AMY HAHN

Για την Καρδιά ενός Πρίγκιπα

Tίτλος πρωτοτύπου:COURTING HIS ROYAL HIGHNESSby Amy Hahn

Copyright © 2008 by Amy HahnTranslation Copyright © 2012, Compupress S. A. – Anubis Publications

Λοχαγού Δεδούση 1 & Μεσογείων 304, 15562 Χολαργός, τηλ.: 2109238672,fax: 2109216847Web site: www.anubis.gr, e-mail: anubis@compupress.gr

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ EKΔOΣHΣ: Aλεξάνδρα ΛέτσαΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Άννα ΠαπασωτηρίουΔΙΟΡΘΩΣΗ: Έβελυν ΠαπαμιχαήλΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Έρση ΣωτηρίουΠPOΣAPMOΓH ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Mαίρη Λυμπέρη

www.e-bookshop.grAνάπτυξη και διάθεση ψηφιακών βιβλίωνΚλάδος της Digital Content A.E.ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΟΜΕΑ E-BOOKS: Ιάσων ΜανούσοςΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ WEB SITE: Digital Content A.E.

Digital Content A.E.Λοχαγού Δεδούση 1 & Μεσογείων 304, 155 62 Χολαργός, τηλ.: 2106516888 fax: 2109216847Web site: www.digicon.gr, e-mail: info@digicon.gr

VENUS GOLD – 10

ISBN: 978-960-497-504-4

Όλοι οι χαρακτήρες και τα γεγονότα του βιβλίου είναι φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ζωντανά ή μη είναι εντελώςσυμπτωματική.

Απαγορεύονται η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή -ολική, μερική ή περιληπτική-, η κατά παράφραση ή διασκευήαπόδοση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο -μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο- χωρίςπροηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, καθώς και η κυκλοφορία του σε οποιαδήποτε μορφή, ίδια ή διαφορετική από τηνπαρούσα, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, σύμφωνα με το Νόμο 2121/1993 και τους Κανόνες τουΔιεθνούς Δικαίου, που ισχύουν στην Ελλάδα.

Στο σύζυγό μου, Κρις.Δεν έχω λόγια να εκφράσω πόσο

εκτιμώ τη φιλία, την αγάπη,την ανιδιοτελή υποστήριξη και

την ακλόνητη πίστη σου σ’ εμένα.Είμαι πραγματικά τυχερή.

Κεφάλαιο Ένα

Θα γινόταν διάσημη, το όνομά της θα ακουγόταν σε ολόκληρη την Αμερική, σε ολόκληρο τονκόσμο. Εκείνη, η Κλόε Τάνερ από την αγροτική Μινεσότα, έκανε το πρώτο βήμα προς τηδιασημότητα – και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της.

Μόλις την προηγούμενη βδομάδα, ήταν ένα μηδενικό είκοσι πέντε ετών. Στην πραγματικότητα,ακόμα και τώρα ήταν άγνωστη, τουλάχιστον σε όλους εκτός από την αγαπημένη της οικογένεια καιλίγους στενούς φίλους. Μα σ’ ένα μήνα από τώρα αυτό θα άλλαζε δραστικά. Και ο λόγος; Θαγινόταν τηλεοπτική σταρ. Το EVE, ένα γυναικείο καλωδιακό κανάλι, είχε επιλέξει εκείνη ωςπαρουσιάστρια του καινούριου του ριάλιτι σόου Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του.

Η Κλόε δεν πίστευε στην τύχη της. Χιλιάδες κοπέλες είχαν κάνει οντισιόν για το ρόλο τηςπαρουσιάστριας, μα οι παραγωγοί και οι συντελεστές του EVE είχαν επιλέξει εκείνη ανάμεσα σετόσες καλλονές. Την τελευταία βδομάδα είχε τσιμπήσει τόσες φορές τον εαυτό της για νασιγουρευτεί πως δεν ονειρευόταν, που το μπράτσο της είχε γεμίσει μελανιές.

Κι όμως, δεν ήταν όνειρο. Απόδειξη, η λιμουζίνα στην οποία επέβαινε αυτή τη στιγμή, ηκαινούρια γκαρνταρόμπα με την οποία την εφοδίασε το EVE και η προσωπική πρόσκληση για τονετήσιο χορό μεταμφιεσμένων που οργάνωνε το κανάλι για το Χάλογουιν.

Η Κλόε κοίταξε την πρόσκληση στα χέρια της. Ψηλάφισε τα ανάγλυφα γράμματα με ταακροδάχτυλά της. Ήταν πανέμορφη πρόσκληση. Αστραφτερά ασημένια γράμματα σε λαμπερό μοβφόντο, μια μάγισσα που πετούσε με το σκουπόξυλό της μπροστά στο ολόγιομο φεγγάρι καιδαντελωτοί ιστοί αράχνης στις γωνίες.

Ακόμα δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ναι, η επιτυχία ήταν πια κοντά. Επιτέλους, μετά απόχρόνια ολόκληρα απογοήτευσης και απόρριψης που δε βοηθούσαν καθόλου μα καθόλου τηναυτοεκτίμησή της. Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να πιστεύει στο όνειρό της και τώρα έφτασε ηώρα να περάσει από την αφάνεια στα λαμπερά φώτα του Χόλιγουντ.

Ένα κοριτσίστικο γελάκι ξέφυγε από τα άψογα βαμμένα χείλη της. Σκέπασε το στόμα τηςντροπιασμένη και κοίταξε τον οδηγό. Έμοιαζε να μην πρόσεξε τίποτα, συγκεντρωμένος στηνοδήγηση μέσα στην κίνηση του Λος Άντζελες. Αναστέναξε με ανακούφιση και ακούμπησε τηνπλάτη στη δερμάτινη ταπετσαρία.

Στο στομάχι της φτερούγιζαν πεταλούδες. Δεν είχε βάλει τίποτα στο στόμα της όλη μέρα. Καιμόνο η ιδέα ότι θα συναναστρεφόταν τους πλούσιους και διάσημους της είχε φέρει παραζάλη.

Η Κλόε έστρεψε το κεφάλι της στο παράθυρο. Η ιστορική Χόλιγουντ Μπούλεβαρντ ήταν γεμάτηκόσμο. Για οκτωβριάτικο σαββατόβραδο ο δρόμος είχε περισσότερο κόσμο απ’ όσο συνήθως.Ακόμα δεν ήταν η ασφαλέστερη, ούτε η πιο καθαρή περιοχή της πόλης, μα η βελτίωση ήταντεράστια. Και πάλι, οι τουρίστες συχνά σοκαρίζονταν όταν ανακάλυπταν πως αυτός ο διάσημοςδρόμος στην πραγματικότητα δεν είχε καμία απολύτως αίγλη.

Χαμογέλασε, θυμούμενη την πρώτη φορά που επισκέφθηκε το Κινέζικο Θέατρο Γκράουμαν.Πόσο συγκλονιστική εμπειρία ήταν όταν ακούμπησε τις παλάμες της στα αποτυπώματα της ΜέριλινΜονρόε! Υπήρχε ακόμα μαγεία στο χώρο –κλασική χολιγουντιανή μαγεία– και οι τουρίστες

συνέρρεαν απ’ όλο τον κόσμο ελπίζοντας να τη βιώσουν.«Κοντεύουμε, δεσποινίς Τάνερ.»«Ευχαριστώ, Σαμ.»Ο οδηγός τής χαμογέλασε μέσα απ’ το καθρεφτάκι. «Εύχομαι να περάσετε ωραία.»Χαμογέλασε. «Είμαι σίγουρη γι’ αυτό.»«Θα έρθω να σας πάρω γύρω στα μεσάνυχτα.»«Ακούγεται υπέροχο.»«Σίγουρα θέλετε να έρθω τόσο νωρίς; Αυτά τα χολιγουντιανά πάρτι κρατάνε ως τα

ξημερώματα.»«Θέλω να κοιμηθώ λίγο. Άλλωστε, αύριο είναι η πρώτη μου μέρα στη δουλειά. Δεν

καταλαβαίνω γιατί ξεκινάμε Σαββατοκύριακο, μα εκείνοι κάνουν κουμάντο.»Ο Σαμ χαμογέλασε. «Έτσι είναι, δεσποινίς Τάνερ.»Παρκάρισε τη μαύρη λιμουζίνα μπροστά στο Χόλιγουντ Ρούσβελτ. Το δωδεκαώροφο

ξενοδοχείο δέσποζε στη Χόλιγουντ Μπούλεβαρντ. Τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ ήταν αγαπημένοστέκι της αφρόκρεμας του κινηματογράφου και λεγόταν πως ήταν στοιχειωμένο – άρα ήταν τοιδανικό μέρος για την αποψινή χολιγουντιανή φαντασμαγορία.

Η Κλόε άπλωσε το χέρι προς την πόρτα, μα μετά θυμήθηκε πως θα την άνοιγε ο Σαμ. Δεν ήξερεαν θα συνήθιζε ποτέ τόση περιποίηση. Ήταν μαθημένη να τα κάνει όλα μόνη της – βασιζόταν μόνοστον εαυτό της. Οι άλλοι απλώς την απογοήτευαν. Με εξαίρεση μια χούφτα φίλους και συγγενείς,δεν εμπιστευόταν ψυχή. Είχε καεί πολλές φορές πια.

Ο Σαμ άνοιξε την πόρτα και της προσέφερε το μπράτσο του. Στηρίχτηκε πάνω του και ανέβασεένα τρεμάμενο πόδι στο πεζοδρόμιο. Ήταν σπαρμένο με αστέρια του Χόλιγουντ. Αναρωτήθηκε ανθα κατάφερνε ποτέ να βρεθεί ανάμεσά τους.

«Καλό βράδυ, δεσποινίς Τάνερ.» Ο Σαμ έφερε το χέρι στο γείσο του καπέλου του. «Μεχρειάζεστε άλλο;»

«Όχι, Σαμ. Είμαι μια χαρά.»Ο Σαμ ένευσε. Έκλεισε την πόρτα και προχώρησε προς την πλευρά του οδηγού.Η καρδιά της Κλόε βούλιαξε. Ατένισε το ογκώδες κτίριο. Ήταν έτοιμη για όλα αυτά; Μάλλον

όχι. Ίσως έπρεπε να ξαναμπεί στη λιμουζίνα και να πει στον Σαμ να τη γυρίσει στο μικροσκοπικότης διαμέρισμα.

«Είστε πολύ όμορφη.»Ξαφνιασμένη, η Κλόε γύρισε να κοιτάξει τον Σαμ. Της έσκασε ένα καλοσυνάτο χαμόγελο. Ήταν

καλός άνθρωπος. Δε συναντούσες πολλούς τέτοιους στο Λος Άντζελες.«Η κολακεία ανοίγει πολλές πόρτες.»Εκείνος γέλασε. «Όσο αισιόδοξος κι αν είμαι, αμφιβάλλω. Καλά να περάσετε» της ένευσε.Του έστειλε το καλύτερο φιλί της αλά Μέριλιν Μονρόε. Ο οδηγός γέλασε πνιχτά, έκλεισε την

πόρτα και έφυγε.Η Κλόε έμεινε να κοιτάζει την κομψή λιμουζίνα μέχρι που χάθηκε απ’ το οπτικό της πεδίο. Οι

πεταλούδες συνέχιζαν να φτερουγίζουν στο στομάχι της. Έσφιξε την πρόσκληση στα χέρια της και

προχώρησε προς την είσοδο.«Καλησπέρα, ωραία μου κυρία. Καλώς ήρθατε στο ξενοδοχείο Ρούσβελτ.»Ένα χαμόγελο τρεμόπαιξε στα χείλη της καθώς ο πορτιέρης τής άνοιξε την πόρτα να περάσει.Τα μάτια του έλαμψαν βλέποντας την αμφίεσή της.«Να υποθέσω πως είστε εδώ για το χορό μεταμφιεσμένων του EVE;»Ένευσε καταφατικά και του έδειξε την πρόσκληση.«Ωραίο κουστούμι.»«Ευχαριστώ.»Κοίταξε την αντανάκλασή της σ’ έναν από τους πολλούς καθρέφτες στο κομψό λόμπι του

ξενοδοχείου. Είχε ντυθεί Μαμπ, βασίλισσα των νεράιδων. Αν και δεν είχε επιλογή –το κουστούμι τοέστειλαν απ’ το κανάλι– έπρεπε να παραδεχθεί πως ήταν πολύ εντυπωσιακή εμφάνιση. Τακατάμαυρα μαλλιά της έπεφταν στο ύψος των ώμων. Ένα πασπάλισμα «νεραϊδόσκονης» έκανε τιςμπούκλες της να λαμπυρίζουν. Το φόρεμα ήταν ολομέταξο σε βαθύ, πλούσιο κόκκινο. Έκανευπέροχο κοντράστ με το άσπρο δέρμα και τα μαύρα μαλλιά της. Μια τιάρα από ψεύτικα ρουμπίνιακαι διαμάντια στεφάνωνε το κεφάλι της, και το λαιμό της στόλιζε ένα περιδέραιο με το ίδιο μοτίβο.Τα σανδάλια που έντυναν τα μακριά της πόδια ήταν σχεδόν αόρατα, λεπτές λωρίδες αραχνοΰφαντουυφάσματος που σχημάτιζαν έναν ιστό. Την αμφίεση συμπλήρωναν ιριδίζοντα φτερά.

Ο πορτιέρης την κατεύθυνε προς την αίθουσα του χορού. Τον ευχαρίστησε, του έδωσε έναγενναιόδωρο φιλοδώρημα και διάνυσε αργά το λόμπι, όπου παρέμεναν ακόμα αρκετοί καλεσμένοι.Μάγισσες και βαμπίρ χαλάρωναν στους χρυσοκέντητους καναπέδες. Ένας καουμπόης και μιακαουμπόισσα ήταν σφιχταγκαλιασμένοι, κι η Κρουέλα ντε Βιλ με τη μητριά της Χιονάτηςδιαφωνούσαν για κάτι.

Η Κλόε έδειξε την πρόσκληση στο σκελετό στην πόρτα της αίθουσας. Εκείνος υποκλίθηκε καιτης ένευσε να περάσει.

Αυτό ήταν. Να η ευκαιρία να δικτυωθεί και να προωθήσει την καριέρα της. Πήρε μια βαθιάανάσα και πέρασε μέσα.

Δεν άργησε να βρει τον κύριο Κάρανταϊν, τον καινούριο εργοδότη της, και την ακολουθία του,όλους με κουστούμια από το Μάγο του Οζ. Μετά από λίγη ψιλοκουβεντούλα κατευθύνθηκε προς τομπαρ.

«Ένα ποτήρι λευκό κρασί, παρακαλώ. Σαρντονέ» παράγγειλε. Ευτυχώς, τα ποτά ήταν δωρεάν –είχε μόλις δέκα δολάρια όλα κι όλα.

Ο μπάρμαν άφησε απαλά μπροστά της ένα μεγάλο αναμνηστικό κολονάτο ποτήρι που πάνωέγραφε Ετήσιος Χορός Μεταμφιεσμένων του EVE.

Η Κλόε ήπιε μια γουλιά. Το κρασί, μ’ ένα ελαφρύ άρωμα μήλου, ήταν υπέροχα αναζωογονητικόκαθώς κυλούσε στο λαρύγγι της. Το κόκκινο κρασί δεν έκανε για εκείνη. Το λευκό ήτανμονόδρομος.

«Μια τόσο όμορφη γυναίκα δε θα έπρεπε να πίνει μόνη.»Η Κλόε αναπήδησε στο άκουσμα της βαθιάς, αρρενωπής φωνής. Γύρισε και βρέθηκε να ατενίζει

ένα ζευγάρι υπέροχα μάτια, τόσο έντονα γαλανά που έκαναν τον ουρανό να ωχριά.«Είναι πιασμένη η θέση;»

Κούνησε το κεφάλι, ανήμπορη να αρθρώσει έστω και μια λέξη. Ο άντρας ήταν απίστευταωραίος. Φαινόταν γύρω στα τριάντα πέντε, με μαλλιά σκούρα σαν τα δικά της και ένα νωχελικόχαμόγελο που συγκλόνιζε όλο της το είναι.

«Τι υποτίθεται πως έχεις ντυθεί;» ρώτησε αφού παράγγειλε ένα μαρτίνι – χτυπημένο, όχιανακατεμένο. «Άσε με να μαντέψω.» Την εξέτασε εξονυχιστικά με τα εκπληκτικά γαλανά μάτια τουγια ένα δυο λεπτά και μετά κροτάλισε τα δάχτυλα. «Το βρήκα. Είσαι νεράιδα.»

Η Κλόε κοκκίνισε κάτω από το έντονο βλέμμα του καθώς αποτελείωνε το κρασί της. «Κοντάέπεσες. Με πρόδωσαν τα φτερά μου;»

Εκείνος γέλασε. Δεν άντεξε να μην του χαμογελάσει. Της άρεσε ο ήχος του γέλιου του –πλούσιος, βαθύς και γεμάτος ζωή. Ήταν ένας άντρας που ήξερε πως δεν κάνει να παίρνεις τη ζωήυπερβολικά στα σοβαρά.

«Θέλεις άλλο ένα ποτήρι κρασί, πριγκίπισσα νεράιδα;»«Βασίλισσα νεράιδα» διόρθωσε με ένα γελάκι. «Ναι, θα έπινα άλλο ένα ποτήρι.»Της χαμογέλασε ξανά.Η καρδιά της Κλόε βροντοχτύπησε. Ήταν πραγματικά υπέροχος. Είχε και λακκάκια. Η Κλόε

λάτρευε τα λακκάκια στους άντρες. Και είχε αδυναμία στα γαλανά μάτια. Είχε και προφορά, μα δενμπορούσε να την προσδιορίσει. Ήταν διακριτική μα αντηχούσε στη βαρύτονη φωνή του, ολοφάνεροσημάδι πως δεν είχε περάσει όλη τη ζωή του στην Αμερική.

«Εντάξει, λοιπόν. Εσύ τι έχεις ντυθεί;»«Μποντ. Τζέιμς Μποντ.» Έχωσε μια γεμιστή ελιά στο στόμα χαμογελώντας λοξά.Ναι, ήταν αξιολάτρευτος. Η επιθυμία φούντωσε μέσα στην Κλόε με μια σφοδρότητα που την

ξάφνιασε. Για όνομα του Θεού, μόλις τον γνώρισε! Δεν ήταν στον τύπο της να κοιμάται μεαγνώστους. Μα αυτός ήταν κούκλος. Ήταν τέλειος με το μαύρο σμόκιν, πολύ καλύτερος από τονΣον Κόνερι, τον Ρότζερ Μουρ, τον Πιρς Μπρόσναν και τον Ντάνιελ Κρεγκ.

«Χαίρω πολύ, Τζέιμς.»Έσφιξε το απλωμένο χέρι της. «Παρομοίως, νεράιδά μου.»Το άγγιγμά του την ηλέκτρισε. Ένιωσε το μπράτσο της να μουδιάζει. «Μαμπ, βασίλισσα των

νεράιδων.»«Σωστά, η βασίλισσα των κελτικών μύθων. Την έκανε γνωστή ο Σέξπιρ αναφέροντάς τη στο

δράμα Ρωμαίος και Ιουλιέτα.»«Ναι» συμφώνησε εκείνη. Λάτρευε τον Σέξπιρ, ειδικά τα σονέτα του – κατά βάθος ήταν

αδιόρθωτη ρομαντική. Η οικογένεια και οι φίλοι της έβρισκαν ξεκαρδιστικό το γεγονός ότι πίστευεακόμα πεισματικά στην αληθινή αγάπη και το ευτυχισμένο τέλος. Αυτό δεν ονειρευόταν κάθεκοπέλα; Τα τελευταία χρόνια είχαν δοκιμάσει την πίστη της, μα αρνούνταν να γίνει πεσιμίστρια. Καιτώρα πια δεν είχε λόγο να γίνει. Στον ορίζοντα διακρινόταν ήδη το δικό της ευτυχισμένο τέλος.Χωρίς τον πρίγκιπα. Προς το παρόν, τουλάχιστον.

«Χαίρω πολύ για τη γνωριμία, Μαμπ.»Τα δάχτυλά του άγγιζαν ακόμα τα δικά της, το δέρμα του ήταν ζεστό και απαλό. Ρίγη διέτρεξαν

το μπράτσο της. Αναρωτήθηκε πώς θα ένιωθε αν αυτά τα δάχτυλα χάιδευαν τα στήθη της.Αποτράβηξε το χέρι απότομα, ξαφνιασμένη από την ερωτική σκέψη. Έπιασε το ποτήρι της και

αμέσως έστρεψε την προσοχή της στο κρασί της, πίνοντας μερικές δροσιστικές γουλιές.«Εντυπωσιακό πάρτι.»Συμφωνούσε. Ολόκληρη η αίθουσα ήταν διακοσμημένη στο θέμα του Χάλογουιν. Μοβ

τραπεζομάντιλα στόλιζαν τα μεγάλα τραπέζια, μαύρη δαντέλα έντυνε τις καρέκλες και σκαλισμένεςκολοκύθες χαμογελούσαν ξεδοντιάρικα στη μέση των τραπεζιών. Ακόμα και το φαγητό ήταν στοπνεύμα της γιορτής. Το μενού απαριθμούσε: Γλοιώδης Σαλάτα, Κολοκυθόσουπα, Ζυμαρικά τουΔράκουλα και Τούρτα του Φράνκενσταϊν. Η μπάντα, ντυμένη στα γκοθ, ψυχαγωγούσε τουςκαλεσμένους με μια δική της εκδοχή του Black Magic του Σινάτρα.

«Δοκίμασες το φαγητό;»Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Εσύ;»«Όχι.» Το στομάχι της γουργούρισε. Το χτύπησε χαϊδευτικά.Έσμιξε τα φρύδια του. «Το στομάχι σου δείχνει να διαμαρτύρεται πάντως.»Βόγκηξε. «Το άκουσες και εσύ;»«Και βέβαια.»Η Κλόε ένιωσε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν.Ο μπάρμαν έδειξε το άδειο της ποτήρι. «Θα πιείτε άλλο;»«Ναι, ευχαριστώ.»Της γέμισε το ποτήρι.Εκείνος σήκωσε το φρύδι. «Είναι το τρίτο ποτήρι.»Σήκωσε τους ώμους και ήπιε μια γουλιά. Της προκαλούσε νευρικότητα. Έπινε γιατί δεν ήξερε τι

άλλο να κάνει. «Σε πειράζει;» ρώτησε.Σήκωσε το χέρι ψηλά. «Κανένα πρόβλημα. Απλά δε θέλω να αρρωστήσει η βασίλισσα Μαμπ.»Την έπιασαν γέλια και το κρασί χύθηκε απ’ το στόμα της. Πίεσε μια πορτοκαλόμαυρη

χαρτοπετσέτα στα χείλη της. Και την έπιασε λόξιγκας.Εκείνος μειδίασε ειρωνικά. Το μειδίαμά του ήταν εξίσου γοητευτικό με το χαμόγελό του, και η

Κλόε ένιωσε την παρόρμηση να τον φιλήσει. Στην πραγματικότητα, δεν ήθελε απλώς να τονφιλήσει. Ήθελε να πέσει πάνω του, να πετάξει από πάνω του το σμόκιν του Τζέιμς Μποντ και να τουκάνει τρελό, παθιασμένο έρωτα.

Χριστέ μου! Ίσως δεν έπρεπε να πιει τρία ποτήρια κρασί με άδειο στομάχι. Κακή ιδέα. Φρικτήιδέα. Εντελώς ηλίθια. Τώρα όμως ήταν πολύ αργά. Η ζημιά είχε γίνει. Η Κλόε ένιωθε μια ελαφριάζαλάδα – την είχε πιάσει ήδη το αλκοόλ.

Έπρεπε να απομακρυνθεί από κοντά του. Έχανε τον έλεγχο όταν έπινε κρασί. Σπάνια έπινε, μαόταν τύχαινε, ο οργανισμός της δεν είχε καμία αντοχή. Μηδέν. Μα τι στην ευχή είχε στο μυαλό της;Πώς μπόρεσε να μεθύσει στο πρώτο της χολιγουντιανό πάρτι; Έπρεπε να φύγει μακριά από το σέξιΤζέιμς Μποντ πριν κάνει κάτι για το οποίο θα μετάνιωνε.

«Χάρηκα για τη γνωριμία» ψιθύρισε.«Με το μαλακό.» Τη στήριξε με το χέρι του καθώς τα πόδια της έτρεμαν. «Μένεις στο

ξενοδοχείο; Να σε συνοδέψω ως το δωμάτιό σου.»Η αίθουσα γύριζε. Έχασε την ισορροπία της και έπεσε πάνω του. Μύριζε όμορφα.

Μοσχοβολούσε καθαριότητα, σαπούνι, σαμπουάν και μια κολόνια που δεν αναγνώριζε. Το στέρνοτου ήταν φαρδύ και δυνατό, και ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει κάτω απ’ τα ακροδάχτυλά της.

«Ίσως χρειάζεσαι λίγο αέρα.»Συμφώνησε. «Και φαγητό. Δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα.»Την κοίταξε με τα μεγάλα γαλανά μάτια του. «Γι’ αυτό δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου.

Άσε με να σε βοηθήσω. Θα καθίσουμε έξω στην πισίνα και θα ζητήσουμε να μας φέρουν κάτι ναφας.»

Η Κλόε δε διαμαρτυρήθηκε. Αφέθηκε να την οδηγήσει έξω από τη συνωστισμένη αίθουσα,γαντζωμένη στο μπράτσο του και με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα. Δεν ήθελε να τη δεικανένας σ’ αυτή την κατάσταση. Ήταν εξευτελιστικό. Έλπιζε μόνο να εξισορροπούσε με λίγοφαγητό την επίδραση του αλκοόλ στο αίμα της.

Ανάσανε με ευγνωμοσύνη το δροσερό νυχτερινό αέρα καθώς βγήκαν στο χώρο της πισίνας. Τοχλωριωμένο νερό έμοιαζε δελεαστικό. Για μια στιγμή σκέφτηκε σοβαρά να πετάξει τα ρούχα της καινα βουτήξει μέσα.

«Νιώθεις καλύτερα;»«Έτσι νομίζω.» Η Κλόε κάθισε σε μια σεζλόνγκ. «Δε χρειάζεται να μείνεις μαζί μου.»«Επιμένω.» Κάθισε δίπλα της και ακούμπησε στους ώμους της το στιβαρό του χέρι. «Δε θα

ήμουν τζέντλεμαν αν άφηνα μια γυναίκα ολομόναχη.»Κοίταξε γύρω της και συνειδητοποίησε έκπληκτη πως ήταν εντελώς μόνοι. Παραξενεύτηκε που

δεν είχε βγει κανένας άλλος να απολαύσει την υπέροχη βραδιά. Ανασήκωσε το φρύδι. «Προσπαθείςνα με σώσεις;» τον πείραξε.

«Μπαίνω στο πετσί του ρόλου μου.»«Δεν έχω ανάγκη να με σώσουν, κύριε Τζέιμς Μποντ.»«Ώστε είσαι ανεξάρτητος τύπος.»Η Κλόε ύψωσε το πιγούνι της. «Ακριβώς.»Τσίμπησε την άκρη της μύτης της. «Εγώ θα ήθελα να προσπαθήσω πάντως.»Η καρδιά της σταμάτησε. Τη φλερτάριζε. Αυτός ο σωσίας του Τζέιμς Μποντ με τα καταγάλανα

μάτια, το θεσπέσιο χαμόγελο, το υπέροχο γέλιο και το μυώδες κορμί φλερτάριζε εκείνη, την ΚλόεΤάνερ, ένα αγροτοκόριτσο από τις μεσοδυτικές πολιτείες. Απίστευτο. Η τύχη της είχε αλλάξει στ’αλήθεια.

Έφτασε το φαγητό, κι εκείνη έπιασε το πιάτο της με ενθουσιασμό. Το στομάχι της γουργούρισετόσο δυνατά που νόμιζε πως θα πέθαινε από την ντροπή της.

«Ήξερες πως η Μέριλιν Μονρόε είχε ποζάρει σε διαφήμιση για λοσιόν μαυρίσματος σ’ αυτό τοβατήρα;»

Ο αβρός Βρετανός κατάσκοπος, τέλειος μέχρι και στην ξενική προφορά, ακολούθησε το βλέμματης. «Όχι, δεν το ήξερα. Πολύ ενδιαφέρον.»

«Ήξερες πως το φάντασμά της στοιχειώνει τον καθρέφτη δίπλα στα ασανσέρ;» Λάτρευε τουςμύθους του Χόλιγουντ. Οι φίλοι της τη θεωρούσαν μονομανή καθώς ήταν συνδρομήτρια σε δεκάδεςχολιγουντιανά κουτσομπολίστικα και σινεφίλ περιοδικά. Ήταν το μικρό της χόμπι μαζί με τη γιόγκακαι το υποβρύχιο κολύμπι.

Τα γαλανά μάτια του συνάντησαν τα δικά της. «Γνωρίζεις πολλά γύρω απ’ το Χόλιγουντ,βλέπω.»

«Ξέρεις τίποτα για το χαρακτήρα που υποδύεσαι;» Έδειξε το κουστούμι του, πριν γεμίσει τοστόμα της με μια τεράστια κουταλιά Ζυμαρικών του Δράκουλα. Μπορούσε να φάει ένα βουνό, αλλάδεν ήθελε να τον τρομάξει. Πρόσεξε πως εκείνος δεν έτρωγε τίποτα.

«Έχω τη συλλογή DVD του Τζέιμς Μποντ, αλλά ομολογώ πως δεν είμαι φανατικόςταινιόφιλος.»

Κατάπιε την μπουκιά της και γέμισε άλλη μια τεράστια κουταλιά. «Με λες τρελή;»«Ασφαλώς και όχι. Δεν έχω διαθέσιμο χρόνο για να βλέπω ταινίες.»Τον κοίταξε με ανοιχτό το στόμα. «Μα όλοι λατρεύουν τις ταινίες.»Σήκωσε τους ώμους του. Το χέρι του ακουμπούσε το μηρό της. Ένιωθε το δέρμα του να την

καίει διαπερνώντας το λεπτό ύφασμα του φορέματός της. Έλπιζε να του αρέσουν τα μαύραδαντελωτά εσώρουχα. Χριστέ μου, μα τι σκεφτόταν; Γνώριζε αυτόν τον τύπο μόλις είκοσι λεπτά καιήδη ανυπομονούσε να πέσει στο κρεβάτι μαζί του. Μα ποια δε θα ήθελε να κοιμηθεί με τον ΤζέιμςΜποντ; Όλοι οι άντρες ήθελαν να είναι σαν εκείνον. Όλες οι γυναίκες ήθελαν να είναι μαζί του – καιόχι με την πλατωνική έννοια.

«Με τη δουλειά μου δε διαθέτω πολύ ελεύθερο χρόνο.»Κατάπιε τα τελευταία ζυμαρικά και ήπιε μια γενναία γουλιά νερό. «Τι δουλειά κάνεις;»Κούνησε το κεφάλι του και ακούμπησε τα δάχτυλά του στα χείλη της. «Όχι τώρα. Όχι ακόμα.»Πολύ μυστικοπαθής ήταν. Ακριβώς σαν τον Τζέιμς Μποντ. Άρχισε να αναρωτιέται μήπως ο

τύπος νόμιζε στ’ αλήθεια πως ήταν κατάσκοπος.Τα χείλη της είχαν μουδιάσει από το άγγιγμά του. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στο φαγητό.

Ήταν πεντανόστιμο. Όλα ήταν εξαιρετικά στον περίφημο χορό μεταμφιεσμένων του EVE.«Ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα;»«Λέγε με Μαξ.»«Χαίρω πολύ, Μαξ.»«Και το δικό σου όνομα, βασίλισσά μου;»Κοίταξε τα γαλανά μάτια του και έλιωσε. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει από το πάρτι αν δεν

έκανε έρωτα με αυτόν τον άντρα. Οι φίλες της θα τη σκότωναν αν τον άφηνε να γλιστρήσει μέσααπό τα χέρια της. Ήταν στο χέρι της να εκπληρώσει τις φαντασιώσεις ολόκληρου του θηλυκούγένους. Τρομαχτική αποστολή, μα κάποια έπρεπε να τη φέρει εις πέρας.

«Κλόε.»Τα λακκάκια του έλαμψαν για εκείνη στο φεγγαρόφωτο. «Κλασικό όνομα.»Σούφρωσε τη μύτη της. «Ήταν της γιαγιάς μου. Ποτέ δε μου άρεσε.»«Σου πάει. Ένα ωραίο όνομα για μια ωραία γυναίκα.»Τα μάγουλά της πήραν φωτιά. Ένιωθε πως είχε κοκκινίσει ολόκληρη σαν πυροσβεστικό όχημα.

Ήταν μεγάλος κόλακας. Πολύ μεγάλος. Και της άρεσε – ένιωθε όμορφα με το κομπλιμέντο.«Χάρηκα για τη γνωριμία, Κλόε.»«Παρομοίως, Μαξ.»

Έδωσαν ξανά τα χέρια. Το δέρμα της έκαιγε. Ούτε θυμόταν από πότε είχε να την επηρεάσει έτσικάποιος άντρας. Ήταν συναρπαστικό και λιγάκι τρομαχτικό.

Η μουσική ξεχυνόταν από τις ανοιχτές πόρτες και τα παράθυρα, τυλίγοντάς τους σε μια ονειρικήμελωδία. Ήταν ορχηστική τζαζ, η αγαπημένη της μουσική. «Χορεύουμε;»

Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. «Πολύ ευχαρίστως, αλλά σε προειδοποιώ πως δεν είμαι καλήστο χορό.»

Ο Μαξ τη σήκωσε όρθια. «Τυχαίνει να είμαι πρωταθλητής.»Σήκωσε τα φρύδια. «Πολύ αλαζονικός είσαι.»«Λέω μόνο την αλήθεια.»Χαμήλωσε το κεφάλι του. Ένιωθε την ανάσα του στο μάγουλό της, αρωματισμένη με

οινόπνευμα και μυρωδικά. Τα πόδια της δεν τη βαστούσαν. Έπεσε βαριά πάνω του φοβούμενη ότιθα λύγιζαν τα γόνατά της. Έκλεισε το ένα χέρι της στο δικό του κι εκείνη ακούμπησε το άλλο στονώμο του. Τα δάχτυλά του άγγιζαν απαλά τη μέση της καθώς την καθοδηγούσε γύρω από την πισίνασ’ ένα συγκλονιστικό βαλς, που της έφερε μεγαλύτερη ζαλάδα από τα τρία ποτήρια κρασί που είχεκατεβάσει.

Έλεγε αλήθεια, ήταν πράγματι εξαιρετικός χορευτής. Ήταν γεννημένος για την αίθουσα χορού.Γεννημένος για να φοράει σμόκιν. Είχε την υπεροψία και τον αέρα ανθρώπου μαθημένου στηνπολυτέλεια, είτε ήταν Τζέιμς Μποντ είτε όχι. Ίσως ήταν στ’ αλήθεια υπερκατάσκοπος – καθόλου δεντην ένοιαζε. Ήθελε μόνο να απολαύσει τη στιγμή. Χορεύοντας στην αγκαλιά του, τόσο κοντά στοσώμα του, ένιωθε να της κόβεται η ανάσα. Το μεθυστικό άρωμα της κολόνιας του την τύλιγε σ’ έναρομαντικό κουκούλι. Για μια στιγμή ένιωσε σαν λαμπερή κινηματογραφική σταρ της χρυσής εποχήςτου Χόλιγουντ, που χόρευε με τον όμορφο συμπρωταγωνιστή της κάτω από το νυχτερινό ουρανότου ιστορικού ξενοδοχείου Ρούσβελτ.

Το τραγούδι τελείωσε. Την τράβηξε κοντά του κάτω από ένα φοίνικα. Εκείνη τύλιξε τα χέριαγύρω απ’ τον αυχένα του και έγειρε πίσω το κεφάλι για να βλέπει το όμορφο πρόσωπό του. Ταμαλλιά της έπεφταν σαν καταρράκτης πάνω στο μπράτσο του και τα ηλίθια νεραϊδοφτερά τηχτυπούσαν στο κεφάλι. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε στο στήθος της. Θα τη φιλούσε, ήτανσίγουρη γι’ αυτό. Της το έλεγε το γυναικείο της ένστικτο.

Ο Μαξ χαμήλωσε το κεφάλι του πάνω απ’ το δικό της και η Κλόε έκλεισε τα μάτια της σεανταπόκριση. Τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της απαλά και τρυφερά. Εκείνη αναστέναξε και το φιλίβάθυνε. Τότε την τράβηξε πάνω του μέχρι που οι μηροί της πιέστηκαν στους βουβώνες του. Ηανάσα της πιάστηκε καθώς ένιωσε το σκληρό ανδρισμό του. Η γλώσσα του όργωνε την υγρή σπηλιάτου στόματός της και η Κλόε ανταποκρινόταν διψασμένα και τον αγκάλιαζε σφιχτά. Ο σπινθήραςτου πάθους που άναψε εκείνος εξελίχθηκε σε ανεξέλεγκτη φωτιά.

«Σε θέλω» ψιθύρισε στον ευαίσθητο λοβό της.Βόγκηξε, τρέμοντας ολόκληρη. Όσο τα δόντια του τσιμπολογούσαν το λοβό της, η γλώσσα του

ακολουθούσε την καμπύλη του αυτιού της. «Μόλις γνωριστήκαμε» ψιθύρισε, πλησιάζοντας τοσώμα της ακόμα πιο κοντά στο δικό του, με τη στύση του να πιέζει τη μέση της.

Τα χέρια του Μαξ χώθηκαν στα μακριά της μαλλιά. «Σε θέλω, Κλόε. Έλα στο δωμάτιό μου.»Ανοιγόκλεισε τα μάτια της. Η επιθυμία έκανε τα μάτια του μαύρα σαν τη νύχτα που τους

αγκάλιαζε. Είδε το πρόσωπό της να αντανακλάται στις κόρες του. Τα χείλη της πρησμένα, το

πρόσωπό της ξαναμμένο, τα καστανά μάτια της ορθάνοιχτα από την ηδονή. Η επιθυμία στα μάτιατης καθρέφτιζε τη δική του.

«Ναι» ψιθύρισε βραχνά. Δεν ήξερε τι έκανε – και δεν την ενδιέφερε. Ήξερε μόνο ότι φλεγότανγια τον άντρα στην αγκαλιά της, για τον άντρα που τα φιλιά του έκαναν την καρδιά της ναβροντοχτυπά και το αίμα της να βράζει.

Τη φίλησε ξανά με πιεστικά, απαιτητικά, κτητικά χείλη. Ανταποκρίθηκε πρόθυμα, απαντώνταςστα φιλιά του με την ίδια θέρμη, πλέκοντας τα χέρια της στα μαλλιά του και τεντώνοντας τοντρυφερό λαιμό της καθώς εκείνος χάραζε κατά μήκος του ένα καυτό μονοπάτι.

«Γιατί όχι εδώ;» ψιθύρισε ξετσίπωτα. «Δεν αντέχω να περιμένω τόσο.»Χαμογέλασε πλατιά. Τα κατάλευκα ίσια δόντια του άστραψαν στο σκοτάδι.«Τι τολμηρή πρόταση από μια αγνή και άσπιλη νεράιδα!»«Ποιος είπε ότι είμαι αγνή και άσπιλη νεράιδα;»Γέλασε πνιχτά. «Χαίρομαι που ήρθα στο πάρτι.»Η Κλόε έπαιξε τα ματόκλαδά της. «Εξαιτίας μου;»Το καυτό, θαυμαστικό βλέμμα του Μαξ έκανε την Κλόε να κοκκινίσει. «Οπωσδήποτε εξαιτίας

σου.»Άρπαξε τη γραβάτα του, κοιτάζοντας γύρω της πάνω απ’ τον ώμο του. «Είμαστε εντελώς μόνοι.

Κάνε μου έρωτα, κατάσκοπέ μου.»Βόγκηξε και σκέπασε ξανά τα χείλη της με τα δικά του. Δεν την πείραξε όταν την έσπρωξε πάνω

στον κορμό του φοίνικα. Η τραχύτητα του φλοιού έμοιαζε να κορυφώνει τη διέγερσή της. Ένιωθεπαράτολμη, εντελώς και ολότελα παράτολμη, και η αίσθηση τη συνάρπαζε. Κανείς δε θα περίμενεαπό εκείνη κάτι τόσο εξωφρενικό, τόσο ερωτικό, τόσο παθιασμένο.

Ξαφνικά εκείνος τραβήχτηκε.«Τι συμβαίνει;» ρώτησε. Άκουγε την απογοήτευση στη φωνή της. Δεν ήθελε να σταματήσει. Δεν

ήθελε να σταματήσει ποτέ.Την κοίταξε με πόθο ανάμεικτο με ανησυχία. «Δε θέλω να σε εκμεταλλευτώ.»«Δεν είμαι μεθυσμένη.»«Αλήθεια;» Έσμιξε τα φρύδια του. Για πρώτη φορά πρόσεξε πόσο τέλεια ήταν, μαύρα και

πυκνά, μα όχι σαν του Πίτερ Γκάλαχερ.Η Κλόε τον χτύπησε παιχνιδιάρικα στον ώμο. «Αλήθεια. Μπορώ να πιω μερικά ποτήρια κρασί

χωρίς να βγω εκτός ελέγχου.» Δεν ήταν μεθυσμένη. Εντάξει, ίσως ήταν λίγο ζαλισμένη. Αλλά ήξερετι ήθελε, καθαρά και ξάστερα. Ήθελε εκείνον. Και τον ήθελε πολύ. Ο πόνος ανάμεσα στα σκέλια τηςείχε γίνει ανυπόφορος.

Της έσκασε ένα διαβολικό χαμόγελο. «Μου αρέσεις εκτός ελέγχου.»Τον φίλησε παθιασμένα. «Κάνε με να χάσω τον έλεγχο» τον προκάλεσε.Ο πόθος σκούρυνε τα μάτια του. Την τράβηξε σφιχτά πάνω του και εκείνη βόγκηξε τρίβοντας

διψασμένα το κορμί της στο δικό του. Όταν εκείνος ρούφηξε το λαιμό της, με τις άκρες των δοντιώντου να τρυγούν το τρυφερό της δέρμα, η Κλόε νόμιζε πως θα πεθάνει από επιθυμία.

Κόλλησε πάνω του, τα γόνατά της ασταθή, το κορμί της μουδιασμένο.

«Μαξ» βόγκηξε απαλά. «Ω, Μαξ.»Ένιωσε το χαμόγελό του πάνω στο δέρμα της. Εκείνος κατέβασε το μπούστο του κλασικού της

φορέματος. Ένιωθε το δροσερό οκτωβριάτικο αέρα πάνω στο δέρμα της. Μετά ένιωσε τη γλώσσατου, υγρή και καυτή πάνω στο στήθος της. Βόγκηξε από ηδονή. Το στόμα του έκλεισε πάνω στηρώγα της και εκείνη σπαρτάρησε στην αγκαλιά του.

«Ναι, ω, ναι» μουρμούρισε.Τα χέρια της μπλέχτηκαν στα μαλλιά του. Οι χτύποι της καρδιάς της επιταχύνθηκαν. Τύλιξε ένα

μακρύ πόδι γύρω από τη μέση του, τραβώντας τον πιο κοντά με την πίεση της γάμπας, μέχρι που ταχέρια του χούφτωσαν τη μέση της. Τα δάχτυλά του τρύπωσαν κάτω από το μεταξένιο ύφασμα,ακολουθώντας την καμπύλη του ποδιού της, και εκείνη γουργούρισε εκστασιασμένη όταν ένιωσε ταακροδάχτυλά του να αγγίζουν τη δαντέλα του εσωρούχου της.

Ξαφνικά, επικράτησε η κοινή λογική.«Μαξ;» Ήταν ένας ξέπνοος ψίθυρος.«Ναι, μωρό μου;»Τα δάχτυλά του χάιδευαν το εσωτερικό των μηρών της. Ρίγησε και γραπώθηκε από τους

φαρδιούς του ώμους. Τα σωθικά της είχαν μετατραπεί σε ρευστό μέλι.«Προστασία;» κλαψούρισε.Εκείνος τραβήχτηκε. Τα εβένινα μάτια του σιγόκαιγαν. «Όχι μαζί μου. Όχι εδώ.»Η καρδιά της βούλιαξε. Δεν μπορούσε να κάνει έρωτα με έναν άγνωστο χωρίς προστασία.

Άπλωσε τα δάχτυλά της στο στέρνο του.«Ούτε εγώ έχω μαζί μου. Δε συνηθίζω να ξενοκοιμάμαι. Και δεν περίμενα να γνωρίσω κάποιον

σαν εσένα στο πάρτι.»«Κάποιον που να μην μπορείς να του αντισταθείς;»Είδε τα δόντια του να αστράφτουν στο σκοτάδι. Η καρδιά της αναπήδησε. Ήταν απίστευτα σέξι.

Και εκείνη τον ήθελε. Χριστέ μου, πόσο τον ήθελε. Εκείνη τη στιγμή έμοιαζε εξίσου σημαντικός –ανόχι περισσότερο– με τον αέρα που ανάσαινε.

«Μαξ –»«Έλα στο δωμάτιό μου.»«Μα –»Ο Μαξ πίεσε τα καυτά, επιτακτικά του χείλη στα δικά της. Εκείνη ρίγησε κι ανταποκρίθηκε στο

φιλί του. Ήταν βαθύ και απίστευτα ερωτικό.«Έχω ό,τι χρειαζόμαστε στο δωμάτιό μου.»Η βραχνή φωνή του γαργάλησε το αυτί της. Έστρεψε το πρόσωπό της προς το μέρος του και

εκείνος αιχμαλώτισε ξανά τα χείλη της με τα δικά του μέχρι που ένιωσε να της κόβεται η ανάσα.Ήταν θεϊκά. Ήταν συγκλονιστικός και εκείνη δεν ήξερε καν το επίθετό του. Η μητέρα της θα έπεφτελιπόθυμη μπροστά σε τέτοια συμπεριφορά.

«Εντάξει» ψιθύρισε.Πήρε το χέρι της και την οδήγησε στην άλλη πλευρά της πισίνας. Διέσχισαν το λόμπι και

ανέβηκαν στο δωμάτιό του στον έβδομο όροφο. Μέσα στο ασανσέρ παραλίγο να χάσουν τονέλεγχο. Τα διεισδυτικά, παθιασμένα, καυτά φιλιά του κόντευαν να τρελάνουν την Κλόε. Όση ώρα

έψαχνε στα τυφλά για το κλειδί του, εκείνη τον φιλούσε, χάιδευε τον παλλόμενο ανδρισμό του,ξεκούμπωνε το πουκάμισό του και του ψιθύριζε ερωτόλογα στο αυτί. Όταν επιτέλους εκείνος βρήκετο κλειδί και άνοιξε, την έσπρωξε βίαια μέσα στο δωμάτιο, έκλεισε την πόρτα με το πόδι του και τηνκόλλησε στον τοίχο.

«Ξέρεις πώς να τρελάνεις έναν άντρα.» Άρχισε να ξεκουμπώνει την ατέλειωτη σειρά κουμπιώνστην πλάτη της.

Εκείνη γέλασε. Ήταν ένα χαμηλό, αισθησιακό, τολμηρό γέλιο, που αντήχησε ξένο στα αυτιά της.«Πρέπει να σου βγάλω αυτό το φόρεμα.» Ξεκούμπωσε το τελευταίο μαργαριταρένιο κουμπί και

το φόρεμα έπεσε μπροστά.Η Κλόε τον παρακολουθούσε εκστατική. Έσπρωξε προς τα κάτω το μεταξένιο φόρεμα, που

λαμπύρισε στο απαλό φως που τρύπωνε απ’ το παράθυρο και προσγειώθηκε σε ένα σωρό στα πόδιατης. Τα νεραϊδοφτερά άστραφταν φωλιασμένα στο ρουμπινένιο μετάξι. Σύντομα ακολούθησε τοσουτιέν της. Ο Μαξ βύθισε το κεφάλι του στο στήθος της κι άρχισε να πιπιλάει τις ρώγες της. Ήταναδύνατον να σταματήσει τις κραυγές της. Τα δάχτυλά του τυλίχτηκαν γύρω από τους καρπούς τηςκαι την κάρφωσε στον τοίχο.

«Μαξ!» ούρλιαξε. Ένιωθε πως θα τέλειωνε με τα προκαταρκτικά και μόνο.Σχεδόν έσκισε το δαντελένιο κιλοτάκι τραβώντας το απ’ το τρεμάμενο κορμί της, φιλώντας τους

γυμνούς ώμους, το στομάχι και την απαλή καμπύλη των γοφών της.Τη σήκωσε στα χέρια του και τη μετέφερε στο τεράστιο κρεβάτι, την έριξε πάνω και για μια

στιγμή εξαφανίστηκε. Έμεινε ξαπλωμένη εκεί, ντυμένη μόνο με τις μαύρες μεταξωτές κάλτσες,νιώθοντας να συνταράζεται κάθε ίνα του κορμιού της. Ένα φως έλαμψε μέσα από το μπάνιο. Είδετην αντανάκλασή του στον καθρέφτη, καθώς έψαχνε για προφυλακτικό.

«Το βρήκα.» Ύψωσε θριαμβευτικά το μικρό πακετάκι, έσβησε το φως και επέστρεψε στοπλευρό της.

«Νιώθω μοναξιά μόνο εγώ γυμνή.»«Δεν το θέλουμε καθόλου αυτό.» Της χαμογέλασε ξανά με αυτό το εκπληκτικό, σέξι,

αξιολάτρευτο χαμόγελο.Ήταν η χαριστική βολή για την Κλόε.«Σε χρειάζομαι τώρα, Μαξ. Τώρα.»«Και εγώ σε χρειάζομαι.»Τον φίλησε επιτακτικά. Εκείνος έβγαλε το σμόκιν και το λευκό πουκάμισο, μετά άνοιξε το

προφυλακτικό ενώ η Κλόε ξεκούμπωνε το παντελόνι του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήταν εντελώςγυμνός και εξοπλισμένος με την απαραίτητη προστασία. Η Κλόε δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.Τύλιξε τα πόδια της γύρω απ’ τη μέση του και κυλίστηκαν στο κρεβάτι σ’ ένα κουβάρι απόμπλεγμένα μέλη, καυτά φιλιά και παθιασμένα χάδια.

Η Κλόε ήταν καυτή, υγρή και έτοιμη. Ο διογκωμένος ανδρισμός του παλλόταν καθώς τονκατεύθυνε επίμονα ανάμεσα στα πόδια της.

«Τέρμα τα προκαταρκτικά» ψιθύρισε. Κοίταξε τα φλογισμένα μάτια του. «Τώρα.»Βυθίστηκε βαθιά μέσα της και εκείνη έκλεισε γύρω του, καλωσορίζοντάς τον. Το στόμα του

έπνιξε την εκστατική κραυγή της καθώς οι αργές, βαθιές ωθήσεις τη συγκλόνιζαν. Το κορμί της

κινούνταν απόλυτα συγχρονισμένα με το δικό του. Με μια ώθηση τον έσπρωξε ακόμα βαθύτεραμέσα της. Όταν το κεφάλι της χτύπησε στο κεφαλάρι, σχεδόν δεν το πρόσεξε – το σώμα της ήτανένας χείμαρρος ηδονής. Ήταν η απόλυτη ευτυχία. Σαν να αγγίζεις ένα κομμάτι του ουρανού. Δενυπήρχε τίποτα που να συγκρίνεται μ’ αυτό.

Την κρατούσε σφιχτά, σηκώνοντας το σώμα της για να ενωθεί με το δικό του. Το ένα του χέριαγκάλιαζε το κεφάλι της, το άλλο τη μέση της. Τέλειωσε πρώτη, και ο οργασμός την έκανε νασωριαστεί πίσω στο κρεβάτι. Εκείνος τέλειωσε δευτερόλεπτα αργότερα καταρρέοντας πάνω στοτρεμάμενο κορμί της.

Για ένα λεπτό, κανείς δεν είπε λέξη. Η Κλόε ένιωθε τις κοφτές ανάσες του και τους άτακτουςχτύπους της καρδιάς του. Τον κράτησε απαλά στην αγκαλιά της, φιλώντας την κορυφή τουκεφαλιού του. Ήταν πανέμορφος –ο ωραιότερος άντρας που γνώρισε ποτέ– και δεν ήθελε να τοναφήσει.

«Μείνε μαζί μου.» Έφερε τους αγκώνες του στις δυο πλευρές του κεφαλιού της.Εκείνη κοίταξε το ρολόι. Ήταν μόλις δέκα η ώρα. Είχε δυο ώρες να ξοδέψει στη ζεστή θαλπωρή

της αγκαλιάς του. Κοιτάζοντας το όμορφο πρόσωπό του, ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να φύγειτώρα – χρειαζόταν λίγη αγκαλιά.

«Θα μείνω.»Τη φίλησε. Τον φίλησε και εκείνη.«Αλλά πρέπει να φύγω τα μεσάνυχτα.»Τραβήχτηκε από μέσα της βασανιστικά αργά και την ξάπλωσε τρυφερά στο πλάι, με την πλάτη

της να ακουμπά στο στέρνο του. Βυθίστηκε στη στιβαρή του αγκαλιά, έκλεισε τα μάτια καιαναστέναξε ευτυχισμένα.

«Είσαι εκπληκτική.»Το ψιθυριστό κομπλιμέντο την έκανε να χαμογελάσει. «Ευχαριστώ.»Τα χείλη του άγγιξαν την κλείδα της. «Εννοώ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ.»Γέλασε, χαράζοντας μικρούς κύκλους στο χέρι του με τα ακροδάχτυλά της. «Ευχαριστώ. Και

εσύ ήσουν απίστευτος.»«Και με θεωρούσες αλαζονικό που είπα ότι ξέρω χορό» μουρμούρισε βυθισμένος στις μπούκλες

της. «Τώρα θα γίνω ανυπόφορος.»Βυθίστηκαν σε μια ευχάριστη σιωπή. Πριν περάσει πολλή ώρα, η Κλόε άκουσε την ανάσα του

να επιβραδύνεται. Ψιθύρισε το όνομά του, μα εκείνος δεν ανταποκρίθηκε. Γύρισε αργά προς τομέρος του και είδε τα μάτια του κλειστά. Τον είχε πάρει ο ύπνος.

Τις επόμενες δυο ώρες τον χάζευε καθώς εκείνος κοιμόταν. Φιλούσε τη μύτη του, τα χείλη του,τα ζυγωματικά του. Τα μεσάνυχτα σηκώθηκε από το ζεστό κρεβάτι και μάζεψε τα ρούχα της, πουήταν διάσπαρτα στο πάτωμα. Καθώς φορούσε το μεταξωτό φόρεμα της βασίλισσας Μαμπ, το μάτιτης έπεσε σ’ ένα περιοδικό στο κομοδίνο του Μαξ και χάιδεψε με τα ακροδάχτυλα το γυαλιστερόεξώφυλλο. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα βλέποντας το πρόσωπο του Μαξ. Το χαρισματικόχαμόγελό του έκανε την καρδιά της να φτερουγίσει.

«Τι στο –;» Πήρε το περιοδικό και έτρεξε στο μπάνιο, μισοκλείνοντας την πόρτα πίσω της καιανοίγοντας το φως. Της ξέφυγε μια κραυγή έκπληξης όταν διάβασε τον κύριο τίτλο: Ο Πρίγκιπας

Μαξ της Ρομαλίας Πρωταγωνιστεί σε Τηλεοπτικό Ριάλιτι Σόου.«Θεέ μου!» Το περιοδικό παραλίγο να της πέσει απ’ τα χέρια. Έστρεψε το βλέμμα στο κρεβάτι

όπου ο Μαξ κοιμόταν ακόμα γαλήνια. Προφανώς δεν είχε αντιληφθεί το ξαφνιασμένο τηςξέσπασμα.

Γιατί δεν τον αναγνώρισα; Είναι ο διασημότερος πρίγκιπας στον κόσμο, και εγώ δεν ήξεραποιος είναι;

«Μόλις κοιμήθηκα με το διασημότερο εργένη στον κόσμο!» Έσφιξε τόσο πολύ το περιοδικόπου οι σελίδες τσαλακώθηκαν. «Και μπορεί να είναι συνεργάτης μου!»

Ένιωθε σοκαρισμένη, εντελώς συντετριμμένη. Δεν ήταν κι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσειςμια επαγγελματική συνεργασία. Η Κλόε κάθισε στη λεκάνη της τουαλέτας κι άνοιξε το περιοδικόστη σελίδα του άρθρου. Το ξεφύλλισε γρήγορα και ανακουφίστηκε διαβάζοντας πως εκείνοςδιέψευδε τις φήμες ότι θα πρωταγωνιστούσε σε ριάλιτι σόου.

Δηλαδή, δεν τις διέψευδε ακριβώς. Δήλωνε πως δεν είχε σκοπό να σχολιάσει το θέμα. Ο τίτλοςτου σόου δεν αναφερόταν.

«Σύμπτωση είναι» αναφώνησε η Κλόε δυνατά μέσα στην ησυχία. «Αποκλείεται ναπρωταγωνιστεί σε εκπομπή που παρουσιάζω εγώ. Δεν είναι δυνατόν.»

Θα μπορούσε, όμως. Το ήξερε αυτό. Παραήταν μεγάλη σύμπτωση. Δε γνώριζε πολλά για τοσόου του EVE λόγω της μυστικότητας που περιέβαλλε το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ακόμα κιεκείνη, η ίδια η παρουσιάστρια, είχε μείνει στο σκοτάδι. Δυο πράγματα ήξερε πάντως. Πρώτον, οτίτλος ήταν Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του , και δεύτερον, αφορούσε ένα διάσημο γαλαζοαίματοεργένη και τις ερωτικές περιπέτειές του.

Η Κλόε ξαφνικά ένιωσε άρρωστη. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος ναξεκινήσει σωστά την καινούρια της δουλειά. Ποτέ δε θέλησε να γίνει μια από τις κοπέλες πουέκαναν καριέρα περνώντας από κρεβάτι σε κρεβάτι. Αρνούνταν κάθετα να ενταχθεί σ’ αυτή τηνκατηγορία.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Αδύνατον να είναι ο πρίγκιπας της εκπομπής μου. Αποκλείεται.Δεν μπορεί να είναι τόσο σκληρή η μοίρα.

Μα η κοινή λογική τής έλεγε το αντίθετο. Άλλωστε, τον είχε γνωρίσει στο πάρτι. Για ποιον άλλολόγο θα ήταν καλεσμένος στο χορό του EVE;

Σίγουρα ήταν ο γαλαζοαίματος που θα πρωταγωνιστούσε στο Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του.Άφησε το περιοδικό δίπλα στο νιπτήρα, έσβησε το φως και άνοιξε την πόρτα. Προσπέρασε το

κρεβάτι πατώντας στα νύχια των ποδιών της και βγήκε απ’ το δωμάτιο όσο πιο αθόρυβα μπορούσε.Ντρεπόταν υπερβολικά για τις πράξεις της τελευταίας ώρας για να ξανακοιτάξει τον κοιμισμένοπρίγκιπα.

Καθώς μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί για το λόμπι, πρόσεξε πώς έτρεμαν τα χέριατης. Ή, μάλλον, έτρεμε ολόκληρη. Και όχι λόγω του παθιασμένου έρωτα. Ανυπομονούσε να γυρίσεισπίτι. Αρκετές συγκινήσεις είχε περάσει σε μια βραδιά.

Ο Σαμ την περίμενε στην είσοδο του ξενοδοχείου. Έβγαλε το καπέλο του σε χαιρετισμό.«Περάσατε όμορφα, δεσποινίς Τάνερ;»

«Ναι, βέβαια.» Χώθηκε γρήγορα στο πίσω κάθισμα, ελπίζοντας να μην προσέξει το προδοτικόκοκκίνισμα στα μάγουλά της.

Κεφάλαιο Δύο

Ήταν η πιο αισθησιακή γυναίκα που είχε γνωρίσει ποτέ. Η προσωποποίηση της επιθυμίας. Ένιωθεπως δε θα χόρταινε ποτέ τη μυστηριώδη, φλογερή Κλόε, τη βασίλισσα Μαμπ.

Ο Μαξ βόγκηξε και γύρισε ανάσκελα. Το κρεβάτι έμοιαζε απίστευτα άδειο χωρίς τη σαγηνευτικήΚλόε. Κοίταξε το ρολόι – ήταν δέκα η ώρα. Είχε προγραμματισμένη μια συνάντηση για τις δώδεκα,μα δεν είχε καμία διάθεση για επαγγελματικές συζητήσεις. Βόγκηξε ξανά κι έχωσε το πρόσωπό τουστο αδειανό μαξιλάρι της Κλόε. Μύριζε ακόμα το άρωμά της, έναν απαλό συνδυασμό μήλου καικανέλας.

Το άρωμα ήταν καταλύτης για τις αναμνήσεις της προηγούμενης βραδιάς. Έκλεισε τα μάτια καιπήρε μια βαθιά ανάσα καθώς έφερνε στο νου του τα σκούρα μάτια, τα μακριά της μαλλιά. Μπροστάτου ξετυλίχθηκαν ερωτικές σκηνές, σαν να έβλεπε ταινία. Είδε την Κλόε να συστρέφεταιπαθιασμένα, την απαλή, λαχανιασμένη φωνή της να τον παρακαλάει να της κάνει έρωτα, τα χέριατης τυλιγμένα στο λαιμό του, τα χείλη της να καταβροχθίζουν τα δικά του, τους γοφούς της ναακολουθούν κάθε του ώθηση.

Ξαφνικά, ένιωσε πάλι να ανάβει.Ένα χτύπημα στην πόρτα τον προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ο Μαξ αναθεμάτισε τον

ερεθισμό του, βούτηξε το παρατημένο μποξεράκι του από το πάτωμα και φόρεσε ένα από τααγαπημένα του μπλουζάκια. Ήταν πολύ φαρδύ και θα έκρυβε τη στύση του.

Προσπάθησε να σκεφτεί κάτι άλλο εκτός από την αισθησιακή, ακαταμάχητη Κλόε. Ήταν χάσιμοχρόνου να τη σκέφτεται, περιπέτεια της μιας νύχτας, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.Αμφέβαλλε αν θα την ξανάβλεπε ποτέ. Χριστέ μου! Δεν ήξερε ούτε το επώνυμό της.

Ο Μαξ πέρασε ένα τρεμάμενο χέρι μέσα από τα σκούρα μαλλιά του, πριν κοιτάξει από το ματάκιασφαλείας. Στο διάδρομο στεκόταν ο προσωπικός βοηθός του, που δεν έμοιαζε διόλουευχαριστημένος. Τέλεια. Ο Έρικ φον Στράτον. Οπωσδήποτε όχι ο πρώτος άνθρωπος που θα ήθελενα δει ο Μαξ μετά από μια βραδιά απίστευτου σεξ.

Αναστέναξε και άνοιξε την πόρτα.«Πού εξαφανίστηκες χθες το βράδυ;» Ο Έρικ φον Στράτον μπήκε ορμητικά στο δωμάτιο.Ο Μαξ σήκωσε τα μάτια στο ταβάνι. «Καλημέρα και σ’ εσένα.»Ο Έρικ ρουθούνισε αυτοκρατορικά. Σήκωσε τα στρογγυλά γυαλιά του και τα δάχτυλά του

έπαιξαν ταμπούρλο πάνω στο μεγάλο μαύρο βιβλίο που κρατούσε. «Υποτίθεται ότι θα έκανεςδημόσιες σχέσεις. Δεν περίμενα να εξαφανιστείς μετά από δυο ώρες.»

Ο Μαξ αγνόησε το αποδοκιμαστικό βλέμμα του. «Πρωινό;» ρώτησε. Έκλεισε την πόρτα,προσπέρασε τον Έρικ και κάθισε στο κρεβάτι, σηκώνοντας το ακουστικό. «Λοιπόν;»

«Έχω φάει ήδη πρωινό, ευχαριστώ.»«Εγώ δεν έχω φάει και πεινάω πολύ.» Ο Μαξ έδωσε γρήγορα την παραγγελία του. Το στομάχι

του γουργούρισε δυνατά στο άκουσμα του φρυγανισμένου ψωμιού και της ομελέτας.«Τι απέγινες λοιπόν;» Ο Έρικ τον κοίταξε αφ’ υψηλού. «Και μη μου πεις πως ήσουν με γυναίκα.

Έχω βαρεθεί αυτή τη δικαιολογία.»Ο Μαξ χαμογέλασε πλατιά. Ο Έρικ ήταν ο καλύτερος φίλος του από τεσσάρων χρονών.

Διέφεραν μεταξύ τους σαν τη μέρα με τη νύχτα, μα ο Μαξ δεν έκανε χωρίς αυτόν.«Τότε καλύτερα να μη σου πω γιατί έφυγα νωρίτερα.»«Τραβάς τις γυναίκες όπως το μέλι τις μέλισσες, μα δεν εννοείς να κατασταλάξεις σε κάποια και

να κάνεις οικογένεια. Γι’ αυτό έχει αγανακτήσει όλη η οικογένειά σου.»Ο Μαξ ύψωσε τα φρύδια. «Δε φταίω εγώ που είμαι ωραίος.»Ο Έρικ έστρωσε το καλοσιδερωμένο του κουστούμι. «Φαντασμένε ανόητε. Φυσικά και σε

βρίσκουν ελκυστικό οι γυναίκες – είσαι γαλαζοαίματος. Θέλουν όλες να γίνουν πριγκίπισσες. Τοονειρεύονται από μικρά κοριτσάκια.»

Ο Μαξ τεντώθηκε στο κρεβάτι. Έβαλε τα μαξιλάρια κόντρα στο κεφαλάρι κι έπλεξε τα χέρια τουπίσω απ’ το κεφάλι του. «Ήταν φανταστική.»

