PROJECT GRAFFITI ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ: 2012-2013 3Ο ΛΥΚΕΙΟ ΑΓ.ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΤΜΗΜΑ: ΤΕ3 ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: Κ.ΜΕΜΜΟΥ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΝ: ΓΙΑΝΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΙΩΑΝΝΑ,

ΓΚΑΒΟΥΝΑ ΑΝ∆ΡΙΑΝΑ, ΛΙΑΝΗ ΕΙΡΗΝΗ, ΜΕΤΑΞΑ ΜΑΡΙΑ, ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Εισαγωγή

2. Περίληψη

3. Σχέση graffiti µε το parkour, το hip-hop, το skating και το στυλ των

graffiti artists

4. Ενότητα 1η – parkour

5. Ενότητα 2η – hip-hop και breakdance

6. Ενότητα 3η – skating

7. Ενότητα 4η – hip-hop: η νέα µόδα και body painting

8. Ενότητα 5η – η ελληνική συµβολή στο graffiti

9. Ενότητα 6η – events µε αφορµή το graffiti

10. Βιβλιογραφία

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Graffiti είναι η αναγραφή κειµένου όπως συνθηµάτων ή η ζωγραφική σε επιφάνειες που συνήθως βρίσκονται σε δηµόσιους χώρους (για παράδειγµα σε τοίχους). Πρωτοεµφανίστηκε την ίδια περίοδο και στα ίδια µέρη που αναπτύχθηκε το κίνηµα του hip-hop, από τον ίδιο καταπιεσµένο κόσµο. Γι' αυτό πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί µέρος της κουλτούρας hip-hop.

Το graffiti λοιπόν είναι ένα θέµα που απασχολεί εδώ και χρόνια το

ευρύ κοινό. Για το λόγο αυτό η οµάδα µας αποφάσισε να ασχοληθεί µε αυτό το θέµα και στις παρακάτω γραµµές θα παρουσιάσουµε τους λόγους για τους οποίους µας φάνηκε ενδιαφέρον και θελήσαµε να ασχοληθούµε µ’ αυτό. ∆ιαλέξαµε αυτό το θέµα γιατί το βρήκαµε αρκετά ενδιαφέρον και πιστεύουµε πως θα αρέσει σε όλο το νεανικό κοινό και όχι µόνο. Επιπλέον, το graffiti είναι ένα επίκαιρο και πολυσυζητηµένο θέµα και οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις ο καθένας γι’ αυτό.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στη σύγχρονη Αθήνα όλοι έχουµε πέσει πάνω σε graffiti, σε απίστευτα,

πολλές φορές σηµεία, από τοίχους και πεζοδρόµια, µέχρι λεωφορεία και τρένα. Κάποια µας κεντρίζουν την προσοχή, άλλα µας επηρεάζουν υποσυνείδητα και ορισµένα µας αφήνουν αδιάφορους.

Εµείς, αποφασίσαµε να τα εντάξουµε σε µια ερευνητική εργασία. Προσπαθήσαµε µέσω αυτής της εργασίας να συνδέσουµε το graffiti µε άλλες µορφές υποκουλτούρας όπως: hip-hop, skating και parkour. Επιπλέον, θα παρουσιάσουµε το πώς µπορεί ένα σχέδιο graffiti να γίνει tattoo αλλά και το στυλ των graffiti artists. Τέλος, δεν θα παραλείψουµε να αναφέρουµε το µεγάλο Έλληνα graffiti artists <<Β.>> και την αναγνωρισµένη οµάδα των <<carpe diem>>.

Με αφορµή λοιπόν όλα τα παραπάνω, θέλουµε στις παρακάτω σελίδες να σας παρουσιάσουµε την εργασία µας µε θέµα graffiti µε σκοπό να γνωρίσετε και εσείς το είδος της υποκουλτούρας που ονοµάζεται graffiti.

ΣΧΕΣΗ GRAFFITI ΜΕ ΤΟ PARKOYR, ΤΟ HIP-HOP, ΤΟ SKATING ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΥΛ ΤΩΝ GRAFFITI ARTIST Σύνδεση parkour µε το graffiti

Το parkour είναι η µη ανταγωνιστική σωµατική και πνευµατική τέχνη που έχει ως στόχο τη ταχύτατη ασφαλή και βέλτιστη δυνατή µετακίνηση από οποιοδήποτε σηµείο του χώρου Α σε διαφορετικό σηµείο του χώρου Β, χρησιµοποιώντας µόνο τις ανθρώπινες σωµατικές ικανότητες.

Το parkour συνδέεται άµεσα µε το graffiti. Οι περισσότεροι που ασχολούνται µε parkour, ασχολούνται επίσης και µε το graffiti. Μέσα από το parkour τους δίνετε η ευκαιρία να φτάσουν σε δυσπρόσιτα σηµεία και όταν καταφέρουν να φτάσουν σε αυτά, κάνουν graffiti ή αφήνουν την προσωπική τους υπογραφή (ταγκιά) προκειµένου να αναγνωρίσουν άλλες οµάδες ότι έχουν περάσει από εκεί.

Σύνδεση hip-hop µε το graffiti

To hip-hop δεν εiναι είδος µουσικής ή ένα είδος χορού αλλά µία κουλτούρα που αποτελείται από 4 στοιχεία. Ένα από αυτά στοιχεία είναι το breakdance.

Το breakdance ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας το 60΄ µε αρχές του70΄ στα γκέτο των έγχρωµων της Αµερικής. Πολλές συµµορίες διαλύονται και γίνονται χορευτικές οµάδες λύνοντας τις διαφορές που είχαν µε το χορό , αντί να βγάζουν όπλα και να χύνεται αίµα. Το breakdance µείωσε αισθητά την βία και έκανε τους νέους να εκτονώνονται στη µουσική δίνοντας εικόνα µε χορό, πόζες, φιγούρες και αστεία.

Η ύπαρξη του graffiti προηγείται χρονολογικά της αντίστοιχης του hip-hop. Το hip-hop υπήρξε ο κοινωνικός δεσµός και ο διανοµέας του graffiti. To graffiti όντας παράνοµο και πιστό στο σκοτάδι βρήκε στο hip-hop έναν κοινωνικό δεσµό στο φως. Το hip-hop όντας νόµιµο και µε σχέση την ευρύτερη κουλτούρα, ένωσε το graffiti µε τα εµπορικά µέσα και το διέδωσε. Εποµένως, το hip-hop υπήρξε για το graffiti µια στέγη που ένιωθε ασφάλεια και ένα όχηµα για τη διάδοση του.

Σύνδεση skating µε το graffiti

Η ιστορία του skateboard ξεκινά γύρω στο 1950, όταν οι σερφερ της Καλιφόρνια θέλησαν να σερφάρουν όχι στο κύµα αλλά στους δρόµους! Είναι άγνωστο πότε και από ποιον κατασκευάστηκε η πρώτη σανίδα του skateboard. Οι σανίδες πρώτης µορφής ήταν κυρίως από ξύλο και πολύ συχνά µάλιστα ήταν απλώς διάφορα κουτιά στα οποία είχαν προσαρµοστεί ροδάκια. Αργότερα όµως άρχισαν να κατασκευάζονται ειδικές σανίδες, γι' αυτόν τον σκοπό, οι οποίες είχαν περίπου τη µορφή που έχουν και σήµερα.

