" της σχέσης τους, αντάλλασαν πληροφορίες για φαγητά, αγορές, κοινές εξόδους. 15 λεπτά πριν, σε άλλο βαγόνι, είχε τύχει να καθήσω κοντά σε µια άλλη παρέα νέων, διαφορετική αυτή τη φορά. Φαίνονταν γύρω στα 18. ∆εν ξεχώριζες ζευγάρια: όλοι ήταν µια κοινότητα. Πειράγµατα, περίεργα ντυσίµατα και βαψίµατα, γρήγορη οµιλία, αναζήτηση, σκουλαρίκια στο φρύδι, θόρυβος, ξεκαρδιστικά γέλια, µουσική στο κινητό. Τις δύο αυτές παρέες τίς χώριζαν 5 χρόνια. 5 χρόνια χρειάστηκαν στην τρέλλα για να µεταλλαχθεί σε συµβατικότητα, στην αµφισβήτηση για να µεταλλαχθεί σε αποδοχή, στο γέλιο για να µετατραπεί σε έννοια. Όµως, ποιός µας είπε ότι η τρέλλα, η αµφισβήτηση και το γέλιο είναι προνόµια µόνο του άβγαλτου νέου; Είναι προνόµια του κάθε ονειροπόλου, που από την κορυφή των 3000 µέτρων σχεδιάζει ήδη την κατάκτηση της κορυφής των 5000 µέτρων. Μέχρι πότε; Μέχρι να σωθεί η αναπνοή του...



Όσοι παίζουν σκάκι ξέρουν...

... ότι στη σκακιέρα κινείσαι:

- µπροστά

- πίσω

- αριστερά

- δεξιά

- διαγώνια

µε τελικό σκοπό ΟΧΙ να "πιάσεις" πύργους ή αξιωµατικούς ή να βολτάρεις ανέµελος, αλλά να "πάρεις" το Βασιλιά.



Άλλος λέει αλλά ∆ΕΝ κάνει τίποτα...

Άλλος λέει αλλά δεν κάνει τίποτα... άλλος ούτε λέει ούτε κάνει... άλλος ούτε λέει ούτε κάνει, αλλά κριτικάρει αυτούς που κάνουν... άλλος λέει, κάνει, και τα παρατά στη µέση του δρόµου... άλλος λέει, κάνει, µαλώνει µε όλο τον κόσµο, και τερµατίζει µόνος του... άλλος λέει, κάνει, και τερµατίζει µαζί µε όσους τον πίστεψαν Καλός ο διάλογος, καλή η ανταλλαγή απόψεων. Το να είµαστε αρεστοί σε όλους ακούγεται µαγευτικό. Το να πείσουµε όλο τον κόσµο να µας ακολουθήσει στο "δίκαιο αγώνα µας" είναι χάδι στα αυτιά µας. Όµως, όλα αυτά κάποια στιγµή σταµατούν, στερεύουν. Τα λόγια τελειώνουν, οι άνθρωποι κάνουν τις επιλογές τους, συµφωνούν ή διαφωνούν, συντάσσονται ή φεύγουν. Και τολµώ να πώ ότι τα λόγια τα παίρνει ο άνεµος. Σε όποιον θέλει να ΠΑΕΙ ΚΑΠΟΥ: αφού τελειώσουν τα λόγια, µην προσπαθείς να γίνεις αρεστός σε όλους ή να πείσεις τους πάντες. Μάζεψε την οµάδα σου, ΞΕΚΙΝΑ, ΠΡΟΧΩΡΑ. Η ενέργεια/δράση είναι αυτή που µετασχηµατίζει την "αταξία σε τάξη", όλα τα άλλα είναι αµελητέα. Αυτό που µετράει ΤΕΛΙΚΑ είναι πόσες πράξεις σου έφεραν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.



Όταν καταρρέουν τα γνωστά σηµεία αναφοράς

...όταν κάνετε πράγµατα που δεν έχετε ξανακάνει, όταν βρίσκεστε σε έδαφος που δεν έχετε ξαναπερπατήσει, όταν τίποτα από όσα ξέρατε δεν σας προετοίµασε για τις καταστάσεις που ζείτε τώρα, όταν όλα τα γνωστά και οικεία πρόσωπα και πράγµατα έχουν εξαφανιστεί... ΤΟΤΕ ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΚΑΙ ∆ΕΝ ΣΑΝ ΕΓΙΝΕ ΚΟΜΠΟΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ να θυµάστε ένα πράγµα. Τα µόνο σηµεία αναφορά που έχουν αξία, και µπορούν να σας βοηθήσουν στο άγνωστο και το πρωτόγνωρο, είναι µόνο... ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΑΣ Κάντε τα ΑΥΤΑ, τα νέα σηµεία αναφοράς σας, στην Άγνωστη Χώρα που διασχίζετε. Όλα τα άλλα, ∆ΕΝ έχουν καµία σηµασία.



Περπατάµε στο δρόµο, και βλέπουµε πρόσωπα

Άλλα λυπηµένα, άλλα χαρούµενα. Άλλοι βιαστικοί. Άλλοι µιλάνε στο κινητό. Άλλοι είναι µε την παρέα τους και κουβεντιάζουν δυνατά. Πιο κάτω, ένα ζευγαράκι φιλιέται στο παγκάκι. Μια νέα µαµά σπρώχνει το καροτσάκι µε το 6 µηνών µωρό της. Ο πλανόδιος µας φωνάζει ν'αγοράσουµε κουλούρια. Κι άλλοι διαβάτες πιο πέρα. Απλές φάτσες, χωρίς επιτήδευση, χωρίς µεϊκ-απ, µε ρυτίδες, µε ιδρώτα στο µέτωπο, µε την έννοια στα µάτια. Στη στάση λεωφορείου, συνωστισµός. ∆ύο γιαγιάδες βιάζονται να ανεβούν για να βρούνε θέση. Πιο πέρα, 4 φοιτητές συζητάνε για την εξεταστική. Ένας κύριος µε κουστούµι µπαίνει στο αυτοκίνητό του. Ένας παππούς κάθεται µοναχός στο παγκάκι, ψάχνοντας λίγο ίσκιο. ∆εν µιλάει, µόνο κάθεται και βλέπει, η ζωή τον έχει σχεδόν προσπεράσει. Κυρίες µε σακούλες στα χέρια, από το κοντινό supermarket. Μια παρέα παιδιών τρέχουν στο πεζοδρόµιο, η ζωή ξεχειλίζει από τα µάτια τους. Χιλιάδες άνθρωποι. Όλοι αγωνίζονται. Όλοι φοβούνται. Όλοι ελπίζουν. Όλοι κουράζονται. Όλοι κάπου πηγαίνουν. Κοιτάζω τα πρόσωπά τους. Είναι απλά, δεν έχουν σχέση µε τα πρόσωπα που βλέπουµε στην τηλεόραση και τα περιοδικά. ∆εν τους ξέρει κανένας. ∆εν ξέρω κανέναν από αυτούς. Και εκείνη τη στιγµή κάνω µια επιλογή. Τους αγαπώ όλους ή τους προσπερνώ αδιάφορα; Τους βλέπω σαν αδέλφια µου ή τους βλέπω σαν ανταγωνιστές µου; Τους βοηθώ ή τους υποψιάζοµαι; Ανοίγω την καρδιά µου στο πιθανό άγγιµά τους, ή ανεβάζω τις ασπίδες µου για να µην µε γρατζουνίσουν;



Ξυπνάµε το πρωί στις 7.30

Πλενόµαστε, τρώµε το πρωινό µας, ντυνόµαστε. Γραµµή για τη δουλειά. ΙΧ, κίνηση, λεωφορείο, ΜΕΤΡΟ, συνωστισµός. ∆ουλεύουµε, γκρινιάζουµε µε τον πελάτη ή το συνάδελφο, λουφάρουµε λιγάκι, ξαναδουλεύουµε. Τέλειωσε το 8ωρο, πακετάρουµε, γραµµή για το σπίτι. Ξεντυνόµαστε, λέµε ένα γειά στους δικούς µας, τρώµε κάτι. ∆ουλειές στο σπίτι, ίσως παιδιά, ίσως καθαριότητες. Αράζουµε µπροστά στην TV, ειδήσεις, παράθυρα & ξύλο, διαφηµίσεις. Το βράδυ βλέπουµε το σήριαλ ή την ξένη ταινία, ή καµιά βολτίτσα, ή τηλέφωνο το φιλαράκι. Άλλες 2-3 κουβέντες µε τους δικούς µας, ύπνος. Άλλη µια µέρα πέρασε. "ΖΗΣΑΜΕ" ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...



"Είσαι γυναίκα; Τόσο το καλύτερο!"

Γνωστό το σλόγκαν του Cosmo. Είσαι λοιπόν γυναίκα. Που παλεύεις να τα χωρέσεις όλα σε ένα 24-ωρο, οικογένεια, δουλειά, σπίτι, διασκέδαση. Είσαι γυναίκα που αρνείσαι να δεχτείς ότι ο νταής οδηγάρας µε το σβέλτο Swift έχει δικαίωµα να παραβιάζει το STOP επειδή είδε εσένα στο τιµόνι, στη διασταύρωση. Είσαι γυναίκα που δεν τα παρατάς όταν στην καρριέρα σου βλέπεις τον συνάδελφο άντρα µε λιγώτερα προσόντα να παίρνει προαγωγή. Και διπλασιάζεις τον αγώνα σου. Είσαι γυναίκα που έχεις τεράστια υποµονή, όταν εγώ θεωρώ δικαίωµά µου να φωνάζω όποτε µου καπνίσει. Είσαι γυναίκα που φροντίζεις την εµφάνισή σου, όταν εγώ ως άντρας κατεβάζω ατελείωτα τις µπύρες και τα σουβλάκια στο υπερµεγέθες στοµάχι µου. Είσαι γυναίκα που κόβει το µυαλό σου µε τρόπους που εγώ ως άντρας ούτε καν φαντάζοµαι. Είσαι γυναίκα που δε φοβάσαι να µιλήσεις για τις ανασφάλειές σου, και µετά να τις αντιµετωπίσεις κατάµατα. Είσαι γυναίκα, που η τρυφερότητα και η αγάπη είναι µέσα στο DNA σου. Όπου κι αν είσαι τώρα, γυναίκα, ό,τι κι αν κάνεις, να είσαι καλά!



Το 95% των ανθρώπων...

...που εγκαταλείπουν τον αγώνα, βρίσκονταν 3 µόλις µέτρα µακρυά από το στόχο.

Έχεις το κουράγιο, την αντοχή, την πίστη, τη θέληση,

να διανύσεις

τα "τελευταία 3 µέτρα";



Σ'εσένα µιλάω, εικοσάχρονε...

...ναι σ'εσένα. Που περνάς ανέµελα µε το κορίτσι µαζί, χέρι-χέρι. Που µόλις τελείωσες την εξεταστική και τρέχεις στην παραλία για µπανάκι. Που παίζεις βόλεϋ µε τα φιλαράκια σου, και µετά πάτε για µπύρες και σουβλάκια. Που ακούς techno-pop στα ορθάδικα τα βράδυα. Που σηκώνεις βάρη στα γυµναστήρια. Είσαι 20, είµαι 46. Έχω τα διπλά σου χρόνια. Νοµίζεις πως σε ζηλεύω; Καθόλου. Σε ένα τεστ νοηµοσύνης, θα σε αφήσω πίσω. Σε ένα επαγγελµατικό meeting, θα σου πάρω τα σώβρακα. Αν βρεθείς απέναντί µου επιχειρηµατικά, θα σε φάω ζωντανό. Αν χρειαστεί να παίξουµε ξύλο, θα στις βρέξω µέχρι να τρέξεις στη µαµά σου. Αν τα κάνεις µούσκεµα µε το γκοµενάκι σου, θα µε ρωτήσεις εµένα πώς να τα ξε-µουσκέψεις. Τα δικά σου όνειρα είναι ουτοπίες. Τα δικά µου όνειρα είναι πραγµατοποιήσιµες ουτοπίες. Αν βρεθείς στα δύσκολα, θα το βάλεις στα πόδια. Αν βρεθώ στα δύσκολα, θα βγω νικητής. Σε µια άγνωστη χώρα, θα γίνεις γκαρσόνι. Σε µια άγνωστη χώρα, θα ανοίξω εστιατόριο και θα σε πάρω για γκαρσόνι. Σε ένα µόνο µε αφήνεις πίσω, ρε µπαγάσα. Έχεις αντοχές! Μεγαλύτερες από τις δικές µου. Τα αµπάρια του µυαλού σου χωράνε πολύ ακόµα, τα δικά µου είναι γεµάτα. Τα αποθέµατα της ψυχής σου είναι πολλαπλάσια από τα δικά µου. Αντέχεις πολύ, φιλαράκο. Μπορείς να "τιµωρείς" το σώµα σου και το πνεύµα σου όλο το βράδυ, και το πρωί µε 1 ωρίτσα ύπνο να πας για µπάνιο στην παραλία. Εγώ δεν µπορώ. Όχι πως κουράζοµαι γρήγορα, το αντίθετο, αλλά, πώς να στο πώ ρε φίλε, µπουχτίζω πιο γρήγορα από εσένα. Και δεν ξέρω τί να κάνω γι'αυτό. Πώς να αυξήσω τις αντοχές µου; Είναι θέµα διατροφής; Γυµναστικής; Να κάνω διαλογισµό; Να γίνω βουδιστής; Να το ρίξω στην αρωµατοθεραπεία; Τί να κάνω δεν ξέρω.



Ένα τούβλο, σ'έναν τοίχο, ένα βράδυ...

...δεν µπορούσε να κοιµηθεί. Στριφογύριζε στο µυαλό του ένα αγωνιώδες ερώτηµα: πώς βρέθηκε εκεί. Ρώτησε τα διπλανά τούβλα, αλλά κανένα δεν ήξερε. Κάποιο τούβλο που ήταν µεγαλύτερο από τα άλλα και πιο δυνατό, σκέφτηκε τότε να ρωτήσουν τα τσιµέντα, µια που χωρίς τσιµέντα τα τούβλα δεν µπορούσαν να σταθούν. Ένα από τα τσιµέντα απάντησε: "∆εν ξέρω πώς βρέθηκα και τί κάνω εδώ. Εδώ ήµουν από τότε που φτιάχτηκα. Ας ρωτήσουµε όµως τα σίδερα, µια που χωρίς σίδερα τα τσιµέντα δεν µπορούν να σταθούν". Ούτε όµως τα σίδερα ήξεραν την απάντηση στο ερώτηµα. "Τί να σας πώ ρε παιδιά, αποκρίθηκαν, εµείς είµαστε εδώ σχεδόν από την αρχή, δεν ξέρω όµως πώς βρεθήκαµε ούτε τί κάνουµε. Ξέρουµε όµως ότι τα θεµέλια ήταν εδώ όταν ήρθαµε, ας ρωτήσουµε αυτά". Τρέχουν όλοι µαζί, τα τούβλα, τα τσιµέντα, τα σίδερα, και βρίσκουν τα θεµέλια, που ήταν πολύ µεγάλα, γεροδεµένα, και σίγουρα για τον εαυτό τους. Αυτά θα ήξεραν την απάντηση. Τα θεµέλια ξαφνιάστηκαν. "Εµείς είµαστε εδώ από την αρχή, και µας είπαν ότι έπρεπε να µείνουµε εδώ για να κρατάµε τα σίδερα. ∆εν ξέρουµε κάτι περισσότερο". Απογοήτευση. 'Ολα τα υλικά του σπιτιού ήταν ανάστατα. Κανείς δεν ήξερε την απάντηση στο ερώτηµα του αρχικού µικρού τούβλου. Τότε ένα θεµέλιο, που ήταν το πιό παλιό από τα άλλα, τους είπε: "Θυµάµαι ότι όταν πρωτοήρθα εδώ, ακούµπησα επάνω στο χώµα, και µε έφερε κάποιος που τον έλεγαν Χρήστο. Αυτός ό Χρήστος όµως δεν είναι εδώ µαζί µας. Είναι αλλού, αλλά επειδή ξέρω τη γλώσσα του, άκουσα ότι θα έρθει εδώ αύριο το πρωί. Να τον ρωτήσουµε". Η νύχτα πέρασε, ήρθε το πρωί και όλα τα υλικά περίµεναν µε αγωνία να τους φωνάξει το θεµέλιο, µόλις εµφανιζόταν ο Χρήστος. Προς το µεσηµέρι, το θεµέλιο πράγµατι τα φώναξε, και µαζεύτηκαν όλα γύρω από τον Χρήστο, µε το ίδιο ερώτηµα: "πώς ήρθαµε και τί κάνουµε εδώ;" Ο Χρήστος γέλασε. Τα κοίταξε µε αγάπη και τους απάντησε αµέσως. "Εδώ ήρθατε επειδή ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ο Ν-ΩΝ-ΤΑΣ αποφάσισε µια µέρα να δηµιουργήσει αυτό το σπίτι. Το έκανε µε πολλή αγάπη και µεράκι. Φρόντισε πολύ τα σχέδια, δουλέψαµε µαζί 6 µήνες µέχρι να τελειώσει. Ο Νώντας µένει Ε∆Ω, µέσα στο σπίτι. Είναι µαζί σας συνέχεια. Και αγαπά πολύ το σπίτι αυτό, το κάθε τούβλο, το κάθε τσιµέντο, το κάθε σίδερο, το κάθε θεµέλιο. Αν δεν υπήρχε ο Νώντας δεν θα υπήρχε το σπίτι, ούτε κανένας από εµάς. Αυτός το έφτιαξε, αυτός το συντηρεί". Τότε µόνο τα υλικά κατάλαβαν: δεν είχαν προσέξει το Νώντα επειδή ζούσε ΜΕΣΑ στο σπίτι, όχι ΕΞΩ. Τότε µόνο σκέφτηκαν να κοιτάξουν µέσα. Και τον είδαν! Και συγκλονίστηκαν! Είδαν το ∆ηµιουργό τους. Αλλά ∆ΕΝ θα τον έβρισκαν αν δεν τους είχε δείξει το δρόµο ο Χρήστος. Και τότε το τούβλο κατάλαβε. Ότι η ύπαρξη του δεν έχει νόηµα από µόνη της. Ότι υπάρχει επειδή το έφτιαξε ο Νώντας. Και το έφτιαξε επειδή το αγαπούσε: για κανέναν άλλο λόγο. Και εξακολουθούσε να το αγαπά. Και αυτό δεν θα το είχε καταλάβει, αν δεν τους το είχε πει ο Χρήστος. Από τότε, κατάλαβε ότι ήθελε να µείνει για πάντα µαζί µε το Νώντα. Και από τότε, η ζωή του τούβλου απέκτησε νόηµα.



Σε όσους έχουν κουραστεί...

...και δουλεύουν από το πρωί µέχρι το βράδυ προσπαθώντας να ανοίξουν πόρτες, και αγωνίζονται συνέχεια, και προσπαθούν, και ψάχνουν µέσα στο σκοτάδι, και αµφιβάλλουν, και λαχανιάζουν, και πέφτουν, και τρώνε σφαλιάρες, και είναι µόνοι τους. ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΤΕ. Η προσπάθεια, η εξυπνάδα, και ο αγώνας δηµιουργούν νέες συνθήκες που δεν υπήρχαν πριν, και οδηγούν σε νέες εξελίξεις. ΑΥΤΕΣ θα ανοίξουν µια πόρτα, εκεί που δεν φαινόταν τίποτα πριν, εκεί ίσως που δεν το περιµένατε. Μόνο που, όταν ανοίξει η πόρτα, ΜΠΕΙΤΕ µέσα: αρπάξτε την ευκαιρία της στιγµής, ίσως δεν ξανα-εµφανιστεί. ∆ιασχίστε το νέο µονοπάτι που ανοίγεται µπροστά σας: είναι το µονοπάτι της Άγνωστης Γης, της Terra Incognita. ∆εν έχετε ξαναβρεθεί εκεί, είναι φυσικό να φοβάστε λίγο. Στο µονοπάτι αυτό, δεν υπάρχουν γνωστά σηµεία αναφοράς. Βάλτε τα δικά σας: τους στόχους σας, τα ενδιάµεσα βήµατα, τις ενέργειές σας, τους συµπαραστάτες σας. Μόνο αυτά µετράνε, όλα τα υπόλοιπα, αγνοήστε τα. Και προχωρήστε µε ταχύτητα, µε µαζική δράση, µε επιµονή, µε αντοχή, µε µυαλό. Βήµα βήµα. Το κυριώτερο: καταπολεµήστε την έµφυτη προδιάθεση που έχει κάθε άνθρωπος να αναζητεί τα "γνώριµα και ήρεµα", και συµφιλιωθείτε να το "άγνωστο & το αναπάντεχο". Θα εµφανιστούν εµπόδια. Μην τσιγκουνευτείτε την αντοχή σας: δώστε τα όλα για να τα υπερπηδήσετε. Αν επιµείνετε αρκετά, θα το καταφέρετε. Και ποτέ µην χάσετε το βλέµµα από το στόχο, αλλά να αναπροσαρµόζετε το σχέδιο δράσης ανάλογα µε τις συνθήκες. Όπως το νερό που κυλά σε ένα χείµαρρο, έχει συγκεκριµένη κατεύθυνση αλλά έχει και ευελιξία: πηγαίνει πάντα από τον καλύτερο δρόµο. Να ξεκουράζεστε τακτικά, και να παίρνετε ενέργεια από όποιες πηγές είναι καλύτερες για εσάς. Και µην ξεχνάτε: στα δύσκολα, να προσεύχεστε. ∆ΕΝ τα µπορείτε όλα µόνοι σας: η προσευχή έχει λεβεντιά και µεγαλείο. Ζητήστε από το Θεό να είναι δίπλα σας. Αν τα κάνετε όλα αυτά, είναι µαθηµατικά βέβαιο ότι θα διασχίσετε την Terra Incognita, θα φτάσετε στο στόχο, θα δείτε επιτέλους τί κρύβεται στην "άλλη πλευρά του λόφου", θα γευτείτε τη χαρά της επιτυχίας, θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Και ίσως εκεί, βρίσκεται µια αφετηρία για ένα νέο ξεκίνηµα, σε κάποια άλλη Άγνωστη Χώρα. Εξάλλου, τώρα ξέρετε πώς να διασχίζετε Άγνωστες Χώρες...



∆εν είναι ο επικριτής που µετράει

∆εν είναι ο επικριτής που µετράει. Ούτε αυτός που καταδεικνύει πώς ο ισχυρός άνθρωπος σκόνταψε, ή πώς αυτός που έκανε κάτι καλό µπορούσε να το κάνει καλύτερο. Η ανταµοιβή ανήκει σ'αυτόν που είναι µέσα στην αρένα, µε το πρόσωπό του γεµάτο σκόνη, ιδρώτα και αίµα. Που προσπαθεί, που κάνει λάθη, που δεν προλαβαίνει. Που έχει απέραντο ενθουσιασµό και αφοσίωση. Που αναλώνεται σε έναν επάξιο σκοπό. Που στην καλύτερη περίπτωση γνωρίζει το θρίαµβο της επιτυχίας και, στη χειρότερη, αποτυγχάνει αφού τουλάχιστον προσπάθησε.

Θεόδωρος Ρούσβελτ



Το µέλλον ∆ΕΝ είναι πια αυτό που ήταν παλιά...

