ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ - ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

ΤΕΥΧΟΣ 152ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Ένα φταίξιμο

ζητεί παραλήπτη

ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ

ΕΤΟΣ: 24ο • ΠΕΡΙΟΔΟΣ Δ΄ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

Αρ. 152ΣΥΜΒΟΛ. ΤΙΜΗ ΤΕΥΧ. 0,30 ευρώ

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:ΟΡ. ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ:“ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ” (ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ)

ΑΡΚΑΔΙΟΥ 47, 121 32 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΤΗΛ: 210 28 25 126

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΕΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ - ΦΩΤΟΜΟΝΤΑΖ ΕΚΤΥΠΩΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ:

ALTA GRAFICO Α.Ε.ΡΑΒΕΝΙΩΝ 9, 136 71 Κ. ΑΧΑΡΝΕΣ

ΤΗΛ: 210 23 14 359e-mail:

[email protected]Η σελίδα μας στο internet:

http://www.logiazois.gr

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ – ΕΜΒΑΣΜΑΤΑΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ

ΜΕ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣΤ.Θ. 50438

141 10 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLAS

• Είναι μια υπηρεσία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αφιερωμένη στη διάδοση της Αλήθειας του Ευαγγελίου στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο.

• Είναι μια υπηρεσία ηλικίας πάνω από 30 ετών στα χέρια πιστών ανθρώπων του Ευαγγελίου.

• Οι εκδόσεις μας και οι δραστηριότητές μας καλύπτουν μια μεγάλη περιοχή θε-μάτων, αναλύσεων, μελετών, επίκαιρων στοιχείων της εποχής μας.

• Υπηρετούμε τον ζωντανό Θεό τής Βί-βλου, τα σχέδια της Βασιλείας Του, το θαύμα τής προσφοράς τού Ιησού Χριστού στους αμαρτωλούς ανθρώπους.

• Τα έντυπά μας και τα μηνύματά μας έχουν πάντα ποικίλο ευαγγελιστικό, αγια-στικό, οικοδομητικό περιεχόμενο.

• Τα έξοδά μας καλύπτονται αποκλειστι-κά από προσφορές αγάπης πιστών τού Χριστού, που ενισχύουν οι ίδιοι τη γνήσια υπηρεσία τής διάδοσης της αγάπης τού Θεού στον κόσμο μας.

• Γράψτε μας για περισσότερες πληροφο-ρίες και για πλήρη ενημέρωσή σας ΔΩΡΕ-ΑΝ με καταλόγους και δείγματα από τις εκδόσεις μας.

« ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ »

• ΒΙΒΛΙΑ • ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ • ΦΥΛΛΑΔΙΑ • ΚΑΣΕΤΕΣ (Ήχου - Βίντεο) • CD

• DVD • ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

Η νέα μας διεύθυνση:ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Τ.Θ. 50438 – Τ.Κ. 141 10 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΄Η ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό το τεύχος...

1Μάιος - Ιούνιος 2012

- Οταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφοροι, προσπερνάμε ή αλ-λάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μιλάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα μας. Είμα-στε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγουροι είμαστε ότι συνήθως φταίνε οι άλλοι… Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμη-λά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ δεν ήμαστε πιο φτωχοί. (Σελίδα 2)

- Οι Αντίχριστοι. Στο πέρασμα της Ιστορίας οι πιστοί και μελετητές της Αγίας Γραφής πολλές φορές παρασύρθηκαν και νόμισαν πως, στη μορφή κάποιου από τους μεγάλους, είδαν τον αντίχριστο. Υπάρχουν πάρα πολλές, τελείως αντί-θετες προς το πραγματικό του πρόσωπο αντιλήψεις, διάσπαρτες στη λαϊκή φα-ντασία, που δημιουργούν μεγάλη σύγχυση στο θέμα αυτό. (Σελίδα 9)

- Ο Παλαιός άνθρωπος, ο Νέος άνθρωπος. Μία απλή εικόνα, γνωστή σε όλους μας, κατανοητή, εύληπτη. Μέσα σε αυτές τις απλές λέξεις χωράει ολόκληρο το θαύμα της αναγέννησης, της σωτηρίας, της αιώνιας ζωής, αλλά και της αιώνιας απώλειας, της ζωής της αμαρτίας μακριά από τον Θεό. (Σελίδα 13)

- Ο Νοσταλγικός Ψαλμωδός του Ισραήλ. Οσοι είναι οικείοι με την αγροτική ζωή, ξέρουν ότι στον τρύγο των σταφυλιών γινόταν μια γιορτή, όπου οι νέοι και οι νέες πατούσαν τα σταφύλια στο πατητήρι με κέφι και τραγούδια, ακολου-θούσε δε μεγάλη γιορτή. Αυτός ο Ψαλμός είναι γλυκύτερος στο νόημά του απ’ τη γλύκα της γιορτής του τρύγου. (Σελίδα 19)

- Ο Θεός Δημιουργός μας, ανάμεσα στα πολύτιμα δώρα που μας έκανε από τον Ιδιο Του τον εαυτό, ήταν και το δώρο της θέλησης. Ο Ιδιος έχει θέληση και προί-κισε και εμάς με θέληση. Η θέληση παράγει θέλημα, αυτή είναι η λειτουργία της. Θέληση και Θέλημα. Ποιες οι σοβαρές προεκτάσεις και επιπτώσεις από τη σωστή ή λάθος χρήση του, εδώ στη Γη, αλλά και στην αιωνιότητα. (Σελίδα 28)

- Η Έιδωλολατρία Τότε και Σήμερα (Αφιέρωμα). Το μεγάλο πρόβλημα στις μέρες μας είναι ότι δεν υπάρχουν ναοί λατρείας, θυσιών και ειδώλων, αλλά όλος ο κό-σμος γύρω μας είναι ειδωλολατρικός και όπου να στραφείς, πέφτεις επάνω στα είδωλα. Να γιατί ο Κύριος καλεί την Εκκλησία των πιστών Του να βγουν έξω από τον κόσμο της ειδωλολατρίας, να ζήσουν αλλιώτικη, διαφορετική, καινούργια ζωή, άγια ζωή, καθαρή ζωή λατρείας στο πρόσωπό Του. Πώς μπορεί να γίνει όμως κάτι τέτοιο στις μέρες μας και μέσα σε τόσο δύσκολους καιρούς; (Σελίδα 33)

- Σκεφτόμαστε καθημερινά και ακατάπαυστα. Επεξεργαζόμαστε πρόσωπα, προ-βλήματα, μηνύματα. Πολύπλοκοι μηχανισμοί στα άγνωστα βάθη της καρδιάς και της ψυχής του ανθρώπου. Αυτό που πραγματικά μας χρειάζεται είναι Έλεγχος Απόλυτος στις Σκέψεις μας. Πρακτικά βήματα, που θα μας οδηγήσουν στην πο-θητή, αλλά και φυσιολογική πνευματική αύξηση, αυτήν που ταιριάζει στα γνήσια παιδιά του Θεού και που την περιμένει ο Κύριος από τη ζωή μας. (Σελίδα 47)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, κοιτάζουμε αδιάφο-ροι, προσπερνάμε ή αλλάζουμε δρόμο. Ακόμα και αν είναι δικό μας, ποτέ σχεδόν δε σκύβουμε να το σηκώσουμε. Μι-λάμε για το φταίξιμο. Δεν είναι από τα …αγαπημένα μας. Είμαστε σίγουροι πως …σπάνια φταίμε. Ακόμα πιο σίγου-ροι είμαστε ότι συνήθως φταίνε οι άλλοι… Όχι γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά γιατί είμαστε άνθρωποι. Και που είμαστε πιστοί του Χριστού, λίγη πρόοδο έχουμε κάνει στο σημείο αυτό, νομίζω.

Το θέμα μας είναι μόνιμα τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας. Κοινωνία, κοινότητα, ο χώρος μας, το σπίτι μας, όπως θέλετε να το πείτε. Άλλο είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμαστε πιο χαμηλά, ποτέ δεν ήμαστε πιο μακριά, ποτέ δεν ήμαστε πιο φτωχοί, ποτέ δεν ήμαστε πιο αδύναμοι. Κάθε χρόνο και πιο κάτω, κάθε χρόνο και λιγότεροι, κάθε χρόνο και πιο πίσω, πιο

Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη

3

φτωχοί, κάθε χρόνο και πιο ψυχροί και αποξενωμένοι. Τα γνωρί-ζουμε, τα έχουμε περιγράψει, τα έχουμε υπογραμμίσει.

Ο ένας δρόμος είναι ο δρόμος τού, τα αφήνουμε όλα τα παλιά πίσω και κοιτάμε τώρα τι γίνεται, από εδώ και πέρα τι κάνουμε... Ο άλ-λος δρόμος λέει ακριβώς το αντίθετο, δεν κάνουμε βήμα μπροστά αν δεν εντοπίσουμε και δεν συμφωνήσουμε στο τι ακριβώς φταίει και φτάσαμε ως εδώ. Αν με ρωτήσετε, κι εγώ αυτής της σχολής είμαι. Αλλά και η Ιστορία, που μας διδάσκει ότι τα λάθη επαναλαμβάνονται αν δεν εντοπιστούν και δεν αντιμετωπιστούν στη φύτρα τους, κάτι «ξέρει» περισσότερο από μας.

Επομένως καλά κάνουμε και ρωτάμε τι φταίει και το αμέσως επόμενο είναι το ποιος φταίει. Αν κάτι δεν κάνουμε καλά, είναι που κοιτάμε μόνο προς τους άλλους και είμαστε τόσο γενναιόδωροι σε συγχώρηση και άφεση στον εαυτό μας. Επί-σης και κάτι ακόμα. Σε περίπτωση που η έρευνά μας κάπου μας οδηγήσει, να προσέξουμε πώς θα αξιοποιήσουμε τα ευρήματά μας, ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μία-μία τις αιτίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΥΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε πολλά εδώ. Πνευ-ματικός είναι ο άνθρωπος που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί και ενεργεί πλούσια μέσα του, επά-νω του και δι’ αυτού γύρω του. Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που είναι όργανο του Πνεύματος για τα αιώνια και άγια σχέδια του Θεού. Πνευματικός είναι ο πιστός του Χριστού που έχει αφομοιωθεί από το Άγιο Πνεύμα, που έχει ταυτιστεί η ζωή του με τη ζωή του Πνεύματος. Η σκέψη του, η καρδιά του, η ύπαρξή του ολόκληρη οδηγείται, διοικείται από το Πνεύμα. Αυτό που ζει είναι η ζωή του Πνεύματος. Αυτό εκδηλώνει καθη-μερινά γύρω του είτε μιλάει είτε σιωπά. Προηγείται η καταδίκη, ο θάνατος του παλιού, αμαρτωλού εαυτού μου, ώστε να γίνω «ναός του Αγίου Πνεύματος», «κοινωνός θείας φύσεως».

Πνευματικός είναι ο πιστός του Χρι-στού που η σκέψη του, η καρδιά του, η ύπαρξή του ολό-κληρη οδηγείται,

διοικείται από το Πνεύμα του Θεού. Αυτό που ζει είναι η ζωή

του Πνεύματος. Αυτό εκδηλώνει

καθημερινά γύρω του είτε μιλάει είτε

σιωπά. Προηγεί-ται η καταδίκη, ο θάνατος του πα-λιού, αμαρτωλού εαυτού μου, ώστε να γίνω «ναός του Αγίου Πνεύματος»,

«κοινωνός θείας φύσεως».


Μάιος - Ιούνιος 2012

Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι απέχουμε πολλά χιλιόμετρα από αυτή τη ζωή. Εμείς είμαστε ακόμα άνθρωποι της λογικής μας, του δίκι-ου μας, του σωστού, του ορθού, του αποδεκτού, του εύκολου και βολικού. Όχι μόνο δεν μας διοικεί το Άγιο Πνεύμα όπως πρέπει στα παιδιά του Κυρίου, αλλά δυσκολεύεται να μας πείσει να στραφού-με να Το ακούσουμε, να Του δώσουμε έστω λίγη σημασία. Η ζωή του Πνεύματος έχει και τον καρπό του Πνεύματος. Αγάπη, χαρά, ειρήνη, νίκη, γόνατα, δάκρυα, θυσία, υπομονή… Η ζωή του Πνεύ-ματος έχει και πλούσιο καρπό που μένει και δοξάζει τον Κύριο. Η ζωή του Πνεύματος οδηγεί στη μόρφωση του Ιησού Χριστού μέσα μας και επάνω μας. Κι εμείς δεν έχουμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Μεί-ναμε σαρκικοί, ψυχικοί, ολοζώντανοι. Και θέλω έχει η ζωή μας και δεν θέλω και νομίζω, μου αρέσει, με εξυπηρετεί, με ευχαριστεί…

Μετά θα έρθουμε να ρω-τήσουμε τι φταίει, ποιος φταίει. Και η απάντηση είναι απλή. Με πνευματι-κότητα υπό το μηδέν, και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια με τον Χριστό, ο Κύ-ριος δεν μας εμπιστεύεται καθόλου. Δεν είμαστε άξιοι να μας ευλογήσει, να μας χαρίσει τα δώρα Του. Δεν λειτουργούν οι υποσχέσεις Του, γιατί έχουμε πολλά κενά πίσω μας και πολλές εκκρε-μότητες στη ζωή μας κάθε μέρα. Απέχουμε επικίνδυνα και ανησυχητικά από τη ζωή τη διοικούμενη από το Πνεύ-μα του Θεού. Είμαστε ακό-μα ζωντανοί, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά αυτό για τον πιστό του Χριστού είναι

μεγάλο μείον. Πιο πρακτι-κά, να πώς καταλήξαμε εδώ και πώς μπορεί ο κα-θένας να καταλήξει, αν

δεν προσέξει:

Ένα φταίξιμο...

- Βιαστήκαμε να πούμε ότι καταλάβαμε τι είναι, τι προσφέρει ο Χριστός. Μεγάλο λάθος και επικίνδυνο. Σίγουρα κάποιες γνώσεις έχουμε. Αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι ζωή, είναι η Ζωή, ο νέος μας εαυτός. Είναι ουράνιο, θεϊκό δώρο που κατοικεί μέσα μας. Δεν τελειώνει τόσο εύκολα όπως νομίζουμε. Δεν τελειώνει ποτέ, δεν κλείνει αυτό το κεφάλαιο. Γυρίζουμε και ξαναγυ-ρίζουμε σ’ Αυτόν και είναι κάθε φορά πηγή ολό-φρεσκη και αστείρευτη. Το μεγαλύτερο μέρος του Ιησού Χριστού και το πιο πολύτιμο και δοξασμένο δεν το γνωρίσαμε ακόμα, δεν το πειραματιστήκα-με, δεν το κατέχουμε. Βιαστήκαμε να πάμε στα δικά μας, τα εύκολα, τα ελκυστικά, όσα εξυπηρε-τούν την αλαζονεία μας και τον εγωισμό μας, τη σάρκα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. Δεν έχει οξυγόνο γι’ αυτήν και πολύ γρήγορα πεθαίνει. Έτσι έγινε και στη δική μας περίπτωση.

- Το Ευαγγέλιο είναι ο Λόγος του Θεού και δεν τελειώνει όχι μία, αλλά πολλές ζωές να έχεις να το μελετάς. Εμείς το κλείσαμε βιαστικά, σίγουροι ότι τα μάθαμε όλα. Χρησιμοποιούμε εδάφια, αλλά για τους άλλους και για να διανθίζουμε τα κηρύγ-ματά μας… Βάλαμε στη θέση του τη λογική μας, τις γνώσεις μας και τα συστήματα του κόσμου, που τα αντιγράφουμε ευχαρίστως και απροβλη-μάτιστα. Η ζωή του Πνεύματος δεν είναι εκεί. «Χριστιανοί του κλειστού Ευαγγελίου», το νέο εί-δος που ανθεί στις μέρες μας.

- Ο σταυρός του Χριστού λειτούργησε σωστά, αληθινά και ολοκληρωμένα, αλλά ήταν ο δικός Του σταυρός. Ο δικός μας ακόμα περιμένει. Να πεθάνει το παλιό, ο αμαρτωλός εαυτός μας, καταδικασμένο από εμάς. Δεν το κάναμε ακό-μα ίσως. Η ζωή του Πνεύματος δεν εκδηλώνε-ται σε ζωντανούς αμαρτωλούς, αλλά μόνο σε πεθαμένους. Εμείς κάνουμε ωραία κηρύγματα και αναλύσεις γύρω από τον σταυρό του Χρι-στού, αλλά τον δικό μας σταυρό ακόμα δεν τον σηκώσαμε. Επομένως ούτε ακολουθούμε τον Ιησού, ούτε ζούμε τη ζωή Του.

...ζητεί παραλήπτη

Ο Ιησούς Χριστός είναι ζωή, είναι η Ζωή, ο νέος μας εαυτός. Είναι ου-ράνιο, θεϊκό δώρο που κατοικεί μέσα μας. Δεν τελειώνει ποτέ, δεν κλείνει

αυτό το κεφάλαιο. Γυρίζουμε και

ξαναγυρίζουμε σ’ Αυτόν και είναι κάθε φορά πηγή ολόφρεσκη και αστείρευτη. Το

μεγαλύτερο μέρος του Ιησού Χριστού και το πιο πολύτι-μο και δοξασμένο δεν το γνωρίσαμε ακόμα, δεν το πει-ραματιστήκαμε,

δεν το κατέχουμε. Βιαστήκαμε να πάμε στα δικά

μας, τα εύκολα, τα ελκυστικά, όσα εξυπηρετούν την

αλαζονεία μας και τον εγωισμό μας,

τη σάρκα.

Μάιος - Ιούνιος 2012 5

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

6

ΣΠΟΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΙΣΜΟΣ

Μας είναι πολύ δυσάρεστος αυτός ο νόμος του Θεού και της ζωής μας, αλλά τόσο πραγματικός, καθημερινός και αληθινός, όσο ο νόμος της πα-γκοσμίου έλξεως και το πρώτο θερμοδυναμικό αξίωμα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Σπείραμε ασέβεια προς τον Θεό. Σπείραμε αυτοσχεδιασμούς επάνω στις δικές Του αλήθειες. Φτηνύναμε τον Χριστό, κατεβάσαμε τον πήχη, φαρδύναμε το δρόμο με δικές μας παρεμβάσεις και σκοπιμότητες. Κάποτε θα φύτρωνε αυτό που σπέρναμε τόσον καιρό. Και ήρθε η ώρα. Επανερχόμαστε στο φταίξιμο. Η κοινωνία μας, το σπίτι μας, ο κόσμος μας. Ποτέ τόση φτώχια, ποτέ τόσα αδιέξοδα, ποτέ τόσο χαμηλά. Ούτε λύση, ούτε συνεννόηση, ούτε φως στο βάθος… Τι φταί-ει, ποιος φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ; Δεν είναι να απορούμε. Ας κοιτάξουμε τα κηρύγματά μας, τις θέσεις μας στην πνευματική ζωή, το Ευαγγέλιο που κηρύξαμε, τους στόχους που είχαμε στην καρ-διά μας και εξυπηρετήσαμε, τις φιλοδοξίες μας, τις αγάπες μας, τα είδωλά μας. Εκεί είναι οι απα-ντήσεις. Σπείραμε ανυπακοή, σπείραμε ασέβεια, σπείραμε σάρκα. Τώρα θερίζουμε τους καρπούς. Και το πιο φοβερό όλων είναι που δεν πήγε το μυαλό μας ότι ο θερισμός αυτός θα αρχίσει από το ίδιο μας το σπίτι, από τα δικά μας τα παιδιά μας, τους νέους μας, την οικογένειά μας, και θα απλώσει σαν πανδημία γύρω μας. Δεν είπαμε όλη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, δεν σεβαστήκαμε την αλήθεια, δεν παραιτηθήκα-με με ταπείνωση για να δοξασθεί ο Κύριός μας. Ο θερισμός ακολουθεί πάντα και με μαθηματική ακρίβεια τη σπορά και είναι ανάλογος του σπόρου που σπείραμε. Είναι νόμος του Θεού αυτός.

Ένα φταίξιμο...

Η κοινωνία μας, το σπίτι μας, ο

κόσμος μας. Ποτέ τόση φτώχια, ποτέ

τόσα αδιέξοδα, ποτέ τόσο χαμηλά.

Ούτε λύση, ούτε συνεννόηση, ούτε φως στο βάθος… Τι φταίει, ποιος

φταίει, πώς φτά-σαμε ως εδώ; Δεν

είναι να απορούμε. Δεν είπαμε όλη την αλήθεια του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού,

δεν σεβαστήκαμε την αλήθεια, δεν

παραιτηθήκαμε με ταπείνωση για να δοξασθεί ο Κύριός μας. Ο θερισμός ακολουθεί πάντα

και με μαθηματική ακρίβεια τη σπορά και είναι ανάλογος

του σπόρου που σπείραμε. Είναι νόμος του Θεού

αυτός.

