31ο ΓΕΛ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΘΕΜΑ: ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΡΙΩΝ ΧΩΡΩΝ (ΙΤΑΛΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ,

ΝΟΡΒΗΓΙΑ)

ΤΜΗΜΑ: Α’1 ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ:

Κα ΚΟΛΥΝΔΡΙΝΟΥ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2013-2014

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΕ ΙΤΑΛΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ,

ΝΟΡΒΗΓΙΑ

ΙΤΑΛΙΑ ΑΓΓΛΙΑ ΝΟΡΒΗΓΙΑ

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΙΤΑΛΙΑΣ , ΑΓΓΛΙΑΣ,ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ

ΙΤΑΛΙΑ ΓΑΜΟΙ ΙΤΑΛΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΙΚΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΠΑΣΧΑ

ΑΓΓΛΙΑ ΓΑΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΣΧΑ HALLOWEEN

ΝΟΡΒΗΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΣΧΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑΣ, ΑΓΓΛΙΑΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ

ΙΤΑΛΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΠΕΡΑ

INSTRUMENTAL MUSIC ΑΓΓΛΙΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΠΡΩΙΜΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΑΡΟΚ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΚΛΑΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΩΙΜΗ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΑΓΓΛΙΚΗ ΡΟΚ ΚΑΙ ΠΟΠ Η ΑΡΧΗ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΝΟΡΒΗΓΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΜΟΥΣΙΚΗ

BLUES COUNTRY HIP-HOP BLACK METAL

ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΕ ΙΤΑΛΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ ΝΟΡΒΗΓΙΑ

ΙΤΑΛΙΑ ΘΕΑΤΡΟ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΔΟΜΗ ΡΩΜΑΙΚΩΝ ΘΕΑΤΡΩΝ ΙΤΑΛΙΚΑ ΘΕΑΤΡΑ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΙΤΑΛΟΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΙΤΑΛΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

ΑΓΓΛΙΑ ΘΕΑΤΡΟ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΚΟΙΝΟ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΤΗΣΙΑ ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΧΟΡΗΓΙΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

ΟΡΛΑΝΤΟ ΜΠΛΟΥΜ ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΑΤΙΝΣΟΝ ΜΑΓΚΙ ΣΜΙΘ ΤΟΜ ΧΙΝΤΛΣΤΟΝ

ΝΟΡΒΗΓΙΑ ΘΕΑΤΡΟ

ΕΡΡΙΚΟΣ ΙΨΕΝ ΕΡΓΑ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΕ ΙΤΑΛΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ, ΝΟΡΒΗΓΙΑ

ΑΓΓΛΙΑΣηκώνονται το πρωί στις 7,παίρνουν πλούσιο πρωινό όπως αυγά τηγανητά, μπέικον και λουκάνικα.

Οι γονείς πηγαίνουν στη δουλεία κατά τις 9 και τα παιδιά στο

σχολείο κατά τις 8.Γυρίζουν κατά τις 1:30 και τρώνε το μεσημεριανό τους. Τα κύρια γεύματα των Άγγλων έχουν συνήθως ως βάση τα λαχανικά. Συνηθισμένες είναι επίσης και οι τηγανητές πατάτες με ξύδι.

Ύστερα πίνουν το απογευματινό τους τσάι και στη συνέχεια ο καθένας ασχολείται με τις προσωπικές τους δουλειές και αυτές του σπιτιού καθώς τα παιδιά κάνουν τα μαθήματά τους. Δεν συναντάμε μεγάλη ποικιλία στα χόμπι, τα αγόρια συνήθως ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και τα κορίτσια περνάνε το χρόνο τους σε σχολές χορού. Κοιμούνται νωρίς το βράδυ κατά τις 8-9.Ιδιαίτερη νυχτερινή ζωή δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη χώρα με εξαίρεση τις περιόδους των γιορτών.

ΙΤΑΛΙΑΞυπνούν κατά τις 7:30,ετοιμάζονται,τρώνε πρωινό, γάλα και μπισκότα και φεύγουν ο καθένας για τη δουλειά και το σχολείο. Στο σχολείο τα παιδιά τρώνε κολατσιό. Γυρνάνε όλοι κατά τις 3:00 και παίρνουν το μεσημεριανό τους. Σπεσιαλιτέ της χώρας είναι οι γνωστές πίτσες και οι διάφοροι τύποι μακαρονάδας.

Τα παιδιά διαβάζουν το πολύ μία ώρα τη μέρα και τα περισσότερα παιδιά έχουν και από ένα χόμπι. Ασχολούνται με το τραγούδι και πολύ συχνά με το θέατρο. Πάνε για ύπνο κατά τις 10.Στις μεγάλες πόλεις, υπάρχουν πολλά μπαρ και κλάμπ που μπορείς να επισκεφτείς κατά την διάρκεια όλης της εβδομάδας!

ΝΟΡΒΗΓΙΑΤα χαρακτηριστικά της καθημερινότητας της είναι παρόμοια με των υπόλοιπων χωρών. Είναι μοντέρνα χώρα, παρ' όλα αυτά έχει διατηρήσει πολλές από τις παραδόσεις της. Τα παιδιά πάνε και γυρνάνε από το σχολείο την ίδια περίπου ώρα, δηλαδή γύρω στις 2-3.Μια ελληνική επανάσταση συντελείται τα τελευταία χρόνια στη Νορβηγία και είναι διατροφική! Οι Νορβηγοί πολίτες επιλέγουν την ύπαρξη ελληνικών φαγητών στα τραπέζια τους .Τα παιδιά ασχολούνται πολύ λίγο με τα μαθήματα και ως εξωτερικές δραστηριότητες έχουν πιο έντονο το σκι και γενικότερα αυτές που σχετίζονται με χιόνια.

Η νυχτερινή ζωή της Νορβηγίας περιλαμβάνει βραδινές βόλτες στους φωτισμένους δρόμους ,πίνοντας μπύρες και τρώγοντας hot-dog.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ:ΓΩΓΩ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥΕΡΜΙΟΝΗ ΒΟΣΝΑΚΗΑΖΑΡ ΑΛΣΙΜΠΑΝΙΓΙΩΡΓΟΣ ΑΦΕΝΤΟΥΛΗΣ

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΙΤΑΛΙΑΣ , ΑΓΓΛΙΑΣ,ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ

ΙΤΑΛΙΑΓΑΜΟΙ

Στη Βενετία, τον Μεσαίωνα, ο Δόγης κι ο λαός πήγαιναν την νύχτα των Χριστουγέννων στο γειτονικό νησάκι του Αγίου Γεωργίου να προσκυνήσουν το λείψανο του Αγίου Στεφάνου. Στην παραλία του νησιού περίμεναν βενετσιάνικες αρχόντισσες ντυμένες στα μαύρα και στολισμένες με κοσμήματα, για να υποδεχτούν τον Δόγη και να τον συνοδέψουν μέχρι το ναό.

Μετά το τέλος της λειτουργίας όλη η λαμπρή συνοδεία έμπαινε στις γόνδολες και διασχίζοντας τα νερά ξαναγύριζαν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου άρχιζε μεγάλο γλέντι, που συνεχιζόταν μέχρι το πρωί. Οι γάμοι της Ιταλίας είναι πλούσιοι σε θρησκευτικούς συμβολισμούς, σε ζωηρούς χορούς και, φυσικά, σε υπέροχα και νοστιμότατα φαγητά

Στη Σικελία, δύο ημέρες πριν από το γάμο, οι συγγενείς πηγαίνουν στο καινούργιο σπίτι του ζευγαριού για "το κρεβάτι". Η μητέρα της νύφης τοποθετεί χρήματα κάτω από το μαξιλάρι της κόρης της και η μητέρα του γαμπρού τοποθετεί χρήματα κάτω από το μαξιλάρι του γιου της. Το κρεβάτι είναι επίσης διακοσμημένο με κομφετί και χρήματα πετιούνται στα σεντόνια για να φέρουν καλοζωία, ευημερία και καλή τύχη. Πειραχτικά, οι συγγενείς συχνά ράβουν τα

σεντόνια των νεόνυμφων μαζί, για να τους δυσκολέψουν όταν ξαπλώσουν στο κρεβάτι τους να ολοκληρώσουν το γάμο τους.

Η ΡΩΜΑΙΚΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗΗ ιταλική, θρησκευτική παράδοση υπαγορεύει ότι μια ρωμαϊκή, καθολική τελετή περιλαμβάνει μια παραδοσιακή υποδοχή για το ζεύγος. Ο ιερέας ή περιμένει στο βωμό μαζί με τον γαμπρό, τη νύφη να διασχίσει το διάδρομο με τον πατέρα της, ή ο ιερέας μπορεί να καλωσορίσει τη νύφη, τον γαμπρό και τις οικογένειες τους στην πόρτα της εκκλησίας. Κατά τη διάρκεια της τελετής, η νύφη και ο γαμπρός παραμένουν μπροστά από το βωμό ενώ ο ιερέας εκθέτει μια προσευχή, μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου. Το ζεύγος ανταλλάσσει τα δαχτυλίδια και τους όρκους. Εάν η τελετή πραγματοποιείται χωρίς τη Θεία Λειτουργία, η τελετή τελειώνει με τον ιερέα να λέει μια άλλη προσευχή και τη γαμήλια ευλογία. Εάν το ζευγάρι επιλέξει γαμήλια λειτουργία, ο ιερέας ψέλνει το " Σημάδι της Ειρήνης ", κατά τη διάρκεια του οποίου ο καθένας ανταλλάσσει χειραψίες με τον διπλανό του. Η Θεία Κοινωνία ακολουθεί και κατόπιν, ο ιερέας λέει την τελική προσευχή και τη γαμήλια ευλογία. 

ΙΤΑΛΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟΟι ιταλικοί γάμοι είναι πραγματικά συμπόσια και συχνά περιλαμβάνουν ακόμη και 14 πιάτα. Αρχίζουν με πρώτα πιάτα ελιών, prosciutto, σαλαμιού και τυριών. Ακολουθεί μπουφές με

ψάρια. Και έπειτα, ζυμαρικά, πιάτα κοτόπουλου και μοσχαρίσιων κρεάτων. Φυσικά υπάρχουν και σαλάτες και λαχανικά. Στο τέλος; Οι γαμήλιες δεξιώσεις στην Ιταλία τελειώνουν με γλυκά επιδόρπια όπως πλεξίδες  τηγανισμένης γλυκαμένης ζύμης, ζαχαρώδη αμύγδαλα και σε σχήμα καρδιάς, όλα συνοδευμένα με ποτό. 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑΣτην Ιταλία, η περίοδος των Χριστουγέννων διαρκεί από τις 8 Δεκεμβρίου έως τις 6 Ιανουαρίου που είναι και η μέρα των Θεοφανείων. Στις 25 Δεκεμβρίου μετά το παραδοσιακό γεύμα, τα παιδιά απαγγέλουν ποιήματα και ανταμείβονται χρηματικά. Κατά την Ιταλική παράδοση, παραμονή Θεοφανείων η καλή μάγισσα Μπεφάνα, πετάει πάνω από τα σπίτια με την μαγική της σκούπα και αφήνει χριστουγεννιάτικα δώρα στα «καλά» παιδιά, ενώ αντίθετα στα «άτακτα» αφήνει ένα σακί με κάρβουνο.

ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΙΚΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ, ΙΤΑΛΙΑΗ Βενετία είναι από τις λίγες πόλεις που διατηρούν ανεξίτηλες τις παραδόσεις του παρελθόντος στην Ευρώπη. Οι ρίζες του φεστιβάλ φαίνετε να βρίσκονται κάπου στον 12ο αιώνα. Οι συμμετέχοντες ντύνονται σαν κάποιο ήρωα από το Φάντασμα της Όπερας. Η παράδοση των μασκών ξεκίνησε τον 15ο αιώνα σαν ένας τρόπος να κρύβονται στο πλήθος διάφοροι παράνομοι τύποι. Η παρέλαση, κατά ένα μεγάλο μέρος της, εξελίσσεται στα κανάλια, και με όλο αυτό το μυστηριακό ύφος, τις γέφυρες και τα Βενετσιάνικα παλιά κτίρια.

ΠΑΣΧΑ

Στην Ιταλία οι εορτασμοί του Πάσχα ποικίλουν από περιοχή σε περιοχή παραμένοντας σε γενικές γραμμές πιστοί στην Χριστιανική εκκλησία.Κάθε μικρό χωριό έχει τις δικές του εκδηλώσεις για να θυμάται τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού και κάθε περιοχή έχει τον δικό της ξεχωριστό τρόπο για να ετοιμάζει τα τυπικά φαγητά  του Πάσχα.Το Πάσχα ακολουθεί μετά την σαρακοστή κατά την διάρκεια της οποίας γίνεται αποχή από το κρέας. Τις τελευταίες ημέρες πριν την Κυριακή του Πάσχα συμβαίνουν διάφορες τελετουργίες που υπενθυμίζουν τα πάθη του Χριστού σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, αφού οι περισσότεροι Ιταλοί είναι Καθολικοί.Την Κυριακή του Πάσχα ετοιμάζεται το πασχαλινό αρνί, ευλογούνται τα σπίτια, μοιράζονται αυγά και γλυκά σε σχήμα περιστεριού.Τα αυγά συμβολίζουν την ζωή που ξαναγεννιέται και επειδή το Πάσχα συμπίπτει με την άνοιξη ,συμβολίζει και την αναγέννηση της Φύσης.Σε πολλές περιοχές της Ιταλίας την αυγή της Μ. Παρασκευής οι γυναίκες πάνε στην εκκλησία σερνόμενες στα γόνατα .Συγχρόνως λένε προσευχές και μάλιστα πολλές από αυτές τις προσευχές είναι πολύ παλιές.

ΑΓΓΛΙΑ

ΓΑΜΟΣ

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν σε πιο «κλειστές» κοινωνίες,  οι διαδικασίες οι σχετικές με το γάμο αποτελούσαν το επίκεντρο

της ζωής των κατοίκων του χωριού για πολλές μέρες. Τα σχετικά έθιμα ξεκινούσαν λίγες μέρες πριν από την ημέρα του γάμου και συνεχίζονταν και τις επόμενες. Η τήρησή τους από το γαμπρό και τη νύφη και από τους συγγενείς και φίλους τους ήταν αποφασιστικής σημασίας για την επιτυχία του γάμου του ζευγαριού. Λαμβάνοντας υπ' όψη μας ότι η διασκέδαση των ανθρώπων τα παλαιότερα χρόνια περιορίζονταν στα γλέντια -κυρίως του γάμου- και στα πανηγύρια συνειδητοποιούμε την αξία των συνηθειών αυτών. 

Στους  Προμάχους την  τελευταία  Τετάρτη  πριν  το  γάμο  καλούσαν  προφορικά  τους  συγγενείς  του  γαμπρού  δύο  αγόρια  από  το  σόι  του, ενώ  δύο  αγόρια  από  το  σόι  της  νύφης  καλούσαν  τους  δικούς  της  συγγενείς. Ακόμα  και  σήμερα  το  κάλεσμα  γίνεται  και  προφορικά  την  ίδια  μέρα. Τα  αγόρια  καλούσαν  τους  συγγενείς  το  βράδυ  και  έδιναν  σε  κάθε  οικογένεια  ένα  κουλούρι  σπιτικό, που  οι  νοικοκυρές  είχαν  φτιάξει  ειδικά  για  την  περίπτωση.  Στη  Σωσάνδρα  ο  γαμπρός  καλούσε  τους  συγγενείς  του  τη  Δευτέρα  και  δεν  έπρεπε  έπειτα  να  δει  τη  νύφη  μέχρι  την  Κυριακή, γιατί  θεωρούνταν  γρουσουζιά. Σε  περίπτωση όμως  που  ο  γαμπρός  την  έβλεπε, το  σόι  της  νύφης  του  έριχνε  αλεύρι  ή  τον  μαύριζε, συνήθως  με  κάρβουνο. Το  κάλεσμα  των  συγγενών  της  νύφης  γινόταν  και  στη  Σωσάνδρα  την  Τετάρτη.  Είναι  ενδιαφέρον  το  έθιμο  που  αναφέρουν  κάτοικοι  της  Σωσάνδρας, σύμφωνα  με  το  οποίο  γινόταν  το  κάλεσμα  των  χωριανών  με  ένα  δεματάκι  με  τρία  γαρύφαλλα  μαγειρικής. Το  ένα  συμβόλιζε  το  γαμπρό, το  άλλο  τη  νύφη  και  το  τρίτο  τον  κουμπάρο  του  ζευγαριού. 

Στη  συνέχεια  ο  πατέρας  ή  η  μητέρα  του  γαμπρού  καλούσε  με  ένα  σπιτικό  κουλούρι  και  με  κρασί  τον  κουμπάρο, που  συνήθως  ήταν  ο  νονός  του  γαμπρού. Έπειτα  καλούσε  τη  νύφη  -πάλι  με  σπιτικό  κουλούρι- και  της  χάριζε  κάποιο  συμβολικό  δώρο. Σήμερα  συνηθίζεται  να  της  χαρίζουν  και  μια  ανθοδέσμη  με  λουλούδια. Τον  κουμπάρο  τον  καλούν  και  σήμερα  με  κουλούρι  και  του  προσφέρουν  τούρτα.

Με  σπιτικό  κουλούρι  καλούσε  την  Πέμπτη  τον  παπά  ο  πατέρας  ή  η  μητέρα  του  γαμπρού,  ενώ  σήμερα  με  κάποιο  ψωμί που  ψήνεται  ειδικά  για  το  σκοπό  αυτό. Την  ίδια  μέρα  οι  συμπέθεροι  ψώνιζαν  από την  Αριδαία  τα  αναγκαία  για  το  γάμο.

