4.3.1 Αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητο

4.3.1 Αρχαίο ελληνικό αλφάβητο Διαμόρφωση του αλφαβήτου Η ελληνική γλώσσα διαμορφώνεται μέσα στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, εμπλουτίζεται με το λεξιλόγιο παλαιότερου προελληνικού γλωσσικού υποστρώματος και στο τέλος της προϊστορικής περιόδου – ακμής μυκηναϊκής εποχής (15-13ος αι.) - γράφεται με ένα συλλαβικό σύστημα τη ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β Ακολούθως = για πέντε αιώνες (12ο έως 8ο π.Χ.) δεν υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα Τέλη 8 ου = εμφάνιση πρώτων σύντομων επιγραφών, ονόματα, απλές λέξεις με αλφαβητικά γράμματα πάνω σε αγγεία, πέτρα ή μέταλλο Οι απόψεις συγκλίνουν = Το ελληνικό αλφάβητο είχε ως πρότυπο το φοινικικό καθώς τα γράμματα και των δύο στο σχήμα, στη σειρά, στη διεύθυνση της γραφής (αρχικώς από τα δεξιά στα αριστερά) και στην ονομασία τους είναι τα ίδια Ιδιομορφία της φοινικικής γραφής = αποδίδει με κάθε σύμβολο, όχι ολόκληρη τη συλλαβή, αλλά μόνο το σύμφωνο παραλείποντας το φωνήεν. Περιορίζεται έτσι στα 22 σύμβολα – Για πρώτη φορά στην ιστορία της γραφής σε ένα τέτοιο σύστημα καθορίζεται το όνομα και η σειρά κάθε συμβόλου Εφόσον τον 8ο αιώνα εμφανίζεται διαμορφωμένο το ελληνικό αλφάβητο, υπολογίζεται πως μέσω των εμπορικών επαφών γνώριζαν το φοινικικό αλφάβητο κατά τα τέλη του 9ου π.Χ. αιώνα Οι τροποποιήσεις ήταν σημαντικές. Π.χ. τα φωνήεντα που δεν καταγράφονται στο φοινικικό στο ελληνικό σχηματίζουν και ξεχωριστές συλλαβές αντίθετα τα πολλά συριστικά σύμφωνα του φοινικικού είναι περιττά στην ελληνική γραφή Έτσι: 1) Πέντε φοινικικά σύμβολα χρησιμοποιήθηκαν για να αποδοθούν τα φωνήεντα: το Άλφα για το α, το Γιοντ για το ι, το Χε για το ε, το Βαβ για το υ και το Αγίν για το ο. Μ’ αυτές τις επιλογές, αντίθετα από το συλλαβικό πρότυπο, το ελληνικό αλφάβητο γίνεται φωνολογικό καθώς κάθε γράμμα αντιστοιχεί σ’ έναν φθόγγο, φωνήεν ή σύμφωνο. Η πλήρης φωνητική εξέλιξη των σημείων, θεωρείται πως είναι η πιο βασική καινοτομία των ελλήνων στην ιστορία της γραφής 2) Διαφοροποιούνται τα φοινικικά σύμβολα Ζαγίν, Σαμέχ, Σαντέ, Σιν ώστε να αποδίδουν τους φθόγγους ζ και σ 3) Δημιουργείται σύμβολο για το φθόγγο v [=β], το γράμμα F, που ονομαζόταν Δίγαμμα και τέσσερα νέα γράμματα Ξι, Φι, Χι και Ψι για τους αντίστοιχους φθόγγους 4) Από τους Ίωνες γίνεται διάκριση των μακρών φωνηέντων [~e] και [~ο] (από τα βραχέα [e] και [ο]) με ξεχωριστά σύμβολα, τα γράμματα Ήτα και Ωμέγα Το αλφάβητο χρησιμοποιείται και ως αριθμητικό σύστημα καθώς τα γράμματα έχουν πλέον σταθερή θέση και συγκεκριμένη διάταξη Η ανάπτυξη του αλφαβήτου Μέχρι τον 7ο αι. π.Χ. όλες οι ελληνικές πόλεις- κράτη διαμορφώνουν ή χρησιμοποιούν κάθε μια το δικό της αλφάβητο με μικρές διαφοροποιήσεις, από 21-23 γράμματα. Στην αρχαϊκή εποχή διακρίνουμε τρεις κύριες ομάδες , που χρησιμοποιούσαν το δικό τους αλφάβητο: 1. Νότια (Κρήτη, Θήρα, Μήλο)

4.3.1 Αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητο

Documents

Transcript of 4.3.1 Αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητο