ΜΟΔΑ

ΜΟΔΑ

•• Ορισμός της μόδαςΟρισμός της μόδας

Μόδα ονομάζεται ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής που επικρατεί σε μια κοινωνία για κάποιο χρονικό διάστημα  και έχει σχέση με την εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων, με τα αντικείμενα που

χρησιμοποιούν, με τη συμπεριφορά τους κτλ

• Περιγραφή μόδας

        1.Είναι κοινωνικό φαινόμενο διαχρονικό και καθολικό        2.Είναι παροδική, αφού αλλάζει από καιρό σε καιρό.

    3.Εκτείνεται σε πολλούς τομείς, οι κυριότεροι από τους οποίους είναι οι έξης :     α)Η εξωτερική εμφάνιση

     β)Η κατοικία και η διακόσμησή της, η διατροφή,το επάγγελμα,το αυτοκίνητο κτλ.     γ)Η συμπεριφορά

     δ)Οι προτιμήσεις στην Τέχνη και σε άλλες πνευματικές δραστηριότητες του ανθρώπου

• Μέσα για την εξάπλωση της μόδας

1.Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης2.Ως βασικό μέσο χρησιμοποιείται η διαφήμιση.

• Αίτια-Εσωτερικά (ψυχικά)

(Οι λόγοι για τους οποίους πολλοί ακολουθούν πιστά τη μόδα και συμμορφώνονται με τις επιταγές της)

1.Πολλοί έχουν τη τάση να αρέσουν, να προσελκύουν την προσοχή των άλλων, να εντυπωσιάζουν.

2.Σε όλους δημιουργείται ένα ευχάρηστο συναίσθημα με τη σκέψη ότι ζουν μέσα στο πνεύμα της σύγχρονης εποχής και ότι εναρμονίζονται με την πλειονότητα των ανθρώπων.

3.Σε πολλούς υπάρχει η τάση για ανανέωση.

4.Μερικοί έχουν την τάση να μιμούνται τους άλλους.

5.Σε κάποιους ματαιόδοξους ανθρώπους υπάρχει η διάθεση για επίδειξη ευμάρειας και οικονομικής υπεροχής.

6.Κάποιοι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να έχουν προσεγμένη εμφάνιση, επειδή αυτό απαιτεί το επάγγελμά τους.

7.Υπάρχουν άνθρωποι με ελαστικές αντιστάσεις στη δύναμη της διαφήμισης, που αποτελεί τον κυριότερο τρόπο για προβολή και επιβολή των ρευμάτων της μόδας.

8.Αν κάποιος δεν ακολουθεί τη μόδα, του δημιουργείται ανασφάλεια και ο φόβος μήπως απομονωθεί ή βρεθεί έξω από την εποχή του.

•Η ΟΡΘΗ ΣΤΑΣΗ

Άνθρωποι με προσωπικότητα  και με την αυτοπεποίθηση που τους εξασφαλίζει η πνευματική ακτινοβολία και η ωριμότητα τους δεν έχουν ανάγκη από τυφλή προσκόλληση στις επιταγές της μόδας για να ενισχύουν την εικόνα που θα παρουσιάσουν στον κόσμο, ωστόσο ακολουθούν τη μόδα, όμως με κάποια κριτήρια.

1.Δε φτάνουν σε ακρότητες.

2.Υιοθετούν ορισμένα μόνο στοιχεία της μόδας , έχοντας ως γνώρισμα τις προσωπικές τους επιλογές.

3.Συνδυάζουν το μοντέρνο με το χρήσιμο και με αυτό που ταιριάζει στην ηλικία, στην ιδιότητα κ.τ.λ.

4.Οι αγορές τους κινούνται με μέτρο μέσα στα πλαίσια των οικονομικών τους δυνατοτήτων.

Η πραγματικά αξιοσημείωτη συνεισφορά της μόδας 2008 είναι τίποτα λιγότερο από έναν, στιλιστικά τουλάχιστον, νέο ορισμό της θηλυκότητας και προχωρώντας ακόμα παραπέρα, μια νέα προσέγγιση στο κεφάλαιο της γυναίκας σαν.. αντικείμενο του πόθου, ανατρέποντας πολλά στερεότυπα του παραδοσιακού sexy look.

