Ο ασβός, η χελώνα και το πίτουρο. Πέθαναν και τα πτώματα τους έγιναν ένα με τη μούχλα. Οι αρουραίοι μετά σκόρπισαν φέροντες πανούκλα. Η πανούκλα ισοπέδωσε κάθε μορφή ταυτότητας και ελεύθερης έκφρασης. Η έλλειψη έκφρασης εκμαύλισε κάθε μορφή πνευματικού όντος, άυλου και μη. Επήλθε μια ανείπωτης σκαιότητας καθολική ισοπέδωση· νέοι ασβοί εμφανίστηκαν στις όχθες της φλεγόμενης λίμνης να καταλαγιάσουν τη δίψα τους. Τα νερά ανέδιδαν ζοφερές αποχρώσεις μιας αδυσώπητης μονοτονίας. Ο ορίζοντας φάνταζε πέπλο που το ‘χε γλύψει ένα πολυκέφαλο τέρας με κίτρινη σίελο. Το φως αντανακλούσε μεθυσμένες δεσμίδες ανυπαρξίας και μια αίσθηση μελαγχολίας. Θα ήταν λίγο μετά την αυγή όταν ένας τσιριχτός διαπεραστικός μέχρι τον ορίζοντα ήχος έσκιζε γη και ουρανό. Τα κόκαλα και οι σάπιοι σωροί τραντάχτηκαν συθέμελα κροταλίζοντας και μετά διασκορπίστηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Ένα ζοφερό σύννεφο καπνού αιωρήθηκε για λίγα δεύτερα και μετά διαλύθηκε άτακτα. Μια απροσδιόριστη σιλουέτα αχνοφάνηκε στην κορυφή ενός υψώματος. Μια αδιόρατη ομιχλώδη αύρα περιέβαλλε αυτή την άγνωστη μορφή όντος. Η ατμόσφαιρα ήταν άπνοη και ταυτόχρονα ανέδιδε μια απόκοσμη αίσθηση επικείμενου τρόμου. Ένα σμήνος από άγνωστα πουλιά πέταξε τρομαγμένα και άτακτα πέρα απ’ το λόφο.