Του Νίκου Θεοδοςίου

Σο 1933 αρχίηει θ διαδικαςία για τθ λειτουργία λιγνιτωρυχείου ςτο Ρεριςτζρι. Αναφζρεται

ότι τθν πρωτοβουλία ζχει θ οικογζνεια Γιϊργου ομπάκθ που πριν τθν Καταςτροφι είχε

ςτθν ιδιοκτθςία τθσ το ορυχείο «Ηον Γκουλντάκ» ςτθ Μαφρθ Κάλαςςα.

Ράντωσ από ζγγραφο τθσ Νομαρχίασ Αττικισ και Βοιωτίασ του 1934 φαίνεται ότι οι

Αντϊνιοσ αγκοφςθσ και Γεϊργιοσ Σιϊτθσ από το 1932 είχαν κατακζςει αίτθςθ

μεταλλευτικϊν ερευνϊν ςτθν περιοχι.

5 Νοεμβρίου 1933 ανακοινϊνεται θ ίδρυςθ τθσ ανϊνυμθσ εταιρίασ με τθν επωνυμία

«Λιγνιτωρυχεία Αττικισ Α.Ε.» Το διοικθτικό ςυμβοφλιο αποτελείται από τουσ Χριςτο

Ρερςάκθ, πρόεδρο, Αντϊνιο ομπάκθ, Δθμιτριο Ρανόπουλο, Σπυρίδωνα Ρανόπουλο,

Λωάννθ Ρρεηάνθ, Γεϊργιο Σιϊτθ, Αντϊνιο αγκοφςθ και Ρολφβιο Τςακαλϊτο. Διευκφνοντεσ

ςφβουλοι ορίηονται οι Αντϊνιοσ ομπάκθσ και Ρολφβιοσ Τςακαλϊτοσ.

Το 1934 με βαςιλικά διατάγματα παραχωρείται θ ζκταςθ και απ τθ Νομαρχία Αττικισ και

Βοιωτίασ δίνεται θ άδεια εκμετάλλευςθσ. Το 1935-1936 αρχίηει θ εξόρυξθ λιγνίτθ ςτο

Ρεριςτζρι.

Τα τμιματα που αποτελοφν τθν επιχείρθςθ είναι , θ Ρομόνα, για τθν άντλθςθ των νερϊν

από τισ ςτοζσ, το Θλεκτρολογείο, το Μθχανουργείο, το Μαγειρείο, θ Αποκικθ τροφίμων.

Απαςχολοφνται 350-450 εργάτεσ που εργάηονται ςε βάκοσ 80 και 100 μζτρων. Εξάγουν 100-

150 τόνουσ λιγνίτθ τθν θμζρα.

ΚΑΣΟΧΗ

Τθ περίοδο τθσ Κατοχισ 1941-44 το λιγνιτωρυχείο περνά ςε ιταλικά χζρια και

μετονομάηεται ςε Agenta Carboni Italiani. Οι ζλλθνεσ ιδιοκτιτεσ πωλοφν τισ μετοχζσ τουσ

ςε ιταλοφσ. Το ιδιοκτθςιακό κακεςτϊσ είναι κολό, αναφζρει ο Μιχάλθσ Σταφυλάσ κακϊσ οι

παλιοί μζτοχοι εξακολουκοφν να παίρνουν κάποιο μζριςμα. Ράντωσ θ εταιρία

«Λιγνιτωρυχεία Αττικισ» εξακολουκεί να λειτουργεί κακ όλθ τθ διάρκεια τθσ Κατοχισ και

να δθμοςιεφει ιςολογιςμοφσ. Τρεισ μάλιςτα από τουσ μετόχουσ επεκτείνουν τισ

επιχειρθματικζσ τουσ δραςτθριότθτεσ ιδρφοντασ το 1942 (!) τθν εταιρία «Χθμικά Ρροϊόντα

ΑΕ».

Διευκυντισ ςτα λιγνιτωρυχεία είναι ο ιταλόσ μθχανικόσ Μπροφνο Μπαριλάρι και τεχνικόσ

διευκυντισ ο μεταλλειολόγοσ Γιάννθσ Σολωμόσ. Το απαςχολοφμενο προςωπικό ανεβαίνει

ςτουσ 700 και αντίςτοιχα θ παραγωγι ςτουσ 200 με 250 τόνουσ τθν θμζρα.

