AMLETAMLET (Μονόλογοι)(Μονόλογοι)

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:(Σκηνή 2, σελ.27)

Μακάρι να γινόταν κι αυτό το σώμα μου αυτή η ύλη η στερεή να έρεε. Να γινόταν ατμός αέρας τίποταΓιατί ο ουρανός να αποστρέφεται να τιμωρεί και από πάνω αυτόν που αυτοκτονεί; Θεέ μου. Έρημος τι έρημος είναι αυτός ο κόσμος. Σπόροι πρησμένοι που σπαν και πετάγονται συνέχεια νέες φύτρες συνέχεια γεννώντας και σαπίζοντας οργιάζει αυτή η τυφλή βλάστηση. Καμμία χρήση του κόσμου δεν είναι καλή. Να βουλιάξει!

Πως πήγε. Δεν έκλεισαν ακόμα οι δύο μήνες που πέθανε. Τόσο την αγαπούσε, που αυτός ο μέγας αγέρωχος Ικέτευε τον άνεμο να μην φερθεί σκληρά στο πρόσωπό τηςΓιατί πρέπει να θυμάμαι; Πως είχε αρπαχθεί εκείνη από πάνω του και η γενναιοδωρία του λές και έτρεφε Ερέθιζε την απελπισία της και σ’ ένα μήνα. Ούτε καν προδοσία, είσαι γυναίκα. Δεν είχε κλείσει μήναςΔεν είχαν φύγει ακόμα τα χώματα από το πέλμα της όταν στάθηκε πάνω από τον τάφο του και θρηνούσε με την αιώνια υπόσχεση της Νιόβης προς τον πόνοΑυτή, Θεέ μου. Που και μια σκύλα θα ήταν ακόμα απαρηγόρητη.Έγινε γυναίκα του αδερφού του, που του έμοιαζε όσο ένας σάτυρος με τον Υπερίωνα. Σε ένα μήνα τον είχε κιόλας παντρευτεί. Με τα βλέφαρα ακόμη κόκκινα και αλμυρά από τα δάκρυά της με τι αθώα βία! Τι παρθενικά γλίστρησεΧώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα της αιμομιξίας. Φθάνει. Όχι άλλο. Σώπα

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:

(Σκηνή 5, σελ.47)

Ά. Ουρανέ. Και γη. Σε ποιόν άλλον να πω. ΘάνατεΠρέπει ν’ αντέξω. Πρέπει να είμαι όρθιος. Να σε θυμάμαι! Ά, λυπημένο πλάσμαΝαι. Όπως η γηπου όταν τα χάσει όλα, μονάχα θα θυμάταιΤώρα. Την στιγμή αυτήΤην μνήμη μου καταλύω. Όλα τα ξέχασαΤα σβήνω. Ένα ένα. Λόγια και γνώσεις και αισθήσειςΚαι ότι ποταπό και ξώπετσοχαράχθηκε ως τώρα στη ζωή μου, τέλειωσεΔεν υπάρχει πια. Όλα τα καταργώ και μονάχα αυτό κρατώ. Μόνο αυτό το θυμάσαιΤο ορκίζομαι. Ά, κακιά γυναίκα. ΔιεστραμμένηΆ, εσύ κακούργε. Καταραμένε κακούργεΠως μπορείς ακόμα να χαμογελάς. Να το θυμάμαιΑυτό πρέπει να το θυμάμαι. Να έχεις σκοτώσει και να χαμογελάς. Να το γράψω στα χαρτιά μου. Να ξέρω πως αυτό γίνεται στην ΔανίαΜονάχα αυτό να ξέρω για την ΔανίαΘείε μου. Τώρα, εμείς οι δυό. Τώρα που απόκτησα έμβλημα. Το έμβλημά μου είναι Χαίρε. Να με θυμάσαι

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:

(Σκηνή 2, σελ.82-83)

Το βράδυ.

