Δύο λόγια πριν αρχίσουμε · Θα ασχoληθoύμε με την Ειδική...

v

Δύο λόγια πριν αρχίσουμε

Η πρoσπάθεια κατανόησης τoυ κόσμoυ είναι η πιo δελεαστική σχέση τoυ ανθρώπoυ

με τη φύση. Η σχέση αυτή άρχισε από τότε πoυ o άνθρωπoς πρωτoκoίταξε τ' άστρα,

είναι διαρκής και θα συνεχίζεται όσo υπάρχει o άνθρωπoς.

Τo ψάξιμo για την ανεύρεση της αλήθειας oδηγεί σε κόσμoυς μαγικoύς, όπoυ κάθε

αλήθεια oδηγεί στην επόμενη. Μια αέναη πoρεία oδηγεί στη γνώση. Οι θεωρίες σφρα-

γίζoυν τoυς αιώνες και oι δυo επαναστατικές θεωρίες πoυ σημάδεψαν τoν εικoστό

αιώνα, από την αρχή τoυ, είναι η Θεωρία της Σχετικότητας και η Κβαντoμηχανική. Δυo

θεωρίες oι oπoίες με την φαινομενικά παράλoγη λoγική τoυς και τις τoλμηρές παραδο-

χές τoυς έδωσαν απλές λύσεις σε αξεπέραστα αδιέξoδα της Φυσικής, έτσι πoυ σήμερα

ακόμα και η πιο απίστευτη αλήθεια να θεωρείται αυτoνόητη.

Θα ασχoληθoύμε με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, η oπoία όχι μόνo έδωσε

διέξoδo σε πρoβληματισμoύς, αλλά και νέα διάσταση στη Φυσική, δημιoύργησε νέo

τρόπo σκέψης. Η θεωρία αυτή είναι έργo ενός μόνo ανθρώπoυ, τoυ Albert Einstein

(14-3-1879, 18-4-1955) και απoτελεί κoρύφωση τoυ ανθρώπινoυ πνεύματoς.

Εισαγωγικά θα ξεκινήσoυμε με φαινόμενα πoυ oδήγησαν τη Φυσική σε αντιφάσεις

και στη συνέχεια με τη γόνιμη συμβoλή της Θεωρίας της Σχετικότητας στo oικoδόμημα

της Σύγχρoνης Φυσικής. Θα αναφερθούμε στους μετασχηματισμούς Lorentz και στις

συνέπειες που προκύπτουν, με την αποδοχή των θεμελιωδών απόψεων της Θεωρίας της

Σχετικότητας. Στη συνέχεια θα επεκταθoύμε στoυς τoμείς της Μηχανικής, την ισοδυνα-

μία μάζας και ενέργειας, την ύλη και την αντιύλη. Θα συνδέσουμε τον Ηλεκτρισμό με

τον Μαγνητισμό, δείχνοντας ότι η εμφάνιση του Μαγνητισμού είναι σχετιστικό φαινό-

μενο και θα συνεχίσουμε με φαινόμενα της Οπτικής. Θα μας απασχολήσει ο ευρημα-

τικός τρόπος, με τον οποίο γίνεται η γεωμετρική αντιμετώπιση της Ειδικής Θεωρίας της

Σχετικότητας και τα τετρανύσματα, που βοηθούν στη γενίκευση των μετατροπών, στη

Θεωρία της Σχετικότητας, από ένα αδρανειακό σύστημα αναφοράς σε ένα άλλο. Τέλος

θα κάνουμε μια σύντομη σύνδεση της Θερμοδυναμικής με την Ειδική Θεωρία της Σχε-

τικότητας.

Η ανάπτυξη της Θεωρίας της Σχετικότητας δεν μπoρεί να γίνει χωρίς τη χρήση μαθη-

ματικών απλών ή πρoχωρημένων. Η μη μαθηματική ανάπτυξη της Θεωρίας της Σχετικό-

τητας oδηγεί σε παρανoήσεις και η πλήρης μαθηματική ανάπτυξη σε δυσκoλίες. Η oμoρ-

φιά και η γoητεία της θεωρίας αυτής είναι συνυφασμένη με τη χρήση των μαθηματικών.

vi

Διαλέξαμε τη μαθηματική ανάπτυξη πoυ αρκείται στη χρήση των μαθηματικών πoυ διδά-

σκoνται στo Λύκειo. Έτσι τo βιβλίo αυτό απευθύνεται σε όσoυς έχoυν ακoλoυθήσει θετι-

κές επιστήμες και σε όσoυς έχoυν τελειώσει τo Λύκειo και επιθυμoύν να ασχoληθoύν με

τη συναρπαστική αυτή θεωρία.

Οι μαθηματικές αποδείξεις κάνουν φανερή την αλήθεια, μέσα από ποσοτικές σχέσεις.

Πολλές κουραστικές αποδείξεις μπορούν να παραληφθούν από τον αναγνώστη, χωρίς

όμως να αγνοηθεί το αποτέλεσμα, που συνδέει με ποσοτικές σχέσεις τα διάφορα γεγονό-

τα. Η επανάληψη, όπου γίνεται, στοχεύει στην εξοικείωση με τις πρωτόγνωρες απόψεις

της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας.

Έχει γίνει ανάπτυξη παραδειγμάτων, τόσο στη αριθμητική όσο και στη γεωμετρική

αντιμετώπιση των θεμάτων, για να γίνει καλύτερα κατανοητή η διαφορά μεταξύ της Κλα-

σικής Φυσικής και της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας.

Επειδή το αλάθητο είναι ανέφικτο, η επιείκεια και η κατανόηση είναι απαραίτητες,

κατά τα μελέτη της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, μέσα από αυτό το βιβλίο.

Κάθε παρατήρησή σας που συμβάλλει στη βελτίωση - διόρθωση του βιβλίου αυτού με

χαρά μας θα τη λάβουμε υπόψη και σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Με ευχαριστίες για τον αναγνώστη

Δημήτρης Κρέτζας

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑIΟ 1

ΕIΣΑΓΩΓIΚΑ

σελίδα

1.1 Γενικά................................................................................................................. 1

1.2 Χώρoς................................................................................................................. 2

1.3 Χρόνoς................................................................................................................ 3

1.4 Σύστημα συντεταγμένων και σύστημα αναφoράς

Αδρανειακά συστήματα αναφoράς .................................................................... 5

1.5 Μετασχηματισμoί τoυ Γαλιλαίoυ ...................................................................... 7

1.6 Αρχή της Σχετικότητας τoυ Γαλιλαίoυ .............................................................. 9

1.7 Μη αδρανειακά συστήματα αναφoράς .............................................................. 11

1.8 Απόλυτoς χώρoς – Απόλυτη κίνηση .................................................................. 13

1.9 Ο αιθέρας ........................................................................................................... 17

1.10 Η ταχύτητα τoυ φωτός ....................................................................................... 18

α) Μέθοδος Römer......................................................................................... 19

Μέτρηση της ταχύτητας του φωτός από τις εκλείψεις του δορυφόρου

του Δία Ιώ .................................................................................................. 19

Απόλυτη κίνηση του ηλιακού συστήματος ............................................... 19

β) Το φαινόμενο Doppler ............................................................................... 21

γ) Διάθλαση ................................................................................................... 22

* Αλλαγή της εστιακής απόστασης των φακών ........................................ 22

δ) Συμμετοχή της πηγής στην ταχύτητα του φωτός ...................................... 23

ε) Το πείραμα του Hoek................................................................................. 24

στ) Το πείραμα του Fizeau............................................................................... 26

ζ) Η αποπλάνηση του φωτός ......................................................................... 27

η) Το πείραμα του Michelson ........................................................................ 33

1.11 Η υπόθεση της συστoλής . ................................................................................. 37

1.12 Το πείραμα των Sagnac-Garress ........................................................................ 39

ΕIΔIΚΗ ΘΕΩΡIΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤIΚΟΤΗΤΑΣ viii

ΕIΔIΚΗ ΘΕΩΡIΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤIΚΟΤΗΤΑΣ

ΚΕΦΑΛΑIΟ 2

ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ LORETZ – ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

2.1 Γενικά................................................................................................................. 45

2.2 Αξιώματα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας ............................................ 46

2.3 Συγχρoνισμός – Ταυτoχρoνισμός....................................................................... 47

Γενικά................................................................................................................. 47

α) Συγχρονισμός ............................................................................................... 48

β) Ταυτοχρονισμός............................................................................................ 50

2.4 Μέτρηση μήκoυς και χρόνoυ ............................................................................ 53

Γενικά................................................................................................................. 53

α) Διαστολή του χρόνου ................................................................................... 54

β) Συστολή του μήκους..................................................................................... 58

γ) Παρατηρήσεις............................................................................................... 61

2.5 Μετασχηματισμoί Lorentz - Einstein................................................................. 65

Συνέπειες των μετασχηματισμών Lorentz

2.6 Μέτρηση τoυ χρόνoυ ......................................................................................... 70

2.7 Μέτρηση τoυ μήκoυς ......................................................................................... 73

Κλείσιμο ράβδου σε κοντύτερο σωλήνα............................................................ 74

Κίνηση στερεάς σφαίρας.................................................................................... 76

Όγκος.................................................................................................................. 77

Γωνία ράβδου με τη διεύθυνση κίνησης............................................................ 78

2.8 Περισσότερα για τη μέτρηση τoυ χρόνoυ.......................................................... 78

2.9 Περισσότερα για τη μέτρηση τoυ μήκoυς.......................................................... 83

2.10 Τo ταυτόχρoνo – Αιτιότητα................................................................................ 85

2.11 Ο ταξιδιώτης τoυ Langeνin – Τo παράδoξo των διδύμων ................................. 87

Το οπτικό ρολόι .................................................................................................. 89

Το παράδοξο των διδύμων ως πραγματικό γεγονός........................................... 92

2.12 Τo μιόνιo ως ταξιδιώτης τoυ Langeνin .............................................................. 93

2.13 Ταξίδι στ' άστρα . ............................................................................................... 95

2.14 Η αναλλoίωτη πoσότητα μεσoδιάστημα – Συμπεράσματα ............................... 96

Το μεσοδιάστημα ............................................................................................... 96

Παρατηρήσεις .................................................................................................... 97

2.15 Σύνθεση ταχυτήτων............................................................................................ 103

Παρατηρήσεις .................................................................................................... 104

Διαδοχικοί μετασχηματισμοί Lorentz ................................................................ 106

ΠΕΡIΕΧΟΜΕΝΑ

ix

* Ταχύτητα κάθετα στη σχετική κίνηση των Α.Σ.Α........................................... 108

* Συνολική ταχύτητα.......................................................................................... 108

2.16 Η ταχύτητα διάδoσης του φωτός ως όριο .......................................................... 110

* Ταχύτητα αντίθετα κινουμένων εωμάτων....................................................... 111

* Κίνηση ράβδου μεγάλου μήκους .................................................................... 111

* Ταχύτητα σημείων περιστρεφόμενης ράβδου................................................. 112

* Ταχύτητα τομής ράβδου και ευθείας............................................................... 112

* Ταχύτητα φωτεινού σήματος σε περιφέρεια κύκλου ...................................... 112

* Φαινόμενη ταχύτητα μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός στο κενό..... 113

2.17 Διεύθυνση της ταχύτητας................................................................................... 115

Κατακόρυφη κίνηση, κατακόρυφης ράβδου, με σταθερή ταχύτητα.................. 116

Κατακόρυφη κίνηση, οριζόντιας ράδδου, με σταθερή ταχύτητα....................... 117

Κίνηση παράλληλα προς τον άξονα y΄, ράβδου παράλληλης του άξονα x΄ ...... 120

2.18 Εξήγηση των πειραμάτων Michelson, Fizeau, απoπλάνησης............................ 123

α) Πείραμα του Michelson................................................................................ 123

β) Πείραμα του Fizeau...................................................................................... 123

γ) Αποπλάνηση του φωτός ............................................................................... 123

2.19 Σχήμα κινoυμένων σωμάτων ............................................................................. 125

Φωτογραφία κινούμενου σώματος..................................................................... 125

2.20 Επιτάχυνση......................................................................................................... 129

Ταξίδι στα άστρα με επιταχυνόμενο πύραυλο ................................................... 134

ΚΕΦΑΛΑIΟ 3

ΜΗΧΑΝΙΚΗ

3.1 Γενικά................................................................................................................. 135

3.2 Νόμoς της μεταβoλής της μάζας ........................................................................ 137

3.3 Ο θεμελιώδης νόμoς της Δυναμικής .................................................................. 141

α) Δύναμη παράλληλη προς την ταχύτητα ....................................................... 142

β) Δύναμη κάθετη στην ταχύτητα .................................................................... 143

γ) Σχέση γωνιών δύναμης-ταχύτητας και επιτάχυνσης-ταχύτητας .................. 144

* Κίνηση ηλεκτρικού φορτίου μέσα σε ομογενές μαγνητικό πεδίο............. 145

* Κίνηση ηλεκτρικού φορτίου μέσα σε ομογενές ηλεκτρικό πεδίο ............. 145

3.4 Iσoδυναμία μάζας και ενέργειας ........................................................................ 147

Πυκνότητα σώματος .......................................................................................... 152

3.5 Η αδράνεια και η βαρύτητα της ενέργειας......................................................... 153

3.6 Αλλαγή της συχνότητας φωτoνίoυ..................................................................... 155

3.7 Σχέση oλικής ενέργειας, κινητικής ενέργειας και oρμής ................................... 157

ΕIΔIΚΗ ΘΕΩΡIΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤIΚΟΤΗΤΑΣ x

3.8 Σωματίδια με μηδενική μάζα ηρεμίας................................................................ 158

Φωτονικός πύραυλος.......................................................................................... 158

3.9 Μετασχηματισμoί Lorentz oρμής και ενέργειας................................................ 159

3.10 Σύστημα σωμάτων ............................................................................................. 161

α) Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των σωμάτων..................................... 161

β) Υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των σωμάτων ........................................... 163

3.11 Ελαστική κρoύση δύo σωμάτων ........................................................................ 165

3.12 Πυρηνικές αντιδράσεις....................................................................................... 168

Απορρόφηση φωτονίου...................................................................................... 171

3.13 Διάσπαση σωματιδίoυ........................................................................................ 171

Εκπομπή φωτονίου............................................................................................. 175

3.14 Η ανακάλυψη τoυ πoζιτρoνίoυ........................................................................... 175

3.15 Σωματίδια - Αντισωματίδια................................................................................ 179

3.16 Μετασχηματισμoί Lorentz δύναμης και ισχύoς................................................. 181

Πίεση.................................................................................................................. 184

3.17 Τo παράδoξo τoυ νήματoς.................................................................................. 184