Στις περισσότερες σανίδες τυπώνονται διάφορα σχέδια στο κάτω µέρος και στο πάνω κολλιούνται αντιολισθητικά φύλλα σαν γυαλόχαρτα ώστε να µη γλιστρούν τα παπούτσια του αναβάτη. Μάλιστα, πολλοί όντας λάτρεις των graffiti επιθυµούν να δώσουν τον δικό τους καλλιτεχνικό τόνο, σχεδιάζοντας τέτοια επάνω στη σανίδα τους.

Στυλ των graffiti artists Το στυλ των graffiti artist δεν είναι ένα ιδιαίτερο στυλ. Συνήθως, ακολουθείται το στυλ αυτών που ασχολούνται µε το hip-hop, χωρίς αυτό απαραίτητα να αποτελεί κανόνα στο ντύσιµο.

ΕΝΟΤΗΤΑ 1η

PARKOUR

Οι ρίζες του parkour µπορούν να εντοπιστούν και στον George

Hebert, ο οποίος ήταν γάλλος στρατιώτης και φιλόσοφος της φύσης και του πολιτισµού, εµπνευσµένος από τα αθλητικά προσόντα των ιθαγενών που συνάντησε κατά τη διάρκεια της σύµβασης του µε τον στρατό στην Αφρική. Από τις παρατηρήσεις του, ανέπτυξε µια φιλοσοφία, για τη φύση και τον πολιτισµό, την οποία ονόµασε methode naturelle (φυσική µέθοδο).

Οι methode naturelle βασίζεται στην ιδέα ότι ο άνθρωπος έχει δέκα βασικές ικανότητες να περιπατάει, να τρέχει, να πηδάει, να σκαρφαλώνει, να περπατάει στα τέσσερα, να κολυµπάει, να ισορροπεί, να σηκώνει αντικείµενα, να πετάει αντικείµενα και να αµύνεται. Μια από τις βασικές µεθόδους του Herbert για την κατάρτιση αυτών των δυνατοτήτων ήταν τα µαθήµατα µε εµπόδια. Τα µαθήµατα αυτά , που είναι γνωστά ως parcours du combatant, έχουν γίνει µέρος τις στρατιωτικής εκπαίδευσης και κατάρτισης σε ολόκληρο τον κόσµο. Μέρος της φιλοσοφίας του Hebert ήταν ότι θα πρέπει να ενισχυθεί η φυσική κατάρτιση κάποιου και ηθικά. Το συνθήµατα ήταν «να είσαι ισχυρός για να είσαι χρήσιµος». Όπως κάθε traceur µπορεί να σας πει , ότι αυτό είναι ένα σηµαντικό θεµέλιο της φιλοσοφίας parkour.

Ένας οπαδός της φυσικής µεθόδου του Hebert ήταν ο Raymond Belle , γάλλος υπήκοος που γεννήθηκε στο Βιετνάµ το 1939. Ο Belle έχασε τον πατέρα του κατά τη διάρκεια της εξέγερσης κατά του Βιετνάµ και πήγε ως έφηβος στο γαλλικό στρατό. Εκεί εκπαιδεύτηκε ως στρατιώτης και φαίνεται να ήταν µέλος µια οµάδας ανθρώπων που προσάρµοζαν την εκπαίδευση τους για καταστάσεις στη ζούγκλα. Αργότερα, έγινε ένας αθλητικός ήρωας του γαλλικού στρατού και ένα µέλος της elite στη γαλλική στρατιωτική πυροσβεστική…

Ο γιος του Raymond, David Belle, θα κληρονοµήσει τις γνώσεις του κινήµατος που ο πατέρας του ανέπτυξε καθώς και το αθλητικό ταλέντο. Ως έφηβος, ο David Belle και οκτώ άλλοι µέσα απ’ τα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας και τις επιρροές από την πολιτιστική ιστορία, καθώς και από την Methode Naturelle, αλλά και από τις ταινίες δράσης και βιντεοπαιχνίδια, θα δηµιουργήσουν µια τέχνη ανάπτυξης της σωµατικής

και της ψυχικής ικανότητας µέσω της εφεύρεσης τρόπων για να ξεπεραστούν τα εµπόδια που βρίσκονται γύρω τους. Αρχικά, αυτή η οµάδα αποκαλούνταν Yamakasi και η τέχνη ονοµάζονταν είτε Parcours ή L’ Art Du Deplacement πιο πρόσφατα κάποιοι απ’ αυτούς έχουν διαµορφώσει και δικούς τους ξεχωριστούς τρόπους. Ο David ονοµάζει την τέχνη του «parkour» και τονίζει την χρησιµότητα, ενώ ο Fucan χρησιµοποιεί τον όρο «free running» και τονίζει την ελεύθερη διακίνηση και την εξεύρεση του δικού µας τρόπου. Τα υπόλοιπα µέλη της yamakasi χρησιµοποιούν τον όρο «L’ Art Du Deplacement» και επικεντρώνατε στην ανάπτυξη θάρρους και δύναµης, µέσω της επιµόρφωσης. Όλα είναι ένα µέρος της εκπαίδευσης που κάνει traceur και η πρώτη γενιά traceurs τονίζουν ότι δεν έχουν σηµασία τι λέµε, γιατί ο καθένας προσωπικά έχει τον δικό του τρόπο.

Με την πάροδο του χρόνου οι αρχικοί traceurs ενέπνευσαν πολλούς άλλους να ενώσουν τις δυνάµεις τους, πρώτα στο µικρό γαλλικό προάστιο Evry στην Lisses και στην συνέχεια και πέραν αυτής στη Γαλλία. Το 2002 εµφανίστηκε ο David στη βρετανική τηλεόραση στο «Rush Hour», µετά το όποιο µια βρετανική οµάδα από λίγους traceurs άρχισε να σχηµατίζεται. Η σκηνή του parkour µεγάλωσε στο Λονδίνο και το 2003 ένα ντοκιµαντέρ που ονοµάζεται Jumb London προβλήθηκε, ακολουθούµενο από ένα άλλο µου ονοµάζεται Jumb Britain. Πολλές τοπικές ιστοσελίδες σε όλο τον κόσµο δηµιουργήθηκαν µετά από αυτά και οι ενασχολούµενοι έχουν αυξηθεί από τότε.

Στο parkour περιλαµβάνεται η υπερπήδηση εµποδίων, φυσικών και τεχνητών, όπου ως εµπόδια µπορούν να θεωρηθούν τα πάντα, από βράχοι, ποτάµια, τοίχους, πεζούλια αλλά και κάγκελα. Ένα traceur καλλιεργεί την ικανότητα να εντοπίζει εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας, τους οποίους ενδέχεται να χρησιµοποιήσει τόσο στην καθηµερινή του ζωή, όσο και σε καταστάσεις έκτακτων αναγκών. Γι’ αυτό το λόγο η κατηγοριοποίησης του parkour ως δραστηριότητα είναι δύσκολη, αφού κάποιοι το θεωρούν άθληµα ενώ κάποιοι πολεµική ρτέχνη. Πολλοί, ωστόσο, είναι ευχαριστηµένοι µε το να τοποθετούν το parkour στη δική του κατηγορία « το parkour είναι parkour».

