ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΧΙΝΑΣ

ΠΕΡΙ ΥΠΕΡΛΕΞΙΣΜΟΥ, ΚΕΙΜΕΝΟΚΟΛΛΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣi

Εν Φραγκοφορδία, επί ΜοίνουΣκιροφοριώνος φθίνοντος, εν έτει ᾳϡξ'δ'

Αλέξανδρος Παλινισταίς ευ ποιείν.

Οικτρόν και αίσχιον περίπτωμα του τευτονικού αγγαρείου αποστέρησέ με άχρι της προτεραίας την από Γαμηλιώνος ήδη επαγγελθείσαν μοι δέλτον υμών. Χάριτας φέρω υμιν δια τό φιλοπροσήγορον και εκτενές αυτής. Ουκ έστι μοι ατυχώς σχολή προς αντίπαλον αντιγραφήν∙ καθειργνύω όθεν την περούσαν εν βραχεί χωρίω, απτόμενός τινων μόνον εκ των νυν λόγου αξίων. Αγαθή συγκυρία ποιεί με άρτι εγκρατή προσαγωγού και επιτηδείας εκδόσεως, επιγεγραμμένης «Πάλι», εν ή πολλά τε και δη και Μαντούς της εξ Αραβάντων γραφή, επωνυμίαν έχουσα «Γραφή», τα μάλα εκπρέπουσα δια το φιλόκαλον και καινότροπον αυτής. Πολλού θαύματος άξιοί εισι αι ποιήσεις του εκ Βαλαώρας Μαδουραίου εκείνου Νάνου — τω ονόματι, πλην γίγαντος τη επιπνεύσει — διαβόητου της βαρβίτου χειριστού ανά τας προς μεσηβρίαν τετραμμένας παρωρείας του των λύκων όρους. Ασμένως εντυγχάνω επίσης επιτερπές εξήγημα ελλογίμου ανδρός, Ανδρέα Εμπειρίκου, εμπειρότατου της στίχων απεργασίας και τιμαίς πολλών άλλων πλεονεκτούντος δια λόγων ευπορίαν και εμπνοίας ύψος. Αί αναγραφαί ηδονικών συζεύξεων ανθαμιλλώνται ταις του Αριστείδου του Μιλησίου, ταις του Αχιλλέως Τατίου και μην και εκείναις του Λόγγου. Κρείττων λόγου η ευαρμοστία, η εμψυχία και η ενάργεια αυτών∙ αλλά, τίνος ένεκα ο τα άλλα τόσον δεινός την γουτεμβέργειον τέχνην τυποθέτης αποδειλιά της όνομάσεως των αφροδισίων; Έλεος μ’ εισέρχεται υπολαμβάνοντα αυτά αιδημόνως επεστιγμένα. Ουκ έλαττον ηδομένω εστί μοι και εκθύμως επαινώ το του τρισκαταστεφούς Κωνσταντίνου Ταχτσή διηγημάτιον, εν ώ μετά περισσής ευμηχανίας επάδονται μειρακιώδεις υπαλαί υπομνήσεις. Υπό χαρμονής και ευφροσύνης αναμεστούμαι, παραπίπτων το πρώτον — ει μνήμης ευτυχώ — σημείοις τυπωθείση εκφορά του πολυγραμμάτου εκείνου, νουβιστικού και αγχίνοος Γεωργίου Μακρή, του μακροπνόω και ακαταπονήτω τω καλάμω εκ τής αζτέκιδος εις την ελληνίδα μετενεγκόντος φωνήν, το περίμηκες και εύρουν άσμα του Οκταβίου Παθ. Πολλής επιστροφής άξιος προσέτι ο ονοματουργός Νικόλαος Κάλας και αι παρα-λυρικαί αυτού σκευασίαι. Άπυστος τυγχάνει μοι η πλειάς νέων και λανθάνουσί με αι τυχόν έμπροσθεν πειράσεις αυτής. Εκ τινος των αφηγηματίων αυτής, επιγραφομένου «το μικρόν υποδηματοπωλείον», αποδηλούται αναμφίβολον έγκλιμα, ήγουν ροπή, προς την σκυτοτομικήν, την νευρορραφίαν και τά συναφή, πάντων μάλιστα διά της εν αρχή διαπειρωμένης εξαριθμήσεως ειδών τινων υποδήσεως, ως ταύτα ηφθόνουν ανέκαθεν εν τοις καθ’ ημάς πισσυγκίοις. Και απορώ: Τί γάρ κατασιωπούνται τα σάνδαλα ή αι κρηπίδες; Πού της χώρας αμνημονούνται αι εμβάδες, αι βλαύται ή αι καρβατίναι; Πού αι ενδρομίδες, αι πηλοπατίδες και οι κόθορνοι; Ή μην αγνοεί η πλειάς της βαυκίδας, τας κρουπέζας και τας σχιστάς; Και τό κοινόν; Δεν ήθελεν αλγεινώς επιποθήσει αναγιγνώσκον τό κοινόν τας περιβαρίδας, τα Λακωνικά, τα Περσικά ή τα Σικυώνια; Καί ταύτα ελαχίστων μόνον μνήμην ποιούμενος εκ των μυριοπληθών όσων υποδεσμών, μεθ’ ων οι άνω του γένους επιχαρίτως

- 1 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

μεθυποδούντο. Αλλ’ ένδιατρίβομεν έτι εν σκυτοτομείω. Πού λοιπόν και αι σκυτικαι πίτται, τα πιττωτά νήματα, τα νεύρα, οι νευρορράφοι και οι ρομφείς; Πού οι σπόγγοι, οι ήλοι και οι καλάποδες; Ή μη τό σκυτεύειν επιτηδεύεται νεωστί άνευ κατυμμάτων, πελμάτων και κονιπόδων; Ή μην άνευ ζυγών, ηνίων και ιμάντων; Και, τα λογχωτά; Και τα πινάρια; Ού μέντοι αλλά ασμένως επαισθάνομαι του ευέλπιδος ευ πεφυκέναι της πλειάδος προς την γλαφυρίαν. Η υποθημοσύνη εμού — ει ανεπίφθονόν εστι τούτο ειπείν — ήθελεν έχει ώδε: εάν αυτούς διατρίβειν επί ταις εαυτών προκατασκευαίς, αφιέναι αυτούς προδιοικείσθαι παντοδαπά και ποικίλα, ουδενί πω κατακορήν έπαινον σπένδεσθαι, τό τελειοκαρπείν μη συναναγκάζειν, ατρέμα την ακμήν ενός εκάστου φυλάττειν. Πολύ τούμπαλιν γνωρίμως έχω τη κυρία Βιργινία Γούλφη, τω Άλδω Χάξλεη, ως και τω κομήτη δε Λωτρεαμόν, εντίμως δ’ άγω πρόπαλαι τας γραφάς αυτών.

Ενί λόγω ώ ασπαστοί, κεχαρισμένοι και δαιμόνιοι Παλινισταί, επράξατε ούτως ώστε με επαινειν ύμας προσομοίου δ’ επαίνου τυγχάνειν παρά πάντων επεύχομαι υμίν όλη τη ψυχή και ευδοκιμείν παρά πάσι, των αναγνωστών συμπεριλαμβανομένων.

Νυν δη, καταβαίνω εις την εξ ετοιμότατου φιλόφιλον προσφοράν επιμιξίας, δι’ ην νέας χάριτας προσοφείλω υμίν. Επιπολής γενομένη διεξερεύνησις των αυτόθι επιτυχόντων σκευών εμού — εν οις χύδην, εική και αναμίξ, όπωσπερ θρίδακες και σέριδες όξει και ελαίω δεδευμέναι, προπίπτουσι παντοία και πολυειδή, ετεροσχήμονα και ετερομήκη, αλλοιόμορφα, αλλοιόχροα και αλλόγλωττα χαρτία και χαρτίδια, αναγραφαί, υπομνήματα, γραμματεία, χρηματισμοί και συναφή βυβλίνου υφής — έσχεν ως ευτυχές αποβαίνον την συμφοράν παλαιών τε και προσφάτων, αυτοκτήτων ή αλλότριων, παντελών ή ημιεργών τεκμηρίου, τότε μεν ρώμης τότε δε ασθενείας ψυχής παραλλάξ, άτινα συλλήβδην συναρμόττουν και ευθετούν, ως εμοί δοκεί, τη υμετέρα φρονήσει, ως και τη των εν γράμμασι συνουσιαστών υμών. Ίστω θεός ει το εκ της επιμιξίας ημών γενησόμενον έσεται πλείω λυσιτελές ή λυμαντήριον∙ έγωγε ούδ’ οτιούν κατορροδώ τας ενίοις εργώδεσι και δυσκαταπράκτοις χωρίοις συνεπομένας χαλεπότητας και περισκελείας, άς αναμφιλέκτως ραδίως χειρούται το καθ’ ημάς κοινόν.

