Χριστούγεννα με τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα

Λίγα λόγια για το σκηνικό και το έργο

Το βασικό σκηνικό είναι αυτό που βλέπετε:

Το σπίτι με το τζάκι από όπου ξεκινάει η διήγηση

Στα αριστερά το τζάκι, ένα τραπέζι και γύρω του η γιαγιά που διηγείται την ιστορία του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα και τα εγγόνια της που την ακούνε.

Η κεντρική πλατεία της πόλης

Στην μέση η κεντρική πλατεία του χωριού με σπίτια (το σπιτάκι στην μέση χρησίμεψε και για να κρυφτούν πίσω του οι ηθοποιοί που θα έβγαιναν στην συνέχεια και δεν έπαιρναν μέρος σε όλο το έργο. Επίσης, πίσω

από αυτό ο Πρίγκιπας έβγαλε την χρυσή φορεσιά του και φόρεσε ένα γκρι πανοφώρι). Μπροστά της το βάθρο με τον χρυσοφορεμένο Πρίγκιπα (για πρακτικούς λόγους εδώ ο Πρίγκιπας είναι

καθιστός). Στα δεξιά το έλατο της κεντρικής πλατείας από όπου θα περάσει ο Δήμαρχος και ένας πάγκος με

χριστουγεννιάτικα εμπορεύματα.

Εκεί έχουμε τοποθετήσει έναν ακόμα πάγκο για να κάθονται τα παιδιά που θα παίξουν στην συνέχεια και που υποτίθεται ότι κινούνται και κάθονται στην πλατεία.

Ο Παράδεισος με τους Αγγέλους

Είναι ακριβώς πίσω από τα παιδιά που κάθονται στα δεξιά της σκηνής. Εκεί περιμένει ο άγγελος να

παραλάβει την καρδιά του πρίγκιπα και το νεκρό χελιδόνι και εκεί εκτυλίσσεται η τελευταία σκηνή του έργου.

Τα κείμενα εκτυπώθηκαν με μεγάλα γράμματα για να είναι ευανάγνωστα από τα παιδιά

Η γιαγιά και τα παιδιά στο τζάκι έχουν μπροστά τους το παραμύθι που υποτίθεται ότι διαβάζουν και μέσα σε αυτό βρίσκονται τα λόγια του έργου, ώστε αν τα παιδιά τα ξεχάσουν να μπορούν να βοηθηθούν.

Η γιαγιά με τα παιδιά έχουν το μεγαλύτερο βάρος της διήγησης, γι’ αυτό θεωρήσαμε καλό να βοηθήσουμε με το κείμενο ώστε τα παιδιά να νοιώθουν σιγουριά.

Το έργο:

