Η Πνευματικότητα στη Ζωή και στο Θάνατο

Η πορεία της Ψυχής μέσα στους Κόσμους

Η Πνευματικότητα στη Ζωή και στο «Θάνατο»

Α Φ Ύ Π Ν Ι Σ Η Κ Α Ι Ε Κ Π Α Ι Δ Ε Ύ Σ Η

Π Α Ν Α Γ Ι ΏΤ Η Σ Μ Α Υ Ρ Ό Π Ό ΥΛ Ό Σ

2 ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΌΥΛΌΣ

Έργο εξωφύλλου:Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: H Mετανοούσα Αγία Μαγδαληνή (1576 - 77)

Ps.Mavro/Stavriotis: Eίναι το «διαδικτιακό όνομα» του Κερκυραίου Συγγραφέα – Ζωγράφου Παναγιώτη Μαυρόπουλου.

3Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΌ «ΘΑΝΑΤΌ»

Ê

ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΜΑΥΡΌΠΌΥΛΌΣ

Η Πνευματικότητα στη Ζωή και στο «Θάνατο»

Η πορεία της Ψυχής μέσα στους Κόσμους

Τίτλος πρωτοτύπου:Αφύπνιση και εκπαίδευση.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΌΝ «ΘΑΝΑΤΌ»

Original Cοpyright @ για την Ελληνική γλώσσα και για όλο τον κόσμο: Παναγιώτης Μαυρόπουλος

Oι σημειώσεις αυτές μαζεύτηκαν με κόπο και χρόνο, από διαφορετικές πηγές, από πολλά πρόσωπα και

από πολλά βιβλία. Με κάθε επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα του συγγραφέα. Σε περίπτωση εμπορικής εκμετάλλευσης από οποιονδήποτε, ο συγγραφέας επιφυλάσσεται για κάθε νόμιμο δικαίωμά του.

@ Παναγιώτης Μαυρόπουλος E-mail [email protected]


Σ Η Μ Ε Ί Ω Μ Α

Ο αναγνώστης - αναζητητής θα πρέπει να γνωρίζει ότι τα αναγραφόμενα σε αυτό το βιβλίο δεν είναι μία «μονοκόμματη αυτοτελή συγγραφή»... αλλά τα κείμενα είναι συρραφή από απόψεις και σκέψεις του συγγραφέα όπως αυτές εκφράσθηκαν σε συνομιλίες - συζητήσεις του συγγραφέα με φίλους, καλλιτέχνες και μη... Ακόμη αποτελούν ξεχωριστά κείμενα που γράφτηκαν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Ο συγγραφέας αρέσκεται στο να καταγράφει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του μετά από κάθε συζήτηση με αγαπημένους φίλους του. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο Συγγραφέας αναζητεί την κρυμμένη Πνευματικότητα, και με το βιβλίο αυτό «δηλώνει» τα βήματα του... για μπορέσουμε να τον παρακολουθήσουμε και εμείς!


Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

Σημείωμα σελ. 4 Εισαγωγή σελ. 6 Τί είναι η «Πνευματικότητα» σελ. 7 Η «Πνευματικότητα» στην καθημερινότητά μας σελ. 9

Η χαρτογράφηση μιας υλοποιημένης οντότητας, και η προσπάθεια προσδιορισμού της Ψυχής σελ. 23Το ταξίδι της Ψυχής κατα τους Αρχαίους... σελ. 29

Κατά τους Ανατολικούς λαούς... σελ. 79Αναζητώντας την κρυμμένη «Πνευματικότητα» στο «Μπάρντο Τοντόλ» σελ. 85

Η σχέση του ανθρώπου με τον αντιληπτό κόσμο και η «αναγέννηση» με ζωική μορφή σελ. 95Η σχέση του ανθρώπου με τον αντιληπτό κόσμο και η «αναγέννηση» με ζωική μορφή σελ. 90

Οι ζωντανοί και ο θάνατος σελ. 103 Βιβλιογραφία σελ. 115 Ένα ιδιότυπο βιογραφικό σελ. 116


Aλήθεια τί μπορεί να συμβαίνει με τον θάνατο μας? Μπορεί μία πνευματική Οντότητα να σταματά την αναζήτηση της «Πνευματικότητας» γιατί απλά η ζωή της «τελειώνει»? Yπάρχει «Τέλος»? ...ή μήπως αυτό που θεωρούμε «τέλος» δεν είναι παρά η αρχή μιας άλλης ζωής!

(Θυμάστε τι είχαμε πει για την «Πνευματικότητα» και πως εκφράζετε η συνειδητοποίησή της, ατομικά στην καθημερινότητά μας? Επειδή δεν είναι σίγουρο ότι έχετε διαβάσει όλα τα βιβλία της σειράς «Πνευματικότητα», ας επαναλάβουμε το... Τι είναι η «Πνευματικότητα»).

Ζωγρ

αφικ

ό έρ

γο P

s. M

avro

/Sta

vrio

tis


Ê

Εισαγωγή

Με την λέξει «Πνευματικότητα» συνήθως εννοούμε αυτό που αποπνέει η «Προσωπικότητα», όμως δεν είναι αυτό μόνον. Η «Πνευματικότητα είναι «ΚΑΤΙ» που μέσα σε «αυτό» ΟΛΑ κολυμπούν, αναπνέουν, τρέφονται και τελικά αφομοιώνονται μετουσιωμένα από «αυτό».

Τα Όντα μπορεί να ανακυκλώνουν «Πνευματικότητα» και να ανακυκλώνονται από αυτήν... Όμως, μέσα από την «Πνευματικότητα» οι Oντότητες δε ζωοποιούνται απλός, αλλά... (ανάλογα την ψυχική ανάπτυξη και την καλλιέργεια της κάθε Οντότητας...) την αντανακλούν και την εκπέμπουν κιόλας! Αν οι Oντότητες μπορούν μετουσιωμένες, να αντανακλούν «Πνευματικότητα», φανταστήτε μία Θεϊκή Οντότητα τί μπορεί να εκπέμπει!

Η «Πνευματικότητα» είναι μία τεράστια κοσμική βιβλιοθήκη μία «ΠΝΟΗ» που όλα υπάρχουν μέσα σε αυτήν... και τίποτα δεν υπάρχει έξω από αυτή! Μόνο που η «Πνευματικότητα» δε γίνετε αντιληπτή στο ίδιο βαθμό από όλους. Πολλές φορές η αμάθεια η δεισιδαιμονία και ο σκοταδισμός αποκρύπτουν την «Πνευματικότητα»... ή μάλλον, η ψευδαισθήσεις και η φαινομενικότητες συσκοτίζουν την Oντότητα καθιστώντας την ανίκανή να αντιληπτή την πανταχού παρούσα και τά πάντα πληρούσα «Πνευματικότητα».

Έτσι γεννιέται η ανάγκη, η Οντότητα ( αυτού του επιπέδου) να αφυπνιστεί και να φωτιστή! Σκοπός της αναζήτησης του συγγραφέα είναι αυτή ακριβός η αφύπνιση... κατά προτεραιότητα βέβαια η δική του. Ο συγγραφέας ερευνά, σκέπτεται και λογίζεται πάνω σε αυτό. Διατυπώνει σκέψεις κι απόψεις και μελετά τις υπάρχουσες θεωρίες! Αναζητά τη σχέση που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στην «Πνευματικότητας», το «προ-θανάτιο» και το «μετά-θανάτιο» στάδιο. Προβληματίζετε (με τις απόψεις που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς) για το ταξίδι της Ζωής στους «άλλους Κόσμους»... Προβληματίζετε και διαλογίζεται.

Τα κείμενα που συνθέτουν το βιβλίο αυτό είναι αποτέλεσμα διαφορετικών συζητήσεων. Aναφέρονται απόψεις και προβληματισμοί, διαφορετικών μεν, προσώπων, αλλά που ο συγγραφέας έχει εστερνειστεί σαν θέσης, σκέψεις και ερωτήματα. Τις παραθέτει δε, προς συζήτηση και προβληματισμό όλων.


▶ Γλυπτό έργο «ο σκεπτόμενος του Roden»


H «Πνευματικότητα» στην καθημερινότητά μας

Φυσικά θα αναρωτηθούμε. Τι είναι αυτό που προσπαθεί να αντιληφθεί και να εκφράσει την «Πνευματικότητα»?

Αυτό θα πρέπει να είμαστε «Εμείς»! Θα πρέπει να είναι το «Εγώ» του κάθε ενός μας.

Πάλι θα αναρωτηθούμε. Τι είναι το «Εγώ»?

«Εγώ» (κατά μία έννοια) είναι το σύνολο των ιδεών, των απόψεων, των φαντασιώσεων των ψευδαισθήσεων, των φόβων, των πόθων, των επιθυμιών, των ελπίδων… που έχουμε για τον «Εαυτό» μας.

Φυσικά «Εγώ» είναι και ένα σωρό άλλα πράγματα που κατά την πορεία της ζωής μας ανακαλύπτουμε, συνειδητοποιούμε, βιώνουμε, ενστερνιζόμαστε, ή, φανταζόμαστε.

Τα παρά πάνω μας κάνουν να σκεφτούμε πως… το «Εγώ» πρέπει να είναι Ê


μεταβλητό και διαρκώς διαμορφωμένο.

Η πάλη που κάνη ο κάθε ένας από εμάς, για να απαλλαγή από τις φαντασιώσεις, τις ψευδαισθήσεις, τα πάθη, τις εμμονές και τις φοβίες, καθορίζουν και το πόσο μαχόμενο και συνειδητοποιημένο είναι το «Εγώ». Η γνώμη που έχουμε για τον «Εαυτό» καθορίζετε από το βαθμό προόδου που έχουμε κάνει στο να αντιληφθούμε ότι… «Εγώ» (σε δεύτερο επίπεδο αναζήτησης) δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει το «Εμείς»!

Όταν λέμε «Εμείς» δεν εννοούμε μόνο το ανθρώπινο είδος, άλλα τη φύση και τη ζωή όπως εκδηλώνετε πάνω σε αυτό το πλανήτη. Βέβαια ένα ακόμα βήμα πιο πέρα είναι να αντιληφθούμε την «ενότητα» όχι μόνο σε πλανητικό επίπεδο… αλλά και σε «Συμπαντικό» επίπεδο.

Τότε, ίσος καταλήξουμε να ξαναγυρίσουμε στο «Εγώ», αλλά με όλα τα γράμματα κεφαλαία. «ΕΓΩ» με την έννοια του «ΕΙΜΑΙ»! Αλλά αυτό το στάδιο είναι αδιανόητο ακόμα για το επίπεδό μας. Μόλις που το υποψιαζόμαστε… και αυτό (μέσα από τη θρησκοληψία και την δεισιδαιμονία που μας χαρακτηρίζει) καθιστά αμαρτωλή και βέβηλη αυτή τη σκέψη μας. Ύβρης προς τον Θεό, Πατέρα-Δημιουργό, θεωρούμε αυτό που μας δίδαξαν όλες οι Ιερές γραφές, δηλαδή ότι… όλοι είμαστε παιδιά Του, κατά εικόνα και ομοίωση. Είμαστε ανάσα από την ανάσα Του… και ζούμε μέσα στη ζωοποιό ύπαρξή Του, μια και τίποτα δεν μπορεί να εκδηλωθεί έξω και πέρα από Αυτόν, μια και τίποτα δεν υπάρχει «έξω και πέρα» από Αυτόν, αλλά ΟΛΑ είναι Αυτός.

Και μη φαντάζεστε ότι ο συγγραφέας αποκαλεί «Θεό» κάποιο γέροντα ασπρομάλλη πατέρα-παππού, που κάθετε κάπου στον ουρανό, πάνω στα σύγνεφα, κρατώντας και παίζοντας, μία κοσμική σφαίρα στα χέρια του…

Αυτή η εικόνα που έχουμε είναι περιστασιακή και επιβάλετε από Πατριαρχική Κουλτούρα που έχουμε ανάπτυξη. Αν ήμασταν ακόμα σε Μητριαρχικό στάδιο θα φανταζόμασταν το Θεό… ως Πανώρια Θεά Μητέρα, να κρατά το θείο βρέφος στην πανάγια παρθενική αγκαλιά της! Εξάλλου η λατρεία της Πανάγιας Μητέρας του γλυκύτατου Ιησού, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την παλαιά Μητριαρχία η οποία υποβόσκει και συνυπάρχει με την Πατριαρχεία και στην εποχή μας. Ο «Θεός Πατέρας», του σήμερα, είναι η «Θεά Μητέρα» του χθες!

Η σύγχρονη εικονογραφία, ποιητικά και αλληγορικά, χρησιμοποιεί αυτά τα εικονικά στερεότυπα, ακόμα… αν και έχουμε διδαχτεί πως «Πνεύμα είναι ο Θεός και


Ê

σαν Πνεύμα θα πρέπει να τον λατρεύουμε»… ή, ακόμα χειρότερα ότι «δεν θα πρέπει να κατασκευάσουμε και να προσκυνήσουμε είδωλα» στο όνομά του!

Και όμως εικόνες και αγάλματα χρησιμοποιούνται στη Λατρεία Του. Άγιοι, άγγελοι μεσολαβητές μεταφέρουν τις προσευχές μας σε Αυτόν. Άγιοι τόποι, ιερά αντικείμενα, λείψανα αγίων… υπάρχουν και παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην εκδήλωση της Πίστης μας… και όχι μόνο στη δική μας Θρησκεία. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες ή μικρές θρησκείες που υπάρχουν στις ημέρες μας.

Πολλοί σοφοί και φωτισμένοι (ιεράρχες και μη…) προσπάθησαν κατά καιρούς να μετριάσουν την αξία όλων αυτών των «ενδιάμεσων», διδάσκοντας πως… αυτά θα πρέπει να τιμώνται και όχι να λατρεύονται! Μάταιος κόπος όμως. Μετά από 2.000 χρόνια, από τη διδασκαλία του γλυκύτατου Ιησού… ο Θεός ελάχιστα λατρεύετε «με το πνεύμα»… ως Πνεύμα.

Ίσος όμως ξεφύγαμε λίγο από το θέμα μας.

Εμείς αυτό που εξετάζουμε είναι το κατά πόσο το «εγώ» μας συνειδητοποιεί πως είναι ψευδεπίγραφο. Ή, κατά πόσο αντιλαμβανόμαστε ότι, το «εγώ»… (ότι και αν σημαίνει αυτό), ουσιαστικά «ενυπάρχει» και διαχέετε μέσα στο Πνεύμα του Θεού.

Η Ζωή, όπως τη βιώνουμε, μας δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τη σχέση του «Εγώ», με τον «Εαυτό», με τον συνάνθρωπο, με τη Φύση και με το Θεό! Και σαν πρώτο βήμα είναι το καθήκον της αναζήτηση της κρυμμένης Πνευματικότητας που περικλείει και περιλαμβάνει τα πάντα.

Στη διάρκεια της ζωής μας κάνουμε κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Στο βαθμό που κατακτούμε ψήγματα αληθείας… δημιουργούμε και την ανάλογη προϋπόθεση στο να προχωρήσουμε λίγο περισσότερο… «μετά θάνατο»!!!

Τώρα ήρθαμε στο θέμα μας!

Μακριά από τον συγγραφέα η ταμπέλα του παντογνώστη. Είναι ολοφάνερο ότι κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει κανέναν για το τι γίνετε μετά το θάνατο. Το μικρό αυτό βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, συνθέτει την σειρά της αναζήτησης της «κρυμμένης Πνευματικότητας», ...όμως «δε φέρνει κουκουβάγιες στην Αθήνα»...


όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας! Επιδίωξη του συγγραφέα είναι να παραθέσει απόψεις και σκέψεις που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς από πολλούς λαούς και από διαφορετικά δόγματα. Ένα θέμα σαν το «Θάνατο» δε θα μπορούσε να πλησιάσει άλλωστε με κανέναν άλλο τρόπο παρά αξιοποιώντας τις Ιερές γραφές και τις παραδόσεις των λαών.

Και φυσικά θα αναρτηθείτε…

Γιατί θα πρέπει να απασχοληθούμε με ένα τόσο απεχθές θέμα, πολύ περισσότερο, μια και δεν γνωρίζουμε τίποτα γι’ αυτό? Αν δεν έχουμε κανένα πειστήριο και καμία απόδειξη για το… Τι γίνετε μετά το θάνατο μας? …τότε προς τι ο κόπος?

Η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι…

O θάνατος κάνει ομορφότερη τη ζωή μας! Μας βοηθά να εκτιμήσουμε το θεϊκό δώρο της στιγμιαίας (έστω φαινομενικής) συνείδησης του «εδώ» μας κάνει καλύτερους, μας προτρέπει για δημιουργία και φυσικά μας κάνει «φίλους της σοφίας»!

Η αναζήτηση απαντήσεων για το… τι συμβαίνει πέρα από εδώ, φαντάζει μάταιη αλλά μόνο στα μάτια του ανώριμου αναζητητή.

Η αλήθεια είναι ότι ο εγκέφαλος μας, σαν όργανο και σαν διαδικασία σκέψης, αδυνατεί να επεξεργαστεί και να κατανοήσει το θέμα. Όμως εκτός από τη λογική – εγκεφαλική διαδικασία αναλύσεις και εκροής συμπερασμάτων - φαίνεται πως υπάρχουν και άλλες διαδικασίες αντίληψης. Αν ο εγκέφαλος μας λειτουργεί σε σωματικό επίπεδο, ίσος και στα άλλα επίπεδα να υπάρχουν αντίστοιχες διεργασίες. Αν δεχτούμε ότι, εκτός από το φυσικό σώμα έχουμε και Συναισθηματικό και Νοητικό και Πνευματικό σώμα, τότε αντίστοιχες θα πρέπει να είναι και οι λειτουργίες αντίληψης ανάλυσης και εκροής συμπερασμάτων. Εμείς έχουμε αγκιστρωθεί μόνο στη λειτουργία του πεπερασμένου υλικού εγκέφαλου μας, δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε τα άλλα αντίστοιχα ενεργειακά μας κέντρα… αυτά όμως υπάρχουν και λειτουργούν ανεξάρτητα αν εμείς (σε απλό υλικό - σωματικό επίπεδο) τα «αντιλαμβανόμαστε», ή όχι.

Δε θα αρκέσω στο να αναφέρω ότι υπάρχουν, γύρο μας και μέσα μας, πράγματα, διαδικασίες και καταστάσεις που δεν αντιλαμβανόμαστε, αλλά θα πω ότι, αυτά τα


Ê

ενεργειακά σώματα μας θα πρέπει να έχουν την «δική τους» ζωή.

(Ο συγγραφέας και πάλι δεν μπορεί να σας πείσει για τίποτα από όλα αυτά… απλώς τα χρησιμοποιεί ως «υποθετικό σχέδιο εργασίας». Όμως, αυτές η απόψεις υπάρχουν στις διδαχές πολλών λαών και για χιλιάδες χρόνια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας).

Ας υποθέσουμε τώρα ότι, όπως πεθαίνει το υλικό, σώμα, αντίστοιχα πεθαίνει και το συναισθηματικό και το νοητικό και το πνευματικό.

Αλήθεια μπορεί να πεθάνει το πνευματικό σώμα? Μπορεί κάτι που «ΕΙΝΑΙ» να πεθάνει?

Φυσικά όχι! Τίποτα δεν πεθαίνει, γιατί, ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής… ο θάνατος, όπως τον αντιλαμβανόμαστε, είναι μέσα στη ζωή, είναι διαδικασία ζωής. Η αποδοχή της ύπαρξης του θανάτου ως γεγονότος προϋποθέτει την οφθαλμοφανή αποδοχή της ύπαρξης της Γέννησης!!!

Όλοι γνωρίζουμε (?) που ήμασταν πριν την γέννηση μας?

- Μα φυσικά στην μήτρα της μητέρας μας!

…και πριν?

- Μα φυσικά, ήμασταν «διχασμένοι» ανάμεσα στο σπέρμα του πατέρα μας και στο ωάριο της μητέρας μας!

…και πριν?

- Μα φυσικά, ήμασταν «μοιρασμένοι» ανάμεσα στους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας!

…και πριν?

- Μα φυσικά, ήμαστε «διασπαρμένοι» ανάμεσα στους Προπάτορές μας!

…και αυτοί που ήταν?

- Μα φυσικά, «προέρχονταν» από τους δικούς τους Προπάτορες … που είναι και δικοί μας προ – προ – προπάτορες! ...

Καταλαβαίνετε ότι δεν έχει τέλος (ή αρχή) αυτή η αναζήτηση.


Αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι …γεννηθήκαμε μετά από μία μακριά αλυσίδα προγενέστερων γεννήσεων που χάνονται πίσω στο ΧΡΟΝΟ! Γεννηθήκαμε, αναπτυχτήκαμε, ΑΝΑΠΑΡΑΧΘΗΚΑΜΕ, γεράσαμε, πεθάναμε.

Ας πάρουμε αντίστροφα το ερώτημα και ας αναρωτηθούμε…

Που θα πάμε μετά το θάνατο μας?

- …!? Καμία απάντηση.

Εδώ αρχίζουν ένα σωρό απόψεις που διαφοροποιούνται ανάλογα την περιοχή, την κουλτούρα και την ψυχοσύνθεση του κάθε λαού. Τα περιτυλίγματα μπορεί να είναι πολυποίκιλα. Η κεντρική ιδέα όμως είναι μία. Όταν πεθάνουμε θα πάμε «κάπου αλλού»!

Που είναι αυτό το «κάπου αλλού»?

- Μα φυσικά, στη Βαλχάλα, στα νησιά των Μακάρων, στον ουρανό, στην αγκαλιά του Αβραάμ, στον Παράδεισο… Πάντα όμως σε έναν τόπο εκτός τόπου και χρόνου.

Τι θα κάνουμε εκεί που θα πάμε?

- Θα είμαστε μαζί με τους προγόνους μας. Θα περνάμε καλύτερα. Δε θα πονάμε, θα χαιρόμαστε και θα ευφραινόμαστε με ποικίλους τρόπους… (ουρί, πιλάφια, νερά, καρποί, κρασί, διασκέδαση, μουσική, χοροί, τραγούδια κλπ)

Και μετά, από όλα αυτά, τι θα γίνει? Πια θα είναι η συνέχεια?

- …?! Πάλι σιγή. Καμία απάντηση.

Βέβαια υπάρχει πάντα η ηθικοπλαστική πλευρά του θέματος.

Αν είμαστε «καλοί, φρόνιμοι, πιστοί και συνεργάσιμοι» (με το εκάστοτε Δόγμα) θα απολάψουμε όλα αυτά! …αν όχι, τότε οι ψυχές μας θα πλανιόνται ατέρμονα σε θλιβερούς λειμώνες. Μας περιμένουν τα τάρταρα, το έρεβος και η κόλαση. Αιώνια μαρτύρια, πολύς πόνος και απέραντη θλίψη.

Και μετά από όλα αυτά ..Τι?

- …?! Πάλι σιωπή.

Τόση επιβράβευση, αλλά και τόσο τιμωρία για τόσο λίγη ζωή!!!?


Ê

Αυτά τα ερωτήματα γεννιούνται μέσα από μία πολύ απλοϊκή αντίληψη του θέματος. Πάντα υπήρχαν και πιο προχωρημένες απαντήσεις. Π.χ.

Όποιος εξαγνιστεί, απαλλαγή από το προγενέστερο Κάρμα, δε δημιουργήσει καινούργιο… και βαδίσει στη ζωή του, σύμφωνα με το Ντάρμα θα γνωρίσει τη Νιρβάνα!. Δηλαδή…(με όσο γίνετε πιο απλώς λόγια) Αυτός που πεθαίνει, ανάλογα την ζωή του, ανάλογα με το πόσο καλά συνεργάστηκε με τον Κοσμικό «μηχανισμό» και ανάλογα με το κατά πόσο καλά κινήθηκε μέσα στο παγκόσμιο «ρυθμό – ρεύμα – ζωής» θα μετουσιωθεί ψυχικά - ενεργειακά και θα ενωθεί με το ΟΛΟ! (...ότι και να σημαίνει αυτό).

Εδώ έχουμε την εμφάνιση δύο τάσεων που εμφανίστηκαν στην Ανατολή. Της Μετεμψύχωσης και της Μετενσάρκωσης.

Στη Μετενσάρκωση, η ψυχή μπορεί να μετοικίσει σε ένα όποιο άλλο ζωντανό οργανισμό… ενώ στην Μετεμψύχωση, η ψυχή θα μπει πάλι σε ανθρώπινο σώμα (κατά ολότητα ή σε ποσοστό!).

Φυσικά και η εξήγηση είναι υπέρ απλουστευμένη… και γι’ αυτό να με συχωρήσουν οι γνώστες του Δόγματος). Σκοπός όλων αυτών των ψυχικών μετακινήσεων και των αναγεννήσεων είναι η εξάλειψη του Κάρμα, η Φώτιση και είσοδος της οντότητας στη Νιρβάνα. Να ενωθεί με το ΟΛΟ!

Στην Ανατολή έπαιξε σημαντικό ρόλο η ευγενική διδασκαλία του Πρίγκιπα Γκοτάμα, του επονομαζόμενου «Βούδα» που σημαίνει «Φωτισμένος». Βέβαια ο Γκοτάμα δεν ίδρυσε θρησκεία ούτε επέβαλε κάποιο Δόγμα… Δίδαξε τρόπο έρευνας μελέτης και άσκησης που μπορεί να ακολουθηθεί προκειμένου να κερδίσει κάποιος τη «Φώτιση».

Στη Δύση η εμφάνιση και η διδασκαλία του γλυκύτατου Ιησού, άνοιξε διαφορετικούς δρόμους αναζήτησης. Η διδασκαλία του απλή και πρακτική αλλά βαθύτατη φιλοσοφημένη.

Αγάπη για το συνάνθρωπο και κατά επέκταση στη φύση, στην ολότητα της. Πίστη απεριόριστη στο πατέρα – θεό, που είναι πνεύμα και που σαν πνεύμα θα πρέπει να λατρεύετε. Συνεχή αναζήτηση της αγιότητας που επιτυγχάνεται με τη φιλανθρωπία, την άσκηση και την ακατάπαυτη προσευχή…


Ο Χριστιανισμός όμως είχε και ένα άλλο μήνυμα να δώσει στον κόσμο. Μιλούσε για «Ανάσταση των νεκρών», για αναμονή μιας «Δεύτερης Παρουσίας»… και προειδοποιούσε για μία μελλοντική οριστική «ΚΡΙΣΗ» όλων των ψυχών!

Χριστιανισμός, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και Ελληνική γλώσσαΒέβαια η διδασκαλία του Ιησού στηρίχτηκε (μορφολογικά) πάνω σε παλιότερες

θρησκείες όπως ο Ιουδαϊσμός, ή στις ακόμα παλαιότερες απόκρυφες διδαχές των αρχαίων Μυστηρίων. Ο Μιθραϊσμός και οι άλλες τότε υπαρκτές δοξασίες της περιοχής δάνεισαν μορφολογικά στοιχεία στη νέα θρησκεία… αλλά αυτό που έδωσε την δυνατότητα στο Χριστιανισμό να απλωθεί ήταν η ύπαρξη της Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίας που τελικά ενστερνίστηκε την νέα πίστη, η απανταχού παρούσα Ελληνική γλώσσα και το φιλοσοφικό πνεύμα των Νεοπλατωνικών φιλοσόφων. Αυτά έδωσαν νέα μορφή και δυναμική στο Χριστιανισμό.

Όλα αυτά δε θα υπήρχαν φυσικά, αν πρώτα δεν υπήρχε η διδασκαλία του Ιησού, σχετικά με την (πολυπόθητη) ΑΝΑΣΤΑΣΗ των νεκρών - ψυχών και σωμάτων.

Το σωτήριο μήνυμα ότι «ο θάνατος νικήθηκε», πως, υπάρχει «Ανάσταση» και πως, υπάρχει «Μέλλουσα ζωή»… ίσος είναι ένα «μαργαριτάρι» των Ελευσίνιων Μυστηρίων που τελικά αποφασίστηκε «να πεταχτή στη λάσπη»! Πώς να μη λάμψη… με την άσπιλη λευκότητά του και πως να μη προσελκύσει πάνω του το βλέμμα της απελπισμένης ανθρωπότητας!!!

Η διδασκαλία του Προφήτη Μωάμεθ

Μία από της μεγάλες θρησκείες των ημερών μας φυσικά είναι και η διδασκαλία του Προφήτη Μωάμεθ. Διδασκαλία αποκάλυψης και αυτή, αλλά ταυτόχρονα και διδασκαλία καθαρότητας, φιλανθρωπίας και αγάπης.

Ο Θεός, ο φιλάνθρωπος, φιλεύσπλαχνος και ελεήμονας είναι Αυτός που περιβάλει και περικλείει τα πάντα… γιατί τα πάντα είναι Αυτός… και τίποτα δεν υπάρχει έξω και πάρα από Αυτόν! Ο Προφήτης διδάσκει ότι ο ίδιος δεν είναι θεός αλλά αποσταλμένος του Θεού, όπως απεσταλμένοι Προφήτες ήταν και ο Ιησούς, πριν από αυτόν… αλλά και ο Αβραάμ, πολύ πριν και από τους δύο.


Ê

Ο Προφήτη Μωάμεθ καθορίζει κανόνες όπου θα πρέπει να ακολουθεί ο πιστός προκειμένου να παραμείνει «καθαρός», κυρίως από την ειδωλολατρία.

Όπως και ο Ιουδαϊσμός, το Ισλάμ αποστρέφετε την ειδωλολατρία και ζητά να ζει ο πιστός σύμφωνα με τον Ιερό Νόμο. Ο Προφήτης μιλά για Αποκάλυψη, για την ημέρα της Κρίσης αλλά και για Επόμενη Ζωή στον Παράδεισο! Ο πιστός που ζει και πεθαίνει… με το Ισλάμ, για το Ισλάμ… τελικά επιβραβεύετε!

Το καθήκον του Πιστού να διαδώσει «με κάθε τρόπο» το γραπτό Λόγω του Προφήτη, έγινε αφετηρία πολλών ακροτήτων. Όμως αυτές η «ακρότητες», είχαν την ίδια αφετηρία και με τις χριστιανικές «βαρβαρότητες» που και αυτές αποσκοπούσαν στο βίαιο εξ χριστιανισμό των απανταχού «απίστων».

Ο πνευματικός πυρήνας, η εσώτερη διδασκαλία όλων των θρησκειών όμως,

▶ Ο προφήτης Μωάμεθ με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ


αποστρέφετε τη βία και συγκλίνει στη λατρεία του Ενός και Μοναδικού Θεού - Πατέρα, στη φιλανθρωπία, στην αγάπη και στην ανοχή του διαφορετικού.

Όμως ας ξανά γυρίσουμε στο παιχνίδι των ερωτώ-απαντήσεων μας.

Αναφέρθηκε παραπάνω η φράση «…γεννηθήκαμε, αναπτυχτήκαμε, ΑΝΑΠΑΡΑΧΘΗΚΑΜΕ».

Θα μπορούσε στο παιδί που γεννάμε, να βλέπουμε μια μορφή «ανάστασης» των προπατόρων μας… ή, ακόμα και τη δική μας?

Τα παιδιά μας και οι απόγονοί μας, κατά κάποιο τρόπο είναι βελτιωμένα αντίγραφά μας. Αντίγραφα που όμως κληρονομούν γεννητικές πληροφορίες και από τον πατέρα και από τη μητέρα. Δύο μακριές γεννητικές αλυσίδες ενώνονται στο νέο άνθρωπο που γεννιέται.

Αυτό το παιδί, θα μπορούσαμε όμως να πούμε ότι, «ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙ» τους προπάτορές μας?

Σε πολλούς λαούς θεωρείτε περιττός και άχρηστος αυτός που δεν γέννησε παιδιά. Ιδιαίτερα οι γυναίκες που δε γέννησαν γιούς τοποθετούνταν στην τελευταία θέση της κλίμακας αξιοπρέπειας. (Αυτό βέβαια είναι απορία της Ανδροκρατικής αντίληψης) Η πίστη των ανθρώπων ότι θα πρέπει να απαραίτητα να αντικαταστήσουν το κενό που θα αφήσουν πίσω τους με το θάνατο τους, συναντά την ενδόμυχη πίστη ότι αφήνοντας απογόνους «ανασταίνουν» μεν, τους παλιούς, αλλά και προσφέρουν και στον εαυτό τους μια νέα μορφή ζωής για το μέλλον.

Το σωστότερο είναι ότι το κάθε παιδί που γεννιέται συνθέτη, εξελίσσει, τελειοποιεί και διαιωνίζει το ανθρώπινο είδος επεκτείνοντας τη Ζωή γενικότερα… όμως το «ΕΓΩ» μας (έτσι όπως το γνωρίζουμε και το φανταζόμαστε) δε φαίνεται να «ανασταίνετε».

Η κάθε οντότητα έχει δικά της ιδιαιτέρα χαρακτηριστικά, τάλαντα και ελαττώματα που είτε διαμορφώνονται στο μικρό μας βίο (πράγμα αδύνατο) από τη στιγμή που γεννιόμαστε, είτε μεταφέρονται προγεννητικά από «κάπου αλλού»!

Ίσος κληρονομούμε στους απογόνους μας μόνο μορφολογικά χαρακτηριστικά που αφορούν το υλικό μας σώμα. Όμως, πως εξηγείται ότι ένα παιδί έρχεται και γεννιέται μέσα σε συγκεκριμένη οικογένεια? Μπορεί αυτό να είναι τυχαίο, ή, έλκετε


Ê

από συγκεκριμένες ψυχικές ιδιότητες που έχουν αναπτυχτεί στο συγκεκριμένο οικογενειακό κύκλο?

Θα πρέπει να δεχτούμε ότι υλικά κληρονομούμε κάποια στοιχεία… και ότι ψυχικά κληρονομούμε, ή, ελκόμαστε από κάποια άλλα.

Πάλι όμως μπαίνει το ερώτημα…

Τι είναι «αυτό» που έλκετε, από το συγκεκριμένο υλικό φορέα, ή έστω από συγγενές ψυχικά χαρακτηριστικά που εκφράζονται μέσα από αυτόν τον υλικό φορέα?

- «Αυτό» που έλκετε θα πρέπει να είναι ένα προηγούμενο «Εγώ» που υπήρξε με κάποιο τρόπο «κάπου αλλού» και που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε ως ένα βαθμό και «εκεί»!

Και γιατί έρχεται εδώ?

- …!? Καμιά απάντηση, προς το παρόν.

Αυτό θα μας απασχολήσει σε μία άλλη έρευνά μας, που θα έχει σχέση με το ταξίδι της ψυχής εδώ στη γη, καθώς και με την αναζήτηση της Πνευματικότητας «εν ζωή»!

Τώρα ας μπούμε στην κύρια πορεία της αναζήτησης μας. Ας εξετάσουμε αυτό το «Εγώ» (όποια έννοια και αν του δίνουμε) …

Τι γίνετε όταν φεύγει από εδώ? (Μετά θάνατο δηλαδή). Η αναζήτηση της Πνευματικότητας συνεχίζετε και «εκεί»? Και αυτή η (μετά θανάτου) αναζήτηση συνεχίζετε πραγματικά «εκεί»… ή, συντελείτε αυτή τη στιγμή, στο «εδώ»?

Η αναζήτηση των «μετά θανάτου» εμπειριών μάλλον αφορούν εμάς τους ζωντανούς παρά τους εκλιπόντας! Επειδή δεν έχουμε σοβαρότερο και πιο φερέγγυο τρόπο να ελέγξουμε για το… τι γίνετε μετά το θάνατό μας, θα περιοριστούμε στην μελέτη των απόψεων που επικρατούν για το πιθανό μεταθανάτιο ταξίδι που κάνει η ψυχή σε αυτά τα άγνωστα επίπεδα.

Τα «στοιχεία»...(εικασίες θα έλεγα καλύτερα) που έχουμε, είναι αρκετά και περιγράφονται στις κατά τόπους και καιρούς, λεγόμενες «Βίβλους των Νεκρών» διάφορων λαών. Κυριότερες είναι η Αιγυπτιακή και η Θιβετάνικη Βίβλος των Νεκρών.


Και όταν λέμε «κυριότερες» δεν εννοούμε πιο φερέγγυες αλλά πιο ολοκληρωμένα καταγραμμένες.

Και οι Μεσοποτάμιοι λαοί και οι Ιουδαίοι, και οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι και οι Κέλτες και οι Σκανδιναβοί… έχουν τις δικές τους εκδοχές και περιγραφές. (Δεν αναφερόμαστε σε άλλους λαούς, που δε μας είναι ιδιαίτερα γνωστές οι απόψεις τους για το θέμα)

Λίγο πολύ, όλοι οι λαοί πιστεύουν ότι αυτό που ονομάζουμε «ψυχή» φεύγει, μετά το θάνατο του σώματος και πηγαίνει «κάπου αλλού». Μέχρι να φτάσει «εκεί που πρέπει» κάνει ένα ταξίδι όπου την απειλούν πολλοί κίνδυνοι. Δαίμονες και ψευδαισθήσεις προσπαθούν να την κατασπαράξουν – παιδεύσουν – εξαπατήσουν. Στόχος όλων αυτών που απειλούν την ψυχή είναι το… να μην φτάσει ποτέ στο «εκεί που πρέπει». Δηλαδή, στο «Φως» και στην ένωσή της με το Θεό – Πατέρα – Δημιουργό.

Για αυτό η ψυχή θα πρέπει να είναι ενημερωμένη για το τι θα συναντήσει σε αυτό το ταξίδι. Θα πρέπει όχι μόνο, να της έχει αποκαλυφτεί ο σκοπός και η διαδικασία αυτού του ταξιδιού… αλλά και ότι θα πρέπει και να είναι προετοιμασμένη και «καθαρή». Αυτό θα το επιτύχει συμμετέχοντας σε Μυστήρια όπου θα τις γίνουν αποκαλύψεις, αλλά και μελετώντας τις Ιερές γραφές, όπου σε αυτές όλα είναι καταγραμμένα. Σύμφωνα με μία οικεία προς εμάς διδασκαλία…

Ο νεκρός θα πρέπει να έχει πάντα «λάδι στο λυχνάρι» του, να φορά «ένδυμα καθαρό»… και «άρμα πύρινο» έτυμο για ταξίδι. Μπορεί ο «Νυμφίος» να έρθει ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Χωρίς λυχνάρι, πως θα τον προϋπαντήσουμε? Χωρίς καθαρό ένδυμα πως θα μπούμε στο νυμφώνα για να συμμετέχουμε στο γαμήλιο δείπνο? Αλλά και χωρίς το κατάλληλο «Άρμα» πως θα αναληφθούμε? Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, χωρίς «ΑΝΑΛΗΨΗ», άνοδος στον ουρανό δεν υπάρχει!

