Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης

Λογοτεχνικά Βήματα, τ.2,

των μαθητών των τμημάτων γ2 γ3 γ4

επιμέλεια: Τροοδία - Ντία Αριστοδήμου

2014-15

Περιεχόμενα

● "Βράδυ Ιουλίου"’ Μαρία Γλυνού Α1- βραβείο ποίησης στον

Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Δ/νσης Δ/θμιας Εκπ/σης Ανατ. Αττικής , 2014-

15

● "Αυτός" Άννα Καψούρη, γ2 βραβείο διηγήματος στον Λογοτεχνικό

Διαγωνισμό Δ/νσης Δ/θμιας Εκπ/σης Ανατ. Αττικής , 2014-15

● "Η Φυγή" Ναταλία Χατζοπούλου γ4

● "Εσύ, πονάς; " Μαριάννα Ανδριανού Α1

● "Χρόνος". Γιωργίνα Σβάρνα γ4

● "Μοιράσου " Κατερίνα Σουμπάσι γ4

● "Το κλειδί ενός άλλου κόσμου" Αγγελίδου Παρασκευή Α΄1

● "Σκοτεινή ομορφιά" Ναταλία Χατζοπούλου γ4’

● "Ο ήλιος πάνω από την Τσενοτστιτλάν"’ Αντώνης Ταταρίδας γ4

● "Επιτέλους,...ελεύθερη! " Κατερίνα Σουμπάσι γ4

● "Τα “παιχνίδια” της ζωής…" Στεφανία Μυλωνά, γ3

● "Παιδικά όνειρα" Παυλίνα Ξανθάκου Β2

● "To παιχνίδι GTA" Αλέξης Φιλιππόπουλος γ4

● "Σκέψεις…" Ιφιγένεια Κοβού γ2

● "Αγάπησέ με" Έλλη Δαλδαβάνη Α1

ΒΡΑΔΥ ΙΟΥΛΙΟΥ

Μαρία Γλυνού

Μουσικό Λύκειο Παλλήνης Α1

Το θερινό το δείλι άκου το τραγούδι των άστρων, που κάθονται ολόγυρα απ’το φεγγάρι,

λες και τους διηγείται θρύλους για τους δράκους της δύσης και τους κλεφτες της ανατολής.

Μη δειλιάσεις μπροστά στη λάμψη του να πεις τα απόκρυφά σου, γιατί πάντα ακούει αλλά

ποτέ δε μαρτυρά. Ακόμη και τα πιο φωτεινά άστρα έχουν μυστικά.

Πασχίζουν κάθε νύχτα να ξεπεράσουν σε ομορφιά τη θωριά μορφών που γοητεύουν και τα

μάτια αξίζει να χαϊδεύουν.

Κάποια, δε, είναι από μόνα τους ψυχές, που έχουν σεργιανήσει στη μοναξιά του ουρανού

και δεν ενώθηκαν ποτέ με άλλα «κοινά» άστρα, παραμόνο χάζευαν τους μακρινούς

γαλαξίες, σχηματίζοντας τα μάτια που ολονυχτίς αγναντεύουν κάποιο σώμα αγαπημένο

που έμεινε πίσω.

Και αν κάποτε κλάψεις, μην σκουπίσεις το δάκρυ σου, γιατί κάποια ψυχή θα ξεδιψάσει.

Αυτός

Άννα Καψούρη, γ2

Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι

για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·

κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν

ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —

σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κ. Π. Καβάφης

Είναι βράδυ. Το κερί τρεμοπαίζει πάνω στο μεγάλο ξύλινο γραφείο, έτοιμο να

σβήσει. Τα χαρτιά είναι πεταμένα παντού, σκισμένα, τσαλακωμένα,

μουτζουρωμένα. Αυτός συνεχίζει και γράφει. Τον ηρεμεί ο απαλός ήχος του

μολυβιού που ακουμπά στο λείο άσπρο χαρτί. Γράφει…Γράφει λέξεις. Λέξεις στη

σειρά, για να σχηματίσει το τέλειο. Μα ποιο είναι πια αυτό; Σταματά, κοιτά τις

λέξεις, σβήνει, ξαναγράφει, σκίζει το χαρτί. Το πετά στο πάτωμα νευριασμένος.

Τις λέξεις όμως; Πώς πέταξε τις λέξεις; Πώς πέταξε σκέψεις, όνειρα, ελπίδα,

πάθος, τρέλα, αγάπη; Πώς τις έσκισε και τις μουτζούρωσε; Άφησε το μολύβι.