Αφηγητής: Κάποια νύχτα του χειμώνα, σ’ ένα φτωχικό σπιτάκι, η γιαγιά με τις εγγονές της απολάμβαναν τη θαλπωρή της φωτιάς. Συχνά τα λέγανε εκεί, μπροστά στο τζάκι, η γιαγιά να διηγείται εκείνα που ήξερε και τα κορίτσια (ή «τα παιδιά» αν υπάρχουν και αγόρια στο τζάκι) να ακούνε, να ρωτάνε και να μαθαίνουν. Γιαγιά: Τι κοιτάς εκεί, Αννούλα; Άννα: Να, γιαγιά, αυτή την υπέροχη χρυσή φορεσιά αυτού του πρίγκιπα. Κοίτα τι στόλισμα! Το ζηλεύω. Γιαγιά: Όχι, Άννα. Μη ζηλεύεις τα περιττά στολίδια. Εξ’ άλλου, για αυτόν τον πρίγκιπα όλα αυτά δεν είχανε καθόλου σημασία. Άννα: Εμ, βέβαια, είχε τόσα που τα βαρέθηκε; Εγώ δεν τα έχω γι’ αυτό τα θέλω και τα ονειρεύομαι. Θα ήθελα ο Αϊ-Βασίλης να μου φέρει μερικά. Γιαγιά: Δεν εννοώ αυτό, Άννα. Όσο ζούσε τα ήθελε, αλλά όταν πέθανε, ανακάλυψε πως όλα αυτά του ήταν άχρηστα και δεν του είχαν φέρει την ευτυχία. Σοφία: Πώς είναι δυνατόν κάποιος πλούσιος να μην είναι ευτυχισμένος; Γιαγιά: Διάβασε την ιστορία και θα το καταλάβεις. Αυτό το παραμύθι ήταν το αγαπημένο μου όταν ήμουν μικρή. Μου το είχε φέρει η νονά μου για να με διδάξει πως η ευτυχία δεν κρύβεται στα πολλά. Διάβασέ το δυνατά γιατί μου αρέσει να το ακούω ξανά και ξανά. (Και η Σοφία αρχίζει να διαβάζει:) Σοφία: Μια φορά κι έναν καιρό, στην κεντρική πλατεία μιας πόλης του Βορρά, στεκόταν το άγαλμα του ευτυχισμένου πρίγκιπα. Ήταν στολισμένο με φύλλα χρυσού και πολύτιμα πετράδια. Ένα απόγευμα πέρασε πάνω από την πόλη ένα μικρό χελιδονάκι. Πήγαινε στη μακρινή Αίγυπτο για να περάσει ζεστά το χειμώνα. Πετούσε όλη τη μέρα κι ήταν πολύ κουρασμένο. Μόλις είδε το άγαλμα, φώναξε χαρούμενο: Χελιδόνι: Εδώ θα περάσω τη νύχτα! Θα έχω και χρυσαφένια κρεβατοκάμαρα! Σοφία: Κι έτσι προσγειώθηκε ανάμεσα στα πόδια του ευτυχισμένου πρίγκιπα. Μόλις όμως το χελιδόνι ετοιμάστηκε να κοιμηθεί, μια μεγάλη σταγόνα νερό έπεσε πάνω του. Χελιδόνι: Τι παράξενο! Δεν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό, κι όμως βρέχει! Σοφία: Άλλη μια σταγόνα έπεσε πάνω του και, καθώς κοίταξε προς τα πάνω...τι είδε; Δάκρυα έτρεχαν στα χρυσά μάγουλα του αγάλματος. Το μικρό χελιδονάκι ένιωσε βαθιά λύπη και ρώτησε: Χελιδόνι: Ποιός είσαι; Πρίγκιπας: Είμαι ο ευτυχισμένος πρίγκιπας.

