Δεν υπήρξα ποτέ - Θάλεια Κουνούνη

ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ 1

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ

ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ

Ευτυχία Εδώ ή Λίγο πιο Πέρα

Τα Χρώματα της Ζωής μου

Όπου και να 'σαι, Σ’ Αγαπώ

Κράτα με... η Κιβωτός Σαλπάρει

Το Τέλος Ήταν Μόνο η Αρχή

ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ

Αγεφύρωτες Σιωπές

Ζωή μου, Εσύ...

Σκιές στο Χρόνο

Το Πολύ δεν Είναι Πάντα Αρκετό

Όταν οι Γυναίκες Τολμούν

Σε Βλέπω Παντού

DenYpirxa001s008.indd 2 3/21/14 10:49:38 AM


ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ΑΘΗΝΑ


Tο βιβλίο αυτό αποτελεί φανταστικό δημιούργημα. Tα ονόματα, οι χαρακτήρες, τα περι-στατικά, οι ιδεολογίες ή οι θεσμοί που περιγράφονται, υπαινίσσονται ή αναφέρονται εί-ναι προϊόν της φαντασίας του συγγραφέα ή χρησιμοποιούνται σε φανταστικό πλαίσιο. Oποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα ή πρόσωπα, εν ζωή ή όχι, είναι τελείως συμπτωματική.

Σειρά: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑTίτλος: ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕΣυγγραφέας: ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗΓλωσσική επιμέλεια: ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΕΡΕΣΤΕΤΖΗ Copyright © Θάλεια ΚουνούνηCopyright © 2014: EKΔOTIKOΣ OPΓANIΣMOΣ ΛIBANH ABE Σόλωνος 98 – 106 80 Aθήνα. Tηλ.: 210 3661200, Fax: 210 3617791 http://www.livanis.gr Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η από-δοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρό-πο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γρα-πτή άδεια του εκδότη. Nόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Eλλάδα. Παραγωγή: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη ISBN 978-960-14-2808-6



Λίγα λόγια από τις συγγραφείς

Όλα ξεκινούν από μία έμπνευση. Έρχεται απρόσμενα, σε κατακλύζει εκεί που δεν το περιμένεις, δημιουργεί τους ήρωες μιας ιστορίας και σε σπρώχνει να την αποτυπώσεις στο χαρτί. Αυτή τη φορά η αρχή δεν ήταν η έμπνευση. Ήταν η θέληση για μια συνεργασία. Πριν καλά καλά να ξέρουμε τι θα γρά-ψουμε. Πώς θα το γράψουμε. Πώς θα πραγματοποιηθεί αυτή η συνεργα-σία. Ένας δειλός ενθουσιασμός για δύο ξεχωριστά βιβλία που θα γράφαμε ταυτόχρονα, ένα η καθεμία. Δύο βασικοί ήρωες. Πρώτη σκέψη η ιστορία να ξεκινούσε με τους δύο ήρωες μαζί. Άρα η ίδια αρχή. Με κάποιο τρόπο να τους χωρίζαμε, να εξελισσόταν το κάθε βιβλίο όπως η καθεμία θα έπλαθε το δικό της και, στο τέλος, με κάποιο τρόπο, και πάλι να τους φέρναμε κοντά. Άρα το ίδιο τέλος. Χμ... ωραίο αλλά απλό. Δε μας έφτανε. Θέλαμε κάτι πα-ραπάνω. Ίσως αν... ο ίδιος πυρήνας της ιστορίας εξελισσόταν ταυτόχρονα στα δύο βιβλία; Όπως ακριβώς και η γραφή τους;

Τα πράγματα δυσκόλεψαν. Θα έπρεπε να υπάρχει συνεχής επαφή, συ-νεχής συνεννόηση και άντε να συνεννοηθούν δύο ανήσυχα πνεύματα. Άντε να κινηθούν δύο συγγραφείς... Παράλληλα.

Ο δειλός ενθουσιασμός έγινε ατρόμητο πείσμα και η μία έμπνευση δια-δεχόταν την άλλη. Και τι περίεργο... Όλες συνεννοη μένες.

Παράλληλες κινήσεις των ηρώων, παράλληλες οι διακυμάνσεις των συ-ναισθημάτων τους, παράλληλα και τα μυστικά που έκρυβε ο καθένας τους στο κάθε βιβλίο. Μυστικά, όχι κενά. Γιατί και τα δύο βιβλία, όσο προχω-ρούσαμε, διαπιστώναμε πως δε στερούνταν δομής, απλά, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή, έλειπαν οι εικόνες που αγνοούσαν οι ήρωες. Και


6 ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ

πόσα να προλάβει να αποκαλύψει ένας αφηγητής όταν ο ήρωάς του κρατά ήδη τα ηνία και τον σπρώχνει με φόρα να ξεδιπλώσει τη ζωή του; Τι κά-νει σε αυτή την περίπτωση; Αφήνει κάποιες εικόνες να τις ζωγραφίσει ένας άλλος συνάδελφος. Άλλωστε, παράλληλα με το δικό του βιβλίο εξελίσσε-ται ένα άλλο, που κι αυτό με τη σειρά του απαιτεί το ίδιο ακριβώς πράγ-μα από το συγγραφέα του.

Η Παράλληλη Λογοτεχνία γεννήθηκε, μεγάλωσε και έφτασε η στιγμή να δώσουμε στα δύο βιβλία που την αντιπροσωπεύουν ένα αξιόλογο τέλος. Και τότε συνειδητοποιήσαμε πως, αν προδίδαμε το τι θα γίνει στο ένα βι-βλίο, αυτόματα ακυρώναμε το άλλο. Γιατί φυσικά, όσο ενδιαφέρον και να είναι, πώς ξεκινάς να διαβάσεις κάτι όταν γνωρίζεις ήδη το τέλος;

Ένα λογοτεχνικό παζλ! Αυτό κάναμε. Μπλέξαμε τις εικόνες, μπλέξαμε τους ήρωες, ρίξαμε σκιές κι αφήσαμε τόσο φως όσο για να οδηγήσει τον ανα-γνώστη να αναζητήσει τα κομματάκια που λείπουν.

Με όποιο βιβλίο και να ξεκινήσετε, το τέλος θα το μάθετε. Σχεδόν... Για-τί η αλήθεια θα έρθει μόνο με την ανάγνωση και του δεύτερου βιβλίου.

Οι τίτλοι των βιβλίων απόλυτα συνδεδεμένοι κι αυτοί με την ιδέα της Παράλληλης Λογοτεχνίας. Χωρίς το ένα βιβλίο, το άλλο δεν υπήρξε ποτέ! Όπως ακριβώς και οι ήρωές τους...

Ήταν ένα από τα ωραιότερα ταξίδια που κάναμε ποτέ! Κρατώντας σφιχτά το τιμόνι και οι δύο μαζί! Πολλά τα «όχι» ανάμεσά

μας, λιγότερα τα «ναι», με αρκετές φουρτούνες, γιατί οι ήρωές μας δεν ήταν εύκολα παιδιά, χωρίς όμως ποτέ, μα ποτέ, να τσακωθούμε για οτιδήποτε.

Συνταξιδιώτες μας σ’ αυτό το ταξίδι οι οικογένειές μας και οι φίλοι μας. Η βοήθειά τους, πρακτική και συναισθηματική, μας έδινε το έναυσμα να συ-νεχίσουμε.

Ξεχωριστές ευχαριστίες στη Μαρίνα Φραγκεσκίδου, στην Άννα Κοντί-δου, στη Δέσποινα Παπαντώνη και στη Μαρία Κουλούρη, που στάθηκαν δί-πλα μας από την πρώτη στιγμή εμψυχώνοντάς μας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε και στον εκδοτικό οίκο μας, που πί-στεψε σ’ αυτό που κάναμε και το αγκάλιασε με αγάπη. Και φυσικά, ευχα-



ριστούμε ολόψυχα τη Βασιλεία Κερεστετζή, την επιμελήτριά μας, για την άψογη συνεργασία και τη στήριξή της προς εμάς.

Στυλοβάτης όμως της Παράλληλης Λογοτεχνίας ο Τιμολέων Πτωχόπου-λος. Χωρίς τη δική του, πολύτιμη βοήθεια δε θα είχαμε αυτό το αποτέλε-σμα. Δε θα παραδίδαμε σε σας αυτή την καινοτομία στη λογοτεχνία τόσο καλά και όμορφα δουλεμένη. Ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από τις δυο μας για όσα μας έδωσε. Αυτά τα βιβλία είναι αφιερωμένα σ’ αυτόν.

Στον Τίμη με όλη μας την αγάπη!Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση και ελπίζουμε να ζήσετε μια ανεπανά-

ληπτη εμπειρία βουτώντας στα κύματα της παράλληλης λογοτεχνίας.

Με αγάπη, Θάλεια Κουνούνη

και Μαρία Κωνσταντούρου


Το τηλεφώνημα

ΑΚΟΥΜΠΟYΣΕ ΤΗΝ ΠΛAΤΗ ΤΟΥ σ’ έναν απ’ τους πολλούς ευκαλύ-πτους του πάρκου απέναντι από το λύκειο της όχι και τόσο καθω-σπρέπει γειτονιάς του Λονδίνου, όπου σκόπιμα σύχναζε όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Τα μάτια του καρφωμένα στην αυλή του σχο-λείου. Σε λίγο θα χτυπούσε το τελευταίο κουδούνι. Σε λίγο θα τον έβλεπε και πάλι.

Η δόνηση που ένιωσε στην τσέπη του τον τρόμαξε τραβώντας τον βίαια απ’ τις σκέψεις του. Ίσως και να τον τάραξε.

Πόση ταραχή μπορεί να προκαλέσει ένα απρόσμενο τηλεφώ-νημα; Ειδικά όταν δεν ξέρεις καν ποιος σου τηλεφωνεί... Και προ-παντός όταν δεν έχεις δεχτεί την κλήση για να ακούσεις τι θέλει να σου πει...

Πόση δύναμη έχει ένα τηλεφώνημα; Πόσο τρόμο μπορεί να προκαλέσει; Πόσο ικανό είναι να σε ταράξει τη στιγμή που σε αποσπά από τις σκέψεις σου;

Ή μήπως η δική του ταραχή ήταν συνδεδεμένη μ’ εκείνες ακριβώς τις σκέψεις του; Μ’ εκείνη την αναδρομή του μυαλού του στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν που, όσο κι αν προσπαθούσε να αποφύγει, κάθε κίνηση, κάθε ανάσα, κάθε επιβεβαίωση της ύπαρ-ξής του τον ανάγκαζε να το κουβαλά μόνιμα μαζί του χωρίς να του αφήνει περιθώρια να το... απαρνηθεί;

Μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε από το μέτωπο του Άλκη και προ-σγειώθηκε στο χέρι του καθώς το έβαζε στην μπροστινή, αριστε-



ρή τσέπη του παντελονιού του για να τραβήξει επιτέλους(;) το κι-νητό του.

Για μια στιγμή η ταραχή του Άλκη μπήκε στο περιθώριο. Αυ-τός που τον καλούσε κατάφερε να τον απαλλάξει προσωρινά από το βάρος του «σταυρού» που κουβαλούσε στις πλάτες του.

Τι ειρωνεία... Αυτό το τηλεφώνημα, το μέχρι πριν από λίγα δευτερόλεπτα

αγνώστου καλούντος τηλεφώνημα, που πίστεψε πως τον είχε τα-ράξει, αυτό τον αποσπούσε τώρα από τη βασανιστική αναδρομή στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν του. Ένα τηλεφώνημα που γι-νόταν τις επώδυνες στιγμές της αναμονής του να δει εκείνον και τον έσπρωχνε να δώσει σημασία στο παρόν και να πάρει επιτέ-λους(;) μια απόφαση. Θα απαντούσε;

Από μικρό παιδί έπαιρνε τις πιο ανώδυνες αποφάσεις. Βέβαια, αν κάποιος τρίτος παρατηρούσε τη ζωή του Άλκη, θα έλεγε πως οι αποφάσεις τού δίνονταν έτοιμες. Ανώδυνες και εύκολες. Ίσως πά-λι, γι’ αυτόν που τις έδινε, αυτά τα δύο επίθετα να μην είχαν και ποτέ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους.

Το εύκολο δεν πονάει. Το δύσκολο σε παιδεύει. Και στον Άλκη έμαθαν, ή επέβαλαν –ποιος δίνει άλλωστε ση-

μασία σε τέτοιες λεπτομέρειες όταν είναι παιδί–, να είναι από τα γεννοφάσκια του φυγόπονος...

Ακόμη και για το υπέροχο σώμα που του χάρισε η φύση, και που τα τελευταία χρόνια κατάφερε να το σμιλέψει σε πραγματι-κό αριστούργημα, δε θα παραδεχόταν ποτέ πως οφειλόταν σε σκληρή δουλειά, πως αυτό, τέλος πάντων, το αποτέλεσμα προϋ-πέθετε παίδεμα και πόνο∙ το αντίθετο μάλιστα. Το δύσκολο γι’ αυτόν θα ήταν να περάσει έστω και μία μέρα χωρίς να εξαντλή-σει τον εαυτό του σε πολύωρη γυμναστική κάνοντας κάθε πόρο



του κορμιού του να αποβάλει σε πληθώρα τις περιττές οργανικές ουσίες. Κι ίσως μαζί μ’ αυτές, έστω και με το στανιό, κατάφερνε να αποδιώξει και μερικά από τα «δύσκολα» που θόλωναν το φυ-γόπονο μυαλό του.

Όλα εκείνα τα «δύσκολα» που ξεκίνησαν ως «εύκολα» και κά-ποια στιγμή μετατράπηκαν σε οδυνηρά και κάλυψαν τα τόσα πρώτα ανώδυνα που ο Άλκης μάθαινε ή δεχόταν να υιοθετεί από μικρό παιδί στη ζωή του. Τι κρίμα να μην μπορεί το ρήμα «διά-λεγε» να τρυπώσει στην τελευταία πρόταση!

Τα τόσα πρώτα εύκολα... Ένας χαϊδεμένος και καλομαθημένος γιος.Ένας στρατιώτης με χρήσιμες πατρικές γνωριμίες που υπηρέ-

τησε ανώδυνα την πατρίδα.Ένας πολίτης που πέρασε τις εξετάσεις για τη σχολή της Ελληνι-

κής Αστυνομίας και κατέλαβε αυτόματα μια θέση στην Υπηρεσία.Ένα παλικάρι είκοσι έξι χρονών που διάλεξε να αρραβωνια-

στεί και να αντικαταστήσει τις ανέσεις που απολάμβανε στο πα-τρικό του με εκείνες που θα του πρόσφερε ένας άνθρωπος που τό-σο... εύκολα ερωτεύτηκε.

Δύο παιδιά μέχρι τα τριάντα δύο του, η εξόφληση του χρέους που είχε απέναντι στο έθνος και που συμβάδιζε με την εξόφληση του χρέους, που είχε και υπηρετούσε ως αστυνομικός, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Όμορφη ζωή. Τακτοποιημένη. Και κυρίως για κάποιους, εύ-κολη!

Τι ήταν αυτό που τάραξε τότε την τακτοποιημένη ζωή του; Ποια απόφαση κλήθηκε να πάρει που έμελλε να αλλάξει την εύ-κολη πορεία του; Δε θα ακολουθούσε τη γραμμή της ζωής που του είχαν από νωρίς χαράξει. Δε θα προχωρούσε πια με σταθερά βή-ματα. Δε θα συ-νέ-χι-ζε αυτό που έμαθε ή που αποδεχόταν, αλλά για πρώτη φορά θα διά-λε-γε...



Τι;Και «τώρα» που ο ήχος από το κουδούνι του σχολείου τού τρυ-

πούσε τ’ αφτιά και έκανε την καρδιά του να χτυπά γρήγορα, «τώ-ρα» που ο ιδρώτας μούσκευε το πουκάμισό του και νότιζε το γέ-ρικο κορμό του ευκαλύπτου, «τώρα» που ακολουθούσε με το βλέμ-μα του τα βήματα εκείνου, «τώρα» που ένιωθε το είναι του να πα-γώνει όσο η φιγούρα που μυστικά παρακολουθούσε ανέβαινε σε ένα ποδήλατο και άρχιζε σιγά σιγά να ξεμακραίνει από το οπτι-κό πεδίο του, «τώρα» που η δόνηση του κινητού του δεν ήταν απλά μια δόνηση, αλλά μια υπενθύμιση για άλλη μια απόφαση που θα καλούνταν να πάρει, ασήμαντη ίσως, συμβολική σίγουρα, «τώρα» που συνειδητοποιούσε πως το κινητό του, έστω και αθόρυβα, συ-νέχιζε να καλεί, λες κι αυτό το ένα ίσως λεπτό της κλήσης ήταν όσο κράτησε ολόκληρη η ζωή του κι αυτός δεν είχε καταλήξει ακόμη αν θα απαντούσε, «τώρα» που οι αμφιβολίες του για το πό-σο αυθεντικό ήταν αυτό το «τώρα» πάλευαν να ξεφύγουν από την υποψία των ευθυνών του... ο Άλκης α-πο-φά-σι-ζε πως έπρεπε να σβήσει από τη μνήμη του τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του με την ίδια ευκολία που οι Μυστικές Υπηρεσίες της Ελλάδας έσβησαν κάθε δραστηριότητά του από το αστυνομικό μυστικό του μητρώο.

Για να επιστρέψει στην εύκολη, αν όχι στην ίδια, τουλάχιστον σε μια παρόμοια εύκολη ζωή, έπρεπε και επιβαλλόταν το ίδιο εύ-κολα να διαγράψει όλα όσα είχε ζήσει την τελευταία δεκαετία.

Αλήθεια, πόσο ανώδυνα θα γινόταν αυτό το «εύκολο»;Χρειαζόταν να πιαστεί από κάπου. Χρειαζόταν ίσως μια τελε-

τουργία. Και αυτός που τον καλούσε επίμονα στο κινητό τού έδι-νε την ευκαιρία, με μια ξεχωριστή, τελευταία φορά, να διώξει τους εφιάλτες του. Να επαναλάβει μια συνηθισμένη κίνηση που γινό-ταν παράλληλα με τα φριχτά γεγονότα και κατάφερνε(;) να τον απομακρύνει προσωρινά από την ένταση των καθηκόντων του.



Η διαίσθησή του του έλεγε πως αυτή η φορά δε θα ήταν μόνο η τελευταία που θα το έκανε, θα ήταν επίσης και ξεχωριστή. Θα την έκανε αυτός ξεχωριστή. Θα εκτελούσε με ευρηματικές κινή-σεις την τελετουργία της λύτρωσης και θα εκμεταλλευόταν όσο καλύτερα μπορούσε το νέο εθελοντικό θήραμά του για να απαλ-λαγεί από τις σκιές των τόσων ανυποψίαστων θυμάτων που κά-ποιοι είχαν θυσιάσει με το δικό του χέρι στο όνομα ενός... ανα-γκαίου, μα καθόλου εύκολου χρέους.

Ο Άλκης κοίταξε άλλη μια φορά την οθόνη του κινητού του.Ο Άλκης αποχαιρέτισε το αμφίβολης αυθεντικότητας «τώρα»

και έκανε το πρώτο βήμα επιστροφής στην παλιά, εύκολη ζωή του.

Ο Άλκης απάντησε επιτέλους(;) στην κλήση!


Απλές διαδικασίες

OΤΑΝ EΦΥΓΕ ΟΡΙΣΤΙΚA από το σπίτι του, ή καλύτερα όταν η γυναί-κα του του ζήτησε να απομακρυνθεί από εκείνη και τα παιδιά τους, μην αντέχοντας άλλο την πιεστική συμπεριφορά του άγνωστου, σήμερα, ανθρώπου που είχε κάποτε παντρευτεί, ο Άλκης δεν πή-ρε τίποτα μαζί του. Ούτε καν τα ρούχα του. Ούτε καν τα πιο προ-σωπικά του αντικείμενα. Δε θα μπορούσε... Δε θα το άντεχε.

Ένα θαλασσί πουκάμισο με μια σταγόνα αίμα στο μανίκι, μό-νιμος λεκές από τότε που ο μεγάλος του γιος χτύπησε το γόνατό του στην πρώτη του προσπάθεια να μάθει ποδήλατο, μόνιμη ανά-μνηση, ανεξίτηλη, καθαρή ανάμνηση, που δε θα ταίριαζε να κα-λύψει το καλλίγραμμο σώμα του, το οποίο κάλυπτε με τη σειρά του τη βρόμικη πλέον ψυχή του.

Ναι, ο Άλκης δεν πήρε τίποτα μαζί του, ενώ άφηνε πίσω του τόσο πολλά. Κάποια τα έλεγες υπάρχοντα, κάποια τα έλεγες ανα-μνήσεις, κάποια τα έλεγες... αισθήματα, όλα όμως –ναι, όλα– κα-θαρά και εύκολα!

Η γυναίκα του είχε δίκιο, έστω κι αν δεν ήξερε την αιτία. Ο Άλκης δεν ήταν πλέον ο άνθρωπος που γνώρισε και παντρεύτηκε. Δεν ήταν πλέον ο ίδιος πατέρας.

Δεν, δεν, δεν! Το μόνο ίδιο που παρέμενε από τον παλιό εαυτό του ήταν το

γεγονός ότι δεν έπαυε να είναι άντρας. Και σαν άντρας που ήταν, είχε κάποιες ανάγκες. Φυσικές ανάγκες.



Ήταν ένα κομμάτι της νέας ζωής του, μια συνήθειά του πα-ράλληλη με τη συγκεκριμένη (αν και, ταυτόχρονα και εντελώς αντιφατικά, τόσο μεταβαλλόμενη) αρμοδιότητά του.

Ο όρος που συνόδευε την άδεια για, όπως και να ονόμαζες, αυ-τό που έκανε ο Άλκης δεν ήταν απλά μια διαταγή. Ήταν από μό-νος του απαράβατος. Μα και να ήθελε να ξεφύγει απ’ αυτό τον κανόνα έστω και με μια μικρή εξαίρεση, δε θα το επιχειρούσε πο-τέ γιατί αυτόματα θα έθετε σε κίνδυνο, εκτός από τους Μεγάλους, και τον ίδιο τον εαυτό του. Ο Άλκης θα μπορούσε να έρχεται σε σεξουαλική επαφή μόνο με γυναίκες συνοδούς από ένα συγκεκρι-μένο, εχέμυθο γραφείο, τουλάχιστον όσο αυτή η διαδικασία λάμ-βανε χώρα στην Ελλάδα, και φυσικά ποτέ δύο φορές με την ίδια γυναίκα. Θα μπορούσε να συνεχίσει να ικανοποιεί τη σεξουαλική ανάγκη του την ίδια στιγμή που τόσες προϋπάρχουσες ανάγκες του είχαν εκ των πραγμάτων εξαφανιστεί. Ίσως και να είχαν πα-γώσει. Δε θα μπορούσε να το ξέρει. Δε θα μπορούσε να είναι σί-γουρος. Το μόνο βέβαιο ήταν πως με τη νέα ζωή του, ειδικά από τη μέρα που έφυγε από το σπίτι του, καμία απ’ αυτές τις ανάγκες δεν παλλόταν στην ψυχή του. Δεν υπήρχε άλλωστε διαθέσιμος χώ-ρος. Αυτό που έκανε, όπως να το έλεγες και αυτό, είχε νεκρώσει κάθε κύτταρο της ύπαρξής του. Πώς να σαλέψουν κρυμμένες ελ-πίδες, πώς να φτερουγίσουν παγωμένα όνειρα, πού να κυλήσει ένα ποδήλατο και πού να λεκιάσει μία σταγόνα αίμα;

Εικοσάχρονες, εικοσιπεντάχρονες, καμιά φορά και δεκαοχτάχρο-νες, διάφορες ηλικίες, διαφορετικά σώματα, όλα όμως να πλησιά-ζουν το τέλειο, και μια απλή διαδικασία σεξουαλικής ικανοποίη σης. Άγριο ή ήρεμο σεξ, με βογκητά ή χωρίς, όλες οι φορές μία εικόνα. Δε ζήτησε ποτέ διαφορετικά παιχνίδια, παράξενες στάσεις ή ενδια-φέροντες πειραματισμούς. Μόνο απλές κλασικές συνευρέσεις. Μια συνήθειά του παράλληλη με τη συγκεκριμένη (αν και, ταυτόχρονα και εντελώς αντιφατικά, τόσο μεταβαλλόμενη) αρμοδιότητά του.



Ο Γιώργος Παπαδόπουλος γαμούσε, και γαμούσε καλά, όταν λίγες ώρες πριν ή λίγες ώρες μετά ο Αλκιβιάδης Γάντζας «καθά-ριζε» ή, στην καλύτερη περίπτωση, ανέκρινε αυτούς που καθόρι-ζε η κάθε αποστολή του.

Απλές διαδικασίες...

Ο υπεύθυνος του γραφείου τού μίλησε με αρκετό ενθουσιασμό. Η αλήθεια ήταν πως είχε καιρό να δεχτεί κλήση του. Ίσως γιατί οι δύο προηγούμενες προσπάθειες του Στράτου Γεωργόπουλου να πετύχει μια νέα «συναλλαγή» με τον κύριο Γιώργο Παπαδόπουλο δε στέφθηκαν με επιτυχία. Και ο λόγος δεν ήταν ότι σε αυτά τα οχτώ χρόνια που ήταν πελάτης ο Παπαδόπουλος είχε στερέψει το νέο υλικό, αλλά ότι είχε στερέψει το καλό νέο υλικό. Και το καλό για τον Στράτο μεταφραζόταν σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ο πελάτης του γευόταν τόσο καιρό τώρα. Τουλάχιστον αυτό κα-τάλαβε ο νταβατζής πολυτελείας. Χωρίς να παιδέψει το μυαλό του με εικασίες του τύπου ότι ο επιχειρηματίας Γιώργος Παπαδόπου-λος μπορεί να πήρε την απόφαση να απέχει από το σπορ μέχρι και να το εγκαταλείψει, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο συγκε-κριμένος πελάτης του βρήκε άλλη φωλιά. Άλλωστε ήταν γνωστό. Όντας πελάτης, πάντα πελάτης. Και ειδικά όταν η τσέπη του πε-λάτη ήταν τόσο φουσκωμένη, ώστε δεν ήταν υποχρεωμένος να αραιώσει τις προπονήσεις του. Άρα;

Άρα, για τον ιδιοκτήτη του γραφείου που εμπορευόταν συνο-δούς πολυτελείας, αυτή η ιδιάζουσα περίπτωση του φακέλου που είχε στα χέρια του, με τον τίτλο «Άκρως Απόρρητο» γραμμένο με έντονα γράμματα πάνω του, ήταν το καταλληλότερο μέσο για να επανακτήσει το σταθερό εισόδημα που του άφηνε μέχρι πρόσφα-τα ο άγνωστος-γνωστός επιχειρηματίας.

Αυτός ο μυστικοπαθής άντρας, τον οποίο ο Στράτος δεν είχε



δει ποτέ μέχρι τώρα παρά τις τόσες φορές που μίλησαν στο τηλέ-φωνο. Γνώριζε όμως, απ’ αυτά που του μετέφεραν οι κατά και-ρούς κοπέλες που του έστελνε για να τον ικανοποιήσουν, πως ήταν ένα άκρως εντυπωσιακό αρσενικό με εξαιρετική εμφάνιση και εντυπωσιακά προσόντα. Γενικώς! Και αν λάμβανε υπόψη του τι ακριβώς ζητούσε αυτή η ιδιάζουσα περίπτωση του απόρρητου φα-κέλου, δίπλα στο ερώτημα «άρα;» θα ερχόταν και θα έδενε ένα μεγαλειώδες «εύρηκα!»

Λέμε τώρα, γιατί ο Στράτος μπορεί να νταραβεριζόταν με το χρήμα, την πολυτέλεια και ουκ ολίγες φορές την εξουσία, αλλά ως άνθρωπος της πιάτσας, έστω της κλασάτης πιάτσας, όταν συ-νέδεσε τη ζήτηση και την προσφορά που είχε να αντιμετωπίσει, δεν επανέλαβε την ενθουσιώδη αναφώνηση του αρχαίου ημών προγόνου, αλλά ξεστόμισε απλά ένα «Εδώ είμαστε!»

Ζήτηση και προσφορά. Προσφορά και ζήτηση. Και παρόλο που όλα τα στοιχεία του φακέλου τόνιζαν στον Στράτο με ακρίβεια πως έπρεπε να παρουσιάσει τη μυστηριώδη κυρία ως μια πόρνη πολυτελείας και τον διαβεβαίωναν, βεβαίως βεβαίως, πως η γυναί-κα είχε όλα τα απαραίτητα προσόντα για να περάσει ως μία από αυτές, εκείνος καταχράστηκε την εμπιστοσύνη που του έδειξαν οι συνεργάτες του στο εξωτερικό και άφησε να του ξεφύγει στο τηλε-φώνημα που έκανε στον πελάτη του ένα στοιχείο παραπάνω.

Κάπου ανάμεσα στις χαιρετούρες και στον ενθουσιασμό της επαναπροσέγγισης, ο Στράτος έριξε δίπλα από τα «όμορφη-γαμάτη γκόμενα/λίγο μεγάλη –τριάντα και κάτι– αλλά κουκλάρα/ανοιχτή σε όλα, φτάνει να είστε μόνο οι δυο σας» και το επίθετο... πρωτάρα.

Αυτό ήταν! Μία λέξη που πρόδιδε το ζουμί όχι μόνο απ’ όσα έκρυβε ο φά-

κελος, αλλά κι από αυτά που δε γράφτηκαν ποτέ για την εν λόγω κυρία, τα πραγματικά στοιχεία και τα ρέστα δηλαδή.



Μία λέξη που θα έκανε τον επιχειρηματία να τσιμπήσει. Και με τη συνείδηση του αφεντικού, όση δηλαδή απ’ αυτήν χωρούσε στις εχέμυθες συναλλαγές που έκανε το γραφείο του Στράτου, σχε-τικά καθαρή. Με μία μόνο λέξη, που θα μπορούσε και να του ξέ-φευγε (αυτό το δικαιολογείς, δε σου ξεφεύγει ολόκληρο ποίημα), χωρίς περιττές αναλύσεις και κυρίως χωρίς ξεμπρόστιασμα της εν λόγω κυρίας, μέλος ενδεχομένως της καλής και πλούσιας κοι-νωνίας αφού πλήρωνε αδρά, ο Στράτος θα κινούσε το ενδιαφέρον του πελάτη του.

Με μία μόνο λέξη!Και ειδικά όταν αυτή η λέξη δεν αντιπροσώπευε μια παρθένα

δεκαοχτώ χρονών (όχι πως ήταν δυσεύρετο το είδος και είχε αξία, υπήρχαν και τέτοιες αλλά λίγοι αυτοί που τις γούσταραν, μη εξαι-ρουμένου του Παπαδόπουλου), αλλά μια γυναίκα που είχε ζήσει τη ζωή της, όποια και να ’ταν αυτή, και για πρώ-τη φο-ρά θα πή-γαινε σε ραντεβού με πελάτη που πλήρωνε.

Πρωτάρα!Η πρώτη της φορά!Καημένε Στράτο, και να ήξερες... Μπορεί πολύ σωστά να υπέθεσες πως ο Παπαδόπουλος θα

κολλούσε σ’ αυτή τη λέξη, η οποία θα τον έκανε να δεχτεί την προ-σφορά σου, δε θα μπορούσες όμως με τίποτα να μαντέψεις ποιος ήταν ο λόγος που θα τον έσπρωχνε να σου δώσει θετική απάντη-ση. Αυτό για σένα θα ήταν δύσκολα μαθηματικά. Δυσνόητες ει-κασίες. Εικασίες, γενικώς. Για σένα τα πράγματα ήταν απλά. Ο Παπαδόπουλος χάθηκε, γιατί αναζήτησε αλλού υλικό. Ο Παπα-δόπουλος θα δεχόταν τη νέα πρόταση, γιατί θα γούσταρε το δια-φορετικό.

Και ίσως ήταν έτσι. Αν ο Γιώργος Παπαδόπουλος ήταν όντως ο επιχειρηματίας Γιώργος Παπαδόπουλος και όχι το ψεύτικο προ-φίλ του επίσημου δο-λο-φό-νου Αλκιβιάδη Γάντζα.



Ο Άλκης είχε ήδη και αναγκαστικά αποφασίσει πως έπρεπε και επιβαλλόταν να επιστρέψει στην προηγούμενη, εύκολη και ανώδυνη ζωή του.

Ο Άλκης είχε μόλις αποφασίσει, ίσως την ίδια ακριβώς στιγ-μή που εσύ τον καλούσες στο τηλέφωνο, πως για να δώσει τέλος στην υφιστάμενη ζωή του, έπρεπε να διαγράψει όλα τα στοιχεία του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος του με ένα είδος τελετουρ-γίας. Με άλλη μια πράξη, συνήθεια εκείνης της ζωής, που θα τον βοηθούσε να απαλλαγεί από τη βρομιά και να οδεύσει προς τη λύτρωση.

Μια τελετουργία!Μια τελευταία φορά!Δε θα σκότωνε ένα ανυποψίαστο θύμα του, αλλά θα χρησιμο-

ποιούσε ένα εθελοντικό θύμα(;) ηδονής, θα βίωνε όλους –ναι, όλους– τους εφιάλτες του σ’ αυτή την τελευταία φορά του και θα αποχωρούσε άδειος.

Η τελευταία του φορά!Η πρώτη δική της!Δε θα μπορούσε να ήταν τυχαίο... Δε θα μπορούσε όλο αυτό

να ήταν μέρος μιας σύμπτωσης.

Το ραντεβού κλείστηκε. Σε μία εβδομάδα ακριβώς ο επιχειρημα-τίας Γιώργος Παπαδόπουλος θα συναντούσε την πόρνη πολυτε-λείας Κορίνα για μία και μοναδική συνεύρεσή τους, αυτή τη φο-ρά επιθυμία και των δύο πλευρών.

Την επόμενη Τετάρτη και ώρα εντεκάτη βραδινή, σε ένα ξε-νοδοχείο του Σουνίου, το δωμάτιο 103 θα ήταν έτοιμο και κατάλ-ληλα εξοπλισμένο για να υποδεχτεί τους δύο αγνώστους.

Απλές διαδικασίες...


Αντίστροφη μέτρηση

Η ΠΡOΣΦΑΤΗ ΠΑΡΑΜΟΝH ΤΟΥ στην Αγγλία μετρούσε ήδη δύο εβδομάδες, υπερβολικός χρόνος για να εκπληρώσει την τελευταία αποστολή του. Που δεν την έλεγες ακριβώς αποστολή αν τη σύ-γκρινες με όλες τις προηγούμενες αποστολές που εκτέλεσε ο Αλ-κιβιάδης Γάντζας από τότε που εντάχθηκε στις Μυστικές Υπηρε-σίες των Ειδικών Δυνάμεων Στρατού και Αστυνομίας. Πόσω μάλ-λον αν λάμβανες υπόψη πως αυτό το ταξίδι δεν το έκανε ο Άλκης κατόπιν οδηγιών, αλλά έπειτα από εθελοντική προσφορά του να τακτοποιήσει κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς του Τμήματος.

Όμως κι αυτούς δεν τους ονόμαζες ακριβώς έτσι αν τους σύ-γκρινες με όλους τους προηγούμενους ανοιχτούς λογαριασμούς που έκλεισε για την Υπηρεσία τα τελευταία χρόνια.

Η λέξη «αποστολή» συνοδευόταν από την πίεση του «εκτελώ με ακρίβεια χωρίς καμιά παρέμβαση της προσωπικής μου άποψης».

Η φράση «ανοιχτοί λογαριασμοί» συνοδευόταν από τα συμ-φραζόμενα «εξαφανίζω κάθε στοιχείο μιας περασμένης υπόθε-σης που μπορεί να ανοίξει νέα μέτωπα», άσε που κι αυτή την πρό-ταση, όταν τη χρησιμοποιεί ο απλός κοσμάκης, έχει κατά νου κά-τι που στη βάση του δεν είναι και τό-σο κα-λό.

Αυτή τη φορά όμως ο Άλκης βρισκόταν στο Λονδίνο για να τα-κτοποιήσει απλές εκκρεμότητες, επίσημες και φανερές, κάτι που ουκ ολίγες φορές έκανε με την αληθινή-ψεύτικη ιδιότητά του και ως καμουφλάζ. Με την αληθινή του ιδιότητα, γιατί κατόπιν ειδι-



κής εκπαίδευσης όπου τον υπέβαλλε κατά καιρούς το Τμήμα, πα-ρακολουθώντας διάφορα σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτε-ρικό, εξελίχθηκε σε έναν πολύ καλό χειριστή της διαδικτυακής τε-χνολογίας και γι’ αυτούς που τον γνώριζαν ήταν ένα από τα ανώ-τερα στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων στο τμήμα Ηλεκτρονικής Παρακολούθησης.

Με την ψεύτικη ιδιότητα, γιατί λίγο αργότερα ο Αλκιβιάδης Γάντζας έλαβε κι ένα άλλο είδος εκπαίδευσης, κάτι που γνώριζαν πολύ λίγοι, τουτέστιν μόνο οι «Μεγάλοι» στις Μυστικές Υπηρε-σίες, όπου και εντάχθηκε.

Μια απάνθρωπη εκπαίδευση που τον προετοίμασε για τις τό-σες εξίσου απάνθρωπες αποστολές που ανέλαβε όσο ήταν ενεργό μέλος. Και αυτές, ναι, τις έλεγες αποστολές. Και ναι, τις αποκα-λούσες, χωρίς κανένα δισταγμό, απάνθρωπες.

Αυτές οι εκκρεμότητες, λοιπόν, ήθελαν δεν ήθελαν μία μέρα και κάτι ψιλά για να τακτοποιηθούν. Έτσι, η Υπηρεσία κάλυψε τα έξο-δα ενός εισιτηρίου μετ’ επιστροφής και δύο μέρες παραμονής στο Λονδίνο. Και η αλήθεια είναι πως, όταν ο Αλκιβιάδης ζήτησε από τους ανωτέρους του να τον αφήσουν να αποφασίσει πότε θα επέ-στρεφε, το οικονομικό θέμα δεν ήταν αυτό που τους απασχόλησε. Δε θα είχαν κανένα πρόβλημα να πληρώσουν κάτι παραπάνω για τον, σύντομα, πρώην συνεργάτη τους. Ειδικά έναν τέτοιο συνεργά-τη που και μόνο το γεγονός ότι τον αποκαλούσαν συνεργάτη, και όχι απλό υπάλληλο, πιστοποιούσε την αξία του και τη βαρύτητα όλων αυτών που είχε πράξει για λογαριασμό της Υπηρεσίας.

Όλων αυτών... Περασμένα ξεχασμένα! Τόσο απλά. Αυτό ήταν και το μότο

που, εμμέσως πλην σαφώς, του πλάσαραν καθώς του ανακοίνω-ναν πως ετοίμαζαν το χαρτί της αποδέσμευσής του. Αυτό αποφά-σισε κι ο Άλκης πως έπρεπε να υιοθετήσει για να προχωρήσει ή, καλύτερα, για να επιστρέψει στη ζωή του.



Τότε; Τι ήταν αυτό που απασχόλησε τους Μεγάλους όταν ο Γάντζας ανακοίνωσε πως δε θα επέστρεφε στην Ελλάδα αμέσως μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας αποστολής του, που δεν την έλεγες ακριβώς αποστολή, αλλά απλές διαδικασίες για τακτοποίη-ση εκκρεμοτήτων;

Αυτό που γαργάλησε την περιέργειά τους, ίσως και την κρυφή ελπίδα τους, ήταν η πιθανότητα να αποφάσιζε ο Αλκιβιάδης να παραμείνει για ένα διάστημα μακριά από την Ελλάδα. Θα ήταν πολύ καλύτερα και για τον ίδιο και για την Υπηρεσία.

Περιορισμένες πιθανότητες να έρθει σε επαφή με πρώην συ-ναδέλφους του, περιορισμένες πιθανότητες να αναγκαστεί να συμ-μετάσχει σε ένα διάλογο που θα απαιτούσε εξηγήσεις.

Περιορισμένες πιθανότητες να «ζαλιστεί» από τις εξελίξεις της εθνικής πολιτικής και να προσπαθήσει να επιστρέψει σε αυτούς, κάτι που για τις Μυστικές Υπηρεσίες δεν ήταν απλά ένα ενδεχό-μενο, αλλά μία ενενήντα πέντε τοις εκατό πιθανότητα, βαφτισμέ-νη με την κλισέ φράση «Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος».

Και αφού ο Αλκιβιάδης αρνήθηκε πεισματικά να επισκεφτεί τον ψυχίατρο της Υπηρεσίας, περιορισμένες και οι πιθανότητες η επαγγελματική βοήθεια, δηλαδή η ψυχοθεραπεία που θα ανα-ζητούσε αναπόφευκτα αλλού κάποια στιγμή, να προερχόταν από κάποιον τυχαίο έως παντελώς ανίδεο για την περίπτωσή του επι-στήμονα. Δυστυχώς, δεν υπήρχαν στην Ελλάδα πολλοί που θα μπορούσαν να αναλάβουν την περίπτωσή του. Ο Γάντζας είχε ανάγκη από κάποιον εξειδικευμένο και κατάλληλα εκπαιδευμένο αναλυτή σκέψης, έναν σε βάθος καθοδηγητή της πληγωμένης συ-νείδησής του, που θα τον βοηθούσε πραγματικά να απαλλαγεί(;) από το παρελθόν του. Ή τουλάχιστον, στη χειρότερη περίπτωση, θα τον βοηθούσε να το καταχωνιάσει σε μια γωνιά της ψυχής του, έτσι ώστε να τον πονάει λιγότερο. Έτσι ώστε να προχωρήσει στη



ζωή του όσο το δυνατό πιο ανώδυνα. Άσε που, αν ο Γάντζας επι-θυμούσε να βάλει βαθιά το μαχαίρι στην ψυχή του, δε θα μπο-ρούσε να το κάνει παρά μόνο με το δικό τους γιατρό. Κάποια πράγματα δεν μπορούσαν να καλυφθούν ούτε από το ιατρικό απόρρητο...

Όλα αυτά ο Άλκης τα ήξερε, έστω κι αν δεν του τα είπαν πο-τέ επίσημα. Ούτε καν ανεπίσημα. Τουλάχιστον όχι τώρα που του ανακοίνωσαν την οσονούπω αποδέσμευσή του. Τα είχε ακούσει τότε που πήρε τη μεγάλη απόφαση να ενταχθεί στις Μυστικές Υπηρεσίες.

Τότε. Κατά τη διάρκεια της... δοκιμασίας του. Τότε που τα λόγια

τους αιωρούνταν στον αέρα, σε μία από τις... ασήμαντες, μεμο-νωμένες δοκιμασίες που αποτελούσαν τη γενική δοκιμασία για το πόσο μπορούσε να αντέξει αυτή την απειλή αυτού του φόβου. Του φόβου πως δε θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος. Μία ακόμη δο-κιμασία, ασήμαντη μπροστά στις άλλες, λόγια που αιωρούνταν στον αέρα, λόγια που τόνιζαν τις παρενέργειες, όχι από τη λήψη ενός φαρμάκου, αλλά από τη διακοπή παροχής του...

Όλα αυτά ο Άλκης τα ήξερε.Είχε ενημερωθεί για τις παρενέργειες.Είχε ακούσει εκείνα τα λόγια που αιωρούνταν στον αέρα.Είχε περάσει την... ασήμαντη δοκιμασία.Ασήμαντη... Πόσο σημαντικό μπορούσε να ήταν το αύριο όταν το σήμερα

παρουσιαζόταν απέραντα προκλητικό, τόσο τρομακτικά επικίν-δυνο, τόσο ερεθιστικά απαραίτητο για την επιβολή του σωστού και του δίκαιου, τόσο ηδονικά εξουσιαστικό; Και, κυρίως, τόσο διαφορετικό από αυτό που ζούσε;

Ένα σήμερα που διήρκεσε, τρία χρόνια εκπαίδευσης και δέ-κα χρόνια εκτέλεσης, συνολικά δεκατρία ολόκληρα χρόνια!



Ένα απέραντα προκλητικό και σημαντικό σήμερα που σκέπα-ζε ένα αβέβαιο, αλλά διαφορετικό αύριο και το έκανε να φαίνεται μια ασήμαντη δοκιμασία του τώρα.

Και να που αυτό το αύριο ήρθε και έγινε σήμερα.Και να που αυτό το σήμερα δε ήταν καθόλου ασήμαντο.Και να που... Αυτό το σήμερα ήταν τώρα απέραντα προκλητικό και ξέθαβε

όλα εκείνα τα λόγια που κάποτε αιωρούνταν στον αέρα, αλλά τώ-ρα δε θα του τα επαναλάμβανε ποτέ κανείς για να νιώσει αφόρη-τα την πίεση της στέρησης...

Ο Αλκιβιάδης Γάντζας εκτέλεσε την τελευταία του αποστο-λή(;).

Ο Άλκης όμως δεν έφυγε από το Λονδίνο. Όχι πριν επισκεφτεί την όχι και τόσο καθωσπρέπει γειτονιά όπου βρισκόταν το λύκειο που πήγαινε εκείνος και όχι πριν ο ιδρώτας του μουσκέψει το γέ-ρικο κορμό ενός ευκαλύπτου στο απέναντι πάρκο.

Όχι πριν το «τώρα» μπλεχτεί με τον ήχο ενός κουδουνιού και τη φιγούρα πάνω σε ένα ποδήλατο που ξεμάκραινε στον ορίζοντα.

Όχι πριν νιώσει τη δόνηση από το κινητό του και κληθεί να πάρει επιτέλους(;) μια απόφαση:

Το κάποτε απέραντα προκλητικό σήμερα θα γινόταν «τώρα» ο χάρτης που θα του έδειχνε το δρόμο της επιστροφής.

Έστω κι αν ήταν τρομερά επικίνδυνο να ερεθίσει πρώτα και α-πα-ραί-τη-τα το μυαλό μιας άγνωστης.

Έστω κι αν χρειαζόταν να εξουσιάσει ηδονιστικά και όχι με τον πιο συνηθισμένο τρόπο το κορμί της.

Το κορμί της;

Είχε υπολογίσει με μαθηματική ακρίβεια κάθε κίνηση που θα ακολουθούσε. Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει αν ήθελε να πε-



τύχει το στόχο του. Κι αυτή τη φορά ο στόχος δεν ήταν αυτό κα-θαυτό το αποτέλεσμα, αλλά η όλη διαδρομή μέχρι να φτάσει σε αυτό. Η τελετουργία που επινόησε το θολωμένο μυαλό του.

Σ’ αυτή την πορεία λύτρωσης, μία η διαφορά, πολλές οι ομοιό-τητες.

Η μία, και μεγάλη στ’ αλήθεια, διαφορά ήταν ότι η συγκεκρι-μένη πράξη τού πρόσφερε στο παρελθόν ένα είδος ψυχαγωγίας. Τώρα όμως ταυτιζόταν αναγκαστικά με τις άλλες τόσες πράξεις που μόνο ψυχαγωγία δεν τις έλεγες. Αυτή η τελευταία ερωτική επαφή με μια πόρνη πολυτελείας θα ήταν άλλη μια διαδικασία δολοφονίας. Δε θα σκότωνε φυσικά το εθελοντικό θύμα του (και η λέξη «εθελοντικό» μπροστά από το «θύμα» δεν περνούσε για δι-αφορά∙ ήταν τόσο έντονη η ομοιότητα με τη λέξη «θύμα», ώστε δεν άφηνε περιθώρια για συγκάλυψή της), αλλά θα το παγίδευε, θα το παίδευε, θα το έφτανε στην κορύφωση του τρόμου και ίσως της απελπισίας. Θα έκανε το θύμα του (η λέξη «εθελοντικό» άρ-χισε σιγά σιγά να σβήνει από τις σκέψεις του) να σπαράξει στα χέρια του, να ικετεύσει για τη φυγή του, να υποστεί όλα όσα εκεί-νος θεωρούσε αναγκαία για τη δική του φυγή.

Η λέξη «πρωτάρα» που ξέφυγε(;) από το στόμα του Στράτου πιστοποιούσε την επιτυχία της νέας αποστολής. Της δικής του αποστολής. Αυτής που ο ίδιος επέβαλλε στον εαυτό του και δεν άφηνε περιθώρια να ξεφύγει από τη συνοδευτική και από πάντα προϋπάρχουσα έννοιά της: «Εκτελώ με ακρίβεια χωρίς καμιά πα-ρέμβαση της προσωπικής μου άποψης». Η προσωπική άποψη του Άλκη, ή πιο σωστά του Γιώργου Παπαδόπουλου, είχε καλυ-φθεί από τις οδηγίες που έθεσε ο Αλκιβιάδης Γάντζας.

Πρωτάρα!Τέλεια!Θαυμάσια!Δεν είχε σημασία αν το θύμα του ήταν μια ωραία γυναίκα που



απλά ξέμεινε από χρήμα και ήθελε να κάνει μια αρπαχτή. Δεν εί-χε σημασία αν απλά σκόπευε να ξεκινήσει μια νέα καριέρα κά-πως καθυστερημένα στη ζωή της. Ούτε καν αν ήταν μια παντρε-μένη γυναίκα που επιζητώντας να απαλλαγεί από την πλήξη του γάμου της αναζητούσε μια πρόσκαιρη περιπέτεια. Αυτό το τελευ-ταίο μάλιστα θα τον βόλευε ακόμη περισσότερο. Θα ήταν περισ-σότερο ανυποψίαστη, όπως ανυποψίαστα ήταν και τα περισσότε-ρα, αν όχι όλα, τα θύματά του στο παρελθόν. Αυτό μάλιστα συνι-στούσε την πρώτη ομοιότητα. Αυτήν που άνοιγε το δρόμο για τις τόσες άλλες. Κινήσεις μελετημένες με μαθηματική ακρίβεια που θα εκτελούσε για άλλη μια φορά ο Άλκης φορώντας τη μάσκα του Γιώργου Παπαδόπουλου.

Την τελευταία.

Η επιθυμία του να παραμείνει περισσότερο στην Αγγλία ακυρώ-θηκε μετά το τηλεφώνημα του Γεωργόπουλου.

Ο Άλκης επέστρεψε άμεσα στην Ελλάδα και το πρώτο που έκα-νε ήταν να τηλεφωνήσει στον Στράτο και να τον ενημερώσει για τις απαιτήσεις του. Για την άγνωστη γυναίκα βέβαια τίποτα δεν άλλαζε. Ο τόπος, η μέρα και η ώρα παρέμεναν ως είχαν.

Ο Άλκης δεν μπήκε καν στον κόπο να εξηγήσει στον Στράτο γιατί ήθελε –στην ουσία απαιτούσε– μια μικρή αλλαγή στο σχέδιο, χωρίς την ενημέρωση της άλλης πλευράς. Θα ήταν άλλωστε περιτ-τό. Μπορεί αυτός ο κύριος να ήταν πρακτικά άγνωστος για το γρα-φείο, αλλά έπειτα από τόσα χρόνια συνεργασίας μαζί του μπορού-σαν να του εμπιστευτούν την πραμάτεια τους χωρίς κανένα δισταγ-μό. Ακόμη κι αν η «πραμάτεια» δεν ήταν αποκλειστικά δικό τους εμπόρευμα, αλλά στην πραγματικότητα μια συναλλαγή με συνερ-γάτες του εξωτερικού. Τώρα το πόσο καθαρή ήταν κι αυτή η συ-ναλλαγή από μόνη της δε θα μπορούσε να το γνωρίζει ο Στράτος.



Ήξερε όμως τον πελάτη του ή, καλύτερα, ήξερε όσα έπρεπε να ξέρει γι’ αυτόν, αρκετά για να ταυτιστούν, ίσως και για να καλύ-ψουν το μυστήριο αυτών που περιείχε ο απόρρητος φάκελος.

Ήθελε την έπαυλη στο Σούνιο. Ε, και; Καιρός ήταν! Τόσες και τόσες φορές τού την πρότειναν για περισσότερη άνεση, αλλά εκεί-νος ποτέ δε δέχτηκε.

Ψέματα. Είχε ζητήσει την έπαυλη μία φορά, πριν από δύο πε-ρίπου χρόνια, μόνο που η κράτηση ήταν χωρίς ραντεβού με δική τους κοπέλα. Άσχετο βέβαια, αφού ο Παπαδόπουλος την ίδια τα-ρίφα είχε πληρώσει. Ίσως ήθελε την έπαυλη για να πάει εκεί μια δική του γυναίκα. Ίσως κάποια παντρεμένη. Ναι, ναι, σίγουρα γι’ αυτό. Λογικό συμπέρασμα, αφού ο επιχειρηματίας ήταν ενημε-ρωμένος για τον ποικίλο εξοπλισμό της έπαυλης και κυ ρίως για όλες τις μυστικές «εξόδους κινδύνου», απαραίτητες σε περίπτωση αιφνιδιασμού που θα μπορούσε να προκαλέσει η πληρωμένη πα-ρακολούθηση από την πλευρά των απατημένων συζύγων των πε-λατών του γραφείου. Και να που έφτασε η στιγμή να τους ζητή-σει την έπαυλη ο Παπαδόπουλος για να την επισκεφτεί παρέα με ένα δικό τους κορίτσι.

Κορίτσι; Υπερβολές! Δικό τους; Τρόπος του λέγειν!Το θέμα ήταν πως, ό,τι και να ήταν αυτό που είχε κατά νου ο

Παπαδόπουλος, ποσώς τον ενδιέφερε τον Στράτο. Κι αν έτρεξε το μυαλό του σε όλα αυτά και τα σκέφτηκε λίγο, ήταν απλούστα-τα γιατί ο πελάτης τού ζήτησε να μην ενημερώσει την άλλη πλευ-ρά. Αφού όμως είχε εμπιστοσύνη στον τύπο, δεν υπήρχε λόγος να χολοσκά και να παιδεύει το κεφάλι του με εικασίες κι ούτε βέβαια να προσπαθήσει να πείσει τον πελάτη του για το αντίθετο. Τρε-λός ήταν; Άντε κι άλλαζαν γνώμη οι απέναντι; Ακόμη δεν είχε πλη-ρωθεί. Άσε που έτσι θα του έμενε και η προμήθεια από την κρά-τηση της σουίτας στο ξενοδοχείο. Μια χαρά!



Ο Στράτος ήταν σίγουρος μάλιστα πως η έκπληξη που θα πε-ρίμενε την πρωτάρα μαντάμ, όταν το τυφλό ραντεβού της, αφού θα την κερνούσε πρώτα σαμπάνια με φράουλες στη σουίτα, θα την πήγαινε κάπου ακόμη πιο ξεχωριστά και ρομαντικά, χωρίς το τυποποιημένο σκηνικό του «ξενοπηδάω» γύρω της, θα την έφτια-χνε ακόμη περισσότερο. Γιατί, κακά τα ψέματα. Ό,τι και να ήταν αυτή η γυναίκα, δεν επρόκειτο σίγουρα για μια συνηθισμένη πόρ-νη πολυτελείας. Ακόμη κι αν από την πλευρά της ήθελε να πιστέ-ψει κάτι τέτοιο ο επιχειρηματίας Παπαδόπουλος, σαφής οδηγία στον απόρρητο φάκελο, δε θα είχε την ικανότητα να αφεθεί με ευκολία στην άμεση διαδικασία του πληρωμένου σεξ. Μωρέ, κα-λά έκανε ο Στράτος και ξεστόμισε στον Παπαδόπουλο πως ήταν πρωτάρα. Γάτος αυτός, γκουρού του είδους, ήξερε πώς να την πε-ριποιηθεί και να την κάνει με τη σειρά του να ενδώσει σ’ αυτά που θα της ζητούσε.

Μια χαρά!Αχ, καημένε Στράτο, και να ήξερες... Αν δεν εμπιστευόσουν τόσο πολύ τον Γιώργο Παπαδόπουλο.Αν δε σου έφταναν μόνο οι καλές εντυπώσεις των κοριτσιών

που τόσα χρόνια τού έστελνες.Αν στο πίσω μέρος του μυαλού σου είχες μια μικρή αμφιβολία

για το αν ο άνθρωπος αυτός ήταν απλά ένας συνηθισμένος άντρας που αναζητούσε ένα καλό κρεβάτι.

Αχ, καημένε Στράτο, και να ήξερες... Αν μπορούσες, έστω με κάποιο τρόπο, να έβλεπες τον πελάτη

σου εκείνη τη μέρα που βρέθηκε στην έπαυλή σου, την έπαυλη που όλοι επισκέπτονταν για να ζήσουν στιγμές ηδονής...

Θα έβλεπες ένα θηρίο με αγριεμένα μάτια να γυρίζει από το ένα δωμάτιο στο άλλο και να ουρλιάζει. Σαν αγριεμένος λύκος, σαν αρπακτικό. Θα τον έβλεπες να χτυπάει το στήθος του με βία, να πέφτει στο πάτωμα και να σφαδάζει, λες και ο πιο δυνατός πό-



νος είχε κυριεύσει το κορμί του. Θα τον έβλεπες να εξαντλεί κά-θε δύναμή του. Να μαζεύεται σε μια γωνιά, να γίνεται ένα μικρό κουβάρι, ένα τίποτα, που μόνο οι εξασθενισμένοι λυγμοί της από-γνωσής του πρόδιδαν πως ακόμη ανάσαινε, πως ήταν ακόμη εκεί, πως υπήρχε. Όχι, όχι πως υπήρχε. Που πρόδιδαν πως ακόμη ζού-σε. Θα έλεγες πως εκείνο το θηρίο έπαψε να υπάρχει από καιρό. Θα έλεγες πως εκείνο το πλάσμα ήταν βαριά σαλεμένο και πόση ύπαρξη να δώσεις σε κάποιον που τον εγκαταλείπει η λογική του; Θαρρώ πως εκείνο το αρπακτικό θα σε έκανε, Στράτο, να αλλά-ξεις την εντύπωση που είχες για τον πελάτη σου. Δε θα τολμούσες ποτέ να συνεργαστείς ξανά μαζί του. Δε θα τολμούσες ποτέ να του προσφέρεις ξανά την έπαυλη στο Σούνιο. Και σίγουρα δε θα δε-χόσουν ποτέ να οδηγήσει την άγνωστη πρωτάρα εκεί, στο μέρος όπου σου φανερώθηκε μια πτυχή του άγνωστου εαυτού του. Πο-τέ. Ούτε τότε ούτε και τώρα. Ποτέ!

Ο Άλκης κράτησε στο ένα χέρι τα κλειδιά της έπαυλης που του έστειλαν με ένα αγόρι και, δίνοντας με το άλλο χέρι ένα καλό πουρμπουάρ στον μικρό, τα έσφιξε με τόση δύναμη στη χούφτα του, ώστε την έκανε να ματώσει. Και συνέχισε να τα κρατά. Σφι-χτά. Να ματώνει, αλλά χωρίς να πονά. Τέτοιοι πόνοι τον άφηναν προ πολλού αδιάφορο. Ανεπηρέαστο.

Το αγόρι απομακρύνθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη κι εκείνος, αφού απέμεινε λίγα λεπτά ακίνητος μέσα στο πλήθος και στην οχλοβοή της Ομόνοιας, ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι του. Το ταξίδι της επιστροφής.

Πρώτα επισκέφτηκε έναν παλιό γνωστό του. Μόνο γνωστοί υπήρχαν πια για τον Άλκη. Η λέξη «φίλος» είχε από καιρό δια-γραφεί από το λεξιλόγιό του. Και κάποιοι που πληρούσαν μια τέ-τοια προδιαγραφή είχαν την ιδιότητα του συναδέλφου, αλλά με-



τά την ανακοίνωση της αποδέσμευσης του Άλκη από την Υπηρε-σία αποκλειόταν αυτόματα και η πιθανότητα να τους κρατούσε ακόμη και ως απλούς γνωστούς. Δε θα μπορούσε. Και να το ήθε-λε, δε θα το άντεχε.

Έδωσε στον παλιό γνωστό του τα κλειδιά και του εξήγησε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Δεν είχε πολλές μέρες στη διάθεσή του, δύο για την ακρίβεια, γι’ αυτό έπρεπε να κινηθεί άμεσα. Του έδω-σε οδηγίες για το πού ακριβώς θα τοποθετούσε την οθόνη και την κάμερα, καθώς και για τον τρόπο που επιθυμούσε να κάνει τη σύνδεσή τους. Τόσο εύκολα και τόσο απλά.

Επόμενη κίνησή του –τι πρωτότυπο!– μια επίσκεψη σε έναν άλλον γνωστό. Αυτή τη φορά όχι από τα παλιά, ούτε από τα πρό-σφατα, αλλά από πάντα. Ίσως και να τολμούσε να τον αποκαλέ-σει φίλο, αν δεν τον συγκρατούσε η ιδέα και μόνο πως θα αμαύ-ρωνε τη σχέση τους. Μπορεί ο Θεόφιλος να μην ήταν το καλύτε-ρο παιδί, μπορεί μάλιστα ο ίδιος ο Άλκης ως μέλος της αστυνο-μίας να τον ξέμπλεξε αρκετές φορές από διάφορες περιπέτειες, αφού αυτό που έκανε δεν ήταν και ο καλύτερος τρόπος για να βγά-ζει τα προς το ζην. Ωστόσο, μπροστά στις πράξεις του Άλκη, ήταν πολύ λίγο, πολύ καθαρό. Κι έτσι ο παιδικός φίλος του ήταν σήμε-ρα ένας απλός γνωστός. Ο Άλκης εμπόδιζε τον εαυτό του να τον θεωρήσει επίσημα ως φίλο του, μην τυχόν και τον λερώσει, μην τυχόν και τον συνδέσει με τη βρομιά που κουβαλούσε.

Ο Θεόφιλος ήταν παραγωγός ταινιών πορνό. Τσόντες της κα-κιάς ώρας δηλαδή, που του άφηναν όμως ένα καλό εισόδημα. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, με την εύκολη πρόσβαση στο Ίντερ-νετ για τέτοιου είδους... ψυχαγωγία, οι δουλειές άρχισαν να πέ-φτουν δραματικά μέχρι που έπιασαν πάτο. Σχεδόν. Υπήρχαν ακό-μη κάτι γεροντάκια που δεν είχαν την τεχνολογία πρόχειρη κι έμε-ναν πιστοί στον κλασικό τρόπο παρακολούθησης μιας τσόντας με ένα DVD στο σπίτι τους. Ο Θεόφιλος φυτοζωούσε. Μετά δυσκο-



λίας έβγαζε τα έξοδά του κι έναν πενιχρό μισθό για να ζήσει. Κι αυτό ήξερε πως ήταν προσωρινό. Τα πράγματα ήταν γεγονός πως θα χειροτέρευαν. Ήδη σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα άλλαζε επάγ-γελμα, αλλά και τι να έκανε όταν αυτό ήταν το μόνο που ήξερε;

Η πρόταση του φίλου του (γιατί ο Άλκης ήταν και παρέμενε φίλος για τον Θεόφιλο) ήρθε ως μάννα εξ ουρανού. Τα λεφτά που του έδινε ήταν πολλά, θα έκλειναν αρκετές τρύπες, κι αυτό που του ζητούσε ως αντάλλαγμα καθόλου δύσκολο για έναν άνθρωπο με τις δικές του γνωριμίες.

Δύο κορίτσια, εκκολαπτόμενες πορνοστάρ για να παρουσια-στούν σε... οντισιόν. Που μόνο οντισιόν δεν την έλεγες, γιατί αυ-τός στον οποίο θα παρουσιάζονταν δε θα τις διάλεγε, απλά θα τις έβλεπε εν δράσει. Και ποια η δυσκολία όταν γι’ αυτή τους τη δρά-ση θα πληρώνονταν καλά, όπως και ο μάνατζέρ τους; Ποια η δυ-σκολία από τη στιγμή που οι ενδιαφερόμενες ήταν αρκετές και μάλιστα όταν στο «αθώο» μυαλουδάκι τους μπορεί να φύτρωνε και η ελπίδα για μια λαμπρή καριέρα;

Ο Θεόφιλος δεν ήξερε για ποιο λόγο ο Άλκης δεν του ζήτησε δύο περπατημένες, ούτε και θέλησε να μάθει. Ίσως κι αυτός, όπως και ο Στράτος, να έκανε τις δικές του υποθέσεις, τις δικές του εικασίες. Σημασία είχε πως αυτό που ζητούσε ο φίλος του μπο-ρούσε να του το προσφέρει. Η μόνη δυσκολία ήταν το χρονικό πε-ριθώριο που του έδινε για να κανονίσει τις μικρές. Έπρεπε να βια-στεί. Χωρίς πολλά πολλά, αποχαιρέτισε το φίλο του και του υπο-σχέθηκε πως μέχρι αύριο το πρωί οι κοπέλες θα βρίσκονταν στο ξενοδοχείο που του είπε και πως θα μπορούσε εκείνος να συνεχί-σει τη δουλειά του με όποιο τρόπο επιθυμούσε.

Έτσι και έγινε. Η Μαρία-Νατάσα ετών είκοσι τριών και η Πό-πη-Μπάρμπι ετών είκοσι τεσσάρων βρέθηκαν εκεί που ζήτησε ο Άλκης και μετά τις τυπικές συστάσεις άκουσαν με προσοχή τις οδηγίες του.



Το επόμενο βράδυ θα τις πήγαινε ο ίδιος στην έπαυλη όπου θα γινόταν η... οντισιόν. Σε ένα από τα δωμάτια θα βιντεοσκοπού-σε κάποιες σκηνές που θα έπαιζαν. Άντρας δε θα υπήρχε. Ούτε κάποιο άλλο άτομο. Μόνο οι τρεις τους. Και ο ίδιος δε θα συμμε-τείχε. Ό,τι θα έκαναν θα ήταν μεταξύ τους. Και αυτό που θα έκα-ναν δε θα ήταν συνηθισμένο (αν και με την ποικιλία που κυκλο-φορούσε στην αγορά, ο Άλκης δεν ήταν και απόλυτα σίγουρος για το τι θεωρούνταν πια συνηθισμένο), αλλά κάτι ιδιόμορφο. Επρό-κειτο να γυριστεί μια ταινία θρίλερ με ελαφρώς ερωτικό περιεχό-μενο και έψαχναν να βρουν τα κατάλληλα άτομα που θα είχαν την ικανότητα να λειτουργήσουν με έντονο το φόβο στα πρόσωπά τους. Ο ίδιος θα έδινε τις οδηγίες και αυτές έπρεπε να τις εκτε-λούν χωρίς να χαθεί ούτε μια στιγμή η έκφραση του φόβου από τα πρόσωπά τους. Τρόμο, ένταση, φόβο και πάθος ζητούσαν οι υπεύθυνοι της ταινίας.

Τα κορίτσια γέλασαν. Η Μπάρμπι μάλιστα έβγαλε και ένα επι-φώνημα του τύπου «σιγά τα ωά». Έπειτα από αυτό ο Άλκης θεώ-ρησε περιττό να ασχοληθεί και με τις οδηγίες ως προς το σεξου-αλικό κομμάτι. Υπήρχε πιθανότητα αυτά τα «αθώα» μυαλά να κα-ταλάβουν πως ήταν άσχετος με το χώρο που υποτίθεται πως αντι-προσώπευε.

Τα κορίτσια έφυγαν, αφού πρώτα απόλαυσαν ένα πλούσιο πρωινό, και ο Άλκης έμεινε μόνος του στο δωμάτιο του ξενοδο-χείου να αναπαράγει ξανά και ξανά τις κινήσεις που θα εκτελού-σε το επόμενο βράδυ.

Μέχρι το απόγευμα του είχαν επιστρέψει τα κλειδιά της έπαυ-λης μαζί με την επιβεβαίωση πως όλα ήταν στη θέση τους και τσε-καρισμένα. Και όχι μόνο αυτό. Ο γνωστός του τον διαβεβαίωσε πως ένα αντικλείδι της εξώπορτας μπήκε στο φάκελο που του εί-χε δώσει ο Άλκης την προηγούμενη μέρα, όπου βρισκόταν και το σημείωμα που είχε γράψει. Ο φάκελος σφραγίστηκε και δόθηκε



στο ξενοδοχείο με σαφείς οδηγίες να τοποθετηθεί στο δωμάτιο 103 το επόμενο βράδυ. Ακριβώς όπως επιθυμούσε αυτός που πλή-ρωνε. Επίσης, το παιδί που του ζήτησε να πάρει μαζί του είχε κα-νονίσει και τα άλλα...

Όλα ήταν έτοιμα. Ο Άλκης δεν περίμενε κανέναν άλλον. Πήγε στο γυμναστήριο

του ξενοδοχείου, όπου για δύο ολόκληρες ώρες υπέβαλε τον εαυ-τό του σε σκληρή άσκηση. Ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία του, ώστε το σώμα του αρνούνταν να νιώσει εξάντληση. Έπρεπε όμως να σταματήσει. Έπρεπε να συγκεντρωθεί και να μελετήσει ξανά τις αυριανές κινήσεις του. Όπως ακριβώς κάθε φορά.

Άλλη μια ομοιότητα. Οι κινήσεις του θύματος περιττές. Αν και αυτή τη φορά προ-

βλέψιμες, όμως περιττές. Έπρεπε να είναι έτοιμος για κάθε αντί-δραση, για κάθε πιθανή κίνηση του θύματός του. Όπως ακριβώς κάθε φορά.

Άλλη μια ομοιότητα.Το στομάχι του άρχισε ήδη να σφίγγεται. Όχι εξωτερικά, οι

μύες του ήταν πάντα σφιχτοί και γραμμωμένοι, αλλά εσωτερικά. Το σκοτεινό κομμάτι της υπόθεσης είχε καταφέρει να βαρύνει τη συνείδησή του. Ό,τι κουτσουρεμένο απέμενε μέσα του απ’ αυτό που λέγεται συνείδηση.

Θα την έκανε να τρομάξει. Θα την έκανε να αισθανθεί τον κίν-δυνο. Να θέλει να τρέξει μακριά του. Κι αυτή τη φορά με τη μό-νη διαφορά πως θα έμπλεκε στις κινήσεις του τη σεξουαλική επι-θυμία της. Πόσο τρομακτικό ήταν αυτό από μόνο του;

Πόσο βδελυρή θα ήταν η μείξη έρωτα και απρόσμενης βίας; Όχι. Καμιά βία στο κορμί παρά μόνο στο μυαλό της. Φόβος! Και δε θα ήταν έρωτας, θα ήταν απλά σεξ. Ο επίλογος του σχεδίου του. Φόβος κι έπειτα σεξ.

Με αυτό το συνδυασμό λέξεων ίσως κατάφερνε να απαλύνει



τις απρόσμενες ενοχές που ήρθαν να τον επισκεφτούν όταν βγή-κε από το μπάνιο και έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι.

Ήταν αργά για να κάνει πίσω.Ήταν αργά για να βρει έναν άλλον τρόπο προκειμένου να

εκτελέσει την τελετουργία που ζητούσε.Ο Άλκης αναποδογύρισε στο μυαλό του την κλεψύδρα της επι-

στροφής. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει...


Η τελευταία του φορά...

ΤΟ ΑΥΤΟΚIΝΗΤO ΤΟΥ βρισκόταν ήδη εν κινήσει στη λεωφόρο Αθηνών – Σουνίου. Η ταχύτητά του στο πλαίσιο που όριζε ο νό-μος. Κι αυτό όχι γιατί ο Άλκης ήταν ένας αστυνόμος που έδινε πά-ντα το καλό παράδειγμα. Απλώς γιατί επρόκειτο για άλλη μια ομοιότητα. Σταθερά βήματα.

Στη θέση του συνοδηγού το σακίδιό του. Στα πίσω καθίσματα, η Νατάσα και η Μπάρμπι έφτιαχναν για πολλοστή φορά τα κα-κοβαμμένα μαλλιά τους. Οι φωνές τους, ή μάλλον πιο σωστά οι τσιρίδες τους, θα έλεγες με σιγουριά πως θα έκαναν τον οποιον-δήποτε να θέλει να τις βρίσει άσχημα. Στην καλύτερη περίπτωση να τους έλεγε ένα «Βγάλτε το σκασμό, κότες!» Όμως όχι ο Άλκης. Αυτός παρέμενε σιωπηλός. Άλλη μια ομοιότητα. Άψογα ελεγχό-μενη ιδιοσυγκρασία.

– Κύριε Γιώργο, συγγνώμη κιόλας που θα σας το πω, αλλά κα-τουριέμαι θανάσιμα. Γίνεται να σταματήσουμε κάπου;

Ο θόρυβος από τα λόγια της κομπάρσας Α διαπέρασε τις φα-νταστικές ωτοασπίδες που είχε φορέσει ο Άλκης εδώ και ώρα και τον ανάγκασε να απαντήσει.

– Δε γίνεται, κρατήσου... Τι όμορφη που ήταν η διαδρομή! Έστω κι αν η ομορφιά της

παραλίας κρυβόταν στο φως του μισοφέγγαρου. Το μισοσκόταδο σκόρπιζε μια ηδονιστική διάθεση σε όσους το διέσχιζαν. Και οι τρεις συνταξιδιώτες δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Άσχετα από το



αν η ηδονή που τρύπωνε στο αμάξι είχε άλλη μορφή για τον κα-θένα. Είχε όμως; Ίσως όχι. Αν το σκεφτόσουν καλύτερα, θα έλε-γε πως η ηδονή της επιτυχίας ήταν αυτή που ζάλιζε τις αισθήσεις τους. Επιτυχία σε μια... οντισιόν. Επιτυχία στην καριέρα σου... Επιτυχία στο να πράξεις σωστά και να απαλλαγείς από τους συ-νοδηγούς εφιάλτες σου...

Ο Άλκης σκέφτηκε την άγνωστη που τον περίμενε. Άραγε ποια μορφή είχε η δική της ηδονή καθώς διέσχιζε το ίδιο μισοσκόταδο;

Όχι. Δεν έπρεπε να σκέφτεται τίποτα σχετικά με εκείνη. Τί-ποτα που να αφορούσε το γιατί πήγαινε εκεί. Τίποτα για το τι πε-ρίμενε να συναντήσει εκεί και τίποτα για το πώς αισθανόταν γι’ αυτή τη συνάντηση. Το μόνο που είχε σημασία ήταν αυτό που θα της... πρόσφερε(;) εκείνος όταν θα βρίσκονταν κάτω από την ίδια στέγη. Αυτό που θα την έκανε να αισθανθεί όταν θα απείχαν λίγες ανάσες ο ένας από τον άλλον.

Κάτω απ’ την ίδια στέγη... Κάτω απ’ την ίδια στέγη όπου πριν από λίγα χρόνια απομονώθη-

κε... προσωρινά για να βοηθήσει τον εαυτό του να απαλλαγεί από τον Αλκιβιάδη Γάντζα των Μυστικών Υπηρεσιών. Προσωρινά... Στιγ-μιαία θαρρείς... Και πόσα να χωρέσει μια στιγμή που κρατά αιώνια;

Κάτω απ’ την ίδια στέγη... Εκεί που θα της χάριζε(;) όλα τα αισθήματα που θεωρούσε

απαραίτητα.Τι όμορφη που ήταν η διαδρομή!Βάρκιζα. Αγωνία.Αγία Μαρίνα. Φόβος.Λαγονήσι. Απελπισία.Σαρωνίδα. Το αίσθημα του τρόμου που αναπαρήγαγε ο Άλκης

στο μυαλό του διαλύθηκε από την επιμονή της κομπάρσας Β για έκτακτη στάση, αφού κι αυτή, να δεις πώς το ’πε το βούρλο, πιο γεμάτη φούσκα, πεθαίνεις.



Καθόλου δεν του άρεσε αυτό το απρόβλεπτο. Αν όμως επέμε-νε στα σταθερά βήματά του και δεν υπέκυπτε στην επιθυμία τους, υπήρχε περίπτωση να χαλούσε το υπόλοιπο σχέδιό του. Και το υπόλοιπο σχέδιο έ-πρε-πε να εφαρμοστεί κατά γράμμα. Ακόμη και οι δικές της κινήσεις.

Ανάβυσσος. Κενό.Λεγρενά. Τελευταίες οδηγίες. Μπορούσαν να συνεχίσουν να

είναι... χαριτωμένες ακόμη και με την είσοδό τους στην έπαυλη. Μόλις όμως θα έμπαιναν στο δωμάτιο της οντισιόν, απαιτούνταν πλήρης αφοσίωση και εξαιρετική εκτέλεση του ρόλου τους. Τρο-μαγμένα μάτια και πλήρης υποταγή στον ίδιο που θα τους υπο-δείκνυε ακριβώς τις κινήσεις που έπρεπε να κάνουν.

Σούνιο. Λίγα λεπτά ακόμη και θα έφταναν στον προορισμό τους.

Ο Άλκης πάρκαρε το αυτοκίνητό του στην άκρη του χωματόδρο-μου που οδηγούσε στην έπαυλη και έσβησε τα φώτα.

– Προθέρμανση, είπε στα κορίτσια χωρίς καν να γυρίσει το κεφάλι προς τα πίσω και να τις κοιτάξει.

Και ενώ η Νατάσα και η Μπάρμπι με τον πιο φυσιολογικό τρό-πο (λες κι αυτήν ακριβώς τη λέξη περίμεναν να ακούσουν) άρχι-σαν να χαϊδεύονται και να αφήνονται σε ένα παθιασμένο φιλί με-ταξύ τους, εκείνος δε σήκωσε τα μάτια λεπτό από το ρολόι του.

Όταν η ώρα πήγε έντεκα και τριάντα πέντε, ο Άλκης διέκοψε τις κοπέλες, που έβγαζαν ήδη αναστεναγμούς ηδονής, και τους έδωσε ένα μικρό φακό ζητώντας τους να διαβάσουν ένα, τάχα, συμβόλαιο που αφορούσε την ταινία.

Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός τους, ώστε δεν αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο αυτή την εντολή, όπως και την προηγούμενη που τους έδωσε, δε γινόταν να την εκτελέσουν μέσα στην έπαυλη.



Ήταν τόσο περιορισμένες οι αναζητήσεις των στόχων τους, τόσο περιορισμένες οι διαδρομές των σκέψεών τους, ώστε έπεσαν με τα μούτρα στην ανάγνωση του συμβολαίου που ο Άλκης φρόντι-σε να είναι πυκνογραμμένο και να έχει μικρά γράμματα.

Πού να βρουν χρόνο να αναρωτηθούν για κάτι παραπάνω; Πού να αναζητήσουν διεξόδους στα στενά μονοπάτια των σκέ-

ψεών τους για να ξεφύγουν από τη συγκέντρωση στο συμβόλαιο και να δουν το αναπάντεχο;

Πού να προσέξουν το ταξί που σταμάτησε έξω ακριβώς από την έπαυλη;

Πού να δουν εκείνη την... υπέροχη φιγούρα που κατέβηκε από το ταξί, ξεκλείδωσε την πόρτα της έπαυλης και μπήκε μέσα;

Ο Άλκης είχε υπολογίσει σωστά τα χρονικά διαγράμματα. Και θα συνέχιζε να βασίζεται στους υπολογισμούς του. Άφησε να πε-ράσουν δέκα ακριβώς λεπτά, ζήτησε από τα κορίτσια να του δώ-σουν πίσω το συμβόλαιο και τους είπε να κατέβουν απ’ το αμάξι. Χωρίς να απαντήσει σε καμιά ερώτησή τους. Χωρίς να ανταπο-κριθεί στο διάλογο που προσπάθησαν να ανοίξουν μαζί του. Αυ-τή τη φορά, καμιά επιθυμία τους δεν επρόκειτο να εισακουστεί.

Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, την άνοιξε και προχώρησε μέσα. Η αύρα της άγνωστης γυναίκας τον χτύπησε κατευθείαν στο πρό-σωπο. Και ήταν μια περίεργη αύρα. Οι κομπάρσες τον ακολου-θούσαν χαχανίζοντας εκνευριστικά και δεν παρέλειψαν να τονί-σουν, καθόλου χαμηλόφωνα, πόσο όμορφο ήταν το σπίτι κ.λπ. κ.λπ.

Ο Άλκης δεν τις πρόσεχε. Περίμενε με αγωνία την πρώτη κί-νηση της πρωταγωνίστριας. Οι κομπάρσες έκαναν απλά έναν ενο-χλητικό θόρυβο που όφειλε να αγνοήσει, θόρυβο μεν, απαραίτη-το δε για να αναγκαστεί το θύμα του να αντιδράσει όπως ακριβώς ήθελε εκείνος.

Δεν είχε άδικο. Ανάμεσα στα παράσιτα που έκαναν η Νατάσα



και η Μπάρμπι, το αφτί του έπιασε τον ήχο του κλειδιού καθώς η άγνωστη γυναίκα κλείδωνε την πόρτα του τελευταίου υπνοδωμα-τίου στον πάνω όροφο. Ανεπαίσθητος ήχος για τους περισσότε-ρος. Όχι όμως για τον Αλκιβιάδη Γάντζα. Παράξενη κίνηση για τους περισσότερους. Όχι όμως για τον Αλκιβιάδη Γάντζα. Ήξε-ρε πολύ καλά πως το θύμα του, με το που θα άκουγε γυναικείες φωνές στο σπίτι, το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να κλειδώσει την πόρτα. Δεν μπορούσε να είναι σίγουρος πως εκείνη θα συμφωνού-σε με αυτό που διάβασε στο σημείωμα που της άφησε στη σουί-τα του ξενοδοχείου. Από τη στιγμή όμως που η άγνωστη θα ερχό-ταν στην έπαυλη, ο Άλκης ήξερε ποια θα ήταν η αντίδρασή της. Και τώρα και σε λίγο...

Οδήγησε τις κοπέλες στο πρώτο υπνοδωμάτιο του πάνω ορόφου. Τώρα πια, άλλα δύο τους χώριζαν από το παγιδευμένο θύμα του.

Κάθισε απέναντι από το κρεβάτι, σε μια πολυθρόνα. Πίσω της ήταν στημένη η κάμερα και πάνω στο δεξί μπράτσο της βρισκό-ταν το τηλεχειριστήριό της.

– Action, είπε ο Άλκης απαλά και οι κοπέλες άρχισαν να κοι-τάζουν το φακό προσπαθώντας να δείχνουν φοβισμένες.

– Δε θα κοιτάτε την κάμερα αλλά εμένα, τους εξήγησε εκείνος και πάτησε το κουμπί που έκανε ένα κόκκινο φωτάκι να ανάψει πάνω από την κάμερα.

Προσπαθώντας να επιβάλουν στον εαυτό τους το αίσθημα του φόβου, τα κορίτσια κοίταζαν τον Άλκη στα μάτια και περίμεναν τις οδηγίες του, ενώ την ίδια στιγμή η μία κόλλησε το σώμα της πάνω στην άλλη.

Ένα αδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Άλκη. Λογι-κά στο δωμάτιο του θύματός του είχε μόλις ανοίξει η οθόνη που τοποθετήθηκε σε έναν από τους τοίχους και τώρα εκείνη θα έβλε-πε τη δική του πλάτη και τον τρόμο στα μάτια των κοριτσιών.

Τι κρίμα που η οθόνη στο δωμάτιό της δεν είχε ήχο παρά μό-



νο εικόνα. Τι κρίμα που η άγνωστη γυναίκα δε θα μπορούσε να ακούσει τις οδηγίες που θα τους έδινε. Θα ήταν αναγκασμένη να υποθέσει...

Αυτές οι σαρκαστικές σκέψεις τον ερέθισαν αρκετά. Το σχέ-διο μέχρι στιγμής προχωρούσε με ακρίβεια.

Οι επόμενες κινήσεις θα γίνονταν στο σκάκι των αισθήσεών της.Αμηχανία... – Θέλω με αργές κινήσεις να βγάλετε τις μπλούζες σας, αλλά

όχι τους στηθόδεσμούς σας. Ωραία! Τώρα εσύ θα σηκώσεις τα χέ-ρια ψηλά και θα τα κρατήσεις εκεί, ενώ εσύ θα αποκαλύψεις το στήθος της. Υπέροχα! Ωραίο στήθος, ζουμερό και στητό. Ας το δείξουμε καλύτερα στην οθόνη...

Ο Άλκης ζήτησε από το πιόνι δεξιά να σπρώξει με βία το πιό-νι αριστερά προς την κάμερα, έτσι ώστε το στήθος της να κατα-λάβει όλη την οθόνη. Και τα χέρια ακόμη ψηλά.

Άγγιξε με το ένα χέρι του το στήθος της κοπέλας, χωρίς να προ-δώσει το υπόλοιπο σώμα του στην οθόνη, και άρχισε να το περιερ-γάζεται πασπατεύοντάς το. Πρώτα απαλά κι έπειτα βίαια. Τα δά-χτυλά του τσιμπούσαν με δύναμη τις ρώγες της κοπέλας και τις έκαναν να ορθώνονται προκλητικά μπροστά στο φακό.

– Τώρα θέλω να ξαπλώσεις στο πάτωμα, έτσι ώστε στο φακό να φαίνονται μόνο τα χέρια σου. Και δε θα τα αφήσεις να πέσουν μέχρι να σου πω.

Χρησιμοποιώντας το τηλεχειριστήριο, ο Άλκης κανόνιζε τα κα-τάλληλα ζουμαρίσματα, ενώ παράλληλα έλεγχε από τη μικρή οθό-νη που βρισκόταν στο αριστερό μπράτσο της πολυθρόνας του την εικόνα που παρακολουθούσε εκείνη.

Οι κοπέλες εκτελούσαν με ακρίβεια τις εντολές του και δεν εγκατέλειψαν ούτε στιγμή τις τρομαγμένες εκφράσεις τους. Ακό-μη και εκείνη που ξαπλωμένη στο πάτωμα δε φαινόταν πια στην οθόνη του πρώτου υπνοδωματίου.



Ανασφάλεια: – Βλέπεις αυτό το σχοινί που κρέμεται από την οροφή; Θα το

πάρεις και θα δέσεις σφιχτά τα χέρια της.Το πιόνι εκτέλεσε.– Μπράβο, ακριβώς έτσι. Τώρα εσύ πήγαινε πίσω προς το κρε-

βάτι, εκεί που ήσουν πριν, και γδύσου ολόκληρη. Υπέροχα. Ο Άλκης σηκώθηκε και έχοντας πάντα την πλάτη του γυρισμέ-

νη προς την κάμερα έκανε κινήσεις που έδειχναν πως πάλευε με την κοπέλα που ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα και είχε δεμένα τα χέρια.

Έδωσε εντολή στην άλλη που στεκόταν γυμνή να ανοίξει το πρώτο συρτάρι του κομοδίνου δίπλα στο κρεβάτι και να του δώ-σει το μαχαίρι που βρισκόταν εκεί.

Το πιόνι εκτέλεσε.Ο Άλκης άφησε να φανεί το μαχαίρι στην κάμερα κι έπειτα

χάθηκε από το πλάνο δίνοντας την εντύπωση πως έπεσε πάνω στην κοπέλα που βρισκόταν στο πάτωμα.

Φόβος: Ο Άλκης έδωσε οδηγίες στην κομπάρσα με τα δεμένα χέρια

να τα κουνά σαν να πάλευε και στην παρτενέρ της που παρακο-λουθούσε να κοιτάζει με αγωνία και να κλείσει με το χέρι το στό-μα της, λες και ήθελε να εμποδίσει τον εαυτό της να ουρλιάξει.

Λίγη ώρα αργότερα ο Άλκης ζήτησε από την κοπέλα στο πά-τωμα να σταματήσει να κουνά τα δεμένα χέρια της. Σηκώθηκε έχοντας πάντα γυρισμένη την πλάτη του στο φακό και κάθισε στη θέση του. Έδωσε εντολή στο γυμνό κορίτσι που στεκόταν μπρο-στά του να επαναλάβει ακριβώς αυτά τα λόγια με ύφος ικετευτι-κό: «Όχι, όχι. Σας παρακαλώ, δεν μπορώ...»

Ήταν σίγουρος πως η άγνωστη γυναίκα θα διάβαζε τα χείλη της. Ο ερεθισμός του ήταν πλέον καθαρή ηδονή που τον έκανε να αναδεύεται ανήσυχος στην καρέκλα του.



Τρόμος: Ο Άλκης έδωσε οδηγίες στην κοπέλα που βρισκόταν στο πά-

τωμα να παραμείνει εντελώς ακίνητη με τα μάτια κλειστά, ό,τι και να γινόταν. Μετά ζήτησε από την άλλη να πάρει το μαχαίρι, να κόψει το σχοινί που κρεμόταν από την οροφή και να σύρει την παρτενέρ της κρατώντας την από τα δεμένα χέρια μέχρι το κρε-βάτι και να την αφήσει εκεί στο πάτωμα περιμένοντας οδηγίες.

Αίμα πουθενά. Σημάδια πουθενά. Ένα γλυκό προσωπάκι, ένα υπέροχο στήθος, ένα κορμί αφημένο στο πάτωμα με τα χέρια δε-μένα και τα μάτια κλειστά.

Ακολούθησαν οδηγίες προς την κοπέλα που στεκόταν να γδύ-σει την παρτενέρ της. Έπρεπε να τον κοιτάζει στα μάτια, να προ-σποιείται πως τον ακούει και να κουνά καταφατικά το κεφάλι της δείχνοντας πως υπακούει.

Ο Άλκης άκουσε ένα θόρυβο από το τελευταίο υπνοδωμάτιο. Η άγνωστη γυναίκα προσπαθούσε να ανοίξει το κλειδωμένο παράθυ-ρο. Όπως ακριβώς το είχε προβλέψει. Όπως είχε επίσης προβλέ-ψει πως δε θα τολμούσε με τίποτα να ξεκλειδώσει την πόρτα της για να βγει από το δωμάτιο. Όπως ήταν σίγουρος πως εδώ και ώρα κρατούσε το κινητό της, χωρίς όμως να καλέσει κανένα νούμερο.

Η αδρεναλίνη στο αίμα του που κόχλαζε τον καλούσε να βια-στεί...

Απελπισία: Η κοπέλα που ήταν γονατισμένη άρχισε να χαϊδεύει το ακίνη-

το σώμα της παρτενέρ της. Αισθησιακά και πάντα πειθήνια. Κι ύστερα τη γύρισε προς την κάμερα, άνοιξε τα πόδια της προς το φακό, έτσι ώστε η οθόνη στο τελευταίο υπνοδωμάτιο να προβάλ-λει μια πλήρη εικόνα του αιδοίου της κοπέλας με τα δεμένα χέ-ρια. Έγινε το κατάλληλο ζουμάρισμα. Αίμα πουθενά. Υπό άλλες περιστάσεις η άγνωστη γυναίκα στο τελευταίο δωμάτιο θα θαύ-μαζε ένα πραγματικό αριστούργημα της φύσης.



Ο Άλκης έστρεψε την κάμερα και τα κορίτσια χάθηκαν από το πλάνο. Σηκώθηκε και στάθηκε με την πλάτη του μπροστά από την κάμερα, έτσι ώστε τώρα το θύμα του να βλέπει μόνο αυτόν.

Άρχισε να βγάζει τα ρούχα του αργά, ένα ένα.Κι έπειτα πλησίασε με μεγάλη δεξιοτεχνία το φακό, ώστε να

μη φανεί ακόμη το πρόσωπό του στην οθόνη της παρά μόνο το στέρνο του.

Η άγνωστη γυναίκα θα είχε φτάσει στην κορύφωση της απελ-πισίας. Ο Άλκης ήξερε πολύ καλά πως το αίσθημα αναμονής, το αίσθημα πως σε λίγο θα ερχόταν η σειρά της, ήταν πιο βασανι-στικό από το να βρισκόταν η ίδια στη θέση των κοριτσιών. Λίγο ακόμη και θα άκουγε το κλειδί στην πόρτα της.

Έδωσε εντολή στις κοπέλες να κινηθούν προσεκτικά για να μην προδώσουν την παρουσία τους στην οθόνη και η μία να πά-ρει το τηλεχειριστήριο.

Κατέβασε το κεφάλι του και κοίταξε άγρια το φακό.Διέταξε την κοπέλα να κλείσει την κάμερα. Το θύμα του στο τελευταίο υπνοδωμάτιο είδε τα μάτια του μό-

νο για τέσσερα δευτερόλεπτα.Η οθόνη της είχε μόλις σβήσει.Αυτό έδινε στον Άλκη ακριβώς οχτώ λεπτά περιθώριο για να

δράσει πριν εκείνη δοκιμάσει να δραπετεύσει.– Κορίτσια, τα πήγατε θαυμάσια. Πάρτε αυτά τα χρήματα και

να περιμένετε τηλεφώνημα από τον Θεόφιλο. Και τώρα δρόμο. Ντυθείτε και βγείτε γρήγορα και όσο πιο αθόρυβα μπορείτε από το σπίτι. Ένα ταξί σάς περιμένει ήδη έξω...

Σε οχτώ λεπτά παρά κάτι τα κορίτσια είχαν ήδη αποχωρήσει και ο Άλκης έκλεισε το γενικό διακόπτη ρεύματος.

Πλήρης συσκότιση.Απόλυτη ησυχία.Ίσως μόνο κάποιες αχνές, κοφτές ανάσες στο τελευταίο υπνο-



δωμάτιο του πάνω ορόφου, που πάλευαν να πιαστούν από νέα δεδομένα που θα τις ηρεμούσαν από το απρόσμενο που τις προ-κάλεσε.

Ο Άλκης μπήκε στο μυστικό διάδρομο που οδηγούσε απευ-θείας σε μία από τις ντουλάπες του δωματίου του θύματος και χρησίμευε ως έξοδος κινδύνου από το άντρο της κολάσεως για τους παντρεμένους. Διέσχισε γρήγορα το διάδρομο και βρέθηκε αθόρυβα στον ίδιο χώρο με την άγνωστη γυναίκα.

Η όρασή του, καλά εκπαιδευμένη στο σκοτάδι, τον βοήθησε να διακρίνει ότι εκείνη στεκόταν κολλημένη στην πόρτα του υπνο-δωματίου με τα χέρια ψηλά, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αγκαλιάσει την πόρτα που την εμπόδιζε ή την προστάτευε από αυτόν.

Με αθόρυβες και επιδέξιες κινήσεις, ο Άλκης βρέθηκε πίσω της και άφησε την ανάσα του να χαϊδέψει τον ώμο της.

Πανικός. Όμως η άγνωστη γυναίκα δεν πρόλαβε να αντιδρά-σει, δεν της άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης, γιατί τα δάχτυ-λά του τυλίχτηκαν γερά γύρω από το λαιμό της.

Ο Άλκης ήξερε πολύ καλά πώς να τον σφίξει για να της κόψει προς στιγμή την ανάσα, αλλά χωρίς να αφήσει το παραμικρό ση-μάδι.

Την ένιωσε να σπαρταρά.Αισθάνθηκε τον τρόμο της.Αντιλήφθηκε πως λίγο ακόμη και θα έσβηνε στα χέρια του. Κι

όμως, συνέχισε μέχρι τέλους. Μέχρι τη στιγμή που εκείνη δεν άντεχε άλλο να παλεύει και παραδόθηκε στον έλεγχο των χεριών του πάνω της.

Checkmate!Τα δάχτυλά του χαλάρωσαν και η άγνωστη γυναίκα, με όση

δύναμη της είχε απομείνει, πάσχισε να γεμίσει με φρέσκο αέρα τους πνεύμονές της. Και ξανά. Και ξανά.



Την έστρεψε προς το μέρος του.Είχε φτάσει η στιγμή να τη δει και να τον δει.Το βλέμμα του χάθηκε στο δικό της και επιτέλους, μα το Θεό,

επιτέλους, ο Άλκης είδε ολοζώντανο το φόβο να κολυμπά στα υγρά μάτια της.

Ήταν εκεί. Όπως τον δημιούργησε. Ο φόβος που διέκρινε σε κάθε θύμα του ήταν για άλλη μια φορά απέναντί του. Καθρεφτι-ζόταν στο δικό της βλέμμα. Μέσα στα λαμπερά πράσινα μάτια της.

Λίγο ακόμη και ο Άλκης θα την άφηνε να κινηθεί ελεύθερα. Χωρίς να την υποχρεώνει με τις κινήσεις του να ακολουθεί το σχέ-διό του. Λίγο ακόμη. Φτάνει να τον παρακαλούσε. Να τον ικέτευε να την αφήσει να φύγει. Μόνο τότε. Μόνο τότε το σχέδιό του θα ολοκληρωνόταν και θα μπορούσε να κλείσει με έναν ερωτικό επί-λογο, ίσως, όπως εκείνη τον είχε φανταστεί όταν ερχόταν να τον συναντήσει. Ίσως.

Τα χέρια του ήταν τώρα πια τυλιγμένα γύρω από τη μέση της. Την κρατούσε κολλημένη πάνω στο γυμνό κορμί του και χωρίς να σηκώνει το βλέμμα του από το δικό της περίμενε ν’ ακούσει τα λό-για που θα την απάλλασσαν. Που θα τον απάλλασσαν.

Κι όμως, σιωπή.Γιατί δεν τον εκλιπαρούσε;Γιατί δεν του ζητούσε να την αφήσει να φύγει;Βάσει σχεδίου έπρεπε να το κάνει σχεδόν αμέσως. Κι όμως... Εκείνη ακούμπησε τα χέρια της στο πρόσωπό του και άρχισε

να το περιεργάζεται. Όχι, όχι. Δεν ήταν αυτές οι κινήσεις που έπρεπε να κάνει. Όχι

ακόμη. Όχι πριν τον ικετεύσει. Και να που ξαφνικά ψιθύρισε τις πρώτες λέξεις της. – Τι ζητάς από μένα;



Τι να της έλεγε; Ποιες λέξεις, με ποια σειρά ειπωμένες, θα εί-χαν τη δύναμη να περιγράψουν αυτό που ζητούσε;

Η ψυχή του μάτωσε στο νόημα που έκρυβε η απάντησή του.– Τι έκανες στις άλλες; Είναι καλά;Αναπάντεχα λόγια. Απρόσμενα. Εντελώς εκτός σχεδίου. Τα θύ-

ματα εκλιπαρούσαν πάντα να σωθούν. Εκτός από τις λιγοστές φο-ρές που τα εκβίαζαν κρατώντας δικούς τους ανθρώπους. Οι δύο κοπέλες όμως ήταν άγνωστες για την πανέμορφη γυναίκα που βρι-σκόταν απέναντί του. Πώς ήταν δυνατό να τον ρωτά γι’ αυτές; Πώς ήταν δυνατό να μη διαπραγματεύεται τη δική της σωτηρία; Ποια ήταν αυτή η γυναίκα; Πού έβρισκε τη δύναμη έπειτα από αυτό που αντίκρισε; Τι πραγ-μα-τι-κά ήθελε;

– Έχεις σκοπό να κάνεις και σε μένα τα ίδια;Παρά τον ταλαιπωρημένο λαιμό της, η φωνή της ακούστηκε

έντονη και δυνατή κλέβοντας(;) από τον Άλκη τη δύναμη εξου σίας που τόση ώρα κατείχε.

