ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ

Ο ΜΕΣΙΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗΣ.

ΤΙΟΣ ΤΟΤ ΔΑΒΙΔ ΚΑΙ ΚΤΡΙΟΣ ΤΟΤ ΔΑΒΙΔ.

Τ ίν ι τρόπω Γ ιός το ν Δ α β ί δ . — 'η γ ε ν ε α λ ο γ ί α το ν Ίω βηφ μέβω το ν Σ ο λ ο μ ώ τ ο ς . — 'η γ ε ν ε α λ ο γ ί α τΛς Π α ρ ­θ έ ν ο ν Μαρίας μέόω το ν Ν ά θ α ν . — 'η τ α π ε ίν ω ό ις τών i/ψ ηλώ ν , ή έξνψωβίζ τών τ α π ε ι ν ώ ν . — Πόθεν ό τ ί τ λ ο ς τ ο ν Χ ρ ιβ τ ο ν δπως γ ε ί ν η Κιτριος το ν Δ α β ί δ . — τ ί ν ι τρόπω ftv ά μφότερα, γ έ νο ς τε καί ρ ί ζ α τ ο ν Δ α β ίδ — 'η έ ννο ια το ν τ ί τ λ ο ν α ν τ ο ν , «Πατήρ το ν μ έ λ λ ο ν τ ο ς

α ίώ νο ς» . — Πώς έ ξ η β φ α λ ίβ θ η α ντώ , και τ ί ν ι τρόπω έ- φ α ρ μ ο ό θ η β ε τ α ι . — Τινές ε ί ό ί τέκνα το ν Χ ρ ιβ το ίτ .— 'η Ε κ κ λ η σ ία ε ί ν α ι «Αδελφοί» α ν τον — Τέκνα το ν θ ε ό ν και Πατρός το ν Κ ν ρ ι ο ν η μ ώ ν ’Indoir Χριότοίτ.

«Συνηγμένων δε τών Φαρισαίων έπερώτηαεν αύτονς ό Ίησοΰς λέγων, τι ύμιν δοκεΐ περί του Χρίστου; Τίνος Υιός Sou; Λεγουσιν αντω του Δαβίδ’ λέγει αύτοις. Πώς ούν Δαβίδ εν πνεύματι [ δ ι 9 εμπνεναεως] χ α - λε~ι αυτόν Κύριον* λέγων,Είπε Κ ύριος[9Ι ε χ ω β ά ] τω Κνρίω μου /"Άδύν, Κύριος αρχών] χάυου εκ δεξιών μου, εως αν ϋ-ώ του? έχ&ρούς σου ύ · ποκάτω τών ποδών σου· Ε ί ούν ΔαδιδκαλεΊ αυτόν Κύριον έ ’Α δ ω ν , ] πώς Υιός αύτοϋ έστι» : — Ματ&. κ β ' . 4 2 — 4 5 ,

Δ Ε Ο Ν πρωτίοτως να σημειω&ή δτι ή Ιζέτασις τον έν τω ηαρόντι κεφαλαίφ ζητήματος δεν αφορά την προνπαρζίαν Αύτον, άλλ* απλώς την σχέοιν αύτον προς την άνϋρωπίνην οικογένειαν, Ώ ς εϊδομεν δε, ή ονοχέτιοις αύτον προς την ανϋρωπίνην φυλήν έγένετο διά τής παρ* αύτον άναλήψεως τής ή με τέρας φύσεως, μέοω τής μητρδς αύτον Μαρίας, Ή γενεαλογία δε τής παρ&ένον Μαρίας, ώς παρατίθεται υπό τον Λουκά, ανέρχεται μέχρι τον Δαβίδ, μέοω τον νίον αύτον Νάϋαν (Λ ονκ, γ ' , 31*), ένω ή γενεαλογία τον Ίω οήφ, ώς

Ό Ίω αηφ άποκαλεΤται ενταΰ&α «υιός του 'Η λ ε ι» ι . έ. του Π α · τρός της παρθένου Μαρίας, δυνάμει γάμου, ναμικώς, ώς ημείς &α ελέ · γομεν, γαμβρός του °Ηλεί. Λ ό γφ γεννήσεως δμως ό Ιω σ ή φ ήτο υιός του Ιακώ β, ώς λέγεται είς Ματΰ·. α '. 1 6 ·

160

Ό Τίός κ α ί Κ ύριος του ΔαθΙδ 161

αϋτη παρέχεται ήμΐν υπό τον Ματ&αίον, ανέρχεται ώοαύτωζ μέχρι τον Δαβίδ, μέσω τον υιού αύτού Σολομώντος. (Μ ατϋ a 6 , 16) Τον Ιωσήφ δέ άποδεχ&έντος την Μαρίαν ώς σύ­ζυγον αύτον, και νίο&ετήσαντος τον *Ιησούν τον νϊόν αυτής, ώς εάν ήτο Ιδιος αύτον υιός, η νίο&εσία αϋτη παρειχεν εϊς τον *Ιησούν τό δικαίωμα να ύπολογίζη έπι τής γενεαλογίας τον *Ιωσήφ. Ή τοιαύτη όμως αναγωγή εις την οικογένειαν τον Δαβίδ <5έν ήτο έπανάγκης, διότι, ώς ειδομεν, και ή μήτηρ αύτον επίσης κατήγετο άπδ τον Δαβίδ, μέσω άλλης τίνος γ ε ­νεαλογικής σειράς.

