GUILLAUME MUSSO

ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΊ ΚΑΊ Η ΝΎΧΤΑ

μετάφραση Εύη Γεροκώστα

ΕΚΔΟΣΕΊΣ ΔΊΟΠΤΡΑ

ΛΎΚΕΊΟ ΣΕΝΤ-ΕΞΊΠΕΡΊ

ΝΤΊΝΟ

ΝΤΊΝΟ

Το μαγαζί του Ντίνο

Φυλάκιο

Διοίκηση

Αγορά

Βιβλιοθήκη

Λεμβοστάσιο

ΛΎΚΕΊΟ ΣΕΝΤ-ΕΞΊΠΕΡΊΑετοφωλιά

Κτίριο καθηγητών

Ιστορικές αίθουσεςδιδασκαλίας Πλατεία των

ΚαστανιώνΓυμναστήριο

ΚτίριοΔιεύθυνσης

Κτίριο Νικολά ντε Σταλ

Ο παραθαλάσσιος δρόμος

Κόρη: Φύγε!… Αχ… Φύγε!…Χάσου από μπροστά μου, φριχτέ σκελετέ! Είμαι ακόμα νέα… Χάσου! Και μη μ’ αγγίζεις!

Θάνατος:Δώσε μου το χέρι σου, γλυκό μου πλάσμα! Είμαι φίλος σου, μη φοβάσαι.Έλα σ’ εμένα…Μη φοβάσαι. Έλα να κοιμηθείς στην αγκαλιά μου...

Ματίας ΚΛΑΟΎΝΤΊΟΎΣ (1740-1815)

Ο Θάνατος και η Κόρη

201713 Μαΐου, νότια πλευρά του Ακρωτηρίου Αντίμπ

Η Μανόν Αγκοστίνι πάρκαρε το υπηρεσιακό της αυτο-κίνητο στο τέρμα του δρόμου προς την παραλία Γκα-ρούπ. Η υπάλληλος της δημοτικής αστυνομίας έκλεισε με θόρυβο την πόρτα του παλιού Kangoo βρίζοντας από μέσα της την τύχη της που την είχε οδηγήσει σ’ εκείνο το μέρος.

Γύρω στις εννιά το βράδυ ο φύλακας μιας από τις πολυ-τελέστερες βίλες του Ακρωτηρίου τηλεφώνησε στο αστυ-νομικό τμήμα της Αντίμπ και ανέφερε ότι άκουσε κάτι σαν

16 GUILLAUME MUSSO

πυροτέχνημα ή πυροβολισμό –έναν παράξενο θόρυβο, τέ-λος πάντων– στον πεζόδρομο κοντά στον κήπο του σπιτιού. Η αστυνομία δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία και παρέπεμψε τον φύλακα στα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας, όπου η καλύτερη λύση που είχαν βρει ήταν να ειδοποιήσουν εκείνη κι ας βρισκόταν εκτός υπηρεσίας. Όταν ο ανώτερος αξιωμα-τικός τηλεφώνησε στη Μανόν και της ζήτησε να πάει μέχρι εκεί για να ρίξει μια ματιά, εκείνη ήταν ντυμένη επίσημα γιατί θα έβγαινε. Στην αρχή σκέφτηκε να του πει να πάει να ρίξει τη ματιά ο ίδιος, τελικά όμως δεν μπόρεσε να του αρνηθεί την εξυπηρέτηση. Το ίδιο πρωί τής είχε δώσει την άδεια να χρησιμοποιήσει το Kangoo κι εκτός επαγγελματι-κού ωραρίου – το αυτοκίνητο της Μανόν είχε προ πολλού παραδώσει πνεύμα και τη συγκεκριμένη βραδιά χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα αυτοκίνητο, γιατί θα πήγαινε σε μια πολύ σημαντική συνάντηση. Το Λύκειο Σεντ-Εξιπερί, του οποίου είχε υπάρξει μαθήτρια, γιόρταζε τα πενήντα του χρόνια και με την αφορμή αυτή οργανώθηκε μια βραδιά συνάντησης παλιών συμμαθητών. Η Μανόν ήλπιζε να ξαναδεί ένα αγόρι που κάποτε την είχε σημαδέψει. Ένα αγόρι διαφορετικό από τ’ άλλα που, τότε, το είχε αγνοήσει, γιατί, βλακωδώς, της άρεσαν οι μεγαλύτεροι – οι οποίοι τελικά αποδείχτηκαν όλοι κρετίνοι. Φυσικά η προσδοκία της ήταν παράλογη –δεν ήξερε καν αν εκείνος θα πήγαινε στη συνάντηση, άλλωστε μάλλον θα είχε ξεχάσει εντελώς την ύπαρξή της–, όμως ένιωθε την ανάγκη να πιστέψει ότι κάτι καλό θα συνέβαινε στη ζωή της. Μανικιούρ, κομμωτήριο, ψώνια… Η Μανόν ετοιμαζόταν όλο το απόγευμα. Έδωσε τριακόσια ευρώ για ένα στενό σκούρο μπλε φόρεμα από δαντέλα και μεταξωτό ζέρσεϊ, δανείστηκε από την αδελφή της ένα μαργαριταρένιο κολιέ και από την

ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΊ ΚΑΊ Η ΝΎΧΤΑ 17

καλύτερή της φίλη παπούτσια – ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα καστόρινα Stuart Weitzman που τη στένευαν.

Η Μανόν άναψε τον φακό του τηλεφώνου της κι άρχισε να περπατάει στον στενό παραθαλάσσιο δρόμο μέχρι τη Βίλα Άιλενροκ – απόσταση τουλάχιστον δύο χιλιομέτρων. Το ήξερε καλά εκείνο το μέρος. Όταν ήταν παιδί την πή-γαινε εκεί ο πατέρας της και ψάρευαν στους κολπίσκους. Παλιά οι ντόπιοι αποκαλούσαν τον συγκεκριμένο δρόμο «δρόμο των τελωνειακών» ή «δρόμο των λαθρεμπόρων»*. Αργότερα το μέρος πήρε τη γραφική ονομασία «Τριχοβγάλ-της», τελικά όμως επικράτησε το πεζό και ταπεινό «παρα-θαλάσσιος δρόμος».

Μετά από καμιά πενηνταριά μέτρα η Μανόν έφτασε μπροστά σε μια μπάρα και μια πινακίδα: «Επικίνδυνη ζώνη – Απαγορεύεται η είσοδος». Στα μέσα της βδομάδας είχε ξεσπάσει έντονη καταιγίδα. Η τρικυμία είχε προκαλέσει κα-τολισθήσεις και κάποια σημεία του δρόμου είχαν κλείσει. Η Μανόν δίστασε για μια στιγμή και μετά πέρασε την μπάρα.

19921η Οκτωβρίου, νότια πλευρά του Ακρωτηρίου Αντίμπ

Η Βίνκα Ρόκγουελ περνούσε χαρούμενη από την παραλία Ζολιέτ. Ήταν δέκα το βράδυ. Είχε πείσει μια φίλη της από το πρώτο έτος** να την πάει εκεί μετά το σχολείο και να την αφήσει στην παραλία Γκαρούπ.

* Στη Γαλλία υπάρχουν δρόμοι μόνο για πεζούς κοντά σε παραθαλάσσιες ιδιωτικές εκτά-σεις. Στο παρελθόν οι δρόμοι αυτοί λειτουργούσαν ως τελωνειακά εδάφη. (ΣτΜ)

** Πρώτο έτος προπαρασκευαστικής τάξης για την École normale supérieure στη Γαλλία με κατεύθυνση λογοτεχνία. (ΣτΜ)

18 GUILLAUME MUSSO

Διασχίζοντας τον παραθαλάσσιο δρόμο ένιωσε πετα-λούδες στο στομάχι της. Άλεξ! Σε λίγο θα συναντούσε τον έρωτά της!

Φυσούσε μανιασμένα, όμως η βραδιά ήταν τόσο γλυκιά και ο ουρανός τόσο καθαρός, που έβλεπες σαν να ήταν μέρα. Η Βίνκα το αγαπούσε πολύ αυτό το σημείο, γιατί ήταν άγριο και δεν θύμιζε σε τίποτα την κακοποιημένη θερινή Γαλλική Ριβιέρα. Το άσπρο και το υποκίτρινο του ασβεστόλιθου που άστραφτε κάτω από τον ήλιο κι οι άπειρες αποχρώσεις του γαλάζιου στους ορμίσκους ήταν μαγευτικά. Μια φορά μά-λιστα, έτσι όπως κοιτούσε προς τις Λερίνες Νήσους, είδε δελφίνια.