Τώρα οι δυό μαςΤι άτιμος είμαι. Μηδενικό Δεν είναι ένα θαύμα αυτός ο θεατρίνος να καταφέρνει να κάνει υποχείρια την ψυχή μου σε μια φαντασίαΆθυρμα σ’ ένα πλαστό ψεύτικο πάθος. Να κάνει πανίσχυρη μια ιδέα του μυαλού του κι αυτή να τον αλλάζει ολόκληρο, να φτάνει ως την όψη του και να την κάνει να χάνει το αίμα της να γίνεται κλάμα και να τρέχει από τα μάτια τουΝα γίνεται φωνή και να σπάει. Να αποκτά σώμα μια ιδέα να γίνεται από ιδέα σώμα και να παίρνει το δικό του. Κι όλα αυτά για το τίποταΓια την Εκάβη. Τι είναι η Εκάβη γι’ αυτόν τι είναι αυτός για την ΕκάβηΤι παραπάνω θα έκανε αν είχε να παίξει εμέναΑν είχε όλες τις αιτίες που έχω εγώ αν το πάθος ήταν πραγματικό. Πόσο περισσότερο θα μπορούσε να κλάψει;Πόσο πιο πολύ θα μπορούσε να σπάσει την φωνή του; Θα μάτωνε ολωνών τα αυτιά με ανήκουστα λόγιαΘα έκαμνε τον ένοχο να τρελαθεί. Θα τρόμαζε τον αθώοΘα έπαυαν να αισθάνονται τα μάτια τα αυτιάΚι εγώ. Ο άδειος. Ο ονειρικόςΠερήφανος για το δράμα μουΚι αδιάφορος. Δεν βγάζω άχνα. Δεν μιλώ Για κείνον τον βασιλιά που τον σύντριψανΛήστεψαν την ζωή του. Είμαι δειλός όλα τα υπομένω - να με βρίσουν. Να λιώσουν το κεφάλι μουΝα ξεριζώσουν τα γένια μου. Να μου κόψουν την μύτηΜε στουπί να σπρώξουν την άνανδρη σιωπή μουαπό τον λαιμό να κατέβει να φράξει τα πνευμόνιαπροκαλώ να έρθουν να μου τα κάνουν όλα αυτά. Θα τα υπομείνω. Όλα. Το συκώτι μου είναι περιστεριού. Δεν έχω χολή

Δεν έχω στυφό σκληρό θυμό. Αλλιώς θα είχα θρέψει από καιρό τους γύπες με τα πλαδαρά του εντόσθια. Προδότη Αισχρέ δολοφόνε. Εκδίκηση! Τι ζώο είμαι. Τι γενναίοςΝα είμαι ο γιος ενός πατέρα αγαπημένουΚατασπαραγμένου, και να εξοφλώ το χρέος που μου φόρτωσαν διάβολος και Θεός με βρισιέςΣαν ποταπό μικρόψυχο γύναιο. Μιλώντας αλλά προσέχοντας μην μ’ ακούσουν. Θέλω να πεθάνωΉσυχα τώρα. Μου έχουν πει πως εκείνοι που κρύβουν ενοχή βλέποντας ένα έργο και μια άγρια ύπουλη σκηνή του τους ταράζει ΚαταρρέουνΣηκώνονται ξαφνικά και εκεί μπροστά στο πλήθος ξαφνικά ομολογούνΓιατί ο φόνος ο άλαλος μπορεί σαν από θαύμα να κουνηθεί η παράλυτη γλώσσα του και να μιλήσει.Λοιπόν οι ηθοποιοί αυτοί μπροστά στο θείο μου θα κάνουν θα κάνουν θέατρο τον φόνο του πατέρα μου. Θα ακολουθώ τα μάτια του. Θα δω ότι θα δουνΘα πάρω από πίσω την ψυχή του. Μια ίνα της να τρέμει, θα την δω. Ένα χλόμιασμα, τέλειωσεΠατάω γερά. Το φάντασμα ίσως είναι ένας δαίμοναςΟ διάβολος μπορεί να χρησιμοποιεί όποια μορφή θέλειΤην πιο κατάλληλη. Και μπορεί να θέλει να με σύρει στο κενό κι επίτηδες να γεννά όλα αυτά κι εγώ τον βοηθάω με την ασθενική και ερεθισμένη θλίψη μου. Γιατί με τέτοιες λύπες παίζει ο διάβολος και πάντοτε κερδίζει. Πρέπει να έχω αποδείξεις. Οι ηθοποιοί θα κάνουν τα ίχνη φανερά. Το έργο θα σκιστεί ξαφνικά και θα σπαρταρίσει στα χέρια μου η συνείδηση του βασιλιά

