Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·1

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·2

∏ ‰ È · ‰ Ú Ô Ì ‹ Ù Ë ˜ Ë Ï È · ¯ Ù › ‰ · ˜

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·3

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·4

∏ ‰È·‰ÚÔÌ‹

Ù˘ ËÏÈ·¯Ù›‰·˜

« ∂ ∫ ¢ √ ™ ∂ π ™ »

« ∫ ∂ . ª . ∂ . ∫ . ∞ . » - ∫ . ™ . ¢ . ∂ . √ . « ∂ ¢ ƒ ∞ »

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·5

©Copyright «ΚΕ.Μ.Ε.Κ.Α.» - K.Σ.∆.Ε.Ο. «Ε∆ΡΑ»

Η ύλη της παρούσας έκδοσης µπορεί να αναδηµοσιευθεί από κάθε εµδιαφερόµενο µε αναφορά στην πηγή.

«ΚΕ.Μ.Ε.Κ.Α.» - Κ.Σ.∆.Ε.Ο. «Ε∆ΡΑ»

Κεντρικά Γραφεία: Ηρώδου Αττικού 11

Πρόγραµµα “Πνοή” για παιδιά µε µαθησιακές δυσκολίες: Γαστούνης & Γουµενίτσης 14, Περιστέρι

12131, Αθήνα, Τηλ/Φαξ: 210 5913826, Email: edra@asda.gr, Website: www.edra-coop.gr

«Ιπποκράτης Ι»

Ελαιών 126 & Μυτιλήνης, Ίλιον 13123, Αθήνα, Τηλ: 210 5020778, Φαξ: 210 5020059

«Ιπποκράτης ΙΙ»

Αρκαδίας 43 & Κορυτσάς, Περιστέρι 12131, Τηλ/Φαξ: 210 5749545

«Κέντρο Εναλλακτικών ∆ραστηριοτήτων & Θεραπευτικών ∆ράσεων»

Ελαιών 126, Ίλιον 13123, Τηλ: 210 5020059

Υπεύθυνος Συµβουλευτικής οµάδας: Γρηγόρης Μελλάς

Υπεύθυνη του Φορέα Έδρα: Μαρία Κερασόγλου

Επιστηµονικά Υπεύθυνος: Αλέξανδρος Οικονόµου

Υπεύθυνη για τη συλλογή και τη φροντίδα του πολιτιστικού υλικού: Ελένη Τζίκου

Φορείς που συµµετέχουν στην έκδοση:

ΕΨΥΚΑ, Ι.Π.Α.Π. Η “Θεοτόκος”, Κοινωνική Λέσχη “Ευ ζην”, Έδρα, Θ.Ψ.Π Χανίων, Ψ.Ν. ∆ροµοκαΐτειο,

Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε., ΕΠΑΨΥ, Κ.Ε.Ψ.Υ.Ε., Ψ.Ν. Τρίπολης, Ψυχιατρικό Τµήµα Νοσοκοµείου Ιωαννίνων, καθώς

και ο Γιάννης και ο Μάρκος!

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·6

∞ÊÈÂڈ̤ÓÔ ÂÍ·ÈÚÂÙÈο

ÛÙÔ˘˜ ÂÚÁ¿Ù˜ Î·È ÙÔ˘˜ Ì·ÛÙfiÚÔ˘˜ Ù˘ ÔÌÔÚÊÈ¿˜

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·7

∫ Ô È Ó ˆ Ó È Î ¤ ˜

™ ˘ Ó Â Ù · È Ú È Û Ù È Î ¤ ˜

¢ Ú · Û Ù Ë Ú È fi Ù Ë Ù Â ˜ ∂ ˘ · ı Ò Ó √ Ì ¿ ‰ ˆ Ó

Ο κοινωνικός φορέας Κ.Σ.∆.Ε.Ο. «Ε∆ΡΑ», αποτελεί ένα Φο-

ρέα Ψυχικής Υγείας, που αναπτύσσει δραστηριότητες στην

κοινότητα πάνω σε θέµατα υγείας (πρόληψη - εκπαίδευση-

επανένταξη) σε συνεργασία µε τοπικούς, δηµόσιους και ι-

διωτικούς φορείς.

το οραµά µας

...η ανάπτυξη των απαραίτητων δράσεων και δραστηριοτή-

των έτσι ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε χρήστες υπηρεσιών

ψυχικής υγείας να γίνουν ενεργά µέλη στην κοινωνία και

στον χώρο εργασίας χωρίς να τους συνοδεύει ο στιγµατισµός

και η άρνηση...

Ειδικότερα εξειδικεύεται σε θέµατα ψυχικής υγείας, στα

πλαίσια της ψυχιατρικής µεταρύθµισης µέσω του προγράµ-

µατος Ψυχαργώς Β’ φάση.

« ∫ ∂ . ª . ∂ . ∫ . ∞ . »

∫ ¤ Ó Ù Ú Ô M Â Ï Â Ù Ò Ó Î · È E Ú Â ˘ Ó Ò Ó

K Ô È Ó Ô Ù È Î ‹ ˜ A Ó ¿ Ù ˘ Í Ë ˜

To «KE.M.E.KA.» είναι φορέας µελετών, προβληµατισµού και

δράσης.

Συνεργάζεται σε διεθνές επίπεδο µε αντίστοιχους φορείς και οργανι-

σµούς σε έρευνες, προγράµµατα και παρεµβάσεις που αφορούν τον

ψυχισµό και τις συµπεριφορές του ατόµου µέσα στην κοινότητα.

∂˘·ıÒÓ OÌ¿‰ˆÓ

∫ÔÈ

ÓˆÓÈÎ

¤˜ ™˘ÓÂÙ·ÈÚÈÛÙÈΤ˜ ¢Ú·ÛÙËÚÈfiÙËÙ˜‰ڷ

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·8

Μετά τον κακό χειµώνα η άνοιξη,

σχεδόν ανθίσαν... τα λουλούδια,

ή πάνε πιά ν’ ανθίσουν και ένας άνεµος

ένθεος - µυροβλίτης. Η ψυχή ανοίγεται,

µπουµπούκιασαν οι ελπίδες και η σκέψη

άτι όµορφο στα λιβάδια, µαζί και πήγασος

στους ουρανούς.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που άνοιξαν την ψυχή

τους, που κατέθεσαν τη σκέψη τους, για

να κοινωνήσουν µαζί µας και να δηλώσουν

το παρόν τους, για να γιορτάσουµε µαζί τους

το επίτευγµα της κερδισµένης τους άνοιξης.

Ναί, περιµέναµε µαζί τους το γλυκύ τους έαρ.

Ένα βιβλίο οµορφιάς χαρισµένο

από ανθρώπους που είχαµε βάλει στο περιθώριο.

Ένα µπουκέτο τέχνης

Αλέξανδρος Οικονόµου

Επιστηµονικά Υπεύθυνος

Προγραµµάτων Ψυχοκοινωνικής

Αποκατάστασης του Φορέα Κ.Σ.∆.Ε.Ο. «Ε∆ΡΑ»

Αντί προλόγου

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·9

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·10

Προ - λόγισµα

Γράφω σηµαίνει συναρµολογώ τα όνειρα.

Σηµαίνει ζω την ουτοπία να πλευρίσω το

απρόσιτο. Με παράλογο πάθος να

χαρτογραφήσω την άβυσσο.

Σηµαίνει κατεβαίνω χωρίς απελπισία στο δικό

µου Μινώταυρο που µε ονειρεύεται.

Και πριν µε καταπιεί µε εικονίζει που τον

εικονίζω.

Μανώλης Πρατικάκης«Μεγάλος Ξενώνας»

Τα ποιήµατα της συλλογής αυτής ανατρέπουν την κυρίαρχη

θεώρηση του ποιητικού λόγου, διεισδύουν στους εσώτερους

υπαρξιακούς στοχασµούς και συνθέτουν µια «διαφορετική»

ποιητική φωνή. Με την αφοπλιστική τους λιτότητα, µε την

ακαλαίσθητη οµορφιά, µε την βιωµατική τους δύναµη µας εισάγουν σε

µια θέαση του εσωτερικού µας τοπίου.

Μας ξαφνιάζουν αδιάκοπα.

Η ποίηση αυτή εµπεριέχει µια εµβόλιµη πρόκληση της νοηµατικής

11

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·11

ερµηνείας για ένα κόσµο που είµαστε και δεν είµαστε και σηµατοδοτεί τη

δικιά µας περιπλάνηση σε χώρους και τρόπους του σήµερα.

Ακόµη εµπεριέχει µια υπαρξιακή κραυγή και υπογραµµίζει

µια ένσταση στο κόσµο των διαχωρισµών και των αποκλεισµών.

Τα µεγάλα συστατικά της ποίησης αυτής είναι οι έντονοι ψυχικοί

χρωµατισµοί, η ανάδυση µια παιδότροπου αθωότητας, η αποτύπωση του

«λίγου» ως µέγιστου και αγαθού και η αποκρυστάλωση της σιωπής των

ανθρώπων.

Οι ποιητικές «φωνές» που ηχούν στις σελίδες αυτές ακουµπούν ζωντανά

τον Έλληνα λόγο και την ελληνική χαρµολύπη.

Έτσι φωτίζεται και ανοίγεται ο κόσµος µας διασταυρώνοντας µονοπάτια,

ανασαίνουν οι τέχνες και ραγίζουν τα κοινωνικά στερεότυπα.

Πολλοί απο τους ανθρώπους –ποιητές έζησαν µεγάλα χρονικά

διαστήµατα στα ψυχιατρεία της Ελλάδας. Ξεχνούν το εγκλεισµό και το

άσυλο και ανοίγουν φτερά- και η ποίηση συµµετέχει- για ένα ταξίδι

γεµάτο τρυφερότητα, λυρισµό και ευαισθησία. Υµνούν το Άνθρωπο και τα

Ανθρώπινα.

Στην εποχή µας που όλα γκρεµίζονται και όλα ισοπεδώνονται, µέσα από

τον καταναλωτισµό, τον εγωισµό, την υστεροβουλία την καταστροφή του

περιβάλλοντος αυτά τα ποιητικά σκιρτήµατα είναι ένα φως στα σκοτάδια

µας, είναι ένα παράθυρο στις µοναξιές µας.

Η ποίηση αυτή δίνει ενέργεια στην ψυχιατρική πράξη, νόηµα και

περιεχόµενο στην ψυχιατρική µεταρρύθµιση, σπάει τα κοινωνικά

στερεότυπα για την ψυχική νόσο και προάγει την ψυχική υγεία.

∆ιαµορφώνει ένα νέο πολιτισµικό ήθος για τον σεβασµό της

διαφορετικότητας και για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Η πρωτοβουλία έκδοσης αυτής της συλλογής αξίζει συγχαρητηρίων.

Έτσι µεγαλώνει η ταυτότητα µας µεγαλώνει ο κόσµος µας.

Αντώνης ΛιοδάκηςΨυχιάτρος- Ψυχοθεραπευτής

12

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·12

Το βιβλίο αυτό ξεκίνησε από ιδέα, µεταµορφώθηκε σε πρόκληση

και κατέληξε σε Έργο.

9 µήνες! Γέννηση.

Πολλοί άνθρωποι βοήθησαν στο να φτάσει στα χέρια µας, στην

τελική του αυτή µορφή. Η αρχική ιδέα ήταν να έχει περισσότερο χρώµα …

η τελική του να έχει περισσότερο λόγο. (Αν ήταν στο χέρι µου µόνο, το

χρώµα κι ο λόγος θα σχετίζονταν ισότιµα ! Αλληλεπιδραστικά, ισότοπα

…).

Για την όλη αυτή πορεία λοιπόν, θα ήταν µεγάλη παράληψη να µην

ευχαριστήσω όσους επαγγελµατίες, εθελοντές, συναδέλφους και

φίλους ανταποκρίθηκαν µε µεγάλη προθυµία σ' αυτό το κάλεσµα.

Ένα µεγάλο λοιπόν ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον κο. Λιάκο Άρη για την πολύτιµη

βοήθεια και τις κατατοπιστικές καλλιτεχνικές συµβουλές του, στον

κο. Λιοδάκη Αντώνη για τις ιδέες και την προσφορά του χρόνου και

της εµπειρίας του, στον κο. Γεώργα Γιώργο που έκανε τα έργα

εικόνες, στη Μουριάδου Ανθή και στον Πιτσιρίκο Θοδωρή για τη

βοήθειά τους στο δηµιουργικό και γραφιστικό κοµµάτι, στο

Ζαφειρούλη Κώστα για την όλη εξυπηρέτηση και για τη

«µεταµόρφωση» των φωτογραφιών, στις εθελόντριες ∆ήµου

Σοφία και Λάµπρου Ευαγγελία για τη δακτυλογράφηση

13

Ευχαριστίες...

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·13

των κειµένων, στο συνάδελφο Κίτσο ∆ηµήτρη για την µετατροπή

του υλικού σε ψηφιακή µορφή και για την ευχάριστη συµµετοχή

του (!), στα µέλη του ∆ικτύου Φορέων ∆υτικής Αθήνας για τη

συµπαράσταση, στην Καπράλου Άννα που µου εµπιστεύτηκε τη

δουλειά της στην οµάδα Εικαστικής Έκφρασης στα οικοτροφεία της

Έδρας και φυσικά, σε όλους τους συναδέλφους από τους Φορείς

Ψυχικής Υγείας που συµµετέχουν µε έργα των χρηστών των

υπηρεσιών τους, στη συγκεκριµένη έκδοση. Ειδικότερα, ευχαριστώ

για τη συνεργασία µας τον κο. Γαζή ∆ηµήτρη από το οικοτροφείο

«Στην Άκρη της Πόλης», την κα. Τσουλφά Ιωάννα από το

οικοτροφείο της Ερέτριας (Ε.Π.Α.Ψ.Υ.), τον κο. Τσαρτσάλη Θέµη …

τότε στο Τµήµα Ευεργετών του ∆ροµοκαϊτείου, τις κες.

