http://tileplagktoiplanai.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

Η Ελλάδα στην ατραπό του ΣΥΡΙΖΑ

4-2-2015

Εκλογές και νίκη ΣΥΡΙΖΑ

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25 Γενάρη 2015 και ηπροκύπτουσα διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φαίνεται να αναγεννούν τηνελπίδα μέσα στον δοκιμασμένο ελληνικό λαό και την δυσαρέσκεια σε κάποιατμήματα της διεθνούς και εγχώριας ολιγαρχίας.

Όμως η τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα μέσα σε λίγες μέρες ήδη μαςοδηγεί σε ένα συμπέρασμα: Η ολιγαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ησοσιαλφιλελεύθερη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεγάλες τριβές σε μιασειρά θέματα, συγκλίνουν σε δύο θεμελιώδεις στόχους:

Ο πρώτος στόχος είναι η καθήλωση της Ελλάδας μέσα στο σύστημα τουευρωατλαντισμού, της ΕΕ και της ΟΝΕ και η παρεμπόδιση οποιασδήποτεεναλλακτικής στρατηγικής διασύνδεσης με την Ρωσία.

Ο δεύτερος στόχος είναι η συνέχιση με κάποιες τροποποιήσεις τωνδιαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την απελευθέρωση των αγορών σεόφελος του ιδιωτικού και σε βάρος του δημόσιου τομέα της οικονομίας. Καιαυτό βέβαια ενδύεται με την προπαγάνδα της «παραγωγικήςανασυγκρότησης».

Όλα τούτα ο ΣΥΡΙΖΑ τα εμβαπτίζει μέσα στην ιδεοληψία του αναγκαίου αγώναγια μια «δημοκρατική ΕΕ». Αυτό που αποκρύπτει είναι ότιμια «ομοσπονδιακή Ευρώπη» των «αδελφών λαών», του «ανθρωπισμού»,

των «δημοκρατικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων», είναι απλώςμια παραπλανητική ρητορική που ωραιοποιεί την συναίνεση στην ευρωκρατία.

Διεθνές περιβάλλον

Στο σύστημα της πλανητικής χρηματοδεσποτικήςυπερεκμετάλλευσης συνεχίζουμε να βιώνουμε μια σοβαρότατη δομική κρίση.H περαιτέρω πολυεπίπεδη επέκταση των αγορών, που έχουν πλήρωςπαγκοσμιοποιηθεί, έχει φτάσει πια στα όρια της. Η κρίση διασυνδέεται με τιςγιγάντιες τεχνολογικές μεταβολές, την φρενίτιδα της γενικευμένηςστρατιωτικοποίησης και των υπερεξοπλισμών καθώς και τονπαγκόσμιο υβριδικό πόλεμο.

Ιστορικά είναι γνωστό πως η μετάβαση από ένα προηγούμενο σε ένα επόμενοκύκλο παγκόσμιας συσσώρευσης συνυπάρχει πάντοτε με μεγάλουςπολέμους. Η τωρινή κρίση εμφανίζει μια τάση μετατόπισης της ηγεμονικήςισχύος από τον αμερικανικό μονοπολισμό προς μια πολυπολικήαναδιαμόρφωση του πλανήτη με ελκυστή της την Ανατολή. Για το λόγο αυτό ονέος μεγάλος πόλεμος είναι ζωτικής σπουδαιότητας για την αμερικανικήολιγαρχία που κινεί τις κινητήριες δυνάμεις του ώστε να αποφύγει την απώλειακυριαρχίας. Και ο πόλεμος αυτός ήδη είναι παρόν όχι μόνο στην ευρύτερηΜέση Ανατολή (από το Μαρόκο ως το Πακιστάν) αλλά και στην Ευρώπη(Ουκρανία). Πρόκειται για ένα υβριδικό πόλεμο που εκτός την χρήση τωνεξοντωτικών στρατιωτικών όπλων περιλαμβάνει μια ολότητα τεχνικώνκαταστροφής: Οικονομικός (όπως το εμπάργκο στη Ρωσία),κοινωνικοπολιτικός (φιλοδυτικές διαδρομές των ΜΚΟ, της φιλελεύθερηςπέμπτης φάλαγγας εντός των κρατών, των εγχρώμων εξεγέρσεων κλπ),πληροφοριακός, επικοινωνιακός, ψυχολογικός πόλεμος. Επίσης πόλεμος διαπληρεξούσιου (proxy war) όπως συμβαίνει στην Μέση Ανατολή και στηνΟυκρανία (καθεστώς των ατλαντιστών νεοναζί).