Σ ημεωιτέον, έν τοντοις, ότι ή έπι τον θρόνου τον Ισραήλ άζίωσις τον Κύριου ημών <5έν στηρίζεται έπι τής σχέσεως τής μητρός αύχου προς τον *Ιωσήφ, ώς τινες σννεπέρανον. Τουναντίον, εάν ήτο υιός τον Ιωσήφ, ή&ελεν άποκλεισ&ή από οίονδήποτε προγονικού δικαιώματος έπι τον θρόνον τον Δαβίβ διότι, καίτοι οϊ διάδοχοι τον Δαβίδ εις την Βασιλείαν προήλ&ον μέσω τής γενεαλογικής γραμμής τον νίον αύτον Σολομώντος, και ούχι διά τής γραμμής τον νίον αύτον Ν ά - &αν ή Ναϋάμ, ούχ * ήττον όμως, Γραφικά τινα χωρία κατα- δεικνύουσίν ευκρινώς ότι 6 μέγας κληρονόμος τον Θρόνον τον Δαβίδ δεν ή&ελε προέλ&ει μέσω τής βασιλικής οικογενεια­κής γραμμής τον Σολομώντος. 9Εαν δέ άποδείξωμεν τούτο, ή τοιαύτη άπόδειζις ή&ελεν είσ&αι αποτελεσματική φίμωσις διά τούς παρά τινων προβαλλομένονς ισχυρισμούς ότι 6 Κ ύ­ριος ημών &ά ήτο υιός τού *Ιωσήφ, ώς έπίσης και τής Μ α ­ρίας. 9Άς έξετάσωμεν, ό&εν, έπιμελώς τό ζήτημα τούτο.

Ή &εία βουλή, σαφώς καί ευκρινώς έκτι&εμένη, ήν, πρώ- ον, ότι άναντιρρήτως καί άναμφισβητήτως δ μέγας κλήρο- όμος τού θρόνον τού κόσμον, 6 μέγας Βασιλεύς τού Τοραήλ &ελε προέλ&ει έκ τού γενεαλογικού κλάδου τού Δαβίδ.

*1εύτερον, διεκηρύχ&η επίσης ότι ή&ελε προέλ&ει έκ τής γε- εαλογικής σειράς τού Σολομώντος, έκ τής βασιλενούσης ίκογενείας, μόνον υπό τινας όρους. 9Εάνδέ οί όροι οντοι δεν τηρούντο, ή&ελεν ελ&ει μέσω άλλης τίνος τοιαύτης γραμμής* ν πάση όμως περιστώσει οντος δέον νά έ'λ&η μέσω τής γε εαλογικής σειράς τού Δαβίδ, καί νά είναι υιός τού Δαβίδ χαί

162 Ό Μεσίτης της Κ α τ α λ λ α γ η ς

Κύριος τον Δαβίδ.Παρατηρήσατε ήδη την Γραφικήν διακήρνξιν: —« Ή μοσεν

6 Κύριος άλήϋειαν προς τον Δαβίδ, <5εν &έλει ά&ετήσει αυτήν εκ τον καρπόν τον σώματός σον &έλει {λέσει έπι τον ϋρόνον σον. Έ ά ν φ υ λ α ξ α χ ή ν o i u i o i d o u τ ή ν Δ ι α θ ή κ η ν y o u , καί τά μαρτύριά μον, τά οποία &έλω διδά­ξει αυτούς, κ α ι ο ί υ ι ο ί α υ τ ώ ν ΰέλονοι καϋίσει διαπαν­τός έπι τον θρόνον σον» — Ψ αλμ. ρλβ . 11, 12.

«Και εκ πάντων τών υιών μου, (διότι δ Κύριος πολλούς νιονς εδωκεν εις έμέ,) εκλεξε Σολομών τα τον νϊόν μον διά να κα &ίση έπι τον θρόνον τής βασιλείας τον Κύριον έπι του * Ισραήλ. Και είπε προς έμέ , Σολομών δ νίός σον αντός ΰέλει οικοδομήσει τον όίκόν μον — Και &έλω στερεώσει τήν βασιλείαν αύτον εως αίώνος, εάν μ έ ν η ό τ ο θ ε ρ ό ς ε ι ς τ ό ν α έ κ τ ε λ η τ ά ς έ ν τ ο λ ά ς y o u και τάς κρίσεις μον, καϋώς έν τη ημέρα τα ύτη » .— Α . Χρον. κη . 5 — 7.

« 9Εάν οι νιοί σον προσέχωσιν εις τήν οδόν αύτών, ώστε να περιπατώσιν ένώηιόν μον έν άληΰεία, έξ όλης χής καρδίας αύτών και έξ δλης τής ψνχής αυτών, βεβαίως δεν &έλει έκλείψει εις σε άνήρ έπάνω&εν τον θρόνον τον *1σραήλ.» — Α. Βασιλ. β '. 4 .

Ή ύπόσχεσις λοιπόν τής Μεσσιανικής Βασιλείας διά τής γενεαλογικής γραμμής τον Σολομών τος, και τής γραμμής τών άπογόνων αύτον κατά σάρκα, καϋίοταται οντω σαφώς και ειδικώς δ υ ν α τ ή έ π ι ο ρ ο ι ς , έξαρτωμένης χής έκτε- λέσεως αυτής εκ χής προς τον Κύριον πιστότητος αύτών. Κ α ϋ 9 δλονς δε τονς έρμηνεντικονς και όνας τον λεκτικόν, τό έξ αύτον έξαγόμενον σνμπέρασμα είναι δτι, ελλειψις πιστότη- τος εις τον Κύριον ήϋελεν ασφαλώς αποκλείσει τονς άπογό- νονς τον Σολομώντος, και δλην τήν γενεαλογικήν αύτον σει ράν, από χον θρόνον τον *Ισραήλ, καχά οάρκα, δσον αφόρα τήν Μεσσινιακήν Βασιλείαν. 3Εγείρεται λοιπόν τό ζήτημα,9Εδωκαν δ τε Σολομών και οι απόγονοι αύτον προσοχήν νά περιπατώσιν ένώπιον έμον«[τον Θεόν] έν άλη&εία, έξ δλης τής καρδίας αύτών και έξ δλης τής ψνχής αύτών; » *Ράν ούχί, έν τοιαύτη περιπτώσει είσιν άποκεκλεισμένοι τον να