Αλλ’ ήδη, ως οίον τε διά βραχυτάτων, περί της ενεστώσης συνεργίας: Προυργιαίτερα πάντων, δοκεί έμοιγε είναι, τα τήδε το πρώτον εις το φώς εκφερόμενα σπαράγματα του εθνικού ημών υπερλεξισμού. Τέταρτον αιώνος αποτελείται όσον ου από της γενέσεως του υπερλεξισμού εν Ελλάδι, πεντεκαίδεκα δ’ όλα έτη από της του βίου καταστροφής του αρχηγέτου αυτού, του ανεπιλήστου εκείνου Ελευθερίου Δούγια. Αμφιγνοηθείσαι, ακαταμάθητοι, απόρρητοι συμμένουν μέχρι τήσδε της ημέρας αι δυσπαράβλητοι διοσημίαι του φιλοκινδύνου εκείνου καινοποιητού. Έρως δύσερως του απολύτου αι εκφάνσεις του, κυνηγεσία άνελπις του αφθέγκτου τα χρησμωδήματά του, ανοσιουργός διακώλυσις της καθεστηκυίας ευθημοσύνης αι παραγγέλσεις του, συστέλλονται έξ ότου εις ευάριθμους τινάς, παλαιούς ή αρτιτελείς εκκλήτους. Οι απόλεκτοι ούτοι μύσται επίστανται σαφώς ότι κατ’ εκείνον τον χρόνον έσχε χώραν — ευκόσμως και ησυχή — το πρώτον παρ’ ημίν, μεγαλομερής καίνωσις, ως αλαττονάκις μόνον εις την καθόλου της ποιητικής ιστορίαν. Διότι ο υπερλεξισμός — και επί τούτος λιπαρώς ενέμεινεν αεί ο πρωτοκτίστωρ αυτού — δει όπως μη μεταλαμβάνηται αντί των πάνυ διεχουσών απ’ αυτού νεοπλάσεων, οίαι, παραδείγματος ένεκα, τα φθογγικά τεχνάσματα των Ιωαννίσκου Αρπ, Ούγου Βάλλη, Τριστάνου Τζαρά και άλλων, όνομα «δαδαϊσταί» εαυτοίς τεθέντων, δι’ ων τό πρώτον η Ζυρίχη μετέπεσεν εις πόλισμα συμβιβασμών και ημιμέτρων, ή τας ανταλληλουχικάς μηχανάς των εις τας όχθας του Σηκοανού τας δόξας των προειρημένων μεταλαμπαδευσάντων, των Ανδρέα Βρετόνου, λέγω, Λουδοβίκου Αραγώνος, Παύλου Ελουάρδου και των συν αυτοίς, «υπερπραγματιστών» κατ’

- 2 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

Απολλινάρην κληθέντων, και υπεράγαν τον φρούδον εκείνον βιενναίον ιατραλείπτην λιβανωτισάντων ή, πολύ μάλλον, τα εν τοις νυνί παρούσι καιροίς εκασταχού αλλοιότροπα διαπειρώμενα, ως τα των «γραμματιστών» ανακογχυλιαστικά, ψοφητικά και ληρώδη, δι’ α πλείω του ήτρου, του βρόχθου και των υπογλωττίων βατράχων χρεία εστί ή της γλώττης και της γραφίδος. Μόνη εμφέρεια του υπερλεξισμού μετ’ εκείνων: το ευρετικόν και το στασιώδες άπεστι δ’ απάντων κατά την προαίρεσιν και τους πόρους. Ένθαπερ γαρ εκείνοι το αυτόματον και το παραπίπτον θεραπεύουσιν, αιδείται ούτος το εύλογον και το εσκεμμένον, ει δ’ εκείνοι τους κακοδαίμονας του θυμικού επεγείρουσιν, επιβοάται ούτος τους επουρανίους του λόγου∙ ότι μάλλον, ως γουν εικάσαι, τω πλατωνικώ θεωρηρώ συνέπεται ή διαφθείρεται διώκων τα ίχνη οθνείων μουσών. Συσχολαστής εν Βαρδακείω, παράμονος επιθυμητής καί από πρώτων αρχών επίπνους εν υπερλεξισμώ συμπράκτωρ του Ελευθερίου Δούγια, νυν δε μόνος έννομος επιμελητής της κληροδοσίας αυτού, εκοντί και ήδέως εκφέρω εις τον πάτριον δήμον μυριοστόν μόριον αυτής, εν τη καλή ελπίδι, ότι θέλω από τούτου παροξύνει τους ελευθεριωτέρους εκ των καθ’ ημάς γεννάδων επί την τημέλειαν των παρά των προγόνων παραδεδομένων. Οθκ εική προτάσσονται της σμικράς ταύτης εκφοράς χαρίεσσαί τινες μεταγραφαί και κομψαί μεταλλάξεις ενίων εκ των της νεοελληνίδος μούσης, ως ο μουσοπάτακτος εκείνος δεινώς επετήδευεν. Εν τέλει δέ ευκαίρως παραφέρονται έστν οι ευσχήμονες μνηματίται στίχοι παλαιού του δουγικού κύκλου κοινωνού.

Τα πιστά τηρών τοις παρακελευσμοίς εκείνου, διαμένω έκτοτε αδιαστίκτως επί αναστροφή μετά λέξεων, αρχαιοπινών, σεμνών, υψηλών λέξεων, λέξεων ογκηρών και μεγαλοπρεπών, ανθηρών λέξεων, ισχνών λέξεων, οδ μην αλλά και λέξεων ταπεινών και χαμαιτυπών, τε εγχωρίων τε εκδήμων, και εκμελετώ σεβαστικώς και διαπονούμαι τους μυρίους τρόπους αυτών και χαρακτήρας. ΙΙάσαν δ’ επιμέλειαν επιμέλομαι όπως μη δια την εν ταις βαρβάροις φωναίς διατριβήν και επιτήδευσιν αλλά και δια την καθόλου πολυετή αλλοδημίαν, αφαρμαρτάνω της ίδίας εμού φωνής. Ακαριαία, υπόγυια δείγματα τοιουτώδους πολυπραγμοσύνης — ανά εν ποιημάτιον και ιστόρημα—ανευρέθησαν ομοίως κατά την διεξερεύνησιν των σκευών, έπονται δε ουκ εις μακράν τη παρούση. Το ψυχαγωγών και νεωτεροποιόν αυτών έγκειται, πάντων μάλιστα, τη μεθόδω απεργασίας, καθ’ ην ο συνήθης δόναξ υποκαθίσταται υπό ψαλίδος και ιξού ή άλλου τινός γλισχράματος. Αλλ’ ου μικρόν επίχαρις — εις γαλατικόν ιδίωμα, ως τούτο λαλείται τανύν εν τοις Παρισίοις — και νουθετητική και η υπόθεσις αυτών.

Εν ακροτελευτίω ολίγα και περί των αμοιβαίων γραμμάτων του, εν τω επέκεινα της έξω θαλάττης, τα του ζην και ευθανατείν ετεροδιδασκαλούντος, ρηξικελεύθου και τολμητικού Εττιγκέρου και του υποσημαινομένου. Ουκ εν αμφισβητισίμω, ότι η εκτυπώσει διάδοσις τοιαύτης, ελπίδων καλών μεστής, αγγελίας, βαρύ υπούργημα θέλει κριθή και άπαξ γενομένη επικαιρία, ες τα μάλιστα δε υπ’ εκείνων εκ των εντευξομένων, ώντινων η υπερλεξιστική ψυχή αεί το της αφθαρσίας όναρ κύουσα διήγεν.

Άχρι δεύρο το τήμερον. Τι τα καινά γίγνονται εν τη δημοκρατουμένη ημών Βασιλευούση; Αποτελεσθείσης και πάλιν ενιαυσίας εκδημίας, πόθω δυσμάχω φέρομαι της οικείας γης και προκατασκευάζω εν νω τα του νόστου, όπως νηχόμενος και είληθερών διαναπαυθώ εν τη ευδοκίμω της Μουμπουλίνης νήσω.

Ανταποστείλατε, ώ λώστοι, αρεσκόντως και χαίρειν κελεύειν τους εύνους και συνήθεις.

Έρρωσθε την των Ελληνων γλώτταν φιλούντες και ακριβούντες.Αλέξανδρος Αλεξάνδρου ο εκ Σχιναίων

- 3 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΔΟΥΓΙΑ

Ιδιωτική σημείωση — ίσως και αφιέρωση.Η θραυσματική αυτή παρουσίαση του τόνου μιας φοράς κι’ ενός καιρού θα

έπρεπε να ανήκη: Στο συνθέτη «μεταψυχικών χοροδραμάτων», καθηγητή της αγγλικής, της

γαλλικής, της γερμανικής, της ιταλικής και της ρωσικής Νικόλαο Βιδάλη, πού πεσμένος στα γόνατα, έβλεπε, μες στο μισόφωτο των «συνεδριάσεων της δοκιμασίας» του, να υλοποιείται μπροστά του το αστρικό σώμα του Μεγάλου Λάμα, που κατά διαταγή του Μεγάλου Λάμα απήγγελλε μόνος τις νύχτες στο δωμάτιο του ατέλειωτες υπερλεξιστικές προσευχές, που πάντα περίμενε τη χάρη του Μεγάλου Λάμα να οδηγηθή κάποτε από τη μυστική σήραγγα του Λυκαβηττού στο Άντρο των Εκλεκτών, και που πέθανε μια κρύα νύχτα της κατοχής, χωρίς να μάθη ποτέ, πως ο Μέγας Λάμας λέγονταν Ελευθέριος Δούγιας.

Στο συμμαθητή Νίκο Ματσούκα, τον Ιερό Οκτάποδα του Θιβέτ, που η πάλη μαζί του στάθηκε ανυπέρβλητος «σταθμός δοκιμασίας» για τον Βιδάλη, μα που δεν άνθεξε στη δική του δοκιμασία αργότερα, σ’ ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

Στο συμμαθητή Γιάννη Κατεβαίνη, τον Πανίσχυρο Μυστηριώδη Πράκτορα των συνεδριάσεων, που ο Βιδάλης τρέμοντας έβλεπε πλάι του να συντάση υπερλεξιστικά τηλεγραφήματα, που καθώριζαν την εξέλιξη του Παγκοσμίου Πολέμου, και που βρέθηκε τόσο ανίσχυρος αργότερα, στον Εμφύλιο.

