Ελληνικός Κινηματογράφος & Animation

Υπεύθυνη Καθηγήτρια: Καρατζόγλου Ζήνα

ΟΜΑΔΑ:

Πετρίδου Γεωργία

Σανδραβέλης Ραφαήλ

Σιακαβάρας Βασίλης

Στεφανίδου Ναυσικά

Τσακνή Δέσποινα

Ψαλλίδα Γεωργία

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ο κινηματογράφος ως τέχνη

Ελληνικός Κινηματογράφος (Σκηνοθέτες, Ηθοποιοί,

Συνθέτες)

Οι δέκα καλύτερες ταινίες

Οι δέκα καλύτερες μουσικές επενδύσεις

Κινούμενα Σχέδια

Οι μεγαλύτερες εταιρίες κινουμένων σχεδίων

Οι δημοφιλέστερες ταινίες της Disney

Ο Κινηματογράφος ως Τέχνη

Η λέξη «κινηματογράφος» επινοήθηκε από το Λεών Μπουλί ο

οποίος βάφτισε έτσι αυτό που θεωρήθηκε ως εφεύρεση των αδελφών

Λουί και Ογκίστ Λιμιέρ.Οι αδερφοί Λιμιέρ, δεν ήταν οι εφευρέτες του

κινηματογράφου, ήταν όμως αυτοί που τον βελτίωσαν, τον καθιέρωσαν

και τον διέδωσαν στο ευρύ κοινό. Ο όρος κινηματογράφος σήμαινε,

αρχικά, τη μηχανή εκείνη η οποία είχε τη δυνατότητα να καταγράφει

την κίνηση. Η αίσθηση της κίνησης που δημιουργείται όταν βλέπουμε

μια ταινία βασίζεται στην εκμετάλλευση δύο οπτικών φαινομένων: το

πρώτο είναι η διατήρηση της οπτικής εικόνας στον εγκέφαλο για ένα

κλάσμα του δευτερολέπτου μετά την προβολή της στο φακό του ματιού

(persisternce of vision), ενώ το δεύτερο δημιουργεί την ψευδαίσθηση

της κίνησης, όταν οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη

Eισήγαγε τεχνικές οπτικών εφέ, ενώ για πρώτη φορά πρόβαλε

έγχρωμες ταινίες, χρωματίζοντας την κινηματογραφική ταινία (καρρέ)

με το χέρι .Με αφετηρία τις νέες δυνατότητες που αναδείχθηκαν, ο

κινηματογράφος μετασχηματίστηκε διεθνώς σε μία δημοφιλή μορφή

τέχνης, ενώ παράλληλα πολλοί κινηματογραφικοί χώροι

δημιουργήθηκαν με αποκλειστικό σκοπό την προβολή ταινιών.

Εκτιμάται ότι το 1908, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν περίπου

10.000 κινηματογράφοι. Οι ταινίες της εποχής είχαν διάρκειας δέκα έως

δεκαπέντε λεπτών, αλλά σταδιακά η διάρκειά τους αυξήθηκε.

Σημαντική συμβολή σε αυτό είχε ο Αμερικανός σκηνοθέτης D. W.

Griffith, στον οποίο ανήκουν μερικά από τα πρώτα ιστορικά έπη του

κινηματογράφου. Το 1912 (ή 1911) ο θεωρητικός χρησιμοποίησε για

πρώτη φορά σε δοκίμιό του τον όρο έβδομη τέχνη για να περιγράψει

τον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος, η έβδομη και νεώτερη από

όλες τις τέχνες, μετρά λίγα συγκριτικά χρόνια ιστορίας. Πέρασε καιρός

μέχρι να γίνει αποδεκτός ως ιδιαίτερη τέχνη, με τις τεχνικές του, τους

τεχνίτες του, και την ιδιαίτερη γλώσσα του. Είναι η μοναδική τέχνη που

εξαρτάται τόσο πολύ από την τεχνολογία, κατά το μέτρο που αν δεν

υπάρχει ένα μίνιμουμ τεχνικής υποδομής, το «σινεμά», ως προϊόν,

καλλιτεχνική γλώσσα, ή τρόπος ψυχαγωγίας δεν θα μπορούσε να

υφίσταται. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που πέρασε αρκετός

καιρός προτού γίνει αποδεκτό πως η κινηματογραφική βιομηχανία (και

είναι χαρακτηριστικό το ότι ονομάζεται, ακριβώς, βιομηχανία) έχει

κάποιες ιδιαιτερότητες που την ξεχωρίζουν από άλλες βιομηχανίες

εποχή της μεγαλύτερης ακμής του κινηματογράφου για την Ελλάδα

ήταν το 1960-1976 ,αυτή η περίοδος ονομάστηκε χρυσή εποχή για τον

ελληνικό κινηματογράφο καθώς τότε ήταν ακόμη και καινούργιο

πράγμα ο κινηματογράφος για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής

,αλλά παρόλα αυτά κατάφερε και έκανε το μεγαλύτερο ρεκόρ σε

παραγωγή ταινιών.

Μπορεί ο κινηματογράφος σήμερα να θεωρείτε μια από τις

σημαντικότερες τέχνες (κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, λογοτεχνία,

εικαστικά, αρχιτεκτονική). Όμως για πολλά χρόνια πριν από την

δημιουργία του κινηματογράφου κυρίαρχο ρόλο είχαν άλλες τέχνες. Με

χρονολογική σειρά είναι οι ακόλουθες:

17ος αι. ρητορική, ποίηση, μουσική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική,

γλυπτική, οπτική, μηχανική.

18ος αι. .ποίηση, μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, χορός,

ρητορική, αρχιτεκτονική .

18ος αι. ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, μουσική, ποίηση,

κηπουρική και σιντριβάνια, χαρακτική, διακοσμητική και τοίχοι,

στρατηγική, χορός και θέατρο, όπερα, λογοτεχνία.

19ος αι. video, φωτογραφία, , βιβλία, χορός, γλυπτική ,εικαστικά

20ος αι video φωτογραφία, υφάσματα, μεταξοτυπία, κεραμική,

αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου, βιομηχανικό σχέδιο, μόδα, βιβλία

τέχνης, εκτυπώσεις, κινητική γλυπτική, υπολογιστές, νέον, ολογραφία.

20ος αι. καλές τέχνες, ιστορία της τέχνης, κριτική, εικαστικά,

εικαστική θεωρία, ανθρωπολογία, υπολογιστές, γλώσσες.

Η νέα μορφή θεραπείας λέγεται «κινηματογραφοθεραπεία» ή

«cinema therapy» και ήδη εφαρμόζεται στις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία.

Η νέα θεραπευτική μέθοδος αρχίζει να εφαρμόζεται και στη χώρα μας

σε ομάδες ανθρώπων που επιθυμούν να αντιμετωπίσουν τα

προβλήματα της καθημερινότητάς τους. «Μέσα από τη διαδικασία της

κινηματογραφο-θεραπείας, ο ψυχολόγος επιλέγει για τον

συμβουλευόμενο ή για την ομάδα των συμβουλευομένων μία ταινία, η

οποία σχετίζεται με τα θέματα που επεξεργάζονται σε εκείνη τη φάση

της θεραπείας» τονίζουν γνωστοί ψυχολόγοι. Η

κινηματογραφοθεραπεία εφαρμόζεται από εξειδικευμένους

ψυχολόγους θεραπευτές και μπορεί να δώσει στον θεραπευόμενο τη

διορατικότητα που του λείπει, να τον βοηθήσει να καταλάβει καλύτερα

την προσωπικότητά του και να δημιουργήσει σημαντικές θεραπευτικές

μεταφορές που θα αντιπροσωπεύουν την ουσία του θέματος που

αντιμετωπίζει. Έτσι μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι ο

κινηματογράφος δεν λειτούργει μόνο για διασκέδαση ή για χαλάρωση

αλλά και ως ένας εναλλακτικός τρόπος θεραπείας του πνεύματος.

Ποίημα για τον Κινηματογράφο

«Όταν ο κινηματογράφος δεν είναι ντοκουμέντο, είναι όνειρο.

Κινηματογράφος σαν όνειρο, σαν μουσική. Καμιά άλλη τέχνη δεν

περνάει όπως ο κινηματογράφος πέρα από την καθημερινότητα της

ψυχής μας, κατευθείαν προς τα αισθήματά μας, βαθιά μέσα στα

σκοτεινά δωμάτια. Μια μικρή ανωμαλία του οπτικού νεύρου, ένα σοκ :

εικοσιτέσσερις φωτισμένες εικόνες το δευτερόλεπτο, ανάμεσά τους

σκοτάδι, το οπτικό νεύρο δεν καταγράφει το σκοτάδι. Όταν στο τραπέζι

του μοντάζ βλέπω την ταινία εικόνα με εικόνα έχω πάντα το ιλιγγιώδες

αίσθημα μαγείας από τα παιδικά μου χρόνια : μέσα κει στο σκοτάδι της

γκαρνταρόμπας έφερνα με τη μανιβέλα τη μια εικόνα μετά την άλλη,

έβλεπα τις σχεδόν ανύπαρκτες αλλαγές, γύριζα τη μανιβέλα πιο

γρήγορα : να μια κίνηση. Είτε σιωπούν είτε 5 μιλούν αυτές οι σκιές

στρέφονται κατευθείαν προς τα πιο μυστικά δωμάτια. Η μυρωδιά

ζεσταμένου μετάλλου, η ασταθής εικόνα που λαμπυρίζει, ο ήχος από

το μαλτέζικο σταυρό, η μανιβέλα στο χέρι.»

Ελληνικός Κινηματογράφος

Πριν αναλύσουμε το θέμα αξίζει να αναφέρουμε ότι ο ελληνικός

κινηματογράφος ξεκίνησε στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με

μικρό αριθμό ταινιών μέχρι το 1940 (35 κατά προσέγγιση). Η άνθησή

του άρχισε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, με 4-7 ταινίες το χρόνο μέχρι

το 1950 και σταδιακά η παραγωγή αυξήθηκε μέχρι τις 60 ταινίες το

1960. Η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ήταν από το 1960

μέχρι το 1973 φτάνοντας μέχρι τις 97 ταινίες το χρόνο (με μέσο όρο 80

ταινίες το χρόνο). Από το 1974 μέχρι σήμερα η παραγωγή κυμαίνεται σε

πολύ μικρότερα επίπεδα από 10 ταινίες μέχρι 40 ταινίες το χρόνο.