Χελιδόνι: Και γιατί κλαίς; Με έκανες μούσκεμα! Πρίγκιπας: Όταν ήμουν ζωντανός, ζούσα ευτυχισμένος μέσα στο χρυσό μου παλάτι και δεν ήξερα τι θα πει δάκρυ, τι θα πει στενοχώρια. Από εδώ πάνω όμως, μπορώ να δω όλη την ασχήμια και τη δυστυχία που υπάρχει στην πόλη μου. Παρόλο που η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από ατσάλι, δεν μπορώ παρά να κλαίω πικρά. Να, εκεί, στην άκρη της πόλης, μια δυστυχισμένη ράφτρα αγωνιά για το άρρωστο παιδί της. Ράβει νύχτα-μέρα για να το κρατά ζεστό και να του δίνει ζωμό για να γίνει καλά. Μικρό χελιδονάκι, πάρε ένα από τα πετράδια μου και πήγαινέ της το. Σοφία: Το χελιδόνι λυπήθηκε τον πρίγκιπα. Πήρε ένα μεγάλο πετράδι, πέταξε μέχρι το φτωχόσπιτο και το άφησε πάνω στο τραπέζι. Ύστερα γύρισε στο άγαλμα. Χελιδόνι: Περίεργο! Νιώθω ζεστά και ας κάνει κρύο! Πρίγκιπας: Είναι γιατί έκανες μια καλή πράξη. Την άλλη μέρα το χελιδόνι ετοιμάστηκε για το ταξίδι του. Όταν νύχτωσε, πήγε ν’ αποχαιρετίσει τον ευτυχισμένο πρίγκιπα. Χελιδόνι: Φεύγω, πρίγκιπα! Πρίγκιπας: Μικρό χελιδονάκι, μείνε λίγο ακόμα. Μόνο λίγο!! Χελιδόνι: Σύντομα θα χιονίσει. Πρέπει να πάω σε μέρη πιο ζεστά. Πρίγκιπας: Κάτω στη πλατεία, βλέπω ένα κοριτσάκι που πουλάει σπίρτα. Της έπεσαν όλα κάτω στο χιόνι και θα τη μαλώσουν πολύ αν πάει σπίτι χωρίς χρήματα. Είναι ξυπόλυτη και κρυώνει. Πάρε ένα από τα πετράδια μου και πήγαινέ της το. Σοφία: Το χελιδόνι δεν μπόρεσε να αρνηθεί. Πήρε ένα λαμπερό πετράδι, πέταξε στην πλατεία και το άφησε δίπλα στη μικρή. Το επόμενο βράδυ, το χελιδόνι ήρθε πάλι να αποχαιρετήσει τον ευτυχισμένο πρίγκιπα. Κρύωνε πολύ κι έπρεπε να φύγει βιαστικά. Χελιδόνι: Φεύγω, μη μου πεις να μείνω! Πρίγκιπας: Μικρό χελιδονάκι, μείνε ακόμα μια νύχτα! Βλέπω σε μια σοφίτα ένα νεαρό φοιτητή να διαβάζει. Ο καημένος, πεθαίνει από την πείνα. Πήγαινέ του ένα πετράδι ν’ αγοράσει φαγητό! Σοφία: Το χελιδόνι πέταξε μέχρι τη σοφίτα κι άφησε ένα πολύτιμο πετράδι στο τραπέζι του φοιτητή. Ύστερα γύρισε πίσω κι αποκοιμήθηκε στα πόδια του ευτυχισμένου πρίγκιπα. Το άλλο πρωί, ο πρίγκιπας του είπε: Πρίγκιπας: Μικρό χελιδονάκι, σε παρακαλώ, πέταξε πάνω από την πόλη μου και πες μου τι βλέπεις. Σοφία: (Τα άλλα χελιδόνια ήδη είχαν φύγει από την πόλη. Ένα από τα τελευταία πουλιά που είχαν μείνει το είδε και του είπε: 2ο χελιδόνι: Έλα, τι περιμένεις, πρέπει να φύγουμε από δω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Χελιδόνι: Λίγο ακόμα. Μου μένει κάτι να τελειώσω.

2ο χελιδόνι: Αν μείνουμε λίγο ακόμα, θα πεθάνουμε. Ο καιρός αλλάζει γρήγορα και το ξέρεις. Χελιδόνι: Το ξέρω! 2ο χελιδόνι: Τότε, καλή σου τύχη!) Σοφία:Το χελιδόνι πέταξε πάνω από την πόλη και είδε τους πλούσιους να διασκεδάζουν αδιάφορα ενώ οι φτωχοί υπέφεραν από την πείνα και το κρύο. Είδε πεινασμένα παιδιά και ορφανά να τριγυρνάνε ξεπαγιασμένα. Άννα: Πω, πω, γιαγιά! Τι σκληροί που ήταν οι πλούσιοι! Γιαγιά: Μα, τι λες τώρα, παιδί μου! Εδώ και εμείς οι φτωχοί, που ξέρουμε τι θα πει φτώχεια και κρύο, μόλις μας τύχουν λίγα λεφτά ξεχνάμε τι περάσαμε και γινόμαστε και εμείς αδιάφοροι για τους άλλους γύρω μας. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να είσαι άκαρδος. Συνέχισε τώρα το παραμύθι, Σοφία μου. Σοφία: Όταν το χελιδόνι γύρισε, περιέγραψε στον πρίγκιπα όλα όσα είχε δει. Πρίγκιπας: Μικρό χελιδονάκι, είμαι σκεπασμένος με λεπτά φύλλα από χρυσό. Πάρε να τα μοιράσεις στους φτωχούς μαζί με τα υπόλοιπα πετράδια μου. (το χελιδόνι βγάζει κομμάτι κομμάτι τη χρυσή στολή του πρίγκιπα και τα μοιράζει στους