Ο Έρικ ανασήκωσε το ένα φρύδι. «Αλήθεια;» Άρπαξε μια καρέκλα και κάθισε κάτω,ακουμπώντας την υπερμεγέθη ατζέντα στα γόνατά του. «Λοιπόν, πες μου.»

«Δεν ξέρω και πολλά εκτός απ’ το όνομά της.»«Λοιπόν;»«Κλόε.»«Ωραίο όνομα.»«Αυτό είπα κι εγώ.»«Επώνυμο;»Ο Μαξ σήκωσε τους ώμους και κοίταξε το ταβάνι.Ο Έρικ τον κοίταξε με δυσπιστία. «Είσαι απίστευτος. Ξεχνάς τη θέση σου. Δεν είσαι σαν τους

υπόλοιπους. Πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός.»«Τι θες να κάνω; Να φακελώνω κάθε γυναίκα που θέλω να ρίξω στο κρεβάτι;»Ο Έρικ κούνησε το κεφάλι. «Κάτι τέτοιο για αρχή. Μπορεί να δουλεύει για τον κίτρινο Τύπο.

Τώρα θα μάθουν όλοι πώς της φάνηκες στο κρεβάτι.»«Αυτό είναι γελοίο. Άλλωστε, θα έπαιρνα διθυραμβικές κριτικές.» Ο Μαξ χαμογέλασε.«Όσο τρελό κι αν ακούγεται, μπορεί να συμβεί. Θυμήσου τι γράφουν για τον πρίγκιπα Ουίλιαμ.»«Να μου λείπει το κήρυγμα» μουρμούρισε ο Μαξ. Αρκετά άκουγε απ’ τη μητέρα και τα αδέλφια

του. Ήταν εξουθενωτικό να είσαι πρίγκιπας. Ήταν άθλος και μόνο να θυμάται το πρωτόκολλο.Έβρισκε συνεχώς τον μπελά του επειδή δεν ακολουθούσε κατά γράμμα τους κανονισμούς τωνγαλαζοαίματων.

Ο Έρικ χαμογέλασε με κατανόηση. «Συγγνώμη, Μαξ.»«Σου έχω πει τελευταία πόσο σιχαίνομαι να είμαι πρίγκιπας;»«Χθες» –ο Έρικ κοίταξε το Ρόλεξ του– «τέτοια ώρα περίπου.»«Λοιπόν, θα το πω ξανά και ξανά. Θα προτιμούσα να είμαι ένας απλός άνθρωπος.»«Όμως, δεν είσαι ένας απλός άνθρωπος.»Ο Μαξ αναστέναξε νικημένος. «Έχεις δίκιο. Έχω καθήκοντα. Υποχρεώσεις.»«Να παντρευτείς και να κάνεις διάδοχο, ας πούμε.»

Μόρφασε. «Ακούγεται εντελώς μεσαιωνικό.» Τον εκνεύριζε αυτός ο ρόλος του επιβήτορα. «Τιγνώμη έχει η οικογένειά μου για το σχέδιό μας;» ρώτησε.

«Δε χαίρονται καθόλου.»«Θύμωσαν που δεν το συζήτησα πρώτα μαζί τους;»«Ναι, το ίδιο και το Βασιλικό Συμβούλιο της Ρομαλίας.»Ο Μαξ δεν έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό για το Βασιλικό Συμβούλιο της Ρομαλίας, το διορισμένο

κυβερνών σώμα της χώρας του. Το δεκαπενταμελές σώμα συμβούλευε τη βασιλική οικογένεια γιατα πάντα. Διάλεγαν μέχρι και τα σαπούνια στους ξενώνες των ανακτόρων. Ο Μαξ θεωρούσε ότι τοΣυμβούλιο είχε υπερβολική εξουσία και ήθελε να το καταργήσει εντελώς. Αλλά αυτό δεν ήταν στοχέρι του. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.

Ο Μαξ προτιμούσε να κάνει τη δική του ζωή, κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αγαπούσετην Αμερική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια χώρα όπου κάθε άντρας μπορούσε να είναι ο εαυτόςτου και να ακολουθήσει τα όνειρά του. Ήταν αναζωογονητική αλλαγή.

Ο Μαξ δεν ήξερε ποια ακριβώς ήταν τα όνειρά του. Ποτέ δεν είχε χρόνο να σκεφτεί τι ήθελεεκείνος – πάντα είχε προτεραιότητα η πατρίδα. Ήταν πρίγκιπας και οι υποχρεώσεις ενός πρίγκιπαείναι πολύ πιο σημαντικές από προσωπικά όνειρα και επιδιώξεις.

«Αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.»«Υπέγραψες συμβόλαιο με το EVE. Έχουν γίνει έξαλλοι, αλλά συμφωνούν πως πρέπει να το

τηρήσεις.»Ο Μαξ χαμογέλασε. Για πρώτη φορά η επιλογή ήταν δική του. Ήταν μια θριαμβευτική νίκη.«Βλέπουν επίσης μια ευκαιρία για εισροή ρευστού στην οικονομία της Ρομαλίας. Κατά πάσα

πιθανότητα θα έχεις τεράστια επιτυχία. Οι Αμερικανίδες τουρίστριες θα συρρέουν στη Ρομαλία γιανα δουν από κοντά το διάσημο πρίγκιπα. Σκέψου πόσα χρήματα θα ξοδεύουν.»

«Άρα είμαστε όλοι κερδισμένοι.»«Ελπίζουμε όλοι να βρεις τη γυναίκα των ονείρων σου.» Ο Έρικ έδειξε τη μαύρη ατζέντα. «Κάνε

μπάνιο και ετοιμάσου. Έχουμε να πάμε στη συνάντηση.»Ο Μαξ χασμουρήθηκε. Πήδηξε απ’ το κρεβάτι και μπήκε στο μπάνιο.«Βιάσου.»«Γιατί προγραμμάτισαν τη συνάντηση Σάββατο πρωί» –ο Μαξ άπλωσε την οδοντόκρεμα στην

κατακόκκινη οδοντόβουρτσά του– «ειδικά μετά από ένα πάρτι σαν το χθεσινοβραδινό;»«Δεν έχω ιδέα. Μάλλον βιάζονται.»«Αναρωτιέμαι αν θα την ξαναδώ.»«Ποια; Τη χθεσινοβραδινή κοπέλα;»«Ναι.»«Ποιος νοιάζεται; Πέρασες μια ενδιαφέρουσα βραδιά. Σε λίγο θα έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε

δεκάδες γυναίκες απ’ όλο τον κόσμο. Θα ξεχάσεις αυτή την Κλόε στο άψε σβήσε.»Ο Μαξ άρχισε να βουρτσίζει τα δόντια του, κοιτάζοντας έντονα το είδωλό του. Πολύ

αμφέβαλλε. Κανένας άντρας δε θα ξεχνούσε την Κλόε. Και γιατί να θέλει να την ξεχάσει; Ήτανκούκλα, σέξι, θερμή, όλο θηλυκότητα. Επιπλέον, είχε καταφέρει με κάποιον τρόπο να μπει στο πετσίτου – κάτι καθόλου εύκολο.

Όχι. Δεν υπήρχε περίπτωση να την ξεχάσει. Απλά έλπιζε να την είχε γνωρίσει πριν ξεκινήσει τηνκαινούρια του δουλειά. Από σήμερα δε θα ήταν διαθέσιμος για καμία γυναίκα – εκτός από τιςδεκαπέντε που θα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για να τον κερδίσουν στο τηλεοπτικό ριάλιτι σόουπου θα πρωταγωνιστούσε. Όμως, το σόου ήταν επιλογή του, η πρώτη επιλογή που είχε κάνει μόνοςτου εδώ και χρόνια. Και ένιωθε όμορφα. Πολύ όμορφα.

* * *

Η Κλόε περνούσε μια πολύ άσχημη μέρα. Πρώτον, ο γάτος της έκανε εμετό πάνω στο ολοκαίνουριο,πανάκριβο ταγιέρ της. Δεύτερον, τα δυο καλσόν που είχε όλα κι όλα αποδείχθηκαν τελικά τρύπια.Άλειψε τα πόδια της με ειδική λοσιόν μαυρίσματος, μα πήραν ένα φρικτό πορτοκαλί χρώμα. Έτρεξεστο εμπορικό κέντρο, μα η εμπορική κάρτα της δεν έγινε δεκτή από το Victoria’s Secret. Κατάφερενα συγκεντρώσει τα μετρητά με τα χίλια ζόρια, αφού σκάλισε κάμποση ώρα το άδειο πορτοφόλι της.Και το κερασάκι στην τούρτα; Έχυσε καυτό τσάι –με άρωμα μύρτιλου– στην αγαπημένη της ροζμπλούζα.

Το χθεσινοβραδινό ξενύχτι και η απαγορευμένη ερωτική περιπέτεια επηρέαζαν τη μέρα της. Δεδιέθετε ίχνος αυτοσυγκέντρωσης. Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται εκείνον. Τον ΤζέιμςΜποντ με τα υπέροχα μάτια, το σαγηνευτικό χαμόγελο, το μυώδες κορμί και τα εκπληκτικά χέρια.Ναι, αυτά τα υπέροχα δάχτυλα που είχαν αγγίξει τα πιο απόκρυφα σημεία της. Τον Μαξ. Το μυώδη,σέξι, αρρενωπό Μαξ. Την προηγούμενη νύχτα είχε φτάσει τη νιρβάνα – μόνο έτσι μπορούσε να τοπεριγράψει.

Έπρεπε να βγάλει από το μυαλό της τον Μαξ και να αρχίσει να σκέφτεται τη δουλειά της. Ήθελεαπεγνωσμένα να κάνει καλή εντύπωση στους συντελεστές του EVE. Εντάξει, μπορεί να την είχανπροσλάβει ήδη για τη θέση, να είχε υπογράψει συμβόλαιο, μα η Κλόε γνώριζε καλά πως η μοίραπαίζει άσχημα παιχνίδια. Αυτή η δουλειά θα μπορούσε να της ανοίξει πολλές πόρτες. Ήταν ηευκαιρία της να πιάσει την καλή και δεν είχε σκοπό να τα θαλασσώσει. Θα έκανε ό,τι ζητούσαν.Ήταν μαριονέτα στα χέρια τους. Για την ώρα, αυτή η δουλειά ήταν πιο σημαντική και απ’ τον αέραπου ανάσαινε.

«Κλόε Τάνερ για τον κύριο Κάρανταϊν και την κυρία Λιούις.» Έδειξε στο φύλακα την ταυτότηταμέλους του προσωπικού. Ανταπέδωσε το χαμόγελο και της ένευσε να περάσει.

«Πάρτε το ασανσέρ για τον έκτο όροφο, δεσποινίς Τάνερ.»«Ευχαριστώ» απάντησε χαμογελώντας καθώς περνούσε δίπλα του για να μπει στα κεντρικά του

καναλιού μέσα απ’ την περιστρεφόμενη πόρτα.Ο προθάλαμος ήταν εντυπωσιακός. Η οροφή ήταν σπαρμένη με φεγγίτες και τους τοίχους

αντικαθιστούσαν τζαμαρίες που επέτρεπαν στον καλιφορνέζικο ήλιο να διεισδύει στο εσωτερικό.Τροπικά φυτά και φοίνικες διακοσμούσαν την είσοδο, που ήταν στρωμένη με ασπρόμαυρο πλακάκι.Το κεντρικό κομμάτι της αίθουσας ήταν ένα τεράστιο σιντριβάνι. Η Κλόε ένιωθε σαν να βρισκότανσε τροπικό δάσος.

Έφτασε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί. Οι χρυσές πόρτες, που είχαν χαραγμένο πάνω τουςτο όνομα του καναλιού, άνοιξαν αθόρυβα. Πήρε βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα. Οι πόρτες έκλεισανπίσω της.

Καθώς το ασανσέρ ανέβαινε προς τον έκτο όροφο, η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά. Απόαυτή τη δουλειά διακυβεύονταν πολλά. Ολόκληρη η καριέρα της εξαρτιόταν από την επιτυχία τουσόου. Μα πώς δέχθηκε να παρουσιάσει μια εκπομπή που την κάλυπτε τέτοιο μυστήριο και ναπαραχωρήσει τη ζωή της ολόκληρη με ένα τόσο δεσμευτικό συμβόλαιο; Στην ουσία ανήκε στο EVEγια τους επόμενους δυο μήνες. Και δεν είχε ιδέα τι την περίμενε.

Για πρώτη φορά στη ζωή της, η Κλόε αμφέβαλλε για τον εαυτό της. Ίσως δεν ήταν καλή ιδέα ναβουτάς στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Μπορεί να της ζητούσαν να φάει γουρουνίσια έντερα ήτίποτα χειρότερο, σαν αυτούς τους φουκαράδες στο Fear Factor της NBC. Αν και έμοιαζε απίθανο.Το σόου Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του πρέπει να ήταν κάτι ανάλογο με το δημοφιλέστατο JoeMillionaire της FOX ή το The Bachelor και το The Bachelorette της ABC. Τουλάχιστον, έτσιέλπιζε.

Το ασανσέρ σταμάτησε και οι πόρτες άνοιξαν φτάνοντας στον έκτο όροφο.«Δεσποινίς Τάνερ;»Δεν υπήρχε πια γυρισμός. Η ρεσεψιονίστ την είχε δει.Η Κλόε στράφηκε προς το μέρος της με ένα βεβιασμένο χαμόγελο. «Ναι, είμαι η Κλόε Τάνερ.»«Ο κύριος Κάρανταϊν και η κυρία Λιούις σάς περιμένουν στην αίθουσα συσκέψεων.»Ο πανικός τής έκοψε την ανάσα. Κοίταξε το ρολόι της, ένα ροζ μοδάτο μπιχλιμπίδι. «Δεν

άργησα, έτσι δεν είναι;»Η κοπέλα γέλασε. «Όχι, καθόλου. Εκείνοι έρχονται πάντα νωρίτερα.» Σηκώθηκε από το γραφείο

της και άπλωσε το χέρι της. «Είμαι η Κάρεν. Καλώς ήρθατε στο EVE.»Η Κλόε έσφιξε το χέρι της Κάρεν. Δεν έμοιαζε μεγαλύτερη από δεκαοχτώ, πιθανότατα

απόφοιτος λυκείου που βιαζόταν να κάνει την τύχη της στο Χόλιγουντ. Μάλλον θεωρούσε τηδουλειά στο EVE το πρώτο σκαλοπάτι προς τη διασημότητα. Η Κλόε είχε νιώσει το ίδιο κάποτε.Είχε δουλέψει μέχρι και ξεναγός στο στούντιο της Paramount, στο πάρκο αναψυχής της UniversalStudios, μα κανένας ατζέντης δεν την είχε ξεχωρίσει. Ήταν δύσκολο να σε ανακαλύψουν.

«Μπορείς να με φωνάζεις Κλόε.»Το χαμόγελο της Κάρεν ήταν φωτεινό, φιλικό και αυθεντικό. «Χαίρομαι που γνωρίζω την

επόμενη μεγάλη σταρ του EVE.»Η Κλόε κοκκίνισε. «Αμφιβάλλω, μα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.»«Οι παρουσιαστές των ριάλιτι είναι πολύ δημοφιλείς. Δε θα ξαφνιαζόμουν αν μια μέρα έπαιρνες

Όσκαρ.»Η Κλόε γέλασε. «Τώρα ονειρεύεσαι στ’ αλήθεια.»Η Κάρεν σήκωσε το λεπτό της ώμο. «Δεν κάνει κακό να ονειρεύεσαι. Καμιά φορά τα όνειρα

γίνονται πραγματικότητα – ειδικά εδώ, στο Λος Άντζελες.»Η αφελής αισιοδοξία της ήταν αναζωογονητική. Η Κλόε έλπιζε τα όνειρα της Κάρεν –όποια κι αν

ήταν αυτά– να έβγαιναν αληθινά.«Ναι, καμιά φορά τα όνειρα εκπληρώνονται.»Η Κάρεν χαμογέλασε. Ήταν αρκετά όμορφη, με πράσινα μάτια και ανοιχτόξανθα μαλλιά. Ήταν

επίσης απίστευτα ψηλή – έκανε οπωσδήποτε για μοντέλο. Η Κλόε ήταν σίγουρη πως κάπου στογραφείο βρισκόταν ένα έτοιμο καλλιτεχνικό ντοσιέ για την περίπτωση που επισκεπτόταν το χώρο

κάποιος σημαντικός.Ακολούθησε την ιδιαίτερα ομιλητική Κάρεν σ’ ένα διάδρομο γεμάτο γυαλιστερές αφίσες από

αγαπημένα προγράμματα του EVE, ελάχιστα προσέχοντας τα λόγια της νεαρής κοπέλας. Το μόνοπου μπορούσε να σκεφτεί ήταν η συνάντηση με τον κύριο Κάρανταϊν και την κυρία Λιούις. Ποτέδεν είχε ξανανιώσει τέτοια νευρικότητα. Οι πεταλούδες στο στομάχι της είχαν γίνει σμήνοςολόκληρο και ένιωθε ανακατωσούρα. Έλπιζε ότι δε θα ρεζιλευόταν κάνοντας εμετό μπροστά στουςκαινούριους εργοδότες της. Δε θα ήταν η καλύτερη εντύπωση για πρώτη μέρα στη δουλειά.

Σταμάτησαν έξω από την Αίθουσα Συσκέψεων 1.«Έτοιμη;» ρώτησε η Κάρεν.Η Κλόε ένευσε.«Θα τα πας μια χαρά. Άλλωστε, σ’ έχουν προσλάβει ήδη.»«Αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορούν να με απολύσουν.»«Μην ανησυχείς, δε θα σε απολύσουν. Τους αρέσεις. Άκουσα καλά λόγια.»Η Κλόε δεν ήταν σίγουρη για το αν είχε πρόσβαση σε τέτοιες πληροφορίες η ρεσεψιονίστ, μα τα

σχόλια της Κάρεν χαλάρωσαν τον κόμπο που της έσφιγγε το στομάχι.«Θα έπρεπε να γίνεις μαζορέτα τόσο που εμψυχώνεις τους άλλους» σχολίασε, καθώς η Κάρεν

χτυπούσε τη βαριά δρύινη πόρτα.Η Κάρεν τίναξε ένα μακρύ τσουλούφι πίσω απ’ τον ώμο της. «Υπήρξα.»«Δεν ξαφνιάζομαι.» Η Κάρεν έμοιαζε οπτιμίστρια εκ φύσεως.Ο κύριος Κάρανταϊν άνοιξε την πόρτα. Ήταν ένας ψηλός, επιβλητικός άντρας, γύρω στα εξήντα

και κάτι, με ψαρά μαλλιά και εκθαμβωτικό χαμόγελο. Ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στο κανάλιμετά την κυρία Λιούις.

«Κλόε, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω.»Ξαφνιάστηκε όταν της έπιασε το χέρι και το έφερε απαλά στα χείλη του. Δεν ενοχλήθηκε. Ήταν

όμορφο να της φέρονται ιπποτικά πού και πού. Πολλές φεμινίστριες θα εξαγριώνονταν με μια τέτοιαχειρονομία, μα η Κλόε απολάμβανε να της ανοίγουν την πόρτα και να την αγκαλιάζουνπροστατευτικά από τη μέση.

«Ανυπομονώ να γίνω μέλος της ομάδας του EVE, κύριε Κάρανταϊν.»Την έπιασε από τον αγκώνα και την οδήγησε μέσα. Η πόρτα έκλεισε μαλακά πίσω τους. Η

αίθουσα ήταν διακοσμημένη απλά, σε χαλαρωτικές αποχρώσεις του γαλάζιου και του πράσινου. Στημέση του δωματίου δέσποζε ένα μακρύ τραπέζι με δώδεκα πράσινες δερμάτινες καρέκλες, ενώ τονέναν τοίχο κάλυπτε ένας άνετος καναπές. Σε μια γωνιά ήταν τοποθετημένες δυο πολυθρόνες.

«Επιμένω να με φωνάζεις Λέστερ. Νιώθω γέρος όταν με αποκαλούν κύριο Κάρανταϊν.»Ένα απαλό, γυναικείο γέλιο αντήχησε στο δωμάτιο. «Είσαι γέρος, Λες.»Η Κλόε γύρισε και αντίκρισε την Αντόνια Λιούις, τη χαρισματική διευθύνουσα σύμβουλο του

EVE. Ήταν νεότερη από τον Λέστερ κατά μια δεκαετία και είχε μπει στο χώρο του θεάματος από τατέσσερά της, όταν πρωταγωνίστησε σε δημοφιλές τηλεοπτικό διαφημιστικό. Είχε ανέβει στηνιεραρχία δουλεύοντας σκληρά και τώρα ήταν μια από τις ελάχιστες γυναίκες στην κορυφή τουχώρου.

Η Κλόε ήξερε τα πάντα για την Τόνι Λιούις. Όλη η πόλη ήξερε πως η γκριζομάλλα γυναίκα είχε

καταφέρει μόνη της να μετατρέψει το EVE σε φαινόμενο κερδοφορίας. Ήταν κάτι πρωτοφανές στηνκαλωδιακή τηλεόραση. Οι δείκτες ακροαματικότητας έπαιρναν φωτιά. Οι γυναίκες δεν έχανανπρόγραμμα για πρόγραμμα, εθισμένες στα αισθηματικά δράματα, τις ελαφριές κωμωδίες, τιςβιογραφίες, τις εκπομπές μόδας, τα τοκ σόου και τις σαπουνόπερες που ανταγωνίζονταν σεδημοτικότητα το Γενικό Νοσοκομείο και τα Ατίθασα Νιάτα. Το EVE γνώριζε καλά το χώρο του καιδημιουργούσε προγράμματα που οι γυναίκες λάτρευαν.

«Καλώς ήρθες, Κλόε. Κάθισε. Η υπόλοιπη ομάδα θα έρθει όπου να ’ναι.»«Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, κυρία Λιούις.» Η Κλόε έσφιξε το χέρι της ηγερίας της

καλωδιακής, πριν καθίσει ακριβώς απέναντι από την κομψοντυμένη γυναίκα.«Επιμένω να με φωνάζεις με το μικρό μου. Όλοι εδώ με αποκαλούν Τόνι και μου αρέσει έτσι.»Η Κλόε ανταπέδωσε το ζεστό χαμόγελο. Ο κύριος Κάρανταϊν και η κυρία Λιούις ήταν τόσο

φιλικοί που η νευρικότητά της εξαφανίστηκε. Γνώρισε την Αντόνια για πρώτη φορά στο χορόμεταμφιεσμένων, αλλά τον Λέστερ τον είχε ξαναδεί όταν έκανε το δοκιμαστικό για το ρόλο τηςπαρουσιάστριας. Σύντομες συναντήσεις και οι δυο, που δεν της είχαν δώσει στίγμα τηςπροσωπικότητάς του. Φυσικά, κάποιος που ντυνόταν Σκιάχτρο από το Μάγο του Οζ δεν μπορούσενα είναι κακός.

«Πέρασες καλά στο πάρτι μας;» ρώτησε η Αντόνια.Η Κλόε έσπρωξε ένα ατίθασο τσουλούφι πίσω από το αυτί της. Καθόταν άκαμπτη στην

καρέκλα. Παρά τη χαλαρή ατμόσφαιρα, ήθελε να κάνει όσο γινόταν καλύτερη εντύπωση.«Ήταν υπέροχα. Πέρασα πολύ όμορφα.»«Ήσουν εντυπωσιακή με τη στολή της νεράιδας» είπε η Αντόνια μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

«Οι θεατές θα σε ερωτευθούν τρελά ακόμα και χωρίς το κουστούμι.»Η Κλόε έλπιζε να άρεσε στο κοινό, αλλιώς η καριέρα της θα τερματιζόταν πριν αρχίσει καν.«Δε σε είδαμε πολύ. Πού εξαφανίστηκες;» ρώτησε ο Λέστερ. Κάθισε δίπλα στην Αντόνια.Η Κλόε δεν ήξερε τι να απαντήσει στη συγκεκριμένη ερώτηση.Ένιωσε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν. Χαμήλωσε το κεφάλι και κάρφωσε το βλέμμα στα

δάχτυλά της. Πρόσεξε πως το φρεσκοβαμμένο βερνίκι είχε ξεφλουδίσει τόπους τόπους.«Άσ’ την ήσυχη, Λέστερ. Θα γνώρισε κάποιον άντρα. Δεν είναι δική μας δουλειά» τον επέπληξε

απαλά η Αντόνια. «Δε χρειάζεται να μας πεις τίποτα. Χαιρόμαστε που πέρασες όμορφα.»Η Κλόε σήκωσε το κεφάλι. «Πέρασα εκπληκτικά.»«Ωραία.»Η Κάρεν έχωσε το κεφάλι της στο δωμάτιο. «Ο σκηνοθέτης και το συνεργείο ανεβαίνουν, ο

πρίγκιπας έφτασε ήδη.»Η Κλόε ανακάθισε στην καρέκλα. Οι πεταλούδες επέστρεψαν. Αν και έλπιζε για το αντίθετο,

ήξερε πως θα ήταν εκείνος. Πόσα ριάλιτι σόου με πρίγκιπες να υπάρχουν; Μόνο ένα. Αυτό που είχεπροσληφθεί να παρουσιάσει.

Η Αντόνια χαμογέλασε στην Κλόε. «Σωστά, ο πρίγκιπας. Φέρ’ τον μέσα, Κάρεν.»Η Κάρεν ένευσε και εξαφανίστηκε στο διάδρομο.Ο Λέστερ γέλασε. «Κλόε, μοιάζεις σοκαρισμένη. Ήξερες ότι θα συμμετείχε ένας πρίγκιπας, έτσι

δεν είναι; Ο τίτλος της εκπομπής και μόνο έπρεπε να σε προϊδεάσει, αλλά να ξέρεις, η σόου μπίζνες

είναι γεμάτη εκπλήξεις.»Η Κλόε χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι. Δεν ήθελε να προδώσει το λόγο της αντίδρασής

της. Τι θα γινόταν αν μάθαιναν ότι είχε περάσει μια νύχτα έκστασης με τον πρωταγωνιστή τουκαινούριου σόου; Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Αποφάσισε να παραστήσει την ανήξερη.

«Δηλαδή, ο πρίγκιπας θα είναι αληθινός;»«Γαλαζοαίματος μέχρι το μεδούλι. Είμαστε ενθουσιασμένοι που δέχτηκε.»Η Κλόε κατάπιε έναν τεράστιο κόμπο στο λαιμό. «Γαλαζοαίματος εργένης που ψάχνει για

νύφη;»«Ακριβώς. Οι δεκαπέντε κοπέλες που επιλέξαμε είναι ενθουσιασμένες με την προοπτική να

γίνουν πριγκίπισσες.»Ούτε την Κλόε θα την πείραζε να γίνει πριγκίπισσα. Μα η ιδέα ήταν παρατραβηγμένη. Τα

παραμύθια δε γίνονταν πραγματικότητα. Εντάξει, έλπιζε ακόμα πως κάπου υπήρχε ο άντρας τωνονείρων της. Αλλά ένας πραγματικός πρίγκιπας; Ήταν γελοίο. Ακόμα κι εκείνη έπρεπε να βάλει έναόριο. Δεν υπήρχαν πρίγκιπες με άσπρα άλογα που να αρπάζουν την ωραία δεσποσύνη και να τηνπαίρνουν μαζί τους στο παλάτι για να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Τέτοια πράγματα δεγίνονταν. Δέκα χρόνια στη μεγαλούπολη είχε πάρει πια το μάθημά της. Δεν υπήρχαν πρίγκιπες τουπαραμυθιού, αντιθέτως υπήρχε πληθώρα βατράχων.

«Θα συνεργαστείτε στενά τους επόμενους δυο μήνες. Ελπίζουμε να τα πάτε καλά.»«Είμαι σίγουρη γι’ αυτό» απάντησε η Κλόε, καταφέρνοντας ένα λαμπερό χαμόγελο. Κάτι της

έλεγε πως εκείνη και ο πρίγκιπας δε θα δυσκολεύονταν καθόλου να τα πάνε καλά. Αν ο άνθρωποςπου έμπαινε μέσα ήταν ο χθεσινοβραδινός Τζέιμς Μποντ, σίγουρα δε θα είχαν πρόβλημα χημείας.

Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα.«Περάστε» είπε η Αντόνια.Η Κάρεν μπήκε ορμητική. Τα μάτια της έλαμπαν. «Ο πρίγκιπας Μαξιμίλιαν Αλεξάντερ Χένρι

Τάρλετον Ράντμπορν της Ρομαλίας. Και ο βοηθός του, Έρικ φον Στράτον.»Οι δυο άντρες ακολούθησαν πίσω της. Ο ένας ασυνήθιστα ωραίος με έντονα γαλανά μάτια,

νωχελικό χαμόγελο και σμιλεμένα χαρακτηριστικά. Αριστοκρατικά χαρακτηριστικά. Ήξερε αυτό τοπρόσωπο. Το ήξερε καλά.

Η καρδιά της Κλόε βούλιαξε.Ήταν εκείνος από τη χθεσινή νύχτα. Ο Μαξιμίλιαν Αλεξάντερ Χένρι Τάρλετον Ράντμπορν της

Ρομαλίας. Όχι Τζέιμς Μποντ. Όχι υπερκατάσκοπος, αλλά πρίγκιπας. Γαλαζοαίματος. Ακριβώς όπωςανέφερε το περιοδικό. Με αυτό τον τύπο θα συνεργαζόταν τους επόμενους δυο μήνες. Αυτό τονάντρα –που μαζί του είχε περάσει μια συγκλονιστική νύχτα– έπρεπε να τον παρακολουθεί να βγαίνειραντεβού με δεκαπέντε πανέμορφες γυναίκες.

Που να πάρει! Ήταν υπερβολικά όμορφος με το ακριβό του κουστούμι και την κόκκινη γραβάτα.Αλλά θα ήταν όμορφος ό,τι κι αν φορούσε. Θα ήταν σέξι ακόμα και με ένα παλιό φανελένιοπουκάμισο και ξεβαμμένο τζιν. Ίσως ακόμα περισσότερο. Θα έφερνε λιγοθυμιά στις Αμερικανίδες.Εκείνης πάντως της είχε έρθει παραζάλη, όταν βρέθηκε στην αγκαλιά του και μετά στο κρεβάτι του.

Η Κλόε ήθελε να λιώσει σε μια λιμνούλα στο πάτωμα σαν την Κακιά Μάγισσα της Δύσης.Ο Μαξ την εντόπισε αμέσως. Τα γαλανά μάτια του έλαμψαν σε αναγνώριση. Το χαμόγελό του

πλάτυνε και εμφανίστηκαν τα αξιολάτρευτα λακκάκια του. Και της έκλεισε το μάτι.Η Κλόε ήθελε να πεθάνει.Η μέρα της εξελισσόταν από το κακό στο χειρότερο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Κεφάλαιο Τρία

Ο Μαξ δεν πίστευε στα μάτια του. Η θερμόαιμη, πληθωρική, εξωτική βασίλισσα Μαμπ καθότανμπροστά του.

Ήταν πανέμορφη με την ανοιχτόχρωμη ροζ μπλούζα της και το μαύρο σακάκι. Τα σκούρα τηςμάτια τον κοίταζαν ορθάνοιχτα από έκπληξη κάτω από τις πυκνές βλεφαρίδες. Ήταν απογοητευτικόνα βλέπει τα υπέροχα μαλλιά της τραβηγμένα σε μια χαλαρή αλογοουρά μακριά από το όμορφοπρόσωπο σε σχήμα καρδιάς. Μερικά τσουλούφια ξέφευγαν χαϊδεύοντας τα ξαναμμένα μάγουλα καιτο λαιμό της.

Τι γύρευε εδώ; Σίγουρα θα δούλευε για το κανάλι. Άλλωστε, την είχε γνωρίσει στο μεγάλο χορότου EVE. Το κεφάλι του άρχισε να βουίζει. Ήταν δυνατόν να δούλευε στο δικό του σόου; Η καρδιάτου βροντοχτύπησε. Το έλπιζε. Θα ήταν απόλαυση να δουλεύει καθημερινά μαζί της τις επόμενεςβδομάδες.

«Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, Υψηλότατε.»Ο Μαξ χαμογέλασε στον Λέστερ. Έσφιξε το χέρι του ηλικιωμένου άντρα. «Σε παρακαλώ, μη με

αποκαλείς μ’ αυτό το φρικτό τίτλο. Λέγε με Μαξ.»Η Αντόνια χαμογέλασε ζεστά. «Καλώς ήρθες στην Αμερική, Μαξ.»Ο Μαξ άγγιξε απαλά το χέρι της με τα χείλη του. «Κομψή όπως πάντα, Αντόνια.»«Τόνι.»«Τόνι.»Έριξε το βλέμμα του στην Κλόε. «Και ποιο είναι αυτό το πανέμορφο πλάσμα;» Θεώρησε

καλύτερο να μην αποκαλύψει πως γνώριζε την Κλόε. Και τη γνώριζε καλά. Φόρεσε το πιοπριγκιπικό χαμόγελό του και έκανε το γύρο του τραπεζιού.

«Να σου συστήσουμε την παρουσιάστρια του σόου, δεσποινίς Κλόε Τάνερ.»Ώστε γι’ αυτό βρισκόταν στο EVE. Είχε πράγματι ανάμειξη στο ριάλιτι σόου. Ο Μαξ γέλασε

μέσα του. Η μοίρα είχε παράξενη αίσθηση του χιούμορ.«Δεσποινίς Τάνερ.»Η Κλόε τον κοίταξε. Έδειχνε πολύ ντροπιασμένη που τον ξανάβλεπε, μα εκείνος διέκρινε και μια

λάμψη χαράς. Ήταν προφανές ότι δεν είχε ξεχάσει ούτε εκείνον ούτε τη νύχτα που πέρασαν μαζί.Ποιος θα μπορούσε; Ήταν απλά συγκλονιστική.

«Υψηλότατε» ψιθύρισε ξέπνοα.Ο Μαξ έπιασε το χέρι της. Πρόσεξε πως έτρεμε. Θυμήθηκε τα σημάδια σε σχήμα μισοφέγγαρου

που είχαν αφήσει τα νύχια της στο δέρμα του. Ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το σώμα του καθώςθυμήθηκε πως αυτά τα νύχια μπήγονταν στην πλάτη του, ενώ εκείνη τον έσφιγγε μέσα της,ικετεύοντάς τον με σπασμένη φωνή να την κάνει να τελειώσει.

«Επιμένω να με φωνάζεις Μαξ.» Πίεσε τα χείλη του στο δέρμα της. Μύριζε όμορφα. Ακριβώςόπως θυμόταν. Μήλα και κανέλα. Ένα υπέροχο, θελκτικό άρωμα. Προτιμούσε αυτή τη φρουτώδηευωδιά από τα ακριβότερα αρώματα που μπορούσε να βρει κανείς στην Ευρώπη. «Ποτέ δε μου

άρεσαν οι τίτλοι. Πάντα τους θεωρούσα πομπώδεις.»Η παραδοχή έκανε την Κλόε να χαμογελάσει. «Χαίρω πολύ, Μαξ. Ανυπομονώ να ξεκινήσει η

συνεργασία μας.»Της ανταπέδωσε το χαμόγελο. Ήθελε να μείνει μόνος μαζί της. Για μια στιγμή φαντάστηκε ότι

την έπαιρνε στην αγκαλιά του, την ακουμπούσε στο τραπέζι και της έβγαζε αργά τα ρούχα. Πρόσεξετην κοντή μαύρη-ροζ φούστα και τα μακριά, λεπτά της πόδια, ντυμένα με μεταξωτό μαύρο καλσόν.Σέξι. Που να πάρει, την ήθελε ξανά. Συνειδητοποίησε πως ποτέ δεν είχε σταματήσει να τη θέλει. Τονμεθούσε. Τον τρέλαινε από επιθυμία. Δε θυμόταν να είχε επιθυμήσει άλλη γυναίκα περισσότερο.

«Έχουμε πολλά να πούμε. Κάθισε, Μαξ. Θα πω στην Κάρεν να μας φέρει τις πληροφορίες για τοσόου» είπε η Αντόνια.

Αποδείχθηκε δύσκολο να ξεκολλήσει τα μάτια του από την Κλόε. Ήθελε να την καταβροχθίσειολόκληρη. Καθώς καθόταν δίπλα της, το πόδι του ακούμπησε στο δικό της και πρόσεξε τοκοκκίνισμά της να βαθαίνει. Τα ματόκλαδά της χαμήλωσαν καθώς του έριχνε μια λοξή ματιά. Τηςχαμογέλασε πλατιά. Εκείνη αναπήδησε και εστίασε το βλέμμα στον Λέστερ και την Αντόνια.

Η Κάρεν μπήκε στην αίθουσα κουβαλώντας μια αγκαλιά κατακόκκινα ντοσιέ.«Για σας, Υψηλότατε.»Ο Μαξ χαμογέλασε και την ευχαρίστησε, χωρίς να παραξενευτεί καθόλου όταν εκείνη κοκκίνισε

και άρχισε να χαχανίζει νευρικά. Ήταν συνηθισμένος σ’ αυτή την αντίδραση. Ο τίτλος γοήτευε τιςγυναίκες, που συνήθως έχαναν τα λόγια τους μπροστά του. Πίστευε πως γι’ αυτή την αντίδρασηευθύνονταν τα ρομαντικά παραμύθια με τα οποία μεγάλωναν τα κοριτσάκια. Όλες ονειρεύονταν ναγίνουν πριγκίπισσες και να παντρευτούν έναν όμορφο πρίγκιπα που θα τις γέμιζε ακριβά δώρα, θατις πήγαινε σε εξωτικά ταξίδια και θα τις αγαπούσε μέχρι το τέλος του κόσμου.

Ανάθεμα στους αδελφούς Γκριμ και τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο αληθινός κόσμος δελειτουργούσε έτσι. Ωραίο σενάριο, μα απλά δεν υπήρχε. Δεν ήταν απόδειξη η πριγκίπισσα Νταϊάνακαι η πριγκίπισσα Γκρέις;

«Μαξ, ο Λέστερ κι εγώ θέλουμε να σου πούμε άλλη μια φορά πόσο έχουμε ενθουσιαστεί πουδέχθηκες να συνεργαστείς μαζί μας.»

Ο Μαξ ακούμπησε στη ράχη της καρέκλας, νιώθοντας έντονα την παρουσία της Κλόε δίπλα του.Το μπράτσο του ακούμπησε το δικό της κι ένιωσε το άγγιγμα να τον καίει.

«Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε» είπε.«Ωραία. Ας δούμε τώρα μερικά πράγματα, πριν στείλουμε εσένα και την Κλόε στον τόπο των

γυρισμάτων.»«Στον τόπο των γυρισμάτων;» ρώτησε η Κλόε.«Τα γυρίσματα θα γίνουν στην Αριζόνα.»Ο Μαξ παρακολουθούσε την Κλόε να χαϊδεύει νευρικά τη ράχη του ντοσιέ της. Τα νύχια της

ήταν βαμμένα σ’ ένα ανοιχτόχρωμο ροζ, σχεδόν πανομοιότυπο με το χρώμα της μπλούζας της.Αναρωτήθηκε αν το ροζ ήταν το αγαπημένο της χρώμα. Ήθελε να το μάθει.

«Εσύ και ο Μαξ θα κάνετε τα γυρίσματα στο Σκότσντεϊλ. Μια καλή φίλη μου μας παραχώρησετο κτήμα της, που είναι περίπου τριακόσια στρέμματα. Ταξιδεύει στα Μπαρμπάντος για το μήνα τουμέλιτος και δε θα γυρίσει πριν τα Χριστούγεννα.»

«Θα μείνουμε εκεί;»«Ναι, εσύ και ο Μαξ θα μένετε στο κτήμα τις επόμενες βδομάδες.»Ο Μαξ ξαφνιάστηκε ευχάριστα. Η ιδέα να συγκατοικήσει με την Κλόε σ’ ένα απομονωμένο

κτήμα στην Αριζόνα ήταν πολύ δελεαστική.Η Αντόνια συνέχισε. «Οι δεκαπέντε γυναίκες που επιλέχθηκαν για να λάβουν μέρος στο

Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του βρίσκονται ήδη στο Σκότσντεϊλ και περιμένουν την άφιξη τουπρίγκιπά τους. Δεν είναι ακόμα στο κτήμα. Θα φτάσουν αρχές της επόμενης βδομάδας.»

Σωστά, οι άλλες γυναίκες. Ο Μαξ τις είχε ξεχάσει εντελώς. Η όλη ιδέα του σόου ήταν δεκαπέντεγυναίκες που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για να τον κερδίσουν. Οι περισσότεροι άντρες θα έδιναντα πάντα για να είναι στη θέση του.

«Έρχονται από όλο τον κόσμο, και τις επιλέξαμε εγώ με τον Λέστερ προσωπικά. Δε θέλω νααπογοητευθείς, Μαξ.»

Ανταπέδωσε το πλατύ χαμόγελο της Αντόνια. Ο ενθουσιασμός της ήταν μεταδοτικός. Ήταν μιαπολύ όμορφη κυρία με ακονισμένο ένστικτο στο χώρο της σόου μπίζνες. Ήταν πεπεισμένη πως ηεκπομπή θα είχε τεράστια επιτυχία διεθνώς και ο Μαξ την πίστευε. Δεν είχε λόγο να μην τηνπιστέψει. Είχε πάρει στα χέρια της το παραπαίον EVE και το είχε ανανεώσει, μετατρέποντάς το σ’ένα από τα δημοφιλέστερα κανάλια στην Αμερική.

Άλλωστε, ο κόσμος έβρισκε συναρπαστικούς τους γαλαζοαίματους. Οι μισοί θα συντονίζοντανστο κανάλι μόνο και μόνο για να τον δουν.

Δεν τον ενοχλούσε αυτό. Ήταν συνηθισμένος στο διεισδυτικό βλέμμα των ΜΜΕ, στονενοχλητικό φακό των παπαράτσι. Μετά τον πρίγκιπα Ουίλιαμ της Αγγλίας, ήταν ο πιοπολυφωτογραφημένος γαλαζοαίματος στον κόσμο.

Δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα αυτό τον τίτλο πάντως. Θα προτιμούσε να ζει μακριά από τα φώτα τηςδημοσιότητας σε κάποιο απομονωμένο νησί. Όμως, είχε ευθύνες, υποχρεώσεις απέναντι στηνοικογένεια και τη χώρα του – και η μια ήταν να βρει σύζυγο. Αυτό το σόου υποτίθεται πως θα έλυνετο πρόβλημα. Μπορεί να μην ήταν ο παραδοσιακός τρόπος, μα τον είχαν κουράσει οι πιέσεις. Πάνταυπήρξε ο επαναστάτης της οικογένειάς του. Σπανίως ακολουθούσε τους αυστηρούς κανόνες τουβασιλικού πρωτοκόλλου.

Η Κλόε έγειρε μπροστά. Ο Μαξ έστρεψε το βλέμμα πάνω της. Τα σκούρα της μάτια συνάντησαντα δικά του για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και η καρδιά του σταμάτησε. Ένα μαύρο τσουλούφιγλίστρησε στο μάγουλό της. Το μάζεψε με τα μακριά, κομψά της δάχτυλα και το έσπρωξε πίσω απότο αυτί.

«Ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος μου; Ξέρω ότι είμαι η παρουσιάστρια, μα τι ακριβώς συνεπάγεταιαυτό;»

Ένα αμυδρό άρωμα μήλου και κανέλας έφτασε ξανά στα ρουθούνια του Μαξ. Και μόνο ημυρωδιά της ήταν ικανή να τον διεγείρει. Μετακινήθηκε αμήχανα στην καρέκλα του.

«Αγαπητή μου, πέρα απ’ το να δείχνεις όμορφη, θα παρουσιάζεις την κάθε κοπέλα στον Μαξ.Επίσης, θα τον βοηθάς να αποκλείει δυο κοπέλες τη βδομάδα.» Η Αντόνια άνοιξε το ντοσιέ,ψάχνοντας βιαστικά στα χαρτιά της. «Την πρώτη βδομάδα θα αποκλειστούν πέντε.»

«Εγώ θα τον βοηθάω να επιλέγει;» ρώτησε η Κλόε κοιτάζοντας τον Μαξ.Ο Μαξ τής χαμογέλασε λοξά. Έπιασε το χέρι της και το ένιωσε να σφίγγεται μέσα στο δικό του.

Το δέρμα της ήταν ζεστό και απαλό.«Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη.»Τα μεγάλα σκούρα μάτια της είχαν μείνει ορθάνοιχτα. Τα σκοτεινά βάθη τους έμοιαζαν να

αστράφτουν από το σοκ. Θυμόταν να βυθίζεται σ’ αυτά τα μάτια όταν εκείνη έφτανε σε οργασμό,και η καρδιά του βροντοχτύπησε στο στήθος του.

«Και εμείς το ίδιο» γέλασε η Αντόνια. «Ξέρουμε ότι θα γίνετε σπουδαία ομάδα.»Ο Μαξ έφερε το χέρι της Κλόε στα χείλη του, νιώθοντάς τη να ριγεί καθώς φιλούσε τις

κλειδώσεις της. Γύρισε το κεφάλι της αλλού και τράβηξε το χέρι της μέσα απ’ το δικό του. Ο Μαξευχήθηκε να ήταν μόνοι τους. Ο καλύτερος τρόπος να αξιοποιήσει το απόγευμα του Σαββάτου θαήταν να της κάνει παθιασμένο έρωτα.

«Και τι θα συμβεί στο τέλος;» ρώτησε η Κλόε.«Είναι πολύ απλό, Κλόε. Μια από τις διαγωνιζόμενες θα εκπληρώσει την επιθυμία κάθε

κοπέλας: θα παντρευτεί έναν πρίγκιπα. Στο τέλος του σόου, ο Μαξ θα κάνει πρόταση στη νικήτριακαι θα γίνει ένας εντυπωσιακός γάμος την άνοιξη, τον οποίο θα κινηματογραφήσουμε. Έχουμε ήδηδιαλέξει όνομα. Ο Γάμος της Υψηλότητάς Του.»

Η καρδιά του Μαξ σφίχτηκε όταν είδε τον πόνο στα λαμπερά μάτια της Κλόε. Πήγε να τηςπιάσει το χέρι, μα εκείνη τραβήχτηκε. Αυτό ήταν κακό. Πολύ κακό. Είχε υπογράψει συμβόλαιο μεένα τηλεοπτικό κανάλι να επιλέξει μια γυναίκα και να την παντρευτεί. Δεν μπορούσε να υπάρξειμέλλον με την Κλόε. Ήταν η παρουσιάστρια του σόου, όχι μια από τις δεκαπέντε υποψήφιες. Μαεκείνος δεν ενδιαφερόταν για τις άλλες γυναίκες. Τον ενδιέφερε μόνο αυτή που καθόταν δίπλα του,με τα καφετιά της μάτια να γυαλίζουν από τα δάκρυα.

«Κλόε, δεν ήξερα πως θα παρουσίαζες εσύ το σόου. Μου είπαν πως επέλεξαν μια πολύ όμορφηγυναίκα, που θα γνώριζα σήμερα. Έχεις το λόγο μου πως δεν το ήξερα» ψιθύρισε. Άπλωσε πάλι τοχέρι του. Τα δάχτυλά του άγγιξαν απαλά τα δικά της.

Κούνησε το κεφάλι και βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στην καρέκλα της, καταφέρνοντας έναβεβιασμένο χαμόγελο. Κοίταξε την Αντόνια. «Το κοινό θα ξετρελαθεί. Θα περιμένουν όλη τηβδομάδα με αγωνία για να παρακολουθήσουν τον πρίγκιπα Μαξ και τις δεκαπέντε υποψήφιεςπριγκίπισσες.»

«Το ξέρω!» φώναξε με υπερβάλλοντα ενθουσιασμό η Αντόνια, που δεν είχε προσέξει τίποτα απ’όσα συνέβαιναν ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές της. «Δεν είναι εκπληκτικό; Θα είναι τομεγαλύτερο συμβάν στην ιστορία της τηλεόρασης! Δε συμφωνείτε;»

Η καρδιά του Μαξ βούλιαξε καθώς παρακολουθούσε τα συναισθήματα να εναλλάσσονται στοπρόσωπο της Κλόε. Την είχε πληγώσει βαθιά. Ναι, δεν υπήρξε καμία δέσμευση ανάμεσά τους. Μαδεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό του πως αυτή η νύχτα πάθους δε σήμαινε τίποτα. Κάτι σήμαινε –απλά δεν ήξερε ακόμα τι ακριβώς. Αμφέβαλλε αν θα είχε την ευκαιρία να το διαπιστώσει, χάρη σ’αυτό το γελοίο τηλεοπτικό σόου.

Για πρώτη φορά από τότε που υπέγραψε το συμβόλαιο με το EVE, ο Μαξ άρχισε να μετανιώνει.Πώς θα άντεχε να δουλεύει καθημερινά με την Κλόε τις επόμενες έξι βδομάδες και να μην

μπορεί να την πάρει στην αγκαλιά του, να τη φιλήσει, να κάνει έρωτα μαζί της; Πώς θα μπορούσε ναβγει ραντεβού με δεκαπέντε άλλες γυναίκες και να σκεφτεί να παντρευτεί κάποια από αυτές, όταν ημόνη που είχε στο μυαλό του ήταν η όμορφη Αμερικανίδα πλάι του; Ήταν πανέμορφη, με κάτασπρο

δέρμα, σκούρα μαλλιά κι ακόμα πιο σκούρα μάτια. Το χαμόγελό της έκανε την ανάσα του νακόβεται.

Δεν μπορούσε. Μα ήξερε πως έπρεπε.Αυτό που ήθελε ήταν να αφεθεί στα συναισθήματά του για την Κλόε. Μα αυτό ήταν αδύνατον.

Είχαν υπογράψει και οι δυο τους συμβόλαιο. Τις επόμενες έξι βδομάδες εκείνος και η Κλόε θα ήτανπερικυκλωμένοι από διαγωνιζόμενες, τηλεοπτικά συνεργεία, παραγωγούς, σκηνοθέτες καθώς καικαμιά εκατοστή ακόμα άτομα που χρειάζονται για να λειτουργήσει μια εκπομπή.

Πού θα οδηγούσαν όλα αυτά;Μάλλον σε μεγάλη απογοήτευση. Πολύ μεγάλη απογοήτευση.

* * *

Η δουλειά της ήταν να τον βοηθήσει να βρει σύζυγο. Την πριγκίπισσά του, που μια μέρα θα γινότανβασίλισσα. Αυτό έμοιαζε να υπερβαίνει τα καθήκοντα μιας απλής παρουσιάστριας. Θα τονβοηθούσε να επιλέξει νύφη.

Δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ο πρίγκιπας του παραμυθιού την έθελγε πνευματικά καισωματικά. Και δεν είχε καμία ελπίδα. Απολύτως καμία. Ένιωθε θλιμμένη, προδομένη και λίγοθυμωμένη. Ο όμορφος άντρας δίπλα της, ο άντρας με τον οποίο είχε μοιραστεί μια απίστευταερωτική βραδιά, ήταν απαγορευμένος για εκείνη. Εντελώς απαγορευμένος.

Η Κλόε εστίασε την προσοχή της στο κόκκινο ντοσιέ μπροστά της. Τα γράμματα του τίτλουήταν πορφυρά, στο χρώμα των βασιλέων, και ένα χρυσό στέμμα με πετράδια ήταν στημένο με κλίσηπάνω από το «Υ» της Υψηλότητας. Κράτησε χαμηλωμένο το κεφάλι, ελπίζοντας να μη δει κανείς ταδακρυσμένα μάτια της. Αλλά ο Μαξ τα είχε δει. Δεν μπόρεσε να του κρύψει τα συναισθήματά της.Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να διώξει τα δάκρυα, μα εκείνα έμειναν εκεί, καυτά κάτω απ’ ταβλέφαρά της, απειλώντας να κυλήσουν ανά πάσα στιγμή και να την ντροπιάσουν μπροστά στουςκαινούριους της εργοδότες.

Γιατί ένιωθε έτσι; Ο τύπος τής ήταν σχεδόν άγνωστος. Στην πραγματικότητα, δεν τον γνώριζεκαθόλου. Γνώριζε το κορμί του. Θυμήθηκε τη θέρμη του δέρματός του πάνω στο δικό της, τοντρόπο που το μυώδες κορμί του κάλυπτε το δικό της, τον τρόπο που την κρατούσε με τα δυνατάμπράτσα του. Η καρδιά της φτερούγισε.

Τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της. Εκείνος της έσκασε ένα χαμόγελο κομπλέ με λακκάκιακαι οι παλμοί της αυξήθηκαν. Έστρεψε το βλέμμα της αλλού. Οι φίλες της δε θα το πίστευαν αυτόούτε σ’ ένα εκατομμύριο χρόνια.

Η Αντόνια συνέχισε να μιλάει για δημογραφικά και δημοσκοπήσεις σε μια αίθουσα γεμάτη μεανθρώπους που θα δούλευαν στην παραγωγή, μα η Κλόε δεν άκουγε καν. Το ενδιαφέρον της για τοσόου ωχριούσε μπροστά στο ενδιαφέρον της για τον άντρα –διόρθωση, πρίγκιπα– που καθότανδίπλα της με το σταυρωτό του κουστούμι. Το πόδι του άγγιζε συνεχώς το δικό της κάτω από τοτραπέζι. Μοσχοβολούσε καθαριότητα, σαπούνι και σαμπουάν. Βρήκε το κουράγιο να τον κοιτάξειξανά και ανακουφίστηκε όταν είδε ότι είχε στρέψει την προσοχή του στο βοηθό του, που εξέφραζεορθά κοφτά τις αντιρρήσεις της βασιλικής οικογένειας της Ρομαλίας.

Η ομορφιά του Μαξ έφερε έναν αναστεναγμό στα χείλη της. Ήταν ο ωραιότερος άντρας που είχε

δει στη ζωή της. Η Ντίσνεϊ καλά θα έκανε να βασίσει τους πρίγκιπες των παραμυθιών της πάνω στημορφή του πρίγκιπα Μαξιμίλιαν Ράντμπορν. Τα σκούρα μαλλιά του κατσάρωναν στους κροτάφουςκαι πάνω απ’ τα αυτιά, θυμίζοντας τον Πάτρικ Ντέμπσι. Θα της άρεσαν λίγο πιο μακριά. Είδε με ταμάτια της φαντασίας τα χέρια της να μπλέκονται στα μαλλιά του και ένιωσε να καίγεται ολόκληρη.Ένιωσε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν. Ή, μάλλον, είχε κοκκινίσει ολόκληρη.

Αυτός ο άντρας κάτι της έκανε. Την έβγαζε εντελώς εκτός ελέγχου – και δεν ήξερε αν της άρεσεαυτό ή όχι. Ήταν συγκλονιστικό και μαζί τρομακτικό. Δεν ήξερε τίποτα για εκείνον, μόνο για τιςεπιδόσεις του στο κρεβάτι. Δε θυμόταν να είχε ξανανιώσει τέτοιο πάθος, να είχε βιώσει τόσο έντονοοργασμό. Η ερωτική τους βραδιά είχε αποδείξει ότι ο πρίγκιπας Μαξ γνώριζε καλά το γυναικείοφύλο. Ήξερε τι ήθελαν οι γυναίκες και πώς να τις ικανοποιήσει.

Ένιωσε μια σουβλιά ζήλιας και αυτό την ξάφνιασε. Άλλωστε, δεν είχε λόγο να ζηλεύει. Δεν είχεκανένα δικαίωμα. Δεν είχαν υποσχεθεί τίποτα ο ένας στον άλλο. Πέρασαν μια εκπληκτική, υπέροχη,συγκλονιστική βραδιά – και αυτό ήταν το μόνο που μπορούσε να συμβεί ανάμεσά τους.

Θλίψη αντικατέστησε τη ζήλια.Κι αν ο Μαξ ήταν ο άντρας των ονείρων της, ο άντρας της καρδιάς της, και δεν μπορούσε να τον

έχει;Παραήταν φρικτή αυτή η σκέψη.«Κλόε;»Η φωνή της Αντόνια την έβγαλε απότομα από τις σκέψεις της. Σηκώνοντας το κεφάλι,

αντιλήφθηκε πως την κοιτούσαν οι πάντες στην αίθουσα.«Είσαι καλά, γλυκιά μου;»«Ναι, μια χαρά» είπε η Κλόε σιγανά, βάζοντας τα δυνατά της να μην κοιτάξει τον Μαξ.

«Συγγνώμη. Αφαιρέθηκα για μια στιγμή. Δε θα ξανασυμβεί.»Το χαμόγελο της Αντόνια ήταν καλοσυνάτο. «Κι εγώ έχω την τάση να ονειροπολώ πού και πού.

Όλοι μας, δηλαδή.»«Δεν απορώ που αφαιρέθηκες. Όταν αρχίζει να μιλάει ο Έρικ, το πράγμα γίνεται πολύ βαρετό.»

Ο Μαξ γέλασε συγκρατημένα. «Δε χρειάζεται να σε απασχολεί η υπερπροστατευτική οικογένειάμου. Έχουν στραβώσει με την υπόθεση του σόου. Το αποφάσισα μόνος μου χωρίς να τουςενημερώσω ή να ζητήσω την έγκρισή τους. Δεν είναι και πολύ ευχαριστημένοι μαζί μου αυτή τηστιγμή.»

«Έχουν κάθε δικαίωμα να ανησυχούν» τον μάλωσε ο Έρικ από απέναντι. «Για τα δικά σουσυμφέροντα φροντίζουν. Πρέπει να διατηρήσεις τη δημόσια εικόνα σου.»

Ο Μαξ σήκωσε το βλέμμα στο ταβάνι. Η Κλόε έπνιξε ένα γελάκι. Καταλάβαινε από τιςαντιδράσεις τους πως η σχέση τους δεν ήταν αμιγώς επαγγελματική. Ήταν φίλοι.

«Κύριε Φον Στράτον, σας υπόσχομαι να συζητήσουμε τις ανησυχίες της βασιλικής οικογένειαςκάποια άλλη στιγμή κατ’ ιδίαν» είπε η Αντόνια. «Ίσως συναντηθούμε αρχές της επόμενηςβδομάδας. Θα χαιρόμουν πολύ να τα πούμε.»

Ο Έρικ έκλεισε τον ακριβό χαρτοφύλακά του. «Ανυπομονώ γι’ αυτή τη συνάντηση. Η λίσταείναι μεγάλη.»

Ο Μαξ ξανακοίταξε το ταβάνι. Η Κλόε και ο Έρικ ήταν οι μόνοι που το πρόσεξαν. Ο Έρικ

στραβοκοίταξε τον Μαξ, ενώ η Κλόε έπνιξε ένα αυθόρμητο γελάκι. Ήταν σέξι και αστείος, υπέροχοςσυνδυασμός. Δεν ταίριαζε στο κλασικό στερεότυπο του άκαμπτου, υπερόπτη μονάρχη. Αντιθέτως,ήταν χαλαρός και διαχυτικός με νωχελικό χαμόγελο και λαμπερά μάτια.

«Θα βάλω την Κάρεν να κανονίσει αμέσως μια συνάντηση. Ξέρει το πρόγραμμά μου καλύτερααπό μένα.» Η Αντόνια γέλασε. «Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτό το κορίτσι.»

«Η Κάρεν είναι διαμάντι» συμφώνησε ο Λέστερ. Μάζεψε τα χαρτιά του και τα τακτοποίησε σεμια μεγάλη στοίβα. «Μένει κάτι ακόμα να πούμε στην Κλόε και τον Μαξ.»

Ο Μαξ έγειρε μπροστά ακριβώς την ώρα που έγειρε κι αυτή. Το μπράτσο της άγγιξε το δικό τουκαι ένιωσε τους μυς του να τσιτώνονται κάτω από το ακριβό του κουστούμι. Τα γαλανά μάτια τουσυνάντησαν το βλέμμα της.

«Ελπίζω να μην έχετε σχέδια για το Σαββατοκύριακο.»«Σκεφτόμουν να χαλαρώσω δίπλα στην πισίνα» είπε ο Μαξ μ’ ένα λοξό χαμόγελο.Ήταν αξιολάτρευτος. Κούκλος. Γοητευτικός. Χαρισματικός. Ποια γυναίκα με σώας τας φρένας

μπορούσε να του αντισταθεί; Η Κλόε πάντως όχι. Η συγκατοίκηση μαζί του σ’ ένα απομονωμένοράντσο τριακοσίων στρεμμάτων στο αριστοκρατικό Σκότσντεϊλ θα έκανε τις ορμόνες της νατρελαθούν.

«Η πισίνα θα πρέπει να περιμένει.»«Γιατί αυτό, Λέστερ;»«Εσύ και η Κλόε πετάτε πρώτη θέση για Φοίνιξ απόψε.»Δεν πίστευε στα αυτιά της. Τι πράγμα; Πετούσε για Φοίνιξ σήμερα συντροφιά με τον πρίγκιπα

της Ρομαλίας; Δεν είχε αντίρρηση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν προετοιμασμένη. Ένιωθεπάνω της το καυτό βλέμμα του Μαξ, μα αρνήθηκε να τον κοιτάξει.

«Υπάρχει πρόβλημα, Κλόε;»«Κανένα πρόβλημα. Απλώς ξαφνιάστηκα» ψιθύρισε απαλά.Δεν είχε σκοπό να παραπονεθεί. Το σόου αυτό ήταν η μεγάλη της ευκαιρία στο χώρο, μα δεν

μπορούσε να μη νιώσει και κάποιον εκνευρισμό. Καλά θα ήταν να είχε χρόνο να μαζέψει ταπράγματά της και να κανονίσει να αφήσει κάπου το γάτο της. Δεν περίμενε ποτέ ότι θα έφευγε απ’την Καλιφόρνια. Μάλλον έπρεπε να είναι προετοιμασμένη για μια τέτοια πιθανότητα, αλλά ήτανκαινούρια στο παιχνίδι. Και είχε την αίσθηση πως την περίμεναν κι άλλες εκπλήξεις.

«Θα είναι ενδιαφέρον» γέλασε ο Μαξ, παίρνοντας το ηλεκτρονικό εισιτήριο που του πρόσφερε οΛέστερ.

Η Κλόε πήρε το δικό της. «Γιατί αυτό;»Σήκωσε τους ώμους τακτοποιώντας το εισιτήριο στην εσωτερική θέση του σακακιού του. «Δεν

έχω πετάξει ποτέ με εμπορική πτήση.»Τον κοίταξε με δυσπιστία. «Ποτέ;»«Όχι.»«Δεσποινίς Τάνερ, ο πρίγκιπας διαθέτει δικό του ιδιωτικό τζετ» της εξήγησε ο Έρικ «το οποίο

αυτή τη στιγμή επισκευάζεται.»Η Κλόε κοίταξε με στενεμένα μάτια αυτό τον ενοχλητικό άνθρωπο. Της μιλούσε σαν να ήταν

πεντάχρονο και δεν της άρεσε καθόλου αυτό.

«Θα είναι διασκεδαστικό, Έρικ.»Ο Έρικ κούνησε το κεφάλι. «Θα πρέπει να διαφωνήσω. Δεν μπορεί να ταξιδέψει έτσι. Οι

επισκευές στο Romalia One θα ολοκληρωθούν σε δυο μέρες. Μπορούν να φύγουν τότε.»Η πτήση με ιδιωτικό τζετ ακουγόταν παραμυθένια για την Κλόε. Το ίδιο ίσχυε και με το

εισιτήριο της πρώτης θέσης. Δεν είχε ξαναπετάξει πρώτη θέση. Ούτε την οικονομική δεν άντεχε ητσέπη της. Τελευταία φορά που ταξίδεψε, που πήγε διακοπές, ήταν στα δεκαέξι της, όταν ολόκληρηη οικογένεια έκανε εξόρμηση στην Ντίσνεϊλαντ. Ήταν μαγικό ταξίδι. Θυμόταν ακόμα την πρώτηφορά που είδε το κάστρο της Σταχτοπούτας. Ακόμα της προκαλούσε δέος. Αναρωτήθηκε αν ο Μαξζούσε σ’ ένα τέτοιο κάστρο.

Ο Μαξ σήκωσε το χέρι αποκρούοντας τις αντιρρήσεις του Έρικ. «Φέρε εσύ το τζετ στηνΑριζόνα μόλις τελειώσουν οι επισκευές.»

Ο Έρικ άνοιξε το στόμα του, μα ο Μαξ τον σταμάτησε πριν πει λέξη.«Όχι, Έρικ» είπε σταθερά. «Η συζήτηση τελείωσε.»Ο Έρικ σταύρωσε τα χέρια στο στήθος και αγριοκοίταξε τον Μαξ. «Η οικογένειά σου δε θα το

ενέκρινε. Ούτε εγώ το εγκρίνω.»Ο Μαξ αναστέναξε. «Ας μην μπούμε σ’ αυτή τη συζήτηση. Ας το αφήσουμε, εντάξει;»Η Κλόε καταλάβαινε πολύ καλά τον Μαξ. Ευχόταν να έβλεπε συχνότερα τους δικούς της. Της

έλειπαν φοβερά και πολλές φορές είχε σκεφτεί να γυρίσει στη Μινεσότα. Απ’ την άλλη όμως,απολάμβανε την ελευθερία της, την ανεξαρτησία της και τη δυνατότητα να αποφασίζει για τον εαυτότης. Όπως φαινόταν, ο Μαξ δεν μπορούσε να αποφασίσει τίποτα μόνος του. Χρειαζόταν την έγκρισητου συμβούλου του και της βασιλικής οικογένειας για τα πάντα. Αυτό ήταν φρικτό.