Όμως όταν φυσούσε, όπως εκείνο το βράδυ, το τοπίο με-ταμορφωνόταν. Οι απότομοι βράχοι γίνονταν επικίνδυνοι, οι ελιές και τα πεύκα διπλώνονταν από πόνο σαν να προ-σπαθούσαν να ξεριζωθούν. Όμως τη Βίνκα δεν την ενδιέ-φερε τίποτε άλλο. Άλεξ! Θα συναντούσε τον έρωτά της!

2017 Σκατά!

Το τακούνι της Μανόν έσπασε. Γαμώτο! Τώρα έπρεπε να περάσει ξανά από το σπίτι κι η φίλη της σίγουρα θα την έβριζε που κατέστρεψε τα παπούτσια της. Τα έβγαλε, τα έβαλε στην τσάντα της και συνέχισε ξυπόλυτη.

Περπατούσε ακόμα στον στενό αλλά ασφαλτοστρωμένο δρόμο πάνω από τον γκρεμό. Ο αέρας ήταν καθαρός και αναζωογονητικός. Το φύσημα του μαΐστρου είχε καθαρίσει τον ουρανό και τώρα ήταν γεμάτος αστέρια.

Το εντυπωσιακό θέαμα ξεκινούσε από τα τείχη της πα-λιάς Αντίμπ κι έφτανε στην ακτή της Νίκαιας, περνώντας

ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΊ ΚΑΊ Η ΝΎΧΤΑ 19

από τα ορεινά της ενδοχώρας. Πίσω από τα πεύκα ήταν κρυμμένα μερικά από τα ομορφότερα σπίτια της Κυανής Ακτής. Από παντού ακούγονταν τα κύματα που έσκαγαν στην ακτή, δυνατά και πανίσχυρα.

Στο παρελθόν είχαν γίνει τραγικά ατυχήματα σ’ αυτό το σημείο. Τα κύματα είχαν παρασύρει ψαράδες, τουρίστες και ζευγάρια που ερωτοτροπούσαν δίπλα στο νερό. Οι έντονες αντιδράσεις ανάγκασαν τις Αρχές να φροντίσουν για την ασφάλεια του δρόμου. Έχτισαν σκαλιά, έβαλαν σήμανση και τοποθέτησαν μπάρες που εμπόδιζαν τις απόπειρες των πεζών να πλησιάσουν στην ακτή. Παρ’ όλα αυτά, ένας μα-νιασμένος άνεμος μερικών ωρών ήταν αρκετός για να γίνει ξανά επικίνδυνο το συγκεκριμένο σημείο.

Η Μανόν σταμάτησε μπροστά σ’ ένα πεσμένο πεύκο που είχε σπάσει την κουπαστή της ράμπας κι είχε κλείσει τον δρόμο. Ήταν αδύνατον να προχωρήσει. Σκέφτηκε να γυ-ρίσει πίσω. Δεν υπήρχε ψυχή ζώσα εκεί κοντά. Ο δυνατός άνεμος είχε αποθαρρύνει όλους τους περιπατητές.

Φύγε, κορίτσι μου.Στάθηκε κι άκουσε το βουητό του ανέμου. Κοντινό και,

την ίδια στιγμή, μακρινό, σαν να κατηγορούσε κάποιον. Μια υπόκωφη απειλή.

Παρόλο που ήταν ξυπόλυτη, η Μανόν ανέβηκε σ’ έναν βράχο για να περάσει το εμπόδιο και, με μοναδικό φως τον φακό του τηλεφώνου της, συνέχισε.

Τότε είδε, κάτω στον γκρεμό, έναν σκούρο όγκο. Η Μα-νόν ζάρωσε τα μάτια της για να δει καλύτερα. Όμως ήταν πολύ μακριά για να καταλάβει τι υπήρχε εκεί πέρα. Με με-γάλη προσοχή προσπάθησε να κατεβεί. Τότε ακούστηκε ένα σκίσιμο. Ήταν το στρίφωμα του δαντελένιου φορέματός της.