Ο γλυκύτατος Ιησούς μέσα από τις παραβολές και τις αλληγορίες της διδασκαλίας του, φαίνεται ότι μας μίλησε γι’ αυτό το ταξίδι και την προετοιμασία του! Λυχνάρι, ένδυμα και άρμα! Τι να σημαίνουν άραγε?


Ê

▶ «Ο έχων καθαρά ενδύματα και λάδι στο λυχνάρι του, θα ανέβει στον ουρανό»


Ζωγραφικό έργο Ps. Mavro/Stavriotis


Ê

Η χαρτογράφηση μιας υλοποιημένης οντότητας, και η προσπάθεια προσδιορισμού της Ψυχής

Για να γίνει πιο εύκολη η επικοινωνία ανάμεσα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη και να προχωρήσουμε στην μελέτη μας, ας δεχτούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιους υποθετικούς όρους. Για αρχή ας κάνουμε μία προσπάθεια να χαρτογραφήσουμε μία υλοποιημένη οντότητα.

Η Πνευματική, αλλά υλοποιημένη, οντότητα (που ονομάζουμε π.χ. «άνθρωπο») από διάφορες σχολές θεωρείτε ότι είναι ένα σύνολο διαφορετικών ενεργειακών επιπέδων και καταστάσεων. Σαν να είναι πολλά σώματα μαζί και να συνεργάζονται. Διάφορες σχολές μιλούν για τέσσερα – επτά – δεκατέσσερα, ή για άπυρα τέτοια ενεργειακά σώματα. Εμείς ας απλοποιήσουμε την αναζήτησή μας και ας δεχτούμε (χοντρικά) τέσσερα βασικά ενεργειακά σώματα. Άποψη που είναι και πιο κοντά στη Δυτική Μυστική παράδοση. Ας προσπαθήσουμε να τα προσδιορίσουμε…

• Υλικό σώμα. Υλικές - σωματικές διεργασίες και εργασία. Σωματικές αισθήσεις – αισθητήρια όργανα. Σωματική υγεία. Έκταση των αισθήσεων. Πράξεις. Πάθη, ορέξεις, έξεις…

• Συναισθηματικό σώμα. Συνθηματικές διεργασίες. Αγάπη. Αισθήματα, συγκινήσεις, πόθοι. Διαίσθηση, πρόβλεψη, μαντική … Επικοινωνία. (Περιλαμβάνει την λεγόμενη Συναισθηματική Λογική)

• Λογικό σώμα. Εγκεφαλικές διεργασίες. Σκέψεις. Πληροφορία, επεξεργασία, σύγκριση, σχεδιασμός, οργάνωση, αξιολόγηση, συμπέρασμα. Έμπνευση. (Χωρίζετε σε κατώτερο λογικό και ανώτερο Λογικό σώμα. Ακουμπά αυτό που αποκαλούμε Νου!)


• Πνευματικό σώμα. Νόηση. Διάνυα. Μύηση. Έκσταση. Άγνωστες Πνευματικές διεργασίες.

Αυτά τα ενεργειακά σώματα θα πρέπει να έχουν, το κάθε ένα, την «δική τους» ζωή. Μερικοί διδάσκουν ότι…

Τα ενεργειακά σώματα μας γεννιόνται, αναπτύσσονται και πεθαίνουν όπως και το υλικό μας σώμα. Έχουν την δική τους νόηση, τις δικές τους αισθητήριες ικανότητες και φυσικά θα πρέπει να αντιλαμβάνονται τον Κόσμο και τη Δημιουργία με ένα δικό τους τρόπο.

Αν όμως όλα αυτά τα σώματα (τέσσερα, επτά, ή δεκατέσσερα) αποτελούν μία και μόνη ενότητα που λέγετε περιστασιακά «Σπύρος» ή «Μαρία»… τότε θα πρέπει να έχουν έναν τρόπο επικοινωνίας ανά μεταξύ τους. Θα πρέπει να επηρεάζουν το ένα το άλλο και η εκροή συμπερασμάτων (από το κάθε ένα) να είναι ωφέλιμη για όλα τα άλλα σώματα.

Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η Μυστική Παράδοση θέλει κάθε σώμα να έχει το δικό του ενεργειακό κέντρο και πως αυτά τα κέντρα δονούνται και υπόκεινται και σε «θεραπεία» μέσο δονήσεων (μουσική?). Ακόμα, αυτά τα ενεργειακά σώματα ακτινοβολούν και μπορούν να γίνουν ορατά μέσο της λεγόμενης «αύρας». Σκοπός της συνεργασίας αυτών τον ενεργειακών σωμάτων είναι η μορφοποίηση μίας πρόσκαιρης οντότητας όπου μέσο αυτής θα αναζητηθεί η Μύηση.

Αυτό που Μυείτε και εξελίσσετε πρέπει να βρίσκετε κάπου ανάμεσα στο Ανώτερο Λογικό, στο Νου και στη Διάνυα.

Αυτό που Μυείτε θα πρέπει να περιλαμβάνει και να συνθέτετε από το σύνολο των μυητικών διεργασιών που συντελεστήκαν σε άπυρους χρόνους και τόπους.

Αυτό που αποκαλούμε «ψυχή» πρέπει να είναι ο «Κινητήριος Σπινθήρας» της υλοποιημένης οντότητας. Αυτός ο Σπινθήρας, άγνωστο για πιο λόγω (ο Λόγος αναζητείτε) άρχισε από κάπου - κάποτε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, αυτοκάθαρσης και αυτό προσδιορισμού… Σαν να ήταν μέρος του ΟΛΟΥ που ακατανόητα κομματιάστηκε (σαν σπασμένος καθρέφτης) σε άπυρα κομμάτια… και που τώρα το κάθε κομμάτι αυτού του Θρυμματισμένου καθρέφτη ζητά την επανένωση του…!?

Η ψυχή μορφοποιείτε – υλοποιείτε – αναγεννάτε - ενσαρκώνετε… άπυρες φορές,


Ê

πάνω σε έναν πολυδιάστατο – πολύ επίπεδο κοσμικό σταυρό, όπου στο κέντρο του θυσιάζετε και σταυρώνετε οικιοθελώς… άπυρες φορές, επιζητώντας έτσι να βιώσει και να μυηθεί…(ίσος θυμηθεί)!

Αυτή η απόπειρα περιγραφής της Ψυχής εκ μέρους του συγγραφέα, ας θεωρηθεί (από των αναγνώστη - αναζητητή της κρυμμένης Πνευματικότητας) ως μία αλληγορική – συμβολική και ταυτόχρονα ποιητική προσέγγιση. Ο συγγραφέας δηλώνει απερίφραστα πως… αδυνατεί να προσδιορίσει την Ψυχή, ή έστω να εκφράσει, με λέξεις και σκέψεις, αυτό που διαισθητικά υποψιάζεται για το ταξίδι της. Επιτρέψετε όμως, να μοιραστεί μαζί σας, αυτή την ειλικρινά αγωνιώδη προσπάθειά του.

Λυχνάρι, ένδυμα και άρμα! Τι να σημαίνουν άραγε?Έχετε δει κάποιες γκραβούρες, του περασμένου αιώνα, που εικονίζουν μία μισό

ντυμένη, γυμνόστηθη όμορφη νέα, με μακριά ξέπλεκα μαλλιά, να κάθετε εμπρός σε ένα τραπέζι, και να έχει ακουμπισμένο το κεφάλι της στο διπλωμένο χέρι της …σαν να την έχει πάρει ο ύπνος (πεθάνει)? Έχετε προσέξει ότι επάνω στο τραπέζι υπάρχει ένα ανοιχτό βιβλίο και ένα λυχνάρι αναμένo, που τρεμοπαίζει το λιγοστό του φως, φωτίζοντας έτσι, μελαγχολικά την όλη παράσταση? Η κοπέλα μοιάζει αγνή και παρθένα. Μελετά και αναζητεί, κάτω από το λιγοστό αλλά άσβεστο φως του λυχναριού της, που πάντα είναι γεμάτο λάδι. Η μελέτη την έχει κουράσει και έχει γύρη να αποκοιμηθεί (να πεθάνει)!

Αυτή η κοπέλα είναι η «Ψυχή» μας που αναζητεί!!!

Το «Λυχνάρι» μπορούμε να το παρομοιάσουμε με την Διάνυα μας, που έχοντας Πίστη, Ελπίζει και Προσμένει. Χωρίς αυτά τα τρία τίποτα δεν μπορεί να πραγματωθεί… και αν πραγματωθεί… εμείς δε θα είμαστε εκεί!

Το «Λυχνάρι» μας χρειάζεται «Λάδι». Η Πίστη είναι το λάδι που χρειάζεται για να παραμείνει αναμένω το λυχνάρι της Διάνοιας μας… Η κατάλληλη στιγμή μπορεί να είναι η κάθε στιγμή! Η έμπνευση, η αποκάλυψη αλλά και η Μύηση, πάντα μας εκπλήσσει όταν έρχεται ξαφνικά… όπως άλλωστε και το όποιο κάλεσμα από τον Κύριό μας.

Το βιβλίο είναι η Ιερές Γραφές αλλά και η προφορική παράδοση. Σε αυτό το


βιβλίο τα πάντα είναι γραμμένα μόνο που μπορούν να τα διαβάσουν μόνο όσοι γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση. Τα πάντα λέγονται από στόμα σε στόμα, αλλά μπορούν να τα καταλάβουν μόνο όσοι ξέρουν να ακούν. Αλλά και αυτοί οι εκλεκτοί θα πρέπει να προχωρήσουν ακόμα ένα βήμα παρά πέρα. Θα πρέπει να μάθουν να διαβάζουν αυτά που είναι κριμένα ανάμεσα και πίσω από τις λέξεις, αλλά και να αντιλαμβάνονται τι κρύβετε μέσα στην προφορική αφήγηση! Οι Μύστες και οι μεγάλοι Διδάσκαλοι μίλησαν με γρίφους, με αλληγορίες και με παραβολές. Αν θέλει η ψυχή να πληροφορηθεί και να ακούσει τις σωστές πληροφορίες θα πρέπει να ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ!

Η εκπαίδευση της ψυχής γίνετε και με την πληροφόρηση και με τη βίωση. Άλλοτε πάλι γίνετε με αποκάλυψη και μύηση. Η «δια βίου» εκπαίδευση της ψυχής δεν είναι η μόνη. Υπάρχει και η «εν ύπνο» εκπαίδευση, αλλά και η «μεταθανάτιος» εκπαίδευση! Τουλάχιστον έτσι διδάσκουν «αυτοί που λένε ότι γνωρίζουν». Λες και κάποιος κρυφός Κοσμικός μηχανισμός δουλεύει προς όφελός μας.

Η πνευματική αλλά και η σωματική άσκηση είναι αυτή που υφαίνει το «ένδυμα» που απαιτείτε για να ενδυθούμε κατάλληλα προκειμένου να μπούμε στο Νυμφώνα. Το ένδυμα… (η Αύρα μας?) …θα πρέπει να είναι καθαρό, λαμπερό και εορταστικό! Ο άθλος, η εθελούσια προσφορά προς το σύνολο και η συνειδητή θυσία, είναι αυτά που λαμπρύνουν το «ένδυμα» μας.

Αυτό το ένδυμα μπορεί να είναι η εικόνα - αντανάκλαση (αύρα) της ψυχή μας, ή τουλάχιστον του κατώτερο τμήμα της… (αν μπορούμε να μεταχειριστούμε αυτό τον αδόκιμο όρο) που μπορεί να σχετίζετε και με το ανώτερο Λογικό και με το κατώτερο Νοητικό μας σώμα. Η Εξομολόγηση και η Μετάνοια παίζει εξίσου σοβαρό λόγω σε αυτή την «λεύκανση» του ψυχικού ενδύματος, τουλάχιστον για τους χριστιανούς. Η στέρηση και η σωματική άσκηση έχει και αυτή το σκοπό της στην όλη διαδικασία.

Όσο για την «Πνευματική άσκηση», αυτή αποτελείτε από την Προσευχή, την Ιερουργία και το Διαλογισμό. Όλα αυτά καθαρίζουν και λαμπρύνουν το ψυχικό μας ένδυμα… μας καθιστούν κατάλληλους, κόσμιους και ευπρεπείς… για να μπορέσουμε να καθίσουμε δίπλα στον Ιεροφάντη - Γαμπρό, στο ουράνιο τραπέζι του μυστικού γάμου! Θυμηθείτε το λαμπρό ένδυμα και τη λάμψη που εξέπεμψε ο Διδάσκαλος Ιησούς πάνω στο όρος Θαβόρ κατά την Μεταμόρφωση του.


Η Νόηση, ή το λεγόμενο «Νοητικό Άρμα» είναι διαφορετικό από αυτό που ονομάζουμε «Πύρινο Άρμα». Η Νόηση πολλές φορές είναι αυτή που μας βοηθά να καλπάζουμε και να υπερπηδούμε «Ελλησπόντους»… όχι πάντα χωρίς θυσίες. Η Νόηση είναι ένα αλληγορικό άρμα που το σέρνουν άλογα.

«Άλογα» είναι τα αδηφάγα πάθη και τα ανεξέλεγκτα συνθήματα μας. Άλλοτε, πάλι υπεροπτικές σκέψεις και παραλογισμοί έλκουν αυτό το άρμα. Πολλές φορές τα άλογα μας τρέχουν ανεξέλεγκτα και το καταστροφικό τους καλπασμό τον σταματά μόνο ένας «κεραυνός εν αιθρία». Κάποιες άλλες φορές αντί για άρμα καβαλικεύουμε ένα «χρυσόμαλλο κριάρι», που δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη φιλαργυρία, τη πλεονεξία και τη ματαιοδοξία μας. Νομίζουμε ότι μας ταιριάζει μόνο ο «χρυσός»… αυτό έχει σαν συνέπεια να χάσουμε στο δρόμο την αδελφή μας (την Έλλη - ψυχή)… Αυτό λοιπόν είναι ένα πρώτο Άρμα που χρησιμοποιούμε, που θα πρέπει να έχουμε δαμάσει τα άλογα μας και που θα πρέπει οδηγούμε με σύνεση στους πονηρούς και κακοτράχαλους δρόμους της ζωής.

Το «Πύρινο Άρμα» είναι αυτό που μας μεταφέρει στον ουρανό, κατά την Ανάληψη μας. Είναι ο πνευματικός αυτός φορέας που ξεφεύγει από το γήινο υλικό πεδίο και μας βοηθά να αναδυθούμε στον ανώτερο ουράνιο κόσμο. Θυμηθείτε τον προφήτη Ηλία πως έφυγε στους ουρανούς με το πύρινο άρμα του. Κάτι παρόμοιο θα πρέπει να συμβεί και με μας την κατάλληλη ώρα. Ακόμα, η «εκ πύρωση» του Ηρακλή, κατά την καύση του στην πυρά, είναι και αυτό ένας τρόπο «πύρινης αναχώρησης»… η καύση στη νεκρική πυρά των Ομηρικών Ηρώων, αλλά και η καύση των νεκρών στις όχθες του Γάγγη σχετίζονται και έχουν τους λόγους τους. Όταν η ώρα έρθει μία φλόγα ξεπηδά εσωτερικά μας τυλίγει και μας κατακαίει κατευθυνόμενη προς τα επάνω. Είναι η φλόγα της αγάπης της επιθυμίας, της θυσίας και του θεϊκού Έρωτα που μας προσφέρει την τελική κάθαρση και μας οδηγεί προς τα άνω!

Άλλοτε η θεϊκή εκ-πύρωση συντελείτε κατά την διάρκεια που οδηγούμε το Νοητικό μας άρμα προς τα πάνω. Κατά την ώρα του διαλογισμού, της προσευχής, της Ιερουργίας, ή της αυτοθυσίας… την ώρα που το σώμα, η καρδιά και το μυαλό μας φλέγονται από αγάπη, ελπίδα, προσμονή και πίστη … ένα σύννεφο μας τυλίγει, μας υπερυψώνει από το έδαφος (μετεωρισμός αγίων) και μας οδηγεί στα ουράνια.

Όλα αυτά μπορούν να θεωρηθούν αλληγορικά… μην ξαφνιαστείτε όμως αν σαν συμβούν και πραγματικά. Φυσικά το εύχομαι για όλους μας!


▶ Ο μύθος της αρπαγής της Περσεφόνης πρωτοεμφανίζεται στην «Θεογονία» του Ησιόδου. Ο Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα είναι η σημαντικότερη πηγή: περιγράφει πως συνέβη η αρπαγή στο Νύσιον πεδίον, ...η Κόρη μάζευε άνθη σε ένα λιβάδι με συντροφιά «παρθένων» ...άνοιξε η γη, ξεπήδησε ο Άδης και την άρπαξε. Η Θεά Δήμητρα τη ζήτησε πίσω. Ο Άδης συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη έξι μήνες στον πάνω κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον κάτω...


Ê

Το ταξίδι της Ψυχής κατά τους Αρχαίους Έλληνες

Οι Αρχαίοι Έλληνες και ο Θάνατος

Ο Θάνατος και ο Ύπνος, κατά τον Ησίοδο, ήταν αδέλφια, παιδιά του Ερέβους και της Νύχτας, που ήταν παιδιά της Γης και του Χάους. Άλλα αδέλφια του Θανάτου ήταν… τα Όνειρα, οι Μοίρες, το Γήρας, ο Πόνος, η Λήθη, η Έρις, οι Μάχες, οι Φόνοι, η Νέμεση και ένα σωρό άλλα - όχι και τόσο ευχάριστα.

Κατά τους Έλληνες οι νεκροί κατευθύνονται σε έναν ακαθόριστο τόπο που βρίσκετε στον Άδη, (ή στα Τάρταρα). Άλλοτε πάλι μιλούν για τα Ηλύσια Πεδία ή τη Χώρα των Μακάρων.

Βασιλιάς του Άδη είναι ο Πλούτωνας, αδελφός του Δία και του Ποσειδώνα. Πλούτος ιδεών (?) αλλά και υλικός Πλούτος. Βασίλισσα, η φοβερή Περσεφόνη. (…αυτή που σκοτώνει το φως?).

Ο Άδης είναι ένα τοπίο απόκοσμο όπου ζουν οι σκιές των νεκρών. Οι νεκροί έχουν οδηγηθεί εκεί από τον ποταμό Αχέροντα, ή την Αχερουσία λίμνη όπου τους έχει περάσει απέναντι ο Χάρων - Χάροντας με τη βάρκα του. Φυσικά το βαρκάρη


τον πλήρωσαν με ένα νόμισμα, όπου οι ζωντανοί φρόντισαν και έβαλαν στο στόμα του νεκρού, πριν τον θάψουν ή τον κάψουν στη νεκρική πυρά. Ο νεκρός με το που περνά απέναντι πίνει νερό από την πυγή της Λήθης και ξεχνά τα πάντα. Από εκεί και πέρα περνά την υπόλοιπη «ζωή» του σαν σκιά. Το νεκρό τίποτα δεν μπορεί να τον αναζωογονήσει παρά μόνο η οσμή και η γεύση του αίματος, όταν του προσφέρετε από τους ζωντανούς, αλλά και αυτό μόνο για λίγο.

Φαίνεται όμως ότι ο νεκρός (κάποιες φορές) έχει μία μορφή μνήμης και γνώσις, γιατί, πολλές φορές, ζωντανοί ήρωες κατεβαίνουν εκεί και τους ρωτούν διάφορα. (Οδυσσέας, Αινείας…).

Στα νεκρομαντεία πάλι οι επισκέπτες παίρνουν χρησμούς και απαντήσεις «από αυτούς που γνωρίζουν», έτσι ονόμαζαν κάποιοι τους νεκρούς.

Στον Άδη (ή γύρο από τον Άδη), υπάρχουν και ακαθόριστα πεδία που περιγράφονται ως «θλιβεροί λειμώνες», όπου εκεί φυτρώνουν μόνο μελαγχολικοί ασφόδελοι. Εκεί πλανιούνται οι ψυχές αυτών που έχουν μείνει άταφοι, χωρίς νεκρικές τελετές και σπονδές.

Τα Τάρταρα είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι στον Άδη, όπου εκεί μένουν φυλακισμένοι οι μεγάλοι εγκληματίες, αυτοί δηλαδή που οι πράξεις τους επιτέλεσαν «Ύβρη» προς τους Θεούς, όπως ο Σαλμωνέας, ο Σίσυφο, ο Τάνταλος, ο Ιξίωνας, ο Τιτυός και άλλοι.… Εκεί κρατούνται όσοι εξεγέρθηκαν ενάντια στους Θεούς, όπως οι Τιτάνες, οι Γίγαντες και όλα τα άλλα τρομερά γεννήματα της Γης, Τέρατα φοβερά, αποτρόπαια και σιχαμερά, όπως η φιδομαλλούσα Μέδουσα, η Γοργόνα. κλπ.

Ο Κέρβερος. Την πόρτα του Άδη τη φυλάσσει ένας τρομερός τρικέφαλος σκύλος, ο Κέρβερος.

Κανείς νεκρός δεν μπορεί να βγει από τον Άδη, αν και οι Ήρωες πολλές φορές κατέβησαν εκεί και πήραν (ή όχι) αυτό που ήθελαν , όπως ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ορφέας… Βασική αρχή είναι ότι, κανείς δεν ξεφεύγει από τον Άδη! Ακόμα και ο Δίας δεν καταφέρνει να σώσει τον γιό του Σαρπηδόνα, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί συναντά μεγάλοι αντίδραση από τους άλλους Θεούς, ιδιαίτερα από την Ήρα που, ας σημειωθεί ότι, αντιπροσωπεύει την «πνοή της ζωής», την ψυχή! Όχι μόνο δεν μπορούν να δραπετεύσουν οι νεκροί… αλλά δεν πρέπει κιόλας. Εκτός από τους μεγάλους εγκληματίες, που τιμωρούνται ξεχωριστά και συγκεκριμένα, όλοι οι άλλοι


Ê

έχουν μία απροσδιόριστη τύχη. Φέρονται να συνωστίζονται ως σκιές, χωρίς σκοπό στον Άδη, αδιάκριτα αν στη ζωή τους, ήταν καλοί, αγαθοί, ή όχι (?).

Στα «Ηλύσια πεδία» απεναντίας, κατοικούν οι «προπάτορες», οι «αγαθοί» και οι «ευγενείς ψυχές», ότι και αν σημαίνει αυτό. Το ίδιο καθεστώς επικρατεί και στα «Νησιά των Μακάρων», όπου ταυτίζονται με τα Ηλύσια Πεδία. Εδώ ζουν οι «Μακάριες ψυχές» σε πλήρη ευδαιμονία, χωρίς πόνο και κόπο, κάτω από ένα καταγάλανο ουρανό, με ένα απαλό θαλασσινό αεράκι να φυσά και να δροσίζει τους πολύκαρπους σκιερούς κήπους!

Πάντως στη Ελληνική γραμμάτια δεν έχουμε μαρτυρίες και καταγραφές ότι κάποιοι νεκροί, κατά τα ιστορικά χρόνια, κατευθύνονταν προς αυτά τα νησιά. Μάλλον αφορά περισσότερο όσους ήρωες έζησαν κατά τους μυθικούς χρόνους ή και ακόμα παλαιότερα, στις προ – γενεές ανθρώπων (χρυσή, ασημένια, χάλκινη… πάντως όχι της σιδερένιας γενεάς). Κάποιες αναφορές υπάρχουν ως προς αυτούς που έχασαν την ζωή τους σε πολέμους για την Πατρίδα – Πόλη. Αυτούς τους «Μακάριζαν», ήταν «άξιο-Μακαριστοί» και τους αποκαλούσαν «Mακάρες»! Όμως, μάλλον πρόκειται για σχήμα λόγου.

Ο Θεϊκός Όλυμπος. Κάποιοι νεκροί Ήρωες, μετά το θάνατό τους, κατευθύνονται προς τον Όλυμπο, όπως ο Ηρακλής, οι Διόσκουροι... Άλλοι καταστερώνονται, όπως οι Πλειάδες… Όλα αυτά όμως, πάντα με θεϊκή παρέμβαση, σαν ανταμείβει για τους κόπους, τις θυσίες, τους άθλους, το ήθος και την ευσέβειά τους…) Άλλοι, σαν τιμωρία, μεταμορφώνονται, από τους θεούς, όπως (η Αστερία, η Καλλιστό, η Αράχνη, ο Ακταίων…)

Οι νεκροί των Ελλήνων, μέχρι κάποια στιγμή, δεν χωρίζονται σε «κακούς» και «καλούς» με την σημερινή έννοια. Πάνω από όλα ήταν άνθρωποι με πάθη και ελαττώματα, όπως και οι Θεοί τους. Η πρώτη διαφοροποίηση ήταν… αν η πράξεις και τα λόγια των ανθρώπων αποτελούσαν «Ύβρη» προς το θεό.

Περίπτωση να σωθεί μία ψυχή από τον Άδη, δεν υπήρχε. Κανένα Καθαρτήριο, κανένας Παράδεισος και καμία Κόλαση δεν υπήρχε γι’ αυτούς… ούτε επάνοδος στη ζωή. Μόνο οι Θεοί μπορούσαν να αποφασίσουν μια παντοτινή τιμωρία για έναν «Υβριστή», ή μια αμοιβή για έναν εκλεκτό τους.


Οι Έλληνες και η παρατήρηση της φύσηςΠολύ αργότερα οι Έλληνες άρχισαν να μιλούν (αρχικά) για ένα «ταξίδι ψυχής» που

αποκτούσε ένα μυστηριακό και σωτήριο χαρακτήρα. Και αυτό μόνο μετά από πολύ προσεκτική παρατήρηση της φύσης.

• Ο Ήλιος πάει και έρχεται. Γεννιέται το πρωί και πεθαίνει το βράδυ…

• Ο σπόρος θάβετε στη γη και ανασταίνετε σαν νέο φυτό…

• Τα δέντρα χάνουν το φύλλωμα τους και μετά το ξανά αποκτούν…

• Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο… και πάλι χειμώνας…

• Τα έντομα αλλάζουν και από σκουλήκια γίνονται πεταλούδες…

• Τα φίδια αλλάζουν το δέρμα τους…

• Μέσα από το ξεραμένο χώμα, με την πρώτη βροχή, ξεπηδούν ψάρια και βατράχια…

• Οι αρκούδες και τα φίδια κοιμούνται το χειμώνα και ξυπνάνε το καλοκαίρι…

• Και σαν επιστέγασμα όλων… είναι και τα Όνειρα που βλέπουν όταν οι ίδιοι κοιμούνται!

• Νεκροί πρόγονοι τους επισκέπτονται, θεοί και θεές τους μιλούν και τους συμβουλεύουν!

Τι να συμβαίνει με όλα αυτά?

Το μυστήριο της σποράς, της βλάστησης και του θερισμού είναι που τους κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση. Όταν κάποιοι νομάδες πρόγονοί μας, αποφάσισαν να εγκατασταθούν σε ένα τόπο μόνιμα… τότε ήταν που και άλλα μυστήρια προστέθηκαν σαν ερωτηματικά… Ο Ήλιος ταξιδεύει όχι μόνο από ανατολή σε δύση… αλλά κάνει και μία άλλη περίεργη κίνηση στον ορίζοντα… Kινείτε δεξιά και αριστερά στον ορίζοντα, από ένα συγκεκριμένο σημείο ως ένα άλλο συγκεκριμένο σημείο. Τα Ηλιοστάσια ήταν γεγονός. Ακόμα και οι Αστερισμοί κινούνταν προβλέψιμα στο νυχτερινό ουρανό! Αλλά και η Θάλασσα… και αυτή πάει και έρχεται ανάλογα με τις


Ê

φάσεις της Σελήνης. Παλίρροια και Άμπωτη.

Και όλα αυτά έγιναν εμφανή γιατί ο νομάδας πρόγονος μας αποφάσισε να εγκατασταθεί σε μόνιμο τόπο… και να έχει μόνιμες τοπιογραφικές σταθερές.

Η περιοδικότητα των κινήσεων και των γεγονότων, που μπορούσε να παρατηρεί ως νομάδας, περιορίζονταν στην εναλλαγή των εποχών, στην Ανατολή και τη δύση του Ήλιου, στις φάσεις της Σελήνης και στα έμμηνα των γυναικών! Αυτά μπορούσε να παρατηρήσει κινούμενος. Η μόνιμη κατοικία όμως, άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τη φύση.

Αυτός ο ατέρμονες κύκλος γεγονότων και φαινόμενων των έκανε να υποψιάζεται όλο και πιο πολύ την ύπαρξη κάποιου κρυφού μηχανισμού και κινείτε και εργάζεται κυκλικά και επαναληπτικά.

Οι απαρχές της Ιερατικής ΕξουσίαςΗ Εξουσία των γερόντων (γυναικών και αντρών) πήγαζε από τις γνώσεις που

είχαν αποχτήσει παρατηρώντας τη φύση.

Αυτοί γνώριζαν πότε θα πρέπει να φυτέψουν, πότε θα ζευγαρώσουν τα ζώα, πότε θα πρέπει να ανοιχτούν ακίνδυνα στις λίμνες και στη θάλασσα για ψάρεμα ή για ταξίδια…

Αυτοί γνώριζαν πια χόρτα τρώγονται, πια φυτά έχουν ιαματικό χαρακτήρα, πώς να γιατρέψουν ένα διάστρεμμα ένα σπάσιμο ή να επουλώσουν μια πλύση… πως να ξεγεννήσουν ένα ζωντανό ή μια γυναίκα!

Ήξεραν να αναγνωρίζουν χρήσιμα πετρώματα και μέταλλα… Κατείχαν γνώσεις κτισίματος, με πέτρα και ξύλο…

Ήξεραν να διαλέξουν το κατάλληλο ξύλο και να το κόψουν την κατάλληλη εποχή, για να ναυπηγούσαν γερά σκάφη…

Ακόμα ήξεραν να διαβάζουν τα καιρικά φαινόμενα και προέβλεπαν τον καιρό.

Οι Γέροντες και οι Γραίες έδιναν συμβουλές όχι μόνο για τη γεωργία και την υγεία αλλά και για την συμπεριφοράς των ανθρώπων. Έλυναν διαφορές, μοίραζαν,


εκτιμούσαν και αποφάσιζαν γι’ αυτούς, όταν διαφωνούσαν.

Οι Γέροντες και οι Γραίες τις φυλής, σώρευαν εμπειρική γνώση που τη χρησιμο-ποιούσαν προς όφελος της ομάδας.

Η δύναμη των Γερόντων και των Γραιών άρχισε να γίνετε ανεξέλεγκτη όταν αυτοί αποφάσισαν να γίνουν και «διαμεσολαβητές» ανάμεσα στον άνθρωπο… τον κόσμο των νεκρών, τον κόσμο των πνευμάτων και τον κόσμο των θεών. Το αρχικό «ατού», ήταν ότι γνώριζαν και τηρούσαν τα ταφηκά έθιμα.

Το Ιερατείο στην Αρχαία Ελλάδα Μέσα από αυτή τη διαδικασία, στο πέρασμα των χρόνων, εμφανίστηκε στην

Αρχαία Ελλάδα ένα ιερατείο το οποίο όμως ποτέ δεν ήταν συγκροτημένο σε αυτοτελή σώμα. Ο Ιερέας στην Κλασική Ελλάδα ήταν ένας απλός έντιμος ελεύθερος πολίτης ο οποίος αναλάμβανε για συγκεκριμένο διάστημα την οργάνωση και την επίβλεψη προκαθορισμένων τελετών και θυσιών. Αυτός ο ιερέας ξεστόμιζε και τις «κατάρες» προς τους εχθρούς της Πόλις.

Εκτός όμως από αυτό τον εκλεγμένο πολίτη – Ιερέα, στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν και κάποιες (ελάχιστες) ιερατικές οικογένειες που κληρονομικά εκτελούσαν Μυσταγωγίες και Μυστήρια, όπως στην Ελευσίνα.

Ένα άλλο «Ιερατικό δίκτυο» είχε διαμορφωθεί γύρο από τα Μαντεία. Το κάθε Μαντείο είχε Ιερουργούς, Μάντις, Ερμηνευτές και άλλους λειτουργούς που ασχολούνταν .. όχι μόνο, με θρησκευτικά ζητήματα… αλλά και με πολλά άλλα θέματα! Αυτά τα Μαντεία συνόρευαν πληροφορίες κάθε είδους, ιδιαίτερα στρατιωτικές, πολιτικές, γεωγραφικές, ιατρικές κλπ.

Η σώρευση και επεξεργασία όλων αυτών των πληροφοριών μετατρέπονταν στα χέρια των έξυπνων ιερέων σε οικονομική και πολιτική δύναμη.

Κάποια από αυτά τα Πανελλήνια Ιερά Μαντεία ειδικεύτηκαν στην Ιατρική όπου και εξελίχτηκαν σε χρήσιμα «Ασκληπιεία». Ασθενείς από όλη την Ελλάδα και όλο τον άλλο γνωστό κόσμο συνωστίζονταν σε αυτά ζητώντας ίαση. Όλοι γνωρίζουμε όμως ότι οι ασθένειες εκτός από σωματικές είναι και ψυχολογικές και πνευματικές. Γι’ αυτό οι σοφοί Ιεροφάντες επέλεξαν δίπλα σε κάθε Μαντείο να υπάρχει Ασκληπιείο, Θέατρο,


Ê

Ωδείο, Γυμναστήριο, Mούσειο, Πινακοθήκη… και άλλα «ευαγή ιδρύματα» όπως θα λέγαμε σήμερα. Τόνιζαν με αυτό τον τρόπο ότι, ήταν σημαντικό, ένας άνθρωπος να φροντίζει εξίσου το σώμα, το μυαλό και την ψυχή του!

Η αρπαγή της «Κόρης» Ιδιαίτερα το Ιερατείο της Ελευσίνας έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην

διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων. Όλα στηρίχτηκαν στο γνωστό μύθο της αρπαγής της Κόρης - Περσεφόνης από τον Πλούτωνα και την κάθοδό της στον Άδη.

Η Κόρη είναι θυγατέρα της Τιτάνιας Δήμητρας - Θεά της γεωργίας. Η Κόρη κόβει ανέμελα άνθη στους αγρούς όταν εμφανίζετε μπροστά της ο βασιλιάς του «κάτω κόσμου» και την απαγάγει. Την οδηγεί στο βασίλειο του, στον «κάτω κόσμο»… την κάνει δική του και την καθιστά βασίλισσα στο Άδη.

Η μητέρα της την αναζητά μάταια. Δεν τη βρίσκει πουθενά και από την στενοχώρια της εμποδίζει την γη να καρπίσει και πάλι. Τελικά, η Δήμητρα εντοπίζει την Κόρη στον κάτω κόσμο αλλά ο Πλούτωνας δεν της επιτρέπει να φύγει από τον Άδη. Τελικά με τη μεσολάβηση του Δία, επέρχεται συμφωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές και η Κόρη αποφασίζετε να μένει έξη μήνες στον «κάτω κόσμο»… και έξη μήνες στο «επάνω κόσμο»! Έτσι η γη ξανά ανθίζει, τα φυτά ξεπροβάλουν και πάλι από τη γη και οι καρποί τρέφουν, όπως παλιά, τους «Βροτούς»!

Μία σειρά από παράλληλες ιστορίες διαδραματίζονται κατά την «έλευση» της Δήμητρας στην Ελευσίνα. Η κυριότερη είναι ότι η Δήμητρα, ή κατά άλλους η Περσεφόνη, διδάσκουν στον ήρωα Τριπτόλεμο την καλλιέργεια των «Δημητριακών»!

Τι διδάσκονταν στα Ελευσίνια Μυστήρια? Το θαυμαστό είναι ότι, μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβός διδάσκονταν στα Ελευσίνια Μυστήρια. Προφανώς η όλη μύηση θα είχε σχέση με το μυστήριο του θανάτου. Όμως κανείς δεν τόλμησε ποτέ να φανερώσει τίποτα από τα δρώμενα. Η έλλειψη αναφορών στην Ελληνική γραμματεία έρχεται να συναντήσει την φρικαλέα καταδίωξη των ιερουργών και των Μυημένων από τους πιστούς της νέας θρησκείας (Χρ.)… με αποτέλεσμα τίποτα (από όλα αυτά τα σημαντικά), να μη φτάσει ως τις μέρες μας! Το ίδιο ισχύει και για όλα τα άλλα Μυστήρια… (Ορφικά, Καβίρια, Αδώνια, της Ίσιδας… κλπ)


Μόνο τα Μυστήρια της νέας θρησκείας (Χρ.), καταγράφηκαν και έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας, λες και οι πιστοί της, ήταν οι μόνοι επιζώντες μυημένοι. Αλήθεια, οι μυημένοι των άλλων Μυστηρίων, τι έγιναν? Προφανώς κάποιοι φρόντισαν και εξαφανίστηκαν όλοι, όπως, οι ίδιοι φρόντισαν και εξαφάνισαν κάθε γραφτή αναφορά σε αυτά!

Το μυστήριο όλης αυτής της περίεργης σιγής γύρο από τα Αρχαία Μυστήρια δεν εξηγείτε μόνο, με το, ότι… οι Μυημένοι κράτησαν πεισματικά σφαλιστό το στόμα τους!

Οι διωγμοί κατά της Εθνικής λατρείας των ΕλλήνωνΑπό τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια του Κωνσταντίνου του Μεγάλου και των

διαδόχων του, φάνηκε η προτίμηση της εξουσίας προς το ιερατείο της νέας θρησκείας. Αν σκεφτούμε ότι, ποτέ ο Χριστιανισμός δεν ήταν ΕΝΑΣ (όπως διατυμπανίζετε) αλλά ότι, πάντα υπήρχαν αιρέσεις… τότε καταλάβουμε πως o κάθε ηγέτης, φυσικό ήταν να προσεταιρίζετε την μεγάλη ομάδα των πιστών, που του εξασφάλιζε και την εξουσία του. Πρώτος στόχος όμως, των χριστιανών, ήταν πάντα η Εθνική λατρεία των Ελλήνων (όπως την ονόμαζαν) και δεύτερος στόχος οι αιρετικοί ομόθρησκοί τους!