Απ τθν άλλθ οι εργαηόμενοι ςτο λιγνιτωρυχείο παίρνουν καλό ςυςςίτιο κι αυτό είναι το πιο

πολφτιμο τθν περίοδο τθσ μεγάλθσ πείνασ.

Τθν περίοδο τθσ Κατοχισ ςθμειϊκθκε μια δυναμικι απεργία με αιτιματα τθ βελτίωςθ του

ςυςςιτίου, τθν αφξθςθ των μιςκϊν και ενοίκιο για τισ κατοικίεσ κακϊσ οι περιςςότεροι

εργάτεσ ιταν εξειδικευμζνοι εργάτεσ από τα νθςιά των Κυκλάδων, Μιλο, Σζριφο… Θ

απεργία ςθμείωςε μεγάλθ επιτυχία κι θ διοίκθςθ υποχρεϊκθκε να υποχωριςει.

Τθν περίοδο τθσ Κατοχισ το λιγνιτωρυχείο αποτελεί ζνα από τα κζντρα τθσ Αντίςταςθσ.

Ανάμεςα ςτουσ εργαηόμενουσ ςτο λιγνιτωρυχείο, πρωτεργάτεσ τθσ Αντίςταςθσ ςτο

Ρεριςτζρι είναι οι Κανάςθσ Γκουνενιϊτθσ και θ Κεοδϊρα Δαβζτα που εκτελζςτθκαν από το

μεταβαρκιηιανό κακεςτϊσ.

Τθν περίοδο τθσ κατοχισ δθμιουργείται κι θ ςιδθροδρομικι γραμμι που ςυνδζει το

λιγνιτωρυχείο με τον κφριο ςιδθροδρομικό άξονα τθσ χϊρασ ςτουσ Αγίουσ Αναργφρουσ.

Λίγο πριν τθν αποχϊρθςθ των κατακτθτϊν, το Αφγουςτο του 1944, οι ζλλθνεσ Ρατςαλισ,

Βλαχοφτςικοσ και Μόςχοσ αγοράηουν το ορυχείο από τουσ Λταλοφσ. Ζτςι θ επιχείρθςθ

εμφανίηεται ωσ ελλθνικι κι όχι ωσ «εχκρικι περιουςία» θ οποία κα ζπρεπε να περάςει υπό

τον ζλεγχο του κράτουσ ςφμφωνα με το νόμο. Κάτω από αυτι τθν παράνομθ και

αμφιςβθτοφμενθ ιδιοκτθςία το λιγνιτωρυχείο λειτουργεί για λίγο διάςτθμα ι για τθν

ακρίβεια υπολειτουργεί. Απαςχολοφνται 60 με 140 εργάτεσ κι θ παραγωγι είναι πολφ

μικρι.

Στισ 28 Λουλίου 1945 οι εργάτεσ των λιγνιτωρυχείων τθσ Αττικισ, ανάμεςά τουσ και του

Ρεριςτερίου, ςυντονίηονται και με υπόμνθμά τουσ προσ τθν κυβζρνθςθ ηθτοφν τθν άμεςθ

επαναλειτουργία των ορυχείων.

Το Δεκζμβρθ 1945, το Υπουργείο Εκνικισ Οικονομίασ αναλαμβάνει το ίδιο τθν

εκμετάλλευςθ του λιγνιτωρυχείου το οποίο μπαίνει τελικά υπό μεςεγγφθςθ ςφμφωνα με το

νόμο «για τουσ αγοράςαντασ από τουσ κατακτθτάσ». Θ διαχείριςθ, ςφμφωνα με το

«ιηοςπάςτθ», ανατίκεται όχι ςε επιτροπι αλλά ςτον παλιό δοςίλογο εργοδότθ Ρατςαλι. Ο

Ρατςαλισ κατθγορείται ότι προπϊλθςε κάρβουνο ειςπράττοντασ ζνα εκατομμφριο δραχμζσ

κι αντί να πλθρϊςει τουσ εργάτεσ εξαφανίςτθκε. Με τθ νζα διεφκυνςθ υπολογίηεται ότι θ

παραγωγι από 25 τόνουσ τθν θμζρα κα ανζβει ςτουσ 100

Ακολουκεί μια μακρά περίοδοσ αγϊνων και απεργιακϊν κινθτοποιιςεων με βαςικό αίτθμα

τθν καταβολι των δεδουλευμζνων. Μια απεργία εκδθλϊνεται ςτισ 26 Δεκεμβρίου και

κρατάει μζρεσ. Στισ 21 Απριλίου 1948 οι εργάτεσ του λιγνιτωρυχείου κατεβαίνουν πάλι ςε

απεργία γιατί τουσ χρωςτάνε 25 θμερομίςκια. Καταγγζλλουν επίςθσ ότι οι ςτοζσ

απειλοφνται να κατακλυςτοφν από νερά με ςυνζπεια να καταςτραφεί το λιγνιτωρυχείο.