Παπανικολοπούλου Πέννυ και Κατσούδα Καίτη από το Ι.Π.Α.Π. «Η

Θεοτόκος», την κα. Κατσάνου Βούλα από το Νοσοκοµείο

Ιωαννίνων, την κα. Αγναντοπούλου Μαρία από τις ∆οµές της ΕΨΥΚΑ

στη Θεσσαλονίκη, την κα. Παπαδηµητροπούλου Κωνσταντίνα από

τις ∆οµές του Ψυχιατρικού Νοσοκοµείου Τρίπολης, την κα.

Ταµπαθάνη Νικολέτα από την Κοινωνική Λέσχη «Ευ Ζην», την κα.

Γαβλιηλίδου Στέλλα από το οικοτροφείο «Αθηνά» (Π.Ε.Ψ.Α.Ε.Ε.),

τον κο. Μπούκα ∆ηµήτρη από το Κ.Ε.Ψ.Υ.Ε. και βέβαια, όλους τους

Καλλιτέχνες που µου εµπιστεύτηκαν τα έργα και τις σκέψεις τους.

Με συγκινήσατε!

Τέλος, ευχαριστώ τον κο. Σαξώνη από το Ι.Π.Α.Π. «Η Θεοτόκος»

και την κα. Συµεωνίδου από το ΚΕ.Θ.Ε.Α. για την άµεση απάντηση

και πρόθεση συνεργασίας τους, όσον αφορά την εκτύπωση και τα

τεχνικά χαρακτηριστικά της έκδοσης, τη ∆ιοίκηση του Κοινωνικού

Συνεταιρισµού «Έδρα» για την ανάθεση του εγχειρήµατος, τον κο.

Ράπτη Στέλλιο και τον κο. Μπουκουβάλα Γιάννη για το ότι “ήταν

εκεί” (!), καθώς και όλους τους συνεργάτες µου, για την

κατανόηση που έδειξαν όταν χρειάστηκε να «λείψω» από τις

∆οµές, ώστε να εκδοθεί αυτό το βιβλίο.

Με εκτίµηση,

η υπεύθυνη για τη συλλογή και τη φροντίδα του πολιτιστικού υλικού,

Τζίκου Ελένη

14

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·14

15

λόγος...

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·15

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·16

• Â Ó Ò Ó · ˜ £ Â Û Û · Ï Ô Ó › Î Ë ˜ ∂ æ À ∫ ∞

[. . . ]

Ο έρωτας είναι µια λατρεία.

Ο έρωτας είναι µια αίσθηση.

Ο έρωτας είναι µια αγάπη.

Ο έρωτας είναι µια απάτη.

Ο έρωτας είναι µια άκριση

Ο έρωτας είναι µια άρνηση.

Ο έρωτας είναι µια άφεση.

Σοφία Κεϊσίδου

¢ È · Ì ¤ Ú È Û Ì · B ’ £ Â Û Û · Ï Ô Ó › Î Ë ˜ ∂ æ À ∫ ∞

[. . . ]

Ήρθε η άνοιξη

Ο καιρός καλυτέρεψε

Τα πουλιά πετούν

Ο ήλιος λάµπει και

Ο κόσµος πάει βόλτα

Τα σχολεία είχαν διακοπές για το Πάσχα

Ο κόσµος άρχισε να σκέφτεται τις καλοκαιρινές διακοπές

Και τότε θα κλείσουν τα σχολεία για τρεις µήνες

Τον Ιούνιο, Ιούλιο, Αύγουστο

Και θα ανοίξουν τον Σεπτέµβριο.

∆ηµήτρης ∆αµίγος

17

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·17

• Â Ó Ò Ó · ˜ £ Â Û Û · Ï Ô Ó › Î Ë ˜ ∂ æ À ∫ ∞

[. . . ]

Τα αστέρια µες την κεφαλή θαµπώνουν κάθε µέρα

και εγώ εφύτρωσα αγάπη µου σε σένα.

η ηµέρα τούτη έφυγε και λάµπω σαν τα αστέρια.

κι ο χρόνος θάµπωσε, τι έµεινε σε µένα…

µια µαργαρίτα ανοιξιάτικη φύτρωσε µια µέρα

που µάδησε και έφερε εσένα.

και άνοιξε ο ουρανός και θάµπωσε η µέρα.

τα χρόνια που περάσανε λειτούργησαν µια µέρα

ηρθε η αγάπη µου και έφυγαν τα γηρατιά

µια µέρα και ήρθε η Άνοιξη. Καληµέρα.Λιλή Βασιλάκη

[. . . ]

Τσουνάµι είναι ο έρωτας

κι ο έρωτας στεφάνι

και δάκρυσαν τα πέλαγα

µε αρχοντιά µεγάλη.

Η αγάπη του Θεού

εφάνηκε µεγάλη

να µας λυτρώσει φάνηκε

µε αρχοντιά µεγάλη.Λιλή Βασιλάκη

18

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·18

[. . . ]

Στην ιστορία της ζωής που βρέθηκα µαζί σας

Η ιστορία το ‘γραψε:

«Βενήτη, κι αν εγέρασες

κι άσπρισε την κεφαλή σου,

τα γράµµατα τα µάθαµε

στην ιστορία της ζωής σου.»

Τον όρκο µας πατήσαµε

και πάµε για άλλα κράτη.

Και πάλι επιστρέψαµε

µε πείσµα µε γινάτι

την πατρίδα µας να δούµε

και µαζί να ζούµε

και πάλι η ζωή

τι να πρωτοδούµε

Το αστέρι µας έλαµψε στη ζωή

που καρτερούµε

γιατί ο θεός µας επλησίασε

στο τρελάδικο που ζούµε.

Με αγάπη Λιλή Βασιλάκη

19

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·19

[. . . ]

Μες τη ζωή που ήρθαµε γιατί να ζούµε;

µόνο να προσευχόµαστε καλή ζωή να δούµε.

Στον άλλο κόσµο εαν θα κατέβουµε

και στον θεό τι θα πούµε.

Μια αγάπη, µια ζωή

η ζωή µας η διπλή.

Στον κόσµο η ζωή µας

που είναι η αγάπη µας, η ζωή µας;

εγώ βρήκα την αγάπη µου

κοντά στον θεό

µια ολόκληρη ζωήη

η αγάπη, η ζωή µας

που ταιριάζει ο πόλεµος

του διαβόλου και η ανάστασή µας κοντά στον θεό

η ανάσταση, ο πόλεµος

εναντίον του διαβόλου.Λιλή Βασιλάκη

20

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·20

[. . . ]

Μια µαργαρίτα µάδησα

Μια όµορφη αγάπη

και άνθησε µια αγάπη

Ο έρωτας, η ανάσταση

στο στήθος µου και πάλι

και ήρθε η άνοιξη και πάλι

Άνθισαν τα τριαντάφυλλα

και σκόρπισαν τα φύλλα

και γέµισαν οι δρόµοι

τριαντάφυλλα και φύλλα

άλλα κοκκινήσανε και γίνηκαν τα φύλλα

σαν σταφύλια που φαγώθηκαν κι εκείνα

Έσπειρα τριαντάφυλλα

και αγιόκληµα και κλήµα

και σταφύλια

και εφύτεψα και µήλα

και καθάρισα τα φύλλα

και όλα γίνηκαν

της Μυρτιάς τα ΜύραΛιλή Βασιλάκη

21

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·21

[. . . ]

Έγραψα τραγούδια

στην ελεύθερη πατρίδα,

και της έγραψα και ποίηµα

και η πατρίδα που µε ξέγραψε

µου έγραψε και ποίηµα

να ξανάρθεις µες το µνήµα

και της έγραψα απόψε

έφυγε το καράβι

χωρίς εµένα

και µου λέει κρίµα

το εγλύτωσες το µνήµα

η πατρίδα µε αγάπησε πολύ

και εγώ αγαπάω την πατρίδα

και της λέω που να πάω

εδώ είµαι για σένα

και εσύ για µένα.

Χρόνια στην ξενιτιά

πατρίδα εσένα εσκεφτόµουνα

Κοντά σου να γυρίσω

Και τα κόκαλά µου

σε σένα να αφήσω

στην πατρίδα την γλυκιά

που δεν ξέχασα πια.Λιλή Βασιλάκη

22

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·22

¢ È · Ì ¤ Ú È Û Ì · ∞ ’ ∂ æ À ∫ ∞

[. . . ]

Άνοιξη µπήκε, όλα µοσχοµυρίζουν

Τα χόρτα- τα βουνά- η θάλασσα

και προπάντων τα λουλούδια

Οι παπαρούνες άνοιξαν

και γέµισαν µε κόκκινο χρώµα τα λιβάδια

και τα χωράφια της έρηµης γης.

Οι µαργαρίτες επίσης σαν πραγµατικά πειραχτήρια

γέµισαν κι αυτές µε τον τρόπο τους

και το πλούσιο κιτρινάδι τους

το πλούσιο κοκκινάδι της παπαρούνας

το χορτάρι, το χώµα του χωραφιού και του αγρού.

∆εν έχει τίποτα άλλο να µας δείξει η άνοιξη για φέτος

πλην του ήλιου

Που µου κοπανάει αβέρτα κουβέρτα

Κάθε πρωί από τις 7:00 µέχρι τις 8:00 το βράδυ._Ιωσήφ Σταµπουλίδης

23

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·23

π . ¶ . ∞ . ¶ « ∏ £ Â Ô Ù fi Î Ô ˜ »

[. . . ]

…Έψαχνα απεγνωσµένα ένα φίλο, όλοι µε

κορόιδευαν. Ήθελα να βρω και το ιδανικό µου αγόρι,

αλλά το να γνωρίζω τα αγόρια, γνώριζα λάθος. Ήταν

σαν τα παιδικά αισθήµατα: Σαν ένα µικρό παιδί µε

έναν µεγάλο… Τώρα πια ωρίµασα έµαθα να αγαπώ µε

αµοιβαία αισθήµατα τους άλλους. Όπως τον κύριο

Παντελή που τον νιώθω σαν φίλο και σαν πατέρα µου,

που µε βοηθάει και έχει αφιερώσει την αγάπη του στα

παιδιά.

Όπως και ο κύριος Κωνσταντίνος που τον νιώθω κι

αυτόν σαν πατέρα µου. Όταν καµιά φορά

συναντιόµαστε, µ’ αρέσει να µιλάµε επειδή µου κάνει

καλό και επίσης είναι ο καλύτερος ψυχολόγος. Επίσης

τώρα έχω µια και µοναδική φιλενάδα την Τζινούλα,

που την αγαπώ, και θέλω αυτή η φιλία να κρατήσει.Οµάδα τέχνης «Η Θεοτόκος»

24

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·24

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΓΙΟΡΤΗ

Υπάρχει µια πολύ όµορφη γιορτή σήµερα που είναι της

Γυναίκας. Αλλά πάντα γιορτάζουµε, κάθε µέρα.

Σήµερα και πάντοτε πρέπει µας σέβονται επειδή και

εµείς έχουµε προσφέρει πολλά στον κόσµο, όπως

κάθε γυναίκα. Όπως η µαµά µου, η κυρία Μινούλα,

που δουλεύει πολλά χρόνια, έχει αφιερώσει την

αγάπη της σε εµάς τα παιδιά. Εµείς οι γυναίκες έχουµε

τα µεγαλύτερα δικαιώµατα. Η µαµά που µας

µεγάλωσε πέντε παιδιά, και αγωνίζεται για όλα, για

εµάς και για εκείνη. Που φροντίζει για τον εαυτό της.

Επίσης έχουµε προσφέρει πολλά και στον εαυτό µας,

που γεννιόµαστε από τις µαµάδες µας. Που έχουνε

µέσα στον καρπό τους και εµάς, που µας φέρνουν στον

κόσµο. Επίσης έχουµε το δικαίωµα ως γυναίκες να

υπερασπιζόµαστε τον εαυτό µας. Να µας

υποστηρίζουν. Να πολεµήσουµε για αυτή την µάστιγα

της ζωής, το aids.Mαρία Σαχτούρη

[. . . ]

….Όταν ήρθε η κυρία Μινουλίτσα, µε έπιανε χωρίς να

το θέλω νευρικότητα, αλλά επειδή ξέρουν όλοι ότι

φωλιάζει η αγάπη µέσα µου και η ευαισθησία που έχω

δεθεί µαζί της, µας έχει προσφέρει πολλά και δεν της

αξίζει αυτό που περνάει µε τη ζωή, που είναι µόνη της.

Και σκεφτόµουν όλα αυτά που πιστεύω πως η Ντία θα

το ξεπεράσει το άγχος, η νευρικότητα, επειδή έχει

χρυσή καρδιά. Είµαι σίγουρη γι’ αυτό … που την

βλέπουµε µε ένα χαµόγελο, ξέρουµε στο τέλος θα

φύγει αυτό από µέσα της. Θα βγει αυτός ο αόρατος

τοίχος που δεν µπορεί να επικοινωνήσει, και τότε θα

βγει µια πολύ ήρεµη ευαισθητοποιηµένη

πεταλουδίτσα.