Η πρώτη περίοδος

Η ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου αρχίζει το 1906, αν και

συχνά αναφέρεται ως έτος αρχής του το 1914. Το 1906

κινηματογραφείται μια μικρού μήκους ταινία των Ολυμπιακών αγώνων

που διεξάχθηκαν τότε. Επρόκειτο για ταινία γυρισμένη με απλά τεχνικά

μέσα, ωστόσο δεν έλειπαν και ορισμένα στοιχειώδη καλλιτεχνικά

γνωρίσματα. Ένα χρόνο αργότερα, το (1907) έγινε μια ακόμη ταινία του

είδους αυτού που παρουσίαζε τον εορτασμό της ελληνικής Εθνικής

επετείου. Στα επόμενα τρία χρόνια, δεν σημειώνεται καμία άλλη

ελληνική ταινία. Το 1911 ο Κώστας Μπαχατώρης, παρουσίασε στην

οθόνη, το κωμειδύλλιο του Περισιάδη Γκόλφω, που γνώρισε στο θέατρο

μεγάλη επιτυχία. Οπερατέρ της ταινίας ήταν ο Ιταλός Μαρτέλι και

πρωταγωνίστρια η βεντέτα του θεάτρου της εποχής Ολυμπία

Δαμάσκου. Είχε μήκος δύο χιλιάδες μέτρα, διαρκούσε δηλαδή περίπου

μία ώρα και δέκα λεπτά, και γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σ' ένα

φωτογραφικό στούντιο. Η ταινία είχε πολλά ελαττώματα και λάθη αλλά

ο κόσμος την υποδέχθηκε με ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο

παρακίνησε πολλούς να μιμηθούν τον Μπαχατώρη.

Το 1912 ιδρύθηκε η πρώτη κινηματογραφική εταιρία, η Αθηνά

Φιλμ και η πρώτη της ταινία ήταν ένα μικρό ντοκιμαντέρ γύρω από τη

ζωή των νεαρών Ελλήνων πριγκίπων. Ύστερα από αυτό γυρίστηκε μία

άλλη ταινία μήκους χιλίων μέτρων με τίτλο Η τύχη της Μαρούλας, που

αποτελούσε την πρώτη ελληνική ταινία με αξιώσεις στοιχειώδους

καλλιτεχνικού και τεχνικού επιπέδου. Το 1913, η ίδια εταιρία

παρουσίασε μία σειρά μικρών κωμωδιών τύπου μπουρλέσκ, με

πρωταγωνιστή το δημοφιλή κωμικό Δημητρακόπουλο. Η επιτυχία των

κωμωδιών αυτών ήταν πολύ μεγάλη και τον επόμενο χρόνο, ο

Λεπενιώτης γύρισε στον ίδιο τύπο την ταινία Ο Βιλλάρ στα μπάνια του

Φαλήρου. Το 1916 ιδρύθηκε μία δεύτερη κινηματογραφική εταιρία, η

Άστυ Φιλμς, που τον ίδιο χρόνο παρουσίασε την κωμωδία με τίτλο Η

προίκα της Αννούλας. Ακολούθησαν τα χρόνια του Α' Παγκοσμίου

Πολέμου, που σταμάτησαν μέχρι το 1920 την εξέλιξη του ελληνικού

κινηματογράφου. Την εποχή αυτή ο Αχιλλέας Μαδράς και οι αδελφοί

Γαζιάδη επεχείρησαν να γυρίσουν μερικά ντοκιμαντέρ. Στην ίδια

περίοδο έγιναν και τα πολεμικά ντοκιμαντέρ του Γιώργου Προκοπίου.

Στα μικρά αυτά φιλμ, που αποτελούν και τα μόνα κινηματογραφικά

ντοκουμέντα που έχουμε από το Μικρασιατικό Πόλεμο, ο Προκοπίου

αναδείχτηκε ως γνήσιος καλλιτέχνης. Παρά τα πρωτόγονα μηχανικά

μέσα, πέτυχε υψηλού επιπέδου φωτογραφία, καταπληκτική κίνηση του

φακού και ρεαλιστική εικόνα.

Το 1921 ο Γαζιάδης παρουσίασε την ταινία Ελληνικό θαύμα, όπου

χρησιμοποίησε Ρώσους ηθοποιούς. Το 1924 γυρίστηκαν μερικές

σύντομες ταινίες, στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο κωμικός Μιχαήλ

Μιχαήλ. Ένα χρόνο αργότερα η Άστυ Φιλμς έδωσε τη δεύτερη μεγάλου

μήκους ταινία της που προξένησε εξαιρετική εντύπωση, παρά το

γεγονός ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί της ήταν άγνωστοι ερασιτέχνες. Ο

τίτλος της ήταν Το απόπαιδο. Τον ίδιο χρόνο, ο Μιχαήλ Μιχαήλ

παρουσίασε τις κωμωδίες του Οι γάμοι της Κοντσίτας και η Απαγωγή

της Μάρως, δύο μικρού μήκους ταινίες που γυρίστηκαν από μια

καινούρια ελληνοαγγλική εταιρία παραγωγής. Το 1926 δημιουργείται

από τους αδελφούς Γαζιάδη μια νέα εταιρία, η Νταγκ Φιλμς. Ο

Δημήτρης Γαζιάδης είχε σπουδάσει κινηματογραφία στο Μόναχο και

ήταν συγχρόνως οπερατέρ, σκηνοθέτης και φωτογράφος. Το 1927 η

Νταγκ Φιλμς παρουσιάζει τη πρώτη ταινία της που ήταν το Έρως και

κύματα, που αποτέλεσε σταθμό για τον ελληνικό κινηματογράφο, ο

οποίος έκτοτε πραγματοποίησε αλματώδη εξέλιξη.

Ηχητικός κινηματογράφος

Το 1930 η Νταγκ Φιλμς παρουσίασε μια νέα σειρά από ταινίες,

που τα σενάριά τους έγραψαν γνωστοί συγγραφείς και ο

πρωταγωνιστές τους είχαν επιλεγεί από τους καλύτερους ηθοποιούς

του Βασιλικού θεάτρου. Τότε όμως είχε παρέλθει η εποχή του βωβού

κινηματογράφου και το κοινό υποδεχόταν με ενθουσιασμό τον ηχητικό

κινηματογράφο. Την περίοδο αυτή η Νταγκ Φιλμς παρουσίασε την

οπερέτα του Χατζηαποστόλου Οι απάχηδες των Αθηνών, με

πρωταγωνιστή τον τενόρο της Λυρικής σκηνής Πέτρο Επιτροπάκη και

πρωταγωνίστρια τη Μαίρη Σαγκάνου, που ήταν από τις πρώτες

καλλιτέχνιδες του Βασιλικού θεάτρου. Η ταινία αυτή γνώρισε σημαντική

επιτυχία και παρακίνησε την Νταγκ Φιλμς να γυρίσει τη δεύτερη

σημαντική ομιλούσα ταινία της, που είχε τίτλο Φίλησέ με Μαρίτσα.

Εκείνη, παρά το γεγονός ότι βρήκε πολύ καλή υποδοχή από το κοινό,

ήταν και η τελευταία της Νταγκ Φιλμς. Αμέσως μετά διαλύθηκε,

αδυνατώντας να προσαρμόσει τις εργαστηριακές της εγκαταστάσεις

στις απαιτήσεις του ομιλούντος κινηματογράφου, που είχε πια

καθιερωθεί.

Την ίδια περίοδο στο μεταξύ ιδρύθηκαν άλλες πιο

συγχρονισμένες εταιρίες όπως η Ηρώ Φιλμς, η Ακρόπολις Φιλμς και

άλλες. Η δεύτερη παρουσίασε μία σειρά μικρές κωμωδίες με

πρωταγωνιστή τον Κίμωνα Σπαθόπουλο, έναν πολύ καλό μιμητή του

Σαρλώ. Τον ίδιο χρόνο (1930), ο Ορέστης Λάσκος, δόκιμος σαν

νεοέλληνας ποιητής, στράφηκε προς τον κινηματογράφο και γύρισε το

Δάφνις και Χλόη, που θεωρείται η πρώτη ρεαλιστική ελληνική ταινία.

Στην επομένη δεκαετία, αν και δημιουργήθηκαν αρκετές νέες

εταιρίες, όπως η Τέλεγκαν, ο Φοίβος κ.ά., ο ελληνικός κινηματογράφος

περιορίσθηκε αποκλειστικά στα μικρά ντοκιμαντέρ και τις ταινίες

επικαίρων. Οι Έλληνες κινηματογραφιστές χρησιμοποίησαν αυτόν τον

χρόνο για να προσαρμόσουν τα στούντιο τους στις ανάγκες του

ομιλούντος κινηματογράφου. Πρώτος ο Ν. Δαδήρας, που είχε ιδρύσει

παλαιότερα την Ολύμπια Φιλμς, έκανε μια προσπάθεια για να

παρουσιάσει την πρώτη ολοκληρωμένη ομιλούσα ταινία, τον Αγαπητικό

της Βοσκοπούλας. Ο συγχρονισμός όμως του ήχου και της εικόνας έγινε

στη Γαλλία και την Αμερική. Η προσπάθεια αυτή τελικά απέτυχε ενώ το

ίδιο συνέβη και με τη δεύτερη ταινία, Η δεσποινίς δικηγόρος, που ο

συγχρονισμός της έγινε στην Αυστρία. Μόλις το 1939 παρουσιάζεται

μια ικανοποιητική ελληνική ταινία στον τομέα του ομιλούντος, που

γυρίστηκε από το Φίνο. Ήταν το Το τραγούδι του χωρισμού, με

πρωταγωνιστή το Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Αλέκο Λειβαδίτη, τη Λίντα

Μιράντα και την Ευτυχία Δανίκα. Η ταινία αυτή ήταν και το πρώτο

ελληνικό έργο που γυρίστηκε με συγχρονισμένα μηχανήματα εικόνας

και ήχου.

Η μεταπολεμική περίοδος

Τα χρόνια του πολέμου και της κατοχής 1940-1944 δεν αφήνουν

περιθώρια εξέλιξης στον ελληνικό κινηματογράφο, έδωσαν όμως το

υλικό και τα θέματά τους στους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες

του μεταπολέμου. Αξιοσημείωτη είναι η ίδρυση της Φίνος Φιλμς(1942)

που κατόρθωσε να παρουσιάσει αξιόλογη δουλειά.

Μετά την απελευθέρωση, η κινηματογραφική παραγωγή

ανεβαίνει. Ενώ το πρώτο - μέτριο σε εξοπλισμό - στούντιο του

Σκουληκίδη κλείνει, ιδρύονται δύο αρκετά συγχρονισμένα στούντιο. Το

Άλφα στα Μελίσσια και της Ανζερβός στη Φιλοθέη. Διαθέτουν την

αναγκαία έκταση και σύγχρονο εξοπλισμό καθώς και ειδικευμένο

τεχνικό προσωπικό. Αργότερα ιδρύονται και μερικά μικρότερα

στούντιο.