Έτοιμος να σκίσει και την επόμενη σελίδα. Αλλά μες στην ησυχία του σκοτεινού

δωματίου άκουσε φωνές…Έκλεισε τα μάτια, νόμιζε πως τρελάθηκε. Αλλά οι φωνές

δεν είχαν φύγει. προσπάθησε να τις ακούσει…Ήταν φωνές γνώριμες, μα ταυτόχρονα

και ξένες, φωνές που είχαν ξεχαστεί ή που ήταν κρυμμένες στις πιο βαθιές του

σκέψεις. Κάποιες ψιθύριζαν σιγανά, όνειρα και ελπίδες. άλλες φώναζαν δυνατά τη

γνώμη τους, το δίκιο τους ( άνω τελεία) άλλες συζητούσαν και άλλες τσακώνονταν.

άλλες φώναζαν βοήθεια, μα… δεν ήθελε να τις ακούσει.

Ένα απαλό αεράκι φύσηξε μέσα απ’ τα σκουριασμένα κάγκελα και το κερί

έσβησε. Όλα ηρέμησαν μέσα στο σκοτάδι. Έψαξε ψηλαφίζοντας τα αντικείμενα

πάνω στο τραπέζι ψάχνοντας ένα χαρτί και ένα μολύβι. Πήρε το μολύβι στα χέρια

του και άρχισε να γράφει. Ήταν πια ξεκάθαρο. όλες οι τσαλακωμένες, σκισμένες,

μουτζουρωμένες λέξεις άρχισαν να σχηματίζουν όμορφες, γεμάτες προτάσεις.

Προτάσεις που μιλούσαν για νυχτερινές, ξεχασμένες αναμνήσεις, για όνειρα

πλεγμένα σ’ ένα κουβάρι, για λάθη που άρχισαν από φωνές, για πράξεις,

αποφάσεις, στιγμές μπερδεμένες. Όλα όμως κατέληγαν στην τρέλα, στο λάθος,

στην αρχή, στο τέλος, σε όλα…

Σηκώθηκε απότομα και άρχισε να φωνάζει δυνατά: βοήθεια!!! Άκουγε φωνές,

πάντα. πάντα άκουγε φωνές… Δυο άντρες με άσπρες στολές μπήκαν μέσα και τον

έπιασαν προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσουν. Αυτός πάλευε. ήθελε να

ξεφύγει, μα να ξεφύγει από τι?… Του έδωσαν ένα χάπι και, βγαίνοντας,

κλείδωσαν την πόρτα. Φωνές…Είναι τόσο κακό να ακούς φωνές;

Η Φυγή

Ναταλία Χατζοπούλου

Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης γ4

Η νύχτα σκοτεινή

ο άνεμος τραγουδά

Το φεγγαρόφωτο γεμίζει

ελπίδα την καρδιά

Μα οι αναμνήσεις φτερουγίζουν

πετάνε μακριά

Ξεφεύγουν σαν φύλλα

σαν φύλλα φθινοπωρινά

Πόσο θα ήθελα

να τις κρατώ κοντά μου

να τις κρατώ για πάντα

μέσα στην αγκαλιά μου

Χάνονται μες τη νύχτα

σκορπάνε μακριά

κι η μοναξιά κι η θλίψη

ραγίζουν την καρδιά

Ήμουν το δέντρο που άφησαν

ολόγυμνο μες το σκοτάδι

και φύγαν με τον άνεμο

μ’ ένα μονάχα χάδι.

"Εσύ, πονάς; "

Μαριάννα Ανδριανού

Μουσικό Λύκειο Παλλήνης, Α1

Απόγνωση, αγανάκτηση, θλίψη, πόνος! Άψυχες, σαρκοβόρες μουτζούρες στο χαρτί, που

σου κατατρώνε τη σάρκα, τα σωθικά... Το νιώθεις ,πονάς! Διαισθάνεσαι τα βήματα του

σαρακίου που πλησιάζει απειλητικά και τρέφεται με χαρά και ελπίδα. Κουρνιάζει σαν

άγγελος στη ζεστασιά της ψυχής και περιμένει ώσπου να την κατασπαράξει. Πέφτεις

περικυκλωμένος από άψυχα γράμματα. Αναζητάς μια σπίθα λύτρωσης, αισιοδοξίας.

Μάταια, σκοτάδι! Πονάς πολύ αλλά συνεχίζεις. Συνεχίζεις μόνος, με μόνη συντροφιά τη

μοναξιά σου... Σωπαίνεις, κλείνεις τα μάτια και συνηθίζεις να πονάς!!