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:

(Σκηνή 1, σελ.88)

Να ζεις. Να μη ζεις. Αυτή είναι η ερώτηση. Τι συμφέρει στον άνθρωποΝα πάσχει να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος Ή να επαναστατεί. Να αντισταθεί στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπωνΝα πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλοΝα κοιμηθείς και να κοιμηθούν όλοι οι πόνοι που από αυτούς είσαι πλασμένοςΝα μην ξυπνήσουν πια ποτέ. Αυτόν τον ύπνο να εύχεσαι για σένα. Να πεθάνεις. Να κοιμηθείςΚαι αν στον ύπνο σου έρθει ένα όνειρο; Τι θα είναι αυτό το όνειρο; Μετά τον αιώνα του σώματος ποιος ύπνος θα αναλάβει τα όνειρα; Πως ονειρεύεται ο θάνατος; Σε πιάνει φόβος αργείςΚαι ζεις. Και η πανωλεθρία διαρκεί ζώντας από την ζωή σου. Τελείωσε τον κόσμο εσύΤελείωσε την ζωή σου. Αυτήν την στιγμή. Τώρα. Μ’ ένα μαχαίρι

Ποιος προτιμάει να ζει ρημάζοντας μέσα στο χρόνοΝα τον αδικεί ο ισχυρός να τον συντρίβει ο επηρμένος να ερωτεύεται να εκλιπαρεί τον αδιάφορο να ανέχεται την ύβρη της εξουσίας τη νύστα του νόμουΝα νικά ο ανάξιος τον άξιο. Που η αξία του η ίδια τον έχει από πριν νικήσει. Ποιος θα άντεχε να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της ζωής να σέρνεται να ερημώνει να στραγγίζει ιδρώτας η ψυχή του αν δεν ήταν ο τρόμος. Γι’ αυτό που στέκεται εκεί

Εκεί που αρχίζει ο θάνατος. Σ’ αυτή την άγνωστη γη

που σε κανέναν ορίζοντα μακριά κανείς. Ποτέ δεν είδεκι εκείνοι που ξεκίνησαν και φύγαν ποτέδεν ξαναφάνηκαν στην πύλη. Ο φόβος ταράζει την θέληση και θέλεις να είναι ο εχθρός σου γνώριμος παρά να δεις να έρχεται κατά πάνω σου του αγνώριστο. Η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε μια λειτουργία θανάτου δεν έχει όργανο για το άγνωστοάστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει την θαμπώνει η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα που γι’ αυτά γεννήθηκες δεν τα τολμάς. Θρύβουν χάνονταιποτέ δεν θα ονομαστούν πράξεις

************************************

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:(Σκηνή 2, σελ.94-97)(Ο Άμλετ προς τους ηθοποιούς)

Να αρθρώνετε καθαρά παρακαλώ, όπως είπα εγώ τα λόγια μου και σας έδειξα πώς ν’ ακουμπούν μόλις στην γλώσσα σας οι λέξεις. Όμως αν το στόμα σας έμαθε μόνο να μασάει και όχι να μιλά όπως στους περισσότερου ανθρώπους και σε πολλούς από τους ηθοποιούς μας, καλλίτερα τα λόγια να τα πει ο διορισμένος κράχτης. Ούτε να πριονίζετε τον αέρα με τα χέρια σας. Σε όλα να έχετε ένα κράτημαΝα κρατιέστε γερά στον χείμαρρο την τρικυμία στο χαλασμό αν έτσι νιώθετε, του πάθους σας. Να δίνεται σε όλα αυτά μια απαλότητα. Το πάθος βγαίνει πιο δυνατό άμα το αδυνατίζεις. Μου πιάνεται η ψυχή να ακούω έναν τριχωτό ρωμαλέο τύπο περιχυμένο πούδρες να κατασπαράζει ένα πάθος. Να το δαγκώνει με λύσσα

Να ξεκουφαίνει τους εξώστες όπου ποτέ δεν φθάνει κανένα νόημα, μονάχα η πόζες και η βοή. Μου έρχεται να μαστιγώσω όλους αυτούς που μ’ έναν γελοίο οίστρο υπερπαίζουν και κάνουν τον Ηρώδη πιο Ηρώδη. Παρακαλώ αυτά να λείψουν

