C

M

Y

CM

MY

CY

CMY

K

ktx_21x28_corpo.pdf 8/31/09 4:01:46 PM

5 EDITORIAL ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

volley ball

8-9 PRESIDENT ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΟΓΔΑΚΗΣ 10-13 NEWSLETTER ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΡΝΕΤΑΣ14-15 COACH ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ16-17 ΣΤΑ 3 ΜΕΤΡΑ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΡΑΒΑΡΙΚ18-19 PLAYER VOLLEYBALL Θ. ΚΑΡΙΠΙΔΗΣ22-25 IN LOVE Ε. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΥ - Γ. ΓΚΕΝΣ 26 DOCTOR ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ 27 OLD TIMES ΤΑΣΟΣ ΤΕΝΤΖΕΡΗΣ28-33 STAR ΠΑΟΛΟ ΜΟΝΤΑΛΙ 34 PRESS ENTER ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ 35 REFEREE ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΟΣ 36 HACKER ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ 37 ΣΤΟ ΦΙΛΕ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΛΩΛΗΣ40-41 ΡΩΤΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ

beach volley

46-49 ADVENTURE ΜΑΝΟΣ ΞΕΝΑΚΗΣ50-51 CHAMPION ΒΑΣΩ ΚΑΡΑΝΤΑΣΙΟΥ52-55 FACE TO FACE ΕΦΗ ΣΦΥΡΗ56-57 ON THE BEACH ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΑΚΗΣ58-61 FAMOUS CHRISTOPH DIECKMANN

tennis

66 FOREHAND ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΙΑΚΟΥΠΟΒΙΤΣ 67 BACKHAND ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΟΣΧΟΥΤΗΣ68-71 SPECIALIST ROGER FEDERER72-75 MATCH POINT JUSTINE HENIN 76 SERVE AND VOLLEY Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ 77 TEACHER VIDEO ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΑΜΗΤΙΝΟΣ78-81 ON COURT RAFAEL NADAL82-83 SPORTS CENTERS Α.O ΧΟΛΑΡΓΟΥ

eball magazineηλεκτρονικό περιοδικόΙδιοκτησία - ΕκδοσηCAAN md

Αθλητικό μάρκετινγκΕκδόσειςΔιαφήμιση

Λεωφ. Καρέα 17email: eball@eball.grweb site:www.eball.gr

Μιχάλης Τριανταφυλλίδηςστο σέρβιςΠαντελής Λώληςστην υποδοχήΙσίδωρος Πρίντεζηςστην επίθεσηΒασίλης Κωνσταντόπουλοςστο ρεβέρ

Σε αυτό το τεύχος«αγωνίστηκαν» οιΔημήτρης ΑνδρεόπουλοςΣπύρος ΒασιλάτοςΑλέξανδρος ΓιακούποβιτςΔημήτρης ΚαραθανάσηςΓιώργος ΚαραμπέτσοςΒάσω ΚαραντάσιουΘεόκλητος ΚαριπίδηςΠαναγιώτης ΜαυράκηςΠαντελής ΜοσχούτηςΜανώλης ΡογδάκηςΤάσος Τεντζέρης

Art CreativeKatia Riska

Διαφήμιση ad@eball.grCAAN md

Απαγορεύεται οποιαδήποτεαναπαραγωγή κειμένουή φωτογραφικού υλικού,χωρίς έγγραφη άδειαweb site: www.caan.gr

υνήθως το editorial στο 1ο τεύχος ενός περιοδικού πε-ριλαμβάνει ευχές, υποσχέσεις και κάποιες τυπικές ανα-

φορές στην θεματολογία που ακολουθεί. Κάπως έτσι σκε-φτόμουν και εγώ να προλογίσω στο σημερινό editorial έως ότου εντελώς τυχαία έπεσε στην αντίληψη μου η επιστολή ενός νεαρού και φέρελπι βολεϊμπολίστα. Διαβάστε την πα-ρακάτω και τα ξαναλέμε:“ Έπαιζα βόλεϊ για περίπου 10 χρόνια συμμετέχοντας στις μικρές εθνικές και τα παράτησα γιατί το επίπεδο μας σαν οργάνωση δεν είναι ούτε καν ερασιτεχνικό. εκεί που έπαιζα έτσι ήταν, για αυτά σας μιλά. Στην ομάδα μου κυνηγούσαν σέρβους και βούλγαρους παίκτες 25,26,27 χρονών που δεν

τους ήξερε κάνεις και δεν δίναμε ευκαιρίες σε μας ούτε σε φιλικά. Οι συμπαίκτες μου και εγώ φτά-σαμε σε ανταγωνιστικό επίπεδο χάρη σε κάποιους ανθρώπους που βλέπανε τι μπορούσαμε να κάνουμε σαν παίκτες. Όταν έπαιζα στα παιδικά πρωταθλήματα περνούσαμε κάθε χρόνο στα τελι-κά οπού θα μπορούσαμε να δείξουμε το ταλέντο μας, όμως η ομάδα μου δεν μας έστελνε λογω....οικονομικών!! Χάρη στους ανθρώπους που πίστεψαν σε μας, μας φτιάξανε πλαστά δελτία με τα οποία παίζαμε με δικά μας έξοδα σε τοπικά πρωταθλήματα με μια ομάδα που δημιουργήθηκε από το τίποτα...πράγμα που για ένα παιδί 14-15 χρονών πιστέψτε με είναι το μεγαλύτερο βήμα. Ένα παι-χνίδι κόντρα σε πρώην βολεϊμπολίστες 35 χρονών είναι ένα μάθημα που δεν μπορεί να το δώσει καμιά προπόνηση ή διάκριση στα παιδικά ή εφηβικά πρωταθλήματα. Όταν ο κ.Λεωνης ήταν προ-πονητής του Ηρακλή έκανε πολλά ταξίδια για να δει ταλέντα. Μέσα από τα κλιμάκια της εθνικής μας είδε και εμάς είδαν και εμάς. Μας μάζεψε και μας μίλησε για το τι σχεδία έχει για εμάς. Φυσικά τον πιστέψαμε άλλα η ομάδα μας είχε άλλα σχέδια....καθώς δεν μας έδινε παιχνίδια ούτε καν σε φι-λικά όπως σας είπα. Υπήρξαμε στελέχη στις ομάδες με το εθνόσημο και δεν παίζαμε στον σύλλο-γο μας. Έτσι η όρεξη μας χάθηκε φτάσαμε στα 18 και τα παιχνίδια με τις εθνικές σταμάτησαν...οι σπουδές φάνταζαν ως μια διέξοδος για να κάνουμε κάτι στη ζωή μας. Και από ότι φαίνεται...ήταν η σωστή επιλογή καθώς έχω πια ένα πτυχίο και σύντομα και τη δουλεία μου...άλλα σίγουρα η ζωές πολλών σαν και εμένα θα ήταν καλύτερες σε ένα χώρο με οργάνωση που θα δίνει ευκαιρίες στα παΐδια. Γιατί για μένα πια το βόλεϊ είναι μια πληγή ανοιχτή στη ζωή μου...ένα απωθημένο που θα με βασανίζει για όλη μου τη ζωή. Αυτό είναι για μένα το ελληνικό βόλεϊ...και δεν το λέω για να πω ότι είμαι ένα σπουδαίο ταλέντο που χάθηκε, καθώς είδα να χάνονται πολύ μεγαλύτερα από μένα...στον Έβρο οπού μεγάλωσα και έπαιξα. Αλλάξτε τα πράγματα για να μην χαθούν και άλλα ταλέντα, πιστέψτε με υπάρχουν πολλά που καταλήγουν να δουλεύουν σε μπαρ, να ασχολούνται με άλλα αθλήματα(γιατί πληρώνουν) ή να σπουδάζουν και να μην τολμούν να δουν ούτε παιχνίδι στην τη-λεόραση...γιατί τους θυμίζει πολλά (σαν εμένα). “Το ειλικρινές παράπονο του νεαρού αθλητή «Για-τί για μένα πια το βόλεϊ είναι μια πληγή ανοιχτή στη ζωή μου...ένα απωθημένο που θα με βασανίζει για όλη μου τη ζωή» μεταφέρει σε πολλούς ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα που έχει πολλές ερμηνείες και αρκετούς αποδέκτες, ένα μήνυμα σε όλους εμάς που διαχειριζόμαστε ανθρώπινες ψυχές είτε σαν δάσκαλοι, είτε σαν προπονητές, είτε σαν παράγοντες να μην ξεχνάμε ότι η ενασχόληση ενός ατόμου με τον αθλητισμό πάνω από όλα παράγει υγεία, χαρά, ευεξία, ευτυχισμένες στιγμές και είναι υποχρέωση μας σε κάθε ανάλογη στιγμή να θυμίζουμε το ρητό που έγινε και τίτλος στο βιβλίο του σπουδαίου Μάικλ Τζόρνταν “it’s only a game”. Think Positive

Think positiveΤου Μιχάλη Τριανταφυλλίδη

Η νέα δύναμη του ελληνικού βόλεϊ έρ-χεται από την Πάτρα, αυτό είναι το σλόγκαν της φετινής ΕΑΠ Λουξ. Σα-

φώς και ο τίτλος αποτελεί πλέον τον μεγάλο στόχο της δικής μας ομάδας, σε καμία πε-ρίπτωση όμως ο τίτλος δεν αποτελεί πανά-κια. Άλλωστε επιτυχία δεν είναι μόνο η κατά-κτηση ενός τίτλου, είναι και άλλα πράγματα, για τα οποία εμείς στην Πάτρα είμαστε περή-

φανοι, που τα έχουμε. Δηλαδή, η συνέπεια, η σταθερότητα, η οργάνωση, ο κόσμος, η αναγνώριση της προσπάθειας, που κάνου-με. Δεν λέω ότι έχουμε φτάσει στην κορυφή σε αυτούς τους τομείς, σαφώς και έχουμε ελλεί-ψεις, όμως πιστεύω ότι έχουν κάνει σημαντι-κά βήματα προόδου. Πόσο δύσκολο είναι μια ομάδα από την επαρχία να αφήσει πίσω της παραδοσιακές δυνάμεις στο χώρο του βόλεϊ; Όσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί κάτι τέτοιο το ίδιο το σύστημα. Στην Ελλάδα το σταρ σί-στεμ του αθλητισμού σχεδόν επιβάλλει συγκε-κριμένες ομάδες να κερδίζουν όλους τους τίτ-

Του Μανώλη Ρογδάκη

όχι πανάκεια

λους σε όλα τα σπορ. Στην Ιταλία δεν συμβαίνει το ίδιο. Εκεί η Τρεντίνο πήρε τίτλο και έχει έδρα μια κω-μόπολη. Το ίδιο συνέβη παλιότερα με τη Ματσερά-τα, μια ομάδα που εκπροσωπεί μια πόλη 50.000 κα-τοίκων. Να φύγουμε όμως από το βόλεϊ, πήρε τίτ-λους η Νάπολι στο ποδόσφαιρο και πολύ παλιότε-ρα η Βερόνα. Στο μπάσκετ οι ομάδες από την Μπο-λόνια και τώρα η Σιένα. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο για να μην πω ανέφικτο να αποδεχτούμε όλοι μας, γιατί βάζω μέσα και τον εαυτό μου, κάτι τέτοιο. Στη χώρα μας έχουμε μόνο να θυμόμαστε την Λάρισα, που κατάφερε να πάρει πρωτάθλημα και τότε μέχρι και στους δρόμους είχαν βγει στη Θεσσαλία με την

υπόθεση Τσίγκοφ. Δεν λέω συνεπώς μόνο εγώ ότι είναι δύσκολο να πάρουμε το πρωτάθλη-μα, δεν είναι μόνο προσωπική μου άποψη. Ρω-τήστε ειδικούς του βόλεϊ, το ίδιο θα σας πουν. Είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμά-των. Είναι δύσκολο, τι να πω ότι δεν είναι; Άλλο ο στόχος, άλλο η επιθυμία και άλλο η πραγμα-τικότητα. Εγώ πάντως ασχολήθηκα με την ομά-δα, που αγαπώ την ΕΑΠ.

Έπαιξα μπάσκετ σε αυτή την ομάδα, ένας από τους πρώτους προέδρους ήταν ο συχωρεμένος ο θείος Άρης Παπανδρέ-

ου, που υπήρξε ο μακροβιότερος πρόεδρος του Συλλόγου. Απλά όταν μπήκα στη διοίκη-ση το βόλεϊ ήταν στα πάνω του και αποφασί-σαμε με τους συνεργάτες μου να επενδύσου-με πάνω σε αυτή την προσπάθεια. Όπως εί-ναι γνωστό η ομάδα του βόλεϊ έχει επώνυμο. Το πλήρες όνομα της είναι ΕΑΠ Λουξ . Η Λουξ εί-ναι ο βασικός χορηγός μας. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι που αναγνωρίζουν την επι-τυχία μας και μέσω αυτής προβάλλονται αξι-όπιστα και επαγγελματικά. Άλλωστε το τμήμα marketing, που από φέτος επικεφαλής ανέλα-βε ο εκ των στελεχών της εταιρείας Λουξ Πλά-τωνας Μαρλαφέκας, μας έχει βοηθήσει να κά-νουμε βήμα προόδου. Περιμένω όμως μεγα-λύτερη βοήθεια από την Πάτρα και δεν εννοώ μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Σε πρόσφατο ταξίδι της ομάδας μας εκτός Ελλάδας για Ευρωπαϊκό παιχνίδι, με ενημέρωσαν ότι για τις μετακινήσεις οι αντίπα-λοι μας πρόσφεραν τρία μικρά-βαν, τα οποία οδηγούσαν εθελοντές. Ακόμη άλλοι εθελο-ντές συνταξιούχοι ή και νεαροί σε ηλικία βοη-θούσαν στην οργάνωση του παιχνιδιού, στις προπονήσεις, σε οτιδήποτε ζητήσαμε. Αν σε ένα βαθμό μπορέσουμε και εμείς να ακολου-θήσουμε αυτό το μοντέλο θα είναι μια σημα-ντική βοήθεια. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος εί-ναι μπροστά μας για να αποδειχτεί του λόγου το αληθές.

Ο Μανώλης Ρογδάκης είναι πρόεδρος της ΕΑΠ.

Από την ζεστή Γλυφάδα στο παγωμένο Μπέλγκοροντ. Από την οικογενειακή θαλ-

πωρή και την αναμονή της άφιξης του γιου του στην μοναξιά και στο άγνωστο. Από την αβεβαιότητα και το ταμείο ανεργίας του ελληνι-κού πρωταθλήματος στο πλέον ανταγωνιστι-κό ρωσικό πρωτάθλημα και στην καταξίωση του ως ο βασικός οδηγός της «ατμομηχανής» (Λοκομοτίβ Μπέλγκοροντ) στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας. Η ζωή του Βασίλη Κουρνέ-τα, περί ου ο λόγος, μέσα σε 2 ½ μόλις μή-νες άλλαξε με κινηματογραφική ταχύτητα. Την στεναχώρια των πρώτων δύσκολων ημερών στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας διαδέχθηκε η απόλυτη ικανοποίηση από τις εφτά συνεχό-μενες νίκες της Λοκομοτίβ απόρροια της δικής του αυξανόμενα απόδοσης. Πως πέρασαν όμως αυτές οι 70 πρώτες μέρες στο Μπέλγο-ροντ; Το «eball» σας παρουσιάζει σε αποκλει-στικότητα το προσωπικό ημερολόγιο του «Βά-σια» στην «Άσπρη Πόλη». Ο 33χρονος πασέρ καταγράφει τις μέρες και τις νύχτες του στην ξενιτιά…

22 Δεκεμβρίου: Αναχώρηση ξημερώματα μέσω Τσεχίας για το …εξωτικό Μπέλγκοροντ. Στο αεροδρόμιο με συ-νοδεύει ο αδελφός μου, ο Νίκος, ενώ εκεί βρίσκουμε και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Τυχάλα από την εφημερί-δα «ΕΞΕΔΡΑ». Με βγάζει φωτογραφίες την ώρα που εγώ προσπαθώ να τα βρω με τους υπεύθυνους της αερο-πορικής εταιρείας για το υπέρβαρο. Με τα Ρωσικά λεξικά στα χέρια και βαλίτσες γεμάτα χοντρά ρούχα αναχωρώ για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μετά από 16 ώρες ταξιδιού φθάνω στο αεροδρόμιο του Μπέλγκοροντ που φιλοξενεί ελάχιστες πτήσεις την ημέρα αφού λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, οι περισσότεροι επιλέγουν το τρένο για τις μετακινήσεις τους. Βλέποντας αυτό το επαρχιακό αεροδρόμιο σου έρχεται πάντως να ξανα-πάρεις το αεροπλάνο της επιστροφής. Αυτό είναι και το πρώτο δικό μου σοκ. Οι άνθρωποι της ομάδας με πε-ριμένουν στο αεροδρόμιο για να με πάνε στο σπίτι που μου έχουν νοικιάσει. Εκεί έρχεται το δεύτερο σοκ. Ανεβαί-νω με ένα παλιό ασανσέρ στον 12ο όροφο της πολυκα-τοικίας που δεν έχει μπαλκόνια. Θυμίζει πολύ τις εργατι-κές κατοικίες που έχουμε στην Ελλάδα. Απ’ έξω παθαί-νεις σοκ. Εσωτερικά όμως είναι ΟΚ. Έχει καλή θέρμανση και αυτό μετράει. Μετά δυσκολίας με παίρνει ο ύπνος…

23 Δεκεμβρίου: Το πρωί της επόμενης μέρας και ενώ το χιόνι φθάνει μέχρι το γόνατο με πάνε για προπόνη-ση στο γήπεδο. Γνωρίζω τον προπονητή Γενάντι Τσιπού-λιν ο οποίος κατεβαίνει στο γήπεδο μόνο στους αγώνες. Τις προπονήσεις τις κάνουν οι δύο βοηθοί του οι οποίοι ευτυχώς μιλάνε Ιταλικά και μπορούμε να συνεννοηθού-με. Μαθαίνω ότι ο Τσιπούλιν είναι ιδιαίτερα αυστηρός και γίνεται σκληρός όταν η ομάδα χάνει. Εκεί οι παίκτες της Μπέλγκοροντ ακούνε τα …πάντα. Το καλό για μένα εί-ναι ότι δεν ξέρω Ρωσικά οπότε θα αποφεύγω κάπως την κατσάδα. Όταν πάντως η ομάδα χάνει, μου λένε ότι αυ-ξάνεται και ο ρυθμός των προπονήσεων. Η επικοινωνία πάντως και η χαμηλή θερμοκρασία είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζω. Όπως βέβαια και η ανά-γκη επικοινωνίας με τους δικούς μου ανθρώπους.

25 Δεκεμβρίου: Τα πρώτα Χριστούγεννα μακριά από το σπίτι μου είναι δύσκολα. Η βραδιά περνάει μπροστά στο κομπιούτερ να μιλάω μέσω Skype με την γυναίκα μου την Μαρία. Δύσκολη και παγωμένη βραδιά. Δεν παλεύεται…

30 Δεκεμβρίου: Περιμένοντας το ΟΚ της Παγκόσμιας ομοσπονδίας για να αγωνιστώ είμαι ένας από τους θεα-τές στη νίκη της Ντιναμό επί της Ζαντά στο γήπεδο μας. Μετράω αντίστροφα πλέον για την πρώτη μου συμμετο-χή στο Ρωσικό πρωτάθλημα.

1 Ιανουαρίου: Δεν θυμάμαι να έχω γιορτάσει την ονομα-στική μου εορτή μακριά από το σπίτι μου. Το κινητό μου χτυπάει διαρκώς για ευχές και «χρόνια πολλά» από φί-λους και συγγενείς.

5 Ιανουαρίου: Η ομάδα αποσύρεται στο ξενοδοχείο, ιδι-οκτησίας του Τσιπούλιν. Τέσσερις μέρες πριν τον αγώνα και ξενοδοχείο μου φαίνεται απίστευτο αλλά αυτό, όπως μου λένε οι συμπαίκτες μου, είναι το συνηθισμένο πρό-γραμμα. Το καλό είναι ότι το ξενοδοχείο διαθέτει μεγάλα κρεβάτια για τους δίμετρους συμπαίκτες μου και έχει και καλό φαγητό. Το κακό όμως είναι ότι δεν μπορώ να δω

ελληνική τηλεόραση και έχω …πήξει στο χόκει.

9 Ιανουαρίου: Πρώτο παιχνίδι και πολύ άγχος. Παίζου-με κόντρα στην Ντιναμό Μόσχας και κερδίζουμε 3-2 μετά από συγκλονιστικό παιχνίδι. Το κοινό αποθεώνει την ομά-δα με τον Τσιπούλιν στο κέντρο του γηπέδου να χαιρετά τον κόσμο μετά τη λήξη.

12 Ιανουαρίου: Κάθε μέρα που περνάει αρχίζω ολοέ-να και περισσότερο να προσαρμόζομαι στην πόλη και στην ομάδα. Κάνουμε δύο φορές την ημέρα προπό-νηση, πρωί και απόγευμα, περίπου από 2 ½ ώρες. Οι πρώτες μέρες δεν είναι εύκολες, κουράζομαι πολύ αφού ήμουν εκτός δράσης τους προηγούμενους μήνες και πρέπει να τρέξω για να φθάσω το επίπεδο ετοιμότητας των συμπαικτών μου. Το μεσημέρι πάμε μαζί με τον «κολ-λητό» μου τον Πολωνό τον Λούκας Καντζίεβιτς στο Ου-κρανικό εστιατόριο που τρώνε οι περισσότεροι συμπαί-κτες μου. Εκεί βρίσκουμε καλό κρέας και ωραίες σούπες. Πλέον αρχίζω να απαντάω στο «Βάσια» όπως με αποκα-λούν στην ομάδα...