ΕΝΟΤΗΤΑ 2η

HIP-HOP

Συνεχίζουµε την διαδροµή της Ηip- Hop ιστορίας έχοντας φτάσει στο

1982. Το hip-hop έχει ενωθεί µε το 4ο στοιχείο του Breaking το Rap, Graffiti και το djing. Οι συµµορίες έχουν βρεί έναν άλλο τρόπο εκτός από τη βία να ξεσπούν από την καθηµερινή απογοήτευση της ζωής τους, στις υποβαθµισµένες συνοικίες: το Breaking. Ο χορός λύνει τις διαφορές. Η µουσική γίνεται πιο εκφραστική και µε ένταση και όλοι µπορούν να συµµετέχουν είτε σαν ακροατές είτε σαν δηµιουργοί.

Aντί να βγάζουν λοιπόν µαχαίρια, πιστόλια ή άλλο όπλο, οι συµµορίες διαλύονται και φτιάχνουν crew χορευτικά και κάνουν "Battles" αναµεταξύ τους. Ο χαµένος στο χορό πρέπει να οµολογήσει την ήττα του δηµοσίως στον νικητή και όλα είναι µετά ειρηνικά. Το Breaking, µείωσε αισθητά την βία και έκανε τους νέους να εκτονώνονται στην µουσική δίνοντας εικόνα µε χορό, πόζες, φιγούρες, αστεία και αναδεικνύοντας "style". Το ύφος ή "style" παίζει µεγάλο ρόλο στο χώρο της hip- Ηοp κουλτούρας. Καθώς και το Bitting.

Από Ροp µέχρι ινδικούς ρυθµούς. Όλα ανακατεύονται µε µια εκπληκτική µαεστρία. Είτε ήταν µουσική, χορός ή και Graffiti ή Ηip hοp, έπαιρνε έµπνευση από παντού. ∆εν υπήρχε ρατσισµός ή θρησκεία, χρώµα ή πολιτικές ιδεολογίες που να βάζουν όρια στις επιδράσεις από διάφορους µουσικούς καλλιτέχνες ζωγράφους, άλλους χώρους.

Όλες οι µουσικές κουλτούρες µέχρι και ελληνικά έπεφταν στα χέρια των djs και έβγαιναν πλήρως ανανεωµένα, ανακαινισµένα, γεµάτα ζωντάνια και πολύ πιο ρυθµικά. Το ίδιο συνέβαινε µε τους Β-bοys και τα B-girls Μετανάστες. Στην Αµερική όπως Ρώσοι, Πορτορικανοί, Πολωνέζοι, Γάλλοι, Έλληνες και Αφρικανοί, ανακατεύουν τα πιο εντυπωσιακά βήµατα από τους δικούς τους παραδοσιακούς χορούς αλλά όχι µόνο. Μέχρι και πολεµικές τέχνες. Ότι κινήσεις ήταν cοοl ή fresh όπως έλεγαν τότε το 1982 τις συµπεριλάµβαναν - φυσικά τελείως αλλαγµένες και προσαρµοσµένες στο είδος - για να βγει ένα εντυπωσιακό και τέλειο αποτέλεσµα που δεν µπορούσες να διανοηθείς ότι θα µπορούσε να γεννηθεί. Μερικά γρήγορα συµπεράσµατα µέχρι εδώ. Το Breaking ξεκίνησε και έδωσε έναν πολύ δηµιουργικό ρόλο στους djs και αυτοί µε την σειρά τους προσάρµοσαν την µουσική στις ανάγκες του b-boying/girl style. Οι Ράπερς τώρα. Αυτοί τότε το ''75-''78 εµψύχωναν τους Breakers, µε τα µικρόφωνα και συµµετείχαν µε ρίµες που πραγµατικά είχαν κάτι να πουν. Ο cool Herc ο Dj σε κάποιο πάρτυ, σύνδεσε τα µικρόφωνα στο mixer του και άρχισε να λέει διάφορα ανάµεσα από τα τραγούδια κάτι σαν ποιηµατάκια και slogan. Αυτό το έκανε για να ανεβάζει τον κόσµο και να έρθει σε άµεση επαφή. Όπως π.χ. από τους B-boys: «Don''t stop the body rock» ή «Party people in the place tο be... say hοοο ye. Say we gonna rock the party», « Ηip -hop don''t stop!» και το κοινό αντιδρούσε θετικά στο κάλεσµα του απαντώντας. Έκανε προθέρµανση µε τους καλεσµένους. Έφτιαχνε µια γραµµή επικοινωνίας. Ο Cοοl Herc ήταν από τους πρώτους που το έκανε και µάλιστα είχε και το πρώτο αποτελεσµατικό Rap crew τους Hercoloids Βέβαια ύστερα ήρθαν κι άλλοι djs και πρόσθεσαν φράσεις και ρίµες.

Έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα βήµατα των Ράπερ, οι Μc (Master of Ceremony). Οι πρώτοι Μc ήταν κάτι σαν οι conferancie των και των πάρτι. Ύστερα έλεγαν κάποιες µικρές ιστορίες ή γεγονότα από την προσωπική τους ζωή µε οµοιοκαταληξία στον ρυθµό και το beat των DJs. Το rap γεννιόταν. Μπορούσες να µιλήσεις κατευθείαν στον κόσµο και να έχεις µπροστά σου την αντίδραση του κοινού "τραγουδώντας". Έκανες έναν µονόλογο µε ρίµες και το κοινό άκουγε και χορεύοντας ταυτόχρονα. ∆εν χρειαζόταν κάποιο ιδιαίτερο φωνητικό χάρισµα αλλά έξυπνος προφορικός λόγος. Μπορούσες να εκφραστείς για τα κοινωνικά προβλήµατα, τις αδικίες, τις σχέσεις σου, το χιούµορ, γενικά για τη ζωή σου. Όλοι ένιωθαν την ανάγκη να εκφραστούν και ήθελαν να έχουν πρόσβαση µε το MC-ing. Ούτε Ωδεία ούτε σχολές φωνής. Απλά ένα beat του Dj και ένα µικρόφωνο και κάτι να πεις. Έτσι ήταν τότε το ραπ από το ''79-''85. Το "message" του Grand Master Flesh είναι ένα τέτοιο δείγµα και θεωρείται ο εθνικός ύµνος του hip-hop culture. Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του hip-hop έτσι και το MC-ing έπρεπε να είχε ύφος, στυλ και τις δικές σου ρίµες. Το ίδιο και στο Graffiti το οποίο έβγαζε τον ζωγράφο/καλλιτέχνη από την αποµόνωση του ατελιέ-δωµατίου και τον έφερνε αντιµέτωπο µε την κοινωνία.

