ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ "ΑΡΣΗ" ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ

Συνόδου (Οἰκουμενικῆς, Πανορθόδοξης) πού δημοσιεύεται καί καταδικάζει τήν ἐν λόγῳδιδασκαλία ὦς αἵρεση (αὐθαίρετη ἑρμηνεία μέ ἐπικίνδυνες συνέπειες γιά τίς ψυχές τῶνπιστῶν πού τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀληθινή διδασκαλία καί τήν ὁδό τῆς σωτηρίας). Καίἡ ἰσχύς τῶν ἀναθεμάτων εἶναι αἰώνια.

Συνεπῶς, ἄν μία διδασκαλία εἶναι ἐπικίνδυνη πῶς θά ἄρεις (θά σηκώσεις) τά ἀναθέματαποῦ τῆς ἔχεις ἐπιβάλει; Μήπως μία τέτοια διδασκαλία θά πάψει ποτέ νά εἶναι βλαβερή; Ὁπαπισμός π.χ. εἶναι μία τέτοια διδασκαλία. Σημαίνει ὅτι αὐτός ὁ τρόπος προσεγγίσεως τοῦθείου λόγου εἶναι ἐσφαλμένος. Πάει καί τελείωσε. Ἄλλο πράμα εἶναι νά ἀλλάξουν γνώμηὅσοι τόν ἀκολουθοῦν καί νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια. Αὐτό γίνεται. Καί τότε, μιλᾶμε γιάἐπιστροφή, γιά μετάνοια τῶν αἱρετικῶν. Ἡ αἵρεση ὅμως εἶναι μία κατάσταση. Δέν ἀλλάζει.Λέμε ὅτι αὐτή ἡ διδασκαλία εἶναι ἐσφαλμένη, φυλαχτεῖτε. Ἡ διδασκαλία δέν διορθώνεται.Ἀπλῶς χαρακτηρίζεται, καταχωρεῖται καί γνωστοποιεῖται πρός προφύλαξη καί σωτηρία τοῦποιμνίου εἷς τό διηνεκές. Ἄρα, ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἐπί αἱρέσεως εἶναι ἄνευ νοήματος.Προσκρούει στήν κοινή λογική.

Τώρα, ἄν τά ἀναθέματα ἔχουν πέσει στά κεφάλια προσώπων (κυρίως τῶν ἀρχηγῶν τῶναἱρέσεων) τότε αὐτοί παύουν νά εἶναι μέλη τῆς ἐκκλησίας. Στήν οὐσία ἀκυρώνεται τόβάπτισμά τους. Δέ θεωροῦνται πλέον χριστιανοί. Καί ἡ ἐκκλησία πολύ σπάνια προχωράεισέ ἀναθεματισμούς προσώπων, πολύ σπάνια ἀφορίζει. Καί αὐτό τό κάνει ὄχι γιά νάτιμωρήσει, ἀλλά γιά νά ἐνημερώσει τό πλήρωμα ὅτι τό συγκεκριμένο ἄτομο ἔχει μόνο τοῦκαταστήσει τόν ἑαυτό τοῦ ἐχθρό του Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, καί οἱ πιστοί νάφυλάγονται, καί νά μήν τό ἀκολουθοῦν, παρά τά ὅσα λογικοφανή λέει.

Ἄν, τώρα, ὁ ἀφορισμένος αἱρετικός μετανοήσει καί ζητήσει νά ἐπιστρέψει στήν ἐκκλησία,τότε ἡ Ἐκκλησία ἀφοῦ ἐξετάσει μέ προσοχή τήν ὅλη στάση του, τήν εἰλικρινῆ μεταμέλειάτου καί διάθεση, μπορεῖ νά τόν δεχτεῖ, ἀλλά πρέπει νά ξαναβαπτιστεῖ ἤ νά ξαναμυρωθεῖ ἤτέλος πάντων μέ διάφορους τρόπους νά οἰκονομήσει τήν ἐπιστροφή του, ἀναλόγως τῶνσυνθηκῶν πού ἐπικρατοῦν, ὄπως μπορεῖ κανείς νά δεῖ μελετώντας τήν ἐκκλησιαστικήἱστορία καί τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τούς τρόπους πού κατάπερίπτωση ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων. Συνεπῶς οὔτε καί ἐδῶἔχουμε ἄρση τῶν ἀναθεμάτων. Τό ἀνάθεμα ἀκύρωσε τό βάπτισμα καί γιά γίνει ἡἐπιστροφή πρέπει νά γίνει καινούργια ἐκκλησιαστική πράξη.

Ἄρα, συνοψίζοντας, ἔχουμε νά ποῦμε πώς,Ὁ ὅρος "ἄρση ἀναθεμάτων", σημαίνει τά ἑξῆς δυό ἁπλά πράματα: Ἤ ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία

πού ἔριξε τά ἀναθέματα εἶχε λάθος ἤ ἡ σημερινή Ἐκκλησία πού τά σήκωσε (τά ἦρε, ἔκανεἄρση) ἔχει λάθος. Δηλαδή, ἤ οι παλαιοί πατέρες καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι πού ἔριξαν τάἀναθέματα στίς αἱρέσεις καί στά κεφάλια τῶν αἱρεσιαρχῶν ἔπραξαν σωστά ἤ οἱ σημερινοίδεσποτάδες καί πατριάρχες τοῦ νέου ἡμερολογίου πού τά σήκωσαν ἐποίησαν καλῶς.Κάποιος ἀπό τούς δυό ἔχει δίκιο κι ὁ ἄλλος ἄδικο. Οἱ δυό Ἐκκλησίες δέν συμφωνοῦν. Ποιάἔχει δίκιο; Ἡ παλιά ἤ ἡ νέα;

Ἡ δουλειά ξεκίνησε τό 1965 μέ τήν "ἄρση" τῶν ἀναθεμάτων κατά τοῦ παπισμού.

Ἀναθέματα πού εἶχαν θεσπιστεῖ ἀπό τόν 11ο αἰώνα. Καί σιγά σιγά τό πράμα ἄρχισε νάπαίρνει διαστάσεις, νά ἁπλώνεται καί νά ἐπεκτείνεται, ἄτυπα ἤ ἐπίσημα, ὑπόγεια ἤὁλοφάνερα, σέ ὅλο τό φάσμα τῶν αἱρέσεων (καί τά κατ' αὐτῶν ἀναθέματα ἀπό ὅλες τίςΟἰκουμενικές Συνόδους), μέ ἀποτέλεσμα, σήμερα, οἱ σύγχρονοι καί μοντέρνοι ἱερωμένοικαί θεολόγοι ὄχι μόνο νά μήν βλέπουν τίποτα κακό σ' αὐτές, ἀλλά ἀντιθέτως νάπροβαίνουν καί σέ περαιτέρω ἀναγνωρίσεις, ἀδελφοποιήσεις, συμπροσευχές, συλλείτουργακαί διαφόρων εἰδῶν "ἀγάπες".

Ἡ κατάσταση, βέβαια, εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό ὅτι φαίνεται, διότι δέν ἔχουμε μόνο"ἄρση ἀναθεμάτων". Στό ξενόγλωσσο κείμενο τῆς συμφωνίας μεταξύ παπικῶν καίΦαναρῖου τό 1965 δέν ἀναφέρεται "ἄρση ἀναθεμάτων" ἀλλά κάτι πολύ χειρότερο. Ἐκεῖἀναφέρεται "ἄρση ἀκοινωνησίας" δηλαδῆ "ἄρση τοῦ Σχίσματος" τό ὁποῖο σημαίνει Ἕνωσητῶν Ἐκκλησιῶν. Δηλαδή οἱ Ἐκκλησίες εἶναι πιά ΜΙΑ !!! Ἄρα μποροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι νάκοινωνοῦν τά παπικά ἄζυμα καί ἀντιστρόφως οἱ παπικοί νά κοινωνοῦν τό πανάχραντοσῶμα καί αἷμα τοῦ Κυρίου ὄντες ἀβάπτιστοι. Στό ἑλληνικό, ὅμως, κείμενο ἀναφέρεται ὦς"ἄρση ἀναθεμάτων", πού εἶναι ὄρος μικρότερης σοβαρότητας καί ἀκούγεται ἠπιότερα, γιάνά μήν κάλο-καταλάβει ὁ λαός καί ξεσηκωθεῖ.

Συνεπῶς, ἄν ἡ Ζ΄ Οἴκ. Σύνοδος, πού ἀναθεμάτισε κάθε κακόβουλη διδασκαλία (καί τούςἀρχηγούς της) καί κάθε ἕναν πού δέν ἀκολουθεῖ τίς προφορικές ἤ γραπτές παραδόσεις,εἶχε λάθος, τότε γιά αἰῶνες ἀκολουθοῦμε μία ἐκκλησία πού δέ στηρίζεται στήν ἀλήθεια.Ἀκολουθοῦμε μία πλάνη, μία ἀκόμα αἵρεση, καί ὅ,τι ἀλλαγές ἤ διαφοροποιήσεις ἔχουν γίνειἐντός αὐτῆς (κολλυβαδικό ζήτημα, Παλαιό-Νέο ἡμερολόγιο, κλπ) εἶναι ὅλα ἐκφράσεις τῆςἀρχικῆς πλάνης, δηλαδῆ ὅλα πλάνες. Ἄρα πρός τί ὁ καυγᾶς; Πρός τί νά μιλᾶμε γιά Παλιό ἤΝέο; Λάθος καί τά δυό ἀφοῦ εἶναι λάθος ἡ ρίζα. Ὅποτε πᾶμε γι' ἄλλα. Πᾶμε πίσω νάψάξουμε πού στράβωσε ἡ δουλειά καί νά ξαναβροῦμε τό νήμα. Ἄν ... μᾶς ἐνδιαφέρει ἡἀλήθεια.

Ἄν ὅμως, ἡ ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου, πού σήκωσε τά ἀναθέματα (καί τό Σχίσμα)καί ἐνεργεῖ ἀντίθετα στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἔχει λάθος, τότε αὐτήεἶναι μία ἐκκλησία πού δέ στηρίζεται στήν ἀλήθεια.

Ὁ χριστιανός ὀφείλει, ἔχει χρέος, νά ψάξει καί νά βρεῖ τήν ἄκρη.

* * * * * * *Η Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τό 787 μ.Χ. δίνει ὁριστική λύση στό θέμα τῆς εἰκονομαχίας,

ἀνακεφαλαιώνει ὅλες τίς προηγούμενες Οἰκουμενικές Συνόδους καί ἀναθεματίζει ὅλες τίςαἱρέσεις καί ὅλους τους ἀρχηγούς τῶν αἱρέσεων (Συνοδικό της Ὀρθοδοξίας). Ἡ Ἐκκλησίασυνεχίζει τήν πορεία τῆς στό χρόνο, ἀναδεικνύει ἁγίους, καί μάλιστα μεγάλους, σέ ὅλες τίςκατοπινές ἐποχές καί βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἁρμονία μέ τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τῶνπροηγούμενων μεγάλων Πατέρων καί Διδασκάλων της.

Τό 1924 μ.Χ. ἀντικανονικά (ἐνάντια δηλαδή στούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας) καί χωρίς τήσυμφωνία ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, ὦς ὤφειλε, παράνομα καί προδοτικά, ἡ Ἐκκλησία τῆςἙλλάδας καί τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλάζουν ἡμερολόγιο μέ τό πρόσχηματῆς ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, παρά τίς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ καί τίς διαμαρτυρίες τῶνἄλλων Πατριαρχείων καί κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Εἰσάγεται ἔτσι, βιαίως καί μέ τή βοήθεια

τῶν δυνάμεων καταστολῆς (τῆς χωροφυλακῆς), τό παπικό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο τόὁποῖο εἶναι καταδικασμένο ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους (1583, 1587, 1593 μ.Χ.)ἤδη ἀπό τήν ἐποχή πού ἐμφανίστηκε (1582 μ.Χ.). Ἡ ἀλλαγή ἔγινε μέ δόλο καίἀντικανονικά, διότι ἦταν μία προσπάθεια ἑνώσεως τῶν "ἐκκλησιῶν" βασισμένη στήναἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, καί, ὦς ἐκ τούτου, οἱ πρωτεργάτες τῆς ἀλλαγῆς, καί οἱσυνεχιστές τους, φέρνουν ἀκέραια τήν εὐθύνη λόγω τοῦ δόλου καί τῆς κακῆς τούςπροαιρέσεως.

Καί τό ἐρώτημα ποῦ ὑποβάλλει ὁ πολύς κόσμος, ὁ κόσμος ποῦ δέν γνωρίζει εἶναι : Γιατίἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο ἀφοῦ ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια δέν ἦταν ὁ ἀληθινός λόγος; Ἀφοῦ ἡἀστρονομική ἀκρίβεια εἶναι πρόφαση, ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή αἰτία; Εἶναι τόσο σοβαρό αὐτό;Ἀφοῦ θέλανε νά μεθοδεύσουν τήν ἕνωση εἶχε τόσο μεγάλη σημασία τό ἡμερολόγιο;Τελικά, ἔχει τόση δύναμη, τόση σπουδαιότητα τό ἡμερολόγιο στήν Ἐκκλησία; Ἔχει τόσησημασία ἄν γιορτάζουμε μέ τό Νέο ἤ τό Παλιό;

Ὁ ἀληθινός λόγος ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου-ἑορτολογίου ἀναφέρεται στήν αἱρετικήἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1920 (αὐτό τό κατάπτυστο, αἱρετικόκαί προδοτικό ἔγγραφο στό ὁποῖο περιγράφεται βῆμα - βῆμα ἡ μεθόδευση γιά τή διάλυσητῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), καί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό συνεορτασμό μέ τούςαἱρετικούς Λατίνους (καί κατ' ἐπέκτασιν τούς προτεστάντες) ὦς πρῶτο βήμα γιά τήνἕνωση τῶν "ἐκκλησιῶν".

Χωρίς ἐορτολογική ἕνωση ἡ διαφορά τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι φανερή στό λαό, καί ἕνωσηδέν μπορεῖ νά γίνει. Οἱ λοιπές διαφορές (δογματικές, θεολογικές, ἐκκλησιολογικές) πού δένἀπασχολοῦν τόν πολύ λαό, διότι δέν ξέρει, οὔτε ἀσχολεῖται, θά δρομολογοῦνταν καί θάἀπαλείφονταν σιγά σιγά καί ἀνεπαισθήτως (ὄπως λέει κι ὁ Καβάφης). Ὄπως κι ἔγινε. Οἱἐχθροί της Ὀρθοδοξίας ἤξεραν πάρα πολύ καλά τήν ἀξία καί τή δύναμη τοῦ ἡμερολογίου-ἑορτολογίου μας, ὄπως βέβαια καί οἱ παλιοί Πατέρες πού τό ὑπερασπίστηκαν καίκατεδίκασαν τό Νέο - Γρηγοριανό ἡμερολόγιο. Οἱ μόνοι πού ἀγνοοῦν τήν σπουδαιότητάτου εἴμαστε ἐμεῖς, ὁ Ὀρθόδοξος λαός.

Καί βέβαια δέν ἦταν αὐτή ἡ πρώτη φορᾶ πού Ἐκκλησία ἀρνήθηκε νά ἀλλάξειἡμερολόγιο. Ἀπό πολύ παλιότερα καί ἐπανειλημμένως, ὀρθόδοξοι μαθηματικοί καίἀστρονόμοι εἶχαν προτείνει ἀλλαγές στό ἡμερολόγιο γιά τακτοποίηση τῆς ἀστρονομικῆςἀκρίβειας (ὄπως π.χ. τό 1324 ὁ Νικηφόρος Γρηγορᾶς, τό 1371 οἱ Ἰσαάκιος καί Ματθαῖος,τό 1425 ὁ Πλήθων Γεμιστός) ἀλλά ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποδέχτηκε τίς κατά καιρούς προτάσεις,ἐξηγώντας ὅτι τέτοια ἐνέργεια θά φέρει ἀκαταστασία καί δέν θά προκύψει κανένα ὤφελος.Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια. Δέν ἔχει κανένα οὐσιαστικόνόημα οὔτε γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν, πού εἶναι ἡ πρώτη καί σπουδαιότερη φροντίδατης, οὔτε γιά τήν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων καί τῆς διδασκαλίας της. Ὑπενθυμίζει ὅτι καί οἱἀρχαῖοι πατέρες τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.) γνώριζαν πολύ καλά ὅτι τόἡμερολόγιο εἶχε ἤδη σφάλμα 3-4 ἡμερῶν στήν ἐποχή τους, ἀλλά αὐτό δέν τούς ἐμπόδισενά τό υἱοθετήσουν, καί πάνω τοῦ νά στηρίξουν ὄλον τόν ἐορτολογικό κύκλο τῆςἘκκλησίας. Δηλαδή τό θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου δέν ἦταν κάτι ἄγνωστο στούςπατέρες τοῦ 16ου αἰώνα, ὅταν ὁ πάπας ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο στή Δύση, οὔτε ὅτανπροδοτικά προχώρησαν στήν ἀλλαγή τό 1924 οἱ πουλημένοι ποιμενάρχες μας. Κομίζει

γλαύκας εἷς τᾶς Ἀθήνας ὅποιος ἰσχυρίζεται κάτι τέτοιο. Καί, βεβαίως, προσβάλλει, πρῶτον,τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, διότι ὑπονοεῖ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα σκοταδιστικό σύστημαπού ἀρνεῖται τή γνώση, τήν ὑλική πρόοδο καί τίς ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις καί,δεύτερον, τό κύρος καί τήν ἀξία τῶν πατέρων οἱ ὁποῖοι πάντοτε ὑπῆρξαν φωτεινάπνεύματα, πολλοί ἀπ' αὐτούς κορυφαῖοι ἐπιστήμονες καί διδάσκαλοι ἀκόμα καί τῆςθύραθεν παιδείας, πάντοτε ὅμως ἤξεραν νά ξεχωρίζουν τήν ἀσύγκριτη ἀνωτερότητα τῆςθεϊκῆς γνώσεως πού ὁδηγεῖ στή θέωση καί τήν ἁγιότητα. Ἀντιθέτως βλέπουμε πού ὁδηγεῖτόν πλανήτη ἡ προσκόλληση στήν ὕλη (ἀκόμα καί ὦς ἐπιστήμη, τεχνολογία, ἔρευνα ἤφιλοσοφία) τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Μᾶς ὁδηγεῖ μέ μαθηματική ἀκρίβεια στήν καταστροφή.Διότι "πάσα τέ ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καί πάσης ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐσοφία φαίνεται (Πλάτων, Μενέξενος, 247α). Ἄν ἡ ἐπιστήμη δέν ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο καίτή σωτηρία του, εἶναι μάταιη κι ἐπικίνδυνη.

Ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἡμερολόγιο. Αὐτό πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἑορτολόγιο.Δηλαδή ἕνα ἡμερολόγιο πάνω στό ὁποῖο ἔστησε ὅλες τίς ἑορτές της. Σκοπός τοῦἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου (πού τότε γίνεται ἑορτολόγιο) εἶναι ὁ ἐξαγιασμός τοῦ χρόνου.Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ ἀρίθμηση τῶν ἡμερῶν δέν ἔχει κανένα νόημα. Τό ἡμερολόγιο γιά τήνἘκκλησία εἶναι ἕνας φέρων ὀργανισμός. Ἕνας σκελετός. Ἕνα σασί. Εἶναι ἀδύνατον νάἀλλάξει τό ἡμερολόγιο καί νά μήν πειραχτεῖ ὁ κύκλος καί ἡ σειρά τῶν ἑορτῶν της. Τό ἄν οἱἍγιοι Πατέρες κέντησαν τίς γιορτές σέ καμβά Ἰουλιανοῦ, σημασία δέν ἔχει ὁ καμβάς ἀλλάτό δημιούργημα πάνω στόν καμβά. Ἄν θελήσει κάποιος νά καταργήσει τόν καμβά πάνωστόν ὁποῖο κεντήθηκε ὁ ἑορταστικός κύκλος καί νά τόν ἀντικαταστήσει μέ νεώτερο, πλέονσύγχρονο καί ἀποδεκτό, τί θά γίνει; Ἔ, εἶναι ἁπλό. Θά καταστραφεῖ τό δημιούργημα !

Μά, λένε, ἄν ἀφήναμε τό Ἰουλιανό, σέ κάποιες χιλιάδες χρόνια θά γιορτάζαμεΧριστούγεννα τό καλοκαίρι. Λοιπόν, καί τί πειράζει αὐτό; (χώρια πού, καί μέ τόΓρηγοριανό, σέ κάποιες ἄλλες χιλιάδες χρόνια πάλι καλοκαίρι θά γιορτάσουμε τάΧριστούγεννα μέ ἀντίθετης κατευθύνσεως σφάλμα). Μήπως στό νότιο ἠμισφαίριο δένγιορτάζουν Χριστούγεννα ντάλα καλοκαίρι; Τί εἶναι ἐντέλει αὐτό ποῦ κάνει τάΧριστούγεννα; Τά χιόνια στό καμπαναριό καί τά ἐλαφάκια τοῦ Σάντα Κλάους ἤ τό ντεκόρτῶν βιτρινῶν; (γιά τά δικά μας τά ἔθιμα δέν γίνεται πλέον λόγος, τά περιφρονήσαμε). Στήφάτνη περιμένουμε νά γεννηθεῖ ὁ Κύριος ἤ στίς καρδιές μας; Τό ἠμισφαίριο κάνει τήγέννηση ἤ οἱ ἁμαρτίες μας; Γιά νά προλάβει χειμερινούς Ὀλυμπιακούς ἦρθε ὁ Κύριος ἤ γιάνά μᾶς σώσει;

Τό σημαντικό πράγμα γιά τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι οἱ ἡμερομηνίες, ἀλλά οἱ ἑορτές. Εἶναιἀπό τούς πλέον θεμελιώδεις κανόνες της. Εἶναι μία θεμελιώδης ἀρχή πού τονίζεται ἀπό τήνἍ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἕνας ἀπό τούς βασικότερους λόγους πού συνεκλήθη τό 325μ.Χ. Γνώριζαν οἱ Πατέρες, ὅτι τό τότε ἰσχῦον ἡμερολόγιο (τό Ἰουλιανό, σημερινό Παλιό)εἶχε ἤδη χάσει 3-4 ἡμέρες, ἀλλά οὐδόλως τούς ἐνόχλησε τό γεγονός. Τήν Ἐκκλησία δέντήν ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια, ἀλλά ἡ ἐορτολογική ἑνότητα, δηλαδή, νάἑορτάζουν ὅλοι οἱ χριστιανοί μαζί καί νά μήν ἐμπαίζονται ἀπό τούς ἀλλόθρησκους, ὄπως μέἔμφαση τονίζεται στά πρακτικά τῶν Συνόδων καί μέ ἔμφαση ἐπεσήμανε καί ὁ ΜέγαςΚωνσταντῖνος πού συνεκάλεσε τήν Ἅ΄ Σύνοδο. Μόνο ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει νόημα

"… καί μίαν ἔδειξας, Δέσποτα, Ἐκκλησίαν ἀνυμνοῦσαν σέ τοίς ἐπί γῆς καί οὐρανού

συμφώνως ψάλλουσιν "(Παρακλητική, ἦχος δ΄, ἀναστάσιμος κανόνας Κυριακῆς πρωί, ὠδή ἡ΄, ἀ' τροπάριο). Πόσο πιό ξεκάθαρα νά μᾶς τό πεῖ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, πού διά τοῦ ὑμνογράφου τῆς

δηλώνει κατηγορηματικά, ὅτι μόνο μία Ἐκκλησία ὑπάρχει σέ οὐρανό καί γῆ (θριαμβεύουσακαί στρατευομένη), ποῦ ἀνυμνεῖ "συμφώνως" (ταυτοχρόνως, σέ πλήρη συμφωνία καιροῦ)τόν Κύριο; Τό ἴδιο λέει καί ἡ εὐχή τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Ἱεροσολύμων πού διαβάζουμε τάἍγια Θεοφάνεια κατά τήν τέλεση τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ:

"Σήμερον τά ἄνω τοίς κάτω συνεορτάζειν, καί τά κάτω τοίς ἄνω συνομιλείν".Πῶς συνεόρτασαν, δηλαδή, τά Φῶτα οἱ ἀδελφοί μας τοῦ Νέου; Μήπως ἄλλαξε

ἡμερολόγιο καί ὁ οὐρανός; Ἄλλαξαν οἱ ἅγιοι ἑορτολόγιο; Μήπως ἡ θριαμβεύουσαἘκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκουν καί οἱ πατέρες τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποῦ θέσπισαντό ἑορτολόγιο ἄλλαξε γνώμη; Ἐκεῖ, δίπλα στό θρόνο τοῦ Κυρίου τῆς δόξης, παίζειμεγαλύτερο ρόλο ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια ἀπό τήν ἐορτολογική ἑνότητα; Μήπως ἡ νεφέληστό Θαβώρ ἤ τό πισωγύρισμα τοῦ Ἰορδάνη ἐμφανίζονται μέ τό Νέο ἤ μήπως ἡ Βηθλεέμ καίτά Ἱεροσόλυμα ἔπαψαν νά ἑορτάζουν μέ τό Παλαιό; Καί, ἐντέλει, ἀφοῦ Χριστούγεννα καίΘεοφάνεια γιορτάστηκαν δυό φορές, μέ Παλιό καί Νέο, οἱ οὐρανοί πότε γιόρτασαν; Διότι"Κύριος οὐ μυκτηρίζεται", οἱ οὐρανοί δέν γιορτάζουν δυό φορές τήν ἴδια γιορτή.

Καί τό ἑορτολόγιο δέν εἶναι οὔτε Νέο, οὔτε Παλαιό. Εἶναι ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ. Αὐτή εἶναι ἡβάση καί ἡ ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες θέσπισαν "αἰώνιο Κανόνα",κανείς νά μήν πειράξει εἷς τό ἑξῆς τό Ἑορτολόγιο, κανείς νά μήν διασαλεύσει τήν τάξη καίτήν ἐορτολογική ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία τόσοι καί τόσοι ἀγῶνες ἔγινανμέχρι νά ἐπιτευχθεῖ, καί γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία φρόντισε νά τό διαφυλάξει καί νά τόπεριφρουρήσει μέ βαριά ἐπιτίμια γιά τά ὁποία οἱ καινοτόμοι κρατοῦν σιγήν ἰχθύος ...

Ἐξάλλου, ἄν ὑπῆρχε τέτοια ἀγωνία γιά τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια, γιατί δέν υἱοθετήθηκαντά ἀκόμα τελειώτερα ἡμερολόγια τοῦ 20ου αἰώνα, ἀλλά ἕνα, ἐπίσης ἀτελές, τοῦ 16ουαἰώνα; Τό κύριο ἐπιχείρημα (δηλαδή ἡ πρόφαση) ἦταν τό σφάλμα τοῦ Ἰουλιανοῦ. Καίἀλλάξανε ἕνα λανθασμένο ἡμερολόγιο μέ ἄλλο ἐπίσης λανθασμένο. Λιγότερο λανθασμένο,ἀλλά λανθασμένο. Τόση ὑποκρισία !!!

Τό ἀνοσιούργημα τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς ἀλλαγῆς δέν καλύπτεται μέ καμμίαψευτοδικαιολογία. Οἱ Ἑβραῖοι, γιά παράδειγμα, ἔθνος ἄκρως ἐμπορικό καί τετραπέρατο,πρωτοπόρο σήμερα, παγκοσμίως, σέ κάθε ἐπιστημονική καί τεχνολογική καινοτομία,καθορίζουν τό ἑορτολόγιό τους βάσει τοῦ παραδοσιακοῦ τους σεληνιακού ἡμερολογίου.Πρόκειται γιά ἕνα, ὄχι ἀπλῶς παλαιό, ἀλλά, πρωτόγονο ἡμερολόγιο μέ σεληνιακούς μῆνεςκαί ἡλιακά ἔτη. Ὑπάρχει ὅμως κανείς πού νά πιστεύει ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναιὀπισθοδρομικοί ἤ τούς ἐμποδίζει σέ τίποτα νά χρησιμοποιοῦν ταυτοχρόνως καί τόσημερινό Νέο ἡμερολόγιο γιά τίς δουλειές καί τίς συναλλαγές τους μέ ὅλο τόν κόσμο; Ἅςσοβαρευτοῦμε. Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἡ σκοπιμότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου εἶναιξεκάθαρα θέμα προδοσίας !

Ἕνα κοινό σανίδι μποροῦμε νά τό κάψουμε, νά τό ποδοπατήσουμε, νά τό πετάξουμεἄθυρμα τοίς κυσί (παίγνιο στά σκυλιά). Ὅταν ὅμως πάνω τοῦ ζωγραφιστεῖ ἡ εἰκόνα τοῦΚυρίου ἤ τῆς Παναγίας ἤ τῶν Ἁγίων μας τό προσκυνοῦμε καί τό εὐλαβούμαστε. Δέν τόκαταστρέφουμε. Ὄχι γιά τό σανίδι, ἀλλά γιά τόν εἰκονιζόμενο. Ἔτσι καί τό ἡμερολόγιο - τό

ὁποιοδήποτε ἡμερολόγιο - ὅταν πάνω τοῦ κεντηθεῖ ὁ ἐόρτιος κύκλος τῆς Ἐκκλησίας, δένεἶναι πιά ἕνα ἡμερολόγιο, πού σήμερα εἶναι καί αὔριο τό πετᾶμε στά σκουπίδια, ἀλλά εἶναιτό Ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο, δηλαδή τό Ἑορτολόγιο.

Ἀγνοεῖ ὁ πολύς ὁ κόσμος ὅτι μεταξύ τῶν πατέρων τῆς Ἅ΄ Οἴκ. Συνόδου ὑπῆρχανἄνθρωποι μέ πολύ ὑψηλή γνώση τῶν μαθηματικῶν καί τῆς ἀστρονομίας. Εἰδικά οἱ πατέρεςτῆς Ἀλεξάνδρειας πού ἦταν τό κέντρο τῆς Μαθηματικῆς ἐπιστήμης καί Ἀστρονομίας στάχρόνια της Ἀ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

* * * * * * * *

Μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 μ.Χ. οἱ χριστιανοί χωρίστηκαν στά δυό. Ἄλλοιμέ τό Παλιό (πατρῶο, πάτριο), ἄλλοι μέ τό Νέο. Παλαιοημερολογίτες καί Νεοημερολογίτες.Ἤ σωστότερα Ὀρθόδοξοι καί Νεοημερολογίτες. Δυό Ἐκκλησίες. Ἀλλά ὁ Χριστός εἶναι ἕναςκαί ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα του. Καί ρωτᾶμε: Μία κεφαλή, δυό σώματα; Ποιά Ἐκκλησίαεἶναι ἡ κανονική; Τό ἐπίσημο κράτος πῆρε τό μέρος τοῦ Νέου καί ἄρχισαν διωγμοί. ἩἘκκλησία τοῦ Παλαιοῦ χειμάστηκε. Κόσμος διώχθηκε, βασανίστηκε, θανατώθηκε. Ἱερεῖςσύρθηκαν σέ φυλακές καί ἐξορίες. Ξυρίστηκαν, ἀποσχηματίστηκαν, διαπομπεύτηκαν,φυλακίστηκαν.

Καί μέ περισσό θράσος, καί ἐνῶ αὐτοί ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο-ἐορτολόγιο χωριςἐκκλησιαστικό λόγο, καί ἐνῶ αὐτοί γίνανε εἰδωλολάτρες τῶν 13 ἡμερῶν, καί ἐνῶ αὐτοίκόπτονταν καί κόπτονται (δῆθεν) γιά τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια (αὐτή εἶναι ἡ ἐπίσημηδικαιολογία τους), καί ἐνῶ αὐτοί προδώσανε, αὐτοί ξεπουλήσανε, καί αὐτοί ξεπουλᾶνε, ...τούς ἄλλους κατηγοροῦν. Ὑποκριτές, πού τό μόνο πού φροντίζουν εἶναι νά τά ἔχουν καλάμέ ὅλους γιά νά περνᾶνε καλά σέ τούτη τή ζωή. Σάν τό βλάχο πού προσκυνοῦσε τόν ἈηΓιώργη καί φίλησε καί τό Δράκο μουρμουρίζοντας, "ποῦ ξέρεις…"; Κατηγοροῦν οἱκαινοτόμοι αὐτούς ποῦ παρέμειναν στήν πατρώα παράδοση, ὅτι παραμένουν ἀπόπαθολογική ἀγάπη γιά 13 μέρες στό Παλιό ! Ποιοί; Αὐτοί πού ἀγάπησαν τίς 13 μέρεςπερισσότερο ἀπό τήν Ἐκκλησία τήν ὁποία ἔσκισαν στά δυό. Λές καί παλιώνει ποτέ ἡἘκκλησία καί ἡ πίστη. Καί τούς ὀνομάζουν χλευαστικῶς "παλαιοημερολογίτες". Ποιοί; ΟἱΝεοημερολογίτες! Οἱ καινοτόμοι, οἱ προδότες τῆς πίστεως, οἱ ἀρνητές καί καταπατητέςτῶν παραδόσεων. Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι τό πιστέψανε κιόλας...

Ἐν τῷ μεταξύ, ὅλες οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες (πρώην ΕΣΣΔ καί Βαλκάνια) καί τάΠατριαρχεῖα παρέμειναν στό Παλαιό ἡμερολόγιο. Ἀπό τά 250 ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξωνστόν κόσμο μόνο τά 4 ἑκατομμύρια (τότε) τῆς Ἑλλάδος γύρισαν στό Νέο. Στό Παλαιόπαρέμειναν ἐπίσης τό Ἅγιον Ὅρος καί τά Ἱεροσόλυμα.

Μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἄλλαξε, ἀναγκαστικά, καί τό ἑορτολόγιο. Ἦρθαν τάπάνω κάτω στόν ἑορταστικό κύκλο τῆς Ἐκκλησίας. Χάθηκε ἡ ἑνότητα, καταργήθηκαννηστεῖες, μετατέθηκαν ἑορτές, κόπηκαν Κυριακές καί ἐπινοήθηκαν ἄλλες, οἱ ἐξαιρέσειςἔγιναν κανόνες, ἦρθε σύγχυση στό Τυπικό, χάθηκε ἡ τάξη, χάθηκε ὁ τρόπος γιά τήνκατανόηση γραφῶν καί προφητειῶν (ποιός καταλαβαίνει πιά τί εἶναι τό Κύριον Πάσχα - οἱδιπλές Πασχαλιές ποῦ λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός;), καί ἄλλα πολλά.

Μετά τήν ἀλλαγή, τό 1924, ὁ πολύς λαός ἀπό τούς πιστούς, καί κυρίως στήν ἐπαρχία,

δέν κατάλαβε τί ἔγινε. Δέν πῆρε χαμπάρι τήν ἀλλαγή. Χρόνια δύσκολα. Φτώχεια, δυστυχία,συμφορές. Κόσμος ἀγράμματος ἤ ὀλιγογράμματος, ξωμάχοι ἐπί τό πλεῖστον, ἐργάτες καίβιοπαλαιστές. Μέ νωπά τά τραύματα των Βαλκανικῶν Πολέμων, τοῦ Ἅ΄ ΠαγκοσμίουΠολέμου και της Μικρασιατικῆς καταστροφῆς. Μέ ἀπώλειες χιλιάδων ἀνδρῶν ἀπό τούςπολέμους καί ἑκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες ἀπό τή συμφορά τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καίἄλλες ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀπό τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν τήν ἴδια χρονιά τοῦ '24.