Χρόνος.

Γιωργίνα Σβάρνα

Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης γ4

Χρόνος είναι οι στιγμές που όλα κινούνται, όλα ζουν και αναπτύσσονται.

Χρόνος είναι το διάστημα μεταξύ των χτύπων της καρδιάς μας.

Χρόνος είναι το διάστημα που περνάει από την εμφάνιση του ήλιου μέχρι να ξανακρυφτεί

και να εμφανιστεί το φεγγάρι.

Χρόνος είναι κάτι που δεν γυρνάει πίσω, που δεν αναιρεί καταστάσεις.

Είναι κάτι που σε βοηθάει να χαρείς, να λυπηθείς, να αγαπήσεις!

Μοιράσου Κατερίνα Σουμπάσι

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης, γ4

Μοιράσου

Τι να τα κάνεις τα δυο,

όταν είσαι μόνο ένας,

όταν το ένα, σου είναι αρκετό,

και το δυο περιττό;

Μοίρασε τα άχρηστα υλικά αγαθά σου,

για να μην αχρηστέψει και μοιραστεί η ψυχή σου,

στους υπέροχους, λαμπρούς ουρανούς του Παραδείσου...

Άνοιξε τα χέρια,

έτσι θα ανοίξει η καρδιά σου

και αν δεν έχεις υλικά να μοιραστείς,

χάρισε τα χαμόγελά σου.

Σε παρακαλώ, πρόσεχε.

Μην κάνεις τους ανθρώπους κουφούς,

κρυβοντάς τους τα δεινά,

λέγοντας τους όσα θέλουν να ακούσουν...

Πρόσεχε, πες και δείξε τους την αλήθεια,

γιατί πλέον το ψέμα έχει γίνει μια συνήθεια...

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη φωνή,

ο μόνος τρόπος να κρατήσεις το φως των ματιών σου.

Αυτή είναι φίλε μου, η πηγή της δύναμης

και αυτός είναι πλέον ένας στόχος στη ζωή...

Βοήθα λοιπόν τους άλλους,

για να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

Μην κρύβεσαι από τους άλλους,

μην κρύβεσαι από εσένα...

Το κλειδί ενός άλλου κόσμου

Αγγελίδου Παρασκευή Α΄1

Μουσικό Λύκειο Παλλήνης

Ένα λευκό χαρτί

και όσα προσπαθείς να ξεχάσεις

στέκονται εμπρός σου,

ένα προς ένα.

Μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου,

τίποτα δε ξέχασες.

Το συρτάρι της λήθης ανοίγει

και βρίσκονται όλα εκεί,

ταξινομημένα και γεμάτα σκόνη.

Νομίζεις πως πάει καιρός

απο τότε που πέρασαν

για τελευταία φορά από το μυαλό σου,

μα η αλήθεια είναι πως είναι μέσα σου,

κάθε μέρα, κάθε στιγμή που περνάει.

Οι αναμνήσεις μετατράπηκαν σε φόβο

που επισκιάζει την κάθε σου κίνηση.

Αντί να επιδιώκεις λοιπόν την λήθη,

προσπάθησε να νικήσεις αυτό το φόβο.

Να δώσεις στον εαυτό σου

καινούριες στιγμές να θυμάται,

πιο απλές, πιο όμορφες.

Στιγμές μικρές που θα σε γεμίζουν

περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.

Στιγμές που θα σε κάνουν

τόσο ευτυχισμένο

που δεν θα χωράει ολόκληρος ο κόσμος σου

σε μια κόλλα χαρτί,

αλλά μόνο το κλειδί του.

Σκοτεινή ομορφιά

Ναταλία Χατζοπούλου γ4’ Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης γ4

22 Δεκεμβρίου 2014

Έξω έβρεχε. Εκείνος έτρεξε βιαστικά ψάχνοντας καταφύγιο στο υπόστεγο του καφενείου.

Στήριξε την πλάτη του στον παγωμένο τοίχο δίπλα στην πόρτα παρακολουθώντας τις

σταγόνες της βροχής να πέφτουν σαν χείμαρρος δακρύων. Τα κατάμαυρά του μάτια

κοιτούσαν θλιμμένα και ανέκφραστα το σκοτεινό πεζοδρόμιο, με τα φώτα του δρόμου να

λαμπιρίζουν μέσα τους.

Κάποιος έτυχε να τον δει εκείνη τη στιγμή. Μέσα στα μάτια του διέκρινε μια μελαγχολία.