Λίγο πολύ αυτή είναι η ιστορία της Hip-Hop κουλτούρας συµπυκνωµένα. Απλά µετά το ''86 οι ράπερς έχασαν τον προσανατολισµό, βγήκε το gangsta rap και άλλα τέτοια είδη και οι hip-hop Ευρωπαίοι το υιοθέτησαν χωρίς καν να το προσαρµόσουν στην κουλτούρα της χώρας τους. ∆εν σκοτωνόµαστε για να προστατέψουµε κάποια τετράγωνα. Για ανθρώπους που δεν έχουν ταυτότητα υπάρχει πάντα η ένωση της µάζας, η µόδα.

Στο Graffiti τώρα, η Ελλάδα προσπαθεί αλλά τα crew εδώ είναι "ληστές" ότι έχουν δει απ'' έξω το κοπιάρουν αναιδέστατα. Έχουµε ταλέντα αλλά αυτά χάνονται στα χαζά που ντύνονται µε φαρδιά παντελόνια home boy που τους πασάρουν τα περιοδικά και στην λάθος εντύπωση για το Hip hop και το Breaking.

BREAKDANCE

Το Breakdancing ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 60 και

εξαπλώθηκε τις δεκαετίες του 70 και του 80 ανάµεσα στη νεολαία που ζούσε σε µεγαλουπόλεις. Πρωτοεµφανίστηκε στη Νέα Υόρκη, κυρίως µεταξύ των µελών της Αφρο-Αµερικανικής κοινότητας. Είναι αδύνατον να εντοπίσει κανείς από πού προήλθε αυτός ο χορός, αλλά πολλοί υποθέτουν ότι µπορεί να προήλθε απο το "Lindy Hop" και το "Charleston". Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των χρόνων το breakdancing δανείστηκε ελεύθερα από όλους τους τύπους χορών και πολεµικών τεχνών. Το µόνο που χρειάζεται είναι να παρακολουθήσετε ένα breakdancer για λίγα λεπτά προτού αρχίσετε να δείτε οµοιότητες µε το Κung Fu σε συνδυασµό µε κινήσεις από το χορευτικό οπλοστάσιο ενός B-boy ή B-girl.

Ο James Brown ήταν ο πραγµατικός νονός του breakdancing. Το 1969 είχε τεράστια επιτυχία µε το smash hit του "Get on the Good Foot". Ο χορός που προέκυψε από αυτό το τραγούδι πήρε την ονοµασία "Good Foot", που µετονοµάσθηκε σύντοµα σε "B-boy". ∆εν πέρασε πολύς καιρός και ο DJ Afrika Bambaataa κατέστησε δηµοφιλές το breakdancing µε διάφορες µουσικές αλλαγές που επηρέασαν την κοινότητα του breakdancing για πάντα. Το 1977 διάφορα συγκροτήµατα breakdancing διαµορφώθηκαν γύρω από τη Νέα Υόρκη. Ένα τέτοιο πήρε την ονοµασία Rocksteady συγκρότηµα. Με τη βοήθεια του Bambaataa εκτόξευσαν το breakdancing στο αποκορύφωµα της επιτυχίας. Αυτή η νέα µορφή του breakdancing που

προέκυψε, ξεχώριζε από το παλιό στυλ του breakdancing από µια ποικιλία νέων αερόβιων κινήσεων, στροφών του κεφαλιού και των χεριών καθώς και πεταγµάτων, που άρχιζαν να γίνονται κοινή πρακτική.

Σήµερα µπορείτε να δείτε το breakdancing να εξαπλώνετε στο ρεύµα της εποχής. ∆ηµοφιλείς καλλιτέχνες εισάγουν τα στοιχεία του breakdancing στα hip-hop και Pop βίντεο και όλο και περισσότερες σχολές χορού το προσφέρουν ως επιλογή χορού µιας και έχει γίνει δηµοφιλής µέσω των ταινιών του Χόλυγουντ.

ΕΝΟΤΗΤΑ 3η

SKATING

Το skateboard είναι µια αρκετά δηµοφιλής δραστηριότητα, ειδικότερα ανάµεσα στους νέους. ∆εν θεωρείται µόνο χόµπι, αλλά και επάγγελµα ενώ εξυπηρετεί, φυσικά, και ως µεταφορικό µέσο. Η ιστορία του skateboard ξεκινά γύρω στο 1950, όταν οι σέρφερ της Καλιφόρνια θέλησαν να σερφάρουν όχι στο κύµα, αλλά στους δρόµους! Είναι άγνωστο πότε και από ποιόν κατασκευάστηκε η πρώτη σανίδα του skateboard. Oι “σανίδες” πρώτης µορφής ήταν κυρίως από ξύλο και πολύ συχνά µάλιστα ήταν απλώς διάφορα κουτιά στα οποία είχαν προσαρµωστεί ροδάκια. Αργότερα όµως άρχισαν να κατασκευάζονται ειδικές σανίδες γι’ αυτόν τον σκοπό, οι οποίες είχαν περίπου τη µορφή που έχουν και σήµερα. To 1963 κάποιες εταιρίες, όπως για παράδειγµα η Jack’s και η Makaha, αρχίζουν να διοργανώνουν τους πρώτους αγώνες skateboard. Τότε το skateboard έγινε ένα πολύ δηµοφιλές σπορ, αλλά διέφερε πολύ απ’ το σηµερινό skateboard: έµοιαζε περισσότερο µε χoρό στον πάγο η µπαλέτο, απλώς πάνω σε σανίδα, και αυτό το στυλ ονοµάστηκε “freestyle”.

Παράλληλα, το 1965 πραγµατοποιείται το παγκόσµιο πρωτάθληµα skateboard, το οποίο αναµεταδίδεται και στην τηλεόραση. Ο Torger Johnson,ο Woody Woodward και ο Danny Berer είναι κάποιοι γνωστοί skaters της εποχής εκείνης. Όµως, την ίδια περίπου χρονιά παρατηρείται µεγάλη πτώση στην δηµοτικότητα του skateboard. Οι εταιρίες που παρασκευάζουν σανίδες κλείνουν και όσοι θέλουν να εξακολοθήσουν να ασχολούνται µε αυτό το σπορ αναγκάζονται να φτιάχνουν µόνοι τους τις σανίδες τους, κατασκευάζοντας ροδάκια απο πηλό. Η πτώση αυτή διαρκεί ως το 1970. Το 1972, ο Frank Nasworthy δηµιούργησε ενα καινούριο είδος ρόδας για τις σανίδες, παρόµοιο µε αυτό που οι πιο πολλοί skaters χρησιµοποιούν και σήµερα και ονόµασε την εταιρία του Cadillac Wheels. Αυτό ειχε ως αποτέλεσµα οι άνθρωποι να ξαναρχίσουν να ασχολούνται µε το skateboard, το οποίο ξαναέγινε δηµοφιλές. Πολλές εταιρίες ξεκίνησαν να κατασκευάζουν τότε σανίδες, οι οποίες άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο πλατιές, φτάνοντας το

πλάτος των 10 ιντσών και ξεπερνώντας το. Επίσης, αυτή η βελτίωση ενθάρρυνε τους skaters να ανακαλύπτουν νέα κόλπα, ξεκινώντας να κάνουν skateboard σε τοίχους, τοιχώµατα από άδειες πισίνες κτλ. Εποµένως, αυτού του είδους οι vert skaters, οι οποίοι ονοµάστηκαν skaters (απ’ την αγγλική λέξη vertical=κάθετος), ανέπτηξαν δεξιότητες καλύτερου έλεγχου της σανίδας και ισορροπίας καθώς και την ικανότητα να κάνουν αισθητά πιο γρήγορα, αλλά και να τολµούν ριψοκίνδυνα κόλπα.