Η Κλόε έκανε μια νοερή υπενθύμιση στον εαυτό της να τηλεφωνήσει στους δικούς της πρινφύγει για την Αριζόνα. Ήθελε να τους ευχαριστήσει που της είχαν αρκετή εμπιστοσύνη ώστε να τηναφήσουν να αποφασίζει σαν ενήλικη, ανεξάρτητα από τα λάθη που είχε κάνει. Είχε κάνει μπόλικα,μα είχε μάθει πολλά τα τελευταία δέκα χρόνια. Και τα είχε μάθει όλα μόνη της. Δεν ήταν εύκολοςδρόμος, μα ήταν ο δικός της.

«Θα σας περιμένει μια λιμουζίνα στο Sky Harbor International. Θα σας μεταφέρει στο κτήμα καιθα είναι στη διάθεσή σας καθ’ όλη τη διαμονή σας.»

Ο Μαξ έκλεισε το μάτι στην Κλόε. «Διασκεδαστικό ακούγεται.»Πράγματι ακουγόταν διασκεδαστικό. Έμοιαζε με ρομαντική απόδραση δυο ερωτευμένων. Αλλά

δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Δεν ήταν ερωτευμένοι. Και δε θα είχαν την ευκαιρία να ερωτευθούν οένας τον άλλο, γιατί εκείνη δεν ήταν μια από τις δεκαπέντε πανέμορφες γυναίκες που θαδιαγωνίζονταν για να τον κερδίσουν.

Η Κλόε ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό. Ξαφνικά, την κατέκλυσε η αίσθηση επικείμενηςκαταστροφής. Ένιωθε έντονα αισθήματα για τον Μαξ. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Δε γινόταν ναπεράσεις μια συγκλονιστική νύχτα με έναν άντρα και να μείνεις ανέγγιχτη συναισθηματικά.

Μα δεν μπορούσε να αφεθεί σ’ αυτά τα αισθήματα. Θα διακινδύνευε την καριέρα της, θα έκοβεσημαντικές γέφυρες με το Χόλιγουντ. Εξοργίζοντας την Αντόνια και τον Λέστερ θα έδινε τέλος σταόνειρα για μια επιτυχημένη καριέρα ηθοποιού. Δεν είχε την πολυτέλεια για κάτι τέτοιο.

Δεν ήταν σίγουρη για το πώς θα λειτουργούσε αυτό. Θα έμενε μόνη μαζί του επί δυο μέρες. Γιαόνομα του Θεού! Και μόνο που τον κοίταζε, η ανάσα της κοβόταν και οι παλάμες της ίδρωναν.

Κατάφερε να βρει τη φωνή της. «Πότε φεύγουμε;»«Η πτήση φεύγει από το Λος Άντζελες στις έξι το απόγευμα. Ζήτησα από τον οδηγό να σας πάει

σ’ ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια για δείπνο» είπε η Αντόνια μ’ ένα φωτεινό χαμόγελο.«Έχετε μια νύχτα πριν καταφτάσουν οι υποψήφιες αύριο βράδυ. Ελπίζω να γίνετε καλοί φίλοι.»

Η Αντόνια έδειχνε πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό της, σαν γάτα που έκλεψε το γάλα.Αναρωτήθηκε αν υπήρχε κάτι που δε γνώριζε γι’ αυτό το ριάλιτι σόου. Αλλά, κατά πάσαπιθανότητα, η Αντόνια ήταν απλά ενθουσιασμένη που επιτέλους ξεκινούσε η παραγωγή του σόου. ΗΚλόε αποφάσισε να σταματήσει να το σκέφτεται γιατί κόντευε να γίνει παρανοϊκή. Είχε την τάση ναανησυχεί υπερβολικά. Έπρεπε να σταματήσει να ανησυχεί τόσο πολύ και να περάσει όσο καλύτεραμπορούσε αντί να αναλύει τα πάντα μέχρι θανάτου. Δεν είχαν όλοι κρυφές επιδιώξεις. Η Αντόνιαείχε καλές προθέσεις, άλλωστε ήθελε να πετύχει το σόου.

Οι πόρτες άνοιξαν και η αίθουσα γέμισε με σερβιτόρους και σερβιτόρες με άσπρες στολές, μεδίσκους και καροτσάκια γεμάτα υπέροχες λιχουδιές.

«Το EVE σάς κάνει το τραπέζι.» Η Αντόνια έλαμπε ικανοποιημένη. «Σας ευχαριστούμε όλουςπροκαταβολικά για το εξαιρετικό σόου που θα δημιουργήσετε. Ο Λέστερ και εγώ ξέρουμε πως θαείναι μεγάλη επιτυχία, θα είναι το σόου που θα συζητούν όλοι στη δουλειά τους. Θα επαναφέρει στοπροσκήνιο τα ριάλιτι.»

Η Κλόε δεν πίστευε στα μάτια της. Δεν είχε ξαναδεί τέτοιες ποσότητες φαγητού. Το δωμάτιογέμισε με υπέροχες, ορεκτικές μυρωδιές και το στομάχι της γουργούρισε. Είχε ξεχάσει να φάειπρωινό μέσα στο άγχος της για τη συνάντηση.

«Θα μας κάνετε την τιμή εσύ και ο Μαξ να κόψετε την τούρτα;» ρώτησε η Αντόνια.Ένας σερβιτόρος έδωσε στον Μαξ ένα ασημένιο μαχαίρι ενώ ταυτόχρονα εμφανίστηκαν

τέσσερις ακόμα κουβαλώντας μια γιγάντια τούρτα. Η τούρτα ήταν λευκή, μα τα γράμματα πουσχημάτιζαν το όνομα της εκπομπής είχαν ένα λαμπερό πορφυρό χρώμα.

Ένα ποτήρι σαμπάνιας βρέθηκε στα χέρια της Κλόε. Όλο αυτό το μεγαλείο τής έφερε παραζάλη.Τα δάχτυλά της έτρεμαν γύρω από το κολονάτο ποτήρι. Δεν ήταν φτιαγμένο από πλαστικό – ήτανγυάλινο ή κρυστάλλινο. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι από τα δυο, μα οπωσδήποτε δεν ήταν σαν ταφτηνιάρικα ποτήρια που αγόραζαν κάθε χρόνο εκείνη και η Τζούλια για το αξιοθρήνητοπρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν τους. Ο Μαξ τής χαμογέλασε. Δεν μπόρεσε να μην ανταποδώσει τοχαμόγελο.

«Ξεκινάμε;» τη ρώτησε, δείχνοντας προς τη γιγάντια τούρτα. Κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο τοτραπέζι.

Δεν μπορούσε να μιλήσει. Κούνησε το κεφάλι και ακούμπησε το χέρι της στο δικό του. Τοδέρμα του ήταν ζεστό και τα δάχτυλά της φώλιασαν απαλά ανάμεσα στις κλειδώσεις του.

«Στον πρίγκιπα Μαξ και τη δεσποινίδα Κλόε» έκανε την πρόποση ο Λέστερ «χάρη στουςοποίους το Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του θα γίνει το δημοφιλέστερο ριάλιτι σόου στηνιστορία.»

Η αίθουσα συσκέψεων αντηχούσε από επευφημίες. Όλοι ύψωσαν τα ποτήρια τους στον αέρα. ΗΚλόε δεν είχε χρόνο να αγχωθεί, αν και θεωρούσε ότι παραήταν μεγάλη η πίεση.

Ο Μαξ χαμήλωσε το μαχαίρι. Ο δείκτης της Κλόε κάλυψε το δικό του και η λεπίδα βυθίστηκεστη βουτυρόκρεμα.

Ρίγησε καθώς ο Μαξ έσκυψε από πάνω της. Η ανάσα του γαργαλούσε το λαιμό της.«Είσαι έτοιμη για μια περιπέτεια, βασίλισσα Μαμπ;» ψιθύρισε.Τα μάτια του αιχμαλώτισαν τα δικά της. «Έτοιμη» του ψιθύρισε και εκείνη.Τα χείλη του ήταν υπερβολικά κοντά. Μόλις λίγα χιλιοστά από τα δικά της – κι εκείνη ήθελε να

τον φιλήσει από την ώρα που είχε μπει στην αίθουσα.Το ποτήρι του Μαξ τσούγκρισε το δικό της. «Σ’ εμάς» μουρμούρισε.«Σ’ εμάς» επανέλαβε εκείνη, μαγνητισμένη από το βαθύ γαλάζιο των ματιών του.Η καρδιά της σκίρτησε.Την κατέκλυσε η οδυνηρή συνειδητοποίηση.Τον ερωτευόταν. Πολύ άσχημα.

Κεφάλαιο Τέσσερα

Η δυσπιστία στο πρόσωπο της Τζούλια Μοντγκόμερι ήταν σχεδόν κωμική.«Δεν μπορώ να το πιστέψω!»Η Κλόε μόρφασε. Τα είχε βγάλει όλα στη φόρα. Είχε εξομολογηθεί τα πάντα στην καλύτερη

φίλη και συγκάτοικό της. Η Τζούλια γνώριζε για το σόου, για το ρόλο της παρουσιάστριας και γιαόλα όσα διαδραματίστηκαν ανάμεσα σ’ εκείνην και έναν από τους πιο περιζήτητους εργένηδες στονκόσμο, τον πρίγκιπα της Ρομαλίας.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω!»«Επαναλαμβάνεσαι» σχολίασε η Κλόε το προφανές καθώς άνοιγε την ντουλάπα της. Έπιασε στα

τυφλά μια αγκαλιά ρούχα.Η Τζούλια έπεσε με φόρα στο κρεβάτι της Κλόε. «Απλά δεν μπορώ να το πιστέψω!»«Ακούγεσαι σαν χαλασμένο πικάπ.»«Μα είναι όλα συγκλονιστικά» αναστέναξε η Τζούλια.Η Κλόε έριξε τα ρούχα στο κρεβάτι. «Δεν έπρεπε να σ’ το πω. Δεν επιτρέπεται να το μάθει

κανείς. Υποσχέσου πως δε θα το διαδόσεις.»Η Τζούλια ένευσε. «Το υπόσχομαι.»Η Κλόε δεν την πίστεψε. Λάτρευε τη φίλη της, μα η Τζούλια δεν μπορούσε να κρατήσει

μυστικό. Ήταν το μοναδικό της ελάττωμα. Κάθισε στο κρεβάτι και τη βούτηξε απ’ τους ώμους. «Τοεννοώ, Τζουλς. Δεν μπορείς να το πεις πουθενά. Από αυτό εξαρτάται η καριέρα μου.»

«Έχεις το λόγο μου» ορκίστηκε η Τζούλια.«Γιατί δε σε πιστεύω; Γιατί νομίζω πως μόλις γυρίσω την πλάτη θα αρχίσεις να τηλεφωνείς

στους πάντες και να φλυαρείς για την καινούρια μου δουλειά και τον πρίγκιπα;»Τα γαλανά μάτια της Τζούλια άνοιξαν διάπλατα. Η Κλόε πάντα ζήλευε αυτά τα μάτια – και όχι

μόνο. Η Τζουλς ήταν εκθαμβωτική. Ξανθιά. Με μακριά πόδια. Τέλεια. Ήταν συγκλονιστική μεμπικίνι. Το στερεότυπο της Καλιφορνέζας – μόνο που η Τζούλια ήταν απ’ το Ουισκόνσιν. Ήτανοπαδός των Badger και των Packer και λάτρης κάθε είδους τυριού.

«Είμαι τάφος» υποσχέθηκε η Τζούλια. «Δε θα πω λέξη, το υπόσχομαι. Ξέρω πόσο σημαντικόείναι για σένα.»

Η Κλόε κοίταξε τη φίλη της στα μάτια αρκετή ώρα. Αν και στα γαλάζια βάθη τους άστραφτε ηειλικρίνεια κι η αποφασιστικότητα, η καρδιά της βούλιαξε. Ήξερε υπερβολικά καλά τη φίλη της.Έλπιζε μόνο, για μια φορά, να κατανοούσε η Τζούλια τη σημαντικότητα της κατάστασης και να μηντα ξερνούσε όλα.

«Ευχαριστώ, Τζουλς.»«Θα έκανα τα πάντα για σένα. Το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;»Η Κλόε την αγκάλιασε αυθόρμητα. «Το ξέρω. Απλώς αυτή η δουλειά είναι σημαντική για μένα.

Είναι απόρρητο μυστικό, υποτίθεται πως δεν το ξέρει κανείς ακόμα. Αν μαθευτεί –»

«Σ’ το υπόσχομαι, Κλόε. Θα σε κάνω περήφανη. Δε θα πω σε κανέναν το μυστικό σου.»«Θα το εκτιμούσα» ψιθύρισε η Κλόε, αγκαλιάζοντάς την ακόμα πιο σφιχτά. Το ευχόταν, μα

θεωρούσε αμφίβολο να κρατήσει η Τζούλια το λόγο της. Ήταν υπέροχη και πιστή φίλη, μααπίστευτα φλύαρη.

«Θα είναι πολύ δύσκολο να μην το πω σε κανέναν» κλαψούρισε η Τζούλια. «Είναι σπουδαίονέο. ΣΠΟΥΔΑΙΟ. Θα γίνεις σταρ. Είναι συναρπαστικό. Και θα μείνεις μόνη με τον ωραιότεροεργένη στον κόσμο.»

Η Κλόε κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Βόγκηξε. Δεν είχε πολύ χρόνο – η λιμουζίνα θα έφτανεσε δέκα λεπτά. Άφησε την Τζούλια και κατέβηκε απ’ το κρεβάτι.

«Θα προσέχεις τον Ντόμινο;»Η Τζούλια πήρε τον ασπρόμαυρο γάτο στην αγκαλιά της και τον έξυσε ανάμεσα στα αυτιά.

«Φυσικά. Αφού ξέρεις πόσο λατρεύω το γεράκο σου.» Ο γάτος γουργούρισε εκστασιασμένος απότο χάδι.

Η Κλόε στάθηκε μια στιγμή να φιλήσει τη ροζ μυτούλα του γάτου της. Θα της έλειπε τοδεκαεξάχρονο κατοικίδιό της. Τον υιοθέτησε από ένα άσυλο ζώων την πρώτη της βδομάδα στηνΚαλιφόρνια λόγω της αβάσταχτης μοναξιάς. Έκτοτε, ήταν ο πιστός της σύντροφος. Ο Ντόμινοκοιμόταν δίπλα της κάθε νύχτα, μια χνουδωτή μπαλίτσα πλάι στο κεφάλι της.

Η Τζούλια έγειρε στο σωρό των μαξιλαριών που στοιβάζονταν στο κεφαλάρι, το οποίο στηνπραγματικότητα ήταν μια παλιά πόρτα που είχαν ανακαλύψει με την Κλόε στο παζάρι. Τρελαίνονταννα ψωνίζουν στα παζάρια και περνούσαν πολλές ώρες ξετρυπώνοντας μοναδικούς θησαυρούς. «Πεςμου για εκείνον.»

«Δεν προλαβαίνω.» Η Κλόε σήκωσε το κάλυμμα και έψαξε στα τυφλά κάτω απ’ το κρεβάτι γιατις βαλίτσες της. Βγάζοντας μια θριαμβευτική κραυγή, ανέσυρε το πρώτο κομμάτι του μπλε σετ.

«Έλα τώρα. Δεν μπορείς να εκτοξεύεις τέτοια βόμβα και μετά να με αφήνεις έτσι, χωρίςλεπτομέρειες.»

Η Κλόε πάλευε να βρει το δεύτερο κομμάτι του σετ. Τεντώθηκε και έβαλε το χέρι όσο πιο βαθιάμπορούσε στον ανεξερεύνητο κόσμο κάτω απ’ το κρεβάτι της. «Σ’ έπιασα» αναφώνησε καθώς ταχέρια της έσφιγγαν τη λαβή.

«Εμπρός, θέλω λεπτομέρειες. Είμαι η καλύτερη φίλη σου, δικαιούμαι να μάθω τα πάντα.»«Ποιος το λέει;» ρώτησε η Κλόε. Σηκώθηκε όρθια και τίναξε απ’ το τζιν της τη σκόνη, τις ίνες

και ό,τι άλλο μπορεί να καραδοκούσε σιωπηρά στο πάτωμα. «Ντροπή. Πρέπει να καθαρίζουμε πιοσυχνά εδώ μέσα.»

«Είναι κανόνας.»«Πρώτη φορά τον ακούω.»«Είναι άγραφος.»Η Κλόε έβαλε τα χέρια στη μέση και ανασήκωσε το φρύδι της.«Είναι άγραφος κανόνας που ισχύει ανάμεσα στις καλύτερες φίλες.»Η Κλόε δεν είχε σκοπό να διηγηθεί στην Τζούλια την υπόλοιπη ιστορία: ότι ο άντρας στο

ξενοδοχείο Ρούσβελτ ήταν ο πρίγκιπας Μαξιμίλιαν. Η Τζούλια θα πάθαινε παράκρουση. Θααπαιτούσε στ’ αλήθεια λεπτομέρειες. Και η Κλόε δεν ήταν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Πρώτον, ήθελε να

κρατήσει κρυφά τα αισθήματά της για τον Μαξ για όσο ήταν δυνατόν. Η Τζούλια δε θα αργούσε νακαταλάβει πως εκείνος την είχε κερδίσει. Δεύτερον, αυτή η νύχτα είχε κάτι το μοναδικό. Εντάξει, τοσεξ ήταν φανταστικό – αλλά ήταν κάτι περισσότερο. Πολύ περισσότερο. Και η Κλόε δεν ήταν σεθέση να εξηγήσει τι ακριβώς.

«Ξέρασέ τα όλα.»Η Κλόε σήκωσε τα χέρια ψηλά. «Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν μπορείς να περιμένεις; Θα έχω πολύ

περισσότερα να σου πω όταν γυρίσω.»Η Τζούλια χλόμιασε. «Μα θα γυρίσεις σε δυο μήνες. Δεν μπορώ να περιμένω τόσο.»«Είναι εκπληκτικός. Καυτός. Σέξι. Γοητευτικός. Αξιολάτρευτος» εξομολογήθηκε. Πλησίασε τη

συρταριέρα της – ένα ακόμα εύρημα απ’ το παζάρι με σκουριασμένα πόμολα και γαλάζια μπογιάπου ξεφλούδιζε σε κομμάτια, και τράβηξε απ’ το συρτάρι μια στοίβα χρωματιστά κιλοτάκια τηςVictoria’s Secret. «Ικανοποιήθηκες τώρα;»

«Όχι βέβαια» ξεφύσηξε η Τζούλια. «Κάτι δε μου λες.»«Δε λέω ψέματα, Τζουλς.»«Εντάξει, δε λες ψέματα, αλλά κάτι μου κρύβεις. Δεν είναι δίκαιο.»Η Κλόε άνοιξε τη μια βαλίτσα. «Υπόσχομαι να σου πω τα πάντα όταν γυρίσω.» Έριξε μέσα τα

εσώρουχα και διέσχισε το δωμάτιο για να βρει σουτιέν. Δεν της άρεσε καθόλου να μην είναιταιριασμένα τα εσώρουχά της. «Τώρα δεν έχω χρόνο.»

Η Τζούλια κροτάλισε τα δάχτυλα. «Ξέρω τι δε μου λες.»Η Κλόε πέταξε ένα κουβάρι σουτιέν πάνω στα κιλοτάκια. Σταμάτησε για μια στιγμή και κοίταξε

τη φίλη της. «Λοιπόν;»«Δεν είσαι η παρουσιάστρια. Είσαι μια από τις υποψήφιες νύφες» είπε η Τζούλια

ενθουσιασμένη, σαν να είχε λύσει ένα μεγάλο μυστήριο.«Συγχαρητήρια, Νάνσι Ντρου» μουρμούρισε σαρκαστικά η Κλόε.«Να πάρει! Δεν είναι αυτό;»Έκλεισε τη βαλίτσα, τράβηξε το φερμουάρ και την ασφάλισε με το μικροσκοπικό λουκέτο.

Μετά έδεσε μια πράσινη κορδέλα στη λαβή. «Λυπάμαι. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω βασίλισσατης Ρομαλίας.»

«Αυτό πονάει.»Η Κλόε χαμογέλασε. «Προτιμώ το ρόλο της παρουσιάστριας. Αυτός ο τύπος δεν μπορεί να

διαλέξει ούτε οδοντόκρεμα μόνος του. Χρειάζεται έγκριση για όλα.» Έβγαλε τη γλώσσα έξωαηδιασμένη. «Δεν είναι ζωή για μας αυτή.»

Η Τζούλια την κοίταζε με ανοιχτό το στόμα. «Πλάκα μού κάνεις. Εγώ θα σκότωνα για να γίνωπριγκίπισσα. Θα ήταν απίθανα. Με όλο αυτό το χρήμα και τη δόξα –»

«Το χορτάρι είναι πάντα πιο πράσινο στην άλλη πλευρά» τη διέκοψε η Κλόε καθώς δίπλωνε σταγρήγορα μερικές μπλούζες και φούστες και τις έχωνε στη δεύτερη βαλίτσα. Άρπαξε μερικά ζευγάριαπαπούτσια από τον πάτο της ντουλάπας.

«Έλα τώρα, Κλόε. Σε ξέρω καλά. Και εσύ θα ήθελες να γίνεις πριγκίπισσα, όπως όλες οιγυναίκες. Γι’ αυτό βρίσκουμε τόσο συναρπαστικούς τους γαλαζοαίματους. Θέλουμε όλες ναγίνουμε Σταχτοπούτες.»

«Δες τι κέρδισε η πριγκίπισσα Νταϊάνα.»«Αυτή είναι εξαίρεση.»«Και η πριγκίπισσα Γκρέις.»Η Τζούλια έβγαλε έξω τη γλώσσα. «Γίνεσαι μακάβρια.»«Οι πριγκίπισσες δεν έχουν εγγυημένη την ευτυχία.»«Έχουν άλλα πράγματα όμως.»Η Κλόε βόγκηξε ακούγοντας το ρομαντικό στεναγμό της Τζούλια. «Αρκετά. Καμιά από τις δυο

μας δεν πρόκειται να γίνει πριγκίπισσα. Θα είμαστε τυχερές αν έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι τονεπόμενο μήνα.»

Η Τζούλια χαμογέλασε πλατιά. «Βασίζομαι πάνω σου. Εγώ δε θα χρειαστεί να δουλέψω μετά τοσόου σου. Θα είμαστε φτιαγμένες. Εσύ θα γίνεις διάσημη και εγώ θα είμαι η βοηθός σου.»

Η Κλόε άνοιξε την ντουλάπα και έπιασε το σακίδιό της που ήταν επίσης κομμάτι του σετ. «Δενέχεις άλλα όνειρα;» ρώτησε η Κλόε ορμώντας στο μπάνιο για τα στοιχειώδη. Η Τζούλια ονειρευόταννα γίνει μοντέλο. Το ίνδαλμά της ήταν η αγέραστη Κρίστι Μπρίνκλεϊ.

«Μην ξεχάσεις τα προφυλακτικά» φώναξε η Τζούλια.Η Κλόε έβγαλε το κεφάλι απ’ την πόρτα και αγριοκοίταξε την Τζούλια. «Πολύ αστείο» είπε,

ξαναβουτώντας το κεφάλι στο μικροσκοπικό μπάνιο που συνδεόταν με τα υπνοδωμάτιά τους.«Ποτέ δεν ξέρεις. Φαντάσου να κοιμηθείς με τον πρίγκιπα.»Η Κλόε βγήκε από το μπάνιο κραδαίνοντας μια βούρτσα. «Πίστεψέ με, δεν υπάρχει περιθώριο

για τίποτα τις επόμενες βδομάδες. Θα δουλεύω απ’ το πρωί ως το βράδυ και ας ελπίσουμε ότι μετάθα με πάρουν σε καμιά σαπουνόπερα ή καμιά κωμική σειρά.»

«Και οι ταινίες;»«Δε στοχεύω τόσο ψηλά ακόμα. Ένα ένα βήμα» απάντησε ρίχνοντας τη βούρτσα στο βαλιτσάκι.

«Ας δούμε πρώτα πώς θα εξελιχθεί το σόου.»Η Τζούλια γράπωσε το χέρι της. «Δε θα με ξεχάσεις, έτσι δεν είναι;»«Τι είναι αυτά που λες;»«Όταν πιάσεις την καλή –και ξέρω ότι θα τα καταφέρεις– δε θα βρεις άλλη καλύτερη φίλη;»«Φυσικά και όχι. Πώς μπόρεσες να σκεφτείς τέτοιο πράγμα;»Η Τζούλια σήκωσε τους ώμους. Η καρδιά της Κλόε ράγισε βλέποντας τα γαλανά μάτια της να

γυαλίζουν δακρυσμένα. Την αγκάλιασε ασφυκτικά και τη φίλησε στην κορυφή του κεφαλιού.«Είσαι η καλύτερη φίλη μου. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Να θυμάσαι, μια μέρα θα ζήσουμε σ’ ένα

τεράστιο μέγαρο, θα κάνουμε υπέροχα πάρτι, θα πίνουμε σαμπάνια, θα τρώμε τα πιο ακριβάσοκολατάκια στον κόσμο και θα έχουμε αναρίθμητες ντουλάπεςδωμάτια.»

Η Τζούλια χασκογέλασε. «Ακούγεται υπέροχο.»Πράγματι ακουγόταν υπέροχο. Ήταν η φαντασίωσή τους από τη μέρα που γνωρίστηκαν πριν

οχτώ χρόνια σε μια οντισιόν για διαφήμιση σαμπουάν. Καμιά τους δεν πήρε τη δουλειά, μα ήταν ηαρχή μιας υπέροχης φιλίας.

«Και εγώ βασίζομαι πάνω σου να με συνεφέρεις μ’ ένα χαστούκι, αν φουσκώσουν ποτέ ταμυαλά μου.» Η Κλόε τραβήχτηκε και κοίταξε πάλι το ρολόι. Ο χρόνος της είχε τελειώσει. Η

λιμουζίνα θα περίμενε ήδη στο δρόμο έξω απ’ το διαμέρισμά της. «Πρέπει να φύγω, Τζουλς. Θασου τηλεφωνήσω το συντομότερο δυνατό.»

Η Τζούλια έπιασε μια από τις παραφορτωμένες βαλίτσες. «Πρέπει να μάθεις να πακετάρεις.»Βόγκηξε καθώς σήκωνε την μπλε βαλίτσα και τη μετέφερε ως την πόρτα. «Δε σ’ έμαθε κανείς να μηφορτώνεσαι περιττά πράγματα;»

«Δεν είχα χρόνο να φτιάξω τις βαλίτσες μου τέλεια όπως εσύ.»Το χαμόγελο της Τζούλια έφτασε μέχρι τα αυτιά της. «Θα μου λείψεις. Πώς θα επιβιώσω χωρίς

εσένα;»Η Κλόε τη χτύπησε χαϊδευτικά στον ώμο. «Δε φεύγω για πάντα, χαζούλα.» Πέρασε το σακίδιο

στους ώμους και σήκωσε τη μεγαλύτερη βαλίτσα μ’ ένα γρύλισμα. «Είναι φρικτό. Πρέπει νααγοράσω βαλίτσες με ρόδες.»

Η Τζούλια αγωνιζόταν να κατεβάσει την άλλη βαλίτσα από τις σκάλες. «Έχεις τίποτα εύθραυστομέσα;»

«Όχι.»«Ωραία.» Έριξε μια ματιά κάτω από τα κάγκελα. «Δεν είναι κανείς κάτω.» Με μια γερή σπρωξιά

πέταξε τη βαλίτσα κάτω.«Τζούλια!» φώναξε η Κλόε καθώς η βαλίτσα εκτοξευόταν στον κάτω όροφο.«Είπες ότι δεν έχει κάτι εύθραυστο μέσα» φώναξε η Τζούλια πάνω απ’ τον ώμο της.«Και πάλι, δεν είναι ωραίο να σου πετάνε τη βαλίτσα κάτω» μουρμούρισε η Κλόε.Μέχρι να κατεβεί στον πρώτο όροφο μετάνιωνε που δεν είχε πετάξει και τη δεύτερη βαλίτσα. Τα

μπράτσα της πονούσαν. Η μέση της την πέθαινε. Τα χέρια της έκαιγαν. Είχε πάρει υπερβολικά πολλάπράγματα. Βέβαια, θα έλειπε σχεδόν δυο μήνες. Τι παίρνεις μαζί σου για δυο μήνες; Οι μεγαλύτερεςδιακοπές της ήταν δέκα μέρες στην Ντίσνεϊλαντ. Και μετά από αυτές τις δέκα μέρες ανυπομονούσενα κλειστεί στο δωμάτιό της μακριά από τα ενοχλητικά αδέλφια της και τη μουρμούρα των γονιώντης. Εντάξει, της άρεσε το Μαγικό Βασίλειο και το κάστρο, μα οι οικογενειακές διακοπές ήτανυπερεκτιμημένες.

«Είναι μια λιμουζίνα κάτω» τσίριξε η Τζούλια. «Είσαι απίστευτα τυχερή.»Η Κλόε άφησε κάτω τη βαριά βαλίτσα. «Ρώτα σε έξι βδομάδες αν είμαι τυχερή.»Η Τζούλια τράβηξε το βλέμμα από το παράθυρο. «Εντάξει, θα σε ρωτήσω τότε. Υποσχέσου πως

θα μου πεις τα πάντα.»«Το υπόσχομαι, Τζουλς.»«Και κάτι ακόμα.»«Ναι;»«Θα κοιμόσουν μαζί του αν είχες την ευκαιρία;»Το έχω κάνει ήδη . Αλλά δεν μπορούσε να το πει στην Τζούλια. Όχι ακόμα. Αργότερα. Πολύ

αργότερα. Όταν θα είχε τελειώσει πια αυτή η δοκιμασία.Πάντως δεν υπήρχε λόγος να πει ψέματα.«Ναι» είπε απαλά, φέρνοντας στη μνήμη τη νύχτα στο Ρούσβελτ. «Αν είχα την ευκαιρία.»«Τόσο όμορφος είναι;»

«Τόσο.»«Καλύτερος κι απ’ τις φωτογραφίες; Απ’ την τηλεόραση;»Η Κλόε κούνησε το κεφάλι.«Ουάου!»«Αυτό ακριβώς» συμφώνησε η Κλόε, αναρωτώμενη πώς στην ευχή θα κρατούσε τα χέρια της

μακριά από τον πρίγκιπα του παραμυθιού τις επόμενες βδομάδες. Είχε ήδη δοκιμάσει το εμπόρευμακαι ήταν το καλύτερο που είχε γευτεί. Πώς ήταν δυνατόν να το επιστρέψει τώρα;

Η Τζούλια κοίταξε πάλι από το παράθυρο. «Είναι εκεί κάτω;»Η Κλόε κούνησε το κεφάλι. «Δε νομίζω. Πρέπει να έχει δική του λιμουζίνα. Η Αντόνια και ο

Λέστερ δεν ανέφεραν ότι θα πηγαίναμε μαζί στο αεροδρόμιο.»«Νομίζω πως είναι εδώ» ψιθύρισε η Τζούλια.Τα μάτια της Κλόε γούρλωσαν. «Τι πράγμα;»«Είναι εδώ. Νομίζω πως είναι αυτός που περπατάει στο πεζοδρόμιο.»«Αδύνατον.»Η Τζούλια κοίταξε πάνω απ’ τον ώμο της με μάτια ορθάνοιχτα. «Δυνατόν» επανέλαβε σιγανά.Δεν μπορεί. Δεν είχε έρθει να την πάρει. Δε θα μοιράζονταν τη λιμουζίνα. Αποκλείεται να

συνέβαινε αυτό. Ήταν αδύνατον.Η Κλόε έτρεξε στο παράθυρο. Τράβηξε την κουρτίνα, παρατηρώντας πως τα χέρια της έτρεμαν.

Κοίταξε έξω στη λιακάδα της Καλιφόρνιας και σάστισε.Δυνατόν.Ο πρίγκιπας Μαξιμίλιαν προχωρούσε στο πεζοδρόμιό της, πανέμορφος με το ξεβαμμένο του

τζιν και το λευκό μπλουζάκι. Δε θύμιζε πρίγκιπα, αλλά απλό Αμερικανό.«Αυτός δεν είναι; Έχω δει πολλές φωτογραφίες του, έχω διαβάσει άρθρα, αλλά δεν τον έχω δει

από κοντά.»«Ναι, αυτός είναι.»«Απίστευτος…»Η Κλόε χαμογέλασε με το σάστισμα της Τζούλια. «Τον βρίσκεις πιο σέξι από κοντά; Δεν έχω

μέτρο σύγκρισης, εσύ αγοράζεις συνέχεια περιοδικά για γαλαζοαίματους.»Η Τζούλια σήκωσε τα μάτια στο ταβάνι. «Μη μου πεις πως δε διαβάζεις το People. Απλά δεν

έχεις τη δική μου μανία.»«Πράγματι.» Αν και η Κλόε διάβαζε τα κουτσομπολιά που αφορούσαν τους ηθοποιούς, ποτέ δεν

την ενδιέφεραν οι Ευρωπαίοι γαλαζοαίματοι. Γνώριζε για την οικογένεια Ουίνδσορ, μα αυτό ήτανόλο. Η Τζούλια ήταν εκείνη που έβρισκε συναρπαστικά τα ρομαντικά τους ιντερλούδια.

«Πώς θα κρατήσεις τα χέρια σου μακριά του;»«Δεν ξέρω» ομολόγησε η Κλόε. «Αυτό αναρωτιόμουν όλη μέρα.»«Το παίρνω πίσω.»«Ποιο πράγμα;»«Που σε αποκάλεσα τυχερή. Ίσως γίνεις η πιο άτυχη γυναίκα στον κόσμο – ή η πιο

καταπιεσμένη σεξουαλικά.»

«Ευχαριστώ πολύ.»«Θα βασανίζεσαι μέρα νύχτα βλέποντάς τον να βγαίνει ραντεβού, να φιλάει άλλες γυναίκες, να

επιλέγει κάποια άλλη για σύζυγό του» ρίγησε η Τζούλια. «Είναι φρικτό, εντελώς φρικτό. Δενμπορείς να αλλάξεις θέση με κάποια;»

Η Κλόε ευχόταν να μπορούσε. Μακάρι να γινόταν.Πώς είχε καταφέρει να μπλέξει έτσι;

* * *

Η πόρτα άνοιξε πριν προλάβει να χτυπήσει το κουδούνι ο Μαξ.Χαμογέλασε πλατιά. Η Κλόε στεκόταν μπροστά του, με τα μακριά μαλλιά της να πέφτουν στους

ώμους της και τα σοκολατιά της μάτια να τον κοιτάζουν έκπληκτα.«Γεια.»«Γεια.»Ήταν πολύ όμορφη, ντυμένη με το χαμηλοκάβαλο τζιν της και μια ανοιχτοπράσινη, μεταξωτή

καμιζόλα. Ένιωσε ένα άρωμα μήλου και κανέλας να τον αγκαλιάζει.«Ελπίζω να μη σε πειράζει.»«Ποιο πράγμα;»«Πρότεινα στην Τόνι και τον Λέστερ να πάμε μαζί στο αεροδρόμιο.»Η Κλόε ακούμπησε στην κάσα της πόρτας. Κοίταξε την κομψή μαύρη λιμουζίνα πίσω του.

«Δική σου;»Έριξε ένα βλέμμα πίσω του και γύρισε ξανά προς το μέρος της. «Ένοχος.»Χαμογέλασε. «Ιδιωτικό αεροπλάνο, λιμουζίνα… Πώς είναι να είσαι πρίγκιπας;»Σήκωσε τους ώμους. «Έχει και τα καλά του.»«Βάζω στοίχημα» έβαλε τα γέλια.Του άρεσε το γέλιο της. Ήταν υπέροχο – δυνατό και καθαρό, απροσποίητο. Μια

αναζωογονητική αλλαγή από τις γυναίκες του κύκλου του. Οι περισσότερες ήταν σνομπ καιθεωρούσαν το γέλιο και την αίσθηση του χιούμορ χυδαία χαρακτηριστικά στις γυναίκες.

Ο Μαξ ανυπομονούσε να περάσει λίγο χρόνο μόνος με τη δεσποινίδα Τάνερ. Να ακούει το γέλιοτης και να παρακολουθεί τις διάφορες εκφράσεις να εναλλάσσονται στο εκφραστικό πρόσωπό της.Τα σοκολατιά μάτια της άστραφταν. Θυμήθηκε πόσο τα είχε σκουρύνει ο πόθος.

Θα ξεχνούσε ποτέ τη νύχτα που μοιράστηκαν; Μάλλον όχι. Είχε ήδη μείνει στο μυαλό τουπερισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα. Η Κλόε είχε κάτι το ξεχωριστό. Τον επηρέαζε. Και ελάχιστεςγυναίκες μπορούσαν να τον επηρεάσουν.

Έδειξε με το κεφάλι τις δυο μεγάλες βαλίτσες στα πόδια της. «Μπορώ να βοηθήσω;»«Θα το εκτιμούσα πολύ.»Έσκυψε να σηκώσει την πρώτη βαλίτσα και πρόσεξε για πρώτη φορά την κοπέλα που στεκόταν

στο δεξιό ώμο της Κλόε. Τα καταγάλανα μάτια της, ολοστρόγγυλα σαν κουκουβάγιας, τον κοίταζανμαγνητισμένα. Βόγκηξε μέσα του. Ήξερε καλά αυτό το βλέμμα. Ήταν το κεραυνόπληκτο βλέμμα

που έπαιρναν οι γυναίκες όταν βρίσκονταν κοντά του. Το είχε συνηθίσει πια, μα ποτέ δεν του άρεσε.Τον κοίταζαν σαν να ήταν θεός, όχι άνθρωπος.

«Και εσύ είσαι;» ρώτησε ευγενικά, προσφέροντας στην άλαλη γυναίκα το περίφημο χαμόγελο μετα λακκάκια. Ήταν μηχανικό. Το χαμόγελο που χρησιμοποιούσε σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις,σε βασιλικές τελετές, σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, στα εξώφυλλα των περιοδικών.

Η Κλόε καταντράπηκε. «Συγγνώμη, δεν ήθελα να φανώ αγενής. Να σας συστήσω. Μαξ, από δωη Τζούλια. Τζούλια, από δω ο πρίγκιπας Μαξιμίλιαν της Ρομαλίας.» Κοκκίνισε. «Συγγνώμη, δεθυμάμαι ολόκληρο το όνομα.»

«Είναι σιδηρόδρομος» συμφώνησε. «Ακόμα και εγώ το ξεχνάω. Προτιμώ το Μαξ. Χάρηκαπολύ, Τζούλια.»

«Πρίγκιπας Μαξιμίλιαν Αλεξάντερ Χένρι Τάρλετον Ράντμπορν της Ρομαλίας» αναστέναξεονειροπαρμένα η Τζούλια.

Ναι, ήταν σίγουρα ερωτοχτυπημένη. Όποια γυναίκα θυμόταν απέξω ολόκληρο το όνομά τουήταν ερωτευμένη μαζί του ως τα μπούνια. Δεν υπήρχε σωτηρία πια. Το βλέμμα της ήταν απλανές, τοστόμα της ορθάνοιχτο.

«Ξέρεις ολόκληρο το όνομά του;» τη ρώτησε η Κλόε. Όταν η Τζούλια δεν απάντησε,κοιτάζοντάς τον σαν μαγεμένη, η Κλόε στράφηκε απολογητικά προς τον Μαξ. «Ζητώ συγγνώμη.Δεν είχα ιδέα πως θα φερόταν έτσι.»

Ο Μαξ γέλασε σιγανά.Η Κλόε σκούντηξε τη φίλη της. «Κόφ’ το, Τζουλς. Κανονικός άνθρωπος είναι.»Ο Μαξ την κοίταξε ευχάριστα ξαφνιασμένος. Κανείς δεν τον είχε χαρακτηρίσει ποτέ «κανονικό

άνθρωπο». Αυτό ήθελε μόνο – να είναι ένας απλός άνθρωπος που θα ερωτευόταν μια απλή κοπέλακαι θα ζούσε μια φυσιολογική ζωή. Μα αυτό ήταν αδύνατον, το ήξερε. Θα ήταν πάντα πρίγκιπας,άρα η ζωή του δε θα ήταν ποτέ φυσιολογική. Είχε ψάξει όλο τον κόσμο για να βρει μια γυναίκα πουνα τον αγαπήσει σαν άντρα, όχι σαν πρίγκιπα. Δεν τα είχε καταφέρει.

Μέχρι τώρα, δηλαδή. Και τώρα ήταν πια αργά.Η Κλόε ξανασκούντηξε την Τζούλια, σηκώνοντας απηυδισμένη τα μάτια στο ταβάνι, όταν εκείνη

δεν ανταποκρίθηκε. «Ζητώ συγγνώμη εκ μέρους της.»«Δεν υπάρχει λόγος.»«Το έχεις συνηθίσει;»«Πολύ.»Η Κλόε έγειρε προς το μέρος του και ρώτησε: «Έτσι αντιδρούν όταν σε βλέπουν;»Δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί. Το άρωμα μήλου και κανέλας έπαιζε παιχνίδια με τις αισθήσεις

του. «Οι γυναίκες, εννοείς;»«Ναι.»«Ναι, έτσι.»Η Κλόε σούφρωσε τη μύτη και τραβήχτηκε. «Πρέπει να είναι φρικτό για σένα.»«Δε θα το έθετα έτσι ακριβώς. Δεν είναι και τόσο κακό να συναρπάζεις τις γυναίκες.»Ένα φρύδι υψώθηκε στον αέρα. «Αλήθεια;»

Χαμογέλασε συγκρατημένα. «Θα ήταν ψέμα αν ισχυριζόμουν πως δεν είναι κολακευτικό.»Τώρα υψώθηκε και το δεύτερο φρύδι. «Μάλιστα.» Σφύριξε χαμηλόφωνα. «Μπράβο!»«Τι πράγμα;»«Δεν το χωράει ο νους μου.»«Το τραβάω αυτό χρόνια τώρα. Είναι κομμάτι της δουλειάς.»«Απίστευτο.» Κούνησε το κεφάλι και τα λαμπερά μαλλιά της κυμάτισαν στους ώμους της. Ο

Μαξ έπνιξε την παρόρμηση να βυθίσει το χέρι στη γυαλιστερή μάζα τους. Θυμόταν την απαλή υφήτους, την αίσθησή τους πάνω στο στήθος του, το χάδι τους στο πρόσωπό του.

«Καλύτερα να το συνηθίσεις.»«Γιατί αυτό;»«Θα γίνεις διάσημη, Κλόε. Αυτό το ριάλιτι θα σε κάνει σταρ.»Η Κλόε ξανακοίταξε την Τζούλια. Η φίλη της στεκόταν ακόμα σαν μαρμαρωμένη. Κούνησε το

κεφάλι και κροτάλισε τα δάχτυλα μπροστά στα μάτια της. Καμία ανταπόκριση, καμία ένδειξη ότι ηΤζούλια την είχε προσέξει καν. Η Κλόε ξαναστράφηκε στον Μαξ. «Ας ελπίσουμε πως όχι.»

Ο Μαξ κοίταξε το ρολόι του. «Πρέπει να φύγουμε.»«Σύμφωνοι.» Η Κλόε έσκυψε να σηκώσει την άλλη βαλίτσα.«Άσε εμένα.» Ο Μαξ τής άρπαξε τη βαλίτσα απ’ το χέρι. Τα δάχτυλά του άγγιξαν τη ράχη του

χεριού της και ένιωσε να τη διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Τα μάτια του αναζήτησαν τα δικά της.Κανένας απ’ τους δυο δεν κινήθηκε. Έμειναν μόνο να κοιτάζονται στα μάτια, με τα χέρια τους νααγγίζονται.

«Ευχαριστώ, θα τα καταφέρω μόνη μου» κατάφερε να πει, μια οκτάβα ψηλότερα από ψίθυρο.«Αλήθεια, μπορώ.»

Η βαλίτσα φαινόταν υπερβολικά βαριά για εκείνη. Γιατί οι γυναίκες επιμένουν να παίρνουν μαζίτους ολόκληρη την γκαρνταρόμπα τους όταν ταξιδεύουν; Φυσικά, και ο ίδιος είχε πολλές αποσκευέςκαθώς έπρεπε να ντύνεται πολύ προσεγμένα. Όμως, είχε ολόκληρη ομάδα υπαλλήλων πουπακετάριζε τα ρούχα του και φρόντιζε να τα στείλει εκεί που έπρεπε. Προσωπικά, προτιμούσε ναταξιδεύει με ένα ναυτικό σάκο μόνο.

«Δεν είναι πρόβλημα.»Σήκωσε το πιγούνι και τράβηξε τη βαλίτσα από το χέρι του. Τα δάχτυλά της άφησαν τα δικά του

και ο Μαξ αισθάνθηκε αμέσως να του λείπει το άγγιγμά της.«Τα καταφέρνω. Δεν ξέρεις από Αμερικανίδες, πρίγκιπα Μαξ;»Έκανε ένα βήμα πίσω παρακολουθώντας τη να αγκομαχά με τις βαλίτσες. «Έχω την αίσθηση

πως θα με διαφωτίσεις πλήρως.»«Έχεις ακουστά τη γυναικεία απελευθέρωση;»«Φυσικά. Είμαι οπαδός της ισότητας.»«Ωραία.» Προσπάθησε να σηκώσει τις βαλίτσες και απέτυχε. Έπεσαν στο πάτωμα με ένα δυνατό

κρότο. «Εμείς οι Αμερικανίδες θέλουμε να τα κάνουμε όλα μόνες μας.»Ο Μαξ έπνιξε ένα χαμόγελο. «Αλήθεια;»«Ναι. Οι Ευρωπαίες μάλλον θα σου άλλαζαν τα φώτα.»

Οι γωνίες των χειλιών του ανασηκώθηκαν. «Θα μου άλλαζαν τα φώτα;»Τον αγριοκοίταξε.Ήταν το πιο αξιολάτρευτο θέαμα που είχε δει ποτέ του.«Με κοροϊδεύεις;»«Ασφαλώς και όχι. Απλά δεν είχα ξανακούσει αυτή την έκφραση.»«Τη λέμε συχνά στη Μινεσότα.»«Από εκεί κατάγεσαι;»Κούνησε το κεφάλι. «Ωραία πολιτεία, αν αντέχεις τους χειμώνες.»«Μου αρέσει το κρύο.»Η Κλόε τον κοίταξε σαν να ήταν για τα σίδερα. «Είσαι εντελώς τρελός. Προτιμώ χίλιες φορές τη

ζέστη απ’ το χειμώνα. Πάντως, μου λείπει το φθινόπωρο, αυτά τα υπέροχα χρώματα στα δέντρα.Κάνει κρύο στη Ρομαλία;»

«Ναι. Είσαι σίγουρη πως δε χρειάζεσαι βοήθεια;» Έκανε νόημα στον Ρότζερ, το σοφέρ του. «ΟΡότζερ θα χαιρόταν να τις μεταφέρει, αφού δεν αφήνεις εμένα. Είναι η δουλειά του, ξέρεις.»

«Όχι.» Η Κλόε γύρισε και αγκάλιασε την Τζούλια. «Θα μου λείψεις, Τζουλς. Να είσαι φρόνιμη.Και μην ξεχάσεις να ταΐζεις τον Ντόμινο.»

Η Τζούλια απλώς ένευσε. Δεν είχε πάρει τα μάτια απ’ τον Μαξ.Ο Μαξ τής έκανε μια υπόκλιση. «Για μια ακόμα φορά, χάρηκα πολύ για τη γνωριμία.»«Χριστέ μου!» Η Τζούλια άρχισε να χαχανίζει καθώς εκείνος της φιλούσε το χέρι. Τα μάγουλά

της κοκκίνισαν, οι βλεφαρίδες της τρεμόπαιξαν. Άρχισε να κάνει αέρα στον εαυτό της με το άλλοτης χέρι.

«Εις το επανιδείν, δεσποινίς Τζούλια.»Η Κλόε έσκασε ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο της Τζούλια και έσπρωξε μαλακά τον Μαξ.

«Μπράβο. Ωραία την ενθαρρύνεις.»«Τι πράγμα;» ρώτησε αθώα καθώς την ακολουθούσε στο πεζοδρόμιο. Δεν μπόρεσε να μη

στείλει ένα φιλί στην Τζούλια πάνω απ’ τον ώμο του.Η Τζούλια τσίριξε και άρχισε να χοροπηδάει πάνω κάτω κουνώντας το χέρι της.«Το είδα αυτό. Είσαι αδιόρθωτος.»Ο Μαξ δεν άντεχε άλλο. Δεν μπορούσε να σηκώσει ούτε τη μια βαλίτσα με τα δυο χέρια.

Πέρασε από δίπλα της και τις άρπαξε.«Μπορεί να είμαι οπαδός της ισότητας, αλλά μου αρέσει να βγάζω τις κυρίες απ’ τη δύσκολη

θέση.»«Δεν είμαι σε δύσκολη θέση» φώναξε στην πλάτη του.Άκουσε το γέλιο στη φωνή της, μα δε γύρισε να κοιτάξει. Όλες οι γυναίκες εκτιμούσαν τους

τζέντλεμαν. Έριξε τις βαλίτσες στο πορτμπαγκάζ και το έκλεισε.«Δε θα ξαναρχίσεις τα ίδια αν σου ανοίξω την πόρτα, εντάξει;» τη ρώτησε.Χαμογελούσε. Τα βελούδινα μάτια της έλαμπαν. Έριξε ένα τσουλούφι πίσω απ’ τον ώμο. «Όχι.

Μου αρέσει να μου ανοίγουν την πόρτα.»«Και να σου μεταφέρουν τις βαλίτσες.»

Έγειρε το κεφάλι στο πλάι και έβαλε τα χέρια στους γοφούς. «Κι αυτό μου αρέσει.»Ο Ρότζερ άγγιξε το καπέλο του χαιρετώντας την και άνοιξε την πόρτα.Ο Μαξ τής έκανε νόημα να περάσει. «Μετά από σένα.»Έσκυψε μέσα.Εκείνος ακολούθησε, μα όχι πριν στείλει ένα ακόμα φιλί προς την κατεύθυνση της Τζούλια.

Στεκόταν ακόμα στο κατώφλι, κουνώντας τα χέρια, χαμογελώντας και χοροπηδώντας πάνω κάτω.Η Κλόε έβγαλε έξω το κεφάλι. «Το είδα αυτό.»Της έκλεισε το μάτι. «Ένοχος.»«Η Τζούλια δε θα ξαναγίνει ποτέ πια η ίδια.»«Καμία γυναίκα δε μένει η ίδια όταν με γνωρίσει» είπε, βουλιάζοντας δίπλα της στη δερμάτινη

ταπετσαρία. Ήξερε στα σίγουρα πως εκείνος δε θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος μετά τη γνωριμία με τηνΚλόε.

Σούφρωσε τη μύτη της. «Σου έχουν πει ποτέ ότι είσαι κάπως αλαζονικός;»Σήκωσε τους ώμους. «Είναι κομμάτι της δουλειάς.»«Θεωρείς πραγματικά πως είσαι ακαταμάχητος;»Η λιμουζίνα ξεκίνησε. Ο Μαξ χαμογέλασε στην Κλόε. Δεν έβλεπε το λόγο να πει ψέματα. Άρεσε

στις γυναίκες. Άρεσε πάρα πολύ. Θα ήταν υποκριτής αν ισχυριζόταν το αντίθετο.«Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τις γυναίκες. Λιποθυμούσαν στα πόδια μου απ’ όταν μπήκα στην

εφηβεία.»Τα σοκολατιά μάτια της τον κοίταξαν εξεταστικά. «Το πιστεύω.»«Λοιπόν, Κλόε, συγκλόνισα και το δικό σου κόσμο;»Τα μάγουλά της βάφτηκαν κόκκινα. «Όχι» ψιθύρισε, πριν στρέψει το βλέμμα στο παράθυρο.Ο Μαξ ήξερε ότι η Κλόε Τάνερ είχε αλλάξει τον κόσμο του, τον είχε συγκλονίσει, τον είχε

βγάλει από τον άξονά του.Και του άρεσε. Του άρεσε πολύ.

Κεφάλαιο Πέντε

Η διαδρομή με μια λιμουζίνα εξοπλισμένη με την καλύτερη σαμπάνια ήταν μοναδική εμπειρία γιατην Κλόε, μα η πτήση στην πρώτη θέση ήταν συγκλονιστική.

Τα καθίσματα ήταν ευρύχωρα, με άφθονο χώρο για τα πόδια. Μέχρι που επιβιβάστηκαν πρώτοι.Ποτέ στη ζωή της δεν είχε επιβιβαστεί πρώτη. Συνήθως καθόταν πίσω, κοντά στις τουαλέτες, στιςφτηνές θέσεις.

«Υποθέτω πως είσαι συνηθισμένος σ’ αυτή την πολυτέλεια» σχολίασε καθώς ο Μαξτοποθετούσε το σακίδιό της στο πάνω ντουλαπάκι. Σωριάστηκε στο άνετο κάθισμά της κιαναστέναξε ευτυχισμένη. Θα ήταν υπέροχη πτήση.

«Θα είμαι ειλικρινής και θα απαντήσω ναι. Θα ήταν υποκρισία να πω το αντίθετο.»Το στραβό χαμόγελό του έκανε το στομάχι της να φτερουγίσει. Χριστέ μου, πόσο όμορφος

ήταν!Η Κλόε αποφάσισε πως ήταν καιρός να αρχίσει να προσέχει τις βασιλικές οικογένειες. Ειδικά

του Μαξ.Ο Μαξ έβαλε και το δικό του σακίδιο στο ντουλαπάκι και έκλεισε το πορτάκι πριν καθίσει δίπλα

της. «Υποθέτω πως εσύ δεν είσαι συνηθισμένη.»Η Κλόε κούνησε το κεφάλι. «Το αντίθετο. Η οικογένειά μου πετάει στην οικονομική θέση και

αυτό σπανίως.»«Δε σας αρέσουν τα ταξίδια.»Σήκωσε τους ώμους και έδεσε τη ζώνη της. «Ποτέ δεν περίσσευαν χρήματα για ταξίδια.

Άλλωστε, ο μπαμπάς και η μαμά δεν μπορούσαν να αφήσουν τη φάρμα.»«Τι φάρμα έχετε;»«Κτηνοτροφική. Έχουμε και καλλιέργειες, όμως. Δεν μπορείς να ζήσεις μόνο απ’ τις αγελάδες.»Γέλασε και τα γαλανά μάτια του σπινθήρισαν εύθυμα. Η Κλόε ξετρελάθηκε με τις πτυχές στις

γωνιές των ματιών του. Λάτρευε τις ρυτίδες γέλιου.Του χαμογέλασε. «Το θεωρείς αστείο;»«Προσπαθώ να σε φανταστώ να δουλεύεις σε φάρμα. Για κάποιο λόγο, η εικόνα μού διαφεύγει.»Γέλασε κι εκείνη μαζί του. «Δεν ήμουν και πολύ καλή αγρότισσα. Έκανα ό,τι μπορούσα για να

γλιτώσω τις δουλειές.» Κοίταξε από το παράθυρο. Ξαφνικά ένιωσε ένα κύμα νοσταλγίας να τηνπλημμυρίζει. Μερικές φορές της έλειπε η οικογένειά της, το σπίτι της, οι αργοί ρυθμοί ζωής, ηασφάλεια.

«Και εγώ το ίδιο έκανα.»«Εσύ;» ρώτησε δύσπιστη κοιτάζοντάς τον με ορθάνοιχτα μάτια. «Τι αγγαρείες έχει να κάνει ένας

πρίγκιπας;»«Δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις;»«Ναι.»

«Δεν είχα να αρμέξω τις αγελάδες ή να δουλέψω στα χωράφια.»«Δεν ήταν και τόσο άσχημα» ομολόγησε η Κλόε.«Σου λείπει;»«Μερικές φορές. Όπως τώρα, ας πούμε.» Του κούνησε το δείκτη. «Μη νομίζεις πως θα τη

γλιτώσεις. Θέλω να μάθω τι αγγαρείες έκανες.»«Οι γονείς μου πίστευαν ότι έπρεπε να διδαχθούμε την υπευθυνότητα. Δεν ήθελαν να γίνουμε

κακομαθημένοι. Δουλεύαμε σε διάφορα σημεία του παλατιού, κυρίως όμως –»«Του παλατιού;»Γέλασε με το σάστισμά της. «Εκεί ζούσαμε.»Κοκκίνισε. «Μοιάζει απίστευτο. Πρέπει να έζησες παραμυθένια ζωή.»«Έτσι πιστεύουν οι περισσότεροι» είπε σιγανά «μα η αλήθεια απέχει.»Τον κοίταξε εξεταστικά, θυμούμενη τις διαφωνίες του με τον Έρικ φον Στράτον στο EVE και

στο δρόμο για το αεροδρόμιο, όταν ο κύριος Φον Στράτον τηλεφώνησε και προσπάθησε να πείσειτον Μαξ να περιμένει το Romalia One.

«Σε πιστεύω. Δε θα μου άρεσε καθόλου να μου υπαγορεύουν πώς να ζω τη ζωή μου. Ίσωςπρέπει να απολύσεις αυτό τον κύριο Φον Στράτον.»

Εκείνος κάγχασε. «Είναι κάτι παραπάνω από προσωπικός βοηθός μου, είναι ο καλύτερος φίλοςμου. Μεγαλώσαμε μαζί. Ο πατέρας του είναι σύμβουλος του πατέρα μου. Τον εμπιστεύομαι σε όλα– και δεν εμπιστεύομαι πολλούς. Πάντως, είναι πολύ εκνευριστικός όταν είμαστε στην Αμερική.Εμένα μου αρέσει εδώ. Σ’ εκείνον όχι.»

Μια φάλαγγα ανθρώπων πέρασε από μπροστά τους κατευθυνόμενη προς την οικονομική θέση,εκεί που καθόταν συνήθως η Κλόε. Απολάμβανε τις ζηλόφθονες ματιές τους καθώς περνούσαν. Είχεσκοπό να το διασκεδάσει – δεν ήξερε πότε θα ξαναταξίδευε πρώτη θέση. Ένα ποτήρι λευκό κρασίήταν ό,τι έπρεπε.

«Λοιπόν, πες μου μερικές αγγαρείες που έπρεπε να κάνεις.»«Είσαι πολύ επίμονη.»«Πράγματι. Κάποτε σκεφτόμουν να γίνω δημοσιογράφος.»«Τι σου άλλαξε γνώμη;»Έκανε μια γκριμάτσα. «Ξέρεις πόσα βγάζουν οι δημοσιογράφοι;»«Όχι, καθόλου.»«Είναι μόλις λίγο πιο πάνω από το όριο της φτώχειας.»«Τόσο άσχημα είναι;»«Φυσικά, και εγώ κάπου εκεί βρίσκομαι. Λοιπόν, έστρωνες τα κρεβάτια, σφουγγάριζες

πατώματα, τέτοια πράγματα;»Ο Μαξ έγειρε πίσω στο κάθισμα και άπλωσε τα πόδια του. «Ακριβώς.»Η Κλόε σάστισε. Ένας ζάπλουτος πρίγκιπας με τόσους υπηρέτες στις προσταγές του λέρωνε τα

χέρια του με δουλειές του σπιτιού; Αυτό ήταν ανήκουστο. «Στο παλάτι;»Κούνησε το κεφάλι του. «Σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Πηγαίναμε εθελοντές.» Ένα σκούρο

τσουλούφι έπεσε πάνω στο φρύδι του. Το τράβηξε στην άκρη με μια κίνηση, περνώντας τα δάχτυλά

του μέσα απ’ τα εβένινα μαλλιά του. «Αν και δε θα το χαρακτήριζα αγγαρεία. Μας άρεσε νασυναναστρεφόμαστε τους συνηθισμένους ανθρώπους.»

Η Κλόε έβαλε τα γέλια.«Τι είναι τόσο αστείο;» Το ξαφνιασμένο βλέμμα του την έκανε να γελάσει ακόμα πιο δυνατά.«Εσύ.»«Εγώ;»«Συνηθισμένους ανθρώπους; Έτσι μας αποκαλείτε;»Τα γαλανά μάτια του έγιναν ζαφειρένια. «Όχι εσένα.»Η καρδιά της χοροπήδησε. Η ανάσα της κόπηκε. «Όχι εμένα;» ψιθύρισε απαλά.Κάλυψε το χέρι της με το δικό του. «Δεν είσαι καθόλου συνηθισμένη, Κλόε.»Ρίγησε στο άγγιγμά του. Ένιωθε απίστευτα όμορφα στην αίσθηση της τρυφερής δύναμης του

χεριού του. Τα ακροδάχτυλά του χάιδευαν το ευαίσθητο δέρμα της. Έσκυψε το κεφάλι,παρακολουθώντας καθώς εκείνος σχημάτιζε περίπλοκους, αισθησιακούς κύκλους στη ράχη τωνχεριών της.

«Συνηθισμένη είμαι» μουρμούρισε.Έγειρε προς το μέρος της, σφίγγοντας τα δάχτυλά της. «Όχι για μένα. Όχι για οποιονδήποτε έχει

την τιμή να σε γνωρίζει.»Η βραχνή φωνή του έστειλε ρίγη σε όλο της το σώμα. Σήκωσε το βλέμμα στο πρόσωπό του και

βυθίστηκε αμέσως στη γαλάζια λίμνη των ματιών του.«Ζηλεύω.»«Ποιο πράγμα;»Έγειρε ακόμα πιο κοντά μέχρι που η μύτη του άγγιξε τη δική της. «Τον κόσμο.»«Γιατί;»«Σε λίγο καιρό ολόκληρος ο κόσμος θα είναι ερωτευμένος μαζί σου. Θα γίνεις διάσημη.»Τα μάγουλά της πήραν φωτιά. «Αμφιβάλλω.»«Έχεις κάτι το ξεχωριστό.» Το βλέμμα του σάρωσε το πρόσωπό της. «Ακτινοβολείς.»Ήταν ίσως το καλύτερο κομπλιμέντο που της έκαναν ποτέ. Ένιωσε την καρδιά της να φουντώνει

και μια ζεστασιά να πλημμυρίζει ολόκληρο το σώμα της. Ήθελε να διαρκέσει αυτή η πτήση γιαπάντα. Και γέμιζε θλίψη γνωρίζοντας πως αυτό δεν ήταν δυνατόν.

«Κλόε, δε νομίζεις πως πρέπει να συζητήσουμε γι’ αυτό που συνέβη μεταξύ μας;»Δεν ένιωθε έτοιμη να το συζητήσει. Τι να συζητήσουν δηλαδή; Δεν υπήρχε μέλλον. Εκείνος

ήταν ένας διεθνώς γνωστός μονάρχης, εκείνη ήταν η κόρη ενός αγρότη. Όχι. Δεν υπήρχε μέλλον.«Σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα απλά να το ξεχάσουμε, Μαξ.» Τράβηξε τα δάχτυλά της από

τα δικά του και τα έδεσε στα γόνατά της. «Πέρασα υπέροχα, μα τώρα τελείωσε.»«Δεν το πιστεύω αυτό. Δεν τελείωσε. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή τη νύχτα, Κλόε. Δεν μπορώ να

τη βγάλω απ’ το μυαλό μου. Άλλαξες τον κόσμο μου.»Άλλο ένα υπέροχο κομπλιμέντο. Άστραψε ολόκληρη. Τώρα είχε αλλάξει τον κόσμο του. Ένιωσε

κολακευμένη. Κάτι παραπάνω από κολακευμένη. Δεν άκουγε κάθε μέρα τέτοια λόγια από το στόμαενός πρίγκιπα.

«Μαξ, δε γίνεται τίποτα. Θα επιλέξεις σύζυγο ανάμεσα σε δεκαπέντε γυναίκες απ’ όλο τονκόσμο.» Χαμογέλασε θλιμμένα. «Εγώ δεν είμαι μια απ’ αυτές. Δεν μπορείς να είσαι μαζί μου.»

Συνοφρυώθηκε. «Ποιος το λέει;»«Ξέχασες το συμβόλαιο με το EVE;»«Προς στιγμήν.» Αναστέναξε. «Μετανιώνω για αυτή την απόφασή μου. Ίσως είχαν δίκιο ο Έρικ

και η οικογένειά μου. Ίσως είναι η πιο εξωφρενική ιδέα που είχα ποτέ.»«Γιατί το έκανες;» τον ρώτησε μαλακά. «Μη μου πεις ότι είχες πρόβλημα να βρεις γυναίκα. Πάω

στοίχημα ότι χιλιάδες γυναίκες θα πηδούσαν από τη χαρά τους αν τις ζητούσες σε γάμο.»Θλίψη σκίασε τα μάτια του. Θλίψη και λαχτάρα. Η καρδιά της φτερούγισε. Την πλημμύρισαν

κύματα τρυφερότητας. Πήρε το χέρι του μέσα στα δικά της.«Έπαψα να ελπίζω πως θα έβρισκα την πραγματική αγάπη. Όχι την αγάπη των παραμυθιών, μα

την αληθινή, παθιασμένη, ολοκληρωτική αγάπη. Ήθελα κάποια να με αγαπήσει για τον εαυτό μου –όχι για τα λεφτά μου, ούτε επειδή είμαι πρίγκιπας.»

«Δεν μπόρεσες να τη βρεις.»«Δεν μπόρεσα» επανέλαβε εκείνος. «Έτσι, τα παράτησα. Έπρεπε να βρω σύζυγο, τη μελλοντική

βασίλισσα της χώρας μου. Είμαι τριάντα πέντε χρονών ήδη. Η πατρίδα μου χρειάζεται διάδοχο καιεγώ δε θέλω να ψάξω άλλο. Ο χρόνος μου τέλειωσε.»

«Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τέτοια πίεση. Πρέπει να είναι συντριπτική.»Σήκωσε το χέρι της στα χείλη του, φιλώντας τρυφερά κάθε δάχτυλο ξεχωριστά. «Πράγματι,

είναι συντριπτική. Το αποφάσισα έτσι, στη στιγμή, γιατί κουράστηκα πια να μην ανταποκρίνομαιστις προσδοκίες τους, να τους απογοητεύω διαρκώς, να μου υπαγορεύουν μια ζωή τι να κάνω.Εκείνη τη στιγμή μού φάνηκε καλή ιδέα. Θα καθησύχαζα την οικογένειά μου, τους βασιλικούςσυμβούλους και το λαό μου βρίσκοντας μια γυναίκα κατάλληλη για πριγκίπισσα. Επίσης, θα έφερναχρήματα στη Ρομαλία, αυξάνοντας το ενδιαφέρον για τη χώρα μου. Εκτιμάται ότι θα διπλασιαστεί ηεισροή τουριστών στη Ρομαλία μετά το σόου.»

Τα χείλη της κύρτωσαν σ’ ένα χαμόγελο. «Αλλά το σχέδιο πήγε στραβά.»Της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Όταν γνώρισα εσένα. Δεν ήσουν στο σχέδιο.»«Ούτε εσύ ήσουν στο δικό μου σχέδιο» εξομολογήθηκε.«Τι θα κάνουμε τώρα;»Σήκωσε τον ώμο. «Δεν είμαι σίγουρη. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως.»«Όχι τώρα» συμφώνησε εκείνος.«Ούτε ποτέ.»«Τίποτα δεν είναι τόσο δεσμευτικό. Κάποιο παραθυράκι θα υπάρχει.»«Μαξ, δε θέλω να εξοργίσω την Αντόνια και τον Λέστερ. Μπορούν να με βάλουν στη μαύρη

λίστα, να μην ξαναδουλέψω ποτέ, αν καταστρέψω το πολύτιμο σόου τους. Και δεν έχουν επενδύσειμόνο αυτοί στο σόου. Έχουν πουληθεί ήδη όλες οι διαφημίσεις.»

Με τα ακροδάχτυλά του ακολούθησε την καμπύλη του πιγουνιού της. «Όμως, κάτι υπάρχει εδώ,Κλόε. Κάτι υπάρχει ανάμεσά μας. Θέλω να το εξερευνήσω. Να δω πού οδηγεί.»

Δεν είχε νόημα να προσποιείται, να παριστάνει πως δε συνέβη τίποτα, πως αυτή η νύχτα δεν είχεσημασία για εκείνην. Αντιθέτως, ήταν πολύ, μα πολύ σημαντική.

«Δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Νιώθω και εγώ το ίδιο. Τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι ότι θα είμαιδίπλα σου και –»

«Και δε θα μπορούμε να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο ή να περάσουμε άλλη μια νύχτα σαν αυτήστο Ρούσβελτ» ολοκλήρωσε εκείνος τη φράση της.

«Ναι» ψιθύρισε. «Όμως, πρέπει να προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε εκείνη τη νύχτα.»«Αδύνατον» απάντησε επίσης ψιθυριστά.Τα δάχτυλά του χάιδεψαν τα χείλη της καθώς το αεροπλάνο τροχοδρομούσε στο διάδρομο. Η

αεροσυνοδός άρχισε το συνηθισμένο λογύδριο για μάσκες οξυγόνου, σωστικές συσκευές και τιςστοιχειώδεις οδηγίες σε περίπτωση συντριβής, αλλά η Κλόε ελάχιστα την πρόσεχε. Προσωπικά είχεήδη συντριβεί – αλλά αυτό δεν είχε ουδεμία σχέση με το αεροπλάνο.

«Μαξ, μιλάω σοβαρά.»«Και εγώ το ίδιο.»Το λοξό χαμόγελό του ήταν αξιολάτρευτο. Οι σφυγμοί της ανέβηκαν. Η καρδιά της άρχισε να

βροντοχτυπάει.Το αεροπλάνο απογειώθηκε τη στιγμή που ο Μαξ έφερνε τα χείλη του στα δικά της.Η Κλόε ήξερε πως έπρεπε να τον σταματήσει, αλλά δεν μπορούσε. Της ήταν αδύνατον. Της

άρεσε να βρίσκεται κοντά του, την τρέλαινε ο τρόπος που τα χείλη του κάλυπταν τα δικά της, τησυνάρπαζε η φλόγα που σιγόκαιγε ανάμεσά τους. Πήρε το πρόσωπό του στα χέρια της και έλιωσεστην αγκαλιά του.

Εντάξει, δεν μπορούσε να τον έχει δικό της για πάντα, ούτε καν για λίγες βδομάδες. Τώρα όμωςήταν ολόδικός της και δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθεί στον εαυτό της την απόλαυση να φιλήσειτον πρίγκιπα της Ρομαλίας.

Μα η Κλόε ήξερε ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο από ένα φιλί. Θα έμπλεκανάσχημα – ή τουλάχιστον θα έμπλεκε εκείνη. Η μεγάλη ευκαιρία είχε επιτέλους παρουσιαστεί και γιατίποτα στον κόσμο δε θα έθετε σε κίνδυνο το όνειρό της να γίνει διάσημη. Δεν ήθελε τίποταπερισσότερο στον κόσμο.

Αλλά καθώς το φιλί βάθαινε και η φλόγα μέσα της δυνάμωνε, άρχισε να αναρωτιέται ανπραγματικά ήθελε μόνο αυτό. Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στη ζωή εκτός από την καριέρα ηθοποιού.Υπήρχε ο έρωτας. Εκείνη τον είχε απαρνηθεί. Και μετά είχε μπει στη ζωή της ο Μαξ, ο ψεύτικοςΤζέιμς Μποντ της, ο αυθεντικός πρίγκιπας του παραμυθιού, και την έκανε να επανεκτιμήσει ταπάντα.

Την έκανε να πιστέψει πως είχε ακόμα την ευκαιρία να βρει την αγάπη.Η Κλόε ξέχασε το αεροπλάνο. Ξέχασε την πρώτη θέση. Ξέχασε εντελώς το τηλεοπτικό σόου που

θα εκτόξευε την καριέρα της.Σκεφτόταν μόνο τον Μαξ και τα χείλη του που καταβρόχθιζαν τα δικά της.«Μαξ» ψιθύρισε.«Μη μιλάς. Μόνο νιώσε.»Τον τράβηξε πιο κοντά και βάθυνε το φιλί. Ήταν τόσο όμορφα, τόσο υπέροχα, που δεν ήθελε να

τον αφήσει ποτέ. Ένιωθε ασφαλής, προστατευμένη, λατρεμένη. Το χέρι του γλίστρησε στη μέσητης. Το απαλό μασάζ των δαχτύλων του έκανε την επιθυμία της να εκτοξευθεί στα ύψη.

Αισθάνθηκε το αεροπλάνο να πιάνει το υψόμετρο πτήσης και να ισιώνει τη μύτη στον καθαρόγαλανό ουρανό πάνω από την Καλιφόρνια. Τα αυτιά της βούιξαν. Η καρδιά της βροντοχτύπησε. Τονευρικό της σύστημα άρχισε να τροφοδοτεί το τρεμάμενο σώμα της με ενδορφίνες. Έγειρε πάνωτου, νιώθοντας την ανάγκη να πλησιάσει πιο κοντά του, αναθεματίζοντας το βραχίονα ανάμεσα στακαθίσματά τους, λαχταρώντας να μείνει μόνη μαζί του.

Όμως δεν ήταν μόνοι. Το αντίθετο μάλιστα.«Με συγχωρείτε.»Η Κλόε άκουσε τη φωνή. Επέλεξε να την αγνοήσει. Δεν ήθελε να φύγει από την αγκαλιά του.«Συγγνώμη.»Η Κλόε ένιωσε να την πλημμυρίζει η απογοήτευση καθώς ο Μαξ τραβήχτηκε. Της χαμογέλασε

απαλά, τρυφερά, τα γαλανά μάτια του σχεδόν μαύρα απ’ τον πόθο. Σκοτεινιασμένα. Σέξι. Η καρδιάτης χοροπήδησε ακανόνιστα. Έσυρε τα δάχτυλά της στα χείλη του και εκείνος της τα φίλησε έναένα. Η πίεση των χειλιών του έκανε ολόκληρο το κορμί της να ουρλιάξει σε ανταπόκριση.

«Με συγχωρείτε που σας διακόπτω.»Ο Μαξ στράφηκε προς την αεροσυνοδό. Η Κλόε ένιωσε δέος παρακολουθώντας να σχηματίζεται

στα χείλη του το εξασκημένο πριγκιπικό χαμόγελο, το χαμόγελο που έκανε τόσες και τόσες γυναίκεςνα χάνουν τα λόγια τους. Διόλου παράξενο που το έβλεπες «καρφιτσωμένο» στα εξώφυλλααμέτρητων περιοδικών διεθνώς. Ήταν συγκλονιστικό. Τέλειο. Εκθαμβωτικό. Τόνιζε άψογα τακατάλευκα δόντια του και τα λακκάκια στα μάγουλά του.

«Αναρωτιόμουν αν χρειάζεστε κάτι. Ένα αναψυκτικό ίσως;» ρώτησε η αεροσυνοδός.Ο Μαξ χαμογέλασε πιο πλατιά. Η Κλόε ένιωσε μια σουβλιά ζήλιας. Δεν ήθελε να τον μοιραστεί

με καμία, και ιδιαίτερα με μια ελκυστική αεροσυνοδό με φιλάρεσκο χαμόγελο και προκλητικέςκαμπύλες. Η στολή της ήταν τουλάχιστον δυο νούμερα πιο στενή, αφήνοντας ελάχιστα στηφαντασία.

«Θα έπινα ευχαρίστως κάτι.» Ο Μαξ κοίταξε την Κλόε. «Εσύ;»Η Κλόε ανακάθισε και φόρεσε ένα χαμόγελο. «Ένα ποτήρι λευκό κρασί.»Ευτυχώς που ήταν καθισμένη, γιατί το χαμόγελο του Μαξ θα έκανε τα γόνατά της να λυγίσουν.

Και δεν ήταν το πριγκιπικό του χαμόγελο. Δεν ήταν παραγγελία για τις κάμερες και τους ρεπόρτερ.Το θερμό χαμόγελο που έστειλε προς την κατεύθυνσή της προοριζόταν μόνο για εκείνη.

«Ένα ποτήρι λευκό κρασί για την κυρία, παρακαλώ.»Η μελαχρινή γυναίκα δεν κοίταξε καν προς την κατεύθυνση της Κλόε. «Και εσείς;»«Μια μπίρα.»Ήταν παράξενο να ακούς έναν πρίγκιπα να ζητάει μπίρα. Μα ο Μαξ ήταν γεμάτος εκπλήξεις.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό που άρεσε στην Κλόε. Η λίστα ολοένα και μεγάλωνε. Τελικά, δεν υπήρχεκάτι πάνω του που να μην της άρεσε.

«Τι είδος;»Σήκωσε τους ώμους. «Δε συνηθίζω να πίνω μπίρα» ομολόγησε. «Κάνε μου έκπληξη.»Η αεροσυνοδός γέλασε και τον χτύπησε παιχνιδιάρικα στον ώμο.Η Κλόε μόρφασε. Ήταν ναζιάρικο γέλιο, όλο κοκεταρία, το γέλιο εκείνο που μόνο οι γυναίκες

διέκριναν πως ήταν ψεύτικο. Οι άντρες το θεωρούσαν χαριτωμένο. Οι γυναίκες αηδιαστικό. Το

καρτελάκι στο στήθος της έγραφε «Λίντα». Στην Κλόε δεν άρεσε καθόλου που η Λίντα άγγιζε τονπρίγκιπά της.

Τον πρίγκιπά μου; Από πότε έγινε δικός μου;«Θέλω επίσης ένα μαξιλάρι και μια κουβέρτα.»«Σκέφτεσαι να κοιμηθείς;» ρώτησε ο Μαξ. «Σε μια ώρα φτάνουμε.»«Όχι. Απλά θέλω να χαλαρώσω» είπε η Κλόε με ένα χαμόγελο όλο νόημα. Πέρασε το χέρι της

κάτω απ’ το δικό του και τον τράβηξε προς το μέρος της, αγνοώντας το γέλιο στα γαλανά μάτια του.«Ευχαριστούμε, Λίντα. Δε χρειαζόμαστε κάτι άλλο.»

Η Λίντα δεν μπήκε στον κόπο να στραφεί προς την Κλόε. Κοιτούσε τον Μαξ. «Σε ξέρω απόκάπου;»

«Δε νομίζω» αποκρίθηκε ο Μαξ.«Σε ξέρω!» Έτεινε προς το μέρος του έναν τρεμάμενο δείκτη. «Είσαι ο πρίγκιπας Μαξιμίλιαν!»Οι ώμοι του Μαξ κρέμασαν. Η Κλόε τον συμπόνεσε. Έσφιξε ελαφρά το χέρι του σε ένδειξη

συμπαράστασης.«Ναι, εγώ είμαι.»«Θεέ μου! Δεν το πιστεύω! Ένας πρίγκιπας στο αεροπλάνο μου. Είναι συναρπαστικό.» Τα μάτια

της Λίντας είχαν γίνει στρογγυλά σαν πιάτα. Τα χέρια της σφίχτηκαν δραματικά πάνω απ’ τηνκαρδιά της. «Είμαι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ θαυμάστρια.»

«Χαίρω πολύ, Λίντα. Θα το εκτιμούσα αν το κρατούσες μυστικό. Δε θέλω να μάθει όλο τοαεροπλάνο ότι είμαι εδώ.»

Η Λίντα κοίταξε γύρω της. Έγειρε μπροστά και, βάζοντας το χέρι στην άκρη του στόματος,ψιθύρισε συνωμοτικά: «Φυσικά, καταλαβαίνω απόλυτα, είναι και οι παπαράτσι.»

Ο Μαξ ένευσε και συνέχισε να χαμογελάει θερμά. Η Κλόε ήθελε να τραβήξει τα μεγάλα αυτιάτης Λίντα. Τουλάχιστον, η εμφάνισή της είχε ένα ψεγάδι. Η Κλόε δε διέθετε τη δική του υπομονή.Ήταν απίστευτα υπομονετικός, αλλά φυσικά αντιμετώπιζε διαρκώς τέτοιες καταστάσεις.

«Κατανοείς λοιπόν την ανάγκη για διακριτικότητα;»«Φυσικά. Δε θα το πω σε κανέναν επιβάτη, το υπόσχομαι.»«Τέλεια. Ευχαριστώ, Λίντα.»«Παρακαλώ, Υψηλότατε.»Η Κλόε γέλασε πνιχτά βλέποντας τη γυναίκα να υποκλίνεται. Το προειδοποιητικό βλέμμα του

Μαξ την έκανε να σιωπήσει αμέσως.«Θα γυρίσω αμέσως με τα ποτά σας.» Έριξε ένα φονικό βλέμμα στην Κλόε. «Θα φέρω και την

κουβέρτα και το μαξιλάρι.»«Δε δείχνει να με συμπαθεί και πολύ» σχολίασε η Κλόε, παρακολουθώντας τη Λίντα να διανύει

το διάδρομο. «Εσύ πάντως της άρεσες.»«Ελπίζω να κρατήσει το λόγο της.»«Μην τρέφεις τέτοιες ψευδαισθήσεις. Μοιάζει να ενημερώνει ήδη τις συναδέλφους της.»Ο Μαξ σήκωσε το κεφάλι και βόγκηξε. Η Λίντα ψιθύριζε κάτι στις άλλες δυο αεροσυνοδούς. Οι

γυναίκες κοίταζαν συνέχεια προς το μέρος τους, χαμογελούσαν και έγνεφαν.

«Τελικά ο Έρικ είχε δίκιο» αναστέναξε ο Μαξ. Πέρασε τα δάχτυλά του μέσα απ’ τα μαλλιά του.«Έπρεπε να περιμένω το αεροπλάνο μου. Θα τα είχαμε αποφύγει όλα αυτά. Μερικές φορές ξεχνάωπόσο αναγνωρίσιμος είμαι.»

«Δύσκολα ξεχνάει κανείς το πρόσωπό σου.»Άστραψε το χαμόγελο που προόριζε αποκλειστικά για εκείνη, αυτό με τα λακκάκια. Οι γωνιές

των ματιών του ζάρωσαν, τονίζοντας τις ρυτίδες γέλιου που έβρισκε τόσο ελκυστικές. «Αλήθεια;»Κοκκίνισε. «Αλήθεια.»Σήκωσε το χέρι της και το φίλησε. «Όταν ήμουν μικρός, αναρωτιόμουν συχνά πώς θα ένιωθα αν

ήμουν ένας συνηθισμένος άνθρωπος που ζούσε μια συνηθισμένη ζωή.»Η Κλόε σούφρωσε τη μύτη. «Δε θέλεις τέτοια ζωή, πίστεψέ με.»«Και εσύ θέλεις τη δική μου;»«Θέλεις να γίνεις μέτριος. Εγώ θέλω να γίνω ξεχωριστή.»Το βλέμμα του ήταν έντονο. «Είσαι ήδη ξεχωριστή.»«Κατά ένα συνηθισμένο τρόπο.»«Κατά έναν υπέροχο, μοναδικό, εκπληκτικό τρόπο.»Τα δάχτυλα της Κλόε σφίχτηκαν στα δικά του. «Ευχαριστώ.»«Η διασημότητα δεν είναι μόνο σαμπάνιες και τριαντάφυλλα.»Η Κλόε ένευσε. «Το καταλαβαίνω. Απλώς ήθελα κάτι περισσότερο απ’ τη ζωή και σκέφτηκα να

γίνω ηθοποιός.»«Η δόξα και το χρήμα δεν αγοράζουν την ευτυχία, Κλόε.»«Το ξέρω. Αλλά όλη μου τη ζωή νιώθω πως κάτι ψάχνω. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς, μα

πρέπει να γεμίσω αυτό το κενό μέσα μου για να είμαι ευτυχισμένη. Υποθέτω πως ακούγεται τρελό.»«Καθόλου. Όλοι κάτι αναζητάμε. Ακόμα και εγώ.»«Εσύ τι αναζητάς;» τον ρώτησε. Την ενδιέφερε να μάθει τι επιδιώξεις είχε ένας άντρας σαν τον

Μαξ. Άλλωστε, είχε τα πάντα. Ήταν απίστευτα εμφανίσιμος, παρανοϊκά πλούσιος, γαλαζοαίματος,ένας άνθρωπος που μπορούσε να έχει τα πάντα. Τι άλλο να ζητούσε;

«Δεν ξέρω. Νιώθω πως κάτι μου λείπει. Σαν και σένα περίπου.»Αναρωτήθηκε αν ο κόσμος μπορούσε να δει τη θλιμμένη πλευρά στα γαλανά μάτια του.

Αμφέβαλλε. Οι άνθρωποι έβλεπαν μόνο αυτό που ήθελαν: τον όμορφο, χαρισματικόκαρδιοκατακτητή που ζούσε μέσα στη χλιδή.

«Ναι, σαν και μένα» ψιθύρισε.«Μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό.»Οι γωνίες του στόματός της ανασηκώθηκαν σ’ ένα τρεμάμενο μισό χαμόγελο. «Μάλλον. Δε

φανταζόμουν πως θα μπορούσα να έχω κοινά σημεία μ’ έναν πρίγκιπα.»«Τώρα ξέρεις καλύτερα.»«Κάτι τέτοιο.»Η Λίντα επέστρεψε. Πέταξε την κουβέρτα και το μαξιλάρι στην Κλόε, χαμογελώντας και

παίζοντας τις βλεφαρίδες στον Μαξ. Έμοιαζε με ερωτοχτυπημένη έφηβη. Αγνοώντας τοκοριτσίστικο φλερτάρισμα της Λίντα, η Κλόε έβαλε το μαξιλάρι πίσω απ’ το κεφάλι της και

έστρωσε την κουβέρτα πάνω στα πόδια της.«Η μπίρα σας, Υψηλότατε.»Η Κλόε σήκωσε τα μάτια ψηλά.«Ευχαριστώ, Λίντα. Μπορείς να με φωνάζεις Μαξ.» Ήπιε μια γουλιά απ’ το ποτήρι. «Εξαιρετική

επιλογή.»Η Λίντα χαχάνισε σαν παιδούλα. «Το ήξερα πως θα σας άρεσε.»Αρκετά πια. Η Κλόε είχε αρχίσει να ανακατεύεται. «Το κρασί μου;» ρώτησε γλυκά.«Ορίστε.» Η Λίντα έχωσε ένα μικρό μπουκάλι και ένα ποτήρι στα χέρια της Κλόε.Η Κλόε ξεβίδωσε το καπάκι και σερβίρισε κρασί στο ποτήρι της. Έπιασε το κολονάτο ποτήρι,

έγειρε πίσω στο κάθισμα και ήπιε μια γουλιά.«Μήπως χρειάζεστε κάτι ακόμα; Οτιδήποτε;»«Τίποτα.»«Υψηλότατε… εννοώ, Μαξ, μπορώ να σας ζητήσω μια χάρη;»Η Κλόε ήπιε άλλη μια γουλιά κι έριξε μια πλάγια ματιά στον Μαξ. Για ακόμα μια φορά, εκείνος

φόρεσε το αστραφτερό του χαμόγελο.«Τι μπορώ να κάνω για σένα, Λίντα;»Η Λίντα έγειρε πιο κοντά. «Θα μου δώσετε ένα αυτόγραφο; Δε θα με πιστέψει κανείς. Θα πουν

πως το έβγαλα απ’ το μυαλό μου, γιατί λέω συνέχεια ότι βλέπω διασημότητες. Φυσικά, στην αρχήαυτό νομίζω, αλλά μετά αποδεικνύονται συνηθισμένοι άνθρωποι.»

Το βλέμμα που έριξε ο Μαξ στην Κλόε τα έλεγε όλα. Και τι δε θα έδινε να ήταν ένας από αυτούςτους συνηθισμένους ανθρώπους που κανείς δεν πρόσεχε στο αεροπλάνο ή στα εστιατόρια.

«Θα ήταν χαρά μου να σου δώσω αυτόγραφο.»Η Λίντα χαμογέλασε ευτυχισμένα. «Επιστρέφω αμέσως.» Εξαφανίστηκε βιαστικά στο

διάδρομο.«Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις.»Ο Μαξ κατέβασε την μπίρα του. «Εξασκούμαι χρόνια.»Ρίγησε σύγκορμη. «Δε θα το συνήθιζα ούτε σε χίλια χρόνια.»«Όταν βγει στον αέρα η εκπομπή, ίσως χρειαστεί να το συνηθίσεις. Αν είναι τόσο επιτυχημένη

όσο φαντάζονται στο EVE, θα σε αναγνωρίζουν όπου κι αν πας.»Τα μάτια της Κλόε γούρλωσαν. «Το πιστεύεις πραγματικά αυτό;»«Φυσικά.»Δεν μπορούσε να φανταστεί πώς θα ήταν τόση διασημότητα. Έμοιαζε αδύνατον να συμβεί.

«Ίσως πρέπει να κρατάω σημειώσεις.»«Δεν είμαι ειδικός. Ξέρω μόνο τι λειτουργεί για μένα.»Η Κλόε είδε τη Λίντα να επιστρέφει προς το μέρος τους. «Κάτι κάνεις σωστά. Το κοινό σου σε

λατρεύει.»Χαμογέλασε πλατιά. «Καλύτερα να με λατρεύουν παρά να με μισούν. Αυτό μπορεί να συμβεί

εύκολα. Οι άνθρωποι είναι άστατοι. Δε μένουν πιστοί σε κανέναν.»«Θα διαφωνήσω μαζί σου» σχολίασε η Κλόε. Έδειξε τις δυο αεροσυνοδούς που ακολουθούσαν

τη Λίντα. «Εδώ έχεις ολόκληρο φαν κλαμπ.»Ο Μαξ βόγκηξε. «Άντε πάλι τα ίδια.»«Τελικά δεν μπόρεσε να το κρατήσει μυστικό.»Τη στραβοκοίταξε, μα εκείνη είδε το γέλιο στα μάτια του πριν του επιτεθεί η ορδή με περιοδικά

και στιλό. Έριξε μια γρήγορη ματιά και έβαλε τα γέλια. Τον είχαν εξώφυλλο.«Σιωπή» μούγκρισε μέσα απ’ τα δόντια του καθώς φορούσε το πριγκιπικό του χαμόγελο κι

άρχισε να υπογράφει τις γυαλιστερές φωτογραφίες.Σε λίγο, ολόκληρη η πρώτη θέση είχε μάθει πως ο πρίγκιπας της Ρομαλίας ήταν στο αεροπλάνο.

Σύντομα όλες οι γυναίκες ζητούσαν αυτόγραφο και έστρεφαν όλη την προσοχή τους στον Μαξ. ΗΚλόε τέλειωσε το κρασί της και κουλουριάστηκε κάτω απ’ την κουβέρτα της, παρατηρώντας τονΜαξ να αλληλεπιδρά με το κοινό του.

Ήταν πραγματικά εκπληκτικός. Θα μπορούσε να σαγηνεύσει τον κόσμο ολόκληρο με αυτό τουπέροχο χαμόγελο, με το μεταδοτικό γέλιο του, το αυθεντικό ενδιαφέρον για κάθε συζητητή του καιτην ανεξάντλητη υπομονή.

Κι εκείνη θα περνούσε μια ολόκληρη βραδιά μόνη μαζί του και τις επόμενες βδομάδεςδουλεύοντας δίπλα του. Επίσης, είχε ήδη μοιραστεί μια συγκλονιστική ερωτική νύχτα μαζί του.Τελικά ήταν πολύ τυχερή.

Κεφάλαιο Έξι

«Πάλι προσπαθείτε να φερθείτε σαν τζέντλεμαν, Υψηλότατε;» η Κλόε πείραξε τον Μαξ καθώςεκείνος κατέβασε το σακίδιό της από το ντουλαπάκι και αρνήθηκε να το παραδώσει.

Ο Μαξ ασφάλισε το λουρί στον ώμο του πριν πιάσει το δικό του σακίδιο. «Τι στην ευχή έχειςεκεί μέσα, Κλόε; Ολόκληρη την ντουλάπα σου;»

«Μια κοπέλα δεν πρέπει να πηγαίνει πουθενά χωρίς τα απαραίτητα» δήλωσε εκείνηπροσπερνώντας τον.

«Είμαι περίεργος να μάθω τι είναι αυτά τα απαραίτητα» γκρίνιαξε ο Μαξ καθώς τηνακολουθούσε προς την έξοδο.

Η Κλόε τον κοίταξε πάνω απ’ τον ώμο της. «Οι άντρες απλά δεν καταλαβαίνουν πόσηπροσπάθεια χρειάζεται για να δείχνουμε όμορφες. Πραγματικά πιστεύετε πως είμαστε θεές απ’ τοπρωί με την τσίμπλα στο μάτι;» Ανοιγόκλεισε τις βλεφαρίδες της παιχνιδιάρικα.

Γέλασαν και οι δυο μαζί καθώς έμπαιναν στο δυτικό τερματικό του αεροδρομίου Sky HarborInternational. «Στοιχηματίζω το βασίλειό μου πως είσαι υπέροχη όταν ξυπνάς.»

Η Κλόε έγειρε το κεφάλι απ’ την άλλη για να μη δει εκείνος το κοκκίνισμά της. Κανένας άντραςδεν την έκανε να κοκκινίζει τόσο πολύ. Ήταν εξοργιστικό. Ένιωθε πως δεν είχε τον έλεγχο τωνσυναισθημάτων της. Σταμάτησε, αναζητώντας κάποια ταμπέλα που να τους κατευθύνει προς τοχώρο ανάκτησης αποσκευών. Ο Μαξ έπεσε κατευθείαν πάνω της.

Γέλασε απαλά, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά και το άγγιγμα του δυνατού, μυώδους κορμιούτου. «Πρόσεξε!»

«Έπρεπε να με προειδοποιήσεις πως θα σταματούσες» ψιθύρισε στο αυτί της.Το απαλό χάδι της ζεστής ανάσας του έκανε τα δάχτυλα των ποδιών της να σφιχτούν στα

ανοιχτά σανδάλια της. Για μια στιγμή απλώς απόλαυσε την επαφή με το σώμα του. Τα χείλη τουήταν βασανιστικά κοντά στην καμπύλη του αυτιού της. Αντιστάθηκε στην παρόρμηση να γυρίσεικαι να πλέξει τα δάχτυλά της στα μαλλιά του, τραβώντας τον κοντά για ένα συντριπτικό φιλί.

«Ο χώρος των αποσκευών πρέπει να είναι κάπου προς τα εδώ» μουρμούρισε. Χρειάστηκε όλητης τη δύναμη για να τραβηχτεί από κοντά του. Με κάποιον τρόπο τα κατάφερε. Δεν ήξερε πώς, μαένιωσε τον εαυτό της να κάνει ένα βήμα μπροστά και να τον οδηγεί προς το χώρο των αποσκευών.

Αμέσως άρχισε να περπατάει δίπλα της.«Δεν έχω πάει ποτέ στο Φοίνιξ.»«Ούτε και εγώ» ομολόγησε εκείνη. Κοίταξε το τοπικό ντεκόρ γύρω της. «Έχω ακούσει καλά

πράγματα όμως.»«Και εγώ. Αν και άκουσα πως κάνει φοβερή ζέστη μέχρι τα τέλη του Οκτώβρη.»«Άρα έχουμε μερικές βδομάδες μέχρι να αρχίσει να δροσίζει.» Ανέβηκε στις κυλιόμενες σκάλες.

«Μου αρέσει η ζέστη.»Στάθηκε δίπλα της. «Μου το είπες. Δε σου λείπει το χιόνι;»Κούνησε το κεφάλι. «Όχι ιδιαίτερα. Μόνο τα Χριστούγεννα.»

«Δεν είσαι άνθρωπος της υπαίθρου.»Η Κλόε γέλασε με την ιδέα. «Και βέβαια όχι. Οι δικοί μου λατρεύουν το σκι και το έλκηθρο.

Εγώ ποτέ δεν υπήρξα φίλη.»«Ξέρεις σκι;»«Ναι.» Κατέβηκε στην επόμενη κυλιόμενη.«Αλλά δεν είμαι πολύ καλή. Προτιμώ την παραλία.» Έδειξε προς τον περιστροφικό ιμάντα που

σε λίγο θα εμφάνιζε τις αποσκευές τους.Εκείνος την ακολούθησε. «Γι’ αυτό μετακόμισες στην Καλιφόρνια.»«Ναι.»«Χαίρομαι που ξέρεις σκι.»«Γιατί; Σχεδιάζεις να με πας για σκι;»«Θα το ήθελα πολύ. Ας το προγραμματίσουμε από τώρα. Τι λες να πάμε στις Άλπεις για τις

γιορτές;»Η Κλόε σταμάτησε απότομα κι ο Μαξ κόντεψε να πέσει πάλι πάνω της. «Αστειεύεσαι, σωστά;

Εννοείς τις ελβετικές Άλπεις;»Τα μάτια του σπινθήρισαν. «Εννοώ τις ελβετικές Άλπεις.» Άφησε τα σακίδιά τους κάτω. «Και

δεν αστειεύομαι. Έχουμε ένα οικογενειακό σαλέ και περνάμε εκεί την Πρωτοχρονιά. Θα ήθελα πολύνα γνωρίσεις τους δικούς μου.»

Η Κλόε δεν ήξερε τι να πει. Ο πιο περιζήτητος εργένης του κόσμου τής ζητούσε επισήμως να τονσυνοδέψει. Χιλιάδες γυναίκες θα έδιναν και τη ζωή τους για μια τέτοια ευκαιρία. Όμως, πώςμπορούσε να δεχτεί μια τέτοια πρόσκληση; Ήταν αδύνατον.

«Μήπως ξέχασες κάτι;»Ύψωσε το ένα φρύδι. «Δε νομίζω.»Η Κλόε σταύρωσε τα χέρια. «Δε θα πρέπει να συνοδέψεις την καινούρια σου μνηστή; Αυτό το

σκοπό δεν έχει η εκπομπή; Αυτό υπογράψαμε και οι δυο.»Το χαμόγελο εξαφανίστηκε απ’ το πρόσωπο του Μαξ. Πέρασε τα μακριά του δάχτυλα μέσα απ’

τα μαλλιά του. «Το είχα ξεχάσει αυτό.»«Το ξεχνάς συχνά.»«Έπρεπε να άκουγα τους δικούς μου. Είχαν δίκιο. Είναι γελοίο.»«Δε νομίζω. Βαρέθηκες τη ζωή του εργένη, βαρέθηκες να παίζεις με τους δικούς τους κανόνες.

Έτσι πήρες την απόφαση να επικοινωνήσεις με ένα μεγάλο κανάλι και να πρωταγωνιστήσεις σε έναριάλιτι σόου που θα σε βοηθήσει να βρεις την ιδανική σύζυγο. Μπορεί να μοιάζει δραματικήαπόφαση, αλλά εγώ σε καταλαβαίνω.»

Τον καταλάβαινε στ’ αλήθεια. Τον είχαν κουράσει οι συνεχείς υποδείξεις. Δεν μπορούσε ναφανταστεί καν τον έλεγχο που ασκούσαν οι άλλοι στη ζωή του από τη στιγμή που γεννήθηκε. Έναςπρίγκιπας προορισμένος να γίνει βασιλιάς. Ήθελε αυτό που θέλουν όλοι: ελευθερία. Να μπορεί νααποφασίζει μόνος του, να πάρει το δικό του δρόμο. Δεν τον κάκιζε γι’ αυτό. Ποιος θα τον κάκιζεάλλωστε; Στην αρχή η οικογένειά του μπορεί να ντρεπόταν λίγο για το σόου, αλλά σιγά σιγά θακαλοδεχόταν τη διασημότητα. Ο τουρισμός της Ρομαλίας θα αυξανόταν χάρη στο εν λόγω σόου.Ίσως η οικονομία της χώρας να έφτανε σε άνθηση χάρη στον πρίγκιπά της.

«Είσαι η μόνη που καταλαβαίνεις. Είναι μεγάλη παρηγοριά να νιώθω πως κάποιος είναι με τηδική μου πλευρά.» Οι γωνίες των ματιών του πτυχώθηκαν.

Η Κλόε ήξερε πως δε θα μπορούσε να ξανακοιτάξει τον ουρανό χωρίς να θυμηθεί το έντονοζαφειρένιο χρώμα των ματιών του. Ήταν σίγουρη πως θα ονειρευόταν αυτά τα μάτια, αυτό τουπέροχο χαμόγελο όλη της τη ζωή.

«Θα αλλάξουν γνώμη. Άλλωστε το Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του θα φέρει πολλά χρήματαστην οικονομία σας.»

«Είναι ο μόνος λόγος που επιτρέπουν αυτή την παρωδία.»Γέλασε. «Παρωδία;»Το στραβό χαμόγελό του έστειλε ρίγη στη σπονδυλική της στήλη. «Ο πατέρας και η μητέρα μου

το αποκαλούν παρωδία. Τα αδέλφια μου συμφωνούν, μα το θεωρούν εξαιρετική ευκαιρία νανοικοκυρευτώ επιτέλους.»

«Βρίσκοντας σύζυγο.»«Δεν μπορείς να κάνεις τον πλεϊμπόι για πάντα. Στο τέλος επηρεάζεται το κύρος ολόκληρης της

βασιλικής οικογένειας. Είναι αποδεκτό μέχρι τα τριάντα, κατακριτέο μετά τα τριάντα ένα.»«Χαίρομαι που δεν είμαι γαλαζοαίματη.»«Θα γίνεις σταρ του Χόλιγουντ, όμως.»Μόρφασε. «Πιστεύεις πως είναι το ίδιο;»Εκείνος ένευσε. «Είσαι προετοιμασμένη;»«Όχι.»«Μήπως προτιμάς να γίνεις πριγκίπισσα αντί για ηθοποιός;»Η καρδιά της Κλόε έχασε ένα χτύπο. «Τι πράγμα;»«Απλώς λέω ότι υπάρχει αυτή η πιθανότητα.»Ακούμπησε το χέρι της στο δικό του. «Το συζητήσαμε ήδη αυτό, Μαξ. Δεν έχουμε μέλλον μαζί.

Δε θα έπρεπε καν να κάνουμε υποθέσεις. Δεν είμαι μια από τις δεκαπέντε επιλογές σου. Είμαι ηοικοδέσποινα του σόου, όχι υποψήφια νύφη.»

Αλλά θα ήθελα να είμαι. Πώς θα ήθελα να είμαι!«Εγώ δεν το αποκλείω.»Δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει. Ένιωσε να ανεβάζει θερμοκρασία. Ήταν ένας στο

εκατομμύριο. Πλούσιος. Διάσημος. Γλυκός. Καλοσυνάτος. Ρομαντικός. Χριστέ μου, γιατί να μηντον γνωρίσει πριν υπογράψουν αυτό το δεσμευτικό συμβόλαιο; Ήταν ένα πολύ άσχημο παιχνίδι τηςτύχης. Δεν μπορούσε να του δείξει πόσο σημαντικός ήταν για εκείνην. Φοβόταν πως άρχιζε να τονερωτεύεται, κάτι πολύ επικίνδυνο. Για εκείνην ήταν απαγορευμένος. Όσο πιο σύντομα το δεχόταν,τόσο το καλύτερο.

«Μπορώ να πληρώσω τη ρήτρα, αν σπάσω το συμβόλαιο.»«Εγώ δεν μπορώ.»«Θα πληρώσω και τη δική σου.»Αναστέναξε. «Σκέψου την οικογένειά σου. Θα ένιωθαν ακόμα πιο ντροπιασμένοι αν έσπαγες το

συμβόλαιο. Σκέψου την κακή δημοσιότητα. Άλλωστε, το μόνο που μοιραστήκαμε ήταν μια

εκπληκτική νύχτα. Δε σημαίνει ότι έχουμε μέλλον.»«Δεν έχω σκοπό να παραδώσω τα όπλα.» Πήρε το χέρι της στο δικό του. «Πάντα αποκτώ αυτό

που θέλω.»Ρίγησε ακούγοντας τα λόγια του. Η φωνή και το σταθερό του βλέμμα έδειχναν άνθρωπο που δεν

είχε αντιμετωπίσει ποτέ την άρνηση. Μια σχεδόν κτητική λάμψη φώτισε τα γαλανά μάτια του, μιαατσάλινη αποφασιστικότητα να πάρει αυτό που ήθελε.

Με θέλει. Με θέλει.Το καμπανάκι σήμανε την άφιξη των αποσκευών. Στράφηκε προς τον ιμάντα, τραβώντας το χέρι

της απ’ το δικό του. Καθώς τραβιόταν, το γυμνό μπράτσο της ακούμπησε στο δικό του καιανατρίχιασε ολόκληρη. Ρίγησε και έτριψε το μπράτσο της με το χέρι. Της άρεσε απίστευτα πολύ καιευχόταν περισσότερο από οτιδήποτε να μπορούσε να αφεθεί σε μια σχέση μαζί του.

Αλλά αυτό δεν μπορούσε να συμβεί. Χρειαζόταν αυτή τη δουλειά για να εδραιώσει την καριέρατης. Αν έμπλεκε μαζί του, τα έπαιζε όλα για όλα. Άλλωστε δεν της είχε κάνει ερωτική εξομολόγηση,ούτε πρόταση γάμου.

Ο πρίγκιπας Μαξ πρόσφερε απλώς περισσότερες υπέροχες νύχτες ανάμεσα στα σεντόνια. Όχιαγάπη. Η σεξουαλική έλξη μεταξύ τους ήταν συνταρακτική. Μα δεν εγγυόταν τον έρωτα, ούτε ένανευτυχισμένο γάμο. Αυτό το έκανε μόνο η αγάπη. Η αγάπη. Το μέλλον μαζί του δεν ήτανεξασφαλισμένο. Αυτή η δουλειά ήταν. Και έπρεπε να αφοσιωθεί σ’ αυτήν. Να φροντίσει τον εαυτότης. Δε σκεφτόταν καν την πιθανότητα να σπάσει το συμβόλαιο με το EVE.

Χρειαζόταν αυτή τη δουλειά περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν έναν άντρα στη ζωή της. Ήταν ηώρα της να λάμψει. Σίγουρα θα ήταν ωραία να γίνει πριγκίπισσα ή βασίλισσα, μα δεν υπήρχανεγγυήσεις.

Τι θα γινόταν αν ξεχνούσαν τα πάντα και έμπλεκαν σε μια παθιασμένη σχέση; Κι αν αυτή ησχέση κρατούσε μόνο μερικούς μήνες και μετά εκείνος την άφηνε; Θα έμενε απένταρη, χωρίςδουλειά και χωρίς διασυνδέσεις στο Χόλιγουντ, γιατί το όνομά της θα ήταν στη μαύρη λίστα. Θαέχανε κάθε ευκαιρία να πετύχει στο χώρο. Θα θυσίαζε τα όνειρά της, και η σκέψη τηντρομοκρατούσε.

«Δικές σου;»Εντόπισε τις βαλίτσες της και ένευσε. Ήταν δώρο αποφοίτησης απ’ τους γονείς της όταν

τέλειωσε το λύκειο. «Δε γίνεται να τις μπερδέψεις. Έχουν και οι δυο πράσινη κορδέλα.»Τη χτύπησε χαϊδευτικά στον ώμο. «Ιδιοφυές.»«Κόλπο της μαμάς μου.»«Αν ταξίδευα με εμπορικές πτήσεις, θα έκανα κι εγώ το ίδιο.»«Μην κοκορεύεσαι» τον πείραξε. «Εύχομαι να είχα κι εγώ ιδιωτικό τζετ.»«Θα σε πάω βόλτα με το δικό μου κάποια στιγμή.»«Μαξ, καλύτερα να –»Σήκωσε ένα χέρι ψηλά για να τη σταματήσει. «Ξέρω. Θα σταματήσω.» Της έσκασε ένα γρήγορο

φιλί στο μάγουλο. «Προς το παρόν.»Ένιωσε τη ραχοκοκαλιά της να μυρμηγκιάζει ακούγοντας τη βραχνή υπόσχεση. «Δεν προλάβαμε

τις βαλίτσες» ψιθύρισε, γυρνώντας να τον κοιτάξει. Η άκρη της μύτης του άγγιξε τη δική της.

«Θα ξαναπεράσουν. Πάντα υπάρχει δεύτερη ευκαιρία.»Η Κλόε ήξερε πως δε μιλούσε για τις βαλίτσες.Έκανε το μόνο που μπορούσε να κάνει. Τον φίλησε.

* * *

Μάλλον ήταν κακή ιδέα να φιλήσει τον Μαξ. Αλλά εκείνη τον φίλησε έτσι κι αλλιώς. Και είχενιώσει υπέροχα. Κανένας άντρας δεν την επηρέαζε όπως ο Μαξ. Εξελισσόταν σε εθισμό – και δεντης επιτρεπόταν αυτή η πολυτέλεια.

Η Κλόε αναστέναξε δυστυχισμένα καθώς πετούσε την τσάντα της πάνω στο κρεβάτι τουυπνοδωματίου που θα τη φιλοξενούσε τις επόμενες βδομάδες. Ήταν ευγνώμων που θα μοιραζόταναυτή την πτέρυγα με το τηλεοπτικό συνεργείο και όχι με τις πανέμορφες γυναίκες που θαδιαγωνίζονταν για το χέρι του πρίγκιπα. Ο Μαξ θα κοιμόταν κι αυτός στη δυτική πτέρυγα. Αυτόίσως ήταν πρόβλημα.

Κοίταξε το χώρο γύρω της. Ήταν ένα τεράστιο, εκπληκτικό δωμάτιο, μεγαλύτερο απ’ τοδιαμέρισμά της. Δυσκολευόταν να πιστέψει πως υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν σε τέτοιαπολυτέλεια. Έβγαλε τα σανδάλια της –είχαν αρχίσει να κουράζουν τα πόδια της– και περπάτησεπρος τα παράθυρα, που κάλυπταν ολόκληρο τον τοίχο από το πάτωμα ως το ταβάνι. Δεν υπήρχεκουρτίνα, επιτρέποντας ανεμπόδιστη θέα στα όρη Μακντάουελ, που απλώνονταν κατά μήκος τωνβόρειων ορίων του κτήματος. Ο ήλιος μόλις άρχιζε να βασιλεύει. Μαβιές και κόκκινες σκιέςαγκάλιαζαν απαλά τις κορφές και τις κοιλάδες του ορεινού συμπλέγματος.

«Ουάου.» Σφύριξε με θαυμασμό καθώς απολάμβανε τη θέα. Μπορούσε να συνηθίσει να ξυπνάεικάθε πρωί και να κοιμάται κάθε βράδυ χαζεύοντας αυτή τη θέα. Είχε ακουστά για την ομορφιά τηςερήμου Σονόρα. Τώρα ήξερε πως ήταν αλήθεια.

Γύρισε απ’ την άλλη και άρχισε να παρατηρεί το δωμάτιο. Είχε θολωτό ταβάνι και πλακάκια στοχρώμα της άμμου, στρωμένα με ινδιάνικα χράμια. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σ’ ένα χλομό κίτρινοεκτός από τον τοίχο πίσω από το μεγάλο κρεβάτι, που ήταν βαθυκόκκινος. Μεγάλα κεραμικά αγγείακαι βάζα γεμάτα αποξηραμένα λουλούδια σε έντονα χρώματα διακοσμούσαν το δωμάτιο μαζί μεαγάλματα σαυρών, κογιότ και του διάσημου Κοκοπέλι, μιας ινδιάνικης θεότητας της γονιμότητας.Ένα μικρό σιντριβάνι κελάρυζε νανουριστικά σε μια γωνιά.

Η Κλόε ένιωθε σαν να είχε μπει σε ιαματικά λουτρά. Ήταν μια όαση πολύ πιο πολυτελής απόκάθε άλλο μέρος που είχε μείνει. Τα ταξίδια με την οικογένειά της περιλάμβαναν διανυκτερεύσεις σεκάμπινγκ ή στα Holiday Inn.

«Αναρωτιέμαι αν θα αποκτήσω ποτέ τόσο πολυτελές σπίτι» μονολόγησε. Το ευχόταν, αν καιαμφέβαλλε. Δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της σε τόσο φανταχτερό περιβάλλον. Άλλωστε,κατά βάθος παρέμενε επαρχιώτισσα. Το γούστο της ήταν απλό – με εξαίρεση τα ρούχα και ταπαπούτσια της.

Άνοιξε μια βαλίτσα και την αναποδογύρισε. Τα περιεχόμενα έπεσαν στο κρεβάτι. Τακτοποίησεστα γρήγορα τα εσώρουχα στο πάνω συρτάρι της συρταριέρας σε χωριάτικο στιλ στη γωνία τουδωματίου και άνοιξε το φως του μπάνιου. Μόνο που τελικά δεν ήταν μπάνιο.

«Χριστέ μου» αναφώνησε χτυπώντας τα χέρια της παιδιάστικα.

Εκείνη τη στιγμή δεν την ενδιέφερε αν διέθετε ή όχι μπάνιο το δωμάτιο. Αυτό που απλωνότανμπροστά της της έκοβε την ανάσα. Μια τεράστια ιματιοθήκη-δωμάτιο εκτεινόταν μπροστά της, πολύμεγαλύτερη από την κρεβατοκάμαρα στο διαμέρισμά της. Μπήκε στον απέραντο άδειο χώρο καιέβαλε τα γέλια. Το γέλιο της αντήχησε στους τοίχους, μα δεν κατάφερε να σταματήσει. Ήταναπίστευτο. Αυτή η ιματιοθήκη ήταν το όνειρο κάθε γυναίκας.

«Νομίζω ότι βρίσκομαι στον παράδεισο» ψιθύρισε μ’ ένα κούνημα του κεφαλιού, κάνοντας μιαμικρή περιστροφή. «Που να το μάθει αυτό η Τζουλς. Δε θα το πιστεύει.»

Χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, η Κλόε άρχισε να γεμίζει την ιματιοθήκη. Άδειασε όλες τιςβαλίτσες. Κρέμασε φορέματα, μπλούζες και φούστες στις κρεμάστρες, και δίπλωσε τζιν, σορτς καιμακό μπλουζάκια στα ράφια. Υπήρχε μέχρι και παπουτσοθήκη. Όταν τέλειωσε, επιθεώρησε το έργοτης. Αποφάσισε ότι έπρεπε να πάει για ψώνια. Οι κενές κρεμάστρες έμοιαζαν να τηστραβοκοιτάζουν. Ναι, θα πήγαινε να ρίξει μια ματιά στις μπουτίκ του Σκότσντεϊλ.

Το μπάνιο την έκανε να ξαναρχίσει τα επιφωνήματα θαυμασμού. Το τζακούζι ήταν βυθισμένοστο πάτωμα δείχνοντας απίστευτα δελεαστικό. Τα βορινά παράθυρα γύρω από την μπανιέραπρόσφεραν συγκλονιστική θέα στα όρη Μακντάουελ και ο φεγγίτης ακριβώς από πάνω της επέτρεπεστους λουόμενους να χαζέψουν τα αστέρια.

Εξωτικά λουλούδια και αναρριχητικά φυτά σκαρφάλωναν στο γείσο της μπανιέρας. Καιεπιπλέον, το μπάνιο είχε διπλό νιπτήρα, ψηφιδωτά πλακάκια, μπουρνούζια κρεμασμένα στουςγάντζους και έναν άνετο πάγκο ντυμένο με μπλε στρώμα και στολισμένο με μπλε, καφέ και κόκκιναμαξιλαράκια.

Η Κλόε ήθελε όσο τίποτα στον κόσμο να απολαύσει ένα ζεστό μπάνιο με αφρόλουτρο. Αλλάδεν μπορούσε. Κοίταξε το ρολόι της και βόγκηξε. Είχε μόλις δεκαπέντε λεπτά να ετοιμαστεί για τοδείπνο με τον Μαξ. Κοίταξε την αντανάκλασή της στο μεγάλο οριζόντιο καθρέφτη πάνω από τουςνιπτήρες και σούφρωσε τη μύτη. Θα χρειαζόταν πάνω από δεκαπέντε λεπτά για να ετοιμαστεί για έναακριβό δείπνο με έναν πανέμορφο πρίγκιπα.

Έναν πρίγκιπα που επιθυμούσε με κάθε ίνα του κορμιού της.Και ήταν εντελώς απαγορευμένος.«Δε θα τον ξανασκεφτείς έτσι» επέπληξε την αντανάκλασή της. Κούνησε το δάχτυλο για

έμφαση. «Και βέβαια όχι. Δεν είναι διαθέσιμος. Ακόμα και χωρίς το σόου, θα ήταν απλησίαστος.Κόφ’ το λοιπόν.»

Μα πώς μπορούσε να υπαγορεύσει στην καρδιά της τι να νιώσει;Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε πετύχει κάτι τέτοιο. Ήταν πεπεισμένη πως ούτε τώρα θα το

πετύχαινε. Οι καρδιές κυριαρχούνται από το συναίσθημα, όχι από τη λογική. Η λογική έλεγε ναμείνει μακριά απ’ τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Το συναίσθημα έλεγε να πλησιάσει κοντά, κι ακόμαπιο κοντά…

«Κόφ’ το, είπα!»Βγήκε απ’ το μπάνιο και μπήκε στην ιματιοθήκη, όπου έβγαλε τα ρούχα που φορούσε στο ταξίδι

και φόρεσε ένα μεταξένιο πράσινο στράπλες φόρεμα και ψηλοτάκουνα παπούτσια στο ίδιο χρώμα.Ένα μενταγιόν και κρεμαστά σκουλαρίκια από τιρκουάζ συμπλήρωναν την εμφάνιση. Έτρεξε στουπνοδωμάτιο, βούρτσισε τα μαλλιά της, έστρωσε τα απείθαρχα τσουλούφια με λίγο νερό και έβαλεαϊλάινερ, μάσκαρα και το αγαπημένο της κραγιόν.

Πέντε λεπτά αργότερα, άρπαξε την τσάντα της και βγήκε στο διάδρομο.Από το σημείο που την περίμενε, ακριβώς κάτω από τις σκάλες, σήκωσε το κεφάλι και άστραψε

το πριγκιπικό του χαμόγελο. Κόντεψε να λιώσει ολόκληρη. Ήταν υπέροχος. Εκπληκτικός. Εντελώςακαταμάχητος. Να τον πιεις στο ποτήρι.

Η λογική τής έλεγε να τρέξει σαν τρελή.Το συναίσθημα της έλεγε να μείνει να το απολαύσει.Η Κλόε ανταπέδωσε το χαμόγελο, ακούμπησε ένα τρεμάμενο χέρι στο κάγκελο και άρχισε να

κατεβαίνει στον πρώτο όροφο. Ο Μαξ τη συνάντησε στα μισά, με το μεταδοτικό χαμόγελό του ναφωτίζει τα γαλανά μάτια του.

«Είσαι πανέμορφη.»«Πάω στοίχημα πως το ίδιο λες σε όλες» τον επέπληξε. Μέσα της όμως ένιωσε ικανοποίηση.

Ήθελε να είναι όμορφη για εκείνον – γι’ αυτό είχε φορέσει το αγαπημένο της φόρεμα. Ήξερε πως τούφασμα αυτό αγκάλιαζε κάθε καμπύλη του κορμιού της και το γαλαζοπράσινο χρώμα τόνιζε τασκούρα μαλλιά και τα μάτια της.

Εκείνος ήταν εντυπωσιακός με το καλοσιδερωμένο γκρίζο βραδινό παντελόνι του κι ένακλασικό γαλάζιο πουκάμισο. Ήταν φαρδύς και μυώδης, και τα μάτια του έδειχναν πιο γαλανά απόποτέ.

Αυτά τα μάτια ήταν πραγματικά εκπληκτικά. Διόλου παράξενο που οι γυναίκες σ’ όλο τονκόσμο έτρεχαν πίσω του και οι φωτογράφοι των περιοδικών τον λάτρευαν. Γαλανά μάτια. Μαύραμαλλιά. Σταρένιο δέρμα. Χαρισματικό χαμόγελο. Σώμα μοντέλου. Λεφτά με το τσουβάλι.Γαλαζοαίματος. Το χαμογελαστό πρόσωπό του πιθανότατα κοσμούσε τους τοίχους όλων τωνκοιτώνων θηλέων στα κολέγια των πενήντα πολιτειών, δίπλα στον πρίγκιπα Ουίλιαμ της Αγγλίας.

Το ηλεκτρικό άγγιγμα του χεριού του στον αγκώνα της, καθώς τη συνόδευε ως την είσοδο,έστειλε ρίγη συγκίνησης στο κορμί της. Ήταν εκπληκτικό τι μπορούσε να κάνει ένα απλό άγγιγμα.Τα δάχτυλά του ήταν ζεστά και οι άκρες τους πίεζαν ελαφρά το δέρμα της. Η Κλόε θυμόταν καθαράτην αίσθηση των χεριών του στο σώμα της. Ήταν εξπέρ μ’ αυτά τα χέρια, ένας χαρισματικόςεραστής. Αρνήθηκε να αναρωτηθεί με πόσες γυναίκες είχε εξασκηθεί πριν γνωριστούν. Ήξερε μέσατης πως ο αριθμός θα ήταν τεράστιος.

Μια λιμουζίνα τούς περίμενε στον κυκλικό ιδιωτικό δρόμο της έπαυλης μεσογειακού στιλ. Οοδηγός έγειρε το καπέλο του και άνοιξε την πόρτα. Παρά την προχωρημένη ώρα, ο αέρας ήτανακόμα ζεστός, το άρωμα ενός λουλουδιού που δεν αναγνώριζε πότιζε την ατμόσφαιρα και απόκάπου ακουγόταν το ρομαντικό κελάρυσμα ενός σιντριβανιού.

«Έτοιμη να θαμπώσουμε το Φοίνιξ με την ομορφιά μας;» ρώτησε ο Μαξ.Έγειρε ελαφρά το κεφάλι για να δει το πρόσωπό του. Ορθωνόταν πανύψηλος δίπλα της. Φαρδιοί

ώμοι, μυώδης, εντυπωσιακά όμορφος.Οι γωνίες του στόματός του υψώθηκαν σ’ ένα χαμόγελο όλο ευθυμία. Και οι γωνίες των ματιών

του ρυτίδωσαν μ’ έναν πολύ ελκυστικό τρόπο.Είμαι ερωτευμένη. Είμαι ερωτευμένη. Είμαι ερωτευμένη.Η συνειδητοποίηση ήταν υπέροχη και ταυτόχρονα τρομαχτική.Του χαμογέλασε. «Το ερώτημα είναι: εσύ είσαι έτοιμος;» Σήκωσε τα φρύδια της προκαλώντας

τον.Εκείνος γέλασε. Τα δάχτυλά του έσφιξαν τον αγκώνα της. Ξαφνικά ευχήθηκε να είχε θυμηθεί να

κάνει απολέπιση στο τραχύ δέρμα. Και λίγο γαλάκτωμα δε θα έβλαπτε, μα έλπιζε να μην το πρόσεχεεκείνος. Οι Ευρωπαίες φιλενάδες του θα έκαναν απολέπιση συνέχεια· το δέρμα τους θα ήταν απαλόσαν πισινός μωρού. Φυσικά, δεν ξυρίζονταν. Τουλάχιστον είχε αυτό το πλεονέκτημα. Είχε ξυριστείτο πρωί και χαιρόταν γι’ αυτό. Οι ξεροί αγκώνες και φτέρνες ήταν ανεκτοί, τα αξύριστα πόδια δενήταν.

«Πού πάμε, Σάιμον;» ρώτησε ο Μαξ.Η Κλόε μπήκε στη λιμουζίνα χωρίς να αφήσει το χέρι του Μαξ απ’ το δικό της. Δεν ήθελε να

χάσει την επαφή με το δέρμα του.Ο οδηγός χαμογέλασε. «Σ’ ένα δημοφιλές εστιατόριο για φοντί.»«Ακούγεται υπέροχο.»«Είναι. Απ’ τα καλύτερα του Φοίνιξ, κύριε.»Ο Μαξ κάθισε δίπλα στην Κλόε και τα δάχτυλά του έσφιξαν τα δικά της. «Σου αρέσει το φοντί;»Η Κλόε ομολόγησε πως δεν είχε δοκιμάσει ποτέ.«Η αποψινή βραδιά θα είναι καινούρια εμπειρία και για τους δυο μας.» Φίλησε απαλά τις

αρθρώσεις της. Τα γαλανά μάτια του δεν άφηναν το πρόσωπό της.Ρίγη διαπέρασαν τη ραχοκοκαλιά της Κλόε.«Κρυώνεις;»«Όχι.»Τύλιξε το χέρι του γύρω της και την τράβηξε κοντά του. Εκείνη ακούμπησε ευτυχισμένη το

κεφάλι της στο στήθος του, έκλεισε τα μάτια και αποφάσισε να απολαύσει αυτή τη νύχτα με τονπρίγκιπα Μαξ. Είχαν μια νύχτα πριν φτάσει το συνεργείο – και πριν σκάσουν μύτη οι υποψήφιεςπριγκίπισσες με ξεγυμνωμένα τα νύχια.

«Θέλω να κρατήσει για πάντα αυτή η βραδιά» ψιθύρισε στα μαλλιά της.Σφίχτηκε πάνω του. «Και εγώ το ίδιο.»Η λιμουζίνα ξεκίνησε, κυλώντας αργά στο στριφογυριστό δρομάκι που οδηγούσε προς τις

ψηλές σιδερένιες πύλες στην είσοδο του κτήματος. Οι πύλες άνοιξαν προς τα μέσα και ο Σάιμονοδήγησε το πολυτελές αυτοκίνητο σε μια αλέα ψηλών φοινικόδεντρων με λευκά φωτάκια γύρω απότους λεπτούς κορμούς τους.

«Πιστεύεις πως θα σε προσέξουν απόψε; Θα υπογράψεις καμιά εκατοστή αυτόγραφα;»«Ελπίζω όχι. Δε θέλω περισπασμούς.» Φίλησε την κορυφή του κεφαλιού της. «Θέλω να

συγκεντρωθώ μόνο σ’ εσένα.»«Ακούγεται υπέροχο» μουρμούρισε. Και εκείνη ήθελε το ίδιο. Δεν ήθελε να τον μοιραστεί με

κανέναν απόψε. Ήταν ολόδικός της, τουλάχιστον για απόψε. Μετά θα έπρεπε να τον μοιραστεί με τοτηλεοπτικό συνεργείο, τις δεκαπέντε υποψήφιες και τον κόσμο όλο.

Και η καρδιά της θα ράγιζε για άλλη μια φορά.

Κεφάλαιο Επτά

Το εστιατόριο βρισκόταν σ’ ένα από τα πολλά υπαίθρια εμπορικά κέντρα για τα οποία φημιζόταν τοΣκότσντεϊλ. Στην είσοδο του εμπορικού κέντρου στοιχίζονταν πανύψηλα φοινικόδεντρα. Στουςκορμούς ήταν τυλιγμένα εκατοντάδες μικροσκοπικά λευκά φωτάκια. Ήταν μια ζεστή φθινοπωρινήβραδιά –ακόμα και τον Οκτώβρη οι θερμοκρασίες ξεπερνούσαν τους 35°C– και δεκάδες άνθρωποικάθονταν στις βεράντες τους γελώντας και πίνοντας παγωμένο κρασί και άλλα δροσιστικά ποτά.

Η κεφάτη ξανθιά ιδιοκτήτρια καλωσόρισε την Κλόε και τον Μαξ και σύντομα τους είχε καθίσεισ’ ένα άνετο σεπαρέ στο πίσω μέρος. Η Κλόε απογοητεύτηκε που δεν υπήρχαν τραπέζια έξω, μαήταν χαριτωμένο μαγαζί με μικρά, απομονωμένα σεπαρέ και κεριά που φώτιζαν απαλά το χώρο.Ήταν πολύ ρομαντικά και απίστευτα ήσυχα. Ο απαλός ήχος της κλασικής μουσικής διαχεόταν στοχώρο μέσα από σχεδόν αόρατα ηχεία τοποθετημένα στην οροφή.

«Ωραίο μαγαζί» σχολίασε ο Μαξ καθώς καθόταν απέναντί της. Έπιασε τον κατάλογο τωνκρασιών κι άρχισε να ψάχνει. «Ποτό;»

Η Κλόε ένευσε. Ξεδίπλωσε τη λινή πετσέτα και την τοποθέτησε στα πόδια της. Πρόσεξε πως ταγόνατά της έτρεμαν και τα κάλυψε με τα χέρια της. Αυτός ο τύπος – ο πρίγκιπας δηλαδή– κάτι τηςέκανε. Την αναστάτωνε εντελώς. Και δεν ήταν συνηθισμένη να χάνει τον έλεγχο. Όχι. Ήταν μιακοπέλα με πλήρη έλεγχο του εαυτού της.

Κοίταξε τον Μαξ. Της χαμογελούσε πάνω από τον κατάλογο των κρασιών. Δεν μπορούσε να δειτα γόνατά της να τρέμουν, αλλά ένιωθε πως είχε αντιληφθεί τη νευρικότητά της. Φυσικά και είχενευρικότητα, άλλωστε δειπνούσε με ένα γαλαζοαίματο. Δεν μπόρεσε να μην του χαμογελάσει καιεκείνη. Το χαμόγελό του ήταν μεταδοτικό. Ήταν και ο ίδιος μεταδοτικός. Μάλιστα. Έναςπανέμορφος, υπέροχος, μεταδοτικός ιός απ’ τον οποίο καμία γυναίκα δε θα ήθελε ποτέ ναθεραπευτεί. Εκτός φυσικά αν δεν υπήρχε τρόπος να τον αποκτήσει.

«Καμιά προτίμηση;»«Σαρντονέ ή Ρίσλινγκ. Λέω να πιω Ρίσλινγκ.»«Υπέροχη επιλογή. Θα πάρω και εγώ το ίδιο.» Δίπλωσε τον κατάλογο και τον τοποθέτησε στη

βάση του στην άκρη του τραπεζιού.Μια σερβιτόρα πήρε την παραγγελία για τα ποτά και τους έφερε ένα σκούρο μπλε κατάλογο.

Τους ανέφερε προφορικά τις σπεσιαλιτέ της ημέρας, τους έσκασε ένα χαμόγελο όλο δόντια καικοίταξε τον Μαξ από την κορυφή ως τα νύχια πριν φύγει.

«Σε τσεκάριζε.»Ο Μαξ σήκωσε το βλέμμα από τον κατάλογο. «Ναι;»Η Κλόε γέλασε. «Δε δείχνεις να ξαφνιάζεσαι.»Σήκωσε τους ώμους. «Χαίρομαι που δεν κατάλαβε ποιος είμαι.»«Όπως η αεροσυνοδός;»Ένα σκανδαλιάρικο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του. «Ακριβώς!»Γελώντας ακόμα, η Κλόε άνοιξε τον κατάλογο. Κι άρχισαν να της τρέχουν τα σάλια. Οι επιλογές

ήταν απολαυστικές: σαλάτα με βινεγκρέτ σμέουρου, σαλάτα με κόλιαντρο και λάιμ, ψωμί και τυριά,φιλέ μινιόν, αστακός, γαρίδες και φράουλες και τσιζκέικ σε φοντί σοκολάτας για επιδόρπιο.

Η Κλόε έγειρε μπροστά. «Νομίζω πως θα μου αρέσει το φοντί» ψιθύρισε.Ο Μαξ μιμήθηκε την κίνησή της. Τα χέρια του έκλεισαν πάνω απ’ τα δικά της. Η θέρμη των

χεριών του έστειλε ρίγη σε ολόκληρο το σώμα της. Της άρεσε το άγγιγμά του. Της άρεσε πολύ. Δεθυμόταν να την έχει επηρεάσει ποτέ έτσι άλλος άντρας. Γιατί, μα γιατί, να είναι τόσοαπαγορευμένος; Γιατί να μην τον γνώριζε υπό άλλες συνθήκες; Όμως, αν δεν ήταν το σόου, δε θατον γνώριζε ποτέ. Δεν κυκλοφορούσαν στους ίδιους κύκλους. Το αντίθετο μάλιστα.

