ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ В ' .

0 Ϊ1ΡΩΤ0ΥΡΓ0Σ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗΣ

гО Π α ν τ ο δ ύ ν α μ ο ς ’Ι ε χ ω β ά . — γΟ Ε ω τ ή ρ τ ώ ν α μ α ρ τ ω λ ώ ν , δ ι ά XptdToir — « 'Α ζ ιό ς £dTi τό 'Α ρ ν ί ο ν » . — «Γ0 Α υ ­θ ύ π α ρ κ τ ο ς » . -5 fO « ’Εγώ» ε ι μ ι . — Ψ ε ν δ ή ς τ ι ς π α ρ ά - δ ο ό ις . — Β α ό ι ζ ο μ έ ν η έ π ι π λ α ά τ ο γ ρ α φ ί α ς . — 'η έ ν ό - τ η ς τ ο ν Π α τ ρ ό ς κ α ι ϊ 4 θ ν Γ ρ α φ ι κ ώ ς ά π ο δ ε ι κ ν ν ο - μ έ ν η — 'η έν τ ο ΐ ς Γ ρ α φ ο ΐ ς χ ρ η ό ι ς τ ή ς λ ί ξ ε ω ς ’Ι ε ­χ ω β ά κ α ι τ ο ν τ ί τ λ ο ν κ ύ ρ ι ο ς . — сн λ έ ί ι ς θ ε ό ς εν τ η Π α λ α ι α Δ ι α θ ή κ η . — ’Εν τ η Κ α ι ν ή Δ ι α θ ή κ η . — 'η έ ν α ρ μ ό ν ι ο ς Γ ρ α φ ικ ή μ α ρ τ ν ρ ί α . — « γΟ ’Ε ιορακώς εμ έ έώραχε τ ό ν π α τ έ ρ α » — «Ούχ ά ρ π α γ μ ό ν ή γ ή ό α τ ο τό ε ί ν α ι i d a θεώ »— « *Ημΐν ε ις θ ε ό ς , δ Π α τ ή ρ , κ α ι ε ις κ ύ ρ ι ο ς ’Ι ι ^ ο ν ς x ρ ιd τ ό ς » .Ό ΙΕ Χ Ω Β Α Θεός Αναγνωρίζει εις εαυτόν την αρχήν

και πρωτοβουλίαν τον μεγάλου σχεδίου της Καταλλαγής, περί τον οποίον Ακριβώς είδομεν δτι έξακολονϋει άναπτνσ- σόμενον, — χό όποιον ήρξατο εις Γολγοϋά, και το οποίον δεν ϋά συμπληρωΰή εϊμή είς χό τέλος τον Χιλιετούς αΐώνος, <5- τιόιε ό Κύριος 'Ιησούς Χριστός, δ Μεσίτης της Καταλλαγής, ϋέλει παραδώσει την κυριαρχίαν της γης ήνορϋωμένην, άπο- κατεστημένην καί εν πλήρει υποταγή εις τόν Πατέρα . *Εν πλήρει προς την άλήϋειαν ταύτην άρμονία, άπαντώσι πολυά- ριϋμοι Γραφικοί διακηρύξεις, ώς επί παραδείγμάτι; «'Εγώ είμι ό 'Ιεχωβά & Θεός Σου, ό ΛΆγιος του 'Ισ ­ραήλ, δ Σωτήρ Σ ου» , καί, « 'Ε γώ είμι ό 9Ιεχωβά καί έκτος έμον Σωτήρ δεν υπάρχει». « 'Εγώ δ 9Ιεχωβά είμι δ Σωτήρ σου καί δ Λυτρωτής σου δ ".Αγιος τον 'Ιακώ β» Καί πάλιν, *Εγώ είμι Κύριος δ θεός Σου έκ γης ΑΙγν πτον. Καί άλλον θεόν πλήν εμον, <5εν ϋέλεις γνωρίσει* διότι δίν υπάρχει άλλος Σω τήρ έκτός έμον»' καί, «Τφ μόνφ θεφ Σωτήρι ήμών did 'Ιησού Χρίστου τον Κυρίου ήμών,

38

Ό π ρ ω το ν ρ γ ό ς α υ τή ς 39

δόξα μεγαλωσύνη, κράτος καί έξονοία, καί νυν καί είς πάντας τους αιώνας, Αμήν»* Καί πάλιν, «9Ηλπίχαμεν ΙπΙ θ εφ ζώντι ος Ιστι Σωτήρ πάντων άνϋρώπων, μάλιστα πι­οτών» — Ήσα μγ 3, 11. ξ '. 16, 'Ωσηέ ιγ . 4, Ιούδας 2 5 , Α Τιμοθ δ 10 Τίτος α . 3 , β \ 10.

9Εάν ή διακήρνξις αυτή γείνη τελείως όποδεκτή,— δτι Αυτός οντος ό Παντοδύναμος ’Ιεχωβά, είναι ό Σωτήρ, ό Πρωτονργός τού μεγάλου σχεδίου τής σωτηρίας, καί ό εκτε­λεστής αυτού, διά τών προθύμων Αυτού όργάνων καί άντιπρο- οώπων,— αϋτη ήθελεν απαλλάξει πολλούς άπό πολλών ψευδών Ιδεών περί τής μεταξύ Αυτού καί τού Ουρανίου Αυτού Υίοϋ υφιστάμενης οχέσεως, δαον άφορρ την σωτηρίαν τής άνθρω- πότητος Ούδένα δε ήϋελεν άφήσει χώρον είς την σχεδόν βλάσφημον έπϊ τού ζητήματος δοξασίαν, την πρεσβευομένην υπό άξιοσημειώτου άριθμού καϋ9 όμολογίαν Χριστιανών, δτι δηλαδή δ Ουράνιος Πατήρ ΐσταται πλήρεις δργής, ζητών δπως άποκτείνη ή βασανίση τόν άμαρτωλόν άνθρωπον, καί δτι δ Ουράνιος Υίός, δ Κύριος ήμών Ιησούς, πλήρης άγά- πης καί Ιλέους (τών δποίων κατά τήν θεωρίαν ταύτην δ Πατήρ έστερεΐτο), ίπενέβη, καί Ικανοποίησε τήν δργήν καί άγανάκτη- οιν τού Ουρανίου Πατρός, δεχθείς τό πλήγμα τής δργής Αυτόν άντί τού άνθρώπου δτι δέ δ ’Ιεχωβά διατελει ήδη έξηυμε- νισμένος, διά τόν λόγον απλώς δτι, δίκαιος ών, δέν δύναται ν 9 άπαιτήση εκ νέου παρά τού άμαρτωλόν ίκεΐνο τό όποιον έπληρώθη ήδη διά τού πολυτίμου αίματος τού Χριστού. Όσον τό ταχύτερον άπαλλαγώσιν άπό τής φρικωδώς πεπλα- νημένης αυτής δοξασίας οι πρεσβεύοντες ταύτην, τόσον καλλί­τερα έλπϊς θά ύπάρχη διά τήν είς τά πνευματικά πρόοδόν των — καί τήν είς τήν γνώσιν, τήν χάριν καί είς τήν αγάπην τού άληθονς Θεού αϋξησίν των.

Ή άληθής δψις τού ζητήματος καταδεικνύει ήμιν τόν Ουράνιον Πατέρα τέλειον κατά πάσας τας Ιδιότητας τής με­γαλοπρέπειας ή έξοχότητος τού χαρακτήρος: τέλειον κατά τήν δικαιοσύνην Αυτού, όντως ώστε9 ή δίκαια καταδικαστική άπόφασις τού νόμου Αύτού να μή δύνηται νά παραβιασθή ή άθετηθή, ?στω καί παρ9 Αυτού τού Ιδιου τέλειον κατά

40 Ή Κ α τ α λ λ α γ η

την σοφίαν, οϋτως ώστε το σχέόιον καί ή διάτσξις των πραγ­μάτων, ονχϊ μόνον καθ' δαον άφορα χήν δημιουργίαν τού ανθρώπου, άλλ* ώοαύτως χαθ* δσον άφορα χήν σωτηρίαν αυτόν, την πρός αυτόν Καταλλαγήν, χλπ., υπήρξαν πάντα τό - οον τέλεια, ώοτε ούδενενδεχόμενον ή άποτνχία ήν δυνατόν νά πρόκυψη, ονδε οϊαδήποτε άνάγκη μεταβολής άκόμη τού θείου οχεδίου, ώς είναι γεγραμμένον, « 9Εγώ είμαι δ Κ ύ ­ριος, δεν άλλοιοΰμαι» καί, «Λέγει Κύριος ποιων ταντα γνω- οτά άπ* αϊώνος» τέλειον έπίσης κατά την άγάπην Αυτού, μεγαλειτέρα τής όποιας άγάπης ουδέποτε δύναται νά υπάρξη, και iv τονχοις καί ή άγάπη αϋτη έξεδηλώθη έν πλήρει Ισορ­ροπία και συμφωνία πρός τάς λοιπάς θείας Ιδιότητας, όντως ώστε τό νά φεισθή τον άμαρτωλού ήν δυνατόν μόνον Ιν αρμονία πρός τό δίκαιον πρόγραμμα τό διαχαραχθέν υπό τής θείας σοφίας : τέλειον επίσης κατά την δύναμιν, εις βαθ­μόν ώστε πασαι αί άγαθαϊ Αυτόν βονλαϊ και άγαθαϊ προθέ­σεις, τό δίκαιον Αύτού πρόγραμμα, και τά πλήρη άγάπης σχέδιά του, πάντα πλήρως και τελείως Ισοβάθμια, θέλουσιν εκτελεσθή, καί παραγάγει τά άρχικώς όρισθέντα άποτελέ- σματά των, ώς είναι γεγραμμένον, « 'Ο Λόγος ό Ιξερχόμενος εκ τον στόματός μου, δεν θέλει επιστρέφει είς έμϊ κενός, αλλά θέλει έκτελέσει τό θέλημά μου και θέλει ενοδωθή είς ο,τι αυτόν άποστέλλω». — Ή οα . νε\ 11, Μαλαχ . у ' . 6 ,Πράξ. ιε*. 8.