Ἔτσι βρέθηκε ὁ κόσμος ἄκων στό νέο ἡμερολόγιο καί τό ἀκολούθησε. Συνέχιζε νάἐκφράζει τήν εὐσέβεια καί τήν πίστη του σέ μία νέα Ἐκκλησία γιά τήν ὁποία, πολλές φορές,δέν εἶχε (οὔτε ἀκόμα ἔχει) ἰδέα ὅτι δέν ἦταν ἡ Ἐκκλησιά τῶν πατέρων του. Ἀκόμα καίσήμερα προκαλεῖ ἐντύπωση ἡ παντελής ἄγνοια τῶν νεοελλήνων γιά τό Παλαιό. Τί εἶναιαὐτό, σού λένε, ἄν τύχει καί γίνει ἀναφορά στό θέμα. Καί σέ κοιτᾶν παράξενα. Λές καί δένἦταν τό ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας γιά 1600 χρόνια ! Ἄλλοι πάλι νομίζουν ὅτι οἱπαλαιοημερολογίτες εἶναι κάτι σάν τούς Γιαχωβάδες. Ἔτσι τούς λένε οἱ πονηροί. Λές καίδέν εἶναι μέ τό Παλιό τό Ἅγιον Ὅρος καί τά Ἱεροσόλυμα! Καί οὔτε προβληματίζονται ὅτανἀκοῦνε καί βλέπουν στίς εἰδήσεις ὅτι οἱ Ρῶσοι ἤ τό Ἅγιον Ὅρος ἤ τά Ἱεροσόλυμαἑορτάζουν Χριστούγεννα στίς 7 Ἰαν. (25 Δέκ. μέ τό Παλαιό).

Σήμερα εἶναι βέβαια πολύ δύσκολο νά γίνει κατανοητό κάτι μέ τό ὁποῖο μεγάλωσαν ἤδη3-4 γενιές. Εἶναι δύσκολο νά γίνει ἀντιληπτή ἡ διαφορά μεταξύ καταστάσεων πούἐξωτερικά μοιάζουν πολύ. Τό κυριώτερο πρόβλημα εἶναι νά κατανοηθεῖ ὅτι τό ἡμερολόγιοἀπό μόνο τοῦ δέν εἶναι ἐμπόδιο. Ὁ λαός πού ἀκολουθεῖ τό Νέο δέν εἶναι αἱρετικοί.Πιστεύουν εἰλικρινά, ἀκολουθοῦν τίς παραδόσεις (ὅσες θυμοῦνται ἀπό μόνοι τους),πάσχουν γιά τό χάλι πού βλέπουν, ἀλλά, δέν μποροῦν νά καταλάβουν, οὔτε πώς ἔγινεαὐτός ὁ ξεπεσμός, οὔτε πώς μπορεῖ νά διορθωθεῖ. Τούς ἔχουν ἀλλάξει σιγα σιγά (καίσυνεχίζουν νά τούς ἀλλάζουν) τήν παράδοση, τά νοήματα τῶν δογμάτων, καί τελικά τήνπίστη, καί, φτάνουν νά ἔχουν βρεθεῖ σέ κάποια ἄλλη ἐκκλησία χωρίς νά τό ἔχουνἀντιληφθεῖ. Γι' αὐτό καί ὅποιος τό ψυλλιαστεῖ ἀρχίζει νά ψάχνεται πανικόβλητος. Καί μετάτό πρῶτο σόκ, κατανοεῖ, καί, ἀργά ἤ γρήγορα, ἐπιστρέφει στήν ἀληθινή ἐκκλησία. Στήνἐκκλησία τῶν Πατέρων του. Στήν Ἀρχαία Ἐκκλησία.

Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ ξεπουλήματος. Τό ξεπούλημα εἶναι τόπρόβλημα. Καί βλέπουμε σέ τί ξεπούλημα ἔχουν ἐπιδοθεῖ ὅλες οἱ ἐκκλησίες τῆςκαινοτομίας. Ἄν συμφωνοῦσαν ὅλες οἱ ἐκκλησίες (οἱ Ὀρθόδοξες ἐννοεῖται) ὅτι ὑπάρχειἀνάγκη ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, μέ ἀνάλογες διορθώσεις τοῦ ἑορτολογίου σέ μία νέακοινή ἐορτολογική βάση, καί μόνο αὐτό, ἴσως τό θέμα νά εἶχε λήξει. Ἀλλά ἀπό τήν ἴδια τήνἘκκλησία δέν προκύπτει ἀνάγκη γιά κάτι τέτοιο. Ἀντιθέτως ἡ νεκροψία ἀπέδειξε (ἐνενήνταχρόνια τώρα) ὅτι ἄλλα εἶχαν στό μυαλό τούς οἱ πρωτεργάτες τῆς καινοτομίας. Ἄνμελετήσουμε ὅλες τίς αἱρέσεις θά δοῦμε ὅτι ὅλες πρόβαλαν προφάσεις. Γιά ἀσήμαντεςφαινομενικά ἀφορμές ἔγινε μεγάλο κακό. Βέβαια τά αἴτια ἦταν βαθιά, καί αὐτά ἦταν ἡ ρίζατοῦ κάκου, ἀλλά ἦταν κρυμμένα σάν κακοήθεις ὄγκοι. Σιγά μήν ἔγινε ὁ Τρωικός πόλεμοςγιά τά μάτια τῆς Ἑλένης ἤ μήν ξεκίνησε ἡ Εἰκονομαχία ἀπό τήν ἔγνοια τοῦ αὐτοκράτορα μήγίνουν εἰδωλολάτρες οἱ χριστιανοί πού ἀσπάζονταν τίς εἰκόνες. Ὅμως κάπως ἔτσι ξεκινᾶνεαὐτά τά πράματα. Τό θέμα εἶναι νά καταφέρουμε νά διαβάσουμε πίσω ἀπό τά γράμματακαί τίς προφάσεις.

Εἶναι φανερό ὅτι τό ἡμερολόγιο ἦταν ὁ δούρειος ἵππος. Οἱ ὑποψιασμένοι τό πήρανεχαμπάρι ἀμέσως. Ἄλλοι τό καταλάβανε στήν πορεία. Κάποιοι δέν θέλουν νά τό καταλάβουνμέ τίποτα, καί ἄλλοι, οὔτε πρόκειται νά τό πάρουν χαμπάρι ποτέ, οὔτε καί τούς ἐνδιαφέρει.

Βέβαια ὑπάρχουν καί οἱ ἀντίθετες περιπτώσεις Ἐκκλησιῶν πού κράτησαν τό Παλαιόἡμερολόγιο (ἑορτολόγιο) ἀλλά ἔχουν πλήρη κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς ἤ ἄλλες πούχρησιμοποιοῦν καί τά δυό ἡμερολόγια (θέλεις μῆλον ἔπαρε, θέλεις κυδωνι, λάβε). Αὐτοίεἶναι σέ χειρότερη πλάνη. Αὐτοί μποροῦν ἄνετα νά χαρακτηριστοῦν ὦς"παλαιοημερολογίτες". Ποιός εἶπε ὅτι τό νά ἀκολουθεῖς τό Παλιό, ἔτσι γιά τό Παλιό, σέκαθιστά Ὀρθόδοξο; Τό ἡμερολόγιο ἀπό μόνο τοῦ δέ λέει τίποτα. Λέει μόνο ὅταν λειτουργεῖστό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς παραδόσεως καί τῆς ὁμολογίας.

Καί ὄπως λέει κι ἕνας ἐκλεκτός φίλος, πώς γίνεται οἱ χριστιανοί νά πέσουν γιά ὕπνο τόβράδυ τῆς 9ης Μαρτίου 1924 ὦς Ὀρθόδοξοι καί, χωρίς νά ξέρουν τίποτα, τό πρωί νάξυπνήσουν "σχισματικοί" καί "παλαιοημερολογίτες" καί νά εἶναι καί 23 τοῦ Μάρτη; Καί τήνπαράλλη μέρα ἀντί νά πᾶνε στά χωράφια τους, οἱ χωροφύλακες νά τούς χτυπᾶνε καί νάτούς ἐμποδίζουν γιατί, λέει, ἦταν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ κι ἔπρεπε νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία;

Ὅλα λοιπόν προφάσεις. Ὁ δρόμος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἁπλός καί δύσκολος ἀλλά ὁδηγεῖστήν οὐράνια δόξα. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

* * * * * * *Τί ἔγινε ὅμως μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου (Ν/Η); Ἦταν ἀλήθεια τό

ἡμερολόγιο ἐμπόδιο στήν πρόοδο καί προκοπή της, ὄπως ἰσχυρίζονταν οἱ καινοτόμοι, καίτώρα ποῦ ἐξέλειπε, ἡ Ἐκκλησία τραβᾶ γιά νέες δόξες; Γιά νά δοῦμε τί ἔγινε στήν Ἐκκλησίατοῦ νέου σέ μερικά σπουδαία θέματα.

1 - Προδοσία. Τό 1948 γίνεται ἰδρυτικό (ναί, ἰδρυτικό) μέλος στο Παγκόσμιο ΣυμβούλιοἘκκλησιῶν (ΠΣΕ). Μία ὀργάνωση ἤ καλύτερα ἕνα συνονθύλευμα αἱρέσεων ὅπουσυμμετέχουν πολλές χριστιανικές αἱρέσεις, κυρίως προτεσταντικές. Στό καταστατικό τουὁρίζεται ρητά ὅτι καμιά Ἐκκλησία δέν κατέχει τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἀλλά ὅλες ἔχουν μέροςτῆς ἀλήθειας καί ὅλη ἡ ἀλήθεια θά προκύψει ἀπό τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἡπερίφημη παναιρετική "θεωρία τῶν κλάδων". Δηλαδή τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνα,ἀλλά κομμάτια, καί ἀφοῦ ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά τό συναρμολογήσει μόνος του,ἀποφάσισαν νά τό κάνουν οἱ ἄνθρωποι (νά κλάψεις; νά γελάσεις;) !!! Ὅποιος συμμετέχειστό ΠΣΕ ὁμολογεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἡ "ΜΙΑ" πού ὁμολογοῦμε στό "Πιστεύω" (ΕἷςΜίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν…). Ἄρα ἡ Νεοημερολογίτικη Ἐκκλησίαὁμολογεῖ ἀπεριφράστως, ἤ μᾶλλον διατρανώνει ἐμπράκτως, ὅτι ἀπεμπολεῖ τό Σύμβολο τῆςΠίστεως (τό "Πιστεύω") καί δέν πιστεύει πιά στήν "ΜΙΑ" Ἐκκλησία. Καί δέν ἀπεμπολεῖ μόνοαὐτό. Συμμετέχοντας στό ΠΣΕ ἀποδέχεται μέ τόν ἐπισημότερο τρόπο ὅλες τίς πλάνες τούς(τῶν μελῶν τοῦ ΠΣΕ) καί κάθε μέρα ὑποχωρεῖ ὅλο καί περισσότερο, ἐνῶ αὐτοί κάνουνψευτο-ὑποχωρήσεις (τί ὑποχωρήσεις, δηλαδή, μήν τούς νοιάζει μή χάσουνε τίς πλάνεςτους;) γιά νά φαίνεται ὅτι προσπαθοῦν νά μοιράσουν τήν ἀπόσταση. Ἐπαληθεύεται ἔτσιπανηγυρικῶς τό ψαλμικό "Μέτ? ?σίου ?σιος ?σ?, κά? μέτ? ?νδρ?ς ?θ?οὔ ?θ?ὅς ?σ?, κά?μέτ? ?κλεκτο? ?κλεκτ?ς ?σ? κά? μέτ? στρεβλό? διαστρέψεις", (Ψάλμ.17, 26-27).

Οἱ πλάνες, βέβαια, δέ σταμάτησαν ἐδῶ. Αὐτά ἦταν ἡ ἀρχή. Εἶναι νά μήν ἀρχίσει τόξήλωμα ... Ἔτσι κι ἀρχίσει …

Ἅς δοῦμε ὅμως μερικές ἀκόμη γιά νά καταδειχθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ν/Ἡ ἀπεμπόλησε τάπερισσότερα ἀπό τά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως.

Πρῶτα πρῶτα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ν/Ἡ ἀρνεῖται τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀφοῦ ἀδελφοποιήθηκε μέπροτεστάντες, οἱ ὁποῖοι τό βλασφημοῦν ὦς μή ἀρτίως λαλήσαν ἐν ταίς ΟἰκουμενικαίςΣυνόδους. Οἱ προτεστάντες δέν δέχονται τίποτα ἀπό τήν Παράδοση· οὔτε Συνόδους, οὔτεΠατέρες, οὔτε προφορικές παραδόσεις, οὔτε μυστήρια, οὔτε Θεία Κοινωνία, οὔτε Ἁγίους,οὔτε τό Ἀειπάρθενόν της Θεοτόκου, οὔτε καί τήν προσωνυμία "Θεοτόκος" στήν Παναγία.Οὔτε βέβαια καί "Παναγία". Μαριάμ σκέτο. Μία καλῆ γυναίκα, τίποτα παραπάνω.!!!

Δηλαδή ἡ Νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία συμμετέχοντας (ἰδρυτικό μέλος, εἴπαμε) στό ΠΣΕὁμολογεῖ στήν πράξη, ὅτι ἀρνεῖται τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, τίς ἀποφάσεις τῶνΟἰκουμενικῶν Συνόδων καί τά ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἀρνεῖται τό Ἀειπάρθενόντης Θεοτόκου, καί, ἀκόμα χειρότερα, τήν ἴδια Θεοτόκο, ἀφοῦ οἱ Προτεστάντες δένδέχονται τήν Παρθένο Μαρία ὦς "Θεοτόκον" καί ὦς "Παρθένον".

Καί ἀφοῦ δέν δέχονται τήν Παναγία ὦς Θεοτόκο, ἄρα ἡ Μαριάμ δέν ἔτεκε Θεόν, ἄρα ὁΧριστός δέν εἶναι Θεός, ἄρα, οὔτε καί τόν Χριστό δέχονται. Ὅμως "Ἔ? τίς ὁ? Θεοτόκον τ?νΜαρι?μ ?πολαμβάνει, χώρ?ς ?στ? τ?ς Θεότητος", (Ἄγ. Γρήγ. Θεολόγος, ἐπιστ. πρός Κλήδ.τόμ. ἀ' σέλ. 738). Ὅποτε γιά ποιά Ἁγία Τριάδα νά μιλήσεις, γιά ποιά ἐνσάρκωση, γιά ποιάσωτηρία;

Τί κέρδισε, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ν/Ἡ ἀπό τό συγχρωτισμό της μέ τούς αἱρετικούς; Τίτούς ζήλεψε; Ἤ μήπως δέν βλέπουμε τόν ξεπεσμό τους; Ὄχι μόνο δέν κέρδισε τίποτα,ἀλλά ἔχασε κι αὐτά πού εἶχε. Εἴπαμε, «κά? μέτ? στρεβλό? διαστρέψεις». Οἱ τάξεις τῶναἱρετικῶν κληρικῶν εἶναι γεμάτες ὁμοφυλόφιλους. Ἡ παπική Ἐκκλησία σείεται συθέμελακαθημερινῶς ἀπό τέτοια σκάνδαλα. Ὅσο γιά τούς προτεστάντες, τί νά πεῖ κανείς, καί τί νάἀφήσει, γιά τίς παπαδίνες, τίς ἐπισκοπίνες, τούς ὁμοφυλοφιλικούς γάμους τους, καί νά μήφρίξει! Ὁ Θεός τή σήκωσε τή Χάρη του ἀπό πάνω τους. Δέν κατοικεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦστούς ἀσελγεῖς καί πονηρούς. "μ? πλᾶν?σθέ? ὁ?τέ π?ρνοί ὁ?τέ ἔ?δωλολάτραι ὁ?τέ μοιχό?ὁ?τέ μαλακο? ὁ?τέ ?ρσενοκο?ταί ὁ?τέ πλεονέκται ὁ?τέ κλέπται ὁ?τέ μέθυσοι, ὁ? λοίδοροι,ὁ?χ ?ρπαγες βασιλείαν Θεό? ὁ? κληρονομήσουσι". (Ἅ΄ Κόρ. στ', 9-10)

Ὁ κατήφορος εἶναι μεγάλος καί χωρίς τέλος. Ἐνδίδοντας ἔστω καί σέ μία μικρή πλάνηἀρχίζει τό ξήλωμα τῶν δογμάτων τῆς ἀληθείας σάν πλεχτό. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη πλάνηστήν πίστη ἀπό νά πιστέψεις ἤ νά ἀποδεχθεῖς ὅτι ὑπάρχει κάτι (ἀπό τά δόγματα ἐννοεῖται)πού νά παζαρεύεται. Ἐκεῖ θέλουν νά φέρουν τό θέμα, καί τό κατάφεραν. Νά πιστέψουμεὅτι δέν κάνει καί ἐμεῖς νά μένουμε ἀνυποχώρητοι στά πατρικά ὀχυρά ἀφοῦ αὐτοί εἶναιτόσο καλοί, τόσο ὑποχωρητικοί, τόσο εὐγενικοί, τόσο διαλλακτικοί. Καί ἔτσι μεταφέρεταιτό θέμα τῆς πίστεως σέ ἄλλο πεδίο· στό πεδίο τῶν διαπραγματεύσεων, τοῦ παζαρέματος,τῆς "εὐγένειας". Ὅμως ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός τό λέει ξεκάθαρα· "οὐ γάρ χωρεῖσυγκατάβασις εἷς τά τῆς Ὀρθοδοξίας". Τέλος. Τι δουλειά ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ἔστωκαί τοῦ νέου) ἐκεῖ μέσα; Τί πήγανε νά κάνουνε;