Το  απόγευμα  -και  στα  δύο  χωριά- πήγαινε  κάθε  συγγενής  της  νύφης  στο  σπίτι  της  με  ένα  ταψί σιτάρι, καλαμπόκι  ή  κριθάρι. Έπειτα,  πήγαιναν  σε  κάποιο  δωμάτιο  και  έριχνε  ο  καθένας  το  περιεχόμενο  του  ταψιού  σε  κάποιο  κιλίμι  και  οι  συγγενείς  χόρευαν  γύρω  από  το  σωρό   που   σχηματίζονταν. Στο κιλίμι έριχναν καραμέλες, τις οποίες άρπαζαν χαρούμενα τα  παιδιά. Κάτι  ανάλογο  γινόταν  και  στο  σπίτι  του  γαμπρού.  Έπειτα, οι φίλοι του  γαμπρού  έβαζαν  σε  τσουβάλια  τα  προϊόντα που  συγκεντρώνονταν  και  τα  φόρτωναν  σε  γαϊδούρια  Έπαιρναν  μαζί  τους  φαγητό -συνήθως  φασολάδα- και  πήγαιναν  στο  μύλο  να  αλέσουν  το  σιτάρι  η  το  καλαμπόκι  και  γλεντούσαν.  Επίσης  την  Παρασκευή ή το Σάββατο οι γυναίκες και στο σπίτι του γαμπρού και στο σπίτι της νύφης ζύμωναν ψωμιά για το γάμο, ενώ οι συγγενείς και οι φίλοι άρχιζαν να πηγαίνουν τα δώρα του γάμου στους μελλόνυμφους, που ήταν συνήθως μπακιρένια. Στα δώρα έβαζαν σιτάρι ή ρύζι και ένα λουλούδι «για το καλό».

Το μεσημέρι της Παρασκευής συγκεντρώνονταν κάποιες κοπέλες στο σπίτι της νύφης και του γαμπρού, καθάριζαν το σιτάρι και με ειδικές πέτρες, τις αλευρόπετρες, παρασκεύαζαν πλιγούρι, το ποίο έβραζαν την Κυριακή το πρωί και το έτρωγαν στο τραπέζι που γίνονταν πριν τη στέψη. Στη Σωσάνδρα κάποιοι το πρόσφεραν στο γλέντι του Σαββατόβραδου.

Το γλέντι του γάμου άρχιζε το βράδυ του Σαββάτου και στο σπίτι του γαμπρού και στο σπίτι της νύφης, όπου υπήρχαν όργανα. Οι φίλοι του γαμπρού πήγαιναν στο γλέντι της νύφης, όπου τους κερνούσαν οι συγγενείς της. Αν εμφανιζόταν εκεί ο γαμπρός, οι φίλες της νύφης «μαύριζαν» αυτόν  και την παρέα του. Το γλέντι σταματούσε μετά τα μεσάνυχτα και συνεχίζονταν  το πρωί της Κυριακής και στα δύο σπίτια, ενώ οι συγγενείς της νύφης  άπλωναν τα προικιά της στα σκοινιά.

Στη συνέχεια ο πατέρας του γαμπρού, οι συγγενείς του και η συνοδεία των οργάνων, πήγαιναν στη νύφη το νυφικό. Αυτό είχε τοποθετηθεί σ' ένα ταψί ή σε κάποιο δίσκο με ρύζι και κουφέτα. Το ταψί έβαζε στο κεφάλι της μια κοπέλα από το σόι του γαμπρού και κρατώντας το, για να μην πέσει, το κουβαλούσε μέχρι το σπίτι της νύφης. Εκεί έπαιρνε το νυφικό μια φίλη της νύφης, το χόρευε τρεις φορές και έπειτα έβαζε στο ταψί το γαμπριάτικο κουστούμι. Γινόταν λοιπόν -και γίνεται συχνά και σήμερα- με μεγάλη επισημότητα η ανταλλαγή του νυφικού και του γαμπριάτικου κουστουμιού. 

Αφού έβλεπαν την προίκα οι συγγενείς του γαμπρού, έφευγαν για το σπίτι του γαμπρού και οι συγγενείς της νύφης τοποθετούσαν τα προικιά μέσα σ' ένα μπαούλο.  

Όταν επέστρεφε στο σπίτι του γαμπρού ο πατέρας του μαζί με τη συνοδεία και το κουστούμι, κι ενώ το γλέντι συνεχίζονταν, «ξύριζαν» το γαμπρό, έθιμο που τηρείται και σήμερα σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Οι φίλοι του κρατούσαν μια πετσέτα, για να μη λερωθεί κι έριχναν πάνω της χρήματα για τον κόπο του κουρέα. 

Στη συνέχεια οι καλεσμένοι του γαμπρού πήγαιναν με τα όργανα να πάρουν τον κουμπάρο  και τους παρακούμπαρους, κρατώντας ένα δίσκο με σταφίδες, στραγάλια  και ούζο, απ' όπου σερβίρονταν καθ' οδόν. Όταν έβγαινε από το σπίτι του ο κουμπάρος, ο πατέρας του γαμπρού του έκανε τρεις μετάνοιες  και του φιλούσε το χέρι σαν ένδειξη εκτίμησης. Ύστερα χόρευαν όλοι μαζί χορούς, αρχικά χωρίς τον κουμπάρο και μετά με αυτόν, που κρατούσε μια σημαία, που έφτιαχνε η οικογένειά του. Πάνω σ' αυτήν υπήρχαν μήλα ή πορτοκάλια, επέστρεφαν στο σπίτι του γαμπρού.

Έπειτα, έτρωγε ο γαμπρός μαζί με τους προσκεκλημένους του στο σπίτι του, ενώ η νύφη έτρωγε με τους δικούς της καλεσμένους στο δικό της σπίτι. Το κύριο γεύμα ήταν κρέας με πατάτες, τις οποίες είχαν καθαρίσει οι γυναίκες το Σάββατο. Κατά τη διάρκεια του γεύματος οι οργανοπαίκτες εξακολουθούσαν  να παίζουν. 

Ο γαμπρός φορούσε το γαμπριάτικο κουστούμι του και πήγαινε με τους δικούς του να πάρει τη νύφη από το σπίτι της. Καθώς έβγαινε από την αυλόπορτα ο γαμπρός, η μητέρα του του έριχνε ρύζι και ροδοπέταλα από ένα πήλινο πιάτο, το οποίο έσπαζε η ίδια στη συνέχεια «για γούρι». Καθ' οδόν οι συγγενείς και οι φίλοι του γαμπρού χόρευαν με τη μουσική που ακούγονταν από τα όργανα και προχωρούσαν αργά προς το σπίτι της νύφης, όπου οι συγγενείς της έκλειναν την αυλόπορτα και εμπόδιζαν τον γαμπρό να την ανοίξει.

Τρία κορίτσια είχαν μαζί τους ένα κόκκινο γαρύφαλλο και ένα άσπρο μαντήλι, τα οποία έβαζαν στην ποδιά τους και η μια κοπέλα την άνοιγε, για να πληρώσει ο γαμπρός. Εκείνος έβαζε δύο φορές χρήματα και μια στραγάλια.

    Στη Σωσάνδρα πήγαιναν δύο φίλες της νύφης με μια ποδιά στη μέση και καρφίτσωναν το κόκκινο γαρύφαλλο στο σακάκι του γαμπρού και αυτός τις αντάμειβε ρίχνοντας στην ποδιά  «ό,τι είχε ευχαρίστηση». Οι κοπέλες έδιναν ένα χαστούκι στον γαμπρό, ενώ δύο ξαδέλφια του, που ο ένας στέκονταν δεξιά του και ο άλλος αριστερά του, προσπαθούσαν να τον προστατέψουν βάζοντας τα χέρια τους στο πρόσωπό του. Οι εξαδέλφες της νύφης μοιράζονταν τα λεφτά. Η νύφη το πρωί της Κυριακής, δώριζε στους συγγενείς της ένα

ζευγάρι κάλτσες ή μια ποδιά ανάλογα με το φύλο τους. Στους συγγενείς του και στους κουμπάρους έκανε ανάλογα δώρα και ο γαμπρός. 

Τη νύφη έντυναν και στόλιζαν οι φίλες της στο δωμάτιό της τραγουδώντας σκοπούς του γάμου. Τα παπούτσια έφερνε και φορούσε στη νύφη ένα αγόρι από το σόι του γαμπρού. Εκείνη έκανε δυο φορές πως δεν της έμπαινε το δεξί παπούτσι και την τρίτη φορά το φορούσε και έδινε στο αγόρι κάποια λεφτά. Το έθιμο είναι διαδεδομένο και σήμερα όχι μόνο στα χωριά της Αλμωπίας αλλά και σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Μετά φόρτωναν τα μπαούλα με την προίκα της νύφης σ' ένα άλογο ή κάρο. Πάνω στο άλογο ανέβαζαν ένα αγόρι από το σόι της νύφης. Ο γαμπρός έδινε στο αγόρι «ό,τι είχε ευχαρίστηση», για να ικανοποιήσει τους συγγενείς της  νύφης οι οποίοι το κατέβαζαν από το άλογο. Η προίκα έφτανε τελικά στο σπίτι του γαμπρού.

Όταν η νύφη έβγαινε στην αυλή ή στο μπαλκόνι και παρουσιάζονταν στον κόσμο, έκανε τρεις μετάνοιες, τρεις φορές το σταυρό της και πάλι άλλες τρεις μετάνοιες. Ήταν ένας τρόπος παράκλησης προς το Θεό να χαρίσει στους μελλόνυμφους αγάπη και τύχη.

Κάποιος συγγενής ή φίλος του γαμπρού έφερνε στη νύφη ένα ψωμί κι αυτή το ακουμπούσε στο κεφάλι της, όπου φορούσε ένα άσπρο μαντήλι και στη συνέχεια το έκοβε με τα χέρια της στα δύο. Το έθιμο αυτό συνεχίζεται και στις μέρες μας και είναι συμβολικό. Η αριστερή μεριά  του ψωμιού συμβολίζει το πατρικό σπίτι της νύφης και η δεξιά το σπιτικό των πεθερικών της. Αν λοιπόν το μεγαλύτερο κομμάτι του ψωμιού ήταν αυτό που συμβόλιζε το πατρικό της σπίτι, η τύχη θα έμενε σ' αυτό. Στην αντίθετη περίπτωση, η τύχη θα

ακολουθούσε το ζευγάρι στην νέα τους ζωή. Ακολουθούσαν τρεις χοροί με τη νύφη. 

Φανερά συγκινημένη η μητέρα της νύφης, που θα της έφευγε η κόρη, την ακουμπούσε στην πλάτη μ' ένα πράσινο κλαδάκι και έπειτα το πετούσε μπροστά της. Επίσης, της πετούσε ρύζι από ένα πιάτο, για να στεριώσει ο γάμος της. Στο τέλος έσπαζε το πιάτο «για το καλό», ενέργεια ανάλογη με αυτήν που είχε κάνει η μητέρα του γαμπρού λίγο πριν στο σπίτι του.

Οι συγγενείς του γαμπρού τοποθετούσαν στις μασχάλες της νύφης ένα πρόσφορο, το οποίο έβγαζαν όταν τελείωνε το μυστήριο και το έτρωγε το αντρόγυνο με τους καλεσμένους στο τραπέζι στο σπίτι του γαμπρού. Έξω από την εκκλησία η νύφη έκανε πάλι το σταυρό της τρεις φορές καθώς και τρεις μετάνοιες. Έπειτα φιλούσε ένα αγοράκι από το σόι του γαμπρού, για να' ναι το πρώτο παιδί του ζευγαριού αγόρι. Σ' αυτό χάριζε ένα καλτσάκι, που είχε μέσα κουφέτα, καραμέλες και στραγάλια. Στον

παπά χάριζε μια πετσέτα.

Τα παλαιότερα χρόνια ο γαμπρός και η νύφη πήγαιναν στην εκκλησία με άλογο ο καθένας χωριστά. Ο παπάς πήγαινε τους μελλόνυμφους στο μέρος που θα γίνονταν η στέψη. Ο ιερέας έδινε στον κουμπάρο και στο ζευγάρι, πριν πιουν κρασί, να φάνε τρία κομμάτια από μια λειτουργία. Μετά την στέψη περνούσαν οι συγγενείς και οι φίλοι του και τους εύχονταν να ζήσουν  «ριζωμένοι». 

Μπαίνοντας η νύφη στο σπίτι του γαμπρού έκανε τρεις στροφές, ενώ όλοι φώναζαν «ξέρει η νύφη ν' αλωνίζει». Έπειτα ανέβαινε στη σκάλα του σπιτιού και έκανε το σταυρό της τρεις φορές, για να είναι ευτυχισμένη στη νέα της ζωή. Ύστερα έριχνε ρύζι σε διάφορες κατευθύνσεις από ένα πιάτο που της έφερνε η πεθερά. Αυτό γίνεται από πολλές νύφες και στις μέρες μας. 

Η πεθερά κερνούσε το ζευγάρι και τον κουμπάρο γλυκό του κουταλιού, για να' ναι γλυκιά η ζωή των νεόνυμφων, ενώ έδινε στη νύφη ένα ποτήρι με νερό και ζάχαρη, για να «σταυρώσει» με αυτό τα δωμάτια του σπιτιού, ελπίζοντας με τον τρόπο αυτό να έχει το ζευγάρι την ευλογία του Θεού.

Εμφανίζονταν μετά μπροστά στη νύφη ο πεθερός της, στον οποίο έκανε τρεις μετάνοιες και του έδινε μία πετσέτα από τα προικιά της. Αυτός κρατούσε τη μια άκρη της και έδινε στη νύφη την άλλη και έπειτα τραβούσε προς το σπίτι του γαμπρού τη πετσέτα,  μαζί με τη νύφη. Εκείνη προσποιούταν δυο φορές πως αντιδρούσε και άφηνε την πετσέτα. Την τρίτη φορά ακολουθούσε τον πεθερό της στο σπίτι. Μ' αυτόν τον τρόπο της έδειχνε ότι της «παραδίνει» το σπίτι.

Καθώς η νύφη έμπαινε μέσα, ο γαμπρός που ήταν κρυμμένος πίσω από την πόρτα, έβγαζε το ένα παπούτσι του και τη χτυπούσε απαλά στο κεφάλι. Η κίνηση αυτή φανέρωνε τη θέση ισχύος που είχε ο άνδρας στην οικογένεια παλαιότερα.Έπειτα χόρευαν οι νεόνυμφοι τρεις φορές με τον κουμπάρο και το γλέντι συνεχίζονταν μέχρι τα ξημερώματα της Δευτέρας. Τότε, όπως ανέφεραν κάτοικοι της Σωσάνδρας, οι καλεσμένοι οδηγούσαν το γαμπρό στη βρύση της πλατείας με συνοδεία οργάνων. Εκεί τον έπλεναν και μετά περνούσαν από τα σπίτια των συγγενών. Κάθε οικογένεια χάριζε μία κότα στο γαμπρό.   

Το πρωί της Δευτέρας στους Προμάχους οι νεόνυμφοι -χωρίς κόσμο και μόνο με τη συνοδεία οργάνων- γύριζαν στους δρόμους και στα σοκάκια του χωριού. Η περιήγηση αυτή συμβολίζει το δρόμο της ζωής που είχαν να κάνουν μαζί οι νιόπαντροι. 

Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας το σόι της νύφης  πήγαινε φαγητό στο σπίτι του γαμπρού, όπου έτρωγαν όλοι μαζί. Τότε έτρωγαν και τις κότες που είχαν συγκεντρώσει. Την ίδια μέρα οι γονείς της νύφης έστελναν στο ζευγάρι όσα δώρα είχαν συγκεντρωθεί στο πατρικό της. Τους γονείς της  η νύφη δεν έπρεπε να δει μέχρι την Παρασκευή. 

Τη Δευτέρα το βράδυ το ζευγάρι έρχονταν σε ερωτική επαφή. Αν αποδεικνύονταν ότι η νύφη ήταν αγνή, περήφανη η πεθερά έφτιαχνε χαλβά και τον έστελνε στη μητέρα της νύφης το πρωί της Τρίτης. Άλλοτε  πήγαιναν δύο άνδρες με δυο μπουκάλια ούζο στη μητέρα της νύφης, να της διαβεβαιώσουν την αγνότητα της κόρης της. 

Το βράδυ της Τετάρτης η νύφη με κορίτσια και από το δικό της σόι και από το σόι του γαμπρού πήγαινε στη βρύση της πλατείας, για

να γεμίσει νερό. Εκεί συγκεντρώνονταν κόσμος και κυρίως παιδιά. Σύμφωνα με κάποιο έθιμο έβαζε η νύφη τρεις φορές την ίδια δεκάρα στο πόδι της και στη συνέχεια την πετούσε με το πόδι της εκεί που έτρεχε το νερό. Την τρίτη  φορά τα παιδιά προσπαθούσαν να πιάσουν το νόμισμα. 

Το βράδυ της Παρασκευής δύο άνδρες από το σόι της νύφης έστελναν ένα ψωμί  στους νεόνυμφους,  προσκαλώντας τους στο πατρικό σπίτι της νύφης. Εκεί έτρωγαν και διανυκτέρευαν. Ίσως το έθιμο αυτό της διανυκτέρευσης να σχετίζεται με κάποια δεισιδαιμονία, σύμφωνα με την οποία κυκλοφορούσαν «κακά πνεύματα» στο σπίτι του γαμπρού και της νύφης το βράδυ της πρώτης Παρασκευής μετά το γάμο τους.

Το βράδυ του Σαββάτου δυο συγγενείς του γαμπρού επισκέπτονταν το πατρικό σπίτι της νύφης και καλούσαν το νιόπαντρο ζευγάρι να ξαναγυρίσει στο σπίτι τους.