Ούτε να πάτε στο άλλο άκρο και να παίζεται τάχα λιτά. Αδιάκοπα ελέγχετε το παίξιμο σαςΝα βρίσκεται πάντα το φυσικό δέσιμο της δράσης με το λόγο. Κυρίως αυτό, μην απομακρύνεστε από τους απλούς τρόπους της φύσης. Η τέχνη δεν ανέχθηκε ποτέ ότι είναι έξω από το μέτρο της και πάντα το θέατρο σήκωνε ψηλά έναν καθρέφτη για να κοιτάζει η φύση. Αντανακλά την αρετή και όχι τον ενάρετο το πέσιμο, όχι τον πεσμένο. Εκεί αναγνωρίζει ο καιρός την πραγματική ηλικία του και εμπιστεύεται το είδωλο της μορφής του. Το πάρα πολύ ή το πολύ λίγο θα κάνει ίσως τους αδιάφορους να γελάσουν, οι δίκαιοι όμως θα λυπηθούν Αυτήν την δικαιοσύνη για την τέχνη να επιζητάτε Ας είναι κι από έναν. Τους άλλους, όλους αφήστε τους -κι ας είναι οι πιο πολλοί. Είδα να παίζουν ηθοποιοί που μάλιστα λατρεύτηκαν από μερικούς και δεν καταλάβαινα από την φωνή και το περπάτημα τους σε τι είδος άνηκανούτε χριστιανοί ούτε ειδωλολάτρες. Ούτε άνθρωποιέκρωζαν και είχαν σπασμούς. Τόσο αποτρόπαια μιμούνταν τους ανθρώπους που σκέφθηκα πως πλάστηκαν έτσι κακοί από παραγιούς της φύσης

Να γίνεται ακόμα πιο καλοί. Και για τους κωμικούς σαςΣυγκρατήστε τους. να μην λεν περισσότερα από όσα έχουν να πουν. Και να μην γελάν για να γελάσουν κάποιοι και μέσα στα γέλια δεν προσεχθεί και χαθεί ένα καλό κομμάτι του έργου. Αυτό είναι χυδαίο και δείχνει την θλιβερή ματαιοδοξία του ηθοποιού που το εκμεταλλεύεται. Φύγετε να είστε έτοιμοι

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:(Σκηνή 2, σελ.113)

Αφήστε με. Φίλοι. Φύγετε

(Βγαίνουν όλοι)

Σε λίγο. Ένας βαθύς λάκκος στον χρόνοΑυτήν την ώρα είναι η άμπωτη της νύκτας. Ανεβαίνει προς τα πάνω ο βυθός της και υπερυψώνεται το μελανό της θαύμα. Ορθάνοικτη η θεόρατη πόρτα στα κοιμητήρια κι ακούς ν’ ανοιγοκλείνουν τα βαριά τα δυσκίνητα βράγχια της κόλασηςΗ αναπνοή της σαν λοιμός μολύνει τον κόσμο όλο. ΚρυώνωΤο κρύο μου μονάχα το αίμα το ανοικτό θα το ζέσταινε. Θα μπορούσα με έργα πικράΕκτυφλωτικά να κάνω την μέρα να προφυλάξει τα μάτια της. Ήσυχα τώρα. Πήγαινε στην μητέρα μου Είναι η ώρα της. Όμως το στήθος μου θα είναι κλειστό ως το τέλος. Δεν θα ανοίξειΔεν θ’ ανταλλάξει την καρδιά του με την καρδιά του Νέρωνα. Θα είμαι αυστηρός αλλά όχι απάνθρωποςΣκληρός, με την αδιάφορη σκληρότητα της φύσης που είναι σαν επιείκεια. Το μαχαίρι μου θα το κρατάει ο λόγος μουΔεν θα το δώσω στο χέρι μου. Δεν θα μου το πάρειη ψυχή μου. Γι’ αυτό μπροστά στην μάνα μουόσο η γλώσσα μου θα την τιμωρεί και θα απαγγέλλειτην βαριά κατηγορία, η ψυχή μουθα υποκρίνεται πως συμφωνεί και θαχει το νου της να μην ακούει η πράξη