16 Ιανουαρίου: Πρώτο ταξίδι με το ιδιωτικό αεροπλάνο της ομάδας. Από το μαγευτικό Μπέλγκοροντ βρισκόμα-στε στο …εξωτικό Εκατερίνεμπουργκ. Παίζουμε με την το-πική ομάδα και για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι κερδί-ζουμε με 3-2. Αυτός που βγάζει μάτια σε αυτό το ματς εί-ναι ο 37χρονος Ντινέικιν. Ο Τσιπούλιν κατά τη διάρκεια του αγώνα γυρίζει τον Μουσέφκσι από διαγώνιο σε κε-ντρικό, ο Ντινέικιν δεν χάνει επίθεση και όλα καλά και όλα ωραία. Κρατείστε το όνομα του Μουσέφσκι, θεωρώ ότι πρόκειται για τον καλύτερο κεντρικό στον κόσμο αυτή την εποχή.

20 Ιανουαρίου: Η ομάδα προετοιμάζεται για το εντός έδρας ντέρμπι με την Καζάν. Όλα πάνε ρολόι. Εντυπω-σιάζομαι από τις επιδόσεις των δύο ακραίων μας. Του αρχηγού μας του Κτέι ο οποίος είναι ο καλύτερος επι-θετικός του πρωταθλήματος. Μάλιστα για αυτό το λόγο ο Μπανιόλι τον ξανακάλεσε στην Εθνική. Μαζί του στα άκρα παίζει ο Ντιμίτρι Ίλινιχ, πιτσιρικάς που επιθετικά

μοιάζει στον Τζίμπα. Ξεκίνησε διαγώνιος αλλά τώρα παί-ζει ακραίος. Είναι εντυπωσιακός σε μπλοκ και σέρβις και έχει εκρηκτικότητα στις κινήσεις του. Ήταν MVP στο ευρω-παϊκό πρωτάθλημα Εφήβων. Η ομάδα μπορεί να μην έχει το μπάτζετ της περσινής περιόδου, μπορεί να έχασε τους Τετιούκιν, Καμούτσκι και Κοσάρεφ αλλά είναι φτιαγμένη από έμπειρους και νέους αθλητές. Το μίγμα είναι εξαιρε-τικό…

23 Ιανουαρίου: Η ώρα του αγώνα στο κατάμεστο όπως πάντα γήπεδό μας φθάνει. Παίζουμε κόντρα στον Μπολ και στον Στάνλεϊ. Για ένα ακόμη παιχνίδι φθάνουμε στο τάι μπρέικ και η τύχη μας χαμογελά. Μετά το ματς μιλάω τα λέμε με τον Μπολ και θυμόμαστε την Ελλάδα. Από κάθε αγώνα κερδίζω και κάτι. Ανεβάζω την αυτοπεποί-θησή μου μέσα από τα πολύ δυνατά παιχνίδια που δί-νουμε. Μου έλειψαν αυτά μετά από τόσους μήνες απο-χής. Εδώ κάθε ματς είναι και ντέρμπι και δεν μπορείς να χαλαρώσεις.

3 Φεβρουαρίου: Και πάλι μαζευόμαστε στο ξενοδοχείο. Από τις τόσες μέρες που μένουμε στο ξενοδοχείο νομίζω ότι βιώνω κάθε εβδομάδα μέρες Παγκοσμίου ή ευρωπα-ϊκού πρωταθλήματος. Δεν προλαβαίνεις να επιστρέψεις σπίτι σου και ξαφνικά την επόμενη μέρα βρίσκεσαι στο ξενοδοχείο. Έχουμε πλέον μόνιμο τζετ λανγκ από τα συ-νεχόμενα ταξίδια και τις μετακινήσεις. Στο email μου έχει φτάσει ήδη μήνυμα γνωριμίας από τον νέο ομοσπονδι-ακό προπονητή μας, τον Αμερικανό Γκόρντον Μέιφορθ.

6 Φεβρουαρίου: Βρισκόμαστε στο Οντίτσοβο και παίζου-με με την Ίσκρα. Κάνουμε μεγάλο παιχνίδι και για πρώτη φορά από την ημέρα που φόρεσα την φανέλα της Ντι-ναμό δεν χάνουμε σετ. Παθαίνω …πλάκα από το χλιδά-το γήπεδο της Ίσκρα.

10 Φεβρουαρίου: Νιώθω ότι η απόδοσή μου έχει στα-θεροποιηθεί. Έχω βρεθεί πλέον με τους συμπαίκτες μου και με βοηθάει πολύ το γεγονός ότι στην ομάδα παίζω με παίκτες που έχουν εκπληκτικά σωματικά προσόντα. Δεν έχω αλλάξει το στυλ παιχνιδιού μου. Άλλωστε δεν

μπορείς να αλλάξεις εύκολα. Εγώ παίζω για να κερδίζει η ομάδα. Το μέλημά μου είναι να αξιοποιώ όσο μπορώ καλύτερα τους συμπαίκτες μου είτε αυτοί είναι οι κεντρι-κοί, είτε οι ακραίοι, είτε ο διαγώνιος. Ο Γκρίμπιτς για πα-ράδειγμα μπορεί να μην παίζει πολύ πρώτο χρόνο αλλά θεωρείται ο κορυφαίος πασαδόρος στον κόσμο από τη στιγμή που κερδίζει η ομάδα του. Αυτό είναι το ζητούμε-νο και για μένα.

13 Φεβρουαρίου: Άλλος ένας εντός έδρας με την Για-ροσλάβιτς αυτή τη φορά. Επιτέλους κερδίζουμε με 3-1, δεν χάνουμε βαθμό και αρχίζουμε να πλησιάζουμε την κορυφή. Το βράδυ όλη η ομάδα θα βρεθεί στο μονα-δικό κλαμπ που διαθέτει το Μπέλγκοροντ. Είναι ο συνη-θισμένος τρόπος διασκέδασης των συμπαικτών μου μετά από κάθε νίκη. Τους ακολουθώ και όταν φεύγουμε τους λέω ότι στην επόμενη νίκη θα πρέπει να πάμε στα …μπουζούκια.

19 Φεβρουαρίου: Δίνω την δεύτερη συνέντευξη μου στο site της ομάδας. Ο δημοσιογράφος με ρωτάει για το ενδεχόμενο να παραμείνω και την επόμενη σεζόν στο Μπέλγκοροντ ενώ μου αναφέρει ότι την επόμενη μέρα θα παίξω κόντρα στον Καμούτσκι. Του εξηγώ ότι το δύ-σκολο είναι να ανοίξει την πόρτα του εξωτερικού και χα-ρακτηρίζω τον Καμούτσκι ως έναν από τους καλύτερους πασαδόρους του κόσμου. Ζητάει την άποψή μου για το All Star Game και ρωτάει για τις διαφορές του Ελληνικού με το Ρωσικό πρωτάθλημα. Του λέω ότι στην Ρωσία το All Star έχει μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο από ότι στην Ελλάδα. Μας σέβονται πάντως τους Έλληνες εδώ στη Ρωσία. Ξέρουν τους παίκτες της Εθνικής ομάδας και μι-λάνε με τα καλύτερα λόγια για τις ελληνικές ομάδες.

20 Φεβρουαρίου: Παίζουμε με την Νοβοσιμπίρσκ στην Σιβηρία με την διαφορά ώρας στο -3 από το Μπέλγκο-ροντ. Η θερμοκρασία σε …φυσιολογικά πλαίσια για την εποχή, στο -20 δηλαδή. Η κόντρα των δύο Λοκομοτίβ εί-ναι μεγάλη γιατί αμφότερες έχουν χορηγό τα τρένα. Παί-ζουμε κόντρα στον Αμερικανό Πρίντι ο οποίος πριν από λίγες μέρες ανανέωσε για έναν ακόμη χρόνο το συμβό-

λαιό του με την Νοβοσιμπίρσκ. Μην με ρωτήσετε πως αντέχει και μένει σε τέτοιες θερμοκρασίες. Μάλλον τα 700 χιλιάδες Ευρώ που φημολογείται ότι παίρνει ετησίως του «ζεσταίνουν» την διαμονή του. Πάντως παραμένει σπου-δαίος παίκτης, όπως δηλαδή τον ξέραμε τόσα χρόνια. Τον ρωτάω για τον Μέιφορθ και μου λέει ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους μαθητές του Νταγκ Μπιλ. Στον πάγκο μας δεν είναι ο Τσιπούλιν ο οποίος βρίσκεται στο Βένκουβερ για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώ-νες. Ο Πατσένκο όμως κάνει και πάλι πολύ καλή δουλειά και η ομάδα φεύγει με μια ακόμη νίκη. Κερδίζουμε με 3-2 σετ και παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού…

22 Φεβρουαρίου: Βλέπω βόλεϊ στην ελληνική τηλεόραση. Εντυπωσιάζομαι από την πορεία της ΕΑ Πατρών και ειδι-κά από τις εμφανίσεις του φίλου μου του Μπόγιαν Γιορ-ντάνοφ. Μπορεί να το πάρει το πρωτάθλημα η ΕΑΠ αρ-κεί να αντέξει στα play off. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθη-ναϊκός έχουν καλές και κακές στιγμές ενώ ο Ηρακλής δεν έχει παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Νομίζω ότι δεν υπάρχει φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Όλα είναι ανοικτά. Πιστεύω ότι θα παίξει ρόλο το σερβίς και το μπλοκ του Ολυμπιακού.

23 Φεβρουαρίου: Είναι η μέρα του άνδρα και στην πόλη δεν κινείται τίποτα. Είναι αργία για τους Ρώσους και μά-λιστα οι γυναίκες τιμώντας τους άνδρες τους δίνουν δώρα. Οι κυρίες που εργάζονται για την ομάδα μας φέρ-νουν στην προπόνηση δώρα κουβέρτες με τα αρχικά του συλλόγου. Σε λίγο πάντως δεν θα μας χρειάζονται οι κουβέρτες αφού ο καιρός αρχίζει να γλυκαίνει. Η θερμο-κρασία πλέον είναι στους 2 βαθμούς. Ο βαρύτερος χει-μώνας στο Μπέλγκοροντ αρχίζει να περνάει…

27 Φεβρουαρίου: Φιλοξενούμε την Ουράλ, ομάδα του Ζόραν Γκάετς. Κερδίζουμε με 2-1 σετ και χάνουμε το τέ-ταρτο με 25-23. Παίρνουμε το τάι μπρέικ με 15-13 και περ-νάμε στην δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Απέχου-με πλέον έναν βαθμό από την Ζενίτ Καζάν η οποία χάνει από την Ντιναμό με 3-1 σετ.

Αγγίζοντας την ουσία των δηλώσεων του προέδρου του Φοίνικα Σύρου Νίκου Ρούσ-σου για το πόσο δύσκολα μπορεί μια

επαρχιακή ομάδα να ανταγωνιστεί τις ομάδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, παρατηρεί κά-ποιος τα τελευταία χρόνια σταδιακή μείωση των ομάδων της επαρχίας, με πρόσφατα παραδείγμα-τα αυτά της Ορεστιάδας και του Εθνικού Αλεξαν-δρούπολης. Πριν αναλάβω την τεχνική ηγεσία της Λαμίας, δεν μπορούσα πραγματικά να κατανοή-σω τους λόγους. Έχουμε και μετράμε λοιπόν. Τα έξοδα των ομάδων της επαρχίας αγγίζουν το 50% με 60% των παγίων εξόδων του γενικού προϋπο-λογισμού. Και αυτό γιατί οι μετακινήσεις (με ξενο-δοχεία και διατροφή) είναι αυξημένες κατά 40% με 50% σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες, γιατί το κό-στος διαμονής των αθλητών (ενοίκια, κοινόχρη-στα, ρεύμα) είναι αυξημένο κατά 40% με 50% και γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολη η στελέχωση του ρό-στερ πέραν των βασικών επιλογών εξάδας. Πολλοί αθλητές δεν μπορούν να μετακινηθούν λόγω και άλλων επαγγελματικών υποχρεώσεων στην Αθή-να και τη Θεσσαλονίκη ή ζητούν δικαιολογημένα αύξηση 50% με 80% για τη μετακίνησή τους. Συνε-πώς, η αύξηση στα πάγια λειτουργικά έξοδα φτάνει συνολικά στο 60% και με δεδομένο ότι στις επαρχι-ακές ομάδες ο γενικός προϋπολογισμός έχει ταβά-νι, καλούνται οι διοικήσεις να αφαιρέσουν χρήματα από το αγωνιστικό budget και τον σχεδιασμό της ομάδας. Με αποτέλεσμα ένας ή δυο παίκτες εξά-

δας να θυσιάζονται, δηλαδή το 30% από τη δυνα-μική της. Αποτελεί επίσης τροχοπέδη στην ανάπτυ-ξη, πέραν από την οικονομική επιβάρυνση από τις μετακινήσεις και των υπόλοιπων τμημάτων νεανί-δων, κορασίδων, εφήβων και παίδων, και η έλλει-ψη τεχνογνωσίας των διοικήσεων. Άπειρες οι πε-ρισσότερες, θέλουν αρκετά χρόνια για να αντιλη-φθούν τη λειτουργία της μεγάλης κατηγορίας (staff με προπονητή, βοηθό, γυμναστή και στατιστικολό-γο που δεν υπάρχουν). Κι αυτό γιατί μέχρι την άνο-δο στην Α1 δεν ήταν επαγγελματική η λειτουργία τους και δεν άφηναν οι άνθρωποι τις δουλειές τους για να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με την ομάδα. Οι προπονητές συνεπώς αναγκαζόμαστε να «κόβουμε» από το αγωνιστικό και να παίρνου-με ρίσκο για το αν θα μείνουμε στην κατηγορία. Με αυτές τις συνθήκες, η πενταετής πορεία της Λαμίας στην Α1 συνιστά μικρό θαύμα. Είμαστε πολύ προ-σεκτικοί στον αγωνιστικό σχεδιασμό για να τα κα-ταφέρουμε. Δεν πιστεύω πάντως λόγω ανταγω-νισμού και κοινωνικών συνθηκών ότι η κατάστα-ση με τις ομάδες της επαρχίας έχει γιατρειά. Θα μεί-νουμε στις ευχές για να είναι οι ομάδες περισσότε-ρες κάθε χρονιά στην μεγάλη κατηγορία. Και δεν εί-ναι ζητούμενο να έχουμε Φοίνικα Σύρου, Ζαφειρά-κη Νάουσας, Γιάννινα Κομοτηνή και Καλαμάτα για μια ή δυο χρονιές. Και οικονομικά κίνητρα να δο-θούν, θα αντιδράσουν οι λεγόμενες μεγάλες ομά-δες των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης και δεν θα το επιτρέψουν, για λόγους ανταγωνισμού.

Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος είναι προπονητής της Λαμίας.

• Είναι μεγάλη μαγκιά να μπορείς με τον ηγετικό σου χαρακτήρα να παρασύρεις την μεγα-λύτερη μάζα των φιλάθλων της ομάδας σου.

• Ξέρει όταν κάνει λάθη να ζητάει συγνώμη και να μετανιώνει για τις πράξεις του.

• Δεν κρύβεται στα δύσκολα. Βγαίνει μπρο-στά και παίρνει θέση.

• Ξέρει να πορώνει και να παθιάζει τους συ-μπαίκτες του. Είναι κάτι παραπάνω από αρχηγός μέσα στην ομάδα και ξέρει πώς να εμπνέει.

• Στηρίζει τον εκάστοτε προπονητή του και στέκεται στο πλευρό του ακόμη και όταν και ο ίδιος γνωρίζει ότι η ομάδα του δεν παίζει καλά.

• Στα 39 του το μάτι του γυαλίζει ακόμη μέσα στο γήπεδο.

• Ιππότης εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών τον σέβονται και τον υπολογίζουν οι αντίπαλοί του. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι στην κα-ριέρα του δεν έχει προκαλέσει ποτέ του…

• Είναι ο καλύτερος «κρίκος» μεταξύ της διοί-κησης και των αποδυτηρίων.

• Νιώθει πλέον συμπατριώτης μας έχοντας ζήσει στο μάξιμουμ το όνειρο της συμμετοχής του στους Ολυμπιακούς αγώνες.

• Σε κανένα γήπεδο της χώρας μας από το 1994 μέχρι και σήμερα δεν έχει ακουστεί υβριστικό σύνθημα εναντίον του.

ΥΠΕΡ .......... ΠΑΝΤΕΛΗ

• Γίνεσαι αγαπητός, σε θαυμάζουν, αλλά η αγάπη φέρνει μίσος, ειδικά αν παρασύρεις τη μάζα σε λάθος κατεύθυνση, συνεπαρμένος από τα ηγετικά σου καθήκοντα. Πώς;

• Ο ηγέτης φροντίζει να κάνει τα λιγότερα λάθη και να ζητάει τις λιγότερες συγγνώμες. Η με-τάνοια έρχεται αργά…

• Αρνητική θέση παίρνει. Ως πρόεδρος, παί-κτης, προπονητής και οπαδός. Dimension τρία σε ένα!

• Πάμε να τους γμσμ!

• Ας αναλάβει η διοίκηση, Εγώ ό,τι ήταν να κάνω, το έκανα. Οι παίκτες πρέπει να ματώνουν στην προπόνηση. Άρα δεν ματώνουν.

• Και έξω από αυτό. Γίνε πρόεδρος και φτιάξτο μόνος σου!

• Πάμε να τους γμσμ!

• Πέντε κρίκοι, ένα τάληρο!

• Βάλτο μέσα ρε Αντρέι, να χαρεί και ο Προ-σαλίκας. Έναν πόντο δεν μπορούσες να πάρεις με τους Αμερικανούς στο 20-12;

• Ώρα είναι…

ΚΑΤΑ .......... ΙΣΙΔΩΡΟΥ

Δεν χρειάζεται να έχει ζήσει κάποιος στο εξωτερι-κό για να γνωρίζει πως υπάρχουν χώρες όπου ο

αθλητισμός βρίσκεται σε επίπεδα που εμείς απλώς ονει-ρευόμαστε. Όλοι όσοι έχουμε ταξιδέψει για διεθνείς αγώ-νες ή έχουμε ζήσει εκτός συνόρων, πολλές φορές έχου-με μελαγχολήσει αντικρίζοντας την οργάνωση και την υποδομή των χωρών αυτών. Θα θέλαμε να συμβαίνει το ίδιο και στη χώρα μας. Δεν αρκεί, όμως, μόνο να ευ-χόμαστε κάτι. Αυτό είναι το πιο εύκολο. Πρέπει να βρί-σκουμε λύσεις και να τις εφαρμόζουμε. Την ώρα που οι αρμόδιοι προσπαθούν (ή όχι!) να φτάσουν τον αθλητι-σμό σε ανάλογα επίπεδα, οι αθλητές, από την πλευρά τους, μπορούν να ανοίξουν τα σύνορα αναζητώντας καλύτερες επαγγελματικές συνθήκες. Με αυτόν τον τρό-πο θα έρθουν σε επαφή με μια άλλη αθλητική νοοτρο-πία και θα αποκτήσουν επαγγελματική συνείδηση. Στη συνέχεια, εφόσον επιστρέψουν, θα μεταφέρουν αυτά τα στοιχεία προς όφελος του συνόλου, συμβάλλοντας έμ-μεσα στο μεγάλο εγχείρημα της ανάπτυξης που τόσο μας απασχολεί. Επιπλέον η εθνική ομάδα, ο καθρέφτης του αθλήματος μιας χώρας, θα απογειωθεί. Παράλλη-λα με τις προσπάθειες που γίνονται από την ομοσπον-δία ώστε να επιστρέψουμε ανταγωνιστικοί στη διεθνή σκηνή, οι αθλητές με υψηλού επιπέδου παραστάσεις θα συμπληρώσουν ιδανικά το παζλ της ανάπτυξης. Δεν εί-ναι τυχαίο πως σε όλα σχεδόν τα σπορ, τα αντιπρο-σωπευτικά συγκροτήματα που κυριαρχούν παγκοσμί-ως έχουν αθλητές που αγωνίζονται σε κορυφαία πρω-ταθλήματα. Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες βολεϊμπο-

Του Θεόκλητου Καριπίδη

λίστες δεν έχουν δείξει μεγάλη προθυμία στο να ξενιτεύ-ονται, στο να αναζητούν την τύχη τους σε άλλα πρω-ταθλήματα. Ομολογώ πως δεν είναι εύκολο να παίζεις σαν ξένος. Ιδιαίτερα η πρώτη περίοδος προσαρμογής απαιτεί μεγάλη εσωτερική δύναμη. Από την άλλη, όμως, είναι ανεκτίμητο το κέρδος που αποκομίζει ο αθλητής που επιλέγει να αφήσει πίσω την ασφάλεια της χώρας του, αποφασισμένος να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυ-νατότητες του. Eίναι τουλάχιστον υποτιμητικό για μας να έχουμε σήμερα μόνο έναν εκπρόσωπο σε ξένο σύλλο-γο. Θεωρώ πως οι Έλληνες αθλητές έχουν όλα τα προ-σόντα για να κάνουν καριέρα και εκτός συνόρων. Κι όταν το αντιληφθούν η επιλογή να είναι συνειδητή και στη σωστή χρονική στιγμή και όχι από ανάγκη. Δεν εί-ναι απαραίτητο να αναγκαστεί κάποιος να ξενιτευτεί, για να αποδειχθεί ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε περί-φημα ακόμα και στα πιο απαιτητικά πρωταθλήματα. Ας πάρουμε το λαμπρό παράδειγμα του Βασίλη Κουρνέ-τα που λόγω ειδικών συνθηκών πήγε στα χιόνια και κο-ντεύει να γίνει... τσάρος και ας αναλογιστούμε πόσοι αξιόλογοι της γενιάς του δεν πήραν ποτέ την απόφα-ση. Αυτό που χρειάζεται είναι ίσως περισσότερη φιλοδο-ξία και απεξάρτηση από το «σύνδρομο της ελληνικής οι-κογένειας», για να μην παραβλέπουμε και τις κοινωνικές προεκτάσεις του θέματος. Γιατί είναι πολύ σημαντικό να μπορέσει κάποιος να δει την Ελλάδα, όπως αυτή φαίνε-ται από έξω και να νιώσει την άποψη που έχουν οι ξένοι για μας. Σας διαβεβαιώνω πως δεν είναι και η καλύτερη, άλλα αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Φιλοδοξία και απεξάρτηση