∆εκαετία του 50: το µέλλον είναι κεντρικά ελεγχόµενες κοινωνικές δοµές, όπου όλα παρακολουθούνται και εξυπηρετούνται από κεντρικές διοικήσεις, σε στυλ Big Brother ∆εκαετία του 60: το µέλλον είναι σε αστρικά ταξίδια, επαφές µε εξωγήινους πολιτισµούς, πλαστικοποιηµένες τροφές, τεχνολογικά gadgets, σε στυλ Star Trek ∆εκαετία του 70: το µέλλον είναι αναρχικό, µε πλήρη κατάρρευση των θεσµών, ελεύθερες σχέσεις, εκµηδενισµό της δέσµευσης, µε το παγκόσµιο σοσιαλιστικό προλεταριάτο να παίζει πρωταρχικό ρόλο, σε στυλ Flower Power ∆εκαετία το 80: το µέλλον είναι η εξαφάνιση της ανθρώπινης φυλής σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωµα, όταν κάποιος τρελλός θα "πατούσε το κουµπί", σε στυλ The day after ∆εκαετία του 90: το µέλλον είναι σε συνεχή ανάπτυξη, συσσώρευση πλούτου επ'άπειρο, τεχνολογικές καινοτοµίες που καταλήγουν σε αντικατάσταση βιολογικών λειτουργειών µας από αντίστοιχες µηχανικές, σε στύλ Cyborg ∆εκαετία του 00: το µέλλον είναι το internet, η παγκοσµιοποίηση, το "µεγάλο χωριό", η νέα τάξη πραγµάτων, η σύγκλιση των θρησκειών, ο νέος άνθρωπος, η νέα εποχή, σε στυλ Matrix Πουθενά το µέλλον δεν βγήκε αληθινό. Πουθενά δεν πέσαµε µέσα. Πάντα παίρναµε το παρόν, και το υπερµεγενθύναµε προς τα εµπρός. Τί µας ξέφευγε; Το απρόβλεπτο. Το τυχαίο. Το αναπάντεχο. Αυτό που υπάρχει κατασκευαστικά µέσα στον εγκέφαλό µας και που οδηγεί σε κάποια "µεγαλειώδη ανακάλυψη": ο "θόρυβος". Ο θόρυβος είναι που, µε τυχαίο τρόπο, παίρνει ένα προβλέψιµο επαναλαµβανόµενο σύστηµα και, εισάγοντας, µια ασυνέχεια, το κάνει απρόβλεπτο. Οι εξελίξεις του συστήµατος το οδηγούν, στη συνέχεια, σε κατευθύνσεις εντελώς καινούργιες. Ποιός µπορούσε να προβλέψει την ανακάλυψη του τρανσίστορ, και την τεχνολογική επανάσταση που θα επέφερε; Κανείς. Και κάποιοι λένε ότι αυτός ο "θόρυβος", που δεν είναι τίποτ' άλλο από εκδήλωση της "τυχαιότητας" η οποία είναι εγγενής ιδιότητα του σύµπαντος, δεν είναι παρά "το παραθυράκι µέσω του οποίου ο Θεός επεµβαίνει θαυµατουργικά στον υλικό κόσµο, χωρίς να ανατρέπει τη νοµοτέλειά του"



Σ'έρριξαν κάτω, και σε πάτησαν;

Ήρθαν όλοι αυτοί, εξοπλισµένοι µε τα τουφέκια τους, τα σχέδιά τους, τον υπέρµετρο εγωισµό τους, τις φιλοδοξίες τους και σου "την έπεσαν" ενώ κοίταγες τη δουλίτσα σου και ζούσες τη ζωούλα σου; Είσαι ο αυτόχθονας Ινδιάνος στην Αµερική, που σου πήραν τη γή σου και τις γυναίκες σου οι Κονκισταδόρες και οι άποικοι; Είσαι ο ανθρωπάκος που κάποτε πίστεψες στη διαφήµιση για το εύκολο εορτο-δάνειο, το οποίο µετά δεν είχες να ξεχρεώσεις και σου πήραν το σπίτι οι Τράπεζες; Είσαι ο µποξέρ που παίζεις στο στηµένο παιχνίδι µε κάποιον κουρασµένο πρωταθλητή, και ο µάνατζέρ σου σου είπε να "πέσεις κάτω και να µην σηκωθείς πριν τελειώσει το µέτρηµα ως το 10"; Είσαι ο Έλληνας που ζούσες κάτω από το ζυγό του Τούρκου πασά, και στέλνεις το παιδί σου στο κρυφό σχολειό για να µην ξεχάσει το Χριστό και την Ελλάδα; Είσαι ο άνεργος που ψάχνεις για δουλειά και τρως πόρτα; Είσαι ο παπάς µιας ασήµαντης ενορίας, που δεν θέλεις να απλώνεις το χέρι για τυχερά, επειδή σου το απαγόρευσε ο Χριστός ρητά, και βλέπεις κάποιους άλλους παπάδες να χτίζουν σπίτια και ν'αγοράζουν αυτοκίνητα ενώ εσύ, η γυναίκα σου και τα 3 παιδιά σου ζείτε στο νοίκι; Είσαι ένας απλός µαγαζάτορας σε κάποιο "δηµοκρατικό" καθεστώς της Ασίας, και επειδή κάποτε αρνήθηκες να πληρώσεις τη µαφία της πόλης σου για προστασία, µπήκαν µια µέρα οι µπράβοι στο µαγαζί σου και τα έσπασαν; Είσαι ένας πιτσιρικάς 9 χρονών που σ'έχουν βάλει στο µάτι οι συµµαθητές σου επειδή είσαι παιδί µετανάστη; Σ'εσένα λοιπόν µιλάω, που σ'έρριξαν κάτω και σε πάτησαν. Και θα συνεχίσουν. Ξέρεις µέχρι πότε; Μέχρι να βαρεθείς να σε πατάνε. Μέχρι να πεις: ΩΣ Ε∆Ω. Μέχρι να αποφασίσεις να ξανασηκωθείς, και να κάνεις κάτι. Μή µε ρωτάς τί; Εσύ ξέρεις. Εγώ απλά σου λέω: όταν αποφασίσεις ότι προτιµάς την αξιοπρέπειά σου από το πάτηµα, και προσευχηθείς στο Θεό να σε βοηθήσει, και το ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΗ, και ζητήσεις βοήθεια από τους δικούς σου ανθρώπους, τότε θα αλλάξεις τα πράγµατα. Κάποτε ένα Αµερικανάκι µου είχε πεις µια σοφή κουβέντα:

"τίποτα δεν µπορεί να σταµατήσει 5 ανθρώπους, που είναι αποφασισµένοι για όλα"



Μπαίνεις σε ένα πάρτυ...

...κι είναι µέσα πολλοί άνθρωποι, σε παρέες, ή µόνοι τους, να κουβεντιάζουν ασταµάτητα, να ακούν µουσική, να περιφέρονται δεξιά κι αριστερά, να βγαίνουν στη βεράντα, να ξαναµπαίνουν µέσα. Μιλάνε για αυτά που τους πονάνε, αυτά που ονειρεύονται, αυτά που σκέφτονται, αυτά που άκουσαν ή είδαν. Γελάνε, σχολιάζουν, θυµώνουν, ξε-θυµώνουν. Όποιοι κουραστούν φεύγουν και ξανάρχονται την άλλη µέρα, ή κάνουν πολύ καιρό να ξαναφανούν. Και η κουβέντα συνεχίζεται... Πιάνεις κι εσύ κουβέντα µε µερικούς, µπαίνουν κι άλλοι στο πηγαδάκι. Λες τα δικά σου. Μπαίνεις σε άλλες παρέες, σχολιάζεις. Μέσα σε όλη αυτή την βαβούρα και τον κόσµο που πηγαινοέρχεται, δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι. Ο καθένας δείχνει να απολαµβάνει τη φασαρία, αλλά δεν δείχνει να ακούει τις λέξεις. Κάποτε κουράζεσαι κι εσύ, και λες να φύγεις για λίγο. Σκέφτεσαι: "κανείς δεν ακούει κανέναν εδώ µέσα". Έκανες φίλους, αλλά δεν ξέρεις τίποτα για την πραγµατική τους ζωή, έξω από το πάρτυ. Και τότε µαθαίνεις κάτι συγκλονιστικό. Ότι αυτά που έλεγες, άγγιξαν 1-2 ανθρώπους. Τους άγγιξαν τόσο, που είτε τους κράτησαν στη ζωή, είτε τους έδωσαν ένα όνειρο, είτε τους ώθησαν να κάνουν κάτι. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σ'εκείνο το πάρτυ. Εσύ άγγιξες 1-2. Και, µε τη σειρά τους, σε άγγιξαν κι αυτοί. Γι'αυτούς τους 1-2 ανθρώπους, που άν δεν είχες βρεθεί εκεί δεν θα είχαν γευτεί το άγγιγµά σου ούτε κι εσύ το δικό τους, εκείνο το πάρτυ άξιζε όσο όλα τα πλούτη του κόσµου.



"Πατρίδα µας όλη η Γη"

Αυτό διάβασα γραµµένο σε έναν τοίχο, σήµερα το απόγευµα. Μα, είµαστε Έλληνες, η πατρίδα µας είναι εδώ. Είναι; Και τί διαφορά έχει η πατρίδα µας από µια χώρα 10.000 χιλιόµετρα µακρυά; Είναι οι συναισθηµατικές ή ιστορικές αναµνήσεις, η οικειότητα του περιβάλλοντος, η γλώσσα; Εµένα µου αρέσει το "πατρίδα µας όλη η Γη". Αγαπάω τη χώρα µου. Αλλά, ίσως επειδή όταν ήµουν µικρός, κάθε χρόνο ήµασταν σε διαφορετική πολή, ίσως επειδή έζησα 9 χρόνια στην Αγγλία, ίσως επειδή λόγω δουλειάς, κυνηγάω ευκαιρίες παντού, ζω χωρίς περιοριστικούς ορίζοντες στη µατιά µου. Έµαθα να µιλάω µε Ευρωπαίους, Αµερικανούς, Πακιστανούς, Άραβες, Γιαπωνέζους. Είδα τις χώρες τους, τις αγάπησα, τους αγάπησα κι αυτούς. Είδα ότι µπορούσα να κάνω δουλειές µαζί τους, κι αυτοί µαζί µου. Είδα ότι ΟΛΟΙ ήταν άνθρωποι σαν εµένα: µε ελπίδες, πάθη, φόβους, όνειρα, αγώνα, πόνο, αγάπη. Όλοι εικόνες του Θεού. Και τελικά είδα ότι η Πατρίδα µου ήταν µέσα µου, την έπαιρνα πάντα µαζί µου. Έχω βρεθεί σε άγνωστους τόπους χωρίς δεκάρα στην τσέπη, και επέζησα. Έχω κοιµηθεί σε παγκάκια, και επέζησα. Έχω παίξει ξύλο µε άγνωστους όταν χρειάστηκε, και επέζησα. Έχω κάνει σπίτι µου το αυτοκίνητό µου για αρκετό καιρό, και επέζησα. Έχω κυνηγήσει όνειρα σε όλο τον κόσµο, και ο κόσµος µε αγκάλιασε και µε αντάµειψε. Πώς να µην αγαπήσω τον κόσµο όλο, πώς να µην κάνω "Πατρίδα µου όλη τη Γη";



Είσαι στην πρώτη γραµµή...

...και κάποιος σου εµπιστεύτηκε ένα όπλο, κι ένα πόστο για να φυλάς. ∆ίπλα σου είναι 3-4 άλλοι, µε το δικό τους όπλο, στο δικό τους πόστο. Πίσω σας είναι πολλοί, πάρα πολλοί, που τρώνε, παίζουν, δουλεύουν, γελάνε, ερωτεύονται, διασκεδάζουν, κοιµούνται. Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Επειδή είσαι εσύ στην πρώτη γραµµή, µαζί µε τους άλλους 3-4. Τί δικαίωµα έχεις εσύ να κουραστείς; Τί δικαίωµα έχεις εσύ να φύγεις;



Παίξε µε τα κουζινικά σου, κυρά µου!

Αυτή ήταν η συχνή ατάκα στους δρόµους της Αθήνας, όταν πριν 30 χρόνια άρχισαν να πληθαίνουν οι γυναίκες οδηγοί. ∆εν αναφέροµαι όµως µόνο στις οδηγούς. Αναφέροµαι στις γυναίκες γενικώς. Τί είδους όντα είναι; Πώς σκέφτονται; Πώς ενεργούν; Η δική µου εµπειρία είναι καταλυτική υπέρ. ΜΟΥ αρέσει που έχουν περίσσευµα συναισθήµατος και ευαισθησίας ΜΟΥ αρέσει που είναι προσγειωµένες, εξισορροπώντας τη δική µου τάση να ονειρεύοµαι νέες "εκστρατείες" ΜΟΥ αρέσει που είναι αληθινές: δεν ντρέπονται να φοβηθούν, να κλάψουν, να γελάσουν, να σου την πουν, να ζητήσουν συγνώµη ΜΟΥ αρέσει που είναι όµορφες και νοιάζονται για τον εαυτό τους ΜΟΥ αρέσει που το µυαλό τους παίρνει 5000 στροφές, και µου λένε αναπάντεχα πράγµατα ΜΟΥ αρέσει που µε ανταγωνίζονται στα ίσια ως άντρα, ακόµα και σε "αντρικές" δουλειές ΜΟΥ αρέσει που έχουν αντοχές ΜΟΥ αρέσει που θυσιάζονται για τους ανθρώπους που αγαπάνε Με όσες γυναίκες συνεργάστηκα επαγγελµατικά, βγήκε αποτέλεσµα. Γι' αυτούς τους λόγους, πιθανώς, ο Θεούλης µου έδωσε 2 κόρες...



Βία είναι...

... να "την πέφτουµε" σε όποιον µας κριτικάρει (είτε έχει δίκιο είτε όχι) Βία είναι να δέρνουµε τα παιδιά µας επειδή δεν κάνουν αυτά που τους λέµε Βία είναι να "αιχµαλωτίζουµε" τα βλέµµατα των άλλων, υιοθετώντας την εξόφθαλµη/αυτάρεσκη/εγωιστική πρόκληση στην εµφάνιση ή τη συµπεριφορά µας Βία είναι πετάµε τα σκουπίδια κρυφά το βράδυ στην αυλή του γείτονα Βία είναι να χωρίζουµε µε τον/την σύντροφό µας επειδή "δεν µας καταλαβαίνει", όταν ούτε κι εµείς προσπαθούµε να τον καταλάβουµε Βία είναι να µένουµε σε µια σχέση, και να "ξενοκοιτάµε" Βία είναι να θέλουµε να "περνάει" πάντα το δικό µας Βία είναι να κάνουµε απόλυτη σηµαία τα ατοµικά µας δικαιώµατα, έστω κι αν µας οδηγούν στην παγωµένη µοναξιά του δικού µας "παραδείσου" ο οποίος τελικά γίνεται η δική µας κόλαση. Βία είναι να υποσχόµαστε, και να µην πράττουµε Βία είναι να µην τολµάµε να ονειρευόµαστε Βία είναι να ονειρευόµαστε, αλλά ποτέ να µην κάνουµε το πρώτο βήµα δράσης ώστε να "ξεγεννήσουµε" τα όνειρά µας ∆εν έχουν όλες οι βίες νεκρούς. Υπάρχουν όµως χιλιάδες ψυχικά "τραυµατισµένοι ή νεκροί" που ούτε καν τους προσέχουµε. ΜΙΑ µόνο µορφή βίας είναι σωτήρια: η βία ενάντια στα πάθη µας και τον σκοτεινό εαυτό µας...



Όσο εµείς απολαµβάνουµε τη ζωούλα µας...

...και είµαστε πολύ in και mainstream, και έχουµε ελευθερία κινήσεων, και θεωρούµε την προσωπική µας ακεραιότητα δεδοµένη, έχουµε σκεφτεί ότι υπάρχουν αυτή τη στιγµή κάποιοι που:

- είναι φυλακή, και κάνουν ό,τι τους λένε, σε ένα κελί

- είναι καθηλωµένοι σε ένα κρεβάτι, µε την αβεβαιότητα της αρρώστειας τους

- ζουν σε κάποια χώρα όπου κάποιος µπορεί να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού τους, να αρπάξει την κόρη & τη γυναίκα τους προτείνοντας ένα Καλάσνικωφ, και να εξαφανιστεί

- είναι τυφλοί και δεν γνώρισαν ποτέ τον ήλιο

- είναι άστεγοι, γιατί κάποτε η ζωή τους τά'φερε στραβά και βρέθηκαν έξω από την κοινωνία

- βαράνε ενέσεις ή χαπακώνονται, και δεν µπορούν να το κόψουν

Σε όλους αυτούς τους περιθωριοποιηµένους, ανήµπορους, θλιµµένους, στερηµένους, εγώ τί µπορώ να πώ; Εγώ µε τη ζωούλα µου, τα παιδάκια µου, το αυτοκίνητό µου, το σπίτι µου, τα εξοχικά µου, τη δουλειά µου, την απύθµενη βλακεία µου... Τί λόγο να αρθρώσω...;



"Θα µε παντρευτείς...;"

...ρώτησε, όλο λαχτάρα, ο Νίκος την Γιάννα. "Ναι αγάπη µου!" του απάντησε αυτή. ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ "Ρε Γιάννα, ακόµα δε µου σιδέρωσες τα πουκάµισα;" "∆ε µας παρατάς, την όρεξή σου έχουµε όλοι, πρωινιάτικα;" απάντησε η Γιάννα ∆ΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ "Νίκο, φέρε τις πάνες του µωρού, γρήγοραααα..." "Που τις έχεις βάλει; Τίποτα δεν βρίσκει κανείς σ'αυτό το σπίτι!" ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ "Νίκο, δεν νοµίζω ότι µε καταλαβαίνεις πια. Θέλω να χωρίσουµε" "Και τώρα το θυµήθηκες, µετά από 8 χρόνια γνωριµίας;" ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ "Μαµά, ο µπαµπάς γιατί δεν είναι πια στο σπίτι, και έρχεται να µας δει µόνο τα Σαββατοκύριακα;"

".........."



Είναι δύσκολο το καπετανιλίκι

Θέλει γερό στοµάχι.

Πολύ γερό.

Θέλει ψυχραιµία.

Θέλει τόλµη, για να συνεχίσεις τα βήµατά σου στην "Άγνωστη Χώρα", σε µέρη που δεν έχεις ξαναβρεθεί.

Θέλει επικέντρωση, να µη χάνεις τα µάτια από τον προορισµό.

Θέλει ταχύτητα, ο χρόνος είναι τόσο καθοριστικός.

Θέλει διορατικότητα & οργάνωση: τί θα γίνει, πότε & από ποιούς.

Θέλει υπευθυνότητα: να πεις ότι θα το κάνεις, & να το κάνεις.

Θέλει καρδιά & αυτί: να βάλεις και άλλους στο "παιχνίδι".

Και, κυρίως, θέλει πίστη: είναι το µόνο πράγµα που σου δίνει φτερά στα δύσκολα, σε στιγµές που νοµίζεις ότι όλα χάνονται, σε στιγµές που χρειάζεται να σηκωθείς από το πάτωµα & να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι... Και όλα αυτά, γιατί; Για τα λεφτά; Για την εξουσία; Για την αδρεναλίνη;

Αν µε ρωτάς εµένα, τίποτα απ'αυτά. Ο πραγµατικός λόγος είναι: για να φτάσεις τα όνειρά σου, τεστάροντας στο έπακρο κάθε µόριο του σώµατός σου, µπας και καταφέρεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.



Τα απογεύµατα της Κυριακής...

...κρύβουν µια γλυκειά µελαγχολία. Ο χαµός του Σαββατοκύριακου πέρασε, µαζεύουµε τα κοµµάτια µας για να ξεκινήσουµε την καινούργια εβδοµάδα.

Πάντα απεχθανόµουν αυτό το αίσθηµα.

Θέλω να νοιώθω την κάθε εβδοµάδα σαν την αρχή µιας νέας περιπέτειας. Η ζωή είναι µια πανέµορφη περιπέτεια, που µας την έκαναν δώρο. Εµείς όµως ξετυλίξαµε το δώρο, πετάξαµε τις κορδέλες του κουτιού, και γεµίσαµε το δώρο µε γρατζουνιές και ραγίσµατα.

Θέλω να πεθάνω επάνω στη "µάχη", µε ένα αίσθηµα πληρότητας και ευγνωµοσύνης, που µπόρεσα να ζήσω αυτή την περιπέτεια. Και µε την ψυχή µου γδαρµένη, ίσως πληγωµένη, αλλά καλύτερη. Η γκρίνια, ο φόβος και η µελαγχολία είναι όπιο: δηλητηριάζουν αργά και αποτελεσµατικά.



Η "∆ραπετσώνα" µας...

Σήµερα το πρωί βρέθηκα στο κάθισµα ενός λεωφορείου, να περνάω από ∆ραπετσώνα.

Μικρά φτωχά σπίτια, στενοί δρόµοι, παλιά αυτοκίνητα.

Άνθρωποι απλοί, µε λίγα χρήµατα, που κάνουν απλά πράγµατα, που ντύνονται απλά, που λένε απλά λόγια.

Που κάποτε δεν µιλούν καθόλου, αλλά θα σου χτυπήσουν την πόρτα για να σε ρωτήσουν τί κάνεις.

Άκουσα µερικά από τα 17χρονα παιδιά αυτών των ανθρώπων. Μεστός λόγος, προβληµατισµός, όνειρα.

Σήµερα θέλω να δώσω µια µεγάλη αγκαλιά σε όλους τους απλούς ανθρώπους του κόσµου.

Η "∆ραπετσώνα" της απλότητας και του ονείρου, δεν είναι ανάγκη να είναι µόνο µια συνοικία του Πειραιά, µπορεί και να γίνει και µια συνοικία της καρδιάς µας...



Πού να βρίσκονται τώρα, άραγε...;

... οι παλιοί συµµαθητές µου από το ∆ηµοτικό που παίζαµε µαζί στην αυλή, καθόµασταν σε διπλανά θρανία, περπατούσαµε µαζί στην εκδροµή.

... το πρώτο κορίτσι που αγάπησα

... ο δάσκαλός µου στην Έκτη ∆ηµοτικού, που τον θαύµαζα

... οι δύο καλοί µου φίλοι στην Β και Γ Γυµνασίου, που είµασταν αχώριστοι

... η καθηγήτρια µαθηµατικών µου στην Γ Γυµνασίου, που µε έκανε να αγαπήσω τα µαθηµατικά

... ο ιερέας όπου πρωτο-εξοµολογήθηκα

... η κοπέλα µου στην Γ Λυκείου

... ο πρώτος φίλος µου, στο 1ο έτος του Πολυτεχνείου

... ο εκπρόσωπος της ΠΑΣΠ στις Γενικές Συνελεύσεις της Σχολής, που πίστευε στα σοσιαλιστικά οράµατα της εποχής εκείνης

... µια Αυστριακή, µε την οποία έβγαινα για 1 χρόνο στο Λονδίνο

... οι δύο κολλητοί µου φίλοι από το Ιράκ και το Λίβανο, που µείναµε µαζί στο Λονδίνο

... εκείνος ο businessman που είχα δει ένα πρωινό στο Κένσινγκτον, και µε έκανε να αναζητήσω το Μάρκετινγκ

... ο manager µου στη δουλειά στο Bracknel

... η παρέα Ρώσων που βγαίναµε µαζί ένα καλοκαίρι

... οι συναθλητές µου στο Γυµναστήριο

... οι φίλοι µου στο στρατό, στην βασική εκπαίδευση

... η κοπέλλα που έβγαινα όταν απολύθηκα από το στρατό

... οι παλιοί µου συνάδελφοι στην Panafon

... οι πρώτοι µου εµπορικοί συνεργάτες στην εταιρεία µου

... ο πρώτος µου πελάτης στην εταιρεία µου

... ο πρώτος blogger που άφησε σχόλιο σε δική µου εγγραφή

...

Πού να'ναι άραγε όλοι αυτοί;

Κοµµάτια της ζωής µου, της προσωπικής µου διαδροµής.

Άνθρωποι που διασταύρωσαν την πορεία τους µε τη δική µου.

Και µετά τράβηξαν το δικό τους δρόµο.

Ας είναι καλά, εκεί που είναι.



Μα καλά! Στα "Μυστικά της Εδέµ", ΜΙΑ νορµάλ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ δεν ΥΠΑΡΧΕΙ;

Αυτό το σήριαλ είναι απίστευτο!

Ο Μάνος και η Εύα έκαναν παιδί από τα 16 τους (εκείνο το "µοιραίο βράδυ"), την Μαρίλια, η οποία δεν ήξερε, µέχρι που µεγάλωσε, ποιοί είναι οι φυσικοί της γονείς.

Ο Μάνος και η Μελίτα παντρεύτηκαν και χώρισαν, µε ένα δεύτερο παιδί να µένει ξεκρέµαστο και να παρακολουθεί τους καυγάδες τους.

Ο Μάνος πριν παντρευτεί την Εύα κάνει έρωτα, το προηγούµενο βράδυ, µε την Μελίτα, έτσι, για τον "παλιό καλό καιρό".

Η Εύα παράτησε, στο Παρίσι, τον Στέφανο στα σκαλιά της εκκλησίας, µόλις έσκασε µύτη ο Μάνος.

Ο κος Ρούσσος και η Αµαλία ζουν κάτω από την ίδια στέγη, αλλά µαλώνουν σαν το σκύλο µε τη γάτα, σε κάθε ευκαιρία. Η Αµαλία, κάποια στιγµή, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.

Ο Νικόλας το σκάει µε την Εύα, λίγο πριν πριν ανεβεί τα σκαλιά της εκκλησίας µε τη ∆άφνη. Η ∆άφνη, ενώ περίµενε το παιδί του, παντρεύεται στην συνέχεια το Νικόλα, µόλις αυτός χωρίζει από την Εύα.

Ο Χαρίτος, αφού εξαφανίστηκε για χρόνια και παράτησε τη γυναίκα του την Αγγέλα και την κόρη του την Εύα, εµφανίστηκε ξαφνικά και άρχισε να τους εκβιάζει.

Ο Ηλίας σκότωσε τη γυναίκα του (έστω, από ατύχηµα)

Ο Οδυσσέας µεγαλώνει µόνος του ένα παιδί που, τελικά, δεν είναι δικό του, ενώ η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί για 6 χρόνια.

Ο Λουκάς, εσώψυχα, θέλει τη Νόρα που, εσώψυχα, τον θέλει και αυτή, αλλά συνέχεια µαλώνουν και διαφωνούν.

Ο Στέφανος είναι µε την Εύα αλλά χαϊδεύεται και µε τη Μελίτα. ΟΥΦΦΦΦΦ...!! Σχεδόν κανένα παιδί ∆ΕΝ ζει µε τους φυσικούς του γονείς.

Σχεδόν όλοι έχουν παντρευτεί, ή έχουν κάνει έρωτα, µε (σχεδόν) όλους.

Όλοι έχουν µαλώσει µε όλους.

Όλοι έχουν απειλήσει, βρίσει, ή εκβιάσει όλους.

Σχεδόν όλοι έχουν βρεθεί στο ∆ικαστήριο, µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Όλες οι "φιλίες" ποδοπατιώνται στην πρώτη δυσκολία. ΓΙΑΤΙ τόσο µίσος, εγωπάθεια, δυστυχία και πορνεία;

ΓΙΑΤΙ ισοπεδώνουν την οικογένεια, την φιλία;

ΓΙΑΤΙ ο έρωτας, από πράξη αγάπης και δοσίµατος, γίνεται πράξη εκµετάλευσης και ικανοποίησης των στιγµιαίων σεξουαλικών ορµών;

Γιατί η επιχειρηµατική δραστηριότητα, από πεδίο δηµιουργίας και ικανοποίησης αναγκών του πελάτη, µετατρέπεται σε απάτη και λαµογιά µε στόχο το πρόσκαιρο κέρδος;

ΓΙΑΤΙ η οικογένεια, από πρόγευση Παραδείσου, µετατρέπεται σε ευκαιριακή σύµπραξη συµφερόντων;

ΠΟΣΟ ΨΥΧΙΚΑ ΑΡΡΩΣΤΟΣ Ή ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΣΕΝΑΡΙΑ;

Θυµίζω τον ορισµό της Τραγωδίας του Αριστοτέλη: "έστιν, ουν, η Τραγωδία, µίµησις πράξεως µεγάλης και τελείας...". ΠΟΙΕΣ Μεγάλες και Τέλειες Πράξεις προβάλλονται στα "Μυστικά της Εδέµ";

Κρίµα!



ΤΟΤΕ: "Ψωµί, Παιδεία, Ελευθερία". ΤΩΡΑ: "Φραπές, Τσιγάρο, και Παραλία"

ΤΟΤΕ: Υπήρχαν ιδανικά για τα οποία άξιζε κάποιος να βγει από το καβούκι του ΤΩΡΑ: Το µόνο ιδανικό είναι µια θέση στο ∆ηµόσιο, για να µπει στο καβούκι του ΤΟΤΕ: Ο νέος είχε άποψη, γνώµη, ήξερε να µιλήσει, σκεφτόταν ΤΩΡΑ: Προτιµά να σκέφτεται λίγο, να µιλά λιγώτερο, και να κάνει ανούσιο chat κλεισµένος σε κάποιο ιδεατό "room" ΤΟΤΕ: Ο νέος είχε την προσδοκία ότι µπορούσε να αλλάξει τον κόσµο ΤΩΡΑ: Η µόνη προσδοκία είναι να αλλάξει µοντέλο κινητού Θα µου πείτε: και ποιό είναι το αποτέλεσµα των αγώνων της "γενιάς του Πολυτεχνείου";

Μήπως άλλαξαν τα πράγµατα προς το καλύτερο; ΄Ισα ίσα, εκείνη η γενιά (οι σηµερινοί πενηντάρηδες) έφτιαξε το διεφθαρµένο, αδηφάγο και χρεωκοπηµένο Κράτος του σήµερα.