Ένα γεγονός τόσο σημαντικό όσο ο γάμος δεν μπορούσε να μείνει έξω από δεισιδαιμονίες, σε μια εποχή μάλιστα που οι απλοί άνθρωποι του χωριού δεν μπορούσαν να εξηγήσουν κάποια πράγματα με τη λογική. Έτσι, λοιπόν, δε γινόταν γάμος σε δίσεκτο χρόνο, γιατί θεωρούνταν γρουσουζιά. Αν όμως έπρεπε να γίνει ο γάμος, φρόντιζαν οι οικογένειες των μελλονύμφων να αφήσουν λίγο από όλες τις σοδειές. Αν η νύφη έβλεπε μαύρη γάτα την ημέρα του γάμου της πίστευαν ότι ο γάμος της «δε θα πήγαινε καλά» και απέφευγαν ακόμη το γάμο σε περίοδο νηστείας.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑΣύμφωνα με τον θρύλο, ο βασιλιάς Αρθούρος διοργάνωσε το 521 στο York έναν φαντασμαγορικό εορτασμό, με την παρουσία γελωτοποιών, χορευτών, μουσικών κ.τ.λ.Από τότε, με εξαίρεση μια μικρή περίοδο της Κρομγουελιανής εποχής, τα Χριστούγεννα γιορτάζονται ανελλιπώς στην Αγγλία, εδώ και περισσότερο από 1.000 χρόνια!!! Στην Αγγλία οι γιορτές εξακολουθούν να διατηρούν ένα ιδιαίτερο χρώμα που φτάνει μέχρι την υπερβολή: μπαρόκ στολισμοί, καμπάνες, κουδούνια, χορωδίες και κάλαντα στις γωνίες των δρόμων. Στο παρελθόν, τα κάλαντα τραγουδούσαν πλανόδιοι μουσικοί. Αργότερα κάθε χωριό είχε τις δικές του μπάντες με τραγουδιστές για κάλαντα.

Σήμερα, ξεφυλλίζοντας κανείς μια τοπική εφημερίδα θα βρει δεκάδες από εκδηλώσεις με κάλαντα, όχι μόνο την παραμονή των Χριστουγέννων αλλά σε όλη τη διάρκεια των γιορτών. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει κεντρικό ρόλο στον εορτασμό των Χριστουγέννων. Η παράδοση έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τη βασιλεία της βασίλισσας Βικτόρια και του πρίγκιπα Άλμπερτ , στα μέσα του 19ου αιώνα.Ο πρίγκιπας Άλμπερτ έφερε το έθιμο από την πατρίδα του, την Γερμανία. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα βλέπει κανείς το παραδοσιακό “kissing bough“.

Ένα από τα δημοφιλέστερα Xριστουγεννιάτικα δέντρα στη χώρα μπορεί να βρει κανείς στην καρδιά του Λονδίνου, κοντά στο άγαλμα του Λόρδου Νέλσονα στην Trafalgar Square , όπου στήνεται και στολίζεται ένα τεράστιο δέντρο.

Το δέντρο είναι δώρο της Νορβηγίας, παράδοση που έχει διατηρηθεί από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο βασιλιάς της χώρας είχε εξορισθεί στην Αγγλία κατά τη γερμανική κατοχή. Τότε οι Νορβηγοί ρίσκαραν για χρόνια τη ζωή τους προκειμένου ο βασιλιάς τους να γιορτάζει κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα δίπλα στο δέντρο από τη Νορβηγία.

Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, η παράδοση συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Ένα ακόμα έθιμο της Αγγλίας είναι γνωστό ως Boxing Day και γιορτάζεται την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων.

Μικρά στολισμένα κουτιά με φαγητό, γλυκά, μικροδωράκια ή νομίσματα προσφέρονται σε όποιον επισκεφθεί το σπίτι εκείνη την ημέρα.O Άγιος Βασίλης είναι γνωστός ως Father Christmas . Τα παιδιά, αντί να του στέλνουν γράμματα για να του πουν τι δώρο θέλουν, τα πετάνε στο τζάκι και ο Father Christmas διαβάζει τον καπνό.

ΠΑΣΧΑΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣΑφού βάψουν τα αυγά το Μεγάλο Σάββατο μεγάλοι και μικροί ξεκινούν ένα …κυνήγι μέσα και έξω από το σπίτι αφού τα αυγά έχουν εξαφανιστεί από το τραπέζι και βρίσκονται κάπου κρυμμένα. Σε μερικές περιοχές, υπάρχει ο Λαγός του Πάσχα σε ρόλο…πασχαλινού Άγιου Βασίλη. Οι γονείς λένε στα παιδιά τους ιστορίες για τα αυγά, σοκολατένια και μη, τα οποία και φέρνει στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε ένα καλάθι με καλούδια ο εν λόγω Λαγός. Σε μερικές περιοχές της Σκωτίας και της Βορείου Αγγλίας, ρίχνουν διακοσμημένα αυγά σε πολύ απότομες πλαγιές (ουσιαστικά τα τσουλάνε) ενώ διακοσμούν και βάφουν τα αυγά. Τα έθιμα αυτά έχουν τις ρίζες τους στις Σταυροφορίες και πρόσφατα έχουν ξανα αναβιώσει. Σε πολλά χωριά παλαιότερα υπήρχαν και γκρουπ ντόπιων οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Πάσχα έκαναν το γύρο του χωριού σημαίνοντας την έναρξη μιας θεατρικής παράστασης. Αναπαριστούσαν ένα δράμα που ενδιαφέροντα χαρακτήρα τον οποίο οι Άγγλοι ονομάζουν Old συμπεριλάμβανε τον Αγ. Γεώργιο να μάχεται και έναν άλλο Tosspot. Πρόκειται για την ιστορία του θανάτου κάποιου που ανασταίνεται ως κωμικός γιατρός.

HALLOWEENΟι ρίζες του Halloween, σύμφωνα με τους περισσότερους μελετητές, βρίσκονται στην παγανιστική γιορτή Samhain ή Samuin, η οποία γιορταζόταν αρχικά από τους Κέλτες στην Ιρλανδία και στην Αγγλία, ενώ με την πάροδο των χρόνων και μέσω των μεταναστών η γιορτή έφτασε στην Αμερική. Σύμφωνα με την Κέλτική παράδοση, το Halloween συμπίπτει με μία από τις πιο Liminal χρονολογικές περιόδους, κατά τις οποίες τα πνεύματα έρχονται σε επαφή με τον φυσικό κόσμο και το στοιχείο της μαγείας βρίσκεται στο ζενίθ του.

Σήμα κατατεθέν της γιορτής δεν είναι άλλο από την κολοκύθα, η οποία σκαλίζεται με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και λειτουργεί ως αυτοσχέδιο… φανάρι. Το έθιμο της κολοκύθας ξεκίνησε από την Σκωτία και την Ιρλανδία, όπου πολλές οικογένειες για να γιορτάσουν το Halloween, σκάλιζαν τις κολοκύθες ώστε να μοιάζουν με ανθρώπινα πρόσωπα και τις τοποθετούσαν στην είσοδο του σπιτιού τους όταν βράδιαζε. Ένας Ιρλανδικός μύθος μάλιστα, μιλάει για τον Jack, έναν τεμπέλη αλλά έξυπνο αγρότη, ο οποίος κατάφερε να παγιδεύσει το Διάβολο με έναν σταυρό. Ο ίδιος αρνήθηκε να τον ελευθερώσει μέχρι να καταλήξουν σε συμφωνία. Η συμφωνία έλεγε πως ο Τζακ θα ελευθέρωνε τον Διάβολο, αρκεί όταν εκείνος πέθαινε ο Διάβολος να μην τον αφήσει να πάει στην κόλαση. Πεθαίνοντας λοιπόν ο Τζακ και μιας και δεν μπορούσε να πάει στη Κόλαση, φτιάχνει από τότε αυτά τα φανάρια με κολοκύθες και περιπλανάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης μέχρι να βρει ένα μέρος να αναπαυθεί.

Το Halloween είναι η αμερικάνικη εκδοχή για τα «δικά» μας κάλαντα, κατά την οποία τα πιτσιρίκια ντυμένα με στολές γυρίζουν

από σπίτι σε σπίτι στη γειτονιά τους, ζητώντας γλυκά με την φράση «Φάρσα ή κέρασμα;». Η λέξη «φάρσα» είναι απειλητική προς τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, σε περίπτωση που δεν δώσει κέρασμα στο πιτσιρίκι. 

ΝΟΡΒΗΓΙΑΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Τα Σκανδιναβικά “Jul” (Χριστούγεννα) έχουν τις ρίζες τους σε αρχαία γεωργικά έθιμα του χειμώνα, αλλά και της εποχής της συγκομιδής. Ο Julenissen, όπως ονομάζεται ο Νορβηγός Άγιος Βασίλης (η ονομασία του προέρχεται από τις προχριστιανικές παραδόσεις της Νορβηγίας), μαζί με τους βοηθούς του Nisse φέρνει δώρα και καλή τύχη στο σπίτι και στο στάβλο. Τα Nisse ήταν μικρά γενειοφόρα ξωτικά, που πείραζαν τους αγρότες και με τον καιρό εντάχθηκαν στη χριστουγεννιάτικη παράδοση.Τη νύκτα των Χριστουγέννων τα παιδιά έβαζαν μπολ με κουρκούτι από αλεύρι στη σιταποθήκη, για να φάει ο καλλικάντζαρος που προστάτευε το κτήμα τους, ενώ αφού στόλιζαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο πιανόταν όλη η οικογένεια χέρι-χέρι γύρω από αυτό και τραγουδούσαν τρία χριστουγεννιάτικα τραγούδια.Η ημέρα των Χριστουγέννων ονομάζεται Julbrod και στο παρελθόν καθ’ όλη τη διάρκειά της ετοιμάζονταν μέχρι και 60 διαφορετικά πιάτα για το τραπέζι των φίλων, των συγγενών και της οικογένειας.Σήμερα το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο φαγητό τους λέγεται Pinnekjctt και έχει ως βάση το αρνίσιο κρέας. Στις περιοχές κοντά στη θάλασσα, το κυρίως πιάτο στο εορταστικό δείπνο είναι μπακαλιάρος ψητός ή τηγανητός, ενώ στις περιοχές της ενδοχώρας την τιμητική τους έχουν τα παϊδάκια από χοιρινό κρέας και τα λουκάνικα. Σερβίρεται, επίσης, πουτίγκα ρυζιού, μέσα στην οποία ρίχνουν ένα ολόκληρο αμύγδαλο. Όποιος από την οικογένεια ή τους καλεσμένους το βρει, κερδίζει κάποιο δωράκι και θεωρείται ο τυχερός της χρονιάς.

ΠΑΣΧΑΟ εορτασμός της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και της Ανάστασης πιστεύεται ότι ξεκίνησε μόλις ένα χρόνο μετά τη χρονιά που τοποθετείται ιστορικά η πιθανή σταύρωση του Χριστού. Οι πρώτες επίσημες γραπτές μαρτυρίες τέτοιων τελετουργικών εμφανίζονται όμως σε κείμενα του 4ου αιώνα μετά Χριστόν.

2. Η Α' Οικουμενική Σύνοδος του 325 μ.Χ. αποφάσισε το Πάσχα να εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.

3. Κάθε χρόνο παράγονται σε ολόκληρο τον κόσμο 90 εκατομμύρια σοκολατένιοι πασχαλινοί λαγοί.

4. Το πρώτο σοκολατένιο αυγό έτσι όπως το γνωρίζουμε σήμερα φτιάχτηκε στη Γερμανία το 19ο αιώνα.

5. Αρχικά, τα πασχαλινά καλάθια φτιάχνονταν για να θυμίζουν φωλιές πουλιών.

6. Κάθε Πάσχα, στη Νορβηγία, το έθιμο επιβάλλει να λύνονται οι πιο μυστηριώδεις υποθέσεις φόνων!

7. Στο Saalfeld της ανατολικής Γερμανίας, στολίζουν... δέντρο το Πάσχα. Περίπου 50 χρόνια πριν, η γνωστή οικογένεια Kraft ξεκίνησε να στολίζει ένα πασχαλινό δέντρο με 9.000 πασχαλινά αυγά. Έκτοτε, αποτελεί έθιμο απαράβατο.

8. Ενώ στην Ελβετία στολίζουν... πηγάδια. Το έθιμο έχει ως στόχο να τιμά το πολύτιμο δώρο της φύσης, το νερό.

9. Το έθιμο του να χαρίζουμε αυγά ο ένας στον άλλο το Πάσχα είναι έθιμο που υπάρχει... προ Χριστού! Απαντάται στις παραδόσεις των Περσών, των Αιγυπτίων, των Γαλατών, των Ρωμαίων και των Ελλήνων. Γιατί για τους λαούς αυτούς το αυγό είναι σύμβολο της ζωής. Βέβαια οι λαοί αυτοί χάριζαν αυγά σε άλλες μεγάλες γιορτές αφού δεν είχαν... Πάσχα!

10. 1 στα 5 παιδιά οδηγείται στο νοσοκομείο με συμπτώματα που οφείλονται στην υπερκατανάλωση αυγών ενώ 1 στα 10 παιδιά τρώει το αυγό του πριν την Κυριακή του Πάσχα.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ

ΑΡΤΕΜΙΣ ΑΝΔΡΕΟΥΛΥΔΙΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΟΥΠΑΝΤΕΛΗΣ ΒΕΖΥΡΓΙΑΝΝΗΣΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΕΛΕΜΗΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑΣ, ΑΓΓΛΙΑΣ, ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ

ΙΤΑΛΙΑΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Η ιταλική μουσική έχει καθυστερήσει σε μεγάλη εκτίμηση στην ιστορία και πολλά κομμάτια της ιταλικής μουσικής θεωρούνται υψηλή τέχνη . Περισσότερο από άλλα στοιχεία της ιταλικής κουλτούρας , η ιταλική μουσική είναι γενικά εκλεκτική , αλλά μοναδική από τη μουσική άλλων εθνών . Η ιταλική μουσική έχει κρατήσει τα στοιχεία πολλών λαών που έχουν κυριαρχήσει τη χώρα , συμπεριλαμβανομένων των γάλλων , γερμανών και των ισπανών. Ιστορική συμβολή της χώρας με τη μουσική είναι επίσης ένα σημαντικό μέρος της εθνικής υπερηφάνειας . Η σχετικά πρόσφατη ιστορία της Ιταλίας περιλαμβάνει την ανάπτυξη μιας όπερας, παράδοση που έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Πριν από την ανάπτυξη της ιταλικής ταυτότητας ή ενός ενοποιημένου ιταλικού κράτους , η ιταλική χερσόνησος συνέβαλε σε σημαντικές καινοτομίες στη μουσική.

Η Ιταλία έχει γίνει ένα κέντρο για την ευρωπαϊκή κλασική μουσική , και από τις αρχές του 20ου αιώνα , η ιταλική κλασική μουσική είχε σφυρηλατηθεί έναν ξεχωριστό εθνικό ήχο που ήταν αναμφισβήτητα ρομαντικός και μελωδικός . Όπως χαρακτηρίζεται από τις όπερες του Verdi, ήταν η μουσική με την οποία ‘’Τα φωνητικά κυριαρχούν πάντα την τονική και ποτέ δεν επισκιάζονται από τα συνοδευτικά όργανα" .Η Ιταλική κλασική μουσική είχε αντισταθεί στο γερμανική αρμονική που είναι , πυκνές αρμονίες του Richard Wagner , Gustav Mahler και Richard Strauss . Επιπρόσθετα , η ιταλική μουσική έχει ελάχιστα κοινά στοιχεία με τη γαλλική αντίδραση στην γερμανική μουσική του ιμπρεσιονισμού του Claude Debussy.

H ευρωπαϊκή κλασική μουσική άλλαξε σε μεγάλο βαθμό κατά τον 20ο αιώνα .Αυτή αναπτύχθηκε σε εθνικό επίπεδο στα σχολεία της αρμονίας και της μελωδίας υπέρ της πειραματικής μουσικής ,τον μινιμαλισμό και την ηλεκτρονική μουσική , τα οποία απασχολούν τα χαρακτηριστικά που έχουν γίνει κοινή ευρωπαϊκή μουσική γενικά

και όχι μόνο στην Ιταλία . Αυτές οι αλλαγές έχουν επίσης κάνει την κλασική μουσική λιγότερο προσιτή σε πολλούς ανθρώπους . Σημαντικούς συνθέτες της περιόδου περιλαμβάνουν οι Ottorino Respighi , Ferruccio Busoni , Alfredo Casella.

ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΗ ιταλική κλασική μουσική αυξήθηκε σταδιακά μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα , ενώ οι λαϊκές γεύσεις έχουν την τάση να κολλούν με τους καθιερωμένους συνθέτες και τις συνθέσεις του παρελθόντος . Το πρόγραμμα 2004-2005 στο Teatro San Carlo της Νάπολης έχει χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ιταλίας : Από τις οκτώ όπερες εκπροσωπούνται , η πιο πρόσφατη ήταν του Puccini . Σε συμφωνική μουσική , από τους 26 συνθέτες των οποίων η μουσική παιζόταν , 21 από αυτούς ήταν από τον 19ο αιώνα ή και νωρίτερα , συνθέτες που χρησιμοποιούσαν τις μελωδίες και τις αρμονίες ως χαρακτηριστικό της ρομαντικής εποχής . Αυτή η εστίαση σε δημοφιλείς ιστορικούς συνθέτες βοήθησε να διατηρήσει μια συνεχή παρουσία της κλασικής μουσικής σε ένα ευρύ φάσμα της ιταλικής κοινωνίας . Όταν η μουσική είναι μέρος μιας δημόσιας προβολής ή συλλογής , επιλέγεται από ένα πολύ εκλεκτικό ρεπερτόριο που είναι πολύ πιθανό να περιλαμβάνουν πολύ γνωστά κομμάτια κλασικής μουσικής αλλά και λαϊκής . Μερικές πρόσφατες εργασίες έχουν γίνει μέρος του σύγχρονου ρεπερτορίου , συμπεριλαμβανομένων των επιδόσεων και θεατρικά έργα από συνθέτες όπως ο Luciano Berio , Luigi Nono , Franco Donatoni και Sylvano Bussotti . Αυτοί οι συνθέτες δεν αποτελούν μέρος μιας ξεχωριστής σχολής ή παράδοσης , αν και μοιράζονται ορισμένες τεχνικές και επιρροές . Μέχρι το 1970 , η κλασική μουσική συνδεόταν με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα , ενώ μια αναβίωση της λαϊκής ενδιαφέρον συνεχίστηκε και την επόμενη δεκαετία , με φεστιβάλ και την οργάνωση που δημιουργήθηκε για την προώθηση της σύγχρονης μουσικής. Κοντά στο τέλος του 20ου αιώνα , η κυβέρνηση χορηγίας μουσικών οργάνων άρχισε να μειώνεται , και πολλές χορωδίες και ορχήστρες της πόλης έκλεισαν . Παρά το γεγονός αυτό , μια σειρά από συνθέτες απέκτησε διεθνή φήμη στις αρχές του 21ου αιώνα .

