Ημερολόγια του

Νόντα του Πευκομερίτη

Μιχαήλ Βουρλάκος

......

...

Μες τη ντάλα του καλοκαιριού το γλυκό αιγαιοπελαγίτικο αεράκι μας ταξιδεύει προς

στο κάτω μπαλκόνι του Αιγαίου. Στη διαδρομή η κάψα, μας καίει αργά το δέρμα

ζητώντας να την προσέξουμε, δίχως να καταλαβαίνει ότι εμείς απλά την περιγελούμε.

Αποζητούμε ηδονικά αυτό το κάψιμο, σχεδόν το χρειαζόμαστε κατά την

ηλιοκυρίαρχη εποχή. Μπροστά μας ένα γλυκό ζευγάρι ανθρώπων απολαμβάνει τη

μαγική στιγμή με συνοδεία παγωμένο σπιτικό ουζάκι και λίγο χταποδάκι ξιδάτο. Η

μελαχρινή κοπελίτσα αγκαλιάζει με το ένα χέρι της το σύντροφό της αφήνοντας το

αέρινο αδύναμο άτι μας, να χαϊδέψει τα πρόσωπα τους. Ο ήλιος, ακόμη στην κορφή

της διαδρομής του, κυνηγάει το φίλο μας το τζίτζικα που είναι λίγο πιο κει πάνω σε

ένα κλαδί και προβάρει τους ρυθμούς του σε απόλυτη μουσική αρμονία με το τοπίο.

Ελπίζουμε να μην ξεχαστεί μέσα στο πάθος του και αφήσει τον ακόρεστο ήλιο να

ρουφήξει τους χυμούς του, μαρμαρώνοντας τον έτσι απλά σε άηχο οργανικό

αγαλματίδιο, άψυχη σκιά του κάποτε. Η γλυκιά φωνή όμως της κοπέλας τραβάει την

προσοχή μας προσφέροντας μας το ακόλουθο ταξίδι:

«Νόντα δεν είναι απίστευτα; Ουζάκι, γνήσια αληθινή παρέα και μπροστά μας όλα τα

στοιχεία του ελληνικού τοπίου, θάλασσα, ορεινή χλωρίδα, καλοκαιρινό αεράκι και

ήλιος. Τι άλλο θέλουμε; θα πω μόνο αυτό... Αξία ανεκτίμητη!!! Δε συμφωνείς;».

Ο Νόντας ανοίγει κοφτά τα χείλη του πηγαίνοντας να πει κάτι αλλά κατευθείαν

συγκρατείται ή μάλλον καλύτερα νιώθουμε ότι συγκρατεί τον εαυτό του. Ένας

περίεργος προβληματισμός σκιαγραφείται στα μάγουλα του, σκεπτόμενος να πει κάτι

στη Μαρία, γρήγορα όμως αντικαθίσταται από κατανόηση. Με αργές αλλά σταθερές

κινήσεις ο Νόντας ακουμπάει την ελεύθερη παλάμη της κοπέλας στο παγωμένο

κανατάκι του ούζου, που εκείνη τη στιγμή μας μοιάζει με κρυσταλλωμένο

Τραμουντάνα. Χωρίς να διακόψει τη ροή της σκηνής φέρνει την δροσερή πια παλάμη

της σε ένα από τα μάγουλα του και εκεί αφήνεται με κλειστά μάτια να απολαύσει

κάθε στιγμή και κάθε σταγόνα αισθήματος. Ενστικτωδώς η Μαρία τον ακολουθεί και

ακούει να αντηχεί μέσα της το σπάσιμο μίας αρχέγονης κλειδαριάς. Εμφανίστηκε

απότομα μία λησμονημένη ακτίδα ελπίδας και χαράς να καίει την εσωτερική πλευρά

του δέρματος. Δεν άντεξε όμως πολύ, φόβος την κατέκλυσε αντικρίζοντας το

αντίτιμο της αποδοχής αυτών των αισθημάτων. Το χέρι όχι βιαστικά αλλά

περισσότερο μηχανικά επανήλθε στην αρχική του θέση αφήνοντας το βλέμμα της να

διαπερνά το τοπίο πια αγνοώντας το.

Ο Νόντας ήξερε όπως και παλιότερα ότι κάποια στιγμή μπορεί ερωτηθεί, τι έγινε, τι

ήθελε να της πει, τι ένιωσε κτλ. κτλ. Πως όμως μπορείς να μεταφέρεις στον άλλο την

αντίφαση εκλογίκευσης και αισθαντικότητας; Ότι όπου κυριαρχούν τα συναισθήματα

εμφανίζεται η αντιφατικότητα της λογικής, και όπου κυριαρχεί η λογική τα

συναισθήματα κρύβονται; Ξέρουμε ότι είχε ήδη προσπαθήσει μία φορά και φοβόταν

ότι τα επόμενα βήματα θα σήμαιναν περισσότερα για κείνον, όχι για τη Μαρία...

...