Στους συμμαθητάς Κ. Αξελό, Ρ. Αποστολίδη, Α. Κύρου, Ν. Λιναρδάτο, Α. Μακρή, Κ. Παπαϊωάννου, Κ. Τραυλό, στους «εξωβαρβακειακούς» Δ. Δαβία, Τ. Καμπανέλλη, Π. Σπηλιωτόπουλο, και όσους ακόμα εκείνου του καιρού, ό,τι κι’ αν κάνουν σήμερα, όπου κι’ αν βρίσκονται — Α. Σ.

Α Π Ο Π Α Ρ Ω Δ Ι Ε Σ

Α. ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ («Ή Φυγή»)

Είναι παράλογο, Ομέρ Βρυόνη:Η EON εχούμησε και μας πλακώνει.Είναι παράλογο, κι’ όμως σουρίζουν,και παρελαύνουνε και φοβερίζουν. 

Είναι παράλογο. Ακούς πώς σκούζουν;Σαν λύκοι φθάσανε, ρυάζονται, γρούζουν,άνοιξε ο Αύγουστος και μου ξερνάειτον μαύρο κόσμο του για να με φάη. 

Για δες σαν δαίμονες μάς πελεκάνε.Μπρος στον Πατέρα τους πώς ροβολάνε.Δες τα κεφάλια τους, δες τα στυλιάρια,δες τα παράσημα και τα καμάρια.

Βρυόνη πρόφθασε, ακόμα λίγοκι’ από τα νύχια τους δεν θα ξεφύγω. 

ΚΑΒΑΦΗ («Ιθάκη»)

Σα βγεις στον πηγαιμό για το Βαρβάκειο,να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.Τους Γερακιόνας καί τους Λιώκηδας*

* Συνδιευθυνταί της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής.

- 4 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

τον θυμωμένο τον Μουζάλα† μη φοβάσαι∙τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτήσυγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.Τους Γερακιόνας καί τους Λιώκηδας,τον θυμωμένο τον Μουζαλά δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβανείς μέσ’ στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.ΙΙολλά τα φθινοπωρινά πρωϊά να είναιπου με τι ευχαρίστηση, με τι χαράθα μπεις σε καφενέδες, πρωτοειδωμένους∙να σταματήσεις σε πορνεία αθηναϊκά,και τες καλές πραγματείες ν’ αποκτήσεις:Γλουτούς και στήθη — κεχριμπάρια κι’ έβενους —και προφυλακτικά κάθε λογής,όσο μπορείς πιο άφθονο περμαγκανάτ∙σε λέσχες μυστικές πολλές να πας,να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.Πάντα στο νου σου νάχεις το Βαρβάκειο.Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.Αλλά μη βιάζεις την πορείαν διόλου.Καλύτερα ώρες πολλές νά διαρκέσει∙κι’ εξαντλημένος πια ν’ αράξεις στο σχολειό,πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει το Βαρβάκειο.Το Βαρβάκειο σ’ έδωσε μιαν ευκαιρία.Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στο δρόμο.Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.Κι’ αν πτωχικό το βρεις, το Βαρβάκειο δεν σε γέλασε.Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,ήδη θα το κατάλαβες τα ελληνικά σχολεία τι σημαίνουν.

ΚΑΛΒΟΥ («Εις ελευθερίαν», «Εις Ιερόν Λόχον», «Ο Φιλόπατρις»)

Ευτυχισμένα πλάσματατης πλέον ευτυχισμένηςκυβερνήσεως, τελειώνομενέναν ύμνον και εις άλλον

πέφτομεν πάλιν. 

Ω φιλτάτη πατρίς,ω θαυμάσια χερσόνησοςΓραικία, συ μου έδωκαςτης EON και του Βαρβακείου

τα χρυσά δώρα. 

Ας μη βρεξη ποτέτο σύννεφον, κι’ ο άνεμοςάπατρις ας μή σκορπίσητο σκότος το μακάριον

που μας σκεπάζει. 

Και συ τον ύμνον δέξου.Εχθαίρουσιν οι Δικτάτορεςτην ψυχήν και βροντάουσινεπί τας κεφαλάς

των αχαρίστων. 

Ας μη μου δώση η μοίρα μου

† Γυμναστής και κέρβερος επί της τηρήσεως των χρηστών ηθών εντός και εκτός της Σχολής.

- 5 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

εις ξένην γην παιδείαν.Είναι γλυκύς ο βίος μαςμόνον όταν κοιμώμεθα

εις την πατρίδα.

ΠΑΛΑΜΑ («Ο Σάτυρος ή το γυμνό τραγούδι»)

Όλα γυμνά τριγύρω μας,όλα γυμνά εδώ πέρα,Ξεβράκωτα, ανύποπτα,μεσάνυχτα είν’ η μέρα.Άφαντη η σκέψη, ολάνοιχτατου θράσους τα παλάτια,χάλια χορτάστε, μάτια,σ’ ελληνικό ρυθμό. 

Εδώ τα πάντ’ αγράμματαΚι’ αδιάντροπα λυσσάνε∙αστέρι είν’ ο ξερόβραχοςκι’ η παγωνιά φωτιά ‘ναι.Παράσημα για κλάμματακαι τσίγκους για ασήμιαντύνεται η θεία μας γύμνιαη πατριωτική. 

Εδώ είν’ αριά κι αταίριαστατης γνώσεως τα δέντρα,κρασί είν’ η άγνοια άκρατο,εδώ είν’ η γύμνια αφέντρα.Εδώ είν’ η πρόοδος όνειρο,εδώ χαράζει ακόμαστης νύχτας μας το στόμαχαμόγελο εθνικό. 

Εδώ του Αυγούστου μάγεμα,η EON αποθεώθη,τσουλέψαν οι Αρτέμιδες,οι Ερμήδες είναι νόθοι.Εδώ η βλακεία ολόγυμνη,θάμα στα υγρόζωα κήτηβλέπω το φαλαγγίτηνα χύνεται παντού. 

Μακρυά μας όσα αταίριαστα,ντυμένα και κρυμμένα,τα δυτικά και τα’ άσκημακαι ακάθαρτα και ξένα.Ορθά όλα, εις στάσιν προσοχής,με φουσκωμένα στήθια.Γύμνια είναι κι’ η εύήθειακαι γύμνια κι’ η αγουστιά

ΠΟΛΕΜΗ («Το παλιό βιολί»)

Άκουσε τ’ απόκοσμο εθνικό βιολί,μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά τ’ Αυγούστου!Στο παληό κουφάρι του μια ψυχή λαλείπατέρα. Και δικτάτορος μόνον χάριν γούστου. Και ο Ντούτσε ο άγρυπνος και ο ζηλευτόςζήλεψε και σώπασε κι’ έσκυψε κι’ εστάθηγια να καταλάβει τι είναι πάλι αυτόςπου τα λέει γλυκύτερα τα δικά του πάθη. Ως κι ο Φοίνιξ, τ’ άχαρο, το δειλό πουλί,με λαχτάρ’ απόκρυφη τα φτερά τινάζει

- 6 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

και σωπαίνει ακούοντας το παλιό βιολίγια να μάθει ο δύστυχος πώς ν’ αναστενάζει. Τι κ’ αν τρώει ξύλο ό κοσμάκης; Τίκι’ αν περνούν αγύριστοι χρόνοι κι’ άλλοι χρόνοι;Πιο γλυκειά και πιο όμορφη και πιο δυνατήη φωνή του γίνεται όσο αυτό παλιώνει.

ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ (Η γυναίκα στο πάρκο)

Απ’ το προαύλιο πέρασε και πάλι η Παρπαρία‡

μέσα στους όρθιους των ανδρών, μονάχη, τους κορμούς.Πειράγματα της έριξε η απέξω αληταρίακαι μείς τους μαραμένους μας συλλογισμούς. Κι’ εγώ, που από το μάταιο σχολειό αναχωρούσα,την είδα κι’ είπα: «Είναι νωρίς∙ θα μείνω...» Μυστικάστον πόνο και στη γνώση της να εμπιστευθώ μπορούσατις στράκες, τις σαΐτες μου και άλλα σχετικά.

ΠΟΡΦΥΡΑ (Lacrimae rerum)

«Πατέρα»! Το σχολείο μας εστοίχειωσεναπό τη ζωγραφιά σου τη θλιμμένη,στους τοίχους, στο γραφείο, στά εικονίσματα,από την ομορφιά σου κάτι μένει. Κάτι σαν ευελπίδων μυρωδιά, κι’ απλώνεταικαι το φτωχό σχολείο πλημμυρίζει,κάτι σα φάντασμα μισοσπαρτιάτικο,κι’ όπου περνά σιγά το κάθε αγγίζει. Όξω, βαρειά μονότονη αναγέννησηδέρνει τη χώρα μας∙ και τότε αντάματα πράγματα που επιάσανε τα χέρια σουαρχίζουν ένα κλάμα..., κι’ ένα κλάμα... Και μέσα δω, ο καλός της πλήξης σύντροφος,τ’ αγαπημένο καθηγητολόϊ,τραγουδιστής του Αυγούστου, κι’ αυτό κλαίοντας,ρυθμίζει αργά, φριχτά το μοιρολόι.

ΣΟΛΩΜΟΥ («Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι»).

Ο Γεώργιος με το Μεταξά χορεύουν και γελούνε,κι’ εστησ’ ο Έλληνας χορό με την τετάρτη Αυγούστου,κι’ η χώρα ηύρε την καλή και τη γλυκεία της ώρα.

‡ Καθηγήτρια των τεχνικών.

