ΟΙ ΡΙΖΕΣ

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν.2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας του εκδότη η κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιανδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Copyright © 2010

mypublish.gr

Οι ρίζες

κείμενο: Μαρτίνος Σπύρος

εικονογράφηση : Δανάη Ίων Ίρις

Mια φορά και έναν

καιρό, σε ένα δάσος γεννήθηκε ένα τόσο

όμορφο βλαστάρι που οι γονείς του, τα δέντρα, ήταν πολύ

ευτυχισμένα.

Ήταν μια μικρή ροδακινιά που από πολύ μικρή φαινόταν πως θα γίνει πολύ όμορφη, μεγάλη και με πολύ ζουμερούς

καρπούς.

Οι μέρες περνούσαν και

ήταν πολύ όμορφη η ζωή στο δάσος.

Ή μικρή ροδακινιά είχε κάνει φιλίες με

μια όμορφη πεταλούδα την πιτσιλούλα, που ερχόταν κάθε μέρα, καθόταν στα κλαδιά της και συζητούσαν.

Η μικρή ροδακινιά συνεχώς ρωτούσε την πεταλούδα την πιτσιλούλα για τον κόσμο μακριά της, ήθελε να μάθει γι’

αυτά που δεν μπορούσε να δει μιας και ήταν εκεί στο συγκεκριμένο σημείο και

δεν έβλεπε πολύ μακριά αφού ήταν τόσο μικρούλα.

Μάθαινε για τα άλλα δέντρα, για τα πουλιά, για τα

ποτάμια, τα λουλούδια αλλά και για τον ήλιο, τα σύννεφα και τον

άνεμο που κάπως τα ήξερε αλλά δεν τα είχε δει από κοντά, αφού μικρό καθώς ήταν

προστατευόταν συνεχώς από τους γονείς του, τα μεγάλα δέντρα δίπλα

του.

Ώσπου μια μέρα μετά τις πρωινές δροσοσταλίδες που πήρε από τα φύλλα της μαμάς του, είπε:- Μπαμπά, Μαμά, αποφάσισα να φύγω και να πάω να γνωρίσω όλα όσα γίνονται μακριά από εδώ!

-Μα παιδάκι μου είναι τόσο όμορφα εδώ στο δάσος. Εδώ δεν κινδυνεύεις και είσαι μαζί με το μπαμπά και τη μαμά, μην φεύγεις! Του έλεγε συνεχώς η μαμά.- Σε λίγο καιρό που θα μεγαλώσεις θα πηγαίνουμε μαζί ψηλά και θα παίζουμε με τα φύλλα μας, με τα κλαδιά μας και τον άνεμο! Του έλεγε και ο μπαμπάς.

Εξάλλου πως θα μπορούσες να φύγεις αφού έχεις ρίζες μέσα στο έδαφος, στη γη;

Τον ρώτησε η πεταλούδα το μεσημέρι.

Αυτό δεν το είχε σκεφτεί καθόλου, αλλά το μόνο που

ήξερε ήταν πως ήθελε να φύγει, και όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, πάντα γίνεται, είχε ακούσει να λένε συχνά οι γονείς του.

Έπρεπε να βρει ένα τρόπο να ξεφύγει από την γη που την κρατούσαν οι ρίζες της. Ήθελε να

γίνει πουλί να πετάξει μακριά και να γνωρίσει όσο πιο πολλά πράγματα μπορούσε! Αυτή ήταν η

μεγάλη της επιθυμία.

Και όπως συμβαίνει σε τόσο σημαντικές στιγμές, ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά στην μικρή μας ροδακινιά η νεράιδα των ευχών, που αποφάσισε να την βοηθήσει!

- Άκουσα τις ευχές σου μικρή μου ροδακινιά, και είμαι εδώ για να κάνω

πραγματικότητα την επιθυμία σου, είπε η νεράιδα.

Να ξέρεις μόνο, ότι η ευχή σου θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί

μόνο για 7 μέρες. Μετά θα μπορείς μόνη σου να επιλέξεις αν θέλεις να

παραμείνεις πουλί ή να ξαναγίνεις η όμορφη ροδακινιά.

Η χαρά της μικρής

ροδακινιάς δεν περιγράφεται. Το όνειρό της έγινε πραγματικότητα.

Ήθελε τόσο πολύ να το

φωνάξει και να το ακούσουν όλοι όσοι ήταν γύρω της, όταν ξαφνικά οι ρίζες της έγιναν μια

όμορφη ουρά και τα κλαδιά της δύο

όμορφα φτερά. Όσο για τα

φύλλα της έγιναν όμορφα πούπουλα

με όμορφα χρώματα!

Είχε γίνει η επιθυμία της, τώρα πια ήταν ένας όμορφος παπαγάλος! -Γιούπιιι… άρχισε να φωνάζει και άρχισε αμέσως, χωρίς να χάσει καθόλου καιρό να ανοιγοκλείνει τα καινούργια της φτερά. -Πετάωωω… φώναξε, περνώντας ανάμεσα από τα κλαδιά ενός δέντρου που το άρωμά του ήταν γνωστό. Ήταν όπως καταλάβατε μια μεγάλη ροδακινιά!