Ό Υίός Kai Κ ν ρ ι ο ς το υ ΔαθΙδ 163

ςΐναι εκ τής προγονικής γραμμής του Μεσαίου, κατά σάρκα.Ό π ω ς προσδιορίσουμεν την άπάντησιν εις την έρώτησιν

ταύτην , δέον να προσφύγωμεν εις τάς Γράφάς, 9Ε ν αύταΐς εύρίσκομεν λίαή καταφανώς βεβαιούμενον ότι 6 Σολομών καί οί βασιλικοί αύτοΰ απόγονοι παρέλειψαν να βαδίσωσι ουμφώνως προς τας &είας διατάξεις. Γνωρίζομεν δ&εν έν- τεϋϋεν ασφαλώς ότι η διαδοχική εκείνη σειρά άπερρίφ&η εγκατελείφϋη από τον νά είναι γενεαλογική γραμμή τον Μεσ­αίου, καί ότι αϋτη , πρέπει νά προέλ&η μέσω άλλης προγο- γονικής γραμμής . από ιον Δαβ ίδ . Ά κούσωμεν δέ τον λόγον τον Κυρίου επί τούτον: —

«Καί ον Σολομών υϊέ μου , γνώρισον τον Θεόν τον Π α -τρός σου, καί δούλευε Αυτόν έν καρδία τελεία.......... 9Εάν έκ-ζητής αύτόν &έλει εύρίοκεται υπό σον εάν όμως έγκαταλί πης αύτόν &έλει σεάπορρίψει διά παντός» . — A . Χ ρ ο ν . κη . 9.

« Καί ώργίο&η Κύριος κατά τον Σολομώντος, έπειδ ή καρδία αύτον έξέκλινεν από τον Κύριου τον Θεόν τον * Ι σ ­ραήλ— Διά τον το είπε Κύριος εις τον Σολομών τα, 9Επειδή τοντο εύρέΰη έν σοί, καί δεν έφύλαξας την δια&ήκην μον, καί τά πι οστάγματά μον, τα οποία προσέταξα εις σέ, &έλω έξάπαντος διαρρήξει την βασιλείαν άπό σου··· . . . · Ι1λήν έν ταις ήμέραις σον δεν &έλω κάμει τοντο, χάριν Δαβίδ τον Πατρός σου εκ τής χειρός του υιόν σου &έλω διαρρήξει αυ­τήν. Δεν ΰέλω δμως διαρρήξει πάσαν την βασιλείαν, μίαν φυλήν ϋέλω δώσει εις τον νίόν σον, χάριν Δαβίδ τον δούλου μον, καί χάριν τής ' Ιερουσαλήμ , τήν οποίαν εκλεξα» . — A . Βασιλ. ια ' . 9 — 1 3 .

Σνμφώνως προς ταύτα αναγράφεται έν ταίς Γραφάίς ότι αΐ δέκα φνλαϊ άπεσπάσϋησαν άπό τον βασιλικόν οικον τον Σολομώντος , άμέσως μετά τον θάνατον τον Σολομώντος — μηδέποτε τον λοιπον άναγνωρίσασαι αί δέκα ανται φνλαί ύ- ποτέλειαν εις τον Ροβοάμ, τον υιόν «αί διάδοχον ιον Σολο­μώντος.Π λήν δώσωμεν περαιτέρω άκρόασιν εις τον Λόγον τον Κύριου περί τής φυλής *Ιούδα καί τής συναιτέρου αύτή τής φυλής Βενιαμίν, αί όποΐαι παρέμειναν έπί τινα χρόνον πι- σταϊ εις τον οίκον Σολομώντος, «cu οϋτω κατά τό φαινόμε-

164 fo Μ έ ν τ η ς της Κ α τ α λ λ α γ η ς

νον ήνωμέναι μετά τής κατ 7 επαγγελίαν τυπικής Βασιλείας, καί τον Μεσσίον τον μεγάλου Βασιλέως 01 τρεις τελευταίοι βασιλείς τής διαδοχικής σειράς τον Σολομώντος, οϊτινες έκάθισαν έπί τον θρόνου αύτον ήσαν δ *Ιωακείμ, <5 υίός αυτόν Ίωαχείν, (6 δνομαζόμενος επίσης Ίεχονίας ή Χ ο - νιας), καί Σεδεκίας δ αδελφός τον *Ιωακείμ, 9Επιστήσωμεν ήδη την προσοχήν ημών εις την μαρτυρίαν τον Λόγου τον Κύριον εναντίον των άνδρών τούτων, χαί την διαβεβαίωσιν αύτον δτι ονδείς εκ των απογόνων αύτών ήθελέ ποτέ κα­θίσει εκ νέου έπϊ τον θρόνου τής Βασιλείας τον Κύριον, — είτε τής τυπικής εϊτε τής πραγματικής, *Ιδον τι άναγινώ- σκομεν: —

