ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ Εύας Βλάμη

1914 ή 1915

Γεννιέται στον Πειραιά η Ευανθία Βλάμη, δεύτερη κόρη του

γαλαξιδιώτη Νικολάου Βλάμη και της Μαρίας Βλάμη, το

γένος Ζαχαρία. Προηγείται , κατά διετία περίπου , η αδελφή

της Αικατερίνη.

Ο πατέρας της, καπετάνιος, από οικογένεια με ναυτική

παράδοση, υπήρξε, καθώς λέγεται, πληθωρική

προσωπικότητα με αυθεντική αίσθηση του χιούμορ, που

φαίνεται πως με τις διηγήσεις και τις ναυτικές ιστορίες του

μάγευε τη μικρή Εύα και κέντριζε την πλούσια φαντασία

της.

Η μητέρα της, γεννημένη στον Πειραιά και γόνος καλής

οικογένειας, πολύ μορφωμένη για την εποχή της –είχε

τελειώσει το Αρσάκειο - αλλά επίσης ευαίσθητη και

καλλιεργημένη, αποτέλεσε για την Εύα την πρώτη δασκάλα

και την επηρέασε σημαντικά εμφυσώντας της αγάπη και

ενδιαφέρον για τα γράμματα και τις τέχνες.

Τα παιδικά της χρόνια περνάνε στο σπίτι τους επί της οδού

Βασιλέως Γεωργίου 19 στο κέντρο του Πειραιά, ενώ

αργότερα μετακομίζουν στην ακτή Μουτσοπούλου, στο

Πασαλιμάνι , πολύ κοντά στη θάλασσα, έτσι η μικρή Εύα

προσλαμβάνει την εικόνα της θάλασσας.

1920-1932

Δημοτικό σχολείο στον Πειραιά, όπου συμμετέχει μόνο στις

γραπτές εξετάσεις κάθε σχολικής χρονιάς ως «κατ’ οίκον

διδαχθείσα», διότι υπήρξε ιδιαίτερα φιλάσθενη με

αποτέλεσμα η φοίτησή της να διακόπτεται συχνά.

Στο Γυμνάσιο Παπακώστα η φοίτησή της ήταν κανονική

μετά την Γ΄και Δ΄γυμνασίου. Από μικρή παίρνει ιδιαίτερα

μαθήματα γαλλικής κατ’ οίκον για πολλά χρόνια και

μαθαίνει άπταιστα γαλλικά, ενώ με τα αγγλικά ασχολείται

κατά τη διάρκεια της κατοχής , μάλλον ως αυτοδίδακτη.

1933

Εγγράφεται «εν τη Σχολή του Κλειδοκυμβάλου» στο Ωδείο

του Πειραϊκού Συνδέσμου, με σημαντικούς δασκάλους

όπως ο Μ. Παλλάντιος, ο Α. Στόκος, η Ι. Μπουκουβάλα-

Αναγνώστου. Πολύ σύντομα διακρίνεται για την επιμέλεια,

το ήθος αλλά και το μεγάλο ταλέντο της.

1934-1935 (σχολικό έτος)

Της απονέμεται βραβείο χιλίων (1000) δραχμών, εις μνήμην

Βαλερίου Στάη, για την υψηλή της επίδοση στην Ε΄ τάξη

σολφέζ του καθηγητή Γ. Σκλάβου.

1935

Πεθαίνει στον Πειραιά ο πατέρας της Νικόλαος Βλάμης.

1936

Συνεχίζει με υποτροφία τη φοίτησή της στο Ωδείο Πειραιά

και ταυτόχρονα διορίζεται από το Δήμο στο Διδασκαλείο

Πειραιά ως αριστούχος μαθήτρια του Ωδείου. Η κατάσταση

αυτή συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι το 1940.

1940

Μετά την έναρξη του πολέμου μετακομίζουν στο Θησείο για

λόγους ασφαλείας και μένουν καθ’ όλη την ταραγμένη

περίοδο του πολέμου και της κατοχής. Η Εύα Βλάμη αφήνει

αυτό το σπίτι μετά το γάμο της με τον Παναγιώτη Λεκατσά.

1942, 29 Ιουνίου

Παίρνει με Άριστα το «Δίπλωμα Κλειδοκυμβάλου».