Πράγµατι, έτσι έχουν τα πράγµατα. Ούτε οι παραπάνω χαρακτηρισµοί αφορούν εξισωτικά όλους τους νέους του τότε ή του τώρα. ΟΜΩΣ, δεν µπαίνω στην ουσία των ιδανικών των νέων εκείνης της εποχής. Κατά την άποψή µου, τα οράµατά τους ήταν ουτοπικά. Οι "αταξικές κοινωνίες" µετατράπηκαν σε "γκουλάγκ", "σοβιέτ", "τείχη". Η "απαλλοτρίωση του πλούτου" µετατράπηκε σε "εξίσωση όλων στη φτώχεια". Ο εργαζόµενος από "φορέας επανάστασης" έγινε "φορέας µιζέριας". Και γι'αυτό το λόγο, τα αριστερά οράµατα, αφού πέρασαν µέσα από τη λαίλαπα της "δικτατορίας του προλεταριάτου" στις χώρες όπου εφαρµόστηκαν, κατέρρευσαν κάτω από το βάρος της ουτοπίας τους. ΑΥΤΟ όµως που λέω, είναι ότι οι νέοι τότε ΤΟΛΜΗΣΑΝ.

Τόλµησαν να ονειρευτούν. Τόλµησαν να συγκρουστούν, Τόλµησαν να σηκώσουν τα µανίκια. Τόλµησαν να κάνουν πράξη τις ιδέες τους, όσο ουτοπικές κι αν ήταν. Τόλµησαν να αµφισβητήσουν. Τόλµησαν να σκεφτούν. Τόλµησαν να ζήσουν µε συνέπεια προς τις αξίες και τα ιδανικά τους.

Για εµένα, το διαχρονικό νόηµα του Πολυτεχνείου δεν είναι το "Ψωµί, Παιδεία, Ελευθερία".

Είναι εκείνο που είχε πει κάποτε ο Ralph Waldo Emerson:

"ΜΗΝ πηγαίνεις εκεί όπου οδηγεί το µονοπάτι. ΠΗΓΑΙΝΕ εκεί όπου δεν υπάρχει µονοπάτι, και άφησε πίσω σου ίχνη"



Πώς θα µας φαινόταν να Πηγαίναµε ∆ιακοπές µια φορά κάθε 4 ΧΡΟΝΙΑ;

Πολύ άσχηµο, ε;

Να διασκεδάζαµε µια φορά κάθε 4 χρόνια; Αδύνατο.

Να αγοράζαµε εφηµερίδα µια φορά κάθε 4 χρόνια; Αδιανόητο.

Να συζητούσαµε κάποιο σοβαρό θέµα µε τον/τη σύντροφό µας κάθε 4 χρόνια; Τραγικό.

Να συµβουλεύαµε το παιδί µας µια φορά στα 4 χρόνια; Ολέθριο. Αφού λοιπόν όλα αυτά είναι τόσο άσχηµα, αδιανόητα και ολέθρια, γιατί ανεχόµαστε ένα πολιτικό σύστηµα που µας επιτρέπει να εκφράσουµε την άποψή µας ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΘΕ 4 ΧΡΟΝΙΑ;

Μήπως η δηµοκρατία και η διαχείριση των κοινών είναι λιγότερο σοβαρή υπόθεση από τις διακοπές µας ή την εφηµερίδα µας; ∆ΕΝ νοµίζω.

Τότε γιατί; Θα µου πείτε: έτσι προβλέπει το Σύνταγµα. Τί µπορούµε να κάνουµε; Κανείς δεν µας ακούει.

ΟΜΩΣ, το καίριο ερώτηµα είναι: έχουµε την όρεξη/διάθεση να κάνουµε κάτι, ή µήπως έχουµε επαναπαυθεί στην αδράνεια και την απάθεια που µας έχουν σερβίρει ως τρόπο ζωής, µε µοναδικό στόχο "να περνάµε εµείς καλά";

Το τί µπορούµε να κάνουµε στην πράξη, ειδικά στην εποχή του ∆ιαδικτύου, είναι µια άλλη συζήτηση.



Μια γιαγιούλα...

Χθες το απόγευµα, επιστρέφοντας από τη δουλειά µε το αυτοκίνητο, πέρασα µπροστά από ένα µικρό σπιτάκι, πίσω από το γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη. Τελείως φτωχικό, µικρό και παλιό.

Μια γιαγιούλα, περίπου στα 75, µε µια παλιά ξεθωριασµένη θαλασσιά ρόµπα, στεκόταν στην αυλίτσα της και κοιτούσε έξω, µε ένα ζωγραφισµένο αχνό παράπονο στη µατιά της.

Τί έλεγε αυτή η µατιά; Για το γιό της που έφυγε και έχει να τον δει 20 χρόνια; Για το νοίκι που χρωστά 3 µήνες; Για το βήχα που την πνίγει τα βράδυα επειδή η σόµπα είναι σβυστή;

∆εν ξέρω. Ξέρω όµως ότι σήµερα Τσικνοπέµπτη, που όλοι εµείς είµαστε µε τους φίλους µας και τρώµε τις "λίγδες" και τα "ξύγκια" µας, αυτή η γιαγιούλα είναι µόνη...



ΠΡΟΣ: τον πατέρα µου...

Πατέρα, αυτό το post είναι για σένα. Για να σου πώ πρώτα-πρώτα ότι, αν και "έφυγες" πριν 4,5 χρόνια, σ'αγαπάω. Σ'αγαπάω γιατί είσαι ο πατέρας µου. Ο κυµατοθραύστης µου. Από τότε που ήµουν µικρός, που µου έλυνες τις ασκήσεις στα µαθηµατικά. Ή που καθόµασταν µε την αδελφή µου κάθε µέρα και µας έκανες µάθηµα αγγλικών, ώρες ατελείωτες. Ή που, κάθε φορά που ερχόσουν σπίτι από τη δουλειά, ανοίγαµε την τσάντα σου για να δούµε τί παραµύθι µας έφερες. Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, εµάς µας άρεσαν οι µετακοµίσεις κάθε χρόνο, από τη µια πόλη στην άλλη. Εσένα ήταν η δουλειά σου: σαν αξιωµατικός του Στρατού, πήγαινες όπου σε καλούσε η Υπηρεσία. Για εµάς όµως, ήταν περιπέτεια. Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Καστοριά, Κοζάνη, Λονδίνο, ∆ράµα, Λήµνος, Αθήνα... Κάθε χρόνο νέο σπίτι, νέες παρέες, νέοι δρόµοι. Θυµάµαι, µε στεναχωρούσε στην αρχή η αλλαγή, τις πρώτες µέρες στο νέο µου σχολείο έκλαιγα. Όµως µετά, εξερεύνηση, ανακαλύψεις, χαρά. Κι εσύ ήσουν πάντα το ασφαλές λιµάνι. Ό,τι και να γινόταν, υπήρχες εσύ. Ό,τι ανάγκη είχαµε, υπήρχες εσύ. Θυµάσαι όταν µου αγόρασες το πρώτο µου ποδήλατο; Με τί χαρά το καβάλησα, µε τί χαρά έτρεχα, και µε τί έκπληξη έφαγα την πρώτη µου "χύµα" όταν διαπίστωσα ότι, αν πατήσω τέρµα τα φρένα, το ποδήλατο κοκκαλώνει κι εγώ προσγειώνοµαι ανώµαλα. Θυµάµαι τον 1 χρόνο στο Λονδίνο, το 1970, τότε που πρωτοπήγα σχολείο. Σε εγγλέζικο σχολείο. Μάθαµε τη γλώσσα σαν ποιηµατάκι. Εκεί αγοράσαµε το αυτοκίνητο, εκεί µας έπαιρνες τα Σαββατοκύριακα σε ατελείωτες εκδροµές. Όµορφα χρόνια, που άφησαν τη γεύση της γλυκειάς νοσταλγίας. Θυµάµαι που ερχόσουν και µ'έπαιρνες από το σχολείο στην Αθήνα, στα ταραγµένα χρόνια των αρχών του '70: η Βασιλίσσης Σοφίας γεµάτη διαδηλωτές που φώναζαν συνθήµατα. Θυµάµαι και την επιστράτευση του 74, τότε που παραθερίζαµε και µέσα σε λίγες ώρες µας είπες ότι πρέπει να φύγεις. Η Υπηρεσία σε είχε στείλει στον Έβρο για να φυλάξεις τα σύνορα, όµως δεν µπορούσες να µας το πεις τότε, γιατί είχαµε πόλεµο. Πολλές µέρες αργότερα, µας πήρες τηλέφωνο και µας είπες να µην ανησυχούµε. Και µετά, όταν διάβαζα σαν τρελλός για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, για να µπω στο Πολυτεχνείο, τί βοήθεια µου έδινες. Ή, µέσα στη Σχολή πλέον, όταν άρχισαν οι πρώτες αναζητήσεις: πολιτικής, ζωής, στόχων. Ήσουν πάντα εκεί, µε την αγκαλιά ανοιχτή, τον σοφό λόγο έτοιµο, το χέρι απλωµένο, όχι για να µη σκοντάψουµε αλλά, όταν σκοντάψουµε, για να µας σηκώσεις. Κι έπειτα, όταν έφυγα για Αγγλία, για µεταπτυχιακά. Πήγα για 1 χρόνο, κι έµεινα 9: σπουδές, δουλειά. Εσύ και η µητέρα, φοβόσασταν µήπως µείνω εκεί για πάντα. ∆ε λέω, ήταν φανταστικά στην Αγγλία, όµως γύρισα Ελλάδα. Μετά, θυµάµαι τότε που σας ανακοίνωσα για το "αίσθηµα", και ότι σκοπεύαµε να παντρευτούµε. Τότε που την πρωτοέφερα στο σπίτι, που την καλοδεχτήκατε σαν κόρη σας. Θυµάµαι τη χαρά του αρραβώνα, τη χαρά του γάµου. Έλαµπες. Και τότε που ξεκινούσα τη δική µου δουλειά. Όνειρο ζωής. Έτσι ήµουν από µικρός, ονειροπόλος, µε το "σπαθί" έτοιµο. Μου έδινες συµβουλές συνέχεια: "ξέρεις τους πελάτες σου;", "ξέρεις τα κόστη σου;", "ξέρεις τους ανταγωνιστές σου;". Κάθε σου λέξη, ένα ταρακούνηµα, κάθε σου συµβουλή θησαυρός. Άνοιγα τον δικό µου δρόµο, και, για άλλη µια φορά, ήσουν δίπλα µου στα δύσκολα. Θυµάµαι όµως και την εγχείριση καρδιάς το 98, τον καρκίνο το 2000, το "τέλος" το 2002. Πέρασες τη µπόρα σου. Η µητέρα ήταν αυτή που στάθηκε δίπλα σου, κάθε µέρα, κάθε νύχτα. Εγώ έτρεξα όσο µπορούσα: γιατροί, νοσοκοµεία, φάρµακα. Θυµάµαι τον τελευταίο σου µήνα, τότε που ένα βράδυ µε πήρε τηλέφωνο η µητέρα γιατί δεν αιθανόσουν καλά. Ήρθα σε 5 λεπτά! Σαν να είχαν πυραύλους τα πόδια µου! Καλέσαµε το 166, αργούσε. Θυµάσαι που σε πήρα στην αγκαλιά µου, σα µωρό παιδί, όπως µ'έπαιρνες κι εσύ όταν ήµουν µικρός, και σε κατέβασα στο νοσοκοµειακό για να κάνουµε γρήγορα; Με κοίταζες. Με ένα βλέµµα γεµάτο αγάπη, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και µετά, νοσοκοµείο. Πήρες λίγο το καλύτερο, µια τελευταία αναλαµπή. Και µετά, το "τέλος". ∆εν έκλαψα, γιατί ξέρω ότι, εκεί που είσαι, είσαι καλά.



Μεταξύ µας δεν χρειαζόταν να µου πεις λέξεις πολλές, µιλούσαν οι πράξεις, και 2-3 κουβέντες µόνο. Ήσουν το ασφαλές λιµάνι, που µε βοήθησε να γίνω άνθρωπος. Τί µου έδωσες; Πολλά. Το µέτρο, την αναζήτηση του καινούργιου, τη σταθερότητα, το νόηµα της οικογένειας, την επιµονή, τον τρόπο σκέψης. Αυτά που δίνει ένας πατέρας. Τα χρειάστηκα πολλές φορές, όταν το δικό µου καράβι µπήκε σε 1000 φουρτούνες. 'Οµως τις ξεπέρασα όλες, γιατί µου είχες µάθει εσύ πώς. Ήθελα όλα αυτά να τα µοιραστώ µαζί σου, σήµερα. Και ήθελα να τα µοιραστώ και µε τα φιλαράκια µου στο pathfinder, που ίσως διαβάσουν αυτό το post, που διαβάζω κι εγώ τα δικά τους. Τί νόηµα έχει το να νοιώθω κάτι, αν δεν το µοιράζοµαι µε την παρέα µου; Πατέρα, ξέρω ότι µε "διαβάζεις". ∆εν θέλω να σου πω πιο πολλά. Μόνο 4 λέξεις: σ'αγαπώ, σ'ευχαριστώ. Ελπίζω κι εγώ να γίνω το ίδιο καλός πατέρας στα δικά µου παιδιά. Κι ελπίζω ο Πατέρας όλων µας, εκεί που βρίσκεσαι, να σου δίνει πλέον Αυτός τη δική του Άπειρη αγάπη. Ο Γιός σου.



Αδέσµευτο Φοιτητικό Κίνηµα: υπάρχει;

Σε αναταραχή τα Πανεπιστήµια. Μήνες τώρα. Πέρα από την ουσία της διαµάχης, τελικά ο φοιτητικός συνδικαλισµός γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης ανάµεσα σε φοιτητικές οργανώσεις. Οι οποίες (τουλάχιστον οι µεγαλύτερες), αν και έχουν τα δικά τους όργανα διοίκησης, αποτελούν ουσιαστικά τα φοιτητικά παραρτήµατα Κοµµατικών Νεολαιών και, τελικά, Πολιτικών κοµµάτων, µε ελάχιστη ελευθερία αυτόνοµης σκέψης/δράσης; Τελικά, µέσα από τις αντιπαραθέσεις αυτές, βλέπουµε τα ίδια τα κόµµατα να συγκρούονται, σε ένα άλλο επίπεδο: στον φοιτητικό χώρο; Και, αν ναι, µπορούµε να µιλάµε για αυτόνοµο φοιτητικό κίνηµα, για πάλη ιδεών; Πόσο "στηµένο" και "καθοδηγούµενο" είναι τελικά αυτό το παιχνίδι; Το ότι οι εκπρόσωποι φοιτητών, νέα παιδιά οι ίδιοι, χρησιµοποιούν την ίδια ξύλινη γλώσσα (στη νεολαιίστικη έκδοσή της) που χρησιµοποιούν και οι καριερίστες πολιτικοί, µας λέει κάτι για το βαθµό αυτονοµίας στη σκέψη τους; Το ζητούµενο δεν είναι η αυτονόµηση για την αυτονόµηση, αλλά, η ελευθερία σκέψης πέρα από κεντρικά ελεγχόµενες γραµµές που τα πολιτικά κόµµατα, ως νοµείς εξουσίας µε κύριο σκοπό τη διαχείρισή της και όχι την αντιπροσώπευση της "εκκλησίας του δήµου", επιβάλουν. Μήπως τελικά οι ίδιοι οι φοιτητές έχουν πουλήσει τη δηµοκρατία; Εκφράζεται, κάπου, µή κοµµατικά καθοδηγούµενος λόγος;



"Με λένε Γιώργο, κι είµαι αλκοολικός..."

Κι επειδή; Τί περίµενες εµείς, ρε Γιώργο, να κάναµε γι'αυτό; Αρχισες το πιοτό πριν µερικά χρόνια, στην αρχή για πλάκα, επειδή έπιναν οι φίλοι, µετά άρχισε να σου αρέσει, µετά σε βρήκαν κάτι ντράβαλα και το ουισκάκι ήταν µια καλή συντροφιά, µετά το ένα ποτήρι κάθε βράδυ έγινε µισό µπουλάκι, µετά έγινε ένα. Για 2 χρόνια το ψιλο-έκοψες, µετά γνώρισες τη Ντίνα, παντρευτήκατε, κάνατε ένα κοριτσάκι, όµως εσύ δεν το είχες κόψει ποτέ τελειώς, και κάποια στιγµή που τα οικονοµικά σας στριµώχτηκαν, το ξανάρχισες. Μετά πήγες στα πόσα µπουκάλια την ηµέρα; 1, 2; Αν δεν έπινες ένοιωθες να χάνεις τον κόσµο. Ξεσπούσες και στη Ντίνα και στο παιδί κάθε βράδυ, όχι γιατί το ήθελες αλλά γιατί έτσι σου έβγαινε. Όλα σου τα λεφτά τα ξόδευες εκεί, και από τότε που σ'έδιωξαν από τη δουλειά ευτυχώς που είχε η Ντίνα τη δουλίτσα στο σουπερµάρκετ και ερχόταν κάνα φράγκο στο σπίτι. Γι'αυτό σου λέω, ρε Γιώργο, τί έψαχνες; Ανθρώπινη συµπόνοια; Αυτή την πήρες αβέρτα τόσα χρόνια από "φίλους" που τώρα έχουν εξαφανιστεί. Σε τί σε βοήθησε; Σε βοήθησε όµως η Ντίνα, χωρίς να το ξέρεις. Με την υποµονή της και την αγάπη της, κι επειδή κάθε µέρα έλεγε "Κύριε Ελέησον" ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ, ρε φίλε. Και κάποια µέρα, µετά από έναν τρελλό καυγά, που την ξανα-χτύπησες µετά το 1ο µπουκάλι, και αυτή δεν σου αντιµίλησε, κάτι άλλαξε µέσα σου. Είπες "τί κάνω, πού πάω, βοήθεια". Και πήρες τη Ντίνα και πήγατε σ'εκείνη την εκκλησίτσα που η Ντίνα πηγαίνει χρόνια και προσευχόταν για σένα, φίλε, και βρήκατε εκείνο τον παππούλη, και µέσα στο µισοσκόταδο του κεριού, του τα είπες όλα. Για το ποτό, τους καυγάδες, τα ψέµατα, την ανεργία, τις βλαστήµιες, όλα. Και ο παππούλης σε άκουγε, και ∆ΕΝ σε έκρινε. Και στο τέλος, σου είπε ότι όσα είχες κάνει ΕΙΧΑΝ ΟΛΑ ΣΒΥΣΤΕΙ. Εσύ, ΤΟΤΕ µετάνοιωσες. Και τί έκανες; Κάτι πραγµατικά λεβέντικο και αντρίκιο, γιατί πάντα ήσουν λεβέντης πριν σε βρει αυτή η συµφορά: ΕΚΛΑΨΕΣ. Και άλλαξες µυαλά εκείνη τη στιγµή: το έκοψες µαχαίρι. Και αυτή τη φορά, ∆ΕΝ το ξανάπιασες το ρηµάδι. Για 6 µήνες, ήταν εφιάλτης. Όµως, θες τα "Κύριε Ελέησον" της Ντίνας, θες οι προσευχές του παππούλη, θες η δική σου προσπάθεια, τώρα είσαι καθαρός. Πήρες το σταυρό σου, τον σήκωσες, έπεσες, ζήτησες βοήθεια, σταυρώθηκες και Αναστήθηκες. Μπράβο ρε Γιώργο, λεβέντη...



Όταν γκρεµίζεται ένα σπίτι...

...γκρεµίζονται οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος δεν είναι "τί τρώει και τί πίνει", είναι "πόσο αγαπάει". Τί είναι ένα σπίτι; Είναι µια φωλιά που στεγάζει αγάπη. Αγάπη γονιών-παιδιών. Αγάπη προς το ταίρι σου. Αγάπη για το γείτονα που του είπες κάποτε ένα καλό λόγο ή σου δάνεισε κάποτε λίγο καφέ. Αγάπη για το γατάκι που πέρασε έξω από την αυλή σου και του έδωσες λίγο γάλα. Αγάπη για τον κυρ-Σπύρο που έχει το φούρνο στη γωνία. Αγάπη για τον Άγιο που του άναβες το καντήλι κάθε µέρα στο εικονοστάσι. Το σπίτι, είναι σαν µια εκκλησία: λειτουργιέται. Εκεί χαρίζεται η αγάπη απλόχερα, κάθε µέρα. Και µετά, έρχεται η µπουλντόζα, και σε 2 ώρες οι λειτουργηµένοι τοίχοι και οι καµαρούλες έχουν γίνει πέτρες και χώµα. Μαζί τους, ο χώρος που αγιάστηκε και λειτουργήθηκε γίνεται ανάµνηση. Η γειτονιά χάνεται, σε λίγο εµφανίζεται ένας ολοκαίνουργιος δρόµος εκεί που κάποτε ήταν σπιτάκια, και κανείς δεν ξέρει τί χρειάζεται ο δρόµος αυτός. Οι σχέσεις των ανθρώπων κόβονται µε το πρώτο χτύπηµα της µπουλντόζας. Κάποιοι µένουν πίσω, τα σπίτια τους γλύτωσαν από την µπουλντόζα γιατί δεν ήταν στο "σχέδιο", αλλά αυτοί είναι θλιµένοι γιατί δεν έχουν ποιόν να αγαπήσουν. Και κάποιοι µαζεύουν τις αναµνήσεις τους και µερικά αποµεινάρια από τα ερείπια, και φεύγουν. Γιατί µια µπουλντόζα και ένας δρόµος, να είναι πάντα πιο δυνατά από όλη αυτή την πληµµύρα αγάπης; (συγχωρήστε µου την απουσία, αυτές τις µέρες ήµουν Πάτρα, έχουν απαλλοτριώσει το σπίτι που µεγάλωσε η µητέρα µου, για να περάσει ένας νέος δρόµος, και το γκρέµιζαν...)



Θυµάµαι τις Γυµναστικές Επιδείξεις...

...που κάναµε µικρά στο σχολείο. Μας βάζανε στη σειρά, µας µάθαιναν τις κινήσεις, και µετά βγαίναµε στο στάδιο στις εθνικές εορτές, και µας θαύµαζαν οι µαµάδες µας που ξέραµε τόσο καλή γυµναστική. Όµως η γυµναστική µας ήταν για κλάµµατα. Γιατί τη βλέπαµε σαν χαµένο χρόνο. 2-3 επικύψεις, 1-2 διατάσεις, και αυτό ήταν όλο. Να µην κουραστούµε, να µην κουραστεί κι ο Γυµναστής. Για πολλά χρόνια η γυµναστική ήταν αυτό το βαρετό πράγµα... Τί της έλλειπε; Ο "έρωτας"... Ο έρωτας για την άσκηση. Ο έρωτας για τον συναθλητή. Ο έρωτας για το µετάλλιο. Ο έρωτας για τους θεατές. Και µετά, εµφανίστηκαν κάποιοι που έβαλαν τον έρωτα στη Γυµναστική. Ο Γιαννάκης και ο Γκάλης έβαλαν τον έρωτα στο µπάσκετ. Ο Bruce Lee έβαλε τον έρωτα στο Κουνγκ Φου. Ο Κεντέρης και η Θάνου έβαλαν τον έρωτα στο στίβο. Ο Ρεχάγκελ και ο Χαριστέας έβαλαν το έρωτα στο ποδόσφαιρο. Ο Σβαρτσενέγκερ έβαλε τον έρωτα στο body-building. Η Πετρουλάκη έβαλε τον έρωτα στην αεροβική. Τί έκαναν όλοι αυτοί; Περνούσαν καλά; ΟΧΙ. Το αντίθετο. Πρόσεχαν τη διατροφή τους, συνεχώς. Ασκούνταν κάθε µέρα, όλο το χρόνο. Άκουγαν τους προπονητές τους. Τα έδιναν όλα στο στάδιο. Όταν έπεφταν, ξανα-σηκώνονταν. Πήγαιναν για το µετάλλιο, όχι µόνο για τη συµµετοχή. Αγαπούσαν το συναθλητή τους. Έδιναν το µετάλλιο, προσφορά στον ανώνυµο θεατή της κερκίδας. Μας έδειξαν πώς µπορούσαµε κι εµείς να αγωνιστούµε στο Άθληµα που είχε διαλέξει ο καθένας µας. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί αυτές τις µέρες, οι εκκλησιές γέµισαν κόσµο. Πήγαν πολλοί που δεν πηγαίνουν σχεδόν ποτέ. Και είδαν ένα "θέαµα" ΧΩΡΙΣ ΕΡΩΤΑ. Χωρίς ΘΕΙΟ έρωτα. Ιερείς να λιβανίζουν και να ανεβοκατεβαίνουν, σαν σε χορογραφία, χωρίς κανείς να ξέρει τί κάνουν. Ιερείς που τρέχουν σε ευχέλαια και αγιασµούς, και µετά απλώνουν το χέρι για τα "τυχερά" τους. Ιερείς µε γλυκανάλατα ηθικοπλαστικά κηρύγµατα. Ιερείς που ∆ΕΝ ζουν µέσα στην εκκλησία. Ιερείς που στην εξοµολόγηση, σου ρίχνουν αυστηρές "καµπάνες" λες και εξοµολογούν το Χίτλερ. Ιερείς που βγάζουν βυζαντινές και ακατανόητες κορώνες. Ιερείς που φωνάζουν, απειλούν, ασεβούν, σκανδαλίζουν. Που στράγγιξαν το ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ από την ορθοδοξία. Και την έκαναν θρησκεία, τελετουργικό, θεσµό, ηθικολογία, οργάνωση. Συγχώρα µε, Θεέ µου που τα λέω αυτά. Όµως θλίβοµαι καθηµερινά όταν βλέπω τους πιο ερωτικούς νέους ανθρώπους οι οποίοι, λόγω της αν-έραστης και ξεν-έρωτης Ορθοδοξίας που µας σερβίρεται σε κονσέρβα, ψάχνουν απεγνωσµένα για να βρουν "τη δική τους εκδοχή του Θεού" που θα εκφράζει τον ερωτισµό τους απόλυτα. Χωρίς να ξέρουν ότι δεν υπάρχει "δική µου εκδοχή του Θεού", όµως τί φταίνε αυτοί όταν "η επίσηµη εκδοχή του Θεού" είναι τόσο ΑΝ-ΕΡΑΣΤΗ και ΞΕΝ-ΕΡΩΤΗ. Οι ερωτικοί άνθρωποι θέλουν να ερωτευτούν στην εκκλησία. Κανείς δεν τους έδειξε πώς είναι να ερωτευτούν το Χριστό. Κανείς! Φέρε, Θεέ µου, έναν Bruce Lee και έναν Χαριστέα στην εκκλησία σου, να µας µάθουν το θείο έρωτα. Να µας µάθουν τη δίαιτα (νηστεία), την άσκηση (προσευχή), τον αγώνα στο στάδιο (αγάπη), το πέσιµο/ξανασήκωµα (µετάνοια/εξοµολόγηση), την υπακοή στον προπονητή (ταπείνωση), το µετάλλιο (να ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΓΙΟΙ), την προσφορά του µεταλλίου (θυσία). Να µας µάθουν να ερωτευόµαστε το Χριστό...