Στον μεγάλο διηπειρωτικό υβριδικό πόλεμο έχουμε λοιπόν τηνανταγωνιστική αντιπαράθεση δύο πόλων: Από την μια μεριά είναι τοολιγαρχικό, φιλελεύθερο μέτωπο του ευρωατλαντισμού (ΗΠΑ, ΕΕ, Καναδάς,Αυστραλία, Ισραήλ κλπ). Από την άλλη βρίσκεται το μέτωπο τουευρασιανισμού με κέντρο τη Ρωσία που προσπαθεί να αμφισβητήσει τηνπαγκοσμιοποίηση και να επιχειρήσει μια πολυπολική αναδιάταξη τηςπαγκόσμιας ισχύος με διασφάλιση της οικονομικοπολιτικής κυριαρχίας τωνκρατών και των εθνικών ταυτοτήτων. Η σύγκρουση αυτή είναι η κυρίαρχηαντίθεση της περιόδου και υπερκαθορίζει το σύστημα των υπόλοιπωνπλανητικών αντιθέσεων.. Ελλάδα: Κλεπτοκρατία και Γενοκτονία

Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας την τελευταίαπενταετία με τη σύμπραξη Τρόικας και εγχώριας κλεπτοκρατίας επέφερανγενική καταστροφή και γενοκτονία.

Ως προς τα στατιστικά δεδομένα θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μείωσηστο ΑΕΠ από το 2008 ανήλθε στο 30%. Το δημόσιο χρέος από 120% τουΑΕΠ ανήλθε στο 177% σήμερα. Και τούτο παρόλο που τη περίοδο 2009-2014η χώρα έδωσε 205 δις ευρώ για τοκοχρεολύσια. Από το Δεκέμβριο 2009καταθέσεις ύψους 115 δις ευρώ μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό. Από το 2010 οφόρος εισοδήματος επταπλασιάστηκε σε μισθωτούς-συνταξιούχους. Η τυπικήανεργία βρίσκεται στο 27% και η πραγματική στο 34%. Με την ανεργία των

νέων στο 60% όπου 200.000 νέοι (επιστημονικό και ειδικευμένο δυναμικό)έφυγαν στα ξένα μετανάστες. Με 700.000 κλειστά μαγαζιά και 6,5 εκατομμύριαΈλληνες στην ένδεια [1].

Από τη μια πλευρά η μεγάλη συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων καιαπό την άλλη πλευρά ο πλούτος της εγχώριας ολιγαρχίας που βρήκε τοιδανικό περιβάλλον για να τον αυξάνει. Σύμφωνα με έκθεση της ελβετικήςτράπεζας UBS και του ερευνητικού κέντρου Wealth-X (Σιγκαπούρη) o αριθμόςτων υπερ-πλουσίων στην Ελλάδα από 445 το 2010 αυξήθηκε σε 505 το 2013με ατομική περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων και συνολική περιουσία 60δις δολαρίων (αύξηση 20% σε σχέση με το 2012) και ισοδύναμη προς το 24%του ελληνικού ΑΕΠ [2].

Η μνημονιακή πενταετία εξύφανε τους υλικούς όρους μιας αναδιάταξης τωνμερίδων της τοπικής ολιγαρχίας. Το χρηματοπιστωτικό-τραπεζικό κεφάλαιοπαρέμεινε ισχυρότατο το ξενοδοχειακό κεφάλαιο αναβαθμίστηκε, τοβιομηχανικό, κατασκευαστικό και το εμπορικό υποχώρησαν. Η διευθυντικήμερίδα, το εφοπλιστικό κεφάλαιο ενδυναμώθηκε ακόμα περισσότερο καιαπόκτησε σκανδαλωδώς πρόσθετα προνόμια. Ο ελληνικός εφοπλισμόςελέγχει το 15% του παγκόσμιου εμπορίου μέσω της θάλασσας. Διαθέτει 4.398πλοία αλλά υπό ελληνική σημαία είναι τα 785 (πηγή: Marine InformationServices-MIS). Σε άλλες χώρες (Ιαπωνία, Ευρωπαϊκές κλπ) οι εφοπλιστέςσυμμετέχουν στη φορολογία και στα καράβια τους έχουν αρκετούς ντόπιουςναυτικούς. Οι Έλληνες εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους, χρησιμοποιούνξένα πληρώματα και τα καράβια τους τα φτιάχνουν στα ναυπηγία της Κίνας,Ν.Κορέας και αλλού. Η Κομματοκρατία έχει αποδεχτεί πρακτικά πολιτικά τηνπρονομιακή μεταχείριση και την εξαίρεση των εφοπλιστών από τη φορολογίαστα μυθώδη κέρδη τους. Έτσι ετησίως οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστώνβρίσκονται στο επίπεδο των 10 δις ευρώ περίπου. Ένα ποσό που θασυντελούσε καθοριστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος τουδημοσιονομικού ισοζυγίου.

Πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης στον μεγάλο διηπειρωτικό υβριδικόπόλεμο

Ο ΣΥΡΙΖΑ δια του Αλέξη Τσίπρα έχει εδώ και μήνες διαβεβαιώσει για τηνδέσμευση του στο «Ανήκομεν εις τη Δύσιν» καραμανλικό πρόταγμα τουολιγαρχικού στρατοπέδου. Πως στρατηγική επιλογή είναι «ότι η χώραπράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε., στοΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται» (Α.Τσίπρας, Αντένα 14.5.2014).