1943-1951

Εξακολουθεί να διδάσκει σε τάξεις του Ωδείου, τουλάχιστον

μέχρι το 1951.

1944 Ιούλιος- Αύγουστος

Πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα με τη μετάφραση δυο

κεφαλαίων από το μυθιστόρημα Μιχαήλ Άγγελος του

Marcel Brion , που δημοσιεύονται σε δυο διαδοχικά τεύχη

του περιοδικού Φιλολογικά Χρονικά.

1947

Γνωρίζεται με το σύντροφό της Π. Λεκατσά. Κυκλοφορεί το

πρώτο βιβλίο της : Γαλαξείδι. Η μοίρα μιας ναυτικής

πολιτείας, με ξυλογραφίες του επίσης γαλαξιδιώτη

ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου.

1948

Πεθαίνει στην Αθήνα η μητέρα της από καρκίνο.

1949

Νοέμβριος: κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο της:

Σκελετόβραχος από τις εκδόσεις «Βιβλίο Νεοελληνικού

Λόγου», με την αφιέρωση : «στον παραστάτη χρέος» που

παραπέμπει στον Π. Λεκατσά.

Δεκέμβριος: κυκλοφορεί το βιβλίο του Potraut Hinderks-

Kutscher Μότσαρτ. Τα παιδικά του χρόνια, σε μετάφραση

Εύας Βλάμη, από τον εκδοτικό οίκο Ν.Αλικιώτης & Υιοί, στη

σειρά : «Το βιβλίο του παιδιού», της οποίας υπεύθυνη ήταν

η Αντιγόνη Μεταξά.

1952

6 Μαρτίου : Η Ομάδα των Δώδεκα της απονέμει το βραβείο

του αφηγηματικού πεζού λόγου για το Σκελετόβραχο.

Συνοδεύεται απ’ο χρηματικό έπαθλο 10.000.000 δραχμών ,

ενώ το βιβλίο χαρακτηρίζεται «όχι μόνο το καλύτερο απ’

όσα κατατέθηκαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη αλλά και το

αρτιότερο από τα πεζογραφήματα των νεώτερων

συγγραφέων που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια».

24 Μαρτίου: Η Ακαδημία Αθηνών , στην πανηγυρική

συνεδρία της της 24ης Μαρτίου, την τιμά με «έπαινον» για τη

συγγραφή των δύο βιβλίων της , Γαλαξείδι και

Σκελετόβραχος.

1954

Αυτή τη χρονιά αρχίζει η επαγγελματική της σχέση με τη

σχολή Μωραΐτη, αρχικά ως δασκάλας μουσικής σε

εξωσχολικό τμήμα .

1958, καλοκαίρι

Κυκλοφορεί το τρίτο βιβλίο της Τα όνειρα της Αγγέλικας

από τις εκδόσεις του Αιγαίου. Το εξώφυλλο φιλοτεχνεί και

πάλι ο Σπύρος Βασιλείου.

1961

Σεπτέμβριος: παντρεύεται τον Παναγή Λεκατσά.

4 Οκτωβρίου: μετακομίζουν στο σπίτι της οδού Σπετσών

59 στην Κυψέλη, όπου ζουν μέχρι το θάνατό τους.

1963

Κυκλοφορεί το τελευταίο βιβλίο της Στον αργαλειό του

φεγγαριού από τον εκδοτικό οίκο Γ.Φέξη.

1964: Δεκέμβριος :

Ο Π.Λεκατσάς παθαίνει το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Η

Εύα Βλάμη περνάει μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο σε

συναισθηματικό και οικονομικό επίπεδο.

1965:

Αυτή τη χρονιά συνεργάζεται με την Αντιγόνη Μεταξά.

Συγγράφει κάποια τουλάχιστον από τα κείμενα των

παιδικών, επιμορφωτικών εκπομπών της «Θείας Λένας»

στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Τα χρονικά όρια αυτής της

συνεργασίας είναι πολύ δύσκολο να καθοριστούν, αφού

αρχείο εκπομπών της ΕΡΑ , εκείνης της εποχής δεν έχει

κρατηθεί .