φτωχούς) Σοφία:Λίγο λίγο το χελιδόνι γύμνωσε τον ευτυχισμένο πρίγκιπα απ’ τα στολίδια του, ώσπου έμεινε μουντός και γκρίζος. Λίγο λίγο πήγε το χρυσάφι και τα πετράδια στους φτωχούς και τα πρόσωπά τους χαμογέλασαν. Τα παιδιά φώναζαν χαρούμενα: Παιδί:- δεν πεινάμε πια! Παιδί: _ θα πάρουμε δώρα! Παιδί: _ Θα πάρω ένα κασκόλ για τη μαμά μου! Παιδί: _ Και εγώ ένα για τον μπαμπά μου! Παιδί: _Εγώ μία εσάρπα για τη γιαγιά μου! Παιδί: _και εγώ ένα κομπολόι για τον παππού μου Παιδί: _Εγώ μία κούκλα για την αδελφή μου! Παιδί: _Και εγώ έναν αρκούδο για τον αδελφό μου! Παιδί: _Εγώ θέλω μία μπάλα! Παιδί: _Και εγώ ένα τρενάκι! Σοφία: Και ύστερα, ήρθε το χιόνι και η παγωνιά. Το μικρό χελιδόνι κρύωνε πολύ, όμως δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον ευτυχισμένο πρίγκιπα. Ώσπου κατάλαβε ότι θα πεθάνει. Ανέβηκε ψηλά για να του ψυθυρίσει στο αυτί αδύναμα: Χελιδόνι: Αντίο, αγαπημένε μου πρίγκιπα. Σοφία: Το χελιδόνι, εξαντλημένο, έπεσε στα πόδια του πρίγκιπα κι έκλεισε τα μάτια. Ένα κρακ ακούστηκε από την ατσαλένια καρδιά του αγάλματος, η οποία έσπασε στα δύο. Άννα: Και έτσι τελειώνουν οι καλοί, γιαγιά;

Γιαγιά: Οι καλοί, Άννα μου, δεν τελειώνουν ποτέ. Οι καλοσύνες τους μένουν για πάντα. Συνέχισε και θα δεις. Σοφία: Το άλλο πρωί, ο δήμαρχος με τους συμβούλους του έκαναν την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη περιήγησή τους στην πόλη. Τους άρεσε η βόλτα αυτή. Ήταν όλα στολισμένα και χαρούμενα και οι μαγαζάτορες όλο και κάτι θα τους κέρναγαν. Εκεί που πήγαιναν, έφτασαν και κοντά στο άγαλμα και ο δήμαρχος έπαθε σοκ: Δήμαρχος: Μπα σε καλό! Πώς έγινε έτσι ο ευτυχισμένος πρίγκιπας; Τα πετράδια του χάθηκαν και δεν είναι πια χρυσός! Μοιάζει με έναν κοινό άνθρωπο. Αίσχος! Το άγαλμα αυτό ντροπιάζει την πόλη μας! Δεν έχει καμία λάμψη. Βγάλτε το από δω και πετάξτε και αυτό το ψόφιο πουλί που είναι στα πόδια του. Φρίκη! Α! Και δώστε αμέσως εντολή να φτιάξουν και να βάλουν εδώ το δικό μου άγαλμα. Εξ’ άλλου, τόσα κάνω για την πόλη! Σοφία: Οι σύμβουλοι, όπως πάντα, συμφώνησαν μαζί του και για να τον «συνεφέρουν» τον καημένο τον δήμαρχο, τον κέρασαν ένα λικέρ. Αμέσως κατέβασαν από το βάθρο το άγαλμα και το έλιωσαν στο χυτήριο. Όταν όμως η φωτιά τα είχε λιώσει όλα και ξανάνοιξαν τον φούρνο, κάτι παράξενο συνέβη. Και γι’ αυτό το παράξενο συζητούσε σε λίγο όλη η πόλη: Α (άντρας ή γυναίκα): Τα’ μαθες; Οι εργάτες λένε ότι η καρδιά του αγάλματος δεν έλιωσε. Β (άντρας ή γυναίκα): Μα τι λες; Δεν ήταν από ατσάλι; Έπρεπε να λιώσει! Γ (άντρας ή γυναίκα): Έλα που δεν έλιωσε! Ο Δήμαρχος ξανάπαθε σοκ. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει! Δ (άντρας ή γυναίκα): Η αλήθεια είναι ότι όσο ο πρίγκιπας ζούσε ήταν καλόκαρδος αν και αδιάφορος. Ε (άντρας ή γυναίκα): Μήπως έτσι δεν είμαστε όλοι; Καλόκαρδοι λίγο ή πολύ και αδιάφοροι πάρα πολύ; Ζ (άντρας ή γυναίκα): Ας κοιτάζουμε μόνο τον εαυτό μας, γιατί δεν πρόκειται να μας κοιτάξει κανείς. Σοφία: Και κουνώντας «σοφά» τα κεφάλια τους οι δήθεν σοφοί της πόλης έφυγαν για να συνεχίσουν και εκείνοι να ζουν εξ’ ίσου αδιάφορα. Και όσο οι άνθρωποι κοιτάζανε μόνο τον εαυτό τους, Αυτός που, από ψηλά, κοιτάζει πάντα με αγάπη τους ανθρώπους είπε σε έναν από τους αγγέλους του: Θεός: Πήγαινε, άγγελε, κάτω στη γη, να μου φέρεις τα δυο πολυτιμότερα πράγματα που θα βρεις. Θέλω να τα έχω μαζί μου στην βασιλεία μου για πάντα μαζί με τους άλλους μου θησαυρούς. Άννα: Έχει ο Θεός θησαυρούς στην βασιλεία του, γιαγιά; Δηλαδή, όταν πεθάνουμε θα γίνουμε πλούσιοι;