Νζεσ απεργίεσ εκδθλϊνονται ςτισ 13 Μαΐου 1949, 6 Οκτωβρίου 1949, 24 Νοεμβρίου 1949,

10 Δεκεμβρίου 1949.

Στισ 17 Λουλίου 1950 ο ελλθνικό δθμόςιο κινεί διαδικαςία προκειμζνου να περάςει κάτω

από τθ δικι του ιδιοκτθςία το λιγνιτωρυχείο ωσ «εχκρικι περιουςία». Το Νοζμβριο του

1950 καλοφνται από το Ελλθνικό Δθμόςιο οι κάτοχοι μετοχϊν ι άλλων τίτλων κυριότθτασ

τθσ επιχείρθςθσ να κατακζςουν τα δικαιολογθτικά ςτθν Τράπεηα τθσ Ελλάδασ.

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Το 1951 γίνεται δθμοπράτθςθ του ζργου κι θ επιχείρθςθ των λιγνιτωρυχείων μιςκϊνεται

ςτθν εταιρία του Φραγκίςκου Πρεηάνθ. Ππωσ κα αποκαλφψει το 1956 ο υπουργόσ

βιομθχανίασ Ρ. Ραπαλθγοφρασ θ επιχείρθςθ παραχωρείται ςτον Ρρεηάνθ χωρίσ να του

τεκεί κανζνασ όροσ. Στο λιγνιτωρυχείο απαςχολοφνται 200 τϊρα εργάτεσ και εξάγονται 25-

30.000 τόνοι το χρόνο.

Το 1952 θ επιχείρθςθ ανοίγει νζο φρζαρ ςε απόςταςθ μόλισ 20-30 μζτρων από τα

ςπίτια τθσ περιοχισ τθσ Ανκοφπολθσ. Λςχυρίηεται ψευδϊσ ότι το φρζαρ προορίηεται για τθν

εγκατάςταςθ μθχανθμάτων εξαεριςμοφ. Με τθ κάλυψθ του υπουργείου Βιομθχανίασ και

κατά παράβαςθ του Μεταλλευτικοφ Κϊδικα προχωράει ςτθν εξαγωγι λιγνίτθ και από αυτό

το ςθμείο.

Από το Σεπτζμβριο του 1953 ςπίτια ςτθν Ανκοφπολθ αρχίηουν να παρουςιάηουν

ρωγμζσ εξ αιτίασ τθσ διάνοιξθσ νζων ςτοϊν ςε πολφ μικρό βάκοσ. Κάκε βράδυ οι κάτοικοι

τινάηονται από τα κρεβάτια τουσ από τισ εκριξεισ του δυναμίτθ. Τα διαβιματα του

δθμάρχου Σ. Γολεμάτθ δεν βρίςκουν ανταπόκριςθ.

Στισ 30 Οκτωβρίου καταρρζει θ ςτοά Νο 5 με αποτζλεςμα να ςκοτωκεί ο

λιγνιτωρφχοσ Λωάννθσ Τάντουλασ και να τραυματιςτοφν οι Στ. Αςονίδθσ, Κ. Φουςτζρθσ και

Α. Ρροκάκθσ.

Θ επιχείρθςθ των λιγνιτωρυχείων ςυνεχίηει ανενόχλθτθ τισ εργαςίεσ διάνοιξθσ νζων

ςτοϊν κάτω από τθν οικιςτικι περιοχι τθσ Ανκοφπολθσ δθμιουργϊντασ μεγάλα

μεγαλφτερα προβλιματα ςτα ςπίτια των φτωχϊν οικογενειϊν. Ιδθ εκεί κατοικοφν 12.000

άνκρωποι.