ΟΠΕΡΑH Opera πρωτοεμφανίστηκε στην Ιταλία στα τέλη του 16ου αιώνα .Μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν , οι παραδόσεις της όπερα αναπτύχθηκαν στη Βενετία και τη Νάπολη! Οι όπερες του Claudio Monteverdi , Alessandro Scarlatti και αργότερα , του Gioacchino Rossini , Vincenzo Bellini , Donizetti και Gaetano άνθισαν . Η Opera παρέμεινε το μουσικό σχήμα πιο στενά συνδεδεμένη με την ιταλική μουσική και την ιταλική ταυτότητα . Αυτό ήταν πιο εμφανής κατά τον 19ο αιώνα, μέσα από τα έργα του Giuseppe Verdi , μια εικόνα του ιταλικού πολιτισμού και της παν- ιταλική ενότητας .Η Ιταλία διατήρησε μια ρομαντική οπερατική μουσική παράδοση στις αρχές του 20ου αιώνα , γεγονός που επιβεβαιώνεται από τους συνθέτες του λεγόμενης Giovane Scuola , του οποίου η μουσική ήταν αγκυροβολημένη στον προηγούμενο αιώνα . Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο , ωστόσο , η όπερα μειώθηκε σε σύγκριση με τα δημοφιλή ύψη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα . Κύρια αιτία ήταν η γενική πολιτιστική στροφή μακριά από το ρομαντισμό και την άνοδο του κινηματογράφου , που έγινε μια σημαντική πηγή διασκέδασης . Μια δεύτερη αιτία είναι το γεγονός ότι ο " διεθνισμός " έφερε τη σύγχρονη ιταλική όπερα σε μια κατάσταση όπου δεν ήταν πλέον " Ιταλική" .Η Παραδοσιακή ρομαντική όπερα παρέμεινε δημοφιλής.Μάλιστα , ο κυρίαρχος εκδότης της όπερας στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν Casa Ricordi , ο οποίος επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στις δημοφιλείς όπερες , μέχρι τη δεκαετία του 1930 , όταν η εταιρεία επέτρεψε σε πιο ασυνήθιστους συνθέτες με λιγότερο mainstream απήχηση . Η αύξηση των σχετικά νέων εκδοτών , όπως Carisch και Suvini Zerboni βοήθησε επίσης να τροφοδοτήσουν τη διαφοροποίηση της ιταλικής όπερας .Η Opera παραμένει ένα σημαντικό μέρος του ιταλικού πολιτισμού μέχρι και σήμερα

INSTRUMENTAL MUSIC

Η κυριαρχία της όπερας στην ιταλική μουσική τείνει να επισκιάσει το σημαντικό τομέα της οργανικής μουσικής .Instrumental κοντσέρτα και ορχηστρική μουσική στα έργα του Αντρέα Gabrieli , Giovanni Gabrieli , Tomaso Albinoni , Arcangelo Corelli , Antonio Vivaldi , Luigi Boccherini(κ.α.). Στις αρχές του 20ου αιώνα , η οργανική μουσική άρχισε να αυξάνεται σε σημασία , μια διαδικασία που ξεκίνησε γύρω στο 1904 με Giuseppe Martucci Δεύτερη Συμφωνία , ένα έργο που ο Malipiero ονομάζει « το σημείο εκκίνησης της αναγεννήσεως της μη οπερατικής ιταλικής μουσικής». Στις αρχές του 20ού αιώνα όπως χαρακτηρίζεται από την παρουσία μιας ομάδας συνθετών που ονομάζεται dell'ottanta Generazione [(παραγωγή 1880 ) ,(συμπεριλαμβανομένου του Franco Alfano , Alfredo Casella , Gian Francesco Malipiero , Ildebrando Pizzetti και Ottorino Respighi)] . Αυτοί οι συνθέτες συγκεντρώναν συνήθως στο γράψιμο μουσικά έργα , πέρα από την όπερα . Τα μέλη αυτής της γενιάς ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία στην ιταλική μουσική μετά το θάνατο του Πουτσίνι το 1924 .Οι νέες οργανώσεις προέκυψαν για την προώθηση της ιταλικής μουσικής , όπως το Φεστιβάλ της Βενετίας Σύγχρονης Μουσικής και το Maggio Musicale Fiorentino .Ο Guido Gatti ίδρυσε το περιοδικό il piano και στη συνέχεια La rassegna musicale.Eπιπλέονβοήθησε να προωθήσει μια ευρύτερη άποψη της μουσικής από το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα. Οι περισσότεροι Ιταλοί , όμως , προτίμησαν πιο παραδοσιακά κομμάτια και τα καθιερωμένα πρότυπα , και μόνο ένα μικρό κοινό αναζήτησε νέες μορφές πειραματικής κλασικής μουσικής .

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η εργασία αυτή θα παρουσιάσει με χρονολογική σειρά τις περιόδους της αγγλικής μουσικής μέσα απ’ το πέρασμα των αιώνων, γι’ αυτό και είναι χωρισμένη σε 5 κατηγορίες: Πρώιμη μουσική (6ος αιώνας π.Χ. – 1660), Μπαρόκ (1600-1700), Κλασική ( 13ος αιώνας – 21ος αιώνας), Παραδοσιακή Μουσική ( 18ος αιώνας – 21ος αιώνας) και Σύγχρονη μουσική ( 20ος αιώνας – 21ος αιώνας ). Σε όλη της την ιστορία, η Αγγλία υπήρξε σημαντικός εξαγωγέας και

πηγή μουσικών καινοτομιών στην νεότερη και σύγχρονη εποχή, αντλώντας την πολιτιστική και μουσική της βάση από την ιστορία της, την εκκλησιαστική μουσική, την folk, την κλασική και πολλά άλλα είδη, από το δυτικό πολιτισμό και από την αρχαία και παραδοσιακή μουσική και όργανα της Αγγλίας, Σκωτίας, Βόρειας Ιρλανδίας και Ουαλίας .Yπήρχαν είδη μουσικής φτιαγμένα ειδικά για τους πλούσιους και αριστοκράτες, αλλά και αντίστοιχα υπήρχαν είδη και για τους φτωχούς και την εργατική τάξη .Η αγγλική μουσική επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τα ευρωπαϊκά ρεύματα. Παρακάτω θα παρατηρήσουμε και θα ανιχνεύσουμε πως η αγγλική μουσική πέρασε από πολλά στάδια και φάσεις για να καταλήξει στην σημερινή της μορφή. Δυο είναι τα κυρία γνωρίσματα της αγγλικής μουσικής στη μεγάλη ιστορική της πορεία και εξέλιξη :

Ο συντηρητισμός, που σε εποχές πειραματισμών και ανακατατάξεων διατηρεί τις παραδόσεις και μετουσιώνει – οικειοποιείται εξωγενείς τεχνοτροπίες και μορφές (π.χ. το μαδριγάλι στην ελισαβετιανή εποχή) δημιουργώντας εκφράσεις χαρακτηριστικά γηγενείς.

Το γεγονός ότι τα κορυφώματα της συμπίπτουν συνήθως νε τη διάρκεια ζωής ενός μεγάλου συνθέτη ή μιας σχολής.

ΠΡΩΙΜΗ ΜΟΥΣΙΚΗ 6 ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ Π.Χ-1660 Η πρώιμη αγγλική μουσική έχει τις ρίζες της από τα πρώτα χρόνια και καταγραφές της ιστορίας μέχρι και το 1660 που την διαδέχτηκε το μπαρόκ.

Το γρηγοριανό μέλος(μοναδικό άσμα) το εισήγαγε στην Αγγλία ο ίδιος ο πάπας Γρηγόριος το 596, στέλνοντας στο Καντέρμπουρι τον Αυγουστίνο του Κεντ. Αργότερα το λειτουργικό (Sarum use) του καθεδρικού ναού του Σώλσμπερυ (αρχαία ονομασία: Sarum) παραλλαγή του ρωμαιοκαθολικού, που καταργήθηκε το 1547, οδήγησε και σε μια αγγλική εκδοχή του γρηγοριανού μέλους που επηρέασε γενικότερα την αγγλική και εν μέρει ευρωπαϊκή μουσική.Εκκλησιαστικά όργανα κατασκευάζονται ήδη από πολύ νωρίς. Περί το 950 απαντούμε ένα τεράστιο όργανο με 400 αυλούς στο Γουίντσεστερ, σημαντικό κέντρο μουσικής που συνδέθηκε και με τις απαρχές της πολυφωνίας στην Αγγλία.

Η πρώιμη μουσική αποτελείται από την εκκλησιαστική μουσική, που κατά τον 14ο αιώνα άκμασε με την Ars Nova, που στα λατινικά σημαίνει νέα τέχνη και αναφέρεται στην μουσική του 14ου αιώνα. Στις αρχές του 14ου αιώνα δύο σημαντικοί θεωρητικοί ο Γιοχάνες ντε Μούρις και ο Φιλίπ ντε Βιτρύ διαμόρφωσαν μια νέα γλώσσα και στη μουσική. Ο πρώτος έκανε ριζοσπαστικές αλλαγές στα έργα του και όπως ο ντε Βιτρί, υπήρξε υπέρμαχος της αντίστιξης για πολλές φωνές, με ελεύθερη χρήση της χρωματικής και ρυθμικής ποικιλίας. Ο δεύτερος (1291-1361), Γάλλος διπλωμάτης, συνθέτης, ποιητής και θεωρητικός, λέγεται ότι συνέταξε την ομώνυμη πραγματεία, ένα εγχειρίδιο τεχνικής, το οποίο περιλάμβανε όλες τις νέες τάσεις που έτειναν να επικρατήσουν και οι οποίες μέχρι τότε δεν είχαν κωδικοποιηθεί . Το 1485, η άνοδος στον θρόνο της δυναστείας των Τυδορ (1485-1603) αντιπροσωπεύει την απαρχή μιας νέας εποχής ιδιαίτερα γόνιμης για την αγγλική μουσική. Ο Ερρίκος Η (1536-1539) έκλεισε τα μοναστήρια και για ένα διάστημα το είδος περιορίστηκε μόνο σε 27 καθεδρικούς ναούς της Αγγλίας. Πριν τον θάνατο της Ελισάβετ Ά (1603) έφτασε στο απόγειο της ακμής του .Έπειτα είναι η λεγόμενη Αγγλική Μέθοδος( Contenance Angloise), ένα διακριτικό είδος πολυφωνίας που αναπτύχτηκε στην Αγγλία κατά τον 15ο αιώνα και αποτελούνταν από πλούσια αρμονία βασισμένη σε τρίτα και όγδοα, γενικότερα ήταν ένα αποτέλεσμα της τότε ευρωπαϊκής μουσικής. Προς το τέλος του μεσαίωνα έχουμε την κοσμική μουσική, που δεν έχει καμία σχέση με την εκκλησιαστική μουσική. Secular μεταφράζεται από τα λατινικά ως διαχωρισμένη από τη εκκλησία, χωρίς να συμβαδίζει η να ενδιαφέρεται για αυτήν . Οι ελάχιστες γνώσεις για την κοσμική μουσική στην μεσαιωνική Αγγλία

προέρχονται από λογοτεχνικά κείμενα και διαφορές παραστάσεις. Στην κοσμική ανήκουν η Rota (μουσική σύνθεση όπου δυο φωνές τραγουδούν την ιδία συμφωνία), το Antiphon (στην χριστιανική μουσική είναι η απάντηση και συνοδεία από την χορωδία) και τα Carols ή κάλαντα. Ο μεσαίωνας τελειώνει οριστικά το 1450.Από το 1400 έως και το 1600 έχουμε την αναγεννησιακή μουσική, που όπως και η αναγέννηση η ιδία στρέφεται στο παρελθών και χαρακτηρίζεται από ανθρωπισμό και φιλοσοφικές τάσεις. Η αναγεννησιακή εποχή συμπίπτει με την ελισαβετιανή εποχή, που διαδραματίζεται την εποχή της Ελισάβετ Ά ως το 1625 περίπου, και είναι ο Χρυσός Αιώνας όλης της αγγλικής μουσικής. Αρμονικά συντηρητικότερη από τη σύγχρονη της της ηπειρωτικής μουσικής, διαπνέει μια βαθιά εκφραστική λεπτότητα και ευαισθησία σχεδόν ρομαντική, οι κυριότερες μορφές της είναι:

Το αγγλικό μαδριγάλι , συγχώνευση της ιταλικής πολυγωνικής μουσικής, της φρότολα και της αγγλικής ποιητικής ιδιοφυΐας.

Το ayre, τραγούδι που παραλληλίστηκε με το <<ληντ>> (Lied). Το χαρακτηρίζει η συνέχεια μιας κύριας μελωδικής γραμμής που πάντα τραγουδιέται, ενώ οι λοιπές φωνές ή τραγουδιούνται ή παίζονται από λαούτο ή βιόλες ή βιργινάλι.

Η μουσική για λαούτο ή βιργινάλι, από τις κορυφές της δυτικής μουσικής.

Η μουσική δωματίου, κυρίως για σύνολα από βιόλες.

ΜΠΑΡΟΚ 1600-1700Η εποχή του μπαρόκ στη μουσική, χαρακτηρίστηκε από περίτεχνες

μουσικές μελωδίες, αλλαγές στην μουσική σημειογραφία, νέες τεχνικές στα όργανα και την δημιουργία νέων ειδών όπως η όπερα. Ο όρος μπαρόκ χρησιμοποιείται συμβατικά για την μουσική από το

1600-1700. Ο πιο γνωστός συνθέτης εκείνης της εποχής ήταν ο Γεώργιος Φρίντριχ Χαίντελ, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια για την

κλασσική μουσική που σχηματίστηκε τελικά το 1801.

ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗΚΛΑΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΩΙΜΗ-19 ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Η μουσική στα βρετανικά νησιά, από τις πρώτες καταγραφές έως και το μπαρόκ και την κλασσική μουσική του 19ου αιώνα,

χαρακτηριζόταν από πλούσια κουλτούρα και

πολιτισμό. Περιείχε στοιχεία από την εκκλησιαστική και την κοσμική μουσική. Ήταν δημοφιλής στους πλούσιους και αριστοκράτες της Αγγλίας. Μουσικές συνθέσεις, ποιότητα και εξάσκηση στο Ηνωμένο Βασίλειο επηρέασαν την κλασσική μουσική του 18ου αιώνα, που επεκτάθηκε κατά πολύ τον 19ο αιώνα. Το κίνημα του ρομαντισμού προς το τέλος του 19ου αιώνα, σε πολλές χώρες ενθάρρυνε πολλούς συνθέτες και μουσικούς να αντλήσουν από την λαϊκή παράδοση στοιχεία, να εμπνευστούν και να αποτραβηχτούν από την παράδοση. Μετά το Διατάγμα της Ενώσης σχηματίστηκε το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας και οι άνθρωποι μπορούσαν πια να μιλήσουν για την κλασσική μουσική. Επίσης αυτή ηταν η εποχή που η κλασσική μουσική άρχισε να αναγνωρίζεται σαν βασικό στοιχείο της βρετανικής κουλτούρας και πολιτισμού. Η μουσικη αυτης της εποχής επηρεάζεται από διάφορα ρευματα και συνθέτες από όλη την ευρώπη.

(Πρώτη σειρά: Antonio Vivaldi, Johann Sebastian Bach, George Frideric Handel, Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven;Δεύτερη σειρά: Gioachino Rossini, Felix Mendelssohn, Frédéric Chopin,Richard Wagner, Giuseppe Verdi;Τρίτη σειρά: Johann Strauss II, Johannes Brahms, Georges Bizet, Pyotr Ilyich Tchaikovsky, Antonín Dvo řák Τέταρτη σειρά:Edward Elgar, Sergei Rachmaninoff, George Gershwin, Aram Khachaturian)

ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ 1860-1918

Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η κλασσική μουσική διέρχεται φάση αλλαγών στον τομέα του εστιάσου και της σημασίας καθώς άρχισε να ερευνά τη δική της ξεχωριστή εθνική ταυτότητα και άρχισε να παίζει όλο και μεγαλύτερο ρολό στην βρετανική πολιτιστική ζωή. Βρετανοί τραγουδιστές συνεργάζονταν με αστέρες της Ιταλικής και Γερμανικής όπερας. Μετά το 1856 ο Σουηδός Jenny Lind, ίσως ο πιο αναγνωρισμένος τραγουδιστής εκείνης της εποχής εγκαταστάθηκε στην Αγγλία και συνέχισε να δίνει παραστάσεις και να διδάσκει. Είχαμε επίσης την ανάπτυξη μεγάλων ορχηστρών, της αγγλόφωνης όπερας και μεγάλης διάρκειας μουσικά έργα με θέμα την θρησκεία και την φαντασία.

ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ 20 ΟΥ ΚΑΙ 21 ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ της Μεγάλης Βρετάνιας και της Ιρλανδίας το 1921, 26 χώρες από τις 32 της Ιρλανδίας διαχωριστήκαν μόνιμα από το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι δύο χώρες συνέχισαν να μοιράζονται την κληρονομιά τους στην κλασσική μουσική, αν και τώρα θα άρχιζαν να χαράζουν η καθεμία τον δικό της δρόμο. Εκείνη την εποχή μεγάλοι σύνθετες αναδείχτηκαν όπως ο William Walton και ο Benjamin Britten.