Γιαγιά: Οι πολυτιμότεροι θησαυροί της βασιλείς του Θεού, Αννούλα, είναι οι ψυχές μας και οι πράξεις μας. Αυτά τον ενδιαφέρουν και όχι τα διαμάντια και τα χρυσάφια. Εξ’ άλλου, θυμάσαι ποτέ ο Χριστός να είχε χρυσό στις τσέπες του; Άννα: Ε! Και τότε, τι βρήκε ο άγγελος να πάρει; Πώς κουβαλιούνται οι καλές πράξεις στον ουρανό; Γιαγιά: Τι να σου λέω τώρα! Συνέχισε και θα δεις. Σοφία: (συνέχισε να διαβάζει): Ο άγγελος δεν χρειάστηκε πολύ για να βρει τα δύο πολυτιμότερα πράγματα της γης εκείνων των Χριστουγέννων. Όλος ο ουρανός είχε δει τι είχε συμβεί σε εκείνη την πόλη, όπως εξ’ άλλου και σε κάθε πόλη. Αφού τα πήρε, γύρισε χαρούμενος στον ουρανό και τα άφησε μπροστά στο θρόνο του Θεού. Θεός: Τι μου έφερες, λοιπόν, και γιατί; Άγγελος: Δημιουργέ του παντός, δεν βρήκα άλλο πολυτιμότερο από αυτά τα δύο: μια ατσάλινη καρδιά που μαλάκωσε μπροστά στη δυστυχία των ανθρώπων και έσπασε από τον πόνο για το χαμό του καλύτερού του φίλου, και ένα χελιδόνι που αψήφησε το κρύο που θα το σκότωνε, γιατί η αγάπη του για τον συμπονετικό πρίγκιπα νίκησε τον φόβο του θανάτου. Θεός: Ας αναπαύονται αιώνια μαζί με τις άλλες πολύτιμες ψυχές στην βασιλεία μου. Το χελιδόνι θα κελαϊδάει κάθε μέρα στον κήπο του παραδείσου και ο ευτυχισμένος και ελεήμονας πρίγκιπας θα βασιλεύει αιώνια στη χρυσαφένια πολιτεία μου! Σοφία: Και έτσι, ο πρίγκιπας και το χελιδόνι ξανανταμώσανε, ολόχρυσοι αυτοί τη φορά, στη βασιλεία των ουρανών. Γιατί αυτός είναι ο θησαυρός του ουρανού, οι ολόχρυσες ψυχές του. Άννα: Δηλαδή, ούτε στον ουρανό υπάρχει αληθινός χρυσός, γιαγιά; Γιαγιά: Ο χρυσός δεν φέρνει την ευτυχία, Άννα. Ο κόσμος νομίζει πως όποιος γίνει πλούσιος γίνεται και ευτυχισμένος. Θυμάστε την παραβολή του άφρονα πλούσιου παιδιά μου; Σοφία: Αυτού που μάζευε- μάζευε λεφτά μια ζωή και όταν είπε « τώρα έχω να τρώω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου» ήρθε τη νύχτα ο άγγελος και του λέει: «άμυαλε, τι θα τα κάνεις τώρα όλα αυτά; Απόψε η ζωή σου τελειώνει»; Αυτόν εννοείς, γιαγιά; Γιαγιά: Ναι, παιδί μου. Πόσοι μαζεύουν λεφτά και χάνουν την ηρεμία τους, την υγεία τους, την αγάπη, τη γαλήνη. Ή, σε πόσους η καρδιά γίνεται σκληρή σαν πέτρα και δεν μπορούν πλέον να συγκινηθούν, να αγαπήσουν ή να ελεήσουν; Νομίζεις ότι αυτοί είναι ευτυχισμένοι; Δεν είναι, αλλά δεν ξέρουν γιατί. Αυτό που μ’ αρέσει στους γονείς σας, κοριτσάκια μου, είναι ότι αγαπιούνται πολύ και παραμένουν αληθινοί και ούτε η φτώχεια, ούτε οι δυσκολίες νίκησαν την αγάπη τους. Μήπως λίγα βάσανα πέρασαν; Άννα: Γι’ αυτό το σπίτι μας είναι τόσο φωτεινό και χαρούμενο, γιαγιά; Γιαγιά: Και βέβαια, παιδί μου! Σοφία: Μα, γιαγιά, και αν ο κόσμος δεν έχει λεφτά, πώς θα ελεήσει; Γιαγιά: Η ελεημοσύνη, Σοφία, δεν γίνεται μόνο με λεφτά. Ελεημοσύνη είναι και ένα απλό αλλά αληθινό χαμόγελο, μια εγκάρδια καλημέρα, η συμπαράσταση στον πόνο ή στην δυσκολία του άλλου. Ένα γλυκό που θα φτιάξουμε για ένα ξεχασμένο πρόσωπο ή μία κάρτα

