ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 55 n κωδικός 01-7109 n …ΜΟΝΑ ΙΚΗ ΕΚ ΡΑΣΗ τ. 55,...

Xκωδικός 01-7109ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 55 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013n n

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

τ. 55, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ

ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ - ΤΡΙΚΟΡΦΟΥ ΔΩΡΙΔΟΣ330 56 ΕΥΠΑΛΙΟ τηλ. 26340 - 44.391e-mail: [email protected] καί[email protected]: www.agiosnektarios-monastery.gr

ΕΚΔΟΤΡΙΑ σύμφωνα μέ τό Νόμο:ΜΟΝΑΧΗ ΝΙΚΟΔΗΜΗΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥΕΚΤΥΠΩΣΗ:Lettra, ΤΖΟΥΒΑΡΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ἩλιούποληΚΩΔΙΚΟΣ: 01-7109

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥΤΡΙΚΟΡΦΟ ΦΩΚΙΔΟΣ330 56 ΕΥΠΑΛΙΟτηλ. 26340-44.391 (9.30-1.30 πρωΐ & 5.30-8.30 ἀπόγευμα)

Τό περιοδικό αὐτό ξεκίνησε τήν πορεία μέ στόχο τήν κατά Θεόν βοήθεια ὅλων μας.Κρατᾶτε στά χέρια σας τό 55ο τεῦχος. Θέλουμε ταπεινά νά σᾶς ἐνημερώσουμε ὅτι:

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙΤΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛ-ΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ.

Μπορεῖτε νά μᾶς ἀποστέλλετε τήν συμβο-λική βοήθειά σας μέ τήν ταχυπληρωμή πούἐσωκλείουμε ἤ μέ κατάθεση στήνἘθνική Τράπεζα στόν λογαριασμό426/440265-04.(γιά τό ἐξωτερικό στό No GR 5201104260000042644026504SWIFT:ETHNGRAA) δίνοντας καί τό ὄνομάσας.Κατόπιν ἐνημερῶστε μας τηλεφωνικά γιάνά λάβετε τήν σχετική ἀπόδειξη.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμάἘκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ:Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝ-ΤΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣΑΙΓΙΝΗΣ

20

ΓΝΩΡΙΣΟΝ ΜΟΙ:Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ10

j

ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ:Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣΟ ΑΘΩΝΙΤΗΣ15

ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΑΠΛΑ:ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ26

ΑΦΙΕΡΩΜΑ:ΛΑΧΤΑΡΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

ΑΡΧΙΜ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗ

ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ:Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΣ. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣΤοιχογραφία στό Ἱ. Μετόχιον Ἁγίου Νικολάου στό Πόρτο Λάγος.

4

ζωή μας ἐδῶ στή Γῆ δέν εἶναι παρά μιά προετοιμασία γιά ἕνα ταξίδι,

γιά τό ταξίδι στήν αἰωνιότητα. Βλέπετε, πολλές φορές, ἑτοιμαζόμαστε

γιά ἕνα ταξίδι, π.χ. στά ποθητά μας Ἱεροσόλυμα, καί μέ πόση λαχτάρα

προετοιμαζόμαστε καί ὀργανωνόμαστε καί τό προσμένουμε μέ χτυπο-

κάρδι, μέ λαχτάρα. Ἄραγε, ἔχουμε αὐτή τή λαχτάρα γιά τήν αἰωνιότητα; Διαβά-

ζοντας τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, τοῦ μακαριστοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ

Κατρακούλη, τῆς ἁγιασμένης αὐτῆς μορφῆς πού λαμπρύνει τό στερέωμα τῆς

θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, ἐνισχύοντας τήν στρατευομένη, συμμερίζομαι τίς

σκέψεις τοῦ ἁγίου πατρός καί τίς μοιράζομαι μαζί σας, μέ τήν ἐλπίδα καί στίς

δικές μας ψυχές, τίς ταλαιπωρημένες καί τόσο πονεμένες νά ἀνθίσει ἡ λαχτάρα

αὐτή τῆς αἰωνιότητας. Νά δοῦμε τόν «θάνατο» όχι σά θάνατο, ὅπως ἐκεῖνοι πού δέν

γνώρισαν τόν Θεό, δέν Τόν πόθησαν, δέν Τόν ἀγάπησαν, δέν Τόν ἀκολούθησαν...

Ἄς δοῦμε τό θάνατο σά τό ταξίδι πρός Αὐτόν πού ἀγαπήσαμε καί ποθοῦμε. Πόσο

ποθοῦμε νά δοῦμε αὐτόν πού ἀγαπᾶμε; Πῶς ὀνειρευόμαστε τή συνάντηση μέ τόν

ἀγαπώμενο; Ἡ καρδιά μας φτερουγίζει καί τά μάτια δακρύζουν ἀπό νοσταλγία

καί ἀναπετᾶ καί ὅλη ἡ ὕπαρξή μας κινεῖται μέσα στή χαρά τῆς ἀντάμωσης αὐτῆς;

Ζοῦμε ἄραγε τόν θάνατο σάν τήν ποθητή ἀντάμωση μέ τόν Θεό μας; Λαχταρᾶ ὅλη

μας ἡ ὕπαρξη αὐτήν τήν ἕνωση; Τήν σκεπτόμαστε σάν κάτι ποθητό καί πιό ἀγα-

πητό ἀπ᾽ ὅλα; Ἄς ἀγαπήσουμε τή στιγμή τῆς ἀναχωρήσεώς μας ἀπό αὐτή τή

ζωή, ὄχι σάν σκοτάδι ἤ ἀπελπισία ἤ λύτρωση πόνου, ἀλλά σάν ἕνωση, σάν ἔρωτα

αἰώνιο μέ τόν Θεό μας! Τόν τόσο ποθητό, τόν μόνο λατρευόμενο Θεό μας!

Ἄς ἑτοιμαζόμαστε μέ λαχτάρα γιά τό ταξίδι τῆς αἰωνιότητος. Μέ λαχτάρα...

Ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ...

Γερόντισσα Μόνικα

καί αἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῶ ἀδελφαί

Πρός αναγνώστεσ επιστολή...

jἈγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ μας “Μοναχική Ἔκφραση”

θεῖος λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖοςἐξέρχεται ἀπό τόν ἄμβωνα τῆς Ἐκκλη-σίας, περιέχει ποικίλα σπέρματα ἀληθείαςκαί θεογνωσίας. Ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου

νά εἶναι ἡ τρυφή καί ἡ τροφή τῆς ζωῆς μας.Ἐγώ, παιδιά, κάθε βράδυ διαβάζω

Εὐαγγέλιο γιά νά εἰσχωρήση μέσα μου ὁΚύριος. Μέ τό Εὐαγγέλιο γίνεται ἡ

ἀλληλοπεριχώρησις τοῦ ἠμαγμένουἈμνοῦ καί τῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι οἱ

ἄνθρωποι κληθήκαμε ν’ ἁγιά-σωμε. Νά γίνωμε εὐωδία Χρι-στοῦ. Σκοπός μας εἶναι νάἀνταποκριθοῦμε στήν κλῆσι τοῦ

Θεοῦ καί νά γίνωμε φῶς. Μέ τήντήρησι τοῦ Εὐαγγελίου νά γίνωμε

λόγος τοῦ Θεοῦ.Μέσα στήν Ἐκκλησία, λοιπόν, ἁρπάζει ὁ

ἕνας τόν θεῖο λόγο καί πηγαίνει εἰς τάς ἐρήμους,γιά νά πραγματώση τό Εὐαγγέλιον. Ὁ ἄλλοςτό ἁρπάζει καί πηγαίνει στήν Ἀφρική, στήνἈσία κ.λπ. νά φωτίση τούς ἀνθρώπους ὡς ἱερα-πόστολος. Ὁ ἄλλος παίρνει τόν θεῖο σπόρο καίτόν καλλιεργεῖ μέσα στήν κοινωνία ὡς ἐπίσκο-πος, ὡς ἱερεύς, ὡς οἰκογενειάρχης καί κάνειἔργο του τήν σπορά τοῦ θείου λόγου. Ἐμεῖςπήραμε τό Εὐαγγέλιον ἀπό τήν Ἁγία Τρά-πεζα ὁ καθένας καί ἤλθαμε στό μοναστῆρι,γιά νά δοξάσωμε τόν Θεό μέ τήν τήρησι τῶνἐντολῶν Του.

Κάθε μοναστῆρι εἶναι ἕνα πέρασμα, ἕνα

Αφιέρωμα...j

Μακαριστοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Κατρακούλη

Ἰδού, ἔρχομαι ταχύ. Ἀμήν. Ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ.

(Ἀποκ. κβ΄ 20)

Λαχτάρα Α Ι Ω Ν Ι Ο ΤΗ ΤΑ Σ


ΣΕΠΤΕΜ

ΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

20

13

4

5ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

ΣΕΠΤΕΜ


20

13

φεριμπότ, πού θά μᾶς περάση ἀπέναντι, στήνὄχθη τοῦ οὐρανοῦ. Σήμερα αὐτό μέ ἀπησχό-λησε ἐμένα, αὐτό ἀκριβῶς τό ταξίδι. Πρέπει νάσπάσωμε τόν φραγμό τοῦ θανάτου μέ τήν ἐπι-θυμία τῆς αἰωνίου ζωῆς. Σκεπτόμουν, λοιπόν,πώς θά μπορέσωμε τό μήνυμα τοῦ θανάτου νάτό περιμένωμε ὡς τήν πλέον εὐχάριστη ἀγγε-λία. Προχθές ἀναφέραμε μερικές θεῖες ἀποκα-λύψεις, πού εἶχε ὁ Μητροπολίτης Ε. στίςτελευταῖες του στιγμές. Καί χάρηκε ἡ ψυχήμας. Πράγματι, γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὁἀγαπήσας τόν Θεόν, δέχεται τέτοιες ἀποκα-λύψεις στίς τελευταῖες στιγμές τῆς ζωῆς του.Ὁ Κύριος τοῦ παρουσιάζει ἤδη ἀπό τήν πα-ροῦσα ζωή τί ἀπολαύσεις τόν ἀναμένουνστήν πανήγυρι τῶν πρωτοτόκων, ἐκεῖ πούβασιλεύει τό φῶς, τό ἄκτιστο φῶς, τό γλυκύ-τατο ὡς ἡ χιών.

Ἡ ζωή τοῦ οὐρανοῦ εἶναι φῶς, γλυκύ-τατο, λευκότατο. Ἐπιθυμῶ αὐτήν τήν λευκο-τάτη, τήν χιονάτη ζωή τῆς βασιλείας τοῦΘεοῦ. Γιατί δέν ὑπάρχει πιό εὐχάριστο γεγο-νός ἀπό αὐτήν τήν διάβασι στήν ἀντίπεραὄχθη. Ἐάν νοσταλγοῦμε νά μεταβοῦμε σέ μίαπαραλία, π.χ. στήν Κέρκυρα ἤ στόν Ἅγιο Διο-νύσιο, ὅπου θά ἀντικρύσωμε γήινες ὀμορφιές,πού παρόμοιες ἔχομε ἤδη ἀπολαύσει,σκεφθῆτε πῶς πρέπει νά νοσταλγοῦμε αὐτότό πέραμα στήν ἄλλη ζωή, στό αἰώνιο Φῶς.Μέσα στό μοναστῆρι γίνεται αὐτή ἡ ἑτοιμα-σία γιά τήν μετάβασι στήν οὐράνια ὄχθη τῆςβασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν ἀπό τώρα γνωρι-σθοῦμε γιά τά καλά μέ τόν ἄνω κόσμο, θάἔχωμε μία καλή συνοδεία φίλων Ἁγίων κατάτήν ἔξοδό μας.