1966 Ιανουάριος :

Στο προσωπικό της ημερολόγιο καταγράφει ότι ασχολείται

με τη συγγραφή θεατρικού έργου κι εκφράζει το

ενδιαφέρον και την αγωνία της γι’ αυτήν την προσπάθεια.

Αυτό το θεατρικό έργο, δεν δημοσιεύεται ποτέ από την ίδια.

Πολλά χρόνια μετά το θάνατό της , στο προσωπικό της

αρχείο, ανακαλύπτονται τρεις γραφές αυτού του έργου, μια

δακτυλογραφημένη και δυο χειρόγραφες, ενώ , τελικά , το

έργο με τον τίτλο Ένα καλοκαίρι δημοσιεύεται το 2005

στο περιοδικό Θέματα Λογοτεχνίας (τχ 28, Ιανουάριος-

Απρίλιος 2005).

1967, 18 Δεκεμβρίου

Τα μέλη της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς με

επιστολή τους αναγγέλλουν στην Εύα Βλάμη ότι βραβεύουν

το παιδικό της μυθιστόρημα «Οι μάγισσες του βυθού». Το

βιβλίο κυκλοφορεί μετά το θάνατό της (1990) από τις

εκδόσεις Καστανιώτη με τον τίτλο «Νεράιδες του Βυθού»

και είναι αφιερωμένο «στα παιδιά της Σχολής Μωραΐτη».

1968-1969

Συνεχίζεται η συνεργασία της με την Αντιγόνη Μεταξά

1969

16 Απριλίου: Μεταδίδεται στην εκπομπή Ραδιοφωνικό

Θέατρο ο «Σκελετόβραχος» σε θεατρική διασκευή της

Ιουλίας Ιατρίδη.

16 και 23 Νοεμβρίου: στην ίδια εκπομπή μεταδίδεται σε

δυο συνέχειες και θεατρική διασκευή της ίδιας της

συγγραφέως Η νικημένη γοργόνα, έργο βασισμένο στο

Γαλαξείδι της.

1970, 5 Σεπτεμβρίου

Πεθαίνει ο Παναγής Λεκατσάς. Η Εύα Βλάμη είναι

συντετριμμένη. Παρά τη μεγάλη θλίψη της εξακολουθεί να

εργάζεται στη Σχολή Μωραΐτη και σκοπός πλέον μοναδικός

είναι η φροντίδα και η προβολή του έργου του Λεκατσά.

1971

Με δική της φροντίδα κυκλοφορεί Ο Διόνυσος του Λεκατσά

στη σειρά Βιβλιοθήκη Γενικής Παιδείας της Σχολής

Μωραΐτη. Η ίδια γράφει το «Προλόγισμα» σ’ αυτήν την

έκδοση , που είναι και ένα από τα σπάνια , εκτός των

λογοτεχνικών έργων , κείμενά της .

1972

Αρχές: ταξιδεύει για πρώτη φορά στο Λονδίνο, όχιο για

αναψυχή αλλά για θεραπεία . Η αρρώστια έχει ήδη

εμφανιστεί. Κυκλοφορεί στα ρουμανικά ο Σκελετόβραχος,

σε μετάφραση της Πολυξένης Καράμπη.

Οκτώβριος : συμμετέχει στην ίδρυση μη κερδοσκοπικής

εταιρείας υπό την επωνυμία «Εταιρεία Σπουδών Σχολής

Μωραΐτη» , με πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου τον

Παντελή Πρεβελάκη.

1973 Μάρτιος

Στο τεύχος 1096 του περιοδικού Νέα Εστία δημοσιεύτηκε,

μετά από ιδιαίτερη προτροπή της Λιλής Ιακωβίδη, το

τελευταίο κείμενό της , ένα διήγημα γραμμένο στους

‘δύσκολους καιρούς’, με τίτλο «Εκείνο το πρωινό».

Ιδιαίτερη χαρά μετά από αυτήν τη δημοσίευση τής έδωσε η

επαινετική κάρτα του Ευάγγελου Παπανούτσου.

1974, 16 Μαΐου

Η Εύα Βλάμη πεθαίνει στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.

Θάβεται στο Α’ Νεκροταφείο πλάι στον Παναγή Λεκατσά.