ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΜΠΕΛΑΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΄14

Χαιρετισμός

Ένα μαχαίρι στην καρδιά. Βάζω το χέρι, το κρύβω

και σας χαιρετώ. Εγκάρδιος πολύ, λέτε χαιρετισμός.

*

Στα όρια

-Ζω στα όρια. Της είπε.

Εκείνη χαμογέλασε. -Εσύ! Ζεις στα όρια! Έλα καλέ τώρα. Του απάντησε

μη αντιλαμβανόμενη -όπως και όλοι- εκείνη τη στιγμή που της μιλούσε

πάνω από τι γκρεμό ακροβατούσε.

*

Δρόμοι στρωμένοι

Άκουγε για δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα

ή άλλους με βαγιά και δάφνες. Τους ονειρευόταν

προσπαθούσε να τους φανταστεί. Κάποτε μάλιστα για λίγο ίσως και να τους είχε

πραγματικά δει. Εκείνος μέχρι τώρα

μόνο δρόμους στρωμένους με αγκάθια

είχε διαβεί. *

Ο άγγελος

Αυτός ο άγγελος ψηλός

με τη ρομφαία χρόνια τώρα πίσω μου έχει δει

κι έχει ακούσει τόσα και τόσα.

Τεράστια η υπομονή κι η καλοσύνη του.

*

Ειδοποιός διαφορά

Τα δεδομένα άλλαξαν. Καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Δρόμο μοναχικό, ξεχωριστό.

Η ζωή με τα παράξενα τερτίπια της τις επικίνδυνες στροφές της μας ρήμαξε, μας πέταξε

τον έναν εδώ, τον άλλον εκεί. Χάθηκε

η ειδοποιός διαφορά που μας ένωνε. Θυσιάστηκε

σε προσωπικές αδυναμίες και ατομικές συμφέροντα.

Αφέθηκε σε κενές καρέκλες και άδειες πλατείες.

Έτσι που λες πως ήταν όλα ένα ψέμα. Πως δεν υπήρξε ποτέ

ανάμεσά μας κείνη η φλόγα που φώτιζε τις νύχτες μας.

*

Συντακτικό

Άλλοι είναι ρήματα σπουδαία κι επιβλητικά ηγετικές φυσιογνωμίες.

Άλλοι υποκείμενα, αντικείμενα κύριοι όροι της προτάσεως στυλοβάτες της κοινωνίας.

Άλλοι επιρρήματα πνεύματα ανήσυχα κι ανατρεπτικά. Άλλοι σύνδεσμοι παρατακτικοί

ασήμαντα ανθρωπάκια γρανάζια του συστήματος.

Εσύ... ένα κόμμα, ούτε καν τελεία μια μικρή παύση μια αναπνοή.

*

Ο Μάντης

Ποιο μανδύα να φορέσω για να πιστέψεις τους χρησμούς μου

να ξεχάσεις πως ο μάντης ήταν ένα μικρό φοβισμένο παιδί

που κοιμήθηκε πλάι σου; *

Καρέ καρέ

Κάθε πρωί καθώς θα πηγαίνεις στη δουλειά

στάσου για μια στιγμή και ρίξε μου μια ματιά. Θα μείνω ακίνητος

σαν άγαλμα. Θα σε αφήσω να με περιεργαστείς.

Αυτό ζητώ μόνο. Αυτή τη φευγαλέα ματιά που επαναλαμβανόμενη στο βάθος του χρόνου αποτυπώνει καρέ καρέ

σε αργή κίνηση τις μεταμορφώσεις μου.

*

Αποχαιρετισμός

Στον Ν.Σ.

Μη μ’ αναζητήσεις. Έχω πάρει τα βουνά.

Έχασα μια ακόμη μάχη κι είπα να βάλω τέλος στο μαρτύριο.

Αρκέσου στα λίγα που μέχρι τώρα

γνώρισες για μένα. Εκείνος ο παλιός φίλος θα είμαι για πάντα και σε χαιρετώ.

*

Ορειβάτης

Ξεκίνησα για τον Όλυμπο νέος, δυνατός και υγιής.

Στον δρόμο τραυματίστηκα. Μη με κατηγορείτε.