Μέ πόση εὐχαρίστησι πρέπει νά ἀναμέ-νωμε τόν θάνατο! Νά μήν τόν ἀντικρύζωμε ὡςμάχαιρα πού θά μᾶς κόψῃ ἀπό τήν ζωή, ἀλλάσάν φωτεινή πύλη, πού θά μᾶς εἰσαγάγηστήν αἰωνιότητα. Αὐτή ἦταν ἡ σκέψις μουἐμένα σήμερα. Ἄλλωστε, ἔχουμε πεῖ πολλές

φορές ὅτι πρέπει νά κάνωμε τόν θάνατο εὐχά-ριστο. Νά μήν τόν ἀντιμετωπίζωμε μέ φόβο.Ἅπαξ καί ὁ Χριστός ἐσταυρώθη καί ἀνέστη,κατελύθη ἡ ἰσχύς τοῦ θανάτου, ἐσπάσθησαντά κλεῖθρα τοῦ ᾅδου. Ἡ θύρα ἠνοίχθη καίἐλευθέρως πλέον κάθε πιστός ἠμπορεῖ νάεἰσέλθη στήν αἰώνια μακαριότητα.

-Τί εἶναι ὅμως αὐτό πού θά μᾶς κάνῃ νάἐπιθυμήσωμε τόν θάνατο;

-Ἡ φλόγα τῆς δροσερῆς ἀγάπης πρόςτόν Θεόν ἀνάβει τήν δίψα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

«Ἀγαπήσατε τόν Θεόν καί εὑρήσετε χάριναἰώνιον… καί ἀνάπαυσιν μετά πάντων τῶνἁγίων», λέγει ὁ ὑμνῳδός (Ἀκολουθία Ἁγ.Ἀντωνίου, δοξαστικόν τῆς Λιτῆς).

Ἐάν ἡ καρδιά μας φλέγεται ἀπό θεῖονἔρωτα, ὁ Κύριος θά ἀνταποκριθῆ ἀμέσως στήνἀγάπη πού θά Τοῦ προσφέρωμε ἐμεῖς καί θάμᾶς χαρίση τήν αἰώνιο ἀτένισι τῆς θεϊκῆς Τουμορφῆς.

Θά μοῦ πῆτε: «Καλά τό συζητᾶμε τώρααὐτό τό θέμα. Ἀλλά μόλις φθάσωμε στήν ὥρατοῦ θανάτου, ἀμέσως μᾶς καταλαμβάνει ἕναςφόβος». Πράγματι ἔτσι λέει ἡ πεῖρα τῆς ζωῆς.Ὁ πιστός ὅμως δέν συναντᾷ αὐτή τήν δειλία.Καί σκεπτόμουν σήμερα πῶς θά νιώθουναὐτοί οἱ πιστοί, οἱ μεγάλοι ἀγωνισταί, πού ὁΚύριος τούς πληροφορεῖ -εἴτε ὁ Ἴδιος, εἴτε διάτῆς Θεοτόκου, εἴτε διά τῶν Ἁγίων Του- ὅτι«ἐντός ὀλίγου θά σέ πάρω». Σκεφθῆτε τί θάαἰσθάνωνται αὐτοί οἱ ἄνθρωποι μέσα στήνψυχή τους! Τί ἀγαλλίασις θά πληρώνῃ τήνὕπαρξί τους, ὅταν θά ἑτοιμάζωνται νά μετα-βοῦν πρός τήν αἰωνιότητα! Αὐτήν τήν με-γάλη δωρεά ὁ Θεός δέν τήν παρέχει μόνο σέὁρισμένους, ἀλλά σέ ὅλους ἐκείνους πού τήνἐπιθυμοῦν. Καί ἔλεγα σήμερα μόνος μου:«Ἄραγε εἶναι δύσκολο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νάμᾶς ἀξιώση καί μᾶς νά φθάσωμε στήν εὐχάρι-στη αὐτή στιγμή καί νά ἀκούσωμε τήν εὐφρό-συνη ἀγγελία;».

Λαχτάρα Α Ι Ω Ν Ι Ο ΤΗ ΤΑ Σ


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

6

Λέμε ὅτι ἀγαπήσαμε τόν Θεόν… Τί εἶναι ἡἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Χαρά καί ἀγαλλίασις! Πῶς,λοιπόν, εἶναι δυνατόν, ὅταν φθάνῃ ὁ θάνατος,νά μᾶς καταλαμβάνῃ δυστυχία καί σκότος,ἀφοῦ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι φῶς καί αἰωνιό-της καί εἰρήνη ἄφραστος; Αὐτό τό θέμα τοῦθανάτου δέν τό ἔχομε πολύ καλλιεργήσει μέσαμας καί δέν φθάσαμε ἀκόμη στό σημεῖο νάἔχωμε πλήρη τήν συνείδησι τῆς ἀθανάτουζωῆς καί τήν πληροφορία τῆς αἰωνιότητος.Τό πιστεύομε, τό ξέρουμε ὅλοι, ἀλλά δέν τόἀναμένουμε ὡς ἕνα γεγονός εὐχάριστο, ἐνῷ γι’αὐτό φύγαμε ἀπό τόν κόσμο, γιά νά φθάσωμεσ’ αὐτή τήν εὐφρόσυνο στιγμή, ν’ ἀναχωρή-σωμε ἀπό τόν παρόντα αἰῶνα πρός τό μέλ-λοντα, πρός τήν αἰωνιότητα.

«Ἀγαπήσατε τόν Θεόν»! Πῶς τόνἀγαπᾶμε τόν Θεό; Μόνο μέ τά λόγια; Εἶναι δυ-νατόν νά λέῃ ἕνας ἄνθρωπος «Ἀγαπῶ τόνΘεόν» καί τά ἔργα του νά εἶναι ἀνάποδα, ἀντί-θετα ἀπό τόν θεῖο νόμο; Εἶναι δυνατόν νά μήπραγματώνῃ τό Εὐαγγέλιο; Ὅταν λέμε ὅτιπήραμε στά χέρια μας τό Εὐαγγέλιο καί ὑπο-σχεθήκαμε ὅτι θά τό πραγματώσωμε, τί ση-μαίνει αὐτό τό πρᾶγμα; Σημαίνει ὅτι θάζήσωμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ.θά τηρήσωμε τό Εὐαγγέλιο, καί θά τό ἐναπο-θέσωμε πάλι στήν ἁγία Τράπεζα τῆς ὀρθοδό-ξου Ἐκκλησίας, ὁμολογώντας ὅτι μείναμε«πιστοί ἄχρι θανάτου», μέ τούς λόγους: «Τόνδρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα. λοιπόνἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὄνἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τή ἡμέρα, ὁ δί-καιος κριτής» (Β’ Τίμ. δ´, 7-8). Εἴθε νά ἀξιωθῆ ἡψυχή μας νά πῇ αὐτόν τόν λόγο πρός τόνΘεό, πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ὅ,τι καί νά κάνωμε, ὅσο καί νά προσπα-θήσουμε καί νά ἀγωνισθοῦμε, ἐάν δέν προσα-νατολισθοῦμε πρός τήν αἰώνιο ζωή καί τήνἀνέσπερη βασιλεία, νομίζω ὅτι μέσα μας δέν θάἔχωμε τήν πληροφορία τῆς σωτηρίας. Ὅταν

τηρῶ τάς ἐντολάς, ἡ συνείδησίς μου εἶναι ἀνα-παυμένη ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά γιά νά ἐπι-τύχωμε τήν τελεία ἀνάπαυσι, εἶναιἀπαραίτητη καί ἡ καλλιέργεια τῆς προσδο-κίας τῆς ἀναχωρήσεώς μας καί ἡ δίψα αὐτῆςτῆς στιγμῆς τοῦ θανάτου.

Εἴδατε; Μόλις ἀκοῦμε τήν λέξι «θάνατος»,μᾶς πιάνει φόβος. Πρέπει ὅλοι ὅμως νά ἔχωμεδίψα θανάτου, ἰδιαίτερα οἱ μοναχοί, ἀλλά καίκάθε χριστιανός. Νά διψᾶμε αὐτήν τήν ὥρατῆς μεταβάσεώς μας στά οὐράνια σκηνώ-ματα. Αὐτήν τήν δίψα εἶχαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆςἘκκλησίας μας καί αὐτήν ἔχουν καί οἱ σημερι-νοί ἅγιοι καί εἰδικώτερα οἱ Ἁγιορεῖτες. Ἀλλάκαί οἱ πιστοί στόν κόσμο καί οἱ ἐργᾶται τοῦΕὐαγγελίου καί οἱ ἱεραπόστολοι, μέ αὐτήν τήνδίψα τοῦ θανάτου πραγματώνουν τόν θεῖολόγο καί τελοῦν τά ἔργα τῆς πίστεως, μετα-κινοῦν ἀκόμη καί ὄρη. Καί ἐμεῖς, λοιπόν, διάτῆς πίστεως νά μετακινήσωμε τήν ψυχή μας.Καί ἀπό τόν ᾅδη νά τήν ἀνεβάσωμε στήν βα-σιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἄς παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά μᾶςἀνοίγῃ φωτεινούς ὁρίζοντας πίστεως καίἀγάπης πρός Αὐτόν. Ἡ πίστις δέν εἶναι ἁπλόπρᾶγμα, οὔτε ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι εἰκόνατοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἄπειρες διαστά-σεις. Ἐπειδή ἐπλάσθη «κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ, κα-τευθύνεται πρός τό ἄπειρο, πρός τήν ἄνωἹερουσαλήμ. Ὅταν λέω «κατευθύνομαι πρόςτόν ἄπειρο», σημαίνει σκέπτομαι τόν ἄπειροΘεό καί τήν μετάβασί μου στήν αἰωνιότητα.

Ἀλλά πῶς θά ἀγαπήσω τόν Θεόν; πῶς θάἀνοίξω τήν ψυχή μου πρός Αὐτόν καί πῶς θάδιαθέσω ὅλη μου τήν ὕπαρξι στήν ἀγάπηΤου; Ὑπάρχουν πολλοί τρόποι τῆς ἀγάπηςτοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι διατεθει-μένος νά θυσιάζεται γιά τόν Θεόν, δέν κάνει καίἁμαρτίες. Ἔτσι δέν εἶναι, παιδιά; Προσέχει τόνλόγο του, προσέχει τίς σκέψεις του, τίς διαθέ-σεις του.