25

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·25

Ο σεβασµός, που µου δίνουν τα παιδιά και τους δίνω

επειδή τους αγαπώ όλους ακόµη και τη φίλη µου, µε

βοηθάει να προχωρήσω µόνη µου κάποια στιγµή για

να κάνω αυτό τον κόσµο κάπως διαφορετικό. Ο

Μανώλης, ένα από τα παιδιά που µπορεί να λένε ότι

κάνει βλακείες, αλλά για µένα όλα αυτά που λέει και

που κατάγεται από την Κρήτη και διάφορα για την ζωή

του, µας δίνει το νόηµα του πως πρέπει να είµαστε

υπερήφανοι για εκεί που ανήκουµε. Ο κύριος

Παντελής, που για µένα είναι και φίλος και πατέρας,

που µε έχει βοηθήσει και είναι ένα στήριγµα που

βρίσκουµε µέσα του, που έχει υποµονή και αγάπη για

όλους.Οµάδα Τέχνης «Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ»

ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΗ Σ’ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ

Αποφάσισα να κάνω ένα αλλιώτικο ταξίδι από τα

συνηθισµένα. Ένα ταξίδι µε την φαντασία µου. Με

σκέφτοµαι να είµαι επάνω σε ένα σύννεφο και να

ταξιδεύουµε µαζί. Βλέπω την περιοχή που ζω να είναι

τόσο µικρή, τα σπίτια να µοιάζουν σαν σπιρτόκουτα, οι

άνθρωποι σαν µυρµήγκια να τρέχουν για το

καθηµερινό τους φαΐ. Τα µεγάλα πάρκα µοιάζουν µε

µικρές αυλές. Τα αυτοκίνητα στους µεγάλους δρόµους

να µοιάζουν σαν ένα φίδι να σέρνεται. Τα εργοστάσια

που έβγαζαν καπνό σαν τις καµινάδες των σπιτιών. Τα

βουνά σαν µικροί λόφοι, τα ποτάµια σαν ρυάκια.

Αλήθεια πόσο θέλω να κάνω ένα ταξίδι τέτοιο στην

πραγµατικότητα, και αυτά που είναι πραγµατικά εδώ

από ψηλά είναι τόσο ασήµαντα και σηµαντικά µαζί.

Οµάδα τέχνης «Η Θεοτόκος»

26

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·26

∫ Ô È Ó ˆ Ó È Î ‹ § ¤ Û ¯ Ë « ∂ ˘ ˙ Ë Ó »

[. . . ]

Η ζωή είναι ένας αγώνας διαρκής

και εµείς είµαστε δροµείς

γι’ αυτό τρέξε όσο πιο πολύ µπορείς,

προτού στο περιθώριο βρεθείς.

Ισµήνη

[. . . ]

Στα πράσινα τα µάτια σου έφτιαξα άλλες σκέψεις

να σου τις δώσω στο φιλί και µέσα απο το κορµί εσύ να τις

διαλέξεις.

Την άνοιξη σε κυρίευε ο φόβος

και ερχόσουνα δειλά

να πεις πως δεν θα είµαστε µαζί

και θα σε σβήσει ο πόνος.

Μα θέλω απ’ την Αύρα σου

που θα έχεις για µένα

να δείξεις λίγο να µου πεις ξανά τα περασµένα.Jason Priestley

27

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·27

√ Ì ¿ ‰ · ∆ Â ¯ Ó Ò Ó ∫ Ô È Ó ˆ Ó È Î ‹ ˜ § ¤ Û ¯ Ë ˜ « ∂ ˘ ˙ Ë Ó »

ΤΑΞΙ∆Ι ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Τί είναι αγάπη, αγάπη τί θα πει;

Μια ψευδαίσθηση καλή ή είναι όλη µας η ζωή;

Η αγάπη είναι θάλασσα, σε βουλιάζει στα βαθιά

Είναι αστέρι φωτεινό, που σε τραβάει στο κενό.

Τί αβάσταχτο συναίσθηµα που είναι η µοναξιά;

Πόσο δύσκολο είναι να νιώσω την σκέψη σου

Όταν εκείνη ταξιδεύει µακριά;

Όταν κοιτώ τα µάτια σου βλέπω τον ουρανό

Όταν κοιτώ το πρόσωπο σου βλέπω τον Θεό.

Προσεύχοµαι για σένα και κάνω µια ευχή,

Το αύριο που θά ‘ρθει να φέρει νέα αρχή.

Πώς να εκφράσω αυτό που νιώθω στο χαρτί;

Αγάπη είναι; Έρωτας;

Αν και δεν στό ‘χω πει σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Τι όµορφο συναίσθηµα, τι δυνατό!

Πώς όµως θα µάθεις ότι είναι αληθινό;

Όταν τα µάτια του σώµατος κλείσουν,

Και εκείνα της ψυχής ανοίξουν

Τότε µόνο θα αισθανθείς

Τι σηµαίνει να αγαπά κανείς.Μανόλης ΛαβδάκηςΣµαράγδα ΚανδανολέωνΚώστας ΚαλλίγνωµοςΒάιος ΜπαµπούκοςΑντώνης Μουµούρης

28

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·28

√ È Î Ô Ù Ú Ô Ê Â › Ô π Ô Î Ú ¿ Ù Ë ˜ π π - Œ ‰ Ú ·

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΕΡΩΝΗΣ

Λίγη βουβή κι ανήµπορη στη νιότη

από ένα κοµµάτι πλεξίδα η χαίτη

Πάρε παλιάτσο τη φωτιά

σύρε στ’ αγρίµια στα βουνά

Πήρες πολλά σου µείναν λιγοστά

∆εν πειράζει που τάχτηκες

µ’ αυτό το µαχαίρι που σφάχτηκες

Μην ντραπείς τον ήλιο κατάµατα να κοιτάξεις

κατάµατα µην ντραπείς να τον τάξεις

δε µετανιώνω για σένα παλιάτσε

τα δικά µου όνειρα, το δικό µου παλιάτσοΙωάννα Καργιώτου

[. . . ]

Οµβριακή πανέµορφη που ήσουν όλο κέφι

σαν το κακό που έπαθες στο τέλος του Νοέµβρη

Του Αγ. Αντρεώς ξηµέρωνε

µην είχε ξηµερώσει

καραµπιλαριά µε τον προδότη Λάκη

εµπήκανε στο χωριό και τα κάνανε µαντάρα

Την άλλη µέρα το πρωί

εφτά λεβέντες διαλεκτούς

τους πνίξανε στο αίµαΙωάννα Καργιώτου

29

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·29

£ ∂ ƒ ∞ ¶ ∂ À ∆ ∏ ƒ π √ æ À Ã π ∫ ø ¡ ¶ ∞ £ ∏ ™ ∂ ø ¡ X A N π ø ¡

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

Πράσινη τρικυµία στο ονειροπόλο βλέµµα σου

Κελάρυσµα µικρών αναλαµπών χαράς στα χείλια σου

Τολµώ να σ’αγγίξω απαλά, ήρεµα

σαν σε όνειρο που διστάζει να ξυπνήσει

Θυσία στην ιδέα του πρώτου Ήλιου

Και µπορώ να σε κοιτάζω, να σε ψηλαφώ

Σαν µια απρόοπτη, τυχαία ανακάλυψη

Όπως αντικρύζει το άγαλµα του εκείνος που το ξέθαψε απ’το

χώµα,

απαλλάσσοντας τα τέλεια µέλη του από τη λήθη των αιώνων

µε δέος, σχεδόν στοργικά.

...Και ξέρω πως θα γίνεις για των νησιών µου τις ακτές

παλίρροια

Πληµµυρίδα και άµπωτη.

Ή φως που διστάζει ν’ανάψει

πάνω σε µοναχικό φάρο

...Έχω ξεχάσει, χρόνια τώρα, να σκέφτοµαι

Παρολ’αυτά, µπορώ να λατρεύω το µάρµαρο κάποιων

άδοξων µελλοντικών αναπολήσεων,

Γράφοντας το πρόσωπο σου σ’άσπρο χαρτί.

Να σε δω κι ας σε χάσω ξανά.

Ξέροντας πως ποτέ δε θα ξεφύγω πια απ’την καταπράσινη

αυτή επιστροφή στην Κόλαση.Peny Nik

30

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·30

ΗΘΕΛΑ

Με τροµάζει αυτή η σιωπή

Η σιωπή αυτή που δε µου επιτρέπει να ξεχάσω

Πόσο σε φοβάµαι, αγάπη µου…

Ήθελα να σου τραγουδήσω, µα δεν έχω φωνή

∆εν έχω φωνή και το σκοτάδι µε φοβίζει

Το σκοτάδι είναι σαν τις µέρες µου

που φεύγουν και που δεν θα ξανάρθουνε

Με κοιτάς

ανέκφραστος

Της βουβής αυτής µάχης

εσύ ο άνεργος ήρωας

∆ιεκδικώ τη φυγή τo χαµό

∆ιεκδικώ µια θέση στην αδράνεια στην προσωπική µου ήττα

Ονειρεύοµαι κάνοντας ανυπόστατες υποθέσεις

Αν… Αν δεν…

Ζήτω που καήκαµε

Είτε µακριά µου

είτε δίπλα µου

Ο ουρανός θα έχει πάντα το χρώµα της τσιµεντούπολης

Φίλε, έλα εδώ, για δες:

Nα άλλος ένας που πήδηξε το φράχτη

∆υο µάτια που µονοπωλούν την τρικυµία

∆εν είναι ερωτικό αυτό το γαλάζιο βλέµµα

Κι αυτό το «ήρεµο» χαµόγελο δεν είν’ ερωτικό

Μην ανησυχείς, τελευταία είµαι λίγο φοβισµένη.Peny Nik

31

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·31

ΝΟΣΤΟΣ

Βλέπω τα όνειρα µου να µοιράζονται.

Ακινητώ.

Και έπειτα ονειρώξεις καταφτάνουν.

Μόνος.

Κλάµα πρωτόγνωρο.

Φόβος!

Αγέρας οι λέξεις που πετώ.

Φτάνω.

Γυρίζω στο πρωτόγονο µίσος.

Κλαίω.

Κι έπειτα ευχάριστα νέα.

Γνωρίζω

Και µεθώ από λαχταρά.

Νόστος!Γιώργος Κοκκινίδης

ΛΕΝΙΩ

Στ’αστραγάλι αλυσίδα

Μπλε φόρεµα

Πλεξούδες τα µαλλιά

τραγανίζεις Λενιώ

συνέχεια τη λευτεριά σουΓιώργος Κοκκινίδης

32

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·32

ΚΑΡΤΕΡΕΜΑ

∆εν ξέρω

αν θα σε φέρει η βροχή.

Η βροχή, τραγούδι που επιµένει…

Ή θα σε φέρει

ένα λιοπύρι του καλοκαιριού

δίπλα στις γαλήνιες θάλασσες.

Όλα τα µηνύµατα

µου παραγγέλνουν

τον ερχοµό σου…

Κι ανάβω φωτιές στον ουρανό…

για νά ‘χεις ένα σηµάδι

πως υπάρχω

Μόνο τούτο θα σου πω,

µην αργείς.Άγνωστος συγγραφέας

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Λευκό της νιότης µου λουλούδι

που ρίζωσες για να σταθείς

του παραδείσου αγγελούδι

Βρες µια φωτιά να ζεσταθείς.

Γιατί χειµώνιασε γλυκιά µου

πέφτει σκοτάδι από νωρίς.

Σε βλέπω µες τα όνειρα µου

Χτενάκι στα µαλλιά φορείς.

Κι έτσι απρόσµενα όταν φεύγεις

προσεύχοµαι στο γυρισµό.

Τη µοναξιά σου ν’ αποφεύγεις

Κάνε εµέ προορισµό.

Χριστούγεννα προβάλουν φωτισµένα

µε το λευκό της αστραπής

τι θά’τανε χωρίς εσένα

ο κόσµος όλος… µην το πεις.Άγνωστος συγγραφέας

33

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·33

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΕΠΤΑ (απόσπασµα)

Κοντεύω να συµπληρώσω ένα µήνα που είµαι εδώ.

Στο περίπτερο επτά. Καταλαβαίνω πως είµαι λίγο

καιρό, αλλά σε πέντε µέρες έχουµε Χριστούγεννα και

µελαγχολώ στη σκέψη πως τέτοιες γιορτινές µέρες θα

τις ζήσω µέσα. Λαχταρώ τους δικούς µου. Τους γονείς.

Τ’αδέρφια µου. Είµαι πολύ καλά τώρα στην υγεία µου

αλλά πώς να πείσεις το γιατρό να φύγεις, µετά τη

τελευταία µου κρίση για να φύγω πιο νωρίς; Πρέπει να

αποδείξω σε εκείνον ότι όχι µόνο είµαι καλά και πως

έχω σταθεροποιηθεί. Και για ν’ αποδειχτεί αυτό

χρειάζεται χρόνος. Χρόνος που για να περάσει, θα

‘χουν περάσει και τα Χριστούγεννα και δεν θέλω να

είµαι εδώ τα Χριστούγεννα. Λείπω ένα µήνα σχεδόν

από το σπίτι. Έχω αποζητήσει την αγάπη των δικών

µου. Και Χριστούγεννα σηµαίνουν αγάπη. Πώς θα τα

περάσω µακριά τους; Χωρίς την αγάπη τους;

Στενοχωριέµαι ότι µπορεί να είµαι τα Χριστούγεννα

εδώ. Μα θα προσπαθήσω να το πω στο γιατρό. Έχω

αποφασίσει να το πω ακόµα κι αν δεν µε αφήσει να

φύγω. Τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει.

Το περιβάλλον και η ζωή µου εδώ, µου είναι γνωστά.