Ο Θεοδόσιος ο πρώτος, ήταν αυτός όμως, όπου ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα καταδίωξε (εκτός από τους αιρετικούς χριστιανούς) την Εθνική λατρεία των Ελλήνων. Τον ακολούθησε πιστά και ο διάδοχός του Ονόριος, εκδίδοντας αντίστοιχα διατάγματα. Τον Κώδικα του Θεοδοσίου ακολούθησε, με ακόμα περισσότερη αυστηρότητα, ο Κώδικας του Ιουστινιανού.

Οι Κώδικες αυτοί περιείχαν εντολές και οδηγίες για βασανιστήρια και εκτελέσεις όσων δεν πράττουν σύμφωνα με τη νέα θρησκεία. Ιδιαίτερες εντολές δίνονται για το γκρέμισμα τον αρχαίων ναών, για τη βεβήλωση τους, για το σπάσιμο των αγαλμάτων, για το κάψιμο των αρχαίων περγαμηνών, για το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, για τον αναγκαστικό προσηλυτισμό των «Παγανιστών», για τις διώξεις των αμετανόητων «Εθνικών», για τον τρόπο βασανισμού τους με «μεταλλικά όργανα», ή για τον «παραδειγματικό» τρόπο θανάτωσης τους… όχι μονό αυτών, αλλά και των μελών της οικογένειας τους, και των υπηρετών τους. Φυσικά αναφέρονται και αυστηρές τιμωρίες για όσους Λειτουργούς και Αξιωματούχους δε θα εφαρμόσουν


Ê

με περισσή σκληρότητα τους νόμους! Τελικά δίνονται εντολές για την δήμευση της περιουσίας των απίστων - ειδωλολατρών και η απόδοσή της στους «Ιερούς άντρες» της νέας θρησκείας!

Φυσικά, τα Μαντεία, τα Αρχαία Μυστήρια, οι Ολυμπιακοί αγώνες και οι Φιλοσοφικές σχολές… χάθηκαν για πάντα! Κατά τη διαδικασία όλων αυτών των αιματηρών αντιπαλοτήτων ΣΙΩΠΗΣΕ η πολύτιμη γνώση και η αναζήτηση της Πνευματικότητας φαινομενικά σταμάτησε. Η αρχαία σοφία καταδιώχτηκε, παραποιήθηκε, μεταμφιέστηκε, αποκρύφτηκε για τους πολλούς, «για το φόβο των Ιουδαίων» στην κυριολεξία!

Τουλάχιστον, θα πίστευε κάποιος ότι, αυτός ο διωγμός θα ίσχυε μόνο για τους πρώτους αιώνες, μέχρι την οριστική επικράτηση του Χριστιανισμού, όμως, όχι! Το μίσος για καθετί, το Εθνικό – Ειδωλολατρικό – Ελληνικό …διατηρήθηκε για πολύ περισσότερο. Ακόμα και όταν ο Πλύθων ο Γεμιστός, στο Μιστρά, προσπαθούσε να ξαναζωντανέψει την αρχαία φιλοσοφία, στο Βυζάντιο (που ξεψυχούσε) έκαιγαν αρχαία συγκράματα και βιβλία που αναφέρονταν στη σοφία των παλαιών Ελλήνων. Όταν οι Τούρκοι βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη και την Ανδριανούπολη (δηλαδή «προ των πυλών» της Πόλις) οι δογματικοί καλόγεροι εξεδίωκαν ελληνομαθείς- φωτισμένους ιεράρχες, διδασκάλους, πανεπιστήμονες. (Ευτυχώς που υπήρχε η Βενετία!)

Πως, μετά από όλα αυτά, περιμένετε να έχουν διασωθεί τα Ιερά Μυστικά και τα δρώμενα των αρχαίων Μυστηρίων?

Ο Σωκράτης όμως, για μια ακόμα φορά, φάνηκε σοφότερος όλων! Η γνώση είναι «θύμηση»! …είχε διδάξει. Και η θύμηση είναι βαθιά κρυμμένη μέσα μας. Δε χάνετε!

Η κρυμμένη Γνώση σήμερα και ο «Εσώτερος Διδάσκαλός» μας

Κάποιες γνώσεις διασώζονται σήμερα ως «απόκρυφες» και μυστικές! Οι «παρακοιμώμενοι» σε διάφορα «φιλοσοφικά εργαστήρια» διατείνονται ότι είναι κάτοχοι της γνώσεις αυτής. Μπορεί να είναι και έτσι! Όμως, η Γνώση είναι κρυμμένη – κωδικοποιημένη - μέσα στους Μύθους, τα Ήθη, τα Έθιμα και τις Παραδόσεις των λαών. Η Γνώση έχει φτάσει ως τις μέρες μας, με τα τραγούδια, με την Ποίηση,


τη Λογοτεχνία και την Τέχνη! Η Γνώση βρίσκετε «αποκρυσταλλωμένη» στα αρχαία κτίρια και τους ερειπιώνες… Κυρίως όμως, η Γνώση είναι κριμένη βαθιά μέσα μας! Την περικλείουμε, ως προγονική μνήμη, στο σώμα και στην ψυχή μας. Και αυτό γίνετε γιατί η Γνώση είναι κομμάτι - έκφραση της Πνευματικότητας που αναζητούμε.

Αυτό που ίσος, κατέχουν τα διάφορα «φιλοσοφικά εργαστήρια» δεν είναι η κάθε αυτού Γνώση… αλλά κλειδιά, τεχνικές και κώδικες που βοηθούν στην αναζήτησή της κριμένης «Πνευματικότητα» που όλοι μας αναζητούμε. Εξάλλου έχει διατυπωθεί και η υπόνοια ότι, η Γνώση μπορεί να μην είναι «κοινά αναγνωρίσιμη» από όλους… αλλά, κατά κάποιο τρόπο, να είναι «ατομικά αναγνωρίσιμη»!

Μια και ο κάθε ένας από εμάς, θεωρείτε ότι είναι μια αυτοτελή πνευματική Οντότητα… (ότι είναι το κέντρο του δικού του (υποκείμενου) αντιληπτού Κόσμου) …τότε και η αναζήτηση, η συνειδητοποίηση και η αξιοποίηση της Γνώσης είναι προσωπική υπόθεση της κάθε Οντότητας! Με απλά λόγια. Όλα τα κλειδιά, όλες οι τεχνικές και όλοι οι κώδικες δεν είναι κατάλληλα για όλους. Η κάθε κλειδαριά ανοίγει με το δικό της κλειδί! Γι’ αυτό υπάρχει και η τόσο μεγάλη ποικιλομορφία, ως προς τις Φιλοσοφικές σχολές αναζήτησης.

Είτε η αναζήτηση της κριμένης «Πνευματικότητας» είναι ατομική… είτε ομα-δική… μία σταθερά υπάρχει. Ο «Εσώτερος Διδάσκαλός» μας!

Θα πρέπει να συναντήσουν αυτόν τον «Διδάσκαλό» και να συνομιλήσουμε ειλικρινά μαζί του. Δε μένει παρά, να σκύψουμε μέσα μας, να κατεβούμε στα βάθη της συνείδησης μας, να αφουγκραστούμε τον Παγκόσμιο Ρυθμό και να εναρμονιστούμε με αυτόν. Αν δεχόμαστε ότι έχουμε ένα θεϊκό σπινθήρα μέσα μας… τότε, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κατέχουμε και ένα κομμάτι της Θεϊκής Αλήθειας… και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα! Είναι κατάδικό μας και δεν μπορεί να μας το αποκρύψει κανείς! Ο «Εσώτερος Διδάσκαλός» θα είναι οδηγός μας!

Και αν ο «Εσώτερος Διδάσκαλος» μπορεί να σταθεί ΟΔΗΓΟΣ σε αυτή την ζωή … γιατί δεν θα μπορούσε να είναι οδηγός και για την επόμενη?

Για την ακρίβεια αναζητούμε την ύπαρξη ενός «Διδασκάλου – οδηγού» για το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα σε τούτη την ζωή και την άλλη. Το πεδίο της έρευνας είναι αόριστο και υποθετικό… Δυστυχώς όμως δεν έχουμε άλλο τρόπο να εξετάσουμε αυτό το ζήτημα, παρά, μέσο του ατελούς εγκεφάλου μας. Ο τρόπο


Ê

σκέψεις μας και η ικανότητα μας να συγκρίνουμε και να συμπεραίνουμε, σε αυτή την έρευνα δεν μπορεί να μας βοηθήσουν πολύ. Το να «συμπεραίνουμε» απαιτεί «απτές μαρτυρίες» και τέτοιες δεν έχουμε. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε στηριζόμενοι στην παράδοση και την παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρο από το θεμελιακό ερώτημα του θανάτου.

Υπάρχουν «οδηγοί» που μπορούν να μας οδηγήσουν από τη ζωή προς το θάνατο… αλλά και στο μεσοδιάστημα που μεσολαβεί από τον θάνατό μας προς το «κάπου αλλού»?

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τον βαρκάρη Χάροντα ειδικό για τη διεκπεραίωση του τελευταίου ταξιδιού μας. Περνούσε πάνω από μία βαθιά λίμνη, ή πάνω από ένα ορμητικό ποτάμι την ψυχή απέναντι! Τίποτα περισσότερο. Ένα δευτερεύον αλλά σημαντικό ζήτημα ήταν ότι… γι’ αυτή την εργασία του θα έπρεπε να πληρωθεί. Αργότερα εμφανίζετε ο Ερμής ως ψυχοπομπός. Ο φτερωτός θεός εμφανίζετε να οδηγεί τον νεκρό προς τον Άδη.

Και στην αρχαία Αίγυπτο θεοί και δαίμονες συνοδεύουν τον νεκρό και τον οδηγούν μπροστά στο θρόνο του Όσιρι. Αντίστοιχες (μικρές ή μεγάλες) θεότητες έπαιξαν έναν παρόμοιο ρόλο σε κάθε θρησκεία.

Στη Δύση και στο Χριστιανικό κόσμο...Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες περιγράφετε μία μάχη διεκδίκησης

της ψυχής γύρο από το κρεβάτι του νεκρού. Μερικοί ισχυρίζονται πως αυτή η μάχη αρχίζει πολύ πιο πριν από το τέλος του ετοιμοθάνατου. Περιγράφονται σκοτεινές και φωτεινές οντότητες οι οποίες διεκδικούν την ψυχή του ανθρώπου. Διαδραματίζετε κάτι σαν δικαστήριο… ή κάτι σαν διεξαγωγή αψιμαχίας ανάμεσα στις δυνάμεις του σκότους και του φωτός. Κάποια από τις φωτεινές οντότητες καταμετρεί τις καλές πράξεις… και κάποια από τις σκοτεινές οντότητες καταμετρά τις κακές πράξεις του νεκρού. Μένει αδιευκρίνιστο για το ποιος βγάζει την απόφαση. Στην εικονογραφία τις Αναγέννησης εμφανίζετε πότε ο Χριστός και πότε η Παναγία να κρατούν την ψυχή του δικαιωμένου νεκρού στην αγκαλιά τους.

Μερικές φορές (σπάνια όμως) εμφανίζετε πάνω από το νεκρό, στον ουρανό,


ο Θεός - Πατέρας να τον κρατά στην αγκαλιά του. Η ψυχή του νεκρού εικονίζετε σαν μικρό ανθρώπινο ομοίωμα, τυλιγμένη με λουρίδες σάβανου, ή κατά άλλους… σπαργανωμένη σαν νεογέννητο μωρό! (Αυτό το τελευταίο μπορεί να θεωρηθεί ως υπαινιγμός για αναγέννηση.)

Σε αυτή την περίπτωση ο νεκρός είτε παραλαμβάνετε από τις φωτεινές οντότητες… είτε παραλαμβάνετε από τις σκοτεινές οντότητες… και οδηγείτε εκεί που είναι η θέση του, στον παράδεισο, ή την κόλαση αναλόγως.

Μία άλλη αγαπημένη υπόθεση των χριστιανών είναι η πίστη στην ύπαρξη ενός φύλακα αγγέλου! Θεωρείτε πως όλοι μας, από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας, έχουμε έναν άγγελο, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, στέκετε δίπλα μας, μας συμβουλεύει και μας προστατεύει.

Ίσος αυτή τη δοξασία να την κληρονόμησαν οι πρώτοι Χριστιανοί από «το Δαιμόνιο του Σωκράτη»! Ο σοφότερος όλων των ανθρώπων, δίδασκε ότι… ο κάθε ένας από εμάς έχει μέσα του ένα θείο Δαιμόνιο που του μιλά και τον καθοδηγεί. Το Δαιμόνιο του Σωκράτη μεταμορφώθηκε από τους Χριστιανούς σε φύλακα Άγγελο.

Σήμερα «αυτοί που γνωρίζουν» μιλούν για τον «Εσώτερο Διδάσκαλο» που μας μιλά και μας καθοδηγεί! Πολλοί τον ταυτίζουν με το Θεϊκό Σπινθήρα που έχουμε όλοι μέσα μας… άλλοι τον ταυτίζουν με την ξεχασμένη γνώση που κάποια στιγμή την αναθυμόμαστε… και άλλοι μιλούν για τη Συλλογική Συνείδηση της «Ρίζας – φυλής»!

Σημασία έχει ότι… από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η πίστη στην ύπαρξη μιας φιλικής υπέρ - οντότητας που μας συνοδεύει τουλάχιστον «εν ζωή»… είναι απανταχού παρούσα! Αλλά και η άποψη ότι… οντότητες, καλές ή κακές, παραστέκουν τον ετοιμοθάνατο και διεκδικούν την ψυχή του… είναι εξίσου διαδεδομένη.

Ακόμα, θα πρέπει να εξετάσουμε κάποιες αμφίβολες, είναι αλήθεια, «μαρτυρίες»… που μιλούν για «μεταθανάτιες εμπειρίες»… που μας αφηγούνται άνθρωποι οι οποίοι… για λίγο θεωρήθηκαν νεκροί… αλλά που τελικά επανήλθαν. Ακόμα πιο αμφίβολες είναι μαρτυρίες που προέρχονται από ανθρώπους που έχουν πέσει σε ύπνωση, ή που έχουν υποστεί κάποιου είδους «αναδρομή».

Αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι μόνο «σημερινές». Ο Σωκράτης μιλά για ένα νεκρό στρατιώτη που πέθανε στη μάχη και επανήρθε στην ζωή. Μάλιστα ο Σωκράτης


Ê

διηγείται το… τι ακριβός του εκμυστηρεύτηκε ο στρατιώτης, για το τι ακριβός είδε στον άλλο κόσμο που πήγε!

Στην συνέχει παρόμοιες εκμυστηρεύσεις – αποκαλύψεις έρχονταν και από διάφορες άλλες πυγές. Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους αφηγούνται πως, όταν πέθανε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό, μεταξύ άλλων θαυμαστών, άνοιξαν και τάφοι… και πολλοί νεκροί εμφανίστηκαν και περπάτησαν στην Ιερουσαλήμ… και φυσικά μίλησαν με τους ζωντανούς! Σίγουρα και αυτοί θα έκαναν κάποιες αποκαλύψεις!

Στους επόμενους χριστιανικούς αιώνες πολλοί ήταν αυτοί που «πήγαν και ήρθαν»! …και σχεδόν πάντα οι «αποκαλύψεις» τους, είχαν μοναδικό σκοπό να τρομοκρατήσουν και να συνετίσουν τους ζωντανούς.

Εννοείτε ότι η πιο πολλές «μαρτυρίες» δεν είναι και τόσο πειστικές, παρόλα αυτά μεταφέρουν δοξασίες και περιγραφές που για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι πολύ διαδεδομένες. Έχουμε όλη την καλή διάθεση να τις λάβουμε σοβαρά υπόψη μας… αλλά και η χρονική απόσταση που μας χωρίζει …λειτουργεί ανασταλτικά για την (υποθετική) έρευνά μας. Ίσος η σημερινές αφηγήσεις για «μεταθανάτιες εμπειρίες»… αλλά και η «αναδρομές» να είναι πιο εύκολο να ερευνηθούν. Βλέπετε η περιγραφές και οι εικόνες που μας μεταφέρουν είναι σύγχρονες και πιο οικίες προς εμάς. Βλέπετε, όλοι όσοι «πέθαναν» και επανήλθαν στην ζωή κάνουν περίπου την ίδια περιγραφή.

Όμως, ας ξαναγυρίσουμε στην αναζήτησή μας. Ας ταξιδέψουμε στα βάθη του χρόνου. Ας πάμε στη Μεσοποταμία, πολλά χρόνια πριν από τους Έλληνες της Ομηρικής εποχής!

Ο Μεσοποτάμιος χώρος

Στη Μεσοποταμία υπάρχουν μερικές από τις παλαιότερες πόλις που έκτισε ο άνθρωπο, από την εποχή που αποφάσισε να γίνει γεωργός και να εγκατασταθεί μόνιμα στην περιοχή. Ας σημειωθεί ότι τότε ο Μεσοποτάμιος χώρος, ανάμεσα στους ποταμούς Τίγρης και Ευφράτης, ήταν ένας φυσικός παράδεισος και όχι έρημος όπως είναι σήμερα. Οι λαοί αυτοί διέθεταν ιερατείο ναούς παλάτια και αποθήκες, είχαν θαυμαστή λογοτεχνία και τα πρώτα Έπη καταγράφηκαν με σφηνοειδή γραφή πάνω


σε πήλινες πλάκες που στέγνωσαν στον ήλιο.

Το Έπος του Γιλγαμές είναι το παλαιότερο και σημαντικότερο (ίσος) κείμενο της ανθρωπότητας. Μέσα στην έρημο, στα χαλάσματα των παλαιών ναών, βρέθηκαν εκατοντάδες σπαράγματα πήλινων πινακίδων με αποσπάσματα του. Από αυτό το Έπος γνωρίζουμε τις κυρίες θρησκευτικές απόψεις, που επηρέασαν και διαμόρφωσαν το τοπίο της «Δημιουργία» όπως το ξέρουμε σήμερα. Από εκεί πήραμε πληροφορίες για τον «Μεγάλο Κατακλυσμό» αλλά και για τον «Κάτω Κόσμο».

Οι πρωταρχικοί Μεσοποτάμιοι λαοί έβλεπαν και αυτοί τους νεκρούς τους, ως άσαρκες σκιές, όπως και οι Έλληνες αργότερα. Τοποθετούσαν τις ψυχές φυσικά, στο δικό τους ακαθόριστο σκοτεινό Άδη, χωρίς διάκριση σε ευλογημένες, καταραμένες, αγνές, ή αμαρτωλές,... Όλοι οι νεκροί για τους πρωταρχικούς Μεσοποτάμιους λαούς ήταν το ίδιο.

Αργότερα… Σουμέριοι, Ακκάδες, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι τυποποιούν ένα Πάνθεον, ιεραρχούν τους θεούς και τους τοποθετούν σε ένα υπερουράνιο βασίλειο. Η Ινάννα φαίνεται να έχει το πάνω χέρι στον ουρανό, ενώ η αδελφή της Ερεσιγκάλ βασιλεύει στον Κάτω Κόσμο… διαφεντεύει τους νεκρούς όπου ζουν σε αυτό το θλιβερό «τόπο χωρίς επιστροφή», όπως τον ονομάζουν. Το μοτίβο της καθόδου στον Άδη πρωτοεμφανίζετε εδώ.

Η Ινάννα αποφασίζει να κατεβεί στον καταχθόνιο τόπο για να επισκεφτεί την αδελφή της. Εκεί συναντά έναν τρομερό φρουρό που την αναγκάζει να αποχωριστή το στέμμα της προκειμένου να διαβεί την πρώτη πύλη (από τις επτά)… αυτό συμβαίνει κατά εξακολούθηση μέχρι που η ουράνια θεά βγάζει όλα τα ενδύματα της και μένει στο τέλος γυμνή(?). Τελικά συναντά την αδελφή της – βασίλισσα του κάτω κόσμου – διαπληκτίζονται (?). Η ουράνια θεά αποκτά «εξήντα πληγές» και δένετε επί τρεις μέρες και τρεις νύχτες σε έναν πάσαλο (…δέντρο? …σταυρό?) Οι υπόλοιποι ουράνιοι θεοί όμως σπεύδουν να τη βοηθήσουν. Η Ερεσιγκάλ συμφωνεί να την αφήσει να επιστρέψει στον ουρανό αρκεί η ουράνια θεά να εξαγοράσει την ελευθερία της με λύτρα. Η Ινάννα αποφασίζει να στείλει στον «κάτω κόσμο» το σύντροφό της Ταμούζ. Τελικά συμφωνούν ο Ταμούζ να ζει μόνο έξη μήνες στο βασίλειο των νεκρών… και τους άλλους έξη να τον αντικαθιστά η αδελφή του. (Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά…?)

Μάλιστα η Ερεσιγκάλ απειλεί την Ινάννα ότι… «αν διανοηθεί ο Ταμούζ να μην


Ê

επιστρέψει κοντά της θα στείλει τους νεκρούς στην επιφάνεια της γης να φάνε τους ζωντανούς!»

«- Θα κάνω τους νεκρούς περισσότερους από τους ζωντανούς» ...τονίζει με έμφαση η θεά του κάτω κόσμου και τρομοκρατεί τους ουρανίους θεούς!

Αυτοί, οι μετέπειτα Μεσοποτάμιοι λαοί, διατυπώνουν και την πρώτη αναφορά για τον παράδεισο. Πίστευαν ότι πέρα από τα βουνά υπήρχε ένας τόπος που ήταν επίγειος παράδεισος! Εκεί ζούσε αιώνια ένα πρωταρχικό μακάριο ζευγάρι! (Σας θυμίζουν κάτι και αυτό…?) Όσο αφορά το ταξίδι του Γιλγαμές η περίληψη έχει ως εξής…

Ο Γιλγαμές έχει φίλο τον Ενκιντού. Μετά από προσβολή της Ινάννα ο Ενκιντού πεθαίνει. Ο φίλος του Γιλγαμές ξεκινά ένα μάταιο ταξίδι αναζήτησης της αθανασίας. Ταξιδεύει ως την άκρη του κόσμου προκειμένου να βρει τον μακάριο - αθάνατο άντρα που ζει στον παράδεισο «πέρα από τα βουνά».

Μετά από πολλές περιπέτειες ο Γιλγαμές φτάνει στον παράδεισο και συναντά τον σοφό αθάνατο… εκεί πληροφορείτε και το γεγονός του Μεγάλου Κατακλυσμού.

Φυσικά δεν κατορθώνει να βρει το μυστικό της αθανασίας αλλά ο σοφός αθάνατος άντρας τον καθοδηγεί να βρει το λουλούδι της «αιώνιας νεότητας»… Τι κρίμα όμως και αυτό του το κλέβει ένα φίδι!

Ο Γιλγαμές γυρνά στον τόπο του απελπισμένος… και εδώ, κατά τη συνήθη εκδοχή του Έπους, τελειώνει η ιστορία μας.

Υπάρχουν και παράλληλες ιστορίες με ήρωες το Γιλγαμές, τον Ενκιντού και την Ινάννα… Ιστορίες όπως αυτή, με το ιερό δέντρο της Ινάννα, που το φύτεψε μέσα στον εξαίσιο κήπο της… αλλά που οι δαίμονες απειλούν να το κόψουν. Ο Ενκιντού καλείτε από την επουράνια θεά να προστατεύσει το ιερό δέντρο… κάτι όμως πάει στραβά και ο Ενκιντού βρίσκετε στον κάτω κόσμο δέσμιος της τρομερής Ερεσιγκάλ. Ο Γιλγαμές από μία τρύπα που επικοινωνεί με τον κάτω κόσμο προσπαθεί να επικοινωνήσει και να αγκαλιάσει τον Ενκιντού … αυτό όμως είναι αδύνατο γιατί ο αγαπημένος του φίλος, ως νεκρός, δεν είναι παρά μία άσαρκη σκιά.

Σε ερώτηση του Γιλγαμές για το... «πώς είναι η κατάσταση στον κόσμο των νεκρών?» ...παίρνει την απάντηση ότι… «όλα είναι βρομερά και σάπια και ότι τα σκουλήκια κατατρώγουν τους νεκρούς» …ακόμα ο Ενκιντού του λέει ότι…


«υπάρχουν και άλλα φοβερά και τρομερά που παθαίνουν οι νεκροί, αλλά δεν τολμώ να τα φανερώσω!» (?)

Τώρα τι έχετε να πείτε για όλα αυτά…? Μήπως σας είναι γνωστά…?

Ο Ζωροαστρισμός Σε ένα επόμενο στάδιο όμως, όταν εμφανίστηκε ο Ζωροαστρισμός, οι διάδοχοι

Μεσοποτάμιοι λαοί… (Πέρσες αλλά και Ινδοί) δημιούργησαν ένα επιτυχημένο δυιστικό σύστημα που «στοιχειώνει» μέχρι τις ημέρες μας την φιλοσοφία μας.

Εμφανίζεται η λατρεία του «Καλού» και του «Κακού». Το φως και το σκοτάδι, η ημέρα και η νύχτα, ο Ήλιος και η Σελήνη, το άσπρο και το μαύρο, το ζεστό και το κρύο, το γλυκό και το πικρό… κατ’ επέκταση ο Θεός και ο διάβολος!!!

Από εκείνη την εποχή ο άνθρωπος βρίσκετε ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ακραίους πόλους και θα πρέπει να αποφασίσει… «με ποιόν θα πάει… και ποιόν θα αφήσει»!

Ο Προφήτης Ζωροάστρης, (γνωστός και ως Ζαρατούστρα) εμφανίστηκε στη Μεσοποταμία και δίδαξε την «Αβέστα»... (το ιερό βιβλίο του Ζωροαστρισμού). Η διδασκαλία του απλώθηκε σε όλο το γνωστό τότε κόσμο από τον Περσικό κόλπο ως τη Ρωσία και από την Μεσοποταμία ως την Ινδία. Παρά τις διώξεις που δέχτηκαν οι πιστή του κατάφεραν κάποια υπολείμματα τους να επιβιώσουν μέχρι σήμερα ιδιαίτερα στο Ιράκ, στην Περσία (ως Παρσιστές) και την Ινδία (Βομβάη).

Η «Αβέστα» υπαγορεύτηκε στον Προφήτη από έναν άγγελο του θεού που ονομάζονταν Μορόνι. Η πρωταρχική Βεδική πίστη του έδωσε γερά θεμέλια… αλλά και αυτός με τη σειρά του επηρέασε σημαντικά το Χριστιανισμό, τον Ισλαμισμό, τον Βραχμανισμό και το Βουδισμό!

Ο Αχούρα Μάσδα είναι ο θεός του «Καλού», ενώ ο Αριμάν εκπροσωπεί το «Κακό». Ο «Σοφός Κύριος» που είναι άρχοντας του Ουρανού, αντιπαλεύει το «Πονηρό Πνεύμα» που είναι άρχοντας της Κόλασης. Ο Αχούρα Μάσδα κυβερνά με τη βοήθεια των «επτά αθανάτων αγίων» που ονομάζονται «ανέσα σπέντα», ενώ τον Αριμάν υπηρετούν δαίμονες που ονομάζονται «νταέβας».


Ê

Το φως και το σκοτάδι, η αλήθεια και το ψέμα συγκρούονται ακατάπαυτα. Όλη η δημιουργία και οι ψυχή του ανθρώπου απειλούνται από το «Κακό», το οποίο κάνει ότι μπορεί για να επιτύχει το στόχο του, που δεν είναι άλλος από την επικράτηση του πάνω στο «Καλό».

Στα πλαίσια αυτής της πάλης εξελίσσετε και το ταξίδι της ψυχής, στη ζωή και στο θάνατο.

Η ψυχή μετά το διαχωρισμό της από το σώμα συνεχίζει για τρεις ημέρες να γυρνά γύρο από αυτό (?) Εμφανίζετε ο «Άγγελος της δικαιοσύνες», ο οποίος σαν λογιστής, καταμετρεί τις καλέ και τις κακές πράξης του νεκρού. Εκεί μπροστά σε μία «γέφυρα» γίνετε η καταμέτρηση. Αν η καλές πράξεις είναι περισσότερες… τότε μία όμορφη θεϊκή παρθένα οδηγεί, μέσο της γεφύρας, τη δικαιωμένη ψυχή στον «ουράνιο οίκο του άσματος»! Αν η κακές πράξεις υπερισχύουν τότε… η ψυχή πέφτει από τη γέφυρα στην κόλαση. Αν η καλές και η κακές πράξεις ισορροπούν τότε η ψυχή θα πάει σε ένα ακαθόριστο μέρος σαν το Μεσοποτάμιο κάτω κόσμο όπου εκεί θα πέσει σε λήθη. Ας σημειωθεί ότι ούτε ο Αχούρα Μάσδα θα μπορούσε να επηρεάσει το ζύγισμα ή να αλλάξει την ετυμηγορία του «Αγγέλου της Δικαιοσύνης»… γιατί φυσικά ο ίδιος ο «Ουράνιος Σοφός Κύριος»… είναι ο ίδιος η Δικαιοσύνη!

Μία «Αποκάλυψη» είναι αναμενόμενη και στον Ζωροαστρισμό… Μία «Έσχατη μάχη» αναμένετε ανάμεσα στο «Καλό» και το «Κακό». Ένας Σωτήρας, γεννημένος από Παρθένα θα κατεβεί στην Κόλαση και θα σώσει τους αμαρτωλούς. Τελικά, μία Ανάσταση θα σηματοδοτήσει την απαρχή της βασιλείας του «Καλού»!!!

Τι είπατε? ...Αυτό είναι Χριστιανισμός..?!

Ο Μιθραϊσμός

Μέσα από το Ζωροαστρισμό εμφανίστηκε μία άλλη διαδοχή εκδοχή του ο Μιθραϊσμού! Αυτή η θρησκευτική παραλλαγή του Ζωροαστρισμού παρά λίγο να επικρατήσει σαν κύρια θρησκεία και να φτάσει ως τις ημέρες μας. Δε θα ήταν υπερβολή να σκεφτούμε ότι σήμερα ο κόσμος θα μπορούσε να ήταν Μιθραϊστικός… αν ήταν λίγο πιο ευέλικτος!

Για την ακρίβεια είμαστε (εν μέρη) Μιθραϊστές… αλλά δεν το γνωρίζουμε…


όπως δεν το γνωρίζουν και οι Ισλαμιστές ότι έχουν επηρεαστεί εξίσου με εμάς από αυτή την παραφυάδα του Ζωροαστρισμού.

Ίσος, δεν αξίζει να αναρωτιόμαστε πια θρησκεία επηρέασε την άλλη πιο πολύ, αφού όλες οι θρησκείες, στον εσωτερικό πυρήνα τους, κρύβουν κομμάτια της Θεϊκής Αλήθειας, που είναι μία και μοναδική! Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, επεξεργάζεται τα νοήματα, έτσι όπως διυλίζονται από τα φίλτρα του πανανθρώπινου Νου… με τη μορφή που φτάνουν σε αυτών… Καταλήγει να χρησιμοποιεί κατανοητές εικόνες και κοινά σύμβολα για την τυποποίηση τους. Αυτή η διαδικασία κάνει όλες τις καταγραφές όλων των λαών να μοιάζουν μετάξι τους… Φυσικά πάντα υπάρχουν οι πολιτιστικές επιρροές και η αλληλοεπιδράσεις ανάμεσα στους πολιτισμούς… αυτό όμως θα πρέπει να είναι δευτερεύουσα αιτία.

Ο Μίθρα είναι ένας αγαθός άγγελος του Ζωροαστρισμού που αναβαθμίστηκε και έλαβε κυρίαρχη θέση. Είναι Κύριος Σωτήρας και Λυτρωτής των ανθρώπων και η λατρεία του ελάχιστα διαφέρει από το Ζωροαστρισμό ή το Χριστιανισμό. Ο Λόγος του είναι το «Φως»… γεννήθηκε από Παρθένα σε σπήλαιο… κατά τη γέννηση του εμφανίστηκαν μάγοι και αστέρι… πολέμησε το κακό, θυσιάστηκε για το καλό, πέθανε και αναστήθηκε!

Με όλα αυτά, τα πρώτα χριστιανικά χρόνια δύσκολα θα μπορούσες να ξεχωρίσεις ένα Μιθραϊστή από έναν Χριστιανό. Μιθρέα είχαν κτιστή σε όλη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία… και παντού τελούνταν με ιδιαίτερο ζήλο, τα ιερά «Μιθραϊκά Μυστήρια»!

Στα Μιθρέα υπήρχε ιερό με κόχη όπου σε αυτή ήταν ζωγραφισμένη η Αγνή Παρθένα να κρατά στην αγκαλιά της το θείο βρέφος – Μίθρα (!).

Οι στρατιώτες της αυτοκρατορίας διέδωσαν… από ανατολή σε δύση και από νότο στο βορά …αυτή την παραλλαγή του Ζωροαστρισμού. Αυτοί οι στρατιώτες όμως ήταν και η «Αχίλλειος πτέρνα» του Μιθραϊσμού. Στις ιερουργίες τους οι Μιθραϊστές δε δέχονταν γυναίκες. Ήταν μία αυστηρά ανδροκρατούμενη θρησκεία στρατιωτών! Γι’ αυτό και απέτυχε η επικράτηση του. Αποδεικνύεται για μία άλλη φορά ότι, χωρίς τη συμμετοχή του θηλυκού στοιχείου δεν εξελίσσετε ΤΙΠΟΤΑ στην Δημιουργία.

Οι νεκροί τώρα. Σε βασικές γραμμές, δε διαφέρει το μοτίβο από το Ζωροαστρισμό και τον Χριστιανισμό που γνωρίζουμε …μόνο που θα πρέπει ο νεκρός να είναι Μυημένος στα μυστήρια και να έχει βαφτιστεί «στο αίμα του θυσιασμένου ταύρου»!


Ê

Τότε μόνο μπορεί να ελπίζει στην μελλοντική λύτρωση του!

Η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα του Μιθραισμού είναι αυτή που εικονίζει τον Μίθρα να παλεύει και να σκοτώνει έναν ουράνιο Ταύρο. Αυτή η παράσταση ήταν τόσο γνωστή… όσο είναι η σταύρωση του Ιησού στο Χριστιανικό κόσμο. Σε όλα τα Μιθρέα… (π.χ. σε αυτό, της πλατείας Μάξιμου, στην αρχαία Ρώμη) …γίνονταν αναπαραστάσεις αυτής της αιώνιας πάλης του καλού και του κακού… Θυσιάζονταν (στο επάνω δώμα του ναού) ένας ταύρος και το αίμα του που έρρεε άφθονο, έσταζε από το ξύλινο πάτωμα, πάνω στους πιστούς, που ήταν μαζεμένοι στην ισόγεια κεντρική αίθουσα του Μιθρέου. Έτσι οι πιστοί βαπτίζονταν και εξαγνίζονταν από το αίμα του ουράνιου Ταύρου.

Έτσι και στο Χριστιανισμό. Στη Βυζαντινή εικονογραφία παρουσιάζετε το αίμα του σταυρωμένου Χριστού να ρέει άφθονο από τις πληγές του και να βαπτίζει ένα ανθρώπινο νεκρικό κρανίο, όπου βρίσκετε μέσα σε μία σκοτεινή τρύπα (στον Άδη), στη βάση του ξύλινου σταυρού. Το νεκρικό κρανίο είναι του Αδάμ και αντιπροσωπεύει όλη την ανθρωπότητα που σώζετε έτσι με τη σταυρική θυσία του Ιησού. Είναι ακόμα, κατά τον Εβραίο προφήτη… «Δρόσος Θεού» που κάνει τα ξασπρισμένα κόκαλα των νεκρών να αποκτούν και πάλι σάρκα ώστε να αναστηθούν!

Συμπέρασμα. Οι νεκροί ανασταίνονται χάρης στη θυσία, ή τη ζωοποιό δύναμη ενός ανώτερου όντος. Τρεις θρησκείες σε μια παράσταση!!!

Τώρα, γιατί χρειάζεται αυτή η Σωτήρια παρέμβαση…? Μα, φυσικά. γιατί (κάπου- κάποτε) τελεστικέ ένα «προπατορικό αμάρτημα» που εμποδίζει τη ζωή (να είναι αιώνια) να αναβλύσει (να αναστηθεί) και πάλι από μόνη της.

Αυτή η ταύτιση… ή, αυτός ο άλληλο δανεισμός στοιχείων και δοξασιών, ήταν καθοριστικός στη διαμόρφωση της κυρίας Χριστιανικής δοξασίας.

Ο Μιθραϊσμός (ως Ζωροαστρισμός) δημιούργησε πολλές έριδες στο Χριστιανισμό. Αυτή η διπολικότητα του και η εμμονή του στο υπέρ απλουστευμένο δόγμα του «Καλού» και του «Κακού» επηρέασε πολλούς χριστιανούς, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο (ως αίρεση) να θεωρούν όλο τον υλικό κόσμο (άρα και τη ζωή και το σώμα) ως δημιούργημα και βασίλειο του «Κακού» με όλα τα επακόλουθα. Θεώρησαν ότι δημιουργός αυτού του υλικού κόσμου και κύριός του, είναι ο ίδιος ο διάβολος. Κάποιοι άλλοι δε, τόλμησαν να αναγάγουν τον διάβολο σε Θεό – Δημιουργό!


Στις όχθες του ποταμού Νείλου

Πάμε πολλές – πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω για να παρατηρήσουμε μία εικόνα στην έρημο.

Μέσα από την καυτή άμμο ο άνεμος ξεθάβει μία αποξηραμένη ανθρώπινη σωρός. Πρόκειται για έναν ταξιδευτή που δεν άντεξε να περιπλανάτε κάτω από τον καυτό ήλιο και έχασε την ζωή του… εκεί στη μέση του πουθενά! Η θέα του πτώματος είναι αποτρόπαια… αλλά και περίεργη. Η σάρκα του νεκρού έχει χάσει όλα τα υγρά της και είναι στεγνή σαν μαυρισμένο πετσί. Κάτω από αυτήν διαγράφονται τα κόκαλα του σκελετού… Ο άτυχος ταξιδευτής πέθανε και θάφτηκε πιθανών αμέσως από μία αμμοθύελλα… δεν πρόλαβαν τα αρπακτικά και τα αγρίμια της ερήμου (αν υπήρχαν) να τον κάνουν τροφή τους.