Μετά από δύο σαιζόν οριακής ισορροπίας ανάμεσα σε τυπικά θηλυκές γραμμές (όπως η κυριαρχία ης μίνι φούστας στα catwalks), και σε μια αίσθηση δυναμισμού που απαιτεί αλλά συγχρόνως ελέγχει την αντρική προσοχή(design που θυμίζει τα αντίστοιχα αντρικά κομμάτια, κυριαρχία του μαύρου και του γκρι ακόμα και στη ανοιξιάτικη γκαρνταρόμπα),όλα τοποθετούνται σε μια άλλη βάση.

Χρησιμοποιώντας στοιχεία-κλειδιά από προηγούμενες δεκαετίες και κυρίως τα 50’s και τα 80’s, η μόδα παρέχει στις γυναίκες μια νέα έκφραση της θηλυκότητας τους, το λεγόμενο πια “look but don’t touch unless I say it so

H εικόνα της Nέας Γυναίκας που έρχεται στο προσκήνιο, είναι ένας συνδυασμός της διακριτικής (και για αυτό αρκετά ενδιαφέρουσας) σεξουαλικότητας αλλά και κομψότητας του 50 σε προκλητικό συνδυασμό με τις sexy και δυναμικές φόρμες του 80.Urban warrior γυναικείες παρουσίες με δερμάτινα jackets, εξαιρετικά 50’s tailored σύνολα, πειραματισμός με τους όγκους και το design, σε μία συνταγή με φαινομενικά αταίριαστα υλικά που όμως καταλήγει επιτυχία

Εδώ κ πολλες σαιζόν, ακολουθούν κατά πόδας, οι στενές γραμμές, το μίνι, αλλά και η τονισμένη μέση που φέτος ανάγεται σε φετίχ των σχεδιαστών. Πραγματικά, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιλιστικά σαιζόν των τελευταίων χρόνων, με αρκετές επιλογές αλλά και με την σταθερή υπόσχεση να αναδείξει τον δυναμισμό που κρύβετε μέσα στις γυναικες!

Vive la mode! Ζήτω η μόδα! Ημέρες λάμψης έζησε το Παρίσι χάρη στην υψηλή ραπτική, η οποία παρουσιάστηκε μεν σε λίγους και εκλεκτούς, αλλά τύλιξε ολόκληρη την πόλη σε ένα chic πέπλο πολυτέλειας. Κατά τον ορισμό δε της Κοκό Σανέλ, «η πολυτέλεια δεν είναι το αντίθετο της φτώχειας, είναι το αντίθετο της χυδαιότητας» . Αυτόν τον ορισμό λοιπόν τήρησαν όλοι οι μεγάλοι οίκοι, αν και ο καθένας περνούσε το δικό του μήνυμα. Την πρώτη ημέρα ο οίκος Christian Dior, με επικεφαλής σχεδιαστή τον Βρετανό Τζον Γκαλιάνο, παρουσίασε μια «αιματοβαμμένη» (με ρουμπίνια κεντημένα να αναπαριστούν αιμάτινους λεκέδες) συλλογή, η οποία κινούνταν ανάμεσα σε αναφορές από τον Μαρκήσιο ντε Σαντ και τη Μαρία Αντουανέτα, λουσμένη στο κατακόκκινο φως και με συνθήματα όπως «Ελευθερία - Ισότης - Αδελφότης» γραμμένα με μαύρα γράμματα επάνω σε λευκά μεταξωτά φορέματα. Και μέσα σε αυτές τις θεατρικές «αναπαραστάσεις» ο κ. Γκαλιάνο παρουσίασε τα πιο «φορέσιμα» υψηλής ραπτικής μοντέλα του, τα οποία αναμένεται να πουλήσουν (ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το 2005 ο τζίρος της εταιρείας, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της περασμένης εβδομάδας, ανέβηκε κατά 11% φθάνοντας στο ποσό των 663 εκατ. ευρώ).