Όποιος προπονητής υποστηρίζει ότι «δύο πολύ καλοί πασαδόροι δεν χωρούν στην ίδια ομάδα» θα πρέπει μάλ-λον να σκίσει τα πτυχία του βλέποντας το πιο ωραίο ζεύ-γος του ελληνικού φιλέ, τον Ζόρντι Γκενς και την Ελευθε-ρία Χατζηνίκου, να παίζει στα δάκτυλα τη ζωή στο ίδιο …σπίτι. Ο Καταλανός και η Λαρισαία εδώ και έξι ολόκληρα χρό-νια μοιράζονται την ίδια στέγη, πασάρουν στα …ίδια ενδιαφέροντα και γνωρίζουν πότε και πως θα πάρουν πάνω τους το παιχνίδι της καθημερινότητας. Ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου πριν από δύο χρόνια στην Λάρι-σα. «Καλέ που αλλού, στο σπίτι της νύφης έγινε ο γάμος» όπως λέει η Ελευθερία η οποία άλλαξε τις πρώτες της ματιές με τον Καταλανό στα μέσα της σεζόν 2004-2005 όταν εκείνος έβγαζε τον επιούσιο στον ΠΑΟΚ και η Λα-ρισαία στον γυναικείο ΠΑΟΚ της εποχής εκείνης, τον Φι-λαθλητικό. Οι ματιές της …Τζατζινίκου Το πρώτο φλερτ έγινε στο Παλατάκι της Θεσσαλονίκης. Ο Ζόρντι μόλις είχε ολοκληρώσει την προπόνησή του και η Ελευθερία περίμενε να ξεκινήσει τη δική της. «Τον πα-ρατηρούσα συνέχεια. Μου άρεσε το στυλ του σαν πα-σαδόρος ενώ δεν μπορώ να σας κρύψω ότι εκτός από πολύ καλός παίκτης ήταν και πολύ ωραίος παίκτης» λέει με ειλικρίνεια η 32χρονη πασέρ του Παναθηναϊκού που

με το …καλημέρα της γνωριμίας της με τον Ζόρντι δέχθη-κε άνετα τα …μπλοκ του. Μην νομίζετε όμως ότι ο Κατα-λανός έμεινε απαθής στις κοφτερές ματιές της. Την επό-μενη κιόλας ημέρα της πρώτης ματιάς τηλεφώνησε στην αδελφή του, την Μάρτα (κορυφαία παίκτρια του προη-γούμενου αιώνα στην Ισπανία) για να την ρωτήσει αν και εφόσον γνώριζε την Ελευθερία. «Θυμάμαι κάποια Τζατζι-νίκου, είναι πολύ ωραία κοπέλα» ήταν τα λόγια της Μάρ-τα στον αδελφό της που έβαλε πλώρη να ρίξει το κάστρο της Λαρισαίας. «Μου άρεσε πολύ που ήταν δυναμική. Ήξερε να μιλάει και να βγαίνει μπροστά στα δύσκολα» ήταν τα πρώτα δείγματα της Ελευθερίας που ενθουσία-σαν τον Ζόρντι.Το πρώτο ραντεβού δεν άργησε να έρθει. Ο συμπαίκτης του Ζόρντι, Γιάννης Κυριακίδης και η συμπαίκτρια της Ελευθερίας, Ελένη Τικταπανίδου, ζευγάρι από τότε, έπαι-ξαν τον ρόλο των «κουμπάρων». Τους έβαλαν στο ίδιο τραπέζι στο Ισπανικό «Amigos» στην Θεσσαλονίκη και από τότε δεν ξεκόλλησαν ποτέ. Τι και αν η Ελευθερία την επόμενη χρονιά θα κατέβαι-νε στην Αθήνα για να φορέσει την μπλούζα του Ολυ-μπιακού. Ο Γκενς την ακολούθησε επιλέγοντας την ΑΕΚ. Τον επόμενο χρόνο η Λαρισαία κάνει το ταξίδι Ρέ-ντη-Λεωφόρο, φοράει την φανέλα του Παναθηναϊκού, ο Γκενς περνάει τη μισή σεζόν στην ΑΕΚ και την υπόλοι-

πη στην Ανόρθωση της Κύπρου. Η απόσταση δεν τους επηρεάζει. «Εγώ είχα βρει το …λιμάνι μου. Είχα περάσει δύσκολες καταστάσεις και έψαχνα να βρω την ηρεμία μου. Την βρήκα στο πρόσωπο του Ζόρντι που με κατα-λάβαινε. Ήξερε ότι στα μέσα της χρονιάς δεν μπορούμε να φύγουμε Σαββατοκύριακο. Ήξερε ότι θα ταξιδεύουμε και οι δύο, είχε ρε παιδί μου όλο το …πακέτο που θέλει μια αθλήτρια. Αφήστε που ήταν και πολύ εμφανίσιμος…» θυμάται η «Τζατζινίκου» (στα Ισπανικά το Χατζηνίκου) η οποία στις 30 Ιουλίου του 2006 είπε «si» στην πρόταση του αγαπημένου της που έγινε σε εστιατόριο της Βαρ-κελώνης κατά τη διάρκεια βραδιάς παγκοσμίου πρωτα-θλήματος βεγγαλικών. «Με έβγαλε έξω για να δούμε τα βεγγαλικά και τότε μου έκανε την πρόταση γάμου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ανήσυχο βλέμμα του όταν μου ζήτη-σε να παντρευτούμε. Εγώ ήμουν σε τρομερή ένταση για-τί ήταν η πρώτη μέρα που θα τον έβλεπα και είχα χάσει τη βαλίτσα μου που είχε μέσα ρούχα 25 ημερών». Τρεις μήνες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου, Ζόρντι και Ελευθερία αρραβωνιάστηκαν με τον Ισπανό «ταύρο» να αρχίζει τα ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών προκειμένου να είναι πιο αυθόρμητος απέναντι στην γυναίκα της ζωής του που προσπαθούσε και εκείνη να μάθει την Ισπανική. «Εγώ μιλούσα καλύτερα Γαλλικά από Αγγλικά αλλά κά-ναμε και οι δύο μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσου-με να έρθουμε πιο κοντά με την γλώσσα. Κουβαλούσα-με μαζί μας το λεξικό» θυμάται ο Γκενς. Το «κάστρο» πάντως της Χατζηνίκου είτε στην Ελληνι-κή, είτε στην Ισπανική, είτε στην Αγγλική, είτε στην Γαλ-λική γλώσσα είχε πέσει οριστικά. «Γκρεμίστηκε» με παπά και με κουμπάρο στην Λάρισα στις 5 Ιουλίου το 2008 εκεί όπου ο Ζόρντι κατάφερε να κλέψει την παράσταση. Μετά τα ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών ο Καταλανός ξεκίνησε εντατικά μαθήματα χορού για να μπορέσει να σταθεί στο ύψος του στον πρώτο γαμπριάτικο χορό. «Για τον γάμο δεν είχα καθόλου άγχος. Για το μόνο που αγχωνόμουν

ήταν για τον Ζόρντι αν θα τα καταφέρει στον χορό. Σας πληροφορώ λοιπόν ότι χόρεψε «συρτό στα 3» με φιγού-ρες μάλιστα, αναγκάζοντας όλο το μαγαζί να τον απο-θεώσει» λέει με καμάρι για τον σύντροφό της η Ελευθε-ρία. «Είχα άγχος δεν το κρύβω. Ήταν όμως ευχάριστο άγ-χος και δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έχουμε οι αθλη-τές πριν τους αγώνες» σημειώνει ο Καταλανός παρτενέρ της Λαρισαίας. Η Χατζηνίκου γίνεται …ΦραγκιαδάκηΚαι μετά την αποθέωση του γαμπρού τι; Με τη λήξη της τρέχουσας σεζόν η Λαρισαία πασέρ κρεμάει την φανέ-λα της για να γίνει …Φραγκιαδάκη. Να αφοσιωθεί δηλα-δή στα οικογενειακά της καθήκοντα. «Είναι αλήθεια ότι θέλουμε να κάνουμε οικογένεια και τα σχέδια μας είναι άμεσα» λένε αμφότεροι που ήδη έχουν σχεδιάσει το αύ-ριο του τρίτου μέλους της οικογένειας. «Αν βγει ο διάδο-χος θα τον κάνουμε αριστερόχειρα διαγώνιο ενώ αν έρ-θει κυρία τότε θα πάρει μαθήματα πάσας από την μητέ-ρα της. Μακάρι να κάνουμε δύο και τρία παιδιά» είναι το πλάνο του 32χρονου πασέρ του Πανελληνίου. Παλιός τε-νίστας ο Ζόρντι θα ήθελε ένα από τα παιδιά του να πιάσει ρακέτα γιατί έτσι, όπως λέει «θα μπορέσει να βγάλει ευ-κολότερα περισσότερα χρήματα από ότι στο βόλεϊ». Μέ-χρι να φέρει όμως ο πελαργός τον ή την κυρία Γκενς ο Ζόρντι θα συμβουλεύει την Ελευθερία για το πώς να πα-σάρει στην Τομάσεβιτς και στην Χατζηνικολάου. Όσο για την Λαρισαία; Εκείνη δεν θα σταματά να εξηγεί σε όλους πόσο ήρεμος είναι στο σπίτι ο Ζόρντι ο οποίος στο γή-πεδο …βράζει. «Είναι ήρεμη δύναμη μέσα στο σπίτι. Όλοι όσοι τον συναναστρέφονται εκτός γηπέδου μου λένε ότι κάποια στιγμή θέλουν να τον δουν θυμωμένο» ολοκλη-ρώνει η κυρία Γκενς την ώρα που ο σύζυγος της ετοιμά-ζεται να της πάρει το …περιβραχιόνιο του αρχηγού στο σπίτι. Ζόρντι και Ελευθερία πασάρουν σε πρώτο χρόνο στην αγάπη…

Ακούω και διαβάζω τον τελευταίο μήνα όλα αυτά που λέγονται

και γράφονται για τον νέο προπονητή της Εθνικής ομάδας,

τον Αμερικανό Γκόρντον Μέϊφορθ. Όλοι κάτι έχουν να πουν.

Άλλοι πριν καν πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα τον καταδί-

κασαν ήδη σε αποτυχία. Άλλοι πάλι προέβλεψαν ότι θα γίνει ο

πιο επιτυχημένος ξένος προπονητής που έχει περάσει ποτέ από την χώρα μας.

Κάποιοι άλλοι πάλι είπαν ότι η Εθνική χρειάζεται Ελληνικά και όχι ξένα χέρια και

ότι ο Αμερικανός θα έχει την ίδια τύχη που είχε ο τελευταίος αλλοδαπός τεχνικός

που πέρασε από το τιμόνι της «γαλανόλευκης», ο Ιταλός Τζιαν Πάολο Μοντάλι.

Επειδή λοιπόν είχα την τύχη και την τιμή από την πρώτη μέρα που ήρθε ο Μο-

ντάλι στην Ελλάδα να είμαι στο πλευρό του, τόσο στον Ολυμπιακό όσο και

στην Εθνική, έχω να παραθέσω τα εξής: Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει αν

ο Τζιαν Πάολο πέτυχε ή απέτυχε στην Εθνική μας. Μπορώ όμως να σας δια-

βεβαιώσω ότι όσοι δούλεψαν μαζί του κέρδισαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω πως,

παίκτες όπως ο Αμερικανός Τζεφ Στορκ και ο Ολλανδός Γιαν Χέλντ άκουγαν

τον Μοντάλι την ώρα των προπονήσεων. Στα μάτια τον κοίταγαν και δεν έχα-

ναν κουβέντα του. Μέχρι σημειώσεις κράταγαν για αυτά που τους μετέφερε

ο Ιταλός. Υπήρχαν πάλι Έλληνες παίκτες όπως ο Μηνούδης, ο Γκιούρδας, ο

Χριστοφιδέλςη, ο Ουτζής, ο Τσακιρόπουλος, ο Ντράκοβιτς, ο Κουρνέτας και

πολλοί άλλοι που κέρδισαν στην νοοτροπία από την

συνεργασία τους με τον Ιταλό. Έμαθαν πώς να δου-

λεύουν, έμαθαν πώς να συμπεριφέρονται δίπλα του. Η

πολύ καλή πορεία της Εθνικής μας στην μετά Μοντάλι

εποχή οφείλεται σίγουρα στον νυν πρόεδρο της ομο-

σπονδίας Στέλιο Προσαλίκα αλλά τις βάσεις για την

αλλαγή νοοτροπίας των Ελλήνων παικτών τις είχε βά-

λει με το πέρασμά του ο Ιταλός κόουτς. Ήταν σχολείο

για όλους μας ο Μοντάλι και όλοι μας αποκομίσαμε

κάτι δίπλα του.

Δημήτρης Καραθανάσης

Το σχολείο του Μοντάλι

Βάζω θετικό πρόσημο στην παρουσία της εθνικής ομάδας στο Ευ-ρωπαϊκό της Τουρκίας και δεν θα… άλλαζα ούτε τις φανέλες, πόσο μάλλον Καζάζη και Φάκα που κέρδισαν την εμπιστοσύνη των παι-κτών. Τον Μέιφορθ δεν τον ξέρω, δεν είναι πάντως δάσκαλος. Με εξέπληξαν πάντως τα συγχαρητήρια των Συγγελίδη και Λιακόπουλου

για τον νέο ομοσπονδιακό, από πού τον ξέρουν; Είμαστε μίζερο άθλημα. Ανοί-ξαμε τις πόρτες του αθλήματος σε αλήτες και στο τέλος θα γίνουμε ηθικοί αυ-τουργοί αποτρόπαιων πράξεων. Στην Πάτρα πέρυσι δώσαμε ραντεβού θανά-του, στη Λαυρίου επίσης, εντάξει το αρνητικό πουλάει, αλλά ως εδώ. Στην Πρά-γα που επίσης έγιναν επεισόδια, έπεσε καμπάνα. Θα ξαναγίνουν; Διαφημίσαμε το Τροκαντερό και ξεχάσαμε την Πάτρα. Δεν μπορούσε το Κύπελλο να γίνει με αθλη-τές και παιδία από την αρχή; Το είπα στην ΕΟΠΕ και η απάντηση ήταν ότι δεν θα βγουν λεφτά από τα εισιτήρια. Τα λέγαμε, γιατί ξέραμε από την αρχή τι θα συμβεί. Τι θα έκανα εγώ αν είχα τις τύχες του αθλήματος; Θα έριχνα καμπάνα 20 αγωνι-στικών κεκλεισμένων των θυρών στην ομάδα που οπαδοί της θα πέταγαν αντι-κείμενα. Θα απαγόρευα τη διεξαγωγή αγώνων βόλεϊ στα… τούνελ της Κατερί-νης. Θα συνδύαζα το πρωτάθλημα της Α1 με την ανάπτυξη. Κλειστή επαγγελμα-τική λίγκα 8 οικονομικά εξασφαλισμένων ομάδων, απεριόριστος αριθμός ξένων και Α1, Α2 μόνο με Έλληνες παίκτες αποκλειστικά για ανάπτυξη. Αυτή την πρότα-ση την έχω καταθέσει εδώ και 4 χρόνια. Αν παίρνει κάποιος 100.000 ευρώ από τη ΓΓΑ και 150.000 ευρώ από τον ΟΠΑΠ είναι πρόεδρος. Που είναι το μάρκετινγκ και η επαγγελματική λειτουρ-γία; Παράδειγμα είναι η ΕΑΠ με χορηγούς και διαρκεί-ας. Δε γίνεται να πουλάει η ΕΑΠ και όχι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Ομάδες οι οποίες δεν επιτρέπεται να δι-αλύονται επειδή φύγει ένας πολύ καλός χρηματοδό-της, όπως ο Σταθοκωστόπουλος στους «πράσινους». Η πρότασή μου για τον Παναθηναϊκό είναι να φύγει το βόλεϊ από τον ερασιτέχνη. Μαμά του λόχου είναι η ΠΑΕ. Ή η ΠΑΕ να πάρει όλα τα τμήματα πλην μπάσκετ εννο-είται ή η ΠΑΕ να πάρει βόλεϊ και πόλο που μπορούν να κινηθούν επαγγελματικά, με μπάτζετ συνολικά στα 3.5 εκ. ευρώ το χρόνο. Να ακολουθηθεί δηλαδή το υγιές αθλητικό μοντέλο της Ισπανίας, με έναν πρόεδρο στα πρότυπα της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα…

Τάσος Τεντζέρης

Ηθικοί αυτουργοί

Ακούει Ελλάδα και γελάνε και τα …μουστάκια του. Οι φίλοι του στην Αθήνα λένε ότι ο Τζιαν Πάολο Μοντά-λι, περί ου ο λόγος, στην προηγούμενη του ζωή πρέπει να ήταν Έλληνας. Μόνο τυχαίο άλλωστε δεν είναι το γε-γονός ότι ο γιός του, τον οποίο απέκτησε κατά την εν Ελλάδι θητεία του, βαπτίστηκε «Αλέξανδρος». Αγαπάει υπερβολικά τον ελληνικό ήλιο και είναι από τους τακτικό-τερους καλοκαιρινούς μας επισκέπτες. Τον αποθεώσα-με ως προπονητή του Ολυμπιακού στα μέσα της δεκαε-τίας του 90, τον …σταυρώσαμε ως κόουτς της Εθνικής μας ομάδας το 2000 όταν απέτυχε να την στείλει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ. Δέκα χρόνια μετά το τε-λευταίο του ελληνικό πέρασμα ο 49χρονος πλέον Ιτα-λός είναι έτοιμος να ξανανοίξει τα φτερά του και να επι-στρέψει στην χώρα μας με διαφορετική όμως ιδιότητα. Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτει στο «eball» στην συνά-ντηση που είχαμε μαζί του, παραμονή της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τη Ρόμα για το Europa League. «Αν υπάρχει κάποιο ποδοσφαιρικό κλαμπ στην Ελλάδα που θέλει σε τρία χρόνια να πάρει ευρωπαϊκό τρόπαιο εγώ είμαι διατεθειμένος να το βοηθήσω» λέει ο νυν γενι-κός διευθυντής της Ρόμα ρίχνοντας το …γάντι στις με-γάλες ομάδες της χώρας μας. Ο 49χρονος Ιταλός απα-ντάει στο ερώτημα «Έλληνας ή ξένος προπονητής στην Εθνική ομάδα;», θυμάται το πέρασμα του από τον Ολυ-μπιακό, αποθεώνει τους ερυθρόλευκους φιλάθλους ενώ ερωτηθείς για την χαμηλή πτήση της «Σκουάντρα Ατζούρα» στο φιλέ από το 2006 και μετά, δεν διστάζει να αναφερθεί στην έλλειψη ικανού προπονητή-διαχειριστή στην χώρα του. Καλωσορίσατε στην Ελλάδα… Καλώς σας βρήκα. Όταν έρχομαι στην Ελλάδα νομί-ζω ότι βρίσκομαι σπίτι μου. Νιώθω την χώρα σας σαν την δεύτερη πατρίδα μου. Αυτός ο ήλιος, αυτός ο αέ-ρας που αναπνέεται είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Αγα-πώ πάρα πολύ την Ελλάδα.Έρχεστε πάντως στην Ελλάδα για πρώτη φορά με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή ποδοσφαιρικής ομάδας και όχι ως προπονητή βόλεϊ. Πόσο διαφορετική είναι η μια από την άλλη δουλειά;Θα έλεγα δεν έχουν καμία ομοιότητα. Είναι πολύ διαφο-

ρετικό να είσαι προπονητής βόλεϊ και εντελώς διαφορε-τικό να μπορείς να διευθύνεις μια ποδοσφαιρική ομά-δα και μάλιστα ομάδα όπως η Ρόμα. Σαν προπονητής δεν είχα την συνολική ευθύνη ενός συλλόγου. Τώρα όλα περνούν από τα δικά μου χέρια. Η αλλαγή αυτή ήταν μια μεγάλη πρόκληση για την καριέρα μου. Ήταν μια απόφαση που πήρα πριν από τέσσερα χρόνια, από-φαση για την οποία δεν έχω μετανιώσει. Άλλαξε τη ζωή μου και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Κάποιοι είπαν ότι ο Μοντάλι μετακόμισε στο ποδόσφαι-ρο γιατί απλά δεν είχε άλλο κίνητρο στο βόλεϊ. Έχοντας δηλαδή πάρει σχεδόν όλους τους τίτλους που μπορεί να κατακτήσει ένας προπονητής βόλεϊ έψαχνε για το κάτι διαφορετικό στο ποδόσφαιρο. Ισχύει;Δεν είναι ψέμα, είναι αλήθεια. Το προσωπικό μου όνειρο όμως είναι να καταφέρω να πάρω τίτλους και με τη νέα μου ιδιότητα. Εντάξει δεν θα είναι εύκολο να κατακτήσω τους τίτλους που πήρα ως προπονητής βόλεϊ αλλά πι-στεύω ότι αν καταφέρω να πάρω ένα πρωτάθλημα Ιτα-λίας, μια ευρωπαϊκή κούπα ή ένα Κύπελλο με τη Ρόμα τότε θα είμαι πολύ ευτυχισμένος. Δουλεύω πάρα πολύ για να υλοποιήσω το όνειρό μου και στο ποδόσφαιρο. Από τότε πάντως που αναλάβατε την διεύθυνση της Ρόμα η ομάδα σας δείχνει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο…Ναι, και δεν σας κρύβω την ικανοποίησή μου για την πρόοδο της ομάδας μου. Βλέπετε όταν ήρθα η κατά-σταση δεν ήταν και η καλύτερη. Μέρα με την μέρα πά-ντως προσπαθώ να περάσω την δική μου νοοτροπία και αυτό φαίνεται ότι έχει αντίκτυπο στην ομάδα. Η Ρόμα είναι μια μεγάλη ομάδα αλλά για να γίνει ακόμη μεγα-λύτερη θα πρέπει να θέτει συνέχεια μεγαλύτερους στό-χους. Αν έχεις μικρούς στόχους θα είσαι και μικρή ομά-δα. Το όνειρό μου λοιπόν είναι να κτίσουμε την μεγάλη Ρόμα.Γιατί όμως ο Μoντάλι διάλεξε να φύγει από το βόλεϊ και να μετακομίσει στο ποδόσφαιρο και όχι για παράδειγ-μα στο μπάσκετ ή σε κάποιο άλλο άθλημα;Η μεγάλη διαφορά όλων των αθλημάτων με το ποδό-σφαιρο είναι στην απήχηση που έχει στον κόσμο. Στην Ρώμη ειδικά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ασχο-