Αφιέρωμα...j


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀνοίγει ὁὁρίζων τῆς ψυχῆς ἀμέσως καί ὁἄνθρωπος γίνεται διάπλατος. Ἡ

ὕπαρξίς του ἀμέσως εὑρύνεται, γιατί τείνειπρός τόν ἄπειρο Θεόν καί τήν αἰώνιο ζωή.Αὐτόν τόν ἄπειρο Θεόν ἀγαπήσαμε καί ξεκινή-σαμε νά Τόν συναντήσωμε. Γι’ αὐτό μᾶς ἀνα-παύει ἡ ἡσυχία καί ἡ ἐρημία. Δέν μᾶς ἀναπαύειὁ κόσμος καί τά τοῦ κόσμου, παρά μόνον ἡἡσυχία καί ἡ ἐρημία. Καί ἐπιθυμοῦμε νά βασι-λεύη στήν ψυχή μας ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καί ἡἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν λέγω «ἀγαπῶ τόν Θεόν», ἡ καρδίαμου πλαισιώνεται ἀμέσως μέ εὐλογία. Ὁ Θεός-ὅπως ἔχουμε συζητήσει πολλές φορές- εἶναι«ζηλότυπος» γιά κάθε ψυχή. Τήν θέλει ὅλη δικήΤου. Θέλει δηλαδή νά τήν δοξάση, θέλει νά τήν

γεμίση μέ τήν χάρι Του. Ὁ Θεός δέν ἔχειἀνάγκη τῆς ἰδικῆς μας ἀγάπης. Ἀλλά ἐπειδήὁ Ἴδιος ἔχει ἄπειρον ἀγάπη καί ἀπερινόητον,θέλει τήν ψυχή μας ὁλόκληρη κοντά Του. Ἐάνἐμεῖς τολμᾶμε νά λέμε ὅτι ἀγαπήσαμε τόν Θεόν,ἀντιλαμβάνεσθε ποία εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦπρός ἡμᾶς! Γι’ αὐτό πρέπει ἡ σκέψις μας νάεἶναι ὅλη τήν ἡμέρα προσηλωμένη στόν Θεό.Οὔτε τρίχα νά μήν κάνωμε πέρα ἀπό τήν δικήΤου ἀγάπη. Οὐδεμία ματιά νά ρίχνωμε πρόςτόν κόσμο, οὔτε ἀριστερά, οὔτε δεξιά. Μόνο τόπρόσωπο τοῦ Κυρίου νά μᾶς ἑλκύῃ. Τό βλέμμαμας νά ἀτενίζῃ διαρκῶς τήν ἀντίπερα ὄχθη. Νάἀναμένωμε τήν εὐχάριστο διάβασι, ὄχι τόν θά-νατο τοῦ ἀφανισμοῦ καί τοῦ σκότους, ἀλλάτήν διάβασι πρός τό φῶς τό ἀνέσπερο, πρόςτό ἄκτιστο φῶς, τό αἰώνιο φῶς, τήν λαμπράν


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

8

δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφατον λαμπρότητατῆς βασιλείας Του. Μέ τούς ὀφθαλμούς τῆςψυχῆς μας νά ἔχωμε «συνόρασι» μετά τοῦ θείουὀφθαλμοῦ. Νά θέτωμε τόν ἑαυτό μας εἰς τόνθεῖον ὀφθαλμόν καί ἐκεῖ νά ἀναπαυώμεθα. Τότεθά εἴμεθα ἐλεύθεροι γιά τά ἀνοίγματα εἰς τόνὁρίζοντα τῆς αἰωνιότητος.

Οἱ ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας περιέχουντίς εὐχές τῶν Πατέρων, πού ἐκφράζουν ὅλα τάαἰτήματα τῆς ψυχῆς μας. Ἀλλά ἔχομε καί ἐμεῖςμία δική μας γλῶσσα ὁ καθένας, μέ τήν ὁποίαἀναφέρομε τά μυστικά μας πρός τόν Θεό. Θέ-λομε νά ὁμιλήσωμε μέ τόν πιστό μας Φίλο.Ἔτσι δέν εἶναι; Τό θέμα τῆς διαβάσεώς μαςεἶναι ἕνα μυστικό τῆς ζωῆς. Καί θέλω νά τό συ-ζητήσω ἀπό κοντά μέ τόν Θεό, γιά νά μοῦ ἑτοι-μάση τήν ἐκδημία. Ἅπαξ καί ἀναμένω αὐτό τόΠάσχα τῆς ψυχῆς μου, δέν θά πρέπῃ νά ἔχωοὐδεμία ἀνάπαυσι μέχρις ὅτου μιλήσω ἀπόκοντά μέ τόν Θεό, γιά νά τακτοποιήση μέσαμου αὐτήν τήν ἐπιθυμία, αὐτήν τήν λαχτάρα,νά τό ποῦμε ἔτσι.

Μή μέ παρεξηγήσετε πού λέγω «λαχτάρα»γιά τόν θάνατο. Λαχταρῶ τήν μετάβασι στόνοὐράνιο κόσμο. Ἔτσι εἶναι! Γιατί ἐμεῖς, πού πι-στεύομε εἰς τόν Θεόν καί ἀσχολούμεθα μέ τήνἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἤλθαμε ἐδῶ πέρα ἀκριβῶς γι’αὐτό τό ταξίδι. Μᾶς ἀναμένει ὁ Θεός, ἡ ζωή, ἡαἰωνιότης, ἡ μακαριότης! Δέν πρέπει νά ἔχωμεοὐδένα δισταγμό γιά τόν θάνατο, ἀλλά μίαεὐχάριστη ἀναμονή, μία λαχτάρα πότε θάἔλθη. Ὁ θάνατος δέν μᾶς ξενίζει καθόλου. Εἶναιγιά μᾶς μία ἑορτή. Εἶναι ἡ ἑορτή τῆς μεταβά-σεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν οὐρανό. Γι’ αὐτόκαί ἑορτάζομε τούς Ἁγίους τήν ἡμέρα τῆςἐκδημίας τους. Εἴδατε, ὁ Μέγας Βασίλειος 49ἐτῶν ἀπέθανε. Παληκάρι ἀπέθανε. Ὅμως δέντόν ἐνδιέφερε τίποτε. Εἶχε ἑτοιμάσει τό εἰσιτή-ριό του. Μπῆκε μέσα στό φεριμπότ καί πέρασεἀπέναντι, στήν ὄχθη τήν οὐράνιο.

Δέν πρέπει, λοιπόν, νά φεύγῃ ποτέ ἀπό τό

μυαλό μας ὅτι θά πεθάνωμε. Ὄχι ἁπλῶς ἔχωφόβο, ἐπειδή θά πεθάνω. Οὔτε, ἐπειδή θά πε-θάνω, προσέχω νά μήν ἁμαρτήσω. Ὄχι τέτοιαπράγματα! Νά ἑτοιμασθῶ καλύτερα, ν’ ἀγα-πήσω τήν διάβασι, γιατί ἀγαπῶ τόν Θεό!Θέλω νά πάω νά Τόν δῶ. Πῶς τό λένε; Θέλω νάΤόν δῶ! Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε «ἐπιθυ-μίαν ἔχω ἀναλύσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι»(Φιλιπ. Α΄ 23). Ἤθελε νά Τόν ἰδῆ, τέλος πάν-των, καί νά Τοῦ ὁμιλήσῃ πρόσωπον πρός Πρό-σωπον.

Διότι, ἐάν εἴμαστε ξεροί μοναχοί καί ὄχιμουσκεμένοι μέ τά δάκρυα τῆς ἀγάπης καί τῆςεὐχαριστίας, ἄν δέν εἴμαστε δοσμένοι στόν θεῖοἔρωτα, ἐάν δέν εἴμαστε οἱ ψυχές οἱ ἐρῶσες τόνΝυμφίο Χριστό, τί ἤρθαμε νά κάνωμε ἐδῶ πέρα;Νά κακομοιριάσωμε;

-Ὄχι! Νά εἴμαστε οἱ ζωντανοί ἄνθρωποι,οἱ ἀγρυπνοῦντες, οἱ «λαχταρισταί» τῆς δια-βάσεως. Τότε πᾶνε περίπατο καί τά ἐνδιαφέ-ροντα τοῦ κόσμου καί οἱ μέριμνες τοῦκόσμου καί οἱ ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου. Ὅτανεἴμαστε προσηλωμένοι μόνο στήν ἀγάπητοῦ Θεοῦ, τότε εἴμαστε ἑνωμένοι καί ὅλοιμαζί μεταξύ μας. Νά μᾶς καίῃ αὐτή ἡ ἀγάπητοῦ Θεοῦ καί αὐτός ὁ ἔρωτας τῆς μεταβά-σεως στήν ἔπαυλι τοῦ Παμβασιλέως Χρι-στοῦ!

Ἔχω ἔρωτα γι’ αὐτό τό ταξίδι! Ἐπι-θυμῶ νά πάω ἐκεῖ πέρα! Ἐάν τόσο ἐπιθυ-μοῦμε νά πᾶμε νά προσκυνήσωμε ἕναν ἅγιοτόπο, σκεφθῆτε πόσο περισσότερο πρέπεινά ἔχωμε αὐτή τή λαχτάρα γιά τό αἰώνιοταξίδι, πού θά μᾶς φέρῃ στήν ἁγία Ἱερουσα-λήμ, ἡ ὁποία «οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδέτῆς σελήνης. ἡ γάρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεναὐτήν καί ὁ λύχνος αὐτῆς τό Ἀρνίον», ὅπωςγράφει ἡ Ἀποκάλυψις (Ἀποκ. κά’ 23). Αὐτήἡ δόξα μᾶς ἀναμένει.

Πρέπει, λοιπόν, νά εἴμεθα πάντοτε ἕτοιμοι,

Αφιέρωμα...


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

ὥστε ὁ θάνατος νά μή μᾶς ξενίση οὔτε νά μᾶςφοβίση. Ἀντιθέτως νά ἐπιθυμοῦμε τήν ἐκδημίαἀπό ἐδῶ καί τήν ἐνδημία ἐκεῖ. Νά μᾶς ἀπασχο-λεῖ ὁ ὡραῖος «μετεωρισμός». Ἐδῶ εἴμεθα, ἀλλάστόν οὐρανό εὑρισκόμεθα νοητῶς. Νά ἐπιθυ-μήσωμε τόν ζωηφόρο θάνατο. Αὐτός ὁ θάνα-τος εἶναι ζωή. Συνεχῶς νά μέ ἀπασχολεῖ πῶςθά κάνω τήν ὥρα τοῦ θανάτου, τήν ἡμέρα τῆςκλήσεως τοῦ Κυρίου, ἡμέρα χαρᾶς καί ἑορτῆς!Τήν ἔξοδό μας νά τήν θεωροῦμε τό μεγαλύτεροπανηγύρι, τήν πιό χαρμόσυνη ἡμέρα, ἐπειδήθά μεταβοῦμε εἰς τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ὄχι νάλυπηθῶ, ἐπειδή θά πεθάνω, ἀλλ’ ἀντιθέτως νάχαρῶ καί νά πῶ: «Δόξα Σοι ὁ Θεός! Δόξα Σοι ὁΘεός, πού μέ κάλεσες νά φύγω!».

Εἶναι μία ἐργασία πολύ λεπτή αὐτή, νάμπορέσωμε αὐτή τήν κρίσιμη στιγμή νάποῦμε: «Δόξα Σοι ὁ Θεός, πού μέ κάλεσες νάφύγω ἀπό τόν παρόντα κόσμο, γιά νά ἀτε-νίζω τήν δόξαν τοῦ προσώπου Σου στήναἰωνιότητα!».

Ἀλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή αὐτή ἡἐργασία, ταπεινοφροσύνη μεγάλη καί ἀγάπηπολλή πρός τούς ἐχθρούς. Χωρίς αὐτή τήνἀγάπη δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε. Αὐτόεἶναι τό διαβατήριο γιά τό αἰώνιο ταξίδι.

Ἄς ἔχωμε βεβαία τήν ἐμπιστοσύνη εἰς τόἔλεος τοῦ Θεοῦ. Θά μᾶς ἐλεήση ὁ Κύριος. Ἡἡμέρα τοῦ θανάτου δέν εἶναι ὑπόθεσις ἀπελ-

πισίας καί ἀπογοητεύσεως, πού ἐμποδίζει τήνἐλπίδα εἰς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Θά μᾶς ἐλεήση ὁΘεός. Παρ’ ὅλη τήν ἀναξιότητά μας, θά μᾶςἐλεήση ὁ Θεός! Νά ἔχωμε βεβαία τήν ἐλπίδακαί τήν πεποίθησι στό ἔλεος τοῦ οὐρανίου Πα-τρός καί νά σκεπτώμεθα τήν συνάντησι μετάτοῦ Κυρίου. «Πότε θά ἔλθω, Κύριε, κοντά Σου;Πότε θά Σέ ἰδῶ; Πότε τό Πρόσωπό Σου διη-νεκῶς θά εὐφραίνῃ τήν ψυχή μου;»

Ἄς δουλέψωμε, λοιπόν, τό πέραν τοῦτάφου… Ἄν εἶναι ὁ νοῦς μου συνεχῶς στόνΘεό, δέν ἁμαρτάνω καί θά μπορέσω νά σπάσωαὐτή τήν πύλη τοῦ θανάτου, ὥστε νά εἶναιἀνοικτή σέ μένα ἀπό τήν παροῦσα ζωή. Νάστέκωμαι στήν ἀκτή τῆς παρούσης ζωῆς καίἐκεῖ νά ἔχω στημένο τό ἐκτοξευτήριο, ἀπ’ ὅπουθά πετάξω πλέον μέ χαρά στήν ἀτελεύτητημακαριότητα… Γιατί θά φύγωμε ἀπό τόν βίοἀπότομα… Μᾶς ἀναμένει ὁ Κύριος… Μᾶς ἀνα-μένει…

Μᾶς ἀναμένει…. Αὐτός εἶναι ἡ ἀνεκλάλητηχαρά, ἡ αἰώνιος Ζωή, ἡ καυστική γλυκύτης, ἡτρισήλιος δόξα! Εὐχηθῆτε στόν Θεό νά μοῦδώση χριστιανά τά τέλη, νά πεθάνω ὄρθιος καίνά μέ ἀξιώση νά πεθάνω γιά τήν ἀγάπη Του.