Θαμμένος μέσα στην καυτή - στεγνή άμμο, το σώμα στέγνωσε και μουμιοποιήθηκε με φυσικό τρόπο.

Αλήθεια, πόσο συνηθισμένη θα ήταν αυτή η εικόνα στους ταξιδευτές της ερήμου!

Οι λαούς που ζούσαν τότε στις όχθες του μεγάλου ποταμού Νείλου δεν ήταν μόνο γεωργοί, ψαράδες ή κυνηγοί… ασχολούνταν και με το εμπόριο και με τα ταξίδια. Εμπορεύονταν αλάτι, ξεραμένους καρπούς, δέρματα και ότι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστή. Αναζητούσαν εμπορικούς δρόμους, ξυλεία, πολύτιμα μέταλλα και σπάνια


Ê

πετρώματα. Η έρημος ήταν ένας μεγάλος πλατύς δρόμος, μια απέραντη θάλασσα άμμου... και οι παραποτάμιοι λαοί του Νείλου τη γνώριζαν καλά. Την είχαν μάθει από ανάγκη… όχι όμως χωρίς κόστος. Άπειρα ήταν τα θύματα και πολλοί θάφτηκαν στην αγκαλιά της. Τα αποξηραμένα (μουμιοποιημένα) πτώματα που συναντούσαν στην πορεία τους ήταν εξίσου πολλά και συνηθισμένα…

Η ιδέα της Μουμιοποίησης γεννήθηκε σταδιακά στο μυαλό των παλαιών Αιγυπτίων. Το ίδιο και η δοξασία ότι, το σώμα έχει ψυχή, που φεύγει για να πάει «κάπου αλλού», αλλά χρειάζεται το σώμα της… ποιος ξέρει για πιο λόγω(?).

Το σώμα θα πρέπει να διατηρηθεί (ίσος)για να είναι μεταθανάτια κατοικία της ψυχής… ή για να είναι έτυμο να δεχτεί πίσω την ψυχή, όταν αυτή επιστρέψει για να αναστηθεί(?).

Πίσω από ένα πολύπλοκο πάνθεον, σε ένα αρκετά μπερδεμένο μεταθανάτιο τοπίο, με αρκετά δύσκολες επιθανάτιες τελετουργίες και με μία εξαντλητική τυπολατρική εθιμοτυπία… οι συγγενείς θα έπρεπε να τελέσουν, με μεγάλη ακρίβεια και λεπτομέρεια, την ταφή, ενώ ο νεκρός, θα έπρεπε και αυτός να ξεκινήσει ένα δύσκολο ταξίδι… ένα ταξίδι που αν γνώριζε το πόσο επικίνδυνο είναι για την ψυχή του… δε θα πέθαινε ποτέ! (χιούμορ)

Σημασία έχει ότι πράγματι ένας νεκρός δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνος του με τις τόσες δυσκολίες που θα συναντούσε σε αυτό το υποχρεωτικό τελευταίο ταξίδι του, για αυτό χρειάζονταν βοήθεια… κάτι σαν ένα «οδηγό προς ναυτιλλόμενους»!

Πρόσκληση στο Mπάκινχαμ..!

Σκεφτείτε ότι είστε αναγκασμένος να παραβρεθείτε, για πρώτη φορά, σε έναν βασιλικό χορό στο Mπάκινχαμ! Φυσικά στα ανάκτορα θα συναντούσατε πολλούς φρουρούς, υπηρέτες, ευγενείς, λόρδους, πρίγκιπες, τον επίσκοπο, τον ίδιο τον διάδοχο του θρόνου …αλλά και την βασίλισσα της Αγγλίας! Πως θα νιώθατε? Θα ξέρατε τι πρέπει να κάνετε?

Δεν το είχατε σκεφτεί αυτό ποτέ ότι θα μπορούσε να σας συμβεί! Να είστε σίγουροι ότι θα λάβετε, αργά ή γρήγορα, μία τέτοια πρόσκληση!


Φυσικά θα έπρεπε να φροντίσετε να φτάσετε στο παλάτι με ένα αξιοπρεπές όχημα. Θα έπρεπε να είστε ντυμένοι με τα καλυτέρα και ακριβότερα ρούχα που θα μπορούσατε να διαθέτετε. Θα φορούσατε τα κοσμήματα σας και θα είχατε κάνει πριν ξεκινήσετε ένα πολύ καλό μπάνιο (ίσος να είχατε επισκεφτεί ένα SPA)…

Θα έπρεπε να είχατε πληροφορηθεί ή να είχατε πάρει μαθήματα για το πώς θα σταλθείτε, για το πώς θα πρέπει να περπατάτε, πώς να χαιρετάτε κάποιον ανώτερο σας, πώς να χορεύετε, πώς να τρώτε, πως να απευθύνεστε στους ευγενείς και τους πρίγκιπες πώς να χαιρετίσετε τον διάδοχο και φυσικά πώς να υποκλιθείτε στη βασίλισσα… Αν θα σας έκαναν τη χάρη, τα υψηλά πρόσωπα, να σας απευθύνουν το λόγω …θα έπρεπε να είστε προετοιμασμένοι πολύ καλά, για το πώς θα απαντήσετε…

Μεγάλη φασαρία… αυτή η πρόσκληση!

Σκεπτόμενοι όλα αυτά, σίγουρα η πρώτη σκέψη σας θα ήταν να μπορούσατε να αποφύγετε αυτή την πρόσκληση. Όμως η τιμή που σας έκαναν να σας προσκαλέσουν στο παλάτι δεν μπορεί να αγνοηθεί. Θα σφίγγατε την καρδιά σας, θα κλείνατε τα μάτια, θα κάνατε μια προσευχή, θα παίρνατε μια βαθιά ανάσα και θα ξεκινούσατε για το Mπάκινχαμ!.

Το ίδιο ίσχυε και για έναν Αιγύπτιο νεκρό!

Το νεκρικό ταξίδι, που ανοίγονταν μπροστά του, δεν μπορούσε να το αρνηθεί… αλλά θα χρειάζονταν μεγάλη υποστήριξη, καθοδήγηση και βοήθεια για να το φέρει με επιτυχία «εις πέρας»! Μάλιστα πολλοί Αιγύπτιοι φρόντιζαν να προ ετοιμάζονταν «εν ζωή» γι΄αυτό το ταξίδι!

Αφού το σώμα του νεκρού τακτοποιηθεί κατάλληλα από τους ζωντανούς …η ψυχή του θα αρχίσει μία περίπλοκη περιπλάνηση.

Θα συναντήσει τέρατα, δαίμονες και θεούς… θα ζυγιστή η καρδιά του… και αν βρεθεί βαρύτερη από ένα πούπουλο… θα ριχτεί βορά στους δαίμονες. Αν είναι δίκαιος ο Όσιρης θα το σώσει… θα γίνει ο ίδιος Όσιρης και θα ζήσει ως «ευδαίμων» σε ένα ευχάριστο τόπο όπου θα συνεχίσει να απασχολείτε με αυτά που του άρεσαν ως ζωντανό! Δεν θα δουλεύει όμως σε βαριές δουλειές… αυτές θα τις κάνουν «αντί αυτού» τα «Σαμπτί» του. Πρόκειται για κάτι μικρά αγαλματίδια - ομοιώματα του – τα οποία έχουν θαφτεί μαζί του, γι’ αυτό ακριβός το λόγω!


Ê

Σαν νεκρός έχει θαφτεί με πολλά φυλακτά, με ξόρκια… αλλά και με παπύρους όπου σε αυτούς είναι γραμμένο (με ιερογλυφική γραφή) με κάθε λεπτομέρεια, το τι ακριβός θα συνάντηση στο ταξίδι του, τι θα πρέπει να απαντήσει στις ερωτήσεις που θα του γίνουν… και το πώς θα πρέπει να φερθεί στους δαίμονες και στους θεούς που θα συναντήσει. Αν το φροντιστήριο είναι καλό, αν είναι διαβασμένος… και αν είναι αναμάρτητος (πολύ δύσκολο – ουδείς αναμάρτητος) ο νεκρός θα δικαιωθεί!

Ας χαρτογραφήσουμε όμως «τα σώματα» του νεκρού.

Ναι, ο νεκρός για τους Αιγυπτίους, έχει πολλά σώματα!

• «Κα»… αντιπροσωπεύει την «ζωοποιό δύναμη» και σαν μορφή μοιάζει ακριβός στο νεκρό.

• «Μπα»… αντιπροσωπεύει την «ψυχή» και έχει τη μορφή πουλιού με ανθρώπινο κεφάλι.

• «Κχου»… αντιπροσωπεύει την «πνευματική νόηση» του νεκρού.

• «Σεκχεμ»… αντιπροσωπεύει μία άγνωστη ακαθόριστη «δύναμη» του νεκρού.

• «Κχαιμπίτ»… αντιπροσωπεύει την «σκιά» του νεκρού.

• «Ρεν»… αντιπροσωπεύει το «όνομα» του νεκρού που είναι πολύ σημαντικό για τη διαιώνιση της ατομικότητας του νεκρού. Αν σβήσεις το όνομα, διαγράφεις την ατομικότητα του νεκρού για όλη την αιωνιότητα.

• Μαζί με το «υλικό σώμα» του νεκρού δημιουργείτε μία επταπλή οντότητα.

Το «επτά» σαν αριθμός, παίζει πάντα σημαντικό ρόλο στην αναζήτηση της Πνευματικότητας και το συναντάμε με διάφορες αφορμές πάντα μπροστά μας … Επτά σώματα, επτά άγγελοι, επτά ουρανοί, επτά πύλες, επτά λυχνίες, επτά… επτά… επτά…

Έτσι και εδώ ο Αιγύπτιος πρέπει να περάσει από επτά πύλες όπου τις φιλάνε επτά φρουροί και επτά κήρυκες. Ο νεκρός θα πρέπει να ξέρει τα ονόματα αυτών το μορφών και να τους επικαλεστεί με αυτά.

Ο Ανούβης, ως τελετάρχης - ψυχοπομπός θα τον εισαγάγει στην Αίθουσα της


Δικαιοσύνης, όπου κατάλληλα ντυμένος, βαμμένος και κτενισμένος θα αντιμετωπίσει τον θεό της σοφίας Τοθ, που… ως κατήγορος… θα απαιτήσει απαντήσεις εκ μέρους του νεκρού.

Ο Κριτής Όσιρης θα παρακολουθεί γαλήνια τη διαδικασία, η οποία θα ολοκληρωθεί με το ζύγισμα της ψυχής. Η Αμμίτ, ως τρομερός δαίμονας - θεριό, θα περιμένει ανυπόμονα να την κατασπαράξει.

Πόσες ψυχές αλήθεια, είναι πιο ελαφρές από το πούπουλο που στολίζει το στέμμα, στο κεφάλι της θεάς της αλήθειας, Μαάτ?

Αν όμως η ψυχή του νεκρού είναι ελαφρότερη από το πούπουλο… «χαράς Ευαγγέλια»… που θα λέγαμε εμείς οι χριστιανοί. Ο νεκρός θα ενδυθεί ένα νέο σώμα που ονομάζετε «Σαχού»… όμως και πάλι θα πρέπει να προσέχει γιατί και αυτό το σώμα είναι τρωτό και απειλείτε, όπως και το παλαιό γήινο. Ο νεκρός (ως εναλλακτική λύση) έχει την δυνατότητα να μεταμορφωθεί σε γεράκι, φίδι, κροκόδειλο, ή να περάσει σε μία από τις «δεκαπέντε ανεξιχνίαστες περιοχές» που ονόμαζαν «Αάτς»! Αν στον τάφο του ο νεκρός έχει γεωργικά εργαλεία και πολλά «Σαμπτί» για να κάνουν τις βαριές δουλειές (αντί αυτού) …θα περάσει στη νέα του κατοικία αρχοντικά!

Τώρα, υπάρχει πάντα η αόριστη δοξασία για κάποια «Ανάσταση», ή για κάποια «Τελική κρίση»…(?) …όμως, αυτή η δοξασία θα γίνει πιο ξεκάθαρη, στους Ελληνιστικούς χρόνους, στα λεγόμενα «Μυστήρια της Ίσιδος». Σε αυτά, όπως και σε όλα τα άλλα Μυστήρια, ο δίκαιος – Μυημένος – Νεκρός, θα βρει την ποθητή σωτηρία… ότι και να σημαίνει αυτό!

Οι φυλές του Ισραήλ

Πολύ καλοί μαθητές, των Μεσοποτάμιων λαών, είναι οι φυλές του Ισραήλ, όπου στην πολυχρόνια συχνότιση μαζί τους, διδάχτηκαν πολλά από αυτούς. Οι Ισραηλίτες όμως ήταν τυχεροί γιατί έρχονταν σε επαφή και με πολλές άλλες φυλές της Ερήμου. Από αυτούς πήραν θεότητες όπως τους τρομερούς Ελοχίμ… αλλά το κυριότερο μονοθεϊστικό μάθημά τους φαίνεται πως το πήραν την εποχή του ΑχενΑτόν από τους Αιγυπτίους! Aς τα πάρουμε από την αρχή.

Στην αρχή της δημιουργίας ένας θεός (που μιλά στον πληθυντικό για τον εαυτό


Ê

του!) δημιουργεί ότι είναι αντιληπτό… και ότι δεν είναι!

Δημιουργεί κα τον άντρα και την γυναίκα και τους τοποθετεί σε έναν όμορφο κήπο όπου υπάρχει στη μέση του το δέντρο της γνώσεις του καλού και του κακού. Ο καρπός του δέντρου είναι απαγορευμένος για το πρωταρχικό ζευγάρι.

Τώρα ας πιάσουμε την ίδια ιστορία από ένα άλλο σημείο…

Ο Θεός δημιουργεί και τους Αγγέλους, όπου τον υπηρετούν και τον δοξολογούν. Ένας από αυτούς… ο πιο λαμπρός και πιο όμορφος, ο Εωσφόρος… αμφισβητεί την παντοδυναμία του Δημιουργού του και ξεσηκώνοντας και άλλους Αγγέλους, επαναστατούν. Ο Θεός, με τη βοήθεια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, κατακεραυνώνει τους επαναστάτες και τους πετάει κάτω από τον ουρανό! Οι πεσμένοι άγγελοι ρίχνονται στα τάρταρα της γης… όπου σταδιακά μεταμορφώνονται σε δαίμονες με αρχηγό τον Εωσφόρο, που σιγά σιγά παίρνει την μορφή του Διαβόλου.

Κατά άλλους, οι άγγελοι δυσαρεστηθήκαν όταν είδαν ότι το ανθρώπινο ζευγάρι έχαιρε της ιδιαίτερης εκτίμησης του θεού - Δημιουργού. Άρχισαν να ζηλεύουν τους ανθρώπους και προσπάθησαν να τους βάλουν σε πειρασμό. Ο πειρασμός – διάβολος μεταμορφώθηκε σε φίδι και παρέσυρε την πρωταρχική γυναίκα να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό. Αυτή με τη σειρά της παρέσυρε τον πρωταρχικό άντρα… και έτσι συντελεστικέ το περιβόητο Προπατορικό αμάρτημα! Ο Θεός τους τιμώρησε διώχνοντας τους από τον Παράδεισο!

Έτσι κάπως αρχίζουν όλα! Για χιλιάδες χρόνια Ιουδαίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι θα προσπαθούν να κατανοήσουν το βαθύτερο νόημα αυτής της ιστορίας. Πάνω σε αυτή θα στηριχθούν οι τρεις μεγάλες Μονοθεϊστικές Θρησκείες των ημερών μας… και από αυτήν (και τις παραλλαγές της) θα πηγάσουν φιλοσοφικές τάσεις, θεολογικές απόψεις, αιρέσεις και δόγματα…

Όλοι η ανθρωπότητα συγκλίνει σε μία ΠΡΟΤΥΠΗ αφήγηση.

Μορφολογικά οι Ισραηλίτες δανείζονται στοιχεία και δοξασίες της Δημιουργίας, από τους Μεσοποτάμιους λαούς… όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν όλοι


η ανθρωπότητα συγκλίνει σε μία «πρότυπη αφήγηση»… αυτό κάτι θα πρέπει να σημαίνει.

Για τον ανεπηρέαστο αναζητητή της «Πνευματικότητας» (πέρα από τις ρατσιστικές κορόνες) θα πρέπει να αποτελεί σταθερά ότι…

…όλοι οι λαοί έρχονται σε συναναστροφή μεταξύ τους και επηρεάζονται πολιτισμικά. Ο κάθε λαός λειτουργεί ως νοητικό φίλτρο όπου συλλαμβάνει - επεξεργάζεται - κατανοεί και μεταφράζει, με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, ένα αρχέτυπο μύθο, ή μια συλλογική ανάμνηση (π.χ. κατακλυσμιαία γεγονότα, σεισμούς, ηφαιστειακές εκρήξεις, πτώσεις μετεωριτών… κλπ). Πολύ περισσότερο, μέσα από την κουλτούρα που διαμορφώνει, περιγράφει με ιδιαίτερο τρόπο, Κοσμολογικά – Συμπαντικά γεγονότα που μεταφέρονται ως εμάς (θα λέγαμε) μέσα από ένα «ψυχικό DNA» (?)

Η Μυθολογία είναι μία μορφή «πρώτιστης μνήμης» και αντικαθρεπτίζει αυτά τα Κοσμολογικά – Συμπαντικά γεγονότα - αρχέτυπα. Η Μυθολογία στην πορεία της, ενδύετε θρησκευτικά δόγματα – δοξασίες… και ακόμα περισσότερο εθιμικές τελετουργίες που χρωματίζονται από τοπικά ήθη και έθιμα.

Κατά καιρούς οι κοινωνίες παρουσιάζουν «ασθένειες» που εκδηλώνονται με υπέρμετρο τοπικισμό, που με τη σειρά του (π.χ.) εξελίσσετε σε επικίνδυνο φανατικό Εθνικισμό. Ο αντισημιτισμός και ο Σιωνισμός είναι τα δύο πλευρές τής ίδιας φασιστικής νοοτροπίας που ταλαιπώρησε και ταλαιπώρησε ακόμα την ανθρωπότητα.

Όλα αυτά, ο συγγραφέας τα αναφέρει, για να κάνει ξεκάθαρο το αυτονόητο. Δεν πιστεύει ότι ένας λαός «κλέβει» τη μυθολογία ενός άλλου, αλλά ότι, η Μυθολογία είναι Πανανθρώπινη! Στην προκείμενη περίπτωση οι Ισραηλίτες δεν αντέγραψαν τους Μεσοποτάμιους λαούς, ούτε οι Έλληνες τους Φοίνικες, ούτε οι Ρωμαίοι τους Έλληνες… και πάει λέγοντας! Αυτή η τωρινή ανθρώπινη «ρίζα – φυλή» (!) έχει κοινές «Κοσμολογικές – Συμπαντικές μνήμες>» και κάθε λαός, τις κάνει κτήμα του, τις ανά θυμάται και τις επεξεργάζεται «εν εξελίξει»!

Με αυτό τον τρόπο οι μύθοι της Δημιουργίας, η ανάμνησης του Παραδείσου, του Προπατορικού αμαρτήματος, της Κόλασης, του Κατακλυσμού κλπ… έφτασαν ως τις μέρες μας (σαν «συμβολικές αναμνήσεις») μέσα από τις Ιερές Γραφές διαφόρων λαών και ζητούν από εμάς την περαιτέρω διερεύνηση και ερμηνεία τους.


Ê

Η αναζήτηση της κριμένης (αλλά απανταχού παρούσας) «Πνευματικότητας», δεν μπορεί να είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός και μόνο λαού… άλλα Πανανθρώπινος σκοπός!

Οι Ισραηλίτες για το θάνατο, τον Άδη και την κόλαση.

Ας δούμε όμως τις βασικές αρχές που σηματοδοτούν τις απόψεις των παλαιών Ισραηλιτών για το θάνατο και τον Άδη.

Και για τους Εβραίους (όπως και για τους Μεσοποτάμιους) ο Άδης παραμένει ένας σιχαμερός τόπος. Δεν έχει ακόμα τη μορφή του Άδη όπως τον αντιλαμβάνονται οι Έλληνες… είναι όμως ένα «λάκκος», ένας τάφος (το Σεόλ), μία αποτρόπαια χωματερή, ένας τόπος βρομερός και ακάθαρτος (η Γεενα) όπου οι νεκροί ρίχνονται εκεί (αδιακρίτως) και σαπίζουν.

Ακόμα, ο εβραϊκός Άδης παίρνει και τη μορφή μιας αχανείς θλιβερής πεδιάδας (το Αβαδδών) όπου εκεί ξασπρίζουν σκόρπια τα κόκαλα των νεκρών. Κοινή πεποίθηση είναι ότι, αυτά τα κόκαλα θα ξανά συναρμολογούν, θα αποκτήσουν σάρκα και θα αναστηθούν (Ησαϊας). Οι νεκροί θα κερδίσουν την αιώνια ζωή, ή την αιώνια περιφρόνηση, ανάλογα με τον αν ήταν δίκαιοι, ή όχι (Δανιήλ).

Άλλοτε πάλι, ο άλλος κόσμος περιγράφετε σαν ένας ακαθόριστος τόπος όπου εκεί κινούνται οι σκιές των νεκρών. Μάλιστα καλούνται (μέσο της νεκρομαντείας) να αποκαλύψουν το μέλλων των ζωντανών, ή ζητούνται από αυτές συμβουλές (Το φάντασμα του Σαμουήλ εμφανίζεται μετά το κάλεσμα της μάγισσας του Εν-δωρ).

Ξέρουμε ότι σιγά - σιγά διαμορφώθηκε και το <αντίπαλο δέος> αυτής της κατάστασης. Ο λεγόμενος Παράδεισος… μόνο που αρχικά δεν ονομάζετε έτσι, αλλά αναφέρετε σαν ένα «Λίμπο» (υφασμάτινη πτυχή?) στην «αγκαλιά του Αβραάμ». Εκεί οι Δίκαιοι αναπαύονται. (Το ερώτημα παραμένει για το… που βρίσκετε το λεγόμενο «Λίμπο» του Αβραάμ?)

Υπάρχει πάντα η αναφορά ότι ο Ενώχ και ο Ηλίας κρίθηκαν άξιοι να ανεβούν στους ουρανούς και μάλιστα αξιωθήκαν να περπατούν και να συνομιλούν με τον ίδιο το Θεό!!! Που περπατούν? Μα φυσικά σε έναν θαυμαστό ουράνιο Παράδεισο!


Μία άλλη εμμονή που εκφράζετε μέσα από τα κείμενα της «Παλαιάς Διαθήκης» είναι ότι… οι Πατριάρχες, (ο ένας μετά τον άλλον) ζητούν επίμονα να θαφτούν δίπλα στους πατεράδες τους! Σαν ιδανικός τόπος ταφής τους είναι το περίφημο σπήλαιο «Μαχλεμπά»… όπου εκεί πίστευαν ότι ήταν θαμμένο (κοιμούνται) και το πρωταρχικό ζευγάρι , ο Αδάμ και η Εύα, οι προπάτορες όλων των ανθρώπων!

Ακόμα, οι Πατριάρχες αρνούνται την ταρίχευση (παρόλο ότι κάποιο δεν την αποφύγανε). Φαίνεται ότι ακολουθούνται ταφηκές τελετές που εν μέρη επηρεάζονται από τους γύρο λαούς… και επιζήτητε συνέχιση αυτό τον τελετών από τους ζωντανούς όχι για να δικαιωθεί ο νεκρός στον ουρανό αλλά για να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη του στους ζωντανούς. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι ο νεκρός φέρνετε να είναι σε καλύτερη θέση αν αφήσει πίσω του αρσενικούς διαδόχους.

Στους χρόνους του Χριστού υπάρχουν στο Ισραήλ.

Σε αυτούς τους χρόνους υπάρχουν στο Ισραήλ τρεις τάσης. Οι γνωστοί μας Φαρισαίοι, οι οποίοι είναι οι πιο λαϊκοί εκφραστές της λατρείας… και που πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών αλλά και σε μία μορφή μετεμψύχωσης… οι Σαδδουκαίοι (συντηρητικοί αριστοκράτες) που είναι αντίθετοι με αυτή τη θέση… αλλά και οι ασκητικοί, φιλοσοφημένοι (νεοπλατωνικοί) - θεραπευτές, Εσσαίοι… οι οποίοι φέρονται να έχουν επηρεαστεί και από την Ελληνική μυστηριακή διδασκαλία. Μόνο που οι Εσσαίοι πιο πολύ πίστευαν σε μία Ανάσταση ψυχής, παρά σώματος. Ο Ιησούς φέρεται να είναι πιο κοντά στους Φαρισαίους (ως προς την Ανάσταση) και ακόμα πιο κοντά στους Εσσαίους, ως προς τη στάση ζωής, τον τρόπο διδασκαλίας, αλλά και την μυστηριακή λατρεία. Μην ξεχνάμε ότι, το σημερινό Χριστιανισμό και το δόγμα της Ανάστασης των νεκρών σωμάτων, τα οφείλουμε, σε μεγάλο βαθμό, στον απόστολο Παύλο που ήταν Φαρισαίος.(…με Ελληνική παιδεία (άρα, γνώστης των μυστηριακών διδασκαλιών) αλλά και Ρωμαίος πολίτης (άρα πολίτης ενός ευρύτερου κόσμου).

Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί όμως ότι, σήμερα ο Ιουδαϊσμός δε δέχεται την ανάσταση (?) και φυσικά ούτε την Μετεμψύχωση! Αλλά και σύγχρονος Χριστιανισμός δε δέχεται πια, την Μετεμψύχωση. Το ίδιο ισχύει και για τον Ισλαμισμό.


Μία περίεργη αναφορά για την κόλαση.

Στο λεγόμενο ψευδεπίγραφο βιβλίο των μυστικών του Ενώχ (του λεγόμενου «δευτέρου Ενώχ») αναφέρετε μία περίεργη περιγραφή κάποιας «πύρινης κόλασης» που περιγράφετε σαν την αρχαίο Ελληνική «Αδαία άβυσσο», όπου εκεί είναι φυλακισμένα κάποια «άστρα» (τιτάνες - γίγαντες) που δεν εμφανίστηκαν στην ώρα τους και που παραβίασαν τις εντολές του Κυρίου! Αυτά τα άστρα θα παραμείνουν εκεί, για μία περίοδο δέκα χιλιάδων χρόνων… μέχρι να σβηστεί η ενοχή τους! Σε αυτή την περιγραφή βρίσκουμε και τον Άδη του Ησιόδου (πύρινες κολόνες στην άβυσσο - ασημένιες κολόνες στην άβυσσο) …βρίσκουμε όμως και τους αγγέλους που πέφτουν από τον ουρανό σαν αστέρες και την πτώση του Εωσφόρου…

Το μυαλό μας φυσικά, πάει σε αρχέγονες πτώσεις πύρινων μετεώρων, σε αφύσικες διαταραχές της κίνησης των αστερισμών λόγω (ίσος) μιας ξαφνικής μετατόπισης των πόλων του πλανήτη… (μύθος του Φαέθωντα)… στα πύρινα αβυσσαλέα ρήγματα που άνοιξαν στη επιφάνεια της γης, λόγω της μετακινήσεις (ακόμα και την ανατροπή) των τεκτονικών πλακών… και ένα σωρό άλλα που χαρακτικών σαν… γεγονότα – εικόνες …βαθειά στο συλλογικό υποσυνείδητο αυτής της «Ρίζας -φυλής», ή μιας άλλης προγενέστερης!

Η αναφορά ότι… μετά από «δέκα χιλιάδες χρόνια», παραμονής μέσα σε αυτή την ιδιότυπη κόλαση, τα «αστέρια» θα σβήσουν την ενοχή τους… παραπέμπει στο «Καθαρτήριο» των ψυχών που θα εμφανιστεί αργότερα στη Δύση, στην αρχή σαν λογοτεχνικό εύρημα (που φυσικά στηρίζονταν σε κάποια επικρατούσα αντίληψη) και που αργότερα θα μετατραπεί σε επίσημο Δόγμα της Δυτικής Εκκλησίας

Η «έξωση» του ανθρώπου από τον παράδεισο θεωρήθηκε «πτώση». Αλλά και η έξωση των επαναστατημένων αγγέλων από τον ουρανό, εμφανίζεται και αυτή ως η πρώτη «πτώση»! (πτώση άστρων?)

Με τον καιρό η κόλαση «φιλοξένησε» ως φυλακή τον Εωσφόρο (το άστρο της αυγής που φέρνει το φως του ήλιου) και τους αγγέλους που τον ακολούθησαν. Αργότερα…

…οι διωγμένοι - καταδικασμένοι - επαναστάτες άγγελοι, μεταμορφώθηκαν σε δαίμονες και διαόλους που βασανίζουν τις ψυχές των κολασμένων νεκρών… ο δε αρχηγός τους, ο Εωσφόρος, έκλεψε το όνομα ενός αρχαίου θεού που αναφέρονταν


ως «βασιλιάς των Μυγών» και ονομάστηκε Βελζεβούλ! Από πτώματοφάγος μύγα, μεταμορφώθηκε σε μύγα - πειρακτήρι που… πειράζει – κεντρίζει - τσιμπά αλλά και βάζει σε πειρασμό τους ανθρώπους. Σκοπός του είναι να κατακτήσει όσες γίνετε περισσότερες ανθρώπινες ψυχές, ώστε να επικρατήσει του Θεού.

Και όλα αυτά ξεκινούν από τους Μεσοποτάμιους λαούς, από τους Αιγύπτιους και τους Άραβες… και συναντιούνται στο σταυροδρόμι των λαών, στην αρχαία Παλαιστίνη, όπου κατοικούν (ως σκηνίτες νομάδες) οι φυλές του Ισραήλ. Με μία γερή δόση Ελληνικής Νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, Γνωστικισμό και με αρκετό Ρωμαϊκό κρατισμό …να, ο Χριστιανισμός που γνωρίζουμε σήμερα!

Οι Ρωμαίοι, οι Ετρούσκοι και οι Έλληνες

Είναι κατανοητό ότι η άποψη των Ρωμαίων για την μεταθανάτια ζωή λίγο διαφέρει από αυτή των Ελλήνων. Και αυτοί πιστεύουν στην ύπαρξη ενός άλλου κόσμου, πέρα από τον Ωκεανό, που αναφέρετε ως Ηλύσια πεδία, ή ως Νησιά των Μακάρων, όπου οι ψυχές των Ηρώων και των Δίκαιων ζουν γαλήνιες, σε αιωνία Άνοιξη, δροσιζόμενες από ένα ελαφρό θαλασσινό αεράκι. Αλλά πιστεύουν και στην ύπαρξη του Άδη, όπου, εκεί είναι φυλακισμένοι οι επαναστατημένοι Τιτάνες, οι Γίγαντες, τα τρομερά γεννήματα της Γης, τα τέρατα…. και εγκληματίες σαν το Σίσυφο, τον Τάνταλο, τον Ιξίωνα, τον Τιτυό και άλλους. Εκεί, κάπου πιστεύουν, μέσα από μία τρύπα κατεβαίνουν οι ψυχές των νεκρών και περνώντας την Αχερουσία λίμνη οδηγούνται στο βασίλειο της Περσεφόνης και του Άδη.

Ένας παράλληλος λαός με τους Ρωμαίους, οι Ετρούσκοι (που χάθηκαν ξαφνικά) πιστεύουν ότι στον Άδη υπάρχει ένας τρομερός γαλάζιος δαίμονας που καταβροχθίζει τις ψυχές. Αυτό ο φόβος πέρασε σαν εικόνα και στους Ρωμαίους… έμεινε «εν ύπνο» αρκετά χρόνια αναμένοντας τους χριστιανούς για να βγει και πάλι στην επιφάνια ως διάβολος.

Ένα κύριο χαρακτηριστικό όμως των Ρωμαίων είναι ότι σαν αγροτικός κτηνοτροφικός λαός που ήταν αρχικά… είχαν αναπτύξει μεν, μία ανιμιστική λατρεία, αλλά και μία λατρεία οικιακών προγονικών θεοτήτων. Κάθε σπίτι είχε το δικό του δαιμόνιο – θεό αλλά και κάθε οικογένεια επίσης διέθετε κάποιου οικογενειακούς πατρογονικούς θεού - δαίμονες.


Ê

Οι Έλληνες «δάνεισαν» τους θεούς τους στους Ρωμαίου και αυτοί τους έδωσαν Λατινικά ονόματα. Αυτό ήταν ένα εξελικτικό μάθημα πολύ χρήσιμο για τους μετέπειτα κοσμοκράτορες. Η οικειοποίηση των Ελλήνων θεών τους και των μεταθανάτιων δοξασιών, τους προετοίμασε να προσεγγίσουν και τους άλλους θεούς, των άλλων λαών… όπως των Αιγυπτίων, των Περσών, των Ιουδαίων …κλπ

Οι Ρωμαίοι πήραν ένα πολύ καλό μάθημα από τον Έλληνα – Μακεδόνα – στρατηλάτη, Μέγα Αλέξανδρο. Όπως και αυτός, δεν απαγόρευσαν την λατρεία των θεών, των λαών όπου κατακτούσαν, αλλά τους οικειοποιήθηκαν (ταυτίζοντας τους με τους αντίστοιχους δικούς τους θεούς) δίνοντας τους μία Ελληνορωμαϊκή εικόνα. Αυτό ήταν μία πολιτική που τους έκανε να είναι ανεκτοί στους κατακτημένους λαούς.

Η λατρεία των Πατρόων Θεών, σε κίνδυνο.

Αυτή η πολιτική όμως είχε και κινδύνους. Η εισροή διάφορων ανατολικών θεών στη Ρώμη έθετε σε κίνδυνο τη λατρεία των Πατρόων – Ολυμπίων θεών. Οι λατρείες του Άτι, του Άδωνη, της Κυβέλης, της Ίσιδος, του Μίθρα… με τα περίεργα - παρδαλά ξενόφερτα ιερατεία και με τις μυστηριακές δοξασίες τους, έφεραν τους Ρωμαίους προ αδιέξοδου.

Φοβηθήκαν ότι θα «έχαναν» τη θρησκευτική τους κληρονομιά και ότι θα έβαζαν σε κίνδυνο την συνοχή της Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό, από πολύ νωρίς, με αυστηρά διατάγματα προσπάθησαν να περιορίσουν την δράσει των ξένων ιερατείων και να προστατέψουν την λατρεία των Πατρόων θεών. Δυστυχώς όμως, αυτή η πλημμυρίδα των «βάρβαρων» θρησκευτικών δοξασιών εξελίσσονταν σε …τσουνάμι!

Το κύριο κτύπημα (που δεν έγινε άμεσα αντιληπτό ήταν η διείσδυση της μυστηριακής λατρείας του Μίθρα στις ρωμαϊκές λεγεώνες. Οι λεγεωνάριοι μετέφεραν αυτή τη λατρεία, από την ανατολή στη δύση και από το νότο στο Βορά… Έτσι, χωρίς να το καταλάβουν οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες βρέθηκαν να φέρουν το προσωνύμιο «Ανίκητος Ήλιος», που ανήκει στο θεό Μίθρα!

…Και εκτός από το τίτλο «Αρχιερέας του Διός», που παραδοσιακά κατείχαν, απέκτησαν και τον τίτλο του Ποντίφικα («γεφυροποιός», από τα επαγγελματικά κολέγια) ...που αργότερα κληρονόμησε ο Πάπας Ρώμης.


Μία νέα, «ασήμαντη» Ιουδαϊκή αίρεση.

Αλλά η «νέα» θρησκεία που δούλεψε τέλεια υπόγεια και υπέσκαψε τα θεμέλια της Ρώμης, ήταν μία άγνωστη αρχικά Ιουδαϊκή αίρεση, η λατρεία κάποιου «Διδασκάλου της δικαιοσύνης που φονεύτηκε από τον κακό ιερέα» (κατά τους Eσσαίους), κάποιου Θεραπευτή που φέρετε να δίδαξε το λόγω του θεού, που σταυρώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε, τάζοντας στους πιστούς του… Ανάσταση, Δευτέρα Παρουσία, τελική Κρίση και αιώνια ζωή!

Αυτά όλα δεν ήταν πρωτάκουστα για τον Ελληνορωμαϊκό κόσμο. Εκείνη την εποχή όλες σχεδόν η τότε μυστηριακές δοξασίες πρέσβευαν κάτι παρόμοιο. Το καινούριο ήταν η επαναστατική μορφή που είχε αυτή η νέα Ιουδαϊκή αίρεση. Εκτός ότι δέχονταν και γυναίκες στα μυστήρια της (πράγμα που δεν έκαμε ο Μιθραισμός)… αρνιόνταν πεισματικά να αναγνωρίσει τον Αυτοκράτορα ως Θεό και δε μετείχε στις κρατικές επίσημες θυσίες! Αυτό ήταν το κύριο σημείο ρήξης της νέας Ιουδαϊκής αίρεσης… με την Αυτοκρατορία. Η Ρώμη, από καιρό είχε βρει ένα πολιτικό τέχνασμα που της εξασφάλιζε ως ένα βαθμό την πολυπόθητη ενότητα της. Η θεοποίηση του εκάστοτε Αυτοκράτορα (με όλα τα κακά επακόλουθα) έδενε το τεράστιο μωσαϊκό των λαών που διαφέντευε! Οι επίσημες θυσίες που διοργανώνονταν προς τιμή των θεών (και του Αυτοκράτορα) ήταν η «δήλωση πίστης» των κατακτημένων λαών προς την Ρώμη. Όποιος δε λάμβανε μέρος σε αυτές… ήταν ενάντιος της Ρώμης! Πολύ περισσότερο αυτός που θα φέρονταν προσβλητικά προς τους ιερούς βωμούς και τα είδωλα!

Μία ομάδα Ζηλωτών.

Οι πρώτοι Ιουδαίοι χριστιανοί παρά ήταν φανατικά προσηλωμένοι στην εντολή… «Μη κατασκευάσεις είδωλα και μη λατρέψεις άλλο θεό εκτός από εμένα»… και δεν έχαναν την ευκαιρία, εκτός από το να το διακηρύττουν, να φανερώνουν την αντίθεσή τους, προς τη δημόσια Αυτοκρατορική λατρεία, προσβάλλοντας, βεβηλώνοντας αλλά και καταστρέφοντας πολλές φορές βωμούς και είδωλα.