Καταστάσεις οδυνηρές. Ιστορίες πονεµένες. Ζωντανά

παραδείγµατα που ξεφεύγουν απ’τη ζωή που υπάρχει

έξω. Υποµονή. Για να φτάσω εκεί, πρώτα πρέπει να

φύγω από δω. Τί να πρωτοαναφέρω; Χριστέ µου είναι

τόσο δύσκολο ακόµα και σαν µαρτυράς να παρίσταµαι

και να τα ζω, καταγράφοντας τον πόνο που

διαδραµατίζεται εδώ. Θα πω µόνο τα πιο συχνά

περιστατικά, αυτά που χαρακτηρίζουν το περίπτερο

επτά σε καθηµερινή βάση. ∆εν θα πω τα ακραία γιατί

µόνο η µνήµη τους µε τροµάζει και µ’ αναστατώνει και

δεν θέλω πια να τροµάζω κι άλλο. Αρκετά έχω

αναστατωθεί. Φτάνει. Επιθυµώ να ζήσω µια ήρεµη ζωή

έξω. Θέλω να βρίσκοµαι συνέχεια µ’ όσους µ’

34

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·34

αγαπούν και αγαπώ γιατί µόνο η αγάπη µπορεί να

απαλύνει τον πόνο. Να εξαλείψω όσα έζησα;

Αποκλείεται. Ξέρω πως θα τα κουβαλώ πάντα µέσα

µου σαν στίγµα που πληγώνει και µατώνει τη καρδιά.

Περπατώ στον εσωτερικό διάδροµο του επτά. ∆εξιά

κι αριστερά τα δωµάτια. Η πόρτα της αποµόνωσης

είναι ανοιχτή. Ο Στρατής κοιµάται ναρκωµένος.

Ακίνητος. Ήρεµος. Μόνο η ανάσα του φανερώνει πως

είναι ζωντανός. ∆εν ξέρω γιατί µου δίνει την εντύπωση

πτώµατος έτσι που τον βλέπω, αλλά αυτός ήταν χθες

που έσπασε τις αλυσίδες που τον είχαν δεµένο, είχε

ξεσηκώσει όλο το θάλαµο στο πόδι µε τις

αγριοφωνάρες του και είχε πλακώσει στο ξύλο τον

καηµένο τον Γιώργο που βρέθηκε έξω από το δωµάτιο

του. Η ένεση που του πέρασαν ήταν δραστικά

αποτελεσµατική. Κοιµάται από τις πέντε χτες το

απόγευµα. Συνέχεια. Τώρα είναι εφτά το πρωί.

Τουλάχιστον δεν είναι δεµένος. Κι αυτό γιατί έσπασε

χτες τις αλυσίδες του. Αυτός όµως δεν είναι ύπνος. ∆εν

είναι φυσιολογικός ύπνος. Είναι νάρκωση. Λήθαργος.

Αναρωτήθηκα αν µπορεί να βλέπει όνειρα σ’ αυτή την

κατάσταση, αλλά θυµήθηκα πως ήξερα την απάντηση.

∆εν βλέπει όνειρα. Έχω υποβληθεί σε παρόµοιες

ενέσεις κι εγώ τις πρώτες µέρες παραµονής µου εδώ

και το ξέρω. Σωστά νοµίζω πως µοιάζει µε πτώµα. Τα

µέλη του νεκρά, τελείως ακίνητα και µόνο η ανάσα

προδίδει σηµάδια ζωής.

Προχωρώ ως την άκρη του διαδρόµου. Το δωµάτιο

των νοσηλευτών. Λέω «Καληµέρα», µου

ανταποδίδουν τον χαιρετισµό. Περνώ δίπλα στο

µεγάλο σαλόνι. Κάθοµαι σ’ ένα καναπέ και περιµένω

λίγο για το πρωινό, αλλά µε απορροφά ολότελα η

ανατολή του ήλιου από τα πολλαπλά τζάµια απέναντί

µου και η µέρα που αρχίζει.

Οι νοσοκόµοι έχουν αναλάβει να τους ξυπνήσουν

35

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·35

όλους. Είναι εφτά ακριβώς. Θά ’ρθει το πρωινό σε

λίγο. Αρχίζουν να µαζεύονται στο σαλόνι. Η φασαρία µ’

αφήνει αδιάφορο γιατί έχω παραδοθεί στην ανατολή

του ήλιου. Συνέρχοµαι. Κάποιος απευθύνεται σε µένα.

Ζητά τσιγάρο. Του δίνω. Εγώ δεν καπνίζω πριν το

πρωινό. Να και ο Κώστας. Γυρίζει τις ρόδες µε το

αναπηρικό καροτσάκι του. Μα τι κάνει ο Στρατής; Α, τον

πονηρό! Προθυµοποιείται να τσουλάει τον Κωστή µε το

καρότσι. Αλλά αυτός το γυρνά στο παιχνίδι

ευθυγραµµίζεται, στην αρχή του µεγάλου διαδρόµου.

Και παίρνει φόρα. Τρέχει. Τρέχει και ο Κώστας µε το

καρότσι µαζί. Φρενάρει στο παρά πέντε εκεί που

τελειώνει ο τοίχος. Στροφή επί τόπου. Και πάλι

τρέξιµο. Ο Κωστής χαµογελάει. Φαίνεται να του αρέσει.

Μέχρι να φάµε πρωινό θα πέρασε τις δέκα βόλτες

πάνω-κάτω το διάδροµο τρέχοντας. Οι νοσοκόµοι

γελάνε. «Κοίτα τον. Μια χαρά είναι σήµερα. Παίζει σαν

µικρό παιδί. Ο µπαγάσας πολύ παίδεψε τους

απογευµατινούς να του κάνουν την ένεση. Μα, κοίτα

τον»...

∆εν πάω στην εργοθεραπεία όπως κάθε µέρα, αλλά

κατευθύνοµαι στα γραφεία των ιατρών. Πριν περνώ κι

από την καντίνα να αγοράσω καφέ. Είναι όµορφα εκεί.

Σαν καφενείο. Όµως δεν κάθοµαι γιατί γίνεται χαµός.

Φωνές και φασαρία από τους άλλους. Κατευθύνοµαι

στο σαλονάκι έξω από το γραφείο του ιατρού και αφού

ενηµερώσω την κοινωνική λειτουργό να πει µε τη

σειρά της ότι θέλω να µιλήσω στη γιατρό, περιµένω τη

σειρά µου. Οι ώρες περνούν. Η µέρα ψηλώνει για τα

καλά. Είναι όµορφα και ήσυχα εδώ. ∆εν µε ενοχλεί

που περιµένω τόσες ώρες. Οι σπουδάστριες

φροντίζουν να αποµακρύνουν τους απειθάρχητους να

µπαίνουν στα γραφεία γιατί χρειάζονται ησυχία.

Απολαµβάνω το καφεδάκι µου. Γύρω στις έντεκα θα

αγοράσω τσιγάρα για να περπατήσω και λίγο ως την

36

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·36

καντίνα. Περιµένω πάλι µε υποµονή. Η γιατρός µε

φωνάζει στις δέκα και µισή. Νιώθω την αγωνία να µε

διαπερνά. Να µην απορριφθεί το αίτηµά µου. Θεέ µου

να µην απορριφθεί… Μ’ ακούει µε προσοχή. ∆ιστάζει.

Καταφέρνω τέλος να την πείσω ότι πρέπει να βγω πιο

νωρίς εξ αιτίας των Χριστουγέννων. «Πρέπει να

ειδοποιηθεί ο πατέρας σου» µου λέει. «Το ξέρω»

απαντώ. Την ακούω που λέει στη κοινωνική λειτουργό

να ειδοποιήσει τον πατέρα µου να έρθει να µε πάρει

µε εξιτήριο. Ευχαρίστησα. Ανακουφισµένος βγαίνω απ’

το γραφείο της και προχωρώ όχι στη πόρτα του

διαδρόµου πίσω αλλά µπροστά µου στο µπαλκόνι.

Έχει λιακάδα και κάτω απ’ το µπαλκόνι είναι ο κήπος

µε τα λουλούδια. Θα είναι όµορφο θέαµα και θέλω να

το χαρώ τώρα που πέτυχα αυτό που ήθελα. Ο Θεός

όµως µου έχει προνοήσει και µου φυλάει µια πολύ

µεγάλη χαρά. Κοιτάζω τα όµορφα λουλούδια του

κήπου. Είναι τόσο όµορφα! Κοιτάζω και τους

ανθρώπους δίπλα που περιφέρονται στα παρτέρια.

Ανάµεσα σ’ αυτούς ξεχωρίζω τον πατέρα µου. Ναι,

είναι ο πατέρας µου. Ήρθε από µόνος του να µε πάρει.

Θεέ µου σ’ ευχαριστώ! Γεµάτος χαρά του φωνάζω

«µπαµπά». Με κοιτάζει. Του κουνάω το χέρι. «Από

δω» του λέω, δείχνοντας του το δρόµο να µπει στα

γραφεία. Εισορµώ ξανά στο γραφείο του γιατρού απ’

την χαρά µου. Εξηγώ. «∆εν χρειάζεται να ειδοποιηθεί

ο πατέρας µου γιατί είναι ήδη εδώ». «Πολύ ωραία.

Να ετοιµάσουµε το εξιτήριο σου. Σήµερα φεύγεις»

λέει η γιατρός. ∆εν κάθισα να ακούσω άλλα, µα έτρεξα

να χαιρετήσω τον πατέρα µου. Έχω µια συγκρατηµένη

ηρεµία και δείχνω νορµάλ, όµως νιώθω τόσο µεγάλη

χαρά και τόση ευτυχία που δεν λέω τίποτα για να µη τη

χαλάσω. Η πληρότητα δεν εκφράζεται και δεν θέλω

τίποτα να µου χαλάσει αυτό που νιώθω, αλλά να

διατηρήσω όσο πιο πολύ γίνεται ατόφια αυτά τα

37

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·37

συναισθήµατα µέσα µου. «Θεέ µου ευχαριστώ!

Σ’ ευχαριστώ! Με τί λόγια να πω ευχαριστώ για τη χαρά

που µου ‘δωσες σήµερα! ∆όξα να ’χεις Θεέ µου! Τα

Χριστούγεννα θα είµαι σπίτι!»

Πέρασαν δώδεκα χρόνια από τότε. Ο πατέρας µου

έφυγε απ’ τη ζωή πριν συµπληρωθούν δύο εβδοµάδες

από το εξιτήριό µου. Σοκαρίστηκα τόσο που συνήλθα.

Σήµερα συνεχίζω τη θεραπεία µου αλλά από τότε δεν

ξαναµπήκα στο νοσοκοµείο στα Χανιά. Ούτε πουθενά

αλλού. Θυµάµαι όµως συχνά το περίπτερο επτά κι όσα

έζησα εκεί, αλλά όσα έγραψα ήταν µόνο υπόθεση

ρουτίνας.Γιάννης Πετσαλάκης

38

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·38

ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ Η ΛΟΓΧΗ

Αν στη ζωή σου έχεις χάσει την άκρη,

Και γυρίζεις µε άδειο βλέµµα

Μην το πιστέψεις είναι ψέµα

Της µοίρας τούτο το τερτίπι!

Αν στου ονείρου σου γυµνώθηκες τη λόγχη,

Από ένα αγκάθι κι από ένα όχι

Προχώρα µόνος σου και µη βαλτώνεις,

Κράτα γερά του τώρα το τιµόνι.

Αν σε φοβίζει το σταυροδρόµι

Κάτι σε σπρώχνει, πίσω σε διώχνει

Να µη φοβάσαι την ανηφόρα,

Μην βλέπεις πίσω σου,

τον ήλιο θώρα!

∆ιώξε τη λύπη σου µικρέ µου ήλιε

Στο νέο αύριο µια σκέψη στείλε

Σε νέα γη να ξεφυτρώσει,

Πνοή οράµατος για να σου δώσει!Ζωή ∆ασκαλάκη

39

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·39

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ

Πάνω στο σκισµένο µου πουκάµισο

Αριστερά στης καρδιάς το τσεπάκι

Έσταξε δροσιά απ’ την αγάπη σου

Σαν ροδαλό µικρό τριανταφυλλάκι.

∆ίπλα στο φθαρµένο τρίποδο τραπέζι

Στης σκιάς µου το χακί σακάκι

Πρόβαρε η µέρα την αυγή

Μες στη συννεφιά ο ήλιος έσκαψε αυλάκι.

Πάνω στου ονείρου τη γραµµή

Στου µυαλού την πύρινη ροµφαία

Θρυµµατίστηκε µια µαρµαρυγή

Ξεδιπλώθηκε αγάπη γενναία.

Μέσα στη χούφτα της ψυχής

∆ιάτρητα διαµάντια από δάκρυα

Αλληλοχαµού µα και σπαραγµού

Ενός νέου ήλιου η σεισάχθεια. Ζωή ∆ασκαλάκη

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

Αφιερώνω τις σκέψεις µου σ’ όλα τα µικρά παιδιά του

κόσµου ευχόµενος κάποτε να µεγαλώνουν χωρίς να

γνωρίσουν τ’ αρνητικά βιώµατα των προηγούµενων

γενεών και µεγαλώνοντας κάθε παιδί να

αυτοολοκληρώνεται και να αυτοεκπληρούται δίχως

δεκανίκια, έτσι ώστε κάθε παιδί να διαλέγει το δρόµο

του, τον δρόµο της ελευθερίας, της ∆ικαιοσύνης και

της ΑΓΑΠΗΣ.