που θα του στείλουμε για τα χρόνια πολλά. Το να σεβόμαστε τον καθένα, έστω και αν δεν το αξίζει. Το να δεχόμαστε τους άλλους με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες τους χωρίς να τους κατακρίνουμε. Και γενικά, κάθε καλή πράξη που κάνουμε με την καρδιά μας. Έτσι να φέρεστε πάντα σε όλους κορίτσια μου και να έχετε την ευχή μου. Αφηγητής: Τα κορίτσια αγκάλιασαν τη γιαγιά τους που τόσο πολύ τη λάτρευαν. Μετά τους γονείς τους είχαν αυτή. Δεν ενδιέφερε πλέον την Σοφία ότι θα είχε και φέτος τα ίδια παλιά παπούτσια ούτε και την Άννα ότι το παλτό της είχε σκίσει και ξεθωριάσει. Εκείνες ένοιωθαν ζεστά. Σκέφθηκαν μάλιστα να αρχίσουν να πλέκουν κάτι ζεστό για όλους: ένα σκουφί για τον μπαμπά και τον παππού και από ένα κασκόλ για τη γιαγιά και τη μαμά. Σε λίγες μέρες, ο καινούριος δήμαρχος της πόλης έκανε δώρα σε όλα τα φτωχά παιδιά και οργάνωσε μια μεγάλη γιορτή για όλους στη κεντρική πλατεία με το στολισμένο έλατο. Όλοι πήραν το γλυκό τους και από ένα ζεστό ρόφημα. Να, όπως θα κάνουμε και εμείς σε λίγο.