20 GUILLAUME MUSSO

Δεν έδωσε σημασία. Τώρα έβλεπε καθαρά τον όγκο που είχε τραβήξει την προσοχή της. Ήταν το σώμα ενός ανθρώπου. Το πτώμα μιας γυναίκας που την είχαν πετάξει στα βράχια. Όσο πλησίαζε, τόσο την τύλιγε ο τρόμος. Αυτό δεν ήταν ατύ-χημα. Το πρόσωπο της γυναίκας ήταν διαλυμένο. Ένας μα-τωμένος πολτός. Θεέ μου. Η Μανόν ένιωσε ότι δεν την κρα-τούσαν τα πόδια της. Νόμιζε ότι θα λιποθυμήσει. Άνοιξε το τηλέφωνό της για να καλέσει ασθενοφόρο. Δεν είχε σήμα, όμως η οθόνη έδειχνε «Επείγουσα Κλήση». Ήταν έτοιμη να καλέσει βοήθεια, όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνη. Λίγο πιο πέρα καθόταν ένας άντρας που έκλαιγε. Είχε σκεπάσει το πρόσωπό του με τα χέρια του κι είχε ξεσπάσει σε λυγμούς.

Η Μανόν τρομοκρατήθηκε. Εκείνη τη στιγμή μετάνιωσε που δεν είχε μαζί της όπλο. Πλησίασε με μεγάλη προσοχή. Ο άντρας σηκώθηκε. Όταν σήκωσε το βλέμμα, η Μανόν τον αναγνώρισε.

«Εγώ φταίω», είπε κι έδειξε το πτώμα.

1992 Η Βίνκα Ρόκγουελ, χαριτωμένη κι ανάλαφρη σαν φτερό, πηδούσε χαρούμενη στα βράχια. Ο άνεμος φυσούσε όλο και δυνατότερα. Όμως η Βίνκα ήταν χαρούμενη. Της άρεσε η φουσκοθαλασσιά, ο κίνδυνος, το βουητό του θαλασσινού αέρα, τα απότομα βράχια που της προκαλούσαν ίλιγγο. Άλεξ! Τίποτα στη ζωή της δεν ήταν τόσο μεθυστικό. Ένα βαθύ κι απόλυτο θάμπωμα. Ένωση σωμάτων και ψυχών. Ακόμα κι αν ζούσε εκατό χρόνια, τίποτα δεν θα μπορούσε να συγκριθεί μ’ αυτή την ανάμνηση. Την αναστάτωνε που σε λίγη ώρα θα συναντιούνταν κρυφά και θα έκαναν έρωτα πάνω στα βράχια.

ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΊ ΚΑΊ Η ΝΎΧΤΑ 21

Ένιωθε τον χλιαρό άνεμο να την τυλίγει ολόκληρη, να φυσάει γύρω από τα πόδια της, να σηκώνει το φουστάνι της σαν πρελούδιο της ένωσης των σωμάτων που τόσο προσδο-κούσε. Η καρδιά που χτυπά δυνατότερα, το κύμα της θέρ-μης που παρασύρει, το αίμα που πάλλεται στις φλέβες, οι παλμοί που κάνουν κάθε χιλιοστό του κορμιού να τρέμει. Άλεξ! Θα συναντούσε τον έρωτά της!

Ήταν η καταιγίδα, η νύχτα, η στιγμή. Βαθιά μέσα της η Βίνκα ήξερε ότι έκανε ανοησίες κι ότι αυτή η ιστορία δεν θα είχε καλό τέλος. Όμως δεν θ’ άλλαζε με τίποτα στον κόσμο την έξαψη εκείνης της στιγμής, την αναμονή, την τρέλα του έρωτα, την επώδυνη χαρά να την παρασέρνει η νύχτα.

«Βίνκα!» Ξαφνικά, μέσα στον καθαρό ουρανό με το ολόγιομο φεγ-

γάρι, ήρθε. Η Βίνκα έκανε μερικά βήματα για να συναντή-σει τη σκιά του έρωτά της. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και της φάνηκε ότι ένιωθε ήδη την ηδονή που ερχόταν. Έντονη, καυτή, ασυγκράτητη. Τα κορμιά, που μπερδεύονται μέχρι να γίνουν κομμάτια και να λιώσουν στα κύματα και στον άνεμο. Οι κραυγές, που γίνονται ένα με τις κραυγές των γλάρων. Οι σπασμοί, η έκρηξη, αυτή η λευκή αστραπή που σε τυφλώνει και σου δίνει την εντύπωση ότι όλο σου το είναι θα σκορπιστεί.