7

ΑΜΑΡΤΙΕΣ «ΓΟΝΕΩΝ»

Με την κάπως ειρωνική αυτή φράση θέλω να τονίσω μια μεγάλη αλήθεια. Ναι, έχουν μεγάλη και σοβαρή ευθύνη για το κατάντημα και το αδιέξοδο το σημερινό και οι προηγούμενοι από εμάς, που για να τους τιμήσουμε τους λέμε και «γονείς» ή «πατέρες» μας. Δεν φρόντισαν για το τι θα μείνει πίσω τους όταν αποχωρήσουν κάπο-τε. Λησμόνησαν ότι θα φύγουν κάποτε και δεν πρέπει να αφήσουν πίσω τους συντρίμμια, κενά και παραλείψεις, προβλήματα, εκ-κρεμότητες. Φρόντισαν να περιτριγυρίζονται από ένα περιβάλλον ευχάριστο – κολακευτικό ίσως - γι’ αυτούς, πρόσωπα δικής τους επιλογής, με κριτήρια δικής τους επιλογής και σε θέσεις δικής τους επιλογής… Όλα αυτά στο βωμό της εξυπηρέτησης ή πιο σωστά της αλληλοεξυπηρέτησης. Αν σταματούσε μέχρι εδώ, θα ήταν μικρό το κακό. Ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Ο Κύριος κρατάει τους χρόνους, τους καιρούς στα χέρια Του. Τι άφησαν πίσω τους; Πόσο φρόντισαν για τη διαδοχή τους; Πόσο προσευχήθηκαν για τους νεότερους που ακολουθού-σαν; Πόσο ζήτησαν το θέλημα του Κυρίου στην ανάδειξη ικανών, προικισμένων, πιστών διαδόχων; Πόσο τους είχαν κοντά τους να τους διδάξουν, να τους εκπαιδεύσουν, να τους γαλουχήσουν από τον εαυτό τους, τη ζωή, την πείρα τους με τον Ιησού Χριστό; Απορούμε γιατί την επόμενη της αναχώρησης «βγήκαν τα μαχαί-ρια»;… Απορούμε για τα στρατόπεδα, τις συμμαχίες, τις ομάδες, τον πόλεμο, την πλήρη ασυνεννοησία; Τίποτα παράξενο. Δεν ήταν και τόσο «γονείς», δεν ήταν ευλογημένοι όπως θα ’πρεπε, δεν στά-θηκαν ψηλά μέχρι τέλους, υπόδειγμα ζωής για τους επόμενους. Θέλεις να δεις για κάποιον αν ήταν ευλογημένος του Κυρίου; Κοί-ταξε τι αφήνει πίσω του φεύγοντας από τον κόσμο αυτό. Τι από όσα είπε και έπραξε συνεχίζει να το συστήνει, να το χρησιμοποιεί, να το ευοδώνει ο Κύριος. Τώρα ρωτάμε τι φταίει, ποιος φταίει; Μπορεί να έχουν φύγει από ανάμεσά μας, αλλά κάποτε έχουν μεγάλες και ιστορικές ευθύνες για όσα ακολούθησαν με την αναχώρησή τους. Ας μη συνεχίσουμε τους λιβανωτούς και τους ύμνους… Τελικά ίσως δεν ήταν και τόσο μεγάλοι όσο νομίσαμε…

Τρεις αποφασιστικές περιοχές. Πνευματικότητα υπό το μηδέν, σπορά και θερισμός και οι αμαρτίες των προηγούμενων. Δεν χρει-άζεται κάτι να συμπληρώσουμε. Αυτά και μόνο είναι ικανή αιτία ο

...ζητεί παραλήπτη



Κύριος να απομακρυνθεί, «ο οίκος μας να μείνει έρημος» και κάθε άλλο παρά ευλογημένους να θεωρούμε εμείς τους εαυτούς μας και οι άλλοι εμάς. Όμως το άρθρο μας αυτό γράφτηκε για έναν άλλο, πολύ πιο ση-μαντικό λόγο. Ένα φταίξιμο ζητεί παραλήπτη. Βγες μπροστά. Βγες εσύ μόνος σου, εγώ, ο άλλος. Κι ας μην κοιτάμε αν θα ’ρθει κανείς μαζί μας, αν θα μας μιμηθεί, θα μας ακολουθήσει. Ας βγούμε κι ας το παραδεχτούμε δημόσια, φωναχτά: Φταίω! Φταίω εγώ! Να σηκώσεις το φταίξιμο κι ας μην είναι όλο δικό σου ή δικό μου. Να το κάνεις μπροστά στον Κύριο τίμια, ειλικρινά, με ταπείνωση, με συναίσθηση, με πίστη. Και μπορεί να αρπάξει φωτιά, να λαμπαδιά-σει ο τόπος. Να σηκωθεί κι άλλος κι άλλος κι άλλος να πει φταίω, κι εγώ φταίω, φταίω… πολλές φωνές, πολλές καρδιές, πολλά δά-κρυα, πολλή δύναμη, πολύς Ουρανός, πολλή δόξα, πολλή φωτιά, πολλές επιστροφές, πολύς καρπός, πολλή ευλογία. Σκέψου, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τον Κύριο να δακρύσει από χαρά. Κάποιοι αναζητούν το δρόμο για μια αναζωπύρωση. Εμείς τον έχουμε βρει πιστεύω αυτό το δρόμο: «Ένα φταίξιμο ζητεί παραλή-πτη».____________________________Σημείωση: Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, κάθε πιθανή ομοιότητα με τα όσα συμβαίνουν στο κράτος μας, στην πατρίδα μας και ανάμε-σά μας, στην Κοινωνία μας, ίσως να μην είναι εντελώς τυχαία…


9

ΠΈΡΙΜΈΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΈΝΑ

Στο πέρασμα της Ιστορίας οι πιστοί και μελετητές της Αγί-ας Γραφής πολλές φορές παρασύρθηκαν και νόμισαν πως, στη μορφή κάποιου από τους μεγάλους, είδαν τον αντίχρι-στο. Ειδικότερα τον πρώτο αιώνα, που η εκκλησία περνούσε από τόσο μεγάλους διωγμούς, είδαν στο πρόσωπο μερικών Ρωμαίων αυτοκρατόρων τον αντίχριστο. Αυτής της μεγάλης «τιμής» φάνηκαν άξιοι, λόγω της σκληρότητάς τους και του μίσους τους εναντίον των χριστιανών, κυρίως ο Καλιγούλας και ο Νέρων. Αργότερα κατά τον Μεσαίωνα, και μάλιστα στην εποχή της Ιεράς Εξέτασης, στο πρόσωπο διαφόρων παπών, εχθρών του Ευαγγελίου, είδαν οι διωκόμενοι ουγε-νότοι και άλλοι πιστοί τον αντίχριστο. Την εποχή που ο Κορσι-κανός Ναπολέων ξεκίνησε να κατακτήσει ολόκληρη την Ευ-ρώπη και να την συνενώσει κάτω από τη δική του εξουσία, και περισσότερο ακριβώς για το στοιχείο αυτό, νόμισαν ότι αυτός θα έπρεπε να είναι ο αντίχριστος.

Οι Αντίχριστοι

(Συνέχεια από το προηγούμενο)



Στο πρόσφατο παρελθόν πάλι αρκετοί παρασύρθηκαν και πίστεψαν πως στο πρόσωπο του Μουσολίνι είχαν την παρου-σίαση του αντίχριστου, και τούτο διότι είδαν στο πρόσωπό του μια προσπάθεια να θέλει να εγκολπωθεί τη δόξα της πα-

λιάς Ρώμης, και μάλιστα στην εποχή της εκστρατείας της Αβησσυνίας, όπου τη δόξα του Νεγκούς, του βα-σιλιά των βασιλιάδων, την πήρε επάνω του.Μα και παλιότερα, ακόμη πριν έρθει ο Χριστός, βά-σει των προφητειών, κυρίως του Δανιήλ, είδαν στο πρόσωπο του Αντίοχου του Επιφανούς τον αντίχρι-στο, κατά το έτος 198 π.Χ. Αυτός ο Σύριος, όπως και να το πάρουμε, ήταν μια πολύ παραστατική μορφή του αντίχριστου. Κατέλαβε την Ιουδαία, βεβήλωσε το ναό, αφού πρόσφερε στο θυσιαστήριο του ναού θυσίες ακάθαρτων χοίρων, και γενικά η πολιτεία του ήταν τόσο αντίθετη με του Θεού το νόμο και την τάξη, που στο πρόσωπό του πάρα πολλοί είδαν κα-θαρά τον άνθρωπο της ανομίας, τον αντίχριστο.Όλες αυτές οι μορφές που προηγήθηκαν, πρέπει να προσθέσουμε, πως αν και η κάθε μια είχε και κάποιο από τα χαρακτηριστικά του αντίχριστου, εν τούτοις πάρα πολύ απέχουν από του να υπήρξε κάποιος από αυτούς ο αντίχριστος. Ο αντίχριστος δεν ήρθε ακό-μη. Προετοιμάζεται η έλευσή του. Έρχεται και δεν είναι μακριά.

Τα χαρακτηριστικά

Υπάρχουν πάρα πολλές, τελείως αντίθετες προς το πραγματικό του πρόσωπο αντιλήψεις, διάσπαρτες στη λαϊκή φαντασία, γύρω από το πρόσωπο του αντί-χριστου, που δημιουργούν μεγάλη σύγχυση στο θέμα αυτό. Πιστεύω προσωπικά, πως αυτό δεν είναι τυ-χαίο, αλλά εξυπηρετεί άμεσα κάποιο σκοπό, που δεν είναι άλλος, από του να μη γίνει αντιληπτός και να μην αναγνωριστεί όταν θα κάνει την εμφάνισή του. Οι πολλοί τον περιμένουν όπως τον φαντάζονται,

τρομερό, αποκρουστικό, αποτρόπαιο. Αντίθετα αυτός, και μάλιστα στο πρώτο του στάδιο, θα είναι τελείως διαφορετι-κός από ό,τι τον φαντάζονται. Ειδικότερα τα σημεία εκείνα που θα τον χαρακτηρίζουν είναι τα εξής:

Ο Ένας!

Στο πέρασμα της Ιστορίας οι πιστοί

και μελετητές της Αγίας Γραφής πολλές φορές πα-ρασύρθηκαν και

νόμισαν πως, στη μορφή κάποιου από τους μεγά-λους, είδαν τον

αντίχριστο. Όλες αυτές οι μορφές

που προηγήθηκαν, πρέπει να προσθέ-σουμε, πως αν και η κάθε μια είχε και κάποιο από τα χα-ρακτηριστικά του

αντίχριστου, εν τούτοις πάρα πολύ απέχουν από του

να υπήρξε κάποιος από αυτούς ο αντί-

χριστος. Ο αντί-χριστος δεν ήρθε

ακόμη. Προετοιμά-ζεται η έλευσή του.

Έρχεται και δεν είναι μακριά.

11

1. Αποκρουστικός στην όψη, νομίζουν οι πολλοί, που θα εμπνέει το φόβο και τον πανικό. Αντίθετα από την αντίληψη αυτή, θα είναι θελκτικός, σαγηνευτικός, και θα προκαλεί τον αμέριστο και ανεπιφύλακτο θαυμασμό των ανθρώπων, που θα βλέπουν στο πρόσωπό του ένα ον προικισμένο με πολλά χαρίσματα και με τις καλύτερες προθέσεις.

2. Αντίθετα από τη σφα-λερή κοινή αντίληψη, που δεν μπορεί να διακρίνει τι είδους ον θα είναι ο αντί-χριστος, φαίνεται τελείως καθαρά, πως θα είναι άν-θρωπος. Μερικοί τον συγ-χέουν με το σατανά. Ασφα-λώς έχει μεγάλη σχέση και εξάρτηση από αυτόν, θα κατευθύνεται από αυτόν και με τη δική του δύναμη θα κινείται. Μα θα είναι ον ξεχωριστό, άνθρωπος, για-τί ο σκοπός του θα είναι να παγιδεύσει τους ανθρώ-πους, να τους συσπειρώσει γύρω από το πρόσωπό του και να τους χρησιμοποιή-σει, στο σύνολό τους, για τα δικά του σχέδια. Έτσι, για να μπορέσει να κερδί-σει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, πρέπει να είναι και αυτός άνθρωπος.

3. Τα μέσα και τα συστήματα που θα χρησιμοποιήσει δεν θα πρέπει υποχρεωτικά να ανάγονται όλα στην περιοχή ταυ υπερφυσικού. Θα έχει οπωσδήποτε στη διάθεσή του υπερ-φυσικές ιδιότητες, όπως είχαν πολλά όργανα του διαβόλου στο παρελθόν, μα πάντα δεν είναι απαραίτητο αυτό. Η εξέ-λιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας παρέχουν σ’ αυτόν τόσες τρομερές δυνατότητες, που και στοχαστές και μελε-τητές έξω από τη Βίβλο βλέπουν τη δυνατότητα, με μόνα τα μέσα αυτά, σε έναν άνθρωπο και σε μια ομάδα ανθρώπων, να καθυποτάξουν όλο τον κόσμο και να τον ελέγχουν απο-φασιστικά. Κάτω από τη δύναμη της τεχνολογίας, που ίσως

Οι Αντίχριστοι



και με τη δική του συμβολή θα παρουσιάσει νέες επιτεύξεις, που θα του δίνουν αυτή τη δύναμη και την ικανότητα να ελέγχει και να επηρεάζει τα πάντα, θα δράσει και θα επι-κρατήσει. Διάφοροι συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας, όπως ο Όργουελ, ο Χάξλεϋ και ο Μπράντμπερυ, στο σημείο

αυτό συναντιούνται απόλυτα και έτσι βλέπουν ή οραματίζο-νται τη μελλοντική παγκόσμια κοινωνία. Μόνο που δεν ξέ-ρουν να δώσουν το σωστό όνομα στο «μεγάλο αρχηγό». Το περίγραμμα που προσφέρουν είναι όμως πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Και μόνο μια συστηματική εκμετάλλευση, με μια επιστημονική βάση ψυχολογίας, των μέσων μαζικής επικοινωνίας, Τύπος, ραδιόφωνο, τηλεόραση, ίντερνετ, είναι αρκετή για να πλάσει, σύμφωνα με τη δική του θέληση, τη θέληση όλων των ανθρώπων και να την κατευθύνει κατά τα σχέδιά του.

(Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Ο Ένας!

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!

Ο Παλαιός Άνθρωπος και ο Νέος Άνθρωπος

Μένει κανείς έκπληκτος όταν ανοίξει την Αγία Γραφή και σκύψει με ενδιαφέρον να τη μελετήσει. Ένας τελείως διαφο-ρετικός κόσμος μπροστά του. Ο κόσμος του Θεού! Τελείως διαφορετικός ο τρόπος προσέγγισης όλων των θεμάτων από τον δικό μας, τον ανθρώπινο τρόπο. Τελείως διαφορετική νοοτροπία και σκεπτικό. Τα τοποθετεί όλα σε τελείως δια-φορετική βάση. Ο τρόπος του Θεού, ο τρόπος που ο Θεός αντιλαμβάνεται και βλέπει τα πράγματα και τα αξιολογεί. Τι βαραίνει γι’ Αυτόν, τι μετράει, τι αξίζει, τι απορρίπτει. Και κυρίως η απλότητα.

ΠΙΟ ΑΠΛΑ ΔΈ ΓΙΝΈΤΑΙ

13

«Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας, και να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και

οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσίους δ΄22-24)



Ο Παλαιός Άνθρωπος...

Μεγάλη δύναμη η απλότητα. Το πολύπλοκο, το δαιδαλώδες, το σύνθετο είναι συνήθως ο ανθρώπινος τρόπος, είναι προϊόν αδυ-ναμίας. Ο απλός τρόπος σκέψης, προσέγγισης κινείται σε ένα άλλο επίπεδο, πολύ-πολύ ανώτερο. Ο απλός τρόπος είναι και ξε-κάθαρος, κατανοητός, έχει δύναμη, έχει φως που φωτίζει, που ερμηνεύει τις έννοιες, τα γεγονότα, τις εξελίξεις. Αυτός είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής, αυτός είναι ο τρόπος του Θεού.

Πολλά μπορεί να πει κανείς γύρω από το σοβαρό θέμα της αμαρτίας, της σωτηρίας του ανθρώπου από τον αιώνιο θάνα-το, του έργου του Σταυρού και της Ανάστασης του Ιησού Χρι-στού. Είναι πολλά, είναι βαθιά, δεν εξαντλούνται. Και όμως ο Κύριος της σοφίας μπορεί να τα κλείσει σε λίγες λέξεις, γεμάτες

ουσία και νόημα. Και να είναι τα πάντα μέσα σ’ αυτές. Ο παλαιός άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος. Μία απλή εικόνα, γνωστή σε όλους μας, κατα-νοητή, εύληπτη. Μέσα σε αυτές τις απλές λέξεις χωράει ολόκληρο το θαύμα της αναγέννησης, της σωτηρίας, της αιώνιας ζωής, αλλά και της αιώνιας απώλειας, της ζωής της αμαρτίας μα-κριά από τον Θεό.

Ο παλαιός άνθρωπος

Παλιό είναι κάτι που έχει πολλά χρόνια ζωής επάνω του και έχει φθαρεί, έχει παλιώσει. Κρα-τάει τα στοιχεία του παρελθόντος, στο οποίο «χρωστάει» και τη φθορά του. Ανήκει στο παρελ-θόν, είναι το παρελθόν φθαρμένο και άχρηστο. Παρελθόν όμως γιατί; Δεν θα ήταν παρελθόν, για πέταμα ή εμπόδιο, αν δεν υπήρχε στο δρόμο του το νέο, το καινούργιο, το καθαρό, το αστρα-φτερό, που πρέπει να πάρει τη θέση του. Κάπο-τε ο παλιός άνθρωπος ήταν το μόνο που είχαμε. Τώρα είναι επιλογή. Μία από τις δύο. Δεν υπάρ-χει άλλη.

Τι είναι ο παλιός άνθρωπος, ποια η φύση του; Έχουμε πολλές περιγραφές, με πολλά τραγικά γνωρίσματα, σαν αυτή που συ-ναντάμε στην προς Εφεσίους επιστολή (δ΄17-20),

«καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού διά την άγνοιαν την ούσαν

Μεγάλη δύναμη η απλότητα. Ο

απλός τρόπος σκέ-ψης, προσέγγισης

κινείται σε ένα επίπεδο ανώτερο. Ο απλός τρόπος είναι ξεκάθαρος, κατανοητός, έχει δύναμη, έχει φως που φωτίζει, που ερμηνεύει τις έν-

νοιες, τα γεγονότα, τις εξελίξεις. Αυτός

είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής, αυ-τός είναι ο τρόπος

του Θεού.

...και ο Νέος Άνθρωπος

15

εν αυτοίς, διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών, οίτινες αναισθητούντες, παρέδωκαν εαυτούς εις την ασέλγειαν, διά

να εργάζωνται πάσαν ακαθαρσίαν ακορέστως.»

Με το φως του Θεού, παλιός άνθρωπος θα πει αστοχία, σκοτά-δι, ζωή μακριά και εναντίον του Θεού, συνεργασία της ψυχής με τον Σατανά. Μπροστά στα μάτια της δικαιοσύνης και αγιό-τητας του Θεού ο παλιός μας άνθρωπος είναι ακάθαρτος, είναι αποτυχημένος, είναι αποκομμένος από τον Θεό, είναι αμαρτω-λός. Οι σκέψεις μας, η κακία που κατοικεί μέσα μας και κάθε τόσο εκφράζεται προς τα έξω, τα είδωλά μας, οι επιθυμίες μας, το πονηρό μας μάτι, η απατηλή μας καρδιά, η ροπή μας στην αδικία, η τάση μας στην ακαθαρσία. Η ζωή του παλαιού αν-θρώπου είναι ζωή θανάτου και η πορεία του καθημερινά είναι πηγή φθοράς για τον ίδιο και τους γύρω του. «…Τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας.» Ο παλαιός άνθρωπος είναι η

ζωή της αμαρτίας, που μας οδηγεί στην αιώνια απώλεια, που αρχίζει από αυτή τη ζωή και από μέσα μας. Με τον παλαιό άνθρωπο ξεκινάμε τη ζωή μας σ’ αυτή τη Γη. Είναι ο πρώτος μας εαυτός. Αυτό παραλαμβάνουμε από τους γονείς μας, αυτόν βλέπουμε να ζουν οι άλλοι γύρω μας. Με αυτό το ρούχο του παλαιού ανθρώπου μάς βρίσκει η χάρη και η αγάπη του Θεού και μας προσφέρει τον Ιησού Χριστό, γιατί θέλει να μας σώσει.



Ο νέος άνθρωπος

Είναι ο νέος μας εαυτός, το καινούργιο δημιούργημα που μας χαρίζει ο Κύριος με την αναγέννηση. Είναι χτισμέ-νος με τα στοιχεία της δικαιοσύνης, της αγιότητας και της αλήθειας του Θεού. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να ευαρεστήσει τον Θεό και που θα κληρονομήσει τη Βασι-λεία του Θεού δια του Ιησού Χριστού. Ο νέος άνθρωπος έχει την ευλογία του Θεού στη ζωή του, μέσα του κατοικεί το Άγιο Πνεύμα του Θεού και επάνω του μορφώνεται ο Ιησούς Χριστός. Είναι ο πιστός υπηρέτης του Θεού, που ακούει τη φωνή Του και εκτελεί με χαρά το θέλημά Του. Είναι ο άνθρωπος που κάθε μέρα που περνάει μοιάζει και περισσότερο στον Ιησού Χριστό. Ο ίδιος ελαττώνεται και η ζωή του Ιησού προοδεύει μέσα του και επάνω του.

Η μεγάλη κίνηση

Ανάμεσα στους δύο αυτούς αντίθετους κόσμους υπάρ-χει αγεφύρωτο χάσμα. Δεν έχουν τίποτα το κοινό, δεν μπορούν να πλησιάσουν, να συμπορευτούν. Άλλος κό-σμος ο ένας, ο κόσμος της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου, άλλος κόσμος ο άλλος, ο κόσμος της αγι-ότητας, της δικαιοσύνης, του φωτός, της αλήθειας του Θεού. Όλα όσα λέμε γύρω από το έργο της αγάπης του Θεού, γύρω από τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου από τον αιώνιο θάνατο, γύρω από τη λύτρωση, την αι-ώνια ζωή συνοψίζονται σ’ αυτή τη μία κίνηση. Σωτηρία για τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι να μετακινηθεί από τον κόσμο του παλαιού ανθρώπου στον κόσμο του νέου ανθρώπου, στον κόσμο του Θεού. Όπως πολύ όμορφα το απεικονίζει το εδάφιο, να ξεντυθούμε τον παλαιό άν-θρωπο και να ντυθούμε τον νέο άνθρωπο. Να μας κα-λύψει πλήρως, αυτόν να περιφέρουμε ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτόν να ζούμε κάθε μέρα, μ’ αυτόν να ταυτιζόμαστε όλο και περισσότερο, μέχρι να γίνουμε ένα. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, περισσότερες αναλύσεις. Ο παλιός μας εαυτός είναι δούλος, υπηρέτης της κακίας, της αδικίας, της αμαρτίας, μας τυραννά-ει, χάνουμε τη ζωή μας μαζί του και την αιωνιότητα. Ο πρώτος που βασανίζεται και υποφέρει από την παρου-σία του είμαστε εμείς οι ίδιοι. Πρέπει να φύγει από τη μέση, να τον καταδικάσουμε, να του αντισταθούμε μέ-

Ο Παλαιός Άνθρωπος...

17

χρι να πεθάνει. Η θέση του δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει κενή. Θα ντυθούμε τον νέο άνθρωπο. Ο Ιησούς Χριστός σε μι-κρογραφία επάνω μας. Πιστό Του αντίγραφο. Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος να εκφράζεται καθημερινά και να προοδεύει στη ζωή μας.