Οι εταιρίες παραγωγής γίνονται συνεχώς περισσότερες. Τη Φίνος

Φιλμς, που εμφανίστηκε πρώτη, καθώς και της Ανζερβός, Νοβάκ

ακολουθούν οι εταιρίες Παρθενών, Μεσόγειος, Π. Μήλας, Λαμπρινός,

Τζαλ Φιλμς, Κ. Κονιτσιώτης, Γκρεγκ Τάλλας, Κώστας Καραγιάννης, Αφοί

Καρατζόπουλοι, Ψαρράς-Ρουσόπουλοι-Λαζαρίδης, Δαμασκηνός-

Μιχαηλίδης.

Αργότερα ιδρύθηκαν και άλλες αξιόλογες εταιρίες

κινηματογραφικών ταινιών: Σκούρας Φιλμ, Χρ. Σπέντζος, Σάββας Φιλμς,

Ρεξ Φιλμ, Ακρόπολις Φιλμ, Κόσμος Φιλμ, Νίκος Παπαδόπουλος, Νίκος

Τάσος Γιαννόπουλος, Γιώργος Σαρρής, Απόστολος Τεγόπουλος, Όσκαρ

Φιλμ, Χρ. Μανιάτης, Ιωαννίδης Σύλιας και Υιός, Παρθενών Φιλμ,

Κορώνα Φιλμ, Χαλιώτης Φιλμ, Αφοί Κυριακόπουλοι, Σ.Α.Κ.Ε., Γιώργος

Χανιώτης, Νίκος Σπέντζος, Νίκος Βαρβέρης κ.ά. Οι προσπάθειες των

εταιριών υπήρξαν φιλότιμες, χωρίς εν τούτοις να κατορθώσουν να

ξεπεράσουν τα όρια της εμπορικής σκοπιμότητας.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Τo γενικό κλίμα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, από

μυθοπλαστική και αφηγηματική άποψη, έχει πλέον βελτιωθεί σε

σύγκριση με παλαιότερες εποχές, γιατί έχουν ατονήσει ορισμένες

αγκυλώσεις και εμμονές σε θεματικό-αισθητικές επιλογές που

βάραιναν για πολλά χρόνια το “Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο”. Δεν

υπάρχει σήμερα προσή¬λωση σε δόγματα και θεωρητικά ή ιδεολογικά

σχήματα (προοδευτικά ή συντηρητικά). Ο λαϊκίστικος, δογματικός και

δοξαστικός αριστερός λόγος έχει καταποντιστεί (άποψη που σχηματικά

ονομαζόταν “η τέχνη για το λαό”). Έχει υποχωρήσει αισθητά και ο

αντίποδας της παραπάνω άποψης, δηλαδή τα κενά φορμαλιστικά

παιχνίδια και ο υπερ-πρωτοποριακός, αφηρημένος ποιητικός

κινηματογράφος (αναφερόμαστε στην άποψη “η τέχνη για την τέχνη”).

Από στυλιστική άποψη πρόκειται για φιλμ ακαλαίσθητα, που

συνήθως ενστερνίζονται τις τηλεοπτικές προδιαγραφές. Ακολουθούν τη

δομή των σκετς που υπάρχει στα σίριαλ. Η επεξεργασία της εικόνας,

του πλάνου και του σκηνοθετικού ύψους είναι υποβαθμισμένα και γι’

αυτό περιορίζονται στην τηλεοπτική χρήση του λόγου: γεμάτα από

τηλεοπτικές ή επιθεωρησιακές , ατάκες, από καθημερινές, λεκτικές

χυδαιότητες της τρέχουσας γλώσσας. Κυριαρχεί γενικά ένας

χονδροειδής νατουραλισμός, που πολλές φορές συνυπάρχει με μια

έντονη αίσθηση κιτς.

Για να έχει ο ελληνικός κινηματογράφος επαφή με το κοινό που

πηγαίνει σινεμά, για να είναι δημιουργικός, ουσια¬στικός, ζωντανός και

σύγχρονος, έχει ανάγκη από ζωντανά, μοντέρνα κι ενδιαφέροντα

θέματα, που να απασχολούν τους σημερινούς ανθρώπους. Έχει ανάγκη

από επιλογή σύγχρονων θεμάτων που να έχουν σχέση με την

πραγματικό¬τητα (εννοούμενη σε όλες της τις μορφές: κοινωνική,

κοινωνικοπολιτική, πολιτιστική, ατομική, ψυχολογική, ηθική,

σε¬ξουαλική). Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει ανάγκη τη στροφή

προς ταινίες ανεπτυγμένης μυθοπλασίας, οι οποίες να θέτουν τα

προβλήματα της κοινωνικής και ψυχολογικής ζωής των σύγχρονων

ανθρώπων, δηλαδή προβλήματα πολιτικο-οικονομικά, υπαρξιακά, κλπ,

είτε ατομικά, είτε κοινωνικά. Το αίτημα της ενδυνάμωσης της σχέσης

του ελλη¬νικού κινηματογράφου με την πραγματικότητα είναι ζωτικής

σημασίας. Είναι ένας έμμεσος τρόπος να διατυπωθεί η αναγκαιότητα

θεματικής-σεναριακής στροφής και σύνδεσης με την πραγματικότητα

των πολιτισμικών, ιδεολογικών, κοινωνικών προβλημάτων ή με την

πραγματικότητα του ατόμου, με την υπαρξιακή της διάσταση (π.χ.

σεξουαλικότητα, ορμές κι επιθυμίες του σύγχρονου ανθρώπου).

Χρειάζεται επίσης, κατά συνέπεια, οι ελληνικές ταινίες να διηγούνται

ιστορίες. Αυτό δεν είναι κάτι αυτονόητο, αλλά προϋποθέτει την

ωρίμανση και την κατάκτηση μιας ορισμένης αφηγη¬ματικής και

μυθοπλαστικής ικανότητας. Χρειάζονται και ζητούνται ανεπτυγμένες

μυθοπλασίες, που να αφηγούνται ιστορίες με χαρακτήρες, εξέλιξη και

δραματουργία. Το πλάσιμο των χαρακτήρων και η μυθοπλαστική-

αφηγηματική ανέλιξη, η αίσθηση των δραματουργικών κορυφώσεων

και η αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος, είναι ζητούμενα. Στον

κινηματογράφο τα πρόσωπα ήταν ανέκαθεν η Βάση της μυθοπλασίας:

από τους χαρακτήρες, τις μεταξύ τους σχέσεις, την αλληλεπίδραση και

την εξέλιξη τους, από τη σχέση τους με το περιβάλλον, δημιουργείται ο

μύθος, η υπόθεση, η ιστορία που μας γοητεύει και μας παρασύρει. Ως

ένα βαθμό, ζητούμενο για τον ελληνικό κινηματογράφο είναι να

κατακτηθεί η αφηγηματική δεξιότητα. Η αφηγηματική ικανότητα, για

πολλές ελληνικές ταινίες, δεν είναι ακόμη κάτι δεδομένο. Η απόκτηση

αφηγηματικού σφρίγους, δηλαδή δύναμης και ζωντάνιας στην

αφήγηση, η λειτουργική χρήση των τεχνικών και των μεθόδων της

αφήγησης, είναι κάτι που χρειάζεται οπωσδήποτε στον ελληνικό

κινηματογράφο.

Ένα νεότερο είδος που συνδυάζει, με σχηματικό τρόπο, την

κωμωδία με τον ερωτισμό και που πραγματοποίησε μια μαζική, σχεδόν

ισοπεδωτική εμφάνιση στο κινηματογραφικό στερέωμα μετά τη

διανομή του “Safe sex“, είναι η σεξοκωμωδία. Συνήθως οι σύγχρονες

ελληνικές σεξοκωμωδίες ακολουθούν συγκεκριμένους αισθητικούς

κανόνες που αποσκοπούν στη σίγουρη εμπορική επιτυχία. Πρόκειται

για φάρσες (μερικές φορές γελοίες ή χυδαίες), που για να είναι “in” και

να αρέσουν στο πλατύ κοινό, υιοθετούν μια στάση καταναλωτική

απέναντι στο σεξ, δηλαδή σεξ εμπορευματοποιημένο. Με άλλα λόγια,

ο χειρισμός του σεξ και των αθυροστομιών ακολουθεί τη μόδα. Οι

ταινίες αυτές είναι απλοϊκές, χοντροκομμένες, αισθητικά άκομψες,

χωρίς διακριτικότητα και ευγένεια, είτε στη σκηνοθεσία, είτε στη

σύλληψη, είτε στη μορφή. ενώ θα μπορούσαν να είναι αιχμηρές και

ηθικο-ιδεολογικά προκλητικές ταινίες, λόγω της επιλογής τολμηρών

ερωτικών θεμάτων με αναπόφευκτες κοινωνικές προεκτάσεις, παρόλα

αυτά βουλιάζουν, συνήθως, στην πεζότητα. Δεν έχουν την οξύτητα και

την καυστικότητα των ιταλικών ερωτικών κωμωδιών στυλ Ντίνο Ρίζι για

παράδειγμα, δεν κάνουν σάτιρα των κοινωνικών τρόπων. Αντίθετα,

προτείνουν τη μετριότερη εκδοχή του σεξισμού στον κινηματογράφο.

Έλληνες Σκηνοθέτες

ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ

Κάπου στα1967 ο Νίκος Φώσκολος συναντά την σκηνοθεσία.

Έχοντας πλέον δώσει στον Κινηματογράφο το Σενάριο πολλών

μικρών αριστουργημάτων, νιώθει έτοιμος να περάσει στην

σκηνοθεσία. Ο Νίκος Φώσκολος θεωρείται ο σκηνοθέτης που

έγραψε σταθερή "σχολή" πάνω στους ανθρώπινους χαρακτήρες

που υποδύονταν οι πρωταγωνιστές του στις ταινίες του και τα

έργα του

Το περίγραμμα της θεματολογίας του ήταν η κοινωνική παρακμή,

οι διαπλεκόμενοι και διαφθειρόμενοι θεσμοί, αλλά και ο ένας που

ξεχωρίζει, που δίνει αδέκαστος την προσωπική μάχη, με άνισους όρους

μέχρι τη λάμψη της αλήθειας.

ΕΡΡΙΚΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

Ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης το 1957, ως βοηθός του

Ζυλ Ντασέν στα γυρίσματα της ταινίας "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται"

στηνΚρήτη.