Αν πάμε τελικό τότε είμαι σίγουρος ότι μέσα στη Ρώμη θα το πάρουμε το χρυσό. Οι Βραζιλιάνοι περνούν κάμ-ψη την τελευταία διετία.Να γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω και να σας πάω στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό στην Ορεστιάδα… Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό το πρωτάθλημα. Ίσως εί-ναι το πιο δύσκολο που έχω κατακτήσει. Ήταν κάτι το φανταστικό αυτό που έζησα με όλα τα παιδιά μαζί. Δεν ήταν μόνο η κατάκτηση του πρωταθλήματος, ήταν όλες οι δύσκολες στιγμές που περάσαμε εκείνη τη χρονιά.Δηλαδή;Μίλαγα το πρωί με τον Ρανιέρι (προπονητής Ρόμα) και τον Ντελ Ρόσι (παίκτης Ρόμα) και τους μετέφερα την ιστορία που είχαμε ζήσει στην Λεωφόρο. Τότε που πέρ-ναγαν πάνω από τα κεφάλια μας οι φωτοβολίδες. Δεν με πίστευαν για αυτά που τους έλεγα αλλά για μένα αυ-

λείται με το ποδόσφαιρο. Δούλεψα τρία χρό-νια στο Τορίνο με την ποδοσφαιρική ομάδα της Γιουβέντους αλλά η τρέλα των ανθρώπων της Ρώμης για το ποδόσφαιρο δεν συγκρίνεται. Το κλαμπ, η ομάδα δέχεται μεγάλη πίεση για την επι-τυχία. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά με το βό-λεϊ. Μέσα στην ομάδα πάλι δεν υπάρχουν μεγά-λες διαφορές. Οι παίκτες έχουν τα ίδια χαρακτη-ριστικά, κρατούν ίδια στάση κάτι που για μένα αποτέλεσε μεγάλη αποκάλυψη. Τι είναι τελικά ποιο δύσκολο, να δουλεύεις ως προπονητής βόλεϊ σε υψηλού επιπέδου ομάδες ή να είσαι διευθυντής;Εννοείται το δεύτερο. Δεν υπάρχει καμία σύγκρι-ση πιστέψτε με. Ως προπονητής βόλεϊ δούλευα καθημερινά πέντε με έξι ώρες. τώρα δουλεύω ει-κοσιτέσσερις. Δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Εί-ναι πολύ σκληρή δουλειά αυτή του ποδοσφαιρι-κού διευθυντή και δεν έχει ωράριο.Ο Μοντάλι μετά από 4 χρόνια στο ποδόσφαι-ρο φαίνεται σαν να έχει ρίξει …μαύρη πέτρα στο βόλεϊ; Ασχολείστε καθόλου;Ειλικρινά δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ όσο θα ήθελα. Είναι τέτοια η πίεση του χρόνου που δεν έχω μυαλό να ασχοληθώ με το βόλεϊ. Ενημερώ-νομαι βέβαια για τα αποτελέσματα αλλά μέχρι εκεί. Θυμάμαι έντονα το παρελθόν αλλά έχω κλεί-σει την πόρτα. Βλέπετε το μέλλον μου ανήκει στο ποδόσφαιρο.Δεν μπορεί όμως να μην σας ενδιαφέρει η Εθνι-κή ομάδα της χώρας σας. Από την μέρα που φύγατε από τον πάγκο της δεν έχει καταφέρει να πάρει μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση…Στεναχωριέμαι πολύ που δεν τα έχει καταφέρει αλλά δεν μπορώ να ξέρω τους λόγους. Εγώ πι-στεύω πολύ στους κανόνες που θέτει ένας προ-πονητής ειδικά στις Εθνικές ομάδες. Ο ομοσπον-διακός προπονητής δεν είναι αυτός που θα μπει στο γήπεδο για να κάνει προπόνηση και να δώ-σει τις τυπικές οδηγίες για το παιχνίδι. Είναι αυτός που πρώτος από όλους θα θέσει υψηλούς στό-χους, είναι αυτός που θα οργανώσει την ομά-δα, θα φτιάξει ένα δυνατό project. Στην Ιταλία αυτή την εποχή δεν πιστεύω ότι υπάρχει προπο-νητής με τα παραπάνω στοιχεία που να μπορέ-σει να σηκώσει στις πλάτες του την Εθνική ομά-δα. Ελπίζω πάντως ότι η ομάδα θα μπορέσει φέ-τος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα να πάρει κά-ποιο μετάλλιο. Από τη στιγμή πάντως που παίζει μέσα στο σπί-τι της οι φίλοι της θα ζητήσουν το χρυσό μετάλ-λιο. Είναι εφικτό ή οι Βραζιλιάνοι θα πάρουν για τρίτο συνεχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα την πρώτη θέση;

τές είναι αναμνήσεις μια ζωής, ασχέτως αν και δεν είναι οι καλύτερες. Οι μέρες που πέρασα στον Ολυμπιακό εί-ναι η ζωή μου και είμαι πολύ ευτυχισμένος για αυτό.Ακόμη πάντως σας θυμούνται οι φίλοι του Ολυμπια-κού…Ναι στη Ρώμη με σταματάνε Έλληνες στο δρόμο και με αναγνωρίζουν. Επίσης θα σας πω ότι πριν από τρία χρόνια, όταν ο αδελφός μου, ο Στέφανο, επέλεξε κά-ποιο ελληνικό νησί για να περάσει τις διακοπές του ο ξε-νοδόχος όταν άκουσε το επώνυμο «Μοντάλι» τον ανα-γνώρισε και τον ρώτησε: «Αλήθεια είσαι ο Μοντάλι, ο αδελφός του προπονητή του Ολυμπιακού;». Τρελάθηκα όταν μου το είπε και για αυτό λέω συνέχεια όπου σταθώ ότι αγαπώ πάρα πολύ τους φίλους του Ολυμπιακού, αγαπώ την Ελλάδα…Κάποιοι από τους παίκτες που είχατε στον Ολυμπια-

κό και στην Εθνική, είναι πλέον στο ομοσπονδιακό team της Εθνικής μας ομάδας. Ο Γκιούρδας και ο Τσακιρόπουλος θα είναι συνεργάτες του νέου Αμε-ρικάνου προπονητή της «γαλανόλευκης» Γκόρ-ντον Μέιφορθ.Χάρηκα πάρα πολύ και για τους δύο. Αξίζουν να εί-ναι στην Εθνική αυτά τα παιδιά όπως αξίζουν και ο Θεοδωρίδης και ο Κουρνέτας. Όλα αυτά τα παι-διά είναι κομμάτια της καρδιάς μου. Με βοήθησαν πάρα πολύ όταν ήρθα στην Ελλάδα και ήταν αυ-τοί οι πρωταγωνιστές όταν πήραμε το πρωτάθλη-μα. Κατέχουν ξεχωριστή θέση στο βιβλίο της ιστο-ρίας μου.Η άποψή σας για τον νέο Αμερικανό τεχνικό της Εθνικής μας; Είναι ο πρώτος ξένος προπονητής που θα κάτσει στον πάγκο μετά από την δική σας παρουσία το 2000…

Δεν τον ξέρω καθόλου, δεν ξέρω το παλμαρέ του και δεν ξέρω που έχει δουλέψει. Ελπίζω να είναι καλός αν και αυτό όπως ξέρετε θα φανεί πολύ γρήγορα από τα απο-τελέσματα που θα φέρει. Αν όλα πάνε καλά θα είναι ΟΚ για εσάς. Αλλά για να σας ρωτήσω κάτι και εγώ. Τώρα ποιος είναι πρόεδρος της ομοσπονδίας σας;Ο Στέλιος Προσαλίκας, ο προπονητής που σας διαδέ-χθηκε μετά το Προολυμπιακό τουρνουά του Σίδνεϊ…Εντάξει τότε έχετε λύση για τον πάγκο σας. Αστειεύο-μαι… Θεωρείται ότι η λύση του αλλοδαπού τεχνικού είναι η κατάλληλη για την Εθνική μας ομάδα;Για τους Έλληνες παίκτες θεωρώ ότι η καλύτερη λύση είναι Έλληνας προπονητής. Ο Έλληνας προπονητής γνωρίζει καλύτερα τους παίκτες και αυτοί γνωρίζουν κα-λύτερα αυτόν. Εγώ όμως θα χάραζα και μια νέα οδό για τον πάγκο σας. Εγώ θα πρότεινα να υπήρχε δίπλα στον αλλοδαπό προπονητή ένας Έλληνας προπονητής. Να ήταν δηλαδή δύο οι κόουτς στον πάγκο με τις ίδιες αρ-μοδιότητες. Πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα το κάνετε. Να έχουμε δηλαδή δύο πρώτους προπονητές στον ίδιο πάγκο;Ναι γιατί όχι. Αν έχουν καλή συνεργασία και αν μιλάνε την ίδια γλώσσα του αθλήματος τότε θα είναι το ιδανι-κό.Μάλιστα. Να σας ρωτήσω για αυτήν την περίφημη ατά-κα που είχατε πει για τους Έλληνες παίκτες. Τελικά είναι παίκτες του φραπέ οι Έλληνες;Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ερώτηση. Ήρθε η ώρα να αποκαταστήσω την αλήθεια. Αυτό που είχε συμβεί τότε ήταν προβοκάτσια. Ξέρουν όλοι ότι εγώ είμαι ένας διαφορετικός προπονητής. Για να στείλω κάποια μηνύ-ματα εκεί που θέλω, στους παίκτες μου δηλαδή, χρη-σιμοποιώ πολύ τις λέξεις, την επικοινωνία με τα Media. Όταν λοιπόν το κατάλαβαν αυτό εδώ στην Ελλάδα δεν τους άρεσε. Μετά όμως όταν έζησαν μαζί μου κατά-λαβαν πόσο ήθελα να τους βοηθήσω και άρχισαν και αυτοί να δουλεύουν θέλοντας να μου δείξουν την αξία τους.Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψετε στην Ελλάδα για να εργαστείτε;Εννοείται. Η Ελλάδα το ξαναλέω, είναι και θα είναι πάντα στην καρδιά μου και θα έχω πάντα ανοιχτή την πόρ-τα της επιστροφής μου. Θα επέστρεφα αν και εφόσον υπήρχε μια ομάδα που έθετε ψηλά τον πήχη σε Ελλά-δα και Ευρώπη. Αν δηλαδή είχα να δουλέψω ένα project που θα έλεγε ότι σε 3 χρόνια από σήμερα ένα ελληνικό ποδοσφαιρικό σωματείο στοχεύει στην ευρωπαϊκή διά-κριση τότε θα με ενδιέφερε πάρα πολύ. Οι καλύτερες ατάκες του Μοντάλι • Για τους Έλληνες παίκτες θεωρώ ότι η καλύτερη λύση είναι Έλληνας προπονητής. Ο Έλληνας προπονη-τής γνωρίζει καλύτερα τους παίκτες και αυτοί γνωρίζουν καλύτερα αυτόν. • Δεν θα είναι εύκολο να κατακτήσω τους τίτλους

που πήρα ως προπονητής βόλεϊ αλλά πιστεύω ότι αν κα-ταφέρω να πάρω ένα πρωτάθλημα Ιταλίας, μια ευρωπα-ϊκή κούπα ή ένα Κύπελλο με τη Ρόμα τότε θα είμαι πολύ ευτυχισμένος.• Εγώ θα πρότεινα να υπήρχε δίπλα στον αλλοδα-πό προπονητή ένας Έλληνας προπονητής. Να ήταν δη-λαδή δύο οι κόουτς στον πάγκο με τις ίδιες αρμοδιότητες. Πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα το κάνετε. • Με βοήθησαν πάρα πολύ ο Γκιούρδας και ο Τσακιρόπουλος όταν ήρθα στην Ελλάδα και ήταν αυτοί οι πρωταγωνιστές όταν πήραμε το πρωτάθλημα. Κατέ-χουν ξεχωριστή θέση στο βιβλίο της ιστορίας μου.• Οι μέρες που πέρασα στον Ολυμπιακό είναι η ζωή μου και είμαι πολύ ευτυχισμένος για αυτό.• Στην Ιταλία αυτή την εποχή δεν πιστεύω ότι υπάρ-χει προπονητής που να μπορέσει να σηκώσει στις πλά-τες του την Εθνική ομάδα. Ελπίζω πάντως ότι η ομάδα θα μπορέσει φέτος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα να πάρει κάποιο μετάλλιο. Πίσω από τις κάμερες…Το ραντεβού με τον Τζιαν Πάολο Μοντάλι είχε κλειστεί τη-λεφωνικά μια μέρα πριν η αποστολή της Ρόμα αφιχθεί στην Αθήνα για το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. «Ελπί-ζω κάποια στιγμή να βρω χρόνο και να τα πούμε στο ξε-νοδοχείο» μας είχε πει ο 49χρονος Ιταλός που κράτησε το λόγο του. Την ώρα που οι παίκτες της Ρόμα αναπαύ-ονταν στα δωμάτια του «Holliday In» στην Αττική οδό, ο Τζιαν Πάολο βρήκε μισή ώρα να εξασκήσει τα …ελληνικά του. «Καλό μεσημέρι, γεια σας» τον ακούμε να μας λέει με ένα πλατύ χαμόγελο να γεμίζει το πρόσωπο του. Ντυμέ-νος όπως πάντα στην τρίχα και συνοδευόμενος από τον υπεύθυνο του Γραφείου Τύπου της Ρόμα, ο γενικός διευ-θυντής των Ρωμαίων κοιτάζει τον ήλιο και λέει με νοσταλ-γία. «Αυτόν τον βρίσκεις δύσκολα μακριά από την Ελλά-δα….». Τον πειράζουμε για τις άσπρες τρίχες που απέ-κτησε ασχολούμενος με το ποδόσφαιρο και όχι πλέον με το βόλεϊ και αυτός δείχνει να το διασκεδάζει. «ΟΚ αλλά μην ξεχνάς ότι είμαι 49 ετών πλέον Αλλά για πες μου έχεις ξαναδεί τέτοια επιδερμίδα;» ρωτάει και χαμογελάει πλατιά με αυτό το χαμόγελο της επιτυχίας που στα 49 του χρό-νια συνοδεύεται παρακαλώ πολύ από 5 πρωταθλήμα-τα, 3 Κύπελλα, 7 ευρωπαϊκές κούπες, 2 χρυσά, 2 αργυρά και 1 χάλκινο μετάλλιο με την Εθνική Ιταλίας. Πατάμε το play για την εγγραφή της συνέντευξης και ο Μοντάλι εί-ναι ασταμάτητος. Απαντάει στην Αγγλική γλώσσα αλλά όποτε χρειάζεται να δώσει έμφαση πετάει και μια ελληνι-κή λέξη. Όταν τελειώνει η συνέντευξη ο Ιταλός επικοινωνεί με τον φίλο του Βλάση Σταθοκωστόπουλο για να κλείσει τραπέζι για τους δημοσιογράφους της Ρόμα στην αγα-πημένη του «Ιθάκη» στην Βουλιαγμένη. «Θα σας δω πάλι το καλοκαίρι όταν θα έρθω για διακοπές. Θα τα κανονί-σει όλα ο κουμπάρος μου, ο Στέφανος (σ.σ. Μπαλαφού-της). Καλό μεσημέρι…» λέει και ανανεώνουμε το ραντε-βού μας σε τρεις μήνες για ούζο και μεζέ σε κάποιο ελλη-νικό νησί όπως υπόσχεται…

Στον απλό κόσμο του βόλεϊ, που δεν έχει άμε-ση πρόσβαση στην εξουσία του αθλήματος και επομένως δεν ξέρει πρόσωπα και πράγ-ματα ώστε να σχηματίσει ολοκληρωμένη

άποψη, όλα όσα συμβαίνουν εδώ και αρκετούς μή-νες στη διοίκηση της Ομοσπονδίας του προκαλούν ταραχή, κατάπληξη, ανασφάλεια, σε ορισμένες πε-ριπτώσεις ακόμα και αηδία. Για τους υποψιασμέ-νους, όμως, αυτούς που γνωρίζουν άτομα και κατα-στάσεις, οι δυσμενείς εξελίξεις, οι οποίες εκθέτουν το άθλημά μας και πολλαπλασιάζουν τα ήδη τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει, ήταν νομοτελειακά αναμενόμενες. Η ετερόκλητη σύνθεση που συγκρό-τησε ο κ. Προσαλίκας προκειμένου να νικηθεί επιτέ-λους ο Θανάσης Μπελιγράτης δεν μπορούσε να δι-

αρκέσει για πολύ. Δεν ήταν δυνατό να κρατήσει η συνεργασία δύο τόσο διαφορετικών αν-θρώπων, όπως ο κ. Προσαλίκας και ο Νίκος Μπεργελές, με εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεο-λογίες, χαρακτήρες, νοοτροπίες και καθημερινή συμπεριφορά. Το πρώτο ρήγμα, λοιπόν, επήλθε πολύ γρήγορα και η ουσιαστική αντιπολίτευση συγκροτήθηκε υπό τον Ν. Μπεργε-λέ προερχόμενη από τη συμπολίτευση! Πρόκειται πραγματικά περί κατορθώματος το γε-γονός ότι ο κ. Προσαλίκας δεν διέθετε τη στοιχειώδη ικανότητα να διατηρήσει, έστω και για μικρό διάστημα, τις απαραίτητες ισορροπίες για να μην διαταραχτεί η σχέση του με τους «συμμάχους» που του έδωσαν τη νίκη στις εκλογές, ώστε να μπορέσει να διοικήσει την Ε.Ο.ΠΕ. χωρίς «εσωτερικούς εχθρούς». Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι δεν είχε την πα-ραγοντική εμπειρία, κάποιοι άλλοι ότι λειτουργεί εγωιστικά. Οι συχνές καταγγελίες τον τελευ-ταίο καιρό από άτομα με μεγάλη ιστορία στο βόλεϊ, τα οποία πριν από 16 μήνες τον στήρι-ξαν αναφανδόν προκειμένου να «πέσει» ο Μπελιγράτης και να έρθει αυτός για να φέρει την άνοιξη, δικαιώνουν τον δεύτερο ισχυρισμό. Πολλοί πρώην διεθνείς παίκτες - στενοί συνερ-γάτες του, ο ένας μετά τον άλλον, ουσιαστικά παραδέχονται ότι τους ξεγέλασε, δεν ήξεραν, δεν φαντάζονταν, δεν πήγαινε το μυαλό τους, δεν, δεν, δεν και του καταλογίζουν τα μύρια όσα. Ότι δεν νοιάζεται για το άθλημα, ενδιαφέρεται μόνο για την εικόνα του και τον εαυτό του, ότι διοικεί αυταρχικά, διέψευσε τις προσδοκίες τους και η παραμονή του στην εξουσία θα προκαλέσει ακόμη περισσότερα δεινά. Ορισμένοι από αυτούς το δηλώνουν ευθαρσώς και δημοσίως, μερικοί άλλοι περιορίζονται να εκδηλώνουν την οργή τους σε κλειστές συζη-τήσεις. Εάν όμως, κατάλαβαν πραγματικά ότι έκαναν λάθος επιλογή και η αντίδρασή τους δεν προέρχεται από θιγμένα μικροσυμφέροντα και αθετημένες υποσχέσεις, τότε έχουν υπο-χρέωση απέναντι στο βόλεϊ να βγουν δημόσια και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, περιορί-ζοντας όσο γίνεται το κακό που προκάλεσαν (άθελά τους) στο άθλημα.

Σπύρος Βασιλάτος

Να παραδεχτούν το λάθος τους

Τι είμαι; Αυστηρός διαιτητής; Εφαρμόζω ότι λένε οι κανονισμοί ανεξάρτητου ονόμα-τος ομάδας και αθλητή. Έχω αρχίσει άλ-λωστε και έχω τελειώσει αγώνα με κάρτα!