Στισ 30 Λουλίου 1954 γίνεται μια δίκθ ςτθν οποία είναι κατθγοροφμενεσ 4 εργάτριεσ

από τθν Ανκοφπολθ και δυο αςτυφφλακεσ. Ρρόκειται για τισ Μαρία Καρατηαφζρθ, Γεωργία

Άταρ, Φωτεινι Κοτςόβου και Σοφία Κεοδωράκθ. Οι γυναίκεσ κατθγοροφνται ότι ςτισ 26

Σεπτεμβρίου 1953 (τότε που ζχουμε τισ πρϊτεσ ρωγμζσ ςτα ςπίτια) εξφβριςαν τον

απεςταλμζνο του υπουργοφ Βιομθχανίασ, ανϊτερο υπάλλθλο Αρ. Τςάκωνα που πιγε ςτθν

Ανκοφπολθ για να εξετάςει τισ καταγγελίεσ των κατοίκων. Οι αςτυφφλακεσ κατθγοροφνται

γιατί δεν τισ εμπόδιςαν. Κι ενϊ οι γυναίκεσ καταδικάηονται ςε 15 μζρεσ φυλάκιςθ, οι

αςτυφφλακεσ ςε 5 μινεσ!

Στισ 3 Λουνίου 1955 το Εφετείο τθσ Ακινασ εκδίδει μια προκλθτικι απόφαςθ.

Υποςτθρίηει ότι ο οποιοςδιποτε μεταλλειοκτιτθσ μπορεί να προκαλζςει ηθμιζσ ςε ςπίτια

που βρίςκονται ςτθν επιφάνεια αλλά ζχει τθν υποχρζωςθ να τα αποηθμιϊςει. Πχι όμωσ για

τθν Ανκοφπολθ γιατί τα ςπίτια είναι χτιςμζνα εκτόσ ςχεδίου πόλεωσ και χωρίσ άδεια.

Στισ 21 Νοεμβρίου 1955 εκδθλϊνεται θ πρϊτθ μαηικι αντίδραςθ των κατοίκων τθσ

Ανκοφπολθσ με μια μεγάλθ διαδιλωςθ που διαλφεται από τθν χωροφυλακι. Αιτία αυτισ

τθσ κινθτοποίθςθσ ιταν θ εμφάνιςθ γεωτρφπανων τθσ εταιρίασ Ρρεηάνθ ςτο κζντρο τθσ

πλατείασ τθσ Ανκοφπολθσ προκειμζνου να ανοίξει νζα πρόςβαςθ ςτισ ςτοζσ που ςυνεχίηουν

να εξαπλϊνονται. Οι κάτοικοι ηθτοφν τθν παρζμβαςθ του πρωκυπουργοφ και βάηουν για

πρϊτθ φορά ηιτθμα κλειςίματοσ των λιγνιτωρυχείων. Αλλά όλοι αδιαφοροφν.

Μινα με το μινα θ κατάςταςθ χειροτερεφει. Τζςςερα ςπίτια υφίςτανται κακίηθςθ

κι οι ζνοικοί τουσ αναγκάηονται να μζνουν ςτθν φπαικρο. Ρολλά άλλα ςπίτια ςε ολόκλθρα

οικοδομικά τετράγωνα παρουςιάηουν ρωγμζσ και απειλοφνται με κατάρρευςθ.

Τον Απρίλιο του 1956 το ζδαφοσ κάτω από τα ςπίτια των Λ. Κεοδωράκθ και Κυρ.

Σίβιλα πακαίνει κακίηθςθ, τα ςπίτια πλζον είναι ετοιμόρροπα και εγκαταλείπονται.

Ο Διμοσ Ρεριςτερίου επιςθμαίνει τισ άμεςεσ ευκφνεσ του υπουργείου βιομθχανίασ

ςτθν αςυδοςία τθσ διεφκυνςθσ των λιγνιτωρυχείων. Οι ςτοζσ ανοίγονται ςε βάκοσ μόλισ 15

ακόμθ και 12 μζτρων αντί των 50 τουλάχιςτον, που ορίηουν οι κανονιςμοί, για να μθν

υπάρχει κίνδυνοσ για τα ςπίτια.