Με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕγια θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, F. Mogheriniπροέβη σε αντι-ρωσική δήλωση «Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων τηςΕΕ» για την Ουκρανία, χωρίς να ερωτηθεί η ελληνική κυβέρνηση. Ευθύςαμέσως ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας και ο υπουργός Εξωτερικών Ν.Κοτζιάςπροέβησαν σε επικοινωνιακούς λεονταρισμούς διεκδικώντας το «δημοκρατικόσεβασμό» της ελληνικής φωνής επικαλούμενοι τους κανόνες λειτουργίας τωνευρωενωσιακών θεσμών πάνω στο ζήτημα της θέσης της ΕΕ για τηνΟυκρανία. Το σκηνικό της θεατρικής «αντίστασης» κράτησε ένα τριήμερο. Οοπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ ξεσκεπάστηκε ως μια θεαματική κυβίστηση τηντέταρτη μέρα 29 Γενάρη 2015, στην Συνεδρίαση του Συμβουλίου ΕξωτερικώνΥποθέσεων στις Βρυξέλλες. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τόλμησε να προβάλεικάποιο βέτο αλλά συντάχθηκε με την ΕΕ (και κατ επέκταση με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ)ψηφίζοντας τις κυρώσεις προς ενάντια στη Ρωσία με το πρόσχημα της

εξεύρεσης ενός «επιτυχούς διπλωματικού συμβιβασμού». Ειδικότερα οΚοτζιάς συμφώνησε μεταξύ των άλλων στα κάτωθι «Συμπεράσματα τουΣυμβουλίου σχετικά με την Ουκρανία» [3]:

α) Η Ρωσία έχει ευθύνη με την συνεχή και αυξανόμενη υποστήριξη πουπαρέχει στους «αυτονομιστές» στο Donetsk και Luhansk.

β) Η Ρωσία καλείται να καταδικάσει τις πράξεις των «αυτονομιστών» τηςΑνατολικής Ουκρανίας.

γ) Το Συμβούλιο καταδικάζει και δεν αναγνωρίζει την παράνομη προσάρτησηαπό την Ρωσική Ομοσπονδία της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης.

δ) Το Συμβούλιο συμφωνεί να επεκτείνει τα περιοριστικά μέτρα κατάπροσώπων και οργανώσεων για την απειλή ή υπονόμευση της κυριαρχίας καιτης εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, που εγκρίθηκαν τον Μάρτιο του2014 και στη συνέχεια επικαιροποιούνται μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015.

Όσοι δε ανυπόμονοι ευρωατλαντιστές απορούσαν για το τι θα κάνουν οΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ με το Ισραήλ μπορούν πια να κοιμηθούν ησύχως. Αφούστην ίδια κατεύθυνση ακολούθησε η συνάντηση στις 2 Φεβρουαρίου 2015 τουυπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένου με τον Πρέσβη του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν-Άμπα Βιτάλε. Στην συνάντηση αυτή ο Καμμένος δήλωσε: «Η συνεργασία μετο Ισραήλ θα συνεχιστεί και σε πολιτικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο…Είναι πολύ σημαντική η συνεργασία της Ελλάδος με το Ισραήλ και βεβαίως ητριμερής συνεργασία της Ελλάδος, της Κύπρου και του Ισραήλ για τηνευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου» [4].

Η επιλογή διατήρησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τουελληνοϊσραηλινού άξονα έρχεται και ως αποδοχή των παραινέσεων τουΕκτελεστικoού Διευθυντή της American Jewish Committee (AJC), DavidHarris ο οποίος συγχαιρόμενος στις 26 Γενάρη 2015 τον Α.Τσίπρα για τηνεκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «συμβούλευε»: «Ευχόμαστε επιτυχία στη νέαηγεσία, ελπίζοντας ότι θα συνεχίσει ο κύριος προσανατολισμό της χώραςπρος την Ευρωπαϊκή Ένωση...Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχειαναπτύξει ισχυρές, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με το Ισραήλ, καθώς επίσηςέχουν ενισχυθεί οι τετραμερείς δεσμοί και σχέσεις ανάμεσα στις ΗνωμένεςΠολιτείες, το Ισραήλ, την Κύπρο και την ίδια» [5].

Αυτά για όσους «μαρξιστές» και «πατριώτες» υποστηρικτές της νέαςκυβέρνησης αναμένουν «τη διακοπή της στρατιωτικής συνεργασίας με τοεπιθετικό κράτος του Ισραήλ» όπως ανέφερε το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το2012.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Χρέος

Η διατυπωμένη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, στα εκλογικά προγράμματα του 2012 καιτου 2015 δεν ήταν κάποιας μορφής αμφισβήτηση του χρέους ως επαχθούςκαι μια μονομερής άρνηση πληρωμής του αλλά η διεκδίκηση από τουςεταίρους της ΕΕ της «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικήςαξίας του χρέους, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο, όπως στη Γερμανία το 1953.Με Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπόλοιπου και περίοδο χάριτος(μορατόριουμ) στην εξυπηρέτησή του, για άμεση εξοικονόμηση πόρων για τηνανάπτυξη».