Έτσι, το freestyle χάνει τη διασηµότητά του. Το 1975 το άθληµα πήρε τη µορφή που έχει σήµερα. Σ’ έναν αγώνα που πραγµατοποιήθηκε στο Del Mar της California, η οµάδα Zephyr κέρδισε κάνοντας skateboard µε έναν τρόπο που κανείς δεν είχε ούτε φανταστεί µέχρι τότε, αλλάζοντας και τον τρόπο που όλοι έβλεπαν το skateboard: τώρα πια ήταν κάτι πολύ σοβαρότερο από ένα απλό χόµπι. Παρόλα αυτά προέκυψε ένα µεγάλο πρόβληµα: τα πάρκα για skateboard έπρεπε πια να ικανοποιήσουν και τους vert skaters, το οποίο όµως απαιτούσε την καταβολή υψηλών χρηµατικών ποσών για την αγορά καινούριου εξοπλισµού. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, πολλά πάρκα αναγκάστηκαν να κλείσουν και vert skaters να δηµιουργήσουν µόνοι τους τις δικές τους ράµπες, ενώ οι freestyle skaters συνέχισαν το χόµπι τους στους δρόµους. Με λίγα λόγια, δηλαδή, το άθληµα αυτό ξαναέχασε, για µια ακόµα φορά, τη µεγάλη του δηµοτικότητα, γύρω στο ’80. Παρόλο που επικρατούσε το vert ramp skateboarding, το freestyle και το street skating, άρχισαν πάλι να ανακτούν τη διασηµότητα τους. Η κύρια αιτία είναι πως οι ράµπες για το vert ramp skateboarding κόστιζαν πάρα πολύ κι αναγκαστικά, όσοι skaters δεν µπορούσαν να αγοράσουν ή δεν είχαν πρόσβαση σε καµία έπρεπε να αρκεστούν στο street skating. Πολλά νέα freestyle κόλπα εµφανίστηκαν εκείνη την περίοδο, και στα µέσα του ’80 έγινε µια ελαφριά ανάµειξη µεταξύ των δύο ειδών.

Σήµερα πάντως, φαίνεται πως προτιµάται το street skateboarding. Σύµφωνα µε µια έρευνα που διεξάγθει το 2002, εκείνη τη χρονιά υπήρχαν γύρω στα 18,5 εκατοµµύρια skaters σε όλο το κόσµο. Την τελευταία χρονιά γύρω στο 85% των skaters ήταν κάτω των 18, απ’ αυτούς το 74% ήταν αγόρια.

ΕΝΟΤΗΤΑ 4η

HIP-HOP: Η ΝΕΑ ΜΟ∆Α

Μετά την επιρροή από την hip-pop, η µόδα του hip hop έγινε η

πραγµατική φθορά του δρόµου και σε µια εξιδανίκευση αυτών. Το ντύσιµο των hip-hop artist συχνά παράγεται από διάσηµους και επιτυχηµένους σχεδιαστές, οι οποίοι ξοδεύουν σηµαντικά ποσά για τα προϊόντα τους. Τα βασικά στοιχεία για το µοντέρνα ανδρική hip hop µόδα είναι τα φαρδιά τζιν, χρυσές η πλατινένιες αλυσίδες, µποτάκια ή φαρδιά αθλητικά παπούτσια και µπανάνα ή µαντίλι στο κεφάλι. Τα φαρδιά µπλουζάκια δεν λείπουν ποτέ από ένα street look.

Την δεκαετία 1990-2000 πολλοί hip-hop artists ξεκίνησαν την δικιά τους µόδα και τη δικιά τους γραµµή στα ρούχα.

Στη σηµερινή εποχή η µόδα αυτή δεν έγκειται µόνο στα όρια µιας οµάδας αλλά ο οποιοσδήποτε που έχει αποφασίσει να ασχοληθεί µε αυτή την κουλτούρα µπορεί να υιοθετήσει αυτό το στυλ. Σήµερα αυτό το στυλ ντυσίµατος έχουν υιοθετήσει πολλοί νέοι σε ολόκληρο τον κόσµο.

Πρόσφατες τάσεις

Οι πρόσφατες τάσεις στην µόδα του hip hop έχουν γίνει πιο αυστηρές από τους hip-hop artists που εµπνέονται το στυλ τους, το οποίο συµπεριλαµβάνει Nike dunks, µπλουζάκια polo, αθλητικά µπουφάν, φαρδιές διακοσµητικές ζώνες, διακοσµητικά κρανία και σκελετούς, περίτεχνα διακοσµητικά, καπέλα που τοποθετούνται περίεργα, στενά µπλουζάκια και ακόµα πιο στενά τζίν. Σε πολλούς “κύκλους των φαρδιών παντελονιών έχει ξεπεραστεί.

Σχολιαστές και από τις δυο πλευρές είτε µέσα είτε έξω από την “κοινότητα” των hip hop artists έχουν ασκήσει κριτική σχετικά µε το κόστος αυτής της µόδας. Μερικοί θαυµαστές έχουν εκφράσει επίσης την απογοήτευση τους για το αυξηµένο ποσοστό διαφήµισης ακριβών µαρκών σε περιοδικά που αφορούν το hip hop. Σε µια επιστολή προς τον εκδότη του περιοδικού “Source” ένας αναγνώστης έγραψε ότι το περιοδικό : προσπαθεί να προβάλει λιγότερο ακριβές µάρκες εποµένως οι ισχυροί δεν χρειάζεται να πάρουν χρήµατα ή να κλέψουν. Γιατί πραγµατικά υπήρχαν πολλές ληστείες από hip hop artist που απασχόλησαν την δηµοσιότητα την δεκαετία του 1990.

BODY PAINTING

Θα επιχειρηθεί να βρεθεί µια σχέση µεταξύ graffiti-πόλης, tattoo-

σώµατος και εν τέλει το κοινό κίνητρο των δύο δραστηριοτήτων αυτών να επανοηµατοδοτούν τον τοίχο ή το σώµα αντίστοιχα που τα φέρει.