Ὁ θάνατος εἶναι ἐλευθερία! Νά ἔχωμεεὐφροσύνη ὅταν σκεπτώμεθα τόν θάνατο.Αὐτό θά βοηθήση ἐμᾶς προσωπικά, ἀλλά καίτήν Ἐκκλησία.

ΦΕΛΕΙΑ ἀπό τίς ἰατρικές συμ-βουλές φαίνεται μετά τήνἐφαρμογή τους. Τό ἴδιο συμ-βαίνει καί μέ τίς πνευματικές

διδασκαλίες. Ἡ σοφία καί ἡ

ὠφέλειά τους γιά τή διόρθωσητῆς ζωῆς καί τήν τελειοποίησητῶν πιστῶν ἀκροατῶν φαίνεταιμετά τήν ἔμπρακτη ἐφαρμογήτους.

Ἔτσι κι ἐμεῖς. Ἀφοῦ ἀκούσαμετόν κατηγορηματικό στίχο τῶνΠαροιμιῶν, «Ἡ ὀργή καταστρέφεικι αὐτούς ἀκόμα τούς φρονίμους»(Παροιμ. 15:1)· ἀφοῦ ἀκούσαμετήν ἀποστολική προτροπή,«Διῶξτε μακριά σας κάθε δυσαρέ-σκεια, θυμό, ὀργή, κραυγή, κατη-γόρια, καθώς καί κάθε ἄλληκακότητα» (Ἐφ. 4:31)· ἀφοῦ ἀκού-σαμε ἀκόμα τόν Κύριο νά λέει,«Ὅποιος ὀργίζεται ἐναντίον τοῦἀδελφοῦ του χωρίς λόγο, πρέπεινά δικαστεῖ» (Ματθ. 5:22)· κι ἀφοῦἀποκτήσαμε πείρα αὐτοῦ τοῦ πά-θους, πού δέν προέρχεται ἀπό τήθέλησή μας, ἀλλά σάν ἀπροσδό-κητη καταιγίδα μᾶς προσβάλλειἀπ’ ἔξω, μποροῦμε καλύτερα νάγνωρίσουμε τό μεγαλεῖο τῶνθείων ἐντολῶν.

«Ὁ θυμώδης ἄνθρωπος ἔχει ἀποκρου-στική συμπεριφορά καί ἐμφάνιση» (Παροιμ.11:25). Ἀπό τή στιγμή πού τό πάθος αὐτόθά διώξει τή λογική καί θά κυριέψει μιά ψυχή,

Γνώρισόν μοι...j

Βασιλείου

τοῦ Μεγάλου

ΟΡΓΗ καί ΘΥΜΟΣἩ ἀπροσδόκητη καταιγίδα:


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

10


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

ἀποθηριώνει ὁλοκληρωτικά τόν ἄνθρωπο.Τόν κάνει ἀπάνθρωπο, γιατί δέν τόν κατευ-θύνει πιά ἡ λογική.

Ὅπως τό δηλητήριο στά φαρμακεράφίδια, ἔτσι εἶναι ὁ θυμός στούς ὀργισμένους.Λυσσοῦν σάν τά σκυλιά, ὁρμοῦν σάν τούςσκορπιούς, δαγκώνουν σάν τά φίδια. Ὁθυμός κάνει τίς γλῶσσες ἀχαλίνωτες καί τάστόματα ἀπύλωτα. Ἀσυγκράτητα χέρια,βρισιές, κοροϊδίες, κακολογίες, πληγές καίἄλλα ἀναρίθμητα κακά προέρχονται ἀπό τήνὀργή καί τό θυμό.

Ἐξαιτίας τοῦ θυμοῦ, ξίφη ἀκονίζονται,δολοφονίες τολμῶνται, ἀδέρφια χωρίζουν καίσυγγενεῖς ξεχνοῦν τόν συγγενικό δεσμότους. Οἱ ὀργισμένοι ἀγνοοῦν πρῶτα τούςἑαυτούς τους κι ἔπειτα ὅλους τούς οἰκείους.Ὅπως οἱ χείμαρροι παρασύρουν κατεβαίνον-τας τό καθετί, ἔτσι καί ἡ βίαιη κι ἀσυγκρά-τητη ὁρμή τῶν ὀργισμένων δέν ὑπολογίζειτίποτα. Οἱ θυμωμένοι δέν σέβονται τούς γέ-ροντες, τήν ἐνάρετη ζωή, τή συγγένεια, τίςπροηγούμενες εὐεργεσίες, οὔτε τίποτ’ ἄλλοσεβαστό καί ἔντιμο. Ὁ θυμός εἶναι μιά πρό-σκαιρη τρέλα.

Ποιός θά μποροῦσε νά περιγράψει αὐτότό κακό; Πῶς μερικοί εἶναι τόσο εὐέξαπτοι,πού μέ τήν παραμικρή ἀφορμή θυμώνουν;Φωνάζουν καί ἀγριεύουν καί ὁρμοῦν πιό ἀδί-σταχτα κι ἀπό τά ἄγρια θηρία. Δέν σταμα-τοῦν προτοῦ ξεθυμάνει ἡ ὀργή τους σ’ ἕναμεγάλο καί ἀνεπανόρθωτο κακό. Οὔτε τόσπαθί οὔτε ἡ φωτιά οὔτε κανένα ἄλλο φόβη-τρο εἶναι ἱκανό νά συγκρατήσει τήν ψυχήπού ἔγινε μανιακή ἀπό τήν ὀργή. Οἱ ὀργι-σμένοι δέν διαφέρουν ἀπό τούς δαιμονισμέ-νους σέ τίποτα, οὔτε στήν ἐξωτερική μορφήοὔτε στήν ἐσωτερική κατάσταση.

Βράζει μέσα στήν καρδιά τό αἷμα ἐκείνωνπού διψοῦν γιά ἐκδίκηση. Ταράζεται καί κο-χλάζει μέ τή φλόγα τοῦ πάθους. Ὅταν βγεῖστήν ἐπιφάνεια, ἀλλάζει τήν ὄψη τοῦ ὀργι-σμένου. Μεταβάλλει σάν θεατρική προσω-πίδα τή συνηθισμένη καί γνώριμη σ’ ὅλους

μορφή του. Ἀγνώριστη γίνεται ἡ γνωστήὄψη τῶν ματιῶν του. Τό βλέμμα του εἶναι πα-ράφορο καί ξαναμμένο. Τρίζει τά δόντια σάντούς χοίρους πού συμπλέκονται. Τό πρό-σωπό του φουντώνει καί μελανιάζει. Ὁλό-κληρο τό σῶμα του παραμορφώνεται. Οἱφλέβες τεντώνονται, λές καί θά σπάσουν,καθώς ἡ ψυχή του συγκλονίζεται ἀπό τήνἐσωτερική ταραχή. Ἡ φωνή γίνεται σκληρήκαί ἄγρια. Τά λόγια ἄναρθρα, ἀσυνάρτητα,ἄτακτα, ἀπρόσεκτα καί ἀκατανόητα.

Ὅταν μάλιστα ἀνάψει ἡ ὀργή σέ βαθμόἀνεξέλεγκτο, ὅπως ἡ φλόγα πού τροφοδο-τεῖται μέ ἄφθονα ξύλα, τότε προπαντός βλέ-πει κανείς θέαμα πού οὔτε μέ λόγιαπεριγράφεται οὔτε μέ ἔργα παριστάνεται.Βλέπει κανείς χέρια νά σηκώνονται ἐναντίονσυνανθρώπων καί νά πέφτουν σέ κάθε σωμα-τικό μέλος. Βλέπει ἀκόμα πόδια νά χτυποῦνἄσπλαχνα εὐαίσθητα σημεῖα. Βλέπει τό κα-θετί νά γίνεται ὅπλο τῆς μανίας. Κι ἄν τύχεινά κυριεύεται κι ὁ ἀντίπαλος ἀπό τό ἴδιοπάθος, δηλαδή ἀπό παρόμοια ὀργή καίμανία, τότε συμπλέκονται καί παθαίνουν ὅσαεἶναι φυσικό νά πάθουν οἱ ὑποδουλωμένοι σ’ἕναν τέτοιο δαίμονα. Ἀναπηρίες ἤ καί θανά-τους ἀποκομίζουν πολλές φορές οἱ συμπλε-κόμενοι σάν βραβεῖα τῆς ὀργῆς τους.

Ἄρχισε κάποιος τίς χειροδικίες. Ὁ ἄλλοςἀμύνθηκε. Ἀνταπέδωσε ὁ πρῶτος. Δέν ὑπο-χώρησε ὁ δεύτερος. Κι ἐνῶ τό σῶμα κομμα-τιάζεται ἀπό τά χτυπήματα, ὁ θυμόςλιγοστεύει τήν αἴσθηση τοῦ πόνου. Ἡαἴσθηση αὐτή ἀτονεῖ καί δέν τούς κάνει νάσταματήσουν, γιατί ὁλόκληρη ἡ ψυχή ἔχεικυριευθεῖ ἀπό τήν ἐκδικητικότητα.

Μήν προσπαθεῖς νά θεραπεύσειςτό ἕνα κακό μέ ἄλλο κακό. Μήνἐπιχειρεῖς νά ξεπεράσεις τόν

ἀντίπαλο στίς συμφορές. Γιατί στούς κα-κούς ἀνταγωνισμούς ὁ νικητής εἶναι ἀθλιό-τερος, ἀφοῦ ἀποχωρεῖ μέ τή μεγαλύτερη


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

12

εὐθύνη τῆς ἁμαρτίας. Σ’ ἔβρισε ὁ ὀργισμένος; Σταμάτησε τό πάθος μέ τή σιωπή. Μή σέ διδάξει ὁ ἐχθρός νά ζη-

λέψεις αὐτό πού, ὅταν τό βλέπεις στόν ἄλ-λο, τό ἀποστρέφεσαι. Εἶναι κατακόκκινος ὁ ἀντί-παλος ἀπό τήν ὀργή; Ἀλλά μήπως κι ἐσύ δέν κοκκίνισες; Τά μάτια του εἶναι γεμάτα αἷ-μα;Τά δικά σου, πές μου, βλέπουν ἤρεμα; Ἡ φωνή του εἶναι ἄγρια; Ἀλλά καί ἡ δική σου εἶναι γλυ-κιά;

Ὁ ἀντίλαλος, στήν ἡσυχία, δέν ἐπιστρέφει τόσο τέλειος σ’ αὐτόν πού φώναξε, ὅσο οἱ βρι-σιές σ’ αὐτόν πού ἔβρισε. Ἤ μᾶλλον, ἐνῶ ὁ ἦχος ἐπιστρέφει αὐτούσιος, οἱ βρισιές ἐπιστρέ-φουν μέ προσθῆκες.