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:(Σκηνή 3, σελ.117-118)

Τώρα. Αφύλακτον παραδομένο στην προσευχήΤώρα θα τον σκοτώσωΚαι φεύγει αυτός για τον ουρανό και εγώ κρατάω την εκδίκηση. Όχι. Πρέπει να σκεφτώ. Ένας κακούργος σκοτώνει τον πατέρα μου. Κι εγώ ο μοναδικός του γιος καταφέρνω να τον στείλω κατευθείαν στον άγιο ουρανό. Όχι. Αυτό είναι δώροΕίναι αμοιβή δεν είναι εκδίκηση. Αυτός με έναν αγροίκο θάνατό μου πήρε τον πατέρα μου. Την ώρα που ανέμιζαν στις αύρες της άνοιξης όλα τα κρίματά τουΧώνευε της ηδονές του. Και ποιος ξέρει τώραΠοιος να τον φυλάει από τον έλεγχο του ουρανούΚανένας, όσο μπορεί να ξέρει η ανθρώπινή μας γνώση. Τι είδους εκδίκηση θα ήταν αυτή. Τι τιμωρίαΝα τον σκοτώσω την ώρα που καθαρίζει την ψυχή τουΤην πιο αθώα του ώρα, που πληρώνει τα ιερά ναύλα για το ταξίδι

Όχι. Ακίνητο, σπαθί μου. Περίμενε Ώσπου ένα πιο ωραίο τράνταγμα να σε δονήσει. Στη νάρκη του μεθυσιού του. Στο νεύρο της λύσσας τουΠάνω στην αιμομικτική του στύσηΣτο παιχνίδι Στην βρισιά. Στην αισχύνηΕκεί όπου ποτέ δεν συχνάζουν σωτήρες θεοίΤότε, θα πέσει ανάποδα. Οι οπλές του θα κλωτσάντον Ουρανό. Τότε, θα κατρακυλήσει η βρώμικη ψυχή τουκατάμαυρη σαν την κόλαση, κι όπου κυλήσει

Η μητέρα μου περιμένειαυτό το φάρμακο της άρρωστης ζωής την μακραίνειπιο πολύ την αρρωσταίνει

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:(Σκηνή 4, σελ.121-127)(Ο Άμλετ προς την μητέρα του)

Ασχήμυνες την απαλή ωραιότητα της ντροπήςΈβγαλες ψεύτρα την αρετή. Έκοψες το λουλούδι που φυτρώνει στο άσπιλο μέτωπο της αγάπης και έγινε εκεί μια φλύκταινα. Άλλαξες τους όρκους του γάμου με τις βλαστήμιες των ζαριών. Αφαίρεσες την ζωή από δύο ενωμένα σώματα και τραγούδησες πρόστυχα το άσμα ασμάτων. Απόστρεψε το πρόσωπο του ο ουρανός και τρόμαξε σα να ήρθε η ώρα της Δίκης η γαλήνια η στερεή γή, γι’ αυτό που έκανες

Δές. Αυτήν την εικόνα πρώτα. Τώρα αυτήν. Εικόνες δύο αδελφών, ο ένας απέναντι στον άλλονΚαι δές. Την ομορφιά που έχρισε αυτό εδώ το πρόσωποΤα μαλλιά του Υπερίωνα. Το κυρτό μέτωπο του ΔίαΤα μάτια του Άρη. Εντολές τα βλέμματα τουΣαν τον Ερμή τον κήρυκα. Σαν κούρος ακροβατεί στο χείλος του ουρανού εκεί που φυλάει έναν λόφοΜε μέτρα των θεών πλασμένος, με το αποτύπωμα τους πάνω του. Αυτοί τον πρόσφεραν στον κόσμο σα να βεβαίωναν ότι αξίζει ο άνθρωπος. Αυτός ήταν ο άνδρας σου. δες τώρα τον άλλον. Είναι ο άνδρας σουΣτάχυ κίτρινα δίπλα στο χρυσό το αδελφό τουΈχεις μάτια; Μπορείς να ξεχωρίσεις ένα βουνό από ένα έλος; Έχεις μάτια; Μπορείς να ξεχωρίσεις τις βοσκές από τον βούρκο; Όχι, αυτό μην το πεις έρωτα. Στην ηλικία σου το αίμα κοπάζει το πάθος είναι κουρασμένοΤαπεινώνεται και πειθαρχεί στον νου. Όπως ποιος νους θα πηδούσε από αυτό σ’ αυτό; Αισθάνεσαι, δεν γίνεται Αλλιώς δεν θα κουνιόσουν. Σίγουρα λοιπόν ο νους σου είναι απόπληκτος. Ούτε η τρέλα μπορεί τόσο να παρανοεί ούτε η έκσταση δεν παραλύει έτσι τον νου.