(Όλα τα παιδιά μαζί, πάνω στη σκηνή:) ΚΑΙ ΖΗΣΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Νέα Θεατρική Σκηνή «Ατλαντίς».

http://www.imommy.gr/agenda/theater/article/1608/o-eytyxismenos-prigkipas/

ΣΚΗΝΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ

Η αφήγηση της ιστορίας στηρίχθηκε στα κείμενα αυτού του βιβλίου, το οποίο και είχαν τα παιδιά μπροστά τους στο τζάκι για να βοηθηθούν.

Στο τέλος της παράστασης δόθηκε σαν δώρο σε όλα τα παιδιά.

Στα αδέλφια το δεύτερο βιβλίο που δόθηκε ήταν «Το κορίτσι με τα σπίρτα» ή η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία»

Όπως είπαμε και αρχικά, το σκηνικό αποτελείται από τρία μέρη:

Το σπίτι με το τζάκι στα αριστερά, η πλατεία της πόλης στο κέντρο με τα μαγαζιά και το έλατο, και ο Ουρανός (ο Παράδεισος) με τους Αγγέλους στα δεξιά της σκηνής. Ο Παράδεισος θα μπορούσε να ήταν και υπερυψωμένος.

Το φόντο στολίστηκε με σπίτια από το Νηπιαγωγείο της περιοχής, για τις ανάγκες του δικού του έργου την επόμενη ημέρα. Αυτό μας βοήθησε να έχουμε σαν φόντο τα σπίτια της πόλης

ΠΡΟΣΟΧΗ: Βλέπετε δίπλα στον Πρίγκιπα ένα παγκάκι με παιδιά. Αυτό όμως εμπόδιζε τους θεατές από την δεξιά πλευρά να βλέπουν καλά το σκηνικό με το τζάκι, την γιαγιά και τα παιδιά. Εμείς το βάλαμε σαν διαχωριστικό μεταξύ των δύο σκηνικών, του εσωτερικού του σπιτιού δηλαδή και της πλατείας της πόλης, αλλά δεν χρησίμεψε. Προτιμότερο

ήταν να μην υπήρχε διαχωριστικό μεταξύ των δύο σκηνών, ή να παρέμενε το παγκάκι άδειο, ώστε να μην υπάρχει εμπόδιο στους θεατές.

Εδώ μπορείτε να δείτε τα χαρτιά που έχουν τα παιδιά μπροστά τους για να βοηθηθούν.

Ο Πρίγκιπας κάθεται γιατί ο ρόλος του είναι μακρύς και πρέπει να στέκει ακίνητος.

Είναι ντυμένος στα χρυσά, τα οποία αργότερα θα αλλάξει με γκρίζα στολή, πίσω από το σπιτάκι που βλέπετε στο κέντρο της σκηνής.

Να και η σκηνή με το εμπορικό μαγαζάκι/πάγκο, το έλατο και τους αγγέλους πίσω από αυτήν.

Δεν βρέθηκε η σκάλα της σκηνής και βάλαμε δυο βοηθητικά σκαλοπάτια, άβολα μεν, απαραίτητα δε.

Τα παιδιά τα κατάφεραν να ανέβουν χωρίς πρόβλημα, αλλά ήθελε προσοχή. Σιγουρευτείτε για τέτοιες σκηνικές λεπτομέρειες, καθώς και για τον ήχο και την μουσική.

Επίσης: βλέπετε το μπροστινό μέρος της σκηνής, προς το δάπεδο, που φαίνεται το κενό από κάτω. Εδώ έχει μπει καφέ χρυσό τούλι τύπου δίχτυ αλλά δεν έκρυβε το κενό. Δεν ήταν άσχημο αλλά προτιμότερο είναι να μπει κάτι λιγότερο

διαφανές όταν η σκηνή έχει ακάλυπτα ξύλα ή σίδερα σαν βάση.

Στον πάγκο με τα παιχνίδια είχαμε βάλει λούτρινα ζωάκια και ένα από τα πιο μικρά παιδάκια ώστε να πάρει και αυτό μέρος λέγοντας ελάχιστα λόγια, πχ «πόσο κάνει αυτό;», « αυτό κάνει … ευρώ. Το θέλετε;».