Σε αυτό το σηµείο φαίνεται χρήσιµη µια προσπάθεια να εντοπιστούν τα κοινά, τα ανάλογά ή τα εντελώς διαφορετικά συστατικά που χαρακτηρίζουν από την µία µεριά το graffiti και από την άλλη το tattoo. Ξεκινώντας µε το graffiti, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι πρόκειται για δράση παράνοµη, εφήµερη. Την ίδια στιγµή, το tattoo εµφανίζεται µε αντίθετα στοιχεία, δηλαδή είναι νόµιµο, µόνιµο.

Κάποιοι graffiti artists, αντιλαµβάνονται την πόλη σαν το σώµα τους. Έχουν διάθεση να µιλήσουν µέσα από αυτό και να το εξωραΐσουν. Να το «σηµαδεύσουν» και να του προσδώσουν έναν χαρακτήρα πιο προσωπικό, πιο αντιπροσωπευτικό.

Ουσιαστικά, ο δηµόσιος χώρος καταλαµβάνεται για να εξυπηρετήσει διαφόρους σκοπούς, δυστυχώς όµως σχεδόν ποτέ για να προάγει την κουλτούρα, την επικοινωνία ή το παιχνίδι, την έκφραση του ατοµικού και προσωπικού, που ήταν και είναι ίσως ο πρωταρχικός στόχος του. Αντί αυτού, µε µια απλή βόλτα στην πόλη κατακλυζόµαστε από εκατοντάδες εικόνες που έχουν συνήθως ως σκοπό την διαφήµιση (στις στάσεις, πάνω στα κτίρια, σε ειδικά διαµορφωµένες πινακίδες κ.ο.κ.). Η πράξη και η δράση αυτή νοµιµοποιείται επειδή ο χώρος αυτός νοικιάστηκε. ∆ηλαδή για να κάνει κάποιος «χρήση» του δηµοσίου χώρου πρέπει να καταβάλει αντίτιµο, οπότε αυτοµάτως αναιρείται η έννοια αυτού και ιδιωτικοποιείται.

Το ανθρώπινο σώµα είναι τόπος ενσωµάτωσης κοινωνικών και πολιτισµικών χαρακτηριστικών και χρησιµοποιείται ως φορέας σηµασιών και αξιών.

Το δέρµα, µέσω του tattoo, γίνεται η πρώτη ύλη, το υλικό αντικείµενο, στο οποίο επεµβαίνει ηθεληµένα ο κάτοχός του, προκειµένου να διαρρήξει την εγγραφόµενη ιστορία του.

Αν το κλικ του φωτογραφικού φακού διασώζει µια στιγµή του κόσµου που φεύγει, θα µπορούσε να παραλληλιστεί µε αυτόν που αποφάνθηκε να χαράξει ένα tattoo, για να διατηρήσει µια δικιά του προσωπική στιγµή στον χρόνο που τρέχει αµείλικτα.

Έχοντας όλα τα παραπάνω στο νου, µπορούµε να υποθέσουµε ότι το σώµα και η πόλη δεν γίνονται αντιληπτά σαν αντικείµενα. ∆ιαρρηγνύοντας τη σχέση του αντικειµένου, χρησιµοποιώντας το όριο (είτε αυτό είναι τοίχος είτε επιδερµίδα), µε τον κόσµο διδασκόµαστε πως µπορεί να επανασηµασιοδοτείται αυτή η σχέση και ότι δεν πρέπει να θεωρούµε ούτε το χώρο ούτε το σώµα τετελεσµένα, αλλά φορείς δράσεων και επιθυµιών (συλλογικών ή ατοµικών αντίστοιχα).

ΕΝΟΤΗΤΑ 5η

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ GRAFFITI

Ο έλληνας graffiti artist B.

Η δουλειά του Έλληνα street artist B. δεν είναι άγνωστη στο αστικό περιβάλλον. Οι ήρωες του, ανθρωπόµορφες φιγούρες, γοργόνες, κοπέλες µε µια άγκυρα στο µπράτσο, µε το χαρακτηριστικό κιτρινόµαυρο µοτίβο, έχουν «στολίσει» πολλούς τοίχους όχι µόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσµο. Το εικαστικό του ύφος ξεχωρίζει και αναγνωρίζεται αµέσως, «στέλνοντάς» τον σε πολλές εκθέσεις, φεστιβάλ και projects όπως στους καλύτερους graffiti artists στο Wynwood Walls στο Μαϊάµι, το οποίο έχει αναδειχθεί στην πιο ζωντανή street art σκηνή διεθνώς.

Για τον b. η «τέχνη του δρόµου», όπως αποκαλείται από πολλούς το graffiti, είναι ελευθερία. Χειρίζεται το σπρέι λες και είναι προέκταση του χεριού του από τα 14 του χρόνια, γεµίζοντας αρχικά µε υπογραφές όποιον κενό τοίχο έβρισκε µπροστά του. Αργότερα, συνειδητοποιώντας τη δηµιουργικότητα του street art, προσδιόρισε το στυλ του και παρατηρώντας την αρχιτεκτονική της πόλης γοητεύτηκε από την τέχνη και την επιστήµη του σχεδιασµού, γεγονός που τον οδήγησε στο Πανεπιστήµιο του Βόλου για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική. «Η Αρχιτεκτονική µε έχει βοηθήσει πολύ ως καλλιτέχνη. ∆εν ενθουσιάζοµαι τόσο µε το χρώµα και την πινελιά όσο µε το βάθος στα σχέδια. ∆εν βρίσκω διαφορά στο να σχεδιάσω έναν φανταστικό κόσµο στον τοίχο από το να δουλέψω ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο. Ακόµα και στις προσωπικές µου εκθέσεις, η αρχιτεκτονική µε έχει βοηθήσει σηµαντικά στις κατασκευές µου», εξηγεί.

Τα µικρά ή µεγάλα stencils του είναι µια παρένθεση στην καθηµερινότητα του «υπνωτισµένου» κατοίκου της µεγαλούπολης, που απαιτούν µια διαφορετική οπτική από το κοινό για να γίνουν αντιληπτά. Έχοντας οξύτατη κριτική µατιά, η βασική πηγή έµπνευσης του b. είναι η τηλεόραση και οι διαφηµίσεις. «Η υπερκατανάλωση και η χειραγώγηση του κόσµου µέσα από την τηλεόραση µε ωθεί στο να σχολιάσω εύστοχα και µε µια µικρή δόση ειρωνείας επίκαιρα θέµατα και να παρουσιάσω αυτή την όψη της καθηµερινότητάς µας», λέει ο ίδιος συµπληρώνοντας πως «ακόµα και η αρχιτεκτονική των σούπερ µάρκετ, ο τρόπος µε τον οποίο προωθούνται τα προϊόντα συµβάλλουν στο να αποτυπώσω στον τοίχο το µήνυµα της καθοδήγησης».

Οι ήρωες στις τοιχογραφίες του b. είναι κυρίως σουρεαλιστικοί και µέσα από µια εναλλακτική πραγµατικότητα -που βρίσκει εύφορο έδαφος και εντυπωσιάζει ακόµα και στον πυρήνα της καθηµερινότητας µας, την πόλη- προσπαθεί να δώσει ένα ερέθισµα σε εκείνους που έρχονται αντιµέτωποι µε το αστικό µουντό τοπίο.