*Όπάταν δ 9 όντως από Γραφικής άπόψεως κατανοήσω μεν στι Αυτός ούτος 6 Μέγας 9Ιεχωβά είναι 6 πρωτονργός τής είς ήμας ίπιγενομένης σωτηρίας, διά τού Κυρίου ημών 9Ιησον Χριστού, ή κατανόησις αϋτη άγει ήμάς δπως έπϊ μάλλον τελειότερον και καταλληλότερον τιμήσωμεν καί άγαπήσωμεν τόν Παντοδύναμον ήμών θεόν, ένφ ταντοχρόνως τούτο κατ ούδεν μειοι την τιμήν, άγάπην καί ίκτίμησιν, τάς όποιας δεόντως τρέφομενι καί άποδίδομεν είς τόν Κύριον ήμών καί Σωτήρα 9Ιησοϋν Χριστόν . Διότι ίν τω Ούρανίω Υ ΐφ διαβλέπομεν την εϊκόνα τού ουρανίου Πατρός, καί άναγνω- ρίζ ο μεν Αυτόν ώς τόν «Ά γγελον τής Διαθήκης», διά τού οποίου πάσαι αί <5td διαθήκης δποσχεθεΊσαι εϋλογίαι τού

Ό πρωτονργός αυτής 41

Ιεχω βά μέλλονσι νά ίπέλθωσιν Ιπ\ τής άνθρωπότητος, καί άνεν τον δποίον ούδεμία των θείων εύλογιών δνναται να άποκτηθή. 9Εν πλήρει προς την οκέψιν ταντην συμφωνία, δη δηλ, δ Κύριος ’Ιησούς ini παντός ζητήματος ίνεργεϊ ώς δ άντΐπμό<Ιθ>Τ6θς τον Πατρός,τον Ιεχωβά,έν τφ Ιργφ τής σωτηρίας σημειώσατε,τάς επομένας διακηρύξεις των Γραφών:

« Ή χρηστότης καί ή φιλανθρωπία τον Σ ω τ η μ ο ς η μ ώ ν Θ εο ί; έηεφάνη ..........*Έσωσεν ήμάς δια λουτρού παλιγ­γενεσίας καί άνακαινώοεως Πνεύματος *Αγίου, ον ίξέχεεν ί φ * ήμας πλovσ^ωςЪxh 9Ιησον Χρίστον τον Σωτήρος ημών»— Τίτος γ ' . 4 -6 .

« Τ ο ν τ ο ν 6 Θ ε ό ς ’Α ρ χ η γ ό ν κ α ι Σ ω τ η ρ α νψωοε τήδεξιφ Αυτού, τον δούναι μετάνοιαν τφ 1Ισραήλ, καί δφεσιν δμαρτιών»,— Πρόξ ε \ 31,

«Και ήμείς τεθεάμεϋα xal μαρτνρονμεν ό τ ι Ο Π α τ η μ ά τ ιέ ΰ τ α λ κ ε τ ο ν Υ ιό ν Σω τ ήρα τον Κόσμον»,— Α, Τωάν. δ \ 14 .

«Παν λος Απόστολος Χρίστον 9Ιησον, καί* ίπιταγήν Θ εο ί; τ ο ν Σ ω τ η μ ο ς η μ ώ ν , καί Χρίστον Τησον τής Ιλπίδος ημώ ν .— Α , Τ ιμ , α ', 1

«Τοντοκαλόν καίάπόδεκτον ίνώπιον τον Σ ω τ η μ ο ς η μ ώ ν Θ ε ο ί; , , , .εις γάρ Θεός, εις καί μεσίτης θεόν καί ανθρώ­πων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» ,— Α ', Τιμοθ, β . 3 , 5 ,

Σημειώσατε ώσαύτως τονς λόγονς αντού τον Κνρίον ήμών 9Ιησού έπϊ τον Ιν λόγφ ζητήματος:

«Ο ν γάρ άπέστειλεν ό θεός τόν Υ ίύν είς τόν κόσμον ϊνα κρίνη τόν κόσμον, άλλ9 ϊνα σωθή δ κόσμος δ ι9 αύτον» .— 9Ιω άν. γ . 17.

«Ο ν δύναμαι εγώ ποιειν α π ’ εμαντον ούδεν, καθώς α­κούω κρίνω». — Τωάν. ε ' . 30 .

« Καθώς άπέσταλκέ με ό Π ατήρ, κάγώ πέμπω ύμάς. [τους μαθητάς] » — Τωάν. κ . 21 .

«Περί δε τής ημέρας εκείνης ή τής ώρας [κ α θ 9 ήν ή Ούρανία Βασιλεία θέλει Ιγκαθιδρνθή] ονδείς οίδε, ούδε οΐ άγγελοι εν ονρανώ, ο ν δ έ ό Υ ι ό ς , είμή δ Π ατήρ» ,— Μ άρκ· Ιγ . 3 2 .

42 Ή Καταλλαγη

« Τους χρόνους καί καιρους 6 Πατήρ ϊί&ετο ίν τη ISlq ίξονσία»— Πράξ α\ 7.

«Ταάργα ά ίγώ ποιώ ίν χφ δνόματι τού Παχρός μου χανχα μαρχνρονσι περί ίμον» ,— * Ιωάν, ι 25.

« Ιδού ίγώ αποσχέλλω χήν ίπαγγελίαν χον Παχρός μου έφ’ ύμάς» . — Λονκ. κδ’ . 49.

« Εγώ έλήλνϋα ίν χφ δνόμαχι χον Παχρός μου» — Ίωάν. ε 43.

« "Α ονν ίγώ λαλώ, καϋώς εΤρηκέ μοι δ Παχήρ, ονχω λαλώ»— *Ιωάν. ιβ' 50

« Ό Παχήρ μείζων μου ίοχι» — Ίωάν. ιδ' 28,« 1Αναβαίνω προς χόν Παχέρα μου καί Παχέρα υμών, καί

θεόν μου καί θεόν υμών» —*Ιωάν. κ' 17

«Α Ξ ΙΟ Σ Ε Σ Τ Ι ΤΟ Α Ρ Ν ΙΟ Ν ΤΟ ΕΣΦ ΑΓΜ ΕΝ Ο Ν »

Ανχός ό Κύριος ημών 9 Ιησούς, ίν χω χελενχαίψ βιβλίφ χής Γραφής, δπερ καλείχαι « Άποκάλνψις* Ιησον Χριοχον, ην ε 5 ο> к εν αντω 6 δεϊξαι χοίς δούλοις ανχον»( 9Αποκλ а ' 1), παρέδωκεν ήμΐν ώραιοχάχην εικόναχον ζηχήμαχος χούχον χής Καχαλλαγής, ίν χή οποία άναπαρίοταχαι χό γενικόν οχεδιον χής άπολνχρώοεως χον άνϋρώπον άπό χής άμαρχίας καί χής άράς ανχής. Ή χοιανχη εϊκών ενρίσκεχαι είς *Αποκαλ. κεφ ε' 9Εν ανχή ό Ουράνιος Παχήρ, ό Παλαιός χών ημερών, παρίοχαχαι καϋή- μενος ίπΐ χον ουρανίου ανχον ϋρόνον, καί ίπϊ χήν δεξιάν Ανχον βιβλίον γεγραμμένον εσωΰεν καί δπιοϋεν, καί ίοφρα- γιομένον διά σφρυγίδων έπχά. Τό βιβλίον χονχο, ίκπροσω- πονν χο ΰεϊον οχεδιον, τό γνωριζόμενον μόνον υπό χον Πα­χρός, Ανχον χον Ιεχωβά, ίχηρεϊχο εν χή Ιδία Ανιόν ίζον- oiq,, — ίν χή Ιδίρ ανχον χειρί — μίχ9ι$ ον χις ήϋελε άναδει- χ&ή άξιος νά γνωρίοη ανχό, καί καχααχή ίκχελεοχής χον οχεδίον χοντον, ώς δ χεχιμημένος πράκχωο καί άνχιπρόσω- πος χον Ιεχωβά Ή συμβολική ανχη εϊκών προβαίνει πε- ραιχέρω όπως καχαδείξη ότι, μέχρι χον καιρόν καϋ* 0ν δ Κύριος ημών * Ιησούς επα&εν υπέρ ημών ίν χφ Γολγο&ά, «6

Ό π ρ ω το ν ρ γ ό ς α υ τή ς 43

δίκαιος υπέρ των άδικων, ΐνα ημάς προσαγάγη %ώ Θεώ», ούδείς εύρέθη ( άνεδείχϋη) άξιος νά άναλάβη ιό θειον οχέδιον, καί Ιδίως να κατανόηση τά εμπεριεχόμενα αυτού.