Όπως όλοι οι νεοφώτιστοι, ο φανατισμός τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό τους. Αυτό ήρθε και έδεσε με ένα επαναστατικό κίνημα που συντάραξε τα πρώτα μετά Χριστού χρόνια την περιοχή της Ιουδαίας. Μία ομάδα Ζηλωτών, που


Ê

ταυτίζονταν και με τους Εσσαίους, ξεσηκώθηκε κατά των Ρωμαίων… με αποτέλεσμα μετά από έναν αιματηρό πόλεμο …οι Ιουδαίοι να νικηθούν, να αιχμαλωτιστούν, και να πουληθούν δούλοι σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Η ιερή πόλη τους και ο Ναός τους καταστράφηκε και ανασκάφτηκε «εξ θεμέλιων». Από τότε έπαψε να υπάρχει το λεγόμενο βασίλειο του Ιούδα. Μετά από την αιχμαλωσία και τη μετοίκιση των Ισραηλιτών στην Βαβυλώνα και μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, αυτό το γεγονός είναι που έδωσε ένα φαινομενικό «τελικό» κτήμα στους Ισραηλίτες (που δυστυχώς γι’ αυτούς αποδειχτικέ ότι δεν θα ήταν και το τελευταίο). Η εποχή της «Διασποράς» άρχισε για τους Ιουδαίους.

Η Διασπορά.

Χωρίς πατρίδα και οργανωμένο ιερατείο, διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, χωρίς πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα οι Ιουδαίοι (μαζί τους και οι πρώτοι Χριστιανοί - Ιουδαίοι) συσπειρωθήκαν τοπικά, γύρο από κάποιο διδάσκαλο – Ραβίνο, τηρούσαν με ευλάβεια τα ήθη τους και λάτρευαν τον Ιεχωβά τους σε μέρη κρυφά και απόμερα. Σε αυτά τα πρώτα (μετά Χριστού) χρόνια, οι Χριστιανοί, στα μάτια των Εθνικών, δε διέφεραν σε τίποτα από τους άλλους Ιουδαίους. Ήταν γι’ αυτούς, το ίδιο βάρβαροι και ακατανόητοι. Η δε, συνήθεια τους να μαζεύονται σε υπόγειες νεκροπόλεις, για να τιμήσουν τάχα τους νεκρούς τους (με απώτερο σκοπό να τελέσουν θρησκευτική λατρεία) τους έκανε ακόμα πιο απεχθείς!

Οι πρώτοι Χριστιανοί, σε αυτή την περίοδο, είναι μοιρασμένοι σε δύο ομάδες. Σε αυτούς που καθοδηγούνται από το σκληρό δογματικό πυρήνα του Ιουδαϊσμού, που απαιτούν περιτομή σε όσους ασπάζονται το νέο δόγμα… και στους οπαδούς ενός πανέξυπνου κοσμοπολίτη Φαρισαίου, που διαθέτη Ελληνική παιδεία και Ρωμαϊκή υπηκοότητα.

Ο Παύλος απορρίπτει την απαίτηση των δογματικών Ιουδαίων - Χριστιανών, σχετικά με την περιτομή και διδάσκει ότι… όλοι μπορούν να ασπαστούν τον χριστιανισμό! Μιλά για την αναγκαιότητα της Αγάπης και αποδίδει «τα, του Καίσαρα - στον Καίσαρα... και τα, του θεού - στο θεό»!

Η νέα θρησκεία, με την εμπνευσμένη διδασκαλία του, αρχίζει και «δένει». Μέσο της «διασποράς» εξαπλώνετε γρήγορα. Γίνετε η αγαπημένη θρησκεία των καταπιεσμένων, των δούλων και των γυναικών. Προσεταιρίζετε ετερογενή δόγματα,


άλλων μυστηριακών διδασκαλιών (κυρίως του Μιθραισμού) και τάζει «μετά θάνατο» δικαιοσύνη, ανάσταση και παράδεισο.

Οι μεγάλοι Διωγμοί κατά των Χριστιανών.

Σε αυτό ακριβός το χρονικό σημείο δημιουργείτε η μεγαλύτερη τριβή ανάμεσα στη νέα θρησκεία και την αυτοκρατορία. Είναι οι μεγάλοι Διωγμοί που στοίχησαν πολύ αίμα, αλλά που ατσάλωσαν και τους πιστούς χριστιανούς. Είναι η εποχή που δημιουργούνται οι Μάρτυρες της Πίστης και που η τιμητική λατρεία τους συνδέετε με την πατροπαράδοτη λατρεία των νεκρών. Είναι η εποχή της μεγάλης άμβλυνσης και τον αντιθέσεων. Από τη μία οι «Παυλιστές» προσπαθούν να εξομαλύνουν την κατάσταση και να δώσουν ένα νέο φιλοσοφικό υπόβαθρο στο δόγμα… από την άλλη, πολλοί φανατικοί χριστιανοί επιδίδονται σε μία πρωτοφανή και ακατανόητη παραφιλολογία. Μιλούν για την «μεγάλη πόρνη Βαβυλώνα - Ρώμη» που θα καταστραφεί με φωτιά, για το τέρας που θα εμφανιστεί και θα καταδυναστέψει τον κόσμο, για τον Αντίχριστο που θα ξεγελάσει τους πιστούς, για την τρομερή ημέρα της κρίσεως που έρχεται κλπ. Η λεγόμενη «Αποκάλυψη του Iωάννου» μόλις μετά βίας συμπεριληφθεί τα επόμενα χρόνια στα επίσημα βιβλία του χριστιανισμού.

Ο αρχαίος κόσμος πεθαίνει.

Άσχετα με τα προβλήματα, τις αντιθέσεις και τις μεταπλάσεις που υφίστατο το (υπό διαμόρφωση) νέο δόγμα, η πραγματικότητα ήταν μία και ολοφάνερη! Οι κλασικοί Ολύμπιοι θεοί από καιρό είχαν εξαφανιστεί ως λατρεία, ο αρχαίος κόσμος άλλαζε σε κάτι άλλο… για την ακρίβεια πέθαινε! Οι αυτοκράτορες τρελαμένοι από την «θεοποίηση» τους… σκότωναν, δηλητηρίαζαν, αυτοκτονούσαν και δολοφονούνταν ανίκανοι πια, να ελέγξουν το γραφειοκρατικό στρατοκρατικό τέρας που ονομάζονταν «Αυτοκρατορία».

Από καιρό τα συνδετικά στοιχεία που ένωναν την Αυτοκρατορία είχαν διαλυθεί. Κανείς και τίποτα δεν «έδενε» τον κόσμο όπως παλιά. Ακόμα και τα Ιερά Μυστήρια είχαν παύσει να διαπαιδαγωγούν τον εκχυδαϊσμένο πλήθος. Οι ναοί και τα Μαντεία είχαν προ καιρού σιγήσει τελειωτικά. Ο αρχαίος κόσμος άλλαζε δραματικά και ζητούσε επείγοντος ένα εμπνευσμένο πρόσωπο, έναν πολιτικό, ένα στρατιωτικό, έναν καθοδηγητή που θα έδινε νέα δυναμική στην αναζήτηση της χαμένης πια


Ê

«Πνευματικότητας».

Αυτό που μας ενδιαφέρει γι’ αυτή την περίοδο είναι ότι, αναπτύχτηκε μία υπέρμετρη λατρεία των νεκρών, μία άκρατη μεταθανάτιος υπόσχεση ολογία, μία ακατάσχετη εσχατολογία… και μια μανία «αποκάλυψης»! Σκοπός όλων αυτών ήταν να δώσουν «δικαίωση» στους αδικημένους, αγάπη στους καταφρονημένους και ελπίδα στους απογοητευμένους. Ο «άλλος κόσμος» και η «επόμενη, αιώνια ζωή» ήταν μια κάποια λύση για όλους αυτούς τους δυστυχείς.

Η εμφάνιση του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αρχιερέα του Δία, Ποντίφικα – Ανίκητου Ήλιου – γνώστη του Μιθραισμού και μετέπειτα υποστηρικτή του Χριστιανισμού… ήταν το φιλί της ζωής στην παραπλέουσα ανθρωπότητα. Η πολιτική του απόφαση να παύσει τους Διωγμούς, να κηρύξει ανεξιθρησκία, να νομιμοποίηση τον Χριστιανισμό και να μεταφέρει την πρωτεύουσα του στο Βυζάντιο… δημιούργησε τις προϋποθέσεις ο αναμενόμενος νέος Χριστιανικός κόσμος να γεννηθεί. (Παρ’ όλα αυτά, άρχισαν νέοι Διωγμοί κατά των λεγόμενων «Εθνικών». Διώκτες αυτή τη φορά ήταν οι μέχρι πρότινος καταδιωκόμενοι Χριστιανοί)

Μια αναλάμπει του αρχαίου κόσμου εμφανίστηκε με τους Νεοπλατωνικούς και τους Γνωστικούς φιλοσόφους των πρώτων Χριστιανικών αιώνων. Πολλοί από τους πρώτους πατέρες της εκκλησίας είχαν Ελληνική παιδεία, είχαν σπουδάσει σε ειδωλολατρικές φιλοσοφικές σχολές, ή θήτεψαν δίπλα σε Εθνικούς δασκάλους. Αυτοί μετέφεραν και εμφύτεψαν στο χριστιανισμό, παλιές μυστηριακές δοξασίες. Μίλησαν για το «ταξίδι της ψυχής», για την τριαδικότητα του Θεού, για το Θεό – Λόγω, για το Ομοούσιο, για το θεϊκό έρωτα που νιώθει η ψυχή προς τον δημιουργό της… και για ένα σωρό άλλα «Ελληνικά» πράγματα!!! Ποιος το περίμενε! Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πρώτο-Ιουδαϊκός Χριστιανισμός σταδιακά εξελίχτηκε σε έναν Νεοπλατωνικό Χριστιανισμό με εμφανή στοιχεία Ορφισμού!

Όλα αυτά δεν είναι ακατάσχετη θρησκειολογία, ούτε ο συγγραφέας Θεολογεί «εν αγνοία» του. Δεν «χάσαμε» το θέμα, όπως θα νόμιζε ένας βιαστικός αναγνώστης… απλώς περιγράφουμε το ιστορικό - κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν οι σημερινές δοξασίες σχετικά με την μετά θάνατο ζωή και το ταξίδι της ψυχής. Μέσα από τις τότε δοξασίες ξεπήδησε ένα μεταθανάτιος κόσμος τρόμο - τιμωρίας για τους «κακούς» στην Κόλαση… και άκρατης εύδαιμον ολογίας για τους «καλούς» στον


Παράδεισο.

Η θέση του συγγραφέα είναι ότι… οι απόψεις για το μεταθανάτιο ταξίδι της ψυχής… στηρίζονται μεν, στην αρχέγονη παράδοση… αλλά έτσι όπως υποστηρίζονται σήμερα από τα επίσημα δόγματα, έχουν, σκόπιμα υπερτονιστεί και εγκλωβιστεί σε ένα απλοποιημένο δυιστικό μοντέλο, «καλού – κακού»… που, μόνο σκοπό έχει να τρομοκρατήσει τον άνθρωπο «εν ζωή», να τον ελέγξει και να του αποκρύψει το δρόμο προς την αληθινή αναζήτηση της κριμένης «Πνευματικότητας».

Ο Θεός της αλήθειας, της σοφίας και της αγάπης μετατράπηκε σε ένα στριφνό εκδικητικό γέροντα, που σκοπό έχει να τιμωρεί… όχι μόνο όσους παρακούν το θέλημα του… αλλά και αυτούς που παρακούν το θέλημα των αντιπροσώπων του.

Είναι δύσκολο στο συγγραφέα να αντιληφθεί πως… μία ψυχή που είναι θεϊκή, «κατά ομοίωση του θεού», μπορεί να καταδικαστεί τελεσίδικα σε «αιώνιο πυρ», για «αμαρτήματα» που τελούνται σε αυτή τη μικρή ζωή!

Ένας νέος σφριγηλός κόσμος. Ο κόσμος των «Bάρβαρων»!

Ας επανέλθουμε στον Αρχαίο Εθνικό κόσμο που πέθαινε… και στο νέο Χριστιανικό που γεννιόταν. Η νέα θρησκεία δεν πείρε στοιχεία μόνο από τους ανατολικούς λαούς, την Ελλάδα, ή την Ρώμη. Πέρα από τον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, στα δάση και τις πεδιάδες της κεντρικής Ευρώπης, βόρια, δυτικά και ανατολικά… και πέρα στη Βρετανία… και ακόμα πιο βόρια, πέρα από την παγωμένη θάλασσα… ένας άλλος νέος σφριγηλός κόσμος γεννιόταν. Ο κόσμος των λεγόμενων «Βαρβάρων»!

Κέλτες, Γερμανοί, Τεύτονες, Γαλάτες, Γότθοι, Σκανδιναβοί, Σλάβοι… όλοι οι λαοί που υποτίμησαν πολιτιστικά οι Ρωμαίοι, τώρα βρίσκονταν σε αναβρασμό. Μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών, ειρηνικές, ή όχι, απειλούσαν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είτε αυτή λέγονταν «Δυτική», είτε λέγονταν «Ανατολική». Αποτέλεσμα ήταν η Ρώμη, όπως την ξέραμε να χαθεί, ή απλώς να αλλάξει μορφή. Οι λεγόμενοι «Βάρβαροι» λαοί πλημμύρησαν την Ιβηρική χερσόνησο, την Ιταλική χερσόνησο, τα Βαλκάνια, την βόριο Αφρική… και παρά λίγο να κατακτήσουν ακόμα και την «Νέα Ρώμη», στο Βυζάντιο!

Αυτή οι λαοί ήταν, κατά κύριο λόγω «Ανιμιστές»… Αλλά, κυρίως οι Κέλτες, είχαν


έρθει από νωρίς σε στενή επαφή με τους Έλληνες και τους Ρωμαίους… και είχαν γνωρίσει την θρησκεία και τον πολιτισμό τους. Αυτοί οι Κέλτες λειτούργησαν ως «ενδιάμεσα φύλα» ανάμεσα στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο και τους βόρειες λαούς. Όπως παλιότερα, επηρεαστήκαν από το κλασικό Δωδεκάθεο, έτσι επηρέασαν και αυτοί, με τις δικές τους Ανιμιστικές δοξασίες, τον νέο αφυχθέντα στα μέρη τους Χριστιανισμό. Iδιαιτέρως τα Γερμανικά και τα Σκανδιναβικά φύλα είχαν ένα ιδιότυπο Πάνθεον.

Κυρίαρχος αυτού του Πανθέου ήταν ο μεγάλος θεός Οντίν, που κάλπαζε με το οκτάποδο άτι του στο ουράνιο στερέωμα… και εκσφεντονίζωντας το τρομερό σφυρί του… επέβαλε την τάξη στο κόσμο. Ο Οντίν ήταν Θεός-μάγος, ο οποίος κρεμάστηκε ανάποδα από το «δέντρο της Ζωής» και δε δίστασε να δόση ακόμα και το ένα μάτι του, προκειμένου να μάθει τα μυστικά των Pουνών και της Μαντικής… προς όφελος των θεών και των ανθρώπων!

Οι Θεοί βρίσκονταν σε ασταμάτητο πόλεμο με τους τρομερούς γίγαντες …που, έτσι και αλλιώς, κάποια μέρα θα νικούσαν (τους θεούς) και θα καταστρέφανε τον κόσμος! Οι βόρειοι λαοί είχαν μία αόριστη μορφή «κόλασης» όπου πήγαιναν εκεί, κυρίως οι «εχθροί». Οι γενναίοι πολεμιστές και όσοι σκοτωθήκαν σε μάχη, πήγαιναν στη Βαλχάλλα. Εκεί, μέσα σε μεγάλες στολισμένες αίθουσες... τους περιμένανε πλούσια εδέσματα, υδρομέλι… και σκληρές μάχες! Οι ήρωες δε θα μπορούσαν να ζήσουν ούτε στον παράδεισο χωρίς μάχες. Έτσι έτρωγαν, έπιναν, μονομαχούσαν, νικούσαν, ή σκοτώνονταν και ξαναζωντάνευαν… στο άπυρο. Φυσικά θα αναρωτιέστε που πηγαίνουν οι γυναίκες μετά το θάνατό τους? Πιθανά στη Βαλχάλλα πήγαιναν και οι σύζυγοι, οι ερωμένες και οι δούλες οι οποίες ακολουθούσαν (εθελοντικά ή όχι) τους άντρες στο θάνατο.

Υπάρχει μία περίεργη Κέλτικη αναφορά για το «φρούριο της Αριάδνης»!

Όσοι πέθαιναν κατευθύνονταν προς αυτό. Όμως μόνο οι ευγενείς, οι ήρωες και οι γενναίοι μπορούσαν να μπουν σε αυτό… περνώντας μάλιστα, από την πύλη του, που έκλινε με ένα τεράστιο ξύλινο (καρμικό?) τροχό. Εκεί έτρωγαν έπιναν και διασκέδαζαν συναναστρεφόμενοι ….τις παλιές και τις επόμενες ενσαρκώσεις τους! Όσοι δε, ήταν άσημοι, ταπεινοί, ή δεν έκαναν τίποτα το ευγενικό, το ηρωικό και το γενναίο στη ζωή


τους, αυτοί περιπλανιόντουσαν ατέρμονα, ως σκιές, έξω από το μαγικό «κάστρο της Αριάδνης», σε απέραντους θλιβερούς λειμώνες.

Η έννοια του «παράδεισου» και της «κόλασης»… όπως τους τη δίδαξε αργότερα ο χριστιανισμός, γι’ αυτούς, ήταν άγνωστη και ακατανόητη. Η έννοια του καλού και του κακού δεν υπήρχε και στη θέση τους έστεκε μοναδικό κριτήριο το αν κάποιος ήταν γενναίος ή δειλός. Ίστατο καθήκον του κάθε πολεμιστή ήταν να έχει ένα γενναίο θάνατο στη μάχη… μόνο τότε εξασφάλιζε μια θέση στη Βαλχάλλα, ή στο «φρούριο της Αριάδνης».

Μία άλλη αντίθεση με το χριστιανισμό ήταν ότι οι Βόρειοι λαοί είχαν γνώση του ΤΕΛΟΥΣ! Έδειχναν να ήξεραν ότι αυτό ο κόσμο κάποια μέρα θα τελειώσει και πως οι Γίγαντες θα νικήσουν τους Θεούς (το Ραγκναρόκ).

Η νομοτέλεια της αλλαγής και της καταστροφής της υλικής μορφής, που εδώ εκφράζεται με τους Γίγαντες… θα φέρει το τέλος στο κόσμο των ψευδαισθήσεων και των φαινόμενων! Οι θεοί, τι άλλο είναι από δημιουργήματα της φαντασίας των ανθρώπων?

Το «καλό» δεν νικά πάντα το «κακό»… γιατί το «καλό» και το «κακό» είναι υποκειμενικές έννοιες. Αντικειμενικό είναι μόνο η γέννηση και ο θάνατος, η αλλαγή της μορφής της ύλης, ο θάνατος των αστεριών και των πλανητών. Οι «Γίγαντες» θα καταστρέψουν αυτό τον κόσμο που γνωρίζουμε. Το Λυκόφως των Θεών είναι το μόνο σίγουρα επερχόμενο γεγονός και καμία «μελλοντική κρίση νεκρών» ούτε κάποια «ανάσταση» θα δώσει συνέχεια σε αυτό τον κόσμο. Η Ζωή αλλάζει μορφές και προχωρεί πάντα με τον θάνατο και την καταστροφή της παλαιάς μορφής. Αυτό οι «Βάρβαροι» μοιάζει διαισθητικά να το γνώριζαν… πολύ καλύτερα από τους «πολιτισμένους» χριστιανούς που ήρθαν με περισσό ζήλο να «σώσουν» την ψυχή τους, στέλνοντας την κατευθείαν στην ξενόφερτη κόλαση τους!

Ενδιαφέρων έχει ο ενδιάμεσος «πνευματικός κόσμος» των «βαρβάρων».

Οι άνθρωποι ζουν στη λεγόμενη «μέση γή» όπου την κυβερνούν οι θεοί. Όμως ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους υπάρχουν νάνοι, τρολ, νεράιδες, ξωτικά, αερικά, λυκάνθρωποι… αλλά και μυστήρια μικροκαμωμένα γεροντάκια που αποκαλύπτουν θησαυρούς! Όλα αυτά τα πλάσματα … κατάλοιπα ανιμιστικών


Ê

πνευμάτων των λιμνών, των ποταμών και των δασών από τους πρώτους χριστιανούς θεωρήθηκαν διαβολικές οντότητες και ταυτίστηκαν με τραγοπόδαρους «χριστιανικούς» δαίμονες.

Ένα από αυτά τα πλάσματα (ένα μικρός πράσινος νάνος πείρε την εκδίκηση όλων αυτών των πνευμάτων. Μετά από πολλά χρόνια ενσωματώθηκε στη φιγούρα του δυτικού Αγίου Νικολάου που φέρνει δώρα… που και αυτός με τη σειρά του, άλλαξε χρώμα, έγινε κόκκινος και μορφοποίησε τον γνωστό πρωτοχρονιάτικο άγιο, της Κόκα-κόλα, που φέρνει δώρα στα παιδιά. Ο δυτικός Σάντα Κλάους και ο ανατολίτης άγιος Βασίλης, χρωστούν την καταγωγή τους σε ένα τέτοιο συμπαθητικό νάνο γεροντάκι, που… παλιότερα ζούσε στα δάση της κεντρικής Ευρώπης… και που χάριζε θησαυρούς στους ανθρώπους.

Όπως εμφανίζονταν παλιότερα αυτά τα πλάσματα στους ανθρώπους, έτσι και στους μετέπειτα χριστιανικούς χρόνους, …ως δαίμονες, εμφανίζονταν και πάλι σε αυτούς, για να τους βάλουν σε πειρασμό, ή για να κάνουν συμφωνίες μαζί τους! Έτσι ο πονηρός Μεφιστοφελής εμφανίζετε τελικά στο Φάουστ και προσπαθεί να βάλει στο χέρι την ψυχή του δόκτορα. Όμως ο Μεφιστοφελής πολεμά ένα πλάσμα ανώτερο του. Όπως ο Άνθρωπος - Αδάμ στάθηκε ανώτερος από τους αγγέλους του Εωσφόρου και προκάλεσε τον φθόνο τους… έτσι και τώρα ο Άνθρωπος – Φάουστ, που φλέγετε από ανικανοποίητη δίψα για γνώση και έρωτα, στέκετε ανώτερος από το Μεφιστοφελή και τελικά σώζετε από τον δημιουργό και Θεό του! Ευτυχώς που υπάρχει η ιδιοφυία του Γκέτε αλλιώς τα ανιμιστικά πνεύματα του δάσους, μεταμορφωμένα σε χριστιανικούς δαίμονες, ίσος να είχαν ξεγελάσει τον Άνθρωπο - Φάουστ.

Το «κοινό πιστεύω»

Πράγματι, από την εποχή που εμφανίστηκε ο Ζωροαστρισμός… και μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα! Ή σχεδόν τίποτα. Οι τρις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες που κυριάρχησαν, τουλάχιστον στη δύση (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμό, Ισλαμισμός) μέσες – άκρες, κινούνται στο ίδιο μοτίβο. Ας το περιγράψουμε.

• ΤΟ «ΚΑΛΟ», ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.


• ΤΟ «ΚΑΚΟ», ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, ΜΙΣΕΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ

• ΤΟ «ΚΑΚΟ», ΔΙΑΒΑΛΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ… και τον άνθρωπο στο Θεό!

• Ο Διάβολος ξεσηκώνει τον άνθρωπο ενάντια στο Δημιουργό του και επιδιώκει να τον προσεταιριστεί τάζοντας του διάφορες υπηρεσίες, με αντάλλαγμα την ψυχή του.

• Ο Θεός προστατεύει την Δημιουργία του και τον άνθρωπο, δίνοντας του, το ΛΟΓΩ του… που είναι οι Ιερές γραφές και οι Ιερές παραδόσεις. Ταυτόχρονα Άγγελοι, Κριτές, Σοφοί και Προφήτες προσπαθούν να κρατήσουν τον άνθρωπο στο «ίσιο δρόμο» του Θεού.

• Ο Θεός στέλνει στη γη τον αποσταλμένο του. Σαν μια ύστατη ένδειξη αγάπης προ τον άνθρωπο, που είναι επιρρεπείς στις διαβολές του κακού, ο Θεός στέλνει στη γη, το πιο «δυνατό - καθαρό – κομμάτι» του, που… άλλοτε είναι ένας δυνατός Άγγελος, άλλοτε ένας άγιος Προφήτης, ή ακόμα και «Γιος» του!

• Ο θεϊκός απεσταλμένο διδάσκει το Λόγω του Θεού και… αναχωρεί με «φαντασμαγορικό» (ή όχι) τρόπο.

• Άλλοτε όμως, το τέλος του δεν είναι και τόσο καλό. Το «κακό» εκδηλώνετε, τον καταδιώκει και τον σκοτώνει.

• Ο θεϊκός αποσταλμένος όμως, με κάποιο τρόπο «ανασταίνετε» και ανεβαίνει και πάλι στον ουρανό από όπου κατέβη.

• Δηλώνει δε ότι, θα επιστρέψει αργότερα για να κρίνει τους Πάντες. Οι καλοί θα δικαιωθούν και οι κακοί θα καταδικαστούν.

• Μαζί με αυτούς θα τιμωρηθεί και ο «ΔΙΑΒΟΛΕΑΣ». Τότε το βασίλειο του Θεού θα εδραιωθεί και θα διαρκέσει στον αιώνα τον άπαντα!!!

• Ο Διδάσκαλος, αφήνει πίσω του, πιστούς ανθρώπους που φωτιστήκαν από την διδασκαλία του, ένθερμους μαθητές και τολμηρούς αποστόλους που διαδίδουν τον Λόγω του!


Ê

Το «κακό» παραμονεύει.

Ταυτόχρονα όμως με τους Αποστόλους του Διδασκάλου, εμφανίζονται και κάθε είδους ερμηνευτές του, παθιασμένοι οδηγοί, ιδιοτελείς διαχειριστές, αυτάρεσκοι καθοδηγητές, αυτόκλητοι προστάτες και δογματικοί επόπτες… Όλοι τους θέλουν να κόψουν και να μοιράσουν την πίτα που άφησε πίσω του. Φυσικά, κανένας από αυτούς που μιλούν «αντί αυτού» δε θα ήταν αποδεκτοί, ούτε για αστείο, από τον ίδιο τον άγιο Διδάσκαλο! Μάλλον, όλοι αυτοί είναι δημιουργήματα του απόηχου, της σκόνης και της αντάρας που ξεσήκωσε το «κακό» εναντίον του Απεσταλμένου του Θεού. Σκοπός τους είναι η συσκότιση, η διαβολή και η απόκρυψη της «Πνευματικότητας» που το θεϊκό πρόσωπο φανέρωσε.

Οι «μεσάζοντες» ανάμεσα στον άνθρωπο και το θεό.

Αυτοί οι «διαχειριστές» της σχέσης που αναπτύσσετε ανάμεσα στον άνθρωπο και το θεό του, (από την αρχαία ακόμα, εποχή) συγκροτούνται σε ομάδα. Οι αγνοί αναζητητές της κριμένης «Πνευματικότητας» επισκιάζονται τελικά από τους αυτόκλητους – ιδιοτελής - προστάτες της Πίστης του Μεσοποτάμιου.

Το προ-Βαβυλωνιακό ιερατείο (Ακάδες, Ελαμίτες, Σουμέριοι κλπ) στις αρχές των ιστορικών χρόνων, συγκροτείτε σε οργανωμένο σώμα, καταγράφει τους δογματικούς κανόνες της τότε πίστης και τους επιβάλει. Eπιβάλετε στους αγνούς πιστούς, αφού όμως προσεταιρίζετε πρώτα τη βασιλική εξουσία. Από τότε θρησκεία και εξουσία, χέρι-χέρι, καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα. Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι ότι…

• Οι «καλοί» και οι «υπάκουοι» είναι οι αρεστοί... και ως νεκροί, αποκτούν δικαιώματα έναντι των άλλων «κακών» και «απείθαρχων»!

Όλα αυτά όμως απαιτούν εκτός από το υλικό σώμα (που μπορούν οι δυνάστες να το παιδέψουν εδώ στη γη) και την ύπαρξη ενός άλλου πνευματικού σώματος, που οι ουράνιοι δυνάστες θα μπορούν να το παιδεύσουν, μετά θάνατο, στην άλλη ζωή!


Ένας άλλος προβληματισμός.

Αυτό, για τους σκεπτικιστές (υλιστές) κοινωνιολόγους, είναι μία μηχανιστική κοινωνικοπολιτική ανάλυση που τους βολεύει και έρχεται στα μέτρα τους. Όχι ότι δεν έγιναν και έτσι τα πράγματα… Όμως, ίσος η όλη εξέλιξη να βοήθησε τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει πράγματι, την ύπαρξη αυτού του «άλλου Σώματος».

Ίσος – ακόμα - για πολλούς σκεπτικιστές επιστήμονες, όλες αυτές οι αόριστες δοξασίες για «μετά θάνατο ζωή» και «Αναστάσεις νεκρών σωμάτων», να μην είναι τίποτα περισσότερο από «απελπισμένες σκέψεις» του εγκέφαλου μας… που, μην μπορώντας να κατανοήσει το μυστήριο του θανάτου… δημιουργεί φανταστικές επεκτάσεις της ζωής… πέραν της ζωής!!!

Αυτοί οι επιστήμονες (γιατροί επί το πλείστων) μιλούν για εγκεφαλικές ουσίες (ανδοφρίνες?) που εμφανίζονται ελάχιστες στιγμές πριν τον θάνατο μας και που σκοπό έχουν να μας «παραμυθιάσουν» για να γίνει πιο εύκολη (από τον ίδιο τον εγκέφαλο) η αποδοχή του «οριστικού τέλους»!

Μπορεί αυτή η «ύστατη εγκεφαλική διαδικασία» να είναι η βάση όλων των θρησκευτικών δοξασιών… και να δεχτούμε ότι… λίγο πριν το θανάτου του, ο εγκέφαλος μας, γεννά τέτοιες φαντασιώσεις… τότε γιατί να μην δεχτούμε ότι… και κατά την διάρκεια της ζωής του, ο άνθρωπος, όταν φιλοσοφεί και αναρωτιέται για το «Επέκεινα»… γιατί να μην φαντασιώνετε και να παραμυθιάζετε δημιουργώντας και υιοθετώντας ψεύτικες ελπίδες?

Η μάταιη αναζήτηση της δικαιώσεις και της ποθητής ευδαιμονίας «εν ζωή» έρχεται και δένει θαυμάσια με την «δημιουργία ελπίδων» για μία μεταθανάτιο δικαίωση - ευδαιμονία! Οι διάφοροι επιτήδειοι, εκμεταλλευόμενοι το αρχέγονο φόβο, «χαλκεύουν» μελλοντική ελπίδα… επενδύουν πάνω σε αυτά και «στήνουν» φιλοσοφίες, δόγματα και θρησκείες που μόνο σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν τον αναζητητή, να αποκρύψουν την Πνευματικότητα και να συσκοτίσουν την αλήθεια.

Ιδεαλιστική και Υλιστική αντίληψη.

Κατά τους σκεπτικιστές κοινωνιολόγους – υλιστές επιστήμονες το ανθρώπινο πνεύμα, για χιλιετίες αντιπαλεύει τέτοιου είδους δοξασίες και αυτή η πάλη


Ê

εκφράζετε μέσα από μία Διαλεκτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ιδεαλιστική και την Υλιστική φιλοσοφία. Συνήθως ταυτίζουμε (λαθεμένα) τους Υλιστές με την αθεΐα και τους Ιδεαλιστές με τούς ζηλωτές μιας «επόμενης ζωής». Αυτός ο διαχωρισμός φυσικά είναι σχηματικός και υπέρ απλουστευμένος, διαχωρίζει τους αναζητητές, δυσκολεύει την έρευνα και κάνει δυσδιάκριτη (ακόμα πιο πολύ) την απανταχού παρούσα Πνευματικότητα. Το χάσμα ανάμεσα στα δύο μεγάλα στρατόπεδα (Υλισμός – Ιδεαλισμός) μεγαλώνει ακόμα περισσότερο από τη διαφορά που υπάρχει στις Ορολογίες που χρησιμοποιούνται από τα δύο μέρη.

Μπορεί και οι δύο να μιλούν για το ίδιο πράγμα και όμως να μη μπορούν να συνεννοηθούν. (Παράδειγμα η «Αύρα» του ανθρωπίνου σώματος. Κάποιοι τη θεωρούν ως ένα απλό ήλεκτρο-ενεργειακό φαινόμενο… άλλοι την ταυτίζουν με το «αιθέριο» σώμα και άλλοι μιλούν για μια από τις πολλές εκδηλώσεις του πνευματικού – ψυχικού σώματος. Σημασία έχει ότι η «Αύρα» αποδεδειγμένα υπάρχει (!) και ότι ο αναζητητής θα πρέπει να τη λάβει σοβαρά υπόψη του).

Προσαρμόστε την Πίστη στα ευρήματα της επιστημονικής έρευνάς… και όχι τα «ευρήματα» στην Πίστη!

Η συνειδητοποίηση της ύπαρξης, ενός «άλλου» πνευματικού – ψυχικού Σώματος, πέρα του υλικού, απαιτεί «ευελιξία» σκέψεως. Η ανάγκη για συγκριτική έρευνα, για συστηματικό πειραματισμό και η αντικειμενική εκροή συμπερασμάτων… έρχεται να συναντήσει την διαίσθηση, τον οραματισμό και τη δημιουργική φαντασία. Ο αναζητητής της κρυμμένης Πνευματικότητας τίποτα δεν αποκρύβει και τίποτα δεν απορρίπτει! Με τίποτα δεν δογματίζετε. Προσαρμόζει την Πίστη του στα ευρήματα της έρευνάς του.. και όχι τα ευρήματα στην Πίστη του!

Η συγκριτική έρευνα και η συστηματική μελέτη των Ιερών Κειμένων (όλων των λαών) είναι ένας ασφαλείς τρόπος προσέγγισης της Πνευματικότητας. Ο Επιστήμονας, (εκτός από την επιστήμη του και τη μεθοδολογία που ακολουθεί στην έρευνά του) θα βρει σε αυτά, αφηρημένα – κωδικοποιημένα στοιχεία, συμβολισμούς, αλληγορίες, παραβολές και έννοιες που θα τον οδηγήσουν σε ατραπούς αναζήτησης που δεν φαντάζετε.

Όλη η Συμπαντική γνώση που μεταφέρουμε γονιδιακά (από την εποχή της


πρώτης Δημιουργίας) είναι κριμένη ανάμεσα στις προτάσεις αυτών των Ιερών γραφών. Η μελέτη αυτών των Γραφών και η διαισθητική προσέγγισή τους μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στους Υλιστές και τους Ιδεαλιστές.

Η Σωκρατική σκέψη και τo ταξίδι της ψυχής.Η αναζήτηση της κρυμμένης Πνευματικότητας, συνδυάζετε και συνεχίζετε και

«μετά θάνατο» για τους Αρχαίους Έλληνες.

Μετά από διδασκαλία του σοφότερου όλων – του Σωκράτη – ο μαθητής του Πλάτωνας, κατέγραψε τις απόψεις του, τις διέσωσε από τη λήθη και τις κληροδότησε σε όλη την ανθρωπότητα.

Μέσα από τα γραφόμενα του Πλάτωνα ο Σωκράτης φαίνεται ότι πίστευε στην ύπαρξη ενός πνευματικού σώματος, μιας άλλης πνευματικής ζωής αλλά και σε μια μορφή επανόδου.

Κατ’ αρχής δέχονταν και δίδασκε την ύπαρξη ενός «Αγαθού Δαιμόνιου» που

▶ «Ο Θάνατος του Σωκράτη», Ζακ-Λουί Νταβίντ (1787)


Ê

κατοικούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο!

Μίλησε για την ύπαρξη μιας τοποθεσίας στον Άδη, όπου οι ψυχές των νεκρών διαμένουν μετά τον θάνατο τους. Ο Σωκράτης, τις τελευτές ώρες πριν την εκτέλεσή του, μίλησε γι’ αυτό το παράξενο ταξίδι της ψυχής. Μάλιστα περίγραψε με μεγάλη ακρίβεια την τοπογραφία του κάτω κόσμου.

Από τότε το μοτίβο είναι γνωστό και επαναλαμβανόμενο μέχρι τις μέρες μας! Φρόντισε ο Πλάτωνας γι’ αυτό και χωρίς αμφιβολία, θα πρόσθεσε και το δικό του στίγμα στην όλη διδασκαλία! Παράλληλες δοξασίες με αυτές του Σωκράτη προφανώς συμπεριλαμβάνονται στα γραφόμενα του. Δοξασίες που θα ήταν ιδιαιτέρως αγαπητές στους ανθρώπους εκείνης της εποχής… και που εύκολα γίνονται αποδεκτές και σήμερα!

Στα χρόνια του Σωκράτη και το Πλάτωνα, για τους πολλούς, αρκούσε η δοξασία ότι…

Η ψυχή περνά την Αχερουσία λίμνη, με τη βοήθεια ενός βαρκάρη, του Χάροντα. Ο Χάροντας πληρώνετε με ένα νόμισμα που του δίνει ο επιβάτης. Πίνει νερό από την πυγή της Λήθης, ξεχνά τα πάντα… και από εκεί και πέρα ζει παντοτινά στον κόσμο των νεκρών σαν σκιά.

Για τη Σωκρατική σκέψη όμως …η ψυχή αν είναι ευγενής και έχει να επιδείξει σωστή συμπεριφορά θα περάσει στον «αληθινό Άδη» που είναι αόρατος – ευγενής και αγνός (ότι και να σημαίνει αυτό…) και από εκεί θα βρει το δρόμο που οδηγεί προς τον αγνό και σοφό Θεό.

Αλλού αναφέρετε ότι η αγαθή ψυχή θα οδηγηθεί στην «αληθινή γη» (?) όπου ζουν οι Θεοί!