O Τζιόρτζιο Αρμάνι παρουσίαζε σε ένα σαφώς πιο ήπιο κλίμα τη δική του κολεξιόν Armani Prive, με προσκεκλημένη την αγαπημένη φίλη του Σοφία Λόρεν, η οποία φορούσε ένα κομψότατο μαύρο κοστούμι που τόνιζε τις θηλυκές καμπύλες της (σημειωτέον, είναι 70 ετών) και η οποία δήλωσε κατενθουσιασμένη μετά το τέλος του σόου: «Είναι πάντα υπέροχος ο Τζιόρτζιο, τόσο ωραία ρούχα για τις γυναίκες, για τις ηθοποιούς αλλά και για τις καθημερινές γυναίκες!». Ο ίδιος ο σχεδιαστής δήλωσε απλά «Με απελευθέρωσε από τα κόμπλεξ μου», για την πολύ θηλυκή και καθ' όλα φορέσιμη (αν εξαιρέσουμε τα καπέλα-ανοιχτήρια μπουκαλιών και μια φούστα-ομπρέλα) συλλογή του.

Ο δε Βαλεντίνο, ο οποίος δήλωσε ότι «στα 45 χρόνια που κλείνει εφέτος ο οίκος, ποτέ μα ποτέ δεν έχω σχεδιάσει κάτι χυδαίο!», παρουσίασε μια κολεξιόν τόσο παραμυθένια, τόσο αέρινη και ονειρεμένη που οι θεατές σχεδόν... υπνωτίστηκαν μέσα στην υψηλή κομψότητα.

O κάιζερ της μόδας Καρλ Λάγκερφελντ, ο γερμανός καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Chanel, ύψωσε μια σκάλα μέσα στο ολόλευκο αμφιθέατρο του Grand Palais, η οποία έφερε τον γαλλικό οίκο λίγο πιο κοντά στον ουρανό! Επρόκειτο πραγματικά για μια συλλογή-έργο τέχνης, νεανική, δροσερή, πολύτιμη. Μετάξι, φτερά στρουθοκαμήλου, δαντέλα σαντιγί, μαλακό δέρμα, σιφόν... και τα περισσότερα μοντέλα συνδυασμένα με εντελώς ίσιες μπότες, σαν κι αυτές που φορούσε η Κοκό Σανέλ σε μια φωτογραφία της δεκαετίας του 1950, στο διαμέρισμά της στην οδό Καμπόν στο Παρίσι, όπου, καθισμένη στον καναπέ του σαλονιού της με τα πόδια σταυρωμένα επάνω στο ξύλινο τραπεζάκι, περιστοιχίζεται από τα μοντέλα της.

Tην κολεξιόν του παρουσιασε και ο θαυμάσιος Κριστιάν Λακρουά, με αναφορές στη γαλλική ιστορία του 18ου αιώνα, με εκτυφλωτικά χρώματα και απαλά μεταξωτά, με κεντήματα που μοιάζουν με έργα τέχνης και με φουρό που θυμίζουν κοστούμια όπερας. Εξάλλου ο κ. Λακρουά είχε σχεδιάσει και τα κοστούμια του Cosi fan tutte, το οποίο παρουσιάστηκε το προηγούμενο της επίδειξης βράδυ, στο Theatre de la Monnaie στις Βρυξέλλες, καθώς και τα κοστούμια του Συρανό, το οποίο θα ανέβει στις 16 Μαΐου στην Comedie Francaise στο Παρίσι.

Ο ιταλός σχεδιαστής Ρικάρντο Τίσι εφέτος παρουσίασε την πρώτη του συλλογή υψηλής ραπτικής για τον οίκο Givenchy στο Μουσείο Bourdelle και κατέπληξε το κοινό, όπως ήλπιζαν οι ιθύνοντες στον οίκο, παρά το γεγονός ότι η επίδειξη ήταν στατική - τα μοντέλα στέκονταν σαν αγάλματα. Ο κεντρικός άξονας της συλλογής του Τίσι ήταν το σακάκι-τριαντάφυλλο, που είχε σχεδιάσει ο Υμπέρ ντε Ζιβανσί το 1952.