9Α λλ9 δπόταν δ Κύριος 9Ιησούς α π έ δ ε ι ξ ε την άφοσίωσιν αυτού προς τόν Ουράνιον Πατέρα διά τής ύπακοής καί υπο­ταγής αυτού, ούχ\ μόνον ταπεινωθείς ώστε νά λάβη άνθρω- πίνην μορφήν καί φύσιν διά τδ πάθημα τον θανάτου, άλλα γενόμενος επίσης υπήκοος «μέχρι θανάτου», καί προσέτι «μέχρι τον [ατιμωτικού] θανάτου τον σταυρού», τότε, καί διά τον τρόπου τούτου, άπέδειξεν έαυτδν άξιον πόσης πεποι- θήσεως καί εμπιστοσύνης. *Ως δέ δ 9Απόστολος διακηρύττει, «Διό καί ό Θεός αυτόν υπερύψωσε καί έχαρίσατο αύτφ τδ όνομα ιό ύπερ παν όνομα, ΐνα έν τω δνόματι 9Ιησού παν γόνυ κάμψη, έπουρανίων καί επιγείων καί καταχθονίων. (Φιλιπ. β ' . 9— 11). ΕΙς τό σημεΐον λοιπόν τούτο είναι όπου ή περί ής δ λόγος εικονική παράστασις (*Αποκλ. ε \ 9 — 13) καταδεικνύει τόν Κύριον ημών *Ιησονν ώς τό άρνίον τό έσφαγμενον, ενώπιον τον οποίον νπεκλίθησαν τά πάντα, καί ό όποιος διεκηρνχθη, « "Αξιος τό 9Αρνίον ! « "Αξιος εΐ λαβειν τό βιβλίον καί άνοιξαι τάς σφραγίδας αυτού ότι έσφά- γης καί ήγοράσας τω Θεώ έν τω αΐματί σου άπό πάσης φυλής καί γλώσσης καί λαού καί "Εθνους» ! Τοιουτοτρόπως κατα­δεικνύεται ήμιν είκονικώς ή ύπερύψωσις τον αντιπροσώπου τον Ουρανίου Πατρός, τον «Αγγέλου [υπηρέτου] τής Δια­θήκης» . Σννεπεία όθεν τής ταπεινώσεως καί πλήρους αυτού υποταγής καί ύπακοής είς τό θέλημα τον Πατρός, Οντος διακηρύσσεται ώς ών τού λοιπού συμμέτοχος τον θρόνον τον Πατρός, καί, κατά διάταξιν αντον τον Πατρός, ή διακήρνξις αντη έγένετο δι* όλων των ουρανίων δυνάμεων, «"Αξιός έστι τό Άρνίον τό έσφαγμένον λ α β ε ι ν τήν δνναμιν, καί πλούτον, καί σοφίαν, καί Ισχνν, καί τιμήν, καί δόξαν καί ευλο­γίαν». Τέλος δε «παν κτίσμα» θέλει κατανοήσει οτι δ 9Ιε ­χωβά υπερύψωσε τόν Μονογενή Αντον Υιόν ακόμη καί μέχρι τον σννάρχειν μ ετ9 Αντον έν τή Βασιλεία, καί θέλονσιν άλα· λάξει τήν Ζγκρισιν αυτών, λέγοντα, «Τώ καθημένω έπϊ τω θρόνω ( τον σύμπαντος — τω 9Ιεχωβά) καί τω Άρνίω ή

44 Ή Κ α τα λ λ α γ η

ευλογία, και ή τιμή, και ή δόξα και τό κράτος εις τους αιώ­νας τών αιώνων». Ουδόλως, οθεν, παράδοξον τό δ,τι διδα- σκόμεθα, δτι τον λοιπού πάντες θά τιμώσι τον νπερνψωμένον ΥΙόνεώςτιμώσι τον Πατέρα, οστις νπερνψωσεν αυτόν όντως — *Ιωάν. ε . 23.

Ό 9Απόστολος διακηρύττει δτι ή άνύψωσις αυτή τον Ίησον είς δόξαν παρέχει ήμϊν παράδειγμά τι τον θείου νόμον, καθ' δν «ό ταπεινών έαντών ίψωθήσεται». Παρατηρητέσν όμως εν τοντοις δτι, έν τη συμβολική ταύτη είχόνι ( τον έδαφ. 13) ή νπερύψωσις τον Κυρίου ημών Ίηοον Χρίστον είς δόξαν, καί τιμήν, καί Ισχνν καί κράτος δεν συνεπάγεται δτι δ ούρά νιος Πατήρ παραιτεϊται τον έν ονρανοϊς θρόνον τον χάριν Αντον, ο£<5£ δτι ό Πατήρ καί 6 υιός είσιν εν πρόοωπον' διότι έν τη ρηϋείση εΐκόνι άμφότερα τα πρόσωπα άναγνω- ρίζονται, τής πρώτης δέσεως παρεχόμενης αείποτε είς τόν Πατέρα, £έ'ς τε την δοξολογίαν καί την τιμήν τούτο δε πάλιν υπομιμνήσκει ήμϊν τους λόγους τον Κυρίου ημών, «Καγώ διατίθεμαι ύμιν [τοϊς μαθηταϊς μου] καθώς διέθετό μοι δ Πατήρ μον βασιλείαν» (Λονκ. κβ. 29) ώς καί πάλιν λέγει προς τους πιστούς Αυτόν οπαδούς, « Ό νικών, δώσω αντώ καθίσαι μ ετ ' έμον έν τώ θρόνφ μον, ώς κάγώ ένίκησα καί έκάθισα μετά τον Πατρός μον έν τώ θρόνω αντον»— 9Αποκ. γ 21.

Προς έπΐ πλέον μαρτυρίαν καί άπόδειξιν δτι όλό κληρον τό εργον τής άπολυτρώσεως είναι έκ τον Πατρός, καίτοι ένεργέϊιαι διά τον Υιόν, παρατηρήσατε την διαβεβαί- ωσιν τον 9Αποστόλου, δτι δ Θεός « έπ9 έσχατον τών ημερών τούτων έλάλησεν ήμϊν διά τον Υίον, δν έθηκεν κληρονόμον πάντων, δ ι9 ου καί έποίηοε τονςαΙώνας . . . . δς, καθορι­σμόν τών άμαρπών ποιηοάμενος, έκάθισεν έν δεξιμ τής Με- γαλωσννης έν νψηλόίς [ τον *Ιεχωβά], τοσούτω κρείττων γε- νόμενος τών άγγέλων.» Περαιτέρω δέ άποφαίνεται π£ρί Αντον, λέγων « τοιοντον ϊχομεν άρχιερέα, ος έκάθισεν έν δεξιά τον θρόνον τής Μεγαλωσύνης έν τοϊς ονρανοϊς [τον 91εχωβα], τών άγιων λειτουργός καί τής σκηνής τής άληθι νής, ήνδπηξεν δ Κύριος, ονκ άνθρωπος». Ό αυτός δ 9 9Από-

Ό πρωτονργός αυτής 45

σχολος άποφαινεχαι πάλιν δτι, «Ονχος δε [ δ Κύριος ήμών Ίησονς Χριστός] μίαν νπερ άμαρχιών προσενέγκας ΰνσίαν είς το διηνεκές, έκάΰισεν iv δεξιρ χον Θεόν.» (*Εβρ. α". 2 — 4 . η ' 1 ί 12) Κ α ί άλλαχον πάλιν προχρέπει ήμάς νά « άφορώμεν (άποβλέπωμεν) είς τον χής πίσχεως αρχηγόν και τελειωτήν Ίησονν, ος avxl τήζ προκειμένης αντω χαράς νπέμεινε οτανρδν, αισχύνης καταφρονήσας, εν δεξιά χε χον άρόνον χον Θεόν κεκάϋικεν» . Και άλλαχον πάλιν παροτρν- νει ήμάς είς έπίγνωοιν χον « Θ ε ό ν τον Κ ν ρ ίο ν η μ ώ ν ’ In d o v Χ ρ ισ τ ο ί / , χον Πατρός χής δόξης», και «τϊ τό

ύπερβάλλον μέγεϋος τήζ δννάμεως αντον είς ή μάς τους πιστεύοντας κατά την ένέργειαν χον Κράτους χής Ισχύος αντον, η ν έ ν ή ρ γ η ίίε ν εν τώ Χ ρ ισ τ ώ ίγείρας Αυτόν έκ νεκρών, και κα&ίσας έν δεξιά αντον εν χοις έπονρανίοις, νπεράνω πάσης αρχής καί εξουσίας και δννάμεως καί κύριό- χηχος και παντός ονόματος όνομαζομένου ον μόνον έν τώ αίώνι χούχω, άλλά και έν χώ μέλλοντι' και πάντα νπεχαξεν νπό τους πόδας Α ύ τ ο ν » (Έ β ρ . ιβ ' . 2. Έ φ εσ .ο ! . 17 — 22). Ό 9Απόστολος Πέτρος δε άποφαινεχαι περί τον Κύριον ήμών Ίησον δτι, «ίοτϊν έκ δεξιά Θεόν, πορεν&εις είς ουρα­νόν, νποταγέντων αντφ άγγέλων και εξουσιών καί δυνά­μεων [παρά τον Π ατρός]» — Α / Πέτρ. у . 22 .