Η ευλογημένη κατάληξη Παλιά, οι νοικοκυρές που δεν είχαν και πολλές οικονομικές δυνατότητες ξήλωναν ένα παλιό πλεκτό, έκαναν κουβάρι το νήμα για να πλέξουν κάτι καινούργιο. Αυτό το καθημερινό ξήλωμα του παλιού ανθρώπου μάς καλεί ο Κύριος να αρχίσουμε. Κάθε μέρα να λιγοστεύει ο παλαιός άνθρωπος. Αυτή είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Και κάθε μέρα πιο κοντά στον Κύριο, πιο δική μας η δική Του η ζωή. Μέχρι να ξεντυθούμε τε-λείως τον παλαιό άνθρωπο, να ξηλωθεί τελείως το παλιό δημιούργημα της αμαρτίας, να πεθά-νει, να μην έχει δύναμη και ισχύ επάνω μας.

«Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας· διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της

αμαρτίας» (Ρωμαίους ς΄6-7)

Αν θέλουμε να ξεντυθούμε τον παλαιό άνθρω-πο, να λυτρωθούμε από την τυραννία του, από τη βασανιστική παρουσία του στην κάθε μας μέρα, μία είναι η λύση. Να μην τρέφεται, να μην τροφοδοτείται. Να του κόψουμε το οξυγό-νο, να του κόψουμε την αιμάτωση. Να μη ζει. Την ώρα που εμφανίζεται και υπαγορεύει το δικό του να τον πολεμήσουμε, να του κλείσου-με το δρόμο, να τον καταδικάσουμε μπροστά στον Κύριό μας, προκρίνοντας το σοφό και τέ-λειο δικό Του θέλημά. Έτσι πεθαίνει ο παλιός άνθρωπος, έτσι καταργείται το σώμα της αμαρ-τίας, έτσι ξεντυνόμαστε το ρούχο της αμαρτίας για να ντυθούμε την καινούργια, λυτρωμένη ζωή, που τιμά και δοξάζει τον Θεό.

Σωτηρία για τον αμαρτωλό άνθρω-πο είναι να μετα-κινηθεί από τον

κόσμο του παλαιού ανθρώπου στον κόσμο του νέου ανθρώπου, στον κόσμο του Θεού. Nα ξεντυθεί τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθεί τον νέο άνθρωπο. Ο

παλιός μας εαυτός είναι δούλος, υπη-ρέτης της κακίας, της αδικίας, της

αμαρτίας. Πρέπει να φύγει από τη μέση, να τον κα-ταδικάσουμε, να

του αντισταθούμε μέχρι να πεθάνει και να ντυθούμε

τον νέο άνθρωπο. Ο νέος άνθρωπος έχει την ευλογία

του Θεού στη ζωή του. Μέσα του

κατοικεί το Άγιο Πνεύμα του Θεού

και επάνω του μορφώνεται ο Ιη-

σούς Χριστός.


...και ο Νέος Άνθρωπος


Κάτι που αποκλείεται

Πρέπει να το αναφέρουμε και αυτό στο τέλος, γιατί έχουμε να κάνουμε με την καρδιά μας, που είναι ακόμα πονηρή και απατηλή. Μην κάνουμε το λάθος και προσπαθήσουμε να τα συνταιριάξουμε. Ή το παλιό ρούχο θα αγαπάει η καρδιά μας, ή το ρούχο του νέου ανθρώπου, και σ’ αυτό θα μένουμε και θα προοδεύουμε. Τρίτη λύση, γκρίζα περιοχή, ενδιάμεση περιοχή δεν υπάρχει στα πράγματα του Κυρίου. Όποιος θε-λήσει να φτιάξει μείγμα από τα δύο, όποιος προσπαθήσει να κρατήσει τα καλά κατά τη γνώμη του από κάθε πλευρά, θα αποτύχει οικτρά, γιατί η καρδιά του είναι πονηρή και βέβη-λη. Ο Κύριος είναι ξεκάθαρος σε αυτό που προτείνει, αυτό που ζητάει από τον δικό Του πιστό. Να ξεντυθεί τον παλαιό

άνθρωπο, να τον καταδικά-σει, να του αρνηθεί κάθε δι-καίωμα να ζει και να εκδηλώ-νεται, να τον στείλει με μίσος και αποστροφή στο σταυρό του Γολγοθά και στη θέση του να αρχίσει να χτίζεται ο νέος άνθρωπος, σύμμορφος της ει-κόνας του Ιησού Χριστού, με στοιχεία άγια, καθαρά, αιώ-νια. Τρίτη θέση δεν υπάρχει. Ο τρίτος δρόμος είναι εκ του πονηρού και οι συνέπειες πολ-λές και τραγικές, όπως συμ-βαίνει με κάθε απόκλιση του ανθρώπου από τον μοναδικό και αψεγάδιαστο νόμο του Θεού για τη ζωή μας.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS

Ο Παλαιός Άνθρωπος και ο Νέος Άνθρωπος


O Νοσταλγικός Ψαλμωδός

του Ισραήλ

Ψαλμός πδ΄1-4Ψαλμός πδ΄1-4

Όσοι είναι οικείοι με την αγροτική ζωή, ξέρουν ότι στον τρύγο των σταφυλιών γινόταν μια γιορτή, όπου οι νέοι και οι νέες πατούσαν τα σταφύλια στο πατητήρι με κέφι και τραγούδια, ακολουθούσε δε μεγάλη γιορτή.Αυτός ο ψαλμός είναι γλυκύτερος στο νόημά του απ’ τη γλύ-κα της γιορτής του τρύγου και μας δείχνει πως ο λαός του Θεού (που είναι η άμπελός Του) λάτρευε με ιδιαίτερη ευφρο-σύνη καρδιάς τον Κύριό του, στις καθιερωμένες γιορτές ευ-χαριστίας.

Το υπέροχο αυτό λυρικό ποίημα της Ιουδαϊκής φιλολογίας αποκαλείται από πολλούς σχολιαστές το «μαργαριτάρι των ψαλμών».Ο τίτλος «εις τον πρώτον μουσικόν» μας φανερώνει ότι ανή-κει στη συλλογή του αρχηγού της χορωδίας. Είναι δηλαδή ένας χορωδιακός ψαλμός, που εψάλλετο με συνοδεία μου-σικών κατά τη λατρεία στη γιορτή της σκηνοπηγίας. Αυτό δείχνει η αναφορά «επί Γιττίθ». Γιττίθ σημαίνει γλυκύτερος απ’ τη χαρά του ληνού.


Δεν είναι σωστό να ξεφύγει από την προσοχή μας και κάτι ακόμα, που αναφέρεται στον τίτλο: «Ψαλμός διά τους υιούς

Κορέ». Αυτός ο τίτλος υπάρχει σε αρκετούς ψαλμούς που αποδίδονται στη σχολή Κορέ.Το όνομα Κορέ μας γυρίζει πίσω στην ιστορία που αναφέρεται στο ις΄ κεφάλαιο του βιβλίου των Αριθ-μών, όπου ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών, μαζί με άλλους 250 Λευίτες, επαναστάτησαν ενάντια στους χρισμένους δούλους του Κυρίου, τον Μωυσή και τον Ααρών, επειδή ήθελαν να σφετεριστούν την εξουσία τους. Ο Θεός απάντησε στην ανταρσία τους με αυ-στηρό τρόπο, καθώς άνοιξε τη γη και τους έστειλε ζωντανούς στον Άδη.Εδώ όμως στον ψαλμό διακρίνουμε το μεγαλείο της χάρης του Θεού, που δεν ανταπέδωσε κατά την αμαρτία των προγόνων, αλλά τους απογόνους του Κορέ τους ευλόγησε τόσο, ώστε να τους χρησιμοποι-εί στο έργο της λατρείας, και μάλιστα να υπάρχουν ψαλμοί τιτλοφορούμενοι στο όνομά τους.Θαυμάζουμε τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί ο Θεός καθώς χορηγεί τη χάρη Του: Εκλέγει τα μωρά του κό-σμου για να ντροπιάσει τους σοφούς, και τα ασθενή για να ντροπιάσει τα ισχυρά, και τα αγενή του κό-σμου και τα εξουθενωμένα και τα μη όντα για να καταργήσει τα όντα (Α΄Κορινθίους α΄27,28). Τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, επειδή τέτοιοι ήμασταν κι’ εμείς όταν μας εξέλεξε ο Θεός, για να μην μπορεί κα-νένας μας να καυχηθεί μπροστά Του, ότι είχε κάποια αξία και ήταν υποχρεωμένος ο Θεός να τον εκλέξει. Αν δεν έδειχνε ο Θεός τη μεγάλη χάρη Του, ώστε να στείλει τον Υιόν Του τον μονογενή να σταυρωθεί αντί για μας, θα ήμασταν για πάντα καταδικασμένοι στην αιώνια κόλαση.Στον τίτλο δεν μας αναφέρεται ποιος είναι ο συγγρα-φέας του ψαλμού. Ο Χένρυ Μάθιου στα σχόλιά του αποδίδει αυτόν τον ψαλμό στον Δαβίδ, βασιζόμενος τόσο στο περιεχόμε-νο του ψαλμού, όσο και στις εκφράσεις, καθώς και στις παρόμοιες εικόνες, τις οποίες βρίσκουμε και σε άλλους ψαλμούς του Δαβίδ. Ο Σπέρτζον λέει ότι ο ψαλμός αυτός αναδίδει Δαβιδικό άρωμα.

Κυνηγημένος απ’ τον αγαπημένο Του γιο, τον Αβεσσαλώμ, που ξεσήκωσε εμφύλιο πόλεμο εναντίον του, ο Δαβίδ κατέ-

Ψαλμός πδ΄

1. «Εις τον πρώ-τον μουσικόν, επί Γιττίθ. Ψαλμός διά τους υιούς Κορέ.» Πόσον αγαπηταί είναι αι σκηναί

σου, Κύριε των δυ-νάμεων

2. Επιποθεί και μάλιστα λιποθυμεί η ψυχή μου διά τας αυλάς του Κυρίου· η καρδία μου και η σαρξ μου αγαλλιώ-νται διά τον Θεόν

τον ζώντα.3. Ναι, το στρου-

θίον εύρηκε κατοι-κίαν, και η τρυγών φωλεάν εις εαυτήν,

όπου θέτει τους νεοσσούς αυτής, τα θυσιαστήριά σου, Κύριε των

δυνάμεων, Βασιλεύ μου και Θεέ μου.

4. Μακάριοι οι κα-τοικούντες εν τω

οίκω σου· πάντοτε θέλουσι σε αινεί.

Διάψαλμα...

O Νοσταλγικός...

21Μάιος - Ιούνιος 2012

...Ψαλμωδός

φυγε στη Μαχαναϊμ (Β΄Σαμουήλ ιζ-ιη). Σ’ εκείνο τον τόπο, καθώς με νοσταλγία αναπολεί τις σκηνές του Κυρίου, γρά-φει αυτόν τον θαυμάσιο ψαλμό. Θυμάται με νοσταλγία τις γιορτές του Κυρίου, όταν με όλο το λαό ανέβαινε στις σκηνές του Υψίστου για να Τον λατρεύ-σουν. Απ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά συνέρεε όλος ο λαός στον τόπο συνάντησης που ο Ίδιος ο Θεός καθόρισε για να Τον προσκυνούν. Σχημάτιζαν μεγάλα καραβάνια ανθρώπων, κατά οικογένειες και κατά φυλές, και προχωρούσαν στο μα-κρινό ταξίδι του προσκυνήματος. Νέοι, γέροι, άνδρες, γυναί-κες και παιδιά, άλλοι πάνω στα κάρα και οι πιο πολλοί πεζοί, περπατούσαν μ’ ένα σακούλι στον ώμο κι ένα ραβδί στο χέρι για τον τόπο της συνάντησης με τον Κύριο. Ήταν ένα κοπιαστικό ταξίδι, άλλοτε μέσα στο λίβα της ερή-μου και άλλοτε μέσα από βροχή και μπόρες. Περνούσαν μέσα από δάση και φαράγγια, από βουνά και κάμπους. Πολ-λές φορές με τη βροχή κολλούσαν τα κάρα στη λάσπη του δρόμου και τότε όλοι μαζί βοηθούσαν και έσπρωχναν για να τα ξεκολλήσουν και να συνεχίσουν την πορεία τους.Παρόλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που συναντού-σαν, βάδιζαν με χαρά, γιατί ήξεραν πόσο ευλογημένος ήταν ο προορισμός. Θα συναντούσαν τον Κύριο, θα έβλεπαν τη Σεκίνα, θα έπαιρναν την ευλογία του αρχιερέα, θα πρόσφε-ραν τη θυσία, θα έψαλλαν όλοι μαζί, θα έβλεπαν όλα τα αγα-πητά τους πρόσωπα, θα γιόρταζαν στην παρουσία του Κυρί-ου. Όλα αυτά τους γέμιζαν με χαρά και τους έδιναν δύναμη κα θάρρος για να προχωρούν.



Όμως ο Δαβίδ δεν μπορούσε να κάνει αυτό το προσκύνη-μα. Ήταν αποκλεισμένος, κυνηγημένος, λυπημένος. Ένιωθε βαθιά μέσα του μεγάλη στέρηση, καθώς βρισκόταν μακριά από τον τόπο της λατρείας του Κυρίου του.

«Πόσον αγαπηταί είναι αι σκηναί σου,Κύριε των δυνάμεων.»

Θυμάται ο ψαλμωδός τις σκηνές του Κυρίου και έρχονται στη μνήμη του όλες οι στιγμές της ιστορίας του λαού του. Αυτές οι σκηνές ήταν στην έρημο, όπου ο Κύριος παρουσια-ζόταν σαν στήλη πυρός τη νύχτα και σαν στήλη νέφους την ημέρα. Αυτός ο Κύριος των δυνάμεων τους οδηγούσε, τους φώτιζε, τους προστάτευε, τους έτρεφε, τους πότιζε, τους φρόντιζε τα ρούχα και τα παπούτσια, τους άνοιγε θάλασσες και ποτάμια για να διαβαίνουν, γκρέμιζε ψηλά τείχη, κατα-τρόπωνε τους εχθρούς τους.Αυτός ο Κύριος των δυνάμεων δεν άλλαξε για τον Δαβίδ. Έβλεπε τα θαύματά Του καθημερινά στη ζωή του. Αυτός τον διάλεξε από τη μάντρα των προβάτων, όπου ήταν πρώτα, και τον έκανε βασιλιά στη θέση του Σαούλ, Αυτός νίκησε τους εχθρούς του και μεγάλωσε το βασίλειό του. Όλα αυτά θυμάται ο Δαβίδ και με νοσταλγία φωνάζει: Πόσο είναι αγα-πητές οι σκηνές Σου, Κύριε των δυνάμεων!Η ομορφιά των σκηνών ήταν εσωτερική, πνευματική. Εξωτε-ρικά δεν ήταν κάτι το ελκυστικό στην ομορφιά. Ένα μεγάλο


...Ψαλμωδός

τσαντίρι ήταν, καλυμμένο με προβιές. Και όμως αυτό το μεγάλο τσαντίρι το αγαπούσε ο Δαβίδ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ιδιαίτερα τώρα που δεν μπορούσε ούτε να το βλέπει, καθώς ήταν αποκλεισμένος στη Μαχαναϊμ. Ήταν αγαπητές αυτές οι σκηνές για τους χώρους που διέθεταν για τη συνάντηση με τον Κύριο. Σ’ αυτές υπήρχε η αυλή με το χάλκινο θυσιαστήριο για τις θυ-σίες, στη σκηνή των αγίων ήταν το χρυσό θυσιαστή-ριο για τα θυμιάματα, η επτάφωτη λυχνία, και οι τρά-πεζες με τους άρτους της προθέσεως, και στα άγια των αγίων ήταν η κιβωτός της διαθήκης με το χρυσό ιλαστήριο και τα χρυσά Χερουβείμ. Σ’ αυτές τις σκη-νές οι ιερείς με τα πολύχρωμα άμφια τελούσαν τις θυσίες, προσεύχονταν, υμνούσαν, λάτρευαν τον Κύ-ριο των δυνάμεων και ευλογούσαν τους πιστούς.Όλα αυτά τα πράγματα στο εσωτερικό των σκηνών, οι συμβολισμοί των αντικειμένων και των θυσιών που προεικόνιζαν τον Μεσσία, οι αναμνήσεις των ενδό-ξων επεμβάσεων του Θεού και προπάντων η παρου-σία του Κυρίου, έκαναν τις σκηνές πολυπόθητες και ιδιαίτερα αγαπητές. Μπορεί εξωτερικά να μην είχαν είδος ουδέ κάλλος, όμως η εσωτερική ωραιότητα ήταν ανυπέρβλητη, καθώς πρόσφερε την αγαλλίαση και ευφροσύνη της παρουσίας του Κυρίου των δυ-νάμεων.Αυτά τα απερίγραπτα και ανέκφραστα συναισθήμα-τα στην παρουσία του Κυρίου παρακινούν τον νο-σταλγικό ψαλμωδό του Ισραήλ να αναφωνήσει:

«Έπιποθεί, και μάλιστα λιποθυμεί η ψυχή μουδια τας αυλάς του Κυρίου.

Η καρδία μου και η σαρξ μου αγαλλιώνταιδιά τον Θεόν τον ζώντα.»

Όλη του η ύπαρξη, σώμα ψυχή και πνεύμα, έχουν διεγερθεί και φωνάζουν: Κύριε.Δεν ένιωθε απλώς μια επιθυμία, αλλά ένα διακαή πόθο, μια παθιασμένη αγάπη. Ένιωθε πληγωμένος από αγάπη, άρρω-στος από αγάπη για τον Κύριο. Έλιωνε από τη σφοδρή επιθυ-μία και τη φλογερή αγάπη για τον Θεό και την κοινή λατρεία με τον λαό του Κυρίου.

Όλα αυτά τα πράγ-ματα στο εσωτε-ρικό των σκηνών,

οι συμβολισμοί των αντικειμένων

και των θυσιών που προεικόνιζαν

τον Μεσσία, οι αναμνήσεις των

ενδόξων επεμβά-σεων του Θεού και προπάντων η πα-

ρουσία του Κυρίου, έκαναν τις σκηνές πολυπόθητες και ιδιαίτερα αγαπη-

τές. Μπορεί εξωτε-ρικά να μην είχαν

είδος ουδέ κάλλος, όμως η εσωτερική ωραιότητα ήταν ανυπέρβλητη,

καθώς πρόσφερε την αγαλλίαση και ευφροσύνη της πα-ρουσίας του Κυρί-ου των δυνάμεων.


Αρκετά εύστοχα αποδίδει το συναίσθημα αυτό ο στιχουργός ενός ύμνου της Εκκλησίας βασισμένου στον πδ΄ψαλμό:

Φλέγεται η ύπαρξή μου,λιώνει, Σε αποζητά,

σαγηνεμένη η ψυχή μουαπ’ τη δική Σου θωριά.

Πόσο αγαπώ τις σκηνές Σου,Κύριε και Βασιλιά,

επιποθώ τις αυλές Σου,να ’μαι σε Σένα κοντά.

Παρόμοια συναισθήματα εκφράζουν οι κατάκοιτοι λόγω της αρρώστιας ηλικιωμένοι αδελφοί μας, οι οποίοι καθώς στερούνται των ευλογιών της κοινής λατρείας στον οίκο του Θεού μας λένε: τι δεν θα έδινα να μπορούσα να βρεθώ μια μέρα στη λατρεία της Εκκλησίας με τους αδελφούς!Μόνο όταν στερούμαστε κάτι μπορούμε να καταλάβουμε τη μεγάλη αξία του.

Ίσως να έχουμε συνηθίσει στην εκκλησιαστική ζωή και τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Όταν όμως κάποιο πρόβλημα υγείας ή διαταραγμένης σχέσης με τους αδελφούς, μας στερήσει την κοινωνία μαζί τους, ή τη συμμελέτη, ή τη συμπροσευχή, ή την κοινή λατρεία, ή το Δείπνο του Κυρίου, τότε συνειδητοποιούμε πόσο άπειρη είναι η αξία όλων αυτών, και όλο μας το είναι ζητάει διακαώς την αποκατάσταση και απόκτηση όλων αυτών που στερηθήκαμε.Πόσο ευχαριστούμε τον Θεό που επέτρεψε να περά-σει ο Δαβίδ από μια τόσο μεγάλη και έντονη στέρη-ση, για να γράψει τα υπέροχα αυτά λόγια, που διδά-σκουν όλους εμάς.

«Ναι, το στρουθίον εύρηκε κατοικίαν,και η τρυγών φωλεάν εις εαυτήν,όπου θέτει τους νεοσσούς αυτής,

τα θυσιαστήριά σου, Κύριε των δυνάμεων,Βασιλεύ μου και Θεέ μου.»

Σκεφτόταν ο ψαλμωδός τα πουλάκια, που με τα φτε-ρά τους ανεμπόδιστα μπορούσαν να πετάνε πάνω απ’ τα θυσιαστήρια των σκηνών του Κυρίου.

Ω, να αφήναμε τον Κύριό μας να

καθαρίζει τις καρ-διές μας απ’ τον

εγωισμό, τα πάθη και τις σαρκικές

φιλοδοξίες και να μας γεμίζει δια του Πνεύματός Του με

το ζήλο για την Εκκλησία Του! Να είναι η αγάπη μας για την Εκκλησία των αδελφών Του φλογερή και πα-

θιασμένη, ώστε να δοξάζει τ’ όνομά

Του.