«Θα μου άρεσε περισσότερο αν ήμασταν μόνοι μας στην έπαυλη.»Μια ερωτική σκέψη πέρασε αστραπιαία απ’ το μυαλό της. Αυτός. Εκείνη. Ζεστή, λιωμένη

σοκολάτα να στάζει στα κορμιά τους. Και μόνο η σκέψη πως θα μπορούσε εκείνος να γλείφεισοκολάτα από το χώρισμα ανάμεσα στα στήθη της ανέβασε τους σφυγμούς της στα ύψη.Τραβήχτηκε και κάθισε όσο γινόταν πιο πίσω, όσο γινόταν πιο μακριά από εκείνον. Έστρεψε τοβλέμμα στα χέρια της και άρχισε να παίζει νευρικά με τις γωνιές της λινής πετσέτας.

«Ζητώ συγγνώμη» είπε απαλά εκείνος «μα το μυαλό μου είναι γεμάτο με εικόνες σου – και δενείναι λογοκριμένες.»

«Το ξέρω. Και εμένα το ίδιο» μουρμούρισε κοιτάζοντάς τον μέσα από τις χαμηλωμένεςβλεφαρίδες της.

Η σερβιτόρα έφερε το κρασί τους. Η Κλόε άρπαξε το ποτήρι της και ήπιε μια μεγάλη γουλιά.«Είστε έτοιμοι να παραγγείλετε;»Η Κλόε κοίταξε τον κατάλογο. Τα γράμματα ήταν θολά. Δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Το

φαγητό ήταν το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό της. Ήθελε μόνο εκείνον. Λαχταρούσε μόνοεκείνον. Ήθελε να τον καταβροχθίσει με τα χείλη και τη γλώσσα της…

«Θα πάρουμε τη Σπεσιαλιτέ των Ζευγαριών.»Η Κλόε δεν είχε ιδέα τι ήταν η σπεσιαλιτέ, μα δεν την ενδιέφερε καθόλου.Η γκαρσόνα ένευσε, έπαιξε τις βλεφαρίδες στον Μαξ, πήρε τους καταλόγους κι έφυγε πάλι,

αλλά όχι πριν ξανακοιτάξει τον Μαξ πάνω απ’ τον ώμο της.«Έχεις κι άλλη θαυμάστρια.»Ο Μαξ αναστέναξε. «Είναι όμορφη, μα δεν ενδιαφέρομαι. Έχω μάτια μόνο για σένα, Κλόε. Έχω

μάτια μόνο για σένα απ’ την ώρα που γνωριστήκαμε.»«Μόλις γνωριστήκαμε.» Κοίταξε το ρολόι της. «Γνωριζόμαστε μόνο είκοσι τέσσερις ώρες;»Εκείνος γέλασε. Οι γωνιές των ματιών του ρυτίδωσαν. Της άρεσε αυτό. Χριστέ μου, πώς της

άρεσε. Υπήρχε κάτι που να μην της άρεσε πάνω του; Ναι, σωστά, δεν ήταν για τα νύχια της. Αυτόπονούσε. Έπρεπε να συνεχίσει να το θυμίζει στον εαυτό της. Αλλιώς θα έχανε την καρδιά της. Καιδεν μπορούσε να το ρισκάρει.

«Το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι να αγαπήσω εσένα.»Η καρδιά της σκίρτησε. «Να με αγαπήσεις;» τσίριξε.«Ναι.» Πήρε το χέρι της και άγγιξε με τα χείλη του το τρυφερό δέρμα του καρπού. «Να

αγαπήσω ολόκληρο το κορμί σου όπως στο πάρτι. Να σου κάνω έρωτα. Ήσουν υπέροχη, Κλόε. Μ’έχεις μαγέψει.»

Ώστε αυτό εννοούσε. Δεν αγαπούσε εκείνη. Αγαπούσε το σεξ μαζί της. Δυο τελείως διαφορετικάπράγματα. Απείχαν μακράν για την ακρίβεια.

«Μαξ, σταμάτα να με φιλάς.»Σταμάτησε και τραβήχτηκε με μια πληγωμένη έκφραση στο όμορφο πρόσωπό του. Η Κλόε

έκρυψε τα χέρια της κάτω από το τραπέζι και έχωσε τα πόδια της κάτω από το κάθισμά της. Τοκαλύτερο θα ήταν να αποφύγει κάθε επαφή μαζί του – όταν την άγγιζε, έχανε τον έλεγχο.

Αναστέναξε θλιμμένα. «Τι θα σκέφτεσαι για μένα…»Σήκωσε ένα φρύδι. «Τι εννοείς; Ξέρεις πως σε θεωρώ υπέροχη.»«Στο κρεβάτι!» Μίλησε πριν σκεφτεί και ένιωσε αμέσως ντροπιασμένη. Κάλυψε το πρόσωπο με

το χέρι της και μετά έριξε μια ματιά ανάμεσα από τα δάχτυλα να βεβαιωθεί πως δεν είχε ακούσεικανείς το ξέσπασμά της. Όμως, δεν υπήρχε κανείς να το δει, γιατί το σεπαρέ ήταν απομονωμένο απότα υπόλοιπα. Κοίταξε τον Μαξ. Προσπαθούσε να κρύψει ένα χαμόγελο. Όχι. Προσπαθούσε να μηγελάσει. Τα μάτια του γυάλιζαν. Παραλίγο να του πετάξει την πετσέτα. «Δεν είναι αστείο!»

«Είναι. Δεν το ξεκαθαρίσαμε αυτό;»«Θα το ξεκαθαρίσουμε ποτέ;» ρώτησε απαλά, απομακρύνοντας το χέρι της από το πρόσωπό της.«Δε σημαίνει ότι δε σε εκτιμώ επειδή κοιμήθηκες μαζί μου από το πρώτο ραντεβού.»Μόρφασε. «Δεν ήταν ραντεβού. Δε σε γνώριζα καν.»«Θα το αποκαλέσουμε ραντεβού στα τυφλά.»Η Κλόε βόγκηξε και βούλιαξε στο κάθισμά της. «Τέλεια. Πολύ καλύτερα. Αυτά για τις αξίες των

Μεσοδυτικών.» Του κούνησε το δάχτυλο. «Μη γελάσεις. Μην τολμήσεις.»Δάγκωσε το κάτω χείλος. «Προσπαθώ να σε πείσω πως δεν έχει σημασία για μένα. Ξέρω πως δε

συνηθίζεις να κοιμάσαι με άντρες –»«Με αγνώστους. Δε συνηθίζω να κοιμάμαι με αγνώστους.»«Δηλαδή κοιμάσαι με πολλούς άντρες;»«Και βέβαια όχι» απάντησε έκπληκτη.Εκείνος γέλασε. «Αυτό φανταζόμουν κι εγώ.»Η Κλόε ένιωσε μια γλυκιά θέρμη να τη διαπερνά στον ήχο του αρρενωπού γέλιου του. Ήταν

πλούσιο και βαθύ και την τύλιγε σ’ ένα αναπαυτικό, ζεστό, ακαταμάχητο πάπλωμα. Θα μπορούσε ναακούει αυτό το γέλιο όλη μέρα.

«Πάντως δεν κάνω για σύζυγος πρίγκιπα. Αυτή η συμπεριφορά» –τα μάγουλά της έγινανκατακόκκινα– «δεν ήταν συμπεριφορά κυρίας.»

Ο Μαξ ρουθούνισε. «Ανοησίες. Και βέβαια είσαι κυρία. Πολύ περισσότερο από τις μισέςγαλαζοαίματες της Ευρώπης.»

Οι γωνιές του στόματός της υψώθηκαν. «Αλήθεια; Δε με εκτιμάς λιγότερο;»«Ασφαλώς και όχι.»«Ναι, αλλά δε θα σκεφτόσουν σοβαρά μια γυναίκα που –»«Θα σκεφτόμουν.»«Τι πράγμα;» ψιθύρισε. Η γνώμη του ήταν σημαντική για εκείνη. Ήθελε να τη σέβεται. Ήθελε να

την κοιτάζει και να μη βλέπει μόνο μια παθιασμένη περιπέτεια της μιας νύχτας, αλλά μια γυναίκα με

την οποία θα μπορούσε να περάσει όλη τη ζωή του.«Αυτό ακριβώς κάνω. Σε σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Δεν έχεις ιδέα πόσο σοβαρά.»Η Κλόε ήπιε άλλη μια γουλιά κρασί. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Δεν ήξερε τι να του πει, δεν

ήξερε πώς να απαντήσει. Γιατί ανέφερε αυτό το πράγμα; Γιατί; Δεν είχε σημασία. Δεν μπορούσαν ναείναι μαζί. Δεν μπορούσε να συμβεί.

«Χαίρομαι πολύ γι’ αυτό, αν και –» Ξαφνικά, δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ο λαιμός της είχεκλείσει. Απέστρεψε το βλέμμα και κοίταξε το κρασί της. Θα της χρησίμευε άλλο ένα ποτήρι.

«Εσύ τι σκέφτεσαι για μένα;»Ανοιγόκλεισε τα μάτια, σαστισμένη από την ερώτηση και κοίταξε τα εκπληκτικά καταγάλανα

μάτια του. «Πώς είπες;»«Πες μου τι σκέφτεσαι εσύ για μένα.»«Είσαι πρίγκιπας.»Σήκωσε τα μάτια στο ταβάνι. «Εκτός απ’ αυτό.»«Μου αρέσεις.»«Σου αρέσω;»«Ναι.» Η φωνή της έτρεμε ελαφρά και το λοξό του χαμόγελο την έκανε να θέλει να πηδήξει το

τραπέζι, να βάλει τα χέρια της γύρω απ’ το λαιμό του και να τον φιλήσει.«Χαίρομαι που το ακούω. Μα ίσως δε με θεωρείς τζέντλεμαν.»Τον κοίταξε προσεκτικά, θαυμάζοντας τους φαρδιούς ώμους και το πλατύ στέρνο. «Είπα ότι μου

αρέσεις, έτσι δεν είναι; Γιατί να μου αρέσεις αν δε σε θεωρούσα τζέντλεμαν;»«Σωστά. Αλλά ένας αληθινός τζέντλεμαν δε θα εκμεταλλευόταν μια μεθυσμένη κοπέλα.»Σφίχτηκε, νιώθοντας προσβεβλημένη. «Δεν ήμουν μεθυσμένη. Λίγο ζαλισμένη ίσως, μα όχι

μεθυσμένη.»Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Τα φρύδια του υψώθηκαν. Τα λακκάκια του βάθυναν. Είδε την

ευθυμία στα μάτια του. Απολάμβανε τη στιχομυθία τους – το ίδιο και εκείνη. Περισσότερο απ’ όσοφανταζόταν.

Έλπιζε να μην έρθει ποτέ το φαγητό. Ήθελε να μιλάνε και να γελάνε όλη νύχτα μαζί. Έμοιαζεφυσικό, έμοιαζε οικείο, πολύ πιο προσωπικό από τη σεξουαλική τους συνεύρεση τη νύχτα τουχορού.

«Και πάλι, ένας τζέντλεμαν δε θα αποπλανούσε μια κοπέλα που ξέρει πως είναι ζαλισμένη.»«Δε με αποπλάνησες εσύ. Εγώ σε αποπλάνησα.»Γέλασε. «Ίσως φταίμε και οι δυο.»Συμφώνησε και ύψωσε το ποτήρι στον αέρα. «Να κάνουμε μια πρόποση;»Ο Μαξ σήκωσε κι αυτός το ποτήρι του. «Στους ανάρμοστους κυρίους και –»«Κυρίες» ολοκλήρωσε εκείνη με ένα ζαλισμένο γελάκι.«Γιατί εγώ εκείνη τη νύχτα δε θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.»Η Κλόε τον κοίταξε βαθιά στα μάτια καθώς τσούγκριζαν τα ποτήρια. «Ούτε και εγώ, Μαξ.»Και το εννοούσε με όλη την καρδιά της. Ό,τι κι αν συνέβαινε τις επόμενες βδομάδες, δε θα

μετάνιωνε ποτέ για τη νύχτα που μοιράστηκαν. Παραήταν όμορφη για να μετανιώσει. Παραήταν

αληθινή, υπέροχη και μαγική. Δε θα την ξεχνούσε ποτέ. Θα έμενε με την ανάμνηση για πολλάχρόνια, γιατί ήξερε πως αγαπούσε τον άντρα που καθόταν απέναντί της.

Ήταν το είδος της αγάπης που κρατούσε για πάντα.Ένιωθε σαν καταδικασμένη ηρωίδα σε ρομαντική νουβέλα.Καυτά δάκρυα γέμισαν τα μάτια της Κλόε καθώς αποτέλειωνε το Ρίσλινγκ, αποφεύγοντας το

βλέμμα του Μαξ. Δεν ήθελε να δει τα δάκρυά της, δεν ήθελε να δει πόσο νοιαζόταν. Τι νόημα είχε;Θα παντρευόταν άλλη. Δεν ήταν καν υποψήφια για σύζυγός του. Η ζωή ήταν άδικη. Πολύ άδικη.

Έφτασε το φαγητό και η Κλόε ένιωσε ευγνώμων για τον περισπασμό. Σκούπισε τα μάτια της μετη μαλακή πετσέτα ενώ η σερβιτόρα έγερνε ανάμεσα σ’ εκείνην και τον Μαξ και τοποθετούσε τοσκεύος του φοντί στο τραπέζι.

Η Κλόε δεν ήξερε πώς θα έβγαζε τη νύχτα. Για την ακρίβεια, δεν ήξερε πώς θα διατηρούσε ταλογικά της τις επόμενες έξι βδομάδες. Θα τρελαινόταν να βλέπει τον Μαξ καθημερινά και να μηνμπορεί να βρίσκεται μαζί του.

Δεν μπορούσε να διώξει τη φρικτή σκέψη του Μαξ με άλλη γυναίκα. Η καρδιά της σφίχτηκε καιμόνο στη σκέψη πως θα φιλούσε κάποια άλλη. Ένιωσε να την κυριεύει ζήλια για την κάθε υποψήφιαπου θα διαγωνιζόταν για την προσοχή του και μετά για μια ζωή στο πλευρό του.

Ο Μαξ τής χαμογέλασε και οι γωνιές των ματιών του ρυτίδωσαν. Και μόνο η ιδέα ότι θα εστίαζεαυτό το υπέροχο χαμόγελο σε άλλη γυναίκα τής ράγιζε την καρδιά.

* * *

Τρεις ώρες αργότερα προσπαθούσε να σβήσει απ’ το νου της το όμορφο πρόσωπο του Μαξ και τοεκθαμβωτικό χαμόγελό του. Δεν είχε νόημα. Είχε μαγευτεί, και όχι μόνο από το χαμόγελό του, μααπ’ το γέλιο του, τη φωνή του και τις καυτές, θαυμαστικές ματιές του.

Χαμογέλασε θλιμμένα και βούλιαξε στο μαλακό μαξιλάρι του πάγκου μπροστά στην τουαλέτατου υπνοδωματίου, αρπάζοντας μια βούρτσα και περνώντας την ανελέητα μέσα από τη μάζα τωνκαστανών μαλλιών της. Προσπάθησε να εστιάσει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Μαξ. Καιαπέτυχε παταγωδώς. Πέταξε τη βούρτσα στην άλλη άκρη του δωματίου απογοητευμένη,γνωρίζοντας πως δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθεί όλη νύχτα. Ούτε λεπτό.

«Αξιοθρήνητο πλάσμα» μουρμούρισε στο αξιοθρήνητο είδωλό της. «Υπάρχουν τόσοι άντρεςπου περιμένουν να γνωρίσουν κάποια σαν εσένα.»

Το είδωλό της στον καθρέφτη ανοιγόκλεισε κι αυτό τα μάτια. Βόγκηξε δυστυχισμένα και γύρισετην πλάτη στον εαυτό της. Δεν ήθελε να βλέπει αυτό το ράκος στον καθρέφτη. Τα δακρυσμέναμάτια, το τρεμάμενο κάτω χείλος, η θλιμμένη, αποκαρδιωμένη όψη της την έκαναν να θέλει να πέσειστο πάτωμα και να πεθάνει.

«Εγώ είμαι πιο δυνατή απ’ αυτό» φώναξε στο άδειο δωμάτιο. «Μπορώ να το χειριστώ. Πρέπεινα το χειριστώ. Διακυβεύεται ολόκληρο το μέλλον μου.»

Η Κλόε κοίταξε το ρολόι. Οι δείκτες σήμαναν μεσάνυχτα. Η ώρα της επιστροφής τηςΣταχτοπούτας. Όπως τη νύχτα του χορού. Μακάρι να μεταμορφωνόταν σε πορτοκαλιά κολοκύθα!Τότε δε θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσει την κατάσταση με τον Μαξ και τα συνταρακτικάσυναισθήματα που γεννούσε μέσα της. Ή μπορεί και να χρειαζόταν. Άλλωστε, μάλλον θα ήταν

ερωτευμένη μαζί του ακόμα και ως κολοκύθα.Διέσχισε το δωμάτιο και προχώρησε προς την μπαλκονόπορτα. Ήταν ανοιχτή, επιτρέποντας στο

νυχτερινό αεράκι να δροσίζει το δωμάτιο. Έκανε ακόμα ζέστη. Βγήκε στη βεράντα και κοίταξε τηναπέραντη πίσω αυλή της έπαυλης. Φαινόταν συγκλονιστική τη νύχτα. Φώτα έπεφταν απαλά πάνωστα στριφογυριστά μονοπάτια, τα εξωτικά φοινικόδεντρα, τα φυτά της ερήμου και το πλακόστρωτογύρω απ’ τη μεγάλη πισίνα και το τζακούζι. Το ζεστό μπάνιο δεν την ενδιέφερε ιδιαίτερα, αλλά ταγαλαζοπράσινα νερά της πισίνας έδειχναν πολύ δροσιστικά μια τόσο ζεστή νύχτα.

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί και χρειαζόταν όλη της την ενέργεια για να αντιμετωπίσει τηνεπόμενη μέρα. Τα γυρίσματα θα ξεκινούσαν από την ώρα που θα έφταναν οι υποψήφιες το επόμενοβράδυ, και από εκείνη τη στιγμή οι κάμερες θα δούλευαν ασταμάτητα σχεδόν είκοσι τέσσερις ώρεςτην ημέρα για τις επόμενες έξι βδομάδες. Δε θα είχε ησυχία ούτε στιγμή, πόσο μάλλον χρόνο ναμείνει μόνη με τον Μαξ. Απόψε ήταν ίσως η μοναδική της ευκαιρία να βουτήξει στην πισίνα χωρίςαδιάκριτους θεατές.

Έχοντας πάρει την απόφασή της, η Κλόε έβγαλε τη μεταξωτή ρόμπα της και φόρεσε τοαγαπημένο της ροζ μπικίνι. Ήξερε πως της πήγαινε πολύ, γι’ αυτό ήταν και το αγαπημένο της.Φυσικά, δε θα την έβλεπε κανείς να το φοράει. Ο Μαξ κατά πάσα πιθανότητα κοιμόταν ήδη στοδωμάτιό του και εκείνη θα ήταν ολομόναχη στα δροσερά νερά της πισίνας, που περιλάμβανε ένανυπέροχο καταρράκτη που έρεε πάνω σε φυσική πέτρα.

Το κελάρυσμα του καταρράκτη ακουγόταν απ’ τα ανοιχτά παράθυρα. Το δροσερό νερό χυνότανορμητικά από τους βράχους στην πισίνα. Ανυπομονούσε να νιώσει τη δροσιά του στο πρόσωπο καιτο σώμα της. Ίσως κατάφερνε να ξεπλύνει την καυτή ανάμνηση της αγκαλιάς του Μαξ.

Βγήκε από το δωμάτιο και έτρεξε στον πλακοστρωμένο διάδρομο με μια τεράστια πετσέταθαλάσσης στον έναν ώμο. Τα γυμνά πόδια της πατούσαν αθόρυβα στα δροσερά πλακάκια. Χαιρότανπου δεν είχε βάλει παπούτσια. Δεν ήθελε να την ακούσει ο Μαξ. Χρειαζόταν λίγο χρόνο μόνη της –χρόνο να σκεφτεί.

Κι αν εκείνος νιώθει για μένα όπως νιώθω εγώ γι’ αυτόν;Απέρριψε αυτή τη σκέψη. Είχε ήδη περάσει ένα εκατομμύριο φορές απ’ το μυαλό της. Δεν

μπορούσε να ρισκάρει την καριέρα της, τις προσπάθειές της μέχρι τώρα και ολόκληρο το μέλλον τηςμε την ελπίδα να την αγαπάει ο Μαξ. Ήταν πλεϊμπόι. Ένας από τους διασημότερουςκαρδιοκατακτητές στον κόσμο, αν όχι ο διασημότερος. Είχε εκατοντάδες φιλενάδες και σύμφωνα μεδεκάδες περιοδικά, άφηνε ραγισμένες καρδιές στο διάβα του. Κι όμως, δεν υπήρχε αμφιβολία ότιτην ήθελε. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ενδιαφερόταν – το έβλεπε στα μάτια του. Την αγαπούσε,όμως; Αυτό δεν το ήξερε. Κι αν ανταπέδιδε την αγάπη της, ήταν αρκετό αυτό ώστε να τους δέσει γιαπάντα;

Η Κλόε κούνησε το κεφάλι, ελπίζοντας να καθαρίσει από τις μπερδεμένες σκέψεις. Αλλά δεν τακατάφερε ούτε στο ελάχιστο. Δεν μπορούσε να σταματήσει να τον σκέφτεται. Τη στοίχειωνε. Θα τηστοίχειωνε για πάντα.

«Σταμάτα» διέταξε τον εαυτό της καθώς περνούσε από τον προθάλαμο και έβγαινε στην πίσωαυλή, όπου η πισίνα άστραφτε δελεαστικά κάτω από τον έναστρο ουρανό κι ένα τεράστιο φεγγάρικρεμόταν τόσο χαμηλά, που ένιωθε πως μπορούσε να απλώσει το χέρι και να το αγγίξει.

Η Κλόε πήρε μερικές βαθιές ανάσες και εστίασε την ενέργειά της σε μια άσκηση αναπνοής

γιόγκα για να καλμάρει τα κλονισμένα νεύρα της. Της έλειπε η γιόγκα. Είχε μήνες ναπαρακολουθήσει το πρόγραμμα κι ένιωθε την ανάγκη να επιστρέψει στη ρουτίνα της. Η γιόγκα τηνέκανε να αισθάνεται πολύ καλύτερα, σωματικά και ψυχικά. Όμως, την είχε απορροφήσειολοκληρωτικά το κυνήγι της καριέρας της, και τους τελευταίους μήνες δεν έμενε χρόνος για τίποταάλλο πέρα από την αναζήτηση δουλειάς. Η Τζούλια το αποκαλούσε ψύχωση. Είχε δίκιο, μα η Κλόεήταν αποφασισμένη να πετύχει στο Χόλιγουντ πριν γίνει τριάντα χρονών και ήταν ήδη είκοσι πέντε.Δεν έμενε πολύς χρόνος για να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Είχε ήδη αποφασίσει πως αν δεν τα κατάφερνε μέχρι τα τριάντα της, θα μάζευε τις βαλίτσες τηςκαι θα γύριζε σπίτι, όπου μάλλον θα δούλευε στο τοπικό σούπερ μάρκετ για την υπόλοιπη ζωή της.Πολλές φίλες της από το λύκειο δούλευαν στο σούπερ μάρκετ και ήταν ευτυχισμένες, αλλά η Κλόεήθελε κάτι παραπάνω. Πάντα ήθελε κάτι παραπάνω, ήξερε πως ήταν φτιαγμένη για κάτι πιοσπουδαίο. Το ένιωθε με κάθε ίνα του κορμιού της.

Σε λίγο οι χτύποι της καρδιάς της επιβραδύνθηκαν και άρχισε να ηρεμεί. Η σιγαλιά της νύχταςδιακοπτόταν μόνο από τα αραιά αλυχτίσματα των κογιότ, και το κελάρυσμα του καταρράκτη έφτανεσαν νανούρισμα στα αυτιά της. Πήρε μια τελευταία ανάσα, άφησε την πετσέτα σε μια καρέκλα καιβούτηξε στη βαθιά πλευρά της πισίνας, όπου το νερό την αγκάλιασε τυλίγοντάς τη σ’ ένα ασφαλέςκουκούλι μακριά από τον Μαξ και τον υπόλοιπο κόσμο.

Όταν επιτέλους βγήκε στην επιφάνεια μ’ ένα στεναγμό ικανοποίησης, έτοιμη για μια δυο ώρεςηρεμίας, κόντεψε να βουλιάξει ως τον πυθμένα στο άκουσμα της φωνής του Μαξ.

«Βλέπω πως δεν έχω μόνο εγώ αϋπνίες.»

Κεφάλαιο Οχτώ

Ακούγοντας το χαρακτηριστικό γουργουρητό της αισθησιακής φωνής του, η Κλόε σοκαρίστηκετόσο πολύ, που ήπιε κάμποσο χλωριωμένο νερό. Ξαναβγήκε αμέσως στην επιφάνεια φτύνονταςνερό και ξεστομίζοντας μερικές καθόλου καθωσπρέπει λέξεις. Μετά έσπρωξε τα μαλλιά μακριά απότα μάτια της και αγριοκοίταξε τον Μαξ, που γελούσε μάλλον δυνατά, δείχνοντας τα αξιολάτρευταλακκάκια του.

«Τι κάνεις εδώ;» ρώτησε, προσπαθώντας απεγνωσμένα να τραβήξει πίσω τα μπλεγμένα μαλλιάτης και ελπίζοντας να μην έτρεχε τίποτα απ’ τη μύτη της. Αυτό της έλειπε μόνο! Άγγιξε το πρόσωπότης, περνώντας τα δάχτυλα κάτω απ’ τη μύτη της. Ήταν καθαρή.

«Δεν μπορώ να απολαύσω και εγώ μια βουτιά;» ρώτησε.«Φυσικά και μπορείς. Απλώς με ξάφνιασες.»«Προφανώς. Ζητώ συγγνώμη. Παραλίγο να σε πνίξω. Θα επιβιώσεις;»Η ξενική προφορά τονιζόταν από την πειραχτική χροιά της φωνής του. Λάτρευε την προφορά

του. Σίγουρα θα υπήρχε κάτι πάνω του που να μην της αρέσει. Κανείς δεν ήταν τέλειος. Φυσικά, οέρωτας ήταν τυφλός. Μα εκείνος ακουγόταν τέλειος και, που να πάρει, έδειχνε τέλειος: ένασμιλεμένο πρότυπο αντρικής τελειότητας. Όταν τον έφτιαξαν, πρέπει να έσπασαν το καλούπι.

Η Κλόε δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια της από το γυμνό στέρνο του. Σταγόνες νερούκυλούσαν πάνω στις σκούρες τρίχες του, ένα στιλπνό στρώμα νερού κάλυπτε τους μυώδεις ώμουςκαι τα μπράτσα του. Τα μαύρα μαλλιά του, βρεγμένα και απίστευτα σέξι, ήταν τραβηγμένα πίσω. Τακαταγάλανα μάτια του την κοίταζαν έντονα κάτω από τις μακριές βλεφαρίδες του. Ήτανακαταμάχητος. Μια άγρια, καυτή επιθυμία σάρωσε το κορμί της Κλόε. Ακόμα και η δροσιά τουνερού δεν μπορούσε να σβήσει τη φλόγα.

«Κλόε;»Τράβηξε το βλέμμα από το στέρνο του και τον κοίταξε στα μάτια. Η καρδιά της χοροπήδησε.

«Εντάξει είμαι.»«Χαίρομαι που το ακούω» είπε πλησιάζοντάς την. «Αν και δε θα με πείραζε να σε συνεφέρω με

το φιλί της ζωής.»Ερχόταν κοντά της. Έκανε πίσω. Αυτό δεν ήταν καλό. Δεν μπορούσε να στέκεται τόσο κοντά

του χωρίς να χάσει τον έλεγχο.Και δεν ήθελε να χάσει πάλι τον έλεγχο γιατί θα ράγιζε η καρδιά της. Ήταν η μοίρα της να

ερωτευθεί την περιπέτεια μιας νύχτας. Γιατί δεν μπορούσε να λειτουργεί σαν φυσιολογικόςάνθρωπος; Πολλές φίλες της είχαν ενδώσει στον πειρασμό χωρίς να χάσουν την καρδιά τους. Γιατίεκείνη έπρεπε να τη χαρίσει στον πρίγκιπα της Ρομαλίας;

«Μην πλησιάζεις άλλο.» Σχεδόν φώναξε αυτές τις λέξεις. Εκείνος σταμάτησε, ολοφάνεραξαφνιασμένος από την ένταση στη φωνή της. «Σε παρακαλώ, Μαξ. Δεν το αντέχω άλλο αυτό. Δεντο μπορώ. Μου είναι πολύ… Μου είναι πολύ δύσκολο.»

Την κοίταξε πάνω από το γαλαζωπό νερό, που τώρα κάλυπτε τους ώμους και τα μπράτσα του.

Το πιγούνι του άγγιζε την επιφάνεια.«Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;» τον ρώτησε ικετευτικά.«Καταλαβαίνω.» Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της. Ένιωσε σαν να κοίταζε κατευθείαν

στην καρδιά της, σαν να έβλεπε ξεγυμνωμένα τα αισθήματά της. Ένιωθε ευάλωτη και δεν της άρεσεκαθόλου.

«Γιατί να μην απολαύσουμε ο ένας τον άλλο;» συνέχισε. «Από αύριο δε θα είμαστε πια μόνοι.»«Σταμάτα. Δεν καταλαβαίνεις ότι είναι μαρτύριο;»«Για σένα;»«Ναι, για μένα» απάντησε εκνευρισμένα. Του γύρισε την πλάτη και κολύμπησε μέχρι τον

καταρράκτη. Μετά γύρισε ξανά να τον κοιτάξει και ευχήθηκε να μπορούσε να τον διώξειανοιγοκλείνοντας τα μάτια, όπως η Τζίνι στην κωμική σειρά της δεκαετίας του ’60 Η Τζίνι και τοΤζίνι. «Για σένα δεν είναι;»

«Θα είναι από αύριο, όταν δε θα μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό που νιώθω» είπε, κρατώνταςυπάκουα απόσταση. «Απόψε όμως μπορούμε να κάνουμε κάτι.»

Μα επιτέλους, τι πήγαινε στραβά με τους άντρες, με τον Μαξ; Ήταν τόσο εύκολο για εκείνον νακάνει σεξ με μια γυναίκα και μετά να περάσει στην επόμενη κατάκτηση χωρίς να εμπλακείσυναισθηματικά; Η Κλόε δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Ποτέ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί με κάποιονκαι μετά να συνεχίσει τη ζωή της μ’ ένα αδιάφορο αντίο. Της είχαν τύχει αρκετά καθίκια στη μάλλονβαρετή αισθηματική σταδιοδρομία της και κάθε φορά ήταν πεπεισμένη πως ήταν ερωτευμένη.Κανένας από αυτούς δεν ήταν ερωτευμένος μαζί της. Ούτε ένας. Και είχαν φύγει όλοι χωρίς δεύτερησκέψη, συντρίβοντας την καρδιά της σε χίλια κομματάκια, που της έπαιρνε μήνες να κολλήσει ξανά.

Η Κλόε ακούμπησε στο τοίχωμα της πισίνας και σταύρωσε τα χέρια μπροστά της, μένοντας στηνεπιφάνεια μόνο χάρη στην κίνηση των ποδιών. «Δεν ξανακοιμάμαι μαζί σου.»

«Το λες αυτό, αλλά –»«Δεν υπάρχει αλλά.» Η επιθυμία στα μάτια του την εκνεύριζε. Η αυθόρμητη ανταπόκριση του

κορμιού της την εκνεύριζε ακόμα περισσότερο. «ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.»«Είναι κρίμα.»Ύψωσε τα μάτια στον ουρανό. «Αλήθεια; Γιατί;»«Γιατί περνάμε πολύ όμορφα μαζί.»Ήταν αλαζόνας σε σημείο υπερβολικό και ολοφάνερα δεν είχε καμία εμπειρία με την απόρριψη.

Γυναίκες απ’ όλο τον κόσμο τον ονειρεύονταν σε όνειρα διόλου πλατωνικά. Ο πιστός βοηθός τουσίγουρα κουβαλούσε ένα τεράστιο μαύρο βιβλίο γεμάτο με εκατοντάδες ονόματα. Ήταν στ’ αλήθειαο Τζέιμς Μποντ.

«Αλήθεια πίνεις το μαρτίνι σου χτυπημένο και όχι ανακατεμένο;» ξεστόμισε.«Τι πράγμα;» Την κοίταξε αποσβολωμένος, λες και τον ρώτησε αν είχε τρεις θηλές ή κάτι εξίσου

εξωφρενικό. «Πώς έφτασε η συζήτηση στα κοκτέιλ;»Σήκωσε τον ώμο. «Προσπαθώ να σε καταλάβω.»Έγειρε το κεφάλι. «Αλήθεια;»«Ναι. Είναι ο Τζέιμς Μποντ ο ήρωάς σου;»«Οι ταινίες του είναι διασκεδαστικές.»

«Είναι διασκεδαστικό που έχει δεκάδες φιλενάδες, πίνει ασταμάτητα και –»«Παίζει με απίστευτα, συγκλονιστικά παιχνίδια» ολοκλήρωσε εκείνος. «Με συγκρίνεις μ’ ένα

φανταστικό χαρακτήρα;»«Χωριό που φαίνεται –»«Εντάξει, λοιπόν. Μοιάζω πολύ με τον 007.»Κροτάλισε τα δάχτυλά της μέσα στο νερό. «Καλά το κατάλαβα. Άλλωστε διάλεξες να τον

υποδυθείς στο χορό.»«Είναι αλήθεια ότι μου αρέσουν τα φανταχτερά αυτοκίνητα και τα τεχνολογικά μαραφέτια, όπως

μου αρέσει να ταξιδεύω σε εξωτικούς προορισμούς σ’ όλο τον κόσμο.» Γλίστρησε στο νερόμειώνοντας την απόσταση μεταξύ τους. «Αλλά δεν έχω και τόσο πολλές φιλενάδες. Πίστεψέ με. Δεδιαθέτω τόσο χρόνο. Γι’ αυτό συμμετέχω στο σόου. Θέλω να βρω κάποια να περάσουμε μαζί τηνυπόλοιπη ζωή μας. Θέλω να βρω κάποια να γίνει γυναίκα μου και σύντροφός μου. Αυτά περίεργένικης ζωής είναι υπερβολές.»

Μετά από αυτά τα λόγια, η Κλόε ήθελε να πέσει πάνω του και να τυλίξει τα χέρια της στο λαιμότου. Χρειάστηκε όλη τη δύναμη της θέλησής της για να μείνει κολλημένη στον τοίχο και να τονπαρακολουθεί να κολυμπάει προς το μέρος της. Τώρα ήταν ακριβώς κάτω απ’ τον καταρράκτη καιτο νερό έπεφτε στο πρόσωπο και το λαιμό της. Κράτησε την ανάσα της καθώς την πλησίασε.Σταμάτησε λίγα εκατοστά μακριά της, με τη μύτη του σχεδόν να αγγίζει τη δική της. Αν άπλωνε τοχέρι, θα χάιδευε το φαρδύ του στέρνο με τα δάχτυλά της.

«Μπορώ να σου εκμυστηρευτώ κάτι;» τη ρώτησε.«Φυσικά» ψιθύρισε.«Αρχίζω να πιστεύω ότι αυτό το σόου ήταν γελοία ιδέα.»«Αλήθεια;»«Ναι.» Έκλεισε το πρόσωπό της ανάμεσα στις παλάμες του. «Δεν ξέρω τι ακριβώς υπάρχει

μεταξύ μας, αλλά θέλω να το ανακαλύψω. Δεν μπορώ να σου πω πως σ’ αγαπώ αυτή τη στιγμή, δενμπορώ να υποσχεθώ πως θα κρατήσει για πάντα. Ξέρω μόνο πως δεν έχω νιώσει έτσι για άλληγυναίκα στη ζωή μου. Ξέρω πως τα αισθήματά μου για σένα είναι απίστευτα βαθιά και θέλω χρόνονα τα εξερευνήσω μαζί σου.»

«Μα δεν μπορούμε» μουρμούρισε, κλείνοντας τα μάτια και απολαμβάνοντας το απαλό χάδι τωνδάχτυλών του πάνω στο υγρό δέρμα της. «Δεν μπορούμε.»

«Μπορούμε.»Άνοιξε τα μάτια της και βρέθηκε να κοιτάζει μέσα στα δικά του. «Για ποιο πράγμα μιλάς;» Η

φωνή της ήταν ένας ξέπνοος ψίθυρος.«Έχουμε την αποψινή νύχτα, Κλόε. Ας μην τη χαραμίσουμε.»Η άκρη της μύτης του άγγιξε τη δική της. Το ένα χέρι του τυλίχτηκε στη μέση της και την

τράβηξε κοντά ενώ τα πόδια του μπλέκονταν με τα δικά της. Η θέρμη του κορμιού του ήτανμεθυστική. Ήταν υπέροχη αίσθηση να νιώθει το στήθος της να συντρίβεται πάνω στο φαρδύ τουστέρνο. Άπλωσε τα χέρια της στο θώρακά του κι ένιωσε το σταθερό χτύπο της καρδιάς του.

«Δεν μπορώ.» Κοίταξε τα χέρια της και πρόσεξε πως έτρεμαν. «Δεν μπορώ να ξαναβάλω τονεαυτό μου σ’ αυτή τη θέση.»

Σήκωσε το πιγούνι της με τον αντίχειρά του και εκείνη τον κοίταξε στα μάτια. «Ναι, μπορείς.»Κούνησε το κεφάλι και προσπάθησε να τραβηχτεί μακριά του, μα εκείνος την κρατούσε σφιχτά.

Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να φύγει απ’ την αγκαλιά του, μα έπρεπε να προστατεύσει τηνκαρδιά της.

«Άφησέ με.»«Όχι.»Τον έσπρωξε με τις παλάμες των χεριών της. Όταν αυτό δεν έπιασε, έσφιξε τα χέρια σε γροθιές

κι άρχισε να χτυπάει θυμωμένα το μυώδες στέρνο του, απαιτώντας να την αφήσει.«Όχι.»«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό!» φώναξε βραχνά. Τον κοίταξε με μάτια που γυάλιζαν από

δάκρυα. «Μην το κάνεις πιο δύσκολο απ’ ό,τι είναι, σε παρακαλώ. Είναι καλύτερα να μησυνεχίσουμε. Χρειάζομαι περισσότερα, πολύ περισσότερα.»

«Νομίζεις πως εγώ δε χρειάζομαι;» τη ρώτησε.Σταμάτησε να αντιστέκεται, τα χέρια της ακούμπησαν στους φαρδιούς ώμους του, οι

αστράγαλοί της μπλέχτηκαν με τους δικούς του. «Τι θες να πεις;»«Σ’ το είπα ήδη, Κλόε. Θέλω χρόνο να εξερευνήσω τα αισθήματα που νιώθω για σένα.

Ειλικρινά, το τάιμινγκ δε θα μπορούσε να είναι χειρότερο.»Δεν μπόρεσε να μη γελάσει ακούγοντας αυτή την αμερικανική έκφραση. Και συμφωνούσε

απόλυτα. Είχαν γνωριστεί τη χειρότερη δυνατή στιγμή.Χαμογέλασε πλατιά. «Συμφωνείς;»Η Κλόε ένευσε. «Απόλυτα.»«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, εκτός αν σπάσουμε τα συμβόλαιά μας, πληρώσουμε τη

ρήτρα και τα στείλουμε όλα στο διάβολο.»Και μόνο η σκέψη την τρόμαζε. Ήταν απαράδεκτο. Εκείνος θα έμπαινε στα πρωτοσέλιδα και οι

παράγοντες του EVE θα γίνονταν έξαλλοι μαζί του, αλλά στο τέλος, λόγω της ιδιότητάς του, θα τονσυγχωρούσαν. Εκείνη όμως όχι. Κανείς δεν έδινε δεκάρα για εκείνη. Δεν είχε διασυνδέσεις, ούτε τηδύναμη να ξανασταθεί στα πόδια της αν έμπαινε στη μαύρη λίστα.

Πρέπει να είδε τη φρίκη στο πρόσωπό της γιατί ψιθύρισε: «Υπόσχομαι να μην κάνω κάτι τέτοιο,ούτε να απαιτήσω να το κάνεις εσύ. Καταλαβαίνω. Δε σου υπόσχομαι ότι θα μείνουμε μαζί γιαπάντα. Δεν ξέρω αν μπορώ.»

Εκείνη ανάσανε ανακουφισμένη. «Ευχαριστώ.»«Πάντως εξακολουθώ να πιστεύω πως θα άξιζε τον κόπο.»Καθώς μιλούσε, τη στριφογύριζε στο νερό. Το δεξί χέρι του ήταν απλωμένο στη μέση της, το

αριστερό του ακουμπούσε απαλά το γοφό της. Τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του και αντιστάθηκεστον πειρασμό να τυλίξει τα πόδια της στη μέση του.

«Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;»Τα μάτια του άνοιξαν απ’ την έκπληξη. «Τι πράγμα; Όλο παράξενες ερωτήσεις είσαι απόψε.»Η Κλόε έσυρε τα ακροδάχτυλα στον αυχένα του. Ένιωσε μεγάλη ικανοποίηση βλέποντάς τον να

ριγεί στο άγγιγμά της.

«Είπες ότι θέλεις να με γνωρίσεις καλύτερα. Έτσι, σκέφτηκα να ξεκινήσω ρωτώντας σε κάτι.»«Είπα πως θέλω να εξερευνήσω αυτά τα απίστευτα, εκπληκτικά συναισθήματα» μουρμούρισε

βραχνά στο αυτί της.«Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να με γνωρίσεις καλύτερα. Τι μου αρέσει, τι δε μου αρέσει, τα

πάντα.»Τα δάχτυλά του άγγιξαν απαλά το εσωτερικό του μηρού της, και εκείνη ρίγησε ολόκληρη. Ο

πόθος σκούρυνε τα μάτια του σ’ ένα βαθύ μπλε. Προσπάθησε να ελευθερωθεί από την αγκαλιά τουκαι απέτυχε παταγωδώς, καταφέρνοντας μόνο να μπλεχτούν ακόμα περισσότερο τα πόδια τους.Ένιωσε τη στύση του στο στομάχι της και κοκκίνισε.

«Σταμάτα.» Έσπρωξε το χέρι του, μα μέσα στο νερό η κίνηση δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα.Άλλωστε, τα χέρια της άγγιξαν το εξόγκωμα στο μαγιό του, κάτι που έφερε καινούρια ρίγη σ’ολόκληρο το σώμα της. Και στο δικό του επίσης. Τράβηξε το χέρι της μακριά. «Για να μάθουμε ανέχουμε μέλλον μαζί, πρέπει να γνωριστούμε καλύτερα.»

Τα δάχτυλά του σταμάτησαν τον παιχνιδιάρικο, ερωτικό χορό στο μηρό της. «Δηλαδή, έχουμεμέλλον μαζί; Αποφάσισες να μας δώσεις μια ευκαιρία;»

«Είπες ότι έχουμε την αποψινή νύχτα.» Τραβήχτηκε μακριά του. Εκείνος την άφησε ναγλιστρήσει από τα χέρια του. «Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;»

«Δε σκεφτόμουν να περάσουμε αυτή τη νύχτα κάνοντας ερωτήσεις ο ένας στον άλλο»μούγκρισε. «Είχα πιο συναρπαστικά πράγματα στο μυαλό μου.»

Η έντονη απογοήτευση στο πρόσωπό του έκανε την Κλόε να χαμογελάσει. Ήταν αξιολάτρευτος.Το κάτω χείλος του προεξείχε ελαφρά, δίνοντάς του την όψη πιτσιρίκου που του αρνήθηκαν τηνείσοδο στο εργοστάσιο σοκολάτας του Γουίλι Γουόνκα.

«Χρώμα;» επανέλαβε.«Καφέ.»«Καφέ;» Σούφρωσε τη μύτη με δυσαρέσκεια.«Τι έχει το καφέ;» Ακουγόταν προσβεβλημένος.«Δεν είναι ελκυστικό χρώμα. Είναι βαρετό.»«Είναι το αγαπημένο μου.»Της πήρε ένα δευτερόλεπτο να συνειδητοποιήσει πως την κοιτούσε έντονα με το θερμό βλέμμα

του. Ένα θαυμαστικό χαμόγελο ανασήκωνε τις γωνίες του στόματός του. Τα μαλλιά της ήτανκαφετιά, τόσο σκούρα που έμοιαζαν σχεδόν μαύρα. Και τα μάτια της είχαν το χρώμα μαύρηςσοκολάτας. Της άρεσε που τα μάτια της μπορούσαν να συγκριθούν με σοκολάτα, αλλά όταν ήτανμικρότερη θεωρούσε πιο όμορφα τα πράσινα και τα γαλανά μάτια. Δεν της άρεσαν τα δικά της,μέχρι που κάποιος σκηνοθέτης τής είπε πως έβρισκε συγκλονιστικά τα σοκολατιά μάτια. Αμέσωςάλλαξε γνώμη και αποφάσισε πως δεν ήταν κι άσχημα να έχεις σκούρα μάτια. Άλλωστε, λάτρευε τησοκολάτα και ειδικά τη μαύρη, όπως όλες οι γυναίκες.

«Είναι στ’ αλήθεια το αγαπημένο σου χρώμα;» ρώτησε καχύποπτα.«Πιστεύεις ότι λέω ψέματα;»«Ναι.»«Εντάξει, λέω ψέματα. Το καφέ είναι το δεύτερο αγαπημένο μου.»

«Και το αγαπημένο σου;»«Το ροζ!» Όρμησε καταπάνω της με μια βουτιά. Εκείνη τσίριξε και απομακρύνθηκε εκτός

εμβέλειας. «Είσαι πολύ σέξι μ’ αυτό το μπικίνι.»Οι παλμοί της ανέβηκαν στα ύψη. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή. Προσπάθησε να

απομακρυνθεί περισσότερο, μα εκείνος ήταν δυνατότερος, ταχύτερος και καλύτερος κολυμβητήςαπό εκείνη. Την άρπαξε απ’ τη μέση και την κόλλησε πάνω του. Αντιστάθηκε, μα χωρίς να τοεννοεί. Δεν την πείραζε καθόλου να βρίσκεται στην αγκαλιά του, κολλημένη ασφυκτικά πάνω του,με τα χείλη του να γαργαλούν το αυτί της. Με ένα δυο ελιγμούς τούς έφερε κατευθείαν κάτω απ’ τονκαταρράκτη και εκείνη ξεφώνισε καθώς την περιέλουσε ολόκληρη το κρύο νερό.

Το μάγουλό του τρίφτηκε στο λαιμό της. «Το δικό σου αγαπημένο χρώμα;»Αναστέναξε ευτυχισμένα, απολαμβάνοντας τη στιγμή. «Το ροζ.» Το έντονο γαλανό των ματιών

του τη συγκλόνισε. «Και το γαλάζιο.»Τα χείλη του σκέπασαν τα δικά της σ’ ένα διψασμένο φιλί. Ανταποκρίθηκε πρόθυμα, ανοίγοντας

το στόμα της, βυθίζοντας τη γλώσσα της στο δικό του. Δεν ήθελε να τον αφήσει ποτέ. Τοναγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά και επιτέλους ενέδωσε στον πειρασμό να τυλίξει τα πόδια της στη μέσητου. Εκείνος βόγκηξε και βάθυνε το φιλί τραβώντας την πάνω του, με τα χέρια του να γραπώνουντον πισινό της. Το κρύο νερό του καταρράκτη εξακολουθούσε να πέφτει πάνω τους, μα η Κλόε δεντο πρόσεχε πια. Το υγρό στοιχείο έκανε τον εναγκαλισμό τους ακόμα πιο ερωτικό.

«Ήξερα πως θα το έβλεπες με το δικό μου τρόπο» μουρμούρισε μέσα από το ανοιχτό της στόμα.«Όπως όλες οι γυναίκες.»

Ο απαλός ψίθυρος την έβγαλε από τον παθιασμένο κόσμο στον οποίο ήταν τόσο πρόθυμη ναβυθιστεί. Η Κλόε άνοιξε τα μάτια, διώχνοντας τις σταγόνες νερού και κοίταξε το πρόσωπό του. Είχετο θράσος να της χαμογελάει, ένα απίστευτα αυτάρεσκο χαμόγελο ικανοποίησης, που έκανε τηνεπιθυμία της να μετατραπεί σε θυμό.

«Φαντασμένε μπάσταρδε!» αναφώνησε. Ξετύλιξε τα πόδια από τη μέση του και τον έσπρωξεμακριά με τα πόδια της.

Τινάχτηκε έκπληκτος. «Κλόε, εγώ –»Του έριξε ένα χτύπημα με το χέρι της και ως εκ θαύματος εκείνος την άφησε. Ήταν εντελώς

απροετοίμαστη για την ξαφνική απελευθέρωση και βούλιαξε στο βαθύ άκρο της πισίνας. Επέτρεψεστον εαυτό της να βυθιστεί μέχρι κάτω, πριν πάρει ώθηση σπρώχνοντας τα βότσαλα του πυθμένα μετις άκρες των ποδιών.

«Τι ήταν αυτό;» της φώναξε, όταν βγήκε στην επιφάνεια.«Με άκουσες. Είσαι ένας φαντασμένος μπάσταρδος.»«Νόμιζα πως περνούσαμε ωραία.»«Ναι, μέχρι που άρχισες να θριαμβολογείς» τον αποπήρε, ρίχνοντας τα μακριά μαλλιά της πίσω

από τον αριστερό ώμο της.Σήκωσε το ένα χέρι ανακόπτοντας την επίθεσή της. «Ομολογώ ότι μπερδεύτηκα. Το παθαίνω

συχνά μαζί σου. Πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο;»Έβαλε τα χέρια στη μέση και τον μιμήθηκε με μια φωνή που φυσικά δεν είχε καμία σχέση με τη

δική του βαρύτονη, μελωδική προφορά. «Ήξερα πως θα το έβλεπες με το δικό μου τρόπο. Όπως

όλες οι γυναίκες.» Τον κοίταξε κάτω απ’ τα βρεγμένα, κολλημένα ματόκλαδά της. Η μάσκαρασίγουρα έτρεχε μέχρι τα μάγουλα, μα δεν την ένοιαζε. Πώς τολμούσε;

Έμοιαζε έτοιμος να γελάσει, μα το σκέφτηκε καλύτερα. Η λάμψη στα μάτια του έδειχνε πως τοέβρισκε πολύ διασκεδαστικό. «Μήπως είσαι λίγο υπερβολική;»

«Όχι, δεν είμαι. Νομίζεις πως μπορείς να έχεις τα πάντα, επειδή είσαι γαλαζοαίματος. Αλλά αυτόδε σημαίνει ότι έχεις δικαιώματα πάνω μου.»

«Αυτό δεν είναι αλήθεια και το ξέρεις. Απλά άνοιξες καβγά μαζί μου γιατί είναι πιο εύκολο.»Μα τι έλεγε; Ήταν πιο εύκολο να καβγαδίζει μαζί του; Πιο εύκολο από ποιο πράγμα ακριβώς;

Συνέχισε να τον αγριοκοιτάζει από την άλλη άκρη του καταρράκτη, στέλνοντας τηλεπαθητικάμηνύματα να μείνει μακριά της. Δυστυχώς, δεν είχε τηλεπάθεια. Και εκείνος άρχισε να πλησιάζει.Που να πάρει… Δεν τον προειδοποιούσε η γλώσσα του σώματός της ότι δεν ήταν καλή ιδέα να τηνπλησιάσει; Σφίχτηκε καθώς την πλησίαζε γλιστρώντας στο νερό σαν τον Ποσειδώνα. Άλλωστε,ήταν όμορφος σαν θεότητα. Ανάθεμά τον…

«Έχεις δίκιο.»Παραλίγο να βουλιάξει ξανά στον πάτο της πισίνας. «Τι είπες;»Σταμάτησε ακριβώς μπροστά της. «Μπορεί να είμαι φαντασμένος, αλλά δεν είμαι κακός. Και

πραγματικά μου αρέσεις. Πάρα πολύ.»Ο θυμός της Κλόε ξεφούσκωσε. Ήταν πολύ γλυκός όταν την κοίταζε έτσι. Και ήξερε πως του

άρεσε. Το είχαν αποδείξει οι δυο τελευταίες μέρες.«Αλήθεια;» Με φρίκη παρατήρησε πως ακουγόταν σαν έφηβη.«Αλλά δεν είμαι μπάσταρδος, αυτό είναι βέβαιο. Το γενεαλογικό δέντρο μου πάει αρκετές γενιές

πίσω και γνωρίζω καλά πως γεννήθηκα νόμιμα. Είναι καταγεγραμμένο γεγονός, γνωστό διεθνώς.Εντάξει, παραδέχομαι πως μερικές φορές είμαι αλαζονικός, αλλά μπάσταρδος δεν είμαι.»

Η μια γωνιά του στόματός του ανασηκώθηκε, και εκείνη έβαλε τα γέλια. Δεν μπορούσε νααντισταθεί. Κατάφερνε να την κάνει να γελάσει απλά και μόνο με το ύφος του ή μ’ αυτά τα ανόηταχαμόγελά του.

«Ζητώ συγγνώμη που σε χαρακτήρισα μπάσταρδο.»Τώρα σηκώθηκε και η άλλη γωνιά. «Αλλά όχι που με αποκάλεσες φαντασμένο;»«Όχι. Παραδέχτηκες πως είναι αλήθεια.»«Μερικές φορές γίνομαι αφόρητος.»«Αφόρητος;» τον κορόιδεψε. «Δεν τη λέμε συχνά αυτή τη λέξη στην καθομιλουμένη.»Τα μπράτσα του τυλίχτηκαν γύρω της αγκαλιάζοντάς την απαλά. «Και τώρα παραδέξου το.»«Ποιο πράγμα;» ρώτησε αθώα.«Ο μόνος λόγος που τα είπες όλα αυτά ήταν επειδή προσπαθούσες να αντισταθείς στα

αισθήματά σου για μένα.»Η Κλόε σήκωσε το πιγούνι. «Τίποτα τέτοιο. Ήσουν πραγματικά φαντασμένος.»«Λοιπόν, τώρα θα πω εγώ κάτι.»«Ελεύθερα.»Πίεσε το μέτωπό του στο δικό της. Τα μάτια του είχαν ένα εκπληκτικό γαλανό χρώμα. «Ζητώ

συγγνώμη.»«Αλήθεια;»Ο Μαξ ένευσε. Τράβηξε μερικά υγρά τσουλούφια από τους κροτάφους του. Τα μάτια του ήταν

καρφωμένα πάνω της και τα δάχτυλά του άγγιζαν απαλά το δέρμα της. «Δεν έπρεπε να πω τέτοιοπράγμα. Ήταν αλαζονικό εκ μέρους μου. Ήμουν ηλίθιος. Προσπαθούσα να σε πειράξω. Ειλικρινάδεν ξέρω τι σκεφτόμουν.»

Η Κλόε σήκωσε το χέρι στο πρόσωπό του και έπιασε μια μπούκλα ανάμεσα στα δυο τηςδάχτυλα. «Σε συγχωρώ» ψιθύρισε. Ήταν αλήθεια. Δεν ήταν πια θυμωμένη μαζί του. Ίσως δεν ήτανποτέ θυμωμένη μαζί του. Ίσως απλά προσπαθούσε να τον σπρώξει μακριά βρίσκοντας ένα ψεγάδιπάνω του που θα της επέτρεπε να δώσει ένα τέλος σ’ αυτή την ιστορία, όσο ασήμαντο κι αν ήταν.

Ο Μαξ πήρε το χέρι της και ακούμπησε τα χείλη του στην παλάμη της. Η αίσθηση των χειλιώντου στο δέρμα της έστειλε σ’ ολόκληρο το σώμα της κύματα επιθυμίας και ρίγησε για χιλιοστήφορά.

«Δε θα σε αναγκάσω να κάνεις κάτι που δε θέλεις. Έχε μου εμπιστοσύνη, Κλόε. Μπορώ ναδεχτώ την άρνηση. Μου έχουν αρνηθεί πολλά πράγματα στο παρελθόν και το έχω ξεπεράσει χωρίςνα γίνει θέμα. Όμως, σε θέλω πραγματικά. Σε θέλω περισσότερο απ’ όσο θέλησα ποτέ άλληγυναίκα. Να το ξέρεις αυτό. Πρέπει να με πιστέψεις.»

«Σε πιστεύω, Μαξ.»«Ωραία.»Κοιτάχτηκαν στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα. Η Κλόε τον περίμενε να κάνει την επόμενη

κίνηση, μα εκείνος την κρατούσε μόνο τρυφερά στα δυνατά, μυώδη μπράτσα του. Επέπλεαναγκαλιασμένοι. Το ρεύμα του καταρράκτη τούς παράσερνε μακριά σε μικρούς κύκλους. Κρατούσετο πρόσωπό του στα χέρια της, τα δάχτυλά της χάιδευαν απαλά τα μάγουλά του, οι αντίχειρές τηςάγγιζαν τα χείλη του.

«Τι κάνουμε τώρα;» τη ρώτησε, και η χαμηλή, βραχνή φωνή του μόλις που ακούστηκε πάνω απότον παφλασμό του καταρράκτη.

Εκείνη τον περίμενε να αποφασίσει, μα η απόφαση δεν ήταν δική του. Της έδειχνε ξεκάθαρα πωςέδινε την επιλογή σ’ εκείνη. Ήταν πραγματικά υπέροχος. Και από την επόμενη μέρα θα τονμοιραζόταν είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα με δεκαπέντε πανέμορφες γυναίκες, μια κάμερα και ένατηλεοπτικό συνεργείο, που αριθμούσε γύρω στα είκοσι άτομα.

Ίσως δεν έβρισκαν άλλη ευκαιρία.Πώς μπορούσε να αρνηθεί στον εαυτό της μια τελευταία νύχτα μ’ έναν άντρα που γνώριζε πέραν

πάσης αμφιβολίας πως αγαπούσε βαθιά; Ήταν αδύνατον. Το αύριο δεν είχε σημασία. Μετρούσεμόνο αυτή η στιγμή. Τις επόμενες μέρες θα έγλειφε τις πληγές της. Αλλά αυτή η νύχτα ήταν δικήτους.

«Πήγαινέ με στο κρεβάτι» ψιθύρισε. Πίεσε τα χείλη της στα δικά του. «Κάνε μου έρωτα, Μαξ.Κάνε μου έρωτα.»

«Το έλπιζα αυτό. Πόσο το έλπιζα…» Ανταπέδωσε παθιασμένα το διστακτικό φιλί της, κόβονταςτην ανάσα της Κλόε.

«Ω, Μαξ.» Αναστέναξε απαλά, πριν καταρρεύσει πάνω του, παραδίνοντας τον εαυτό τηςολοκληρωτικά. Ακούμπησε το κεφάλι στο στέρνο του κι έκλεισε τα μάτια, λατρεύοντας τους

σταθερούς χτύπους της καρδιάς του.Την πήρε στην αγκαλιά του και κολύμπησε βιαστικά προς τη ρηχή πλευρά της πισίνας. Την

ανέβασε στα σκαλιά, διέσχισε την αυλή, τον προθάλαμο, τη φαρδιά εσωτερική σκάλα και επιτέλουςέφτασαν στο διάδρομο των υπνοδωματίων τους. Έπιασε το πόμολο και άνοιξε την πόρτα, μπήκεμέσα και την κλότσησε με το πόδι να κλείσει.

Η Κλόε γέλασε καθώς ο Μαξ την έριξε στο κρεβάτι με τέτοια ορμή που τα μαξιλάριαπετάχτηκαν στο πάτωμα. Τον παρακολουθούσε με ορθάνοιχτα μάτια να βγάζει το μαύρο μαγιό του,να το κατεβάζει στα μυώδη πόδια του.

Ο πόθος έκαιγε στα μάτια του καθώς την κοίταζε. «Θα σε πάρω γρήγορα, Κλόε. Δεν μπορώ ναπεριμένω. Παραείμαι ανυπόμονος.»

Ένα καυτό κύμα επιθυμίας τη σάρωσε. Γονάτισε στο κρεβάτι και ξεκούμπωσε το πάνω μέροςτου μπικίνι. Το απομάκρυνε με το ένα χέρι και το κούνησε μπροστά του, χαρίζοντάς τουανεμπόδιστη θέα στο στήθος της. Χαμογέλασαν λάγνα ο ένας στον άλλο, πριν εκείνη πετάξει το ροζσουτιέν σ’ ένα κοντινό πορτατίφ, όπου έμεινε πάνω στο καπέλο.

«Ούτε εγώ θέλω να περιμένω» του είπε. Σηκώθηκε και έβγαλε και το κάτω μέρος του μπικίνι,στριφογυρίζοντάς το με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού πριν το εκτοξεύσει στην άλλη άκρη τουδωματίου, όπου χτύπησε στον τοίχο και έπεσε στο πάτωμα δίπλα στην πόρτα της ιματιοθήκης.

Η Κλόε δεν μπορούσε να πιστέψει την ξεδιαντροπιά της. Πάντα ήταν λίγο ντροπαλή στοκρεβάτι. Μα ο Μαξ είχε κάτι το ξεχωριστό, που τον έκανε να διαφέρει από τους υπόλοιπους άντρεςπου είχε γνωρίσει. Δεν ένιωθε αμήχανη καθώς στεκόταν γυμνή μπροστά του, ένιωθε υπέροχη,θηλυκή και πανίσχυρη. Και την κοίταζε με τέτοιο πόθο στα μάτια, που μέσα της έλιωνε. Ήθελε ναμοιραστεί τα πάντα μαζί του. Να του δοθεί ολόκληρη.

«Έλα σ’ εμένα» διέταξε με μια φωνή που θύμιζε εξωτική ξελογιάστρα από αρχαιοελληνικόμύθο. Του κούνησε το δαχτυλάκι, νεύοντάς του να έρθει κοντά της στο κρεβάτι.

Εκείνος υπάκουσε, πηδώντας στο κρεβάτι ορμητικά. Τύλιξε τα χέρια του γύρω της και τηνξάπλωσε στο κρεβάτι. Τα χείλη του χάραζαν καυτά μονοπάτια στα χέρια, τα πόδια, το στομάχι καιτο στήθος της. Όταν το στόμα του έκλεισε πάνω απ’ τη ρώγα της, ένιωσε να χάνεται σε μια δίνηηδονής.

Κούνησε τους γοφούς της ανυπόμονα, παροτρύνοντάς τον. Τα θυελλώδη, υπέροχα,συνταραχτικά συναισθήματα που της προκαλούσε, τη συγκλόνισαν. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.Ήταν υπέροχα. Ήταν υπέροχοι μαζί. Ήταν ο επί γης παράδεισος.

Ο Μαξ έβαλε τους αγκώνες στα πλαϊνά του κεφαλιού της, ρίχνοντας το βάρος στα χέρια. Ταδάχτυλά του μπλέχτηκαν στα μαλλιά της. Την κοίταξε στα μάτια… και εκείνη χάθηκε για άλλη μιαφορά. Αυτή τη φορά έχασε μαζί την καρδιά και την ψυχή της. Τα δάκρυα συνέχιζαν να κυλούν καιδάγκωσε το κάτω χείλος για να μην ξεσπάσει σε λυγμούς.

Χαμογέλασε θλιμμένα. «Νομίζω πως ξέρω γιατί κλαις. Έτσι ακριβώς νιώθω και εγώ.»Της ξέφυγε ένας λυγμός. Εκείνος σκούπισε με τα φιλιά του τα δάκρυα από τα μάγουλά της. Τη

γέμισε φιλιά στο μέτωπο, τη μύτη, τα μάγουλα, τα χείλη και τη γούβα του πιγουνιού. Γαντζώθηκεπάνω του, κρατώντας τον όσο πιο σφιχτά μπορούσε. Κόλλησε το κορμί της στο δικό του.

«Μαξ. Μαξ.» Πρόφερε το όνομά του ξανά και ξανά. Δέκα φορές. Είκοσι, εκατό. Ούτε ήξερεπόσες. «Κάνε μου έρωτα, Μαξ.»

«Ναι» μουρμούρισε εκείνος πάνω απ’ την κλείδα της.Βυθίστηκε βαθιά μέσα της.Η Κλόε ούρλιαξε από ηδονή. Έριξε πίσω το κεφάλι και χόρεψε μαζί του, ακολουθώντας τον σε

κάθε ώθηση. Δεν άργησε να φτάσει σε οργασμό. Η έκρηξη έφτασε αμέσως, καυτή και συντριπτική,σαν πυροτέχνημα της 4ης Ιουλίου. Ο οργασμός ήταν τόσο έντονος, που δάγκωσε τον ώμο του τόσοδυνατά που ένιωσε στο στόμα της τη μεταλλική γεύση του αίματος. Τα νύχια της μπήχτηκαν στοδέρμα της πλάτης του. Ακολούθησε το παράδειγμά της με μια δική του κραυγή, το σώμα τουσφιγμένο καθώς το συγκλόνιζε ο οργασμός.

Τέλος, κατέρρευσε στο πλευρό της και φώλιασε κοντά της. Η Κλόε τον αγκάλιασε σφιχτάαπολαμβάνοντας τους τελευταίους απόηχους του οργασμού της.