Πάσαι αί διάφοροι αύται Γραφικαι ρήσεις καταδεικννονσι λίαν εύκρινώς χήν εξοχον νπερύψωσιν τον Κυρίου ήμών *Ιη· σον Χρίστον, ώ ς α μ ο ιβ ή ν π α ρ ά το ν Π α τ ρ ό ς όιά την ΰανμαοίαν ανχον υποταγήν και έκδήλωσιν τον πνεύματος τής αγάπης τον Πατρός έν τή άυσία έανχον υπέρ χών άμαρχω λών* ουδόλως όμως νποδηλονοιν είτε δτι δ Κύριος *Ιησον- ήν δ Πατήρ, ονδ* δτι έξνψώάη δπως καχαλάβη τήν άέσις χον Πατρός έπϊ χον ουρανίου άρόνον, ή έν τή αγάπη και λαιρε^α των νοητικών ανχον πλασμάτων. Τουναντίον, αί Γραφαϊ ανται ρητώς δεικνύονσι τόν ουράνιον Πατέρα ώς νπερέχοντα κατά τε τήν τιμήν και δόξαν, ώς τόν Ευεργέτην, δστις έδόξασεν οϋτω καί υπερύψωσε τόν Υίόν, και έκάϋισεν Αντον έν τοΊς δεξιοις Ανχον, ή είς χήν άέσιν τής νψίστης εννοίας, και κατέστησεν Αυτόν μέτοχον είς τόν άρόνον ή τό

46 Ή Κ α τα λ λ α γ η

κράτος της ουρανίου βασιλείας, ύποταγέντων αύτώ των αγ­γέλων καί πασών των ουρανίων δυνάμεων. Καί όντωζ, τόσον Ισχυρά καί έντονος εϊνε ή γλώσσα ή ένίοτε χρησιμοποιουμένη έν σχίσει πρδς την ύπερύψωσιν του Κυρίου Ιησού, και τής αφθονίας τής εις Αυτόν παρά του Πατρός έπιδαψιλενθείσης δννάμεως καί έξονσίας, ώστε έν μιρ περιπτώσει 6 θεόπνευ­στος συγγραφεύς όκρινε λίαν προσήκον yd έπιστήση την προσο· χήν ήμών εις τό γεγονός δτι ονδεμία των διακηρύξεων αυτών περί τής έξυψώσεως τού Κυρίου είς τιμήν καί δόξαν ύπε- νέφαινεν, εϊτε δτι εινε ιοος πρός τόν Πατέρα, είτε δτι είνα άνώτερος Λύτου* συνεπώς, όμιλών περί τής Χιλιετούς τού Χριστού βασιλείας, λέγει δτι, «Δει γάρ αυτόν [τόν Χριστόν] βασιλεύειν όχρις ού θή πάντας τους έχθρούς υπό τους πόδας Α υτού,9Έσχατος εχθρός καταργεΐται δ θάνατος πάντα γάρ ύπέ- ταξεν [δ Π ατήρ] υπό τους πόδας Αυτού [τού Υιού], 'Όταν δε είπη [δ Πατήρ] πάντα ύποτέτακται [τώ Υίώ ], δ η λ ο ν δ τ ι έ κ τ ο ς τ ο υ [Π α τ ρ ό ς ] υ π ο τ ά ^ α ν τ ο ς α υ τ ω [ τ ω ΊΡ ιφ ] τ ά π ά ν τ α · Ό ταν <5έ υποταγή αύτώ τά πάντα [ τά έπϊ γής] τότε καί Αύτός δ Υιός ύποταγήσεται [τώ Πατρϊ] τώ νποτάξαντι αύτφ [ τ φ Υ ΐφ ] τά πάντα, ΐνα ή δ Θεός [δ Π ατήρ] πάντα έν πάοι». — A . Κορθ, ιε', 2 5 — 28,

«Ο Α Υ Θ Υ Π Α Ρ Κ Τ Ο Σ »

Ό Παντοκράτωρ Θεός ίδιοποιήθη δι* εαυτόν καί διεκή- ρυξε τό όνομα Αυτού ώς 5Ιεχωβά, δπερ σημαίνει δ «Αυθύ­παρκτος» ή «ό 9Αθάνατος». Ούτως άναγινώσκομεν τής δή- λωσιν Αύτού πρός τόν Μωϋσήν, είπόντος : « 9Εφάνην είς τόν *Αβραάμ, είς τόν Ισαάκ, καί είς τόν ’Ιακώβ, μέ τό όνομα θεός Παντοκρατωρ: δέν έγνωρίσθην όμως είς αύτονς μέ τό όνομα μου ’Ιεχω βά». ( 9,Εξοδ, στ , 3 .) Αιά τού δνόματος δέ τούτου, ’Ιεχωβά, ό θεός άνεγνωρίζετο μετά ταύτα μεταξύ τού λαού Αύτού, Τό όνομα τούτο είναι έν χρήσει κατά εκα­τοντάδας δ ι7 δλης τής Παλαιάς Διαθήκης, άλλ9 άποκρνπτεται, σχεδόν δλοσχερώς, από τού "Ελληνος αναγνώστου διά τίνος σφάλματος τών μεταφραστών, μεταφρασάντων αύτό «Κ ύ-

Ό π ρ ω το ν ρ γ ό ς α υ τή ς 47

ριος», ένφείς αλλας γλώσσας, την 1Αγγλικήν φέρ9 είπειν, χαίτοι καί έν αύταϊς μεταφράζεται «Κύριος» (Lord), άνα- γνωρίζεται δμως ώς σημαίνον ιό ιερόν όνομα Ιεχωβά εκ τών μικρών κεφαλαίων χαρακτήρων ό ι9 ών έκτνπονται.

Οντως ίν τή πρώτη έντολή τη δοΰείοη εϊς τον 9Ισραήλ όΚύριος λέγει, «9Εγώ είμαι 91εχωβά ό Θεός σου....... μηΙχης άλλους &εονς [ισχυρούς] ηλήν εμού διότι εγώ 91ε χωβά δ Θεός σον είμαι Θεός ζηλότυπος» — *Εξοδ. κ '. 2— 5.

Ю Μωνοής δε πάλιν άλλαχον διακηρύττει, «*Ακονε Υσ- ραήλ, 9Ιεχωβά ό Θεός ημών είναι είς *Ιεχωβά. Καί θέλεις άγαπρ 3Ιεχωβά τον Θεόν σον έξ όλης τής καρδίας σον, καί έξ δλης τής ψυχής σον, καί εξ όλης τής δυνάμειος σον». (Δεντερ. στ* 4 —5). Τούτο δέ είναι αντό έκεΐνο τό χωρίον τής Γραφής, τό όποιον αυτός ό Κύριος ήμών ’Ιησούς οννέ- στησενώςτήν κυρίως ουσίαν τής άληϋείας. Διότι, όπότε ήρω- τήϋη περί τού ποία μεγαλειτέρα ένιολή έν τφ νόμω άπεκρί&η, ύπομνήσας τό Γραφικόν έδάφιον, « 9Αγαπήσεις Κύριον [Yf- χωβά\ τόν Θεόν σου έν όλη τή καρδίφ σον, καί έν όλη τή ψυχή σον καί έν όλη τή διανοία σον. Αϋτη έστϊν ή μεγάλη καί πρώτη έντολή.» (Μ ατϋ. κβ'. 38). 9Αλλαχοϋ δέ πάλιν άναγινώσκομεν, « 9Εγώ είμαι δ * Ιεχωβά' τούτο είναι τό όνομά Μου, καί δέν &έλω δώσει την δόξαν [τιμήν] μου εϊς όλλον». ( eHaa μβ*. 8). Δέν πρέπει δέ νά διαλά&η την προσοχήν ήμών δ ειρμός τον όλου κειμένου, κα&9 ότι ή δε­τική αυτή διαβεβαίωσις οτι τό όνομα *1εχωβά είναι ало- κλειστικώς τό όνομα «τον Πατρός τών Φώτων, παρ9 ω ονκ όνι παραλλαγή ή τροπής άποσκίασμα», άκολον&εΐ άμέσως την προφητικήν περί τον Μεσαίου προκήρνξιν, ώς τον έκλεκτον καί τετιμημένον Υίον— δούλου τον *Ιεχωβα, ήτις λέγει: —

« 91δον δ δούλάς μου, τόν όποιον νπε<Στήριζα* ό έκλεκτός μου είς τόν δποΊον ή ψυχή μου ενηρεοτή&η : ό&εσα τό πνεύμά μου έπ9 Αυτόν &έλει έξαγγείλει κρίσιν είς id 9Ε&νη....Δεν &έλει έκλίπει, ουδέ &έλει μικροψυχήσει, έωοον βάλη κρίσιν έν τή γή' καί at νήσοι {λέλονσι προσμένει τόν

48 Ή Κ α τα λ λ α γ η

νόμον Αυτόν Οντω λέγει ό θεός 6 *Ιεχωβά, 9Ε γώ 6 *Ιε ­χωβά ok έκάλεοα έν δικαιοσύνη, και ϋέλω κρατεί την χειρό οον, καί ϋέλω σε φνλάττει, καί ϋέλω ok καταστήσει διαϋή- κην τον λαόν, φως τών 9Εϋνών διά να άνοιξης τον,δφϋαλ- μονς ιών τυφλών, να έκβάλης τους δεομίονς έκ των δεσμών [Ικ τον ϋανάτον], τους καϋημένονς έκ οκότει εκ τ ον οίκον της φυλακής 9Εγω είμαι ό Ιεχω βά, ΤΟ ΥΤΟ Ε ΙΝ Α Ι ΤΟ ΟΝΟΜ Α Μ ΟΥ» — 'Η σ α μ β ' 1 — 8

ΤΟ Ο Ν Ο Μ Α ΙΕ Χ Ω Β Α ΑΠ Ο ΔΙΔΟ Μ ΕΝ Ο Ν Μ Ο Ν Ο Ν Ε Ι Σ ΤΟ Ν Π Α Τ Ε Ρ Α Τ Η Σ ΔΟ Ξ Η Σ

Προβάλλεται παρά τινων ένίοτε ό Ισχυρισμός δτι χό άνομα *Ιεχωβά άποδίδεται έν ταΊς Γραφαϊς είς τον Κύριον ήμών *Ιησούν, καί συνεπώς δτι τούτο δεν είναι τό διακριτικόν καί εϊδικόν δνομα τον Ούρανίου Πατρός. Ό ισχυρισμός οντος είναι εσφαλμένος* άλλα προς φωτισμόν πάντων ϋά έξετάσω μεν έντανϋα τα χωρία τά εκλαμβανόμενα παρο τινων ώς νποστ^ρ/ίοντα %ήν άξίωσιν ταντην θέλομεν Ιδει δέ δτι ταντα έπ 9 ονδενϊ λόγομ άντιφάσκονσι προς τά προεκτεϋέντα Γραφικά έδάφια, τά όποια διαβεβαιοϋσιν δτι τό άνομα τούτο είναι τό προσήκον καί ειδικόν άνομα τον μεγάλου «Ο *ΏΝ»