...Ψαλμωδός

Αχ, να είχα τα φτερά τους και να πετάω ελεύθερα για να φτάνω στο χώρο της παρουσίας Σου, Κύριε.Ζήλευε τα μικρά πουλάκια, που μπορούσαν να φτιάξουν τις φωλίτσες τους στα γείσα των σπιτιών που ήταν γύρω από τις σκηνές του Κυρίου. Αυτά μπορούν να βλέπουν τη λατρεία στο όνομά Σου, Κύ-ριε, μπορούν να παρακολουθούν τους ιερείς την ώρα της θυσίας και των προσφορών, να ακούνε τη χορωδία και το λαό να ψάλλουν. Εγώ όμως, Κύριε, είμαι μακριά από όλα αυτά. Μακριά απ’ τα ολοκαυτώματα, μακριά απ’ τα θυμιά-ματα, μακριά απ’ τη δοξολογία του ονόματός Σου, μακριά απ’ τη λατρεία του αγαπητού Σου λαού. Πώς θα αντέξω μα-κριά Σου, Κύριε; Πώς θα ζήσω μακριά Σου, αγαπημένε Μου Θεέ; Πόσο μας θυμίζει το προφητικό αυτό πάθος του Δαβίδ για τα θυσιαστήρια του Κυρίου, την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για την Εκκλησία Του, που ο ζήλος Του γι’ αυτήν Τον κατέφαγε και Τον οδήγησε στο Σταυρό!Ω, να αφήναμε τον Κύριό μας να καθαρίζει τις καρδιές μας απ’ τον εγωισμό, τα πάθη και τις σαρκικές φιλοδοξίες και να μας γε-μίζει δια του Πνεύματός Του με το ζήλο για την Εκκλησία Του! Να είναι η αγάπη μας για την Εκκλησία των αδελφών Του φλογερή και παθιασμένη, ώστε να δοξάζει τ’ όνομά Του. Να μπορούμε σαν τον Απόστολο Παύλο να πούμε: Τις ασθενεί και εγώ δεν φλέγομαι;Είναι αναγκαίο σ’ αυτό το σημείο να προσέ-ξουμε ιδιαίτερα αυτό που ο ψαλμωδός περι-γράφει στην εικόνα με το σπουργίτη και την τρυγόνα. Δεν περιφέρονταν απλώς στα θυσι-αστήρια του Κυρίου, αλλά έφτιαξαν τη φω-λιά τους γύρω απ’ τα θυσιαστήρια, με σκοπό να θέτουν τα νεογέννητά τους εκεί μέχρι να τα μεγαλώσουν.Πόσο σπουδαίες είναι οι αλήθειες που μας τονίζει εδώ ο Δα-βίδ μ’ αυτή τη θαυμάσια εικόνα! Θα επιθυμούσε και τα δικά του παιδάκια όταν ήταν μικρά να τα μεγαλώσει στα θυσια-στήρια του Κυρίου.Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στο περιβάλλον της Εκκλησίας! Να επηρεάζονται απ’ το Λόγο του Θεού, τη λατρεία των πιστών, την κοινωνία των


αγίων, τη ζωή της προσευχής, το Δείπνο του Κυρίου, να βλέπουν τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή των πι-στών, να ζουν τη ζωή της Εκκλησίας. Να διδάσκονται στην αρχή της ζωής τους, τότε που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας τους, την Αλήθεια, το Φως, τη Ζωή του Χριστού. Να καταλάβουν απ’ την τρυφερή τους ηλικία τη φρίκη και τον τρόμο της αμαρτίας και να γνωρίσουν το νόημα της θυσίας του Χριστού πάνω στο Σταυρό. Όταν αυτά χαραχτούν μέσα στην καρ-διά τους, δεν θα τα ξεχάσουν ούτε στα βαθιά τους γεράματα, όπως μας υπόσχεται ο Λόγος του Θεού.Είναι μεγάλη ευλογία να φέρνουμε τα παιδάκια στον Χριστό, να μαθαίνουν για το Σταυρό και την Ανά-σταση και να ζουν στην αγάπη του Χριστού από την παιδική τους ηλικία. Αυτά μόνο στο οικογενειακό θυσιαστήριο και στην Εκκλησία του Χριστού θα τα γνωρίσουν και θα τα δουν.Πόσοι νέοι έχουν αναγεννηθεί στο περιβάλλον της Εκκλησίας, στις κατασκηνώσεις, στις συνάξεις των αγίων! Γιατί; Επειδή στην τρυφερή τους ηλικία διδά-χτηκαν στα Κυριακά σχολεία για τη θυσία του Χρι-στού και την άπειρη αγάπη του Θεού και έβλεπαν έμπρακτα να ζουν αυτή την υπέρτατη αγάπη της αυτοθυσίας, οι γονείς και οι δασκάλες των Κυριακών σχολείων.Τι μεγάλη ευλογία για την Εκκλησία του Χριστού και την οικογένεια, όταν οι νεοσσοί που μεγάλωσαν στα θυσιαστήρια του Κυρίου, αναλαμβάνουν αργότερα τη συνέχιση του έργου του Κυρίου στην Εκκλησία Του!Νεοσσός ήταν ο Σαμουήλ όταν η μαμά του η Άννα τον έφερε στα θυσιαστήρια του Κυρίου, ο Οποίος τον χρησιμοποίησε για να οδηγήσει ένα ολόκληρο έθνος στον Θεό, κατά τη σκοτεινή περίοδο της παρακμής του λαού Ισραήλ.Νεοσσός ήταν ο Τιμόθεος όταν η γιαγιά του η Λωίδα και η μαμά του η Ευνίκη τον δίδαξαν στο οικογενει-ακό τους θυσιαστήριο την άπειρη αγάπη του Θεού και αργότερα έγινε συνεργός του Αποστόλου Παύλου στις ευαγγελιστικές του εκστρατείες.

«Μακάριοι οι κατοικούντες εν τω οίκω σου.Πάντοτε θέλουσι σε αινεί.»

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να

μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στο περιβάλλον

της Εκκλησίας! Να επηρεάζονται απ’ το Λόγο του Θεού, τη λατρεία των πι-στών, την κοινωνία των αγίων, τη ζωή της προσευχής, το Δείπνο του Κυρίου,

να βλέπουν τις επεμβάσεις του

Θεού στη ζωή των πιστών, να ζουν τη ζωή της Εκκλησί-ας. Να διδάσκο-

νται στην αρχή της ζωής τους, τότε

που διαμορφώνε-ται ο χαρακτήρας

τους, την Αλήθεια, το Φως, τη Ζωή

του Χριστού.



...Ψαλμωδός

Αυτοί που κατοικούν στον οίκο Σου, λέει ο Δαβίδ, είναι μακά-ριοι. Μακάριος δεν είναι κάποιος που ζει εδώ στη γη σε υλική ευημερία και αφθονία, γιατί η χώρα των μακάρων στην αρ-χαιότητα ήταν η χώρα των θεών. Μακάριος είναι αυτός που έχει σχέση προσωπική με τον Θεό και ευλογείται από Αυτόν. Μακάριος με λόγια απλά είναι ο ευλογημένος του Θεού. Στον επίγειο οίκο του Θεού κατοικούσαν οι ιερείς και οι Λευ-ίτες. Αυτοί απολάμβαναν συνεχώς τις ευλογίες της παρουσί-ας του Κυρίου. Αυτοί ήταν οι ευλογημένοι. Η ζωή τους ήταν μια συνεχής λατρεία προς τον Κύριο. Όπως ο γέρος Συμεών και η ηλικιωμένη Άννα, που με ευλάβεια υπηρετούσαν στο ναό και ευλογήθηκαν με το να δουν και να πάρουν στην αγκαλιά τους τον νεογέννητο Χριστό.Εμείς σήμερα, που ζούμε στην περίοδο της χάρης, στην οι-κονομία της Καινής Διαθήκης και πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό, αναγεννηθήκαμε δια του Αγίου Πνεύματος. Ο Παρά-κλητος κατοικεί μέσα μας. Το σώμα μας είναι ναός του Αγί-ου Πνεύματος. Έχουμε πνευματικές ευλογίες στα επουράνια, που ούτε μπορούσε να φανταστεί ο Δαβίδ. Άραγε, όπως συ-νέβαινε με τον Δαβίδ, φλέγεται η ύπαρξή μας, (σώμα, ψυχή και πνεύμα) για την Εκκλησία του Κυρίου; Είμαστε ζηλωτές της δόξας Του; Θέλουμε πάντοτε να Τον αινούμε; Επιθυμούμε να ανεβαίνει η λατρεία μας ανεμπόδιστα ενώπιόν Του σαν ευώδες θυμίαμα; Αν αυτή είναι η επιθυμία της καρδιάς μας, ας ζητήσουμε από τον Κύριό μας να μας ενισχύσει στον έσω άνθρωπο, για να καταλάβουμε μετά πάντων των αγίων τα προνόμια των πνευματικών ευλογιών που μας χάρισε, για να σταθμίσουμε ανάλογα την πορεία μας και τη συμπεριφορά μας, ώστε να είναι αντάξια της κλήσης και της εκλογής Του.Καθώς κλείνει η πρώτη στροφή του ψαλμού, μας καλεί ο ψαλμωδός με τη λέξη διάψαλμα σε περισυλλογή. Στα Εβρα-ϊκά αποδίδεται με τη λέξη σελάχ, που σημαίνει ανάπαυλα, για διαλογισμό των όσων προελέχθησαν. Ας διαλογιστούμε αυτές τις μεγάλες αλήθειες και ο Κύριος δια του Παρακλήτου θα μας ικανώσει να τις ζή-σουμε, ώστε να γίνουν τα θυσιαστήρια του Κυρίου η πρώτη και παθιασμένη μας αγάπη. Μόνο έτσι θα απολαμβάνουμε τη μακαριότη-τα στην οποία αναφέρεται ο ψαλμωδός και ποτέ δεν θα αναγκάσουμε τον αγαπημένο μας Κύριο να μας ελέγξει με τα λόγια Του: Tην αγάπη σου την πρώτη αφήκας.

ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΑΤΣΑΛΟΣ - Αγρίνιο


ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ

Θέληση και Θέλημα

Tο έχουμε κάνει αυτό το λάθος εμείς οι άνθρωποι που υπη-ρετούμε τις αλήθειες του Λόγου του Θεού και διδάσκουμε. Υπερβάλλουμε. Πηγαίνουμε ακόμα πιο μακριά, ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο πάνω από αυτά που ζητάει ο Ίδιος ο Κύριος. Όχι από πρόθεση, αλλά συνήθως από ζήλο, κάποιες φορές και από άγνοια. Αυτό το δεύτερο είναι σοβαρό. Αυτό είναι το σημείο μας. Και είναι περιοχές, που όταν γίνεται αυτό το λάθος, μπορεί να οδηγήσει σε καλά αποτελέσματα. Το θέμα της αγάπης, της πίστης, της υπομονής, της ελπίδας, του Ου-ρανού, της άγιας και καθαρής ζωής. Όσο κι αν επιμείνουμε εδώ, όσο μακριά κι αν πάμε, τα αποτελέσματα είναι συνή-θως ευλογημένα. Κάποιες φορές όμως, σε κάποιες πολύ σο-βαρές και ειδικές περιοχές, οδηγούμε τις ψυχές και οδηγού-μαστε και εμείς σε αδιέξοδο και σε επικίνδυνα λάθη.



Γιατί τα σχολιάσαμε όλα αυτά; Μιλάμε συχνά και γράφου-με και διδάσκουμε, αλλά και ποθούμε και προσπαθούμε να νεκρώσουμε το θέλημά μας, να μην έχουμε θέλημα, να μην ζούμε πια εμείς για να ζει ο Χριστός μέσα μας. Πέρα για πέρα σωστά όλα αυτά, αλλά κάποιες φορές υπερβάλλουμε, κάνουμε λανθασμένες προεκτάσεις, προσθέτουμε και δικά μας, που κάνουν αδύνατη την εφαρμογή τους και οδηγούν σε αδιέξοδο. Κάποιες ψυχές εξαιτί-ας όλων αυτών ίσως και να εγκαταλείψουν την προ-σπάθεια. Οι πιστοί του Χριστού γύρω μας βλέπουν ένα βουνό να ορθώνεται μπροστά τους και δεν προ-σπαθούν καν να το προσεγγίσουν. Πολύ δε περισσό-τερο να αναρριχηθούν. Και όλα αυτά συνήθως από άγνοια δική μας, γιατί τα πράγματα του Θεού ούτε απλά είναι ούτε μπορούμε να αυτοσχεδιάζουμε και να τα προσεγγίζουμε επιφανειακά και επιπόλαια.

Υπάρχει ακόμα ένας κίνδυνος στο σημείο αυτό. Να πιστέψει κάποιος ότι έφτασε στο σημείο της απόλυ-της νέκρωσης, της απόλυτης απουσίας του δικού του θελήματος, της απόλυτης παράδοσης, του «απόλυ-του κενού» από κάθε τι δικό του και συμπερασματι-κά να πιστεύει ότι ταυτίζεται απόλυτα με το θέλημα του Θεού, ότι είναι στην υψηλότερη βαθμίδα και ό,τι κάνει, λέει ή σκέφτεται είναι του Θεού και όχι δικό του…

Ο Θεός Δημιουργός μας, όταν έπλασε τον άνθρωπο, ανάμεσα στα πολύτιμα δώρα που μας έκανε από τον Ίδιο Του τον εαυτό ήταν και το δώρο της θέλησης. Ο Ίδιος έχει θέληση, είναι Ον με θέληση και προίκισε και εμάς, τα πλάσματά Του με θέληση. Η θέληση πα-ράγει θέλημα, αυτή είναι η λειτουργία της. Πρόκειται για μία πολύπλοκη λειτουργία στα ανώτερα ψυχικά κέντρα του εγκεφάλου, όπως λένε οι επιστήμονες, που δεν είναι θέμα μας να την αναλύσουμε. Εμείς χρειάζεται να ξέρουμε μερικά απλά πράγματα, τα οποία και μπορούμε να ελέγχουμε και μας ζητάει ο Κύριος να ζή-σουμε. Τα υπόλοιπα ούτε τα ξέρουμε, ούτε μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Όταν πηγαίνει ο αμαρτωλός άνθρωπος στον Ιησού Χριστό με μετάνοια και πίστη για να του χαρίσει τη σωτηρία Του, φέρνει μαζί του και τη θέλησή του, όπως είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό. Πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή δεν θα του ζη-τήσει ο Θεός να σκοτώσει, να απαρνηθεί την θέλησή του,

Υπάρχει ο κίνδυνος να πιστέψει κά-ποιος ότι έφτασε στο σημείο της

απόλυτης νέκρω-σης, της απόλυτης

απουσίας του δικού του θελήμα-τος, της απόλυτης παράδοσης, του

«απόλυτου κενού» από κάθε τι δικό του και συμπερα-

σματικά να πιστεύ-ει ότι ταυτίζεται απόλυτα με το

θέλημα του Θεού, ότι είναι στην υψη-

λότερη βαθμίδα και ό,τι κάνει, λέει ή σκέφτεται είναι του Θεού και όχι

δικό του…


Θέληση...

γιατί αυτό δεν γίνεται. Ο Θεός την χρειάζεται τη θέλησή μας και είναι πολύτιμη, γιατί μ’ αυτήν πήγαμε κοντά Του – όπως ο Άσωτος Γιος - μ’ αυτήν Τον επιλέξαμε Λυτρωτή και Σωτή-ρα μας και μέσω αυτής μένουμε κοντά Του ή απομακρυνό-μαστε προσωρινά ή μόνιμα. Εφόσον λοιπόν έχουμε θέληση

στην αναγεννημένη μας ζωή και η θέληση «γεννάει» θέλημα, θα έχουμε και θελήματα. Κάποτε θα λέμε ναι στο ένα και όχι στο άλλο,

κάποτε θα προκρίνουμε το ένα και θα απορρίπτουμε το άλλο. Αυτό, θα

σχολιάσει ίσως κάποιος, συμ-βαίνει και στους χωρίς αναγέν-νηση ανθρώπους, έτσι λειτουρ-

γούσαμε και πριν πάμε στον Ιησού Χριστό,… τι αλλάζει; Η απάντηση είναι ότι γίνεται κάτι πραγ-ματικά επαναστατικό και καινοτόμο, μοναδικό στη ζωή του ανθρώπου. Τώρα έχει δύο θελήματα μπροστά του. Το θέλη-μα του Θεού και το δικό του θέλημα. Το πρώτο είναι πλα-σμένο με τη σοφία και την αγάπη της αγαθής καρδιάς του Πατέρα Θεού για εμάς προσωπικά, το δεύτερο είναι σάρκα, αδικία, διάβολος, θάνατος.

Σωτηρία για τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι κάθε μέρα, σε κάθε περίσταση να υποτάσσουμε το δικό μας θέλημα κάτω από το θέλημα του Κυρίου, το οποίο προκρίνουμε, αγαπά-με, είμαστε πρόθυμοι να το εκτελέσουμε, να το αγκαλιάσου-με με πίστη, και το εκτιμάμε σαν κάτι μοναδικό, πολύτιμο, βαρύτιμο. Δεν εξαφανίζεται το θέλημά μας, αλλά το θυσιά-ζουμε με αγάπη και πίστη. Τώρα πια το δικό μας θέλημα δεν είναι το πρώτο στη ζωή μας, όπως ήταν παλιά. Τώρα πια

βάζουμε δίπλα-δίπλα το δικό μας θέλη-μα και το θέλημα του Κυρίου και αβί-

αστα, πρόθυμα, χα-ρούμενα προκρίνουμε

του Κυρίου μας και απορρίπτουμε το δικό μας. Με απλά λόγια ο αναγεννημέ-

νος άνθρωπος βάζει πρώτο και πάνω από όλους και όλα το θέλημα του Κυρίου του. Αυτό και εκτελεί τελικά.

Κάποια στιγμή η θέλησή μας θα ξαναγεννήσει ένα θέλημα. Δεν κάνουμε βήμα πριν ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φανερώσει το δικό Του σοφό και τέλειο θέλημα.


...και Θέλημα

«γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής»

(Ματθαίος ς΄10)

«και μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός

σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον»

(Ρωμαίους ιβ΄2)Με τους δικούς Του σοφούς και άγιους τρόπους, κά-ποια στιγμή, αν έχουμε υπομονή και πίστη, θα μας φα-νερώσει το δικό Του θέλημα στην περίπτωσή μας. Αν υπάρχει το πνεύμα αυτών των εδαφίων που αναφέ-ρουμε πιο πάνω στην καρδιά μας, το δικό μας θέλημα θα μαραθεί μπροστά στα ίδια μας τα μάτια, θα φτω-χύνει, θα ξεπέσει και στη θέση του με τη θέλησή μας θα προκρίνουμε το δικό Του, που είναι τέλειο, που εί-ναι θεϊκό, που είναι πλασμένο από τον Θεό για εμάς.

Ας θυμηθούμε ότι και στην επίγεια ζωή Του ο Ιησούς Χριστός εδώ κάτω στον κόσμο έτσι έζησε, αυτή ήταν η σχέση της θέλησής Του, του θελήματός Του με τη θέληση και το θέλημα του Πατέρα Θεού.

«Και προχωρήσας ολίγον, έπεσεν επί πρόσωπον αυτού, προσευχόμενος και λέγων· Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον

τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.» (Ματθαίος κς΄ 39)

Αυτή η θυσία, η υποταγή του δικού μας θελήματος κάτω και πολύ πιο πίσω από το θέλημα του Κυρίου και Βασιλιά μας, στην αρχή δεν είναι εύκολη διαδικα-σία. Χρειάζεται αγώνας, επιμονή, πίστη. Κι αυτό γιατί το αγαπάμε το δικό μας το θέλημα, είναι το πρώτο μας, το καλύτερό μας, είναι μοναδικό στα μάτια μας, είναι προϊόν μεγάλης σκέψης και επεξεργασίας. Και τώρα πρέπει να το απαρνηθούμε, να το υποτάξουμε, να το θυσιάσουμε για κάποιο άλλο, που ούτε που το ξέρουμε ποιο είναι, τι θέλει από εμάς και για μας. Και μάλιστα να το κάνουμε πρόθυμα και με χαρά, βε-βαιωμένοι ότι είμαστε όχι απλώς στο σωστό δρόμο, αλλά στον καλύτερο δρόμο που μπορεί να υπάρξει, μέσα στο τέλειο θέλημα του Κυρίου. Δεν είναι απλό και εύκολο. Δεν είναι απλό και εύκολο την πρώτη

Σωτηρία για τον αμαρτωλό άν-

θρωπο είναι κάθε μέρα, σε κάθε

περίσταση να υπο-τάσσουμε το δικό μας θέλημα κάτω

από το θέλημα του Κυρίου, το οποίο

προκρίνουμε, αγαπάμε, είμαστε

πρόθυμοι να το εκτελέσουμε, να το αγκαλιάσουμε με πίστη, και το

εκτιμάμε σαν κάτι μοναδικό, πολύτι-μο, βαρύτιμο. Δεν εξαφανίζεται το

θέλημά μας, αλλά το θυσιάζουμε με αγάπη και πίστη. Τώρα πια το δικό μας θέλημα δεν είναι το πρώτο στη ζωή μας,

όπως ήταν παλιά. Με απλά λόγια ο αναγεννημένος άνθρωπος βάζει πρώτο και πάνω

από όλους και όλα το θέλημα του Κυ-ρίου του. Αυτό και

εκτελεί τελικά.


φορά… και τη δεύτερη… ίσως και την τρίτη. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που όλα αυτά τα βήματα γίνονται γρήγορα, άμεσα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο και κόστος. Είναι τότε που καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο, πόσο πιο σωστό, πόσο πιο ωφέλιμο, πόσο πιο συμφέρον είναι το θέλημα του Κυρίου και δεν το συγκρίνουμε με κανένα άλλο.

Άλλωστε αυτό έχει αξία, αυτό δοξάζει τον Κύριο. Να έχου-με θέλημα δικό μας και να το θυσιάζουμε για να κάνουμε αυτό που έπλασε για εμάς ο Κύριος και μας το χαρίζει με τον πόθο να το καμαρώσει να το ζούμε, να το βιώνουμε. Να έχουμε θέλημα και να απαξιώνεται στα μάτια μας μπροστά στο σοφό και τέλειο θέλημα του Κυρίου μας. Κάποτε μπορεί να είναι αντίθετο από το δικό μας, μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό, αλλά είναι «το Βασιλικό θέλημα του ζωντανού Θεού μας» στη ζωή μας και δεν μοιάζει με κανένα, δεν συ-γκρίνεται με κανένα, ούτε το αλλάζουμε με τίποτα.


Κάθε Mέρα με τον ΙησούΠρόκειται για ένα ημερολόγιο που μπορεί να διαβάζεται όλο το χρόνο και κάθε χρόνο. Αντί για άλλα κείμενα έχει ποικίλα εδάφια από την Αγία Γραφή που ανήκουν στην ίδια θεματική ενό-τητα, διαφορετική για κάθε μέρα του χρόνου. Τα εδάφια είναι επι-λεγμένα να οδηγούν τη σκέψη μας και την καρδιά μας στο πρό-σωπο του Ιησού Χριστού και να μας γεμίζουν δύναμη, χαρά και στήριξη στις δυσκολίες τής κάθε μας μέρας. Με το ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου -1 Ιανουαρί-ου- μπορείτε να αρχίσετε να το διαβάζετε από την αρχή. Είναι βέβαιο ότι το Άγιο Πνεύμα του Θεού θα έχει καινούργια δώρα της αγάπης Του να σας χαρίσει. 3η Έκδοση

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΑΦΙΕΡΩΜ

Α

Τότε και Σήμερα

Η Ειδωλολατρία


ύρω από το θέμα το μεγάλο και σοβαρό της σωτηρίας του Ιη-σού Χριστού πολλά ακούγονται και γράφονται. Δυστυχώς πολλά τα λάθη και οι διαστρεβλώσεις της αλή-θειας, τα οποία είναι και επικίνδυ-να, διότι αφορούν την αιωνιότητα. Μία εικόνα πολύ παραστατική και ακριβής της σω-τηρίας του αμαρ-τωλού ανθρώπου είναι η μετάθε-ση, η μεταφορά. Σωτηρία είναι η μεταφορά του ανθρώπου από τη μία περιοχή στη άλλη. Αλλάζει τον άνθρωπο η σω-τηρία του Ιησού Χριστού, τον με-ταμορφώνει, τον αναγεννά, τον μεταθέτει. Τώρα πλέον ανήκει αλ-λού. Νέος κόσμος, ο κόσμος του Θεού. Άλλες αρχές, άλλοι νόμοι, άλλη νοοτροπία, άλλο σκεπτικό, άλλες προτεραιότητες. Η παρουσία και το θέλημα του Πατέ-ρα Θεού. Αυτά ισχύουν τώρα στον καινούργιο κόσμο, στην καινούργια ζωή. Και ο λυτρωμένος άνθρωπος καλείται να αφήσει τα δικά του, να τα απορρίψει και να ξαναρχίσει να ζει την καινούργια ζωή σύμφωνα με τις αρχές, τους νόμους, το θέλημα του Κυρίου του, που είναι Κύριος της ζωής του και της καρδιάς του.

ΜΕΡΕΜΕΤΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΑ

Εδώ πρέπει να τονίσουμε μία με-γάλη αλήθεια. Μερεμέτια ο Κύριος δεν κάνει, ούτε αναστηλώσεις πα-λαιών κατασκευών, ούτε μπαλώμα-τα, ούτε αναπαλαιώσεις. Δεν ανα-

λαμβάνει ο Κύρι-ος να συντηρήσει παλιά διατηρητέα κτίρια. Η τεχνική του Κυρίου είναι γκρέμισμα και ξα-ναχτίσιμο από την αρχή. Καινούργιο από τα θεμέλια. Έχει κάτι μαστό-ρια στην αγορά με μεγάλη πείρα και γνώσεις. Τον φωνάζεις στο σπίτι σου και του δείχνεις το πρό-βλημα που έχεις σε έναν τοίχο.

Εκείνος κοιτάζει και παραπέρα, πάει στο άλλο δωμάτιο, στην πίσω πλευρά, στην αυλή, στο υπόγειο… Μια στιγμή, δεν κατάλαβες, γι’ αυτό το προβληματάκι στον τοίχο σε φώναξα, παραπονιέσαι εσύ, που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις. Κύριέ μου, αυτό το πρόβλημά σας που φαίνεται εδώ, το έχει όλος ο τοίχος και θέλει γκρέμισμα, όλο το δωμάτιο..., απαντάει ο έμπειρος μάστορας. Μισές δουλειές, μερε-μέτια εγώ δεν κάνω, γιατί αύριο θα


Το Έυαγγέλιο που Χάνεται

Γ

Αν έχουμε χαρα-κτηρίσει τη ζωή μας διατηρητέα, γιατί μας αρέσει όπως είναι, την

αγαπάμε, θέλου-με να τη ζήσουμε όπως όλος ο κό-

σμος, δεν είμαστε κατάλληλοι για τη σωτηρία του Ιησού

Χριστού.

έχεις μεγαλύτερη ζημιά και τότε θα χρειαστεί πολλά περισσότερα… Αν έχουμε χαρακτηρίσει τη ζωή μας διατηρητέα, γιατί μας αρέσει όπως είναι, την αγαπάμε, θέλουμε να τη ζήσουμε όπως όλος ο κόσμος, δεν είμαστε κατάλληλοι για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού. Υπάρχει μία όμορφη εικόνα μέσα στην Αγία Γραφή (Δανιήλ κεφ. 3), που αν την παρακολουθήσουμε προσεκτικά θα τα καταλάβουμε όλα όσα αναφέρουμε πιο πάνω και ακόμα περισσότε-ρα.

Η ΧΡΥΣΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Λατρεύω σημαίνει δουλεύω, ανήκω, τιμώ, πιστεύω, υπη-ρετώ, σημαίνει ζω αυτό που λατρεύω, ζω αυτό στο οποίο ανήκω, ζω γι’ αυτό. Αυτό που λατρεύω γίνεται ο κύριός μου και ο θεός μου. Του ανήκω και μου ανήκει. Από αυτό παίρνω χαρά, δύναμη, ζωή. Περιμένω από αυτό να πάρω δύνα-μη, να έχω ειρήνη, να βρω λύσεις. Και οι επιλογές λατρείας δεν είναι πολλές. Ή ο Κύριος και ο κόσμος της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αγιότητάς Του, ή ο κόσμος του Σατανά, των δαιμονίων, με τις προ-σφορές και τα αμαρτωλά σχέδιά του. Υπάρχει συγκεκριμένη αλλη-λουχία: λατρεία, προσκύνηση, ανα-γνώριση, κυριότητα, ανάλογη ζωή.Δεν ήταν απλό και επιπόλαιο θέμα

η προσκύνηση της χρυσής εικόνας του Βασιλιά. Δεν είναι κάτι που κρατάει 5 λεπτά και ξεχνιέται. Η εικόνα του Βασιλιά αξιώνει από τους πιστούς του, τους υπηκόους του, τους «ευεργετημένους του» ευγνωμοσύνη, αναγνώριση, προ-σκύνηση. Η εικόνα του Βασιλιά μπορεί να είναι μέσα στο σπίτι μας, μπροστά στα μάτια των παιδιών μας, μπρο-στά μας κάθε μέρα, όλη μέρα. Ακούτε που διηγείται κάποιος για

την αμαρτωλή και άθεη ζωή του, τις πράξεις του, τις επιλογές του σαν να είναι κάτι επι-πόλαιο και ασήμα-ντο, σαν κάτι που κρατάει λίγο, που έρχεται και φεύγει ίσως… Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η αμαρτωλή ζωή έχει ρίζες και βά-θος στην ψυχή του ανθρώπου. Το ίδιο και η λατρεία των

ειδώλων. Να ψάξουμε να βρούμε κάτι ηθικό, σωστό, δίκαιο, καθαρό για εμάς, την οικογένειά μας, την ψυχή των παιδιών μας στον κόσμο μας γύρω, στην καθημερινότητα. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο. Στην Αίγυπτο, τη γη της δουλείας της αμαρτίας, της ειδωλολατρίας, αυτά έχουν, αυτά διακινούν, αυτά πιστεύουν και λατρεύουν. Στη γη της Αιγύπτου τα παιδιά του Θεού δεν μπορεί να έχουν ό, τι έχουν όλοι οι άλλοι. Έχουν άλλο Κύριο, ζουν διαφορετική ζωή.




Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Όταν διαβάζουμε την Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Θεού ο άγι-ος, δεν στεκόμαστε στα ρηχά, στην επιφάνεια, αλλά προχωράμε σε βαθύτερα και σοβαρότερα μηνύ-ματα. Δεν ήταν η εικόνα η χρυσή του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα ο στόχος, αλλά το ίδιο το πρόσωπο του Βασιλιά που αξίωνε υποταγή, τιμή, λατρεία, δόξα για τον εαυτό του. Το να προσκυνή-σεις την εικόνα τη χρυσή του Βασιλιά είναι ισοδύναμο με το να ομολογείς, Βασιλιά σου ανήκω και μου ανήκεις, είσαι δικός μου Βασιλιάς και είμαι δικός σου πιστός. Ο Βασιλιάς είναι η ζωή μας, η ασφά-λειά μας, η δύνα-μή μας, η ανθηρή οικονομία μας με λιμάνια, εμπόριο, ανάπτυξη,… όλα μας τα παρέχει ο Βασιλιάς και οι σοφοί άρχοντες του παλατιού… Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που στηνόταν η εικόνα του Βασιλιά και αξίωνε προσκύνηση και λατρεία. Για να γνωρίζουν όλοι από ποιον προέρχονται όλα όσα έχουν στη ζωή τους και σε ποιον οφείλουν τιμή, υπακοή και πίστη.Αυτό έκαναν τότε, αυτό ισχύει και σήμερα. Ίσως με λίγο διαφορετικό «σερβίρισμα», αλλά το πνεύμα και

ο στόχος είναι ο ίδιος. Ίσως δεν μπορεί σήμερα, με τις κοινωνικές μεταλλάξεις που ισχύουν στα πο-λιτισμένα κράτη της Δύσης, να στήσει κάποιος άρχοντας τη χρυσή εικόνα του και να καίνε θυμιάμα-τα και λιβάνια μπροστά του οι πι-στοί του προσκυνητές. Αλλά το ίδιο ακριβώς γίνεται με τη συμμόρφω-ση των ανθρώπων, την υποταγή, την πίστη, την αναγνώριση, την τιμή στον «Άρχοντα του κόσμου»,

στο σύστημα του κόσμου.

Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Αρχαία Κόρινθος. Υπάρχουν ερείπια, υπάρχουν στοι-χεία, μαρτυρίες. Ο ναός της Αφρο-δίτης, ο ναός του Απόλλωνα, οι ιέρει-ες, οι ιερόδουλες, οι ιερόδουλοι… Ένας χριστιανός της εποχής εκεί-νης. Γνήσιος, ανα-γεννημένος πιστός

του Χριστού. Δεν εμφανίζεται στη γιορτή του Απόλλωνα, ούτε στα γε-νέθλια της θεάς Δήμητρας… ούτε στις θυσίες της Αφροδίτης…. Τι κά-νει, πού πηγαίνει, πού ανήκει; Αυ-τός και η οικογένειά του. Γιατί είναι διαφορετικός, με ποιους κάνει πα-ρέα; Πρέπει να ξέρουμε ποιον λα-τρεύει, σκέφτονται οι συνάδελφοί του, οι συγγενείς του, οι γείτονες, οι άρχοντες της πόλης… Καθόλου δύσκολο. Θα τον πάμε στο ναό της

Οι επιλογές λα-τρείας δεν είναι πολλές. Ή ο Κύ-

ριος και ο κόσμος της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της

αγιότητάς Του, ή ο κόσμος του Σατα-νά, των δαιμονίων, με τις προσφορές και τα αμαρτωλά

σχέδιά του.



αυτοκρατορικής λατρείας να προ-σκυνήσει και να πάρει με το χέρι του λιβάνι να καεί θυμίαμα μπρο-στά στο άγαλμα του Αυτοκρά-τορα. Αυτή η πράξη σημαίνει τα πάντα: αναγνώριση, υποταγή, πί-στη, ευγνωμοσύνη, τέλεια υπακοή, συμμόρφωση.…, αν το κάνει είναι δικός μας. Αν όχι, συλλαμβάνεται και πηγαίνει κατευθείαν στην αρέ-να για να τον κατασπαράξουν τα άγρια θηρία, να τον ξεκοιλιάσουν οι μονομάχοι την επόμενη φορά που θα οργανωθεί παράσταση προς τιμήν του Αυτοκράτορα… Είπαμε για την αρ-χαία Κόρινθο. Δεν είναι καθόλου μα-κριά από εμάς. Δί-πλα μας και γύρω μας οι βιτρίνες του κόσμου, οι προ-σφορές, το πνεύ-μα του κόσμου, ο κόσμος της λατρεί-ας της σάρκας. «Η επιθυμία της σαρ-κός, η επιθυμία των οφθαλμών, η αλαζονεία του βίου.» Κάθε μέρα καλούμαστε «να ρίξουμε μία χού-φτα λιβάνι μπροστά στη χρυσή ει-κόνα του κόσμου της αμαρτίας», με πράξεις αναγνώρισης, συμμόρ-φωσης, με το να προσκυνήσουμε ή να αρνηθούμε τη λατρεία της εικό-νας του Σατανά, λέγοντας ναι ή όχι στις προσφορές του. Τη μεγάλη διαφορά την κάνει το αίμα, το αίμα του Ιησού Χριστού. Αν ήταν ένας κατάλογος από εντο-λές και οδηγίες καλής και σωστής

ζωής, θα ήταν όλα τελείως διαφο-ρετικά. Το αίμα του Ιησού Χριστού! Όπου κύλησε, όποιος το αγκάλιασε με πίστη, το έκανε δικό του, σ’ αυ-τόν έχει τη δύναμη να αλλάζει, να μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Το αίμα Του «φτιάχνει» αναγεννημέ-νους, αφιερωμένους, αποφασισμέ-νους, δυνατούς, γνήσιους, πιστούς του Ιησού Χριστού και του Θεού Πατέρα. Και το κυριότερο, μπρο-στά στην εικόνα τη χρυσή «του άρ-χοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απει-

θείας» (Εφεσίους β΄2), μπροστά στο κόστος, στην απει-λή, στην απώλεια δεν λυγίζουν, δεν υποχωρούν, δεν συμβ ιβάζοντα ι , έχουν πίστη ακλό-νητη και αμετακί-νητη.Κάποιος ίσως σκε-φτεί να προσεγγίσει το θέμα πιο απλοϊ-κά. …Και τι είναι μια χουφτίτσα λι-βάνι μπροστά στο

άγαλμα του Απόλλωνα, του Ερμή, του Αυτοκράτορα; Κάνε ό, τι σου λένε και τελείωνε, να μη δίνεις αφορμή κιόλας…, μην είσαι από-λυτος…, μην είσαι φανατικός…, εμείς έχουμε τον Χριστό στην καρ-διά μας, δεν τα πιστεύουμε αυτά… Δεν είναι έτσι. Ο Κύριός μας θα το πει καθαρά και για τότε και για σή-μερα. «Τους δοξάζοντάς Με θέλω δοξάσει.» (Α΄Σαμουήλ β΄30) Δοξά-ζω σημαίνει, Του δίνω όλη την τιμή,


την προσκύνηση, την αναγνώριση που Του ανήκει. Δηλώνω καθαρά, δημόσια, με θάρρος, πρόθυμα ότι είμαι δικός Του και Του χρωστάω τη ζωή μου ολόκληρη και αιώνια. Δηλώνω καθαρά μπροστά στον οποιονδήποτε «βασιλιά ή αυτοκρά-τορα» ότι την εικόνα τη χρυσή του Σατανά, το σύστημα του κόσμου της σάρκας δεν τα προσκυνάω. Αυτό λέγεται πίστη στον Θεό, αρ-χοντιά, αυτό λέγεται αξία, αυτό λέ-γεται δόξα. Και αρχίζει από τώρα, από αυτή τη ζωή, και συνεχίζει αιώ-νια. Και αν θέλει κάποιος να ζήσει τη ζωή του Ιησού Χριστού, μόνο αυτό αξίζει να ζήσει. Τα υπόλοιπα είναι χαμένος χρόνος, χαμένη ζωή, δεν έχουν αντίκρισμα στην αιωνιότητα.

ΕΤΣΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ

Γύρω από τα είδω-λα, ο Κύριος στον άγιο Λόγο Του χρησιμοποιεί συνή-θως τρεις διαφορετικές έννοιες. Είναι τα είδωλα, τα ειδωλόθυτα και οι ναοί των ειδώλων, και η ειδωλο-λατρία. Κάθε μία από αυτές έχει το δικό της ξεχωριστό νόημα. Τα ειδωλόθυτα στέκουν συνήθως ανά-μεσα στα είδωλα και στη λατρεία των ειδώλων. Πηγαίνοντας στον κόσμο της Φυσικής, η έννοια του ειδώλου είναι γνωστή. Το είδωλο προέρχεται από μία αντανάκλαση, αντικατάσταση, είναι ένα υποκα-

τάστατο. Είδωλο είναι αυτό που φτάνει στα μάτια μου από αντανά-κλαση του πραγματικού. Αυτό που βλέπεις εσύ δεν είναι το πραγματι-κό, είναι το είδωλό του. Το είδωλο δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και θα εξαφανιστεί μόλις εμφανι-στεί το αληθινό. Κύρια αποστολή τού ειδώλου είναι να με αποσπάσει από το αληθινό, το πραγματικό, το γνήσιο, και να με ελκύσει, να με οδηγήσει, στη λατρεία του. Να με απομακρύνει

από το αληθινό. Στην περίπτωσή μας να οδηγήσει τη σκέψη μας, την καρδιά μας, τη λα-τρεία μας από το πρόσωπο του ζω-ντανού Θεού στη λατρεία του Σα-τανά. Το Σατανά δεν μπορεί, αλλά και δεν χρειάζεται να τον λατρέψει ο άνθρωπος απευ-θείας. Μπορείς να λατρέψεις τον κό-σμο του, την ύλη, τη σάρκα, τις επι-

θυμίες, τη γνώση, τον εαυτό σου, τη ζωή σου, και πίσω απ’ όλα αυτά και μέσα σε όλα αυτά να είναι ο δι-άβολος και ταυτόχρονα η απουσία τού Θεού, ο οποίος έχει υποκατα-σταθεί. Πρέπει όμως κάτι πολύ σοβαρό να προσέξουμε εδώ. Τα είδωλα δεν λατρεύονται μόνα τους, αποκομμέ-να από την υπόλοιπη ζωή. Τα είδω-λα οδηγούν σε ανάλογη ζωή, ζωή ειδωλολατρίας. Πρόκειται για έναν κόσμο οργανωμένο, με τις θεωρί-


Λατρεύω τον Θεό θα πει Του ανήκω και μου ανήκει, είμαι δικός Του,

ζω για Εκείνον, ζω τη ζωή που αρέσει

και ταιριάζει σε Κείνον. Η λατρεία στον Θεό γίνεται από αγάπη και με πίστη στο πρόσω-

πό Του!



ες του, τις θέσεις του, τις απόψεις του, τα πιστεύω του, τις πράξεις, τις επιλογές του. Δεν είναι μόνο το, απλώνω το χέρι και παίρνω για το σπίτι μου ψημένο κρέας από τις θυσίες στο ναό της Αφροδίτης, τα ειδωλόθυτα, γιατί τα βρήκα φτηνά στην αγορά…, όπως ίσως γινόταν εκείνη την εποχή στην αρχαία Κό-ρινθο, για παράδειγμα. Αν θέλεις να ανήκεις στην κοινωνία αυτών των ανθρώπων, θα πρέπει να είσαι ένα μαζί τους, να ταυτιστείς μαζί τους, να ζεις αυτό που ζουν και εκείνοι. Θα πας και στο Μαντείο να πάρεις τη γνώμη των θεών τους, θα πας και στο ναό της Αφρο-δίτης με τις ιέρειες και τις ιερόδουλες, θα πηγαίνεις στις γιορτές τους, στα πανηγύρια τους, στα συμπόσιά τους που θα ξεχειλίζει η σάρκα, η λατρεία των δαιμονίων, του Σατανά. Θα ζεις αυτά που ζούνε, θα φοράς αυτά που φοράνε, θα ακούς αυτά που ακούνε, θα αγαπάς αυτά που αγαπάνε, θα κουβεντιάζεις ό, τι κουβεντιάζουν… Δεν μπορείς να πηγαίνεις μόνο στο ναό της Αθηνάς για να παίρνεις κρέας, δηλαδή τα ειδωλόθυτα, και να φεύγεις. Ο ίδιος ο Σατανάς θα απαιτήσει να ζήσεις τη ζωή της λατρείας της θεάς Αθη-νάς…, τη ζωή της αμαρτίας, που είναι ζωή απόρριψης του αληθινού Θεού και ζωή εναντίον Του.Δεν μπορείς να ζήσεις μια ζωή σύμ-φωνα με τον νόμο του αληθινού Θεού μέσα στον κόσμο της ειδωλο-

λατρίας. Να πεις για παράδειγμα, εγώ θα αγαπάω τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, ηθικός, σωστός, με φόβο Θεού, θα πληρώνω την εφο-ρία κανονικά, θα πηγαίνω στην εκκλησία… και με προσοχή και επιλεκτικά, ό,τι από τον κόσμο της ειδωλολατρίας μπορώ, θα απλώνω το χέρι να το παίρνω… Αποκλείεται αυτή η ζωή και δεν κατάφερε να τη ζήσει ποτέ και κανένας. Το μεγάλο πρόβλημα στις μέρες μας είναι ότι δεν υπάρχουν ναοί λατρείας, θυσιών και ειδώλων, αλλά όλος ο κόσμος γύρω μας εί-ναι ειδωλολατρικός και όπου να

στραφείς, ό,τι κι αν κάνεις πέφτεις επά-νω στα είδωλα. Να γιατί ο Κύριος κα-λεί την Εκκλησία των πιστών Του να βγουν έξω από τον κόσμο της ειδω-λολατρίας και να ζήσουν άλλη ζωή, αλλιώτικη, διαφο-ρετική, καινούργια ζωή, άγια ζωή, κα-

θαρή ζωή λατρείας στο πρόσωπό Του. Θα πρέπει να βγεις από ανά-μεσά τους, να ξεχωρίσεις τη θέση σου, να ζήσεις διαφορετικά. Είναι πολύ ξεκάθαρος στο σημείο αυτό ο Λόγος του Θεού ο Άγιος:

«Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και Εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι

υιοί Μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.»

(Β΄Κορινθίους ς΄17,18)


Ο «Άρχοντας του κόσμου της ειδω-λολατρίας», ο Σατανάς, θέλει να γίνει κύριός μας και να λατρεύεται με υπακοή και πίστη σαν μοναδι-κός στη ζωή μας. Όπως τότε ο Αυ-τοκράτορας, που έστηνε το άγαλ-μά του και τη χρυσή εικόνα του για να την προσκυνούν. Για να φωτίσει ο Κύριος ποιος είναι ο πραγματι-κός κίνδυνος της ειδωλολατρίας, μας λέει με τόσο απλό και άμεσο τρόπο: «Τι λοιπόν λέγω; ότι το είδωλον είναι τι; ή ότι το ειδωλό-θυτον είναι τι; ουχί, αλλ’ ότι εκείνα, τα

οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμό-νια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις

να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων.» (Α΄Κορινθίους

ι΄19,20)

Επομένως δεν είναι τα είδωλα το πρόβλη-μα, αλλά η ζωή που τα συνοδεύει και πιο πολύ ο κύριος αυτής της ζωής, που είναι ο Σατανάς. Θα έχεις σκέψεις ανάλογες, περιεχόμενο μέρας ανά-λογο, φίλους ανάλογους… Από την ντουλάπα με τα ρούχα σου μέχρι τους φίλους σου είναι μία ευθεία γραμμή. Ας μη στεκόμαστε στην επιφάνεια, ας μη στεκόμαστε στα εξωτερικά στοιχεία μόνο. Όταν το παιδί του Θεού αρνείται τη λατρεία των ειδώλων του κόσμου μας, στην ουσία αρνείται να προσκυνήσει το διάβολο, τα δαιμόνια.

ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ

Σωτηρία είναι, να μας πάρει ο Κύρι-ος από τη λατρεία της εικόνας της χρυσής του «Άρχοντα της εξουσί-ας του αέρος, του πνεύματος που ενεργεί σήμερα στους ανθρώπους της απείθειας», της σάρκας, του κοσμικού συστήματος του Σατανά και των δαιμονίων, και να μας με-ταφέρει στον καινούργιο, δικό Του, άγιο και καθαρό κόσμο τής λατρεί-ας τού μόνου αληθινού Θεού και

Κυρίου.

Σωτηρία είναι, την ώρα που όλοι γύρω σου λένε «ναι και αμήν» στην ειδω-λολατρία, τα τρία παλικάρια, τα πιστά παιδιά του Κυρίου, να στέκουν όρθια, αλύγιστα, άκαμπτα, ασυμβίβαστα, άγια στη λατρεία τού μό-νου αληθινού Θεού και Κυρίου, οποιο-δήποτε κι αν είναι το κόστος. Και αν το κάνουν αυτό, εί-

ναι γιατί έχουν Κύριο, έχουν Θεό, έχουν Σωτήρα που Του χρωστάνε τα πάντα. Είναι γιατί γνωρίζουν ποιος δίνει ζωή και πνοή και τα πάντα, είναι γιατί γνώρισαν και πί-στεψαν ότι ο Ιησούς Χριστός πέθα-νε στο σταυρό για να ζήσουν στη Βασιλεία Του αιώνια.Σωτηρία είναι, να πάρει ο Κύριος τον αμαρτωλό άνθρωπο από τη λατρεία των ειδώλων του κόσμου του Σατανά και να τον κάνει μία «όρθια διαμαρτύρηση», ένα «όχι!»



στο αμαρτωλό και άθεο σύστημα του κόσμου πάνω σε δυο πόδια, που θα το περιφέρει ο ίδιος και θα Τον δοξάζει.

Η ΑΛΛΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Ο Ιησούς Χριστός παίρνει τον άν-θρωπο από τα είδωλα, από τον κόσμο της ανομίας, της αθεΐας, και τον μεταθέτει στον κόσμο της αλήθειας και του φωτός, για να λα-τρεύει Θεόν ζώ-ντα και αληθινόν. Γυρίζει την πλάτη στα είδωλα, τα δι-αγράφει, τα μισεί, τα απορρίπτει. Όσο μεγάλο κι αν είναι το κόστος. Δεν το λογαριάζει. Η λα-τρεία στα είδωλα ανήκει στο παρελ-θόν. Δεν γυρίζει πλέον το κεφάλι πίσω, η καρδιά δεν έχει χώρο για τα είδωλα του Σατα-νά, του κόσμου της αμαρτίας. Η ίδια ακριβώς θέση, όπως και τότε, έτσι και σήμερα:

«Ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της

καμίνου του πυρός της καιομένης· και εκ της χειρός σου, βασιλεύ,

θέλει μας ελευθερώσει. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι

γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν, και

την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν.

(Δανιήλ γ΄17,18)

Αμετάκλητη απόφαση. Λατρεύω τον Θεό θα πει Του ανήκω και μου ανήκει, είμαι δικός Του, ζω για Εκείνον, ζω τη ζωή που αρέσει και ταιριάζει σε Κείνον. Η λατρεία στον Θεό γίνεται από αγάπη και με πίστη

στο πρόσωπό Του! Υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό στο ση-μείο αυτό. Μόνο τέτοιοι πιστοί αξί-ζουν, μόνο τέτοια πίστη έχει νόημα και αξία σ’ αυτόν τον κόσμο. Κάποιες περιπτώσεις χαλα-ρής σχέσης, με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί, συμβι-βασμένες, μέτριες, αναποφάσιστοι , χλιαροί πιστοί, νό-θοι, χωρίς γνησι-ότητα, δεν έχουν καμία αξία. Συνε-χώς παζαρεύουν, συνεχώς το σκέ-φτονται, συνεχώς

αναποφάσιστοι, μονίμως προσπα-θούν, δοκιμάζουν, μαζεύουν πλη-ροφορίες... Χαμένες ζωές. Μόνον απόλυτοι, αποφασισμένοι και ολό-κληροι κάνουν για τον Θεό. Όρθιος μπροστά στο σύστημα του κόσμου της αμαρτίας που θέλει να αλώσει τις ψυχές όλων των ανθρώπων στο θάνατο, μία ζωντανή διαμαρτύρη-ση, μία ζωντανή αντίθεση. Άσπρο – μαύρο. Κανένα κοινό σημείο.

Σωτηρία είναι, την ώρα που όλοι γύρω σου λένε «ναι και αμήν» στην ειδω-

λολατρία, τα πιστά παιδιά του Κυ-

ρίου, να στέκουν όρθια, αλύγιστα,

άκαμπτα, ασυμβί-βαστα, άγια στη

λατρεία τού μόνου αληθινού Θεού και Κυρίου, οποιοδή-

ποτε κι αν είναι το κόστος.



ΠΡΩΤΑ ΜΠΟΓΙΑ

Όταν ο Θεός αμείβει την πιστότητα και τη γνησιότητα της πίστης, ξε-περνάει και την πιο μεγάλη προσ-δοκία. Η διακήρυξη του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα όταν έβγαλε τα τρία παιδιά του Θεού από το καμίνι τα λέει όλα:

«Ευλογητός ο Θεός του Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, όστις απέ-

στειλε τον άγγελον αυτού, και ηλευθέρωσε τους δούλους αυτού,

οίτινες ήλπισαν επ’ αυτόν, και παρήκουσαν τον λόγον του βασι-λέως, και παρέδωκαν τα σώματα

αυτών, διά να μη λατρεύσωσι μηδέ να προ-σκυνήσωσιν άλλον θεόν, εκτός του

Θεού αυτών.» (Δανιήλ γ΄28)

Ο μόνος αληθι-νός Θεός κάνει τα είδωλα να κ α τ α ρ ρ έ ο υ ν και τους ειδω-λολάτρες να Τον προσκυ-νήσουν, να Τον αναγνωρίσουν. Ευ-λογητός ο Θεός που έκανε τα τρία αυτά παιδιά να με παρακούσουν… Ευλογητός ο Θεός που κάνει τέ-τοιους ανθρώπους σαν αυτά τα τρία παιδιά… Ευλογητός ο Θεός που τα παιδιά Του, οι πιστοί Του εί-ναι πρώτα μπόγια! Το ίδιο ακριβώς πνεύμα και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.

«Πλην εκείνα τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα

ζημίαν διά τον Χριστόν,

μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του

Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημι-ώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα, διά να κερδήσω

τον Χριστόν.» (Φιλιππησίους γ΄7,8)

Μάθε βασιλιά, μάθε Σατανά, την εικόνα σου τη χρυσή της αδικί-ας, της ανομίας, της αθεΐας που έστησες στον κόσμο μας δεν προ-σκυνάμε. Να το πει η καρδιά μας, να το πούμε με τη ζωή μας, να το λέμε κάθε μέρα και σε κάθε περί-σταση όταν χρειάζεται και, γιατί όχι, να το πει όλο μας το σπίτι, η

οικογένειά μας, ...εμείς ήδη λα-τρεύουμε, ήδη αγαπάμε, ήδη ανήκουμε στον ζωντανό και μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριο. Δεν έχει χώρο η καρδιά μας για άλλον. Αυτό εί-ναι το έργο του Ιησού Χριστού

στη γη μας. Αυτή είναι η σωτηρία Του. Αυτή είναι η προσφορά της αγάπης Του στον αμαρτωλό κόσμο μας. Πρώτα μπόγια! Θα πούνε όχι στην αμαρτία του κόσμου μας, θα πούνε όχι στις προσφορές, στον κόσμο των επιθυμιών, με οποιοδή-ποτε κόστος. Πρώτα μπόγια, που θα τα αναγνω-ρίσει με δόξα ο Ουρανός, θα τα αναγνωρίσει και ο Σατανάς ταπει-νωμένος και νικημένος.




Μιλάμε για το θέμα της αμαρτί-ας με πολύ μελανά χρώματα και βαθιές αναλύσεις, και είναι πολύ σωστό να το κάνουμε. Η αμαρτία σκοτώνει την ψυχή και το σώμα, δηλητηριάζει και πυρπολεί τη σχέ-ση του ανθρώπου με τον Θεό. Η ζωή της αμαρτίας συ-νοδεύεται από αι-ώνια, αμετάκλητη απώλεια. Φέρνου-με παραδείγματα, προσπαθούμε να π ε ρ ι γ ρ ά ψ ο υ μ ε γλαφυρά και ανά-γλυφα με πολλές εικόνες και παρα-δείγματα, υψώ-νουμε τη φωνή μας, καλούμε τους ανθρώπους να απέχουν, να ξυπνήσουν, να προσέχουν τον κό-σμο της αμαρτίας. Πέρα για πέρα σωστά όλα αυτά. Όμως η πραγ-ματικότητα είναι μάλλον διαφορε-τική. Οι επιλογές που έχουμε δεν είναι πολλές. Δύο τραπέζια είναι μπροστά μας και καλούμαστε να συλλογιστούμε, να ζυγίσουμε, να προκρίνουμε και να απλώσουμε το χέρι να κάνουμε δικό μας αυτό που επιλέξαμε με την καρδιά μας.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΗ

Η ιστορία είναι απλή, η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γεννιό-μαστε και ξοδεύουμε ένα μεγάλο

μέρος της ζωής μας περιδιαβαί-νοντας το μεγά-λο «παζάρι», το γεμάτο προσφο-ρές, καλέσματα, υποσχέσεις. Μοι-άζει με ένα κα-τάφορτο τραπέζι, στολισμένο, ελκυ-στικό, σαν αυτά που έχουν στους πολύ πλούσιους γάμους, που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και δύσκολα βρίσκεις

τη δύναμη να σταματήσεις… Ο κό-σμος, οι επιθυμίες τής σάρκας, η δίψα τής απόκτησης, τα καλέσμα-τα του εγωισμού, η εκθαμβωτική γνώση, η τόσα πολλά υποσχόμενη επιστήμη, οι θρησκείες, ο λαμπε-ρός κόσμος της προβολής, της ανάδειξης, της κατάκτησης… Ένας κόσμος ολόκληρος στα πόδια μας, και εμείς να επεξεργαζόμαστε και να επιλέγουμε. Ο Κύριος συνήθως


Τα Δυο Τραπέζια

Ανάμεσα στις ποι-κίλες προσφορές

και τα καλέσματα του κόσμου, υπάρ-χει και η προσφορά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Το δικό Του τραπέζι,

με τη δική Του πρόταση.

«Ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως, ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε.» (Δανιήλ α΄8)

«Δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων.» (Α΄Κορινθίους ι΄21)

«δίνει χρόνο» σε όλους τους ανθρώ-πους να δοκιμάσουν, να γευθούν, να σταθμίσουν και τελικά να προ-κρίνουν.Ανάμεσα στις ποικίλες προσφορές και τα καλέσματα του κόσμου, υπάρχει και η προ-σφορά της σωτη-ρίας του Ιησού Χριστού. Το δικό Του τραπέζι, με τη δική Του πρόταση. Δεν είναι περίλα-μπρο και καταστό-λιστο όπως το τρα-πέζι του κόσμου. Αυτό το τραπέζι έχει άλλο προσα-νατολισμό. Είναι πολύ διαφορετικές οι αξίες που έχει επάνω του. Είναι τελείως διαφορε-τική η φύση της προσφοράς του. Απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώ-που, στο αιώνιο μέλλον του. Εκεί θα βρει ο άνθρω-πος την προσωπι-κότητα του Θεού, το χαρακτήρα Του, το σκεπτικό Του, την αλήθεια Του, το φως Του, τη δι-καιοσύνη Του, την αγάπη Του, το θέμα της αμαρτίας να αναλύεται, το σοφό και τέλειο θέλημά Του, τις υποσχέσεις Του, τις αποκαλύψεις Του, την προσφο-ρά της σωτηρίας Του από τον αι-ώνιο θάνατο. Ένας άλλος, τελείως

διαφορετικός κόσμος. Ο κόσμος της αγάπης του Θεού για τον άν-θρωπο.

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ

Κάθε άνθρωπος που έρχεται σ’ αυτή τη ζωή εί-ναι υποχρεωτικό να επιλέξει και να ακολουθήσει την επιλογή της καρ-διάς του. Προσοχή εδώ. Δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος, αδιάφορος, αλλά εξίσου δεν μπορεί να κάθεται και στα δύο τραπέζια και να συμμετέχει επι-λεκτικά από λίγο και στις δύο προ-σφορές. Πίσω από κάθε τραπέζι υπάρ-χει κύριος συγκε-κριμένος, που έχει οργανώσει τη δική του προσφορά με στόχο να ελκύσει την ψυχή και να την κατευθύνει στη δική του συγκεκρι-μένη αιώνια κατά-ληξη. Είναι ο Σατα-νάς, ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος δι-

άβολος», που μισεί τον άνθρωπο και θέλει την αιώνια απώλειά του, και εί-ναι και ο Θεός, ο Κύριος, που αγαπά τον άνθρωπο και θέλει τη σωτηρία του από την αμαρτία και την αιώνια χαρά και δόξα στη Βασιλεία Του.


Η εικόνα των δύο τραπεζιών είναι

πολύ απλή, αλλά και χαρακτηρι-στική. Δύο τόσο

διαφορετικά τρα-πέζια, κατάφορτα με προσφορές, με υποσχέσεις, δύο πραγματικά δια-

φορετικοί κόσμοι. Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για να δια-

λέξουμε πού θα σταματήσουμε με την καρδιά μας,

πού θα απλώσουμε το χέρι, σε ποιο απ’

τα δύο τραπέζια θα τραβήξουμε την

καρέκλα για να κάτσουμε, να ανή-κουμε, να γεμίσου-

με τη ζωή μας.



Έτσι όπως τα παρουσιάζουμε απλά στην περιγραφή μας, δεν αντα-ποκρίνονται απόλυτα στην πραγ-ματικότητα. Οι εικόνες και οι πε-ριγραφές της Αγίας Γραφής στην Παλαιά Διαθήκη είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ, μαζί με τον προ-φήτη του Θεού τον Δανιήλ, έβαλαν στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα συμπόσια του βασιλιά Να-βουχοδονόσορα, όχι μόνο γιατί προέρχονταν από τις ειδωλολατρικές θυσίες, αλλά και γιατί στα συμπόσια αυτά ήταν έκδηλη η έκχυση της αμαρ-τίας, της λατρείας της σάρκας, της λατρείας των ειδώ-λων. Όποιος συμμε-τείχε στο φαγητό, συμμετείχε και σε όλα όσα οργάνωνε η αυλή του Βασιλιά για να τιμήσει τους έμπιστους αξιωμα-τούχους του. Τα πιστά αυτά παιδιά δεν είπαν ένα απλό και εύκολο όχι σε κάποια φαγητά, αλλά απείχαν από μία συγκεκριμέ-νη ζωή, καταδικάζοντας και αρνού-μενοι την ειδωλολατρία του παλα-τιού του Ναβουχοδονόσορα. Καθό-λου μικρό και καθόλου εύκολο.

ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Ας προσέξουμε ιδιαίτερα τούτο το σημείο. Πολλοί συμφωνούν με το

κήρυγμα για το τρομερό πρόσωπο της αμαρτίας, όμως έχουν κατά νουν μία επιλεκτική απόρριψη της αμαρτίας. Αυτό και εφαρμόζουν στη ζωή τους. Η καρδιά τους έχει ήδη επιλέξει ποια στοιχεία του κό-σμου θα κρατήσουν και ποια θα απορρίψουν. Δεν ξέρουν όμως ότι στα συμπόσια του βασιλιά μαζί με το φαγητό είχε και λατρεία των ειδώλων και λατρεία της σάρκας και λατρεία του Σατανά. Αν ήθε-

λες να συμμετέχεις στα συμπόσια, θα συμμετείχες σε όλα αυτά και πολλά ακόμα. Και όταν έλεγες όχι στα εδέ-σματα του βασιλιά, ήταν σα να έλεγες όχι στον ίδιο το βασιλιά, κάτι που είχε πολύ σκληρές συνέπειες. Κάποιος έλεγε «η αμαρτία πάει πακέτο» και εννοούσε ότι καμία αμαρτία ποτέ δεν υπήρξε μόνη της. Στη ζωή της αμαρ-τίας και για κάθε

αμαρτία υπάρχει πριν και μετά την αμαρτία. Η εικόνα των δύο τραπεζιών είναι πολύ απλή, αλλά και χαρακτηρι-στική. Δύο τόσο διαφορετικά τρα-πέζια, κατάφορτα με προσφορές, με υποσχέσεις, δύο πραγματικά διαφορετικοί κόσμοι. Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για να διαλέξου-με πού θα σταματήσουμε με την καρδιά μας, πού θα απλώσουμε το χέρι, σε ποιο απ’ τα δύο τραπέζια



θα τραβήξουμε την καρέκλα για να κάτσουμε, να ανήκουμε, να γε-μίσουμε τη ζωή μας. Την ίδια ώρα που επιλέγουμε τραπέζι, χωρίς να το ’χουμε ίσως απόλυτα συνειδητοποιή-σει, επιλέγουμε και κύριο να ανήκουμε και να υπηρετούμε στη ζωή μας, επιλέγουμε και αιωνιότητα.

Πρέπει να τονίσουμε ότι, όσο ση-μαντικό είναι να προσέξουμε να μην επιλέξουμε το τραπέζι με τις προσφορές της ανομίας της αμαρ-

τωλής ζωής του κόσμου, άλλο τόσο σημαντικό –ίσως και περισσότερο- είναι να μην προσπαθήσουμε να

κάνουμε συγχώ-νευση των δύο τραπεζιών σε ένα, δικής μας επινόησης, επι-λέγοντας από το καθένα αυτά που μας εξυπη-ρετούν και μας βολεύουν. Τί-ποτα δεν σιχαί-νεται ο Κύριος π ε ρ ι σ σ ό τ ε ρ ο

από ό,τι το χλιαρό, το ανάμεικτο, το χαλαρό, το γκρίζο, το περίπου… Το απορρίπτει ασυζητητί και πάει παρακάτω.


Tο e-mail μας Eπικοινωνήστε μαζί μας με e-mail:

[email protected]

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET

www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.

ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Έλεγχος απόλυτοςστις σκέψεις μας

Ένα λάθος που κάνουμε συχνά γύρω από το θέμα το με-γάλο και το σοβαρό της σωτηρίας που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός στον αμαρτωλό άνθρωπο, είναι ότι δεν τονίζουμε ότι υπάρχει το μέρος του Θεού, αλλά υπάρχει και το μέρος του ανθρώπου. Οι άνθρωποι μένουν με την εντύπωση ότι οι ίδιοι δεν έχουν να κάνουν τίποτα, ότι δεν έχουν καμία συμ-μετοχή, «ούτε να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι…», όλα πληρωμένα, όλα τακτοποιημένα από τον Κύριο, καμία ουσιαστική, δική μου συμμετοχή, σκέφτονται και συνεχί-ζουν τη ζωή τους.

«Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν

τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε. Εκείνα τα οποία και εμάθετε και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε, και ο

Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών».

(Φιλιππησίους δ΄ 8,9)



ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΤΗ ΣΑΚΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Φανταστείτε την εικόνα με ένα μικρό παιδάκι που ξεκινάει το σχολείο και οι γονείς του τού λένε πόσο όμορφα θα περνάει και πόσο έχει να ωφεληθεί από το σχολείο που θα πηγαίνει, ότι θα μορφωθεί, θα βρει μια καλή δουλειά, θα φτιάξει μια όμορφη, σω-στή οικογένεια. Το παιδάκι πηγαίνει στο σχολείο με χαρά, μέχρι που οι γονείς του τού ζητούν να ανοίξει τη σάκα του, τα τετράδια, τα βιβλία και να στρωθεί να διαβάσει. …Μα δεν μου είχατε πει ότι θα πρέπει να διαβάσω, να κοπιάσω, να ξενυχτήσω κάποτε, να δίνω εξετάσεις, ίσως διαμαρτυρηθεί ο πιτσιρίκος στο παράδειγμά μας… Δεν είναι όμως ίδια η περίπτωση με εμάς. Εμείς έχουμε στη διάθεσή μας τις δύο με-γάλες πηγές πληροφόρησης, το βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή, και το Πνεύμα του Θεού. Όποιος σκύψει με ενδιαφέρον γνήσιο και μελετήσει, αμέσως θα κα-ταλάβει αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Υπάρχει το μέρος του Θεού και το μέρος του ανθρώπου στη σωτηρία που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός.

Το μέρος του Θεού είναι ένα διαρκές, μόνιμο θαύμα. Είναι ακατανόητο από εμάς. Μόνο με την πίστη μπο-ρούμε να το προσεγγίσουμε και να το οικειοποιηθού-με, να το κάνουμε δικό μας. Η κατά χάριν σωτηρία, το αίμα της σταυρικής θυσίας, η συμφιλίωση με τον Πατέρα Θεό, η δικαίωση του αμαρτωλού ανθρώπου, το θαύμα της αναγέννησης, η αιώνια ζωή. Δεν μπο-ρούμε να τα φτάσουμε με τη λογική και τις γνώσεις μας. Είναι όμως αλήθειες βεβαιωμένες από το Πνεύ-μα του Θεού μέσα στις καρδιές μας. Θα πρέπει πολύ να προσέξουμε ότι δεν τελειώνουν όλα στο σημείο αυτό. Δυστυχώς το μέρος της προσφοράς του Θεού το υπερτονίσαμε σε βάρος του δικού μας μέρους, της δικής μας συμμετοχής, που δείχνουμε ότι ελά-χιστα μας απασχολεί. Υπάρχει ένα ολόκληρο άλλο κεφάλαιο, μεγάλο, ογκώδες, σοβαρό και με συνέπει-ες, που αφορά στις δικές μας υποχρεώσεις απέναντι στο έργο το θαυμαστό της σωτηρίας μας από τον αι-ώνιο θάνατο. Έστω και ένα απλό ξεφύλλισμα αν κά-νουμε της Αγίας Γραφής, θα διαπιστώσουμε ότι είναι δεκάδες τα σημεία που αναφέρονται στο μέρος του ανθρώπου, στην ευθύνη μας απέναντι στην αγάπη

Γεμίζουν οι εκκλη-σίες από χριστια-νούς που δεν χαί-

ρονται τη σωτηρία τους, δεν απολαμ-βάνουν το ότι είναι λυτρωμένα παιδιά

του Θεού, δεν έχουν πρόοδο στην πνευματική τους ζωή και η σχέση

τους με τον Κύριο δεν έχει ούτε ομορ-φιά ούτε δύναμη. Αντίθετα έχουν

μιζέρια, έχουν ήτ-τες αντί για νίκες,

έχουν φόβους, έχουν δεσμά…

Και η απάντηση για όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα η ίδια. Το

μέρος του αναλλοί-ωτου, πιστού και αδιάψευστου Κυ-ρίου είναι τέλειο, τελειωμένο και

χαρισμένο σε μας. Το δικό τους όμως μέρος δεν έχει ίσως

προχωρήσει κα-θόλου, δεν έχουν κάνει οι ίδιοι τα

βήματα που χρει-άζεται να κάνουν, που τους ζητάει ο Κύριος να κάνουν.