Παράλληλα από τον Μάιο του 2011 είχε προπαγανδίσει εντός και εκτόςβουλής την φαινομενικά ριζοσπαστική (αλλά στην ουσίααποπροσανατολιστική) πρόταση για συγκρότηση Επιτροπής ΛογιστικούΕλέγχου (ΕΛΕ) με σκοπό τον «πλήρη και εξονυχιστικό έλεγχο του δημοσίουχρέους», προκειμένου «να μάθει ο ελληνικός λαός, πώς δημιουργήθηκε αυτόκαι ποιο μέρος του είναι παράνομο, άκυρο και επαχθές». Υποτίθεται δε τααποτελέσματα αυτού του ελέγχου θα ήταν εργαλείο στις διαπραγματεύσεις τηςαναπόφευκτης αναδιάρθρωσης και διαγραφής μεγάλου μέρους των ελληνικώνδανείων. Δεν πέρασε πολύς καιρός όμως και καθώς πλησίαζε η στιγμή της«κυβερνητικής ευθύνης» ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε δια του Σταθάκη να πετάξειπλέον τον μανδύα της ΕΛΕ και να προχωρήσει στην αυτόβουλη έκδοση«πορίσματος» για το ύψος του ειδεχθούς χρέους. Με βάση το οποίο «τοποσοστό του χρέους που μπορεί να κριθεί από τα διεθνή standards επαχθέςείναι πολύ μικρό, κάτω του 5% » (Γ. Σταθάκης, ρ/σ «Στο Κόκκινο» 21.1.2014και εφημερίδα «Αγορά» 13.12.2014).

Διαπραγμάτευση στην ΕΕ

Το ελληνικό δημόσιο χρέος διακρατείται από: Ευρωπαϊκό ΤαμείοΧρηματοπιστωτικής Σταθερότητας 45 %, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα7%, κράτη της ΕΕ.-Διμερή Δάνεια 17 %, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο 10 %,Ιδιώτες 21% [6].

Για το 2015 οι συνολικές υποχρεώσεις αποπληρωμής του χρέους της Ελλάδαςείναι υψηλές γύρω στα 27,5 δισ. ευρώ. Με δεδομένη την ανεπάρκεια τωνδιαθεσίμων ταμειακών αποθεμάτων της χώρας και την απόρριψη από τηνκυβέρνηση της λήψης της τελευταίας δόσης του προγράμματος μέσω της«τρόικα» 7 δις ευρώ, θα πρέπει έως το καλοκαίρι να κλειστεί μια νέασυμφωνία. Η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ψάχνει στη τρέχουσασυγκυρία την αποφυγή της άμεσης πληρωμής των τοκοχρεολυσίων και τηνεξασφάλιση πόρων ώστε να διαμορφώσει μια δημοσιονομική βάσηασφάλειας για την εσωτερική κοινωνικο-οικονομική κρατική πολιτική γύρωστα 8 δις ευρώ.

Με δεδομένη την άρνηση της Γερμανίας να συζητήσει κάποια έστω μερικήδιαγραφή του χρέους (και την κατάφαση της Μέρκελ σε κάποιο τύποπεριορισμένου μορατόριουμ) και κάτω από την φίλια «καθοδήγηση» τηςκυβέρνησης των ΗΠΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώθηκε σε μια θεμελιώδη μεταβολήστρατηγικής και προτείνει τώρα ένα νέο πλαίσιο αναγνώρισης του δανεισμούκαι πληρωμών. Το πλαίσιο αυτό διατυπώθηκε από τον υπουργό ΟικονομικώνΓ.Βαρουφάκη στους Financial Times στις 2 Φεβρουαρίου 2015. Σύμφωνα μετούτο η Ελλάδα εγκαταλείπει την διεκδίκηση από την ΕΕ για διαγραφήμεγάλου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους των 315 δισ. ευρώ.Αντίθετα διεκδικεί την ελάφρυνση μέσω ενός «μενού ανταλλαγών χρέους»(menu of debt swaps) συμπεριλαμβανομένων δύο νέου τύπου ομολόγων [7]:

Στο πρώτο τύπο θα αντικατασταθούν τα ευρωπαϊκά δάνεια και θα υπάρχειδιασύνδεση της πληρωμής με την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ.

Στο δεύτερο τύπο θα αντικατασταθούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχειη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με τα αποκαλούμενα χωρίς λήξη, «αένααομόλογα» (perpetual bonds).