Το ίδιο έγινε και με τους ρόλους των παιδιών που βλέπετε καθισμένα και ήταν τα μικρότερα του έργου. Είπαν λίγα λόγια καθώς περιφέρονταν στην πλατεία.

Έτσι έμειναν όλα ευχαριστημένα, χωρίς να κουραστούν ενώ το κυρίως βάρος σήκωσαν η γιαγιά με τα παιδιά, ο πρίγκιπας και το χελιδόνι. Εκεί διαλέξαμε τα μεγαλύτερα παιδιά όπως ήταν φυσικό.

Όλο το σκηνικό και τα παιδιά όπως έχουν πάρει θέσεις. Στα δεξιά του Πρίγιπα καθιστό χαμηλά είναι το χελιδονάκι (κοριτσάκι ντυμένο στα μαύρα, με παντελονάκι και μπλουζάκι και χάρτινα φτερά στην πλάτη)

Βλέπετε πώς η σκηνή γέμισε από παιδιά. Καλό είναι να φροντίσετε να είναι πολύ άνετο το περιθώριο ώστε να κινούνται όλοι ελεύθερα ανάμεσα στα σκηνικά

Εδώ ο Δήμαρχος (όρθιος, ντυμένος στα μαύρα με επίσημο ένδυμα) εξετάζει το άγαλμα του Πρίγκιπα, ο οποίος τώρα έχει ντυθεί στα γκρίζα, όπως παρατηρείτε. Τα υπόλοιπα παιδιά, καθισμένα, ευχαριστήθηκαν να παρακολουθούν το έργο. Τελευταία στιγμή, λίγο πριν το έργο ξεκινήσει, ήθελαν και κάποια πολύ μικρά αδελφάκια να ανέβουν στην σκηνή. Τα αφήσαμε εκεί να κάθονται και δεν ενόχλησαν καθόλου. Στο τέλος, στα μικρά παιδάκια χαρίσαμε κάποια

λούτρινα ζωάκια τα οποία δεν μας χρειάζονταν. Έτσι χάρηκαν όλα και έφυγαν με δώρα από κει.

Δεν υπάρχει λόγος να αρνούμαστε μια μικρή αλλαγή σε κάτι. Με την απαραίτητη ευελιξία τα πράγματα μπορούν να κυλίσουν καλύτερα από ό,τι είχαμε φανταστεί.

Και εδώ ο Δήμαρχος με το επιτελείο του συνεχίζουν την πορεία τους στην πλατεία και τα μαγαζιά. Φυσικά οι μαγαζάτορες κέρασαν τον Δήμαρχο ένα ποτό (νερό σε ποτηράκι του κρασιού) και ένα γλυκάκι, και είναι μια καλή ευκαιρία να κεραστούν όλα τα παιδιά στο έργο από ένα χριστουγεννιάτικο γλυκό, μαζί με τον Δήμαρχο. (Μόνο οι

επίσημοι θα τρώνε;)

Ο Πρίγκιπας βρίσκεται πλέον στον Παράδεισο (τον βλέπετε να κάθεται) το ίδιο και το χελιδονάκι

Άλλη σκηνική πρόταση:

Ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκαμε το παρακάτω σκηνικό, λιτό και καλλιτεχνικό.

Εδώ το χελιδόνι φοράει φόρεμα με μαύρα πούπουλα ενώ ο Πρίγκιπας είναι όντως άγαλμα που στέκει στο βάθρο του.

Θεατρικό έργο "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας"

Από την παράσταση στο γυμναστήριο του Γυμνασίου Φαρκαδόνας, στις 31/1/2013

Σύνδεσμος: http://gym-farkad.tri.sch.gr/autosch/joomla15/index.php?option=com_content&view=article&id=135:-q-q&catid=18:2011-12-21-08-07-39&Itemid=7#!prettyPhoto

Βιβλία που μπορούν να βοηθήσουν

Καλή επιτυχία και καλά Χριστούγεννα!