– Με φοβάσαι... της ψιθύρισε εκείνος στο αφτί με έντονη ικα-νοποίηση.

Τι κι αν το αρνήθηκε; Ο φόβος στα μάτια της το ίδιο έντονος. Μόνο που ο Άλκης παρά την πολύχρονη πείρα του δεν μπόρεσε να τον αποκωδικοποιήσει. Φόβος αν ήταν όντως αληθινές οι σκη-νές με τα κορίτσια; Φόβος γιατί πραγματικά θα ζούσε κι εκείνη το ίδιο; Ή... ή γιατί υπήρχε πιθανότητα να μην το ζούσε;

Πώς μπορούσε να μάθει; Τι έπρεπε να της πει; Και ειδικά όταν η άγνωστη γυναίκα δεν είχε ξεστομίσει ακόμη τη φράση που περίμενε ο Άλκης. Εκείνο το «σε παρακαλώ, άσε με να φύγω». Τι έπρεπε να της πει;

– Πρώτα εσύ θα μου πεις τι θέλεις για σένα. Και μετά θα μά-θεις τι έγινε με τις άλλες.

Τον αποκάλεσε τρελό. Υποψία ή διαπίστωση; – Αν σου πω ότι οι δύο κοπέλες είναι καλά, ότι έχουν ήδη φύ-



γει από εδώ και ότι όλα ήταν μια ψεύτικη παράσταση, τι θα κά-νεις;

Η άγνωστη γυναίκα τού επιτέθηκε. Τον απείλησε πως, αν της συνέβαινε κάτι, θα τον έβρισκαν αμέσως. Πως πως πως...

Τον καθυστερούσε. Ήταν φανερό όμως ότι οι απειλές της δεν είχαν να κάνουν μόνο με το φόβο της για το τι μπορούσε να πάθει. Άμυνα ίσως για την επιθυμία της να βεβαιωθεί πως όλα ήταν όντως ένα καλοστημένο ψέμα που θα της έδινε την άδεια να... συνεχί-σει.

Ο Γάντζας επανέλαβε ό,τι είπε πριν, αλλά εκείνη πάλι δεν τον πίστεψε.

Όχι! Δε θα της έδινε καμιά απόδειξη. Όχι ακόμη.Έσμιξε τα φρύδια του και την κοίταξε όσο πιο άγρια μπορού-

σε.Κύλησαν άχαρα οι στιγμές δίπλα στου καθενός την αβέβαιη

υποχώρηση.Κανένα ντοκουμέντο από τον ίδιο.Κι από εκείνη... Κανένα «σε παρακαλώ». Καμιά προσπάθεια

να την αφήσει να φύγει. Κι όμως, ο Άλκης έπρεπε να το ακούσει. Είχε ανάγκη να το ακούσει. Προφανώς είχε και το θύμα του την ανάγκη να ακούσει κάτι άλλο. Ποιανού η ανάγκη ήταν πιο πιεστι-κή; Ποιανού οι σκέψεις ήταν περισσότερο απαιτητικές, απεγνω-σμένες ίσως για να νικήσουν σε αυτή τη μάχη;

Η γυναίκα γονάτισε μπροστά του αποφεύγοντας αδέξια τη γύ-μνια του και αγκάλιασε τα πόδια του.

– Σε παρακαλώ, σε ικετεύω. Πες μου πως όλα αυτά ήταν ένα παιχνίδι. Πες μου πως οι κοπέλες έχουν φύγει και είναι καλά...

Τον ικέτευσε. Όχι βέβαια όπως περίμενε ο Άλκης, ωστόσο τον εκλιπαρούσε να της δώσει την απάντηση που ζητούσε.

Πόσο αρκετό ήταν αυτό;Σήκωσε τα μάτια της και ο Άλκης διάβασε στο βλέμμα της την



απόγνωση. Και ήταν μια περίεργη απόγνωση. Φαινόταν πως δεν ήταν αποκλειστικά ο μόνος υπαίτιος γι’ αυτήν.

Πόσο άρρωστο ήταν το μυαλό του τελικά;Πόσο θολωμένη η λογική του για να φτάσει στο σημείο να στή-

σει ολόκληρο τσίρκο προσπαθώντας να απαλλαγεί από τη δική του απόγνωση;

Δύο απογνώσεις, η μια πνιγμένη στην άλλη, και ο Άλκης ξύ-πνησε ξαφνικά από ένα λήθαργο, ξέφυγε από τις γραμμές του φιάσκου που είχε οργανώσει.

Τι έκανε, Θεέ μου;Την τράβηξε από τα χέρια και την κράτησε και πάλι απέναντί

του. Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε προς το παράθυρο. Προς το κλειδωμένο παράθυρο. Άναψε δύο κεριά στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι. Το δωμάτιο φωτίστηκε. Με δύο γρήγορες κινήσεις ο Άλκης κατάφερε να ανοίξει το παράθυρο. Οι γραμμώ-σεις στην πλάτη του χόρεψαν και η γυναίκα πρόσεξε, αυτή τη φο-ρά ολοζώντανα, το υπέροχο κορμί του άντρα που την είχε παγι-δεύσει. Ο Άλκης έβγαλε το χέρι του έξω από το παράθυρο και χαι-ρέτησε τα κορίτσια που περίμεναν το σινιάλο του καθώς έκαναν το τσιγάρο τους. Είχαν υπακούσει και σε αυτή την τελευταία οδη-γία του πριν τις διώξει από το σπίτι. «Δε θα φύγετε αν δε με δείτε να σας χαιρετάω από ψηλά», τους είχε πει.

Εκείνες του έστειλαν από ένα πεταχτό φιλί και μπήκαν στο τα-ξί που περίμενε. Περίεργος τύπος αυτός ο Παπαδόπουλος, αλλά πλήρωνε καλά. Κι όταν ο άλλος πληρώνει, όταν είναι το εισιτήριό σου για το δρόμο της δόξας, δεν έχεις παρά να αποδέχεσαι τις παραξενιές του.

Τα κορίτσια έφυγαν. Ο Γιώργος Παπαδόπουλος όμως βρισκό-ταν στην έπαυλη με την... Αλήθεια, πώς ήταν το όνομά της; Ο Άλ-κης το είχε ξεχάσει. Άραγε του το είχε αναφέρει ο Στράτος; Αυ-τός σίγουρα ούτε που τον ρώτησε. Μέχρι πριν από λίγο ήταν απλά



το θύμα του. Εκείνη η άγνωστη. Η μυστήρια γυναίκα που τώρα ο Άλκης ήθελε να μάθει το όνομά της, έστω το ψεύτικο όνομά της, και που εκείνη τη στιγμή έβλεπε το ταξί να απομακρύνεται και μια παράξενη γλύκα καθρεφτιζόταν στα μάτια της.

Έκλεισε το παράθυρο. Η... Κορίνα, το όνομά της ήρθε ξαφνι-κά στη μνήμη του, απομακρύνθηκε από κοντά του.

Τον κοίταξε. Η ματιά της ήταν τώρα γλυκιά, ο φόβος της είχε εξανεμιστεί, σαν να την άκουσε ξανά να τον αποκαλεί τρελό, αλ-λά –τι περίεργο!– η απόγνωσή της ήταν ακόμη εκεί. Ακλόνητη!

Το θύμα του ήταν πια η Κορίνα. Μια πανέμορφη ύπαρξη που στεκόταν απέναντί του και δεν άφηνε λεπτό το βλέμμα της να ξε-μακρύνει από το δικό του.

– Γδύσου, της είπε άγρια. Η Κορίνα υπάκουσε. Δύο γυμνά σώματα το ένα αντίκρυ στο άλλο. Δύο απεγνωσμένα βλέμματα το ένα χαμένο στο άλλο.Δύο ηδονές μπλεγμένες μέσα σε φυλακισμένο πόθο σπάραζαν

περιμένοντας τη στιγμή της κορύφωσης. Η ηδονή της Κορίνας ξέφευγε από τα τρεμάμενα χείλη της. Η δική του ήταν πια εμφα-νέστατη στο σώμα του...

Ποιος θα έκανε την αρχή; Ήταν φανερό πως μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Άλκης κινούσε τα νήματα. Το σχέδιό του όμως είχε ολο-κληρωθεί. Με επιτυχία; Ήθελε να την τρομάξει. Το κατάφερε. Ήθελε να την κάνει να τον ικετεύσει. Το κατάφερε. Άρα πέτυχε; Πώς μπορούσε να ξέρει; Όταν κατάστρωνε αυτή την τελευταία αποστολή του, δε σκέφτηκε καθόλου τον επίλογο. Στο υποσυνεί-δητό του υπήρχε ένας ερωτικός επίλογος. Παιχνιδιάρικα άγριος, ήρεμος, παράξενος, δεν είχε σημασία. Θα ήταν απλά ένα πήδη-μα. Μια εκσπερμάτωση. Το τέλος της ιεροτελεστίας, μια συμβο-λική πράξη για να αποβάλει το παρελθόν του. Όμως αυτή η γυ-ναίκα, αυτή η πανέμορφη γυναίκα με την απόγνωση στο βλέμμα,



για την οποία ήταν φανερό πως δεν ήταν αυτός, ή τουλάχιστον μόνο αυτός, υπαίτιος, τον είχε μπερδέψει. Δεν ήταν σαν τις άλ-λες... Και δεν έφταιγε το ότι ήταν πρωτάρα.

Η Κορίνα τον πλησίασε. Άφησε το βλέμμα της να γλιστρήσει απ’ τα μάτια του και να περιπλανηθεί στο σώμα του. Είδε τις ου-λές. Είδε τα σημάδια. Τα άγγιξε. Απαλά, με τα ακροδάχτυλά της.

Ο Άλκης ένιωσε ένα ρεύμα να τον διαπερνά. Τα δάχτυλά της ανεβοκατέβαιναν στο σώμα του, ένα σφουγ-

γάρι, θαρρείς, που έπλενε τις πληγές. Τα σημάδια όμως στην ψυχή του ήταν πολύ πιο έντονα και τον

καλούσαν να ξεφύγει από την επιρροή που του ασκούσε το άγγιγ-μά της.

Ένας απλός επίλογος. Ένα πήδημα και τίποτ’ άλλο. Το τέλος της ιερο-τελεστίας που οργάνωσε το θολωμένο μυαλό μου...

Έβαλε απαλά το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της κι άρχισε με αριστοτεχνικές κινήσεις να τη χαϊδεύει προσπαθώντας να ξεκινή-σει τη σεξουαλική περιπέτειά τους. Το πρώην θύμα του ήταν τώ-ρα μια ωραία γυναίκα και τίποτ’ άλλο. Ας το απολάμβανε. Ας τε-λείωνε επιτέλους μ’ αυτή την τρέλα.

Ένιωσε τα δάχτυλά του να υγραίνονται. Η πρώην άγνωστη ήταν ερεθισμένη. Την ένιωσε να τρέμει. Ωραία. Μπορούσε να συ-νεχίσει. Μπορούσε να...

Η Κορίνα αναζήτησε με τα χέρια της τα δικά του, μπλέχτηκαν οι χούφτες τους, κλείδωσε με τα δάχτυλά της τα δικά του και πα-ρέσυρε τα χέρια τους ψηλά.

Κόλλησε τα χείλη της στα δικά του, μόνο που δεν τον φίλησε. – Δε σε φοβάμαι. Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Τα λόγια που βγήκαν απ’ το στόμα της έσμιξαν με την ανάσα

του και έγιναν σίφουνας που έπληξε βίαια τις σκέψεις του. Τις ανύπαρκτες σκέψεις του, αφού κάθε εικόνα του μυαλού του έλιω-σε απ’ τον πόθο που τον κατέκλυσε γι’ αυτή τη γυναίκα.



Προσπάθησε να τη φιλήσει. Δεν τον άφησε. Το πρόσωπό της κρύφτηκε στο λαιμό του. Τα χείλη της άγγιξαν τη σάρκα του σαν καυτό αεράκι.

Ο Άλκης άφησε τα χέρια της παρά την ανεπαίσθητη αντίδρα-σή της και με γρήγορες κινήσεις τύλιξε το σώμα της απ’ τα γόνα-τα, το σήκωσε ψηλά και το έκλεισε στην αγκαλιά του. Το πρόσω-πό της χώθηκε στα μαλλιά του. Το δικό του στο στήθος της.

Ο Άλκης μύρισε το άρωμα γαρδένιας που ανέδιδε το κορμί της. Άραγε η Κορίνα οσφράνθηκε τη μυρωδιά του πόνου στο δι-κό του;

Μια μικρή γαρδένια άρχισε να φυτρώνει στο μυαλό του. Και το λευκό της κάλυψε τις γκρίζες σκιές που το θόλωναν.

Ποιο χρώμα άραγε έβαψε τις δικές της σκέψεις;Δεν τους φιλοξένησε κανένα κρεβάτι. Κανένα πάτωμα. Καμιά

καρέκλα. Λες και τίποτα δε δεχόταν να συμμετέχει στο... Αλήθεια, πώς να αποκαλούσαν αυτό που ζούσαν;

Η ένωσή τους σπαρακτική.Τα φιλιά τους υγρά και ζαλισμένα.Η κορύφωσή τους ταυτόχρονη. Και η πρώτη. Και η δεύτερη.Άλλες λέξεις δεν ειπώθηκαν. Βαριές οι ανάσες τους, μελωδι-

κοί οι αναστεναγμοί τους. Μέχρι που δεν άντεχαν άλλο. Μέχρι που τα σώματά τους υπέ-

κυψαν στη γλυκιά κούραση της ηδονής.Ο Άλκης την άφησε να κλείσει για λίγο τα μάτια της. Όσο για

να θαυμάσει άλλη μια φορά το υπέροχο σώμα της. Όσο για να νιώσει αυτά τα τελευταία λεπτά που την είχε δίπλα του τη μεθυ-στική αύρα της.

Βγήκε για λίγο από το δωμάτιο και άνοιξε το γενικό διακό-πτη ρεύματος. Τα κεριά είχαν σχεδόν λιώσει. Λιγοστό το φως. Όμως, κανένα απότομο φως δεν τα αντικατέστησε. Ο Άλκης, πριν βγει από το υπνοδωμάτιο, είχε κλείσει το διακόπτη. Αυτός



ήταν, και έπρεπε να είναι, που θα την αποσπούσε από την ηρε-μία της.

– Σήκω, το ταξί σου σε περιμένει κάτω, της είπε άχρωμα.Η Κορίνα άνοιξε τα μάτια και προσπάθησε να τον εντοπίσει.

Δεν ήταν πουθενά.Ο Άλκης κλείστηκε στο μπάνιο και βγήκε μόνο όταν άκουσε

την εξώπορτα της έπαυλης να κλείνει. Προχώρησε προς το παρά-θυρο και την είδε να μπαίνει στο ταξί που περίμενε. Αν ήξερε πώς θα εξελισσόταν η κατάσταση, ίσως να ζητούσε να βάλουν και σ’ αυτό το δωμάτιο μια κάμερα. Μόνο και μόνο για να δει το βλέμ-μα της τη στιγμή που αποχωρούσε από το δωμάτιο. Γιατί όμως; Τι τον ένοιαζε πώς αισθανόταν η Κορίνα; Τι σημασία είχε αν το πρόσωπό της έδειχνε λύπη, χαρά, ικανοποίηση, απογοήτευση; Αυ-τός πώς ένιωθε! Αυτό δεν είχε σημασία; Λογικά τώρα έπρεπε να ψάξει μέσα του, να ψάξει αν το κενό που αναζητούσε είχε αρχί-σει να σχηματίζεται.

Κενό... Ένα τίποτα για ψυχή. Μια γενική εκκαθάριση από όλα και τα

πάντα. Για να μπορέσει να επιστρέψει. Για να καταφέρει να ανα-ζητήσει τα μάτια των παιδιών του που τόσο καιρό τα είχε κατα-χωνιάσει στη μνήμη του. Την παλιά του ζωή. Τον παλιό Άλκη.

Κενό... Έβαλε νωχελικά τα ρούχα του, βγήκε από το υπνοδωμάτιο των

πρωταγωνιστών και πήγε στο δωμάτιο των κομπάρσων. Το τακτο-ποίησε και μάζεψε όλα τα σύνεργα. Έπειτα μπήκε ξανά στο προη-γούμενο και έκανε το ίδιο. Η αποστολή του είχε λάβει τέλος.

Κενό... Λίγο πριν κλείσει τα φώτα και αποχαιρετίσει το παρελθόν του,

πρόσεξε στο μικρό τραπεζάκι το σημείωμά του και πάνω σε αυ-τό το κλειδί της έπαυλης.

Ξαναδιάβασε αυτά που είχε γράψει.



Κενό... Κενό;Δεν ήταν σίγουρος. Ο επίλογος του παρελθόντος του έπρεπε να σβηστεί όπως όλα

τα άλλα.Κενό... Κενό;Ήταν που δεν είδε το βλέμμα της όταν εκείνη έφευγε.Ήταν που μια παράξενη απόγνωση σε δύο λαμπερά πράσινα

μάτια τον ακολουθούσε.Κενό... Κενό;


Η επόμενη μέρα

EΝΑ AΔΕΙΟ ΠΟΤHΡΙ, ένα γεμάτο τασάκι.Μια άδεια ψυχή... Μια γεμάτη εβδομάδα.Ευτυχώς! Γι’ αυτό το τελευταίο τουλάχιστον. Είχε τόσα πρακτι-

κά θέματα να διευθετήσει που απαιτούσαν χρόνο και εγρήγορση, ώστε δεν του άφηναν περιθώρια να κυλήσει στα γνωστά που τον ταλαιπωρούσαν. Αλλά πάλι ποιος βάζει φρένο στις σκέψεις όταν παίρνουν φόρα;

Ο Άλκης όμως προσπαθούσε να επικεντρωθεί σ’ αυτά που έπρε-πε να τακτοποιήσει για να μπει επιτέλους ενεργά στη νέα ζωή του. Άλλωστε το να τιθασεύει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε το μυαλό του δεν ήταν από τις κυριότερες εκπαιδεύσεις που είχε λά-βει από την Υπηρεσία; Και ειδικά μετά τα χθεσινά δεν έπρεπε αυ-τό να μην είναι απλά καθήκον του, αλλά και μεγάλη ανάγκη του, αδήριτη ανάγκη, να βάλει τέλος στο παρελθόν του για να αντεπε-ξέλθει στο σήμερα και να προσπαθήσει να προδιαγράψει ένα ήρεμο και εύκολο μέλλον;

Γκάζι στις υποχρεώσεις, φρένο στις σκέψεις.Η χθεσινή τελετουργία ανήκε στο παρελθόν. Οι χθεσινές,

παράξενες –το υποσυνείδητό του δε δίσταζε να τις χαρακτηρί-σει και αρρωστημένες– κινήσεις του ήταν πια παρελθόν. Όπως στο παρελθόν ανήκε και η απόγνωση που τον σημάδεψε προ-σωρινά, η δική της απόγνωση. Κρυμμένη σε δύο πράσινα μά-



τια που του χάρισαν ματιές που μοσχοβολούσαν γαρδένια... Το βράδυ εκείνης της Τετάρτης, ή καλύτερα ξημερώματα Πέ-

μπτης, καθώς ο Άλκης γυρνούσε με το αυτοκίνητό του από το Σού-νιο στην Αθήνα, έψαχνε τρόπο να διατηρήσει το κενό, την απου-σία σκέψεων που επέβαλλε στον εαυτό του από τη στιγμή που εκείνη έφυγε. Από τη στιγμή που την έδιωξε. Πώς όμως θα το κα-τόρθωνε;

Γνώριζε πως δε διέθετε πια τις ικανότητες που απέκτησε ως πράκτορας. Κάποτε είχε εκπαιδευτεί να απογυμνώνει τα αισθή-ματά του, να παγώνει τις σκέψεις που έρχονταν απροσκάλεστες. Κάποτε μπορούσε να χειρίζεται τα οποιαδήποτε δεδομένα και να πράττει ως όφειλε. Όχι πια. Όχι τα τελευταία δύο χρόνια. Δυστυ-χώς ή ευτυχώς, αφήνοντας πίσω τα καθήκοντά του, άφηνε παράλ-ληλα πίσω του και την άψογα ελεγχόμενη ιδιοσυγκρασία του. Αυ-τήν που χρησιμοποίησε όταν πήγαινε προς το Σούνιο, όταν έστη-σε το χορό του παραλόγου, όταν διάλεξε με αυτό τον τρόπο να αποχαιρετίσει το παρελθόν του.

Είχε τσακίσει.Δεν ήξερε αν το τέλος έφερε τελικά την κάθαρση, μα το Θεό,

θα έβαζε στόχο να το πιστέψει, η αλήθεια ήταν όμως πως οι δυ-νάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει.

Έπρεπε να διαλέξει. Ή θα άφηνε το μυαλό του έρμαιο στις σκέψεις που ενδεχομένως θα είχαν να κάνουν με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην έπαυλη και με τα γνωστά που τον βάραι-ναν ή...

Θα άνοιγε το ραδιόφωνο. Αν ήταν τυχερός, ίσως πετύχαινε μια άσχετη συζήτηση. Ξάγρυπνους ακροατές να μοιράζονται τις σκέ-ψεις τους, πιθανότατα αερολογίες που θα του πρόσφεραν την αποστασιοποίηση που ζητούσε.

Το κενό που αποζητούσε θα ήταν όντως κενό από τα πρόσφα-τα ανεπιθύμητα, όμως... για καλή ή για κακή του τύχη θα γέμιζε



με τα αδιάφορα(;) παλιά. Εκείνα που είχε καιρό να σκεφτεί. Εκεί-να που είχε από καιρό καταχωνιάσει στην ψυχή του.

Ήταν περίεργο, όμως η αίσθηση πως αυτά απείχαν αιώνες από εκείνον τον έκανε να τολμήσει να παραβιάσει την... αιώνια απόφασή του να μην ακούει ποτέ μα ποτέ μουσική.

Μια εκπομπή στο ραδιόφωνο είχε αφιέρωμα σε παλιές ελλη-νικές ερωτικές μπαλάντες. Έκανε να αλλάξει σταθμό, όμως το κομμάτι που έβαλε η εκφωνήτρια ήταν από μόνο του μια δυνατή ανάμνηση. Σύμπτωση; Ίσως.

Ώσπου η γη να μη γυρίζει πιαΏσπου το φως να γίνει σκοτεινιάΏσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστείΏσπου ο χρόνος πια να ξεχαστείΘα σ’ αγαπώ.

Αυτό το τραγούδι ήταν το αγαπημένο της μητέρας του. Ο Άλ-κης ήταν δέκα χρονών όταν κυκλοφόρησε και το πρωτοάκουσαν μαζί. Εκείνη του το είχε διδάξει να το παίζει στο πιάνο. Κι έπειτα, όταν τα δάχτυλά του κυλούσαν πάνω στα πλήκτρα και διάλεγαν με τη σωστή σειρά τις νότες, τον συνόδευε με τη μελωδική φωνή της.

Ποτέ δεν είχε προσέξει πραγματικά τους στίχους. Του έφτανε η ζεστασιά της φωνής της. Εκείνο το «Θα σ’ αγαπώ» που έκλεινε τα κουπλέ και το ρεφρέν του τραγουδιού.

Όμως εκείνη τη στιγμή ο Άλκης έδωσε για πρώτη φορά σημα-σία στα λόγια του τραγουδιού. Ειδικά σε εκείνη τη λέξη με την οποία ξεκινούσαν οι περισσότεροι στίχοι.

Ώσπου... Ένας χρονικός σύνδεσμος. Η λέξη που την ακολουθεί αυτό που δηλώνει την... Ολοκλήρω-

ση; Το τέλος; Τι;



Ώσπου... Το φως να γίνει σκοτεινιά... Πόσο φως είχε μέσα του; Πόση λάμψη; Πόσα σκέπασε το σκο-

τάδι που απλώθηκε στην ψυχή του, πόσα κάλυψε η σκοτεινιά που κατέκλυσε το μυαλό του;

Ώσπου... Ο χρόνος πια να ξεχαστεί... Ποιος χρόνος; Ποιο ήταν το χθες και ποιο το σήμερα; Και κυ-

ρίως ποιο ήταν το μέλλον; Ώσπου... Έτσι άρχιζε το τραγούδι.Θα σ’ αγαπώ! Και έτσι έκλεινε.Η αρχή και το τέλος.Τα χέρια του Άλκη άρχισαν να τρέμουν πάνω στο τιμόνι. Ξαφ-

νικά ένιωσε την ανάγκη να χωθεί στην αγκαλιά της μάνας του. Και να κλάψει. Πολύ. Κι ακόμη πιο πολύ. Μέχρι να αδειάσει. Ίσως αυτό να έφερνε και το κενό που αποζητούσε. Ίσως έβρισκε το τέ-λος εκεί που ξεκίνησε. Ίσως να μη χρειαζόταν καμιά ιεροτελεστία για να πετύχει το σκοπό του. Ίσως ένα «Ώσπου... θα σ’ αγαπώ».

– Άλκη, πού είσαι καλό μου;– Εδώ, μαμά. Διαβάζω.– Θέλεις να παίξουμε μαζί στο πιάνο;– Αφού ο μπαμπάς... – Ναι, αλλά τώρα ο μπαμπάς λείπει. Και δε θα επιστρέψει μέ-

χρι αύριο. Τι λες; Θα είναι το μυστικό μας. – Υπόσχεσαι;– Πάντα!Έγινε ξανά παιδί. Ξεχύθηκε στις ομορφιές του χωριού του.

Έτρεξε στα πράσινα λιβάδια. Μύρισε τις λεμονιές. Κυλίστηκε στο χώμα. Έφαγε ζουμερά φρούτα. Τσακώθηκε με τους συμμαθητές



του. Ένιωσε το ιώδιο στα γόνατά του. Άκουσε το κήρυγμα του πα-τέρα του για την τάξη και την ηθική. Για το σωστό και το δίκαιο. Για τους αγώνες. Τον θαύμασε. Είδε την αμφιβολία στα μάτια της μάνας του. Τι παράξενο! Τότε δεν την ονόμαζε έτσι. Αλήθεια, πώς να του φαινόταν τότε; Άκουσε ξανά τη φωνή της, τον ήχο του πιά-νου όταν έπαιζαν μαζί, τις... αποδοκιμασίες του πατέρα του πως αυτά ήταν χαζομάρες και πως ο γιος του είχε μεγαλώσει πια για να ξοδεύει το χρόνο του ανούσια και άνευ ουσιαστικού σκοπού. Μα ναι... Ο σκοπός. Οι σκοποί. Οι στόχοι. Οι δεδομένοι από πά-ντα στόχοι. Να υπηρετήσει την πατρίδα, να προσφέρει στο κοι-νωνικό σύνολο, να γίνει καλός σύζυγος, καλός πατέρας, σωστός πολίτης, παράδειγμα προς μίμηση για όλους.

Και να οι εικόνες και να τα ακούσματα και να οι αισθήσεις.Είδε ξανά την αμφιβολία –ακόμη δεν μπορούσε να θυμηθεί

πώς την ονόμαζε τότε– στο βλέμμα της μάνας του. Θυμήθηκε τη μέρα που κρυφάκουσε τους γονείς του να μιλούν

γι’ αυτόν, χωρίς να ξέρουν πως γύρισε πιο νωρίς στο σπίτι.– Δεν μπορώ να καταλάβω πού διαφωνείς με ό,τι λέω στο παι-

δί.– Δε διαφωνώ. Όμως συνέχεια στόχοι, στόχοι... – Και είδες; Ο καλύτερος μαθητής. Ο πρώτος. Παντού. – Ναι, αλλά... – Τι «αλλά»; Μη μου πεις πως το πιάνο είναι τώρα το θέμα

μας.– Όχι ακριβώς το πιάνο. Το γεγονός πως δεν τον αφήνεις να

κάνει κάτι που αυτός θέλει. Που αυτός έχει ζητήσει.– Αυτός ή εσύ;– Μην αρχίσεις πάλι, σε παρακαλώ.– Δήμητρα, στο παιδί ορίζεις πλαίσια. Δεν το αφήνεις μόνο του

να γυροφέρνει. Του θέτεις στόχους.– Και τα όνειρα;



– Τι όνειρα και μαλακίες μού λες;– Δεν είπα πως του κάνεις κακό. Ίσα ίσα είσαι ένας πολύ κα-

λός πατέρας και του προσφέρεις πολλά. Όμως, ίσως, πρέπει να τον αφήσεις να εκφραστεί και λίγο μόνος του. Να ονειρευτεί. Να διαλέξει. Άρχισα να πιστεύω πως ο Άλκης μας δεν είναι ο εαυτός του, αλλά μια μικρογραφία σου.

– Ειλικρινά δε σε καταλαβαίνω. Άλλη στη θέση σου θα ήταν περήφανη για το γιο της.

– Δεν είναι θέμα περηφάνιας. Ανησυχώ. – Κι όμως, δε θα έπρεπε.– Λέει παντού πως θέλει να γίνει αστυνομικός. Και καμαρώνει

γι’ αυτό. Κάτι όμως που εσύ του επέβαλες. Για όνομα του Θεού, Φώτη, είναι μόλις έντεκα χρονών. Άσ’ τον να μεγαλώσει πρώτα. Άσ’ τον να ονειρευτεί.

Απόρησε με τη μάνα του. Μα ήθελε να γίνει αστυνομικός. Δι-κή του επιθυμία ήταν. Αυτό που πάντα ήθελε να γίνει ο πατέρας του και οι συνθήκες δεν του το επέτρεψαν. Πώς του το ’χε πει; «Πάντα ονειρευόμουν να βάλω τη στολή, γιε μου, αλλά η εποχή που μεγάλωσα...»

«Ονειρευόμουν»;Πώς δεν το είχε προσέξει τότε;Η λέξη που χρησιμοποίησε η μάνα του. Όνειρα.Πότε έκανε όνειρα ο Άλκης;Όνειρα όχι της νύχτας, αλλά της μέρας;Και τότε το γεγονός πως μπήκε στην Υπηρεσία και εξελίχθη-

κε στο γνωστό και αξιοθαύμαστο αστυνόμο Αλκιβιάδη Γάντζα τι ήταν; Επίτευξη στόχου ή πραγματοποίηση ονείρου; Και ποιανού; Του εαυτού του ή του πατέρα του;

Και τότε που του πρότειναν να μπει στις Ειδικές Δυνάμεις για



να υπηρετήσει ακόμη περισσότερο την πατρίδα, ποιανού το στό-χο εκπλήρωσε ή ποιανού το όνειρο πραγματοποίησε;

Και τότε που δέχτηκε να ενταχθεί στις Μυστικές Υπηρεσίες επωμιζόμενος ένα τεράστιο φορτίο, έτοιμος να αντιμετωπίσει τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, γνωρίζοντας πως αυτός ο δρόμος ίσως και να μην είχε επιστροφή, τι έ-κα-νε;

Γιατί και για ποιον άλλαξε πορεία στη ζωή του;Για να ικανοποιήσει (έστω κι αν δεν το μάθαινε ποτέ) τον πα-

τέρα του;Για να συνεχίσει τον αρχικό στόχο;Κι όμως, ήταν μια τεράστια αλλαγή.Αλ-λα-γή!Και το ήξερε!Δεν είχε γεννηθεί κανένα όνειρο στη φαντασία του. Δεν είχε

στην ουσία επιθυμήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Αντίθετα, όλα εκείνα που άρχισαν να του λένε οι ανώτεροί του, όταν ξεκίνησαν να τον ψα-ρεύουν, του φάνηκαν αρκετά τρομακτικά. Τότε; Αυτό ήταν; Πί-στεψε πως, για να έχει το δικαίωμα να ονειρευτεί, έπρεπε πρώτα να φέρει τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του ή ούτε και τότε ακόμη δεν τόλμησε να σκεφτεί τη λέξη «όνειρο»;

Μα ναι. Ήταν απλά η στροφή. Η ευκαιρία που ζητούσε το υποσυνείδητό του για να απαλλαγεί από τη γνωστή διαδρομή. Η ευκαιρία να λοξοδρομήσει. Να ακολουθήσει άλλο δρόμο, έναν οποιονδήποτε άλλο δρόμο. Τι κι αν φάνταζε τρομακτικός; Τι κι αν δεν επιφύλασσε όνειρα; Τι κι αν τον είχαν προειδοποιήσει πως στο διάβα του θα τον συντρόφευαν ολοζώντανοι εφιάλτες;

Θα ήταν μια μεγάλη αλλαγή.Προσπάθησε να μετρήσει τις αλλαγές στη ζωή του.Όταν στα δεκαπέντε του χρόνια η οικογένειά του μετακόμισε

στην Αθήνα, αυτό ήταν μια αλλαγή. Μικρές νοσταλγίες. Ένιωθε να του λείπουν οι μυρωδιές και οι ήχοι του χωριού του, αγαπημέ-



να του πρόσωπα, το πιάνο της μητέρας του, όμως... Τίποτα συ-νταρακτικό. Τίποτα που δεν μπορούσε να αντέξει. Τίποτα που δεν ήταν εύκολο να συνηθίσει. Τίποτα που να μην το παρουσιά-σει ο πατέρας του τόσο αναμενόμενο και για τους τρεις τους, ώστε να του προκαλέσει την υποψία πως δεν ήταν μέρος της διαδρο-μής του.

Όσο για τα λευκά και τα μαύρα πλήκτρα που για καιρό άγγι-ζαν κρυφά με τη μητέρα του μέχρι να φύγουν για πάντα από το χωριό, ο Άλκης ένιωσε ανακουφισμένος που δεν υπήρχαν πια κο-ντά του για να τον προκαλούν.

Ω, ναι! Ήταν μεγάλη η ανακούφιση. Μεγαλύτερη κι απ’ τη λα-χτάρα του να ταξιδέψει στη μαυρόασπρη θάλασσα.

Σαν στρατιώτης... Έστρωσε το κρεβάτι του για πρώτη φορά μόνος του. Αλλαγή; Καθάρισε για πρώτη φορά τουαλέτα, γυάλι-σε για πρώτη φορά τα παπούτσια του, έφαγε άνοστα φαγητά. Αλ-λαγή;

Ίσως όταν έκανε έρωτα για πρώτη φορά. Αυτό πρέπει να ήταν αλλαγή. Ένα τόσο σημαντικό γεγονός...

Ήταν όμως;Θυμήθηκε τη μέρα που τον τσάκωσε ο πατέρας του να αυτοϊ-

κανοποιείται πάνω από ένα περιοδικό που του είχε δώσει ένας φί-λος του. Κύριος, δεν είπε λέξη, απλά έκλεισε την πόρτα και τον άφησε να βγει μόνος του έξω για να μιλήσουν. Όταν ο Άλκης απο-φάσισε να βγει από το μπάνιο και πλησίασε τον πατέρα του, δεν είδε αγριάδα στα μάτια του και η αλήθεια ήταν πως εκείνος δε θύμωνε ποτέ. Και τις παρατηρήσεις του ακόμη τις έκανε με μια ψυχρή εγκράτεια στον τόνο της φωνής του. Είχε την ικανότητα να επεμβαίνει στη λογική του γιου του, σε κάθε σκέψη του, να απο-κλείει σχεδόν πάντα την πιθανότητα διαφωνίας, γιατί απλά αυτό που έλεγε δε χωρούσε αμφιβολία.

– Ξέρω πως τόσο καιρό σε συμβουλεύω πως πρέπει να σέβε-



σαι τα κορίτσια που κάνεις παρέα και να μην αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί, με αποτέλεσμα να εκθέσεις κάποια κοπέλα. Αντιλαμβάνομαι όμως πως δεν είσαι πια... Πως χρειάζεσαι... Πως πρέπει... Αύριο το βράδυ θα πούμε στη μητέρα σου πως θα πάμε ένα σινεμαδάκι οι δυο μας χωρίς εκείνη. Μην το θεωρήσεις ψέ-μα απέναντί της, αλλά ένα είδος προστασίας της. Κι εκεί που θα πάμε, θα μπορείς ελεύθερα να κάνεις αυτό που έχεις ανάγκη.

Με το που τον ακούμπησε η Φρόσω, ο Άλκης είχε τελειώσει. Δεν πρόλαβε καν να έχει τη χαρά, την εμπειρία να αγγίξει το σώ-μα της. Ένα υπέροχο σώμα, αν και τότε του έφτανε απλά το γε-γονός πως ήταν ένα σχηματισμένο γυναικείο σώμα, σαν αυτά που υπήρχαν στις φαντασιώσεις του. Κι όμως, το ηδονιστικό σοκ από την πρωτόγνωρη εμπειρία που βίωσε ο Άλκης καλύφθηκε γρήγο-ρα από το φόβο του πως είχε απογοητεύσει τον πατέρα του. Η Φρόσω φαίνεται ότι το κατάλαβε, κι έτσι όταν ξεπροβόδισε τον μικρό και τον παρέδωσε στα χέρια του κηδεμόνα του, δεν είπε κουβέντα.

Κι όταν την επόμενη φορά την ξαναεπισκέφτηκε κι εκείνη απέφυγε τις γλύκες και άφησε τον Άλκη να αυτοσχεδιάσει, άγαρ-μπα μεν, σωστά δε, ο Άλκης δε συγκλονίστηκε από την πρώτη του φορά, αλλά ανακουφίστηκε νιώθοντας πως ήταν άξιος.

Αλλαγή;Ίσως τότε με τη συνάδελφο της Φρόσως από το ίδιο σπίτι, η

οποία έμαθε στον Άλκη τα κόλπα της προθέρμανσης. Αυτά κι αν άξιζαν το χαρτζιλίκι που του έδινε απλόχερα ο πατέρας του. Ναι, τότε είχε νιώσει να αλλάζει κάτι. Ήταν η πρώτη φορά που κάποια τσιμπηματάκια στην καρδιά του σηματοδοτούσαν μια αλλαγή. Ακόμη και η μητέρα του του φαινόταν γλυκανάλατη πια, οι τελευ-ταίοι μήνες στο σχολείο αδιάφοροι, η στολή της αστυνομίας ένας μακρινός, τυπικός στόχος.

Μέχρι που η Τζένη τον έδιωξε για πάντα λέγοντάς του πως δεν



μπορούσε να συνεχίσει μαζί του, γιατί απλά υπήρχαν άλλοι ση-μαντικοί άντρες κι αυτός της έτρωγε το χρόνο της.

Ο Άλκης γύρισε στο σπίτι κουρέλι. Ερείπιο. Τον πείραξε που η Τζένη τον θεώρησε ασήμαντο. Πού να περάσει απ’ το μυαλό του πως είχε αρχίσει να την ερωτεύεται;

Ο πατέρας του τον περίμενε. Με λιτά λόγια τρύπωσε για άλλη μια φορά στο μυαλό του και χειραγώγησε επιδέξια τις σκέψεις του. Έπρεπε να συγκεντρωθεί στα μαθήματά του, αν ήθελε να γί-νει σπουδαίος. Όφειλε να μην αφήσει τίποτα να τον εμποδίσει να πετύχει τους στόχους του. Πώς αλλιώς θα γινόταν ένας... σημαντι-κός άντρας;

Σημαντικός;Ο Άλκης άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου του για να τον

χτυπήσει φρέσκος αέρας. Πώς δεν το σκέφτηκε ποτέ ξανά αυτό; Γιατί δεν έκανε ποτέ αυτό το συνειρμό; Να δεις που ο πατέρας του έβαλε στο στόμα της Τζένης τη φράση «σημαντικοί άντρες». Μα βέβαια. Ο πατέρας του είχε καταφέρει άλλη μια φορά να τον σπρώξει στο δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Με μία μόνο λέ-ξη. Σημαντικός! Όλες οι άλλες ήταν τυπική συνοδεία στο σύντο-μο μονόλογό του. Και να ξανά τα σωστά βήματα και να ξανά ο ίδιος στόχος.

Αλλαγή;Πού ήταν κρυμμένα τα όνειρα της μέρας που του ανήκαν; Πού

ήταν κρυμμένη η αγάπη;«Θα σ’ αγαπώ» του τραγουδούσε η μάνα του κι εκείνος την πί-

στευε. Κι ας ήταν ένα ερωτικό τραγούδι. Την αγάπη δεν τη βρί-σκεις μόνο στον έρωτα. Είναι τόσα αυτά που αγαπάς και πιο πο-λύ απ’ όλα το παιδί σου.

Ο αέρας που έμπαινε βίαια από το παράθυρο, καθώς το αμά-ξι διέσχιζε τη λεωφόρο, δε δρόσισε απλά τα μάγουλά του∙ τα πά-γωσε. Κι ο Άλκης συνέχιζε να ταξιδεύει στα αδιάφορα(;) παλιά



και να ψάχνει τα ανύπαρκτα όνειρα της μέρας και τις διάφορες μορφές αγάπης που είχε νιώσει στη ζωή του.

Η αγάπη του για την Ευαγγελία λίγο πριν περάσουν τις βέρες των αρραβώνων τους διέφερε από την αγάπη που αισθανόταν για τους γονείς του και δεν είχε καμιά σχέση με τον πόθο που ένιωθε όταν ερωτοτροπούσε με την Τζένη.

Ήταν ένα μείγμα από γλυκιά συμπάθεια στην αρχή, νύχτες που έμενε άγρυπνος αναπολώντας τα υγρά φιλιά που αντάλλασ-σαν στη συνέχεια, λαχτάρα να τη συναντά για να γεύεται τους χυ-μούς της και να απολαμβάνει το απαλό άγγιγμά της. Μετά αυτό το μείγμα ονομάστηκε εκκολαπτόμενη αγάπη, που άρχισε να γεν-νιέται σιγά σιγά μέσα του από τη μαγευτική ευγένεια του χαρα-κτήρα της, συν την εξυπνάδα που διέθετε η Ευαγγελία και που τό-σο έντονα πρόβαλλε μέσα από όποια συζήτηση και να έκαναν, συν το γεγονός πως ο πατέρας του τη λάτρεψε από την πρώτη φο-ρά που τη γνώρισε και τόνισε στο γιο του πως μια τέτοια κοπέλα πρέπει να είναι κανείς ανόητος για να την αφήσει να του φύγει από τα χέρια.

Πώς μπορείς να μην αγαπήσεις έναν άνθρωπο όταν την ίδια στιγμή που αρχίζεις να τον ερωτεύεσαι βλέπεις ξεκάθαρα πως πληροί όλες τις προδιαγραφές για να γίνει σύμμαχος στη γνωστή διαδρομή που από χρόνια ακολουθούσες;

Γάμος, σπιτικό, το πρώτο παιδί, το δεύτερο... Σ’ αυτό το σημείο ο Άλκης απέφυγε να θέσει στον εαυτό του

και πάλι το ερώτημα «αλλαγή;», ίσως γιατί δεν ήθελε να τοποθε-τήσει τις επόμενες εικόνες της ζωής του στο ίδιο πλαίσιο όπου εί-χε βάλει τις προηγούμενες.

Από τη μια, ένιωσε πως θα ήταν τουλάχιστον ανόητος αν σκια-γραφούσε την έγγαμη ζωή του σαν μια ανιαρή ρουτίνα όταν για τον περισσότερο κόσμο ήταν η μεγαλύτερη πολυτέλεια που ανα-ζητούσε στη ζωή του (συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του,



αλλά ο Άλκης επίτηδες απέφυγε και αυτή τη σκέψη) κι όταν αυτές οι εικόνες θα ήταν σήμερα ένα άπιαστο όνειρο για το μέλλον του, αν βέβαια τολμούσε σήμερα να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να ονειρευτεί.

Από την άλλη, ένιωθε πως, αν μείωνε έστω και λίγο την αξία των χρόνων που πέρασε με την Ευαγγελία και τα παιδιά τους, θα ήταν το λιγότερο άδικο για τους δικούς του ανθρώπους, που δεν έφταιξαν σε τίποτα για το ότι εκείνος δεν ήταν σήμερα μαζί τους. Αντίθετα, ήταν ο μοναδικός φταίχτης για τη σημερινή, ανύπαρ-κτη σχέση τους. Άσχετα από το αν στα τραυματισμένα ψυχικά θύ-ματα συνυπολόγιζε και τον εαυτό του.

Η διαδρομή πλησίαζε στο τέλος της.Σε λίγο θα έφτανε έξω από το διαμέρισμά του.Πόσες αναμνήσεις χωρούσε μια διαδρομή;Πόσες αναδρομές χωρούσε ένα τραγούδι;Σούνιο – Αθήνα, ένα τραγούδι.Ένας στίχος... «Θα σ’ αγαπώ»!Σε λίγο θα έφτανε έξω από το διαμέρισμά του.Και θα ήταν και πάλι μόνος. Θα μάθαινε αν είχε καταφέρει

να διαλύσει τους εφιάλτες του. Πριν όμως προλάβει να μετρήσει τα όνειρα που δεν έκανε. Πριν υπολογίσει όλα όσα αγάπησε, όσα ακόμη αγαπούσε. Και θα ήταν μόνος.

Φόβος... Φόβος;Σαν κι αυτόν που επέβαλε σε εκείνη;Όχι! Τι γύρευε τώρα η Κορίνα στις σκέψεις του; Δεν είχε πο-

λύ χρόνο στη διάθεσή του. Λογικά δεν έπρεπε ούτε το όνομά της να συγκρατήσει.

Έπρεπε να βιαστεί... Έπρεπε επιτέλους να αναρωτηθεί και να δώσει μια απάντηση

γιατί έκανε τότε τη μία και μοναδική αλλαγή πορείας στη ζωή του,



όταν οι εικόνες γύρω του ήταν τόσο πολύτιμες, τόσο πολύ όμορ-φες, τόσο... σημαντικές!

Τι σημασία όμως θα είχε τώρα πια;Τι θα άλλαζε, ακόμη κι αν είχε το χρόνο να το κάνει;Ή μήπως ο χρόνος τώρα άρχιζε;

Δεν κοιμήθηκε καθόλου εκείνο το βράδυ.Το ποτό κατάφερε να θολώσει το μυαλό του.Τα απανωτά τσιγάρα κατάφεραν να γλυκάνουν την πίκρα που

είχε στο στόμα του.Το ξημέρωμα τον βρήκε καθισμένο σε μια πολυθρόνα, με μά-

τια που έκαιγαν, κατάμονο και με αδειασμένη την ψυχή του.

Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιέςΏσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καιςΏσπου να πάψει η ανατολήΘα σ’ αγαπώ και πάλι πιο πολύΘα σ’ αγαπώ...


Με νέα δεδομένα

ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΤΟΙΜΑΣΑΝ γιορτή αποχώρησης. Τίποτα που θα μπο-ρούσε να προκαλέσει απρόσμενες αντιδράσεις, αρνητικές ή ακό-μη και θετικές. Ούτε από τους άλλους ούτε από τον ίδιο. Ο τερ-ματισμός της συνεργασίας του Αλκιβιάδη Γάντζα με την Υπηρε-σία θα γινόταν κεκλεισμένων των θυρών, σαφής οδηγία προς όλους. Κι αυτό εφόσον οι ανώτεροί του είχαν φροντίσει ήδη να αφήσουν να διαρρεύσουν οι φήμες –αλίμονο, τεκμηριωμένες πά-ντα– αναφορικά με την κατάσταση του αποχωρούντος. Κάτι που θα δικαιολογούσε απόλυτα και την απόφαση-διαταγή τους.

Οι συνάδελφοί του απόρησαν με την απόφασή(;) του να εγκα-ταλείψει τη θέση του στην Υπηρεσία. Το πόστο στο οποίο δού-λευε ήταν πολύ καλό, ο Αλκιβιάδης αγαπούσε τη δουλειά του, ήταν εξαιρετικός σ’ αυτήν και δε χωρούσε αμφιβολία για το ζήλο και την αφοσίωσή του. Δεν επρόκειτο ακριβώς για πρόωρη σύνταξη. Είχαν σταματήσει από καιρό αυτά, αλλά και τα ποσά που έδινε το κράτος ως αποζημίωση αποδέσμευσης σε μεμονωμένες περι-πτώσεις δε δικαιολογούσαν μια τέτοια απόφαση.

Ο Άλκης είχε την απάντηση για όλα. Ή, καλύτερα, οι ανώτε-ροί του τον είχαν εφοδιάσει με τις κατάλληλες απαντήσεις. Ασα-φείς απαντήσεις, δοσμένες με το κατάλληλο ενοχικό ύφος, σε εύ-λογα ερωτήματα που θα γεννούσαν άλλα και τα οποία η Υπηρε-σία θα φρόντιζε να ικανοποιηθούν με τους δήθεν τυχαίους ψιθύ-ρους που θα διαδίδονταν με πραγματική δεξιοτεχνία.



Μόνο με κουτσομπολιά θα χόρταινε η περιέργεια των ανίδε-ων και θα ικανοποιούνταν με τέτοιο τρόπο, ώστε δε θα πλησία-ζαν ποτέ την αλήθεια.

Την αλήθεια... Τόσο καλά τυλιγμένη από το σχέδιο των ανωτέρων του.Το περιτύλιγμα: Ο Αλκιβιάδης εδώ και καιρό άρχισε να πίνει.

Το λίγο έγινε πολύ, το πολύ περισσότερο, μέχρι που κρίθηκε πα-ντελώς ανίκανος, μα και επικίνδυνος, για να συνεχίσει στο τμήμα Ηλεκτρονικής Παρακολούθησης. Η θέση του ενείχε αξιώματα. Δε θα μπορούσαν να τον μεταθέσουν σε κατώτερη θέση, από τη στιγμή μάλιστα που, όπου και αν πήγαινε, η λαμπρή του καριέ-ρα, η καλή φήμη του θα διαλύονταν και τη θέση τους θα έπαιρνε ο προσωπικός εξευτελισμός του, με αποτέλεσμα το διασυρμό της Υπηρεσίας ως προς τη φερεγγυότητα και την αξιοπιστία της. Έτσι, με προκαθορισμένες κινήσεις, ώθησαν τον Αλκιβιάδη Γά-ντζα σε... εθελοντική εισήγηση για αποδέσμευσή του από την αστυνομία για καθαρά προσωπικούς λόγους. Κάτι που έγινε απο-δεκτό φυσικά, έστω και αν για τυπικούς λόγους... προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. Και ως δείγμα εκτίμησης του πρόσφεραν ένα συμπαθητικό ποσό για να συνεχίσει... ό,τι έκανε.

Η αλήθεια: Ο Αλκιβιάδης Γάντζας εισχώρησε στο τμήμα Ει-δικών Δυνάμεων στα τριάντα του χρόνια. Εντάχθηκε στο τμήμα Ηλεκτρονικής Παρακολούθησης και μέχρι τα τριάντα δύο του εξελίχθηκε σε ανώτερο στέλεχος. Τότε ξεκίνησε η συνεργασία με τις Μυστικές Υπηρεσίες και για τρία ολόκληρα χρόνια ο Αλκιβιά-δης εκπαιδεύτηκε ανάλογα για να φτάσει στα τριάντα πέντε του να είναι ενεργό μέλος. Σήμερα ήταν σαράντα πέντε χρονών. Δέ-κα χρόνια ήταν πάρα πολλά γι’ αυτό που έκανε. Ειδικά μετά τις αποστολές που εκτέλεσε. Ειδικά μετά τις τόσες επιπτώσεις αυτών των αποστολών. Δε θα μπορούσε να συνεχίσει. Από τη μια, το μυα-λό του είχε κουραστεί. Δε θα μπορούσε να θέσει με άριστο τρόπο



σε λειτουργία τα αντανακλαστικά του. Το ίδιο ίσχυε και για τη φυ-σική του κατάσταση. Όσο καλή και να ήταν, ο Αλκιβιάδης δε θα κατάφερνε, λόγω ηλικίας, να αντεπεξέλθει ανάλογα στο κάλεσμα των αντανακλαστικών του. Όμως το πιο σημαντικό κομμάτι της αλήθειας ήταν πως ο Αλκιβιάδης, ξεπερνώντας σ’ αυτά τα δέκα χρόνια κάθε προσδοκία των Μυστικών Υπηρεσιών, είχε εξαντλή-σει κάθε χρονικό περιθώριο ανώδυνης αποκτήνωσης. Και οι ανώ-τεροί του έκριναν πως αυτό ίσως να μην ερχόταν ποτέ. Τουναντί-ον, οι «ειδικοί» που τον εξέτασαν διαπίστωσαν πως η αντίστροφη μέτρηση απώλειας του ελέγχου είχε ήδη αρχίσει. Ο Αλκιβιάδης Γάντζας έδωσε ΟΛΑ όσα μπορούσε να δώσει και έπρεπε τώρα να επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή του. Ολοκληρωτικά. Κάθε επαφή του με την Υπηρεσία, ακόμη και η παραμονή του στις Ει-δικές Δυνάμεις με την επίσημη ιδιότητα του ανώτερου στελέχους στην Ηλεκτρονική Παρακολούθηση, μόνο κακό θα του έκανε. Κι αυτό το κακό θα ήταν πιθανότατα, έως βέβαια, καταστροφικό.

Αποδέσμευση, λοιπόν, κι ένα γερό κομπόδεμα, ικανό να του εξασφαλίσει μια άνετη ζωή, ακόμη κι αν δε χρειαζόταν να ξανα-δουλέψει ποτέ, αφού κανένα μηνιαίο εισόδημα δε θα έπαιρνε από εδώ και στο εξής, τουλάχιστον μέχρι τη συνταξιοδότησή του.

Όμως ο Αλκιβιάδης Γάντζας όφειλε να βρει μια δουλειά. Ίσως όχι άμεσα, αλλά σίγουρα στο προσεχές μέλλον. Τουλάχιστον αυ-τό εισηγήθηκαν οι γιατροί που τον εξέτασαν και έδωσαν στους ανώτερούς του τις γνωματεύσεις τους.

Και μπορεί να υποχώρησαν προσωρινά στο θέμα της εργα-σίας, όμως το θέμα της ψυχιατρικής βοήθειας, την οποία αρνή-θηκε ο σύντομα πρώην συνεργάτης τους, δε θα το άφηναν στα χέ-ρια του.

Παρόλο που όσοι εργάζονταν στις Μυστικές Υπηρεσίες ήταν υποχρεωμένοι να αποστασιοποιούνται από κάθε είδους συναίσθη-μα, δεν μπορούσαν να μην ενδιαφερθούν για τον άνθρωπο που



τους είχε προσφέρει τόσο πολλά. Επιπλέον, η δική του ψυχική υγεία συνδεόταν άμεσα με το έργο τους. Ποιος θέλει έναν άνθρω-πο που γνωρίζει εθνικά μυστικά με σπασμένο μυαλό, εύθραυστο συναισθηματικά μπροστά στη μεγάλη δυσκολία να επανέλθει σε ανθρώπινες συνθήκες, ανεξέλεγκτο στις κινήσεις του, ανέτοιμο γενικά να συμπεριφερθεί σαν φυσιολογικός άνθρωπος;

Αχ, πόσο δίκιο είχαν... Αχ, πόσο είχαν αργήσει... Σπασμένο μυαλό. Ο Γάντζας πάλευε δύο χρόνια τώρα να κολλή-

σει τα κομμάτια της λογικής του. Από τότε που... Εύθραυστο συναισθηματικά. Είχε να δει τα παιδιά του πάνω από

ένα χρόνο. Κι αν τον πρώτο καιρό που έφυγε από το σπίτι τα έβλε-πε συχνά, ύστερα αραιά, ωστόσο τα έβλεπε, έπειτα από εκείνο το βράδυ πριν από δύο χρόνια, μια τέτοια επαφή έγινε αφόρητη. Λες κι ένας τοίχος υψώθηκε ανάμεσά τους. Λες και δεν υπήρχε πια σαν πατέρας παρά μόνο σαν ένας αποξενωμένος φορέας, υπεύ-θυνος απλά για την παροχή οικονομικής ευημερίας στα παιδιά του. Στα παιδιά του; Τι σε ονομάζει πατέρα; Τι σε κάνει πραγμα-τικό γονιό;

Ανεξέλεγκτο στις κινήσεις του. Ποιος τυλίγει τα χέρια του γύρω από το λαιμό μιας αθώας γυναίκας και τ’ αφήνει εκεί δευτερόλε-πτα πριν από το τέλος;

Φυσιολογικός άνθρωπος. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος χρησι-μοποιεί μια άγνωστη κοπέλα για να εξιλεωθεί για τις δικές του αμαρτίες; Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος εκτελεί μια τόσο περίερ-γη τελετουργία κάθαρσης με βάση της το ερωτικό στοιχείο και μπλέκει την ηδονή με τον πόνο;

Η Πέμπτη κύλησε με τον Αλκιβιάδη χωμένο στον υπολογιστή του να διεκπεραιώνει τις τελευταίες εκκρεμότητες της Υπηρεσίας. Αύ-



ριο ήταν και επίσημα η τελευταία του μέρα. Από αύριο θα ήταν και πάλι ελεύθερος. Τουλάχιστον τυπικά. Γιατί το δέσιμό του μ’ αυτούς δεν είχε ακόμη σπάσει. Οι πράξεις του γερά σχοινιά και πουθενά μαχαίρι για να τα κόψει.

Ασυναίσθητα θυμήθηκε το μαχαίρι που χρησιμοποίησε καθώς έπαιζε το ρόλο του με τις δύο κοπέλες. Άραγε εκείνη... Ποια σχοι-νιά την κρατούσαν δεμένη και με τι;

Όχι, όχι. Είπαμε τίποτα που να θυμίζει τα παλιά. Ούτε τα προη γούμενα ούτε τα χθεσινά. Και η αλήθεια είναι ότι τα χθεσι-νά δεν περίμενε με τίποτα να χαραχτούν στη μνήμη του. Είχε πι-στέψει πως το θύμα του θα ήταν ένα απρόσωπο πρόσωπο, ένα φι-λήδονο κορμί, μια απαραίτητη συμμετοχή για να παίξει το παι-χνίδι του. Όμως έτσι ήταν;

Στο γραφείο του τον περίμενε ο Αλεξόπουλος, πιστός συνερ-γάτης και πολύτιμος βοηθός.

Δε μίλησαν.Οι ματιές τους όμως είπαν πολλά.Διαφορετικά τα λόγια της σιωπής για τον καθένα και με δια-

φορετικό αποδέκτη. Ο Γιάννης ήθελε να του πει πως, αν τον άφηνε, θα μπορούσε

να τον βοηθήσει. Συμπαράσταση κρυμμένη στην απορία κι ένας μικρός οίκτος για το ξαφνικό αλλά και τόσο καλά συγκαλυμμένο μυστικό του συναδέλφου του. Μέρες τώρα κατηγορούσε τον εαυ-τό του, επειδή δεν το είχε ανακαλύψει για να το προλάβει. Ποιος; Ο Γιάννης. Που η δουλειά του ήταν να παρακολουθεί και να ανα-καλύπτει. Τόσο πολύ τον είχε απορροφήσει η δουλειά του, ώστε δεν αντιλήφθηκε τι γινόταν δίπλα του; Άραγε ο συνάδελφός του έπινε και εκεί; Άραγε έβαζε ουίσκι στον καφέ του;

Ο Αλκιβιάδης, τέλειος αποδέκτης, ήθελε να του πει να μη ζο-ρίζεται. Πως δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα και πως δεν έπρεπε να κατηγορεί άδικα τον εαυτό του. Δε θα μπορούσε ποτέ



να ξέρει. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όσα άφησαν να διαρρεύσουν δεν ήταν αλήθεια, αλλά και επειδή ο Γιάννης δεν ήταν ποτέ τόσο κα-λός στη δουλειά του. Η παρακολούθηση που ήξερε να κάνει αφο-ρούσε νούμερα, γραφικές παραστάσεις και ανάλυση στοιχείων. Αν ήταν αλλιώς, θα είχε καταλάβει από καιρό, έστω θα υποψια-ζόταν, πως ο άνθρωπος που συχνά μοιραζόταν το ίδιο γραφείο μαζί του ήταν ένα μεταμορφωμένο τέρας. Ένα καλά εκπαιδευμέ-νο και απάνθρωπο τέρας που, όσο καιρό εκτελούσε εξωτερικές αποστολές, δεν ασχολούνταν με το ίδιο είδος παρακολούθησης που έκαναν μαζί, αλλά με μια άλλη, πολύ διαφορετική. Κι αυτή δεν είχε να κάνει με υπολογισμούς γραφικών παραστάσεων, αλ-λά καθαρά με ανθρώπινες κινήσεις που ορισμένες φορές εμποδί-ζονταν, κάποιες σταματούσαν κι άλλες σαν νήματα με μαριονέ-τες ακολουθούσαν την πορεία που αυτός έκρινε για να δώσουν την τέλεια παράσταση που θα έφερνε το χειροκρότημα. Ακόμη κι αν κάποιες μαριονέτες όφειλαν να καούν στην πυρά του χρέους.

Όπως κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά, έστω, είχε κινήσει τα νήματα την Τετάρτη το βράδυ. Ένα τελευταίο χρέος, δικό του αυ-τή τη φορά, μια δική του πορεία, αναπόφευκτα για τη δική του ζωή. Με δύο μαριονέτες που επιλέχθηκαν τυχαία και με μία τρί-τη, την κύρια, την πρωταγωνίστρια της παράστασης, που έτυχε να εξυπηρετήσει αυτή τη φορά το δικό του παιχνίδι.

– Να μη χαθούμε, τόλμησε να του πει τελικά ο Γιάννης.Ο Άλκης χαμογέλασε. Αθώα. Ειλικρινά. Τουλάχιστον έτσι του

έδινε μια αληθινή απάντηση. Ένιωσε πως του τη χρωστούσε.Μάζεψε τα πράγματά του και βγήκε από το γραφείο του. Σε

μία ώρα έπρεπε να βρεθεί στο γνωστό μέρος. Εκεί που θα γινό-ταν ο πραγματικός τερματισμός της εργασίας του.

Χαιρέτησε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε τους συναδέλφους του στο κτίριο, έσφιξε κάποια χέρια, ένιωσε κάποια αγγίγματα στον ώμο του. Δέχτηκε ένα φιλί από την κυρία Σούλα –θα του έλειπαν



τα εκπληκτικά σάντουιτς που έφτιαχνε–, είπε κάτι σκόρπιες... προτάσεις δεν τις έλεγες, επιφωνήματα ίσως, αόριστες λέξεις. Κούνησε αρκετές φορές καταφατικά το κεφάλι, πίεσε τον εαυτό του να ξεροκαταπιεί σαν να έπνιγε ένα λυγμό δυο τρεις φορές και αποχώρησε αφήνοντας πίσω του να αιωρούνται ενοχικά όλα τα στοιχεία της παρουσίας του για τελευταία φορά εκεί. Ακριβώς όπως όφειλε να πράξει. Ακριβώς όπως τον είχαν διατάξει.

Όταν έφτασε στο μέρος που θα συναντούσε τους ανωτέρους του, θα ήταν ανώφελο να μην αφήσει τον εαυτό του να εκφραστεί ελεύθερα. Αυτοί τον εκπαίδευσαν. Τουλάχιστον όσο αφορούσε τις μεταλλαγές της πνευματικής του ενέργειας. Κάθε παιχνίδι του μυαλού που ίσως επιχειρούσε θα ήταν περιττό.

Δεν είχε καθόλου άδικο.Μαζί τους ήταν και ο ψυχίατρος της Υπηρεσίας, τον οποίο

ειση γούνταν, σχεδόν κάθε φορά στις τελευταίες συναντήσεις τους, να αναλάβει την ψυχοθεραπεία του. Καιρό πριν του ανακοινώ-σουν πως θα τον έδιωχναν.

Αυτό που δε γνώριζε ο Άλκης ήταν πως η άρνησή του είχε ημε-ρομηνία λήξεως. Αυτή τη φορά, ξεκινώντας από το συγκεκριμένο θέμα και πριν πουν οτιδήποτε άλλο, οι ανώτεροί του δήλωσαν ξε-κάθαρα και χωρίς υπεκφυγές πως αυτό ήταν απαραίτητο να γί-νει. Και μάλιστα το συντομότερο. Θεώρησαν πως, αν τον άφηναν να πιστέψει πως ήταν δική του η επιλογή, ίσως να μην ένιωθε επι-πρόσθετη πίεση και να έπαιρνε την απόφαση να δεχτεί την εισή-γησή τους. Η οποία μετά τη σημερινή του άρνηση μετατράπηκε σε διαταγή και δυστυχώς για εκείνον δεν μπορούσε να την απο-φύγει ούτε... «νομικά», αν η λέξη «ηθικά» δεν είχε την απαραίτη-τη βαρύτητα για να τον πείσει. Κι όταν έλεγαν «νομικά», δεν εν-νοούσαν τα μικρά γράμματα στο ανύπαρκτο συμβόλαιο που ο Αλ-κιβιάδης Γάντζας δεν υπέγραψε ποτέ, αλλά τη δυνατότητά τους να τον εξαφανίσουν από προσώπου γης, αν δε συμμορφωνόταν.



Κι αυτό το ήξερε πολύ καλά. Γνώριζε πως μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να το κάνουν. Ίσως να μη σκέφτηκε ποτέ πως αυτός θα ήταν ο λόγος, και μάλιστα με την ίδια εγγύηση επιτυχίας που τό-σα χρόνια μέχρι εκείνη τη στιγμή, ως υπάλληλός τους, κατείχε και ο ίδιος.

Μάλιστα.Ψυχοθεραπεία.Και εκείνος που νόμιζε πως η... απειλή, έστω η συγκαλυμμέ-

νη προειδοποίηση που θα εκτόξευαν εναντίον του, σε αυτή την τε-λευταία τους συνάντηση, θα είχε να κάνει με τις πληροφορίες που είχε συγκεντρωμένες στο σκληρό δίσκο του μυαλού του. Είχε προ-ετοιμαστεί γι’ αυτό. Το περίμενε.

Ένιωσε ένα μικρό χάδι στην ψυχή... Περίεργο συναίσθημα, κι όμως το ένιωσε.Ειδικά όταν οι ανώτεροί του έκλεισαν αυτό το ζήτημα δίνοντάς

του προθεσμία ένα μήνα, δύο το πολύ, για να επικοινωνήσει μα-ζί τους και δεν έλεγαν να προχωρήσουν σε άλλου είδους... απει-λές.

Ετοίμασαν το τυπικό χαρτί αποδέσμευσης.Έβαλαν την υπογεγραμμένη επιταγή με το μεγάλο νούμερο σε

ένα φάκελο.Του την έδωσαν.Κι άρχισαν να του μιλούν για το θέμα της δουλειάς.Για το πόσο καλό θα του έκανε.Για το ότι ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχοθεραπείας

που θα ξεκινούσε.Καμιά άλλη απειλή.Οι φωνές τους τώρα πια είχαν μια ασυνήθιστη γλυκύτητα.Ιδέα του;Κι όμως, καμιά άλλη απειλή.Τον νοιάζονταν;



Δέκα χρόνια συνεργασίας δεν μπορούσαν να μη συνοδεύονται από απόλυτη εμπιστοσύνη, όμως τώρα η συνεργασία τερματιζό-ταν. Καμιά... υπενθύμιση; Κάποια άλλη... απειλή;

Όλες οι κινήσεις τους ήταν για τον ίδιο;Για το συμφέρον του;Καμιά άλλη απειλή;Ζήτησε λίγο νερό. Του γέμισαν ένα ποτήρι κι ο Άλκης το ρού-

φηξε σε δευτερόλεπτα. Ζήτησε και δεύτερο. Ένιωθε μια κάψα μέ-σα του και δεν ήξερε ακριβώς γιατί.

Προσπάθησε να συγκεντρωθεί και να δώσει σημασία σε αυτά που συνέχισαν να του λένε.

Θα του έδιναν μια συστατική επιστολή που θα του άνοιγε πολ-λές πόρτες για εύρεση εργασίας. Δυστυχώς, οι ίδιοι δεν μπορού-σαν να αναμειχθούν στη διαδικασία πρόσληψής του από κάποια ιδιωτική εταιρεία, είχαν όμως τη δυνατότητα να βοηθήσουν πα-ρασκηνιακά. Του είχαν ήδη ετοιμάσει τρεις εισηγήσεις. Τον πα-ρότρυναν να πάει στις συνεντεύξεις. Η μία μάλιστα ήταν προ-γραμματισμένη για την επόμενη Τρίτη. Θα βρισκόταν στο στοι-χείο του, τουλάχιστον όσον αφορούσε τις γνώσεις του στην τεχνο-λογία. Όσο για τις άλλες γνώσεις του... Αυτές έτσι κι αλλιώς ήταν το κομμάτι που έπρεπε να σβηστεί από τη μνήμη του. Και για εκείνον και για την Υπηρεσία. Για όλους!

Ο Άλκης άκουγε αυτά που του έλεγαν, όμως δεν ήταν σίγου-ρος με ποια διάθεση τα αντιλαμβανόταν. Γιατί η αλήθεια ήταν πως από την προηγούμενη φορά που βρέθηκε σε αυτό το γραφείο, όταν τα ίδια ακριβώς άτομα τον ενημέρωναν για την απόλυσή του, το μυαλό του είχε κολλήσει στη λέξη «τέλος». Τέρμα. Δε θα ήταν πια ο πράκτορας Αλκιβιάδης Γάντζας, αλλά ένας... Ένας... Ένα απλό τίποτα!

Κι αν τα δύο τελευταία χρόνια άντεχε τις προσπάθειές του να καταπνίξει τις ενοχές και τον πόνο που του προκάλεσε η αποστο-



λή που τον είχε σημαδέψει, ήταν γιατί ο ρόλος του συνεχιζόταν. Αλλιώς παλεύεις ως πράκτορας κι αλλιώς σαν ένα απλό τίποτα. Αλλιώς αντέχεις το τεράστιο βάρος όταν οι απάνθρωπες πράξεις σου καλύπτονται από έναν ενοχοποιητικό τίτλο κι αλλιώς σαν κοι-νός θνητός.

Το τέλος τον καθιστούσε ένα απλό τίποτα.Το τέρμα τού προσέδιδε αυτόματα ένα νέο τίτλο: κοινός θνη-

τός!Ένας κοινός θνητός που διάλεξε να δώσει ένα δικό του επίση-

μο τέλος στην υφιστάμενη ζωή του στήνοντας μια συμβολική πα-ράσταση κάθαρσης. Αλήθεια, πώς θα αντιδρούσε ο ψυχίατρος της Υπηρεσίας αν μάθαινε για την τελετουργία που οργάνωσε και εκτέλεσε ο Αλκιβιάδης Γάντζας δύο μέρες πριν; Ποια θα ήταν τα συμπεράσματά του;

Και να που ο Άλκης κρατούσε τώρα το χαρτί της αποδέσμευσής του από την Υπηρεσία, ένα χαρτί που κάλυπτε το δεκάχρονο τίτλο του και του έδινε το δικαίωμα να μεταμορφώνεται σε τέρας.

Μεταμόρφωση τέλος.Τυπικές χειραψίες, ένα «ευχαριστούμε», ένα «στο καλό», ένα

«ο Θεός μαζί σου»... Τα υπόλοιπα δεν τα άκουσε. Του έφταναν αυτά. Θα πήγαινε στο καλό και θα ’χε το Θεό παρέα.

Δεν ήξερε πού ακριβώς ήταν αυτό το καλό κι ο Θεός δίπλα του λι-γομίλητος. Δεν έλεγε να του δώσει έστω ένα σημάδι.

Σαββατοκύριακο ο Άλκης έκανε γενική καθαριότητα στο σπί-τι του. Δύο μέρες έτριβε από γωνία σε γωνία τοίχους, ντουλάπες, μπάνιο, συρτάρια, ξεσήκωσε όλο το σπίτι και το έκανε άνω κάτω. Άλλωστε πάντα αυτός καθάριζε. Ποτέ δεν έφερνε καθαρίστρια, αφού δεν ήθελε κανείς να ψαχουλεύει τα προσωπικά του είδη.

Πέταξε ένα σωρό πράγματα και μάζεψε σε ένα από τα δύο



υπνοδωμάτια ό,τι ήθελε να αρχειοθετήσει ή να τοποθετήσει με συγκεκριμένο τρόπο όταν θα τελείωνε. Έτσι κράτησε δύο μέρες σε εγρήγορση το κορμί του και ήρεμο το μυαλό του. Κι όταν ήρ-θε η Δευτέρα, διαπίστωσε πως δεν ήταν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Έπρεπε να βάψει το σπίτι, ίσως μάλιστα να πετού-σε τα έπιπλά του, να αγόραζε καινούρια και να έκανε το διαμέρι-σμά του αγνώριστο. Ίσως πάλι ήταν καλύτερα αν μετακόμιζε, αλ-λά απέρριψε γρήγορα αυτή τη σκέψη. Δεν ήθελε άλλες ριζικές αλ-λαγές. Ή πάλι ίσως ενδόμυχα ταύτιζε την τακτοποίηση που ήθε-λε να κάνει στο σπίτι του με την οργάνωση που ζητούσε να επιβά-λει στη ζωή του. Κάποια πράγματα τα... καθαρίζεις, τα τρίβεις καλά για να φύγουν οι λεκέδες. Κάποια πράγματα τα ξεχωρίζεις και τα τοποθετείς εκεί όπου θα φαίνονται καλύτερα και θα ξέρεις πού να τα βρεις, άλλα τα πετάς, τα ξεφορτώνεσαι, τα κρύβεις κά-που, να υπάρχουν μεν, αλλά να μην τα βλέπεις. Διαμορφώνεις τη ζωή σου, δεν την εξαφανίζεις. Αν είχε την πολυτέλεια να μετακο-μίσει από το σπίτι του, ποιος του έδινε τη δύναμη να μετακομίσει από τον εαυτό του; Ίσως η παρέα που του ευχήθηκαν, αλλά ο Θεός που τον συντρόφευε συνέχιζε να είναι τόσο ακριβοθώρητος...

Όλη την επόμενη εβδομάδα την πέρασε πλήρως αφοσιωμέ-νος στην ανακαίνιση του σπιτιού του. Σάββατο πρωί το διαμέρι-σμα του Άλκη ήταν φρεσκοβαμμένο, πεντακάθαρο και... σχεδόν άδειο. Είχε ξεφορτωθεί τα παλιά έπιπλα πριν φτάσουν τα καινού-ρια που παράγγειλε.

Σάββατο μεσημέρι ήρθε μήνυμα στο κινητό του: «Ελπίζω τη Δευτέρα να πας. Συνετή κίνηση για όλους».

Τι ήταν τη Δευτέρα;Μια απορία που διήρκεσε λίγα δευτερόλεπτα, γιατί ο Γάντζας

θυμήθηκε την προτροπή των ανωτέρων του. Δεν πήγε στη συνέ-ντευξη της Τρίτης ούτε σε εκείνη της Παρασκευής. Είχε χάσει την ευκαιρία για δύο από τις τρεις δουλειές που του πρότειναν. Την



ερχόμενη Δευτέρα ήταν η τρίτη και τελευταία. Και γιατί τελευ-ταία; Είχαν καταφέρει να του προγραμματίσουν τρεις συνεντεύ-ξεις σε δέκα μέρες, επομένως γι’ αυτό που ήξερε να κάνει υπήρ-χε ζήτηση. Δε θα έχανε δα και το τρένο. Ποιος ο λόγος να βια-στεί;

Μήπως επειδή του το ζητούσαν εκείνοι;Μήπως επειδή είχαν την εξουσία να τον διατάζουν ακόμη και

τώρα που δεν ήταν υπάλληλός τους;Μήπως επειδή όντως αυτό ήταν το σωστό και... Οχ, ας μην άρ-

χιζε πάλι την ανάλυση. Καλά τα πήγε μια εβδομάδα τώρα, ας μη χαλούσε την ηρεμία του. Και η αλήθεια ήταν πως απασχολώντας πρακτικά τον εαυτό του, κατάφερνε να κρατά το μυαλό του σε αδράνεια. Τη μέρα. Και το βράδυ η σωματική κούραση ήταν τό-σο έντονη, ώστε έπεφτε ψόφιος στο κρεβάτι του (και χθες στο πά-τωμα) και βυθιζόταν αμέσως στον ύπνο.

Ναι, ας μην ανέλυε το μήνυμα που ήρθε στο κινητό του. Ας σκεφτόταν απλά πως, όταν θα τελείωνε με το σπίτι του, θα έπρε-πε να βρει έναν άλλον τρόπο να κρατά απασχολημένο τον εαυτό του και να τον αποσπά από αυτές ακριβώς τις αναλύσεις. Πόσο τον είχε κουράσει αυτό...

Έτσι ήταν. Ακριβώς όπως το έλεγε το μήνυμα. Ήταν συνετό να πάει τη Δευτέρα. Τίποτ’ άλλο. Νέα έπιπλα για το σπίτι του, νέα δουλειά για τον ίδιο. Διαμόρφωση σπιτιού, διαμόρφωση ζωής.

Έστειλε ένα ok ως απάντηση και έψαξε τα χαρτιά που αναφέ-ρονταν στην εταιρεία στην οποία θα πήγαινε.


Καινούριος εργοδότης

ΟΝΟΜΑ: Αλκιβιάδης Επώνυμο: ΓάντζαςΗμερομηνία Γέννησης: 28/12/1969Διεύθυνση / Τηλέφωνα / Αρ. Ταυτότητας / ΑΦΜ / ΔΟΥ... Προϋπηρεσία: Αστυνόμος Διάρκεια: 21 χρόνιαΕιδικότητα: Ειδικές Δυνάμεις / Τμήμα Ηλεκτρονικής Παρα-

κολούθησηςΕπίπεδο μόρφωσης – Εκπαίδευση: Εδώ σε θέλω, Αλκιβιάδη

μου... Ποια απ’ όλες τις εκπαιδεύσεις που είχε κάνει έπρεπε να ανα-

φέρει; Ποια έπρεπε να αφήσει πίσω; Γενικά;Οικογενειακή Κατάσταση: Αν απομονώσω τη λέξη «κατάσταση»,

ίσως βρω δυο τρεις λέξεις να κολλήσω στο πλάι της. Μοναξιά, αρνητισμός, σύγχυση...

Αν απομονώσω τη λέξη «οικογένεια», θα πρέπει πρώτα να την ξεθάψω από μέσα μου κι έπειτα να επιστρατεύσω όλα τα προηγούμενα «πρακτορι-κά» στοιχεία των δυνάμεών μου για να αντεπεξέλθω στον πόνο και μόνο της σκέψης που προκαλεί η απώλεια αυτής της έννοιας από τη ζωή μου...

Αφότου έστειλε την απάντησή του στο μήνυμα που κατέφθασε το μεσημέρι του Σαββάτου θυμίζοντάς του πόσο σημαντικό ήταν για



όλους να παρουσιαστεί σ’ αυτή τη συνέντευξη, ο Άλκης έψαξε τα χαρτιά που του είχαν δώσει. Ξεχώρισε τις δύο περιπτώσεις στις οποίες είχε χάσει ήδη την ευκαιρία να παρευρεθεί και επικεντρώ-θηκε στις λεπτομέρειες που αφορούσαν την τρίτη και τελευταία του πιθανότητα, στο παρόν τουλάχιστον στάδιο, να αποκτήσει νέο εργοδότη στη νέα ζωή που ξεκίνησε.

Αποφάσισε να ρίξει μια πρώτη ματιά στις γενικές πληροφο ρίες που αφορούσαν την εταιρεία RaDe Hellas πριν ενημερωθεί για το ποια ακριβώς προσόντα απαιτούσε η κενή θέση που πρόσφεραν.

Το βλέμμα του σταμάτησε στο όνομα Τιμόθεος Δαρζέντας. Πώς μπορούσε να ξεχάσει αυτό τον άνθρωπο; Εκείνη τη συνομι-λία του επιχειρηματία με τον Γεωργιάδη στο Υπουργείο Ναυτι-λίας, στην οποία ο Άλκης, φρέσκος ακόμη στη δουλειά, πριν τα γνωστά εκείνα, υπήρξε άθελά του μάρτυρας;

Είχε περάσει ένας χρόνος και κάτι από τότε που εντάχθηκε στις Ειδικές Δυνάμεις. Παρακολουθούσε ήδη δύο προγράμματα πληροφορικής και η Υπηρεσία δεν έχανε ευκαιρία να τον στέλνει σε ό,τι μπορούσε να τους φανεί χρήσιμο είδος εκπαίδευσης. Εκεί-νη την εποχή ένα νέο λογισμικό που αφορούσε τους ναυτικούς χάρτες έμπαινε σε εφαρμογή στους υπολογιστές του συγκεκριμέ-νου υπουργείου. Τέτοιου είδους τεχνολογία ήταν πρωτοποριακή πριν από τόσα χρόνια, άσχετα από το αν σήμερα φάνταζε στα μά-τια του Άλκη τόσο φτωχή και ανεπαρκής με κριτήριο τα σημερι-νά δεδομένα.

Ο Άλκης επισκέφθηκε τότε το υπουργείο σαν φιλοξενούμενος παρατηρητής, που θα ενημερωνόταν καθαρά πληροφοριακά για τη νέα τεχνολογία. Ο Τιμόθεος Δαρζέντας βρέθηκε την ίδια μέρα στο ίδιο γραφείο, αν και ο Άλκης κατάλαβε πως ήταν συχνές οι επισκέψεις του εκεί, επειδή ήταν ο ιδιοκτήτης της νικήτριας εται-ρείας σε προκήρυξη για προσφορά ραντάρ που θα εξόπλιζαν τα πολεμικά πλοία του κράτους.



Του έκανε μεγάλη εντύπωση το παρουσιαστικό του Δαρζέντα. Επιβλητική εμφάνιση, αέρας σιγουριάς, μετρημένα και σταράτα λόγια, ένας ζηλευτός επιχειρηματίας που φαινόταν στα σίγουρα πως δεν έφτασε τυχαία εκεί που βρισκόταν, αλλά έπειτα από σκληρή δουλειά.

Ο Άλκης τον πέτυχε σε ένα διάλειμμα που έκαναν για μεσημέ-ρι. Είχε πάρει έναν καφέ και περίμενε τη συνέχιση της εγκατά-στασης και της πρώτης δοκιμής του λογισμικού από τους αρμό-διους. Πολλές οι δυσκολίες, όχι και τόσο απλά τα βήματα που χρειαζόταν να ακολουθήσεις τότε. Ο Τιμόθεος συζήτησε με τον Γεωργιάδη για λίγο, είπαν κάποιες λεπτομέρειες μέχρι που τους διέκοψε ένα τηλεφώνημα που δέχτηκε ο επιχειρηματίας. Το κι-νητό του τελευ ταίας τεχνολογίας, από τα ελάχιστα που κυκλοφο-ρούσαν στην αγορά. Ο Άλκης δεν μπόρεσε να μην ξανασκεφτεί πόσο πανάρχαιο φαινόταν σήμερα στα μάτια του αυτό που τότε του είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση.

Λιγοστές κουβέντες, ράγισμα στη φωνή, σμιγμένα φρύδια που έκαναν το πρόσωπο του Δαρζέντα να χάσει τη λάμψη της αίγλης του και να σκυθρωπιάσει.

Ο Γεωργιάδης τον ρώτησε τι είχε συμβεί. Φάνηκε πως η σχέ-ση τους δεν ήταν μόνο επαγγελματική.

Ο Άλκης συνέχισε να κοιτάζει την εφημερίδα που κρατούσε και προσποιήθηκε πως ήταν προσηλωμένος σ’ αυτήν. Ίσως και να ήταν στην αρχή, πριν ακούσει τα πρώτα λόγια της συνομιλίας των δύο αντρών.

Στο τηλέφωνο ήταν ο γιος του επιχειρηματία. Προσκάλεσε τον πατέρα του σε μια έκθεση ζωγραφικής στο Παρίσι, όπου θα συμ-μετείχε με πρόσφατα έργα του ως ένας από τους κύριους εκθέτες. Ο Δαρζέντας, εμμέσως πλην σαφώς και με υποτιμητικό ύφος, εξή-γησε στο φίλο του πως αυτό που μόλις έκανε ο γιος του μεταφρα-ζόταν από τον ίδιο ως απροκάλυπτο θράσος. Μετά την άρνησή



του να συμμετάσχει στην εταιρεία που με τόσο κόπο ίδρυσε ο πα-τέρας του, μετά την εγκατάλειψη όσων προετοίμαζε γι’ αυτόν, με-τά τη σαφή τοποθέτηση του πατέρα του πως δεν είχε πια καμιά εκτίμηση προς το πρόσωπο του γιου του και τις τόσες υπεκφυγές, όχι απλά να τον συναντήσει, αλλά και να του μιλήσει κιόλας, πώς τολμούσε να του τηλεφωνεί και να του ζητά να συμμετάσχει στις... χαζομάρες του; Ο ανόητος! Που είχε τα πάντα στρωμένα στα πό-δια του και τα κλότσησε για να... κυνηγήσει τάχα το όνειρό του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η πρόσκλησή του συνοδευόταν από περίσ-σια χαρά. Καμιά ενοχή στα λόγια του. Το αντίθετο, με ύφος που πρόδιδε πόσο ευτυχισμένος ήταν. Λες και τίποτα δε χώριζε πατέ-ρα και γιο. Λες και δεν έβλεπε τον τοίχο που υψώθηκε ανάμεσά τους.

Ο Άλκης δεν άκουγε πια. Κάτι αερολογίες του Γεωργιάδη για αχαριστίες και ντροπές, κάτι επιδοκιμασίες του Δαρζέντα για σε-βασμό και υπόληψη δεν προλάβαιναν να ακουμπήσουν τις δικές του σκέψεις. Τις δικές του συγκριτικές σκέψεις που τον είχαν πα-γιδέψει σε ένα διάλογο που δεν ήθελε, που ποτέ δε θέλησε να ανοίξει με τον εαυτό του.

Ο ίδιος... Υπακοή στις επιθυμίες του πατέρα, επίτευξη του στό-χου, των στόχων, απομάκρυνση από κάθε είδους περιττά όνει-ρα...

Όνειρα;Έστω όνειρο;Η οικογένεια Δαρζέντα... Ικανοποίηση, χαρά, προσποίηση αδια-

φορίας, ένα καλοστημένο σκηνικό για τη σχέση πατέρα και γιου ή ρεαλιστική ικανοποίηση που πήγαζε από την πραγματοποίηση της φυγής και έσβηνε κάθε εμπόδιο που θα μπορούσε να ταράξει τη δια τήρηση της ευτυχίας;

Το διάλειμμα είχε τελειώσει. Ίσως ο Άλκης να συνέχιζε αυτό το διάλογο με τον εαυτό του



όταν θα επέστρεφε στο σπίτι του και θα έβρισκε την ευκαιρία να μείνει λίγο μόνος.

Κάτι που δεν έγινε ποτέ.Εκείνο το βράδυ η Ευαγγελία, με πρόσωπο που έλαμπε από

χαρά, του ανακοίνωσε πως ήταν και πάλι έγκυος.Μεγάλη χαρά.Πώς θα μπορούσε να μην ήταν;Λάτρευε τη γυναίκα και το γιο τους, είχε μια πολύ καλή δου-

λειά που προμήνυε επαγγελματικές επιτυχίες, έμεναν σε ένα όμορ-φο σπιτάκι, όλα ήταν τακτοποιημένα και σε λίγο θα ερχόταν στον κόσμο το δεύτερο παιδάκι τους.

Μεγάλη χαρά.Πώς θα μπορούσε να μην ήταν;Έπρεπε να τηλεφωνήσει στους δικούς του και να τους ζητήσει

να ανέβουν το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, να πιούνε μαζί ένα ποτήρι κρασί για να γιορτάσουν.

Το σήκωσε ο πατέρας του.Ο Άλκης τον προσκάλεσε.Ρεαλιστική χαρά ή προσποιητή ικανοποίηση από μια ανεκ-

πλήρωτη φυγή η οποία έβαζε εμπόδια στην ευτυχία που ίσως έφερναν τα όνειρα που ποτέ δεν τόλμησε να κάνει;

Μια εντυπωσιακή γυναίκα τον πλησίασε και του ζήτησε τη φόρ-μα που συμπλήρωσε. Τον ρώτησε επίσης αν είχε μαζί του κάποια συστατική επιστολή.

Ο Άλκης απάντησε καταφατικά και της παρέδωσε αυτό που του ζήτησε.

Την έλεγαν Αρετή. Όμορφη, δροσερή και με χαμόγελο που σου έφτιαχνε τη διάθεση.

Ένας υποψήφιος έκανε ένα ελαφρώς πρόστυχο σχόλιο στον



διπλανό του. Ο Άλκης ήταν σίγουρος πως η Αρετή, αν και με γυ-ρισμένη την πλάτη προσπαθώντας να τακτοποιήσει τις αιτήσεις πρόσληψης, το είχε ακούσει, αλλά προτίμησε να μην αντιδράσει. Με την άκρη του ματιού του πρόσεξε το σούφρωμα στα χείλη της, που πρόδωσε πως έμεινε μάλλον κολακευμένη από το σχόλιο. Προτίμησε, λοιπόν, αντί να απευθυνθεί στο συγκεκριμένο κύριο και να κάνει την παρατήρηση που όφειλε να κάνει ως υπεύθυνη προσωπικού της εταιρείας, σηματοδοτώντας ταυτόχρονα τον απο-κλεισμό του από τη λίστα των υποψηφίων, να αγνοήσει το σχόλιό του. Προσποιούμενη απλώς πως δεν το άκουσε.

Στον Άλκη άρεσε πολύ αυτή η αντίδρασή της. Φανέρωνε μια έξυπνη γυναίκα κι έναν καθόλου μα καθόλου ανασφαλή άνθρω-πο.

Όταν η υπεύθυνη προσωπικού αποφάσισε να στραφεί ξανά προς το μέρος τους, είχε πάρει το προηγούμενο σοβαρό, αλλά πα-ράλληλα ευχάριστο ύφος της, τους ευχαρίστησε και τους ανακοί-νωσε πως από τις έντεκα θα ξεκινούσε η διαδικασία της συνέντευ-ξης για τον καθένα ξεχωριστά. Κι έπειτα αποχώρησε με σταθερά βήματα πάνω στα δεκάποντα τακούνια της. Χωρίς όμως να προ-σπαθήσει να περιορίσει το λίκνισμα των γοφών της, που μέσα από το στενό λευκό φόρεμά της τράβηξαν πάνω τους τα περισσότερα αντρικά βλέμματα στο χώρο και έκαναν κάποιους να αναστενά-ξουν σιωπηλά.

Ο Άλκης σκότωσε την ώρα του απασχολώντας τον εαυτό του με διάφορες εφαρμογές στο κινητό του. Δεν υπήρχε κανένας λό-γος να μιμηθεί τους διπλανούς του και να αρχίσει να μελετά τα διάφορα ενημερωτικά έντυπα των προϊόντων της εταιρείας που βρίσκονταν στην κεντρική υποδοχή του κτιρίου. Ό,τι ήθελε να μάθει, το έμαθε από την προηγούμενη μέρα. Του φάνηκε μάλι-στα χαζό αυτό που έκαναν οι άλλοι. Ήταν τόσο κλισέ κίνηση. Αν πραγματικά ήθελαν να προσληφθούν στην εταιρεία, θα έπρεπε



να είχαν ήδη ενημερωθεί για ό,τι την αφορούσε και θα τους χρη-σίμευε, ειδικά όταν η σημερινή πρόσβαση στο Ίντερνετ έδινε απλόχερα πληθώρα πληροφοριών.

Όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Άλκης κι ας μην καιγόταν για την κενή θέση. Γι’ αυτόν η πρόσληψή του θα ήταν αναγκαίο κα-κό. Ή μήπως καλό; Ήταν πολύ νωρίς για να το γνωρίζει. Μόνο ο χρόνος θα το έδειχνε. Παρ’ όλα αυτά, το πόστο στο οποίο υπέβαλ-λε σήμερα τη διαθεσιμότητά του δεν του ήταν αδιάφορο.

Το όνομα του ιδρυτή της εταιρείας, που δυστυχώς δε ζούσε πια –κι όσο να πεις μια συνάντηση μαζί του έπειτα από τόσα χρό-νια θα τον προκαλούσε να τον συγκρίνει με το τότε–, ήταν η αρ-χή της έρευνας που έκανε ο Άλκης τις τελευταίες δύο μέρες για τη RaDe Hellas, περισσότερο από περιέργεια παρά από ανάγκη για πλήρη κατατόπιση.

Σήμερα πρόεδρος της εταιρείας ήταν η σύζυγος του εκλιπό-ντος ιδρυτή της, η Μαριάννα Δαρζέντα, και στη θέση του γενικού διευθυντή, όχι ο γιος του φυσικά, αλλά η κόρη του Ηλιάνα. Κι από το λίγο που βρέθηκε σήμερα στα γραφεία της εταιρείας, ο Άλκης κατάλαβε πως αυτά τα δύο πρόσωπα ήταν τα πλέον απλησίαστα, αφού δεν τα είχε πάρει πουθενά το μάτι του. Αντίθετα, η υπεύθυ-νη προσωπικού, η όμορφη Αρετή, ήταν πανταχού παρούσα και έλεγχε την πορεία των διαφόρων εργασιών. Αυτή φυσικά ήταν το άτομο που θα πρότεινε ποιοι υποψήφιοι θα περνούσαν στο δεύ-τερο γύρο αξιολόγησης των προσόντων τους.

Άραγε τα δικά του προσόντα θα την ικανοποιούσαν; Ρητορι-κό ερώτημα και καθόλου τοποθετημένο ως δείγμα αγωνίας ή ανα-σφάλειας. Ο Γάντζας ήξερε πως μπορούσε να προσφέρει πολύ πε-ρισσότερα από αυτά που απαιτούσε η θέση του «manager of product demonstration» στο τμήμα του μάρκετινγκ. Σίγουρα οι ικανότητές του στο να χειρίζεται άψογα την ηλεκτρονική τεχνο-λογία δε θα τους άφηναν αδιάφορους. Θα μπορούσε με μεγάλη



ευκολία να φτιάξει αρχεία παρουσιάσεων σε οποιαδήποτε μορ-φή τού ζητούσαν να το κάνει. Ήταν απλούστατο γι’ αυτόν να αξιο-λογήσει προδιαγραφές, να τις εκθέσει με τον πιο πειστικό τρόπο στους ενδιαφερόμενους και φυσικά να επιδείξει πρακτικά τη λει-τουργία ενός προϊόντος, ειδικά για τα συγκεκριμένα προϊόντα όπως τα ραντάρ πλοίων, που με τα σημερινά δεδομένα μπορού-σε οποιοσδήποτε με τυπικές γνώσεις και χωρίς ειδική εκπαίδευ-ση να χειριστεί. Αυτό βέβαια για τους τεχνικούς των πλοίων και όχι για το προσωπικό μιας εταιρείας που τα αντιπροσώπευε. Το συμπέρασμα, τέλος πάντων, ήταν πως, αν έπαιρνε τη θέση, θα αξιοποιούσε ένα μέρος από τις γνώσεις του. Έτσι, η ρητορική ερώτηση που έθεσε στον εαυτό του δεν αφορούσε τις ικανότητές του, αλλά, έτσι αόριστα, την επιθυμία του ίσως να τον ενέκρινε η υπεύθυνη προσωπικού και –γιατί όχι;– να ήταν αυτός η τελική επι-λογή της.

Λίγο μετά τη μία ο Άλκης μπήκε στο γραφείο όπου ξεκίνησε η ολιγόλεπτη συνέντευξη με μόνους παρόντες την Αρετή κι αυτόν. Η υπεύθυνη προσωπικού τού εξήγησε από την αρχή πως, αν τον επέλεγε, θα έπρεπε να παρευρεθεί στα γραφεία της εταιρείας και για μια δεύτερη συνέντευξη, με παρόντες άλλους τρεις συνεργά-τες: έναν τεχνικό, το διευθυντή του τμήματος μάρκετινγκ, φυσι-κά, και έναν υπεύθυνο από το τμήμα πωλήσεων. Αυτοί θα τον υπέ-βαλλαν σε διάφορες δοκιμασίες: ικανότητα χειρισμού ενός ντέμο προϊόντος, επεξεργασία γραφικών παραστάσεων στον υπολογι-στή και φυσικά αξιολόγηση της ικανότητας καλής επικοινωνίας.

Τα πρώτα δύο τα είχε στο τσεπάκι του. Το τρίτο ήταν η πρώ-τη φορά που τον προβλημάτιζε. Η επαφή που θα έπρεπε να έχει με τους ενδεχόμενους πελάτες. Πόσο εύκολο θα ήταν αυτό όταν τον τελευταίο καιρό ο Άλκης ήταν εθελοντικά απομονωμένος, αποφεύγοντας κάθε είδος ανθρώπινης επικοινωνίας; Γιατί άλλο το να βρίσκεται ανάμεσα σε συναδέλφους –μια τυπική σχέση δεν



ήταν κατακριτέα, άλλωστε αυτό το είχε εξασκήσει το τελευταίο διάστημα στην Υπηρεσία– κι άλλο το να βασίζεται στο έμφυτο επικοινωνιακό χάρισμα (κάτι που ο Άλκης δε θυμόταν να διέθετε ποτέ του) πασπαλίζοντάς το μάλιστα με ενισχυτικές δόσεις υπε-ροχής που θα μαγνήτιζαν το κοινό στο οποίο θα παρουσίαζε τα προϊό ντα της εταιρείας.

Πώς δεν το είχε σκεφτεί πρωτύτερα;Και τώρα ήταν βέβαιος πως αυτό απασχολούσε περισσότερο

και τους ανωτέρους του στην Υπηρεσία όταν του πρότειναν τη συ-γκεκριμένη εργασία. Άραγε οι άλλες δύο ευκαιρίες για δουλειά απαιτούσαν κάτι τέτοιο; Γιατί δεν μπήκε στον κόπο να το ψάξει; Ίσως έβρισκε κάτι διαφορετικό. Ίσως μία από αυτές να ήταν στα μέτρα του. Μήπως θα έπρεπε να ευχαριστήσει ευγενικά την υπεύ-θυνη προσωπικού, να ζητήσει συγγνώμη επειδή καταχράστηκε το χρόνο της, να ανοίξει την πόρτα και να εξαφανιστεί;

– Αλήθεια, πώς ένας αστυνόμος εγκαταλείπει μια τέτοια θέση και αναζητά άμεσα εργασία στον ιδιωτικό τομέα;

– Η αποδέσμευσή μου είχε αποφασιστεί αρκετό καιρό τώρα. Δεν ήταν άμεση απόφαση, αντίθετα λήφθηκε έπειτα από αρκετή σκέψη. Καμιά φορά χρειαζόμαστε στη ζωή μας νέες προκλήσεις για να συνεχίσουμε.