(1 )Τ ό έδάφιον έπι τού δποίον κυρίως καί πρωτίστως στηρί­ζονται ποΑΑοί είς άπόδειξιντού δ,τι τό άνομα *Ιεχωβά δνναιαι δεόντως vd ϋεωρηϋή ώς ον τό άνομα τον Χριστοί; * Ιησού, άχει ώς έξης · « θέλω άνεγείρει είς τον Δαβίδ Βλαστόν δίκαιον, καί βασιλεύς ϋέλε· βασιλεύσει, και ενημερήσει, καί έκτελέσει κρί-σιν καί δικαιοσύνην έπί τής γης........καί τούτο είναι τό άνομαΑύτού, μέ τό όποιον ϋέλει όνομασϋή, Ο Κ Υ Ρ ΙΟ Σ *Η Δ Ι Κ Α ΙΟ Σ Υ Ν Η Η Μ Ω Ν ». — Ίερμ . κγ . 5 — 6

Τά ανωτέρω άναφέρονται προδήλως είς τόν Κύριον ήμών *1ησούν, καί την Χιλιετή αύτού βασιλείαν. Τό άνομα δέ έν τф 9Εβραϊκφ άρχετύπψ είναι Γ ιε ^ ό β α Τ ΰ κ ΐκ έ ν ο ν · Ποια δέ ή έξήγησις τούτον ; cΑπλώς ή έξής: οϊ μεταφρασταί, έν τф ζήλφ των δπως εϋρωσι μέρος τι ενϋα τό άνομα 1Ι ε ­χωβά συσχετίζεται μετά τού ονόματος τού *Ιησού, παρέδω-

Ό π ρ ω το ν ρ γ ό ς α υ τή ς 49

καν ήμΐν άτυχή τινα μετάφραοιν. Ονδεμία δνακολία ή&ελε παρουσιασ&ή έάν τδ έδάφιον μετεφράζετο, « Τοήτο είναι τό δνομα αυτόν, με τό όποιον &έλει δνομασ&ή, « Ή Δ ι κ α ι ο ­σ ύ ν η η μ ώ ν τ ο ύ [fi έκ τ ο ύ ] 4 ε χ ω 6 α » . Πόοον 6k προσήκουσα είνε ή όνομασία αυτή είς τε τό εργον καί τό Υπούργημα τον Κυρίου 9Ιησον. Διότι, <5£ν παρέστη οντος ώς άντιπρόσωπος τής δικαιοσύνης τον θεόν, καί νπέστη την ποινήν τής δικαιοσύνης ώς τόοάντίλντρον τον άν&ρώπον — δποος 6 Θεός είναι δίκαιος, καί ένταντώ νά δννηται να δι- καιώνη τον πιστεύοντα είς τον *Ιησονν , Ονδέν άλλο δνομα ήδύνατο άναμφιβόλως νά είναι μάλλον άρμόζον.

Δέν πρέπει δέ νά παρορα&ή ότι τό Ιδιον αυτό δνομα, δηλ, Γ ι ε χ ό β α TdidK^voi/, άπαντώ καί άλλαχον τής προφη­τείας τον Ιδιον προφήτου, ΟΙ έν λόγφ δμως φίλοι ήμών ουδέποτε επέστησαν την εαυτών προσοχήν είς τοντο, δτι ή συνέχεια τον λόγον δεικνύει δτι Γιεχόβα Τσιακένον, ΰέλει εϊσϋαι καί τό δνομα %ής δλης 9Εκκλησίας, τής Νέας 4ερονσα- λήμ. «Και τοντο είναι τό δνομα μέ τό όποιον (αντη) ϋέλει δνομασϋή [ Γ ι ε χ ό β α Τ σ κ ίκ έ ν ο ν ] ή Δικαιοσύνη ήμών τον *Ιεχωβά» — *1ερμ. λγ . 16,

°Οτι δΐ τό δνομα τοντο &έλει αρμόζει είς την δεδοξα- σμένην 5Εκκλησίαν πας τις δύναται νά ϊδη τοντο ενχερώς : διότι ή *Εκκλησία ονχι μόνον είναι μέτοχος των παθημάτων τον Χρίστον χάριν τής δικαιοσύνης, « άνταναπληρονσα ία υστερήματα των θλίψεων τον Χρίστον». (Κολοσ. a . 24 Α, Πέτρ. ε’ . 9), άλλ9 έχει έξ ίσον νπόσχεσιν συμμετοχής είς πάσας τάς δόξας τον Κυρίου αυτής, ώς μία σύζυγος συμμετέχει είς πάσας τός τιμάς καί τό δνομα τον Κυρίου της : ώς άκριβώς ή Εκκλησία φέρει τό δνομα τον Χρίστον ώς μέλη τον σώματος τον Χρίστον. — 9Αποκλ. γ ' . 12, ι9 \ 7, κα \ 9.

Ονδ9 είναι τα παραδείγματα ταντα καί μόνον είς τά όποία τό δνομα *1εχωβά χρησιμοποιείται έν σνν&έσει προς ά λ λ ο τ ι δνομα. Τό δρος έπϊ τον όποιου ό 9Αβραάμ προσέφερε τόν 9Ισαάκ, καί δν&α ό θεός έπρομή&ευσεν είς αυτόν κριόν διά &υσίαν προς άντικατάστασιν τον 9Ισαάκ, ώνομάοΰη παρ9

50 fH Κ α τα λ λ α γ η

ανχον ’Ό ρ ο ς τής ΠρονοΙας τον * Ιεχωβά — Γ ιε ^ ό β α ’Ιερέ. (Γένεσ κβ*. 14) δ Μωϋσής ώνόμασε θυσιαστήριόν τι, τό όποιον ό ϊδιος εϊχεν οίκοδομήσει, Γ ε^όβα NidtH ή Ση μαία τον 9Ιεχωβά. ( ”Εξοδ. ιζ . 15.) Ό Γεδεών ψκοδό» μηοε θυσιαστήριον χαϊ έκάλεσε τό δνομα αντον ΓιεχόβαΣία- λώμ,— Ειρήνη τον Ιεχωβά. (Κριταϊ στ'. 23 , 24). Ό <5έ ’Ιεζεκιήλ προεφήχενσε περί μελλονσης χινός πόλεως, τό δνομα χής οποίας θέλει είσθαι Γ ιε ^ ό β α Σ ια ρ ρ ά .— Τό θανμα τον ’Ιεχωβά — Ίεζκλ. μη* . 35 .

(2 ) Προβάλλεχαι ώς επιχείρημα δχι, όπόχαν άναγράφεχαι δχι δ ’Ιεχωβά ενεφανίσθη είς τόν ’Αβραάμ (Γενσ. ιη' .1), καί ακολούθως είς τόν Μωνσήν ( Έξοδ. γ 3, 15), οντος βε­βαίως ήν δ Κύριος ήμών Ίησονς έν χή προανθρωπίνη ανχον κατασχάσει και οννεπώς, δχι χό δνομα τονχο άνήκεν είς Ανχόν. Άποκρινόμεθα δχι δ χοιονχος ονλλογισμός χνγ- χάνει άδικαιολόγηχος— καί δχι ίάν χό δνομα ανχό Ιφημόοθη είς δλλον, χό χοιονχον ήθελεν είσθαι άπλώς Ζνδειξις δχι δ τοιονχος δούλος, ήν εξόχως χιμώμενος παρά τον *Ιεχωβά, καί έχρησιμοποιήθη πράγματι παρ ’αντον είς είδικάς περιοτά σεις ώς Ιπιστάτης ή αντιπρόσωπος Αντον — Ιπιτετραμμένος δπως έξασκή Ινχανχω θείαν έξονσίαν καί δνναμιν. Είς χό

κεφ. χής 5Εξοδον εδάφ. 2, σαφώς γνωρίζεχαι ήμιν δχι δ άνχιπροσωπενων ίκεΐ τόν ’Ιεχωβά, καίχρώμενος τον μάλλον εξόχον Αντον δνόματος « Ο ΩΝ», ήτο « ό άγγελος [αγγελιο­φόρος] το ν ’Ιεχωβά». "Οχι ότετιμημένος ονχος άγγελος ήν «δ Λόγος» χον Ίωάν. а ' . 1 ό Κύριος ήμών Ίησονς εν χή προανθρωπίνη Ανχον καχασχάσει, χονχο ονδ’επί οχιγμήν διαμφισβηχονμεν. Ά λ λ ’ ό νπατος ονχος καί νπέρτιμος άγ- γελιαφόρος, δέν πρέπει νά σνγχέηχαι προς 5Εκείνον, ιόν ό­ποιον οντος άνχιπροσωπενει, εν τω δνόματι τον οποίον λα- λει, καί την δνναμιν χον οποίον έζήσκει, καί ήν έχορήγη- σεν είς τόν Μωνσήν.