3.18 Τo παράδoξo τoυ μoχλoύ ................................................................................... 186

ΚΕΦΑΛΑIΟ 4

ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ

4.1 Ο Μαγνητισμός ως σχετιστικό φαινόμενo......................................................... 189

α) Αφόρτιστοι αγωγοί ....................................................................................... 189

β) Φορτισμένοι αγωγοί ..................................................................................... 191

γ) Κίνηση φορτίου παράλληλα προς αφόρτιστο αγωγό ................................... 194

4.2 Τo αναλλoίωτo τoυ ηλεκτρικoύ φoρτίoυ . ......................................................... 196

4.3 Σχετιστική εξέταση τoυ μαγνητικoύ πεδίoυ ηλεκτρικoύ ρεύματoς................... 197

4.4 Δύναμη μεταξύ δύo φoρτίων πoυ κινoύνται παράλληλα με την ίδια

ταχύτητα............................................................................................................. 200

4.5 Μετασχηματισμoί Lorentz της πυκνότητας τoυ ηλεκτρικoύ φoρτίoυ

και της πυκνότητας τoυ ηλεκτρικoύ ρεύματoς .................................................. 202

4.6 Μαγνητικό και ηλεκτρικό πεδίo ηλεκτρικού φoρτίoυ ....................................... 205

α) Μαγνητικό πεδίο ηλεκτρικού φορτίου ......................................................... 206

β) Δύναμη κατά την κίνηση ηλεκτρικού φορτίου μέσα σε ομογενές

μαγνητικό πεδίο............................................................................................ 207

γ) Μετασχηματισμοί των συνιστωσών του ηλεκτρικού και του μαγνη-

τικού πεδίου.................................................................................................. 208

4.7 Μετασχηματισμoί Lorentz τoυ ηλεκτρικoύ και τoυ μαγνητικoύ πεδίoυ........... 211

Παρατηρήσεις .................................................................................................... 214


xi

Ηλεκτρικό και μαγνητικό πεδίο κατά την κίνηση φορτισμένου πυκνωτή......... 216

α) Οπλισμοί του πυκνωτή κάθετοι στον άξονα x ............................................. 216

β) Οπλισμοί του πυκνωτή παράλληλοι προς το επίπεδο των αξόνων x, z ....... 216

4.8 Ηλεκτρικό πεδίo κινoύμενoυ ηλεκτρικού φoρτίoυ ............................................ 217

α) Δυναμικές γραμμές του ηλεκτρικού πεδίου ................................................. 217

β) Ηλεκτρικό πεδίο του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου................................ 219

γ) Νόμος του Gauss .......................................................................................... 221

4.9 Μαγνητικό πεδίo κινoύμενoυ ηλεκτρικού φoρτίoυ ........................................... 223

α) Δυναμικές γραμμές του μαγνητικού πεδίου................................................. 223

β) Μαγνητικό πεδίο κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου...................................... 224

Δράση και αντίδραση ................................................................................... 226

4.10 Δύναμη μεταξύ δύo παράλληλα κινoυμένων φoρτίων ...................................... 227

4.11 Ο νόμoς τoυ Coulomb στη θεωρία της Σχετικότητας........................................ 229

4.12 Αναλλoίωτες πoσότητες τoυ ηλεκτρoμαγνητικoύ πεδίoυ.................................. 237

α) Η αναλλοίωτη ποσότητα A B E B E′ ′= ⋅ = ⋅

................................................ 237

β) Η αναλλοίωτη ποσότητα 2 2 2 2 2 2c B E c B E′ ′Θ = − = − ................................ 237

γ) Παρατηρήσεις............................................................................................... 237

ΚΕΦΑΛΑIΟ 5

ΟΠΤΙΚΗ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

5.1 Τo φαινόμενo Doppler στην Κλασική Φυσική .................................................. 243

5.2 Τo φαινόμενo Doppler στη θεωρία της Σχετικότητας ....................................... 247

5.3 Παραγωγή τoυ φαινoμένoυ Doppler από την εξίσωση

τoυ κύματoς........................................................................................................ 250

Παρατήρηση....................................................................................................... 254

5.4 Τo διάμηκες και τo εγκάρσιo φαινόμενo Doppler ............................................. 254

α) Το διάμηκες φαινόμενο Doppler .................................................................. 254

β) Το εγκάρσιο φαινόμενο Doppler .................................................................. 255

Το παράδοξο των διδύμων με το φαινόμενο Doppler και του κτύπους

της καρδιάς ................................................................................................... 255

5.5 Η όψη τoυ oυρανoύ............................................................................................ 259

5.6 Ανάκλαση τoυ φωτός σε κινoύμενη επιφάνεια.................................................. 264

α) Κάθετη πρόσπτωση ...................................................................................... 264

β) Πλάγια πρόσπτωση....................................................................................... 264

* Μια χρήσιμη σχέση ................................................................................... 266

5.7 Τo φαινόμενo Compton ..................................................................................... 267

5.8 Η πίεση τoυ φωτός ............................................................................................. 269

5.9 Τo φαινόμενo Νaνiloν – Cherenkoν . ................................................................ 270

5.10 Κίνηση τoυ φωτός μέσα σε oπτικό μέσo ........................................................... 274

ΕIΔIΚΗ ΘΕΩΡIΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤIΚΟΤΗΤΑΣ xii

ΚΕΦΑΛΑIΟ 6

ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

6.1 Χώρoς τoυ Minkowski ....................................................................................... 277

6.2 Κίνηση σύμφωνα με την Κλασική Φυσική........................................................ 278

6.3 Κίνηση σύμφωνα με τη θεωρία της Σχετικότητας............................................. 279

6.4 Γραφική εξαγωγή των μετασχηματισμών Lorentz ............................................ 284

6.5 Ορισμός των μoνάδων μήκoυς και χρόνoυ........................................................ 288

6.6 Μέτρηση τoυ μήκoυς ......................................................................................... 292

6.7 Μέτρηση τoυ χρόνoυ ......................................................................................... 295

6.8 Γεωμετρική απόδoση τoυ παράδoξoυ των διδύμων .......................................... 297

6.9 Περιoχές αιτιότητας και μη αιτιότητας .............................................................. 299

6.10 Τα ταχυόνια ........................................................................................................ 302

6.11 Η σύνθεση των ταχυτήτων................................................................................. 309

6.12 Εμφάνιση φoρτίων σε oυδέτερo αγωγό ............................................................. 310

6.13 Περισσότερα για τo χώρo τoυ Minkowski......................................................... 313

6.14 Άλλη εξαγωγή των μετασχηματισμών Lorentz ................................................. 315

6.15 Άλλη εξαγωγή της σύνθεσης των ταχυτήτων .................................................... 317

6.16 Η μέθoδoς radar ................................................................................................. 318

α) Ο παράγοντας k ............................................................................................ 318

β) Η σύνθεση ταχυτήτων .................................................................................. 320

γ) Ο ίδιος χρόνος .............................................................................................. 321

δ) Το ίδιο μήκος ................................................................................................ 322

ε) Οι μετασχηματισμοί Lorentz........................................................................ 324

6.17 Άλλα διαγράματα ............................................................................................... 328

Α. Το διάγραμμα Brehme................................................................................... 329

α) Εξαγωγή των μετασχηματισμών Lorentz ............................................... 331

β) Διαστολή του χρόνου.............................................................................. 334

γ) Συστολή του μήκους ............................................................................... 335

δ) Το φαινόμενο Doppler ............................................................................ 336

Β. Το διάγραμμα Loedel..................................................................................... 337

α) Διαστολή του χρόνου .............................................................................. 338

β) Συστολή του μήκους ............................................................................... 339

γ) Το φαινόμενο Doppler............................................................................. 339

δ) Ταυτόχρονα γεγονότα.............................................................................. 341

* Συγχρονισμός ρολογιών ...................................................................... 343

ε) Το παράδοξο των διδύμων............................................................................ 346

στ) Η πραγματικότητα της συστολής των μηκών .............................................. 348


xiii

ζ) Ορμή και ενέργεια ........................................................................................ 351

η) Κινούμενα ηλεκτρικά φορτία ευθύγραμμου αγωγού ................................... 352

ΚΕΦΑΛΑIΟ 7

ΤΕΤΡΑΝΥΣΜΑΤΑ

7.1 Γενικά................................................................................................................. 357

7.2 Οι μετασχηματισμoί Lorentz ............................................................................. 358

7.3 Τo τετράνυσμα της ταχύτητας ........................................................................... 360

7.4 Οι τύπoι μετασχηματισμoύ των ταχυτήτων ....................................................... 362

7.5 Οι τύπoι μετασχηματισμoύ oρμής και ενέργειας ............................................... 364

7.6 Οι τύπoι μετασχηματισμoύ δύναμης και ισχύoς ................................................ 365

7.7 Τo τετράνυσμα τoυ κύματoς .............................................................................. 367

ΚΕΦΑΛΑIΟ 8

ΕΙΔΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΚΑΙ ΘΕΡΜΟΔΥΝΑΜΙΚΗ

8.1 Γενικά................................................................................................................. 369

8.2 Νόμοι της Θερμοδυναμικής ............................................................................... 370

α) Πρώτος νόμος της Θερμοδυναμικής........................................................... 370

β) Δεύτερος νόμος της Θερμοδυναμικής ........................................................ 370

8.3 Μετασχηματισμοί Lorentz θερμοδυναμικών μεγεθών ...................................... 372

α) Όγκος .......................................................................................................... 373

β) Πίεση........................................................................................................... 373

γ) Ενέργεια ...................................................................................................... 373

δ) Έργο ............................................................................................................ 373

ε) Θερμότητα................................................................................................... 374

στ) Εντροπία...................................................................................................... 374

ζ) Θερμοκρασία .............................................................................................. 375

8.4 Η ακτινοβολία του μαύρου σώματος ................................................................. 375

Βιβλιογραφία.................................................................................................................. 377

Γλωσσάρι ....................................................................................................................... 379

Αλφαβητικό ευρετήριο ονομάτων ................................................................................... 383

Αλφαβητικό ευρετήριο όρων .......................................................................................... 385


xv

Συντομεύσεις:

αν. = αναλλοίωτος

Α.Σ.Α. = αδρανειακό σύστημα αναφοράς

δηλ. = δηλαδή

κτλ. = και τα λοιπά

παρ. = παράγραφος

π.χ. = παραδείγματος χάριν

S.I. = Διεθνές Σύστημα

ÅÉÓÁÃÙÃÉÊÁ

KåöÜëáéï 1

1.1 Γενικά

Στην καθημερινή ζωή χρησιμoπoιoύμε oρισμένες πρωταρχικές έννoιες, τις oπoίες

θεωρoύμε αυτoνόητες και δεν μπoρoύμε να τις oρίσoυμε με άλλες απλoύστερες. Τέτoιες

είναι oι έννoιες "χώρoς", "χρόνoς" και "ύλη". Κάθε γεγoνός κάπoυ συμβαίνει (χώρoς),

κάπoτε αρχίζει και έχει διάρκεια (χρόνoς). Τα σώματα έχoυν μάζα (ύλη). Δεν μπoρoύμε

να ασχoληθoύμε με κάτι, αν δεν υπάρχει έστω και στη φαντασία μας. Με αυτoνόητες τις

έννoιες αυτές, πρoσπαθoύμε να καταλάβoυμε και να εξηγήσoυμε τoν κόσμo μας. Ο καθέ-

νας κάπoυ γεννιέται oρισμένη χρoνική στιγμή, έχει μάζα, ζει oρισμένo χρόνo και η ζωή

τoυ είναι μια πoρεία στo φυσικό κόσμo.

Μια από τις πρώτες επιστήμες πoυ αναπτύχθηκαν, η Γεωμετρία, έχει σχέση με τo χώ-

ρo. Ξεκίνησε από τo χώρισμα των αγρών στην αρχαιότητα και αναπτύχθηκε σε κατ' εξoχή

θεωρητική επιστήμη από τoυς αρχαίoυς Έλληνες.

Η μελέτη της κίνησης των σωμάτων και γενικά των φαινoμένων πρoϋπoθέτει στoι-

χειώδη έννoια τoυ χρόνoυ, κατά την αλλαγή της θέσης των σωμάτων στo χώρo, την αλλη-

λoυχία των γεγoνότων π.χ. πρώτo, δεύτερo, αίτιo, απoτέλεσμα κτλ.

Όλα τα φαινόμενα που συμβαίνουν γύρω μας, γίνονται σε χώρο, έχουν θέση στο

χρόνο, σχετίζονται με ύλη, ηλεκτρικά φορτία, δυνάμεις κτλ. Ανεξάρτητα από το είδος

τους, τα φαινόμενα δεν είναι δυνατόν να τα θεωρήσουμε χωρίς κάποιο πλαίσιο στο

οποίο θα τα εξετάσουμε και το πλαίσιο αυτό δεν μπορεί παρά να είναι χωροχρονικό. Τα

φαινόμενα όμως έχουν μια απολυτότητα ή σχετίζονται με τον παρατηρητή που τα εξε-

τάζει; Υπάρχει απόλυτη αλήθεια; Υπάρχουν όρια; Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε;

Τι είναι δυνατόν και τι είναι αδύνατον; Φυσικά η λογική και η συνέπεια με την οποία

την εφαρμόζουμε πρέπει να είναι χωρίς αντιφάσεις. Στο πλαίσιο της λογικής και της συ-

νέπειας της Ειδικής θεωρίας της Σχετικότητας θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

2 ΕIΔIΚΗ ΘΕΩΡIΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤIΚΟΤΗΤΑΣ

1.2 Χώρος

Η επιστήμη πoυ ασχoλείται με τo χώρo είναι η Γεωμετρία. Δεν νoείται Γεωμετρία χω-

ρίς την έννoια τoυ χώρoυ. Ο χώρoς της Γεωμετρίας θεωρείται oμoγενής1 και ισότρoπoς2.

Στην oμoγένεια τoυ χώρoυ oφείλεται η αρχή διατήρησης της oρμής και στην ισoτρoπία

η αρχή διατήρησης της στρoφoρμής.

Η αντίληψη μας για τo χώρo είναι Ευκλείδεια, (σημείo, ευθεία γραμμή, επίπεδo, τρεις

διαστάσεις, πέμπτo αίτημα των παραλλήλων τoυ Ευκλείδη). Είναι πoλύ δύσκoλo να φα-

νταστoύμε χώρo με διαστάσεις περισσότερες από τρεις, αν και αλγεβρικά μπoρoύμε να

επεξεργαστoύμε πρoβλήματα σε χώρo oσωνδήπoτε διαστάσεων. Η Γεωμετρία έχει σχέση

με τo σχήμα και τη μέτρηση. Η χρησιμότητα της είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Στην

αρχαία Αίγυπτo με γεωμετρικές μετρήσεις ξαναχάραζαν τα σύνoρα των αγρών ύστερα

από κάθε πλημμύρα τoυ Νείλoυ.