Το1958-1959 εργάστηκε ως βοηθός του σκηνοθέτη Βασίλη

Γεωργιάδη στην ταινία "Καραγκιόζης, ο αδικημένος της Ζωής" την οποία

ολοκλήρωσε μόνος του, μετά την παραίτηση του Γεωργιάδη, κάτι που

του έδωσε την ευκαιρία να δείξει τις ικανότητές του καθώς η ταινία

γυρίστηκε με επιτυχία.

Το 1962 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου

Θεσσαλονίκης με την ταινία «Η Εκδίκηση του Καβαλάρη».

Όπως λέει λοιπόν ο ίδιος οι ταινίες τότε γυρίζονταν για"να πάνε

στον κόσμο, να τον ψυχαγωγήσουν".

ΕΡΡΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Το 1957 έγινε δεκτός στην μεγάλη ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

CENTRO SPERIMENTALE DI CINEMATOGRAFIA στη

ΡΩΜΗ και εκεί απέκτησε το δίπλωμα ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ. To 1961

έρχεται η πρώτη του ΤΑΙΝΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΑΘΜΟΣ με ένα Φιλμ δικό

του, εντελώς ασυνήθιστο για τα Ελληνικά δεδομένα.

Το1971 είναι η μεγάλη του στιγμή με το επικό ιστορικό δράμα

"ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ" μια από τις μεγαλύτερες παραγωγές του Ελληνικού

Κινηματογράφου, με την ταινία επίσης να κερδίζει ΒΡΑΒΕΙΟ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ το 1971 ένα ΦΙΛΜ NOIR

Αστυνομικό. ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Το 1948 ξεκινάει η Φιλομογραφία του καθώς έγραψε το σενάριο

και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία "Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΒΡΑΧΟΣ"

Το1951έρχεται ο μεγάλος τουΘΡΙΑΜΒΟΣ, η ταινία του "ΠΙΚΡΟ

ΨΩΜΗ", η οποία και θεωρείται σταθμός για τον ελληνικό

κινηματογράφο ως η πρώτη νεορεαλιστική ελληνική ταινία στην οποία

συνδύασε τον Ιταλικό ΝΕΟΡΕΑΛΙΣΜΟ με την Ελληνική πραγματικότητα

ασκώντας κριτική στην εξουσία.

Η ταινία γνώρισε μεγάλη αποδοχή και έκοψε 34.000 εισιτήρια

στην πρώτη προβολή.

Μεγάλες του ταινίες:

"Ο ΜΙΜΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΙΡΗ""Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ",

"ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΘΗΝΑ", "Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΑΝΝΑ", "ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΛΤΣΑ",

"2000 ΝΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ", "ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ", "ΤΑ 201

ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ"

ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ

Από το 1945 ξεκινάει ένα μεγάλο Σκηνοθετικό έργο με δεκάδες

Κινηματογραφικές ταινίες τις οποίες κατά κόρον Σκηνοθετεί αλλά

παράλληλα γράφει και το Σενάριο.

Οι ταινίες αυτές καλύπτουν διάφορα είδη Κινηματογράφου, από

Ερωτικά δράματα αλλά κύρια δουλεύει πάνω σε Κωμωδίες Ηθών και

Καταστάσεων.

Το έργο του έφτασε μέχρι τα 1971 όπου σκηνοθετεί την

τελευταία του ταινία, την: 196

Μερικές απο τις ταινίες του:

• 1962"Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΜΟΥ Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ"

• 1962"ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΗ"

• 1963"ΤΥΦΛΑ ΝΑΧΕΙ Ο ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ"

• 1963"ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ"

• 1963"ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ"

• 1966"ΦΟΥΣΚΟΘΑΛΑΣΣΙΕΣ"

• 1966"ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Η ΝΑ ΜΗ ΖΕΙ"

• 1968"Ο ΜΠΟΥΦΟΣ"

• 1968"ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΟΥΔΟΥΝΑ"

• 1969"ΤΟ ΣΤΡΑΒΟΞΥΛΟ"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑΣ

1955 "Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ" με τους ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ, ΕΛΛΗ

ΛΑΜΠΕΤΗ, ΜΙΜΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ, ΒΑΣΙΛΗ ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗ, ΙΛΥΑ ΛΙΒΥΚΟΥ,

ΖΩΡΑ ΤΣΑΠΕΛΗ, ΟΡΕΣΤΗ ΜΑΚΡΗ. Η Μεγαλύτερη στιγμή στην

σκηνοθετική δημιουργία του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ με μια ταινία ρεσιτάλ

ευαισθησίας και λυρισμού και σαν έμπνευση και σαν δημιουργία.

Ταινία που θεωρείται από τις καλύτερες στην ΙΣΤΟΡΙΑ του Ελληνικού

Κινηματογράφου.

ΑΛΛΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ:

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗΣ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

Έλληνες Ηθοποιοί

Οι Έλληνες ηθοποιοί διαθέτουν αναμφισβήτητο ταλέντο και ότι

ένας καλός σκηνοθέτης έχει τη δυνατότητα να εκλέξει θαυμάσιο υλικό

που θα συμβάλει στην επιτυχία της ταινίας. Η ειδίκευση άλλωστε - όταν

υπάρχει το ταλέντο - είναι κάτι που αποκτάται με την πείρα και την

κατάλληλη καθοδήγηση. Στον κινηματογράφο βέβαια προστίθεται και η

ανάγκη της φωτογένειας και της κατάλληλης φωνής. Εδώ πρέπει να

αναφερθούν μερικά ονόματα Ελλήνων ηθοποιών, που η παρουσία τους

και η προσφορά τους στον κινηματογράφο μας ήταν αρκετά σημαντική.

Αναφέρθηκαν ήδη ο Δημητρακόπουλος, ο Λεπενιώτης, ο Κίμων

Σπαθόπουλος, ο Μιχαήλ Μιχαήλ και η Ευγενία Δανίκα. Αυτοί, μαζί με

μερικούς ακόμη, ήσαν οι πρωτοπόροι, που διέθεταν μεγάλη τόλμη για

να αντιμετωπίσουν σε ανεκτά επίπεδα τον ανελέητο φακό. Επίσης η

Μαίρη Σαγιάνου, που ο θάνατος τόσο πρόωρα έκοψε τη σταδιοδρομία

της, ήταν μια εξαίρετη ηθοποιός που είχε τα προσόντα για μια λαμπρή

κινηματογραφική καριέρα.

Στην κατηγορία των Ελλήνων ηθοποιών που διακρίθηκαν και στον

ξένο κινηματογράφο, μπορεί να συμπεριληφθεί θαυμάσια και ο Σπύρος

Φωκάς, που δημιούργησε μια καλή καριέρα στον ιταλικό

κινηματογράφο με σημαντικούς ρόλους στις ταινίες "Ο θάνατος ενός

φίλου", "Ο Ρόκο και τ'αδέλφια του", "Βία Μαρκούτα" κ.ά. Αλλά οι

δρόμοι για τη σταδιοδρομία ενός νέου καλλιτέχνη σε ξένη χώρα δεν

είναι εύκολοι. Ο Φωκάς αναγκάστηκε έτσι να διακόψει την προσπάθειά

του στο εξωτερικό, γύρισε πίσω στην πατρίδα του και αποτελεί σήμερα

ένα άξιο στέλεχος του ελληνικού κινηματογράφου. Σε μερικές ξένες

ταινίες έπαιξε επίσης η Ρίκα Διαλυνά και η Κίτσα Καζάκου, που

ασχολήθηκε περισσότερο με την τηλεόραση. Η έξοχη Έλλη Λαμπέτη

έγινε ιδιαίτερα γνωστή στο διεθνές κοινό με το "Μια μέρα ο μπαμπάς

μου" του Γουέικμαν. Έχει παίξει και σε πολλές προηγούμενες ταινίες και

ασφαλώς θα επακολουθήσουν και άλλες. Εκτός από αυτούς υπάρχουν

ακόμη και άλλοι πολλοί Έλληνες ηθοποιοί που έπαιξαν σε ξένες ταινίες,

οι οποίες γυρίστηκαν στην Ελλάδα.

Οι ηθοποιοί της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής είναι

πολλοί. Ο Γιώργος Φούντας, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Λάμπρος

Κωνσταντάρας, ο Δημήτρης Χορν, που διακρίθηκε στις ταινίες "Φωνή

της καρδιάς", "Κυριακάτικο ξύπνημα" και "Κάλπικη λίρα" ο Πέτρος

Φυσσούν, ο Νίκος Κούρκουλος, ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο Δημήτρης

Παπαμιχαήλ, ο Γιώργος Πάντζας, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Γιάννης

Βόγλης, ο Φαίδων Γεωργίτσης, ο Τίτος Βανδής με τη θαυμάσια ερμηνεία

του στους "Παρανόμους" και το "Ποτάμι" ο Νίκος Τζόγιας, που έδωσε

ωραίους ρόλους στη "Νεκρή Πολιτεία" και την "Τελευταία αποστολή",

και ο θαυμάσιος Μάνος Κατράκης που ήταν και παραμένει μεγάλο

κεφάλαιο για τον ελληνικό κινηματογράφο.

Εξάλλου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη δημιούργησε ένα σύγχρονο τύπο

ενζενύ της οθόνης στα μέτρα που έκαναν άλλοτε διάσημη την Άννυ

Όντρα. Πρέπει επίσης να αναφερθούν η Αλεξάνδρα Λαδικού, η Έλενα

Ναθαναήλ, η Ζωή Λάσκαρη, η Άννα Φόνσου, η Μέμα Σταθοπούλου, η

Μάρθα Βούρτση, η Νινή Τζάνετ, η Μπέτυ Μοσχονά, η Χριστίνα Σύλβα, η

Ντίνα Τριάντη, η Μάρθα Καραγιάννη, η Μίρκα Καλατζοπούλου κ.ά.

Ο τομέας των κωμικών ηθοποιών δεν υστέρησε. Από τους

πρωταγωνιστές του θεάτρου διακρίθηκαν οι Χρήστος Ευθυμίου, Νίκος

Σταυρίδης, Βασίλης Αυλωνίτης, Κούλης Στολίγκας και ο Μίμης

Φωτόπουλος που είχαν άνετη κίνηση και πολλή φωτογένεια. Ο Ντίνος

Ηλιόπουλος έδωσε σημαντικές ταινίες όχι μόνο στο χώρο της

κωμωδίας. Ο Κώστας Χατζηχρήστος προσπάθησε με σειρά ταινιών του

να καλλιεργήσει έναν ωραίο λαϊκό τύπο. Όπως και οι Κώστας Βουτσάς,

Σταύρος Παράβας, Σωτήρης Μουστάκας, Θανάσης Βέγγος, Κώστας

Ρηγόπουλος, Αλέκος Τζανετάκος, Τάσος Γιαννόπουλος κ.ά. Όλοι αυτοί

είναι κινηματογραφικοί ηθοποιοί με ταλέντο που η προχειρότητα

καταστρέφει την απόδοσή τους. Από την πλευρά Ελληνίδων ηθοποιών

της κωμωδίας πρέπει να αναφερθούν η Ρένα Βλαχοπούλου με πολλές

επιτυχείς κινηματογραφικές εμφανίσεις, η Γεωργία Βασιλειάδου, η

οποία στην εποχή της δημιούργησε ένα σπαρταριστό κινηματογραφικό

τύπο.

