Το βιβλιο αυτο,αν και αναλυτικοτατο,δεν μπορει να θεωρηθει σε καμια περιπτωση,αντικειμενικη βιογραφια! Υποτιθεται(βασει τιτλου),οτι ο συγγραφεας ερευνα για το αν υπηρξε ο Βενιζελος εθναρχης η εθνικος ολετηρας,αλλα το συμπερασμα ειναι προαποφασισμενο! Αναδεικνυοντας διαφορες αρνητικες πτυχες του χαρακτηρα και των πραξεων του Βενιζελου(που σαφως υπηρξαν)και υποβαθμιζοντας τα θετικα του στοιχεια,παρουσιαζοντας περιπου ως αγιους,τους πολιτικους αντιπαλους του,χρησιμoποιωντας,αληθειες,μισες αληθειες(κυριως αυτες) αλλα και συνειδητα ψευδη,κατασκευαζει το αποτελεσμα! Κατ'αρχην, επιμενει να τονιζει συνεχως την "εβραικη"(απο την μερια του πατερα του) καταγωγη του Βενιζελου,λες και αυτο αποτελει καποιο σοβαρο τεκμηριο "ανθελληνικης πολιτικης",ασχετα βεβαιως απο το οτι δεν προσκομιζει καποιο σοβαρο στοιχειο πανω σε αυτο,απλα αναπαραγει μια ιστορια απο το βιβλιο καποιου Παπαδακη(την οποια απo τοτε αναπαραγουν χωρις ελεγχο, καμποσοι μεταγενεστεροι συγγραφεις, ενδεικτικα, Αντωνακεας, Χαραλαμποπουλος, Αυφαντης).Τα επιτευγματα της εσωτερικης διακυβερνησης 1910-1915, τα οποια ολοι αποδεχονται ως απο τα σημαντικοτερα της Νεοελληνικης Ιστοριας, ο Μπαρμπης τα εξαντλει σε 2 γραμμες(αν και τα κρινει και αυτος ως θετικα).Την δε περιοδο 1928-1932,στιγματιζει ως μια απο τις χειροτερες,αποκρυπτοντας οποια θετικα επιτευγματα υπηρξαν! Aν και υποτιθεται οτι χρησιμοποιει μεγαλο ευρος και ογκο πηγων, στην ουσια στηριζεται στον Ντριο, τον Τομσον, τον Αντωνακεα, τον Ζαβιτσιανο και τον Πριγκηπα Νικολαο. Δηλαδη πηγες σαφως εχθρικες απεναντι στον Βενιζελο(εκτος του Ζαβιτσιανου που ηταν βενιζελικος,αλλα ο Μπαρμπης χρησιμοποιει απο αυτον,μονο τα στοιχεια που τον βολευουν-αποδειξη της μονομερειας του).Οι Ντριο και Τομσον εγραψαν σε μια εποχη οπου τα διπλωματικα αρχεια της Τριπλης Συμμαχιας δεν ηταν δημοσιευμενα, οποτε, ειναι λογικο, η θεωρηση τους για τα γεγονοτα να ειναι μερικως ξεπερασμενη.Ο Μπαρμπης ομως ζει σε εποχη που αυτα ειναι γνωστα(μεσα απο τα εργα του Λεονταριτη, του Ενεπεκιδη, του Λουλου κλπ)και ενω στη βιβλιογραφια του παραθετει το εργο του Ενεπεκιδη"Η Δοξα και Ο Διχασμος",(όπως και το Greek Memories το οποιο αποτελει απαντηση στον Τομσον) αγνοει επιδεικτικα το περιεχομενο του και αρνειται οτι υπηρξαν μυστικες διαπραγματευσεις Γερμανοαυστριακων και Βασιλια Κωνσταντινου(δεν σχολιαζει το περιεχομενο των συνεννοησεων που προκυπτουν απο το βιβλιο του Ενεπεκιδη,απλα το αποκρυπτει).Απο εκει και περα, ριχνει το αποκλειστικο φταιξιμο της Μικρασιατικης Εκστρατειας στον Βενιζελο(ενω ακομα και φιλοβασιλικοι συγγραφεις, παραδεχονται καποια πολιτικα η/και στρατιωτικα λαθη των Μετανοεμβριανων),παρουσιαζει τους Μετανοεμβριανους κυβερνητες ως ενα ενιαιο μετωπο(ενω ειναι γνωστο οτι υπηρχαν σημαντικες διαφωνιες του Στρατου ως προς την πολιτικη του Γουναρη)και θεωρει ότι το δημοψηφισμα του 1935 ηταν γνησιο(ενώ ακομα και φιλοβασιλικοι παραδεχονται ότι ηταν το πιο νοθο της Ιστοριας μας).Στα αρνητικα επισης του βιβλιου,η μονιμη χρηση κοσμητικων επιθετων σε προσωπα(θετικα σε οσους συμπαθει και αρνητικα για οσους αντιπαθει). Κλεινοντας, θεωρω ότι με δεδομενο το γεγονος ότι αντικειμενικη βιογραφια του Βενιζελου δεν υπαρχει,οι αναγνωστες ας διαβασουν το «Ελευθεριος Βενιζελος,Πλαστουργος Ιστοριας»του Στεφανου Στεφανου αλλα και το βιβλιο του Μπαρμπη,ώστε να εχουν ολοκληρωμενη εικονα και των 2 θεωρησεων.