- 7 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

Το μανιαδάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκειά κι’ εκείνο.Παιδιά καθάρια και γλυκά, παιδιά χαριτωμένα,χύνονται μέσα στην EON τη μοσχοβολισμένη,και παίρνουνε το μόσχο της κι’ αφήνουν τη δροσιά τους,κι’ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πυγής τους,τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια.Χώρα γιομάτη θαύματα, χώρα σπαρμένη μάγια,χωρίς ποσώς τα μάτια σου ν’ ανοίγουν και να κλαίνε.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Εγώ, ο Ελευθέριος Δούγιας, μυστικοσύμβουλος του θεού μέχρι της εβδόμης ημέρας, λέγω: Γεννηθήτω χνώς. Και ιδού εγένετο χνώς. Λέγω: Γεννηθήτω ο πλανήτης Ερακάδαρ. Και ιδού ο πλανήτης ούτος ερχόμενος εκ νέου εις την τροχιάν του. Λέγω: Γεννηθήτω είς εισέτι Βραδώρ. Και ιδού το θαυμάσιον τούτο γένος επηυξημένον.

α ε ι ö u ü , χ γ g k h , ρ λ ν , σ ζ j , τ d δ θ , β φ , μ π b :Οι βασικοί αυτοί φθόγγοι δίνουν τρεις χιλιάδες τουλάχιστον ευκολοπρόφερτους

μονοσύλλαβους συνδυασμούς. Η γεωμετρική πρόοδος πού ακολουθεί δίνει στρογγυλά: δέκα εκατομμύρια δισύλλαβους, τριάντα δισεκατομμύρια τρισύλλαβους, εκατό χιλιάδες δισεκατομμύρια τετρασύλλαβους, τριακόσια εκατομμύρια δισεκατομμύρια πεντασύλλαβους κ.ο.κ. Τα μηδενικά του αριθμού πού θα εξέφραζε τις δυνατές αντίστοιχες λέξεις της εβδομηκονταοκτασύλλαβης του Αριστοφάνη στις «Εκκλησιάζουσες» δεν θα χωρούσαν σ’ αυτήν τη σελίδα, αλλά πολύ λιγώτερες — οι δυνατές δεκασύλλαβες ίσως — θα αρκούσαν για να έχη το κάθε άτομο του Σύμπαντος δικό του ξεχωριστό όνομα, και οι δυόμισυ με τρεις χιλιάδες γλώσσες και διάλεκτοι και των πέντε ηπείρων, με όλους τους τύπους κλίσεως και με τις όσες πολυσύλλαβες λέξεις τους, θα εκάλυπταν μόλις το χιλιοστό των δυνατών τρισυλλάβων. Οι αριθμοί αυτοί ανεβαίνουν με βήματα γίγαντα στο πολλαπλάσιο αν, αντί των βασικών φθόγγων, ληφθούν σαν αφετηρία και οι υπερεκατό ενδιάμεσες παραλλαγές της διεθνούς φωνητικής, και υπερβαίνουν τη φαντασία από τα πρώτα κιόλας σκαλοπάτια της γεωμετρικής προόδου αν, αντί των ευκολοπρόφερτων, υπολογισθούν όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί. Ο Υπερλεξισμός, που θα μπορούμε ακόμα να ονομασθή και Μεταλεξισμός ή Παν-λεξισμός, είναι η παραδοχή της υπάρξεως όλων των δυνατών λέξεων, και η απόφαση να ανακαλυφθή (ή να ξανανακαλυφθή) το νόημα τους.

Η ύπαρξη κι’ η ανυπαρξία είναι δύο από τις διαστάσεις του Μεγάλου Α. Το σύμπαν είναι ένα συμπτωματικό υποπροϊόν της υπάρξεως, η ζωή και η σκέψη ένα συμπτωματικό υποπροϊόν αυτού του σύμπαντος, η Ιστορία ένα συμπτωματικό υποπροϊόν της ζωής και της σκέψεως πάνω ατό φλοιό αυτού του πλανήτη και η γλώσσα ένα συμπτωματικό υποπροϊόν αυτής της ιστορίας. Μία σύμπτωση μέσα σ’ αυτή τη γλώσσα θέλησε μέχρι σήμερα να προηγούνται οι έννοιες και ν’ ακολουθούν οι λέξεις. Ο Υπερλεξισμός ξεκινάει από τις λέξεις, από όλες τις δυνατές λέξεις. Και

- 8 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

βρίσκοντας τις έννοιες, τα αντικείμενα, τις καταστάσεις, πού εκάστοτε τους αντιστοιχούν, σπάει την αλυσίδα αυτών των συμπτώσεων, αναδημιουργεί όλους τους δυνατούς κόσμους και ξαναφέρνει την ύπαρξη στην αληθινή ολότητα της.

Κάθε τρόπος υπάρξεως σε κάθε είδος κόσμου, είναι δυνατός. Και επειδή είναι δυνατός, υπάρχει. Ο Υπερλεξισμός εκφράζει όλους τους δυνατούς τρόπους υπάρξεως σε όλους τους δυνατούς κόσμους. ‘Ο,τι δεν πέρασε ακόμα στην έκφραση, περιμένει. Η ύπαρξη είναι παγωμένο υπερλεξιστικό υλικό.

Ποιο είναι το όριο συλλαβών απ’ όπου και ύστερα μια λέξη θα έπαυε να είναι λέξη; Στις συνθετικές γλώσσες θα ήταν θεωρητικά δυνατή η κατασκευή λέξεων με εκατοντάδες συλλαβών. Με έξυπνη διάταξη μάλιστα θα μπορούσαν να παραταχθούν όλα σχεδόν τα ουσιαστικά, τα επίθετα και τα ρήματα σε ενιαίες συνθέσεις, πού η διάρκεια τους θα ήταν τόση, όση περίπου και η διάρκεια αναγνώσεως ενός λεξικού. Η κατασκευή, εξ άλλου, και η χρήση τέτοιων λέξεων θα παρέτεινε βέβαια το χρόνο των συζητήσεων, θα μίκραινε όμως σημαντικά τον κίνδυνο της ασυνεννοησίας. Και στην υπερλεξιστική γλώσσα; Η διάρκεια μιας λέξεως θα μπορούσε να είναι όση και η διάρκεια ζωής του μακροβιώτερου υπερλεξιστού. Ο χρόνος κατασκευής τέτοιων λέξεων θα συνέπιπτε απολύτως με το χρόνο χρήσεως τους, η χρήση τους θα αντικαθιστούσε τον περιττό άλλα και αδύνατο πια διάλογο μ’ έναν μονολεκτικόν ισόβιο μονόλογο, και το νόημα τους θα διαγράφονταν καθαρά με την εκφώνηση της τελευταίας συλλαβής, τη στιγμή του θανάτου του μονομιλητού. Την μακρύτερη δυνατή υπερλεξιστική λέξη την εκφωνεί προφανώς ο θεός∙ και το νόημα της δεν έχει αποσαφηνισθή ακόμα.

Με ένα μέρος του υπερλεξιστικού υλικού θα μπορούσε να επιτευχθή η ολοκληρωτική αποσυμφόρηση, η κατάλυση των γενικών εννοιών: μία έλλογη υπερπρωτογονοποίηση του γλωσσικού συστήματος, όπου σε κάθε αντικείμενο, πρόσωπο, ζώο, φυτό, σε κάθε κατάσταση, κίνηση, ενέργεια, πράξη θα αντιστοιχούσε ιδιαίτερη λέξη. Ένα βήμα πιο πέρα: το ίδιο αντικείμενο, η ίδια κατάσταση εκφρασμένα, ονομασμένα, κάθε φορά διαφορετικά. Ο Υπερλεξισμός θα μπορούσε να ξανασυνθέση τη γλώσσα των λίθων, των μετάλλων, των φυτών, των ζώων και του θεού.

Μια πέτρα πλάι στο μονοπάτι λέει, μέσα από τη συνείδηση του περιπατητού: «Ιδού εγώ, πού είμαι μία πέτρα» ή «βρέχει - χιονίζει, καρφί δε μού καίγεται» ή «όλοι εσείς πάτε κι’ έρχεστε και γω, να, όλο εδώ βρίσκομαι»∙ λέει ακόμα: «Αχ! αυτά τα μαμουνάκια πού κυκλοφορούν απάνω μου, να ξέρατε πόσο με γαργαλάνε» ή «αιώνες τώρα μ΄ αυτήν την άλλη πέτρα, πού είναι πλάι μου, δεν μιλιόμαστε, γιατί είμαστε πέτρες, ξέρετε. Βάλτε μας, αλήθεια, τώρα που μας ανακαλύψατε, να πούμε και μεις κάτι». Λέει κι’ άλλα ακόμα, τόσο αυτονόητα για μια πέτρα, πού μόλις ανασύρθηκε από την ανυπαρξία της. Λέει: «Ω, πόσο θα ήθελα να πήγαινα κι εγώ σχολείο - ή «θέλετε να μ’ αγαπήσετε, μα να μ’ αγαπήσετε παράφορα και να μου ανήκετε, από τώρα και ύστερα, για πάντα; Είναι τόσο απλό. Θα ξαπλώσετε πλάι μου, θα ξεχάσετε από που έρχεστε και που θα πηγαίνετε, θα με κρατήσετε σφιχτά στην αγκαλιά σας, και άμα σε λίγο έρθη η νύχτα...» ή «προσέξτε! Σ’ αυτό το σημείο του κόσμου, αυτή

- 9 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

τη στιγμή, υπερασπίζομαι τα συμφέροντα του αριθμού 3.333. Σκεφθήτε το καλά πριν μ’ αγγίξετε». Κι’ αν ο περιπατητής έσκυβε ν’ αφουγκραστή καλύτερα, η πέτρα θα του έλεγε κι’ άλλα, πολύ περισσότερα, στην αληθινή της γλώσσα∙ θα του έλεγε ίσως: «λιθλολάθ — λιδάθλα — λιθλαόρ». Και δεν θα ήταν, ασφαλώς, λιγώτερο φλύαρη και η πλαϊνή της, αν της δίνονταν η ευκαιρία, και όλες οι άλλες πέτρες του κόσμου. Και είναι γνωστό πόση φλυαρία μπορεί να αναπτύξη ένα λάχανο ή ένας διαβήτης ή μια πρόσοψη σπιτιού, και ένας κάνθαρος πάνω στο λάχανο, και το δάκτυλο πού οδηγεί τον διαβήτη, και το πρόσωπο μιας γρηάς στην πρόσοψη ενός σπιτιού. Κι’ αν όλ’ αυτά ήδη φλυαρούν συγχρόνως τόσο πολύ, τι άηχο πανδαιμόνιο πρέπει να δημιουργείται αν προστεθή και η φλυαρία ενός μπλούθουρου ή ενός βακατλαβάνου ή μιας περιδινοθλιπτικής διοκλαθέρας ή και ενός απλού ακόμα ταπτηριδίου. Κι’ ο κόσμος είναι ασφυκτικά, εκκωφαντικά γεμάτος απ’ όλα αυτά.