Και την τελευταία ημέρα παρουσίασε την κολεξιόν του ο φιλέλλην Ζαν-Πολ Γκοτιέ, με μία ώρα καθυστέρηση, όση ώρα καθυστέρησε να εμφανισθεί η Μαντόνα, της οποίας σχεδίασε τα ρούχα για την επόμενη τουρνέ. Ωστόσο η συλλογή που παρουσίασε ο ταλαντούχος μετρ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τους Ελληνες. Ελληνικό φολκλόρ, chic, εκκεντρικό, με αναφορές στις μυθικές Αμαζόνες και αυτά συνδυασμένα με λίγο από Οντρεϊ Χέπμπορν στο «Πρωινό στου Τίφανις». Το φόρεμα-φουστανέλα από λευκή μουσελίνα -«για την οποία χρειάστηκαν μερικές εκατοντάδες μέτρα», σύμφωνα με δήλωση του κ. Γκοτιέ - με τα χρυσά τελειώματα έκλεψε την παράσταση και τα χειροκροτήματα. Οσο για τον σχεδιαστή, μετά το τέλος της επίδειξης εις ανταπόδοσιν των επευφημιών του κοινού το έρανε στην καθιερωμένη βόλτα του επάνω στην πασαρέλα με δροσερά ροδοπέταλα όλων των χρωμάτων.

To ρούχο μάς αποκαλύπτει

Κάθε σεζόν ανανεώνουμε την γκαρνταρόμπα μας για αναρίθμητους λόγους: γιατί θέλουμε να ταυτιστούμε με μια κοινωνική τάξη, να αναδείξουμε τη μοναδικότητά μας, να εντυπωσιάσουμε το σύντροφο ή τους φίλους μας, να κερδίσουμε τις εντυπώσεις στο γραφείο... Η βιομηχανία της μόδας καλλιεργεί ακόμη περισσότερο αυτές τις ανάγκες, λανσάροντας διαρκώς νέες προτάσεις.

Διάφανα υφάσματα, ζωηρά χρώματα και φλόραλ σχέδια!Σαφείς είναι όμως και οι επιρροές από... την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, με φορέματα που θυμίζουν τηβέννους και μανδύες. Γεγονός που δε μας προκαλεί καμία έκπληξη, από τη στιγμή που μιλάμε για μόδα. Αυτή που δε δίστασε να αναβιώσει ακόμη και τα 80s. Μια δεκαετία που πολλοί εμίσησαν, αλλά ουδείς αντιστάθηκε να «τιμήσει» ξανά, αγοράζοντας (ή βγάζοντας από το πατάρι) ένα ζευγάρι μποτίνια, ένα κολάν ή μια φαρδιά μπλούζα με στάμπα. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να αντισταθούμε στη μόδα; Έχει τη δύναμη να μας εντάσσει σε ένα κοινωνικό σύνολο ή να μας περιθωριοποιεί, να δημιουργεί πιο ισχυρές εντυπώσεις για το άτομό μας από τις ίδιες τις πράξεις μας. Τη συναντάμε παντού, σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Αγοράστε, είναι μεταδοτικόΗ «επιδημία» της μόδας δεν περιορίζεται στα εύπορα μέλη της αστικής τάξης αλλά έχει εξαπλωθεί παντού. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι νέοι που ζούσαν στα γκέτο των προαστίων του Παρισιού άρχισαν να φορούν φόρμες και μπλούζες Lacoste, μια φίρμα που μέχρι τότε επέλεγαν μόνο τα «καλά παιδιά». Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η μάρκα Tommy Hilfiger, με σήμα κατατεθέν στα ρούχα της την αμερικανική σημαία, διαδόθηκε ευρύτατα στους Αφροαμερικανούς. Όμως, γιατί όλοι, ανεξάρτητα από την οικονομική ή κοινωνική θέση μας, έχουμε την ανάγκη να ντυθούμε σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας; Και γιατί ξοδεύουμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό από το μισθό μας για να το πετύχουμε;

Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Γκιλέμ Ερνέ ήταν ο πρώτος που ανέλυσε τις αιτίες για τις οποίες γινόμαστε «θύματα της μόδας» στο ομώνυμο βιβλίο του. Όπως υποστηρίζει, «σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας η μόδα αποτελεί ένα στοιχείο που μας εντάσσει σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα». Η εξωτερική εμφάνιση από αρχαιοτάτων χρόνων είχε αναλάβει το ρόλο να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε διαφορετικές ομάδες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις τούς περιθωριοποιούσε κιόλας. Για παράδειγμα, οι πόρνες στην αρχαία Ρώμη ήταν υποχρεωμένες να κόβουν κοντά τα μαλλιά τους. Έτσι, τόσο οι σύζυγοι των πατρίκιων όσο και οι «ταπεινές» πληβείες δεν μπορούσαν παρά να τα διατηρούν μακριά. Σε ακραίες καταστάσεις, πάλι, όπως κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των ναζί, για να ξεχωρίζουν τους Εβραίους τούς υποχρέωναν να φέρουν στα ρούχα τους το άστρο του Δαβίδ.

