ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ …

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΔΑΜ…

Ο Μικελάντζελο ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι , γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου και πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1564. Έγινε γνωστός περισσότερο ως Μιχαήλ Άγγελος, ήταν γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής της Αναγέννησης. Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης της εποχής, του οποίου η βιογραφία εκδόθηκε πριν το θάνατό του, στους Βίους του Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος επέλεξε να τον τοποθετήσει στην κορυφή των καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας για τον Μιχαήλ Άγγελο το προσωνύμιο ο θεϊκός (Il Divino). Στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για το Παπικό παρεκκλήσιο του Βατικανού(Καπέλα Σιξτίνα), το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά (αποκαθήλωση) στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη.

Η δημιουργία του Αδάμ

Η σκηνή αναπαριστά τη στιγμή που ο Θεός δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο ή μάλλον τη στιγμή που του εμφυσά τη θεϊκή του ενέργεια .Όλη η σύνθεση δομείται στους διαγώνιους άξονες που τέμνονται και παραλληλίζονται δημιουργώντας το αίσθημα της έλξης ανάμεσα στον Δημιουργό και τον Αδάμ…

ο Αδάμ απεικονίζεται γερμένος στο έδαφος , από το χώμα του οποίου τον έπλασε ο Θεός. Το σώμα του είναι άτονο, το δεξί χέρι και το αριστερό πόδι λυγίζουν για να ανασηκωθεί , το κεφάλι κλείνει δεξιά , ενώ το βλέμμα του ακολουθεί την πορεία του χεριού του , καθώς αυτό αναζητά το ζωογόνο θεϊκό άγγιγμα {τα δάχτυλα του Αδάμ καταστράφηκαν από μια ρωγμή και ζωγραφίστηκαν εκ νέου}

Ο Μιχαήλ Άγγελος απεικονίζει τον Αδάμ με υπερκόσμια ομορφιά και τέλεια σωματική συμμετρία , κατ΄εικόνα και ομοίωση του Θεού , όπως υπαγορεύει η Βίβλος. Η ομοιότητα , ωστόσο ,δεν είναι με τον Πατέρα ,αλλά με τον Υιό που δεν έχει ενσαρκωθεί ακόμη, αλλά υπάρχει ήδη «εντός» του Θεού. Η δημιουργία του Αδάμ είναι η δημιουργία του ανθρώπου , ο οποίος θα λυτρωθεί από το προπατορικό αμάρτημα μονάχα με την έλευση του Ιησού, του νέου Αδάμ. Η εμφύσηση της θεϊκής πνοής θεωρείται ότι παραπέμπει επίσης στην επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος , την ημέρα της Πεντηκοστής και με αυτή την έννοια η σκηνή αποτελεί έμμεση αναφορά στο τριαδικό δόγμα.

Ο θεός πλησιάζει από την αντίθετη πλευρά , πλαισιωμένος από αγγέλους αναμεσά τους διακρίνετε μια γυναικεία μορφή η ΕΥΑ ή (σύμφωνα με άλλη ερμηνεία )η ΠΑΝΑΓΙΑ , την οποία ο Θεός έχει ήδη επιλέξει προκειμένου να συλλάβει τον λυτρωτή.

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή το παιδί που την αγκαλιάζει από το γόνατο είναι ο μικρός Ιησούς . Η στάση του Χριστού είναι ίδια με αυτή του Αδάμ, αλλά ανεστραμμένη , ενώ το άγγιγμα του Δημιουργού στον ώμο Του θυμίζει την κίνηση του ιερέα όταν προσφέρει την θεία ευχαριστεία.

Η σκηνή αυτή , από τις πιο διάσημες στην ιστορία της τέχνης , έχει αναχθεί σε έμβλημα της εικαστικής τελειότητας που επιτυγχάνεται κατά την Ακμή της Αναγέννησης και έχει αναπαραχθεί άπειρες φορές σε διάφορες παραλλαγές και «διασκευές» ακόμη και με χιουμοριστικό χαρακτήρα

Καπέλα Σιξτίνα

ΤΕΛΟΣ