Παρ’ όλο που φαινόταν τόσο απομονωμένος, μια μικρή φλόγα ελπίδας φώτιζε το βλέμμα

του. Τα βρεγμένα του μαλλιά σκέπαζαν το πρόσωπό του. Δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά του

και αναμείχθηκαν με τις σταγόνες της βροχής στο πρόσωπό του. Ένας σιωπηλός θρήνος.

Στεκόταν μόνος και παρακολουθούσε τον κόσμο να τον προσπερνά. Σαν φάντασμα

τριγυρνούσε χαμένος ψάχνοντας το σκοπό της ύπαρξής του. Μέσα στα υγρά μάτια του

ζωγραφίστηκε η θλίψη. Τα κατάμαυρα μαλλιά του σκέπαζαν ανάκατα το πρόσωπό του σαν

δύο μεγάλες κουρτίνες της ντροπής όπου εκεί έβρισκε καταφύγιο. Στο φοβισμένο του

πρόσωπο υπήρχε μια παράξενη ομορφιά, κρυμμένη βαθιά μέσα στο σκοτεινό του κόσμο.

Μόνο μια λάμψη αναδυόταν κάθε λίγο από τα σκούρα του μάτια. Η ελπίδα ότι κάποιος θα

αποδεχόταν την παράξενη ομορφιά του.

Μα ποιος θα ήταν πρόθυμος να τον προσέξει όταν υπήρχαν τόσα φωτεινά πλάσματα πιο

φανταχτερά από αυτόν. Όλοι τους τον αγνοούσαν σαν να μην ήταν άξιος προσοχής. Οι

υποκριτές με τα φωτεινά τους προσωπεία έπαιρναν όλη την προσοχή. Και ας μην ήταν άξιοι

να την αποκτήσουν. Ήλπιζε κάποιος να τον προσέξει. Κάποιος να απαρνιόταν το φως μόνο

για κείνον.

Ο ΗΛΙΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΝΟΤΣΤΙΤΛΑΝ

Αντώνης Ταταρίδας

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης, γ4

Άλλη µια µέρα κούρασης ταλαιπωρίας και εξουθενωτικής ζέστης ξεκινούσε. Παρ’

όλα αυτά είχαµε όλοι ακµαίο ηθικό. Η υπόσχεση µίας παρθένας γης, γεµάτη πλούτο και

χρυσαφί, µας έκανε να ξεχνάµε τις κακουχίες. Άλλωστε το περιβάλλον γύρω µας ήταν

µαγευτικό. Τα πυκνά δάση και τα εξωτικά πτηνά που ποτέ κανένας Ευρωπαίος δεν είχε

αντικρίσει, µας κάνανε να ξεχάσουµε τον σκοπό που είχαµε έρθει εδώ.

Η µέρα κυλούσε αργά. Ήταν πλέον µεσηµέρι και ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια

µας κάνοντας την πανοπλία µας πιο ζεστή και αφόρητη. Όµως φτάναµε. Φτάναµε στην γη

της επαγγελίας που µας υποσχέθηκε ο Θεός µας η τουλάχιστον έτσι νοµίζαµε τότε.

Μετά από αδιάκοπη βραδινή πορεία και µα µικρή αψιµαχία µε τους Αζτέκους φτάσαµε

επιτέλους έξω από την Τενοτστιτλαν. Ήταν αυγή και ο ήλιος ανέτειλε πάνω από τον κεντρικό

ναό της πόλης. Ήταν πανέµορφη –ή µάλλον όχι – ήταν κάτι παραπάνω από πανέµορφη .

Ήταν µια ουτοπία

Για όλο τον επόµενο µηνά ετοιµαζόµασταν για την µεγάλη πολιορκία της πόλης.

Κόψαµε κάθε δίοδο προς αυτήν ,αλλά µε το κόστος πολλών νέων ανθρώπων, άξια πληρωµή

για την γη της Εδέµ που θέλαµε. Όµως τα πράγµατα δεν πήγαν καλά. Είχαν περάσει 6 µήνες

σκληρών µαχών και αιµατοχυσίας για πολύ λίγα εδάφη. Μπήκαµε όµως στην πόλη. Οι

Αζτέκοι πολεµούσαν απεγνωσµένα για την γη τους. Είχαµε µείνει πλέον λίγοι µετά από

διαρκή πόλεµο και η όψη της Τενοτστιτλάν δεν ήταν πια η ίδια. Ούτε όµως και εµείς.