Καί τί λένε μεταξύ τους ὅσοι βρίζονται; Ὁ ἕνας λέει: “Εἶσαι τιποτένιος. Κατάγεσαι ἀπότιποτένιους”. Ὁ ἄλλος ἀπαντάει: “Εἶσαι ἄχρηστος δοῦλος”. Ὁ πρῶτος τόν

λέει ψωμοζήτη. Ὁ δεύτερος ἀλήτη. Ὁ ἕνας ἀγράμματο. Ὁ ἄλλος τρελό.Ἔτσι συνεχίζουν μέχρι νά ἐξαντλήσουν ὅλο τό ὑβρεολόγιο. Καί μετά τίς

βρισιές, προχωροῦν καί στίς χειροδικίες. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο, ὁ θυμός προκαλεῖ τή διαμάχη, ἡ διαμάχη τίς

βρισιές, οἱ βρισιές τά χτυπήματα, τά χτυπήματατά τραύματα, τά τραύματα πολλές φορές τό θά-νατο.

Aς διώξουμε λοιπόν μέ κάθε τρόπο τήνὀργή ἀπό τήν ψυχή μας. Ἔτσι θά μπο-ρέσουμε νά ξεριζώσουμε καί πάρα πολλά

ἄλλα πάθη, πού γεννιοῦνται ἀπ’ αὐτήν. Σ’ ἔβρισε κάποιος; Ἐσύ παίνεψέ τον. Σέ χτύπησε;

Ἐσύ δεῖξε ὑπομονή. Σέ φτύνει καί σ’ ἐξευτελίζει; Ἐσύσκέψου ποιός εἶσαι, ὅτι δηλαδή ἀπό τή γῆ προέρ-

χεσαι καί στή γῆ θά καταλήξεις. Ὅποιος μέ τέ-τοιο τρόπο προετοιμαστεῖ, θά

θεωρήσει μικρή κάθε προσβολή.Ἔτσι, δείχνοντας τόν ἑαυτό σου

ἄτρωτο στίς βρισιές, ὄχι μόνο θάφέρεις σέ ἀμηχανία τόν ἀντί-

παλο, ἀλλά καί θ’ ἀναδειχθεῖςἄξιος γιά μεγάλο στεφάνι. Ἡμανία τοῦ ἄλλου θά γίνειἀφορμή δικοῦ σου ἐπαίνου.

Σέ ὀνόμασε ἄσημο καίἄδοξο ὁ ὀργισμένος ἀντί-παλός σου; Ἐσύ σκέψου

ὅτι εἶσαι «χῶμα καίστάχτη» (Γεν. 18:27).Γιατί δέν εἶσαι ἀνώ-


τερος ἀπό τόν Ἀβραάμ, πού ὀνόμαζε ἔτσι τόνἑαυτό του. Σέ ὀνόμασε ἀγράμματο καί φτωχόκαί τιποτένιο; Ἐσύ σκέψου ὅτι εἶσαι σκου-λήκι καί ὅτι προέρχεσαι ἀπό τήν κοπριά,ὅπως γράφει κι ὁ Δαβίδ (Ψαλμ. 21:7).

Πρόσθεσε σ’ αὐτά καί τό παράδειγματοῦ Μωυσῆ, πού, ὅταν τόν ἔβρισαν ὁ Ἀαρώνκαί ἡ Μαριάμ, δέν παραπονέθηκε στό Θεόἐναντίον τους, ἀλλά προσευχήθηκε γι’αὐτούς (Ἀριθ. 12:1-13).

Θέλεις νά εἶσαι μαθητής αὐτῶν τῶνφίλων τοῦ Θεοῦ ἤ ἐκείνων πού εἶναι γεμάτοιἀπό πνεῦμα πονηρίας;

Ὅταν νιώσεις τόν πειρασμό νά βρίσεις,σκέψου ὅτι δοκιμάζεσαι: Θά πᾶς μέ τό μέροςτοῦ Θεοῦ, δείχνοντας μακροθυμία, ἤ θά τρέ-ξεις πρός τό διάβολο, δείχνοντας ὀργή; Μήχάσεις τήν εὐκαιρία νά διαλέξεις τήν ἀγαθήμερίδα. Γιατί ἤ θά ὠφελήσεις καί τόν ἀντί-παλο ἀκόμα μέ τό παράδειγμα τῆς πραότη-τός σου ἤ θά ζημιωθεῖτε κι οἱ δυό μέ τόνἐγωισμό σου. Σκέψου ἐπίσης, ὅτι τίποτα δένεἶναι ὀδυνηρότερο στόν ἐχθρό ἀπό τό νά βλέ-πει τόν ἀντίπαλό του ἀνώτερο ἀπό τίς προ-σβολές πού τοῦ ἔκανε.

Σοῦ προκαλεῖ ταραχή ἡ κατηγόρια τῆςφτώχειας; Θυμήσου ὅτι «γυμνός ἦρθες στόνκόσμο τοῦτο, γυμνός καί πάλι θά φύγεις»(πρβλ. Ἰώβ 1:21). Ποιός ὅμως εἶναι φτωχότε-ρος ἀπό τόν γυμνό; Ποιός, ἄλλωστε, ὁδηγή-θηκε ποτέ στή φυλακή γιά τή φτώχεια του;Δέν εἶναι ντροπή ἡ φτώχεια. Ντροπή εἶναι νάμήν ὑποφέρεις μέ ἀξιοπρέπεια τή φτώχεια.Θυμήσου ὅτι ὁ Κύριος «ἦταν πλούσιος κιἔγινε γιά χάρη μας φτωχός» (Β΄ Κορ. 8:9).

Ἀλλά κι ἄν ὁ ἀντίπαλός σου σέ ἀποκα-λέσει ἀνόητο καί ἀγράμματο, θυμήσου τίςβρισιές τῶν Ἰουδαίων ἐναντίον τῆς ἀληθινῆςΣοφίας: «Εἶσαι Σαμαρείτης καί δαιμονισμένος»(Ἰω. 8:48). Ἄν ὀργιστεῖς, θά ἐπιβεβαιώσεις τίςβρισιές. Γιατί τί ὑπάρχει πιό ἀνόητο ἀπό τήνὀργή; Ἄν ὅμως δέν ὀργιστεῖς, θά ντροπιάσειςαὐτόν πού σέ βρίζει, δείχνοντας ἔμπρακτα τήσωφροσύνη σου.

Σέ ράπισε ὁ ἀντίπαλος; Σκέψου ὅτι καίτόν Κύριο ράπισαν. Σ’ ἔφτυσε; Σκέψου ὅτι καίτόν Κύριό μας ἔφτυσαν. Καί μάλιστα «δένἔκρυψε τό πρόσωπό του γιά ν᾿ ἀποφύγει τόνἐξευτελισμό ἀπό τά φτυσίματα» (πρβλ. Ἡσ.50:6). Συκοφαντήθηκες; Τό ἴδιο ἔπαθε κι ὁ Κύ-ριος. Σοῦ ξέσκισαν τά ροῦχα; Ἀφαίρεσαν καίτοῦ Κυρίου τά ἐνδύματα οἱ στρατιῶτες καίτά μοίρασαν μεταξύ τους (Ἰω. 19:24). Ἐσύὅμως δέν καταδικάστηκες ἀκόμα. Οὔτε σταυ-ρώθηκες. Πολλά σοῦ λείπουν γιά νά μιμηθεῖςτόν Κύριο.

Ἡ φλόγα τῆς ὀργῆς θά ὑποχωρήσει μέτίς σκέψεις αὐτές. Παρόμοιες προετοιμασίεςκαί προδιαθέσεις ἐπαναφέρουν τή γαλήνηστό νοῦ καί ἀφαιροῦν τά ἄτακτα σκιρτή-ματα τῆς καρδιᾶς. Αὐτό σημαίνουν καί τάλόγια τοῦ Δαβίδ: «Προετοιμάστηκα καί δένκλονίστηκα» (Ψαλμ. 118:60).

Ἡ μνήμη τῶν παραδειγμάτων τῶν μακα-ρίων ἀνδρῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀναχαιτίζειτό μανιακό ξέσπασμα τῆς ὀργῆς. Πῶς π.χ. ὁμέγας Δαβίδ ἀνέχθηκε μέ πραότητα τίς προ-σβολές τοῦ Σεμεΐ!... Δέν κυριεύθηκε ἀπό τήνὀργή, ἀλλά ὕψωσε στό Θεό τή σκέψη του καίστοχάστηκε: «Ὁ Κύριος τοῦ εἶπε νά μέ κα-ταριέται» (Β΄ Βασ. 16:10). Ἔτσι, ἐνῶ ἄκουγενά τόν βρίζει φονιά καί παράνομο, δέν ὀργι-ζόταν ἐναντίον του, ἀλλά ταπείνωνε τόνἑαυτό του θεωρώντας ἀληθινή τήν προ-σβολή.

Δυό λοιπόν πράγματα κι ἐσύ ν’ ἀποφεύ-γεις: Νά μή θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ἄξιο γιάἐπαίνους καί νά μή νομίζεις κανέναν κατώτερόσου. Μέ τόν τρόπο αὐτό ποτέ δέν θ’ ἀνάψειμέσα σου ὁ θυμός γιά τίς προσβολές πού σοῦγίνονται.

Κάθε φορά, ἄλλωστε, πού ὀργίζεσαιἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ σου, κάνεις μιά μεγάληἀδικία. Γιατί ἄλλος εἶναι στήν πραγματικό-τητα ἐκεῖνος πού σοῦ προκαλεῖ τό θυμό.Ἔτσι μοιάζεις μέ τό σκύλο πού δαγκώνει τήνπέτρα, ἐνῶ δέν πειράζει αὐτόν πού τοῦ τήνἔριξε. Τό θυμό σου νά τόν στρέφεις ἐναντίον


ΣΕΠΤΕΜ


20

13


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

14

τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου, πού εἶναι ὁπατέρας τοῦ ψεύδους καί ὁ πρόξενος κάθεἁμαρτίας. Νά εἶσαι ὅμως σπλαχνικός μέ τόνἀδελφό σου, γιατί, ἄν συνεχίσει ν’ ἁμαρτάνει,θά παραδοθεῖ στό αἰώνιο πῦρ μαζί μέ τό διά-βολο.

Ὅπως διαφέρουν οἱ λέξεις θυμός καίὀργή, ἔτσι διαφέρουν καί οἱ σημασίες τους.ΘΥΜΟΣ εἶναι μιά ἔντονη ἔξαψη κι ἕνα ξέσπα-σμα τοῦ πάθους. Ἐνῶ ΟΡΓΗ εἶναι μιά μόνιμηλύπη καί μιά διαρκής τάση γιά ἐκδίκηση,σάν νά φλέγεται ἡ ψυχή ἀπό τόν πόθο ν’ἀνταποδώσει τό κακό. Οἱ ἄνθρωποι ἁμαρτά-νουν καί μέ τίς δυό καταστάσεις. Ἄλλοτεὁρμοῦν ἀπερίσκεπτα νά χτυπήσουν ὅσουςτούς προκάλεσαν, καί ἄλλοτε καιροφυλα-κτοῦν δόλια νά ἐκδικηθοῦν ὅσους τούς λύ-πησαν. Ἐμεῖς καί τά δυό πρέπει νά τ’ἀποφεύγουμε.