Στους αρχηγούς λέω από την αρχή ότι μόνο αυ-τοί έχουν δικαίωμα ερωτήσεων. Στους βοηθούς δεν χρειάζεται να πω τίποτα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, διότι το αντιλαμβάνονται από το ύφος μου! Στο τέλος όμως τους λέω ότι εάν το είδαν και το έδειξαν έχει καλώς, εάν όμως το σκέφτη-καν, τότε είναι σοβαρό το λάθος τους και ότι ο δι-αιτητής την ώρα που αγωνίζεται δεν έχει αθλητι-κά αισθήματα. Πολύ παλιά υπήρχε δεύτερος διαι-τητής που τράβαγε το κορδόνι και σφύριζε φιλέ! Από τους προπονητές ζητώ συγνώμη γιατί δεν είχα καλό οπτικό πεδίο να το δω και να το αλλά-ξω. Δεν θυμάμαι παιχνίδι να μου έχει φύγει από

τον έλεγχο ως προς τους παίκτες. Ως προς την εξέδρα ζητώ να ακουστεί ότι θα εφαρμο-σθούν τα προβλεπόμενα και επειδή οι παράγοντες γνωρίζουν ότι αυτό που λέω θα το εφαρμόσω, τις περισσότερες φορές ηρεμούν τους οπαδούς. Μία φορά που παρεκτρά-πηκαν, άδειασα το γήπεδο σε ματς Παναθηναϊκού-ΑΕΚ με 1500 φιλάθλους, την περίο-δο εκείνη πρόεδρος ή μέλος του Τ.Α.Π. του ΠΑΟ ήταν ο νυν πρόεδρος της ΕΠΟ, Σοφο-κλής Πιλάβιος. Πιο ήρεμος παίκτης Ο Τσακιρόπουλος. Ο Λάππας. Ποιοι μιλάνε πολύ και κάνουν παιχνίδι στο φιλέ O Προύσαλης. Ο Γκενς. Τις κάρτες τις χρησιμοποιώ αφού εξα-ντλήσω τα όρια μου και είμαι πολύ αυστηρός όταν πρόκειται για διαμαρτυρία στο υπό-λοιπο σώμα των διαιτητών.Σε ένα παιχνίδι στον Πανελλήνιο πριν αρκετά χρόνια, δεν θυμάμαι τον αντίπαλο, έδειξα στην ίδια στιγμή πέντε (5) κάρτες κίτρινες στην ίδια ομάδα! Στην Ολλανδία το 1997 στο ευ-ρωπαϊκό έδειξα σε παιχνίδι Βουλγαρία-Γαλλία οκτώ κίτρινες κάρτες κατά την διάρκεια του αγώνα, πρωτοφανές για αυτό το επίπεδο και πίστευα ότι θα πάρω κακή βαθμολογία, γιατί ο παρατηρητής ήταν και είναι ο πιο σκληρός και παράξενος στη CEV, παρόλα αυτά μου έβαλε πολύ υψηλό βαθμό και με όρισε μάλιστα στον μικρό τελικό της διοργάνωσης! Προετοιμάζομαι κατάλληλα, έχω αντίληψη του παιχνιδιού σχετικά με τις υποκειμενικές πε-ριπτώσεις, γιατί υπήρξα και αθλητής. Έχω δει ή έχω παίξει πολύ καλά παιχνίδια, καλύτερο που έχω δει, Ολλανδία-Ιταλία, 1995 Τελικός Ευρωπαϊκού ανδρών στο ΣΕΦ. Καλύτερο που έχω παίξει 5ο παιχνίδι Ηρακλής-Παναθηναϊκός πριν τρία χρόνια που κέρδισε 3-2 ο Ηρα-κλής και πήρε το πρωτάθλημα. Άσχημα παιχνίδια είναι πάρα πολλά. Το γεγονός όμως που θυμάμαι είναι στο 5ο παιχνίδι Ηρακλής-Παναθηναϊκός, που είχε υπερβολική ζέστη, πριν τρία χρόνια που κέρδισε 3-2 ο Ηρακλής και πήρε το πρωτάθλημα, οι φίλαθλοι του Ηρακλή μου έπαιρναν το νερό από την σκάλα γεγονός που μου προκάλεσε πολύ γέλιο

Γιώργος Καραμπέτσος

Σε γνωρίζω από το… ύφος!

O Γκόρντον κάνει click. Το mail αποστέλλεται. Ο βοηθός απαιτεί-ται να είναι... ψηλός, κεντρικός μπλοκέρ, με μακρύ πρώτου χρό-νου χέρι, ολίγον... αργός, φιλόδοξος, δεκτικός. Ο Στέλιος βγάζει φωτογραφία... Τσάκι μπαμ. O Γκόρντον κάνει click. Το mail απο-στέλλεται. Ο... φάτσα μόστρα απαιτείται να είναι... αρνάκι εκτός και... λιονταράκι εντός δουλειάς και να μην πετάει ταμπελάκια για χόμπι! Ο Στέλιος βγάζει φωτογραφία... super puma Mario. O Γκόρντον κάνει click. Το mail αποστέλλεται. Ο τρίτος της πα-ρέας απαιτείται να έχει... καραφλιάσει από την αποπομπή του ως... επιτυχημένο μπιτσβολεϊκό στέλεχος, ωπ...mail detected! Ο Στέλιος βγάζει φωτογραφία Ρουμελιώτη. Έτοιμο το εθνικό τιμ. Με τρια κατατοπιστικά mail και ισάριθμα δημιουργικά φωτο-click.

Με... skype, 3D, HDH, hi-tech, oh mon dieu, dear all που λέι και ο Θανόπουλος της ΑΕΚ! Εθνι-κή ομάδα σε άλλη... υπερ-αντλαντική διάσταση, dimension τρια σε ένα! Αμερικανικό ενιαίο στιλ, casual ντύσιμο, μεθοδικός τρόπος σκέψης συναφής με του Μπιλ, φυσικά ο.... bill θα πάει στον πρόεδρο! Ο Τσάκι θα απλώνει τα χέρια του στον πάγκο και θα... χαστουκίζει τους αναπληρωματικούς, οι κοντοί μπροστά του θα κοιτούν ψηλά. Επιβλητικός. Ο super Mario θα αγριοκοιτάζει τον Lozano μέσα από το φιλέ και το ματς θα γίνεται... φιλέ-το! Ιδανικός εθνικός... image maker! Και ο Γκόρντον, καλωδιωμένος με τους συνεργάτες του σε απολαυστική on line gaming διαδικασία, με αποκωδικοποιητή, πιάτο (la... piatola!) και lap-top θα κάνει click στον πρόεδρο σκέψεις και συναισθήματα, σε αποθέωση του αμερικανικού μοντέλου lady... Gaga! Ο Γκόρντον προλαβαίνει Παπανδρέου και μοιράζει ουχί σχολικό, αλλά αγωνιστικό... e-book (όχι ακόμη e-ball, αυτές είναι δικές μας!) στους διεθνείς, όχι τα απολιθωμένα και διαστρεβλω-τικά, ακαταλαβίστικα Α4 του Καζάζη (άκου... фыыь ыощощд, το διάβασε ο Αρμενάκης και... ΑΡΜΕΝακΙΖΕ)! Όλοι on line και time. Όπως η εθνική τράπεζα, η εθνική οδός, η εθνική σταρ, έτσι και η εθνική ομάς άλλαξε! Ο Γκόρντον Μέιλ-φορθ χαράζει το δρόμο της νέας hi-tech επο-χής. Για να μην ξαναγίνει η τρίχα, τριχιά. Η Σμύρνη, Νέα Σμύρνη. Το Ηράκλειο, Νέο Ηράκλειο, στα προσεχώς ευρωπροκριματικά. Νέα Εθνική 2010 γεια σου.

@Ο καλύτερός τρόπος για να ασχοληθείς με το βόλεϊ είναι να μείνεις... μακριά του! Ακό-μη και ένα... click απόστασης στον μαγικό διαδικτυακό χώρο για το eball.gr και το eball magazine είναι... μακριά, πολύ μακριά! Καλώς ήρθατε...

Φάτσα μόστρα !

Του Ισίδωρου Πρίντεζη

Είθισται στα editorial – και ειδικά στο πρώτο μιας νέας εκδοτι-κής προσπάθειας - να γράφεται το «πόσο καλό θα είναι το πε-ριεχόμενο», το «πόσο επιτυχημένο θα γίνει», το «πόσο θα σας αρέσει» και όλες τις λοιπές μπούρδες που ειλικρινά όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον Τύπο τα βαριέμαι οικτρά και τα κοροϊδεύω. Για αυτό λοιπόν αντί για το συνηθισμένο λιβάνισμα, αφήνω στην κρίση του καθενός σας – και μόνο – να αξιολογήσει, ξε-φυλλίζοντας ηλεκτρονικά το «eball magazine», αν και εφόσον διαθέτει ποιότητα και ποσότητα και αν εν τέλει ταιριάζει σε αυτό που ζητάτε εσείς οι «ηλεκτρονικοί» αναγνώστες από μια έκδο-ση. Πάνω απ’ όλα όμως αφήνω στα δικά σας μάτια την κρί-ση για το αν αυτό το ηλεκτρονικό πραγματάκι που έχετε μπρο-στά σας έχει βγει με αξιοπρέπεια. Αυτό ειλικρινά ενδιαφέρει πρώ-τιστα όλους αυτούς που έβαλαν …πλάτη και πρόσθεσαν το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την νέα πρωτότυπη ηλεκτρονική προσπάθεια. Στην λέξη λοιπόν «αξιοπρέπεια» θα ήθελα την προσοχή σας. Μακάρι το «eball magazine» να αρέσει και στην θεματολογία και στην παρουσίαση του. Άλλωστε για αυτό προσπαθούμε. Είναι κάτι πολύ φρέσκο ως ιδέα το ηλεκτρονικό περιοδικό και έχει απίστευτη προοπτική που ανακαλύπτουμε μέρα με την μέρα. Καθημερινά μένουμε έκπληκτοι από τις δυνατότητες που έχει το ηλεκτρονικό στήσιμο ενός περιοδικού. Ακόμη όμως και αν το «eball magazine» δεν εί-ναι αρεστό σε κάποιους θα έχουμε την δυνατότητα στα επόμενα τεύχη να βελτιωθούμε και να παρουσιαστούμε καλύτεροι. Αυτό όμως που πραγματικά θα μας κάνει να νιώσουμε άβολα θα είναι η μη αξιοπρεπής προσέγγιση και παρουσίαση των θεμάτων μας. Αυτό δυστυχώς δεν διορθώνεται. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Αν είσαι ή αν δεν είσαι αξιοπρεπής φαίνεται με το καλη-μέρα. Εκεί λοιπόν έχουμε ρίξει πολύ δουλειά σε αυτό το περιοδικό. Θέλουμε και θα προσπα-θήσουμε να κινούμαστε με αξιοπρέπεια σε όλα τα θέματα. Και εκεί θέλουμε σε κάθε τεύχος να μας κρίνετε και να μας χτυπάτε το καμπανάκι… ΥΓ: Είναι μεγάλη ευτυχία να μπορείς να δουλεύεις με ανθρώπους που έχουν τους ίδιους στό-χους και τα ίδια ιδανικά με εσένα. Θα το καταλάβετε τεύχος με το τεύχος όλο και περισσότε-ρο…

Ζητούμενο η αξιοπρέπεια

Του Παντελή Λώλη

• Θα προλάβει ο νέος ομοσπονδιακός Γκόρντον Μέιφορθ στο τριήμερο 22-23-24 Μαρτίου που θα βρίσκε-ται στην Ελλάδα να ταξιδεύσει και στην Θεσσαλονίκη για να δει προπονήσεις ή θα αρκεστεί στις δύο μεγάλες ομά-δες της Αθήνας;

• Ποιος κεντρικός παίκτης έχει αυξημένη ζήτη-ση στον γυναικείο πληθυ-σμό του φιλέ;

• Πόσο θα φθάσει το συμβόλαιο του Βασίλη Κουρνέτα αν και εφόσον την επόμενη σεζόν επιστρέψει σε ελληνική ομάδα;

• Αληθεύει ότι στο συμβόλαιο του παίκτη με την Μπέλγκοροντ υπάρχει όρος που του επιτρέπει να πάρει άδεια τέλη Μαρτίου ή αρχές Απριλίου για να είναι παρών στην γέν-νηση του γιου του στην Αθήνα;

• Είναι αλήθεια ότι κάποιοι ήθε-λαν για το τηλεοπτικό τους αρχείο τον

χαμό που έγινε στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΟΠΕ;

• Γιατί ο Παναθηναϊκός δεν προ-χώρησε στην μεταγραφή τέ-ταρτου αλλοδαπού παίκτη από την στιγμή που είχε το οικονομι-κό ΟΚ από τον Βλάση Σταθοκω-στόπουλο;

• Ήταν θέμα ισορροπιών στην ομάδα του Καζάζη ή απλά δεν βρέ-θηκε παίκτης με ηχηρό ονοματεπώνυμο που θα έκανε την διαφορά στο κέντρο του φιλέ;

• Αληθεύει το γεγονός ότι ο Θοδωρής Μπάεφ μένει μόνιμα στην Φιλλιπούπολη της Βουλγαρίας, ασχολείται με επιχειρήσεις και έχει

πάρει κιλά;

• Γιατί απουσίαζαν τόσοι προπονητές από την κοπή της πίττας του συνδέσμου στην Θεσσαλονίκη;

• Είναι αλήθεια ότι η Δέσποινα Ολυμπίου άρχισε εντατικά μαθήματα βόλεϊ για να μπορεί να ακολουθεί τον αγαπημένο της;

• Σε ποια ομάδα της Θεσσαλονίκης υπάρχει έντονο οικονο-μικό πρόβλημα;

• Έχουν βάση οι φήμες που θέλουν προπονητή γυναικείας ομάδας της

Α1 να έχει συνάψει σχέση με παίκτρια του;

• Γιατί ο Κρίστιανσον δεν έχει δώσει ούτε λεπτό συμμετοχής στον Αγγελόπουλο ακόμη και σε παιχνίδια με ομάδες μικρότερης δυναμικότη-τας;

• Αν την επόμενη σεζόν δεν μείνει ο Μίλκοβιτς στο λιμάνι ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του;

• Γιατί όλοι θέλουν να γίνουν μάνα-τζερ του Δημήτρη Τζούριτς;

• Από πού ψώνισε το νέο του εκπληκτικό τζιπ ο Λίμπερμαν Αγκάμεζ;

• Από ποια παίκτρια περίμεναν φέτος στον Παναθηναϊκό να προσφέρει περισσότερα;

• Είναι αλήθεια ότι ο Ολυμπιακός ήθελε τον Δεκέμβριο την Μοντάνιο αλλά δεν είχε μπάτζετ για να σπάσει το συμβόλαιο της στην Κορέα;

• Είναι αλήθεια ότι θα γινόταν της …Κορέας στο Ρέντη από τις παίκτριες του ΟΣΦΠ αν και εφόσον ερχόταν η Μοντάνιο;

• Πότε έγινε η πρώτη επαφή Προσαλίκα-Γκιούρδα για την συμμετοχή του δεύτερου στο ομοσπονδιακό team;

• Τι είπε ο Πιπέργιας στους οπαδούς του Άρη όταν η ομάδα του έχασε από τον ΠΑΟΚ και αυτοί στράβωσαν ζητώντας την άμεση απομάκρυνσή του;

Ευρωπαίος στη σάλα με τον Φοίνικα Σύρου στην ασύλληπτη πέμπτη θέση της περυσι-νής περιόδου στην Α1, με το μυαλό όμως καρφωμένο στην άμμο για τη μεγάλη διάκρι-ση και εκτός συνόρων. Με τον Καλαματιανό Φέλιξ Μπλάουελ χόρεψαν… συρτάκι στην Κάλυμνο και αναδείχθηκαν πρωταθλητές στο beach volley, τρώγοντας όμως ανοίγει η όρεξη για… σούσι!

Για τον Μάνο Ξενάκη τα εύκολα πέρασαν, καιρός για νέες περιπέτειες και υψηλές πτή-σεις. «Βρήκα την υγειά μου μακριά από τη σάλα. Κουράστηκα αρκετά με την Κερατέα στη Β΄Εθνική για τέσσερις μήνες, μετά την εκπληκτική χρονιά με τον Φοίνικα. Το μυαλό μου πλέον είναι στο πώς θα γίνω καλύτερος, το μυαλό μου είναι μέσα στο γήπεδο, στην άμμο» σχολιάζει άρτι αφιχθείς από τη Βραζιλία και το Ριο ο Ξενάκης.

«Στη Βραζιλία ήμουν με Κοτσιλιάνο, Ζουπάνη και Βλαχοστάθη, τον κόουτς Καραχάλιο που ήξερε τα κατατόπια και τον γιο του Θανάση Μαργαρίτη, τον Μάκη που βοηθούσε και στα στατιστικά και στην προπόνηση τον Σπύρο. Πήγαμε για προετοιμασία. Οι βρα-ζιλιάνικες ομάδες που αντιμετωπίσαμε ήταν σαφώς πιο έτοιμες από εμάς, εμείς μπήκα-με αμέσως στα βαθιά και η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να είμαστε τόσο καλοί. Ο Κα-ραχάλιος χάρηκε με την αγωνιστική εξέλιξη και βελτίωση. Στην αρχή αγωνίστηκα με τον Ζουπάνη, ο οποίος έχει τρομερά περιθώρια βελτίωσης, και μετά με τον Κοτσιλιάνο, με

και τσακωμούς, περάσαμε καλά. Είχαμε νοικιάσει σπίτι με τη βοήθεια του Μαρκάο, ο οποίος λατρεύει τον… Ζίκο!». Ωπ. Ποδόσφαιρο. Είχε , δεν είχε εκεί τη γύρισε την κουβέ-ντα κι ας μην τον συνέφερε και πολύ! Ο Ξενάκης λατρεύ-ει το… πράσινο χρώμα! «Εγώ έβριζα τον Βραζιλιάνο για-τί πήρε την ομάδα του Ολυμπιακού έτοιμη για τίτλο και την άφησε επτά βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό και αυτός αποθέωνε τον Ζίκο γιατί λέει είναι ποδοσφαιρι-στής… Θεός! Δε διαφωνώ, αλλά δεν… υπάρχει ως προ-πονητής. Είμαι άτυχος, γιατί έψαξα τον Ζίκο στο Ριο και δεν τον βρήκα! Όλη η παρέα, Ολυμπιακοί είμαστε, κατα-λαβαίνεις τι γινόταν» εξηγεί στους απανταχού φιλάθλους ο… κόκκινος Μάνος!

Ταξίδι στη Βραζιλία σημαίνει σάμπα, καφές και… «ωραίοι χυμοί, τροπικοί. Πολύ καλό φαγητό. Εντάξει, μια ανασφά-

τον οποίο δέσαμε καλά» λέει ο Μάνος, ο οποίος με νέο συμπαίκτη πια ετοιμάζει βαλίτσες για Λονδίνο και Ολυ-μπιακούς αγώνες.

«Ο στόχος είναι να συμμετάσχουμε και να πρωταγωνι-στήσουμε στα Παγκόσμια Σιρκουί και φυσικά να περά-σουμε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου». Το σκρίπτ έχει δρομολόγια στο εξωτερικό, πολλή κούραση από τα συ-νεχή ταξίδια και καταπόνηση από τα πολλά παιχνίδια. «Αυτή την περίοδο είμαι στην Καλιφόρνια, με τον Αλτζίνα, θα προπονηθούμε με Αμερικανικές ομάδες για 17 ημέ-ρες και θα τσεκάρουμε και πάλι το αγωνιστικό μας επί-πεδο. Χρειαζόμαστε πολλά παιχνίδια στα πόδια μας. Τον Απρίλιο θα έρθουν με υπόδειξη του Ντίκμαν γερμανικές ομάδες στην Αθήνα και μετά το πρόγραμμα έχει Στούπα, στη Μάνη».

Αλήθεια, τι έκαναν στη Βραζιλία, ποιο ήταν το καθημερι-νό πρόγραμμα ενός αθλητή με ολυμπιακά όνειρα; «Στις 6 το πρωί εγερτήριο, στις 7 πηγαίναμε στο γήπεδο για προπόνηση, στις 10 επιστροφή για ξεκούραση, φαγητό στις 12, στις 4 ξανά στο γήπεδο για προπόνηση από τις 5 μέχρι τις 8. Ουφ. Στο Ριο βλέπεις, τα γυμναστήρια είναι ακριβά, η συνδρομή αγγίζει τα 200 ευρώ περίπου, συνε-πώς ο γυμναστής μάς έδινε πρόγραμμα στην άμμο με push ups και ασκήσεις ενδυνάμωσης. Πολλές, ατελείω-τες ώρες περάσαμε στην παραλία, με μια βερμούδα και μια παντόφλα. Οι συνθήκες ήταν τέλειες για τη δουλειά που θέλαμε, η ζέστη αφόρητη στους 35 και 40 βαθμούς. Στο ρεπό, όλη την ημέρα ήμουν στο σπίτι που είχαμε νοι-κιάσει. Και ψώνια κάναμε στο ρεπό και γκρίνιες δεν είχαμε

λεια την αισθάνεσαι στη Βραζιλία, αλλά έχουν ηρεμήσει, είναι λίγο καλύτερα τώρα, πιο χαλαρά, μπορείς να κά-νεις τη βόλτα σου στο κέντρο, στις φαβέλες, βέβαια δεν κυκλοφορεί ψυχή και τρομάζεις λιγάκι! Δεν κάνουν ντου όπως παλιά στους τουρίστες, για να τους κλέψουν, είναι και το στοίχημα των Ολυμπιακών Αγώνων που τους έχει αλλάξει πολύ. Το σπίτι που νοικιάσαμε ήταν στην… Κηφι-σιά της Βραζιλίας, οπότε ήμασταν μια χαρά».