Έλεγχος απόλυτος...


...στις σκέψεις μας

και την πιστότητα του Κυρίου. Όχι ένα και δύο, αλλά πολλά. Τα αποφεύγουμε ίσως, τα παρακάμπτουμε, τα φοβόμαστε, γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε δυσάρεστοι στους ανθρώπους, δεν θέλουμε το κόστος και τη θυσία που τα συνοδεύει. Νο-μίζουμε ότι θα τους φοβίσουμε, θα τους βαρύνουμε, θα φύ-γουν.

Το κόστος όμως του λάθους που κάνουμε είναι ακόμα μεγα-λύτερο. Γιατί το αποτέλεσμα είναι να γεμίζουν οι εκκλησίες από χριστιανούς που δεν χαίρονται τη σωτηρία τους, δεν απολαμβάνουν το ότι είναι λυτρωμένα παιδιά του Θεού, δεν έχουν πρόοδο στην πνευματική τους ζωή και η σχέση τους με τον Κύριο δεν έχει ούτε ομορφιά ούτε δύναμη. Αντίθετα

έχουν μιζέρια στην καθημερινή τους ζωή, έχουν ήττες αντί για νίκες, έχουν φόβους, έχουν δεσμά… Σε σημείο που - ίσως δικαιολογημένα - ρωτιούνται αν τους ωφέλησε που πήγαν στον Ιησού Χριστό, αν άλλαξε τίποτα στη ζωή τους, αν είναι σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους ανθρώπους, που δεν πιστεύουν. Και η απάντηση για όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα η ίδια. Το μέρος του αναλλοίωτου, πιστού και αδιάψευστου Κυρίου είναι τέλειο, τελειωμένο και χαρισμένο σε μας. Το δικό τους όμως μέρος δεν έχει ίσως προχωρήσει καθόλου, δεν έχουν κάνει οι ίδιοι τα βήματα που χρειάζεται να κάνουν, που τους ζητάει ο Κύριος να κάνουν. Χριστιανοί


που πηγαινοέρχονται στο σχολείο, αλλά δεν άνοιξαν ακόμα τη σάκα, τα τετράδια, τα βιβλία…, να κάνουν το μέρος τους

μπροστά στον Θεό…

ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Μας το προσφέρει να το ακολουθήσουμε απλά και πρακτικά το Άγιο Πνεύμα στα εδάφια που αναφέ-ρουμε στην αρχή της μελέτης μας, Φιλιππησίους δ΄ 8,9. Σκεφτόμαστε καθημερινά και ακατάπαυστα. Επεξεργαζόμαστε πρόσωπα, προβλήματα, προτά-σεις, εισηγήσεις, εικόνες, μηνύματα. Από το ξεκίνημα της μέρας μας αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, και πολ-λά από αυτά είναι γεμάτα αμαρτία, πονηρία, παλιό άνθρωπο, κοσμικότητα, ειδωλολατρία. Ο κόσμος των σκέψεων, των συλλογισμών, των διαλογισμών που δεν μένουν μόνο σκέψεις, αλλά τις επεξεργαζόμαστε, τις καλλιεργούμε, μετατρέπονται σε επιθυμίες, κατε-βαίνουν στην καρδιά, τις προκρίνουμε, γίνονται πρά-ξεις, περπάτημα, ζωή μας. Πολύπλοκοι μηχανισμοί στα άγνωστα βάθη της καρδιάς και της ψυχής του ανθρώπου. Δεν μας καλεί ο Κύριος να ασχοληθούμε με αυτούς. Δεν είναι δική μας δουλειά. Μας καλεί όμως να ακολουθήσουμε πρακτικά βήματα, που θα μας οδηγήσουν στην ποθητή, αλλά και φυσιολογική πνευματική αύξηση, αυτήν που ταιριάζει στα γνήσια παιδιά του Θεού και που την περιμένει ο Κύριος από τη ζωή μας.

Η πρώτη αλήθεια που μας λέει ο Κύριος με το Πνεύμα Του είναι ότι σε επίπεδο σκέψης μπορούμε να κάνουμε επιλογή και να κόψουμε το δρόμο στο αμαρτωλό, το επικίνδυνο, το βέβηλο, το ακάθαρτο, το άδικο, που θέλει μέσα από τη σκέψη μας να δι-εισδύσει στην καρδιά μας και μετά να εκφραστεί, να εκδηλωθεί στη ζωή μας και να γίνει δική μας πρά-ξη. Μας προσφέρει και τα κριτήρια-φίλτρα, που θα

χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλεία για να έχουμε αυτόν τον αποτελεσματικό έλεγχο. «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρ-χη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» Ο καθένας μας μπορεί όσο κανένας άλλος να γνωρίζει με ακρίβεια αν αυτά που επεξεργάζεται με τη σκέψη του είναι


Ο καθένας μας μπορεί όσο κανέ-

νας άλλος να γνω-ρίζει με ακρίβεια αν αυτά που επε-ξεργάζεται με τη

σκέψη του είναι με αλήθεια ή χωρίς,

είναι με δικαιοσύ-νη, με καθαρότητα ή όχι. Οι σκέψεις μας είναι δικές

μας, και η επιλογή τους, το ξεδιάλεγ-μά τους είναι δική μας υπόθεση. Το μέρος του Κυρίου είναι να φωτίσει

αυτή την αλήθεια, να μας τη δώσει

πρακτικά και απλά να την εφαρμόσου-

με, να μας δώσει δύναμη, να μας ενισχύσει με το

Άγιο Πνεύμα στον αγώνα μας, που θα είναι καθημερινός

και μακρύς.


με αλήθεια ή χωρίς, είναι με δικαιοσύνη, με καθαρότητα ή όχι, αν μπορούν να σταθούν δημόσια ή αν έχουν σκοτάδι και ντροπή μέσα τους, αν συνεισφέρουν στην πνευματική οικο-δομή ή στο γκρέμισμα, αν είναι ευάρεστα στην παρουσία του Κυρίου ή Του προκαλούν αηδία και τα απορρίπτει. Οι σκέψεις μας είναι δικές μας, και η επιλογή τους, το ξεδιάλεγ-μά τους είναι δική μας υπόθεση. Το μέρος του Κυρίου είναι να φωτίσει αυτή την αλήθεια, να μας τη δώσει πρακτικά και απλά να την εφαρμόσουμε, να μας δώσει δύναμη, να μας ενισχύσει με το Άγιο Πνεύμα στον αγώνα μας, που θα είναι καθημερινός και μακρύς. Το δικό μας μέρος όμως δεν θα το κάνει ποτέ ο Κύριος.

Ο Κύριος θα μας το πει ευδιάκριτα, ότι αυτό που συλλογιζό-μαστε δεν είναι καθαρό ή δεν έχει αλήθεια, γιατί ίσως έχει ανακρίβειες, προσμείξεις αναλήθειας, μισές αλήθειες, έχει αδικία, έχει κακία, δεν Τον τιμά, δεν Τον δοξάζει, δεν οικο-δομεί ούτε εμάς, ούτε τους άλλους γύρω μας, ότι δεν έχει καλή φήμη αυτό που σκεφτόμαστε, ότι έχει αδικία και είναι καρπός πονηρής καρδιάς… Μετά περιμένει να δει τι θα την κάνουμε αυτή τη σκέψη. Προς ποια κατεύθυνση θα προχω-ρήσουμε. Μπορούμε τις σκέψεις μας να τις συντηρούμε, να τις πολλαπλασιάζουμε, να τις απλώνουμε γύρω μας ή να τις απορρίψουμε, να κόψουμε το οξυγόνο τους και να πεθάνουν πριν προχωρήσουν πιο βαθιά μέσα μας. Το επόμενο βήμα εί-ναι το δηλητήριο της αμαρτίας, όσο το κρατάμε μέσα μας,



να μας αυτοδηλητηριάζει, να μας αδυνατίζει πνευματικά, να παρεμβαίνει αρνητικά στη σχέση αγάπης και πίστης που θα ’πρεπε να έχουμε με τον Κύριό μας και, το χειρότερο όλων, να δίνει πάτημα στον εχθρό μας το Σατανά, έτσι αδυνατι-σμένους να μας πολεμά και να μας νικά καθημερινά. Τους συλλογισμούς μας τους παρακολουθεί και ο Κύριος και ο Σατανάς. Κάποιος χαίρεται με αυτά που δουλεύουμε στο μυαλό μας και ο άλλος ανησυχεί. Από εμάς εξαρτάται σε ποιον δίνουμε χαρά και σε ποιον λύπη.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

Συχνά ακούμε ερωτήσεις από νεότερους ή και με-γαλύτερους για το τι επιτρέπεται και το τι απαγο-ρεύεται στη ζωή μας σύμφωνα με τον άγιο Λόγο του Θεού. Δυστυχώς σπάνια έχουμε καταλόγους ή λίστες μέσα στην Αγία Γραφή. Αλλά ίσως και να μην τις χρει-αζόμαστε. Όσα αληθή, όσα σεμνά, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα δίκαια… αυτά να σκέφτεστε, αυτά να αγαπάτε, αυτά να προκρίνετε για τη ζωή σας, αυτά να επιθυμείτε, αυτά να φοράτε, αυτά να ακούτε, αυτά να κουβεντιάζετε, αυτά να εκπέμπετε. Το γνωρίζει ο Κύριος, το γνωρίζουμε κι εμείς πολύ καλά ότι αν δεν αντισταθούμε, σε λίγο αυτές οι σκέ-ψεις θα γίνουν επιθυμίες της καρδιάς μας, θα γίνουν λόγια, θα γίνουν συγκεκριμένες πράξεις, θα γίνουν επιλογές, θα μεταδοθούν στους γύρω και θα απλώ-σουν. Υπάρχει απάντηση καθαρή σαν κρύσταλλο και ακριβής, αν ψάχνουμε ειλικρινά για απάντηση.

ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Θέλουμε να έχουμε ειρήνη διαρκή και αδιατάραχτη μέσα μας και γύρω μας; Το μέρος μας που μας καλεί ο Κύριος να επιτελέσουμε είναι στην περιοχή της σκέψης, των συλ-λογισμών. «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρε-τή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» Θέλουμε να έχουμε νίκη και θρίαμβο, θέλουμε πρόοδο πνευματική, θέ-

Θέλουμε να έχουμε χαρά συνεχή και

αδιατάραχτη στην καρδιά μας, στην κάθε μας μέρα;

Αυτό που μας συ-στήνει ο Κύριος

είναι να αλλάξουμε το περιεχόμενο της σκέψης μας. Γιατί όταν οι σκέψεις

μας αλλάξουν, θα αλλάξει και το πε-ριεχόμενο της καρ-διάς μας, θα αλλά-ξουν οι αποφάσεις που παίρνουμε και βέβαια τα βήματα, οι πράξεις τής κάθε

μας μέρας.



λουμε καρπό και αποτελέσματα στη σχέση μας με τον Κύ-ριο; Από αυτά που συλλογιζόμαστε μας καλεί ο Κύριος να ξεκινήσουμε, γιατί αν δεν δώσουμε άμεσα τη μάχη σ’ αυτό το επίπεδο, σε λίγο αυτές οι σκέψεις θα έχουν προχωρήσει, θα έχουν ρίζες και «δικαιώματα» επάνω μας και τότε η αντί-σταση θα είναι πολύ πιο δύσκολη και η καταπολέμησή τους πολύ πιο αβέβαιη. Θέλουμε να έχουμε χαρά συνεχή και αδι-ατάραχτη στην καρδιά μας, στην κάθε μας μέρα; Αυτό που μας συστήνει ο Κύριος είναι να αλλάξουμε το περιεχόμενο της σκέψης μας. Γιατί όταν οι σκέψεις μας αλλάξουν, θα αλλάξει και το περιεχόμενο της καρδιάς μας, θα αλλάξουν οι αποφάσεις που παίρνουμε και βέβαια τα βήματα, οι πρά-ξεις τής κάθε μας μέρας. Να είναι παρόντα σαν κριτήρια, σαν φίλτρα σε κάθε μας συλλογισμό. Να είναι το καθημερινό περιεχόμενο της σκέψης μας. Να αποτελούν κριτήριο του τι κρατάμε και τι απορρίπτουμε κάθε στιγμή στην πορεία μας, αυτών που έχουν θέση στη ζωή μας και αυτών που δεν έχουν θέση στη ζωή του πιστού ανθρώ-που του Θεού. Όταν εγκατασταθούν αυτά μέσα από τη σκέψη μας στη ζωή μας, θα δούμε τα πνευματικά αποτελέσματα στη ζωή μας χωρίς άλλη προσπάθεια. «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, … η επιείκειά σας ας είναι γνωστή σε όλους τους ανθρώπους, …η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν θέλει διαφυλάξει τις καρδιές σας και τα διανοήματά σας.»

Πρώτα σκεφτόμαστε και μετά μιλάμε. Η επιστή-μη λέει ότι σκεφτόμαστε με 450 – 470 λέξεις το λεπτό και μιλάμε με 100 – 120 λέξεις το λεπτό. Επεξεργασία σε επίπεδο σκέψης, σε επίπεδο συλ-λογισμών, με τη ζωντανή παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με διάθεση καρδιάς να υπακού-σουμε και να αρέσουμε στον Θεό μας. Αυτό είναι το μυστικό της ευλογημένης ζωής, που έχει σαν άμεση και φυσιολογική συνέπεια «ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»

Αν δεν χρησιμοποιήσουμε σωστά αυτά τα όπλα κατά της αμαρτίας της σκέψης μας, είναι πολύ φυσικό να μην έχουμε χαρά, ούτε ειρήνη, ούτε καρπό, ούτε πρόοδο. Δε θα φυτρώ-σει μέσα μας η επιείκεια, η καλοσύνη, ο χαρακτήρας του Ιησού Χριστού. Στη θέση τους θα φυτρώσουν τα άλλα. Μέρι-μνες, έλλειψη χαράς, ένταση, άγχος, φόβοι, επιθυμίες, είδω-λα. Το Άγιο Πνεύμα του Θεού αυτά θα χρησιμοποιήσει στους



Έλεγχος απόλυτος στις σκέψεις μας

ελέγχους Του για να μας βοηθήσει να διορθώσουμε την πο-ρεία μας, να στρίψουμε το τιμόνι δεξιά ή αριστερά. Όταν ξέρεις ότι αυτά που συλλογίζεσαι δεν είναι αληθή, σεμνά, δί-καια, καθαρά, εύφημα, τι κάνεις; Τα κρατάς στο μυαλό σου,

τα καλλιεργείς στη σκέψη σου ή τα καταδικάζεις και γυρίζεις σελίδα; Πολλές φορές συμβαίνει να ξέρουμε ότι αυτά που σκεφτόμαστε δεν είναι αληθή, δεν είναι σεμνά, δίκαια, καθαρά, αλλά συνεχίζουμε να τα δου-λεύουμε στο μυαλό μας. Μας εξυπηρετεί, μας αρέ-σει ίσως, νιώθουμε ότι μας δίνει αξία την ώρα που σπιλώνει τη φήμη του άλλου.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ

Το ακούμε συχνά, το παρατηρούμε ίσως και στη δική μας ζωή. Δεν είμαστε όπως θα ’πρεπε, δεν προχω-ράμε, δεν προοδεύουμε. Βάζουμε τη ζωή μας δίπλα στο πρότυπο της Καινής Διαθήκης και η απόσταση που μας χωρίζει από αυτήν είναι μεγάλη. Υγιές και στη σωστή κατεύθυνση είναι να ρωτηθούμε γιατί, να μας προβληματίσει, να θελήσουμε να αλλάξει αυτή η κατάσταση στη ζωή μας. Το ερώτημα που ταιριάζει σ’ αυτό το σημείο είναι, έκανες το μέρος σου ή το γνωρίζεις ποιο είναι το μέρος σου, ποιες είναι οι υπο-χρεώσεις σου για να τις κάνεις; Δεκάδες χριστιανοί δίπλα μας που πήγαν στον Χριστό δεν έχουν ανοίξει ακόμα τη σάκα… να κάνουν το μέρος τους με υπα-κοή και πίστη, ώστε να έχουν καρπό και πρόοδο και να απολαύσουν τη ζωή του Ιησού Χριστού, τη ζωή του Ευαγγελίου. Πρέπει να το βάλουμε πρώτο, να το θελήσουμε με όλη μας την καρδιά, να στρέψου-με την προσοχή μας στο τι σκεφτόμαστε και γιατί το κρατάμε, γιατί το καλλιεργούμε στη σκέψη μας. Να κάνουμε μία διαμαρτύρηση ενώπιον του Κυρίου, μία επανάσταση κατά της αμαρτίας μας, που ξεκινά από τη σκέψη μας και κατεβαίνει στην καρδιά μας. Να

φτάσουμε στο σημείο να κρατάμε στη σκέψη μας μόνο όσα αρέσουν στον Κύριό μας, μόνο όσα εγκρίνει Εκείνος, μόνο όσα Τον δοξάζουν, μόνο όσα ταιριάζουν στη Νύμφη του Ιη-σού Χριστού, που ετοιμάζεται να Τον συναντήσει.

Όταν ξέρεις ότι αυτά που συλλο-γίζεσαι δεν είναι

αληθή, σεμνά, δί-καια, καθαρά, εύ-

φημα, τι κάνεις; Τα κρατάς στο μυαλό σου, τα καλλιερ-

γείς στη σκέψη σου ή τα καταδικάζεις και γυρίζεις σελί-δα; Να κάνουμε

μία διαμαρτύρηση ενώπιον του Κυρί-ου, μία επανάστα-ση κατά της αμαρ-τίας μας, που ξεκι-νά από τη σκέψη

μας και κατεβαίνει στην καρδιά μας. Να φτάσουμε στο

σημείο να κρατάμε στη σκέψη μας

μόνο όσα αρέσουν στον Κύριό μας,

μόνο όσα εγκρίνει Εκείνος, μόνο όσα

Τον δοξάζουν, μόνο όσα ταιριάζουν στη Νύμφη του

Ιησού Χριστού, που ετοιμάζεται να Τον

συναντήσει.


ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣΗ μαμά οδηγούσε έναν σκαραβαίο. Η Ελίζα και

η Ρόδη δεν είχαν ζήσει αρκετά χρόνια ακόμα ώστε να ξέρουν πόσο κουλ ήταν αυτό. Ίσως ούτε η ίδια η μαμά το ήξερε. Μόνο ήξεραν ότι ήταν ένα κουβού-κλιο που αγκομαχούσε στις ανηφόρες και έτριζε στις ευθείες, αρνιόταν να συνεργαστεί με τη μαμά στο γκαράζ της πολυκατοικίας και τις πηγαινοέφερνε στα Αγγλικά. Επίσης, δεν είχε όνομα κανονικού αυτο-κινήτου, αλλά το αποκαλούσαν με το όνομα ενός ζου-ζουνιού, που σίγουρα δεν έφερνε θετικές σκέψεις, ειδικά όταν ετοιμαζόσουν για τεστ στον Παρατατικό στα Αγγλικά.

Γενικά, ο σκαραβαίος δεν τα έβρισκε πάντα με τη μαμά. Μια φορά, έξω από το ιατρείο του ορθοδοντικού, είχαν παρ-κάρει σε μια απότομη ανηφόρα, με λίγη δυσκολία βέβαια, αλλά τελικά με μεγάλη επιτυχία. Στο γυρισμό, η μαμά κάθισε πίσω από το τιμόνι, η Ελίζα δίπλα της –ως πιο μεγάλη, κα-


θόταν στη θέση του συνοδηγού- και η Ρόδη διπλώθηκε να περάσει από την μπροστά πόρτα στο πίσω κάθισμα. Η Ελίζα πονούσε παντού ύστερα από τους χειρισμούς του ορθοδο-ντικού μέσα στο στόμα της και δεν είχε πολλά κέφια, καθώς η μαμά έφερνε το κάθισμά της μπροστά και πίσω μέχρι να βρει την ιδανική θέση. Η Ρόδη έγειρε πίσω και άρχισε να σιγοτραγουδάει στον εαυ-τό της για να περάσει η ώρα. Την ίδια δεν την είχε αγγίξει ο ορθοδοντικός, προς μεγάλη της ικανοποίηση.

Το αυτοκίνητο πήρε μπρος. Αλλά αντί για μπροστά, πήγε πίσω. Η Ρόδη ανακάθισε απότομα. Η Ελί-ζα γύρισε και την κοίταξε. Η μαμά πάτησε το γκάζι με όλη της τη δύνα-μη. Ο σκαραβαίος διαμαρτυρήθηκε, και γλίστρησε λίγο πιο πίσω. Η μαμά τράβηξε το χειρόφρενο.Όταν, ύστερα από μισή ώρα περί-που, έφτασαν σπίτι, και τα δύο κο-ρίτσια είχαν ήδη ξεχάσει την «περι-πέτειά» τους, αλλά η μαμά έτρεμε ακόμα. Ευτυχώς, δεν είχαν να ξανα-πάνε στον ορθοδοντικό για τουλάχι-στον δύο μήνες. Γενικά, στην Ελίζα και τη Ρόδη δεν άρεσε όταν δεν ήταν οι τέσσερίς τους. Όταν ήταν πρωί και ο μπα-μπάς έλειπε στη δουλειά, το είχαν πάρει απόφαση ότι θα τις πηγαινο-φέρνει η μαμά με το σκαραβαίο.