Η ΕΞΕΓΕΡΗ

Θ κατάςταςθ φτάνει ςτο απροχϊρθτο ςτισ 14 Μαΐου 1956. Δυο ακόμα ςπίτια

υφίςτανται κακίηθςθ. Οι κάτοικοι τθσ Ανκοφπολθσ είναι ανάςτατοι κι αρχίηουν να

ςυγκεντρϊνονται ςε μικρζσ ομάδεσ. Στισ 10 το βράδυ θ καμπάνεσ τθσ Αγίασ Μαρίνασ

χτυποφν και καλοφν τον κόςμο ςε γενικι κινθτοποίθςθ. Συγκεντρϊνονται περίπου 5

χιλιάδεσ. Οι αγανακτιςμζνοι κάτοικοι τθσ Ανκοφπολθσ κατευκφνονται ςτισ εγκαταςτάςεισ

των λιγνιτωρυχείων όπου βρίςκεται ο πφργοσ με τουσ ανελκυςτιρεσ. Εκείνθ τθν ϊρα

ςχολάει θ βάρδια και δεν υπάρχουν άλλοι εργάτεσ ςτισ ςτοζσ. Θ μόνιμθ φρουρά των

χωροφυλάκων δεν μπορεί να τουσ αντιμετωπίςει.

Με πανιά ποτιςμζνα με πετρζλαιο πυρπολοφν τισ ξφλινεσ εγκαταςτάςεισ ενϊ

ανατινάηουν με δυναμίτθ τα τςιμεντζνια χτίςματα. Είναι ςτιγμζσ που φωτιά υψϊνεται ςτα

100-150 μζτρα και είναι ορατι χιλιόμετρα μακριά. Σε πολλζσ γειτονιζσ τθσ Ακινασ αρχίηουν

να χτυποφν κι εκεί οι καμπάνεσ.

Οι ενιςχφςεισ των χωροφυλάκων που φτάνουν εςπευςμζνα από τουσ Άγιουσ

Αναργφρουσ , τθ Νζα Λωνία, τα Νζα Λιόςια και τθ Νζα Φιλαδζλφεια αποκροφονται με

πζτρεσ. Θ κυβζρνθςθ πανικοβάλλεται. Επί τόπου φτάνουν ο διευκυντισ τθσ Αςτυνομίασ

Ακθνϊν Γεωργίου κι ο διοικθτισ τθσ Γενικισ Αςφάλειασ ακιντηισ με νζεσ ενιςχφςεισ: 300

χωροφφλακεσ από το Σφνταγμα Μακρυγιάννθ με πολεμικι εξάρτθςθ, κράνθ και

βραχφκαννα όπλα και 680 αςτυφφλακεσ, αςφαλίτεσ και άλλουσ. Οι αςτυνομικοί φτάνουν με

όποιο μζςο μποροφν αυτοκίνθτα, ΛΧ, φορτθγά ακόμα και λεωφορεία τθσ γραμμισ.

‘Μλθ τεκωρακιςμζνων τθσ αςτυνομίασ αναλαμβάνει τθ φφλαξθ των γραφείων τθσ

εταιρίασ ςτα οποία φυλάςςονται μεγάλεσ ποςότθτεσ εκρθκτικϊν υλϊν κακϊσ υπιρχαν

πλθροφορίεσ ότι οι εξεγερμζνοι κατευκφνονταν προσ τα εκεί..

Ενϊ οι ςυμπλοκζσ ςυνεχίηονται οι χωροφφλακεσ αρχίηουν να πυροβολοφν ςτον

αζρα για να απομακρφνουν τον κόςμο. ίχνονται πάνω από 500 ςφαίρεσ αλλά οι

εξεγερμζνοι δεν πτοοφνται. Από τισ ςυμπλοκζσ με τθν αςτυνομία τραυματίηονται και

μεταφζρονται ςτο Στακμό Α Βοθκειϊν οι Κ. Τςίτοσ 30 χρόνων, Ν. Καραβανάσ 16 χρόνων και

Ευςτακία Μαναρακοποφλου 20 χρόνων.

Θ φωτιά ςτισ εγκαταςτάςεισ ςυνεχίηεται. Οι Ανκοπουλιϊτεσ καταφζρνουν να

εξουδετερϊςουν τισ πυροςβεςτικζσ αντλίεσ που προςπακοφν να πλθςιάςουν ενϊ

καταςτρζφουν ολοςχερϊσ τθν πρϊτθ από αυτζσ. Τελικά θ κατάςβεςθ τθσ φωτιάσ ξεκίνθςε

ςτισ 3 το πρωί και ολοκλθρϊκθκα περίπου 5 το πρωί αφοφ κατζςτρεψε ολοκλθρωτικά τισ

επίγειεσ εγκαταςτάςεισ των λιγνιτωρυχείων.

