Η φωτιάΜιχαήλ Βουρλάκος

Κοίτα από πάνω,δύο ολόιδιοι, πανομοιότυποι, χρυσοί δακτύλιοι

κοίτα από το πλάι,το ένα σπειροειδές, το άλλο δακτύλιος...

πολλοί κοιτάμε από πάνω, πόσοι όμως κοιτάμε από το πλάι;

αθόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλο μέσα στο άγριο και βλοσυρό

πέπλο της νύχτας. Χαμένοι και κρυμμένοι μέσα στην προστατευτική

αγκαλιά της ερήμου. Και οι δύο σκυφτοί, προβληματισμένοι. Ο ήχος του

ανέμου βροντερός, σχίζει βιαίως τη σιωπή και μας περιπαίζει με λίγες ψιλές νότες

βιολιού στην υπόκωφη περιοχή. Δεν αρκείται όμως στους ήχους, διχοτομεί

ακατάπαυστα τις φλόγες της φωτιάς, λες και θέλει να μας εκδικηθεί. Βαρύ το φορτίο,

υφαρπάξαμε από έναν αγαθό σήμερα, δεν υπήρχε όμως άλλη λύση - το ταξίδι μας

είναι πολύ σημαντικό. Κάποια στιγμή, ξέρω, η Ζωογόνος Αναπνοή θα ζητήσει από

εμένα τον άθλιο το αντίτιμο της, όπως στο παρελθόν. Είναι από εκείνες τις στιγμές

που το επώδυνο δεν περιγράφει ούτε στο ελάχιστο τον πόνο και την απώλεια.

Κ

Ο Φαϊσάλ1 όμως, όπως πάντα στέρεος, αποφασιστικός. Πιθανότητα σκέφτεται

τις επόμενες μας κινήσεις στην σκακιέρα. Τα γερακίσια μάτια του είναι καρφωμένα

πάνω στα πυρωμένα κάρβουνα της ζωτικής φωτιάς μας που έχουν καθηλώσει και το

δικό μου βλέμμα. Μερικές φορές σαν και τώρα νιώθω ότι κοιτώντας τα, βλέπεις αχνά

μέσα στα σπινθηροβολήματα τους, πολυπληθής απόκοσμες παραστάσεις που

αγωνιούν να μεταδώσουν τα μύχια προειδοποιητικά μηνύματα τους. Μηνύματα για

το τι πήγε τόσο στραβά στο σπίτι του Σαχρ2, για το που οδηγούν τα λάθη μας. Δεν

μπορώ να με συγχωρήσω για την αποκοτιά μου, με σφίγγει πανούργα πνίγοντας με η

μελαγχολία. Θα έπρεπε να ήμουν πιο επιφυλακτικός πιο βέβαιος για τις κινήσεις μου

στο μέλλον. Υπήρχε όμως ακόμα ελπίδα για το ταξίδι μας, το Χαγιέτ3 ήταν ασφαλές

στο υπέρλαμπρο φιαλίδιο του μέσα σε μία κρυφή δερμάτινη εσοχή της σέλας του

Φαϊσάλ. Αρκούσε μία κοφτή ματιά στο δοχείο για να καταλάβει κάποιος το πόσο

σημαντικό ήταν το περιεχόμενο του.

Μία φιλντισένια τίγρης περίπου πέντε εκατοστών με πολύ μικρά ρουμπίνια για

1 Από το αραβικό فیصل (Faisal), αποφασιστικός, που έχει τη δύναμη

2 Από το αραβικό صبر (Sakhr), στέρεος βράχος

3 Από το αραβκό حياة (Khagiet), ζωή

1

μάτια και ζαφείρια για νύχια. Ανίδεος όμως αυτός που θα προσηλωνόταν μόνο στους

πολύτιμους λίθους. Το χέρι του τεχνίτη αυτού ήταν μοναδικό, δεν είχα ξαναδεί κάτι

παρόμοιο, θα το χαρακτήριζα σχεδόν μη ανθρώπινο, θα μπορούσα θεϊκό. Οι

παραστάσεις πάνω στις ραβδώσεις αυτού του θηρευτή ήταν τέτοιας εκπληκτικής

λεπτομέρειας που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορούσε να διακρίνει ευδιάκριτα όλους