Στο ίδιο το πλαίσιο περιλαμβάνεται το αίτημα για ένα μεταβατικό «πρόγραμμα-γέφυρα» ως την 1η Ιουνίου, όπου η ΕΚΤ θα εξασφαλίσει ρευστότητα στο

ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αντί δε τη χρηματοδότηση των 7 δισ.ευρώ που επρόκειτο να δοθεί η κυβέρνηση θα ζητήσει 1,9 δισ. ευρώ(ισοδύναμο με τα κέρδη της ΕΚΤ από τις αγορές των ελληνικών ομολόγωνέπειτα από την «διάσωση του 2010»). Επίσης παρέχεται μεταξύ των άλλων ηκυβερνητική δέσμευση για πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης 1-1,5% τουΑΕΠ ετησίως, καθώς και η υπόσχεση για σοβαρές «μεταρρυθμίσεις». Πράγμαβέβαια που φαίνεται να βάζει σε καραντίνα μέρος και αυτών ακόμα τωνελάχιστων φιλολαϊκών μέτρων του λεγόμενου «ΠρογράμματοςΘεσσαλονίκης».

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η ιδέα διαπραγμάτευσης δεν είναικαθόλου νέα. Ήδη τον Ιανουάριο 2014 η Τράπεζα της Αγγλίας δημοσίευσεένα έγγραφο του αμερικανικού Πανεπιστήμιου Yale και του ΔιεθνούςΝομισματικού Ταμείου για την ανάγκη διασύνδεσης της θετικής μεταβολήςτου ΑΕΠ με την πληρωμή ομολόγων, ώστε να αποτραπούν αναδιαρθρώσειςχρεών σε βάρος των πιστωτών [8].

Ακόμα και αν γινόταν αποδεκτό (πράγμα που αποκλείεται) το νέο «ρεαλιστικόπλαίσιο» (της κατά Βαρουφάκη «έξυπνης μηχανικής χρέους») του ΣΥΡΙΖΑ,ενώ θα μείωνε το πραγματικό ύψος του δανεισμού και το βάρος τωντοκοχρεολυσίων, ελάχιστα θα προσέφερε στην αντιμετώπιση της ελληνικήςκαταστροφής. Τα μεγάλα προβλήματα της εσωτερικής κλεπτοκρατικής-ολιγαρχικής κυριαρχίας, της στρεβλής, παρασιτικής και καχεκτικήςπαραγωγικής-οικονομικής διαμόρφωσης, της χαμηλής παραγωγικότητας-ανταγωνιστικότητας, του αέναου δανεισμού («παγίδας χρέους»), τωνκοινωνικών ανισοτήτων, της λιτότητας και της ανεργίας, της σύνθλιψης τωνμικρο-μεσαίων στρωμάτων, των χιλιάδων αυτοκτονιών, της δημογραφικήςσυρρίκνωσης (λόγω της υπογεννητικότητας) και της δημογραφικής αλλοίωσης(λόγω της αθρόας λαθρομετανάστευσης) του ελληνισμού κλπ, έγινανεκρηκτικά μέσα στην «μνημονιακή πενταετία». Όμως η Ελλάδα για πολλάχρόνια είναι γεωστρατηγικά καθηλωμένη σε μια παρατεταμένη πολιτισμική καιοικονομικοκοινωνική εξάρθρωση, εξαθλίωση και παρακμή. Η ελληνική κρίσηπρωταρχικά παράγεται και ανατροφοδοτείται από τις συνθήκες ένταξης καικίνησης της χώρας μέσα στις δομές της άνισης ανάπτυξής της ΕΕ/ΟΝΕ καιτου διεθνούς χρηματοδεσποτικού συστήματος υπερεκμετάλλευσης όπου εδώσε ένα δίκτυο περίπου 43.000 πολυεθνικών επιχειρήσεων κυριαρχεί απόλυτατο 1% εξ αυτών που είναι κυρίως χρηματοπιστωτικές μεγα-εταιρίες [9].

Οι περιβόητες αλά ΣΥΡΙΖΑ «μεταρρυθμίσεις» όχι μόνο επαναφέρουν τώρα ωςφάρσα τις πάλαι ποτέ διαψευσμένες υποσχέσεις ανάταξης και ανάπτυξης τηςχώρας μέσω των πολιτικών του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» αλλά καιεγγυώνται μέσω νέων διαβεβαιώσεων την με μπαλώματα συντήρηση τουπανάθλιου στάτους κβο. Διαβεβαιώσεις όπως:

α) Αλλαγή στο κράτος διαφθοράς και διαπλοκής και φορολογία των πλουσίων.Βέβαια στο σχεδιασμό αυτής της φορολογικής πολιτικής εκτός των άλλωνφαίνεται να απουσιάζει ο ιθύνων παράγοντας, η εφοπλιστική μερίδα τηςολιγαρχίας.

β) Πλαίσιο ανασυγκρότησης χωρίς νέα ελλείμματα με αντιμετώπιση τηςανθρωπιστικής κρίσης μέσα στα όρια της δημοσιονομικής ισορροπίας. Κάτι

που όπως φαίνεται πολλές από τις εξαγγελίες – «ασπιρίνες» του«Προγράμματος Θεσσαλονίκης» παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.

γ) Σχέδιό οικονομικής ανόρθωσης με τις αναγκαίες σαρωτικές μεταρρυθμίσεις.Η κυβέρνηση τώρα αντί της Τρόικα φαίνεται να προτιμά την υψηλή συμμετοχήτου ΟΟΣΑ και τις υποδείξεις του για τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές στηχώρα.