Έλληνες Συνθέτες

Η μουσική επένδυση στην ταινία είναι ένας επίσης βασικός

παράγοντας για την τελειότητα του έργου. Στις περισσότερες ελληνικές

ταινίες , ο παραγωγός ή ο σκηνοθέτης χρησιμοποιούν συχνά παλαιούς ή

νέους δίσκους ή φωνοταινίες με κλασικά ή μοντέρνα κομμάτια. Στις

φροντισμένες όμως ελληνικές ταινίες , η μουσική επένδυση ανατίθεται

σε δόκιμους συνθέτες.

Τέτοιοι συνθέτες αναδείχθηκαν πολλοί και καλοί στον ελληνικό

κινηματογράφο : ο Μάνος Χατζηδάκις , ο Χρήστος Μουραμπάς , ο

Σταύρος Ξαρχάκος , ο Αργύρης Κουνάδης , ο Γιάννης Μαρκόπουλος , ο

Γιώργος Κατσαρός , ο Μίμης Πλέσσας , ο Διονύσης Σαββόπουλος , ο

Νίκος Πορτοκάλογλου κ.ά.

Μεγάλες επιτυχίες επίσης στη μουσική επένδυση και τα

τραγούδια των ελληνικών ταινιών σημείωσαν και οι συνθέτες Μανώλης

Χιώτης , Μίμης Μεταξάς , Αλέκος Σπάθης , Γεράσιμος Λαβράνος ,

Κώστας Κλάβας , Ανδρέας Οικονόμου , Ανδρέας Χατζηαποστόλου ,

Γιάννης Σακελλαρίδης , Απόστολος Καλδάρας, Γιάννης Παπαϊωάννου ,

Γιώργος Θεοδοσιάδης , Νίκος Μαμαγκάκης , Σπύρος Πιπεράκης ,

Χρήστος Λεοντής , Γιάννης Καραμπεσίνης , Μάνος Λοΐζος , Σταύρος

Ρουχωτάς , Δημήτρης Καλκάνης , Γιάννης Συνοδινός , Γιάννης Σπανός ,

Τόλης Βοσκόπουλος , Πρόδρομος Τσαουσάκης , Ηρακλής Θεοφανίδης

και Τόνια Καράλη.

Εκτός από τους προηγούμενους , αξιόλογη μουσική για ταινίες

έχει γράψει και ο συνθέτης Γιάννης Χρήστου , που έγινε πολύ γνωστός

στο εξωτερικό.

Τέλος , στους Έλληνες συνθέτες που έχουν γράψει με εξαιρετική

επιτυχία τη μουσική πολλών ελληνικών και ξένων κινηματογραφικών

ταινιών , περιλαμβάνεται και ο διαπρεπής μουσικοσυνθέτης Μίκης

Θεοδωράκης , που έχει επιβληθεί σε παγκόσμια κλίμακα.

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ 10 ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

-Casablanca

Παραγωγης :1942

Η Καζαμπλάνκα (Casablanca) είναι ρομαντικό δράμα παραγωγής

1942, σκηνοθετημένο από τον Mάικλ Κερτίζ. Πρωταγωνιστούν ο

Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και η Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Η ταινία έλαβε οκτώ

υποψηφιότητες και κέρδισε τρίαΌσκαρ, ανάμεσα τους Καλύτερης

Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου.

-The Pianist (Ο Πιανίστας)

Παραγωγής: 2002

Ο Πιανίστας είναι μια ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι, παραγωγής

2002, με πρωταγωνιστή τον Έντριαν Μπρόντυ. Αποτελεί

κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης αυτοβιογραφίας του

Εβραίου Πολωνού μουσικού, Βλαντισλάβ Σπίλμαν.

Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών με τον Χρυσό

Φοίνικα, ενώ διεκδίκησε επτά βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου

(Όσκαρ), ανάμεσα στα οποία και αυτό της καλύτερης ταινίας. Τελικά

κέρδισε τρία: Καλύτερης σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου και Α’

Ανδρικού Ρόλου, με τον Μπρόντυ να αποτελεί το νεαρότερο ηλικιακά

ηθοποιό που έχει λάβει το βραβείο αυτό. Αξιοσημείωτο είναι επίσης

πως η ταινία κέρδισε επίσης επτά Βραβεία Σεζάρ, ανάμεσα στα οποία

αυτά της Καλύτερης ταινίας, Καλύτερης σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού

Ρόλου, χαρίζοντας στον Μπρόντυ ακόμη μια ασυνήθιστη πρωτιά: αυτή

του πρώτου Αμερικανού που παίρνει αυτή τη διάκριση.

-Titanic (Τιτανικός)

Παραγωγής: 1997

Ο Τιτανικός (αγγλικά: Titanic) είναι αμερικανική δραματική,

αισθηματική ταινία εποχής, παραγωγής 1997 σε σενάριο και

σκηνοθεσία του Τζέιμς Κάμερον βασισμένη στο διασημότερο ναυάγιο

όλων των εποχών, αυτό του υπερωκεάνιουΤιτανικός που βυθίστηκε στις

14 Απριλίου 1912.

Η ταινία αποδείχτηκε τεράστια καλλιτεχνική[1] και εισπρακτική

επιτυχία. Προτάθηκε για 14 Όσκαρ κερδίζοντας 11, μεταξύ των οποίων

Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας[2], και έγινε η μεγαλύτερη

εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών με συνολικές εισπράξεις 1,8

δισεκατομμύριο δολάρια.[3] Τον τίτλο αυτό κράτησε 12 χρόνια.

-The Godfather (Ο Νονός)

Παραγωγής : 1972

Ο Νονός είναι μία ταινία του 1972 και βασίζεται στο ομώνυμο

βιβλίο του Μάριο Πούτζο. Σκηνοθέτης ήταν ο Φράνσις Φορντ Κόπολα

και πρωταγωνιστές τον Μάρλο Μπράντο και τον Αλ Πατσίνο. Η ταινία

θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Τον Μάρτιο

του 2010 στη σελίδα Internet Movie Database1 έχει βαθμολογηθεί από

τους χρήστες της με 9,1, βαθμό με τον οποίο κατέχει την δεύτερη θέση.

Από την ταινία επίσης έχει μείνει η φράση που είχε πει ο Δον «I'm going

to make him an offer he can't refuse» (Θα του κάνω μια προσφορά την

οποία δε μπορεί να αρνηθεί), η οποία και ψηφίστηκε ως η δεύτερη πιο

αξιομνημόνευτη φράση στην ιστορία του κινηματογράφου.

-Moulin Rouge

Παραγωγής: 2001

Moulin Rouge! είναι ο τίτλος ταινιάς παραγωγής Η.Π.Α.. Το

αισθηματικό μιούζικαλ Moulin Rouge δημιουργήθηκε σχεδόν εξ

ολοκλήρου από τον Μπαζ Λούρμαν και προβλήθηκε για πρώτη φορά

στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 6 Μαΐου2001 υπό την αιγίδα της 20th

Century Fox. Στην Ελλάδα, οπού διανεμήθηκε από την Odeon, έκανε

πρεμιέρα στις 9 Νοεμβρίου 2001. Αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού

ποιητή, του Κρίστιαν (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ), ο οποίος ερωτεύεται μια

σταρ του καμπαρέ Μουλέν Ρουζ, την Σατίν (Νικόλ Κίντμαν). Η εξέλιξη

του σεναρίου είναι σχεδόν όμοια με αυτή της όπερας Λα Τραβιάτα.

Το 2006, το Αμερικάνικο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο τοποθέτησε

το Moulin Rouge! στην 25η θέση των καλύτερων μιούζικαλ όλων των

εποχών.

-The Shawshank Redemption (Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ)

Παραγωγής: 1994

Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (αγγλικά: The Shawshank

Redemption) είναι αμερικανική δραματική ταινίαπαραγωγής 1994 σε

σενάριο και σκηνοθεσία του Φρανκ Ντάραμποντ. Πρωταγωνιστούν οι

Τιμ Ρόμπινς και Μόργκαν Φρίμαν.

Βασίζεται στη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ με τον τίτλο "Rita

Hayworth and Shawshank Redemption". Στην ταινία περιγράφεται η

ιστορία του Άντι Ντιφρένς, ενός τραπεζίτη, ο οποίος μένει στην κρατική

φυλακή Shawshank για σχεδόν δύο δεκαετίες κατηγορούμενος άδικα

για το φόνο της γυναίκας του και του εραστή της. Εκεί αναπτύσσει φιλία

με ένα συγκρατούμενο με το όνομα Έλις Ρέντινγκ και ανακαλύπτουν τη

δύναμη της φιλίας ώσπου φτάνουν και οι δύο στη λύτρωση.

Παρά την απογοητευτική πορεία της ταινίας στο box office, έλαβε

εξαιρετικές κριτικές και προτάθηκε για 7 βραβεία Όσκαρ από τα οποία

δεν κέρδισε κανένα. Στο IMDb η ταινία βρίσκεται στην πρώτη θέση του

Top 250 και θεωρείται μία από τις κορυφαίες όλων των εποχών.

-American History X (Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας)

Παραγωγής: 1998

Τα Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας (πρωτότυπος τίτλος:

American History X) είναι αμερικανική δραματική ταινία του 1998 σε

σκηνοθεσία Tony Kaye και σενάριο γραμμένο από τον David McKenna.

Πρωταγωνιστούν οι Έντουαρντ Νόρτον και Edward Furlong, και από

κοινού οι Fairuza Μπαλκ, Stacy Keach, Elliott Gould, Avery Brooks, Ethan

Suplee και Beverly D'Angelo. Η ταινία κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες

Πολιτείες στις 30 Οκτωβρίου 1998 και διανεμήθηκε από την New Line

Cinema. Απέφερε συνολικά πάνω από $ 23 εκατομμύρια στο διεθνές

box office.