«Ζ ώ εγώ, λέγει Κύριος, καί εάν δ Χονίας δ νϊδς τον 7ω α κείμ, βασιλεύς τον *Ιούδα} ήθελε γείνει σφραγίς έπϊ την δε­ξιάν μου χεΐρα, καί έχειθεν ήθελον σε άποσπάσει.......... ' Οάνθρωπος οϋτος, ό Χονίας, κατεστάθη ειδωλον καταπεφρονη- μένον καί συντετριμμένον ; σκεύος εν φ δεν υπάρχει χάρις; διά τί άπεβλήθησαν αυτός καί ιό σπέρμα αύτον εις τόπον τον οποίον δεν γνωρίζουσιν; *Ω γη, γη , γή , ακούε τον λό­γον τον Κύριου * Οϋτω λέγει Κύριος, Γ ράψατε τον άνθρω­πον τούτον άτεκνον άνθρωπον, δστις δεν θέλει εύοδωθή εν ταΐς ήμέραις αύτον διότι δεν θέλει εύοδωθή άνθρωπος κα- θημενος έπί τον θρόνον τον Δαβίδ, καί έξουσιάζων πλέον επί τον 'Ιούδα,»—*Ιερμ. κβ · 2 4 — 3 0 .

« Οϋτω λέγει Κύριος περί τον *Ιωακείμ τον βασιλέως τον * Ιούδα, Δεν θέλει εχει καθήμενον επί τον θρόνου τον Δα­βίδ ,»— *Ιερμ, λστ , 30 ,

Περί δετόν Σεδεκίου, άναγινώσκομεν τα εξής; —« Καί σύ, βέβηλε ασεβή, ήγεμών τον *Ισραήλ, τον όποιου

ήλθεν ή ημέρα δτε ή ανομία εφθασεν εις τδ π^ρας, οϋτω λέ­γει Κύριος δ Θεός: Σήκωσον τδ διάδημα, καί άφαίρεσον τό στέμμα : αυτό <5εν θέλει εϊσθαι τοιοϋτον δ ταπεινός θέλει ν - ψωθή, καί δ υψηλός θέλει ταπεινωθή, Θ^λω ανατρέψει, α ­νατρέψει, ανατρέψει αυτό, χαί <5έν θέλει υπάρχει έωσοϋ ελθη εκείνος εις δν ανήκει χαί εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—*Ιε- ζχλ, κα . 2 5 — 21,

Ό Υ ίός κ α ί Κ ν ρ ι ο ς το£? ΔαθΙδ 165

9Ενταύΰα διακηρύττεται ή πλήρης ανατροπή τής διαδοχι­κής σειράς τον Σολομώντος. *Η σειρά τών απογόνων αύτού ήσαν εκείνοι οιτινες είχον ύψω&ή, και οΐ όποΊοι τον λοι­πόν εδει να ταπεινω&ώσιν ένώ ή τεταπεινωμένη και αφανής οικογένεια τον Να&άν, ήτις ουδέποτε εοχεν οίασδήποτε αξιώ­σεις έπι τον θρόνον, εδει να ύψω&ή έν τω ώρισμένφ καιρφ, και έν τφ άντιπροσώπω αύτής, τω Μεσοία, δστις έγεννή&η εκ τής παρ&ένον Μαρίας, κατά σάρκα.

Τις &ά ήδύνατο να ζητήση μάλλον ϋετικωτέραν μαρτυρίαν άπδ ταύτην} ότι δ Μεσαίας δεν ήδύνατο να προσδοκάται μέσω τών απογόνων τον Σολομώντος, — άφον ή βασιλική αν τη σειρά άπώλεσε παν δικαίωμα έπι πάντων τών προνομίων άτινα είχον ύποσχε&ή αύτή υπό τον Θεόν έπι 0ροις} άσεβήσασα και άποατατήσασα από τον Θεόν; Τοιουτοτρόπως, όϋεν, ή άξίωσις ότι δ Κύριος ή μών δυνατόν να ή το νίός τον Ιωσήφ, και έκληρονόμησεν οϋτω πάσαν άξίωσιν και δικαίω­μα αύτον μέσω τον Ιωσήφ, άποδεικνύεται τελείως και α­πολύτως ψευδής, διότι ούδεις άν&ρωπος εκ τής καταγωγής εκείνης &ά καϋίση ποτέ έπι τον θρόνον τον Κύριου.

Ή μεταβίβασις αϋτη τής βασιλείας από τον κλάδον τον Σολομώντος είς άλλον κλάδον τον οικον Δαβίδ, προλέγεται επίσης σαφώς και αλλαχού τών Γραφών, ώς άναγινώσκομεν: «Τδον έρχονται ήμέραι, λέγει Κύριος, και &έλω ανεγείρει είς τον Δαβίδ βλαστόν δίκαιον, και βασιλεύς &έλει βασιλεύσει καιεύημερήσει........ 9Εν ταΐς ήμέραις αύτον δ Τούδας &έλει σω&ή,και δ Ισραήλ &έλει κατοικήσει έν ασφαλείς καί τούτο είναι ιό άνομα αύτού μέ ιό δποΐον δ Τεχωβά αναγγέλλει αύτον, Η Δ ΙΚ Α ΙΟ Σ ΥΝ Η ΗΜ ΩΝ»— Τερμ. κγ . 6 ( μετάφρασις Young,).