Θ χωροφυλακι ςυλλαμβάνει πάνω από 40 περίπου άτομα ςαν πρωταίτιουσ τθσ

εξζγερςθσ. Τελικά κρατοφνται οι Δθμ. Καραγιάννθσ, Ραν. Καςουρίδθσ, Νικ. Βαςιλείου, Ρ.

Ρουρναράσ, Αχιλ. Δθμθτρακόπουλοσ, Θ. Κατςιβζλθσ, Νικ. Ελευκερίου, Αιμίλιοσ

Σταματιάδθσ, Ραν. Καρζλασ, Γαρυφαλιά Κορωναίου, Σωτθρία Κορωναίου, Λωάννθσ

Κορωναίοσ, Νικ. Κλάδθσ, Χαρ. Τςικνιαδόπουλοσ, Λ. Ραπαδάκθσ, Βασ. Κεοδωρόπουλοσ και

Ηωι Κϊδου.

Οι κατθγορίεσ που αντιμετωπίηουν είναι πολφ βαριζσ: εμπρθςμόσ εκ προκζςεωσ,

διζγερςισ του λαοφ εισ ςτάςιν, ελαφραί ςωματικαί βλάβαι. Από αυτοφσ προφυλακίηονται

οι Α. Σταματιάδθσ, Λ. Κορωναίοσ, Ραν. Καςουρίδθσ, Ν. Ελευκερίου, Ν. Βαςιλείου και Ν.

Κλάδθσ.

Δθμιουργείται επιτροπι από κρατικοφσ υπαλλιλουσ και αξιωματικοφσ τθσ

Χωροφυλακισ για να μελετιςει το κζμα τθσ ςυνζχιςθσ τθσ λειτουργίασ των λιγνιτωρυχείων

ενϊ θ Ομοςπονδία Μεταλλευτϊν ηθτά ςυμμετοχι ςτθν επιτροπι και τθν εξαςφάλιςθ των

εργαηομζνων και διαςφάλιςθ τθσ ηωισ των κατοίκων τθσ Ανκοφπολθσ. Στισ 5 Λουνίου το

Εργατικό Κζντρο Ακινασ ηθτά να επιςπευςκεί θ επαναλειτουργία του λιγνιτωρυχείου

κακϊσ μζνουν άνεργοι 250 εργάτεσ. Το ίδιο επαναλαμβάνει ςτισ 28 Οκτωβρίου 1956 και θ

Ομοςπονδία Μεταλλευτϊν.

Στισ 16 Μαΐου ο διμαρχοσ Ρεριςτερίου Αριςτείδθσ ελίμθσ μαηί με το νομικό

ςφμβουλο του Διμου Ευάγγελο Γιαννόπουλο και τον Ρροϊςτάμενο των Τεχνικϊν Υπθρεςιϊν

Ν. Γαβριθλίδθ παραχωροφν ςυνζντευξθ τφπου ςτο Δθμαρχείο όπου δθλϊνουν ότι αν

ςυνεχιςτεί θ λειτουργία του λιγνιτωρυχείου, ακόμα κι αν λθφκοφν όλα τα απαραίτθτα

μζτρα, ολόκλθροσ ο ςυνοικιςμόσ τθσ Ανκοφπολθσ κινδυνεφει να καταρρεφςει.

Χαρακτθριςτικά αναφζρουν ότι τθν προθγοφμενθ μζρα ςτθν οδό Ραπαμάρκου ςθμειϊκθκε

ρωγμι ςτο κατάςτρωμα του δρόμου πλάτουσ 15 εκ. και μικουσ 20 μζτρων.

Στισ 19 Μαΐου 1956, 14 κάτοικοι τθσ Ανκοφπολθσ που τα ςπίτια τουσ υπζςτθςαν

ηθμιζσ κατακζτουν μινυςθ κατά τθσ εταιρίασ του Ρρεηάνθ.

Στισ 21 Νοεμβρίου 1956 πρόκειται να ξεκινιςει θ δίκθ των κατοίκων τθσ

Ανκοφπολθσ που κατθγοροφνται για τον εμπρθςμό. Στα δικαςτιρια, που ζχουν

κατακλυςτεί από Ρεριςτεριϊτεσ και ιςχυρζσ αςτυνομικζσ δυνάμεισ, επικρατεί μεγάλθ

ζνταςθ. Θ δίκθ αναβάλλεται.