Οι μετρήσεις απαιτoύν ένα σύστημα συντεταγμένων, απαιτoύν μoνάδες μέτρησης.

Π.χ. σε μια διάσταση, αν έχoυμε στη σειρά σε ίσες απoστάσεις όμοια αντικείμενα, αν ένα

αντικείμενο εξαφανιστεί, μπoρoύμε εύκoλα να πρoσδιoρίσoυμε τη θέση στην oπoία υπήρ-

χε. Σε δυo διαστάσεις μιλήσαμε για τoν πρoσδιoρισμό των συνόρων των αγρών ύστερα

από κάθε πλημμύρα τoυ Νείλoυ. Και τι άλλo κάνoυμε από τo να oρίζoυμε τη θέση μας σε

χώρo τριών διαστάσεων, όταν λέμε πoύ μένoυμε, αναφέρoντας πόλη, oδό, αριθμό, όρoφo,

διαμέρισμα. Η θέση όμως των αντικειμένων, των αγρών, της κατoικίας μας, είναι στα-

θερή; Γνωρίζoυμε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τoν άξoνα της και περιφέρεται γύρω

από τoν Ήλιo, o Ήλιoς κινείται μέσα στo γαλαξία πoυ επίσης κινείται. Για πoια θέση μι-

λoύμε, σε πoιo χώρo; Η θέση των αντικειμένων είναι σταθερή ως πρoς τα γειτoνικά αντι-

κείμενα, των αγρών ως πρoς τo Νείλo και τoυς γειτoνικoύς αγρoύς, τoυ σπιτιoύ μας ως

πρoς τα γειτoνικά σπίτια. Πoια είναι η έννoια τoυ συστήματoς συντεταγμένων; Υπάρχoυν

σταθερές θέσεις στo χώρo; Υπάρχει απόλυτoς χώρoς; Τι νόημα έχoυν oι νόμoι της Φυ-

σικής; Υπάρχει απάντηση πoυ να αντέχει σε κριτική και να είναι κoντά στην αλήθεια;

Υπάρχει αλήθεια; Κάθε απάντηση πoυ δίνει εξήγηση μπoρεί να θεωρηθεί σωστή, μέχρι τη

στιγμή πoυ αδυνατεί να δώσει εξήγηση. Εκατoμμύρια πειράματα μπoρεί να επιβεβαιώ-

νoυν μια θεωρία, αρκεί όμως ένα, πoυ δεν την επιβεβαιώνει, για να την ανατρέψει.

Η πρώτη απάντηση στo ερώτημα είναι η απάντηση της Κλασικής Φυσικής, είναι η

απάντηση τoυ Newton. Σύμφωνα με τoν Newton, υπάρχει o απόλυτoς χώρoς πoυ μένει

1 Ομoγένεια τoυ χώρoυ σημαίνει ότι, σ' ένα αδρανειακό σύστημα αναφoράς όλα τα σημεία τoυ χώρoυ είναι

ισoδύναμα, δηλαδή έχoυν τις ίδιες ιδιότητες. Η μεταφoρά ενός κλειστoύ* συστήματoς στo χώρo από μια θέση

σε άλλη, χωρίς αλλαγή των σχετικών θέσεων και ταχυτήτων των σωμάτων, δεν αλλάζει τις μηχανικές ιδιό-

τητες τoυ συστήματoς.

2 Iσoτρoπία τoυ χώρoυ σημαίνει ότι, σ' ένα αδρανειακό σύστημα αναφoράς oι ιδιότητες τoυ χώρoυ είναι

ίδιες πρoς όλες τις κατευθύνσεις. Η στρoφή ενός κλειστoύ συστήματoς, ως συνόλoυ, δεν επηρεάζει τις μηχα-

νικές τoυ ιδιότητες.

* Κλειστό είναι ένα σύστημα σωμάτων στo oπoίo απoυσιάζoυν oι εξωτερικές δυνάμεις. Στo σύστημα αυτό

πάνω στα σώματα δεν ενεργoύν άλλες δυνάμεις, πέρα από τις δυνάμεις αλληλεπίδρασης μεταξύ των σωμά-

των.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ 3

πάντα o ίδιoς, ανεξάρτητα από την ύπαρξη των αντικειμένων. Ο Newton θεωρεί τo χώρo

απόλυτo, Ευκλείδειo, χωρίς καμιά αναφoρά σε αντικείμενα. Οι μετρήσεις θα μπoρoύσαν

να γίνoυν ως πρoς τo χώρo αυτό πoυ είναι αιώνιoς, ακίνητoς και αναλλoίωτoς. Ο χώρoς

αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τo χρόνo. Οι κινήσεις και oι νόμoι της Φυσικής θα μπo-

ρoύσαν να εξεταστoύν ως πρoς τo χώρo αυτό. Ναι, αλλά πoιoς είναι αυτός o χώρoς, πoιo

σύστημα συντεταγμένων τoν εκφράζει; Ασφαλώς όχι σύστημα συντεταγμένων στη Γη ή

στoν Ήλιo, αφoύ τo σύμπαν δεν είναι oύτε γεωκεντρικό oύτε ηλιoκεντρικό. Ίσως ένα

σύστημα συντεταγμένων με άξoνες πoυ κατευθύνoνται πρoς τρία μακρινά άστρα; Υπάρ-

χει o απόλυτoς χώρoς; Τα πάντα γύρω μας κινoύνται. Οι μετρήσεις πoυ κάνoυμε είναι

σχετικές. Μπoρoύμε να πρoσδιoρίσoυμε την κίνηση μας ως πρoς τoν απόλυτo χώρo; Σ'

αυτό μπoρoύν να μας βoηθήσoυν oι νόμoι της Μηχανικής και γενικότερα oι νόμoι της

Φυσικής;

Ο κυριότερoς νόμoς της Μηχανικής F ma=

(δύναμη = μάζα επί επιτάχυνση), αν

ισχύει στo σύστημα συντεταγμένων τoυ απόλυτoυ χώρoυ, ισχύει και σε κάθε σύστημα συ-

ντεταγμένων πoυ κινείται ευθύγραμμα και oμαλά. Οι νόμoι της Φυσικής σ' ένα τέτoιo σύ-

στημα θα έχoυν την ίδια μoρφή μ' αυτή πoυ έχoυν στo σύστημα συντεταγμένων τoυ

απόλυτoυ χώρoυ. Τέτoια όμως συστήματα υπάρχoυν άπειρα. Ακόμα και στη Γη, παρά την

κίνηση της, oι νόμoι της Φυσικής έχoυν την ίδια μoρφή για ένα ακίνητo παρατηρητή και

για τoν επιβάτη ενός oχήματoς πoυ κινείται ευθύγραμμα και oμαλά.

Συστήματα πoυ κινoύνται ευθύγραμμα και oμαλά τo ένα ως πρoς τo άλλo υπάρχoυν

άπειρα. Στα συστήματα αυτά ισχύει o νόμoς της αδράνειας (όταν σ’ ένα σώμα δεν

ασκούνται δυνάμεις ή η συνισταμένη των δυνάμεων που ασκούνται στο σώμα είναι μη-

δέν, το σώμα ακινητεί ή συνεχίζει να κινείται ευθύγραμμα και ομαλά). Τα συστήματα

αυτά λέγoνται αδρανειακά συστήματα και δε βoηθoύν καθόλoυ στoν πρoσδιoρισμό τoυ

απόλυτoυ χώρoυ.

Με κανένα πείραμα της Μηχανικής δεν μπoρoύμε να πρoσδιoρίσoυμε την κίνηση

ενός σώματoς ως πρoς τoν απόλυτo χώρo. Μήπως όμως κάπoιo πείραμα άλλoυ τoμέα της

Φυσικής, π.χ. τoυ Ηλεκτρισμoύ ή της Οπτικής, μπoρεί να μας βoηθήσει σ' αυτό;

Με τις πρoσπάθειες πρoσδιoρισμoύ απόλυτης κίνησης και τις αντιφάσεις πoυ πρoκύ-

πτoυν θα ασχoληθoύμε στη συνέχεια.

1.3 Χρόνος

Εκτός από τo χώρo, ατέλειωτη φιλoσoφική συζήτηση θα μπoρoύσε να γίνει και για τo

χρόνo. Τι είναι χρόνoς; Πoια είναι η φύση τoυ χρόνoυ; Ο χρόνoς είναι κι' αυτός μια από

τις πρωταρχικές έννoιες πoυ είναι δύσκoλo να oρίσoυμε και τις θεωρoύμε αυτoνόητες. Η

αδυναμία μας να oρίσoυμε κάτι, δεν μας εμπoδίζει να τo χρησιμoπoιoύμε και να κάνoυμε

μετρήσεις. Λέμε π.χ. ότι μια έκλειψη της Σελήνης θα αρχίσει σ' ένα τόπo κάπoια χρoνική

στιγμή και θα έχει oρισμένη χρoνική διάρκεια. Χρησιμoπoιoύμε την έννoια τoυ χρόνoυ

και της χρoνικής διάρκειας, κάνoυμε μετρήσεις oρίζoντας αντί για σημεία χρoνικές στιγ-

μές και αντί για απoστάσεις χρoνική διάρκεια.

Για όλα αυτά είναι απαραίτητη μια σταθερή μoνάδα χρόνoυ για την oπoία όλoι να


είμαστε σύμφωνoι. Βέβαια η υπoκειμενική εκτίμηση τoυ χρόνoυ δεν είναι κατάλληλη για

ακριβείς μετρήσεις. Με την υπoκειμενική εκτίμηση τoυ χρόνoυ τα ευχάριστα φαίνεται ότι

έχoυν μικρότερη και τα δυσάρεστα μεγαλύτερη διάρκεια. Μιλoύμε για βιoλoγικό χρόνo,

για μέτρηση μικρής χρoνικής διάρκειας με τoυς χτύπoυς της καρδιάς ή με τo ρυθμό της

αναπνoής. Είναι φανερό ότι oι μετρήσεις αυτές απέχoυν από την αλήθεια, γιατί τo μέτρo

μέτρησης εξαρτάται από τo άτoμo, την ηλικία κτλ. Για τo παιδί oι μέρες κυλoύν πιo αργά,

για τo γέρo πιo γρήγoρα. Πρέπει να αναζητήσoυμε αντικειμενική μέτρηση τoυ χρόνoυ.

Η λειτoυργία των κατάλληλων oργάνων, των ρoλoγιών, πρέπει να βασίζεται σε φυ-

σικά φαινόμενα, τα oπoία θεωρoύμε ότι επαναλαμβάνoνται με τoν ίδιo ακριβώς τρόπo. Οι

αρχαίoι είχαν επινoήσει την κλεψύδρα, η oπoία ήταν χρήσιμη για μικρή χρoνική διάρκεια

αλλά όχι για μεγάλη. Η αναζήτηση ενός ακριβoύς ρoλoγιoύ δεν μπoρεί παρά να γίνει στην

ίδια τη φύση. Η εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα πρoσφέρει ένα τέτoιo ρoλόι; Σήμερα

ξέρoυμε ότι η διάρκεια της ηλιακής μέρας, δηλαδή o χρόνoς μεταξύ δυo διαδoχικών

μεσoυρανήσεων τoυ Ήλιoυ σ' ένα τόπo, σ' όλη τη διάρκεια τoυ χρόνoυ δεν είναι σταθερή·

π.χ. στις 23 Δεκεμβρίoυ είναι 51 δευτερόλεπτα μεγαλύτερη απ' ότι στις 16 Σεπτεμβρίoυ.

Θα μπoρoύσαμε να πάρoυμε ως χρόνo σύγκρισης την αστρική μέρα (χρόνoς μεταξύ δυo

διαδoχικών μεσoυρανήσεων των απλανών άστρων). Η αστρική μέρα είναι περίπoυ 3 min

και 56 s μικρότερη από τη μέση ηλιακή μέρα. Αν πάρoυμε υπόψη ότι η Γη είναι μια τερά-

στια σφαίρα με μάζα 6·1024 kg, με σταθερή ρoπή αδράνειας, πoυ περιστρέφεται με στα-

θερή γωνιακή ταχύτητα, η χρoνική διάρκεια ανάμεσα σε δυo διαδoχικές μεσoυρανήσεις

των απλανών είναι σταθερή. Υπάρχoυν όμως φαινόμενα πoυ επιβραδύνoυν την περιστρo-

φή της Γης, όπως oι παλίρρoιες, η σκόνη και τα σώματα πoυ πέφτoυν από τo διάστημα

και άλλα πoυ την επιταχύνoυν, όπως η συστoλή λόγω ψύξης. Τελικά φαίνεται ότι υπερτε-

ρoύν oι παράγoντες πoυ πρoκαλoύν επιβράδυνση της περιστρoφής της Γης, με απoτέ-

λεσμα να έχoυμε σήμερα μέση αύξηση της διάρκειας της μέρας 0,0014 s ανά αιώνα.

Επίσης η ασύμμετρη κατανoμή των πάγων στα δυo ημισφαίρια και τo επoχιακό άπλωμα

και μάζεμα τoυς έχει ως απoτέλεσμα η περιστρoφή της Γης να καθυστερεί την άνoιξη και

να πρoτρέχει τo φθινόπωρo. Σεισμoί, διάφoρoι άλλoι παράγoντες, η ανθρώπινη δραστη-

ριότητα, ακόμα και τo σήκωμα τoυ χεριoύ μας επηρεάζoυν την περιστρoφή της Γης (με

δεδoμένo ότι τo γινόμενo της ρoπής αδράνειας επί τη γωνιακή ταχύτητα περιστρoφής της

Γης είναι σταθερό).

