ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΙΩΑΝΝΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ Α1Β’ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΝΕΟΛΙΘΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ ΕΝΕΤΙΚΑ ΤΕΙΧΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΛΗ ΑΜΑΘΟΥΝΤΑΣ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ

NEOΝΕΟΛΙΘΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΧΟΙΡΟΚΟΙΤΙΑΣ Αυτός ο υπέροχος νεολιθικός οικισμός ανακαλύφθηκε καλά

διατηρημένος. Η τοποθεσία παρουσιάζει την Νεολιθική περίοδο στην Κύπρο, προσφέροντας γνώσεις σχετικά με το νεολιθικό πολιτισμό στην περιοχή. Αυτή η τοποθεσία περιέχει 5 κτίρια τα οποία έχουν ανακατασκευαστεί με βάση το καλούπι Νεολιθικής κατασκευής

ΕΝΕΤΙΚΑ ΤΕΙΧΗ - ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ

Χτίστηκαν από τους Φράγκους τον 14ο αιώνα και περιέκλειαν μια περιοχή μεγαλύτερη από ό, τι τα ενετικά τείχη που χτίστηκαν τον 16ο αιώνα που περιβάλλουν την παλιά πόλη. Όταν οι Ενετοί είχαν την κυριαρχία της Κύπρου, γκρέμισαν τα τείχη των Φράγκων, επειδή ήταν κατάλληλα για τα νέα όπλα, όπως ήταν το πυροβολικό. Ένας άλλος λόγος για την κατεδάφιση των τειχών ήταν ότι ήταν πάρα πολύ μεγάλα για να επανδρώνονται από τον Ενετικό στρατό και πολύ κοντά στους λόφους. Τα ενετικά τείχη ενισχύθηκαν κατά 11 προμαχώνες σε σχήμα καρδιάς που σχηματίζουν έναν κύκλο και περικλείονται από 80 μέτρα φαρδιάς τάφρου. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από τούβλα λάσπης και με ενισχυτική πέτρα στο κάτω μέρος. Τα τείχη επισκευάστηκαν και καλύφθηκαν με πέτρα από τους Οθωμανούς όταν κατέλαβαν τη Λευκωσία.

Το Μοναστήρι της Αγίας Νάπας βρίσκεται στο χωριό που φέρει το ίδιο όνομα, στην Επαρχία Αμμοχώστου. Το χωριό της Αγίας Νάπας πήρε το όνομά της από την εικόνα της "Παναγίας της Napes", το οποίο μεταφράζεται σε "ο Άγιος στο δάσος» και είχε ως εκ τούτου το όνομα "Αγία Νάπα". Η ημερομηνία ίδρυσης της Μονής δεν είναι ακόμη γνωστή. Υπάρχουν στοιχεία από μια χριστιανική κοινότητα που υπήρχε κατά τη βυζαντινή εποχή: μια σπηλιά, ένα πηγάδι και μια κρυψώνα. Η Μονή είναι ένα κτίριο που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα αν και η Αγία Νάπα πήρε το όνομά της πριν από το 1366.

ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΥΡΙΟΥ Ο Ναός του Απόλλωνα

βρίσκεται κοντά στην αρχαία πόλη του Κουρίου. Ήταν ένα από τα κυριότερα θρησκευτικά κέντρα της Κύπρου, όπου ο μυθικός θεός Απόλλωνας λατρευόταν ως Υλάτης, δηλαδή, ο θεός των δασών.

Το υπέροχο αμφιθέατρο του Κουρίου χτίστηκε τον 2ο αιώνα π.Χ. και μετά την αποκατάστασή του χρησιμοποιείται για θεατρικές και μουσικές παραστάσεις. Το θέατρο αποτελείται από μια ημικυκλική ορχήστρα που περιβάλλεται από καθίσματα. Το θέατρο ήταν κλειστό στα νότια από το κτίριο της πρόσοψης της σκηνής που πρέπει να έφτανε στο ύψος των παρασκηνίων αν και σήμερα μόνο τα θεμέλια του διασώζονται. Εκατέρωθεν της σκηνής υπήρχαν δύο τοξωτοί πάροδοι (διάδρομοι) από όπου έμπαινε μέσα στο θέατρο το κοινό. Στο θέατρο του Κουρίου χωρούσε μέχρι και 3.500 θεατές.

Ο Ναός της Αφροδίτης βρίσκεται στο χωριό Κούκλια, ανατολικά της Πάφου. Η Παλαίπαφος(Παλαιά Πάφος) ήταν ένα από τα πιο ιερά κέντρα προσκυνήματος του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Τα αρχαιότερα λείψανα του ναού χρονολογούνται πίσω στον 12ο αιώνα π.Χ. Οι ένδοξες μέρες του ναού διήρκεσαν μέχρι τον 3ο -4ο αιώνα.

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου της Στέγης, κοντά στην Κακοπετριά κάποτε ανήκε σε μοναστήρι. Είναι γεμάτο από τοιχογραφίες που χρονολογούνται από τον 11ο μέχρι το 17ο αιώνα και θεωρείται μία από τις πιο ενδιαφέρουσες Βυζαντινές εκκλησίες στο νησί. Η εκκλησία πήρε το όνομα της από την απότομη, μονόρριχτη, ξύλινη σκεπή της που χτίστηκε για να την προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες. Ο Άγιος Νικόλαος της Στέγης χαρακτηρίστηκε από την ΟΥΝΕΣΚΟ μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Τα ερείπια της Αμαθούνταςανήκουν σε ένα από τα μεγαλύτερα αρχαία βασίλεια και βρίσκονται κοντά στην περιοχή του Αγίου Τύχωνα. Το όνομά του προέρχεται από την Αμαθούσα, τη μητέρα του Βασιλιά Κινύρα από την Πάφο. Αποδεικτικά ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι η περιοχή κατοικούταν τουλάχιστον 3.000 χρόνια πριν.

Οι «Τάφοι των Βασιλέων» βρίσκονται στην νεκρόπολη της Πάφου, κοντά στη θάλασσα. Έχουν κληρονομήσει αυτόν τον τίτλο λόγω του μεγέθους και του μεγαλείου τους. Είναι λαξευμένοι σε βράχο και χρονολογούνται στην ελληνιστική και πρώιμη ρωμαϊκή περίοδο.