Και επίσης να σταµατήσει η κατάρα: «αµαρτίες γονέων

παιδεύουσι τέκνα…» ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, διότι κάθε παιδί

πρέπει να ανήκει στον εαυτό του µόνον και µόνον…

στον εαυτό του και πουθενά αλλού…Θανάσης Ντούκας

40

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·40

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΥΡΟ ∆ΑΚΡΥ

Για όσα κράτησα της λήθης

Το αγέλαστο τιµόνι

Μικρό παιδί µε λύπη στην καρδιά

Πάντα µια σκέψη µε κέντριζε µε τόλµη

Και µια άλλη µου τρυπούσε τα φτερά.

Πόσες κραυγές έπρεπε να βγάλω

Για ν’ αντέξω της αλήθειας τη ζωή.

Μικρό παιδί µε σθένος αηδονιού

Και στην ψυχή κρυµµένο χελιδόνι.

Ζωή, σαν µε διάλεξε το όνοµά µου

∆εν ήξερα πως θά ‘σουν τόσο γλυκιά

Και τόσο πικρή

Κάτω απ’ τα βλέφαρά σου

Σιγοπίνω τα δάκρυά σου.

Ζωή, µε αιθέριο πέταγµα µικρού πουλιού

Και αθωότητα µικρού ελαφιού.

Ζωή, κοιµήσου στα σύννεφα του δικού σου γιαλού

Και ονειρέψου το ξηµέρωµα ενός νέου ουρανού.Ζωή ∆ασκαλάκη

ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

Της γης αυτοί οι κολασµένοι

αυτοί που λεν’ ψυχωτικοί

για πάντα καταδικασµένοι

να ζούνε µια νεκρή ζωή.

Στην Άβυσσο της παρανοίας

όταν βρεθεί ποτέ κανείς

θα ιδεί το πρόσωπο της τυραννίας

θα ειν’ ευτυχισµένος δυστυχής.

Ηλεκτροσόκ, ψυχιατρεία

χάπια θανάτου, ενέσεις, συµβουλές,

µοιάζουνε τα φρενοκοµεία

ωσάν της κόλασης σπηλιές.Θανάσης Ντούκας

41

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·41

ΥΠΑΡΧΕΙΣ

Όταν ο νους µαζί µε την καρδιά

σου πει «υπάρχεις»

το νόηµα θα βρεις της ζωής

θα παύσει το τυραννικό κυνήγι

κι από τον καιρό θα απαλλαγείς…Θανάσης Ντούκας

ΜΑΡΙΑ

Αφιερωµένο στην αδερφή µου Μαρία που ξεψύχησε

στις στάχτες ενός αεροπλάνου κι αλήθεια πόσες

νύχτες στην ατελείωτη µοναξιά µου το παιδικό σου

χαµόγελο και η αγγελική σου µορφή και καλοσύνη,

Μαρία είσαι η καλύτερη παρέα…

Όµως γιατί τα πιο όµορφα λουλούδια να φεύγουν

γρήγορα από τη ζωή; Και εσύ Μαρία έφυγες πρώιµα…

Γιατί;…..

Θά ‘ρθω µια νυχτιά από τον χάρο να σε κλέψω

να σε ξυπνήσω µ’ ένα µου φιλί,

τα όµορφα τα µαύρα τα µαλλιά σου να χαϊδέψω

και να σου ειπώ είναι ‘δώ η ζωή.

Πώς είναι η καρδιά µου µατωµένη

την έκλεισαν καιρό στην φυλακή

πώς είναι άπειροι οι δυστυχισµένοι

και όµως διψούνε κι άλλο για ζωή.

Χίλια τραγούδια κι άλλα θα σου γράψω

µε της ψυχής τα λόγια θα στα πω

και αν τυχόν φωτιά και σου ανάψω

µε φωτιά είδες εσύ το λυτρωµό…Θανάσης Ντούκας

42

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·42

ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ…. «ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ»

Τρία κρεβάτια στην σειρά…

κι ένα κοµό στην µέση…

Μπορούσες να ‘χεις τρία παιδιά

τρία παιδιά δικά σου,

αν δεν είχες αρνηθεί το λουρί

που οι άλλοι φόρεσαν στο λαιµό για µενταγιόν…

Τώρα τουλάχιστον θα κουβαλάς

για πάντα µέσα στο µυαλό

τρία κρεβάτια στην σειρά κι ένα κοµό στην µέση

κι ίσως συνήθιζες να ζεις

στης µοναξιάς την φυλακή

εκεί που η λευτεριά

µπορεί να πάρει θέση…

κι ο νοών νοείτω

Κάποτε µου είπαν χέρι που δεν µπορείς να το δαγκώσεις φίλα το…

Και αυτό κολλάει στις «Θερµοπύλες» του Καβάφη:

«Τιµή σ’ αυτούς όπου στην ζωή τους όρισαν να φυλάγουν

Θερµοπύλες»…

Είναι αυτοί που δεν φιλάνε βρώµικα χέρια,

παρόλο το βαρύ τίµηµα

κι ας γνωρίζουν τους «εφιάλτες»…. Θανάσης Ντούκας

Αδηµοσίευτα γραµµένα µετά το 1997

[. . . ]

Ήταν µια πίκρα γεννηµένη στα χείλη µου.

Ήταν µια τρύπα ανοιγµένη στο στήθος µου.

Ήταν πολλά και τίποτα.

Ξεκινάγαµε τις νύχτες ν’ ανταµώσουµε την κάθαρση,

στερηµένοι και της χλωµάδας του φεγγαριού από τις αισθήσεις µας.

Ήταν οι µέρες µιας νύχτας αλλόκοτης

που η στερησή µας τα ‘δίνε όλα

Καληµέρα καλή µου.Φαλλελάκης Γιώργος

43

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·43

[. . . ]

Ώρες βουβές, ώρες µοναξιάς.

Λίγη στοργή, πολύς πόνος.

Επεκτείνει περιοχές ελευθερίας µέσα του.

Τελειώνει το τσιγάρο στοχαστικά

είναι το τελευταίο του.

Άρπαξε τη σιωπή του να ξεφυλλίζει τον άνεµο.

Η Κατερίνα τυλίγει πάγο στο συναίσθηµα.

Οι φίλοι της ταξιδεύουν στις ταράτσες των γκρίζων κτιρίων.

Σήκωσε την πνοή του στο µπόι του παραθύρου.

Είπε « γεια χαρά» στη πρώτη ηλιαχτίδα.

Ξηµέρωνε. Φαλλελάκης Γιώργος

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Μέρες περίµενα νέα σου

Έφθασε σήµερα το γράµµα

Τα νέα σου ίδια, τα γνωστά

Χωρίς εκπλήξεις, ιδιαιτερότητα καµιά.

Μα πάνω από όλα η υγεία

Μετράει περισσότερο από κάθε τι

Ιδιαίτερα αν πρόκειται κι αν είναι

Σωµατική και ψυχική.Πετσαλάκης Γιάννης

44

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·44

ΕΡΩΜΕΝΗ

Ήρθες µες τη νύχτα

Και µου πες «σ’ αγαπώ»

Και εγώ σε πίστεψα αµέσως

∆ίχως καν να το σκεφτώ.

Σε δέχθηκα σαν την ελπίδα

Όπως της µάνας το φιλί

Της νύχτας απρόσµενη ερωµένη µου

Της ηµέρας νέα µου απαντοχή.Πετσαλάκης Γιάννης

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Μια µαργαρίτα µαδάς

«Μ’ αγαπά», «δεν µ’αγαπά» τη ρωτάς

Τι να σου πει η µαργαρίτα

Την αγάπη από κείνη ζητάς;

Ψάξε στη καρδιά σου να τη βρεις

Άδικα µαταιοπονείς

Η µαργαρίτα δεν θα σε γελά

Αν ξέρει ν’ αγαπά η καρδιά.Πετσαλάκης Γιάννης

45

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·45

ΠΡΟΛΟΓΟΣ…

Άρχισα να γράφω από τη στιγµή…

….που άρχισα να σκέφτοµαι…

….την αγάπη… τους ανθρώπους…

Από τη στιγµή…

…που άρχισα να οραµατίζοµαι το αύριο….

….το δικό µου…των φίλων µου…

…των λαών που υποφέρουν…

Άρχισα να γράφω από τη στιγµή…

… που ένιωσα τη φωνή µου να κλείνεται…

Από τη στιγµή…

….που αγάπησα την αγάπη…

…µέσα απ’ τα µάτια της…

…την καρδιά µου…

….∆ικιά της κληρονοµιά τα ποιήµατά µου…

ΑΦΙΕΡΩΣΗ…

Στον αιώνιο αγώνα της ζωής για ζωή.Γιάννης Αντωνίου

Σ’ΑΓΑΠΩ

Αλήθεια µου…

νησάκι εσύ,

όπου ποτέ κανείς δεν ανακάλυψε,

και το αντίκρυσε

η ψυχούλα µου – για πρώτη φορά…

και µαγεύτηκε…

……………………

Και σε έχει ανάγκη

όπως ο ναυαγός το νησί

Σ’ αγαπώ.Γιάννης Αντωνίου

46

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·46

∆ΥΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Ξηµέρωσε η νύχτα της ζωής µου…

Και µια Άνοιξη της ανάστασης…ανοίγει

την πιο γλυκειά αγκαλιά της να µας δεχτεί…

∆υο τριαντάφυλλα, στην ίδια τριανταφυλλιά…

Εσύ κι εγώ.Γιάννης Αντωνίου

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΡΧΗ

Μείνε χρυσαφένια µου…

∆εν θά’χει απόψε φεγγάρι

ο ουρανός…

Μα η καταιγίδα πέρασε…

γλυκό φθινόπωρο πλησιάζει

Και η µοναχική µου καρδιά,

ακόµα χτυπά.

Και όλα ετούτα,

γιατί ο έρωτας ήρθε ξανά.

∆ες πως µυρίζει το περιβόλι

απο την πρωϊνή βροχή,

η ευωδία της ζωής,

που ξαναρχίζει…

όταν αγαπούµε ξανά.Γιάννης Αντωνίου

47

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·47

ΧΑΡΑΜΑ

Χάραµα,

ιριδίζουν

πολύχρωµες

οι σκέψεις .

Παίρνω το σχήµα σου…

σ’ ακολουθώ όπου πηγαίνεις…

Πρωϊνό αστέρι κι εγώ

- θα χαθώ.Γιάννης Αντωνίου

ΜΙΑ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Κάθησα λίγο εδώ

σε µια λυπηµένη Άνοιξη…

να ξεκουραστώ…

Όσο γλυκειά κι αν είσαι ζωή …

µου χρωστάς

το πιό ζεστό και φωτεινό σου καλοκαίρι….

να απλώσω τα φτερά µου,

κατά εκεί που βρίσκονται

τα παιδικά µου τα όνειρα…

∆εν τα ξέχασα …

τα έθρεψα µε αποχωρισµούς

και έχουν τώρα πια µεγαλώσει

τόσο πολύ…

Με ζητούν…

Κι Εσύ , που µε έβγαλες ξανά στο φώς…

Εσύ, που µε τόση υποµονή

περίµενες να σηκωθώ ξανά

όµοια µε τον ήλιο…

Εσύ θα κόψεις τους καρπούς …Γιάννης Αντωνίου

48

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·48

ΝΕΩΡΙΑ

Ήµουν µόνος…

ανάµεσα στους ανθρώπους…

και το φεγγάρι…

σε τόπο,

όπου οι ποιητές αφθονούν…

-οι µοναχικοί ποιητές-

Ξαφνικά… το φεγγάρι,

αυτό… το αβάσταχτο φεγγάρι

άρχισε να τραγουδά…

και όσο διαρκούσε το τραγούδι…

εσύ, ήσουν δίπλα µου…

Σαν το τραγούδι τελείωσε…

γύρισα µε αγωνία να δω εσένα…

εσένα στο πλάι µου…

µα είχες φύγει…

µαζί µε το τραγούδι…

Κι ήµουν, ανάµεσα στους ανθρώπους

και το φεγγάρι …

Σε έψαχνα

σαν από γλυκό όνειρο

να είχα ξυπνήσει …

Περπάτησα αµήχανα στο λιµάνι,

παντού φωνές, φώτα, άνθρωποι…

κανείς δεν µε κοιτούσε…

Άραγε, µε είδε κανείς ποτέ;Γιάννης Αντωνίου

49

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·49

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ

Έχω βγάλει ολόλευκα φτερά στους ώµους….

… για την αγάπη σου…

Σεριανώ τον κόσµο όλο απ’τη µια γωνιά

ως την άλλη… και τραγουδώ…

… για την αγάπη Σου…

Άνθισε η ψυχή µου και το σώµα

σου γνέφει καλέσµατα ερωτικά….

… για την αγάπη Σου…Γιάννης Αντωνίου

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ

(ΣΤΟ ΜΕΝΕΛΑΟ ΛΟΥΝΤΕΜΗ)

Κείνος απόµεινε να κοιτάζει µακρυά.

Σαν να έψαχνε κάτι.

Κι ήταν όλα όµορφα εκεί κάτω.

Μα ο ήλιος φταίει που τα χρύσωνε στα

µάτια του.

Κοίταξε για µια στιγµή το ρολόι του,

κι έριξε µια µατιά γύρω του και

καθώς απλώνονταν σιγά-σιγά η νύχτα

έδειχνε αναστατωµένος σα να µην την

περίµενε …

Έκλεισε τα µάτια του, κι έγειρε ν’α-

κουµπήσει σ’ένα πεύκο. Κι έµεινε

σιωπηλός µέχρι που ένα γέλιο σαν

αστραπή γράφτηκε και σβήστηκε στα

χείλη του, λες κι απόκτησε κάτι

που έψαχνε χρόνια.