Έρχονται στιγµές που λυγάµε...

...που τα πάντα γύρω µας καταρρέουν, που εµείς στεγνώνουµε από αντοχές, που η καρδιά µας κλείνει, που µένουµε µόνοι, που λέµε "δεν αντέχω άλλο". Έρχονται τέτοιες στιγµές. Αυτές οι στιγµές, είναι δώρο Θεού. Γιατί τότε, φτάνουµε στα όριά µας. Κλείνουµε πόρτες και παράθυρα, και κοιτάµε µέσα µας. Κι εκεί βρίσκουµε µια ψυχή ανακατωµένη, σα σπίτι που µπήκαν ληστές και το έκαναν άνω κάτω. Τα βιβλία στο πάτωµα, τα έπιπλα αναποδογυρισµένα, τα συρτάρια ανοιχτά, στους τοίχους τα κάδρα στραβά. Καθόµαστε σε µια γωνιά. Αµίλητοι. Αναπολούµε τα παλιά. Κλαίµε. Ο πόνος είναι τεράστιος, σχεδόν ασήκωτος, σχεδόν ατέλειωτος. Και κάποια στιγµή, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουµε, σαν να µας άγγιξε κάποιο αγγελάκι, σηκωνόµαστε και ισιώνουµε ένα καδράκι, ίσως αυτό µε τα κίτρινα τριαντάφυλλα που µας άρεσε παλιά. Μετά ρίχνουµε µια µατιά γύρω. Προχωράµε προς τη βιβλιοθήκη, συµµαζεύουµε µερικά βιβλία. Ξανακαθόµαστε, ξανακλαίµε, ξανασηκωνόµαστε. Ξανασυµµαζεύουµε 2-3 βιβλία. Και τότε, δεν ξέρω πότε, γίνεται ένα κλικ. Μια φωνή µέσα µας, µας λέει "να µην τα παρατήσουµε". Αισθανόµαστε άδειοι, αλλά η φωνούλα δεν φεύγει, όλο δυναµώνει. Ποιός την έστειλε; Ο Θεός; Ίσως. Η προσευχή ενός φίλου; Ίσως. Κοιτάζουµε το δωµάτιο γύρω γύρω, µετράµε αυτά που µας έµειναν, που δεν πήραν οι κλέφτες. Μετράµε κι αυτά που µας έκλεψαν. Λέµε, ίσως, ένα "Κύριε Ελέησον". ΚΑΙ ΞΑΝΑΣΗΚΩΝΟΜΑΣΤΕ, ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ. Φτιάχνουµε καφέ, και πιάνουµε δουλειά. Σε λίγο χρόνο, το σπίτι ξαναφτιάχνεται. Η καρδιά µας ξαναφτιάχνεται. Οι αντοχές µας ξαναγεµίζουν καύσιµο. Το µυαλό µας ξεκαθαρίζει, µετράει, υπολογίζει. Και ξαναπαίρνουµε φωτιά. Ξαναπαίρνουµε τη ζωή µας στα χέρια µας, σοφότεροι αυτή τη φορά, έχοντας πιάσει πάτο, έχοντας δει τί µας λείπει, έχοντας καταλάβει τα όριά µας... ...ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΠΡΩΞΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΑΣ ΠΙΟ ΠΕΡΑ... Μόνο αυτός που δεν έπεσε ποτέ, δεν γνωρίζει την ανείπωτη χαρά που αισθάνεσαι όταν αποφασίζεις να ξανασηκωθείς.



Ποινή που Τιµωρεί, ή που Θεραπεύει;

Η Ποινή που Τιµωρεί: 1. θυµώνει µε το πέσιµό σου 2. επειδή είσαι κακός, σε διώχνει από εµάς τους "καλούς" 3. ανταποδίδει στα ίσα το κακό που έκανες... 4. ... µέχρι να "συνετιστείς" µόνος σου 5. δεν συγχωρεί ποτέ, ακόµα κι αν πληρωθεί η ποινή 6. αν το ξανακάνεις, σε διώχνει οριστικά 7. έχει στόχο την διαιώνιση της οµάδας Η Ποινή που Θεραπεύει: 1. λυπάται για το πέσιµό σου 2. επειδή µε το πέσιµό σου αποµακρύνθηκες από όλους εµάς τους υπόλοιπους ("καλούς" και "κακούς", αλλά άρρωστους), θέλει να σε ξαναφέρει πίσω στο κέντρο της "παρέας" µας 3. σου λέει τί να κάνεις, µέχρι να µπορέσεις να µας ξανακοιτάξεις στα µάτια χωρίς να κρύβεσαι 4. όσο προσπαθείς, σε κρατά αγκαλιά και σε βοηθά 5. σε συγχώρεσε από την πρώτη στιγµή 6. αν το ξανακάνεις, σε ξανα-θεραπεύει, όσες φορές κι αν "πέσεις" 7. έχει στόχο τη δική σου διαιώνιση



Τα κορίτσια µε την τσικλόφουσκα

Καλοκαίριασε, και µαζί µε τα αµάνικα βγήκαν και οι τσικλόφουσκες. Πολλές, σε διάφορες γεύσεις, που ταλαιπωρούνται πάνω-κάτω στα στόµατα των "κοριτσιών µε την τσικλόφουσκα". Είναι τα κορίτσια που βλέπουµε στο δρόµο να µιλάνε µε τις ώρες στο κινητό, στο γραφείο να απαντάνε στα τηλέφωνα, στο κοµµωτήριο να ρωτάνε τις γυναίκες µας πώς θέλουν τις ανταύγειες, στο supermarket να χτυπάνε τα ψώνια στο ταµείο, στο λεωφορείο παρέα µε την κολλητή τους να συζητάνε για το καινούργιο τους ζευγάρι παπούτσια, στο ξενυχτάδικο να χορεύουν επάνω στα τραπέζια. Είναι γύρω στα 20 (σύν ή πλην), συνήθως µε έντονο βάψιµο, συνήθως µε µοδάτα ρούχα (όχι απαραίτητα ακριβά), συνήθως µε βαµµένα ξανθά µαλλιά, συνήθως µε το τελευταίο µοντέλο καρτοκινητού. Είναι τα κορίτσια που χαίρονται το παιχνίδι των σχέσεων και τις συναισθηµατικές θύελες που µπορεί να προκαλέσει. Είναι όµως τα κορίτσια που ΖΟΥΝ τη ζωή, δεν τη ΜΕΛΕΤΟΥΝ. Αν τα ρωτήσεις τί κάνουν, θα σου απαντήσουν "περνάµε καλά". Ίσως κάποια στιγµή να συµβεί κάτι στη ζωή τους που θα τις συγκλονίσει: ένας µεγάλος έρωτας που χάθηκε, η µαµά τους που είναι σοβαρά άρρωστη, µια φίλη τους που την χτύπησε µηχανάκι. Και ενώ ΟΛΟΙ οι άλλοι ίσως θυµώσουµε, βλαστηµήσουµε, µελαγχολήσουµε, κάποια "κορίτσια µε την τσικλόφουσκα" θα βρουν µια ανοιχτή εκκλησίτσα, θα γονατίσουν µπροστά στην Παναγία και θα προσευχηθούν κλαίγοντας. Και η Παναγία θα τους κάνει το χατήρι. Αρκεί και οι ίδιες να έχουν λίγο καθαρή καρδιά για να το καταλάβουν. Και από τότε θα έχουν την εικονίτσα της Παναγίας µέσα στο τσαντάκι τους, µαζί µε το καρτοκινητό και το make-up. Και ίσως κάποτε, κρυφά από την κολλητή τους, ξαναπάνε στην εκκλησίτσα εκείνη, και ακουµπήσουν τα προβλήµατά τους και τους φόβους τους στον παππούλη. Και ξαλαφρώσουν. Έτσι όπως ΜΟΝΟ αυτά τα κορίτσια ξέρουν να µιλάνε: απλά, και αληθινά. Και ο παππούλης θα τους διαβάσει την ευχή της συγχώρεσης. Και κάποτε, µόνο ο Θεός ξέρει πότε, ίσως κάποια από αυτά "τα κορίτσια µε την τσικλόφουσκα", που ξέρουν να ζουν και όχι να µελετούν τη ζωή, ανακαλύψουν µαζί µε την Σαµαρείτιδα (το αρχαίο κορίτσι µε την τσικλόφουσκα) το "αληθινό νερό της ζωής", και γίνουν οι σύγχρονες Αγία Περπέτουα, Κασσιανή, Αγία Φωτεινή, ή Οσία Μαρία η Αιγυπτία...



Ξέρει κανείς την ιστορία του Υψώµατος 731;

Ούτε εγώ την ήξερα. Μέχρι σήµερα, όταν έπεσε κατά τύχη στα χέρια µου ένα βιβλίο, που την έλεγε. 9 Μαρτίου 1941, κάπου στα Αλβανικά σύνορα, διάβασα για µια από τις πιο λυσσαλέες και ηρωικές µάχες του πολέµου. Πώς 2-3 ελληνικοί λόχοι ήταν οχυρωµένοι στο στρατηγικής σηµασίας Ύψωµα 731, περιµένοντας την ιταλική επίθεση. Πώς ξεκίνησε η µαζική επίθεση, µε το ιταλικό πυροβολικό και την αεροπορία να ισοπεδώνουν τον τόπο. Πώς µετά επιτέθηκαν οι επίλεκτες ιταλικές µονάδες µε σφοδρότητα. Πώς οι Έλληνες κρατήθηκαν, οργανώθηκαν, θέρισαν τους Ιταλούς. Πώς άντεξαν στις επαναλαµβανόµενες επιθέσεις τους, χωρίς φαγητό και µε λίγα πυροµαχικά. Πώς έκαναν την αντεπίθεση εναντίον των Ιταλών, τους συνέτριψαν, και κράτησαν το 731 σε ελληνικά χέρια. Νοµίζετε πως, ως Έλληνες, ξέρουµε την ιστορία µας; Τρίχες. Τίποτα δεν ξέρουµε. Ιστορία δεν είναι τα χρονολόγια: Ναυµαχία Σαλαµίνας 480 π.Χ., Άλωση της Πόλης 1453 µ.Χ. Το να θυµόµαστε µόνο τίτλους και χρονολογίες, είναι απλή στατιστική. Για µένα, ιστορία είναι η αναφορά ενός Έλληνα αξιωµατικού, που βρέθηκε στο ύψωµα την περίοδο της µάχης, και περιέγραψε πώς κάτω από έναν χιτώνα είδε το "ξεκοιλιασµένο" στοµάχι ενός νεκρού Έλληνα φαντάρου. Ιστορία είναι η διαταγή που έδωσε ο Ταγµατάρχης Κασλάς, που ηγείτο των ελληνικών δυνάµεων στο ύψωµα, προς τους στρατιώτες του, λίγο πριν αρχίσει η Ιταλική επίθεση: "∆ΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ". Και ∆ΕΝ ΠΕΡΑΣΑΝ...



Μήν µε σκοτώσεις µαµά µου, σε παρακαλώ!

Μαµά µου, είµαι σχεδόν 3 µηνών, αγέννητο παιδί, στην κοιλίτσα σου ακόµα. Ο γιατρός σού είπε ότι ίσως έχω "σύνδροµο down". ∆εν ξέρω τί είναι αυτό, εγώ ξέρω ότι είµαι ένα µαζί σου, µαµά µου, ότι σ'αγαπάω. Ξέρω ότι θέλω να δω το φως του ήλιου. Ξέρω ότι θέλω να γελάσω, να κλάψω, να προσπαθήσω. Ξέρω ότι αν µε σκοτώσεις, θα πονέσω πολύ. Ξέρω ότι θέλω να νοιώσω την αγάπη τη δική σου και του µπαµπά µου, όταν βγω έξω από την κοιλίτσα σου, όπως την έννοιωσα τη στιγµή που πρωτοδηµιουργήθηκα. Ξέρω ότι φοβάµαι τί θα γίνω όταν πεθάνω. Εσύ τα ξέρεις αυτά; Ο µπαµπάς τα ξέρει; ∆εν ξέρω τί είναι το "σύνδροµο down". Είναι κάτι κακό, µαµά µου; Αν είναι, τότε να το παλαίψουµε µαζί. Εγώ ξέρω να αγωνίζοµαι, αγωνίζοµαι κάθε στιγµή που µεγαλώνω µέσα στην κοιλίτσα σου. Μή φοβάσαι να αγωνιστείς µαζί µου. ΜΗΝ µε σκοτώσεις µαµά µου, ό,τι κι αν σου λέει ο γιατρός. ∆εν µπορώ να στο πω µε λόγια, όµως ελπίζω να µε καταλάβεις. ∆εν έχω άλλον από σένα, για να "µιλήσω". Σε παρακαλώ µαµά µου...



Γιατί παίρνω ΦΑΚΕΛΑΚΙ

(υποθετική συνέντευξη µ'ένα γιατρό) ΕΡ. Γιατρέ, τώρα µε την Αµαλία, έχουν ακουστεί τόσα πολλά για το φακελάκι που παίρνετε εσείς οι γιατροί. Όλος ο κόσµος αναρρωτιέται: γιατί το παίρνετε; ΑΠ. Είναι τόσο απλό. Για δύο λόγους παίρνουµε φακελάκι. Πρώτον, επειδή ο µισθός µας στο ΕΣΥ ή τα έσοδα από το ιατρείο µας δεν µας φτάνουν για να ζήσουµε µε αξιοπρέπεια, σε σχέση µε το κουραστικό και ψυχοφθόρο επάγγελµα που κάνουµε. Και δεύτερον, είναι θέµα προσφοράς και ζήτησης: δεν θα παίρναµε φακελάκι αν εσείς δεν το δίνατε. ΕΡ. Καταλαβαίνω γιατρέ µου. Ο µισθός αυτός, όµως, που λέτε, ήταν γνωστός όταν µπήκατε στην Ιατρική. Γιατί γίνατε γιατρός, τότε, και όχι δικηγόρος ή έµπορος, ώστε να βγάζετε περισσότερα λεφτά; ΑΠ. Μα εµένα µου άρεσε η Ιατρική. Αγαπούσα την επιστήµη µου. Ακόµα την αγαπώ. ΕΡ. Να σταθώ στο δεύτερο λόγο. Αν εµείς δεν δίναµε φακελάκι, εσείς θα το ζητούσατε; Και αν όχι, θα κάνατε την ίδια καλή δουλειά; ΑΠ. Να σου πώ την αλήθεια; Η µέρα έχει 24 ώρες. Με κάποιους ασθενείς θα ασχοληθώ περισσότερο, µε κάποιους λιγώτερο. ∆εν νοµίζεις ότι αυτοί που έδωσαν φακελάκι αξίζουν περισσότερη ιατρική φροντίδα από εµένα; ΕΡ. Γιατρέ, τί σηµαίνει για εσάς "...προς την αλήθειαν και το δίκαιον αποβλέπων και τον βίον ανυψών εις τύπον αρετής υπό την σκέπην της σοφίας..." ΑΠ. Αναφέρεσαι στον όρκο που δώσαµε όταν αποφοιτήσαµε από την Ιατρική Σχολή; ΕΡ. Ακριβώς ΑΠ. Κοίτα, δώσαµε τον όρκο, για να πάρουµε το πτυχίο, δεν σηµαίνει ότι τα πιστεύουµε κιόλας. ΕΡ. ∆ηλαδή ό όρκος σας ήταν ψέµα; ΑΠ. Όταν ορκίζεσαι µπορεί να τα πιστεύεις. Μετά αλλάζεις. ΕΡ. Πώς αλλάζεις, γιατρέ; ΑΠ. Μετά κάνεις αγροτικό σε κάποιο ξεχασµένο χωριό. Έπειτα περιµένεις κάποια χρόνια µέχρι να βρεις νοσοκοµείο και να πάρεις ειδικότητα. Σε ταράζουν στις απλήρωτες εφηµερίες, 70-80 ώρες τη βδοµάδα, κάτω από κάποιον φτασµένο γιατρό που σε χώνει συνέχεια. Μετά τελειώνεις, ασκείς πλέον την ειδικότητά σου, αλλά στο µεταξύ ο όρκος φαίνεται ουτοπικός και αστείος. ΕΡ. Και µετά; ΑΠ. Μετά, στο επάγγελµα, έχεις δύο επιλογές. Αν είσαι καλός γιατρός, είσαι πλέον γύρω στα 35-40, και διαλέγεις να βγάλεις χρήµα, γιατί τόσα χρόνια ήσουν σε αφόρητη πίεση, και ταράζεις πλέον τον κόσµο στο φακελάκι, το απαιτείς, το δικαιούσαι. Αν είσαι µέτριος γιατρός, βολεύεσαι κάπου, ΙΚΑ, Νοσοκοµείο, Ιατρείο, έχεις τα τυχερά σου, αλλά δουλεύεις λιγώτερο γιατί πλέον δεν σε ενθουσιάζει η Ιατρική ΕΡ. Άρα γιατρέ, ξεκινάς µε όνειρα, και µετά πρώτα στα σκοτώνουν, µετά συµβιβάζεσαι, και µετά, αν µπορείς, τους εκδικείσαι ή τα παρατάς; ΑΠ. Περίπου έτσι. Να σου κάνω όµως κι εγώ µια ερώτηση; ΕΡ. Βεβαίως. ΑΠ. Κάνουµε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει ο Εφοριακός που παίρνει µίζα όταν σου ελέγξει τα βιβλία, ο Πολεοδόµος που λαδώνεται για να σου δώσει άδεια να χτίσεις το παράνοµο, ο βουλευτής που σε διορίζει για να τον ψηφίσεις, ο Υδραυλικός που σε κλέβει και δεν σου δίνει απόδειξη, ο Φούρναρης που σου βάζει ληγµένα γάλατα στα γλυκά, ο Μανάβης που σε κλέβει στα ρέστα στη λαϊκή, ο ∆ηµόσιος Υπάλληλος που σε αγνοεί και σου µιλάει άσχηµα; Πες µου. ΕΡ. Όχι γιατρέ. ∆εν κάνετε κάτι διαφορετικό. Τα ίδια κάνετε. ΑΠ. Τότε γιατί κρίνεις εµένα; Η κοινωνία µας είναι σάπια, έτσι δεν είναι; ΕΡ. Όχι η κοινωνία µας γιατρέ. Η ψυχή µας είναι σάπια, βρώµικη. ΑΠ. ∆ΕΝ αλλάζει αυτό. ∆εν αλλάζει το σύστηµα. Και πάντα, όταν εµφανίζονται Αµαλίες, θα γκρινιάξουµε λίγο, και µετά όλα θα ξαναπάρουν το δρόµο τους ΕΡ. Έχω όµως µια ελπίδα γιατρέ. ΑΠ. Τί ελπίδα; ΕΡ. Η Αµαλία θυσιάστηκε. Τα λόγια ∆ΕΝ έχουν δύναµη. Το µίσος ∆ΕΝ έχει δύναµη. Η θυσία ΕΧΕΙ δύναµη. Έστω κι ένας γιατρός ν'αλλάξει, και µετά ένας άλλος, και µετά ένας υδραυλικός, και µετά εγώ, ίσως κάτι γίνει στο τέλος. ∆εν θα αλλάξουν οι δοµές και η σαπίλα. Θα αλλάξουν όµως µερικοί άνθρωποι. ΑΠ. ∆εν θα γίνει ποτέ αυτό. ΕΡ. Κι αν προσευχηθούµε όλοι στο Θεό να γίνει;



∆εν θέλουµε να είµαστε "καλά παιδιά"

Τα "καλά παιδιά" είναι τόσο χλιαρά. Όταν τα ρωτήσεις "Ολυµπιακός ή ΠαναθηναΪκός;" θα σου πουν "δεν ασχολούµαι µε το ποδόσφαιρο" για να µην σε στεναχωρήσουν. Όταν τα ρωτήσεις "Πού θέλεις να πάµε βόλτα;" θα σου πουν "όπου προτιµάς εσύ" για να µην σε στεναχωρήσουν. Όταν τα ρωτήσεις "Ποιόν θα ψηφίσεις;" θα σου πουν "δεν έχω σκεφτεί ακόµα" για να µην σε στεναχωρήσουν. Όταν τα ρωτήσεις "Σού άρεσε ο µουσακάς µου;" θα σου πουν "ήταν υπέροχος", κι ας ήταν χάλια. Τα "καλά παιδιά" κινούνται µε ασφάλεια στα πεζοδρόµια. Εκεί που δεν έχει κίνηση. Σου ανοίγουν την πόρτα να περάσεις. Στη δουλειά, πάντα κάνουν αυτό που τους λένε. Στις παρέες, χαµογελούν µε τα ανέκδοτα, δεν ξεκαρδίζονται. Στο σπίτι, κατσουφιάζουν σε έναν καυγά, δεν θυµώνουν. Στην εθνική οδό, κινούνται πάντα στη µεσαία λωρίδα. Τα "καλά παιδιά" περπατάνε τη ζωή µε σκοπό να µην στεναχωρήσουν κανέναν. Και επειδή κατάλαβαν από νωρίς ότι, αν ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ κάποιος θα συµφωνήσει και κάποιος θα διαφωνήσει, ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ∆ΗΠΟΤΕ. Τα "καλά παιδιά" είναι η έκφραση της αδράνειας. Όταν όλα πάνε καλά, µπορείς να βασιστείς επάνω τους ότι θα κάνουν αυτό που τους λες. Όταν όµως είσαι στη φουρτούνα κι εσύ ψάχνεις ένα "κοµάντο" για να σε βοηθήσει να µείνεις όρθιος, τα "καλά παιδιά" έχουν ήδη φύγει προ πολλού από την "πόρτα ασφαλείας". Και όταν ο διάβολος τα "πειράξει", δεν θα µπορέσουν να πουν όχι. Γιατί δεν έµαθαν ποτέ να αντιστέκονται, να έχουν άποψη, να σηκώνουν τα µανίκια και να δουλεύουν, να ρίχνουν σφαλιάρες αν χρειαστεί, να αγκαλιάζουν αν χρειαστεί, να κλαίνε και να γελάνε δυνατά, να ενθουσιάζονται, να πείθουν, να αντέχουν, να επιµένουν, να προσεύχονται, να ονειρεύονται, να θυσιάζονται. Θέλουµε να είµαστε "κακά παιδιά". Που είναι είτε άσπρα είτε µαύρα, αλλά όχι γκρίζα. Που πηγαίνουν κάπου, αλλά δεν µένουν στάσιµα επειδή φοβούνται µήπως στεναχωρήσουν κάποιον. Που αναµετριώνται στα ίσα µε τη ζωή.



Μέχρι πού είσαι διατεθειµένη να θυσιαστείς;

(για µια γνωστή µου...) Βγήκαν οι βαθµοί των εξετάσεων. ∆ιάβαζες ασταµάτητα για ένα χρόνο αλλά τα πήγες χάλια. Η σχολή που ονειρεύτηκες φαίνεται ακατόρθωτη. Και το χειρότερο, σε πληγώνει το πώς θα το ακούσουν οι δικοί σου. Όλα µοιάζουν χωρίς νόηµα. Αδιέξοδο.

ΤΡΙΧΕΣ!

Πες µου κάτι. Γιατί θέλεις τόσο πολύ να µπεις στη σχολή αυτή; Τί σε ενθουσιάζει; Τί σου αρέσει; Είναι απλά επειδή "ακούγεται καλή επιλογή", ή έχεις κάτι µέσα σου που σε αναστατώνει όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου φοιτήτρια και, εν τέλει, απόφοιτη της σχολής αυτής;

Αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, αν η σχολή αυτή για σένα είναι απλά "µια καλή επιλογή", αν δεν µπορείς να συνεχίσεις, ή δεν θέλεις, ή δεν έχεις τη δύναµη, ∆ΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Εφάρµοσε το σχέδιο Β. Επιλογές υπάρχουν. Ποιά είναι η 2η καλύτερη επιλογή σχολής, µε τους τωρινούς βαθµούς; Τί πραγµατικά θέλεις να κάνεις, αν δεν καταφέρεις την 1η επιλογή; Υπάρχει κάτι άλλο, που µπορεί να αποδειχτεί, τελικά, καλύτερο; Μήπως σε ιδιωτικό κολλέγιο; Μήπως στο εξωτερικό;

Αν όµως ξενύχτησες ένα χρόνο επειδή ΟΛΟ ΣΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ποθεί να µπεις στη σχολή αυτή, έτσι χωρίς λόγο, επειδή απλά τη γουστάρεις, τότε άκουσέ µε.

Θα σου πώ µια ιστορία από την Αµερική. Είναι για την Κράϊσλερ, µια από τις µεγαλύτερες αµερικανικές αυτοκινητοβιοµηχανίες. Και τον Lee Iacocca, τον άνθρωπο που πήρε την τύχη της στα χέρια του το 1978.

Ο Iacocca προερχόταν από την Ford, όπου είχε την top θέση στην ιεραρχία. Στα 54 του, είχε βγάλει πάρα πολλά λεφτά, µετά από µια εξαιρετικά επιτυχηµένη καρριέρα. Ετοιµαζόταν για συνταξιοδότηση.

Ήταν τότε που οι άνθρωποι της Κράϊσλερ του ζήτησαν να αναλάβει την τύχη της εταιρείας τους, η οποία έχοντας φτάσει σε µερίδιο αγοράς 11% το 1978 (από το 25% που είχε πριν µερικά χρόνια) όδευε προς τη χρεωκοπία.