2 – Ἀποστασία. Τό Δεκέμβριο τοῦ 1965 ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μεταξύ Ρώμηςκαί Κωνσταντινουπόλεως. Δηλαδή ὁμολογεῖ καί δηλώνει, ἡ Ἐκκλησία τοῦ ΝέουἩμερολογίου ὅτι γιά 1.000 περίπου χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν πλανεμένη στό θέμα τοῦΠάπα καί τῶν αἱρέσεών του καί τώρα ἦρθαν αὐτοί νά τή βάλουν στό σωστό δρόμο. Δέ

σταμάτησαν ὅμως ἐκεῖ. Ἡ ἴδια τακτική γενικεύτηκε ὦς τρόπος στούς κόλπους τῆςΝεοημερολογίτικης Ἐκκλησίας πρός ὅλες τίς αἱρέσεις, δηλώνοντας ξεκάθαρα, δηλαδή, καίὁμολογώντας, ὅτι ὅλες οἱ Οἰκουμενικές, Πανορθόδοξες καί τοπικές σύνοδοι, πούἀναθεμάτισαν τούς αἱρετικούς, ἦταν πλανεμένες καί ληστρικές καί μᾶς ἀπέκοψαν ἀπό τούςἄλλους χριστιανούς ἀδελφούς μας (Ἀρειανούς, Νεστοριανούς, Μονοφυσίτες, Εἰκονομάχους,Παπικούς, Προτεστάντες, καί ἄλλους ὤν οὔκ ἔστι ἀριθμός) καί τώρα ἦρθε ἡ ὥρα νάἑνωθοῦμε καί νά ἀγαπηθοῦμε στό ὄνομα τοῦ ἑνός Θεοῦ, πού δέν εἶναι κατ' ἀνάγκηνΤριαδικός, ἀφοῦ δέν πρεσβεύουν τό ἴδιο καί ἄλλοι ἀδελφοί μας, καί πού ἡ μητέρα τοῦΧριστοῦ δέν εἶναι Ἀειπάρθενος, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι πιστεύουν ὅτι μετά τό Χριστό ἦρθε σέσαρκική μείξη κι ἔκανε ἀκόμα 6-7 παιδιά, καί πού δέν ὑπάρχουν μυστήρια, οὔτε ἅγιοι,ἀφοῦ ἄλλοι ἀδελφοί μας δέν τά παραδέχονται. Ἐπίσης δηλώνει καί ὁμολογεῖ ὅτι οἱ μεγάλοιΠατέρες καί Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας ἦταν πλανεμένοι, ἀφοῦ αὐτοί πρωτοστάτησαν στίςἀποφάσεις γιά τόν ἀναθεματισμό καί τήν ἀποκοπή τῶν αἱρέσεων. Δηλαδή ὁ ΜέγαςΚωνσταντῖνος, ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, οἱ Καππαδόκες πατέρες, ὁ ἍγιοςΜάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί τόσοι ἄλλοι,δέν ἦταν παρά ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι πού ἔτρεφαν μίσος γιά τούς συνανθρώπους τους καί μέσοφιστικά ἐπιχειρήματα, κατάφερναν νά ἐξουδετερώνουν τούς ἀντιπάλους τους καί νάπείθουν τό λαό. Ἀλλά ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα ἄτοπο. Ἀφοῦ ὅλοι αὐτοί, Πατέρες καί Σύνοδοι,ἔκαναν τέτοιο κακό, γιατί τούς τιμοῦν ἀκόμα;

Τί λέει ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας γιά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων; Ἅς σταχυολογήσουμεμερικές θέσεις τῶν πατέρων καί τῶν Συνόδων γιά νά πάρουν μία ἰδέα ὅσοι δέ γνωρίζουν :

«?χθρούς γάρ Θεό? ? Χρυσόστομος, ὁ? μόνον τούς ἅ?ρετικούς, ?λλά καί τούς τό?ςτοιούτοις κοινωνό?ντᾶς, μεγάλ? καί πόλλ? τ? φῶν? ?πεφήνατο» (?γιός Θεόδωρος ?Στουδίτης, P.G. 99, σ. 1049)

«Ὁ?τινές τήν ?γί? πίστιν προσποιο?νταί ?μολογε?ν, κοινωνό?σί δέ τό?ς ?τερόφροσι, τούςτοιούτους, ἔ? μετά παραγγελίαν μή ?ποστ?σί, μή μόνον ?κοινωνήτους ?χείν, ?λλά μηδέ ?δελφούς ?νομάζειν» (Μέγας Βασίλειος, PG 160, σ. 101)

«Ὁ? τ?ς τό? Χριστό? ?κκλησίας, τ?ς ?ληθείας ἔ?σί κά? ὁ? μ? τ?ς ?ληθείας ?ντές, ὁ?δ? τ?ςτό? Χριστό? ?κκλησίας ἔ?σ?» (?γιός Γρηγόριος ? Παλαμ?ς).

«Μολυσμόν ?χεῖ ? κοινωνία ?κ μόνου τό? ?ναφέρειν τόν ἅ?ρετικόν, ?κόμη καί ?τᾶν ? ?ναφέρων ἔ?ναί ?ρθόδοξος" (?γιός Θεόδωρος ? Στουδίτης)

«? ἅ?ρετικόν δεχόμενος τό?ς ἅ?τό? ?γκλήμασιν ?πόκειται» (ὁ? ?πῖ Βέκκουμαρτυρήσαντες ?γιορε?ταί Πατέρες).

«Π?ς ? λέγων, φησί, παρά τά διατεταγμένα, κ?ν ?ξιόπιστος ?, κ?ν νηστεύ?, κ?νπαρθενεύ?, κ?ν σημε?ἅ ποί?, κ?ν προφητεύ?, λύκος σοί φαινέσθω ?ν προβάτου δόρ?προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος» (?γιός ?γνάτιος ? Θεοφόρος, PG 160, σ. 101)

«? μ? λέγων τό?ς ἅ?ρετικο?ς ?νάθεμα, ?νάθεμα ?στῶ» (Συνοδικό τ?ς ?ρθοδοξίας) Καί παλαιότερα ἡ σύνοδος τῆς Καρθαγένης: «Ἅ?τ?ς πό? ?ναγνωρίζει βάπτισμα στό?ς ἅ?

ρετικούς χάνει τ? βάπτισμά του» (Mansi 1, 980). Ἄν κανείς ἀνοίξει τά πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Συνόδων ἤ τά

κείμενα τῶν Πατέρων θά πάθει ἕνα ψιλοσόκ. Θά διαπιστώσει ἰδίοις ὄμμασι ὅτι ὅσα ξέρει ἤὅσα τοῦ ἔχουνε πεῖ περί Ὀρθοδοξίας, αἱρέσεων, κλπ

Ὅσα βλέπουμε σήμερα δέν εἶναι ἡ ἀσθένεια, ἀλλά τά συμπτώματα τοῦ θανάτου. Αὐτόπού πολλοί ἐπιμένουν νά θεωροῦν "Ἐκκλησία" δέν εἶναι παρά καθαρή Οὐνία, κι' ἅςδιαμαρτύρονται γιά τήν προδοτική στάση τῶν ταγῶν της. Οἱ διαμαρτυρίες ἀπό τίς κερκίδεςεἶναι περιττή πολυτέλεια, χαρτοπόλεμος μέ εἰκονικά πυρά. Ἡ ἐντολή τῶν ἁγίων Πατέρωνπρός τούς ὀρθοδόξους, στοιχίζει, ἀλλά εἶναι περισσότερο ἀπό σαφής: «Μακάριος ὁἀποσχισθεῖς συναγωγῆς πονηρευομένων» (Migne PG 59, 549).

3 - Κοινωνία μέ τήν αἵρεση – Οἰκουμενισμόςἅ. Συμπροσευχές - συλλείτουργα - Κοινό ποτήριο. Όλα αὐτά ἕνα σκοπό εἶχαν καί τώρα

βλέπουμε τά ἀποτελέσματά τους. Τήν ἔνωση (ψευδένωση) τῶν Ἐκκλησιῶν καί τό κοινόποτήριο (μέ τούς παπικούς, διότι οἱ προτεστάντες δέν ἔχουν κάν ποτήριο). Νά κοινωνοῦνδηλαδή ὅλοι οἱ χριστιανοί ἀπό τό ἴδιο ποτήριο, ἀσχέτως τοῦ τί πιστεύουν.

Ἡ Ἑλλάδα ἀποδείχθηκε ὁ πιό δύσκολος τόπος νά διαφθαρεῖ ὦς πρός τήν πίστη γι' αὐτόκαί οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους δούλεψαν καί δουλεύουν μεθοδικά παραπάνω ἀπό ἕναν αἰώνατώρα. Ξεκινήσανε μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Συνέχισαν μέ συμπροσευχές ὑπό τήνἔννοια ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Θεός καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά του. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Διότι δένεἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι παιδιά του, παρά μόνο οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες καί βαπτισθέντες,ὄπως ρητά ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης "ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοίςἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοίς πιστεύουσιν εἷς τό ὄνομα αὐτοῦ" (Ἰωάν. ἅ΄, 12), καί ὁἀπόστολος Παῦλος "ὄτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόναὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἴνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσει, ἴνατήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν" (Γάλ. δ΄, 4). Οἱ ἄλλοι εἶναι ἀπλῶς πλάσματά του,δημιουργήματά του, ὄχι παιδιά του. Ὅσοι δέν πιστεύουν σωστά, ὀρθόδοξα, μέχρι γιώτακαί κεραίας νά ξεχάσουν ὅτι εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ, διότι δέν εἶναι. Ἄλλο τό τί κάνει ὁΚύριος γιά νά τούς φέρει σέ ἐπίγνωση. Καί ποιά εἶναι ἡ σωστή πίστη; Εἶναι αὐτή πούγράφει τό Συνοδικό της Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο διαβάζουμε κάθε Κυριακή της Ὀρθοδοξίαςστίς Ἐκκλησίες μέ μεγαλοπρέπεια καί λιτανεῖες, καί τό ὁποῖο οὔτε πού τολμᾶνε νάδιαβάσουν στίς Ἐκκλησίες τῆς καινοτομίας καί τῆς ἀποστασίας τοῦ Ν/Ἡ (ἐκτός ἀπό μερικά"αἰωνία ἡ μνήμη" ἔτσι γιά τά μάτια τοῦ κόσμου πού νομίζουν ὅτι δέν τούς "πιάνουν"), διότιτά φριχτά ἀναθέματα πού ἀναφέρονται ἐκεῖ μέσα (60 ἀναθέματα, τριπλά τά περισσότερα)εἶναι καί γι' αὐτούς, καί πέφτουν στά κεφάλια τους. Ἡ σωστή πίστη, λοιπόν, εἶναι:

"ὅ,τι παντοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη" (Βικέντιος Λειρινίου)καί ὄπως γράφει τό Συνοδικό της Ὀρθοδοξίας:"Οἱ Προφῆται ὦς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὦς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὦς παρέλαβεν (ἀπό ποῦ

παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία τό Νέο Ἡμερολόγιο;), οἱ Διδάσκαλοι ὦς ἐδογμάτισαν (πότεἐδογμάτισαν οἱ Διδάσκαλοι τήν ἄρνηση τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τήν κατάργηση τῆςἈειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου ποῦ πιστεύουν τά συνεταιράκια μας, οἱ ¨ἀδελφοί μας" στόΠΣΕ;), ἡ Οἰκουμένη ὦς συμπεφρόνηκεν, ἡ Χάρις ὦς ἔλαμψεν, ἡ Ἀλήθεια ὦς ἀποδέδεικται,τό ψεῦδος ὦς ἀπελήλαται (ἐδῶ τό ψεῦδος υἱοθετήθηκε), ἡ Σοφία ὦς ἐπαρρησιάσατο (οἱΝεοημερολογίτες ντρέπονται νά ὁμολογήσουν τά δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας στά προδοτικάπαζάρια τῶν Οἰκουμενιστικῶν συνάξεων καί στά συλλείτουργα τῆς προδοσίας), ὁ Χριστόςὦς ἐβράβευσεν (ποιόν καινοτόμο καί προδότη ἐβράβευσεν ὁ Κύριος;)· οὕτω κηρύσσομεν

Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἠμῶν, καί τούς αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες … ὦς αὐτοῦγνησίους θεράποντες … Αὔτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὔτη ἡ πίστις τῶν πατέρων, αὔτη ἡπίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὔτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν … "

Χρησιμοποιήσανε πονηρά καί ὕπουλα τίς ἐντολές καί τά παραγγέλματα τοῦ Χριστοῦ περίεἰρήνης καί ἀγάπης καί ἀνέπτυξαν ἔτσι μία "εἰρηνολογία" καί μία "ἀγαπολογία" (οἱ ὁποῖεςεἶναι ἄνευ οὐσίας ἄν τίς ἐξετάσει κανείς) μέ τίς ὁποῖες καταφέρνουν καί πείθουν τούςνερόβραστους, τούς ἀπονευρωμένους, τούς ἀδιάφορους, ἀλλά καί τούς ὀργανωσιακούςχριστιανούς, ὅτι ἔτσι εἶναι τά πράγματα. Ἀποκρύπτουν βέβαια ἐπιμελῶς τό ὑπόλοιπο τῶνλόγων τοῦ Χριστοῦ ὁ ὁποῖος εἶπε «ὁ?κ ?λθόν βαλε?ν ἔ?ρήνην, ?λλ? μάχαιραν» (Μάτθ. ἴ/,34) καί δέν προσδιορίζουν ποιά εἰρήνη ἐννοοῦσε ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἔλεγε «ἔ?ρήνην τ?ν ?μ?ν δίδωμι ?μίν» (τήν εἰρήνη τή δική μου σᾶς δίνω) (Ἰωάν. ἴδ/, 27). Τή δική του, λοιπόν,τήν εἰρήνη, πού εἶναι ἡ ἐσωτερική εἰρήνη τῆς ἁγιότητας. Ὄχι τή δική μας, τήν ψεύτικηεἰρήνη, τήν εἰρήνη τῶν ὑποχωρήσεων καί τοῦ συμφέροντος, τήν εἰρήνη τῶν ἀγορῶν καίτοῦ μάρκετινκ.

Τό ἴδιο καί μέ τήν ἀγάπη. Ὁ Κύριος εἶπε νά ἀγαπᾶμε ἀκόμα καί τούς ἐχθρούς μας. Ναί,τούς ἐχθρούς μας. Τούς δικούς μας τούς ἐχθρούς. Ὄχι ὅμως καί τούς δικούς του τούςἐχθρούς ! Τους δικούς του τούς ἐχθρούς πρέπει νά τούς μισοῦμε, ὄπως ὁ ἴδιος ἐντέλλεται!(«Κύριε, ὁ?χῖ τό?ς μισοῦντας σέ ?μίσουν, κά? ?π? τό?ς ?χθρούς σου ?ξετηκόμην; τέλειονμ?σός ?μίσουν ἅ?τους» - ψάλμ. 138, 21). Ὁ χριστιανός ὀφείλει νά μισεῖ τούς ἐχθρούς τουΧριστοῦ. Καί ἐχθροί του Χριστοῦ εἶναι κυρίως οἱ παραχαράκτες τοῦ λόγου του. Οἱαἱρετικοί. Ἄν κάποιος παραξενεύεται ἀπό αὐτή τήν ἐντολή ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη.Ἀγαπώντας τούς προσωπικούς μας ἐχθρούς νικᾶμε τά πάθη μας καί τίς ἐμπάθειές μας.Μισώντας τούς ἐκ προθέσεως ἐχθρούς του Θεοῦ δέν ἔχουμε προσωπικό μίσος κατά τινός,ἀλλά ὑπερασπιζόμαστε τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχουμε μίσος πρός πρόσωπο, ἀλλά πρόςσυμπεριφορά καί αἱρετική διδασκαλία. Οὔτε ἐπιθυμοῦμε τό θάνατο ἤ τήν κακοπάθεια ἤ τήνκαταδίωξη τοῦ αἱρετικοῦ. Ἀντιθέτως ὀφείλουμε νά προσευχόμαστε γιά τήν ἐπιστροφή του.Αὐτά τά ἐξηγεῖ ἄριστα ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (PG 99, 1485C).

Μία ἀνάλογη κατάσταση εἶναι καί ὁ φόνος. Ἄλλος ὁ φόνος ἀπό προσωπική ἐμπάθεια καίἄλλος ὁ φόνος πού διαπράττει ὁ στρατιώτης στόν πόλεμο ἀμυνόμενος καίὑπερασπιζόμενος τά τίμια καί ἱερά του. Ἐκεῖ ὁ πολεμιστής, πρῶτον, ἔχει ἐκθέσει καί ὁ ἴδιοςτόν ἑαυτό τοῦ στό θάνατο, δεύτερον δέν γνωρίζει κάν τόν προσωπικό του ἀντίπαλο-στρατιώτη, τρίτον, θά ἐπιθυμοῦσε νά μήν τόν σκοτώσει ἄν ὁ ἀντίπαλός του ἐπέτρεπε, καί,τέταρτον δέν ἔχει τύψεις συνειδήσεως διότι ἐπιτελεῖ τό καθῆκον τοῦ πρός τήν πίστη, τήνπατρίδα καί τήν οἰκογένειά του μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του. Αὐτό τό βλέπουμε στή ζωή καίτίς βιογραφίες ὅλων τῶν ἀγωνιστῶν καί ἡρώων.