– Και τι είδους πρόκληση είναι αυτή που ζητάτε;– Εσείς, κυρία Μάνου, διαθέτετε αυτό που θα αποτελέσει για

μένα αντικείμενο πρόκλησης;Σκόπιμα έκανε αυτή την ερώτηση. Εσκεμμένα αντέστρεψε τους

όρους. Ήταν σαν να έπαιρνε εκείνος συνέντευξη από την κυρία Μάνου και να τη ρωτούσε αν θα δεχόταν να συνεργαστεί μαζί τους. Ο Άλκης μπορεί να πετύχαινε άμεσα αυτό που αποφάσισε την τε-λευταία στιγμή: Ως ακατάλληλος υποψήφιος γι’ αυτή τη θέση δε θα χρειαζόταν να αποχωρήσει, αλλά θα τον έδιωχνε εκείνη.

Κι όμως, η υπεύθυνη προσωπικού συνέχισε. Ήταν που ο



Γάντζας ξέχασε πως πριν από λίγες ώρες η ίδια γυναίκα που βρι-σκόταν τώρα απέναντί του αγνόησε το σχόλιο που οι περισσότε-ρες εκπρόσωποι του φύλου της θα εκλάμβαναν ως προσβολή.

– Ας υποθέσουμε πως ένας σημαντικός πελάτης σάς κάνει πα-ράπονα για την κακή λειτουργία των ραντάρ που αντιπροσω πεύει η εταιρεία. Αν σας κατηγορήσει πως τον εξαπατήσατε, ποια θα είναι η αντιμετώπισή σας;

– Καμία απολύτως. Ας τα βρουν με τον υπεύθυνο του after sale department. Η δουλειά μου τελειώνει μόλις τον πείσω να αγορά-σει. Ευκαιρία να δείξει ο συνάδελφος πόσο καλά θα κάνει τη δι-κή του δουλειά.

Τα λόγια του έβγαιναν επιθετικά από το στόμα του. Λες και η πρόκληση που ανέφερε προηγουμένως πως αναζητούσε ήταν να εκνευρίσει την υπεύθυνη προσωπικού.

Η κυρία Μάνου τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. Δεν προ-σπάθησε να ερμηνεύσει τις απαντήσεις του, αλλά τον τρόπο με τον οποίο τις έδινε.

– Αν, υποθετικά πάντα, κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασης στο Υπουργείο Ναυτιλίας σάς πλησίαζε κάποιος και σας έκανε νύξη για προμήθεια, κοινώς για λάδωμα, πώς θα τον αντιμετωπί-ζατε;

– Δε θα βρισκόμουν ποτέ στο Υπουργείο Ναυτιλίας για μια πα-ρουσίαση των προϊόντων της εταιρείας, γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως οι επιλογές για κάθε είδους εξοπλισμό που χρειάζεται το κρά-τος γίνονται κατόπιν προκηρύξεων προσφορών και η διαδικασία είναι καθαρά γραφειοκρατική. Εκτός βέβαια αν ο διαγωνισμός είχε γίνει ήδη και η εταιρεία είχε κερδίσει. Οπότε, σε αυτή την περίπτωση η πιθανότητα να με πλησιάσει κάποιος για να με λα-δώσει δεν είναι μόνο γελοία αλλά και ανύπαρκτη.

Η κυρία Μάνου χαμογέλασε μην μπορώντας να κρύψει την ικανοποίη σή της. Επιτέλους και κάποιος που δεν έπεσε στην πα-



γίδα της και δεν της έδωσε την κλισέ απάντηση περί αξιοκρα τίας και τα τοιαύτα. Θυμήθηκε μάλιστα έναν υποψήφιο πιτσιρικά γύ-ρω στα είκοσι πέντε που, αφού είπε το γνωστό ποίημα, άφησε επι-δέξια (ή τουλάχιστον έτσι νόμισε ο ίδιος) ένα παραθυράκι ανοι-χτό για τάχα αξιολόγηση δεδομένων με τη Διεύθυνση αν το λάδω-μα θα ήταν –να δεις πώς το είχε πει;– αναπόφευκτη κίνηση και κοινή μυστική συμφωνία ανάμεσα σε όλες τις συμμετέχουσες εται-ρείες. Τολμηρή κίνηση για την ηλικία του, πολύ προβλέψιμη για τις απαιτήσεις της RaDe Hellas. Παρ’ όλα αυτά, ο νεαρός ήταν ένας από τους δύο υποψήφιους που είχε ξεχωρίσει η Αρετή μέχρι εκείνη τη στιγμή για να προωθήσει τις αιτήσεις τους στο γραφείο της κυρίας Δαρζέντα. Από τη μία ήθελε να ξεχωρίσει το βιογρα-φικό του Γάντζα ως τρίτη επιλογή της. Από την άλλη όμως, μια άμυνα που ο ίδιος τής επέβαλλε με τον τρόπο που μιλούσε την εμπόδιζε να το κάνει.

– Η ηλικία σας με απασχολεί. Δε σας κρύβω πως το ενδιαφέ-ρον μας εστιάζεται σε υποψήφιους μικρότερης ηλικίας.

– Τότε κακώς βάλατε στις προδιαγραφές γι’ αυτή τη θέση όριο ηλικίας μέχρι τα σαράντα οχτώ.

– Κι εσείς έχετε μόνο τρία χρόνια διαφορά από το μέγιστο που ορίζουμε.

– Τριπλάσιο χρονικό διάστημα απ’ όσο αντέχει η σχέση μιας γυναίκας με μια τσάντα, δεκαπλάσιο απ’ όσο κρατά ο κεραυνο-βόλος έρωτας και τριάντα έξι φορές περισσότερο ακριβώς από το μέγιστο όριο που δίνουν οι κανόνες μάρκετινγκ για να προβάλεις την πρώτη διαφήμιση του προϊόντος σου μετά τη διαθεσιμότητά του στην αγορά.

Εντάξει. Έλεγε μαλακίες, ασάφειες του κερατά, αλλά ήταν ανά-γκη να τις ξεστομίζει με τόση σιγουριά; Υπήρχε το ενδεχόμενο η υπεύθυνη προσωπικού να τσιμπήσει και να τον επιλέξει. Ενώ ο Γά-ντζας ή-θε-λε να φύ-γει. Ήθελε να τον διώξουν. Ή μήπως όχι;



Η κυρία Μάνου δεν τον ρώτησε τίποτ’ άλλο. Ανέκφραστη τον ευχαρίστησε και τον ενημέρωσε πως, αν τον επέλεγαν, θα τον ει-δοποιούσε η γραμματεία.

Κρίμα! Δεν είχε προλάβει να της πει πως τρία χρόνια ήταν επί-σης το χρονικό διάστημα που απαιτούσε η εκπαίδευση ενός αγα-θού ανθρώπου για τη μετατροπή του σε απάνθρωπο τέρας.


Σύμπτωση; – Αμφιβολίες

Ο ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟΣ ΗΧΟΣ από απότομο φρενάρισμα τον έκανε να ιδρώσει. Το παραδόξως λιγότερο δυνατό μπαμ που ακούστηκε από το ανοιχτό παράθυρο του υπνοδωματίου του τον ξύπνησε απότομα και τον έκανε να πεταχτεί από το κρεβάτι του και να κα-θίσει έντρομος πάνω σ’ αυτό. Ένα μπαμ προερχόμενο ενδεχομέ-νως από τη βίαιη σύγκρουση που δεν μπόρεσε να αποφευχθεί.

Ανάσαινε γρήγορα λες κι είχε τρέξει σε αγώνα δρόμου. Το λευ-κό φανελάκι του ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Ένιωθε βαρύ το κε-φάλι του και με ένα έντονο βουητό να ακούγεται μέσα σ’ αυτό, συ-ντονισμένο στις ίδιες συχνότητες με τον ήχο που άκουγε λίγο πριν ξυπνήσει. Ο Άλκης θα ορκιζόταν πως το «φρενάρισμα» ήταν από βελόνα πικάπ που είχε κολλήσει σε παλιό δίσκο.

Έψαξε την μπουκάλα με το νερό που είχε τοποθετήσει χθες το βράδυ στο κομοδίνο πριν πάει για ύπνο. Ήταν άδεια. Περίερ-γο. Δε θυμόταν να ξύπνησε καθόλου όλη τη νύχτα. Είχε την εντύ-πωση μάλιστα πως ήταν από τις σπάνιες φορές που αφέθηκε σε ένα βαθύ ύπνο. Άργησε να ξαπλώσει, πρέπει να ήταν περασμέ-νες δύο το πρωί, αλλά θυμήθηκε ότι ξαφνικά τα μάτια του σφά-λισαν κουρασμένα και παραδόθηκε ανακουφισμένος στη γλυ-κιά νύστα (αχ, κι ήταν τόσο σπάνια) που επιτέλους τον επισκέ-φτηκε.

Ακούγοντας τις φωνές από το δρόμο, κοίταξε το ρολόι του –εί-χε πάει εννέα και μισή–, κατευθύνθηκε προς το καθιστικό και



βγήκε στο μπαλκόνι, από την πλευρά του ίδιου δρόμου, για να δει τι είχε γίνει.

Σάββατο πρωί και στη γειτονιά του υπήρχε λαϊκή. Πότε τη με-τέφεραν στο δρόμο του και δεν είχε πάρει είδηση; Ένας πάγκος με κατσαρολικά είχε καταρρεύσει στο έδαφος, με αποτέλεσμα η πραμάτεια που φιλοξενούσε να σκορπιστεί πέρα δώθε και να γί-νεται το έλα να δεις. Ο έμπορος ωρυόταν και έβριζε ασύστολα προσπαθώντας να μαζέψει τα τεντζερέδια. Εκνευρισμένοι τύποι, γιατί τα τηγάνια και οι χύτρες ταχύτητας τούς έφραξαν το δρόμο, δε δίσταζαν να τα ποδοπατήσουν κιόλας μουρμουρίζοντας επει-δή είχαν αργήσει. Κάποιοι προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν, αλλά άνευ συντονισμού, κοινώς έμπλεξαν τα μπούτια τους. Μερι-κές γυναικούλες σταυροκοπιόντουσαν, λες κι αυτό που έγινε ήταν το μεγαλύτερο κακό του κόσμου. Κερασάκι στην τούρτα ο σκύλος της μαντάμ, που ξέφυγε από τα χέρια της και ποιος ξέρει πού εί-χε χωθεί. Από τον τρόμο που πήρε, δεν έλεγε να εμφανιστεί πα-ρά τα καλέσματά της, δηλαδή τις τσιρίδες της. Δηλαδή τις φωνές που έκαναν τον κόσμο να αναστατώνεται και να ρωτά πόσων χρο-νών ήταν ο Μάκης για να ψάξουν κι αυτοί να βρουν το... παιδί της. Κι αυτή η τρελή να συμφωνεί και να επαναλαμβάνει «το παι-δί μου, το αγόρι μου, το μωρό μου». Και ξανά μανά το ίδιο χάος, ο ίδιος πανικός, το ίδιο σούσουρο που έφτανε στ’ αφτιά του Άλκη με αυτούσιες εικόνες, αλλά με αναμετάδοση της κυρίας Γιάννας. Η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας στην οποία έμενε ο Άλκης ήταν μακράν η μεγαλύτερη κουτσομπόλα στις γύρω γειτονιές. Εί-χε σταθεί στην είσοδο του κτιρίου και ενημέρωνε τις φιλενάδες της.

Ακόμη κι αν ο Άλκης επιθυμούσε να παραμείνει στο μπαλκό-νι και να απολαύσει το θέατρο του παραλόγου με δωρεάν είσοδο, δε θα τον άφηνε η δίψα του. Ένιωθε ξερά τα χείλη του, το στόμα του αναζητούσε απελπισμένα λίγη δροσιά και ο οργανισμός του



έπρεπε επειγόντως να ενυδατωθεί για να μπορέσει να λειτουργή-σει. Και το σώμα του και το μυαλό του.

Και λειτούργησε.Αφού ήπιε κάμποσο νερό και έβαλε έναν καφέ να γίνεται, αφού

μπήκε στο μπάνιο να πλυθεί και εφόσον ένιωσε πια πως σιγά σι-γά επανερχόταν στους γνωστούς ρυθμούς του, άρχισε να συνειδη-τοποιεί πως ο ήχος που τον ξύπνησε δεν ήταν το μπαμ του πάγκου που κατέρρευσε στο έδαφος, αλλά ένα μπαμ που ήρθε μετά το φρενάρισμα που άκουγε στον ύπνο του. Ναι, αλλά ποιο φρενάρι-σμα; Κι αν αυτό ήταν σκηνή από κάποιον εφιάλτη που έβλεπε, πώς ήταν δυνατό να συγχρονίστηκε τόσο τέλεια με την έξω πραγ-ματικότητα και να ταίριαξε απόλυτα; Το μπαμ στον ύπνο του και το μπαμ από τις κατσαρόλες;

Τις σκέψεις του διέκοψε ο ήχος από το κινητό του. Άλλο περίερ γο και τούτο. Μα δεν το έβαλε στο αθόρυβο πριν πέσει για ύπνο;

Ήταν η υπεύθυνη προσωπικού της RaDe Hellas.– Γεια σου, Αλκιβιάδη.– Καλημέρα.– Ενοχλώ;– Όχι, πείτε μου.– Είναι κάτι που θέλουμε να κάνεις, λίγο διαφορετικό αυτή τη

φορά. Η κυρία Δαρζέντα δηλαδή το αποφάσισε.– Κι εσείς δε συμφωνείτε.– Γιατί το λες αυτό;– Τι ακριβώς, λοιπόν, πρέπει να κάνω;– Όχι, επιμένω. Πραγματικά θα ήθελα να μάθω τι σε έκανε

να υποθέσεις κάτι τέτοιο.– Δεν το υπέθεσα, είμαι σίγουρος.– Ακόμη ένας λόγος παραπάνω για να μάθω και να ικανοποιή-

σω την περιέργειά μου.



– Δεν υπάρχει λόγος. Πρώτον δεν έχει σημασία και δεύτερον... η περιέργεια σκοτώνει.

Το πίστευε αυτό που είπε. Και το εννοούσε. Στόχος του να που-λήσει πνεύμα στη διευθύντριά του για να κάνει τον σπουδαίο; Σί-γουρα όχι. Να την προκαλέσει; Μα φυσικά! Ακριβώς όπως είχε κάνει και στην πρώτη τους συνάντηση, όπως και στη δεύτερη, όπως και κάθε φορά αυτές τις τελευταίες τρεις εβδομάδες όταν βρισκόταν μαζί της. Κι αυτό, όπως φάνηκε, δεν ήταν κάτι που η κυρία Μάνου αποδοκίμαζε, απεναντίας έδειχνε να το απολαμβά-νει. Ίσως βέβαια να την ενοχλούσε το γεγονός πως της στερούσε το δικαίω μα να του επιβληθεί, όπως απαιτούσε η θέση της, ειδι-κά απέναντι σ’ ένα φρέσκο υπάλληλο όπως ο Γάντζας, όμως και πάλι, αυτό δεν ήταν που την είχε σπρώξει να τον προσλάβει;

Όχι!Αν η κυρία Μάνου ήξερε πόσο καλός ήταν ο Αλκιβιάδης Γά-

ντζας στο να ψυχολογεί τους ανθρώπους, έτσι ώστε να γνωρίζει τι σκέφτονται ανά πάσα στιγμή, δε θα του ζητούσε ποτέ να της εξη-γήσει πώς συμπέρανε πως δεν ήταν δική της η επιθυμία αυτό που επρόκειτο να του ζητήσει να κάνει. Θα ήταν το αυτονόητο. Όμως δεν ήξερε. Ούτε τώρα ούτε όταν τον κάλεσε στη δεύτερη συνέντευ-ξη.

Όταν τον κά-λε-σε. Η ίδια και όχι κάποιος από τη γραμμα-τεία, όπως του είχε πει. Από τη στιγμή που άκουσε τα πρώτα λό-για της στο τηλέφωνο, ο Άλκης ήξερε πως είχε πάρει τη θέση. Κι όταν παρουσιάστηκε στο ραντεβού για τη δεύτερη συνέντευξη, που δεν έγινε βέβαια ποτέ, κατάλαβε πως η πρόσληψή του δεν ήταν καθαρά δική της απόφαση.

Ποσώς τον ενδιέφερε αν οι σύμβουλοι της εταιρείας, όταν διά-βασαν το βιογραφικό του και τις απαντήσεις του στις ερωτήσεις που του έκανε η υπεύθυνη προσωπικού, υποστήριξαν την πρόσλη-ψή του. Αδιάφορο του ήταν επίσης αν αυτή η απόφαση πάρθηκε



από την πρόεδρο ή από τη γενική Διεύθυνση. Αυτό που τον απα-σχολούσε ήταν πως η Αρετή δεν τον είχε επιλέξει. Και μάλιστα, όταν είχε τη δυνατότητα να το κάνει και κυρίως όταν ο Άλκης κα-τάλαβε πως η παρουσία του δεν της ήταν αδιάφορη. Της άρεσε. Ο χαρακτήρας του, ο τύπος του, γενικά ως άτομο, ίσως και ως άντρας. Οι ακτίνες ανάλυσης του αστυνόμου Αλκιβιάδη Γάντζα διαπέρασαν (εύκολα πάντα) τα γερά τοιχώματα της συγκρατημέ-νης διακριτικότητας που προστάτευαν το ενδιαφέρον της για το πρόσωπό του. Με λίγα λόγια, κάποιος έσπρωξε την υπεύθυνη προ-σωπικού να τον προσλάβει χωρίς η ίδια να το εισηγηθεί ή να εκ-δηλώσει επιθυμία για κάτι τέτοιο. Κι αυτό όχι μόνο δεν την ικα-νοποίησε, αλλά τη φόβισε. Ωστόσο, ήταν εμφανές το γεγονός πως δεν επρόκειτο για καμιά ανίδεη γυναικούλα που θα ένιωθε να απειλείται από τα αισθήματα που πιθανότατα να γεννιούνταν μέ-σα της για έναν υπάλληλο στην εταιρεία, επειδή αρχικά τον γού-σταρε. Τότε;

– Σου έχω μιλήσει για τον Χορφάγκρε.– ... – Θέλουμε να συναντηθείς μαζί του.– ... – Την Πέμπτη φεύγεις για Νορβηγία.Τόσο απλά. Δεν είπε κάτι άλλο. Δεν τόλμησε να πει κάτι άλλο,

γιατί δεν άντεχε να αντιμετωπίσει άλλη μια πρόκλησή του. Όχι τώρα. Ας είχε τουλάχιστον το πλεονέκτημα να την κοιτάζει. Ας τον αποσπούσε με την εμφάνισή της. Ας τον αφόπλιζε με το πόσο γοη-τευτική μπορούσε να γίνει.

Όταν ο Άλκης αποχώρησε από τα γραφεία της RaDe Hellas με-τά την περίφημη συνέντευξη, ένιωθε περίεργα. Αφενός η ξαφνι-κή επιθυμία του να μην προσληφθεί –εξ ου και ο λόγος που αντι-



μετώπισε τόσο χαλαρά και, ολίγον τι, προκλητικά τη συνέντευξη–, αφετέρου η όλη διαδικασία αυτού του παιχνιδιού –γιατί ο Γάντζας έπαιζε και, εφόσον έπαιζε, παιχνίδι ήταν–, κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να τον ιντριγκάρουν. Του είχε λείψει αυτό. Ίσως και να το ζούσε για πρώτη φορά. Δεν ήταν σίγουρος. Θολή η σύγκριση. Για-τί μπορεί στην επαγγελματική του καριέρα να χρειάστηκε να πε-ράσει πολλές δοκιμασίες για να διακριθεί, αλλά ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να... παίξει.

Κι αν αυτό ήταν το μυστικό; Αν χρειαζόταν λίγο παιχνίδι στη νέα ζωή του για να κρατήσει μακριά την πίεση που ένιωθε;

Πέρασαν δυο τρεις μέρες και ο Άλκης άρχισε να αναρωτιέ-ται αν τελικά άρεσε στην κυρία Μάνου, κάτι που εξελισσόταν σε μια πιπεράτη αγωνία για το αν θα του τηλεφωνούσαν τελικά για τη θέση. Μήπως έπρεπε να το ξανασκεφτεί; Ακόμη και το γεγο-νός πως θα έπρεπε να βρίσκεται με άλλους και να επικοινωνεί μαζί τους θα του έδινε την ευκαιρία να απαλλαγεί από την έντα-ση που προκαλούσαν οι αναδρομές του στο παρελθόν. Δε θα ήταν πλέον απομονωμένος. Δε θα είχε το χρόνο να ανατρέξει στα παλιά. Και μάλιστα, αυτό από μόνο του καθιστούσε πολύ πιο εύ-κολη την απόφασή του (γιατί άλλο το αποφασίζω και άλλο το πράττω) να δώσει τέλος στο πριν και να επικεντρωθεί στο τώρα και στο μετά.

Στο τώρα... Δευτέρα πρωί πρωί τού τηλεφώνησε η Αρετή και του ζήτησε

να περάσει από τα γραφεία της εταιρείας. Ο Άλκης αφουγκράστηκε τη φωνή της. Έπιασε στον αέρα τις

σκέψεις της.Το παιχνίδι συνεχιζόταν!Ας έπαιζε, λοιπόν. Όπως δεν είχε παίξει ποτέ. Τι κι αν στο παι-

χνίδι του θα χρησιμοποιούσε τις δεξιότητες που απέκτησε λόγω της ιδιότητας που ήθελε τώρα να αποβάλει από τη μνήμη του;



Αυτές δεν κρύβονταν. Και σίγουρα δεν ακυρώνονταν. Ας γινόταν ξανά ένας φυσιολογικός άνθρωπος με ειδικές ικανότητες που θα μεγαλουργούσε στη νέα δουλειά του, θα προχωρούσε, θα πάλευε να κερδίσει την επιδοκιμασία των άλλων, το θαυμασμό τους!

Ας... έπαιζε!

Με το που τελείωσε τη συνομιλία με την Αρετή, το κινητό του ξα-ναχτύπησε.

Ο αριθμός (γιατί ο Γάντζας δεν καταχώριζε ποτέ και κανέναν∙ όλοι οι αριθμοί ήταν καταγεγραμμένοι στη μνήμη του) που εμ-φανίστηκε στην οθόνη έκανε την καρδιά του να χτυπήσει δυνα-τά.

Όχι! Μη με καλέσεις ακόμη. Όχι τώρα. Δεν είμαι έτοιμος. Δώσε μου λίγο χρόνο ακόμη...

Ζούσαν χωριστά εδώ και οχτώ χρόνια. Είχε να τη δει πάνω από ένα χρόνο, είχε να της μιλήσει μήνες... Αλήθεια, πόσο περιθώριο περίμενε πως θα του έδινε η Ευαγγελία; Και για ποιο λόγο;

Δεν απάντησε. Ούτε στην κλήση της ούτε στο μήνυμα που ακο-λούθησε.

«Ξέρω πως έχεις δουλειά, αλλά πρέπει να σου μιλήσω. Πάρε με».

Πρέπει να σου μιλήσω... Πρέπει... Τόσα «πρέπει» από τότε που γεννήθηκε και όλα τόσο άξια

εκτελεσμένα, ώστε ο Άλκης ένιωθε να πνίγεται.Ψέματα!Δεν είχε εκτελέσει όλα τα «πρέπει» του. Στην πραγματικότητα είχε εκτελέσει όλα τα «πρέπει» των άλ-

λων. Ποτέ τα δικά του. Ούτε αυτά που ήθελε ούτε αυτά που είχε υποχρέωση να εκτελέσει.



Και να που ένα δικό του «πρέπει» τον καλούσε τώρα κι αυτός δεν έλεγε να ανταποκριθεί. Ό,τι και να του ζητούσε η Ευαγγελία, ό,τι κι αν ήταν αυτό που «έπρεπε» να του πει και που ίσως «έπρε-πε» να κάνει, ήταν δικό του.

Δικό του;Πόσο δικό σου είναι κάτι που δεν κρατάς στα χέρια σου;Πόσο δικό σου είναι κάτι που αρνείσαι να το κρατήσεις, έστω

στην ψυχή σου;Όχι! Ήταν νωρίς. Δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Όχι

πριν μπει καλά στο δρόμο της νέας ζωής του. Τώρα μόλις ξεκίνη-σε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Πώς ζητάς από ένα μωρό που μόλις έμαθε να περπατά να τρέξει σε αγώνα δρόμου;

Η επόμενη εβδομάδα ξεκίνησε με τον Άλκη πλήρως προετοιμα-σμένο για το ταξίδι του στη Νορβηγία.

Πέρασε το υπόλοιπο του Σαββάτου και όλη την Κυριακή χω-μένος στον υπολογιστή του να μελετά. Ξανά και ξανά. Γέμισε το μυαλό του με τόσες πληροφορίες σχετικά με την καινούρια δου-λειά του σαν να εργαζόταν χρόνια στην εταιρεία. Σε δύο μόνο μέ-ρες. Συγκεκριμένα, σε τριάντα ώρες και κάτι ψιλά. Όσο για τις υπόλοιπες που περίσσεψαν, δεν ήταν σίγουρος πόσες από αυτές διέθεσε για να κοιμηθεί και πόσες για να εξαντλήσει το σώμα του με σκληρή άσκηση.

Από την πρώτη μέρα που έπιασε δουλειά, ο Άλκης ήθελε να μιλήσει για κάποιες περίεργες κινήσεις ορισμένων στο χώρο. Όμως συγκρατήθηκε. Δεν είπε τίποτα. Τη δεύτερη κιόλας μέρα, με το που μπήκε στο γενικό λογισμικό της εταιρείας, ανακάλυψε πως το πρόγραμμα, αν και κατασκευασμένο από ειδικούς, παρου-σίαζε μεγάλες ατέλειες ως προς τη λειτουργία του. Όμως και πά-λι συγκρατήθηκε και δεν είπε κουβέντα. Ήθελε οι κινήσεις του



να είναι προσεκτικές. Πέρασε τις επόμενες μέρες με συνεργάτες που τον ενημέρωσαν σχετικά με τα προϊόντα και, όταν του δόθη-κε η ευκαιρία να ετοιμάσει ένα δείγμα δουλειάς (κάτι που λογικά θα γινόταν στη δεύτερη συνέντευξή του, αλλά για κάποιο λόγο η πρόσληψή του πραγματοποιήθηκε άνευ νέας δοκιμασίας-παι χνι-διού), ο Άλκης έσπασε το πρόγραμμα, μπήκε στις απόρρητες πλη-ροφορίες και έδειξε στον κύριο Αρτεμίου μια παρουσίαση που μι-λούσε από μόνη της για το πόσο εύθραυστη ήταν η ασφάλεια των δεδομένων της εταιρείας.

Η κυρία Μάνου έγινε έξαλλη, ο υπεύθυνος πωλήσεων πάλι όχι. Τι σημασία είχε αν ο Άλκης δεν εκτέλεσε ακριβώς αυτό που

του είχαν ζητήσει να κάνει; Το αποτέλεσμα μετρούσε. Τους άνοι-ξε τα μάτια και κυρίως ήταν εμφανέστατο πως ήταν ο πλέον κα-τάλληλος για να δώσει οδηγίες για τις απαραίτητες διορθώσεις που επιβαλλόταν να γίνουν. Τι σημασία είχε αν ο Άλκης... έπαι-ξε;

Η πτήση του έφευγε Τετάρτη βράδυ. Αυτός το ζήτησε. Ήθε-λε να βρίσκεται στη Νορβηγία μία μέρα νωρίτερα, έτσι ώστε να είναι ξεκούραστος κατά τη διάρκεια της συνάντησης στις έντεκα το πρωί, χωρίς να κουβαλά την κούραση ενός ταξιδιού που θα γι-νόταν μέσα στην άγρια νύχτα. Είπαμε... Ό,τι ακριβώς θα έκανε ένας φυσιολογικός άνθρωπος και όχι ο μυστικός πράκτορας που το ξενύχτι και η κούραση δεν τον κατέβαλλαν και η εκτέλεση των καθηκόντων του μπορούσε άνετα να επιτευχθεί κάτω από τις πιο αντίξοες, μεταβαλλόμενες και ακραίες συνθήκες. Τόσο ακραίες, ώστε ένα αεροπορικό ταξίδι μέσα στη νύχτα έμοιαζε με τη συνή-θεια απόλαυσης ενός καφέ.

Ό,τι θα έκανε ένας φυσιολογικός άνθρωπος που ετοίμασε με προσοχή τη βαλίτσα του τοποθετώντας μέσα το κατάλληλο κο-στούμι, που οργάνωσε τα αρχεία στον υπολογιστή του και προε-τοιμάστηκε για το σημαντικό ραντεβού, που... δέχτηκε την προ-



σφορά της κυρίας Μάνου να τον πάει στο αεροδρόμιο. Ή, καλύ-τερα, που δέχτηκε την προσφορά της Αρετής. Γιατί πρώτα του ζή-τησε να την αποκαλεί έτσι και μετά του πρότεινε να γίνει το με-ταφορικό του μέσο.

Ο Άλκης δεν είχε ποτέ σκοπό να ξεκινήσει μια σχέση. Ούτε και τώρα που απαλλάχτηκε από τα καθήκοντά του στις Μυστικές Υπηρεσίες και κάτι τέτοιο δεν ήταν πλέον απαγορευμένο. Ήξε-ρε βέβαια πως η πιθανότητα να επιστρέψει στην οικογένειά του ως σύζυγος και πατέρας ήταν περιορισμένη για πολλούς λόγους. Άσχετα από το αν ήθελε κάποια στιγμή να είναι μέρος, όχι μόνο της ζωής των παιδιών του, αλλά και της γυναίκας του. Άσχετο από το αν αυτό θα γινόταν όταν θα κατάφερνε να ισορροπήσει λίγο τη ζωή του με τα νέα δεδομένα του. Όμως και πάλι δεν είχε σκοπό να βάλει μια νέα γυναίκα στην καθημερινότητά του. Όσο για το «πιο μετά», ήταν πολύ νωρίς να το σκεφτεί, όταν το σήμερα ήταν από μόνο του τόσο, όχι πολύπλοκο, αλλά απαιτητικό.

Όμως να που στο σήμερα μια ωραία γυναίκα, προσπαθώντας μεν με αποτυχία να συγκρατήσει το έκδηλο ενδιαφέρον της γι’ αυ-τόν, κάνοντας δε μια κίνηση που αποτελούσε την απαρχή μιας πε-ραιτέρω οικειότητας μεταξύ τους, τον έβαζε στη διαδικασία να σκεφτεί πως ένας φυσιολογικός άντρας στα σαράντα πέντε του, ωραίος και ελεύθερος(;), δεν ήταν δυνατό να μην αναζητούσε, έστω να αποδεχόταν το ενδεχόμενο να έχει μια σχέση. Φτάνει αυ-τός ο άντρας να μην ήταν ο αστυνόμος Αλκιβιάδης Γάντζας, αλ-λά απλώς ο Άλκης που δούλευε στη RaDe Hellas.

Στη διαδρομή για το αεροδρόμιο μίλησαν για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δουλειά. Η Αρετή είχε φαίνεται πειστεί πως ο νέος υπάλληλός τους θα ήταν ικανός να αντεπεξέλθει και στο θέμα των δημοσίων σχέσεων. Πως η ανταλλαγή απόψεων και στρατηγικής με τον αντιπρόσωπο των προϊόντων RaDeGold στη Νορβηγία θα ήταν άλλο ένα επίτευγμά του. Τώρα επιθυμούσε να διαπιστώσει



αν ο γοητευτικός άντρας στο διπλανό κάθισμα ήταν ικανός να αντεπεξέλθει και... σε άλλα.

Μωρέ ικανός ήταν. Έτοιμος όμως; Ίσως θα έπρεπε να την αποφύγει ξεκάθαρα. Να μη συνεχίσει αυ-

τό που εκείνη άρχιζε. Να αντικρούσει τα σήματα που έπιανε. Να... Η Αρετή πήρε είδηση πως το μπροστινό αυτοκίνητο έκοψε

απότομα ταχύτητα και στο τσακ πρόλαβε να πατήσει φρένο για να αποφύγει τη σύγκρουση μαζί του.

Να το το φρενάρισμα!

Μία μέρα μετά. Μπέργκεν Νορβηγίας

Δέκα λεπτά... Είκοσι λεπτά... Μία ώρα... Δύο ώρες... Θα ερχόταν;Η ηδονή του είχε μετατραπεί σε αφόρητη οργή. Πώς τόλμησε να του το κάνει αυτό;Με ποιο δικαίωμα έπαιξε μαζί του;Ο Άλκης, άγριο θηρίο, πηγαινοερχόταν τώρα πάνω κάτω σ’ ένα

από τα δωμάτια του ξενοδοχείου Steens Hotell και προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις του σε σειρά.

Εκείνη! Πώς είναι δυνατό να βρέθηκε εκείνη εδώ; Γιατί ήρθε να μπλέ-ξει το χθες με το σήμερα; Γιατί δεν παρέμεινε ένα τίποτα του χθες; Ένα τί-ποτα! Ένα απλό τίποτα!

Ένιωθε ακόμη τα χείλη της στο λαιμό του. Άκουγε ξανά και ξανά όσα του είχε υποσχεθεί.

Η Κορίνα όμως δεν τα είχε υποσχεθεί σε εκείνον, αλλά στον Γιώργο Παπαδόπουλο. Έτσι τον γνώρισε. Έτσι τον ήξερε.



Ήξερε;Πόσο τον ήξερε;Οι παλάμες του σφιγμένες γροθιές που ήθελαν να χτυπήσουν

ένα στόχο. Το αίμα του έβραζε. Τα σωθικά του καίγονταν από ορ-γή. Πώς τόλμησε; Γιατί έπαιξε μαζί του;

Κι όμως... Πρώτος εκείνος είχε παίξει με το σώμα και το μυαλό της ένα

μήνα πριν στην έπαυλη του Σουνίου.Σήμερα η Κορίνα έκανε ακριβώς το ίδιο μαζί του στη Νορβη-

γία.Αυτό ήταν λοιπόν;Εκδίκηση;Και ποιον εκδικήθηκε;Αν η εκδίκηση είχε στόχο της τον Γιώργο, γιατί ο Άλκης ήταν

αυτός που υπέφερε;Ποιος Γιώργος, Θεέ μου;Πότε υπήρξε πραγματικά ένας Γιώργος;Πώς μπορούσε να δώσει αξία σε ένα όνομα που το μόνο στο

οποίο τον εξυπηρετούσε όλα αυτά τα χρόνια ήταν η κάλυψη των σεξουαλικών αναγκών του;

Δεν ήταν πάντα ο Αλκιβιάδης;Χτύπησε με δύναμη το χέρι του πάνω στον τοίχο και άφησε

το αποτύπωμά του ως απλή οικονομική εκκρεμότητα που θα τα-κτοποιούσε η εταιρεία του. Ως ανακούφιση στην οργή που τον έπνιγε.

Άνοιξε τον υπολογιστή του, έκανε τις μαγικές κινήσεις του και μπήκε στο γενικό πρόγραμμα του ξενοδοχείου.

Για ποιον τον είχε εγκαταλείψει;Ποιος ήταν ο περίφημος πελάτης που την έκλεψε από τα χά-

δια του;Η οθόνη πήρε φωτιά, ο Άλκης άρχισε να ερευνά τα αρχεία και



η λογική του εντελώς θολωμένη πάλευε να ανακαλύψει αν αυτό που είχε ζήσει ήταν πραγματικότητα ή ένα...

Όνειρο;Όχι, όχι. Αυτός ποτέ δεν έκανε όνειρα. Δεν είχε ποτέ όνειρα

της μέρας. Κι όμως... Ένιωσε το κορμί του να πάλλεται στη σκέψη αυτού που δεν

ήταν σίγουρος αν είχε ζήσει ή αν είχε ονειρευτεί. Αμφιβολίες!Τυλιγμένες σ’ αυτό που εκείνη αποκάλεσε «σύμπτωση»!Έπρεπε να ετοιμαστεί για τη βραδινή πτήση του. Ο χρόνος

του να ανακαλύψει ποιος ήταν ο πελάτης της, ποιος ήταν στ’ αλή-θεια ο ίδιος, πόσο ήθελε να την κάνει ξανά δική του, ποιο ήταν αλήθεια και ποιο ψευδαίσθηση, είχε πια τελειώσει.

Κατεβαίνοντας στο λόμπι με το ασανσέρ, μύρισε ξανά το άρω-μα γαρδένιας.

«Ξανά»;Αμφιβολίες!Τα χέρια του ξεκούμπωσαν ξανά το παντελόνι της.«Ξανά»;Αμφιβολίες!Βγήκε στο δρόμο για ταξί και αντίκρισε ξανά μπροστά του την

απουσία έκπληξης στα μάτια της μόλις τον είδε να την πλησιά-ζει.

«Ξανά»;Αμφιβολίες!Άκουσε ξανά να τον αποκαλεί «πελάτη» της. Να του φοράει τη

μάσκα του Γιώργου Παπαδόπουλου, την οποία εκείνος είχε αφή-σει στο παρελθόν. Να τον μεταμορφώνει σε κάποιον που δεν υπήρχε πια. Να τον σπρώχνει με το βλέμμα της και την ακατα-μάχητη γοητεία της σε ένα παιχνίδι που ο ίδιος δεν είχε διαλέξει



και στο οποίο όμως ήθελε τόσο πολύ να λάβει μέρος. Κι αφού του έδωσε τις οδηγίες, αφού τον άφησε να κάνει την πρώτη του κίνη-ση, γιατί δεν του επέτρεψε να συνεχίσει; Γιατί εκείνη δε συνέ χισε; Γιατί η Κορίνα τερμάτισε το παιχνίδι που ονόμασε «σύμπτωση» πριν από το τέλος του;

Ίσως γιατί η Κορίνα δεν υπήρξε ποτέ ύστερα από εκείνο το βράδυ στο Σούνιο.

Ίσως γιατί ο Αλκιβιάδης Γάντζας είχε ένα τραυματισμένο υπο-συνείδητο απ’ όπου αναδύονταν εικόνες που δεν υπήρξαν ποτέ.

Μια μπουκάλα γεμάτη νερό... Μια αλλαγή στο προφίλ του κινητού σε αθόρυβο... Ένα φρενάρισμα με αμφίβολης προέλευσης σύγκρουση... Μια πόρνη πολυτελείας που τον εγκατέλειψε για άλλον πελά-

τη της έπειτα από μια τυχαία συνάντησή τους. Έπειτα από μια σύμπτωση.

Όμως έτσι ήταν;


Δεν υπάρχει ποτέ δεύτερη σύμπτωση

ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΔΩΔΕΚΑ έπρεπε να ολοκληρώσει την έκθεση και να την παραδώσει στην Αρετή. Απλούστατο, αν κατάφερνε επιτέλους να συγκεντρωθεί σ’ αυτά που έδειχνε η οθόνη του υπολογιστή του. Αν κατάφερνε να ξεφύγει απ’ όλα όσα διαδραματίστηκαν την προη γούμενη μέρα.

Χαμογέλασε. Μα η έκθεση, εκτός από τις λεπτομέρειες της κρουαζιέρας, συμπεριλάμβανε και την αναφορά για τη χθεσινή συνάντησή του με τον Άραβα στην Κύπρο. Κι αυτό μέρος της προη γούμενης μέρας ήταν.

Ο Άλκης όμως δε σκεφτόταν τις επαγγελματικές κινήσεις που είχαν προηγηθεί. Το μυαλό του έτρεχε σε όσα ακολούθησαν με-τά την εκπλήρωση των επαγγελματικών υποχρεώσεών του.

Σωστά υπολόγισε πως έπρεπε να είχε τελειώσει την επίσημη αναφορά από χθες. Έμεινε που έμεινε άγρυπνος, θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί. Έλα όμως που το σώμα του, ακόμη μουδια-σμένο από εκείνη, δεν του άφησε κανένα περιθώριο;

Έπνιξε τη δίψα του για έντονες αναπαραστάσεις στο ουί-σκι.

Ζωγράφισε τις εικόνες του αχαλίνωτου έρωτα που έζησαν στους καπνούς των τσιγάρων που κάπνισε.

Τα ολιγόλεπτα όνειρα που τον επισκέπτονταν, όταν έκλεινε για λίγο τα μάτια του, έφερναν μυρωδιές από το κορμί της, τον έκα-ναν να ξυπνά (αλήθεια, ονόμαζες ύπνο τις εκούσιες παραισθήσεις



που κρατούσαν στάσιμο το χρόνο πλάι τους;), να ανοίγει τα μά-τια και να απλώνει τα χέρια για να την αγγίξει.

Και να που ο Άλκης βρέθηκε στο γραφείο του ακολουθώντας σπασμωδικά τις απαραίτητες κινήσεις του σήμερα: ντους, ντύσι-μο, οδήγηση, πολλές ματιές στο ρολόι του για να μην προσέλθει στην εργασία του πριν από τις εννέα το πρωί, σαφής οδηγία που δόθηκε με αυστηρότητα κι ας μην εξηγήθηκε ποτέ, άνοιγμα υπο-λογιστή, αρχειοθέτηση ντοκουμέντων, άνοιγμα αρχείου, πληκτρο-λόγηση της αναφοράς που δεν έλεγε να ολοκληρωθεί, γιατί το μυαλό του αρνιόταν πεισματικά να επικεντρωθεί στο απαιτούμε-νο και παρασυρόταν πρόθυμα από το ξύπνημα της κατακερματι-σμένης λογικής που εμφανίστηκε άγρια και ζητούσε εξηγήσεις...

Δεν υπήρχε ποτέ δεύτερη σύμπτωση. Αυτό στο δικό του λεξι-λόγιο και στον κόσμο του ήταν καταγεγραμμένο ως η πρώτη υπο-ψία.

Ποιον κόσμο όμως;Ο κόσμος του είχε αλλάξει. Δεν ήταν πια ο μυστικός πράκτο-

ρας, αλλά ένας υπάλληλος της εταιρείας RaDe Hellas. Υποψία για ποιο πράγμα;Ήταν τόσοι άνθρωποι αναμεμειγμένοι στην πορεία που έπαιρ-

νε η νέα ζωή του, τόσα τα στοιχεία και, κυρίως, όλα αυθεντικά, ώστε...

Αλήθεια, ήθελε να ζαλίσει ξανά τις σκέψεις του με τέτοιες ανα-λύσεις; Και μάλιστα όταν αυτές οι σκέψεις κατέφθαναν με ταχύ-τητα φωτός και σκόρπιζαν εικόνες και γνωστές δι-α-δι-κα-σί-ες που θύμιζαν, εντελώς όμως, την προηγούμενη ιδιότητά του; Υπο-ψία, σκευωρία, ενοχοποιητικά στοιχεία, κομματάκια του παζλ που έπρεπε να ενωθούν.

Όχι.Δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Στο κάτω κάτω, κανείς δεν τον

πλήρωνε για να το κάνει. Κανείς δεν του είχε δώσει τέτοια διατα-



γή. Αντίθετα, είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως θα προσπαθούσε σκληρά να αφήσει πίσω του ό,τι είχε σχέση με τον τρόπο που λει-τουργούσε ως μυστικός πράκτορας και να αφεθεί πια ελεύθερος να ζήσει τη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Δεν είχε καμιά εξουσιο-δότηση να βρει την άκρη του νήματος. Αν υπήρχε νήμα δηλαδή. Δεν ήταν υπεύθυνος για κανενός την προστασία. Κι όσο για τη δι-κή του προστασία, ο Άλκης διαπίστωσε πως, αν σύντομα δεν έβα-ζε όρια στο πώς θα διαχειριζόταν τις σκέψεις του, ο μόνος υπαί τιος για το ότι η ζωή του κινδύνευε θα ήταν ο ίδιος του ο εαυτός.

Αχ, ας ερχόταν η κοινή λογική, προσκεκλημένη επισκέπτρια, να τιθασεύσει τις σκέψεις του και να τον βοηθήσει να προχωρή-σει στη δουλειά του.

Αυτή που προσκάλεσε δεν εμφανίστηκε ποτέ. Αντίθετα, η ονει-ρική και ταξιδιάρικη φαντασία ήρθε τυλιγμένη με όλες τις ρεαλι-στικές παραστάσεις της και τον παρέσυρε άλλη μια φορά στο χο-ρό των γλυκών αναμνήσεων.

– Άλλη μια σύμπτωση, λοιπόν;Η φωνή της έκρυβε μια περίεργη ζεστασιά, την οποία ο Άλ-

κης δεν μπόρεσε να αποκωδικοποιήσει. Ίσως γιατί είχε κρύψει πολύ καλά τον αστυνόμο Αλκιβιάδη Γάντζα μέσα του, ίσως γιατί εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο ξενοδοχείο St Raphael της Λεμε-σού ως ένας συνεργάτης της εταιρείας RaDe Hellas, ίσως όμως... γιατί με το που την αντίκρισε σε ένα από τα καθιστικά του λόμπι, μεταμορφώθηκε ξανά και αυτόματα στον επιχειρηματία Γιώργο Παπαδόπουλο.

Ποια είναι; Γιατί βρέθηκε πάλι στο δρόμο σου;Το γεγονός πως η φωνή που άκουγε μέσα του μιλούσε σε δεύ-

τερο πρόσωπο ήταν τρανταχτό σημάδι πως ο προηγούμενος εαυ-τός του δεν είχε πια τα ηνία, όμως ήταν ακόμη παρών.



Ο Άλκης ταράχτηκε. Ο Γιώργος τής χαμογέλασε.Ο Άλκης πάλευε να βγει στην επιφάνεια. Ο Γιώργος ένιωσε το

κορμί του να σπαρταρά, αναζητούσε την ολοκλήρωση που του στέρησε εκείνη στην προηγούμενη συνάντησή τους.

Ο Άλκης... βυθιζόταν στην ανάγκη του Γιώργου να την κάνει ξανά δική του.

Ο Άλκης... δεν υπήρχε πια.Όπως κανείς δεν υπήρχε για να ερευνήσει την εξαφάνιση του

Αλκιβιάδη Γάντζα. Του πράκτορα; Του υπαλλήλου της RaDe Hellas; Τι σημασία είχε ποιου;

Μια ανεξερεύνητη εξαφάνιση. Εθελοντική, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, μέρος της νέας πορείας, επιτακτική και αναπόφευκτη αντίδραση που προκάλεσε η ερωτική αύρα της, τι σημασία είχε το γιατί;

Ένιωσε να τη θέλει κολασμένα.Τα μάτια του χώθηκαν στα δικά της και το μόνο που μπορού-

σε να σκεφτεί πια ήταν «εδώ και τώρα».Χαμένες προσωπικότητες.Διαλυμένες σκέψεις.Ανύπαρκτες αναλύσεις.Μονάχα ένα κορμί που σκίρτησε μπροστά στο αναπάντεχο και

μια ψυχή που ζήτησε να γλυκαθεί από την έκπληξη της... δεύτε-ρης σύμπτωσης.

Κανείς δεν υπήρχε για να την ονομάσει υποψία.Κανείς για να την αμφισβητήσει.Όχι εκείνη τη στιγμή.Όχι όσο η ματιά της ήταν βυθισμένη στη δική του.Όχι όσο το βλέμμα του γλιστρούσε στη φιγούρα της κι αντί-

κριζε το στήθος της να προβάλλει τόσο υποτακτικά και άτακτα ταυτόχρονα μέσα από τις βαθιές ανάσες της, σημάδι και της δι-κής της ταραχής. Όχι όσο αντίκριζε τα χέρια της με εκείνα τα λε-



πτά δάχτυλα που ήξεραν ακριβώς πώς να τον αγγίξουν για να ση-μαδέψουν την ηδονή του. Όχι όσο αντίκριζε τις κατάλευκες γά-μπες της να προβάλλουν δειλά και σταυρωτά κάτω από τη μαύρη φούστα της.

Ο Γιώργος την πλησίασε και πήρε την τσάντα που είχε δίπλα της. Η Κορίνα πήγε να πει κάτι, αλλά εκείνος τη σταμάτησε ακρι-βώς με τον ίδιο τρόπο που τον είχε σταματήσει την προηγούμενη φορά, στο ταξίδι του στη Νορβηγία. Ακούμπησε το δάχτυλό του στο στόμα της, η αφή με τα χείλη της μια φωτιά που έκαψε το κορμί του, και είπε με το δικό του τρόπο την καλησπέρα του.

– Πρέπει να ξέρεις πως εγώ στ’ αλήθεια δεν αφήνω ποτέ εκ-κρεμότητες.

Ο Γιώργος έψαξε το κινητό της και το απενεργοποίησε. Αστρα-πιαία. Χωρίς να ψαχουλέψει, χωρίς να αφήσει κανένα άστοχο δευ-τερόλεπτο να τον καθυστερήσει απ’ όλα αυτά που τους περίμεναν.

Άπλωσε το χέρι του και ζήτησε το δικό της.Η Κορίνα το έδωσε κι ο Γιώργος την τράβηξε στην αγκαλιά

του. Έχωσε το πρόσωπό του στο λαιμό της, παραμέρισε απαλά τα μαλλιά που έπεφταν στον ώμο της και άφησε την ανάσα του να ψιθυρίσει ειλικρινά όσα πρόσταζε το είναι του.

– Σε θέλω!

Η ώρα είχε πάει δέκα και μισή και ο Άλκης συμπλήρωνε στην αναφορά τις ερωτήσεις που τέθηκαν από τον απεσταλμένο του Υπουργείου Ναυτιλίας της Ελλάδας, ανεπίσημα προσκεκλημένο και επίσημα φιλοξενούμενο της εταιρείας, μετά την παρουσίασή του στην Κρήτη.

Το χέρι του τυλιγμένο στη μέση της, το χέρι του να κυλά πάνω στη μαύ-ρη φούστα της και να κολλά το σώμα της πάνω στο δικό του.

Ο Ρώσος επενδυτής, απεσταλμένος του Βρετανού ιδιοκτήτη



της θαλαμηγού, ήταν πραγματικό τσακάλι. Όσο το πολυτελέστα-το κότερο έσχιζε τα νερά της Μεσογείου, δε σήκωσε κεφάλι από τις τεχνικές προδιαγραφές του δοκιμαστικού προϊόντος. Ο Άλκης υπογράμμιζε στην αναφορά πως ο Ρώσος είχε παράλληλα τηλε-φωνική επικοινωνία με Ινδία.

Αιώνιο το φιλί τους όσο ανέβαιναν στο δωμάτιο. Υγρή λάβρα, φλεγόμε-νη καταιγίδα, όλες οι αντιθέσεις της ηδονής ενωμένες με στόματα που δι-ψούσαν για ολοκλήρωση.

Ο Άραβας ή ηλίθιος ήταν ή έπαιζε εξαιρετικά το ρόλο του άσχετου και τυχαίου επιχειρηματία. Ο Άλκης διάλεξε και έθεσε ως γνώμη του τη δεύτερη πιθανότητα. Μπορεί να μην είχε πείρα από επιχειρηματικές συναντήσεις, αλλά ήξερε πολύ καλά να σκια-γραφεί χαρακτήρες και να αναλύει αντιδράσεις, ακόμη και ένα ανασήκωμα του φρυδιού σε ανύποπτο χρόνο. Και μπορεί η Αρε-τή να του τόνισε πως αυτή η συνάντηση ήταν καθαρά ένα «πρό-χειρο» ραντεβού ανταλλαγής πληροφοριών, γι’ αυτό άλλωστε δε βρισκόταν κάποιο ανώτερο στέλεχος στη θέση του, ωστόσο ο Γά-ντζας ήταν σίγουρος πως πέτυχε πολύ περισσότερα από τις προσ-δοκίες του εργοδότη του. Ακόμη και το...

Άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και την παρέσυρε μέσα μαζί του κλεί-νοντας έξω τον υπόλοιπο κόσμο.

Ναι. Ήταν αυτοί οι δύο και όλοι οι άλλοι ο υπόλοιπος κόσμος. Πόσο μαγευτική ήταν από μόνη της αυτή η κατάθεση εικόνας. Τόσο υπέροχη, τόσο έντονη, ώστε ήταν αδύνατο για τον Άλκη να συνεχίσει να πληκτρολογεί την αναφορά του. Πέρα από τους δυο τους, ο υπόλοιπος κόσμος. Ένας αδιάφορος, υπόλοιπος κόσμος.

Του ήταν αδύνατο να συνεχίσει.Επισκέφτηκε τις αντρικές τουαλέτες και έριξε άφθονο κρύο

νερό στο πρόσωπό του.Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη.Ξαφνικά είδε στα μάτια του τα μάτια του μεγάλου γιου του. Εί-



δε στο μέτωπό του τα οικεία φιλιά της Ευαγγελίας. Είδε στα μά-γουλά του το μήλο που σχηματιζόταν όταν γελούσε ο μικρότερος γιος του. Κι ας μην είχε εκείνος κουνήσει τα χείλη του, κι ας μην είχε χαρίσει ούτε υποψία χαμόγελου στον καθρεφτισμένο εαυτό του. Πώς απαρνιόταν τόσο εύκολα αυτές τις εικόνες που, μάρτυς του ο Θεός, ήταν ό,τι πολυτιμότερο φύλαξε στην ψυχή του για να κρατηθεί και να συνεχίσει τώρα που είχε αποφασίσει να εγκατα-λείψει τα σκοτάδια του;

Ίσως γιατί τα σκοτάδια του ήταν ακόμη εκεί. Δεν είχαν φύγει. Και δεν μπορούσε, δεν είχε το δικαίωμα να ρίξει ούτε σκιά από αυτά στο φως των δικών του ανθρώπων.

Δικών του;Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη.Έγινε ξανά ο Γιώργος Παπαδόπουλος.Ο δικός της Γιώργος.Αυτός που δεν είχε κανένα λόγο να φοβηθεί μη λερώσει με τις

σκιές του το φως που του χάριζε το φυλακισμένο πάθος της. Ναι, δεν είχε κανένα λόγο να φοβηθεί μαζί της.Γιατί το φόβο που ήταν μαζεμένος μέσα του τον έκανε τρομα-

κτική ηδονή και τον επέβαλε στο μυαλό και στο κορμί της εκείνο το βράδυ στο Σούνιο. Πριν τη γνωρίσει. Πριν καταλάβει πως δε θα ήταν απλά η τυχαία επιλεγμένη πρωταγωνίστρια που θα συμ-μετείχε ακούσια στην κάθαρση του τέλους, αλλά η γυναίκα που στοίχειωνε την είσοδό του στη νέα ζωή του.

Με δύο απρόσμενες συμπτώσεις... Με μια ερωτική αύρα που του έδινε το δικαίωμα να ονειρευ-

τεί με τα μάτια ανοιχτά και να νιώσει επιτέλους πως είχε το δικαίω-μα να γίνει κάποιος άλλος. Ένας άλλος που δεν πονούσε, που δε θα είχε κανένα λόγο να πλύνει πληγές, καμιά ανάγκη να αλλάξει αυτό που ζούσε. Ένας άλλος που θα εκτιμούσε το καλό που είχε στα χέρια του και δε θα το σκότωνε γυρεύοντας το καλύτερο...



Με μια άγνωστης αιτίας απόγνωση στα μάτια της που δεν κα-τάφερε ποτέ της να κρύψει.

Ναι, θα ήταν ο Γιώργος της, αυτός που δεν είχε κανένα λόγο να φοβηθεί μη λερώσει με τις σκιές του το φως που του χάριζε το φυλακισμένο πάθος της.

Το φυλακισμένο πάθος της.Αυτό που το προηγούμενο βράδυ επισκέφτηκε αφοπλίζοντας

κάθε φρουρό των «μη», δικών του και σίγουρα δικών της, και έφτασε στην κορύφωση μέσα από ένα συγκλονιστικό ταξίδι που τώρα έκανε την ίδια διαδρομή μέσα από το γαλάζιο βλέμμα του στο καθρεφτισμένο είδωλό του.

Η ορμή που έβγαινε από τα σώματά τους, η πυξίδα για το δρό-μο που θα ακολουθούσαν. Πώς πας κόντρα στην ηδονή, πώς ανα-κόπτεις τον ερεθισμό και υποτάσσεις την αχαλίνωτη επιθυμία σου σε μια ελεγχόμενη πρωτοβουλία;

Κι όμως... Ο Γιώργος την έσπρωξε απαλά από κοντά του, μια ανάσα μα-

κριά, και απέμεινε να την κοιτάζει.Εκείνη σπάραζε. Το σώμα της έτρεμε, τα μάτια της πρόδιδαν

πως ένα λάθος βήμα του και θα έφευγε, αυτή τη φορά για πάντα.Έρωτας χωρίς ρίσκο, δίχως παιχνίδια του μυαλού, δε θα μπο-

ρούσε να έχει την κορύφωση που αναζητούσε η ένωσή τους. Ο Γιώργος ήταν σίγουρος γι’ αυτό. Δε θα μπορούσε να ήταν

αλλιώς μαζί της. Όχι μ’ αυτή τη γυναίκα.Άπλωσε τα χέρια του και άρχισε να ξεκουμπώνει αργά αργά

το μάλλινο ζακετάκι της. Το άνοιξε και απέμεινε να κοιτάζει το στήθος της κάτω από τη μακό κοντομάνικη μπλούζα της. Το έβγα-λε όσο πιο απαλά μπορούσε αφήνοντας τα χέρια του να ταξιδέ-ψουν στα δικά της, τόσο όσο για να αισθανθεί το μεταξένιο δέρ-μα της. Οι θύμησες τον τρέλαναν ακόμη περισσότερο. Αυτό που θα είχε σε λίγο δικό του.



Πέρασε τα χέρια του κάτω από την μπλούζα της, έλυσε το στη-θόδεσμό της και τον αφαίρεσε με απίστευτη δεξιοτεχνία. Το στή-θος της έδειχνε έντονα πια τον ερεθισμό της, αναζητούσε τα χέ-ρια που θα το άγγιζαν και πάλευε να ανακαλύψει γιατί το κρατού-σαν ακόμη φυλακισμένο κάτω από το περιττό ρούχο.

Ο φυλακισμένος πόθος της... Ο Γιώργος ένιωθε την ίδια αγωνία μ’ αυτήν, όμως δε θα λοξο-

δρομούσε από την πορεία που ήθελε να ακολουθήσει. Αργά και σταθερά, κάθε στιγμή πολύτιμη, κάθε δευτερόλεπτο λαχτάρας, αναγκαίο για να απολαύσει όλη τη διαδρομή.

Έσκυψε και τη φίλησε με πάθος. Υγρές ανταλλαγές δίψας για έρωτα, ταυτόχρονες διεισδύσεις σε ένα κοινό βυθό μυστηρίου.

Με το πίσω μέρος της παλάμης του ακούμπησε το στήθος της και έπαιξε με τις αισθήσεις της.

Φλόγες!Φωτιές!Αφόρητη η αναμονή!Η Κορίνα παράλυτη πια παραδόθηκε στις κινήσεις του. Είχε

έντονη την αυτοπεποίθηση στο βλέμμα της όταν τον συνάντησε. Ο Άλκης είχε προλάβει να παραδώσει στον Γιώργο το χάρτη της επιθυμίας της για κυριαρχία στο παιχνίδι τους. Όμως τώρα πια η ερωμένη του είχε παραδοθεί.

Έκλεισε τα μάτια και τον άφησε να παίξει το ρόλο που ήθελε. Ακριβώς όπως τότε, όπως την πρώτη τους φορά.

Μόνο που τώρα αυτός ο άγνωστος δεν έδινε τις διαταγές, αλ-λά τις εκτελούσε.

Μόνο που τώρα αυτός ο άγνωστος δεν ήταν πια τόσο άγνω-στος, γιατί αν και το μυαλό της τον αγνοούσε, το κορμί της τον γνώριζε.

Διαπιστώσεις που ο Γιώργος έκανε μεθυσμένος καθώς γονάτι-ζε πλάι της και έχωνε το κεφάλι του στην κοιλιά της.



Τη μύρισε. Ξανά και ξανά. Σήκωσε την μπλούζα της και έτρι-ψε το πρόσωπό του γύρω από τον αφαλό της.

Τα χέρια της μπλέχτηκαν στα μαλλιά του και ο πρώτος ανα-στεναγμός την έκανε να τα τραβήξει με βία.

Τελευταία διαπίστωση του εραστή της ότι η αναμονή της δεν είχε άλλες αντοχές.

Καμιά άλλη σκέψη. Καμιά άλλη διαπίστωση.Ασυγκράτητο πάθος!Τα σώματά τους κυλίστηκαν στα λευκά σεντόνια και τα ρούχα

πετάχτηκαν αδέξια στο πάτωμα.Δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλες ερωτικές κινήσεις. Μπήκε μέσα της αργά και, πριν αρχίσει το ταξίδι της ερωτι-

κής συνεύρεσης, έμεινε για λίγο εκεί, την κοίταξε στα μάτια και τη φίλησε στο πάνω μέρος των χειλιών με ένα μαγευτικό τρόπο. Ρούφηξε όλη την ατίθαση, αλλά παραδομένη ταυτόχρονα, προ-σμονή της κι ύστερα την παρέσυρε στον πιο ερωτικό αγώνα αντο-χής που θα μπορούσαν να έχουν.

Η κορύφωση κραυγαλέα. Ο πόθος τους απαγκιστρωμένος πια από τα δεσμά που υπήρχαν στον καθένα ξεχωριστά, αχόρταγος, δεν τους άφησε να ησυχάσουν.

Το κεφάλι της στο στήθος του, λίγες στιγμές ανάπαυλας, όσο για να καταλαγιάσουν οι παλμοί τους.

Χωρίς λόγια. Χωρίς λέξεις να συνοδεύουν τη μαγεία των κινή-σεων.

Κι έπειτα ο ίδιος αγώνας. Με εμπόδια που είχαν σταθμούς ση-μεία των κορμιών τους. Τον γεύτηκε, τη γεύτηκε. Τον σημάδεψε, τη σημάδεψε.

Η θάλασσα, άγρια να προβάλλει από το μπαλκόνι τους, η μα-γευτική θέα με τα φωτάκια από τη μαρίνα ζητούσαν να γίνουν μάρτυρες της ένωσής τους.

Πόσο απεγκλωβισμένοι ήταν πια;



Πόσο τυφλοί μπροστά στον υπόλοιπο, αδιάφορο κόσμο που υπήρχε έξω από τους δυο τους;

Εκείνος καθισμένος στην καρέκλα της βεράντας κι εκείνη πά-νω του με γυρισμένη την πλάτη σε όλους και σε όλα. Ο Γιώργος το έβλεπε καθαρά. Η Κορίνα δεν ήταν εκεί κι όμως ήταν μαζί του. Ήταν χαμένη κι όμως ήταν παντού. Τα νύχια της καρφώθηκαν στην πλάτη του ζητώντας του να μην την αφήσει να του φύγει. Κι όμως δεν ήταν εκεί. Τον είχε πάρει μαζί της σε ένα σύννεφο της νύχτας που ταξίδευε μακριά και αποχαιρετούσε τα πάντα.

Η πτήση του για Αθήνα έφευγε στις πέντε το πρωί.Ο Γιώργος είχε περιθώριο λίγες ώρες ακόμη για να τη χαρεί.Ο Άλκης όμως είχε αργήσει. Είχε αργήσει, θαρρείς, μια ολό-

κληρη ζωή... Δεν ήταν σίγουρος ποιος απ’ τους δύο τη φίλησε στο μέτωπο

καθώς εκείνη αγγελικά έκλεισε τα μάτια κι αφέθηκε σε ένα γλυ-κό ύπνο. Δεν ήταν σίγουρος ποιος απέφυγε να την αποχαιρετίσει και να της πει ίσως πόσο πολύ όμορφη ήταν. Πόσο ονειρικό ήταν αυτό που είχαν ζήσει.

Το μόνο σίγουρο ήταν πως, όταν εκείνη θα ξυπνούσε, θα είχε την ευκαιρία να μάθει το πραγματικό του όνομα.

Άραγε θα το έκανε; Θα ρωτούσε στη ρεσεψιόν ποιος ήταν ο κύριος που την εγκατέλειψε; Αυτός που πρώτα την κέρασε το πιο γλυκό κρασί του έρωτα;

Κι αν η Κορίνα το μάθαινε, ποιο από τα δύο ονόματα θα απο-φάσιζε να κρατήσει για ενθύμιο;

Τον άγνωστο Γάντζα, που δεν ήξερε να κάνει όνειρα, ή τον άγνωστο Παπαδόπουλο, που πρώτο και μοναδικό του όνειρο ήταν τώρα πια μόνο εκείνη;


Αρετή

ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ πέρασαν σχετικά ήρεμα.Ο Άλκης είχε προσηλωθεί στη νέα δουλειά του με όρεξη και

πάθος, τόσο ώστε να μην αφήνει περιθώρια στο μυαλό του να ασχοληθεί με την προσαρμογή του, αλλά το θέμα αυτό να είναι εντελώς πρακτικό. Το νερό είχε μπει για τα καλά στο αυλάκι και όλα έδειχναν πως ο χρόνος θα κυλούσε ήρεμα.

Μετά τον πρόσφατο διάλογο με τον εαυτό του μπροστά από τον καθρέφτη, ζύγισε τα νέα δεδομένα του, συνειδητοποίησε πως δεν είχε άλλες αντοχές να φιλοξενεί τα φαντάσματα της ζω-ής του, ούτε τα παλιά ούτε τα καινούρια, όπως επίσης ότι δε θα βοηθούσε καθόλου το να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλα-πλές προσωπικότητες που δημιουργούσαν οι εξελίξεις, η επα-φή του με τους ανθρώπους του νέου κόσμου του, η προσπάθειά του να διαχωρίσει τις ικανότητες που είχε, οι... διάφορες συ-μπτώσεις!

Αλκιβιάδης Γάντζας του πριν (με οποιαδήποτε under cover ταυτότητα), Αλκιβιάδης Γάντζας του σήμερα, απλός Άλκης χωρίς στοιχεία του Αλκιβιάδη, Γιώργος Παπαδόπουλος, συναίσθημα Γιώργου με λογική Αλκιβιάδη, Άλκης με αναμνήσεις Γιώργου κι ένα σωρό άλλοι συνδυασμοί τον είχαν εξαντλήσει. Φτάνει πια! Θα ήταν αυτός που ήταν από πάντα. Ένας άνθρωπος που έζησε κά-νοντας τις εκάστοτε επιλογές του. Δικές του ή όχι δεν είχε σημα-σία τώρα πια. Δεν ήταν δικαστήριο η ζωή για να καταθέσει την



απολογία του και να ζητήσει δικαίωση, αλλά η ζωή ήταν από μό-νη της το αποτέλεσμα, η συνέπεια, η... ζωή!

Η ζωή!Και πόσο γλυκιά που μπορούσε να γίνει με απλά πράγματα!

Που δε συνοδεύονταν από ανεξέλεγκτους λογισμούς αλλά μόνο από το πάθος της στιγμής. Απλά πράγματα, όπως το να απολαμ-βάνεις τη συντροφιά μιας ωραίας γυναίκας κατά τη διάρκεια ενός εξαίσιου δείπνου.

Ένα καλοψημένο φιλέτο, λίγο παλιό, κόκκινο κρασί, μια σος από μουστάρδα που κάνει όλη τη διαφορά στη γεύση και δίνει μια ξεχωριστή ικανοποίηση στο στόμα σου, λίγο πριν νιώσεις την ικανοποίηση στο στομάχι. Κι ο Άλκης αναρωτιόταν αν, για να ικα-νοποιήσει τα μικρά τσιμπηματάκια που ένιωθε στο στομάχι του, έπρεπε με τον ίδιο τρόπο να αισθανθεί στο στόμα του τη γεύση των χειλιών της.

Ήξερε πως δεν ήταν συνετό να ξεκινήσει μια περιπέτεια, έστω εφήμερη, με μια γυναίκα από τον ίδιο χώρο δουλειάς, πόσω μάλ-λον όταν αυτή ήταν η ανώτερή του. Όμως η Αρετή έδειχνε τόσο άνετη, τόσο καλόβολα προσιτή, τόσο πρόθυμη να ενδώσει χαλα-ρά στη χημεία που ήταν φανερό πως υπήρχε μεταξύ τους, τόσο... εύκολη. Κι αυτό ο Άλκης δεν το σκέφτηκε με υποτιμητικό τρόπο, οι σκέψεις του δε συνοδεύονταν από την αρνητική έννοια που έχουν κατά νου οι περισσότεροι όταν χρησιμοποιούν αυτή τη λέ-ξη για μια γυναίκα, αλλά καλοπροαίρετα. Μάλιστα, το συγκεκρι-μένο χαρακτηρισμό τον αντιμετώπισε και σαν σπουδαίο προτέ-ρημα. Ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν αυτή την περίοδο. Μια πα-ρέα εύκολη, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, χωρίς την ανάγκη να προσποιείται για οτιδήποτε για να την ικανοποιήσει και ταυτό-χρονα ακίνδυνη, γενικά, για την πορεία που ακολουθούσε.

Είχε μάθει γι’ αυτήν. Από πάντα ελεύθερο πουλί, χωρίς μακρο-χρόνιες σχέσεις στο ενεργητικό της, με έντονη κοινωνική ζωή.



Πριν από την πρόσληψή της στη RaDe Hellas, σχετικά πρόσφα-τα, δούλευε σε μια άλλη εταιρεία, στην οποία είχε σημειώσει με-γάλη επιτυχία στο πόστο της. Ασαφείς λόγοι για την αποδέσμευ-σή της, σαφέστατη όμως η συστατική επιστολή που επισήμαινε το αξιόλογο και δημιουργικό έργο της και δεν άφηνε αιωρούμε-νες αμφισβητήσεις για το αν η κυρία Μάνου βρισκόταν σήμερα σ’ αυτή τη θέση επειδή το άξιζε ή λόγω της φιλίας που όλοι γνώ-ριζαν πως διατηρούσε με τη διευθύντρια της εταιρείας. Άλλωστε ήταν φανερές οι ικανότητές της και η σπίθα που είχε για τη δου-λειά. Μια μικρή έρευνα, λοιπόν, για το παρελθόν της συν οι συ-νάδελφοί του που συμπλήρωσαν άθελά τους τη συνολική εικόνα. Ο Άλκης δεν είχε ρωτήσει ακριβώς, αλλά στο λίγο διάστημα που εργαζόταν στα γραφεία της RaDe Hellas κατάφερε με τους γνω-στούς, δικούς του πάντα τρόπους να αποκωδικοποιήσει λόγια, συ-νήθειες, κινήσεις και αντιδράσεις που σκιαγραφούσαν το χαρα-κτήρα της υπεύθυνης προσωπικού.

Η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, για παράδειγμα, δεν έχανε ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τις πολύτιμες γνώσεις της Αρετής για τον κοσμικό κύκλο. Πού έχανες πού έβρισκες την Έφη, πίσω από την Αρετή να τη ρωτά για κάποιον επώνυμο ή να ζητά τη γνώμη της για διάφορες εκδηλώσεις που είχε στο μυαλό της να διοργα-νώσει ή να στείλει κάποιον εκπρόσωπο από την εταιρεία για να παρευρεθεί, την ίδια μάλιστα στιγμή που στα μάτια της καθρε-φτιζόταν μια, προφανώς αποτυχώς, συγκαλυμμένη αντιπάθεια, γιατί κάτι τέτοιες ήταν που έκλεβαν τους άντρες των σοβαρών γυ-ναικών.

Ο Νικήτας, εκτός από τον έλεγχο των ισολογισμών της εται-ρείας, δεν έχανε ευκαιρία να... «ελέγξει» αν η Αρετή φορούσε στρινγκ ή κανονικό βρακί, κάτι που έκανε τη Μαρίνα από το λο-γιστήριο να ζηλεύει αφόρητα, καθώς έτρωγε για δεκατιανό ένα μήλο και αναρωτιόταν πώς ήταν δυνατό να μη φεύγουν τα ρημά-



δια τα κιλά από το σώμα της. Όσο για την Ελένη από τη γραμ-ματεία, αυτή από μόνη της ήταν το πιο ενημερωτικό δελτίο ειδή-σεων όλων των εποχών. Επιβεβαίωσε στον Άλκη, ανάμεσα στα τόσα παράπονά της για τα ζόρια της ζωής, πως η Αρετή ήταν μια γυναίκα που έζησε και εξακολουθούσε να ζει τη ζωή της χωρίς ενδοιασμούς και προκαταλήψεις ρουφώντας κάθε στιγμή της.

Και να που ένα βράδυ τού δόθηκε η ευκαιρία να έχει απένα-ντί του αυτό το ανέμελο πλάσμα που ρουφούσε τη ζωή. Ήταν απαλλαγμένοι και οι δύο προσωρινά από τα καθήκοντα της δου-λειάς τους δίνοντας αποκλειστικά προσοχή ο ένας στον... αέρα του άλλου και οι δύο μαζί στη χημεία που υπήρχε ανάμεσά τους.

Κι ήταν τόσο εύκολο.Τόσο πολύ εύκολο!Ακριβώς ό,τι ήθελε!Αυτό που χρειαζόταν ο Άλκης για να συμπληρώσει ή να συνε-

χίσει την ηρεμία των τελευταίων ημερών.– Και να μη μιλάει αγγλικά το γκαρσόνι. Ούτε εγώ γερμανικά.

Και να επιμένω δείχνοντάς του με το δάχτυλο πως αυτό το φαΐ θέ-λω. Τι στο διάβολο; Το πιο ακριβό ήταν. Είκοσι τρία μάρκα. Άρα, το καλύτερο. Όχι, όχι, αυτός. Ρε επιμονή του κερατά, μου είχε σπάσει τα νεύρα. Ευτυχώς βρέθηκε ένας χριστιανός από δίπλα και μου εξήγησε πως το είκοσι τρία... αντιπροσώπευε την ενδεκά-τη βραδινή ώρα, την ώρα που έκλεινε η κουζίνα! Χα χα χα χα χα!

Χιούμορ! Το γέλιο της γάργαρο νερό. Πρώτο τσιμπηματάκι.– Δεν ξέρω, Άλκη. Το θέμα της ευθανασίας δεν είναι άσπρο

μαύρο. Το πιο σωστό, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι απλά να κα-ταργηθεί ο απαγορευτικός νόμος, αλλά να διαμορφωθεί. Ας βά-λουν περιορισμούς και όρους. Να υπάρχει, παραδείγματος χάριν,



ένα ανεξάρτητο ιατρικό συμβούλιο κάθε φορά που να κρίνει την εκάστοτε περίπτωση και να δίνει, ή όχι, την άδειά του.

Κρίση! Και μάλιστα απαλλαγμένη από τυπικές αναστολές κοινού συναι-σθήματος ή κοινής γνώμης. Έξυπνη, καθόλου επιπόλαιη, συγκροτημένη!

Δεύτερο τσιμπηματάκι.Το χέρι της να παίζει με τα μαλλιά της, δάχτυλα που στριφο-

γύριζαν μέσα σε ατημέλητες μπούκλες, κόκκινα χείλη που ακου-μπούσαν με λαγνεία την άκρη του ποτηριού, βλέμμα όλο υποσχέ-σεις, πρόκληση, κάλεσμα. Κι όλα φανερά, ήρεμα, ακόμη και η έλξη που έβγαινε από μέσα τους και πλανιόταν γύρω τους, μια με-λισσούλα που γύρευε προσεκτικά τη γύρη της. Τίποτα που να θυ-μίζει άγριο κύμα που η καταιγίδα το σπρώχνει να σπάσει με ορ-μή πάνω στο βράχο.

Τρίτο τσιμπηματάκι.Τρεις αθώες γρατσουνιές. Το πρώτο τους άγγιγμα, το οινόπνευμα που τις έκαψε. Το πρώτο τους φιλί, το ιώδιο που τις ανακούφισε.Τίποτα κρυφό, τίποτα φυλακισμένο.Όλα φανερά κι όλα τόσο ελεύθερα!Όλα... δι-α-φο-ρε-τι-κά!Σ’ αυτό το πρώτο ραντεβού τους ο Άλκης δεν προσκάλεσε την

Αρετή να περάσουν μαζί το βράδυ στο σπίτι του. Είχε βέβαια τους λόγους του. Ήθελε να έχει τον έλεγχο για το πόσο θα κρατούσε αυτό το «μαζί». Πώς μπορείς να διώξεις κάποιον από το σπίτι σου όταν αποφασίσεις πως ο χρόνος σας τελείωσε; Και η Αρετή δεν ήταν καμιά τυχαία. Πόσω μάλλον όταν ήταν αναγκασμένος να τη δει το επόμενο πρωί στο γραφείο. Και το μεθεπόμενο και το άλ-λο πρωί. Ούτε όμως ήταν σίγουρος για το αν ήθελε να πάει εκεί-νος στο σπίτι της. Του άρεσε η ηρεμία αυτού του φλερτ. Άλλο ένα παιχνίδι που τόσο στερήθηκε. Ας κρατούσε λίγο ακόμη. Ας μην έκανε βεβιασμένες κινήσεις. Ας μην τοποθετούσε την Αρετή στη



λίστα με τις πολλές συνευρέσεις του και σίγουρα ας μην ξεκινού-σε με φόρα μια εκκολαπτόμενη σχέση. Ο χρόνος θα έδειχνε. Ένας ήρεμος χρόνος, παιχνιδιάρικος, τόσο πολύτιμα ανακουφιστικός μετά τα τελευταία γεγονότα.

Τελευταία; Από πάντα!Γεγονότα; Δεν ήταν σίγουρος!Προσπάθησε να απομονώσει τα ερωτικά κομμάτια της ζωής

του και να τοποθετήσει την Αρετή σε ένα καινούριο πλαίσιο δί-πλα από αυτά.

Οι πρώτες του εμπειρίες, εξερεύνηση, πάθος να μάθει, να απο-δείξει.

Η γυναίκα του ιερή εικόνα! Δεν τολμούσε ούτε να την αγγί-ξει.

Οι διάφορες σεξουαλικές περιπέτειες, που δεν τις έλεγες καν περιπέτειες, αλλά ευχάριστα, ικανοποιητικά και διεγερτικά πη-δήματα.

Η Αρετή, το πρώτο ουσιαστικά παιχνίδι στο θέμα του φλερτ, που δεν αποσκοπούσε ούτε στο σεξ μιας βραδιάς ούτε στην πιθα-νότητα μιας μόνιμης σχέσης. Ακαθόριστο, χαλαρό, ήρεμο φλερτ, μπλεγμένο με αρκετή δόση ηδονής, με ένταση που πήγαζε ακρι-βώς από όλη αυτή τη διαδικασία ερωτικής προσέγγισης.

Και η Κορίνα;Με τι χρώμα θα ζωγράφιζε τις γραμμές στο δικό της πλαίσιο;Με ποιες λέξεις θα αποτύπωνε αυτό που αντιπροσώπευε; Ποιο ρόλο της απ’ όλους θα διάλεγε, κι αν τους κατέγραφε, με

ποια σειρά θα τους έβαζε; Σχετικά με το χρόνο, ανάλογα με την έντα-ση, μήπως με το πόσο βαθύ ήταν το αποτύπωμα που άφηνε μέσα του σε κάθε τους συνάντηση; Κι αυτό τι σήμαινε; Πόσο εύκολα υπο-δυόταν η ίδια κάθε ρόλο της ή πόσο εύκολα αυτός τον αποδεχόταν; Μεικτές αναλύσεις. Δικές του; Δικές της; Δεν ήταν σίγουρος!



Θύμα! Βαθμός δυσκολίας, μηδέν. Ένταση, δέκα!Πιόνι! Βαθμός δυσκολίας, μηδέν. Ένταση, δέκα!Πόρνη! Βαθμός δυσκολίας, άγνωστος. Ένταση, δέκα!Πλανεύτρα! Βαθμός δυσκολίας, άγνωστος. Ένταση, δέκα!Ερωμένη! Βαθμός δυσκολίας... μηδέν! Ένταση... Άπειρο!

Μπήκε στο πλαίσιο της Αρετής. Ένιωσε γαλήνη! Ηρεμία! Ας μην έκανε κάτι βιαστικό που θα το μουντζούρωνε. Ας μη σήκωνε ακόμη άγκυρα απ’ αυτό το λιμάνι. Ας μην της έδινε το θάρρος που αναζητούσε για να τον καλέσει στο σπίτι της.

Ένα φιλί στο στόμα, ένα άγγιγμα στη μέση που έγινε χάδι και κατέβηκε προκλητικά προς τα κάτω, χείλη που ακούμπησαν τρυ-φερά το μέτωπο καθώς ψιθύρισαν ένα «Καληνύχτα, θα τα πούμε αύριο».

Σιωπηλά βλέμματα, χωρίς παράπονο, γεμάτα υποσχέσεις.Κοινές οι ματιές της στιγμής, του επόμενου πρωινού, της επό-

μενης εβδομάδας.Ο Άλκης επέπλεε στην ηρεμία της νέας ζωής του.Οι κουβέντες που αντάλλασσαν έκρυβαν μέσα τους γλυκά υπο-

νοούμενα, χαριτωμένα διαλείμματα από την ευ-χά-ρι-στη δουλειά του.

Ο Άλκης επέπλεε στην ηρεμία της νέας ζωής του.Τα επιτηδευμένα, τυχαία αγγίγματα όταν διασταυρώνονταν οι

δρόμοι τους, ζεστές αποκαλύψεις της α-νώ-δυ-νης έλξης του.Ο Άλκης επέπλεε στην ηρεμία της νέας ζωής του.Μέχρι που...


Χωρίς αντοχές

ΛΕΝΕ ΠΩΣ, όταν αρχίσει η κατηφόρα, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τη σταματήσει. Ρήση των παλιών, πολύ πριν ο Μέρφι φιλοσοφήσει και καταγράψει «νόμους» που παρέθεσε ως μια συ-νολική επισκόπηση της διαδοχικής κακής τύχης, ίσως πιο πριν και από τη θεωρία του Δημόκριτου ή την επιστημονική άποψη του Νεύτωνα για την γκαντεμιά. Γιατί οι άνθρωποι βίωναν πάντα, ή σαν απλοί θεατές παρατηρούσαν, την κατηφόρα σε διάφορες μορφές της. Ναι, τίποτα, λένε, δε σταματά την κατηφόρα, ακόμη κι αν κάποια στιγμή νιώσεις πως ένα μικρό χαλίκι τυχαίνει απρό-σμενα στο δρόμο σου και σου κόβει για λίγο τη φόρα.

Ένα μικρό χαλίκι σήμερα η ήρεμη ζωή του Άλκη, που κατά-φερε να τον κρατήσει για λίγο ακίνητο στον αέρα, γαντζωμένο ίσως από τους άγριους βράχους που τον κύκλωναν. Κι όσο να πά-ρει μια ανάσα, να συλλογιστεί πως, έστω κι αν δεν ανέβαινε και πάλι στη σταθερότητα της κορυφής, κι εδώ καλά ήταν, αιωρού-μενος μεν... σχεδόν ασφαλής δε, ένιωσε το χαλίκι να κουνιέται από τη θέση του. Και τότε πρόσεξε για άλλη μια φορά, κι αυτή πιο έντονα θαρρείς, το άπειρο του σκοτεινού βάθους που καιρο-φυλακτούσε να τον αρπάξει και να τον καταβροχθίσει ξεσκίζο-ντας ό,τι έμεινε άθικτο από το είναι του.

Ποιος κούνησε το χαλίκι του;Δεν ήταν ένας! Ήταν πολλά... Γιατί;



Ίσως γιατί του άξιζε! Ίσως;Δύο μηνύματα που έφτασαν με διαφορά ενός τσιγάρου στο κι-

νητό του.Από την Ευαγγελία: «Άλκη, σε παρακαλώ, πάρε με. Είναι ανά-

γκη να σου μιλήσω».Από τους Μεγάλους: «Αλκιβιάδη, σε παρακαλώ, έλα να μας

δεις. Είναι ανάγκη να μιλήσουμε».Δύο ανάγκες, η μία άγνωστη, η άλλη γνωστή, τάραξαν τη νέα

ρουτίνα του.Η Αρετή πέρασε από μπροστά του και του έκλεισε το μάτι.Αν ήταν ένα από τα παιδιά, θα μου το έγραφε. Δε θα περίμενε πρώτα να

της τηλεφωνήσω.Βρήκε στο γραφείο του σημείωμα της Αρετής που του έλεγε

πως το βράδυ θα τον περίμενε στο σπίτι της. Ξέρω πως θα μου πουν πάλι για την ψυχοθεραπεία. Δε θέλω τώρα, γα-

μώτο. Ας μ’ αφήσουν επιτέλους ήσυχο.Και να νιώθει το χαλίκι να κουνιέται. Κι άλλο κι άλλο. Άλλη

μία σκέψη και θα εξαφανιζόταν κάτω από τα πόδια του.Κενό!

Αφού γυμνάστηκε, έκανε ένα ντους, διάλεξε ένα τζιν κι ένα γκρί-ζο φανελάκι για να ντυθεί, έφτιαξε τα μαλλιά του και φόρεσε έπει-τα από πολύ καιρό κολόνια.

Η Αρετή τον υποδέχτηκε με ένα προκλητικό φόρεμα που άφη-νε ακάλυπτο το μεγαλύτερο μέρος του σώματός της. Μπράτσα, ώμους, πλάτη, πόδια.

Ήταν να την πιεις στο ποτήρι.Πρώτα όμως ήπιαν από τη σαμπάνια που βρισκόταν στον πά-

γο και έφαγαν ζουμερές κόκκινες φράουλες.



Κάθισαν αγκαλιασμένοι στον καναπέ.Το χέρι της χώθηκε κάτω από το φανελάκι του και του χάιδε-

ψε το στέρνο.Μετά γονάτισε, τον έγδυσε και εντελώς απαλλαγμένη από το

τι επέβαλλαν οι συνηθισμένες κινήσεις της πρώτης φοράς, η Αρε-τή παρουσιάστηκε μπροστά του σαν νεράιδα ξελογιάστρα, έτοι-μη να του χαρίσει την πλήρη ικανοποίηση δοσμένη αποκλειστι-κά στο σημείο εκείνο στο σώμα του όπου έκδηλος την προκαλού-σε ο ερεθισμός του.

Το κεφάλι του έγειρε πίσω. Χαλάρωσε. Αφέθηκε στα χέρια της και όχι μόνο. Στη μαγεία του... ηδονιστικού κενού!

– Θα μου λείψεις... του είπε.Ο Άλκης δεν έδωσε σημασία.Πεπειραμένη σαγηνεύτρα, η Αρετή ήξερε πως έφτασε η στιγ-

μή να διακόψει για την επόμενη κίνηση.Γδύθηκε. Το κορμί της αγαλματένιο. – Αχ, να μην έπρεπε να φύγεις μεθαύριο... της ξέφυγε κάπου

ανάμεσα στις πρόστυχες προτάσεις της.Τα χέρια του στο σώμα της. Τα χείλη τους ενωμένα.Άνοιξε τα πόδια της και κάθισε πάνω του, η διείσδυση άμεση,

το παιχνίδι τώρα στα φόρτε του.– Βέβαια, το Λονδίνο δεν είναι Ινδία. Ίσως βρω μια δικαιολο-

γία να πεταχτώ, να γίνεις ο ακίνητος φρουρός που εγώ θα κατα-φέρω να αποσπάσω. Θα είμαι... Θα είσαι... Θα παίξουμε...»

Πώς γίνεται να προσπεράσουν την ηδονή οι συνειρμοί για την επεξεργασία δεδομένων;

Πώς γίνεται να σκεπάσει η μεγάλη κραυγή από το σοκ της ψυ-χής την ένταση των φαντασιώσεών της;

Πώς;Με μία λεξούλα.Λονδίνο!



Την πέταξε άγαρμπα και βίαια από πάνω του, με αποτέλεσμα να τραυματίσει το πόδι της στο τραπεζάκι. Έκανε αυτή την πεπει-ραμένη σαγηνεύτρα να τον κοιτάζει με μάτια γεμάτα απορία δα-γκώνοντας τα χείλη της για να μην αφήσουν επιφωνήματα πόνου και φανερώσουν, όχι μόνο την αμηχανία της, αλλά και την έκπλη-ξη για την απρόσμενη προσβλητική συμπεριφορά του που την έβγα-λε από τα νερά της.

– Για ποιο Λονδίνο μιλάς;– Άλκη, ηρέμησε. Τι έπαθες στα καλά καθούμενα, μου λες;– Λέγε.– Σε παρακαλώ, σταμάτα να μου μιλάς έτσι. Τι έκανα; Τι εί-

πα που σε πείραξε; Αχ... Το γόνατό της άρχισε να πρήζεται. Ο πόνος τώρα αφόρητος.

Δεν μπορούσε να τον κρύβει άλλο. Εκείνος φόρεσε τα ρούχα του βιαστικά και νευρικά, συνεχίζοντας να αγνοεί τη γυμνή κοπέλα δίπλα του, που δεν είχε τη δύναμη απ’ τον πόνο ούτε να κουνηθεί για να τον μιμηθεί και να αντιμετωπίσει αυτή την ξαφνική και αλ-λοπρόσαλλη αντίδρασή του τουλάχιστον ευπρεπισμένα.

– Δε μου είπες ποτέ πως θα πρέπει να πάω στην Αγγλία.– Ειλικρινά δε σε καταλαβαίνω. Τα ταξίδια είναι μέρος της

δουλειάς σου. Σε παρακαλώ, πονάω. Φέρε μου λίγο πάγο.– Εγώ ήξερα πως μεθαύριο θα πήγαινα στην Ινδία.– Άλκη, σε παρακαλώ, άκουσέ με. Δεν ξέρω τι έπαθες, όμως

μπορούμε να το συζητήσουμε, αφού φροντίσω το πόδι μου. Κοί-τα πώς έγινε. Για το Θεό, δεν αξίζω τέτοια αντιμετώπιση.

– Όχι, τώρα θα μου πεις.– ...Λίγο πριν έρθεις, έλαβα e-mail. Ο Βρετανός επέστρεψε και

θέλει να γίνει η συνάντηση στο Λονδίνο. – Σκάσε, της φώναξε άγρια εκείνος στο άκουσμα αυτής της λέ-

ξης. – ...Τι άνθρωπος είσαι εσύ, μου λες;



Ο Άλκης τής έριξε ένα βλέμμα όλο μίσος και αποχώρησε από το σπίτι της βροντώντας την πόρτα πίσω του.

Την άφησε εκεί, μόνη, γυμνή και αβοήθητη, να αναρωτιέται αν αυτό που μόλις εξελίχθηκε έγινε στ’ αλήθεια ή ήταν ένας κα-κός εφιάλτης.

Η Αρετή έκλαψε. Πολύ!Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που κάποιος τη μείωσε τό-

σο.Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που ένιωσε πως το να μην

έχει έναν πραγματικό και μόνιμο σύντροφο δίπλα της ήταν η με-γαλύτερη απώλεια στη ζωή της.

Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;

Δύο χρόνια πριν...

Αυτή τη φορά θα ταξίδευε με το όνομα Γιάννης Ηλιάδης. Ταυτό-τητα, διαβατήριο, χαρτιά, όλα επίσημα και αυθεντικά. Καμιά πλαστογραφία, άλλωστε οι Υπηρεσίες του κράτους ήταν αυτές που τα είχαν ετοιμάσει.

Ήταν μία από τις σημαντικότερες συνεργασίες που θα είχαν οι Μυστικές Υπηρεσίες της Ελλάδας με τις αντίστοιχες βρετανικές.

Το γεγονός πως ένα από τα μεγαλύτερα δολώματα που χρησι-μοποιούσαν οι Εγγλέζοι, ο ιρακινής καταγωγής Αμπντούλ αλ Ασά-ντι, ήταν παντρεμένος με μία, κατά το ήμισυ, Ελληνίδα, η οποία μάλιστα, όπως έδειξε ο χρόνος, δεν ήταν μια απλή νοικοκυρά, αλ-λά αποδεδειγμένα εμπλεκόμενη σε ύποπτες κινήσεις, έκανε τους Βρετανούς από νωρίς να την καταχωρίσουν στη λίστα με τα ονό-ματα των ατόμων «υπό παρακολούθηση» που αντάλλασσαν με τους Έλληνες. Επισήμαναν μάλιστα το ενδεχόμενο να ζητηθεί



μελλοντική βοήθεια από Έλληνες ειδικούς πράκτορες. Κι αυτή η στιγμή είχε φτάσει.

Ο Αμπντούλ ήταν σήμερα πενήντα πέντε χρονών κι είχε περά-σει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Ιράκ. Ξόδεψε πολλά χρόνια στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ, για τους δικούς του ως ένα απόβρασμα της κοινωνίας. Για τους Βρετανούς όμως, η ιδα-νική περίπτωση, ο κατάλληλος άνθρωπος για να συνεργαστεί μα-ζί τους, ζώντας στα δικά τους εδάφη, να κοινωνικοποιηθεί με ομο-γενείς μετανάστες, να εμπλακεί στοχευόμενα και υπό καθοδήγη-ση με συγκεκριμένα πρόσωπα της κόκκινης λίστας, έτσι ώστε να αποσπά και να συγκεντρώνει πληροφορίες για ενδεχόμενες τρο-μοκρατικές κινήσεις.

Η παραμονή του στην Αγγλία μετρούσε οχτώ χρόνια. Η δια-δικασία προσαρμογής στη νέα ζωή του ήταν άριστα μελετημένη και εκτελεσμένη με την παραμικρή λεπτομέρεια, χωρίς ίχνη υπο-ψίας, μια καλή συναλλαγή ανάμεσα στις Μυστικές Υπηρεσίες της Αγγλίας και στις Αρχές ενός δυναμικού κινήματος στο Ιράκ, έν-δειξη καλής θέλησης και συνεργασίας στις προσπάθειες για την πάταξη της τρομοκρατίας που αποσκοπούσε φυσικά στην απο-φυγή μιας νέας οποιασδήποτε επέμβασης, κυρίως στρατιωτικής, των μεγάλων δυνάμεων στη χώρα της Μεσοποταμίας.

Το σχέδιο εκτελούνταν επί δύο χρόνια περίπου με επιτυχία. Μέχρι που στο δρόμο του Αμπντούλ βρέθηκε η Χουσάζ, μια γυ-ναίκα μεγαλωμένη στην Αγγλία, καρπός Έλληνα πατέρα και Ιρα-κινής μάνας. Δώδεκα χρόνια μικρότερη από τον Αμπντούλ και προσφάτως χήρα όταν τον γνώρισε. Ο θάνατος του άντρα της την άφησε εντελώς ξεκρέμαστη οικονομικά να παλεύει μονάχη να εξα-σφαλίσει τον επιούσιο για την ίδια και το μοναχογιό της. Η μητέ-ρα της πέθανε όταν ήταν πολύ μικρή και ο πατέρας της είχε επα-ναπατριστεί αμέσως μόλις παντρεύτηκε η κόρη του πιστεύοντας πως δε θα ήταν ποτέ μόνη. Ο θάνατος του γαμπρού του όμως δε



στάθηκε ικανός να τον φέρει και πάλι κοντά της. Εκτός από τα προβλήματα υγείας που είχε, η μυρωδιά της πατρίδας δεν ήταν πια άπιαστο όνειρο, αλλά ιερός δεσμός που μάλιστα τον επισφρά-γισε ξαναφτιάχνοντας τη ζωή του. Λίγο πριν τα εξήντα του, βρήκε ξανά έναν άνθρωπο να ακουμπήσει τη μοναξιά του, μια γυναίκα στην ηλικία του, Ελληνίδα αυτή τη φορά, την οποία παντρεύτηκε νομιμοποιώντας τη συντροφικότητα που τόσο του είχε λείψει.

Η σχέση του Αμπντούλ και της Χουσάζ οδηγήθηκε σε γάμο, κάτι που δεν ενόχλησε τα αφεντικά του δολώματος. Απεναντίας, έδινε στο ρόλο του, ως απλού και συνηθισμένου πολίτη, μια επι-πλέον πειστικότητα. Η Χουσάζ δεν είχε απασχολήσει ποτέ ούτε τις Αρχές ούτε τις Υπηρεσίες Μυστικής Παρακολούθησης.

Ο Αμπντούλ, με σταθερή δουλειά και καλό εισόδημα, πρόσφε-ρε στην αγαπημένη του την ασφάλεια που χρειαζόταν και η σχέ-ση του με το γιο της ήταν πάρα πολύ καλή. Το λίγο διάστημα που βρισκόταν στην Αγγλία ήταν αρκετό για να καλομάθει στην ποιό-τητα ζωής που του πρόσφεραν οι συνθήκες διαβίωσης στην ευρω-παϊκή χώρα και παρά τη μυστική του ιδιότητα άρχισε να αλλάζει και να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα απολαμβάνοντας ταυ-τόχρονα την οικογενειακή θαλπωρή.

Τέσσερα χρόνια μετά τη γνωριμία του με τη Χουσάζ, σύνολο έξι από τη μέρα που ο Αμπντούλ πρωτοπάτησε το πόδι του στα βρετανικά εδάφη, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώ-τες υποψίες για τη γυναίκα του. Διάφορα ανυπόστατα γεγονότα στην αρχή, αδικαιολόγητες κινήσεις στη συνέχεια, ακολούθως τεκ-μηριωμένες διασταυρώσεις πληροφοριών, μέχρι που η συνολική ανάλυση του προφίλ της έδειχνε πως η γυναίκα του Αμπντούλ δεν ήταν τόσο αθώα όσο έδειχνε. Σίγουρα πια ήταν αναμεμειγμένη με άτομα από την κόκκινη λίστα, όχι λόγω του άντρα της, με καμία καθοδήγηση ή με τον τρόπο που ήθελαν οι Μυστικές Υπηρεσίες της Αγγλίας, αλλά καθαρά από δική της βούληση.