Πῶς μποροῦμε νά δαμάσουμε τόπάθος αὐτό; Ἄν προηγουμένωςἀσκηθοῦμε στήν ταπεινοφρο-

σύνη, πού ὁ Κύριος δίδαξε καί μέ τά λόγια καίμέ τά ἔργα. Μέ τά λόγια εἶπε: «Ὅποιος θέλεινά εἶναι ὁ πρῶτος, θά πρέπει νά γίνει ὁ τε-λευταῖος ἀπ᾿ ὅλους» (Μάρκ. 9:35). Ἀλλά καίἔμπρακτα δίδαξε τήν πραότητα, ὅταν ἤρεμαἀνέχθηκε τό ράπισμα τοῦ δούλου. Ὁ Δεσπό-της καί Δημιουργός τ’ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς,Αὐτός πού προσκυνεῖται ἀπ’ ὁλόκληρη τήνὁρατή καί ἀόρατη κτίση, Αὐτός πού «συγ-κρατεῖ τό σύμπαν μέ τή δύναμη τοῦ λόγουΤου» (Ἑβρ. 1:3), δέν ἐπιτρέπει ν’ ἀνοίξει ἡ γῆκαί νά καταπιεῖ ζωντανό τόν ἀσεβή δοῦλοοὔτε τόν στέλνει στόν ἅδη, ἀλλά τόν νουθε-τεῖ καί τόν διδάσκει: «Ἄν εἶπα κάτι κακό, πέςποιό ἦταν αὐτό· ἄν ὅμως μίλησα σωστά,γιατί μέ χτυπᾶς;» (Ἰω. 18:23).

Ἄν συνηθίσεις νά εἶσαι πάντοτε ὁ ἔσχα-τος, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου,ὑπάρχει περίπτωση ν’ ἀγανακτήσεις στίς

ἄδικες κατηγορίες; Ὅταν σέ βρίζει ἕνα μικρόπαιδί, θεώρησε τά λόγια του σάν ἀφορμή γιάγέλιο. Ἀλλά κι ὅταν κανείς μεγάλος κυριευ-θεῖ ἀπό μανία καί ξεστομίζει ἀτιμωτικάλόγια, νά τόν θεωρεῖς ἄξιο συμπάθειαςμᾶλλον παρά μίσους. Δέν εἶναι τά λόγια πούμᾶς λυποῦν. Εἶναι ἡ ὑπεροψία μας ἀπένατιστόν ὑβριστή καί ἡ μεγάλη ἰδέα πού ἔχουμεγιά τόν ἑαυτό μας. Ἄν λοιπόν ἀφαιρέσειςἀπό μέσα σου αὐτά τά δύο, τότε τά λόγιαμόνα τους εἶναι ἕνας κούφιος θόρυβος.

«Πάψε νά ὀργίζεσαι καί ἄφησε τό θυμόσου» (Ψαλμ. 36:8), ὥστε νά γλυτώσεις τήνὀργή πού ἐκδηλώνεται «ἀπό τόν οὐρανό, γιάνά τιμωρήσει κάθε ἀσέβεια καὶ ἀδικία τῶνἀνθρώπων» (Ρωμ. 1:18). Ἄν μέ τή σύνεσημπορέσεις νά κόψεις τήν πικρή ρίζα τοῦθυμοῦ, θά ξεριζώσεις μαζί της πολλά ἄλλαπάθη. Γιατί ἡ δολιότητα, ἡ ὑποψία, ἡ θρα-σύτητα, ἡ ἀπιστία, ἡ κακοήθεια, ἡ ἐπιβουλήκαί ὅλα τά συγγενικά πάθη εἶναι γεννήματααὐτῆς τῆς κακίας.

Ἄς μήν κρύβουμε μέσα μας ἕνα τόσο με-γάλο κακό. Εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, σκο-τείνιασμα τοῦ νοῦ, ἀποξένωση ἀπό τό Θεό,αἰτία φιλονικίας, ἀφορμή συμφορᾶς, πονηρόδαιμόνιο πού κυριαρχεῖ στήν ψυχή καί ἀπο-κλείει τήν εἴσοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατίὅπου εἶναι ἔχθρες, φιλονικίες, θυμοί, φατρίες,διαμάχες, πού διαρκῶς ταράζουν τήν ψυχικήγαλήνη, ἐκεῖ τό πνεῦμα τῆς πραότητος δένἀναπαύεται.

Ἄς συμμορφωθοῦμε λοιπόν, μέ τήνἐντολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «Διῶξτε μα-κριά σας κάθε δυσαρέσκεια, θυμό, ὀργή,κραυγή, κατη-γόρια, καθώς καί κάθε ἄλληκακότητα» (Ἐφ. 4:31), καί ἄς περιμένουμε τήνἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως πού ἔδωσε ὁΚύριος στούς πράους: «Μακάριοι εἶναι οἱπράοι, γιατί αὐτοί θά κληρονομήσουν τή γῆτῆς ἐπαγγελίας» (Ματθ. 5:5).

Ἡ φωνή τῶν Πατέρων, ἔκδ. Ἱ.Μ. Παρακλήτου


ὐτό τό νεοφανέςἄστρο τοῦ στερεώμα-τος τῆς Ἐκκλησίας, ὁὅσιος Σιλουανός -κατά κόσμον Συμεών

Ἰβάνοβιτς Ἀντόνωφ-γεννήθηκε τό 1866 σέ οἰκο-γένεια χωρικῶν τῆς περιφε-ρείας Ταμπώφ τῆς Ρωσίας.Ἀπό τήν ἡλικία τῶν τεσ-σάρων ἐτῶν ἀναρωτιόταν:«Ποῦ εἶναι αὐτός ὁ Θεός;Ὅταν μεγαλώσω, θά γυ-ρίσω ὅλη τή γῆ ἀνα-ζητῶντάς τον!».

Ὅταν μεγάλωσε, οἱβίοι τῶν ἁγίων καί τά θαύ-

Ουράνιοι άνθρωποι...j


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

῾῾Διψᾶ ἡ ψυχή μουτόν Κύριο καί μέδάκρυα Τόν ζητῶ.

Πῶς νά μή σέ ζητῶ;Σύ πρῶτος μέ ζήτη-σες καί μοῦ ἔδωσεςνά γευθῶ τήν γλυ-κύτητα τοῦ Πνεύμα-τος τοῦ Ἁγίου, καί ἡψυχή μου σέ ἀγά-πησε ὁλοκληρωτικά᾽᾽

ὁ Ἀθωνίτης

Ὁ Ἅγιος Σ Ι Λ Ο Υ Α Ν Ο Σ

ματά τους πυρπόλησαν τή νεανική του καρ-διά ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὁ νοῦς τουπροσκολλήθηκε στή ἀδιάλειπτη μνήμη τουκαί προσευχόταν πολύ μέ δάκρυα. Ἡ χαρι-σματική αὐτή κατάστασις, πού διήρκησετρεῖς μῆνες, διήγειρε μέσα του τόν πόθο γιάτή μοναχική ζωή. Νέος ὅμως, εὔθυμος ἐκ χα-ρακτῆρος καί προικισμένος μέ ἐξαιρετική φυ-σική δύναμι, ἐπανῆλθε στήν κοσμική ζωή καί

συμμετεῖχε σέ ὅλες τίς διασκεδάσεις τοῦ χω-ριοῦ. Κάποια ἡμέρα σέ μιά συμπλοκή παρα-λίγο θά σκότωνε ἕνα συγχωριανό του. Λίγοκαιρό μετά ἀπό αὐτό τό ἐπεισόδιο ἀποκοιμή-θηκε ἐλαφρά καί εἶδε στόν ὕπνο του ἕνα φίδινά σύρεται μέσα του ἀπό τό στόμα. Μαζί μέτήν ἀηδία πού ἔνοιωσε ἄκουσε τή φωνή τῆςΘεοτόκου νά τοῦ λέει μέ ἀσυνήθιστη γλυκύ-τητα: «Κατάπιες στό ὄνειρό σου φίδι καί δένσοῦ ἄρεσε· τό ἴδιο δέν ἀρέσει καί σέ μένα νά

βλέπω τά ἔργα σου».Ὕστερα ἀπό τήν κλῆσι αὐτή ἡ ζωή του

ἄλλαξε ριζικά. Αἰσθάνθηκε βαθειά ἀπο-στροφή πρός τήν ἁμαρτία καί κυριευμένοςἀπό θερμή μετάνοια δέν σκεπτόταν τίποταἄλλο παρά μόνο τό Ἅγιον Ὄρος καί τήν μέλ-λουσα κρίση. Τό 1892, ἀμέσως μόλις τελεί-ωσε τή στρατιωτική του θητεία, ζήτησε ἀπότόν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κρονστάνδης νά εὔχε-

ται γι᾽ αὐτόν «νά μήντόν κρατήσει ὁ κόσμος»καί ἀνεχώρησε γιά τόΠεριβόλι τῆς Παναγίας.Εἰσῆλθε ὡς δόκιμος στήρωσική μονή τοῦ ἁγίουΠαντελεήμονος, πούτότε βρισκόταν στό

ὕψιστο σημεῖο τῆς ἀκμῆς της καί ἀριθμοῦσεδύο χιλιάδες περίπου μοναχούς.

Μετά τή γενική ἐξομολόγηση πού ἔκανεστήν ἀρχή τῆς νέας του ζωῆς, ὁ πνευματικόςτοῦ εἶπε ὅτι συγχωρήθηκαν ὅλες του οἱἁμαρτίες καί ὁ νεαρός δόκιμος παραδόθηκεστή χαρά. Ἔτσι, ἔχασε τήν βαθειά του μετά-νοια καί ἄρχισε νά πολεμεῖται ἀπό σαρκικούςλογισμούς, πού τόν ἔδιωχναν στόν κόσμο γιάνά νυμφευθεῖ. Ὁ πνευματικός τόν συμβού-


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

16


«Κράτα τόνοῦ σου στόνἌδη καί μήν

ἀπελπίζεσαι...»

Τοιχογραφία στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Σεραφείμ Σαρώφ ΤρικόρφουἍγιος Σιλουανός

S


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

λευσε ποτέ νά μή συγκατατίθεται στούς λο-γισμούς, ἀλλά νά τούς διώχνει ἀμέσως μέ τήνἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Ἀπό τήνστιγμή ἐκείνη ὁ μακάριος δοῦλος τοῦ Θεοῦδέν δέχθηκε κατά τά σαράντα πέντε χρόνιατῆς μοναστικῆς του ζωῆς οὔτε ἕνα ἀπρεπῆλογισμό. Μέ ἀπόφαση εἶπε στόν ἑαυτό του:«ἐδῶ θά πεθάνω γιά τίς ἁμαρτίες μου» καίἄρχισε μέ πύρινη ἀδιά-λειπτη προσευχή νάζητᾶ ἀπό τόν Κύριο νάτόν ἐλεήσει, τήν μένἡμέρα στήν βαρειά καίκοπιαστική διακονίατοῦ μύλου, πού ἐκτε-λοῦσε μέ ἀκρίβεια καίὁλοκληρωτική ἀπάρ-νησι τοῦ ἰδίου του θε-λήματος, κυρίως ὅμωςτή νύκτα, τήν ὁποίαπερνοῦσε ὅλη σχεδόνμέ ζέουσα προσευχή,ὄρθιος ἤ καθισμένος σ᾽ἕνα σκαμνί. Ὅταν ἀπέ-καμε ἀπό τήν ἐξάντ-λησι, δέν ξάπλωνε,ἀλλά κοιμόταν καθι-σμένος στό σκαμνί δε-καπέντε ἕως εἴκοσιλεπτά καί σηκωνότανπάλι γιά προσευχή. Συνολικά κοιμόταν δύοὦρες τό εἰκοσιτετράωρο καί αὐτές διακεκομ-μένες.