Μέ τίς "ἀγαπολογίες" καί τίς "εἰρηνολογίες" πού εἶναι ἔργα τοῦ Ἀντιχρίστου (διότι ἔτσι θάἑτοιμάσει τό δρόμο τοῦ κατά τίς Γραφές) προχωράει ἡ διαφθορά τῶν χριστιανῶν, καί ἀπότίς συμπροσευχές περάσαμε στά σιχαμερά συλλείτουργα, τά ὁποῖα ξεκίνησαν ἐδῶ καίδεκαετίες, στά κρυφά καί σέ χῶρες πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἔχει συνειδητοποιημένοποίμνιο (χῶρες τῆς Βόρειας καί Δυτικῆς Εὐρώπης - πχ. Φιλανδία). Σημειωτέον, ὅτι ἐδῶ καίχρόνια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Φιλανδίας ἑορτάζει τό Πάσχα μέ τούς παπικούςφτύνοντας τό Πασχάλιο τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅμως γιά τούς προδότες ταγούς

τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Νέου ἡμερολογίου, δέν τρέχει τίποτα. Κάνουν πώς δέν βλέπουν, δένἀκοῦν, δέν καταλαβαίνουν, καί, βεβαίως, ἔχουν πλήρη ἐκκλησιαστική κοινωνία !!! Τόσο γι'αὐτό, ὅσο καί γιά ἄλλα, ὧν οὔκ ἔστι ἀριθμός.

Καί σιγά σιγά, προϊόντος τοῦ χρόνου καί τῆς προπαγάνδας, ἄρχισαν νά γίνονταιφανερά συλλειτουργα ἀκόμα καί σέ ἐπίπεδο κορυφῆς, γιά νά φτάσουμε στό σήμερα,ὅπου, ἀπροκάλυπτα πιά, τό Φανάρι καί οἱ ἄλλες ἐκκλησίες τῆς καινοτομίας, καί ὁ ἴδιος ὁ,κατ' ἐπίφασιν πλέον, Οἰκουμενικός, καί, κατ' ἐπίφασιν πλέον, Πατριάρχης, ὁ Πατριάρχης ὁἄνευ ποιμνίου καί χαρτοφυλακίου, νά συμπροσεύχεται καί νά συλλειτουργεῖ ἀνοιχτά καίπροκλητικά ὄχι μόνο μέ τόν Πάπα, ἀλλά καί μέ ὅλο τόν ἑσμό τῶν αἱρέσεων, καί πάλι ὄχιμόνο μ' αὐτούς, ἀλλά καί μέ ὅλους τους εἰδωλολάτρες τῆς γῆς (βουδιστές,μουσουλμάνους, σαμάνους, παγανιστές, φετιχιστές, καί κάθε λογής εἰδωλολάτρες), νάμοιράζει “Ἅγια” Κοράνια (ὁ ἴδιος τά ἀποκαλεῖ ἔτσι), καί νά παραληρεῖ “οἰκολογικά” σέοἰκολόγο-εἰδωλολατρικές συνάξεις. Ὁ πατριάρχης πού ἔφτασε νά ἀποκαλέσει "τείχη τοῦαἴσχους" τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας διότι, λέει, μᾶς χωρίζουν ἀπό τούς ἐν Χριστῷ“ἀδελφούς” μας, τούς παπικούς. Ὁ πατριάρχης πού ἔφτασε νά ἀποκαλέσει "ξεβράκωτους"τούς ἥρωες τοῦ '21, οἱ ὁποῖοι, λέει, μᾶς ἔκαναν νά χαλάσουμε τίς ὡραῖες σχέσεις πούεἴχαμε μέ τούς Τούρκους στά 400 χρόνια της σκλαβιᾶς !!!

Καί τό κοινό ποτήριο ἔχει ἔρθει, ἀλλά στήν Ἑλλάδα φοβοῦνται, πρός τό παρόν, νά τόκάνουν φανερά, διότι ὁ λαός, παρά τήν ἀδιαφορία του, κάτι κρατάει ἀκόμα καί θάξεσηκωθεῖ. Στίς χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅμως, εἶναι κοινός τόπος. Ὀρθόδοξοι χριστιανοίπαροτρύνονται ἀπό τούς οἰκείους “ὀρθοδόξους” ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς (τί ὀρθοδόξουςδηλαδή, τρόπος τοῦ λέγειν πιά) νά κοινωνοῦν σέ καθολικές ἤ προτεσταντικές ἐκκλησίες (οἱπροτεστάντες δέν ἔχουν μυστήρια). Σέ περιοχές καί πόλεις μάλιστα πού ὑπάρχουνπληθυσμοί καί ναοί διαφόρων ὁμολογιῶν ἔχει συμφωνηθεῖ νά πηγαίνουν οἱ πιστοί ἐκπεριτροπῆς σέ κάθε ἕναν καί νά παίρνουν ἀπό κεῖ τά "μυστήρια" ...!!!

β. Κοινωνία μέ τήν αἵρεση. Όλα αὐτά ἀποτελοῦν καί φανερώνουν τήν κοινωνία τῶνΝεοημερολογιτῶν μέ τήν αἵρεση. Τήν κάθε αἵρεση. Καί οἱ κανόνες τῆς καθ' ἠμᾶςἈνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἐπιτρέπουν καμμία, μά καμμία κοινωνία, μέὁποιαδήποτε αἵρεση, γιά οἱονδήποτε λόγο. Καί ἐπειδή οἱ ποιμένες τοῦ νέου ἡμερολογίουἀρνοῦνται κατηγορηματικά ὅτι κοινωνοῦν μέ αἱρετικούς, καί προφασίζονται ἀστεῖεςδικαιολογίες γιά νά καθησυχάσουν ἑαυτούς καί ἀλλήλους, ὅσους δηλαδή ἀπό τό ποίμνιοφωνάζουν καί διαμαρτύρονται γιά τίς προδοσίες, ἅς δοῦμε πώς γίνεται ἡ κοινωνία μέ τήναἵρεση.

Κατ' ἀρχάς εἶναι ἀστεῖο νά ἰσχυρίζονται, ὅτι οἱ ἴδιοι καί ἡ τοπική Ἐκκλησία τους δένκοινωνοῦν μέ τόν πάπα καί τούς λοιπούς αἱρετικούς, ἐπειδή, λέει, δέν παρευρέθηκαν ποτέσέ συμπροσευχές, συλλείτουργα ἤ κοινό ποτήριο. Εἶναι ἀστεῖο νά λένε ὅτι αὐτά εἶναι λάθητῶν ἀρχηγῶν, τῶν προκαθημένων, κλπ

Ἡ κοινωνία μέ τήν αἵρεση γίνεται μυστηριακά, μέ τό μνημόσυνο, ὦς ἑξῆς : Ὁ ἱερέας τῆςἐνορίας μας μνημονεύει τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο. Ὁ οἰκεῖος ἐπίσκοπος μνημονεύει τή Σύνοδο. ἩΣύνοδος μνημονεύει τίς ἄλλες Συνόδους καί τά Πατριαρχεῖα, καί, ὁ Πατριάρχης ἤ οἱ ἄλλεςΣύνοδοι μνημονεύουν τόν “ἀδελφό ἠμῶν Πάπα τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης” καί τούς ἄλλουςαἱρετικούς (μονοφυσίτες, προτεστάντες, κλπ

γ. Οικουμενισμός Γιατί ὅμως τέτοια πίεση γιά ἕνωση; Τι ζητᾶνε; Τί θά κερδίσουν; Τόσεςκαί τόσες φορές τό Βατικανό δοκίμασε νά ὑποτάξει τήν Ὀρθοδοξία καί τό μόνο πούκατάφερνε ἦταν νά ἀποσπάει μερικούς πιστούς. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὅμως, ἡὈρθοδοξία, ὦς οὐράνιο πολίτευμα καί θεσμός, ἔμενε ἀκλόνητη, καί τά κύματα τοῦ παπικοῦτσουνάμι ἔσπαζαν μπροστά στά στήθια τῶν γιγάντων ὁμολογητῶν Ἁγίων της (ΜέγαςΦώτιος, Γρηγόριος Παλαμᾶς, Μάρκος Εὐγενικός, Κοσμᾶς Αἰτωλός, κ.ἅ.).

Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου γιά ἕναν σκοπό ἔγινε· τήν ἕνωση τῶν "Ἐκκλησιῶν" καί τόνΟἰκουμενισμό. Τό δηλώνουν ξεκάθαρα οἱ προδότες μας στήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ 1920.Ἐνδιάμεσο βῆμα ἔπρεπε νά εἶναι ἡ "ἄρση" τῶν ἀναθεμάτων. Ἀπώτερος σκοπός ὅμως δένεἶναι, τελικά, ἡ ἕνωση παπικῶν καί ὀρθοδόξων, οὔτε ἡ ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανικῶν"ἐκκλησιῶν", ὅπου γῆς. Τελικό βῆμα καί ἀπώτερος σκοπός (κι αὐτό τό βλέπουμε πιάκαθαρά) εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν τῆς γῆς σέ ἕνα θρησκευτικό χυλό, σέ μίαχλιαρή, βορβορώδη καί σιχαμερή θρησκευτική σούπα μέ θρησκευτικό ἡγέτη τόν Πάπα, καίἀρχηγό τόν Ἀντικείμενο. Τόν Ἀντίχριστο. Τό θεό τῆς Νέας Ἐποχῆς, τό θεό τῆς Νέας ΤάξηςΠραγμάτων, τό θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως.

Ὄπως στόν πολιτικό βίο προωθεῖται ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅπου ὅλα τά σύνορα πέφτουν ἤκαταργοῦνται, καί ὁδηγούμαστε σέ ὅλο καί εὐρύτερες δομές (ἀπό συνενώσεις δήμων μέχριἑνώσεις κρατῶν – βλ. Εὐρωπαϊκή Ἕνωση) καί, ὅπου ὅλα τά ἔθνη καί κράτη σβήνουν σιγάσιγά ἤ τά συντρίβουν ἀδίστακτα (Λατινική Ἀμερική, Μέση Ἀνατολή, Λιβύη, Ἑλλάδα,Κύπρος, κ.ἅ) σέ μίαν ἄλλη πολιτική σούπα κάτω ἀπό τήν προετοιμασία καί προσδοκία γιάἕναν νέο κοσμικό ἡγέτη, ἕναν παγκόσμιο αὐτοκράτορα πού ἑτοιμάζουν τά τσιράκια τοῦ(We need global governance, and we need it fast. Ἔτσι δέ μας ἔλεγε κατάμουτρα ὁ ΓΑΠ;),ἔτσι καί στόν πνευματικό χῶρο προωθεῖται ἡ θρησκευτική παγκοσμιοποίηση - ὁΟἰκουμενισμός - πού θά σφυρηλατήσει τήν πίστη στό νέο θεό, τόν Ἀντίχριστο, τό θεό τοῦνέου αὐτοκράτορα.

Ἔτσι μπορεῖ νά καταλάβει κανείς, ὅτι ἡ "ἄρση" τῶν ἀναθεμάτων δέν ἔγινε ξεκάρφωτα.Τό ἔδαφος εἶχε προετοιμαστεῖ κατάλληλα μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Τό σαράκιδούλευε. Ἐξωτερικοί ἐχθροί καί ἐσωτερικοί προδότες δέν ἔμεναν ὅλα αὐτά τά χρόνια μέσταυρωμένα χέρια. Δούλευαν καί δουλεύουν πυρετωδῶς. Γιά νά γίνουν τέτοιες ἀλλαγέςχρειάζεται μεθόδευση. Εἶναι ἀνάγκη τέτοιες ἀλλαγές νά εἶναι ὁμαλές καί γλυκιές, γιά μήνκαταλάβει ὁ λαός. Κάποιες φάσεις ὅμως (ἀλλαγή ἡμερολογίου, ἄρση ἀναθεμάτων) δένμποροῦν νά γίνουν σιγά σιγά. Ἤ γίνονται ἤ δέ γίνονται. Καί ἐπειδή σέ ἐκεῖνα τά σημεῖα ἡμεταβολή εἶναι ἀπότομη καί ἀπροσδόκητη (σημεῖο ἀνωμαλίας ἤ ἀσυνέχειας ὀνομάζεται στάΜαθηματικά) καί ὁπωσδήποτε θά ὑπάρξουν ἀντιδράσεις (ὄπως καί ὑπῆρξαν) ἡ προπαγάνδαἔπρεπε νά βάλει (κι ἔβαλε) ὅλη της τή δύναμη καί ὅλα της τά μέσα. Ἔτσι, μέσα στήνἀναστάτωση πού δημιουργήθηκε, ἔπεσαν βροχή οἱ διαψεύσεις ἀπό ἱερωμένους προδότεςκαί συκοφάντες γιά νά ἡσυχάσουν τούς πιό ἀφελεῖς καί ἄσχετους (ἀκόμα διαψεύδουν),ἔπεσε ἡ προπαγάνδα τῶν ΜΜΕ γιά νά θάψει ἤ νά διαστρέψει τό γεγονός, ἀξιοποιήθηκανἀναμπουμποῦλες ἐθνικῶν συμφορῶν (π.χ. ἀνταλλαγή πληθυσμῶν τοῦ 1924), καί τέλοςἐπιστρατεύτηκε ἡ βία τοῦ χωροφύλακα (δυνάμεις καταστολῆς) γιά νά κάμψει ἤ νά πνίξειτήν φωνή τῶν ἀγρυπνούντων καί συνειδητοποιημένων καί ἀκλόνητων πιστῶν. Διώξεις,ἀπειλές, φυλακίσεις, ξύρισμα καί ἀποσχηματισμός ἱερέων, ἐξορία, θάνατος. Καί, βέβαια, ἡ

λάσπη. Κυρίως ἡ λάσπη : " … οἱ παλαιοημερολογίτες ! αὐτοί οἱ παραδόπιστοι, οἱκολλημένοι, οἱ ἡμερολάτρες, οἱ σκοταδιστές, οἱ φανατικοί, οἱ φονταμεταλιστές, οἱ ταλιμπᾶντῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὀπισθοδρομικοί, οἱ ἀρνητές τῆς προόδου, κλπ

Μπορεῖ κανείς, ἀκόμα, νά καταλάβει τό λόγο γιά τή σφοδρότητα, πού, αὐτή τή στιγμή,πολεμοῦν οἱ "ἀγορές" τήν πατρίδα μας. Τή λύσσα τοῦ παγκοσμίου συστήματος τῶντραπεζῶν (καί κύριου χρηματοδότη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) πού βασικό σκοπό τοῦ ἔχει τήνἐξαφάνιση τῆς Ἑλλάδας ἀπό τό χάρτη καί τή μετατροπή της σέ χώρα ἀθέων καίμουσουλμάνων. Εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς μέ τή σφοδρότητα πού μεθόδευσαν καί ἐκτελοῦντό σχέδιό τους ἐναντίον τῆς πατρίδας μας. Ἐπιστρατεύουν ὀ,τιδήποτε (κυρίως τή λάσπη)μπορεῖ νά ξερριζώσει τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τοῦτον τόν τόπο, πού δόξασε, ὅσο κανείςἄλλος, τό ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Τήν Ἑλλάδα, τό τελευταῖο καί ἰσχυρότεροπροπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ φόβος τους. Ὁ ἐχθρός τό ξέρει, τό ξέρεικαλά. Οἱ μόνοι πού δέν τό ξέρουν εἶναι οἱ κουραμπιεδοποιημένοι νέο-ἕλληνες. Ἡ Ἑλλάδαὅμως θά πέσει. Καί ἡ Ὀρθοδοξία θά πετάξει. Θά φύγει. Θά πάει σέ τόπο ἔρημο ὄπωςπεριγράφει ἡ Ἀποκάλυψη. Θά κρυφτεῖ μυστικά μέσα στίς καρδιές τῶν πιστῶν μέχρι κιαὐτοί νά μαρτυρήσουν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στήν τελευταία ἀναμέτρηση μέ τίςδυνάμεις τοῦ σκότους.

Καί μή νομίσει κανείς ὅτι ἄν γίνει τέτοιο πράμα ἡ Ἑλλάδα θά ἀνακάμψει. Χρειάστηκαντουλάχιστον 200 χρόνια (ἀπό τό 1821 καί δώθε) γιά νά ἀνακάμψει (μερικῶς) ἀπό τήνὑποδούλωσή της στούς ἄξεστους καί ἀπολίτιστους Τούρκους. Σκεφτεῖτε τί θά γίνει τώραπού θά ὑποταχθεῖ στήν ἐπιστημονική ὑποδούλωση τῆς δύσης, πού ἀπό τήν ἐποχή τοῦΣχίσματος ἐπιθυμεῖ διακαῶς τήν ἐξαφάνισή μας. Οἱ μύθοι γιά τό μαρμαρωμένο βασιλιά καίτήν κόκκινη μηλιά μπορεῖ νά κυκλοφοροῦν, καί τό "πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς ..." μπορεῖν' ἀκούγεται, ἀλλά τά "χρόνια καί οἱ καιροί" ἐκείνης τῆς ἅλωσης δέν ἔχουν ἐκπληρωθεῖἀκόμα. Φανταστεῖτε πότε θά ἐκπληρωθοῦν οἱ μύθοι πού θά δημιουργηθοῦν γιά τήνἐπικείμενη ἅλωσή μας ... Ἄν ποτέ ! Διότι ὁ κατακτητής τώρα δέν εἶναι ὁ ἄξεστος καίἀπολίτιστος Τοῦρκος πού εἶχε ἀνάγκη τό μορφωμένο Ρωμιό. Ὁ τωρινός κατακτητήςκατέχει καί παράγει τήν τεχνολογία τοῦ μέλλοντος. Ἡ σκλαβιά θά εἶναι ἐπιστημονική, ὄπωςἀκριβῶς φοβόταν ὁ Ἐλύτης, ὁ Χάξλεϋ, ὁ Ὄργουελ. Ὄπως προφήτεψε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁΑἰτωλός. Ὄπως μας τά περιέγραψε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν Ἀποκάλυψη ...