Το μόνο κενό ήταν το ερώτημα για ποιου το λογαριασμό δού-λευε η Χουσάζ. Εξυπηρετούσε τη δική της ιδεολογία; Περιορι-σμένη πιθανότητα μεν, αφού δεν είχε δείξει τέτοιου είδους προ-θέσεις στο παρελθόν, όχι όμως και ανύπαρκτη. Πολλοί ήταν αυ-τοί που, ενώ απολάμβαναν τη φιλοξενία που τους παρείχε η ξένη χώρα, φανατίζονταν ξαφνικά έπειτα από στοχευμένους προσηλυ-τισμούς για το «ιερό καθήκον» και ενέδιδαν στα διάφορα είδη προετοιμασίας για την επιτέλεση αυτού του καθήκοντος. Και μπο-ρεί η Χουσάζ να ήταν Βρετανή πολίτης, μέσα της όμως κυλούσε ιρακινό αίμα.

Ήταν μια πράκτορας της ιρακινής κυβέρνησης; Ήταν ένα πιόνι του κινήματος με το οποίο συνεργάζονταν τοποθετημένο στο σκάκι της συναλλαγής για να ελέγχει τις εξελίξεις της μυστικής συμφωνίας;

Και για όποια από τις δύο περιπτώσεις ίσχυε, ποια ήταν η θέ-ση του δικού τους δολώματος; Λογικά η γυναίκα του Αμπντούλ δεν είχε ιδέα για τη σχέση του συζύγου της με τις Μυστικές Υπη-ρεσίες. Έτσι ήταν όμως; Μήπως ήξερε; Κι αυτός γνώριζε αν εκεί-νη ήξερε; Και κυρίως... ποια ήταν η κίνηση ματ που έπρεπε να τους κρατά σε εγρήγορση για να την προλάβουν;

Το ζευγάρι ήταν υπό πλήρη παρακολούθηση για δύο σχεδόν χρόνια. Καθένας ξεχωριστά και ταυτόχρονα μαζί.

Λίγους μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς του 2012, ο Αμπντούλ παρέδωσε στους εργοδότες του στοιχεία που ενίσχυαν την ανακά-λυψη των Μυστικών Υπηρεσιών ότι μια συγκεκριμένη φρικιαστι-κή τρομοκρατική ενέργεια βρισκόταν στο στάδιο της προετοιμα-σίας της, χωρίς όμως να γνωρίζουν βασικές πληροφορίες. Αυτά τα στοιχεία μαζί με όλα τα υπόλοιπα που βρίσκονταν στα γραφεία τους, από διαφορετικές πηγές, ήταν κομματάκια ενός παζλ που έπρεπε επειγόντως να συμπληρωθεί. Στη συγκεκριμένη αποστολή, που περιλάμβανε την αποκάλυψη του τρομοκρατικού σχεδίου στο



σύνολό του έχοντας πλήρη επίγνωση των δεδομένων και την ανα-τροπή του πριν προλάβει να υλοποιηθεί, ήταν αναμεμειγμένοι μυ-στικοί πράκτορες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και όχι μόνο. Πα-ρόλο που η συγκεκριμένη τρομοκρατική ενέργεια δεν ήταν η μόνη την οποία ερευνούσαν, οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν την προώθησαν αρκετά ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων. Εκτιμή-θηκε άκρως επικίνδυνη, αφού αν δεν ήταν έγκαιρη η παρέμβαση των Αρχών, θα είχε τεράστιες επιπτώσεις, με σημαντικότερη το θά-νατο ενός μεγάλου αριθμού ανυποψίαστων ανθρώπων.

Μετά την κατάθεση των στοιχείων από τον Αμπντούλ, όλα έγι-ναν πάρα πολύ γρήγορα.

Ο Αλκιβιάδης Γάντζας ενημερώθηκε άμεσα για τις εξελίξεις, προετοιμάστηκε για τη νέα αποστολή του και σε χρόνο ρεκόρ έφυ-γε για την Αγγλία. Μόνο που σ’ αυτό το ταξίδι δεν ήταν μόνος.

Σήμερα

Την επομένη δεν πήγε στη δουλειά του. Και δεν ήξερε αν θα ξα-ναπήγαινε.

Στο κινητό του υπήρχαν ακόμη τα δύο μηνύματα που είχε λά-βει την προηγούμενη μέρα. Ένα από τη γυναίκα του και ένα από τους πρώην ανωτέρους του. Δύο κεφάλαια της ζωής του αναγκα-στικά ταυτισμένα, αφού το δεύτερο ήταν αυτό που διέκοψε κάθε επικοινωνία του Άλκη με το πρώτο, δύο αγκάθια βαθιά μπηγμέ-να στην ψυχή του που δεν έλεγε να σταματήσει να αιμορραγεί.

Τι κι αν πίστεψε πως βρέθηκε στο δρόμο του ένα σφουγγάρι που θα μάζευε το αίμα; Που θα έπλενε τις παλιές πληγές και θα τον προφύλασσε από τις συγκινήσεις που «συμπτωματικά» τάρα-ζαν την ήρεμη ζωή που επιθυμούσε;

Ένα σφουγγάρι...



Ένα μικρό χαλίκι που κόβει τη φόρα της πτώσης... Η Αρετή! Το μαύρο που αντίκριζε στο βάθος έτοιμο να τον κατασπαρά-

ξει.Φόβος!Πόνος!Και το χαλίκι του κουνήθηκε. Έφυγε; Δεν υπήρχε πια; Το βάθος άπλωνε άγρια πλοκάμια και τύλιγε το σώμα του. Τον άρπαζε.Τον τραβούσε κοντά του.Φόβος!Πόνος!Έπεφτε;«Οι λεπτομέρειες για το ταξίδι σου είναι έτοιμες. Θα ερχόμουν

εγώ να σε ενημερώσω, μόνο που το γόνατό μου δε μου το επιτρέ-πει. Γι’ αυτό έλα εσύ. Έλα, Άλκη! Θα σε περιμένω...»

Ένα τρίτο μήνυμα υπήρχε πια στο κινητό του.Το χαλίκι του ήταν εκεί.Κι ίσως είχε τη δύναμη να τον κρατήσει λίγο ακόμη.Όμως, πόση δύναμη είχε ο ίδιος;Πόσες ήταν ακόμη οι αντοχές του;


Έκρυβα λόγια μην το μάθεις

ΣΚΑΤΑ!Ανάμεικτα τα συναισθήματά του, πόνος, παράπονο, απελπισία,

ανεπαίσθητη τρυφεράδα και ολίγον τι αισιοδοξία, μετατράπηκαν τώρα σε μια μεγαλειώδη αμηχανία που του είχε σπάσει τα νεύρα.

Πώς τα ’χε κάνει έτσι;Τι θα της έλεγε;Πώς θα της εξηγούσε;Σκατά!Η αλήθεια ήταν πως το μήνυμα της Αρετής έφτασε την κατάλ-

ληλη στιγμή για να τον τραβήξει από την αναδρομή στα παλιά, και μάλιστα πριν προλάβει να βουτήξει στη μαύρη ζώνη του εφιάλ-τη που τον στοίχειωνε. Στο τσακ!

Ένα τσακ που δυστυχώς οι σκέψεις του το προσπερνούσαν ανεμπόδιστες δύο χρόνια τώρα, όσο κι αν πάλευε να το αποφύ-γει, κάνοντάς τον ψυχολογικά ερείπιο.

Έφερε ξανά στο νου του τον τρόπο με τον οποίο της φέρθηκε. Τόσο απότομα, και μάλιστα την ώρα που...

Γαμώτο μου, ήταν ανάγκη να την πιάσει η φλυαρία εκείνη ακριβώς τη στιγμή;

Φλυαρία, ερωτικές φαντασιώσεις για την Αρετή, κόκκινη πλη-ροφορία για τον Γάντζα.

Δεν είχε καμιά δικαιολογία. Τώρα που το σκεφτόταν καθαρά, ήταν επιεικώς απαράδεκτος.



Καθαρά;Γιατί πότε σκέφτηκε καθαρά τα τελευταία δύο χρόνια;Και τότε γιατί, ρε κάθαρμα, αφού έχεις θολωμένο το μυαλό, μπλέκεις

σε περιπέτειες;Κάθαρμα;Και λίγο τού ήτανε! Γενικά!Ο Άλκης διάβηκε την είσοδο του κτιρίου περασμένες δώδεκα.

Αντάλλαξε δυο τρεις κουβέντες με μερικούς και κλείστηκε στο γραφείο του. Ανάθεμα την ώρα που δέχτηκε να πιάσει δουλειά. Πώς μπορούσε να έχει τον έλεγχο όταν ήταν υποχρεωμένος να εκτελεί οδηγίες; Τώρα θα μου πεις, οδηγίες δεν εκτελούσε ολό-κληρη ζωή; Τι άλλαζε; Ίσα ίσα που αυτές ήταν καθαρότατες και εντελώς ανώδυνες. Οχ, ας μην άρχιζε πάλι. Ας σκεφτόταν καλύτε-ρα τι θα της έλεγε...

Κοίταξε τις σημειώσεις του. Δεν είχε καμιά εκκρεμότητα ανοι-χτή, κι όμως έπρεπε να βρει κάτι να τον αποσπάσει από τη νευ-ρικότητα που τον διακατείχε.

Έψαξε ξανά στα αρχεία του. Τίποτα. Όλα τακτοποιημένα στην εντέλεια.

Άνοιξε συρτάρια, ντουλάπια και... Όπα! Αυτό πώς του ξέφυ-γε; Το δώρο του Άραβα για την κυρία Δαρζέντα. Θυμήθηκε. Η Μάρθα ήταν αυτή που του είπε την επομένη της επιστροφής του από την Κύπρο πως η διευθύντρια δεν ήταν στο γραφείο της και πως θα απουσίαζε όλη τη μέρα. Μετά εκείνος είχε να ετοιμάσει την έκθεση, την επόμενη μέρα βρέθηκε από νωρίς στη γενική σύ-σκεψη της εταιρείας και έπειτα το ξέχασε. Λάθος. Ή, μάλλον, κα-λύτερα. Θα ήταν ευκαιρία για τον Άλκη να ασχοληθεί με κάτι και επί τη ευκαιρία ας γνώριζε επιτέλους αυτή την περιβόητη, εργα-σιομανή και πετυχημένη γυναίκα.

Ζήτησε να τη δει. Περίμενε στη γραμμή και του είπαν να ανέ-βει στο δεύτερο όροφο σε δέκα λεπτά.



Ωραία!Πήρε το δώρο και προχώρησε προς το ασανσέρ.Ευτυχώς ή δυστυχώς, η Αρετή δεν είχε εμφανιστεί ακόμη

μπροστά του.Τα γραφεία στον πάνω όροφο δε χωρίζονταν με γυάλινες πόρ-

τες όπως στον πρώτο αλλά με σκαλιστές ξύλινες, που μετρούσαν σίγουρα πολλά χρόνια. Επιβλητική διακόσμηση και παλιά. Συγκρί-νοντάς την με αυτήν του κάτω ορόφου, ο Άλκης έφτασε στο συμπέ-ρασμα ότι ο χώρος στον οποίο δούλευε εκείνος είχε πρόσφατα ανα-καινιστεί, ενώ ο δεύτερος όροφος όχι. Έντονες οι διαφορές. Ήταν σίγουρος ότι και το γραφείο του Τιμόθεου Δαρζέντα παρέμεινε ακριβώς όπως το άφησε. Ίσως η κόρη του ήθελε να κρατήσει απεί-ραχτο καθετί που θα τον θύμιζε για να τον αισθάνεται κοντά της.

Ο Άλκης εξήγησε στην κοπέλα που καθόταν έξω για ποιο λό-γο βρισκόταν εκεί κι εκείνη με ένα πλατύ χαμόγελο του είπε πως ήδη το γνώριζε και πως μπορούσε να περάσει στο γραφείο της Διεύ θυνσης.

Έπειτα από ένα διπλό χτύπημα, μια ζεστή φωνή τού έδωσε την άδεια να μπει στο γραφείο.

– Καλημέρα ή, μάλλον τώρα πια, καλησπέρα.– Γεια σου. Ώστε εσύ είσαι ο καινούριος υπάλληλος που όλοι

μιλάνε για σένα με τα καλύτερα λόγια.– Σας ευχαριστώ.– Το Θεό να ευχαριστείς που σε έκανε ικανό και... ωραίο!Το συμπαθέστατο και φανερά, από τον τρόπο του χαμόγελου,

καλοπροαίρετο σχόλιο τον έκανε να κοκκινίσει. Δεν ήταν συνηθι-σμένος στις φιλοφρονήσεις.

– Σε τι μπορούμε να σε βοηθήσουμε, λοιπόν;– Αυτό μου το έδωσε ο κύριος Αλ Καχάρ για να το φέρω... – Σε μένα;– ...Μα φυσικά!



Το σταθερό χαμόγελο στα χείλη της έγινε δυνατό γέλιο, που αφέθηκε ελεύθερο στον αέρα παρασύροντας τον Άλκη να σκάσει κι αυτός ένα τοσοδά, σεμνό χαμόγελο.

– Όχι μόνο ταλαντούχος, λοιπόν, αλλά και διπλωμάτης. Για να μην πω, επικίνδυνος ψεύτης!

– Επικίνδυνος;– Προσπερνώ το γεγονός ότι αποδέχτηκες την ιδιότητα του

ψεύτη και σου απαντώ: φυσικά επικίνδυνος. Όταν μια γυναίκα στη δική μου ηλικία εισπράττει ένα τέτοιο κομπλιμέντο, υπάρχει πιθανότητα να πάρουν τα μυαλά της αέρα.

Σηκώθηκε από το γραφείο της και του άπλωσε το χέρι.– Είμαι η κυρία Δαρζέντα. Όμως όλοι ανεξαιρέτως με φωνά-

ζουν Μαριάννα. Κι όπως φυσικά έχεις ήδη καταλάβει, το δώρο δεν είναι για μένα, αλλά για την κόρη μου. Μόνο που δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή. Είχε ένα σημαντικό τηλεφώνημα να κάνει και με παρακάλεσε να σε δεχτώ εγώ. Αν θέλεις, μπορείς να την περιμένεις, δεν ξέρω πόση ώρα θα κάνει βέβαια, αλλά...

– Όχι, δεν υπάρχει λόγος. Μην την ενοχλήσω, έχω ενημερω-θεί για το πόσο απασχολημένη είναι. Το δίνω σε σας κι εσείς...

– Θα της το δώσω. Μην ανησυχείς... – Αλκιβιάδης. Όμως όλοι ανεξαιρέτως με φωνάζουν... Αλκι-

βιάδη. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.– Ε, λοιπόν, εσύ έχεις χιούμορ. Πάντα μου άρεσαν οι άνθρω-

ποι που κλέβουν τις στιγμές και τις κάνουν δικές τους με έναν ευχά ριστο τρόπο.

– Σας ευχαριστώ και πάλι.– Είπαμε, το Θεό!Ήταν ο καλύτερος περισπασμός που θα μπορούσε να πετύχει.

Και όχι μόνο. Έφερε μπαξίσι μια χαρούμενη νότα στην ψυχή του. Ο Άλκης δε θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε χαμο-γελάσει.



Πήρε το ασανσέρ και κατέβηκε στον πρώτο όροφο. Με το που άνοιξε η πόρτα, μπροστά του εμφανίστηκε η Αρετή. Καλύτερα τώρα. Περισσότερα τα εφόδια για να την αντιμετωπίσει. Ποιος ήξερε πόσο θα κρατούσαν;

– Αρετή... – Πάνω ήσουν;– Ναι, πήγα ένα δώρο από τον Αλ Καχάρ για την κυρία Δαρ-

ζέντα. Ξέρεις... – Όχι, δεν ξέρω. Και δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να μάθω.– Λυπάμαι. Ό,τι και να σου πω... – Τότε να μη μου πεις. Πήγαινε αύριο στο ταξίδι σου, βλέπεις,

τώρα πια έμαθα, δεν αναφέρω ξανά τον προορισμό, αρκετά μου στοίχισε την πρώτη φορά (έδειξε το γόνατό της που ήταν τυλιγμέ-νο με επίδεσμο), κι όταν επιστρέψεις, βλέπουμε πώς θα το διορ-θώσουμε αυτό.

– Ειλικρινά, συγγνώμη. – Εντάξει.– Υπόσχομαι, μόλις επιστρέψω, να... το διορθώσουμε. Ακρι-

βώς όπως το είπες. Η Αρετή τού χαμογέλασε, μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το

κουμπί για το δεύτερο όροφο. Τα μάτια της βυθισμένα στα δικά του μέχρι που η πόρτα έκλεισε και χάθηκε από μπροστά του.

Εντάξει!Πασπαλισμένο με χαμόγελο!Τόσο απλά!Αυτή τη γυναίκα δεν έπρεπε να την αφήσει να του ξεφύγει.

Ήξερε πως είχε αποφασίσει να μην μπλέξει με καμιά γυναίκα, να μην προχωρήσει σε καμιά σχέση. Αν όμως επιβαλλόταν να βά-λει έναν άνθρωπο στη ζωή του για να μπορέσει να συνεχίσει, επει-δή έτσι θα ήταν πιο εύκολο να διατηρεί το κενό που αναζητούσε και παράλληλα θα είχε την ευκαιρία να συντηρεί την ψευδαίσθη-



ση πως ζούσε σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος, αυτή θα ήταν μό-νο η Αρετή.

Πώς μπορούσε να μπλέξει με έρωτες και α-παι-τή-σεις;Πώς ήταν δυνατό να επιστρέψει στη γυναίκα του, ακόμη και

να το δεχόταν εκείνη;Πώς γινόταν να αφεθεί στην αναστάτωση που έφερναν οι... συ-

μπτώσεις;Ενώ η Αρετή... Ένα εντάξει στο συγγνώμη του. Πασπαλισμένο με χαμόγελο

όταν αυτός της φέρθηκε με το χειρότερο τρόπο.Τόσο απλά.Χωρίς ξεσπάσματα, αναλύσεις, απαιτήσεις για εξηγήσεις, θυ-

μό, λύπη, στενοχώρια. Ένα χαμόγελο κι ένα βλέμμα γαλήνιο.Από τα πρώτα είχε πολλά, τα δεύτερα ήταν που του έλειπαν.Κι αυτά τα δεύτερα είχε αποφασίσει πως δε θα τα άφηνε να

του φύγουν. Θα τα κρατούσε. Όσο εκείνη θα του τα πρόσφερε, εκείνος θα τα φιλοξενούσε.

Το κεφάλι του ακουμπούσε στο παράθυρο του αεροπλάνου, πίσ-σα το σκοτάδι έξω, τίποτα δε φαινόταν, κι όμως ο Άλκης έβλεπε πολλά.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ξαναγύριζε στη χώρα όπου εξε-λίχθηκε ο μαύρος εφιάλτης του. Μόνο που όλες τις προηγούμενες φορές ήταν προετοιμασμένος. Μάθαινε το μέρος της νέας απο-στολής του και εφοδιασμένος με τη σκληρή μάσκα του πράκτο-ρα κατέπνιγε κάθε έξαρση συναισθημάτων που φούντωνε στην ψυχή του και σαν υπάκουος εκτελεστής εκτελούσε. Πάλευε θερ-μά μέσα του και εκτελούσε ψυχρά εξωτερικά.

Λονδίνο, λοιπόν!



Κάποτε ο Άλκης λάτρευε αυτή την πόλη. Τότε, που είχε να θυ-μάται μόνο τις ασήμαντες λεπτομέρειες που τον έκαναν να ταυτίζε-ται τόσο πολύ μαζί της. Η πειθαρχία του κόσμου, τόσο αντίθετη με την ελληνική νοοτροπία, τόσο κοντά στο δικό του χαρακτήρα. Αυ-τόν που κάποιοι φρόντισαν να του χτίσουν από τότε που ήταν μω-ρό παιδί παραμερίζοντας, καλύπτοντας, καταπατώντας ίσως οποια-δήποτε προσωπικότητα θα μπορούσε να αναπτύξει ο ίδιος, χωρίς... επιβαλλόμενες παρεμβολές. Ένιωθε ένα είδος ασφάλειας σ’ αυτή την πόλη. Έβλεπε πως ταίριαζε με τη ροή της καθημερινότητας, πως συμπλήρωνε τη γενική εικόνα. Δεν ήταν αναγκασμένος να υπο-κύπτει σε συγκρίσεις που τον πλήγωναν, που κέντριζαν την ανάγκη του για εξέγερση, άσχετα από το αν δεν το τόλμησε ποτέ.

Άσχετα;Γιατί δεν έκανε την επανάστασή του πιο νωρίς; Γιατί δεν υπά-

κουσε στις σιγανές φωνούλες της καρδιάς του, που του έλεγαν να ταξιδέψει, σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά, να γευτεί τον κό-σμο, να εκτιμήσει με τα δικά του θέλω τις αξίες και τα πάθη (πά-θη;), να αγγίξει το άγνωστο, που όμως μέσα του ήξερε πως υπήρ-χε, να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να κάνει όνειρα (όνει-ρα;) και να τα κυνηγήσει;

Γιατί;Ίσως η ζωή που έζησε να ήταν και πάλι αυτή που θα ακολου-

θούσε. Φτάνει να το είχε επιλέξει ο ίδιος. Ίσως... Φοβόταν να μη βάλει αυτή την πιθανότητα δίπλα στο «γιατί»

του. Πώς μπορούσε να μην το κάνει; Αυτή η πιθανότητα έκλεινε μέσα της τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του. Δεν ακυρώνεις έτσι απλά την οικογένειά σου. Δεν την τοποθετείς σε αμφισβητού-μενες επιλογές, δεν μπαίνει η αγάπη στη λίστα των υποχρεώ σεων. Όχι. Αυτό ποτέ! Τους αγάπησε και τους αγαπούσε αληθινά.

Πολύ; Απέραντα.



Αρκετά; Όχι!Φάνηκε δειλός. Θα μπορούσε τότε να ζητήσει τη βοήθεια της

Ευαγγελίας. Αν της εξηγούσε, αν την έκανε να καταλάβει, αν την έσπρωχνε να συμμετάσχει σ’ αυτό που η ανάγκη του πάλευε να ανα-καλύψει, αόριστη ανάγκη βέβαια, αμφίβολης ταυτότητας, μα τόσο έντονη μέσα του, ίσως να έκαναν μαζί τα κατάλληλα βήματα που θα τον απάλλασσαν από το ενδεχόμενο λανθασμένων κινήσεων.

Μια όμορφη αεροσυνοδός της British Airways τον έβγαλε από τις σκέψεις του καθώς του πρόσφερε το δίσκο με το δείπνο. Άντε τώρα να αρπάξεις την τελευταία σκέψη σου, να τη σπάσεις σε κομμάτια και να την αναλύσεις...

Απροσδιόριστη ανάγκη... Το ρύζι με το κοτόπουλο και τη σος μα-νιταριών ήταν πολύ νόστιμο.

Κατάλληλα βήματα... Και το ψωμί ζεστό. Έλιωνε στο στόμα.Μαζί... Η γκοφρέτα άνοιξε στα δύο. Πάντα του άρεσε να τρώει

ξεχωριστά τα δύο κομμάτια. Λανθασμένες κινήσεις... «Μία κόκα κόλα, σας παρακαλώ...»Ενδεχόμενο; Ο Άλκης έστρεψε το κεφάλι προς το παράθυρο και κοίταξε

έξω. Σκοτάδι ξανά, όμως και πάλι είδε πολλά!Έφτασε στο ξενοδοχείο του λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ.

Ανέβηκε στο δωμάτιό του, ξάπλωσε, αλλά δεν έκλεισε μάτι. Το ραντεβού του ήταν για αύριο στις τέσσερις. Καθόλου πιεστικός ο χρόνος. Θα μπορούσε να κοιμηθεί και το επόμενο πρωί. Θα το έκανε όμως ή...

Θα ακουμπούσε την πλάτη του και πάλι σ’ έναν απ’ τους πολ-λούς ευκαλύπτους του πάρκου απέναντι από το λύκειο της όχι και τόσο καθωσπρέπει γειτονιάς του Λονδίνου, με τα μάτια καρφω-μένα στην αυλή του σχολείου;

Ήθελε, αλλά δεν ήταν σίγουρος!Την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί είχε πάρει την απόφα-



ση πως θα τα άφηνε όλα πίσω του. Στο ίδιο μέρος είχε διαλέξει και τον τρόπο με τον οποίο θα έκλεινε αυτό το μεγάλο και τόσο οδυνηρό κεφάλαιο της ζωής του. Με ένα τελευταίο του θύμα.

Άγνωστο, ανυποψίαστο, αθώο... Σήμερα αυτό το θύμα είχε όνομα: Κορίνα.Σήμερα αυτό το θύμα δεν ήταν τόσο αθώο όσο την πρώτη φο-

ρά.Ήταν φανερό πως, ακόμη κι αν βρέθηκε τυχαία εκείνη τη νύ-

χτα εκεί, δεν έστεκε η λογική «των συμπτώσεων» για τις επόμενες δύο φορές που τη συνάντησε.

Και τότε γιατί δεν την έψαξε; Γιατί δεν έμαθε ποια ήταν και τι ζητούσε απ’ αυτόν; Γιατί κλείδωσε τις ικανότητές του και αποδέ-χτηκε το να παραμείνουν δύο άγνωστοι;

Ίσως γιατί προσπαθούσε να απαλλαγεί από τον Αλκιβιάδη Γά-ντζα. Ίσως γιατί ήθελε να «παίξει» ως Γιώργος Παπαδόπουλος.

Πρόσφατα όμως ο Άλκης είχε πάρει και μια άλλη απόφαση: Πως δε θα αμφιταλαντευόταν ποτέ ξανά ανάμεσα στα προσωπεία του. Πως από εδώ και πέρα θα ήταν αυτός που ήταν αποδεχόμενος τις συνέπειες των πράξεών του. Γι’ αυτό δεν αντέδρασε έτσι με την Αρετή;

Άρα; Άρα έπρεπε να φανεί πιστός και απέναντι στην πρώτη του υπό-

σχεση. Δεν έπρεπε να επισκεφτεί ποτέ ξανά εκείνη τη γειτονιά. Δεν έπρεπε να τον ξαναδεί. Δεν έπρεπε να θέλει να μάθει πώς είναι...

Και ίσως κάποια στιγμή, σε μια τρίτη ίσως σύμπτωση, αποφά-σιζε πως ήρθε η ώρα να μάθει ποια ήταν στ’ αλήθεια η Κορίνα και τι ζητούσε απ’ αυτόν.

Το ραντεβού στέφθηκε με επιτυχία. Ο Άλκης ενημερώθηκε πλή-ρως για τα νέα προϊόντα που θα κυκλοφορούσαν σύντομα στην



αγορά και κανόνισε όλες τις λεπτομέρειες για τις επόμενες συνα-ντήσεις που θα είχε με τους υπεύθυνους της εταιρείας. Κάποιοι θα θεωρούσαν αυτές τις συναντήσεις περιττές, αφού σε λίγο και-ρό θα διεξαγόταν η ετήσια «Information Day» της ιδιοκτήτριας εταιρείας, όπου θα παρευρίσκονταν οι αντιπρόσωποι απ’ όλες τις χώρες για να παρακολουθήσουν το αναλυτικό και ποικίλο πρό-γραμμα που θα τους παρουσίαζαν. Όμως, για την κυρία Δαρζέ-ντα δεν ήταν περιττές. Πάντα ένα βήμα μπροστά, ήθελε να ξέρει τα πάντα πριν από τη γενική παρουσίαση. Κι όταν αυτή με το κα-λό τελείωνε, οι συναντήσεις θα συνεχίζονταν. Και θα αφορούσαν, όπως κάθε άλλη φορά, γενικές διαπραγματεύσεις που απαιτούσε η συνεργασία καθώς και νέες στρατηγικές για ανοίγματα στην ελ-ληνική και όχι μόνο –ευσεβής πόθος– αγορά.

Ο Άλκης επέστρεψε στο ξενοδοχείο εξαντλημένος. Όχι από την ίδια τη συνάντηση, αλλά από την προσπάθειά του να είναι πρόσχαρος, προσιτός, επικοινωνιακός, επίθετα που εδώ και και-ρό δεν τον χαρακτήριζαν, αλλά τώρα αναγκαστικά τα υιοθετούσε ξανά για χάρη της νέας δουλειάς του.

Πλησίασε στη ρεσεψιόν και ζήτησε την κάρτα του δωματίου του. Η κοπέλα, αφού του την έδωσε, του ζήτησε να περιμένει μια στιγμή, γιατί η υπεύθυνη κρατήσεων είχε ένα μήνυμα για εκείνον.

– Κύριε Γάντζα, θέλω να σας ενημερώσω πως η εταιρεία σας έχει κρατήσει ειδικά για σας όλο τον έκτο όροφο στον οποίο στε-γάζεται το γυμναστήριό μας από τις έντεκα το βράδυ μέχρι τις έξι το πρωί.

– Τι εννοείτε ειδικά για μένα;– Η αλήθεια είναι πως σπάνια χρειάστηκε να κάνουμε κάτι πα-

ρόμοιο... Εννοώ πως είστε ελεύθερος να απολαύσετε την εκγύμνα-σή σας εντελώς ιδιωτικά, χωρίς καμιά ενόχληση. Σαφείς οδηγίες. Η βάρδια του υπεύθυνου του γυμναστηρίου αλλάζει ακριβώς στις έντεκα το βράδυ. Αν είστε εκείνη τη στιγμή εκεί, θα κλειδώσει την



πόρτα και θα σας παραδώσει ένα αντικλείδι, το οποίο σας παρα-καλώ να επιστρέψετε σε μας μόλις τελειώσετε. Αν επιθυμείτε να πάτε αργότερα, παρακαλώ να επικοινωνήσετε με τη ρεσεψιόν. Εί-ναι όλοι ενήμεροι.

Άλλο και τούτο! Τι σήμαινε και ποιος κρυβόταν πίσω απ’ αυ-τή την πρωτοβουλία;

Μα η Αρετή βέβαια!Αφού δεν της έδωσε την ευκαιρία να τον ακολουθήσει στο τα-

ξίδι του και να δώσουν μορφή στις φαντασιώσεις της, αποφάσι-σε να τον περιποιηθεί με διαφορετικό τρόπο. Απόδειξη πως το «εντάξει» της ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Δείγμα του πόσο σπου-δαία γυναίκα ήταν. Υπενθύμιση πως τον περίμενε για να διορθώ-σουν αυτό που εκείνος χάλασε.

Τι ηλίθιος που ήταν! Η ώρα ήταν εννέα και μισή. Ο Άλκης ανέβηκε στο δωμάτιό

του, τακτοποίησε τα πράγματά του, φόρεσε τις φόρμες του, που πάντα τις κουβαλούσε μαζί του –είχε σκοπό ούτως ή άλλως να επισκεφτεί το γυμναστήριο–, και περίμενε να πάει έντεκα. Και η αλήθεια ήταν πως ένιωθε χαρούμενος. Αφενός ο κόσμος δίπλα του τον ενοχλούσε, ήθελε τις ώρες που αφιέρωνε για να γυμνα-στεί να είναι όσο το δυνατότερο απομονωμένος, και αφετέρου δε θα είχε καρφωμένο πάνω του ούτε το βλέμμα ενός υπεύθυνου του γυμναστηρίου, που ήξερε πολύ καλά πως ειδικά σ’ αυτό το ξενοδοχείο δεν έλειπε ποτέ από τον όροφο, ανεξαρτήτως ώρας. Πολυτελέστατο και πανάκριβο. Να δούμε πόσα είχε πληρώσει γι’ αυτή την απαίτησή της.

Δέκα λεπτά πριν από τις έντεκα και, καθώς ο Άλκης ετοιμαζό-ταν να βγει από το δωμάτιό του, χτύπησε το κινητό του.

Ο ένας από τους δύο αποστολείς των μηνυμάτων αποφάσισε να γίνει πιο πιεστικός.

Ήταν η Ευαγγελία.



Πόσο ακόμη θα την απέφευγε;– ... – Άλκη;– ...Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Να σε πάρω μετά;– Μετά; Έχουμε να μιλήσουμε μήνες τώρα... Πότε θα είναι

επιτέλους αυτό το μετά;– ... – Τέλος πάντων, δε σε πήρα για να κάνουμε αυτή τη συζήτη-

ση. Απλά... Δεν πάει άλλο, Άλκη. – ... – Για μας είσαι πια ένας ξένος. – ... – Πρέπει να σε δω. Είναι κάποια πράγματα που χρειάζεται να

μάθεις. Ήρθε ο καιρός να μας αφήσεις... – Να σας αφήσω τι; τη ρώτησε εκείνος άγρια.– Άλκη, τα 'χουμε ξαναπεί. Μάλλον εγώ προσπάθησα να σ’ τα

πω. Εσύ δεν άκουγες. Δεν ήθελες να ακούσεις. Όμως τώρα πια... – Τώρα πια τι;– Θέλω να δώσουμε κι επίσημα ένα τέλος.– Γι’ αυτό με πήρες; Για να μου ζητήσεις διαζύγιο;– Όχι μόνο γι’ αυτό.– Αλλά;– Σε παρακαλώ. Όταν θα βρεις λίγο χρόνο, πάρε με να συναντη-

θούμε. Όπως σου είπα, είναι ανάγκη να μάθεις κάποια πράγματα.– Δεν είμαι στην Ελλάδα. Θα σε πάρω όταν επιστρέψω.– Σ’ ευχαριστώ. Α, και πριν κλείσω, σε περίπτωση που σε εν-

διαφέρει ακόμη... Τα παιδιά είναι μια χαρά.Λίγα λεπτά. Λίγα μόνο λεπτά χρειάστηκαν για να εξαφανιστεί

η μικρή χαρά του και τη θέση της να πάρει... όχι η λύπη, όχι η στενοχώρια, αλλά η οργή!

Απέραντη οργή!



Ο Άλκης βγήκε από το δωμάτιό του και ανέβηκε στον έκτο όρο-φο. Το αίμα του έβραζε, το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει, τα χέ-ρια του έτρεμαν.

Με δυσκολία συγκρατήθηκε να μη δείξει τίποτα στον υπεύθυ-νο που του παρέδωσε το κλειδί. Ακόμη και το ευχαριστώ του ήταν ένα απλό κούνημα του κεφαλιού. Καμιά λέξη, λες και αν άνοιγε το στόμα του, θα γλιστρούσαν έξω οι κραυγές και θα σάρωναν στο πέρασμά τους τα πάντα.

Δεν είχε θυμώσει με τη γυναίκα του, αυτή ήταν ένας άγγελος. Πώς θα μπορούσε; Με τον εαυτό του ήταν εξοργισμένος. Που, που, που, που, ένα σωρό «που», πλήθος τα μαστίγια οι αιτίες που τον έκαναν να μην αντέχει αυτό που ήταν. Αυτό που έγινε. Αυτό που τον έκαναν.

Πώς τιμωρείς τον εχθρό όταν ζει μέσα σου;Χτυπάς αλύπητα το σάκο του μποξ, ξανά και ξανά και ξανά,

χωρίς γάντια, μέχρι τα χέρια σου να ματώσουν... Αρπάζεσαι από το μονόζυγο και πηγαινοέρχεσαι με φόρα, πά-

νω κάτω, πάνω κάτω και ξανά και ξανά, αφήνοντας τα ουρλιαχτά σου να σκεπάσουν τους πονεμένους συνδέσμους στο σώμα σου που σε ικετεύουν να σταματήσεις, γιατί έχουν ξεπεράσει ώρα τώ-ρα τα όριά τους...

Γυμνώνεις το σώμα σου, απογυμνώνεις την ψυχή σου, ξαπλώ-νεις μπρούμυτα στο πάτωμα, γίνεσαι ένα με τη γη και σέρνεσαι από τη μια άκρη στην άλλη, και πάλι πίσω και πάλι μπρος, μέχρι το δέρμα σου να λιώσει...

Για μας είσαι πια ένας ξένος.Το ήξερε. Αυτός το είχε προκαλέσει. Τα λόγια της όμως μα-

χαίρι που έκοψε την καρδιά του σε χίλια κομμάτια. Κι όμως, εκείνη συνέχισε να χτυπά. Γρήγορα. Τόσο γρήγορα.

Κάθε μικρό κομματάκι της. Χίλια κομμάτια, χίλια χτυπήματα και ο Γάντζας δεν άντεχε άλλο.



Ούτε ήξερε πού βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί από το πάτωμα και να πλησιάσει το νερό λίγο παραπέρα.

Η ψυχή του άγριοι βράχοι. Το σώμα του πέτρες ασήκωτες. Κι ήταν ήδη βρεγμένες από

τον ιδρώτα του. Οι στάλες των δακρύων που άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια του περιττές. Πόσο να τις ξεπλύνει λίγο νερό παρα-πάνω;

Ίσως όμως... Το χλωριούχο νερό που τώρα καθρέφτιζε τον εχθρό του, το

ίδιο του το πρόσωπο, ίσως μπορούσε να δώσει τέλος στην οργή του, που έγινε πόνος, που έγινε φόβος για όλα και για τα πάντα. Για το χθες, για το αύριο, για το τώρα!

Άγριοι βράχοι η ψυχή του.Ασήκωτες πέτρες το σώμα του.Αυτά θα τον κρατούσαν κάτω από το νερό.Ένα βήμα μόνο και όλα θα τελείωναν.Χωρίς θύτες και θύματα. Χωρίς ιεροτελεστίες.Μόνο ένα βήμα.Ένα βήμα προς το νερό... όπου ξαφνικά καθρεφτίστηκε ένα

χέρι να ακουμπά το πρόσωπο του εχθρού του.Ο Άλκης ταράχτηκε. Γύρισε απότομα προς το μέρος της. Τα μά-

τια του πετούσαν σπίθες, η οργή του επέστρεψε δριμύτερη. Πώς τολμούσε να του το κάνει αυτό; Γιατί τώρα; Γιατί αυτήν ακριβώς τη στιγμή;

Το χέρι του βρέθηκε μέσα στο δικό της. Το αίμα που έτρεχε από τις παλάμες του τη λέρωσε, κι όμως εκείνη το κράτησε σφιχτά.

Ένα απρόσμενο βλέμμα που του έλεγε να μην την κρατήσει μακριά του.

Μια τρίτη σύμπτωση που... του μίλησε. «Είμαι εδώ για σέ-να!»

Το «εδώ» του όμως τώρα ήταν εκεί... κάτω από το νερό... ο ψεύ-



τικος βυθός που τον περίμενε να ολοκληρώσει τη διαδικασία του τέλους.

Θα τον ακολουθούσε;Εκείνη έψαχνε λέξεις για να του πει... Εκείνος έκρυβε λόγια για να μη μάθει... Έπεσαν αγκαλιασμένοι στο νερό, στον ψεύτικο βυθό του.Η Κορίνα έβγαλε τα ρούχα της και τον τύλιξε με το σώμα

της. Του φίλησε το μέτωπο, τα μάτια, τα χείλη του.Δεν έκαναν έρωτα.Τι σημασία είχε;Έπλυνε με το νερό το σώμα του και με τα δάκρυά της την ψυ-

χή του.Κι όταν εκείνος βγήκε κι έψαξε να βρει πετσέτες για να σκου-

πιστούν, η Κορίνα δεν ήταν εκεί, είχε φύγει.Άφησε πίσω της μονάχα έναν ανθό γαρδένιας. Έτσι. Για να

ξέρει πως θα ήταν πάντα «εδώ»!


Προβληματισμοί, ναι. Υποψίες, όχι!

ΜΑΡΙΑ; Πηνελόπη; Ειρήνη;Ποιο ήταν άραγε το πραγματικό όνομά της;Γιατί το ποια ήταν το ήξερε πλέον πολύ καλά.

Λένε πως, όταν κάποιος αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, είναι κα-τά είκοσι τοις εκατό πιθανότερο να διαπράξει μια επιτυχή αυτο-κτονία αργότερα, σε σχέση με κάποιον που δε δοκίμασε ποτέ.

Ο Άλκης είχε κάνει ήδη μία προσπάθεια πριν από καιρό.Η χθεσινή επιθυμία του, η παρ’ ολίγον απόπειρά του, μετρού-

σε για δεύτερη;

Ήταν η τέταρτη φορά που οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν.Ιεροτελεστία / σύμπτωση / δεύτερη σύμπτωση-πρώτη υποψία

/ παγίδα-ανακάλυψη.

Διάλεξε να οδηγήσει το θύμα του στο μέρος όπου κάποτε απέτυ-χε να δώσει τέλος στη ζωή του.

Έγινε θύμα της στο μέρος που εκείνη επέλεξε όταν αυτός επι-χείρησε τώρα να το επαναλάβει.



Τις σκέψεις του χώριζαν μικρά διαστήματα αναμνήσεων.Αν τις κατέγραφε σε ένα χαρτί, θα υπήρχαν ανάμεσά τους κε-

νά από λευκό χαρτί. Στο μυαλό του αυτά τα διαστήματα ήταν γε-μάτα πάθος.

Πώς καταγράφεις το πάθος; Πώς αποτυπώνεις την ένταση; Πώς γεμίζεις μικρά διαστήματα λευκού χαρτιού με εικόνες που δεν έχουν να κάνουν με τη λογική, ούτε καν με το συναίσθημα, παρά μόνο με ανεξήγητες αντιδράσεις που σου προκαλεί το άγνω-στο;

Και τώρα;Τώρα που αυτό το άγνωστο γινόταν γνώριμο, με ποιο τρόπο

θα δοκίμαζε να γεμίσει τα διαστήματα αναμνήσεων; Με τη λογι-κή; Με το συναίσθημα; Και με ποια κριτήρια θα έκανε αυτή την επιλογή, ούτως ώστε να σιγουρευτεί πως το λευκό χαρτί του θα έπαιρνε την αξιοπιστία που όφειλε να του προσδώσει;

Με ποια κριτήρια... Ο ίδιος τι ήθελε;Γιατί δε ρωτούσε επιτέλους μία φορά τον εαυτό του τι πραγ-

ματικά ήθελε να κάνει; Τι φοβόταν; Μήπως αυτό τον οδηγούσε σε λάθος κινήσεις; Ε, και; Πρώτη φορά θα ήταν; Τουλάχιστον έτσι θα είχε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες ενός δικού του λάθους. Καταδικού του! Και πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό από μόνο του! Λανθασμένα συμπεράσματα, λοιπόν, όχι. Πιθανότατα λανθασμέ-νες αποφάσεις, ναι. Ας άφηνε τη λογική να συνοδεύσει το πρώ-το, ας έδινε στο συναίσθημα την ευκαιρία να ταυτιστεί με το δεύ-τερο.

Έτσι, η Μαρία ή η Πηνελόπη ή η Ειρήνη βαφτίστηκε επίση-μα Κορίνα κάπου ανάμεσα στα σύννεφα, καθώς ο Αλκιβιάδης επέ-στρεφε στην Ελλάδα.

Έτσι, η πράκτορας των Μυστικών Υπηρεσιών που οι «Μεγά-λοι» έβαλαν για να τον παγιδέψει αποκλείστηκε από την πιθανό-



τητα να την ψάξει, να την ξεσκεπάσει, να την εμποδίσει να ξανα-βρεθεί στο δρόμο του.

Ήξερε πλέον ποια ήταν. Αυτό δε θα άλλαζε το γεγονός πως ήθελε να την ξαναδεί. Ίσως όχι για τους ίδιους λόγους που ήθελε εκείνη. Ίσως πάλι... Γιατί όχι; Ας γίνονταν οι λόγοι της λόγοι του. Ας κατάφερνε να κάνει τους δικούς του δικούς της.

«Μη με κρατάς μακριά σου», του είχε πει. «Είμαι εδώ για σέ-να».

Κι ο Γάντζας, κρατώντας στο ένα χέρι τη λογική και στο άλλο το συναίσθημα, αποφάσισε πως δε θα την κρατούσε μακριά του. Πως θα την άφηνε να μείνει «εδώ» για εκείνον.

Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να θέσει σε κίνδυνο τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν, δηλαδή την Αρετή και τους υπόλοιπους συναδέλφους. Ήταν φανερό πια πως οι πρώην ανώτεροί του πα-ρακολουθούσαν κάθε του κίνηση. Δεν ήταν τυχαίες οι τρεις επι-λογές για δουλειά που του παρείχαν, άσχετα από το αν του διευ-κρίνισαν πως δε θα επενέβαιναν επουδενί στο θέμα της πρόσλη-ψής του. Μπορεί να ήταν κι έτσι. Ο Άλκης ήξερε πολύ καλά με ποιο σύστημα λειτουργούσαν. Άλλωστε, παρόμοιο είδος τακτικής ακολουθούσε πιστά κι εκείνος τόσα χρόνια τώρα.

Η εισήγησή τους ήταν μια παρέμβαση για να θολώσουν τα νερά. Κάνοντάς τον να πιστέψει πως συμμετείχαν εν μέρει στην ανεύρεση μιας νέας απασχόλησης για εκείνον, τον αποσπούσαν από το να αναρωτηθεί αν αυτό ήταν καθαρά δική τους καθοδή-γηση και φυσικά ανάγκαζαν τις σκέψεις του να παρεκκλίνουν από την πορεία που θα έπαιρναν στο θέμα της παρακολούθησης. Την πορεία δηλαδή που άρχισαν να ακολουθούν όταν ο Άλκης παρουσιάστηκε στα γραφεία των «Μεγάλων» και δεν άκουσε εκείνη την υπενθύμιση που θα συμπεριλάμβανε τις λέξεις «εχε-



μύθεια», «απόρρητο», «πρόσεχε», η καθεμία δοσμένη με το ύφος που της άρμοζε και θα του τόνιζε τα μεγάλα «γιατί». Φιλότιμο, χρέος, κίνδυνος! Όλα τυλιγμένα με το, εγκλωβισμένο σε απειλή, ήθος!

Τον παρακολουθούσαν! Κάτι που ήθελαν να το ανακαλύψει μόνος του και να μην του το πουν οι ίδιοι. Κι αυτό μετά την πρόσ-ληψή του στη νέα δουλειά. Ή μήπως πάλι όχι; Η Κορίνα βρέθη-κε στο δρόμο του πριν ο Άλκης προσληφθεί, με καμία δύναμη δεν ήταν τυχαίο αυτό, άρα τα πρώην αφεντικά του είχαν ξεκινήσει το παιχνίδι τους από νωρίς. Όπως έκαναν πάντα. Άρα;

Κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Δεν υπήρχε κάποια συμφω-νία των πρώην ανωτέρων του με την εταιρεία στην οποία εργαζό-ταν. Ο χώρος εργασίας του, με όλα τα παρεμφερή, στη συγκεκρι-μένη περίπτωση τα διάφορα ταξίδια στο εξωτερικό, θα ήταν απλά το μέσο εξυπηρέτησης του σκοπού τους.

Και ποιος ήταν αυτός ο σκοπός, ειδικά όταν ήταν ξεκάθαρο πια πως τον άφησαν να καταλάβει ότι αποτελούσαν, με την πρά-κτορά τους, με άλλο ένα πιόνι τους, μέρος της ζωής του;

Δε σκόπευαν, τουλάχιστον προς το παρόν, να τον σκοτώσουν. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα το είχαν τακτοποιήσει ήδη. Αν πίστευαν πως ήταν ικανός να κάνει ένα τραγικό λάθος, δε θα περίμεναν πρώτα να το κάνει για να τον βγάλουν από τη μέση. Κι ύστερα, το πιόνι τους ήταν αυτό που τον εμπόδισε να βάλει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του. Και σίγουρα δεν ήταν αυτός ο τρόπος για να τον εκφο-βίσουν ή να του υπενθυμίσουν με σαφήνεια όσα απέφυγαν να του ξεστομίσουν κατάμουτρα. Ήταν κάτι άλλο. Τι;

Πήρε αυθόρμητα το κινητό του και ξαναδιάβασε το μήνυμα που του έστειλαν πριν από λίγες μέρες.

«Αλκιβιάδη, σε παρακαλώ, έλα να μας δεις. Είναι ανάγκη να μιλήσουμε».

Αυτό που μετέφρασε ως «Έλα επιτέλους να ξεκινήσεις την



α-πα-ραί-τη-τη ψυχοθεραπεία που σου ει-ση-γη-θή-κα-με, γιατί αλλιώς...»

Αυτό ήταν, λοιπόν, η Κορίνα;Η θεραπεία του; Ας μην έβαζε τη λέξη «ψυχή» μπροστά. Πώς να τοποθετήσεις

κάπου κάτι που δεν είσαι σίγουρος αν υπάρχει ακόμη;Κάποιοι αποφάσισαν πως η Κορίνα θα ήταν η θεραπεία του,

εκείνος αποφάσισε πως δε θα την έβγαζε από τη ζωή του, απέμε-νε τώρα να βεβαιωθεί πως σ’ αυτό το κυνηγητό, ή όπως αλλιώς το ονόμαζαν, οι μόνες συμμετοχές θα ήταν η δική του και η δική της. Έπρεπε να εξασφαλίσει πως η Αρετή και οι υπόλοιποι –αλλά κυ-ρίως η Αρετή που βρισκόταν, όσο να πεις, πιο κοντά του και, όπως έδειχναν τα πράγματα, θα ερχόταν ακόμη περισσότερο– θα ήταν ασφαλείς. Ω, ναι! Αυτό είχε σκοπό να το βάλει πρώτο στη λίστα των προτεραιοτήτων του. Πριν αναλύσει το είδος, την ποιότητα, την αξία, το περιεχόμενο της... θεραπείας του, θα βεβαιωνόταν πως αυτή δε θα συσχετιζόταν με τίποτα και με κανέναν πέρα από τον ίδιο.

Έτσι, αν η Αρετή αποφάσιζε πως ήθελε να του κάνει έκπληξη με ένα ξεχωριστό δώρο κλείνοντας όλο τον όροφο ενός ξενοδο-χείου για να απολαύσει τη γυμναστική του, ο Άλκης θα πήγαινε, θα συναντούσε εκείνη που θα τον περίμενε, όμως δε θα σχολίαζε ποτέ τίποτα. Μπορεί να ήταν καλά εκπαιδευμένος στο να μην αφήνει τίποτα να του ξεφύγει, ούτε λόγια ούτε έκφραση που θα πρόδιδε ή θα έβαζε τον άλλον σε υποψίες για ό,τι αφορούσε ιδι-αίτερες στιγμές του, όμως η παρακολούθησή του (και εννοούσε όλες τις άλλες μεθόδους της Υπηρεσίας πλην της Κορίνας) θα το επιβεβαίωνε. Η Αρετή θα ήταν ασφαλής. Καθόλου περιττές συ-ζητήσεις. Ποτέ και τίποτα!

Πόσα άραγε να αποκάλυψε η αναφορά της προηγούμενης επί-σημης παρακολούθησής του; Ήταν η εκτός σχεδίου επιθυμία του



να δώσει τέλος στη ζωή του αναμενόμενο γεγονός για την Υπηρε-σία;

Ήταν η δική της παρέμβαση εκτέλεση οδηγιών, ένστικτο της στιγμής ή ηθικό καθήκον μιας ψυχιάτρου ή ψυχολόγου, ό,τι και να ήταν η Κορίνα;

Και τι άλλο είπαμε ήταν η Κορίνα εκτός απ’ αυτό;Μια πράκτορας!Μια αφοσιωμένη και πιστή πράκτορας, όπως ακριβώς υπήρ-

ξε κι ο ίδιος, που εκτελούσε με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο, ψυ-χρά και ανελέητα, την αποστολή της.

Με οποιοδήποτε μέσο: Χρησιμοποιώντας αρχικά το κορμί της. Μελλοντικά;

Ο τρόπος της: Να τον σαγηνεύσει, να τον κάνει να την ποθή-σει, να τον υποχρεώσει να ακολουθήσει τα βήματά της, να τον πα-γιδέψει σε έναν παθιασμένο ερωτισμό, να τον εγκλωβίσει στο σα-σπένς της άγνωστης περιπέτειας, να του δώσει... ή μάλλον να του δοθεί ολοκληρωτικά, να είναι εκεί... ή μάλλον «εδώ» την κατάλ-ληλη στιγμή (για πόσο άραγε∙ κι αυτό αφορούσε και όλα τα υπό-λοιπα), να, να, να... του γίνει απαραίτητη.

Ψυχρά και ανελέητα∙ ζεστά και ήπια. Η αποστολή: Να εισχωρήσει στο μυαλό του και... Και!Ένα «και» που, μάρτυς του ο Θεός, ο Άλκης τρόμαζε και μό-

νο στην ιδέα να βρει τις λέξεις που θα το ακολουθούσαν. Κι αν αυτός δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτές τις λέξεις, εκείνη θα ήταν; Κι αν ακόμη κατόρθωνε και τις... ξεστόμιζε, η Κορίνα του θα άντεχε να τις ακούσει;

Η Κορίνα του!Που τώρα έπρεπε, πάση θυσία, να την κρατήσει μακριά από

τους άλλους, την ίδια στιγμή που θα την κρατούσε δίπλα του.Δύσκολο; Καθόλου!



Περίπλοκο; Αρκετά!Δεν ήταν πως έπρεπε να προσέχει. Αυτό ήξερε να το κάνει.

Ήταν που δεν ήξερε το πώς θα είναι... Μια αναπόληση που ερχόταν παρέα με έναν μπερδεμένο ενε-

στώτα και του έδειχνε την αμφιβολία του μέλλοντος.Η Αρετή έγινε το χαλίκι που ανέκοψε τη φόρα της πτώσης του.

Τη μια στιγμή νιώθει ευλογημένος που βρέθηκε στο δρόμο του, κάνει σχέδια για το πώς θα πατήσει σ’ αυτό το χαλίκι και θα κρα-τηθεί εκεί με όσες αντοχές τού απέμειναν, ενώ την άλλη στιγμή ξεσπά στο άκουσμα μιας θύμησης και σπρώχνει την Αρετή μα-κριά του.

Την τελευταία στιγμή αρπάζει το χαλίκι του, ή μάλλον το χα-λίκι του φάνηκε τόσο δυνατό, ώστε δεν υποχώρησε στην κλοτσιά του, και να οι ελπίδες ξανά, τολμά να τις αγγίξει, έστω με τις άκρες των δαχτύλων του.

Κι έπειτα, μετά την τελευταία στιγμή, την ώρα που όλες οι στιγμές του έγιναν ένα ρευστό ελεγχόμενο «υπάρχω», νιώθει να πέφτει... να χάνεται στο κενό... ακουμπά σχεδόν το σκοτεινό βυ-θό που περιμένει να τον κατασπαράξει. Μπαίνει βίαια στο στατι-στικό ποσοστό του είκοσι τοις εκατό και –τι περίεργο!– δε βλέπει ούτε αυτή τη φορά το χρώμα της λύτρωσης. Το τέλος δεν έχει το λευκό χρώμα που λαχταρούσε. Ούτε αυτή τη φορά. Την επόμενη; Μα γιατί την επόμενη; Πώς θα υπάρξει επόμενη όταν τώρα πέ-φτει... αγγίζει σχεδόν το απέραντο βάθος; Το απέραντο σκοτεινό βάθος; Έπεφτε... πέφτει... όλα τελείωσαν. Δεν υπάρχει άλλη φο-ρά. Τα σκοτάδια του δε θα γίνονταν ποτέ φως.

Το χέρι που βλέπει στο νερό να αγγίζει το πρόσωπό του είναι του τώρα; Είναι του αύριο; Πώς μπορούσε να είναι σίγουρος; Θυ-μάται πως το ένιωσε. Δεν ήταν μόνη της μια εικόνα, είχε φέρει και την απρόσμενη αίσθηση μαζί της.

Ένα χέρι τον αρπάζει και... είναι ποτέ δυνατό; Δε σταματά



απλώς τη φόρα του, δεν είναι ένα πολύτιμο χαλίκι, είναι... τα πά-ντα!

Κι αυτό το «πάντα» σαν να τον ανεβάζει ψηλά!Μακριά από τα σκοτάδια του!Μακριά από τον αρπακτικό βυθό του!Η αναπόληση που ήρθε παρέα με έναν μπερδεμένο ενεστώτα

και του έδειξε την αμφιβολία του μέλλοντος τον γέμισε φόβο.Απέραντο φόβο!Φόβο γιατί ένιωσε ανακούφιση που ξέφυγε από το τέλος. Δεν

υπολόγιζε τη ζωή του, αλλά δεν ήθελε να την τελειώσει μέσα στο μαύρο.

Ο Άλκης αποφάσισε να κρατήσει σφιχτά το χέρι και να αφε-θεί να τον οδηγήσει. Ίσως να μην έφταναν ποτέ στην κορυφή, ο δρόμος όμως της ανηφόρας είχε τόση γλύκα! Και φόβο γιατί δεν ήξερε πόσο θα κρατούσε αυτή η γλύκα!

Φόβο για τη στιγμή που θα ένιωθε και πάλι να πέφτει.Ποιο χαλίκι θα τον περίμενε; Έπρεπε να το κρατήσει μακριά

από το χέρι. Κι όμως, εκείνος το ήθελε αυτό το χέρι. Ήθελε και το χαλίκι του. Εύκολα θα τα χώριζε, τόσο περίπλοκα όμως...

Ήταν που δεν ήξερε το πώς θα είναι...

Ο Άλκης καθόταν στο γραφείο του και ασχολούνταν με τις υπο-χρεώσεις της νέας δουλειάς του.

Η Αρετή τον επισκέφτηκε με ένα ναζιάρικο χαμόγελο και του έδωσε την αναφορά για το επόμενο ταξίδι του. Πώς όφειλε να προετοιμαστεί. Λεπτομέρειες θα ακολουθούσαν σύντομα.

Έβαλε το χέρι της κρυφά κάτω από το γραφείο του, το ακού-μπησε πάνω στο πόδι του και τον χάιδεψε προκλητικά. Έπειτα καμώθηκε πως έψαχνε κάτι χαρτιά μέσα στο ντοσιέ που κρατού-σε, οι άλλοι έβλεπαν μέσα από τη γυάλινη πόρτα την υπεύθυνη



προσωπικού να δίνει με σοβαρότητα τις οδηγίες της στον καινού-ριο υπάλληλο, ενώ η Αρετή τού ψιθύριζε ερωτόλογα, πετυχημένο προοίμιο για την ατμόσφαιρα της επόμενης συνάντησής τους.

Κρατούσαν τα προσχήματα, κανείς δεν ήξερε, και ούτε έπρε-πε να μάθει, για τη σχέση τους.

Στην άκρη του γραφείου του ένα μικρό, τοσοδά, ποτηράκι.Λίγο νερό και μια λευκή γαρδένια που διατηρούσε ζωντανό το

άρωμά της. Άραγε για πόσο ακόμη;


Όποιος και να ’ναι αυτός...

Είκοσι χρόνια πριν

– ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ, λοιπόν;– Ε, ναι! Κι όχι απλός αστυνομικός, με αξιώματα!– Και προς τι ο ενθουσιασμός; Εσύ ποτέ σου δε συμπαθούσες

ιδιαίτερα τους μπάτσους. Μην πω πως δεν τους χώνευες... – Ήταν μέχρι να με φιλήσει ένας και μάλιστα φορώντας τη

στολή του!Οι δύο κοπέλες ξεράθηκαν στα γέλια. Ανέμελες, γεμάτες ζω-

ντάνια, γεμάτες ζωή!Είχαν περάσει δύο μήνες από τότε που η Ευαγγελία συνάντη-

σε για πρώτη φορά τον Αλκιβιάδη. Αν και αντίξοες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γνωρίστηκαν, αυτό δεν τους εμπόδισε να εκ-δηλώσουν ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον και να δώσουν συνέ-χεια σε εκείνο το «κάτι» που πλανήθηκε στον αέρα.

Μάιος 1995 και το Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο που ούρλιαζε. Οι πρωτοπόροι μουσικοί εκτε-λεστές του συγκροτήματος Prodigy ξεσήκωναν τον κόσμο με τις ηλεκτρικές συνθέσεις τους ταυτίζοντάς τες κυριολεκτικά με την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε.

Έξαρση, ενθουσιασμός, χέρια στον αέρα, χέρια που... πετού-σαν πέτρες!

Ανάμεσα στα πέντε χιλιάδες άτομα βρέθηκαν κάποιοι που για



τους δικούς τους λόγους θέλησαν να προκαλέσουν αναστάτωση, ταραχή και πανικό. Και τα κατάφεραν. Το συγκρότημα αντιλή-φθηκε τον κίνδυνο και έχοντας μόλις τρία τραγούδια να εκτελέ-σει πριν ολοκληρώσει τη συναυλία του, τη διέκοψε.

Εξαγριωμένο πλήθος άρχισε να φωνάζει «Σκοτώστε τους Prodigy», άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι να γλιτώσουν από τα επικίνδυνα σπρωξίματα και τις επιθέσεις των διπλανών τους, όπως επίσης και από τα δακρυγόνα που άρχισαν να πέφτουν με την επέμβαση των Ματ. Ανάμεσά τους και η Ευαγγελία. Κρα-τούσε από το χέρι τη μικρότερη αδερφή της και με σκυμμένο το κεφάλι προσπαθούσε να βρει την έξοδο για να αποχωρή-σει.

Με μεγάλη δυσκολία και έπειτα από αρκετά χτυπήματα στα πλευρά τους, κατάφεραν να διαπεράσουν το πλήθος και να βρε-θούν έξω από το συναυλιακό χώρο. Μόνο που κι εκεί οι φασαρί-ες και οι επιθέσεις συνεχίζονταν. Η Ευαγγελία ένιωθε να πνίγε-ται. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Από τη μια οι καπνοί, από την άλλη το γεγονός πως ήταν υπεύθυνη για τη σωματική ακεραι-ότητα της αδερφής της.

Σήκωσε ψηλά το κεφάλι για να εκτιμήσει την κατάσταση που επικρατούσε και τότε... τον είδε!

Στεκόταν παραπέρα μαζί με δύο αξιωματούχους, δίπλα σε ένα όχημα της αστυνομίας, κρατούσε έναν ασύρματο και, λογικά, κά-ποιους ενημέρωνε.

Τι γοητευτικός που ήταν! Και η όψη του είχε μια ακαταμάχητη αίγλη!Τον πλησίασε σαν υπνωτισμένη. Λες και κάποιος την έσπρω-

χνε προς το μέρος του. Το πρόσωπό του την έκανε να νιώσει ασφάλεια. Τι περίεργο, όχι η στολή, αλλά το πρόσωπό του. Του-λάχιστον έτσι ήθελε να πιστέψει. Πως το αίσθημα της ασφάλειας την οδήγησε κοντά του και όχι η εντύπωση που της προκάλεσε.



Πώς θα δικαιολογούσε μετά το ότι βρέθηκε δίπλα του και μάλι-στα του ζήτησε να την προφυλάξει;

Δηλαδή δεν του ζήτησε ακριβώς αυτό, αλλά αν μπορούσε να δώσει εντολή σ’ ένα όργανο να οδηγήσει αυτήν και την αδερφή της με ασφάλεια στο χώρο όπου περίμεναν τα ταξί, για να πάρουν ένα και να επιστρέψουν επιτέλους στο σπιτάκι τους. Κάπως έτσι. Η Ευαγγελία δεν ήταν και σίγουρη. Γιατί όταν αργότερα ξαπλω-μένη στο κρεβάτι της αναπολούσε τις λιγοστές στιγμές που έζησε μαζί του, το μυαλό της παίδευαν όλα όσα ήθελε να του πει. Πού να ξεχωρίσει τη φαντασία από την πραγματικότητα; Και κυρίως όταν η πραγματικότητα την έκανε αργότερα να αισθάνεται κά-πως αμήχανα. Γιατί να μην κρατούσε το μούδιασμα που ένιωθε στο κορμί της και να πετούσε την αποδοκιμασία που διέκρινε στα μάτια του, η οποία την έκανε ίσως(;) να του δικαιολογηθεί πως η αποψινή της παρουσία στη συναυλία δεν οφειλόταν σε δική της επιθυμία, αλλά στο ότι έπρεπε υποχρεωτικά να συνοδεύσει την αδερφή της; Άσχετα από το αν αυτό ήταν η πλήρης αλήθεια. Μια αλήθεια όμως που στην επόμενη συνάντησή τους τους έφερε ένα βήμα πιο κοντά.

Μέχρι όμως να βρεθούν και πάλι μαζί για να διαπιστώσουν πως και οι δύο θεωρούσαν τους συγκεκριμένους ήχους ενοχλητι-κά ντάκα ντούκα που τάραζαν το νευρικό τους σύστημα και πως σε καμιά περίπτωση δεν το έλεγες αυτό μουσική, απορώντας μά-λιστα πώς παθιάζονταν και λάτρευαν το συγκεκριμένο είδος εκα-τοντάδες χιλιάδες πιστοί, μη εξαιρουμένης της αδερφής της, της Αθηνάς, προηγήθηκαν τα μεγάλα μέσα. Δηλαδή ο μπαμπάς της Ευαγγελίας, που υπέκυψε στα παρακάλια της κόρης του και δέ-χτηκε να τη συνοδεύσει στο Τμήμα όπου υπηρετούσε ο καλός μπάτσος (αχ, να θυμόταν σωστά το όνομά του, άκου εκεί Γά-ντζας!), που βοήθησε τις κόρες του, για να τον ευχαριστήσουν και οι δύο μαζί προσωπικά. Και τον ευχαρίστησαν. Στην περίπτωση



της Ευαγγελίας, μάλιστα, πιο προσωπικά δε γινόταν. Γιατί φεύ-γοντας, άφησε τη στιγμή της χειραψίας στην παλάμη του Αλκιβιά-δη (αυτό μάλιστα, τέλειο όνομα!) το τηλέφωνο του σπιτιού της με τη διευκρίνιση να της τηλεφωνήσει έξι με εφτά το απόγευμα.

Λίγο ο ερωτιάρης Μάιος, λίγο τα ζουμερά νιάτα της Ευαγγε-λίας, λίγο τα κατακόκκινα χείλη της –και χωρίς κραγιόν, παρακα-λώ–, λίγο το γεγονός πως ο Αλκιβιάδης κολακεύτηκε, όσο να πεις, από την ευγενική χειρονομία της όμορφης κοπέλας, πλησίασε το δάχτυλο στα πλήκτρα του τηλεφώνου του και πάτησε ένα ένα τα νούμερα που αντιστοιχούσαν στον αριθμό της.

Τα πρώτα τους φιλιά, γλυκά και συγκρατημένα. Απαλά, όσο να αγγίξουν τα χείλη του ενός τα χείλη του άλλου. Και γενικά, οι δύο νέοι περισσότερο μιλούσαν παρά αγγίζονταν. Άλλωστε, ήταν στοιχείο του χαρακτήρα του Αλκιβιάδη να σέβεται πάντα τη συ-νοδό του και να μην κάνει ποτέ κάποια κίνηση που θα την εξέθε-τε πριν βεβαιωθεί πως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν σο-βαρά. Τα άλλα που είχε ανάγκη... τα έβρισκε κι αλλού.

Η Ευαγγελία, από την άλλη, όλο ορμές και ανοιξιάτικο ερωτι-σμό, δεν κρατιόταν μέχρι να να έρθει η στιγμή που ο Άλκης θα έκανε επιτέλους ένα βήμα παραπάνω. Παράλληλα όμως της άρε-σε η συνεσταλμένη στάση του. Τόσο διαφορετική από όλων των άλλων. Τόσο διαφορετική από τη στάση εκείνου...

Όχι. Αυτός έπρεπε να σβηστεί για πάντα από τη μνήμη της. Τι κι αν τον αγάπησε πολύ, τι κι αν πίστεψε πως ήταν το άλλο της μισό...

Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς μόλις στα είκοσι δύο του χρόνια να πιστέψει κάτι τέτοιο; Θα μου πεις, αν διέθετε τη γνώση τη στερ-νή, αυτήν που φέρνει, όχι απλά το γήρας, αλλά η σοφία των εμπει-ριών που αποκτάς από τη ζωή, δε θα είχε τη χαριτωμένη επιπο-λαιότητα της νιότης, το δικαίωμα, μεταφρασμένο ως ελαφρυντι-κό, να πιστέψει με όλη τη δύναμη της ψυχής του πως ο κόσμος



όλος είναι δικός του και πως ατόφια η μεγαλύτερη, παντοτινή και «αποκλειστικά» δική του αγάπη τον έχει επισκεφτεί.

Τι κι αν τον αγάπησε πολύ, τι κι αν πίστεψε πως ήταν το άλλο της μισό. Την πρόδωσε. Με το χειρότερο τρόπο. Και τώρα, δύο χρόνια και κάτι μετά, η Ευαγγελία είδε στο πρόσωπο του Αλκιβιά-δη τη σιγουριά που αναζητούσε. Και δεν ήταν στεγνή. Όχι όπως φοβόταν πως θα είναι όταν ατένιζε το μέλλον της. Είχε αντρίκια ομορφάδα, δροσερή ευγένεια, καλοσυνάτη όψη, ζεστή αγκαλιά, στόχους και μια συνεσταλμένη στάση, που την έκανε να πιστέψει πως, ίσως, μ’ αυτό τον άνθρωπο κατόρθωνε να προχωρήσει στη ζωή και να είναι ευτυχισμένη. Και η ευτυχία που έβλεπε να απλώ-νεται μπροστά της την παρότρυνε να αφεθεί ξανά στον έρωτα, να λαχταρήσει δυο χέρια να κυλάνε και πάλι στο σώμα της, να ανα-ζητήσει φλογερά φιλιά να καίνε το κορμί της.

Κάθε φορά που τον συναντούσε, ένιωθε να τον ερωτεύεται όλο και πιο πολύ. Κι εκείνος έδειχνε να απολαμβάνει τη συντροφιά της. Και η Ευαγγελία μπορεί να μην τόλμησε ξανά να κάνει τη σκέψη πως ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, όμως η αγάπη εμφανίστηκε και πάλι στα όνειρά της και ήταν τόσο, μα τόσο, ζω-ντανή. Ξεθώριασε παλιές εικόνες, έδινε υποσχέσεις που την έκα-ναν να χαμογελά.

Δύο μήνες μετά την πρώτη τους συνάντηση και η Ευαγγελία έστησε καρτέρι στον Άλκη όταν σχολούσε από τη δουλειά του αρ-γά ένα βράδυ.

Χωρίς ραντεβού, αιφνιδιαστικά, τον έπιασε από το χέρι και περπάτησαν μαζί για αρκετή ώρα. Κι όταν βρέθηκαν κάπου πα-ράμερα που δεν τους έβλεπε μάτι, χώθηκε όλο λαχτάρα στην αγκαλιά του, τον έσφιξε πάνω της με όλη της τη δύναμη κι ύστε-ρα σήκωσε το κεφάλι ψηλά και του έδωσε ένα παθιασμένο υγρό φιλί που κράτησε, θαρρείς, μια ζωή!

Κι ύστερα, αφού τον μέθυσε με τη νιότη της, πριν προλάβουν



όμως να εγκλωβιστούν σε μια ερωτική περιπέτεια, τον πήγε σε ένα ταβερνάκι για να καθίσουν και του είπε τα πάντα για τη ζωή της. Ειλικρινά και τίμια. Δεν έκρυψε κανένα συναίσθημά της, κα-νένα λάθος της, τίποτα που να σκιάζει το μέλλον, αυτό που μέσα της ευχόταν να είναι κοινό για τους δυο τους.

Μικρά αγκαθάκια τσίμπησαν την καρδιά του Αλκιβιάδη. Ήξε-ρε πως η επιθυμία του να είναι ο πρώτος άντρας στη ζωή της γυ-ναίκας που θα παντρευόταν ήταν, κατά βάθος, ευσεβής πόθος. Κι αν και περιορισμένος ο ρεαλισμός στο «θέλω» του, δεν τον εμπό-διζε να το εύχεται. Πρακτικά όμως τι σήμαινε αυτό; Πώς η κοπέ-λα απέναντί του, που τη γνώριζε μόλις δύο μήνες, αποκλειόταν να γίνει η μέλλουσα γυναίκα του; Τι έπρεπε να κάνει; Να περιμένει, κύριος πάντα, μέχρι να περάσει αυτό το βράδυ, για να εξαφανι-στεί; Στο κάτω κάτω, τίποτα δεν είχε γίνει ακόμη μεταξύ τους. Δε θα τελείωνε και τίποτα, απλά δε θα το άρχιζε. Όπως ακριβώς απέ-φευγε να ξεκινήσει διάφορες σχέσεις τόσο καιρό τώρα και αρκού-νταν στο να ικανοποιεί τις ανάγκες του με το γνωστό πανάρχαιο τρόπο. Στις νόμιμες ιερόδουλες.

Όμως αυτό το κορίτσι με τα γαλανά μάτια και το λαμπερό πρόσωπο ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ζητήσει. Έξυπνη, μορφωμένη, όμορφη, με επίπεδο, με, με με... Χωρίς...

Θα άφηνε το «χωρίς» να μπει εμπόδιο ανάμεσά τους; Ειδικά όταν η Ευαγγελία δεν προσπάθησε να τον ξεγελάσει ούτε τον άφησε να το ανακαλύψει μόνος του, αλλά του εξηγήθηκε στα ίσα;

Δεν ήταν πως δεν μπορούσε να το προσπεράσει... Ήταν που αυτό πήγαινε κόντρα στο «τάξις και ηθική» που

υπηρετούσε μια ολόκληρη ζωή!Μια ολόκληρη ζωή;Μα ήταν μόνο είκοσι έξι χρονών. Πόσο πολύ απείχε αυτό από

την ολόκληρη ζωή που τον περίμενε;



Αχ, καημένε Αλκιβιάδη... Πώς να σε έπαιρνε κάποιος από το χέρι και να σε ταξίδευε

στους κόσμους που ποτέ δεν ονειρεύτηκες; Που δεν τόλμησες να ονειρευτείς, που δεν ήξερες καν πως υπήρχαν;

Πώς να σου έδειχνε τα μεγάλα, τα σπουδαία, τα ανεξερεύνη-τα για να καταλάβεις πόσο μικρά και τιποτένια ήταν αυτά που απασχολούσαν τότε το μυαλό σου;

Φάνηκες όμως τυχερός. Είχες απέναντί σου έναν άγγελο! Και καλά έκανες και προσπέρασες το μη ρεαλιστικό «θέλω»

σου, καλά έκανες και προσπέρασες τη σκιά του πατέρα σου που στοίχειωσε κάθε σκέψη σου. Γιατί αλλιώς θα βάδιζες στους δρό-μους που δεν επέλεξες, σ’ αυτούς όπου δεν πήρες καν το δικό σου φανάρι μαζί, με έναν αδιάφορο, ίσως και σκοτεινό συνοδοιπόρο, κι όχι όπως βάδισες με τον άγγελο που τώρα σου κρατούσε το χέ-ρι και σε κοίταζε βαθιά στα μάτια. Με ένα βλέμμα που έσταζε έρωτα, συνοδευμένο από τη μελλοντική ηρεμία που πάντα ανα-ζητούσες.

Ναι, φάνηκες τυχερός. Ή πάλι όχι;Σε τύφλωσε η λάμψη της. Ίσως ήταν και η πρώτη σου μικρή

επανάσταση. Αυτή που δοκίμασες να κάνεις μέσα στα στενά πλαί-σια όπου σε στρίμωξαν.

Πλαίσια που λάτρεψαν τη νέα σου συγκάτοικο. Πλαίσια που ταίριαξαν απόλυτα με ό,τι αντιπροσώπευε.

Σήμερα

Ήθελε να περάσει πρώτα από το σπίτι του, να κάνει ένα ντους, να αλλάξει ρούχα για να τη συναντήσει όσο το δυνατό πιο... φρέ-σκος.



Αν και είχε ήδη ενημερώσει την Αρετή πως σήμερα θα έφευ-γε νωρίτερα, η φόρμα που ακούμπησε μόλις πριν από λίγο η Ελέ-νη πάνω στο γραφείο του το καθιστούσε αδύνατο. Ένα σωρό ερω-τήσεις που έπρεπε να απαντηθούν εκείνη τη στιγμή για το νέο ρα-ντάρ που θα έβγαινε οσονούπω στην αγορά. Ο Άλκης δεν μπορού-σε να καταλάβει την απαίτηση της Διεύθυνσης γι’ αυτή την αμε-σότητα, άσε που όλα αυτά που ζητούσε περιέχονταν στην έκθεση που είχε ετοιμάσει και είχε ήδη παραδώσει στους υπεύθυνους με το που επέστρεψε από το Λονδίνο.

Χμ, εντάξει. Τώρα που πρόσεχε καλύτερα τις ερωτήσεις δεν ήταν τόσο απλό. Η κυρία Δαρζέντα είχε σκοπό να κάνει μια πα-ρουσίαση για την ετήσια «Information Day» της RaDe Hellas, όπου θα ανέλυε τη δομή της δικής τους εταιρείας επιδεικνύοντας όλα τα προϋπάρχοντα κριτήρια για το άνοιγμα στη Μέση Ανατο-λή. Αυτό απαιτούσε ταύτιση των νέων τεχνικών προδιαγραφών του προϊόντος με το γνωστό και καυτό θέμα που αντιμετώπιζαν οι συ-γκεκριμένες χώρες, τη θαλάσσια πειρατεία.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Άλκης ένιωσε πως η θέση του δεν του πρόσφερε απλά μια απασχόληση, αλλά τον ευχαριστούσε κιό-λας. Όλο αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον. Θα μπορούσε μάλιστα να βοηθήσει προσφέροντας τις γνώσεις του. Γιατί έπρεπε να είναι απλά ένα πιόνι που είτε θα παρουσίαζε τα νέα προϊόντα στους αγοραστές είτε, περιστασιακά, θα συναντιόταν με ανθρώπους από το χώρο για να ενημερωθεί ή να ψαρέψει πληροφορίες; Θα μπο-ρούσε να κάνει πολύ περισσότερα. Και είχε μάλιστα σκοπό, σή-μερα κιόλας, αφού θα απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις που του δόθηκαν, να παραδώσει ο ίδιος τη φόρμα στην κυρία Δαρζέντα και να συζητήσει μαζί της. Στην ανάγκη θα ακύρωνε και το ρα-ντεβού του με την Ευαγγελία. Το άσχημο το αναβάλλεις. Το όμορ-φο το επισπεύδεις.

Άσχημο;



Όμορφο;Ο Άλκης πήρε το στιλό και άρχισε να συμπληρώνει τη φόρμα.

Επιτέλους, μπορούσε να αποφύγει άνετα τη γνωστή ανάλυση που κατόρθωνε πάντα να τον κάνει κουρέλι.

Δοκίμασε να τηλεφωνήσει στη γυναίκα του. Δεν την πέτυχε, όμως δε χρειάστηκε να επαναλάβει αργότερα την προσπάθεια για να αναβάλει το προγραμματισμένο ραντεβού.

Μπορεί να μην προλάβαινε να πάει στο σπίτι και να... φρε-σκαριστεί, όμως η απουσία της κυρίας Δαρζέντα από το γραφείο της καθιστούσε ανέφικτο φυσικά αυτό που είχε στο μυαλό του και... Αν έφευγε ακριβώς τώρα, θα έφτανε στην καφετέρια που εί-χαν ορίσει με την Ευαγγελία καθυστερώντας μόνο λίγα λεπτά.

Ας την αντιμετώπιζε, λοιπόν. Ας άκουγε όλα αυτά που ήθελε να του πει, έστω κι αν, λίγο πολύ, τα είχε διαισθανθεί.

Απέφυγε να δώσει τη φόρμα στην Αρετή, όπως του είχε ζητή-σει η Ελένη, γιατί δεν ήθελε να τη συναντήσει πριν πάει στο ρα-ντεβού του. Καλύτερα να είχε το μυαλό του ανεπηρέαστο από τα νέα πρόσωπα της ζωής του. Αντίθετα, επέστρεψε στο γραφείο του και κλείδωσε τη φόρμα σε ένα συρτάρι αποφασισμένος να την παραδώσει ο ίδιος, χέρι με χέρι, στην κυρία Δαρζέντα. Τώρα που είχε μάθει πως το γραφείο της μεταφέρθηκε και πάλι στον πρώ-το όροφο, μετά την επιστροφή της μητέρας της, η οποία αποφά-σισε να αναλάβει ξανά τα παλιά της καθήκοντα, θα ήταν πιο εύ-κολο να την πετύχει. Έστω και τυχαία.

Πήρε τα κλειδιά του και έφυγε βιαστικός από τα γραφεία της εταιρείας. Μια επανάληψη του τρόπου με τον οποίο λειτουργού-σε τα τελευταία χρόνια είχε και πάλι ξεκινήσει. Εσωτερική επιβο-λή για άψογα ελεγχόμενη ιδιοσυγκρασία... Αν εξαιρούσες βέβαια την αντίδρασή του σ’ εκείνο το ραντεβού με την Αρετή... σ’ εκεί-νο το ερωτικό ραντεβού... το μοναδικό που είχαν μέχρι στιγμής... Κάποια στιγμή θα έπρεπε να το αναπληρώσει... Είχαν περάσει



ήδη μέρες από τότε που επέστρεψε, είχε ήδη αργήσει... Μα τι γύ-ρευε η Αρετή τώρα στις σκέψεις του; Αυτός δεν ήταν που ήθελε καθαρό το μυαλό του; Τι έλεγε... Α, ναι, έπρεπε να κλειδώσει τα συναισθήματά του και να υπολογίσει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετώπιζε την Ευαγγελία... όχι απλά η Ευαγγελία... η γυναίκα του... η μάνα των παιδιών του... Η γυναίκα πλάι στην οποία έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του... τα καλύτερα... αυτά που όμως ένιωθε πως δεν ήταν δικά του... εντελώς δικά του... κάτι έλειπε... Αυτό που τον έσπρωξε να πάρει αποφάσεις... λαν-θασμένες αποφάσεις μεν, μια αλλαγή που τόσο λαχταρούσε δε... τίποτα όμως δεν άλλαζε... είχαν αλλάξει ήδη πολλά... τόσα ώστε φοβόταν να τα μετρήσει... τόσα ώστε τρόμαζε να εκτιμήσει τις συ-νέπειές τους... Αυτές οι συνέπειες όμως υπήρχαν έστω κι αν δεν τις μετρούσε... έστω κι αν δεν τις αντίκριζε... Και τώρα πώς θα αντίκριζε την ίδια... Τι να της έλεγε... Εκείνη θα έλεγε... ναι, εκεί-νη θα έλεγε... κι αυτός το μόνο που θα έπρεπε να κάνει ήταν να την ακούσει... Πόσες φορές, αλήθεια, δοκίμασε να του μιλήσει και δεν την άφησε... Πόσες φορές βγήκαν λόγια από το στόμα της και τα άφησε να τα πάρει ο αέρας...

Ούτε κατάλαβε πότε έφτασε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δε θυμό-ταν τίποτα. Ούτε πώς πήρε το αυτοκίνητό του ούτε τη διαδρομή, τίποτα. Τα κλειδιά στο χέρι και οι σκέψεις που βάραιναν το μυα-λό του.

Όχι μόνο άψογα ελεγχόμενη ιδιοσυγκρασία, Αλκιβιάδη! Πρόσεξε τις κινήσεις σου. Είναι ώρα να επανέλθεις στην πραγματικότητα.

Βρήκε ένα στενό, πάρκαρε το αυτοκίνητό του και ενεργοποίη-σε το συναγερμό. Η καφετέρια ήταν αρκετά κοντά στο σπίτι του. Εκεί θα το άφηνε όλο το βράδυ.

Τα βήματά του όσο περπατούσε σταθερά. Πλησίαζε στον προο ρισμό του όταν την είδε να κάθεται μόνη και να τον περιμέ-νει. Το τραπέζι της ήταν κοντά στην είσοδο. Ήταν σίγουρος πως,



αν δεν έκανε ζέστη, θα καθόταν έξω. Πάντα της άρεσε να παρα-τηρεί τον κόσμο που περνούσε δίπλα της. Η Ευαγγελία του! Ο άγ-γελός του!

Του;Πόσες εικόνες να χωρέσουν σε λίγα βήματα;Πόσες αναμνήσεις να τρέξουν όσο πλησιάζεις αυτόν με τον

οποίο τις μοιράστηκες;Αλήθεια, τις μοιράστηκε;Ήταν εκεί;Πρέπει να ήταν! Τα έζησε όλα με πάθος! Ίσως να μην ήταν...

ακέραιος. Ίσως να έλειπε πάντα ένα μικρό –και πώς να το με-τρούσε;– κομματάκι από την ύπαρξή του!

Είκοσι χρόνια πριν

Κανόνισε να πάνε οι δικοί του στο χωριό. Ήθελε η πρώτη φορά μαζί της να μην είναι στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου ούτε σε ένα φτηνό, άντε ακριβό, ξενοδοχείο. Ήθελε να είναι μαγική. Και προπαντός ιερή!

Ήταν νευρικός. Δεν ήξερε πώς να φερθεί. Από τη μια ήθελε να την αγγίζει απαλά και ήρεμα, από την άλλη φοβόταν τη σύ-γκριση. Κι αν ο άλλος ήταν γρήγορος και παθιασμένος; Κι αν αυ-τό της άρεσε; Δεν του αρνήθηκε πως ήταν τρελά ερωτευμένη με τον προηγούμενο δεσμό της. Πώς ανταγωνίζεσαι έναν τρελό έρω-τα; Γενικά, πώς ανταγωνίζεσαι ένα ζητούμενο όταν δε γνωρίζεις τις προδιαγραφές του;

Προδιαγραφές που μεταφράζονταν στη χειρότερη ως απαιτή-σεις και στην καλύτερη ως επιθυμίες.

Κι ο Άλκης ήξερε πολύ καλά να ικανοποιεί και απαιτήσεις και επιθυμίες (έστω κι αν δεν ήταν οι δικές του), μόνο που πάντα τις



γνώριζε. Του τις έδιναν έτοιμες. Πριν καλά καλά τις ζητήσει. Πριν προλάβει να αναρωτηθεί αν υπήρχε και κάτι άλλο πέρα από αυ-τές.

Ο άγγελος δε φορούσε φτερά, αλλά σχισμένο τζιν και αμάνι-κο φανελάκι. Όσα ακριβώς άντεχε το σώμα της με την αυγουστιά-τικη ζέστη που επικρατούσε. Δεν είχε φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του, είχε όμως μαντίλι τυλιγμένο στα μαλλιά της, που το έλυσε αμέσως μόλις ο Άλκης τής άνοιξε την πόρτα, το πέρασε γύ-ρω από το λαιμό του και τον τράβηξε κοντά της.

Πόση οργάνωση να θέλει ένα αυθόρμητο φιλί;Πόσα τεχνάσματα να χρειάζονται για να τυλίξεις τα χέρια σου

γύρω από μια λεπτή μεσούλα που ανεβοκατεβαίνει ταυτόχρονα με τις μύτες των ποδιών που τη στηρίζουν για να σε φτάσει;

«Σ’ αγαπώ», του είπε τρυφερά κι αυτό σκέπασε όλα τ’ άλλα. Ήταν η πρώτη φορά που ο Άλκης έκανε έρωτα με μια κοπέ-

λα που του είπε «σ’ αγαπώ». Ήταν η πρώτη φορά που δεν πλήρω-σε για τις υπηρεσίες που του δόθηκαν. Γιατί απλά δεν ήταν υπη-ρεσίες. Ήταν κινήσεις που ξεκινούσαν από την καρδιά και όχι από το σώμα. Και οι δικές της και... σχεδόν... και οι δικές του.

Η καρδιά του πρέπει να ήταν αυτή που τον έκανε να νιώθει μεθυσμένος, λες κι ήπιε δύο μπουκάλες κρασί. Η καρδιά του πρέ-πει να ήταν αυτή που έδινε γροθιά στο στομάχι του και το έκανε να σφίγγεται.

Από εκείνο το απόγευμα, ο Άλκης λαχταρούσε να τελειώσει η δουλειά για να τη συναντήσει. Πέρασαν λίγοι μήνες γεμάτοι έρω-τα μεν, δύσκολα δε, αφού το ζευγάρι δεν είχε δικό του χώρο.

Ο Άλκης κατάλαβε πως δεν μπορούσαν να συνεχίσουν έτσι. Βρήκε ένα διαμέρισμα και ανακοίνωσε στους δικούς του πως στο εξής θα ζούσε μόνος. Δεν του το επέτρεψαν. Δεν υπήρχε λόγος να χαλάει τα λεφτά του. Το διαμέρισμα όπου έμεναν ήταν δικό τους, ας το έπαιρνε ολοκληρωτικά ο γιος τους. Αυτοί θα γυρνούσαν στο



χωριό. Ο πατέρας του βρήκε δουλειά στον παλιό φούρνο που δού-λευε και η αλήθεια ήταν πως είχαν επιθυμήσει το σπιτάκι τους. Ήταν καιρός να τον αφήσουν να συνεχίσει εντελώς μόνος.

Εντελώς μόνος; Όχι δα... Είχαν γνωρίσει την Ευαγγελία και κατάλαβαν πως άφηναν τον

κανακάρη τους σε καλά χέρια. Μόνο που, ας περνούσαν πρώτα τις βέρες. Να είναι όλα με το νόμο και με τη σιγουριά που είχαν συνηθίσει!

Ένα βαψιματάκι, λίγα καινούρια έπιπλα, λόγια αγάπης, νύ-χτες γεμάτες έρωτα, πόσα να θέλει ένας άγγελος για να είναι ευτυ-χισμένος; Πόσο περισσότερα να θέλει κι αυτός που τον αρραβω-νιάστηκε για να νιώθει... Αλήθεια, τι;

Σήμερα

Αλήθεια, τι ένιωθε τότε; Τι ένιωθε τώρα που την έβλεπε ξανά έπει-τα από τόσο καιρό; Τι πριν και τι μετά; Κι ανάμεσά τους τα χίλια μύρια. Ανάμεσά τους μια ανάσα, το χέρι του που απλώθηκε να ζη-τήσει το δικό της.

– Κάθισε, Άλκη, σε παρακαλώ.– Ούτε το χέρι μου; ρώτησε εκείνος καθώς το τράβηξε πίσω

και κάθισε απέναντί της.– Μην το κάνεις δύσκολο για μένα. Όχι κι αυτή τη φορά. Δεν

έχω άλλες αντοχές, Άλκη. – Τα παιδιά... – Καλά και τα δύο. Το στομάχι του μοιράστηκε στα δύο. Αν άντεχε να αντιμετω-

πίσει την Ευαγγελία, δεν μπορούσε με τίποτα να φέρει στις σκέ-ψεις του τον Μιχάλη και τον Ηλία. Δεν έκανε καλά που παρήγγει-λε σκέτο ουίσκι. Θα είχαν όμως κώνειο;



Έβγαλε πάνω στο τραπεζάκι το πακέτο με τα τσιγάρα του κι άναψε ένα. Ας έκρυβαν οι καπνοί τη θλίψη στα πρόσωπά τους, αφού η δική του αμηχανία και η δική της αποφασιστικότητα δεν κατάφεραν να κάνουν καλή δουλειά.

Η Ευαγγελία δεν το σχολίασε. Κάποτε ο Άλκης έδωσε αγώνα για να την πείσει να το κόψει και τώρα...

Κάποτε... Τώρα... – Πώς είναι τα πράγματα στο σχολείο; Έχει ευθύνες να είσαι

βοηθός διευθυντή, ε;– Σε παρακαλώ... μην προσποιείσαι πως σε νοιάζει. Μην προ-

σποιείσαι πως είσαι ακόμη ο άντρας μου.Ήπιε μονορούφι το ουίσκι που του έφεραν και ζήτησε δεύτε-

ρο. Έσκυψε το κεφάλι, μα σαν να το μετάνιωσε και το σήκωσε πάλι. Τουλάχιστον αυτό της το χρωστούσε. Όσο εκείνη θα έλεγε το μονόλογο που είχε ετοιμάσει, ο Άλκης όφειλε να την κοιτάζει στα μάτια.

– Υπάρχει κάποιος άλλος στη ζωή μου. Κλείνουμε τέσσερα χρόνια μαζί... Προσπάθησα να σ’ το πω και την τελευταία φορά, αλλά... Για μένα είναι ο πατέρας τους, εκείνα το ζουν, μα δεν το παραδέχονται. Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, προσπαθούν πολύ να κρατήσουν στη μνήμη τους την όψη σου... Τα χαρτιά του διαζυγίου θα σ’ τα φέρει η δικηγόρος μου προσωπικά για να τα υπογράψεις... Εγώ θα έχω φυσικά την πλήρη κηδεμονία τους. Αν περνούσε από το χέρι μου, θα νομιμοποιούσα κι αυτό που ξεκί-νησες. Να μην τα ξαναδείς ποτέ. Και δεν εννοώ πως θα δυσκο-λευτώ νομικά. Πίστεψέ με, έπειτα απ’ όλα αυτά δε θα υπήρχε δι-καστήριο που να μη συμφωνούσε μαζί μου. Όμως εκείνα περιμέ-νουν τη μέρα που θα αποφασίσεις να τα ξαναδείς... Καλύτερα όμως να ξέρουν πως αυτή η μέρα δε θα έρθει ποτέ. Θα είναι πιο εύκολο να κλείσουν οι πληγές, που όσο κι αν προσπάθησα να εξα-



φανίσω, δεν τα κατάφερα... Δε μας αρκεί μόνο να ξέρουμε πως μας άφησες, Άλκη, είναι αναγκαίο να ακούσουν και οι δύο πλευ-ρές πως αυτό θα είναι παντοτινό... Ίσως θα έπρεπε να μιλήσεις και με τη μητέρα σου. Με παίρνει κάθε λίγο και κλαίει. Την τε-λευταία φορά που επιχείρησε να σου μιλήσει μόνο που δεν την έβρισες... Ο πατέρας σου δεν είναι καλά. Δεν έχει πολύ καιρό μπροστά του, το τελευταίο εγκεφαλικό ήταν άσχημο... Πραγμα-τικά σου εύχομαι να βρεις το δρόμο σου... Όποιος και να ’ναι αυ-τός...

Όποιος και να ’ναι αυτός... Χωρίς την Ευαγγελία, χωρίς τον Μιχάλη, χωρίς τον Ηλία, χω-

ρίς τους γονείς του. Δική του επιλογή!Επιλογή;Όποιος και να ’ναι αυτός... Δεν την είδε, τη μύρισε. Η Κορίνα πέρασε πλάι τους προσπερ-

νώντας το τραπέζι τους, στράφηκε πίσω, τον κοίταξε στα μάτια και του χαμογέλασε. Κι ύστερα βγαίνοντας από το μαγαζί, εξα-φανίστηκε γρήγορα όπως ακριβώς εμφανίστηκε.

Πώς τόλμησε να του το κάνει αυτό; Με ποιο δικαίωμα; Γιατί τώρα; Γιατί εδώ; Γιατί θέλησε να του κλέψει έστω και λίγα δευτε-ρόλεπτα από το χρόνο που είχε με τη γυναίκα του;

Ποια γυναίκα του;Η κυρία που καθόταν απέναντί του ήταν πλέον μια ξένη. Ο

πρώην άγγελός του είχε μόλις ολοκληρώσει ένα σατανικό μονό-λογο. Τι κι αν αυτός ήταν υπαίτιος για την κόλαση των λέξεών της; Μισητά τα λόγια της. Μαχαιριές που τον έκοψαν, φλόγες που τον έκαψαν, αλήθειες που δεν έβρισκαν χώρο να τρυπώσουν μέσα του.

Πόσο περισσότερο να θυμώσει με τον εαυτό του; Έπρεπε κά-που αλλού να ξεσπάσει το θυμό του, να αλαφρώσει, να βρει τη δύ-



ναμη να απαντήσει στην Ευαγγελία, που με δυσκολία πια συγκρα-τούσε τα δάκρυά της. Πόσο να πάλεψε μέσα της άραγε για να κα-τορθώσει να ξεστομίσει εκείνα τα λόγια χωρίς να ραγίσει;

Η Κορίνα είχε γίνει μία φορά το θύμα του, θα γινόταν και τώ-ρα. Ένιωσε να τη μισεί. Έπρεπε να θυμώσει μαζί της. Και το ήθε-λε και το άξιζε. Πώς τόλμησε; Με ποιο δικαίωμα βρέθηκε στο δρό-μο του αυτή τη στιγμή που δεν ήταν μόνος;

Στο δρόμο του... Όποιος και να ’ναι αυτός... Ο επίλογος της Ευαγγελίας να αντηχεί ξανά και ξανά μέσα στο

κεφάλι του όσο εκείνη περίμενε καρτερικά να της μιλήσει.– Θέλω να δω τα παιδιά. Θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις, θα υπο-

γράψω ό,τι θέλεις, θα συμφωνήσω σε ό,τι αποφασίσεις. Να μου τα φέρεις όμως να τα δω. Και σου υπόσχομαι πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά.

Πόσο τη μισούσε εκείνη τη στιγμή!Ίσως γιατί ήθελε κάποιον να μοιραστεί το θυμό του.Ίσως γιατί η γαρδένια της κατάφερε και τρύπωσε εκεί όπου

δεν κατάφεραν οι αλήθειες που είχε ακούσει.Ίσως γιατί το βλέμμα της του επανέλαβε εκείνο το «Είμαι εδώ

για σένα» που τον έκανε να βρει τη δύναμη για να ζητήσει να δει επιτέλους τα παιδιά του.

Ίσως γιατί το πίστεψε. Πως κάποιος θα του κρατούσε το χέρι στο νέο δρόμο του, όποιος και να ’ταν αυτός...

Ω, ναι!Πόσο πολύ τη μισούσε εκείνη τη στιγμή!


Στα ίχνη του...

ΗΞΕΡΕ πως από στιγμή σε στιγμή θα του χτυπούσε την πόρτα. Το διαισθανόταν, την ένιωθε να πλησιάζει, άκουγε τα βήματά της, μύριζε το άρωμά της. Καθόταν στην άκρη του κρεβατιού και την περίμενε.

Δε γινόταν να μην έρθει!

Την επομένη της συνάντησής του με την Ευαγγελία, η Αρετή τού ανακοίνωσε το επόμενο ταξίδι του. Η κυρία Δαρζέντα δούλευε πυ-ρετωδώς για την παρουσίαση που ετοίμαζε και, τελειομανής όπως πάντα, δεν ήθελε να παραλείψει ούτε την παραμικρή λεπτομέ-ρεια.

Αυτή τη φορά ο Άλκης θα συνόδευε τον Οικονόμου και δύο Έλληνες εξωτερικούς συνεργάτες της RaDe Hellas στο ταξίδι τους στο Ντουμπάι.