Σήμερα οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Μέσα από τα ρούχα, την κόμμωση και το μακιγιάζ συνήθως δεν περιθωριοποιούμαστε, αλλά προσπαθούμε να ανέλθουμε στην κοινωνική κλίμακα. «Η μόδα συνιστά μια ψευδή πολυτέλεια, μια πολυτέλεια προσιτή για όλους. Επιπλέον, σε έναν κόσμο όπου μοιάζουμε όλο και περισσότερο μεταξύ μας, ανταποκρίνεται στην ανάγκη μας να διαφοροποιηθούμε, να αναδείξουμε το μοναδικό χαρακτήρα μας», εξηγεί ο Ερνέ. Παράλληλα, μας βοηθά να νιώσουμε αναπόσπαστο μέρος της ελίτ της

κοινωνίας, καθώς μιμούμαστε τον τρόπο με τον οποίο ντύνονται τα είδωλά μας: οι πλούσιοι και διάσημοι.

Τα φλας της δημοσιότητας τυφλώνουν......γι’ αυτό και οι σταρ φορούν γυαλιά ηλίου ακόμη και σε εσωτερικούς χώρους. Πραγματικά, τα μαύρα γυαλιά αποτελούν αναπόσπαστο αξεσουάρ για τους πλούσιους και τους διάσημους, οι οποίοι άλλωστε, τις ημέρες που οι «κοινοί θνητοί» δουλεύουν, έχουν την πολυτέλεια να κάνουν... ηλιοθεραπεία. Όποιος τα φορά, υποδηλώνει ότι είναι (ή τουλάχιστον προσπαθεί να γίνει) VIP.

Από την άλλη, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που έχουν αρχίσει να επικρατούν οι ίδιες τάσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, καθένας από εμάς προσπαθεί να ξεχωρίσει και να τραβήξει την προσοχή με το δικό του τρόπο. Έτσι, βλέπουμε Ιταλούς ηγέτες με μπαντάνες στο κεφάλι (Μπερλουσκόνι), Ισπανίδες πολιτικούς με τατουάζ από χένα (Μαρία Αντόνια Τρουχίγιο) και στελέχη επιχειρήσεων με μακό μπλουζάκια (Στιβ Τζομπς). Αυτές οι τάσεις, που ισορροπούν ανάμεσα στο προσωπικό στιλ και την κοινωνική αποδοχή, έχουν συμβάλει στην ευημερία της βιομηχανίας της μόδας.

Πρόκειται για μια γιγαντιαία επιχείρηση με εκατοντάδες εκατομμύρια πελάτες, είτε αυτοί ντύνονται με σύνολα πανάκριβων οίκων είτε με ρούχα που αγοράζουν από αλυσίδες καταστημάτων που φημίζονται για τις προσιτές τιμές τους. Εκείνοι κι εκείνες δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στο «τι θα φορέσω». «Ο χρόνος που αφιερώνουμε στην αγορά ρούχων είναι αρκετός για να μας πείσει ότι κάθε κίνησή μας να αποκτήσουμε ένα ακόμη κομμάτι είναι προσεκτικά υπολογισμένη», υποστηρίζει ο Ερνέ. Ο κοινωνιολόγος τονίζει ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη συμπεριφορά μιας πελάτισσας του Zara και ενός επενδυτή του χρηματιστηρίου.

Ποιος αποφασίζει τι είναι cool;«Στο χρηματιστήριο του στιλ, όπως και σε αυτό των αξιών, η πελάτισσα καλείται να δράσει σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας. Πρέπει να αποφασίσει αν το χρώμα αυτής της μπλούζας θα παραμείνει στη μόδα ή αν το μήκος του φορέματος που σκέφτεται να αγοράσει είναι όντως το ενδεδειγμένο για συγκεκριμένες περιστάσεις ή μήπως θα την εκθέσει στους γύρω της».

