ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΝΑΝΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

«Η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη»

(Π. Νερούντα)

Και την έχουμε τόση ανάγκη σήμερα. Έχουμε ανάγκη να ακουμπήσουμε στις λέξεις των ποιητών.Στα ποιητικά σύμβολα αναγνωρίζουμε καινούρια πάντα μηνύματα, αδέσμευτα και οικουμενικά, αναγκαία και ικανά να «θρέψουν» και τις σημερινές και αυριανές νέες γενιές.Γιατί η ποίηση είναι «μια βαθιά αλληλεγγύη» στη ζωή.

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Οι ποιητές για την ποίηση …

Η ποίηση είναι σαν ένα πουλί, αγνοεί όλα τα σύνορα.Yevgeny Yevtushenko

Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Γιώργος Σεφέρης

Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω. Νικηφόρος Βρεττάκος

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Γιώργης Παυλόπουλος

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.Γιώργος Σεφέρης

Τι νομίζεις, λοιπόν, κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο. Νικηφόρος Βρεττάκος

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Τι είναι ποίημα;

Μια απάντηση από την Κική Δημουλά,

μια από τις σπουδαιότερες

ποιήτριες της εποχής μας :

« Βαδίζεις σε μια έρημο. Ακούς ένα πουλί που

κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να

εκκρεμεί ένα πουλί στην

έρημο, ωστόσο εσύ είσαι

υποχρεωμένος να του φτιάξεις

ένα δέντρο. Αυτό είναι το

ποίημα !»

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Οι Ποιητές

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

«Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα

λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη

ζωή. Γι' αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν

αυτοί που θα τ' ακούσουν.»

Οδυσσέας Ελύτης

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Όμορφη και παράξενη πατρίδαΩσάν αυτή που μου’ λαχε δεν είδα.

Ρίχνει να πιάσει ψάρια, πιάνει φτερωτά,Στήνει στη γη καράβι, κήπο στα νερά.Κλαίει, φιλεί το χώμα, ξενιτεύεται,Μένει στους πέντε δρόμους, αντριεύεται.

Κάνει να πάρει πέτρα, τηνε παρατά,Κάνει να τη σκαλίσει, βγάνει θάματα.Μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι, πιάνει ωκεανούς,Ξεσηκωμούς γυρεύει, θέλει τύραννους.

Όμορφη και παράξενη πατρίδαΩσάν αυτή που μου’ λαχε δεν είδα…

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω, λουίζα και βασιλικό, μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω, και τι να πρωτοθυμηθώ

Τη βρύση με τα περιστέρια, των αρχαγγέλων το σπαθί, το περιβόλι με τ’ αστέρια, και το πηγάδι το βαθύ

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα, στην άλλη άκρη τ’ ουρανούκαι ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα, σαν αδελφή του αυγερινού

Μαρίνα πράσινο μου αστέριΜαρίνα φως του αυγερινούΜαρίνα μου άγριο περιστέρικαι κρίνο του καλοκαιριού

Μαρίνα

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

«Είμαστε ένας λαός, με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων.

Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού

πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε

απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς

τα πίσω, γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των

ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.» 

Γιώργος Σεφέρης

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα, δεν έχω άλλη συντροφιά.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

Μυθιστόρημα ΙΗ’

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Άνθη της πέτρας

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσαμε φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπεςγυαλίζοντας στ’ αργό ψιχάλισμα

Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που ήρθανόταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησανπου μ’ άφησαν να τις αγγίξω ύστερα από την σιωπήμέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Ερωτικός Λόγος Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;

Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να ‘ναι για μας πλωτός;Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξειγια την ψυχή που νάρκωσε κι ανέθρεψε ο λωτός ;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμαπου ανοίγει τα επουράνια κι είν’ όλα βολετάπροσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράματην ώρα που του δειλινού χάνουνται τ’ανοιχτά

τριαντάφυλλα… Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίραςμόνο στη μνήμη απόμεινες, ένας βαρύς ρυθμόςρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύραςτρικύμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός.

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Μόνο γιατί μ‘ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησεςστα περασμένα χρόνια.Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμακαι σε βροχή, σε χιόνια,δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σουμια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτοκ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μαρία Πολυδούρη

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ

Την πόρτα ανοίγω το βράδυτην λάμπα  κρατώ ψηλάνα δούνε της γης οι θλιμμένοινα 'ρθουνε να βρουν συντροφιά Να βρούνε στρωμένο τραπέζισταμνί για να πιει  ο καημόςκι ανάμεσά μας θα στέκειο πόνος του κόσμου αδερφός Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουνσκαμνί  για να κάτσει ο τυφλόςκι εκεί καθώς θα μιλάμεθα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός

Τάσος Λειβαδίτης

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστονόσο μπορείς: μην την εξευτελίζειςμες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς τηνστων σχέσεων και των συναναστροφώντην καθημερινήν ανοησία,ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ.Π. Καβάφης

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Ειρήνη

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτιαμ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτακ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό τουείναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,είναι η ειρήνη.

Γιάννης Ρίτσος

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος

Νάννου Κατερίνα - φιλόλογος