Χαριτολογώντας ο Σωκράτης λέει ότι οι φαύλοι και οι προσκείμενοι στα γήινα, θα ξαναγεννηθούν σαν γάιδαροι, σαν λύκοι κλπ. ανάλογα με την κακία και την ανοησία που επέδειξαν.

Ο μετριότητες, αυτοί που στη ζωή τους δεν κατάφεραν να είναι ούτε κακοί, ούτε καλοί, ούτε ωφέλιμοι, ούτε βλαβεροί, ούτε κρύοι - ούτε ζεστοί… αυτοί θα πρέπει να


ξανά προσπαθήσουν (ως άνθρωποι, ή ως ζώα) αφού όμως περάσουν από ένα είδος «καθαρτηρίου».

Αυτοί που εγκλημάτησαν ή έκαναν Ιεροσυλίες πέφτουν στο Τάρταρο όπου εκεί βασανίζονται μέχρι να εξιλεωθούν η αμαρτίες τους, ή μέχρι να τους λυπηθούν αυτοί που αδικήθηκαν (από αυτούς) και να τους συγχωρήσουν. Ακόμα και αυτοί μπορούν να λυτρωθούν! Όσοι όμως κρίνονται «αθεράπευτα αλύτρωτοι» πέφτουν για πάντα στο Τάρταρο όπου και παραμένουν εκεί στην αιωνιότητα.

Βλέπουμε ότι μια μορφή «κόλασης» των ψυχών προ-υπάρχει. Όπως προ-υπάρχει και κάποια μορφή πίστης σε μια μορφή Μετενσάρκωσης. Μόνο που η Σωκρατική σκέψη δεν εστιάζετε στην τιμωρία των «κακών» νεκρών… αλλά κυρίως στην Κάθαρση και τη σωτηρία των ψυχών τους.

Πολύ αργότερα ο Βιργίλιος με την «Αινειάδα» του και ο Δάντις με την «Κόλαση» του, επανέλαβαν (με παραλλαγές) την ίδια αφήγηση περί «Κολάσεως» και «Καθαρτηρίου».

Η «Γνώση» είναι ανάμνηση του ήδη γνωστού!

Ο Μέγιστος των Σοφών (Σωκράτης, ο σοφότερος των Ανθρώπων) πίστευε ότι…

…η «Γνώση» γενικότερα είναι μία και παντοτινή! Την «Γνώση» δεν την ανακαλύπτουμε, ούτε την κατακτούμε… απλά την αναθυμόμαστε και την ανακτούμε. (Φαίδωνας) Η «Γνώση» είναι μέσα μας, στέκετε πάντα εκεί, σαν ένα βασικό συστατικό κομμάτι της θείας ύπαρξής μας.

Η Οντότητά μας είναι εμποτισμένη από την αρχέγονοι «Γνώση»… αλλά ταυτόχρονα ζει και μέσα σε αυτή την «Γνώση»… «εν αγνοία» της. Ο κύριος αγώνας που δίνει ο άνθρωπος, σε αυτή τη Ζωή, είναι να αναθυμηθεί και να ανακτήσει συνείδηση αυτής της «γνώσης». (η αναζήτηση της κριμένης Πνευματικότητας?)

«Αυτοί που γνωρίζουν» διδάσκουν ότι…

...αυτό, δε γίνετε με την απλή πληροφόρηση, ή με την αφηρημένη απόρροια σκέψεων. Η φιλοσοφία από μόνη δεν είναι αρκετή να μας κάνει να αναθυμηθούμε τη «Γνώση». Η αποκάλυψη της κριμένης Πνευματικότητας απαιτεί κυρίως «βίωση»!


Ê

Ο άνθρωπος αναζητά την «βιωματική μύηση». Αυτή έρχεται μεν, μετά από προσεκτική παρατήρηση της φύσης, αλλά κυρίως, μας «αποκαλύπτετε» μυστηριακά. Η ενασχόληση μας με την Τέχνη και την Ιερουργία είναι εξίσου σημαντική με την φιλοσοφία που επιδεικνύουμε.

Την ξεχασμένη «Σωκρατική Γνώση», την κριμένη Πνευματικότητα, την αναθυμόμαστε και την αναγνωρίζουμε σε δεδομένη στιγμή, όπου συντελείτε μια μορφή «ποσοτικής σώρευσης» που φέρνει την «ποιοτική αλλαγή» όπως λένε και οι φίλοι της Διαλεκτικής – Μαρξιστικής φιλοσοφίας. Το ξεπέρασμα από το «κρίσιμο αριθμό» είναι αυτό που φέρνει την μετάλλαξη.

Φαίνεται ότι για το Σωκράτη αυτή η «δεδομένη στιγμή» ήταν λίγο πριν τον θάνατό του. Δεδομένη στιγμή για να αποκαλύψει στους αγαπημένους μαθητές του ένα μέρος της παντοτινής «Γνώσης»… που αυτός όμως πρέπει να είχε αναθυμηθεί πολύ νωρίτερα.

Η γνώση (συνειδητοποίηση) του επερχόμενου θανάτου μας, (ή η ανακοίνωση του σε μας, μέσα από το περιβάλλον μας) είναι ένα ισχυρό σοκ που σίγουρα συντελεί στην κορύφωση μία κάποιας μορφής «ποσοτικής σώρευσης»! Προ του θανάτου μας, εσωτερικά, βλέπουμε να έρχεται η «ποιοτική αλλαγή» και η μετάλλαξη!

Ίσως έτσι δικαιολογείται αυτό που αναφέρεται από πολλούς, δηλαδή ότι…

…ο μελλοθάνατος αναθυμάται όλη την προηγούμενη ζωή του, με κάθε λεπτομέρεια, ότι… έχει διαύγεια νου και πως βλέπει πράγματα (οντότητες) που δεν βλέπουμε εμείς! Ακόμα, αν είναι «αγαθή ψυχή» κατανοεί, συγχωράει, αλλά ζητά και συγχώρεση από όλου! Με αυτό τον τρόπο προετοιμάζετε για την αποδέσμευσή του από την ύλη και κόβει μόνος του τον «χρυσό ομφάλιο λώρο» που τον κρατά (σαν πνευματική οντότητα) δεμένο με το «σαρκικό», το «συναισθηματικό» και το «λογικό» του σώμα.

Αυτή η μορφή συνειδητοποίησης – θύμησης – είναι που δεν πρέπει να «ξεχάσει» και πάλι η ψυχή του, όταν τελικά αποδεσμευτεί από αυτό το υλικό πεδίο. Το «Αιωνία του, η Μνήμη» προφανώς δεν αναφέρετε στο να θυμούνται οι ζωντανοί το νεκρό… αλλά στο ότι, αυτός, σαν αναγεννημένη οντότητα (κάπου αλλού) δεν θα πρέπει να


ξανά ξεχάσει αυτό που αναθυμήθηκε εδώ!

Το νερό από την «πυγή της Λήθης», που φέρετε να πίνει ο νεκρός στον κάτω κόσμο, ίσος κάνει αυτή τη δουλειά. Τον κάνει να ξεχνά. Το αντίστοιχο με την «πυγή της Λήθης» είναι όταν γεννιέται ένας άνθρωπος σε αυτό το υλικό πεδίο. Λέγετε ότι οι κραδασμοί που νιώθει η ψυχή μπαίνοντας στο υλικό πεδίο, είναι τόσο έντονοι… ώστε σβήνετε κάθε ανάμνηση. Έτσι, το νέο βρέφος γεννιέται στον κόσμο μας, παρθένο από μνήμες και καταγραφές, όμως βαθιά μέσα στο ψυχικό DNA του «κάτι» παραμένει άσβηστο. Αυτό το «κάτι» είναι ο θεϊκός σπινθήρας ο οποίος δεν μπορεί να απαλειφτεί, γιατί «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ» που δίνη πνοή ζωής στην οντότητα. Είναι «Φως, εκ Φωτός», «Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού»… και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ και με τίποτα!

Το αρχέγονο ερώτημα.

Ίσος όλα αυτά να φέρνουν στην επιφάνεια και πάλι το αρχέγονο ερώτημα του ανθρώπου…

Γιατί η ψυχή να έρχεται σε αυτό το επίπεδο να ζει, να πεθαίνει και να ξανά επιστρέφει? …(αν δεχτούμε ότι γίνετε αυτό). Τι ανάγκη είναι αυτή που υποχρεώνει αυτό που ονομάζουμε «Θεό» να αυτό-διασπάται σε άπυρα κομμάτια (θεϊκούς σπινθήρες) … και να εν σαρκώνετε σε υλικό επίπεδο? Πιο το νόημα όλων αυτών?

Και αφού (κατά την Σωκρατική θέση) γνωρίζουμε ήδη την απάντηση, γιατί δεν την συνειδητοποιούμε?

Μήπως αυτή η αναζητούμενη απάντηση είναι το «στερνό νόημα» της μικρής ζωής μας?

Εκτός αν το ερώτημα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ίσος το ερώτημα να είναι ατελές - άκυρο και άνευ ουσίας για το Κοσμικό. Το ανθρώπινο μυαλό μας αντιλαμβάνεται λάθος το πρόβλημα και θέτει λαθεμένα το ερώτημα… Τώρα, πια είναι η φύση του προβλήματος… και πια η σωστή διατύπωση του ερωτήματος… αυτό είναι που μας διαφεύγει!

Μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις για όλο αυτό το «παιχνίδι»… να διαισθανόμαστε


και να φανταζόμαστε το πώς μπορεί να είναι «στημένο»… ποτέ όμως δεν είμαστε βέβαιοι για όλες αυτές τις υποθέσεις που κάνουμε.

Στο ίδιο καζάνι όλοι...

Οι Ισραηλίτες, οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι απλώς δέχονται ότι…

…ο άνθρωπος ως θεϊκό δημιούργημα υπέπεσε σε αμάρτημα, έχασε την αιώνια ζωή και γνώρισε τον θάνατο. Σκοπός της ζωής κατά αυτές τις θρησκείες είναι ότι θα πρέπει να καθαρθούμε, να απαλλαγούμε από αυτό το προπατορικό αμάρτημα. Λατρεύοντας τον μοναδικό ζώντα Θεό, τηρώντας το νόμο της προσφοράς και της φιλανθρωπίας… και ζώντας με οδηγό τους δογματικούς κανόνες ο άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει την αγιότητα να γίνει ισάγγελος και τελικά να ανάκτηση το χαμένο Παράδεισο.


▶ «Ινδός ποταμός» Ζωγραφικό έργο Ps. Mavro/Stavriotis


Ê

Κατά τους Ανατολικούς λαούς...

...η συνειδητοποίηση των φαινόμενων, η απαλλαγή από την ψευδαίσθηση, η λύτρωση από τον πόνο, τους φόβους και τις επιθυμίες… είναι ένας τρόπος. Ο κυριότερος τρόπος όμως όπου θα επιφέρει το ποθητό αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την απαλλαγή της ψυχής από την κατάρα των συνεχών αναγεννήσεων. Η εξάλειψη του σωρευμένου «Κάρμα» από προηγούμενες ζωές, μπορεί να κατορθωθεί με την αυστηρή άσκηση, τη φιλανθρωπία, την συμπόνια… άλλα και με την αυστηρή τήρηση του δογματικού.

Ο Βούδας όμως, δοκιμάζοντας τον αυστηρό ασκητισμό γνώρισε τη φώτιση και κατέληξε τελικά να διδάξει την «Μέση Οδό» ως τρόπο ζωής και έρευνας και όχι ως θρησκεία! Απώτερος σκοπός των ανατολιστών παραμένει… η εξάλειψη του Κάρμα, η κατάκτηση της μη αναγκαιότητας των αναγεννήσεων και η τελική κατάκτηση της Νιρβάνα. Αποτέλεσμα, ο «κακός» ξαναγεννιέται στο άπυρο… ώσπου να γίνει «καλός»! Η κόλασή, ή το καθαρτήριό του, είναι η επόμενη ενσάρκωση του.

Ακόμα, στην ανατολή γεννήθηκε και η διδασκαλία της «απάθειας» και της «μη δράσης» ώστε να αποφεύγει κάποιος τη δημιουργία νέου αρνητικού Κάρμα! (Κατά βάθος, ο Βουδισμός, είναι «οικείος» σε μας του Δυτικούς, από την δική μας αρχαιότητα. Οι Ορφικοί, οι Σωκρατικοί, οι Πυθαγόρειοι και οι Γυμνό-σοφιστές «ακουμπούσαν» αυτές τις λεγόμενες «ανατολήζωντες» θεωρίες, η οποίες, μέσο αυτών, μεταφυτεύτηκαν «εν μέρη» στο χριστιανισμό). Ας δούμε όμως και μία άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά του «λαϊκού» Βουδισμού.

Στις παρυφές του «επίσημου» Βουδισμού...

...εκεί που συναντάτε με τον Ινδουισμό «ζουν» οι «δαίμονες». Αυτές η οντότητες είναι πάντα έτυμες και πρόθυμες, να κατασπαράξουν τις ψυχές και τα σώματα των


ανόητων και κακών ανθρώπων… που θα εκπέσουν!

Η έννοια αυτής της απειλής είναι ότι… η ψυχή μπορεί να κομματιαστεί, να διαλυθεί στα «εξ ων συνετέθει», χάνοντας την μέχρι τότε «συγκροτημένη ψυχική συνείδηση» της… (αδόκιμος όρος, αλλά αναγκαίος). Τα άπυρα θρύμματα της θα γίνουν δομικό υλικό για το σχηματισμό μιας άλλης, νέας ψυχικής οντότητας που καμία σχέση δεν έχει με την παλιά.

Αυτός είναι ο λεγόμενος «θάνατος της ψυχής» που υπαινίσσονται «αυτοί που γνωρίζουν».

Αυτή είναι μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη χριστιανική δύση, που μιλά για αιώνια τιμωρία, ή αιώνια ευδαιμονία της ψυχής… και στη Βουδιστική ανατολή, που μιλά για διάλυση της ψυχής, ή για την ενσώματος της στην απόλυτη ΝΙΡΒΑΝΑ.

(Ο συγγραφέας ζητά ΚΑΤΑΝΌΗΣΗ από τους γνώστες, για την υπεραπλούστευση αυτών των υψηλών ενοιών).

Βράζουμε ολοι στην ίδια σούπα…

Αυτό είναι το πλαίσιο όπου κινούμαστε σήμερα. Ο προσεκτικός αναγνώστης καταλαβαίνει ότι… όλοι οι λαοί, σήμερα, σε αυτό το επίπεδο εξέλιξης, βράζουμε μέσα στην ίδια σούπα, στο ίδιο καζάνι! Όλες οι υπάρχουσες θρησκευτικές δοξασίες μας δεν είναι παρά στιγμιαία τοπικά - πολιτιστικά «πυκνώματα» που είναι καταδικασμένα, μέσα στο χρόνο, να διαλυθούν και να ενοποιηθούν.

Μάλλον έχουν δίκιο «αυτοί που λένε ότι γνωρίζουν», δηλαδή πως, …αυτή η ανθρωπότητα, αυτή η «ρίζα – φυλή», είναι μία μαθητική τάξη, σε ένα «Κοσμικό σχολείο», με κοινούς Διδασκάλους – επιτηρητές, που διδάσκετε τα ίδια μαθήματα, δίνει τις ίδιες εξετάσεις… και που εμείς σαν μαθητές, είτε τις περνάμε, είτε μένουμε ανεξεταστέοι.

Η ιδεατή Κόλαση του Δάντη… και η σημερινή πραγματική κόλαση

Ο Δάντις, με το περίφημο ταξίδι στην Κόλασή του… (στηριζόμενος στην Σωκρατική διδασκαλία) έδωσε μια νέα δύναμη στην έννοια του «Καθαρτήριου» και


Ê

αποκάλυψε τα μυστικά του …αλλάζοντας την (μέχρι τότε) μεταθανάτια χριστιανική διδασκαλία και υποχρεώνοντας την Δυτική εκκλησία να αποδεχτεί τελικά την ύπαρξη ενός «Καθαρτηρίου» ψυχών.

Η αποδοχή του «Kαθαρτήριου» κατέστη υποχρεωτική (!) γιατί η Χριστιανική πίστη, εκτός από τους δεσμούς της με την αρχαιότητα, είχε και δεσμούς καταγωγής με την Ιουδαϊκή πίστη. Οι Χριστιανοί μπερδεύτηκαν γιατί δε γνώριζαν που καταλήγουν οι ψυχές των νεκρών… αφού δεν είχε πραγματοποιηθεί η Δευτέρα παρουσία και η Τελική Κρίση? Το ίδιο μπερδεμένοι ήταν και οι Ιουδαίοι γιατί δεν γνώριζαν που βρίσκετε ο Αβραάμ και οι Δίκαιοι? Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η απορία όλων για το… που πηγαίνουν οι ψυχές των βρεφών που παθαίνουν πρόωρα? …και ο Χρηστός, που κατέβηκε και δίδαξε στον κάτω κόσμο κατά την τριήμερη ταφή του, …πού πήγε ακριβός?… και που βρήκε τους Δίκαιους, τον Αβραάμ τον Αδάμ και την Εύα? Που κατοικούσαν αυτοί, αφού δεν ήταν «σωσμένοι»?

Μεγάλες διαμάχες και θρησκευτικές έριδες ξέσπασαν κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες γι’ αυτό το θέμα. Προς στιγμή επικράτησε η άποψη του Ιερού Αυγουστίνου όπου… μεταξύ άλλων έλεγε πως…«Η Θεϊκή Λογική είναι ανεξιχνίαστη και ακατανόητη από την ανθρώπινη λογική!» Όμως τα ερωτήματα παρέμεναν, έτσι το δυτικό ιερατείο αναγκάστηκε να ασπαστεί την ιδέα ότι κάπου υπάρχει ένα ενδιάμεσο πεδίο, στον κάτω κόσμο, όπου κατευθύνονται οι ψυχές των νεκρών, μια και δεν μπορούν να κριθούν τελεσίδικα, πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Εκεί λοιπόν οι ψυχές συγκατοικούσαν… αγαθές ψυχές, αμαρτωλές ψυχές, αλλά και «μέτριες» ψυχές, όλες μαζί συνωστίζονταν, περιμένοντας την τελική κρίση τους!!!

Αυτός ο τόπος ταυτίστηκε με το «Καθαρτήριο» του Δάντι και επικράτησε σταδιακά η άποψη ότι οι ψυχές εκεί «καθαρίζονται» από τις αμαρτίες… Φυσικά όχι όλες, αλλά όσες υπέπεσαν σε μέτρια αμαρτήματα «εν ζωή». (Πάλι παραμένει το ερωτηματικό αν οι αγαθές ψυχές των δίκαιων νεκρών, βρίσκονται εκεί… ή αν βρίσκονται κάπου αλλού, όπου κοιμούνται γαλήνια αναμένοντας και αυτές την Ανάσταση και την Κρίση τους?)

Ο απλός πιστός όμως ήθελε να έχει ελπίδα παρηγοριάς και μετά θάνατο… και αυτό το Ιερατείο δεν μπορούσε να του το αρνηθεί! Εξ’ άλλου είχε όφελος από αυτή την μεταθανάτια ελπίδα σωτηρίας!


Στην αρχή όλα άρχισαν με ένα κερί και μία προσευχή κάποιου συγγενή. Ο γιος άναβε κερί και προσεύχονταν για τη σωτηρία των αγαπημένων του γονέων! Η μητέρα προσεύχονταν για το νεκρό παιδί της, ο αδελφός για την αδελφή… και πάει λέγοντας. Κυρίως η προσευχές απευθύνονταν προς τη Μητέρα του Θεού όπου, σαν πιο ανθρώπινη, ήταν και πιο φιλεύσπλαχνη. Άλλωστε είχε γνωρίσει τον μεγαλύτερο πόνο βλέποντας τον άγιο γιό της, να πεθαίνει σαν εγκληματίας πάνω στο σταυρό. Σε αυτήν προσεύχονταν λοιπών οι ζωντανοί, για να γίνουν πιο «απαλά» τα δεινά του Kαθαρτήριου για τους νεκρούς τους. Για να γλιτώσουν από την κόλαση (προσωρινή, ή μόνιμη) που πιθανών τους περίμενε (κανένας αναμάρτητος) οι πιστοί ακολούθησαν την τακτική των «δωρεών» προς τους ναούς.

Την οικιοθελή δωρεά (για φιλανθρωπικούς σκοπούς) ακολούθησε ένας παραλογισμός. Πλούσιοι και ισχυροί πλήρωναν φτωχούς για να προσεύχονται γι’ αυτούς, για να νηστεύουν, να αυτό μαστιγώνονται, να κάνουν μεγάλα επικίνδυνα προσκυνήματα … ακόμα και να παίρνουν μέρος σε σταυροφορίες …αντί αυτών!!!

Η ξεδιάντροπη εξαγορά των αμαρτιών με τα λεγόμενα «συχωροχάρτια» που ακολούθησε, δεν είναι τίποτα εμπρός στον εξωφρενικό παραλογισμό… να πληρώνεις κάποιον, να υποφέρει αντί για σένα, προκειμένου να μετριάσεις, ή να εξαλείψεις τις δικές σου αμαρτίες!

Η αρχική ταπεινή προσευχή για την σωτηρία της ψυχής ενός νεκρού μετατράπηκε σε εξαγορά προσωπικών αμαρτιών. Iδιαιτέρως τα «συχωροχάρτια» έδωσαν αφορμή για ένα μεγάλο κίνημα διαμαρτυρίας και δημιούργησαν σχίσμα στην Δυτική Εκκλησιά.

Μία ακόμα περίοδος όπου, ο τρόμος βασίλευε στον κόσμο. Δε μιλάμε βέβαια για όλη την σαδιστική παραφιλολογία που αναπτύχθηκε, εκ μέρους κάθε ιερατείου, προκειμένου να τρομοκρατήσει το εκκλησίασμα του και να το ελέγχει. Διάολοι, σατανάδες, βασανιστήρια, φωτιές, ανασκολοπισμοί και ένα σωρό άρρωστες αφηγήσεις και απειλές χρησιμοποιήθηκα προκειμένου να πείσουν τους πιστούς ότι …θα πρέπει να φέρονται σύμφωνα με το αναγνωρισμένο Δόγμα!

Φυσικά όλες αυτές οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις και περιγραφές βασανιστηρίων δεν αφορούσαν μόνο στους αμαρτωλούς στον «άλλο κόσμο»… έγιναν και απειλές προς τους ζώντες - διαφωνούντες.


Ê

Οι πραγματικοί διάβολοι και σατανάδες Της Ιεράς Εξέτασης> έκαψαν, αποκεφάλισαν, ανασκολόπισαν εκατοντάδες χιλιάδες «άπιστους» διαφωνούντες! Βλέποντας, ιερείς να πράττουν όλα αυτά σε ζωντανούς… πώς να μη φανταστή ο αδύναμος και ανυπεράσπιστος πιστός, ότι… θα γίνονται χειρότερα στην κόλαση!

Υπήρχε μία περίοδος όπου ο τρόμος βασίλευε στον κόσμο. Ο θρησκευτικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία κυριαρχούσε παντού. Η «Πνευματικότητα» έμεινε χωρίς αναζητητές! Ο απόηχος αυτής της άρρωστης κατάστασης έφτασε μέχρι τις ημέρες μας. Πόσοι αλήθεια «πιστοί» (συγκεκριμένων θρησκευτικών Δογμάτων) δεν καταριούνται την ώρα που γεννηθήκαν (στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο)? Πόσα αλήθεια θύματα θρησκοληψίας και δογματικού φανατισμού δεν μετράμε στις μέρες μας?

Αν ο πόνος που προκάλεσε η «Ιερά Εξέταση» είναι ακόμα τόσο δυνατός στην Ευρώπη… τι να πούμε για την οδύνη που προκαλεί ο σημερινός θρησκευτικό φανατισμό που υπάρχει σε διάφορες περιοχές της υφηλίου?

Η ιδεατή κόλαση του Δάντι είναι απλός τόπος αναψυχής… μπροστά στην αληθινή κόλαση που δημιούργησαν οι διαβολικοί «μεσάζοντες – αντιπρόσωποι» του Ύψιστου. Και όλα αυτά στο όνομα του Θεού της αγάπης… για την αθανασία της ψυχής! Αν ο σατανάς υπάρχει… τότε πολλοί από αυτούς που υποκρίνονται τους «πιστούς υπηρέτες» του Θεού… (αλλά καταφεύγουν στην τρόμο και την βία για να επιβάλλονται) …δεν μπορεί παρά να είναι οι αληθινοί σατανιστές.

«Αυτοί που γνωρίζουν» διδάσκουν πως…

Ο αληθινός αναζητητής της κρυμμένης Πνευματικότητας δεν τρομοκρατεί, δεν τάζει και δεν επιβάλει απόψεις και δόγματα. Ο Άνθρωπος που θέλει να παραμείνει Άνθρωπος δε χρειάζεται το φόβο, ούτε ζητά εξαργύρωση για τις πράξεις του. Πράττει αυτό που πρέπει, έτσι όπως το αντιλαμβάνεται, προσπαθώντας να είναι ένας καθαρός καθρέφτης που θα αντανακλά (όσο γίνετε χωρίς παραμόρφωση) την θεϊκή ακτίνα που πέφτει επάνω του. Ο Άνθρωπος πράττει και αναζητά τη δόξα, όχι για τον ίδιο, αλλά για τον Κύριο! …όπως έλεγαν και οι Ναΐτες ιππότες! Η δε, σχέση του με το Θεό του, είναι καθαρά προσωπική και δεν αφήνει περιθώρια για αντιπροσώπους - μεσάζοντες και μεσολαβητές.


Ê

Αναζητώντας την κρυμμένη Πνευματικότητα …στο «Μπάρντο Τοντόλ»

Ο Θιβετάνικος Βουδισμός είναι περισσότερο Ανιμιστικός και διαφοροποιείτε

από τον Ινδικό και φέρετε να πηγάζει μέσα από τον προγενέστερο του, Μπονισμό που με την προγονική διδασκαλεία του ίδει είχε σπείρει την ιδέα της αναγεννήσεως.

Η διδασκαλία του συγχρόνου Βουδισμού από τον Γκοτάμα Βούδα, (που θεωρείτε ο «Φωτισμένος») δεν είναι η μοναδική διδασκαλία του Βουδισμού …αλλά είναι η ίδια η Διδασκαλία που δόθηκε στους ανθρώπους από την αρχή κόσμου. Διδασκαλία που έγινε γνωστή σε μας μέσα από μία μεγάλη σειρά προγενέστερων «Φωτισμένων» που είναι προκάτοχοι του Γκοτάμα Βούδα.

Ο σύγχρονος Βουδισμός ξεκίνησε από την Ινδία πέρασε στο Νεπάλ, στο Θιβέτ, στην Κίνα… και τελικά εξαπλώθηκε σε όλη την Κεντρική, Νότια και Ανατολική Ασία. Σχετίζετε με τον Ινδουισμό – Βραχμανισμό στην Ινδία, αλλά και με τον αρχέγονο Μπονισμό στο Θιβέτ.

▶ Ο Βούδας Γκοτάμα περιτριγυρισμένος από δαίμονες (μάρα)


Σήμερα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, σε όλο τον Κόσμο, όπου πιστεύουν στο Δόγμα της αναγέννησης σε σχέση με αυτούς που δεν πιστεύουν σε αυτό. Ο ίδιος ο Γκοτάμα Βούδας όμως, παροτρύνει τους μαθητές του και γενικότερα τους βουδιστές…

…«να μην πιστεύουν κάτι, επειδή το πιστεύουν οι πιο πολλοί, ούτε επειδή το γράφουν οι ιερές γραφές, ούτε επειδή φαντάστηκαν θεούς να τους το αποκαλύπτουν… αλλά να πιστέψουν αυτό που ή ίδια η ζωή, τους το δίδαξε και το επαλήθευσε»!

Αυτό είναι και το μεγαλείο του Βουδισμού. Θέτει σε αμφισβήτηση ακόμα και την αποκλειστικότητα της διδασκαλία του!

Ο Γκοτάμα Βούδα, όπως και ο Χρηστός και ο Σωκράτης, δεν έγραψε τίποτα.

Τις Διδασκαλίες και των τριών τις γνωρίζουμε από τους μαθητές τους… γι’ αυτό υπάρχει πάντα η υποψία ότι, προφανώς δεν τα διδαχτήκαμε όλα, αλλά, υπάρχουν και απόκρυφες διδαχές που αναζητούνται.

Φυσικά και υπάρχουν πολλές σχολές Βουδισμού… που όμως (σύμφωνα με τους γνώστες του) δε σχετίζονται με τις αντίστοιχες χριστιανικές αιρέσεις - δόγματα… αλλά δείχνουν να είναι διαφορετικές σχολές προσέγγισης, μελέτης και έρευνας του Βουδισμού.

Η Ανιμιστική βάση του Θιβετάνικου Βουδισμού (μέσο του προγενέστερου Μπονισμού) διατηρεί μία πιο αγνή - αρχέγονη – πριμιτίφ ανάμνηση της ξεχασμένης Σωκρατικής γνώσης, ακόμα πιο παλιά και από αυτή που διασώθηκε μέσα στον Ινδουισμό - Βραχμανισμό. Η Ανιμιστική – Σαμανιστική συμπεριφορά των Θιβετανών, διέσωσε ως τις ημέρες μας, απόψεις, τεχνικές και δοξασίες, που θα είχαν χαθεί, από πολύ παλιά, αν η χώρα (έως χθες) δεν ήταν παντελώς αποκλισμένη στα ψηλά χιονισμένα βουνά. Το δύσβατο της περιοχής και η φτώχια των κατοίκων της, λειτούργησε αποτρεπτικά για κάθε είδους επίδοξο εισβολέα. Οι μόνοι τολμηροί που ανέβηκαν εκεί πάνω ήταν κάποιοι πείσμονες βουδιστές ασκητές που αναζητούσαν απεγνωσμένα φώτιση και γαλήνη.

Οι Θιβετάνικη παράδοση έχει διασώσει έναν πολύτιμο οδηγό για τη Μεταθανάτια πορεία της Ψυχής. Περιγράφει εμπειρίες που συναντά η ψυχή κατά την έξοδό της


Ê

από το σώμα αλλά και στην πορεία της μέσα στο λεγόμενο «πεδίο του Μπάρντο» (το μεσοδιάστημα, ο μεσαίος χώρος).

Υπάρχει ένα παλιό πολύ καλό βιβλίο που τιτλοφορείτε «Η Θιβετάνικη βίβλος των Νεκρών» που έχει γραφτεί, μεταφραστεί και επιμεληθεί με την πολύτιμη συνεργασία σοφών Λάμα, αλλά και Πανεπιστημιακών καθηγητών της Οξφόρδης. Ή αρχική έκδοση είναι του 1927 και επανεκδόθηκε το 1949, το 1957, το 1960 και το 1970. Αυτή η τελευταία έκδοση χρησιμοποιήθηκε και για την ελληνική έκδοση από τον εκδοτικό οίκο «Πύρινος Κόσμος». Από τότε, πολλά αξιόλογα βιβλία, με το ίδιο θέμα έχουν εκδοθεί… αυτό όμως παραμένει κλασικό..

Φυσικά αυτό το βιβλίο διαβάζονταν σε αυτόν που εγκατέλειπε αυτό το πεδίο των φαινόμενων και των απατηλών ψευδαισθήσεων (Σανγκσαρικό πεδίο) για να βρεθεί στο ενδιάμεσο πεδίο που ονομάζεται Μπάρντο.

Οι Θιβετάνοι πιστεύουν ότι, η διάρκεια του Μπάρντο είναι 49 ημέρες (7Χ7=49). Τόσες χρειάζονται από το θάνατο μέχρι την επ’ αναγέννηση του νεκρού. Σε αυτή τη διάρκεια λαμβάνουν χώρα όλα τα κλιμακωμένα - εναλλασσόμενα φαινόμενα που περιγράφονται στο βιβλίο.

Αυτό το πεδίο, το Μπάρντο, δεν είναι ούτε η κόλαση ούτε ο παράδεισος κατά τη δυτική έννοια… παρόλο που θα μπορούσαμε να δεχτούμε ότι το Μπάρντο περιλαμβάνει και κάποια φαινομενική ψευδαίσθηση ενός ιδιότυπου φανταστικού παραδείσου ή κόλασης!

Σκοπός της ανάγνωσης είναι ο νεκρός να μην παγιδευτεί από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο ίδιος, αλλά να προσπαθήσει να αποδεσμευτεί πλήρως από τα απατηλά φαινόμενα που βλέπει και να φύγει μακριά από το Μπάρντο, ταξιδεύοντας ψηλότερο προς το «Αληθινό Φως»!

Tο «Μπάρντο Τοντόλ» (το μεσοδιάστημα) χωρίζετε σε τρία επίπεδα.

α) Το «Τσικχάι Μπάρντο» που αναφέρετε στα ψυχικά φαινόμενα – γεγονότα που συμβαίνουν την στιγμή του Θανάτου…

β) Το «Τσονγίντ Μπάρντο» που αναφέρετε στην ονειρική κατάσταση και τις


Καρμικές πλάνες που εμφανίζονται αμέσως μετά τον θάνατο…

γ) Το «Σίντπα Μπάρντο» που αναφέρετε στην εμφάνιση του ενστίκτου της αναγέννησης και στο τι συμβαίνει πριν από αυτή.

Ας σημειωθεί ότι, αν το «Βιβλίο των νεκρών» είναι πολύτιμο για τους νεκρούς… για τους ζωντανούς είναι πολυτιμότερο και αναντικατάστατο. Ο ζωντανός έχει λόγω να το διαβάσει, να σκεφτεί πάνω στα γραφόμενα και να διαλογιστεί για να γνωρίσει αυτά που περιγράφονται. Στο βαθμό που οι διδασκαλίες του «Μπάρντο Τοντόλ», γίνονται σε αυτόν γνωστές, κατανοητές και πιστευτές… τότε έχει κερδίσει «εν ζωή» έναν πολύτιμο οδηγό για το δικό του θάνατο.

Οι Βουδιστές πιστεύουν ότι ο νεκρός έχει μία μεγάλη ευκαιρία να «δραπετεύσει» από τον κύκλο των συνεχών αναγεννήσεων και των αλλεπάλληλων θανάτων και να ενσωματωθεί στη Νιρβάνα, αν συνειδητοποιήσει (ως Σανγκσαρική ύπαρξη ο ίδιος, έστω και για μια στιγμή) ότι… δεν υπάρχει «αυτό» που βλέπει και που πιστεύει… αλλά ότι, είναι «Αυτό που Είναι» πραγματικά!

Την ώρα του θανάτου είναι που δίνετε σε αυτόν, η υπέρτατη ενόραση και Φώτιση! Αλλά και σε όλη τη διάρκεια της «κατηφορικής» πορείας του προς την αναγέννηση, έχει πάντα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει την κενότητα της ψευδεπίγραφης οντότητας του και να αποδεσμευτεί, όχι μόνο από τις δικές του καρμικές ψευδαισθήσεις, αλλά και από το ίδιο το «Μπάρντο». Μια στιγμή και μόνο, μία όποια στιγμή, σε οποιαδήποτε στιγμή… είναι αρκετή να δώσει στο νεκρό τη «Φώτιση»… γι’ αυτό ο αναγνώστης - ιερέας που τον συντροφεύει και του διαβάζει το «Μπάρντο Τοντόλ, δεν πρέπει να κουραστεί να του επαναλαμβάνει το βασικό μοτίβο του Μπάρντο…

«Σεβαστέ κύριε… (όνομα νεκρού) …ακόμα και τώρα, επικαλέσου τον Κύριο, θυμήσου τον διδάσκαλό σου. Άφησε αυτό τον απατηλό κόσμο του μεσοδιαστήματος όπου πλανιέσαι και συνειδητοποίησε τις καρμικές σου πλάνες. Απελευθερώσου από τις αέναες αναγεννήσεις. Στρέψε την συνείδηση σου προς την κενότητα των όλων και κέρδισε την Φώτιση!»

Στη λογική του «Μπάρντο Τοντόλ», υπάρχει αντίστροφη μέτρηση, που αρχίζει αμέσως μετά τον υποκείμενο θάνατο και που καταλήγει και πάλι σε αναγέννηση, με την επάνοδο του νεκρού πάλι σε μία μήτρα (ανθρώπινη ή όχι).


Ê

Αντίστροφα από τη δυτική σκέψη (που θεωρεί τη σωτηρία της ψυχής σαν την κορύφωση ενός ανοδικού δρόμου)…

…οι Θιβετάνοι πιστεύουν ότι… η κορύφωση και η μεγάλη ευκαιρία, για τη Σανγκσαρική ύπαρξη, να αυτοκαταργηθεί και να συνειδητοποιήσει την αληθινή φύση της, της δίνετε άμεσος μετά το θάνατο!

Από εκεί και πέρα η ψυχή διαρκώς εκπίπτει σε ολοένα κατώτερα στάδια, όπου συνηθέστερη κατάληξη έχουν την είσοδο της ψυχής και πάλι σε μία μήτρα και την αναγέννηση της (με ανθρώπινη ή όχι μορφή) στο Σανγκσαρικό πεδίο των φαινόμενων και των απατηλών ψευδαισθήσεων. Αυτό το κατώτερο πεδίο του Μπάρντο (το Σίντπα Μπάρντο) έχει σαν αιτία μορφοποίησης την «ακόρεστη δίψα για Αίσθηση», που νιώθει η οντότητα!

Η μεταθανάτια ύπαρξη της οντότητας που ταξιδεύει στο Μπάρντο (μεσοδιάστημα) είναι συνέχεια της φαινομενικής ύπαρξης του Σανγκσαρικού ανθρώπινου κόσμου των ψευδαισθησιών. Άρα αυτά που βλέπει ο νεκρός συνεχίζουν να είναι δικές του προβολές, ανάλογα ντυμένες με τα πιστεύω και τις δοξασίες που έχει διδαχτεί ή που έχει ενστερνιστεί!

Δηλαδή. Ο βουδιστής βλέπει βουδικές θεότητες, ο Χριστιανός την αγία Τριάδα, την Παναγία, αγίους, αγγέλους κλπ, ο Μωαμεθανός τον Προφήτη και τα Ουρί του παραδείσου… ο Ινδιάνος το Mανητού και τους απέραντους ουράνιους τόπους κυνηγιού… και πάει λέγοντας.