Τι είναι, όμως, αυτό που διαφοροποιεί ένα fashion victim από τον απλό καταναλωτή; Το fashion victim, όταν για παράδειγμα ένας σχεδιαστής λανσάρει μια καινούρια σειρά γυαλιών, είναι ικανό να ταξιδέψει μέχρι το Παρίσι για να τα προμηθευτεί, καθώς δεν αντέχει να περιμένει μέχρι να έρθουν στην Ελλάδα. Ονειρεύεται να είναι ο πρώτος στον περίγυρό του που θα φορέσει ένα ρούχο ή ένα αξεσουάρ σύμφωνα με την τελευταία λέξη της μόδας. Δεν του αρκεί όμως να είναι ο πρώτος που το αγοράζει. Για να ικανοποιηθεί πλήρως, πρέπει και οι γύρω του να είναι σε θέση να εκτιμήσουν την αξία της αγοράς του.

Τα κινήματα που έγιναν μόδαΤα βλέμματα θαυμασμού των ανθρώπων που συνιστούν τον κοινωνικό κύκλο μας είναι βασικό ζητούμενο σε αυτό το παιχνίδι. Επιζητάμε την επιδοκιμασία τους, ενδεχομένως και στην προσπάθειά μας να ανεβάσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Η σημασία που δίνουμε όλοι στη μόδα στην καθημερινή ζωή μας, με ακραίο παράδειγμα το φαινόμενο των fashion victims, και οι ολοένα αυξανόμενες πωλήσεις ρούχων, υποδημάτων και αξεσουάρ καταδεικνύουν ότι η μόδα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στη σύγχρονη κοινωνία. Έχει ακόμη και την ικανότητα να αφομοιώνει όλες τις νέες τάσεις, μετουσιώνοντας την επανάσταση σε στιλ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα κοινωνικά κινήματα των χίπις και των πανκ τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Τα μέλη τους είχαν διαμορφώσει ένα εντελώς προσωπικό τρόπο ντυσίματος, με στόχο να μην τροφοδοτήσουν με κανένα τρόπο

την εμπορική μηχανή της εποχής. Σήμερα τα εν λόγω κινήματα έχουν γίνει μόδες που εμπνέουν πανάκριβες συλλογές ρούχων και αξεσουάρ.

Μόδα είναι, θα περάσειΣε αυτό το πλαίσιο, πώς καταλήγουν να γίνουν μόδα, για παράδειγμα, τα τζιν με σκισίματα ή οι καουμπόικες μπότες; Η διάσημη σχεδιάστρια Κοκό Σανέλ συνήθιζε να λέει ότι «μόδα είναι ό,τι βγαίνει εκτός μόδας». Με αυτό τον τρόπο, υπονοούσε ότι είναι αναπόφευκτο να αλλάζουν διαρκώς οι τάσεις. Ο Ερνέ επιβεβαιώνει στο βιβλίο του ότι «ο δρόμος είναι το εργαστήριο της μόδας» και πως οι σχεδιαστές δεν καταφέρνουν ποτέ να την ελέγξουν πλήρως. Σε κάποιες μελέτες το εφήμερο της μόδας απεικονίζεται με καμπύλες. Όταν μια τάση κυριαρχεί, η γραμμή φτάνει στο ανώτερο σημείο, για να κατρακυλήσει στο ναδίρ την περίοδο που βγαίνει εκτός μόδας. Μερικά χρόνια μετά, η ίδια τάση θα αναβιώσει και η γραμμή θα ακολουθήσει και πάλι ανοδική πορεία. Κάθε πότε όμως επανέρχεται μια μόδα στο προσκήνιο; «Στις περισσότερες περιπτώσεις κάθε τρία με επτά χρόνια», εκτιμά ο Ερνέ. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχουν τρόποι να καθορίσουμε, μέχρι κάποιο βαθμό, ποιες τάσεις θα επικρατήσουν. Η βιομηχανία της μόδας έχει κι αυτή τους δικούς της μηχανισμούς. Οι σχεδιαστές και τα διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων έχουν συνάψει γάμους συμφερόντων. Παραφράζοντας μια γνωστή φράση, πίσω από κάθε μεγάλο σχεδιαστή κρύβεται ένα ικανό στέλεχος. Πίσω από μερικά από τα πιο επιτυχημένα concepts της βιομηχανίας της μόδας, κρύβονται σπουδαίες επαγγελματικές συνεργασίες. Ιδέες που εμπνεύστηκε κάποιο οξύ επιχειρηματικό πνεύμα, οι οποίες κάποιες φορές δε γίνονται εύκολα αντιληπτές από το ευρύ κοινό.