Στην παρούσα εποχή η κλασσική μουσική της Αγγλίας πρέπει να συνυπάρξει με την κυρίαρχη και πιο δημοφιλή σύγχρονη μουσική. Υπάρχουν πολλές σχολές, ακαδημίες, αλλά και βρετανικά πανεπιστήμια που θα προσφέρουν πρώτης τάξης διδασκαλία κλασσικής μουσικής σε ταλαντούχους μουσικούς. Στην σημερινή εποχή δε μπορεί κάποιος να μιλήσει για καθαρά αγγλική κλασσική μουσική καθώς οι ταλαντούχοι άγγλοι μουσικοί περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο. Μερικοί γνωστοί σύγχρονοι μουσικοί και σύνθετες είναι οι :  Peter Maxwell Davies, Julian Anderson,Harrison Birtwistle, George Benjamin, Thomas Ades, Oliver Knussen, James MacMillan, Andrew Lloyd Webber.

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ( FOLK 18 ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ- 21 ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ)

Η αγγλική folk μουσική αναφέρεται σε διαφόρους τύπους παραδοσιακής μουσικής που συχνά ερχόταν σε αντίθεση με την αυλική, κλασσική και αργότερα εμπορική μουσική. Διατηρήθηκε και μεταδόθηκε προφορικά και αργότερα μέσω εκτυπώσεων και ηχογραφήσεων. Ο όρος χρησιμοποιείται για την αναφορά στην αγγλική παραδοσιακή μουσική και την μουσική που δημιουργήθηκε σε παραδοσιακό στυλ. Μερικά στυλ που κατάγονται από το folk είναι : τα sea shanty ( τραγούδια της δουλειάς), το Jig ( παραδοσιακός χορός), η Hornpipe ( χορός πολλών διαφορετικών μορφών), χορευτική μουσική ( Dance music), progressive folk, electric folk, folk punk και folk metal .

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗΔιάφορες μορφές σύγχρονης μουσικής όπως τζαζ, hip hop, rap και rock έχουν κατακλύσει την Αγγλία από τον 20ο αιώνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Αμερική Αγγλία δέχτηκε επιρροές από την, καθώς πολλοί νέοι έβγαζαν μια αμερικανική εκδοχή των τότε τραγουδιών, αυτό οδήγησε στην δημιουργία του rock n’ roll το 1950.Λίγο αργότερα το 1960 η έκρηξη της βρετανικής μουσικής με αρχηγούς τους The Beatles σηματοδοτεί την αρχή μιας περιόδου όπου η Αγγλία και η Αμερική συνδυάζουν στοιχεία και εγκαινιάζουν πολλά καινούργια ειδή μουσικής όπως το blues rock, progressive rock, hard rock, punk, electric folk, folk punk, dubstep κ.α.

ΑΓΓΛΙΚΗ ΡΟΚ ΚΑΙ ΠΟΠΗ ιστορία της ξεκινά από το 1964 περίπου με την βρετανική εισβολή. Η Βρετανική Εισβολή όπως ονομάζεται ήταν ένα φαινόμενο που συνέβη το 1960, όταν η ποπ και ροκ μουσική της Αγγλίας έγιναν πολύ δημοφιλή στη Αμερική και έπειτα σε ήλο τον κόσμο. Συγκροτήματα όπως οι The Beatles, The Kinks, The Rolling Stones, και οι The Who επηρέασαν την μελλοντική rock μουσική παγκόσμια και όχι μόνο.

Η ΑΡΧΗΜια δίλεπτη αναφορά της Huntley-Brinkley Report σχετικά με τους Beatles μεταδόθηκε τον Νοέμβριο του 1963 ενώ το τηλεοπτικό κανάλι CBS με τον Mike Wallace πρόβαλε την ιστορία του

συγκροτήματος στις 22 Νοεμβρίου, όμως η προγραμματισμένη επανάληψη της εκπομπής για το ίδιο βράδυ ακυρώθηκε λογά της δολοφονίας του πρόεδρου John F. Kennedy. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 το CBS με τον Walter Cronkite έβγαλε στον αέρα την αναφορά για το φαινόμενο των Beatles στην Αγγλία. Ένα 15χρονο κορίτσι από το Μέρυλαντ αφού άκουσε την αναφορά στους Beatles έγραψε ένα γράμμα στον ραδιοφωνικό σταθμό WWDC οπού έγραφε: ‘’Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε και εμείς τέτοια μουσική στην Αμερική ;’’. Στις 17 Δεκεμβρίου ο DJ Carroll James έβγαλε στον αέρα το τραγούδι των Beatles ‘’I Want to Hold Your Hand’’. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά στον ραδιοφωνικό σταθμό WWDC και τα δισκοπωλεία της Ουάσινγκτον ήταν πλημυρισμένα από αιτήματα για έναν δίσκο που δεν είχαν στα αποθέματα τους! Στις 26 Δεκεμβρίου η δισκογραφική εταιρία Capitol Records αναγκάστηκε να βγάλει τον δίσκο τρεις εβδομάδες νωρίτερα. Κάπως έτσι άρχισε και εξαπλώθηκε η ‘’εισβολή’’ της βρετανικής μουσικής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

ΕΠΙΛΟΓΟΣΠαρ όλα αυτά πολλές καινοτομίες ξεκίνησαν και κατάγονταν από την Αγγλία. Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση χτύπησε την Αγγλία οδηγώντας σε μια αύξηση της θρησκευτικής μουσικής. Ορισμένα γεγονότα που είχαν συσχετιστεί με την μουσική στο παρελθόν ανάγκασαν τους ντόπιους μουσικούς και σύνθετες να δημιουργήσουν διαφορετικά ειδή μουσικής για την λατρεία, τον εθνικισμό και ούτω καθεξής. Η μουσική της βασιλικής άυλης διατήρησε την μοναδικότητα της μέσα στους αιώνες . Στον 20ο αιώνα, οι επιρροές από τη μουσική των Ηνωμένων Πολιτειών κυριάρχησαν στην λαϊκή μουσική. Αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη της βρετανικής μουσικής, ενώ μετέπειτα σημειώθηκαν μεγάλες αλλαγές στη βρετανική μουσική που περιλαμβάνουν το νέο κύμα της βρετανικής Heavy Metal και της Μπριτ ποπ. Η Αγγλία έχει μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες μουσικής στον κόσμο σήμερα, με πολλούς βρετανούς καλλιτέχνες να έχουν αντίκτυπο στη σύγχρονη μουσική.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑΗ Νορβηγία είναι μια αραιοκατοικημένη χώρα στην Ευρώπη ( 5 εκατομμύρια κατοίκους σε μια έκταση περίπου 264.480

τετραγωνικά μίλια, αλλά ακόμα κι έτσι η μουσική και μουσική ζωή της είναι τόσο περίπλοκο όπως εκείνες των περισσότερων άλλων χωρών. Πολλά στοιχεία έχουν ανακαλυφθεί σχετικά με την πρόωρη μουσική στη Νορβηγία από φυσικά αντικείμενα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών, ένα από αυτά είναι το lur.

Viking και μεσαιωνικά έπη περιγράφουν επίσης την μουσική δραστηριότητα εκείνης της εποχής. Ιερείς από όλη την Ευρώπη έρχονται για να επισκεφθούν τον τάφο του Αγίου Olaf στο Τρόντχαϊμ.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Νορβηγία αναπτύχθηκε οικονομικά στον τομέα της εκβιομηχάνισης και της αστικοποίησης. Περισσότερη μουσική ιδρύθηκε στις πόλεις, καθώς και παραστάσεις όπερας και συναυλίες συμφωνικής θεωρήθηκαν ότι είναι υψηλών προδιαγραφών. Σε αυτή την εποχή οι πιο σημαντικοί συνθέτες ( όπως Edvard Grieg και Johan Svendsen ) και ερμηνευτές συνδύασαν τις ευρωπαϊκές παραδόσεις με τους νορβηγικούς τόνους.

Η εισαγωγή της μουσικής και των μουσικών για χορό και διασκέδαση αυξάνεται, και αυτό συνεχίστηκε κατά τον 20ο αιώνα, ακόμα περισσότερο όταν τα γραμμόφωνα και τα ραδιόφωνα έγιναν πιο δημοφιλή.

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗΠριν από το 1840 , υπήρχαν περιορισμένες γραπτές πηγές της λαϊκής μουσικής στη Νορβηγία, αυτά τα ιστορικά επιτεύγματα από ότι φαίνεται έχουν μια ξεχωριστή χριστιανική επιρροή. Καθώς η έρευνα συνεχίζεται , υπήρχαν

επίσης και μυθικές συνδέσεις με την λαϊκή μουσική. Στην ουσία ο σκοπός της λαϊκής μουσικής ήταν για διασκέδαση και χορό.

Η Νορβηγική λα μουσική μπορεί να χωριστεί σε δύο κατηγορίες, οργανικών και φωνητικών. Κατά κανόνα η οργανική λαϊκή μουσική είναι χορευτική μουσική (Slatter). Οι νορβηγικοί χοροί συνήθως εκτελούνται από ζευγάρια, παρόλα αυτα υπάρχουν και σόλο εκτελέσεις , όπως το Halling .Οι μελωδίες μπορούν να κατανέμονται σε δύο κατηγορίες σε ταχύτητα 2 χρόνων και 3 χρόνων. Οι χοροί αυτοί , μερικές φορές ονομάζονται «φλερτάροντας» που συχνά συνδέονται με τα σημαντικά γεγονότα της αγροτικής ζωής δηλαδή σε γάμους, κηδείες και κυκλικές γιορτές όπως τα Χριστούγεννα.

ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗΚατά τη διάρκεια του 1600 πόλεις όπως το Όσλο, Μπέργκεν και Τρόντχαϊμ είχαν τους δικούς τους μουσικούς. Οι πρώτοι σημαντικοί συνθέτες κλασσικής μουσικής τεκμηριώνεται από τις αρχές του 18ου αιώνα, όταν ξεκίνησαν να συνθέτουν χορούς και μουσική δωματίου που συμπεριλαμβάνανε καντάτες. Μερικοί από αυτούς τους συνθέτες είναι οι Georg von Bertouch, Johan Daniel Berlin και Johan Henrik Berlin. Επιπλέον, η μουσική άρχισε επίσης να ενδιαφέρει το κοινό στο οποίο η μουσική αναπτύχθηκε σταθερά, ιδίως στις πιο εύπορες αστικές περιοχές. Επιπλέον, περίπου το 1750 ιδιωτικές ή ημι-δημόσιες κοινωνίες άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορες πόλεις και έτσι δόθηκε η ευκαιρία για το εύπορο πληθυσμό, για να την απολαύσει. Το 1814, η Σουηδία ενώθηκε με τη Νορβηγία, και η σουηδική βασιλική οικογένεια περνούσε τον καιρό της στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας το Όσλο. Στη βασιλική αυλή τους, η μουσική άνθισε.

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΜΟΥΣΙΚΗ

BLUES Ένας από τους πιο κορυφαίους κιθαρίστες της blues στην νορβηγική σκηνή είναι ο Knut Reiersrud, που ο οποίος είχε λάβει επίσης έμπνευση από την παραδοσιακή νορβηγική μορφή μουσικής. Το κούρδισμα της Stratocaster του ηταν σαν το Norwegianlangeleik, χαρακτηρίζοντάς την ως Hallingcaster (ένα λογοπαίγνιο νορβηγικού όρου για το λάκτισμα καπέλο που χρησιμοποιείται στον αθλητικό χορό συνήθως από τους άνδρες, το Halling ) . Ο Reiersrud έκανε μερικές ενδιαφέρουσες ηχογραφήσεις με τη νορβηγική οργανίστα Iver Kleive. O Bjørn Berge είναι επίσης ένας πολύ γνωστός κιθαρίστας της μπλουζ. Είναι γνωστός για τον χαρακτηριστικό τρόπο παιξίματος του το “delta-funk”, εμπνευσμένο από την δωδεκάχορδη του κιθάρα blues του Μισισιπή και σύγχρονες funk και rock μπάντες. Τα μεγαλύτερα αστέρια του R&B είναι οι Noora Elweya Qadry, Winta και Mira Craig. Το μεγαλύτερο σκανδιναβικό φεστιβάλ μπλουζ πραγματοποιείτε κάθε χρόνο αρχές Αυγούστου στο Notodden. Μπορεί κάλλιστα να είναι και το

καλύτερο Blues φεστιβάλ στην Ευρώπη και είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Το Festival παίρνει θέση σε μια μικρή νορβηγική πόλη της Notodden, πληθυσμού 12.000, σε ένα κοσμοπολίτικο Blues κέντρο της Ευρώπης, αντλώντας πάνω από 30.000 οπαδούς από όλες τις γωνιές του κόσμου Blues. Όπου και να περπατήσεις σε αυτή την πόλη, οι Blues μπορεί να ακουστεί καθαρά και δυνατά. Πολλά φεστιβάλ γίνονται στην Νορβηγία κάθε χρόνο, για παράδειγμα, οι Blues Festival στην κόλαση (κοντά στο Τρόντχαϊμ) και το Όσλο Blues Fest στο Μπέργκεν. Το πρώτο είχε διοργανωθεί το 1994, μετά την έναρξη του, το πλήθος των ανθρώπων που το παρακολουθούν κάθε χρόνο αυξάνεται συνεχώς, αυξάνεται από 1.500 κατά το πρώτο έτος σε περισσότερους από 20.000 το 2000.

COUNTRY

Η Νορβηγική country μουσική περιλαμβάνει μια μεγάλη επιρροή από καθημερινά περιστατικά της ζωής του τυπικού νορβηγική άτομο. Υπάρχει μια μεγάλη ενσωμάτωση της λαϊκής και της country μουσικής στην μοντέρνα country μουσική της χώρας. Λόγο των πολλαπλών διαλέκτων που διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό, η μουσική είναι διαφορετική για τις περιφέρειες και περιοχές σε όλη τη Νορβηγία. Ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα της χώρας είναι οι Hellbillies. Μαζί με άλλες σύγχρονες μπάντες της χώρας, υπάρχει μια εκτεταμένη χρήση της λαϊκής και ροκ μουσικής. Οι στίχοι των τραγουδιών τους είναι γραμμένα στη διάλεκτο της περιοχής του Hallingdal, και περιγράφουν την ζωή των κατοίκων της χώρας. Η Νορβηγία έχει παράγει επίσης country μουσικούς, όπως τον Heidi Hauge και τον Bjøro Håland. Άλλοι καλλιτέχνες που τραγουδούν για κοινή ζωή και τον πολιτισμό της Νορβηγίας είναι οι Salhuskvintetten και Vinskvetten. Ο Alf Bretteville - Jensen είναι ένας δημοφιλής τραγουδιστής / τραγουδοποιός των οποίων η έντονη , κάπως noir γεύση μουσικής του ενσωματώνει τα στοιχεία της country, folk και rock, με τη χρήση μέσων όπως ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, καθώς και pedal steel κιθάρα. Η μεγαλύτερη μουσική εκδήλωση country της Νορβηγίας πραγματοποιείτε στο Seljord κάθε χρόνο στα τέλη Ιουλίου

HIP - HOP

H Hip-hop είναι ένα είδος ρυθμικής μουσικής που συχνά συνοδεύεται από ραπ. To Hip - hop ήρθε στη Νορβηγία το καλοκαίρι του 1984 από την ταινία Beat Street που παρουσιάστηκε στους νορβηγικούς κινηματογράφους. Hip- hop σύντομα μετατράπηκε σε μια μικρή υποκουλτούρα και επεκτάθηκε από το breakdance, το graffiti και τη ραπ μουσική. Στη δεκαετία του 1980 και του 1990, νορβηγικό ραπ ήταν κυρίως στα αγγλικά, και η νορβηγική σκηνή hip - hop ήταν έντονα επηρεασμένη από την αμερικανική. Στις αρχές του 21ου αιώνα , πολλοί καλλιτέχνες άρχισαν να χρησιμοποιούν τη νορβηγική αντί της αγγλικής γλώσσας, και ταυτόχρονα να γράφουν στίχους σε διαφορετικές διαλέκτους της Νορβηγίας. Η μπάντα που ονομάζεται Tungtvann ήταν μια από τις πρώτες που σύνθεσε στη δική τους διάλεκτο. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, hip-hop εισήλθε στην κύρια ροη του προγράμματος.

Άλλοι δημοφιλείς καλλιτέχνες hip - hop και ομάδες στη Νορβηγία είναι για παράδειγμα οι Warlocks, Tommy Tee, Stella Mwangi, Klovner i Kamp, Gatas Parlament, Paperboys, Madcon, Erik og Kriss, Jaa9 & OnkelP και Thomax . Ο Tommy Tee , γνωστός και ως « νονός της νορβηγικής hip - hop » , είναι ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης εταιρίας παραγωγής την hip - hop Tee Productions που βρίσκεται στο Όσλο. Οι Madcon είναι ένα νορβηγικό hip- hop και reggae δίδυμο, που ξεκίνησε την καριέρα του το 1992. Απέκτησαν όλο και περισσότερο κοινό κατά την τελευταία δεκαετία και είναι πλέον διάσημοι διεθνώς, αλλά και έξω από την Ευρώπη. Ένα φεστιβάλ όπου η μουσική hip - hop μπορεί να βρεθεί - αν και δεν είναι μόνο για το hip - hop - είναι η Bergenfest , η οποία λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στο Bergenhus Festning στο Bergen της Νορβηγίας. Άλλα φεστιβάλ όπου μπορούν να εμφανιστούν καλλιτέχνες hip- hop είναι το Hove Festival στην Færvik κοντά σε Arendal και Oya Festival στο Όσλο .