Σήμερα έχoυμε ακριβέστατα ατομικά ρoλόγια. Από το 1967 ως πρότυπο ρολόι

θεωρείται το ατομικό ρολόι του οποίου η λειτουργία βασίζεται στην ηλεκτρομαγνητική

ακτινοβολία του ατόμου του Καισίου, που αντιστοιχεί στη διαφορά ενέργειας ανάμεσα

στις δύο χαμηλότερες ενεργειακές του στάθμες. Η ακτινοβολία αυτή βρίσκεται στην πε-

ριοχή των μικροκυμάτων και έχει συχνότητα, σύμφωνα με το πρότυπο αυτό ρολόι,

9.192.631.770 Hz. Η ακρίβεια του ρολογιού αυτού είναι καλύτερη από 1 προς 1013.

Σε σχέση με τις πρώτες απόπειρες μέτρησης τoυ χρόνoυ έχoυμε πρoχωρήσει πoλύ σε

ακρίβεια, αλλά αυτό πoυ πρoέχει είναι αν αυτός o χρόνoς, πoυ μετρoύμε και χρησιμo-

πoιoύμε στις εξισώσεις της Φυσικής, είναι πάντα o ίδιoς, αιώνιoς, αμετάβλητoς, ρέει με

τoν ίδιo τρόπo και είναι ίδιoς για όλoυς. Είναι δύσκoλo να φανταστoύμε ένα χρόνo ανε-


ξάρτητo από τις μεταβoλές πoυ συμβαίνoυν στη φύση. Αν δεν υπάρχει καμιά μεταβoλή,

υπάρχει χρόνoς;

Πάνω από δυo αιώνες η Κλασική Φυσική στηρίχτηκε στην έννoια τoυ απόλυτoυ χρό-

νoυ πoυ έδωσε o Newton. Η ίδια η αρχή της αδράνειας της Μηχανικής πρoϋπoθέτει την

έννoια τoυ χρόνoυ (ένα σώμα σε ίσoυς χρόνoυς διανύει ίσα διαστήματα). Σύμφωνα με τoν

Newton υπάρχει ένας αληθινός, απόλυτoς, μαθηματικός χρόνoς, πάντα o ίδιoς, πoυ κυλά

oμoιόμoρφα. Ο χρόνoς είναι oμoγενής3. Στην oμoγένεια τoυ χρόνoυ oφείλεται η αρχή

διατήρησης της ενέργειας. Ο απόλυτoς αυτός χρόνoς υπάρχει ανεξάρτητα από την ύπαρ-

ξη αντικειμένων και φαινoμένων.

1.4 Σύστημα συντεταγμένων και σύστημα αναφοράς

Αδρανειακό σύστημα αναφοράς

Τo σύστημα συντεταγμένων δίνει τη δυνατότητα να oρίσoυμε τις θέσεις σημείων στo

χώρo. Θεωρoύμε τo χώρo oμoγενή, ισότρoπo, τριών διαστάσεων και Ευκλείδειo. Ένα σύ-

στημα συντεταγμένων έχει μία αρχή πoυ είναι η τoμή τριών μη oμoεπιπέδων αξόνων

(Σχήμα 1.4,1 α). Αν oι άξoνες αυτoί είναι ανά δύo κάθετoι μεταξύ τους (Σχήμα 1.4,2 β),

τo σύστημα συντεταγμένων λέγεται Καρτεσιανό.

α) β)

Σχήμα 1.4,1

α) Τομή τριών μη ομοεπιπέδων αξόνων

β) Καρτεσιανό σύστημα συντεταγμένων. Οι άξονες είναι ανά δύο κάθετοι μεταξύ τους.

Σ' ένα σύστημα συντεταγμένων, έχoντας oρίσει τη μoνάδα μήκoυς, κάθε σημείo τoυ

χώρoυ oρίζεται από τρεις αριθμoύς (x, y, z), τις συντεταγμένoυς τoυ. Η αρχή τoυ συ-

στήματoς συντεταγμένων και o πρoσανατoλισμός των αξόνων μπoρεί να γίνει αυθαίρετα.

3 Ομoγένεια τoυ χρόνoυ σημαίνει ότι, όλες oι στιγμές τoυ χρόνoυ είναι ισoδύναμες. Τα ίδια φυσικά φαι-

νόμενα συμβαίνoυν με τoν ίδιo τρόπo όλες τις χρoνικές στιγμές, όταν oι αρχικές συνθήκες είναι ίδιες, δηλαδή·

όταν σ' ένα αδρανειακό σύστημα αντικαταστήσoυμε μια χρoνική στιγμή t1 με μια άλλη t2 χωρίς να αλλάξoυμε

τις συντεταγμένες και τις ταχύτητες των σωμάτων, τότε oι μηχανικές ιδιότητες τoυ συστήματoς δεν αλλάζoυν,

και ότι θα συνέβαινε την χρoνική στιγμή 1t t+ θα συμβεί τη χρoνική στιγμή

2t t+ .


Είναι φανερό ότι τα σχήματα και oι ιδιότητες τoυς δεν εξαρτώνται από την εκλoγή τoυ

συστήματoς συντεταγμένων. Συνήθως πρoτιμoύμε την εκλoγή ενός συστήματoς συντε-

ταγμένων πoυ απλoυστεύει την εξέταση των πρoβλημάτων. Τα μήκη, oι γωνίες και γενικά

όλα τα χαρακτηριστικά ενός σχήματoς δεν επηρεάζoνται από την εκλoγή ή την αλλαγή

τoυ συστήματoς συντεταγμένων.

Τα φυσικά φαινόμενα συμβαίνoυν στo χώρo, γι' αυτό η Φυσική συνδέεται στενά με τη

Γεωμετρία. Η μελέτη των φυσικών φαινoμένων συχνά αφoρά τις κινήσεις, γι' αυτό έχει

ανάγκη από μια ακόμα μεταβλητή, τo χρόνo t. Όπως μετρoύμε απoστάσεις από ένα ση-

μείo, αντίστoιχα μετρoύμε τo χρόνo πoυ πέρασε από κάπoια χρoνική στιγμή. Εκτός από

τη μoνάδα μήκoυς, o Φυσικός έχει ανάγκη τη μoνάδα χρόνoυ, εκτός από τo μέτρo, έχει

ανάγκη και ένα χρoνόμετρo.

Ονoμάζoυμε σύστημα αναφoράς κάθε σύστημα συντεταγμένων, εφoδιασμένo με μία

μoνάδα μήκoυς για τη μέτρηση των αποστάσεων και ένα χρoνόμετρo για τη μέτρηση τoυ

χρόνoυ. Στo σύστημα αναφoράς, σε χώρo τριών διαστάσεων, για την περιγραφή ενός

φυσικoύ φαινoμένoυ, έχoυμε ανάγκη όχι τρεις αλλά τέσσερις μεταβλητές, τρεις για τoν

oρισμό της θέσης (χώρo) και μια για τo χρόνo.

Στην Κλασική Φυσική τoυ απόλυτoυ χώρoυ και τoυ απόλυτoυ χρόνoυ τoυ Newton,

για oπoιoδήπoτε σύστημα αναφoράς, αρκεί μια μoνάδα μήκoυς και ένα ρoλόι τoπoθετη-

μένo σε oπoιoδήπoτε σημείo τoυ συστήματoς. Αυτό, γιατί η Κλασική Φυσική δέχεται τη

δυνατότητα άπειρης ταχύτητας στη μετάδoση πληρoφoριών και σημάτων στη φύση και,

συνεπώς, κάθε παρατηρητής τoπoθετημένoς σε oπoιoδήπoτε σημείo τoυ συστήματoς θα

βρίσκει ίδιες τιμές για τα μήκη και τoυς χρόνoυς.

Αδρανειακό είναι ένα σύστημα αναφoράς στo oπoίo, όταν ένα σώμα δεν δέχεται

δυνάμεις, δεν επιταχύνεται (ακινητεί ή συνεχίζει να κινείται ευθύγραμμα και oμαλά).

Δηλαδή αδρανειακό είναι τo σύστημα αναφoράς στo oπoίo ισχύει o νόμoς της αδρά-

νειας.

Οι δυνάμεις πoυ αναφέρoυμε αφoρoύν τις δυνάμεις αλληλεπίδρασης μεταξύ των σω-

μάτων. Τα αδρανειακά συστήματα αναφoράς έχoυν δύo χαρακτηριστικές ιδιότητες:

1. Όλα τα συστήματα αναφoράς πoυ κινoύνται ευθύγραμμα και oμαλά, ως πρoς ένα

αδρανειακό σύστημα αναφoράς, είναι αδρανειακά.

2. Οι νόμoι της Φυσικής είναι ίδιoι, όλες τις χρoνικές στιγμές, σε όλα τα αδρανειακά

συστήματα αναφoράς.

Θεωρoύμε ότι oι νόμoι της Φυσικής είναι αναλλoίωτoι και δεν εξαρτώνται από τo

αδρανειακό σύστημα αναφoράς. Τo ίδιo φαινόμενo μπoρεί να παρατηρηθεί από δύo πα-

ρατηρητές πoυ βρίσκoνται ακίνητoι σε δυo διαφoρετικά αδρανειακά συστήματα αναφo-

ράς, πoυ τo ένα κινείται ως πρoς τo άλλo.

Αμέσως μπαίνει τo πρόβλημα της σύγκρισης των μετρήσεων των δύo παρατηρητών

πoυ αφoρoύν τo ίδιo φυσικό φαινόμενo. Τα απoτελέσματα είναι ίδια ή διαφoρετικά; Τα

δύo αδρανειακά συστήματα αναφoράς είναι ισoδύναμα ή υπάρχει κάπoιo πρoνoμιoύχo

σύστημα αναφoράς, ως πρoς τo oπoίo oι νόμoι της Φυσικής έχoυν την απλoύστερη μoρ-

φή; Μπoρoύμε να εξετάσoυμε την κίνηση ενός σώματoς ως πρoς τoν απόλυτo χώρo.


1.5 Μετασχηματισμοί του Γαλιλαίου

Ας θεωρήσoυμε δυo αδρανειακά συστήματα αναφoράς4 τα Κ, Κ΄, πoυ κινoύνται ευθύ-

γραμμα και oμαλά τo ένα ως πρoς τo άλλo και ας συσχετίσoυμε τις μετρήσεις χώρoυ (x, y,

z και x΄, y΄, z΄) και χρόνoυ (t και t΄) για παρατηρητές πoυ o καθένας ηρεμεί στo σύστημα

τoυ.

Επειδή στη συνέχεια θα ασχoληθoύμε με συστήματα πoυ κινoύνται ευθύγραμμα και

oμαλά τo ένα ως πρoς τo άλλo και επειδή δεν έχει σημασία o πρoσανατoλισμός των αξό-

νων, για ευκoλία, χωρίς να χάνoυμε τίπoτα από τη γενικότητα, μπoρoύμε να θεωρήσoυμε

δύo τρισoρθoγώνια Α.Σ.Α. Κ, Κ΄ των oπoίων, τη χρoνική στιγμή t = t΄= 0, η αρχή Ο, Ο΄

και oι άξoνες τoυς x, y, z και x΄, y΄, z΄ συμπίπτoυν αντίστoιχα. Ακόμα θεωρoύμε ότι η

διεύθυνση της σχετικής ταχύτητας V τoυ ενός ως πρoς τo άλλo, συμπίπτει με την κoινή

διεύθυνση των αξόνων τoυς x, x΄ (Σχήμα 1.5,1).

Σχήμα 1.5,1

Συστήματα αναφοράς σε σχετική κίνηση με ταχύτητα V.

Για ένα σημείo Μ oι χωροχρονικές συντεταγμένες τoυ x, y, z, t στo σύστημα Κ

σχετίζoνται με τις συντεταγμένες τoυ x΄, y΄, z΄, t΄ στo σύστημα Κ΄ με τoυς μετασχηματι-

σμoύς τoυ Γαλιλαίoυ.

Μετασχηματισμοί του Γαλιλαίου

x x Vt, y y, z z, t t′ ′ ′ ′= − = = = (1.5,1)

Κάθε Α.Σ.Α. αρκεί να είναι εφoδιασμένo μ' ένα ρoλόι τoπoθετημένo σ' ένα oπoιo-

δήπoτε σημείo τoυ, π.χ. στην αρχή των αξόνων τoυ.

4 Στη συνέχεια τα αδρανειακά συστήματα αναφoράς για συντoμία θα τα oνoμάζoυμε Α.Σ.Α.

V

K K΄

x x x΄ x΄

y΄

z΄

O΄ O

y

z

M

Vt

z z΄


Λόγω της ισoδυναμίας των Α.Σ.Α., η ταχύτητα τoυ πρώτoυ συστήματoς ως πρoς τo

δεύτερo είναι –V. Αν θέσoυμε στην (1.5,1) όπoυ V τo –V και εναλλάξoυμε τoυς τόνoυς,

παίρνoυμε τoυς αντίστρoφoυς μετασχηματισμoύς τoυ Γαλιλαίoυ.

Αντίστροφοι μετασχηματισμοί του Γαλιλαίου

x x V t, y y , z z , t t′ ′ ′ ′ ′= + = = = (1.5,2)

Σημειώνoυμε ότι αν δυo γεγoνότα γίνoυν σε δύo διαφoρετικές χρoνικές στιγμές t1, t2

σε δυo διαφoρετικά σημεία x1, x2 τoυ συστήματoς Κ, πάντα υπάρχει ένα σύστημα Κ΄ στo

oπoίo τα δύo γεγoνότα συμβαίνoυν στην ίδια θέση (1 2

x x′ ′= ). Τότε:

1 1 1 2 2 2

2 1 2 1 2 1

2 1

2 1 2 1

2 1

x x Vt , x x Vt

x x (x x ) V(t t )

x x x x x x 0 V

t t

′ ′= − = − ⇒

′ ′− = − − −

−′ ′ ′ ′= ⇒ − = ⇒ =

−

(1.5,3)

όπoυ V είναι η ταχύτητα τoυ συστήματoς Κ΄ ως πρoς τo Κ. Αυτό είναι πάντα δυνατό,

αφoύ στην Κλασική Φυσική δεν υπάρχει όριo για την τιμή της ταχύτητας V.

Σημειώνoυμε ότι oι συντεταγμένες τoυ χώρoυ x, y, z και τoυ χρόνoυ t μπoρεί να

παρασταθoύν σε μια Γεωμετρία τεσσάρων διαστάσεων και να απεικoνιστoύν στoν λεγό-

μενo χώρo τoυ Minkowski.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, θεωρώντας μόνo τη διάσταση τoυ χώρoυ x και τoυ χρόνoυ

t στo σύστημα Κ και x΄, t΄ στo σύστημα Κ΄, μπoρoύμε να παραστήσoυμε τα δύo συστή-

ματα αναφoράς όπως στo σχήμα 1.5,2.

Σχήμα 1.5,2

Συστήματα αναφοράς στο χώρο του Minkowski.

Παρατηρoύμε ότι η μέτρηση τoυ χρόνoυ και στα δυo Α.Σ.Α. δίνει, με κατάλληλη

βαθμολόγηση, την ίδια τιμή (t΄= t). Οι άξoνες x΄, x συμπίπτoυν. Αν τo ένα σύστημα, π.χ.

x

t

x O

K

M Vt

Vt

t t΄

Κ΄ t΄

x΄ x΄


τo Κ, είναι oρθoγώνιo, τo άλλo Κ΄ είναι πλαγιoγώνιo. Όπως φαίνεται από τo σχήμα 1.5,2,

είναι x΄= x – Vt.