Η πόλη ήταν πλέον δική µας. Ό, τι είχε αποµείνει από την πόλη. Περπατούσα στους

ερειπωµένους δρόµους γεµάτους συντρίµµια. Ξαφνικά ένα παιδί βρέθηκε στον δρόµο µου.

∆εν µίλαγε αλλά από τα µάτια του καταλάβαινες τον τρόµο και το παράπονο του «γιατί»

Βρήκα τον εαυτό µου να κλαίει µε λυγµούς κάτω από έναν κατεστραµµένο ναό . Τι είχαµε

κάνει ; Στο όνοµα του θεού και του βασιλιά µας είχαµε καταστρέψει έναν πολιτισµό. Στο

όνοµα της απληστίας και του άπιαστου ονείρου που άσχηµοι και άδειοι άνθρωποι σαν εµάς

αναζητούσαµε, καταστρέψαµε τη αγνότητα και την µαγεία ενός ανώτερου λαού από εµάς.

Ο Κορτέζ είχε μια πίκρα στο βλέμμα του. Μάλλον συμμεριζόταν τις ίδιες σκέψεις με

μένα. Μισώ τον εαυτό μου γι’ αυτό που είμαι γι’ αυτό που κάναμε. Τα ερείπια της πόλης

αντικατόπτριζαν το τι πραγματικά είμασταν. Κτήνη; Σίγουρα πάντως όχι άνθρωποι. Αυτό

δεν ήταν έργο ανθρώπου. Γύρισα να κοιτάξω μια τελευταία φορά τα κομματιασμένα μας

όνειρα. Κοιτούσα δακρυσμένος το θέαμα. Ο ήλιος δε θα ανέτειλε πλέον πάνω από την

Τενοτστιτλάν

Επιτέλους,...ελεύθερη!

Κατερίνα Σουμπάσι

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλή νης, γ4

Παρασκευή 17 Απριλίου 1829

Ονομάζομαι Εβελίν Γκρίνφιλντ. Είμαι μέλος της αξιότιμης οικογένειας των ευγενών

Λονδίνου και αποτελώ ένα από τα λιγότερο πραγματικά, κοινωνικά και ελεύθερα μέλη της

κοινωνίας. Πολλοί σπουδασμένοι και υψηλής τάξεως άνθρωποι με χαρακτηρίζουν ως μια

έξυπνη, ευγενέστατη, σεμνή, με λεπτό και βαθύ λόγο, γνώστη πολλών παλαιών και νέων

ιδεών σχετικά με τη τέχνη ‘ νεαρή, σε ηλικία γάμου. Η οικογένεια μου συμφωνεί και

επαυξάνει αυτούς τους χαρακτηρισμούς θέλοντας παρά τη θέλησή μου, να δείξει ένα

ψεύτικο πρόσωπο του εαυτού μου ώστε να με κρίνουν κατάλληλη σύζυγο για τον γιο του

‘’αξιότιμου ‘’ Δούκα της βασιλικής αυλής. Λοιπόν, όλο αυτό το ψεύτικο και αηδιαστικό

κατασκεύασμα δεν έχει καμία σχέση με ΕΜΕΝΑ.

Αν ποτέ με ρωτούσε ένας άνθρωπος πώς θα χαρακτήριζα εγώ τον πραγματικό μου εαυτό ,

κανένα από τα παραπάνω επιφανειακά επίθετα δεν θα χρησιμοποιούσα. Θεωρώ πως

είμαι μια ψυχή η οποία είναι εγκλωβισμένη σε ένα λάθος σώμα και εποχή. Δεν μου

αρέσουν τα πολυτελή φορέματα, ούτε τα ακριβά κοσμήματα, μισώ την επισημότητα και τα

άσκοπα, κατά τη γνώμη μου, τυπικά. Αυτό που μου αρέσει να είμαι και να κάνω είναι

οτιδήποτε με κάνει να αισθάνομαι ελεύθερη και γαλήνια. Αγαπώ τη φύση και τα ταξίδια,

την ποίηση , την μουσική και την ζωγραφική. Θέλω να τρέχω, να γελάω και να εκφράζω

ελεύθερα την άποψή μου. Υποστηρίζω την ιδέα και την πεποίθηση πως κάθε γυναίκα έχει

ίσα δικαιώματα με οποιονδήποτε άνδρα και πως και εγώ έχω το δικαίωμα να επιλέξω τι

θέλω να κάνω ή να γίνω στη ζωή μου. Πως το σώμα, ο νους και η ψυχή μου ανήκουν

αποκλειστικά και μόνο σε εμένα.

Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω τη γαλάζια θάλασσα, τα καράβια που αχνοφαίνονται

από μακριά και τον ήλιο που φωτίζει το πρόσωπό μου. Κοιτάζω όμως και γύρω μου στο

άψυχο και έρημο δωμάτιό μου και λυπάμαι που δεν βρίσκομαι μέσα στον αγαπημένο μου

πίνακα. Σκέφτομαι και προσπαθώ να ζυγίσω τα συναισθήματά μου. Τι πρέπει και τι είναι

σωστό να κάνω; Πρέπει άραγε να υποτάξω τον εαυτό μου στο θέλημα της οικογένειάς μου,

της κοινωνίας και να παντρευτώ έναν άγνωστο όπου το μόνο που θα μου προσφέρει είναι

ένα ‘’τιμητικό’’ όνομα και μια ζωή κλεισμένη σε ένα χρυσό κλουβί ή να ακολουθήσω την

καρδιά μου; Στέκομαι απέναντι από τον καθρέφτη και οραματίζομαι τον ψεύτικο και

αληθινό εαυτό μου. Νιώθω μπερδεμένη και άδεια. Συλλογίζομαι το μέλλον μου, μα ακόμη

δεν βλέπω τίποτα παρά εμένα ευτυχισμένη. Μου έρχεται μια λαμπρή σκέψη-ερώτημα :

Αλήθεια, τι με κάνει ευτυχισμένη;

Σάββατο 18 Απριλίου 1829

Επιτέλους είμαι ελεύθερη. Είμαι ο εαυτός μου. Η θέα από την πλώρη του πλοίου είναι

υπέροχη! Τώρα πλέον ξέρω τι ζητούσε πάντοτε η ψύχη μου. Φεύγω. Αρχίζω μια νέα

αληθινή ζωή. Αντίο μητέρα, αντίο πατέρα, αντίο Λονδίνο, αντίο παρελθόν. Χαιρετώ το

μέλλον μου που πλέον ανθίζει στην Αμερική…

Τα “παιχνίδια” της ζωής…

Στεφανία Μυλωνά, Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης, γ3

Συχνά, τα παθήματα των τραγικών ηρώων γίνονται αφορμή προβληματισμού για τη

ζωή μας. Καθώς μαθαίνουμε για τις συμφορές τους, διαπιστώνουμε πως καθόλου δεν

διαφέρουν από εμάς , αλλά αντίθετα κουβαλούν κι αυτοί τα ανθρώπινα πάθη και τις

ανθρώπινες αδυναμίες.

Έτσι, η τωρινή κατάσταση του Μενελάου, δηλαδή η απότομη ταξική του πτώση, αλλά

και η αντίδρασή του προς αυτήν, δείχνει έναν άνθρωπο χωρίς διαφορές από τους

χαρακτήρες των θεατών. Βάζοντας ο Ευριπίδης την προσωπικότητα του Μενελάου να

αλλάζει μετά την άλωση της Τροίας, όπου καταλήγει να περιπλανιέται στους ωκεανούς,

δηλαδή στις δυσκολίες, φέρνει στο νου των θεατών σκέψεις για τη ζωή και τα «παιχνίδια»

της. Η ζωή μπορεί να αλλάξει ξαφνικά από τη μία κατάσταση στην άλλη, μεταπίπτοντας έτσι

από την ευτυχία στη δυστυχία και μερικές φορές αντίστροφα. Στην πρώτη περίπτωση, ο

κάθε άνθρωπος προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τα προβλήματα

καταφέρνοντας όσα περισσότερα μπορεί, αλλά πώς γίνεται ένας άνθρωπος που δεν

παραδέχεται το πρόβλημα και τη δυσκολία να την αντιμετωπίσει; Είναι λυπηρό να βλέπεις

ανθρώπους να ζουν σε μία παλαιότερη εποχή, στην εποχή της δόξας τους, αγνοώντας την

πραγματική τους κατάσταση, δηλαδή να βρίσκονται μέσα σε μία δική τους πλαστή

πραγματικότητα, αρνούμενοι να δεχθούν ότι πρέπει να δράσουν διαφορετικά λόγω της

διαφορετικής τους κατάστασης. Μήπως όμως σε ορισμένες περιπτώσεις, εκείνοι οι

άνθρωποι ίσως και να είναι πιο ευτυχισμένοι από τους άλλους που πολλές φορές

αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα;

Κάθε άνθρωπος και κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός και η αντιμετώπιση του

ίδιου προβλήματος είναι διαφορετική ανάλογα με τον χαρακτήρα, όμως αυτό που δεν

πρέπει να λησμονείται είναι η εναλλαγή της ζωής σε πτώση και άνοδο και η δυνατότητα της

ανόδου που πάντοτε υπάρχει αν ψάξει κανείς προσεκτικά.