BLACK METAL Η Νορβηγία είναι διάσημη για το black metal. Αν και δεν δημιουργήθηκε αρχικά στη Νορβηγία, νορβηγικά συγκροτήματα και μουσικοί έχουν βοηθήσει να αναπτυχθεί το είδος, με επιρροές από μπάντες όπως οι Bathory, Venom και Mercyful Fate. Το πρώιμο

black metal της Νορβηγίας ήταν αρκετά ποικίλο στον πειραματισμό και την καινοτομία - ορισμένες μπάντες (Mayhem, Emperor και Gorgoroth) επικεντρώθηκε στη δημιουργία ενός σκοτεινού ήχου, άλλες επικεντρώθηκαν στην χρήση Viking στοιχείων ( Borknagar , Enslaved ) και άλλες ( Limbonic Τέχνης , Dimmu Borgir ) περιελάμβαναν τη χρήση των πλήκτρων για να δημιουργήσετε το είδος τους που ονομάζεται συμφωνικό black metal. Ωστόσο, η χρήση των πλήκτρων δεν είναι ασυνήθιστο στην black metal γενικά, οι περισσότερες μπάντες γράφουν στίχους που επικεντρώνονται σε θέματα όπως το σκοτάδι, το κρύο, τη θλίψη, την κατάθλιψη, το κακό, τον σατανισμό και Σκανδιναβική μυθολογία. Οι Mayhem είναι ένα από τα σημαντικότερα black metal μπάντες όπως βοήθησε να καθορίσει το περιεχόμενο του είδους. Ήταν το κέντρο της λατρείας και πολλές φορές οι στίχοι τους περιέγραφαν ακραίες καταστάσεις, για παράδειγμα στην ενθάρρυνση της βίας κατά των εκκλησιών. Ο ηγέτης του μακελειού , Øystein " Euronymous " Aarseth, συγκρούστηκε με τον Varg " Count Grishnackh " Vikernes (ιδρυτής της μπάντας που ονομάζεται Burzum ) που ήταν μέλος των Mayhem. Αυτό ενδεχομένως οδηγήσε τον Varg να σκοτώσει τον Aarseth. Άλλα αμφιλεγόμενα γεγονότα σε αυτή τη σκηνή περιλαμβάνουν την αυτοκτονία του πρώην τραγουδιστή των Mayhem Per Yngve "Dead " Ohlin το 1991, και τη δολοφονία ενός ομοφυλόφιλου άνδρα στο Lillehammer της Νορβηγίας από τον τότε των drummer Bård " Φάουστ" Eithun το 1992 που έπαιζε στους Emperor. Μετά τον τοκετό Vikernes, η Νορβηγική black metal σκηνή κινήθηκε προς μια πιο ανοικτό και ευφάνταστό περιβάλλον, και το 1995, το δεύτερο κύμα της νορβηγικής black metal ξεκίνησε. Black metal που κάποτε ήταν μια εξαιρετικά underground φαινόμενο στις πρώτες ημέρες της, έγινε πιο γνωστό σε όλο τον κόσμο. Η εστίαση δεν ήταν πλέον που σε απειλές κατά της ζωής και το κάψιμο εκκλησιών, αν και οι περισσότερες μπάντες σήμερα εξακολουθούν να βρίσκονται προς το σατανισμό ή είναι άθεοι. Οι σύγχρονη στίχοι μπορούν να περιλαμβάνουν θέματα σχετικά με το κακό, Σκανδιναβική μυθολογία, το σεξ, τη βία και τον πόλεμο. Οι περισσότερες Νορβηγικές black metal μπάντες υπογράφουν με εταιρείες στις ΗΠΑ και την Αγγλία. Ο Dimmu Borgir χρησιμοποιεί ακόμη και τα στοιχεία της κλασικής μουσικής να επεκτείνουν τη μουσική τους σε ένα ευρύ φάσμα κοινού. Ως αποτέλεσμα, τα αρχεία τους να δείχνουν μεγάλη εμπορική επιτυχία, ειδικά στις ΗΠΑ. Τις πρώτες ημέρες, τα νορβηγικά black metal τραγούδια καταγράφονταν σε κασέτες με τέσσερα κομμάτια, αλλά τον τελευταίο καιρό, η μουσική έχει γίνει πιο σύνθετη. Με την καλύτερη τεχνολογία, η ποιότητα της μουσικής έχει γίνει καλύτερη,

ορισμένοι κριτικοί λένε, και οι μουσικοί, από τους οποίους πολλοί έχουν θητεύσει στην κλασική μουσική, είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι και μορφωμένοι, αν και πολλοί πιστεύουν Black Metal πρέπει να μείνει στο υπέδαφος. Αυτό που κάνει τη νορβηγική black metal μοναδική σε σύγκριση με άλλες χώρες, είναι το γεγονός ότι έχει μια ηχώ που καλεί τις δυνάμεις μαγείας και του κακού. Black metal μπάντες από άλλες χώρες έχουν προσπαθήσει συχνά να αναπαράγουν ήχους σαν την νορβηγική black metal, αλλά δεν είχαν επιτυχία. Νορβηγική black metal πάντα είχε και έχει έναν ιδιαίτερο ήχο και πουλάει αρκετά καλά σε όλο τον κόσμο.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ:ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ-ΩΡΙΩΝ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΛΤΑΔΩΡΟΣΚΩΣΤΑΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΙΤΑΛΙΑ

ΘΕΑΤΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Oι Ρωμαίοι απροκάλυπτα θαύμασαν και ποικιλοτρόπως μιμήθηκαν το αρχαίο ελληνικό δράμα . Ήταν φυσικό να θαυμάσουν εξίσου και τον χώρο όπου παιζόταν, την απλή, όσο και μεγαλειώδη αρχιτεκτονική μορφή του ελληνικού θεάτρου . Έτσι, όχι μόνο διατήρησαν, ανασκεύασαν και συμπλήρωσαν όσα θέατρα βρήκαν στις χώρες του ελληνικού πολιτισμού που κατέλαβαν, αλλά κατασκεύαζαν και νέα από άκρου εις άκρον της απέραντης αυτοκρατορίας τους και ως την τελική της πτώση .Όπως ήταν φυσικό, οι Ρωμαίοι εξέλιξαν το ελληνικό αρχιτεκτόνημα, επιφέροντας με τους αιώνες σημαντικές αλλαγές, οι οποίες όμως ποτέ δεν υπήρξαν τόσο ριζικές ώστε να ανατρέψουν την αρχική αρχιτεκτονική μορφή που ήρθαν να συνεχίσουν.

Την περίοδο της αναγέννησης το ενδιαφέρον για το θέατρο είναι μεγάλο, αλλά παρά το γεγονός αυτό, οι παραστάσεις γίνονται στην αυλή και στις ακαδημίες και σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Πολλές από τις πρώτες παραστάσεις στήνονται σε ανοιχτό χώρο, στις αυλές ή στους κήπους, αλλά και κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα. Χαρακτηριστικός τόπος αναπαράστασης θεαμάτων είναι η αίθουσα των δεξιώσεων/συμποσίων και άλλα ανάλογα μέρη.

ΔΟΜΗ ΡΩΜΑΙΚΩΝ ΘΕΑΤΡΩΝΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το Ρωμαϊκό θέατρο αποτελεί εξέλιξη των αρχαίων ελληνικών θεάτρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο λίθινο θέατρο στη Ρώμη από τον Πομπήιο ,το 55 π.Χ. ήταν αντίγραφο του θεάτρου της Μυτιλήνης. Εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την επικράτεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

ΚΟΙΛΟΤο κοίλο που φιλοξενούσε τους θεατές, στη ρωμαϊκή περίοδο διατηρεί τον βασικό λειτουργικό του χαρακτήρα, παρά τις κατασκευαστικές διαφοροποιήσεις του. Τα περισσότερα Ρωμαϊκά θέατρα είναι κτιστά εξ ολοκλήρου και υπάρχει πρόσβαση σε διάφορα σημεία του κοίλου. Προτιμώνται ήπιες πλαγιές. Ορισμένες

φορές τι κάτω θέατρο εδράζεται στο έδαφος και τα επιθέατρα γίνονται κτιστά. Η κατασκευή του κοίλου γίνεται με λιθοπλίνθους, οπτοπλίνθους, λιθοδέματα ή μικτή κατασκευή. Η υποδομή του κοίλου αποτελείται από ακτινικά διατεταγμένους τοίχους, που αφήνουν μεταξύ τους περάσματα, καλυπτόμενα με θόλους, συνδυασμένους με ομοκεντρικούς τοίχους, που δημιουργούν διαδρόμους. Ακτινικοί διάδρομοι συχνά καταλήγουν εξωτερικά σε τοξωτά ανοίγματα. Ορισμένοι από τους ακτινικούς διαδρόμους δίνουν έξοδο στα διαζώματα, ενώ ορισμένες φορές και σε κεντρικές θέσεις των κερκίδων. Η διάρθρωση του ρωμαϊκού κοίλου διατηρείται με οριζόντιους ανοικτούς διαδρόμους.

Οι πάροδοι του Ρωμαϊκού θεάτρου καλύπτονται με θόλους. Υπεράνω αυτών που οδηγούν στην ορχήστρα υπάρχουν κερκίδες επισήμων. Άλλες προσβάσεις στο κοίλο από θολοσκεπείς διαδρόμους της υποδομής οδηγούν από το εσωτερικό στην ψηλή πλευρά των διαζωμάτων ή σε κεντρικές θέσεις των κερκίδων, όπου συνδυάζονται με κλίμακες. Οι θολωτές προσβάσεις, εκτός από την περιοχή εξόδου τους, δεν αφαιρούν τμήματα κερκίδων. Τα εδώλια (καθίσματα) κατασκευάζονται και τη ρωμαϊκή περίοδο αντίστοιχα με αυτά των ελληνικών θεάτρων. Έχουμε και τους χρόνους αυτούς λαξευμένα ή δομημένα από λίθους ή μάρμαρο, αλλά και με χρήση οπτοπλίνθων. Θέσεις επισήμων υπάρχουν στην πρώτη σειρά, που ονομάζεται προεδρία.

ΟΡΧΗΣΤΡΑΗ ρωμαϊκή είναι ημικυκλική και η σκηνή πλησιάζει. Το ημικύκλιο άλλοτε ξεκινάει μετά την πάροδο και άλλοτε την περιλαμβάνει. Ενίοτε υπολείπεται του ημικυκλίου, τμήμα του οποίου κατέχει η σκηνή, συνήθης περίπτωση σε ωδεία. Σε ορισμένα θέατρα χαμηλές πλατιές βαθμίδες έχουν προστεθεί στην περιοχή της ορχήστρας, περιορίζοντας το χώρο της.

ΣΚΗΝΗΤα ρωμαϊκά χρόνια η σκηνή είναι ορθογώνιο κτίριο, ιδίου ύψους με το κοίλο, που ενώνεται με αυτό. Η σκηνή αποκτά ύψος. Ο τοίχος της στο πίσω μέρος υψώνεται 2 ή συχνότερα 3 πατώματα, όπως στο ελληνικό θέατρο με την παρουσία και θεολογείου σε τρίτο όροφο. Φέρει έντονο αρχιτεκτονικό ή πλαστικό διάκοσμο, με

πόρτες, κόγχες, κίονες, θριγκούς και αγάλματα. Στο εμπρός μέρος προς την ορχήστρα διαμορφώνεται χαμηλό προσκήνιο, το οποίο στην τελική μορφή του είχε ύψος ενός ορόφου, επάνω στο οποίο δρούσαν οι ηθοποιοί.

Υπάρχουν τρεις τύποι σκηνών, η πρώτη από αυτές ονομάζεται τραγική, η δεύτερη κωμική και η τρίτη σατυρική. Η διακόσμηση είναι πολύ διαφορετική. Οι τραγικές σκηνές είναι κατασκευασμένες από κίονες, αετώματα, αγάλματα και άλλα πράγματα, που ανήκουν στο βασιλικό παλάτι. Οι κωμικές έχουν μία άποψη ιδιωτικών σπιτιών, κοκκινωπά παράθυρα και προεξέχοντα δωμάτια, όπως τα κανονικά σπίτια. Οι σατυρικές σκηνές, όμως είναι διακοσμημένες με δέντρα, σπηλιές και άλλα αγροτικά θέματα, με χαρακτηριστικά ενός τοπίου.

Η ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΡΩΜΑΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟΜε πρότυπο το αρχαίο ελληνικό θέατρο, το ρωμαϊκό θέατρο είχε κάθε ευκαιρία να προχωρήσει και να αναπτύξει το πρότυπο αυτό. Η ανάπτυξη αυτή είχε σημαντικές επιπτώσεις στη μορφή αλλά και κυρίως στην ακουστική του, με αποτέλεσμα να έχουμε στο ρωμαϊκό θέατρο όλα τα στοιχεία που επέτρεψαν πολλά χρόνια μετά την εξέλιξη του κλειστού θεάτρου. Η σύγκριση ανάμεσα στα δύο θέατρα είναι μειονεκτική, ως προς την ακουστική, για το ελληνικό θέατρο.

Κι όμως το ρωμαϊκό θέατρο δεν μπόρεσε να αποκτήσει την φήμη του.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Ο ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΦΕΗ μουσική και ο χορός αποτελούσαν βασικό συστατικό στοιχείο των τελετών, των γιορτών και των ιταλικών θεατρικών παραστάσεων. Η μουσική μπορούσε να είναι φωνητική ή οργανική, και να παίζεται ως μουσικό μέρος ενός μόνο οργάνου ή μιας φωνής ή σε διάφορους ορχηστρικούς συνδυασμούς. Συνηθιζόταν να παίζεται μουσική στη διάρκεια των αλλαγών σκηνής για να γεμίσουν τα διαλείμματα και για να καλυφθεί ο θόρυβος από τα μηχανήματα. Με την έλευση της λυρικής όπερας η μουσική άρχισε προφανώς να αποκτά κυρίαρχο ρόλο. Έχουν σωθεί πολλές παρτιτούρες της εποχής αλλά δεν είμαστε σε θέση δυστυχώς να συνδέσουμε πολλά μουσικά κομμάτια με μια συγκεκριμένη θεατρική παράσταση. Και όσον αφορά τη λυρική όπερα πολύ λίγα λιμπρέτα έχουν συνδεθεί με συγκεκριμένες μουσικές παρτιτούρες και συνεπώς η γνώση μας για το μουσικό στοιχείο της θεατρικής ψυχαγωγίας της εποχής είναι πολύ περιορισμένη.

Το αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τον χορό, ο οποίος δεν διέθετε το αντίστοιχο ούτε μιας μουσικής παρτιτούρας ούτε ενός θεατρικού κειμένου. Αυτό που έχει σωθεί είναι μόνο μερικά σχέδια και γραπτές εκθέσεις.

Πολλά σκηνογραφικά ‘’θαύματα’’ των παραστάσεων της αυλής ή των ακαδημιών ήταν εφικτά χάρη την αποτελεσματικότητα των ειδικών εφέ. Οι αναγεννησιακοί ‘’τεχνικοί σκηνής’’ ακολούθησαν και επεξεργάστηκαν τις μεσαιωνικές τεχνικές και πρακτικές και ήταν σε θέση να πραγματοποιήσουν θαυμαστές αλλαγές και να εμφανίσουν θεότητες, τέρατα και μυθολογικά όντα στη θάλασσα, στον ουρανό, στον Παράδεισο ή στον Άδη. Το μεγαλύτερο θεαματικό εφέ δημιουργούνταν από τις μηχανές που επέτρεπαν στους θεούς να ξεπροβάλλουν από τον ουρανό για να δώσουν λύση στη δράση. Αυτοί και άλλα μυθολογικά πρόσωπα πετούσαν πάνω από τη σκηνή πάνω σε άμαξες, σύννεφα ή πάνω στη ράχη ζώων και πουλιών. Άλλα σκηνικά εφέ πραγματοποιούνταν χάρη στις καταπακτές που ήταν τοποθετημένες κάτω το σανίδωμα της σκηνής.

ΙΤΑΛΙΚΑ ΘΕΑΤΡΑ

1.ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΙΜΠΙΚΟ Στο θέατρο Ολίμπικο, τα καθίσματα για το κοινό είναι τοποθετημένα σε σχήμα ημιέλλειψης, που στρέφεται γύρω από μία μικρή ορχήστρα. Ο τοίχος του βάθους και οι δύο πλευρικές άκρες της ορθογώνιας σκηνής περικλείονται και οριοθετούνται από μία αρχιτεκτονική πρόσοψη, κοσμημένη με κίονες, κόχες, αγάλματα και ανάγλυφα. Στην πρόσοψη αυτά υπάρχει μια κεντρική αψίδα και δύο μικρότερες πόρτες, ενώ ακόμη δύο πόρτες, με θεωρεία από επάνω, είναι τοποθετημένες στους πλευρικούς τοίχους. Η συνολική αίσθηση που αναδύεται από αυτόν το χώρο είναι ενός ρωμαικού θεάτρου σε μικρογραφία, που έχει μεταφερθεί σε έναν εσωτερικό χώρο.

2. ΘΕΑΤΡΟ ΣΑΜΠΙΟΝΕΤΑΗ διάταξη των καθισμάτων ήταν σε ημικύκλιο και έβλεπαν προς τη σκηνή, η οποία δεν είχε αψίδα προσκηνίου, ενώ η

σκηνογραφία χρησιμοποιούσε ακόμη τα γωνιακά/ πλαινά τελάρα/ κουίντες. Πρόκειται για ένα από τα λίγα αναγεννησιακά θέατρα που έχουν επιζήσει ως τις μέρες μας και αποτελεί βασική μαρτυρία της εξέλιξης της θεατρικής αρχιτεκτονικής.

3. ΘΕΑΤΡΟ ΦΑΡΝΕΖΕΟ χώρος για το κοινό διατηρεί το συμβατικό σχήμα του αμβλικού χώρου. Τα καθίσματα για τους θεατές ήταν τοποθετημένα σε ανισόπεδη διάταξη σε σχήμα πετάλου και περιέκλειαν ένα μεγάλο χώρο που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τα θεάματα χορού.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ(ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ)

1. Πιπίνα Βονασέρα: Ήταν Ιταλίδα με καταγωγή από τη Μάλτα, ηθοποιός του Ιταλικού και μουσικού θεάτρου (όπερα/οπερέτες)

2. Αντρέα Καμιλλέρι: Γεννήθηκε στη Σικελία και είναι Ιταλός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα αστυνομικά διηγήματα του με κεντρικό ήρωα τον αστυνόμο Μονταλμπάνο.