Οι κριτικοί επαίνεσαν ως επί το πλείστον την ταινία και την

ερμηνεία του Νόρτον, η οποία του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ

Καλύτερου Ηθοποιού. Τον Σεπτέμβριο του 2008, το περιοδικό Empire

την ονόμασε ως μια απο τις καλυτερες ταινίες όλων των εποχών.[2]

-The Green Mile (Το πράσινο μίλι)

Παραγωγής: 1999

Το Πράσινο Μίλι (αγγλικά: The Green Mile) είναι αμερικανική

δραματική ταινία φαντασίας, παραγωγής 1999, σε σκηνοθεσία και

σενάριο του Φρανκ Ντάραμποντ. Αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου

μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ. Πρωταγωνιστούν οι Τομ Χανκς,

Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν, Ντέιβιντ Μορς, Μπόνι Χαντ και Τζέιμς

Κρόμγουελ. Η ταινία διηγείται τη ζωή του δεσμοφύλακα της πτέρυγας

των θανατοποινίτων, Πολ Έτζκομπ, κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας

Οικονομικής Ύφεσης του 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες και τα

υπερφυσικά γεγονότα που είδε με τα μάτια του.

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 10

Δεκεμβρίου 1999. Απέσπασε θετικά σχόλια από τους κριτικούς[1]ενώ

έγινε και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με 286,8 εκατομμύρια δολάρια

εισπράξεις παγκοσμίως.[2] Έλαβε τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ,

μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Β' Ανδρικού Ρόλου και

Διασκευασμένου Σεναρίου.[3]

-Cast Away (Ναυαγός)

Παραγωγής: 2000

Σκηνοθεσία

Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Ρόμπερτ Ζεμέκις με τους: Τομ

Χανκς, Έλεν Χαντ.Ο Τσακ Νόλαντ έχει ρυθμίσει την καθημερινότητά του

με την ακρίβεια ωρολογιακού μηχανισμού. Ως τη στιγμή που βρίσκεται

ναυαγός σ' ένα έρημο νησί, όπου πρέπει να αποκτήσει τις ικανότητες

ενός σύγχρονου Ροβινσώνα για να επιβιώσει.

To 2000 ο Τομ Χάνκς κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και υποψηφιότητα

για Όσκαρ για την ταινία

-The Pursuit Of Happyness (Το Κυνήγι Της Ευτυχίας)

Παραγωγής: 2006

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του ιταλού σκηνοθέτη Gabriele

Muccino («Remember Me», «The Last Kiss»), το «The Pursuit of

Happyness» είναι βασισμένο (ελαφρώς) στην αληθινή ιστορία του Chris

Gardner, που ξεκίνησε από το μηδέν για να έχει σήμερα μια από τις

πλέον επικερδείς χρηματιστηριακές εταιρίες στις ΗΠΑ.

Οι δέκα καλύτερες μουσικές επενδύσεις

κινηματογράφου

« Έτσι γεννήθηκε η μουσική του κινηματογράφου, θα 'λεγε

κανείς. Απ' τη σιωπή. Και η μουσική αυτή υπήρξε στην αρχή λίγο

σκοτάδι, τίτλοι, ηχητική περιγραφή του ονείρου, πράξη ζωής και

θάνατος, ενέργεια, νίκη, τέλος-διέξοδος, επιστροφή στο σπίτι. Μες στο

ψυγείο τα όνειρα για μια μοναδική στιγμή αναπόλησης και μοναξιάς. Η

μουσική του κινηματογράφου συντηρεί στη μνήμη την εικόνα, την

ερμηνεύει, ενώ συγχρόνως χρωματίζει επιθυμίες και θύμησες δικές μας

και την προσωπική μας ταύτιση με τις πτυχές ενός ασπρόμαυρου

ονείρου τριάντα πέντε χιλιοστών ».

–Μάνος Χατζιδάκις

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο το οποίο συμβάλλει στην

ολοκληρωμένη παρουσίαση ενός κινηματογραφικού έργου είναι η

μουσική του επένδυση. Παρακάτω παραθέτονται μερικά από τα πιο

πολυβραβευμένα και ευπώλητα μουσικά κινηματογραφικά ακούσματα.

1. Forrest Gump – James Horner

2. Ο Σταθμός (The Railway Station)- Ευανθία Ρεμπούτσικα

3. Superman – John Williams

4. My Heart Will Go On – James Horner

5. Fiddler In The Roof – John Williams

6. Hedwig’s Theme – John Williams

7. Time – Hans Zimmer

8. Star Wars- John Williams

9. 007 – John Barry

10. Wheel Of Fortune – Hans Zimmer

ANIMATION

Τα κινούμενα σχέδια είναι ταινίες, στις οποίες πρωταγωνιστούν

ζωγραφιστές φιγούρες αντί για ηθοποιοί. Οι ήρωες τους είναι συνήθως

ζώα ή φανταστικά πλάσματα, με αστεία μορφή. Μιλούν και

συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι.

Η δημιουργία των ταινιών αυτών βασίζεται, όπως ο

κινηματογράφος, στο μεταίσθημα. Αρχικά οι σκηνές της ταινίας

ζωγραφίζονται ξεχωριστά η καθεμία. Για να δημιουργηθεί ένα

κινούμενο σχέδιο, τα αρχικά σκίτσα ζωγραφίζονται σε διάφανες

επιφάνειες και μετά ζωγραφίζονται. Κάθε σχέδιο διαφέρει ελάχιστα

από το προηγούμενο. Στη συνέχεια τα σχέδια φωτογραφίζονται με τη

σειρά και δημιουργείται ένα ενιαίο φιλμ. Όταν το φιλμ προβάλλεται με

ταχύτητα, οι φιγούρες των σχεδίων φαίνονται σαν να κινούνται.

Την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων γύρισε ο Αμερικανός

Σ.Μπλάκτον το 1907. Οι ταινίες του Γουόλτ Ντίσνεϊ ανέδειξαν αυτό το

κινηματογραφικό είδος σε αληθινή τέχνη.

Το 1937 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ γύρισε τη Χιονάτη και τους επτά

νάνους. Ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους.

Χρειάζονταν 24 διαφορετικά σκίτσα για να αποδοθεί στη σκηνή κίνηση

διάρκειας ενός δευτερολέπτου. Φανταστείτε λοιπόν πόσα σκίτσα

σχεδιάστηκαν για την ταινία αυτή, διάρκειας μιάμισης ώρας περίπου.

Η Walt Disney Pictures είναι εταιρεία παραγωγής

κινηματογραφικών ταινιών, θυγατρική της Εταιρείας Walt Disney (Walt

Disney Company). Στην πραγματικότητα ιδρύθηκε το 1929 με την

ονομασία Walt Disney Productions αΚΑα μετονομάστηκε το 1983 σε

Walt Disney Pictures. Ιδρύθηκε από τον Ουώλτ Ντίσνευ και μέχρι το

1937 ασχολούταν με την παραγωγή ταινιών μικρού μήκους. Το 1937,

φέρνει στην μεγάλη οθόνη την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων

μεγάλου μήκους, με την ιστορία της Χιονάτης και των εφτά νάνων. Από

εκείνη την \ιέρα. και μέχρι σήμερα έχει δημιουργήσει χιλιάδες

κινούμενα σχέδια μικρού και μεγάλου μήκους, αλλά πολύ λιγότερες

έχουν προβληθεί αυτοτελείς στον κινηματογράφο, ενώ μόνο σαράντα

τέσσερις ταινίες χαρακτηρίστηκαν ως κλασικές (Walt Disney Classics). To

1992 μάλιστα, η ταινία Η Πεντάμορφη και το Τέρας έγινε η μοναδική

ταινία κινουμένων σχεδίων, (μοναδικότητα την οποία διατηρεί και

σήμερα) που κατάφερε να προταθεί για Όσκαρ καλύτερης ταινίας

Οι ταινίες της Walt Disney Pictures χαρακτηρήστικαν όλες

κατάλληληλες για κάθε ηλικία σε Ελλάδα και Η.Π.Α., με μοναδική

εξαίρεση την ταινία Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου

Μαργαριταριού η οποία χαρακτηρίστηκε ως ακατάλληλη για ανήλικους

κάτω των δεκατριών ετών.

Ενώ αρχικά χρησιμοποιήθηκαν για να εικονογραφηθούν

καρικατούρες και για να διασκεδάσουν με απλές και συνηθισμένες

ιστορίες, έχουν πλέον εξελιχτεί σε μορφή τέχνης, με πολλά υποείδη. Τα

πιο συνηθισμένα είδη κόμικς είναι τα κόμικς στρίπ σε εφημερίδες και

περιοδικά (και όχι μόνο), όπου μια μικρή ιστορία ξετυλίγεται μέσα σε

τρία ή τέσσερα καρεδάκια και οι μεγαλύτερες ιστορίες σε ειδικά

περιοδικά, εικονογραφημένες νουβέλλες και άλμπουμ, γνωστές απλά

σαν κόμικς ή βιβλία κόμικς. Τα κόμικ στρίπ στις εφημερίδες και τα

περιοδικά είναι συνήθως δευτερεύουσας σημασίας, προορισμένα να

κάνουν ένα γρήγορο κοινωνικό ή πολιτικό σχόλιο και οι σκηνοθετικές -

αφηγηματικές τους δυνατότητες είναι βέβαια περιορισμένες αφού

πρόκειται για μια απλή λωρίδα (στρίπ) με μερικά καρέ στη σειρά.

Αντίθετα, στα περιοδικά κόμικς αποτελούν το κύριο υλικό, εκτείνονται

σε ολόκληρες σελίδες κι εκεί οι ιστορίες παρουσιάζονται είτε σε

συνέχειες από τεύχος σε τεύχος είτε αυτοτελώς.

Αναλόγως το πως ορίζει κανείς τα κόμικς, οι ρίζες τους μπορούν

να αναζητηθούν στο 15ο αιώνα ή ακόμα και στα Αιγυπτιακό

ιερογλυφικά. Παρόλα αυτά, η σημερινή μορφή τους (με καρέ και

κείμενο σε συννεφάκια ή λεζάντες) εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου

αιώνα. Πρωτοπόροι λοιπόν του είδους θεωρούνται για την μεν Ευρώπη

το περιοδικό Ally Sloper's Half Holiday που κυκλοφόρησε στην Αγγλία το

1884 για τις δε ΗΠΑ το Hogan's Alley του Ρίτσαρντ Αουτκολτ (Richard

Outcault), του οποίου κύριος χαρακτήρας ήταν το Κίτρινο Παιδί και

ξεκίνησε να δημοσιεύεται σαν ένθετο στρίπ σε εφημερίδες το 1895.