«Άλεξ!»Όταν η Βίνκα αγκάλιασε επιτέλους το αντικείμενο του

πόθου της, κάτι μέσα της της ψιθύρισε ξανά ότι αυτή η ιστο-ρία δεν θα είχε καλό τέλος. Όμως το κορίτσι δεν το ενδιέ-φερε το μέλλον. Ο έρωτας είναι όλα ή τίποτα.

Το μόνο που είχε σημασία ήταν εκείνη η στιγμή.Η καυτή και δηλητηριώδης αποπλάνηση της νύχτας.

Χτες και σήμερα

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ NICE-MATIN – Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Το Διεθνές Λύκειο Σεντ-Εξιπερί γιορτάζει τα πεντηκοστά γενέθλιά του

Tο ερχόμενο Σαββατοκύριακο το Διεθνές Λύκειο Σεντ-Εξιπερί, καμάρι της τεχνόπολης Σοφία Αντί-πολις, θα σβήσει τα πενήντα κεράκια του.

Αυτή η ιδιαίτερη κατασκευή της Κυανής Ακτής ανεγέρθηκε το 1967 από τη Γαλλική Λαϊκή Απο-στολή* με στόχο τη μόρφωση των παιδιών των εκπατρισμένων. Διάσημο για το υψηλό επίπεδό του, το σχολείο βασίζεται στη διδασκαλία σε ξένες γλώσσες. Τα δίγλωσσα τμήματά του επιτρέπουν την απόκτηση διεθνούς διπλώματος και σήμερα φιλοξενούν χίλιους σχεδόν Γάλλους και αλλοδα-πούς μαθητές. Οι εορτασμοί θα ξεκινήσουν την Παρασκευή 12 Μαΐου με μια εκδήλωση ανοιχτή στο κοινό, στη διάρκεια της οποίας μαθητές και εκπαιδευτικό προσωπικό θα παρουσιάσουν καλλι-τεχνικές δημιουργίες –εκθέσεις φωτογραφίας, ται-νίες, θεατρικά δρώμενα– που δημιουργήθηκαν με αφορμή την επέτειο.

Οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν το επόμενο

* Πρόκειται για μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ιδρύθηκε το 1902 από τον Πιερ Ντεσάμπ με σκοπό τη διάδοση της γαλλικής γλώσσας και του πολιτισμού. Δραστηριοποιείται σε πολ-λές χώρες του κόσμου, ιδρύοντας σχολεία. (ΣτΕ)

26 GUILLAUME MUSSO

μεσημέρι μ’ ένα κοκτέιλ για τους παλιούς μαθητές και εκπαιδευτικούς του σχολείου. Στη διάρκεια της τελετής θα μπει ο θεμέλιος λίθος του «Γυάλινου Πύργου», ενός πενταώροφου κτιρίου που θα χτι-στεί στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το γυμνα-στήριο, το οποίο πολύ σύντομα θα κατεδαφιστεί δί-νοντας τη θέση του σ’ ένα μεταμοντέρνο κτίριο που θα φιλοξενεί τους μαθητές των προπαρασκευα-στικών τάξεων για τις Ανώτερες Σχολές. Το ίδιο βράδυ οι απόφοιτοι της περιόδου 1990-1995 θα έχουν την τιμή να είναι οι τελευταίοι που θα μπουν στο γυμναστήριο για το «πάρτι των παλιών».

Η κυρία Φλοράνς Γκιράρ, διευθύντρια του λυ-κείου, ελπίζει σε μεγάλη ανταπόκριση. «Με μεγάλη μου χαρά προσκαλώ όλους τους παλιούς μαθητές και το εκπαιδευτικό προσωπικό να μοιραστούν μαζί μας αυτή την ευχάριστη στιγμή. Οι ανταλλαγές, οι συναντήσεις, οι αναμνήσεις, όλα αυτά μας υπενθυ-μίζουν από πού ξεκινήσαμε και σίγουρα είναι απα-ραίτητες για να ξέρουμε πού βαδίζουμε», αναφέρει η λυκειάρχης, κάπως αναμενόμενα, ενώ σημειώνει ότι δημιουργήθηκε μια ομάδα στο Facebook ειδικά για το γεγονός.

Στεφάν Πιανέλι