description
Στα μονοπάτια του μυαλού,βαδίζω εγώ. Βαδίζεις εσύ. Μοναχικοί διαβάτες σε πορείες παράλληλες, που έχουμε φωνή μα δε φωνάζουμε. Που ψιθυρίζουμε στον αέρα μονάχα λέξεις, μήπως μας εξιλεώσουν για την πεζή καθημερινότητά μας,για όσα χρωστάμε στην ίδια μας την ύπαρξη. Σκορπάμε τη μελαγχολία μας σε πλήκτρα και χαρτιά για να ξαναβρούμε μες το σκοτάδι την αρχή του νήματος, Ώστε να βγούμε και πάλι περήφανα στο φως. Και για να συνειδητοποιήσουμε, ίσως, στη διαδρομή, πως το σκοτάδι έχει κι αυτό τη δική του,Μοναδική ομορφιά.