(3) Τό χωρίον ΊΙσα. μ . 3, άναφέρεχαι είς χήν άποστο- λήν Ίωάννον χον Βαπχιοτον, « ετοιμάσατε την δδόν *Ιε- ^ ω 6 α · όπαιτεΊται δε παρ’ ήμών θά θεωρήσωμεν τονχο- ώς άπόδειξιν χον δχι χό όνομα Ίησονς δέν είναι, είμή άλλο-

Ό π ρ ω το ν ρ γ ό ς α υ τή ς 51

τι όνομα άντι τού *Ιεχωβά. Άλλα και πάλιν όπαντώμεν, ονχί. Ό 'Ιησούς ήν όντως ό геи μη μένος δούλος τον 'Ιεχωβά, καί ό ά ν τ ι π ρ ό ί ί ω π ο ς αντον μεταξύ των άνθρώπων iv τη τελεία οημσσία της λέξεως άλλ’ αυτός οντος διακηρύττει, λίγων, «ό Πατήρ άπέοτειλέ Με», « Καθώς άχούω κρίνω». «Ον δύναμαι Ιγώ ποιεϊν ά π 9 i μαντού ονδέν». « ‘Ο Πατήρ μείζων μού εστιν». 'Ημείς δε δφείλομεν νά πιστενσωμεν τον άγγελον ή άγγελιαφόρον. Τδ γεγονός έπϊ τον προκει- μένον είναι, ώς Ιχομενήδη άποδείξει, * δτι Ιωάννης ό Βα­πτιστής προετύπον μόνον μεγαλείτερόν τι να Ά γγελον, αυ­τήν την Χριστιανικήν 3Εκκλησίαν δλόκληρον εν οαρκί, ή οποία πάλιν θα είσαγάγη τον Χριστόν, κεφαλήν τε και σώμα, ίν πνευματική δόξη τό δε ϊργον τον ένδόξον Ικεί- νον Χριστού θέλει εΐοθαι εν έπϊ πλέον βήμα εις ιό ίδιον μέγα ϊργον τής ετοιμασίας τής όδού τού 'Ιεχωβά, καιδπως δοξάση τόν τόπον των ποδών αυτού. Τό ϊργον δε τούτο, σνμπληρούμενον είς τό τέλος ιής Χιλιετούς. Βασιλείας, θέλει είσθαι ή πλήρης έκπλήρωσις τής προφητείας ταύτης. — ~ΙδεΛ '. Κορινθ. ιε '. 24, 28 '1ω άν. οτ . 57. ε*. 30. Λ 28

(4) Ό Κύριος ημών 'Ιησούς όποκαλειται παρά τού Α π ο ­στόλου « Ό Κύριος τής δόξης» {A . Κορινθ. β*. 8), καιτούτο προτρεπόμεθα vd τό άναγνωρίσωμεν ώς άπόδειξιν τού δτι είναι ό ϊδιος ό Πατήρ, ό 'Ιεχωβά, διότι δ Πατήρ και εις τόν Ψαλμ κδ '. 7— 10 δρίζεται δ «Κύριος τής δόξης». Ά πα ν- τώμεν δτι τοιαύτα χλιαρά έπιχειρήματα, ώς τούτο, άποδει- κνύονσι μόνον τήν άδνναμίαν τής θεωρίας τήν δποίαν ταύτα προσάγονται δπως νποστηρίξωσιν. Ό Κύριος ήμών 'Ιησούς θέλει είσθαι όντως μεγαλοπρεπής Βασιλεύς τής δόξης, δπότε κατά τόν Χιλιετή αΙώνα θέλει κυριαρχεί έπϊ τής γής εν όνό μάτι καί δυνάμει τού Ιεχω βά. Ά λ λ 9 δ Ιδιος θεόπνευστος Απόστολος υποδεικνύει καθαρώς, Ιν τή Ιδίφ έπιστολή, iv τή δποίφ διακηρύττει τόν Ίησούν ώς « Κύριον τής δόξης», δτι δπόταν ή Βασιλεία αύτού άφιχθή εϊς τόν νψιστον βαθμόν

* Τδι Τόμον Β \ Κεφάλι Η \

52 fH Καταλλαγη

τήςδόξης, αντη θέλει παραδοθή είς τόν Πατέρα, «τόν νπο % άξαντα Αν χω [χφ Υ ίφ ] χά πάντα, Χνα ή δ θεός [ό Π ατήρ] πάντα εν πάοιν» .

(5 ) ΕΙς δυο εκ των προφητικών περιγραφών τής Χιλιε- τονζ τον Χρίστον Βαοιλείας διακηρύττεται δτι, «έν ταΐς έ - οχάταις ήμέραις το δρος [Βασιλεία] τον οίκον τον 9Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί τής κορυφής τών δρέων [άρχονσα έφ* δλων τών λοιπών Βασιλειών]. . . . Καί πολλοί θέλονσιν εί­πε?, ελθετε, καί άς άναβώμεν εις το δρος [Βασιλείαν] τον

καί θέλει διδάξει ημάς τάς δδούς αντον, καί θέλομεν περιπατήσει έν τοΧς τρίβοις αύτον . . . καί θέλει κρίνει άνά μέσοντών έθνών» — *Ησα. β*. 2-4 Μιχ. δ ', 1 ·3 .

Προσάγεται δθεν ώς Ισχυρισμός отι, άφον δ Χριστός μέλλει να βασιλεύση,καίκρίνη καί διατελή κάτοχος τής βασιλείας κατά την Χιλιετηρίδα, τό δνομα Ιεχωβά δέον νά θεωρηθή ώς ά­νομα τον Χρίστον, Ονδαμώς ! άντισχνριζόμεθα ήμεΐς, Δέν πρέπει νά λησμονώ μεν δτι πάσαι αΐ ενλογίαι άπορρέονσιν άπό τον Πατρός, καίτοι ανται έπέρχονται ήμΐνδιά τον ΥΙου, ( А / Κ ορθ . η . 6 .) Οντω δε καί έδίδαξεν ήμάς δ Κύριος ήμών 3Ιησούς διά τής πρωτύπον αντον προσευχής νά λέγω- μεν, «Πάτερ ήμών ό έν τοΐς ονρανοΐς ... *Ελθέτω η « Β α ­σ ι λ ε ί α dou* γενηθήτω τό θέλημά σον, ώς έν ονρανφ καί έπί γης» (Ματθ. στ 10). Τοντο δέ προσαποδεικνύεται καί διά τής συνεχείας τον λόγον έν τή ώς άνωτέρω προφητείφ τον Μιχαία (δ . 8), ένθα ό Χριστός («Κεφαλή» καί «σώ­μα»— ή νέα *Ιερουσαλήμ) άναφέρεται ώς «Πύργος τον ποι­μνίου», είς τόν δποΐον θέλει έλθει ή πρώτη έξονσία— ήάπο- λεσθεισα μεν έν *Εδεμ υπό τον 9Αδάμ, άπολντρωθεΐσα δέ νπο τον Χρίστον επί Γολγοθά.

( 6 ) «Βηθλεέμ Έ φραθά ,... έκ σον θέλει έξέλθει είς έμέ άνήρ διά νά είναι ηγούμενος έν τφ 9Ισραήλ τον όποιον at δξοδοι είναι ά π ά ρ ρ ς , ά π ό η μ ε ρ ώ ν α ι ώ ν ο ς » (Μιχ. ε ' . 2 ) Τους λόγους τοντονς καλού μέθα ν ’ άποδε- χθώμεν ώς άποδείξεις τον δτι δ Ιησονς ήνδ *Ιεχωβά— άπό τον αΙώνος εως τον αΙώνος— διότι δ Μωνσής διακηρύττει, « ^Ιε^ωβα · άπό τον αΙώνος ϊως τον αΙώνος, Σν είσαι δ

Ό πρωτονργός αυτής 53

θεός». — Ψαλμ χ γ '. 1, 2.9Αποχρινόμεϋα δτι ή τοιαντη άξίωσις ΙσοδνναμεΊ πρδς

άπαίτησιν δπως σνναγάγωμεν συμπέρασμα— άντιψάοχον ονχϊ μόνον προς τάς ίκατοντάόας των περιπτώσεων έν αίς ή χΟηοις τον δνόματος 9Ιεχωβά άπαντα έν ά'Αλαις Γραφαίς, άλλ9 άντιψάοχον έπίοης προς τον ειρμόν τον λόγον εν τω όποίφ οι λόγοι οντοι ενρίσκονται. 9Αναγινώσκοντες περαι­τέρω, μέχρι τον τετάρτον έδαφίον, ενρίσχομεν δ.τι λέγεται περί τον Μεοσίον : «Καί ϋέλει στα&ή χαι ποιμάνει [το ποί μνιον τον 9Ιεχωβά— Ψαλμ. χγ . 1 ] έν τη Ισχύει τον 9Ιεχωβά, εν τη μ εγ α λ ε ιό τ η τ ι τον δνόματος *Ιε}ζω6ίι τον θεόν αντον» .

Ονδεν μάλλον σαφέστερον τούτον, έπΐ τον υπό έξέτασιν ζητήματος *Οποία δε ή έννοια των άνωτέρων λόγων; 9A παντώμεν δτι οντοι δύνανται νά έννοη&ώσι χάλλιστα ώς έξης,— «Τον οποίον αι έξοδοι [προελίχ&ησαν] α π ’ άρχής, άπδ ήμερων αΐώνος [τής έλεύσιως και Μεσσιανικής αυτόν αποστολής προσχεδιασ&είσης καί διατοχ&είσης εν τω &είψ σχεδίφ] »

(1) Παραπεμπόμε&α άκολον&ως Ιχ την περί Χιλιετούς Βασιλείας προφητείαν τον ΉσοΊον χε' . 6— 9, καί σννιστάται ήμιν να ΰεωρήοωμεν ταντην ώς άπόδειξιν τον δτι το όνομα 5Ιε}ζω6ά αποδίδεται Ιχ τον Κύριον ημών 9Ιησονν, διότι εις

την εν λόγφ προφητείαν άναγράφεται δτι,— « 9Ε π ι τον δρονς τούτον [ ταντης τής Βασιλείας] ο ’Ιεχω βά των δυνάμεων &έλει κάμει είς πάντας τους λαούς ενωχίσν άπό παχέων.... θέλει καταπιεί τον δάνατον έν νίκη, και 6 *Ιε}ζω6ίι ό θεός δέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώ­πων».