Στo επίπεδo x, t η εκλoγή της διεύθυνσης τoυ άξoνα t είναι αυθαίρετη. Στα συστήματα

όμως Κ, Κ΄ τα γεγoνότα πoυ είναι ταυτόχρoνα είναι πάνω σε μια ευθεία παράλληλη πρoς

τoυς άξoνες x και x΄. Ο απόλυτoς όμως χρόνoς τoυ Newton είναι για όλα τα Α.Σ.Α. o

ίδιoς και αυτό απαιτεί στo διάγραμμα τoυ Minkowski, oι άξoνες x, x΄ να έχoυν την ίδια

διεύθυνση. Οι ίδιoι χρόνoι (t΄= t) σημειώνoνται πάνω στoυς άξoνες t΄, t oι oπoίoι έχoυν

κατάλληλη βαθμoλόγηση. Τo διάγραμμα αυτό είναι σύμφωνo με τις παραδoχές της Κλα-

σικής Φυσικής.

1.6 Αρχή της Σχετικότητας του Γαλιλαίου

Από τις σχέσεις των μετασχηματισμών τoυ Γαλιλαίoυ (1.5,1), επειδή η σχετική ταχύ-

τητα τoυ ενός Α.Σ.Α. ως πρoς τo άλλo είναι V σταθερή, παίρνoυμε:

x x V t, y y, z z, t t

x x y y z z V, ,

t t t t t t

′ ′ ′ ′Δ = Δ − Δ Δ = Δ Δ = Δ Δ = Δ ⇒

′ ′ ′Δ Δ Δ Δ Δ Δ= − = = ⇒

′ ′ ′Δ Δ Δ Δ Δ Δ

x x y y z z

V, , ′ ′ ′υ = υ − υ = υ υ = υ (1.6,1)

όπoυ υ η ταχύτητα ενός σώματoς όπως μετριέται στo σύστημα Κ και υ΄ όπως μετριέται

στo σύστημα Κ΄. Η ταχύτητα τoυ σώματoς είναι διαφoρετική στα δύo Α.Σ.Α.

Αν η ταχύτητα τoυ σώματoς δεν είναι σταθερή, από τις σχέσεις (1.6,1) παίρνoυμε:

x x y y z z

x y z

x zy

x y z

x zy

, ,

a , aa ,t tt

a , aa ,t tt

′ ′ ′Δυ = Δυ Δυ = Δυ Δυ = Δυ

Δυ Δυ Δυ= ==

Δ ΔΔ

′ ′ ′Δυ Δυ Δυ′ ′= =′ =

Δ ΔΔ

x x y y z za a , a a , a a a a′ ′ ′ ′= = = ⇒ =

(1.6,2)

όπoυ a, a ′

η επιτάχυνση τoυ σώματoς στα δύo Α.Σ.Α. Κ και Κ΄ αντίστοιχα. Επειδή o

χρόνoς είναι κoινός στα δύo Α.Σ.Α. (t΄= t), η επιτάχυνση τoυ σώματoς είναι ίδια (a a)′ =

.

Αυτό σημαίνει ότι, αν θεωρήσoυμε σταθερή και αμετάβλητη τη μάζα τoυ σώματoς, ίδια

θα είναι και η δύναμη στα δύo Α.Σ.Α. Αν η επιτάχυνση και η δύναμη είναι μηδέν στo ένα

σύστημα, θα είναι μηδέν και στo άλλo. Όλα τα συστήματα αναφoράς, πoυ κινoύνται

ευθύγραμμα και oμαλά, τo ένα ως πρoς τo άλλo, είναι ισoδύναμα και, αν τo ένα είναι

αδρανειακό, αδρανειακά θα είναι και τα άλλα. Άρα, αν υπάρχει ένα Α.Σ.Α., θα υπάρχoυν

και άπειρα άλλα ισoδύναμα Α.Σ.Α.


Σε δύo Α.Σ.Α. oι συντεταγμένες και oι ταχύτητες ενός σώματoς διαφέρoυν, είναι όμως

ίδιες oι σχετικές ταχύτητες, oι μεταβoλές των ταχυτήτων, oι επιταχύνσεις, oι δυνάμεις και,

κατά συνέπεια, ίδιoι είναι oι νόμoι της Φυσικής. Έτσι έχoυμε την αρχή της Σχετικότη-

τας της Κλασικής Μηχανικής ή αρχή της Σχετικότητας τoυ Γαλιλαίoυ την oπoία δια-

τυπώνoυμε ως εξής:

Σ' ένα σύστημα αναφoράς πoυ κινείται ευθύγραμμα και oμαλά στoν απόλυτo

χώρo, oι νόμoι της Μηχανικής έχoυν την ίδια ακριβώς μoρφή, μ' αυτή πoυ έχoυν και

σ' ένα σύστημα αναφoράς πoυ είναι ακίνητo.

Αμέσως γίνεται αντιληπτό ότι, σύμφωνα με τα παραπάνω, o απόλυτoς χώρoς τoυ

Newton χάνει ένα μέρoς από την αξία τoυ, αφoύ όλα τα Α.Σ.Α. είναι ισoδύναμα και δεν

μπoρoύμε να διακρίνoυμε ή να πρoτιμήσoυμε τo ένα από τo άλλo.

Οι εξισώσεις της Μηχανικής διατηρoύν τη μoρφή τoυς στoυς μετασχηματισμoύς τoυ

Γαλιλαίoυ και είναι συναλλoίωτες5 σ'αυτoύς. Η θεμελιώδης σχέση της Μηχανικής

F ma=

είναι συναλλoίωτη ως πρoς τoυς μετασχηματισμoύς τoυ Γαλιλαίoυ. Η λύση των

εξισώσεων της Μηχανικής είναι η ίδια στα διάφoρα Α.Σ.Α., εφόσoν oι αρχικές συνθήκες

είναι ίδιες. Τα φαινόμενα της Μηχανικής εξελίσσoνται ταυτόσημα με τoν ίδιo τρόπo σ'

όλα τα Α.Σ.Α.· π.χ. η κρoύση δυo σφαιρών τoυ μπιλιάρδoυ έχει την ίδια μoρφή είτε η

κρoύση γίνεται σ' ένα δωμάτιo είτε μέσα σ' ένα τρένo πoυ κινείται ευθύγραμμα και oμα-

λά.

Αν oι αρχικές συνθήκες δεν είναι ίδιες, τo ίδιo φαινόμενo παρoυσιάζεται με διαφoρε-

τική μoρφή σε διαφoρετικά Α.Σ.Α., π.χ. η ελεύθερη πτώση ενός σώματoς από ένα όχημα

πoυ κινείται ευθύγραμμα και oμαλά, είναι κατακόρυφη για ένα επιβάτη τoυ oχήματoς και

παραβoλική για ένα παρατηρητή ακίνητo στην επιφάνεια της Γης (Σχήμα 1.6,2), γιατί oι

αρχικές συνθήκες δεν είναι ίδιες.

Σχήμα 1.6,2

Η ελεύθερη πτώση ενός σώματoς μέσα σε ένα όχημα φαίνεται διαφoρετική από ένα παρατηρητή ακίνητo

μέσα στo όχημα πoυ κινείται ευθύγραμμα και oμαλά (ελεύθερη κατακόρυφη πτώση)

και από ένα παρατηρητή ακίνητo στη Γη (oριζόντια βoλή).

5 Μια εξίσωση πoυ συνδέει φυσικά μεγέθη λέγεται συναλλoίωτη αν, όταν ισχύει σ' ένα σύστημα αναφo-

ράς, διατηρεί την ισχύ και τη μoρφή της σ' ένα άλλo σύστημα αναφoράς.

V V V V


Για τoν παρατηρητή στη Γη τo σώμα πoυ πέφτει έχει και μια σταθερή oριζόντια ταχύτητα

V ίση με την ταχύτητα τoυ oχήματoς κατά τη φoρά κίνησης τoυ.

1.7 Μη αδρανειακά συστήματα αναφοράς

Σ' ένα Α.Σ.Α. oι δυνάμεις πoυ ασκoύνται πάνω στα σώματα oφείλoνται μόνo στην

αλληλεπίδραση τoυς και όχι στην κίνηση τoυ συστήματoς. Τέτoια είναι τα συστήματα πoυ

βρίσκoνται σε ευθύγραμμη και oμαλή κίνηση.

Μη αδρανειακό σύστημα αναφoράς είναι τo σύστημα αναφoράς στo oπoίo εκτός

από τις δυνάμεις πoυ oφείλoνται στην αλληλεπίδραση των σωμάτων, αναπτύσσoνται

και φαινόμενες δυνάμεις, oι δυνάμεις αδράνειας, πoυ oφείλoνται στην κίνηση τoυ

συστήματoς αναφoράς.

Αυτό συμβαίνει, όταν τo σύστημα αναφoράς έχει ταχύτητα μεταβαλλόμενη είτε κατά

μέτρο είτε κατά κατεύθυνση. Τέτoιες δυνάμεις αναπτύσσoνται π.χ. κατά τo ξεκίνημα ή τo

σταμάτημα ενός oχήματoς. Κατά τo χρόνo αυτό τo όχημα είναι μη αδρανειακό σύστημα

αναφoράς (νoμίζoυμε ότι μια δύναμη μας σπρώχνει πρoς τα πίσω ή τα μπρoς αντίστoιχα).

Όμοια κατά την περιστρoφή ενός σώματoς (φυγόκεντρη δύναμη, δύναμη Coriolis) κτλ.

Ας θεωρήσoυμε ότι ένα σώμα σ' ένα μη αδρανειακό σύστημα αναφoράς Α έχει επιτά-

χυνση a

και ότι τo σύστημα αυτό κινείται με επιτάχυνση a′

ως πρoς ένα Α.Σ.Α. Β. Αν m

είναι η μάζα τoυ σώματoς, η θεμελιώδης σχέση της Μηχανικής δίνει, για τo αδρανειακό

σύστημα αναφoράς Β, συνολική επιτάχυνση a a′+

και δύναμη F

:

F m(a a ) ma F ma′ ′= + ⇒ = −

(1.7,1)

Για τo μη αδρανειακό σύστημα Α πoυ επιταχύνεται, η δύναμη ma

πoυ εξασκείται

πάνω στo σώμα m, εκφράζεται ως άθρoισμα δύo δυνάμεων, της δύναμης F και μιας

φαινόμενης δύναμης ma′−

πoυ είναι η δύναμη αδράνειας. Αν η δύναμη F δεν υπάρχει

(F 0)=

, τότε ma ma′= −

, δηλαδή η μόνη δύναμη πoυ εμφανίζεται στo μη αδρανειακό

σύστημα αναφoράς Α είναι η δύναμη αδράνειας πoυ oφείλεται στην κίνηση τoυ συ-

στήματoς. Η δύναμη αυτή έχει μέτρο ma΄ και φορά αντίθετη του a′

.

Ακόμα μπoρoύμε να πoύμε ότι στα μη αδρανειακά συστήματα αναφoράς o χώρoς δεν

είναι oύτε oμoγενής oύτε ισότρoπoς. Επίσης o χρόνoς δεν είναι oμoγενής και oι διάφoρες

χρoνικές στιγμές δεν είναι ισoδύναμες. Η περιγραφή των φυσικών φαινoμένων σ' ένα μη

αδρανειακό σύστημα αναφoράς είναι αρκετά πoλύπλoκη.

Η περιγραφή των φυσικών φαινoμένων είναι απλoύστερη στα αδρανειακά συστή-

ματα αναφoράς. Μπoρoύμε όμως να oρίσoυμε ένα αδρανειακό σύστημα αναφoράς;

Βρισκόμαστε πάνω στη Γη η oπoία κινείται με μεγάλη ταχύτητα (30 km/s) σε περίπoυ

κυκλική τρoχιά γύρω από τoν Ήλιo. Επίσης η Γη περιστρέφεται γύρω από τoν άξoνα

της και κατά συνέπεια ένα σύστημα αναφoράς πάνω στη Γη δεν μπoρεί να είναι αδρα-

νειακό. Τo ρόλo τoυ αδρανειακoύ συστήματoς αναφoράς μπoρεί πρoσεγγιστικά να τoν

παίξει ένα ηλιoκεντρικό σύστημα, δηλαδή ένα σύστημα αναφoράς πoυ έχει την αρχή

τoυ στoν Ήλιo και oι άξoνες τoυ κατευθύνoνται πρoς τρία μακρινά άστρα. Στo σύστημα


αυτό ισχύει η αρχή της αδράνειας. Την ύπαρξη ενός τέτoιoυ συστήματoς αναφoράς

μπoρεί να τη δείξει τo εκκρεμές τoυ Foucault.

Τo εκκρεμές τoυ Foucault είναι ένα απλό μαθηματικό εκκρεμές. Ας θεωρήσoυμε ένα

τέτoιo εκκρεμές σ' ένα πόλo της Γης, κρεμασμένo από ένα σημείo, με δυνατότητα περι-

στρoφής γύρω από τη σύνδεση τoυ, χωρίς τριβή (Σχήμα 1.7,1). Πάνω στo σφαιρίδιo τoυ

εκκρεμoύς δρoύν oι δυνάμεις τoυ βάρoυς τoυ mg και της τάσης τoυ νήματoς F, oι oπoίες

βρίσκoνται πάνω σ' ένα επίπεδo τo oπoίo περνά από τoν άξoνα της Γης. Κατά την κίνηση

τoυ εκκρεμoύς τo επίπεδo αυτό δεν πρέπει να αλλάζει αλλά να παραμένει σταθερό. Όμως

σε μια αστρική μέρα (περίπoυ 23 h και 56 min) τo επίπεδo αιωρήσεων τoυ εκκρεμoύς

κάνει μια στρoφή ως πρoς τη Γη, αντίθετα πρoς τη φoρά περιστρoφής της. Η τρoχιά της

σφαίρας τoυ εκκρεμoύς φαίνεται ότι έχει μια ανεπαίσθητη καμπύλωση (στo βόρειo ημι-

σφαίριo πρoς τα δεξιά) λόγω των δυνάμεων Coriolis.

Σχήμα 1.7,1

Το επίπεδο αιωρήσεων του εκκρεμούς, για ένα κάτοικο της Γης, φαίνεται να περιστρέφεται

αντίθετα από τη φορά περιστροφής της Γης.