Εἶχαν περάσει τρεῖς μόνο ἑβδομάδες ἀπότήν ἄφιξή του στό μοναστήρι, ὅταν κάποιοβράδυ, καθώς προσευχόταν μπροστά στήνεἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ εἰσέ-δυσε στήν καρδιά του καί ἄρχισε νά ἐνερ-γεῖται ἐκεῖ μόνη της ἀπαύστως ἡμέρα καίνύκτα. Τήν σπάνια καί μεγάλη αὐτή δωρεά,πού μερικές φορές χαρίζει ὁ Θεός στούς ἀρχα-ρίους, ἀκολούθησε σκληρός ἀγῶνας κατάτῶν λογισμῶν πού τοῦ ὑπέβαλλαν οἱ δαίμο-νες. Ἄλλοτε τοῦ ἔλεγαν ὅτι εἶναι ἅγιος,

ἄλλοτε πάλι τόν ἔρριχναν σέ ἀπόγνωση πώςδέν θά σωθῆ. Μία νύκτα, τήν ὥρα τῆς προ-σευχῆς τό κελλί του γέμισε ἔξαφνα ἀπό ἀσυ-νήθιστο φῶς, πού διεπέρασε ὅλο του τόσῶμα. Ἡ ψυχή του ταράχθηκε. Ἡ προσευχή,ἄν καί συνέχισε νά ἐνεργεῖται μέσα του, εἶχεχάσει τήν συντριβή, καί ὁ δόκιμος Συμεών κα-τάλαβε ὅτι ἐπρόκειτο περί σατανικῆς πλά-

νης.Ἕξι μῆνες πάλευε

μέ αὐτές τίς δαιμονικέςἐπιθέσεις, προσευχόμε-νος μέ ὅλη τή δυνατήἔνταση ὁπουδήποτε κιἄν βρισκόταν, εἴτε στόναό, εἴτε στό διακό-νημα τοῦ μύλου, εἴτεστό κελλί, ὥσπουἔφθασε σέ ἐσχάτηἀπόγνωση. Καθισμέ-νος μία ἡμέρα στόκελλί του πρίν ἀπότόν ἑσπερινό, σκέ-φθηκε: «Ὁ Θεός εἶναιἀδυσώπητος». Τήνἴδια στιγμή ἔνοιωσετελεία ἐγκατάλειψηκαί ἡ ψυχή του γιά μίαὥρα περίπου βυθί-σθηκε στό σκοτάδι

ἀπερίγραπτης ἀγωνίας. Τήν ὥρα τοῦ ἑσπε-ρινοῦ, ἐνῶ προσευχόταν μέ τήν εὐχή: «ΚύριεἸησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό»,ἔχοντας τό βλέμμα του προσηλωμένο στήνεἰκόνα τοῦ Χριστοῦ τοῦ τέμπλου τοῦ παρεκ-κλησίου τοῦ μύλου, ξαφνικά τόν περιέλαμψεὑπερφυσικό φῶς -ἱλαρό καί γλυκύτατο αὐτήτή φορά- καί εἶδε τόν Χριστό ζωντανό νά τόνἀτενίζει μέ ἀνεκλάλητη πραότητα. Ἡ θείαἀγάπη διεπέρασε ὅλη του τήν ὕπαρξη καίἅρπαξε τό πνεῦμα του στήν θεωρία τοῦ Θεοῦ,ἔξω ἀπό τά σχήματα τοῦ κόσμου. Στά ἑπό-μενα σαράντα πέντε χρόνια τοῦ μοναχικοῦτου βίου ἀκατάπαυστα μαρτυροῦσε ὅτι διά


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

18


τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐγνώρισε τόν ἴδιο τόνΚύριο, ὁ ὁποῖος τοῦ ἐμφανίσθηκε καί τοῦ ἀπε-κάλυψε τήν χάρι του στήν πληρότητά της.Τό ὅραμα ἀλλοίωσε τόσο τήν ψυχή του ἀπόἄμετρη ἀγάπη πρός τόν Κύριο, ὥστε ἀκόρε-στα πιά τό πνεῦμα του, νύκτα καί ἡμέραστραμμένο πρός τόν Ἠγαπημένο, ἔκραζε:«Διψᾶ ἡ ψυχή μου τόν Κύριο καί μέ δάκρυαΤόν ζητῶ. Πῶς νά μή σέ ζητῶ; Σύ πρῶτος μέζήτησες καί μοῦ ἔδωσες νά γευθῶ τήν γλυ-κύτητα τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, καί ἡψυχή μου σέ ἀγάπησε ὁλοκληρωτικά».

Μόλις πέρασε ὁ πρῶτος καιρός μετά τήνἐμφάνιση τοῦ Κυρίου, οἱ δαίμονες ὅρμησανπάλι ἐναντίον του μέ λογισμούς τώρα ὑπε-ρηφανείας. Ὁ Συμεών συγκέντρωσε ὅλες τουτίς δυνάμεις στόν ἀγῶνα γιά καθαρή προ-σευχή. Κατά καιρούς παρηγορεῖτο ἀπό ὀλι-γόχρονες ἐπισκέψεις τῆς χάριτος, ἀλλά ὅταναὐτή τόν ἐγκατέλειπε καί ἐνεφανίζοντο δαί-μονες, ἡ ὀδύνη τῆς ψυχῆς του ἦταν ἀπερί-

γραπτη. Προκειμένου νά κρατήσειἀναφαίρετη τή χάρη μέσα του,ἄρχισε ἕνα μακροχρόνιο καί ἐξαιρε-τικά ἐπίπονο ἀγῶνα, πού συχνά ξε-περνοῦσε τίς συνηθισμένεςἀνθρώπινες δυνάμεις.

Τό 1896 ἐκάρη μικρόσχημος μο-ναχός μέ τό ὄνομα Σιλουανός. Ἐξω-τερικά συνέχισε ν᾽ ἀκολουθεῖ τήγενική τάξη τῆς Μονῆς, ἀλλά ἡ ἔντα-σις τοῦ ἐσωτερικοῦ του βίου τόν ἐδί-δασκε σταδιακά τήν τελειώτερηἀσκητική πρᾶξι.

Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια μαρ-τυρικῶν ἀγώνων ἀπό τήν ἡμέραπού τοῦ ἐνεφανίσθηκε ὁ Κύριος· καίμία νύκτα ὅταν σηκώθηκε ἀπό τόσκαμνί του γιά νά κάμη μετάνοιες,ἕνας δαίμονας ἐμφανίσθηκε μπροστάστήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ περιμένον-τας νά δεχθῆ αὐτός τήν προσκύ-νησι. Ὁ Σιλουανός μέ ὀδύνη καρδιᾶςἐζήτησε τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου καί

ἄκουσε στήν ψυχή του τήν ἀπάντηση: «Οἱὑπερήφανοι πάντα ἔτσι ὑποφέρουν ἀπό τούςδαίμονες». «Κύριε», εἶπε ὁ Σιλουανός, «δίδαξέμε τί πρέπει νά κάνω γιά νά ταπεινωθῆ ἡψυχή μου;». Καί πῆρε τήν ἀπάντηση: «Κράτατόν νοῦ σου στόν ἅδη καί μή ἀπελπίζου».

Μέ τόν λόγο αὐτό -παρακαταθήκη στήγενεά μας- ὁ Θεός τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι κάθεἀσκητικός ἀγῶνας πρέπει νά ἀποβλέπειστήν ἀπόκτησι τῆς ταπεινώσεως τοῦ Χρι-στοῦ, κατά τόν λόγον του: «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ,ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ».(Ματθ. 11,29) καί ὅτι αὐτή ἡ ταπείνωσις εἶναιἡ βασιλική καί ἀσφαλής ὁδός πού ὁδηγεῖστήν καθαρή προσευχή καί στήν ἀπάθεια.Ἔλεγε πώς, μόλις ὁ νοῦς του ἔφευγε ἀπό τήνμνήμη τοῦ πυρός τῆς κολάσεως, οἱ λογισμοίἀποκτοῦσαν πάλι δύναμι.

Στό ἑξῆς, τηρῶντας ὡς κανόνα ἀπλανῆτόν λόγο τοῦ Κυρίου, πορευόταν σταθεράστήν ὁδό τῆς δεσποτικῆς ταπεινώσεως. Ἡ

χάρις ἐνοίκησε μονίμως μέσα του· ἀλλά ὅταναὐτή ἐλαττωνόταν ἐξ᾽ αἰτίας τοῦ εὐμετά-βλητου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως -ἀπό τόὁποῖο ἔπασχε ἀκόμη ὁ Σιλουανός- ἔχυνε ὀδυ-νηρά δάκρυα. Πέρασαν ἄλλα δεκαπέντε χρό-νια ἐντατικοῦ ἀγῶνος, μέχρις ὅτουἀποκτήσει πλήρη κυριαρχία ἐπάνω σέ κάθεκίνηση τῆς καρδιᾶς του καί εἰσέλθη κατά τήντελευταῖα δεκαπενταετία τοῦ ἐπιγείου βίουτου στήν μακαρία κατάσταση τῆς ἀπα-θείας.

Τό 1911 ἐκάρη μεγαλόσχημος μονα-χός.Ἐκείνη περίπου τήν ἐποχή, ποθῶντας ἡἀδιάλειπτη προσευχή του νά εἶναι ἀπερί-σπαστη, ζήτησε ἀπό τόν ἡγούμενο τήνεὐλογία νά ἀφήσει τό διακόνημα τοῦ οἰκονό-μου πού εἶχε καί νά πάει στό παλαιό Ρωσικό-ἐξάρτημα τῆς μονῆς πού βρίσκεται ὑψηλό-τερα στό βουνό- ὅπου χάρις στήν ἐρημικήἡσυχία τοῦ τόπου ζοῦσαν αὐστηροί ἀσκη-ταί. Ἐκεῖ ἔπαθε ψύξη στό κεφάλι καί ἕως τόνθάνατό του ὑπέφερε ἀπό μαρτυρικούς πονο-κεφάλους, τούς ὁποίους θεώρησε ὡς παιδα-γωγική τιμωρία, ἐπειδή εἶχε κάνει τό θέλημάτου.

Ἑνάμισυ χρόνο ἀργότερα τό μοναστήριτόν ἀνεκάλεσε στό διακόνημα τοῦ οἰκονόμου,στό ὁποῖο παρέμεινε ὡς τό τέλος τῆς ζωῆςτου. Ἐπιστρέφοντας στήν ὑπακοή του, μο-λονότι ἀνέλαβε ὑπό τήν εὐθύνη του διακοσί-ους περίπου ἐργάτες, ἡ προσευχή του ἔγινεθερμότερη παρά στό παλαιό Ρωσικό. Κάθεπρωΐ περιερχόταν τά ἐργαστήρια γιά νά κα-τανείμη τίς ἐργασίες τῆς ἡμέρας καί ἐπέ-στρεφε πάλι στό κελλί του νά προσευχηθεῖμέ δάκρυα γι᾽ αὐτούς τούς ἀνθρώπους καίτίς οἰκογένειές τους, «γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ».Ἔχοντας λάβει ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα τό χά-ρισμα νά βιώνει ἐνεργῶς τήν ἀπέραντηἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τόν κόσμο, μέ πύ-ρινα δάκρυα προσευχόταν ἀδιαλείπτως γιάὅλη τήν ἀνθρωπότητα, γιά ὅλον τόν Ἀδάμ,ἰδιαιτέρως δέ γιά τούς κεκοιμημένους. Ἔλεγε:«Νά προσεύχεσαι γιά τούς ἀνθρώπους ση-

μαίνει νά χύνης αἷμα»· καί δίδασκε ὅτι τό κρι-τήριο τῆς ἀληθινῆς πίστεως εἶναι ἡ ἀγάπηπρός τούς ἐχθρούς.

Αὐτός ὁ ταπεινός ἁγιορείτης μοναχός,πού ἔζησε ὅλα τά χρόνια τῆς μοναχικῆς τουζωῆς ἕνα μαρτυρικό ἀγῶνα στήν ἀφάνεια,ἄφησε ὡς κληρονομιά στήν Ἐκκλησία -σάνἕνας νέος προφήτης- τήν προσευχή ὑπέρ τοῦκόσμου· αὐτή εἶναι ἡ σύνθεσις τοῦ χριστια-νισμοῦ καί ἡ συντομώτερη ὁδός γιά τήν ἐπί-τευξη τῆς τελειότητας. Στηρίζοντας τόνκόσμο μέ τήν προσευχή του καί δεόμενοςστόν Κύριο νά Τόν γνωρίσουν ἐν ΠνεύματιἉγίῳ ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς, ἐτελείωσε ἐνεἰρήνῃ τόν ἐπίγειο δρόμο του στίς 24 (11) Σε-πτεμβρίου 1938.

(Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου ἘκκλησίαςΤόμος Α´ Σεπτέμβριος

Ἐκδόσεις Ἴνδικτος.)


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

Ὅσιος Γέροντας Ἱερώνυ-μος γεννήθηκε στό χωριόΓκέλβερη τῆς Ἁγιατό-

κου γῆς τῆς Καππαδο-κίας, πού ἐπί αἰῶνες ἔδωσε

πληθώρα Ἁγίων Πατέρων,Ὁσίων καί Μαρτύρων τῆςἘκκλησίας μας καί ἔλαβε τόὄνομα Βασίλειος. Ἧτο τέκνονπολύτεκνου καί εὐσεβοῦς οἰκο-γενείας. Ἡ μητέρα του, τόν γα-λούχησε ἀπό μικρῆς ἡλικίας στήμυστηριακή ζωή τῆς Ὀρθοδό-ξου Ἐκκλησίας. Ἀπό πολύνωρίς ὁ μικρός Βασίλειος ζοῦσεκατά Χριστόν βίο, τηροῦσε τούςκανόνες Του καί κήρυττε τόνλόγο τοῦ Θεοῦ. Τό γεγονόςαὐτό εἶχε σάν συνέπεια νά δημι-ουργήσει κάποιες ἔριδες μεταξύκάποιων συμπατριωτῶν του, οἱὁποῖοι εἶχαν διαλέξει τήν ὁδό τῆςἀπωλείας καί ἐλεγχόμενοι, δυ-στροποῦσαν καί τόν ἀντιμά-χοντο. Ἦτο εὐσεβέστατος καίφιλακόλουθος. Ὁ νεαρός Βασί-λειος ἀκολουθώντας τήν εὐχήτῆς μητέρας του, καί τόν ἔνθεοζῆλο του, χειροτονήθηκε διάκο-νος. Ἀπό τή θέση του αὐτή συ-νέχισε τό θεάρεστο ἔργο τῆς

Ἱερώνυμοςτῆς Αἰγίνης

Μοναδικές εμπειρίες...j

Ὁ ὅσιος Γέροντας


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

20


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

κηρύξεως τοῦ Θείου Λόγου. Ἡ ἀγάπη τοῦκόσμου πρός τό πρόσωπό του ἦταν μεγάλη.Οἱ προστριβές ὅμως, μέ κάποιους πού ἀπότήν ἀρχή τόν πολεμοῦσαν δέν σταμάτησαν,ἀλλά συνεχίστηκαν ἀκόμη πιό ἔντονα. Ἔτσιἀναγκάσθηκε νά ἀναχωρήσει ἀπό τήν γῆπού ἀνατράφηκε πρός ἄλλον προορισμό.Παρ᾽ ὅτι τόσο ὁ κόσμος, ἡ μητέρα του ὅσοκαί ὁ οἰκεῖος ἐπίσκοπος τόν πίεζαν γιά νά χει-ροτονηθεῖ Ἱερέας ὁ ἴδιοςδέν δεχόταν μιᾶς καίὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, καίἕνας νά μήν τόν θέλει δένγίνεται Ἱερεύς.

Μετέβη στούς Ἁγί-ους Τόπους ὡς ταπει-νός προσκυνητής τῶνΠαναγίων Προσκυνη-μάτων ὅπου καί παρέ-μεινε γιά κάποιο μικρόχρονικό διάστημα. Τόπέρασμά του αὐτό ἀπότήν Ἁγία γῆ Σιών, τόνἐπηρέασε βαθύτατα καίἀργότερα προέτρεπετά πνευματικά τουτέκνα νά πραγματοποι-ήσουν τό ταξίδι αὐτότουλάχιστον μιά φοράστή ζωή τους. Μετάπῆγε στή Πόλη, ὅπουὡς Διάκονος ὑπηρέτησετό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ἐπέμενε νά μήχειροτονηθεῖ ἱερεύς αἰσθανόμενος τό βαρύ-τατο φορτίο καί τήν ὑψηλή εὐθύνη, ἀκόμη κιὅταν ὁ Πατριάρχης ὁ ἴδιος ἐπέμενε πιεστικάγιά τή χειροτονία καί τήν τοποθέτησή τουστό Κοιμητήριο τοῦ Μπαλουκλί, θέση μέἀρκετές ἀπολαβές καί περιζήτητη ἀπό πολ-λούς. Ἔτσι διαφώνησε καί ἀρνήθηκε, καί τήνἀπόφασή του αὐτή τήν πλήρωσε πολύἀκριβά. Ἔμεινε κυριολεκτικά στό δρόμο ὡς ὁἔσχατος ἐπαίτης. Ἀπευθυνόμενος στόν Πα-τριάρχη τοῦ εἶπε, «Ἐγώ δέν θέλω νά ὑπάγω

ἐκεῖ. Δέν Θέλω τήν Ἐκκλησίαν νά τήν θεωρῶἐμπόριον». Ὅμως καί αὐτή ἡ δυσκολία χαρο-ποιοῦσε τόν Ἅγιο Γέροντα, ὡς ὁ ἴδιος ἔλεγεἦταν «... ποτέ λύπη εἰς τόν νοῦν δέν ἔβαλα.Μόνο στό νοῦ μου συνεχῶς εἶχα τόν Χριστόμου νά μήν λυπήσω>. Οἱ πολλές ταλαιπωρίεςτου, τόν ἔκαναν νά ἀσθενήσει καί νά ἐμφανί-σει συμπτώματα πολιομυελίτιδας στό χέρι.Ἡ κατάσταση ἐπιδεινωνόταν καί οἱ γιατροί

πῆραν ἀπόφαση νάτοῦ τό κόψουν. Παρα-καλοῦσε τόν Κύριό μαςκαί τήν Ὑπεραγία Θεο-τόκο νά τόν βοηθή-σουν. Ὄντως εὑρέθηκάποιος εὐσεβῆς ὁὁποῖος μέ τή βοήθεια,παρέμβαση καί ὑπό-δειξη τοῦ Ἁγίου Παντε-λεήμονος παρασκεύασεκάποια ἀλοιφή μέ τήνὁποία ἐπάλειψε τίςπληγές καί ἔτσι ἔγινεκαλά τό χέρι τοῦ νεα-ροῦ Διακόνου π. Βασι-λείου.

Μετά τήν Μικρασια-τική καταστροφή ἦλθεστήν Ἑλλάδα καίἐγκαταστάθηκε στήνΑἴγινα. Τοποθετήθηκεὡς διάκονος στόν Μη-

τροπολιτικό ναό τῆς Αἴγινας καί ὡς πνευμα-τικός ὁδηγός στήν Ι.Μ. Εὐαγγελισμοῦ τῆςΘεοτόκου, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἐν συνε-χεία τοποθετήθηκε ὡς πνευματικός ὁδηγόςστήν Ι. Μ. Χρυσολεόντισσας. Ὁ θερμός τουζῆλος γιά τήν κήρυξη τοῦ Θείου Λόγου, ὁἐνάρετος βίος του δέν ξέφυγαν τῆς προσοχῆςτοῦ τότε Μητροπολίτη Καρυστίας Παντελε-ήμονα. Ἐπιμόνως τόν προέτρεπε νά χειροτο-νηθεῖ Ἱερεύς. Μέ τήν ἐπιμονή του αὐτή,τελικῶς ὁ π. Βασίλειος ἐκάμφθη καί χειροτο-νήθηκε. Τοῦ ἐδόθη τό ὀφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρί-


ΣΕΠΤΕΜ


20

13

22

του καί ταυτόχρονα τοῦ ἀνετέθη τό ἔργο τοῦΠνευματικοῦ, ἕνα ἔργο πού μέχρι τέλους τῆςἐπί γῆς ζωῆς του, τελοῦσε μέ αὐταπάρνηση,μέ φόβο Θεοῦ ἀλλά καί ἀγάπη πρός τό συ-νάνθρωπο. Ἔτσι ἀνέλαβε ὡς Ἱερεύς πιά τόν ̔ Ι.Ναό τοῦ Ἁγίου Διονυσίου στό νοσοκομεῖο,ναό πού ὁ ἴδιος τόν κατασκεύασε, καί συνέ-χισε μέ ἀκόμη μεγαλύτερο ζῆλο τό πνευμα-

τικό ἔργο του στό χῶρο αὐτό. Ἀναφέρεται ὅτιὁ γέροντας ἐκτός τοῦ ποιμαντικοῦ του ἔργου,περιποιήτω καί τούς ἀσθενεῖς ὡς »πρακτικόςἰατρός» καί εἶχε θεραπεύσει τά τραύματαἀρκετῶν.

Ὁ Ἅγιος Γέροντας, ὡς λειτουργός ἱερούρ-γησε μόνο γιά διάστημα ἕξι μηνῶν στόν ῾Ι.Ναό τοῦ Νοσοκομείου. Σαράντα ἡμέρες μετάτήν χειροτονία του καί κατά τή διάρκεια τοῦΜυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, εἶδε φο-

βερά ὀπτασία καί ἀπεφάσισε νά σταματήσεινά ἱερουργεῖ. Ἐξομολογήθηκε τή φοβεράὀπτασία αὐτή, στό μητροπολίτη Καρυστίαςπού τόν εἶχε χειροτονήσει. Σέ ἄλλους ποτέ δένεἶχε μιλήσει ποτέ γι᾽ αὐτό. Τό μοναδικό πούεἶπε κάποια στιγμή ἦταν ὅτι «σέ ἄλλον Ἱερέα»παρουσιάστηκε κατά τή διάρκεια τοῦ Μυ-στηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας φοβερό ὄραμακατά τή διάρκεια τοῦ ὁποίου ὁ Ἱερέας ἔβλεπετά Ἅγια Δῶρα, τόν Ἄρτο καί τόν Οἶνο, μέ τόφυσικά του μάτια ὡς Σῶμα καί Αἷμα Κυρίουἐντός τοῦ Ἁγίου Δισκοπότηρου καί ἀδυνα-τοῦσε νά συνεχίσει. Ὁ ἴδιος ἔλεγε. «Δέν ἠδυ-νάμην μέ τά θνητά καί ἁμαρτωλά μου χέριανά ψηλαφῶ τόν Κύριο τῆς Δόξης». Βέβαια ἡὀπτασία αὐτή δέν εἶχε παρουσιασθεῖ σέ«ἄλλον» ἱερέα, ἀλλά στόν ἴδιο, ὁ ὁποῖοςὅμως δέν τό ἔλεγε ἀπό ταπείνωση. Συνέχισενά Ἱερουργεῖ μέχρι τῆς ἐξεύρεσης ἄλλουἹερέως πού θά ἐξυπηρετοῦσε τίς ἀνάγκεςτοῦ ναοῦ τοῦ νοσοκομείου. Ὅταν ἐξευρέθηἀντικαταστάτης συνέχισε τή διακονία τουστό ναό ὡς ψάλτης καί ἱεροκήρυκας. Γιά τόμικρό χρονικό διάστημα πού ἱερούργησεἦταν ἐξαιρετικά ἱεροπρεπής κατά τήν ὥρατῶν ἀκολουθιῶν καί τῆς Λειτουργίας, ἕνας

ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 55 n κωδικός 01-7109 n …ΜΟΝΑ ΙΚΗ ΕΚ ΡΑΣΗ τ. 55,...

Documents

Transcript of ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 55 n κωδικός 01-7109 n …ΜΟΝΑ ΙΚΗ ΕΚ ΡΑΣΗ τ. 55,...