Παραμύθια της Χαλιμάς (IV): Κοινωνική πολιτική.

Αν σκεφτούμε τι γίνεται σήμερα, στο χώρο της κοινωνικής πρόνοιας δεν ξέρει κανείς πώς να

το χαρακτηρίσει. Ουσιαστικά το σύστημα κοινωνικών παροχών δυσλειτουργεί και αρκετές

φορές οι παρεχόμενες υπηρεσίες είναι χαμηλού επιπέδου ή ακόμα χειρότερα ανύπαρκτες.

Από που να ξεκινήσει κάποιος και που να τελειώσει…

Νοσοκομεία χωρίς φάρμακα. Γιατροί απλήρωτοι, Συγγενείς να αναγκάζονται να αγοράσουν

τα απαραίτητα φάρμακα και αναλώσιμα για τους ανθρώπους τους. Τα ασφαλιστικά ταμεία

να μην έχουν να πληρώσουν τους φαρμακοποιού, με αποτέλεσμα απλά οι τελευταίοι να

κόψουν την πίστωση , και οι ασφαλισμένοι να αγοράζουν μετρητοίς τα φάρμακα.

Εξαθλίωση του υγειονομικού συστήματος για το όποιο έχουμε πληρώσει άπειρα λεφτά.

Αιτία: περικοπές επί περικοπών, οι όποιες δεν έχουν σχέση με τον εξορθολογήσω των

δαπανών, αλλά με την διάλυση που έχουν προκαλέσει οι πολιτικές του ΔΝΤ και της

Τρόικας.

Ας δούμε και την εκπαίδευση, σε τι κατάσταση βρίσκεται. Σχολεία χωρίς βιβλία για πρώτη

φορά, αλλά σε φωτοτυπίες και σε ηλεκτρονική μορφή, να προσπαθούν να καλύψουν

βασικές ανάγκες στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Με δυσκολίες στην

θέρμανση και με πολλαπλά προβλήματα στην λειτουργία τους.

Και μέσα σε όλα αυτά , μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις , αύξηση της ανεργίας , που μας

οδηγεί μαθηματικά σε επιπλέον κοινωνικά προβλήματα, για το όποια δεν υπάρχει καμία

απολύτως πρόβλεψη. Υπάρχουν παιδία που υποσιτίζονται, υπερήλικες που δεν έχουν

πλέον τα απαραίτητα. Οικογένειες με παιδία μικρά χωρίς ρεύμα, και άλλες στα πρόθυρα να

μείνουν στο δρόμο. Καθημερινές αυτοκτονίες που έχουν ξεπεράσει τις 2.500 συνολικά την

τελευταία διετία.

Προσθέστε σε όλα αυτά, και την έναρξη των κατασχέσεων των δανειοληπτών και αυτών

που χρωστούν στο δημόσιο. Πώς να πληρώσει ο άνεργος; Ο μην έχει να φάει; Αποτέλεσμα

προβλέπεται κάθετη αύξηση των αστέγων στο δρόμο. Που σημαίνει ότι θα έχουμε και

πολλές απώλειες το χειμώνα λόγω των καιρικών συνθηκών. Και που είναι η μέριμνα ;

Πουθενά…

Σε όλο αυτό το πρόβλημα προσθέστε και τους μετανάστες, νομίμους και μη, που

αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση με εμάς , συν την βία από διάφορες ρατσιστικές

ομάδες.

Πραγματικά, δεν είμαστε κοντά σε ανθρωπιστική κρίση, αλλά είμαστε μέσα σε αυτή. Και η

κατάσταση θα επιδεινωθεί άσχημα τους επόμενους μήνες. Δεν υπάρχουν οι πόροι , αυτή

την στιγμή που να μπορούν να απαλύνουν ή να λύσουν το πρόβλημα.

Και αυτό γιατί ;

Γιατί αντί η πολιτική να βασίζεται στην αρχή πρώτα ο άνθρωπος και η κοινωνία, βάλαμε

πρώτα τους δανειστές. Λάθος. Οι δανειστές μας ονειρεύονται προφανώς να γίνουμε μια Β.

Κορέα, μια Σομαλία, υποχείρια των δικών τους προθέσεων και ορέξεων.

Στην κρεατομηχανή του κιμά, που έχει μπει η Ελλάδα, μην έχετε ψευδαισθήσεις τα παιδία

μας θα αποτελέσουν την πρώτη απώλεια. Για τους δανειστές μας και τους υπαλλήλους

τους , εδώ στην Ελλάδα φυσικά αυτό χαρακτηρίζεται ως «παράπλευρες» απώλειες. Η

κυνικότητα και η απληστία τους, έχει όμως αποκαλυφτεί.

Στήνουν το σκηνικό για μια κοινωνική έκρηξη με την βεβαιότητα ότι θα την ελέγξουν και

στην συνέχεια θα καταπνίξουν τον ελληνικό λαό μέσα στην φτώχεια. Μέσα σε συνθήκες

ακραίων καταστάσεων στήνουν σκηνικά εμφυλίου πολέμου και συγκρούσεων.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τους κάνουμε την

χάρη.

Σταμάτης Στεφανάκος

s.stefanakos@gmail.com