Ο Iacocca δέχτηκε, µε τα µισά λεφτά απ'όσα έπαιρνε στη Ford. Άρχισε να δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο. Ξεκίνησε ένα πρόγραµµα δραστικής µείωσης κόστους, απέλυσε 33 από τους 35 αντιπροέδρους. Και το 1979 έρχεται η 2η πετρελαϊκή κρίση που εκτόξευσε τις τιµές του πετρελαίου στα ύψη! Το µερίδιο αγοράς της Κράϊσλερ έπεσε στο 8%, και τα πράγµατα χειροτέρευαν.

Ο Iacocca δεν πτοήθηκε. Προσέλαβε τους καλύτερους επαγγελµατίες της αγοράς, έκοψε ακόµα περισσότερο τις δαπάνες, επικέντρωσε στα σηµεία όπου υπερείχε η εταιρεία, οργάνωσε τις διαδικασίες, λανσάρισε νέα µοντέλα. Όλα ήταν χωρίς αποτέλεσµα. Η Κράϊσλερ βάδιζε για την χρεωκοπία.

Και τότε ο Iacocca έκανε τη µεγαλύτερη θυσία απ'όλες. Ενώ ήταν πολέµιος της κρατικής βοήθειας, κατάπιε την υπερηφάνεια του και αποτάθηκε στην Αµερικανική κυβέρνηση και το Κονγκρέσο, ζητιανεύοντας να τους δώσουν εγγύηση για τα δάνεια που χρειαζόταν. Όλοι τότε του έλεγαν ότι "η εταιρεία δεν άξιζε να ζήσει, και έπρεπε να τιµωρηθεί". Του εξευτέλισαν την αξιοπρέπεια. Ο ίδιος είχε οµολογήσει: "Πονούσε πολύ".

Και τότε έκανε κάτι αναπάντεχο και επαναστατικό: µείωσε τον µισθό του στο 1 δολλάριο το χρόνο! Και έπεισε όλους τους ανώτατους διευθυντές της Εταιρείας να µειώσουν τις αποδοχές τους κατά 10%. Σαν αποτέλεσµα, πέτυχε σηµαντικές οικονοµικές διευκολύνσεις από τα συνδικάτα των εργαζοµένων, και τις Τράπεζες.

Και αυτή τη φορά, τα κατάφερε!

Το 1982 η Κράϊσλερ πέτυχε κέρδη 925 εκατοµµύρια δολλάρια, τά µεγαλύτερα στην ιστορία της!

Το 1983 αποπλήρωσε όλα της τα δάνεια!

Ο Lee Iaccoca ήταν διατεθειµένος να κάνει τεράστιες θυσίες, µέχρι να πετύχει.

Εσύ µέχρι πού είσαι διατεθειµένη να φτάσεις; Πόσο είσαι διατεθειµένη να θυσιαστείς για να µπεις εκεί που ονειρεύεσαι;

Μέχρι το τέλος; Ωραία. Άκου τί θα κάνεις.



Πρώτα πρώτα, σχέδιο Β. ∆ήλωσε την καλύτερη σχολή που πιστεύεις ότι µπορεί να πετύχεις µε τους βαθµούς σου. Στη σχολή αυτή, γράψου στη νέα χρονιά, και κράτα µια συντηρητική απόσταση ελάχιστης παρακολούθησης, που δεν θα σε αποσπά από το σκοπό σου.

Μετά, ξεκουράσου. ∆ούλεψες σκληρά, το αξίζεις, άσχετα από το αποτέλεσµα.

Έπειτα, θέλω να θυµώσεις πάρα πολύ. Να θυµώσεις που παρά το διάβασµά σου δεν πήρες τους βαθµούς που ήθελες, να θυµώσεις που κάποια άλλα στουρνάρια διάβασαν το µισό χρόνο από εσένα και έγραψαν καλύτερα, να θυµώσεις επειδή έχασες άλλο ένα χρόνο, να θυµώσεις µε την ατυχία σου. Να θυµώσεις πολύ!

Και τώρα το πιο σηµαντικό. Μην θυµώσεις µε τους βαθµολογητές σου. Ο λόγος που δεν έγραψες καλά, είναι ότι ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ Ε∆ΩΣΕΣ ∆ΕΝ ΗΤΑΝ ΣΩΣΤΕΣ. Βρες ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΛΑΘΟΣ. Γράψε µε λεπτοµέρεια τις απαντήσεις σου στο χαρτί, µίλα µε τους καθηγητές σου, ρώτα τους γιατί οι απαντήσεις σου πήραν αυτούς τους βαθµούς. Ζήτα τους να σου κάνουν κριτική. ∆ες τί δεν έκανες καλά.

Αφού το βρεις, διόρθωσέ το. Αλλά φτιάξε ένα πρόγραµµα δράσης που θα δουλέψει επάνω στις αδυναµίες σου.

Αφιέρωσε τον επόµενο χρόνο στο να ξαναδιαβάσεις σκυλίσια. Στο να δουλέψεις νύχτα µέρα για τις εξετάσεις του χρόνου. Στο να προετοιµαστείς τέλεια. Έχεις αδυναµία στη θεωρία; ∆ούλεψε εκεί. Έχεις αδυναµία στις ασκήσεις; ∆ούλεψε εκεί. Έχεις αδυναµία στην έκφραση; ∆ούλεψε εκεί. ∆ούλεψε και στην ψυχολογία σου, στην ψυχραιµία σου, στην επιµονή σου, στον χειρισµό δυσκολιών κάτω από πίεση, ειδικά την ώρα των εξετάσεων. Και αν πιστεύεις στο Θεό, προσευχήσου, ξανά και ξανά.

Και ξαναδώσε του χρόνου. Τέλεια προετοιµασµένη, και αποφασισµένη. Και γράψει τέλεια, και πέρασε στη σχολή που ονειρεύεσαι.

Ο Lee Iacocca τα κατάφερε την τρίτη φορά. Αυτό τον έκανε θρύλο. Γίνε κι εσύ θρύλος. Θα καταλάβεις, έτσι, τί σηµαίνει θυσία για κάτι που αγαπάς. Και όταν µπεις στη σχολή που ονειρεύεσαι, δώστα όλα, και βγάλε top βαθµούς, γιατί ξέρεις πια να θυσιάζεσαι. ∆είξε στον εαυτό σου τί αξίζεις.

Να ξέρεις ότι άλλος ένας χρόνος θυσίας κυνηγώντας το όνειρό σου, δεν είναι τίποτα µπροστά στην υπόλοιπη ζωή σου.

Μέχρι πού είσαι διατεθειµένη να θυσιαστείς;



Γι' αυτούς που µένουνε, και περιµένουνε...

Το θυµάστε αυτό το παλιό τραγούδι του Νταλάρα "Έχω έναν καφενέ"; Μιλούσε "γι'αυτούς που µένουνε, και περιµένουνε" Γι' αυτούς που δεν µπάρκαραν στο καράβι, στο κάθε καράβι, κι έµειναν στον καφενέ να µιλάνε για παλιές ιστορίες, να περιµένουν τα καράβια να γυρίσουν, να κοιτάνε τη θάλασσα µε προσδοκία, να πίνουν το ούζο τους µε σπασµένα τα φτερά, να κλαίνε. Από πάνω τους, κρεµασµένο στον τοίχο, ένα παλιό εικόνισµα του Αϊ Νικόλα, ή του Χριστού. Με το καντηλάκι, πότε αναµµένο και πότε σβυστό. Πόσοι άνθρωποι "περιµένουνε"; Πάρα πολλοί. Γιατί; Ίσως γιατί η ζωή δεν τους συγχώρησε κάποιο λάθος. Ίσως γιατί πέρασαν τα χρόνια και κουράστηκαν. Ίσως γιατί δεν είχαν πια το κουράγιο να µπαρκάρουν. Ίσως γιατί δεν ήταν ταξιδιάρηδες άνθρωποι, προτιµούσαν την ασφάλεια του καφενέ. Ίσως γιατί έβαζαν πάνω απ'όλα τις δικές τους προδιαγραφές στο ταξίδι, τα δικά τους "θέλω". Ίσως γιατί πληγώθηκαν σε κάποιο προηγούµενο ταξίδι, και το καράβι παίρνει µόνο υγιείς ναυτικούς για µπάρκο. Και συνωστίζονται στον "καφενέ, στου λιµανιού την άκρη". ∆εν είναι τυχαία η θέση του καφενέ, είναι στην άκρη του λιµανιού, ένα βήµα πριν τη θάλασσα, ένα βήµα πριν το µπάρκο... Έχω δει πολλούς τέτοιους "που περιµένουν". Η καρδιά µου σφίγγεται, κάθε φορά. Ένα αίσθηµα ανηµποριάς, παράδοσης, εγκατάλειψης. Έχω δει όµως και κάτι άλλο, στα στέκια αυτά. Κάποιες φορές, λίγες, κάποιος τέτοιος "ναυτικός" σηκώνεται από την καρέκλα του, και αφήνει στην άκρη το µισοτελειωµένο καραφάκι ούζο. Ισιώνει τα ρούχα του, ανοίγει την πόρτα, βγαίνει στην αυλή του καφενέ, πλησιάζει τη θάλασσα, κοιτάζει το πέλαγο, ατενίζει τον ορίζοντα και τα µάτια του δακρύζουν. Και κάτι γίνεται µέσα του. Μια συγκλονιστική αλλαγή, που δεν ξέρει ούτε κι ο ίδιος από πού ήρθε. Μπορεί από κάποιο αεράκι που µπήκε στον καφενέ και µύριζε θάλασσα. Μπορεί από κάποια προσευχούλα στον Αϊ Νικόλα. Μπορεί από τη δική του φλόγα που ποτέ δεν έσβυσε. Μπορεί απ' όλα αυτά µαζί. Και αποφασίζει να ξαναµπαρκάρει, αποφασίζει να ανοιχτεί πάλι στο πέλαγος, να ξαναδεί τον ανοιχτό ορίζοντα. Εκείνη τη στιγµή, όλα τα εµπόδια, όλος ο πόνος, όλος ο φόβος, όλες οι αναστολές, όλοι η κούραση, όλες οι πληγές, όλα όσα τον κρατούσαν στον καφενέ και περίµενε, εκµηδενίζονται. Το µόνο που έχει σηµασία είναι να ξαναµπαρκάρει. Προσεύχεται στον Αϊ Νικόλα, και γυρίζει τον κόσµο ανάποδα. Ψάχνει, ρωτάει, µιλάει, παρακαλάει, επιµένει. Αδιαφορεί για τα 99 ΟΧΙ που του λένε και µένει στο ένα ΝΑΙ. ∆εν τον νοιάζει σε τί καράβι θα µπει, ας είναι και σαπιοκάραβο. ∆εν τον νοιάζει τί δουλειά θα κάνει, ας είναι και µούτσος. ∆εν τον νοιάζει αν ο καπετάνιος είναι καλός, ας είναι όποιος θέλει. Αρκεί να ξαναµπαρκάρει, να βρεθεί πάλι µαζί µε το πλήρωµα, να νοιώσει τον αέρα να του χτυπάει το πρόσωπο και την αλµύρα στη γλώσσα του, να ανακαλύψει πάλι τί βρίσκεται πέρα από τον ορίζοντα. Και, µα το Θεό, ξαναµπαρκάρει. Με µια διαφορά. Αυτή τη φορά, επειδή ταπείνωσε τόσο πολύ το δικό του "θέλω", αυτό το ταξίδι, αυτό το καράβι, αυτό το τσούρµο, είναι το καλύτερο.



Τί έµαθα σήµερα από τον Ρούντολφ Ες

Το είδα σε ένα ιστορικό ντοκυµαντέρ στην τηλεόραση, που περιέγραφε τη ζωή του υπαρχηγού του Χίτλερ Ρούντολφ Ες, ο ποίος πέθανε στις φυλακές Σπαντάου το 1987, και έγινε γνωστός για τη µυστηριώδη πτήση του το Μάϊο του 1941 από τη Γερµανία στην Αγγλία µε σκοπό, όπως είχε πει, να πείσει το ∆ούκα του Χάµιλτον ότι η Γερµανία και η Αγγλία έπρεπε να συµµαχήσουν εναντίον του κοινού εχθρού της Σοβιετικής Ένωσης. Επάνω στην επιτύµβια πλάκα του, υπάρχει η φράση:

"τόλµησα"

Αφήνοντας στην άκρη την παράνοια του Ναζισµού, την παράνοια του Ναζί, την θηριωδία του 2ου Παγκοσµίου Πολέµου, αποµονώνοντας αυτή τη φράση, αναρρωτήθηκα αν ΕΓΩ είχα το δικαίωµα να την προφέρω. Αναρρωτήθηκα αν εγώ τόλµησα. Αναρρωτήθηκα πόσοι από εµάς τολµάµε. Πόσοι φοιτητές τόλµησαν να ξεπεράσουν τα όρια της γνώσης, για να βρούν την παιδεία; Πόσοι γιατροί τόλµησαν να ξεπεράσουν τα όρια του συστήµατος, και να δούν τον άνθρωπο, όχι το φακελάκι, πίσω από τον ασθενή; Πόσοι χριστιανοί τόλµησαν να ξεπεράσουν τα πάθη τους; Πόσοι υπάλληλοι τόλµησαν να αγαπήσουν τον πελάτη ή τον συνάδελφό τους; Πόσοι επιχειρηµατίες τόλµησαν να ξεπεράσουν την αντοχή τους και το φόβο τους, και να ανοιχτούν σε νέες θάλασσες; Πόσοι ιερείς τόλµησαν να µην πάρουν "τυχερά" για το δωρεάν µυστήριο που τέλεσαν; Πόσοι συνταξιούχοι τόλµησαν να µην γκρινιάξουν για τη µιζέρια τους, αλλά να βοηθήσουν το διπλανό τους που δεν έχει να φάει; Πόσοι αθλητές τόλµησαν να ονειρευτούν το µετάλλιο; Πόσες µαµάδες τόλµησαν να µην δείρουν το άτακτο παιδί τους; Πόσο τόλµησα, σήµερα;



Μια φουρνάρισα στο Λεβίδι, µου έµαθε Μάρκετινγκ

Την περασµένη Κυριακή, βρέθηκα στο Λεβίδι στις 10.30 το βράδυ, περαστικός προς Αθήνα. Σταµάτησα σε έναν φούρνο που µένει ανοιχτός µέχρι αργά και βγάζει φανταστικό ψωµί, δίπλα στην κεντρική πλατεία. Πήρα ένα ζεστό καρβέλι του κιλού, ρώτησα τη φουρνάρισα πόσο κάνει, µου είπε 1,70 Ε, έβγαλα ένα 10-ΕΥΡΩ και της το έδωσα περιµένοντας τα ρέστα. Άνοιξε το ταµείο της, και δεν είχε καθόλου ψιλά. "∆εν πειράζει", µου λέει η φουρνάρισα που δεν µε είχε ξαναδεί, επιστρέφοντας µου το 10-ΕΥΡΩ, "µου τα δίνετε άλλη φορά" Της πρότεινα να πάω στο γειτονικό σουβλατζίδικο να χαλάσω το 10-ΕΥΡΩ. "Όχι, καλέ", επέµεινε η φουρνάρισα, "την άλλη φορά" "Σηµειώστε τουλάχιστον το όνοµά µου" της είπα µε αµηχανία. "Μα τί λέτε τώρα;" µου είπε η φουρνάρισα µε έκπληξη, σαν να της είπα ότι προσγειώθηκαν Αρειανοί, "θα κάνουµε ολόκληρη φασαρία για 1,70; Να πάτε στο καλό". Πήρα το ψωµί, την ευχαρίστησα, κι έφυγα. Και µε έκπληξη διαπίστωσα ότι µόλις είχα πάρει το καλύτερο µάθηµα µάρκετινγκ, από µια απλή φουρνάρισα. Να αγαπάω τους πελάτες µου.



∆υό παιδιά παίζουν στην άµµο

∆υό κοριτσάκια, δίπλα δίπλα, µεσηµέρι, στην ακροθαλασσιά. Με τα κουβαδάκια τους και τα φτυαράκια τους. Χτίζουν κάστρα, πύργους, φάρµες, δρόµους. Τα χαλάνε και τα ξαναχτίζουν. Πού και πού µαλώνουν, γιατί το ένα είναι λίγο πιο αδέξιο και δεν φτιάχνει καλά τους πύργους. Μετά συµφιλιώνονται, κανένα δεν κράτησε κακία στο άλλο. Ώρες κάθονται στον ήλιο, παίζοντας. Η άµµος δεν τελειώνει ποτέ, ο ήλιος δεν τελειώνει ποτέ, η θάλασσα δεν τελειώνει ποτέ. Πείνασαν, δίψασαν. Τρέχουν στη µαµά τους για κολατσιό και λίγο νερό. Και µετά πάλι γραµµή για την άµµο, για τα κάστρα. Το κύµα έρχεται µερικές φορές και τους χαλάει τα κάστρα. Γκρινιάζουν, κοιτάνε το µπαµπά τους που τους δίνει κουράγιο για να συνεχίσουν, και ξαναπιάνουν δουλειά. Κάποτε ο χρόνος τελειώνει, η µαµά τους τα µαζεύει, είναι ώρα για το σπίτι. Όσο µεγάλα κι αν είναι τα κάστρα, δεν παύουν να είναι επάνω στην άµµο. Και το κύµα τελικά θα τα χαλάσει. Και ο χρόνος τελικά θα τελειώσει. Όµως τα παιδιά αυτά θα έχουν δουλέψει µαζί για να τα χτίσουν. Θα έχουν µάθει το "µαζί". Θα έχουν µάθει ότι τελικά ΟΛΑ τα κάστρα τα χαλάει το κύµα, άρα η αξία δεν βρίσκεται στα κάστρα. Θα έχουν µάθει να µην τα παρατάνε ούτε στο πρώτο κύµα ούτε στο δεύτερο. Θα έχουν µάθει να έχουν εµπιστοσύνη στη µαµά και στο µπαµπά, όταν πεινάσουν ή όταν έρθουν τα δύσκολα. Εκείνο το µεσηµέρι, θα έχουν µάθει όλα όσα ακούστηκαν κάποτε στην "επί του Όρους Οµιλία". Αυτά τα δυό κοριτσάκια, που έπαιζαν στην άµµο. Οι κορούλες µου...



"Γιατί βάζω φωτιές"

Μια υποθετική συνέντευξη µε έναν εµπρηστή, που µας την "παραχώρησε" ενώ βλέπαµε στην τηλεόραση τις φλόγες να σβύνουν κάποιο χωριό από το χάρτη (τονίζω το "υποθετική"). ΕΡ. Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη που µου δίνετε, αλλά δεν θα είµαι ευγενικός µαζί σας. Πείτε µου ειλικρινά, γιατί βάλατε τη φωτιά; ΑΠ. Μα είναι τόσο εύκολη η απάντηση: γιατί µε πλήρωσαν να βάλω φωτιά. ΕΡ. Σας πλήρωσαν! Ποιοί; ΑΠ. Φίλε, δεν σε βλέπω ενηµερωµένο. Τα 15 στρέµµατα επάνω από το βουνό δίπλα στο χωριουδάκι είναι πραγµατικό φιλέτο, και είναι ασαφές αν ανήκει στο ∆ηµόσιο ή όχι. Αυτοί που µε πλήρωσαν θέλουν να χτίσουν εξοχικές κατοικίες πολυτελείας, και µόνο έτσι µπορούσε να γίνει; ΕΡ. Ποιοί σας πλήρωσαν; ΑΠ. ∆εν µπορώ να σου πώ, αλλά τί σηµασία έχει; ΕΡ. Πόσα σας έδωσαν; ΑΠ. 10.000 ΕΥΡΩ ΕΡ. Και για 10 χιλάρικα, έγινε στάχτη όλο το βουνό; ΑΠ. Έχεις δίκιο. Έπρεπε να ζητήσω περισσότερα. ΕΡ. ∆εν σας ένοιαξε που κάηκαν 3 άνθρωποι, 20.000 στρέµµατα δάσους, ζώα, καλλιέργειες; ΑΠ. Με προβληµάτισε λιγάκι, δεν περίµενα να πάρει τέτοια έκταση, αυτό τον κίνδυνο τον έχεις πάντα στον εµπρησµό ΕΡ. Σας προβληµάτισε λιγάκι;! Μα καλά, δεν έχετε ανθρωπιά, συνείδηση; ΑΠ. Άκουσε να σου πω. Έχω 10 χιλιάρικα στο χέρι, που εσύ δεν έχεις. Τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Όλοι κάποτε θα πεθάνουµε, θα γίνουµε στάχτη, έτσι δεν είναι; ΕΡ. Και αυτό δικαιολογεί την καταστροφή και το φόνο; ΑΠ. Τίποτα δεν δικαιολογεί τίποτα. Ξέρεις ποιό είναι το λάθος σου; Ψάχνεις για αιτίες, για σκοπούς, για προορισµούς. ∆ΕΝ υπάρχουν αυτά! Υπάρχει µόνο το τώρα. Τα 10 χιλιάρικα θα µε βγάλουν για 6 µήνες, και µετά βλέπουµε. ΕΡ. Λέτε δεν υπάρχει αιτία, σκοπός. Πού το ξέρετε; ΑΠ. Ρε φίλε, αν υπήρχαν, θα υπήρχε δικαιοσύνη. Θα υπήρχε Θεός. ΕΡ. Και πιστεύετε ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ούτε Θεός; ΑΠ. Πού βρήκες τη δικαιοσύνη ή το Θεό; Στον αγράµµατο συγχωριανό µου, που διορίστηκε οδηγός νοσοκοµειακού επειδή ήξερε τον τοπικό πολιτευτή; Στον έµπορα που παίρνει τη σταφίδα του δικού σου χωριού σε τιµή κάτω του κόστους; Στην Τράπεζα που σου κλέβει 30 λεπτά προµηθειών σε κάθε συναλλαγή που κάνεις; Στους δικαστές που έστηναν δίκες; Στους κοµµατικούς θεσµούς που ζουν µε το µαύρο χρήµα, ατιµώρητα; Στους παπάδες που πουλάνε τον κάθε γάµο ή την κάθε κηδεία από 30 έως 50 ΕΥΡΩ; Στον γείτονά µου, που µου έφαγε πέρυσι 10 µέτρα χωράφι και µε απείλησε κιόλας; Μπορεί να είµαι εµπρηστής, αλλά δεν είµαι βλάκας. ΕΡ. Και όλη αυτή η σαπίλα σου δίνει το δικαίωµα να κάψεις και να σκοτώσεις; ΑΠ. ∆εν µε κατάλαβες. Εγώ εµπρηστής είµαι, όχι δολοφόνος. Αυτοί που κάηκαν, ας πρόσεχαν, ας έφευγαν, µη µε κατηγορείς εµένα για τη βλακεία των άλλων. ΕΡ. Πώς έβαλες τη φωτιά; ΑΠ. ∆εν θα σου πω τα µυστικά µου, αλλά είναι εξαιρετικά εύκολο. Όλα αυτά τα δάση που έβλεπες στο χάρτη πριν, ήταν πραγµατικά ξέφραγο αµπέλι. Ούτε αντιπυρικές ζώνες, ούτε πυροσβεστική, ούτε δασοφύλακες, τίποτα. Μπαίνω, χτυπάω, και φεύγω γρήγορα. Μετά µάλιστα, βοηθάω κι εγώ στο έργο της κατάσβεσης. Κάποιο κανάλι µε έδειξε να τρέχω µε το λάστιχο να σβύσω µια φωτιά σε ένα θάµνο! ΕΡ. ∆εν έχεις τύψεις; ΑΠ. Κοίτα, τα βράδυα δεν κοιµάµαι τόσο ήσυχα όσο φαντάζεσαι. Πίνω ένα σφηνάκι, µετά ένα άλλο, στρίβω 2 τσιγάρα, και αργεί να µε πάρει ο ύπνος. ∆εν είµαι αναίσθητος, αλλά προσπαθώ να µειώσω τίς ώρες που σκέφτοµαι. Βοηθάνε και τα 10 χιλιάρικα. ΕΡ. Γιατί δεν θέλεις να σκέφτεσαι; Αφού όλα είναι µάταια και χωρίς σκοπό, τί σε νοιάζει; ΑΠ. ∆εν ξέρω, ρε φίλε. Αλλά να, προχθές, όταν είδα εκείνο το σκυλάκι που είχε πάρει φωτιά και ούρλιαζε από τον πόνο ενώ ξεψύχαγε, δάκρυσα, όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο. ΕΡ. Και τί σκοπεύειες να κάνεις; Θα συνεχίσεις να βάζεις φωτιές; ΑΠ. Όσο µε πληρώνουν καλά, ναι. Αλλά την επόµενη φορά, θα ζητήσω τα διπλά. ΕΡ. Κι αν σε πιάσουν;



ΑΠ. Θα το ρισκάρω. Αλλά δεν πιάνουν σχεδόν κανέναν από το συνάφι µας. Χρειάζονται αδιάσειστα στοιχεία για να κατηγορήσεις κάποιον, και πού να τα βρεις µετά τη φωτιά; ΕΡ. Για τους πυροσβέστες τί έχεις να πεις; ΑΠ. Προσπαθούν, αλλά τί να σου κάνουν µπροστά σε 30 χιλιόµετρα φωτιάς; ΕΡ. Και για τη ζηµιά στην οικονοµία του τόπου; ΑΠ. Φίλε, πάλι αδιάβαστος είσαι. Ποιά ζηµιά; Για να τα µετρήσουµε. Τα κανάλια δείχνουν το θέµα για 10 µέρες, άρα έξτρα έσοδα από διαφήµιση. Όλοι οι ρεπόρτερ τους θα βγάλουν έξτρα µπόνους από τις υπερωρίες και την επικινδυνότητα. Όταν χτιστούν οι βίλλες στα καµµένα, θα πιάσουν δουλειά 50 άνθρωποι, κι εγώ µαζί. Θα πέσει πολύ χρήµα για να ξαναφτιαχτούν όλα: και µόνο οι εταιρείες που προµηθεύουν λυόµενα και είδη πρώτης ανάγκης ή προµήθειες πυρόσβεσης θα βγάλουν λεφτά. Όπως το βλέπω, όφελος θα υπάρξει. ΕΡ. Σήµερα το βράδυ, πού θα κοιµηθείς; ΑΠ. ∆εν ξέρω, αλλά βρήκα ένα ανοιχτό εκκλησάκι στην πίσω πλευρά του χωριού που δεν κάηκε. Εκεί θα πάω. Αφού δεν υπάρχει Θεός να µείνει εκεί, ας µην πάει χαµένο. Μόνο... ΕΡ. Μόνο τί; ΑΠ. Να! Την άλλη φορά που έµεινα εκεί, πριν 3 µέρες, κάποιος παππάς µπήκε µέσα και προσευχήθηκε. Ήµουν κρυµένος, δεν µε πρόσεξε. Μου φάνηκε όµως πως τον άκουσα να λέει "υπέρ συγχωρήσεως των αµαρτηµάτων των εµπρηστών" κι εκείνη τη στιγµή µε πήραν τα κλάµατα, χωρίς να το θέλω. Ελπίζω να µην ξανάρθει αυτός ο παππούλης απόψε...