Οι πρώτοι θα είχαν τις απαιτούμενες επαφές με στελέχη αρα-βικής εταιρείας που εκδήλωσε την πρόθεση να συνεργαστεί μελ-λοντικά με τη RaDe Hellas για το στήσιμο μιας παρόμοιας επι-χείρησης στη χώρα τους, με επίσημο αντιπρόσωπο βέβαια την ελ-ληνική εταιρεία κι αυτούς ως κύριους μετόχους και επενδυτές. Ο Τιμόθεος Δαρζέντας είχε δουλέψει πολύ σκληρά, χρόνια τώρα, για να πείσει τους Βρετανούς πως ο ίδιος και οι συνεργάτες του ήταν τα πλέον κατάλληλα άτομα για να στήσουν αυτή την επιχεί-



ρηση στη Μέση Ανατολή και να κατακλύσουν την αγορά της με τα προϊόντα RaDeGold, αντιμετωπίζοντας την αντίπαλη εταιρεία -κολοσσό που σχεδόν είχε το μονοπώλιο μέχρι στιγμής.

Ο Γάντζας, με την άδεια πάντα των Βρετανών, θα παρουσία-ζε στα κατάλληλα άτομα τις δύο καινοτομίες του νέου ραντάρ, που θα άφηναν ασυζητητί εκτός ανταγωνισμού αντίστοιχα προϊόντα της αντίπαλης εταιρείας.

Ντουμπάι!Η ιδέα του ταξιδιού τον είχε ερεθίσει αρκετά. Εις τριπλούν!Πρώτον, πάντα ήθελε να ταξιδέψει σ’ αυτή τη χώρα και ποτέ

δεν του δόθηκε η ευκαιρία. Τώρα θα μου πεις, πού και πότε βρή-κε ο Άλκης την ευκαιρία να πάει κάπου που ο ίδιος ήθελε, αλλά αυτό δεν ήταν επί του παρόντος για να το σκεφτεί.

Δεύτερο, θα είχε την ευκαιρία, εκτελώντας τα καθήκοντα που είχε ως πιόνι, να συγκεντρώσει πληροφορίες που θα ήταν χρήσι-μες για το αφεντικό, αποδεικνύοντας έτσι τις ικανότητές του και προετοιμάζοντας το έδαφος για τη συζήτηση που ήθελε να κάνει μαζί της.

Και τρίτο, ας απόφευγε καλύτερα να πει «και το κυριότερο», ήταν σίγουρος πως η Κορίνα θα τον ακολουθούσε και σε τούτο το ταξίδι. Μόνο που αυτή τη φορά θα την περίμενε. Και θα ήταν προετοιμασμένος να την αντιμετωπίσει.

Αυτά σκεφτόταν όσο άκουγε την Αρετή ή όση ώρα απαντούσε μηχανικά στις ερωτήσεις της, μέχρι που εκείνη πέταξε ένα «Να μη σε ενοχλώ άλλο, λοιπόν» και τον τράβηξε εντελώς από τις σκέ-ψεις του.

Την είχε παραμελήσει. Και δεν πρόλαβε ούτε να την αποζημιώ-σει για τον τρόπο που της συμπεριφέρθηκε στην τελευταία τους συνάντηση, ούτε όμως και να την ευχαριστήσει, έστω κι αν δεν το εξέφραζε ποτέ με λόγια, αλλά με πράξεις, για το δώρο που του εί-χε κάνει. Αν και το δώρο με το γυμναστήριο ήταν το λιγότερο. Πιο



πολύ της χρωστούσε ένα ευχαριστώ για εκείνο το χαμογελαστό «εντάξει» που του είχε χαρίσει πριν εκείνος φύγει για το Λονδίνο.

Προσπάθησε να παραμερίσει τους υπόλοιπους λογισμούς του, που όλο τους έδιωχνε κι όλο αυτοί έβρισκαν τρόπο να τρυπώνουν πάλι στο μυαλό του, και της έδωσε τη σημασία που της άξιζε.

Το αποψινό βράδυ θα ανήκε αποκλειστικά σ’ αυτήν. Της είπε να ντυθεί, να στολιστεί και πως κατά τις εννιά θα περνούσε από το σπίτι της για να την πάρει να φάνε μαζί.

Το χάρηκε. Πολύ! Τα μάτια της Αρετής πετούσαν σπίθες ερω-τισμού, τα μάγουλά της κοκκίνισαν στις εικόνες που πέρασαν μπροστά από τα μάτια της. Ήταν φανερό πως για εκείνη οι επό-μενες ώρες θα ήταν μια γλυκιά αναμονή. Για τον Άλκη;

Ο Άλκης, αφού κατάφερε να διώξει ικανοποιημένη την Αρε-τή, ήταν ελεύθερος πια να επιστρέψει στα δικά του. Ποια δικά του όμως; Πόσο περισσότερο δική του ήταν η Κορίνα απ’ όσο ήταν η Αρετή; Και ποιος το καθόριζε αυτό; Οι δύο γυναίκες, ανά-λογα με το πώς τον έβλεπαν, ή ο ίδιος ανάλογα με το τι αισθανό-ταν γι’ αυτές και πόσο τις υπολόγιζε;

Δεν ήταν σίγουρα η κατάλληλη στιγμή για να αναρωτηθεί για όλα αυτά. Όχι σήμερα που η Αρετή τον περίμενε όλο αγωνία να χωθεί και πάλι στην αγκαλιά του, προσδοκώντας φυσικά κάτι κα-λύτερο από την τελευταία φορά, και όχι τώρα που ο Άλκης ένιω-θε την οργή να ξεχειλίζει από μέσα του για το τόλμημα της Κορί-νας να τον αιφνιδιάσει χθες, τις στιγμές που αναμετριόταν με το παρελθόν του.

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ήσυχα και ήρεμα για τον Άλκη, που χωμένος στον υπολογιστή του προετοίμαζε αυτά που θα χρειαζό-ταν στο ταξίδι της Δευτέρας. Ηρεμία που αργά το βράδυ μετα-τράπηκε σε μια διασκεδαστική φασαρία από τα νάζια και τα γέ-λια της Αρετής, η οποία πρόσφερε πραγματικά στον Γάντζα ένα ξεκούραστο διάλειμμα που τόσο πολύ χρειαζόταν.



Το χαλικάκι του ήταν ακόμη εκεί. Στη θέση του!Δεν ήταν ευγνωμοσύνη! Δεν ήταν ένα τυπικό πήδημα... Ήταν... Όχι. Δεν μπορούσε να το χαρακτηρίσει. Πιο εύκολα έβρισκε

το τι δεν ήταν παρά το τι ήταν.Δεν ήταν μια σεξουαλική συνεύρεση παρόμοια με αυτές που

είχε με τις κατά καιρούς συνοδούς που τον επισκέπτονταν.Ήταν... Δεν ήταν η ερωτική ένωση που είχε με την Κορίνα όταν έσμι-

γαν τα κορμιά τους. Δεν έλειπε η ένταση ή το πάθος, έλειπε όμως η αίσθηση που του δημιουργούσαν αυτά τα δύο.

Ήταν απλά... Η Αρετή!

Τι κι αν ήθελε να επισκεφτεί αυτή την πόλη, τι κι αν χάρηκε που του δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία να το κάνει, με το που πάτησε το πόδι του στα Αραβικά Εμιράτα, το μυαλό του κόλλησε σ’ εκεί-νη.

Τίποτα δε στάθηκε ικανό να του τραβήξει την προσοχή. Κα-μιά πολυτέλεια, κανένας ουρανοξύστης, καμιά τεχνητή νησίδα, τίποτα!

Εκτέλεσε τα καθήκοντά του με επιτυχία, μα τίποτα παραπά-νω. Όλα όσα σχεδίαζε να κάνει σκεπάστηκαν από την αδημονία του να τη συναντήσει. Οι προηγούμενες κινήσεις της έδειχναν πως θα εμφανιζόταν μόλις εκείνος θα τελείωνε τις υποχρεώσεις του. Ας τις τελείωνε, λοιπόν. Τίποτα περισσότερο που θα άνοιγε νέες πόρτες στον ορίζοντα και θα την καθυστερούσε.

Ο Άλκης αρνήθηκε ευγενικά να ακολουθήσει τους συνεργάτες του στη βραδινή τους έξοδο. Κλείστηκε στο πολυτελέστατο δωμά-τιό του και περίμενε. Και περίμενε. Και περίμενε.

Τίποτα.



Τα νεύρα του κουρέλια.Τώρα ένιωθε να τη μισεί ακόμη περισσότερο.Την επόμενη μέρα ήταν ελεύθερος να την περάσει στη μαγευ-

τική πόλη όπως επιθυμούσε. Μπορεί η δουλειά του να είχε τελειώ-σει, οι άλλοι όμως δεν είχαν ολοκληρώσει τις συναντήσεις τους. Η πτήση τους ήταν προγραμματισμένη για το επόμενο μεσημέρι.

Ο Άλκης δεν είχε όρεξη να κάνει τίποτα απολύτως. Κι αν εκεί-νη δεν εμφανιζόταν ούτε και σήμερα το βράδυ;

Τον πείραζε που δεν είχε τον έλεγχο. Θα μπορούσε, αν απο-φάσιζε να την ψάξει, να αντιστρέψει τους ρόλους και να παρακο-λουθούσε αυτός εκείνη. Αυτός να αποφάσιζε πότε θα τη συναντού-σε. Όμως είχε κάνει τις επιλογές του. Η Κορίνα θα παρέμενε απλά η Κορίνα και δε θα της στερούσε κανένα κεκτημένο.

Γιατί όμως δεν το χρησιμοποίησε και χθες, γαμώτο; Πού είναι; Πότε θα ’ρθει;

Ο Άλκης αποφάσισε να περπατήσει και να χαζέψει την πόλη. Κι αν της έδινε την προσοχή που της άξιζε, θα χάζευε για τα κα-λά, όμως δεν...

Μπήκε σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο και αναζήτησε ένα ήσυχο μέρος για να καθίσει να πιει έναν καφέ. Οι ώρες δεν έλε-γαν με τίποτα να περάσουν.

Ίσως αυτή η πόλη να μην εξυπηρετούσε την Κορίνα. Οι ισλαμι-κοί νόμοι θα περιόριζαν την εκδήλωση των ερωτικών κινήσεών της, αν και το Ντουμπάι ήταν από τις πιο χαλαρές πόλεις σ’ αυτό το θέ-μα σε σχέση με άλλες.

Ο Άλκης βρήκε έναν ξεχασμένο ενημερωτικό χάρτη πάνω στο τραπέζι του, προφανώς από προηγούμενους τουρίστες, και απο-φάσισε να σκοτώσει την ώρα του μελετώντας όλα αυτά που ήταν ζωντανά μπροστά στα μάτια του, αλλά αυτός αρνούνταν να αντι-κρίσει, παρά μόνο τα κοίταζε μέσα από τα χαρτιά.

Τι ειρωνεία...



Ξαφνικά ένιωσε περίεργα. Λες και κάποιος τον κάρφωνε με τα μάτια του. Ποτέ δεν πίστεψε σε τέτοιου είδους θετικές ή αρνη-τικές ενέργειες, όμως ήταν σχεδόν βέβαιος πως αυτό ίσχυε τη δε-δομένη στιγμή.

Ο Άλκης σήκωσε το κεφάλι και, όσο πιο διακριτικά μπορού-σε, έψαξε να δει ποιος τον παρατηρούσε.

Τελικά δεν είχε άδικο.Μια γυναίκα με μαύρη μπούρκα που στεκόταν πιο πέρα και

προσποιούνταν πως χάζευε τη βιτρίνα ενός καταστήματος, στην πραγματικότητα κοίταζε τον ίδιο μέσα από το μικρό άνοιγμα που άφηνε ακάλυπτα τα μάτια της.

Τα ποια;Μα αυτά δεν ήταν πράσινα αλλά κατάμαυρα, δεν μπορούσε

να ήταν της Κορίνας. Όμως... Αυτό το βλέμμα το ήξερε. Το είχε κάνει δικό του. Όχι μία, αλλά τέσσερις φορές! Αν υπολόγιζε και την τελευταία, πέντε.

Ήρθε!Τον είχε ακολουθήσει, λοιπόν, και σ’ αυτό το ταξίδι του!Προσπάθησε να μείνει ατάραχος και αποφεύγοντας να την

κοιτάξει και πάλι –ήδη κάποιοι μουσουλμάνοι με κελεμπίες από το διπλανό τραπέζι τον σχολίαζαν, ήταν σίγουρος γι’ αυτό–, προ-χώρησε προς την έξοδο του πολυκαταστήματος.

Στο λόμπι του ξενοδοχείου τον πέτυχε ο Οικονόμου. Δυστυχώς ο Άλκης δεν μπορούσε να τον αποφύγει και αυτή τη φορά.

Καλύτερα. Αν δεχόταν να φάνε μαζί τώρα, θα μπορούσε να του αρνηθεί για το βράδυ. Που ευτυχώς δε χρειάστηκε, γιατί ο Οικο-νόμου και οι υπόλοιποι είχαν ήδη κανονίσει ένα επαγγελματικό ραντεβού που θα το συνδύαζαν με δείπνο. Ο Γάντζας δεν κολλού-σε μαζί τους. Ευτυχώς. Να που η τύχη ήρθε και λίγο με το μέρος του.

Μετά το λουκούλλειο γεύμα που κατέφθασε στο τραπέζι τους



μέσα σε γιγαντιαίες πιατέλες και το ευχαριστήθηκαν όλοι, πλην του Άλκη που με τρόπο τούς ξεγελούσε, αφού δεν κατάφερε πα-ρά λίγες μπουκιές να βάλει στο στόμα του, μετά τη δύσκολη επι-λογή τους για τις δεκάδες ποικιλίες των γλυκών, μετά την ανιαρή συζήτηση περί ανέμων και υδάτων που όλοι έβρισκαν ενδιαφέ-ρουσα, εκτός πάλι από εκείνον, μετά το άφθονο, εμφιαλωμένο πά-ντα, νερό που κατανάλωσαν, όλοι ανεξαιρέτως αυτή τη φορά, έφτασε η ώρα να αποσυρθεί στο δωμάτιό του.

Ο Άλκης έβγαλε τα ρούχα του και χώθηκε κάτω από το ζεστό νε-ρό για πολλή ώρα. Έπειτα ξυρίστηκε και φόρεσε κάτι πρόχειρο.

Ήξερε πως από στιγμή σε στιγμή θα του χτυπούσε την πόρτα. Το διαισθανόταν, την ένιωθε να πλησιάζει, άκουγε τα βήματά της, μύριζε το άρωμά της. Καθόταν στην άκρη του κρεβατιού και την περίμενε.

Δε γινόταν να μην έρθει!Ο διακριτικός χτύπος στην πόρτα τού προκάλεσε μια μικρή

ταχυπαλμία. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει.Εκείνος άνοιξε την πόρτα και η Κορίνα, φορώντας τα δικά της

ρούχα αυτή τη φορά και απαλλαγμένη από τους χρωματιστούς φακούς επαφής που είχε χρησιμοποιήσει για τη μεταμφίεσή της, πρόβαλε με ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη.

Ο Άλκης έκλεισε την πόρτα και σε δευτερόλεπτα την άρπαξε από το λαιμό. Ακριβώς όπως και την πρώτη φορά που συναντή-θηκαν.

Η Κορίνα δεν το περίμενε. Σίγουρα οποιαδήποτε άλλη αντί-δραση εκτός απ’ αυτήν. Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη της, ού-τε να το εξαφανίσει δεν πρόλαβε από την αιφνιδιαστική κίνησή του, και απέμεινε να τον κοιτάζει τρομαγμένη στα μάτια προσπα-θώντας να καταλάβει προς τι αυτή η συμπεριφορά.

– Την επόμενη φορά που θα τολμήσεις να εμφανιστείς έτσι μπροστά μου χωρίς να το ξέρω, θα σε σκοτώσω, μ’ ακούς;



Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Ο Άλκης έβλεπε ζωντανό τον τρόμο στο βλέμμα της. Του φάνηκε πως ήταν πιο έντονος και από την προηγούμενη φορά που την είχε αιχμαλωτίσει και δεν μπο-ρούσε να πάρει ανάσα.

Την ένιωσε να λαχταράει. Έσβηνε. Λίγο ακόμη και θα... Επανάληψη!Μια φρικτή επανάληψη!Τράβηξε τα χέρια του από το λαιμό της και τη σήκωσε ψηλά

στην αγκαλιά του. Την πήγε μέχρι το κρεβάτι και την πέταξε άγρια πάνω του. Η Κορίνα κάτι ήθελε να του πει, όμως η φωνή της αρνήθηκε να βγει από το στόμα της. Τα δάκρυα έγιναν ποτα-μός που πλημμύρισε το πρόσωπό της.

Έπεσε πάνω της και κλείδωσε το σώμα της με το δικό του.– Αυτά τα κόλπα δε θα τα κάνεις σε μένα. Ξέρω πολύ καλά πως

δεν είσαι για κλάματα και αηδίες. Αν είναι να με αντιμετωπίσεις, θα το κάνεις σωστά. Όπως σε έχουν διδάξει.

– ...Δεν είμαι η πουτάνα σου, ξέρεις... ίσα που ακούστηκε η φωνή της. Δε μου αξίζει αυτό.

Εκείνος πήρε τα χέρια της και τα σήκωσε ψηλά, πάνω από το κεφάλι της. Τα κράτησε εκεί με το ένα χέρι και με το άλλο άρχι-σε να τη γδύνει. Του αντιστάθηκε. Ήπια, σχεδόν γελοία...

Προσπάθησε να αναζητήσει τα χείλη της. Η Κορίνα έστρεψε το κεφάλι και δεν τον άφησε. Πού να ξεφύγει όμως απ’ τα χέρια του; Ακόμη και να το ήθελε, δε θα μπορούσε.

Το φιλί του άγριο, το δικό της ανύπαρκτο. Τα χέρια του ορ-μητικά, τα δικά της ανήμπορα να κάνουν οτιδήποτε.

Ποιος θα τον σταματούσε; Ίσως μια κλήση που δεν περίμενε. Ένας ενοχλητικός ήχος που

την κατάλληλη στιγμή κατάφερε να τον τραβήξει από το θόλωμά του.

Ο Άλκης σηκώθηκε βιαστικά από το κρεβάτι και έψαξε το κι-



νητό του στην εσωτερική τσέπη στο σακάκι του. Η Κορίνα μαζεύ-τηκε στη γωνιά του κρεβατιού, σκέπασε τη γύμνια της και περί-μενε με σκυμμένο κεφάλι, ένα κουβαράκι τοσοδά, τους τίτλους του τέλους.

Η κίνησή της καλά μελετημένη. Για πόσο ηλίθιο τον περνού-σε; Ήξερε πολύ καλά πως, για να εισχωρήσει στο μυαλό του, έπρεπε πρώτα να τον κάνει να την κυνηγήσει. Το αγρίμι και το θήραμα. Μόνο που ο Άλκης δεν ήταν σίγουρος πια ποιος ήταν τι...

– Δεν μπορώ τώρα να σου μιλήσω, Αρετή. Θα σε πάρω εγώ σε λίγο.

Την είδε που σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε έκπληκτη. Τα μάτια της έκρυβαν ένα μυστήριο που δεν ήταν σίγουρος αν υπο-ψιαζόταν καν πού οφειλόταν. Ίσως δεν έπρεπε να απαντήσει στο τηλέφωνο. Τίποτα που να αφορά πρόσωπα της ζωής του μπρο-στά της.

– Μπορείς να φύγεις. Τελειώσαμε για σήμερα, της είπε.Η Κορίνα σηκώθηκε, έφτιαξε βιαστικά τα ρούχα της, έψαξε

την τσάντα της, έβγαλε ένα μαντίλι από μέσα, τύλιξε τα μαλλιά της και προχώρησε προς την πόρτα. Την άνοιξε, μα σαν να μετά-νιωσε και την έκλεισε. Απέμεινε για λίγο με το κεφάλι ακουμπι-σμένο πάνω της, λες και δεν ήταν σίγουρη για την επόμενη κίνη-σή της. Θα την άνοιγε και πάλι για να φύγει ή θα στρεφόταν προς το μέρος του και θα δοκίμαζε να τον πλησιάσει;

Τελικά, στράφηκε προς το μέρος του. Ο Άλκης δε μετάνιωσε για τον τρόπο που της φέρθηκε, όχι τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, παράλληλα όμως ένιωσε ένα φτερούγισμα ελπίζοντας πως η Κορίνα θα επέστρεφε για να ζήσουν έναν έρωτα όπως τους άξι-ζε κι όχι όπως εκείνος τον είχε ξεκινήσει.

Την είδε να ανοίγει την τσάντα της και να βγάζει από μέσα ένα χαρτάκι. Αποφεύγοντας να τον κοιτάξει, προχώρησε μέσα στο δω-



μάτιο και το άφησε πάνω στο έπιπλο που φιλοξενούσε το μεγάλο καθρέφτη.

Η φωνή της μελωδική, η πιο θλιμμένη συμφωνία που είχε ακούσει στη ζωή του. Εκτελεσμένη με παράπονο, θλίψη, απογοή-τευση...

– Σ’ αυτό το μέρος που είναι σημειωμένο εδώ είχα σκοπό να σου ζητήσω να με περιμένεις την επόμενη φορά. Ανέφερα μέρα και ώρα. Θα ήταν το πρώτο μας... ραντεβού. Ήθελα να δω αν θα ερχόσουν, να μάθω αν πραγματικά θέλεις να με συναντάς.

»Ίσως όμως να μην το μάθω ποτέ. Γιατί ακόμη και να πας, δεν ξέρω πια αν θα είμαι εγώ εκεί...»


Άγνωστη λέξη

ΕΝΙΩΘΕ ΝΑ ΠΝΙΓΕΤΑΙ!Πίστεψε πως μετά την αποδέσμευσή του από τις Μυστικές

Υπηρεσίες θα ήταν ελεύθερος πια να ακολουθήσει το δρόμο του.

Ελεύθερος;Γιατί πότε ήταν ελεύθερος;Τι είναι ελευθερία;Άνοιξε τον υπολογιστή του και πληκτρολόγησε την άγνωστη

λέξη στην αναζήτηση του Google.Τρία εκατομμύρια εξακόσιες τριάντα χιλιάδες σελίδες τον πε-

ρίμεναν να τις ψάξει για να πάρει τις πληροφορίες που ζητού-σε.

Πάτησε στο πρώτο λινκ: Ελευθερία – Βικιπαίδεια.Η ελευθερία είναι, για έναν άνθρωπο, η δυνατότητά του να δρα κατά

βούληση.Ασυναίσθητα πάτησε στη λέξη «βούληση», που ήταν γραμμέ-

νη με μπλε γράμματα: Βούληση καλείται η ικανότητα ενός ατόμου να θέτει σκοπούς / στόχους

και να αποφασίζει να τους πραγματοποιεί. Ισχυρή βούληση παρέχει στα άτο-μα μεγάλες δυνατότητες να πετύχουν σπουδαία πράγματα και να υπερπη-δήσουν εμπόδια που θέτει το περιβάλλον αλλά και η κληρονομικότητα (Δη-μοσθένης).

Εντάξει! Ας μην το κούραζε άλλο, τα ’χε αναλύσει χιλιάδες φο-



ρές, ίσως εκατομμύρια, ίσως ο αριθμός να ήταν μεγαλύτερος κι απ’ αυτόν που αντιπροσώπευε τις σελίδες στο διαδίκτυο. Το απο-τέλεσμα το ίδιο:

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!Πήρε το κινητό και έστειλε μήνυμα στην Αρετή.«Μου έλειψες. Είμαι μόνος στο σπίτι. Αν δεν έχεις κάτι καλύ-

τερο να κάνεις...»Συγύρισε το ήδη τακτοποιημένο διαμέρισμά του, έβαλε ένα

μπουκάλι λευκό κρασί στο ψυγείο και παράγγειλε από τη γειτο-νική πιτσαρία δύο καρμπονάρες για τις δέκα και μισή.

Πήγε να κλείσει τον υπολογιστή, αλλά η οθόνη λες και τον προ-καλούσε.

Ένα κλικ πίσω, ξανά στην ελευθερία. Ή, καλύτερα, στις ελευ-θερίες. Βλέπεις, δεν τους έφτανε μία, έπρεπε να τη σπάσουν και σε κομμάτια.

Ηθική... κοινωνική... πολιτική... πνευματική... Μήνυμα από την Αρετή.«Σε μισή ώρα το πολύ θα είμαι εκεί. Κάτι ιδιαίτερο που θα

ήθελες να φορέσω;»Μια μπούρκα... σκέφτηκε να της απαντήσει. Το μυαλό του

ήταν ακόμη κολλημένο στα μαύρα μάτια της Κορίνας. Ατομική ελευθερία είναι η δυνατότητα κάποιου να είναι κτήμα του εαυ-

τού του και όχι δούλος ή ιδιοκτησία κάποιου.Ιδιοκτήτης και δούλος.Αγρίμι και θήραμα.Ποιος, τι;«Δεν έχω αμφιβολία πως θα με εκπλήξεις ευχάριστα», της απά-

ντησε με άλλο ένα μήνυμα.Παραμέρισε τον υπολογιστή, ξάπλωσε στον καναπέ κλείνο-

ντας τα μάτια και προσπάθησε να χαλαρώσει. Το να προσκαλέσει την Αρετή ήταν η καλύτερη κίνηση που θα



μπορούσε να κάνει αυτό το βράδυ. Το αίσθημα πνιγμού άρχισε να διαλύεται. Τώρα ένιωθε σχεδόν χαρούμενος. Ή, τουλάχιστον, έτσι ήθελε να πιστεύει.

Λίγη ώρα μετά ακούστηκε το κουδούνι στην πόρτα. Ο Αλκιβιά-δης σηκώθηκε και την άνοιξε.

Ω Θεέ μου!Ήταν ντυμένη καμαριέρα, φορούσε τη γνωστή μαυρόασπρη

σεξουαλική αμφίεση, με δικτυωτές κάλτσες και ψηλά μαύρα τα-κούνια. Στο ένα χέρι κρατούσε δύο λευκές πετσέτες και στο άλ-λο... τις καρμπονάρες που είχε παραγγείλει ο Άλκης. Αν πέτυχε τον ντελιβερά με αυτή την εμφάνιση, ο άνθρωπος πρέπει να ήταν τώρα στο Πρώτων Βοηθειών.

– Στις υπηρεσίες σας, του είπε η Αρετή με λάγνη φωνή κλείνο-ντάς του παράλληλα το μάτι.

Μα ήταν ο Γάντζας για τέτοιες αηδίες;Ε, να που ήταν!Την τράβηξε βιαστικά προς τα μέσα ρίχνοντας μια κλοτσιά

στην πόρτα, κι η Αρετή ρίχνοντας στο πάτωμα ό,τι κρατούσε, κι άρχισε να της ξεσκίζει τα ρούχα.

– Μισό, να πάρω μέσα το παλτό μου που είναι πεταμένο έξω... ξεκίνησε εκείνη να του λέει, όμως τα καυτά φιλιά του Άλκη είχαν ήδη απλωθεί στο στήθος της.

– Δε γαμιέται... συνέχισε η Αρετή και άρχισε να ξεκουμπώνει βιαστικά το παντελόνι του.

Δε γαμιέται... Τόσο απλά! Τόσο χαριτωμένα! Τόσο υπέροχα! Τόσο... ελεύθερα!Ναι, η Αρετή ήταν ελεύθερη! Κι αυτό τον έκανε... χαρούμενο.

Σχεδόν... ευτυχισμένο!Δύο ίσοι αντίπαλοι στη μάχη του έρωτα!Ίσοι στον έρωτα, άνισοι στη ζωή!



Δύο πεταλούδες κρυφοκοίταξαν έξω από το μισάνοιχτο πα-ντζούρι του παραθύρου.

– Όταν ο άλλος είναι αυτό που εσύ δεν ήσουν ποτέ, τότε ο έρωτας γίνε-ται άγρια θάλασσα.

– Και σε πνίγει;– Όχι πάντα. Το κύμα το παλεύεις. Κι είναι ο αγώνας σου δροσιά του

παραδείσου.– Κι όταν ο άλλος σού μοιάζει;– Τότε ο έρωτας γίνεται άγρια φωτιά.– Και σε καίει;– Πάντα!Ο Άλκης ένιωσε να πετά. Σε κάθε κίνησή της, σε κάθε στάση

που έβρισκαν για να ικανοποιήσουν την ηδονή τους. Του έδειχνε πόσο πολύ τον ήθελε.Εισέπραττε την ελευθερία της. Την έκανε δική του.Μία, δύο, τρεις φορές... Κάθε φορά και μια νέα εμπειρία. Κάθε φορά και μια νέα εξε-

ρεύνηση. Η Αρετή τον παρέσυρε σε παιχνίδια που δεν είχε δοκι-μάσει ποτέ. Θα μπορούσε όμως... Τι; Γιατί ποτέ μέχρι σήμερα; Βρέθηκαν στο δρόμο του δεκάδες όμορφες γυναίκες και μάλιστα πρόθυμες να ικανοποιήσουν κάθε του επιθυμία. Επιθυμία; Ακό-μη και σ’ αυτό, το αυτονόητο, ΔΕΝ ήταν ελεύθερος; Να σκεφτεί, να τολμήσει, να θελήσει, να δοκιμάσει;

Πώς ήταν δυνατό να ένιωθε περισσότερο διεγερμένος από πο-τέ όταν εκείνη έψαχνε σημεία στο σώμα του που δεν ήταν τα προ-φανέστατα; Που δεν τα είχε αγγίξει ποτέ κανείς;

Απελευθέρωση!Έστω, σωματική. Αρχή το έλεγες κι αυτό!



Είχε τον υπολογιστή στα πόδια του. Η ίδια σελίδα είχε παραμεί-νει στην οθόνη. Τον περίμενε.

Ψυχολογική ελευθερία έχουμε όταν ελαχιστοποιείται μέσα μας η επί-δραση από τους φόβους μας, τις ανασφάλειες, τα άγχη μας κ.λπ.

Αυτή ήταν η αποστολή της Κορίνας!Τι περίεργο! Ακόμη κι αν η Κορίνα κατόρθωνε να τον θερα-

πεύσει... πότε, πώς, από τι;Δεκάδες οι σκέψεις να τρυπώνουν στο μυαλό του. Χωρίς σει-

ρά, βίαια να μπλέκει η μία μέσα στην άλλη.Άραγε γνώριζε ήδη τους φόβους του... το φόβο του... όχι φόβο,

απελπισία, όχι απελπισία, τύψεις... ναι, τύψεις, ενοχές... Κατηγο-ρούσε τον εαυτό του, αυτός έφταιγε, αυτός σίγουρα, ας το παρα-δεχόταν επιτέλους... Φοβόταν να το παραδεχτεί, άρα φόβος, ο ένας, αυτός που γεννούσε χίλιους άλλους... Μα δεν ήταν δυνατό οι Υπηρεσίες να ήθελαν να παραδεχτεί κάτι τέτοιο... Γι’ αυτούς ο Αλκιβιάδης δεν ήταν ποτέ ένα λάθος, ήταν μια άτυχη στιγμή, μια απαραίτητη κίνηση... Άρα, όχι θεραπεία του φόβου... Ίσως της ανασφάλειας, της δικής του, ίσως αυτής που είχαν οι ίδιοι όσο εκείνος ζούσε... Μα δεν τον ήθελαν νεκρό, του το απέδειξαν, εκτός αν... η ανασφάλεια πήγαζε από το άγχος τους να μάθουν, να ξέ-ρουν στα σίγουρα... Άρα δεν ήταν θεραπεία και... Τι είχε πει στην αρχή; Ακόμη κι αν η Κορίνα κατόρθωνε να τον θεραπεύσει... όπα, άκυρο. Αυτό δεν ίσχυε πια. Ναι, αλλά πώς θα τελείωνε τη σκέψη του; Τι ήθελε να πει; Αν τον θεράπευε, τι;

Τι;Ακόμη κι αν τον θεράπευε, ποιος θα ήταν αυτός που θα τον

απάλλασσε από τη στέρηση της ψυχολογικής ελευθερίας που του είχε επιβάλει η δική της παρουσία;

Δίπλα του κοιμόταν στο κρεβάτι του ένας άνθρωπος που τον έκανε να νιώθει ελεύθερος. Όχι ακριβώς όπως θα ήθελε, όχι ολο-κληρωτικά, του έδινε όμως ένα είδος ελευθερίας. Και δεν ήταν



μόνο το καλό κρεβάτι. Η απελευθέρωση που ένιωθε πήγαζε από το ελεύθερο γέλιο της, από τις ανάλαφρες κινήσεις της, από ένα «δε γαμιέται» που ξεστόμισε αγνοώντας τα πάντα και τους πάντες γύρω της. Λες και δεν υπήρχαν κανόνες. Και δεν ήταν πως ο Γά-ντζας μισούσε τους κανόνες, αλλά είχε κουραστεί να μην αντέχει να τους παραβεί, έστω και μία φορά στη ζωή του.

Δίπλα του κοιμόταν στο κρεβάτι του μια εξαίρεση!Κι αυτή την εξαίρεση ήθελε να την κρατήσει. Να την κάνει δι-

κή του. Καταδική του!

Η ώρα είχε πάει πέντε το πρωί και η Αρετή σηκώθηκε από το κρε-βάτι. Έψαξε τα ρούχα της, θυμήθηκε πως δεν ήρθε με κανονικά ρούχα, κι έτσι άνοιξε την ντουλάπα του Αλκιβιάδη για να δανει-στεί ένα ζευγάρι φόρμες. Το παλτό της θα είχε κάνει σίγουρα φτε-ρά.

– Μείνε λίγο ακόμη, της είπε εκείνος.– Πρέπει να πάω στο σπίτι και να ετοιμαστώ για τη δουλειά.

Άλλωστε, καλό θα ήταν να κοιμηθείς και λιγάκι.– Τι εννοείς;– Άλκη, πέρασες όλο το βράδυ στον καναπέ μαζί με τον υπολο-

γιστή σου. Δεν ήρθες κοντά μου παρά μόνο πριν από λίγη ώρα. – Παράπονο;– Καθόλου. Αυτός είσαι και δε με πειράζει. Μόνο να ξέρεις,

σ’ το λέω για την επόμενη φορά δηλαδή, πως ούτε εγώ γουστάρω τις αγκαλιές μετά το κοκό. Κάθε κατεργάρης στην πλευρά του. Οπότε, το πεδίον θα είναι ελεύθερο...

Η Αρετή τού έσκασε πρώτα ένα χαμόγελο και μετά του χάρι-σε ένα πεταχτό φιλί στον αέρα. Μπήκε στο μπάνιο μαζί με τα ρού-χα που κρατούσε, κι όταν βγήκε, πρόσεξε πως ήταν ντυμένος.

– Μην ανησυχείς, γενικώς, δεν κοιμάμαι πολύ. Περίμενε μια



στιγμή να πλύνω τα δόντια μου και θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου.

– Δε χρειάζεται... Θα πάρω ταξί. – Χρειάζεται, επέμεινε ο Άλκης χτυπώντας την ελαφρά στον

πισινό και προχώρησε προς το μπάνιο.– Αααα. Έχω πάρει την οδοντόβουρτσά σου, ελπίζω να μη σε

πειράζει, του φώναξε εκείνη καθώς έριχνε μια ερευνητική ματιά στο υπόλοιπο σπίτι.

Όλα τακτοποιημένα και πεντακάθαρα. Οι λευκές σάλτσες είχαν εξαφανιστεί από το πάτωμα, δε βρόμαγε καθόλου ξινισμένο φαΐ, αντίθετα το σπίτι μοσχοβολούσε λεβάντα, τα λερωμένα ποτήρια από το κρασί δεν ήταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και τα ρούχα της καμαριέρας την περίμεναν τακτοποιημένα σε μια σακουλίτσα. Προφανώς ο Γάντζας είχε καθαρίσει όσο εκείνη κοιμόταν. Την ώρα που έπεσε ξερή δηλαδή μετά το τελευταίο τους πήδημα.

Πήδημα;Γιατί την πείραξε που σκέφτηκε αυτή τη λέξη; Λέξη μάλιστα

που συμπεριλαμβανόταν στο μότο της: «Ένα πήδημα τη μέρα δί-νει κι αύριο καλημέρα».

Ουφ... τι ήθελε τώρα και χαλούσε το κέφι της μ’ αυτά τα πα-λαβά; Ναι, πηδήχτηκαν. Σαν τα σκυλιά. Και ήταν σούπερ. Και το φχαριστήθηκε. Σε ποιον έδωσε ποτέ λογαριασμό για να το κάνει τώρα; Και ειδικά όταν αυτός ο «ποιος» ήταν ο εαυτός της. Ήμαρ-τον, Κύριε...

Λίγες ώρες αργότερα βρέθηκαν ξανά μαζί στο χώρο εργασίας τους. Οι κινήσεις τους, δηλαδή οι δικές της κινήσεις, προσεγμέ-νες.

Τις πρωινές ώρες, όσο βρίσκονταν στο αυτοκίνητο, η Αρετή παρακάλεσε τον Άλκη να μη μιλήσουν σε κανέναν για... γι’ αυτό τέλος πάντων που συνέβαινε μεταξύ τους. Δεν υπήρχε γραμμή από την εταιρεία που να το απαγόρευε, αλλά καλύτερα θα ήταν να το



κρατούσαν μεταξύ τους. Λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να μι-λήσει ο Γάντζας. Εδώ με το ζόρι ανταποκρινόταν με ένα ναι ή ένα όχι όταν κάποιος από το γραφείο τού μιλούσε για κάτι που δεν αφορούσε τη δουλειά.

Η δουλειά, η οποία σήμερα ήταν στα φόρτε της. Δηλαδή όχι ακριβώς η δουλειά...

Λίγο μετά τη μία το μεσημέρι –η εταιρεία δούλευε με συνεχό-μενο ωράριο, με εξαίρεση ένα διάλειμμα τριάντα λεπτών από τη μία και μισή μέχρι τις δύο– κάποιοι αποφάσισαν να μπουκάρουν στην εταιρεία και να κάνουν τους πάντες να τρέχουν με γοργούς ρυθμούς. Άρα για σήμερα, διάλειμμα γιοκ.

Δύο εισπράκτορες του ΦΠΑ πέρασαν αιφνιδιαστικά για έλεγ-χο. Ζήτησαν να δουν τον οικονομικό διευθυντή και φυσικά τη γε-νική διευθύντρια. Πανικός! Όχι επειδή είχαν να κρύψουν κάτι, ίσα ίσα, τα βιβλία της επιχείρησης ήταν σωστά συμπληρωμένα και στην εντέλεια, απλώς οι φάτσες και το ύφος των δύο αντρών έλεγαν ξεκάθαρα: «Τώρα θα δείτε τι θα πάθετε!» Δεν ήταν, βλέ-πεις, και διακριτικοί. Μέσα σε δύο λεπτά, όλοι στον όροφο ήξε-ραν το λόγο της παρουσίας τους εκεί.

Η Αρετή ειδοποίησε τον Οικονόμου για τους επισκέπτες και μπήκε στο γραφείο της κυρίας Δαρζέντα για να την ενημερώσει. Εν τω μεταξύ οι ελεγκτές του Δημοσίου προχώρησαν προς το τμή-μα όπου βρίσκονταν τα γραφεία του λογιστηρίου, μπήκαν μέσα κι άρχισαν το γνωστό κυνήγι του θησαυρού.

Πόσο γελοίο φάνηκε όλο αυτό στον Άλκη. Καλέ, πώς έκαναν έτσι τα άτομα; Τους συναδέλφους του εννοούσε. Λες και κάποιος τους ανακοίνωσε πως στο κτίριο είχε τοποθετηθεί βόμβα. Δηλα-δή, αν είχαν όντως λερωμένη τη φωλιά τους, τι θα έκαναν; Και στο κάτω κάτω, τι τους έκοφτε; Αυτοί θα πλήρωναν, αν τελικά οι εισπράκτορες έκοβαν πρόστιμο; Μη μου πεις πως όλοι τους πο-νούσαν το μεγάλο αφεντικό με την τεράστια περιουσία!



Ο Άλκης είδε την Αρετή να βγαίνει από το γραφείο της Διεύ-θυνσης και να κατευθύνεται προς το δικό του. Κρατούσε ένα χαρ-τονόμισμα των εκατό ευρώ, μία κάρτα κι ένα μικρό χαρτάκι.

– Αυτά μου είπε η κυρία Ηλιάνα να σ’ τα δώσω και να σε πα-ρακαλέσω να πας σε ένα ανθοπωλείο, να παραγγείλεις ένα εξαι-ρετικά όμορφο διακοσμητικό από άνθη και να ζητήσεις να στα-λεί άμεσα μ’ αυτή την κάρτα σ’ αυτή τη διεύθυνση που είναι ση-μειωμένη εδώ.

– Εγώ;– Σε σένα δε μιλάω, Άλκη μου;– Και γιατί εγώ; Τόσες κοπέλες υπάρχουν στον όροφο.– Γιατί αυτές είναι παλιές καραβάνες και τις χρειάζεται για τον

έλεγχο. Αυτή τη στιγμή είσαι ο μόνος από την εταιρεία που μπο-ρείς να λείψεις.

– Και σε ποιον, για να ’χουμε καλό ρώτημα, θα σταλεί το πε-ταμένο κατοστάρι;

– Να, δε βλέπεις;– Κύριος Διαμαντόπουλος, Πατρών... μπλα μπλα μπλα. Αυτός

δεν είναι από το Υπουργείο Οικονομικών; Μάλιστα! Γάτα η Δαρ-ζέντα.

– Ουυυυ... και λίγα λες. – Σκέψου τι λέει μέσα στην κάρτα.– Ή τι έχει μέσα στην κάρτα. Αυτό όμως βέβαια μόνο εκείνη

το γνωρίζει. Ούτε καν εγώ. Όμως, έτσι για να ξέρεις, κι αυτό σ’ το λέω χωρίς επιφύλαξη, η κόρη του θρυλικού Τιμόθεου δε λερώνει από μόνη της το σύστημα, όπως δεν το λέρωσε ποτέ ο πατέρας της. Απλά... το ακολουθεί.

– Ναι, ναι, καλά. Μας έπεισε να της πεις. Φεύγω.– Α, μου είπε επίσης πως δε χρειάζεται να επιστρέψεις. Σου δί-

νει άδεια για την υπόλοιπη μέρα. Αυτό σημαίνει πως δε θα σε δω το απόγευμα. Τι θα έλεγες όμως να τα πούμε ξανά το βραδάκι;



– Δεν μπορώ, Αρετή μου. Έχω να πάω σε μια δουλίτσα στις εφτά και δεν ξέρω πόση ώρα θα μου πάρει.

– Καλά. Αύριο λοιπόν.– Αύριο. Άντε, καλά ξεμπερδέματα.Πόσο καιρό είχε να κάνει έναν εθελοντικό διάλογο με έναν άν-

θρωπο; Ένα φυσιολογικό, καθημερινό, βαρετό διάλογο; Χωρίς να νιώθει πίεση, κανένα «πρέπει», τίποτα που να λέει πως ήταν υποχρεωμένος να απαιτήσει από τα χείλη του να ξεστομίσουν κά-ποιες λέξεις για να αντεπεξέλθει;

Στην Υπηρεσία έντονο το «πρέπει».Με τους φίλους του... Ποιους φίλους του;Άραγε το «Έναν καφέ, παρακαλώ. / Με γάλα; / Σκέτο» θεω-

ρούνταν διάλογος;Τις προάλλες με την Ευαγγελία, χαιρετισμός, μονόλογος, απο-

χαιρετισμός. Ενδιάμεσα, δυο τρία «πρέπει» δικά της, έντονη πίε-ση στο κεφάλι του αυτός, άσε... Ακόμη κι αν τον έλεγες εθελοντι-κό διάλογο, φυσιολογικός δεν ήταν.

Με την κυρία πρόεδρο στο δεύτερο όροφο δεν ήταν ακριβώς εθελοντικός, αλλά ούτε και ζορίστηκε. Ναι, αυτός ήταν ένας φυ-σιολογικός διάλογος.

Τα λίγα λόγια που αντάλλαξε με την Κορίνα...

Σούνιο... – Τι ζητάς από μένα; – Ένα εισιτήριο.

– Πρώτα εσύ θα μου πεις τι θέλεις για σένα. Και μετά θα σου πω τι έγινε με τις άλλες.

– Είσαι τρελός.

Νορβηγία...



– Τότε φαντάζομαι πως ο... πελάτης σου ήταν πολύ διαφορε-τικός από τον προηγούμενο.

– Γιατί το λες αυτό; Και πώς μπορείς να ξέρεις ότι εσύ ήσουν ο προηγούμενος;

Ντουμπάι... – Αυτά τα κόλπα δε θα τα κάνεις σε μένα. Ξέρω πολύ καλά πως

δεν είσαι για κλάματα και αηδίες. Αν είναι να με αντιμετωπίσεις, θα το κάνεις σωστά. Όπως σε έχουν διδάξει.

– ...Δεν είμαι η πουτάνα σου, ξέρεις... Δε μου αξίζει όλο αυ-τό.

Όλοι, οι πιο φυσιολογικοί διάλογοι του κόσμου!Γέλασε σαρκαστικά. Ίσως πονεμένα. Ποιος να τα ξεχώριζε

εκείνη τη στιγμή. Ίσως στο ραντεβού των εφτά, αυτός που θα συ-ναντούσε να κατόρθωνε να του λύσει την απορία.

Μια απόφαση που πήρε χθες ξημερώματα και έβαλε σε εφαρ-μογή σήμερα το πρωί.

Μπορεί οι ανώτεροί του να έστειλαν την πράκτορά τους, μπο-ρεί να ήθελαν από εκείνον να πιστέψει πως ήταν για το δικό του καλό η ψυχοθεραπεία που του είχαν προτείνει κι αυτός απέφευγε να υπακούσει, όμως με τα νέα δεδομένα του η Κορίνα συγκαταλε-γόταν πια στη λίστα των εχθρών του. Σύντομα θα αναγκαζόταν να της επιτεθεί, όχι με ένα σφίξιμο στο λαιμό, αλλά πολύ χειρότερα, αναγκαστική άμυνα σ’ αυτό που είχε σκοπό να εκτελέσει η ίδια.

Τώρα το τοπίο ξεκαθάριζε. Δεν τον είχε εμποδίσει από το να δώσει τέλος στη ζωή του. Πώς μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις του; Προετοίμαζε το έδαφος για τη μέρα που εκείνη θα τραβού-σε τη σκανδάλη. Και μπορεί ο Γάντζας να βρισκόταν ενεργά ακό-μη στο είκοσι τοις εκατό, όμως δε θα άφηνε κανέναν και τίποτα να του στερήσει αυτό που ο ίδιος έπρεπε να κάνει.



Αυτός θα διάλεγε τον τρόπο που θα έφευγε. Όμως όχι σύντο-μα, τώρα το έβλεπε καθαρά. Όχι πριν νιώσει για λίγο ελεύθερος. Όχι πριν τιμωρηθεί για τα λάθη του. Το λάθος του. Όχι πριν πλη-ρώσει για τις αμαρτίες που έκανε. Ίσως αυτό να αργούσε, ίσως να μην το επιδίωξε ποτέ στ’ αλήθεια μέχρι εκείνη τη στιγμή, τώ-ρα όμως που η οργή για την παγίδα που του έστησαν ξεχείλιζε από μέσα του το αποφάσισε.

Δε θα άφηνε κανέναν να αποφασίσει πόσο ακόμη θα ζούσε.Θα ένιωθε για λίγο ελεύθερος.Και ίσως κάποια στιγμή, ο Θεός τον αξίωνε να πληρώσει και

για το μεγάλο λάθος της ζωής του!


Η αλήθεια

ΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ, στο δωμάτιο της αναμονής, ήταν όλοι αντίγραφα ξακουστών δημιουργιών. Αταίριαστοι μεταξύ τους. Ο καθένας ξεχωριστός, όμορφος, μα όλοι μαζί προσέδιδαν στο χώρο μια παραφωνία. Ίσως πάλι να ήταν και η ιδέα του. Τι ήξερε αυτός από τέχνη;

Δίπλα του δεν υπήρχε κανείς. Το φαντάστηκε. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο ραντεβού. Ο Λαμπράκης θα χρειαζόταν προετοιμα-σία. Θα είχε ανοιχτό μπροστά του το φάκελο με το ιστορικό του, με κάθε μικρή ή μεγάλη λεπτομέρεια, σημαντική ή ασήμαντη, και θα περνούσε από το ένα χαρτί στο άλλο. Ένα τελευταίο κοί-ταγμα πριν ο Γάντζας μπει στο γραφείο του και αρχίσει η δια-δικασία.

– Καλησπέρα. Περίμενε λίγο εδώ μέχρι να τελειώσω, του είπε όταν του άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε πίσω από την ξύλι-νη πόρτα του γραφείου του. Τίποτ’ άλλο. Και ο Γάντζας κάθισε στο μαύρο, δερμάτινο καναπέ και έκανε ακριβώς ό,τι του ζήτη-σαν. Περίμενε.

Μισή ώρα αργότερα, και αφού η παραφωνία στο χώρο τού προκαλούσε πλέον δυσφορία, ο Γάντζας άρχισε να γίνεται ανυπό-μονος. Δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να καθαρίσεις εντελώς το μυαλό σου και να περιμένεις κάποιον ξένο να οδηγήσει τις σκέ-ψεις σου με τη σειρά και τον τρόπο που επιβαλλόταν. Ήδη η φρά-ση «ασήμαντη λεπτομέρεια» κουδούνιζε στο κεφάλι του προκα-



λώντας τον να της δώσει λίγη σημασία. Πόση ώρα θα κρατούσε πατημένους κάτω τους λογισμούς που γεννιόντουσαν ή αναπαρά-γονταν; Μα κι αυτός ο Λαμπράκης πόση ώρα θα ήταν κλεισμένος στο γραφείο του; Υποτίθεται πως είχαν δώσει ραντεβού.

Ο Άλκης πήρε ένα από τα πολλά περιοδικά που βρίσκονταν πάνω στο μικρό τραπεζάκι και προσπάθησε να ξεχαστεί. Γύριζε μία μία τις σελίδες, χωρίς να βρίσκει τίποτα να τον αποσπάσει από τα δικά του, τίποτα που να του κινεί το ενδιαφέρον. Αδιάφο-ρο, πληκτικό, ανούσιο, όλα τα θέματα μια αποτυχία γι’ αυτό που επιδίωκε. Δοκίμασε με ένα άλλο περιοδικό. Τα ίδια. Άρχισε να ξεφυσά εκνευρισμένος. Για μια στιγμή σκέφτηκε να σηκωθεί και να φύγει. Αυτός που άλλες φορές μπορούσε να τη βγάλει στημέ-νος σε μια γωνιά ώρες ολάκερες χωρίς να κάνει πρακτικά τίποτα. Φαινομενικά. Γιατί στην ουσία τα μάτια του περίμεναν τη στιγμή που θα τσάκωνε το στόχο του.

Μα τι στο διάβολο; Μόνος του θα την έκανε την αναδρομή; Αν ήταν έτσι, καθόταν και στο σπιτάκι του.

Λίγα λεπτά αργότερα η ξύλινη πόρτα του γραφείου άνοιξε επι-τέλους, δηλαδή δεν άνοιξε ακριβώς, αλλά σύρθηκε στο πλάι. Από μέσα βγήκε ένα παιδί γύρω στα δεκαοχτώ και πίσω του ο Λαμπρά-κης. Έσφιξαν τα χέρια και επιβεβαίωσαν μέρα και ώρα για την επόμενη συνάντησή τους.

– Με συγχωρείς που άργησα, Αλκιβιάδη. Ήταν μια έκτακτη επί-σκεψη που δεν μπορούσα να αποφύγω, του είπε ο Λαμπράκης κά-νοντας παράλληλα μια κυματιστή κίνηση με το χέρι του στον αέρα που έδειχνε το γραφείο του λέγοντάς του έτσι να περάσει μέσα.

Έκτακτη συνάντηση. Που δεν μπορούσε να αποφύγει. Εντά-ξει, μπορεί ο Γάντζας να θεωρούσε τη δική του περίπτωση μη συ-νηθισμένη, και όντως έτσι να ήταν, αλλά ποιος του είπε πως δεν υπήρχαν δεκάδες άλλα θέματα που άγγιζαν το ίδιο κόκκινο φω-τάκι που έβλεπε αυτός;



– Κάθισε, Αλκιβιάδη. Χαίρομαι πραγματικά που βρίσκεσαι σήμερα εδώ.

Ο Άλκης χαμογέλασε ειρωνικά. Αυτό που ήθελε να πει ο άντρας απέναντί του ήταν «Χαίρομαι που επιτέλους πήρες την απόφαση να έρθεις σήμερα εδώ». Αλλά όχι. Αυτό θα του ασκούσε πίεση. Και ο Λαμπράκης τον ήθελε χαλαρό. Χαλαρό και άνετο. Άραγε, από τη στιγμή που κάθισε απέναντί του, όφειλε να του φανερώ-νει κάθε σκέψη του, άσχετα από το αν τον ρωτούσε ή όχι;

– Πρώτα να σου υπενθυμίσω αυτά που σου έχω πει και τις προη-γούμενες φορές που συναντηθήκαμε στην Υπηρεσία. Ό,τι πεις εδώ μένει εδώ. Όπως επίσης, παρόλο που θα μας συνδέει το ια-τρικό απόρρητο γιατρού-ασθενούς, καλό θα ήταν να αποφεύγεις να αναφέρεις ακριβείς ημερομηνίες, ονόματα, γραφειακές λεπτο-μέρειες συμβάντων, τίποτα που να εκθέτει το τμήμα στο οποίο δούλευες, παρά μόνο γεγονότα και συναισθήματα που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με σένα. Παρ’ όλα αυτά, αν νιώσεις πως εί-ναι κάτι που πρέπει να αναφέρεις, μη διστάσεις να το κάνεις.

Φίλε μου, ωραία τα λες, αλλά από πού ξεκινάμε;Ο Γάντζας δεν ήξερε γιατί του έβγαινε μια σαρκαστική διάθε-

ση. Λογικά θα έπρεπε να ήταν... Χμ, πώς να το έλεγε; Όχι συντε-τριμμένος, θλιμμένος ίσως, εντάξει, άδειος δεν ήταν, λυπημένος πάλι όχι, πολύ λίγο αυτό... Όχι όμως αυτό που ένιωθε. Και δεν ήταν ακριβώς από την αμηχανία του. Ήταν αρκετά συνειδητο-ποιημένος όταν πήρε αυτή την απόφαση.

Ο Λαμπράκης τού ζήτησε να καθίσει σε μια καφέ δερμάτινη πολυθρόνα που είχε γυρισμένη την πλάτη της στο γραφείο όπου καθόταν εκείνος. Η πολυθρόνα ήταν στραμμένη προς το παρά-θυρο. Ανοιχτές οι κουρτίνες, τα φωτάκια του δρόμου λαμπίριζαν. Ο Άλκης υπάκουσε. Ήταν πραγματικά μια πολύ άνετη πολυθρό-να με συνέχεια, όπου μπορούσε να ακουμπήσει τα πόδια του, με μια ελαφρώς καμπυλωτή θέση.



– Βλέπεις έξω από το παράθυρο; – Βλέπω. – Τι σου έρχεται στο μυαλό;– ... – Πες το πρώτο που σου έρχεται.Τα διάφορα φώτα της νύχτας εισχώρησαν στα μάτια του. Θυ-

μήθηκε ένα αμπαζούρ που είχε η Τζένη πάνω στο κομοδίνο της, δίπλα από το κρεβάτι τους. Τους. Έτσι το ’λεγε. «Έλα, μωρό μου, στο κρεβάτι μας», του φώναζε καθώς χτυπούσε δύο φορές με την παλάμη της τα σεντόνια. Κι ύστερα, ή και ταυτόχρονα, δεν ήταν σίγουρος, θυμήθηκε το κερί με το άγιο φως που σαν παιδί κρα-τούσε κάθε χρόνο τη νύχτα της Ανάστασης και προσπαθούσε να το φέρει στο σπίτι χωρίς να σβήσει. Πόσο αντίθετες οι δύο εικό-νες... Κι όμως, τον επισκέφτηκαν ταυτόχρονα.

Το είπε στο γιατρό.– Πόσο καιρό έχεις να πας στην εκκλησία, Αλκιβιάδη;– Πολύ. Δε θυμάμαι πόσο.– Γιατί;– Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Απλά δεν έτυχε.– Πιστεύεις στο Θεό;– Πιστεύω.– Προσεύχεσαι;– Όχι.– Πού αναζητάς δύναμη;– ... – Είπαμε. Το πρώτο που σου έρχεται. Δε θέλω να το σκε-

φτείς.– Στην αλήθεια... – Μίλησέ μου, λοιπόν, για την αλήθεια. Οι σκέψεις του έτρεξαν στο παρελθόν πριν από δέκα χρόνια.

Ο Μιχάλης του έκλεινε πέντε χρονών. Είχαν φέρει μια σοκολατέ-



νια τούρτα στο σπίτι για να γιορτάσουν τα γενέθλιά του. Ήταν λί-γο μετά τις έξι. Ήταν παγωμένη και η μητέρα του την άφησε έξω από το ψυγείο για να έρθει στη σωστή θερμοκρασία. Μέχρι να μαζευτούν όλοι, θα ήταν έτοιμη. Μόνο που, μόλις άνοιξαν το κου-τί, διαπίστωσαν ότι το γλυκό ήταν σε κακά χάλια. Δεν ήταν πως έλειπε μόνο ένα κομμάτι, αλλά όλο το γλάσο ήταν πειραγμένο. Τον φώναξαν. Τον ρώτησαν γιατί το έκανε και δεν περίμενε να σβήσουν πρώτα τα κεράκια. Ο Μιχάλης αρνήθηκε πως ήταν αυ-τός. «Όχι, όχι, δεν το έφαγα εγώ...» έλεγε με δάκρυα στα μάτια. Η Ευαγγελία τον πήρε αγκαλιά, τον φίλησε και του είπε πως δεν πειράζει. Μάλλον μια κακιά γάτα τρύπωσε απ’ το παράθυρο και πείραξε την τούρτα του. Μια χαρά θα έσβηναν κι έτσι τα κερά-κια. Ο Άλκης όμως θύμωσε. Θύμωσε πολύ. Τον άρπαξε από την αγκαλιά της μάνας του, πήγαν μαζί στο δωμάτιο του μικρού και τον απείλησε πως, αν δεν του έλεγε την α-λή-θεια, δε θα τον άφη-νε να βγει από εκεί μέσα. Ο Μιχάλης με κατεβασμένο το κεφαλά-κι του το παραδέχτηκε. «Δε λέμε ποτέ, μα ποτέ, ψέματα, Μιχάλη μου. Το κατάλαβες;» «Ναι, μπαμπά». «Ποτέ», του ξανατόνισε ο γιος του. «Ποτέ», επανέλαβε το παιδί.

«Θα του έκανα την παρατήρηση αύριο, Άλκη», του είπε το βρά-δυ η γυναίκα του. «Δεν υπήρχε λόγος να τον στενοχωρήσεις εκεί-νη τη στιγμή. Παιδί είναι. Δεν τον είδες που από εκείνη τη στιγ-μή δε χαμογέλασε ξανά όλο το βράδυ; Κρίμα δεν ήταν;»

«Πρέπει να μάθει. Ειδικά για κάτι τόσο σοβαρό. Πρέπει να μάθει να λέει την αλήθεια».

«Θα το μάθαινε. Απλά όχι εκείνη τη στιγμή. Καμιά φορά, ξέ-ρεις, η στιγμή είναι πιο σημαντική από το “πρέπει”».

– Είχα άδικο; ρώτησε το γιατρό του ο Γάντζας.– Πες μου, Αλκιβιάδη, εσύ τι πιστεύεις για τις στιγμές;Απέφυγε να του απαντήσει ο Λαμπράκης κάνοντάς του μια άλ-

λη ερώτηση.



– Κάποιες είναι όμορφες, κάποιες άσχημες, κάποιες πονάνε, κάποιες σε κάνουν χαρούμενο...

– Διάλεξε μία, όποια σου έρχεται πρώτη στο μυαλό.– Είναι πολλές. Όμορφη, άσχημη;– Είπαμε. Όποια κερδίσει... – Μήπως να πω αυτά που θέλεις να ακούσεις; Αν το πάμε έτσι,

θα έρχομαι εδώ για μήνες και δε θα καταλήξουμε πουθενά.– Τι θέλω να ακούσω;– Πόσα ξέρεις; Αν είναι, να σου πω αυτά που σου λείπουν.– Ας υποθέσουμε πως τα ξέρω όλα. – Και τα τελευταία;– Μίλησέ μου, λοιπόν, για τα τελευταία. Εντάξει, κατάλαβε πώς θα το πήγαινε ο γιατρός. Δε θα του έδι-

νε καμιά πάσα. Θα τον άφηνε να απλώσει την καραμπόλα των σκέψεων, έτσι όπως έπεφτε η μία πάνω στην άλλη. Κι αυτός που νόμιζε πως θα τα έβαζε όλα σε σειρά...

Μα γι’ αυτό ήρθε; Για να τα βάλει όλα σε σειρά; Ήρθε, όντως, για να κάνει την ψυχοθεραπεία που του σύστησαν; Ήρθε για να ανακαλύψει τι ένιωθε για την Κορίνα ή για να ειδοποιήσει πως «ήξερε» την αλήθεια και να προειδοποιήσει πως θα περνούσε στην αντεπίθεση; Και πόσο μπορούσε να εμπιστευτεί τον Λα-μπράκη; Κι από την άλλη, εμπιστοσύνη για το αν ο γιατρός θα μι-λούσε εκεί που έπρεπε ή για το αν δε μιλούσε;

– Πες μου, Αλκιβιάδη. Γιατί δεν απαντάς;Αν ο γιατρός μιλούσε, πάει να πει πως ήταν κι αυτός στο κόλ-

πο και πως όσο καλά και να έκανε τη δουλειά του, το ζητούμε-νο θα ήταν το ίδιο. Αν διαπίστωναν πως το μυαλό του είχε θολώ-σει τόσο πολύ, ώστε δεν άντεχε το βάρος των τύψεων, με κίνδυ-νο κάποια στιγμή να ανοίξει το στόμα του, θα τον έβγαζαν από τη μέση.

Αν πάλι δε μιλούσε, τότε πάει να πει πως η Κορίνα δε θα μά-



θαινε ποτέ πως ήταν έτοιμος την κατάλληλη στιγμή, όχι μόνο να την αφοπλίσει, αλλά και να τη σκοτώσει.

Και καλά, το πρώτο ενδεχόμενο να το φοβάται. Το δεύτερο όμως γιατί;

– Φοβάμαι πως δε μάθει ποια είναι τα σχέδιά μου.– Ποιος, Αλκιβιάδη;– Εκείνη!– Ποια σχέδια;– Τα ίδια ακριβώς που έχει αυτή για μένα.– Τα γνωρίζεις;– Ναι.– Και γιατί φοβάσαι;– Γιατί δεν ξέρω πως αισθάνομαι γι’ αυτήν. Κι αυτό με κάνει

κουρέλι.– Την αγαπάς;– Δεν την ξέρω για να την αγαπήσω.– Είσαι ερωτευμένος μαζί της;– Την ξέρω αρκετά για να μην την ερωτευτώ.– Δε θέλεις να είσαι ερωτευμένος μαζί της.– Όχι.– Τότε, γιατί δε φεύγεις μακριά της;– Γιατί έρχεται πάντα και με βρίσκει.– Πάντα;– Κάθε φορά. Εκτός... – Τι;– Την τελευταία φορά μού είπε πού θα τη βρω εγώ.– Θέλεις να πας;– Θέλω.– Τι φοβάσαι;Τι φοβόταν; Αυτή η συνάντηση δε θα ήταν η ολοκλήρωση της

αποστολής της. Η Κορίνα δεν είχε ακολουθήσει όλες τις οδηγίες



που της έδωσαν για να του στήσει καρτέρι. Δεν είχε διαγνώσει ακόμη το πόσο σοβαρά ήταν. Πόσο θολωμένος ήταν. Αν ήταν επι-κίνδυνος ή όχι. Κανείς δε θα πέθαινε σ’ αυτή τη συνάντηση. Ού-τε αυτός ούτε εκείνη. Καμιά μάχη δε θα δινόταν. Εκτός αν... με-τά την τελευταία τους συνάντηση είχε καταλήξει. Την έπιασε από το λαιμό, λίγο ακόμη και θα την έπνιγε. Ύστερα όμως αυτό το εί-χε επαναλάβει στο παρελθόν. Αν αυτό ήταν αρκετό για να κρίνει, τότε η Κορίνα είχε κάθε ευκαιρία, άσε που θα μπορούσε να δη-μιουργήσει ένα σωρό άλλες, για να τον σκοτώσει. Κι όμως, συνέ-χισε να τον επισκέφτεται. Άπρακτα. Σχεδόν σιωπηλά. Πλήρως... ερωτικά!

Ερωτικά... Αν την προηγούμενη φορά δεν τον σταματούσε το τηλεφώνη-

μα της Αρετής, με τη φόρα που είχε πάρει, ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα τη βίαζε. Που κολλούσε η λέξη «ερωτικά» σ’ αυτό;

Εκείνη έπρεπε να φοβάται, όχι αυτός.Πώς θα μπορούσε όμως να φοβάται; Ήταν μια πράκτορας.

Ο φόβος ήταν ανεπίτρεπτος. Τα συναισθήματα κλειδωμένα. Οι πράξεις ψυχρές εκτελέσεις τού τι έπρεπε να γίνει.

Ψυχρή εκτέλεση η ένωσή τους;Ψυχρή εκτέλεση ο τρόπος που τον άγγιζε;Πόσο αντίθετο με τις δικές του πράξεις όταν εκείνος ήταν πρά-

κτορας. Ναι, τώρα δεν ήταν. Τώρα είχε γίνει ο στόχος.– Ο στόχος; Τι εννοείς, Άλκη;Πόσες σκέψεις του άκουσε ο Λαμπράκης; Λίγες, όλες, μόνο

την τελευταία; Πόσες ξέφυγαν από το στόμα του; Δε θυμόταν καν ποια ήταν η προηγούμενη ερώτηση του γιατρού για να τα συνδυά-σει. Όμως γιατί να το κάνει; Μέχρι τώρα ήταν ειλικρινής μαζί του. Αυτό δεν είχε αποφασίσει; Πώς ό,τι και να γινόταν, ό,τι και να πί-στευε, όποια και να ήταν η θέση του Λαμπράκη, αυτός θα άνοιγε την ψυχή του και θα έλεγε όλη την αλήθεια;



– Δε θυμάμαι τι με ρώτησες.– Δεν πειράζει. Πες μου για το στόχο.Η ίδια ακριβώς τακτική. Καμιά πάσα. Κι απ’ ό,τι έδειχνε το

πράγμα, καμιά περιέργεια. Ο γιατρός ακολουθούσε το δρόμο που έπαιρνε το μυαλό του ασθενούς του.

– Τώρα το ξέχασα κι αυτό. Καμιά φορά οι σκέψεις μου είναι τόσο γρήγορες, ώστε χάνω την αρχή και το τέλος τους. Μπλέκε-ται η μία μέσα στην άλλη.

– Κλείσε τα μάτια, Αλκιβιάδη. Προσπάθησε να χαλαρώσεις ακόμη περισσότερο και μη μου πεις τι σκέφτεσαι. Πες μου την εικόνα που βλέπεις μπροστά σου.

– Τώρα, τίποτα.– Σκέψου, λοιπόν, μια εικόνα που σου έχει λείψει. Που να νιώ-

θεις πως την έχει επιθυμήσει. Τα δάχτυλά του απλώθηκαν στο πιάνο της μητέρας του, άρχι-

ζε να παίζει, και η μελωδική φωνή της τον τύλιξε γεμάτη στορ-γή.

Πέρα από κει που φτάνει η αντοχήΘα σ’ αγαπώ και πάλι πιο πολύΜέχρι το θάνατο και πιο μακριάΜέχρι να πεις πεθαίνω τώρα πιαΘα σ’ αγαπώ...

Πέρα από κει που φτάνει η αντοχή... Μέχρι πόσο θα άντεχε; Έπρεπε να μάθει για να δει το μετά.

Όχι το μετά. Εκείνο ακριβώς το σημείο. Το σημείο που θα έσπα-γε. Και μετά δεν είχε λόγο να φοβάται. Θα τον αγαπούσαν. Ακό-μη πιο πολύ. Όμως πώς μπορεί η αγάπη να χωθεί μέσα σε σκο-τεινό βυθό; Θέλει φως η αγάπη. Θέλει καθάριο ουρανό. Αλλιώς δεν είναι αγάπη. Το σημείο του έπρεπε να καλωσορίσει το φως.



Ακόμη κι αν αυτό σήμαινε το οριστικό τέλος. Ω, ναι! Τότε μόνο θα ήταν ένα υπέροχο τέλος. Αυτό που θα τον λύτρωνε!

Μέχρι το θάνατο και πιο μακριά... Φως! Απέραντο φως! – Πρέπει να πάρω τη μητέρα μου τηλέφωνο!

Την ίδια στιγμή που ο Αλκιβιάδης τηλεφωνούσε στη μητέρα του, ο πατέρας του άφηνε την τελευταία του πνοή.

Ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του πέθαινε.Ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του μόλις ξεκινούσε!


Βήματα στη βροχή

ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ της Αθήνας χωρίς να ξέρει πού πη-γαίνει. Έτσι. Αόριστα. Στο πουθενά.

Στο πουθενά... Είχε αρχίσει να πέφτει μια ψιλή βροχούλα, αλλά ο Άλκης δεν

την πρόσεξε. Κι όταν άρχισε να δυναμώνει, πάλι δεν την πρόσε-ξε. Περπατούσε, περπατούσε, περπατούσε.

Άκουγε ξανά και ξανά τα λόγια της μητέρας του.«Άλκη μου, με πήρες... Αχ, αγόρι μου, ο πατέρας σου... από το

πρωί με δυσκολία ανάσαινε... Μόλις τώρα του έκλεισα τα μάτια... Έλα, Άλκη μου. Σε παρακαλώ, έλα να τον δεις για στερνή φορά. Ξέρεις πόσο πολύ σ’ αγαπούσε...»

Ζεστή φωνή, κουρασμένη, άυπνη, ταλαιπωρημένη, χωρίς όμως κανένα ράγισμα.

Ο Άλκης κατάλαβε.Ακόμη και τη στιγμή του μέγιστου πόνου της, μόλις έχασε τον

άνθρωπό της, το σύντροφό της, βρήκε τη δύναμη να μη λυγίσει. Ο λατρεμένος της μοναχογιός, που τόσο καιρό προσπαθούσε μά-ταια να τον φέρει κοντά τους, έστω να του μιλήσουν, είχε τηλεφω-νήσει. Η αγάπη της, η λαχτάρα της να τον νιώσει κοντά της, ξε-πέρασε κάθε ρημαγμένη αντοχή της και στάθηκε ψηλά για να τον καλωσορίσει.

Ποιον; Αυτό το κάθαρμα!Ο Γάντζας περπατούσε μούσκεμα στους δρόμους της Αθήνας



και συνειδητοποιούσε πως τη μεγάλη του θλίψη προκαλούσε ο πόνος που είχε δώσει στη μάνα του. Το γεγονός πως ο πατέρας του είχε φύγει... τον έκανε να νιώθει... Όχι! Δεν ήταν αλήθεια αυ-τό. Δεν μπορούσε να ήταν αλήθεια.

Ανακούφιση;Λύτρωση;Για ποιο λόγο; Τον είχε βγάλει από τη ζωή του χρόνια τώρα.

Δεν είχε καμιά επίδραση πλέον πάνω του. Δεν τον ακολουθούσε η σκιά του...

Μα τι έλεγε;Ταίριαζε αυτή τη στιγμή να κάνει τέτοιες σκέψεις; Ο πατέρας

του, ένας άνθρωπος που τον μεγάλωσε με τόσες θυσίες, που στε-κόταν πάντα δίπλα του, που του έλεγε πόσο πολύ τον αγαπούσε και που, με τον τρόπο του βέβαια, δεν έχανε ευκαιρία να του το δείχνει, μόλις είχε φύγει για το μεγάλο ταξίδι.

Αυτή ήταν η συνηθισμένη διαδικασία για όλους όταν έχαναν ένα γονιό;

Περιμένεις να φύγει από τη ζωή για να κάνεις τον απολογισμό της σχέσης σου μαζί του, εκείνο τον πρα-γμα-τι-κό απολογισμό για να βουτήξεις βαθιά στην ψυχή σου και να δεις τι σήμαινε για σένα αυτός ο άνθρωπος, πόσο τον αγάπησες, πόσο σε αγάπησε, πόσο σε πλήγωσε, πόσο τον πλήγωσες, πόσο θα... σου λείψει;

Σταμάτησε.Σήκωσε το κεφάλι ψηλά στον ουρανό και τώρα η βροχή έβρισκε

άμεσο στόχο το πρόσωπό του. Οι στάλες έπεφταν ορμητικά, δυνα-τά, όμως δεν τον χτυπούσαν αλύπητα. Λες και συγκρατούσαν κάπως την ορμή τους τη στιγμή που τον ακουμπούσαν, μην τον πονέσουν ακόμη περισσότερο. Αρκετό πόνο κουβαλούσε ήδη στην ψυχή του.

Όμως ο Αλκιβιάδης τις προκάλεσε. Ήθελε κάποιον εκείνη τη στιγμή να του επιτεθεί. Ας ήταν αυτό το νερό που έπεφτε από ψη-λά, εκεί όπου τώρα βρισκόταν ο πατέρας του.



Σήκωσε τα χέρια στο ύψος των ώμων και τα άνοιξε στο πλάι στρέφοντας τις παλάμες του προς τον ουρανό.

Στεκόταν στη μέση του δρόμου. Τα αυτοκίνητα κορνάριζαν, περαστικοί τού φώναζαν, άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βρισιές.

Ο Άλκης όμως... Με το κεφάλι σηκωμένο ψηλά και τα χέρια ανοιγμένα δεχό-

ταν με θλίψη κι ανακούφιση τη βροχή του ουρανού που μπερδευό-ταν με τα δάκρυα που κυλούσαν από το πρόσωπό του, για να πέ-σουν στη γη, όξινες και αλμυρές στάλες μαζί, ένα μείγμα οδυνη-ρού θρήνου!

Κι άξαφνα... Γύρισε το κεφάλι δεξιά, αριστερά, κοίταξε πίσω του κι άρχισε

να παρατηρεί.Έψαχνε!Την έψαχνε!«Πού είσαι, Κορίναααααααα;» Και η βροχή να σμίγει με το

ουρλιαχτό και να δυναμώνει.«Γιατί δεν έρχεσαι τώραααααααα;» Και η βροχή να σμίγει με

το παράπονο και να παίρνει ένα μαβί χρώμα.«Έλα, γαμώτο. Έλααααααααα... »Σε περιμένω να παλέψουμε, ακούς;»Είμαι έτοιμοοοοοοοοος! »Τι φοβάσαι, Κορίνα; Τι φοβάσαι; Τι φοβάσαι;»Έπεσε στα γόνατα, έπιασε το κεφάλι του και το έχωσε ανάμε-

σα στους αγκώνες του.«Μη φοβάσαι, Κορίνα... »Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι... »Σ’ αγαπάω, Κορίνα... »Σ’ αγαπάω... »Σ’ αγαπώ!»



Βρέθηκε έξω από το σπίτι της. Ούτε ήξερε πόση ώρα περπατού-σε.

Ούτε τον ένοιαζε. Πόσα μπορούσαν να δείξουν δύο δείκτες σε ένα ρολόι; Ο δικός τους χρόνος, μαθηματική ακρίβεια. Ο δικός του, ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Όταν η Αρετή τον άκουσε στο θυροτηλέφωνο, τα έχασε. Κα-τάλαβε πως δεν ήταν για καλό. Δεν ήταν βέβαια η περασμένη ώρα, αλλά ότι ο Γάντζας δεν τα συνήθιζε αυτά.

Του άνοιξε.Άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά, η τριώροφη κατοικία της δεν

είχε ασανσέρ, και τον πέτυχε στα μισά της σκάλας. Τον είδε βρεγμένο και καταρρακωμένο.Τι είχε γίνει πάλι; Και το «πάλι» κολλούσε στο παλιό περιστα-

τικό με την ανακοίνωση του ταξιδιού στο Λονδίνο.Δεν τον ρώτησε ούτε αυτή τη φορά. Όπως δεν τον είχε ρωτή-

σει και τότε που γύρισε από την Αγγλία.Σιωπή!Μπήκαν στο σπίτι, τον έβαλε να ξαπλώσει στον καναπέ, τον

έγδυσε, τον σκούπισε και του φόρεσε τις δικές του φόρμες, αυτές που είχε δανειστεί η Αρετή χθες το βράδυ στο σπίτι του.

Τον σκέπασε με μια κουβέρτα και τον άφησε να κοιμηθεί. Τι κι αν είχε τα μάτια του ανοιχτά; Τι κι αν εκείνη βρισκόταν ακρι-βώς μπροστά του; Κάτι άλλο έβλεπε ο Άλκης. Ας τον άφηνε, λοι-πόν, να το δει. Να το αντιμετωπίσει. Όταν θα τη ζητούσε, τότε θα μιλούσε.

Η Αρετή δεν ξάπλωσε δίπλα του. Τον άφησε μόνο και πήγε στο κρεβάτι της. Λίγο πριν φέξει, τον ένιωσε που ήρθε και ξάπλωσε κο-ντά της. Δεν ακούμπησε όμως το σώμα του δίπλα στο δικό της. Ού-τε την άγγιξε. Η Αρετή άφησε να περάσει λίγη ώρα μέχρι να ανοί-ξει τα μάτια της και να δει πως ήταν ξαπλωμένος προς το μέρος της. Κάτι ήταν κι αυτό. Αυτό το μικρό που θέλησε να της δώσει.



Ήταν όμως;Αυτή τη φορά ο Άλκης είχε τα μάτια κλειστά. Η Αρετή δεν μπο-

ρούσε να ξέρει αν κοιμόταν, της δινόταν όμως η ευκαιρία να τον παρατηρήσει προσεκτικά. Και θα την άρπαζε.

Τι θα παρατηρούσε άραγε; Το σχήμα του προσώπου του, τη μύτη του, τα λιγοστά γένια που άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους περισσότερο στα μάγουλά του και λιγότερο στο πιγούνι του; Τις γραμμούλες που κυμάτιζαν στο μέτωπό του και που, όταν σού-φρωνε τα φρύδια, γίνονταν έντονες ρυτίδες; Τις ελάχιστες γκρί-ζες τρίχες που ξεκινούσαν λίγο πιο πάνω από τ’ αφτιά του και χά-νονταν μέσα στα καστανά μαλλιά του, τα οποία ήταν κοντά μπρο-στά και πίσω στο σβέρκο, όμως κάπου στη μέση μπορούσες άνε-τα να αφήσεις το χέρι σου να κυλήσει ανάμεσά τους και να νιώ-σεις εκείνη τη γαργαλιστική ηδονή της επαφής με την απαλή υφή τους; Ίσως τη λακκουβίτσα στο λαιμό του, μια πηγή ερωτισμού έτσι όπως έκρυβε μια δυο στάλες ιδρώτα μέσα της, περιτριγυρι-σμένη από μια περιοχή σε σχήμα V και πιο σκουρόχρωμη από το υπόλοιπο σώμα του, πιθανότατα γιατί ο Άλκης περνούσε πολλές ώρες στον ήλιο με μια μόνο φανελίτσα;

Τι;Τι σημασία είχε μια περιγραφή; Μια αναλυτική περιγραφή;

Το αποτέλεσμα της άρεσε, αυτή ήταν η ουσία. Η γοητεία της όψης του είχε κάτι που δεν το συναντούσες συχνά. Ούτε καν αυτή. Η Αρετή που είχε φάει τους άντρες με το κουτάλι. Άντρες που ποτέ δεν παρατήρησε – ωωω... και είχε την ευκαιρία να το κάνει. Κά-ποιοι μάλιστα γίνονταν και τσιμπούρια στο κρεβάτι της που δεν έλεγαν να την αφήσουν να ηρεμήσει μετά το πήδημα.

Τότε γιατί το έκανε τώρα;Μήπως επειδή δεν προηγήθηκε ένα;Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ξάπλωσε με έναν

άντρα στο κρεβάτι χωρίς να έχει πηδηχτεί πρώτα μαζί του;



Και τη μία σχέση που είχε στη ζωή της (καλά, σχέση δεν την έλεγες, αλλά λέμε τώρα) με κάποιον παντρεμένο, αυτός ερχόταν και ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.

Τι άλλαξε;Μη μου πεις πως άρχισε να ερωτεύεται τον Γάντζα, θα έβαζε

τα γέλια. Έρωτες και μαλακίες! Πάθος, ναι! Ένταση, ναι! Καρδιοχτύπι για σεξ, ναι! Αισθήμα-

τα και παπαριές, τα άφηνε για άλλους. Άλλωστε αυτό το είχε κα-ταλάβει από πολύ νωρίς στη ζωή της. Ήταν μια παραφωνία της φύσης. Εδώ στα δεκαεννιά της, όταν την είχε ψιλοπατήσει με έναν εικοσιπεντάχρονο που ήταν πολύ μάγκας στο κρεβάτι και ο πρώ-τος που της πείραξε αριστοτεχνικά την κλειτορίδα και την ανέβα-σε στους εφτά ουρανούς, με την πρώτη απόπειρα που έκανε να της φέρει λουλούδια τον έτζασε. Ξενέρωσε τα μάλα.

Είχαν περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια από τότε. Χρόνια που η Αρετή τα σπατάλησε ρουφώντας τη ζωή με τον πιο ξέφρενο, ανέμελο, γεμάτο περιπέτεια και σεξ τρόπο.

Τι άλλαξε τώρα; Γιατί τώρα; Τι ήταν αυτό στον Άλκη που την έκανε, όχι να συμπεριφέρε-

ται, αλλά να νιώθει διαφορετικά; Και πόσο θα κρατούσε; Και το σημαντικότερο: Θα ήταν στάσιμο ή θα είχε και εξέλιξη; Γιατί αν ίσχυε το δεύτερο, θα ακολουθούσε μια άλλη, πιο σημαντική ερώ-τηση που θα κλοτσούσε την προηγούμενη από την πρώτη θέση και θα έπαιρνε με φόρα τα ηνία:

Πόσο ε-πι-κίν-δυ-νο θα ήταν αυτό; Α! Δεν ήταν για τέτοια η Αρετή.Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άναψε την καφετιέρα για να

φτιάξει γαλλικό καφέ. Ύστερα μπήκε στο μπάνιο, πλύθηκε κι έπειτα ετοιμάστηκε για τη δουλειά.



Ο Άλκης μόλις άνοιξε τα μάτια του.– Σου πάει αυτό το φόρεμα, της είπε. Αυτό το λευκό δε φορού-

σες την πρώτη μέρα που ήρθα για τη δουλειά;– Καλημέεεερα! Έφτιαξα καφέ. Καλά, οι δρόμοι έχουν πλημ-

μυρίσει. Τι νερό ήταν αυτό που έριξε, Παναγία μου, χθες το βρά-δυ; Φεύγω, μωρό μου. Έχω να περάσω από έναν γνωστό μου πριν πάω στο γραφείο για κάτι που θέλει να κάνω. Θα τα πούμε αργό-τερα εμείς, ε;

Η Αρετή δε ρώτησε. Ο Άλκης δεν απάντησε. Άλλος ένας φυσιολογικός διάλογος, μόνο που για την Αρετή

σαν να μην ήταν εντελώς αδιάφορος. Ήταν η πρώτη φορά που δεν της βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Σαν να πιέστηκε. Κι αυτή η δυσκολία έκανε τη μεγάλη διαφορά.

Λίγες ώρες μετά...

Την έβλεπε που ήταν αναστατωμένη. Κι αυτό δεν του άρεσε. Αλ-λιώς την είχε συνηθίσει, αλλιώς την ήθελε.

Ήθελε;Ναι, ρε γαμώτο, την ήθελε. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε

τη δυνατότητα να τον κάνει να ξεχνιέται. Να βρίσκεται αλλού. Μακριά από όλα αυτά που τον ζόριζαν και τον πονούσαν. Και όχι μόνο! Αυτό το «αλλού» δεν ήταν ένα αδιάφορο τίποτα, απενα ντίας, ήταν ένα ισχυρό αναλγητικό. Α μπράβο! Αυτό ακριβώς. Θετική επίδραση, χωρίς να χρειάζεται να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια. Αν είχε μια μικρή πιθανότητα να ξαναγίνει φυσιολογικός άνθρω-πος, αυτό θα γινόταν μόνο αν είχε πλάι του την Αρετή.

Ναι, αλλά η Αρετή εκείνη τη στιγμή δεν ήταν... αυτό που ήξε-ρε. Και δεν ήθελε και να τη ρωτήσει. Αν ήταν να αρχίσει το διά-λογο «Τι έχεις; / Τίποτα. / Μα δε γίνεται, κάτι σε απασχολεί...»



καλύτερα να το έκοβε από τώρα. Άλλωστε, αν η Αρετή ήθελε κά-τι τέτοιο, θα ξεκινούσε μια συζήτηση μαζί του το πρωί στο σπί-τι της. Όμως τίποτα. Χαλαρά. Άρα δεν ήταν το χθεσινό η αιτία. Η ξαφνική επίσκεψή του και τα ρέστα. Κάτι άλλο την απασχο-λούσε.

Κοίταξε το χαρτί μπροστά του.Εκκλησία Αγίου Γεωργίου, ώρα δύο και μισή... Καλά έκανε και ζήτησε άδεια για το απόγευμα. Να προλάβει να

ετοιμαστεί για αύριο. Θα πήγαινε; Πώς μπορούσε να μην πάει; Όχι τώρα, Άλκη. Μετά αυτά. Τώρα κοίτα λίγο την Αρετή σου. Κάτι σκε-

φτόσουν. Τη βλέπεις διαφορετική... Κάπου έχει το μυαλό της κι αυτό δε σ’ αρέσει... Θυμήσου πάλι...

Το ξέγνοιαστο, το ανάλαφρο, το «Δεν μπαίνω στα τυπικά κα-λούπια μιας σχέσης» ήταν αυτό που τον τράβηξε κοντά της.

Εντάξει. Και το πολύ καλό κρεβάτι που έκανε. Ναι, και αυ-τό!

Αλήθεια, πώς ήταν τόσο σίγουρος πως το έκανε μόνο μαζί του; Αυτό το διάστημα δηλαδή που οι δυο τους είχαν αυτό που είχαν; Ποιος του έλεγε πως η τόση ελευθερία της δεν της έδινε την άδεια να πηγαίνει τον ίδιο καιρό με όσους άντρες ήθελε; Αν είσαι έξω από τα καλούπια μιας σχέσης, είσαι έξω απ’ όλα. Δε λες «Σ’ αυτό δεν μπαίνω, σ’ αυτό κάνω μια εξαίρεση».

Μήπως αυτό ήταν τελικά; Μήπως είχε μπλεξίματα με κάποιον άλλον;

Όμως πάλι τι μπλεξίματα να είχε; Εδώ εκείνος κυριολεκτικά την τραυμάτισε, της φέρθηκε τόσο σκάρτα και μάλιστα πριν κα-λά καλά αρχίσουν, και η Αρετή τού το συγχώρησε αμέσως. Πόσο χειρότερος μπορούσε να γίνει ένας απλός γκόμενος; Γιατί δεσμό η Αρετή δεν είχε. Αυτό το ήξερε ο Άλκης. Ή πάλι όχι;

Μήπως η πρωινή της συνάντηση;Αυτό δεν ήταν που μεσολάβησε ανάμεσα στο «Φεύγω, μωρό



μου» και στο τώρα που την έβλεπε να μπαινοβγαίνει στα διάφο-ρα γραφεία της εταιρείας και να μιλά περίεργα, διαφορετικά απ’ ό,τι συνήθως, με τους υπαλλήλους;

Ποιον συνάντησε; Τι της είπε;Ο Άλκης προσπάθησε να συγκεντρωθεί στο αρχείο που μελε-

τούσε. Η γενική διευθύντρια του έστειλε σήμερα το πρωί e-mail, όπου

τον παρακαλούσε να ετοιμάσει μια έκθεση με στατιστικές αναφο-ρές σχετικά με την επίδραση της σομαλικής πειρατείας στο θα-λάσσιο εμπόριο τα τελευταία δέκα χρόνια. Χρηματικά ποσά που δόθηκαν για λύτρα, χρονικά διαστήματα που χρειάζονταν για να πλησιάσει η βάρκα στο πλοίο και για την επίδραση που είχε κά-θε παλιός ή σύγχρονος τύπος ραντάρ κ.λπ.

Τον παρακάλεσε... Απλή και λιτή εντολή: «Κύριε Γάντζα, σας παρακαλώ όπως μου ετοιμάσετε... / Σας

ευχαριστώ εκ των προτέρων, / Ηλιάνα Δαρζέντα».Άλλη μια επικοινωνία τους μέσω τεχνολογίας. Μα πότε επιτέ-

λους θα του έδινε την ευκαιρία να τη συναντήσει για να προσφέ-ρει αυτό το «κάτι παραπάνω» που ήθελε να δώσει στη δουλειά; Τώρα η έρευνα με e-mail, τις προάλλες η φόρμα που ήρθε και απαίτησε η Ελένη στερώντας του πάλι το δικαίωμα να τη δώσει ο ίδιος. Πότε η Διεύθυνση θα τον υπολόγιζε αρκετά, έτσι ώστε να του επέτρεπε να σταθεί μια μέρα απέναντί της;

Ο Άλκης χώθηκε στο διαδίκτυο και άρχισε να μαζεύει πληρο-φορίες.

Η απασχόληση αυτή ήταν πολύ καλύτερη από τον πρώτο του περισπασμό.

Πρώτον, ήταν κάτι αναγκαίο να γίνει και όσο πιο σύντομα ξε-κινούσε τη μελέτη τόσο πιο γρήγορα θα ολοκλήρωνε τη δουλειά του. Δεύτερο, αν συνέχιζε να παρακολουθεί την Αρετή πίσω από



τη γυάλινη πόρτα του γραφείου του, θα έφτανε λίαν συντόμως στο εξής ερώτημα:

Σε πειράζει, Άλκη, αν δεν έχεις αυτό το αναλγητικό κατ’ απο-κλειστικότητα;

Και ήταν ώρα τώρα να απαντά σε τέτοιου είδους ερωτήσεις;Όταν αύριο θα πήγαινε στην κηδεία του πατέρα του... Όταν θα έπρεπε να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τα παιδιά

του έπειτα από τόσο καιρό.Όταν σε λίγες μέρες, σε ένα μέρος σημειωμένο σε ένα άλλο

χαρτάκι μέσα στο πορτοφόλι του, θα τον περίμενε(;) εκείνη που χθες ομολόγησε στον εαυτό του πως αγαπούσε.

Εκείνη η άγνωστη.Εκείνη που τον έκλεβε από τη σχέση που επιθυμούσε να έχει

με την Αρετή για να γίνει ξανά επιτέλους ένας φυσιολογικός άν-θρωπος.

Εκείνη που στερούσε από το αναλγητικό του τη δυνατότητα να τον έχει κατά δική της αποκλειστικότητα, μοναδικό και εξαρτη-μένο ασθενή...


Εισιτήριο στον έρωτα

Η ΑΡΕΤΗ ΕΝΙΩΣΕ μια βαριά πέτρα να πέφτει στο κεφάλι της και να το διαλύει. Όλα! Ό,τι υπήρχε μέσα σ’ αυτό. Λογική, αναμνήσεις, αισθήματα... Γιατί κι αυτά τα τελευταία εκεί μέσα τα κρατούσε. Ψηλά στο κεφάλι. Μαζί με τα άλλα.

Τότε... Γιατί, πανάθεμά την, ένιωθε πως η καρδιά της έβγαινε από το

σώμα της; Δεν έβγαινε ακριβώς, αλλά κάποιο χέρι την ξερίζωνε και τη χτυπούσε αλύπητα πάνω στο σώμα της. Στην πλάτη, στα γόνατα, στο στομάχι, παντού!

Και να πονάει... Και το σώμα της που το χτυπούσαν, αλλά ταυτόχρονα και η δική της καρδιά, που ήταν το μέσο που χρησιμοποιούσαν για την κακοποίησή της.

Άντε τώρα να κινήσεις τα τραυματισμένα πόδια σου, να δοκιμάσεις να δώσεις εντολή στο διαλυμένο κεφάλι σου να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς που θα σε έκαναν να σκεφτείς και να οδηγήσεις στο στόμα σου τις λέξεις που έπρεπε να πεις και να παλέψεις χωρίς καρδιά για να...

Για να!Μια αμφισβητούμενη ύπαρξη άνοιξε την τσάντα της και έψα

ξε για το κινητό της. Καμώθηκε πως απαντούσε σε μια κλήση, χωρίς πραγματικά να την έχει καλέσει κάποιος, έκανε σταθερά βήματα πάνω στα δεκάποντα τακούνια της, πλησίασε τον άντρα με την μπλε στολή που καθάριζε το φουσκωτό και, καθώς έλεγε



«Ne vous inquiétez pas monsieur Marcel, la nomination sera faite prochainement», τον κοίταξε όλο νάζι, κατέβασε το κινητό της στο στήθος και κρατώντας το εκεί του είπε αλά γαλλικά:

«Με συγχωγείτε, έχω ένα πγόβλημα. Μπογείτε να με βοηθήσετε;»

Μία μέρα πριν...

Καρφί δεν υπήρξε ποτέ της! Ποτέ όμως! Τότε γιατί υποσχέθηκε στον άντρα της πως θα τον βοηθούσε;

Έλα, ντε!Την είχε φάει όμως η περιέργεια. Ποιος ήταν αυτός που έκανε

την κολλητή της να αρρωστήσει; Αυτό ήταν το θέμα. Και αυτό. Γιατί επίσης την πείραξε το ότι η φιλενάδα της δεν της εκμυστηρεύτηκε αυτό που τη βασάνιζε. Ποτέ δεν είχαν μυστικά μεταξύ τους.

Ποτέ! Αχ, αυτό το «ποτέ» πολύ το έλεγε και δε θα ήταν για καλό.Τι έλεγε; Α ναι! Δύο τα ζητούμενα. Ποιος ήταν αυτός που έκα

νε την κολλητή της να πέσει του θανατά, που σήμαινε πως δεν ήταν μια ξεπέτα του κερατά, αλλά κάτι σοβαρό παιζόταν –είχε δίκιο ο άντρας της να τρώγεται με τα ρούχα του– και, επιπλέον, γιατί απέφυγε να της μιλήσει γι’ αυτόν;

Καλά. «Τα μακριά κοντά εγίναν», που έλεγε και η γιαγιά της. Αύριο θα το μάθαινε.

Η Αρετή είχε σκοπό να την παρακολουθήσει. Λογικά, αφού η κολλητή της είπε στον άντρα της πως θα λείψει για ένα επαγγελματικό ραντεβού την Κυριακή εκτός Αθηνών και ήθελε να φύγει από το Σάββατο το βράδυ για να είναι φρέσκια, τον εραστή της θα πήγαινε να συναντήσει. Σιγά μην είχε επαγγελματικό ραντεβού. Σε τα μας;



Στον άντρα της φίλης της όμως η Αρετή δε φανέρωσε τα σχέδιά της. Ας μάθαινε πρώτα αυτή και μετά θα έβλεπε τι θα έκανε.

Θα έβλεπε;Γιατί υπήρχε ποτέ περίπτωση να καρφώσει τη Λιλή της;Αλήθεια, πόσο καιρό είχε να την αποκαλέσει Λιλή; Ένα πα

ρατσούκλι που της κόλλησε η Αρετή όταν ήταν στο πανεπιστήμιο, λίγους μήνες αφότου ξεκίνησαν να κάνουν παρέα. Τώρα το συνειδητοποιούσε. Το γεγονός πως τον τελευταίο καιρό απέφευγε να την αποκαλέσει έτσι, πιστοποιούσε ότι υπήρχε μια ψυχρότητα ανάμεσά τους. Δε θα εξέταζε τώρα το γιατί, αλλά ίσως η παράνομη σχέση της κολλητής της να ήταν η αφορμή για να ξαναφτιάξουν τα πράγματα μεταξύ τους. Η Αρετή θα γινόταν ο ώμος για να γείρει και να κλάψει η φίλη της, το αποκούμπι της, αυτή που θα τη βοηθούσε να ξεμπλέξει. Γιατί από χθες είχε πια καταλήξει σε συμπέρασμα. Για μπλέξιμο επρόκειτο. Κι άλλες φορές η φιλενάδα της είχε απατήσει τον άντρα της –έκοβε μάλιστα το κεφάλι της η Αρετή πως ο σύζυξ το γνώριζε και έκανε τα στραβά μάτια για να κάνει κι αυτός από την άλλη τις λαδιές του–, αλλά πάντα περιστασιακά και ανώδυνα. Ε, όχι και να πέσει να πεθάνει για έναν γκόμενο! Μην τρελαθούμε!

Άσε που, απ’ ό,τι της είχε πει η ίδια δηλαδή, εδώ και λίγους μήνες ο άντρας της κινητοποιήθηκε, κάτι θα φοβήθηκε, ποιος ξέρει, και προσπαθούσε να την ξανακερδίσει. Αυτό ήρθαν να επιβεβαιώσουν και τα δικά του λόγια χθες, όταν μίλησε στην Αρετή. Η σχέση τους έπαιρνε νέα τροπή. Προσπαθούσαν, λέει, να γίνουν ένα πραγματικό ζευγάρι. Γιατί, ε, ναι, ο γάμος τους ήταν λίγο ψιλοχάλια. Αν εξαιρούσες τη βαφτισιμιά της, όλα τα άλλα ήταν αυτά που πάντα σιχαινόταν η Αρετή. Τυποποιημένες κινήσεις και συμπεριφορές μιας αναπόφευκτης συγκατοίκησης δύο ανθρώπων, που εξυπηρετούσε μόνο την κλισέ εικόνα του ζευγαριού που ήθελαν να πλασάρουν στον κοσμάκη.



Και τώρα, Λιλή μου, που άρχισε το πράγμα να στρώνει, πας εσύ και το χαλάς; Δεν είσαι εσύ γυναίκα πειρασμός. Δεν είσαι για να περνάς καλά την ώρα σου και μετά να φεύγεις. Ποτέ δεν ήσουν. Πάντα επιθυμούσες το σω-στό, το σίγουρο, το αίσθημα. Έστω κι αν στο στεφάνι σου δεν τα βρήκες και ποτέ σου, εσύ τα ήθελες όλα αυτά.