Τρία στάδια υπερλεξιστικής λεξιποιίας.Πρώτο: άνοιγμα, τέντωμα, εκβιασμός της τρέχουσας γλώσσας, ως το άκρον

άωτον της νοηματικής αντοχής της. Ελεύθερο παιχνίδι με λέξεις και ρίζες, δημιουργία κάθε λογής συνθέσεων, χρήση όλων των καταλήξεων παντού, αλλαγές γένους, μετατροπές αμετάβατων ρημάτων σε μεταβατικά και αντιστρόφως, αντιμεταθέσεις όλων των μέρων του λόγου κ.τ.λ. Δεύτερο: μικτές κατασκευές της τρέχουσας και της υπερλεξιστικής γλώσσας, π.χ. κοιλιοδοντοτσικδισμός, θανατηδονοθλάχνος, εναλλασοοπθακίζομαι. Τρίτο: Καθαρά υπερλεξιστικές λέξεις.

Η κάθε γλώσσα πρέπει να ξαναδημιουργήση κατά μέγα μέρος τον δικό της Υπερλεξισμό.

Να μελετηθούν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας διεθνούς υπερλεξιστικής γλώσσας.

Οι φθόγγοι, όπως και τα χρώματα και οι στοιχειώδεις γενικά παραστάσεις, εγκλείουν αυτοτελές συνειρμικό δυναμικό. «Α μαύρο, Ε άσπρο, Ι κόκκινο» έγραψε κάποτε κάποιος, κι’ όμως το δικό μου α είναι κάτασπρο και το ε κόκκινο ανοιχτό. Στην ψυχανάλυση της προσωπικής γλωσσολογίας του καθενός θα μπορούσε τη μια φορά να βρεθή η απειλητικότητα του χ, η επιθετικότητα του ρ, η ηδονικότητα του λ, η ηδυπάθεια του j, η ηλιθιότητα του δ, η πλαδαρότητα του θ, και την άλλη η ηδυπάθεια του χ, η ηδονικότητα του θ κ.ο.κ. Στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια π.χ. το α συνδέεται με το νερό και βρίσκεται σε λέξεις που σημαίνουν θάλασσα, ποτάμι, ρυάκι, βάλτος και το μ συμβολίζει το μυστικό, το μασκαρεμένο, το κρυμμένο.

Η τεχνική του Υπερλεξισμού είναι δύσκολη και επικίνδυνη: Εκμετάλλευση, όποτε χρειάζεται, του συμβατικού συνειρμικού συναισθηματικο-νοηματικού περιεχομένου των φθόγγων και ιδιαίτερα των συλλαβών, πού βρίσκονται απαλλοτριωμένες από την τρέχουσα γλώσσα σαν λέξεις ή τμήματα λέξεων, και άλλοτε πάλι: απαγκίστρωση των φθόγγων και των συλλαβών από την παραδοσιακή συμβατικότητα, και ξανακέρδισμα κάθε φορά από την αρχή της προκατακλυσμιαίας παρθενικότητας τους.

Να μελετηθούν ωργανωμένες ενέργειες και διαδικασίες πού δεν οδηγούν σε τίποτα, όπως π.χ. η παρέλαση, η λειτουργία, η αναμονή γέροντος σε καφενείο.

- 10 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

Να συστηματοποιηθούν οι επαφές και να μελετηθούν οι ανταλλαγές όντων μεταξύ τους, και ιδιαιτέρως ανθρώπων.

Παραδείγματα: γάτος με διάνο, χοντρός βαρήκοος ιδιοκτήτης ανθοπωλείου, πενήντα περίπου ετών, με συνομήλικο του νευρωτικό, ευέξαπτο λαδέμπορο, μυστικιστής, βραδύγλωσσος ιδιωτικός υπάλληλος με χοντρή, αλλοίθωρη γεροντοκόρη.

Η τρέχουσα γλώσσα είναι ένας από διαφόρους τρόπους συμβολικής σημάνσεως, εκδηλώσεως και επαφής. Στη Γενική Ιστορία της Εκφραστικής θα έπρεπε να σημειωθή σαν ένα ιδιότυπο ρεύμα, μια νέα μόδα των τελευταίων μόλις χιλιάδων ετών, πού θα ονομαζόταν λεξισμός. Ο Υπερλεξισμός είναι η ακρότατη δυνατή προέκταση της γλώσσας. Η ιδανική προέκταση του Υπερλεξισμού θα ήταν ένα είδος Υπερ-εκφραστισμού, αν εκτός από τους ανθρωπίνους φθόγγους, εχρησιμοποιούντο και οι φθόγγοι της φωνής των ζώων, καθώς και φθόγγοι πού θα μπορούσαν να παραχθούν από ειδικές συσκευές’ κι’ ακόμα, αν προσετίθεντο, σαν δομικό υλικό των συμβόλων, τα χρώματα, οι μουσικοί τόνοι, οι οσμές, οι γεύσεις κ.τ.λ. Και σε μια υπέρτατη διαστολή: στοιχεία και τρόποι της γλώσσας των μικροβίων, των εντόμων ή των ψαριών, παραστάσεις πάρα- ή μετά-ανθρωπίνων αισθήσεων εξωγήινων όντων, η διάσταση του δονητικού βάθους κ.ά. — σε χρονική παράταξη ή συγχρόνως, σε υπερεκφραστικές «συγχορδίες». Παράδειγμα υπερεκφραστικής παρατάξεως: ακούγεται Κ → ακολουθεί ταχεία συστροφή και εξαφάνιση πράσινης γραμμής σε μαύρο φόντο → αναδίδεται και χάνεται αστραπιαία οσμή φτερών κουρασμένου κόρακος → ακούγεται Ρ → δοκιμάζεται απότομη γεύση μελάνης ↑ αντηχεί κτύπημα ράμφους σε υάλινο κώδωνα, σε λα έλασσον → ξανακούγεται Ρ → γίνεται αισθητή ελαφρά ηλεκτρική εκκένωση στην άκρη του μικρού αριστερού δακτύλου → ακαριαίο διαπλανητικό τζιζ διαπερνά τους εμπρόσθιους λωβούς του εγκεφάλου → δέσμη μαύρων γραμμών εκρήγνυται σε πράσινο φόντο → ακούγεται πάλι Ρ → γίνεται αισθητό απότομο σύρσιμο φτερού κατά μήκος της δεξιάς κνήμης → αντηχεί κτύπημα ράμφους σε χάλκινο κώδωνα σε λα έλασσον → ακούγεται Α. Αυτό το σύμβολο θα σήμαινε ίσως: «ο κόραξ θα λυπηθή πολύ απόψε». Παράδειγμα υπερεκφραστικών «συγχορδιών»: μια από τις δυνατές παραλλαγές του συμβόλου γαδ:

γ πράσινο, σε ντο, οσμής αμμωνίας, γεύσεως κανέλλας κτλ. α κίτρινο, σε ρε, οσμής γαρύφαλλου, γεύσεως βανίλλης κτλ. δ πορτοκαλλί, σε σι, οσμής μόσχου, γεύσεως πικραμυγδάλου κτλ.

Μια άλλη «λέξη» γαδ, που θα αποτελείτο από τα ίδια ακριβώς συστατικά, αλλά με γ οσμής υδροθείου, θα είχε με την προηγούμενη μια μακρυνή συγγένεια συνωνυμίας.