Ή Μαρία, ή μήτηρ τού Τησού, φαίνεται κατανοήσασα τούτο δεόντως,ή άλλως έκινή&η διάπνεύματος άγιον να λαλήση προφητικώς,οπότε απήγγειλε τον άξιοσημείωτον ευχαριστήριον εκείνον ύμνον, δστις αναγράφεται υπό τού Λουκά α' . 46 — 55 . «Διεσκόρπισεν (δ Θεός) ύπερηφάνονς διανοία καρδίας αύτών. Κ α θ ε ϊλ έ δ ν ν ά η τ α ς από θρόνων, και ταπεινοιίς* πεινώντας ενέπλησεν άγα&ών *oi πλοντούντας

166 Ό Μεσίτης της Κ α τ α λ λ α γ η ς

εξαπέστειλε κενούς» . Εις τους λόγους τούτους η εύνοουμέν βασιλική οικογένεια τού οϊκου Σολομώντος άντιπαραβάλ λεται προς την ταπεινοτέραν οικογένειαν τού οϊκου Ναθάν. Τό τε διάδημα και στέμμα άφηρέθησαν άπδ τού Σεδεκίου, καί από τού οϊκου τού Σολομώντος, δπως δοθώσιν εις εκε ί­νον εις τον όποιον άνήκουσι, τον δίκαιον Βλαστόν έκ τής ρίζης τού Δαβίδ,

Είδομεν ήδη τίνι τρόπω ό Κύριος ημών είναι ό κλάδος ή γένος, ή Υιός τού Δαβίδ,ώς επίσης και την σειράν τής γενεά ολογίας αυτού, ήν δυνάμεθα δεόντως να παρακολουθήσω- μεν} ώς καί την πλήρη συμφωνίαν τών Γραφών έπί ταύτης .*ίδωμεν ήδη υπό ποιαν εποψιν ήτο Κύριος τού Δαβίδ Πώς

δέ ήδύνατο ό Ιησούς να είναι άμφότερα, Υιός τε καί Κ ύ ­ριος τού Δαβίδ εν ταντφ .

9Απαντώμεν ότι δεν είναι Κύριος τού Δαβίδ δι* οιονδή- ποτε λόγον άναφερόμενον εϊς την πνευματικήν αύτού πρού- παρξίαν, πριν «γείνη σάρξ»} και σκηνώση μεταξύ τών α ν ­θρώπων, περισσότερον, πα ρ ’ ο,τι είναι Κλάδος τού Δαβίδ, ή ΥΙός αύτού, εν τή προανθρωπίνη αύτού ύποστάσει. ' Ο Κύριος ημών ’Ιησούς εγένετο Κύριος ή υπέρτερος τού Δαβίδ, ώς επίσης εγένετο «Κύριος πάντων», δυνάμει τού μεγάλου έργου τό όποιον έπετέλεσεν ώς Μεσίτης τής Καταλλαγής . « Ε ι ς xoi/xo γ α ρ Χριστός άπέθανε και εζησεν, ι ν α κ α ι ν ι - κ ρ ώ ν κ α ι ζ ώ ν χ ω ν κ ν ρ ι ε ν ό η . » — Ρ ω μ . ιδ . 9 .

Είναι αληθές ότι ό Λ ό γ ο ς ήδύνατο ν άποκαλήται λίαν προσηκόντως Κύριος, υπέρτατος εν εξουσία καί δυνάμει ώς επίσης καλείται Θεός, ισχυρός, εξασκών κύρος και επ ιρ­ροήν. (*) rΟμοίως δέ ό άνθρωπος Χριστός *Ιησούς, προ τού θανάτου αύτού} ήδύνατο δεόντως να άποκληθή Κύριος, ώς και πράγματι προσεφωνείτο υπό τών μαθητών αύτού, ώς άνα- γινώσκομεν, « Υ μ ε ί ς φωνεΐτέ με, ό Διδάσκαλος και ό Κύριος .

(*) Δέον να λάβωμεν νπ* δψιν 8τι δεν εξετάζομεν ήδη την λέξεν « Ιεχωβά», ητις συχνάκις μεταφράζεται «Κύριος» εν τή Παλαιρ. Διαθή­κη. Ό τι ήδη έξετάζομεν είναι αλλαι λέξεις, μεταφραζόμενοι έπίοης «Κύριος», ώς εν τω ανωτέρω παρατεϋέντι χωρίω, «ΕΙτιεν ό Κύριος [Ίε- χωβά]τώΚυριω μου [ Άδών]y κάθου εκ δεξιών μου», κλτι.

167Ό Υ ίός κ α ί Κ ν ρ ι ο ς το υ ΔαθΙδJ r

και καλώς λέγετε, είμϊ γάρ». ( ’Ιω ά ν . £y'; J 5 J . *βς ειδικόν άγγελον τής δια&ήκης, τον όποιον ό Πατήρ ήγίασε και άπέ οτειλεν εις τον κόσμον, και τον όποιον ό Π ατήρ έτίμα παν- τοιοτρόπως μαρτνρήσας περί αυτόν ότι, Οντός έστιν ό υιός μου ό αγαπητός, έν ώ ηνδόκησα» — ήτ ο κατ* εξοχήν έπιβεβλη - μένον εις πάντας όσοι έ&εάσαντο την δόξαν τον, δόξαν ώς Μονογενούς παρά Πατρός, πλήρονς χάριτος και άλη&είας, ό πως σέβωνται αύτον, άκούωοιν αύτον, νποτάοσωνται εις αυ­τόν και προοκννώοιν αυτόν — άπονέμωσιν αύτώ τιμήν καί σεβασμόν ώς τον άντιπρόσωπον τον Πατρός. Άλλ* ώς παρά τον Αποστόλου έν τώ ώς άνωτέρω παρατε&έντι χω ρίω άποδεικνύεται, υπάρχει δλως ι δ ι α ι τ έ ρ α και διάφορος σημασία, κα&* ην ό Κύριος ημών ε γ έ ν ε το Κύριος και δι­δάσκαλος δυνάμει τον θανάτου και της άναστάσεώς Τ ο ν .