τους σχηματισμούς. Η ουσία που χρησιμοποιήθηκε στα σχέδια αυτά, ήταν άλλο ένα

μεγάλο μυστήριο που καθήλωνε και τυραννούσε τους επίδοξους συλητές. Μπορεί

μόνο να περιγραφεί ως ρευστός ζόφος, έμβιος εν μέρη, γιατί ακόμη και όταν

κρατούσες την τίγρη ακίνητη, εκείνος περιγελώντας σε, άλλαζε τις αποχρώσεις του.

Στο τώρα με επανέφερε για άλλη μία φορά ο συνοδοιπόρος μου με την τραχιά

και πλούσια φωνή του.

« Νάσσιρ4, το σημαντικό είναι ότι το έχουμε... »

Κραυγάζοντας ανταπάντησα,

« Η οργή μου ξεχειλίζει, το ξέρεις! Τι θυσιάσαμε, για να το πάρουμε!!! Πόσο

πληγώσαμε, πόσο βλάψαμε... »

« Επιλέγουμε Νάσσιρ και προχωράμε με τις επιλογές μας, δεν θυμάσαι το γιατί; »,

ακούστηκε κατευναστικός, ήρεμος, ήθελε για άλλη μία φορά να ζήσω το συναίσθημα

μου, να το καταλάβω...

« Όχι, αυτή τη φορά! Θυσιάσαμε Φαϊσάλ! Θυσιάσαμε στον επαίσχυντο βωμό των

αποκρουστικών μία αθώα ψυχή και το ξέρεις! Η Σάνταχα Κάλμπε5, το λευκό λουλούδι

αυτής της ερήμου σύντομα θα αφήσει τα πέταλα του στον πυρωμένο αέρα της ζωής.

Μία ψυχή οχτώ ανθρώπινων περιστροφών, ένα παιδί, ένα παιδί που μας αγάπησε

Φαϊσάλ! Δεν νιώθεις τίποτα; μα τίποτα; »

Ένιωσα την οργή του έτοιμη να ξεσπάσει πάνω μου. Είχα πει πολλά, είχα

αφήσει πολλά να βγουν. Κι όμως εκείνος συγκρατήθηκε, ανέπνευσε βαθιά και

ανεμπόδιστα. Άφησε τον αέρα πρώτα να κατακλύσει το κορμί του και στη συνέχεια

τον απελευθέρωσε μονότονα και σταθερά στον βάρβαρο αυτό κόσμο. Τα μάτια του

έπεσαν πάνω μου αυστηρά και απειλητικά. Πάγωσα ακινητοποιημένος στη θέση μου.

« Νιώθω σε κάθε μου αναπνοή και τους δύο σημαντικούς κόσμους, αλλιώς δεν

μπορεί κανείς να ζήσει πραγματικά... Που είναι στη θύμηση σου, το γιατί κάνουμε αυτό

4 Από το αραβικό ناصر (Nasser), προστάτης5 Από το αραβικό صادق قلب (Sadacha Khalbe) – αγαθή καρδιά

2

το ταξίδι; Με τι το έχεις πνίξει; Δεν το πραγματοποιούμε για να προστατέψουμε και να

συνεχίσουμε να νιώθουμε; Κοιτάς ένα πανέμορφο αγνό κομμάτι αυτού του κόσμου

Νάσσιρ, τα υπόλοιπα όμως; »

Πνίγομαι, ασφυκτιώ μέσα στο θυμό μου, δεν βλέπω. Μισώ την ίδια μου την

άθλια ύπαρξη. Πρέπει να βρω γρήγορα ένα κέντρο να εστιάσω, μία ανάμνηση να

πατήσω πάνω της, να με κρατήσει από τον ίλιγγο. Πως φτάσαμε εδώ; Τι συνέβη;

Δύο βδομάδες πριν, είμαστε στο δρόμο για να συναντήσουμε την αρχέγονη

αλλά πλανεύτρα και δόλια Σοφή....

3