Που να μην του μένει και μια ελάχιστη κρίση για να καταλάβει αυτήν εδώ την διαφορά. Ποιος διάβολος σε γέλασε σου έδεσε τα μάτια. Θα έφθανε, να βλέπει χωρίς να αισθάνεσαι. Να αισθάνεσαι χωρίς να βλέπειςΝα ακούς χωρίς να πιάνεις και να βλέπεις. Να μυρίζεις και τίποτε άλλο να μην αισθάνεσαιΉ κι ένα υπόλοιπο από όποιαν φυσική αίσθηση να είχες και να ήταν ακόμα κι αυτό άρρωστο. Θα έφθανεΓια να μην είσαι έτσι χαμένηΔεν έχεις ντροπή; Έστω το χρώμα της;Λαγνεία αδούλωτη αν εσύμπορείς να πυρπολείς τα κόκκαλα μιας μεγάλης γυναίκαςτότε ας καίγεται σαν εραιτικιά η νεότητα στην δική της την πυρά. Όχι. Δεν έχει καμία δουλειά εδώ η ντροπήεδώ το βίτσιο δεν δαμάζεται, όλα τα αψηφάειΕδώ κι ο πάγος παίρνει ακόμα φωτιάΚαι η επιθυμία αποπλανά τον νου

Έχει σώμα ! Έχει σφυγμό όπως εγώ. Χτυπάει σαν το δικό σου. μέσα του όπως και σ’ εμάς σφύζουν οι αριθμοί του κόσμου. Δεν είναι η παραίσθησηΕξέτασέ με. Από την αρχή, όλα θα σου τα ξαναπώΈνα προς ένα. Η τρέλα θα σκάλωσε θα σκόρπιζεΜητέρα στην αγάπη σου μην αλείφεις την ψυχή σου με φάρμακο που ανακουφίζει. Ότι αυτά δεν είναι η ατιμία σου ότι είναι η τρέλα μουΜια μεμβράνη εκεί που ελκώθηκες βαθιά κρύβει προσωρινά την σήψη και εκείνη σέρνεται από κάτωΑπλώνεται μολύνει όλο το σώμα, το νεκρώνει. Μίλησε με τον ουρανό. Μετανόησε. ΑποτάξουΜη λιπαίνεις άλλο τις ρίζες του εφιάλτηΜη θυμώνεις που είμαι αθώος σε τέτοιους παράνομουΕχθρικούς καιρούς. Που το καλό είναι στο έλεος του κακού και πρέπει με υποτέλεια να παίρνει την άφεση του για να είναι καλό και προς το ίδιο το κακό

Διάλεξε το ανέγγιχτο κομμάτι και μ’ αυτό μείνε Αν και θα είναι το μικρότερο θα κρατήσει όλη σου τη ζωήΚαληνύχτα. Απόψε μην πας στο κρεβάτι του θείου μουΠροσποιήσου την ενάρετη αφού δεν είσαιΗ συνήθεια, αυτή η φθίση Που κατατρώει την ζωή μας μηρυκάζοντας την κακία μας μπορεί ν’ αποκτήσει ομορφιά αν ξαφνικά στη τύχη βρεθεί στον δρόμο της και η καλοσύνη μας, κι αρχίσει να την αναμασά. Έτσι η συνήθεια συνηθίζει στο καλό. Μην πάς. Πιο εύκολα δεν θα πάς την άλλη φορά και πιο εύκολα την άλλη και κάθε φορά η εγκράτεια θα δυναμώνειΜε την επανάληψη μπορείς ν’ αλλάξεις και την φύσηΝα γονατίσεις και το διάβολο, να τον αποτινάξεις μακριά να γίνει θαύμα. Καληνύχτα. Όταν επιθυμήσεις ευλογίες θα έρθω να μ’ ευλογήσεις. Και γι’ αυτόν εδώ τον κύριοΕιλικρινά μετανοώ. Έτσι αποφάσισε ο Θεός -να τιμωρήσει εμένα μ’ αυτό κι αυτό μ’ εμένα έγινα διαμιάς ο θύτης και το θύμα του. Όταν θα έρθει η ώρα θα τον τιμωρήσω και θα απολογηθώ. Ο θάνατος του μου ανήκει. Καληνύχτα. Είμαι κακός γιατί είμαι καλός. Κακή αρχή για το κακό τέλος που έρχεται κυρία.