Πάντα μέσα μου θα είμαι ένας παράτολμος ορειβάτης. Αλλιώς όμως τα αποφάσισε το πληγωμένο μου πόδι.

*

Τρωικός Πόλεμος

Άραγε τι πόλεμος συμβαίνει εκεί πάνω. Η παλιά έχθρα των θεών καλά κρατεί.

Για να σκοτώσουν την ανία τους τόσους αιώνες στην ανεργία

αφήσανε τους Τρώες και τους Δαναούς

τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα τους ήρωες και τους ημίθεους

και τα έβαλαν μ’ ένα ανθρωπάκι που σε τίποτα δεν τους πείραξε

που δε ζητάει ν’ αλώσει πλούσιες πόλεις παρά μόνο να πάει

το πρωί στη δουλειά του. *

Σημειώματα

Παντού μες στο σπίτι πάνω στα έπιπλα

κολλημένα στους τοίχους χαρτάκια και σημειώματα: «Υπάρχεις», «Συνέχισε». Έτσι δεν ξεχνώ ποτέ μια σοβαρή δουλειά

που έχω να κάνω αύριο. *

Κατακτημένη πόλη

Συνέχισα να πολεμώ παρά τις διαταγές παρά τις συνθήκες

πέρα απ’ τους κανόνες της λογικής και τα όρια της αντοχής.

Δεν θα μου χρεώσεις την λιποταξία μα δεν θα γίνω και Ιφιγένεια. Θα γυρίσω στο σπίτι μου θα πλυθώ, θα ξυριστώ θα βάλω τα καλά μου

θα κάνω γυναίκα και παιδιά και θα βγω βόλτα

στην κατακτημένη πόλη. *

Ταχυδακτυλουργίες

Έχω τόση ανάγκη από λίγη πραγματικότητα. Με κούρασαν τα όνειρα.

Βαρέθηκα τα φτηνά τους κόλπα τα εύκολά τους τρικ.

Χάθηκε όλη η παιδική μαγεία.

Μα όταν επιτέλους έρχεται κοντά μου υποκύπτω ξανά στην αδυναμία μου

τη διώχνω μακριά κι επιστρέφω στις ταχυδακτυλουργίες

επιχειρώντας να τραβήξω μέσα από ένα καπέλο

τη ζωή μου. *

Ο δρόμος

Κοίτα! Μπροστά σου απλώνεται ένας πελώριος δρόμος γεμάτος διακλαδώσεις και άγνωστες πολιτείες

που σε καλούν να τις γνωρίσεις.

Από εδώ που βρίσκομαι σχεδόν στο τέρμα

θα μπορούσα να σου πω πόσο εν τέλει

στενός και μικρός είναι. Τόσο που αν απλώσω το χέρι

μπορώ να σε αγγίξω κι ας σου φαίνομαι

μίλια μακριά.

Μα όχι! Προτιμώ να τον δω

μέσα απ’ τα δικά σου τα μάτια. Να ξανανιώσω για λίγο

τη θέληση, τον ενθουσιασμό που κάνει τον κόσμο γελαστό και φωτεινό.

Να θυμηθώ την απέραντη λαχτάρα

για το ταξίδι που σκορπά ελπίδα

και χαρίζει νόημα και αξία στη ζωή.

*

Τα δώρα

Μου χεις χαρίσει όμορφα δώρα.

Δεν μπορώ να πω. Βέβαια κάποια στιγμή μου τα παίρνεις πίσω. Μα δεν με πειράζει.

Έτσι προέβλεπε απ’ την αρχή η μεταξύ μας συμφωνία.

Κι αν κάποτε τελειώσω

μέσα στην απόλυτη ένδεια θα έχω να θυμάμαι

πως έζησα ένδοξες μέρες γεμάτες χλιδή και πολυτέλεια.

*

Παρουσίαση

Με κούρασαν οι ομιλητές. Ανούσια τα λόγια τους.

Εδώ στη σκοτεινή γωνιά της αίθουσας φτάνει παράταιρη η φωνή τους

ξεθωριασμένα των ενδυμάτων τους τα χρώματα.

Και το κοινό ένα θλιβερό συνονθύλευμα.

Θα βγω στον δρόμο να πάρω αέρα.