3. Λουκίνο Βισκόντι του Μοντρόνε: Ήταν Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερα.

4. Ντάριο Φο: Ήταν Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης.

5. Βιτόριο Γκάσμαν: Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου καθώς επίσης σκηνοθέτης.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣΟι ιταλικές παραστάσεις αντλούν συχνά τα θέματα τους από

παραστάσεις του ελληνικού θεάτρου. Έτσι στα ιταλικά θέατρα ο επισκέπτης μπορείνα παρακολουθήσει παραστάσεις

όπως Αντιγόνη, Οδύσσεια και Ερωτόκριτο.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣΙΣΤΟΡΙΑ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Ο Κινηματογράφος της Ιταλίας περιλαμβάνει τις ταινίες που γίνονται στην Ιταλία, ή τις ταινίες Ιταλών σκηνοθετών. Κατα τα πρώτα χρόνια του ιταλικού κινηματογράφου, το 1900 περίπου, Ιταλοί δημιουργοί και ηθοποιοί γνώρισαν ακόμα και διεθνή επιτυχία και επηρρέασαν τη δημιουργία ταινιών ολόκληρου του κόσμου. Οι πρόωρες Ιταλικές ταινίες ήταν συνήθως προσαρμογές ταινιών ή θεατρικών έργων.

Ένα απο τα πρώτα κινήματα του Ιταλικού κινηματογράφου έλαβε χώρα στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1910. Μετά απο μια περίοδο ύφεσης το 1920, η Ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία αναζωογονήθηκε το 1930 με την άφιξη του ήχου στις ταινίες.

ΙΤΑΛΟΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΙ

Μικελάντζελο Αντονιόνι Λίνα Βέρτμίλερ Λουκίνιο Βισκόντι

Αντρέα Καμιλλέρι Ουμπέρτο Λέντσι Ρομπέρτο Μπενίνι

ΙΤΑΛΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ Βικτόριο Γκάσμαν Ντίνο ντε Λαουρέντις Σέρτζιο Μαρτίνο Μπρούνο ματέι Μάριο Μπάβα Τζουζέπε Μπενάτι Ρομπέρτο Μπενίνι Λάουρα Νέρι

ΙΤΑΛΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ Πιπίνα Βονασέρα Μπέπε Γκρίλο Κασπάρ Καπαρόνι Ραφαέλα Καρά Σύλβα Κοσκινά Μαρτσέλλο Μαστρογιάννη Ντομένικο Μοντούνιο Ρομπέρτο Μπενίνι

ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ Αγαπημένο μου ημερολόγιο Η γη τρέμει Η ατιμασμένη Η ζωή είναι ωραία Κάποτε στη Δύση Ο καλός ο κακός και ο άσχημος Νοσταλγία Οι ονειροπόλοι

Ο ταχυδρόμος Παράδεισος στη Δύση

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

Το Φεστιβάλ Βενετίας είναι το αρχαιότερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον κόσμο. Ξεκίνησε το 1932 ως Διεθνής Έκθεση της Τέχνης του Κινηματογράφου και από τότε διεξάγεται ετησίως, στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη, στο νησί Λίντο στη Βενετία. Είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένου κύρους κινηματογραφικά φεστιβάλ και αποτελεί μέρος της φημισμένης Μπιενάλε της Βενετίας, μιας μεγάλης έκθεσης μοντέρνας τέχνης που λαμβάνει χώρα κάθε δύο χρόνια.

Τα βασικά βραβεία του φεστιβάλ είναι: Ο Χρυσός Λέοντας , που απονέμεται στην καλύτερη ταινία του φεστιβάλ και Το Κύπελλο Βόλπι που απονέμεται στους καλύτερους ηθοποιούς (για ανδρικό και γυναικείο ρόλο)

Το Βραβείο του Μουσολίνι απονεμήθηκε από το 1934 ως το 1942. Πήρε την ονομασία του από τον Ιταλό Πρωθυπουργό Μπενίτο Μουσολίνι και σταμάτησε να απονέμεται με τον θάνατο του Μουσολίνι. Από το 1943 μαι μετά μετονομάστηκε ως Grand International Prize of Venice (Χρυσός Λέοντας).

ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΒΡΑΒΕΙΑ Βραβείο Μουσολίνι για την καλύτερη ιταλική ταινία

Βραβείο Μουσολίνι για την καλύτερη διεθνή ταινία

Καλύτερη παραγωγή

Καλύτερου ανδρικού ρόλου

Καλύτερου γυναικείου ρόλου Ειδικό βραβείο για το καλύτερο επιτελείο ηθοποιών

ΑΓΓΛΙΑΘΕΑΤΡΟ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Η αποκατάσταση της βασιλείας άνοιξε τον δρόμο για μια νέα και πολυφωνική πνευματική παραγωγή. Στο β’ μισό του 17ου αιώνα κυριαρχεί στο λογοτεχνικό στερέωμα ο ποιητής John Milton με το έργο του Paradise Lost (Ο Χαμένος Παράδεισος) και ο πολυγραφότατος John Dryden, που ανέπτυξε και θεατρική δραστηριότητα. Προς αυτήν την κατεύθυνση βοήθησε ιδιαίτερα ο Κάρολος Β’, ο οποίος αγαπούσε και στήριζε την τέχνη και την επιστήμη, και μάλιστα ίδρυσε την Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου για την Προαγωγή της Φυσικής Γνώσης, τα θεμέλια της οποία είχε θέσει νωρίτερα στον 17ο αιώνα ο Francis Bacon, συγγραφέας του Novum Organum Scientiarum (Νέο Όργανο των Επιστημών, σε αντίθεση με το Όργανον του Αριστοτέλη).

Τα γεγονότα αυτά είχαν τον αντίκτυπό τους και στην θεατρική παραγωγή. Τα θέατρα σε όλη τη δεκαετία του 1650 είχαν παραμένει κλειστά και η θεατρική παραγωγή είχε σχεδόν εξαφανιστεί.

  Έτσι, το 1660, με την μοναρχική Παλινόρθωση, το σκηνικό είναι κατάλληλο είτε για οπισθοδρομήσεις και επιστροφή στο παλιό, είτε για καινοτομίες και βήματα εμπρός. Αρχικά συνεχίστηκε η παράδοση των «μασκών», ενός είδους που είχε ακμάσει στα προηγούμενα χρόνια και ήταν το μόνο που είχε επιζήσει από τα γεγονότα των δεκαετιών του 1640 και 1650. Την παράδοση των μασκών, θα δούμε να συνεχίζεται μέχρι και το 1700 και μάλιστα να καλλιεργείται και από μεγάλους Άγγλους συγγραφείς. Οι καιροί όμως είχαν αλλάξει και ένα νέο είδος εμφανίστηκε, η κωμωδία των ηθών. Λίγο αθυρόστομη, με έξυπνες και χιουμοριστικές ατάκες, κέρδισε πολύ γρήγορα το δικό της κοινό. Η αρχή βέβαια έγινε με έργα αρκετά ανώδυνα, χωρίς αθυροστομίες και βωμολοχίες αλλά σύντομα το νέο είδος πήρε τη δική του μορφή και εξελίχθηκε. Σημαντικότεροι εκπρόσωποι του είδους ήταν ο Sir George Etheridge, ο William Wycherley, ο Sir John Vanbrough και ο καλύτερος εκπρόσωπος του είδους ο William Congreve. Μεγάλη καινοτομία ήταν η εισαγωγή γυναικών ηθοποιών στα θεατρικά έργα. Η είσοδός τους στον θεατρικό χώρο ήταν τόσο επιτυχημένος, που σε πολλά   θεατρικά έργα υπήρχαν ατάκες γραμμένες για συγκεκριμένες ηθοποιούς και μόνο, όπως στην περίπτωση του The Way of the World , του William Congreve, που τον επίλογο του έργου απαγγέλλει, όπως σώζουν τα χειρόγραφα του έργου, η ηθοποιός Anne Bracegirdle. Δεν έλειψαν και γυναίκες που ευνοήθηκαν εξαιτίας των υψηλών διασυνδέσεών τους, όπως πχ η Nell Gwyne, ερωμένη του Καρόλου Β’. Γεγονός είναι ότι η γυναίκα

με πολύ αργά βήματα μεν, κατακτά έναν κόσμο που ως τότε θεωρούνταν αμιγώς ανδρικός.

ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥΤο κοινό του θεάτρου στον 17ο αιώνα ήταν ανώτεροι αστοί, αριστοκράτες και ευγενείς με καλλιέργεια πνευματική και αριστοκρατικούς τρόπους. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με το κοινό μετά το 1700, στον 18ο αιώνα. Παρότι αριθμητικά αυξάνεται πάρα πολύ, αυτό έχει αντίκτυπο στην ποιότητα του. Τόσο τα έργα του αιώνα αυτού είναι σαφώς ποιοτικά κατώτερα από τα έργα του 17ου αιώνα, όσο και το κοινό δεν είναι πλέον τόσο απαιτητικό, λόγω της ελλιπούς καλλιέργειάς του. Έχουμε ένα κοινό πιο «λαϊκό, αν επιτρέπεται η έκφραση, το οποίο δεν αναζητά πλέον το καλό έργο, αλλά ένα εργάκι για διασκέδαση, που δε θα έχει και πολύ ακριβό εισιτήριο.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

1. Aphra Behn: Ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδιζε τα προς το ζην με το να γράφει θεατρικά έργα.

2. Colley Cibber: Ήταν συγγραφέας απομνημονευμάτων και διασκευαστής σεξπηρικών έργων, με το Απρόσεχτος Σύζυγος και το Τελευταία Βάρδια του Έρωτα. Μεγάλα όμως ονόματα της αγγλικής λογοτεχνίας ασχολήθηκαν με την κωμωδία ή καλύτερα παρωδία, που στόχευε περισσότερο στην σάτιρα των ηθών, κατά την οποία η προσκόλληση στον κλασικισμό της όπερας ή άλλων κλασικιζουσών μορφών τέχνης δεν είναι παρά διαστρέβλωση της αισθητικής. Εδώ αναφέρονται συγγραφείς όπως:

3. Fieldin g : με τα έργα Ο Ψευτογιατρός ή ο Αγύρτης, Θωμάς ο Τοσοδούλης και Η όπερα της Οδού Γκράμπ.

4. John Gay: με τα έργα Πως το λέτε αυτό; και την περίφημη Όπερα του Ζητιάνου, που σατιρίζει ευθέως τα πολιτικά ήθη της χώρας.

5. Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του Αναγεννησιακού Θεάτρου είναι ο γνωστός σε όλους Ουίλιαμ Σεξπιρ, ένας από τους σπουδαιότερους θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών! Ο Σέξπιρ έγραψε τόσο δράματα, όσο και κωμωδίες, όπως για παράδειγμα το «Ριχάρδος ο Γ’», ¨Ο έμπορος της Βενετίας», το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και το «Όνειρο θερινής νυχτός», ενώ πέρα από συγγραφέας ήταν και ηθοποιός.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η Αγγλία έχει μια σημαντική κινηματογραφική βιομηχανία για πάνω από έναν αιώνα. Ενώ η παραγωγή ταινιών είχε φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών το 1936, η «χρυσή εποχή» του βρετανικού σινεμά είναι ότι συνέβησαν στη δεκαετία του 1940.

Πολλοί Βρετανοί ηθοποιοί έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη και μεγάλη επιτυχία, όπως ο Michael Caine ,ο  Sean Connery  και η  Κέιτ Γουίνσλετ . Μερικές από τις ταινίες με το μεγαλύτερο ποτέ box office που έχουν γίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι οι δύο σειρές με την υψηλότερη είσπραξη, ο Χάρι Πότερ και ο James Bond.

Η ταυτότητα της αγγλικής βιομηχανίας και η σχέση του με το Χόλυγουντ, αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης. Η ιστορία της κινηματογραφικής παραγωγής στην Αγγλία συχνά επηρεάζονταν από τις προσπάθειες για να ανταγωνιστεί την αμερικανική βιομηχανία. Η καριέρα του παραγωγού Alexander Korda σημαδεύτηκε από το στόχο αυτό, όπως επίσης η Οργάνωση Rank προσπάθησε να το κάνει στη δεκαετία του 1940, και η Goldcrest στη δεκαετία του 1980. Πολυάριθμοι βρετανικής καταγωγής σκηνοθέτες, όπως ο Alfred Hitchcock και ο Ρίντλεϊ Σκοτ ,  και ερμηνευτές, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Κάρι Γκραντ , έχουν βρει την επιτυχία κυρίως λόγω της δουλειάς τους στην Αγγλία.

Η πρώτη κινούμενη εικόνα προβλήθηκε στο Leeds από το Louis Le Prince το 1888 και αναπτύχτηκε από το Celiloed Films στο Hyde Park, στο Λονδίνο το 1889 από τον William Friese Greene, ένας Βρετανός εφευρέτης ο οποίος έλαβε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1890. Το 1920 βραχύβια εταιρεία Μinerva films ιδρύθηκε στο Λονδίνο.

Μέχρι τα μέσα τα δεκαετίας των ΄20 βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία έχανε σε ισχυρό ανταγωνισμό από τις ηνωμένες Πολιτείες. Το μεγαλύτερο αστέρι του βωβού κινηματογράφου , ήταν ο κωμικός Τσάρλι Τσάπλιν. Ο νόμος των  Κινηματογραφικών Ταινιών του 1927 ψηφίστηκε με σκοπό την ενίσχυση της τοπικής παραγωγής, που απαιτεί ότι οι κινηματογράφοι δείχνουν σε ορισμένο ποσοστό του βρετανικές ταινίες. Η πράξη ήταν τεχνικά μια επιτυχία γιατί το κοινό για τις βρετανικές ταινίες γίνονται μεγαλύτερα από την ποσοστό που απαιτούνταν . Αλλά είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αγοράς για την κακή ποιότητα, ταινίες χαμηλού κόστους. Οι «ΓΡΗΓΟΡΑ ποσοστά », όπως έγινε

γνωστό, συχνά είχε κατηγορηθεί από τους ιστορικούς για τροχοπέδη για την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Ωστόσο, μερικοί Βρετανοί κινηματογραφιστές, όπως ο Michael Powell , έμαθαν την τέχνη τους, κάνοντας τέτοιες ταινίες.

Το 1929 μπαίνει στις αίθουσες του κινηματογράφου και ο ήχος .

Αίθουσα μουσικής αποδείχτηκε επίσης η επιρροή στην κωμωδία αυτής τα περιόδου, και μια σειρά από δημοφιλείς [προσωπικότητες που προέκυψαν ήταν ο George Formby, Gracie Fields, , Jessie Matthews και Will Hay. Αυτά τα αστέρια συχνά έκαναν αρκετές ταινίες κάθε χρόνο, και οι παραγωγές τους εξακολουθούν να είναι σημαντικές για ηθικούς σκοπούς κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου .

Πολλές από τις βρετανικές ταινίες με τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 είχαν παραχθεί από το Λονδίνο Films , που ιδρύθηκε από την ουγγρικής καταγωγής Alexander Korda . Η επιτυχία του The Private Life of Henry VIII (1933), που έγινε στο βρετανικό και Dominion σε Elstree, έπεισε United Artists και το Prudential να επενδύσουν στο Denham Film Studios , το οποίο άνοιξε το Μάιο του 1936, αλλά και οι δύο επενδυτές υπέστησαν ζημίες ως αποτέλεσμα. Ταινίες Korda πριν τον πόλεμο περιλαμβάνονται Πράγματα για να έρθει (1936), Ρέμπραντ (1936) και Ιππότης Χωρίς Armour (1937), καθώς και τα πρώτα Technicolour ταινίες The Drum (1938) και The Four Feathers (1939).  Wings of the Morning (1937), πρώτη ταινία με χαρακτηριστικό Technicolour του Ηνωμένου Βασιλείου, που από το τοπικό παρακλάδι της 20th Century Fox . 

Ο Alfred Hitchcock είχε εγκαταστήσει το θρίλλερ από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 με τα  The Man Who Knew Too Much (1934), The 39 Steps (1935) και Η κυρία εξαφανίζεται (1938).Επαινείται στη Βρετανία, όπου είχε βαπτιστεί "Alfred the Great" από το περιοδικό  Picturegoer,   η φήμη του Χίτσκοκ, όπου είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν ταινίες στο εξωτερικό, όπου στο περιοδικό New York Times , ένας συγγραφέας δήλωσε χαρακτηριστικά "Τρία μοναδικά και πολύτιμα όργανα έχουμε οι Βρετανοί όπου δεν έχουν οι Αμερικάνοι . τα  Magna Carta , τη Γέφυρα του Πύργου και τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του μελοδράματος στον κόσμο ».Ο Χίτσκοκ στη συνέχεια υπέγραψε επταετές συμβόλαιο με την εταιρεία Selznick και μετακόμισε στο Χόλιγουντ .Στη δεκαετία του 1960 πολλοί Αμερικάνοι σκηνοθέτες εργάζονταν στο Λονδίνο καθ 'όλη τη δεκαετία, ενώ άλλοι έγιναν μόνιμοι κάτοικοι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ανεπιθύμητος στην Αμερική ήταν ο Τζόζεφ Λόουζι όπου  είχε μια σημαντική επιρροή στο βρετανικό κινηματογράφο στη δεκαετία του 1960, κυρίως με τις συνεργασίες του με θεατρικούς συγγραφείς.  Εθελοντικοί εξόριστοι ο Richard

Lester και ο  Stanley Kubrick όπου  ήταν επίσης ΄΄ενεργά μέλη΄΄ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο  Lester είχε μεγάλες επιτυχίες με την ταινία Η νύχτα μιας σκληρής ημέρας (1964) και το The Knack ... και πώς να το πάρει (1965), ενώ ο Κιούμπρικμε το  Δρ Strangelove (1963) και το 2001: A Space Odyssey(1968). Ο Kubrick εγκαταστάθηκε στο Hertfordshire στις αρχές του 1960 και θα παραμείνει στην Αγγλία για το υπόλοιπο της καριέρας του. Άλλες ταινίες αυτής της εποχής που συμμετέχουν εξέχοντες κινηματογραφιστές από αλλού στην Ευρώπη, Blowup και Repulsion (1965) ήταν οι πρώτοι ταινίες αγγλικής γλώσσας του Ιταλού σκηνοθέτη Μικελάντζελο Αντονιόνι και της Πολωνέζας  Ρομάν Πολάνσκι , αντίστοιχα.Ιστορικές ταινίες όπως ο Λώρενς της Αραβίας (1962), Tom Jones (1963), και έναν άνδρα για όλες τις εποχές (1966) επωφελήθηκε από την επένδυση των αμερικανικών στούντιο. Σημαντικές ταινίες όπως Becket (1964), Χαρτούμ (1966) και The Charge της ελαφριάς ταξιαρχίας (1968) ήταν τακτικά τοποθετημένα, ενώ οι ταινίες μικρότερης κλίμακας, συμπεριλαμβανομένων των ατυχημάτων (1967), ήταν μεγάλες επιτυχίες. Στα Όσκαρ νικητές για την καλύτερη εικόνα ήταν Βρετανοί παραγωγοί, συμπεριλαμβανομένων έξι Όσκαρ για την ταινία μιούζικαλ Oliver!(1968) και το μυθιστόρημα του Charles Dickens: Oliver Twist .