4 - Μισθωτοί ποιμένες–εμπορευματοποιηση μυστηρίων. Το 1946 ὁ κλῆρος ἀρχίζει νάμισθοδοτεῖται ἀπό τό κράτος. Τό 1969 γίνονται δημόσιοι ὑπάλληλοι. Ἀπό τότε ἔχουμε μίαἀπίστευτη κατρακύλα ὦς πρός τό ἦθος καί τή συμπεριφορά τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίαςτοῦ κλήρου. Κατρακύλα πού συμπαρέσυρε τή ζωή καί λειτουργία ὅλης της Ἐκκλησίας. Εσωτερική καί ἐξωτερική. Ἀπό τήν τρυφηλή ζωή καί τόν καλλωπισμό μέχρι τήνἐμπορευματοποίηση τῶν μυστηρίων καί τῶν ναῶν καί ἀπό ἐκεῖ στήν πλήρη ἀσέβεια.Ὑπάρχουν καί ἑξαιρέσεις, βέβαια, οἱ ὁποῖες ὅλο καί λιγοστεύουν. Γιά τά περί μισθοδοσίας,δικαιολογίες μποροῦν νά προσκομισθοῦν ἄπειρες. Ὄχι ὅτι εἶναι κακό νά μπορεῖ νά ζήσει ὁἱερέας. Κάθε ἄλλο. Ὁ ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου πρέπει νά ζεῖ ἀπό τό εὐαγγέλιο. Ἄλλο ὅμως ὁἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου καί ἄλλο ὁ μισθωτός ποιμένας, ὁ ἐπαγγελματίας παπάς.Ἐπαγγελματίας μέ τήν ἔννοια τῆς ἀγορᾶς. Μπορεῖ νά καταλάβει ὁ καθένας τί σημαίνειἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου. Ἐδῶ ὅμως ἔχουμε μισθωτούς ποιμένες, λύκους βαρεῖς μέ προβιά.

Μισθωτούς ποιμένες ὄπως ἀκριβῶς τούς ξεφωνίζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στό κατά Ἰωάννην «?μισθωτ?ς δ? κά? ὁ?κ ?ν ποιμήν, ὁ? ὁ?κ ἔ?σ? τ? πρ?βατά ?διά, θεωρέ? τ?ν λύκον ?ρχ?μένονκά? ?φίησι τ? πρ?βατά κά? φεύγει? ... ? δ? μισθωτ?ς φεύγει, ?τί μισθωτ?ς ?στί κά? ὁ?μέλει ἅ?τ? πέρ? τ?ν προβάτων.» (Ἰωάν. ἴ΄, 12-13) ἤ στόν Ἱερεμία «ποιμένες πολλο?διέφθειραν τ?ν ?μπέλ?νά μου, ?μόλυναν τ?ν μερίδα μου» (Ἱερεμίας ἴβ΄, 10). Καίγνωρίζουμε, ἐπίσης, τί διαφθοροποιός παράγοντας εἶναι τό δημοσιοϋπαλληλίκι. Κι ὁ ἍγιοςΓρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει : " ... ἡ ἱερωσύνη δέν εἶναι βιοπορισμός ...". Δέ γίνεσαιπαπάς γιά νά βολευτεῖς. Ἡ ἱερωσύνη εἶναι θεία κλήση καί ὕψιστο λειτούργημα.

Αὐτό βέβαια δέ σημαίνει ὅτι καί στίς τάξεις τῶν κληρικῶν πού ἀκολουθοῦν τήνἀκαινοτόμητη ἐκκλησία τοῦ Ὀρθόδοξου (παλαιοῦ) ἡμερολογίου δέν ὑπάρχουν ἀνάξιοι. Καίἐδῶ ὑπάρχουν ὄπως ὑπῆρχαν καί θα υπάρχουν πάντα. Μήπως καί πρίν τήν καινοτομία τοῦνέου ἡμερολογίου, πρίν ἡ Ἐκκλησία διασπαστεῖ, δέν ὑπῆρχαν ἀνάξιοι; Ἀλλά ἐδῶ μιλᾶμε γιάπροσωπικές ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες, κατά περίπτωση, μπορεῖ νά εἶναι καί χειρότερες. Ὅμως δένπαρακωλύουν τή Θεία Χάρη διότι τηρεῖται ἡ ἀκριβής ὁμολογία τῆς πίστεως. ὉΠαπαδιαμάντης ἀναφέρει ὅτι οἱ χριστιανοί, στά χρόνια του, ὅταν μάθαιναν ὅτι κάπουὑπῆρχε ἀνάξιος ἱερέας, ἔσπευδαν ἐκεῖ νά κοινωνήσουν, διότι ἤξεραν ὅτι, ὅταν ὁ ἱερέαςεἶναι ἀνάξιος, φωτεινός ἄγγελος Κυρίου λειτουργεῖ καί κοινωνάει τούς πιστούς. Καμίασχέση λοιπόν αὐτή ἡ ἀναξιότητα μέ τήν ἀναξιότητα λόγω αἱρέσεως, λόγω προδοσίας τῆςπίστεως, λόγω καταπατήσεως τῶν ἱερῶν κανόνων, πού ἀποδιώχνει τή Θεία Χάρη καίἀκυρώνει τά μυστήρια. Τά μυστήρια εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τοῦ παπᾶ ἤ τοῦ δεσπότη. Καίεἶναι ἡ ἱερωσύνη αὐτή πού ἐνεργεῖ, καί ὄχι τό πρόσωπο. Ἡ ἱερωσύνη εἶναι ὁ ἴδιος ὁΧριστός. Ἄν ὁ ἱερέας εἶναι ἀνάξιος λόγω προσωπικῶν ἁμαρτημάτων αὐτός θά δώσει λόγοστό Θεό. Τά μυστήρια ὅμως τά δίνει. Ἄν ὅμως εἶναι ἀνάξιος λόγω προδοσίας τῆς πίστεωςτότε ἔχουμε ἀποχώρηση τῆς Θείας Χάριτος. Τότε μόνο ὁ Θεός γνωρίζει σέ ποιόν καί γιατίδίνει τά μυστήριά του. Διότι ὁ κλῆρος ἔχει ἁμαρτήματα ἐνῶ ὁ λαός ἔχει ἁγνοήματα. Ἔτσιεὔχεται ὁ κάθε ἱερέας σέ κάθε Θεία Λειτουργία: "Ὑπέρ τῶν ἐμῶν ἁμαρτημάτων καί τῶντοῦ λαοῦ ἁγνοημάτων …"

Ὅσο γιά τήν ἐμπορευματοποίηση τῶν μυστηρίων, τί νά πεῖ κανείς καί νά μήν φρίξει! Ἄνκαί τελευταῖα κάπως συμμαζεύτηκε τό πράμα ἀπό τήν κατακραυγή τοῦ κόσμου, ἡσυμπεριφορά παραμένει ἡ ἴδια· τά μυστήρια σημαίνουν "κονόμα". Παρ’ ὅτι μισθωτοί, τάτυχερά, τυχερά. Κατά τ’ ἄλλα, ποιός δίνει ἕναν παρά ἄν τό μυστήριο γίνεται ὄπως πρέπει,ἄν ἄλλα ὁρίζουν οἱ κανόνες ἤ ἄν σκανδαλίζονται οἱ πιστοί; Ἡ Ἐκκλησία ἔγινε μαγαζί. Καίποιός δέ σιχάθηκε τά παζάρια μέ τούς παπάδες καί τίς κατηγορίες τῶν γάμων, τῶνβαπτίσεων, τῶν κηδειῶν. Νά σέ καλοῦν στά ἰδιαίτερα γιά νά συμφωνηθεῖ, λέει, ἡ τιμή;Ποιά τιμή; Καί γιατί; Πουλᾶνε τίποτα; Τά μυστήρια του Θεοῦ ἐμπόρευμα; Καί τόδρασκέλισμα τῶν μνημάτων στά τρισάγια νά κοντεύει νά γίνει ὀλυμπιακό ἄθλημα !

5 - Συντόμευση ἀκολουθιῶν. Τίς τελευταῖες δεκαετίες βλέπουμε νά συντομεύονται ὅλεςοἱ ἀκολουθίες. Κυρίως στίς ἐνορίες. Ἀκόμα καί ἡ Θεία Λειτουργία. Γιά τίς ἄλλες οὔτε λόγος.Ἡ πάγια ἐντολή εἶναι, "κόψε". Πᾶνε τά Μεσονυκτικά, πᾶνε τά Καθίσματα τοῦ Ψαλτηρίου,πᾶνε οἱ Κανόνες, πᾶνε τά Τυπικά καί οἱ Μακαρισμοί, ἀκόμα καί τμήματα τῶν εὐχῶν(εἰρηνικῶν, ἐκτενῶν, κλπ

6 - Ἀντιστροφή τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως. Μνημόσυνα τίς Κυριακές καί γάμοι τά

Σάββατα. Εἶναι πολύ αὐστηροί οἱ κανόνες καί τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας γενικότερα, πούἀπαγορεύουν τά μνημόσυνα τίς Κυριακές. Ἡ Κυριακή εἶναι ἡμέρα ἀναστάσιμη,ἀποκλειστικά ἀφιερωμένη στόν ἀναστάντα Κύριο καί δέν ἐπιτρέπεται μνεία καί κόλλυβακεκοιμημένων, παρεκτός τῶν ἁγίων, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη εἶναι ἀναστάσιμη. Γι' αὐτόἀκριβῶς τό θέμα ἔγινε, τόν 18ο αἰώνα, τό κίνημα τῶν Κολλυβάδων. Ἡ ἐλάχιστη μειοψηφίαεἶπε, τότε, ὄχι στά κόλλυβα (μνημόσυνα) τίς Κυριακές καί ἄρχισε ὁ διωγμός. Ἡ Ἐκκλησίαπάλι χειμάστηκε. Οἱ πατέρες πού ἀντιστάθηκαν, κυρίως Ἁγιορεῖτες, διώχθηκαν σκληρά.Ὀνομάστηκαν χλευαστικῶς "Κολλυβάδες", ἀλλά στό τέλος, μετά ἀπό ἕναν αἰώνα περίπου,δικαιώθηκαν. Ἡ Ἐκκλησία σήμερα αὐτούς ἀναγνωρίζει ὦς ἄξια τέκνα της καί τούς τιμᾶ καίτούς γεραίρει. Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἅγιος Μακάριος Νοταρᾶς, Ἅγιος ἈθανάσιοςΠάριος καί ἄλλοι. Καί ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης ἀπό αὐτή τή σειρά βγῆκε. Ὁ πατέραςτοῦ κολλυβᾶς, ὁ ἴδιος κολλυβᾶς. Γι' αὐτό λάμπουν τά κείμενά του καί δεσπόζουν σ' ὅλη τηνεοελληνική λογοτεχνία. Φωτισμένος ἄνθρωπος.

Ἀντιθέτως, ἐμποδίζει ἡ Ἐκκλησία (μέ τούς κανόνες καί τό ἐν γένει πνεῦμα της) τούςγάμους τά Σάββατα, διότι οἱ χριστιανοί, ὦς ὀφείλουν, τήν Κυριακή πρέπει νά εἶναι στήνλειτουργία καί νά μεταλάβουν. Καί πρέπει νά εἶναι προετοιμασμένοι γι' αὐτό μέ προσευχήκαί νηστεία (καί συζυγική νηστεία). Πῶς μετά ἀπό Σαββατιάτικο γάμο, γλέντι, ποτά,μεθύσι, καί συνεύρεση τοῦ ζεύγους, θά τιμηθεῖ ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς; Καί, καλά, πές ὅτιτά ζευγάρια παραβαίνουν τούς κανόνες. Ἀλλά τό ἱερατεῖο; Νά τό ἐπικροτεῖ, νά τόνομιμοποιεῖ, καί, τελικῶς, διά τῆς πράξεως καί ἐφαρμογής, νά τό θεσμοθετεῖ, παρά τούςκανόνες, τσαλαπατώντας θεῖες ἐντολές; Σήμερα γάμος χωρίς παπά γίνεται, χωρίςκαμεραμάν ὄχι. Μία φιγούρα, μία ψευτιά. Χωρίς ἀγάπη, χωρίς σέβας. Γι' αὐτό τά διαζύγιαφούντωσαν γεμίζοντας τήν κοινωνία μέ ναυάγια καί ἐρείπια. Δέ ζητᾶ ὁ κόσμος τήν εὐλογίατοῦ Θεοῦ στό γάμο του. Ντεκόρ ἔγινε ὁ ὀρθόδοξος γάμος. Ντεκόρ γιά τόν ὀπερατέρ καί τόφωτογράφο. Μεγαλύτερη ἀξία τό γαμήλιο τραπέζι, ἡ φωτογράφηση, τά βίντεα, τάντεκολτέ, τά τούλια, τά βεγγαλικά καί τά φαναράκια ἀπό τό ἴδιο τό μυστήριο. Ὅμως, τόμυστήριο τοῦτο μέγα κληθήσεται ...

7 - Ποδόλουτρο ἀντί γιά βάπτισμα. Τό ρῆμα βαπτίζω προέρχεται ἀπό τό ἀρχαῖο ρῆμαβάπτω (= βυθίζω κάτι ἐντελῶς στό νερό ἤ ἄλλο ὑγρό). Τό ἀτσάλωμα τοῦ σιδήρου γίνεταιδιά τῆς ἐμβαπτίσεώς του (βουτήγματός του), ὄντας πυρακτωμένου καί σφυρηλατημένου,σέ κρύο νερό ἤ λάδι. Γι' αὐτό καί τό ἀτσάλωμα λέγεται καί "βαφή". Ἐπίσης, παλιά, πού δένχρησιμοποιοῦσαν χρωστῆρες (πινέλα) γιά νά χρωματίσουν ἕνα ἀντικείμενο, τό βουτοῦσανἐξ ὁλοκλήρου (τό ἔκαναν μπάνιο) στό χρῶμα. Γι' αὐτό ἀντί γιά χρωματισμό λέμε πάλι"βαφή". Βάπτω, λοιπόν, καί ἐμβάπτιση (βάπτιση) καί ἐμβαπτισμός. Βυθίζω κάτι ἐξὁλοκλήρου στό νερό ἤ κάποιο ὑγρό.

Τό ἴδιο καί μέ τή χριστιανική βάπτιση. Ὁ ἄνθρωπος βυθίζεται ἐξ ὁλοκλήρου μέσα στόνερό, ὄπως ὁ Κύριος στά νερά τοῦ Ἰορδάνη, συμβολίζοντας μέ αὐτό τόν τρόπο τήν ταφήτοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μπῆκε κάτω ἀπό τή γῆ καί ἀναδύθηκε μέ τό νέο, ἄφθαρτο,ἀναστημένο καί δοξασμένο τοῦ σῶμα. Ἔτσι κι ἐμεῖς θαπτόμαστε μέ ὅμοιο (ὄχι ἴδιο) τρόπογιά νά ἀναστηθοῦμε νέοι ἄνθρωποι. ("?σοί ?βαπτίσθημεν ἔ?ς Χριστ?ν ?ἠσο?ν ἔ?ς τ?νθάνατον ἅ?τό? ?βαπτίσθημεν; συνετάφημεν ὁ?ν ἅ?τ? δί? τό? βαπτίσματος ἔ?ς τ?νθάνατον, ... ὁ?τῷ κᾷ? ?μέ?ς ...", Ρώμ. Στ΄, 3). Συμβολίζει ἀκόμα τό ξέπλυμα τῆς ἁμαρτίας

(τῆς προπατορικῆς) πού, ἀφοῦ καθαριστεῖ, ἀναδύεται καθαρός, ἀναγεννημένος, νέοςἄνθρωπος. Αὐτός εἶναι ὁ τύπος τοῦ βαπτίσματος παραδεδομένος σέ ἐμᾶς ἀπό τόν ἴδιο τόνΚύριο, πού ἔτσι βαπτίσθηκε ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Βαπτιστή καί πού ἔτσι τόνπαρέλαβαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί πού ἔτσι τόν παρέδωσαν στούς Πατέρες, καί οἱ Πατέρεςἀπό γενιά σέ γενιά μέχρι τίς μέρες μας.

Στίς μέρες μας ὅμως τί ἔγινε; Ποιοί καί γιατί τόλμησαν νά παραβιάσουν τή Θεία ἐντολήκαί Θεία παρακαταθήκη; Πῶς τολμᾶνε οἱ ἀσεβεῖς πιά καί ὑπαγόμενοι σέ ἐπιτίμια, ἱερεῖς καίἀρχιερεῖς τοῦ νέου ἡμερολογίου, νά μήν βαπτίζουν τούς πιστούς κατά τόν παραδεδομένοτύπο, καί ἀντί γιά βάπτιση νά κάνουν ... ποδόλουτρο, ραντισμό ἤ κατάβρεγμα; Μέ μισήπιθαμή νερό στήν κολυμβήθρα, τίς εὐχές μισοδιαβασμένες ἤ κακοδιαβασμένες, τόνκατηχούμενο ἤ τόν ἀνάδοχό του (νουνό) ἀκατήχητο ἤ ἄσχετο, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὁἄνθρωπος βαπτισμένος; Ἔχουν ἄδικο πολλοί πατέρες ποῦ διαμαρτύρονται ὅτι οἱ σημερινοίὈρθόδοξοι εἶναι ἀβάπτιστοι; Καί γιατί δέν ἀκοῦνε τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό πού λέει, καίσυμβουλεύει, καί ἐλέγχει, καί μαλώνει, ὅτι κανένα μέλος τοῦ σώματος νά μή μένει ἔξω ἀπότό νερό; Οὔτε ὅσο τό μάτι τοῦ ψύλλου; ...