Ασύµµετρε ταραξία

∆ΕΝ αναφέροµαι στους κουκουλοφόρους. Είµαι κατά της βίας σε κάθε της µορφή. ∆ΕΝ αναφέροµαι στους συνδικαλιστο-φοιτητές. Έχω περάσει από φοιτητικό συνδικαλισµό, και ξέρω ότι είναι 100% κοµµατικά ενταγµένος. ∆ΕΝ αναφέροµαι στους οργανωσιο-διαδηλωτές. ∆ιαδηλώνουν για την πάρτη τους, για τα αιτήµατά τους. Θα µου πεις, ποιός άλλος θα το κάνει; Θα σε ρωτήσω: ποιά συνδικαλιστική παράταξη ∆ΕΝ είναι κοµµατικά "ενταγµένη"; Αναφέροµαι στον απλό Έλληνα. Που έχει το σπιτάκι του, τη δουλίτσα του, το χωραφάκι του. Ή που είναι άνεργος αλλά δεν έχει "µπάρµπα στην κοµµατική ή συνδικαλιστική Κορώνη". Ή που είναι φοιτητής επειδή θέλει να το πάρει το ρηµάδι το πτυχίο. Ή που είναι νέος και ψάχνεται. Ή που είναι ηλικιωµένος και θα ήθελε να µπορούσε να ψάχνεται. Ή που είναι γονιός και νοιάζεται για το πώς θα µεγαλώσει τα παιδιά του. ΕΣΥ είσαι ο ασύµµετρος ταραξίας! Ασύµµετρος γιατί τίποτα στη ζωή σου δεν είναι σίγουρο, µετρηµένο, προ-καθορισµένο. Πρέπει να αγωνιστείς καθηµερινά, και ο αγώνας ή η αντοχή σου ∆ΕΝ είναι ΣΥΜΦΩΝΗ µε κανένα ΜΕΤΡΟ. Είσαι διατεθειµένος να παλαίψεις πέρα από τα µέτρα. Ταραξίας γιατί µπορεί να µην πετάς µολότωφ ή να σπας βιτρίνες, αλλά πετάς µολότωφ για να κάψεις τον εγωισµό σου, και σπας τις βιτρίνες του "περνάω καλά". Ελπίζω να µην γίνεις ποτέ ο "συµµετρικός µετριοπαθής", που όλοι ΑΥΤΟΙ οι γκλαµουράτοι πασχίζουν να σε κάνουν.



Σε έναν παρ' ολίγον αυτόχειρα

Ήσουν ένας απλός άνθρωπος, µε απλή µόρφωση, µε µέσο επίπεδο διαβίωσης. Ζούσες µια απλή ζωή, σε µια απλή συνοικία. Και ξαφνικά συνέβη κάτι συνταρακτικό, που έφερε τα πάνω κάτω. Μια προσωπική αποτυχία, ένα τραγικό χτύπηµα της µοίρας: µια οικονοµική καταστροφή. Κανείς δεν σε είχε προετοιµάσει για κάτι τέτοιο. Κανείς δεν σου είχε πει τί να κάνεις, πώς να το αντιµετωπίσεις. Κανείς φίλος δεν στάθηκε στο πλάϊ σου, όλοι σε άφησαν µόνο. Και βρέθηκες µπροστά σε ΤΟΙΧΟ, σε αδιέξοδο, σε τραγωδία, σε απελπισία. Και αισθάνθηκες ένα πρωτόγνωρο αίσθηµα: όλο τον κόσµο να σε πλακώνει, κι εσύ ανήµπορος, να µην βλέπεις καµία απολύτως διέξοδο. Πόσο εύκολο, πράγµατι, τότε να κάνεις αυτό που προσπάθησες να κάνεις: να βάλεις τέλος στην ίδια σου τη ζωή. Ήταν η µόνη λύση φυγής, όπως σου υπέδειξε το αρχέγονο ένστικτό σου. Αλλά τη στιγµή που ετοιµαζόσουν να κόψεις τις φλέβες σου, µια εικόνα καρφώθηκε στο µυαλό σου. Η εικόνα της γριάς µάνας σου, γονατιστής εµπρός στο εικόνισµα της Παναγίας, να κλαίει και να προσεύχεται. Και κάτι σε κράτησε. Πάντως όχι η δική σου βούληση, γιατί αυτή είχε σβύσει. Κάτι άλλο... Κάθησες στον καναπέ. ∆εν είχες δύναµη πια να κάνεις αυτό που σχεδίασες. Έµεινες εκεί για ώρες. ∆εν σκεφτόσουν τίποτα. Το ίδιο βράδυ πήρες τηλέφωνο τη µάνα σου, που σε έψαχνε όλη µέρα, όσο εσύ είχες εξαφανιστεί µέσα στην απελπισία σου. Σε ρώτησε πού ήσουν. ∆εν της απάντησες, αλλά τη ρώτησες πού είχε πάει αυτή. Ήθελες να µάθεις. ∆ίστασε να σου πει, την πίεσες. Και σου είπε ότι είχε πάει από το πρωί στην εκκλησίτσα που πήγαινε πάντα, στην Κοίµηση της Θεοτόκου, όλη µέρα, στη Θ.Λειτουργία, στις Ώρες, στον Εσπερινό, στο Απόδειπνο. Και όλη τήν ώρα ήταν γονατιστή µπροστά στην εικόνα της Παναγίας και προσευχόταν για ΣΕΝΑ. Έκλεισες το τηλέφωνο βουβός. Συγκλονισµένος. Είχες µάθει ένα πράγµα εκείνη τη στιγµή. Αν η µητέρα σου σε αγαπούσε τόσο πολύ, αν η Παναγία σου κράτησε το χέρι, αν ο Χριστός ήταν πράγµατι Θεός, τότε και µόνο τότε υπήρχε ελπίδα. Και σηκώθηκες όρθιος. Αφησες τον καναπέ. Πήγες στο µπάνιο, έβρεξες το πρόσωπό σου µε το κρύο νερό. Κάπου η άκρη του µατιού σου είδε στον τοίχο έναν Εσταυρωµένο. ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ.



Ο εγκεφαλικός θάνατος, είναι ΘΑΝΑΤΟΣ ;

Γίνονται κάποια τέστ, και "πιστοποιούν" οι γιατροί ότι κάποιος είναι εγκεφαλικά νεκρός. ∆ηλαδή ότι ο εγκέφαλός του νεκρώθηκε. Άρα είναι οριστικά και αµετάκλητα νεκρός. Και συµπεραίνουν ότι µπορούµε να πάρουµε τα όργανά του, και να τα δωρήσουµε σε κάποιον ασθενή για να ζήσει αυτός. Όµως, η ιατρική ∆ΕΝ γνωρίζει τη λειτουργία του εγκεφάλου παρά µόνο κατά 10%. Το υπόλοιπο 90% παραµένει απρόσιτο. Ας υποθέσουµε ότι έχω µπροστά µου ένα αυτοκίνητο που έχει µια βλάβη και δεν παίρνει µπρός. Ξέρω λίγο από αυτοκίνητα, αλλά µόνο ένα 10% από τη λειτουργία τους. Μπορώ µε βεβαιότητα να αποφανθώ ότι το συγκεκριµένο αυτοκίνητο δεν πρόκειται να ξαναδουλέψει, κι εποµένως είναι για παλιοσίδερα; Όχι! Πώς λοιπόν αποφαίνεται η ελλειπής ιατρική επιστήµη ότι τα θετικά τεστ εγκεφαλικού "θανάτου" εγγυώνται ότι κάποιος άνθρωπος είναι πράγµατι "για παλιοσίδερα"; Πού το ξέρουν; Και αν δεν µπορούν να το εγγυηθούν, τότε µήπως αυτό σηµαίνει ότι ο υποτιθέµενα εγκεφαλικά "νεκρός" ίσως είναι στην πραγµατικότητα ζωντανός; Οπότε, στην περίπτωση αυτή, όταν παίρνουµε τα όργανά του για να τα χρησιµοποιήσουµε για µεταµόσχευση, ΜΗΠΩΣ ∆ΙΑΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΦΟΝΟ; Και φυσικά, από την άλλη πλευρά, αν εγώ ο ίδιος οικειοθελώς ζητήσω να τερµατίσουν τη ζωή µου για να πάρουν τα όργανά µου και να σώσουν κάποιον άλλον, η πράξη µου αυτή δεν είναι πράξη αγάπης, είναι πράξη ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ. Μήπως λοιπόν οι µεταµοσχεύσεις οργάνων µας οδηγούν είτε στο φόνο είτε στην αυτοκτονία; Και, σε κάθε περίπτωση, µακρυά από το Θεό;



Είναι ανθρώπινο να πέφτεις, είναι θεϊκό να ξανασηκώνεσαι

Η φθορά είναι στο πετσί µας, από την πρώτη µέρα που γεννιόµαστε. Αλλά και η µοναδική µας ικανότητα να παίρνουµε το 2+2 και να δίνουµε 5 είναι και αυτή στο πετσί µας. Να πολεµάµε τη φθορά, να τη νικάµε, να πηγαίνουµε πάντα ένα βήµα µπροστά. Είναι ένα παιχνίδι που θα το χάσουµε κάποτε. Κανείς δεν έζησε αιώνια... Είναι όµως ένα παιχνίδι που το ξέρουµε καλά. Και ΣΕ ΕΣΕΝΑ που µόλις έπεσες, όπου κι αν είσαι, ότι κι αν κάνεις, όσα βουνά κι αν έχουν πέσει επάνω σου, ένα µόνο µπορώ να σου πώ. Ένας σπόρος µέσα σου, είτε το θες είτε όχι, είναι φτιαγµένος από "υλικό" που δεν το πιάνει το µικροσκόπιο. Αυτός ο σπόρος είναι θεϊκός. Και θα σε βοηθήσει να µαζέψεις τις δυνάµεις σου, να ξαναβρείς την αυτοπεποίθησή σου και την πίστη σου. Και να ξανασηκωθείς...



...ώστε να διοριστούµε επιτέλους στο ∆ηµόσιο...

...ώστε να έχουµε µόνιµη δουλίτσα

...ώστε να περνάµε καλά

...ώστε να µην µας κουνάει κανένας κερατάς

...ώστε να δουλεύουµε λιγότερο και να λουφάρουµε περισσότερο

...ώστε να µην µας φτάνει ο ψωροµισθός πείνας

...ώστε να κάνουµε και δεύτερη δουλίτσα στη ζούλα

...ώστε να µη δηλώνουµε τα "µαύρα" έσοδα στην Εφορία

...ώστε να µην µας κλέβει το αδηφάγο Κράτος

...ώστε να κάνουµε τα στραβά µάτια σε όσους κλέβουν κι αυτοί

...ώστε να µπορεί η Εξουσία να κλέβει, µε τη σειρά της

...ώστε να αυξάνονται τα ελλείµµατα και τα χρέη και η κακοδιοίκηση

...ώστε να µας ρίχνουν φορολογικά χαράτσια

...ώστε να κάνουµε απεργίες και να γκρινιάζουµε και να βρίζουµε

...ώστε να έρθουν οι εκλογές

...ώστε να ξαναβρούµε τον γνωστό µας βουλευτή

...ώστε να του ξαναϋποσχεθούµε την ψήφο µας

...ώστε να διοριστούν επιτέλους και τα παιδιά µας στο ∆ηµόσιο...

...ώστε να έχουν µόνιµη δουλίτσα...

..............................................



Για τον Οδηγό του Άρµατος που Έρριξε την Πόρτα

∆εν ξέρω ποιός είσαι, ούτε πώς σε λένε, ούτε τί βαθµό είχες τότε. Υποθέτω θα ήσουν κάποιος υπαξιωµατικός των Τεθωρακισµένων. Ίσως µε οικογένεια, τότε παντρεύονταν όλοι σε µικρότερη ηλικία. Είσαι µπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοεµβρίου 1973. Στα κάγκελα "κρεµασµένοι" φοιτητές που φωνάζουν. Παράξενα φώτα από προβολείς φωτίζουν την περιοχή. Εσύ έχεις πάρει τις διαταγές σου: αν δεν ανοίξουν, να την ρίξεις. ∆εν πήρες τις διαταγές όταν βρέθηκες µπροστά στην πύλη. Τίς είχες πάρει από πριν. Στρατιώτης ήσουν, η δουλειά σου ήταν να κάνεις ό,τι σε διέταξαν. ∆εν ξέρω τί σκέψεις περνούσαν από το µυαλό σου εκείνη τη στιγµή που έβλεπες τους εικοσάχρονους φοιτητές να σου φωνάζουν να µην προχωρήσεις, να γεµίζουν τον αέρα µε συνθήµατα. Εσύ δεν άκουγες σχεδόν τίποτα, µέσα στο άρµα µάχης κάνει τόσο θόρυβο. Το µόνο που περίµενες ήταν η τελική διαταγή να ρίξεις την πόρτα. ∆εν είχες χρόνο να σκεφτείς πολλά. Ίσως κάπου στην άκρη του µυαλού σου αναρρωτήθηκες γιατί φώναζαν όλοι αυτοί τόσο µανιωδώς, και γιατί δεν έφυγαν τρέχοντας µόλις σε είδαν. Ίσως αισθάνθηκες λίγο ευάλωτος µέσα στο σιδερένιο άρµα. Ίσως δεν ήσουν σίγουρος ότι όλοι "αυτοί" ήταν εχθροί και όχι αδέλφια σου. Έλληνες εχθροί; Γιατί; Είχαν όπλα; Όχι. Τότε; Και ίσως τη στιγµή που πήρες την τελική διαταγή "προχώρα", να πέρασε φευγαλέα από το µυαλό σου η εικόνα την γυναίκας σου, ή της µάνας σου. Ή της µάνας αυτών των παιδιών. Ή της Παναγιάς, της µάνας όλων. ∆εν το ξέρω. Στρατιώτης ήσουν, η δουλειά σου ήταν να κάνεις ό,τι σε διέταξαν. Και το έκανες. Και έρριξες την πόρτα. Και γέµισε ο τόπος ανθρώπους που έγιναν ένα µε τα σίδερα, τις φωνές και τα παράξενα φώτα των προβολέων. Μετά, ανέλαβαν άλλοι. Εσύ, µαζί µε το άρµα, έφυγες. Αργότερα γύρισες στη µονάδα σου. Βγήκες έξω από το κουβούκλιο, παρουσιάστηκες στον αξιωµατικό υπηρεσίας, ανέφερες την ολοκλήρωση της αποστολής. Είχες κάνει αυτό που σε διέταξαν. Αλλά ίσως η εικόνα της Παναγιάς, και της µάνας των παιδιών εκείνων, και της µάνας σου, να ήταν ακόµα στην άκρη του µυαλού σου. Τί διαταγή σου είχαν δώσει αυτές οι µάνες;



Μην φοβάσαι να σταθείς Όρθιος και να Τοποθετηθείς

Σ'εσένα το λέω, φοβισµένο ανθρωπάκι, που από µπροστά συµφωνείς σε όλα, και από πίσω θάβεις, λες "αλήθειες", κρίνεις και κατακρίνεις. Αλλά όλα ανώνυµα, ψυθιριστά, στο µισοσκόταδο. Που φοβάσαι να πεις την άποψή σου, όχι επειδή δεν έχεις άποψη αλλά επειδή δεν θέλεις να ρισκάρεις αντιδράσεις, αντιπαλότητες, αντιρρήσεις. Που ζεις στην ασφάλεια του "φαίνεσθαι" αντί για την ανατρεπτικότητα του "είναι". Που τρως το φαγητό σου χλιαρό, που φοβάσαι να αντιµιλήσεις στον ταξιτζή όταν σε κλέβει στα ρέστα, που φοβάσαι να διαµαρτυρηθείς όταν κάποιος σου πάρει τη θέση σου στην ουρά, τη θέση σου στην προαγωγή, τη θέση σου στην καρδιά του κοριτσιού ή αγοριού που αγαπάς στα κρυφά. Που αγοράζεις ένα µεταχειρισµένο γιαπωνέζικο οικογενειακό αυτοκίνητο 5-ετίας, αν και ονειρεύεσαι ένα Ford Capri 3000 κυβικών, σαν αυτό που οδηγούσαν οι Επαγγελµατίες στη θρυλική αστυνοµική σειρά των αρχών του '80. Που ποτέ δεν πήγες διακοπές χωρίς να κλείσεις δωµάτιο από πριν, που ποτέ δεν κοιµήθηκες σε παγκάκι µε συντροφιά έναν αδέσποτο σκύλο, που ποτέ δεν έρριξες µια σφαλιάρα σε κάποιον που σου επιτέθηκε, που ποτέ δεν έκανες "εκείνη" την φοβερή ερώτηση στη διάλεξη όπου είχες πάει, που ποτέ δεν βγήκες έξω από το σπίτι σου µε βροχή χωρίς οµπέλα, που σε όλα τα γκάλοπ απαντάς "δεν ξέρω/δεν απαντώ". Γιατί ξεπουλάς τη ζωή σου τόσο εύκολα; Πιστεύεις ότι θα έχεις δεύτερη ευκαιρία; Γελιέσαι. Πιστεύεις ότι οι "µεγάλοι άνδρες" γεννήθηκαν "µεγάλοι"; Γελιέσαι. Πιστεύεις ότι δεν έχεις τα κότσια για να "αναµετρηθείς"; Και δεν ξέρεις ότι τα κότσια εµφανίζονται µόνο όταν βρεθείς στην "κόψη", και γιγαντώνονται µόνο όταν ΕΣΥ αποφασίσεις, επιτέλους... να σταθείς όρθιος και να πεις ελεύθερα την άποψή σου µε επιµονή να αντιµετωπίσεις κατάµατα τις έχθρες και τις αντιρρήσεις να διεκδικήσεις τον έρωτά σου να δοκιµάσεις το καυτό ινδικό φαγητό που λιγουρεύεσαι χρόνια να τραβήξεις τις αντοχές σου, για άλλά 3 µέτρα να αγοράσεις το Ford Capri, κι ας καίει "τ'άντερά του" να κάνεις τη δύσκολη ερώτηση στη διάλεξη να τους πεις ότι θα ψηφίσεις Οικολόγους ∆εν σου λέω να γίνεις τυχοδιώκτης ή εξερευνητής. Σου λέω απλά: αντιµετώπισε τους φόβους σου, και κάνε κάτι για τα όνειρά σου, ΤΩΡΑ. Αύριο ίσως είναι αργά...



Τί µίζα της SIEMENS, τί βύσµα για διορισµό; Το ίδιο είναι

100 εκατοµµύρια ευρώ λέγεται ότι βρήκαν το δρόµο τους σε 200 έλληνες παραλήπτες, για µίζες από τη SIEMENS. Μεγάλο ποσό. Όµως το µέγεθος του ποσού είναι που κρίνει την πράξη; Γιατί έδωσαν τις µίζες οι ιθύνοντες της SIEMENS; Για να πάρουν την "ανάθεση έργου". Με λίγα λόγια, για να παραβιάσουν την διαδικασία, µε σκοπό να κάνουν τη δουλειά τους. Ας αναρρωτηθεί ο καθένας µας: πόσοι από εµάς είµαστε "ένοχοι" της ίδιας νοοτροπίας; Πόσοι από εµάς παραβιάσαµε διαδικασίες, για να κάνουµε τη δουλειά µας; Όταν βάλαµε βύσµα για να διοριστούµε... Όταν µαχαιρώσαµε πισώπλατα για να προαχθούµε... Όταν "σβύσαµε" την κλήση της τροχαίας... Όταν παραβιάσαµε το κόκκινο ή το STOP για να γλυτώσουµε 20 µέτρα... Όταν κλέψαµε στα ρέστα ή στο ζύγι... 'Οταν κάναµε ιδιαίτερα µαθήµατα, και πληρωθήκαµε χωρίς απόδειξη... Όταν διοριστήκαµε και αράξαµε ή κάναµε τη ζωή δύσκολη στον "πελάτη" µας... Όταν πήγαµε στο γραφείο του πολιτευτή, ανταλλάσοντας την ψήφο µας µε το ρουσφετάκι... Όταν είπαµε ψέµατα στα παιδιά µας, για να τα ξεγελάσουµε... Όταν παντρευτήκαµε, αλλά ξενοκοιτάγαµε... Όταν πουλήσαµε τσαµπουκά, για να πάρουµε καλή θέση στην ουρά... Με λίγα λόγια, οι 200 Έλληνες που λαδώθηκαν, δεν κατέβηκαν από τον ουρανό. Τους γέννησε ένα έθνος 11 εκατοµµυρίων, που σκέφτονται µε τον ίδιο τρόπο.



Ο θυµωµένος νεο-έλληνας

Ο νεο-έλληνας είναι θυµωµένος. Πάρα πολύ. Θυµώνει όταν τον παίρνουν τηλέφωνο στο σπίτι από κάποιο telemarketing για να τον ενηµερώσουν για "µια εκπληκτική προσφορά". Θυµώνει όταν ένας άλλος οδηγός τού µπαίνει σφήνα στο δρόµο. Θυµώνει όταν του λένε πράγµατα µε τα οποία διαφωνεί, γι'αυτό και διακόπτει συνέχεια το συνοµιλητή του. Επίσης, θυµώνει όταν διακόπτουν τον ίδιο. Θυµώνει µε τα παιδιά του που είναι άτακτα. Θυµώνει µε τη γυναίκα του που "έχει ύφος". Θυµώνει µε τον άντρα της που "δεν βγάζει πολλά λεφτά". Θυµώνει όταν πιστεύει ότι τον θίγουν, και απειλεί µε µηνύσεις, αγωγές, "θα σε βγάλω στα κανάλια". Θυµώνει µε την ακρίβεια και την ανεργία. Θυµώνει που ο Κακαουνάκης και ο Τράγκας είναι πάντα θυµωµένοι στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων. Θυµώνει όταν του ζητάνε να δουλέψει σαν επαγγελµατίας και όχι σαν υποψήφιος συνταξιούχος. Θυµώνει όταν του τρώνε τη σειρά, και επίσης θυµώνει όταν η σειρά δεν προχωράει γρήγορα οπότε τρώει ο ίδιος τη σειρά του µπροστινού του. Θυµώνει όταν του λένε την αλήθεια. Θυµώνει όταν δεν τον διορίζουν στο ∆ηµόσιο. Άµα τον διορίσουν, θυµώνει που τον έχουν "συµβασιούχο-όµηρο". Μόλις τον µονιµοποιήσουν, θυµώνει που τον χώνουν στη δουλειά οι "παλιότεροι". Μόλις παλιώσει, θυµώνει που η δουλειά γίνεται ρουτίνα. Μόλις ρουτινιάσει, θυµώνει που η σύνταξη αργεί. Μόλις βγεί στη σύνταξη, θυµώνει που το Κράτος διορίζει χωρίς µέτρο µε αποτέλεσµα να δίνει συντάξεις πείνας. Θυµώνει όταν τον εκµεταλεύονται, και είναι σίγουρος ότι όλοι τον εκµεταλεύονται ενώ ορκίζεται ότι αυτός δεν εκµεταλεύεται κανέναν. Θυµώνει όταν τον κλέβουν στο ζύγι, και θυµώνει µε το "ανάλγητο Κράτος" που σε "αναγκάζει" να κλέβεις όταν ζητάς ή δίνεις µαύρα χρήµατα. Θυµώνει όταν ο διπλανός του είναι θυµωµένος... Ζούµε σε µια κοινωνία θυµωµένων. Η οργή ξεχειλίζει, ο ένας κυνηγάει την ουρά του άλλου. Καµία συµπόνοια, ελάχιστη κατανόηση, µηδενική ανοχή, ανύπαρκτη η αληθινή αγάπη. Θύµωσα τώρα...



Κάποτε η βροχή χτυπούσε στα κεραµίδια µας...

