«Η γυναίκα του Λωτ και η σύγχρονη θεολογία»

(Μια Βιβλιοκρισία της Μαρίας Χατζηαποστόλου στο πόνημα του Χρυσόστομου Α. Σταμούλη,Καθηγητή Θεολογίας Α.Π.Θ «Η γυναίκα του Λωτ και η σύγχρονη θεολογία»)

«Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη…»Γιώργος Σεφέρης

Τι είδε η γυναίκα του Λωτ κι’ έμεινε για πάντα εγκλωβισμένη στη χώρα της λησμονιάς; Τι ήταν αυτό που αντίκρισε και τ’ όνομα της παρέμεινε άγνωστο στους αιώνες, όντας αναγκασμένη να κουβαλάει το όνομα ενός άνδρα στον οποίο έδειξε απείθεια; Μια βασανισμένη ύπαρξη, καταδικασμένη να περιπλανάται αιώνια στην άβυσσο της έρημου, άγαλμα της λήθης…

Το εκπληκτικό και άκρως ενδιαφέρον νέο βιβλίο του καθηγητή Δογματικής Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Χρυσόστομου Σταμούλη αποτελεί σταθμό στην ιστορία των θεολογικών γραμμάτων, καθώς παρουσιάζει τους σημαντικότερους σταθμούς της σύγχρονης Θεολογίας, αλλά και τους κυριότερους εκπροσώπους που διαμόρφωσαν δυναμικά τα θεολογικά δρώμενα της σύγχρονης ορθόδοξης θεολογίας.

Θα έλεγε κανείς πως το νέο και ελπιδοφόρο αυτό βιβλίο αποτελεί ψηφιδωτό της σύγχρονης Θεολογίας του 20ου αιώνα, ένα ταξίδι στον χρόνο, μια φωνή που μας πάει πολύ μακριά, αλλά και είναι τόσο οικεία, αφού αντικατοπτρίζει την ορθόδοξη Θεολογία.

Ο συγγραφέας με το αστείρευτο ταλέντο της ποιητικής του γραφής, αλλά και την επιστημονική πληρότητα που διαθέτει, μας φανερώνει την αυθεντική φωνή των Πατέρων, με μια εκπληκτικά τολμηρή δυναμική που πηγάζει από την ίδια μας την παράδοση. Μια παράδοση που έχει ανάγκη τη νέα πνοή, την ελπίδα, την έμπνευση και το όραμα αφού αποτελεί ζώσα πραγματικότητα και όχι μουσειακό έκθεμα.

Η νέα πνοή θα δοθεί μέσα από τη δημιουργική σύνθεση, τη πρόσληψη της σκέψης των Πατέρων και το χτίσιμο του νέου οίκου της Ορθοδοξίας. Για να χτίσουμε όμως και να θεμελιώσουμε το νέο μας σπίτι, έχουμε ιερό καθήκον ν’ αφουγκραστούμε τη «σεβάσμια μορφή» όπως θα έλεγε ο παιζω-γράφος της Θεσσαλονίκης μας, ο κυρ Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης και να γκρεμίσουμε το παλιό και σαθρό οικοδόμημα, έχοντας τη προσδοκία του νέου, περνώντας από το εγώ στο εμείς, πραγματώνοντας τη ποιητική υπέρβαση …. «Πάμε κι’ ας μας λιθοβολούν, κι’ ας μας φωνάζουν αεροβάτες φίλε μου… Χτίζουμε, ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!».

Κύριο μέλημα και αγωνία του συγγραφέα αποτελεί η αποδόμηση του παλιού, εγκαταλελειμμένου και στοιχειωμένου οικοδομήματος, ενός σπιτιού που εγκλωβίζει τον άνθρωπο και δεν τον αφήνει ν’ αναπνεύσει, να κοινωνήσει με τον πλησίον, να ενωθεί με τον Δημιουργό του. Παντού κυρίαρχη μια αγωνία εύρεσης του αληθινού προσώπου της Θεολογίας, ώστε να βρούμε κι’ εμείς με τη σειρά μας, το δικό μας πρόσωπο, αφού μια αληθινή Θεολογία, μια όντως Θεολογία, θα οδηγήσει στην Όντως Ζωή.

Ο συγγραφέας με έμπονη αγάπη αναζητά καθαρό ουρανό και επιθυμεί διακαώς τη βίωση του παρόντος με την προσδοκία και την προοπτική του μέλλοντος, κουβαλώντας πάντα μέσα στην καρδιά του, τις σεβάσμιες μορφές των Πατέρων της παραδόσεως μας. Οι Πατέρες, η χαμένη ευκαιρία της θεολογικής γενιάς του ’30, η νέα ειδωλολατρία ως μια νέα βαβυλώνια αιχμαλωσία, η ποιητική διάσταση της Θεολογίας, παρελαύνουν μπροστά μας αναζητώντας την αλήθεια, την ελπίδα, την Αγία Αβεβαιότητα…Ας ακούσουμε ευλαβικά τη προτροπή του Χαλκηδόνιου Τσαρούχη μέσα από την κυρίαρχη φωνή του συγγραφέα «Καλότυχοι όσοι είναι διχασμένοι…».