Τα κόμικς γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη στις πρώτες δεκαετίες του

εικοστού αιώνα στην Αμερική, κυρίως από τις ιστορίες με υπερήρωες

εταιριών όπως η DC Comics και η Marvel comics. Στην Ευρώπη υπήρχε

μια μικρή σκηνή, που ξεκίνησε με πρωτοπόρους τους Βέλγους και

εκδόσεις όπως ο Τεντέν και το περιοδικό Spirou. Μετά το δεύτερο

παγκόσμιο πόλεμο με την άφιξη των αμερικάνικων κόμικς στην Ευρώπη

αλλά και τη μεσολάβηση της δεκαετίας του '60, που αγκάλιασε

αντικουλτούρες όπως τα κόμικς, αυτά σιγά-σιγά καθιερώθηκαν ως

σοβαρό είδος τέχνης.

Έλληνες δημιουργοί κόμικς

Ενδεικτικός κατάλογος, για πιο αναλυτικά δείτε το Κατάλογος

Ελλήνων δημιουργών κόμικς.

Αρκάς

Βύρων Απτόσογλου

Σπύρος Βερύκιος

Σπύρος Δερβενιώτης

Ζένια

Σε γενικές γραμμές η δημιουργία τρισδιάστατων (35) κινουμένων

σχεδίων γίνεται χάρη σε ειδικά προγράμματα για υπολογιστές που

εκμεταλλεύονται την ικανότητα του ανθρώπινου ματιού να συγκρατεί

στον αμφιβληστροειδή την εικόνα ακόμα κι όταν αυτή έχει εξαφανιστεί

από το οπτικό πεδίο.

Το λεγόμενο "computer animation" (τρισδιάστατα κινούμενα

σχέδια μέσω υπολογιστή) είναι μια τεχνική που γνώρισε αλματώδη

πρόοδο την τελευταία δεκαετία, αξιοποιώντας ίσως περισσότερο από

κάθε άλλο τομέα της πληροφορικής την αύξηση της υπολογιστικής

ικανότητας των επεξεργαστών.

Οι τεχνικές 3D εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά το 1995 για την

παραγωγή της ταινίας μεγάλου μήκους Toy Story - για τις ανάγκες της

χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι γνωστές ως C&l (Computer Generated

Imagery. Οι σχεδιαστές τρισδιάστατων κινουμένων σχεδίων δε

χρησιμοποιούν πραγματικές εικόνες αλλά εικονικές προσομοιώσεις, τα

λεγόμενα μοντέλα wireframe.

Πρόκειται για μαθηματικές αναπαραστάσεις των ψηφιακών

ηρώων, οι οποίες καθορίζουν το σχήμα τους με τη βοήθεια γραμμών ή

βελών. Στη συνέχεια γίνεται επεξεργασία του μοντέλου με βάση μια

τράπεζα δεδομένων. Η προσθήκη χρωμάτων και προοπτικής γίνεται σε

δεύτερο στάδιο, με τη βοήθεια ειδικών προγραμμάτων σκιοφωτισμού.

Τέλος, όλες οι πληροφορίες που αφορούν στα διάφορα αρχεία

που συνθέτουν το κάθε καρέ της ταινίας ενσωματώνονται μέσω της

διαδικασίας που ονομάζεται εκτέλεση (rendering). Τρισδιάστατα

κινούμενα σχέδια πραγματοποιούνται και σε μικρότερη κλίμακα. Στο

Ιντερνέτ μπορεί να βρει κάποιος πολλά προγράμματα τρισδιάστατων

γραφικών σε πολύ προσιτές τιμές, τα οποία μπορούν να "τρέξουν"

ακόμα και σε υπολογιστές μέτριας ισχύος.

Αφού ολοκληρωθεί, η κινούμενη εικόνα αποθηκεύεται σε

δισκέτα ή στο σκληρό δίσκο με τη μορφή βίντεο.

Οι Μεγαλύτερες Εταιρίες Κινουμένων Σχεδίων

WALT DISNEY

Ο κολοσσός της οικογενειακής ψυχαγωγίας Walt Disney: Μια

εταιρεία που συμπληρώνει περισσότερες από οκτώ δεκαετίες ζωή. Η

αξία της Walt Disney Company, μαζί με τις ιατρικές της, ανέρχεται στα

55,16 δισ. 3λάρια, ποσό που αντιστοιχεί γύρω στο ένα Γέμπτο του ΑΕΤΤ

της Ελλάδας, ψυχαγωγικός κολοσσός δραστηριοποιείται παγκοσμίως σε

τέσσερα τμήματα: σε τηλεοπτικά δίκτυα, σε πάρκα και θέρετρα, στον

κινηματογράφο και στη βιομηχανία καταναλωτικών προϊόντων.

Η Walt Disney Company ιδρύθηκε το 1922, και έγινε παγκόσμια

ηγέτης στην οικογενειακή ψυχαγωγία σχεδόν ευθύς.

Pixar Animation Studios

Η Pixar animation studios (αποκαλούμενη συχνά χάριν συντομίας

Pixar), είναι μια εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, που

εδρεύει στο Έμερβιλ (Emeryville) της Καλιφόρνια των Ηνωμένων

πολιτειών. Συνιδρύθηκε απο τον Στηβ Τζομπς, και μέχρι σίδερα έχει

δημιουργήσει έξι ταινίες που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία σε σχέση με το

κόστος παραγωγής τους.

DreamWorks S.K.6.

Η DreamWorks S.K.&. είναι ιδιωτική εταιρία παράγωγης

κινηματογραφικών ταινιών, μία από τις δέκα μεγαλύτερες στις

Ηνωμένες Πολιτείες. Εκτός από παραγωγή και διανομή ταινιών,

παράγει επίσης παιχνίδια ηλεκτρονικών υπολογιστών και τηλεοπτικά

προγράμματα. Ξεκίνησε αρκετά δυναμικά με τους πολλά υποσχόμενους

ιδρυτές της Στί&εν Σπίλμπεργκ. ΤΖέφρι ΚάτΓενυπεργκ και Ντέιριντ

Γκέφεν. οι οποίοι ήθελαν να δημιουργήσουν ένα δικό τους

κινηματογραφικό στούντιο, αλλά τον Δεκέμβριο του 2005 η

DreamWorks πέρασε στην ιδιοκτησία της Viacom, ιδιοκτήτη της επίσης

κινηματογραφικής εταιρίας Paramount Pictures.

WARNER BROS

Η Warner Bros., (Αδελφοί Γουόρνερ) είναι εταιρεία

κινηματογραφικής παραγωγής που εδρεύει στην Καλιφόρνια των

Ηνωμένων Πολιτειών και έχει δημιουργήσει εκατοντάδες

κινηματογραφικές παραγωγές, με διάσημους ηθοποιούς σε ολόκληρο

τον κόσμο.

Η Warner Bros, εμπεριέχει και άλλες εταιρίες του θεάματος όπως

είναι οι Warner Bros. Television, Warner Home Video, Castle Rock

Entertainment, Turner Entertainment, Dark Castle Entertainment, DC

Comics, TriStar Pictures, Cartoon Network Studios, και τα The ON

Television Network

Η ίδια η διεύθυνση της εταιρίας έχει δηλώσει ότι προτιμά να

αποκαλείται Warner Bros, παρά Warner Brothers.

Ταινίες Μικρού μήκους

Χ A R (Το σημερινό λογότυπο της Πίξαρ)

Η Πίξαρ έχει δημιουργήσει μία σειρά ταινιών μικρού μήκους με

σκοπό να προβάλλει τις νέες τεχνικές του προγράμματος γραφικών της.

Τα ταινιάκια αυτά. είναι κατά βάση κωμικά και μερικά έχουν βραβευθεί

με Όσκαρ. Αυτά είναι:

• The Adventures of Andre and Wally B. (1984)

• Luxo Jr. (1986 πηγή του σημερινού λογότυπου της πίξαρ με

την ζωηρή λάμπα)

• Red's Dream (1987)

• Tin Toy (1988, το πρώτο Όσκαρ της Πίξαρ)

• Knick Knack (1989)

. fieri's Same (1997 )

• For the birds (Χαζοπούλια) (2000 - Όσκαρ 2001)

Η Μάρβελ στην Ελλάδα

Η Μάρβελ ήταν πάντοτε η αμερικάνικη εταιρία με τη μεγαλύτερη

διείσδυση στην Ελλάδα και από πολύ παλιά οι ήρωες της ήταν

δημοφιλείς. Η πρώτη επαφή με το ελληνικό κοινό έγινε μέσω της

εκδοτικής Καμπάνας που κυκλοφόρησε το περιοδικό Σπάιντερμαν αλλά

και αρκετά άλλα. Στη δεκαετία του '70 και στις αρχές του '80

κυκλοφορούσε ένα μεγάλο πλήθος τίτλων της. Ειδικά το περιοδικό

Σπάιντερμαν ήταν το μακροβιότερο και αυτό με τη μεγαλύτερη

απήχηση, καθώς δεν δημοσίευε μόνο ιστορίες του ομώνυμου ήρωα

αλλά και 2 ακόμα από άλλους τίτλους σε κάθε τεύχος (Εκδικητές, Χαλκ,

Κάπταιν Αμέρικα, Iron Man κ.α.). Στα τέλη της δεκαετίας του '80 στο

χώρο των ελληνικών εκδόσεων Μάρβελ μπήκε και η Μαμούθ Comix

βγάζοντας αρκετούς τίτλους όπως οι 4 Φανταστικοί, οι X-Men και ο

Θωρ, ενώ κάποια στιγμή και την κυκλοφορία του Σπάιντερμαν,

πέρνοντας τα σκήπτρα από την "Καμπάνας". Μετά από κάποια κρίση

στο χώρο κατά τα μέσα της δεκαετίας του '90 την κυκλοφορία των

κόμικς της Μάρβελ η Modern Times και τελικά σίδερα η Anubis comics.

Σπάιντερμαν. Ο δημοφιλέστερος ήρωας της

εταιρίας

Οι Δημοφιλέστερες Tαινίες της Disney

Η Μικρή Γοργόνα (1989)

Παιδική, Κινούμενο σχέδιο

Σκηνοθέτης: Τζον Μούσκερ, Ρον Κλέμεντς

Η «Μικρή Γοργόνα» σήμανε την αναγέννηση της Ντίσνεϊ μετά

από περίπου είκοσι χρόνια ουσιαστικής αδράνειας στο χώρο των

καρτούν μεγάλου μήκους. Θεωρείται η τελευταία παραγωγή

κινουμένων σχεδίων που ζωγραφίστηκε εξ ολοκλήρου στο χέρι και η

πρώτη που «κινήθηκε» με τη βοήθεια υπολογιστή. Επί της ουσίας,

πρόκειται για το διάσημο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Aντερσεν, με τις

απαραίτητες "παρεμβάσεις".