... τώρα την ακούµε µόνο όταν χτυπάει την άσφαλτο, µέσα από το ασφυκτικό δυάρι του 1ου ορόφου στην Κυψέλη. Κάποτε µια κιθάρα ή ένας στίχος συγκλόνιζαν τις καρδιές µας. Τώρα οι καρδιές µας ψάχνουν µόνο "ένα µπιτάτο χιτ". Κάποτε τα αυτοκίνητα έκαναν θόρυβο όταν πάταγες το γκάζι, το τιµόνι ήθελε τσαγανό για να το χειριστείς, τα τζάµια ανοιγαν µε το χέρι. Τώρα το καλύτερο αυτοκίνητο είναι αυτό που σε αποµονώνει απόλυτα από το αίσθηµα της οδήγησης. Κάποτε το φαγητό στο τραπέζι ήταν λιγοστό αλλά φτιαγµένο µε αγάπη. Τώρα δεν ξέρουµε τί να πρωτοφάµε, όµως όλα φαίνονται άνοστα. Κάποτε ο νέος επαναστατούσε ενάντια στο µπαµπά του. Τώρα θέλει να διοριστεί στο ∆ηµόσιο, όπως ο µπαµπάς του. Κάποτε οι άνθρωποι µάτωναν για µια ιδέα. Τώρα δεν µατώνουν ούτε στο ξύρισµα: τα ξυραφάκια έχουν πλέον 5 λεπίδες. Κάποτε η οικογένεια έτρωγε µαζί γύρω από το τραπέζι. Τώρα ο µπαµπάς έχει ήδη φάει όταν γυρίζει σπίτι, η µαµά είναι ακόµα για ψώνια, και το παιδί κοιµήθηκε µονάχο του µε τη φροντίδα της "γυναίκας". Κάποτε τα γαρύφαλα στις γλάστρες µύριζαν. Τώρα δεν υπάρχουν γλάστρες. Κάποτε λέγαµε καληµέρα στον διπλανό, που τον συναντούσαµε στο λεωφορείο για τη δουλειά. Τώρα κάνουµε online chat µε τον easy_rider, που τον συναντήσαµε σε κάποιο group του facebook, αφού πρώτα αφήσαµε σχόλιο στo blog του



"Γιατί Ντοπαρίστηκα"

(υποθετική συνέντευξη µε τον Αρσιβαρίστα Χ) ΕΡΩΤΗΣΗ: Κύριε Χ, ευχαριστούµε για τη συνέντευξη που µας δίνετε. Όλη η Ελλάδα είναι σοκαρισµένη από το σκάνδαλο µε το ντόπινγκ στην Εθνική Οµάδα άρσης βαρών. ∆εν µπορούµε να το πιστέψουµε.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κοιτάξτε, σας υποσχέθηκα να µιλήσω µε αλήθειες. Για τον απλό κόσµο που συγκινείται µε µετάλλια και Εθνικούς Ύµνους, είναι τραγικό. Αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι κοινό µυστικό ότι τα φάρµακα έδιναν Ολυµπιακά µετάλλια, απλά τώρα κάποιοι πιάστηκαν στα πράσσα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτό που λέτε είναι συγκλονιστικό. Όµως, όλοι ρωτούν "γιατί"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μα είναι τόσο απλό. Η Πολιτεία παίρνει ένα νέο παιδί, ταλαντούχο, δυνατό και µε όνειρα. Και θέλει οπωσδήποτε να το κάνει πρωταθλητή. Του πιπιλίζει το µυαλό µε εικόνες επιτυχίας, αναγνώρισης και χρηµάτων. Βλέπεις οι Σύλλογοι και οι Οµοσπονδίες θέλουν µετάλλια και ρεκόρ, γιατί µόνο έτσι έρχονται οι χορηγίες και τα διαφηµιστικά κονδύλια. Αυτό το παιδί µετά θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει. Όµως, το παιχνίδι δεν είναι καθαρό πουθενά στον κόσµο. Έτσι, το δίληµµα είναι απλό: ή ντοπάρεσαι και κερδίζεις, ή δεν ντοπάρεσαι και µένεις πάντα ο φτωχός συγγενής. Η Πολιτεία επέλεξε το πρώτο, το ίδιο και οι αθλητές, το ίδιο και όλη η Κοινωνία παντού.

ΕΡΩΤΗΣΗ: ∆ηλαδή φταίει η Πολιτεία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εγώ δεν µίλησα για φταίχτες. Είπα απλά ότι όλοι πρέπει να κάνουν µια επιλογή. Ξέρεις κανέναν που να γυρίζει την πλάτη στα λεφτά; ∆εν υπάρχει αθλητισµός για "τη φανέλλα", όλα τα µετάλλια εξαργυρώνονται µε διαφηµιστικά συµβόλαια, διορισµούς, χορηγίες, φήµη.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και ο κόσµος που πίστεψε στα όνειρα δεν σας νοιάζει; Οι κίνδυνοι για την υγεία δεν σας απασχολούν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κατ'αρχάς κανείς δεν ντοπάρεται για να καταλήξει σακάτης, υπάρχουν γιατροί που παρακολουθούν επιστηµονικά τη διαδικασία. Αλλά τα όνειρα του κόσµου, λυπάµαι που το λέω, είναι λίγο υποκριτικά. Πού ήταν ο κόσµος όταν εγώ ίδρωνα στα γυµναστήρια, πριν πάρω τα µετάλλια; Πού ήταν ο κόσµος όταν κάποια φορά δεν έφερα το µετάλλιο, και µε κατέκριναν όλοι. Πού ήταν ο κόσµος όταν εγώ τραυµατίστηκα ενώ σήκωνα τη µπάρα στο ζετέ, και υπέφερα µε πόνους για 6 µήνες; Ο κόσµος κοιτάζει κι αυτός την πάρτη του. Όσο τους φουσκώνουµε τον εγωισµό µε "εθνική υπερηφάνεια", µας αποθεώνουν. Μόλις γίνει κάποια στραβή, µας λιθοβολούν. Όχι φίλε µου, τα ρεκόρ τα κάνουµε όλοι για τα λεφτά, όχι για τον κόσµο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και δεν σε ενοχλεί που πιαστήκατε στα πράσσα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φυσικά και µε ενοχλεί. Γιατί χάνουµε τους Ολυµπιακούς, και τις χορηγίες που θα µας εξασφάλιζαν το µέλλον. Όµως αυτό που µε ενοχλεί περισσότερο είναι ότι µας την είχαν στηµένη: πολλές από τις υπόλοιπες οµάδες είναι και αυτές ντοπαρισµένες, αλλά είχαν βάλει εµάς στο µάτι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Άρα τα ιδανικά του αθλητισµού που βρίσκονται;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βρίσκονται µόνο στο µυαλό µερικών αθεράπευτων ροµαντικών. Ο αθλητισµός δεν έχει ιδανικά: κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις. Είδες πουθενά αλλού ιδανικά; Στην Πολιτική; Στις επιχειρήσεις; Στο Στρατό; Στην οικογένεια; Ακόµα-ακόµα και στη Θρησκεία; Τα πάντα είναι εµπόριο, όσο δίνεις τόσο παίρνεις.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μια τελευταία ερώτηση. Ξέρω ότι αγαπάς το µικρό σου γιό. Αφού όλα είναι πάρε-δώσε, τί χρηµατική τιµή βάζεις στο γιό σου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Τί εννοείς;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πόσο θα τον πούλαγες;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ∆εν σε καταλαβαίνω. Να αφήσεις το παιδί µου ήσυχο. Ο γιός µου ∆ΕΝ είναι για πούληµα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αν ο γιός σου δεν πουλιέται, ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΠΟΥΛΗΘΗΚΕΣ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: .........



Κύριε Πρωθυπουργέ, αντέχετε να "χύσετε το νερό" ; Κύριε Πρωθυπουργέ, το 325 π.Χ. όταν ο Μ. Αλέξανδρος διέσχιζε την καυτή έρηµο της Γεδρωσίας, κάτω από συνθήκες τεράστιας στέρησης σε φαγητό και νερό για τους στρατιώτες του, κάποιοι στρατιώτες βρήκαν λίγο νερό σε µια τρύπα, το έβαλαν σε µια περικεφαλαία και έτρεξαν να το προσφέρουν στο βασιλιά τους.

Αυτός δεν ήπιε σταγόνα. Το έχυσε, µπροστά σε ολόκληρο το στράτευµα!

Το αποτέλεσµα: ως δια µαγείας εξαφανίστηκε η δίψα από τα χείλη όλων των στρατιωτών του, που ξέσπασαν σε ζητωκραυγές.

Κύριε Πρωθυπουργέ, οι δικοί σας "στρατιώτες", οι Έλληνες, οι πολίτες αυτής της χώρας, διασχίζουν τη δική τους "Γεδρωσία" αυτά τα χρόνια. Το πετρέλαιο ακρίβηνε, οι τιµές ανεβαίνουν στα ύψη, οι µισθοί και οι συντάξεις είναι καθηλωµένα.

∆εν λέω ότι όλα αυτά είναι δικό σας φταίξιµο, τουλάχιστον όχι όλο. Όµως καλείτε τους "στρατιώτες" σας να συνεχίσουν τη διάβαση, παρά τις κακουχίες, παρά την πείνα, παρά την δίψα. Και κάνετε πάρα πολύ καλά. Μόνο αγωνιζόµενοι όλοι µαζί, θα βγούµε από την "έρηµο".

Όµως σας ρωτάω. Όταν οι δικοί σας "υπασπιστές" βρίσκουν "νερό σε µια τρύπα" και σας το φέρνουν να πιείτε, εσείς τί κάνετε;

Αν το πίνετε, τότε ΜΗΝ περιµένετε ποτέ ούτε αυτός ο λαός να σας ακολουθήσει στην κακουχία, ούτε ποτέ εσείς να "γράψετε ιστορία" ως µεγάλος ηγέτης. Ο στρατιώτες του Αλέξανδρου, του έφεραν το νερό, ίσως επειδή ήξεραν µέσα τους ότι ο βασιλιάς τους θα το έχυνε. Πώς το ήξεραν; Επειδή τον έβλεπαν να συµπάσχει µαζί τους, σε κάθε βήµα της διαδροµής. Αναρρωτηθήτε. Πόσοι τέτοιοι στρατιώτες, αν έβρισκαν νερό που το είχαν ΚΑΙ αυτοί ΚΑΙ εσείς ανάγκη, θα το έφερναν σε εσάς και ∆ΕΝ θα το έπιναν οι ίδιοι στα κρυφά; Κύριε Πρωθυπουργέ, στις εποχές που ζούµε, όπου ο απλός λαός έχει µικρές αντοχές στις κακουχίες, ΜΗΝ φοβηθείτε να µπείτε µπροστά στον αγώνα. Να ΣΥΜΠΑΣΧΕΤΕ µαζί τους. Μην φοβηθείτε ότι θα "τσαλακωθεί" το πρωθυπουργικό σας προφίλ και "το κόµµα θα χάσει τη χρυσή του εφεδρεία για να επανεκλεγεί", όπως σας λένε ίσως οι επικοινωνιολόγοι σας. ΝΑ ΤΟ ΤΣΑΛΑΚΩΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΣΑΣ. Είστε Μακεδόνας, τί φοβάστε; Τινάξτε την επανεκλογή σας στον αέρα, και µπείτε µπροστά στη "διάβαση της ερήµου". ∆ώστε το παράδειγµα. - πουλήστε ΟΛΕΣ τις πρωθυπουργικές και υπουργικές λιµουζίνες - µειώστε τους πρωθυπουργικούς, υπουργικούς και βουλευτικούς µισθούς κατά 80% για 4 χρόνια - καταργήστε ΟΛΑ τα χλιδάτα δείπνα και δεξιώσεις - ό,τι λεφτά εξοικονοµήστε, δώστε τα στους µακροχρόνια άνεργους Θα µου πείτε: θα σωθεί η κατάσταση µε µερικά εκατοµµύρια. Μα, νοµίζω ότι δεν πιάσατε το νόηµα. Ο Μ. Αλέξανδρος το 325 π.Χ., είχε ΜΟΝΟ µερικές χούφτες νερό. Και όταν το έχυσε, "ξεδίψασε" ολόκληρο στράτευµα. Μόνο και µόνο επειδή έδωσε το παράδειγµα. ΕΤΣΙ διέσχισαν την έρηµο. Ο Χριστός είχε 5 ψωµιά και 2 ψάρια. Και χόρτασε 5.000! Όπως ο Μ. Αλέξανδρος, όπως ο Χριστός, µπείτε µπροστά, συµµέτοχος στην κακουχία του απλού Έλληνα. Είµαστε ΟΛΟΙ στην "έρηµο", διψάµε, και εσείς έχετε λίγο νερό, που κάποιοι σας το έφεραν µπροστά σας; Αντέχετε να το χύσετε;



"Γιατί είµαι Φοροφυγάς"

(µια υποθετική συνέντευξη µε τον ελεύθερο επαγγελµατία Χ, που δηλώνει ότι φοροδιαφεύγει συστηµατικά) ΕΡ. Κύριε Χ, να σας ευχαριστήσω κατ'αρχάς για τη συνέντευξη. Μπαίνω κατευθείαν στο θέµα. Πείτε µας γιατί δεν κόβετε απόδειξη για τις δουλειές που κάνετε, µε αποτέλεσµα το Κράτος να µην µπορεί να σας φορολογήσει;

ΑΠ. Αν µου πεις έναν µόνο λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να κόβω απόδειξη, θα τον συζητήσω µαζί σου.

ΕΡ. Κατ'αρχάς, το Κράτος σας παρέχει δωρεάν τόσες υπηρεσίες: Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια. 'Ολοι οι πολίτες πρέπει να συνεισφέρουµε γι' αυτά.

ΑΠ. ∆ωρεάν;! Τον περασµένο µήνα είχα τη µητέρα µου στο Νοσοκοµείο, µε πρόβληµα καρδιάς. Έδωσα φακελάκι 1500 Ε για να χειρουργηθεί άµεσα, αντί για 6 µήνες που ήταν η λίστα αναµονής. Τα παιδιά µου τα στέλνω σε φροντιστήριο για να καλύψω την άχρηστη κρατική εκπαίδευση. Όσο για ασφάλεια, την περασµένη εβδοµάδα έγινε η τρίτη φετινή ληστεία στη γειτονιά µου, µε την αστυνοµία άφαντη.

ΕΡ. Και αυτό σηµαίνει ότι το Κράτος δεν παρέχει τίποτα;

ΑΠ. Το ελληνικό Κράτος δεν παρέχει τίποτα. Για άλλες χώρες δεν ξέρω. Μάλιστα, τολµώ να πώ ότι η ύπαρξη του ελληνικού κράτους µου κάνει τεράστια ζηµιά. Κάπου διάβασα ότι είµαστε χρεωµένοι µέχρι το 2050. Ποιός τους ζήτησε να µου φορτώσουν ένα τέτοιο χρέος;

ΕΡ. Όµως τελικά, το Κράτος φτιάχνει τους δρόµους, τα Νοσοκοµεία έστω και µε φακελάκι, τα σχολεία έστω και µε ελλείψεις. Χωρίς Κράτος, ποιά κοινωνική δοµή θα µπορούσε να κρατήσει την Ελλάδα;

ΑΠ. Την Ελλάδα φίλε µου την κρατάει ο Έλληνας. Που έχει φιλότιµο. Που παίρνει ρίσκα. Που αγωνίζεται καθηµερινά. Που λέει "βοήθα Παναγιά µου" όταν βρίσκει τοίχο. Που νοιάζεται για το γείτονά του. ΑΥΤΟΣ ο Έλληνας δεν χρειάζεται ούτε φόρους, ούτε κράτος.

ΕΡ. Και πώς ΑΥΤΟΣ ο Έλληνας θα συννενοηθεί µε τον διπλανό του για να χτιστεί ένας δρόµος από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη; ∆εν πιστεύετε ότι απαιτείται κάποια κεντρική εξουσία γι'αυτό; Για να φτιάξει, δηλαδή, τα έργα υποδοµής, που θα βοηθήσουν όλους να βελτιώσουν τη ζωή τους;

ΑΠ. Οµαδική συννενόηση; ΝΑΙ. Κεντρική εξουσία; Για ποιό λόγο; Η κάθε κεντρική εξουσία, όταν δεν αναβαπτίζεται καθηµερινά στην λαϊκή ετυµηγορία, τελικά καταλήγει να αποκτά ΕΝΑΝ µόνο σκοπό: τη δική της αυτοσυντήρηση. ∆ΕΝ θέλω τέτοια εξουσία. Θέλω κάποια κεντρική ∆ιοίκηση που να κάνει ό,τι αποφασίζει η πλειοψηφία καθηµερινά. Κάτι σαν την αρχαία εκκλησία του ∆ήµου, αλλά σε πανελλαδική κλίµακα. ΑΥΤΟ όµως ∆ΕΝ είναι κράτος: είναι οι δικοί µου εντολοδόχοι, που έχουν σκοπό όχι να αποφασίσουν εκ µέρους µου τί πιστεύουν ότι είναι καλύτερο για εµένα, αλλά να εκτελέσουν όσο πιο αποτελεσµατικά γίνεται αυτό που εγώ κι εσύ αποφασίσαµε, σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο.

ΕΡ. Αυτή όµως η ∆ιοίκηση, δεν θα χρειαστεί κοινές χρηµατικές συνεισφορές;

ΑΠ. ΑΥΤΕΣ τις συνεισφορές θα τις πληρώσω µέχρι δεκάρας. Τους φόρους που µου επιβάλει το κράτος που λαδώνεται, το κράτος που πλουτίζει για την πάρτη του, το κράτος που µου βάζει 1002 γραφειοκρατικά εµπόδια, το κράτος που µου λέει ψέµατα, το κράτος που αδυνατεί να διοικήσει αποτελεσµατικά, το κράτος που νοιάζεται µόνο για την διατήρηση της εξουσίας, αυτούς τους φόρους δεν τους πληρώνω.

ΕΡ. Και θεωρείτε δίκαιο να απολαµβάνετε τη χρήση ενός δρόµου που, τελικά, πλήρωσαν οι µισθωτοί και οι συνταξιούχοι, επειδή αυτοί δεν µπορούν να κρύψουν τα εισοδήµατά τους;

ΑΠ. Κοίτα. Εγώ δεν πληρώνω φόρους, αλλά ως ελεύθερος επαγγελµατίας έχω ρίσκα. Σήµερα έχω δουλειά, αύριο µπορεί να πεινάσω. Κανείς δεν µου εγγυάται την αµοιβή µου, αλλά αν πάω καλά θα παράγω πραγµατικό έργο και πραγµατικό πλούτο. Ό άλλος που "λάδωσε" για να διοριστεί στο ∆ηµόσιο, αυτός απολαµβάνει τη σιγουριά του µισθού τους επιτελώντας κάποιο γραφειοκρατικό µη-παραγωγικό έργο, µε αντάλλαγµα την φορολόγησή του. Κάτι παίρνει, και κάτι δίνει..

ΕΡ. Η πρότασή σας για µια "πανελλαδική εκκλησία του ∆ήµου" µήπως τελικά οδηγήσει σε ένα καράβι χωρίς καπετάνιο;



ΑΠ. Το αντίθετο. ΕΚΕΙ θα αναδειχτούν οι πραγµατικοί καπετάνιοι. Αυτοί που θέλουν να οδηγήσουν το πλοίο όχι για να "κονοµήσουν" αλλά επειδή έχουν κάποιο όραµα και αγαπούν τον τόπο τους.

ΕΡ. Όµως, αυτός ο διαχωρισµός "εγώ-άλλος", δεν είναι διχαστικός;

ΑΠ. Είναι, αλλά δεν δηµιούργησα εγώ αυτό το διχασµό. Έτσι είναι τα πράγµατα από µόνα τους. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο δυσάρεστη κι αν είναι. Εγώ έχω µάθει στο ελεύθερο επάγγελµα να αντιµετωπίζω πάντα αλήθειες.

ΕΡ. Κάτι τελευταίο. Αφού "όλοι εσείς" ανήκετε στους δουλευταράδες που ρισκάρουν και φοροδιαφεύγουν, ενώ "όλοι οι άλλοι" ανήκουν στους βολεψάκηδες που τεµπελιάζουν και φορολογούνται, γιατί δεν δηλώνετε ανοιχτά στην Εφορία ότι είστε συνειδητός φοροφυγάς;

ΑΠ. Τρελλάθηκες! Θα µε κλείσουν µέσα. Εξάλλου, γιατί να το κάνω αυτό;

ΕΡ. Γιατί, ενώ έχετε πολλά δίκια σε όσα λέτε, στην πραγµατικότητα ζείτε µέσα σε ένα τεράστιο ψέµα.

ΑΠ. Και ποιό είναι αυτό;

ΕΡ. Το γεγονός ότι ανέχεστε να βρίσκεστε σε µια κοινωνία, όπου ποτέ δεν τολµήσατε να σηκώσετε το ανάστηµά σας, να εκφράσετε τις απόψεις σας ανοιχτά, να αναλάβετε δράση, να αλλάξετε τα πράγµατα. Στην πραγµατικότητα, εσείς ο φοροφυγάς δεν είστε τίποτ' άλλο από ένα παρα-προϊόν του ίδιου άδικου Κράτους που περιγράψατε πριν. Ευηµερείτε µέσα σ'αυτό. Και χωρίς αυτό, δεν υπάρχετε. Κατά συνέπεια, ∆ΕΝ θα κάνετε ποτέ τίποτα για να το αλλάξετε.



Τα "Συγνώµη" και τα "Σε Συγχωρώ" που ∆ΕΝ είπαµε ποτέ

Τα "Συγνώµη" που δεν είπαµε ποτέ:

- του Ειδικού Φρουρού προς τη µάνα του Αλέξη

- των Αρχηγών ΟΛΩΝ των πολιτικών κοµµάτων προς τα 16χρονα και τα 17χρονα παιδιά που αρνούνται να ζήσουν στον υποκριτικό κόσµο που τους ετοίµασαν

- του Εφραίµ προς όλους τους απλούς ανθρώπους που σκανδαλίστηκαν από το χορό των εκατοµµυρίων

- των Τραπεζών προς όλους όσους πίστεψαν τις διαφηµίσεις τους για εύκολα δάνεια και, όταν δεν είχαν να τα ξεπληρώσουν, τους έκαναν κατάσχεση το σπίτι

- των µεγαλο-γιατρών προς τους ασθενείς από τους οποίους απαίτησαν φακελάκι για να τους κάνουν την θεραπεία την οποία είχαν ορκιστεί να παρέχουν ούτως ή άλλως

- των κουκουλοφόρων προς τους καταστηµατάρχες της βιοπάλης

- των όποιων εκφραστών του αδυσώπητα ασφυκτικού κοινωνικού συστήµατος προς τους κουκουλοφόρους

- των φιλάθλων της οµάδας Α προς τους φιλάθλους της αντίπαλης οµάδας Β

- του Λαζόπουλου προς τον Κούγια, τη Σαρρή, τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Καρβέλα

- του Κούγια, της Σαρρή, του Τριανταφυλλόπουλου, του Καρβέλα προς τον Λαζόπουλο

- του Καραµανλή προς όλους τους Έλληνες επειδή δεν έχει ακόµα µειώσει τους µισθούς υπουργών-υφυπουργών-διοικητών-Γεν.Γραµµατέων κατά 50% για το 2009 της επερχόµενης φτώχειας

- του Μαγγίνα προς τους Ινδούς του "αναψυκτηρίου"

- των εµπρηστών προς την κυρά-Μάρω από τη Ζαχάρω που έχασε το σπίτι της στις φλόγες το 2007

- του (όποιου) "βολεµένου" παπά µια ενορίας προς τους ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισαν το Χριστό επειδή ποτέ δεν είδαν εκείνον το παπά να ακολουθεί το Χριστό ως πρότυπο ζωής και πράξης

- ...και πολλά άλλα

Τα "Σε Συγχωρώ" που δεν είπαµε ποτέ:

- της µάνας του Αλέξη προς τον Ειδικό Φρουρό

- των 16χρονων και 17χρονων παιδιών προς τους µπαµπάδες τους που αγωνίζονται µε την πλάτη στον τοίχο

- των Ορθόδοξων Χριστιανών προς τον Εφραίµ που ταπεινώθηκε τόσο άτενγκτα

- των ασθενών προς τους νέους γιατρούς που πασχίζουν ξενυχτισµένοι και απλήρωτοι να τους ανακουφίσουν και που πάντα δεν προλαβαίνουν

- των καταστηµαταρχών προς τους κουκουλοφόρους. Κάποιοι από τους κουκουλοφόρους ίσως είναι παιδιά τους και παιδιά µας

- των φιλάθλων της οµάδας Β προς τους φιλάθλους της αντίπαλης οµάδας Α

- του Λαζόπουλου, του Κούγια, της Σαρρή, του Τριανταφυλλόπουλου και του Καρβέλα προς όλους όσους τους κατέκριναν, συκοφάντησαν, έβρισαν

- ΟΛΩΝ µας προς όσους µας έβλαψαν στο παραµικρό

- ...και πολλά άλλα Μεθαύριο "ξαναγεννιέται" ο Χριστός. Και τολµώ να πώ ότι, ακόµα κι αν όλα τα σοφά λόγια των ευαγγελίων δεν είχαν ειπωθεί, όλη η ουσία της ιστορίας αυτής βρίσκεται στον απλό "διάλογο" του Χριστού µε τους σταυρωτές του:

- "Σταύρωσον αυτόν"

- "Πάτερ, άφες αυτοίς"

Πόσοι από εµάς ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ να επαναλάβουµε αυτό το διάλογο, µε τους δικούς µας σταυρωτές, πριν φάµε την πρώτη µπουκιά της γαλοπούλας;



Τα Παιδιά των Φαναριών

∆εν είναι µόνο παιδιά, είναι κυρίως νέοι.

∆εν είναι Έλληνες, είναι Κούρδοι, Πακιστανοί, Ινδοί.

∆εν είναι ντόπιοι, είναι µετανάστες διωγµένοι από µια αφιλόξενη πατρίδα που δεν ήθελε να τους κρατήσει.

∆εν µοιάζουν µε εµάς, στη φάτσα ή στον τρόπο ζωής. Εµείς ζούµε στο σπίτι µας, µε την οικογένειά µας. Αυτοί ζούν 15 µαζί, σε κάποιο εγκαταλελειµένο σπίτι στο Βοτανικό.

Εµείς µόλις έχουµε φάει το πρωινό µας και ίσως µασουλάµε την τυρόπιτά µας στο αµάξι, ακούγοντας µουσική στο ράδιο. Αυτοί είναι νηστικοί, και ακούνε µόνο το θόρυβο της κίνησης.

Εµείς είµαστε ζεστά ντυµένοι, για να αντιµετωπίσουµε τα "ακραία καιρικά φαινόµενα". Αυτοί κρυώνουν, µέσα στο φθαρµένο στενό πουκάµισο και το ισχνό µπουφάν.

Εµείς µιλάµε άνετα τα ελληνικά, οπότε έχουµε πολλούς τρόπους να τους αποµακρύνουµε: "φύγε σου είπα", "δεν καταλαβαίνεις όταν σου µιλάνε;", "όχι, δεν θέλω καθάρισµα στα τζάµια". Αυτοί µιλάνε σπαστά ελληνικά, και ξέρουν µόνο 3-4 φράσεις να µας πουν: "καταρίσω τζάµι", "σε παρακαλώ", "καληµέρα αφεντικό", "ευκαριστώ", έστω κάποιες πολλές φορές µε επιµονή και "αναίδεια" γιατί η πείνα είναι "σκληρή" παρέα.

Εµείς έχουµε οικογένεια και φίλους που µας περιµένουν. Αυτούς τους περιµένει µόνο ο "εργοδότης" τους, και ίσως κάποιος οµοιοπαθής στο κρύο δωµάτιο το βράδυ.

Εµείς γκρινιάζουµε για την ακρίβεια, για την Υγεία, για την κυβέρνηση. Αυτοί δεν προλαβαίνουν να γκρινιάξουν. Απλά καθαρίζουν παρµπρίζ στα φανάρια, γιατί αλλοιώς δεν θα φάνε σήµερα.