Το θέμα, γαμώτο, ήταν πως αύριο θα επέστρεφε ο Άλκης της από το χωριό και ήθελε να είναι μαζί του. Ή τουλάχιστον να είναι διαθέσιμη γι’ αυτόν, αν τη ζητούσε. Στην κηδεία του πατέρα του θα πήγαινε σήμερα. Μπορεί να ήθελε μια αγκαλιά να τον περιμένει όταν θα γυρνούσε.

Αγκαλιά; Ε, καλά, δεν ήταν τόσο ζώον! Μια αγκαλιά θα μπορούσε να τη

δώσει αν χρειαζόταν. Αν και μεταξύ μας, το απόγευμα μετά την κηδεία του δικού της πατέρα, όταν επέστρεψαν στο σπίτι για την παρηγοριά, πήγε και κλείστηκε στην τουαλέτα με το γιο της γειτόνισσας και οργίασαν. Έτσι τον θρήνησε η Αρετή. Χωρίς δάκρυα και κούφια λόγια. Μ’ αυτό που ήξερε πως θα την έκανε να ξεπεράσει τη θλίψη της. Αλλά... αυτή ήταν η Αρετή.

Πήρε το κινητό της και άρχισε να γράφει ένα μήνυμα: «Άλκη μου, εύχομαι να είσαι καλά. Όποτε θελήσεις...» / δια

γραφή.«Γεια σου, Άλκη μου. Όλα καλά;» / διαγραφή – μα τι βλα κείες

έγραφε, ήταν δυνατό να ήταν όλα καλά τέτοιες στιγμές; «Τι κάνεις, μωρό μου;» / διαγραφή – τι έκανε, ρε ηλίθια, σε κη

δεία πήγαινε ο άνθρωπος.«Πώς είσαι, αγάπη μου;»Αυτή τη φορά δεν πρόλαβε καν να διαγράψει το μήνυμα, για

τί πέταξε το κινητό της με φόρα πάνω στον καναπέ.Άι στο διάολο πια.Έβγαλε τα ρούχα της και μπήκε στο μπάνιο να κάνει ένα

ντους. Στάθηκε ακίνητη και άφησε το νερό να τρέξει πολλή ώρα



πάνω της. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στη ζεστή ευχαρίστηση που της προκαλούσε τη χαλαρότητα που είχε ανάγκη.

Πώς είσαι, αγάπη μου... Το καλύτερο μήνυμα απ’ όλα και δεν το έστειλε. Αυτό ήταν μά

λιστα που την έκανε να παραδώσει τα όπλα και να εγκαταλείψει την επιθυμία της να επικοινωνήσει μαζί του. Τι είχε πάθει; Τι της συνέβαινε;

Μήπως επειδή την είχε φτύσει την πρώτη φορά και το υποσυνείδητό της την προκαλούσε να του επιβληθεί; Να του γίνει απαραίτητη; Μα και κάτι τέτοιο να ίσχυε, δεν ήταν αυτός ο τρόπος για να το πετύχει. Δεν ήταν ο γνωστός τρόπος που πάντα χρησιμοποιούσε η Αρετή για να... τυλίξει, τέλος πάντων, έναν άντρα. Γιατί τώρα που το σκεφτόταν, υπήρξαν στο παρελθόν λίγες –ωστόσο υπήρξαν– φορές που την είχαν απορρίψει. Και τι έκανε τότε; Έβαζε κάτω τα στοιχεία που διέθετε, έκανε τους υπολογισμούς της και, αν αποφάσιζε πως είχε το χρόνο και τη διάθεση να κυνηγήσει το δεδομένο αρσενικό, με λίγα λόγια αν το άξιζε, επιστράτευε τις διάφορες τεχνικές της και ορμούσε. Ε, κάποιες φορές άξιζε. Και σε όλες αυτές είχε πετύχει το σκοπό της. Σκοπός, τουτέστιν, στη χειρότερη ένα one night stand, στην καλύτερη ωραιότατα πηδήματα για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να πάει στον επόμενο. Γιατί ήταν και που βαριόταν εύκολα.

Και για μια στιγμή... Πού κολλούσε αυτό το τελευταίο, το ότι βαριόταν δηλαδή εύκολα, στην υποτιθέμενη επιθυμία της να γίνει στον παρόντα εραστή της απαραίτητη; Γιατί άλλο επιθυμητή και άλλο απαραίτητη. Μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο. Το ένα έθετε ακριβώς τα χρονικά διαστήματα που άντεχε ο οργανισμός της και το άλλο...

Το άλλο άνοιγε νέους ορίζοντες. Νέες προοπτικές. Νέα χρονικά διαστήματα που η Αρετή δεν είχε νιώσει ποτέ την ανάγκη να κυνηγήσει, να επιδιώξει, να... πετύχει!



Τον αγαπούσε, λοιπόν... Ήταν κι εκείνο το «αγάπη μου» στην αρχή του μηνύματος που

δεν έστειλε ποτέ.Ήταν που τον σκεφτόταν, που ήθελε να ξέρει αν ήταν καλά,

που ένιωθε να νοιάζεται για το πώς είναι... Έναν άνθρωπο που ήξερε τόσο λίγο. Έναν άντρα τόσο διαφο

ρετικό από όλους αυτούς που πέρασαν από τη ζωή της ή από το κρεβάτι της. Μα κι αυτά τα δύο, ένα. Ζωή και κρεβάτι, ένα και το αυτό.

Είχε μουλιάσει. Πόση ώρα κρατούσε αυτό το ντους; Πόση ώρα τής πήρε για να καταλάβει πως ο Άλκης δεν ήταν ένα συνηθισμένο κεφάλαιο στη ζωή της; Στο κρεβάτι της; Μην το συνέχιζε, το είχε εμπεδώσει. Κεφάλαιο... Άσ’ τα να πάνε.

Μια ζωή και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Όλα να σκορπίζονται στον αέρα.

Λίγα λεπτά και θαρρείς πως μαθαίνεις τα πάντα. Όλα αυτά που αγνοούσες πως σου έλειπαν τόσο.

Κινούνταν με το αυτοκίνητο που είχε νοικιάσει στην Εθνική Οδό Αθηνών – Πατρών όταν συνειδητοποίησε πως ο τελικός προορισμός της μπορεί να ήταν το ξενοδοχείο που χρησιμοποίησε η Λιλή για να ρίξει στάχτη στα μάτια του άντρα της. Κι αν δεν την έβρισκε εκεί;

Λίγο αργά το σκέφτηκε, θα μου πεις. Βλέπεις, όση ώρα διέσχισε την Αττική οδό, το μυαλό της Αρετής έτρεχε στον Γάντζα της. Σ’ αυτά που ήθελε να κάνει με τον Γάντζα της. Και κοίτα να δεις. Όλα, καινούριες εικόνες.

Να του μαγειρέψει... Κανονικό φαΐ, όχι μύδια και στρείδια που να ανεβάζουν τη λίμπιντο είτε λόγω ψευδάργυρου είτε λόγω του σχήματός τους.



Να δουν μαζί μια ταινία στο σινεμά... Σε κανονικές ώρες, στα μεσαία καθίσματα και ουχί στα τελευταία, χωρίς να σκύψει στο εικοστό πρώτο λεπτό της ταινίας και να κάνει αυτό που συνήθως έκανε.

Να πάνε για μια ρομαντική βόλτα στην παραλία κι εκείνη να κρατά το χέρι του... Φορώντας ένα απλό φορεματάκι και όχι το βραζιλιάνικο τάνγκα μαγιό που είχε πρόσφατα παραγγείλει από το Ίντερνετ.

Να πάνε βράδυ για ουζάκι με μεζέ στην Πλάκα κάτω από το φως των αστεριών... Καλά, αυτό μία άλλη φωνή το έλεγε μέσα στο κεφάλι της. Με τέτοιο γελοίο ποιητικό οίστρο, θα ξερνούσε επιτόπου.

Να κάνουν ένα ταξίδι στη Βενετία όπου αγκαλιασμένοι μέσα σε μια γόνδολα θα άκουγαν μελωδίες από ένα ακορντεόν που θα έπαιζε ένα μικρό κοριτσάκι... Εάν έβαζε σ’ αυτή την εικόνα και τον Γάντζα να βγάζει από την τσέπη του κουτάκι από κοσμηματοπωλείο, καλύτερα να μην έστριβε στην επόμενη έξοδο, να πατούσε γκάζι, βουρ για το Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, να έβρισκε τον αδερφό της και να του έλεγε: «Σώσε με! Δεν είμαι καθόλου καλά! Κάνε τι θα κάνεις, αλλά βγάλε αυτό το διάβολο που έχει μπει μέσα μου!»

Τώρα θα μου πεις, ο αδερφός της διαβολική τη θεωρούσε μια ζωή, έτσι κι αλλιώς. Τι το καινούριο θα του έλεγε; Κι άντε τώρα να εξηγήσεις στο αίμα σου πως αυτό το καινούριο, που ο περισσότερος κόσμος το θεωρεί το πλέον φυσιολογικό και όμορφο πράγμα στη ζωή, εσύ το αντιμετωπίζεις σαν μια σατανική εξέλιξη μιας γνωριμίας που δεν κρατούσε παραπάνω από κάτι μήνες και που –πρόσεχε τώρα, εδώ είναι το καλό το κομμάτι–, ακριβώς επειδή δεν το υιοθέτησες ποτέ, μα ποτέ στη ζωή σου, εσύ η ίδια είσαι ο διάβολος μεταμορφωμένος!

Καλά κρασά!Η Αρετή έστριψε το τιμόνι και βγήκε από την έξοδο που οδη



γούσε στο μέρος όπου θα παρακολουθούσε τη φιλενάδα της. Αν την έβρισκε, καλώς. Αν πάλι όχι, υγεία να ’χουμε. Ήταν που είχε να ετοιμάσει κι ένα παστίτσιο για τον Άλκη της.

Λίγη ώρα αργότερα έδινε τα στοιχεία της στη ρεσεψιόν και μπήκε στο δωμάτιό της για να φρεσκαριστεί. Ή, καλύτερα, για να χρησιμοποιήσει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ που είχε φέρει μαζί της, τα οποία θα την έκαναν να περάσει απαρατήρητη από ένα ζευγάρι γνωστά μάτια που πήγαιναν να βγουν οικειοθελώς!

Το δικό της ξενοδοχείο ήταν λίγα λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο όπου ο κερατάς τής είπε πως θα μένει η Λιλή της. Παρ’ όλα αυτά, η Αρετή είχε σκοπό να πάρει το αυτοκίνητό της για να πάει στο διπλανό ξενοδοχείο. Μάλλον θα της χρειαζόταν.

Βγήκε, λοιπόν, στο δρόμο ως μια άλλη Χάλι Μπέρι της ται νίας The Call, με σγουρό φουντωτό, σκούρο καστανό και κοντό μαλλάκι, που έκρυβε τέλεια το ξανθό δικό της, με όψη μελαψή (καλά, αυτό το χρώμα του μέικ απ που αγόρασε θα της ξαναχρειαζόταν, πύραυλο θα έκανε τον δικό της), συν καινούρια ρούχα, γυαλιά, παπούτσια και τσάντα (αυτά θα τα έδινε, δε θα τα κρατούσε, αλλά χαλάλι τα έξοδα για το κοριτσάκι της) αποφασισμένη να παίξει το μεγάλο ρόλο της!

Δε θα μπορούσε φυσικά να γνωρίζει τι ώρα θα συναντιόντουσαν τα περιστεράκια. Μπορεί από χθες να ήταν μαζί, αλλά αν όντως ήταν αληθινή η πληροφορία που είχε για το ξενοδοχείο, κάποια στιγμή θα έβγαιναν ή θα έμπαιναν και θα τους τσάκωνε. Και αφού ήταν ακόμη πολύ πρωί, βλέπεις, ξεκίνησε και χαράματα η Αγγελική Νικολούλη, μάλλον στο «έβγαιναν» θα τους πετύχαινε. Κι αυτό θα γινόταν μόνο αν στηνόταν από τώρα στο λόμπι του ξενοδοχείου της κολάσεως.

Δεν τους πέτυχε ακριβώς, την πέτυχε! Η Λιλή ήταν μόνη.Πρόλαβε όμως, στο μεταξύ, και πήρε το μάτι της Αρετής κά

τι περίεργες κινήσεις που καθόλου δεν της άρεσαν.



Μα βέβαια, αυτός ο τύπος πρέπει να ήταν βαλτός από τον κερατά. Σίγουρο. Οι κινήσεις του προσεκτικές, όπως και οι δικές της. Το ντύσιμό του φυσιολογικό μεν, αταίριαστο μ’ αυτόν δε, όπως και το δικό της. Και το βλέμμα του, επίσης όπως το δικό της, είχε στήσει καρτέρι στο άνοιξεκλείσε της πόρτας του μεγάλου ασανσέρ. Και με το που βγήκε η δικιά της, με κάζουαλ εμφάνιση και πρόσωπο που έλαμπε, οι ακτίνες αυτού του βλέμματος μετακινούνταν γύρω από κάθε της βήμα.

Και πρόσληψη Πουαρό ο κουμπάρος; Μωρέ μπράβο! Άντε να δούμε ποιος θα παρακολουθούσε ποιον τώρα. Όλα έγιναν σχετικά γρήγορα, αν και η αγωνία της Αρετής εί

χε πιάσει κόκκινο και έκανε την καρδιά της να χτυπά σαν τρελή, σε σημείο που νόμιζε πως κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ήταν χρόνος ολάκερος. Άλλο στη θεωρία κι άλλο στην πράξη. Κι ειδικά τώρα που η θεωρία της δεν ήταν πια του τύπου απλή περιέργειατρέχω να προλάβωολίγον τι διασκεδάζω, αλλά ενισχυόταν από μια μεγάλη ανησυχία πως τα πράγματα ήταν όντως σοβαρά και υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να χειροτερέψουν κι άλλο. Γιατί, για να το πάει τόσο μακριά ο άλλος, αυτό ένα πράγμα σήμαινε: πως η γυναίκα του είχε πέσει με τα μούτρα σε έναν έρωτα, ένιωθε πως είχε δοθεί ολοκληρωτικά σε έναν άλλον άντρα και πως δεν επρόκειτο για ένα απλό και ασήμαντο καβγαδάκι με κάποιον περιστασιακό γκόμενο που την έκανε να στενοχωρηθεί και να κατεβάσει ρολά για δύο μέρες. Η αρχική σκέψη που έκανε η Αρετή χθες μετά την πρωινή συνάντηση με τον κουμπάρο της, ότι δηλαδή η προηγούμενη περιπέτεια της γυναίκας του δεν είχε τελειώσει, βγήκε και πάλι στην επιφάνεια. Κι αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε η περιέργεια της Αρετής μετατρεπόταν σε πραγματική συμπόνια για τη φιλενάδα της. Το «τρέχω να προλάβω» εξελισσόταν σε «πάω να δω πόση ζημιά έχει γίνει» και το «ολίγον τι διασκεδαστικό» συντριβόταν πανηγυρικά, ώστε, μαζί με όλα τα άλ



λα, της προκαλούσε αυτή τη μεγάλη ανησυχία για το πώς θα μπορούσε να φανεί πραγματικά χρήσιμη, όχι μόνο συναισθηματικά, όπως είχε σκοπό να κάνει, αλλά και έμπρακτα.

Έπρεπε να εμποδίσει τον Πουαρό να μάθει τι θα έκανε η Λιλή σ’ αυτό το ταξίδι της. Και την ίδια στιγμή να καταφέρει να μάθει η ίδια τι πραγματικά παιζόταν.

Όμως όχι. Το δεύτερο δεν ήταν τόσο σημαντικό πια. Όχι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον. Όφειλε πρώτα να την προστατέψει, να αποκλείσει κάθε πιθανότητα να έχει ο άντρας της στα χέρια του ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος της, κι όταν τελείωνε το σημερινό, ό,τι και να ήταν αυτό, θα την έβρισκε, θα της μιλούσε και μαζί θα συζητούσαν τι θα έκαναν. Μάλιστα. Πληθυντικός! Μαζί. Θα συζητούσαν και θα έκαναν.

Πέρασε λίγη ώρα μέχρι ο στόχος νούμερο ένα να πάρει το πρωινό του, να ανέβει και πάλι στο δωμάτιό του για πιθανόν φρεσκάρισμα, μέχρι που η Αρετή είδε τη Λιλή να βγαίνει και πάλι από το ασανσέρ και να κατευθύνεται προς την έξοδο του ξενοδοχείου.

Την ακολούθησε διακριτικά. Ή, καλύτερα, τους ακολούθησε. Η φίλη της πήρε ένα ταξί, το οποίο το ακολούθησε άλλο ένα,

όπου μέσα βρισκόταν ο στόχος νούμερο δύο. Ευτυχώς δηλαδή. Έδωσε στην Αρετή λίγο χρόνο παραπάνω να πάρει το αυτοκίνητο που είχε παρκάρει ευτυχώς (να το πάλι – ωραία, τουλάχιστον η τύχη ήταν με το μέρος της) κοντά στην είσοδο του κτιρίου και να τους ακολουθήσει. Βέβαια τώρα ακολουθούσε το δεύτερο ταξί. Δε σκέφτηκε καν το ενδεχόμενο πως μπορούσε να κάνει και λάθος. Πάλι καλά. Γιατί αν το σκεφτόταν, θα έλεγε σε λίγο «ευτυχώς που δεν έκανα» κι έτσι θα τρίτωνε το «ευτυχώς» και θα επιβεβαίωνε το γεγονός ότι τελικά η καλή τύχη ήταν με το μέρος της.

Αμ δε... Δύο ταξί κι ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο σταμάτησαν με λίγη



απόσταση το ένα από το άλλο κοντά στη μαρίνα με τα πλεούμενα.

Κοίτα να δεις... Η φιλενάδα της, κρατώντας μια μικρή βαλιτσούλα, συναντή

θηκε με έναν κύριο, αντάλλαξαν λίγες κουβέντες, έδωσαν τα χέρια κι έπειτα εκείνη κατευθύνθηκε προς ένα μικρό, αλλά πολυτελέστατο ιστιοφόρο. Ανέβηκε πάνω, έκοψε δυο τρεις βόλτες, έπαιξε εκεί με κάτι σχοινιά, έδεσε ένα μεγάλο κόκκινο μαντίλι στο κατάρτι του κι ύστερα χάθηκε σε μία από τις εσωτερικές καμπίνες.

Η Αρετή ξαφνιάστηκε τόσο πολύ από αυτές τις κινήσεις (πού τα ήξερε όλα αυτά η προφανώς σύγχρονη Μπουμπουλίνα;) και δεν έδωσε σημασία στο δικό της στόχο που, όταν αποφάσισε να τον ψάξει, είχε εξαφανιστεί.

Με μεγάλη αποφασιστικότητα, και να την αναγνώριζε η Λιλή της τώρα πια δεν την ένοιαζε, μια ψυχή που ήταν να βγει ας έβγαινε, περπάτησε στην αποβάθρα της μαρίνας αποφασισμένη να σταθεί έξω από το ιστιοφόρο όπου επέβαινε εκείνη.

Όπα; Πότε πρόλαβες, πουλάκι μου;Ο πληρωμένος χαφιές βρισκόταν τώρα μέσα σε ένα φουσκω

τό μεταμφιεσμένος σε ναυτικό –τρομάρα του!– με μπλε στολή και έκανε πως το καθαρίζει. Και να είχε η Αρετή την παραμικρή αμφιβολία πως ο τύπος δεν ήταν αυτός που πίστευε, θα της το επιβεβαίωνε η μικρή, αλλά τελευταίας τεχνολογίας φωτογραφική μηχανή που βρισκόταν έξω από το σακίδιό του και που την πήρε το μάτι της καθώς, ψύχραιμα, τον προσπερνούσε.

Με τόλμη και θάρρος έφτασε τον τελικό στόχο της και ετοιμάστηκε να βγάλει το κινητό από την τσάντα της για να κάνει πως μιλάει με κάποιον κερδίζοντας χρόνο. Ο... ναυτικός είχε αρχίσει ήδη να την παρατηρεί. Μέσα από τα διακριτικά γυαλιά της η Αρετή τον έβλεπε που με το ένα χέρι έτριβε τη βάρκα του, ενώ με το άλλο είχε αρπάξει τη μηχανή του και έψαχνε τρόπο να τη



χρησιμοποιήσει. Ήταν σίγουρη πως με το που θα γυρνούσε το κεφάλι της στην αντίθετη πλευρά, ο φακός του θα την τσάκωνε. Ο ίδιος φακός που θα απαθανάτιζε σε λίγο το παράνομο ζευγάρι. Τυχαία! Καθώς ο καλός ο ναυτικός θα έκλεβε, ως ανάμνηση τάχα, τις πολύτιμες στιγμές των γλάρων που πετούσαν αμέριμνοι στον ουρανό. Μπλιαχ... Τόση αηδία δεν την άντεχαν ούτε οι σκέψεις της...

Η Αρετή ειρωνευόταν τη γελοία, αν και επαγγελματική όφειλε να ομολογήσει, παρακολούθηση από την πλευρά του άντρα που προσέλαβε ο κερατάς.

Έστρεψε το κεφάλι προς το γαλάζιο πέλαγος, πήρε μια βαθιά ανάσα κι ύστερα ετοιμάστηκε να αντιμετωπίσει τον εχθρό παίζοντας τον πρώτο μεγάλο ρόλο της. Μόνο που...

Αυτό το ρόλο δεν τον περίμενε. Και ήταν ο ίδιος ακριβώς ρόλος που είχε ο άνθρωπος που την παρακάλεσε να τον βοηθήσει. Ο κερατάς!

Η Αρετή έβλεπε τον Γάντζα που έβγαινε από το αυτοκίνητό του, ίδιος ολύμπιος θεός, όμορφος, επιβλητικός, αγέρωχος, και ερχόταν προς το μέρος τους. Όλων. Του στόχου νούμερο ένα, του στόχου νούμερο δύο και προς το μέρος που βρισκόταν η ίδια. Αυτή. Μια απατημένη! Μια εξαπατημένη!

Τώρα πια η Αρετή βρισκόταν μέσα στο φουσκωτό του στόχου της και του μιλούσε στα ελληνικά με γαλλική προφορά, παρά την έντονη δυσφορία του άντρα, όσο ο Άλκης της(;) έφτανε στον προορισμό του.

Η Αρετή είχε επιτελέσει το σκοπό της. Καμιά φωτογραφία δε θα έβγαζε ο τύπος, κανένα αποδεικτικό στοιχείο δε θα ενοχοποιούσε τη γυναίκα αυτού που τον προσέλαβε. Κι αν αποφάσιζε να το επιχειρήσει αργότερα, όταν εκείνοι θα γυρνούσαν, δε θα είχε



σύμμαχό του το φως. Θα επικρατούσε σκοτάδι. Τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα. Πώς να μη σε προδώσει το φλας;

Στην ψυχή της όμως ένιωσε πως έπεσε από τώρα η σκοτεινιά, καθώς έβλεπε το παράνομο ζευγάρι να το καλωσορίζει η θάλασσα όταν το σκάφος τους ξεκίνησε για το ερωτικό ταξίδι στο οποίο ευχόταν με όλη την ψυχή της να ήταν η ίδια επιβάτισσα. Συνεπιβάτισσα εκείνου...

Ναι, μέσα της είχε λιγοστέψει το φως. Απέμεινε μόνο ένα κεράκι αναμμένο. Μικρή η φλόγα του, αδύναμη. Ήταν αυτό όμως που της έδωσε τη δύναμη, καθώς αποχωρούσε ηττημένη, να βρει το φρουρό της μαρίνας και να του πει πως ένας κύριος με μπλε στολή μέσα σ’ εκείνο το φουσκωτό την είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά και καλό θα ήταν να τον προσέξουν.

Ναι, αποχωρούσε ηττημένη... Όμως βρήκε τη δύναμη να χαρίσει στους νικητές λίγο χρόνο

ακόμη.Αν ήταν η αγάπη τους τόσο δυνατή, θα βρίσκονταν στο άπει

ρο. Και τότε... Όλες οι στιγμές δικές τους!


Ας ήταν μακρύς ο δρόμος του

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;Τον περίμενε στις σκάλες της πολυκατοικίας του. Μεταξύ δεύ

τερου και τρίτου ορόφου. Ένας νεαρός από το διπλανό διαμέρισμα του Γάντζα την είχε αφήσει να περάσει μέσα.

Τι μυστικά κρύβεις;Είχε αγκαλιασμένα τα γόνατά της και το πιγούνι της ακου

μπούσε πάνω τους. Ανεβοκατέβαζε εναλλάξ τις μύτες των ποδιών της –αυτά τα φλατ παπούτσια την είχαν βολέψει, ήταν όντως πολύ άνετα–, ρυθμικές κινήσεις που συνόδευαν τα δευτερόλεπτα που περνούσαν.

Γιατί άργησες τόσο πολύ;Όχι σήμερα. Γενικά. Σήμερα ήξερε πως θα ερχόταν. Της το

έγραψε σε μήνυμα πριν από λίγες ώρες.«Ξεκινάω για Αθήνα. Μου έλειψες».Και σε μένα έλειψες... Όχι σήμερα. Γενικά. Κι ας έγραψε ως απάντηση ένα ξερό «κι

εμένα», τι διαφορά είχε πόσα θα καταλάβαινε εκείνος;Η καρδιά της είχε μαλακώσει. Έφυγε το πρώτο σοκ, ήρθε η

απογοήτευση, έφυγε κι εκείνη, ήρθε ο θυμός, ένα δυο λεπτά τον κράτησε, ακολούθησε η πίκρα –αυτή ας έμενε, της άξιζε να νιώσει κι εκείνη λίγο άνθρωπος–, μέχρι που πήρε τη θέση της η συνείδηση απροσκάλεστη, ανέλαβε τα ηνία, καθάρισε ψυχή και καρδιά από παντός είδους συναισθήματα κι άρχισε να παρουσιά



ζει ψυχρά και τηλεγραφικά τις πληροφορίες για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Κι εσύ της απέκρυψες τη σχέση σου, στοπ.Το γεγονός πως η σχέση αυτή ήταν διαφορετική από τις άλλες

το κάνει χειρότερο, δεν είναι ελαφρυντικό, στοπ.Ο Άλκης δε σου υποσχέθηκε ποτέ τίποτα, στοπ.Είναι τουλάχιστον γελοίο να θεωρείς τις επιθυμίες σου απαι

τήσεις, στοπ.Το γεγονός πως έπαιξε και με τις δυο σας ταυτόχρονα δεν μπο

ρεί να αναλυθεί πριν μιλήσεις πρώτα με εκείνη, στοπ.Αν τον αγαπάει, θα τον φτύσεις και θα κάνεις πίσω, στοπ.Δε θα της ομολογήσεις ποτέ τι σήμαινε για σένα, στοπ.Αν δεν την ενδιαφέρει, τότε θα τη βοηθήσεις να ξεπεράσει το

πάθος της και να επιστρέψει στον άντρα της, στοπ.Τότε και μόνο τότε θα μπορείς να συνεχίσεις μαζί του, αλλά

χωρίς ποτέ να το μάθει εκείνη, στοπ. Μπορείς; Στοπ.Μπορείς; Τικ, να ακούγεται το δεξί παπούτσι στο σκαλί.Μπορείς; Τακ, να ακούγεται το αριστερό παπούτσι στο σκαλί.Τον κοίταξε.Την κοίταξε.Την πήρε αγκαλιά και ανέβηκαν μαζί στο διαμέρισμά του.Η Αρετή ένιωσε να ξαναγεννιέται. Γιατί πότε είχε πεθάνει;

Λες; Γδύθηκαν, χώθηκαν μαζί κάτω από τα σεντόνια και αγκαλιά

στηκαν. Του χαμογέλασε.Της χαμογέλασε.Εκείνη ένιωσε πως ήταν το πρώτο του χαμόγελο εδώ και μέ

ρες. Αχ, κι ήθελε τόσο πολύ να το κρατούσε στα χείλη του λίγο ακόμη.



– Να σου πω ένα ανέκδοτο να ξεχαστείς; τον ρώτησε.Το είπε.Το άκουσε εκείνος και χαμογέλασε ακόμη πιο πολύ.Τον φίλησε.Τη φίλησε.– Λέω να μείνω απόψε εδώ. Σε πειράζει;Δεν της απάντησε. Πήρε το πρόσωπό της μέσα στα χέρια του

και την κοίταξε βαθιά στα μάτια.– Να μείνεις, Αρετή, όσο θέλεις. Από σήμερα θα έχεις ένα κλει

δί δικό σου και θα μπορείς να έρχεσαι και να φεύγεις ό,τι ώρα θέλεις.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το σώμα του και τον τράβηξε κοντά της.

Αυτό ήταν που είχε αργήσει μια ζωή; Αυτό ήταν που της είχε λείψει;Ένα κλειδί;

Το επόμενο πρωί βρέθηκαν και οι δύο στις θέσεις τους στα γραφεία της εταιρείας.

Οι ώρες κύλησαν ήρεμα μέχρι που, γύρω στο μεσημέρι, η Αρετή μπήκε στο γραφείο της Διεύθυνσης και έγινε το έλα να δεις. Οι περσίδες μέσα από τη γυάλινη πόρτα που χώριζε το αφεντικό από τον υπόλοιπο κόσμο στην εταιρεία τραντάζονταν, οι φωνές της Αρετής ακούγονταν μέχρι έξω –τι περίεργο, της άλλης ούτε που ακούστηκε η φωνή της– και δύο φορές που η Ελένη επιχείρησε να τη διακόψει για κάτι σημαντικό που έπρεπε να γίνει άμεσα, η Αρετή την έστειλε στο διάβολο.

Όλοι ψιθύριζαν σχολιάζοντας το πρωτοφανές γεγονός και αναρωτιόντουσαν τι μπορεί να είχε συμβεί που να αναστάτωσε την κυρία Μάνου τόσο πολύ και την έκανε να συμπεριφέρεται



στη γενική διευθύντρια της εταιρείας με τέτοιο ανάρμοστο τρόπο.

«Μπορεί να είναι φίλες, αλλά αυτό δεν της δίνει κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρεται έτσι», άκουσε ο Άλκης να λέει η Ελένη στη Μαρίνα την ώρα που πήγε να φτιάξει καφέ στο μικρό δωμάτιο που λειτουργούσε ως κουζίνα και ως χώρος διαλείμματος.

Σωστά! Είναι φίλες με τη Δαρζέντα. Αυτό το είχα ξεχάσει.Δεν έδωσε σημασία. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην Αρετή.

Σίγουρα ήξερε τι έκανε. Μπορεί να ήταν επιπόλαιη στη ζωή της και στις σχέσεις της, αλλά τους λίγους μήνες που την ήξερε, έδειξε πόσο αυστηρή και συνεπής ήταν στη δουλειά της. Επίσης, άλλη μια απόδειξη το γεγονός πως δεν του ανέφερε ποτέ την ιδιαίτερη σχέση που είχε με το αφεντικό. Ο Άλκης δεν πίστευε πως η Αρετή θα έκανε κατάχρηση του χώρου εργασίας της για να λύσει μια διαφορά με τη φίλη της. Έτσι, το άφησε να περάσει. Επέστρεψε στο γραφείο του και αγνόησε ό,τι οι άλλοι έκαναν είδηση της ημέρας.

Αρκετή ώρα αργότερα, όταν η Αρετή βγήκε από το γραφείο της Δαρζέντα, την είδε που μπήκε στο δικό της γραφείο και, μιμούμενη την καθημερινή συνήθεια της διευθύντριας, έκλεισε τις περσίδες και της δικής της πόρτας, δεν άφησε κανέναν να την πλησιάσει και δεν απάντησε σε καμιά κλήση (σ’ αυτό τον όροφο οι ενημερώσεις έπεφταν με ταχύ ρυθμό ακόμη κι αν δεν επιθυμούσες να ενημερωθείς) μέχρι που σχόλασαν οι περισσότεροι.

Λίγη ώρα μετά τη συνηθισμένη λήξη του ωραρίου τους είχαν φύγει όλοι εκτός από τον Άλκη και την Αρετή. Ο φρουρός βρισκόταν ήδη εκεί και περίμενε να αδειάσουν οι χώροι για να κλειδώσει και να ενεργοποιήσει το συναγερμό.

Ψέματα. Ούτε η Δαρζέντα βγήκε από το γραφείο της. Και είχε την εντύπωση πως και ο Οικονόμου βρισκόταν ακόμη στο δικό του.



Ο Άλκης θυμήθηκε την περίεργη συμπεριφορά της Αρετής τις προάλλες. Ρε, λες να τα είχε με τον Οικονόμου, να το έμαθε το αφεντικό, να της έκανε παρατήρηση και η δικιά του να τα πήρε στο κρανίο; Μπα... Χλομό. Αλλά πάλι όχι απίθανο.

Να έμαθε ίσως για τη σχέση μεταξύ τους; Μπορεί η Αρετή, μετά τον ενθουσιασμό της χθες με το κλειδί, να αποφάσισε να το ομολογήσει στη φιλενάδα της, αυτή ως σκληρή επαγγελματίας να το θεώρησε απαράδεκτο και να ακολούθησε ο καβγάς. Από την άλλη όμως, η Αρετή ήταν αυτή που φώναζε και όχι η Δαρζέντα. Και τα λόγια της δεν ήταν και καθαρά για να τα αποκωδικοποιήσει. Εδώ η γκουρού του είδους, η Νατάσα από το τεχνικό τμήμα, και δεν κατάλαβε Χριστό. Κάτι «είσαι τρελή / πώς μπόρεσες / μα είναι ποτέ δυνατό;» ακούστηκε.

Μήπως άδικα μπήκε κι αυτός στο ίδιο τριπάκι με τους υπόλοιπους και έκανε εικασίες;

Άλλωστε, γιατί να τον ένοιαζε; Αν ήθελε η Αρετή, του έλεγε. Αν πάλι όχι, σιγά μην τη ρωτούσε και ασχολούνταν με ένα τόσο ανούσιο θέμα. Και στο κάτω κάτω της γραφής μπορεί να συνέβη μια αναποδιά στη δουλειά, να άναψαν τα αίματα και οι δύο γυναίκες να παρασύρθηκαν σε μια έντονη συζήτηση. Έστω κι αν τον πρωταρχικό λόγο στον καβγά τον κρατούσε αποκλειστικά η μία. Σε αυτή όμως την περίπτωση, ναι. Θα ήθελε να μάθει. Από τη μέρα που διαπίστωσε πως το είδος της δουλειάς που έκανε προκαλούσε το ενδιαφέρον του και μάλιστα το είχε βάλει σκοπό να αναπτύξει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον αυτό, κάθε πληροφορία που την αφορούσε, αφορούσε άμεσα και τον ίδιο. Ναι, σ’ αυτή την περίπτωση ο Άλκης ήθελε να ξέρει.

Όχι όμως τώρα. Δε θα περίμενε άλλο, θα έφευγε. Όταν θα ερχόταν η Αρετή στο σπίτι του αργότερα, θα του έλεγε.

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του και, τσουπ, η Αρετή βρέθηκε μπροστά του. Έκλεισε την πόρτα του γραφείου



του, ακούμπησε με την πλάτη της στο τζάμι και ξεφύσησε έντονα.

– Όλα καλά; τη ρώτησε εκείνος.– Μας δουλεύεις, Άλκη; Δεν άκουσες τι έγινε;– Άκουσα.– Ε, τότε τι ρωτάς;– Συγγνώμη, από ενδιαφέρον.– Α, ναι, ε; Σε ενδιαφέρει να μάθεις τι έγινε; Μη μου πεις...

Εσύ; Που με το ζόρι λες καλημέρα σε άνθρωπο;– Κοίτα, αν πιστεύεις πως με το να ξεσπάσεις πάνω μου θα σου

φύγουν τα νεύρα και θα ηρεμήσεις, κάν’ το. Αν και ξέρω έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο γι’ αυτό.

– Δεν είναι ώρα γι’ αυτά τώρα.– Πάντα είναι ώρα για να τυλίξω τα χέρια μου γύρω σου... Την πλησίασε σε απόσταση αναπνοής, από τη μία γιατί όντως

το πίστευε αυτό που είπε, από την άλλη γιατί ήθελε να ελέγξει την αντίδρασή της.

Μάλιστα. Η Αρετή τού ξέφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Και χωρίς ένα χαμόγελο. Χωρίς μια ένδειξη πως όντως δεν ήταν ώρα γι’ αυτά τώρα, αλλά θα μπορούσε να είναι μετά. Δεν ήταν η Αρετή που ήξερε. Ο καβγάς της με τη Δαρζέντα δεν έγινε για τη δουλειά, αλλά είχε σχέση με αίσθημα. Τώρα ποιος με ποια, δε θα μπορούσε να το γνωρίζει ο Άλκης.

– Καβγαδάκι μεταξύ φίλων; Αλήθεια, γιατί δε μου είπες ποτέ πως η Δαρζέντα είναι και φίλη σου;

– Γιατί; Θα είχε καμιά διαφορά στη σχέση μας αν ήξερες αυτή την πληροφορία; τον ρώτησε η Αρετή με ειρωνικό ύφος.

– Ε, όσο να πεις... – Όχι, δε λέω. Εσύ να μου πεις.– Έλα, Αρετή μου, τώρα... Πάμε στο σπιτάκι μας να τα βρού

με όπως ξέρουμε και μετά, όταν ηρεμήσεις, τα λέμε. Σε παρακα



λώ. Μην τσακωθούμε κι εμείς. Ένας καβγάς κάνει κακό στην υγεία, ένας δεύτερος την ίδια μέρα σε ρίχνει στο κρεβάτι. Χμ... στο κρεβάτι, ε; Ε, λοιπόν, δεν είναι κακή ιδέα. Θέλω να τσακωθούμε!

Κατάφερε να την κάνει να χαμογελάσει. Κι ο ίδιος απόρησε με τον εαυτό του. Μπράβο εξέλιξη στις ικανότητές του...

– Ωραία, λοιπόν. Θα σου πω γιατί τσακώθηκα με τη φίλη μου. Κι αυτό γιατί σε εμπιστεύομαι. Φίλη τώρα, τρόπος του λέγειν. Δεν έχει και πολλές η Δαρζέντα, γι’ αυτό εγώ που την ξέρω κάποια χρόνια παραπάνω θεωρούμαι μία από αυτές. Δεν είναι σαν κι εμένα, βλέπεις, που έχω μάτσο τις κολλητές. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Η κυρία αυτή, λοιπόν, έπιασε τον άντρα της να την απατά. Και, αντί να καθίσει να σκεφτεί λογικά και να προσπαθήσει να σώσει το γάμο της, του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι. Πώς πας, κυρία μου, και χαλάς το στεφάνι σου όταν υπάρχουν και απόγονοι στη μέση; Και ειδικά όταν η γκομενίτσα δεν αξίζει μία; Όταν φανερά ήταν η μαριονέτα μιας κακής στιγμής; Καλά δεν της τα είπα;

– Πιστεύω πως ναι. Κρίμα, και την είχα για έξυπνη γυναίκα τη Δαρζέντα.

– Μα η πολλή εξυπνάδα ήταν που την έφαγε. Αν άφηνε λίγο τη δουλειά και έδινε λίγη σημασία στον άντρα της, δε θα λογομαχούσαμε σήμερα.

– Κι ο άλλος όμως πολύ μαλάκας. Δεν πρόσεχε;– Α, γι’ αυτό είναι μαλάκας, όχι επειδή την απάτησε;Η Αρετή άρπαξε την ευκαιρία που ζητούσε. Να που η συζή

τηση με τη Δαρζέντα ήταν τελικά αυτή που της έδωσε σήμερα πάσα για να κάνει την κρίσιμη ερώτηση. Αυτήν που στριφογύριζε στο κεφάλι της από τη στιγμή που τσάκωσε χθες τον Γάντζα να την απατάει(;) με την κολλητή της. Από εκεί το πήγε, από εκεί το έφερε και ιδού:



– Αλήθεια, Άλκη. Εσύ θα μπορούσες να το κάνεις ποτέ αυτό; Να έχεις παράλληλη σχέση με δύο γυναίκες;

– Μα, απ’ ό,τι μου είπες, δεν ήταν σχέση. Ένα πήδημα ήταν. Πάντως για να ξέρεις, εγώ όσο ήμουν παντρεμένος, δεν είχα απατήσει ποτέ τη γυναίκα μου. Αυτό νομίζω απαντά στην ερώτησή σου.

– Όχι, ακριβώς... Αλλά... είναι ώρα να φύγουμε.– Τι ώρα να σε περιμένω; – Δεν ξέρω. Αν είναι, θα σου στείλω μήνυμα...

Η Αρετή το βράδυ δεν πήγε στο σπίτι του.Πρώτη μέρα που είχε το κλειδί του σπιτιού του, κι όμως απο

φάσισε να μην τον επισκεφτεί. Ούτε για λίγο.Προτίμησε να μείνει μόνη της και να σκεφτεί. Τη συζήτηση

που είχε σήμερα με την Ηλιάνα, την εξέλιξη που έπαιρνε η σχέση της με τον Γάντζα, την πιθανότητα να άφηνε την άλλη γυναίκα και να αφοσιωνόταν μόνο σε εκείνη...

Δεν έφτασε κανένα μήνυμα στο κινητό του Άλκη. Αυτό τον πόνεσε λίγο. Ήθελε κάποιον δίπλα του, όχι, ήθελε την Αρετή δίπλα του να τον αποσπά από τις σκέψεις του.

Από χθες που γύρισε στην Αθήνα προσπαθούσε να μη σκέφτεται πώς πέρασε τις προηγούμενες τρεις μέρες.

Η προετοιμασία του για την κηδεία και γι’ αυτούς που θα συναντούσε, η μεγάλη και θλιβερή μέρα, το ταξίδι του με την Κορίνα, το κλειδί που είχε δώσει στην Αρετή...

Τόσο έντονη η συναισθηματική φόρτιση, τόσο αστραπιαίες οι εξελίξεις και τόσο γρήγορη η λήψη των νέων αποφάσεών του, ώστε κάτω από κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι λιώμα.

Όμως όχι.Εντελώς αντιφατικά με τη λέξη «τόσο» που έμπαινε μπροστά



από τις περιγραφές του, ένιωθε πως το νερό δεν είχε μπει για τα καλά στο αυλάκι και πως τώρα άρχιζαν τα σπουδαία. Ευχάριστα ή μη, απαραίτητα ή όχι, σίγουρα όμως σημαντικά. Μια καινούρια πορεία χαραζόταν για εκείνον και όφειλε να την ακολουθήσει. Και για να το κάνει αυτό, έπρεπε να πατά γερά στα πόδια του και όχι μόνο να διαθέτει ψυχραιμία, αλλά και να αντλεί όσο περισσότερη δύναμη είχε μέσα του για να αντεπεξέλθει.

Τώρα το πόσο σημαντική θα ήταν η δική του συμβολή δεν μπορούσε να το ξέρει, αλλά δεν τον ένοιαζε κιόλας. Οι εξωτερικοί παράγοντες που θα επηρέαζαν αυτή την πορεία ήταν καλοδεχούμενοι. Όλοι ανεξαιρέτως. Το σημαντικό ήταν να κρατούσε γερά στα χέρια του τα δεδομένα του που θα τον οδηγούσαν στην πολυπόθητη λύτρωση, να διαχειριζόταν όσο καλύτερα μπορούσε τα καινούρια άγνωστα που βρέθηκαν στο δρόμο του και να αξιοποιούσε σωστά το χρόνο που περνούσε, έτσι ώστε, όταν έκρινε πως η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει, να έβαζε ο ίδιος τη λέξη «τέλος» σ’ αυτή τη νέα πορεία του.

Τώρα το έβλεπε καθαρά. Ο κόσμος να χαλούσε, θα έφτανε στην Ιθάκη του. Την ονειρεύτηκε... τη γεύτηκε!

Για πρώτη φορά στη ζωή του τόλμησε να κάνει το πρώτο του όνειρο. Θα πατούσε στο χώμα της δικαιοσύνης, θα μύριζε τον αέρα της λύτρωσης.

Τι κι αν θα ήταν μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες; Ας το ευχόταν, λοιπόν, αν αυτό θα έδινε στον προορισμό του την αξία που του ανήκε. Κι αυτός θα καθάριζε τις σκέψεις του, το θολωμένο πνεύμα του, θα το κρατούσε ψηλά, αγέρωχο, θα το έπλενε με το πανί που έγραφε πάνω του τη λέξη «ήθος»!

Τους Λαιστρυγόνες που κάποτε κουβαλούσε στην ψυχή του, τον Ποσειδώνα που κάποτε τον τραυμάτισε, τους Κύκλωπες που ήρθαν πρόσφατα να τον βρουν για να τον αιχμαλωτίσουν, δε θα τους συναντούσε πια.



Ας ήταν μακρύς ο δρόμος του... Θα θαύμαζε τα κεχριμπάρια που θα αποκτούσε. Θα ευχαρι

στιόταν τα ηδονικά μυρωδικά, θα μάθαινε από τους σπουδαγμένους της ζωής. Κι ας ήταν γνώσεις που δε γράφτηκαν σε κάποια βιβλία, αλλά χαράχτηκαν σε όνειρα που ποτέ δεν τόλμησε να κάνει. Όνειρα που είχαν για οδηγό τους τη λέξη «ελευθερία».

Τι κρίμα που δεν τα γνώρισε όταν είχε στη ζωή του την Ευαγγελία του, τον Μιχάλη του, τον Ηλία του. Τώρα ήταν αργά...

Εκείνοι βρίσκονταν πια στο δικό τους ταξίδι, για τη δική τους Ιθάκη, και το δικό τους πλοίο ακολουθούσε αντίθετη πορεία από τη δική του.

Ναι, η Ιθάκη τους δεν ήταν ίδια. Θα μπορούσε, αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, αλλά δεν ήταν.

Ας ήταν μακρύς ο δρόμος του... Μόνο να έφτανε σ’ αυτήν. Μόνο να την είχε πάντα στο νου του!Κι αν φτωχική την έβρισκε, δεν ήταν πως θα τον γελούσε.Θα πατούσε το χώμα της δικαιοσύνης, θα μύριζε τον αέρα της

λύτρωσης. Πόσο φτωχό μπορούσε να ήταν ένα τέτοιο χώμα, πόσο φτωχός μπορούσε να ήταν ένας τέτοιος αέρας;

Θα έφτανε στην Ιθάκη του.Θα είχε τη σκέψη του υψηλή, θα ήταν εκλεκτή η συγκίνηση

που θα άγγιζε το σώμα και το πνεύμα του.Οι Λαιστρυγόνες και ο Ποσειδώνας δε θα υπήρχαν πια.Και αν οι Κύκλωπες έρχονταν να τον βρουν και πάλι, θα τους

κερνούσε κρασί, θα τους πρόσφερε να φάνε. Κι αν αρνιόντουσαν να τον ακολουθήσουν στο ταξίδι του, απλοί κι αγαπημένοι συνεπιβάτες, τότε θα έβγαζε το μαχαίρι από την ψυχή του και θα τους σκότωνε.

Η Ιθάκη τον περίμενε. Έπρεπε να βιαστεί.Γιατί όσο κι αν ευχόταν να είναι μακρύς ο δρόμος, ένιωθε πως

ήδη είχε αργήσει πολύ...


«Εντάξει, θα το παίξω το παιχνίδι σου»

«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ αυτό που σε φοβίζει πιο πολύ!»Τα λόγια του Λαμπράκη ήταν τόσο ασαφή. Λέξεις στη σειρά

που δεν έβγαζαν νόημα. «Πρέπει», «αντιμετωπίσεις», «φόβος», «πιο πολύ». Κάθε λέξη από μόνη της, μαρτύριο. Δύο λέξεις στη σειρά, καημός. Εννέα λέξεις στη σειρά, μια ασαφής οδηγία για τον Γάντζα, που δεν ήξερε πλέον πώς να την εκτελέσει.

Πλέον... Γιατί πολλά άλλαξαν.Κι αυτά που δεν άλλαξαν, και που ποτέ δε θα άλλαζαν, γιατί

είχαν ήδη εκτελεστεί με ακρίβεια και επιτυχία και χαράχτηκαν με κόκκινο αίμα στην ψυχή του, δεν ήταν πια ένας φόβος, δύο, τρεις, ο έκτος, ο δωδέκατος, ο τελευταίος, για να τα αντιμετωπίσει, αλλά η μία και μεγάλη του απόφαση να δώσει το τέλος που όφειλε να δώσει.

Και να που σ’ αυτή του την απόφαση ήρθαν οι αλλαγές, ίσως και λίγο πιο πριν, ίσως και να βοήθησαν λιγάκι, ίσως και να τον φόβισαν, μα ναι, στην αρχή τον φόβισαν, τώρα όμως όχι, ίσως και πάλι ναι, λίγο... μπερδεμένα λόγια... μπερδεμένες σκέψεις... Άντε πάλι... Τι ήθελε κι αυτός ο χριστιανός να του πει αυτές τις λέξεις, μ’ αυτή τη σειρά, που έδιναν μια ασαφή οδηγία και που πάλι τον μπέρδευαν;

Έπρεπε να βάλει τα πράγματα σε σειρά.Λέμε τώρα.Όμως ας το προσπαθούσε.



Καλές και οι αναλύσεις και τα ψυχοτέτοια και οι προσπά θειες και οι συλλογισμοί, καλά και τα συναισθήματα που ήρθαν και τον βρήκαν, ναι, καλοδεχούμενα κι αυτά, τον άλλαξαν, του έδωσαν πνοή, έστω κι αν τον προβλημάτισαν, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε, και σύντομα μάλιστα, να βάλει τα πράγματα κάτω ψυχρά και να τα ζυγίσει.

Πήρε μια απόφαση. Ωραία! Ας ξεκινούσε απ’ αυτό. Ό,τι και να γινόταν, όποια πορεία και να ακολουθούσε, κάποια στιγμή θα έλεγε εκεί που έπρεπε την αλήθεια και οι ένοχοι, μη εξαιρουμένου του εαυτού του, θα πλήρωναν.

Κάποια στιγμή. Πότε;Εκεί που έπρεπε. Πού;Θα το μελετούσε. Σημασία όμως είχε πως αυτό δεν έπρεπε να αλλάξει!Ουφ! Καλύτερα τώρα. Πάμε παρακάτω.Ας μην έπιανε τώρα το θέμα της Κορίνας, ας μη σκεφτόταν

την Αρετή, ας άφηνε τη νέα δουλειά του λίγο στην άκρη κι ας ξεκινούσε από τα λόγια του Λαμπράκη.

Έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό που τον φόβιζε πιο πολύ.Μα για τον Γάντζα το να μην τηρήσει την υπόσχεση που έδω

σε στον εαυτό του ήταν πια ο μεγαλύτερος φόβος του. Από τη στιγμή που αυτό ξεκαθάρισε και έμεναν μόνο –καλά, λεπτομέρειες δεν τις έλεγες– κάποιες εκκρεμότητες όπως η οργάνωση σχεδίου και τα τοιαύτα, ας έμπαινε στη διαδικασία να οργανώσει παράλληλα και τον ψυχικό του κόσμο. Αν στην πορεία έφευγε από τη ζωή, θα ήταν καθαρός. Αν πάλι δικαζόταν, εκεί που θα τον έκλειναν, τουτέστιν με κάγκελα για θέα και πρόχειρο καμπινέ για σαλόνι, δε θα είχε να παλεύει με τους μαύρους εφιάλτες του, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που το έκανε μέχρι τώρα, και θα έσωζε ό,τι περίσσεψε από την ψυχή του για να πορευτεί στο υπόλοιπο της ζωής του, έστω και χωρίς την ελευθερία του.



Θυμήθηκε την αναζήτηση στο διαδίκτυο που έκανε τις προάλλες γι’ αυτή τη λέξη. Ναι, ο Γάντζας δεν ήταν ελεύθερος κι ας είχε τη δυνατότητα να κυκλοφορεί ανάμεσα στους πολλούς. Αντίθετα όμως, όταν η σκέψη ενός στενού κελιού ερχόταν στο μυαλό του, ένιωθε πως τότε, μόνο τότε, θα ήταν πραγματικά ελεύθερος.

Θάνατος ή φυλακή, λοιπόν.Αχ, και πόσο ονειρευόταν αυτή τη στιγμή που θα καθόταν στο

εδώλιο του κατηγορουμένου και θα έλεγε: «Έφταιξα. Και είμαι έτοιμος να πληρώσω!»

Εντάξει, κύριε Λαμπράκη.Ο Άλκης θα το έπαιζε το παιχνίδι σου. Όχι, όχι, δεν το υποτι

μούσε αποκαλώντας το έτσι στις σκέψεις του. Αντίθετα μάλιστα. Θα ήταν ένα απαραίτητο παιχνίδι με αρχή, μέση και τέλος. Ένα λυτρωτικό τέλος, όχι σαν αυτό που δύο φορές επιχείρησε να δώσει στη ζωή του χωρίς επιτυχία. Πόσο ανόητος ήταν τελικά! Μια αυτοκτονία ποιον θα εξυπηρετούσε; Ποια λύτρωση θα έφερνε; Ενώ τώρα το τέλος που ονειρευόταν ήταν το σωστό, το απαραίτητο, αυτό που θα εξυπηρετούσε τα πάντα! Την ίδια τη ζωή!

Τα μόνα που απέμεναν τώρα ήταν η αρχή και η μέση.Πώς είπες πως ήθελες να αρχίσει;Εντάξει. Τον είδε κατάματα το μεγάλο φόβο του και παρέμει

νε πιστός στην απόφασή του. Τώρα;Να έπιανε μία μία τις εικόνες που τον πλήγωσαν, να τις ζούσε

ξανά... και τι; Κύριε Λαμπράκη, εσύ καλά τα έλεγες, μια ψυχή που ήταν να

βγει ας έβγαινε, αλλά πώς ήσουν τόσο σίγουρος πως ο Άλκης θα τα έβλεπε από άλλη σκοπιά; Πώς θα ήταν πιο εύκολο να προχωρήσει; Πώς θα έβλεπε κι άλλα λάθη που δεν είχε υπολογίσει; Και των άλλων και δικά του; Πώς θα κατανοούσε την πραγματικότητα και θα γέμιζε με συναισθηματική ασφάλεια;

Καλά, καλά, πήρες φόρα και ο Άλκης είχε κολλήσει μόνο σε



κάτι. Θα έκανε ό,τι του ζητούσες, τον έπεισες πως όλα αυτά έπρεπε να γίνουν, ήταν σίγουρος πως θα ξεκαθάριζαν κάποια πράγματα, φτάνει μόνο τη μία συγκεκριμένη εικόνα του να μην την πείραζε κανείς. Ούτε εσύ ούτε αυτός!

Ποια εικόνα;Ναι, ήταν νωρίς να σου μιλήσει γι’ αυτό. Να σου έλεγε για την κηδεία;Για τα παιδιά του;Όχι;Γιατί;Α, μάλιστα. Πρώτα να πήγαινε τόσο πίσω, ε; Όταν ήταν παιδί.

Πώς ήταν με τον πατέρα του. Με τη μητέρα του. Πώς παντρεύτηκε. Πώς ήταν πριν φύγει από το σπίτι του. Πώς ήταν τότε, πώς άλλαζε σταδιακά, γιατί άλλαζε, τι τον έκανε να τους εγκαταλείψει...

Εντάξει. Μόνο μία χάρη. Πριν σ’ τα πει όλα, κι αυτά που ζήτησες κι αυτά που δε ζήτησες, ήθελε να βεβαιωθεί πως θα έδινε σε εκείνη την εικόνα που ζητούσε να κρατήσει αυτούσια στις σκέψεις του, και που δεν ήθελε κανείς να του την πειράξει, μια αναπαραγωγή. Κι ας ξεκινούσε πάλι από το ίδιο σημείο όπου πριν από λίγους μήνες είχε αποφασίσει πως θα τα άφηνε όλα πίσω του. Τότε. Που το άρρωστο μυαλό του σκαρφίστηκε μια γελοία τελετουργία, γιατί πίστεψε πως έτσι θα τα κατάφερνε.

Χα! Και πού να πιάνατε το πιόνι εκείνης της παράστασης. Την απροσκάλεστη(;) βασίλισσα. Πώς θα κολλούσατε όλα τα καινούρια με τα παλιά; Άσχετο, αλλά ο Γάντζας μόλις το είχε σκεφτεί. Άραγε ο Λαμπράκης ήξερε προσωπικά την Κορίνα; Είχε επαφές μαζί της; Κι αν ναι, πόσα του είπε εκείνη; Και πώς του τα μετέφερε;

Τι σημασία είχε όμως;Ή μήπως πάλι είχε;Μην έλεγε και τώρα τη λέξη «σκατά», θα χαλούσε όλο το σκη



νικό. Αφού το έβλεπε πως μία από εδώ, μία από εκεί, δε θα έβγαζε άκρη. Ας συνέχιζε επιτέλους με τον τρόπο στον οποίο είχε καταλήξει. Ίσως... όχι ίσως, έπρεπε να το πιστέψει, μόνο έτσι θα έφτανε στον προορισμό του.

Όταν έφυγε από το κότερο, έδωσε με την Κορίνα το επόμενο ραντεβού τους. Μόνο που δε θα ήταν στο επόμενο ταξίδι του, αλλά στο μεθεπόμενο.

Κρίμα. Του είχε γίνει συνήθεια. Από τη μία, του άρεσε που ήξερε στα σίγουρα πως θα τη συναντούσε, από την άλλη, το να τον ακολουθεί όπου και να πήγαινε τον γέμιζε πάθος και...

Τι άλλο;Δεν ήταν ανακούφιση. Αυτό ήξερε μόνο η Αρετή να του το προ

σφέρει. Η Κορίνα ερχόταν σαν σίφουνας και τον αναστάτωνε. Γιατί ήθελε τόσο πολύ αυτή την αναστάτωση στη ζωή του;Να, είχε μόλις τελειώσει από τη συνάντηση με τους Βρετανούς,

ήταν ξημερώματα, η νυχτερινή επίδειξη του νέου ραντάρ σε πλοίο της εταιρείας τους διασχίζοντας τον Τάμεση ήταν πραγματικά ανεπανάληπτη, κι ενώ επέστρεψε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του για να ξεκουραστεί και να ετοιμαστεί ψυχολογικά για την επόμενη κίνηση, το μοναδικό όρο που επέβαλε στον Λαμπράκη, ο Άλκης ξέφευγε από τους κανόνες του παιχνιδιού και το μόνο που ήθελε τώρα ήταν να νιώσει εκείνη στο κρεβάτι του.

Ήθελε τόσο πολύ να τη δει!Να την ακούσει!Να την αγγίξει!Ένα δειλό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα του. Κι ας ήταν

δύο τα χαράματα. Θα μπορούσε να ήταν η Αρετή ντυμένη και πάλι καμαριέρα, ίσως νοσοκόμα, με μία από τις πολλές, τέλος πάντων, μεταμφιέσεις που συνήθιζε για να τον ιντριγκάρει, όμως δεν



ήταν. Το ήξερε. Το διαισθανόταν. Ακόμη κι έτσι να μην ήταν –πότε, αλήθεια, έδωσε βάση στη διαίσθηση;– ήθελε να το πιστέψει. Η Κορίνα του τον είχε και πάλι ακολουθήσει.

Πόσες σκέψεις μπορούν να χωρέσουν στο μυαλό σου όσο εσύ σηκώνεσαι από το κρεβάτι, κάνεις λίγα βήματα, φτάνεις στην πόρτα, αγγίζεις το πόμολο και ανοίγεις το δρόμο στις σιωπηλές επιθυμίες σου;

Λίγες, πολλές, τωρινές, εκείνες που έζησες και θα μοιραστείς σύντομα με τον ψυχαναλυτή σου;

Ένα βήμα με το πόδι προς την Κορίνα, τη γυναίκα που ήξερε τα γεγονότα και ήθελε να μάθει πόσο και πώς τον επηρέασαν.

Ένα βήμα με το μυαλό πίσω, προς την Ευαγγελία, τη γυναίκα που δεν έμαθε ποτέ τα γεγονότα, κι όμως ήξερε και πόσο και πώς τον επηρέασαν.

Δεν έδωσε ποτέ την ευκαιρία στη γυναίκα του να μοιραστεί μαζί του τη ζωή του. Αμίλητος και θλιμμένος συνταξιδιώτης στο γάμο τους, μέχρι που εκείνη τον έδιωξε. Μέχρι που του ζήτησε επίσημα να απομακρυνθεί, αφού ο Άλκης που κάποτε γνώριζε έφυγε κι ένας άλλος είχε πάρει τη θέση του.

Άραγε θα έδινε στην Κορίνα την ευκαιρία που δεν έδωσε ποτέ στη γυναίκα του; Και η Κορίνα θα το ήθελε ή θα εκτελούσε ψυχρά την αποστολή της;

Ψυχρά;Άλλο ένα βήμα προς την κλειστή πόρτα κι ένιωσε τη λαχτάρα

και τον πόθο της να τυλίγει όλο του το σώμα.Μόνο το σώμα;Σκέτη ηδονή;Αυτός δεν ήταν που έκλαιγε γονατισμένος στη γη και φώναζε

κάτω από τη βροχή πως την αγαπούσε;Πώς αγαπάς κάποιον που δε γνωρίζεις, απλά επειδή ξέρει για

σένα;



Ίσως όπως σταματάς να δίνεις την αγάπη που πρέπει σ’ αυτόν που ξέρεις καλά, αλλά ποτέ αυτός δε γνώρισε ποιος πραγματικά ήσουν.

Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω.Τι περίεργο, από τη στιγμή που ξεκίνησε να κάνει αυτά τα πα

ράλληλα βήματα, ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν εμφανίστηκε η εικόνα από το χαλίκι του. Αυτό που σταμάτησε την πτώση του. Θα μπορούσε να ήταν η Αρετή τώρα έξω από την πόρτα του κι αυτή που θα τον σταματούσε, με το γνωστό τρόπο της, ακριβώς στο σημείο όπου βρισκόταν. Ούτε μπρος ούτε πίσω.

Όμως δεν ήταν!Ήταν η Κορίνα του! Αυτή που θα τον ανέβαζε και πάλι ψη

λά!Πόσο χειρότερη θα μπορούσε να ήταν η πτώση αν κάποια

στιγμή τού άφηνε το χέρι; Πόσο μεγαλύτερη η κατηφόρα που θα άρχιζε και πάλι; Και ειδικά τώρα; Τώρα που είχε επιτέλους αντικρίσει κατάματα ποιος θα ήταν ο βυθός της λύτρωσης που δε θα τον κατάπινε όπως οι προηγούμενοι που φαντάστηκε, αλλά θα τον φιλοξενούσε καθαρίζοντας τη συνείδησή του;

– Ήρθες και σήμερα!– Αφού και σήμερα με περίμενες. Πώς θα μπορούσα να μην

έρθω;Το χλομό φεγγάρι τούς δάνεισε λίγο φως. Λίγο, μα αρκετό για

να φωτίσει τις ψυχές τους. Γιατί οι ψυχές τους ήταν αυτές που ενώθηκαν και όχι απλά τα κορμιά τους.

Κι ας μη μίλησαν ούτε αυτή τη φορά.Κι ας μην αντάλλαξαν τα λόγια που κάποια στιγμή έπρεπε να

ακουστούν.Ποιος είναι αυτός που καθορίζει το χρόνο όταν η αγάπη παίρ

νει τα ηνία;Την αγαπούσε!



Και είχε ανάγκη να νιώσει και τη δική της αγάπη!Δε θα έλεγε ποτέ αυτό που λένε οι περισσότεροι. Πως η αγά

πη του ήταν αρκετή και για τους δύο. Όχι, ποτέ! Χωρίς της δική της αγάπη, τίποτα δε θα μπορούσε να υπάρ

ξει.

Λίγες ώρες μετά ένας ευκάλυπτος τον φιλοξένησε και πάλι.Μια φιγούρα ανέβηκε σε ένα ποδήλατο και χάθηκε στον ορί

ζοντα.Δεν τον ακολούθησε. Ούτε αυτή τη φορά. Και δεν είχε σκοπό

να το κάνει ποτέ. Φτάνει να έβλεπε ξανά το πρόσωπό του. Φτάνει να κρατούσε στη σκέψη του ζωντανή τη μορφή του. Να γινόταν η αναπαραγωγή της εικόνας που ήθελε να κρατήσει άθικτη! Να θυμηθεί ξανά εκείνο το βλέμμα...

Ναι, όλα θα γίνονταν όπως έπρεπε!Μόνο που τώρα πια, εκτός από το μεγάλο σκοπό του, άρχισε

να νιώθει κι ένα μικρό πετάρισμα στα σπλάχνα του.Δε θα γινόταν μόνο το σωστό, αλλά παράλληλα κάποιος θα έδι

νε στην ανύπαρκτη ύπαρξή του την πνοή που της έλειπε.Τι παράξενο που του φάνηκε... Λες και χωρίς αυτήν, δεν υπήρξε ποτέ!


Με μια αγάπη που ο νους σου δε χωράει

ΚΟΙΤΑΣ ΕΝΑ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Τα μάτια κλειστά, ξέρεις πως έτσι θα παραμείνουν και πως ποτέ ξανά δε θα ανοίξουν για να σε κοιτάξουν. Τα μαραμένα χείλη δε θα κινηθούν για να σου μιλήσουν. Έχεις τη δύναμη να πεις σ’ αυτό το πρόσωπο όσα θέλεις ξέροντας πως δεν υπάρχει περίπτωση να σαλέψει στο άκουσμά τους. Έχεις τη δυνατότητα να αντιμετωπίσεις αυτόν με τον οποίο κάποτε δίσταζες να αντιπαρατεθείς, γιατί ήταν τόσο δυνατός, ενώ τώρα βρίσκεται μπροστά σου απαλλαγμένος από κάθε δύναμη. Ένα ανέκφραστο πρόσωπο. Με μαραμένα χείλη. Παγωμένο.

Ο Άλκης έσκυψε και φίλησε τον πατέρα του στο μέτωπο.Η μάνα του πίσω του έπνιξε με δυσκολία ένα λυγμό που ανέ

βηκε στο στόμα της και με το ένα χέρι ακούμπησε δειλά τον ώμο του γιου της.

Μια συγκλονιστική εικόνα.– Τι κρίμα που κανείς μας δε βγάζει ποτέ φωτογραφίες σε κά

τι τέτοιες στιγμές, ενώ αντίθετα απαθανατίζουμε στημένες πόζες συνεχώς!

– Τι θα την έκανες μια τέτοια φωτογραφία, Άλκη; τον ρώτησε ο Λαμπράκης.

– Δεν ξέρω. Έτσι το είπα.– Για να το πεις όμως, κάτι θα είχες στο νου σου. Για σκέψου.– Μου είπες να μη ζορίζομαι. Να μην αναλύω πολύ. Τι σημα

σία έχει γιατί το είπα;



– Αυτή τη φορά θα επιμείνω. – Μια κουβέντα της στιγμής ήταν.– Κι όμως, δεν ήταν, Άλκη. Ποιον θα ήθελες να δεις, να παρα

τηρήσεις στη φωτογραφία; Τον πατέρα σου τον έβλεπες. Έχουν καταγραφεί οι εικόνες και, πίστεψέ με, ειδικά αυτές έχουν ήδη ταυτοποιηθεί ως αναμνήσεις σου.

– Δεν ξέρω.– Μήπως θα παρατηρούσες τον εαυτό σου; Το ύφος σου; Μή

πως θα προσπαθούσες να αποκωδικοποιήσεις τα αισθήματα που είχες εκείνη τη στιγμή;

– Όχι. Τώρα πια ξέρω πολύ καλά τι αισθανόμουν για τον πατέρα μου. Και παλιά κι εκείνη τη στιγμή αλλά και τώρα.

– Άρα;– Σου είπα, δεν ξέρω.– Τη μάνα σου, ίσως; Ήταν πίσω σου. Δεν μπορούσες να τη

δεις.– Την είδα όμως μετά.– Δεν είναι το ίδιο. Εκείνη τη στιγμή που νεκροφίλησες τον πα

τέρα σου και η μητέρα σου σε άγγιξε στον ώμο, μήπως θα ήθελες να δεις το βλέμμα της;

– Ίσως.– Γιατί;– Πραγματικά δεν ξέρω. Θα με αναγκάσεις να σκεφτώ κάτι

τώρα. – Το τώρα που λες, Άλκη, είναι αυτό που κρύφτηκε στο υπο

συνείδητό σου. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να το βγάλουμε στην επιφάνεια.

Ένιωθε παράξενα. Σαν κάτι να τον έσφιγγε στο λαιμό. Χαλάρωσε τη γραβάτα του, άνοιξε δύο κουμπιά από το πουκάμισό του, όμως το σφίξιμο δεν έλεγε να φύγει. Ήταν ακόμη εκεί.

Σηκώθηκε από τη δερμάτινη καρέκλα και ζήτησε από τον Λα



μπράκη αν μπορούσε να ανάψει τσιγάρο. Εκείνος του έδωσε την άδεια και ο Γάντζας κάπνισε τρία συνεχόμενα τσιγάρα πριν αποφασίσει να καθίσει και πάλι στη θέση του για να συνεχίσει.

– Πότε ξεκίνησες το κάπνισμα;– Δέκα χρόνια τώρα. Και πριν δηλαδή κάπνιζα, άναβα καμιά

φορά με την Ευαγγελία, εκείνη κάπνιζε πάρα πολύ, αλλά κανονικός καπνιστής έγινα από τότε που...

– Από τότε που... – Ξέρεις. Σ’ τα έχω πει αυτά. – Δεν πειράζει. Ας πάμε ξανά λίγο πίσω. Μίλησέ μου για τότε

που ξεκίνησες το κάπνισμα. Τότε που άρχισαν τα πράγματα στο σπίτι να αλλάζουν.

– Μα αυτό δεν έχει σχέση με την κηδεία του πατέρα μου. Για την κηδεία δε θα μιλούσαμε σήμερα;

– Όλα έχουν σχέση με τα πάντα, Άλκη. Απλά δεν είμαστε ικανοί να τα συνδέσουμε με το σωστό τρόπο.

Ο Λαμπράκης είχε δίκιο. Δεν ήταν τυχαία τόσο πετυχημένος στη δουλειά του. Και δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή του ως συνεργάτη της Υπηρεσίας.

Ήταν παράξενο πόσα πράγματα είχε αφήσει έξω ο Άλκης την πρώτη φορά που του μίλησε για την αλλαγή στο χαρακτήρα του, η οποία τον έκανε να απομακρυνθεί από την οικογένειά του. Δεν ήξερε ακόμη πόση σχέση είχε αυτό με το θρήνο του ή με τα βιώματα που είχε ως παιδί, αλλά το γεγονός και μόνο πως καινούριες εικόνες ήρθαν να συμπληρώσουν τις πρώτες του αναφορές, και μάλιστα σημαντικές εικόνες που αφαίρεσαν για άλλη μια φορά μέρος από το φορτίο που κουβαλούσε, πήγαινε να πει πως η «θεραπεία» της ψυχής του ακολουθούσε πετυχημένη πορεία.

Δεν μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Πώς ήταν δυνατό με τα ίδια χέρια που είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο, έστω κι αν ήταν κάθαρμα, να αγκαλιάσει τα παιδιά του; Πώς ήταν δυ



νατό με τα χείλη που ξεστόμιζαν απειλές και εκβιασμούς, έστω και σε ανθρώπους που ήταν αποβράσματα της κοινωνίας, να φιλάει τρυφερά τη γυναίκα του;

Θυμήθηκε τη μέρα που, ενώ φρέσκα στοιχεία κατέφθαναν συνεχώς για μια υπόθεση απαγωγής και οδηγούσαν στον ένοχο, έπεσε στα χέρια της αστυνομίας ο αδερφός του. Ο Γάντζας τον βασάνισε απάνθρωπα. Ήταν σίγουρος πως, αν και ο άντρας αυτός δεν είχε αναμειχθεί στην απαγωγή, κρατούσε πληροφορίες που θα τους οδηγούσαν στον ένοχο. Το διάβασε στα μάτια του. Το είδε στις κινήσεις του. Επεξεργάστηκε τις αντιδράσεις του στη νόμιμη ανάκριση που του έκαναν οι συνάδελφοί του. Δεν ήταν ένα τυχαίο κορίτσι αυτό που απήχθη. Κόρη υπουργού. Οι νόμοι και οι σωστές διαδικασίες έμπαιναν στην άκρη. Το Τμήμα του ήταν αυτό που θα εξασφάλιζε πως με κάθε μέσο θα έφταναν στην άκρη του νήματος. Ο Γάντζας όμως δεν το είχε μετανιώσει ούτε στιγμή. Το ίδιο θα έκανε για κάθε τέτοια περίπτωση, αν του έδιναν το δικαίωμα.

Το δωμάτιο κράτησης είχε αδειάσει. Κανένας φρουρός, καμιά κάμερα να καταγράφει την παραβίαση του νόμου. Μόνο αυτός. Αυτός, το καμουφλαρισμένο πρόσωπό του και η αποστολή του.

Τον έδειρε άσχημα. Τίποτα. Πήρε το χέρι του και το έσπασε σαν καρύδι στα δύο. Θρύψαλα τα κόκαλα, βγήκαν μαζί με τις κραυγές οι πρώτες λέξεις. Κι ύστερα, το καυτό λάδι που χύθηκε στα χέρια του κρατούμενου έδωσε το ζητούμενο. Οι πληροφο ρίες δόθηκαν και σε δύο ώρες ο ένοχος ήταν υπό κράτηση και το παιδί στα χέρια των γονιών του. Άλλη μια αποστολή είχε στεφθεί με επιτυχία. Τι κι αν κανείς ποτέ δεν έμαθε τις μυστικές, αλλά απαραίτητες(;) διαδικασίες; Τι κι αν όλα τακτοποιήθηκαν ως διά μαγείας, σκεπάστηκαν τα ίχνη και καταγράφηκαν στα μητρώα αυτά που έπρεπε;



Ναι, δεν το μετάνιωσε ποτέ. Δεν ήρθαν τύψεις να σκεπάσουν την ικανοποίηση της εκτέλεσης του καθήκοντός του. Μόνο που...

Πώς μπορούσε το ίδιο βράδυ να χαρεί, επειδή βγήκε το πρώτο δόντι του παιδιού του; Βγήκε, το τράβηξε η Ευαγγελία, κάτι έλεγε πως κουνιόταν εδώ και μέρες, δεν ήταν σίγουρος, δεν την πρόσεχε. Δεν τον πρόσεχε. Κανέναν και τίποτα δεν πρόσεχε πια.

Αντίθετες εικόνες. Ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Πώς να τις έμπλεκε; Πώς να χωρούσαν όλες μαζί στην ψυχή του;

Εικόνες, πολλές εικόνες... Ένας Έλληνας αξιωματούχος στρατιωτικός, ένα κάθαρμα που

βρέθηκε στην Τουρκία για να παραδώσει σημαντικές πληροφορίες, στραγγαλίστηκε από τα χέρια του. Το γνώριζαν μόνο τόσοι άνθρωποι όσα και τα δάχτυλα ενός χεριού του. Άλλη μια επιτυχημένη αποστολή. Καμιά τύψη. Και πάλι ικανοποίηση...

Η Ευαγγελία με κεριά και λευκό κρασί στο τραπέζι να τον περιμένει να γιορτάσουν την επέτειο του γάμου τους. Όμως πώς να γιόρταζε; Δεν ήταν μόνο η διάθεση που έλειπε, ήταν και ότι του φαίνονταν τόσο μικρά όλα αυτά, τόσο ασήμαντα μπροστά στα μεγάλα που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Πώς αγκαλιάζεις τα αθώα μικρά της ζωής σου, όταν την ίδια στιγμή υπηρετείς τα βρόμικα μεγάλα της;

Ασήμαντα; Είπε αλήθεια τη λέξη «ασήμαντα»; Για να το έλεγε ο Λαμπράκης, έτσι θα ήταν. Όμως, όχι. Δεν ήταν ποτέ η οικογένειά του ασήμαντη. Τότε γιατί το είπε;

Τα ασήμαντα ήταν που τον έκαναν να φύγει; Δύο χρόνια άντεξε με τις παράλληλες εικόνες του. Εκείνες τις

ασυμβίβαστες, που δεν μπορούσε να τις μπλέξει στην ψυχή του.Και μετά το χάος. Έμειναν μόνο τα μεγάλα και τα βρόμικα

και μια παγωμένη ψυχή που συνέχιζε να εκτελεί χωρίς να αναγκάζεται να συμβιβαστεί με κανένα μικρό ή ασήμαντο κομμάτι της ζωής του.



Για τα επόμενα έξι χρόνια ο Γάντζας συνέχισε να εκτελεί το καθήκον του απέναντι στην Υπηρεσία του χωρίς τίποτα να μπαίνει εμπόδιο στον τρόπο με τον οποίο θα ζούσε απερίσπαστος τη ζωή του. Και να που οι νέες απομονωμένες εικόνες, δεκάδες παραδείγματα σαν και τα προηγούμενα, έρχονταν πια ανώδυνα(;). Μόνα τους. Τέλεια εκτελεσμένες αποστολές. Μακριά από εκείνους.

Οι επιταγές που έστελνε στην οικογένειά του ήταν περισσότερες από τις συναντήσεις που είχε μαζί τους. Που κι αυτές έγιναν τυπικές, παρόλο που η Ευαγγελία προσπαθούσε να τον κάνει να καταλάβει πως, έστω και αν απέτυχε ως σύζυγος, όφειλε τουλάχιστον να παλέψει να παραμείνει πατέρας.

Μέχρι που πριν από δύο χρόνια και κάτι... Ο Λαμπράκης τον σταμάτησε. Ήξερε πως δεν ήταν κατάλλη

λη η στιγμή γι’ αυτή την εικόνα. Δεν ήταν αυτό το γεγονός που διέκοψε την επικοινωνία με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αυτό ήταν που την έθαψε για πάντα. Κι ο Άλκης το ήξερε. Για να το συνειδητοποιήσει όμως, έπρεπε να επιστρέψει στην αρχή. Για να καταλάβει πως αυτός ήταν που από την αρχή δεν τους ήθελε στη ζωή του. Τι κι αν οι τύψεις που ήρθαν να τον βρουν πριν από δύο χρόνια έπειτα από εκείνη την τραγική εικόνα το καθιστούσαν πλέον αδύνατο; Έπρεπε να θυμηθεί αν πριν από αυτό πίστεψε πως κάποια στιγμή θα σταματούσε και θα επέστρεφε κοντά τους. Μόνο τότε θα ήξερε αν αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Έτσι ήταν; Ψευδαίσθηση, αυταπάτη ή θολό σχέδιο που κατά βάθος γνώριζε πως ποτέ δε θα έμπαινε σε εφαρμογή; Κι αν ακόμη δεν ήταν έτσι, αν το ήθελε πραγματικά, αν είχε απομονώσει την ασήμαντη οικο γένειά του περιμένοντας τη στιγμή που θα φάνταζε και πάλι σημαντική στη ζωή του, πώς ήταν σίγουρος πως αυτή η οικογένεια θα τον δεχόταν; Απλησίαστη σκέψη βέβαια, δεν αφήνεις την απομόνωση οχτώ χρόνων να δεχτεί αβίαστα τη συμπλήρωση τόσων κενών, που ίσως και να συμπλήρωσαν άλλοι.



Το αποτέλεσμα όμως το ίδιο. Δε θα επέστρεφε ποτέ κοντά τους.

Ποτέ! Πόσο διαφορετικό και, κυρίως, αλώβητο γινόταν αυτό το απο

τέλεσμα τώρα που είχε κάνει την ανάλυση την οποία τον έσπρωξαν να κάνει;

Καθόλου!Τότε;Ίσως είχε έρθει η στιγμή να τον επαναφέρει ο Λαμπράκης σε

εκείνη τη φωτογραφία που δεν τραβήχτηκε ποτέ.Τι θα ήθελε να δει ο Γάντζας εκείνη τη συγκλονιστική στιγ

μή;Ποιο ήταν το κάτι που έλειπε; Που δεν εισέπραξε όταν τυπικά

η Ευαγγελία τού έσφιξε το χέρι στην εκκλησία, όταν τυπικά ένιωσε την ξένη αγκαλιά των αγνώριστων παιδιών του, τη στιγμή που η απομονωμένη, και τώρα πια πρώην, οικογένειά του του έλεγε τυπικά ένα ξερό «συλλυπητήρια»;

Αυτό που δε θα μπορούσε να λείπει από το βλέμμα της μάνας του!

Ναι, κρίμα που κάποιος φωτογράφος δεν απαθανάτισε εκείνη τη στιγμή το βλέμμα της κυρίας Δήμητρας.

Ό,τι κακό και να ’χεις κάνει, παιδί μου, όσο κακό κι αν σου έκανε ο άν-θρωπος που τώρα φιλάς, όσο κι αν έφταιξα εγώ που δεν το πρόλαβα και σ’ άφησα να κυλιστείς στον πόνο, να θυμάσαι: Εγώ... με μια αγάπη που ο νους σου δε χωράει... θα σ’ αγαπώ!


Πετάξαμε για λίγο ψηλά

ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΤΑΝ η Αρετή πως ο Άλκης θα συναντούσε και πάλι την αγαπημένη του, και μάλιστα σ’ αυτή την υπέροχη πόλη, ήθελε να ουρλιάξει.

Εκείνη της είχε πει πως ήταν ένα λάθος. Πως δε θα επιδίωκε να τον συναντήσει ξανά. Πως θα προσπαθούσε να επιστρέψει στον άντρα της. Πως θα μάζευε τα κομμάτια της σχέσης τους και θα επιχειρούσε να τα κολλήσει. Και μπορεί η Αρετή, κατά βάθος, να ήξερε πως, όταν σπάει κάτι, δύσκολα κολλάει, ειδικά όταν είναι δεκάδες τα σπασμένα κομμάτια, πόσω μάλλον όταν κάποια είναι θρυμματισμένα, ωστόσο αυτή η απόφαση της φίλης της θα τη βόλευε πάρα πολύ.

Βόλευε;Πολύ φτωχή λέξη για να περιγράψει τα σχέδια που άρχισε να

κάνει για τον άνθρωπο που είχε ερωτευτεί.Ναι, ρε γαμώτο, ήταν ερωτευμένη και δυστυχώς για την ίδια

ήταν πολύ αργά για να κάνει πίσω. Μπορεί να είχε πάρει την απόφαση πως, αν η κολλητή της δήλωνε πως αγαπούσε τον Γάντζα και θα προχωρούσε μαζί του, εκείνη θα παρέδιδε τα όπλα και θα υποχωρούσε, ωστόσο αυτό δε σήμαινε πως θα κλείδωνε άμεσα και την καρδιά της.

Μια καρδιά που άρχισε να πάλλεται γιατί έκανε όνειρα. Μια καρδιά που της δόθηκε ένα κλειδί και για πρώτη φορά ένιωσε πως χτυπούσε αληθινά αντικρίζοντας τις πρωτόγνωρες εικόνες που πα



ρουσιάζονταν μπροστά της. Μια καρδούλα που πίστεψε τα λόγια της μοιχαλίδας και αρπάχτηκε από αυτά για να συνεχίσει ανενόχλητη, όχι βέβαια να είναι απλά ερωτευμένη, αλλά και να βρίσκει τρόπους να τροφοδοτεί αυτό το μεγάλο έρωτα.

Και αφού, κυρία μου, το ξεκαθάρισες πως εσύ δεν, γιατί τώρα έρχεσαι και μπαίνεις εμπόδιο ανάμεσά μας;

Πόσο ισχυρό ήταν άραγε αυτό το εμπόδιο;Μήπως η Αρετή έπρεπε να ομολογήσει στην αγαπημένη της

φιλενάδα τη σχέση της με τον Γάντζα, για να κάνει κι αυτή με τη σειρά της τη θλιβερή διαπίστωση πως μοιράζονταν τον ίδιο άντρα, και τότε όμορφα και πολιτισμένα να τα έβαζαν κάτω και να έβλεπαν ποιας τα δεδομένα έδιναν το πράσινο φως για να προχωρήσει και ποιας τα εμπόδια ήταν τόσο πολλά, ώστε καθιστούσαν τη σχέση μη καρποφόρα;

Εμ, έτσι έπρεπε να κάνει η Αρετή! Αντί να κάθεται και να βράζει στο ζουμί της και να αναρωτιέται πόσο ισχυρό εμπόδιο ήταν η αντίζηλός της, έπρεπε να της δώσει την πάσα να αναρωτηθεί πόσα και πόσα εμπόδια είχε αυτή απλωμένα μπροστά στα πόδια της. Και η ίδια μάλιστα να μη θεωρηθεί ένα από αυτά. Άσε, της έφτανε που η κολλητή της θα καταλάβαινε πως δεν ήταν η μοναδική γυναίκα για τον εραστή της και πως αυτά που της πάσαρε τα είχαν φάει κι άλλες. Κλείνεις το σπίτι σου για έναν... άντε μην το έλεγε και του τσαλάκωνε την εικόνα. Σύζυγο, παιδί και διασυρμό στην καλή κοινωνία τα άφηνε για κερασάκι στην τούρτα.

Ενώ εσύ, ρε ζώον, αποφάσισες να δείξεις ανωτερότητα και να παραχω-ρήσεις αμαχητί τον αγαπημένο σου, και μάλιστα εν αγνοία της άλλης, που σημαίνει πως κανένα «φιλικό» έπαινο δε θα εισπράξεις για πάρτη σου.

Γιατί η αλήθεια είναι πως αυτός ο έπαινος θα την παρηγορούσε. Η Αρετή την αγαπούσε τη Λιλή της, παρόλο που οι συνθήκες τώρα την έκαναν να παραλογίζεται και να εκφράζεται κάπως άσχημα γι’ αυτήν. Έστω, όταν μιλούσε με τον εαυτό της. Όχι μό



νο την αγαπούσε, αλλά και τη νοιαζόταν. Και ναι, το εννοούσε όταν έλεγε πως θα έβαζε τον άνθρωπο που αγαπούσε πιο ψηλά από τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν ερωτευμένη. Αλλά να το άξιζε. Όπως και να διαπίστωνε επίσης πόσο θα στοίχιζε στην Αρετή η μεγάλη θυσία της. Τουλάχιστον να είχε τη φιλία τους μαξιλάρι για τις δύσκολες μέρες που θα έρχονταν.

Λισαβόνα!Άντε τώρα ο δικός της να αντισταθεί στα κόλπα που θα του

έκανε η Λιλή στη ρομαντική πόλη του μυστηρίου και της θλιμμένης γοητείας.

Ο δικός της;Πώς είπατε;Καλά, τόση ώρα να κάθεται και να αναλύει και να μην της πε

ράσει ούτε μία φορά από το μυαλό ποια ήταν η θέση του αρσενικού; Αν υποθέταμε πως οι δύο κολλητές τα έβρισκαν μεταξύ τους, δε μετρούσε και η δική του γνώμη;

Καλέ, πώς δε μετρούσε; Αυτός δεν ήταν που, αφού επέστρεψε από το ταξίδι του με το κότερο της μαντάμ (να το πάλι το ειρωνικό σχόλιο∙ αχ, και θα ορκιζόταν πως δεν το έκανε επίτηδες, μόνο του έτρεχε το ρημάδι το μυαλό της), της έστειλε μήνυμα πως την περιμένει και το ίδιο κιόλας βράδυ τής έδωσε το κλειδί του σπιτιού του; Τι πήγαινε να πει αυτό; Πως πέρασε καλά (ίσως και όχι, κανείς δεν ήξερε), όμως την Αρετούλα του ήθελε στο πλάι του, τη γυναικάρα του (έτσι δεν την αποκαλούσε;) επιθυμούσε να έχει μόνιμα (και όχι περιστασιακά σε μαρίνες και μαλακίες) σύντροφο της ζωής του.

Καλά, αν κάποιος της έλεγε πριν από λίγους μήνες πως θα χρησιμοποιούσε σήμερα τη λέξη «μόνιμα» για την ερωτική ζωή της, δε θα τον αποκαλούσε μόνο «ο άσχετος, του άσχετου, τον άσχετο, ω άσχετε», αλλά θα τον έστελνε επειγόντως να επισκεφτεί γιατρό.

Και να που όχι μόνο τη χρησιμοποιούσε, αλλά και στην ίδια



τη σκέψη της μόνιμης συντρόφου η Αρετή ένιωθε να παραληρεί. Κι ας μην το ήξερε στα σίγουρα πως έτσι θα ήταν, κι ας γνώριζε πως μια άλλη γυναίκα υπήρχε στη ζωή του Άλκη της, κι ας καθόταν τώρα να βασανίζεται και να αναρωτιέται πόσο ισχυρό εμπόδιο ήταν αυτή.

Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη γυναίκα στη ζωή του... Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα. Κατ’ αρχάς η Αρε

τή δε θα ένιωθε να απειλείται. Θα επιστράτευε τις μεθόδους που ήξερε και θα έσερνε τον Γάντζα της στην ποδιά της σαν πιστό και υπνωτισμένο στρατιώτη. Αν ήταν μια οποιαδήποτε άλλη γυναίκα στη ζωή του, η Αρετή θα μπορούσε να βάλει για λίγο στην άκρη τα καινούρια συναισθήματα που την κατέκλυσαν και με μαγικό τρόπο να παρασύρει τον Άλκη της σε ένα σούπερ τρίο, να τον φτιάξει για τα καλά, μέχρι να τον κάνει να καταλάβει τι σπάνια γυναίκα έχει στο πλάι του και να έχει μάτια μόνο γι’ αυτήν. Ενώ τώρα ήταν συγκρατημένη. Και μπερδεμένη. Και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει και πώς να προχωρήσει.

Αν πάλι, αν... ...Έσβηνε από τη μνήμη της την πληροφορία που της έδωσε

ο άντρας της Λιλής, πως είδε δηλαδή τα εισιτήρια για τη Λισαβόνα, γεγονός που έκανε την Αρετή να συνειδητοποιήσει πως η φίλη της θα πήγαινε και πάλι να συναντήσει το μήλο της έριδος, και κρατούσε αυτά για τα οποία τη διαβεβαίωσε η ίδια η κολλητή της; «Μια ανοησία» είχε πει για να χαρακτηρίσει αυτή την υπόθεση.

Τότε η Αρετή θα μπορούσε να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό της και να δράσει όπως ήξερε. Καλά, θα παρέλειπε το τρίο για ευνόητους λόγους, όμως θα διεκδικούσε τον Γάντζα της όπως της άξιζε και όπως του άξιζε. Γιατί και σ’ αυτόν άξιζε να έχει μια γυναίκα που θα του ήταν πλήρως αφοσιωμένη και όχι μία που να τη μοιράζεται.

Αφοσιωμένη;



Καλά, ας μην επαναλάμβανε την ίδια σκέψη. Εντάξει, ήταν γεγονός, δεν επρόκειτο για την ίδια Αρετή. Είχε αλλάξει.

Αυτή η αλλαγή όμως της άρεσε. Ένιωθε πως την έκανε καλύτερη. Όχι μόνο χαρούμενη, αλλά, ειδικά τις στιγμές που ήταν μαζί του, ευτυχισμένη! Πότε παραδέχτηκε ξανά πως ήταν ευτυχισμένη; Πάντα έλεγε πως ευτυχία είναι κάτι που διαρκεί πολύ λίγο, όσο ένας οργασμός. Ναι, είχε την τύχη να γνωρίσει στο παρελθόν «πολλαπλές ευτυχίες», όχι όμως σαν αυτή που φανερώθηκε ξαφνικά και απρόσμενα στη ζωή της. Και να που τώρα την έβλεπε. Σχεδόν μπορούσε να την αγγίξει. Μια διαρκής ευτυχία φάνταζε μπροστά στα μάτια της και δεν αφορούσε μόνο τη σεξουαλική επαφή με τον άνθρωπό της, αλλά και τόσες άλλες εικόνες που είχαν πρωταγωνιστές εκείνη και τον Άλκη και για φόντο το συναρπαστικό έρωτά της γι’ αυτόν.

Και πας εσύ, τώρα, Λιλή μου, και μου διαλύεις όλες τις εικόνες; Γιατί; Γιατί τώρα; Γιατί μ’ αυτόν; Γιατί τη στιγμή που θα γνώριζα κι εγώ πώς εί-ναι να είσαι... αληθινά ευτυχισμένη;

Τι έπρεπε να κάνει;Η συνάντηση στην Πορτογαλία δε θα μπορούσε να ακυρω

θεί. Ο Σαραντόπουλος ήταν από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές που είχε η εταιρεία ως πελάτες. Το ραντεβού με τους ανθρώπους του στο λιμάνι της Λισαβόνας είχε προγραμματιστεί εδώ και μήνες. Επρόκειτο να εξοπλίσει τα δύο νέα κότερά του με ραντάρ της RaDe Hellas, τα οποία όμως θα περνούσαν από εξονυχιστικό έλεγχο πριν προχωρήσει στην αγορά τους. Μαζί με τη δική τους ομάδα, που θα εξασφάλιζε ένα γερό ποσό για την εταιρεία, θα βρίσκονταν εκεί, μέρα με τη μέρα, και άλλοι αντιπρόσωποι από άλλες εταιρείες, δικές του και μη. Επιπλέον, ήταν πιθανό έως βέβαιο ότι η RaDe Hellas θα αναλάμβανε να αντικαταστήσει σύντομα όλα τα ραντάρ στα κότερα του Σαραντόπουλου με τα νέα προϊόντα της που θα έβγαιναν σύντομα στην αγορά. Και μετά θα



ακολουθούσαν και τα υπόλοιπα πλοία του. Έτσι δε γινόταν πάντα;

Να μην πήγαινε ο Άλκης πάλι, αδύνατο. Αυτός θα προετοίμαζε το έδαφος. Δεν υπήρχε κανείς άλλος να τον αντικαταστήσει και ας σταματούσε επιτέλους εκείνη να τα σκέφτεται όλα αυτά όταν άρχισε τους συλλογισμούς της με τη φράση «και να ήθελα...»

Θέλεις, Αρετή; Δες πρώτα αν θέλεις και μετά ψάχνεις τα εμπόδια και τον τρόπο αντιμετώπισής τους.

Ε; Θέλεις;Ναι, θέλω!Δηλαδή, ΔΕ θέλω να πάει ο Άλκης σ’ αυτό το ταξίδι και να τη συναντή-

σει. Και η Λιλή, που θα περίμενε να τον συναντήσει, θα έμενε στα

κρύα του λουτρού. Ε, ας έκανε κι αυτή ένα κρύο ντους! Πώς η Αρετή ένιωσε την κεραμίδα στο κεφάλι της τις προάλλες στη μαρίνα; Και πάλι, λιγότερη θα ήταν η στενοχώρια της Λιλής απ’ αυτήν που πέρασε εκείνη.

Εντάξει, λοιπόν. Τι θα έκανε όμως, αφού ήδη πρόλαβε και σκέφτηκε πως το ταξίδι του Γάντζα δε γινόταν να ακυρωθεί;

Θα ήταν πολύ εύκολο να πείσει τον κερατά να εμποδίσει τη γυναίκα του να πάει σ’ αυτό το ταξίδι. Έλα όμως που, πρώτον, αυτή, το ζώον, μην ξεχνιόμαστε, του έριξε στάχτη στα μάτια και, δεύτερον, ήταν σίγουρη πια πως ο απατημένος θα έβαζε πάλι τον ομορφούλη να ακολουθήσει τη Λιλή!

Και πώς να έπιανε την κολλητή της και να της έλεγε το και το, «Μην πας γιατί ο μαλάκας ο άντρας σου έβαλε να σε παρακολουθούν», όταν απέφυγε να της το αναφέρει τη μέρα της μεγάλης αποκάλυψης και όταν επίσης η Λιλή δεν είπε ποτέ τίποτα στην Αρετή γι’ αυτό το ταξίδι που είχε σκοπό να κάνει;

Μήπως να άφηνε το θέμα αποκλειστικά στον ντέτεκτιβ, να πήγαινε ο άνθρωπος, να έβγαζε τις φωτογραφίες του, να τις έδινε



εκεί που έπρεπε, να το μάθαινε ο κερατάς, να έπιανε τη γυναίκα του από τα μαλλιά, λέμε τώρα, και να τελείωνε αυτή η σχέση χωρίς η Αρετή να πρέπει να βάλει το χεράκι της;

Και γιατί στο κάτω κάτω, φίλη μου αγαπημένη, να πρέπει εγώ και πά-λι να σε προστατέψω, όταν εσύ με κοροϊδεύεις και συνεχίζεις το παιχνιδάκι σου κα-νο-νι-κό-τα-τα πίσω από τόσες πλάτες;

Φωτογραφίες, ε;Με τους δυο τους σε τρυφερές στιγμές... Πώς θα το άντεχε, Παναγία μου, αυτό;Άσε που υπήρχε πιθανότητα το ξεμπρόστιασμα του άντρα της

να έσπρωχνε τη Λιλή μία ώρα αρχύτερα, απαλλαγμένη πια, στην αγκαλιά του Γάντζα.

Μπα.. Δεν ήταν και η καλύτερη λύση. Μία που δεν άντεχε η Αρετή στη σκέψη των δύο εραστών να τιτιβίζουν ευτυχισμένοι, μία που με το να μείνει αμέτοχη θα άφηνε το ταξιδάκι να φέρει τα πάνω κάτω, με κίνδυνο να ελευθερωθεί το πεδίο για τη Λιλή, ξανά μανά στην αρχική της κατάσταση.

Ήθελε να ουρλιάξει!Ναι, όμως τι θα έκανε;Η Αρετή έκλεισε τη μικρή βαλίτσα όπου είχε ρίξει μερικά προ

σωπικά πραγματάκια της και ξεκίνησε για το σπίτι του. Δεν έμενε κάθε μέρα εκεί, άσχετα αν τον έβλεπε ή όχι τα βρά

δια. Δεν ήθελε να πέσει σαν ακρίδα πάνω του και να τον κάνει να νιώσει ασφυξία, αλλά δυο τρεις μέρες κάθε εβδομάδα τις περνούσε στο σπίτι του.

Στο μυαλό της στριφογυρνούσε η σκέψη ότι έπρεπε να επινοήσει ένα σχέδιο για να εμποδίσει αυτή τη συνάντηση. Λευκές σελίδες που πάλευαν να γεμίσουν... Αχ, γιατί να μην ήταν πιο απλά τα πράγματα; Να που, όταν έλεγε στους φίλους της πως ο έρωτας φέρνει μαζί του βάσανα και μπελάδες, είχε τόσο μα τόσο δίκιο.