Παιδικά όνειρα Παυλίνα Ξανθάκου

Μουσικό Λύκειο Παλλήνης, Β2

Αγκαλιά με χνουδωτά αρκούδια

κάθονταν τα μικρά αγγελούδια

Και παίζανε όλη την ημέρα

με την γλυκιά τους τη μητέρα

Παίζαν τρεχαν και πηδούσαν

μα ποτέ δεν σταματούσαν

Σαν κουρδιστά αυτοκινητάκια

μες στους δρόμους στα σοκάκια

Σταματούσαν μόνο το βράδυ

που η νύστα ήταν μεγάλη

Και άκουγαν παραμύθια

για μπιζέλια και ρεβίθια

To παιχνίδι GTA

Αλέξης Φιλιππόπουλος Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης γ4

Το παιχνίδι που θα σας παρουσιάσω σήμερα είναι πολύ ωραίο και διασκεδαστικό, είναι

πραγματικά συναρπαστικό διότι σου προσφέρει θέαμα, πολύ ωραίες αποστολές και

διάφορα ειδή όπλων.

To παιχνίδι αυτό ονομάζεται GTA.Αυτό το παιχνίδι είναι πολύ εντυπωσιακό γιατί πηγαίνεις

σε ένα άλλον κόσμο και ξεφεύγεις από την καθημερινότητα, τα άγχη και τις δυσκολίες που

έχεις απλά παίζεις και To Grand Theft Auto είναι μια ολοκαίνουργια περιπέτεια της σειράς

GTA που ακολουθεί τον Nikolai "Niko" Bellic: Ο Niko μόλις έφτασε το Liberty City από την

Ανατολική Ευρώπη στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής μετά από πρόσκληση του

ξάδελφου του Roman. Δυστυχώς, το Αμερικάνικο Όνειρο για τον Niko θα αποδειχθεί

απατηλό και θα βρεθεί μπλεγμένος με τον υπόκοσμο εξαιτίας των χρεών που χρωστά ο

Roman σε διάφορους νονούς της νύχτας. O Niko θα αναγκαστεί να παλέψει για τη ζωή του

στους δρόμους του Liberty City, για να κερδίσει τον σεβασμό και τα χρήματα που πάντα

ονειρευόταν

Αυτό το παιχνίδι δεν είναι βαρετό όπως όλα τα άλλα, αλλά παίζεται για κάποιον σκοπό

και κάποιον στόχο: πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο μας παρουσιάζει και την ιδία μας την

ζωή, γιατί για να κερδίσεις κάτι πρέπει να παλέψεις. Τα γραφικά είναι αρκετά

ικανοποιητικά και θα έλεγα πως το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Και ενώ τα

περισσότερα παιχνίδια έχον μόνο ένα σκοπό, να σκοτώσουν πολλούς ανθρώπους και στο

τέλος να συναντήσουν τον μεγάλο κακό, .αυτό το παιχνίδι διαφέρει: σου προσφέρει πολλές

επιλογές, καθώς μπορείς να οδηγάς αμάξια, να πετάς με ελικόπτερα, να οδηγάς και βάρκες

και, όταν πάει κάτι στραβά, σε κυνάγανε και εσύ προσπαθείς να ξεφύγεις . Πιστεύω λοιπόν

ότι αξίζει να παιχτεί διότι είναι απίθανο.

Φυσικά πάντα σε ένα παιχνίδι παρατηρούμε δυο όψεις. Τα πλεονεκτήματα και τα

μειονεκτήματα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα πλεονεκτήματα που έχει ένα παιχνίδι. Πρώτον

σου ασκεί την μνήμη, τα αντανακλαστικά και την ευστροφία που πρέπει να έχεις αλλά και

την παρατηρητικότητα για να κάνεις κάποια αποστολή. Δεύτερον, ένα τέτοιο σε πάει σε

άλλο κόσμο μελλοντικό ή και παλιό και πιο ενδιαφέρον, δηλαδή ξεφεύγεις από την

καθημερινότητα.