Φτάνοντας στη κορυφή των δέντρων όμως σταμάτησε φοβισμένη! Ο ουρανός, ένα απέραντο γαλάζιο όπως το είχε περιγράψει η φίλη της η πεταλούδα, την ενθουσίασε τόσο πολύ, που το μικρό μας παπαγαλάκι άρχισε να πετάει προς όλες τις κατευθύνσεις, πάνω, έστριβε ξαφνικά προς τα δεξιά και μετά απότομα κατέβαινε προς τα κάτω, έστριβε ξανά προς τα αριστερά και ξανά πάνω!

Ώσπου ξαφνικά δίπλα του φάνηκε μια πεταλούδα που φαινόταν πως ήθελε να

παίξουν μαζί. Μια επιθυμία παράξενη είχε

το μικρό μας παπαγαλάκι. Πεινούσε, και σαν πουλί που ήταν έτρωγε έντομα,

σποράκια αλλά και πεταλουδίτσες!

Αυτή η πεταλουδίτσα όμως ήταν γνωστή του, γυρνούσε συνεχώς γύρω του και το ένοιωθε πως ήταν φίλοι, αλλά η κοιλίτσα του ήταν

άδεια και γουργούριζε συνεχώς.

-Γειά σου παπαγαλάκι, πρέπει να είσαι καινούργιος στα μέρη μας, ακούστηκε μια

φωνή από δίπλα του! Κοίτα, είναι μια νόστιμη πεταλούδα εκεί, αν

πεινάς είναι όλη δικιά σου.

- Όχι δεν μπορώ γιατί είναι φίλη μου! Απάντησε το παπαγαλάκι.

- Χα! Χα! Χα!... γέλασε το άλλο παπαγαλάκι,- εμείς δεν έχουμε φίλες πεταλούδες, είπε

και πέταξε μακριά.

Το παπαγαλάκι ένοιωθε πως η πεταλουδίτσα ήταν φίλη του και δεν μπορούσε να της κάνει κακό. Ας πάω τώρα να ξεκουραστώ και συνεχίζω την εξερεύνησή μου αύριο, σκέφτηκε. Βρήκε μια όμορφη και ζεστή φωλίτσα στο δέντρο που μύριζε όμορφα, έχωσε το κεφαλάκι του μέσα στα φτερά του και κοιμήθηκε γλυκά.

Την άλλη μέρα το πρωί πήγε στις όχθες ενός ποταμού και ήπιε δροσερό νεράκι. Έκανε ένα μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά και ξάπλωσε σε μια ζεστή πέτρα να στεγνώσει!

Εκεί γνώρισε και άλλα παπαγαλάκια που είχαν έρθει να κάνουν το πρωινό τους μπάνιο! Άρχισαν να πετάνε ξέγνοιαστα, και το μικρό μας παπαγαλάκι ήταν ευτυχισμένο.

Ένοιωθε όμως πολύ μόνο του γιατί δεν είχε ένα σπίτι να γυρίζει το βράδυ και κάποιον να τον περιμένει όπως είχαν τα άλλα παπαγαλάκια! Είχε χάσει και την φίλη του την πεταλούδα την πιτσιλούλα που φοβισμένη είχε χαθεί εκεί κάτω ανάμεσα στα δέντρα.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Το παπαγαλάκι είχε ξεχάσει την συμφωνία που έκανε με την νεράιδα των ευχών, και καθόταν με ανοιχτές τις φτερούγες του σε ένα κλαδί ενός δέντρου που μύριζε όμορφα. Ήταν το αγαπημένο του δέντρο, το μόνο σημείο που ένοιωθε όμορφα και το μόνο σημείο που μπορούσε και ξεκουραζόταν όλες αυτές τις μέρες!

Μέρες τώρα, εκεί ψηλά, ένας μεγάλος αετός παρατηρούσε το παπαγαλάκι και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να το πιάσει.

- Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή σκέφτηκε ο αετός! -Το παπαγαλάκι είναι εκεί στο δέντρο με κλειστά τα μάτια σαν να ονειρεύεται! Ότι πρέπει για επίθεση! Ετοιμάζει τα νύχια του, και κατευθύνεται προς το παπαγαλάκι!

Στον ύπνο του το παπαγαλάκι είχε πάντα γλυκά όνειρα σ’ αυτό το δέντρο, αλλά τώρα σαν κάτι να γινόταν. Τα κλαδιά κουνιόταν χωρίς να υπάρχει αέρας, τα φύλλα άρχισαν να βγάζουν ένα σφύριγμα σαν να ήθελαν να μιλήσουν και να πουν στο παπαγαλάκι ότι κινδύνευε.

Ανοίγοντας τα μάτια του το μικρό παπαγαλάκι βλέπει

τον αετό που είναι πια σε μικρή απόσταση.

- Μπαμπά, Μαμά! φωνάζει τότε με όλη του την δύναμη και ήταν από αυτές τις

στιγμές που ήθελε να νοιώσει την φροντίδα

των γονιών του.

Ήταν ακριβώς αυτή η στιγμή που η νεράιδα των ευχών έκανε ξανά το μικρό παπαγαλάκι μια όμορφη ροδακινιά που…

μεγαλώνοντας, έλεγε την ιστορία της στα πουλάκια που έρχονταν για να ξεκουραστούν στα κλαδιά της!