Καί ἐνῶ γίνονται τόσες ὑποχωρήσεις καί παραχωρήσεις γιά τό μυστήριο, καμίαπαραχώρηση δέ γίνεται γιά τό κοσμικό τυπικό. Νά παραλείψουμε τίς μπομπονιέρες; Τάτούλια; Τό μοντέρνα ροῦχα τοῦ παιδιοῦ; Τά βίντεα καί τίς φωτογραφίες; Τά παστάκια; Τόμοντελάκι τῆς μαμᾶς καί τῆς κουμπάρας; Τό τραπέζι; Ἀποκλείεται. Τί θά πεῖ ὁ κόσμος;Ποιός κόσμος; Αὐτός γιά τόν ὁποῖο ὁ Κύριος λέει: "...θαρσε?τέ, ?γ? νενίκηκα τ?ν κόσμο...";Νοιαζόμαστε γι' αὐτόν τόν ὁποῖο νίκησε ὁ Κύριος καί ἀδιαφοροῦμε γιά τό μυστήριο; Καίμετά περιμένουμε ἐπάνω μας εὐλογία; Δέν ὑπάρχει περίπτωση. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου δένἀφήνει περιθώρια : " ?ς ??ν ὁ?ν λύσ? μίαν τ?ν ?ντόλ?ν τούτων τ?ν ?λαχίστων κᾶ? διδάξ?ὁ?τῷ τό?ς ?νθρώπους, ?λάχιστος κληθήσεται ?ν τ? βασιλεῖ? τ?ν ὁ?ρᾶν?ν" (Μάτθ. ἔ΄,19),καί "? ?θέτ?ν, ὁ?κ ?νθρωπον ?θετέ?, ?λλ? τ?ν Θέ?ν" (Β' Θέσσ. Δ΄,8)

8 - Νηστεῖες. Τό ρῆμα νηστεύω προέρχεται ἀπό τή σύνθεση τοῦ στερητικοῦ μορίου"νή" καί τοῦ ἀρχαίου ρήματος ἐσθίω (= τρώω). Νη+εσθίω = δέν τρώω. Νηστεία, λοιπόνεἶναι ἡ πλήρης ἀποχή ἀπό τήν τροφή. Στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως, ἡ λέξη νηστεία ἔχειπάρει πολλές καί κλιμακωτές ἑρμηνεῖες. Ἄλλοτε σημαίνει τήν πλήρη ἀποχή ἀπό τήν τροφή,ἄλλοτε τήν ἀποχή ἀπό ὁρισμένες τροφές, καί ἄλλοτε συνδυασμούς ἀποχῆς τροφῶν καίχρονικῶν διαστημάτων.

Ἡ νηστεία δέν εἶναι μόνο θεία ἐντολή σέ Καινή καί Παλαιά Διαθήκη. Εἶναι ἡ πρώτηἐντολή (... κά? ?νετείλατο Κύριος ? Θέ?ς τ? ?δ?μ λέγων· ?π? πάντ?ς ξύλου τό? ?ν τ?παραδείσω βρώσει φάγ?, ?π? δ? τό? ξύλου τό? γινώσκειν κάλ?ν κᾶ? πονηρ?ν, ὁ?φάγεσθε ?π? ἅ?τό?· ? δ? ?ν ?μέρ? φάγητε ?π? ἅ?τό?, θανάτω ?ποθανε?σθέ - Γένεσις β΄,16-18). Διά τῆς νηστείας θέλει ὁ Θεός νά μᾶς παροτρύνει νά προσπαθήσουμε νάξεκολλήσουμε ἀπό τήν ὕλη. Νά ἀρχίσουμε νά ζοῦμε καί νά σκεφτόμαστε ὅσο τό δυνατόνἀπαλλαγμένοι ἀπό τά βιωτικά σέ μία πορεία πρός τήν ἀγγελική ζωή, ἀρχίζοντας ἀπό τόεὔκολο. Ἄν δέν μπορεῖς νά ὑποτάξεις τό στομάχι καί τό λάρυγγα τί θά καταφέρεις νάὑποτάξεις; Τό θυμό, τήν πλεονεξία ἤ τήν ἐρωτική ἐπιθυμία;

Σήμερα ἡ νηστεία, ὦς ὑπακοή στό Θεῖο λόγο καί χριστιανική πρακτική, εἶναι ἀπαξιωμένη.Ποιμένες πού νά λειτουργοῦν ὦς καλά παραδείγματα εἶναι σπάνιοι. Χριστιανός πού

νηστεύει θεωρεῖται σκοταδιστής, παραδόπιστος, ὀπισθοδρομικός, θρησκόληπτος,ὀργανωσιακός, βλάκας. Ἡ ἀπαξίωση, ἡ περιφρόνηση, ὁ χλευασμός καί ἡ κατάργηση τῶννηστειῶν εἶναι ἡ στάση τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στή νηστεία καί ἔχει καλλιεργηθεῖ τάτελευταῖα χρόνια κυρίως ἀπό τήν ἀδιαφορία καί τό κακό παράδειγμα τοῦ κλήρου. Όμως ὁἴδιος ὁ Κύριος λέγει : "τό?τό δ? τ? γένος - τῶν δαιμόνων - ὁ?κ ?κπορεύεται ἔ? μ? ?νπροσευχ? κά? νηστεῖ?" Μάτθ. ἴζ΄, 21. Αντιθέτως ἕνας βετζετέριαν (φυτοφάγος) ἤ ἕναςπιστός ἀνατολικῶν θρησκειῶν (βουδιστής, ἰνδουιστῆς, ταοϊστής, κλπ

9 - Ἀξίες, ἀρχές, παραδόσεις, ἐντολές. Ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, σήμερα, δέν τηρεῖταισχεδόν καμμία. Στήν οὐσία δυό ἐντολές ἔδωσε ὁ Θεός· ἀγάπα τό Θεό, καί τόν πλησίον σου(Μάτθ. κβ΄,34-41). Ἐπειδή ὅμως εἴμαστε χοντροκέφαλοι καί εἶναι ἀδύνατον νάκαταλάβουμε τό βάθος πού κρύβει ἡ σοφή αὐτή ἁπλότητα, ὁ Θεός, πάλι ἀπό ἀγάπη στούςσκοτισμένους ἀπό τά πάθη ἀνθρώπους, ἀρχίζει νά δίνει ἀναλυτικότερες ὁδηγίες (ἐντολές)γιά νά βοηθήσει τό ἀγαπημένο τοῦ πλάσμα νά ξεκολλήσει ἀπό τό χῶμα καί τά πάθη. Ἀφοῦἀδυνατοῦμε νά κατανοήσουμε ὅτι, ἄν ἀγαπᾶμε Θεό καί συνάνθρωπο, δέν πρόκειται νάλατρέψουμε ψεύτικους θεούς, οὔτε νά βλάψουμε τόν ἀδελφό μας, ἀρχίζει νά δίνειἐντολές· οὐ ποιήσεις εἴδωλα, οὐ κλέψεις, οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, τότε θά γιορτάσειςἐκεῖνο, τότε τό ἄλλο, ἔτσι θά κάνεις ἐδῶ, ἔτσι θά κάνεις ἐκεῖ, τίμα τόν πατέρα σου καί τήνμητέρα σου, κ.ἅ. Ναί, τέτοια βόδια εἴμαστε πού ἔπρεπε νά δώσει ἐντολή ὁ Θεός γιά νάτιμήσουμε ἀκόμα καί τούς γονεῖς μας ! Ναί, μέχρι ἐκεῖ ἔχουμε φτάσει. Νά μήνκαταλαβαίνουμε νά ἀποδώσουμε τιμές στούς φυσικούς μας γεννήτορες. Καί ἀφήνουμετούς γέροντες νά σβήνουν μαραζωμένοι στά γηροκομεῖα ! Κι ἄν ἀνοίξει κανείς τό Λευϊτικό,τούς Ἀριθμούς καί Δευτερονόμιο θά τοῦ φύγει τό κεφάλι μέ τή σχολαστικότητα πού δίνει ὁΘεός ὁδηγίες-ἐντολές γιά κάθε δραστηριότητα. Καί, βεβαίως, γιά τίς ἡμερομηνίες τῶνἑορτῶν !!! Μά καί στήν Καινή Διαθήκη, πόσες καί πόσες φορές ὁ Κύριος δέ λέει καίξαναλέει τά ἴδια καί τά ἴδια μπᾶς καί γεμίσει ἐπιτέλους τό κεφάλι μας; Ἀλλά ἐμεῖς τίποτα.Μέχρι πού τόν προδώσαμε, τόν ἐγκαταλείψαμε, τόν σταυρώσαμε. Καί συνεχίζουμε νά τόνἀρνούμαστε ...

* * * * * * * * *

Ἡ Ἐκκλησία τῶν ἐσχάτων χρόνωνἘπειδή δέν μποροῦμε νά εἴμαστε χριστιανοί ὦς ἄτομα, ἀλλά μόνο ὦς Ἐκκλησία, ἔχει

σημασία, καίρια, ὄχι μόνο ἡ δική μας πίστη, ἀλλά καί ἡ πίστη τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν καίτῶν πατέρων μας. Τό «ποικιλόπιστο ἄθροισμα», «τά μαζευτάρια», ἡ πανσπερμία τῶνχριστιανικῶν ὁμολογιῶν-αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ, καθώς καί οἱ ἀδιάφοροι χριστιανοί, δέν ἔχουνσχέση μέ τήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι «στ?λός κᾶ? ?δραίωμα τ?ς ?ληθείας» κατά τόν Παῦλο (Ἅ? Τίμ. γ/,15). Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει μία πίστη, ἡ ἀληθινή, καίσυμφωνία ὅλων στήν Ὀρθοδοξία καί ὁμόνοια.

Ὅταν ὅμως ὁ κόσμος λέει Ἐκκλησία, ἔχει στό νοῦ τοῦ τήν διοικητικά ὀργανωμένη μορφήτης, ὄπως τήν γνώρισε στήν ἱστορική διαδρομή της. Δηλαδή, ἐνορίες, μητροπόλεις,πατριαρχεῖα καί, βέβαια, Συνόδους (Οἰκουμενικές, τοπικές, κλπ

Αὐτή τή λειτουργία τῆς ἐμπερίστατης καί διωκομένης Ἐκκλησίας, χωρίς τήν συνηθισμένη

τῆς ὀργάνωση, τήν εἴδαμε καί στίς μέρες μας στή ρωσική «Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν» μέτούς διωγμούς τοῦ Σταλινικοῦ καθεστῶτος, καί στήν Ἐκκλησία τοῦ «Παλαιοῦ»Ἡμερολογίου στήν Ἑλλάδα ἀπό τόν καιρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου τό1924 μέχρι τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 μέ τούς διωγμούς ἀπό τό ἴδιο τό κράτος μέἐντολή τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ν/Η. Δέν εἶχαν καμμία ἐξωτερική ὁμοιότητα οἱ Ἐκκλησίες αὐτέςμέ τίς ὀργανωμένες Ἐκκλησίες πού ξέρουμε, καί μόνον μέ τίς Ἐκκλησίες τῆς ἐποχῆς τῶνμεγάλων διωγμῶν ἔμοιαζαν. Ἐλάχιστοι οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς, διάσπαρτοι,κρυμμένοι καί ἄγνωστοι στούς πολλούς, ἐκτελοῦσαν ἀποστολικές περιοδεῖες ἀπό τόπο σέτόπο, ἐξυπηρετώντας τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν πιστῶν.

Καί ἡ ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου προχωρεῖ. «Τ? γ?ρ μυστήριον ?δή ?νεργε?ταί τ?ς ?νομίας»(Β΄ Θέσ. β΄, 7). Τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ ὅλο καί θά μικραίνει. Στίς Γραφές διαβάζουμε γιάτήν πορεία τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας στούς ἐσχάτους χρόνους. Θά φθίνει συνεχῶςὥσπου νά περιοριστεῖ σέ ἕνα μικρό πυρήνα. Μήν ξεγελιόμαστε ἀπό τά δισεκατομμύρια τῶνποικιλώνυμων καί ἀδιάφορων χριστιανῶν. Γιά «λείμμα τ?ς χάριτος» (Ρώμ, ἴα?, 5) κάνειλόγο ὁ Ἄπ. Παῦλος. Ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀναρωτιέται (ρητορικά) ἄν θά βρεῖ τήν πίστηζωντανή ὅταν θά ἔλθει στή δευτέρα παρουσία του: «πλ?ν ? ὕ??ς τό? ?νθρώπου ?λθ?ν ?ρᾶἔ?ρήσει τ?ν πίστιν ?π? τ?ς γ?ς;» (Λούκ. ἰη/, 8). Ἅς μή μας ζαλίζουνε λοιπόν μέ τάδισεκατομμύρια τῶν πιστῶν τούς οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες, οὔτε καί οἱ δικοί μαςὈρθόδοξοί της ταυτότητας. Ὁ Ἰορδάνης, ἕνα ποταμάκι, εἶχε τή χάρη νά θεραπεύσει τήλέπρα τοῦ Νεεμᾶν καί ὄχι ὁ Τίγρης κι ὁ Εὐφράτης. "Ὁ?κ ?ν τ? πόλλ? τ? ἔ?". Καί ἡ Ἐκκλησίαθά τελειώσει ὄπως ἄρχισε. Διωκoμένη, κεκρυμμένη, μυστική. Στήν πρώτηπαγκοσμιοποίηση - τῶν Ρωμαίων - ἦρθε πρώτη φορᾶ καί ὁ Κύριος στή γῆ, στή δεύτερη -τῶν Τραπεζῶν, τῶν Ἀγορῶν, τοῦ Ἀντιχρίστου - θά ἔρθει γιά δεύτερη. Γιά τή ΔευτέραΠαρουσία Του.

Ὁποιαδήποτε ὀργανωμένη δομῆ σήμερα εἶναι στόχος γιά τούς διαχειριστές τῆςΠαγκοσμιοποίησης. Ἰδιαιτέρως δομές πού ἔχουν σχέση μέ τήν πίστη στό Θεό, δομές πούδιαχειρίζονται ψυχές. Οἱ θρησκεῖες. Ἐξαιρέτως δέ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Προπαγάνδα καίπροβοκάτσια (διαφήμιση, παραπληροφόρηση, ἀποπροσανατολισμός, σύγχυση, πλύσηἐγκεφάλου, πολυδιάσπαση, ὑποσυνείδητα μηνύματα καί ἄλλα ὤν οὔκ ἔστι ἄριθμος) ἔχουνεπέσει μονές - διπλές πάνω στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία του. Εἶναι ἐπιστῆμες μέἀπίστευτη δύναμη ἰσχύος. Ἐπιστῆμες αἰχμῆς Ultra Hi-Tech. Στήν οὐσία ὅλη ἡἀναπτυσσόμενη τεχνολογία αὐτές ὑπηρετεῖ. Ἐπιδιωκόμενο, ἡ ἀπόλυτη ποδηγέτηση, ὁχειρισμός τῶν μαζῶν (total manipulation) καί ἡ προετοιμασία τοῦ κράτους τοῦἈντιχρίστου. Ἡ Παγκοσμιοποίηση, ὅμως, ἐπιδιώκει νά διατηρεῖ τούς ὑπάρχοντες θεσμούς,τά συστήματα, τίς δομές καί ὑποδομές, τόσο γιά νά ξεγελιέται ὁ κόσμος, ὅσο καί γιά νάτόν ἐλέγχει. Τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ Ρωμαῖοι. Ἔτσι, θεσμοί καί δομές ἐνῶ φαίνονται νάσυνεχίζουν τήν πορεία τούς στό χρόνο, στήν οὐσία ἔχουν ἀλλάξει ἀφεντικά, ἔχουν ἀλλάξειἰδιοκτήτη, καί ὁδηγοῦνται ἀλλοῦ. Ὅλα. Μέ κατάλληλη μεθοδολογία ἀπονευρώνονται,ἀμβλύνονται, εὐνουχίζονται, διαστρέφονται, καί ἐπιδεξίως, ἀνεπαισθήτως καί εὐφυῶςἀλλάζουν, ὥσπου νά γίνουν ἀκίνδυνα γιά τούς διαχειριστές καί θάνατος γιά τούς λαούς. Τάπάντα. Ἔχουμε πλέον "λάϊτ" ἐκδόσεις θεσμῶν, δομῶν καί συστημάτων πού κυκλοφοροῦνστήν πιάτσα. Καί βεβαίως, "λάϊτ" ἐκδόσεις χριστιανισμοῦ πού δημιουργοῦν "λάϊτ"

χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι βολεύονται καί ἱκανοποιοῦνται στή χαλαρή καί νόθα πίστη πού ἔχειἤδη διαμορφωθεῖ. Ἔτσι φτάσαμε στούς λάϊτ - χλιαρούς χριστιανούς, τούς χριστιανούς τῆςΝέας Ἐποχῆς, αὐτούς πού ὁ Κύριος λέει ὅτι τούς κάνει ἐμετό. «ὁ?τῶς ?τί χλιαρ?ς ἔ?, κά? ὁ?τέ ζεστ?ς ὁ?τέ ψυχρ?ς, μ?λλῶ σέ ?μ?σαί ?κ τό? στ?μάτ?ς μοῦ» (Ἀποκ. γ?, 16). Τόσύνθημα εἶναι "χαλαρά", ὅσον ἀφορᾶ δράσεις καί συμπεριφορές πού διαπλάθουν καίσφυρηλατοῦν χαρακτῆρες. Μόνο στόν ἄρτον (κατανάλωση) καί τά θεάματα παίζει τό"δυνατά". Ἔτσι φτάσαμε πάλι στά ρωμαϊκά χρόνια. Διότι ἡ Παγκοσμιοποίηση εἶναι πάντοτερωμαϊκή. Εἶναι ὁ πολιτισμός καί ἡ κοινωνία τοῦ «διά ταῦτα», τοῦ «mare nostrum», τῆςφιγούρας, τῶν ἐντυπώσεων, τῆς ἐπίδειξης, τῶν νεόπλουτων, τῶν ἐπαύλεων, τῆςὁμοιομορφίας (ὅλος ὁ κόσμος βλέπει, ἀκούει, τρώει, ντύνεται, διδάσκεται, κλπ

Σ' αὐτήν τήν Νέα Ἐποχή λοιπόν μπαίνει καί ἡ Ἐκκλησία. Μπαίνει καί χωρίζεται.Χωρίζεται στήν φαινόμενη - ψευδῆ Ἐκκλησία πού θά ἀποκοπεῖ ἀπό τή ζωοποιό Χάρη τοῦ

Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά θά κρατήσει ὅλο τόν ἐξωτερικό λοῦσο καί τήν ὀργάνωση πούπροστέθηκε στήν ἱστορική πορεία τῆς (ὀργανωτική δομή, μίτρες, πατερίτσες, ἀξιώματα,τιμές καί δόξες ἀνθρώπινες, κλπ

Χωρίζεται ὅμως καί στήν γνήσια, κρυφή καί κεκρυμμένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτήπού θά συνεχίσει τήν πορεία τῆς πρός τόν τελικό σκοπό της, ἐμπερίστατη καί διωκομένη,ἀπεκδυομένη τό βάρος τοῦ τυπικοῦ της κοσμικῆς παρουσίας, κρατώντας μόνο τόν πυρήνακαί τήν οὐσία τῆς πίστεως. Μόνο τά ἀκριβῶς ἀπαραίτητα. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία πού στήνἈποκάλυψη παρουσιάζεται ὦς «γύν? περιβεβλημένη τ?ν ?λιον, κά? ? σελήνη ?ποκάτω τ?νπόδ?ν ἅ?τ?ς, κά? ?π? τ?ς κεφαλ?ς ἅ?τ?ς στέφανος ?στέρων δώδεκα ... » (Ἀποκ. ἴβ΄, 1),καί θά φύγει στήν ἔρημο « κά? ? γύν? ?φυγεν ἔ?ς τ?ν ?ρημον, ?πού ?χεῖ ?κέ? τ?πόν ?τοιμασμένον ?π? τό? Θεό?, ?νά ?κέ? τρέφωσιν ἅ?τ?ν ?μέρας χιλίας διακοσίας ?ξήκοντα»(αὐτόθι, στ. 6).