Εντάξει, πέρα από τον Ολυμπιακό και την άμμο, δεν μπο-ρεί να μην είδαν λίγο βόλεϊ, λίγο Τζίμπα! Καφές, σάμπα,

χυμοί και βόλεϊ! «Έβλεπα στην τηλεόραση πολύ volley με Τζίμπα και Μαρσελίνιο και φυσικά μέσω internet μά-θαινα τα πάντα γύρω από τον Ολυμπιακό και τον Ζίκο! Άκου να χάσουμε από τον ΠΑΟΚ στην έδρα μας… Ήμουν πολύ μακριά και δεν πόνεσα αρκετά» εξομολο-γείται τον… πόνο του ο Ξενάκης, ο οποίος υμνεί τον Καραχάλιο. «Ο Καραχάλιος κάνει για πολλούς, ήταν συνεργάτης του Αλεμάο και του Ρουμελιώτη, είναι σούπερ». Από τη Βραζιλία στην Καλιφόρνια, στη Στού-πα, στην Αθήνα, με στόχο το Λονδίνο. Air Μάνος…

Τα πρώτα μου βήματα στον αθλητισμό τα έκανα μικρή 4-5 χρονών, μαζί με τον αδερφό μου στον Αγ. Κοσμά στο Ελληνικό. Σε ένα καταπληκτικό σχολείο στην Ηλι-ούπολη έζησα τα ωραιότερα παιδικά μου χρόνια, άρ-χισα να συμμετέχω σε σχολικούς αγώνες, στο αγαπη-μένο μου τότε άθλημα που ήταν ο στίβος και κυρίως οι ταχύτητες των 100μ. και το μήκος. Χαιρόμουν να τρέ-χω, χωρίς να έχω στο μυαλό μου μεγαλεπήβολα σχέ-δια. Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η οι-κογένεια μου, δεν μας επέτρεπε να μείνουμε στην Ηλι-ούπολη, έπρεπε να μετακομίσουμε στον Βύρωνα όπου εκεί θα είχαμε λιγότερα έξοδα. Στο Βύρωνα πήγα Γυμνά-σιο, ώσπου στην β’ γυμνασίου αποφάσισα με την κολ-

λητή μου να γραφτούμε στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλο-γο (στο Παναθηναϊκό Στάδιο) στο στίβο. Οι προπονή-σεις ήταν κουραστικές, πολύ μοναχικές. Αυτό άρχιζε να με κουράζει. Γυρνώντας από το φροντιστήριο των Αγγλι-κών μου, βλέπω ένα γήπεδο του βόλεϊ όπου έπαιζαν οι υπόλοιπες συμμαθήτριες μου. Μου άρεσε το ότι ήταν ένα όμορφο τεχνικό άθλημα. Αυτό ήταν η αρχή μιας σπου-δαίας ομάδας. Πρώτος μου προπονητής ο Άρης Καρα-ντουμάνης, παλιός παίκτης του Ολυμπιακού. Αν και ξε-κίνησα στην Εθνική Ομάδα των Κορασίδων, ο πατέρας μου δεν με άφησε να συνεχίσω τις προπονήσεις παρά τις προσπάθειες της Καρολίνας Μπαρζούκα (υπεύθυ-νη προπονήτρια των κλιμακίων τότε) να τον μεταπείσει.

Η εξήγηση του ήταν ότι δεν θα έπρεπε με κανένα τρόπο να υποσκελιστεί το σχολείο μου και να επηρεαστούν οι εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Το 1990 στα 18 μου μπή-κα τελικά στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Ψυχολογίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας χωρίς καμία βοήθεια από τον αθλητισμό. Το ‘92 ο Δημήτρης Φλώ-ρος με εμπιστεύτηκε και με ξανακάλεσε στην Εθνική Νεα-νίδων, όπου μετά από μια εκπληκτική προετοιμασία εκεί-νο το καλοκαίρι βγήκαμε 7ες στο Πανευρωπαϊκό Νεα-νίδων στις Σέρρες το 1993. Το ‘98 παρακαλέσαμε τον Γιάννη Νικολάκη με την Έφη Σφυρή, να μην μας καλέ-σει στην Εθνική Γυναικών για να αποφύγουμε τις όποιες συνέπειες, εξηγώντας του ότι θέλαμε να παίξουμε την πρόκριση για το Σίδνεϋ, στο Beach-Volley, κάτι ασύλ-ληπτο για το Ελληνικό Γυναικείο Βόλεϊ τότε! Η αλήθεια εί-ναι ότι δεν μου άρεσε να λερώνομαι στην άμμο ή να αγωνίζομαι κάτω από τον ήλιο. Εκεί χρειάστηκε η πα-ρέμβαση του Μανώλη Ρουμελιώτη. Ήρθα σε επαφή λοι-πόν, με το άθλημα το ’94 όταν η Ιουλία Σάλτσεβιτς μου

πρότεινε να παίξουμε μαζί για λίγα τουρνουά. Παίξα-με 3 τουρνουά μαζί εκ των οποίων κερδίσαμε τα 2. Μετά το 3ο, η Ιουλία αποφάσισε να σταματήσει για-τί την ενοχλούσε το γόνατό της. Τότε έτυχε να αφήσει και η συμπαίκτρια της Έφης την ίδια. Όλες ήταν ζευ-γάρια και δεν θα συνέχιζα, αν δεν ερχόταν η Έφη να μου προτείνει να συνεχίσουμε μαζί. Το καλοκαίρι του ’97 κάναμε τη πρώτη επιτυχία του αθλήματος φτάνο-ντας στην 4η θέση της Ευρώπης, στο Ριτσιόνε της Ιτα-λίας. Ορμώμενες από αυτή την επιτυχία, αποφασί-ζουμε με την Έφη και με τη στήριξη του κυρίου Μπε-λιγράτη, να ανακοινώσουμε στους Συλλόγους μας, Βριλήσσια και Παναθηναϊκό αντίστοιχα, ότι αφήνου-με τη σάλα και ότι θα ασχοληθούμε επαγγελματικά με το Μπίτς-Βόλεϊ. Ήταν μια απόφαση «σταθμός», κυρί-ως επειδή επισημοποιήθηκε η σύσταση της πρώτης επαγγελματικής ομάδας του Μπίτς-Βόλεϊ στην Ελλά-δα και ετέθησαν οι βάσεις για την επαγγελματική συ-γκρότηση του αθλήματος και την ευρεία διάδοσή του.

Δεν είναι μια η διαφορά, πρόκειται για άλλο άθλη-μα.Τι άλλαξε τόσα χρόνια στο μπιτς; Κάθε χρονιά που περνάει, η δύναμη γίνεται βα-σικός παράγοντας, γίνεται άθλημα μόνο για ψη-λούς.Η πρώτη σκέψη για ενασχόληση με το μπιτς;Έγινε μετά την 4η θέση στο Ευρωπαϊκό το 1997.Η πρώτη συμπαίκτρια και ο πρώτος αντίπαλος;Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια την πρώτη μας συμ-μετοχή με την Βάσω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Μασσαλία κόντρα στις Αυσταρλέζες.70 τουρνουά με τη Βάσω…Είναι αλήθεια; Μόνο εσείς τα μετράτε. Θυμάμαι τα πάντα, κάθε στιγμή.Ο πρώτος προπονητής;Χε, xε, πρώτα κάποιοι φίλοι που μας έκαναν σερ-βίς ήταν προπονητές και μετά ο Τριανταφυλλίδης! Η πρώτη δυσκολία;Δεν θυμάμαι. Ήταν πάντα δύσκολα, ανταγωνιστι-κά και τέλεια!Η πρώτη νίκη;Θυμάμαι την πρώτη πρόκριση στο Παγκόσμιο με 16-14 επί των Ιταλίδων. Τότε δεν ξέραμε πώς αν χά-

Τα σέβη μας στην αγαπητή Έφη.Γεια σας.Είσαι καλά;Πολύ καλά, έχω γεμάτο πρόγραμ-

μα.Και λίγο χρόνο συνεπώς για… ανακριτική διαδρομή στο παρελθόν και το μέλλον.Για πάμε να δούμε που θα καταλήξουμε, Είμαι πανέτοιμη.Πρώτο σερβίς λοιπόν, γιατί άφησες τη σάλα;Γιατί δεν μπορούσε να εκπληρώσει το στόχο μου να συμμετέχω στους Ολυμπι-ακούς του Σίδνεϊ.Τι κέρδισες στη σάλα;Έξι πρωταθλήματα και πολλές ωραίες αναμνήσεις.Aρτεμης Κορυδαλλού…Το πρώτο σκαλί, το πρώτο πρωτάθλημα κορασίδων.Παναθηναϊκός σημαίνει……την πρώτη μου επαφή με τον πρωτα-θλητισμό.Ποια η διαφορά με την άμμο;

Γιατί έγινες συγγραφέας;Είναι προσωπική κλήση.Γιατί να πάρουμε το βιβλίο σου;Γιατί δεν υπάρχει άλλο ελληνικό εγχειρίδιο για το beach volley.Πώς περνάει η ημέρα στο ξενοδοχείο; Βαρετά.Εκνευρίζεσαι με…Την ειρωνεία και την πολυλογία.Ηρεμείς με…Τη σιωπή.Το πιο εύκολο ματς; Αυτό που έχεις συγκέντρωση και το θέλεις πολύ. Το πιο δύσκολο ματς;Αυτό που το θεωρείς εύκολο.Το παράξενο περιστατικό;Πώς αποφασίσαμε να παίξουμε μαζί με την Βάσω. Εντελώς αυθόρμητα και τυχαία.Το ευτράπελο πε-ριστατικό;Είχε τραυματισμό η Βάσω και αποφασίσαμε να μην παίξουμε στο Οpen στην Καλιφόρνια το 2003. Μας δήλωσαν κατά λάθος. Και παίξαμε τέλεια.Η καλύτερη ατάκα;Άκουσα πριν μερικές ημέρες ότι είμαι η Έφη… Κα-ραντάσιου!Τι κάνεις τώρα;Ασχολούμαι με το «Vari Sports Club Beach Volley Academy by Efi Sfyri». Η Ακαδημία απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, με σκοπό την ανάπτυξη του beach volley και την οργανωμένη εκπαίδευ-ση, με δική μου καθοδήγηση. Διαθέτει παιδικές και εφηβικές ακαδημίες για αγόρια και κορίτσια, και τμήματα ενηλίκων για γυναίκες και άνδρες. Και με τι ασχολείστε στο μάθημα…Αναλύουμε βασικές και προηγμένες τεχνικές, την τακτική του Beach Volley, κανονισμούς και μεθο-δολογία, κάνουμε φιλικά παιχνίδια και τουρνουά.Γιατί Ακαδημία;Είναι προσωπική εξέλιξη.Γιατί να έρθουμε στην Ακαδημία;Γιατί προσφέρει ολοκληρωμένη εκπαίδευση όλο το χρόνο για κάθε ηλικία.Τι πρόγραμμα έχεις;Σπουδάζω στο Deree το πρωί Economics και

ναμε η ΕΟΠΕ λόγω μεγάλου κόστους, δεν θα μας ξανάστελνε. Με αυτό το παιχνίδι, άλλαξαν όλα.Η πρώτη ικανοποίηση;Τη θυμάμαι. Η απόδοση στο Σίδνεϊ, όταν δεν ήμουν καν σίγουρη ότι μπορώ να παίξω με… ένα πόδι!Τι κατάφερες με τη πρώτη;Να μη ζητήσω ποτέ wild card από την Παγκόσμια Ομοσπονδία.Τι σε ενόχλησε;Η κλήρωση στην Αθήνα το 2004.Τι δεν πέτυχες;Την είσοδο στην τετράδα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Όλα έδειχναν ότι η ομάδα μπορούσε να τα καταφέρει αν δεν έβγαινε η Βραζιλία στην κλή-ρωση.Τι πέτυχες;Να αγωνιστώ και στα δυο ολυμπιακά ραντεβού χωρίς άγχος. Στο Σίδνεϊ είχα στρέψει την προσοχή στον τραυματισμό μου. Στην Αθήνα τελείωνα την καριέρα μου. Δεν υπήρχε χώρος για άγχος.Η καλύτερη στιγμή;Το πρωτάθλημα Ευρώπης στο Ξυλόκαστρο το 1999 και στο Ιέζολο το 2001. Ειδικά μετά το πρώτο, άλλαξε το beach volley στην ΕλλάδαΗ χειρότερη στιγμή; Ρήξη χιαστών δυο μήνες πριν το ΣίδνεϊΠριν το ματς…Πάντα νευρικότητα.Μετά το ματς…Ανάλογα το αποτέλεσμα. Σύντομα πάντως η σκέ-ψη πάει στο επόμενο.Είδωλό σου;Δεν είναι είδωλο. Θαυμάζω τους Γιατρούς χωρίς σύνορα.Τι δεν θα ξεχάσεις ποτέ;Την πρώτη νίκη κόντρα σε Shelda-Adriana στη Ρόδο το 2002.Τι θα ξεχάσεις εύκολα;Δεν ξεχνάω εύκολα.Τι κάνεις στο αεροπλάνο;Γράφω το δεύτερο βιβλίο μου.Το καλύτερο βιβλίο που διάβασες;«1984» George Orgοuel

Marketing και φυσικά την Ακαδημία, την οποία και διευθύνω.Περιέγραψε την ημέρα σου εκτός μπιτς… Κάνω yoga και βάρη. Διαβάζω… αναγκαστικά!Σε τι στοχεύεις;Να πάρω το πτυχίο μου και να έχω χαρούμενους μαθητές.Τι κερδίζεις;Εμπειρία και γνώση, αν αναλογιστείς ότι δεν έχω εργαστεί σε κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν.Πώς οργανώνεις τη δουλειά σου; Ελπίζω… μεθοδικά!Τι ανταπόκριση έχεις;Δεν θα το πίστευα ποτέ ότι θα υπήρχε τέτοια αντα-πόκριση και δυναμική από ερασιτεχνικό κοινό.Ονειρεύεσαι…Συνήθως αφήνω τα πράματα να κυλούν μόνα τους. Συχνά στοχεύω. Σπανίως ονειρεύομαι.Απεύχεσαι…Να μείνουμε μέχρο το 2012 με μια ομάδα γυναικών και ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.Τι θα έκανες αν για μια ημέρα αναλάμβανες όλο το beach volley;Μεγάλη η ευθύνη. Δεν θα το ήθελα, ειδικά για μια ημέρα.Γιατί ο μικρός και η μικρή να πάνε στο beach volley;Σκληραγωγεί σώμα και πνεύμα.Τι έχει πετύχει το άθλημα;Αναγνώριση ως δύσκολο άθλημα και όχι ως fun sport.Κάνε μια ευχή.Περισσότερα παιδιά στο χώρο.Η τελευταία σου λέξη;Γιατί;Τι δεν σε έχουν ρωτήσει;Πολλά περισσότερα από αυτά που θα ήθελα να απαντήσω.Eball ευχαριστίες.Κι εγώ ευχαριστώ.

Αν κάτι μου φέρνει στο νου το Beach volleyball είναι η ανεμε-λιά των νιάτων μας «La Jeunesse

blanche», «Η φιλτάτη, η άσπρη μας νεό-της», όπως λέει ο Αλεξανδρινός. Τα πρωι-νά στον Πράπα, στον Σχοινιά, στην Παλαιά Φώκαια, στο Hajar …Όταν οι Smith-Stoclos έπαιζαν ενάντια στους Kiraly-Timmons , οι Laciga αποκλει-όντουσαν απο τα προκριματικά στο Ευρω-παικο πρωτάθλημα και ο Jodard ήταν κυρί-αρχος του ευρωπαικού volley.Το παιχνίδι δεν ήταν βαρετό , οι αθλητές φο-ρούσαν αστεία shorts ή μόνο ένα κολυμβη-τικό μαγιό όπως ο Χάρης ο Ξένος και ήταν παθιασμένοι .Δεν είναι της παρούσης η ανάλυση του τι άλλαξε στις μέρες μας, έτσι και αλλιώς ότι έγινε δεν έγινε με σχεδιασμό, απλά στο πρωτάθλημα του Beach Volleyball αγωνι-ζόντουσαν οι καλύτεροι αθλητές της Ελλά-δας . Τα τελευταία χρόνια ψάχνεις να βρεις κά-ποιον αθλητή στην παραλία για να παίξεις, δεν ξέρω που κρύβονται , άλλωστε οι πιο πολλοί κάνουν διακοπές και το χειμώνα. Που είναι ο Λιγνός και ο Αποστολογεωρ-γάκης οι οποίοι περπατούσαν από την Λε-ωφόρο Μαραθώνος έως το Καράβι στον

Σχοινιά για να παίξουν στα προκριματικά ;Που είναι o Δημητρακάκος και η Κούλα, ο Μιχάλης και ο Στέλιος , ο Φάκας …Που είναι το Beach volley ; Ποιός το αντιπροσωπεύει; Δύο πρότυπα μου έρχονται στο μυαλό : Ο Γιώργος Σακλάρας και ο Κωστής Τσιγαρίδας. Ο Γιώργος για το πάθος , την τεχνική και τον χαρα-κτήρα του. Διαθέτει όλα τα ψυχικά και σωματικά στοι-χεία που χρειάζονται και χωρίς αμφιβολία αν είχε από μικρός ασχοληθεί με το άθλημα θα ήταν ο Έλληνας Jodard (στο πιο ψηλό και όμορφο, sic).Και ο Κωστής γιατί κατάφερε μετά από αμέτρητες προ-σπάθειες και απογοητεύσεις να προκριθεί στο κυρίως ταμπλό. Γιατί σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις στο καναβάτσο αλλά πόσες έχεις την δύναμη να σηκω-θείς για να συνεχίσεις.Και σε ένα άθλημα όπου ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα όπως λέει ο Μιχάλης υπάρχουν πολ-λές πτώσεις…Αυτοί είναι οι ήρωες μου, οι εραστές του Αθλήματος …«Ακόμη κι αν ήμουν καλεσμένος σε μια επίσημη δεξίω-ση και φορούσα άσπρο κοστούμι θα έκανα κοντρόλ με το στήθος σε μια λασπωμένη μπάλα που θα ερχόταν προς το μέρος μου» Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (από την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Yo soy EL DIEGO de la gente»)Έτσι νιώθω και εγώ για το Άθλημα μου .

Και σε ένα άθλημα όπου ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα όπως λέει ο Μιχάλης υπάρχουν πολλές πτώσεις.

Αυτοί είναι οι ήρωες μου, οι εραστές του Αθλήματος

Πως λέμε το μήλο πέφτει πάντα κάτω από την μηλιά. Έ καμία σχέση στην περίπτωση του

νέου τεχνικού της Μαρίας Τσαρτσιάνη και της Βί-κυς Αρβανίτη, Γερμανού Κριστόφ Ντίκμαν. Γεννημένος στην Βόννη με μητέρα την επί 15ετί-ας (1994-1999) Δήμαρχο της πόλης, Μπάρμπελ και πατέρα τον Γιόχαν, δικηγόρο και άσχετο με τον αθλητισμό, ο Κριστόφ είχε μηδενικές αθλητικές ει-κόνες στα παιδικά του χρόνια. Η πρώτη φορά που θυμάται τον εαυτό του να βάζει φόρμα ήταν όταν έφθασε διψήφιο αριθμό ηλικίας και ντύθηκε στα χρώματα της ομάδας της γενέτειρας του.Ήταν τότε όταν μαζί με τον δίδυμο αδελφό του Μάρκους (γεννημένοι 7 Ιανουαρίου 1976) απο-φάσισαν να γίνουν ball boys στην ομάδα βό-λεϊ της Βόν-νης. Εκεί κάπου κόλ-λησε τον ιό του φιλέ. Τρία χρό-νια αργό-τερα πά-ντα …πα-κέτο με τον αχώριστο α δ ε λ φ ό του γρά-φονται στις α κ α δ η μ ί -ες της ομάδας και αρχίζουν να βγάζουν τις πρώ-τες τους άμυνες στην σάλα. Το πέρασμα από την σάλα στην άμμο οφείλεται στις καλοκαιρινές δια-κοπές της οικογενείας Ντίκμαν το 1993. Η Μπάρ-μπελ και ο Γιόχαν αποφασίζουν να χαλαρώ-σουν με τα δίδυμα αγόρια τους Κριστόφ και Μάρ-κους αλλά και τις δίδυμες κόρες τους Σουζάνα και Μπάρμπελ, στο μικροσκοπικό νησί Ρε στην Γαλλι-κή ακτή του Ατλαντικού. Οικογενειακή κόντραΤο φιλέ που είχε στηθεί στην παραλία για διαφημι-στικούς λόγους τραβάει την προσοχή των δύο νε-αρών που μαζί με τις αδελφές τους δεν ξεκολλά-νε από την άμμο. Αυτό ήταν. Λίγους μήνες αργό-τερα, στην ηλικία των 19 ετών πλέον, ο Κρίστοφ και ο Μάρκους εντάσσονται στην Γερμανική ομά-

δα του Beach Volley και ακολουθούν πι-στά το καλοκαιρινό tour. Γίνονται ζευγά-ρι και στο δεύτερο έτος της ενασχόλησης τους με την άμμο αποκτούν επαγγελματι-κή σφραγίδα. Μέχρι το 2000 κατακτούν τίτ-λους στην Γερμανία και αρχίζουν να γίνο-νται γνωστοί ανά τον κόσμο όπου σκαρ-φαλώνουν μέχρι και την 15η θέση της πα-γκόσμιας κατάταξης. Όλοι μιλάνε για τα αδέλφια Ντίκμαν από την Βόννη. Επειδή όμως όλα τα ωραία πάντοτε κάποτε τε-λειώνουν ο Κριστόφ και ο Μάρκους απο-φασίζουν, «για το καλό της οικογενείας», όπως αποκαλύπτει με πλήρη ειλικρίνεια ο

πρώτος, να χωρί-σουν. «Μαλώ-ναμε απίστευτα και δεν πήγαι-νε άλλο. Απο-φασίσαμε λοι-πόν μαζί με τον προπονητή μας να αλλάξου-με ομάδες για-τί έτσι θα κάνα-με κακό στην οι-κογενειακή μας σχέση». Τα τρία επόμε-να χρόνια ο Κρι-στόφ θα μονο-μαχήσει με τον αδελφό του για