Εν τούτοις είναι προφανές ότι μια ουσιαστική συναινετική ρύθμιση με τηνΓερμανία και την Ευρωκρατία σε όφελος του ελληνικού λαού στο θέμα της«παγίδας χρέους» και της χρεωστικής δουλείας του είναι αδύνατη. Και τοχειρότερο ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και τα 2/3 σχεδόν του ανέτοιμου ελληνικούλαού έχουν (προς το παρόν) ως ισχυρή επιλογή την δύσβατη αλλάελπιδοφόρα προοπτική προσφυγής σε αποφασιστικές ενέργειες ανάκτησηςεθνικής κυριαρχίας αντίστοιχες μιας μονομερούς άρνησης πληρωμής τουχρέους, από-ένταξης από την ΕΕ/ΟΝΕ και ανα-ένταξης σε μια εναλλακτικήθετική γεωπολιτική και γεωοικονομική συμμαχία (όπως η ΕυρασιατικήΈνωση). Και αυτό που επίσης ουδόλως γίνεται αντιληπτό (και αυτό δεν αφοράτους σοσιαλφιλελεύθερους αλλά τους «μαρξιστές» εντός του ΣΥΡΙΖΑ) είναιπως μια επωφελή για τη χώρα ρύθμιση (όπως π.χ. για τη Γερμανία το 1953)θα μπορούσε να προκύψει μόνον ως μια τελική παραχώρηση από τηνχρηματοδεσποτεία για να ανακόψει μια πραγματική απειλητική γι αυτήνπερίπτωση γεωπολιτικής / γεωοικονομική εξόδου της Ελλάδας από τοευρωατλαντικό σύστημα και εισόδου της σε μια νέα γεωστρατηγική σχέση μετη Ρωσία και την Ευρασιατική Ένωση [10].

Το καινούργιο λοιπόν στοιχείο για τον ΣΥΡΙΖΑ , ως κυβέρνηση πλέον και όχιως αντιπολίτευση, είναι το γεγονός ότι είναι πιο «ευήκοος» στις απαιτήσεις τηςχρηματοδεσποτείας και των δανειστών. Αυτό σημαίνει ότι οι όποιεςπροσδοκίες για εδώ και τώρα ανοιχτή ρήξη μεταξύ Ελλάδας και των θεσμώντου ευρωσυστήματος λόγω της συριζαίικης επικοινωνιακής ρητορικής δενέχουν ισχυρή υπόσταση. Ενώ το ενδεχόμενο η Ελλάδα να συνεχίσει ναυφίσταται τις συνέπειες του σημερινού στάτους κβο, της νεοαποικιακήςυποδούλωσης της από τον ευρωατλαντισμό και την ευρωκρατία παραμένεικαθοριστικό στη συγκυρία.

Διαπραγμάτευση και θεωρία παιγνίων

Προς το παρόν όμως η συγκρουσιακή διαπραγμάτευση Ελλάδας-Γερμανίαςεκτυλίσσεται σαν μια εφαρμοσμένη θεωρία παιγνίων, σαν ένα παιχνίδιμπλόφας στη μπλόφα. Εδώ υπάρχουν τρεις δυνατές περιπτώσεις:

Η πρώτη περίπτωση, είναι αυτή της τελικής παράδοσης του Τσίπρα και τηςελληνικής κυβέρνησης στην γερμανική προσταγή. Μια τέτοια ήττα δεν θαλυγίσει μόνο τη διάθεση των λαών της Ν. Ευρώπης να αντισταθούν στηΜέρκελ αλλά θα σημάνει την ολοκληρωτική ανυποληψία και θα θρυμματίσει τοπολιτικό μέλλον τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ελληνικής αριστεράςγενικότερα.

Όμως σε μια τέτοια κατάσταση το πεδίο πλέον θα είναι περισσότερο ανοιχτόγια τη Χρυσή Αυγή η οποία έχει σταθεροποιηθεί εκλογικά ως τρίτη πολιτικήδύναμη. Προπαντός εάν το κατηγορητήριο καταπέσει και δικαστικά πράγμαπου είναι και το πιθανότερο και εάν βεβαίως κατορθώσει την καθ υπέρβασηαπαλλαγή της από τη μεγάλη διείσδυση και τον σφιχτό εναγκαλισμό τηςατλαντιστικής και της φιλοσιωνιστικής ακροδεξιάς που παίζει παρακρατικά

παιχνίδια του χρηματοδεσποτικού συστήματος και παραμένει ισχυρή στοχώρο της.

