Σκοτεινά νερά οι γυναίκεςτα γέλια τους αστραπές στα τζάμια

Άλλες πάλι να σηκώνονται απ' τ' άγρια μεσάνυχτανα γυρνάνε τα λόγια τους γύρω απ' το στόμα

με μια στρυφνή επιδεξιότητανα τ' απιθώνουν επάνω στα πράγματα

να τα στριφογυρίζουν έπειτα να τα γυαλίζουνκάνοντάς τα ασήμαντα

Κενά κομμάτια ζωής

***

Περπατώντας σε ακατοίκητες λέξεις γίνομαι το αναίτιο υπόλοιπο του έρωτα

Έχω φύγει εδώ και χρόνιααπό το δρόμο που ήρθα και δεν ήμουν εκείΤο σώμα μου απλώνει πάνω στους τοίχους

την υγρασία του

Και κατεβαίνοντας ο χρόνος με απορροφάγίνομαι στάχτη και σκουριά δε βρίσκω

το σημείο ανάμνησης

Ζέφη Δαράκη, Ο απέναντι χρόνος

Σκοτεινά νερά οι γυναίκεςτα γέλια τους αστραπές στα τζάμιαΆλλες πάλι να σηκώνονται απ' τ' άγρια μεσάνυχτανα γυρνάνε τα λόγια τους γύρω απ' το στόμαμε μια στρυφνή επιδεξιότητανα τ' απιθώνουν επάνω στα πράγματανα τα στριφογυρίζουν έπειτα να τα γυαλίζουνκάνοντάς τα ασήμανταΚενά κομμάτια ζωής

***

Περπατώντας σε ακατοίκητες λέξεις γίνομαι το αναίτιο υπόλοιπο του έρωταΈχω φύγει εδώ και χρόνιααπό το δρόμο που ήρθα και δεν ήμουν εκείΤο σώμα μου απλώνει πάνω στους τοίχουςτην υγρασία του

Και κατεβαίνοντας ο χρόνος με απορροφάγίνομαι στάχτη και σκουριά δε βρίσκωτο σημείο ανάμνησης

Ζέφη Δαράκη, Ο απέναντι χρόνος

Σκοτεινά νερά οι γυναίκεςτα γέλια τους αστραπές στα τζάμιαΆλλες πάλι να σηκώνονται απ' τ' άγρια μεσάνυχτανα γυρνάνε τα λόγια τους γύρω απ' το στόμαμε μια στρυφνή επιδεξιότητανα τ' απιθώνουν επάνω στα πράγματανα τα στριφογυρίζουν έπειτα να τα γυαλίζουνκάνοντάς τα ασήμανταΚενά κομμάτια ζωής

***

Περπατώντας σε ακατοίκητες λέξεις γίνομαι το αναίτιο υπόλοιπο του έρωταΈχω φύγει εδώ και χρόνιααπό το δρόμο που ήρθα και δεν ήμουν εκείΤο σώμα μου απλώνει πάνω στους τοίχουςτην υγρασία του

Και κατεβαίνοντας ο χρόνος με απορροφάγίνομαι στάχτη και σκουριά δε βρίσκωτο σημείο ανάμνησης

Ζέφη Δαράκη, Ο απέναντι χρόνος