Ονχϊ, άπαντώμεν. Ή προφητεία αντη πδρρω άπέχει τον ν*άποτελή άπόδειξιν τούτον Δέον όντως νά σημειώσωμεν δτι δ Κνριος ημών, ό Χριστός έν δόξη, παρίσταται έν αυτή ώς δ όμιλών, xal τό κατά τδν Χιλιετή αϊώνα έργον Αυτόν συνο­ψίζεται έν τφ πρώτφ χωρίφ τον έν λόγφ κεφαλαίου, δπερ λέγει, « 9Ιεχωβά, σν είσαι ό θεός μ ον θέλω σέ ύψώνει [τιμά] &ελω υμνείτο όνομά σον» Τοιοντον &έλει εϊσδαι

54 Ή Κ α τα λ λ α γ η

τό άποτέλεσμα τής χιλιετούς Βασιλείας* κατά δέ το τέλος αν της τα πάντα ΰέλουσιν ύποταχ&ή καί λάλιν εις τον *Ιεχωβά, τον οποίον η δύναμις, ενεργούσα ίν τω Χριστφ, είναι δτι μέλλει να καϋυποτάξη ν π 9 αυτόν τα πάντα. €Ο Μεσαίας έρ­χεται έπϊ γης ώς παντοδύναμος υπηρέτης καί άντιβασιλενς τον ’Ιεχωβά, ώς Έ μμανουήλ, «θεός μεΰ* ήμών». 9Η εκ δοχή δ* αϋτη προσεπιβεβαιοϋται τελείως παρά τον ’Αποστό­λου Παύλον, δστις, παραϋέτων Ικ της προφητείας ταύτης, και δεικνύων την έκπλήρωσιν αυτής ώς έσομένην έν τη κα­ταστροφή τον ’Αδαμιαίου θανάτου κατά την διάρκειαν τον χιλιετούς αΐώνος, έπάγεται, «τω © ε ω δ έ ^ ά ρ ι ς τ ω δ ι - δ ι δ ό ν τ ι η μ ΐ ν το ν ϊ κ ο ς [την άπελευϋέρωσιν, τον θρίαμβον] δ ι α τον Κυρίου ημών *Ιησού Χριστού» — Α ', Κορ& ιε , 57.

(8) Ε πίσης καλούμενα νά άναγνωρίσωμεν ώς άπόδειξιν τού δτι τό όνομα *Ιεχωβά ανήκει δεόντως εις τόν Κύριον ήμών *1ησονν, τό γεγονός δτι ονομάζεται θαυμαστός, Σύμβουλος [οδηγός, ή ΰαυμάσιον υπόδειγμα], θεός Ισχυρός, Πατήρ τού μέλλοντος αίώνος [ή ΑΙώνιος Πατήρ, κα ι9 άλλην μετά- φρασιν], "Αρχών ΕΙρήνης» — cHoa. &'. 6.

θά έξετάσωμεν τήν πλήρη έννοιαν τής Γραφικής ταύτης περικοπής βραδύτερον* σημειούμεν όμως έντανϋα δτι ούδεν των έν αυτή δικαιολογεί ημάς νά άποδώσωμεν τό όνομα 9Ιε­χωβά εϊς τόν υπερύμνητον Κύριον ήμών καί Διδάσκαλον, τόν 9Ιησονν. Σημειωτέον δε δτι, έάν ή τοιαύτη ιδέα ήν άλη&ής, ούδεν άλλο καλλίτερον μέρος ήδύνατο νά εΰρε&ή όπως με­ταξύ τών άλλων τίτλων προστε&ή καί τό όνομα 'Ιεχωβά. Τουναντίον δμως,τό άμέσως επόμενον εδάφιον μαρτυρεί δτι, « Ό ζήλος τού 9Ιεχωβά τών δυνάμεων ΰέλει έκτελέσει τούτο» [τά τής προφητείας] — έδάφ 7.

(9) «ΕΙπϊ προς τάς πόλεις τού 9Ιούδα, ίδον δ θεός ήμών ! 9Ιεχωβά ό θεός [ Α δ ω ν ο ϊ 9Ιεχωβά] &έλει έλϋει μετά δννάμεως, καί δ βραχίων Αυτού &έλει έξονσιάζει δι αυτόν. . . . &έλει βοσκήσει τό ποίμνιον αυτού ώς ποι- μήν »— еНаа. μ . 10

Τό χωρίον τούτο ώσαύτως προβάλλεται ήμίν ώς tv εκ

Ό πρωτονργός αυτής 55

τών χωρίων, iv εις δ Λυτρωτής ημών δνομάζεται <5(d του μεγάλου ονόματος Ιεχω βά . Αλλ ημείς άπαντώμεν, ονχί*— ο Κύριος ημών δνομάζεται Ιντανθα δ βραχίων τον Ι ε ­χωβά, ώς καί εις άλλα μέρη έπίσης: «δ Ιοχυρδς τον Ιεχωβά βραχίων θέλει εξουσιάζει αυτόν,» μέχρις ου κα ταργήοη πάσαν αρχήν και εξουσίαν ίναντιουμένην είς τον ’Ιεχωβά καί τον δίκαιον Αυτόν νόμον* — μέχΟ^ζ ον Ικφέρη την κρίσιν εϊς νίκην, μέχρι ον καταστήση τον τόπον τών ποδών τον *Ιεχωβά (την γην, τό νποπόδιον τών ποδών Αυτόν) ένδοξον, καί παραδώσει τέλος την Βασιλείαν εις τον θεόν και Πατέρα—Α. Κορ. ιε . 2 4 —28, Ματθ. ιβ '. 20.

5Ε τέρα παραδείγματα, εϊς τα όποια δ Κύριος ήμών 9Ιησονς παρίοταται προφητικώς ώς δ βραχίων, η ή δνναμις τον Ιεχωβά εϊσι τα έξης :

«Τίς επίστενσεν εις τό κήρυγμα ήμών ; καί δ Β Ρ Α Χ ΙΩ Ν τον Κυρίου είς τίνα άτεκαλύφθη; [ελάχιστοι μόνον άναγνω- ρίζουσι τον βραχίονα τον Κυρίου κατά τον παρόντα αιώνα— «ον πολλοί σοφοί, <5νναιθί, ενγενεΊς»] . . . είναι κατα; πεφρονημένος και άπερριμμένος υπό τών ανθρώπων» — *Ησα. νγ . Ίωάν. ιβ '. 38

«Αί νήσοι θέλουσι προσμένει εμέ, καί θελουσιν έλπίζει. έπί τον [ίρα^ίονά μου». — *Ησα να '. 5, 9.

« Ό ’Ιεχωβά έγύμνωσε τόν °Αγιον Αντον ί?0α Χίο ν α ένώπιον πάντων τών ίθνών [κατά την εγκατάστασιν τής Βασιλείας τον ] και πάντα τά πέρατα τής γής θέλουσιν Ιδεϊ, την σωτηρίαν τον Θεόν ήμών» — Ήσα. ν β \ 10.

« Ό β ρ α χ ίω ν τον ’Ιεχωβά ένήργησεν είς ανιόν σω­τηρίαν . . . . Και δ Λυτρωτής θέλει έλθει είς Σιών, καί πρός τους όσοι εκ τον ’Ιακώβ έπιστρέφουσιν από τής παρα βάσεως, λέγει δ ’Ιεχωβά» — еНоа νθ ' . 15— 20.

(10) Είς Ίωάννην ιβ . 41 άναγινώσκομεν, «ταντα ειπεν €Ησαΐας δτι είδε την δόξαν Αντον καί έλάλησε περί αντον»* ini τονιω δέ καλούμεθα νά συνομολογήσω μεν δτι ταντα κυρίως άναφέρονται είς τό *Ησα. στ . 1. Άπαντώμεν δτι είς τούτο συμφώνου μεν : δέον δμως νά σημειωθή δτι ή Εβραϊκή λέξις, ή μεταφραζόμενη Κύριος είς τό iv λόγω

56 Ή Κ α τα λ λ α γ η

χωρίον, δέν είναι *Ιεχωβά αλλά *Αδωνάϊ δ δέ ισχυρισμός ήμών έπι τον ζητήματος είναι δτι τό δνομα Ιεχωβά εις ούδένα άλλον Ιφαρμοζεται εϊδιχώς, εϊμή εις τον Ουράνιον Ποτέρα και μόνον — χαίτοι ένόέχεται ν* άναφέρηται χαι εις τους είδιχονς Αύχον άπεσταλμένους, χα ϋ 9 8ν χρόνον οίτοι λαλονσιν ή δρώοιν άντ9 Αντον άντιπροοωπεντιχώς χαι Ιν τφ δνόματι Αυτόν .

Ονδ9 άμφιαβητονμεν δτι δ τίτλος 9Αδωνάϊ χρησιμοποιείται ίνίοτε ώς εϊς έχ των πολλών τίτλωχ τον Ουρανίου Πατρός. Ό ,τ ί έν τούτοις Ισχνριζόμεΰα είναι δτι Ιν τφ προχειμένω έδαφίφ δ τίτλος ουτος δεν άναφέρεται εις τον Πατέρα, аЯЯа εις τον Υίόν. Ή αύτή λέξις 9Αδωνάϊ είναι έν χρήαει όμοίως έν οχέοει πρός τον Χριστόν χαι την Χιλιετή αυτόν βασι­λείαν Ιν τφ δεντέρφ Ψαλμφ (έδαφ . 4 — 9), « Ό Κύριος ( Ά δ ω ν ά ϊ ) ϋέλει έχμνχτηρήσει Αντονς' τότεϋέλει λαλή- οει πρός αντονς έν τή δργή Αντον χα\ έν τφ 3νμφ Αντον 9 λει συνταράξει Αύτονς . . . Ό Κύριος ( ’Ιεχω βά ,) είπε πρός έμέ, « ΥΙός μου είσαι Σν, εγώ σήμερον σε εγέννησα.»