«Ουάου» αναφώνησε κατάπληκτη.«Συμφωνώ» είπε εκείνος, φιλώντας την κορυφή του κεφαλιού της.«Είχες δίκιο.»«Για ποιο πράγμα;»Κούνησε το χέρι της στον αέρα, δείχνοντας τα μπλεγμένα μέλη τους. «Για αυτό εδώ.»«Είσαι εκπληκτική γυναίκα, Κλόε Τάνερ.»Έσυρε τα δάχτυλά της πάνω στα χείλη του. «Και εσύ είσαι εκπληκτικός άντρας, πρίγκιπα Μαξ

της Ρομαλίας. Μείνε μαζί μου απόψε.»Ο Μαξ τη φίλησε τρυφερά. «Δε θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού.»«Ωραία.» Η Κλόε έκλεισε τα μάτια και έσυρε το πόδι της στο γοφό του. «Θα έπρεπε να μισώ

αυτό το αναθεματισμένο σόου.»«Γιατί δεν το μισείς, λοιπόν;»Η Κλόε χασμουρήθηκε. Ένιωθε εξουθενωμένη από την κούραση της ημέρας και τον έρωτα.

«Μας έφερε κοντά για λίγο. Δε θα ήμασταν μαζί διαφορετικά.»«Όμως, μας κρατάει μακριά.»«Το ξέρω. Γι’ αυτό θα έπρεπε να το μισώ.» Η Κλόε ξεκούρασε το κεφάλι της στον ώμο του.

Μύριζε πολύ όμορφα. Σαπούνι, χλώριο και ανδρισμό. Οι τρίχες του στέρνου του γαργαλούσαν τημύτη της.

«Δεν το μισώ όμως – τουλάχιστον απόψε. Καληνύχτα, πρίγκιπά μου.»Ένιωσε το χαμόγελό του στα μαλλιά της. «Καληνύχτα, μιλέδη.»

Κεφάλαιο Εννιά

Η Κλόε χώθηκε ακόμα πιο βαθιά κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Δεν ήθελε να ανοίξει τα μάτια της. Δενήθελε να έρθει αντιμέτωπη με την καινούρια μέρα. Προτιμούσε να κρύβεται κάτω απ’ τασκεπάσματα, μπλοκάροντας τον υπόλοιπο κόσμο και να σκέφτεται την καυτή βραδιά που πέρασε μετον Μαξ.

Και μόνο η σκέψη των χεριών του, των χειλιών του, του κορμιού του πάνω στο δικό της τηνέκανε να κοκκινίσει. Ήταν εκπληκτικός την προηγούμενη νύχτα, τόσο υπέροχος που ήθελε να μείνειστην αγκαλιά του για πάντα. Έκαναν έρωτα τρεις φορές τις πρώτες πρωινές ώρες, χωρίς νακοιμηθούν καθόλου. Όταν δεν καταβρόχθιζε ο ένας τον άλλο, συζητούσαν. Ένιωθε πως ποτέ δενείχε γνωρίσει έναν άντρα τόσο στενά, σε τόσα επίπεδα.

Η Κλόε αγκάλιασε το μαξιλάρι. Ήξερε ότι εκείνος είχε φύγει. Είχε γλιστρήσει απ’ το κρεβάτι τοχάραμα, φιλώντας την τρυφερά στην άκρη του στόματος πριν φύγει. Της έλειπε ήδη. Της έλειπε ηαίσθηση του ψηλού, μυώδους κορμιού του δίπλα της. Την ξετρέλαινε ο τρόπος που την ξάπλωνεστην αγκαλιά του, με την πλάτη της να ακουμπά στο στήθος του και το χέρι του στο στομάχι της.

Τον αγαπούσε.Και δε θα γινόταν ποτέ δικός της.Η Κλόε πέταξε τα σκεπάσματα με μια πνιχτή κραυγή και κοίταξε το ξυπνητήρι στο κομοδίνο.

Ήταν δέκα η ώρα. Έπρεπε να είχε σηκωθεί δυο ώρες πριν. Το συνεργείο θα είχε φτάσει ήδη. Δεθυμόταν το πρόγραμμά της για σήμερα, μα ήξερε πως ο Μαξ ήταν κλεισμένος όλη την ημέρα. Οιεπίδοξες πριγκίπισσες θα έφταναν σήμερα για ένα δείπνο-μπουφέ στην πισίνα. Στη διάρκεια τουδείπνου θα γνώριζαν τον Μαξ, και το Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του θα ξεκινούσε επισήμως.

«Το σιχαίνομαι αυτό» μουρμούρισε η Κλόε στο άδειο δωμάτιο. «Το σιχαίνομαι, το σιχαίνομαι,το σιχαίνομαι!»

Ένιωσε την ανάγκη να τηλεφωνήσει στην Τζούλια, μα συγκρατήθηκε. Η επικοινωνία με τον έξωκόσμο απαγορευόταν αυστηρά. Το σόου περιβαλλόταν από μυστικότητα – κάτι πολύ σημαντικό γιατην επιτυχία του. Παραξενευόταν που δεν είχαν πάρει το κινητό της, αλλά, κατά πάσα πιθανότητα,κάποια στιγμή θα το έπαιρναν. Το EVE θεωρούσε επιβεβλημένη ανάγκη να προστατεύσει ταμυστικά του σόου από το κοινό μέχρι να βγει στον αέρα. Η επιλογή του Μαξ θα ήταν έκπληξη γιατους θεατές, αλλιώς δε θα παρακολουθούσαν το σόου και η ακριβή παραγωγή του EVE θαεξελισσόταν σε μια ακριβή πανωλεθρία.

Η Κλόε άκουσε φωνές έξω από το παράθυρο. Κατέβασε τα πόδια από τη μια πλευρά τουκρεβατιού και σηκώθηκε όρθια, τεντώνοντας το κορμί της και κουνώντας τα δάχτυλα προς τοταβάνι. Άρπαξε μια μεταξωτή ρόμπα, έβαλε τις σαγιονάρες της και προχώρησε ως την ανοιχτήμπαλκονόπορτα. Ένα απαλό αεράκι έκανε τα μαλλιά της να ανεμίσουν καθώς βγήκε στη μικρήβεράντα. Έσκυψε στα κάγκελα και είδε το συνεργείο παραγωγής επί το έργον.

Κάτω βρίσκονταν καμιά δωδεκαριά άτομα. Άλλοι έστηναν φώτα, άλλοι έδιναν εντολές καικάποιοι άλλαζαν τη διαρρύθμιση των γλαστρών και άλλων φυτών στο χώρο της πισίνας. Όλοι ήτανντυμένοι με χακί σορτς και μπλε μπλουζάκια με το σήμα Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του στην

πλάτη τους.Απογοητεύτηκε που δεν είδε τον Μαξ ανάμεσά τους. Της έλειπε ήδη το λοξό του χαμόγελο, η

λάμψη στα μάτια και η ξενική προφορά του. Αναρωτήθηκε πώς θα ήταν με την επίσημη στολή του.Τον είχε δει μόνο ντυμένο σαν συνηθισμένο άνθρωπο. Για να είναι δίκαιη, ήταν πολύ καλύτεροςαπό κάθε άλλο συνηθισμένο άνθρωπο με τζιν ή με υφασμάτινο παντελόνι, αλλά και πάλιαναρωτήθηκε πώς θα έδειχνε ντυμένος για μια επίσημη βασιλική τελετή.

Συνειδητοποίησε καθώς παρακολουθούσε τις πυρετώδεις ετοιμασίες ότι δε γνώριζε σχεδόντίποτα για τη χώρα του. Ήξερε πως ήταν ένα μικρό ευρωπαϊκό κρατίδιο, τόσο μικροσκοπικό πουείχε έκταση όση και το Ροντ Άιλαντ. Ήξερε επίσης πως ο Μαξ ήταν διάδοχος και θα γινότανβασιλιάς, μόλις η μητέρα του αποφάσιζε να παραιτηθεί από το θρόνο, στον οποίο βρισκόταν επίτριάντα έτη. Είχε δίδυμους αδελφούς και μια αδελφή, που ήταν όλοι πρωτοσέλιδα γιατί ήτανεργένηδες και το διασκέδαζαν. Εκείνοι, όμως, μπορούσαν να συνεχίσουν τις εργένικες διασκεδάσειςτους. Ο Μαξ δεν είχε περιθώρια πια. Ήταν ο μεγαλύτερος, άρα ήταν καιρός να πάρει στα σοβαρά τορόλο του διαδόχου του θρόνου, να βρει σύζυγο και να συνεχίσει την παράδοση φέρνοντας με τησειρά του στον κόσμο ένα διάδοχο.

Η Κλόε σταύρωσε τα χέρια πάνω στα κάγκελα και χαμογέλασε καθώς μια αγχωμένη βοηθόςπαραλίγο να πέσει στην πισίνα, καθώς πάλευε να σημειώσει στο μπλοκάκι τις οδηγίες που εξαπέλυεουρλιάζοντας ένας παραγωγός. Η καημένη έμοιαζε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Θα ήταν γύρω σταδεκαεννιά με είκοσι. Σίγουρα αυτή ήταν η πρώτη της δουλειά.

Η Κλόε έστρεψε ξανά την προσοχή της στον Μαξ. Δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί την πίεσηπου πρέπει να ένιωθε ως διάδοχος ενός βασιλείου. Ο Μαξ το έκανε να μοιάζει εύκολο. Ήτανγεννημένος γι’ αυτό το ρόλο. Ήξερε ποια ήταν η θέση του, ήξερε ποιος ήταν και το δεχόταν.

Τώρα αναρωτιόταν πού ανήκε εκείνη. Ιδέα δεν είχε. Ήξερε μόνο πως πάντα κάτι έλειπε, πάντακάτι αναζητούσε. Πίστευε πως ο στόχος της ήταν η καριέρα στον κινηματογράφο, μα αφότουγνώρισε τον Μαξ δεν ήταν πια σίγουρη. Ένιωθε ασφαλής και άνετη μαζί του. Ένιωθε σαν στο σπίτιτης. Η αίσθηση ήταν υπέροχη και μαζί ανησυχητική.

Η Κλόε άφησε τη βεράντα και ξαναμπήκε στο δωμάτιο, όπου κατέρρευσε σε μια τεράστιαπολυθρόνα διακοσμημένη σε τοπικό μοτίβο και κουλούριασε τα πόδια κάτω απ’ το σώμα της.Γέρνοντας το κεφάλι στη ράχη της πολυθρόνας, έκλεισε τα μάτια και επιχείρησε μια άσκηση γιόγκα.

Μετά την πέμπτη προσπάθεια τα παράτησε. Το σώμα και ο νους της δεν μπορούσαν ναχαλαρώσουν αρκετά – δεν μπορούσε να αδειάσει το μυαλό της από την εικόνα του Μαξ. Ότανέκλεινε τα μάτια της, εκείνος ήταν μπροστά της. Σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να τα ξεχάσει όλακαι να συγκεντρωθεί στις αναπνοές της. Παραήταν αγχωμένη για γιόγκα, μα ακριβώς αυτό το άγχοςήταν ο λόγος που την είχε ανάγκη. Τη βοηθούσε να βρει το κέντρο της, να καλμάρει, να αντλήσει τηδύναμη και την αισιοδοξία που χρειαζόταν για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής.

Η Κλόε αναστέναξε και παραδέχτηκε την ήττα της, μπαίνοντας στο μπάνιο. Άνοιξε τη βρύση στηγιγάντια ντουζιέρα –χωρούσε τουλάχιστον τέσσερα άτομα– βούρτσισε στα γρήγορα τα δόντια τηςκαι έκανε και στοματική πλύση με Listerine. Η άσχημη γεύση την έκανε να μορφάσει. Ακόμα και τοάρωμα κίτρου ήταν πικρό σαν φάρμακο και άφηνε μια πολύ άσχημη γεύση. Κρέμασε τη ρόμπα τηςσ’ ένα γάντζο πίσω απ’ την πόρτα του μπάνιου και μπήκε στην πλακοστρωμένη ντουζιέρα πουπεριβαλλόταν από ένα γυάλινο θάλαμο. Ευχόμενη να προλάβαινε να απολαύσει το τζακούζι, τουέριξε μια ματιά όλο λαχτάρα και μπήκε κάτω από το ντους. Απόψε θα μούλιαζε στην μπανιέρα – θα

το είχε ανάγκη μετά το φλερτ του Μαξ με άλλες γυναίκες.Η σκέψη της ξαναγύρισε στον Μαξ. Δεν μπορούσε να τον βγάλει απ’ το μυαλό της, η παρουσία

του ήταν διάχυτη. Ήταν απρόθυμη να ξεπλύνει τη μυρωδιά του από πάνω της. Ήταν ίσως τοτελευταίο κομμάτι του που είχε ολόδικό της. Αναρωτήθηκε τι να έκανε ο Μαξ αυτή τη στιγμή. Τησκεφτόταν και εκείνος άραγε;

Θέλω να πάω σπίτι μου. Η Κλόε βόγκηξε δυστυχισμένα. Άρπαξε το σαμπουάν, το πίεσε ναβγάλει μια ποσότητα σε μέγεθος πενηντάλεπτου κι άρχισε να τρίβει τα μαλλιά της με μανία.

Πριν λίγες βδομάδες, όταν της τηλεφώνησαν και της ανακοίνωσαν ότι επιλέχθηκε ωςοικοδέσποινα μιας καινούριας τηλεοπτικής σειράς ριάλιτι που θα γινόταν σίγουρα επιτυχία, πετούσεστα σύννεφα. Πίστευε πως επιτέλους της ανοίγονταν οι πόρτες και πως θα άλλαζε η ζωή της.Πράγματι άλλαξε, μα η αλλαγή δεν ήταν προς το καλύτερο. Ο κόσμος της είχε αναποδογυρίσει καιόχι με την καλή έννοια. Ακριβώς το αντίθετο.

Η Κλόε έριξε το κεφάλι πίσω ξεπλένοντας τους αφρούς από τα σκούρα μαλλιά της. Μόλιςένιωσε τα τσουλούφια της να τρίζουν, πέρασε τις άκρες τους με μαλακτικό.

Χρειαζόταν ένα καλό σχέδιο για να επιβιώσει τις επόμενες έξι βδομάδες. Θα χρειαζόταν όλη τηδύναμη της θέλησής της για να διώξει τον Μαξ από το μυαλό της. Έπρεπε να προσπαθήσει ναθυμάται πως ήταν μόνο ένας άντρας. Πως δε διέφερε καθόλου από τους άντρες που είχε γνωρίσει τατελευταία χρόνια. Δε σήμαινε τίποτα για εκείνη. Μπορούσε να ξεχάσει όσα μοιράστηκαν. Ήτανσίγουρη γι’ αυτό. Δεν είχε άλλη επιλογή – ήταν ο μόνος τρόπος να επιβιώσει. Ήταν μόνο έξιβδομάδες, δεν ήταν κι η αιωνιότητα.

Όμως, έμοιαζε με αιωνιότητα.Η Κλόε έσπρωξε θυμωμένη ένα μεγάλο τσουλούφι πίσω από τον ώμο της και χτύπησε

νευριασμένα το πόδι της στο βρεγμένο πάτωμα. Τον αγαπούσε. Αγαπούσε τον πρίγκιπα Μαξ τηςΡομαλίας, μα οι πρίγκιπες δεν παντρεύονταν αγροτοκόριτσα από τη Μινεσότα. Απλά δε συνέβαινε.Εντάξει, ίσως συνέβαινε στα παραμύθια, μα η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική.

«Δεν είμαι η Σταχτοπούτα» μουρμούρισε δυστυχισμένα η Κλόε. «Δεν υπάρχει ευτυχισμένοτέλος για μένα.»

Όμως, ούτε οι δεκαπέντε διαγωνιζόμενες ήταν γαλαζοαίματες.«Σωστά!» έσκουξε η Κλόε ευτυχισμένα. Η ευτυχία της εξανεμίστηκε στη στιγμή. Αν και ήταν

παρήγορη η γνώση πως ο Μαξ δεν ενδιαφερόταν να παντρευτεί γαλαζοαίματη, και πάλι δεν είχεκαμία ελπίδα να γίνει γυναίκα του.

Προσπάθησε να βγάλει τον Μαξ από πάνω της, τρίβοντας ολόκληρο το σώμα της με τοαρωματικό σαπούνι. Μύριζε μήλο και κανέλα. Το λάτρευε. Ήταν σπιτικό σαπούνι που το έφτιαχνεμια ηλικιωμένη κυρία στη γενέτειρά της. Τα παράγγελνε κατά δεκάδες. Οι μοντέρνες, κομψές καιπανάκριβες μπουτίκ στο Λος Άντζελες πουλούσαν δεκάδες μάρκες λοσιόν και αφρόλουτρα, μακανένα δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί του. Το άρωμά του ήταν το σήμα κατατεθέν της.

Η Κλόε ξεπλύθηκε βιαστικά. Σκουπίστηκε με μια τεράστια πετσέτα μπάνιου, την τύλιξε στοσώμα της και γύρισε στο υπνοδωμάτιο. Έψαχνε στην τεράστια ιματιοθήκη να βρει κάτι να βάλει,όταν άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα.

«Μια στιγμή.»«Δεσποινίς Τάνερ, σας ζητούν κάτω επειγόντως. Ο σκηνοθέτης θέλει να συζητήσετε κάποια

πράγματα με τον πρίγκιπα Μαξ για τα αποψινά γυρίσματα.»Η Κλόε φόρεσε ένα ροζ κιλοτάκι και ταιριαστό σουτιέν. Από πάνω φόρεσε ένα ροζ μπλουζάκι

με τιράντες και ένα τζιν σορτσάκι. Έπιασε μια βούρτσα –το μαλακτικό δεν έκανε και πολλάπράγματα– και άνοιξε την πόρτα. Στο διάδρομο στεκόταν ένας βοηθός με ορθάνοιχτα μάτια,βεβιασμένο χαμόγελο και ένα μεγάλο ντοσιέ.

«Καλημέρα, δεσποινίς Τάνερ.»«Καλημέρα.»«Έχω εδώ το πρόγραμμά σας.» Ελευθέρωσε μερικές σελίδες και της τις παρέδωσε.«Ευχαριστώ.» Δεν της έκανε καρδιά να του πει πως είχε ολόκληρο το πρόγραμμα στη βαλίτσα

της. «Με θέλουν τώρα;»Ο βοηθός χαμήλωσε το βλέμμα στο ντοσιέ και ένευσε καταφατικά. «Ναι, αμέσως. Συγγνώμη

που δε σας έφερα το πρόγραμμα νωρίτερα.» Κατάπιε με δυσκολία και την ξανακοίταξε. «Ελπίζω ναμη χάσω τη δουλειά μου.»

Η Κλόε τον χτύπησε παρηγορητικά στον ώμο. «Αμφιβάλλω. Δεν έγινε τίποτα. Ρίξ’ το πάνωμου.»

«Μα δεν είχατε το πρόγραμμα. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.»Σήκωσε τους ώμους. Εκείνη έφταιγε, βασικά. Δεν είχε μπει στον κόπο να κοιτάξει το πρόγραμμα

αυτές τις δυο μέρες. Την είχε απορροφήσει ολοκληρωτικά ο Μαξ.«Μην ανησυχείς. Έχεις την άδειά μου να πεις ότι φταίω εγώ.»Η έκφραση στο πρόσωπό του ήταν ένα μείγμα φρίκης και ανακούφισης. «Ευχαριστώ πολύ, μα

δε μου πάει.»«Δεν έχω αργήσει ακόμα, σωστά;»Κούνησε το κεφάλι.«Πόσο χρόνο έχω;»«Δεκαπέντε λεπτά.»Σήκωσε το φρύδι. «Είπες ότι με θέλουν αμέσως;»Κοκκίνισε. «Με συγχωρείτε.»Εκείνη έγειρε και του είπε εμπιστευτικά: «Δεκαπέντε λεπτά είναι μηδέν χρόνος για μια γυναίκα.

Χρειαζόμαστε περισσότερη ώρα για να γίνουμε όμορφες. Δεν είμαι έτοιμη για κοντινά πλάνα, μόλιςβγήκα από το ντους.»

Χαμογέλασε πλατιά, κοκκίνισε ακόμα περισσότερο και την κοίταξε με θαυμασμό. «Εμέναόμορφη μου φαίνεστε.»

«Ευχαριστώ.»«Πρέπει να φύγω.» Γύρισε και άρχισε να προχωράει στο διάδρομο.«Πώς σε λένε;» του φώναξε.Σταμάτησε και την κοίταξε πάνω από τον ώμο του. «Τζόρνταν.»«Χαίρω πολύ, Τζόρνταν.»«Και εγώ επίσης, δεσποινίς Τάνερ.»«Ακούγομαι γριά όταν με φωνάζεις έτσι. Να με λες Κλόε.»

«Εντάξει.» Το χαμόγελό του έφτασε ως τα αυτιά. «Χάρηκα πολύ, Κλόε.»Η Κλόε έμεινε να τον κοιτάζει μέχρι που εξαφανίστηκε στη γωνία. Δεν μπήκε στον κόπο να

κλείσει την πόρτα. Κάθισε στο κρεβάτι και προσπάθησε να ξεμπλέξει τους κόμπους στα μαλλιά της.Όταν ικανοποιήθηκε πως τα μαλλιά της δεν ήταν πια τζίβα, πέταξε τη βούρτσα στο άστρωτο κρεβάτικαι αποφάσισε πως ήταν ώρα να αντιμετωπίσει την καινούρια μέρα. Η γκαρνταρόμπα και οι μακιγιέζθα φρόντιζαν την εμφάνισή της. Δεν αμφέβαλλε καθόλου πως θα ήταν συγκλονιστική την ώρα πουθα ξεκινούσαν τα γυρίσματα. Ένα ασχημόπαπο μπορούσε να γίνει κύκνος με τη βοήθεια τωνσωστών ανθρώπων, με τα κατάλληλα προϊόντα ομορφιάς και το ψηφιακό ρετούς.

Πήρε μια βαθιά ανάσα, έδωσε νοερά κουράγιο στον εαυτό της και βγήκε κλειδώνοντας τηνπόρτα πίσω της. Χαιρόταν που θα ξανάβλεπε τον Μαξ, μα δεν την ενθουσίαζαν ιδιαίτερα οισυνθήκες. Τώρα ξεκινούσε η δουλειά. Τα φιλιά, οι παθιασμένες αγκαλιές και τα ερωτόλογα είχαντελειώσει. Έτσι είχαν τα πράγματα.

* * *

Ο Μαξ άκουγε υπομονετικά όσο ο Τζακ Πάρκερ, υπεύθυνος παραγωγής και σκηνοθέτης του σόου,μιλούσε για τα γυρίσματα της ημέρας. Δεν ενδιαφερόταν ούτε στο ελάχιστο. Είχε στο μυαλό του τηνΚλόε. Την είχε στο μυαλό του όλο το πρωί. Του έλειπε. Χρειάστηκε όλη τη δύναμη της θέλησής τουγια να τραβηχτεί από κοντά της. Έμοιαζε αξιολάτρευτη κουρνιασμένη πάνω του, χαμογελώνταςστον ύπνο της με το ένα χέρι κάτω από το μάγουλό της. Ήθελε να την ξυπνήσει, να κάνει έρωτα μαζίτης και να μείνουν αγκαλιασμένοι όλη μέρα κάτω απ’ τα σεντόνια.

Όμως, το καθήκον καλούσε. Το καθήκον πάντα καλούσε.«Θα σε συστήνουν στα κορίτσια καθώς θα έρχονται. Όταν τακτοποιηθούν στα δωμάτιά τους, θα

σε συναντήσουν στην πισίνα για δείπνο» είπε ο κύριος Πάρκερ καθώς πληκτρολογούσε μανιωδώςστο φορητό υπολογιστή.

Ο Μαξ ένευσε. Δεν είχε ξαναγνωρίσει άνθρωπο με την υπερκινητικότητα του Τζακ. Ο τύποςήταν μια σφαίρα ενέργειας. Ή ήταν προικισμένος απ’ τη φύση ή η ενέργειά του οφειλόταν στα έξιφλιτζάνια καφέ με άρωμα φουντουκιού που είχε κατεβάσει μέσα σε δυο ώρες. Τα χέρια του έτρεμαν.Ο Μαξ χαμογέλασε. Και εκείνος θεωρούσε τον Έρικ προβληματικό.

Κανείς δεν έβγαζε περισσότερη δουλειά από τον Έρικ, μα χωρίς την ατζέντα του ήταν χαμένος.Ο Μαξ το είχε δει να συμβαίνει. Δυο χρόνια πριν, για πλάκα, είχε κρύψει την τεράστια μαύρηατζέντα που βρισκόταν πάντα κολλημένη στο πλευρό του. Ο Έρικ είχε πάθει παράκρουση, είχελαχανιάσει και είχε καλέσει σχεδόν ολόκληρη την προσωπική φρουρά του Μαξ να ψάξει τηνατζέντα. Δεν είχε χαρεί καθόλου όταν του αποκάλυψε το αστείο και ήταν ψυχρός μαζί του για μιαβδομάδα σχεδόν.

«Ξέρεις πότε φτάνει ο Έρικ;» ρώτησε ο Μαξ.Ο κύριος Πάρκερ σταμάτησε να μιλάει και να πληκτρολογεί και σήκωσε τα μάτια από τον

υπολογιστή. «Ποιος;»«Ο κύριος Φον Στράτον.»«Ο κύριος Φον Στράτον πρέπει να φτάνει από στιγμή σε στιγμή.» Συνέχισε να ξερνάει

πληροφορίες για την ημέρα και την επόμενη βδομάδα και να φωνάζει στη βοηθό του να φέρει άλλο

ένα φλιτζάνι καφέ.«Χρειάζεσαι πραγματικά κι άλλο καφέ;» ρώτησε ο Μαξ.«Ναι. Αν δεν πιω καφέ, δεν μπορώ να λειτουργήσω.»Ο Μαξ το πίστευε. Καθώς η βοηθός τον προσπερνούσε τρέχοντας να ικανοποιήσει το αίτημα του

εκκεντρικού σκηνοθέτη, ο Μαξ σχημάτισε με τα χείλη τη φράση «κάν’ τον ντεκαφεϊνέ.» Τηνέπιασαν γέλια κι έβαλε το χέρι στο στόμα για να τα πνίξει. Ο κύριος Πάρκερ δεν έδειξε να τοπροσέχει. Παραήταν απασχολημένος, παριστάνοντας το Ναζί στρατηγό και δίνοντας διαταγές στονΜαξ για το πώς να φερθεί και τι να κάνει.

Οι σκέψεις του ξαναγύρισαν στην Κλόε και τη νύχτα που μοιράστηκαν. Στη σκέψη της τονπλημμύρισε ξανά ο πόθος. Τι έκανε; Έπρεπε να σπάσει το συμβόλαιο με το EVE, να πληρώσει τηναστρονομική ρήτρα και να πάρει την Κλόε μαζί του για πάντα. Δεν υπήρχε λόγος να μην το κάνει.Άλλωστε, ήταν πρίγκιπας της Ρομαλίας. Τι νόημα είχαν το κύρος και η δύναμη αν δεν μπορούσε νατα εκμεταλλευτεί προς όφελός του;

Η αθέτηση του συμβολαίου μπορεί να αμαύρωνε το όνομα της οικογένειας για ένα διάστημα, μαο κόσμος ήταν επιεικής με τους γαλαζοαίματους. Όμως, η Κλόε βασιζόταν στο σόου για να δώσειώθηση στην καριέρα της. Τα μάτια της έλαμπαν όταν συζητούσε για την ηθοποιία. Πώς θαμπορούσε να καταστρέψει τα όνειρά της απλώς και μόνο επειδή εκείνος την ήθελε; Ούτε μπορούσενα της υποσχεθεί ότι θα έμεναν μαζί για πάντα. Ή μήπως μπορούσε;

Την αγαπώ; Ίσως. Απλά δεν ξέρω.Ήξερε με βεβαιότητα πως δεν είχε ξανανιώσει έτσι για καμία γυναίκα, και είχε βγει με αρκετές. Ο

Έρικ σίγουρα είχε τον αριθμό καταχωρημένο σε κάποια ατζέντα. Η Κλόε τον έκανε ευτυχισμένο.Χαμογελούσε όταν τη σκεφτόταν. Ένιωθε πλήρης όταν βρισκόταν μαζί της. Αυτό ήταν έρωτας; Είχεαρχίσει να πιστεύει πως ναι. Δεν μπορούσε να τη χορτάσει, γινόταν σημαντική για εκείνον – δενμπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτή.

«Και μ’ αυτό ολοκληρώνεται το πρόγραμμα της βδομάδας» ο κύριος Πάρκερ διέκοψε τιςσκέψεις του Μαξ. Σήκωσε το βλέμμα απ’ τον υπολογιστή και κοίταξε γύρω του. «Αναρωτιέμαι πούβρίσκεται η δεσποινίς Τάνερ. Σε δυο λεπτά θα είναι αργοπορημένη. Και εσύ έχεις να πας αλλού.»

Ανάθεμα… Το σόου. Του είχε φανεί καλή ιδέα στην αρχή, αλλά τώρα δεν ήθελε καμία σχέση.Ήθελε να φύγει. Δεν τον ενδιέφερε καμία άλλη γυναίκα εκτός από την Κλόε, και εκείνη δεν ήτανυποψήφια. Κάτι έπρεπε να γίνει. Και ήξερε πως εξαρτιόταν από εκείνον.

«Πού υποτίθεται πως πρέπει να πάω;» ρώτησε ο Μαξ.Ο κύριος Πάρκερ πήρε ένα εντελώς απηυδισμένο ύφος. «Στο μακιγιάζ και την γκαρνταρόμπα.

Δεν άκουσες τίποτα; Το γράφει και στο πρόγραμμα. Δεν το κοίταξες καθόλου;»Ο Μαξ κούνησε το κεφάλι. «Συνήθως έχω τον Έρικ γι’ αυτά.» Ήταν αλήθεια. Ο Έρικ

προγραμμάτιζε τα πάντα για εκείνον και ήταν πάντα παρών ώστε να τον πληροφορεί πού έπρεπε ναπάει και πότε.

Ο Τζακ κάγχασε. «Γαλαζοαίματοι!»«Έι!» τον έκοψε ο Μαξ εκνευρισμένα. Δεν του άρεσε καθόλου το υφάκι. Εντάξει, ήταν μάλλον

καλομαθημένος. Αυτό δε σήμαινε πως ήταν ανίκανος. Απλά δεν είχε μάθει να προγραμματίζει τηζωή του. Αυτή η αρμοδιότητα ανήκε πάντα στους αξιωματούχους της Ρομαλίας και τον Έρικ. Έτσιείχαν τα πράγματα. Τελεία και παύλα.

«Να και η Ωραία Κοιμωμένη. Επιτέλους, καταδέχτηκες τη συντροφιά μας.»Ο Μαξ ξέχασε τον πειρασμό να χτυπήσει τον κύριο Πάρκερ με τον υπολογιστή του και

στράφηκε στον έρωτα της ζωής του. Η Κλόε στεκόταν στην πόρτα του σαλονιού. Ήταν πανέμορφημε τη ροζ μπλούζα και το τζιν σορτσάκι, που τόνιζε υπέροχα τα μακριά της πόδια. Το ροζ πρέπει ναήταν το αγαπημένο της χρώμα. Ήταν κάτι που σχεδίαζε να συγκρατήσει για μελλοντική χρήση. Ροζτριαντάφυλλα, ροζ εσώρουχα, ροζ σαμπάνια, ροζ…

«Συγγνώμη που άργησα, κύριε Πάρκερ.»«Μη στεναχωριέσαι, μικρή.» Ο κύριος Πάρκερ ένευσε με το ένα χέρι. «Δεν άργησες καθόλου.

Εγώ αρχίζω πάντα νωρίτερα. Αυτό να το θυμάσαι στο μέλλον.»Η Κλόε χαμογέλασε με το υπέροχο χαμόγελό της. «Εντάξει.»Ξαφνικά ο Μαξ συνειδητοποίησε πως στ’ αλήθεια αγαπούσε την Κλόε Τάνερ. Την αγαπούσε

ολοκληρωτικά, παθιασμένα και βαθιά. Την αγαπούσε όπως αγαπάει ένας άντρας μια γυναίκα. Ήθελεένα μέλλον μαζί της. Ήθελε να γίνει γυναίκα του, πριγκίπισσά του, σύζυγός του, βασίλισσά του.Ήθελε να κάνει παιδιά μαζί της, παιδιά με μεγάλα καφετιά μάτια και σκούρα κυματιστά μαλλιά.

Η συνειδητοποίηση τον χτύπησε σαν κεραυνός. Ένιωθε σοκαρισμένος, κι όμως, δεν ήταν. Ταπράγματα ήταν απλά. Το είδε ξεκάθαρα, όπως ποτέ άλλοτε. Είχε βρει το ταίρι του. Το άλλο τουμισό. Και θα έκανε τα πάντα για να την κρατήσει στη ζωή του.

Εκείνη τον αγαπούσε όμως;Ήξερε πως νοιαζόταν για εκείνον. Το έβλεπε στα σοκολατιά μάτια της. Αλλά τον αγαπούσε;

Αυτό δεν το ήξερε. Μόλις είχε συνειδητοποιήσει τα δικά του αισθήματα. Ίσως τον αγαπούσε καιεκείνη, μα δεν το ήξερε ακόμα. Έπρεπε να την πείσει πως ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.Έπρεπε να της δείξει πόσο την αγαπούσε.

Ο Μαξ ήθελε να πεταχτεί από την πολυθρόνα, να διασχίσει το δωμάτιο και να τη φιλήσει. Ήταναξιολάτρευτη. Ήθελε να τη φιλάει όλη μέρα κι όλη νύχτα, όλη τη βδομάδα, όλη τη χρονιά.

«Πού είναι ο καφές μου;» ούρλιαξε ο κύριος Πάρκερ.Η βοηθός του μπήκε στην αίθουσα βιαστικά μ’ ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ.«Καφέ, δεσποινίς Τάνερ;»«Τσάι, παρακαλώ.»«Φέρε τσάι στη δεσποινίδα Τάνερ.»«Μάλιστα, κύριε.» Η βοηθός βγήκε από την αίθουσα όσο πιο γρήγορα μπορούσε.Ο κύριος Πάρκερ έδειξε ένα άδειο κάθισμα. «Κάθισε κάτω. Κάθισε. Έχουμε πολλά να

συζητήσουμε. Φοβάμαι πως ο Μαξ δεν μπορεί να μείνει. Τον ενημέρωσα ήδη. Μοιάζει να αγνοείεντελώς τι τον περιμένει όλη τη βδομάδα. Μάλλον δεν κοίταξε το πρόγραμμα.»

«Το έχει ο Έρικ.»«Σωστά, ο κύριος Φον Στράτον.»«Ομολογώ πως ούτε εγώ κοίταξα το δικό μου.»Ο κύριος Πάρκερ βόγκηξε. «Τι θα κάνω μ’ εσάς τους δυο; Οι δυο πρωταγωνιστές μου δεν έχουν

ιδέα τι πρέπει να κάνουν. Μα τι στην ευχή κάνατε τις τελευταίες δυο μέρες;»Ο Μαξ χαμογέλασε πλατιά στην Κλόε. Του ανταπέδωσε το χαμόγελο. Είχαν αναμφίβολα άλλα

πράγματα στο μυαλό τους. Χάρηκε που άκουσε πως ούτε εκείνη είχε διαβάσει το πρόγραμμα.

Έλπιζε να σκεφτόταν εκείνον – και η ζεστή, γλυκιά λάμψη στα μάτια της του έδειχνε αυτό ακριβώς.Δεν κοίταζε τον κύριο Πάρκερ, δεν του είχε ρίξει ούτε μια ματιά. Είχε μάτια μόνο για τον Μαξ. Κιαυτός είχε μάτια μόνο για εκείνη.

«Κάθισε, δεσποινίς Τάνερ. Έχουμε πολλά να πούμε και ο χρόνος είναι λίγος.» Ο κύριος Πάρκερήπιε μια γουλιά καφέ. Μόρφασε. «Είναι χλιαρός και δεν έχει αρκετή κρέμα. Μαξ, είσαι ήδη εκτόςπρογράμματος. Πήγαινε.»

Ο Μαξ σηκώθηκε την ίδια στιγμή που η Κλόε διέσχισε την απόσταση μεταξύ τους. Άγγιξε τομπράτσο της. Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια. Ήθελε να της πει επιτόπου πως την αγαπούσε. Τηναγαπούσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς εκείνη. Ήταν η ζωή του. Μα δενήταν η κατάλληλη στιγμή να της το πει – όχι μπροστά στον υπεύθυνο παραγωγής και σκηνοθέτητους.

«Κοιμήθηκες καλά;» τη ρώτησε απαλά.Το κοκκίνισμα την ομόρφυνε ακόμα περισσότερο. Πίεσε ελαφρά τον καρπό της. «Ναι. Πολύ

καλά» ψιθύρισε.«Και εγώ το ίδιο» απάντησε επίσης ψιθυριστά.«Χαίρομαι που είστε και οι δυο ξεκούραστοι» μπήκε στη μέση ο κύριος Πάρκερ. «Και τώρα ας

πιάσουμε δουλειά.»«Θα σε δω σύντομα;» Και δεν εννοούσε στη συντροφιά των άλλων.«Το ελπίζω» απάντησε εκείνη απαλά. Κάλυψε στιγμιαία το χέρι του με το δικό της. «Θα το

ήθελα πολύ.» Είδε τη θλίψη να σκοτεινιάζει τα μάτια της. «Μα δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό,Μαξ.»

«Για όνομα του Θεού! Θα βλεπόσαστε καθημερινά τις επόμενες έξι βδομάδες!» αναφώνησε οκύριος Πάρκερ κουνώντας το κεφάλι. Ήπιε άλλη μια γουλιά και διαμαρτυρήθηκε ξανά, πολύδυνατά, πως ο καφές δεν ήταν αρκετά ζεστός.

«Πρέπει να σου μιλήσω, Κλόε.»«Δεν υπάρχει τίποτα να πούμε.»«Υπάρχει.»Κούνησε το κεφάλι και τραβήχτηκε μακριά του. «Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Έχουμε να

κάνουμε μια δουλειά. Ας την κάνουμε όσο πιο επαγγελματικά μπορούμε.»«Κι όμως, έχουμε πολλά να πούμε, Κλόε. Έχω πολλά να σου πω. Δε φαντάζεσαι πόσα.»Η απελπισία στο χαμόγελό της έκανε την καρδιά του να σφιχτεί. «Όχι. Τελείωσαν όλα» ψιθύρισε

απαλά για να μην ακούσει ο κύριος Πάρκερ. «Ήταν υπέροχο, μα τώρα τελείωσε. Ας μη συνεχίσουμενα βασανίζουμε τους εαυτούς μας.»

Ήταν έτοιμος να της κάνει ερωτική εξομολόγηση, μα ο κύριος Πάρκερ τον διέκοψε,πληροφορώντας τον με αυτοκρατορικό ύφος πως έπρεπε να πάει αμέσως στο μακιγιάζ και τηνγκαρνταρόμπα. Η Κλόε τού γύρισε την πλάτη, σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα και έδωσε όλη τηνπροσοχή της στον κύριο Πάρκερ, που αμέσως άρχισε να την πληροφορεί για τα καθήκοντά της.

Ο Μαξ δεν είχε συνηθίσει να τον διώχνουν. Συνήθως έδιωχνε εκείνος τους άλλους. Μα ήτανπροφανές πως ο κύριος Πάρκερ είχε τελειώσει μαζί του και η Κλόε δεν ήθελε να συζητήσουν γιαόσα συνέβαιναν μεταξύ τους.

Ο Μαξ δεν είχε ξανανιώσει τόσο απογοητευμένος. Αισθανόταν αβοήθητος. Ο ίδιος είχε θέσει σεκίνηση μια αλυσίδα γεγονότων που έμοιαζε να μην μπορεί να τη σταματήσει τίποτα. Βγήκεαπρόθυμα από την αίθουσα. Μπήκε στον πειρασμό να αρχίσει να χτυπάει τα πόδια του σανπεισμωμένο παιδάκι, μα κρατήθηκε. Δεν ήταν αρμόζουσα συμπεριφορά για ενήλικο.

Τι θα έκανε τώρα; Κάποιος τρόπος θα υπήρχε να σταματήσει αυτή την τρελή, ανεξέλεγκτηπαλίρροια που τον είχε παρασύρει. Ήταν πρίγκιπας. Είχε δεκάδες άτομα στη διάθεσή του. Κάτι θαμπορούσε να κάνει για να αντιστρέψει τους όρους υπέρ του.

Κεφάλαιο Δέκα

Κόλαση. Αυτό ήταν οι τελευταίες τρεις βδομάδες. Η Κλόε είχε μισήσει το κάθε δευτερόλεπτο τηςκάθε ημέρας αυτές τις τρεις βδομάδες. Κόντευε να τρελαθεί βλέποντας τις υποψήφιες νύφες ναπέφτουν σμήνος πάνω στον Μαξ. Κι αυτό το πριγκιπικό χαμόγελο στο όμορφο πρόσωπό του τηςέφερνε ναυτία. Κάποιες φορές σχεδόν πειθόταν πως εκείνος απολάμβανε την κάθε στιγμή μ’ αυτέςτις άγνωστες γυναίκες.

Μα ποιος άντρας δε θα περνούσε υπέροχα; Άλλωστε και οι δεκαπέντε γυναίκες ήτανπανέμορφες. Και δεν ήταν ανεγκέφαλες γλάστρες. Από τις έξι που παρέμεναν στο σόου, η μια ήτανδικηγόρος, η δεύτερη παιδίατρος, η τρίτη καθηγήτρια Ιστορίας σε γυμνάσιο, η τέταρτη καθηγήτριαΑγγλικών σε κολέγιο, η πέμπτη ζωολόγος και η έκτη εμψυχώτρια ανθρώπινου δυναμικού και ειδικήεταιρικού πρωτοκόλλου. Τέλεια.

Η Κλόε ένιωθε ανεπαρκής συγκριτικά. Η Αντόνια κι ο Λέστερ είχαν κάνει εξαιρετικές επιλογές.Όλες τους έμοιαζαν να μπορούν να παντρευτούν έναν πρίγκιπα και να μπουν άνετα στο ρόλο τηςπριγκίπισσας. Η Κλόε τις ζήλευε. Απεχθανόταν αυτό το συναίσθημα, μα ήθελε να είναι και η ίδιαμια από τις επιλογές του Μαξ. Το ήθελε απίστευτα πολύ. Απεχθανόταν να τον βοηθάει να επιλέξειποιες διαγωνιζόμενες θα παρέμεναν κάθε βδομάδα. Ήταν φρικτό να κάθεται δίπλα του και ναεξετάζει τα χαρίσματα και τα ψεγάδια, τα οποία ήταν ελάχιστα. Μάλιστα, ήταν σχεδόν σίγουρη πωςήξερε ποιες θα ήταν οι δυο φιναλίστ. Ακόμα κι αυτό μπορούσε να το υπομείνει με αξιοπρέπεια.

Το χειρότερο ήταν πως ο Μαξ έμοιαζε να ενδιαφέρεται πραγματικά γι’ αυτές τις γυναίκες.Έδειχνε να είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για εκείνη. Προσπαθούσε να μην τον κρίνει υπερβολικάαυστηρά. Κατ’ αρχάς, εκείνη του είχε ζητήσει να ξεχάσει ό,τι είχε γίνει μεταξύ τους. Δεύτερον, δενείχαν μείνει μόνοι μετά τη νύχτα που έκαναν έρωτα. Όταν ήταν μαζί, δεν ήταν πραγματικά μαζί. Οικάμερες δούλευαν συνέχεια και πάντα υπήρχε κοινό.

Τον έβλεπε συνέχεια. Οι μέρες τους ήταν γεμάτες επαγγελματικές συναντήσεις. Είχεσυναντήσεις με το τμήμα μακιγιάζ, κομμωτικής, γκαρνταρόμπας, με παραγωγούς, σκηνοθέτες καιεικονολήπτες. Την είχαν κουράσει τόσο πολύ οι άνθρωποι της δουλειάς είκοσι τέσσερις ώρες τοεικοσιτετράωρο που σε λίγο θα άρχιζε να τραβάει τα μαλλιά της. Παραξενευόταν που δεν είχαν έρθειακόμα να την πάρουν οι άνθρωποι με τις άσπρες ρόμπες. Θα προτιμούσε το ψυχιατρείο από τηνπαράνοια του Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του.

Ήθελε να ξεφύγει. Και δεν υπήρχε διέξοδος.Η Κλόε βυθίστηκε βαθύτερα στην μπανιέρα και έκλεισε τα μάτια. Προσπάθησε πολύ σκληρά να

μη σκεφτεί τον Μαξ, μα ήταν σχεδόν αδύνατον. Τη στοίχειωνε όποτε βρισκόταν μόνη της. Ταγαλανά μάτια του, τα σκούρα μαλλιά, τα υπέροχα λακκάκια, το θεσπέσιο σώμα του, ο τρόπος πουύψωνε τα φρύδια όταν κάτι του φαινόταν διασκεδαστικό, ο τρόπος που το χαμόγελό του γέμιζεολόκληρη αίθουσα.

Της έλειπε το χαμόγελό του – το πραγματικό χαμόγελό του. Αυτό που της χάριζε τις πρώτες δυομέρες που ήταν μόνοι τους.

Η Κλόε σκούπισε ένα δάκρυ με τρεμάμενα δάχτυλα. Είχε ανάγκη από ένα καλό κλάμα, μα δεν

είχε χρόνο να αφήσει τα συναισθήματά της να ξεσπάσουν. Ένιωθε μόνη, εντελώς χαμένη. Ήταν ένατρομερό, φρικτό, θλιβερό συναίσθημα. Και η καρδιά της πονούσε. Πονούσε πολύ.

Άλλο ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της. Το αγνόησε, αποφασίζοντας πως ίσως ήταν καλύτερανα μην αντιστέκεται άλλο. Τα κρατούσε μέσα της τρεις ατέλειωτες, ανυπόφορες, βασανιστικέςβδομάδες.

«Μαξ» ψιθύρισε απαλά στη σιγαλιά του μπάνιου. «Μου λείπεις. Μου λείπεις περισσότερο απ’όσο φανταζόμουν.»

Σαπουνόφουσκες έσκαγαν δίπλα στα αυτιά της. Βούλιαξε ακόμα περισσότερο στην μπανιέρα,βυθίζοντας ολόκληρο το σώμα της στο αρωματισμένο νερό. Πάτησε το κουμπί του τζακούζι καιαναστέναξε καθώς το νερό άρχισε να στροβιλίζεται γύρω από το συναισθηματικά και σωματικάεξαντλημένο κορμί της.

«Άλλες τρεις βδομάδες.» Θα άντεχε άλλες τρεις βδομάδες. Μετά θα ελευθερωνόταν για πάντααπό τον Μαξ. «Άλλες τρεις βδομάδες.»

Η Κλόε δεν ήταν κλαψιάρα. Πολύ δύσκολα έβαζε τα κλάματα. Αλλά δεν μπορούσε να κρατήσειάλλο τα δάκρυά της. Ξεχύνονταν στα μάγουλά της ολοένα και πιο γρήγορα, κυλώντας από τη μύτηκαι το πιγούνι της στο νερό.

Η Κλόε δε θυμόταν πότε είχε ραγίσει η καρδιά της τελευταία φορά. Είχε περάσει καιρός. Οτελευταίος μεγάλος της έρωτας ήταν ένα αγόρι στο λύκειο. Ο Γκρέγκορι Άνταμς. Ήταν τρελά,βαθιά, απόλυτα ερωτευμένη μαζί του. Μα την τελευταία χρονιά είχε ραγίσει την καρδιά της. Τον είχεπιάσει να την απατάει με την ξαδέλφη της και καλύτερη φίλη της, την Ντέζι. Η απογοήτευση τηνώθησε να μαζέψει τις βαλίτσες της μετά την αποφοίτηση και να μετακομίσει στην Καλιφόρνια.

Ο Γκρέγκορι και η Ντέζι παντρεύτηκαν ένα χρόνο μετά το λύκειο. Η Ντέζι είχε κομμωτήριο –πρακτορείο κουτσομπολιών– και ο Γκρέγκορι δούλευε ως βοηθός προπονητή στη σχολική ομάδα,εκπληρώνοντας το όνειρό του. Ήταν ΤΟ ζευγάρι στην πόλη τους.

Για κάποιον παράξενο λόγο, εκείνη τη στιγμή, της έλειπαν φοβερά.Περίεργο.Η Κλόε αναστέναξε θλιμμένα και έπιασε ένα σφουγγάρι. Έλπιζε μόνο να απέδιδαν οι θυσίες που

έκανε. Ίσως αν έκανε φήμη και περιουσία να ξεχνούσε τους Γκρέγκορι και τους Μαξ αυτού τουκόσμου και να εστιαζόταν στην καριέρα της.

Χαμογέλασε. Είδε τον εαυτό της να παραλαμβάνει το Όσκαρ και να βάζει το αποτύπωμά της στοτσιμέντο στο Κινέζικο Θέατρο Γκράουμαν. Ήθελε να εκμεταλλευτεί τη διασημότητά της και ναβοηθήσει χιλιάδες λιγότερο τυχερούς ανθρώπους σ’ όλη την υφήλιο και να δωρίσει εκατομμύρια σεκαλλιτεχνικά προγράμματα στα σχολεία όλης της χώρας. Πάντα θεωρούσε λυπηρό το γεγονός ότι τακαλλιτεχνικά και μουσικά προγράμματα ήταν τα πρώτα που κόβονταν όταν ο προϋπολογισμός ήτανπιο σφιχτός.

Η Κλόε συγκεντρώθηκε στα όνειρά της. Βελτίωσαν τη διάθεσή της, καταπράυναν τον πόνο στηνκαρδιά της και σταμάτησαν τα δάκρυα. Έπρεπε να εστιάσει αλλού. Η σκέψη του Μαξ τής έφερνεαπίστευτη θλίψη. Και δεν ήθελε να είναι θλιμμένη. Όλοι ήθελαν να είναι ευτυχισμένοι και εκείνη δεναποτελούσε εξαίρεση.

«Κλόε;»Τα μάτια της άνοιξαν απότομα. Σφίχτηκε ολόκληρη. Τα θετικά συναισθήματα και τα ευχάριστα

όνειρα εξαφανίστηκαν. Βρέθηκε να κοιτάζει ένα ζευγάρι έντονα γαλανά μάτια πλαισιωμένα απόμακριές, μαύρες βλεφαρίδες. Τα μάτια του. Το χαμόγελο με τα λακκάκια. Το πανέμορφο πρόσωπότου.

«Τι κάνεις εδώ;» ρώτησε απόλυτα ξαφνιασμένη από την εμφάνισή του στο μπάνιο της.Το ψηλό κορμί του γέμιζε ολόκληρη την είσοδο και φαινόταν λαχταριστός με το φαρδύ τζιν και

το κόκκινο μπλουζάκι του. Ήταν ξυπόλυτος, δείχνοντας απίστευτα σέξι, και τα μαλλιά του ήτανυγρά. Τα σκούρα τσουλούφια του κατσάρωναν στον αυχένα και πίσω απ’ τα αυτιά του.

Η Κλόε μυρμήγκιασε ολόκληρη. Η καρδιά της βροντοχτύπησε. Οι παλμοί της επιταχύνθηκαν.«Η πόρτα ήταν κλειδωμένη.»Τα γαλανά μάτια του χάιδεψαν το πρόσωπό της. «Έχω κλειδί.»Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. «Συγγνώμη;»Πήρε ένα ένοχο ύφος. «Έβαλα να μου φτιάξουν.»«Έβαλες να σου φτιάξουν;» ρώτησε με δυσπιστία.«Με συγχωρείς;»«Είναι μάλλον αλαζονικό εκ μέρους σου χωρίς να με ρωτήσεις» απάντησε. «Άσε το κλειδί και

βγες έξω. Τώρα.»«Όχι.»Η Κλόε ανακάθισε τόσο γρήγορα που το νερό πιτσίλισε τα πάντα. Την πλημμύρισε έντονος

θυμός. Έπρεπε να θυμώσει μαζί του – ήταν η μόνη της άμυνα ενάντια στα ακαταμάχητα θέλγητράτου και εκείνη αρνούνταν να πέσει ξανά θύμα. Μια φορά ήταν αρκετή. Εντάξει, δυο. Αλλά δεν είχετην πολυτέλεια να του δοθεί ξανά. Η καρδιά της δεν άντεχε ένα γύρο ακόμα.

Συνειδητοποίησε πως η απότομη κίνησή της αποκάλυψε το στήθος της. Το κάλυψε με τα χέριατης και τον κοίταξε με μίσος, βουλιάζοντας πάλι μέσα στην μπανιέρα.

Της χαμογέλασε. Τα μάτια του άστραψαν. «Σ’ έχω ξαναδεί γυμνή.»Σήκωσε το τρεμάμενο δάχτυλό της προειδοποιητικά. «Μην τολμήσεις! Μην τολμήσεις να

αναφέρεις το παρελθόν! Ποτέ ξανά!» Ράπισε το νερό με την παλάμη. «Βγες έξω! Δεν μπορώ ναμείνω ούτε μια στιγμή μόνη μου;»

Το χαμόγελό του εξαφανίστηκε, το ίδιο και η λάμψη στα μάτια του, αλλά δεν έφυγε. Μπήκε στοδωμάτιο. Η Κλόε τον αγριοκοίταξε, οπλισμένη και έτοιμη για μάχη. Ήξερε ποιες ήταν οιπροτεραιότητές της τώρα – και εκείνος δεν ήταν στη λίστα.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις;» απαίτησε σταυρώνοντας τα χέρια πάνω από το στήθος και ελπίζονταςνα μην πέσουν οι σαπουνάδας εκθέτοντας το γυμνό κορμί της στα μάτια του.

«Θέλω να σου μιλήσω. Έχουμε πολύ καιρό να μείνουμε μόνοι.»Η Κλόε τράβηξε τα μάτια από το εξεταστικό βλέμμα του. «Δε σας θέλω εδώ, Υψηλότατε.»Ανέκοψε την πορεία του μένοντας ακίνητος στη μέση του δωματίου. Τον κοίταξε και η καρδιά

της σφίχτηκε. Τα μάτια του είχαν σκουρύνει από τον πόνο. Δεν το άντεχε αυτό. Αποτράβηξε πάλι τοβλέμμα και προσπάθησε να φανεί δυνατή. Δε θα του παρέδιδε ποτέ ξανά το κορμί και την καρδιάτης. Ποτέ. Δε θα έβγαινε τίποτα. Δεν υπήρχε ευτυχισμένο τέλος γι’ αυτούς τους δυο.

«Κλόε, τα αισθήματά μου για σένα δεν άλλαξαν.»

«Ποια αισθήματα είναι αυτά;» ρώτησε μαλακά.Γονάτισε δίπλα στην μπανιέρα. «Ξέρεις ποια είναι.»«Όχι.» Τραβήχτηκε όσο γινόταν πιο μακριά του και εστίασε την προσοχή της στα πλακάκια.

«Λαγνεία; Πόθος;»«Μου έλειψες.» Ακούμπησε απαλά το ένα χέρι στον ώμο της. «Σε χρειάζομαι.»Η αίσθηση του χεριού του στον ώμο της έστειλε καυτά ρίγη σ’ ολόκληρο το σώμα της. Το κορμί

της την πρόδιδε. Η οργή και η απογοήτευση φούντωσαν μέσα της.«Δείχνεις πολύ ευτυχισμένος φλερτάροντας αυτές τις γυναίκες.»Η σιωπή γέμισε το μικρό χώρο ανάμεσά τους. Ευχόταν να έφευγε εκείνος. Το ευχόταν με όλη

της την καρδιά.«Σε παρακαλώ, κοίταξέ με.»Κούνησε το κεφάλι. «Δεν μπορώ.»«Γιατί;»«Έτσι.»«Γιατί έτσι;»Σήκωσε τους ώμους. «Επειδή.»«Υποδύομαι.»Η Κλόε γύρισε απότομα. Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. «Τότε είσαι πολύ πειστικός.

Συγχαρητήρια. Ίσως κερδίσεις το Έμμυ» τον αποπήρε σαρκαστικά.«Γνωρίζαμε πως θα ήταν δύσκολο.»«Δύσκολο;» Γέλασε. «Δύσκολο; Μόνο αυτό είναι για σένα;»Το βλέμμα του καρφώθηκε στο δικό της. «Όχι. Είναι πολύ χειρότερο.»«Φέρνεις το μπουρνούζι μου, σε παρακαλώ;»Ο Μαξ ένευσε. Σηκώθηκε, ξεκρέμασε το λουλουδάτο μπουρνούζι από τον τοίχο και το κράτησε

ανοιχτό. Βγήκε από την μπανιέρα και φόρεσε με χαρά το απαλό μπουρνούζι, δένοντας σφιχτά τηζώνη γύρω από τη μέση της, πριν γυρίσει να τον κοιτάξει.

«Δεν έχουμε τίποτα να πούμε, Μαξ. Το δεχτήκαμε αυτό.»«Μα είσαι απίστευτα θυμωμένη μαζί μου. Το βλέπω κάθε μέρα και γίνομαι κομμάτια.»«Ανησυχείς για μένα;»«Ναι.»«Έκανες τρεις βδομάδες να έρθεις να μου μιλήσεις. Τόσο πολύ ανησυχείς, λοιπόν;»Κρέμασε το κεφάλι. «Ζητώ συγγνώμη. Πραγματικά. Μ’ έβαλαν να κάνω –»«Το ξέρω, Μαξ. Το ξέρω.»Κοίταξαν ο ένας τον άλλο. Η ένταση στα φορτισμένα τους βλέμματα και στα ανείπωτα λόγια

ήταν σχεδόν απτή. Η Κλόε ήθελε να πέσει στην αγκαλιά του. Ήθελε να πιέσει τα χείλη της στα δικάτου. Ήθελε να τον αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μα δεν μπορούσε. Δεν μπορούσαν.

«Σε παρακαλώ, φύγε, Μαξ. Δεν πειράζει. Είμαι εντάξει. Έχω δεχτεί ότι προτιμάς κάποια απόαυτές τις γυναίκες.»

Την τράβηξε από τον αγκώνα καθώς περνούσε δίπλα του και την τράβηξε πάνω του. «Δενμπορώ να συνεχίσω άλλο. Δεν μπορώ να προσποιούμαι πως δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας.»

«Μα δεν υπάρχει κάτι, Μαξ. Υπήρξε.» Προσπάθησε να φανεί γενναία. Επιχείρησε ναχαμογελάσει, μα απέτυχε. Τα χείλη της έτρεμαν. Τα μάτια της ήταν θολά από τα δάκρυα. «Όπωςστρώσαμε, έτσι θα κοιμηθούμε.»

«Δεν μπορώ να ξεχάσω όσα μοιραστήκαμε. Εσύ πώς μπορείς;» Η Κλόε δε θεωρούσε δυνατό ναραγίσει ξανά η καρδιά της. Έκανε λάθος. Άγγιξε απαλά το μάγουλό του. «Θα μείνουν πάντα στηνκαρδιά μου, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Το ξέρεις αυτό.»

«Δεν ενδιαφέρομαι για εκείνες» ψιθύρισε βραχνά. Ακούμπησε τα χείλη του στην παλάμη της.«Δε νιώθω για καμιά τους αυτά που νιώθω για σένα.»

«Ω, Μαξ!»Πήρε το χέρι της τρυφερά ανάμεσα στα δικά του. Φίλησε τα ακροδάχτυλά της τόσο τρυφερά

που η Κλόε παραλίγο να κλάψει. «Πες μου ένα πράγμα, Κλόε.»«Τι θέλεις να σου πω;»«Άλλαξαν τα αισθήματά σου για μένα;»Κούνησε το κεφάλι. Δεν μπορούσε να του πει ψέματα. «Όχι. Τα αισθήματά μου για σένα δεν

άλλαξαν.» Της χαμογέλασε. Του χαμογέλασε και εκείνη. «Μα τι σημασία έχει, Μαξ;»«Έχει σημασία. Πίστεψέ με.» Φίλησε τα ακροδάχτυλά της ένα ένα. «Όλα θα πάνε καλά, Κλόε.

Έχε μου εμπιστοσύνη.»Του είχε εμπιστοσύνη, μα δεν ήξερε πώς θα κατάφερνε να βρει μια λύση. Είχαν υπογράψει

συμβόλαιο γι’ αυτό το σόου. Και εκείνη το χρειαζόταν. Του το είχε εξηγήσει. Χρειαζόταν τηδουλειά. Την είχε ανάγκη, αντίθετα μ’ εκείνον. Δεν μπορούσε να τα παρατήσει όλα. Έπρεπε να είναισίγουρη ότι θα είχαν μέλλον μαζί – και εκείνος δεν της είχε πει ακόμα πως την αγαπάει. Δεν είχευποσχεθεί ακόμα το «για πάντα». Τον αγαπούσε. Ψυχή, σώμα και καρδιά αυτό της υπαγόρευαν.Εκείνος την αγαπούσε, όμως;

Ενδιαφερόταν για εκείνη. Τα μάτια του αντανακλούσαν την ειλικρίνεια των αισθημάτων του. Μαακόμα δεν είχε ξεστομίσει τις λέξεις, αυτές τις υπέροχες δυο λεξούλες που ήταν τόσο σημαντικέςγια μια κοπέλα σαν αυτήν. Και θα ήταν ακόμα καλύτερα αν το «σ’ αγαπώ» συνοδευόταν από τηφράση «Θα με παντρευτείς;» Ναι, αυτό ακριβώς ήθελε. Δε θα δεχόταν τίποτα άλλο εκτός από τογάμο από τον πρίγκιπα της Ρομαλίας. Άξιζε αυτή τη δέσμευση. Άξιζε να ζήσει ευτυχισμένη γιαπάντα με τον Μαξ. Οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν προδοσία για τον εαυτό της και την καρδιά της.

«Σε παρακαλώ, πήγαινε. Θέλω να φύγεις.»«Θα φύγω.» Τη φίλησε στο μέτωπο, τη μύτη και μετά στην άκρη των χειλιών. Το επέτρεψε

επειδή τον αγαπούσε και ένιωθε όμορφα κοντά του μετά από απόσταση τριών βδομάδων.«Μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη ότι δε θα ξαναμπείς στο δωμάτιό μου απρόσκλητος;» ρώτησε

απαλά.Εκείνος ένευσε. «Μπορείς να με πιστέψεις όταν λέω πως υπάρχει ελπίδα για μας και θα πάνε όλα

καλά;»«Μαξ –»Την έκανε να σιωπήσει μ’ ένα γρήγορο φιλί. «Μην ξεχνάς ποιος είμαι, δεσποινίς Κλόε Τάνερ.»

«Δεν το ξεχνάω.»«Έχω συνηθίσει να παίρνω αυτό που θέλω.»Η Κλόε έσπρωξε μια τούφα πίσω απ’ το αυτί του. «Μου το έχεις ξαναπεί.»«Και θέλω εσένα.»«Κανείς δεν παίρνει πάντα αυτό που θέλει, Μαξ. Είναι καιρός να το μάθεις.»Τα λακκάκια εμφανίστηκαν πάλι στο χαμόγελό του – στο χαμόγελο που προόριζε μόνο για

εκείνη. Παραλίγο να λιποθυμήσει στην αγκαλιά του. Αυτό το χαμόγελο ήταν η καταστροφή της. Δενμπορούσε να του αντισταθεί.

«Ποτέ μην υποτιμάς τη δύναμη του διαδόχου πρίγκιπα Μαξ της Ρομαλίας.» Ακούμπησε τα χείλητου στο μάγουλό της. «Μη μου θυμώνεις άλλο. Σε παρακαλώ.»

Γέλασε. Δεν μπορούσε να αντισταθεί. Ακουγόταν σαν μικρό παιδάκι. «Θα προσπαθήσω να μησου θυμώνω. Θα βάλω τα δυνατά μου.»

Της τράβηξε τη μύτη. «Ωραία. Έχουμε συνάντηση αύριο πρωί πρωί.»«Έχουμε;» Δεν το ήξερε αυτό. Δε θυμόταν να έχει προγραμματισμένη συνάντηση για την

επομένη το πρωί. Ύψωσε το ένα φρύδι. «Αλήθεια;»«Ναι. Θα κάνουμε έναν περίπατο στην έρημο.»«Τι πράγμα;»«Εσύ κι εγώ.»«Μόνοι μας;»Το χαμόγελό του βάθυνε. Αυτά τα λακκάκια ήταν κάτι παραπάνω από αξιολάτρευτα. Έμοιαζε

απίστευτα ευχαριστημένος με τον εαυτό του.«Ναι, μόνοι μας.»«Αδύνατον.»Της έκλεισε το μάτι. «Τίποτα δεν είναι αδύνατον, γλυκιά μου. Τίποτα απολύτως.»«Ειδικά για έναν πρίγκιπα;»«Ειδικά για έναν πρίγκιπα.»«Είσαι αλαζονικός.»«Αλλά ακαταμάχητα γοητευτικός.»Της ξέφυγε ένα γελάκι. «Κι αυτό επίσης.»«Αύριο το πρωί, το ξημέρωμα;»«Εντάξει. Σίγουρα θα είμαστε μόνοι μας;»«Ναι.» Βγήκε από το μπάνιο. Τον ακολούθησε απορώντας με το χοροπηδητό περπάτημά του.

Έδειχνε πολύ χαρούμενος για κάτι.«Τι τρέχει;»«Χρειάζομαι τη βοήθειά σου για κάτι.»«Για ποιο πράγμα;» τον ρώτησε περίεργη.«Αύριο. Θα το μάθεις αύριο.» Γύρισε στο κατώφλι χαμογελώντας μέχρι τα αυτιά. «Καληνύχτα.»«Καληνύχτα, Μαξ.»