Στην αγκαλιά ενός ανυποψίαστου κοριτσιού θα βρω την ποίηση που αναζητώ.

*

Ποιητική

Οι λέξεις πρέπει να είναι διάφανες, κρυστάλλινες από γάργαρη πηγή. Ποιος θέλει να πιει ένα θολό νερό;

*

Ιδιαιτέρα γραμματεύς

Όταν μες στον στενό χώρο του μυαλού μου συνωθούνται κάτι απίθανα ανθρωπάκια

μ’ ένα σωρό γελοία αιτήματα φωνασκώντας και χειρονομώντας

φωνάζω την ιδιαιτέρα γραμματέα μου την ποίηση

τον κέρβερο του γραφείου μου τον οργανωτή της ζωής μου

και την προστάζω να τους πετάξει όλους έξω.

*

Προς συμπολεμιστή

Θα ‘πρεπε να ‘χαμε από καιρό καταθέσει τα όπλα

κι όχι να περιμένουμε σκονισμένοι και πεινασμένοι

δίχως πυρομαχικά σ’ ένα ρηχό χαράκωμα έναν άφαντο εχθρό

που ‘χει εδώ και χρόνια διαβεί διασπώντας τις γραμμές μας.

*

Δαίδαλος

Ο ποιητής παλεύει μέσα απ’ τους δαιδάλους

του μυαλού του να βγει ζωντανός

κρατώντας στο χέρι του το ποίημα.

*

Το δέντρο

Ένα μεγάλο δέντρο είναι η ποίηση.

Στέκεται μπροστά μας αγέρωχο, εκθαμβωτικό

απλώνει τα τεράστια κλαδιά του μας τυλίγει, μας πνίγει

κι επ’ ουδενί δεν μας αφήνει να δούμε πίσω του

το δάσος. *

Εξάρτηση

Πενήντα χρόνια χαμένα από μια εξάρτηση

που σε αφήνει ανήμπορο απέναντι σε γυάλινους δαίμονες που θα ‘θελες να τους δώσεις μια και να γίνουν χίλια κομμάτια.

*

Ποίηση

Έτσι ήταν πάντα. Άστατη. Στα δύσκολα έφευγε μακριά και χάνονταν για χρόνια.

Κι εκεί που δεν το περίμενα επέστρεφε κι έμενε μαζί μου γεμίζοντάς με με ενοχές

πως εγώ δεν ήμουν σωστός σύντροφος πως δεν έκανα όσα έπρεπε για να την κερδίσω

και να την κρατήσω κοντά μου. Ευτυχώς τώρα πια

έπαψα να τη ζηλεύω. Συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν

και δεν θα είμαι ποτέ ο μεγάλος της έρωτας.

Σταμάτησα ν’ ανησυχώ μη τη χάσω κι απολαμβάνω τις λίγες στιγμές ευτυχίας

που ενίοτε μου προσφέρει. *

Ο Φιλάργυρος

Έχω αρχίσει ν’ αποθησαυρίζω. Πρόσωπα, στιγμές, ποιήματα.

Φτάνουν οι πολλές αναζητήσεις. Τώρα λίγα και καλά. Όσο μεγαλώνει κανείς

γίνεται όλο και πιο φιλάργυρος. *

Συγκομιδή

Πότε θα ξεκαθαρίσει το τοπίο; Πέρασαν τόσα χρόνια

απ’ την τελευταία ισχνή συγκομιδή κι ακόμα να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Δύσκολοι καιροί.

Θα πάει η σοδειά χαμένη. *

Καφέ Πόλις

Στον Α. Φ.

Μπήκε μέσα

ένας άνθρωπος σοβαρός με τραχύ πρόσωπο.

Είχε όμως το φέρσιμο μικρού παιδιού. Δεν μπορεί είπα

παρά να είναι ποιητής. Όταν χαμογέλασε δεν μου έμεινε

η παραμικρή αμφιβολία. *

Διάλογος

Δεν με ενδιαφέρει να σου επιβάλλω τις απόψεις μου σ’ έναν κατ’ επίφαση διάλογο στην ουσία, κωφό μονόλογο. Θέλω να ‘ρθεις δίπλα μου να μου πιάσεις το χέρι

να με κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια και να μείνουμε για ώρα σιωπηλοί.