Η άλλη όψη τώρα, τα μειονεκτήματα. Πρώτον εξοικειώνουν τα παιδιά στον πόλεμο.

Δεύτερον όλες αυτές οι αποστολές γίνονται για κάποιο αντάλλαγμα χρημάτων. Επίσης ένα

ακόμα μειονέκτημα που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν

καταστρέψει την υγεία τους, έχουν πεθάνει από υπερβολική χρήση του παιχνιδιού. Ειδικά

οι μικρότερες ηλικίες μπορεί να επηρεάζονται και στην πραγματική ζωή να νιώθουν όπως

είναι το παιχνίδι και να σκοτώνουν, να κλέβουν χωρίς να καταλαβαίνουν τι σημαίνει

ανθρώπινη ζωή .

Τέλος θα ήθελα να δώσω μια λύση σ’ αυτά τα προβλήματα: Πρώτον, τα παιχνίδια να

παίζονται με κάποιο μέτρο. Δεύτερον, τα παιδιά μικρότερης ηλικίας να μην παίζουν γιατί

επηρεάζονται, και τελευταίο θα πρέπει να έχουμε δική μας προσωπική ζωή και όχι όλη

μέρα να είμαστε σε μια οθόνη. Θα πρέπει να βγούμε μια βόλτα και να σταματήσουμε να

είμαστε εξαρτημένη από αυτό το πράγμα, που λέγεται ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Σκέψεις…

Ιφιγένεια Κοβού

Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης,γ2

Και εμείς κάποτε θα χαθούμε, και τίποτε δεν θα αλλάξει σαν να μην ήρθαμε ποτέ… Ανούσια

η ύπαρξή μας, που ελπίζαμε να βοήθησε κάποιον. Κάποιος μπορεί να έμαθε κάτι από εμάς

κάποιος μπορεί να ένιωσε κάτι για εμάς. Κάποιες φορές ήμασταν υπερβολικά καλοί και

άλλες υπερβολικά κακοί. Πάντα όμως υπήρχε ένα κενό… Κάτι που θέλαμε να κάνουμε και

δεν μπορούσαμε να κάνουμε, κάτι… Αυτό το κενό δεν ξέραμε τι είναι, από πού προερχόταν

και αν θα καλυφθεί ποτέ… Και δεν καλύφθηκε… Το κενό μεγάλωνε όσο μεγαλώναμε κι

εμείς… Εμείς γινόμασταν σκληρότεροι, αλλά ποτέ δεν ξεχάσαμε πως είμαστε θνητοί και

πως κάποια μέρα, χωρίς να το ξέρουμε θα αποχωρίσουμε, με τη σειρά μας… Όλοι είχαμε

όνειρα που αυτά χανόντουσαν όσο μεγαλώναμε και ζούσαμε στην πραγματικότητα…

Έπρεπε να είχαμε κρατήσει αυτόν τον αθώο παιδικό κόσμο και την αγαθότητα που είχαμε

όλοι κάποτε. Αλά εμείς σκληραίναμε και γινόμασταν όλο και πιο εγωιστές. Δεν

σκεφτόμασταν κανέναν πέρα από τον εαυτό μας και το συμφέρον, το χρήμα και την δόξα…

Μα δεν ήμασταν πάντα τόσο σκληροί… Αγαπήσαμε και πληγωθήκαμε, γι’ αυτό κάναμε

αυτά που κάναμε…

"Αγάπησέ με"

Έλλη Δαλδαβάνη

Μουσικό Λύκειο Παλλήνης Α1

Αγάπησέ με

Έτσι όπως είμαι

Αδιαφορώντας για το έξω

και φύλαξε το μέσα μου

Ξέρεις, έχω πολλά να σου δώσω

Πιο πολλά απ' όσα

ένας όμοιός σου.

Αν θες,

παράβλεψε το δέρμα μου

που έχει το χρώμα της σοκολάτας...

Δεν σ' αρέσει η σοκολάτα;

Αν θες,

παράβλεψε τα μεγάλα μου,

γεμάτα φόβο, μάτια

Παλιά δεν σ' άρεσε να

τρομοκρατείς τους άλλους ανθρώπους!

Καλά άκουσες...ανθρώπους!

Διότι εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ

είμαστε πλασμένοι απ' το ίδιο υλικό!

Αγάπησέ με και θα δεις,

θα σου ανοιχτεί ένας νέος κόσμος,

πιο όμορφος, γεμάτος αισιοδοξία.

Αγάπησέ με!

επιμέλεια: Ντία – Τροοδία Αριστοδήμου

2014-15