Ακριβώς την ώρα που ήταν για να

φύγει, έβγαλε ένα κοµµάτι χαρτί

κι άρχισε να γράφει. Να γράφει µε

τον ενθουσιασµό µικρού παιδιού.

50

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·50

Κι έφυγε ψιθυρίζοντας κατι στον εαυ-

τό του σαν να τραγουδούσε:

Ελπίδα… θαρρώ πως άλλη τόση ζωή να

είχα θα σου ζητούσα συχώρεση…

…κι εσένα ευτυχία…θαρρώ πως αν δε

σ’ έψαχνα µε τα µάτια, θα σ’έβρισκα

νωρίτερα…πριν απ’την τελευταία µας

συνάντηση… πριν απ’ αυτά τα τεράστια

δευτερόλεπτα…

Κανείς δεν τον είδε από τότε να

κοιτάζει πέρα µακρυά το πέλαγο.

Έφυγε χωρίς να πάρει τίποτα

µαζί του… χωρίς ν’ αφήσει τίποτα

πίσω…. εκτός από κείνο το χαρτί που

άφησε κείνη τη µέρα στο πεύκο που

βλέπει τη θάλασσα.

Το βρήκαν και το διάβασαν κάτι

παιδιά, µα δε κατάλαβαν τίποτα.

Το βρήκαν και κάτι περαστικοί, κι

έµειναν σκεφτικοί. Έγραφε:

Πού ήµουνα τόσο καιρό;

Κοντά σου… µακρυά σου, δεν ξέρω,

Αληθινά δεν ξέρω. Και τώρα που σε

βρήκα πάλι δεν ξέρω αν µπορώ να σε

πάρω µαζί µου στο τελευταίο µου

ταξίδι ή να σ’ αφήσω εκεί που σε

βρήκα… πέρα µακρυά … στο τελευταίο

δευτερόλεπτο της ζωής µου.

Κρυµένη µου χαρά, τώρα πια ή

ευτυχισµένος ή τρελός ή αθεράπευτα

ροµαντικός είµαι, µα ό,τι κι αν είµαι

σ’ ευχαριστώ.

Μην κοιτάξεις µακρυά να βρεις

πράγµατα που σε αφορούν.

Τα κουβαλάς όλα µέσα σου.

51

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·51

Αγάπη, ευτυχία, πίστεψέ µε, όλα σου

έχουν κλείσει ραντεβού µε το χρόνο.

Συντόµευσε όσο µπορείς αυτή τη

συνάντηση µε τον εαυτό σου…

Η ανάµνηση του κάνει τον ήλιο πιό

γελαστό..

Μου λείπεις φίλε. Στέκοµαι εκεί

που σε είδα για τελευταία φορά

κι είναι σαν ν’ ακούω ακόµα τις

τελευταίες σου λέξεις…

Θαρρώ πως αν δε σ’ έψαχνα µε τα

µάτια, θα σ’έβρισκα νωρίτερα…

Αντίο φίλε…. Όποιος και νά ’σαι…

…ευχαριστώ.Γιάννης Αντωνίου

ΕΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑ

∆εν µπόρεσα να σε βρώ …

κι έτσι, παρέµεινα τυφλός.

Γιατί το φως των µατιών µου είσαι Εσύ…

Τα µάτια µου αρµέγουν θλίψη

και καπνό από φθηνά τσιγάρα…

Όµως, πίστεψε µε…

η θλίψη µου είναι πιό γλυκειά

κι απ’ τη χαρά µου ακόµα.

Έτσι, που θέλω να µείνω µόνος.

Εξήγησε µου… γιατί;

παρουσία και απουσία να είναι το ίδιο…

θαρρώ πως το µαντεύω…

Όπου κι αν πας θα σε βρω.

Κι έτσι θα γραφεί

το πιο όµορφο ποίηµα των αιώνων.

Ψαλµωδία, µέσα σε έρηµη εκκλησιά…

Στο στασίδ… Εσύ, µόνη…

να ζωγραφίζεις µια προσευχή…

52

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·52

Και οι άγγελοι στον ουρανό

πιο µόνοι από ποτέ…

Τα λόγια σου χρυσά δαχτυλίδια…

Τα λόγια µας – τα παιδιά µας…

Μέθη από γιασεµί…

Τι καλά, που είµαι τυφλός…

γιατί αν Σ’ αντίκρυζα

πώς θα στέρευαν οι δυό µου Βρυσούλες

Ακριβή µου;…

Μείνε κρυµµένη ακόµη ( για πάντα )

στο βιβλίο που δεν γράφτηκε ακόµα.

Το άστεγο παιδί του Μενέλαου

πίνει νερό από έρηµα ποτάµια…

κι ακόµη να ξεδιψάσει…

Γκρίζοι πύργοι δύο στην σκακιέρα της ζωής…

Εγώ κι εκείνος…

Και οι κινήσεις επιπόλαιες.

Όµως, τ’ ορκίστηκα…

θα ψηλαφίσω το φεγγάρι γυµνός.

Πίσω από τα κοµένα τριαντάφυλλα

ένα τεράστιο φεγγάρι…

τότε, που η ερηµιά µου – µού ήταν ακόµα εχθρός.

Μα τώρα, ήρθαν τα χρώµατα…

Ζωγράφισα στο χαρτί µια έρηµη εκκλησιά…

µόνοι µέσα, οι δυό µας σιωπηλοί.

Μα, σας παρακαλώ…

Μην µας ξυπνήσετε!

Θα σας πούµε πολλά ακόµα….

Μέχρι που να γυρίσουν πίσω τα καράβια

χρυσάφι φορτωµένα στ’ αµπάρια τους…

για εσένα

που στέκεις εκεί µε απορία

και µας κοιτάζεις

χωρίς να µας βλέπεις. Γιάννης Αντωνίου

53

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·53

Ο ΘΟΛΟΣ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

Τί όµορφο αυτό το µεσηµέρι…

που ο αέρας φυσάει

και παίρνει όλες τίς έγνοιες µακρυά…

∆εν θα σ’ αφήσω µόνο,

ανυπεράσπιστο – πικραµένο…

Ποτέ πιά!

Οι λύκοι, ας πάνε αλλού

να βρουν τη λεία τους

Εδώ ξαγρυπνά

ο θόλος τ’ ουρανού.. Γιάννης Αντωνίου

ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ Τ‘ ΟΥΡΑΝΟΥ

Με το χαµόγελο τ ‘ ουρανού

πορεύτηκα σιγά τούτη τη µέρα…

πατώντας στις µύτες των ποδιών

να µην τροµάξει ο ήλιος

που ανασαίνει θαρρείς

Εάν ανασαίνω.

Κι αν χάνοµαι τώρα στην αγκαλιά του…

- κείνος το ξέρει,

πως η αξία του χειµώνα

είναι πως ήµουν δέντρο γυµνό…

που άντεξε,

για να το ποτίσει τώρα η βροχή της άνοιξης

και να το ντύσει ύστερα µε ήλιο,

φορεσιά µ’ανθούς…και ευωδία,

που δεν ξεχνιέται…

Έτσι , που απλώνω τις ρίζες µου,

βαθιά στο χώµα….

θέλω να ζήσω…Γιάννης Αντωνίου

54

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·54

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τι κρίµα,

πουθενά

δεν οδηγήθηκες…

γιατί ποτέ

δεν σε συγκίνησαν

τα µοναχικά µονοπάτια

µε την ηχηρή σιωπή τους…

Ο φόβος σου,

σε πήρε απ’ το χέρι…

σε πήγε µακρυά..

Κι όταν θελήσεις

να επιστρέψεις

από όλα τα «θέλω»

απ’ όλα τα «πρέπει»…

που σού ’µαθαν – για δικά σου…-

- Κλείσε τ’ αυτιά

κλείσε τα µάτια…

∆έσου στο κατάρτι γερά…

και περίµενε

∆εν µπορεί,

µέσα σε τόση ερηµιά…

Να µην ακούσεις

-τη δική σου τη φωνή

να σου µιλά.Γιάννης Αντωνίου

55

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·55

ΤΑΞΙ∆Ι

Η µέρα µου έγινε γιορτή

Και η νύχτα µου καράβι

µε τα φώτα του ανοιχτά..

Που όταν σε κοιτάζω…

Είναι σαν να βρίσκοµαι

σε ωραίο ταξιδάκι.

Ταξίδι που ποτέ

δεν θα τελειώσει

µέσα στον ωκεανό των

δικών σου µατιών.

Σ’ευχαριστώ, που υπάρχεις.Γιάννης Αντωνίου

ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ

Και τώρα το τραίνο πια χάθηκε…

µα δεν λυπάµαι τ’ όµορφο ταξίδι

κι αν το χάνω

Όσο ταξίδευα, κουραστικό µου φάνηκε

Χανόµουν στα όµορφα ταξίδια πάνω.

Μα τώρα τρέµω αυτό το τραίνο το χαµένο…

µην και περάσει απ’ του ονείρου τη µεριά

Κι εκεί µέσα στα όνειρα αραγµένο

µην σε γελάσει και σε πάρει µακρυά.

Σ’ αυτόν, του ονείρου τον σταθµό…

δεν έχει άλλο τραίνο.

στον ουρανό µε δίχως δισταγµό…

εκεί, θα περιµένω…

Γιάννης Αντωνίου

56

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·56

ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΡΩΙΝΟ

Ονειρεµένε χορευτή…

Έλα και χόρεψε πάνω απ’ το πρωί

πάνω απ’ τη δική µας µέρα…

πρόλαβε τον ήλιο κι έλα

Έλα να µας βρείς πάνω στους λόφους…

στούς δρόµους…

στα εργοστάσια…

στα καράβια…

υψώνουµε λευκές σηµαίες.

Σήµερα πολεµάµε τον πόλεµο…

µε όπλα από λουλούδια…

και αίµα…το αίµα των προγόνων µας.

Σήµερα ήρωες είναι τα τραγούδια µας,

ονειρεµένε χορευτή…

κι οι φιγούρες σου… τα λόγια µας.

Λόγια οργής στόν πόλεµο,

απ’ τον ύµνο της ειρήνης.

Γονατιστοί προσκυνούµε…

µαζί µας κι οι δικαστές µας…

µαζί µας κι οι εχθροί µας…

Προσκυνούµε … την αγάπη

που µας σκέπασε τα µάτια

και βλέπουµε µε την καρδιά…

Λεύτερε χορευτή…

αγαπήσαµε τους εχθρούς µας,

γιατί έχει ανάγκη αυτή η γη από αγάπη,

γιατί έχουν ανάγκη αυτά τα δέντρα

από αίµα για να καρπίσουν…

Χαρίζουµε τους καρπούς

στους δικαστές µας…

και κρατάµε

τη λεύτερη γη που αγαπήσαµε…Γιάννης Αντωνίου

57

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·57

ΕΚΣΤΑΣΗ

Πού βρέθηκε τόσο φως;

Πού βρέθηκε τόσο φως…

στη σκοτεινή µου κάµαρα;

Πού τα παραθύρια

βλέπουν στη δύση…

και στη δύση απλώνονται βουνά.

Κλείσε τα µάτια σου…

θα ζαλιστείς µικρέ µου ήλιε.

Και µην ακούς…

όσα λένε για τον ήλιο,

είναι ψευτιές…

δεν ανατέλλει και δύει

στον ουρανό, µου έρχεται και

φεύγει τα καλοκαίρια

και τους χειµώνες.

Και ‘γω δε θέλω να φύγεις…

µικρέ µου ήλιε που ξεχάστηκες

στην καµαρά µου…

δε θέλω να δύσεις…

Σε παρακαλώ… µην κοιτάξεις έξω…

µή µου δείχνεις

εκείνους τους δρόµους…

δεν έχουν γυρισµό

Σ’ έναν απ’ αυτούς σ’ έψαχνα…

σ’ εκείνον τον κατήφορο

που βγάζει στ’ ακρογιάλι…

βάλθηκα ένα καλοκαίρι

να µετρήσω το ανάστηµά σου…

µε βότσαλα.

Μα δεν ήταν τόσα πολλά…

δεν ήταν πιό λευκά από σένα…

Μήτε κι η θάλασσα

που τα σκέπαζε ήταν απέραντη.Γιάννης Αντωνίου

58

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·58

ΧΑΘΗΚΑ

Χάθηκα

µέσα στο όνειρο

γυµνός

µεσα στον Χειµώνα…

τα µάτια µου σε αναζητούν

… σκοτάδι γύρω

Γυρίζω πίσω

µισή καρδιά…

ντύνοµαι το ρούχο σου…

περιµένω…

θυµάµαι

πέρασε χρόνος πολύς…

δεν εφάνης…

τώρα µόνος

ζωγραφίζω λευκά πουλιά στο χαρτί…

θέλω να πετάξω µακρυά

µα µένω εδώ

σιωπηλός

ήσυχος και ξένος.Γιάννης Αντωνίου

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Τα καλοκαιρινά τα βράδυα

Τα συνοδεύει η θύµησή σου.

Έρχονται ανάλαφρα σα χάδια

παίρνουν ζωή - απ’ τη ζωή σου.

Καθώς κυλά η νύχτα αργά

Λουσµένη χρώµατα και µουσική...

η νοσταλγία µου γοργά

περιπλανιέται εδώ κι εκεί.

Γιάννης Αντωνίου

59

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·59

ΑΠΟΥΣΙΑ

Πώς µπόρεσα να αντισταθώ…

στο άγγιγµα των χεριών σου…

Αργότερα είδα,

πως η βροχή του αποχωρισµού µας,

ήταν τα δικά µου

κατοπινά δάκρυα…

Είδα, πως αυτό που τώρα

αποκαλώ ζωή…

χωρίς τη δική σου παρουσία…

είναι

ο απαγορευµένος καρπός

του παραδείσου…

….προαιώνιο παράπονο

µοναχικού ουρανού.