9Αλλ ίσως ήϋελέ τις Ισχνρισϋή δτι τό δνομα Ά δ ω ν ά ϊ τον έδαφ. *Ησα στ . 1 άνάγχη πάσα ν ' άναφέρηται εις τό Ιδιον πρόσωπον ώς χαΐ τό ’Ι ε χ ω β ά των έδαφ. 3 χαι 5. 9Απαν- τώμεν δτι δέν δχει όντως: « Ό *Αγγελος τής Διαϋήχης», δ αντιπρόσωπος τον *Ιεχωβά, δεόντως άννμνεϊται χαϊ δοξο­λογείται έν τφ δνόματι τον Πατρός, τόν όποιον έχπροσωπεϊ. Σημειώσατε δέ πάλιν δτι έν τφ έδαφ, 8 δέν είναι δ Ι ε ­χ ω β ά δστις δίδει τό άγγελμα, ουδέ δ εξαγγέλλων την χρ ί- οιν, άλλ9 δ Ά δ ω ν ά ϊ s διότι δ Πατήρ «την χρίσιν πάσαν δέδωχε τ φ Υ ϊ φ » .— Ματ&. χγ*. 34, 36, 38. *Ιω άν. ε . 22, 27. 1

θά ήδυνάμε&α επίσης νά παραΰέσωμεν χαι ίτερα παρα­δείγματα μνείας τον Κνρίον ημών *Ιησού, εν ι ΐτ ε ν ω d w $V<ld£iu> πρός ιό δνομα ’Ι ε χ ω β ά 9 χαι εϊς τά όποια έν τοότοις ετέρα τις λέξις άπαντφ έν χρήσει έν τώ *Εβραϊχώ ,χαϊ μεταφράζεται έξίσον Κ ύ ρ ιο ς εις ιάς παρ9 ή μ ΐν 'Ε λ - ληνιχάς μεταφράσεις των Γραφώ ν' Δότε προσοχήν εις χήν διαχήρνξιν χον Μαλαχίον, « 9Ιδον έγώ αποστέλλω τόν

Ό π ρ ω το ν ρ γ ό ς α υ τή ς 57

9Αγγελόν μον, καί ΰέλει κατασκευάσει την οδόν εμπροσΰέν μου καί ό Κύριος [*ΑΪ> ώ ν9 έκ της αν της ρίζης εξ ης καί τό * Α δ ω ν ά ι ]9 τον όποιον σεις ζητείτε, έξαίφνης &έλει ίλ&εϊ είς τον ναόν Αντον, καί 6 άγγελος της δια&ήκης τον οποίον σεις θέλετε. Ιδού, έρχεται,λέγει δ Κ νριος[9Ι ε χ ω β ά 7 των δυνάμεων . . . . καί &έλει καθαρίσει τους νώνς τον Λενί, καί &έλει στραγγίσει αντους ώς τό χρνσίον καί τό αργύρων, καί &έλονσι προσφέρει εις χόν Κύριον [ Ιεχω βά] προσφοράν έν δικαιοσύνη » — Μαλαχ. γ ' . 1— 4.

Έτέρα παρομοία τον αντον ειδονς ανοχέτησις άπαντα είς τον έξοχον Μεσσιανικόν Ψαλμόν , δστις λέγει. «Σν είσαι ώραιότερος τών υιών τών άν&ρώπων* έξεχύ&η χάρις είς τά χείλη σον <5ίά τοντο σε ηνλόγησεν 6 θεός είς τον αίώνα.... *0 ΰρόνος σον, θεέ, είναι είς τον αίώνα τον αίώνος, σκή- πτρον εν&ντητος είναι τό σκηπτροντης βασιλείας Σον* ήγά πησας δικαιοσύνην καί εμίσησας άδικίαν* διά τοντο έχρισε σε ό ® ε6ς* ό ® ε 6 ς Σ ο ν , έλαιον άγαλλιάσεως υπέρ τονς με- τόχονς σον», *Ακολούθως ή *Εκκλησία άναφέρεται ώς ή ϋνγάτηρτον Πατρός, καί ώς ή νύμφη, ή γυνή τον 9Αρνιον> καί προτρέπεται αντη να τίμηση, να προσκννήση τον Υιόν τον Βασιλέως ώς Κύριόν της,— «Καί ϋέλει επιθυμήσει 6 Βασιλεύς τό κάλλος σον: διότι Αντός είναι ό Κύριός σου [ 4Α δ ω ν , ονχί 9Ιεχωβά] ,καί προσκννησον Αυτόν». — Ψ αλμ , με*. 2 — 11 €Εβρ. a . 8 — 9. Α \ Κ ορθ. <α\ 8. 9Εφεσ. ε ' . 23, *Ιωάν. ε . 23.

(11 ) Καλούμενα ωσαύτως ν % άναγνωρίσωμεν τά iv eHoa. η . 1 3 , 1 4 , ώς άπόδειξιν τον δτι τό όνομα 9Ιεχωβά εφαρμό­ζεται επί τον Κυρίου *Ιησον. Τό έν λόγω χωρών έχει ώς εξής: «Τον Ι ε χ ω β ά τών δυνάμεων Αντον άγιάσατε' καί Αντός ας είναι 6 φόβος σας, καί Αντός άς είναι 6 τρόμος Σας». Ή έμφασις όμως τίθεται Ιπί τον έπομένον έδαφίον, τό όποιον, χωρίς νά εξειδικεύη τ ό π ο ΐ ο ς , λέγει, «Καί θ έ- λει εΐοθαι διά πέτραν προσκόμματος καί δια βράχον πτώ­σεως είς τονς δύο οικονς τον Ισραήλ». Δεν δννάμεθα δθεν ν 9 αποδεχθώ μεν τοντο ώς άπόδειξιν τον έν λόγφ ισχυρισμόν* διότι, δλως τουναντίον, δ ειρμός τον κειμένου δεικνύει ήμϊν

58 Ή Κ α τα λ λ α γ η

καί τρίτον и πρόοωπον (έκτος τον *Ιεχωβά καί τον Π ρ ο ­φήτου), αυτόν τον Κύριον ημών *Ιησονν, 'Όστις λέγει, «Δε- σον την μαρτυρίαν, σφράγιαον τον νόμον μεταξύ των μαθη - των μου. Εγώ δέ θέλω περιμένει τον ’Ι ε χ ω β ά .... *Ιδού έγώ καί τά παιδία τα δποΊα μοϊ ϊδωκεν & 5Ιε^ ω 6 6 » .— еНоа η . 1 6 — 18. παράβαλλε πρός *Εβρ. β ' . 13.

(12 ) Ό Ψαλμός ρι' . προσάγεται ώς άπόδειξις τον δ,и δ Κύριος 'Ιησούς δνομάζεται Ιν ταις Γραφαϊς ^Ιε^ωβά · * Α - παντώμεν δτιούδεν έπιχείρημα ήδύνατο νά είναι μάλλον έκζε- ζητημένον καί μάλλον αναληθές. "Ολως τουναντίον, 6 έν λόγω Ψαλμός άποδεικνύει άκριβώς τό άντίθετον. «ΕΙπεν δ Ι ε ­χωβά πρός τον 9Αδών, κάθον έκ δεξιών μου, εως ον θέσωτους Ιχθρούς οον ύποπόδιον τών ποδών αον...... Ό Ά δ ω ν0 έκ δεξιών οον [τον Ιεχω βά] θέλει σνντρίψει, κλπ». Κ αί πάλιν,« ώμοσεν δ ’ Ι ε χ ω β ά καί δέν θέλει μεταμεληθή, Σ υ είσαι ίερενς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχιοεδέκ» . — Ψαλμ ρι'. 1 , 4 , 5.

Εκείνος δατις δίν δνναταινά Ιδη δτι δ άναφερόμενος έν- τανθα ώς *Αδών, Κύριος, άννψονται έν τή δεξιά τον *Ι ε ­χωβά ή εις θέσιν νψίστης έννοιας, καί καθίσταται Ιερενς νέας διατάξεως πραγμάτων, δ τοιοντος διατελεΐ άναμφιβό- λως τετνφλωμένος υπό τών προλήψεών τον. Τους τοιοντονς παραπέμπομεν εις αυτήν τήν έρμηνείαν τών λόγων τούτων ν π 9 αυτόν τον Κυρίου ημών, καί την έφαρμογήν τών λόγων τούτων είς *Εαυτόν, δι* τών δ ποιων άποδεικνύει сΕαυτόν ώς δντα τον *Α5ών* τον Κύριον τον Δαυίδ, τον νπερυψω- θέντα παρά τον Κυρίου τον, τον Ιεχω βά . — Μ ατθ. κβ. 44, 45.

Ό * Απόστολος Πέτρος, προσέτι, όμιλών νπό την έπίδρα- σιν τον άγίου πνεύματος κατά την Πεντηκοστήν, τήν αυτήν εκαμεν έφαρμογήν τών λόγων τούτων. *Επίσης δ * Απόστο­λος Παύλος άναφέρει τους Ιδιους λόγους μετά ίσης σημα­σίας καί βαρύτητος.—Πράξ. β>. 34 *Εβρ.α' 13, ι '. 12, 13.

(13) 'Επειδή δέ δ Κύριος ημών *Ιησούς άνομολογεϊται ών δ Μέγας Διδάσκαλος, προβάλλεται δ Ισχυρισμός δτι Αυτός έξεπλήρωσε τήν πρόρρησιν, «Πάντες ot υ\οί σου θέλουσιν