Σκόπευε απόψε να τον ανεβάσει και πάλι στους εφτά ουρα



νούς, μέχρι έμφραγμα θα τον έκανε να πάθει από το κρεβάτι που θα του έκανε, αλλά...

Έμφραγμα;Λες;Με ορούς και σωληνάκια θα ήταν πράγματι πολύ δύσκολο να

συνοδέψει ο Γάντζας τους συναδέλφους του στη Λισαβόνα και έτσι δε θα συναντούσε και τη Λιλή.

Τίποτα, κενό!

Είναι κάποιες φορές που παλεύεις να βρεις λύση σε ένα πρόβλημα, κι όσο χτυπιέσαι και βασανίζεσαι, ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και εμφανίζεται ένας άγγελος που σου την προσφέρει στο πιάτο. Τόσο απλά.

Μα ναι! Ήταν ένας άγγελος!Η Αρετή τούς είδε να κάθονται μαζί στον καναπέ, μακριά

όμως ο ένας από τον άλλον. Κρατούσαν χαρτιά και συζητούσαν. – Καλησπέρα. Με συγχωρείτε, δεν ήξερα... δεν ήθελα να ενο

χλήσω... Να σας αφήσω να... τόλμησε να πει δειλά, κι ας μην ήξερε πόσο μεγάλη ή τι είδους ήταν η ενόχληση που επικαλέστηκε.

– Δεν υπάρχει λόγος, Αρετή, να αισθάνεσαι άσχημα. Η Ευαγγελία μόλις έφευγε, τη διέκοψε εκείνος.

Σηκώθηκαν και οι δύο ταυτόχρονα από τον καναπέ, ο Άλκης πλησίασε την Αρετή και πήρε τη βαλίτσα από τα χέρια της πηγαίνοντάς την μέσα, ενώ η Ευαγγελία άπλωσε το χέρι της και συστήθηκε επίσημα στην κοπέλα που μπήκε στο σπίτι του άντρα της.

Το χέρι της μεταξένιο. Τα μάτια της γεμάτα θλίψη. Μια θλίψη όμως αγγελική. Και να ήθελε η Αρετή να μπει στον πειρασμό να ζηλέψει την άγνωστη γυναίκα, η όψη της το καθιστούσε αδύνατο.



– Φεύγω, Άλκη. Αν χρειαστώ κάτι, θα σου τηλεφωνήσω, είπε η Ευαγγελία και άνοιξε την εξώπορτα για να φύγει, μα σαν να το μετάνιωσε και επέστρεψε πάλι στο σαλόνι.

Η Αρετή αποχώρησε διακριτικά στην κουζίνα. Δεν έκλεισε όμως την πόρτα πίσω της. Καιγόταν να δει, έστω και κρυφοκοιτάζοντας, τι θα γινόταν. Άλλωστε, ο Άλκης το ξεκαθάρισε πως η παρουσία της εκεί δεν ήταν ανεπιθύμητη, άσχετα από το αν για πρώτη φορά ξέχασε να του τηλεφωνήσει και να τον ενημερώσει πως θα πήγαινε στο σπίτι του. Κάτι που ποτέ δεν της ζήτησε, αλλά η Αρετή από μόνη της θεωρούσε πως ήταν σωστό να κάνει.

Είδε την Ευαγγελία που τον πλησίασε και χάιδεψε το πρόσωπό του. Είδε τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια της. Είδε τον Άλκη που έπνιξε τα δικά του.

– Ελπίζω μαζί της να βρεις τη γαλήνη που αναζητάς. Να την αφήσεις να σου δώσει αυτό που δεν άφησες εμένα να κάνω...

Ο Άλκης άπλωσε τα χέρια και την τράβηξε κοντά του. Την αγκάλιασε σφιχτά. Θαρρείς, ευλαβικά.

Να, λοιπόν, που ό,τι δεν άφησε η όψη του αγγέλου να νιώσει η Αρετή το κατάφερε η συγκεκριμένη κίνηση του Άλκη.

Ζήλια!Και δεν ήταν σαν αυτήν που ένιωσε όταν έμαθε για τη Λιλή.

Ήταν αλλιώτικη. Δεν τη σόκαρε, δεν τη θύμωσε, δεν την πλήγωσε, δε βγήκε η καρδιά της και πάλι απ’ τη θέση της για να χτυπήσει το υπόλοιπο σώμα της. Αυτή η ζήλια την έκανε να θέλει να κλάψει γοερά. Όχι σαν ερωμένη, αλλά σαν μικρό παιδάκι. Αυτή η ζήλια τη γέμισε συμπόνια. Για τον πληγωμένο άγγελο; Για τον άντρα με τον οποίο ήταν ερωτευμένη; Για τον εαυτό της επειδή σκέφτηκε πως κι αυτήν την περίμεναν στο μέλλον πονεμένα δάκρυα που θα κυλούσαν στα μάγουλά της; Τι σημασία είχε;

Λίγο αργότερα ο Άλκης τής είπε την αλήθεια. Δεν ήταν διαζευγμένος όπως ανέφερε στο βιογραφικό που έδω



σε στην εταιρεία του, αν και η επί οχτώ χρόνια διάσταση με τη γυναίκα του αυτό σήμαινε. Να όμως που τώρα αυτό το μικρό ψεματάκι γινόταν κι επίσημα μια μεγάλη αλήθεια, αφού η Ευαγγελία τού είχε φέρει πριν από λίγο τα χαρτιά του διαζυγίου τους για να τα υπογράψει.

Όπα! Καλέ, ποια συγκίνηση; Εδώ ήρθε απρόσμενα η χαρά! Ο Άλ

κης τής ανοιγόταν και της έλεγε τα προσωπικά του.Παντρεμένος;Μα αυτό κι αν ήταν μάννα εξ ουρανού!Αυτό να έλεγε στη Λιλή της, γιατί σίγουρα η φίλη της δεν το

ήξερε, και θα ακύρωνε μόνη της το ταξίδι της αποπλάνησης.Αχ, τι καλά!Τι ανέλπιστα καλά!Και τώρα θα μπορούσε να αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο να

χαρεί το μωρό της. Το φρεσκοχωρισμένο μωρό της, στο οποίο μάλιστα η πρώην –αχ, ας το έλεγε άλλη μια φορά–, η πρώην γυναίκα του ευχήθηκε να βρει μαζί της τη γαλήνη που αναζητούσε. Άρα ο Άλκης τής μίλησε για το δεσμό τους. Η πρώην γυναίκα του ήξερε πως υπήρχε μια νυν γυναίκα στη ζωή του.

Ναι, Αρετούλα μου. Είχες δίκιο. Ο Άλκης μίλησε στην πρώην γυναίκα του για τη νυν γυναίκα που υπήρχε στη ζωή του.

Αφού της ζήτησε να τον συγχωρέσει, αφού της τόνισε πως μπορεί να μην ήταν μαζί τους, θα είχε όμως και τους τρεις για πάντα στην καρδιά του, και αφού της υποσχέθηκε πως ακόμη και αόρατος στη ζωή τους, θα ήταν για πάντα εκεί όποτε ένιωθαν πως τον χρειάζονταν, της εξομολογήθηκε πως μια άλλη γυναίκα είχε μπει στη ζωή του.

Της αποκάλυψε πως αυτό συνέβαινε πρώτη φορά. Σε αυτά τα οχτώ χρόνια, ενώ είχαν περάσει από το κρεβάτι του πολλές γυναίκες, ποτέ δεν κατάφερε καμιά απ’ αυτές να μπει στην καρδιά του,



καμιά δεν πήρε, έστω και αποτυχημένα, το ρόλο της συντρόφου του.

Προσπάθησε να της εξηγήσει πως αυτή τη γυναίκα δε θα ένιωθε πως θα τη λέρωνε, όπως αισθανόταν με την Ευαγγελία. Ίσως την πλήγωνε κάποιες φορές, δεν ήταν εύκολο να ζεις πλάι στον Αλκιβιάδη Γάντζα, όμως ήταν και οι δύο φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και ήξεραν να αντέχουν τις φωτιές της ζωής τους.

Ναι, Αρετούλα μου.Ο Άλκης μίλησε στην Ευαγγελία για τη γυναίκα που μπήκε στη

ζωή του και παραδέχτηκε πως την αγαπούσε αληθινά.Μόνο που, Αρετούλα μου... Ο Άλκης... δε μιλούσε για σένα!

Βρισκόταν καθ’ οδόν για το σημείο που του είχε ορίσει όταν την αποχαιρετούσε από τη μαρίνα στο Ξυλόκαστρο. Στο Λονδίνο δεν ανέφεραν ξανά το ραντεβού τους. Μία φορά ήταν αρκετή. Λες και, αν επέμεναν σ’ αυτό, κάτι θα πήγαινε στραβά. Κάτι θα χαλούσε τη μαγεία.

Θυμήθηκε τα τελευταία λόγια της: «Θα σε περιμένω να επιστρέψουμε μαζί...»

Δεν πρέπει να ήταν συμβολικά τα λόγια της. Πώς θα μπορούσε να ξέρει η Κορίνα πως αυτός θα της ανέφερε το ταξίδι στην Πορτογαλία; Αν δεν το έκανε, τότε σίγουρα θα ερχόταν απροσκάλεστη, αν και τόσο επιθυμητή, και θα τον συναντούσε πάλι στο ξενοδοχείο του. Ή σε κάποιο ασανσέρ ή σε κάποιο γυμναστήριο ή σε μία... έπαυλη.

Κι όμως. Εκείνη χωρίς να το σκεφτεί του όρισε αμέσως την ώρα και το σημείο όπου ήθελε να βρεθούν. Άρα το είχε μελετήσει. Άρα ακόμη και αν δεν την προκαλούσε τονίζοντάς της πως ήταν φανερό πια πως ήταν ενημερωμένη για κάθε ταξίδι του και



πως εκείνος περίμενε πως θα τον ακολουθούσε, η Κορίνα θα έβρισκε τρόπο να του το ζητήσει. Και δεν ήταν απλά το ότι του καθόρισε το πού θα βρεθούν, ήταν που ο Γάντζας ήθελε να πιάσει κάθε της λέξη και να τη μετατρέψει σε συμβολικές αναπαραστάσεις της σχέσης που είχαν.

Ωραία λοιπόν!Θα πήγαινε μόνη της, θα πήγαινε μόνος του και θα επέστρε

φαν μαζί. Και κάθε εικόνα που θα συναντούσε μέχρι να τη συναντήσει θα γινόταν κι ένα σύμβολο αυτών που τους ένωναν.

Έτσι, τα νερά του ποταμού Τάγου έγιναν η αγάπη του γι’ αυτήν, η οποία σκέπαζε το βυθό που περίμενε να τον υποδεχτεί για να καθαρίσει τη συνείδησή του.

Έτσι, η γέφυρα Βάσκο ντα Γκάμα, μία από τις μεγαλύτερες σε ολόκληρη την Ευρώπη, έγινε η αλυσίδα που θα ένωνε το δρόμο της με το δρόμο του και τον έκανε να σκιρτήσει στην ελπίδα πως δε θα ήταν ποτέ ξανά μόνος στη ζωή του.

Έτσι, το πανέμορφο δειλινό και το μούχρωμα στον ορίζοντα καθώς και η ανεπανάληπτη θέα από ψηλά έγιναν καυτός πόθος να την κάνει και πάλι δική του.

Τώρα πια ήταν σίγουρος! Δεν ήταν τυχαία η... απαίτησή της. Ήθελε να τον κάνει να βρεθεί πρώτα μόνος στο βαγόνι του τε

λεφερίκ, ήθελε να κεντρίσει τη φαντασία του, ήθελε να τον κάνει να λαχταρήσει την παρουσία της, καθώς από τη μοναχική του διαδρομή θα του έλειπαν αφόρητα τα μάτια της, τα χέρια της, τα χείλη της...

Οι σκέψεις του έστησαν τρελό χορό και το σώμα του άρχισε να πονά που δεν την είχε δίπλα του.

Πόσο έξυπνη γυναίκα ήταν τελικά;Την είδε που τον περίμενε καρτερικά στην άκρη του χώρου

επιβίβασης κρατώντας επιδεικτικά τέσσερα εισιτήρια. Ένα για εκείνη, ένα για τον ίδιο και δύο για τις άδειες θέσεις που θα τους



εξασφάλιζαν τη μαγευτική απομόνωσή τους από τον υπόλοιπο κόσμο.

Η ώρα της κοινής επιστροφής είχε φτάσει!Η στιγμή για να νιώσει τη σάρκα της δε θα μπορούσε να κα

θυστερήσει ούτε λίγα δευτερόλεπτα από το τώρα.Όμως η διαδρομή ήταν σύντομη. Τα τζάμια της καμπίνας

τους, αν και σκούρα, δε θα μπορούσαν να προσδώσουν έναν αυθορμητισμό στην ένωσή τους.

Ο Γάντζας, ακόμη και σ’ αυτή τη σκέψη του, είδε από τη μια το συμβολισμό της περιπέτειας και από την άλλη την αφόρητη δυσκολία να την έχει εύκολα και ανεμπόδιστα δική του.

Ένα πεταχτό φιλί στα χείλη, τέσσερα χέρια που μπλέχτηκαν γύρω από σώματα που φλέγονταν από πόθο, ανάσες που έσταζαν φωτιές... και λίγα βήματα μέχρι να κρυφτούν στο δικό τους βαγόνι.

Ο Άλκης και η Κορίνα βρέθηκαν μαζί αγκαλιασμένοι, μέχρι που πέταξαν ψηλά, ανάμεσα σε σύννεφα και σε νερά, ανάμεσα στο χτες και στο αύριο!

Ο Άλκης έγειρε το κεφάλι του στο λαιμό της και της χάρισε τα πιο ζεστά φιλιά που είχε νιώσει ποτέ της.

Το μπουφάν του, πάνω στα πόδια της, έκρυβε το χέρι του, που χώθηκε ανάμεσα στα πόδια της. Τα δάχτυλά του εκτελούσαν άψογα τις προσταγές της ηδονής του ψάχνοντας τη δική της ηδονή για να την φτάσει στην κορύφωση!

Ανάμεσα στους αναστεναγμούς της, η φωνή της ράγισε καθώς πρόφερε τα λόγια εκείνα που δεν απαντήθηκαν ποτέ, όμως χαράχτηκαν βαθιά στην ψυχή του και έκαναν όλες τις ελπίδες του να γίνουν λευκές γαρδένιες και να στολίσουν την αγάπη που της είχε...

Δε μου έχεις μιλήσει ποτέ για σένα... Κόλλησε ακόμη πιο πολύ το σώμα του πάνω της.



Θέλω να μάθω την αλήθεια από τα δικά σου χείλη... Τα χείλη του όμως τώρα έψαχναν τα δικά της.

Θέλω να ξέρω τι θα κάνω... Γεύτηκε την αγωνία της, ένιωσε τους σπασμούς της καρδιάς

της, τους σπασμούς που άγγιζαν τα δάχτυλά του στο σώμα της.

Αν εσύ μου τα ’λεγες αλλιώς... Κορύφωση! Σωματική δική της, ψυχική δική του!

Χάθηκαν ανάμεσα στον κόσμο με το χέρι του ενός να μην εγκαταλείπει λεπτό το χέρι του άλλου. Μικρές λεπτομέρειες μα βασανιστικές στιγμές η διαδρομή με το ταξί, η είσοδός τους στο ξενοδοχείο, το να ανέβουν επιτέλους στο δωμάτιό της και να αφεθούν ελεύθεροι πια στο απόλυτο σμίξιμο των κορμιών τους, στην απόλυτη ένωση των ψυχών τους που λαχταρούσαν ένα κοινό τους μέλλον.

Ο Άλκης το ένιωθε. Οι μεγάλες αποκαλύψεις πλησίαζαν.– Σ’ αγαπώ, της ξέφυγε καθώς έκαναν έρωτα.– Κι εγώ... απάντησε εκείνος συνειδητά.Τα δάκρυα που κύλησαν από τα μάτια της αληθινά.Ο ιδρώτας που κύλησε από το μέτωπό του, γνήσιο μείγμα πό

θου και αγωνίας γι’ αυτά που τους περίμεναν.

Έμειναν αγκαλιασμένοι, χαμένοι στη σιωπή τους για αρκετή ώρα.

– Μου χρωστάς κάποιες απαντήσεις!Ο ήχος της μελωδικός, μα ο Άλκης ένιωσε ξαφνικά πως δεν

μπορούσε να αντέξει το βάρος της επόμενης κίνησης. Το πάθος του είχε καταλαγιάσει. Η αγάπη του για την Κορίνα ήταν το ίδιο



δυνατή, ίσως και περισσότερη, μα ο φόβος της εμπιστοσύνης ήρθε και φώλιασε πάλι μέσα του. Κι αν δεν τον ακολουθούσε; Κι αν αποφάσιζε να εκτελέσει την αποστολή της και τον εμπόδιζε να πράξει αυτό που όφειλε να πράξει; Κι αν όλα όσα ένιωθε γι’ αυτήν κατέληγαν σε μια αυταπάτη που θα έκανε τις λευκές γαρδένιες τους να μαραθούν;

– Τι μπορούν να αλλάξουν οι δικές μου απαντήσεις, Κορίνα;– Πολλά!Τη φίλησε γλυκά στο μέτωπο και έφυγε χωρίς να συνεχίσει την

ψευδαίσθηση διαλόγου στον οποίο η αγαπημένη του μάταια αναζητούσε να βρει τρόπο να δώσει το ρεαλισμό που θα ξεσκέπαζε τα αφανέρωτα.

Την άφησε μόνη της να παλεύει με την ακαθόριστη σιωπή που είχε σκορπίσει στο χώρο όσο ήταν μαζί της.

Ο Γάντζας διέσχισε το χώρο αναμονής, προσπέρασε τη ρεσεψιόν χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι, μήπως και μπερδευόταν και πήγαινε προς τα εκεί και ρωτούσε αυτό που, έτσι κι αλλιώς, θα ήταν τόσο εύκολο να ανακαλύψει αν το αποφάσιζε.

Βρισκόταν πια στο αεροπλάνο όταν ένιωσε την ασφάλεια που αναζητούσε για να αφήσει τον εαυτό του να σκεφτεί τι θα ήταν αυτό που θα έλεγε αν αποφάσιζε να ρωτήσει για το όνομα της κυρίας που έκλεισε την πολυτελέστατη σουίτα στο πανάκριβο ξενοδοχείο.

«Με συγχωρείτε... Θα σας ήταν εύκολο να μου πείτε πώς ονομάζεται η γυναίκα που αγαπώ;»


Ενοχλητικές πρωτοβουλίες

Η ΑΡΕΤΗ ΕΒΛΕΠΕ τη λίστα με τους καλεσμένους που της έφερε η Έφη για το πάρτι που θα διοργάνωνε η εταιρεία σε λίγους μήνες. Βρισκόταν στον πάνω όροφο μαζί με τις κυρίες Δαρζέντα, οι οποίες, υποτίθεται, θα εξέφραζαν τις δικές τους απόψεις. Και καλά, η μεγαλύτερη πήρε φόρα και μιλούσε για το ντεκόρ και για το μενού του μπουφέ. Η μικρότερη... τίποτα.

Ε, βέβαια! Σιγά μην είχε πλέον το μυαλό της στα πάρτι και στις δεξιώσεις. Δε λες καλά που, τουλάχιστον, προετοιμαζόταν για την παρουσίαση όπου έπρεπε να συμμετάσχει σε δύο εβδομάδες στο Λονδίνο;

Όμως κι αυτός ο άντρας της πολύ μαλάκας, ρε παιδί μου. Είχε μια τέτοια γυναίκα στο πλάι του και την αγνοούσε τα μάλα;

Είχε! Γιατί τώρα... Σκούρα τα πράγματα.– Καλά, θα το δούμε αυτό, Έφη μου. Πήγαινε τώρα και τα συ

ζητάμε ξανά, άλλη φορά. Έχουμε χρόνο, μην ανησυχείς.Η Αρετή έδιωξε με τρόπο την Έφη και έμεινε μόνη με τα αφε

ντικά της.– Ήρθε ο αδερφός μου τις προάλλες στην Αθήνα και μου έφε

ρε ένα λαγό. Τι λέτε; Να τον ρίξω σε μια κατσαρόλα με πεντέξι ντουζίνες κρεμμύδια και να έρθετε όλοι την Κυριακή στο σπίτι μου να τον φάμε παρέα;

– Αααα, πολύ ωραία ιδέα. Το αγαπημένο φαΐ του άντρα μου...



Ένας θλιμμένος ενθουσιασμός στο πρόσωπο της Μαριάννας που άγγιξε την Αρετή και άφησε εντελώς αδιάφορη την κόρη της.

– Εσύ μικρή, τι λες;– ...Ε; Δεν ξέρω. Βλέπουμε.– Όχι βλέπουμε, πρέπει να ξέρω. Αλλιώς να βάλω το θήραμα

στην κατάψυξη μέχρι να βρεθεί κάποιος πιο καταδεκτικός φίλος που να δεχτεί την πρόσκλησή μου.

– Γιατί, εγώ, Αρετή μου, δε μετράω; – Μόνες μας θα φάμε το στιφάδο, Μαριάννα μου;– Θα μπορούσαμε, αμέ. Ειδικά αν το πετύχεις. Όμως, μην την

ακούς. Θα έρθει, απάντησε η μαμά Δαρζέντα.Η κόρη της σηκώθηκε με δυσφορία από τη θέση της αποφεύ

γοντας να σχολιάσει, πήρε την τσάντα της, έψαξε το κινητό της και αφοσιώθηκε πλήρως σ’ αυτό αγνοώντας επιδεικτικά τις δύο γυναίκες, που μιλούσαν πλέον μεταξύ τους. Ο τρόπος της έδειχνε ξεκάθαρα πως δεν ήθελε να αντιμετωπίσει τη φίλη της και πως αυτή η πρωτοβουλία της την είχε ενοχλήσει.

Η Αρετή αποφάσισε να μην το συνεχίσει. Ήταν φανερό πως η κολλητή της δεν είχε καμιά διάθεση να τη συμπεριλάβει σ’ αυτά που την απασχολούσαν.

Καλάαααα... Αποχώρησε αφήνοντας πρόεδρο και διευθύντρια να τα πουν

μεταξύ τους. Αν μη τι άλλο, η κόρη θα εισέπραττε ένα γερό κήρυγμα από τη μάνα της, που ίσως κατόρθωνε να την ταρακουνήσει. Ε, μα της χρειαζόταν!

Η Αρετή κατέβηκε στο γραφείο της και τακτοποίησε κάποιες εκκρεμότητες. Ο Άλκης έλειπε σε εξωτερικές δουλειές.

Τις τελευταίες μέρες είχαν ψυχραθεί λίγο μεταξύ τους. Από τη μέρα δηλαδή που ο κύριος επέστρεψε από την Πορτογαλία.

Έπρεπε να το περιμένει. Από τη στιγμή που η κολλητή της



αγνόησε επιδεικτικά την πληροφορία πως ο γκόμενός της ήταν παντρεμένος και έτρεξε να τον συναντήσει και πάλι, ο δικός της χάθηκε στις σκέψεις του και άντε να τον επαναφέρεις στο δρόμο που επιθυμούσες.

Ρε, τι στριπτίζ τού χόρεψε, τι περούκες φόρεσε, τι μασάζ με ατελείωτες πίπες τού έκανε, τι μουσακάδες τού μαγείρεψε, μέχρι και για τα νέα ραντάρ κάθισε να μάθει μήπως του εξάψει το ενδιαφέρον και συζητήσει λίγο μαζί της, τίποτα. Μία χλιαρότης του κερατά. Κάτι «Όχι τώρα», «Μην έρθεις καλύτερα απόψε», «Θα βγω να πιω ένα ποτάκι μόνος μου»... Να δεις που σε λίγο καιρό θα την έτζαζε.

Ποιος; Ο Άλκης! Που άλλες φορές σπαρταρούσε σαν ψαράκι στα χέρια της.

Και σε ποια ήταν χλιαρός; Σ’ αυτήν! Που είχε μάτσο τα διδακτορικά στην αποπλάνηση των αρσενικών.

Ο Γάντζας ήταν αλλού! Κι αυτό το «αλλού» ήταν η καλύτερή της φίλη!

Μια τραγική ειρωνεία!Αυτό τοποθετούσε αυτόματα την Αρετή στο ρόλο του θεατή

που γνώριζε την πραγματικότητα και τις αληθείς καταστάσεις, ενώ οι δύο πρωταγωνιστές συνέχιζαν να αγνοούν την αλήθεια, να εκλαμβάνουν κάτι ψευδές ως αληθές ζώντας το...

Ε, μην το έλεγε και τραγωδία τώρα, θα έκανε εμετό!Η φίλη της και ο εραστής της έπρεπε να μάθουν το συντομό

τερο δυνατό την αλήθεια! Για να πάψει επιτέλους αυτή η κωμωδία. Αυτός ήταν ο σωστός

χαρακτηρισμός, που τόλμησε να αποκαλέσει το μπουρδούκλωμα που είχαν μεταξύ τους και αρχαία τραγωδία, τρομάρα της! Αυτό! Όπως επίσης και για να καταλάβει με δόξες και τιμές τη θέση της πρωταγωνίστριας. Γιατί δεν αρκούσε πια να το πιστεύει μόνο η ίδια, δεν αρκούσε μια ευχή της πρώην γυναίκας του Άλκη, όπως



δεν της έφτανε και το να μπαινοβγαίνει στο σπίτι του απλά σαν ερωμένη. Έστω κι αν τσάκιζαν πίτσες και σουβλάκια και έβλεπαν και καμιά ταινία στην τηλεόραση. Ήθελε να ακούσει από το στόμα του τον τίτλο της μοναδικής, αγαπημένης, λατρεμένης και σου πα μου πες συντρόφου της ζωής του.

Πόσα ζητούσε πια;Και πώς θα τα αποκτούσε!Έπρεπε να σκεφτεί κάτι έξυπνο και δραστικό. Αφού τα πρώ

τα σχέδιά της έπιασαν πάτο, έπρεπε να λειτουργήσει με πανουργία! Αν οι θεοί κάποτε έπαιρναν διάφορες μορφές για να προειδοποιήσουν τους κοινούς θνητούς, αυτή θα πήγαινε κόντρα στις ενέργειές τους, θα συνεργαζόταν και με τον ίδιο το διάβολο, αν χρειαζόταν, και θα ξεσκέπαζε τους πάντες και τα πάντα.

Ανακεφαλαίωση: Έριξε στάχτη στα μάτια του κερατά μέχρι να μάθει πόσο σημαντικό κεφάλαιο ήταν ο Άλκης για τη μοιχαλίδα. Και έμαθε. «Τίποτα», της είπε. «Μια ανοησία».

Η Αρετή χαλάρωσε και πίστεψε πως όλα σύντομα θα τέλειωναν μέχρι που έμαθε πως η φιλενάδα της συνέχιζε κανονικότατα και, όπως έδειχναν τα πράγματα, δεν είχε σκοπό να σταματήσει.

Συνέχισε να ρίχνει στάχτη στα μάτια του απατημένου αφήνοντάς τον να ξοδεύει μερικά από τα άπειρα λεφτουδάκια του για να πληρώνει τον ντέτεκτιβ, καθυστερώντας έτσι την πιθανότητα αυτός να αντιδράσει απερίσκεπτα και να σπρώξει τη γυναίκα του πιο βαθιά στο στόμα του λύκου.

Ταυτόχρονα φρόντισε να ενημερώσει την αντίζηλό της πως ο εραστής της ήταν παντρεμένος, αφήνοντας ξεκάθαρα το υπονοούμενο πως δεν την έπαιρνε στα σοβαρά, και έδωσε ακόμη πιο ξεκάθαρα τη συμβουλή της πως καλό θα ήταν να σταματήσει κάθε επαφή μαζί του γιατί θα το έκλεινε το σπιτάκι της.

Και τι κατάφερε με όλα αυτά;



Ένα σκέτο τίποτα. Λάθος! Όχι σκέτο τίποτα... Ήρθε κι αυτή η εκνευριστική χλιαρότητα

στις αντιδράσεις του Άλκη μπροστά σε καθετί που με τόσο ενθουσιασμό τού πρόσφερε η Αρετή για να τον φέρει αποκλειστικά κοντά της.

Χάνεις έδαφος, Αρετή, και επικίνδυνα μάλιστα!Και το θέμα τώρα ήταν πως περιπλέκονταν τα πράγματα. Η

Λιλή της δεν ήξερε πως την πλησίασε ο άντρα της, ο οποίος βέβαια πού να φανταστεί πως ο γκόμενος της γυναίκας του ήταν και δικός της. Κι αν ο ντέτεκτιβ έκανε σωστά τη δουλειά του, που θα την έκανε, ήταν θέμα χρόνου να ψάξει τον Γάντζα, να τον παρακολουθήσει και άλλες ώρες, να το διαπιστώσει και να το αποκαλύψει σ’ αυτόν που τον προσέλαβε. Κι άντε να μάθαινε κάτι τέτοιο η Λιλή. Η Αρετή ούτε να σκέφτεται δεν ήθελε τις συνέπειες. Και η φιλία τους αλλά και η θέση της στη δουλειά θα γίνονταν στάχτες.

Ύστερα ήταν και ο Άλκης. Πώς θα αντιμετώπιζε το γεγονός πως οι δύο γυναίκες με τις οποίες νταραβεριζόταν ήταν οι καλύτε-ρες φίλες; Και να είχε σκοπό να καταλήξει σε μία, πώς θα το έκανε έπειτα από αυτή την πληροφορία; Και να έλεγε πως ήταν σύμπτωση και πως δεν το γνώριζε κανείς, κάτι που ίσχυε βέβαια στην αρχή, να έκλεινε, πες, τα μάτια του. Ναι, αλλά η Αρετή το είχε μάθει. Άρα ήταν ένοχη. Ίσως και περισσότερο από τη φιλενάδα της.

Και δεν την ένοιαζε, γαμώτο, να συγχωρέσει τον Άλκη για το διπλό παιχνίδι του. Στο πι και φι θα το διέγραφε από το μυαλό της. Την ένοιαζε όμως που θα έπεφτε στα μάτια τα δικά του. Τόσες και τόσες φορές τής είπε πως τη γούσταρε, γιατί δεν ήταν σαν τις άλλες γυναικούλες που ξεκατινιάζονται και προσπαθούν να επιβληθούν σε έναν άντρα με γελοία τεχνάσματα και μεταφορι



κές πουτανιές. Γιατί τις πρακτικές πουτανιές τις γούσταρε. Τουλάχιστον μέχρι πριν φύγει για την Πορτογαλία.

Και μαζί με όλα αυτά, έμπαινε τελευταίο στη λίστα το μεγάλο μυστικό της Λιλής, που τώρα πια το ήξερε και η Αρετή γιατί αναγκάστηκε η φίλη της να της το εξομολογηθεί, και άντε να βγάλεις άκρη. Θα τους άρπαζε όλους ο Γάντζας από το λαιμό και θα τους στραγγάλιζε έναν έναν.

Ανακεφαλαίωση τέλος.Και;Σε ποια πανουργία την οδηγούσαν όλα αυτά;

Το τραπέζι ήταν έτοιμο, τα φαγητά περίμεναν ζεστά ζεστά στις κατσαρόλες τους να σερβιριστούν, το κρασί πάγωνε στο ψυγείο και η Αρετή, έπειτα από μία μάσκα ομορφιάς, δύο ώρες να φουσκώνει με αιθέρια έλαια στην μπανιέρα της να φύγει η κρεμμυδίλα, ένα σούπερ χτένισμα, ένα αποκαλυπτικό φόρεμα και ένα άψογο μακιγιάζ, περίμενε να υποδεχτεί τους καλεσμένους της.

Πρώτος έφτασε ο Άλκης.Τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά κι ένα ικανοποιητικό χαμό

γελο σχηματίστηκε στα χείλη της καθώς, όταν εκείνος την αγκάλιασε και την κράτησε κολλημένη πάνω του, εκείνη πέρασε, δήθεν τυχαία, το χέρι της από το επίμαχο σημείο στο παντελόνι του για να διαπιστώσει πως, επιτέλους, επιτεύχθηκε η αντίδραση που αναλογούσε στην πολύωρη προετοιμασία της. Το «επιτέλους» γενικώς!

Με λίγα λεπτά διαφορά έφτασαν ο Ορέστης και η μικρή Ναταλία.

Η μικρή έπεσε όλο νάζι στην αγκαλιά της νονάς της, τη γέμισε φιλιά, κι όταν πρόσεξε το τυλιγμένο δώρο που την περίμενε στο τραπεζάκι του καθιστικού, έβγαλε επιφωνήματα χαράς.



Ήταν σίγουρη πως το νέο της απόκτημα θα ήταν και πάλι κάποιο από τα απαγορευμένα είδη στη λίστα που προσπαθούσε χωρίς επιτυχία η μητέρα της να επιβάλει και στις αγορές της νονάς της.

Δεν είχε καθόλου άδικο. Δύο κούκλες βαμπίρ, από την καινούρια σειρά, έκαναν τη Ναταλία να φωνάξει ένα δυνατό «γιούπι», να τρέξει όλο ενθουσιασμό στην Αρετή και να τη γεμίσει και πάλι φιλιά.

Ο Ορέστης, παρά τη νευρικότητα που είχε και που μάταια προσπαθούσε να κρύψει, έκανε με κόπο ένα σχόλιο του τύπου «Για να δούμε τι θα πει κι η μαμά...» χωρίς όμως να εμποδίσει την κόρη του να ανοίξει τις συσκευασίες και να αφεθεί σε ένα τρελό παιχνίδι με τις πανέμορφες δρακουλίνες της.

Το βλέμμα του καρφωμένο στον Άλκη. Μεγάλος θυμός ξεχείλιζε από μέσα του! Αν δεν ήταν η κόρη του μπροστά, ένας Θεός ξέρει αν θα συγκρατούσε την οργή του και δεν ορμούσε πάνω του να του σπάσει τα μούτρα. Λέμε τώρα...

Αν δεν ήταν η κόρη του μπροστά;Μα τότε τι σατανικό σχέδιο θα ήταν αυτό που σκαρφίστηκε η

Αρετή για να ξεμπροστιάσει, όσο το δυνατό πιο ανώδυνα και χωρίς άμεσες συνέπειες, το παράνομο ζευγάρι;

Η Αρετή έκανε νόημα στον Ορέστη να την ακολουθήσει στην κουζίνα. Έκλεισε διακριτικά την πόρτα πίσω του και του αποκάλυψε όλα όσα όφειλε να γνωρίζει.

– Τι εννοείς λέγοντας πως δεν έχει ιδέα;– Αυτό που άκουσες!– Μα πώς άντεξες;– Όπως άντεξες κι εσύ.– Εγώ δεν έκανα τίποτα, γιατί εσύ με πήρες τηλέφωνο και με

παρακάλεσες να κρατήσω, προς το παρόν, το στόμα μου κλειστό.



– Και πίστεψέ με, Ορέστη, αυτό ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις.

– Δεν καταλαβαίνω... – Μα είναι τόσο απλό. Από τη στιγμή που έμαθα πως ο άνθρω

πος με τον οποίο έχω σχέση πηδάει ταυτόχρονα και τη γυναίκα σου...

– Αρετή! Σε παρακαλώ!– Αλήθεια, ε; Τι σε σόκαρε περισσότερο; Πως εγώ έχω σχέση

για πρώτη φορά στη ζωή μου ή που... – Σου είπα σταμάτα!– Όχι, δε θα σταματήσω, Ορέστη. Δε μου ξέφυγε, επίτηδες

το είπα για να καταλάβεις επιτέλους πού το πάω. Αυτό τον άνθρωπο που βλέπεις εκεί έξω δεν τον γουστάρω απλά, είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του. Κι έχω σκοπό να τον διεκδικήσω. Μπορεί, όταν τον γνώρισα, να είχε ήδη σχέση με τη γυναίκα σου, αλλά...

– Για μια στιγμή. Τι εννοείς; Πόσο καιρό παίζεται όλο αυτό πίσω από την πλάτη μου;

– Αρκετό. – Κι εσύ πώς το ξέρεις. Σ’ το παραδέχτηκε;– Ναι, μου είπε πως έχει σχέση μαζί του. Χωρίς να ξέρει βέ

βαια πως κι εγώ... Τέλος πάντων. Ο Άλκης όμως δεν έχει ιδέα ποια είναι η γυναίκα σου.

– Τι εννοείς λέγοντας πως δεν έχει ιδέα;– Αμάν, ρε Ορέστη, επαναλαμβάνεσαι και δεν έχουμε καθό

λου χρόνο, δεν το καταλαβαίνεις; Το θέμα είναι πως, κι εγώ να μην της αποκαλύψω, προς το παρόν, πως ο Γάντζας είναι η σχέση μου, όταν τον δει σήμερα εδώ χωρίς να το περιμένει, στον ίδιο χώρο με σένα και το παιδί σας, θα ταρακουνηθεί. Μόνη της θα συνέλθει και θα έρθει στα συγκαλά της. Αν κάνεις μια άλλη, διαφορετική κίνηση, θα τη χάσεις για πάντα και θα τη σπρώξεις κο



ντά του. Αυτό θέλεις; Ποιος είναι ο σκοπός σου; Να την ξεσκεπάσεις ή να την ξανακερδίσεις;

– Το δεύτερο... – Α μπράβο. Κάτι που εξυπηρετεί και τους δυο μας. Είδες, λοι

πόν, που έρχεσαι στα λόγια μου; Εντάξει, το έμαθες, έχεις τα στοιχεία σου, κάνε τώρα κι εσύ με επιτυχία την πάπια και προσπάθησε να αποδείξεις στη γυναίκα σου πως αξίζει να γυρίσει σε σένα.

– Κι αν αυτός ο μαλάκας έχει αντίθετη άποψη και συνεχίσει να την ενοχλεί;

– Α, για σε παρακαλώ!– Αλήθεια, Αρετή. Τι σε πείραξε περισσότερο. Το «μαλάκας»

ή η πιθανότητα να προτιμήσει εκείνη; Βλέπεις, ξέρω κι εγώ να χώνω το μαχαίρι εκεί που πονάει.

– Εντάξει, το παραδέχομαι. Μου άξιζε. Όμως έχε μου λίγη εμπιστοσύνη. Δώσε μου λίγο χρόνο ακόμη και σου υπόσχομαι πως σύντομα όλα θα ξεκαθαρίσουν.

Τη συζήτησή τους διέκοψε το κουδούνι. Πήραν και οι δύο μια βαθιά ανάσα και βγήκαν μαζί έξω για να αντιμετωπίσουν την αμηχανία της επόμενης καλεσμένης.

Ήταν η Μαριάννα.– Γεια σας, παιδιά. Μόνη μου ανέβηκα. Η Ηλιάνα ένιωσε ξαφ

νικά αδιαθεσία και επέστρεψε στο σπίτι.

Ναι! Ήταν ένα σατανικό σχέδιο. Πασπαλισμένο με κόκκινη σάλ

τσα και μπόλικα μπόλικα κρεμμύδια! Η κωμωδία ή η τραγωδία που δεν εξελίχθηκε ποτέ.

Κρίμα που η Αρετή μπήκε στον κόπο να κάνει τόσες προετοιμασίες. Και στην κουζίνα αλλά και στο μπάνιο της.



Κρίμα που αφιέρωσε χρόνο να εξηγήσει στον Άλκη πως απόψε θα παρευρισκόταν εκεί απλά σαν φίλος, γιατί δεν ήθελε η διευθύντριά τους να μάθει ακόμη για τη σχέση τους.

Ναι!Η διευθύντριά τους.Η γυναίκα φάντασμα.Η κυρία Δαρζέντα.Η Ηλιάνα Δαρζέντα.Ή, αλλιώς, η Λιλή της.Ή, αλλιώς, η Κορίνα του!


«Σ’ τ’ ορκίζομαι»

ΠΟΣΑ ΝΑ ΣΚΕΠΑΣΕΙ ένας ουρανός;Πόσες χαρές, λύπες, βάσανα, ευτυχίες... τύψεις;Κι είναι φορές που ένας άνθρωπος νιώθει πως αυτό που πάλ

λεται μέσα του, είτε κακό είτε καλό, είναι τόσο απέραντο, ώστε τον κάνει να αναρωτιέται πόσο χώρο αφήνει στο σύμπαν για να χωρέσουν και τα υπόλοιπα; Και τότε βλέπει τον ουρανό από πάνω του και σκέφτεται: «Αυτός είναι για να σκεπάζει ό,τι κρατάμε εμείς οι άνθρωποι στις ψυχές μας. Δεν τα αφήνει να απλωθούν πιο έξω, μήπως ταράξουν το σύμπαν, μήπως βαρύνουν κι άλλοι πλανήτες από το έντονο και άπειρο που κρατάμε μέσα μας. Κι ας έχει να σκεπάσει τόσα άπειρα».

Ίσως πάλι για να ’ναι πιο πολύς ο χώρος της ψυχής. Ίσως πάλι γιατί... Ποιος ξέρει; Κάποια στιγμή να δώσει ο Θεός, ή ένα άλλο,

άγνωστο κάτι, να μπλεχτούν οι ψυχές μεταξύ τους και ως διά μαγείας να γίνουν πουπουλένιες οι χαρές και τα ωραία και να μικρύνουν, να γίνουν πετραδάκια τοσοδά αυτά που κάποτε τα νιώθαμε ασήκωτα και σκεπασμένα απ’ τον ίδιο ουρανό!

Λονδίνο

Την άφησε να τον περιμένει στο κρεβάτι του χωρίς να της εξηγή



σει πού πάει. Σημασία είχε πως θα τον περίμενε. Πως για πρώτη φορά μια αποχώρηση, είτε δική του είτε δική της, δε θα ήταν παρέα με ένα αντίο. Κάτι ήταν κι αυτό. Ένα βήμα παραπάνω. Προς τι; Δεν ήταν σίγουρος. Και μπορεί να μην είχε την ανακούφιση συντροφιά, δεν την είχε ποτέ έπειτα από μια συνάντησή τους, όμως για πρώτη φορά ένιωθε πως αυτός ο σίφουνας δεν παρέσυρε μαζί του τα λίγα καλά που του απέμειναν, αλλά έδιωχνε από μέσα του λίγα από τα άσχημα...

Για πρώτη φορά;Ναι! Γιατί οι πρωτιές στην ψυχή του Άλκη δεν ήρθαν ξαφνι

κά. Οι άσχημες πρωτιές ήταν για πάντα εκεί. Έστω κι αν δεν τις ταυτοποίησε ποτέ του. Οι όμορφες φυτεύτηκαν, άρχισαν να φυτρώνουν μέχρι που μια μέρα μύρισε τον ανθό.

Κάποτε ένας ήχος από ένα πιάνο έκανε να φυτρώσει μέσα του ο σπόρος που έδωσε τον ανθό της πρωτιάς για την απόλυτη αγάπη.

Κάποτε ένα κορίτσι με ένα μαντίλι στα μαλλιά έκανε να φυτρώσει μέσα του ο σπόρος που έδωσε τον ανθό της πρωτιάς για τη συντροφικότητα.

Κάποτε μια κοιλιά που φούσκωνε για εννέα ολόκληρους μήνες έκανε να φυτρώσει μέσα του ο σπόρος που έδωσε τον ανθό της πρωτιάς για το μεγαλείο της πατρότητας.

Και κάποτε... Λίγους μήνες πριν... Ένας λόγος, «Θα είμαι εδώ για σένα», έκανε να φυτρώσει μέ

σα του ο σπόρος που του έδωσε σήμερα τον ανθό της πρωτιάς για την ελπίδα πως μια άλλη ψυχή θα τον ακολουθούσε στο μεγάλο ταξίδι του και δε θα ήταν ποτέ ξανά, πραγματικά, μόνος!

Τα βήματά του σταθερά, ο αέρας του Λονδίνου αυτές τις πρωινές ώρες παγωμένος και το κατάστημα με τα λαχταριστά ντόνατς αρκετά μακριά. Αν ήθελε να βιαστεί, καλύτερα να έπαιρνε το μετρό.

Θα διάλεγε δύο από κάθε ποικιλία. Με σοκολάτα, με φρέσκια



κρέμα, με μπανάνα, με φράουλα, Oreo, πραλίνα, με επικάλυψη από καρύδια, τρούφα, ινδοκάρυδο... Όλα!

Όλα!Τι καλά που θα ήταν να είχε την ίδια ευκαιρία και με τα όνει

ρα που δεν τόλμησε να κάνει ποτέ!Κάποιος να του τα άπλωνε σε μια βιτρίνα, λαχταριστή να φά

νταζε μια μεγάλη ποικιλία μπροστά στα μάτια του, να διάλεγε ό,τι τραβούσε η όρεξη της ψυχής του, να μάθαινε πόσο κοστίζει η επιλογή του και να πάλευε με κάθε μέσο να την κάνει αυτή την επιλογή για να γευτεί μια μέρα τη γλύκα που απόλαυσαν πρώτα τα μάτια του.

Ίσως και να ’φτιαχνε ο ίδιος το δικό του όνειρο. Λίγο από τούτο, λίγο από εκείνο, ακόμη κι αν αυτή του η δημιουργία φαινόταν τόσο αταίριαστη σε άλλους, ακόμη κι αν του έλεγαν πως δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί, αυτός θα το προσπαθούσε.

Πώς γίνεται να σου διαλέγουν κάποιοι το ντόνατ σου, να σου το βάζουν απευθείας στο στόμα χωρίς καν να το κοιτάξεις; Και τυφλός να είσαι, θα το αγγίξεις. Θα το ψαχουλέψεις. Θα νιώσεις το σχήμα του, θα μυρίσεις το άρωμά του.

Πώς γίνεται κάποιοι να θεωρούν πως το καλύτερο δικό τους θα είναι και για σένα αυτό που θα χορτάσει την ψυχή σου;

Λίγοι οι άνθρωποι στην αποβάθρα όπου ο Άλκης περίμενε το μετρό, κι όμως ένιωθε πως ένα ζευγάρι μάτια τον παρακολουθούσαν. Αν και αφημένος στις σκέψεις του, κάτι τον έκανε να αισθάνεται περίεργα. Μήπως η ταραχή απ’ τις ξεκάθαρες πια εικόνες που χόρευαν στο μυαλό του;

Τι κάνεις τότε; Όταν αντιλαμβάνεσαι πως η σοκολάτα, αν και θεσπέσια γι’ αυτόν που σου την έδωσε, δε σε ικανοποιεί; Πού να γυρευτείς; Σε ποια βιτρίνα να τρέξεις;

Βλέπεις κάποιον να κρατά ένα άλλο ντόνατ και λες: «Δεν ξέρω αν είναι καλό, αλλά τουλάχιστον το βλέπω και, κυρίως, είναι δια



φορετικό από το ένα και μοναδικό που έχω δοκιμάσει». Και το πλησιάζεις. Ίσως κι αυτός που το κρατά να πλησιάζει εσένα, γιατί ξέρει πως αυτή την επιλογή είσαι ο πιο κατάλληλος να την κάνεις. Πού να τολμήσει να πλησιάσει κάποιον με δεκάδες βιτρίνες στα πόδια του, με χιλιάδες όνειρα να περιμένουν να τα εξετάσει και να κάνει κάποια δικά του;

Ο Άλκης ανέβηκε στο βαγόνι. Η αίσθηση που είχε έγινε υποψία. Εκείνος ο άντρας με το πορτοκαλοκόκκινο μαλλί, γύρω στα πενήντα, που προσπαθούσε χωρίς επιτυχία να παραστήσει τον αδιάφορο και ανέμελο επιβάτη, του έριχνε φευγαλέες ματιές που κάπου αποσκοπούσαν.

Πικρό το καινούριο ντόνατ σου. Νιώθεις τη διαφορά. Ίσως στην αρχή και να σ’ αρέσει, γιατί φεύγει η γλύκα απ’ το προηγούμενο. Όμως... Πώς να συνδυάσεις και τις δύο γεύσεις;

Μία το ένα, μία το άλλο. Εσύ δεν ήσουν που είπες πως ήθελες πολλά για να διαλέξεις; Ποιος σου είπε πως ένα μόνο θα διάλεγες; Τα όνειρα είναι πολλά. Και πολλά χωράει το μυαλό σου. Σίγουρα θα υπήρχε τρόπος να χωρέσει δύο μόνο. Κι ας μην ήταν δικά σου. Κι ας μην τα έλεγες καν όνειρα.

Ο Άλκης κατέβηκε στη στάση του και προχώρησε χωρίς να αφήσει να φανεί πως είχε το νου του στην περίεργη συμπεριφορά του άντρα που υποψιαζόταν πως τον παρακολουθούσε.

Δεν πήρε τις κυλιόμενες σκάλες και πρόσεξε πως τον μιμήθηκε και ο άλλος που βρισκόταν σταθερά πίσω του.

Η υποψία τώρα γινόταν πιο έντονη.Οι δύο γεύσεις μαζί σού ανακατεύουν το στομάχι. Πρέπει να

διαλέξεις. Ή τη μία ή την άλλη. Η πρώτη δεν είναι άσχημη, αντίθετα, είναι πολλές οι φορές

που η γλύκα της σε ικανοποιεί. Που σε γεμίζει ασφάλεια. Η δεύτερη όμως αρχίζει να σου γίνεται απαραίτητη. Σαν ναρ

κωτικό. Πού χρόνος για απεξάρτηση; Πού δύναμη να επιστρέ



ψεις αποκλειστικά στην πρώτη και μοναδική γεύση που είχες δοκιμάσει;

Ο Άλκης έφτασε στο κατάστημα με τα ντόνατς. Κοίταζε τη βιτρίνα εντελώς μηχανικά, ενώ παρατηρούσε τον άντρα που διάλεξε ένα τυχαία, το πλήρωσε και, αδιάφορα τάχα, άρχισε να το τρώει.

Η υποψία έγινε το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο.Ο Άλκης ζήτησε από έναν υπάλληλο να του βάλει δύο από κά

θε είδος, πήρε το μεγάλο κουτί και ξεκίνησε για το δρόμο της επιστροφής. Καμιά έκπληξη. Ο άντρας σταθερά πίσω του.

Η Κορίνα του όμως τον περίμενε. Όσο πιο σύντομα ξεμπέρδευε τόσο πιο γρήγορα θα βρισκόταν και πάλι στο πλάι της.

Ο Άλκης χώθηκε σε κάτι στενά, έκανε έναν δυο έξυπνους ελιγμούς, χρόνια στο επάγγελμα, ψωμοτύρι της δουλειάς κάτι τέτοια, και χωρίς να δώσει στον άλλον την ευκαιρία να αντιληφθεί τι γινόταν, βρέθηκε πίσω του και, αιφνιδιάζοντάς τον, τον άρπαξε από το λαιμό και τον κόλλησε σε ένα λερωμένο τοίχο με δεκάδες γκράφιτι πάνω του. Το κουτί που κρατούσε ο Άλκης έπεσε απ’ τα χέρια του.

Ευτυχώς που είχε τελειώσει ο άνθρωπος αυτό που έτρωγε, γιατί με το χέρι του Γάντζα να σφίγγει γερά το λαιμό του και με την μπουκιά ένα βήμα πριν από τον οισοφάγο, ο θάνατος θα ερχόταν ακαριαία.

– Ποιος είσαι; τον ρώτησε ο Άλκης στ’ αγγλικά.– ... – Λέγε τώρα αμέσως. Ποιος είσαι και τι γυρεύεις από μένα;Μα και να ήθελε ο άνθρωπος να απαντήσει, πώς θα το έκανε,

αφού τα δάχτυλα του Γάντζα ήταν ακόμη σφηνωμένα στο λαιμό του; Το πρόσωπό του κατακόκκινο, μια ωραιότατη απόχρωση των μαλλιών του, και τα μάτια του έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους.



Ο Άλκης κατάλαβε πως, αν ήθελε να αφήσει τον άγνωστο άντρα να του μιλήσει, έπρεπε να βρει άλλον τρόπο να τον αιχμαλωτίσει.

Με το άλλο χέρι του άρπαξε το μπράτσο του ξένου, το γύρισε απότομα πίσω από την πλάτη του, κάνοντάς τον να σφαδάξει από τον πόνο, κι έπειτα ελευθέρωσε το λαιμό του.

Βαθιές και έντονες ανάσες μέχρι να εισχωρήσει το απαραίτητο οξυγόνο στα πνευμόνια του και ο άγνωστος άντρας βρήκε επιτέλους τη δύναμη να αποκριθεί σ’ αυτό που τον ρώτησαν.

– Ονομάζομαι Μάθιου Μπέρκαν. Είμαι δημοσιογράφος και δουλεύω για την εφημερίδα The secret news.

– Κι από μένα τι γυρεύεις;– Δεν είναι αυτονόητο; Αυτό που λέει ο τίτλος της εφημερίδας

μου.Όσο και να λάτρευε ο Άλκης αυτή την πόλη, άλλο τόσο μισούσε

το σαρκαστικό χιούμορ των Εγγλέζων. Ειδικά σε κάτι τέτοιες στιγμές. Απορούσε πού έβρισκε ο κοκκινοτρίχης το θράσος να τον ειρωνευτεί, όταν πριν από ένα λεπτό κόντεψε να πεθάνει στα χέρια του.

– Μήπως να αφήσεις τα υπονοούμενα και να μου πεις τι ακριβώς είναι αυτό που θέλεις από μένα;

Ο Μάθιου προσπάθησε να βάλει το ελεύθερο χέρι του στην τσέπη του παντελονιού του. Ο Άλκης όμως δεν τον άφησε και έκανε αυτός την κίνηση για λογαριασμό του.

Τράβηξε από μέσα μια διπλωμένη φωτογραφία και ταυτόχρονα ελευθέρωσε το χέρι του Μάθιου. Κι ο καλύτερος δημοσιογράφος στον κόσμο να ήταν, έπειτα από μια τέτοια ηλίθια παρακολούθηση και από τόσο φόβο που πήρε, ο βαθμός επικινδυνότητάς του έπεφτε κατά πολύ. Βέβαια, εξαρτάται τι θεωρούσε ο Γάντζας επικίνδυνο. Γιατί καμιά φορά, η απειλή του κακού που φοβάσαι δεν έρχεται από ένα φονικό όπλο, αλλά από... μια φωτογραφία!



Και να που δεν πρόλαβε να χαρεί το πετάρισμα που ένιωσε μέσα του λίγη ώρα πριν.

Και να που η εικόνα που είπε στον Λαμπράκη πως ήθελε να κρατήσει για πάντα αυτούσια στο μυαλό του ξεπεταγόταν τώρα ολοζώντανη μέσα από δύο μελισσιά μάτια που τον κοιτούσαν από τη φωτογραφία που έκαιγε τα χέρια του και είχε κάψει πριν από δύο χρόνια την ψυχή του...

Πριν από δύο χρόνια και κάτι...

Ο Αμπντούλ καθόταν σε μια καρέκλα με τα χέρια δεμένα πίσω της και απαντούσε στον ανακριτή απέναντί του.

Τέλη Μαΐου βρίσκονταν μόνοι οι δυο τους σε ένα αφόρητα ζεστό δωμάτιο. Ούτε συνηθισμένος ούτε ασυνήθιστος καιρός για το Λονδίνο. Άλλωστε οι καιρικές συνθήκες μπορούσαν πάντα να μεταβληθούν μέσα σε πέντε λεπτά.

Τις ήξερε αυτές τις μεταβολές ο Αμπντούλ. Τις είχε συνηθίσει τα τελευταία οχτώ χρόνια που ζούσε στην Αγγλία. Όπως είχε συνηθίσει και τη νέα ζωή του. Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε και μόνο στην ιδέα πως κάποιος θα του τη στερούσε, ένιωθε να βυθίζεται σε ένα απέραντο χάος.

Τι κι αν ο άντρας απέναντί του τον χτύπησε άσχημα και τώρα έτρεχαν τα αίματα από το πρόσωπό του; Τι κι αν έσβησε το τσιγάρο του πάνω στο στήθος του; Αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όλα εκείνα που επί χρόνια υπέστη στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ. Τότε, που δε μετρούσε ως κανονικός πολίτης, αλλά τον θεωρούσαν ένα απόβρασμα της κοινωνίας. Ίσως και να ήταν. Πού να θυμόταν; Έζησε τόσο όμορφα και φυσιολογικά τα τελευταία οχτώ χρόνια της ζωής του, ώστε κάθε εικόνα του παρελθόντος ήταν αιώνες μακριά...



Έτσι είναι. Κάποιοι άνθρωποι αντέχουν να ξεχνούν, ενώ κάποιοι άλλοι κουβαλούν τις θύμησες ριζωμένες στην ψυχή τους μέχρι να θολώσει το μυαλό τους, μέχρι να μην αντέχουν πια...

Μια μέρα πριν, αργά το απόγευμα, ο Γιάννης Ηλιάδης βρέθηκε να περπατά στα δρομάκια της Κύθνου ψάχνοντας ένα συγκεκριμένο σπίτι. Δεν είχε γράψει τη διεύθυνση στο χαρτί. Ό,τι έπρεπε να θυμηθεί το κατέγραφε πάντα στο μυαλό του. Ένα μυαλό που ανήκε επίσημα στον Αλκιβιάδη Γάντζα και μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί να ήταν αρκετά πληγωμένο, όχι όμως θανάσιμα. Η μεγάλη αιμορραγία έμελλε να αρχίσει την επόμενη μέρα. Τότε που η πιο οδυνηρή θύμηση απ’ όλες θα ρίζωνε βαθιά στην ψυχή του και θα οδηγούσε το μυαλό του σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.

Χτύπησε το ρόπτρο της πόρτας και του άνοιξε μια μεγάλη κυρία γύρω στα εξήντα πέντε. Ο Γάντζας, που παρουσιάστηκε ως Γιάννης Ηλιάδης, ζήτησε τον Χαρίλαο Λεβαντή. Εκείνη τον έβαλε πρόσχαρα στο σπίτι της, χωρίς καμιά δυσφορία για την απρόσμενη επίσκεψη του ξένου. Αντίθετα έδειξε να χαίρεται που θα είχαν μουσαφίρη.

Τηλεφώνησε στο καφενείο και ζήτησε να στείλουν τον άντρα της στο σπίτι. Μέχρι εκείνος να γυρίσει, έβγαλε ένα σωρό καλούδια να κεράσει τον άγνωστο άντρα και του έπιασε την κουβέντα.

Ο Άλκης, ή μάλλον ο Γιάννης, αποκρινόταν σε κάθε ερώτηση με μια ολιγόλογη απάντηση μετατοπίζοντας με μεγάλη δεξιοτεχνία τη συζήτηση εκεί που ήθελε και όχι εκεί που την έσπρωχνε η αφελής και αθώα περιέργεια της γυναίκας.

Ήπιε το ουζάκι του, έφαγε και τους μεζέδες, πολύ νόστιμοι η αλήθεια, να σου κι ο Χαρίλαος να μπαίνει στο σπίτι και να συστήνεται με τον ξένο.

Ο Άλκης τού ζήτησε να μείνουν λίγο μόνοι και, πριν προλάβει ο Χαρίλαος να πει κάτι στη γυναίκα του, εκείνη με ένα χαμογε



λαστό «πείτε τα εσείς με την ησυχία σας» έφυγε παίρνοντας το βελονάκι και τη δαντέλα της για το σπίτι της γειτόνισσας.

– Έχεις μια κόρη, Χαρίλαε.– Έχω, γιε μου. Τη Χουσάζ. Την ξέρεις;– Όχι, αλλά μου μίλησαν γι’ αυτήν. Δεν είναι κόρη της κυρα

Φιλιώς όμως, ε;– Όχι βέβαια. Δεν είδες τη γυναίκα μου; Άσπρη σαν περιστέ

ρι. Η κόρη μου πάλι μελαψή σαν σοκολάτα. Ίδια η μάνα της η συχωρεμένη.

– Από το Ιράκ η πρώτη σου γυναίκα, σωστά;– Σωστά, αλλά σαν πολλά να ρωτάς, παλικάρι μου, και δε μου

είπες τι γυρεύεις. Να σου πω ό,τι θέλεις, αλλά πες και σε μένα το λόγο που ήρθες απόψε εδώ.

– Κύριε Χαρίλαε... Αυτά που έχω εγώ να σου πω δε λέγονται εύκολα. Και κυρίως δεν ακούγονται εύκολα. Δε θέλω να σε ταράξω, όμως είναι κάποια πράγματα που πρέπει να μάθεις. Κι αυτό γιατί θα χρειαστώ τη βοήθειά σου.

– Έπαθε κάτι το παιδί μου;– Όχι. Τίποτα.– Τότε ο εγγονός μου;– Όχι, μια χαρά είναι κι αυτός. Μόνο που... – Τι έγινε; Πες μου, Γιάννη μου, σε παρακαλώ. Μη με κρατάς

σε αγωνία.Ο Χαρίλαος ακούμπησε ανεπαίσθητα το χέρι του στην καρ

διά του. Προληπτικά. Αν και υπέφερε χρόνια απ’ αυτήν, δεν ένιωσε κανένα πόνο, κανένα μούδιασμα, όμως κάτι του έλεγε πως αυτά που θα άκουγε σε λίγο θα προκαλούσαν τα γνωστά σημάδια ενόχλησης.

Ο Άλκης προσπάθησε να είναι ήρεμος και να δώσει τόση έμφαση στα λόγια του, ώστε να καταλάβει ο ηλικιωμένος πως τα πράγματα ήταν σοβαρά, αλλά όχι και μη αναστρέψιμα. Μπορεί



ο ίδιος ως πράκτορας να είχε όλες τις πληροφορίες και να γνώριζε την ακριβή εξέλιξη της υπόθεσης που διαδραματιζόταν στο Λονδίνο, όμως ήξερε επίσης ακριβώς ποια ψέματα έπρεπε να πει στον πατέρα της Χουσάζ και ποιες αλήθειες θα του έκρυβε.

Εν ολίγοις, ο εγγονός του είχε μπλεξίματα. Τον πλησίασαν κάποιοι Ιρακινοί, παιδιά φίλων του πατέρα του, που ήταν αναμεμειγμένα σε μια ύποπτη οργάνωση. Ανάμεσα στα φανατισμένα μέλη της σημειώθηκαν κρούσματα προσηλυτισμού υπέρ πατρίδος, με σκοπό τρομοκρατικές επιθέσεις αυτοκτονίας.

Να τα τα πρώτα σημάδια. Ο ηλικιωμένος λες και θα έμενε στον τόπο. Έλειπε και η γυναίκα του να του φέρει τα υπογλώσσια.

Ο Άλκης μαλάκωσε τη φωνή του και προσπάθησε να ηρεμήσει τον κύριο Χαρίλαο. Δεν έπρεπε να ανησυχεί, όλα ήταν υπό έλεγχο. Η οργάνωση βρισκόταν κάτω από την αυστηρή παρακολούθηση των Αρχών και ο εγγονός του δεν ήταν, ακόμη τουλάχιστον, ενεργό μέλος. Γι’ αυτό το λόγο επισκέφτηκε τον Χαρίλαο Λεβαντή ο Γιάννης Ηλιάδης. Ήθελε να τον συνοδεύσει στην Αγγλία, να μιλήσει με τον εγγονό του και την κόρη του και να προσπαθήσουν να τον συνετίσουν πριν να είναι πολύ αργά.

– Μα πώς έγινε αυτό; Η Χουσάζ είναι πολύ καλή μάνα και προσέχει το γιο της σαν τα μάτια της. Πώς άφησε να της ξεφύγει κάτι τέτοιο;

Τι να του έλεγε τώρα; Πως αυτή και ο άντρας της ήταν οι πραγματικοί στόχοι και πως ο εγγονός του δεν είχε την παραμικρή ιδέα; Η κόρη που εγκατέλειψε στο Λονδίνο ο Χαρίλαος πριν από δεκαπέντε τόσα χρόνια δεν είχε καμιά σχέση με τη γυναίκα του σήμερα.

Ο παππούς πήρε τα χάπια του, κι όσο να συνεχίσει ο ξένος, πρόλαβαν οι αναμνήσεις κι έκαναν βόλτα στο κουρασμένο μυαλό του.

Είχε αναθρέψει την κόρη του σύμφωνα με τα ελληνικά και τα



χριστιανικά πιστεύω, κι ας έκανε την υποχώρηση να μην της δώσει επίσημα το όνομα με το οποίο τη βάφτισε, Ειρήνη, αλλά να τη γράψει στα χαρτιά μ’ αυτό της πεθεράς του. Η γυναίκα του ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ποτέ δεν ήρθαν σε σύγκρουση για τα πιστεύω τους. Η αγάπη τους ήταν αρκετή για να καλύψει κάθε εμπόδιο. Εύκολα υποχωρούσε ο ένας όταν έβλεπε πως ο άλλος επέμενε. Κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς και δεν πρόλαβε η Ειρήνη του (στις σκέψεις του πάντα την αποκαλούσε με το χριστιανικό της όνομα) να τη γνωρίσει και να μεγαλώσει με τη μητέρα της στο πλάι της. Και ήταν ένα ήσυχο παιδί! Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, στάθηκαν λαμπάδα, κόρη και πατέρας, ο ένας στον άλλον, μέχρι που ο Χαρίλαος πάντρεψε τη μοναχοκόρη του και αποφάσισε να επιστρέψει στο νησί του. Πολύ καλό παιδί ο άντρας που πήρε. Παιδί αδελφικών φίλων της γυναίκας του. Λεβέντης και δουλευταράς, θα της εξασφάλιζε ένα πολύ καλό σπιτικό. Τι κι αν δεν ήταν Έλληνας; Η ψυχή του ανθρώπου μετρούσε κι όχι η καταγωγή του. Σάμπως ο Χαρίλαος Ιρακινή δεν παντρεύτηκε;

Η Ειρήνη του όμως κληρονόμησε φαίνεται την ατυχία του και έχασε τον άντρα της πολύ νωρίς και έμεινε μόνη να παλεύει με το γιο της. Αχ, ο Χάρης του! Όποτε μάζευε λίγα λεφτά στην άκρη ο Χαρίλαος, τους έστελνε εισιτήρια να έρθουν να τον δουν. Τρεις φορές όλες κι όλες και μία πριν από τρία χρόνια, όταν βοήθησε οικονομικά ο νέος άντρας της, τέσσερις. Κι αυτός καλός άνθρωπος φαινόταν. Μπορεί να μην τον είχε δει ποτέ του ο Χαρίλαος, αλλά η κόρη του έλεγε τα καλύτερα. Έτσι πρέπει να ήταν. Ποιος βάζει στο σπίτι του γυναίκα με παιδί, ειδικά απ’ αυτές τις χώρες που οι συνήθειές τους ήταν τόσο απαγορευτικές, και τους προσφέρει απλόχερα την αγάπη και την προστασία του; Τότε; Γιατί αυτοί οι δύο γονείς –πατέρα τον λογάριαζε τον Αμπντούλ για τον εγγονό του– δεν πρόσεξαν πως ο γιος τους έπαιρνε το λάθος δρόμο να τρέξουν να προλάβουν το κακό;



– Ο εγγονός σου σε λατρεύει, κύριε Χαρίλαε. Αν εσύ του μιλήσεις, θα τον φέρεις στον ίσιο δρόμο. Δεν ξέρουν κάτι οι γονείς του. Εμείς σου βγάλαμε εισιτήριο και θα σου καλύψουμε όλα τα έξοδα για να πας να τους επισκεφτείς. Ξέρω πως είναι δύσκολο στα εβδομήντα έξι σου και με τόσα προβλήματα υγείας να κάνεις ένα τόσο μακρινό ταξίδι, όμως...

– Θα το κάνω, γιε μου. Και σ’ ευχαριστώ που ήρθατε και με βρήκατε. Μόνο να με ακούσει. Μόνο να δω στα μάτια του την ίδια αθωότητα που είδα την τελευταία φορά. Δε γίνεται να χάθηκε αυτή η καλοσύνη από τα μάτια του. Δεν είναι δυνατό ο δικός μου εγγονός να θέλει να λερώσει τα χέρια του με ξένο αίμα.

– Έτσι είναι, όπως τα λες. Οι συνάδελφοί μου στην Αγγλία τα ίδια μου είπαν. Πολύ καλό παιδί και πρέπει να προλάβουμε.

– Θα προλάβουμε, Γιάννη μου; – Θα προλάβουμε.– Μου το υπόσχεσαι; Όχι μου το υπόσχεσαι, μου το ορκίζεσαι

στη μάνα σου;– Ναι, κύριε Χαρίλαε. Σ’ τ’ ορκίζομαι!Τόσο εύκολα δόθηκε, λοιπόν, εκείνος ο όρκος και ο Λεβαντής

με τον Ηλιάδη ξεκίνησαν μαζί για το ταξίδι στην Αγγλία.Όσο κράτησε η παρέα τους μέχρι να φτάσουν εκεί που έπρε

πε, ο παππούς έλεγε διάφορες ιστορίες στον Άλκη ανοίγοντάς του την καρδιά του κι εκείνος ευχόταν να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να τον συνοδεύσει ήρεμα και με ασφάλεια στο σπιτάκι του στο νησί του.

Ήξερε βέβαια πως, όταν έφταναν εκεί που έπρεπε, ο Χαρίλαος θα αντιμετώπιζε την αλήθεια. Την κόρη του θα έπρεπε να συνετίσει και όχι τον εγγονό του. Αν όμως του αποκάλυπτε κάτι τέτοιο, ίσως ο Χαρίλαος να μην έκανε αυτό το ταξίδι. Το παιδί του παιδιού σου δυο φορές παιδί σου και η ευκολία να δεχτείς να συμμετέχεις εκατό φορές πιο μεγάλη.



Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρχε περίπτωση, έστω μία στις χίλιες, ο παππούς να υποψιαζόταν τον πραγματικό λόγο που θα χρησίμευε στις βρετανικές αρχές. Για δόλωμα τον ήθελαν. Αν η Χουσάζ έβλεπε τον πατέρα της ως κρατούμενο, δε θα άφηναν βέβαια τον παππού να καταλάβει κάτι τέτοιο, θα ήξερε πως, αν δε μιλούσε, ο πατέρας της θα κινδύνευε. Έλληνες και Βρετανοί πράκτορες είχαν έτοιμο ένα καλοστημένο σχέδιο για να την ανακρίνουν. Θα την απειλούσαν με τη ζωή του πατέρα της...

Αυτό δεν ήταν άγνωστο σχέδιο για τον Γάντζα. Υπήρξαν φορές που χρησιμοποίησαν μέλη της οικογένειας ενός κρατούμενου για να τον αναγκάσουν να μιλήσει. Κι αυτό ήταν πιο αποτελεσματικό πολλές φορές κι απ’ τα χειρότερα βασανιστήρια. Απλά αυτή τη φορά η υπόθεση δεν ήταν δική τους. Αφού το δόλωμα όμως ήταν Έλληνας, κρίθηκαν απαραίτητες οι Μυστικές Υπηρεσίες της Ελλάδας για να εμπλακούν και να βοηθήσουν.

Ο Γάντζας δεν ήταν κανένας ανίδεος. Ρώτησε γιατί δεν έκαναν κάτι τέτοιο με το γιο της Χουσάζ, σαφέστατα ισχυρότερο δόλωμα, και έπρεπε να ταλαιπωρήσουν τον πατέρα της. Η απάντηση που πήρε ήταν πως, πρώτον, ήθελαν να αποφύγουν κάτι τέτοιο, γιατί δεν ξυπνάς σε ένα αθώο παιδί κλειδωμένες επαφές με τα άσχημα της καταγωγής του, και δεύτερον, ας έβλεπαν τι θα γινόταν με τον πατέρα της, κι αν δεν έπιανε, θα προχωρούσαν στα πιο σίγουρα.

Τους πίστεψε. Μόνο που το μυαλό του, όσο καλά εκπαιδευμένο κι αν ήταν, η πείρα του, όσο πλούσια και να ήταν, δεν τον άφησαν να το πάει παραπέρα και να σκεφτεί πως οι απειλές μπορούσαν να εξελιχθούν και σε πράξεις.

Ίσως αμυδρά... Πολύ αμυδρά... Κρατούσε τον Χαρίλαο από το μπράτσο και τον οδηγούσε στα

υπόγεια των ανακρίσεων στο Λονδίνο κι ακόμη αυτό το «αμυδρά» επέπλεε στο μυαλό του. Φευγαλέες σκέψεις που δε διαρκούσαν



πάνω από λίγα δευτερόλεπτα και δεν ήταν ικανές να τον εμποδίσουν στα βήματά του...

Τα στοιχεία που είχαν στα χέρια τους για την επίθεση που ετοιμαζόταν έδειχναν πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα. Αν δεν προλάβαιναν, δεκάδες, ίσως εκατοντάδες ζωές θα χάνονταν. Τι είναι μία, δύο ζωές μπροστά σε τόσο πολλές;

Ναι, φευγαλέες σκέψεις... Σταθερή η συνείδηση για το σωστό και το πρέπον. Πού να προλάβει ο Γάντζας να σκεφτεί πως για πρώτη φορά

στη ζωή του δε θα είχε τον έλεγχο για το αθώο δόλωμα που συνόδευε; Πως δε θα ήταν επικεφαλής σ’ αυτή του την αποστολή, αλλά άλλοι θα έδιναν τις οδηγίες.

Ναι, φευγαλέες σκέψεις... Την ώρα που ο παππούς μιλούσε για τα γαλάζια νερά που

αγκάλιαζαν το νησί του, για την Παναγία την Κανάλα, που πρέπει να την επικαλέστηκε ίσαμε χίλιες φορές για να βάλει το χέρι της και να βοηθήσει τον εγγονό του, για την Ειρήνη του, που περπάτησε μόλις εννέα μηνών, για το τραγούδι που συνήθιζε να του λέει η πρώτη γυναίκα του και τον μπακαλιάρο που του μαγείρευε η δεύτερη.

Ναι, φευγαλέες σκέψεις... Δίπλα στο ταλαιπωρημένο σώμα του Αμπντούλ βρισκόταν τώρα

και η Χουσάζ, όρθια και με τα χέρια ψηλά, δεμένα από ένα σχοινί που κρεμόταν από το ταβάνι. Τα ρούχα της σκισμένα, άφηναν τη γύμνια της να φανεί με έναν εξευτελιστικό τρόπο, το πρόσωπό της ματωμένο και τα πόδια της ξυπόλυτα μέσα σε καυτό νερό.

Στο δωμάτιο του ζευγαριού μόνο ένας ανακριτής. Στο διπλανό δωμάτιο ο Γάντζας με τον Χαρίλαο κι άλλος ένας άνθρωπος, προφανώς πράκτορας κι αυτός. Ένας άδειο, άθλιο δωμάτιο. Ο γέρος ρώτησε, κανείς δεν του έδωσε σημασία, αλλά είδαν στα μάτια του πως είχε καταλάβει.



Γύρισε και κοίταξε τον Άλκη κατάματα. – Μου ορκίστηκες, γιε μου. Στη μάνα σου, Γιάννη μου. Βαρύς

τούτος ο όρκος... του είπε.Ο Άλκης όμως δεν απάντησε. Περίμενε να πάρει οδηγίες. Και τις πήρε.Ο πράκτορας συνόδεψε τους Έλληνες στο δωμάτιο της ανά

κρισης. Μόλις ο Χαρίλαος είδε την κόρη του σ’ αυτά τα χάλια, απόρησε που η καρδιά του έβρισκε τη δύναμη να χτυπά ακόμη. Τικ, τακ, τικ, τακ, κάθε χτύπος της μια μαχαιριά, κάθε ανάσα του κόλαση!

Δάκρυα στα μάτια του πατέρα, απάθεια στα μάτια της κόρης.

Δυο τρεις λέξεις βγήκαν απ’ το στόμα του Χαρίλαου, κάτι σαν ερώτηση ακούστηκε. Ο Γάντζας δεν έδωσε σαφή μετάφραση. Πρώτη φορά που η ψυχή του κάλυψε τον επαγγελματισμό του.

– Μίλα, πανάθεμά σε, φώναξε ο Αμπντούλ στα αγγλικά στη Χουσάζ.

Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε με βλέμμα σατανικό. Ο Άλκης έβλεπε στα μάτια του παππού την απορία. Πού ήταν η Ειρήνη που άφησε πίσω του; Ποια ήταν αυτή που μπήκε στο σώμα της;

Έφεραν μέσα στο δωμάτιο το γιο της.Ένα τρομαγμένο πουλί, μόλις δεκατεσσάρων χρονών, ούτε

αγόρι ούτε άντρας, ένα φοβισμένο ενδιάμεσο που πάλευε να συνειδητοποιήσει τι αντίκριζαν τα μάτια του.

Ένας από τους δύο Εγγλέζους πράκτορες πλησίασε τον Γάντζα και κάτι του ψιθύρισε στο αφτί. Κι ύστερα άφησε στα χέρια του το όπλο που θα του χρειαζόταν.

Άψογα ελεγχόμενη ιδιοσυγκρασία. Υπακοή και ακριβής εκτέλεση των οδηγιών του.

Σήκωσε το όπλο ψηλά και το έβαλε στον κρόταφο του ηλικιωμένου.



– Παππούυυυυ, σπάραξε ο μικρός, και ο Άλκης ένιωθε την ψυχή του Χαρίλαου να γίνεται χίλια κομμάτια. Κάποια πετάχτηκαν, θαρρείς, και τραυμάτισαν τη δική του.

– Μίλα, Χουσάζ. Μίλα γιατί αλλιώς ο πατέρα σου θα πεθάνει, ακούς; της είπε ο Άλκης στα ελληνικά.

Ο γιος της κοίταζε μία τον παππού του, μία τη μάνα του, μία τον πατριό του. Δεν ήξερε πού να εστιάσει το βλέμμα του, ποιον να σπρώξει να μιλήσει, ποιον να συμπονέσει, ποιον να... παρακαλέσει ίσως;

Τα μάτια του χάθηκαν μέσα στα μάτια του Γάντζα.Ένα βλέμμα απόλυτα ικετευτικό. Ο Άλκης θα ορκιζόταν πως

ήταν το ίδιο ακριβώς βλέμμα που είχε ο Χαρίλαος όταν του ζητούσε τον όρκο.

Η Χουσάζ κοίταξε τους ανακριτές με μίσος κι ύστερα έφτυσε με δύναμη.

Μια εντολή που δόθηκε με ένα νεύμα του κεφαλιού, μια φευγαλέα σκέψη άρνησης χωρίς συναίσθημα –πού να αφήσει ο πράκτορας να μπερδευτούν αυτά τα δύο;– ένα τρομαγμένο βλέμμα καρφωμένο πάνω του, ένα δάχτυλο στη σκανδάλη κι ένα μπαμ που έκανε το σώμα του Χαρίλαου να σωριαστεί άψυχο στο πάτωμα.

Και το βλέμμα ενός «ενδιάμεσου» καρφωμένο ακόμη πάνω του. Στεγνό! Ολόστεγνο! Λες και τα δάκρυα είχαν παγώσει μέσα του και δεν μπορούσαν να βρουν διέξοδο.

Κι όλα έπειτα έγιναν τόσο γρήγορα... Ο Άλκης έβλεπε την ψυχή του Χαρίλαου να απλώνεται στο δω

μάτιο, που σαν καθρέφτης τού έδειχνε όλα αυτά που γίνονταν μπροστά στα μάτια του, λες και δεν ήταν εκεί μπροστά του που...

Ο ανακριτής έβαλε ένα άλλο πιστόλι στο λαιμό του παιδιού.Η Χουσάζ ξεστόμισε κάτι μέσα από τα σφιγμένα δόντια της

στα ιρακινά. Αχ, γιατί κανείς δεν του έλεγε τι είπε;



Κι ένα σφίξιμο των χειλιών της, μια πάλη, δεν ήταν δυνατό να φτύσει ξανά. Πώς θα άφηνε να συμβεί το ίδιο πράγμα στο παιδί της; Δεν έβλεπε πόσο σοβαρά έπρεπε να πάρει τις απειλές τους;

Μόνο που δεν ήταν φτύσιμο... Η Χουσάζ ξέθαψε με τη γλώσσα της από μια πρόχειρη γέφυ

ρα το δηλητήριο που είχε φυλαγμένο και το κατάπιε. Ο θάνατός της δεν άργησε καθόλου...

– Είπε στο παιδί της πως δεν μπορεί να το αφήσει να πεθάνει, ούτε όμως μπορεί να αφήσει τον εαυτό της να μιλήσει...

Η μετάφραση ήρθε λίγο καθυστερημένα, τη στιγμή ακριβώς που απομάκρυναν το παιδί από το δωμάτιο και κάποιος φρόντιζε τα δύο άψυχα σώματα.

Ο εγγονός του Χαρίλαου, καθώς τον έβγαζαν από την πόρτα, γύρισε και κοίταξε τον Γάντζα και πάλι στα μάτια.

Κι ήταν ένα βλέμμα με χιλιάδες «γιατί» κρυμμένα μέσα του.Κρυμμένα μέσα σε δύο μελισσιά, αθώα μάτια...

Σήμερα

Και να που η εικόνα που είπε στον Λαμπράκη πως ήθελε να κρατήσει για πάντα αυτούσια στο μυαλό του ξεπεταγόταν τώρα ολοζώντανη μέσα από δύο μελισσιά μάτια που τον κοιτούσαν από τη φωτογραφία που έκαιγε τα χέρια του και είχε κάψει πριν από δύο χρόνια την ψυχή του...

Μόνο που αυτά τα μάτια δεν ήταν πια τόσο αθώα όσο τότε. Κάποιος τους έκλεψε βίαια την αθωότητα. Ναι, κάποιος...

– Γιατί έχεις αυτή τη φωτογραφία μαζί σου; ρώτησε τον Μάθιου ο Γάντζας.

– Εσύ θα μου πεις.



– Αυτά τα κόλπα που ξέρεις δε θα τα κάνεις σε μένα, ακούς; Ποιος σου μίλησε γι’ αυτό το παιδί;

– Κανείς. Εσύ θα μου τα πεις.– Αν δοκιμάσεις να του μιλήσεις, αν τον πλησιάσεις καν,

θα... – Θα;– Ξέρεις ποιος είμαι;– Ξέρω.– Τότε ξέρεις πως μπορώ εδώ και τώρα να σε τσακίσω.– Όμως δε θα το κάνεις.– Σταμάταααααα!Ποιος ήταν αυτός που έστειλε τον Μάθιου στο δρόμο του; Κα

νείς, εκτός από λίγους, κι όλοι των Μυστικών Υπηρεσιών, δεν ήξερε τι είχε συμβεί. Όλα είχαν τακτοποιηθεί με τον τρόπο που έπρεπε. Ο Αμπντούλ ήταν τελικά αθώος. Ο «ξαφνικός» θάνατος της γυναίκας του και οι δικές του καθορισμένες κινήσεις βοήθησαν τις Αρχές να εντοπίσουν περισσότερα στοιχεία και με παρόμοιες δράσεις της ίδιας γενικής αποστολής να φτάσουν στην άκρη του νήματος και να εμποδίσουν το μεγάλο φονικό. Η διπλή επίθεση αυτοκτονίας που θα λάμβανε χώρα σε δύο βαγόνια μιας από τις πιο πολυσύχναστης διαδρομής του μετρό είχε εμποδιστεί.

Πατριός και παιδί επέστρεψαν στις ζωές τους κουβαλώντας την επιβαλλόμενη σιωπή που τους καθόρισαν, έχοντας όμως πάντα κάποιον να τους παρακολουθεί. Για τις Αρχές θα θεωρούνταν πλέον τρομοκράτες, άσχετα από το ότι δεν ήταν. Μία λάθος κίνησή τους, μία λάθος κουβέντα και θα... σκοτώνονταν ξαφνικά και «τυχαία» όπως ο Χαρίλαος και η Χουσάζ.

Κι όλα αυτά τα ήξεραν λίγοι και μόνο των Μυστικών Υπηρεσιών, επανέλαβε στις σκέψεις του ο Άλκης.

Ποιος μίλησε;Ποιος έμπλεξε το χειρότερο εχθρό τους στα πόδια τους;



Ναι, το χειρότερο εχθρό. Τα μίντια. Αν διέρρεε κάτι τέτοιο, οι συνέπειες θα ήταν τραγικές.

Ποιος; Πότε; Γιατί;Το κεφάλι του Άλκη πήγαινε να σπάσει. Δεν είχε τη δύναμη να

επεξεργαστεί σωστά τα γεγονότα, τις πληροφορίες, τα δεδομένα.Η αναδρομή στο παρελθόν τον είχε τσακίσει.Κράτα τώρα την εικόνα σου, Γάντζα, και άντε στην ευχή του Θεού.– Φύγε τώρα, Μάθιου, του είπε ο Άλκης με ύφος που δε σήκω

νε αντίρρηση. Φύγε, κι όταν έρθει η στιγμή που πρέπει, θα έρθω να σε βρω εγώ.

Ο δημοσιογράφος κατάλαβε πως ήταν πράγματι η ώρα να φύγει. Το πρώτο βήμα έγινε. Η πολύχρονη πείρα του τον είχε διδάξει πότε έπρεπε να επιμένει μέχρι τέλους και πότε να υποχωρεί δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο που θα απέφερε καρπούς και όχι τη διάλυση μιας αποκάλυψης. Άλλωστε, δεν είχε σκοπό να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια.

Ο Γάντζας τον είδε να στρίβει στη γωνία κι έπειτα με όση δύναμη του είχε απομείνει έδωσε στα πόδια του εντολή να κινηθούν για να επιστρέψουν σ’ αυτήν που τον περίμενε.

Μόνο που, σαν έκανε τα πρώτα του βήματα και μηχανικά προχώρησε προς το αβέβαιο, βέβαιο, μέλλον του, δεν πρόσεξε πως πάτησε ένα ντόνατ πασπαλισμένο με σοκολάτα, ένα με γέμιση φράουλας, ένα με πικρό λεμόνι...

Σκορπισμένα όνειρα στο έδαφος... Ποιος να τα πρόσεχε;


Δεν υπήρξα ποτέ

ΠΑΝΤΑ ΑΓΑΠΟΥΣΑ το φθινόπωρο!Ίσως γιατί έβλεπα τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν για να

παραχωρήσουν τη θέση τους στα καινούρια που θα έβγαιναν την άνοιξη. Αυτή η αλλαγή επίσης στο χρώμα τους, το πράσινο που γίνεται κίτρινο, καφέ, πορτοκαλί, κόκκινο, μέχρι ηττημένα να πέσουν στο χώμα, γέμιζε την ψυχή μου με μια απροσδόκητη λαχτάρα που δεν μπορούσα να εξηγήσω.

Τώρα πια ξέρω. Η λαχτάρα μου κρυβόταν στο αποτέλεσμα. Στα μοναχικά κλαδιά που περίμεναν καρτερικά να ξανακερδίσει το δέντρο την ενέργεια που θα χρειαζόταν για να θρέψει τα νέα φύλλα του.

Πρέπει να είναι υπέροχο συναίσθημα να νιώθεις γυμνά τα κλαδιά σου και να ετοιμάζεσαι να υποδεχτείς την καινούρια ομορφιά. Τώρα θα μου πεις, δεν είναι κρίμα να βλέπεις τα προηγούμενα να μαραίνονται, να ξεραίνονται κι έπειτα να πέφτουν;

Δεν ξέρω... Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, είναι τόσα τα αειθαλή δέ

ντρα που δεν ξεγυμνώνονται ποτέ, κι όμως έχουν τη δική τους ομορφιά. Η ελιά, ο πλάτανος, ο ευκάλυπτος...

Πριν από λίγο μου τηλεφώνησε η Ευαγγελία για να μου πει πως τα χαρτιά είναι έτοιμα και πως το διαζύγιο όπου να ’ναι θα βγει.

Διαζύγιο...



Να δεις πώς το έγραφε το χαρτί όταν μου το έφερε για να το υπογράψω...

Αίτηση αναγνώρισης! Έπειτα από οχτώ χρόνια εγκατάλειψης εκ μέρους μου, ήταν δεδομένο πια πως ο γάμος μας ήταν ανύπαρκτος.

Με λένε Αλκιβιάδη Γάντζα και τα δικά μου κλαδιά είναι γυμνά εδώ και οχτώ χρόνια!

Να τι παθαίνει ένας αειθαλής άνθρωπος που αποφασίζει μια μέρα ξαφνικά να γίνει φυλλοβόλος.

Δεν του αρέσει το μόνιμο φύλλωμά του, το μόνιμο, κι ας είναι όμορφο, φύλλωμά του και κάνει την επανάστασή του.

Ίσως γιατί δεν το διάλεξε... Ίσως γιατί του έλειπε αυτό το πράσινο που εναλλάσσεται σε

κίτρινο, καφέ, πορτοκαλί, κόκκινο... Ίσως γιατί είχε την ανάγκη να ξεγυμνωθεί και να νιώσει πώς

είναι να έχει τα κλαδιά του άδεια... «Το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού», μου έλεγε από τότε

που ήμουν μωρό η μάνα μου. Ποτέ δεν κατάλαβα τη σοφία που έκρυβαν τα λόγια της.

Πώς ήταν δυνατό να μην τα αντιληφθώ πιο νωρίς;Τότε που το καλό δεν ήταν απλά καλό, αλλά η απόλυτα πετυ

χημένη και γλυκιά ρουτίνα που άλλοι θα σκότωναν για να έχουν;Ένα χειμωνιάτικο, πρωινό ξύπνημα με την Ευαγγελία να μπλέ

κει τα κρύα πόδια της ανάμεσα στα δικά μου για να τα ζεστάνει. Και καθώς ανοίγει τα μάτια της να μου χαμογελά, γιατί πάλι έχω μαρκαδόρους στο μέτωπό μου. Και να μη μου το λέει και το χαμόγελό της να γίνεται σιγανό γέλιο, μέχρι να ζητήσω το λόγο κι αυτή να κάνει μια αηδιαστική γκριμάτσα και να με στέλνει να πλύνω γρήγορα τα δόντια μου.

Ακόμη κι αυτό. Μέρος της γλυκιάς ρουτίνας. Να σε στέλνει ο άλλος να πλύνεις το δόντια σου γιατί βρομάει η ανάσα σου κι εσύ



να το δέχεσαι με ψεύτικο θυμό και υπακούοντας να ανακαλύπτεις στον καθρέφτη πως το παιδί σου πάλι οργίασε και σε μετέτρεψε, εν αγνοία σου, σε έναν αστείο κλόουν.

Πόσο λίγο ήταν αυτό το «καλό» για μένα για να θέλω να διώξω το πράσινο χρώμα του και να το ρίξω στο χώμα;

Ο Λαμπράκης μού είπε πως, αφότου ενηλικιωθούμε, πρέπει να σταματήσουμε κάποια στιγμή να ρίχνουμε την ευθύνη των πράξεών μας σ’ αυτούς που μας πλήγωσαν στο παρελθόν και να αναλογιστούμε τις δικές μας, τωρινές ευθύνες.

Δε φταίει ο πατέρας σου, Άλκη, για το ότι εσύ άργησες να κάνεις την επανάστασή σου.

Δε φταίει ο πατέρας σου, Άλκη, για το ότι εσύ θεωρούσες λίγο το «καλό» που είχες στη ζωή σου, απλά γιατί ήρθε χωρίς να το επιδιώξεις.

Έφταιξα! Σε πολλά και δεν ξέρω από πού να αρχίσω!Το ένα λάθος πίσω από το άλλο μέχρι που μαζεύτηκαν και με

έσπρωξαν στο μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος.

Το μεγαλύτερο λάθος για μένα... όχι για τους άλλους. Γιατί για τα παιδιά μου, το γεγονός πως τους έδωσα ένα παρελθόν να κουβαλήσουν στο μέλλον τους, που θα έχει ίσως παρόμοιες συνέ πειες μ’ αυτές που αντιμετώπισα εγώ, αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου.

Πώς μεγαλώνει ένα παιδί όταν ο πατέρας του είναι απών; Κι όχι γιατί σκοτώθηκε, όχι γιατί πέθανε, αλλά γιατί αυτός το εγκατέλειψε;

Πόσο πόνο κουβαλάει μαζί του, πόσες ενοχές γιατί αναρωτιέται κρυφά το βράδυ ποιο ήταν το δικό του λάθος που έκανε τον πατέρα του να φύγει, πόση πίκρα γιατί αισθάνεται πως δεν ήταν «αρκετό» για να τον κρατήσει κοντά του;

Τι σημασία έχει αν είχα έτοιμη τη δικαιολογία;



«Δεν μπορώ να τα λερώσω», έλεγα. Κι ας μην εξήγησα ποτέ στη μάνα τους τι σήμαινε αυτό.

Τόσα παρακάλια, τόσα κλάματα από την Ευαγγελία μου, τόση η ανάγκη της να την αφήσω να μοιραστεί το βάρος που κουβαλούσα, τόσο πρόθυμη να αλαφρύνει την ψυχή μου...

Κι εγώ;Τι έκανα εγώ;Όλο έφευγα, έφευγα, έφευγα... έφυγα!Και να που κατάφερα και έδιωξα όλα τα φύλλα από πάνω μου

κι έμεινα με γυμνά τα κλαδιά μου και γέρικο, θαρρώ, τον κορμό μου να υπομένει και να περιμένει μια χαμένη άνοιξη.

Εδώ και οχτώ χρόνια είμαι ένα γυμνό δέντρο.Εδώ και δύο χρόνια είμαι ένας γυμνός ευκάλυπτος.Δοκίμασα μια φορά να πάρω το τσεκούρι και να κοπώ στα δύο.

Τι ειρωνεία, Θεέ μου! Οι ρίζες έμειναν εκεί. Άθικτες. Έτοιμες να με στήσουν ξανά στα πόδια μου για να νιώσω, απροστάτευτος και γυμνός, το τσουχτερό κρύο.

Κι έπειτα πήγα ξανά στο ίδιο μέρος που βρισκόταν το «τσεκούρι» για να κάνω, λέει, μια ιεροτελεστία. Δεν άφησα τον εαυτό μου να θυμηθεί πόσο σπάραξα την πρώτη φορά, πόσο έκλαψα, πόσο απεγνωσμένα παρακαλούσα το Θεό να βρω τη δύναμη να σπρώξω το τραπέζι κάτω από τα πόδια μου, να ακούσω το λαιμό μου να σπάει στα δύο και να προκαλέσω το τέλος. Κι ας μην ήταν αυτός που θα με υποδεχόταν, αλλά ο ίδιος ο διάβολος. Μου άξιζε, δε μου άξιζε;

Έπαιξα με αυτήν που έστειλαν στο δρόμο μου κι ας μην ήξερα τότε πως εκείνη έπαιζε μαζί μου.

Πρώτη σύμπτωση, δεύτερη, πρώτο ραντεβού, δεύτερο, άλλη μια συνάντηση κι άλλη μια... και ανάμεσά τους οι αμφιβολίες και οι ενοχές, τα σωστά και τα λάθη, οι ανάγκες και οι φόβοι, περίεργα συναισθήματα, μπερδεμένα, όλα να παλεύουν μεταξύ τους να...



Να τι;Έχεις κουραστεί, Άλκη!Οι αντοχές σου σιγά σιγά σε εγκαταλείπουν.Άσε κάποιον άλλον να σε πάρει από το χέρι και να σε οδηγή

σει εκεί που θα ησυχάσεις. Εκεί που θα ξεκουραστείς.Αφού τώρα έχεις πια καταλάβει.Ο δρόμος που εκείνη διάλεξε για το ταξίδι σου είναι αυτός που

θα σε οδηγήσει στην Ιθάκη σου. Αυτό δεν ήθελες; Αυτό δεν επιθυμούσες; Αυτό δεν είναι που θα σε κάνει να ελευθερωθείς από το γόρδιο δεσμό σου και δεν είσαι εσύ που έχεις αποφασίσει πως, όποιο και να ’ναι το τίμημα, είσαι έτοιμος να πληρώσεις;

Πριν από δύο χρόνια εκτέλεσα άψογα την αποστολή μου και σήμερα με καίνε οι ενοχές για το απάνθρωπο που έχω διαπράξει.

Μπορεί να σώθηκαν αθώες ψυχές, μπορεί οι Υπηρεσίες του κόσμου, που κάποιοι σαν εμένα υπηρέτησαν και υπηρετούν, να λέγονται Μυστικές, γιατί ακριβώς πάνε κόντρα στους νόμους και πράττουν με το «δίκιο» που αυτές γνωρίζουν και δε θα βρεθεί κανένας ποτέ να τις δικάσει, όμως εμένα κανένας επίσης δεν μπορεί να με λυτρώσει από το άδικο που λέρωσε τα χέρια μου.

Κι αυτό η Κορίνα το κατάλαβε. Κι αντί να τρέξει να το πει για να με εντάξουν στο ίδιο «δίκιο» που επικρατεί σ’ αυτούς τους λίγους, κινεί τα νήματα και μου δείχνει τον τρόπο να λυτρωθώ.

Η Κορίνα βρήκε το δημοσιογράφο, Άλκη. Για να μιλήσεις! Για να τα πεις όλα!

Για να επέλθει η δικαιοσύνη. Δε γίνεται αυτό να έρθει μόνο σε μένα όπως πίστεψα, τώρα το καταλαβαίνω πολύ καλά.

Πρέπει να τραβήξω στο βυθό μου όλους τους υπαίτιους.Μόνο έτσι θα έρθει το φως που αναζητώ!Ένας στεγνός, δικός μου θάνατος δε θα φέρει ποτέ τη λύτρω

ση.



Κι όμως αυτή η λύτρωση πρέπει να έρθει.Για να δω εγώ τη λάμψη στην άκρη του τέλους.Για να ηρεμήσει μια ψυχή που γυροφέρνει στα σοκάκια της

Κύθνου και ψάχνει έναν όρκο που δεν κρατήθηκε ποτέ.Για να νιώσει ένα παιδί που γίνεται άντρας πως δεν υπάρχει

κανένας σ’ αυτό τον κόσμο που έχει το δικαίωμα να του στερήσει τόσο ξαφνικά την αθωότητα που έκρυβαν τα μάτια του.

Θα μιλήσω, Κορίνα μου, κι ας μη μιλήσουμε ποτέ εμείς οι δύο γι’ αυτό που θα γίνει.

Άλλωστε μάθαμε να συναντιόμαστε μέσα στις σιωπές που σκορπίζουν τα λόγια της ψυχής μας.