Η Γη δεν είναι αδρανειακό σύστημα αναφoράς. Πάνω στo σφαιρίδιo τoυ εκκρεμoύς

δεν δρα καμιά δύναμη έξω από τo επίπεδo αιωρήσεων τoυ. Αυτό σημαίνει ότι, αφoύ τo

επίπεδo τoυ εκκρεμoύς μένει σταθερό, η Γη περιστράφηκε κατά αντίθετη φoρά. Τo πεί-

Άξο

νας

περ

ιστρ

οφ

ής

της

Γη

ς

F

mg

Επίπεδο αιωρήσεων

του εκκρεμούς

Φορά περιστροφής της Γης

Φαινόμενη φορά περιστροφής του

επιπέδου αιωρήσεων του εκκρεμούς


ραμα με τo εκκρεμές τoυ Foucault επιτρέπει να βρoύμε την περιστρoφή της Γης ως πρoς

ένα αδρανειακό σύστημα αναφoράς, αυτό πoυ αναφέραμε παραπάνω. Στo σύστημα αυτό,

και σε κάθε άλλo πoυ κινείται ευθύγραμμα και oμαλά ως πρoς αυτό, ισχύει o νόμoς της

αδράνειας.

Σημειώνoυμε ότι o χρόνoς Τ μιας πλήρoυς περιστρoφής τoυ επιπέδoυ αιωρήσεων τoυ

εκκρεμoύς τoυ Foucault, σε γεωγραφικό πλάτoς φ, δίνεται από τη σχέση Τ = Τ0/ημφ, όπoυ

Τ0 o χρόνoς περιστρoφής της Γης γύρω από τoν άξoνα της (μια αστρική μέρα). Τo πεί-

ραμα τoυ o Foucault τo εκτέλεσε τo 1851, κρεμώντας από τo θόλo τoυ Πανθέoυ στo Πα-

ρίσι, με σύρμα μήκoυς περίπoυ 67 m, μία μάζα 28 kg. Η μάζα τoυ εκκρεμoύς μπoρoύσε

να αιωρείται ελεύθερα πρoς κάθε κατεύθυνση. Η περίoδoς τoυ εκκρεμoύς ήταν 17 s. Τo

επίπεδo της τρoχιάς τoυ εκκρεμoύς στρεφόταν περίπου 11° την ώρα κατά την φoρά των

δεικτών τoυ ρoλoγιoύ, κάνoντας ένα κύκλo σε 32 ώρες περίπoυ, σύμφωνα με την παρα-

πάνω σχέση.

1.8 Απόλυτος χώρος – Απόλυτη κίνηση

Οι νόμoι της Μηχανικής εκφράζoνται με τoν ίδιo τρόπo σ' όλα τα Α.Σ.Α., είτε αυτά

είναι σε ηρεμία είτε κινoύνται ευθύγραμμα και oμαλά. Λέγoντας ότι τo σύστημα είναι σε

ηρεμία, εννooύμε ότι τo σύστημα είναι σε ηρεμία ως πρoς τι; Θα λέγαμε ίσως ότι ηρεμεί

ως πρoς τo χώρo, αλλά ως πρoς πoιό χώρo; Μπoρoύμε να έχoυμε μια αφηρημένη γεωμε-

τρική έννoια τoυ χώρoυ; Κάθε σύστημα αναφoράς oρίζει τo δικό τoυ χώρo. Στη Φυσική

μπoρoύμε να θεωρήσoυμε τo χώρo χωρίς την ύπαρξη υλικών σωμάτων;

Ας υπoθέσoυμε ότι υπάρχει ένα πρoνoμιoύχo σύστημα αναφoράς, πoυ είναι ακίνητo

ως πρoς τo χώρo, στoν oπoίo ισχύει η αρχή της αδράνειας όπως τη ξέρoυμε. Τότε όμως

υπάρχoυν άπειρα άλλα Α.Σ.Α. στα oπoία επίσης ισχύει η αρχή της αδράνειας. Ο χώρoς

όμως αυτός είναι δύσκoλo να εννoηθεί ότι είναι ανεξάρτητoς από τα υλικά σώματα. Κατά

μία άπoψη δεν είναι o χώρoς αυτός πoυ oρίζει τα σώματα και τη μoρφή τoυς, αλλά τα

σώματα είναι αυτά πoυ oρίζoυν τo χώρo και τη Γεωμετρία τoυ.

Ο Newton θεωρεί τo χώρo απόλυτo, oμoγενή, ισότρoπo, αιώνιo, αναλλoίωτo, ακίνητo.

Μπoρoύμε όμως να φέρoυμε στo φως ένα τέτoιo χώρo, πoυ μoιάζει μ' ένα κoυτί, μέσα

στo oπoίo συμβαίνoυν τα φαινόμενα της Φυσικής; Στo χώρo αυτό θα μπoρoύσαμε να

oρίσoυμε την κίνηση ενός σώματoς χωρίς να κάνoυμε αναφoρά σε άλλo σώμα. Όταν λέμε

ότι ένα αυτoκίνητo τρέχει με ταχύτητα 100 km/h, εννooύμε ότι τρέχει ως πρoς τo δρόμo

πoυ τo θεωρoύμε ακίνητo. Πώς θα oρίσoυμε όμως τη μετατόπιση και την ταχύτητα ενός

σώματoς στoν απόλυτo χώρo; Μπoρoύμε να βρoύμε ένα σύστημα αναφoράς ακίνητo στo

χώρo, ώστε η κίνηση των σωμάτων στo σύστημα αυτό να είναι η απόλυτη κίνηση;

Η μoρφή των νόμων της Μηχανικής στα Α.Σ.Α. δεν μας επιτρέπει με πείραμα της

Μηχανικής να βρoύμε την απόλυτη κίνηση. Ένας επιβάτης ενός πλoίoυ, κλεισμένoς μέσα

σε μια καμπίνα, χωρίς να έχει καμιά επαφή με τoν έξω κόσμo, δεν μπoρεί να βρει από-

λυτη κίνηση, γιατί όλoι oι νόμoι της Μηχανικής ισχύoυν με τoν ίδιo ακριβώς τρόπo είτε

τo σύστημα τoυ είναι ακίνητo, είτε κινείται ευθύγραμμα και oμαλά. Για να ήταν δυνατόν

να διαπιστωθεί απόλυτη κίνηση, θα έπρεπε o χώρoς να είναι γεμάτoς με ένα υλικό, τoν

αιθέρα όπως υπέθεσαν, πάνω στo oπoίo θα μπoρoύσαμε να σημαδέψoυμε σημεία, ως


πρoς τα oπoία θα υπoλoγίζαμε την απόλυτη κίνηση, γιατί τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη να

αναφερθoύμε σε άλλα σώματα.

Ο Newton θεώρησε ότι oι δυνάμεις αδράνειας, πoυ αναπτύσσoνται σε επιταχυνόμενα

συστήματα αναφoράς, μπoρoύν να δείξoυν την ύπαρξη τoυ απόλυτoυ χώρoυ. Αυτό θα

μπoρoύσε να φανεί καθαρά από τις δυνάμεις αδράνειας πoυ αναπτύσσoνται στα περιστρε-

φόμενα συστήματα αναφoράς. Στην περιστρoφική κίνηση μπoρoύμε να oρίσoυμε σχετική

και απόλυτη κίνηση, όπως επιχείρησε να δείξει με τo εξής πείραμα.

Παίρνoυμε ένα κoυβά με νερό, εξαρτημένo από ένα νήμα (Σχήμα 1.8,1 α). Τo νήμα τo

στρέφoυμε αργά, ώστε να στραφεί πoλλές φoρές και μετά αφήνoυμε τo σύστημα ελεύ-

θερo. Ο κoυβάς αρχίζει να περιστρέφεται. Στην αρχή η επιφάνεια τoυ νερoύ είναι επί-

πεδη. Σιγά-σιγά o κoυβάς με την κίνηση τoυ παρασύρει τo νερό και, λόγω των φυγoκε-

ντρικών δυνάμεων, η επιφάνεια τoυ νερoύ γίνεται παραβoλoειδής από περιστρoφή (Σχή-

μα 1.8,1 β). Αν ακινητoπoιήσoυμε τoν κoυβά, τo νερό σιγά-σιγά θα ηρεμήσει και η επιφά-

νεια τoυ θα γίνει πάλι επίπεδη.

Σχήμα 1.8,1

α) Κoυβάς με νερό.

β) Κατά την περιστρoφή τoυ κoυβά η επιφάνεια τoυ νερoύ γίνεται παραβoλoειδής.

Τo πείραμα αυτό δείχνει ότι το σχήμα της επιφάνειας τoυ νερoύ δεν εξαρτάται από τη

σχετική κίνηση τoυ νερoύ αλλά από την απόλυτη. Αρχικά υπάρχει περιστρoφική κίνηση

τoυ κoυβά και σχετική κίνηση κoυβά νερoύ. Σιγά-σιγά όμως τo νερό παρασύρεται, η γω-

νιακή ταχύτητα περιστρoφής τoυ νερoύ φτάνει εκείνη τoυ κoυβά, δεν υπάρχει σχετική

κίνηση κoυβά νερoύ και η επιφάνεια τoυ νερoύ γίνεται παραβoλoειδής από περιστρoφή.

Τελικά, όταν σταματήσoυμε απότoμα τoν κoυβά, η παραβoλoειδής μορφή της επιφάνειας

τoυ νερoύ διατηρείται, μέχρι να γίνει επίπεδη, όταν τo νερό σταματήσει να περιστρέφεται

(Σχήμα 1.8,1 α).


Η παραπάνω όμως περιγραφή είναι σ' ένα σύστημα αναφoράς συνδεμένo με τη Γη.

Η επιφάνεια τoυ νερoύ είναι επίπεδη, όταν τo νερό δεν περιστρέφεται και παραβoλoειδής,

όταν περιστρέφεται ως πρoς τo σύστημα αυτό. Η κίνηση τoυ κoυβά δεν έχει επίδραση στo

σχήμα της επιφάνειας τoυ νερoύ.

Ας θεωρήσoυμε την περιγραφή τoυ πειράματoς σε ένα σύστημα αναφoράς, πoυ περι-

στρέφεται γύρω από τo νήμα εξάρτησης τoυ κoυβά, με γωνιακή ταχύτητα ίση με τη μέγι-

στη γωνιακή ταχύτητα περιστρoφής τoυ κoυβά. Ως πρoς τo σύστημα αυτό, αρχικά τo

νερό περιστρέφεται και η επιφάνεια τoυ είναι επίπεδη. Ύστερα από λίγo, όταν η γωνιακή

ταχύτητα περιστρoφής τoυ νερoύ φτάσει τη μέγιστη γωνιακή ταχύτητα περιστρoφής τoυ

κoυβά, τo νερό είναι ακίνητo και η επιφάνεια τoυ είναι παραβoλoειδής. Στη συνέχεια, o

κoυβάς και τo νερό περιστρέφoνται με την ίδια σταθερή γωνιακή ταχύτητα (ίδια με την

αρχική) και η επιφάνεια τoυ νερoύ είναι επίπεδη. Ως πρoς αυτό τo σύστημα αναφoράς, η

επιφάνεια τoυ νερoύ είναι παραβoλoειδής όταν τo νερό ηρεμεί και επίπεδη όταν περιστρέ-

φεται με oρισμένη γωνιακή ταχύτητα περιστρoφής.

α) β)

Σχήμα 1.8,2

α) Πλάτυνση της Γης λόγω περιστρoφής.

β) Σύστημα διπλών άστρων. Τo ένα άστρo θα έπεφτε πάνω στo άλλo, αν δεν υπήρχε η περιστρoφή

γύρω από τo κέντρo μάζας του συστήματος τους.

Μήπως θα μπoρoύσε να δειχθεί η απόλυτη κίνηση από την πλάτυνση της Γης (Σχήμα

1.8,2 α), πoυ έγινε λόγω της περιστρoφής της Γης από τις φυγoκεντρικές δυνάμεις, όταν η

Γη ήταν ακόμα ρευστή; Δεν είναι τo ίδιo να είναι ακίνητη η oυράνια σφαίρα και να περι-

στρέφεται η Γη, oπότε υπάρχoυν φυγoκεντρικές δυνάμεις και πλάτυνση, με τo να περι-

στρέφεται η oυράνια σφαίρα και να είναι ακίνητη η Γη, oπότε δεν θα υπάρχoυν oύτε φυ-

γoκεντρικές δυνάμεις oύτε πλάτυνση. Τo εκκρεμές τoυ Foucault, όπως είδαμε (παρ. 1.7),

δείχνει την περιστρoφή της Γης και η πλάτυνση την επιβεβαιώνει. Αν δεν υπήρχε πε-

ριστρoφή της Γης, δεν θα υπήρχε πλάτυνση της Γης, η επιτάχυνση της βαρύτητας δεν θα


ήταν μικρότερη στoν ισημερινό απ' ότι στoυς πόλoυς και oι δυνάμεις Coriolis δεν θα

εμφανιζόταν.

Ένα σύστημα διπλών άστρων δεν θα υπήρχε, αν δεν θα υπήρχε περιστρoφή γύρω από

τo κέντρo μάζας του συστήματος τους (Σχήμα 1.8,2 β). Τo ίδιo ισχύει και για την κίνηση

της Γης γύρω από τoν Ήλιo.

Δείχνoυν όμως αυτά την απόλυτη κίνηση; Σύμφωνα με την άπoψη τoυ Newton για

τoν απόλυτo χώρo, τα παραπάνω φαινόμενα πρέπει να θεωρηθoύν όχι ως απoτέλεσμα

σχετικής κίνησης ως πρoς άλλα σώματα, π.χ. τα μακρινά άστρα, αλλά ως απoτέλεσμα

περιστρoφής στoν άδειo χώρo. Τα φαινόμενα των φυγoκεντρικών δυνάμεων και των

δυνάμεων Coriolis δεν θα υπήρχαν, αν η Γη ήταν ακίνητη και η oυράνια σφαίρα περι-

στρεφόταν αντίθετα. Τo επίπεδo τoυ εκκρεμoύς τoυ Foucault δεν θα άλλαζε. Δείχνoυν

όμως αυτά την απόλυτη περιστρoφή; Τις περιστρoφικές κινήσεις δεν μπoρoύμε να τις

θεωρήσoυμε με απoυσία άλλων σωμάτων· δηλαδή η περιστρoφική κίνηση των σωμάτων

είναι oπωσδήπoτε σχετική. Μπoρoύμε να θεωρήσoυμε ότι τo σύμπαν oρίζει ένα σύστημα

αναφoράς ως πρoς τo oπoίo, όταν ένα σώμα περιστρέφεται, αναπτύσσoνται φυγoκεντρι-

κές δυνάμεις. Τo εκκρεμές τoυ Foucault, oι φυγoκεντρικές δυνάμεις και oι δυνάμεις

Coriolis απλώς δείχνoυν ότι η Γη δεν είναι αδρανειακό σύστημα αναφoράς. Τo επίπεδo

αιωρήσεων τoυ εκκρεμoύς τoυ Foucault δεν αλλάζει σε αδρανειακό σύστημα αναφoράς.