Όσο για το κιτρινόµαυρο σήµα κατατεθέν των τοιχογραφιών του, ο ίδιος εξηγεί ότι η ιδέα προήλθε από την πολιτική των πολυεθνικών εταιρειών. Με το κίτρινο και το µαύρο η δουλειά του αποκτά ταυτότητα και µπορεί εύκολα να είναι αναγνωρίσιµη στην πόλη ανάµεσα σε χιλιάδες graffiti και µε τα λογότυπα των πολυεθνικών να κυριαρχούν. Ιδιαίτερα το έντονο χρώµα του κίτρινου προσελκύει την προσοχή των περαστικών και πλέον τα σχέδιά του αναγνωρίζονται αυτόµατα οπουδήποτε και αν αποτυπωθούν.

Αν και ο b. έχει διοργανώσει µέχρι τώρα δύο προσωπικές εκθέσεις (στην Ελλάδα το 2009 και στην Ιαπωνία το 2010), επιµένει να δηλώνει street artist. Η δουλειά του είναι µέρος της πόλης και µε το να δηµιουργεί στον δρόµο αισθάνεται ότι «δηµιουργεί» ζωή στους τοίχους της. «Οι γκαλερί στην Ελλάδα δεν εµπεριέχονται στην καθηµερινότητα του κόσµου, ενώ το street art εισχωρεί στη ζωή των πολιτών και παρότι δεν αναζητά κανείς να το δει, εκφράζει και συµπληρώνει τη σκέψη των ανθρώπων σε µεγάλο βαθµό. Ωστόσο, στις γκαλερί δίνεται η δυνατότητα να εκτεθούν σχέδια, τα οποία στον δρόµο δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν. Επιπλέον είναι πολύ σηµαντικό το γεγονός ότι η τέχνη των street artists έχει τραβήξει την προσοχή των γκαλερί πια».

Οµάδα graffiti Carpe Diem

Ταυτότητα Carpe Diem

Το Carpe Diem δηµιουργήθηκε το 1998 από µια οµάδα ανθρώπων οι

οποίοι προσπαθούν να προωθήσουν την τέχνη και τις τεχνικές των Εναλλακτικών Μορφών Πολιτισµού µε ιδιαίτερη έµφαση στις δηµόσιες τοιχογραφίες.

Αποτελεί ένα συλλογικό φορέα δηµιουργίας και προώθησης

δηµόσιων τοιχογραφιών στην Ελλάδα µε συνεργασίες µε οργανισµούς και φορείς οι οποίοι εφαρµόζουν προγράµµατα δηµόσιων τοιχογραφιών ανά τον κόσµο.

Το Carpe Diem έχει σαν στόχο να παρέµβει εικαστικά στο αστικό

τοπίο µε την δηµιουργία υπαίθριων τοιχογραφιών, µε φεστιβάλ και εκθέσεις. Οι τοιχογραφίες αποτυπώνουν τις ιδέες και την ενέργεια των καλλιτεχνών για έκφραση και δηµιουργία, την ανάγκη για την οικειοποίηση του δηµόσιου χώρου. ∆ίνουν επίσης µια αφορµή να σπρώξουν τους πολίτες έξω από τα κλουβιά, να βγουν στους δρόµους, να συνδιαλλαχτούν, να µιλήσουν, να κοιτάξουν, βάζοντας χρώµα και φαντασία στη ζωή τους.

Οι δράσεις του Carpe Diem εστιάζονται:

• Στον σχεδιασµό, οργάνωση και υλοποίηση δηµόσιων τοιχογραφιών

• Στην υλοποίηση ειδικών προγραµµάτων τοιχογραφιών • Στην προαγωγή της εθελοντικής και της ενεργούς συµµετοχής

των πολιτών • Στη διοργάνωση εκδηλώσεων και φεστιβάλ • Στη δηµιουργία εκθέσεων • Στην υποστήριξη εκδόσεων οι οποίες προωθούν την τέχνη της

δηµόσιας τοιχογραφίας • Για την υλοποίηση των στόχων του το Carpe Diem

συνεργάζεται µε επώνυµους καλλιτέχνες της graffiti και street art σκηνής, γραφίστες, αρχιτέκτονες, εικαστικούς κ.α. και µε δηµόσιους, ιδιωτικούς φορείς, συλλόγους, κινήσεις πολιτών κ.α. από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Οι καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν στηρίξει τα προγράµµατά. Από την

Ελλάδα: Apset, Brain, Braze, Impe, Jasone, Hit, Kez, Kροκο, Live2, Norzine, Nade, Nast, OFK, Othes, Qbrick, Raiden, Roots, Σειµ84, Taxis, Tsoup, Temper, Woozy και όσους αυτή τη στιγµή µας διαφεύγουν. Από το εξωτερικό τους: Besok, Cantwo, Daim, De La Rosa, Ecb, Falko, Kent,

Loomit, Maclaim, Mode2, Nina, Nunca, Os Gemeos, Phil, Shime, Stormie, Tats Crew και όσους αυτή τη στιγµή µας διαφεύγουν.

ΕΝΟΤΗΤΑ 6η

EVENTS ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ GRAFFITI

Φεστιβάλ γκράφιτι στην Ελλάδα Το πρώτο φεστιβάλ graffiti που έγινε σε κλειστό κύκλο writer ήταν το

1994 στην εξωτερική επιφάνεια του ιππόδροµου στην Αθήνα µε συµµετοχές των Diner, Dennis, Geo, Ren2, Art, Tare, Ante, Kerts, Ane, Woozy, Jaysone, Tweak, Zazan και άλλους.

Ακολούθησαν φεστιβάλ το 1996 στην Θεσσαλονίκη υπό την αιγίδα του ∆ήµου Καλαµαριάς και του δήµου Τριανδρίας . Μία ιδιόµορφη εικαστική παρέµβαση στα εργοταξιακά πάνελ του µετρό µε πρωτοβουλία του περιοδικού ANTI.

Το πρώτο διεθνές φεστιβάλ µε ξένες συµµετοχές στην Ερµού σε συνεργασία µε τους ΗΣΑΠ , µε διοργάνωση της Ελληνοαµερικανικής ένωσης και συνέδριο µε οµιλίες από τεχνοκριτικούς και δηµοσιογράφους .

Από το 1999 µέχρι σήµερα εµφανίστηκαν αρκετά φεστιβάλ µε πρωτοβουλίες writer ή και crew από όλη την Ελλάδα (Κατερίνη, Βέροια, Λάρισα, Καρδίτσα, Καστοριά, Καλαµάτα). Παράλληλα κάνει την εµφάνισή της «η οµάδα Carpe Diem » η οποία παρουσιάζει ένα σύνολο έργου από εκδόσεις, εικαστικές παρεµβάσεις σε δηµόσιους χώρους, τοιχογραφίες, σεµινάρια νέων καλλιτεχνών , φεστιβάλ , εικαστικές εκθέσεις και δηµιουργία ειδικών προγραµµάτων .