Στόχος της παραγωγής ήταν η δημιουργία μιας ταινίας για όλη

την οικογένεια.. Σε αυτό το μήκος κύματος, λοιπόν, η ιστορία απέκτησε

τον απαραίτητο κωμικό χαρακτήρα και φυσικά μια σειρά από

φαντασμαγορικά μουσικοχορευτικά νούμερα από τα οποία ξεχωρίζει το

εμπνευσμένο και βραβευμένο με Όσκαρ «Under the Sea».

Η Πεντάμορφη και το Τέρας (1991)

Παιδική, Κινούμενο σχέδιο

Σκηνοθέτης: Γκάρι Τρούσντεϊλ

Το 1991 η «Πεντάμορφη και το Τέρας» θα γίνει το πρώτο

καρτούν, στην κίνηση του οποίου συνέβαλαν οι ηλεκτρονικοί

υπολογιστές. Χάρη στη νέα τεχνολογία οι σκηνοθέτες μπόρεσαν να

δουλέψουν και να δημιουργήσουν πλάνα σαν να βρισκόταν σε

πραγματικό σετ με ηθοποιούς και συνεργείο. Ένα χρόνο αργότερα η

ψηφιακή τεχνολογία εφαρμόζεται και στον ήχο. Ένας άπονος πρίγκιπας

αρνείται να δώσει ελεημοσύνη σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Εκείνη, που

στην πραγματικότητα είναι μάγισσα, τον μεταμορφώνει σε τέρας και

τον καταδικάζει να ζει σε έναν έρημο, σκοτεινό πύργο έως ότου βρει την

αληθινή αγάπη.

Αλαντίν (1992)

Σκηνοθέτης: Ρον Κλέμεντς

Το τρίτο κατά σειρά καρτούν της νέας εποχής της Ντίσνεϊ είναι

ένα ακόμα παραμύθι σε σκίτσο: εξωτική ατμόσφαιρα, παζάρια της

Ανατολής, χαμίνια που ερωτεύονται πριγκίπισσες, περιπέτειες στην

έρημο, κρυμμένοι θησαυροί, μαγικά λυχνάρια, πτήσεις με το μαγικό

χαλί, δευτερεύοντες κωμικοί χαρακτήρες και ο απαραίτητος "κακός" της

ιστορίας που τελικά βρίσκει την τιμωρία που του αξίζει. Υπάρχουν

ωστόσο στοιχεία που ρίχνουν άφθονο... αλατοπίπερο στη ζαχαρένια

διάθεση του συγκεκριμένου καρτούν.

Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς δημιουργεί ίσως τον πιο απολαυστικό

χαρακτήρα στην ιστορία της Ντίσνεϊ: ένας ζωντανός χείμαρρος που

επιδίδεται σε one man show είτε παίζοντας με τις λέξεις είτε

σατιρίζοντας και διακωμωδώντας οικείους χαρακτήρες και καταστάσεις.

Η ταινία κέρδισε δύο Όσκαρ (Τραγουδιού και Μουσικής), ισάριθμες

Χρυσές Σφαίρες στις ίδιες κατηγορίες, δυο Γκράμι.

Ποκαχόντας (1995)

Παιδική, Κινούμενο σχέδιο

Σκηνοθέτης: Μάικ Γκάμπριελ

Στροφή της Ντίσνεϊ προς την πιο σοβαρή θεματολογία με το εν

λόγω καρτούν να δανείζεται στοιχεία από ένα υπαρκτό πρόσωπο (μία

Ινδιάνα που έμεινε στην ιστορία για τη γενναιότητα και το ελεύθερο

πνεύμα της) και αφηγείται τον έρωτα ανάμεσα στην Ποκαχόντας και τον

Τζον Σμιθ, Άγγλο άποικο που αντιστάθηκε στις σφαγές των ιθαγενών και

στην καταλήστευση της γης τους.

Η «Ποκαχόντας» φέρνει για πρώτη φορά στο προσκήνιο μια

δυναμική ηρωίδα, αφαιρεί το λόγο από τα ζώα και πλημμυρίζει την

οθόνη με σκίτσο όλο πλαστικότητα, αλλά και με πανέμορφες μουσικές

και τραγούδια (Άλαν Μένκεν-Στίβεν Σβαρτζ), που βραβεύτηκαν με

Όσκαρ στη διοργάνωση του 1996.

Η Παναγία των Παρισίων (1996)

Παιδική, Κινούμενο σχέδιο

Σκηνοθέτης: Γκάρι Τρούσντεϊλ, Κερκ Γουάιζ

Η Ντίσνεϊ «ταξιδεύει» στη Γαλλία και εμπνέεται από το

μυθιστόρημα του Βίκτορ Ουγκό (οι Γάλλοι είχαν ξεσηκωθεί εναντίον της

ταινίας) και δημιουργεί ένα από τα καλύτερα καρτούν της. Ως

παραγωγή απευθύνεται πρωτίστως στο αμερικανικό ανήλικο κοινό, το

σύνολο δεν αποφεύγει τις αυθαιρεσίες σε σχέση με το πρωτότυπο.

Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος, η καρτούν εκδοχή της «Παναγίας των

Παρισίων» ισορροπεί ανάμεσα στο κλίμα που επιβάλλεται να έχει μία

παιδική ταινία (τρυφερότητα, τραγούδια, κίνηση, πανδαισία χρωμάτων)

και στην μπαρόκ ατμόσφαιρα του αυθεντικού δράματος. Εισάγονται

κάποιες έννοιες για πρώτη φορά όπως ο θάνατος, η εκδίκηση και η

λαγνεία προβάλλουν τόσο έντονα, στην ελληνική έκδοση του DVD

μπορείτε να ακούσετε τον Σάκη Ρουβά να τραγουδά στα ελληνικά τα

τραγούδια του Κουασιμόδου.

Ηρακλής, Πέρα από το Μύθο (1997)

Παιδική, Κινούμενο σχέδιο

Σκηνοθέτης: Σαμ Γουάισμαν

Η Ντίσνεϊ μεταφέρεται στην Ελλάδα και δανείζεται στοιχεία από

τους μυθικούς ήρωες, όπως ο Ηρακλής, ο Περσέας, ο Αχιλλέας και ο

Ορφέας, μαζί με κομμάτια από ανεξάρτητα επεισόδια της ελληνικής

μυθολογίας (κένταυροι, νύμφες κ.ά.) και συνθέτει ένα ψηφιδωτό κάτω

από τον τίτλο «Ηρακλής». Φυσικά ούτε και εδώ απουσιάζουν οι

αυθαιρεσίες καθώς το καρτούν δεν βρίσκεται πάντα σύμφωνο με την

ελληνική μυθολογία. Είναι μια φαντασμαγορική ταινία για παιδιά, κατά

την οποία παρουσιάζονται ο μύθος και οι άθλοι του Ηρακλή.

Μουλάν (1998)

Παιδική, Κινούμενο σχέδιο

Σκηνοθέτης: Τόνι Μπάνκροφτ, Μπάρι Κουκ

Αυτή τη φορά η Ντίσνεϊ επέλεξε την Κίνα και τη μεταφορά ενός

τοπικού μύθου σε κινούμενο σχέδιο. Ο μύθος αφηγείται την ιστορία

ενός κοριτσιού που ντύνεται άνδρας και παίρνει τη θέση του

ανήμπορου πατέρα της για να μην πάει ο ίδιος να πολεμήσει.

Η Ντίσνεϊ φροντίζει να κολακέψει το κοινό της Αμερικής, χωρίς να

εστιάσει στη βαθύτερη ουσία της ανατολικής φιλοσοφίας (οικογενειακή

τιμή, αξίες, θέση της γυναίκας).

Το αποτέλεσμα δεν είναι τραγικό, έχει όμορφες στιγμές, αλλά

απευθύνεται πιο πολύ σε παιδιά αποκλείοντας ως ένα βαθμό το

ενήλικο κοινό.

Ταρζάν

Παιδική, Κινούμενο σχέδιο

Σκηνοθέτης: Κέβιν Λίμα, Κρις Μπακ

Από τα ομορφότερα σύγχρονα κινούμενα σχέδια της Disney, μια

ταινία που ξεχειλίζει από χρώμα και κίνηση, απαλλαγμένη από κωμικά

δίδυμα και ένα σωρό κλισέ που στοίχειωναν τις τότε παραγωγές της. Η

ταινία περιέχει σκηνές που δεν θα αφήσουν ασυγκίνητους τους ούτε

τον ενήλικο κοινό. Ο νέος Ταρζάν μένει αρκετά πιστός στο πνεύμα του

«Tarzan of the Apes», του βιβλίου δηλαδή του Rice Burroughs, ο οποίος

σκιαγράφησε έναν ήρωα της ζούγκλας χωρίς ποτέ του να έχει

επισκεφθεί την Αφρική. Ωστόσο, ως προϊόν μοντέρνας νοοτροπίας και

απευθυνόμενος στο κοινό του 20ού αιώνα, διαλαλεί προς όλες τις

κατευθύνσεις το δικαίωμα τού να είναι κανείς διαφορετικός και μας

καλεί να μη φοβόμαστε εκείνους που ξεχωρίζουν. Σε επίπεδο σκίτσου

και παραγωγής έχει γίνει εκπληκτική δουλειά, καθώς η παλιά τεχνική με

χαρακτήρες ζωγραφισμένους στο χέρι συναντά τις απεριόριστες

δυνατότητες των υπολογιστών.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

wikipedia

https://docs.google.com

http://7lyk-laris.lar.sch.gr/

http://www.zougla.gr/ygeia/article/8erapeftiki-i-7i-texni

http://www.vcdc.gr/forum/viewtopic.php?f=42&t=12909

&start=0

http://readingandwritingtexts.pbworks.com/w/page/514

63351/%CE%97%20%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81

%CE%AF%CE%B1

http://www.subtitles.gr/top-50-movies/

http://movie-

eaters.ucoz.com/index/oi_kal_tere_tain_e_lwn_twn_epoch_n/

0-63

http://www.athinorama.gr/cinema/movie.aspx?id=10063

73

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC_%CE%A

7%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CF%82#2000-

2010:_.CE.95.CF.80.CF.8C.CE.BC.CE.B5.CE.BD.CE.B5.CF.82_.CE.B

4.CE.BF.CF.85.CE.BB.CE.B5.CE.B9.CE.AD.CF.82

https://www.greekbooks.gr/dvd/kinonikes/to-kinigi-tis-

eftihias-2.product