Τότε και μόνο τότε ίσως μπορέσουμε ν’ ανταλλάξουμε

δυο τρεις κουβέντες. *

Κοινότητα

Ήσασταν όλοι εκεί στη νέα σας κοινότητα.

Παλιοί γνωστοί τέως συνάδελφοι πρώην εραστές

άνθρωποι για τους οποίους συχνά εκφραζόσουν αρνητικά

έγιναν τώρα «αγαπημένοι φίλοι». Και μόνο εγώ απών. Αταίριαστος ίσως.

Θα μπορούσα να προσποιηθώ να προσαρμοστώ.

Επέλεξα όμως τη σιωπή. Επέλεξα μια στάλα αξιοπρέπεια.

*

Φίλοι

Πού να βρεις χρόνο πώς να θυμάσαι

κάποιον που σ αγάπησε που σε κράτησε στην αγκαλιά του

που σε κοίταξε στα μάτια που σου ψιθύρισε λόγια στο αυτί.

Τόσες χιλιάδες φίλοι

είναι αυτοί. *

Αποδιοπομπαίος τράγος

Ο αποδιοπομπαίος τράγος. Το μίασμα της πόλης.

Ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου. Μεταμεσονύχτιες τελετές εξαγνισμού

με αλκοόλ και ιερή μανία. Απαλλαχθήκαμε από το άγος.

Η πόλις ξαναβρίσκει τους κανονικούς της ρυθμούς. Δεν μιλάμε πια γι’ αυτόν. Κανείς δεν τον θυμάται.

Έχει διαγραφεί απ’ τη μνήμη σαν να μην υπήρξε ποτέ.

*

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Φαντάζομαι πως η ζωή σου συνεχίζεται ίδια σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Ίδιο σπίτι ίδιοι φίλοι ίδια στέκια

ίδιες συνήθειες. Μόνο οι φυσιολογικές του χρόνου αλλαγές.

Εγώ γύρισα πίσω

εκεί που πάντα πίστευες πως ανήκω στην αφάνεια

στην ανυπαρξία. Κάτι σαν εξορία

σαν αποκατάσταση της διασαλευμένης τάξης.

Έτσι ξεμπέρδεψες με μια μονοκοντυλιά μια και καλή μαζί μου.

*

Ο Θηριοδαμαστής

Χαρισματικός; Όχι! δεν υπήρξα.

Ο Άλλος!

Ο άλλος είναι cool είναι αδιάφορος είναι ψύχραιμος

είναι snob. Είναι θηριοδαμαστής.

Εγώ το αγαπούσα το θηρίο.

Το θαύμαζα. Ήθελα να το βλέπω άγριο

και υπερήφανο. Το άφηνα να μου επιτίθεται

να με δαγκώνει να με ξεσκίζει με τα νύχια του.

Ο Άλλος ξέρει να το υποτάσσει

να το ταπεινώνει. Το βάζει να ισορροπεί

να πηδά μέσα από φωτιές.

Το θηρίο δε με θυμάται πια. Ο θηριοδαμαστής είναι τώρα ο Θεός του.

*

Ο βράχος

Πώς να μιλήσεις σ’ έναν άνθρωπο που έχει γίνει πέτρα;

Πώς άφησες τον εαυτό σου

να πετρώσει έτσι; Δεν είδες τις σκληρές αιχμές

που σκάγαν λίγο, λίγο μέσ’ απ’ το δέρμα σου; Τώρα ένας βράχος

με ακαθόριστο σχήμα που κρέμεται

έτοιμος να πέσει πάνω απ’ τη θάλασσα.

*

Οργή

Τι να σε μαλακώσει; Η οργή σου ακατάλυτη.

Κι ο έρωτας κι η μουσική κι η ποίηση

στα χέρια σου μαχαίρι *

Δικαίωση

Άσε με εμένα. Ποιος με λογαριάζει; Ούτε εγώ ο ίδιος. Ετούτα τα χαρτιά

αν είχες για μια στιγμή πραγματικά αγκαλιάσει

θα ήταν για μένα παντοτινή δικαίωση.

*

Ο καναπές

Θα ήθελα κάποτε να γράψω το εγκώμιο ενός καναπέ. Να μιλήσω για όλα αυτά

που ένας καναπές έχει δει και έχει ζήσει.