την πρωτιά στο Γερμανικό πρωτάθλημα Beach Volley. «Νομίζω ότι κέρδιζε τις πε-ρισσότερες φορές» θυμάται ο Κριστόφ ο οποίος ταυτόχρονα με τα επαγγελματικά του άλματα στην άμμο ολοκληρώνει τις σπουδές του στις Πολιτικές επιστήμες και στην Ιστορία. Πρωταθλητής ΕυρώπηςΣημαντικές στιγμές στην καριέρα του νέου ομοσπονδιακού τεχνικού της Νο1 Εθνι-κής μας γυναικείας ομάδας, η κατάκτηση της 5ης θέσης στους Ολυμπιακούς αγώ-νες της Αθήνας αλλά και τα 3 χρυσά με-τάλλια που ακολούθησαν. Ζευγάρι με τον Αντρέας Σερεπφλουγκ κατακτά το 2005 δύο χρυσά μετάλλια σε Κίνα και Αυστρία

στο τουρ της Παγκόσμιας ομοσπονδίας, ενώ την επόμενη σεζόν, στην Χάγη, με νέο παρτενέρ στην άμμο τον Ζούλιους Μπρινκ, παίρνει από την Ευρω-παϊκή ομοσπονδία την μαύρη μπλούζα που τον αναγάγει σε πρωταθλητή Ευρώπης. Δύο χρόνια αργότερα μπαίνει και πάλι σε τροχιά Ολυμπιακής διάκρισης στο Πεκίνο αλλά η 19η θέση που κατα-λαμβάνει και τα προβλήματα που αρχίζει να αντιμε-τωπίζει στο γόνατο του κτυπούν το καμπανάκι της αποχώρησης από την άμμο. Τον περασμένο Μάιο λοιπόν αποχωρεί οριστικά από την ενεργό δράση και στρέφει τις επαγγελματική τους δραστηριότη-τες στην προπονητική. Η πρώτη μεγάλη πρόκληση της προπονητικής του καριέρας δεν αργεί να έρ-θει με την Βίκυ Αρβανίτη και την Μαρία Τσαρτσιά-νη να τους ζητούν συνεργασία τον προηγούμενο Σεπτέμβριο.«Παίζουν από 1 ως 10»Για το νέο δίδυμο που αναλαμβάνει ο Γερμανός

προπονητής είναι σίγουρος. Άλλωστε όταν τον προηγούμενο Σεπτέμβριο του έγινε η πρόταση να αναλάβει τις τύχες του οι κοπέλες δεν πρόλα-βαν να τελειώσουν την πρόταση τους. «Είπα αμέ-σως «ναι» γιατί ήξερα τα κορίτσια και γνώριζα τις δυνατότητές τους. Τις είχα βοηθήσει στο παρελ-θόν κάποιες φορές και δεν είχα καμία αμφιβο-λία για το αν έπρεπε να συνεργαστούμε. Έχουν χαρακτήρα και σαν ομάδα και σαν προσωπικό-τητες και αυτό κάνει πολύ ευκολότερη την δου-λειά του προπονητή. Ξέρουν τι θέλουν μέσα στο γήπεδο, είναι πολύ συγκεντρωμένες στον στόχο τους και ξέρω ότι ενωμένοι μπορούμε να πετύ-χουμε πολλά πράγματα». Το «πολλά πράγματα» που υπόσχεται ο Γερμανός έχουν πολλές ανα-γνώσεις. «Μια και μοναδική» μας προλαβαίνει ο Κριστόφ. «Εγώ δεν θα σας υποσχεθώ ποτέ με-τάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες. Το μόνο που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι ότι θα δουλέ-ψουμε μέσα στο γήπεδο για να φθάσουμε στο βάθρο. Το επίπεδο της ομάδας είναι πολύ υψη-λό. Άλλωστε το έδειξαν πέρσι στην πρώτη τους χρονιά ότι μπορούν να νικήσουν οποιαδήποτε ομάδα είτε αυτή είναι από την Βραζιλία είτε από την Ευρώπη είτε από την Αμερική. Πρωταρχικός μας πάντως στόχος είναι να πηγαίνουμε χρονιά με την χρονιά. Το 2010 δηλαδή να παίξουμε κα-λύτερα από το 2009. Η Μαρία και η Βίκυ «παίζουν από το «1 ως το 10» της παγκόσμιας κατάταξης και αυτό είναι που μετράει…». Όσο για το μετάλ-λιο; «Ποιος δεν θα το ήθελε αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για να το κερδίσεις πρέπει να δουλέψεις πάρα πολύ. Εμείς αυτό έχουμε ως στόχο μέχρι να φθάσουμε στο Λονδίνο. Αν πάμε καλά όλα γίνο-νται στον αθλητισμό» ολοκληρώνει το νέο αφε-ντικό στην κορυφαία ελληνική γυναικεία ομάδα.

Από παλιά θυμάμαι τον Roger Federer, μου άρεσε πολύ να τον βλέπω να παίζει.

Τότε που ήταν ακόμη ανάμεσα στους 30 - 40 στην ATP κατάταξη, όποτε έπαιζε κάποιο τουρ-νουά και τύχαινε να το δείχνει η τηλεόραση κα-θόμουν να παρακολουθήσω σαν μαγνητισμέ-νος. Με εντυπωσίαζε ιδιαίτερα η τεχνική του, η κίνησή του στο γήπεδο και το ταλέντο του. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω γιατί δεν ήταν

μέσα στην πρώτη 10αδα, αν όχι και πιο ψηλά. Τελικά, δεν άργησε να συμ-βεί αυτό και έβλεπα σιγά σιγά έναν πιο ώριμο Federer με μεγαλύτερη αυ-τοπεποίθηση να σκαρφαλώνει την ATP κατάταξη έως το νούμερο ένα και να τελειοποιεί το παιχνίδι του. Το πιο φοβερό όμως είναι ότι ακόμα και σή-μερα, ύστερα από τόσα χρόνια στην κορυφή δεν σταματάει να βελτιώνε-ται και να εξελίσσει το παιχνίδι του. Πιστεύω είναι πλέον ο καλύτερος παί-χτης όλων των εποχών, όχι όμως μονό από τα πολλά ρεκόρ που έχει σπάσει και τους τίτλους των grand slams, αλλά πιο πολύ από την τενιστι-κή του αυθεντία. Είναι φαινόμενο ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το παιχνί-δι, ο τρόπος με τον όποιο θα τοποθετήσει το σώμα του για να την χτυπή-σει την μπάλα, η ικανότητα που έχει την σωστή στιγμή να κάνει το σωστό χτύπημα! Ένα άλλο πλεονέκτημα που έχει σε σχέση με τους υπόλοιπους παίκτες είναι ότι καταβάλλοντας την μίση ενεργεία καταφέρνει να έχει την ιδία ταχύτητα ή και μεγαλύτερη στο χτύπημα του. Είναι δύσκολο να ξεχωρί-σει κάνεις κάποια αδυναμία του, έχει όλα τα χτυπήματα και με όπλο τις πε-ρισσότερες φόρες το σέρβις και το forehand δεν δίνει περιθώρια αντίδρα-σης στον αντίπαλο. Δεν κρύβω ότι κι εγώ ο ίδιος στα χτυπήματα μου έχω πάρει κάποια στοιχεία από την τεχνική του που με έχουν βοηθήσει σημα-ντικά, ιδιαίτερα στο backhand. Κλείνοντας θέλω να θυμίσω ότι είναι πολύ αγαπητός γιατί είναι πρότυπο και εκτός γηπέδου, με τη συμπεριφορά του ως προς τους άλλους παίκτες και κυρίως για τις φιλανθρωπικές του δρα-στηριότητες που είναι πολλές. Όταν αποσυρθεί από την ενεργό δράση πι-στεύω ότι θα είναι ένα πλήγμα για τους φιλάθλους ανά τον κόσμο, αλλά νομίζω ότι δεν έχει φτάσει ακόμα αυτή η ώρα και έχει ακόμα μερικά grand slams για να κερδίσει!

Του Αλέξανδρου Γιακούποβιτς

Το ίνδαλμα μου

Μπαίνουμε στο γήπεδο με μοναδικό στόχο να κα-ταφέρουμε να παίξουμε το 100% από τα πράγ-

ματα που έχουμε μάθει στην προπόνηση, χωρίς η λέξη «ΝΙΚΗ» να μας αγχώνει και να μειώνει την απόδοσή μας- Δεν μας ενδιαφέρει αν ο αντίπαλος είναι ψηλός, κο-ντός ή βρίζει. Κοιτάμε τον ευατό μας. Προσέχουμε να είμαστε ήρεμοι και να παίξουμε όσο καλύτερα μπορού-με

- Δεν παίζουμε ανάλογα με το σκόρ. Προσπαθούμε να παίξουμε τον πόντο όσο καλύτερα μπορούμε- Αν ένα χτύπημα δεν πάει καλά, να μην ξεχνάμε ότι έχουμε και άλλα χτυπήματα -Τα πόδια είναι το κλειδί για ν΄αποβάλουμε το άγχος και να μας δώσουν ρυθμό και εμπιστοσύνη- Δείχνουμε μόνο θετικά στοιχεία στον αντιπαλλό μας και δεν τον αφήνουμε να μας επιβάλει τον ρυθμό του- Αξιοποιούμε όλες τις αλλαγές ( πίνουμε νερό, καθόμαστε,τρώμε ένα κομμάτι μπανάνα )- Συγκεντρωνόμαστε μεταξύ των πόντων και μιλάμε μόνο θετικά στον εαυτό μας έστω και αν έχουμε κάνει κάποιο χαζό λάθος- Δεν μας ενδιαφέρει τι κάνουν οι γύρω μας( γονείς, προπονητής αντιπάλου, θεατές )- Το τελικό σκορ είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Πρέπει να ξέρουμε αν εμείς έχουμε παίξει σωστά- Δεν πέφτουμε στην «παγίδα» των rankings- Δεν φοβόμαστε κανέναν παρά μόνο τον ίδιο τον εαυτό μας ( είναι ο μεγαλύτερος και δυσκολότερος αντίπαλος )- Αλλάζουμε χέρι μεταξύ των πόντων, ξεκουράζοντας το καλό μας- Βγάζουμε πάντα τις μπάλες από το φιλέ και το πλάι του γηπέδου- Ποτέ δεν κλέβουμε ακόμα και άν το κάνει ο αντίπαλός μας- Δεν κάνουμε ποτέ διάλογο με τους έξω- Λύνουμε όλα τα προβλήματα μόνοι μας, μέσα στο γήπεδο- Οι ρακέτες πρέπει να βρίσκονται πάντα σε άριστη κατάσταση, όπως και τα πα-πούτσια μας- Η τσάντα μας πρέπει να έχει όλα τα απαραίτητα.- Μήν ξεχνάμε ότι το τέννις είναι ένα μοναχικό και επίπονο άθλημα. Είναι άθλημα διαρκείας λόγω των συνεχούμενων τουρνουά που υπάρχουν- Το τέννις μας δίνει πάντα συνεχόμενες εμπειρίες και αυτό δεν το έχει κανένα άλλο άθλημα στον κόσμο. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Του Παντελή Μοσχούτη

Πολύτιμες συμβουλές

Το ελβετικό ρολόι ωχριά μπροστά του. Οι δείκτες του Roger αγγίζουν με ακρίβεια την τελειότητα. Με ακρίβεια που τρομάζει. Ακόμα κι ένα πανά-κριβο ελβετικό ρολόι. Ο τύπος είναι κόσμημα. Ακριβοθώρητος. Φοριέ-ται σε κάθε τενιστική εκδήλωση. Είναι το απαραίτητο αξεσουάρ λάμψης, η απόλυτη έκφραση κομψότητας. Και τελειότητας. Είναι ο Federer. Roger Federer…

Γεννήθηκα στη Βασιλεία της Ελβετίας στις 8 Αυγούστου του 1981 και είχα από μικρή ηλικία τάση προς τον αθλητισμό. Ήθελα να γίνω επαγγελματί-ας ποδοσφαιριστής, καθότι ήμουν και ένθερμος υποστηριχτής της ομά-δας της πόλης του FC Basel. Σε ηλικία 11 ετών ήμουν στο τενιστικό top 3 της Ελβετίας, έπαιζα παράλλη-λα και ποδόσφαιρο και μόλις έγινα 12 ετών έπρεπε να αποφασίσω ποιο από τα δυο θα ακολουθήσω.Τα σχολεία στην Ελβετία είναι πολύ αυστηρά, έκανα τις εργασίες μου, ενώ ταξίδευα. Σταμάτησα το σχολείο σε ηλικία 16 ετών…Έχω σπόνσορα από τα 16 χρόνια μου…Λατρεύω το τένις, δεν έχει σωματική επαφή, απαιτεί τεράστια φυσική ενέρ-γεια, είναι ολοκληρωτικό, παίζεται παντού στον κόσμο…Από τα πιο εντυπωσιακά ματς που έχω δει, ήταν ο τελικός στο Γουίμπλε-ντον το 1988, μεταξύ Becker και Edberg, δυο παίκτες που αποτέλεσαν και τα είδωλά μου.Η μητέρα μου είναι από τη Νότιο Αφρική και φυσικά μπορεί να μιλήσει την τοπική διάλεκτο. Εγώ δεν τα καταφέρνω…Μητρική μου γλώσσα είναι τα ελβετικά-γερμανικά, μιλάω επίσης με ευχέ-ρεια γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά.Είμαι παντρεμένος με την Miroslava Vavrinec. Και πατέρας δυο δίδυμων κοριτσιών. Γγνωριστήκαμε στου Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, παντρευτήκαμε το 2009Το τένις έχει απίστευτες ρίζες. Δεν πρόκειται για ένα άθλημα που ξεκίνη-σε πριν πέντε χρόνια. Μεγάλωσα με ένα συγκεκριμένο τρόπο με το τένις να έχει μια συγκεκριμένη μορφή. Δε θέλω να αλλάξει γιατί πιστεύω ότι είναι ένα σπουδαίο άθλημα.Τα γερμανικά είναι η γλώσσα μου, μιλάω όμως και ελβετικά, αφού μένω στη γερμανόφωνη περιοχή της χώρας.Εμπνεύστηκα πράματα από Boris Becker, Stefan Edberg, Michael Jordan. Θα ήθελα αντίπαλο από το παρελθόν Bjorn Borg στη λεία επιφάνεια, Boris Becker και Rod Laver στο γρασίδι.Είμαι ο μοναδικός αθλητής στην ιστορία του παγκοσμίου τένις που κατα-κτά 15 τίτλους σε τουρνουά Grand Slam ξεπερνώντας τους 14 του Pete

Roger Federer

Roger Federer

Η ζωή μου όλη

SamprasΑπό μικρός είχα όνειρο να γίνω αθλητής. Μου άρε-σαν πολύ οι ξένες γλώσσες, δεν είχα όμως ποτέ την επιθυμία να γίνω για παράδειγμα πιλότος. Είμαι όμως λάτρης της ταχύτητας και των γρήγορων αυτοκινή-των.Για να ξεκουραστώ διαλέγω Μαλδίβες, Ντουμπάι και βουνά στην Ελβετία.

Δεν έχουμε paparazzi στην Ελβετία και αυτό είναι καλό. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που με ακολου-θούν…

Διαβάζω πολλά περιοδικά, κυρίως για αυτοκίνητα και ταξίδια.

Είμαι οπαδός του Zinedine Zidane και του Francesco Totti.

Ηθοποιοί που αγαπώ είναι οι Johnny Depp, Tom Cruise και Sharon Stone.

Μουσική ακούω πολύ, κυρίως Lenny Kravitz, Gwen Stefani, Tina Turner και Madonna.

Αν δεν είμαι σε τουρνουά και δεν παίζω; Βλέπω τους φίλου μου, την οικογένειά μου με τη Μίρκα, πάω σε ήσυχα μέρη για χαλάρωση…Πιστεύω στο Θεό.

Μετράω 237 εβδομάδες στην κορυφή της παγκόσμι-ας κατάταξης

Έχω 30 εκατομμύρια ετησίως από χορηγούς

Σπίτι μου το χρόνο υπολογίζω να είμαι 60 ημέρες!

Με το κρίκετ ασχολούμαι, μόνο όταν το βλέπω στην τηλεόραση για ξακούραση.

Δε θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος. Είμαι καλά με αυτό που είμαι.Είμαι ανοιχτόμυαλος, ευγενικός, με θετική σκέψη, φιλι-κός, ευχάριστος, φιλόδοξος.

Δεν κάνω μόνο μπέιμπι σίτινγκ, δουλεύω όσο σκληρά

δούλευα και πριν γίνω πατέρας

Δεν μαγειρεύω, είναι δουλειά της Μίρκα. Δεν πίνω καφέ καθημερινά.

Στο playstation παίζω κόντρα στον Ναδάλ και τον Μονφίς. Άλλες φορές πάλι, παίζω εναντίον μου…

Λατρεύω τη λευκή σοκολάτα και τη γάλακτος.

Παίζω πιάνο.

Δεν έχω κάνει τατού.

Πάστα; Ασφαλώς Gnoggi.

Το δωμάτιό του είναι άσπρο και γκρι.

Φοβάμαι τα ατυχήματα, τις αρρώστιες, τους τραυμα-τισμούς.

Έχω σπάσει πολλές ρακέτες, όχι όμως πάντα λόγω έντασης αγώνα…Το σερβίς μου έχει μετρηθεί ότι μπορεί να φτάσει την ταχύτητα των 220χλμ/ώρα. Μεγάλες μονομαχίες έχει πάντα με τον μεγάλο του αντίπαλο Rafael Nadal. Είμαι συνεχώς στο δρόμο. Η γυναίκα μου μού θυμί-ζει τι είναι καλό και τι κακό. Με ξέρει από τότε που είχα μηδέν τίτλους. Δεν είναι μάνατζέρ μου. Η Mirka οργα-νώνει τις πτήσεις και βρίσκει τα ξενοδοχεία.Το 2003 ίδρυσα το Ίδρυμα Roger Federer, το οποίο έχει για σκοπό την καθοδήγηση των νέων στο αθλη-τισμό.Είμαι πρεσβευτής καλής θέλησης από την UNICEF το 2006 και έχω συμμετάσχει σε διάφορες εκστρατεί-ες για την βοήθεια σε χώρες του Τρίτου κόσμου αλλά και κατά του AIDS.

Το περιοδικό Time Magazine με συμπεριέλαβε στη λί-στα με τους 100 πιο ισχυρούς ανθρώπους τού κό-σμου το 2007.Το 2007 φωτογραφήθηκα ως Βασιλιάς Αρθούρος από την Annie Leibowitz για το πρότζεκτ τής Disney «Year of a Million Dreams».

Εχω 3.202.586 θαυμαστές στο facebook…

Ο καλύτερος πόντος στην ιστορία του αθλήματος δια χειρός Roger. Ημιτελικός US

Open, αντίπαλος ο Νόβακ Τζόκοβιτς. Το 3-0 αναμενόμενο, σε 2 ώρες και 34 λεπτά.

Ο Ελβετός μαέστρος Federer απάντησε σε λόμπα του αντιπάλου του με θεαματι-

κό χτύπημα κάτω από τα πόδια, που έστειλε την μπάλα να προσγειωθεί στην άλλη

πλευρά του φιλέ! Μαγεία. Στιγμή μοναδική και ανεπανάληπτη. «Επειδή έγινε προς το

τέλος του ματς, είναι το καλύτερο χτύπημα που έχω κάνει ποτέ στην καριέρα μου.