Τό πλοῖο πού μας ἔφερε μέχρι ἐδῶ, ἡ συνοδική, διοικητική καί ὀργανωμένη μορφή τῆςἘκκλησίας ἐξόκειλε στά ρηχά της ἀποστασίας καί διαλύεται ἀπό τήν βία τῶν κυμάτων,ὄπως τότε ἐκεῖνο τό ἄλλο πλοῖο μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο στήν παραλία τῆς Μάλτας (Πράξ.κζ΄-κή΄ 6). Ὅμως, ὄπως καί τότε, κανένας ἀπό τούς ἐπιβαίνοντας δέ θά χαθεῖ. Θά σωθοῦνὅλα τά ἀληθινά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀφοῦ ἐγκαταλείψουν τό καταδικασμένο πλοῖο δυό-δυό, τρεῖς-τρεῖς, κολυμπώντας, σέ μικρές ἐνορίες, βοηθώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον, καί θάπατήσουν ἐπί τέλους τό σίγουρο ἀκρογιάλι τῆς Καινῆς Γῆς τοῦ Παραδείσου. Ἅς μήφοβηθοῦμε τό πήδημα στά ἄγρια κύματα. Εἶναι πήδημα σωτηρίας.

* * * * * * * * *

Κλείνοντας καί ἀνακεφαλαιώνοντας.Ὁ στόχος ἦταν καί εἶναι ἕνας. Ὁ Οἰκουμενισμός. Ό,τι εἶναι ἡ Παγκοσμιοποίηση στό

πολιτικό καί κοινωνικό ἐπίπεδο εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός γιά τό θρησκευτικό. Εἶναι τό ἄλεσμακαί ἡ πολτοποίηση ὅλων τῶν θρησκειῶν τῆς γῆς σέ ἕναν ἀχταρμά. Ἕνας θρησκευτικόςχυλός πού εἶναι λίγο ἀπ' ὅλα καί τίποτα. Τό μόνο πού δέν εἶναι, εἶναι ἡ πίστη στόν ἀληθινόΘεό. Εἶναι ἡ μεθόδευση, ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς μίας κοινῆς θρησκείας, κάτω ἀπό ἕναν νέο(εἶναι ἄραγε νέος;), κοινό Θεό (ποιός νά εἶναι, ποιός νά εἶναι;), ποῦ εἶναι ἀπαραίτητη γιάτήν ἐπιβολή, τή συνοχή καί τό κύρος τοῦ ἑτοιμαζόμενου Νέου Παγκόσμιου Κράτους, τῆς

Νέας Παγκόσμιας Κυβερνήσεως, τῆς Νέας Παγκόσμιας Αὐτοκρατορίας, τῆς Νέας ΤάξηςΠραγμάτων.

Μέ μία διαφορά βέβαια. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ κανονική Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθοδοξία τῶνἈποστόλων, τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Πατέρων, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δένεἶναι θρησκεία. Οἱ θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινα συστήματα. Συστήματα ἠθικῶν κανόνων.Συστήματα κανονισμοῦ τῆς συμπεριφορᾶς καί καθωσπρεπισμοῦ. Συστήματα γιά τοῦτοντόν αἰώνα τόν ἀπατεώνα. Ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι οὐράνιο πολίτευμα. Εἶναι τό πολίτευμααὐτῶν πού δέν ἐπιθυμοῦν καμμία δέσμευση μέ τήν ὕλη. Εἶναι τό πολίτευμα τῆςἐλευθερίας, καί τῶν Ἁγίων. Εἶναι τό πολίτευμα τοῦ φωτός, τῆς ζωῆς καί τῆς ἀλήθειας. Τόπολίτευμα τοῦ Χριστοῦ (ἐγώ εἰμί τό φῶς, ἡ ζωή καί ἡ ἀλήθεια). Ὁ ἀρραβώνας τῆς ΑἰώνιαςΒασιλείας.

Καί ὁ ἀγώνας τῶν Ὀρθοδόξων ἐκεῖ ἑστιάζεται. Στόν πόλεμο κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱπιστοί πού δέ πρόδωσαν τήν πίστη τούς κατάλαβαν σέ ποιό μέτωπο θά διεξαχθεῖ ὁἀγώνας, ἄν καί στήν ἀρχή δέν ἦταν ξεκάθαρο γιά τούς πολλούς. Ποῦ νά φανταστοῦν τήχρονιά ἐκείνη τοῦ 1924, ὅτι τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου θά τήν ἀκολουθοῦσε ἡ "ἄρση"τῶν ἀναθεμάτων καί, τέλος, ἡ ἰσοπέδωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού σαρώνει τά πάντα στίςμέρες μας. Ἡ ἀταλάντευτη προσήλωση στήν Ἐκκλησία καί τίς παραδόσεις κράτησε τό λαότοῦ Θεοῦ ἑτοιμοπόλεμο καί ἀξιόμαχο ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς προδοσίας. Μένονταςπιστοί στήν παραδοθεῖσα πίστη, ἀρνήθηκαν τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου καί ἔτσιμπόρεσαν νά ἔχουν καθαρή ἀντίληψη τῆς πραγματικότητας καί εὔκολα ἐντόπισαν τήν ἄλληπροδοσία τῆς "ἄρσης" τῶν ἀναθεμάτων καί τελικά τόν Οἰκουμενισμό καί στάθηκαν ἄξιοιστίς ἐπάλξεις. Ἡ ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου καταποντίστηκε ἐπιδιδόμενη σέ ἀγώναξεπουλήματος, ἀφήνοντας τό λαό βορά στά νύχια καί τά δόντια τῶν ἁρπαχτικῶν. Πῶς νάμήν ἔχουμε τόσες χιλιάδες αὐτοκτονίες, πού, ἄν μή τί ἄλλο, μαρτυροῦν τήν ἀπελπισία.Ἀπελπισμένοι οἱ χριστιανοί; Ἀπελπισμένοι αὐτοί ποῦ ὑποτίθεται ὅτι ἔχουν τήν ἐλπίδα τουςστήν πηγή τῆς ζωῆς; Ἀπό τήν ἡγεσία τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν ὑπάρχει ἐλπίδα γιάτίποτα. Μόνη ἐλπίδα ὁ λαός, ἄν ἐπιστρέψει, βέβαια, στίς ρίζες του καί τήν πατρώαεὐσέβεια. Ἀλλιῶς ἡ Ἐκκλησία θά συνεχίσει τήν πορεία της μέ τούς λίγους, ὄπως πολλέςφορές ἔχει κάνει. Ἐξάλλου ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε· «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον· ?τί ἔ?δόκησεν ? πατήρ ?μ?ν δό?ναί ?μ?ν τ?ν βασιλείαν», (Λούκ. Ἰβ’, 32).

Στά 2.000 χρόνια πού πέρασαν, ἡ Ἐκκλησία καλλιέργησε τόσο πολύ τό λόγο τοῦ Θεοῦ,πού ἀνέδειξε νέφος ἁγίων (ἀποστόλους, προφῆτες, διδασκάλους, μάρτυρες, ὁμολογητές,ὁσίους) καί δημιουργήθηκε μία παράδοση, τόσο προφορική ὅσο καί γραπτή, πούἐνσωμάτωσε μέσα τῆς ὅλες τίς ἀξίες, τίς ἀρχές, τίς διδασκαλίες, τά κείμενα, τούς τρόπους,τά παραδείγματα, τίς πρακτικές, τίς συμπεριφορές, τίς στρατηγικές καί κάθε τί, πούἀποδείχτηκε χρήσιμο, ὠφέλιμο καί ἀποτελεσματικό γιά τήν πνευματική ἀνύψωση τοῦἀνθρώπου ὦς τή θέωση. Μία τεράστια παράδοση πού μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὦς ἕνας ἄλλοςφέρων ὀργανισμός, ἕνα πνευματικό περιβάλλον, ἕνα πνευματικό λειτουργικό σύστημα θάλέγαμε σήμερα στή γλώσσα τῶν ὑπολογιστῶν, πού προσφέρεται γιά τή βαθιά κατανόησηκαί ἐσωτερικοποίηση τοῦ θείου λόγου, τή διευκόλυνση τοῦ προσανατολισμοῦ μας στήσωτηρία, καί (ἐξίσου σπουδαῖο) τήν προστασία ἀπό τίς ψευδεῖς καί ψυχοκτόνεςδιδασκαλίες, τίς αἱρέσεις. Μία ἄλλη γραπτή καί ἄγραφη, Ἁγία Γραφή πού προετοίμασε ἀλλά

καί ἑρμηνεύει καί ἀναλύει μέ ἀσφάλεια τήν Ἁγία Γραφή μετά ἀπείρων παραδειγμάτων καίἀπίστευτα ἀναλυτικῶν ὁδηγιῶν καί ἑρμηνειῶν. Μία παράδοση πού στό κάτω κάτωπροηγήθηκε τῆς Ἁγίας Γραφῆς, διότι μέχρι νά γράψει ὁ Μωϋσῆς τήν Πεντάτευχο ἡπροφορική παράδοση διατηροῦσε ζωντανό το λόγο τοῦ Θεοῦ γιά αἰῶνες, γιά χιλιάδεςχρόνια, ὄπως προφορικά διαδίδονταν καί τό Εὐαγγέλιο μεταξύ τῶν πρώτων χριστιανῶν,ὥσπου νά γράψουν οἱ εὐαγγελιστές τά Εὐαγγέλια, τίς Πράξεις, τίς ἐπιστολές καί τήνἈποκάλυψη. Ἀλλά καί πόσος καυγᾶς δέν ἔγινε μέχρι τήν Πενθέκτη Σύνοδο (692 μ.Χ.) ὅπουκατέληξαν τελικά ποιά εἶναι τά ἔγκυρα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Κανόνας τῆς ἉγίαςΓραφῆς);

Αὐτή λοιπόν τήν παράδοση, ὁ σύγχρονος χριστιανός τή φτύνει, τήν περιφρονεῖ, τήνπεριγελά. Καί ἀκολουθεῖ πονηρά καί θανατηφόρα κατηφορικά μονοπάτια. Ἔτσι ἀμβλύνθηκεἡ ὀξύτητα τῶν πνευματικῶν τοῦ αἰσθήσεων καί διεστράφηκε ἡ κρίση του. Δέν τόν νοιάζει,γιατί δέν καταλαβαίνει πιά, τό πνευματικό του χάλι, καί χαίρεται πού ἐξευτελίζεται,ὑποβιβαζόμενος κάτω καί ἀπό τό ἐπίπεδο τῶν ζώων. Διότι δέν ὑπάρχει ζῶο ἐμπαθές, οὔτεἄπληστο, οὔτε λαίμαργο, οὔτε ἀλκοολικό, οὔτε τοξικομανές, οὔτε πορνικό, οὔτεἐγκληματικό. Τό λιοντάρι ἅμα χορτάσει, πάει, χόρτασε. Δέ σέ πειράζει, πού νά περάσειςδίπλα του καί νά τοῦ πατήσεις καί τήν οὐρά. Ἀντιθέτως ἔχουμε πολλά παραδείγματαεὐγνωμοσύνης ἀγρίων ζώων. Τόσης, πού σέ κάνει νά σιχαθεῖς τήν ἀγνωμοσύνη τοῦἀνθρώπου.

Ποῦ εἶναι ὁ κλῆρος νά δώσει τό καλό παράδειγμα; Νά κρατήσει τίς παραδόσεις; Νάκρατήσει ζωντανές τίς αἰώνιες πρακτικές; Ὁ ἄνθρωπος διδάσκεται πρωτίστως διά τοῦπαραδείγματος καί λιγότερο διά τοῦ λόγου. Ὁ «ποιήσας καί διδάξας», λέει ὁ Κύριος. Πρῶταλέει «ὁ ποιήσας». Οἱ μισθωτοί ποιμένες εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἀντίχριστοι. Τούς ἔχει καταργήσειὁ ἴδιος ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ (Ὁ μισθωτός οὔκ ἔστι ποιμήν - Ἰωάν. ἴ΄,12-13). Οἱ ἴδιοι ποῦἀθέτησαν παραδόσεις αἰώνων πῶς θά ὑπερασπιστοῦν τήν παράδοση; Καί τό ἡμερολόγιοεἶναι παράδοση τῆς ἐκκλησίας καί μάλιστα βαριά, διότι τό ἡμερολόγιο κουβαλάει ἐπάνωτοῦ πολύ φορτίο. Καί δέν ἦταν ἡ παθολογική ἀγάπη γιά τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια πούὁδήγησε τούς προδότες στήν καινοτομία, ἀλλά ἡ διάθεση γιά ξεπούλημα, ὄπως ἀκριβῶςκάνουν καί οἱ πολιτικοί μας στόν πολιτικό μας βίο. Ὁ πταίσας ἐν ἐνί ἔστω πάντων ἔνοχος -ὅποιος φταίει σέ ἕνα, εἶναι ἔνοχος ὅλων. (... ?στίς γ?ρ ?λόν τ?ν ν?μόν τηρήσ?, πταίσ? δ? ?ν ?νῖ, γέγονε πάντων ?νοχος - Ἰακ β΄, 10). Ἕνα μικρό κόψιμο στό χέρι μπορεῖ νά μήν εἶναιτίποτα, ἀλλά γίνεται θανατηφόρο ἄν πρόκειται νά βάλουμε τό χέρι μας σέ βρωμιά ἤμόλυνση. Τό ἕνα ξεπούλημα ἔφερε τό ἄλλο. Τήν ἡμερολογιακή - ἐορτολογική ἀλλαγή καί τήν "ἄρση" τῶν ἀναθεμάτων ἀκολούθησαν οἱ προδοσίες, ἡ ἀποστασία ἀπό τήν πίστη, ἡἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν, οἱ συμπροσευχές, τά συλλείτουργα (ἀκόμα καί μέ παπαδίνεςκαί ἐπισκοπίνες) ἤ ἀλλιῶς μέ μία λέξη, ὁ Οἰκουμενισμός. Ὄπως τήν προδοσία τῶνπολιτικῶν ἀκολούθησε τό γενικό ξεπούλημα τῆς χώρας πού δέν ἔχει τελειωμό, καί ὁ Θεόςνά βάλει τό χέρι του, διότι ὅλα αὐτά ἦταν προφητευμένα, καθώς καί τί ἔπρεπε νά κάνουμεγιά νά μήν τήν πατήσουμε. Ἀλλά ἐμεῖς ἀφεθήκαμε στήν καλοπέραση. Ὅμως ὁ Θεός μαςεἶχε προειδοποιήσει. Γιατί ὅμως ἀκούσαμε τούς πονηρούς καί ὄχι τό λόγο τοῦ Θεοῦ; Διότιεἴμαστε πονηροί. Τό ἴδιο ἔκανε καί ἡ Εὕα, κι ὁ Ἀδάμ, κι ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ, κι ὁ Ἰούδας ...Ὑπάρχει ὅμως ἡ μετάνοια. Ἅς μήν ἀκολουθήσουμε ἄλλο τόν Ἰούδα, ἀλλά τόν εὐγνώμονα

ληστή. Ὁ λόγος καί ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι δύσκολοι, ἀλλά τό λένε ξεκάθαρα· “τί στέν? ?πύλη κά? τεθλιμμένη ? ?δ?ς ? ?πάγουσα ἔ?ς τ?ν ζωήν, κά? ?λίγοι ἔ?σ?ν ὁ? ἔ?ρίσκοντες ἅ?τήν! Προσέχετε δ? ?π? τ?ν ψευδοπροφητ?ν, ὁ?τινές ?ρχονται πρ?ς ?μ?ς ?ν ?νδύμασιπροβάτων, ?σωθέν δέ ἔ?σί λύκοι ?ρπαγες. ?π? τ?ν κάρπ?ν ἅ?τ?ν ?πιγνώσεσθε ἅ?τούς”(Μάτθ. ζ΄, 14-16).

… ?π? τ?ν κάρπ?ν ἅ?τ?ν ?πιγνώσεσθε ἅ?τους ... Ἔχουμε ἀκόμα λίγο περιθώριο. Ὁ Κύριοςπεριμένει τό δοῦλο τῆς ἑνδεκάτης ὄπως καί αὐτόν τῆς πρώτης. Ὅλα γίνονται γιά νάσωθοῦμε. Ἄν θέλουμε.

Διονύσιος Κυπριώτης