Αλλά τα απογεύματα, όταν πήγαιναν στην εκκλησία ή για ψώνια και τα καλοκαίρια που φορτώνονταν όλοι στο Nissan για ένα ταξίδι έξι ωρών μέχρι τη Λεπτοκαρυά, τότε ήταν τα μεγάλα πανηγύρια. Άκουγαν μουσική και ύμνους. Ο μπαμπάς τούς εξηγούσε ένα τραγούδι για έναν παππού, που είχε ένα μεγάλο ρολόι από τότε που ήταν μωρό, και το ρολόι σταμάτησε μόνο να χτυ-πάει όταν ο παππούς άφησε την τελευταία του πνοή. Έψαλ-λαν ύμνους σε κανόνα, οι μικροί μία ομάδα και οι μεγάλοι η άλλη –οι μικροί ήταν η Ρόδη και η μαμά και ο μπαμπάς με την Ελίζα οι μεγάλοι. Έλυναν αινίγματα. Έσκυβαν μπροστά και συζητούσαν με τον μπαμπά και τη μαμά για τις μεγά-

ΕΛΙΖΑ ΚΑΙ ΡΟΔΗ

λες απορίες της ζωής, όπως τι σημαίνει το σήμα που έχει ένα κόκκινο χι στραβό, και το υπόλοιπο είναι μπλε ή για-τί ένα κόκκινο σπορ αυτοκίνητο στα δεξιά βγάζει μουσική που ακούγεται ακόμα και μέσα από τα κλειστά παράθυρα. Έστηναν αυτί μπας και πιάσουν καμιά λέξη από τις μυστι-κές κουβέντες που αντάλλασσαν ο μπαμπάς και η μαμά με φωνή σιγανή. Το χειρότερο ήταν όταν έπρεπε να πάνε κάπου χωριστά, με δύο αυτοκίνητα. Η Ελίζα πήγαινε με τον μπαμπά συνήθως και η Ρόδη με τη μαμά. Οι μεγάλοι και οι μικροί, πάλι. Εκείνη τη μέρα είχαν πάει στην εκκλησία με δύο αυτοκίνη-τα. Η μαμά επέμενε στο γυρισμό να κάτσει η Ρόδη πίσω, κι ας μείνει άδεια η θέση του συνοδηγού, γιατί θα έβγαιναν στην εθνική οδό, και ήταν πιο ασφαλές. Έτσι, η Ρόδη φύσηξε και ξεφύσηξε, αλλά τι να κάνει, ετοιμάστηκε να σκαρφαλώσει στο πίσω κάθισμα, όπως πάντα.-Μα, μαμά, όλη την ώρα αυτό σκεφτόμουν, παραπονέθηκε η Ρόδη.-Τι εννοείς όλη την ώρα; ρώτησε η μαμά, δήθεν σοκαρισμέ-νη. Δεν παρακολουθούσες το κήρυγμα;-Πώς δεν το παρακολουθούσα, απάντησε η Ρόδη αμέσως. Η αλήθεια είναι βαριόταν λίγο, αλλά προσπαθούσε πού και πού να ακούει και κάτι. Ίσως έτσι να πλησίαζε πιο πολύ να γίνει παιδί του Θεού, που το ήθελε πολύ. Όχι όμως, ακόμα, αρκετά.-Αλλά, να, όλο η Ελίζα κάθεται μπροστά, συνέχισε. Εγώ ποτέ.-Ούτε ο μπαμπάς νομίζω θα την αφήσει σήμερα να κάτσει μπροστά, είπε η μαμά και ξεκλείδωσε το αυτοκίνητο. -Μα η Ελίζα πάντα κάθεται μπροστά, απάντησε η Ρόδη με σκυφτούς ώμους. -Ναι, σωστά. Η μαμά την κοίταξε και τη λυπήθηκε.

ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ



-Κοίταξε, της είπε. Αν θα μου υποσχεθείς ότι θα είσαι πολύ φρόνιμη και δεν θα προσπαθείς να βγάλεις τη ζώνη σου και τέτοια πράγματα, μπορείς να κάτσεις μπροστά για μια φορά. Σε λίγο, εξάλλου, θα είσαι έντεκα χρονών. Η Ρόδη πέταξε από τη χαρά της. Κάθισε μπροστά, στη δερμάτινη θέση που έτριζε, με κομμέ-νη την ανάσα. Η μαμά τής έδειξε πώς να βάλει τη ζώνη της, και ταχτοποιήθηκαν για το ταξίδι.-Δεν μπορείς να πεις ότι θα πηγαίνουμε και με καμιά μεγάλη ταχύτητα, μουρμούρισε η μαμά στον εαυτό της. Το πολύ να πιάσουμε τα εξήντα. Η Ρόδη κοιτούσε με ορθάνοιχτα μάτια. Ο κόσμος φαινόταν πολύ διαφορετικός από εκεί μπροστά. Πιο κοντινός, πιο αλη-θινός, κατά κάποιο τρόπο. Δεν υπήρχαν τα καθίσματα του αυτοκινήτου να της κρύβουν τη θέα. Έτσι να έκανε, θα άγγι-ζε το μπροστινό αυτοκίνητο, όπως έμοιαζε. Στο φανάρι πριν βγουν στην εθνική οδό, πρόλαβαν το αυτο-κίνητο του μπαμπά. Η Ρόδη σήκωσε το χέρι της να χαιρετί-σει την Ελίζα. Και τότε είδε κάτι που την έκανε να σαστίσει ακόμα περισσότερο. Το ξαφνιασμένο πρόσωπο της Ελίζας την κοιτούσε με τη μύτη κολλημένη στο παράθυρο του πίσω καθίσματος. Πίσω. Η Ρόδη δεν πίστευε στα μάτια της. Για μια φορά, η μαμά είχε δίκιο. Ο μπαμπάς όντως δεν την είχε αφήσει να κάτσει μπροστά. Η Ρόδη ένιωσε ένα χαμόγελο ικανοποίησης να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. Ήταν αυτή η μεγάλη σήμερα. Είχαν αντι-στραφεί οι ρόλοι. Και τότε, το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη της.

Μέσα στο Nissan, καθώς το φανάρι πρασίνιζε και τα αυτοκίνητα άρχιζαν να κινού-

νται, μία επανάσταση συνέβαινε. Η μορφή της Ελίζας σηκώ-

θηκε, σχεδόν όρθια, και άρχισε να σκαρφαλώ-νει –όχι και πολύ κομ-ψά- στο μπροστινό κάθισμα. Ο μπαμπάς γύρισε και κάτι της έλεγε, αλλά δεν είχε και πολλά περιθώρια όπως φαινόταν, γιατί

ΕΛΙΖΑ ΚΑΙ ΡΟΔΗ

οι κινήσεις της Ελίζας τον είχαν στριμώξει κάπως. Σε δύο λεπτά, η Ελίζα είχε καθίσει κι αυτή στη θέση του συ-νοδηγού, όπως ακριβώς και η Ρόδη μέσα στο σκαραβαίο. Η μαμά γέλασε. Η Ρόδη κατσούφιασε. Σε λίγο, όμως, είδε κι εκείνη την αστεία πλευρά της υπόθεσης και έσκασε στα γέλια. Ήταν περίεργο, αν το καλοσκεφτεί κανείς, πως μονάχα επει-δή η Ρόδη κάθισε μπροστά, ξαφνικά η υπακοή της Ελίζας στον μπαμπά δεν είχε νόημα. Ήταν περίεργο που μόλις την είδε άλλαξε γνώμη για τον εαυτό της. Δεν το ήξεραν τότε τα κορίτσια, αλλά αργότερα στη ζωή τους βρέθηκαν πολλές φορές στην ίδια κατάσταση. Ξαφνι-κά, αυτό που κάνει ο άλλος δεν φαίνεται και τόσο κακή ιδέα, και τόσο λάθος, μόνο και μόνο επειδή βλέπεις τον άλλο να το κάνει. Και αν είναι όντως λάθος;Και αν είναι αμαρτία;Πολύ εύκολα αλλάζει κανείς στάση στη ζωή του, ακόμα πιο εύκολα από το να σκαφραλώσει εν κινήσει στη θέση του συ-νοδηγού. Αυτό είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να μείνεις σταθερός στη θέση σου, όταν όλοι κάνουν το αντίθετο. Να μείνεις σταθερός στη θέση που σου έδειξε ο Θεός. Όταν έφτασαν σπίτι, τα μάγουλα της Ελίζας ήταν ακόμα κατακόκκινα από την προσπάθεια, αλλά είχαν γυρίσει πάλι στους κανονικούς τους ρόλους. Εκείνη ήταν η μεγάλη. Πά-ντα λίγο πιο μπροστά. Αν είχε όμως γυρίσει να κοιτάξει τον μπαμπά, θα έβλεπε κάποια απογοήτευση στο πρόσωπό του. Όχι ότι ήταν τόσο μεγάλο θέμα αυτό που είχε γίνει. Πιο πολύ αστείο ήταν παρά ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά ίσως ο μπαμπάς θα προτιμούσε η Ελίζα να είχε μείνει στη θέση της, ανεξάρτητα του τι έκανε η Ρόδη. Ίσως θα προ-τιμούσε ο δικός του λόγος να είχε πιο μεγάλη ισχύ από το παράδειγμα της Ρόδης. Ίσως αναρωτιόταν τι θα έκανε η Ελίζα σε μια άλλη περίπτω-ση, πιο σημαντική, που αντί για τη δική του γνώμη, τη δική του απόφαση, ήταν η απόφαση του Θεού και η εντολή Του. Δεν είναι εύκολο, το ήξερε καλά ο μπαμπάς, να είσαι διαφο-ρετικός.Όμως μερικές φορές, μόνο έτσι μπορούμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο.

ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ



CD 03 11ΑΒ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΥΠΟ ΣΩΤΗΡΙΑΝ

CD 04 11 Ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

CD 05 11ΑΒ ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΛΥΚΑ ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

CD 23 11 Ο ΙΗΣΟΥΣ ΟΤΑΝ ΚΡΑΤΑ ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ

CD 33 11 ΠΟΣΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

CD 40 11 ΕΤΣΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

CD 41 11 ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ

CD 42 11 ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΦΟΒΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΝΑ

CD 43 11 ΕΤΣΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΕΥΛΟΓΙΑ

CD 44 11 Ο ΗΣΑΥ Η Ο ΙΑΚΩΒ;

CD 45 11 Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

CD 46 11 ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

CD 48 11 ΑΝ ΜΑΣ ΖΥΓΙΖΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ

CD 49 11 ΑΥΤΑ ΑΡΕΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ

CD 51 11 Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΑΣ

CD 52 11 ΕΤΣΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

CD 54 11 ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ;

CD 55 11 ΕΙΜΑΣΤΕ Ο,ΤΙ ΒΑΛΑΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

CD 58 11 ΜΗΠΩΣ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ;

CD 62 11 ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

CD - - - ΝΕΑ ΘΕΜΑΤΑ - - -

22. ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα, σε όποιον

μας την ζητήσει με γράμμα του.

από το 1925


Ένα φταίξιμο

ζητεί παραλήπτη


Ένα άλλο... πρωτάθλημα

Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δού λους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της

αμαρτίας προς θάνατον, ή της υπακοής προς δικαιοσύνην; Ρωμαίους ς΄ 16

Κύριέ μου, ναι, θέλω να αλλάξω,

να πετάξω τον παλιό μου εαυτό

με όλα τα στραβά του αλλά και τα «καλά» του και

να αφήσω το Πνεύ μα Σου το

Άγιο να εργασθεί μέσα μου τον νέο

άνθρωπο κατά Χριστόν Ιησού.

Η Ελλάδα είναι η 3η χώρα στον κόσμο σε κατα νάλωση καπνού, μετά την Κούβα και την Κύπρο. Αντιστοιχούν 3020 τσιγάρα ανά άτομο το χρόνο, ενώ για κάθε άλλον Ευρω-παίο αντιστοιχούν 1500 τσιγάρα ανά άτομο. Αν το κάπνι-σμα ήταν άθλημα, θα είχαμε πολύ καλή θέση. Το 60% των ανδρών και το 30% των γυναικών είναι καπνιστές. Στους 100.000 από αυτούς οι 1921 εμφανίζουν καρδιαγ γειακά προβλήματα με πολύ σοβαρές επιπτώσεις. Τα εξαργυ-ρωμένα αυτά γραμμάτια έχουν υπογρα φεί σε ηλικία 3-6 ετών! Σύμφωνα με έρευνες, τότε είναι που παίρνεται η απόφαση, βλέποντας τους γονείς και τα ινδάλματά τους να καπνίζουν. Σε ηλικία 13 ετών ήδη, 3 στα 10 παιδιά έχουν δοκι μάσει τσιγάρο και από αυτά τα 2/3 θα γίνουν συστηματικοί καπνιστές, με περισσότερα από 10 τσιγάρα ημερησίως!

Μεγάλος ο κίνδυνος, μεγάλη η φθορά από το τσιγάρο, μα και μεγάλη η δύναμη που ασκεί πάνω στα θύματά του. Δεν είναι μια απλή συνήθεια. Εί ναι ένα πάθος, που αλυσο-δένει τον άνθρωπο και τον κάνει δούλο του. Και ενώ γίνο-νται τόσες προ σπάθειες για ενημέρωση με εκπομπές και εκδη λώσεις και ενώ παίρνονται τόσες καλοπροαίρετες αποφάσεις, το κάπνισμα συνεχίζει να «βλάπτει σοβαρά την υγεία» και να σπρώχνει κι άλλους στην υποδούλωση.

Ποιος μπορεί να μας ελευθερώσει; Η πιο σίγουρη αποτοξί-νωση είναι η αναγέννηση. Καινούργια καρ διά, καινούργια ζωή, καινούργια πορεία. Το ερώτημα είναι: θέλουμε;

Από πιτσιρίκι, όταν νευρίαζα, έπρεπε κάτι να σπάσω, πιά-το, ποτήρι, βαζάκι... Αυτό συνεχίστηκε και σαν έφτιαξα δική μου οικογένεια. Ακόμη και με τον άντρα μου, που τον υπεραγαπούσα, όταν, σπάνια, καβγαδίζαμε, τελείω-να τον καβγά με θρύ ψαλα. Μια φορά πάνω στα νεύρα μου έδωσα μια σ’ ένα τραπεζάκι και του έσπασα και τα 4 ποδαρά κια, ώστε «κάθισε» κυριολεκτικά στο πάτωμα. Έβλεπα αυτές μου τις αντιδράσεις ανίκανη να αντιστα-θώ. Ήθελα να λυτρωθώ. Πώς όμως; Κάποια φορά που τα ’σπασα πάλι, βγήκα κλαίγοντας στο διπλανό αλσάκι. Σήκωσα τα χέρια ψηλά και έκρα ξα «Θεέ μου, Θεέ μου». Ήταν η πρώτη φορά που Τον επικαλέστηκα, με αγωνία και απόγνωση. Ζη τούσα να γλιτώσω από τη φύση μου που με τα λαιπωρούσε. Από τη φτιάξη μου την τόσο οδυνη ρή. Ο Κύριος με άκουσε. Έφερε δίπλα μου ανθρώ πους που μου μίλησαν για τον Χριστό, για τον νέο άνθρωπο που φτιάχνει μέσα μας. Δεν μπορούσα ν’ αντισταθώ σ’ Αυτόν που νίκη-σε την αμαρτία. Δειλά-δειλά ξεκίνησα μαζί Του. «Λύτρωσέ με από τον εαυτό μου», προσευχόμουν, και εισακούσθη-κα. Ο Χριστός ήρθε στην καρδιά μου και με ανα γέννησε, με έκανε «νέο κτίσμα». Η πρώτη που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου είμαι εγώ. Πόσο Τον ευχαριστώ!»

Μια πιστή γυναίκα ομολογούσε το πώς ο Χριστός ήρθε στη ζωή της: «Από μικρό παιδί δύο ήταν τα μεγαλύτερά μου προβλήματα. Το πρώτο ήταν το σκοτάδι. Το φοβόμουν απελπιστικά. Ένιωθα πως δεν το όριζα. Προτιμούσα να βγω στους ερημικούς, χειμωνιάτικους δρόμους με το λιγοστό φως, παρά να τριγυρνώ στα σκοτεινά δωμάτια του σπιτιού. Το σκοτάδι κι εγώ, άσπονδοι εχθροί, με ηττημένη πάντα εμένα! Το άλλο πρόβλημα ήταν τα νεύρα μου.

Το σκοτάδι και τα νεύρα

Κύριέ μου, μο-νάχα Εσύ έχεις τη δύναμη να αλ λάξεις τη βρώ-μικη καρδιά μου, τον ανάποδο χα-ρακτήρα μου, και να με κάνεις δικό Σου άνθρωπο, γλυκό, ταπεινό, ήσυχο και συνε-τό. Σου το ζητώ, με όλη μου την ψυχή!

Εγώ ήλθον φως εις τον κόσμον, διά να μη μείνη εν τω σκότει πας ο πιστεύων εις Εμέ.

Ιωάννης ιβ΄ 46



Όλα στη σειρά!Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους

άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις. Εβραίους θ΄ 27

Κύριέ μου, θέλω να σπάσεις αυτόν τον φαύλο κύκλο της αμαρτίας στη

ζωή μου, ξεκι-νώντας από μέσα

μου, από την καρδιά μου. Βγά-

λε από κει ό,τι φωλιάζει και με κουράζει, ό,τι με σπρώ χνει μακριά

Σου.

Ο Σερ Αλεξάντερ Σίμπσον, διάσημος Άγγλος για τρός που εφηύρε το χλωροφόρμιο, διηγείται πως κάποτε, ενώ βρισκόταν στον Καναδά, κάποιοι φίλοι τον πήραν για πε-ριήγηση στον πλωτό ποταμό του Αγίου Λαυρεντίου. Κατά τη διάρκεια της βόλτας με το καραβάκι του εξηγούσαν και του έδιναν πληροφορίες γι’ αυτά που έβλεπε. Έξω από το Κίνγκστον το πρώτο επιβλητικό κτίριο ήταν λέει ένα εργοστάσιο οινοπνευματωδών ποτών. Παρα δίπλα ένα νοσοκομείο. Λίγο πιο κάτω ένα άσυλο φρενοβλαβών. Απέ-ναντι φυλακές και στο τέλος ένα νεκροταφείο!

Σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη περιοχή, ήταν όλα στη σειρά τους. Η μία τραγωδία ακολουθείται από την επόμενη, για-τί ο νόμος της σποράς και του θερισμού είναι αμείλικτος. Άλλωστε είναι νόμος του Θεού. Νόμος που δυστυχώς ισχύ-ει εδώ κάτω, μα και αιώνια. Αν σπείρουμε στην αμαρτία και στην προσωπική μας ικανοποίηση, θα θερίσουμε δά-κρυα, πίκρα και στο τέλος αιώνιο χαμό μακριά από τον ζωντανό Θεό.Ας μην πει κάποιος πως λαμβάνουμε την πιο ζο φερή πλευ-ρά της ζωής. Πως ο άνθρωπος έχει και όμορφες εκδηλώ-σεις, ψηλά ιδανικά, όταν το θε λήσει. Ναι, είναι έτσι, γιατί ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο. Τον έφτιαξε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίω ση. Μόνο που το έξυπνο και ταλαντούχο μυα-λουδάκι του στα χέρια του εγωισμού και της υπεροψίας του στρέφεται ενάντια στον Δημιουργό του κι έχει πάλι για κατάληξη την αιώνια κρίση. Ας σοβαρευτούμε με τα πράγ-ματα του Θεού. Ας απορρίψουμε την αμαρτία σε κάθε της μορφή, ήπια, βαριά ή καμουφλαρισμένη. Ας ζητήσουμε ειλικρι νά τον Χριστό, την Ανάσταση, την Οδό, τη Ζωή.

CD 18 10 ΕΤΣΙ ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥCD 19 10 ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΜΑΣCD 20 10 ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑCD 21 10 Η ΛΥΠΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝCD 22 10 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΙ ΧΩΡΙΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑCD 23 10 ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΙΟΙ ΚΑΘΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙCD 24 10 Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟCD 25 10 ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣCD 26 10 ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΛΑ ΖΗΤΑΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣCD 31 10 ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣCD 33 10 ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΑΡΚΙΚΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣCD 35 10 ΕΤΣΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΥΣCD 36 10 ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟCD 39 10 ΟΜΟΡΦΙΑ, ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑCD 42 10 Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣCD 45 10 ΠΑΣΧΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑCD 47 10 Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΗΡΥΞΕ ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗCD 48 10 ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΕ ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣCD 01 11 ΕΤΣΙ ΛΥΤΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣCD 02 11 ΕΤΣΙ ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣCD 05 11 ΠΑΝΤΩΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΠΛΗΣΙΑΣΕCD 12 11 ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ Ο ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑCD 13 11 ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙCD 14 11 ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΥΣΙΜΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥCD 15 11 ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ;CD 16 11 ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥCD 18 11 ΕΤΣΙ ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥCD 19 11 ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣCD 21 11 ΕΤΣΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟCD 22 11 Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣCD 24 11 ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ;CD 26 11 ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ;CD 27 11 ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΗ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ;CD 29 11 ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ

CD - - - ΝΕΑ ΘΕΜΑΤΑ - - -

20. Η Α’ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ Β’ ΠΕΤΡΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣ

ΠΝ

ΈΥΜΑΤΙΚΈΣ ΈΚΔΟ

ΣΈΙΣ“ΛΟ

ΓΙΑ ΖΩ

ΗΣ”

Ταχ. Θ

υρ. 50438/141 10 Ν. Η

ΡΑΚΛ

ΕΙΟ - H

ELLAS

ΠΛ

ΗΡΩ

ΜΈΝ

ΟΤΈΛΟ

Σ

Αριθμός Αδείας84

Ταχ. Γραφείο

ΗΡΑ

ΚΛΕΙΟ

ΑΤΤ.

Στο κοντινό ή μακρινό μέλλον οι άνθρωποι ξοδεύουν τον περισσότε-ρο χρόνο τους μπροστά σε μια οθόνη απολαμβάνοντας την εικονική πραγματικότητα, που τους βοηθά να ξεχνούν τη σκληρή αλήθεια της ασφυκτικής, αν και φαινομενικά όμορφης, κοινωνίας όπου ζουν.Η Προμέσσα περνάει τις μέρες της προσπαθώντας να ξεπεράσει την τραγωδία που συνέβη στην οικογένειά της και παλεύοντας να βάλει ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι. Τα περιθώρια όμως στενεύουν και έρχεται η ώρα που κανένα μέρος δεν θα είναι αρκετά ασφαλές για να κρυφτεί.

Η μέρα που ο κόσμος σείεται, είναι η τελευταία της;Και αν όχι, πώς θα επιβιώσει από εδώ και πέρα;

ΠΡΟΜέ ΣΣΑΠΡΟΜέ ΣΣΑΜΥΡΤΙΑ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το τέλος του κόσμου πλησιάζει.Η Προμέσσα είναι έτοιμη...

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Μυθιστόρημα

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ

ΚΩΔΙΚΟ

Σ: 013145

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ - ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

Documents

Transcript of ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ - ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2012