ΑΜΛΕΤΑΜΛΕΤ:(Σκηνή 4, σελ.140-141)

Πηγαίνετε εσείς. Θα σας προφτάσω

(Βγαίνουν όλοι, εκτός από τον Άμλετ)

Όλα με απειλούν. Κι όσα τυχαία γίνονται γίνονται επίτηδες για να με ερεθίζουν. Να προκαλούν την κούφια μου εκδίκησηΈνα κτήνος είναι ο άνθρωπος, που κοιμάταιΚαι ξυπνάει μονάχα για να φάει σαν το κτήνος. Δεν άξιζε την δωρεά του χρόνου. Άδικα η φύση φύσηξε μέσα μας τον λόγο που ήταν προικισμένος για να γίνει η μνήμη και η πρόβλεψη του κόσμου, κι αυτός ο νους που είναι ο Θεός μέσα μας άδικα μας κατοίκησεΓιατί ποτέ δεν θα πάρουμε ότι έχει να μας δώσει

Με αμνησία ζώου. Με το δισταγμό του άνανδρουΜε υποχόνδρια περίσκεψη του συσκοτίζει το πνεύμα μου και δεν ξέρω που σταματά η επίγνωση και που αρχίζει η δειλία. Με απελπισμένη σύγχυση παραμιλάω για κάποια ξεθυμασμένη πράξη που οφείλω. Αυτή θα είναι ως το τέλος η ζωή μου; Ενώ μπορώ. Όλα τα έχω. Αιτία θέληση και δύναμη και τρόπο

και ογκόλιθοι τα πράγματα πέφτουν πάνω μου και με παρασέρνουν. Αυτή εδώ η στρατιάΗ αναρίθμητη η σιδερόφραχτη. Ο πρίγκιπας της ο θαμπός από αλάβαστρο. Τρυφερός στρατηγός υπέρμαχος προπορεύεται και η ιδέα τον εμψυχώνει και προκαλεί με έπαρση το αόρατο το ανύπαρκτο γεγονός. Το προκαλεί να υπάρξει

Με ευγένεια υψώνει την άτολμη ζωή του εμπρός στην τόλμη την ακατανίκητη της μοίρας και του θανάτουΑν γενναιότητα είναι να μάχεσαι για τα μεγάλαΕίναι μεγαλοσύνη να μάχεσαι όταν κι ένας ίσκιος μονάχα περάσει επάνω από την τιμή σου. Να. Εδώ στέκομαι εγώ. Μ’ έναν πατέρα σκοτωμένο. Μητέρα που την ατίμασαν. Στέκομαι εδώ ασάλευτοςΚι εκεί απέναντι είκοσι χιλιάδες άνθρωποι προχωράν προς τα εκεί που βγαίνει ο παγωμένος ήλιος των νεκρώνΤους βλέπω και τους ντρέπομαι. Να τους παρακινεί μια φαντασία μία απάτη δόξας. Πηγαίνουν και πάν να γείρουν μέσα στους τάφους τους Σαν να ήταν τα στρωσίδια ενός βραδιού και πολεμούν για ένα νύχι γής. Όπου δεν χωράει ότου το αναφιλητό από το πιο μικρό τους όνειρο. Δεν θα χωρέσει ούτε το ίδιο τους το λείψανο. Ά Από τώραΑπό αυτήν την ώρα ο νους μου παύει να είναι νους. Τον στέφω Αίμα.