Η Κλόε έγειρε στο πλαίσιο της πόρτας και έμεινε να τον κοιτάζει να τρέχει βιαστικός στοδιάδρομο. Τι στην ευχή σκάρωνε; Μόνοι οι δυο τους; Πώς ήταν δυνατόν αυτό; Δεν επιτρεπόταν ναβγουν από την ιδιοκτησία, και οι κάμερες και το προσωπικό του EVE παρακολουθούσαν κάθε τουςκίνηση, για να μην αναφέρουμε τις σεξοβόμβες που κοιμούνταν γαλήνια στην άλλη πτέρυγα καιονειρεύονταν να γίνουν πριγκίπισσες της Ρομαλίας.

Έκλεισε την πόρτα και την κλείδωσε. Για μια στιγμή έγειρε πάνω της, ακουμπώντας το μέτωπότης πάνω στο δροσερό ξύλο. Προσπάθησε να πάρει βαθιές ανάσες, να καλμάρει τους ακανόνιστουςχτύπους της καρδιάς της. Λίγο ακόμα και θα τα έπαιζε όλα για όλα για χάρη του. Ήταν ερωτευμένημ’ έναν άντρα που ακόμα δεν της είχε μιλήσει για τα συναισθήματά του.

Μα ούτε και εγώ του έχω πει τι νιώθω πραγματικά για εκείνον.Αγνόησε αυτή τη φωνή στο μυαλό της και αποφάσισε πως ήταν ώρα να αναμείξει ένα τρίτο

άτομο, κάποιον που θα ήταν αντικειμενικός και θα μπορούσε να τη συμβουλέψει. Και είχε ανάγκηαπό αυτές τις συμβουλές. Τις είχε απόλυτη ανάγκη.

Η Κλόε άνοιξε το πάνω συρτάρι του κομοδίνου, έψαξε την τσάντα της και έβγαλε έξω ένα ροζκινητό. Θα τηλεφωνούσε στην Τζουλς. Ήξερε πως δεν έπρεπε να έρθει σε επαφή με τον έξω κόσμο,τουλάχιστον για μερικές βδομάδες ακόμα, μα είχε ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον. Άλλωστε, ηΤζούλια ήξερε ήδη για τον Μαξ και το σόου.

Αλλά δεν ήξερε ότι η Κλόε ήταν ερωτευμένη με τον πρωταγωνιστή του Φλερτάροντας τηνΥψηλότητά Του. Ε, λοιπόν, θα το μάθαινε τώρα.

Η Τζούλια απάντησε με το πρώτο χτύπημα. «Χριστέ μου! Πώς και μου τηλεφωνείς; Νόμιζα ότιαπαγορεύεται!»

Η Κλόε ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο ευγνώμων ακούγοντας την κελαρυστή φωνή της φίλης της.Άρπαξε σφιχτά το τηλέφωνο στα χέρια και βούλιαξε στο κρεβάτι. «Απαγορεύεται.»

«Ακούω καλά; Η Κλόε Τάνερ παραβιάζει τους κανόνες. Σίγουρα μιλάω με την καλύτερη φίλημου;»

«Είχα ανάγκη να σου μιλήσω, Τζουλς. Μου λείπεις.»«Και εσύ μου λείπεις. Η Πόλη των Αγγέλων δεν είναι η ίδια χωρίς εσένα, Κλόε.»«Τι κάνει ο Ντόμινο;»«Μια χαρά είναι. Κοιμάται όλη μέρα κι όλη νύχτα, αλλά είναι ζωντανός, είμαι σίγουρη γι’ αυτό.»«Δώσ’ του ένα φιλάκι από μένα.»«Έγινε. Τι τρέχει, λοιπόν; Ξέρω ότι λατρεύεις το γάτο σου, μα δε μου τηλεφώνησες γι’ αυτό.»«Είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο νόμιζα.» Η Κλόε αναστέναξε δυστυχισμένα. «Δεν το

φανταζόμουν τόσο δύσκολο.»«Τον θέλεις, σωστά;»«Ναι. Δεν έχεις ιδέα πόσο.» Η Κλόε κουλουριάστηκε στο πλάι, αγκαλιάζοντας ένα μαξιλάρι.«Σου έχω μια λύση.»«Ποια;»«Κοιμήσου μαζί του. Βγάλ’ το από μέσα σου. Σκέψου τι ιστορίες θα διηγείσαι στα εγγόνια σου

μια μέρα. Ότι έκανες σεξ με τον πρίγκιπα της Ρομαλίας.»«Τζούλια!» Η Κλόε δεν πίστευε ότι θα ένιωθε ποτέ την επιθυμία να διηγείται σεξουαλικές

ιστορίες στα εγγόνια της.Η Τζούλια γέλασε. «Τι πειράζει; Άλλωστε, δε θα τον ξαναδείς. Θα φύγει απ’ τη ζωή σου για

πάντα, όταν παντρευτεί ένα απ’ αυτά τα χαζοκόριτσα σ’ αυτό το γελοίο σόου.»«Αυτό είναι το πρόβλημα. Δε θέλω να φύγει από τη ζωή μου για πάντα. Τον θέλω για πάντα στη

ζωή μου.»Σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής.«Τι είπες;»«Είπα –»«Ξέρω τι είπες. Τον αγαπάς. Ερωτεύτηκες έναν άντρα που, κατά τα λεγόμενά σου, είναι εντελώς

απαγορευμένος. Αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το σεξ. Μόνο με την τρυφερή καρδούλασου. Έχεις τρελαθεί εντελώς;»

«Ναι!» φώναξε η Κλόε στο ακουστικό. «Και η καρδιά μου ακόμα περισσότερο.»«Τότε μην κοιμηθείς μαζί του. Θα χειροτερέψει τα πράγματα.»Η Κλόε έχωσε το πρόσωπό της στο μαξιλάρι. «Το έκανα ήδη» έσκουξε στο τηλέφωνο.Η Τζούλια στρίγκλισε. «Πώς; Πού; Πότε;»«Στο χορό μεταμφιεσμένων του EVE.»«Δεν το πιστεύω αυτό. Μου λες πως η καλύτερη φίλη μου, η φρόνιμη Κλόε, είχε περιπέτεια της

μιας νύχτας με τον πρίγκιπα της Ρομαλίας και δε μου το είπε;»Η Κλόε μόρφασε. «Ναι. Αλλά δεν ήξερα ποιος ήταν.»«Δεν ήξερες;» ούρλιαξε η Τζούλια. «Δεν αναγνώρισες έναν από τους διασημότερους εργένηδες

στον κόσμο;»«Πρέπει να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση;» Η Κλόε απομάκρυνε το τηλέφωνο απ’ το

πρόσωπό της και το αγριοκοίταξε. Η Τζούλια γνώριζε πολύ καλά πως δεν ήξερε απόγαλαζοαίματους. Από ηθοποιούς μάλιστα, αλλά από πρίγκιπες δεν είχε ιδέα.

«Μα δεν έχεις ξανακάνει τέτοιο πράγμα. Ακούγεται σαν κάτι που θα έκανα εγώ.Εντυπωσιάστηκα.»

«Κακώς.»«Και τώρα είσαι ερωτευμένη.»«Τρελά.»«Ήταν καλός;»«Καλός;»«Στο κρεβάτι.»«Τζουλς!»«Εντάξει, εντάξει. Ήταν καλός, όμως;»Η Κλόε χαμογέλασε καθώς θυμήθηκε πώς ήταν να περνάει τη νύχτα στην αγκαλιά του, να

ακούει τη βαθιά φωνή του να ψιθυρίζει λόγια αγάπης και αφοσίωσης, να νιώθει τα χείλη του ναχαϊδεύουν το δέρμα της. Ναι, ήταν καλός. Μα υπήρχε κάτι περισσότερο. Ήταν καλοί μαζί.

«Κλόε. Μίλα. Τώρα.»«Εκπληκτικός. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Ήταν απίστευτο.»

«Το ήξερα! Ένας τόσο ωραίος άντρας δεν μπορεί να μην είναι καλός στο κρεβάτι. Θα ήταν πολύκρίμα. Θα ήταν ντροπή.»

«Τι να κάνω, Τζουλς; Είμαι ερωτευμένη μ’ έναν τύπο που δεν μπορώ να αποκτήσω.»«Ποιος το λέει αυτό; Εσύ;»Η Κλόε απομάκρυνε το τηλέφωνο από το αυτί της και το αγριοκοίταξε. Ήθελε να βουτήξει την

καλύτερη φίλη της από το λαιμό. «Το σόου!»«Ψιλά γράμματα.»«Ψιλά γράμματα;»«Ναι. Σου είπε πως σ’ αγαπάει;»«Όχι. Γι’ αυτό δεν αντέχω άλλο. Είναι μαρτύριο. Δεν ξέρω αν μ’ αγαπάει ή όχι. Ξέρω πως του

αρέσω, ξέρω πως ανάμεσά μας υπάρχει χημεία – μ’ αγαπάει, όμως;»«Αν νιώθεις πως υπάρχει κάτι, πρέπει να παλέψεις γι’ αυτό.»«Μα –»«Μην αρχίσεις αυτές τις ασυναρτησίες για την καριέρα σου και τα λοιπά.» Η Τζούλια την ήξερε

υπερβολικά καλά. «Πες του πώς νιώθεις. Ίσως νιώθει και εκείνος το ίδιο. Πάρε ένα ρίσκο, Κλόε.Αλλιώς δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ ευτυχισμένη. Νομίζεις πως το χρήμα και η φήμη φέρνουν τηνευτυχία;»

Αυτή η δήλωση πρόσβαλε την Κλόε. Γύρισε ανάσκελα ατενίζοντας το ταβάνι. «Δεν είμαι τόσορηχή. Το ξέρεις καλά.»

«Ναι, αλλά έχεις ρίξει όλο το βάρος στην καριέρα και έχεις παραμερίσει εντελώς την αγάπη. Εγώλέω να το παλέψεις.»

«Μα –»«Τίποτα. Μπορεί να μην τα βρείτε. Μικρό το κακό, έτσι είναι η ζωή. Τουλάχιστον θα έχεις

προσπαθήσει.»«Φοβάμαι.»«Φυσικό είναι.»«Έπρεπε να έβλεπες τις υποψήφιες.»«Κουκλάρες;»«Και έξυπνες.»«Το ίδιο είσαι και εσύ. Μην το ξεχνάς. Θα γίνεις σπουδαία πριγκίπισσα. Θα με πάρεις για

βοηθό;»Η Κλόε γέλασε. Η Τζούλια πάντα της έφτιαχνε τη διάθεση. «Δε θα τα κατάφερνα χωρίς εσένα.»«Λοιπόν, θα του το πεις;»Η Κλόε προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Δεν τολμούσε να του εξομολογηθεί τα πραγματικά

αισθήματά της. Και αν εκείνος δεν τα ανταπέδιδε; Δεν ήθελε να γίνει ένα ακόμα όνομα στη μακριάλίστα κατακτήσεών του. «Δε νομίζω ότι μπορώ.»

«Μπορείς. Το ξέρω ότι μπορείς.»«Και μετά;»«Θα περάσεις όμορφα.»

«Και μετά;»«Με λίγη τύχη θα τον παντρευτείς και θα γίνεις πριγκίπισσα.»«Το πιστεύεις πραγματικά αυτό;»«Αυτό δεν πιστεύουν όλα τα κορίτσια;» Η Κλόε άκουγε το τρυφερό χαμόγελο στη φωνή της

Τζούλια. «Εμπρός, λοιπόν.»«Θέλει να τον συναντήσω αύριο τα χαράματα. Λέει ότι χρειάζεται τη βοήθειά μου για κάτι.»«Αυτό είναι καλό. Θα είστε μόνοι;»«Ναι.»«Η ιδανική στιγμή να του πεις πώς νιώθεις.»«Μα –»«Κλόε.»«Εντάξει, θα του το πω.»«Πες μου για τον ανταγωνισμό.»«Αρχίζω να μετανιώνω που σου τηλεφώνησα.»«Όχι, δε μετανιώνεις. Μίλα μου γι’ αυτές και θα σε διαβεβαιώσω πως δεν πιάνουν μια μπροστά

σου.»«Ευχαριστώ, Τζουλς.»«Κανένα πρόβλημα. Γι’ αυτό δεν είναι οι φίλες;»Η Κλόε ήταν ευγνώμων που είχε μια φίλη σαν την Τζούλια. Τη βοηθούσε να δει τα πράγματα

από τη σωστή προοπτική. Εκείνη ρισκάριζε πάντα χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες. Ήταν το άκρωςαντίθετο της Κλόε. Συμπλήρωναν πολύ καλά η μια την άλλη. Η Κλόε χρειαζόταν λίγη από τηναπερίσκεπτη τόλμη της Τζούλια για να εξομολογηθεί τα αισθήματά της στον Μαξ. Δεν ήξερε αν θατο κατάφερνε, το έλπιζε, όμως.

Κεφάλαιο Έντεκα

Ροζ, πορτοκαλιές και κίτρινες λωρίδες χάραζαν τον ορίζοντα καθώς η Κλόε ακολουθούσε τον Μαξσ’ ένα στριφογυριστό μονοπάτι στην πλαγιά των ορέων Μακντάουελ, απολαμβάνοντας περισσότεροτη θέα της πλάτης του από τη συγκλονιστική θέα της ανατολής στην έρημο Σονόρα. Ήταν ντυμένοςμε ένα μπλε σορτς, που άφηνε να φαίνονται τα μακριά πόδια του, κι ένα λευκό μπλουζάκι, πουεφάρμοζε πολύ ελκυστικά πάνω στο μυώδες στέρνο του.

Οι ωραίες κοιμωμένες στην έπαυλη δεν είχαν ιδέα για την απουσία τους.Η Κλόε ήταν ευγνώμων γι’ αυτά τα λίγα λεπτά με τον Μαξ. Ήταν ωραία να βρίσκεται μακριά

από τις κάμερες, το συνεργείο και τον κύριο Πάρκερ με τα νεύρα τσιτωμένα από την καφεΐνη – καιιδιαίτερα, μακριά από αυτές τις γυναίκες.

Ο Μαξ κοίταξε πίσω από τον ώμο του και χαμογέλασε. Η Κλόε τού ανταπέδωσε το χαμόγελο.Χριστέ μου, ήταν πανέμορφος! Διόλου παράξενο που ήταν το αγαπημένο θέμα των παπαράτσι. Κιαυτά τα μάτια! Ήταν απίστευτα. Μόνο ο Πολ Νιούμαν είχε τόσο γαλανά μάτια. Και αυτή τη στιγμήήταν ολοκληρωτικά εστιασμένα πάνω της.

«Θα μου πεις τι κάνουμε εδώ πάνω;» ρώτησε καθώς απέφευγε μια αφάνα που κατρακυλούσεστο μονοπάτι. «Δε θα μου ζητήσεις τίποτα; Είπες πως χρειάζεσαι τη βοήθειά μου.»

«Όλα στην ώρα τους, μωρό μου. Όλα στην ώρα τους.»Η Κλόε τού έριξε ένα περιπαιχτικό βλέμμα. «Γιατί τέτοια μυστικοπάθεια;»Κοίταξε γύρω της. «Με παίρνει η κάμερα;»«Όχι αυτή τη στιγμή.»«Δηλαδή είναι ζήτημα χρόνου να εμφανιστεί το συνεργείο και να αρχίσει να γυρίζει.»«Όχι αυτή τη στιγμή.» Κοίταξε το ρολόι του. «Τώρα θα αρχίζουν να στήνουν τα μηχανήματα.»«Και ο κύριος Φον Στράτον; Δε θα αναρωτιέται πού εξαφανίστηκες;»Ο Μαξ κούνησε το κεφάλι. «Κοιμάται ακόμα. Τουλάχιστον για άλλη μισή ώρα.»Η Κλόε ήθελε να πλέξει τα δάχτυλά της στα μαύρα μαλλιά του. Υπήρχε τελειότερος άντρας; Δεν

το πίστευε. Πώς μπορούσε να παραιτηθεί από αυτόν χωρίς μάχη;Η Τζούλια είχε δίκιο – δεν μπορούσε να τον αφήσει να φύγει έτσι απλά. Έπρεπε να ρισκάρει πως

αυτό που υπήρχε μεταξύ τους ήταν κάτι περισσότερο από έντονη έλξη. Σίγουρα θα ένιωθε κι εκείνοςτο ίδιο.

«Λοιπόν, τι ήθελες από μένα;»«Όχι ακόμα. Θέλω να απολαύσω τη στιγμή.»Η Κλόε σταμάτησε την ανάβαση στην απόκρημνη πλαγιά, έγειρε πάνω σ’ έναν τεράστιο βράχο

και πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν ήταν σε φόρμα. Ούτε καν θυμόταν από πότε είχε να κάνειγυμναστική. «Μπορούμε να ξεκουραστούμε λίγο;»

«Δεν μπορείς να με προλάβεις;»«Δεν κουράστηκες καθόλου;»

Κούνησε το κεφάλι αρνητικά, μα τα μάτια του γελούσαν. «Όχι. Γυμνάζομαι συστηματικά.»Η Κλόε αναστέναξε εξαντλημένη. «Πού βρίσκεις το χρόνο;»«Μου τον προγραμματίζει ο Έρικ» είπε κλείνοντας το μάτι. «Ο προσωπικός βοηθός έχει και τα

πλεονεκτήματά του.»«Το βλέπω. Με εντυπωσιάζεις.»Ο Μαξ φούσκωσε το στήθος του. «Ευχαριστώ πολύ. Εσύ πάντως χρειάζεσαι λίγη δουλειά.»Τον χτύπησε στο χέρι αγριοκοιτάζοντάς τον. «Καθόλου αστείο. Απλά είμαι λίγο ντεφορμέ.»Έγειρε το κεφάλι στο πλάι και σήκωσε το ένα φρύδι. «Αλήθεια; Μόνο λίγο;»Γέλασε και του ξαναχτύπησε το χέρι. «Κόφ’ το. Απλά δεν έχω βάλει την άσκηση στη λίστα

προτεραιοτήτων.»«Θα έπρεπε.»«Μη μου κάνεις κήρυγμα. Ξέρω πως δεν είναι σωστό. Όταν μπαίνω σε μια ρουτίνα, τα πάω πολύ

καλά, αλλά τελευταία παραήμουν απασχολημένη για να σκεφτώ πώς θα χωρέσω τη γυμναστική στοπρόγραμμα.»

«Τουλάχιστον, δείχνεις υπέροχη, Κλόε. Δείχνεις πολύ όμορφη – και ειδικά αυτή τη στιγμή.»Ένιωσε το πρόσωπό της να φουντώνει. «Σταμάτα. Μη λες πράγματα που δεν εννοείς.»«Μα το εννοώ, Κλόε. Δε θα έλεγα ψέματα για κάτι τόσο σημαντικό. Είσαι πανέμορφη. Και δεν

είναι η γνώμη μου, είναι η αλήθεια.»Η Κλόε ατένισε τα γαλανά μάτια του και έχασε για μια ακόμα φορά την καρδιά και την ψυχή

της. Πώς τα κατάφερνε; Πώς την έκανε να νιώθει σαν πριγκίπισσα; Πώς την έκανε να νιώθει ότι ήτανο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο;

«Στοίχημα πως το λες σ’ όλα τα κορίτσια» ψιθύρισε.Πλησίασε πιο κοντά. «Στοίχημα πως δεν το λέω» της ψιθύρισε καθώς τα χέρια του έπιαναν

απαλά τα δικά της. Τα δάχτυλά του τυλίχτηκαν γύρω από κάθε καρπό, και το αργό χάδι τωνδαχτύλων του την έκανε να ανατριχιάσει.

«Σκοπεύω να παρακολουθήσω τα ραντεβού με τις υποψήφιες πριγκίπισσες» μουρμούρισεαπαλά, με τα μάτια καρφωμένα στα δικά του. Τα μάτια του ήταν υπέροχα, την τραβούσαν μέσατους. Μπορούσε να κοιτάζει τα γαλανά βάθη τους όλη μέρα.

«Γιατί;»«Για να δω μόνη μου αν λες τα ίδια πράγματα σ’ όλες τις κοπέλες που σου αρέσουν.»Το κορμί του άγγιξε το δικό της. «Σε διαβεβαιώνω πως όχι. Εσύ έχεις ειδική μεταχείριση. Μόνο

εσύ.»Η καρδιά της σκίρτησε από ευχαρίστηση. «Δεν ξέρω αν σε πιστεύω.»«Τότε δες μόνη σου.» Το χέρι του τυλίχτηκε στη μέση της και την τράβηξε αργά πάνω του. «Δε

θα σου έλεγα ψέματα. Έχεις το λόγο μου πως δε θα σου πω ποτέ ψέματα.»Ρίγησε στην αγκαλιά του παρά τη ζέστη του πρωινού ήλιου που ανέτειλε πίσω τους στον ουρανό

της Αριζόνας. Ένιωθε τη ζεστασιά του στην πλάτη της, έβλεπε το φως του στα ζαφειρένια μάτια τουΜαξ. Η Κλόε ακούμπησε τις παλάμες της στους γυμνούς του βραχίονες, σχηματίζοντας μικρούςκύκλους με τα ακροδάχτυλα στο ηλιοκαμένο δέρμα του.

«Γιατί ήρθαμε εδώ;» ρώτησε.«Για να ξεφύγουμε.»Ο ήρεμος ψίθυρός του γαργάλησε το αυτί της. Γέλασε και κόλλησε το σώμα της στο δικό του.

«Μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει πάρα πολύ.»«Το φαντάστηκα.»«Δε θα γίνουν έξαλλοι όταν καταλάβουν πως δεν είμαστε εκεί;»Τα χείλη του διέγραφαν το περίγραμμα του πιγουνιού της. Ρίγησε στα δυνατά του μπράτσα και

έκλεισε τα μάτια της. Ήταν η ώρα. Ήταν ώρα να του πει πως δεν τον ήθελε απλά σεξουαλικά. Ήτανώρα να του πει πώς ένιωθε. Τον αγαπούσε. Τον αγαπούσε με όλη την καρδιά της.

«Μαξ, θέλω να σου πω κάτι. Συνειδητοποίησα κάτι. Νομίζω πως είμαι –»Τη σταμάτησε με ένα φιλί. «Μπορεί να περιμένει.»«Μα θέλω να σ’ το πω. Έχω ανάγκη να σ’ το πω.»Οι γωνιές των ματιών του πτυχώθηκαν. «Και εγώ θέλω να σου ζητήσω κάτι.»Η καρδιά της φτερούγισε. «Τι να μου ζητήσεις;»«Όχι πριν φτάσουμε στην κορυφή.» Έδειξε προς την κορυφή του βουνού.Βόγκηξε. «Δεν προχωράω ούτε εκατοστό. Δεν μπορώ άλλο.»«Φυσικά και μπορείς. Σου έχω μια έκπληξη στην κορυφή.»Η Κλόε φαντάστηκε ένα αστραφτερό διαμαντένιο δαχτυλίδι, ένα σύμβολο δέσμευσης απέναντι

σε εκείνη αποκλειστικά. Αυτό ζητούσε μόνο. Αυτό που ήθελαν όλες οι γυναίκες – έρωτα και γάμοκαι όλα τα έξτρα.

Αλλά αποκλείεται να ήταν δαχτυλίδι. Γιατί να είναι δαχτυλίδι; Δεν είχαν μιλήσει ακόμα γιααγάπη. Και μετά, ήταν κι αυτό το θεοπάλαβο, ενοχλητικό σόου στο οποίο ήταν και οι δυοδεσμευμένοι. Όχι, σίγουρα ονειροβατούσε.

«Μαξιμίλιαν, τι ετοιμάζεις;»Γέλασε. «Δε με έχεις ξαναπεί έτσι. Ούτε θυμάμαι πότε με αποκάλεσαν έτσι τελευταία φορά. Μου

αρέσει.»«Θα σε φώναζα με ολόκληρο το όνομά σου, αλλά δεν το θυμάμαι» του είπε η Κλόε. «Πρέπει να

ήταν φρικτό για σένα.»«Δηλαδή;»«Όταν ήσουν μικρός. Να προσπαθείς να θυμάσαι αυτό το μακρινάρι.»«Ήταν. Γι’ αυτό αποφάσισα πριν κάτι αιώνες ότι ήθελα να με φωνάζουν Μαξ.»«Πόσων χρονών ήσουν;»«Πέντε. Όρθωσα το ανάστημά μου και ανακοίνωσα στους γονείς μου πως δεν ήθελα να με

φωνάζουν Μαξιμίλιαν, ούτε Αλεξάντερ, ούτε τίποτα άλλο. Ήμουν ο Μαξ.»Χαμογέλασε βλέποντας με τα μάτια της φαντασίας τον Μαξ ως μικρό αγοράκι με τεράστια

γαλανά μάτια και μαύρες μπούκλες. «Σου πάει.»«Ευχαριστώ.» Της πρόσφερε το χέρι. «Εμπρός, δεν είμαστε και τόσο μακριά. Θα σου αρέσει

πολύ στην κορυφή. Πίστεψέ με.»Έπιασε το χέρι του και ένιωσε μια ζεστασιά να την τυλίγει στο άγγιγμά του. Ένα απλό άγγιγμα

κι έλιωνε. Είχε βρει την αδελφή ψυχή της – ήταν σίγουρη γι’ αυτό. Ευχόταν να μπορούσε νασταματήσει το χρόνο. Δεν ήθελε να τελειώσει αυτό το πρωινό. Ήθελε να μείνει μαζί του στην έρημογια πάντα. Να μη γυρίσει ποτέ στην έπαυλη και τις γυναίκες που τον θεωρούσαν ιδιοκτησία τους.

«Θα μου εξηγήσεις την προέλευση του ονόματός σου;» τον ρώτησε καθώς συνέχισαν τηνανάβαση.

«Εννοείς όλο αυτό το γελοίο: πρίγκιπας Μαξιμίλιαν Αλεξάντερ Χένρι Τάρλετον Ράντμπορν;»Εκείνη ένευσε. Αναστέναξε. «Οικογενειακά ονόματα. Όλοι οι άρρενες Ράντμπορν έχουν το όνομαΑλεξάντερ. Ο αδελφός μου λέγεται Ράφερτι Αλεξάντερ Ουίλιαμ Τάρλετον Ράντμπορν.»

«Και τον φωνάζουν Ράφερτι;»Ο Μαξ έβαλε τα γέλια. «Σιχαίνεται αυτό το όνομα. Το μισεί. Ομολογώ πως χαίρομαι που δε μου

το φόρτωσαν εμένα. Αρνείται να απαντήσει όταν τον φωνάζουμε έτσι. Προτιμάει το Ρέιφ.» Ένασκανδαλιάρικο χαμόγελο λαξεύτηκε στα χείλη του. «Φυσικά, εγώ και η αδελφή μου τον φωνάζουμεμε ολόκληρο το όνομά του για να τον τσαντίσουμε.»

Η Κλόε γέλασε μαζί του. «Τα αδέλφια μπορούν να γίνουν απαίσια.»«Και εσείς τα ίδια;»Ένευσε, πηδώντας πάνω από μια μικρή τρύπα. «Ναι. Οι αδελφές μου και εγώ έχουμε μια σχέση

αγάπης-μίσους. Κυρίως αγάπης, αλλά υπάρχει και μια σταγόνα μίσους.»«Ποιο είναι το μεσαίο σου όνομα; Είμαι σίγουρος πως δεν έχεις πεντακόσια ονόματα όπως εγώ.

Οι Αμερικανοί έχουν ένα πρώτο, ένα μεσαίο και ένα επίθετο. Οι γαλαζοαίματοι θα μπορούσαν ναμάθουν πολλά από τους Αμερικανούς.»

Η Κλόε σούφρωσε τη μύτη. Απεχθανόταν το δεύτερο όνομά της και δεν εκτιμούσε ιδιαίτεραούτε το πρώτο. «Δε θέλεις να το ακούσεις.»

«Θέλω.»Κούνησε το κεφάλι. «Όχι. Σκέφτομαι να το πάρω μαζί μου στον τάφο.»«Έλα τώρα, εγώ μοιράστηκα ολόκληρο το σιδηρόδρομο μαζί σου.»«Δεν είναι ακριβώς μυστικό, Μαξ.»Κούνησε τους ώμους. «Έστω κι έτσι.»«Εντάξει, θα σου πω, αλλά υποσχέσου να μην το πεις σε κανέναν. Ούτε η Τζουλς δεν το ξέρει.»«Δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημο.»Σταμάτησε, άφησε το χέρι του και στένεψε τα μάτια της. «Μιλάω σοβαρά.»Ο Μαξ σήκωσε ψηλά τα χέρια σε ένδειξη παράδοσης. «Το υπόσχομαι.»«Και δεν μπορείς να γελάσεις.»Τα μάτια του στρογγύλεψαν. «Το υπόσχομαι. Ειλικρινά, έχεις το λόγο μου. Δε θα το πω σε

κανέναν και δε θα γελάσω.»«Ξέρω πως λες ψέματα.»«Και βέβαια δε λέω ψέματα. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να θυμώσεις μαζί μου.»Τον πρόδωσε η λάμψη στα μάτια του. Μπορεί να μην το έλεγε, αλλά σίγουρα θα γελούσε.Κούνησε το κεφάλι και έβαλε τα χέρια στη μέση. «Όχι. Δε νομίζω να σ’ το πω.»«Έλα τώρα!»

«Όχι.»«Δε θα έκανα κάτι που να πρόδιδε την εμπιστοσύνη σου. Σημαίνει πολλά για μένα.»«Ένα όνομα είναι μόνο.»«Τότε δε βλέπω γιατί δυσκολεύεσαι να το πεις.»Παραιτήθηκε. Ήταν αδύνατον να του αντισταθεί. Ήταν απίστευτα γλυκός έτσι που στεκόταν

μπροστά της με τα γαλανά μάτια του να την ικετεύουν να αποκαλύψει το φρικτό μυστικό της.«Μπερτρίν. Μου έδωσαν τα ονόματα των γιαγιάδων μου.» Του κούνησε το δάχτυλο. «Μην

τολμήσεις να γελάσεις. Το υποσχέθηκες!»«Μπερτρίν;» επανέλαβε. Η φωνή του έτρεμε από το γέλιο. Τον παραδεχόταν. Κατέβαλε

τεράστιες προσπάθειες να το συγκρατήσει. «Μπερτρίν;»«Ναι» τον αποπήρε εκνευρισμένη. «Ήξερα πως δεν έπρεπε να σ’ το πω.»«Κλόε Μπερτρίν Τάνερ.»Μόρφασε. «Σε παρακαλώ, μην το επαναλαμβάνεις. Ακούγεται φρικτό.»«Κλόε Μπερτρίν Τάνερ.»«Σταμάτα!»«Δεν είναι τόσο άσχημο.»«Είναι φρικτό και το ξέρεις.»«Ήξεραν οι γιαγιάδες σου πόσο μισείς τα ονόματά τους;»«Όχι. Δεν ήθελα να τις πληγώσω. Έχουν πεθάνει και οι δυο και μου λείπουν φρικτά. Ήταν

υπέροχες γυναίκες, δεν έφταιγαν εκείνες που δεν είχαν ωραία ονόματα.»«Εντάξει, θα συμφωνήσω μαζί σου για το Μπερτρίν. Το Κλόε μού αρέσει, όμως.»«Υποθέτω πως δεν είναι και τόσο άσχημο. Το συνηθίζεις. Υποτίθεται πως θα ξαναγυρίσει στη

μόδα.»Ο Μαξ άπλωσε το χέρι. «Να συνεχίσουμε; Θα χάσουμε την ανατολή.» Κοίταξε το μακρινό

ορίζοντα πάνω από τον ώμο του. «Μάλλον τη χάσαμε ήδη.»Έπιασε το χέρι του ευτυχισμένη. Δεκάρα δεν έδινε για την ανατολή. Απολάμβανε τη συντροφιά

του – μόνο αυτό είχε σημασία για εκείνη.«Υποθέτω πως θα συνεχίσεις την ίδια παράδοση και με τους γιους σου;»«Είναι το αναμενόμενο. Τουλάχιστον το Αλεξάντερ.»«Αυτό είναι ωραίο όνομα» σχολίασε καθώς έπαιρναν την τελευταία στροφή του μονοπατιού.

Επιτέλους, είχαν φτάσει στην κορυφή. Το Σκότσντεϊλ, το Φοίνιξ και ολόκληρη παράταξη προαστίωνεκτείνονταν από κάτω τους. Κλασικό δείγμα οικιστικής επέκτασης, μα η θέα της ερήμου ήταν ακόμαπανέμορφη. Οι ακτίνες του πρωινού ήλιου έπεφταν πάνω στα βιολετιά Μακντάουελ.

Γύρισε να την κοιτάξει. «Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τα παιδιά μέχρι πρόσφατα.» Το θερμό βλέμματου την έκαιγε.

Οι χτύποι της καρδιάς της σταμάτησαν. «Ναι;» ψιθύρισε βραχνά.«Όχι πριν σε γνωρίσω. Τώρα μόνο αυτό σκέφτομαι.»Ξεροκατάπιε. Η καρδιά της ξανάρχισε να χτυπά, δυνατά και βροντερά. «Αλήθεια;»«Ναι.» Έκλεισε το πρόσωπό της ανάμεσα στις παλάμες του. «Εσύ έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις

παιδιά;»Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ σοβαρά. Είχε ένα τσούρμο ανίψια. Τα λάτρευε όλα και ποτέ δεν

ξεχνούσε να στείλει κάρτες και δώρα στα γενέθλιά τους. Αλλά δικό της παιδί; Όχι, δεν το είχεσκεφτεί. Τώρα όμως έβλεπε μπροστά στα μάτια της τα δικά τους παιδιά να παίζουν και να χορεύουν.Θα είχαν τα γαλανά μάτια και το υπέροχο χαμόγελο του Μαξ, με αυτά τα ακαταμάχητα λακκάκια.Θα ήταν υπέροχοι μικροί πρίγκιπες και πριγκίπισσες! Θα ήταν οι αγαπημένοι των ΜΜΕ. Η φροντίδακαι η περιποίησή τους θα την απορροφούσαν πλήρως.

Αυτές οι οικιακές σκέψεις την ξάφνιασαν. Είχε αλλάξει τόσο πολύ τις τελευταίες βδομάδες;Ποτέ δεν είχε σκεφτεί να νοικοκυρευτεί και να κάνει οικογένεια. Η καριέρα της υπήρξε πάντα το πιοσημαντικό πράγμα στη ζωή της. Είχε παραμερίσει όλα τα υπόλοιπα, ειδικά μετά την τελευταίαερωτική απογοήτευση. Ο Γκρεγκ, ο σχολικός της έρωτας, ήταν η αρχή πολλών άτυχων σχέσεων,που η καθεμιά την άφηνε ακόμα πιο πικραμένη και στραπατσαρισμένη.

Τώρα ο Μαξ στεκόταν μπροστά της ξημερώματα στην Αριζόνα και τα γαλανά μάτια τουυπόσχονταν τον κόσμο ολόκληρο. Ήθελε να πιστέψει. Ήθελε πολύ να πιστέψει πως το παραμύθιμπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Τολμούσε, όμως; Ούτε ένα λεπτό πριν, ήταν έτοιμη ναεξομολογηθεί τον έρωτά της στον Μαξ. Τώρα δεν ήταν σίγουρη. Ξαφνικά ένιωθε φοβισμένη.Φοβόταν να προσφέρει την καρδιά της στο πιάτο για να την ποδοπατήσουν ακόμα μια φορά.

«Κλόε;»Εστίασε στο όμορφο πρόσωπό του. Το χαμόγελό του ήταν ζεστό και τρυφερό, το γαλανό

βλέμμα του γεμάτο αγάπη. Τον αγαπούσε. Και θα ρισκάριζε τα πάντα για αυτή την αγάπη.«Κλόε; Είσαι καλά;» Άπλωσε τα χέρια και εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του. «Αγάπη μου;»Έκλεισε σφιχτά τα μάτια και έγειρε πάνω του, τυλίγοντας τα χέρια γύρω του και κρατώντας τον

σφιχτά. «Τι κάνουμε, Μαξ;»«Τι εννοείς;»«Αυτό. Τα πάντα. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι ραγίζει η καρδιά μου να σε βλέπω μ’ αυτές τις

γυναίκες.»«Μα δεν ενδιαφέρομαι για εκείνες όπως για σένα. Το ξέρεις αυτό. Σίγουρα το ξέρεις.»Κούνησε το κεφάλι. Ναι, το ήξερε. Μα αυτό δεν άλλαζε την κατάσταση. Τίποτα δε θα την

άλλαζε.Εκτός από την εξομολόγησή της. «Έχω κάτι να σου πω.»«Θα με βοηθήσεις με κάτι πρώτα;»«Εντάξει.»«Ήθελα να βρεθούμε μόνοι σήμερα το πρωί γιατί αλλάζουμε λίγο το σόου.»«Τι εννοείς; Τι αλλαγές κάνετε;»«Θέλω να μου υποσχεθείς πως δε θα θυμώσεις.»Προειδοποιητικά καμπανάκια σήμαναν νοερά στο κεφάλι της. Δεν μπορεί να ήταν καλό αυτό.

Δεν ακουγόταν καθόλου καλό. «Εντάξει, ακούω.»«Πιστεύω πως θα γινόταν πολύ ενδιαφέρουσα η πλοκή στο σόου αν με βοηθούσες να επιλέξω

πού θα πάω τις τέσσερις φιναλίστ.»Έμεινε να τον κοιτάζει αποσβολωμένη. Τι πράγμα; Τι εννοούσε ακριβώς; Δεν ήταν αρκετά

φρικτό που έπρεπε να ζει μέρα νύχτα με τις υποψήφιες νύφες; Δεν ήταν αρκετά βασανιστικό να τονπαρακολουθεί να φλερτάρει μαζί τους και να φέρεται σαν η καθεμιά τους να μπορούσε να γίνειπριγκίπισσά του, βασίλισσα της χώρας του και μητέρα των παιδιών του;

«Συγγνώμη; Μπορείς να το επαναλάβεις;» Η Κλόε τον άρπαξε από την μπλούζα.Χαμογέλασε μ’ αυτό το αξιολάτρευτο, λοξό, εκπληκτικό χαμόγελό του. «Με άκουσες. Δεν είναι

υπέροχη ιδέα; Η Τόνι και οι παραγωγοί ξετρελάθηκαν. Σου χαρίζει περισσότερο χρόνο μπροστά στιςκάμερες και προσθέτει μια νέα διάσταση στο σόου. Και το βασικότερο, μας δίνει την ευκαιρία ναείμαστε μαζί.»

«Μα δε θα είμαστε μόνοι μας. Οι κάμερες θα είναι συνεχώς από πάνω μας.»«Έχει σημασία;»Έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Φυσικά και έχει! Δε θέλω να εξελιχθεί η σχέση μας μπροστά στο

συνεργείο και τον υπόλοιπο κόσμο!»Το χαμόγελο του Μαξ εξαφανίστηκε. «Νόμιζα πως θα χαιρόσουν που βρήκα έναν τρόπο να

είμαστε μαζί.»Η Κλόε ελευθερώθηκε από την αγκαλιά του και προχώρησε λίγα βήματα πιο πέρα. Χρειαζόταν

χώρο να αναπνεύσει. Χρειαζόταν απόσταση από το γοητευτικό πρίγκιπα Μαξ.Τη σάρωσε ένα κύμα οργής. Ήταν έτοιμη να του εκφράσει τον έρωτά της. Έτοιμη να του ανοίξει

την καρδιά της, να ρισκάρει τα πάντα για την αγάπη που ένιωθε για εκείνον. Ήταν σχεδόν σίγουρηπως κι εκείνος ένιωθε το ίδιο. Πώς μπορούσαν να της πουν τέτοια ψέματα τα γαλανά του μάτια;Πραγματικά ενδιαφερόταν μόνο για το αναθεματισμένο σόου; Αυτό ήταν για εκείνον; Μια τονωτικήένεση ακροαματικότητας;

Το χέρι του ακούμπησε στον ώμο της καθώς ένα δάκρυ κυλούσε στο μάγουλό της. Τραβήχτηκεμακριά του και περπάτησε μόνη της μέχρι την κορυφή. Η θέα ήταν συγκλονιστική, μα δεν μπορούσενα απολαύσει τη μοναδικότητά της. Η καρδιά της μόλις είχε γίνει χίλια κομματάκια.

Ο Μαξ ήρθε πίσω της. Ένιωθε την παρουσία του και ήθελε να τρέξει κοντά του. Μακάρι να τηνέσφιγγε στην αγκαλιά του και να την έπαιρνε μακριά, σ’ αυτό το παραμυθένιο «ευτυχισμένοι γιαπάντα». Μα ήξερε πως αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί. Ούτε τώρα. Ούτε ποτέ.

«Τι έκανα; Νόμιζα πως βοηθούσα.»«Πώς; Πώς ήταν δυνατόν να σκεφτείς κάτι τέτοιο;» ρώτησε ήσυχα. Έσφιξε τα χέρια της πάνω

στον κορμό της. Ευχόταν να είχε αρνηθεί την πρόσκληση. Να είχε μείνει στο κρεβάτι, να είχε θάψειτα συναισθήματά της και να συνέχιζε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μεταξύ τους.

«Είναι ένας τρόπος να είμαστε μαζί.»Η Κλόε συνέχισε να ατενίζει την Κοιλάδα του Ήλιου. Δεν ήθελε να τον κοιτάξει. Δεν μπορούσε

να τον κοιτάξει. Θα έβλεπε την απόγνωση στα μάτια της. Θα έβλεπε πόσο υπέφερε και δεν ήθελε νατη δει έτσι. Δε θα το άντεχε.

«Δεν ενδιαφέρομαι.» Προσπάθησε να κρατήσει τη φωνή της σταθερή, μα άκουγε καθαρά τοτρέμουλο. Και σίγουρα το άκουγε και εκείνος. «Πες τους πως δε θα το κάνω.»

«Νόμιζα πως θα χαιρόσουν.»Τόσο βλάκας ήταν;«Νόμιζα πως θα ενθουσιαζόσουν που θα περνούσες λίγο χρόνο μαζί μου.»

Ήταν δυνατόν να μη βλέπει; Να μην καταλαβαίνει; Θα ήταν ακόμα χειρότερο βασανιστήριο ναβρίσκεται κοντά του υπό αυτές τις συνθήκες. Να επιλέξουν μαζί μέρη για να συνοδέψει τιςυποψήφιες στα ραντεβού τους; Ήταν τρελός;

«Σε παρακαλώ, μίλα μου.»«Δεν πρόκειται να το κάνω, Μαξ.»Βυθίστηκαν και οι δυο στη σιωπή.«Κλόε;» την εκλιπάρησε.«Θέλω να κατεβώ κάτω. Τώρα.» Πήρε δυο τρεις βαθιές ανάσες πριν στραφεί προς το μέρος του.

«Δεν πρόκειται να το κάνω.»Ο Μαξ τράβηξε το βλέμμα από πάνω της και εστίασε σε κάτι άγνωστο πίσω από την πλάτη της.

«Αυτό δε γίνεται.»«Γιατί;»«Το έγραψαν ήδη στο πρόγραμμα. Θα πάρεις τις καινούριες οδηγίες σήμερα.»Έμεινε άναυδη. «Μα εγώ δεν έδωσα τη συγκατάθεσή μου.»«Δεν έχει σημασία, Κλόε. Έτσι λειτουργεί. Υπέγραψες και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Έτσι

είναι τα ριάλιτι σόου.»«Εσύ είσαι ειδικός, δηλαδή;»«Όχι, δεν είμαι. Ξέρω τι υπογράψαμε, όμως. Εσύ δεν ξέρεις;»Ομολογουμένως, δεν είχε διαβάσει διεξοδικά το συμβόλαιο. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη που είχε

βρει δουλειά στη σόου μπίζνες που είχε υπογράψει σχετικά γρήγορα.Τώρα πήρε το μάθημά της. Δε θα το ξανάκανε ποτέ αυτό. Αν μόνο ήξερε πως μ’ αυτή την

υπογραφή παραχωρούσε την καρδιά της… Αναρωτήθηκε αν στο συμβόλαιο υπήρχε αναφορά για τιςσχέσεις στο πλατό ή οτιδήποτε. Μάλλον θα υπήρχε. Δε θα ξαφνιαζόταν πάντως.

«Ήταν δική μου ιδέα.»«Γιατί δε μου μίλησες;» ρώτησε. Οι ζεστές ακτίνες του πρωινού ήλιου δεν κατάφερναν να

διώξουν τα ρίγη της. «Γιατί;»Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της και είδε τον πόνο στα γαλανά βάθη τους. Ήξερε ότι δεν

ήθελε να την πληγώσει. Ήθελε μόνο να τους χαρίσει περισσότερο χρόνο, να εξερευνήσει τααισθήματα ανάμεσά τους. Μα πώς θα το πετύχαιναν αυτό μπροστά στις κάμερες; Δεν ήθελε κάτιτέτοιο. Εκείνος πώς μπορούσε; Και ούτως ή άλλως, στο τέλος δε θα έμεναν μαζί. Έπρεπε να επιλέξειμια από τις φιναλίστ για σύζυγό του.

«Με συγχωρείς. Πίστευα ότι έκανα κάτι καλό για μας.»«Για μας;» Γέλασε μ’ ένα ψυχρό, πικραμένο γέλιο. «Δεν υπάρχει μας.»«Δεν το πιστεύω αυτό.»«Πρέπει.»«Δεν το πιστεύω.»Η Κλόε τράβηξε το βλέμμα. Ήξερε πως δεν υπήρχε ελπίδα να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της

αν συνέχιζε να τον κοιτάζει. «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, Μαξιμίλιαν» ψιθύρισε θλιμμένα. «Δενμπορείς να με έχεις.»

«Μπορώ!» εξερράγη εκείνος.Η Κλόε αναπήδησε καθώς εκείνος την τράβηξε βίαια από τους ώμους και την κόλλησε πάνω

του. «Άφησέ με!» αναφώνησε.«Δε σ’ αφήνω αν δεν ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση.»«Τι να ξεκαθαρίσουμε; Τι εννοείς πάλι;»«Εμάς τους δυο. Δεκάρα δε δίνω για το σόου από τη στιγμή που σε γνώρισα. Πρέπει να με

πιστέψεις.»Πάλευε να ξεφύγει από τα χέρια του, απρόθυμη να τον κοιτάξει στα μάτια, απρόθυμη να του

παραδοθεί. «Άφησέ με!»«Όχι πριν καταλάβεις! Όχι πριν σου εξηγήσω. Θα περίμενα μέχρι το τέλος, αλλά βλέπω πως δε

γίνεται. Πρέπει να μάθεις τώρα. Το κατάλαβα πια. Δεν μπορώ να παίζω με τα αισθήματά σου.»«Για ποιο τέλος μιλάς; Δεν μπορώ να βγάλω νόημα!»«Σταμάτα να αντιστέκεσαι και ηρέμησε για να μιλήσουμε σαν δυο λογικοί ενήλικοι!»Μα η Κλόε δεν είχε καμία πρόθεση να ηρεμήσει και να μείνει στην αγκαλιά του. Ήθελε να τρέξει

μακριά, πριν καταρρεύσει και βάλει τα κλάματα και του εξομολογηθεί ό,τι ένιωθε για εκείνον.«Αν νοιάζεσαι για μένα, θα μ’ αφήσεις να φύγω» σφύριξε θυμωμένα, σπρώχνοντας με τις

παλάμες το στέρνο του. «Με αναγκάζεις να μείνω εδώ. Δε μου αφήνεις επιλογή. Αυτό θέλεις;»Κούνησε το κεφάλι. «Θέλω να επιλέξεις να μείνεις μαζί μου.»«Όχι.»«Δε θέλω να σ’ αφήσω να φύγεις πριν μιλήσουμε.»«Για ποιο πράγμα; Γι’ αυτή τη γελοία ιδέα σου; Δεν είμαι εκείνες!» Έδειξε φρενιασμένη προς

την κατεύθυνση της έπαυλης, όπου οι γυναίκες περίμεναν με προσμονή την επιστροφή του. «Δενέχω σκοπό να διαγωνιστώ για να κερδίσω την καρδιά σου! Δεν πρόκειται να το κάνω!»

«Δε χρειάζεται να διαγωνιστείς. Έχεις ήδη –»«Όχι! Όχι! Όχι!» Τον έσπρωξε ξανά, μα ούτε που κουνήθηκε. Τσαλαπάτησε τα πόδια του.

Εκείνος αρνήθηκε να χαλαρώσει τη λαβή του. «Νοιάζομαι για σένα και το ξέρεις. Πώς μπορείς ναεκμεταλλεύεσαι τα αισθήματά μου βάζοντάς με σ’ αυτή τη θέση; Πώς μπορείς; Εξήγησέ μου.»

«Νόμιζα πως έκανα το σωστό και για τους δυο μας.»«Δεν είναι το σωστό. Είναι φρικτό. Απαίσιο. Θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.»«Πώς;»«Επειδή σ’ αγαπώ!» φώναξε η Κλόε. Έκλεισε με το χέρι το στόμα της σοκαρισμένη. Δεν είχε

σκοπό να αποκαλύψει αυτή την πληροφορία. Δεν ήθελε να μάθει εκείνος πώς ένιωθε στα αλήθεια.Όχι μετά από όσα συνέβησαν σήμερα.

Την άφησε αμέσως. Η Κλόε έπεσε κάτω. Ξανασηκώθηκε και άρχισε να απομακρύνεται χωρίς νατον κοιτάξει. Φοβόταν αυτό που θα έβλεπε στο πρόσωπό του, στα μάτια του. Δεν την αγαπούσε. Δεντην αγαπούσε καθόλου. Γιατί να την αγαπήσει ένας άντρας σαν τον Μαξ; Δεν είχε κάτι τοξεχωριστό. Δεν ήταν καθόλου ξεχωριστή.

«Κλόε, σταμάτα, σε παρακαλώ. Πρέπει να μιλήσουμε.»Κούνησε το κεφάλι. Δάκρυα θόλωναν τα μάτια της. «Ξέχνα ότι το είπα. Σε παρακαλώ, ξέχασέ

το. Δεν το εννοούσα.»«Δεν το εννοούσες;»«Λυπάμαι που το είπα.»«Μην το λες αυτό, Κλόε.»Κάρφωσε το βλέμμα κάτω και έσυρε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της στο αμμώδες έδαφος.

Κι είχε ξεκινήσει τόσο ωραία η μέρα. Ευχόταν να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω. Μια ώραπίσω. Μια ώρα έφτανε για να αλλάξουν τα πάντα.

«Κλόε, έχω κάτι να σου πω, αλλά δεν μπορώ να το πω όσο κοιτάζεις το χώμα. Κοίταξέ με. Είναισημαντικό.»

«Δε θέλω να το ακούσω» ξεστόμισε με ένα αναφιλητό.«Νομίζω πως θέλεις.»«Δεν μπορείς να πεις τίποτα που να με κάνει να νιώσω καλύτερα.»«Πιστεύω πως μπορώ να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα.»Η Κλόε άκουσε το χαμόγελο στη φωνή του, μα αρνήθηκε να σηκώσει το κεφάλι. Πώς ήταν

δυνατόν να χαμογελάει; Ήταν η πιο ταπεινωτική στιγμή της ζωής της.«Κοίταξέ με.» Η βραχνή φωνή του γέμισε τον αέρα γύρω της, τυλίγοντάς τη σ’ ένα κουκούλι

θαλπωρής. «Κοίταξέ με. Άκου τι έχω να σου πω.»Κάτι υπήρχε στη φωνή του. Δεν μπορούσε να το εντοπίσει, μα κάτι ήταν διαφορετικό – κάτι που

της έδωσε ελπίδες πως το ξέσπασμά της δεν ήταν μάταιο.«Ώστε εδώ είστε εσείς οι δυο! Σας ψάχναμε σε ουρανό και γη. Μας κατατρομάξατε.»Η Κλόε γύρισε απότομα και αντίκρισε ξαφνιασμένη τον Έρικ φον Στράτον στη στροφή του

μονοπατιού. Άκουσε τον Μαξ να βρίζει μέσα από τα δόντια του. Η εμφάνιση του Φον Στράτον δενήταν μέρος του σχεδίου.

«Πώς είστε, δεσποινίς Τάνερ;» ρώτησε, αγγίζοντας το γείσο του καπέλου του.«Μια χαρά, εσείς;» Πρώτη φορά τον έβλεπε χωρίς κουστούμι. Έδειχνε εντελώς διαφορετικός με

μαύρη φόρμα και αθλητικό καπελάκι.«Θα ήμουν πολύ καλύτερα αν ο Μαξ μού είχε αναφέρει τα σχέδιά του για σήμερα το πρωί.»«Δε χρειάζεται να σου λέω τα πάντα, Έρικ» τον αποπήρε ο Μαξ. «Δε χρειάζεται να ζητήσω άδεια

όταν χρειάζομαι μια ώρα για τον εαυτό μου.»Ο Έρικ φον Στράτον σταμάτησε στη μέση του στριφογυριστού μονοπατιού και κούνησε το

κεφάλι στο φίλο και εργοδότη του. «Κάποιος ξύπνησε στραβά σήμερα. Είναι καθήκον μου να ξέρωτο πρόγραμμά σου, Μαξ. Η οικογένειά σου δε θα με συγχωρήσει ποτέ αν επιτρέψω να σου συμβείκάτι.»

«Τι θα μπορούσε να μου συμβεί στην έρημο;» ρώτησε ο Μαξ.«Να σε δαγκώσει ένας κροταλίας.»«Έχεις απάντηση για όλα» μούγκρισε ο Μαξ.Η Κλόε έπνιξε ένα χαμόγελο. Ακόμα και στην παρούσα κατάστασή της –στα πρόθυρα του

νευρικού κλονισμού– δεν μπορούσε να μη βρει διασκεδαστική τη διαφωνία τους. Πάντα τηδιασκέδαζαν.

«Αυτή είναι η δουλειά μου.» Ο κύριος Φον Στράτον άνοιξε τη μαύρη ατζέντα του. «Και τώραπρέπει να μιλήσουμε για τις σημερινές δραστηριότητες.»

«Είμαι απασχολημένος αυτή τη στιγμή.»«Μόλις έφευγα» είπε η Κλόε. Προσπέρασε τον Φον Στράτον, αρνούμενη να κοιτάξει τον Μαξ.«Μα δεν τελειώσαμε τη συζήτηση, Κλόε.»«Κι όμως, την τελειώσαμε, Υψηλότατε.» Κοίταξε πίσω από την πλάτη της, φόρεσε ένα

ευχάριστο χαμόγελο στο πρόσωπό της και κούνησε το χέρι στον Μαξ και τον επιμελή βοηθό του.Η Κλόε άρχισε να τρέχει μόλις πέρασε τη στροφή και βγήκε από το οπτικό πεδίο του Μαξ, και

συνέχισε έτσι σ’ ολόκληρη την πλαγιά των Μακντάουελ και μέχρι να φτάσει στο δωμάτιό της.Φτάνοντας, έκλεισε την πόρτα, έπεσε στο κρεβάτι και επέτρεψε στον εαυτό της να ρίξει ένα γερόκλάμα, που κράτησε ώρα πολλή, μέχρι που αποκοιμήθηκε εξαντλημένη.

Κεφάλαιο Δώδεκα

«Δε θα μπορούσε να πάει χειρότερα» βόγκηξε ο Μαξ μόλις έφυγε η Κλόε. «Μπράβο, Έρικ. Θύμισέμου να σε ευχαριστήσω κάποια στιγμή που κατέστρεψες τη ζωή μου.»

«Μη δραματοποιείς τα πράγματα. Η ζωή σου μόνο κατεστραμμένη δεν είναι.» Ο Έρικ έσπρωξετα γυαλιά στη γέφυρα της μύτης του. «Τι είναι αυτά που λες; Τι το τόσο τρομερό έκανα;»

«Διέκοψες μια πολύ σημαντική συζήτηση.» Ο Μαξ χτύπησε με τις παλάμες τους μηρούς του.«Που να πάρει ο διάβολος!»

Ο Έρικ έχωσε την ατζέντα κάτω από τη μασχάλη και κάθισε σε μια πέτρα. «Εντάξει, ξέρνα ταόλα. Τι τρέχει εδώ πέρα;»

«Μ’ αγαπάει.»«Σ’ αγαπάει;»«Ναι.»«Σ’ το είπε;»Ο Μαξ ένευσε. «Και εγώ θα της έλεγα ότι νιώθω ακριβώς το ίδιο, όταν εμφανίστηκες εσύ

απρόσκλητος.»«Είσαι θυμωμένος;»«Και κάτι περισσότερο. Είμαι θυμωμένος μ’ εσένα, με τον εαυτό μου, με εκείνη, με όλη την

κατάσταση. Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Αυτό το σόου ήταν τεράστιο λάθος. Κολοσσιαίο.»«Σε είχα προειδοποιήσει, μα όχι επειδή φανταζόμουν πως θα ερωτευόσουν τη δεσποινίδα Τάνερ.

Μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής και πιστεύω πως θα γινόταν εξαιρετική πριγκίπισσα της Ρομαλίας.»«Αλήθεια;»«Ναι. Και η οικογένειά σου θα τη λατρέψει.»«Την πλήγωσα. Πολύ άσχημα. Αν έβλεπες μόνο την έκφρασή της, τον πόνο στα μάτια της. Τα

έκανα θάλασσα. Ήθελα να της κάνω έκπληξη. Ήταν λάθος απόφαση.»«Πώς την πλήγωσες;»«Νόμιζα πως βοηθούσα. Πρότεινα στους παραγωγούς να αναμειχθεί περισσότερο η Κλόε

βοηθώντας με να επιλέξω το τέλειο μέρος για τα ραντεβού με τις τέσσερις τελευταίες υποψήφιες.»«Και νόμιζες πως αυτό θα βοηθούσε;» Ο Έρικ έβαλε τα γέλια. Τα μάτια του σπινθήρισαν. «Με

ποιον τρόπο; Ειδικά μετά απ’ όσα συνέβησαν μεταξύ σας. Ο κόσμος πρέπει να είναι τυφλός για ναμην αντιληφθεί τη σεξουαλική ένταση μεταξύ σας. Αυτό το θεοπάλαβο σόου πρέπει να είναιβασανιστήριο για εκείνη, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί να δείξει τα πραγματικά της αισθήματα, δενμπορεί να μείνει μόνη μαζί σου, ούτε έχει πιθανότητα να γίνει σύζυγός σου. Αυτή τη φορά τακατάφερες, Μαξ. Βούτηξες στα βαθιά και πνίγεσαι.»

Ο Μαξ πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του. Δεν μπορούσε να ξεχάσει τη θλίψη σταμάτια της. Ήταν δύσκολο να διώξει την εικόνα των δακρύων της και το τρέμουλο στην υπέροχηφωνή της. Της είχε ραγίσει την καρδιά. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό και το μετάνιωνε με όλη του τηνκαρδιά.

Δεν ήθελε να πληγώσει ποτέ την Κλόε. Δεν ήθελε να είναι μόνη, θλιμμένη ή προδομένη. Μακάτι είχε πάει πολύ στραβά. Τον είχε ενθουσιάσει απίστευτα η προοπτική να περάσει περισσότερηώρα μαζί της, ακόμα κι αν ήταν μπροστά στις κάμερες και σε χιλιάδες ή εκατομμύρια άτομα.Πίστευε πως και εκείνη θα ένιωθε το ίδιο. Είχε κάνει λάθος, ένα τρομερό λάθος. Είχε το σχέδιό του.Κι αυτό ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι του. Έμοιαζε τόσο τέλειο. Κι όμως, τώρα είχαν γίνει όλασυντρίμμια.

Όμως, τον αγαπούσε. Τα παθιασμένα λόγια της αντηχούσαν ξανά και ξανά στο μυαλό του. ΗΚλόε τον αγαπούσε. Το είχε ομολογήσει. Τα αισθήματά της ήταν βαθύτερα από μια απλή σωματικήέλξη. Τον αγαπούσε.

Και εκείνος ανταπέδιδε την αγάπη της στο δεκαπλάσιο. Σχεδίαζε να της το πει, μα τώρααναρωτήθηκε αν θα τον άκουγε καν. Ήταν τόσο οργισμένη, τόσο πικραμένη, τόσο πληγωμένη.

Μάλλον δε θα του ξαναμιλούσε, παρά μόνο όταν το απαιτούσε το σενάριο. Ακόμα και τότε, δεθα του μιλούσε η ίδια, μα ο χαρακτήρας που υποδυόταν. Η πανέμορφη παρουσιάστρια πουβοηθούσε τον πρίγκιπα να επιλέξει νύφη. Θα φορούσε πανοπλία και προσωπείο. Δε θα μπορούσε νατην πλησιάσει.

«Να δούμε το σημερινό πρόγραμμα;» ρώτησε ο Έρικ με το στιλό στο χέρι, ανοίγοντας τη μαύρηατζέντα.

«Για μια φορά φέρσου σαν φίλος, χοντροκέφαλε! Δε χρειάζομαι βοηθό!» βρυχήθηκε ο Μαξ.«Συμβούλεψέ με. Χρειάζομαι τη συμβουλή του καλύτερού μου φίλου.»

Ο Έρικ κοίταξε τον Μαξ μ’ ένα συμπονετικό χαμόγελο. «Σε νιώθω, Μαξ. Πραγματικά. Αλλάδεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω. Δεν έχω μεγάλη πείρα με τις γυναίκες. Παραείμαιαπασχολημένος οργανώνοντας τη ζωή σου – και παρεμπιπτόντως, πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό.Ξέρω ότι την αγαπάς. Δε σ’ έχω δει ποτέ να κάνεις έτσι για γυναίκα. Δεν παίρνεις τα μάτια σου απόπάνω της όταν βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο. Δε σταματάς να μιλάς για εκείνη. Ακόμα δεν πιστεύωπως ξεκίνησαν όλα από την περιπέτεια μιας νύχτας.»

«Την ερωτεύτηκα εκείνη τη νύχτα, Έρικ. Ποτέ δεν πίστευα στον έρωτα με την πρώτη ματιά,αλλά τώρα άλλαξα γνώμη. Υπάρχει πραγματικά. Συνέβη σ’ εμένα και την Κλόε. Και τώρα πρέπει ναβρω τρόπο να επανορθώσω. Πρέπει να της προσφέρω το ευτυχισμένο τέλος που της αξίζει.»

«Το ευτυχισμένο τέλος που αξίζετε και οι δυο.»Ο Μαξ χαμογέλασε θλιμμένα. «Ευχαριστώ.»«Το εννοώ. Μπορεί να είσαι ο πιο εξοργιστικός φίλος και εργοδότης, αλλά είσαι σπουδαίος

άνθρωπος και αξίζεις την ευτυχία. Αν η ευτυχία σου βρίσκεται στα χέρια της Κλόε, τότε να κάνειςό,τι μπορείς για να τη φέρεις στο πλευρό σου.»

«Αυτό με συμβουλεύεις;» ρώτησε ο Μαξ.Ο Έρικ ένευσε. «Και βέβαια.»«Έχω ένα σχέδιο.»«Είναι καλύτερο από αυτή την ανοησία που περιέγραψες;»«Καλύτερο. Άλλωστε, αυτό το φιάσκο ήταν ένα μικρό κομμάτι ενός μεγαλύτερου σχεδίου.»«Υπέροχα. Θέλω να τα ακούσω όλα, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε ως το βράδυ. Το

πρόγραμμα της ημέρας είναι γεμάτο. Δε θα έχουμε ευκαιρία να το συζητήσουμε, εκτός αν με

ενημερώνεις γι’ αυτό καθώς γυρίζουμε.»«Θα σ’ ενημερώσω. Είναι εξαιρετικό σχέδιο, καλύτερο κι από εξαιρετικό. Ελπίζω μόνο να με

αγαπάει αρκετά η Κλόε ώστε να με συγχωρήσει γι’ αυτό που θα κάνω και να καταλάβει τι μεοδήγησε εκεί.»

Τα μάτια του Έρικ άνοιξαν διάπλατα. Έδειχνε ανήσυχος. «Δε μου αρέσει και πολύ αυτό, Μαξ.Φοβάμαι ότι θα φέρει την καταστροφή. Και θα ραγίσει την καρδιά της δεσποινίδας Τάνερ. Πιθανόνκαι τη δική σου.»

«Δε νομίζω. Μ’ αγαπάει. Απλά έχει ανάγκη να ακούσει πως την αγαπώ και εγώ. Αμέσως θα τηςπεράσει ο θυμός και ο πόνος. Είμαι σίγουρος. Θα με συγχωρήσει.»

«Τι σκαρώνεις;»«Την πρόταση του αιώνα. Θα την ανεβάσω στο άσπρο άλογο και θα την πάρω μακριά, όπως στα

παραμύθια.»«Και πώς θα το πετύχεις αυτό;»Το χαμόγελο του Μαξ πλάτυνε. «Αυτό σκοπεύω να σου πω, φίλε μου. Και ελπίζω να με

βοηθήσεις.»«Δε συμφωνώ σε τίποτα αν δε με ενημερώσεις πρώτα για το σχέδιό σου.»«Πολύ καλά.»Ο Μαξ μίλησε στο φίλο του για το σχέδιο που είχε συζητήσει στο τηλέφωνο με την Τόνι. Ο

Έρικ παραδέχτηκε πως δεν ήταν κακή ιδέα – μα η επιτυχία του εξαρτιόταν από την Κλόε. Όλαεξαρτιόνταν από το πόσο αγαπούσε τον Μαξ και αν θα συγχωρούσε τα μυστικά που της έκρυβε.

Κεφάλαιο Δεκατρία

Η Κλόε είχε αργήσει για άλλη μια συνάντηση με την ομάδα παραγωγής και τον Μαξ. Δεν ήξερεπόσο θα άντεχε ακόμα. Οι τελευταίες δυο βδομάδες ήταν μαρτύριο. Ήταν εξαντλημένησυναισθηματικά, σωματικά και ψυχικά. Το να κρύβει τα αισθήματά της από τους πάντες ήταν το πιοδύσκολο πράγμα που είχε κάνει ποτέ στη ζωή της. Πραγματικά υποδυόταν. Της άξιζε το Έμμυ. Ή,μάλλον, η ηθοποιία της ήταν της κλάσης του Όσκαρ.