Στισ 28 Νοεμβρίου 1956 διεξάγεται ςυηιτθςθ ςτθ Βουλι φςτερα από επερϊτθςθ

του βουλευτι τθσ ΕΕ Δ. Βρανόπουλου. Ο Βρανόπουλοσ ηθτά τθν τιμωρία των υπευκφνων

για τθν αντικανονικι λειτουργία των λιγνιτωρυχείων. Ο υπουργόσ βιομθχανίασ Ρ.

Ραπαλθγοφρασ ρίχνει τθν ευκφνθ ςτισ πρϊτεσ μεταπολεμικζσ κυβερνιςεισ.

Στισ 11 Λανουαρίου 1957 επαναλαμβάνεται θ δίκθ 18 κατοίκων τθσ Ανκοφπολθσ

που κατθγοροφνται για τθν πυρπόλθςθ των λιγνιτωρυχείων. Οι βαςικοί μάρτυρεσ

κατθγορίασ, δυο χωροφφλακεσ τθσ φρουράσ των λιγνιτωρυχείων και ο φφλακασ τθσ

επιχείρθςθσ Ξυγκάκθσ απουςιάηουν. Ο Ξυγκάκθσ βρίςκεται ςτθ φυλακι για κλοπζσ. Θ δίκθ

αναβάλλεται.

Στισ 30 Λανουαρίου 1957 ξεκινά θ δίκθ των υπευκφνων των λιγνιτωρυχείων.

Κατθγοροφμενοι ο Φρ. Ρρεξάνθσ, εκπρόςωποσ τθσ εταιρίασ «Αττικι» και ο Λω. Φινζσ,

μθχανικόσ των λιγνιτωρυχείων. Στθν απολογία του ο Ρρεηάνθσ ιςχυρίηεται ότι δεν είναι

παράνομοσ αυτόσ (παρ ότι δεν ςυμμορφϊκθκε με τισ εντολζσ τθσ μεταλλευτικισ

υπθρεςίασ) αλλά οι κάτοικοι τθσ Ανκοφπολθσ που ζχτιςαν αυκαίρετα. Τρεισ μζρεσ

αργότερα εκδίδεται θ απόφαςθ. Ο Ρρεηάνθσ καταδικάηεται ςε φυλάκιςθ τεςςάρων μθνϊν

κι ο Φινζσ τριϊν. Οι κατθγοροφμενοι εξαγοράηουν τισ ποινζσ τουσ με 200 μεταλλικζσ

δραχμζσ τθν θμζρα και γυρίηουν ιςυχοι ςπίτι τουσ. Στουσ κατοίκουσ, που υπζςτθςαν ηθμιζσ

τα ςπίτια τουσ, αποφαςίηεται να καταβλθκεί το ποςό των 500 δραχμϊν ςτον κακζνα για

ψυχικι οδφνθ! Για τθν αποκατάςταςθ των ηθμιϊν οφτε λόγοσ.

Στισ 7 Μαρτίου επαναλαμβάνεται θ δίκθ των κατθγορουμζνων τθσ εξζγερςθσ και

δυο μζρεσ αργότερα βγαίνει θ απόφαςθ. Το δικαςτιριο τουσ ακωϊνει όλουσ από τθν

κατθγορία τθσ φκοράσ ξζνθσ ιδιοκτθςίασ, δθλαδι τθν καταςτροφι των λιγνιτωρυχείων και

του πυροςβεςτικοφ οχιματοσ (θ κατθγορία για διζγερςι του λαοφ εισ ςτάςιν ζχει

εξαφανιςτεί) και καταδικάηει μόνο ζξι από αυτοφσ ςε πζντε μινεσ φυλακι για αντίςταςθ

κατά τθσ αρχισ απλισ μορφισ. Οι καταδικαςκζντεσ Λ. Κορωναίοσ, Ν. Κλάδθσ, Αιμίλιοσ

Σταματιάδθσ, Νικ. Βαςιλείου, Χρ. Τςικνιαδόπουλοσ και Νικ. Ελευκερίου, αςκοφν ζφεςθ και

αφινονται ελεφκεροι.

Σο λιγνιτωρυχείο δεν ξαναλειτοφργθςε.