Πρόβλημα παραμένει στο …τι βλέπει ένας άθεος - υλιστής ? (αν δεχτούμε ότι μπορεί να υπάρχει τέτοιος άνθρωπος).

Μπορεί να μη βλέπει θεότητες, σίγουρα όμως θα βλέπει να μορφοποιούνται φόβοι, τύψης, ανεκπλήρωτοι πόθοι και επιθυμίες του.)

Το ταξίδι στο «Μπάρντο» αρχίζει άμεσος μετά την εκπνοή της ζωής και τη έξοδο από το σώμα. Αυτό που διαχωρίζετε και διαφεύγει από το σώμα είναι μία μορφή «Αρχικής Συνείδησης» του «Σανγκσαρικού Νου», που επιτυχημένα οι Βουδιστές ονομάζουν «Παρατηρητή» (?)

Ο «Σανγκσαρικός Νους», αμέσως μετά την έξοδο του από το υλικό σώμα, αρχίζει να παρατηρεί, σαν σε θεατρική σκηνή, διάφορες «ανατολές προβολών» του! Βλέπει


σαν σε όραμα, θεούς, θεές, δαίμονες… αλλά και ακόμα πιο κατώτερες μορφές (ανάλογα σε πιο στάδιο του Μπάρντο βρίσκετε). Χαρακτηριστικά βλέπει ακόμα και Παραδείσιες καταστάσεις, ή Κολάσεις και Καθαρτήρια, ανάλογα τις πράξεις του «εν ζωή» και ανάλογα με το πως αυτός τις αντιλαμβάνεται.

Εδώ είναι που η οντότητα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως, ακόμα και οι Μεγάλοι Θεοί που προβάλλονται στον ορίζοντα του μεσοδιαστήματος (Μπάρντο)… δεν είναι παρά, δική της ακτινοβολία και αντανάκλαση! Μόνο αναγνωρίζοντας την κενότητα της ίδιας της διάνοιάς της, η οντότητα ως «Βουδική Κατάσταση»… και μόνο γνωρίζοντας την ταυτόχρονα, ως δική της συνείδηση… θα καταφέρει να περάσει στη Νιρβάνα και να κατοικήσει μέσα στο Βουδικό Νου!

(Ο συγγραφέας ζητά συγνώμη από τους «αυτούς που γνωρίζουν»… αν δεν καταφέρνει να αποδώσει με σαφήνεια αυτή την διδασκαλία)

Αν η «Σανγκσαρική οντότητα» δεν καταφέρει να λυτρωθεί και φτάσει τελικά στα πιο κοντινά στάδια, για τη επ’ είσοδο της σε μήτρα… (μέσα από το Σίντπα Μπάρντο ) …τις δίνονται οδηγίες για το πώς θα αποφύγει αυτή την αναγέννηση. Αν, τελικά αυτό δεν το αποφύγει… καθοδηγείτε στο να επιλέξει με σωστό τρόπο τη στιγμή, τον τόπο, την κάστα, το σπίτι και τη νέα μητέρα…

Αυτή είναι και η τελευταία (κατώτερη) επικράτεια του Μπάρντο. Μην καταφέρνοντας η οντότητα να επωφεληθεί από τα προηγούμενα στάδια, μπαίνει στη ζωώδη σφαίρα του ενστίκτου και της επ’ αναγέννησης. Αρχίζει να κυριεύετε ολοένα και περισσότερο από αισθησιακές φαντασιώσεις. Προσελκύετε από οράματα ερωτικών ζευγαρωμάτων. Μέσα της φουντώνει η δίψα για γνωριμία της σάρκας και ο πόθος για ικανοποίηση των αισθήσεων την καίει. Το σεξ την έλκει όπως η φλόγα έλκει την πεταλούδα. Τελικά, η οντότητα συλλαμβάνετε και γεννιέται και πάλι στον απατηλό κόσμο της «Σανγκσάρας».

Τι θλίψη. Ένας νέος κύκλος φαντασιώσεων, ψευδαισθήσεων και οδυνηρών καταστάσεων αρχίζει και πάλι γι’ αυτήν. Η φθορά, η αρρώστια, ο πόνος, τα γηρατειά, η εγκατάλειψη και ο θάνατος είναι ο γνωστός… αλλά ξεχασμένος κύκλος που πρέπει να ξανά κάνει η οντότητα. Όμως, ένας νέος θάνατος θα τη βάλει και πάλι στο Μπάρντο και θα της δώσει και πάλι την ευκαιρία (κάποτε) να αποδεσμευτεί.

Η ανάγνωση του «βιβλίου των νεκρών» (όπως επιτυχημένα έχει μεταφραστεί ο


τίτλος του Ιερού Κειμένου) σκοπό έχει να κρατήσει σε εγρήγορση (πριν και μετά το θάνατο) το «Σανγκσαρικό Νου» και να τον παροτρύνει να μην παγιδευτεί από τα ψευδή δρώμενα που ανατέλλουν στο «μεσοδιάστημα». Του ζητά να αρπάξει, κάθε στιγμή, την ευκαιρία για μία… όσο γίνετε …καλύτερη και πληρέστερη συνειδητοποίηση της κατάστασης του και τον προτρέπει ακατάπαυτα, να δραπετεύσει προς το «Φως»!

Υπάρχει πάντα, η δυνατότητα μέσα στο Μπάρντο, ο Σανγκσαρικός Νους να «κερδίσει» την επ’ αναγέννηση του σε κάποιο παράδεισο, ή ο κίνδυνος να καταλήξει σε κάποια κόλαση, όπου το Κάρμα του (η διαμορφωμένη ροπή) τον οδηγεί. Παρόλα αυτά, αυτός ο παράδεισος, ή η κόλαση… που πιθανό να γνωρίσει… δεν είναι παρά μία ακόμα καρμική ψευδαίσθηση! Η αληθινή λύτρωση βρίσκετε αλλού… έξω από το Μπάρντο!

Το κάθε ένα από τα 49 στάδια του Μπάρντο, μπορούμε να πούμε ότι διαθέτει το δικό του ψευδεπίγραφο παράδεισο, που σκοπό έχει να «ξεκουράσει» μεν, αλλά και να παραπλανήσει την οντότητα. Σκοπός του «Σανγκσαρικού Νου» είναι να αναγνωρίσει την φαινομενικότητα και αυτού ακόμα του «παραδείσου»… (που του προβάλετε στο συγκεκριμένο επίπεδο) …και να συνειδητοποιήσει την κενότητα του.

Αν τελικά «παράδεισος», με τη δυτική έννοια, δεν υπάρχει για τους Βουδιστές… και αν κορύφωση της αναζήτησής της κρυμμένης Πνευματικότητας γι’ αυτούς είναι να μπουν σε Βουδική κατάσταση και να ταυτιστούν με τη Νιρβάνα …τότε η Κόλασή τους πια είναι?

Αναμφίβολα η κατάρα των συνεχών επ’ αναγεννήσεων είναι μια μορφή κόλασης. Φθορά, γερατειά, αρρώστια, πόνος, θάνατος… είναι μερικά από τα βασανιστήρια που βιώνει η οντότητα «εν Ζωή»!

Ο τρόμος που νιώθει ο αδαής και αμύητος Σανγκσαρικός Νους, όταν προβάλλονται στον ορίζοντα του Μπάρντο (του μεσοδιαστήματος) οι τρομακτικές θεότητες, ή οι αιμοβόροι δαίμονες που εφορμούν να τον κατασπαράξουν… είναι μία μορφή κόλασης.

Όταν οι φόβοι και οι τύψης του, μορφοποιούνται και ζητούν εκδίκηση… είναι μία μορφή κόλασης!

Εδώ είναι που ο αναγνώστης - ιερέας θα πρέπει να υπενθυμίσει στο Σανγκσαρικό Ê


Νου πως… κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον θανατώσει… γιατί όλα είναι κενά… όπως κενή είναι και η ίδια η Σανγκσαρική οντότητα του!

Όμως, η χειρότερη κόλαση είναι η έκπτωση, της ανθρώπινης ψυχικής οντότητας, σε υπό ανθρώπινες μορφές και καταστάσεις.

(Αν και η αναγέννηση μιας ανθρώπινης ψυχικής οντότητας π.χ. σε ζώο, αμφισβητείτε από πολλούς, μια και το ανθρώπινο βασίλειο έχει απεριόριστη σειρά επιπέδων. Περιλαμβάνει ανθρώπινα στάδια εξέλιξης από την αγιότητα, έως την απόλυτη ανθρώπινη κτηνωδία).

Βέβαια υπάρχει πάντα η θεωρία ότι…

...όταν κάποιες αξίες δεν εκτιμιούνται και δε χρησιμοποιούνται, ατονούν και αδρανοποιούνται σε τέτοιο σημείο, όπου ένα μέρος της ανθρώπινης υπόστασης εκπίπτει από το ανθρώπινο βασίλειο… (ότι και να σημαίνει αυτό). Αυτά τα κατώτερα στοιχεία γίνονται «τροφή για τους δαίμονες», ή απλώς, χρησιμοποιούνται για να συγκροτήσουν κατώτερους κόσμους εκδήλωσις.

Η αλήθεια όμως, πρέπει να είναι ότι…

…αν η «Αρχική μορφή Συνείδησης» διασπαστεί σε κατώτερα και ανώτερα δομικά υλικά …τότε, η μη συνειδητή (σε Σανγκσαρικό πεδίο) Θεϊκή Σπερματική Γνώση (που διαθέτη, ως πυρήνα, κάθε οντότητα…) δεν καταστρέφετε, ούτε εκπίπτει, αλλά ενώνετε με τον Παν Κοσμικό – Συλλογικό Συνειδητό (από τον οποίο, άλλωστε, δεν διαχωρίστηκε ποτέ) …μέχρι, «εν μέρει», να κατοικίσει και πάλι σε έναν νέο Σανγκσαρικό «Παρατηρητή»!

Για να χρησιμοποιήσουμε απλό τρόπο δυτικής σκέψης… Δεν είναι ποτέ δυνατών, η Θεϊκή πνοή, ο Θείος σπινθήρας που ζωοποιεί κάθε άνθρωπο… (ακόμα και τον χειρότερο κακούργο) …να καταλήξει σε καμιά κόλαση!)

Τέλος, κλείνοντας το κεφάλαιο που ερευνά την αναζήτηση της πνευματικότητας στο Θιβετάνικο «μεσοδιάστημα» θα ήθελα να τονίσω πως το «Βιβλίο των νεκρών» δεν απευθύνετε στον ανώτερο πνευματικά άνθρωπο, τον Λάμα ή τον Φωτισμένο διδάσκαλο… αλλά στον μέσο και τον κατώτερο άνθρωπο που δεν έχει κατακτήσει ακόμα τη συνείδηση του Σανγκσαρικού πεδίου. Δηλαδή…


Ê

…το «Βιβλίο των νεκρών» απευθύνετε σε όλους εμάς που ζούμε μέσα σε ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις… που λειτουργούμε ανάλογα με τις φαινομενικότητες… και που είμαστε δέσμιοι μίας ψευδεπίγραφης εγω-ικής συνείδησης που επεκτείνετε και πέρα του θανάτου μας, στο μεσοδιάστημα. Απευθύνετε σε όλους εμάς που ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι… μόνοι μας δημιουργούμε τις «καρμικές ροπές» που μας δεσμεύουν και που «διαμορφώνουν» το καρμικό μας, παρών ή μέλλον.

Εδώ, να προστεθεί ότι ο συγγραφέας σε προηγούμενο βιβλίο του, με τίτλο...

«Το Κάρμα και το ταξίδι της ψυχής» (έκδοση «Πύρινος Κόσμος»)

Σε αυτό ο συγγραφέας αναφέρει (ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ) για το Κάρμα και τις αναγεννήσεις…

«...Θα πρέπει στην αντίληψη μας (στον Σανγκσαρικό Νου), να διακοπεί η ροή της μηχανιστικής Μετενσάρκωσης (αναγέννησης). Μέσα από μία σε βάθος έρευνα και με άμεση επίγνωση, η ψευδό – προσωπικότητα θα πρέπει να εξαφανιστεί και εγωιστική αίσθηση του εαυτού να πεθάνει για πάντα! Όι Βούδες προφανώς έγιναν Βούδες (Φωτισμένοι) όταν απαλλάχτηκαν τελειωτικά από το μηχανισμό του Κάρμα (καρπικές ροπές). Κατάφεραν να απελευθερωθούν από την ψευδαίσθηση της κάθε μορφής εγωι-κού εαυτού, ακόμα και αυτής του ξεχωριστού ανώτερου ή κατώτερου εαυτού!...»


▶ Πάνω: «Η Νεκυία ή κατάβασις Οδυσσέως», ήταν φημισμένο έργο ζωγραφικής του αρχαίου Έλληνα ζωγράφου Πολύγνωτου. Κοσμούσε την Λέσχη των Κνιδίων στους Δελφούς.

Κάτω: Ποιητές της Αρχαίας και Κλασικής Γραμματείας που ασχολήθηκαν με τον Θάνατο. ▶ Αυγουστίνος▶ Δάντης▶ Βοκάκιος▶ Λουκιανός▶ Οβίδιος


Ê

Η σχέση του ανθρώπου με τον αντιληπτό κόσμο και η «αναγέννηση» με ζωική μορφή

Κάθε αντιληπτό βασίλειο (ορυκτό, φυτικό, ζωικό, Ανθρώπινο) σε αυτόν τον απατηλό κόσμο όπου ζούμε, υπόκειται σε μία διαβάθμιση. Σε αυτό το στάδιο, εμείς, οι ανθρώπινες οντότητες έχουμε την ψευδαίσθηση (?) ότι είμαστε στην κορυφή της σκάλας ΟΛΩΝ των διαβαθμίσεων!

Το έμβρυο από τις πρώτες στιγμές της σύλληψης του μέχρι την τελική διαμόρφωση του περνά από πολλά στάδια ανάπτυξης. Μέσα σε εννέα μήνες διανύει όλο το προγενέστερο φάσμα της ζωικής εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Προφανώς αυτό αντιστοιχεί και σε υλική και συναισθηματική, και σε νοητική… αλλά και σε πνευματική εξέλιξη. Κάτι σαν υλικό, συναισθηματικό, νοητικό και πνευματικό DNA


καθορίζει την μορφοποίηση του εμβρύου και το καθιστά Άνθρωπο!

Αυτός είναι ένας ίσος μηχανιστικός τρόπος σκέψης… όμως μόνο έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτή, αναγνωρίσιμη και αποδεχτή η θέση ότι ο Άνθρωπος είναι βασιλείας σε αυτό το επίπεδο!

Φυσικά, ο Άνθρωπος δεν είναι απόλυτος κυρίαρχος, ούτε μπορεί ν κάνει ότι θέλει, ούτε οι πράξεις του είναι χωρίς αντίκτυπο στην ζωή στον πλανήτη…

Π.Χ. Κάποιος που ζει σε ένα διαμορφωμένο συγκροτημένο χωριό μέσα στη ζούγκλα. Αν βγει έξω από τον προστατευμένο χώρο του, κινδυνεύει να γίνει τροφή του ζωικού βασιλείου!

Αν δεν κάνει συχνή αποψίλωση γύρο από το χωριό, η βλάστηση θα εξαπλωθεί, θα οργιάσει και η φυτική ζούγκλα θα εξαφανίσει κάθε τι ανθρώπινο…

Αν δεν είναι καθαρός και δεν τηρεί στοιχειώδη κανόνες υγιεινής, θα μολυνθεί από βακτήρια και μικρόβια, θα του προκληθούν ασθένειες και βλάβες που θα τον οδηγήσουν σταδιακά στο θάνατο…

Αν δεν λάβει σοβαρά τις καιρικές συνθήκες, τις ιδιομορφίες των στοιχείων της φύσης και τους φυσικούς κύκλους, είναι σίγουρο ότι δεν θα καταφέρει να επιβιώσει…

Ακόμα, αν σαν είδος, δεν λειτουργήσει ομαδικά, αν δεν θεσπίσει κανόνες συμπεριφοράς και νόμους, δεν θα καταφέρει να συνυπάρξει ούτε με τους όμοιους του!

Τι στο καλό «βασιλιάς» είναι αυτός? Σε τι διαφέρει από τα άλλα ζώα? Και αυτά, έξω από το περιβάλλον τους, χωρίς ομαδικό πνεύμα, δεν μπορούν να επιβιώσουν. Τότε γιατί ο άνθρωπος είναι ανώτερος ΟΛΩΝ όταν είναι υποχρεωμένος να φέρετε όπως αυτά?

Πολύ περισσότερο που… (πολλές φορές) …δεν τον ανέχεται ούτε ο ίδιος ο Πλανήτης. Κινδυνεύει η παρουσία του ανθρώπου στον Πλανήτη Γη, γιατί οι πράξεις του είναι απερίσκεπτες και ληστρικές απέναντι στο περιβάλλον, στη φύση και στο διάστημα!!!

Ο άνθρωπος διαφοροποιείτε από τις άλλες μορφές ζωής, εδώ στη γη, όχι γιατί χρίστηκε από κάποιον άγνωστο θεό «βασιλιάς»… αλλά γιατί είναι επιστέγασμα όλων αυτών των αντιληπτών βασιλείων. Ο άνθρωπος είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της


Ê

ύπαρξης που όμως φέρετε (εν δύναμη) να έχει ολική «Συνείδηση» της ύπαρξής του.

Από ότι γνωρίζουμε ο άνθρωπος έγινε άνθρωπος από τότε που αναρωτήθηκε… Ποιος είμαι, τι είμαι, από που ήρθα, που πάω, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά?

Τις πρώτες απαντήσεις τις παίρνει μέσα από προσεκτική παρατήρηση. Σταδιακά συνειδητοποιεί τη σχέση του με τη φύση, με τα ζώα, με το συνάνθρωπο του, αλλά και με το «κάτι άλλο»… που εκστατικά υποψιάζεται… και σταδιακά ανακαλύπτει μέρος της ύπαρξης Του, μέσα του και γύρο του! Αυτό το «κάτι άλλο» και η αναζήτησή του είναι που τον εξανθρωπίζει και τον κάνει να φαντάζει ικανός ακόμα και για τη Θέοση του!

Ο άνθρωπος είναι ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών των αντιληπτών επίγειων παράλληλων βασιλείων και οφείλει να είναι δάσκαλος και φροντιστής όλων, ανεξαίρετος, των επίγειων οντοτήτων… προστάτης, σύμμαχος και φίλος κάθε μορφής! Πολύ περισσότερο θα πρέπει να νιώθει και να φέρετε ως «συγκάτοικος» στον Πλανήτη… που είναι για όλους μας μία μεγάλη μητέρα, ένα τροφός, παιδαγωγός… αλλά και μία «μήτρα» που μέσο αυτής διασφαλίζετε η μελλοντική γέννηση μας σε έναν άλλο πνευματικό Κόσμο!

Μόνο συνειδητοποιώντας όλα αυτά, ο άνθρωπος (ως «Σανγκσαρική» οντότητα) θα είναι ικανός να διερευνήσει την δική του ύπαρξη… να αναζητήσει την Πνευματικότητα, να αναγνωρίσει την φύση των κενωμένων, να απαλλαγή από τις ψευδαισθήσεις και να οδηγηθεί έξω από τον απατηλό «Σανγκσαρικό» πεδίο.

Η ζωόμορφες ενσαρκώσεις της οντότητας. Η πιθανή αναγέννηση του νεκρού με μορφή ζώου, ήταν μία εκδοχή που έφτασε στις ημέρες μας σαν Πίστη. Μάλλον κρατά την καταγωγή της σε «εξωτερικές» εκλαϊκευμένες διδαχές των αρχαίων Μυστηρίων.

Είναι θαυμαστό ότι… σήμερα μόνο υπόνοιες έχουμε για το τι ακριβός διδάσκονταν σε αυτά. Θαυμαστό για τη μυστικότητα που κράτησαν οι Μυημένοι! Πάντως από τα συνφραζώμενα συμπεραίνουμε πως… διδάσκονταν το δόγμα τις αναγέννησης, η δυνατότητα επίτευξη της φώτισης μέσο της συνειδητοποιήσεις… και η αναγνώριση του θανάτου, ως θήρα, προς ένα ενδιάμεσο στάδιο ύπαρξης, όπου εκεί, λάβανε χώρα μία μορφή κάθαρσης της ψυχής.

Τα παραπάνω έρχονται να επιβεβαιωθούν ως γεγονός, από τις λίγες (είναι αλήθεια) νύξεις, κατά καιρούς, αυτών που (λένε ότι) γνωρίζουν! Αλλά και η συγκριτική


θρησκειολογία και η μυθολογία των λαών και η απόκρυφη παράδοση εκεί μας οδηγούν, ως σκέψη.

Ο βασικός συμβολισμός είναι, ότι… κάτι που πεθαίνει, που πάει σε έναν άλλο κόσμο, συναντά άλλες καταστάσεις, φέρετε διαφορετικά και την κατάλληλη στιγμή, μετά από διαδικασίες, επιστρέφει είτε με την προγενέστερη μορφή, είτε με άλλη παρόμοια, είτε με μορφή υπό ανθρώπινη.

(Ας θυμηθούμε την «αποκάλυψηακή» γραμματεία… όπως την Πλατωνική αφήγηση για το στρατιώτη Ήρωνα, τον Πλούταρχο και το «Όραμα του Θεσπέσιου», τον Λούκιο Απουλήιο με το «χρυσό γάιδαρό» του… τον Βιργίλιο με την «Αινειάδα»… και φυσικά τον Δάντη με την «Κόλασή» του…)

Ταυτόχρονα έχουμε και αναφορές για μεταμορφώσεις, μεταπλάσεις και μεταστοιχειώσεις! Αυτή όμως, που μας ενδιαφέρει, ως υπόθεση εργασίας, είναι η αναγέννησης μίας (πριν) ανθρώπινης ψυχής, με μορφή ζώου!

Μπορεί αυτό να συμβεί? Προφανώς, όχι! Από ότι είδαμε αυτό, απορρίπτετε από τους Φωτισμένους μελετητές της αναγέννησης και είναι δεχτό, μόνο ως διδακτική αλληγορία.

Η εσκεμμένες διαρροές και η «επιτηδευμένη» εκλαΐκευση των Μυστηρίων, (αλλά και η «αποκάλυψηακή» γραμματεία) σκοπό είχε την απόκρυψη από τη μία μεριά των «εσώτερων» διδαχών και από την άλλη λειτουργούσαν σαν δόλωμα για μελλοντικούς Μύστες. Χρησιμοποιώντας αλληγορίες, δίνονταν «κλειδιά» στους «εν δύναμη» Μύστες, ώστε, να κατανοήσουν τους μύθους και τις παραβολές, προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στα «εσώτερα» των ναών.

Και στην Αρχαία Αίγυπτο (και στην Ελλάδα) έχουμε μαρτυρίες ότι το δόγμα της αναγέννησης δεν ήταν άγνωστο αλλά ότι διδάσκονταν στους Μυημένους των Μυστηρίων. Η δε, εξωτερική λατρεία ζωόμορφων θεών, ιδιαιτέρως στην Αίγυπτο, βρήκε την αποκορύφωση της.

Μπορεί σε όλο τον αρχαίο κόσμο (σε πρώτο επίπεδο) να έχουμε ζωόμορφους Θεούς… και σε δεύτερο επίπεδο, να έχουμε ζώα – σύμβολα, που χαρακτηρίζουν τους θεούς… αλλά κάποιοι, φαίνεται να είχαν το κλειδί για την κατανόηση αυτών των αλληγοριών.


Ê

Οι Έλληνες είχαν την παράδοση ότι……οι Θεοί τους, μεταμορφωθήκαν σε ζώα και έφυγαν φοβισμένοι, τρέχοντας να

κρυφτούν στην Αίγυπτο… προκειμένου να ξεφύγουν από έναν θανάσιμο κίνδυνο! Ήταν ένα τερατώδες γέννημα της Γης (της ύλης?) που αμφισβητούσε την εξουσία τους και απειλούσε την Δημιουργία. Όταν ο κίνδυνος πέρασε οι θεοί ξαναπήραν την μορφή τους και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Όμως οι λαοί που τους γνώρισαν με τη ζωώδη μορφή τους… συνέχισαν να τους λατρεύουν έτσι!

Με αυτό τον τρόπο οι Έλληνες εξήγησαν και την ύπαρξη τόσων ζωόμορφων θεών στην Αίγυπτο… που, όμως στους Αλεξανδρινούς και Ελληνιστικούς χρόνους ταυτίζονταν με τους δικούς τους θεούς.

Η Αθηνά ταυτίστηκε με την κουκουβάγια, ο Δίας με τον αετό, ο Απόλλωνας με το δελφίνι, η Αφροδίτη με το περιστέρι, η Άρτεμης με το ελάφι… κλπ.

Τα θεϊκά αυτά, ζώα – σύμβολα, τόνιζαν συγκεκριμένες ιδιότητες των θεών, που όμως ήταν και χαρακτηριστικές ψυχικές ιδιότητες και των ανθρώπων! …και αυτό είναι (φαίνεται) το κριμένο μυστικό!

Υπάρχουν Πλατωνικές αναφορές που μιλούν για τους νεκρούς Ήρωες, που τους δόθηκαν ή επέλεξαν «επόμενες μορφές» ανάλογες με τα χαρίσματα, τα ελαττώματα, τα πάθη, ή τις επιθυμίες τους! Π.χ. …

• Ο Ορφέας σαν μουσικός και Μύστης, διάλεξε τη ζωή και την ψυχή ενός Κύκνου…

• Ο Θαμύρας, ο διάσημος Θρακιώτης αρπιστής - τραγουδιστής, διάλεξε τη ζωή και την ψυχή ενός Αηδονιού!

• Η Αταλάντη, η φημισμένη κυνηγός, διάλεξε τη ψυχή και τη ζωή ενός μεγάλου αθλητή!

• Ο Επειός του Πανοπέα, που ήταν δειλός χαρακτήρας… αλλά που χρησιμοποίησε πονηριά και τέχνη για να κατασκευάσει τον Δούρειο Ίππο, έγινε πονηρή γυναίκα, τεχνίτρια φοβερή!

• Ο Θερσίτης που ήταν θρασύς, άσχημος και κωμικός στη ζωή του… έγινε πίθηκος!


• Ο Αίαντας, ο Τελαμώνιος, νιώθοντας πια, απέχθεια για τα όπλα… διάλεξε τη ψυχή και τη ζωή του λιονταριού!

• Ο Αγαμέμνων, σαν βασιλιάς, αηδιασμένος από την προδοσία της Κλυντεμίστρας και τον άδικο θάνατο του, διάλεξε τη ζωή και την ψυχή ενός Αετού!

• Ο Οδυσέας, κουρασμένος από τις ταλαιπωρίες του, διάλεξε τη ψυχή και τη ζωή του πιο ταπεινού και άσημου ανθρώπου που θα μπορούσε να υπάρξει! Όπως άλλωστε, άσημη - ταπεινή ζωή – δούλου, επιθυμούσε και ο μεγάλος ήρωας Αχιλλέας (εάν πρόκειται να ξαναγεννηθεί) παρά να είναι βασιλιάς στον κάτω κόσμο!

Έχει κανείς, ακόμα αμφιβολία ότι, η επόμενες ζωές που διάλεξαν οι ήρωες, είχαν άμεση σχέση με την προηγούμενη ζωή τους (?)... ή, μήπως, αμφιβάλει κάποιος ότι, οι ίδιες αντιστοιχίες θα μπορούσαν να ισχύουν ακόμα και αν δεν υπείχαν «επόμενες» ζωικές μορφές αναγέννησης, αλλά ανθρώπινες?

Εδώ μιλάμε για «καρμικές» επιλογές (διαμορφωμένες ροπές) της ψυχής που «εσκεμμένα» προβάλλονται στο μέλλων.

Ο άνθρωπος πεθαίνει - οι ψυχικές ιδιότητες όμως «ζυγίζονται» και μεταβιβάζονται σε επόμενες μορφές υπάρξεων. Τα χαρακτηριστικά ιδιώματα, τα χαρίσματα, η ικανότητες, τα ελαττώματα, η επιθυμίες, η απέχθειες… που αποκτά η ψυχή μέσα από την πορεία της (διαμορφωμένες καρμικές ροπές) δεν χάνονται… αλλά «λαμβάνονται υπόψη» και μεταβιβάζονται, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του μελλοντικού οντολογικού μορφώματος… που θα ονομάσουμε νέο άνθρωπο!

Όλα αυτά, που εμείς σήμερα μπόρεσαν, διαισθητικά και νοητικά να ακουμπή-σουμε, δεν θα μπορούσαν να μην είναι γνωστά και να μην διδάσκονταν στα Αρχαία Μυστήρια!

Μετά από αυτά, ίσος να έγινε πιο ξεκάθαρο, ότι, οι αρχαίοι λαοί της Μεσογείου, γνώριζαν πολύ καλά τη θεωρία της αναγέννησης και πως, η δοξασία που θέλει την ψυχή να μπορεί να αναγεννάτε σε μορφή ζώου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία απλή αλληγορία.


Ê

▶ Άνουβις, Ο θεός των νεκρικών τελετών με μορφή τσακαλιού. Τοιχογραφία απο τον τάφο του Χορεμχέβ.


▶ Εικαστικά αστεία με το «Θάνατο»! Επάνω. Νεότερο ζωγραφικό έργο (του Γιώργου Α. Μικάλεφ) όπου παρουσιάζεται ο θάνατος του συγγραφέα και ζωγράφου Ps.Mavro. Κάτω. Νεότερο ζωγραφικό έργο (του Ps.Mavro) όπου παρουσιάζεται ο θανάτος του ζωγράφου Γιώργου Α. Μικάλεφ.


Ê

Οι ζωντανοί και ο θάνατος

Η αναζήτηση της Πνευματικότητας, από μία οντότητα μπορούμε να πούμε ότι έχει τα «πάνω» και τα «κάτω» της! Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος (σε αυτό το επίπεδο που βρισκόμαστε τώρα) μπορεί να έχει πάντα σαν ξεκάθαρο στόχο τη συνειδητή αναζήτησή της.

Συνήθως όλα αρχίζουν με την παρατήρηση της φύσης και των φαινομενικοτήτων που γεννιούνται σε αντιληπτό υλικό και νοητικό πεδίο. Αυτή η παρατήρηση εγείρει ερωτηματικά τα οποία κάποια από αυτά προκαλούν μία «αναθύμηση»… (για να θυμηθούμε και το Σωκράτη). Για άλλους, η παρατήρηση και η βίωση της φύσης… (αλλά και η ενεργεί κοινωνική ζωή) είναι αυτά που ξυπνούν μέσα μας τις Μυήσεις που έχουμε λάβει σε κάποια «άλλα επίπεδα».

Στην πορεία του βίου μας, είναι ορισμένος ο χρόνος όπου εμφανίζονται τα λεγόμενα «υπαρξιακά ερωτηματικά» μας. Η αναζήτηση αυτών των απαντήσεων είναι που μας κάνει τελικά να αντιληφθούμε την Απανταχού Παρούσα Πνευματικότητα. Όταν όμως η ύλη, τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τα πάθη, οι κακές συνήθειες… μας κυριεύουν… και τα «υπαρξιακά ερωτηματικά» πάνε


στην άκρη… τότε μας καταπίνει η φαντασίωση και η ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο «τρελαμένος» εγκέφαλός μας. Η αναζήτηση της Πνευματικότητας σε αυτή την περίπτωση φαίνεται να πηγαίνει «περίπατο»!

Όμως δεν χάνονται όλα. Η ανάμνηση, η αναθύμηση των προηγούμενων Μυήσεών μας, η «αύξηση φωτός» που λάβαμε δεν μηδενίζονται αλλά, αποθηκεύονται μέσα μας όπως ένα διαμάντι που θάβετε μέσα σε παχυλή ύλη.

Τι εννοούμε όταν λέμε «Αύξηση φωτός»?Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με όσο γίνετε πιο απλά λόγια… και με ένα απτό

παράδειγμα, τι εννοώ λέγοντας «Αύξηση φωτός».

Τώρα εσείς, διαβάζετε αυτές τις προτάσεις, που μιλούν γι’ αυτό το θέμα. Αν δεν είχατε ευαισθητοποιηθεί παλαιότερα… το βιβλίο αυτό δε θα σας κινούσε την περιέργεια και το ενδιαφέρων - να το αγοράσετε για να το διαβάσετε. Άσχετα με το αν το βιβλίο είναι επιτυχημένο ή όχι… εσείς, διαβάζοντας το, κάνετε τις δικές σας σκέψεις και την κατάλληλη στιγμή θα «συμπεράνετε» κατάλληλα!

Τι θα είχε γίνει όμως αν εσείς, στο παρελθόν, δεν είχατε ευαισθητοποιηθεί πάνω σε αυτά τα θέματα? Aπλώς, όλος αυτός ο προβληματισμός, δεν θα σας ήταν μόνο αδιάφορός αλλά και άγνωστος!

Διαλέγοντας να βαδίσετε στην Ατραπό της αναζήτησης… τοποθετήσατε τον εαυτό σας σε ένα «ορισμένο επίπεδο». Την «μερική φώτιση» την έχετε λάβει παλαιότερα… απλώς εσείς, με τις επιλογές σας, συναινείτε να λάβετε επιπλέων «Αύξηση φωτός»!

Και φυσικά δεν είναι αυτό το βιβλίο που θα σας τη δώσει αλλά η επιλογή και η επιμονή που δείχνετε στην αναζήτηση της (όσο γίνετε) πληρέστερη συνειδητοποίησης της Απανταχού Παρούσα Πνευματικότητας!

Αυτά που κάποτε (κάπου αλλού) κατακτήσατε… με αυτά που κατακτάτε τώρα εδώ, μαζί με ότι θα κατακτήσετε στο μέλλων, δεν είναι παρά «Αυξήσεις φωτός» που θα σας οδηγήσουν στο να γίνετε και εσείς ένας Βούδας! (…δηλαδή ένας «φωτισμένος»)

Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα χάσουμε το δρόμο μας! Ας ξαναγυρίσουμε


Ê

όμως στον άνθρωπο που μέσα από την πορεία του στη ζωή δεν καταφέρνει να παραμείνει νηφάλιος και ξεκάθαρος ως προς τους στόχους του. Σε αυτή τη θέση έχουμε βρεθεί όλοι μας - και θα ξανά βρεθούμε πολλές φορές ακόμα! Γι’ αυτό, καλό θα είναι να θυμόμαστε πάντα, ότι…

Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα χάσουμε το δρόμο μας… ή πόσες φορές θα πέσουμε χαμηλά…

Σημασία έχει πόσες φορές θα σηκωθούμε από τις λάσπες… και πόσες φορές θα ξανά προσπαθήσουμε να μπούμε και πάλι στην Ατραπό της αναζήτησης της κρυμμένης Πνευματικότητας! Αυτό να το θυμόμαστε πάντα.

Η πιο δύσκολη στιγμήΗ πιο δύσκολη στιγμή ενός ανθρώπου δεν είναι (μόνο) όταν βρίσκετε πάνω στην

«τρέλα του μεγαλείου» του… Π.χ. μετά από μια επαγγελματική, οικονομική ή ερωτική ΕΠΙΤΥΧΙΑ του… (τότε είναι που, συνήθως, τα ξεχνά όλα) …η πιο δύσκολη στιγμή του ανθρώπου είναι όταν συνειδητοποιεί τον «θάνατο» του! Τότε είναι που… το σώμα του καταρρέει, τα συναισθήματα του ξεσπούν ανεξέλεγκτα και ο εγκέφαλος του (στην κυριολεξία) τρελαίνετε.

Φυσικά δε μιλάμε για έναν ξαφνικό και ακαριαίο θάνατο… αλλά για έναν αναμενόμενο θάνατο, που ο ερχομός του γίνετε άμεσα αντιληπτός, λόγω φυσικής εξασθένησης (γεράματα), λόγω μιας μακροχρόνιας ασθένειας, ή μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό, που όμως δεν μας στερεί την ικανότητα αντίληψης.

Ας υποθέσουμε ότι σε κάποιον του έχει ανακοινωθεί ο βέβαιος - αναπόφευκτος θάνατος του (είτε να το έχει καταλάβει μόνος του) Αναρτηθήκατε ποτέ πια μπορεί να είναι η ψυχολογία αυτού του μελλοθάνατου?

Σίγουρα, η συμπεριφορά ενός ανθρώπου που έχει αρχές… που ακολουθεί συγκεκριμένη κοσμοθεωρία… που βαδίζει σύμφωνα με αυτήν και που είναι βέβαιος και πεισμένος για τα Πιστεύω του… σίγουρα η συμπεριφορά του, στις τελευτές στιγμές του, θα είναι ανάλογες με το κατά πόσο νιώθει εφησυχασμένος ότι έπραξε το καθήκον του!

Όμως ανάλογη θα είναι και η συμπεριφορά κάποιου που έζησε μια συμβατική


ψεύτικη ζωή, ακολουθώντας κοσμοθεωρίες, δόγματα και «πιστεύω» όπου δεν τον είχαν πείσει και που υποκριτικά τα ακολουθούσε… ή, όποιου, που ζούσε χωρίς αρχές και αξίες… αρνούμενος να σκεφτεί πως, κάποτε θα έρχονταν και η σειρά του να αντιμετωπίσει το μυστήριο του θανάτου… Σίγουρα, απογοήτευση και τρόμος θα είναι τα βασικά συναίσθημα που θα νιώθει κάποιος τέτοιος άνθρωπος, στις τελευταίες στιγμές του.

Δε θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πρώτου… διότι αυτός έχει προλειάνει το δρόμο του… ότι και να σημαίνει αυτό… γι’ αυτόν(!)… θα ασχοληθούμε με την δεύτερη περίπτωση, όπου σε αυτήν (συνήθως) ανήκουμε οι περισσότεροι…

Και φυσικά θα αναρωτηθείτε… Γιατί να το κάνουμε αυτό?

Γιατί (σύμφωνα με αυτούς που λένε ότι γνωρίζουν) οι τελευταίες στιγμές κάποιου είναι καθοριστικές για το πώς περνά σε αυτό το «μεσοδιάστημα». Ένα «μεσοδιάστημα», ή ένας «άλλος κόσμος» όπου με τόση διαίσθηση υποψιάστηκαν οι σοφοί Διδάσκαλοι… που με φώτιση περιγράφουν τα «Ιερά Βιβλία» των λαών… αλλά και τα Αποκαλυπτικά κείμενα των Μεγάλων Θρησκειών!