Ευτυχώς, το Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του θα ολοκληρωνόταν σε μια βδομάδα. Ο Μαξ είχεεπιλέξει τις δυο φιναλίστ, την Ελίζαμπεθ από την Αγγλία και την Ίνγκριντ από τη Νορβηγία. Θαεπέλεγε τη μέλλουσα σύζυγό του στα τέλη της βδομάδας. Η Κλόε ένιωθε ανακούφιση. Σε πέντεμέρες θα τέλειωναν όλα. Επιτέλους, θα ξεφορτωνόταν το αγκάθι στο πλευρό της: τον Μαξ. Και δεθα χρειαζόταν να βρίσκεται καθημερινά μαζί του.

Λαχταρούσε λίγη ηρεμία και απομόνωση. Θα της έλειπε τρομερά, μα αν συνέχιζαν λίγο ακόμα,θα πάθαινε νευρικό κλονισμό. Ήδη ήταν στα πρόθυρα.

Πέντε μέρες ακόμα. Θα τα κατάφερνε. Μετά θα πήγαινε να ξεκουραστεί στη Μινεσότα, όπου θαέμενε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Οι παραγωγοί είχαν προτείνει να διατηρήσει χαμηλό προφίλ όσοπαιζόταν το σόου, και η οικογενειακή φάρμα στη Μινεσότα έμοιαζε ιδανικό καταφύγιο. Σχεδίαζε ναπεράσει από το Λος Άντζελες, να πάρει τον Ντόμινο και μετά να πάει κατευθείαν στο σπίτι της. Τηςέλειπε η οικογένειά της. Της έλειπε η φάρμα.

Μέχρι και η απομόνωση έμοιαζε δελεαστική. Είχε αρχίσει να αναρωτιέται αν θα απολάμβανετους προβολείς της δημοσιότητας τόσο όσο νόμιζε αρχικά. Μα ήξερε ότι ήταν λάθος να κρίνει απόμια εμπειρία. Άλλωστε, τώρα συνέβαινε να είναι ερωτευμένη με το συμπρωταγωνιστή της. Αυτόεπηρέαζε πολύ τα πράγματα και σίγουρα δε θα συνέβαινε συχνά. Ήταν μοναδική περίπτωση.

Το Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του είχε βγει στον αέρα την περασμένη βδομάδα μεεγκωμιαστικές κριτικές. Ήταν η καινούρια επιτυχία, το σόου της σεζόν. Οι Αμερικανοί είχαν εθιστείκαι η υπόλοιπη υφήλιος είχε επίσης συντονιστεί. Το EVE είχε κανονίσει να προβληθεί το σόουπαράλληλα σε όλη την Ευρώπη και στη Ρομαλία ήταν καθημερινά πρωτοσέλιδο.

Η Κλόε είχε τηλεφωνήσει στην Τζούλια να μάθει τη γνώμη της, και η φίλη της παραληρούσεασταμάτητα για το σόου. Της έλεγε διαρκώς πως έδειχνε φανταστική στην οθόνη και πως ο Μαξήταν απίστευτα γοητευτικός. Της έκοβε την ανάσα και έλπιζε με όλη την καρδιά της να τα έβρισκανμεταξύ τους. Δεν πίστευε ότι ο Μαξ θα παντρευόταν πραγματικά μια από τις υποψήφιες αν δεν ήτανερωτευμένος μαζί της. Αποκλείεται να μπορούσαν να τον εξαναγκάσουν οι συντελεστές του EVE.Κατά τη γνώμη της Τζούλια, αυτό θα ήταν απάνθρωπο.

Η Κλόε, από την άλλη, πίστευε όλο και λιγότερο στην πιθανότητα μιας ευτυχισμένης κατάληξηςγια τους δυο τους. Ο Μαξ έδειχνε πολύ ευχαριστημένος με τις επιλογές του και φαινόταν να μην τησκέφτεται καθόλου, παρά την ερωτική εξομολόγηση που του έκανε. Πώς ήταν δυνατόν να ξεχάσειόσα του είπε; Ο κόσμος δε λέει «σ’ αγαπώ» για αστείο. Όχι εκείνη τουλάχιστον. Ίσως για τον Μαξνα ίσχυε το αντίθετο. Εκείνη μετρούσε στα δάχτυλα του ενός χεριού τα «σ’ αγαπώ» που είχε πει στηζωή της.

Καθώς κατέβαινε το τελευταίο σκαλί προς τον προθάλαμο, είδε την Ίνγκριντ και την Ελίζαμπεθνα μπαίνουν από την μπροστινή πόρτα. Ήταν και οι δυο ντυμένες με στιλάτες αθλητικές φόρμες –ημια ροζ, η άλλη μοβ– και χαχάνιζαν σαν έφηβες.

Η Κλόε πάγωσε. Δεν ήθελε να μιλήσει σε καμιά τους. Ήθελε να βγάλει τα όμορφα μάτια τουςκαι να ξεριζώσει τα άψογα χτενισμένα μαλλιά τους. Πώς μπορούσε να τις ανταγωνιστεί; Ήταν πάνταευχαριστημένη με την εμφάνισή της, μα αυτές ήταν τέλειες. Όλες οι υποψήφιες που είχανδιαγωνιστεί για την πολυπόθητη θέση της πριγκίπισσας ήταν τέλειες.

Η Ίνγκριντ και η Ελίζαμπεθ ήταν οι τελικές επιλογές του Μαξ. Η μια θα γινόταν γυναίκα του.«Γεια σας, δεσποινίς Τάνερ!» φώναξε η Ίνγκριντ. Της κούνησε το χέρι και έτρεξε με την ξανθιά

αλογοουρά της να χοροπηδά. «Χαίρομαι που σας βλέπω.»«Με βλέπετε κάθε μέρα» είπε η Κλόε μ’ ένα βεβιασμένο χαμόγελο και σφιγμένα δόντια.«Ναι, αλλά συνήθως μπροστά σε δεκάδες μάτια.» Η Ελίζαμπεθ χαχάνισε. «Είμαστε

ενθουσιασμένες γι’ αυτή τη βδομάδα. Ξέρετε πού θα μας πάει ο πρίγκιπας Μαξ για τα τελικάραντεβού;»

Η Κλόε κούνησε το κεφάλι. Δεν ήξερε αυτή τη στιγμή, αλλά θα το μάθαινε. Η σημερινήσυνάντηση θα εστιαζόταν στο πρόγραμμα της τελικής βδομάδας.

«Εσείς πρέπει να ξέρετε. Μπορείτε να μας το πείτε. Δε θα το μάθει ψυχή.» Η Ίνγκριντ τήςέκλεισε το μάτι. Ταίριαζε στο στερεότυπο της Σκανδιναβής: ξανθιά, γαλανομάτα, με μακριά πόδια.Τα γαλανά μάτια της ήταν γοητευτικά και υπέροχα σαν του άντρα που έλπιζε να κάνει σύζυγό της.Θα έκαναν πανέμορφα παιδιά. Η καρδιά της Κλόε σφίχτηκε.

«Σας διαβεβαιώνω πως δεν έχω ιδέα. Μερικές φορές είμαι στο σκοτάδι, όπως εσείς.»Τα μάτια της Ελίζαμπεθ άνοιξαν διάπλατα. «Αλήθεια; Δε μου φαίνεται σωστό.» Είχε

πυρρόξανθα μαλλιά, τα πιο πράσινα μάτια που είχε δει ποτέ η Κλόε και ένα χαμόγελο σαν ηλιαχτίδα.Ήταν ο μόνος τρόπος να το περιγράψεις. Έτσι το είχε περιγράψει ο Μαξ, όταν είχαν συζητήσει ταπροτερήματα κάθε υποψήφιας.

«Επίσης, δε θα σας έλεγα ακόμα κι αν το ήξερα» είπε η Κλόε σιγανά. «Συγγνώμη, αλλά πρέπεινα πηγαίνω. Έχω αργήσει τρομερά για την πρωινή συνάντηση.» Κοίταξε το ρολόι για έμφαση καιέλπιζε να την αφήσουν να ξεφύγει χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις. «Αντίο. Καλή σας μέρα. Θα σας δωτο απόγευμα.»

«Δεσποινίς Τάνερ, πιστεύετε πως θα διαλέξει εμένα;» ρώτησε η Ίνγκριντ. Τα μάτια της έλαμπαν.«Μου αρέσει πάρα πολύ.»

«Και εγώ; Και εμένα μου αρέσει και σίγουρα υπάρχει έλξη μεταξύ μας» διέκοψε η Ελίζαμπεθ.Η Ίνγκριντ την αγριοκοίταξε. «Και μ’ εμένα το ίδιο.»Η Κλόε πίεσε τον εαυτό της να μη δείξει αηδιασμένη. «Είμαι σίγουρη πως ο πρίγκιπας Μαξ σάς

βρίσκει και τις δυο ελκυστικές. Είστε οι δυο φιναλίστ από δεκαπέντε υποψήφιες. Όμως, πρέπει νααποφασίσει για ποια από τις δυο σας τρέφει τα ισχυρότερα αισθήματα. Η επιλογή συζύγου είναιπολύ σημαντική, δεν μπορεί να γίνει με ελαφριά καρδιά. Να είστε ευγνώμονες που φτάσατε μέχριεδώ.»

«Είμαστε!» απάντησαν με μια φωνή. «Είμαστε πολύ ευτυχισμένες. Μια από τις δυο μας θα γίνειπριγκίπισσα. Το φαντάζεστε αυτό; Πριγκίπισσα!»

Ο πόνος στην καρδιά της Κλόε έγινε ακόμα πιο δυνατός. «Χαίρομαι που είστε ευτυχισμένες.»Μακάρι να ένιωθε και εκείνη το ίδιο. Το μόνο που ένιωθε κάθε μέρα ήταν δυστυχία. Και ήθελε

να φύγει. Να φύγει μακριά απ’ όλους, μα κυρίως από τον Μαξ. Δεν ήθελε να νιώθει το έντονοβλέμμα του καθώς παρακολουθούσε από την άλλη άκρη του δωματίου. Δεν ήθελε να τον βλέπει ναφλερτάρει, να αγκαλιάζει, να φιλάει άλλες γυναίκες. Ήθελε να φύγει μακριά απ’ όλα αυτά. Όσο πιογρήγορα τέλειωνε το σόου, τόσο το καλύτερο.

«Δεν είναι ο πιο ονειρεμένος άντρας που έχετε δει στη ζωή σας;» ρώτησε η Ελίζαμπεθ. «Δεν έχωξαναγνωρίσει άλλον άντρα τόσο όμορφο και τόσο τζέντλεμαν στη ζωή μου. Είναι πραγματικάπρίγκιπας.»

«Αυτό λέει το γενεαλογικό δέντρο του» σχολίασε η Κλόε. Δεν μπόρεσε να αποβάλει τοσαρκασμό απ’ τη φωνή της. Αυτό θα πει βασανιστήριο. «Πρέπει να πηγαίνω.»

«Αντίο, δεσποινίς Τάνερ.»«Καλή σας μέρα.»Η Κλόε έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση, βγαίνοντας από την πίσω πόρτα, διασχίζοντας το

χώρο της πισίνας και φτάνοντας στον ξενώνα όπου διεξαγόταν η συνάντηση. Πήρε βαθιά ανάσα καιπροσπάθησε να μη σκέφτεται τις εκπλήξεις που την περίμεναν πίσω από την πόρτα. Είχε ένα πολύκακό προαίσθημα γι’ αυτή τη συνάντηση και δεν ήθελε να παρευρεθεί. Για ένα κλάσμα τουδευτερολέπτου σκέφτηκε να γυρίσει την πλάτη και να τρέξει στο δωμάτιό της. Μα δεν μπορούσε νατο κάνει αυτό. Σε λίγες μέρες το σόου θα ολοκληρωνόταν, θα είχε τιμήσει το συμβόλαιό της.

«Θα τα καταφέρεις» ψιθύρισε. Χτύπησε απαλά την πόρτα.«Η παρουσιάστριά μας είναι;» ακούστηκε η εκνευρισμένη φωνή του κυρίου Πάρκερ.«Ναι» απάντησε, μορφάζοντας στο κρώξιμο της φωνής της.«Πέρνα μέσα. Πέρνα μέσα. Σε περιμέναμε. Δεν μπορεί να ξεκινήσει η συνάντηση χωρίς την

παρουσιάστρια.»Η Κλόε πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα και άνοιξε την πόρτα. Ο κύριος Πάρκερ και αρκετά μέλη της

ομάδας παραγωγής κάθονταν γύρω από ένα ορθογώνιο τραπέζι. Ο Μαξ και ο Έρικ φον Στράτονήταν επίσης εκεί. Και οι δυο χαμογέλασαν θερμά όταν μπήκε. Τους χαιρέτησε μ’ ένα νεύμα καικάθισε σε μια άδεια καρέκλα.

«Ζητώ συγγνώμη.»«Πάλι παρακοιμήθηκες;» ρώτησε ο κύριος Πάρκερ.«Άργησα να ξεκινήσω.»«Χρειάζομαι κι άλλο καφέ.» Η βοηθός του πήδηξε από την καρέκλα, άρπαξε την άδεια κούπα

του και τη γέμισε μέχρι πάνω. «Ξέρεις πως δεν αντέχω να μένω χωρίς καφέ.»«Μάλιστα, κύριε Πάρκερ.» Την άφησε μπροστά του στο τραπέζι χαρίζοντάς του ένα

απολογητικό χαμόγελο, που όμως ξεθώριασε όταν δεν την ευχαρίστησε. Η Κλόε τη λυπήθηκε. Τονυπηρετούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ, και εκείνος δεν την πρόσεχε καν – μέχρι να αδειάσει ηκούπα του καφέ, δηλαδή.

«Μπορούμε να ξεκινήσουμε τώρα που η δεσποινίς Τάνερ αποφάσισε να μας τιμήσει με τηνπαρουσία της.» Ο κύριος Πάρκερ ήπιε μια γερή γουλιά φρέσκου καφέ. «Ηθοποιοί» γέλασε ειρωνικά.

Η Κλόε κοκκίνισε. Έλπιζε να μη συναντούσε πολλούς σκηνοθέτες σαν τον Τζακ Πάρκερ στο

μέλλον. Ήθελε να του κόψει το κεφάλι όπως ήθελε να ξεριζώσει τα μαλλιά της Ίνγκριντ και τηςΕλίζαμπεθ.

«Καλημέρα, Κλόε.»Τα μάτια της Κλόε συνάντησαν το βλέμμα του Μαξ. «Καλημέρα.»«Συζητούσαμε τι θα συμβεί την τελευταία βδομάδα.»Ένευσε. «Ναι, διάβασα τη λίστα.»Ο κύριος Πάρκερ έκρωξε. «Να μια πρωτιά! Συνήθως τη διαβάζεις στη διάρκεια της συνάντησης

ή μετά. Βελτιώνεσαι, αν και απέχεις ακόμα μακράν απ’ το να είσαι συνεπής!»«Αρκετά, κύριε Πάρκερ. Δεν είναι ώρα να προχωρήσουμε για να αρχίσει το πρόγραμμα της

ημέρας;» ρώτησε ο Έρικ φον Στράτον. Κοίταξε τον κύριο Πάρκερ με αποδοκιμασία.Η Κλόε τού χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη και ο Φον Στράτον το ανταπέδωσε. Της άρεσε ο

βοηθός του Μαξ. Θαύμαζε την αφοσίωσή του και ένιωθε πως τις δυο τελευταίες βδομάδες είχεαρχίσει να υπερασπίζεται και την ίδια. Ήταν ωραία να νιώθει προστατευμένη, θα μπορούσε νασυνηθίσει να τη φροντίζουν έτσι.

«Εξαιρετική ιδέα, κύριε Φον Στράτον.» Ο κύριος Πάρκερ άρχισε να διαβάζει την ημερήσιαδιάταξη, απαριθμώντας τις προτεραιότητες της βδομάδας.

Πολύ σύντομα το μυαλό της Κλόε άρχισε να ταξιδεύει. Έμπαινε στον κόπο να παρακολουθήσειμόνο όταν την αφορούσε άμεσα το θέμα, κάτι που δε συνέβαινε συχνά. Ο Μαξ ήταν αναμειγμένοςστα πάντα, όπως και οι υποψήφιες, μα εκείνη έμενε συνήθως στο παρασκήνιο.

Καθώς προχωρούσε η συνάντηση, προσπαθούσε να μην εστιάζει την προσοχή της στον Μαξ.Άλειψε ένα μπέιγκελ μύρτιλου με τυρί κρέμα και ζήτησε ευγενικά ένα φλιτζάνι καφέ από τηναλαφιασμένη βοηθό του κυρίου Πάρκερ. Οι άνθρωποι στο τραπέζι συνέχιζαν να συζητούν γιαθέματα που ελάχιστα κατανοούσε. Υπέθετε πως θα ήταν καλύτερα να ακούει και να μαθαίνει, μα δεντην ενδιέφερε καθόλου. Η όλη συζήτηση έμοιαζε ανούσια, ασήμαντη. Είχε πιο σημαντικάπροβλήματα στο μυαλό της και δε διέθετε ολόκληρη επιτροπή για να τα επιλύσει. Υπήρχε επιτροπήγια την επισκευή ραγισμένων καρδιών; Σ’ αυτή τη συνάντηση έπρεπε να παρευρεθεί.

«Τώρα που επιλύσαμε τα βασικά, ας περάσουμε στο τελευταίο θέμα της λίστας. Κλόε, εδώ σεχρειαζόμαστε.»

Κατάπιε στα γρήγορα την τελευταία μπουκιά, σκουπίζοντας το στόμα της με μια χαρτοπετσέτα.«Τι αφορά, κύριε Πάρκερ;»

«Την επιλογή του δαχτυλιδιού.»Κατάπιε ξανά. Δεν ήταν σίγουρη πως άκουσε καλά. «Πώς είπατε;» ψιθύρισε βραχνά.«Το δαχτυλίδι. Θα βοηθήσεις τον πρίγκιπα να διαλέξει μονόπετρο για τη νύφη.»Η Κλόε έπιασε ένα ποτήρι νερό και ήπιε μια μεγάλη γουλιά. Το χέρι της έτρεμε και τα βραχιόλια

της κροτάλιζαν πάνω στο ποτήρι. Δεν μπορεί να συνέβαινε αυτό! Θα διάλεγε εκείνη το δαχτυλίδι;Πώς μπορούσε να της ζητάει κάτι τέτοιο ο Μαξ; Δηλαδή, δεν το ζητούσε εκείνος – αλλά οσκηνοθέτης του σόου. Και πάλι ένιωθε πως από πίσω κρυβόταν ο Μαξ. Άλλη μια προδοσία. Άλλοςένας τρόπος να τη βασανίσει. Ήθελε να τον κοιτάξει, μα πίεσε τον εαυτό της να κρατήσει το βλέμμαστον κύριο Πάρκερ.

«Το δαχτυλίδι; Μα δεν είναι δουλειά του πρίγκιπα Μαξ;»

«Έχει επιλέξει τρία, μα θέλει τη γνώμη σου.»«Τη γνώμη μου;»«Ναι.» Ο κύριος Πάρκερ στράφηκε στην τρομοκρατημένη βοηθό του. «Φέρε τα δαχτυλίδια.»«Μάλιστα, κύριε Πάρκερ.» Η βοηθός έπιασε μια μικρή μαύρη βελούδινη τσάντα κάτω από το

κάθισμά της. «Εδώ είναι, κύριε.»Η Κλόε ακόμα δεν είχε κοιτάξει τον Μαξ. Ένιωθε το έντονο βλέμμα του πάνω της και ήθελε να

πεθάνει. Δεν πίστευε πως μπορούσαν να γίνουν χειρότερα τα πράγματα, μα αυτό ήταν σίγουρα τοκερασάκι στην τούρτα ή ίσως η χαριστική βολή – δεν ήταν σίγουρη ποιο κλισέ περιέγραφε καλύτερατα συναισθήματά της εκείνη τη στιγμή. Μάλλον η χαριστική βολή. Ναι, ακουγόταν σωστό. Είχεσχέση με το θάνατο. Και εκείνη ήθελε να πεθάνει.

«Δεν είμαι σίγουρη πως θέλω να το κάνω αυτό» εκμυστηρεύτηκε απαλά καθώς η βοηθός ξέδενετην τσάντα και έβγαζε έξω τρία μπλε κουτάκια. «Πιστεύω πως ο πρίγκιπας Μαξ πρέπει να διαλέξειμόνος του.»

«Δεν μπορώ, Κλόε.»Κοίταξε τα γαλανά μάτια του Μαξ στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού και η καρδιά της

σταμάτησε. Η τρυφερότητα στα μάτια του της έκοψε την ανάσα.«Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.»«Μα δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δε γίνεται.»«Μπορείς. Διάλεξε αυτό που σου αρέσει περισσότερο.»«Οι κάμερες δε γράφουν, δεσποινίς Τάνερ» τη διαβεβαίωσε μαλακά ο Έρικ φον Στράτον. «Έτσι

δεν είναι, κύριε Πάρκερ; Υποσχεθήκατε πως δεν υπάρχουν κάμερες φανερές ή κρυφές.»«Δεν υπάρχουν κάμερες, όπως συμφωνήσαμε» τον αποπήρε ο Πάρκερ. «Αλλά θέλω να

σημειωθεί πως εγώ το θεωρώ πολύ κακή ιδέα.»«Σημειώθηκε.» Ο Φον Στράτον στράφηκε ξανά στην Κλόε. «Εμπρός, διάλεξε ένα.»Η Κλόε κοίταξε γύρω της στο τραπέζι. Όλοι ένευαν, επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενά του. Όλοι οι

παρευρεθέντες τής χαμογελούσαν ενθαρρυντικά, και ένιωσε ένα κύμα υποστήριξης και αγάπης.Ξαφνιάστηκε. Είχε τέτοια επιθυμία να ξεφύγει λόγω των αισθημάτων της για τον Μαξ που δεν είχεπροσέξει πόσο υπέροχοι ήταν οι συνεργάτες της. Μέχρι και ο κύριος Πάρκερ είχε τις στιγμές του.Δεν ήταν πάντα άξεστος και αναίσθητος. Μάλιστα, είχε μάθει πολλά από εκείνον. Μέσα στιςτελευταίες πέντε βδομάδες, το συνεργείο είχε γίνει η οικογένειά της.

Γέλασε, παριστάνοντας πως δεν την πείραζε να διαλέξει το δαχτυλίδι που θα φορούσε ηαρραβωνιαστικιά του Μαξ. «Εντάξει, δεν έγινε τίποτα. Είναι απλώς δαχτυλίδια, σωστά;»

Όλοι ένευαν καταφατικά και αντάλλασσαν ματιές, λες και μοιράζονταν κάποιο υπέροχο μυστικόπου εκείνη δε γνώριζε. Μα αυτό ήταν γελοίο. Η Τζούλια την κατηγορούσε μονίμως πως γινότανπαρανοϊκή.

«Τι συμβαίνει εδώ;» Κανείς δεν ανταποκρίθηκε. Στράφηκε στον Μαξ. «Μαξ;»«Ξέρω πως είναι δύσκολο. Συγγνώμη που σ’ το ζητάω, αλλά μπορείς να με βοηθήσεις μια

τελευταία φορά;»Οι άνθρωποι στο τραπέζι ξεθώριασαν. Είχε μάτια μόνο για τον Μαξ. Γέμιζε ολόκληρο το

δωμάτιο. Τα γαλανά μάτια του, το ευγενικό χαμόγελό του. Τα χέρια του σκέπασαν τα δικά της και

ήθελε να κλάψει από χαρά. Ένιωθε απίστευτα όμορφα στο άγγιγμά του, δεν ήθελε να το στερηθείποτέ ξανά.

«Μου είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον» ψιθύρισε.Ο Μαξ ένευσε. «Καταλαβαίνω. Δεν προσπαθώ να σε πληγώσω.»Τα δάχτυλά της έσφιξαν τα δικά του. «Πώς μπορώ να διαλέξω δαχτυλίδι για να το δώσεις σε

κάποια άλλη; Πώς να το κάνω αυτό;» Ένας λυγμός έφραζε το λαιμό της. Έκλεισε τα μάτια,παλεύοντας για αυτοκυριαρχία. Ξαφνιάστηκε που δεν ήταν έξαλλη μαζί του, μα δεν μπορούσε πια.Είχε κουραστεί να είναι θυμωμένη μαζί του, είχε κουραστεί πολύ. Ήθελε μόνο να τελειώσουν όλα.

«Διάλεξε το δαχτυλίδι που σου αρέσει περισσότερο. Κάν’ το για μένα. Για τελευταία φορά. Μιαακόμα χάρη.»

Μπορούσε να αντιτείνει ότι του είχε κάνει ήδη υπερβολικά πολλές χάρες, μα δεν μπορούσε νααντιστέκεται άλλο. Ένευσε και τράβηξε τα χέρια της από τα δικά του.

«Δεσποινίς Τάνερ;»Η Κλόε ένευσε στη βοηθό που άνοιξε τα αστραφτερά κουτάκια. Τρία δαχτυλίδια έλαμψαν

μπροστά της. Η ανάσα της κόπηκε από τη μοναδική ομορφιά τους.«Χριστέ μου» αναστέναξε. Δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει. Τα διαμάντια άστραφταν έντονα

στο φως. Το ένα ήταν μια στρογγυλή πέτρα με χρυσό δέσιμο, το δεύτερο ήταν οβάλ με πλατινένιοκαι χρυσό δέσιμο και το τρίτο ήταν το πιο υπέροχο κόσμημα που είχε δει ποτέ. Το άγγιξε απαλά μετα δάχτυλα. Ήταν ακριβώς το δαχτυλίδι που θα διάλεγε εκείνη: ένα τετράγωνο διαμάντι με χοντρόπλατινένιο δέσιμο, απλό και κομψό, και όμως πολυτελές και βασιλικό. Το ερωτεύτηκε αμέσως.Ήταν το δαχτυλίδι των ονείρων της. Το δαχτυλίδι που πάντα έλπιζε να αποκτήσει.

«Αυτό εδώ.» Κοίταξε τον Μαξ και χαμογέλασε. Δάκρυα έτσουζαν τα μάτια της. «Αυτό τοδαχτυλίδι να δώσεις στη μνηστή σου. Είναι τέλειο. Αυτό θα διάλεγα για μένα.»

«Ήμουν σίγουρος ότι αυτό θα διάλεγες.» Ο Μαξ χαμογέλασε με το δικό της χαμόγελο, αυτό πουπροόριζε αποκλειστικά για εκείνη, και η Κλόε ένιωσε την ανάγκη να πέσει στην αγκαλιά του και νατου εξομολογηθεί άλλη μια φορά την αγάπη της.

Την αγαπούσε, δεν μπορεί. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ερμηνεύσει τη βαθιά τρυφερότητα σταγαλανά μάτια του.

«Τελειώσαμε!» φώναξε ο κύριος Πάρκερ. Ήπιε στα γρήγορα τον υπόλοιπο καφέ του. «Τομυστήριο λύθηκε. Διαλέξαμε το τετράγωνο διαμάντι. Μπορούν να φύγουν όλοι τώρα. Γυρίστε στηδουλειά. Μας περιμένει δύσκολη βδομάδα.»

Μια ντουζίνα άτομα εκτοξεύτηκαν από τις θέσεις τους και όρμησαν στην πόρτα φλυαρώντας καιαφήνοντας στο δωμάτιο τον Μαξ, την Κλόε και τον Έρικ φον Στράτον.

«Πολύ καλαίσθητη επιλογή, δεσποινίς Τάνερ.»«Ευχαριστώ, κύριε Φον Στράτον.»«Πρέπει να πηγαίνουμε, Μαξ. Έχουμε πολλά να κάνουμε.»«Ευχαριστώ που διάλεξες.»«Δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά.» Τον κοίταζε όσο εκείνος έκλεινε τα κουτάκια και

τακτοποιούσε ξανά τα κοσμήματα. «Είναι πραγματικά το ωραιότερο πράγμα που έχω δει.»Ο Μαξ έγειρε μπροστά και τη φίλησε στο μάγουλο. «Εσύ είσαι το ωραιότερο πράγμα που έχω

δει στη ζωή μου. Τα διαμάντια δε συγκρίνονται καν. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί.»Έκλεισε τα μάτια της και εισέπνευσε το άρωμά του. Μύριζε πολύ όμορφα. Ήθελε να θυμάται

αυτή τη φρεσκάδα για όσο ζούσε. Η ανάσα του χάιδεψε το μάγουλό της. Τα χείλη του ήταν απαλά.Ευχόταν να είχε περισσότερο χρόνο μαζί του. Ήθελε να μείνει κοντά του για πάντα. Ένα δάκρυκύλησε στο μάγουλό της και εκείνος το σκούπισε με τον αντίχειρά του.

«Μην κλαις.»«Γιατί όχι; Έχω πολλούς λόγους να κλάψω.»«Θα έχεις όλα όσα ονειρεύτηκες ποτέ. Αυτό σ’ το υπόσχομαι.»Άνοιξε τα μάτια και καρφώθηκε στα δικά του. «Πώς μπορείς να υπόσχεσαι κάτι τέτοιο όταν εγώ

θέλω μόνο εσένα;»Ο Φον Στράτον καθάρισε ευγενικά το λαιμό του. «Με συγχωρείτε που σας διακόπτω, αλλά

πρέπει να φύγουμε. Πρέπει να φύγουμε αμέσως. Έχουμε πολλά να προγραμματίσουμε.»Ο Μαξ τραβήχτηκε. Ένιωθε παγωμένη χωρίς εκείνον δίπλα της.«Αντίο, Κλόε.»«Αντίο, Μαξ.»Ήξερε πως ήταν το οριστικό αντίο. Παρά τις ρομαντικές υποσχέσεις του. Είχαν τελειώσει όλα.

Για τα καλά.Ήταν η πιο θλιβερή στιγμή ολόκληρης της ζωής της.

Κεφάλαιο Δεκατέσσερα

«Είσαι πανέμορφη, Κλόε. Θα πέσουν όλοι ξεροί.»Η Κλόε χαμογέλασε θλιμμένα στον καθρέφτη. Φόρεσε μια σειρά πέρλες στο λαιμό της και

ευχήθηκε να μπορούσε να σταματήσει το τρέμουλο στα χέρια της. Το προσωπικό τηςγκαρνταρόμπας και του μακιγιάζ είχε κάνει εξαιρετική δουλειά. Έμοιαζε με πριγκίπισσα. Ποτέ δενυπήρξε ωραιότερη, με εξαίρεση τη βραδιά του χορού μεταμφιεσμένων που είχε ντυθεί βασίλισσαΜαμπ. Και κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δε θα ξανάδειχνε τόσο όμορφη.

«Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου» παρακάλεσε τη Λίντα, μια αξιολάτρευτη εκπαιδευόμενη πουθεωρούσε το Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του το καλύτερο σόου στον κόσμο. Θαύμαζε την Κλόεκαι κοίταζε με το στόμα ανοιχτό τον πρίγκιπα Μαξ.

«Κανένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να πιστέψω πως απόψε είναι η τελευταία νύχτα. Είναι πολύκρίμα. Αυτή η δουλειά ήταν φανταστική. Ήμουν πολύ τυχερή που με πήραν.»

«Εμείς είμαστε οι τυχεροί. Κάνεις μαγικά με το χτένισμα και το μακιγιάζ» την επαίνεσε η Κλόεμε ειλικρίνεια. «Ποτέ δεν υπήρξα πιο όμορφη.»

Η Λίντα φούσκωσε από υπερηφάνεια. «Ευχαριστώ, Κλόε. Θα πω σε όλους πως θα κατέβεις σελίγα λεπτά.»

Η Κλόε τής χαμογέλασε. «Φρόντισε να μην πάθει κανένα έμφραγμα ο κύριος Πάρκερ όσο μεπεριμένει. Και κρύψε τον καφέ.»

Η Λίντα χαχάνισε καθώς άφηνε τη βούρτσα στη μικρή τουαλέτα. «Θα μου λείψετε όλοι»ψιθύρισε, προσπαθώντας να χαμογελάσει μέσα από τα δάκρυά της. «Ελπίζω να με προσλάβει τοEVE. Έχω ανάγκη να δουλέψω, και θα ήθελα πολύ να δουλέψω στο Χόλιγουντ.»

Η Κλόε τής έπιασε το χέρι. «Εγώ είμαι οι συστάσεις σου.»Η Λίντα έλαμψε. «Αλήθεια;»Η Κλόε ένευσε. «Αλήθεια.»«Είσαι η καλύτερη εργοδότρια στον κόσμο!» φώναξε η Λίντα, ξαφνιάζοντας την Κλόε καθώς

έπεσε πάνω της και την αγκάλιασε σφιχτά.Η Κλόε την αγκάλιασε κι αυτή. «Είσαι η καλύτερη βοηθός που είχα ποτέ. Δε θα σε ξεχάσω.»Η Λίντα έκανε πίσω. «Ίσως δουλέψω για σένα μια μέρα.»«Ίσως.»«Ξέρω ότι θα φτάσεις ψηλά. Αυτό το σόου θα σε εκτοξεύσει στην κορυφή.»Κάποτε το μόνο που ήθελε η Κλόε ήταν να γίνει διάσημη σταρ. Το μόνο που ονειρευόταν ήταν

μια καριέρα στον κινηματογράφο.Τώρα, όμως, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Τώρα ήθελε μόνο τον άντρα που περίμενε κάτω. Ήθελε

μόνο τον πρίγκιπα που απόψε θα επέλεγε την πριγκίπισσά του. Εκείνη δεν ήταν επιλογή. Ποτέ δενυπήρξε επιλογή.

«Πήγαινε. Υπόσχομαι να μην αργήσω υπερβολικά.» Πίεσε ένα τρεμάμενο χαμόγελο στα χείλητης. «Μόνο στο συνηθισμένο βαθμό.»

«Θα κάνεις δραματική είσοδο.»Η Κλόε γέλασε. «Ναι, δραματική. Μου πάει γάντι.»Η Λίντα αγκάλιασε την Κλόε μια τελευταία φορά πριν βγει από το δωμάτιο. Έκλεισε την πόρτα

μαλακά, αφήνοντας την Κλόε μόνη με τις σκέψεις της και μια παλίρροια συναισθημάτων πουαπειλούσαν να την πνίξουν.

Η Κλόε κοίταξε την αντανάκλασή της. Έδειχνε υπέροχη – σαν βασίλισσα. Τα μαύρα μαλλιά τηςήταν μαζεμένα στην κορυφή του κεφαλιού της, πιασμένα με μια μικρή τιάρα στολισμένη με πέρλεςκαι διαμάντια. Ήταν πραγματικά μικροσκοπική, όχι σαν στέμμα πραγματικής πριγκίπισσας. Είχεσοκαριστεί όταν την έφερε η Λίντα και αρχικά αρνήθηκε να τη φορέσει, μα αυτό είχε ορίσει οσκηνοθέτης. Έτσι, αυτό θα έκανε.

Μαύρες μπούκλες έπεφταν στους ώμους και το λαιμό της. Από τα αυτιά της κρέμοντανσκουλαρίκια με διαμάντια και πέρλες, και η τετραπλή σειρά μαργαριταριών ήταν απλά εκθαμβωτική.Πολύ πιο φίνα από κάθε άλλο κόσμημα που είχε φορέσει, φώλιαζε κομψά στο μακρύ λαιμό της. Τηνάγγιξε απαλά με τρεμάμενα δάχτυλα.

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Πώς θα τα καταφέρω;» ψιθύρισε στην αντανάκλασή της.Απόψε έπρεπε να τον παραδώσει. Επισήμως. Οριστικά.Ο λαιμός της σφίχτηκε και έπνιξε ένα λυγμό. Ο Μαξ ήταν ο έρωτας της ζωής της. Δεν ήξερε πώς

θα κατάφερνε να ζήσει χωρίς εκείνον. Κι όμως, έπρεπε. Έπρεπε να συνεχίσει τη ζωή της. Χωρίςεκείνον. Μόνη της.

Κάποια άλλη γυναίκα, η Ίνγκριντ ή η Ελίζαμπεθ, θα αντάλλασσε μαζί του όρκους αγάπης, τιμήςκαι αφοσίωσης. Μια από τις δυο θα είχε την τιμή να γίνει γυναίκα του, να ατενίζει τα γαλανά μάτιατου κάθε μέρα, να αγαπιέται από εκείνον κάθε μέρα, να φωλιάζει στην αγκαλιά του κάθε νύχτα.

«Δε γίνεται να το σκεφτώ αυτό τώρα. Θα καταρρεύσω. Αύριο μπορώ να σκεφτώ εκείνον, εμάς,αυτό που θα μπορούσε να συμβεί μεταξύ μας. Απόψε έχω μια δουλειά να κάνω. Απόψε πρέπει νασυγκροτηθώ. Να φανώ γενναία. Δεν μπορώ να αφήσω τους άλλους να δουν πως η καρδιά μου είναικομμάτια, πως η ζωή μου έγινε συντρίμμια.»

Η Κλόε έστρωσε το σατινένιο φόρεμα. Ήταν υπέροχο. Μακρύ και κομψό με ψηλή μέση καιφουσκωτή φούστα, θρόιζε γύρω της καθώς κινούνταν. Ένιωθε σαν να είχε βγει από τις σελίδεςπαραμυθιού. Και το καλύτερο ήταν πως το γαλάζιο σατέν ύφασμα ήταν στην ίδια ακριβώςαπόχρωση με τα μάτια του Μαξ.

Σηκώθηκε και έπιασε από την καρέκλα μια εσάρπα στο ίδιο ύφασμα. Την τύλιξε στους ώμουςτης και έριξε μια τελευταία ματιά στο είδωλό της.

«Κλόε, θα δώσεις την παράσταση της ζωής σου» είπε στον εαυτό της. «Θα τα καταφέρεις.Κανείς δε θα μάθει πως είσαι ερωτευμένη με τον Μαξ. Κανείς. Ακόμα και ο ίδιος ο Μαξ θααναρωτιέται αν είχε ακούσει στ’ αλήθεια να του λες πως τον αγαπάς.»

Αυτός ο λόγος την έκανε να νιώσει καλύτερα, πιο σίγουρη για τον εαυτό της. Ίσιωσε τους ώμουςκαι πήρε μια βαθιά ανάσα. Αποφάσισε πως έπρεπε να επαναλαμβάνει συνέχεια στον εαυτό της πωςστόχος ήταν να μην καταλάβει κανείς τα αισθήματά της για τον Μαξ. Ήταν πρόκληση, μα μπορούσενα τα καταφέρει. Έπρεπε. Και σίγουρα θα λειτουργούσε – δεν υπήρχε εναλλακτική λύση.

Είκοσι λεπτά αργότερα είχε αλλάξει γνώμη. Δεν ένιωθε τόσο γενναία, ούτε τόσο σίγουρη. Ηπαρουσία του Μαξ, των υποψηφίων και ολόκληρου του συνεργείου έφθειρε τα ήδη κλονισμένα

νεύρα της. Η πανταχού παρούσα κάμερα δε βοηθούσε την κατάσταση.Δε θα λειτουργούσε. Δεν υπήρχε περίπτωση. Όλη η Αμερική, όλος ο κόσμος θα έβλεπε την

αγάπη της για τον Μαξ. Δεν μπορούσε να το κρύψει. Κάθε προσπάθεια θα ήταν μάταιη.Ο Μαξ ήταν πανέμορφος – το όνειρο κάθε γυναίκας. Ένιωθε ευτυχισμένη και μόνο που τον

κοίταζε. Ήθελε να τρέξει κοντά του, να τυλίξει τα χέρια της γύρω του και να τον κρατήσει σφιχτά.Ήθελε να τον διεκδικήσει μπροστά σ’ όλο τον κόσμο. Ήθελε να μάθουν η Ίνγκριντ και η Ελίζαμπεθπως δεν ανήκε σ’ εκείνες. Ήθελε να ξεκαθαρίσει πως ήταν μόνο δικός της.

Μα δεν είχε την τόλμη. Ακόμα κι όταν τα μάτια του αντάμωσαν τα δικά της και της χάρισε τοχαμόγελο που προόριζε μόνο για εκείνη. Μισούσε τον εαυτό της. Σιχαινόταν τον εαυτό της που δενείχε τα κότσια, το κουράγιο, την τόλμη να αδιαφορήσει για όλα και να ρισκάρει για την αγάπη.

Ποιος νοιαζόταν για το EVE, για το συνεργείο ή για την Τόνι στο Λος Άντζελες; Είχαν στ’αλήθεια σημασία; Ήταν τόσο σημαντική η καριέρα της; Είχες πράγματι μόνο μια ευκαιρία στοΧόλιγουντ; Δεν μπορεί να ήταν αλήθεια αυτό. Η ζωή ήταν γεμάτη δεύτερες ευκαιρίες.

«Σε δέκα λεπτά ξεκινάει το γύρισμα! Πάρτε όλοι θέσεις!» γάβγισε ο κύριος Πάρκερ.Ξαφνικά η Κλόε συνειδητοποίησε πως δε γνώριζε την επιλογή του Μαξ. Δε θα έπρεπε να ξέρει;

Την είχαν ενημερώσει για όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων των δυο τελικών επιλογών του.Ακόμα και για το δαχτυλίδι. Άλλωστε, εκείνη το είχε διαλέξει.

Έσπευσε στον ευέξαπτο σκηνοθέτη. «Συγγνώμη, κύριε Πάρκερ. Δεν ξέρω ποια κοπέλα θαδιαλέξει ο Μαξ. Δε θα έπρεπε να ξέρω;»

Ο κύριος Πάρκερ κούνησε το κεφάλι. «Όχι. Αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να μην ξέρεις.Εντείνεται ακόμα περισσότερο η αγωνία και το δραματικό στοιχείο, αν βρίσκεσαι και εσύ στοσκοτάδι.»

«Δηλαδή, γνωρίζετε όλοι εκτός από μένα. Δε μου φαίνεται σωστό. Είμαι παρουσιάστρια καιμέλος της ομάδας. Άλλωστε, βοήθησα τον Μαξ με όλες τις προηγούμενες επιλογές του.»

Ο κύριος Πάρκερ ήπιε μια γουλιά καφέ. Χαμογέλασε καλοσυνάτα. «Λυπάμαι. Είναι απόφασητης διοίκησης.»

Η Κλόε ήταν σίγουρη πως διέκρινε μια σκανδαλιάρικη λάμψη στα μάτια του κυρίου Πάρκερ.Και τα μάτια του δε συνήθιζαν να λάμπουν. Δεν ήταν τέτοιος τύπος. Ήταν σοβαρός με τη δουλειάτου και δε διέθετε χρόνο για χιούμορ.

Της Κλόε δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Κάτι συνέβαινε και ήθελε να μάθει τι. Ποτέ δεν τηςάρεσαν ιδιαίτερα οι εκπλήξεις.

«Απαιτώ να μάθω τι συμβαίνει.»«Θέλω να πάρεις θέση δίπλα στον Μαξ. Το σόου πρέπει να ξεκινήσει, δεν υπάρχει χρόνος.»

Χτύπησε ελαφρά το ρολόι του με τον πάτο της κούπας. «Έχουμε πολύ σφιχτό πρόγραμμα. Πάραπολύ σφιχτό.»

Ο Μαξ εμφανίστηκε στο πλευρό της Κλόε κι έβαλε το χέρι του στον ώμο της. «Συμβαίνει κάτι;»Η θέρμη του χεριού του έκαψε το δέρμα της και έκανε ένα βήμα πίσω. «Όχι. Τίποτα ιδιαίτερο.

Απλώς δεν καταλαβαίνω γιατί δε γνωρίζω την επιλογή σου.»Τα λακκάκια έκαναν την εμφάνισή τους. «Δε σου αρέσουν οι εκπλήξεις;»Έστρεψε αλλού το βλέμμα. «Εξαρτάται από την έκπληξη.»

«Θα πάτε επιτέλους στη θέση σας; Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε το γύρισμα, αν δεν πάρετεθέση» φώναξε εκνευρισμένα ο κύριος Πάρκερ. «Χρειάζομαι καφέ.» Έδωσε την άδεια κούπα στηνπάντα παρούσα βοηθό του. «Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, οι γαλαζοαίματοι ή οι ηθοποιοί; Και δενέχω χρόνο να το ψάξω.»

«Είναι πραγματικά ανυπόφορος» σφύριξε η Κλόε μέσα από τα δόντια της.Ο Μαξ γέλασε. «Είναι όλο ένταση, μα κατά βάθος ο Τζακ δεν είναι κακός.» Άγγιξε ξανά το

μπράτσο της. «Κλόε, μη δείχνεις τόσο θλιμμένη.»«Δεν είμαι θλιμμένη.» Μετακίνησε ελάχιστα το μπράτσο της στα αριστερά, αρκετά ώστε να

γλιστρήσουν από πάνω της τα δάχτυλά του. Το μπράτσο της έκαιγε ακόμα. Μισούσε την επίδρασηπου είχε πάνω της. Όχι, τη λάτρευε. Μα έπρεπε να ξεχάσει πώς ένιωθε όταν την άγγιζε. «Θέλω μόνονα τελειώσει το σόου για να συνεχίσω τη ζωή μου.»

«Χωρίς εμένα» είπε ήσυχα ο Μαξ.«Χωρίς εσένα» ψιθύρισε. «Μπορούμε να ξεκινήσουμε επιτέλους;» Προχώρησε μακριά του

κρατώντας ψηλά το κεφάλι και προσπαθώντας να μην προσέχει πόσο όμορφος έδειχνε με το μαύροκουστούμι, το γαλάζιο μεταξωτό γιλέκο και τη γαλάζια γραβάτα.

Έτρεξε ξοπίσω της. «Δε θέλω να τελειώσει. Ποτέ.»«Γιατί; Σου αρέσουν τα ερωτικά παιχνίδια με ωραίες γυναίκες;»Την άρπαξε από τον αγκώνα. «Μόνο με μια γυναίκα.» Η απαλή βραχνάδα της φωνής του έκανε

τον αυχένα της να ανατριχιάσει.Τράβηξε απότομα τον αγκώνα της χωρίς να σταματήσει. Δε σκόπευε να ξαναπέσει θύμα της

γοητείας του.Αυτό ήταν – είχε μπει στην τελική ευθεία. Έμεναν λίγες ακόμα ώρες βασανιστηρίου και μετά θα

τέλειωναν όλα.Όμως, βαθιά μέσα της δεν ήθελε να τελειώσουν όλα. Ποτέ. Ήθελε να συνεχιστεί αυτό για πάντα

γιατί τουλάχιστον τώρα ήταν μαζί του. Αυτό δε θα συνέβαινε πάντα.Περπάτησαν σ’ ένα μονοπάτι σπασμένων βράχων, μακριά από το φωτισμένο αίθριο, προς τη

φεγγαρόλουστη πίσω αυλή. Η πανσέληνος φέγγιζε ψηλά στο νυχτερινό ουρανό και χιλιάδες άστραέλαμπαν σαν διαμάντια στο σκοτάδι. Οι σκιές των ορέων Μακντάουελ εκτείνονταν στο σκοτεινόουρανό.

«Η Ίνγκριντ ή η Ελίζαμπεθ;» ρώτησε, αποφεύγοντας τα κλαριά μιας χαμηλής ιτιάς της ερήμου.Το δέντρο ήταν φωτισμένο από τον κορμό μέχρι την κορυφή των κλαριών με μικροσκοπικά λευκάφωτάκια. Ολόκληρος ο κήπος ήταν στολισμένος με ρομαντικό λευκό φωτισμό σ’ ένα μαγευτικόσκηνικό για την πριγκιπική πρόταση γάμου.

«Σταμάτα να το κάνεις αυτό.»«Τι να σταματήσω;» Γύρισε να τον αντικρίσει, τόσο απότομα που το πρόσωπό της βρέθηκε να

χτυπά στο στήθος του.«Να αρνείσαι αυτό που νιώθουμε.»Έτριψε την άκρη της μύτης της εξαντλημένη και τον αγριοκοίταξε. «Είναι σαν χαλασμένο

γραμμόφωνο. Κουράστηκα να μιλάω. Με κούρασαν όλα αυτά. Είμαι εξαντλημένη.» Και ήτανπράγματι. Ένιωθε πως θα μπορούσε να ξαπλώσει στο κρεβάτι και να κοιμηθεί έναν ολόκληρο

χρόνο. Δεν ήταν υπερβολή.«Κλόε.»Λάτρευε τη βραχνάδα του καθώς πρόφερε το όνομά της. Κανένας δεν το πρόφερε σαν τον Μαξ

– κανένας σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Δάκρυα θόλωσαν τα μάτια της. Γύρισε το κεφάλι στο πλάι καικοίταξε μακριά, μη αντέχοντας να συναντήσει το βλέμμα του.

Την άρπαξε από τους ώμους. «Και εγώ κουράστηκα να μιλάω. Τι θα έλεγες να εστιάσουμε σ’αυτό που νιώθουμε;» Την τράβηξε κοντά του και τη φίλησε στο μάγουλο, το μέτωπο, το πιγούνι, τηγωνιά των χειλιών.

Παρέμεινε άκαμπτη, αρνούμενη να λιώσει στην αγκαλιά του. «Μην το κάνεις χειρότερο απ’ ό,τιείναι» τον ικέτευσε βραχνά. «Αρχίζω να πιστεύω πως σκοπός της ζωής σου είναι να με βασανίζειςανελέητα, αλύπητα, άκαρδα.»

«Δεν είναι καθόλου αλήθεια. Δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο απ’ την αλήθεια»μουρμούρισε, συνεχίζοντας να τη φιλάει. Τα χείλη του ήταν θερμά. Το απαλό άγγιγμα των φιλιώντου στο λοβό του αυτιού της και την καμπύλη του λαιμού της της έφερε ρίγη. Τα δάχτυλά τουσφίχτηκαν με κτητική απαλότητα στους ώμους της. Καθώς την έφερνε ακόμα πιο κοντά, ψιθύριζε τοόνομά της ξανά και ξανά μέχρι που δεν άντεχε να αντιστέκεται άλλο. Γύρισε το κεφάλι και όταν ταχείλη του σκέπασαν τα δικά της, έπνιξε ένα λυγμό στο στόμα του. Τύλιξε τα χέρια γύρω του και τουανταπέδωσε παθιασμένα το φιλί.

«Έχε μου εμπιστοσύνη» μουρμούρισε στο αυτί της.Κατέρρευσε εντελώς πάνω του και έθαψε το πρόσωπό της στο πλατύ στέρνο του. «Ακόμα και

εσύ δεν μπορείς να έχεις ό,τι θελήσεις. Με θέλεις καν;»Ένιωσε το χαμόγελό του στα μαλλιά της. «Είσαι όλα όσα θέλησα ή θα θελήσω ποτέ. Σου δίνω

το λόγο μου.»«Μαξ; Κλόε;» Ήταν ο Έρικ φον Στράτον.«Μου έχεις εμπιστοσύνη;»Η Κλόε χαμογέλασε θλιμμένα και απομακρύνθηκε. «Εδώ είμαστε, κύριε Φον Στράτον.»Βγήκε από τις σκιές χαμογελώντας θερμά στην Κλόε. «Είστε πολύ όμορφη απόψε, δεσποινίς

Τάνερ. Ένα όραμα ομορφιάς.»Τον ευχαρίστησε με μια δραματική υπόκλιση. «Ευχαριστώ πολύ, κύριε Φον Στράτον.»Τα μάτια του έλαμψαν εύθυμα πίσω από τα στρογγυλά γυαλιά του. «Είναι έτοιμοι για σας. Καλή

τύχη.»Ο Μαξ προσέφερε το μπράτσο του. «Πάμε;»Η Κλόε έστρωσε το μπροστινό μέρος του φορέματος, έριξε μερικές ατίθασες μπούκλες πίσω

από τον ώμο και ανοιγόκλεισε δυο τρεις φορές τα μάτια να διώξει τα δάκρυα.«Έτοιμη;»«Όσο πιο έτοιμη γίνεται.» Ακούμπησε το χέρι της στο βραχίονά του. Του έπιασε σφιχτά το χέρι.

«Σου εύχομαι κάθε ευτυχία, Μαξ. Θέλω να το θυμάσαι αυτό. Να το θυμάσαι πάντα.»«Και εγώ το ίδιο. Αυτό εύχομαι για σένα. Αγάπη, υγεία, ευτυχία.»«Κάντε γρήγορα εσείς οι δυο. Σας περιμένουν.» Ο Έρικ φον Στράτον τούς έσπρωξε στην

κυριολεξία. Η Κλόε παραλίγο να πατήσει το στρίφωμα του φουστανιού της. «Απόψε αρχίζει κάτι

σπουδαίο» ψιθύρισε πίσω της. «Αρχίζουν υπέροχα, εκπληκτικά, μοναδικά πράγματα.»Ίσως για τον Μαξ και τη μνηστή του – όχι για μένα. Εγώ νιώθω λες και πηγαίνω στα κάτεργα.Προχώρησαν μαζί μπροστά στο φακό της κάμερας και το φως των προβολέων. Χαμογέλασε

κεφάτα στην κάμερα και διάβασε τις ατάκες της με εξασκημένη πείρα. Ποτέ δεν είχε πρόβλημα νααπομνημονεύσει διάλογους – πάντα μάθαινε γρήγορα. Έκανε μια σύντομη ανακεφαλαίωση τωνγεγονότων της τελευταίας βδομάδας και ξανασύστησε την Ελίζαμπεθ και την Ίνγκριντ στο κοινό.Στο μοντάζ, αφού τέλειωναν τα γυρίσματα, θα πρόσθεταν εικόνες και βίντεο. Θα έδειχναν εικόνεςαπό τα τελικά ραντεβού του Μαξ με τις υποψήφιες, μαζί με σχόλια για την κάθε κοπέλα, και τασχόλια της Ελίζαμπεθ και της Ίνγκριντ για εκείνον.

Τα κατάφερε με μια μόνο λήψη. Τόσο πολύ, τόσο απελπισμένα ήθελε να τελειώνει με τοΦλερτάροντας την Υψηλότητά Του . Ο ενθουσιασμός της αρχής είχε εξαφανιστεί και στη θέση τουέμεινε μόνο ο πόνος. Το ήδη δημοφιλές σόου –σύμφωνα με την υπερενθουσιώδη Τζούλια– θα τηνεκτόξευε στην καριέρα των ονείρων της. Όλα όσα ευχόταν, όλα όσα ονειρευόταν θα γίνοντανπραγματικότητα.

Θα γίνονταν στ’ αλήθεια; Δεν μπορούσε να μην αναρωτηθεί αν θα ήταν ποτέ ευτυχισμένη χωρίςτον Μαξ στη ζωή της. Θα έπρεπε να τον παρακολουθεί από μακριά, όπως ο υπόλοιπος κόσμος. Θαδιάβαζε για εκείνον και την οικογένειά του στα περιοδικά και πού και πού θα τον πετύχαινε στηντηλεόραση.

Η Κλόε κατάφερε ως διά μαγείας να συστήσει τον Μαξ στις κάμερες χωρίς να σπάσει η φωνήτης και χωρίς να τρέξουν δάκρυα στα μάγουλά της. Έκανε στην άκρη και τον άφησε στο προσκήνιο,παρακολουθώντας τον καθώς μιλούσε στο κοινό του. Ήταν επαγγελματίας. Φορούσε το πριγκιπικόχαμόγελο, αυτό που προόριζε για το κοινό του. Ήταν ζωντανός, χαρισματικός, άστραφτεολόκληρος. Η Ελίζαμπεθ και η Ίνγκριντ περίμεναν με κομμένη την ανάσα να κάνει την επιλογή του.Κρατούσαν τα χέρια τους και έδειχναν συγκλονιστικές με τα μακριά μαύρα φορέματά τους.

«Και έτσι, επιτέλους φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Επέλεξα τη γυναίκα που θέλω να γίνει σύζυγόςμου.» Ο Μαξ έκανε μια παύση. Κοίταξε την Ελίζαμπεθ και την Ίνγκριντ χαμογελώντας και στις δυοτους. Του ανταπέδωσαν το χαμόγελο.

«Είναι και οι δυο πανέμορφες, υπέροχες, ταλαντούχες γυναίκες. Ήμουν τυχερός που τιςγνώρισα. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που γνώρισα τόσες εκπληκτικές γυναίκες. Ήτανδεκαπέντε αρχικά και τώρα έμειναν δυο.»

Η Κλόε παρακολουθούσε σιωπηλή, κρατώντας την ανάσα της.Ο Μαξ ξαναστράφηκε στην κάμερα. «Νιώθω πως πρέπει να είμαι ειλικρινής. Η επιλογή μου δεν

ήταν δύσκολη. Ήταν ίσως η ευκολότερη επιλογή που έκανα ποτέ. Επέλεξε για μένα η καρδιά μου.Και χαίρομαι γι’ αυτό. Χαίρομαι πάρα πολύ.»

Η Ελίζαμπεθ και η Ίνγκριντ χαχάνισαν νευρικά.Η Κλόε ήθελε να πεθάνει.Και τότε ο Μαξ έστρεψε την προσοχή του στην Κλόε. Και άστραψαν τα λακκάκια του. Το

χαμόγελο των χιλίων βατ άστραψε μόνο για εκείνη. Ήταν το δικό της χαμόγελο. Τα μάτια τουκαρφώθηκαν στα δικά της και η καρδιά της Κλόε άρχισε να βροντοχτυπάει. Τα χέρια της ανέβηκανστο στήθος της, αγκαλιάζοντας την καρδιά της. Κάτι συνέβαινε.

Κοίταξε πάλι στην κάμερα. «Με βρήκε η αγάπη. Δεν το θεωρούσα δυνατό. Ποτέ δε

φανταζόμουν πως θα έβρισκα την αγάπη, ειδικά σε ένα τηλεοπτικό ριάλιτι. Τη βρήκα, όμως. Ή,μάλλον, με βρήκε εκείνη.» Χαμογέλασε σαρδόνια. «Ο πρίγκιπας του παραμυθιού βρήκε τηνπριγκίπισσά του.» Εστίασε στην Ελίζαμπεθ και την Ίνγκριντ. «Δε θέλω να σας ραγίσω την καρδιά.Δε θέλω να σας πληγώσω. Ζητώ συγγνώμη γιατί δεν επιλέγω καμία από τις δυο σας.»

Η Κλόε έβγαλε μια άναρθρη κραυγή, όπως και η Ελίζαμπεθ με την Ίνγκριντ. Τα στόματά τουςείχαν μείνει ανοιχτά από την έκπληξη. Σε κάθε άλλη περίπτωση, το θέαμα θα ήταν κωμικό. Αλλά όχιεδώ. Όχι τώρα. Όχι υπό αυτές τις συνθήκες. Η Κλόε κράτησε την ανάσα της. Τι παιχνίδι έπαιζε οΜαξ; Τι ακριβώς σκάρωνε;

Κοίταξε γύρω της και πρόσεξε πως κανένας άλλος δεν έδειχνε σοκαρισμένος. Ο Έρικ φονΣτράτον χαμογελούσε ως τα αυτιά, όπως και όλα τα μέλη του συνεργείου. Μέχρι και ο κύριοςΠάρκερ χαμογελούσε. Δεν ήταν έκπληξη. Γνώριζαν όλοι τι θα έκανε ο Μαξ.

«Δηλαδή, δε θα παντρευτείς καμία;» ρώτησε η Ελίζαμπεθ.«Δεν ξέρω. Αυτό εξαρτάται από κάποια άλλη.»«Από ποια;» ρώτησε η Ίνγκριντ.Ο Μαξ στράφηκε στην Κλόε. Και η καρδιά του ήταν στα μάτια του. «Από την Κλόε. Το μέλλον

μου είναι στα χέρια της.»Άρχισε ξανά να ανασαίνει. Τα πόδια της έτρεμαν, παραλίγο να χάσει την ισορροπία της. Η

ευτυχία ξεχύθηκε μέσα της σαν ορμητικός χείμαρρος. Ήταν πέρα από κάθε ελπίδα. Πέρα από τα πιοτρελά όνειρά της. Πώς στην ευχή το είχε καταφέρει αυτό;

Ο Μαξ έτρεξε κοντά της, έπιασε τα χέρια της και έπεσε στο ένα γόνατο. «Σ’ αγαπώ, Κλόε Τάνερ.Σ’ αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Νιώθεις ακόμα το ίδιο για μένα;»

Ένας λυγμός τής ξέφυγε. Πήρε το πρόσωπό του στα χέρια της, και τα δάχτυλά της ψηλάφισαντρυφερά τις γραμμές του προσώπου του. Καταλάβαινε πως κανονικά έπρεπε να θυμώσει μαζί τουπου την άφησε στο σκοτάδι, που την παραπλάνησε έτσι. Αλλά δεν μπορούσε να νιώσει θυμό.Παραήταν όμορφη στιγμή. Και ήξερε πως είχε δουλέψει σκληρά για να κάνει αυτή τη στιγμήξεχωριστή για εκείνη.

«Το ξέρεις αυτό» ψιθύρισε. «Σ’ αγαπώ. Για πάντα.»Έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε ένα βελούδινο κουτάκι. Άνοιξε το καπάκι και από μέσα

άστραψε το δαχτυλίδι που είχε διαλέξει. Τα δάκρυα κυλούσαν ελεύθερα στα μάγουλά της.Ολόκληρο το κορμί της έτρεμε καθώς πήρε το αριστερό χέρι της και έβαλε το δαχτυλίδι στην άκρητου μεσαίου δάχτυλου.

«Παντρέψου με. Γίνε σύντροφός μου. Γυναίκα μου. Πριγκίπισσά μου.»Ο Μαξ πέρασε το εξαίσιο δαχτυλίδι στο δάχτυλό της. Ταίριαξε τέλεια. Το τετράγωνο διαμάντι

άστραψε στο φως τόσο έντονα που σχεδόν την τύφλωσε. Κανένα άλλο κόσμημα δε θα ήταν ποτέτόσο αγαπημένο όσο το μονόπετρο στο δάχτυλό της. Συμβόλιζε τόσο πολλά…

Στάθηκε όρθιος και την πήρε στην αγκαλιά του. Εκείνη τύλιξε τα χέρια στο λαιμό του και τουχαμογέλασε. Ποτέ δεν υπήρξε τόσο ευτυχισμένη.

«Ώστε αυτό εννοούσες.»Ανασήκωσε το ένα φρύδι. «Τι εννοείς;»Γέλασε. «Όταν ζήτησες να σε εμπιστευθώ.»

«Τι σου είπα;»«Ότι πάντα παίρνεις αυτό που θέλεις.»Ένευσε και φίλησε την άκρη της μύτης της. «Ακριβώς. Ο πρίγκιπας Μαξ παίρνει πάντα αυτό που

θέλει. Φυσικά, ήταν και δική σου επιλογή. Μπορεί να μην έπαιρνα αυτό που ήθελα.»«Θα το δεχόσουν αν έλεγα όχι;» ρώτησε.«Ποτέ. Μου ανήκεις και σου ανήκω. Δεν είναι επιλογή να μην είμαστε μαζί. Ποτέ δεν ήταν.»Χαμήλωσε το κεφάλι και τη φίλησε. Το φιλί ήταν τόσο παρατεταμένο και τόσο παθιασμένο που

όταν τραβήχτηκε αναγκάστηκε να γραπωθεί από πάνω του για να μη λιποθυμήσει. Κοκκίνισεντροπιασμένη. Τα μάτια του συνεργείου ήταν πάνω τους. Εκατομμύρια μάτια θα έβλεπαν αυτό τοφιλί, εκτός αν ο κύριος Πάρκερ αποφάσιζε να το κόψει στο μοντάζ, κάτι που φυσικά δεν επρόκειτονα κάνει. Παραήταν καλό. Εγγυημένα.

Ήταν μάλλον ευχαριστημένη που ήταν ο αποδέκτης αυτού του εντυπωσιακού φιλιού.«Νιώθω πως σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα» μουρμούρισε ο Μαξ. Έσπρωξε

μια μπούκλα μακριά απ’ το πρόσωπό της. «Αλλά δεν το συνειδητοποίησα αμέσως. Τώρα πιστεύωακράδαντα στον έρωτα με την πρώτη ματιά.»

«Και εγώ το ίδιο.» Χάιδεψε το μάγουλό του με το πίσω μέρος της παλάμης της.«Και εγώ το ίδιο.»Την ξαναφίλησε.«Στοπ!» φώναξε ο κύριος Πάρκερ. «Τελειώσαμε!»Η Κλόε χαμογέλασε πάνω στα χείλη του Μαξ. «Να του αναθέσουμε το γάμο μας;»«Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή. Μην ξεχνάς ότι ο γάμος μας θα είναι μεγάλη παραγωγή για το

EVE. Νομίζω πως σκηνοθέτης θα είναι ο κύριος Πάρκερ.»Βόγκηξε. «Θεός φυλάξοι.»Ο Μαξ τη φίλησε ξανά. Τα μέλη του συνεργείου άρχισαν να χειροκροτούν και να

ζητωκραυγάζουν. Εκείνος έριξε το κεφάλι της ακόμα πιο πίσω και βάθυνε το φιλί, προκαλώνταςακόμα περισσότερα χειροκροτήματα και επευφημίες.

Η Κλόε ήξερε χωρίς αμφιβολία πως ήταν η πιο τυχερή γυναίκα στον πλανήτη. Υπήρχε πράγματιευτυχισμένο τέλος. Είχε βρει τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Έλπιζε τα εκατομμύρια ελεύθερωνγυναικών στον κόσμο να μην εγκατέλειπαν την ελπίδα να βρουν το δικό τους. Ίσως μπορούσε νατους το αποδείξει το Φλερτάροντας την Υψηλότητά Του.

Σ’ εκείνη τουλάχιστον το είχε αποδείξει. Πέραν πάσης αμφιβολίας.