Θα μιλήσω, Κορίνα μου!Κι αυτό δε θ’ αργήσει.Σε λίγες μέρες θα βρεθώ και πάλι στο Λονδίνο, την πόλη της

μεγάλης μου αμαρτίας! Ξέρω πως θα έρθεις να με βρεις και πως πάλι δε θα μου μιλή

σεις. Ίσως να μη θέλεις... Ίσως να μη θέλω εγώ..Ίσως να μη μ’ αφήσεις... Ίσως να μη σ’ αφήσω εγώ... Τι σημασία έχει;Κακοί συγχρονισμοί κάτω από ένα κύμα έρωτα που παλεύει

να πιαστεί από μια χαμένη άνοιξη. Έτσι δεν κάναμε πάντα;Ένα πάντα που μετρά λίγους μήνες, κι όμως νιώθω πως χωρίς

αυτό... Δεν υπήρξα ποτέ! Όπως ακριβώς με την αγάπη σου! Χωρίς αυτήν μέσα στην ψυ

χή μου, τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει πια.Σε λίγες μέρες θα είμαι στο Λονδίνο, Κορίνα.Θα ταξιδέψω με την Αρετή. Ούτε γι’ αυτήν δε μιλήσαμε ποτέ,



αλλά φαντάζομαι εσύ θα ξέρεις ποια είναι. Όλα τα ξέρεις εσύ για μένα. Κάθε σημαντικό και ασήμαντο. Κι ας μου ζήτησες κάποια στιγμή να σ’ τα πω εγώ αλλιώς...

Ακόμη ένας κακός συγχρονισμός! Δε θα συγχρονιστούμε ποτέ, αγάπη μου! Έχουν συγχρονιστεί

οι ψυχές μας κι αυτό μας φτάνει.Δε θέλω να πληγώσω την Αρετή, Κορίνα μου. Μου χάρισε τις

πρώτες ματιές στην ελευθερία μου. Ήταν το λιθαράκι μου όταν εγώ έπεφτα, πριν νιώσω γερά το χέρι σου να σφίγγει το δικό μου και να με ανεβάζει ψηλά.

Δεν ξέρω αν πρέπει να τη διώξω πριν βρεθεί μπροστά στην αποκάλυψη πως εγώ θα φύγω για πάντα από κοντά της. Μακριά από όλους...

Ίσως όχι. Σίγουρα όχι. Κανείς δεν πρέπει να με δει να κάνω κάτι αλλιώς. Τίποτα που να προμηνύει πως ο Αλκιβιάδης Γάντζας είναι έτοιμος να δώσει τους τίτλους του τέλους.

Του μεγάλου λυτρωτικού τέλους!Θα πάω στο Λονδίνο, Κορίνα μου.Θα κάνω έρωτα με την Αρετή και κάπου ανάμεσα στα χάδια

της θα την ευχαριστήσω για όλα τα πολύτιμα που μου έχει προσφέρει.

Θα είμαι ένας πολύ καλός υπάλληλος, θα εκτελέσω άψογα την εργασία μου και μετά θα αποχωρήσω!

Και κάπου ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, πριν από το μεγάλο μου βήμα, θα σε περιμένω, αγάπη μου.

Θα με τυλίξεις με την αγάπη σου, θα νιώσω την καυτή σάρκα σου πάνω στη δική μου και θα ακούσω τη σιωπή της ψυχής σου να μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι!

Ίσως αυτή να είναι και η τελευταία φορά που θα σε δω, καρδιά μου!

Ξέρω πως, αν τα φέρει η ζωή και φύγω για πάντα, θα προστα



τέψεις όλους όσους αγάπησα κι ας μην τους έχεις γνωρίσει ποτέ. Πως σε μια δύσκολη στιγμή τους θα βρεις τρόπο να στείλεις το μήνυμα «Είμαι εδώ για σένα», που θα τους γλιτώσει από ένα σάλτο χωρίς φως.

Ναι, το πιστεύω αυτό. Έχω τις εικόνες απ’ το μέλλον στο μυαλό μου και μια ζεστή ασφάλεια σκεπάζει τα μέσα μου.

Να μου τους προσέχεις, αγάπη μου. Τον Ηλία, τον Μιχάλη, την Ευαγγελία μου... Τον Χάρη, την Αρετή... Εσένα... Σ’ αγαπώ, Κορίνα!Και... Σ’ ευχαριστώ!Ύστερα από οχτώ χρόνια, στα πολλά και γυμνά κλαδιά μου

φύτρωσαν λίγα πράσινα φυλλαράκια... Έχουν άρωμα γαρδένιας!Πάντα αγαπούσα το φθινόπωρο... Όμως τίποτα δε συγκρίνεται με την ομορφιά που φέρνει μια

χαμένη άνοιξη!


Όποια κι αν είμαι... Όποιος κι αν είσαι...

ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΧΑΜΕΝΟΣ απ’ όλους και απ’ όλα, να που σήμερα κυκλοφορούσε έντονα στις σκέψεις τόσων ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν ανήκαν στο παρελθόν του, αλλά στο πολύ πρόσφατο «τώρα» του.

Κάποιους τους ήξερε. Δεν ήξερε όμως με ποιο τρόπο πρωταγωνιστούσε στις σκέψεις τους.

Για κάποιους άλλους δεν είχε ιδέα. Και σίγουρα δε θα μπορούσε να ξέρει από πόσα κύματα τον περνούσαν για να ανακαλύψουν και να κάνουν...

Τι;Γνωστοί και άγνωστοι πάλευαν με τη φιγούρα του Αλκιβιάδη

Γάντζα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς.

Κι άντε τώρα αυτός που κανόνιζε τις ισορροπίες στο σύμπαν να βάλει όλους αυτούς τους λόγους και τους σκοπούς, ξεχωριστά του καθενός, σε μια ζυγαριά, να τους ζυγίσει, να καταγράψει το κάθε βάρος και να αποφασίσει ποιους θα άφηνε να υπάρχουν και ποιους θα εξαφάνιζε με το μαγικό ραβδάκι της... τύχης.

Γιατί για να τους μπλέξει... Ούτε λόγος!Πού να συνυπάρξουν η ελπίδα, ο εκβιασμός, η απληστία, η

εκδίκηση κι ένα μικρό, πουπουλένιο και φρέσκο όνειρο, και τα πέντε προερχόμενα από πέντε διαφορετικά άτομα, σε ταυτόχρο



νες κινήσεις που θα καθόριζαν το μέλλον του Αλκιβιάδη Γάντζα;

Δύσκολη απόφαση! Ακαθόριστο το ζύγισμα! Και έλα που μέσα σ’ όλα αυτά υπήρχε, γνήσιος και καθαρός

πια, ο σκοπός του πρωταγωνιστή;Λες ο ζυγιστής να τους άφηνε όλους μαζί, απείραχτους, ανέγ

γιχτους, να δώσουν μάχη για το «δικό τους», να πληγώσουν, να πληγωθούν...

Τι σου έλεγε η εκδίκηση να ’παιρνε λίγο χρώμα απ’ την ελπίδα; Καλό θα ήταν αυτό!

Αν όμως η απληστία βάραινε τον εκβιασμό ακόμη παραπάνω; Άσχημα τα πράγματα.

Κι αν το μικρό και πουπουλένιο, φρέσκο και λαχταριστό όνειρο έσβηνε κάποιες γραμμές απ’ το γραφτό του Γάντζα;

Άντε να βγάλεις άκρη. Άντε να βρεις τον τρόπο να πετύχεις τις ισορροπίες.

Έτσι... Όπως κάθε φορά ο ζυγιστής –άδικος ή δίκαιος, κανείς θνητός δε θα το μάθει– ζύγισε, ανάλυσε και άφησε τους ανθρώπους μόνους τους, συντροφιά με τους λόγους και τους σκοπούς τους, να δώσουν τη μεγάλη μάχη.

Πέντε άνθρωποι και ο Αλκιβιάδης Γάντζας σύντομα θα μπλέκονταν σε έναν ανελέητο πόλεμο. Ίσως και να τον είχαν αρχίσει ήδη.

Ήταν που ο ζυγιστής... ήταν ακόμη απορροφημένος από τη μέτρηση και τους λογισμούς του.

Ήταν που... κανείς ποτέ δε μέτρησε πως σε κάθε μεγάλο πόλεμο, όποιου και να ’ναι η νίκη, πάντοτε θα υπάρχουν θύματα.

Αυτά που θα πεθάνουν και θα τα σκεπάσει το χώμα κι αυτά που κάτι θα πεθάνει στην ψυχή τους...



Η μία στην Αθήνα, ο άλλος στο Λονδίνο.Και οι δύο σε αναμμένα κάρβουνα.Η Αρετή να προσπαθεί να βρει τρόπους να ενισχύσει την... ελ

πίδα της.Ο Μάθιου να προσπαθεί να προετοιμάσει τον τρόπο του... εκ

βιασμού του.Η μεγάλη μέρα δεν ήταν μακριά. Σε δύο μόνο μέρες θα γίνο

νταν οι μεγάλες αποκαλύψεις. Διαφορετική η αποκάλυψη για τον καθένα, κύριο πρόσωπο όμως και στις δύο ο Αλκιβιάδης Γάντζας.

Ζήτησε άδεια από την Ηλιάνα για το απόγευμα, χωρίς να της εξηγήσει βέβαια το λόγο που τη χρειαζόταν. Μετά τον τελευταίο τους καβγά, η κρύα ατμόσφαιρα μεταξύ τους είχε παγώσει εντελώς.

Για την Αρετή η Ηλιάνα ήταν το μεγάλο εμπόδιο, και η Αρετή για την Ηλιάνα ήταν απλά μια αδιάφορη παρουσία που προσπαθούσε, ανεπιτυχώς, να εισβάλει στη ζωή της για να επιβάλει την τάξη.

Πώς γίναμε έτσι;Οδηγούσε προς Αμαλιάδα και αυτή η σκέψη στριφογύριζε συ

νέχεια στο μυαλό της. Ήταν φανερό πια πως δεν μπορούσε να έχει τον έλεγχο, ούτε στο τι χόρευε μέσα στο κεφάλι της ούτε στις κινήσεις της που, παρά την ασταθή κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Αρετή, αναγνώριζε τουλάχιστον πως ήταν σπασμωδικές.

Γιατί τουλάχιστον; Και που το αναγνώριζε δηλαδή, τι καταλάβαινε; Αφού άλλος, είπαμε, είχε το πάνω χέρι στον έλεγχο της ύπαρξής της. Γενικώς.

Πώς γίναμε έτσι; Πώς έγινα έτσι;



Ωραία! Από τον πληθυντικό στον ενικό. Μήπως να χαιρόταν γι’ αυτή τη μικρή μεταλλαγή σκέψης των τελευταίων ωρών; Κάτι ήταν κι αυτό. Αν ήταν τυχερή, μπορεί να έκλινε σταδιακά, έστω κι ανακατωμένα, το ρήμα της σκέψης της και να έφτανε εκεί που έπρεπε να φτάσει, να πάρει δύναμη και να υποστηρίξει τη σπασμωδική κίνηση που έκανε αυτή τη στιγμή.

Πώς έγινες έτσι;Πώς έγινες έτσι, Ηλιάνα μου;Ήταν ακόμη η Ηλιάνα της; Η Λιλή της; Η καλύτερή της φί

λη; Ο άνθρωπος που μέχρι πριν από λίγο καιρό θεωρούσε οικογένειά της; Αίμα της;

Πριν από λίγο καιρό... Πριν από εκείνον... Πριν μπει ανάμεσά τους και τις τοποθετήσει, άθελά του, σε

δια φορετικά στρατόπεδα. Η Αρετή πίστεψε πως με το να της τα πει ένα χεράκι –καλέ, τι

χεράκι, χέρια με μπράτσα ολάκερα– θα τη συνέφερε και θα την έκανε να καταλάβει πόσο την είχε αδικήσει. Όχι μόνο τον τελευταίο καιρό, αλλά γενικώς. Να δει επιτέλους πως η σχέση τους ήταν Αρετήδούναι, Ηλιάναλαβείν. Έλειπε μια τούμπαλιν διαδρομή. Έτσι ήταν οι φίλες; Οι πραγματικές φίλες;

Φίλες... Τώρα πια αντίζηλες... Φάνηκαν τα πρώτα φώτα του Πύργου. Ο προορισμός της ήταν

κάνα εικοσάλεπτο μακριά. Τι έκανε, Θεέ μου;

Ο Μάθιου επιβεβαίωσε την πληροφορία που έφτασε από την Αθήνα. Σε δύο μέρες ο Αλκιβιάδης Γάντζας θα βρισκόταν και πάλι στο Λονδίνο για να παραστεί στην «Information Day» που διοργάνωνε η βρετανική εταιρεία για όλους τους αντιπροσώπους της από



διάφορες χώρες του κόσμου. Η ελληνική αποστολή της RaDe Hellas, της επί χρόνια αντιπροσώπου εταιρείας για τον ελληνικό χώρο, συμπεριλάμβανε και το όνομα που τον ενδιέφερε.

Γιατί τώρα... Ω, ναι! Πραγματικά τον ενδιέφερε.Η αλήθεια ήταν πως πάντα έδινε σημασία στις εθελοντικές πη

γές πληροφοριών. Παρόλο που γνώριζε πως πολλές από αυτές θα τον έκαναν να σπαταλήσει άδικα πολύ από τον περιορισμένο χρόνο του, τον οποίο ξόδευε ασταμάτητα στο να κυνηγά ο ίδιος συγκεκριμένες πηγές, δεν παρέλειπε να διερευνά τα στοιχεία ή τις πληροφορίες που του πρόσφεραν. Που κι αυτό προσφορά δεν το έλεγες, γιατί τις περισσότερες φορές οι εθελοντικές πηγές έδιναν στοιχεία κατόπιν ανάλογου αντιτίμου. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Αν πράγματι υπήρχε ψωμί σ’ αυτό που οι χαφιέδες μοιράζονταν αποκλειστικά μαζί του, τότε δεν είχε κανένα πρόβλημα και να το μοιράσει στη μέση. Και τους ονόμαζε έτσι, γιατί λίγοι ήταν αυτοί που έδιναν τσάμπα μια πληροφορία και κατόπιν συνειδήσεως θέλοντας να ξεσκεπάσουν μια βρομιά για να τη βγάλει ο Μάθιου στη δημοσιότητα και να ενημερωθεί ο κοσμάκης.

Ο τύπος, λοιπόν, που επικοινώνησε μαζί του τις προάλλες δεν ήταν ακριβώς χαφιές, ήταν όμως κακομοίρης του κερατά. Άφησε ξεκάθαρα να εννοηθεί πως το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να βγάλει χρήματα, αν όντως τα στοιχεία που είχε στα χέρια του σχετίζονταν με μια υπόθεση με την οποία ο Μάθιου είχε ασχοληθεί στο παρελθόν και ήταν ικανά να τον σπρώξουν σε νέες έρευνες.

Οι αρχικές σκέψεις του δημοσιογράφου, όσο η πηγή τού συστηνόταν, ήταν πραγματικός αγώνας δρόμου, μια αστραπιαία αναδρομή σε όλες τις ανοιχτές, όλες τις σημαντικές ανοιχτές, υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνταν. Και ταυτόχρονα κολλημένη σ’ αυτή την αναδρομή η απορία πώς ένας Έλληνας μπορούσε να δώσει τα φώτα του για τη διαλεύκανσή της.

Το εξώγαμο του υπουργού...



Η μίζα εκείνου του στελέχους από την Κεντρική Τράπεζα... Η ηρωίνη που χτυπούσε ο γνωστός παρουσιαστής... Το στημένο ματς του προηγούμενου μήνα... Η διαρροή απόρρητων εγγράφων από τον κυβερνητικό ιστό

τοπο... Το μολύβι να σέρνεται πάνω στη λευκή κόλλα πάνω στο γρα

φείο του Μάθιου μέχρι να καταφέρει να βάλει τα πράγματα σε σειρά.

Ώστε τον μπαγλάρωσαν οι Αρχές... (αστυνομικό ρεπορτάζ; Όχι κακό...) Το παιδί είναι Ιρακινός (ρατσιστική υπόθεση; Μάλλον). Και ο τύπος που παρακολουθούσε τον Ιρακινό, πρώην αστυνομικός. Και μάλιστα στις Ειδι-κές Δυνάμεις (Σχέση με τρομοκρατία ίσως; Λες;) Ποιο άρθρο μου; Αυτό το είχα ξεχάσει... Όμως έτσι όπως τα λέει... Μα ναι, κάτι παίζει. Θα μπορού-σε. Γιατί όχι; Τι πράγμα; Υπάρχουν στοιχεία που οδηγούν σε πιθανή κάλυ-ψη αδικήματος με στημένο ατύχημα;

Ο Μάθιου αξιολόγησε το ποσό που αντιστοιχούσε για την πληροφορία των δύο ονομάτων και υποσχέθηκε στον Έλληνα κακομοίρη πως θα έκανε μια αρχική έρευνα γύρω από το όνομα του παιδιού στην Αγγλία. Αν έβρισκε κάτι που θα ενίσχυε και θα συσχέτιζε το όνομα του Ιρακινού με το άρθρο που είχε γράψει εκείνος πριν από δύο χρόνια, τότε θα πλήρωνε για τις επιπλέον πληροφορίες που είχε να του δώσει. Και φυσικά, αν όλα αυτά τον οδηγούσαν στο μέλλον σε λαβράκι, ο Έλληνας θα έπαιρνε ένα πολύ μεγαλύτερο ποσό από τα δύο αρχικά.

Ο Μάθιου έκανε την έρευνα και πράγματι διαπίστωσε πως η ιστορία του μικρού δεν ήταν καθόλου αδιάφορη. Δεν έχασε χρόνο και ζήτησε άμεσα τις περαιτέρω πληροφορίες από τον Έλληνα. Του ζήτησε ακόμη να τον ενημερώσει αν ήξερε πότε ο Γάντζας είχε σκοπό να έρθει στο Λονδίνο, κάτι που έγινε, γι’ αυτό και η «πρόχειρη» παρακολούθηση που είχε κάνει ο δημοσιογράφος. Πρόχειρη μεν, σημαντικότατη δε. Γιατί η αντίδραση του



Γάντζα, μόλις είδε τη φωτογραφία του νεαρού, πιστοποίησε ακριβώς πως ένα μεγάλο μυστικό κρυβόταν πίσω από το όνομά του και από τη στιγμή που ήταν ενοχλημένες οι Αρχές, αυτό πήγαινε να πει πως δεν ήταν απλή υπόθεση. Τουναντίον.

Και να που σήμερα ο Μάθιου είχε στο γραφείο του ένα σωρό στοιχεία, και αυτά από την Ελλάδα, αλλά και τα πρόσφατα δικά του κατόπιν ασταμάτητης έρευνας, μόνο που δεν μπορούσε ακόμη να τα ενώσει. Έλειπαν πολλά κομματάκια από το παζλ, δυστυχώς τα πιο σημαντικά, και έπρεπε όπως και δήποτε να καταφέρει σύντομα να τα βρει και να τα τοποθετήσει στη θέση τους.

Την πόρτα άνοιξε μια γριά διακοσίων ετών. Άξιο απορίας πώς ζούσε ακόμη, ειδικά αν λάμβανες υπόψη το στραβό τσιγάρο που κρεμόταν από το στόμα της.

– Πέρασε, είπε ξερά στην Αρετή και προχώρησε προς τα μέσα.

Μπα... Και να ήθελε να τη ρωτήσει, να της μιλήσει τέλος πάντων, η γιαγιά το καθιστούσε αδύνατο. Ας υπέθετε, λοιπόν, πως βρισκόταν στο σωστό μέρος, ήταν κι εκείνο το «πέρασε» που ολίγον τι το επιβεβαίωσε, ας καθόταν ήσυχα ήσυχα στο μικρό σαλονάκι κι ας περίμενε να τη φωνάξουν.

Περίεργη η διακόσμηση του σπιτιού. Δηλαδή όχι ακριβώς το τι περιείχε το σπίτι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ήταν τοποθετημένα τα διάφορα έπιπλα και τα αντικείμενα πάνω σ’ αυτά. Ένα σωρό κομπολόγια κρέμονταν από μικρά τραπεζάκια και μερικά από κάτι πορσελάνινα ελεφαντάκια με τεράστιες δοντάρες να εξέχουν από το στόμα τους, μια πολυθρόνα ακριβώς στη μέση του καθιστικού έμοιαζε να είναι τοποθετημένη εντελώς στο πουθενά, με δέκα διαφορετικά ριχτάρια πάνω της, ναι, τα μέτρησε η Αρε



τή, δύο κόκκινα αμπαζούρ το ένα κολλημένο δίπλα στο άλλο πάνω σε ένα ανάποδο πιθάρι, τρία περσικά χαλιά, πρέπει να ήταν πανάκριβα, κρέμονταν από γάντζους στους τοίχους και πήγαινε λέγοντας.

Όλα αυτά την έκαναν να αισθάνεται... άβολα να το έλεγε, έξω από τα νερά της, περίεργα... Να το το «περίεργα». Εδώ κολλούσε.

Και τα λεπτά να φεύγουν και κανείς να μην εμφανίζεται. Λογικά η γριά, αφού μπήκε στο άλλο δωμάτιο, θα είχε ήδη ενημερώσει την κυρά της, κόρη της, ανιψιά της, ποιος ήξερε, πως το ραντεβού της την περίμενε.

Και πόσο κόπο έκανε η Αρετή να κλείσει αυτό το ραντεβού τόσο σύντομα. Μόνο τα πόδια της φίλης της της Σταυριάνας που δε φίλησε για να πείσει την κυρία Ζωζώ να τη δεχτεί σήμερα. Άσχετα από το αν στο παρελθόν την είχε κοροϊδέψει δεκάδες φορές γι’ αυτό που η ίδια σήμερα έτρεξε σαν παλαβή να κάνει.

Παλαβή! Ηλίθια! Ζώον! Ερωτευμένη... Αυτό ήταν, λοιπόν, το να είσαι ερωτευμένη; Παρομοίαζες τον

εαυτό σου με ζώο; Ακυρωνόταν κάθε λογική σου και λειτουργούσες αφημένη στα ανεξέλεγκτα ένστικτά σου; Και τι της έλεγε δηλαδή το συγκεκριμένο ένστικτο που την οδήγησε μέχρι εδώ; Πως η κυρία Ζωζώ, εισπράττοντας την ενέργειά της, μιλώντας με διάφορα πνεύματα και ποιος ήξερε με ποιον άλλον τρόπο που η Αρετή μέχρι σήμερα ονόμαζε «μαλακίες για αγρίους», θα μπορούσε να της πει πώς θα έκανε τον Άλκη δικό της;

«Βλέπει σημάδια», της είπε η Σταυριάνα. Σκατά σημάδια θα έβλεπε. Και πες πως της έλεγε κάτι διφο

ρούμενο. Που μάλλον κάτι τέτοιο θα έκανε. Πάλι αυτή δε θα το ερμήνευε όπως τη βόλευε; Τι θα την εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο; Ή πάλι αν η Ζωζώ έπαιζε μαζί της; Αν έλεγε όλα αυτά που ταίριαζαν σε κάθε περίπτωση;



«Βάσανο βλέπω». Ε, ποιος λογικός άνθρωπος χωρίς βάσανο θα έτρε-χε σε σένα, κυρά μου;

«Υπάρχει κάτι άσχημο που σε απασχολεί». Ε, για να βρίσκομαι εδώ, όλο και κάτι θα με απασχολεί, έτσι δεν είναι;

Κι αν την ψάρευε και λίγο και έβλεπε πως το θέμα της ήταν ερωτικό, θα έριχνε και το κλασικό «Υπάρχει μια άλλη γυναίκα». Μα για να κάνω τόσο δρόμο και να μπαίνω σε ξένο σπίτι όπου πιστεύω πως θα μου δώσουν σημάδι, την άλλη γυναίκα έχω στο νου μου, σωστά; Όποια κι αν είμαι... Όποιος κι αν είσαι... Το ίδιο παραμύθι.

Μόνο που δε μούντζωσε τα μούτρα της η Αρετή στην τελευταία σκέψη της. Και απορούσε γιατί δε σηκωνόταν να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Πρέπει να είχε περάσει πάνω από μισή ώρα που περίμενε.

Δεν πρόλαβε. Η γριά εμφανίστηκε και πάλι. Αλλαγμένη της φάνηκε. Κι όμως, ήταν η ίδια. Μόνο το τσιγάρο έλειπε από το στόμα της.

Πλησίασε την Αρετή κι εκείνη σηκώθηκε και στάθηκε απέναντί της.

– Λοιπόν; Θα με δει τώρα η κυρία Ζωζώ;Η γριά δε μίλησε. Καλέ, πώς γινόταν να της φαίνεται τόσο αλ

λαγμένη; Θα έπαιρνε όρκο πως δεν ήταν η ίδια γυναίκα. Η γριά σήκωσε το χέρι και με τις άκρες δύο δαχτύλων της

ακούμπησε το μέτωπο της Αρετής. Λες και τη διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Η περίεργη αίσθηση που ένιωθε μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν τίποτα μπροστά στο σκιάξιμο που την κατέβαλε. Α, δε θα καθόταν να υποστεί όλη αυτή την ψυχολογική φόρτιση και να χάσει το λίγο μυαλό που της είχε απομείνει...

Κι όμως, δεν μπορούσε να κάνει βήμα. Λες και το άγγιγμα της γριάς την είχε, ως διά μαγείας, ακινητοποιήσει. Και το χέρι της εκεί. Ακριβώς στη μέση του μετώπου της. Να το αγγίζει και να το... Αλήθεια, τη χάιδευε;



– Φύγε τώρα, παιδί μου. Άντε στην ευχή του Θεού.Τι πράγμα; Αυτό ήταν όλο; Και η κυρία Ζωζώ;

Δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Σιγά μην καθόταν να περιμένει τον Γάντζα πότε θα αποφάσι

ζε να του μιλήσει. Μπορεί εκείνη τη στιγμή που του το υποσχέθηκε να το εννοούσε, αλλά ποιος του έλεγε πως αυτή του η απόφαση δε θα άλλαζε όταν το σκεφτόταν καλύτερα; Δεν μπορούσε όμως να του ζητήσει να τον δει, ήταν βέβαιος πως θα το απέφευγε, κι ούτε φυσικά ήταν δυνατό να τον συναντήσει εξ απροόπτου.

Ακόμη ένιωθε στο λαιμό του τα δάχτυλά του που του είχαν κόψει την ανάσα. Δε θα ρίσκαρε και τη σωματική του ακεραιότητα για το τίποτα! Τουλάχιστον, αν πετύχαινε κάτι, να έλεγε χαλάλι η ταλαιπωρία.

Η εκδήλωση που θα λάμβανε χώρα μεθαύριο τον βόλευε πολύ. Πρώτον, θα υπήρχε πολύς κόσμος τριγύρω κι αυτό θα εμπόδιζε τον Αλκιβιάδη να αντιδράσει σπασμωδικά. Όσο να πεις, ο Μάθιου θα ήταν πιο ασφαλής. Και δεύτερο... αχ, αυτό το δεύτερο!

Ο δημοσιογράφος πάλευε να βρει ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίσει πως ο Γάντζας θα μιλούσε. Πως θα του έδινε, έστω, κάτι να πιαστεί για να συνεχίσει μόνος του τις έρευνες.

Του είπε ότι θα μιλούσε όταν θα ήταν έτοιμος. Πότε όμως θα γινόταν αυτό; Η σκοτεινή υπόθεση που ζητούσε να εξιχνιάσει είχε διαδραματιστεί πριν από δύο χρόνια. Και δύο χρόνια τώρα κανείς δε μίλησε. Τίποτα δε βγήκε στην επιφάνεια. Γιατί να το έκανε τώρα ο Γάντζας; Και ειδικά αν ο ίδιος είχε λερωμένα τα χέρια του με αίμα; Ίσως επειδή τον έτρωγαν οι τύψεις και ήθελε να απελευθερωθεί από αυτές. Ναι, αλλά πώς θα του ενίσχυε ο Μάθιου



αυτές τις τύψεις; Με το μπλα μπλα; Μα όσο καλά και να κατείχε αυτό το σπορ ο δημοσιογράφος, ο άλλος ήταν γάτα. Μια σκληρή και άγρια γάτα που υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις της Ελλάδας. Παίρνει η γάτα από λόγια; Άσε που ακόμη δεν είχε συμπληρώσει το παζλ του και δε σχημάτισε τη σωστή εικόνα για να του την πλασάρει στη μούρη και να τον ταρακουνήσει. Βρισκόταν ακόμη στο ψάρεμα. Και μπορεί κάτω από τα νερά να κολυμπούσε ένα μεγάλο ψάρι, όμως προς το παρόν, ο Μάθιου έπρεπε να βρει το κατάλληλο δόλωμα για να το τσακώσει.

Μόνο ένας τρόπος υπήρχε: Ο Γάντζας να αντίκριζε ξανά αυ-τό που τον αναστάτωσε τη μέρα που τον παρακολούθησε ο δημοσιο γράφος. Και μάλιστα αυτή τη φορά να το είχε ολοζώντανο μπροστά του. Αυτό θα ήταν το δόλωμά του. Ο μικρός Ιρακινός, ο Χάρι.

Και εδώ κολλούσε η δεύτερη αιτία για την οποία τον βόλευε η εκδήλωση.

Για να πείσει τον μικρό να τον ακολουθήσει, ο Μάθιου θα εφάρμοζε την ίδια τακτική που είχε ακολουθήσει και με τον Γάντζα. Θα του έδειχνε τη φωτογραφία του, θα ενίσχυε αυτή τη φορά όχι τις τύψεις, αλλά το αίσθημα της εκδικητικότητας, που ενδεχομένως έκρυβε ο Χάρι στην ψυχή του, και θα τον παράσερνε να βρεθεί αντιμέτωπος με τον εχθρό του. Θα ήταν ένας καμουφλαρισμένος εκβιασμός. Και το γεγονός πως οι δύο του στόχοι θα συναντιόντουσαν ανάμεσα σε πολύ κόσμο, και όχι τυχαίο κόσμο, αλλά κόσμο που θα είχε άμεση επαφή με τον Γάντζα, εμπόδιζε την πιθανότητα να βγει ο μικρός εκτός ελέγχου και να του επιτεθεί.

Και μέσα σ’ όλα αυτά ο Μάθιου ευελπιστούσε στις σκόρπιες κουβέντες που θα λέγονταν ταυτόχρονα με τα ήπια ξεσπάσματα και των δύο, θα τις άρπαζε, θα τις έκανε κομμάτια στο παζλ του, θα τα τοποθετούσε και στη συνέχεια θα έβλεπε πώς θα συνέχιζε. Έτσι δεν έκανε πάντα; Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός πως συγκατα



λεγόταν στους πιο μισητούς, τουτέστιν πετυχημένους δημοσιογράφους στον κόσμο του άγριου και αποκαλυπτικού ρεπορτάζ.

Τώρα όμως έπρεπε να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο που θα του έδινε την ευκαιρία να πλησιάσει τον νεαρό. Ήταν προφανές πως οι Αρχές είχαν στραμμένη συνεχώς την προσοχή τους πάνω του. Ο Μάθιου δεν είχε την πολυτέλεια του χρόνου να καθυστερήσει με κρατητήρια και ανακρίσεις.

Έφτασαν περασμένες εφτά το απόγευμα στο ξενοδοχείο. Η πτήση τους ήταν υπέροχη. Υπέροχη και... αμίλητη. Όσο και να προσπάθησε η Αρετή, δεν κατάφερε να τον κάνει να συμμετάσχει στις κουβέντες της. Ήταν φανερό πως, όσο βρίσκονταν μαζί στο πρώτο τους κοινό ταξίδι, ο Άλκης της ταξίδευε παράλληλα σε ένα άλλο, μοναχικό ταξίδι.

Ναι, ήταν απόμακρος. Όμως όχι με απωθητικό τρόπο. Δεν έδειχνε να τον ενοχλεί η παρουσία της, αντίθετα, όποτε του δινόταν η ευκαιρία, ήταν πολύ τρυφερός μαζί της. Πόσο λίγο όμως ήταν αυτό για την Αρετή... Τόσο λίγο!

Δεν τον πίεσε. Προσπαθούσε να είναι χαλαρή, έτσι ακριβώς όπως την είχε γνωρίσει. Μέσα της όμως έβραζε. Η αναμονή τη σκότωνε. Αυτή τη φορά κανένα σχέδιό της δε θα αποτύχαινε. Το μπέρδεμα θα έφτανε στο τέλος του, αφού αύριο ο Άλκης θα ανακάλυπτε πως η μυστήρια γυναίκα που συναντούσε κρυφά δεν ήταν άλλη από τη διευθύντριά του. Και τότε θα κατέρρεε η εικόνα που είχε φτιάξει για την ερωμένη του. Όποια και να ’ταν αυτή. Και πού θα έτρεχε; Στην Αρετή του. Στη χαλαρή και ξέγνοιαστη Αρετή του. Φτάνει μόνο να μη μάθαινε ποτέ πως η Αρετή γνώριζε. Τότε η οργή και η απογοήτευσή του θα χτυπούσαν και το δικό της πρόσωπο. Κι αυτό δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ. Ποτέ!



– Θέλεις να παραγγείλουμε κάτι εδώ; Κουρασμένος μου φαίνεσαι για βόλτα.

– Εσύ τι θέλεις;– Δε με πειράζει. Να πάω μια στιγμή στο δωμάτιό μου να τα

κτοποιήσω τα πράγματά μου και έρχομαι.– Εντάξει.Η Αρετή πήγε στο δωμάτιό της, μόνο που δεν άνοιξε καμιά

βαλίτσα, καμιά ντουλάπα. Έπεσε στο κρεβάτι και σπάραξε. Σαν μωρό παιδί. Άφησε να ξεχυθεί από μέσα της όλο το παράπονο, όλη η πίκρα, όλος ο πόνος που ένιωθε γιατί δεν μπορούσε να έχει δικό της τον άνθρωπο που αγαπούσε.

Όλα; Μεγάλη κουβέντα; Και γιατί, ενώ ένιωθε πως ξεχύνονταν όλα από μέσα της, ήταν όλα ακόμη εκεί;

Έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε! Μέχρι που δεν άντεχε άλλο. Η μύτη της είχε κοκκινίσει, ένιωθε αφόρητη πίεση στο μέτωπό της και τα μάτια της πρήστηκαν τόσο πολύ, ώστε έβλεπε πλέον θολά.

Ωραία γκόμενα θα γαμήσεις, κύριε Γάντζα!Χαμογέλασε. Επιτέλους αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε η γνω

στή Αρετή! Αυτή ήταν! Πολύ αργά για να αναθεωρήσει την προσωπικότητά της και να τη διαμορφώσει ανάλογα.

Ναι, ήταν η Αρετή! Κι αν η Λιλή της την ήθελε για φίλη έτσι όπως ήταν, θα την εί

χε.Κι αν ο Άλκης την ήθελε για σύντροφό του έτσι όπως ήταν, θα

την είχε.Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της, έβγαλε τα ρούχα από τη

βαλίτσα της, τακτοποίησε κάτι χαρτιά που θα χρησίμευαν για αύριο και... περίμενε.

Του είπε πως θα επέστρεφε στο δωμάτιό του, αλλά ας ήταν να ερχόταν εκείνος. Να της έδειχνε πως την ψάχνει, πως την αναζητά. Κι αν γινόταν αυτό, υποσχέθηκε στον εαυτό της πως θα τα



άφηνε όλα στην άκρη κι ό,τι ήταν να φέρει ο χρόνος, θα το έφερνε. Εκείνη θα το δεχόταν. Και μάλιστα όρθια, στα πόδια της. Το να ξαπλώνεις ήταν για να περνάς καλά, όχι για να μαραζώνεις. Αυτή τη μάχη θα την έδινε όρθια και με αξιοπρέπεια.

Χωρίς χτύπημα στην πόρτα, χωρίς καμιά προειδοποίηση, ο Άλκης χρησιμοποίησε τη δεύτερη κάρτα που αντάλλαξαν μεταξύ τους μετά το checkin και μπήκε μέσα.

Τη βρήκε να κάθεται σταυροπόδι στην πλάτη του κρεβατιού, με όλα τα μαξιλάρια γύρω της, και να χαζεύει την τηλεόραση.

Δεν της μίλησε.Πήγε και ξάπλωσε δίπλα της κι έβαλε το πρόσωπό του πάνω

στα διπλωμένα πόδια της. Η Αρετή τον αγκάλιασε.Ένιωσε την πάλη που γινόταν μέσα του. Ένιωσε τον καημό που είχε κρυμμένο στην ψυχή του.Ένιωσε πως... τον έχανε!Λίγα λεπτά αργότερα ο Άλκης σηκώθηκε και κάθισε στο πλάι

της. Πήρε το πρόσωπό της ανάμεσα στα χέρια του και την κοίταξε βαθιά στα μάτια.

Κι ύστερα... Έτσι ξαφνικά... Σήκωσε το χέρι και το πέρασε απαλά πάνω από τα πρησμένα

μάτια της.Την τράβηξε κοντά του και τη φίλησε ζεστά στο μέτωπο.Ακριβώς στο σημείο που η Αρετή ένιωσε ένα ηλεκτρικό ρεύμα

να τη διαπερνά όταν την άγγιξαν δύο γερασμένα δάχτυλα την προη γούμενη μέρα.

Ήταν η στιγμή που θα ακολουθούσε ένας ήρεμος κι αγαπησιάρικος έρωτας, ένα γλυκό σμίξιμο των κορμιών τους.

Όμως, πώς θα άντεχε αυτή η πρώτη της φορά να ήταν ταυτόχρονα και η τελευταία;



Γιατί θα ήταν η τελευταία... Και δεν μπορούσε να αντέξει κάτι τέτοιο... – Σήκω, του είπε η Αρετή και σχεδόν τον έσπρωξε από πάνω

της. Πρόσεξα πως στο μπαρ του ξενοδοχείου έχει απόψε Tequila night. Πάμε να γίνουμε λιώμα. Αρκετή σοβαρότητα μας περιμένει αύριο. Σήκω, Άλκη μου, αυτό θα κάνουμε!

Ο Άλκης δεν ήπιε πολύ, η Αρετή όμως έκανε ακριβώς αυτό που είχε προστάξει. Έγινε λιώμα. Και στο σώμα και στην ψυχή.

Ούτε θυμόταν πότε και πώς γδύθηκε, πότε και πώς βρέθηκε ο Άλκης από πάνω της στο κρεβάτι να την πηδάει άγρια και με δυνατά βογκητά όπως γινόταν πάντα.

Ναι, δε θυμόταν... Αυτό δεν ήθελε;


Λόγια μεγάλου θυμού

Ε, ΝΑ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ η στιγμή να του ανταποδώσει τη χάρη που του χρωστούσε. Και μάλιστα μια χάρη που θα εξυπηρετούσε και την ίδια. Καιρό είχε να αναφέρει ο Τύπος το όνομα της Ραμόνα Μπρούμερ. Ένα τροχαίο, και μάλιστα ένα τόσο καλοστημένο τροχαίο, θα ήταν ό,τι έπρεπε για να ξαναζεσταθεί η κρύα επαφή που είχε με το κοινό της.

Ένα ολόκληρο επιτελείο είχε στηθεί για να εξυπηρετήσει το σκηνικό που επιθυμούσε ο Μάθιου. Όχι βέβαια από τη δική του εφημερίδα, αλλά από ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό στο οποίο εργαζόταν ένας συνάδελφος και καλός του φίλος. Διπλό το κέρασμα, λοιπόν. Και με το δικό του, τριπλό.

Φωτογράφοι, ρεπόρτερ, πολλοί κομπάρσοι και η πρωταγωνίστρια, όλοι έτοιμοι στις θέσεις τους. Καθόλου πρωτόγνωρες στιγμές και για κανέναν, αφού απλά θα επαναλάμβαναν κάτι που ήξεραν να κάνουν πολύ καλά. Θα τάιζαν το διψασμένο για κουτσομπολιά κοσμάκη. Τι σημασία είχε αν εικόνες που θα έδιναν θα ήταν στημένες; Λεπτομέρειες... Το θέμα ήταν πως όλοι θα έμεναν ευχαριστημένοι.

Η ώρα είχε πάει οχτώ και τέταρτο το πρωί. Δεν είχαν και πολύ χρόνο στη διάθεσή τους. Ευτυχώς τα περίεργα βλέμματα σε εκείνη τη γειτονιά του Λονδίνου ήταν ελάχιστα.

Να το πρώτο αυτοκίνητο, να και το δεύτερο, να και ο ήχος της κόρνας... το φρενάρισμα... το μεγάλο μπαμ! (Αυτά τα ηχεία μέσα



στο βαν, που περνούσε δήθεν τυχαία, θαύματα έκαναν.) Αφού και ο διευ θυντής του σχολείου, βλέπε αυτοκίνητο βου, απόρησε πώς ένα τόσο ασήμαντο χτύπημα προκάλεσε τόσο μεγάλο θόρυβο.

Άρχισαν να πλησιάζουν οι πρώτοι περαστικοί, να καταφτάνουν οι πρώτοι γείτονες και, τσουπ, να σου και ο πρώτος ρεπόρτερ. Ένα ψεύτικο τηλεφώνημα σε νοσοκομειακό, ένα επίσης ψεύτικο τηλεφώνημα στους συναδέλφους του κι ενδιάμεσα σ’ όλα αυτά να σου και τα παιδιά από το λύκειο. Πολλά παιδιά. Μαζί τους και κάποιοι καθηγητές. Όλοι στον τόπο του ατυχήματος. Οι πρώτοι για να διαπιστώσουν πόσο τυχεροί θα ήταν, ανάλογα με το χρόνο που θα σπαταλούσαν χωρίς μαθήματα, οι δεύτεροι από αληθινό ενδιαφέρον.

Ανάμεσα στους μαθητές που βγήκαν από το σχολείο και ο Χάρι. Όχι όμως κοντά στα δύο αυτοκίνητα. Όχι σε πρώτο πλάνο με τη Ραμόνα, που είχε ήδη... μελανιάσει.

Απόμερα. Απόμερος. Όπως ήταν πάντα... Ο Μάθιου δεν έχασε ευκαιρία. Τον πλησίασε και μέσα σε πο

λύ λίγο χρόνο τον βομβάρδισε με ερωτήσεις που δεν απαντήθηκαν ποτέ. Όπως το περίμενε.

Το χέρι στην τσέπη του, ξανά μια φωτογραφία, αυτή τη φορά μπροστά στα μάτια του μικρού και...

Πώς να περιέγραφε αυτό το σκηνικό; Ποια λόγια θα χρησιμοποιούσε αν έπρεπε να αποτυπώσει αυτή την αντίδραση σε μια κόλλα λευκό χαρτί; Δύο πλημμυρισμένα από δάκρυα μάτια που έκαναν τον μικρό σχεδόν να γονατίσει στο χώμα. Ο Μάθιου κατάλαβε πως ο Άλκης δεν ήταν ένα άγνωστο πρόσωπο για τον Χάρι, ίσως κι όχι κάποιος που συναντούσε στη ζωή του, κατάλαβε όμως επίσης πως αυτό το πρόσωπο είχε στοιχειώσει κάθε του σκέψη.

Τον πήρε από το μπράτσο, τον οδήγησε διακριτικά λίγο πιο πέρα και προσπάθησε να τον συνεφέρει. Άλλωστε κανείς δεν τους πρόσεχε. Την ίδια κίνηση μ’ αυτόν έκανα άλλοι δύο συνάδελφοί



του. Είχαν δίπλα τους μαθητές και τους ρωτούσαν αν ήταν μάρτυρες την ώρα του συμβάντος.

– Έλα μαζί μου, Χάρι. Αν θέλεις να πληρώσουν οι ένοχοι, αν θέλεις να ησυχάσουν οι ψυχές της μάνας σου και του παππού σου, έλα μαζί μου. Σου υπόσχομαι πως δε θα σε πειράξει κανείς.

Τόσο εύκολα που δίνονται καμιά φορά οι υποσχέσεις. Φτάνει να πετύχεις το στόχο σου. Το δικό σου ζητούμενο. Τι σημασία έχει αν δεν εννοείς αυτά που λες, αν η υπόσχεση που δίνεις δεν εξαρτάται καν από σένα;

Περπάτησαν μαζί για λίγο και έφτασαν εκεί που είχε παρκάρει το βαν. Μπήκαν μαζί μέσα και εξαφανίστηκαν.

Ο Χάρι προσπάθησε να πει στον Μάθιου πως δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν τον παρακολουθούν ή όχι. Δύο χρόνια τώρα έβρισκε την αστυνομία φάντη μπαστούνι μπροστά του από το πουθενά. Προσπάθησε να του πει... Πού να αφήσουν οι λυγμοί να βγουν σωστά οι λέξεις από το στόμα του;

Περιττό! Ο Μάθιου αυτό το γνώριζε. Σε πολύ λίγο είχαν αλλάξει δύο αυτοκίνητα και έφτασαν σε ένα ξενοδοχείο κοντινό σ’ αυτό που θα γινόταν η εκδήλωση στη μία και μισή. Εκεί θα τα έλεγαν όλα. Δηλαδή ο Χάρι θα έλεγε. Έπρεπε να τα πει. Η στιγμή να βγει ατόφια η αλήθεια στην επιφάνεια είχε φτάσει.

Ξύπνησε και δεν τον βρήκε πλάι της. Δοκίμασε να σηκωθεί, όμως το κεφάλι της ήταν βαρύ σαν πέτρα.

Ωραία. Ό,τι πρέπει να είμαι κομμάτια για την παρουσίαση. Τα άλλα δε που μας περιμένουν, ούτε να τα σκέφτομαι δε θέλω.

Η Αρετή τηλεφώνησε στην υπηρεσία δωματίου και ζήτησε να της φέρουν ένα δυνατό διπλό καφέ με δύο παυσίπονα. Για το πρώτο εντάξει, της είπαν. Το δεύτερο δεν το επέτρεπαν οι κανόνες του ξενοδοχείου.



Έψαξε στην τσάντα της. Τίποτα.Ωραία! Φτου σου γκαντεμιά να αλλάξω τσάντα... Δοκίμασε να τηλεφωνήσει στον Άλκη. Το είχε κλειστό.Η πρόβα του με τους Εγγλέζους για την παρουσίαση, μικρό

φωνα, έλεγχος γραφικών στη μεγάλη οθόνη και τα ρέστα (κάτι που έπρεπε η Ηλιάνα να κάνει και όχι αυτός, αλλά έχε χάρη που η κυρία έβαζε τελευταία τα αισθηματικά της πάνω από τα επαγγελματικά της), λογικά θα είχε τελειώσει από ώρα. Ίσως ο Άλκης απομονώθηκε κάπου στο λόμπι και κοιτούσε ξανά το αρχείο της Δαρζέντα. Κάτι που είχε κάνει ουκ ολίγες φορές. Και όλες, χωρίς φυσικά τη δική της παρουσία. Οι παρατηρήσεις τού δίνονταν πάντα με email και η διορθωμένη παρουσίαση έφτανε στο γραφείο του από τα χέρια της Ελένης. Καμιά επαφή με τη διευθύντριά του. Πώς και δεν το πρόσεξε κανείς τόσο καιρό; Πώς δεν υποψιάστηκε ο ίδιος ο Άλκης πως κάτι βρομούσε σ’ όλο αυτό; Εκτός κι αν... Λες να ήξερε; Λες η Ηλιάνα να της είχε πει ψέματα; Λες να...

Μα τι καθόταν και τα σκεφτόταν τώρα όλα αυτά; Σε λιγότερο από δύο ώρες όλες οι ερωτήσεις θα γίνονταν σκόνη. Θα έρχονταν καινούριες πιο δυνατές. Ας άφηνε, λοιπόν, το λίγο ξεκούραστο μυαλό που είχε για εκείνη τη στιγμή κι ας φρόντιζε να βρει επιτέλους ένα παυσίπονο για να χαλάρωνε και το υπόλοιπο.

Και να που ο καλός Θεούλης τη λυπήθηκε και έστειλε κάποιον να τη βοηθήσει. Και από όλους τους καλούς χριστιανούς ποιον βρήκε πρόχειρο; Τη Λιλή της.

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο φρέσκια και ανανεωμένη, φορώντας το ακριβό κοστούμι της, με άψογο μακιγιάζ και με έναν όμορφο τυλιχτό, χαμηλό κότσο τα μαλλιά της. Ήταν τόσο όμορφη...

Το βλέμμα της Ηλιάνας έπεσε στο κουτί με τα προφυλακτικά πάνω στο κομοδίνο. Και δίπλα από αυτό σκορπισμένα τα εσώρουχά της.

– Βλέπω περάσαμε καλά χθες, ε;



Έκανε την ερώτηση με ένα πλατύ χαμόγελο. Ήταν να απορεί κανείς πού την έβρισκε τόση δύναμη.

– Αν ανησυχείς μήπως άφησα τον δικό σου μόνο του όλο το βράδυ, πίστεψέ με, δεν υπάρχει λόγος. Εκείνος με παράτησε πρώτος για να εξαντληθεί στο γυμναστήριο.

– Η αλήθεια είναι, Αρετή μου, πως μια ανησυχία την είχα. Όχι όμως για το αν θα τον άφηνες μόνο, για το αν θα άρπαζες την ευκαιρία να τον...

– Πηδήξω;– «Προειδοποιήσεις» ήθελα να πω. Αμάν πια μ’ αυτό το στόμα

σου. Και να θέλει κανείς να σε πλησιάσει, το καθιστάς αδύνατο.– Ήρθες εδώ για να τσακωθούμε;– Όχι! Σε βεβαιώ πως όχι. Αντίθετα. Πιστεύω πως έφτασε

πλέον η στιγμή να αφήσουμε τους εγωισμούς μας στην άκρη και να τα βρούμε επιτέλους. Για το Θεό, Αρετή. Εμείς οι δύο είμαστε αδερφές.

– Ναι, καλά. Εγωισμούς... Τέλος πάντων. Δεν έχω αντίρρηση, όμως όχι τώρα. Σε παρακαλώ, κοιτάς αν έχεις δύο παυσίπονα; Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί.

– Ναι, μια στιγμή. Νομίζω πως έχω κάτι στην τσάντα μου.Η Αρετή πήρε τα παυσίπονα που της έδωσε η φίλη της, όμως

τώρα, εκτός από το βαρύ κεφάλι, της προστέθηκε κι ένας μεγάλος θυμός. Πόσο βολικό για την Ηλιάνα να θυμηθεί πως έφτασε η στιγμή να τα ξαναβρούν, ένα βήμα πριν από τη μεγάλη της αποκάλυψη! Ε, βέβαια, την ήθελε για συμπαράσταση. Για άλλη μια φορά η φιλία τους θα εξυπηρετούσε εκείνη.

Κι όμως... Εσύ θα είσαι η νικήτρια, Λιλή μου. Εσύ. Εγώ θα είμαι αυ-τή που θα χρειάζομαι τη συμπαράστασή σου και για άλλη μια φορά δε θα μπορέσεις να μου τη δώσεις. Γιατί απλά δε θα σου τη ζητήσω. Ένιωσα πως ο Άλκης έχει φύγει από μένα. Αν ήσουν μόνο εσύ, ίσως να πάλευα. Κι όχι μόνο για μένα, αλλά και για σένα. Σ’ τ’ ορκίζομαι. Δεν είσαι εσύ γι’ αυτό



τον άνθρωπο. Δεν είσαι εσύ για τα σκοτάδια του. Ο Ορέστης είναι αυτός που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη. Και τον πλήγωσες. Και μάλιστα τώρα, που άρχισε να σε ερωτεύεται. Τώρα όμως ξέρω πως η καρδιά του Άλκη σού ανή-κει. Και δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο να κάνω παρά μόνο να αποχωρήσω από τη ζωή του. Δε θα του προσφέρω μια αγκαλιά την ώρα που πονάει. Όχι πια. Είναι δικός σου. Δε θα προσπαθήσω να τον κερδίσω. Θα σταθώ όμως στο πλάι σου, στις δικές σου φουρτούνες, όπως έκανα πάντα. Και μάλιστα αυτή τη φορά όταν εγώ θα πονάω, ίσως πιο πολύ κι από σένα. Και δε θα το μά-θεις ποτέ. Ποτέ. Μόνο... να μου τον προσέχεις. Κρύβει πολύ πόνο η ψυχού-λα του. Πολλούς άγνωστους καημούς. Να τους φιλήσεις, να μην τους φο-βηθείς. Να τον κάνεις ευτυχισμένο, Λιλή μου, γιατί το αξίζει. Γιατί... το αξί-ζετε.

Τι περίεργα λόγια που φέρνει καμιά φορά ο θυμός στις σκέψεις μας. Ναι, τι περίεργα λόγια...

Κρίμα να μην μπορεί να τα πει και φωναχτά. Άραγε, τα ίδια θα έβγαιναν απ’ το στόμα της;

Πόση ζεστασιά να έχει μια φωνή για να εκφράσει την αγάπη της ψυχής;

Πόσο γνήσιος να ακούγεται ο θυμός όταν καλύπτεται από το μεγαλείο της πραγματικής φιλίας;

Η Αρετή μπήκε στο μπάνιο για να ετοιμαστεί. Οι μεγάλες στιγμές που θα ζούσαν ήταν λίγες ανάσες μακριά.

Η Ηλιάνα άνοιξε τον υπολογιστή της και έριξε ξανά μια ματιά στην παρουσίασή της. Σήμερα ήταν μια σημαντική μέρα για την εταιρεία. Σήμερα ήταν μια σημαντική μέρα γενικώς!

Το χτύπημα στην πόρτα την ξάφνιασε. Λες να ήταν ο... Οχ! Αυτό δεν το σκέφτηκε. Πήρε τόσες προφυλάξεις και δε

σκέφτηκε πως ο Άλκης θα μπορούσε να βρεθεί στο δωμάτιο της Αρετής. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, έπρεπε να της ζητήσει να τον διώξει. Κι αυτή ήταν ακόμη στο μπάνιο. Καλύτερα! Δε θα απαντούσε καν.



– Αρετή; Μέσα είσαι;Η φωνή του Ορέστη την έκανε να παγώσει ολόκληρη!

Είχε απέναντί του ένα παιδί μόλις δεκαέξι χρονών. Σοκαρισμένο. Τρομαγμένο. Πόσα μυστικά έκρυψε η ψυχούλα του;

Και πες πως ό,τι ήθελε να μάθει ο Μάθιου το μάθαινε από το παιδί και όχι από τον Γάντζα. Ούτε ο νόμος δεν τον προστάτευε αν αποφάσιζε να βγάλει στη δημοσιότητα την ιστορία του. Θα έπρεπε να έχει τη συγκατάθεση των γονιών του. Όμως, ποιων γονιών του; Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Χάρι ήταν μικρός. Η μάνα του πριν από δύο χρόνια. Κι ο πατριός του, που είχε πια την πλήρη κηδεμονία του, έμαθε ο Μάθιου πως εδώ και δύο χρόνια δε μιλούσε σε κανέναν. Σπάνια. Κλεισμένος στο σπίτι με ένα επίδομα αναπηρίας που τους παρείχε τα προς το ζην, που κι αυτό το ζην ο Μάθιου κατάλαβε πως ήταν μια επιβαλλόμενη αγγαρεία μέχρι να μπορέσει ο Χάρι να συνεχίσει μόνος του τη ζωή του.

Μόνος του. Χωρίς κανέναν στο πλάι του. Έστω, θα συνέχιζε τη ζωή που είχε. Ποιος του έλεγε πως με

τά τις αποκαλύψεις αυτή η ζωή δε θα άλλαζε προς το χειρότερο; Πώς ερχόταν αυτός από το πουθενά και του τάραζε την ήρεμη ζωή του; Ήρεμη ζωή, αναστατωμένη ψυχή, θα μου πεις. Ε, και; Αυτό τον ένοιαζε; Το καλό του Χάρι; Πότε υπολόγισε ο Μάθιου το καλό του στόχου του; Ή ενός μάρτυρα που τον οδηγούσε στο στόχο του; Υπηρετούσε την αλήθεια, αυτό ήταν γεγονός, όμως ποτέ δεν υπολόγισε τις θυσίες ή τις συνέπειες που θα είχε μια αποκάλυψη.

– Πες μου μόνο αυτό, τον ρώτησε. Τι νιώθεις γι’ αυτό τον άνθρωπο;

– Είπες πως θα με οδηγήσεις κοντά του.



– Ναι, το είπα. Είναι νωρίς ακόμη. Σε λίγο.– Ό,τι είναι να πω θα το πω μπροστά του τότε.– Χάρι, κοίτα. Εκεί δε θα πάμε για φασαρίες. Στον Γάντζα θα

πάμε, γιατί κι αυτός θέλει να μιλήσει. – Γάντζα τον λένε;– Ναι. Αλκιβιάδη Γάντζα. Δεν το ήξερες;– Όχι... Γιάννη νόμιζα... – Τέλος πάντων. Πες μου τι νιώθεις... – ...Τίποτα. Μια ερώτηση θέλω μόνο να του κάνω.– Ποια ερώτηση;– «Γιατί;»

Λίγο μετά τη μία και μισή

Γύρω από τους μεγάλους μπουφέδες, μια ετήσια συνήθεια για το «coming together» των καλεσμένων, οι οικοδεσπότες περίμεναν με ανυπομονησία τη μεγάλη εκδήλωση που θα εξασφάλιζε τη σύσφιξη των συνεργασιών τους και μεγάλες πωλήσεις των προϊόντων τους στο μέλλον. Έκαναν χειραψίες, αντάλλασσαν απόψεις, ενημερώνονταν για τις εξελίξεις...

Ο Άλκης προσπαθούσε να ενταχθεί στο κλίμα αυτού του άγνωστου περιβάλλοντος και να συμπεριφέρεται όσο το δυνατό πιο οικεία, πιο συγκροτημένα, απαλλαγμένος από τις υπόλοιπες σκέψεις που τον βάραιναν.

Υπόλοιπες σκέψεις... το υπόλοιπο που χρωστούσε στη ζωή!Η Αρετή βρισκόταν στο πλάι του και τον σύστηνε σε διάφο

ρους αντιπροσώπους από άλλες χώρες. Γλυκύτατη, εντυπωσιακή, όλο δροσιά, όλο ταπεραμέντο!

Της ζήτησε να βγουν στον κήπο, στον οποίο οδηγούσε το μεγάλο χολ όπου ήταν στημένο το μικρό «πάρτι», για να κάνουν μα



ζί ένα τσιγάρο. Της χρωστούσε ένα ευχαριστώ πριν εξαφανιστεί για πάντα από τη ζωή της.

Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει. Η Αρετή τον αιφνιδίασε παίρνοντας το χέρι του και κλείνονταν μέσα στα δάχτυλά του το κλειδί που της είχε δώσει. Κι έπειτα του χαμογέλασε και με το πιο αθώο και απενοχοποιημένο ύφος τού είπε:

– Καλά περάσαμε. Πολύ καλά, η αλήθεια. Και δε θέλω να χαλάσω αυτό που ζήσαμε. Κι αν συνεχίσουμε, θα χαλάσει. Δεν είμαι εγώ για κλειδιά, Άλκη μου. Ή μάλλον δεν είμαι για ένα κλειδί. Μη μου θυμώσεις. Να κρατήσεις όλες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί και να προχωρήσεις με κάποια που θα αξίζει το κλειδί σου. Δεν είμαι εγώ αυτή...

Τον φίλησε γλυκά στο μάγουλο κι εκεί που νόμιζες πως να, τώρα θα έφευγε από κοντά του κρύβοντας τα δάκρυά της, εκείνη έψαξε για τα τσιγάρα της και, σαν να μην είχε προηγηθεί κανένας... χωρισμός, τον ρώτησε:

– Έχεις αναπτήρα;


Ο πυροβολισμός

ΜΕΓΑΛΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ στη σειρά με μικρές σημαίες πάνω τους, που καθόριζαν πού θα καθίσουν οι αποστολείς από κάθε χώρα. Η σημαία της Ελλάδας μπροστά μπροστά, άλλωστε η Ηλιάνα Δαρζέντα ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, η αντιπρόσωπος που θα παρουσίαζε τις στρατηγικές της χώρα της.

Πέντε άδειες καρέκλες περίμεναν τους Έλληνες πελάτες και δίπλα τους άλλες δύο για τους υπεύθυνους από την Κύπρο, που είχαν την υποαντιπροσωπεία της RaDeGold.

Σε λίγο το πρόγραμμα θα ξεκινούσε. Η κάρτα που βρισκόταν πάνω στα τραπέζια το έγραφε αναλυτικά: δύο και μισή θα βρισκόταν στο βάθρο ο γενικός διευθυντής της αγγλικής εταιρείας για να καλωσορίσει τους καλεσμένους του. Η ώρα είχε πάει δύο και τέταρτο και στο μπροστινό τραπέζι από τα δεξιά κάθονταν οι δύο Κύπριοι, η Αρετή και ο Άλκης. Ο διευθυντής μάρκετινγκ, που έφτασε λίγο νωρίτερα από την Ιταλία με μια μικρή καθυστέρηση της πτήσης του, πετάχτηκε μέχρι το δωμάτιό του για να φρεσκαριστεί. Στις δύο και είκοσι πέντε εμφανίστηκε στην αίθουσα μαζί με τον Ορέστη και κάθισαν ταυτόχρονα στις θέσεις τους. Η Ηλιάνα άφαντη!

Η Αρετή δε μίλησε καθόλου με τον Ορέστη. Περίεργο φάνηκε αυτό στον Άλκη. Ειδικά όταν με τον ίδιο ήταν περισσότερο από εντάξει. Δεν έδειχνε να είναι καταβεβλημένη από το χωρισμό τους, αντίθετα ήταν σαν να μη συνέβη τίποτα. Ποιος ξέρει τι είχε



γίνει; Ίσως ο τύπος συνέχιζε τα γκομενικά του, η γυναίκα του ήταν ακόμη αναστατωμένη, εξ ου και η απομόνωση της Δαρζέντα, και η Αρετή, ως φίλη της, θεώρησε πως έπρεπε να κρατήσει μια ψυχρή στάση απέναντί του. Ναι, μα τις προάλλες που βρέθηκαν όλοι μαζί στο σπίτι της όλα έδειχναν πως η σχέση αυτών των δύο δεν ήταν καθόλου ψυχρή, πόσω μάλλον τυπική. Ίσως επειδή ήταν το παιδί μπροστά. Ίσως επειδή...

Τα φώτα έσβησαν και μια τεράστια οθόνη πίσω από το βάθρο άρχιζε να παίζει μια καινούρια διαφήμιση για το νέο προϊόν. Οι εντυπωσιακές εικόνες, τα διάφορα εφέ και η συναρπαστική μουσική που έπαιζε στη διαπασών καθήλωσαν όλους τους παρευρισκομένους στην αίθουσα.

Το μεγάλο αφεντικό ανέβηκε στο βάθρο και καλωσόρισε τους πελάτες του από όλες τις χώρες. Λόγια, εικόνες, κλασικές ατάκες εγγλέζικου χιούμορ, πάσα στο γενικό παρουσιαστή του προγράμματος. Ξανά οι χαιρετισμοί, ξανά τα ίδια μέχρι που άρχισε η πρώτη παρουσίαση.

Η Αρετή έβλεπε τον Άλκη να κρατά σημειώσεις στο μεγάλο μπλοκ με το σήμα της εταιρείας –όλοι είχαν ένα τέτοιο μπροστά τους– κι αναρωτιόταν πόσες ξεχωριστές «ειρωνείες» έκρυβαν εκείνες οι στιγμές. Ο Γάντζας στον κόσμο του χωρίς να έχει ιδέα τι τον περίμενε κι εκείνη στο δικό της παριστάνοντας την άνετη όταν κρυφά έπνιγε τον πόνο που μάτωνε την καρδούλα της. Ανέτοιμη να αντιμετωπίσει σε λίγο το θηρίο που καθόταν δίπλα της. Τον πρώην Άλκη της, εννοούσε. Όχι, να το ξεκαθάριζε, γιατί ο Ορέστης, μετά την αλλαγμένη συμπεριφορά του, δεν ήταν το θηρίο που είχε αφήσει πίσω στην Ελλάδα, αλλά ένας περίεργα αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας που κάτι έκρυβε. Κι αυτό τη φόβισε. Τη φόβιζε ακόμη. Πιο πολύ κι απ’ τα γνωστά που περίμενε.

Τι είχε σκοπό να κάνει; Η Ηλιάνα τής είχε πει σε ανύποπτο χρόνο πως θα τον εμπόδιζε να την ακολουθήσει στην Αγγλία και, πα



ρόλο που η Αρετή δεν είχε ενημερώσει τον Ορέστη, ήξερε ενδόμυχα πως θα συμφωνούσε μ’ αυτό. Καλύτερα να την άφηνε να ξεμπροστιαστεί μόνη της, να αντιδράσει ο άλλος και να φτάσουν στα χωρίσματα. Αφού θα ήταν αυτή εδώ. Το αμόρε του. Αυτή που θα τον παρηγορούσε. Άσχετα από το αν αυτή εγκατέλειψε τη μάχη, εν αγνοία του συνεργάτη της, για τους δικούς της λόγους. Λόγους που ο Ορέστης ποτέ δε θα καταλάβαινε. Γι’ αυτόν η διεκδίκηση ήταν δείγμα αγάπης. Για εκείνη, πάλι, αγάπη ήταν να υποχωρείς όταν ξέρεις πως ο άλλος θα είναι πιο ευτυχισμένος μακριά σου...

Ναι, τη διεκδικούσε. Φτάνει να... να τος ο φόβος της... Η διεκδίκηση να μη γινόταν εκδίκηση!

Ένας άλλος ομιλητής είχε πάρει τη θέση του προηγούμενου.Κι ο Άλκης σημείωνε.Κι η Αρετή σκεφτόταν.Κι ο Ορέστης τόσο ψεύτικα άπραγος, άλαλος, ασάλευτος, με

σμιγμένα φρύδια να περιμένει.Ένα μικρό διάλειμμα για καφέ και γλυκά στο χολ, έξω από

την αίθουσα. Για κάποιους, ευκαιρία για τσιγάρο.Αμηχανία, τυπικότητα, βασανιστικά απαραίτητος χρόνος για

να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα.Οι Εγγλέζοι, πιστοί πάντα στην ακριβή τήρηση του ωραρίου

τους, έδωσαν εντολή για τη συνέχιση του προγράμματος.Όλοι πάλι στις θέσεις τους. Δύο σύντομες παρουσιάσεις και

θα έφτανε η στιγμή για να κάνει τη μεγαλοπρεπή εμφάνισή της η Ηλιάνα Δαρζέντα. Κάτω στο ακροατήριο οι ίδιες εικόνες, μια ειρωνική επανάληψη του τι είχε προηγηθεί.

Λίγα μέτρα μακριά, σε μια γωνία του λόμπι, ο Μάθιου με τον Χάρι περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Ο δημοσιογράφος είχε το πρόγραμμα της εκδήλωσης στα χέρια του. Λίγο πριν από το επόμενο διάλειμμα θα ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να αιφνιδιάσουν τον Γάντζα...



Είναι κάτι λεπτά που σε χωρίζουν από κάποιες στιγμές που, αν ήξερες πως θα φτάσουν, το μόνο που θα παρακαλούσες θα ήταν να παγώσει ο χρόνος και να μείνεις εκεί, εγκλωβισμένος σε ένα αδιάφορο τίποτα. Χίλιες φορές καλύτερο το τίποτα από το τραγικό που σε περιμένει. Κι εσένα κι αυτούς που αγαπάς...

Τι κι αν αυτό το «τίποτα» δεν ήταν αληθινό, τι κι αν αυτό το «τίποτα» ήταν η κολασμένη πύλη του παραδείσου;

Κάτι λεπτά... Πώς να τα μετρούσε άραγε το ρολόι της ψυχής;Η ανακοίνωση του ονόματος της Ηλιάνας Δαρζέντα!Ο Άλκης ένιωσε για πρώτη φορά την ειρωνεία πως θα έβλεπε

επιτέλους τη Δαρζέντα σε μια μεγάλη εκδήλωση, τι κι αν δούλευε στην εταιρεία της τόσους μήνες τώρα. Φευγαλέα σκέψη, δεν ήταν ώρα γι’ αυτά, τώρα ήταν η μεγάλη τους στιγμή.

Ναι, ήταν η μεγάλη τους στιγμή!

Άτιμο πράγμα που είναι ο χρόνος! Χωρίς τιμή, ύπουλα απαρνιέται το ήθος και σε μπλέκει σε βρο

μερές στιγμές του.Χωρίς τιμή πώς να τον εξαγοράσεις, να σταματήσει να τρέχει, να

σου δώσει δύο ανάσες παραπάνω για να χωνέψεις το αδιανόητο;Ο Άλκης δεν έγραφε πια στο μπλοκ που είχε μπροστά του. Την κοίταζε όσο εκείνη μιλούσε ρίχνοντας κλεφτές ματιές

προς το μέρος του και ταξίδευε στα τελευταία λόγια που του είχε πει σήμερα τα ξημερώματα, λίγο μετά που αιχμαλώτισε το κορμί της, λίγο πριν τον διώξει.

«...Θα σου πω. Κι αν αλλάξεις γνώμη... Να θυμάσαι... Εγώ θέλω να είμαι μαζί σου. Όποια κι αν είμαι. Όποιος κι αν είσαι...»

Μόνο που, αγάπη μου, τώρα δεν έχει σημασία ποια είσαι, αλλά ποια ΔΕΝ είσαι...



Τα σχέδιά του, κάστρα στην άμμο που τα παρέσυρε το κύμα.

Αν δεν ήξερε τα πάντα γι’ αυτόν, τότε... πώς, με ποιο τρόπο, γιατί;

Η Αρετή και ο Ορέστης στο πλάι του προσωρινοί Κίκονες και Λωτοφάγοι που δεν είχε την πολυτέλεια να αναμετρηθεί μαζί τους. Η Ηλιάνα απέναντί του προσωρινή Κίρκη που δε θα την άφηνε να εμποδίσει το ταξίδι του όταν πίστεψε πως η γη της λύτρωσης ήταν λίγα κύματα μακριά. Είχε προλάβει να δει το χώμα της, σχεδόν το μύρισε. Αυτό το χώμα ήταν τα πάντα γι’ αυτόν. Σ’ αυτό το χώμα θα κρατούσε τις σκέψεις του.

Αυτό το χώμα θα έβαζε μαντίλι στα μάτια του για να μη βλέπει πια τον έρωτά της.

Αυτό το χώμα θα έβαζε κερί στ’ αφτιά του για να μην παρασυρθεί από τη σειρηνική ηχώ της αγάπης τους.

Και να πονάει και να σκέφτεται και να αναλογίζεται το πρόσφατο παρελθόν του και... να βλέπει τον Μάθιου να περνά μπροστά από το τραπέζι τους, να τον κοιτάζει προκλητικά στα μάτια και να του ζητά με το βλέμμα του να τον ακολουθήσει...

Δεν ήξερε πια ποιος είχε φέρει το δημοσιογράφο στο δρόμο του. Η Ηλιάνα ΔΕΝ ήταν η Κορίνα που πίστεψε. Η Ηλιάνα ΔΕΝ ήταν μαζί του για τους λόγους που είχε πιστέψει.

Τότε ποιος; Και γιατί τώρα; Γιατί αυτή τη στιγμή;Ο Άλκης σηκώθηκε από τη θέση του και ακολούθησε τον Μά

θιου προς την έξοδο. Δε γύρισε πίσω του ούτε στιγμή να δει σε τι κατάσταση άφηνε τους υπόλοιπους. Κάτι φωνές ακούστηκαν, σαν πανικός τού φάνηκε. Εμπόδια στο ταξίδι του, πώς μπορούσε να τα υπολογίσει;

Περπατούσε λίγα βήματα πίσω του, διέσχισαν το χολ με τους καφέδες και τα φρέσκα κεράσματα, βγήκαν στο λόμπι και πέρασαν στην αντίθετη πλευρά του ξενοδοχείου. Άλλο ένα χολ, λίγα



βήματα ακόμη, μια πόρτα άνοιξε, μπήκε ο Μάθιου και την κράτησε ανοιχτή μέχρι να περάσει και ο Γάντζας μέσα.

Το παρελθόν του ήταν εκεί και τον περίμενε. Δύο χρόνια μεγαλύτερο, δύο χρόνια πνιγμένο στην πίκρα και στον καημό. Το είδε στα μάτια του. Ένιωσε τον κόσμο του παιδιού σαν φλόγα να διαπερνά τη δική του ψυχή.

Πόσο επιπόλαια φέρθηκε ο Μάθιου... Πρώτα μια ερασιτεχνική παρακολούθηση, τι κι αν πίστεψε στο

τέλος πως του χρησίμευσε.Κι ύστερα ερασιτεχνικές οδηγίες στον μικρό. Πού να προσέ

ξει το μαχαίρι που βούτηξε από το δίσκο του και το έχωσε στο παντελόνι του; Άραγε πού θα χρησίμευε στον Μάθιου και αυτό;

Μια άτσαλη, «αθώα» επίθεση σε ένα ακίνητο, «ενοχικό» κορμί. Ένα τύλιγμα από «αθώα» χέρια γύρω από ένα «ενοχικό» λαιμό. Ένα κοφτερό μαχαίρι ακουμπισμένο σε μια καρωτίδα. Ένα «αθώο» και πονεμένο «γιατί» να απειλεί μια «ενοχική», όμως κι αυτή πονεμένη, ψυχή.

Ο Άλκης έκλεισε τα μάτια και περίμενε την επόμενη κίνηση. Αν ήταν μόνο οι δύο τους, ίσως και να τον αφόπλιζε. Θα είχε κάθε λόγο να το κάνει. Τώρα όμως με τον Μάθιου στο πλάι τους ήξερε πως όλη η αλήθεια θα έβγαινε προς τα έξω. Τι σημασία είχε, λοιπόν, η δική του ζωή; Τι κι αν ο Χάρι έπρεπε στο μέλλον να πληρώσει γι’ αυτή του την κίνηση; Αν αυτός που πλήρωνε για τις αμαρτίες του ένιωθε τόση μεγάλη ικανοποίηση, σκέψου εκείνος που θα έπρεπε να πληρώσει γι’ αυτό που θα τον απάλλασσε από τους εφιάλτες του πόση χαρά και λύτρωση θα γέμιζε την ψυχή του...

Ας έδινε, λοιπόν, με φόρα μια κίνηση στο μαχαίρι που κρατούσε. Ας του έπαιρνε τη ζωή. Ας ερχόταν επιτέλους η λύτρωση και για τους δυο τους.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα...



Ο Μάθιου σε κατάσταση πανικού, φοβούμενος να πλησιάσει μήπως και εξοργίσει περισσότερο τον Χάρι και πραγματοποιηθεί το μοιραίο, ένιωθε την καρδιά του έτοιμη να σπάσει. Πόση τραγωδία έκρυβε η σχέση αυτών των δύο; Πόση ευθύνη είχε ο ίδιος για την τραγωδία που έβλεπε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του;

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα... Η πόρτα άνοιξε κι ένας άγνωστος άντρας μπήκε στο δωμάτιο.

Άγνωστος για το θύμα και το θύτη, που τα κορμιά τους χώριζε ένα κοφτερό μαχαίρι. Γνωστός για το δράστη που ένωσε τα κορμιά τους.

Σκόρπιες κουβέντες, ακαταλαβίστικες. Ο Γάντζας άνοιξε τα μάτια και προσπάθησε να ζυγίσει τα νέα δεδομένα.

Ποιος είναι αυτός; αναρωτήθηκε ο Γάντζας. Μήπως τον έστειλαν οι πρώην δικοί του; Μήπως άλλο ένα εμπόδιο που θα του στερούσε τη δυνατότητα να πατήσει το χώμα της Ιθάκης του;

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα... Η πόρτα άνοιγε και έκλεινε και κάθε φορά έμπαινε στο μικρό

δωμάτιο μια καινούρια ύπαρξη. Γνωστή, άγνωστη, ποιος μπορούσε πια να κάνει σωστά τους υπολογισμούς του; Ένα λεπτό μακριά ο ένας απ’ τον άλλον. Όποιος και να είχε σκηνοθετήσει αυτή την παράσταση ζωής, έπρεπε επείγοντος να αναθεωρήσει τις ικανότητές του.

Ο Ορέστης... Η Ηλιάνα... Η Αρετή... Και να που αυτό που φοβόταν ο ζυγιστής της ζωής ήρθαν και

το έκαναν πραγματικότητα οι ίδιοι οι άνθρωποι. Μπλέχτηκαν η ελπίδα, ο εκβιασμός, η απληστία, η εκδίκηση

κι ένα μικρό πουπουλένιο και φρέσκο όνειρο, και τα πέντε προερχόμενα από πέντε διαφορετικά άτομα σε ένα δωμάτιο.



Έγιναν φόντο και σκέπασαν τον Γάντζα και την Ιθάκη του, τον Χάρι και το μαχαίρι του.

Σκέπασαν ένα δίδυμο που πάλευε για τη λύτρωσή του.Διαφορετική του καθενός. Μα τόσο κοινή. Τόσο ίδια!

Ο καθένας έκρυβε τα δικά του ψέματα και τις δικές του αλήθειες.

Ποιος να πρωτορωτήσει και ποιον;– Μην πλησιάσει κανείς! Ένα βήμα προς το μέρος μου κι αυ

τό το κάθαρμα θα πεθάνει, ακούστηκε η φωνή του Χάρι. Αδύναμη φωνή, φοβισμένη.

Κανείς δεν ήξερε πραγματικά ποιος ήταν ο Γάντζας. Αν ήξεραν, τότε θα απορούσαν γιατί το μαχαίρι ήταν ακόμη κολλημένο στο λαιμό του.

Ο Χάρι όμως ήξερε. Γι’ αυτό φοβόταν. Πώς ήταν δυνατό να μην προβάλει την παραμικρή αντίσταση αυτός ο στυγνός δολοφόνος;

Η Αρετή ήθελε να ουρλιάξει. Έβλεπε το μαχαίρι να απειλεί τη ζωή του Γάντζα, όμως τι περίεργο, ο άνθρωπος για τον οποίο φοβόταν περισσότερο ήταν η Ηλιάνα της. Η Λιλή της.

Την πλησίασε. Έπιασε το χέρι της μέσα στα δικά της. Προσπάθησε να της περάσει όση ζεστασιά είχε μέσα της. Αυτή τη στιγμή τη χρειαζόταν περισσότερο από την ίδια.

Ο Μάθιου τα είχε πραγματικά χαμένα. Αν γλίτωνε από έμφραγμα, τότε σίγουρα θα τον έβρισκε εγκεφαλικό. Προσπαθούσε να αξιολογήσει τις εκφράσεις και τα λίγα λόγια που έβγαιναν από τα στόματα των ανθρώπων που βρίσκονταν γύρω του και συνειδητοποιούσε πως κανένα παζλ δεν είχε φτιάξει. Τα κομμάτια που κρατούσε ήταν τρία τέσσερα από τα χιλιάδες που απλώνονταν τώρα μπροστά του.



Κι ο Γάντζας... Έβλεπε την Κορίνα του, ερείπιο σωστό, να παλεύει να κρατη

θεί στα πόδια της και για άλλη μια φορά να του λέει σιωπηλά εκείνο το «Είμαι εδώ για σένα».

Η πόρτα άνοιξε και πάλι. Για τελευταία φορά.Δύο αστυνομικοί μπούκαραν μέσα. Ο ένας κρατούσε όπλο, εί

δε αμέσως πού βρισκόταν ο στόχος και το έστρεψε εναντίον του. Πάνω στον Χάρι. Και σ’ αυτόν που κρατούσε στα χέρια του. Ήταν αδύνατο να τον πετύχουν χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο τον αιχμάλωτό του. Το σώμα του κολλημένο στον τοίχο καλυπτόταν από το ξένο σώμα.

Ο Μάθιου δοκίμασε κάτι να πει, ο άγνωστος άντρας πλησίασε τον αστυνομικό που κρατούσε το όπλο και στόχευε σταθερά στο σημείο όπου βρισκόταν ο Χάρι, και ο Ορέστης προσπάθησε να μπει στη μέση, μη γίνει κάποιο μπέρδεμα και σκοτωθούν αθώοι.

– Μην κουνηθεί κανείς, είπα, φώναξε ο Χάρι.Ο πυροβολισμός που ακούστηκε έφερε ακαριαία την τελευ

ταία ανάσα σ’ έναν... αθώο άνθρωπο!


Τέσσερα χρόνια μετά

ΠΙΣΤΕΨΕ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΧΕ το χρόνο να πει όσα έπρεπε. Όλα όσα ήθε-λε να πει. Τούτος ο χρόνος όμως δεν της δόθηκε ποτέ...

Ψέματα!Ήταν τόσες οι στιγμές που της δόθηκαν. Κι όμως, εκείνη τις

αγνόησε. Τις προσπέρασε. Να τι παθαίνει κανείς όταν δε συμβαδίζει με τις στιγμές που ορίζει ο χρόνος. Τρέχει πάντα να προλάβει κάτι άλλο, μέχρι που ξυπνά ένα πρωί κι ανακαλύπτει πως εκεί που έφτασε τον περιμένει ένα ξερό «τώρα είναι αργά», έτοιμο να τον κατασπαράξει και να βυθίσει ό,τι περίσσεψε από την ψυχή του σε μια άβυσσο ενοχών.

Η Ηλιάνα έβγαλε το λευκό μαντίλι που φορούσε γύρω από το λαιμό της και γυάλισε το μαρμάρινο σταυρό.

Το χέρι της στάθηκε πάνω στη φωτογραφία.Της έλειπε τόσο πολύ...

Κάθε Δευτέρα πρωί ερχόταν και άναβε το καντήλι. Δε διάλεξε τυχαία αυτή τη μέρα. Ήταν μια επιλογή που έγινε

συνειδητά για δύο λόγους: Πρώτον, ήθελε η επίσκεψή της να συμβαδίζει με ένα ξεκίνημα, κι ας ήταν αυτό κάτι τόσο απλό όσο η αρχή μιας εβδομάδας. Ένιωθε πως της δινόταν ξανά η ευκαιρία να αρχίσει σωστά τη σχέση που είχαν. Κι ύστερα, ένιωθε πως μια «Δευτέρα» τη χρωστούσε, κι αφού δε φάνηκε άξια να τη δώσει όσο



ήταν καιρός, θα μάζευε όλες τις «Δευτέρες» της ζωής της και θα τις έκανε λουλούδια που θα φύτρωναν στο χώμα που σκέπαζε τις αναμνήσεις τους.

Δεν είσαι εδώ, αγάπη μου. Και μου λείπεις. Δεν είσαι δίπλα μου ή μάλ-λον εγώ δεν είμαι κοντά σου...

Λίγο πριν φύγεις μου είχες πει πως θα μπορούσες να δώσεις και τη ζωή σου για μένα...

Και να που τα λόγια σου βγήκαν αληθινά... Έσκυψε και φίλησε τη φωτογραφία. Το κρύο μάρμαρο ταί

ριαξε με το κρύο που υπήρχε στην ψυχή της. Μια ζεστή ελπίδα λίγο πιο πέρα φοβόταν να πλησιάσει και να της δώσει λίγη από τη θέρμη της. Καθόταν σε μια γωνίτσα και περίμενε. Τι ήταν αυτό που θα της έδινε το έναυσμα να πάρει το θάρρος για να ζεστάνει μια παγωμένη ψυχή; Ήταν βλέπεις κι αυτή η άτιμη η μνήμη, που μόνο τα άσχημα ήξερε να βγάζει στην επιφάνεια. Πώς να προσπεράσεις κάποιες εικόνες, πού να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις και με ποιο δικαίωμα να απαιτήσεις να αγγίξεις την... Να την έλεγε άραγε ευτυχία;

Όταν κράτησα το πρόσωπό σου στην αγκαλιά μου και είδα τα αίματα να σκεπάζουν τα μάτια σου, ήθελα να βάλω τα γέλια. Σαν μασκαράς ήσουν. Προσπάθησα να τα σκουπίσω, όμως το αίμα έτρεχε, έτρεχε, κι εσύ μασκα-ρευόσουν όλο και πιο πολύ. Και δεν ήθελα να έχεις όλες αυτές τις κοκκινί-λες πάνω σου. Δε σου ταίριαζαν. Έκρυβαν τη λάμψη σου. Έκρυβαν τα υπέ-ροχα μάτια σου. Τη γνήσια αγάπη που είχε το βλέμμα σου, κι εγώ η ανόη-τη δε στάθηκα ποτέ λίγο παραπάνω για να τη χορτάσω. Ξύπνα, αγάπη μου. Ξύπνα! Πάμε μαζί πίσω, χωρίς τις ψεύτικες μπογιές, ψεύτικες δεν ήταν;

Και να ξαπλώνει πάνω στο μάρμαρο και να αγκαλιάζει αυτό που τους χώριζε και να κρυώνει πιο πολύ.

Θυμήθηκε τα τρανταχτά γέλια της. Θυμήθηκε τον Ορέστη που ήρθε από πάνω της και προσπαθούσε να την τραβήξει από το μασκαρά της. Κι αυτή να αντιστέκεται και να μένει εκεί, γονατισμέ



νη και να γελά. Δυνατά. Πολύ δυνατά. Μέχρι που βγήκε η πρώτη κραυγή απ’ τo στόμα της κι όλα σκοτείνιασαν.

Δεν ξέρω γιατί σήμερα ξαναγύρισα πάλι σ’ εκείνη τη μαύρη μέρα. Ίσως γιατί σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια που έμαθα να ζω χωρίς εσένα, σου έχω πει τα πάντα. Και έχω ακούσει τα πάντα. Θυμήθηκα κάθε λέξη σου, κάθε μέ-ρα που περάσαμε μαζί. Κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια που άφηνα να περάσει χωρίς να την προσέξω.

Έριξε λάδι στο καντήλι και το άναψε. Κι ύστερα φρόντισε τα λουλούδια που βρίσκονταν γύρω από τον τάφο.

Η Ηλιάνα ήξερε γιατί γύρισε πίσω σ’ εκείνη τη μέρα. Ήθελε να δει αν μπορούσε να ξεπεράσει τις τελευταίες τους στιγμές, να τις βάλει σε μια πολύτιμη θέση στην καρδιά της, να τις κλειδώσει εκεί, να τις απομονώσει χωρίς όμως να τις εγκαταλείψει, για να μπορέσει επιτέλους να ζητήσει την άδεια απ’ τον άνθρωπο που αγάπησε τόσο πολύ να προχωρήσει.

Μου λείπεις... Μερικές φορές αφόρητα... Ένα συγγνώμη μου δε θα σε φέρει πίσω, κι ας σ’ το έχω πει πια χιλιά-

δες φορές. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μακάρι να έδινα εγώ τη ζωή μου για σένα.

Ήξερε πως τα λόγια που άκουσε να βγαίνουν από τη φωτογραφία πάνω στο μάρμαρο ήταν δημιούργημα της φαντασίας της. Μια φαντασία που πήγαζε από τη μεγάλη ανάγκη της να νιώσει τον άνθρωπό της να της μιλά και να της λέει αυτά που εκλιπαρούσε να ακούσει για να μπορέσει να συνεχίσει. Μια φαντασία, πιστή σκιαγράφηση του ανθρώπου που τη σημάδεψε όσο κανένας άλλος.

Λόγια φαντασίας να ακούγονται με ένα μελαγχολικό λυρισμό και να την κάνουν να κλάψει άλλη μια φορά για το σκληρό χωρισμό τους.

Συνέχισε. Πρέπει να συνεχίσεις. Δεν είσαι μόνη σου. Έχεις δίπλα σου



ανθρώπους που σ’ αγαπούν. Που περιμένουν διψασμένοι να τους δώσεις και εσύ τη δική σου αγάπη. Που μετάνιωσαν για τα λάθη τους, που έχουν κι αυ-τοί την ανάγκη για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους. Εγώ δεν είχα ποτέ κανέναν. Κι αυτούς που κάποτε είχα, ήταν για τόσο λίγο, ώστε ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Κανέναν δεν άφησα να με πλησιάσει, όπως άφησα εσέ-να. Και μου φτάνει που ξέρω πως μ’ αγάπησες αληθινά. Συνέχισε. Πρέπει να συνεχίσεις. Πρέπει να βρεις τη δύναμη να πας σ’ αυτούς που σε περιμέ-νουν...

Τα λόγια της φαντασίας της μαχαίρι στην ψυχή της, βάλσαμο στην καρδιά της. Πώς θα έλεγε και σήμερα άλλο ένα αντίο;

– Μαμά, θα φύγουμε;Η Ηλιάνα στράφηκε και είδε την κόρη της να την περιμένει

καρτερικά, καθισμένη σε ένα μικρό πεζούλι του πέτρινου περάσματος. Και πολύ είχε αντέξει.

– Ναι, αγάπη μου. Αργήσαμε. Ο μπαμπάς θα μας περιμένει.

Τον είδε να κάθεται σκεφτικός στην καρέκλα του. Είχε αφήσει λίγο μούσι και του πήγαινε. Η μικρή πήγε κοντά του και τον αγκάλιασε. Κι ύστερα άρχισαν να συζητούν οι δυο τους, όπως μόνο εκείνοι ήξεραν.

Η Ηλιάνα όμως δεν τον πλησίασε. Όχι ακόμη. Προτίμησε να βλέπει αυτή την εικόνα από μακριά, να αντικρίσει την ομορφιά της, τη βαρύτητα που είχε στις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει. Στην απόφαση που έπρεπε να πάρει.

Σε τρεις μέρες εκείνος θα έφευγε για πάντα από εδώ και έπρεπε να ξέρει, να είναι σίγουρη, αν θα τον ακολουθούσαν. Αν θα συνέχιζαν στη ζωή... οι τρεις τους. Τρεις μέρες, τρεις ψυχές.

Τους ένωναν τόσο πολλά, τους χώριζαν άλλα τόσα! Τόσο καιρό μακριά του και δεν κατάφερε να ζυγίσει αυτή την

απόφαση. Αν θα του έδινε το δικαίωμα να γίνει ξανά μέρος της



ζωής της. Τον είχε συγχωρέσει, πραγματικά τον είχε συγχωρέσει, το δικό της συγγνώμη ήταν αυτό που την πονούσε. Κι όχι σ’ αυτό τον άνθρωπο που καθόταν τώρα απέναντί της, αλλά το συγγνώμη της σε μια άλλη ψυχή που είχε φύγει για πάντα. Θα μπορούσε να συνεχίσει; Χωρίς τις σκιές του παρελθόντος να σκιάζουν τα μέσα της;

Συνέχισε.Ένας μελαγχολικός λυρισμός έφερε στις σκέψεις της τη μαγι

κή λέξη και την έκανε να χαμογελάσει.Ναι... Θα συνέχιζε!


Αν ξεκίνησες την Παράλληλη Λογοτεχνία με αυτό το βιβλίο…

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΕΜΑΘΕΣ. ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙΣ;

Ένα άλλο βιβλίο σε περιμένει…

***

Αν ολοκλήρωσες την Παράλληλη Λογοτεχνία με αυτό το βιβλίο,

ΤΟΤΕ… ΞΕΡΕΙΣ!


Όλα ξεκινούν σε μία έπαυλη με ένα ιδιαίτερο παιχνίδι.Εκείνη δεν περίμενε ποτέ πως ένας άγνωστος θα στοίχειωνε

από εδώ και πέρα τη ζωή της.Ο στόχος του αντιμέτωπος με την απόγνωσή της.Οι ζωές τους προχωρούν παράλληλα κι εκείνη κάνει τα πάντα

για να τις ενώσει. Θα το καταφέρει; Γιατί όλοι ξέρουμε πως τα παράλληλα δε

συναντιούνται ποτέ παρά μόνο όταν τα βλέπεις από μακριά, από μια άλλη οπτική γωνία.

Είναι τα φτερά της φαντασίας που το κάνουν αυτό; Είναι ο πόθος για τη συνάντηση;

Κανείς δεν ξέρει. Ίσως πάλι αυτό να μπορεί να το απαντήσει μία γυναίκα που αποφασίζει να χαρίσει λίγο από το άρωμα γαρδένιας που φοράει σε ένα γυμνό και ξεραμένο ευκάλυπτο.

Δύο βιβλία δημιουργούν την Παράλληλη Λογοτεχνία και έρχονται για να προ-σφέρουν στον αναγνώστη το απόλυτο μυστήριο κεντημένο με πάθος και έρωτα.



ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ Ê


Μια φορά κι έναν καιρό, πολλές φορές κι αμέτρητους καιρούς, με ήλιο ή με φεγγάρι, με ζέστη ή με κρύο, εδώ ή λίγο πιο πέρα, κοντά σε θάλασσα ή σε βουνό, μέσα σε κάστρα ή μέσα σε στάβλους, γεννιότανε ο άνθρωπος. Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Μα… Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο να θεωρείται το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής; Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να το αποκτήσουν ποτέ;

Ναι, το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής! Το μεγαλύτερο θαύμα για μια γυναίκα κι η μεγαλύτερη ανάγκη που θα έχει στη ζωή της. Γιατί μια γυναίκα, από τότε που κοριτσάκι θα ανακαλύψει τη φύση της, θα περιμένει τον έρωτα, έναν ιδανικό γάμο, όμως, περισσότερο απ’ όλα, θα νιώσει ένα ξεχωριστό γαργαλητό στα σπλάχνα της που θα της ζητά να κρατήσει στην αγκαλιά της ένα μικρό μωράκι για να το νανουρίσει.

Μία κούκλα, δύο κούκλες, προσωρινά υποκατάστατα μέχρι να μεγαλώσει και να γίνει μάνα.


Βράδυ του Ιούλη με χλομό φεγγάρι.

Ένας πατέρας κρατά ένα κοριτσάκι αγκαλιά και μπαίνει σε κάποιο κοιμητήριο. Λιγοστό το φως, δεν είναι σίγουρος… Ποιο αγγελούδι κρατά, αλήθεια;

Και τα χρόνια περνούν και το φως λιγοστό και τα χρώματα τόσο πολλά.

Χρώματα μιας ζωής!Ποιανής η ζωή, αλή

θεια; Της Άλπεν ή της Ιωάννας;

Κι αυτό δεν είναι απλώς ένα ερώτημα, αλλά και ένα μεγάλο δίλημμα για το κορίτσι με τα τεράστια μπλε μάτια.

Η Άλπεν ή η Ιωάννα πρέπει να πάρει μια απόφαση που χωρίς ένα μαγευτικό κι αληθινό έρωτα, χωρίς το αξεθώριαστο χρώμα της αγάπης, δε θα πάρει ποτέ. Κι αν γίνει αυτό, θα έχει στον καμβά της όλα τα χρώματα της ζωής της εκτός από ένα.

Αυτό που έχει η ευτυχία…


Ιούλιος 1991, Λιμάνι Πει-ραιάΜια περίεργη εξαφάνιση διαλύει μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Μάιος 2010Εκείνος, ένας μοναχικός άνθρωπος. Εκείνη, μια πόρνη πολυτελείας.

Η Βίβιαν πείθει τον Αποστόλη να δώσει ένα δείπνο γενεθλίων και να καλέσει κοντά του τα παιδιά του. Όμως, μετά το δείπνο αυτό, όλα αλλάζουν. Το παρελθόν βγαίνει στην επιφάνεια και δίνει μάχη με το μέλλον. Δύσκολη μάχη, με απώλειες.

Πώς λες σε κάποιον που έχει φύγει ότι τον αγαπάς; Πού τον ψάχνεις;

Πού τον γυρεύεις; Θέλεις να του το πεις, μα δεν είναι κοντά σου. Τι κάνεις;

Απλώς κοιτάς ψηλά και ψιθυρίζεις: «Όπου και να ’σαι, σ’ αγαπώ!»

Και τότε νικητής δεν είναι το παρελθόν, μα ούτε και το μέλλον.

Νικητής είναι μόνο το σήμερα!


Είσαι άνθρωπος και είναι φυσικό να πονάς... Για τους δικούς σου λόγους, για τη δική σου ζωή, γι’ αυτό που ζητάς και δεν έρχεται...

Οχτώ διαφορετικοί άνθρωποι, οχτώ δαρμένες ψυχές, οχτώ διαφορετικά «ζητούμενα» παγιδεύονται σε μία σάλα από ένα μυστηριώδη άνθρωπο, μα ταυτόχρονα γι’ αυτούς σανίδα σωτηρίας... Είναι πρόθυμος να τους δώσει ό,τι επιθυμούν, σε κάποιον ένα παιδί, σε κάποιον άλλο ένα παχυλό

μεροκάματο, σ’ άλλον ίσως τον ίδιο το θάνατο...Παίζει με τις ζωές τους και μέσα από έντονες συζητήσεις που

αναζωπυρώνουν την αιώνια πάλη του καλού με το κακό κινεί τα νήματα για να ξεδιπλώσει τα μυστικά της ψυχής τους...

Ποιος είναι; Γιατί το κάνει αυτό; Ίσως, αν ήξεραν τι τους περιμένει, αυτό που θα έλεγαν να ήταν: «Κράτα με... η Κιβωτός σαλπάρει».

Κι εσύ, σαν άνθρωπος που επίσης πονά, θα ταξιδέψεις τώρα μαζί τους. Μπορείς να το αντέξεις;


Ο άντρας της την αγαπάει, έχει δύο υπέροχα παιδιά, οικονομική ευχέρεια. Kι όμως, δεν είναι ευτυχισμένη. Την πληγώνει η αδιαφορία του και περισσότερο την πληγώνει που το ερωτικό στοιχείο στη ζωή της είναι πια ανύπαρκτο. Θέλει να δώσει ένα τέλος. Το πετυχαίνει, σπρώχνοντας η ίδια τον άντρα της στην απιστία. Παίζει ένα βρόμικο παιχνίδι και, ταυτόχρονα, αισθάνεται πιο ερωτική από ποτέ. Πολύ σύντομα, θα ανακαλύψει ότι, με το τέλος αυτό, μια νέα ζωή την περιμένει∙ μια νέα ζωή που την ολοκληρώνει και την ανεβάζει ψηλά. Στα σαράντα έξι της χρόνια, για πρώτη φορά, ανακαλύπτει τις δυνατότητές της, τοποθετώντας ταυτόχρονα τον έρωτα στην κορυφή. Το τέλος του γάμου της Άννας Σταματίου ήταν όχι μόνο η δική της αρχή στην επιτυχία, αλλά η αφορμή για χιλιάδες γυναίκες να σώσουν το δικό τους γάμο. Γυναίκες που την πίστεψαν, και διεκδίκησαν το δικαίωμά τους στον έρωτα, ακόμα κι όταν η ρουτίνα έχει το πάνω χέρι.


Δεν υπήρξα ποτέ - Θάλεια Κουνούνη

Documents

Transcript of Δεν υπήρξα ποτέ - Θάλεια Κουνούνη