Οι οπτικές τέχνες, όπως η διδιάστατη παραστατική (που μερική της πραγματοποίηση αποτελεί π.χ. το σχέδιο, ή η ζωγραφική), η κινητική διδιάστατη παραστατική (π.χ. κινούμενα σχέδια ή αυτοεξελισσόμενοι πίνακες), η τριδιάστατη παραστατική (που μερική της πραγματοποίηση αποτελεί π.χ. η γλυπτική, η αρχιτεκτονική ή το σκηνικό), η κινητική τριδιάστατη παραστατική (που σαν ένα πρώτο στάδιο της θα μπορούσε να θεωρηθή η παντομίμα ή ένας χορός χωρίς μουσική, και που τα επόμενα στάδια της, π.χ. με αιωρούμενους χορευτάς, με κινούμενους, αυξομειούμενους, αυτοεξελισσόμενους όγκους, όπως στους «όφεις του

- 11 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

Φαραώ» από υδροκυανιούχο υδράργυρο, κ.ά. δεν έχουν εφευρεθή ακόμη), οι ακουστικές τέχνες (και ιδιαίτερα μια παν-μουσική, που θα αξιοποιούσε όλους τους δυνατούς ήχους, σε όλους τους τόνους, ύψη, συχνότητες και εντάσεις, και κάθε είδους κρότους, βόμβους, τριγμούς, συριγμούς, φωνές, ωρυγές και ψιθύρους, χρησιμοποιώντας, εκτός από τα τετριμμένα όργανα, αντικείμενα και συσκευές της καθημερινής χρήσεως, της τεχνικής ή του επιστημονικού εργαστηρίου), οι μη εφευρημένες ακόμη οσφρητικές, γευστικές, απτικές κλ. τέχνες (που χονδροειδώς μόνον αντικαθίστανται προσωρινά από τις τεχνικές της αρωματοποιίας, της μαγειρικής, της μαλάξεως κλ.), και οι συνδυασμοί τους, όσοι και όποιοι τρόποι τέχνης γενικά δεν μεταχειρίζονται τον λόγο, βρίσκονται σε μια περιοχή ωργανομένου αλεξισμού ή υπο- ή προλεξισμού, εκρηκτικά γεμάτη από δυνατότητες λεξικής και υπερλεξικής υποδοχής και ερμηνείας. Να μελετηθούν:

1) Οι υπερλεξιστικές κυρίως δυνατότητες αξιοποιήσεως των ποικίλων αυτών προλεξικών εκδηλώσεων.

2) Οι δυνατότητες συνδυασμών όλων των γνωστών και δυνατών μορφών τέχνης. Παράδειγμα: Ο υπερβιωτής (οι λέξεις «θεατής» ή «ακροατής» θα εκάλυπταν ατελώς μέρος μόνο της ευρύτερης αυτής εννοίας) ευρίσκεται εις χώρον θερμοκρασίας 50°, τοποθετημένος ερωτικώς επί του σφαδάζοντος ψυχρού σώματος γοργόνας, και συγχρόνως βιοί: υπερμεγέθη κίτρινα μάτια κητών, που ανοιγοκλείνουν σε κόκκινο βαθύ φόντο τριδιάστατης οθόνης + εναλλασσόμενες οσμές ιχθυορροδελαίων + γεύση οτρακοκαλωδίων ελαφράς φορτίσεως + απαλή μυζητική επενέργεια μεδουσών στην αριστερή μασχάλη και στο δεξιό πέλμα + βαθμιαία ελάττωση της βαρύτητος μέχρις αρχομένου μεταιωρισμού, ενώ από το υπέδαφος έρχονται και χάνονται, εν τω μεταξύ, κεραυνικές συγχορδίες άρπας και από τη στέγη και τους τοίχους αντηχεί, από χορό γυναικείων ψιθύρων η υπερλεξιστική προσευχή: «μ ά θ α - μ ά θ α - γ ο υ ν έ - λ α β α κ δ ά ν , μ ά θ α - μ ά θ α - γ ο υ ν έ - λ α β α κ δ α ν τ ά ν ».

Σημειωτέον ότι ο υπερβιωτής θα μπορούσε να βρίσκεται και εντός συσκευής κατευθυνόμενων ονείρων και να βιοί ανάλογες καταστάσεις διά κατευθείαν επενεργειών ατά αντίστοιχα εγκεφαλικά του κέντρα. Συστοιχίες τέτοιων συσκευών θα αντικαθιστούσαν τους σημερινούς χώρους δημοσίων θεαμάτων. Οι υπερβιωταί θα κάθονταν ο ένας πλάι στον άλλον — όπως περίπου σήμερα οι γυναίκες με τις κάσκες τους στα κομμωτήρια — και θα μετείχαν συγχρόνως στους ίδιους ρόλους∙ οι θηλυκοί υπερβιωταί στο ανωτέρω παράδειγμα θα μπορούσαν να βρεθούν στον ρόλο της γοργόνας, άλλα και οι αρσενικοί, κατά βούλησιν, σ’ αυτόν τον ρόλο κτλ. Ο! υπερβιωταί αυτής της εποχής εξάλλου θα ήσαν, κατά πάσαν πιθανότητα, ερμαφρόδιτοι ή και πολύφυλοι. Με ανάλογες συσκευές θα επιτυγχάνονταν επίσης ταυτόχρονα τηλεσυμβιώματα, πως π.χ. μια τηλεσυνουσία, που οι συμβιωταί θα βρίσκονταν σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη ή και σε διαφορετικούς πλανήτες. Ένα απώτερο στάδιο αυτής της εξελίξεως θα ήταν η σύν-χυση δυο ή περισσοτέρων «εγώ» στην ίδια συνείδηση, και αργότερα: η οριστική σύν-χυση δόλων των «εγώ» σε μια υπερηδονική πανεγωϊκή μονοσυνειδησία.

Μια πελώρια σιδερένια πόρτα, στα παραμύθια, φράζει την είσοδο της σπηλιάς των θησαυρών. Ο μόνος τρόπος ν’ ανοιχτή είναι η εκφώνηση μιας και μόνης λέξεως. Ποιά να ήταν άραγε η μία και μόνη λέξη που θα παραβίαζε τη μεγάλη πύλη του μυστικού της υπάρξεως; Ίσως η για πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του κόσμου δημιουργία του μαγικού συνδυασμού των φθόγγων της να εσήμαινε την υπέρτατη, την τελική λύση. Θα σκίζονταν, λέει, το καταπέτασμα του ουρανού, ένα συμπαντιακό

- 12 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

ξυπνητήρι θα γέμιζε εκκωφαντικά το χώρο, όλο αυτό το σκηνικό εδώ θα διαλύονταν σαν καπνός, θα πεταγόμουν από τον σολιψιστικό ύπνο μου, και θα γινόμουν πάλι ο Όσιρις, ο θεός ή ο διάολος πού ήμουν ανέκαθεν, πού είμαι και τώρα και δεν το ξέρω.

Δοκιμάζω: β ν ά θ ρ ! β ν ά α θ ρ ! β ν ά α α θ ρ !Τίποτα. Τόσο εύκολα δεν πρόκειται να λήξη, ως φαίνεται, αυτή η ιστορία§.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΛΕΞΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Η υπερλεξιστική παραγωγή του Ελευθερίου Δούγια καλύπτει όλα τα είδη του λόγου και όλους σχεδόν τους κύκλους θεμάτων. Ποιήματα, έπη, αφηγήσεις, θεατρικά έργα, κριτικές υποθετικών βιβλίων, εκθέσεων, συναυλιών, βιογραφίες μηδέποτε γεννηθέντων μεγάλων ανδρών, ιστορίες ανύπαρκτων λαών, δημοσιογραφικές περιγραφές εφευρημένων γεγονότων, επιστημονικές συγγραφές με διεξοδικές αναλύσεις περιέργων αισθημάτων και καταστάσεων, σχέσεων όντων, ερωτικών διαδικασιών, τρόπων βασανιστηρίων, συμπτωμάτων νόσων, εκτελέσεως πειραμάτων, μαγικών συνταγών, λειτουργίας συσκευών, λεξικογραφικές εργασίες και γραμματικές της γλώσσας του, ταξιδιωτικές εντυπώσεις από απίθανα μέρη, δικανικοί λόγοι ασύλληπτα περίπλοκων υποθέσεων, έγγραφα, πρωτόκολλα, κρυπτογραφικοί κώδικες πρωτάκουστων υπηρεσιών, παιχνίδια και παραμύθια για τα παιδιά, οδηγοί καλής συμπεριφοράς, ύμνοι και προσευχές φανταστικών θρησκειών και πλείστα όσα άλλα. Αιδώ, ενδεικτικώς μόνο, μια βιαστική επιλογή από έργα και ευρήματα:

Ρ ο ύ δ ι α — ρ ο ύ δ ι α τ α κ α λ ά μ ε Μ Ε .(Τραγουδιστή δουγική «καλημέρα», τονισμένη στο μοτίβο της «αρπαγής από το σεράι» του Μότσαρτ).

Ω ς λ έ γ ε ι κ α ι o π ο λ ύ ς ε κ ε ί ν ο ς Τ α μ β ο ύ κ ι ο ς .(Εν ονόματι του δόθηκαν εξαιρετικά ευφάνταστες ερμηνείες της Βίβλου, στο μάθημα των θρησκευτικών. Ο Ταμβούκιος άρχισε να γίνεται ύποπτος, όταν