Ή ειδική δ 9 αύτή σημασία κα&* ην ό άναοτας Χριστός fjv « Κύριος πάντων» — Κύριος νεκρών τε και ζώντων», συ­νέχεται ζωτικώς προς ιό μέγα εργον τον Μεσίτου της 9Ε ζι- λεώσεωςκαϊ Καταλλαγης. Αιά τον λόγον δ9 αύτον ήν κυρίως ότι εγένετο άν&ρωπος. Ή άν&ρωπότης, έν τη πεπτωκνία αύτής καταστάσει, «πεπωλημένη εις την αμαρτίαν» διά τής παρακοής τον Προπάτορος Ά δά μ , ήν δλως άπροστάτεντος υπό την κυριότητα τής αμαρτίας, καί την καταδικαστικήν ά - πόφασιν τον θανάτου: ή άπελεν&έρωσις ό 9 αύτής άπό τών δεινών τούτων, σνμφώνως προς τον &εΐον Νόμον, ά π ή τ- δπως ή ποινή τον Ά δά μ , ή κληροδοτηϋεισα έπι τής οικογέ­νειας αύτον, άντιμετωπισ&ή τελείως· Τό άν&ρώπινον γένος ε - δει νά ε ξ α γ ο ρ α < ί θ η από τής αμαρτίας ό Χριστός δε ε γ έ ­νετο ό άγοραστής και Ιδιοκτήτης αύτον, — ό Κύριος πάντων. Διά τον σκοπόν αύτον κυρίως άφήκε την δόξαν τής προαν ϋρωπίνης αύτον καταστάσεως, καί εγένετο ό ά ν θ ρ ω π ο ς Χριστός * Ιησούς. Ή διακήρνξις δέ τών Γραφών είνε ότι « εδωκεν εαυτόν άντίλντρον», ά ν τ ί τ ι ρ ο ν ε ξ α γ ο ρ ά ς , διά τό έν τώ Ά δ ά μ καταδικασϋεν γένος. Τοιουτοτρόπως δε ό κόσμος σύμπας η γ ο ρ ά ^ θ τ ι διά τιμής, δι* αύτον τον πο­λυτίμου αίματος [ζω ής] τον Χρίστον.»

Πλήν καιτοι εγένετο ό ι δ ι ο κ τ ή τ η ς , ό Κ ι /ρ ιο ς τον

168 Ό Μεσίτης της Κ α τ α λ λ α γ η ς

γένους ημών, «Κύριος πάντων, ένώπιον τής θείας Δικαιο­σύνης, διά της τοιαύτης παρ’ αύτού έξαγοράς το» γένους, <5εν έξηγόρασεν όμως αύτδ προς τον σκοπόν της νποδουλώ σεως αύτοϋ (τού γένους), άλλα διά τον αντίθετον ακριβώς σκοπόν της άπελευθερώσεως από της αμαρτίας και τού θα νότου πάντων όσοι ήθελον άποδεχθή τό φιλάνθρωπον χάρι­σμα τού Θεού δΓ αύτού, Ό Κύριος δε σκοπός της Ιδρύσεως της Βασιλείας τού Μεσσίου είναι όπως δ ι9 αύτής χορηγηθώ - σιν εις πάσαν την άνθρωπίνην οικογένειαν τά δικαιώματα και προνόμια τών υιών τού Θεού, —τά άπολεσθέντα μεν έν 9Ε - δέμ} άπολυτρωθέντα δε ή έξαγορασθέντα διά τιμής έν Γολ- γοθφ. Όπως άποκτήση δε τό τοιούτον δ ι κ α ί ω μ α τ η ς ά π ε λ ε ι / θ ε ρ ώ ε ίεω ς τού άνθρώπου δ Λυτρωτής ημών έγένετο 6 άγοραστής, 6 ιδιοκτήτης, ο Κύριος πάντων* Οϋτως όθεν,διά τού θανάτου αύτού ο Μεσσίας έγένετο Κύριος τού Δα βίδ, διότι και ο Δαβίδ άποτελει μέρος τού διά τού πολυτίμου αίματος τού Χριστού έξαγορασθέντος άνθρωπίνου γένους,

« Η Ρ ΙΖΑ Κ Α Ι ΤΟ ΓΕ Ν Ο Σ ΔΑΒΙΔ»— *Αποχλ· χ%', 16 —

Μέγα μέρος τών προεκτεθεισών σκέψεων εμπεριέχεται έπίσης και είς τους λόγους τούτους τού Κύριου ημών προς την 5Εκκλησίαν, Ό Κύριος ημών, μέσω τής μητρός αύτού, κατά σάρκα, ήν ό υίός, ό κλάδος, ό βλαστός ή τό γένος τού Δαβίδ, 9Αλλ* ήτο δυνάμει τής θυσίας αύτού, τής άμι- άντου αύτού ζωής, ότι έγένετο ή «ρίζα» τού Δαβίδ, ώς έπίσης Κύριος αύτού καθότι ή διά τής λέξεως «ρίζα» νπο- βαλλομένη Ιδέα διαφέρει πως εκείνης ήτις υπονοείται διά τής λέξεως «Κύριος», Ή «ρίζα» τού Δαβίδ σημαίνει την κ α τ α γ ω γ ή ν * την πηγήν τής ζωής, *αί την άνάπτυξιν ή άνάδειξιν τού Δαβίδ,

Αϊ Γραφαι διακηρύττουσιν ότι ο Δαβίδ ήτο «ράβδος εξ Ίεσσαί» : 6 πατήρ αύτού, επομένως,ήν ή ρίζα αύτού, ώς προς τήν φυσικήν γέννησιν. Πότε, λοιπόν, και τίνι τρόπω έγέ­νετο δ Χριστός ρίζα ή πατήρ τού Δαβίδ ; Άπαντώμεν, ονχί προ τού χρόνου καθ9 δν «έγένετο σάρξ» μόνον όταν έγέ~