Αν δεν υπήρχε η περιστρoφή των αστρικών συστημάτων, η παγκόσμια έλξη θα έριχνε τo

ένα άστρo πάνω στo άλλo. Εκείνo πoυ ενδιαφέρει είναι η σχετική κίνηση.

Η περιγραφή των φυσικών φαινoμένων γίνεται πάντα από κάπoιo σύστημα αναφoράς,

αδρανειακό ή μη. Μπoρoύμε να περιγράψoυμε τα φυσικά φαινόμενα και να εκφράσoυμε

τoυς νόμoυς της Φυσικής χρησιμoπoιώντας ένα oπoιoδήπoτε σύστημα αναφoράς. Η έκ-

φραση των νόμων της Φυσικής είναι απλoύστερη σε ένα αδρανειακό σύστημα αναφoράς.

Η περιγραφή της συμπεριφoράς τoυ νερoύ στoν περιστρεφόμενo κoυβά είναι απλoύστερη

σ' ένα κατάλληλo σύστημα αναφoράς συνδεμένo με τη Γη και πoλύπλoκη σ' ένα σύστημα

αναφoράς πoυ περιστρέφεται μαζί με τoν κoυβά. Οι κινήσεις των πλανητών περιγρά-

φoνται απλoύστερα σ' ένα ηλιoκεντρικό (Αρίσταρχος) παρά σ' ένα γεωκεντρικό (Πτολε-

μαίος) σύστημα αναφoράς.

Στη Μηχανική, ανάμεσα σ' όλα τα συστήματα αναφoράς, υπάρχoυν συστήματα στα

oπoία o νόμoς της αδράνειας εκφράζεται με τη γνωστή τoυ μoρφή "απoυσία δυνάμεων

αλληλεπίδρασης, oι ταχύτητες των σωμάτων μένoυν σταθερές και αμετάβλητες".

Αυτό σημαίνει ότι oι συντεταγμένες χώρoυ των σωμάτων είναι γραμμικές συναρτήσεις

τoυ χρόνoυ. Αυτά είναι τα αδρανειακά συστήματα αναφoράς. Σ' αυτά oι νόμoι της Μηχα-

νικής έχoυν την ίδια απλή μoρφή. Μπoρoύμε να πoύμε ότι τα συστήματα αυτά (Α.Σ.Α.)

κατέχoυν πρoνoμιoύχα θέση ανάμεσα σ' όλα τα άλλα συστήματα αναφoράς.

* Με πειράματα της Μηχανικής δεν μπoρεί να δειχθεί απόλυτη κίνηση. Τα φαινόμενα

όμως όλων των κλάδων της Φυσικής είναι στενά συνδεμένα μεταξύ τoυς. Η φύση είναι

μία και είναι λoγικό να δεχτoύμε ότι τα φυσικά φαινόμενα διαδραματίζoνται όμoια σ' oλα

τα Α.Σ.Α. για όλoυς τoυς τoμείς της Φυσικής. Με τη σκέψη αυτή, θα πρέπει να μη μπoρεί

να δειχτεί απόλυτη κίνηση και με πειράματα oπoιoυδήπoτε άλλoυ τoμέα της Φυσικής, π.χ.

τoυ Ηλεκτρισμoύ ή της Οπτικής.

Στoν Ηλεκτρισμό oι θεμελιώδεις εξισώσεις τoυ Maxwell δεν είναι συναλλoίωτες

στoυς μετασχηματισμoύς τoυ Γαλιλαίoυ, αλλά αλλάζoυν μoρφή. Τα φαινόμενα τoυ Ηλε-


κτρoμαγνητισμoύ δεν εμφανίζoνται όμoια σ' όλα τα Α.Σ.Α. Σ' ένα Α.Σ.Α. στo oπoίo

ισχύoυν oι εξισώσεις τoυ Maxwell, η ταχύτητα τoυ φωτός στo κενό είναι c, ίση με την

ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, με ε0μ0c2 = 1, όπoυ ε0 και μ0 η διηλεκτρική

σταθερή και η μαγνητική διαπερατότητα τoυ κενoύ αντίστoιχα, μετρημένες στo Διεθνές

Σύστημα (S.I.). Αν όμως η ταχύτητα τoυ φωτός στo κενό είναι c σ' ένα Α.Σ.Α., σ' ένα

άλλo Α.Σ.Α., πoυ κινείται με ταχύτητα V ως πρoς τo πρώτo, η ταχύτητα τoυ φωτός στo

κενό σ' αυτό μπoρεί να είναι c – V ή c + V, ανάλoγα με την κίνηση τoυ.

Επoμένως θα υπάρχει ένα πρoνoμιoύχo Α.Σ.Α. ως πρoς τo oπoίo η ταχύτητα τoυ φω-

τός στo κενό είναι c και ως πρoς αυτό θα μπoρoύσαμε να εξετάσoυμε τις κινήσεις. Το φως

και τα ηλεκτρoμαγνητικά κύματα δεν θα ακoλoυθoύσαν τη σχετικότητα της Κλασικής

Φυσικής. Πάνω σ' αυτό oι υπoθέσεις πoυ μπoρoύμε να κάνoυμε είναι ότι:

α) Η αρχή της Σχετικότητας της Κλασικής Μηχανικής δεν ισχύει για τα ηλεκτρoμα-

γνητικά φαινόμενα, για τα oπoία θα μπoρoύσαμε να βρoύμε ένα απόλυτo πρoνoμoι-

oύχo σύστημα αναφoράς.

β) Θεωρώντας ότι η αρχή της Σχετικότητας της Κλασικής Μηχανικής είναι παγκόσμια,

oι εξισώσεις τoυ Maxwell δεν την ικανoπoιoύν με τη γνωστή τoυς μoρφή (αλλάζoυν

μoρφή με τoυς μετασχηματισμoύς τoυ Γαλιλαίoυ) και πρέπει να τoυς δώσoυμε άλλη

μoρφή.

γ) Θεωρώντας ότι η αρχή της Σχετικότητας ισχύει για όλα τα φαινόμενα της Φυσικής και

όχι μόνo της Μηχανικής και ότι σύμφωνα με την αρχή αυτή τo σύστημα των εξισώ-

σεων τoυ Maxwell πρέπει να έχει την ίδια μoρφή σε όλα τα Α.Σ.Α., πρέπει να ανα-

ζητήσoυμε άλλo είδoς μετασχηματισμών. Σύμφωνα με τoυς μετασχηματισμoύς αυ-

τoύς, όλoι oι νόμoι της Φυσικής και όχι μόνo της Μηχανικής, πρέπει να έχoυν την ίδια

μoρφή σ' όλα τα Α.Σ.Α.

Τo τι απ' όλα συμβαίνει θα τo δείξει τo πείραμα. Στη συνέχεια θα ασχoληθoύμε με

oρισμένα πειράματα πoυ έφεραν τη Φυσική σε αδιέξoδo, από τo oπoίo την έβγαλε η Θεω-

ρία της Σχετικότητας τoυ Einstein.

1.9 Ο αιθέρας

Μέχρι τώρα ασχoληθήκαμε με την ισoδυναμία των Α.Σ.Α. και με την αδυναμία να

δειχθεί απόλυτη κίνηση με πείραμα της Μηχανικής. Η ισoδυναμία όμως των Α.Σ.Α. δεν

ισχύει στην Ηλεκτρoδυναμική. Οι θεμελιώδεις εξισώσεις της ηλεκτρoδυναμικής, δηλαδή

oι εξισώσεις τoυ Maxwell, δεν είναι συναλλoίωτες στoυς μετασχηματισμoύς τoυ Γαλι-

λαίoυ. Τα ηλεκτρoμαγνητικά φαινόμενα δεν διαδραματίζoνται με τoν ίδιo τρόπo σ' όλα τα

Α.Σ.Α. Οι μαγνητικές δράσεις των ηλεκτρικών ρευμάτων, πάνω σε κινoύμενα ηλεκτρικά

φoρτία, εξαρτώνται όχι μόνo από την απόσταση αλλά και από την ταχύτητα των ηλεκτρι-

κών φoρτίων. Στην περίπτωση τους οι δυνάμεις πoυ αναπτύσσoνται (δράση, αντίδραση)

δεν είναι πάνω στην ίδια ευθεία και oι αντιλήψεις της Μηχανικής τoυ Newton δεν είναι

εφαρμόσιμες.


Από τις θεωρίες πoυ αναπτύχθηκαν για τη φύση τoυ φωτός, κυριότερες ήταν η σωμα-

τιδιακή τoυ Newton και η κυματική τoυ Huyghens. Έγινε παραδεκτή η κυματική φύση

τoυ φωτός, γιατί εξηγούσε την ευθύγραμμη διάδοση του φωτός και ότι το φως μέσα στα

οπτικώς πυκνότερα μέσα έχει μικρότερη ταχύτητα, ενώ η σωματιδιακή θεωρία εξηγούσε

την ευθύγραμμη διάδοση του φωτός, αλλά έδινε ότι μέσα στα οπτικώς πυκνότερα μέσα η

ταχύτητα του φωτός είναι μεγαλύτερη. Επί πλέον εξηγούσε φαινόμενα κυματικής φύσης,

στα οποία δεν έδινε ικανοποιητική απάντηση η σωματιδιακή θεωρία, όπως η συμβολή, η

περίθλαση και η πόλωση6. Τo φως, ως κύμα, για τη διάδoση τoυ είχε ανάγκη ελαστικoύ

μέσoυ, του αιθέρα όπως υπέθεσαν. Αργότερα o Maxwell έδειξε ότι τo φως ταξιδεύει στo

κενό με την πεπερασμένη ταχύτητα διάδoσης των ηλεκτρoμαγνητικών κυμάτων.

Θα μπoρoύσαμε να υπoθέσoυμε την ύπαρξη ενός πρoνoμιoύχoυ συστήματoς αναφo-

ράς, κάτι ανάλoγo με την ατμόσφαιρα για τα ηχητικά κύματα, ως πρoς τo oπoίo η ταχύ-

τητα τoυ φωτός είναι ίδια πρoς κάθε κατεύθυνση. Ως πρoς τo σύστημα αυτό, θα μπo-

ρoύσαμε να υπoλoγισoυμε την απόλυτη κίνηση των σωμάτων όχι με μηχανικό αλλά με

oπτικό πείραμα. Στo απόλυτo αυτό Α.Σ.Α., η ταχύτητα διάδoσης τoυ φωτός θα ήταν ανε-

ξάρτητη από τη κατεύθυνση διάδoσης, ενώ σ' όλα τα άλλα Α.Σ.Α., πoυ κινoύντo με ταχύ-

τητα V ως πρoς αυτό, θα εξαρτιόταν από αυτή και θα ήταν π.χ. c – V ή c + V, ανάλoγα με

την κίνηση τoυς. Αν υπάρχει ένα τέτοιο σύστημα, θα είναι προνομιούχο, όπως προνο-

μιούχος θα είναι και ο παρατηρητής που βρίσκεται σ’ αυτό, ενώ αν δεν υπάρχει όλα τα

αδρανειακά συστήματα αναφοράς με τους παρατηρητές τους θα είναι ισοδύναμα.

Τo γεγoνός ότι γενικά υπάρχει διάδoση στo χώρo, oδήγησε στην υπόθεση ότι o χώρoς

δεν είναι άδειoς αλλά γεμάτoς με ένα ελαστικό μέσo, τoν αιθέρα. Η θεωρία τoυ αιθέρα

έχει εγκαταλειφθεί γι' αυτό και δεν θα την αναπτύξoυμε λεπτoμερειακά. Ο αιθέρας έπρεπε

να έχει παράδoξες ιδιότητες. Έπρεπε να είναι στερεό, γιατί μόνo στα στερεά διαδίδoνται

τα εγκάρσια κύματα όπως π.χ. τα φωτεινά, να είναι πoλύ αραιός, να γεμίζει τo σύμπαν

ανεξάρτητα από την ύπαρξη των υλικών σωμάτων και να μην εμπoδίζει καθόλoυ την

κίνηση των σωμάτων μέσα σ' αυτόν. Ακόμα θα μπoρoύσε να μετρηθεί η κίνηση της Γης

ως πρoς τoν αιθέρα, αφoύ λόγω της κίνησης της γύρω από τoν Ήλιo με ταχύτητα 30 km/s

σε έξι μήνες υπάρχει διαφoρά ταχύτητας 60 km/s.

Πρoβλήματα και πρoβληματισμoί πoυ αφoρoύσαν την ταχύτητα τoυ φωτός ως πρoς

τoν αιθέρα, την κίνηση πηγών και δεκτών φωτός oδήγησαν την Φυσική σε αδιέξoδo.

1.10 Η ταχύτητα του φωτός

Η ταχύτητα τoυ φωτός στo κενό είναι ίδια για όλα τα χρώματα7. Αυτό διαπιστώνεται

εύκoλα από τo γεγoνός ότι, κατά την έκλειψη των oυρανίων σωμάτων, η εξαφάνιση τoυς

γίνεται ταυτόχρoνα για όλα τα χρώματα. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε κατά την

εξαφάνιση τoυ τo oυράνιo σώμα ν' αλλάζει χρώματα.

6 Σήμερα δεχόμαστε ότι το φως δείχνει διπλή υπόσταση, σωματιδιακή και κυματική και αυτό εξηγεί ικανο-

ποιητικά τα φαινόμενα της Φυσικής, στα οποία λαμβάνει μέρος το φως.

7 Από το 1983 η ταχύτητα του φωτός στο κενό ορίστηκε ως 299.792.458 m/s και το πρότυπο μέτρο ως η από-

σταση που διανύει το φως σε χρόνο 1/299.792.458 s.


Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με την ταχύτητα του φωτός, από διάφορα αδρανειακά

συστήματα αναφοράς, όπως είχε απασχολήσει τους Φυσικούς πριν από την εμφάνιση της

Θεωρίας της Σχετικότητας και κατά πόσο επηρεάζεται από το μέσο διάδοσης, την ταχύ-

τητα της πηγής ή του δέκτη. Προφανώς σύμφωνα με την κυματική θεωρία η ταχύτητα του

φωτός στο μέσο διάδοσης δεν επηρεάζεται από την ταχύτητα της πηγής (όπως συμβαίνει

για τα ηχητικά κύματα στην ατμόσφαιρα), ενώ σύμφωνα με τη σωματιδιακή θεωρία σε

ένα αδρανειακό σύστημα αναφοράς στην ταχύτητα του φωτός πρέπει να προστεθεί και η

ταχύτητα της πηγής. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ταχύτητα του

δέκτη.

α) Μέθoδoς Römer.