§ Η ιστορία έληξε το 1949. Η λέξη ήταν: φυματίωση.i Το κείμενο «Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας» του Αλέξανδρου Σχινά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Πάλι – ένα τετράδιο αναζητήσεων» τεύχος 2-3 σελ. 118 που εκδόθηκε το 1964. Εδώ βρίσκεται κατάλογος με τα περιεχόμενα όλων των τευχών του περιοδικού και την εισαγωγή του πρώτου τεύχους. Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης γράφει σχόλια και παρουσιάζει τα περιεχόμενα και εικόνες εξωφύλλων απ’ το Πάλι καθώς και εικόνες απ’ τις σελίδες του περιοδικού στο Dim/Art. Αξίζει της προσοχής η ορθογραφία της εποχής εκείνης – πριν την απλοποίηση που επήλθε με την υιοθέτηση της δημοτικής και την εγκατάλειψη του πολυτονικού. Δυστυχώς, το κείμενο εδώ έχει μετατραπεί σε μονοτονικό. Γράφει ο Νάνος Βαλαωρίτης: «... τον παρουσίασα με τα κείμενα για τον μυθικό υπερλεξιστή Ελευθέριο Δούγια στο τεύχος 3-4 του ΠΑΛΙ, ένα πρόσωπο κατασκευασμένο, πιθανόν ένα άλλο εγώ, του ίδιου. Το κείμενό του ένα μανιφέστο ολοκληρο, αξίζει να ξανατυπωθεί με σχόλια, απ’ τους λίγους συνυπάρχοντές του, και ισχύει ακόμα και πολύ μετά από την τελευταία κίνηση του Γλωσσοκεντρισμού, στην Αμερική κυρίως, αλλά με ρίζες στην ευρωπαική θεωρία και πρακτική, και της οποίας οι διατυπώσεις πλησίαζαν καταπληκτικά τα λεγόμενα του Λευτέρη Δούγια, για την διαστρεβλωμένη χρήση της γλώσσας ή ακόμα και την κατάργησή της από τον Λεττρισμό, με τον οποίο συγγενεύει. Το κείμενο για τον Δούγια είναι και πολύ διασκεδαστικό, γεμάτο παρωδίες γνωστών ποιητών, γραμμένο χωρίς την παραμικρή ψευδοσοβαρότητα άλλων τέτοιων γραπτών, με χιούμορ, απαραίτητο στοιχείο του μοντερνισμού και της πρωτοπορείας. Αντάξιο ενός ΟΥΛΙΠΟ.» Ο Σχινάς έχει εκδόσει δύο μόνο βιβλία, όπως αναφέρει το βιβλιοnet. Eίναι εξαντλημένα. Ψάχνω να τα βρω σε παλαιοπωλεία.

- 13 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

προχώρησε μέχρι: «Ηλία! Ηλία! Πες του Λαμά να μού φωνάξη τον Σαβαχθανή»).

Ο ξ υ π α τ ρ ί σ τ α τ ε , ε θ ν ο φ λ υ γ έ σ τ α τ ε κ α ι α λ λ η λ ο χ ρ ή μ α τ ε Β α ρ β ά κ η !

(Από απορριφθέντα πανηγυρικό λόγο).

Β ρ ο υ β ρ ο ύ ζ ι τ ο β ρ ο υ β ρ ο ύ ζ ι γ ε μ ί ζ ε ι τ ο α ρ β ο ύ ζ ι .(Πρώτη υπερλεξιστική παροιμία).

Ο ΛΙΛΙΟΣ

Χαρούμενα δρουβούδιζαν και ζουπηχτά βρυξούζαν.Μα μόλις είδαν τον Λιλιό, επέσαν και ζιζίβαν.

ΤΑ ΑΠΡΑΓΑΔΙΑ

Ρειθραδιασμένα στα μουχτιά αμμωνόνερα,Κάνοντας χθου καί πθου,Στις τσίνιες και στις γάβωνιες:Τα αναμπουφτούρδισμα,Και το κακό πιτσιπιτούΣτο γιό του Φιφλιτζή,Ζούνε τα απραγάδια.

ΦΟΥΓΣΑΦΟΠΛΗΞΙΑ

Γρασσοσιδεροζούπηχτα, σφιχτογραμμοφρικιούντα,Ατμοτσουκνιδομέθυστα, ταπεινομαδερόβια,Ομαδοφυτονείρικα, αλληλοεκχυτάτα,Τυφλομηχανοφόβιστα, και όλα μαζί: Φριζέλι.Κει που διαδοχαυνίζανε κι’ αυτοθολογουστώναν,Ενας τους ξάφνου αρχινά να υπερφριζελίζει:Υποσκοτεινομνήμικα τροχοβομβοπαρμένοΟσφρητομαγγανέλκεται απ’ του Φουτσάφ το ούα,Και θρασοστυσοφύτρωτα λοκομοτοτροπίζον,Ραγοσκαρφαλαπλώνεται και λαγνοπεριεργεύει.Μα το Φουτσάφ επέρασε ζαβομπλαχνιαρισμένο,Βαρυπατηκομπούχτικο, θανατηδονοθλάχνο,Και το μεταλλοψυχοπάστοκολλημάξιασε.

ΘΡΑΠΑ

Ο Γαβουνές ο Μαμουνές, ο Παστροκωλαράκης,Ο λαγναρμένιος Μπιθουλιάν και οι δυό σιαμαίοι Βούζοι,Ολόκληρα μερόνυχτα συνέχεια θραπακιάζαν:Μέσ’ στο βουρκί του μαγαζιού του Μπιθουλιάν χλιχλίβαν,Τουμποκορδωμπαχλιάζονταν, λυσσοβουτοπαφτιάζαν,

- 14 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

Tρεμουλοπεφτοθρίαζαν, ιαχογαυλιούσαν,Εναλλασσοπθακίζονταν κι’ άλληλοσφιχτομπλάφανΚάναν ο ένας τ’ αλλονού λαχτάρ - καπουλοφρίξεις,Κοιλιοδοντοτσικδισμούς και φτερνοσβερκοτρίγγια.Ο Γαβουνές βαυλάκισε τον Πχατροκωλαράκη.Οι Βούζοι μακλατέψανε του Γαβουνέ τα οπίσθια,Και ξαναβαυλακίσανε τον Παστροκολαράκη,Ο Μπιθουλιάν γλιβδίκωσε τρία αφτιά των Βούζων,Κι’ ο Μαμουνές τζιτζίφτισε του Μπιθουλιάν τα ούλα. Την πρώτη μέρα πλάνταξε ο Παστροκωλαράκης.Κι’ ό,τι έμενε απ’ τον Μπιθουλιάν τη δεύτερη εβυθίσθ∙Και θάσπιφε μέσ’ στο βουρκί, που πηχτογλοιογλούσεΑπ’ τον κρεατοσίελο και την ιδρωμυελόρροιαΤων θραπικών. Και το πρωί της τρίτης πια ημέραςΟι μεν ήταν του θανατά, και οι Βούζοι ξεκολλήσαν.

Η ΦΑΦΑΝΑ

Ημιτελές έπος, πού σώθηκε σε σημειώσεις και προσχέδια. Υπόθεση: Η Φαφάνα είναι ένα κολοσσιαίο νεφέλωμα. Ο χρόνος της ζωής του μετριέται σε «αμπαχαμερίες». Η «αμπαχαμερία» υποδιαιρείται σε δώδεκα «αερζίβια», που το καθένα τους, στη δική μας μέτρηση, θ’ αντιστοιχούσε σε εκατομμύρια αιώνες.

Κάθε τέταρτο «αερζίβιο της αμπαχαμερίας» έρχεται από τα βάθη του χώρου ο «Αχνάρης», ένα ον μεγέθους μικροβίου περίπου, αιωρείται για λίγο πάνω από τη Φαφάνα, και της κάνει: «χφ». Ύστερα χάνεται πάλι, για να επισκεφθή άλλα νεφελώματα, με τα οποία έχει ίσως ανάλογες σχέσεις. Απ’ αυτό το «χφ» ζη η Φαφάνα. Όταν πλησιάζη το τέλος της «τετραερζιβίας», η Φαφάνα βράζει από οργασμό αγωνιώδους προσμονής και ο «Αχνάρης» εμφανίζεται πάντα ακριβώς στην τακτή προθεσμία και της ξανακάνη: «χφ».

Απειράριθμες «αμπαχαμερίες» έχουν περάσει έτσι, όταν μια φορά καταφθάνει πάλι ο «Αχνάρης», παραμένει μερικά δευτερόλεπτα περισσότερο του συνήθους αιωρούμενος από πάνω της, και εκεί που η Φαφάνα έχει φθάσει στο άκρον άωτον πια της αντοχής της, αντί να της κάνη «χφ», της κάνει: «χθ». Επίτηδες άραγε; Από σύγχυση της Φαφάνας με άλλο νεφέλωμα; Από βλάβη του μηχανισμού του; Τα ερωτήματα αυτά θα μείνουν αιωνίως αναπάντητα. Το αποτέλεσμα πάντως είναι τραγικό για τη Φαφάνα. Με το «χθ» αυτό δημιουργούνται αστραπιαία μέσα της θανατηφόρες αστρικές ζυμώσεις, παθαίνει οξείς νεφελωματικούς σπασμούς, που αποκορυφώνονται σ’ ένα είδος γαλαξιακής επιληψίας, και εν συνεχεία ψοφάει, αφυλοποιείται και εξαφανίζεται για πάντα.

Εδώ, μερικές σιβυλλικές σημειώσεις του Ελευθερίου Δούγια, και ένα σχεδίασμα της αρχής του έπους, από τη διάπλαση της Φαφάνας μέσα από το χάος.

 Εφιάλτης πτώσεως κεφαλιού καρφίτσας σε ακίνητο ωκεανό.Εξαφάνιση του άρρενος στη φαφανικότητα του θήλεος.Το μέγιστο και το ελάχιστο είναι ίσα.

……………………………………………………………………………………….....α ... .α .. .α . .α .ααααααααααααααααααααααααααααααααααααα

- 15 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

a a a a a h a a a a h a a a h a a h a hh h h h h x h h h h x h h h x h h x h xx x x x x j x x x x j x x x j x x j x jj τ . . . j τ τ . „ j τ τ τ . .τ β . . . β . . . β β . . . β β β . . . . .β φ . . . φ . . . φ φ . . . φ φ φ . . .φ α . . . φ α α . . . φ α α α . . .φ ά φ α — φ ά φ α — φ ά φ α — φ ά ν .φ α . . . φ ά . , . ν α , φ α . . φ ά . . ν α .φ α φ ά ν α . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ΑΠΟ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ

«Η ΓΕΩΠΑΤΑΘΙΑΣΗ»

...Ένας γεωπαταθιασμένος υπάλληλος εγκαταλείπει το πάρκο, ξαναγυρίζει στο γραφείο του και ζητάει να συνέχιση τη δουλειά του. Ο προϊστάμενος και οι συνάδελφοί του γίνονται έξω φρενών. Του λένε ότι είναι γεωπαταθιασμένος και ότι δεν έχει καμμιά δουλειά εκεί πια. Αυτός επιμένει, γίνεται μεγάλος σαματάς και καταφθάνει η αστυνομία. Με την βοήθεια της αστυνομίας, τον παίρνουν, τον ξαναπάνε στο πάρκο και τον γεωπαταθιάζουν πάλι, για καλά αυτή τη φορά.