Ό Υ ίός * a i Κ ύ ρ ι ο ς το υ Δαβίδ 169

νέτο σάρξ, δτε εγένετο άνθρωπος Ίησονς, τότε συνεσχετί- σθη προς το γένος τον 9Αδάμ μέσω της μητρός αύτον ( 9Ε β ρ . β ' , 1 4 — 18). Έ ν τη τοιαύτη δε συσχετίσει αύτον 7ΐρός ιό γένος καί προς τον Δαβίδ ήτο «κλάδος», ονχί «ρίζα». Πώς, λοιπόν, και πότε εγένετο η «ρίζα»; 9Αποκρινόμεθα ότι διά τον αυτοί; μέσον καί κατά τον αύτον χρόνον, καθ9 δν εγένετο Κύριος τον Δαβίδ: τό μέσον δε τον το ήν ό θάνατος αύ­τον, διά τον οποίον έξηγόρασετό δικαίωμα τής ζωής διά τε τον Ά δ ά μ και δλον αύτον τό γόνος, και τον Δαβίδ σνμπεριλαμ

βανομένον9 6 χρόνος δε ήν οπότε ήγέρθη εκ τών νεκρών ώς Λντρωτής τον Ά δ ά μ , Λντρωτής τον ανθρώπινον γένονς, καί σννεπώς Λντρωτής τον Δαβίδ,

Δεν ήτο, επομένως, οϋτεδπρίν γείνη άνθρωπος Λ ό γ ο ς 9 οϋτε ακόμη 6 άνθρωπος *Ιησονς, δστις ήτο Κύριος τον Δαβίδ και ρίζα τον Δαβίδ, άλλ’ ό αναστάς Μεσσίας, 'Οπότε δε 6 Δαβίδ έν πνεύματι (τ , ε,, λαλών υπό τό προφητικόν πνενμα ή έπιρροήν) ώνόμασε τον 9Ιησονν Κύριον, ειπών, «6 Ί ε χ φ - βά έϊπεν είς τον Κύριον μον τον [*Ιησονν]; Κάθον εκ δεξιών μον», κλπ,, δεν ύπενόει τον θυσιάζοντα, τον «άνθρωπον Χριστόν *1ησονν», δστις δεν είχε τελειώσει είοέτι την θνσίαν αύτον, άΛλα τον νικητήν *Ιησονν, τον Κύριον τής ζωής καί δό- ξης, τον «πρωτότοκον εκ τών νεκρών, τον άρχοντα τών βασι­λέων τής γής», ( Ά ποστ α, 5 ) Περί τούτου ακριβώς ώμίλει καί ό Πέτρος, λέγων, «Τούτον 6 Θεός ήγειρεν έν τή τρίτη ήμέρει, Ουτός έστι πάντων Κύριος» , (Π ράξ ι , 3 6 , 4 0 ) Περί αύ­τον επίσης άποφαίνεται 6 Πανλος, ότι κατά τήν δεντέραν αύ­τον ελενσιν θέλει δείξει εαυτόν ώς <Κ Βασιλέα τών Βασιλευόν­των καί Κύριον τών κνριευόντων»* — Τ ιμοθ , στ' , 15 ,

«Ο Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Σ ΑΔΑΜ »

Ή πρώτη «ρίζα» ή πατήρ τον ανθρώπινον γένονς, ό Ά δάμ, συνεπείς τής παρακοής αύτον είς τον Θεόν, άπέτυχς νά άναδείξη τήν οικογένειαν ή φυλήν αύτον κατά τήν εαυτόν

*Ίδέ οελίδας 94.

170 Ό Μεσίτης χής Κ α τ α λ λ α γ η ς

ομοιότητα, την εικόνα του Θεού. Οντος ονχι μόνον anέτυχε νά κληροόοτήση εις τους άηογόνονς αύτον αίωνίαν ζωήν, άλλ άηώλεσεν ό ϊόιος τό δικαίωμα ini ταύτης, και εκληρο- δότησεν εις τό γένος αύτον κληροδότημα, κληρονομιάν ά μαρτίας, αδυναμίας, ταηεινώοεως και θανάτου. * Ο Λόγος δ &εν, εγίνετο σάρξ, εγένετο 6 αν&ρωηος Χριοτός *Ιηοονς, δ- ηως γείνη 6 «Λεύτερος 9Αδάμ » και λάβη την ΰέσιντον πρώ ­του Ά δ ά μ , ϊνα άνατρέψη και άφανίαη τό εργον τον ηρώτον 9Αδάμ και δώοη εις αύτον και εις τό γένος αύτον ( ή εις δσονς εξαύτών ή&ελον άηοδεχ&ή αύτήν κατά τους &είονς ο. ρους,), « ζ ω ή ν εν α φ θ ο ν ία » , αίωνίαν ζωήν, νηό τας εύ- νοΐκόις αύτής, σνν&ήκας, αϊτινες άηωλέσ&ησαν έκ τής ηαρα- κοής.