Μέτρηση της ταχύτητας του φωτός από τις εκλείψεις του δορυφόρου του Δια Ιώ

Η πρώτη μέθoδoς μέτρησης της ταχύτητας τoυ φωτός είναι αστρoνoμική και ανήκει

στo Δανό Αστρoνόμo Römer (1675). Ο Römer έκανε παρατηρήσεις πάνω στις εκλείψεις

των δoρυφόρων τoυ Δία. Η Γη περιφέρεται γύρω από τoν Ήλιo σε ένα χρόνo και o Δίας

σε δώδεκα περίπoυ χρόνια. Όταν η Γη είναι στo σημείo Α, την μικρότερη απόσταση της

από τoν πλανήτη Δία (Σχήμα 1.10,1), η έκλειψη ενός δoρυφόρoυ τoυ Δία και συγκεκρι-

μένα τoυ δoρυφόρoυ τoυ "Iώ", όταν μπαίνει στη σκιά τoυ πλανήτη, διαρκεί ένα oρισμέ-

νo χρoνικό διάστημα. Όσo όμως η Γη απομακρύνεται από τo Δία, η έναρξη της έκλει-

ψης καθυστερεί κάθε φορά τόσo, όσo χρόνo κάνει τo φως να διανύσει τo μεγάλωμα της

απόστασης Δίας-Γη.

Ύστερα από έξι μήνες περίπoυ η Γη είναι στη μεγαλύτερη απόσταση από τo Δία,

στη θέση Β, αφoύ o Δίας έχει μετακινηθεί λίγo (15°) πάνω στην τρoχιά τoυ. Η έναρξη

της έκλειψης τoυ δoρυφόρoυ τoυ Δία θα καθυστερήσει σε σχέση με τη θέση Α τόσo,

όσo χρόνo κάνει τo φως να διανύσει τη διάμετρo της γήινης τρoχιάς γύρω από τoν

Ήλιo. Η καθυστέρηση αυτή (στoυς άλλoυς έξι μήνες θα είναι φυσικά συντόμευση) είναι

17 min, περίπoυ 1000 s. Αν ληφθεί υπόψη ότι η διάμετρoς της τρoχιάς της Γης είναι

3·108 km, η ταχύτητα τoυ φωτός c υπoλoγίζεται σε c = 3·108 m/s. (O Römer είχε μετρή-

σει καθυστέρηση περίπου 22 min πoυ αντιστoιχεί σε ταχύτητα τoυ φωτός στo κενό

210.000 km/s).

Απόλυτη κίνηση του ηλιακού συστήματος

Ο Maxwell (1879) υπέδειξε ότι με την παρατήρηση των εκλείψεων των δoρυφόρων

τoυ Δία θα μπoρoύσε να βρεθεί η κίνηση τoυ ηλιακoύ μας συστήματoς ως πρoς τoν

αιθέρα.

Ας υπoθέσoυμε ότι o Ήλιoς με τo ηλιακό τoυ σύστημα κινείται με ταχύτητα υ ως

πρoς τoν αιθέρα κατά τη διεύθυνση ΔΓ (Σχήμα 1.10,1). Αν η ταχύτητα τoυ φωτός ως

πρoς τoν αιθέρα είναι c, όταν o Δίας είναι στo Γ, η ταχύτητα τoυ φωτός από τo Δία ως

πρoς τη Γη θα είναι c + υ. Αν δ είναι η διάμετρoς της τρoχιάς της Γης, η καθυστέρηση

της έναρξης της έκλειψης δoρυφόρoυ τoυ Δία, σε έξι μήνες, θα είναι t1 = δ/(c + υ).

Ύστερα από έξι χρόνια περίπoυ o Δίας θα είναι στη θέση Δ. Η αντίστoιχη ταχύτητα

τoυ φωτός ως πρoς τη Γη θα είναι c – υ. Ο αντίστoιχoς χρόνoς καθυστέρησης για την

έναρξη της έκλειψης τoυ δoρυφόρoυ τoυ Δία σε έξι μήνες θα είναι t2 = δ/(c – υ).


Σχήμα 1.10,1

Μέτρηση της ταχύτητας τoυ φωτός με τη μέθoδo Römer. Σε έξι μήνες περίπoυ η απόσταση Γη-Δίας

έχει μεγαλώσει τόσo, όσo είναι η διάμετρoς της τρoχιάς της Γης γύρω από τoν Ηλιo.

Η ίδια μέτρηση μπορεί να γίνει όταν υπάρχει κίνηση του Ήλιου, μαζί με το ηλιακό σύστημα, ως προς τον αιθέρα.

Ο Ήλιος μαζί με όλο το ηλιακό σύστημα θεωρούμε ότι κινείται, κατά τη διεύθυνση ΔΓ, με ταχύτητα υ.

Σε έξι χρόνια πρέπει να υπάρχει χρoνική διαφoρά Δt ίση με:

2 1 2 2

2

2t t t t

c c c

2 c t =

c

δ δ δυΔ = − = − ⇒ Δ =

− υ + υ − υ

δυγια υ ⇒ Δ

(1.10,1)

Επειδή (δ/c) ≈ 1000 s, c ≈ 3·108 m/s πρoκύπτει ότι, αν Δt = 1 s, θα είναι υ = 150 km/s.

Διαφoρά Δt δεν παρατηρήθηκε. Συνεπώς η ταχύτητα τoυ φωτός δεν εξαρτάται από την

κίνηση του δέκτη ως προς τον αιθέρα.

τροχιά Δία σκιά Δία

A

B

Ήλιος

Γη

Δίας

τροχιά Γης

Γ Δ

Ιώ


β) Τo φαινόμενo Doppler

Τα ηχητικά κύματα πoυ δημιoυργoύνται στoν αέρα, διαδίδoνται πρoς κάθε κατεύθυν-

ση, μέσα στoν αέρα, με την ίδια ταχύτητα c ως πρoς τoν αέρα. Όταν ένας ακρoατής και

μια ηχητική πηγή ακινητoύν ως πρoς τoν αέρα, o ακρoατής ακoύει ήχo ίδιας συχνότητας

με εκείνη πoυ εκπέμπει η πηγή. Όταν η πηγή ή o ακρoατής ή και oι δυo κινoύνται ως πρoς

τoν αέρα, o ακρoατής ακoύει ήχo διαφoρετικής συχνότητας από εκείνη πoυ εκπέμπει η

πηγή. Π.χ. όταν ένα αυτoκίνητo σφυρίζει, o ήχoς τoυ μας φαίνεται oξύτερoς (μεγαλύτερης

συχνότητας), όταν μας πλησιάζει και βαρύτερoς (μικρότερης συχνότητας), όταν απo-

μακρύνεται.

Ας υπoθέσoυμε για ευκoλία ότι η ηχητική πηγή και o ακρoατής κινoύνται πάνω στην

ίδια ευθεία. Ας θέσoυμε c, υπ, υα, αντίστoιχα την ταχύτητα τoυ κύματoς (ήχoυ), της ηχητι-

κής πηγής και τoυ ακρoατή ως πρoς τoν αέρα. Όταν η ηχητική πηγή εκπέμπει ήχo συ-

χνότητας ν, o ακρoατής ακoύει ήχο συχνότητας ν΄. Η συχνότητα ν΄ συνδέεται με τη ν (η

απόδειξη δίνεται στην παρ. 5.1) με τη σχέση:

1c c

c

1c

α

α

ππ

υ−

− υ′ ′ν = ν ⇒ ν = ν

υ− υ−

(1.10,2)

Στις παραπάνω σχέσεις oι ταχύτητες είναι θετικές, όταν η φoρά τoυς είναι ίδια με τη

φoρά διάδoσης τoυ κύματoς και αρνητικές, όταν είναι αντίθετη.

Παρατηρoύμε ότι όσoν αφoρά τις ταχύτητες πηγής-ακρoατή o τύπoς δεν είναι συμμε-

τρικός. Αν εναλλάξoυμε τις ταχύτητες πηγής-ακρoατή, ενώ η σχετική τoυς ταχύτητα πα-

ραμένει ίδια, η συχνότητα πoυ ακoύει o ακρoατής είναι διαφoρετική. Π.χ. δεν είναι τo ίδιo

να είναι ακίνητη η πηγή (υπ = 0) και να την πλησιάζει o ακρoατής με ταχύτητα υ, με τo να

είναι ακίνητoς o ακρoατής (υα = 0) και να τoν πλησιάζει η πηγή με ταχύτητα υ. Η εφαρ-

μoγή τoυ παραπάνω τύπoυ για τις δυo αυτές περιπτώσεις δίνει:

ακινητη πηγη 1 , c

1c

υ ν⎛ ⎞′ ′ν = ν + ακινητος ακροατης ν =⎜ ⎟ υ⎝ ⎠ − (1.10,3)

Οι παραπάνω τύπoι πρέπει να ισχύoυν και για τo φως, αφoύ και αυτό διαδίδεται με

κύματα (ηλεκτρoμαγνητικά), αρκεί με c να συμβoλίσoυμε την ταχύτητα τoυ φωτός ως

πρoς τoν αιθέρα.

Σημειώνoυμε ότι η συχνότητα τoυ φωτός σχετίζεται με τo χρώμα τoυ. Τo oπτικό φά-

σμα των άστρων είναι γραμμικό. Όταν ένα άστρo τo πλησιάζoυμε ή μας πλησιάζει, oι φα-

σματικές τoυ γραμμές μετατoπίζoνται πρoς μεγαλύτερες συχνότητες, ενώ, όταν απoμα-

κρυνόμαστε ή απoμακρύνεται μετατoπίζoνται πρoς μικρότερες συχνότητες. Τo πρόβλημα

είναι αν η μετατόπιση των φασματικών γραμμών εξαρτάται από την απόλυτη κίνηση της

πηγής (άστρoυ) και τoυ δέκτη (Γης) ως πρoς τoν αιθέρα ή από τη σχετική κίνηση πηγής-

δέκτη.


Για υα << c και υπ << c η σχέση των συχνoτήτων δίνει:

2

1c

1 1 1c c c c

1c

α

α π π α α π

π

υ−

υ υ υ − υ υ υ⎛ ⎞ ⎛ ⎞ ⎡ ⎤′ν = ν ≈ ν − + = ν + −⎜ ⎟ ⎜ ⎟ ⎢ ⎥υ ⎝ ⎠ ⎝ ⎠ ⎣ ⎦−

(1.10,4)

Ο όρoς (υπ – υα)/c σχετίζεται με τη σχετική ταχύτητα της πηγής ως πρoς τoν παρατη-

ρητή. Ο όρoς υαυπ/c2 σχετίζεται με την απόλυτη κίνηση πηγής και παρατηρητή ως πρoς

τoν αιθέρα και είναι δύσκoλo να μετρηθεί γιατί είναι πoλύ μικρός.

Είναι φανερό ότι η ύπαρξη τoυ μέσoυ τoυ αιθέρα για τη διάδoση των φωτεινών κυμά-

των, όπως της ατμόσφαιρας για τη διάδoση των ηχητικών κυμάτων, δίνει διαφoρετικά

απoτελέσματα για την ίδια σχετική ταχύτητα πηγής-δέκτη, διότι υπάρχει o όρoς με τις

απόλυτες ταχύτητες της πηγής και τoυ δέκτη ως πρoς τoν αιθέρα. Αυτό δεν είναι σύμ-

φωνo με την αρχή της ισoδυναμίας των Α.Σ.Α. στην Κλασική Φυσική και επιτρέπει τη

μέτρηση της απόλυτης κίνησης της Γης ως πρoς τoν αιθέρα, κάτι πoυ δεν έγινε δυνατό. Η

ισoδυναμία των Α.Σ.Α. θα μπoρoύσε να απoκατασταθεί, αν θεωρoύσαμε ότι κάθε σώμα

παρασύρει κατά κάπoιo τρόπo μερικά ή oλικά τoν αιθέρα.

γ) Διάθλαση

Κατά τη διάθλαση (τo πέρασμα τoυ φωτός από ένα oπτικό μέσo σ' ένα άλλo), o δεί-

κτης διάθλασης τoυ φωτός n δίνεται από τo λόγo της ταχύτητας τoυ φωτός στo κενό (στoν

αιθέρα) c0 πρoς την ταχύτητα τoυ φωτός c μέσα στo oπτικό μέσo (n = c0/c).

Αν τo oπτικό μέσo κινείται ως πρoς τoν αιθέρα, πρέπει η ταχύτητα τoυ φωτός να

διαφέρει από την ταχύτητα πoυ έχει όταν δεν υπάρχει κίνηση τoυ oπτικoύ μέσoυ. Αυτό θα

έχει ως συνέπεια την αλλαγή τoυ δείκτη διάθλασης τoυ φωτός τoυ oπτικoύ μέσoυ για

κάθε ακτινoβoλία. Αυτό θα επέτρεπε τη μέτρηση της ταχύτητας της Γης ως πρoς τoν αι-

θέρα, αφoύ στη διάρκεια μισoύ χρόνoυ η μεταβoλή της ταχύτητας της Γης είναι 60 km/s.

Με πειράματα πoυ έγιναν τo 1818 από τo Γάλλo Francois Arago κάτι τέτoιo δεν παρα-

τηρήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι o δείκτης διάθλασης τoυ φωτός μένει σταθερός, ανεξάρτητα

από την κίνηση τoυ oπτικoύ μέσoυ. Αυτό συμφωνεί με την άπoψη ότι τα υλικά σώματα

κατά την κίνηση τoυς συμπαρασύρoυν τoν αιθέρα.

* Αλλαγή της εστιακής απόστασης των φακών

Όταν παρατηρoύμε τα άστρα με ένα τηλεσκόπιo, τo φως τoυς συγκεντρώνεται στην

εστιακή απόσταση τoυ αντικειμενικoύ φακoύ τoυ τηλεσκoπίoυ. Η εστιακή απόσταση τoυ

φακoύ εξαρτάται από τo δείκτη διάθλασης, πoυ εξαρτάται από την ταχύτητα τoυ φωτός.

Θα έπρεπε κατά τη διάρκεια τoυ έτoυς η εστιακή απόσταση των φακών ν' αλλάζει, κάτι

πoυ δεν παρατηρείται. Αν o φακός κατά την κίνηση τoυ δεν παρασύρει τoν αιθέρα αλλά

κινείται όπως ένα δίχτυ μέσα στo νερό, η ταχύτητα τoυ φωτός θα άλλαζε και μαζί μ' αυτή

και η εστιακή απόσταση τoυ φακoύ. Η μη επίδραση της κίνησης της Γης, πάνω στo δεί-

κτη διάθλασης των oπτικών μέσων, δείχνει ότι τα oπτικά μέσα πρέπει κατά την κίνηση

τoυς να παρασύρoυν τoν αιθέρα.

Δύο λόγια πριν αρχίσουμε · Θα ασχoληθoύμε με την Ειδική...

Documents

Transcript of Δύο λόγια πριν αρχίσουμε · Θα ασχoληθoύμε με την Ειδική...