«ΤΟ ΛΑΧΘΑ»

Πλήθος πιστοί συνωστίζονται, λιμώττοντες και ετοιμοθάνατοι, κάτω από ένα μπαλκόνι, και περιμένουν να βγή ο Αβαγλαώρ να τους σκορπίση το σωτήριο λάχθα. Πολλοί έχουν αρχίσει κιόλας ν’ αμφιβάλλουν δεν θα βγη ποτέ ο Άβαγλαώρ και μερικοί προχωρούν μέχρι και να υποψιάζονται ότι ο Αβαγλαώρ δεν μένει καν εκεί. Δεν έχουν δίκηο. Εκεί μένει ο Αβαγλαώρ, και η μπαλκονόπορτα ανοίγει κάποτε πράγματι και ο Αβαγλαώρ βγαίνει. Τους λέει όμως, κατηγορηματικά, ότι δεν πρόκειται να τους σκορπίσει λάχθα, γιατί δεν υπάρχει καθόλου, και να πάψουν να τον σκοτίζουν και να σηκωθούν να φύγουν με το καλό, να μην αναγκασθή να τους ρίξη λίχθι, και αλλοίμονό τους. Και κλείνει πάλι την μπαλκονόπορτα και χάνεται. Αυτό, φυσικά, τους απογοητεύει όλους πάρα πολύ.

«ΤΟ ΜΠΟΥΘΙ»

Το Μπούθι είναι ένα έκφυλο μεγαθήριο, που λυμαίνεται την περιοχή Μουδάγκα. Από σκατζόχοιρο μέχρι ελέφαντα και ιθαγενή, δεν έχει αφήσει κανέναν που να μην έχη επανειλημμένως ασελγήσει μαζί του κατά τον αισχρότερο τρόπο. Μια μέρα συναντά τον μόλις αφιχθέντα Ιεραπόστολο Ιερώνυμο Τέγ, τον καταδιώκει και τον αποκλείει σε μια σπηλιά. Παρά τις προσευχές του — αλλά και τις συνεχείς φλαμολύσεις του αχώριστού του πίγκι - πίγκι — ο Ιερώνυμος Τέγ δεν θα μπόρεση να γλυτώση. Το Μπούθι θα τον μακλαθαρώση τελικά και θα διάπραξη μαζύ του, γλουτοβλεννώσεις, οπισθοπεθουσίες, καί άλλα ακατανόμαστα όργια.

- 16 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

Β ι β λ ι ο γ ρ α φ ί α

Με σχολαστική τάξη συγκέντρωσε ο Ελευθέριος Δούγιας τη διεθνή βιβλιογραφία επί του έργου του. Για τους ενδιαφερομένους παρατίθενται μερικές από τις βασικές μελέτες, που συνιστούσε ο ίδιος, καθώς και επιλογή από μονογραφίες για τα δημοσιευόμενα εδώ κομμάτια.

Επίσημες εκδόσεις: Ο Υπερλεξισμός ως έκφανσις του Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού, από τον Ο.Ε.Σ.Β. — Gradus ad Parnassum Hyperlexisticum, με τον ωραίο υπότιτλο: Credo in Hyperlexismum, expressorem visibilium omnium, et invisibilium, στην Casa Editrice Vaticana — Soldatenhandbuch des Arischen Hyperlexismus, από το Kulturdezernat der Wehrmacht — Iperlexismo come arte dell’ espressione fascista, ως editione per la milizia e la giovinezza — The study of Hyperlexism, από το Churchill Foundation for the advancement of modern Greek poetry — Problemy Hyperlexeskogo Stikhoslozhenye, βραβείον Στάλιν. Πολύ ενδιαφέρουσες: Actes du Congrès de la Fédération Internationale des Ecoles Hyperlexistes, Athènes 1941, όπου εκθέτουν τις απόψεις τους και οι εκπρόσωποι των έγχρωμων λαών. — Από γενικές πραγματείες συνιστώνται ιδιαιτέρως: C. Bruford: Hyperlexism, its aims and methods — J. Meillet: Guide illustré de l’hyperlexisme — B. Riemann: Allgemeine Hyperlexistik — A. Migliorini: Orientamenti critici di lingua e di litteratura iperlexista — D. Rodriguez: Prolegomenos a la teoria hyperlexistes — Από ειδικές πραγματείες για το ύφος: F.C. White: The stylistic interpretation of hyperlexic texts — S. Quentin: Le style hyperlexiste et ses techniques — G. Marholz: Vorarbeiten zu einer Philosophie des hyperlexistischen Stils — S. Farinelli: La stilistica iperlexista — J. Fernandez: Introducción a la estilistica hyperlexista, — Με πολλές πρακτικές εφαρμογές: G. Mc. Warren: A grammar of hyperlexic metaphor — Β. Glockner: Hyperlexistische Stilübungen — Από λεξικογραφικές εργασίες: G. Busemann, A. Moog, Κ Schiücking: Hyperlexistisches Etymologisches Wörterbuch, ως τώρα ο όγδοος τόμος μέχρι το BL, δείγμα γερμανικής φιλοπονίας, απαραίτητο όργανο δουλειάς — C. Fréville et R. Maury: Dictionnaire des rimes hyperlexiques, δώδεκα τόμοι, μέχρι το... aca, με αρκετές ελλείψεις, θα συνεχισθή — Από μονογραφίες για την Ελλάδα: Α. Α. Taylor Hyperlexism and folklore in Greece — M. Combarieu: Les maîtres de la sensibilité néo-grecque. — K. Wind: Der griechische Hyperlexismus in der Metaxas-Ära. — D. Brower: Economic forces and hyperlexism in Greece. — B. Gourmont: Le Mécénat et l’organisation du crédit hyperlexiste en Grèce. — Από ειδικές μονογραφίες: Για τoν «Λιλιό»: Β. Mc. Jackson: Two meanings of Druvudism. — F. Petersen: Druwudis-ieren als Entdeckung des Seins. — D. Michaud: Lilios et le sens des apparitions brusques. — R. Caillet: Le zizivisme à la lumière du materialisme historique. — Για τον «Απραγάδια»: S. Verrier: L’immaculée conception chez les gavonies — C.W. Shipley: The «evil pitsipitoo» in a changing world — Μ Buhler: Fiflitzis und die Vatertötung — Για την «Φουτσαφοπληξία»: Β. Calcaterra: Etimologia e storia del ter-mine «Frizeli» — D. Mercker: Systematische Darstellung der Grundsätze des Frizeli-Seins — S. Lovejoy: Creative intuition in Locomototropism — A. Meyer: Lokomoto-tropismus im Lichte der psychoanalytischen Forschung — D. Dufrenne: Locomoto-tropisme, vertige et amour — L. C. Holloway: Pure and impure Locomototropism — M. Etienne: L’experiénce locomototropique — H. Ehrenfeld: Futsaf: das oder die? Versuch einer sprachpsychologischen Analyse — L. Cherel: La phenomenologie de l’objet foutsafique. — T.M. Unger: Im Banne des Futsaf. — G. Souriau: Ou va le Foutsaf? — Για την «Θράπα»: W. Bloom: The thrapic age. — K. Auerbach: Das thrapische Antlitz der Gegenwart — C. Girard: Bilan thrapique du XXe siècle. — G.

- 17 -

Αλέξανδρος Σχοινάς: Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας

Schiaffini: Il sogno di un trapismo mondiale. — D. Dulles: The thrapic man in search of his soul. — T. Staiger: Welthaltung des thrapischen Menschen. — O. Richardson: What is thrapic truth? — H. Elster: Die Soziologie des thrapischen Verbaltens. — A. L. Russel: Freudianism and the thrapic mind. — P. Williamson and T. Frye: Gavunes and Mamunes: A psychopathological sketch. — B. Vossler: Körperbau und Charakter der Wusen. — J. Brunot: Les Vouzes au point de vue sociologique. — K. Esbekurian: Bithoulian n’etait pas arménien — U. Bertoni: Pastrocolaraco e il suicidio. — Z. Bon-net: Les origines indo-européennes du radical «vavlac». — του ιδίου: Comment définir la vavlaquisation? — R. Knauer: Grundzüge des thrapischen Wawlazismus. — D. Goodman: On the discrimination of Vavlacism. — Για την «Φαφάνα»: D. Stan-ford: The structure of fafanic worlds. — G. Winkler: Vom Werden und Wesen der Fafana — Th. Barat: Espaces fafaniques et quatrième dimension. — B. O’Donnel: The origin of Fafana and the book of genesis. — R. Weinberg: Der Grundbegriff des Fafanischen bei den Vorsokratikern — V. Borgese: Fafana, mondo mistico. — W. Burke: Fafana and the unconscious. — Του ιδίου: Sex and symbolism in fafanic po-etry. — J. Thibaudet: La notion de retours périodiques dans l’epopée de Fafana. — B. Rylands: Achnaris: its meaning and scope. — H. Moreau: Χφ, ou l’émanation divine.

- 18 -