ζίίαπράττουοίν, έν τοντοις, μέγα λά&ος εκείνοι, οιτινες υηο- ϋέτουοιν δτι «6 ά ν θ ρ ω π ο ς Χριστός 9Ιησονς» ή το ό Δεν τερος 9Α δ ά μ . Ο νχ ι! 'Ως ό 9Αηόστολος διδάσκει (A . Κορ&. ιε ' . 4 7 .) « 'Ο Λεύτερος 9Αδάμ [είναι] ό Κύριος εξ Ούρα νον» — ό Κύριος δστις μέλλει νά ελϋη εξ ουρανού, και κατά την δεντέραν αύτον ηαρονσίαν άναλάβη τό ύηούργημα και τά κα&ήκοντα ηατρός άηέναντι τον γένους τον 9Αδάμ, το 6 ηοΐον άηελντρωσε διά τον ηολυτίμον αύτον αίματος in ι Γολ γο&α. Ή εξαγορά τον γένους του Ά δ ά μ εκ τής καταδικα- στικής άηοφάσεως τής Δικαιοσύνης, εις ήν νηέκειτο, ήτ.ο άηαραιτήτως αναγκαία ηριν ή χαταστή δυνατόν εις τον Κ ύ­ριον Ίησονν νά γείνη Ζωοδότης ή Π ατήρ τον γένους. Τό εργον δε τούτο και μόνον εηετελέσ&η ηαρά τον Κύριου ημών 9Ιησον κατά την ηρώτην αύτον ηαρονσίαν. Εις την δεντέ­ραν δμως αύτον ηαρονσίαν ερχεται δηως άνορϋώση την άν&ρωηότητα δ ι9 εργον άηοκαταστάσεως, δηως ηαράσχη αιώ­νιον ζωήν9 και ηάντα τά ηρονόμια και τας ευλογιάς, άτινα άηωλέσ&ησαν διά τον ηρώτον 9Α δ ά μ .Τ ό μεταξύ τούτων χρονικόν δ άστημα χρησιμοηοιεΐται, σνμφώνως ηρός τό ηρό γραμμα χου Πατρός, ηρός εκλογήν εκ μέσον τον λελντρω- μένον κόσμον τάζεώς τίνος, τά ηνευματικά τής όηοίας ηρο σόντα ηροωρίσ&ηοαν — δηως ηάντα τά μέλη αύτής ώσε «σύμμορφοι τής ειχόνος τον άγαηητον υιόν τον Θεού»

Ό Υ ίός κ α ί Κνρχος το υ ΔαθΙδ 171

( Ρωμ.η . 29), Ή τάξις δ 9αϋτη δνομάζεται διαφοροτρό- πως, ώς Ιερείς τον Βασιλείου ' Ιερατεύμστος, σώμα ή Ε κ ­κλησία τον Χρίστον, και Νύμφη τον Χρίστον, η γυνή τον 9 Α ρνίον, και σνγκληρονόμος μετ’ αύτον εις πάσας τας τιμάς και ευλογίας εις το εργον της Βασιλείας Λύτου.

Συνεπώς, ιό εργον τον μέλλοντος, ιό εργον τον χιλιετούς αίώνος, ό μέγας σκοπός διά τον οποίον μέλλει νά βασιλεύση 6 Μεσσίας, εκφράζεται διά τής λέξεως π α λ ι γ γ ε ν ε σ ί α . Ό κόσμος έγεννή&η άπαξ μέσω τον προπάτορος 9Αδάμ,άλλά δεν ηντύχησε νά έχη ζωήν έγεννή&η μόνον εις την αμαρ­τίαν και την καταδικαστικήν έπ 9 αύτής άπόφασιν, τον θάνα­τον . 'Ο νέος δμως πατήρ τον γένους, ό όεύτερος 9Αδάμ9 σκοπεΧ γενικήν άναγέννησιν ή παλιγγενεσίαν. 'Ο χρόνος τήςτοιαύτης παλιγγενεσίας, ώς οντος μέλλει νά άποβή ώφέλι- μος διά τον κόσμον, ένδείκνυται εύκρινώς διά τών λόγων τον Κύριον ημών προς τους μα&ητάς αύτον, ότι μέλλει νά είναι ό Χιλιετής Αιών. «'Υμείς» ελεγεν, « οι άκολον&ήσαν- τές με, έν τή παλιγγενεσία, κα&ήσεο&ε έπι δώδεκα θρόνους κρίνοντες τάς δώδεκα φυλάς τον *Ισραήλ», κλπ . Τό γεγονός ότι ή Εκκλησία,— ήτις εκλέγεται κατά τήν διάρκειαν τον πα­ρόντος αίώνος τον Ευαγγελίου,—άναγεννάται, άναγνωρίζεται γενικώς παρά πάντων τών μελετώντων τα? Γραφάς πλέίστοι όμως παρεΧδον τό γεγονός ότι έτέρα τις και Ιδιαιτέρα παλιγγε­νεσία σκοπεΧται, ότι δέ αϋτη προωρίσ&η καί εξησφαλίσ&η διά τον κόσμον έν σννόλω ούχί ότι πάντες οι τον κόσμον μέλ- λονσι να άξιω&ώσι τής πλήρους παλιγγενεσίας, άλΑ’ ότι μέλ- λονσι νά λάβωσιν ευκαιρίαν, τήν όποιαν εάν χρησιμοποιή- σωσιν δρϋώς καί δικαίως, ϋέλει φέρει αύτονς εις τήν πλήρη καί ολοσχερή παλιγγενεσίαν.

9Εν σχέσει δέ προς ταντα, είναι καλόν νά σημειώσωμεν είδικώτερόν πως τήν ευρείαν διαφοράν μεταξύ παλιγγενεσίας ή άναγεννήσεως τής 9Εκκλησίας, καί τής παλιγγενεσίας τον κόσμον: έν τή περιπτώσει τής 9Εκκλησίας πλεΧστοι καλούν­ται εις τήν παλιγγενεσίαν ήτις προσφέρεται κατά τήν διάρ­κειαν τον Ευαγγελικόν τούτον αίώνος, καί δ λίγοι εκλέγονται, — δλίγοε λαμβάνονσι πεΧραν τής πλήρους άναγεννήσεως, εις