Η δεύτερη περίπτωση, είναι ο αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός που ναμπορεί να παρουσιαστεί ως κάποιας μορφής νίκη και για τους δυο. Ο ΣΥΡΙΖΑσυνεπικουρούμενος από αμερικανικές και ευρωπαϊκές «δεξαμενές σκέψης»για να πιέσει προς μια «αλλαγή στάσης» προβάλει το νέο «φάντασμα» πουκινείται πάνω από την Ευρώπη, την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και τουεθνικισμού και τον επακόλουθο κίνδυνο αποσταθεροποίησης των δυτικώνδομών. Ο ίδιος ο Ομπάμα έχει κινητοποιηθεί για το σκοπό αυτόφανερώνοντας όχι μόνο το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την έκβαση της ευρω-κρίσης ως ζωτικής γραμμής άμυνας για όλο τον ευρωατλαντικό κόσμο αλλάεπίσης ότι η ευρωπαϊκή πολιτική περνά κατά σημαντικό μέρος και από τηνΟυάσιγκτον. Εκτός του Ομπάμα έχουν τοποθετηθεί στο πλευρό των Τσίπρα-Βαρουφάκη ένα «βαρύ πυροβολικό» οικονομολόγων. Κεϋνσιανών (J.Stieglitz, P. Krugman κ.α.), φιλελεύθερων (όπως ο J. Sachs ο «δόκτωρ τουσοκ» κ.α.) καθώς και του Council on Foreign Relations (CFR} τωνRockefellers (R.Kahn, M.Blyth, C.Ban κ.α.). Σε αυτή τη πολιτική εντάσσεται καιη επιλογή της πρόσληψης του αμερικανο-γαλλικού χρηματοπιστωτικού ομίλουLazard από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «σύμβουλου» δημοσιονομικής διαχείρισηςακολουθώντας τα αχνάρια των προηγούμενων κατοχικών κυβερνήσεων. ΗLazard που σχετίζεται με το κέντρο στήριξης τωναμερικανικών γεωστρατηγικών συμφερόντων το CFR, έχει διαδραματίσεισημαντικό ρόλο στην ελληνική τραγωδία. Κατάφερε από το 2009 ναεπικρατήσει στον ελληνικό χώρο διαμορφώνοντας σχέσειςχρηματοοικονομικού συμβούλου με όλες τις κυβερνήσεις. Ειδικότερα το 2011-2012 η Lazard «έτρεξε» το πρόγραμμα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους,το PSI με γνωστή συντριβή των αποθεματικών των ασφαλιστικώνοργανισμών, των Ελλήνων μικροομολογιούχων και όχι μόνο.

Με βάση λοιπόν την ισχυρή αμερικανική εμπλοκή δεν αποκλείεται η Μέρκελνα αναγκαστεί σε κάποιας μορφής υποχώρηση. Όχι γιατί νοιάζεται αν ηΕλλάδα μείνει στο ευρώ αλλά διότι μεταξύ των άλλων ενδιαφέρεταιαπόλυτα να διατηρηθεί οπωσδήποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση τουλάχιστον ωςμια ζώνη του ελεύθερου εμπορίου (κίνηση κεφαλαίων, εργασίας, αγαθών καιυπηρεσιών). Όμως από την άλλη εάν η Μέρκελ υποχωρήσει, η «αξιοπιστία»της θα δεχτεί πλήγμα και εν συνεχεία η Γερμανία θα πιέζεται για πρόσθετεςενδο-ευρωπαϊκές παραχωρήσεις και για επαύξηση του κόστους συμμετοχήςτης στην ευρωπαϊκή διαμόρφωση. Είναι βέβαιο ότι και οι άλλες χώρες τηςΝότιας Ευρώπης θα ζητήσουν επαναδιαπραγμάτευση του χρέους καιδημοσιονομικές μεταβιβάσεις από τον ευρωπαϊκό πυρήνα στη περιφέρεια του.Έτσι σε τελική ανάλυση η Γερμανική ολιγαρχία καλείται να πληρώσειυψηλότατο τίμημα ηγεμονίας, σε μια κατεύθυνση όπου θα υποστεί τηνυπονόμευση του ελέγχου εσωτερικά στη Γερμανία όσο και εξωτερικά στηνΕυρώπη.

Η τρίτη περίπτωση, που είναι η λιγότερο πιθανή, αφορά την αδυναμίαεξεύρεσης ισορροπίας με ανοιχτή πλέον την οδό της εκτροπής. Αν ηγερμανική ολιγαρχία επιμείνει με τρόπο απολύτως ανελαστικό στηνπεριφρούρηση της εξουσίας της, στην παγιωμένη στρατηγική της ευρω-λιτότητας και της άρνησης μετατροπής της ευρωζώνης σε μια «ένωσημεταφοράς», τότε θα έχουμε τον αποκλεισμό για μια ορισμένη συνθετική«λύση». Έτσι από τον Ιούλιο η Ελλάδα θα μπορούσε να μπει σε ανοιχτήχρεοκοπία (στάση πληρωμών) εντός της ζώνης του ευρώ. Μπορεί να ειπωθεί

πως αυτή ως ένα βαθμό μπορεί να γίνει διαχειρίσισμη. Αν όμως η ΕΚΤαρνιόταν να υποστηρίξει την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζώντότε θα οδηγούσε τη νέα κυβέρνηση να υποχρεώσει την Τράπεζα Ελλάδος ναπροβεί σε εσωτερική πιστωτική υποστήριξη και αυτό βαθμιαία μπορεί νασπρώξει τη χώρα και εκτός ευρώ. Εδώ όμως ας σταθούμε σε δύο σημεία:

α) Από τη μια πλευρά, σαφώς και διαφέρει μια ανεξέλεγκτη αυτοκαθοριζόμενηχρεοκοπία εκτάκτου ανάγκης από μια χρεοκοπία ετεροκαθοριζόμενη καικατευθυνόμενη από τους τοκογλύφους και την Ευρωκρατία. Στην πρώτημορφή, η χώρα επιλέγοντας την έξοδο όχι μόνο από την ζώνη του ευρώ αλλάαπό την ίδια την ΕΕ, με θυσίες μπορεί να ανακτήσει την ολική κυριαρχίατης, να ελευθερωθεί από τις αλυσίδες των δυσβάσταχτων δανειακών τηςβαρών και να επαναεθνικοποιήσει την πολιτική και την οικονομία της.Αντίθετα στη δεύτερη μορφή εκτός από την κυριαρχούμενη εγκατάλειψη τουευρώ και την παραμονή στην ΕΕ, εκτός επίσης από τηνποδηγετημένη ισοτιμία της δραχμής σε βάρος του ελληνικού λαού, θα έχουμεκαι την εφαρμογή του δικαίου των πιστωτών. Διότι το νομικό καθεστώς πουδιέπει το χρέος βασίζεται στο αγγλικό δίκαιο αντί το ελληνικό πρωτύτερα. Καιαυτό το κατόρθωσε η ίδια η ελληνική βουλή για την προστασία των δανειστών.Με προεκτάσεις την κατάλυση της κρατικής κυριαρχίας και την μεγάλη απειλήγια απώλεια της δημόσιας περιουσίας και των εθνικών πλουτοπαραγωγικώνμας πηγών.

β) Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ένασενάριο Grexit δεν συνεπάγεται μόνον ότι θα σημάνουν όλες οι καμπάνες γιατην αρχή του τέλους της ευρωζώνης και την έναρξη των ραγδαίωναποσταθεροποιητικών διαδικασιών στο ευρωπαϊκό τερέν. Μια ελληνικήαποχώρηση από το ευρώ δεν θα διαλύσει απλώς την ευρωζώνη μέσω ενόςντόμινο. Ίσως και να γινόταν πράγματι ελεγχόμενα, αλλά βαθμιαία θα επέφερεκαίρια ζημιά για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που τελικά θα γκρεμιζόταν. Πλέονο κίνδυνος κατάρρευσης του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματοςμέσω κυμάτων αποχώρησης από τις τράπεζες θα γινόταν πελώριος. Μιαέξοδος της Ελλάδας θα ήταν καταστροφική για τις διεθνείς τράπεζες και τιςχρηματαγορές.

Επιπρόσθετα προκύπτει το ενδεχόμενο ατύχημα για όλη τη Δύση να γεννηθείστην Ελλάδα ένας νέος κοινωνικός και ιδεολογικοπολιτικός συσχετισμόςδυνάμεων ώστε η χώρα να αποφασίσει να διαβεί τον Ρουβίκωνα. Nα μπει σεσύγκρουση με την Χρηματοδεσποτεία και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη επιλέγονταςτην εθνική-λαϊκή οικοδόμηση και αυτοδυναμία δια μέσου μιας διαφορετικήςγεωστρατηγικής συμμαχίας με την Ρωσία και την ένταξη της στο μεγάλοοικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό χώρο της Ευρασιατικής Ένωσης που έχειαρχίσει να οικοδομείται [11].

Σημειώσεις

[1]-Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, Paris,29.01.2015,Institut POMONE 15h (marianegreponti-delivanis.blogspot.com).

[2]-Λευτέρης Τσουλφίδης, Εισοδηματικές ανισότητες και οικονομική κρίση (Ναυτεμπορική, 08.01.2014).

[3]- Council of the European Union-Foreign Affairs Council meeting, Council conclusions on Ukraine (Brussels, 29 January 2015).

[4]-Πάνος Καμμένος, Η συνεργασία με το Ισραήλ θα συνεχιστεί (news.in.gr. 02.02.2015).

[5]-AJC Congratulates SYRIZA Leader on Greek Elections (ajc.org, 26.01.2015).

[6]-Edmond De Rothschild, Macro Highlights (12.01.2015).

[7]-Financial Times, Greece finance minister reveals plan to end debt stand-off(2.2.2015).

[8]-John Geddie, Investors say GDP bonds won't work (Reuters, 21.02.2014).

[9]-S.Vitali,J.B.Glattfelder,S.Battiston-The network of global corporate control (19.09.2011).

[10]-Takis Fotopoulos, A major turning point in Greece for better or worse (2ndedition),(inclusivedemocracy.org/journal, 29.01.2015).

[11]-Τηλέπλαγκτοι Πλάναι, Πως να σωθεί η Πατρίδα (Δεκέμβριος2012).

(Γιώργος Καπαρός 4.2.2015)