Αν οι Βουδιστές και οι Αιγύπτιοι έχουν το δικό τους διάσημο «μεσοδιάστημα»… δεν πρέπει να αγνοήσουμε και τα «μεσοδιαστήματα» των Μεσοποτάμιων λαών, των Ελληνικών φύλων, των Λατίνων, των Κελτών των Γερμανικών και Σκανδιναβικών φύλων, των Ινδιάνων, των Αβορίνων, των Σαμάνων τις Στέπας, των Αφρικανών κλπ. Είτε λέγετε «Άλλως κόσμος», είτε «Ιλίσια Πεδία», είτε «Τόπος κυνηγιού», είτε «Εποχή των ονείρων», είτε «Μπάρντο», είτε «Αγκαλιά του Αβραάμ», είτε «Παράδεισος», ή «Κόλαση»…

ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ όχι μόνο γιατί μας τον περιγράφουν τα ιερά κείμενα και οι παραδόσεις αλλά γιατί... ΟΤΙ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΟ!

Και αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο μυστικών όλων «αυτών που λένε ότι γνωρίζουν»! Από την στιγμή που ο άνθρωπος υποψιάστηκε την ύπαρξη αυτών των «Άλλων Κόσμων»… αυτοί αναδύθηκαν μέσα από την «κενότητα» και απέκτησαν υπόσταση! Αυτοί οι «Άλλοι Κόσμοι» έχουν στοιχειώσει (κατά κάποιο τρόπο) των ανθρώπινο Νου… Μπορεί να λειτουργούν λυτρωτικά, καταδικαστικά, ή ως καθαρτήρια… ανάλογα τα πιστεύω του κάθε λαού… δεν παύουν όμως να είναι δημιουργήματα του εδώ


Ê

επιπέδου. Είναι δημιουργήματα πόθων και ελπίδων… είναι τόποι που αναδύθηκαν μέσα από έναν κόσμο που βασιλεύει η ψευδαίσθηση και η φαινομενικότητα… τόποι που δημιουργήθηκαν από συλλογικές «Καρμικές ροπές» ανθρώπων – οικογενειών – φυλών – λαών – εθνών. Είναι Μορφώματα του «Σανκαρικού πεδίου» όπως επιτυχημένα θα λέγανε οι φίλοι μας, Βουδιστές! Η υπέρβαση αυτών των «Άλλων Κόσμων» είναι τόσο αναγκαία για την «ανθρώπινη ψυχή»… όσο αναγκαία ήταν και η δημιουργία τους (?)

Συμπαρασταθείτε σε κάποιον που πεθαίνει

Ένας καταξιωμένος επιστήμονας ερευνητής, ο Zean Ziegler, παρατήρησε για μεγάλο διάστημα τη συμπεριφορά ανθρώπων που γνώριζαν πως… σύντομα θα πεθάνουν. Μίλησε μαζί τους, με οικείους τους και με ανθρώπους που τους παράστεκαν… Μετά από πολλές καταγραφές έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι ζωντανοί και ο θάνατος»… (Zean Ziegler. Εκδόσεις «Μάλλιαρης/Παιδεία») …όπου σε αυτό περιγράφει τα «στάδια» όπου περνά κάποιος, από τη στιγμή που του ανακοινώνεται ο θάνατός του, μέχρι και την τελευταία στιγμή του. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε αυτή την εργασία, θα βγείτε κερδισμένοι όχι μόνο, γιατί θα μπορείτε να βοηθήσετε ουσιαστικά κάποιον που «φεύγει» αλλά γιατί και εσείς όταν θα βρεθείτε σε αυτή τη θέση, θα είστε είδη Μυημένοι και (ίσως) θα μπορέσετε να ελέγξετε (ως ένα βαθμό) το «πέρασμά» σας προς το «μεσοδιάστημα».

Η επιθανάτια συμπεριφορά.

Εδώ θα αναφέρουμε περιληπτικά τα «επτά στάδια» που διέκρινε και κατέγραψε ο Zean Ziegler. Αυτά είναι…

Σοκ, Άρνηση, Θυμός, Κατάθλιψη, Παζάρεμα, Παραδοχή, Δεκάθεξη.

Η επιθανάτια αγωνία μπορεί να μην ακολουθήσει ακριβός αυτή τη σειρά αλλά να παλινδρομεί ή να υπερπηδά κάποια στάδια ή να τα μπερδεύει. Η επιθανάτια συμπεριφορά υποβάλετε από τα διάφορα στάδια και ο παρατηρητής θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικός για να καταλάβει από πιο στάδιο πηγάζει η κάθε συμπεριφορά. Τα πρώτα έξη στάδια είναι λίγο πολύ κατανοητά από τον αναγνώστη, το έβδομο είναι αυτό όπου θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως.


Το τελευταίο στάδιο της «Δεκάθεξης» είναι αυτό όπου τερματίζετε κάθε επικοινωνία με τον ετοιμοθάνατο…

Αυτός είναι εκεί και δεν είναι. Το σώμα του συνεχίζει να ζει βιολογικά αλλά η συνείδηση του έχει κυριευτεί από μία άλλη πραγματικότητα μη αντιληπτή από τους παρευρισκόμενους. Αυτός που φεύγει είναι καθηλωμένος και έκθαμβος!

Όλοι οι άλλοι βλέπουν τον ετοιμοθάνατο να βυθίζετε ολοκληρωτικά σε ένα σκοτάδι, τον βλέπουν να φεύγει αλλά τον βλέπουν ανάποδα από πίσω. Ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος ουσιαστικά είναι αυτός που τους αφήνει πίσω του και που στέκεται έκθαμβος μπροστά σε ένα άπυρου κάλλους φωτεινό καθάριο νέο ορίζοντα! Ένας νέος κόσμος μοιάζει να ανατείλει γι’ αυτόν και μια μυστηριακή γέννηση μοιάζει να συντελείτε με πρωταγωνιστή τον ίδιο!

Πολλοί που «γύρισαν» πίσω, από αυτό το στάδιο, μιλούν για ένα φωτεινό τούνελ όπου το διασχίζουν, με στόχο μία λαμπερή έξοδο, προς ένα υπερβατικό τοπίο. Στην έξοδο από αυτό το τούνελ τον περιμένουν κάποιες μορφές λαμπερές που πολλές φορές ταυτίζονται με αγαπημένα τους πρόσωπα, που έχουν φύγει (πολύ πιο πριν) από την εδώ ζωή. (Ίσος αυτές οι «μορφές» να είναι «Μαίες» που τον βοηθούν να προβάλει στη νέα του ζωή, με ένα νέο σώμα?) Αυτές οι καταγραφές, είναι λίγο - πολύ γνωστές και ίσος δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε. Εξάλλου, αν αυτός που φεύγει, όντος γεννιέται σε ένα άλλο επίπεδο(?), δεν μπορούμε να το επαληθέψουμε ούτε να το αποκλίσουμε… απλώς το συμπεραίνουμε από τα συφραζώμενα και το αναφέρουμε γιατί το επικαλούνται πολλοί από «αυτούς που λένε πως γνωρίζουν»! Αυτή η άποψη ταιριάζει με την Θηβετάνικη διδασκαλεία που μιλά για «γέννηση» του… μέχρι προ ολίγου νεκρού, στο «Μπάρντο». (…τονίζοντας όμως πάντα ότι, αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή συνειδητοποίησης της όλης ψευδαίσθησης!)

Υπάρχουν όμως και περιγραφές που μιλούν για ένα μέρος της συνείδησης (αυτού που φεύγει) που παραμένει κοντά στο υλικό σώμα, το οποίο (σημειωτέων) συνεχίζει βιολογικά να ζει. Αυτό το μέρος της συνείδησης συνεχίζει να ακούει και να αντιλαμβάνεται το «εδώ», αλλά τελείως παθητικά. Και αυτό περιλαμβάνετε στις αφηγήσεις αυτών που «γύρισαν» πίσω. Ενώ έδειχναν να μην είναι «εδώ»… συνέχιζαν και κατέγραφαν εικόνες, ομιλίες, πράξεις και συναισθήματα. Όσο η κύρια συνείδηση προχωρεί, τόσο η επιμέρους συνείδηση υποχωρεί… και όσο η κυρία συνείδηση ξανά


επιστρέφει, τόσο η επιμέρους συνείδηση γίνετε και πάλι κύρια!

Σε αυτό το τελευταίο στάδιο της «Δεκάθεξης» είναι που θα πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρα προσεκτικοί ως παρατηρητές. Δε θα πρέπει να φωνάζουμε, να κλαίμε, ή να μιλάμε με τρόπο σαν ο «ετοιμοθάνατος» να μην είναι εκεί… και να μην ακούει. Το σίγουρο είναι ότι τα πάντα καταγράφονται ακόμα από αυτόν. Σε αυτό το στάδιο είναι που αρχίζουν οι Λάμα να διαβάζουν τα ιερά κείμενα από τη «Θιβετάνικη Βίβλο των νεκρών». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς ως παραστάτες είναι να τηρούμε σιγή… και να κρατάμε το χέρι αυτού που φεύγει. Είναι η ύστατη ένδειξη σεβασμού και τρυφερότητας προς τον ετοιμοθάνατο. Άλλοι προτείνουν να ακούγονται κάποια (χαμηλών τόνων) μουσική υπόκρουση ή κάποιες ψαλμωδίες. (Υπάρχει πάντα και η έποψη ότι, η ομιλία, η μουσική και η ψαλμωδία… ακόμα και το απλό άγγιγμα του χεριού του μελλοθάνατου, είναι ικανό να τον κρατήσει «δέσμιο» στο «εδώ πεδίο» και να τον καθυστερήσει να φύγει… γι’ αυτό, πολλοί δεν συνιστούν τίποτε από αυτά. Το σίγουρο είναι ότι, μια απλή νοερή προσευχή, ένας σιωπηλός αποχαιρετισμός, μια συνομιλία αγάπης, μια προτροπή… είναι τα μόνα που ταιριάζουν σε αυτή την περίσταση.

Αν βρούμε την δύναμη να κάτσουμε δίπλα σε κάποιον που φεύγει, για να του κάνουμε συντροφιά, θα συνειδητοποιήσουμε την ειρηνική διακοπή των σωματικών του λειτουργιών, θα παρατηρήσουμε το θάνατο να συντελείτε μέσα σε ατμόσφαιρα γαλήνης… και ίσος να διαισθανθούμε και εμείς το μυστηριακό νέο κόσμο που ο μελλοθάνατος αρχίζει να μισό-διακρίνει φεύγοντας. Αυτό θα είναι Μεγάλη Μύηση για εμάς!

Σαν αναζητητές της κρυμμένης Πνευματικότητας, θα δούμε μία πλευρά της, να αποκαλύπτετε… και η «Αύξηση φωτός» όπου θα λάβουμε θα είναι μεγάλη!

Προς τι, όλα αυτά? «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης»!Ίσος δεν υπάρχει πιο απαισιόδοξη φράση από την παραπάνω. Προσπαθήσαμε

να πλησιάσουμε το μυστήριο του θανάτου και αναζητήσαμε την σχέση του με την αναζητούμενη Πνευματικότητα. Προβληματιστήκαμε πάνω στις διάφορες τοποθετήσεις των λαών πάνω σε αυτό το θέμα και αναζητήσαμε υποθετικές απαντήσεις. Κάναμε εικασίες και υποθέσεις ορμώμενοι από διαφορετικές δογματικές


αφετηρίες… φοβάμαι όμως ότι δεν καταφέραμε και πολλά πράγματα. Το ερώτημα παραμένει. Τι γίνετε μετά από εδώ? Όλος αυτός ο κόπος, η αγωνιώδεις προσπάθειά μας να εντοπίσουμε την κρυμμένη Πνευματικότητα… καταλήγουν σε μία ματαιότητα?

Ίσος το μοναδικό κέρδος μας να είναι μόνο και μόνο αυτός ο προβληματισμός. Η μελέτη των διάφορων απόψεων φανέρωσε ότι αυτές, πολλές φορές, είναι συναφείς μεταξύ τους… άλλες φορές όμως είναι αντικρουόμενες. Αν παραμείνουμε στο κλασικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»... τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε «τι νομίζουμε»… «τι πιστεύουμε», «τι επιθυμούμε» και «τι ελπίζουμε». Ακόμα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν «αυτό που πιστεύουμε και ελπίζουμε» είναι συνάρτηση της κοσμοθεωρίας που έχουμε αποδεχτεί και του βαθμό προσπάθειας που καταβάλουμε (εδώ) στο να ζήσουμε και να συμπεριφερθούμε σύμφωνα με αυτήν!

Πάντως η άποψη ότι «θα πρέπει να ζούμε την κάθε ημέρα, σαν αυτή να είναι η τελευταία μας»… φαίνεται να είναι σωστότερη! Αλήθεια για φαντασθήτε να ξέρατε ότι αυτή η μέρα σας θα ήταν η τελευταία σας… τι θα κάνατε?

• Θα φροντίζατε να καλοπεράσετε καταναλώνοντας τροφοί και αλκοόλ?

• Θα μετείχατε σε ακολασίες?

• Θα παίρνατε εκδίκηση (για κάτι παλαιό) κάνοντας (αν μπορούσατε) ακόμα και φόνο?

• Θα γράφατε την διαθήκη σας?

• Θα δίνατε συμβουλές στους κληρονόμους για την περιουσία σας?

• Θα μοιράζατε τα προσωπικά αντικείμενα σας?

• Θα καταγράφατε μία σύντομη αυτοβιογραφία σας, για να σας θυμούνται?

• Θα δίνατε εντολές και οδηγίες για την ταφή σας?

• Θα καλούσατε γύρο σας τα αγαπημένα σας πρόσωπα?

• Θα εκμυστηρευόσασταν μυστικά κριμένα από καιρό σε αγαπημένα πρόσωπα?

• Θα ζητούσατε συγνώμη από πρόσωπα που πληγώσατε?

• Θα ζητούσατε «άφεση αμαρτιών» από κάποιον ιερέα και θα προσευχόσασταν?


Ê

• Θα ανοίγατε τα συρτάρια σας και θα βλέπατε παλιές φωτογραφίες?

• Θα ανοίγατε το παράθυρο να δείτε τον ουρανό, τη θάλασσα, τα βουνά…?

• Θα ακούγατε μουσική?

Αλήθεια, πόσα θα μπορούσατε να κάνετε μέσα σε μία «τελευταία ημέρα»?

Και αν δεν μιλάμε για την «τελευταία ημέρα» σας… και μιλάμε για την «τελευταία εβδομάδα» σας, τον «τελευταίο μήνα» σας, ή τον «τελευταίο χρόνο» σας...? Τι θα κάνατε? Περισσότερα ή λιγότερα?

• Μήπως κυριευμένοι από απογοήτευση και φόβο παραλύατε και απλά αφήνατε το χρόνο να κάνει την δουλειά του?

• Μήπως θα γινόσασταν εκδικητικοί, ζηλόφθονες και δύστροποι απέναντι σε όλους όσους θα έμεναν «ζωντανοί» πίσω σας?

• Μήπως απλά θα είχατε περισσότερο χρόνο για να αφεθείτε σε κραιπάλες και όργια?

• Μήπως θα φροντίζατε για την καλή σας υστεροφημία κατασκευάζοντας π.χ. ένα μεγαλοπρεπή τάφο, ή δίνοντας μια μεγάλη δωρεά προκειμένου κάποιο ίδρυμα να φέρει το όνομά σας, ή μήπως θα συγγράφατε την βιογραφία σας προκειμένου να μην ξεχαστούν τα κατορθώματα σας από τους απογόνους σας?

• Μήπως θα αφιερωνόσασταν σε ατελείωτα προσκυνήματα, αγαθοεργίες και προσευχές προκειμένου να εξαλειφτούν οι αμαρτίες και να σωθεί η ψυχή σας?

Φανταστείτε τώρα αυτή η ζωή, να είναι η μοναδική, η πρώτη και η «τελευταία» σας! Πως, αλήθεια, θα έπρεπε να φερθείτε?

Δικαίωμα σας να διαλέξετε εσείς το πώς θα περάσετε την προθανάτιο περίοδό σας… ή και όλη τη ζωή σας! Να σκεφτείτε όμως, πως… το ότι, θα πεθάνετε, δεν σας βγάζει έξω και πέρα της «απανταχού παρούσας» και «τα πάντα πληρούσας» Πνευματικότητας! Όλα συντελούνται (ή δεν συντελούνται) μέσα σε αυτή και τίποτα δεν μπορεί να συντελεστή (ή να μην συντελεστή) έξω από αυτή… γιατί ΟΛΑ είναι αυτή!

Η γέννηση και ο θάνατος είναι δύο διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος


που λέγετε ΖΩΗ Και όπως η γέννηση μας είναι είσοδος για την εδώ «μορφή ύπαρξης» έτσι και ο θάνατος μας είναι είσοδος για μια άλλη «μορφή ύπαρξης»!

Αν διαλέξουμε την προθανάτιος περίοδό μας (ή όλη τη ζωή μας) να την περάσουμε βουτηγμένοι μέσα στην «ψευδαίσθηση»… τότε όταν θα «φεύγουμε» μάλλον τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής μας θα είναι σφαλιστά. Δε θα βλέπουμε το φως όπου θα μας οδηγεί… ούτε θα ακούμε τις φωνές τον αγγέλων όπου θα μας καλούν να τις ακολουθήσουμε! Αλλά, ακόμα και αν βλέπουμε αμυδρά ένα φως… ή αν ακούμε από μακριά κάποια φωνή… δεν είναι σίγουρο ότι αυτά, δεν θα είναι, απόρροια της γενικότερης ψευδαίσθησης μέσα στην οποία ζήσαμε.

Ένα άσπιλο πνευματικό σώμα.

Κατά τη διάρκεια της εδώ ζωής μας θα πρέπει να δεχτούμε ότι θα πρέπει να κατασκευάσουμε (όχι απλά ένα νοητικό άρμα) αλλά ένα άσπιλο πνευματικό σώμα όπου αυτό θα μας επιτρέψει να μεταμορφωθούμε και να αναληφθούμε! Με αυτό, ως «καθαρό ένδυμα» θα καταφέρουμε να μπούμε στον γιορταστικό χώρο όπου τελείτε ο «Aλχιμηστικός γάμος» και να βιώσουμε τη «μετουσίωση»! Έτσι ο «βαρύς υδράργυρος» θα μεταστοιχειωθεί σε καθαρό ατόφιο χρυσό!

Τα πολλαπλά ενεργειακά σώματα μας, αν διαλυθούμε «στα εξόν συντεθεί», οι «εκλεπτυσμένες ποιότητες» τους θα ανυψωθούν… και οι χονδροειδείς ποιότητες θα καταπέσουν στα βάθη της Αβύσσου.

Μοιάζουν να είναι πολύ σκοτεινά και δυσνόητα, όλα αυτά? Όσοι συναναστραφήκαν «αυτούς που λένε ότι γνωρίζουν», πιθανών να κατανοούν περισσότερα, όμως, ίσος θα πρέπει να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ να μιλήσουμε ακόμα πιο απλά.

Εφόσον δεχόμαστε ότι έχουμε πλαστεί κατά την εικόνα του Θεού και μοιάζουμε σε Αυτόν… τότε θα πρέπει και να νιώθουμε και να φερόμαστε όπως Αυτός! Εδώ στη Γη θα πρέπει να είμαστε όπως ένας καθαρός καθρέφτης που αντανακλά τις ακτίνες του ήλιου… ή όπως μία πεντακάθαρη πυγή που βγάζει στην επιφάνεια το ζωοποιό νερό της ζωής! Θα πρέπει να αντανακλούμε Θεό… να φέρνουμε στην επιφάνεια Θεό! Θα πρέπει με τη στάση ζωής μας να επιζητούμε τη Θέοση. Να επιζητούμε την Θέοση… όχι για μας, αλλά για τη Δόξα του!


Ê

(Πάλι ο συγγραφέας γράφει αλληγορικά… αλλά πιστεύετε τον, δε βρίσκει λόγια να περιγράψει αυτό που ακριβός θέλει να εκφράσει!)

Ένα είναι βέβαιο. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε, βιώνουμε και επιζητούμε το θάνατο… είναι καθοριστικός για τη συνέχιση της αναζήτηση της κριμένης Πνευματικότητας… και μέσο αυτού.

Tο μεγάλο ζητούμενοH «υπέρβαση του θανάτου» είναι το μεγάλο ζητούμενο για τον άνθρωπο. Ο

θάνατος είναι αυτός που κυριαρχεί και εξουσιάζει την ανθρώπινη φύση. Είναι ο δυνάστης, ο καταλυτής όλων. Ο θάνατος είναι το τέλος των δραστηριοτήτων και τάφος όλων των ελπίδων. Ο θάνατος φαντάζει ως ο «Μεγάλος Δολοφόνος» του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής του ανθρώπου. Όμως δεν μπορεί να είναι έτσι.

Οι χριστιανοί μοιάζουν να κατανοούν ότι η «υπέρβαση του θανάτου» είναι η απάντηση στο παν ανθρώπινο αίτημα για αιώνια ζωή. Η «Πνευματικότητα» δε θάβετε στον Άδη. Υπάρχει «Ανάσταση»… μόνο που αυτή, έρχεται πάντα μετά από την «Σταύρωση».

Το θείο πνεύμα υλοποιείτε - ενσαρκώνετε εκεί όπου ο χρόνος τέμνει τον χώρο (πάνω σε ένα νοητό σταυρό). Εκεί, ανάμεσα στις τέσσερεις διαστάσεις (ύψος, πλάτος, βάθος και χρόνος). Εκεί, ανάμεσα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ανάμεσα στα τέσσερα στοιχεία (πυρ, αέρας, ύδωρ, γη)… εκεί, στο κέντρο αυτού του κοσμικού σταυρού, η συνειδητοποιημένη Πνευματικότητα «κρεμάτε επί ξύλου». Το ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟ «θεϊκό πνεύμα» (ο Ιησούς) ως θεός πάσχει και ως θνητός θνήσκει! Ο Ιησούς, ως άνθρωπος, απελπίζετε… αλλά κατανοεί την αναγκαιότητα να γίνουν όλα «όπως πρέπει»… και τελικά παραδίδει το πνεύμα του στο θεό από όπου προήρθε! Το θεϊκό σώμα αποκαθηλώνετε και θάβετε «ως νεκρό» σε σπήλαιο… (όπως άλλωστε, σε σπήλαιο γεννήθηκε)!

Ακολουθεί κάθοδος του θεϊκού πνεύματος στον Άδη, όπου διαδραματίζονται «ακατανόητα» για τους πολλούς γεγονότα! Αποτέλεσμα της «εις Άδη καθόδου» είναι η λύτρωση του αρχέτυπου ζευγαριού (Αδάμ/Ευα) αλλά και η λύτρωση όλων των (προ


Χριστού) δικαίων πνευμάτων!

Η «Ανάσταση» (της πνευματικότητας?) ήταν αναμενόμενη… όπως δεδομένη ήταν και η «Ανάληψη» της θείας οντότητας… Η επάνοδος της θεϊκής Οντότητας (ως Δεύτερη Παρουσία) είναι αναμενόμενη από πολλούς πιστούς χριστιανούς!

Αυτή η σύγχρονη μυστηριακή θεολογία κρύβει άμεσα της ψήγματα αλήθειας - αν όχι - όλη την αλήθεια! Δυστυχώς όμως, η αποκρυπτογράφηση των κωδίκων και των αλυγαριών, ή η ολική αποκάλυψη της κρυμμένης διδασκαλίας δεν μπορεί να χαριστεί από κανέναν, σε κανέναν. Η απόδοση της «Θείας Χάρης» συνεπάγετε αναγνώριση της απανταχού παρούσας «Πνευματικότητας»… και αυτό είναι κορύφωση ενός αυστηρά προσωπικού αγώνα!

Επίλογος.Σαν επίλογο της παραθέσεις σκέψεων και προβλη-ματισμών, που Διατυπώνει ο

συγγραφέας, θα πρέπει να δεχτούμε ότι... Mελετάμε τα πάντα, χωρίς προκατάληψη. Παρατηρούμε «εν σιγή» ότι γίνετε και λέγετε γύρο μας. Δεν βιαζόμαστε να συμπεράνουμε παρά μόνο όταν η ίδια η ζωή επιβεβαιώσει τα «πιστεύω» μας. Προσπαθούμε να μην πέσουμε θύματα των αυταπατών μας. Δεν ωραιοποιούμε, ούτε ανάγουμε σε δόγμα «αυτό που ποθούμε». Δεν αφήνουμε τον «εαυτό» μας να τρομοκρατηθεί από «αυτό που φοβόμαστε». Δεν υποκύπτουμε σε δογματικούς εκβιασμούς... αλλα, κυρίος, Φροντίζουμε και βιώνουμε την κάθε ημέρα, την κάθε ώρα, την κάθε στιγμή... σαν να είναι η «τελευταία» μας.

Αυτό που θα πρέπει να δεχτούμε απριόρι, είναι ότι, «ΕΙΜΑΣΤΕ»! Και πως, ότι «ΕΙΝΑΙ» μπορεί να αλλάζει, να μετουσιοθεί, αλλά όχι να πεθάνει. Η υπέρβαση του θανάτου είναι δυνατή γιατί μέσα στη Ζωή δεν υπάρχει θέση για κάτι αληθινά νεκρό!

Καλό δρόμο, στην ατραπό της αναζήτησης της Πνευματικότητας… …είτε εδώ, είτε εκεί!

ΤΕΛΟΣ (...δεν υπάρχει!!!)


Βιβλιογραφία

• «Η Θιβετάνικη βίβλος των νεκρών». Β.Γ. Έβανς – Γουέντζ. Έκδοση αρχική, από το Oxford University Press. Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος».• «Το Θιβετάνικο βιβλίο για τη Ζωή και τον Θάνατο». Σόγκυαλ Ρινποτσέ. Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος».• «Η Αιγυπτιακή βίβλος των νεκρών». Εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος».• «Η ζωή μετά το θάνατο». Jorge Angel Livraga Rizzi. Eκδόσεις «Νέα Ακρόπολη».• «Οι ζωντανοί και ο θάνατος». Zean Ziegler. Εκδόσεις «Μάλλιαρης/Παιδεία».• «O θάνατος ως κέρδος». Anthony Bloom. Εκδόσεις «Εν πλώ»• «Oι τάφοι της Ραβέννας». Yves Bonnefoy. Εκδόσεις «Γνώση».• «Δοκίμια για το θάνατο στη Δύση». Fhilippe Aries. Εκδόσεις «Γλάρος».• «Θεραπευτική αγωγή». Μητροπολίτη Ιεροθέου. Έκδοση της Ι.Μ. Θεοτόκου Πελαγίας.• «Εβραϊκοί μύθοι». Ρόμπερτ Γρέιβς - Ραφαέλ Πατάι. Εκδόσεις «Ύψιλον/βιβλία».• «Η ιστορία της κόλασης». Άλις Κ. Τέρνερ. Εκδόσεις «Φιλίστωρ».

Ενδιαφερθείτε για βιβλία που αναφέρονται στην Ελληνική, αλλά κα στην Παγκόσμια Μυθολογία των Λαών… για βιβλία που αφορούν την «Συγκριτική Θρησκειολογία», για όλα τα Δογματικά βιβλία των μεγάλων θρησκειών… που αναφέρονται στο θέμα του Θανάτου, της επόμενης ζωής και της Ανάστασης! Ακόμα αναζητήστε βιβλία συγγραφέων της Αρχαιοελληνικής και Λατινικής Γραμματείας όπου αναφέρονται στο θέμα! (Ησίοδος, Όμηρος, Πλάτωνας, Λουκιανός, Βιργίλιος, Δάντη, κλπ)

Ζωγρ

αφικ

ό έρ

γο P

s. M

avro

/Sta

vrio

tis


Ε Ν Α Ι Δ Ι Ο Τ Υ Π Ο Β Ι Ο Γ ΡΑ Φ Ι Κ Ο

• Γεννήθηκα στα Κομιανάτα, μεγάλωσα στα νταμάρια του Κοπανά, έπαιξα στις αλάνες του Βύρωνα, περιπλανήθηκα στις γειτονιές της Μεταμόρφωσης, της Νέας Ελβετίας και της Ζωοδόχου πηγής... Πήγα σχολείο στον Υμηττό, βολτάρισα στο Παγκράτι και

σύχναζα σε ταβερνάκια της Καισαριανής... • Σύχναζα ακόμα και στα μέρη του Κολωνακίου - ιδιαίτερα στη πλατεία Δεξαμενής (μια

και εκεί ήταν η σχολή Δοξιάδη...) και στην κεντρική πλατεία του (μια και εκεί εργαζόμουν τα βράδια, στο «Ελληνικό»...) Αλλά περισσότερο μου άρεσε να γυροφέρνω στην πλατεία Ομονοίας, στην Βαρβάκειο αγορά, στην οδό Αθηνάς, στο Γιουσουρούμ... στην αρχαία Αγορά, στο Θησείο και στου Ψειρή...

• Συνήθως τις Κυριακές (προτού καταλήξω - πάντα - στο Μοναστηράκι για σουβλάκι) γυρόφερνα τα Μουσεία, τις Πινακοθήκες και τους Αρχαιολογικούς χώρους... Στην εβδομάδα μέσα (Δευτέρες & Τετάρτες)... πάντα επισκεπτόμουν κάποιες Γκαλερί αλλά και εργαστήρια (φίλων και μη φίλων) καλλιτεχνών... (Επισκέψεις σε εργαστήρια... ίσως το καλύτερο που έκανα...)

• Κάποια στιγμή (όπως οι ποιο πολλοί στα χρόνια της μεταπολίτευσης) έμπλεξα με τις πολιτικές νεολαίες, τα Κόμματα και τα επαγγελματικά σωματεία... αργότερα «μεταλλάχτηκα και απαλλάχτηκα» από αυτά... και άρχισαν να με ενδιαφέρουν ποιο «φιλοσοφικά και μεταφυσικά» πράγματα... όπως, η Ζωή και ο θάνατος, η σχέση Θρησκειολογίας και Μυθολογίας, η ερωτήματα γύρω από το «από που πηγάζουν και που καταλήγουν το παρελθόν, το παρόν & μέλλον»... (ανόητες ανησυχίες και χαζά πράγματα, δηλαδή...)

• Σε όλο αυτό το διάστημα ξόδευα τα λεφτά μου αγοράζοντας βιβλία κάθε είδους... διάβαζα με μανία ό,τι τυπωμένο έπεφτε στα χέρια μου... και φυσικά (πριν ακόμα και από τα χρόνια του Δοξιάδη) πάντα ζωγράφιζα... ζωγράφιζα... ζωγράφιζα... (Αν είχα όλα αυτά τα χρήματα που ξόδεψα - κατά καιρούς - σε βιβλία, σε χρώματα και σε σουβλάκια... ίσως τώρα να μην είχα οικονομικό πρόβλημα... αλλά σίγουρα θα ήμουν ακόμα ποιο βλάκας - από ότι είμαι).

• Επαγγελματικά έμαθα να σχεδιάζω λαϊκά Περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας... συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση μιας ιδιάζουσας ηλιθιότητας, ιδιαίτερα στον γυναικείο αναγνωστικό κοινό... (πάλι καλά, θα μπορούσα να εργαζόμουν σε εργοστάσιο κατασκευής όπλων...) ...Έζησα όμως έτσι την Οικογένεια μου... που εν το μεταξύ είχα αποκτήσει...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ


Ê

• Έκανα κάποιες «γνωριμίες».... συνάντησα μερικούς αξιόλογους ανθρώπους... και φυσικά συναναστράφηκα και πολλούς «παλιανθρώπους».

• Κάποιοι με εμπιστεύτηκαν, μου εκμυστηρεύτηκαν τα εσώψυχα τους... και μου ζήτησαν συμβουλές... Προσπάθησα (όταν συνέβη αυτό) να φερθώ με ανθρωπιά και σωφροσύνη) ...ίσως μάλιστα να βοήθησα μερικούς με τη γνώμη μου... φοβάμαι όμως, πως τους ποιο πολλούς τους μπέρδεψα ακόμα περισσότερο... και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό.

• Είναι γεγονός πως, σε όλη μου τη ζωή... περισσότεροι είναι αυτοί που απογοήτευσα από αυτούς που φάνηκα άξιος της εμπιστοσύνης τους... για ένα είμαι σίγουρος όμως... ότι κακό έκανα - το έκανα από βλακεία και ανωριμότητα - και όχι με σκοπό. Αλλά (τι σημασία έχουν τώρα όλα αυτά) ...πάει - πέρασαν τα χρόνια.

• ...και δεν είμαι από αυτούς που λένε πως... αν ξανάρχιζα από την αρχή. - τα ίδια πάλι θα έκανα). Όχι, εγώ θα ήθελα να κάνω άλλα... περισσότερα και διαφορετικά πράγματα. Καλλίτερα ή χειρότερα... δεν παίζει κανένα ρόλο. Άλλα πράγματα, με άλλο τρόπο και με άλλες προτεραιότητες... Π.Χ. ...να σπουδάσω, να ταξιδέψω, να δω, να γνωρίσω... μπας και καταλάβαινα περισσότερα από αυτά που αγνοώ και δεν καταλαβαίνω τώρα...

• Συγγνώμη για την «μη προσφορά» μου... για την μέχρι τώρα κακή συμπεριφορά μου και γενικότερα για την όλη ύπαρξη μου.

Άντε γεια.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ, ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ http://issuu.com/psmavro/docs/book_art_lowresΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΘΥΜΙΑΜΑΤΑhttp://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_poems_low-resΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣhttp://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_dourios_ippos_llow-resΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΓΚΙΛΓΚΑΜΕΖ http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_gilgamesΑΓΝΩΣΤΟ (ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟ) ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΟ ΕΠΟΣ http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_mesopotamio_lowres


AΤΟΜΙΚΈΣ ΈΚΘΈΣΈΙΣ1983 : Αίθουσα Τέχνης Πειραιά. 2010 : Κερκυραϊκή Πινακοθήκη1984 : Αίθουσα Τέχνης Αντήνωρ 2011 : Αίθουσα Τέχνης Τένεδος1985 : Αίθουσα Τέχνης DADA 2012 : Κερκυραϊκή Πινακοθήκη1986 : Αίθουσα Τέχνης Πειραιά. 2013 : Κερκυραϊκή Πινακοθήκη1988 : Αίθουσα Τέχνης Επίπεδα

ΖΩΓΡΑΦΙΚΑ ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ • Στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ίων Bορέ, • Στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, • Στο Σκιρώνιο μουσείο,• Στη Κερκυραϊκή Πινακοθήκη... ...και σε πολλές Ιδιωτικές Συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Tα υλικά που χρησιμοποιεί είναι σκόνες, ακριλικά, αυγοτέμπερα και ένθετο κολλάζ..

ΠΡΟΣΦΑΤΈΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΈΙΣ: • 2010: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη. «Κερκυραϊκά θέματα» (...με Δ. Σοφιανό) http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_ex_____low-res • 2011: Αίθουσα Τέχνης «Τένεδος». Τρεις καλλιτέχνες (...με G. Megoulas/ G.A.Micallef) • 2012: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη «Η ζωή είναι ωραία» (...με G.A.Micallef) http://issuu.com/psmavro/docs/psmavro_cartons• 2012: Ελεύθερη ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στο παραδοσιακό αρχοντικό του ΜΑΝΕΣΗ.https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.321056867996176.59009.100002755951701&type=3• 2013: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη «Πρόσωπα σε χαρτόκουτα» http://issuu.com/psmavro/docs/cartons_1_lowres• Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Εικαστικό δρώμενο – παιχνίδια με ανακυκλώσιμα υλικά (...με G.A.Micallef / G. Giotakh) https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.376389032462959.1073741833.100002755951701&type=3• 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Εικαστικό δρώμενο - Ένα κουτί γεμάτο Μήνες. (...με G.A.Micallef )


Ê

Σ χ ε δ ι α σ μ ό ς :

Ν I KΟ Σ Α Μ Π Λ Ι Α Ν Ι Τ Η Σ Visual Designer

Αγίου Πολυκάρπου 19, 17124 Νέα Σμύρνη - Τηλ.: 2109346391, 6973686570e-mail: [email protected]Περισότερα στη διεύθυνση: http://ablianitis.jimdo.com/ http://www.flickr.com/photos/46716472@N00/

https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.465157743586087.1073741847.100002755951701&type=3• 2014: Εθνική Πινακοθήκη - Παράρτημα Κέρκυρας (στη Κάτω Κορακιάνα) Μυθολογικά τέρατα (...με G.A.Micallef)https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.505750459526815.1073741854.100002755951701&type=3• 2015: Kερκυραϊκή Πινακοθήκη. «ΝΕΚΥΙΑ πεδία». Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2015https://www.facebook.com/ps.mavro.7/media_set?set=a.448236315278230.1073741841.100002755951701&type=3

ΣΗΜΈΡΑ

Σήμερα, ο καλλιτέχνης, ζει σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό. Ζωγραφίζει μόνο για τον εαυτό του και τους φίλους του. Ταυτόχρονα εκδηλώνει έντονο ενδιαφέρoν για τη Λαογραφία και την Παράδοση. Εκτός από τη ζωγραφική, μεγάλη αγάπη του, είναι το περπάτημα σε παλιά παραδοσιακά μονοπάτια, οι μακρινή περίπατοι στο βουνό, η ζωή στη φύση, η φωτογραφία, το διαδίκτυο και φυσικά η μελέτη και η Συγγραφή. E-mail [email protected]

O PSMAVRO ΣΈ FACEBOOK• http://www.facebook.com/profile.php?id=100002755951701• http://www.facebook.com/media/set/?set=3902314378300.16935.100002755951701&type=3• http://www.facebook.com/media/set/?se=a.207785099323354.35067.100002755951701&type=3• http://www.facebook.com/media/set/?se=a.192467014188496.31862.100002755951701&type=3• http://www.facebook.com/media/set/?set


Κ Ε ΡΚ Υ ΡΑ 2 0 1 5

Η Πνευματικότητα στη Ζωή και στο Θάνατο

Documents

Transcript of Η Πνευματικότητα στη Ζωή και στο Θάνατο