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Φέτος η οµάδα του project µας, µε την βοήθεια και την καθοδήγηση της κ. Μέµµου, είχε τη δυνατότητα να πραγµατοποιήσει διάφορες εκδηλώσεις και εκδροµές ώστε να ενηµερωθούµε πλήρως για το graffiti και τις υποκουλτούρες. Το γεγονός αυτό µας βοήθησε να συλλέξουµε πληροφορίες ώστε να µπορέσουµε να φτιάξουµε µια ολοκληρωµένη εργασία.

Αρχικά, επισκεφτήκαµε το STIGMA LAB, το οποίο είναι γνωστό για τους καλλιτέχνες που φιλοξενεί ανά διαστήµατα αλλά και για τις εκδηλώσεις που διοργανώνει. Στο STIGMA LAB λοιπόν, είχαµε την δυνατότητα να δούµε ορισµένα graffiti αλλά και άλλες δηµιουργίες από σπουδαίους καλλιτέχνες, να συλλέξουµε πληροφορίες για το θέµα µας κάνοντας ερωτήσεις στους καλλιτέχνες και να φωτογραφήσουµε ορισµένα graffiti.

Σηµαντική όµως ήταν και συµβολή των συµµαθητών µας οι οποίοι µας στήριξαν σε όλες τις δράσεις που κάναµε ( bazaar, λαχειοφόρος) προκειµένου να ζωγραφίσουµε τους τοίχους του σχολείου µας. Του καθηγητικού συλλόγου του σχολείου µας οι οποίοι συνέβαλλαν και εκείνοι στις δράσεις µας και µας επέτρεψαν να ζωγραφίσουµε τους τοίχους κάνοντας graffiti. Και τέλος δεν θα πρέπει να παραλείψουµε και την συµπαράσταση του αντιδηµάρχου κ. Κατσιµάρδου ο οποίος µας χρηµατοδότησε προκείµενου να προµηθευτούµε τα υλικά µε τα οποία θα οµορφαίναµε το σχολείο.

Τέλος, θα θέλαµε να ευχαριστήσουµε πολύ την οµάδα graffiti FAT CAPS χωρίς τους οποίους δεν θα είχαµε αυτό το µοναδικό αποτέλεσµα και την µοναδική εµπειρία που θα σας περιγράψουµε στη συνέχεια.

Στα πλαίσια της ερευνητικής εργασίας το τµήµα µας ΤΕ3 πήρε µια

πρωτοβουλία να ζωγραφίσουµε τους τοίχους του σχολειού µας. Για το λόγο αυτό ήρθαµε σε επικοινωνία µε µία οµάδα graffiti artists ,τους FAT CAPS, οι οποίοι θα µας βοηθούσανε στην υλοποίηση αυτής της πρωτοβουλίας. Έτσι αφού δέχτηκαν να µας βοηθήσουν το Σάββατο 6/04/13 διοργανώσαµε το δικό µας φεστιβάλ graffiti. Το φεστιβάλ ξεκίνησε στις 12:00 µ. µ µε την οµάδα των FAT CAPS να έχουν αναλάβει δράση. Στο σχολείο σύντοµα µαζεύτηκαν πολλοί συµµαθητές και καθηγητές µας που θέλησαν να παρακολουθήσουν αλλά και να συµµετέχουν στην ενέργεια αυτή. Μέσα σε δύο-τρεις ώρες άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σχέδια στους τοίχους. Εµείς ως εκπρόσωποι αυτού του θέµατος βιντεοσκοπούσαµε, γνωρίσαµε τα µέλη της οµάδα αλλά και βοηθούσαµε τους καλλιτέχνες όταν εκείνοι µας χρειάζονταν. Βλέποντας τους καλλιτέχνες να δηµιουργούν και θελήσαµε και εµείς να κάνουµε ένα δικό µας σχέδιο έτσι ζητήσαµε από τους καλλιτέχνες να µας βοηθήσουν να δηµιουργήσουµε και εµείς. Εκείνοι πρόθυµοι δέχθηκαν. Όσο περνούσε η ώρα τα σχεδία ολοκληρώνονταν και το αποτέλεσµα γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακό. Αυτό όµως που µας κέντρισε πιο πολύ το ενδιαφέρον ήταν το πώς οι απλές γραµµές µπογιάς γίνονταν σχέδια σαν να ήταν βγαλµένα από πίνακα και κανένας δεν µπορούσε

να φανταστεί το πώς ξεκίνησαν ή πως θα εξελιχθούν. Όλα ήταν στην φαντασία του καλλιτέχνη και το µόνο που µπορούσε να κάνει κάποιος ήταν να περιµένει. Και εµείς περιµέναµε πολλές ώρες αφού το φεστιβάλ τελείωσε το βράδυ όµως ανταµειφθήκαµε µε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσµα και µια µοναδική εµπειρία. Το αποτέλεσµα πλέον µπορεί να το δει ο καθένας την εµπειρία όµως λίγοι την ζήσανε µαζί µας και γι’ αυτό θα θέλαµε για µια ακόµη φορά να ευχαριστήσουµε την κ. Μέµµου για την υποστήριξη αλλά και τους ανεξάντλητους καλλιτέχνες της οµάδας FAT CAPS για την ανεκτίµητη και αφιλοκερδή συνεισφορά τους.

∆ΥΣΚΟΛΙΕΣ

Η οµάδα µας αντιµετώπισε κάποιες δυσκολίες στην προσπάθειες της

να ολοκληρώσει την εργασία αλλά και στην εύρεση πληροφοριών. Αρχικά λόγω του αρκετά φορτωµένου προγράµµατος που είχαµε όλα τα µέλη της οµάδας ήταν δύσκολο να βρεθεί ελεύθερος χρόνος ώστε να µπορέσουµε να συζητήσουµε και να συνθέσουµε την εργασία µας. Όµως επειδή υπήρχε καλή συνεργασία µεταξύ των µελών αλλά είχε κατανεµηθεί και σωστά το υλικό καταφέραµε παρά των ελάχιστο χρόνο που διαθέταµε να ολοκληρώσουµε την εργασία µας. Το δεύτερο πρόβληµα που αντιµετωπίσαµε ως οµάδα ήταν η δυσκολία εύρεσης πληροφοριών καθώς το θέµα µας ήταν αρκετά εξειδικευµένο και πολλές φορές χρειαζόταν να ανατρέξουµε σε πληροφορίες ξένων site αλλά και σε καλλιτέχνες οι οποίοι µας αφηγούνταν τις δικές τους εµπειρίες και στηριζόµενοι σε αυτό συνθέσαµε την εργασία µας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• http://skateboard.about.com/cs/boardscience/a/brief_history.h

tm

• http://jnb-crew.blogspot.gr/2008/05/graffiti-tattoo-my-citymy-body.html

• http://www.ekfrasis-dance.gr/el/dances/breakdance.html

• http://www.hiphop.gr/page/76

• http://carpe-diemact.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=2&Itemid=2&lang=el

• http://www.protothema.gr/culture/arts/article/?aid=168558

• http://www.streetmag.gr/uncategorized/skateboard