Γιάννης Αντωνίου

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…

Το λουλούδι της ψυχής Σου

…τόσο όµορφο…

άσπρο τριαντάφυλλο του Μάη…

άσπρο σαν τα φτερά των Αγγέλων…

Τα σύννεφα στον ουρανό το είδαν…

το είδαν κι έγιναν βροχή…

βροχή, µέσα στην άνυδρη ζωή µου…

Αν ήταν να σου πώ µόνο µία λέξη,

Ε υ χ α ρ ι σ τ ώ , θα σου έλεγα..

Αν ήταν να σε ονοµάσω,

ζ ω ή , θα σε ονόµαζα…

ο άντρας σου, ο Γιάννης

60

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·60

ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΕΝΟΣ ΟΝΕΙΡΟΥ…

Κάποτε…

όπου είχα βυθιστεί πολύ στον εαυτό µου…

είδα

ένα ακρογυάλι µε πράσινα νερά…

και µιά ζεστή σταχτιά αµµουδιά…

- να υπάρχει εκεί…

Έγυρα

το κορµί µου

να ακουµπήσει στη ζεστή

αγκαλιά της άµµου…

Μα ώσπου ν’ ανοιγοκλείσω τα µάτια…

είχε νυχτώσει…

και τότε…

ένα µεγάλο κατακόκκινο φεγγάρι

αναδύθηκε αργά στο µεσοπέλαγος…

κι ενα όµορφο ξανθό κορίτσι

µε πλησίασε αργά…

- «ΕΓΩ ΕΦΕΡΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ…», είπε

∆εν περίµενα πως θα έρθεις εδώ…

µα εγώ σε περίµενα.

Σηκώθηκα… την άγγιξα… ήταν ζεστή.

- Γιατί έφερες τη νύχτα ; ρώτησα

- Γιατί σ’ αυτό, το κατακόκκινο φεγγάρι…

οφείλω την υπαρξή µου…

Και ήθελα να το δεις…

Όµως νόµιζα πως δεν θα’ ρχόσουν ποτέ!

εδώ κάποτε υπήρχαν µόνο βουνά…

κακοτράχαλα και χιονισµένα…

… κι εγώ δεν υπήρχα…

ώσπου να γαληνέψει η ψυχή σου…

Τώρα όµως ,τίποτε

δέν θα αλλάξει…

θα ξηµερώνει και θα νυχτώνει…

και εγώ, δεν θα φύγω ποτέ από εδώ.

61

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·61

Ώσπου να έρθει µιά µέρα…

όπου εσύ κι εγώ θα ενωθούµε.

Και τότε, θα µπορούµε να δούµε

τα κοράλια του βυθού…

ή να βρεθούµε στη ράχη

ενός µακρισµένου αστεριού …

Ως τότε…εσύ

θα ξέρεις πάντα που θα µε βρεις…

Μα να µου υποσχεθείς,

πως αν κάποτε πονέσεις…

θα έρθεις εδώ κοντά µου!

Μην το ξεχνάς…

Εµείς κάποτε

θα γίνουµε ένα…

Γιάννης Αντωνίου

ΑΓΑΠΗ

Τι άλλο να µου προσφέρεις…

πριν…

ήµουν το γόνιµο έδαφος,

όµως του έλειπε ο σπόρος

της αγάπης σου…

Τα δακρυά σου,

- και της χαράς και της λύπης…-

έκαναν να φυτρώσει ο βλαστός…

Ο αποχωρισµός;

Μα δεν αποχωρίζεται ποτέ κανείς

κάποιον που τον οδήγησε στο φως…

Αυτός, όπου µέσα από τα µάτια του

καθρεπτίστηκε ο πραγµατικός σου εαυτός…

αυτός, είναι το δέντρο…

που φαντάζει µοναχικό…

µα εκεί φτιάχνουν φωλιές τα πουλιά.

Στα κλαδιά του κυλά…

62

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·62

ο χυµός της ζωής…

το αίµα…

ο ιδρώτας….

τα δάκρυα…

Και ο καρπός…

ο καρπός της ζωής …

είναι η ανάγκη µου,

πιότερο ν’ αγαπάω…

απ’ το ν’ αγαπηθώ…

Γιάννης Αντωνίου

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟ∆ΙΤΗ

Αγαπηµένη µου…

Έκανα τα βήµατά µου πελώρια,

για να προλάβω το παιδικό σου χαµόγελο…

άσβηστο ακόµη.

Και τώρα… την πόρτα σου πλησιάζω

µε βήµατα µικρού παιδιού…

Ένα µόλις βήµα απέµεινε… το βήµα

που χωρίζει το χτές µε το σήµερα.

Το µακρυνό χτές που ίσως δεν έχει αφήσει

τίποτα από µένα στη θύµησή σου.

Πώς δεν το σκέφτηκα…

Τα λόγια που είχαµε ανταλλάξει…δεν ήταν

καν ερωτικά…

Στα µάτια µας όµως εκείνες τις µέρες

κρύβαµε µιά φωτιά…

Αν δεν ήταν η φλόγα της αγάπης µας εκείνη…

τότε για ποιό λογο καιγόµασταν µέσα της

καλή µου;

Αν έβγαινες για µια στιγµή όπως τότε…

να οµορφύνεις το µπαλκόνι σου,

θα έβλεπα αν υπάρχει ακόµα εκείνη

η φλόγα στα µάτια σου…

63

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·63

Κι αν υπάρχει …έλα αύριο Αφροδίτη…

αύριο, που ξηµερώνει τ’ Αη- Γιάννη

η γιορτή…

Έλα αύριο που ανάβουν φωτιές στις γειτονιές

για να κάψουν το Μάη

Έλα αύριο…

κι η φλόγα της αγάπης µας είναι ικανή

να κάψει µέσα της όλους τους µήνες…

…που είµαστε χώρια.

Γιάννης Αντωνίου

ΓΕΝΝΗΣΗ

∆εν ξέρω,

αν ήµουν µια µέρα

απ’ τη ζωή σου…

µα ξέρω…

πως η ζωή µου,

ήταν µια µέρα µαζί σου.

Μια µέρα χαρούµενη σαν εσένα.

Τι να γύρευε άραγε…

Τι να γύρευε, µια δεύτερη

ηµεροµηνία γεννήσεως στη ζωή µου.

Α γ ά π η… α γ ά π η…

Ανάµεσα σε δυό ζωές…

ανάµεσα σε δυό ονόµατα…

ανάµεσα σε δυό γεννήσεις…

ανάµεσα σε µιά διπλή ευτυχία…

πες µου…

πώς µπορεί,

το τέλος να είναι έ ν α;Γιάννης Αντωνίου

64

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·64

Α∆ΙΕΞΟ∆Ο

Μήν µ’ ακολουθείς, δε βγάζουν πουθενά

τα βήµατά µου. Στη ζωή µου έψαχνα

για δρόµους ανοιχτούς, της ευτυχίας,

της ξεγνοιασίας τους δρόµους.

Και σαν τους βρήκα όλους, διάλεξα µονάχα

έναν, εκείνον που βγάζει στις φτωχογειτονιές.

Εργάτες µου τον έδειξαν, και κάτι παιδιά

που µετρούν τις µέρες τους µε φέτες ψωµί.

Μη µου µιλάς για το αύριο, στα γαλάζια

σου µάτια το βλέπω, το χαµογελό σου,

µου ζητάν το αύριο.

Κοίταξε µπροστά, τα βλέπεις αυτά τα παιδιά

µε τα σκισµένα ρούχα που φτιάχνουν καραβάκια στη λάσπη;

Να το δικό µου αύριο, αυτά τα παιδιά

µου το’ φτιαξαν ,είναι σαν κι αυτές τις

χάρτινες βαρκούλες, µπορεί να κολλήσει στη

λάσπη µα το σπρώχνουν καθαρά παιδικά χερια.

Κοίταξε πίσω… τί βλέπεις;

Φώτα, µουσική, κέφι, όλα στο ζενίθ.

Εγώ δε βλέπω τίποτα…

Όλα µοιάζουν να χωρούν εκεί, χαρά, λύπη,

µίσος, αγάπη, ιδέες, ιδανικά, ευτυχία, όλα.

Κι όµως εγώ δε βλέπω τίποτα, τίποτα…

Γιατί όλα είναι λουστραρισµένα, άριστα

καµουφλαρισµένα.

Τι θέλουν να κρύψουν;

Να κοίταξε πάλι µπροστά και θα δείς.Γιάννης Αντωνίου

65

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·65

ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Σε λίγο ξηµερώνει…

αποκοιµήθηκαν οι παλιές µου αγάπες,

ανυποψίαστες και ήσυχες,

κάτω απ’ της λήθης το σεντόνι…

Όταν τις θυµάµαι, ξυπνούν,

ανοίγουν το παράθυρο

και έρχονται δίπλα µου,

σιωπηλές – και ανέκφραστες…

σαν τη µοναξιά µου.

Γιάννης Αντωνίου

ΤΡΑΓΟΥ∆Ι Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

Τραγούδι τ’ ουρανού

δίνει νόηµα στο νου,

που ερωτεύεται,

που ονειρεύεται,

να θυµάται συναισθήµατα ιερά,

να κοιµάται στα σύννεφα ψηλά.

Βότσαλα του γιαλού

σταγόνες που κυλούν

στα υγρά µάτια

γι’ αγάπη άξια.

Γυµνή στη θάλασσα προχώρησες

για τον ουρανό αποχώρησες. Μάρκος Απρίλης

66

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·66

ΕΞΟ∆ΟΣ

Έφερες στους ώµους σου τα κύµατα

της φαντασίας αποκυήµατα,

της στάσης που δεν έκανες

στην κρίση που δεν έµεινες.

Σαν να περάσαν όλα

σαν να τά ‘δες όλα,

περίσσεψες από τη χώρα

ανήκεις στο τώρα

Είδες το µέλλον µε τα κιάλια

επεσήµανες του παρελθόντος χνάρια,

κοίταζες µάτια ανδρειωµένα,

σε πρόσωπα σηµαδεµένα

απ’ τον ορισµό του πόνου

απ’ την έλευση του χρόνου.

Κι άδειασες δεξαµενή δακρύων

που τρέξαν σε χώµα κρύο.

Στην πόλη που µισαλλοδοξεί

κάτοικος κι εσύ, µα δεν ήσουν η αρχή,

όλοι βάλανε τα δεδοµένα,

που τρέχαν σαν παιδιά ιδρωµένα.

Μπήκε η άνοµη νοµολογία

βγήκε η παράνοµη αναλογία

των αγράφων νόµων, στο δίκαιο των ανθρώπων.

Κι αν αυτή είναι η ιστορία

η ψυχή κατοικεί στη νοσταλγία,

οραµατίσου χωρικό οραµατιστή

µε σηµαία κυµατιστή,

τρέξε πολυκαιρισµένε άνθρωπε

η έξοδος είναι άνωθεν.Μάρκος Απρίλης

67

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·67

ΕΝΑ ΟΣΤΡΑΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑ∆Ι∆Ω

Αγάπη µου µην έρθεις

απόψε συντροφιά µου,

είµαι πληγωµένο ζώο,

του παρελθόντος όµηρος

του κόσµου στίγµα επώνυµο,

ένα τρένο που εκτροχιάστηκε

ένα στίγµα που το χάσανε.

Έτσι έπαιξε η τύχη

έτσι έπαιξαν οι ήχοι.

Καµπάνες που σιγήσανε

αφτιά που δεν ακούσανε

κερδισµένα και χαµένα

δεν έχουν σηµασία.

Αγάπη µου ακριβή

προδώθηκε µία αξία,

βούτηξαν οι καιροί στην πλεονεξία.

Πάλεψα µε το κύµα

αγκαλιά βρέθηκα µε µία σανίδα.

Στην ακτή κόσµος πάει κόσµος έρχεται

δεν βλέπουν την αυγή

απ’ τα βρεγµένα ρούχα εµπνέονται,

για το σκοτάδι χαίρονται.

Απ’ το ναυάγιό µου

ένα όστρακο σου παραδίδω.

Βγάλε κραυγή µε το σφύριγµα του

κάντο βάζο να κρατήσει έν’ ανθό.

Βάλτο στ’ αυτί ν’ ακούσεις τη θάλασσα,

ξύσε το τζάµι να τους τρελάνεις όλους,

βάλτο στο κεφάλι να σ’ έχουν για τρελλή

ή ακούµπησέ το στην κοιλιά σου

να ενωθείς µε το σύµπαν. Μάρκος Απρίλης

68

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·68

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Μάνα έχει πόνο εδώ

ποδοπατήθηκαν οι πόθοι

νικήθηκαν οι «Πόρθοι»

βασιλεύουνε οι πόνοι.

Μάνα έχει πόνο εδώ

οι αγάπες αποδηµητικά πουλιά

οι λύπες γυµνά παιδιά

οι άνθρωποι θεριά παλιά.

Μάνα έχει πόνο εδώ

τί να κάνω να µπορέσω;

ρούχο ελαφρύ να φορέσω

στους «καλούς» να αρέσω.Μάρκος Απρίλης

ΕΡΩΤΙΚΟ

Την θάλασσα έκλεισα σε µια κανάτα

και την µάνα γή σε µία γλάστρα,

τ’ άστρα κρέµασα στην κουρτίνα

και τον ήλιο έβαλα σε καραντίνα.

Και συ γέλασες

κι απ’ τα χείλη σου εµφανίστηκε το σύµπαν,

µε µάλωσες

κι η κανάτα έγινε κύµα

η γλάστρα χωράφι

η κουρτίνα στρώµα

κι ο ήλιος χρωµατιστή λάµπα.