Κατά τις δεκαετίες 1980-1990 το Channel 4 συμμετείχε σε κινηματογραφική παραγωγή, όπου τα ταλέντα από την τηλεόραση μεταφέρθηκαν σε ταινίες μεγάλου μήκους με Στίβεν Φρίαρς ( Ωραίο μου πλυντήριο ) και Mike Newell( Χορός με Stranger ).Ο John Boorman , ο οποίος είχε εργαστεί στις ΗΠΑ, επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο να κάνει τν ταινία  Hope and Glory (1987).Το Channel Four έγινε επίσης μεγάλος χορηγός του Διοικητικού Συμβουλίου της παραγωγής του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, το οποίο υποστηρίζει τρείς από τους πιο θρυλικούς σκηνοθέτες της Βρετανίας: Derek Jarman ( The Last of England , 1987), Terence Davies ( Distant Voices, Still Lives , 1988), και Peter Greenaway  η τελευταία εκ των οποίων κέρδισε εμπορική επιτυχία με το The Cook, ο Κλέφτης, η Γυναίκα του και τον εραστή της (1989). Ταινία  <<Stephen Woolley >> της εταιρείας Palace  απολαμβάνουν επίσης ορισμένες σημαντικές επιτυχίες, συμπεριλαμβανομένου του Neil Jordan 's Η Εταιρεία των λύκων (1984 ) και Μόνα Λίζα (1986), πριν καταρρεύσει μέσα από μια σειρά αποτυχημένων ταινιών. Μεταξύ των άλλων αξιοσημείωτες βρετανικές ταινίες της δεκαετίας ήταν ο Bill Forsyth 'sΓρηγόρης Girl (1981) και Local Hero (1983), Lewis Gilbert 's Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα (1983), Peter Yates « Η Dresser (1983) και Κένεθ Μπράνα σκηνοθετικό ντεμπούτο ήταν και το  Henry V (1989).

Σε σύγκριση με τη δεκαετία του 1980, οι επενδύσεις στην παραγωγή ταινιών αυξήθηκε δραματικά. Το 1989, οι ετήσιες

επενδύσεις έφταναν τα £ 104.000.000.Μέχρι το 1996, ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί σε £ 741 εκατομμύρια.  Παρ 'όλα αυτά, η εξάρτηση από τη χρηματοδότηση από ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς, όπως το BBC και το Channel 4 σήμαινε ότι οι προϋπολογισμοί ήταν συνήθως χαμηλοί και η εγχώρια παραγωγή ήταν πολύ κατακερματισμένη: η κινηματογραφική βιομηχανία, στηριζόμενοι κυρίως στην Hollywood ια εσωτερικές επενδύσεις. Σύμφωνα με τον κριτικό Neil Watson, υπήρχε η ελπίδα ότι τα £ 90.000.000 κατανέμονται από τη νέα Εθνική Λοταρία σε τρία franchises (Η ταινία Consortium, Pathe Pictures, και το DNA) θα καλύψει το κενό, αλλά «εταιρική και τα ίδια κεφάλαια για την παραγωγή ταινιών στο Ηνωμένο Βασίλειο ως βιομηχανία, εξακολουθεί να είναι λεπτές στο έδαφος και οι περισσότερες εταιρείες παραγωγής που λειτουργούν στον τομέα παραμένουν απελπιστικά χαμηλής κεφαλαιοποίησης ». Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ήταν μια σχετικά επιτυχημένη χρονιά για τη βρετανική κινηματογραφική βιομηχανία. Πολλές βρετανικές ταινίες βρήκαν ένα ευρύ διεθνές κοινό, λόγω της χρηματοδότησης από το BBC Films, Film 4 και το Film Council του Ηνωμένου Βασιλείου, και ορισμένες ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής, όπως είναι ο τίτλος εργασίας, εξασφάλισε χρηματοδότηση και συμφωνίες διανομής με μεγάλες αμερικανικές κινηματογραφικές εταιρίες. Τίτλος εργασίας σημείωσε τρεις μεγάλες διεθνείς επιτυχίες, όλα με πρωταγωνιστή τον Hugh Grant και ο Colin Firth, με τις ρομαντικές κωμωδίες της Μπρίτζετ Τζόουνς Diary (2001), η οποία απέφερε συνολικά $ 254 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο στη συνέχεια  Bridget Jones: The Edge of Reason , το οποίο κέρδισε $ 228 εκατομμύρια και ο Richard. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κέρτις, Love Actually (2003), η οποία απέφερε συνολικά $ 239 εκατομμύρια. Τα πιο επιτυχημένη από όλες, Phyllida Lloyd 's Mamma Mia! (2008), η οποία απέφερε 601 εκατομμύρια δολάρια.Η νέα δεκαετία είδε μια σημαντική νέα σειρά ταινιών στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ, αλλά οι Βρετανοί έκαναν τις ταινίες Χάρι Πότερ, αρχίζοντας με Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος το 2001.Ο David Heyman της εταιρείας Heyday Films έχει δημιουργήσει επτά συνέχειες, με τον τελικό τίτλο κυκλοφόρησε σε δύο μέρη - Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου - Μέρος 1 το 2010 και Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου - Μέρος 2 το 2011. Όλα γυρίστηκαν στο Leavesden Studios στην Αγγλία.

ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΙΓΡΑΦΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ

Η Βρετανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Βραβείων παρουσιάζει τα ετήσια βραβεία που φιλοξενούνται από την Βρετανική Ακαδημία

Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Τεχνών (BAFTA). Συχνά θεωρείται ότι είναι το Βρετανικό ομόλογό του Οσκαρ. 

ΙΣΤΟΡΙΑΒρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Τεχνών (BAFTA) ιδρύθηκε το 1947 ως το British Film Academy, από τον David Lean , Alexander Korda , Carol Reed , Τσαρλς Λότον , Roger Manvell και άλλοι. Το 1958, η Ακαδημία συγχωνεύθηκε με το Guild της Τηλεόρασης και τους Διευθυντές για να σχηματίσουν τν Κοινωνία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, το οποίο έγινε τελικά η Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Τεχνών το 1976.Δήλωσε φιλανθρωπική αποστολή BAFTA είναι να "στηρίζουν, να αναπτύσσουν και να προωθούν τις μορφές τέχνης της κινούμενης εικόνας, με την αναγνώριση και επιβράβευση της αριστείας, εμπνέοντας τους επαγγελματίες και ωφελούν το κοινό". Εκτός από τις υψηλού προφίλ τελετές απονομής των βραβείων BAFTA τρέχει ένα πρόγραμμα όλο το χρόνο των εκπαιδευτικών εκδηλώσεων, συμπεριλαμβανομένων προβολές ταινιών και τα βραδινά αφιερώματα. BAFTA υποστηρίζεται από μια ιδιότητα μέλους των περίπου 6.000 ανθρώπων από τις ταινίες, τηλεόραση και video game βιομηχανίες.Τα Βραβεία της Ακαδημίας έχουν τη μορφή μιας θεατρικής μάσκας που σχεδιάστηκε από τον αμερικανικό γλύπτη Mitzi Cunliffe , η οποία ανατέθηκε από την συντεχνία των τηλεοπτικών παραγωγών το 1955.

ΕΤΗΣΙΑ ΤΕΛΕΤΗΗ τελετή που χρησιμοποιείται για να πραγματοποιηθεί τον Απρίλιο ή τον Μάιο, αλλά από το 2002 και μετά πραγματοποιείται το Φεβρουάριο, προκειμένου να προηγηθεί του Όσκαρ . Τα βραβεία είναι ως επί το πλείστον ανοιχτά σε όλες τις εθνικότητες, αν και υπάρχει ένα βραβείο για Outstanding British Film και Εξαιρετική Ντεμπούτο με μια βρετανική συγγραφέας, παραγωγός και διευθυντής. Η βρετανική Ταινιών Μικρού Μήκους και βραβεία British Short Animation είναι επίσης μόνο για ταινίες του ηνωμένου Βασιλείου. Η τελετή απονομής των βραβείων μεταδίδεται σε μια μικρή καθυστέρηση στη βρετανική τηλεόραση το ίδιο βράδυ (συνήθως BBC One ), και σε όλο τον κόσμο.

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΑπό το 2008, οι τελετές λαμβάνουν χώρα στο Royal Opera House  προηγουμένως είχε λάβει χώρα (από το 2000) στο πλαίσιο της εμβληματικής Ωδείο κινηματογράφου στην πλατεία Leicester .

ΧΟΡΗΓΙΑΤα βραβεία χρηματοδοτούνται από δίκτυο κινητής τηλεφωνίας Orange μέχρι το 2012. Από το 2013, έχουν χορηγία από τη μητρική εταιρεία της Orange, EE . τελευταία ενημέρωση: 11/24/13

ΒΡΑΒΕΙΑ Βραβείο BAFTA για την καλύτερη ταινία (από το 1948) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη British Film (από το 1948) Βραβείο BAFTA Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας (από το 1948) Βραβείο BAFTA Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους (από το 1980) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη Short Animation (από το 1990) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων (από το 2006) Βραβείο BAFTA Καλύτερου Ντοκιμαντέρ (1948-1989, 2012) Βραβείο BAFTA για τον καλύτερο δράστη σε έναν ηγετικό ρόλο (από το 1968) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη ηθοποιό σε έναν ηγετικό ρόλο (από το 1968) Βραβείο BAFTA Καλύτερης Σκηνοθεσίας (από το 1969) Βραβείο BAFTA για τον καλύτερο δράστη σε έναν ενισχυτικό ρόλο (από το 1969) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη ηθοποιό σε έναν ενισχυτικό ρόλο (από το 1969) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη κινηματογραφία (από το 1969) Βραβείο BAFTA για τον καλύτερο ήχο (από το 1969) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη ταινία μουσική (από το 1969) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη Σχεδιασμός Παραγωγής (από το 1969) Βραβείο BAFTA για το καλύτερο σχέδιο κοστουμιών (από το 1969) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη επεξεργασία (από το 1978) Βραβείο BAFTA για το σημαντικό ντεμπούτο από έναν Βρετανό συγγραφέα, σκηνοθέτης ή ο παραγωγός (από το 1998) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη Ειδική Visual Effects (από το 1983) Βραβείο BAFTA για τον καλύτερο μακιγιάζ και τα μαλλιά (από το 1983) Βραβείο BAFTA Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου (από το 1984)

Βραβείο BAFTA για την καλύτερη Διασκευασμένου Σεναρίου (από το 1984) Βραβείο BAFTA Αστέρια Rising (από το 2006) Βραβείο BAFTA Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου σε πρωταγωνιστικούς ρόλους Κινηματογράφου (απονέμεται 1952-1984) Βραβείο BAFTA Καλύτερου Σεναρίου (απονέμεται 1969-1983) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη βρετανική Σεναρίου (απονέμεται 1955-1968) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη βρετανική ηθοποιός (απονέμεται 1952-1967) Βραβείο BAFTA Καλύτερης Ξένης Ηθοποιού (απονέμεται 1952-1967) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη βρετανική ηθοποιό (βραβευμένη 1952-1967) Βραβείο BAFTA για την καλύτερη ηθοποιό Εξωτερικών (1952-1967 απονέμεται)

ΟΡΛΑΝΤΟ ΜΠΛΟΥΜ

Ο Ορλάντο Μπλουμ γεννήθηκε στο Κεντ του Ηνωμένου Βασιλείου. Από μικρός, αν και δυσλεκτικός, ενθαρρύνθηκε από τη μητέρα του να αρχίσει μαθήματα ηθοποιίας. Το 1993 μετακόμισε στο Λονδίνο για να σπουδάσει ηθοποιία, φωτογραφία και γλυπτική στο Fine Arts College του Hampstead. Έπειτα, παρακολούθησε μαθήματα για δύο χρόνια στο National Youth Theatre, όπου και κέρδισε υποτροφία για το British American Drama Academy. Ο Μπλουμ άρχισε την επαγγελματική του πορεία συμμετέχοντας στις σειρές Casualty και Midsomer Murders αλλά και στην ταινία Wilde ,η οποία αποτέλεσε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο. 

Ορλάντο Μπλουμ Ρόμπερτ Πάτινσον

ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΑΤΙΝΣΟΝ

Ο Ρόμπερτ Ντάγκλας Τόμας Πάτινσον (Robert Douglas Thomas Pattinson), γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο στις 13 Μαΐου 1986. Eίναι Άγγλος ηθοποιός, μουσικός και παραγωγός ενώ έχει εργαστεί και ως μοντέλο. Ο Ρόμπερτ ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας τον ρόλο του Cedric Diggory στην ταινία Harry Potter and the Goblet of Fire. Αργότερα, κέρδισε τον ρόλο του Edward Cullen στην προσαρμογή των ταινιών του μυθιστορήματος Λυκόφως (μυθιστόρημα) / Λυκόφως (ταινία) από την Stephenie Meyer, αποκτώντας τεράστια φήμη. Ο Ρόμπερτ κατατάσσεται ως ένας από τους πιο καλοπληρωμένους ηθοποιούς στο Χόλιγουντ, σύμφωνα με τα κέρδη του το 2009. Το 2010, ο Ρόμπερτ αναγνωρίστηκε ως μία από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες του κόσμου.

ΜΑΓΚΙ ΣΜΙΘ Η Μάγκι Σμιθ (αγγλ. Maggie Smith) (28 Δεκεμβρίου 1934) είναι Βρετανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Η μακρά της καριέρα, που μετρά περίπου 60 χρόνια, την έχει καταστήσει ως μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της Μεγάλης Βρετανίας. Η Σμιθ έχει βραβευτεί για τις ερμηνείες της τόσο στο θέατρο, όσο και τον κινηματογράφο. Είναι κάτοχος δυο βραβείων Όσκαρ (ενός Α' Γυναικείου Ρόλου κι ενός Β' Γυναικείου Ρόλου), ενός Βραβείου Τόνυ, επτά Βραβείων BAFTA, δυο Βραβείων Έμμυ, δυο Χρυσών Σφαίρων, δυο Βραβείων Σωματείου Ηθοποιών κι ενός Βραβείου Λόρενς Ολίβιε.

ΤΟΜ ΧΙΝΤΛΣΤΟΝ

Ο Τομ Χίντλστον (αγγλικά: Tom Hiddleston) γεννημένος στις 9 Φεβρουαρίου 1981 είναι Άγγλος ηθοποιός του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και του θεάτρου. Ο Χίντλστον φοίτησε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης (Royal Academy of Dramatic Art) και ήρθε στην επιφάνεια μέσω των πολυάριθμων τηλεοπτικών του ρόλων και πιο πρόσφατα με τους κινηματογραφικούς του ρόλους.

ΝΟΡΒΗΓΙΑΘΕΑΤΡΟ

Η σχέση της Νορβηγίας με το θέατρο είναι σχεδόν ανύπαρκτη, καθώς η Νορβηγία δεν φαίνεται να έχει διαπρέψει στον τομέα αυτό. Οι μόνες πληροφορίες που αντλούμε αφορούν τον Ερρίκο Ιψεν. Πρόκειται για έναν Νορβηγό δραματικό συγγραφέα και ποιητή, έναν

από τους πρωτοπόρους της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας. Τον Ίψεν χαρακτηρίζει η έντονη διάθεση να θίξει ευαίσθητα θέματα της εποχής του, όπως τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, το κόστος που συνεπάγεται η προσπάθεια διατήρησης του πλούτου και του κοινωνικού status, καθώς και ζητήματα ηθικής τάξης.

ΕΡΓΑΣε ηλικία μόλις 20 ετών έγραψε το πρώτο του δράμα "Κατιλίνας", 1848. Ακολούθησε μία τεράστια δραματική παραγωγή:

"Τα παλληκάρια του Χέλγκελαντ", "Οι μνηστήρες του θρόνου", "Η κωμωδία του έρωτα", "Μπραντ", "Ο σύνδεσμος των νέων", "Ο αυτοκράτορας και ο Γαλιλαίος", "Τα στηρίγματα της κοινωνίας", "Το σπίτι της κούκλας", "Βρυκόλακες", "Ο εχθρός του λαού", "Αγριόπαπια", "Ρόσμερσχολμ", "Η Κυρά της θάλασσας", "Έντα Γκάμπλερ", "Ο αρχιτέκτονας Σόλνες", "Ο μικρός Έγιολφ", "Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν", "Όταν εμείς οι πεθαμένοι σηκωθούμε",

ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ:

ΝΑΤΑΣΣΑ ΑΡΓΥΡΙΟΥΑΡΕΤΗ ΒΑΛΣΑΜΟΠΟΥΛΟΥΛΙΑΝΑ ΑΛΕΞΙΟΥΝΙΚΗ ΒΑΓΕΝΑΣΟΦΙΑ ΒΕΡΓΙΑΝΕΛΟΥ