Ήμουν σε δύσκολη θέση, δεν είχα τίποτα να χάσω. Κάνουμε πολλές φορές προπό-

νηση σε αυτό, όμως δεν πιάνει ποτέ στους αγώνες». Ήταν η πρώτη φορά…

18 μήνες μακριά απ’ το τένις ήταν αρκετοί για τη Ζιστίν Ενάν και τον εαυτό της να τα βρουν. Η επιστροφή της στο Αυστραλιανό όπεν ήταν εντυπωσιακή και ο δρόμος για την επιστροφή στο νούμερο 1 μοιάζει ανοιχτός… Το κοριτσάκι που χτυπάει σαν… άντρας!Κάπως έτσι περιέγραφαν τη Βελγίδα οι ρεπόρτερ στο junior του Γαλλι-κού όπεν το 1997, όταν το κατακτούσε η 15χρονη τότε Ζιστίν. Ένας τέ-τοιος τίτλος δεν αποτελεί πάντα εχέγγυο για το μέλλον, όμως τα απο-τελέσματα στο Roland Garros του 2001, όταν και έφτασε στα ημιτε-λικά, αλλά και ο αποκλεισμός της Τζένιφερ Καπριάτι απ’ τα ημιτελικά του Wimbledon λίγο αργότερα, της έδωσαν τη θέση που της άρμοζε στο παγκόσμιο τένις. Το 2007 όταν η «Ζουζού» κατακτούσε το grand slam του Παρισιού, η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα δήλωνε: «Μάλλον βρή-καμε τον θηλυκό Φέντερερ, ή μάλλον οι άνδρες πρέπει να ψάχνουν την αρσενική Ζιστίν, αφού αυτή τη στιγμή ξεπερνάει αρκετούς απ’ αυτούς!». Και πώς να μην κάνει αυτές τις δηλώσεις η Ναβρατίλοβα, όταν έβλεπε το «θανατηφόρο» φόρχαντ της Ζιστίν, αλλά και τα «φαρ-μακερά» σερβίς, που άγγιζαν σε ταχύτητα τα 200 χιλιόμετρα την ώρα! Η Βελγίδα μέσα σε έξι χρόνια κατάφερε να βαδίσει στην… τενιστική σελήνη. Πανηγύρισε 7 τίτλους grand slam, έφτασε δύο φορές στον τελικό του Wimbledon, ενώ κέρδισε και το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην Αθήνα το 2004. Ταραγμένο εγώ!Η επαγγελματική επιτυχία δεν συμβάδισε από παλιά με την οικογενει-ακή για τη Ζιστίν. Σε μικρή ηλικία διαφώνησε με τον πατέρα της για την διαχείριση του ξεχωριστού της ταλέντου, αλλά και για την εξέλι-ξη της σχέσης της με τον Πιέρ Ιβ Αρντέν. Το 1995, μετά και το θάνα-το της μητέρας της, ο προπονητής της Κάρλος Ροντρίγκεζ έγινε ο μό-νος ουσιαστικός συνοδοιπόρος της στο μοναχικό ταξίδι του επαγ-γελματισμού, που είχε επιλέξει. Το 2002 αποφάσισε να ενώσει επίσημα το δρόμο της με τον Πιέρ-Ιβ και το έκανε με κάθε επισημότητα σ’ ένα μεσαιωνικό κάστρο του Βελγίου. Όμως ο έγγαμος βίος της δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και το 2007 μέσω της επίσημης ιστοσελί-δας της, ανακοίνωσε την απόφαση της να χωρίσει και να ανακτήσει το πατρικό της όνομα (αγωνιζόταν ως Ζιστίν Ενάν-Αρντέν). Οι κλο-νισμένες σχέσεις με τα αδέρφια της έδειξαν ν’ ανακάμπτουν, αφού η

οικογένεια ήρθε πιο κοντά μετά και το αυτοκινη-τιστικό ατύχημα του μεγαλύτερου αδερφού της. Έτσι στο νικητήριο για την ίδια Roland Garros του 2007, τα τρία αδέρφια της παρακολούθησαν από κοντά τους αγώνες της Ζιστίν για πρώτη φορά στην επαγγελματική της καριέρα!Η αποχώρηση!Η παρατεταμένη πίεση των επαγγελματικών σεζόν και η αστά-θεια στην προσωπι-κή ζωή έκα-ναν την Ζιστίν μια αθλήτρια, η οποία πλέ-ον δεν ευχα-ριστιόταν το παιχνίδι. Έχο-ντας αποκτή-σει όσα επιθυ-μούσε και χω-ρίς να κου-βαλάει το σύ-μπλεγμα της κορυφής, αποφάσισε ν’ αποχωρήσει και το ανακοίνωσε το Μάιο του 2008. Λίγο πριν ξεκινήσει το grand slam στο Παρίσι, για το οποίο ήταν φαβορί να φτάσει τις τέσσερις συνεχόμενες κατακτήσεις, αλλά και βρισκόμενη στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Για πρώτη φορά στην επαγγελματική ιστορία του τένις μια αθλή-τρια αποχωρούσε απ’ το νούμερο 1 του κόσμου! Η ίδια δε θέλησε να χρησιμοποιήσει το παραθυ-ράκι της WTA, παγώνοντας το όνομα της στην παγκόσμια κατάταξη. Αντιθέτως ζήτησε να βγει απ’ τις λίστες, για όσο δεν αγωνίζεται. Οι μήνες της αναζήτησης…«Δεν ήταν κάτι που με στεναχώρησε. Απαλλάχτη-κα από ένα παιχνίδι στο οποίο αφιερώθηκα επί 20 χρόνια», δήλωσε τότε η Βελγίδα. Και προτίμησε να αφοσιωθεί στις αρκετές δραστηριότητες της. Η Ζιστίν ίδρυσε την οργάνωση «Justine for Kids», μέσα απ’ την οποία βοηθάει άρρωστα παιδιά και τις οικογένειες τους. Επίσης σε φιλανθρωπικό επί-πεδο έγινε πρέσβειρα καλής θέλησης της Unicef, καταφέρνοντας μέσα απ’ την προσωπική της κα-μπάνια να συγκεντρώσει περίπου ένα εκατομμύ-ριο ευρώ για τα παιδιά του τρίτου κόσμου. Σε επί-

πεδο τένις ίδρυσε μαζί με τον προπονητή της Κάρλος, την ακαδημία «6th Sense», αναζητώ-ντας ταλέντα κυρίως στο Βέλγιο, αλλά έχοντας κι ένα παράρτημα στη Φλόριντα των ΗΠΑ. Για μόλις 18 μήνες αποχής, όλα αυτά ήταν καλά για να περάσει γρήγορα ο καιρός! Η επιστροφή!Το Σεπτέμβρη του 2009 το νέο έσκασε στον

τύπο του Βελγίου! Η Ζιστίν επέ-στρεφε στο τένις για ν’ ανακτήσει την κορυ-φαία θέση στην πα-γκόσμια κατάτα-ξη… Δή-λωσε πως τουλάχι-στον μέχρι τους Ολυ-μπιακούς Αγώνες

του Λονδί-νου το 2012 θέλει να αγωνιστεί σε υψηλό επίπε-δο. Έπαιξε για πρώτη φορά μετά από 1,5 χρό-νο στο τουρνουά του Μπρισμπέιν στην Αυ-στραλία, για να μπει με κάρτα ελεύθερης συμ-μετοχής στο κυρίως ταμπλό του Αυστραλια-νού όπεν τον περασμένο Γενάρη. Στο δρόμο για τον τελικό της αντιστάθηκε η Έλενα Ντεμε-ντίεβα στον δεύτερο γύρο (7-5, 7-6(5)), σ’ ένα ματς που έμοιαζε τελικός, αλλά και η συμπα-τριώτισσα της Γιανίνα Βικμάγερ στον τέταρτο γύρο (7-6(7-3), 1-6, 6-3). Κατά τ’ άλλα η Ενάν έζησε τ’ όνειρο της απόλυτα επιτυχημένης επι-στροφής, που θύμισε κάτι από Γκόραν Ιβανί-σεβιτς και Wimbledon 2001, αλλά σταμάτησε στο εμπόδιο της Σερίνα Ουίλιαμς στον τελικό, όπου και ηττήθηκε με 2-1 σετ (4-6, 6-3, 2-6). Νι-κήτρια ωστόσο στις καρδιές των φίλων του τέ-νις ήταν η Βελγίδα, η οποία έδειξε πως γνωρί-ζει για τα καλά το μονοπάτι της αγωνιστικής και ψυχολογικής επιστροφής! Επόμενο ραντε-βού με την «Ζουζου» στις 8 Μαρτίου στο πρώ-το Masters της χρονιάς στο Indian Wells…

«Serve and Volley» λοιπόν. Στο όνομα της πιο ουσιώδους τα-κτικής στο τένις θα τα λέμε μέσα απ’ τις (ηλεκτρονικές) σελίδες του «eball». Όταν ξεκίνησα να ψάχνω «μαρκίζα» για τη στήλη δεν κου-ράστηκα πολύ… Αμέσως πλη-κτρολόγησα «serve and volley». Είναι που κάπως έτσι θέλω να επι-κοινωνούμε. Άμεσα, γρήγορα και εύστοχα. Όμως ήδη σπατάλησα αρκετές αράδες, γι’ αυτό πάμε με γρήγορο «footwork» στο ψητό…Χαρμολύπη μάλλον γέννησε

στους Έλληνες φίλους της «κίτρι-νης θεάς» η αναβάθμιση του τένις απ’ τον Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού, κύριο Πάνο Μπι-τσαξή. Απ’ την τρίτη κατηγορία στη δεύτερη του Εθνικού Αθλητικού Σχεδιασμού, λες και το τένις είναι σπορ… ασανσέρ. Κι όμως έτσι έχει καταντήσει το λαμπερό παγκοσμίως τένις στη… σκιώδη «Ψαροκώσταινα»… Οι… ρεαλιστές ψιθύρισαν «πάλι καλά» και ευχήθηκαν μεταξύ τους … «και του χρόνου». Οι ονειροπόλοι όμως, εκείνοι που επιθυμούν το ελληνικό τένις στην πραγματική του θέση γύ-ρισαν την πλάτη όχι στην –προς τη σωστή κατεύθυνση- απόφαση του κ. Μπιτσαξή, αλλά σ’ ακόμα ένα επεισόδιο του σήριαλ «Η απαξίωση», στο οποίο πρωταγωνιστεί με μεγάλη επιτυχία εδώ και χρόνια το εγχώριο τένις. Γιατί οι λάθος χειρισμοί έφεραν το τένις ως εδώ. Να παίζεται μεταξύ του «φιλέ» της Β’ και Γ’ κατηγορίας και αυτοί που το αγαπούν, απλά να το κοιτάζουν αμήχανα να πηγαινοέρχεται. Το ελληνικό τένις έμαθε όλα αυτά τα χρόνια από… ανάλογες μπαλιές κι από «οργανωτι-κές» σφαλιάρες και θ’ αντέξει…

Του Βασίλη Κωνσταντόπουλου

Χαρμολύπη

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΑΜΗΤΙΝΟΣ

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ:Δάσκαλος ΤέννιςΓΕΝΕΘΛΙΑ: 25 ΜαϊουΧΡΟΝΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ: 13ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΕΝΝΙΣ:Είναι ένα άθλημα όπου μπορείς να συντηρηθείςμε μόλις ένα συμπαίκτη, και γυμνάζει το σώμαμέχρι τα βαθιά γεράματα.ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙΣ:Στο Χολαργό ΠΟΙΟ ΑΘΛΗΤΗ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ:David NalbadianΕΧΕΙΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ:Ολυμπιακοί αγώνες ΑΘΗΝΑ 2004

ΔΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΝ 1η ΜΕΡΑ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΡΙΟΥ ΑΘΛΗΤΗ

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ PLAY AND STAY

1 ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΜΠΑΛΛΑΣ2 Η ΡΑΚΚΕΤΑ ΚΑΙ Η ΛΑΒΗ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ3 ΕΛΕΓΧΩ ΤΗΝ ΡΑΚΚΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΛΑΚΙ 4 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ 5 ΤΟ FOREHAND6 TO BACKHAND7 TO SERVICE8 TO VOLLEY9 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ10 ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΤΕΝΝΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΥΚΟΛΑ

ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ

Ήταν Γενάρης του 2009 όταν ο Ραφαέλ Ναδάλ έμοιαζε πως έκλεινε έναν σπουδαίο κύκλο στο παγκόσμιο τένις. Ο Ισπανός κατέκτησε το Αυστραλια-νό όπεν, επικρατώντας στον τελικό του Ρότζερ Φέντερερ γι’ ακόμα μια φορά (του είχε πάρει καιρό τον αέρα) και έφτασε τα 6 τρόπαια σε τουρνουά grand slam στην καριέρα του!Ο αγνώριστός Ράφα!Ένα χρόνο μετά ο Ναδάλ δεν είναι ο μαινόμενος ταύρος που όλοι γνωρί-σαμε στα κορτ, ο σπουδαίος αμυντικός που «έσκαγε» και τα πιο ανθεκτικά πνευμόνια στο παγκόσμιο τένις. Αντιθέτως μοιάζει μ’ έναν αθλητή που βρί-σκεται σε σύγχυση, μια και δεν γνωρίζει πότε και αν θα επιστρέψει με αξιώ-σεις στους αγωνιστικούς χώρους. Η ψυχολογική του κατάπτωση είναι εμ-φανής και σε τίποτα δε θυμίζει τον «Ράφα» του 2008, που κατακτούσε τα πά-ντα στο πέρασμα του για να εκθρονίσει ως κορωνίδα των επιτευγμάτων του τον «βασιλιά» Φέντερερ απ’ την κορυφή του κόσμου μέσα στο δεύτερο σπί-τι του Ελβετού, στο Wimbledon. Το μάτι του Ναδάλ δε γυαλίζει πια, κι όμως είναι μόλις 23! Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά!Πόσο στοιχίζει μια ήττα στο τένις πέρα από μερικές χιλιάδες ευρώ; Μπορεί μια χαμένη μπαλιά ή μια κακή μέρα να σου δώσουν ένα χτύπημα, το οποίο για πολλούς να μοιάζει τελειωτικό; Κι όμως όσο υπερβολικά φαίνονται τα παραπάνω, άλλο τόσο υπερβολικές ήταν οι επιπτώσεις στην καριέρα του Ισπανού μετά τον αποκλεισμό στην προημιτελική φάση του φετινού Αυ-στραλιανού όπεν απ’ τον Άντι Μάρει. Ήταν ένα ματς στο οποίο μάλλον δεν μπήκε ποτέ ο Ναδάλ, αφού αποχώρησε εξαιτίας (ως συνήθως) ενός τραυ-ματισμού και άφησε τη θέση του στην παγκόσμια κατάταξη ως βορά στους πεινασμένους Νόβακ Τζόκοβιτς και Άντι Μάρει. Έτσι με το τέλος του τουρ-νουά, ο Ναδάλ έπεσε στο νούμερο 4 του κόσμου, αποχαιρετώντας τη δεύ-τερη θέση. Αυτό ήταν και το χαμηλότερο πλασάρισμα του απ’ τις 23 Μαί-

ου του 2005! Χωρίς να παίξει πόντο, κατάφερε να περάσει και πάλι στο νούμερο 3, υποσκελίζοντας τον Άντι Μάρει. Στις 11 Μαρτίου θα βρίσκεται, απ’ ό,τι και ο γιατρός του τον διαβεβαίωσε στη base line του Indian Wells, για να σερβίρει στο πρώτο τουρνουά masters της χρονιάς. Τα μάτια των θαυ-μαστών του θα είναι καρφωμένα πάνω του αναζη-τώντας τον παλιό καλό Ράφα!Του θείου σου!Σίγουρα αρκετοί φίλοι του Ναδάλ χρησιμοποίησαν τη συγκεκριμένη βρισιά, αφού ο προπονητής και θείος του Ισπανού Τόνι, λέγεται πως φέρει σημαντι-κό μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση του Ράφα. Βλέπετε είναι ο άνθρωπος τον οποίο εμπι-στεύεται με κλειστά μάτια ο Ισπανός, αφού απ’ τα τέσσερα του χρόνια, όταν και πρωτοάγγιξε μπα-λάκι του τένις, τον προπονεί εκείνος. Ο Τόνι Ναδάλ έχει επενδύσει πάνω στο «πρότζεκτ» Ραφαέλ και κά-ποιες φορές ακούγεται πως έχει χάσει το μπούσου-λα, πιέζοντας υπερβολικά τον ανιψιό του. Ξέρει εξ’ άλλου να του επιβάλλεται από την παιδική του ηλι-κία. Όπως τότε που τον ανάγκασε μέσα από σκλη-ρή προπόνηση να παίζει με το αριστερό χέρι, αν και ο Ναδάλ είναι δεξιόχειρας. Αποτέλεσμα; Ποιος είδε το φόρχαντ, αλλά και το μπάκχαντ με δύο χέ-ρια του Ισπανού και δεν τα φοβήθηκε; Σε άλλες περιπτώσεις όμως ο Τόνι Ναδάλ μάλλον έχει κά-νει φάουλ, αφού το πρώην νούμερο ένα του κό-

Ο Τόνι Ναδάλ έχει επεν-δύσει πάνω στο «πρό-τζεκτ» Ραφαέλ και κά-ποιες φορές ακούγεται πως έχει χάσει το μπού-σουλα, πιέζοντας υπερ-βολικά τον ανιψιό του. Ξέρει εξ’ άλλου να του επιβάλλεται από την παι-δική του ηλικία. Όπως τότε που τον ανάγκασε μέσα από σκληρή προ-πόνηση να παίζει με το αριστερό χέρι, αν και ο Ναδάλ είναι δεξιόχειρας.

σμου εξαιτίας του έχει υποτιμήσει κάποια ηχηρά «καμπανάκια» του σώματος του και δη των γο-νάτων του, στο βωμό του φορτωμένου αγωνιστι-κού προγράμματος!

Στο βάθος… Ρότζερ!Πάλι καλά που τα αρχεία του τένις τα πασπα-τεύεις εδώ και χρόνια σε ηλεκτρονική μορφή. Αν ψάχναμε σε παραδοσιακά κιτάπια θα έπρεπε να σκονιστούμε για να βρούμε την τελευταία αναμέ-τρηση Ρότζερ Φέντερερ και Ραφαέλ Ναδάλ. Ήταν ο τελικός του χωμάτινου τουρνουά στο μάστερς της Μαδρίτης, όπου και χάθηκαν περιουσίες! Ποιος δε θα στοιχημάτιζε πάνω στο εντός έδρας χωμάτινο θρίαμβο του Ράφα; Κι όμως τα προ-βλήματα στα γόνατα του 23χρονου τον άφησαν ανυπεράσπιστο μπροστά στον Ρότζερ Φέντε-ρερ, ο οποίος είχε ήδη ανεβάσει στροφές κι έψα-χνε ρεβάνς για την ήττα στο Wimbledon απ’ το καλοκαίρι του 2008. Ο Ελβετός επικράτησε τότε με ένα «φεντερερικό» 2-0 σετ (6/4,6/4) σε 86 ξεκού-ραστα λεπτά. Ένα ματς που λογίζεται κατά πολ-λούς ως η αρχή της κατηφόρας για τον Ναδάλ. Και σίγουρα εκείνος που καρπώνεται περισσότε-ρο την απουσία του Ισπανού είναι ο Ρότζερ Φέ-ντερερ, μια και ο Ναδάλ ήταν ο μοναδικός που του έκανε πλακίτσα όταν τον συναντούσε, χτυ-

πώντας τα παιχνίδια στα ίσια! Για να θυμη-θούμε το σκορ των 20 μεταξύ τους αναμε-τρήσεων, ο Ναδάλ προηγείται με 13 νίκες έναντι 7 του Ελβετού. Κι όλα αυτά σε 16 ματς που έκριναν τρόπαιο, με 11 κούπες να κα-ταλήγουν στον Ράφα! Με λίγα λόγια; Ο Φέ-ντερερ είχε βρει τον αγωνιστικό και ψυχολο-γικό δάσκαλο του, όσο κι αν το έκρυβε μετά από κάθε ήττα πίσω απ’ το cool γελάκι του… Πλέον ο Ελβετός μοιάζει απελευθερωμένος, αφού ούτε ο Τζόκοβιτς, ούτε ο Μάρει κρα-τούν… στεγνά τα σορτσάκια τους στα μεγά-λα ματς με τον Ελβετό. Όταν ο Ναδάλ κέρδιζε τον τίτλο στη Μελβούρνη πέρυσι το Γενάρη, ήταν 22 ετών και ήδη είχε «σηκώσει» 6 major τίτλους. Ο Ρότζερ Φέντερερ στην ίδια ηλικία κατακτούσε τον πρώτο του Wimbledon, ενώ ο Πιτ Σάμπρας είχε 3. Οι ειδικοί μιλούσαν για μια καριέρα-δυναμίτη που ερχόταν! Ας μην ξεχνάμε πως ο Ράφα κατάφερε σαν καμικά-ζι να κλέψει μέσα απ’ το κεντρικό κορτ του All England Tennis and Croquet Club αλλά και απ’ την αγκαλιά του “RF” το βαρύτιμο τρό-παιο του Wimbledon το 2008. Ποιος άλλος θα είχε τα κότσια να το κάνει εκτός του Ισπα-νού; Όσο ο πραγματικός Ράφα απέχει, μάλ-λον κανείς!

Ομιλος Αντισφαίρισης Χολαργού

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Οι εγκαταστάσεις και τα γραφεία του Ομίλου

βρίσκονται Ναυαρίνου και Κουντουριώτου (στο βουνό).

ΠΡΟΣΒΑΣΗ: Απο Αττική Οδό έξοδος 18

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Τηλέφωνο επικοινωνίας 210-

6534041. fax:2106515375

e-mail : oax@otenet.gr.

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Η Γραμματεία του Ομίλου λειτουργεί κα-

θημερινά τις εργάσιμες από 17:00 21:00 και 10:30-12:30

Σάββατα και Κυριακές, για τα Μέλη. Πληροφορίες για το κοι-

νό από 17:30-20:30, τις εργάσιμες(Δευτέρα- Παρασκευή).Τα

Γήπεδα λειτουργούν από 08:00 - 22:00 καθημερινά όλο τον

χρόνο.

ΣΧΟΛΕΣ ΤΜΗΜΑΤΑ: Στη Σχολή εγγράφονται παιδιά ηλικίας 4

(mini tennis) έως 12 ετών. Τα παιδιά οργανώνονται σε ολι-

γομελή τμήματα και ξεκινούν με ένα βασικό πρόγραμμα εκ-

μάθησης 2 φορές την εβδομάδα. Η αθλητική χρονιά αρχί-

ζει με τις εγγραφές από 1η Σεπτεμβρίου και τελειώνει με την

γιορτή των επιδείξεων στα μέσα Ιουνίου.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ : Γίνονται όλη τη διάρκεια του έτους

από τις 08:00 23:00 καθημερινά. Προϋπόθεση για να πα-

ρακολουθήσει κάποιος μαθήματα, είναι να εγγραφεί μέλος

στον Όμιλο.

ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ: 6 γήπεδα τέννις

ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο Όμιλος Αντισφαίρισης Χολαργού, ιδρύθηκε

το 1982 από μια ομάδα ανθρώπων, που αγαπούσαν το

άθλημα του τέννις και οι οποίοι φροντίζουν μέχρι σήμερα

για την προώθηση του, με τους καλύτερους δυνατούς τρό-

πους στην κοινωνία του Χολαργού, πάντα σε συνεργασία

με τους τοπικούς φορείς και βεβαίως με τον Δήμο Χολαρ-

γού, ο οποίος και συνδράμει την όλη προσπάθεια.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ: Πρωταθλήματα μελών 2 φορές των χρόνο

κάθε Μάιο και Οκτώβριο καθώς και Μικτά πρωταθλήματα

2010

2010