Εµείς έχουνε κλιµατιστικό το καλοκαίρι, φυσικό αέριο το χειµώνα, κινητό µε κάµερα, laptop, γυαλί µαύρο. Αυτοί έχουν µόνο έναν κουβά µε σαπουνόνερο, και τον καθαριστήρα για τα τζάµια. ∆εν ξέρω γιατί αυτός ο καθαριστήρας που τείνουν προς το µέρος µας, µε αδέξιο τρόπο κάποιες φορές, ή το "καταρίσω τζάµι, σε παρακαλώ" ή το "ντώσε κάτι, αφεντικό", µας φαίνονται τόσο απειλητικά.

Μήπως επειδή είµαστε τόσο καλά κλεισµένοι στον γυάλινο πύργο µας, στον "δικό µας παράδεισο", που ξεχάσαµε τί σηµαίνει άνοιγµα στον άλλο άνθρωπο, αυτόν που είναι "απ'έξω", που τον βλέπουµε ύποπτο, βρώµικο, επίµονο, απειλητικό, ενοχλητικό;

Μήπως ξεχάσαµε τη ζεστασιά που χύνεται στην ψυχή του άλλου, από µια δική µας πράξη συγκατάβασης, ελεηµοσύνης, αγάπης;

Εγώ ξέρω ότι ο Χριστός ήρθε για τον Τελώνη, την πόρνη, το άρρωστο παιδί, την Σαµαρείτιδα, τον τυφλό: τα "Παιδιά των Φαναριών" εκείνης της εποχής. Τους αναζήτησε, τους µίλησε, τους συγχώρεσε, τους θεράπευσε. Τους αποκάλεσε αδέλφια του και εικόνες Θεού. Αν ο Χριστός σε όλους αυτούς άπλωσε το χέρι, τί δικαίωµα έχω εγώ να τους διώξω µακρυά;



Ήταν ένα Πάσχα, πριν πολλά πολλά χρόνια...

... τότε που ούτε νήστευε, ούτε γούσταρε να νηστέψει. Και όσο πλησίαζε το Πάσχα, τόσο τον έπιανε µια µουντάδα παράξενη. Ούφ, σκεφτόταν, τί ψυχοπλακωτική γιορτή!

Τη Μ.Πέµπτη βρέθηκε στην Εκκλησία. Για "το έθιµο". Και, µπροστά του, έτσι ξαφνικά, δεν είδε ούτε ανθρώπους, ούτε κεριά, ούτε νηστείες, ούτε ψαλµωδίες. Είδε τον Εσταυρωµένο.

Και αναρρωτήθηκε: "τί δουλειά έχει αυτός, εκεί επάνω στο σταυρό;" Αλλά δεν πήρε απάντηση. Ούτε κανείς άλλος µπορούσε να του απαντήσει. Κανείς δεν το είχε σκεφτεί, ήταν όλοι πολύ απασχοληµένοι µε τα κουλουράκια και τα αυγά. Όµως το ερώτηµα δεν έφυγε.

Ξαναπήγε την Μ.Παρασκευή. Ο Εσταυρωµένος "έλλειπε" από το σταυρό. Ξαναπήγε Μ.Σάββατο πρωί. Πάλι "έλλειπε". Πού ήταν; Γιατί ανέβηκε στο σταυρό; Γιατί κατέβηκε; Καµία απάντηση.

Ξαναπήγε Μ.Σάββατο βράδυ. Τού είχαν πει ότι τότε θα έβρισκε την απάντηση στο ερώτηµά του. Περίµενε, πήρε και µια λαµπάδα που κάποιος του έδωσε "έτσι, για το καλό". Ξαφνικά, τα φώτα έσβυσαν, µετά άναψαν κεριά, µετά κάποιος είπε "Χριστός Ανέστη". Όµως, κοίταξε δεξιά-αριστερά αλλά ∆ΕΝ είδε πουθενά το Χριστό. Όλοι χαίρονταν, µετά έτρεξαν για τη µαγειρίτσα, αλλά αυτός είχε λυπηθεί πάρα πολύ. Έφυγε άδειος, µε το κερί σβυστό. Οϋτε µαγειρίτσα δεν είχε φροντίσει να ετοιµάσει.

Στο δρόµο της επιστροφής µε το αυτοκίνητο, το µυαλό του ήταν θολό από το αναπάντητο ερώτηµα: "πού ήταν ο Χριστός;". Ούτε κατάλαβε πώς έχασε τη στροφή για το σπίτι του. Ξαφνικά βρέθηκε σε ένα µονόδροµο, που τον οδήγησε σε κάποια συνοικία που δεν την ήξερε. Προχώρησε. Τα σπίτια ήταν φτωχικά. 2-3 άνθρωποι περπατούσαν στο δρόµο, φαίνονταν µετανάστες. Σταµάτησε σε ένα φανάρι. Κάποιος, µάλλον Πακιστανός, του χτύπησε το τζάµι και του έδειξε ένα πακετάκι χαρτοµάντηλα: "θα πάρει ένα, αφεντικό;" ρώτησε.

Ποτέ δεν έδινε λεφτά σε Πακιστανούς, τους έδιωχνε θυµωµένος όταν πλησίαζαν το αµάξι του. Όµως αυτή τη φορά, χωρίς να ξέρει το λόγο, έψαξε στην τσέπη του, βρήκε ένα ολόκληρο ευρώ, του το έδωσε, και πήρε το πακετάκι χαρτοµάντηλα. Και ο Πακιστανός του χαµογέλασε και του είπε: "ευκαριστώ αφεντικό, έκεις καλή καρντιά".

Και ΤΟΤΕ, στις λέξεις του Πακιστανού, κατάλαβε πού είχε πάει ο Χριστός, που τον έψαχνε όλες αυτές τις µέρες. ∆εν ήταν πια στο Σταυρό, ούτε στον Επιτάφιο, ούτε στη µαγειρίτσα, ούτε στην λαµπάδα.

Μέ κάποιο µυστικό τρόπο, ο Χριστός είχε χωθεί ολόκληρος µέσα στην καρδιά του.



Ο Φόβος είναι Επιλογή, όχι Αναγκαιότητα

Είµαι τηλεθεατής και παρακολουθώ την τηλεόραση να µε βοµβαρδίζει καθηµερινά για τις τερατώδεις συνέπειες της οικονοµικής κρίσης. Αποτέλεσµα: φοβάµαι µήπως χάσω τη δουλειά µου.

Είµαι αθλητής και µπαίνοντας στο γήπεδο ή το ρίνγκ βλέπω τον αντίπαλο που φαίνεται µεγαλύτερος ή γρηγορότερος από εµένα. Αποτέλεσµα: φοβάµαι µήπως ηττηθώ.

Είµαι επιχειρηµατίας και βλέπω τον ανταγωνιστή µου να διαδίδει ότι έχει τεράστια σχέδια και πολλά χρήµατα. Αποτέλεσµα: φοβάµαι να ρισκάρω.

Είµαι µαθητής και, 30 ηµέρες πριν τις εξετάσεις, βλέπω τις 100ες σελίδων που πρέπει να διαβάσω ακόµα. Αποτέλεσµα: φοβάµαι ότι δεν θα γράψω καλά στις εξετάσεις.

Είµαι ηλικιωµένος συνταξιούχος και διαβάζω για ληστείες και φόνους. Αποτέλεσµα: φοβάµαι να βγω από το σπίτι µου. ∆ΕΝ λέω ότι, µπροστά σε προκλήσεις ή δύσκολες συνθήκες, θα πρέπει να "το παίζουµε" ψύχραιµοι µε αποτέλεσµα να µείνουµε απροετοίµαστοι.

ΛΕΩ όµως ότι ο Φόβος που Παραλύει, ο Φόβος που Αγχώνει, ο Φόβος που Αποπροσανατολίζει, ο Φόβος που Αδρανοποιεί, ΑΥΤΟΣ ο Φόβος είναι ∆ΙΚΗ ΜΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ. Αυτός ο Φόβος δεν µε βοηθά να προετοιµαστώ, µε ωθεί να ΜΗΝ κάνω τίποτα. Αυτός ο Φόβος µε κάνει έρµαιο των πρωτόγονων ενστίκτων µου, άρα µε µετατρέπει σε ΘΥΜΑ των περιστάσεων γιατί µου απαγορεύει το αναφαίρετο δικαίωµα που ως άνθρωπος είχα ανέκαθεν: ΤΟ ∆ΙΚΑΙΩΜΑ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ∆ΙΚΗ ΜΟΥ ∆ΡΑΣΗ, ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗΝ Α∆ΥΣΩΠΗΤΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ, ΚΑΙ ΝΑ ∆ΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ. Έτσι, την επόµενη φορά που αντιµετωπίσετε προκλήσεις ή δυσκολίες, ακολουθείστε µια απλή συνταγή: ΕΠΙΛΕΞΤΕ να ΜΗΝ φοβηθείτε, µελετήστε τις συνθήκες, κάντε λάβαρα τα όνειρά σας, πιστέψτε, σχεδιάστε, και ξεκινήστε καταιγιστική δράση. Θα πετύχετε; ∆εν ξέρω. Θα 100πλασιάσετε τις πιθανότητές σας να πετύχετε; Είµαι σίγουρος.



Τί ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΑ έχουν οι ΣΥΖΥΓΟΙ µεταξύ τους;

Θέλετε την αλήθεια;

∆ΕΝ έχουν κανένα δικαίωµα, ο ένας απέναντι στον άλλον.

Κουφό, έ;

Μα καλά, εγώ ως άντρας δεν έχω δικαίωµα να µου µαγειρεύει ένα πιάτο φαί, να µου σιδερώνει ένα πουκάµισο, να κρατάει το σπίτι καθαρό (µην µου το γυρίσετε στο φεµινιστικό, τώρα...);

Εκείνη, ως γυναίκα, δεν έχει δικαίωµα να ξοδεύει όσα χρειάζεται για τον εαυτό της, να δουλεύει για να κάνει καρριέρα, να κάνει όσα παιδιά θέλει;

ΟΧΙ. Κανείς δεν έχει κανένα δικαίωµα απέναντι στον άλλον: ΜΟΝΟ υποχρεώσεις.

Έτσι, αν υποθέσουµε ότι κάθεται η σύζυγός σου όλη µέρα σπίτι χωρίς να δουλεύει, και ∆ΕΝ σου σιδέρωσε το πουκάµισο για την άλλη µέρα, δεν έχεις δικαίωµα να της φωνάξεις. Πολύ περισσότερο, δεν έχεις δικαίωµα να την "πληρώσεις µε το ίδιο νόµισµα"

Και αν ο σύζυγος δεν έφερε λεφτά στο σπίτι, για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν έχει η σύζυγος κανένα δικαίωµα να του κάνει σκηνή.

Ο λόγος που δεν έχουν δικαιώµατα; Μα είναι απλός! Από τη στιγµή που παντρεύτηκαν, έγιναν ΕΝΑ. Τί δικαίωµα µπορώ να έχω εγώ απέναντι στον εαυτό µου;

Τα δικαιώµατα εγείρονται όταν ο ένας βλέπει τον άλλον σαν "ένα άλλο άτοµο": τότε όµως, χωρίς κοινή ρίζα, οι δύο σύζυγοι είναι καταδικασµένοι να πορευτούν σε διαφορετικούς, τεµνόµενους ή παράλληλους δρόµους. Και, ίσως, τελικά να χωρίσουν. Επειδή έβαλαν τα δικαιώµατά τους πιο πάνω από την αγάπη τους.

Θα µου πείτε: τί να κάνει κανείς αν "το έτερον ήµισυ" εκµεταλεύεται καταστάσεις και παραµελεί τις υποχρεώσεις του;

Το ίδιο που θα έκανες αν ΕΣΥ είχες την ίδια συµπεριφορά: µε τον εαυτό σου θα αναλύσεις το πρόβληµα ήρεµα, και θα βρεις λύση. Και αν δεν βρίσκεις λύση, ίσως ρίξεις κλήρο, ή απλά υποχωρήσεις, ή αποδεχτείς το πρόβληµα και προχωρήσεις παρακάτω.

Έτσι να κάνεις και µε τον/την σύζυγο. Αγάπη δεν υπάρχει, σε παράλληλους κόσµους.

∆ύσκολο, έ; Γιατί δεν δοκιµάζεις; Το σίγουρο είναι ότι θα ηρεµήσουν οι εντάσεις.



Και οι Άντρες Κλαίνε πότε πότε...

Νοµίζετε ότι εµείς οι άντρες είµαστε σκληρά καρύδια, επειδή µιλάµε µε δύναµη, τρέχουµε πάνω-κάτω, η δείχνουµε αποφασιστικοί;

Κλαίµε πότε πότε..

Κλαίµε όταν αποχωριστούµε για πάντα έναν φίλο µας

Κλαίµε όταν κάνουµε πράξη κάποιο όνειρό µας

Κλαίµε όταν κερδίσουµε το µάτς µε ένα γκόλ στο 90'

Κλαίµε όταν µας πληγώσει το κορίτσι µας

Κλαίµε όταν κατακτήσουµε κάποια κορυφή

Κλαίµε όταν ο πατέρας µας είναι ανήµπορος στο κρεβάτι

Κλαίµε όταν αναπολούµε καµιά φορά τα παιδικά µας χρόνια

Κλαίµε όταν δούµε κάποιον να ρισκάρει τα πάντα ακολουθώντας το ένστικτό του

Κλαίµε όταν ο θάνατος χτυπήσει αναίτια την πόρτα µας

Κλαίµε όταν δούµε έναν ζητιάνο µόνο του στο παγκάκι ένα κρύο βράδυ του ∆εκέµβρη

Κλαίµε όταν ζητήσουµε συγνώµη µε συντριβή, επειδή εµείς τα σκατώσαµε

Κλαίµε όταν γεννηθεί το πρώτο µας παιδί

Κλαίµε όταν ακούµε ένα µελαγχολικό τραγούδι κάποιο βράδυ στο ράδιο

Κλαίµε όταν ο κολητός µας χωρίσει από τη γυναίκα του επειδή αυτή γνώρισε κάποιον άλλον

Κλαίµε όταν δούµε κάποιον να θυσιάζεται γι' αυτά που πιστεύει Μην σας µπερδεύουν τα στερεότυπα αντρικά πρότυπα, που φαντασιώνονται κάποιοι ή κάποιες.

Οι µόνοι άντρες που δεν έχουν κλάψει, είναι αυτοί που δεν έχουν ακόµα γεννηθεί.



"Πατέρα φεύγω, θα ζήσω µακρυά σου" είπε ο Γιός

"..µπορώ να ζήσω µόνος µου, δεν χρειάζοµαι τη δική σου φροντίδα, δεν έχω ανάγκη να µε αγαπάς, µεγάλωσα πια, θέλω να γίνω σαν κι εσένα και να τα καταφέρω µόνος µου"

"Να πας παιδί µου" είπε ο Πατέρας. "Εγώ θα συνεχίσω να σε αγαπάω και να σε περιµένω να γυρίσεις, αν θέλεις."

Ο Γιός έφυγε. Μακρυά. ∆ιέκοψε τις σχέσεις του µε τον Πατέρα του. Τον σκεφτόταν πότε-πότε, αλλά δεν του ξαναµίλησε. Αισθανόταν σίγουρος για τον εαυτό του. ∆υνατός. Είχε όνειρα, φιλοδοξίες. Πάταγε γερά στα πόδια του.

Ήταν µορφωµένος ο Γιός, κι έτσι βρήκε καλή θέση σε κάποια εταιρεία. Γρήγορα πήρε προαγωγή, αύξηση µισθού. Εργαζόταν σκληρά, αλλά ήθελε να τα καταφέρει µόνος του. Ίσως ήταν και το αρχικό πείσµα, τότε που έφυγε από τον Πατέρα του.

Παντρεύτηκε, έκανε και παιδάκι. Ζούσε ευτυχισµένος, µακρυά από τον Πατέρα του. ∆εν τον είχε πλέον ανάγκη, τα είχε καταφέρει µόνος του, στηριγµένος στις δικές του δυνάµεις. Πότε-πότε όµως φευγαλέα, τον σκεφτόταν.

Κάποια εποχή, η εταιρεία δεν πήγαινε καλά. Τα αφεντικά έκαναν λάθος επιλογές, ίσως επειδή ήθελαν και αυτοί να τα καταφέρουν µόνοι τους. Πήραν ρίσκα χωρίς να σταθµίσουν του κινδύνους. Άρχισαν οι απολύσεις. Ο γιός δούλευε πολύ σκληρά για να ανταπεξέλθει στην έξτρα δουλειά, και η σύζυγος είχε αρχίσει να γκρινιάζει που τον έβλεπε λίγες ώρες και πάντα κουρασµένο.

Κάποια µέρα στη δουλειά, του ανακοίνωσαν ότι όλοι στο Τµήµα του θα απολύονταν, κι αυτός µαζί. Έχασε τον κόσµο. Είχε τόσα χρόνια στην εταιρεία, πού θα έβρισκε τώρα δουλειά; Γύρισε σπίτι κατα-στεναχωρηµένος και σκεφτικός. Είπε τα νέα στη γυναίκα του. Εκείνη έδειξε να τον συµµερίζεται, αλλά βαθιά µέσα της σκεφτόταν: "τί ήθελα και έµπλεξα µε αυτόν, τώρα θα µείνουµε στο δρόµο κι εγώ και το παιδί, δεν τα κατάφερα καλά, έπρεπε να παντρευτώ τον άλλον πού ήταν δηµόσιος υπάλληλος και είχε σίγουρη δουλειά"

Σε µερικούς µήνες η κατάσταση χειροτέρεψε. Το νοίκι έµενε απλήρωτο, το δάνειο ήταν σε καθυστέρηση, στο σπίτι µόνιµη γκρίνια, δουλειά δεν υπήρχε πουθενά λόγω της ανεργίας και της κρίσης. Ο Γιός άρχισε να απελπίζεται. Η γυναίκα του µια φορά τον αποκάλεσε άχρηστο και τον απείλησε ότι αν δε βρει δουλειά θα πάρει το παιδί της και θα πάει να ζήσει στη µάνα της. Μάλωσαν, κι έκαναν µέρες να µιλήσουν.

Κάποια µέρα που ήταν µόνος στο σπίτι, η µατιά του έπεσε σε µια Χριστουγεννιάτικη κάρτα. Ήταν του Πατέρα του, που κάθε χρόνο Χριστούγεννα και Πάσχα του έστελνε µια διακριτική κάρτα µε ευχές. Ο νούς του ταξίδεψε στο πατρικό του, θυµήθηκε τον Πατέρα του που τον αγαπούσε. Και εκείνη τη στιγµή, αυτή η Πατρική αγάπη του έλλειπε αφόρητα.

Πλησίασε το τηλέφωνο, σχηµάτισε διστακτικά έναν αριθµό τηλεφώνου που είχε χρόνια να πάρει. Στην άλλη πλευρά κάποιος απάντησε "Παρακαλώ". "Πατέρα, εγώ είµαι". "Τί κάνεις Αγόρι µου;" ήρθε η ζεστή απάντηση. Μίλησαν για λίγο. Ο Γιός γρήγορα του άνοιξε την καρδιά του. Του εξιστόρησε τις δυσκολίες που περνούσε. Του κατηγόρησε τον εαυτό του, την κακή του τύχη, την εταιρεία, την κρίση, τη γυναίκα του. Ο Πατέρας του τον άκουγε. Αλλά δεν έρριξε κανένα φταίξιµο, ούτε στο Γιό, ούτε στην εταιρεία, ούτε στη γυναίκα του. "Θέλω να σε δώ Πατέρα" είπε στο τέλος ο Γιός. "Έλα τώρα Αγόρι µου, σε περιµένω".

Ξεκίνησε σε 5 λεπτά, ήταν µεγάλο ταξίδι γιατί είχε φύγει πολύ µακρυά. Έκανε πολλές ώρες να φτάσει, και σ'όλη τη διαδροµή σκεφτόταν τη στάση του Πατέρα του. ∆εν τον είχε κατηγορήσει για τίποτα, ούτε τη γυναίκα του, ούτε κανέναν άλλον. Απλά τον άκουσε, τον αποδέχτηκε, τον περίµενε. Τίποτα από αυτά δεν τα είχε κάνει η γυναίκα του. Ένοιωσε ένα δάκρυ να κυλά από το µάγουλό του, πολύ σύντοµα ένα ακόµα, µετά άλλο ένα...

Έφτασε ξηµερώµατα στο πατρικό του. Ο Πατέρας του τον περίµενε, είχε µείνει ξύπνιος όλο το βράδυ. Όταν ο Γιός χτύπησε το κουδούνι και άνοιξε η πόρτα, βρέθηκε µπροστά στον Πατέρα του που έµοιαζε να µην έχει αλλάξει καθόλου από την τελευταία φορά που τον είχε δει. Και οι δύο κοιτάχτηκαν για 1-2 δευτερόλεπτα, και µετά ο Γιός έπεσε στην αγκαλιά του Πατέρα του χωρίς να λένε τίποτα. ∆εν υπήρχε τίποτα άξιο να ειπωθεί, µιλούσαν πλέον οι καρδιές. ∆εν υπήρχε λόγος ο Γιός να ζητήσει συγνώµη, ο Πατέρας του, τον είχε ήδη συγχωρήσει. ∆εν υπήρχε λόγος ο Γιός να δικαιολογηθεί για την µακρόχρονη απουσία του, ο Πατέρας του τον αγαπούσε όπως παλιά.



Κάθησαν µαζί, έφτιαξαν καφέ. Ο Γιός του εξιστόρησε τα πάντα: εναπόθεσε την απελπισία του στα Πατρικά πόδια, χωρίς να περιµένει λύσεις ή συµβουλές. Για κάποιο παράξενο λόγο, του αρκούσε ότι ξαναγύρισε στον Πατέρα του, του αρκούσε να γνωρίζει ότι ο Πατέρας του τον αγαπούσε.

Μετά από ώρες, ο Πατέρας του του είπε: "Αγόρι µου, πήγαινε σ'αυτή τη διεύθυνση, θα βρεις αυτό τον άνθρωπο, θα σε βοηθήσει. Και να ξαναµιλήσεις στη γυναίκα σου, να της πεις ότι την αγαπάς και ότι δεν µπορείς να είσαι µακρυά από την οικογένειά σου."

Ο Γιός έφυγε. Πήγε εκεί που τον έστειλε ο Πατέρας του. Του έδωσαν δουλειά, όχι την γκλαµουράτη δουλειά που είχε πριν, αλλά έβγαζε πάλι σταθερά λεφτά. Τα ξαναβρήκε µε την γυναίκα του, αλληλοσυγχωρήθηκαν επειδή, τελικά, αγαπούσε ο ένας τον άλλον.

Σε λίγους µήνες πήγαν όλοι µαζί και επισκέφτηκαν τον Πατέρα του. Που τους καλοδέχτηκε µε πολλή αγάπη. Τους είπε ότι το σπίτι του θα είναι πάντα ανοιχτό. Από τότε, οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν πλήρως.

Ήρθαν κι άλλες δυσκολίες, αργότερα. Αλλά ο Γιός ήξερε ότι, αυτή τη φορά δεν ήταν µόνος. Ό,τι κι αν συνέβαινε, είχε πάντα τον Πατέρα του που τον αγαπούσε.

(διασκευή γνωστής Παραβολής, και αφιερωµένο σε όλους τους Γιούς που, αν ίσως δεν το ξέρουµε, ο Θεός-Πατέρας µας δεν έχει πάψει ποτέ να µας αγαπά)



Φαντάσου...

Φαντάσου να πέθαινα και να µην είχα ποτέ το κουράγιο να δοκιµάσω το αδύνατο. Να µην έκανα ποτέ πράξη τα όνειρά µου. Να µην τολµούσα να βγω από το καβούκι της ασφάλειας, της καθηµερινότητας, της σιγουριάς. Να µην τεστάριζα ποτέ τις ικανότητές µου στο έπακρο. Να µην µάθαινα ποτέ τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά του λόφου. Να έµενα πάντα ο "ιδανικός κι ανάξιος εραστής, των µακρυσµένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων".

Να µην πατούσα ποτέ το πόδι µου στην "Αγνωστη Χώρα", να µην τη διέσχιζα ποτέ, να µην έφτανα ποτέ στην άλλη άκρη. Να µην τολµούσα να κάνω το βήµα στο κενό. Να µην έκανα ποτέ τα τελευταία τρία µέτρα. Να µην τολµούσα να ρισκάρω. Να µην δούλευα σκληρά και πέρα από τα όριά µου. Να µην τολµούσα να µπολιάσω µε ευφυΐα και δεξιοτεχνία τα σχέδιά µου. Να µην τολµούσα να δοκιµάσω κάτι καινούργιο, µεγάλο, ακατόρθωτο. Να µην τολµούσα να κάνω το θαύµα.

Να µην τολµούσα να εναντιωθώ. Να µην τολµούσα να συγκρουστώ. Να µην τολµούσα να πετύχω. Να µην αντιµετώπιζα το φόβο, το άγνωστο, την κούραση, το σκοτάδι, την αποτυχία, την αλλαγή. Να µην τολµούσα να αλλάξω, να βελτιωθώ, να ωριµάσω. Να συµβιβαζόµουν µε την µετριότητα του µέσου όρου.

Και τις τελευταίες µου στιγµές, όταν τ΄όνειρο θα ξύπναγε δυνατό για να µε ρωτήσει το λόγο που δεν το άφησα ποτέ να ανδρωθεί, το µόνο που θα µπορούσα να προσφέρω θα ήταν ένα δάκρυ λύπης για τον καιρό που έφυγε χωρίς ποτέ να τολµήσω. Για τη ζωή που έζησα µέσα στο µέτριο. Τι δικαιολογίες θα έχω τότε; Τίποτα. Ούτε η τεµπελιά, ούτε ο φόβος, ούτε η κούραση, ούτε τα εµπόδια, ούτε η κοινή λογική θα µπορέσουν να σταθούν απέναντι στο όνειρο που έµεινε όνειρο και που, σαν το ξεριζωµένο δεντράκι, ποτέ δεν είδε το φώς της ζωής.

Ένα έµβρυο που το «έριξα» πριν γεννηθεί, που δεν του έδωσα ποτέ το δώρο της ύπαρξης και το δώρο της δηµιουργίας, και αυτό µε τη σειρά του δεν µου έδωσε ποτέ το δώρο του "ευχαριστώ". Το όνειρο τότε θεριεύει, και, λίγο πριν πεθάνει µαζί µ'εµένα, στέκεται µπροστά µου µε παράπονο και µε ρωτάει: "γιατί;". Και τη στιγµή εκείνη, εγώ πεθαίνω δίχως να έχω τίποτα απολύτως να απαντήσω.

44 Μήνες blogging

Documents

Transcript of 44 Μήνες blogging