Οι μάρκες στην πασαρέλαΧαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια συλλογή που είχε παρουσιάσει ο Τζον Γκαλιάνο στο Παρίσι εμπνευσμένη από τη... γαλλική επανάσταση. Κυριολεκτικά έφερε επανάσταση στο χώρο της μόδας. Τα μοντέλα, μακιγιαρισμένα σε χλωμούς τόνους, με πέπλα στο κεφάλι και τατουάζ με την ημερομηνία 1789, ανέβηκαν στην πασαρέλα επιδεικνύοντας φορέματα που έμοιαζαν ματωμένα ή έφεραν μεταξοτυπίες με την αποκεφαλισμένη Μαρία Αντουανέτα. Αυτά τα ρούχα, που σχεδίασε ο Γκαλιάνο για λογαριασμό του οίκου Dior, φτιάχτηκαν μόνο για την πασαρέλα. Στόχος του σχεδιαστή δεν ήταν να τα πουλήσει, αλλά να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μίντια, φέρνοντας τη φίρμα Dior στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Τα ρούχα που βγήκαν στη μαζική παραγωγή ήταν, φυσικά, κοινωνικώς αποδεκτά και πιο ευκολοφόρετα. Το εν λόγω ντεφιλέ όμως κατέδειξε ένα σημαντικό γεγονός: ότι η πασαρέλα, πεδίο που ευνοεί τη δημιουργικότητα και υποδέχεται την εκκεντρικότητα, λειτουργεί μάλλον ως πεδίο διαφήμισης της ίδιας της φίρμας παρά των προϊόντων της.

Και η προσπάθεια των οίκων υψηλής ραπτικής να τραβήξουν την προσοχή δεν τελειώνει στα ντεφιλέ. Παραμένοντας στον Dior, αξίζει να σημειωθεί ότι έχει επενδύσει αστρονομικά ποσά στο σχεδιασμό και την κατασκευή πολυτελών καταστημάτων στις πιο χλιδάτες γειτονιές των μεγάλων πόλεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2002 για ένα μόνο κατάστημα στο Τόκιο δαπάνησε 20 εκατομμύρια ευρώ.

Από τη φυλακή... στα ντεφιλέΜεγάλες επενδύσεις όπως το ιαπωνικό κατάστημα του Dior ή η συλλογή του Γκαλιάνο με σαφείς επιρροές από την... γκιλοτίνα αποφέρουν γιγαντιαία κέρδη.

Αρκεί να πουληθούν εκατοντάδες χιλιάδες μπλουζάκια με το σλόγκαν J’ adore Dior έναντι 150 ευρώ το καθένα για να γίνει η απόσβεση.

Σε αυτές τις περιπτώσεις η μόδα κατευθύνεται από καλά μελετημένους μηχανισμούς. Άλλοτε, πάλι, διαμορφώνεται από εντελώς αστάθμητους παράγοντες. Όπως στην περίπτωση της διάσημης πλέον φίρμας De Puta Madre. Ιδρυτής της, ένας Κολομβιανός έμπορος ναρκωτικών, ο Ιλάν Φερνάντες. Όταν ήταν στη φυλακή, άρχισε να φτιάχνει t-shirt πάνω στα οποία, μάλλον προσπαθώντας να ξορκίσει τα αρνητικά συναισθήματα του, έγραφε πάντα «de puta madre» (μην πηγαίνει το μυαλό σας στο... κακό: αυτή η ισπανική φράση σημαίνει «είμαι μια χαρά»). Όταν αποφυλακίστηκε, τα ρούχα του έκαναν θραύση, με αποτέλεσμα σήμερα να διαθέτει το δικό του οίκο μόδας με έδρα τη Ρώμη.

Χάρη στην απρόβλεπτη φύση του ανθρώπου, η ζωή είναι γεμάτη τέτοια περίεργα γεγονότα, πόσο μάλλον στον κόσμο της μόδας, όπου τα πάντα μοιάζουν μετέωρα. Κανένας δε θα μπορούσε ενδεχομένως να το περιγράψει πιο εύστοχα από τον ίδιο τον Κριστιάν Ντιόρ: «Ξέρετε πώς είναι η μόδα: μια μέρα επιτυχία, την επόμενη πτώση στα βάθη της κόλασης!