Ο καναπές στις μέρες μας είναι μια ιδιαίτερα παρεξηγημένη έννοια

με πολλά αρνητικά συμφραζόμενα. Σ’ έναν καναπέ όμως μπορεί κανείς

να έχει ερωτευθεί να έχει ονειρευτεί να έχει διαβάσει να έχει κλάψει να έχει χαϊδέψει

το αγαπημένο του σκυλί. Κάθε έρωτας

έχει τον δικό του καναπέ. Το χρώμα του καναπέ

είναι το χρώμα του έρωτά σου. Άλλοτε είναι μπλε

άλλοτε καφέ. Μπορεί να αλλάξεις σπίτι να αλλάξεις τόπο διαμονής μα όσο δεν αλλάζεις καναπέ ο έρωτας μένει ζωντανός

γιατί εκεί πάνω έχεις ακουμπήσει όλες τις αναμνήσεις σου τις ώρες της αναμονής

τα τρυφερά αγκαλιάσματα την ένωση των ψυχών και των σωμάτων.

Όταν είσαι ερωτευμένος ο καναπές είναι η ζεστή φωλιά του έρωτά σου.

Όταν ο έρωτας πεθαίνει γίνεται το μισητό σύμβολο της κούρασης και της ανίας η πρόφαση του χωρισμού το εξιλαστήριο θύμα.

Είπα εν τέλει όλα όσα ήθελα να πω

για έναν αγαπημένο καναπέ. *

Χαμένη

Σ’ άφησα να τρεκλίζεις σαν μεθυσμένη

στην άκρη του δρόμου.

Φύγε, μου είπες. Μ’ αποπροσανατολίζεις.

Με σένα κοντά μου δε θα βρω ποτέ τον δρόμο μου.

Χρόνια μετά

σε είδα να περιφέρεσαι με το ίδιο αβέβαιο βήμα

μίλια μακριά απ’ τον αρχικό σου προορισμό.

*

Άγνωστη και ξένη

Μη θυμώνεις δε μιλώ για σένα.

Μιλώ για κάποια άλλη, που ήξερα. Εσύ δεν έχεις καμιά σχέση. Συνέχισε τον δρόμο σου

άγνωστη και ξένη. *

Κοσμογονία

Μέσα σ’ όλη αυτή την κοσμογονία εγώ απών.

Κόσμοι παλιοί καταστρέφονται νέοι κόσμοι ανατέλλουν. Κι εγώ που επιθυμούσα να είμαι συνδημιουργός

είμαι απλώς κάποιος που έφυγε κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

*

Πεταλούδα

Είμαι ένας μανιώδεις συλλέκτης πεταλούδων.

Όταν βρίσκεσαι δίπλα μου και μου χαμογελάς

παρακολουθώ με συγκίνηση μια σπάνια προνύμφη

μια μοναδική χρυσαλλίδα να ξεδιπλώνει στον αέρα τα πολύχρωμα φτερά της.

*

Το Φως

Μες στο σκοτάδι άναψε ένας φως

που είχε όμως την προνοητικότητα να τρεμοπαίζει συνεχώς για να του υπενθυμίζει πόσο τυχαίο και αβέβαιο

ήταν το γεγονός. *

Σ’ ευχαριστώ

Θέλω να κάνω κάτι για σένα. Να σου δώσω ένα φιλί να σου πω ένα τραγούδι

να σου γράψω ένα ποίημα. Κάτι απλό και όμορφο

που να δείχνει πως σε αγαπώ που να λέει σ’ ευχαριστώ.

*

Η Έμπνευση

Όλη η έμπνευση είναι αυτό το κορίτσι

που κοιμάται δίπλα μου μ’ όλη της την ομορφιά

και τη δροσιά μέσα στην πλήρη άγνοια

και αδιαφορία διώχνοντας μακριά

τον εφιάλτη της μοναξιάς.

Όταν θα φύγει θα μου μείνουν όλα τ’ άλλα.

Τα βιβλία οι μελέτες τα θέατρα οι μουσικές

οι ποιητικές βραδιές οι φίλοι.

Μα θα έχει χαθεί το σημαντικότερο.

Η Έμπνευση. *