Βρεθήκαµε και οι δύο στα σύννεφα

και σ’ αγάπησα για πάντα.Μάρκος Απρίλης

69

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·69

æ ˘ ¯ È · Ù Ú È Î fi ¡ Ô Û Ô Î Ô Ì Â › Ô ¢ ƒ √ ª √ ∫ ∞ ´ ∆ ∂ π √

FILLINGS

Και πολλές φορές το µυαλό σου παίζει

παιχνίδια. Η ψυχή σου βγάζει συναισθήµατα, τα

συναισθήµατα τάσεις (φυγής;) δεν ξέρω;

Ερωτήµατα αναπάντητα ή µη. Στη ζωή υπάρχει

ερώτηµα; Ζωή; Θάνατος; Πια η ύπαρξη της, η

έννοια της και οι προϋποθέσεις της. Και ακόµα και

αν δεν αναρωτιέσαι η ζωή η ίδια σε βάζει σε

ερωτήµατα, όχι µόνο γύρω από τον εαυτό σου,

αλλά και γύρω από παντού. Γύρω σου, εσύ µέσα

σου; Μέσα από κάτι άλλο; Από πολλά άλλα που

είναι 1 ή και κανένα! Κανένα απ’ αυτά. Τίποτα και

όλα είναι ένα αλληλοσυνδέονται, όχι σαν

ζητήµατα, όχι σαν λέξεις και σαν έννοιες

απαραίτητα, αλλά σαν ζητήµατα, κρίκοι, θέµατα.

Και θέτονται µέσα µας ή βρίσκονται γύρω µας

αιωρούνται µας διαπερνούν, φεύγουν ή κάθονται.

Πολλές φορές βασιλεύουν στη ζωή, σαν ήλιοι και

σαν φεγγάρια χάνονται. Μας φέρνουν τη

νοσταλγία την αναζήτηση γενικά πολλές φορές

µας εξουσιάζουν. Αλλά είµαστε δύσπιστοι και

µεταξύ µας, δε δινόµαστε. Γιατί η αυτοκτονία

έµµεση ή άµεση (παρερµηνεύεται). Ας πούµε ότι

κάποιος φεύγει απ’ τη ζωή εσκεµµένα: Τον

ονοµάζουν: δειλό, ή θαρραλέο κακοµοίρη και

αναρωτιούνται µέσα απ’ την τότε ζωή του. Τι

ξέρουν. Άλλοι πάλι βουλιάζουν και αυτοκτονούν

σιγά σιγά µέσα από τα βιώµατα που τους

στιγµατίζουν ή που νοµίζουν πως τους

στιγµατίζουν και σιγοχάνονται. Αδιαφορώντας για

τη ζωή (πολύτιµη;) ανούσια; Είναι όλο αυτό; Η ζωή

είναι ανεκτίµητη; Και αν ναι ποιος το ξέρει να µας

70

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·70

πει. Ο οποιοσδήποτε. ∆εν ξέρει κανείς!

Ονοµαζόµαστε άρχοντες – δούλοι – άνθρωποι;

Και υπάρχουµε παντού, αλλά µπορεί και πουθενά.

Τρύπα πέρα από την πραγµατικότητα πέρα από

αυτό που ζούµε. Ποιος γύρισε να µας πει, και αν

γύρισε, γιατί δεν έκατσε µαζί µας είναι σίγουρα

καλύτερα εκεί; Ναι ή όχι. Βιαζόµαστε! Να µάθουµε

θα έχει ουσία αν ξέρουµε; Είµαστε γεννηµένοι

στην άγνοια ή στο τίποτα; Για όλα γενικά.

Καθρεφτιζόµαστε στα πάντα και λέµε για θεό.

Καλώς κακώς δηµιουργηθήκαµε. Για να

αναρωτιόµαστε και µην ξέροντας µη φτάνοντας

πουθενά. Νιώθουµε ικανοί να απαντήσουµε σε

πολλά. Ανεξήγητα ακόµα. Με χιλιάδες

διαφορετικές κρίσεις και αγνοώντας ή

παραβλέποντας. Και προχωράµε χωρίς να

ζαλιζόµαστε και αν ζαλιζόµαστε πλησιάζουµε.

Είµαστε ήδη κοντά και αν πάµε σιγά και αν πάµε

γρήγορα και αν ακόµη δε θέλουµε να φτάσουµε .

Ερχόµαστε. Και αντί να κοιτάξουµε να φτάσουµε

περιµένουµε να ‘ρθει. Έρχεται ή όχι; Μπορεί κι

εµείς να µην φτάσουµε ποτέ, αλλά και όταν

φτάσουµε να µην συναντηθούµε ποτέ, µε αυτό

που περιµένουµε ή περιµένει αυτό εµάς –

Αδυναµία –Αδυνατούµε και δυναµώνουµε έτσι

τουλάχιστον νιώθουµε. Κατανοούµε; Πότε θα

δούµε έστω και αν δε νιώσουµε. Ψιλοκολλάµε

και ίσως να φοβόµαστε, να χρειαστεί άραγε να

εξαντληθούµε ή να αποδυναµώσουµε να

εξασκηθούµε. Μήπως µας πέφτει βαρύ µήπως

είναι πανάλαφρο. Αλλά αβάσταχτο; Να

κρατηθούµε και να περιµένουµε η ανυποµονησία

είναι δύσκολη αν υπάρχει η υποµονή ακόµα

δυσκολότερη. Θυµόµαστε να βαδίζουµε, αλλά δε

θυµόµαστε να υπάρξουµε µπορεί κανείς να µη

71

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·71

µας δίδαξε – και αν δε διδαχτήκαµε; Ή δε

θελήσαµε να διδαχτούµε; Μπορεί να µη χρειάζεται

να διδαχτούµε τίποτα για να υπάρξουµε. Είµαστε

κοµµάτια ενωµένα και πολύ µικρά άπειρα, αλλά

πολλές φορές απειροελάχιστα δεν αρκούµαστε

και δεν αντέχουµε να αρκεστούµε. ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ. Και

αν δεν έχει όµως καµία σχέση ονοµάζεται και

αµαρτία και ερµηνεύεται βάσει διαφόρων

χαρακτηριστικών που µας περικλείουν. Και αν

ακόµα δεν είναι ούτε έτσι; Στριφογυρνάµε γύρω

από µας, γύρω από τα άτοµα που µας

περιβάλλουν και ολόκληρη η γη περιστρέφεται

γύρω από αυτήν και από τον άξονά της. Και τη ζωή

της και ονειρευόµαστε και ελπίζουµε.

Αλλοιωµένοι ή µη. Καλµάρουµε απ’ τη ζαλάδα

µας. Και ίσως αυτό να είναι µία ζάλη και το χάος

που µπορεί να είναι τόσο µικρό και τόσο µεγάλο

άφταστο ή το τεράστιο κενό. Το άπειρο. Άλλο και

αυτό; Που να πάµε και προς τα που να

κατευθυνθούµε αν όντως υπάρχουµε και δεν

είµαστε µία εκτός από κουκίδα ένα τίποτα στο

πουθενά και µία βαλίτσα µε χρήσιµα ή µη φορτία

άτοµα µε θετικά και αρνητικά στοιχεία. Πόλοι που

ελκόµαστε και απωθούµαστε παράλληλα. Τα

ερωτήµατά µας είµαστε η γνώση µας είµαστε το

ναι και το όχι µας τα καταρρύπτουν και τα

αποτελειώνουν όλα αυτά σε δευτερόλεπτα. Και

έχουν εξηγηθεί όλα αυτά. Γιατί από πάντα

υπήρξαµε ως µία από τις πρώτες υπάρξεις,

µορφές ζωής. Αγίνωτοι. Αλµυροί και άνοστοι µαζί

χιλιάδες γεύσεις και χρώµατα µαζί. Με

συναισθήµατα, µε αισθήσεις, ήχους,

παραισθήσεις, ύλες στοιχεία µέσα σε ένα καζάνι,

όπως λένε και βράζουµε γινόµαστε όµως ατµός

και εξαλιφόµαστε στριφογυρίζουµε άρα άραγε

72

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·72

υπάρχουµε ακόµα; Προσπαθούµε να

ξαναγυρίσουµε πάλι σ’ αυτό που είµαστε και αυτό

που θέλουµε να υπάρξουµε ή ακόµα και αυτό που

καταφέραµε στο ηµί ή στο ολοκληρωµένο του

στάδιο να ζήσουµε. Να ζήσουµε άραγε για να

δούµε και άλλα και να εξηγούµε µία ζωή να

αφήσουµε µια δική µας ιστορία; Αφού ούτως ή

άλλως η ιστορία µας θα υπάρξει σε χαρτιά σε

µυαλά σε µέρη εδώ και εκεί παντού ή και

πουθενά. Να ριζώσουµε προσπαθούµε και ποτέ

δεν το καταφέρνουµε. Μας αποδυναµώνουν ή

αποδυναµωνόµαστε και µεταξύ µας ερµηνεύεται

µίσος, κακία. Αλλά και µόνοι µας τους εαυτούς

µας σαν καµήλες µόνο που δεν αποθηκεύουµε

νερό, αλλά τρώµε την ίδια µας τη σάρκα. Και όχι

κανίβαλοι. ∆ηλητήριο µέσα από τον εαυτό µας η

σάρκα µας είναι δηλητήριο βαρύ, αλλά και άνοστο

για να το καταλάβουµε.

Κουλατσίδου Ελένη

73

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·73

74

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·74

75

Χρώµα...

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·75

76

«πÔÎÚ¿Ù˘ ππ» - ∂‰Ú·

ÔÈ

ÎÔ

ÙÚÔ

ÊÂ

›Ô

Νικόλαος Πικριδάς

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·76

77

«Βάκη»

«∞ıËÓ¿» ¶.∂.æ.∞.∂.∂.

ÔÈ

ÎÔ

ÙÚÔ

ÊÂ

›Ô

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·77

«∞ıËÓ¿» ¶.∂.æ.∞.∂.∂.

ÔÈ

ÎÔ

ÙÚÔ

ÊÂ

›Ô

∆ηµήτρης Σωτήρχος

78

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·78

ÂÏÏËÓÈÎÔ‡ ΤÓÙÚÔ˘ „˘¯È΋˜ ÀÁÈÂÈÓ‹˜ Î·È ÂÚ¢ÓÒÓ

√Ì

¿‰

· ∂

Èη

ÛÙÈ

ÎÒ

Ó ∆

¯

ÓÒ

Ó ∫

ÔÈÓ

ˆÓ

È΋

˜ §

¤Û

¯Ë

˜ «

∂À

∑∏

¡»

Κοινωνική λέσχη «ευ ζην»

79

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·79

ÂÏÏËÓÈÎÔ‡ ΤÓÙÚÔ˘ „˘¯È΋˜ ÀÁÈÂÈÓ‹˜ Î·È ÂÚ¢ÓÒÓ

√Ì

¿‰

· ∂

Èη

ÛÙÈ

ÎÒ

Ó ∆Â

¯ÓÒ

Ó ∫

ÔÈÓ

ˆÓÈ

΋

˜ §

¤Û¯Ë

˜ «∂

À ∑

∏¡

»

Κοινωνική λέσχη «ευ ζην»

80

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·80

81

ÂÏÏËÓÈÎÔ‡ ΤÓÙÚÔ˘ „˘¯È΋˜ ÀÁÈÂÈÓ‹˜ Î·È ÂÚ¢ÓÒÓ

√Ì

¿‰

· ∂

Èη

ÛÙÈ

ÎÒ

Ó ∆Â

¯ÓÒ

Ó ∫

ÔÈÓ

ˆÓÈ

΋

˜ §

¤Û¯Ë

˜ «∂

À ∑

∏¡

»

Κοινωνική λέσχη «ευ ζην»

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·81

«πÔÎÚ¿Ù˘ ππ» - ∂‰Ú·

ÔÈ

ÎÔ

ÙÚÔ

ÊÂ

›Ô

Ιάκωβος Σταµουτζής

82

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·82

Ψυχιατρικό Τµήµα Νοσοκοµείου Ιωαννίνων

¡ÔÛÔÎÔÌ›Ԣ πˆ·ÓÓ›ÓˆÓ

æ˘

¯È

·ÙÚ

ÈÎ

fi ∆

Ì‹

Ì·

83

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·83

84

«∏ £∂√∆√∫√™»

π.¶

.∞.¶

.

∆ηµήτρης Θεοχάρης

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·84

85

«Μάρκος Απρίλης»

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·85

«™ÙËÓ @ÎÚË Ù˘ fiÏ˘» - ∂¶∞æÀ

ÔÈ

ÎÔ

ÙÚÔ

ÊÂ

›Ô

∆. Παπαδηµητρίου

86

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·86

æ.¡.∞. ¢ÚÔÌÔη˝ÙÂÈÔ

∆Ì

‹Ì

· ∂

˘Â

ÚÁ

ÂÙ

ÒÓ

87

Γεώργιος Γεράρδης

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·87

∫.∂.æ.À.∂.

Ανώνυµο έργο

88

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·88

Οικοτροφείο Ερέτριας

∂¶∞æÀ

89

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·89

¡ÔÛÔÎÔÌÂ›Ô ∆Ú›ÔÏ˘

æ˘

¯È

·ÙÚ

ÈÎ

fi

Τµήµα Αγιογραφίας

90

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·90

Οµάδα Εργοθεραπείας

∂.æ.À.∫.∞.

91

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·91

Vivlio92sel 22/9/2006 08:36 ÌÌ ™ÂÏ›‰·92