Λορέντζος Μαβίλης

Μυρτώ Βατικιώτη Α1rsquo 5ου γενικού λυκείου

Ποιήματα

Πατρίδα

Πάλε ξυπνάει τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀγέρι στὴν πλάση μυστικῆς ἀγάπης γλύκα σὰν νύφ᾿ ἡ γῆ πὄχει ἄμετρα ἄνθη προίκα λάμπει ἐνῶ σβηέται τῆς αὐγῆς τ᾿ ἀστέρι

Πεταλοῦδες πετοῦν ταίρι μὲ ταίρι ἐδῶ βουίζει μέλισσα ἐκεῖ σφήκα τὴ φύση στὴν καλή της ὥρα ἐβρῆκα λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη

Κάθε μοσχοβολιὰ καὶ κάθε χρῶμα κάθε πουλιοῦ κελάηδημα ξυπνάει πόθο στὰ φυλλοκάρδια μου κι ἐλπίδα

νὰ σοῦ ξαναφιλήσω τ᾿ ἅγιο χῶμα νὰ ξαναϊδῶ καὶ τὸ δικό σου Μάη ὄμορφή μου καλή γλυκειὰ πατρίδα

Καλλιπάτειρα

Ἀρχόντισσα Ροδίτισσα πῶς μπῆκες Γυναῖκες διώχνει μιὰ συνήθεια ἀρχαία ἐδῶθε Ἔχω ἕνα ἀνίψι τὸν Εὐκλέα τρία ἀδέρφια γιό πατέρα Ὀλυμπιονίκες

νὰ μὲ ἀφήσετε πρέπει Ἑλλανοδίκες κι ἐγὼ νὰ καμαρώσω μὲς τὰ ὡραῖα κορμιά ποὺ γιὰ τὸ ἀγρίλι τοῦ Ἡρακλέα παλεύουν θαυμαστὲς ψυχὲς ἀντρίκειες

Μὲ τὲς ἄλλες γυναῖκες δὲν εἶμ᾿ ὅμοια στὸν αἰῶνα τὸ σόι μου θὰ φαντάζει μὲ τῆς ἀντρειᾶς τ᾿ ἀμάραντα προνόμια

μὲ μάλαμα γραμμένο τὸ δοξάζει σὲ ἀστραφτερὸ κατεβατὸ μαρμάρου ὕμνος χρυσός τοῦ ἀθάνατου Πινδάρου

H Ελιά

Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσιγέρικη ἐλιά ποὺ γέρνεις μὲ τὴ λίγηπρασινάδα ποὺ ἀκόμα σὲ τυλίγεισὰ νἄθελε νὰ σὲ νεκροστολίσει

Καὶ τὸ κάθε πουλάκι στὸ μεθύσιτῆς ἀγάπης πιπίζοντας ἀνοίγειστὸ κλαρί σου ἐρωτάρικο κυνήγιστὸ κλαρί σου ποὺ δὲ θὰ ξανανθίσει

Ὢ πόσο στὴ θανὴ θὰ σὲ γλυκάνουνμὲ τὴ μαγευτικὴ βοὴ ποὺ κάνουνὁλοζώντανης νιότης ὀμορφάδες

ποὺ σὰ θύμησες μέσα σου πληθαίνουνὢ νὰ μποροῦσαν ἔτσι νὰ πεθαίνουνκαὶ ἄλλες ψυχὲς τῆς ψυχῆς σου ἀδερφάδες

Το Φάληρο

Εἶχε ὅλα της τὰ μάγια ἡ νύχτα μόνηἐσὺ ἔλειπες Ἀργὰ κινάω νὰ φύγωμὰ ξάφνου στὴ μπασιὰ τοῦ μπὰρ ξανοίγωαὐτοκίνητο νὰ γοργοζυγώνει

M᾿ ἐλπίδα σταματάω Νά το πλακώνειΠαραμερίζουν οἱ ἄλλοι Ἄσειστος μπήγωτὴ ματιά μου στὰ μάτια σου Ἄλλο λίγοἀκόμα καὶ ὁ σωφέρ σου μὲ σκοτώνει

Ἀρχοντοπούλα μ᾿ ἄφταστα πρωτάταμὲ τῶν Ἑφτὰ νησιῶν τὲς χίλιες χάρεςτετράξανθη ὀμορφιὰ γαλανομάτα

τοῦ θανάτου δὲ μ᾿ ἔπιασαν τρομάρες -γλυκύτατες μ᾿ ἐλυώσανε λαχτάρεςνὰ συντριφτῶ κάτω ἀπὸ ἐσὲ στὴ στράτα

H Ελιά

Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσιγέρικη ἐλιά ποὺ γέρνεις μὲ τὴ λίγηπρασινάδα ποὺ ἀκόμα σὲ τυλίγεισὰ νἄθελε νὰ σὲ νεκροστολίσει

Καὶ τὸ κάθε πουλάκι στὸ μεθύσιτῆς ἀγάπης πιπίζοντας ἀνοίγειστὸ κλαρί σου ἐρωτάρικο κυνήγιστὸ κλαρί σου ποὺ δὲ θὰ ξανανθίσει

Ὢ πόσο στὴ θανὴ θὰ σὲ γλυκάνουνμὲ τὴ μαγευτικὴ βοὴ ποὺ κάνουνὁλοζώντανης νιότης ὀμορφάδες

ποὺ σὰ θύμησες μέσα σου πληθαίνουνὢ νὰ μποροῦσαν ἔτσι νὰ πεθαίνουνκαὶ ἄλλες ψυχὲς τῆς ψυχῆς σου ἀδερφάδες

Το Φάληρο

Εἶχε ὅλα της τὰ μάγια ἡ νύχτα μόνηἐσὺ ἔλειπες Ἀργὰ κινάω νὰ φύγωμὰ ξάφνου στὴ μπασιὰ τοῦ μπὰρ ξανοίγωαὐτοκίνητο νὰ γοργοζυγώνει

M᾿ ἐλπίδα σταματάω Νά το πλακώνειΠαραμερίζουν οἱ ἄλλοι Ἄσειστος μπήγωτὴ ματιά μου στὰ μάτια σου Ἄλλο λίγοἀκόμα καὶ ὁ σωφέρ σου μὲ σκοτώνει

Ἀρχοντοπούλα μ᾿ ἄφταστα πρωτάταμὲ τῶν Ἑφτὰ νησιῶν τὲς χίλιες χάρεςτετράξανθη ὀμορφιὰ γαλανομάτα

τοῦ θανάτου δὲ μ᾿ ἔπιασαν τρομάρες -γλυκύτατες μ᾿ ἐλυώσανε λαχτάρεςνὰ συντριφτῶ κάτω ἀπὸ ἐσὲ στὴ στράτα