ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΝΝΙΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΥΡΕΙΟ

πρέφα: ρώσικο παιχνίδι με τράπουλα, παρόλο που η λέξη είναι

γαλλική(συντομογραφικός τύπος του preference = προτίμηση). Δύσκολο στην

εκμάθησή του, χαρακτηρίζεται σαν "εγκεφαλικό". Γι΄αυτό ο λαός, αν κάποιος

δεν καταλαβαίνει κάτι, λέει: "δεν το πήρε πρέφα".

Μόλυβος: πόλη της Λέσβου. Το αρχαίο της όνομα ήταν Μήθυμνα, το οποίο

συνυπάρχει ως σήμερα.

τράτα: μικρό σκάφος για ψάρεμα

αθερίνα: μικρό ψάρι, χρησιμοποιείται συχνά και ως δόλωμα

κανονάκια του κονιάκ: ποτηράκια του κονιάκ

Το παραπάνω κείμενο είναι μια περιγραφή ενός καφενείου και ενός κουρείου

που η συγγραφέας Φωτεινή Φραγκούλη με πολύ νοσταλγία περιγράφει εικόνες

από την παιδική της ηλικία, όταν στο χωριό της υπήρχαν πολλά καφενεία αλλά

πλέον έχουν αντικατασταθεί από τουριστικά καταστήματα.

Μάλιστα επειδή πήγαινε στο καφενείο μαζί με τον παππού της και όταν αυτός

κέρδιζε στην πρέφα της έδινε λουκούμια, αυτή ονόμαζε το καφενείο

"λουκουμέ".

Η Φωτεινή Φραγκούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μόλυβο της Μυτιλήνης.

Σπούδασε ψυχολογία και παιδαγωγικά. Εργάζεται στην Αθήνα ως δασκάλα

στη δημόσια εκπαίδευση. Έργα της: "Το χωραφάκι της

αγάπης", "Η Κυράνη του δάσους", "Η Πορφυρένια και το

μαντολίνο της", "Το μισό πιθάρι", "Το ταίρι της

αταίριαστης","Οι άγγελοι των κοχυλιών", "Το τραγούδι

της Περσεφόνης", "Εφτά ορφανά μολύβια... εφτά

ιστορίες".

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο "39 καφενεία και ένα κουρείο".

Πρόκειται για ένα λεύκωμα με φωτογραφίες της Tζέλης Xατζηδημητρίου με

θέμα τα εναπομείναντα καφενεία της Λέσβου. Tα καφενεία και το κουρείο της

μας φέρνουν τις μυρωδιές και τις γεύσεις τους, τα ενθυμήματα και τα χρώματα

της απομόνωσης και της παρέας, τον θόρυβο και τους ψιθύρους της

τελετουργίας και του ξεφαντώματος, την ευλάβεια και την ελευθερία που

επιτρέπει το ούζο και ο κρασομεζές, συνοδευόμενα από καβγάδες κι

εκμυστηρεύσεις, ή απλώς αναθυμίσεις και ρέμβη στην ανάπαυλα της μέρας.

Λουσμένες σε ένα εξαγνιστικό φως, οι φωτογραφίες αυτές μας μεταδίδουν

ατόφια την ατμόσφαιρα μιας απροσποίητης αυθεντικότητας, μυώντας μας σε

χώρους που αργοπεθαίνουν, καθώς αλλάζουν, πλέον, ραγδαία οι κοινωνικές

συμπεριφορές και οι νοοτροπίες που εξέφραζαν. Στο λεύκωμα περιέχονται

κείμενα των Aλέκου Φασιανού, Γιώργου Xρονά, Γιώργου Nικολακάκη,

Eυθύμιου Παπαταξιάρχη, Θανάση Παρασκευαΐδη και Φωτεινής Φραγκούλη.

Ο ΜΟΛΥΒΟΣ

Μαζί με τα χωριά Συκαμιά, Σκάλα Συκαμιά, Λεπέτυμνο,

Άργενο, Βαφειό και της μαγευτικής Εφταλούς αποτελούν το δήμο Μηθύμνης.

Είναι η τουριστική πρωτεύουσα της Λέσβου και εξακολουθεί να προσελκύει το

ενδιαφέρον ντόπιων και ξένων επισκεπτών το ίδιο έντονα, όπως και τις

προηγούμενες δεκαετίες.

Σήμα κατατεθέν της πόλης το κάστρο της, το δεύτερο μεγαλύτερο του νησιού,

που δεσπόζει επάνω στο βράχο, κτίσμα πιθανώς του 13ου αι. που

επισκευάστηκε το 1373 από τον ηγεμόνα του νησιού, Φραγκίσκο Α’, και το

1462 ενισχύθηκε από τους Τούρκους. Ο Μόλυβος αποκαλείται η «Μονεμβασιά

της Μυτιλήνης».

Τα παραδοσιακά του πετρόχτιστα σπίτια, και τα δαιδαλώδη λιθόστρωτα

καλντερίμια του, δικαιολογούν απόλυτα την ανακήρυξη της περιοχής, το 1965,

σε διατηρητέο και παραδοσιακό οικισμό. Το γραφικό λιμανάκι στην άκρη του

οικισμού, συμπληρώνει μοναδικά την ξεχωριστή του εικόνα.

Όμορφα πέτρινα σπίτια και διατηρητέα αρχοντικά (μεταξύ αυτών του ποιητή

Αργύρη Εφταλιώτη, του Ηλία Βενέζη και του Κράλλη το οποίο σήμερα ανήκει

στη Σχολή Καλών τεχνών) με αρχιτεκτονική που εντυπωσιάζει, λιθόστρωτα

καλντερίμια και παλιές εκκλησίες. Χαρακτηριστικά δημόσια κτίσματα που

σώζονται στο Μόλυβο από την Τουρκοκρατία είναι οι βρύσες με τις ανάγλυφες

επιγραφές. H αγορά, εκτείνεται σε δύο δρόμους που καταλήγουν σε μία μικρή

γραφική πλατεία.

Πλήθος εστιατορίων και μαγαζιών με τουριστικά είδη τραβούν την προσοχή

του τουρίστα, ενώ η θέα από τη θάλασσα που απλώνεται, είναι μαγευτική.

Πηγή : Εγκύκλιος Παιδεία